Isinalin mula English hanggang Filipino - www.onlinedoctranslator.

com

PANUNUMPA – Draft 1

Isang araw, nagulat si Doran sa malakas na sigaw ng may-ari. "Doran, matandang lalaki, sumangayon
ang binibining ito sa iyong alok! Maaari ka niyang dalhin sa Tvora. Ddalhin ko siya rito upang itong
makilala,” sabi niya na may masayang ngiti.

Bumangon si Doran mula sa kanyang higaan, na masigla marahil sa bagong tuklas na pag-asa. Matagal
na rin mula nang makita niya ang kanyang pinakamamahal na kambal na kapatid na si Nur. Naghiwalay
sila sa kanilang kabataan, at muling magsasama ngayong sila’y matanda na. Ang pag-iisip ay nagdudulot
ng ngiti sa kanyang mukha. Maaaring magkahiwalay na sila ng landas, ngunit walang araw na lumipas na
nakakalimutan niya ang pangako nilang magkikita muli.

Kahit na ang dalawa ay likas na magkaiba, sina Doran at Nur ay dalawang gisantes sa isang supot.
Malaki ang plano ni Nur para sa kaharian. Ang trono ay kanya upang angkinin. Sa kabilang banda, gusto
ni Doran na isipin ang kanyang sarili bilang isang malayang dahon na umaagos kasama ng hangin. Nais
niyang maging manglalakbay, upang makita ang kagandahan ng mundo. Balintuna, kung isasaalang-
alang ang kanyang kasalukuyang estado na pagiging parehong bulag at pipi.

Sa mga panahong lumipas wala kahit isang araw na hindi naiisip ni Doran ang tungkol sa Tvora at Nur.
Madaling kumalat ang mga kwento. Minsan sa kanyang paglalakbay, naririnig niya kung gaani ka
kaganda ang kaharian. Tumagal ang panahon, ang mga tsismis, at mga bulungan, nawala na lang bigla.
Palagi niyang inalis ang pag-aalalang ito at nangatuwiran sa sarili na baka naging mapayapa at matatag
na lamang ang kaharian na pinamumunuan ng kambal na kapatid.

Habang inaayos niya ang kanyang higaan ay may narinig siyang katok sa pinto. Isang babaeng pumasok
sa kanyang silid, kasama niya ang mabait na kasero.

"Lestari, ito si Doran, mahal kong kaibigan. Siya ang nag-utos sa iyo na dalhin siya sa Tvora. Pipi at
bulag ang matandang lalaki, ngunit maririnig ka niya. Doran, ito ang iyong gabay, Lestari. Siyat ako’y
aalis na at maiwan ko muna kayong dalawa!" At dahil doon, tuwang-tuwang tumakas ang kasero palabas
ng silid.

"Ikaw pala ang nagngangalang Doran?" Bulong ni Lestari. "Ang komisyon ay libre. Hindi mo na kaylangan
magbayad saakin. Ang tanging hihilingin ko lang sa iyo ay makinig sa kwento kong ito habang tayo’y
naglalakbay," sambit niya. Nakangiting nagpapasalamat si Doran at tumango bilang tugon.
Sa pagsisimula ng kanilang paglalakbay, hinawakan ni Lestari ang mga kamay ni Doran upang gabayan
siya. Siya ay halos katulad ng batang maliit na kasama, na nagpapaalala sa kanya ng kanyang
nakababatang kapatid na babae. Habang sinasamahan ni Lestari si Doran sa Tvora, , isinalaysay niya
ang kuwento ng isang malupit na malupit sa kanilang patuloy na lumalagong kaharian. Kinatatakutan ng
marami, kadalasang mayabang at mapagmataas, ang reputasyon ng maniniil ay kumalat na parang apoy.

Sa paglaki ng populasyon ng kaharian, lumitaw ang dibisyon sa pagitan ng mga tao nito. Ang isa ay
nananatiling tapat at tapat, habang ang isa ay naglalayong maghimagsik at magdulot ng pagkawasak sa
paghahari ng kasalukuyang soberanya. Upang magawa iyon, ang mga rebelde ay humingi ng banal para
sa kanila na ibigay sa maniniil ang kanilang nararapat na kaparusahan. Sa kasamaang palad, ang
malupit at ang kanilang mga tapat na lingkod ay nagtagpo sa kanilang kalunos-lunos na wakas.

Pagkatapos niyang magkuwento, huminto si Lestari at humarap kay Doran. Tinitingnan niya ang mukha
nito sa paghahanap ng isang uri ng sagot, ngunit ang tanging natatanggap niya mula kay Doran ay isang
banayad na ngiti. Pagkatapos ng paghinga at lakas ng loob, tinanong niya siya, "Ano sa palagay mo?"
Pinirmahan ni Doran ang kanyang sagot kay Lestari. "Parang may kulang sa akin." Tinugonan naman ito
ni Lestari ng isang maliit na ngiti "Wala akong maitatago sa iyo kung tutuusin," pag-amin niya.

Matapos ang ilang araw na paglalakbay, sa wakas ay nakarating sina Lestari at Doran sa Tvora. Ang
maalat na hangin ay malutong at ang hangin ay nagdadala ng malungkot na tono sa gabi. Noon pa man
ay mahal na ni Doran ang Tvora, pero bakit iba ang pakiramdam ngayon? Maaaring bulag at pipi si siya,
ngunit kahit na masasabi niya na ang karaniwang masigla at maliwanag na kapaligiran ng Tvore ay
nagbago sa isang mas nagbabala.

Hinigpitan ni Lestari ang paghawak sa kamay ni Doran at nagpatuloy sa pagtatanong, "Naaalala mo ba

ang lumang kuwento na sinabi ko sa iyo?" With that, tumango si Doran. She continues, "Sigurado akong
marami kang tanong sa ngayon, pero, una, gusto kong pakinggan mo ang katotohanan sa likod ng
lumang kuwento na sinabi ko."

Isinalaysay muli ni Lestari ang kuwento, ngunit ngayon ang pinuno ay hindi na isang malupit. Ang pinuno
ay mapagbigay sa isang ambisyon na umaabot tulad ng kalangitan sa gabi. Laging tinitiyak ng kanyang
mga tapat na sakop na uunlad at uunlad ang kanilang kaharian. Kahit makapangyarihan at matagumpay
ang kaharian na ito, marami rin itong naging kalaban, partikular na sa kanilang uri. Sa lalong madaling
panahon lumitaw ang isang paksyon sa mga anino, na nag-aangkin nang may pagkukunwari. Ang
kanilang layunin ay gumawa ng mga kasinungalingan para sa pagkawasak ng kanyang kaharian at kunin
ang kanyang trono at kapangyarihan para sa kanilang sarili. Anuman ang plano ng paksyon, siguradong
ibagsak nito ang kanilang mga soberanya. Ginawa nilang kontrabida. Ikalat ang mga alingawngaw
tungkol sa kanilang paniniil at nagdulot ng kaguluhan sa kaharian. Lahat ng ito para sa kapangyarihan.
Mga maruruming mang-aagaw na uhaw sa kasakiman. Naiinis na sambit ni Lestari.
Ipinagpatuloy niya ang pagsasalaysay ng kuwento kasama ang paksyon na nakikiusap sa banal para sa
isang parusang karapat-dapat sa maniniil. Sumang-ayon ang banal sa kanilang pagsusumamo.
Nagpadala sila ng isang tagapagbalita upang magsagawa ng isang banal na parusa sa kaharian, sa mga
tao nito, at sa pinuno nito. Ang parusa ay dumating sa iba't ibang uri mula sa taggutom hanggang sa
sakit. Nang makita ng tagapagbalita ang isang sulyap sa katotohanan, tumakbo sila palayo na takot na
takot sa mga inosenteng dugo na dumanak. Nagkasala at pinagtaksilan, ang tagapagbalita ay
nagmadaling ipaalam ang banal, ngunit ang banal ay walang damdamin para sa gayong walang
halagang mortal na buhay. At kasama nito, bumagsak ang kaharian. Ang natitira na lang ay isang
monumento bilang paggunita sa kanilang soberanya.

Hinawakan ni Lestari ang balikat ni Doran para senyales na dumating na sila. Masyado siyang nalunod
sa kwento kaya nakalimutan niyang kakilala niya ngayon ang pinakamamahal niyang kapatid.

"Bago ko kunin ang kapatid mo, may ipagtatapat ako," pag-amin ni Lestari, ang tono ng pagkakasala
niya. "Doran... Ako ang tagapagbalita ng bumagsak na kaharian, Tvore. Humihingi ako ng paumanhin."
Nanlaki ang mga mata ni Doran at nagbago ang kanyang paghinga. May kirot sa kanyang dibdib at tila
bumagal ang oras. Parang nakaugat siya sa lupa.

"Si Lestari siguro nalilito lang," katwiran niya sa sarili dahil hindi ba siya nakikipagkita sa kapatid niya
ngayon?

"Dalhin mo ako sa kanya," pumirma siya, at nag-hum si Lestari bilang pagsang-ayon. Hinawakan niya
ang kanyang kamay, tahimik na dinala siya sa isang platform. Ginagabayan niya ang kanyang mga
kamay upang hawakan ang isang rebulto, at hindi kailanman naramdaman ni Doran ang labis na
pagkabigla sa isang epiphany. Nararamdaman niya ang mga katangian ng estatwa at... si Nur iyon.

Medyo matagal bago mag-sink in ang lahat. Niyakap niya ang kanyang pinakamamahal na kambal na
kapatid, kitang-kita ang kalungkutan sa kanyang maliliit na hikbi. Sa paglubog ng araw, ang mga fragment
ng kanilang nakaraan ay nananatiling isang maliit na alaala na sinumpaan ni Doran na panatilihin.