Isang araw, nagulat si Doran sa malakas na sigaw ng may-ari.

"Doran, matandang lalaki, sumangayon

ang binibining ito sa iyong alok! Maaari ka niyang dalhin sa Tvora. Dadalhin ko siya rito upang iyong
makilala,” sabi niya na may masayang ngiti.

Bumangon si Doran mula sa kanyang higaan, na masigla marahil sa bagong tuklas na pag-asa. Matagal
na rin mula nang makita niya ang kanyang pinakamamahal na kambal na si Nur. Naghiwalay sila sa
kanilang kabataan, at muling magsasama ngayong sila’y matanda na. Ang pag-iisip ay nagdudulot ng
ngiti sa kanyang mukha. Maaaring magkahiwalay na sila ng landas, ngunit walang araw na lumipas na
nakalimutan niya ang pangako nilang magkikita muli.

Kahit na ang dalawa ay likas na magkaiba, sina Doran at Nur ay dalawang gisantes sa isang supot.
Malaki ang plano ni Nur para sa kaharian. Ang trono ay kanya upang angkinin. Sa kabilang banda, gusto
ni Doran na isipin ang kanyang sarili bilang isang malayang dahon na umaagos kasama ng hangin. Nais
niyang maging manglalakbay, upang makita ang kagandahan ng mundo. Balintuna, kung isasaalang-
alang ang kanyang kasalukuyang estado na pagiging parehong bulag at pipi.

Habang inaayos niya ang kanyang higaan ay may narinig siyang katok sa pinto. Isang babaeng pumasok
sa kanyang silid, kasama niya ang mabait na kasero.

"Lestari, ito si Doran, mahal kong kaibigan. Siya ang nag-utos sa iyo na dalhin siya sa Tvora. Pipi at
bulag ang matandang lalaki, ngunit maririnig ka niya. Doran, ito ang iyong gabay, Lestari. Siyat ako’y
aalis na at maiwan ko muna kayong dalawa!" At dahil doon, tuwang-tuwang tumakas ang kasero palabas
ng silid.

"Ikaw pala ang nagngangalang Doran?" Bulong ni Lestari. "Ang komisyon ay libre. Hindi mo na kaylangan
magbayad saakin. Ang tanging hihilingin ko lang sa iyo ay makinig sa kwento kong ito habang tayo’y
naglalakbay," sambit niya. Nakangiting nagpapasalamat si Doran at tumango bilang tugon.

Sa pagsisimula ng kanilang paglalakbay, hinawakan ni Lestari ang mga kamay ni Doran upang gabayan
siya. Habang sinasamahan ni Lestari si Doran sa Tvora, , isinalaysay niya ang kuwento ng isang malupit
na malupit sa kanilang patuloy na lumalagong kaharian. Kinatatakutan ng marami, kadalasang mayabang
at mapagmataas, ang reputasyon ng maniniil ay kumalat na parang apoy.

Sa paglaki ng populasyon ng kaharian, lumitaw ang dibisyon sa pagitan ng mga tao nito. Ang isa ay
nananatiling tapat at tapat, habang ang isa ay naglalayong maghimagsik at magdulot ng pagkawasak sa
paghahari ng kasalukuyang soberanya. Upang magawa iyon, ang mga rebelde ay humingi ng banal para
sa kanila na ibigay sa maniniil ang kanilang nararapat na kaparusahan. Sa kasamaang palad, ang
malupit at ang kanilang mga tapat na lingkod ay nagtagpo sa kanilang kalunos-lunos na wakas.
Pagkatapos niyang magkuwento, huminto si Lestari at humarap kay Doran. "Ano sa palagay mo?"
Pinirmahan ni Doran ang kanyang sagot kay Lestari. "Parang may kulang sa akin." Tinugonan naman ito
ni Lestari ng isang maliit na ngiti "Wala akong maitatago sa iyo kung tutuusin," pag-amin niya.

Matapos ang ilang araw na paglalakbay, sa wakas ay nakarating sina Lestari at Doran sa Tvora. Ang
maalat na hangin ay malutong at ang hangin ay nagdadala ng malungkot na tono sa gabi. Noon pa man
ay mahal na ni Doran ang Tvora, pero bakit iba ang pakiramdam ngayon? Maaaring bulag at pipi si siya,
ngunit kahit na masasabi niya na ang karaniwang masigla at maliwanag na kapaligiran ng Tvore ay
nagbago sa isang mas nagbabala.

Hinigpitan ni Lestari ang paghawak sa kamay ni Doran at nagpatuloy sa pagtatanong, "Naaalala mo ba

ang lumang kuwento na sinabi ko sa iyo?" tumango naman si Doran. She continues, "Sigurado akong
marami kang tanong sa ngayon, pero, una, gusto kong pakinggan mo ang katotohanan sa likod ng
lumang kuwento na sinabi ko." Nagkwento muli si Lestari at pinakinggan lamang siya ni Doran.

Pagkatapos niyang magkwento ay hinawakan ni Lestari ang balikat ni Doran para senyales na dumating
na sila. Masyado siyang nalunod sa kwento na nakalimutan niyang makikipagkita siya ngayon sa
pinakamamahal niyang kapatid.

"Bago ko kunin ang kapatid mo, may ipagtatapat ako," pag-amin ni Lestari, ang tono ng pagkakasala
niya. "Doran... Ako ang tagapagbalita ng bumagsak na kaharian, Tvore. Humihingi ako ng paumanhin."
Nanlaki ang mga mata ni Doran at nagbago ang kanyang paghinga. May kirot sa kanyang dibdib at tila
bumagal ang oras. Parang nakaugat siya sa lupa. "Si Lestari ay siguro nalilito lamang," katwiran niya sa
sarili dahil hindi ba siya nakikipagkita sa kapatid niya ngayon?

"Dalhin mo ako sa kanya," pumirma siya, at tumango si Lestari bilang pagsang-ayon. Hinawakan niya
ang kanyang kamay, tahimik na dinala siya sa isang platform. Ginagabayan niya ang kanyang mga
kamay upang hawakan ang isang rebulto, at hindi kailanman naramdaman ni Doran ang labis na
pagkabigla sa isang epipanya. Nararamdaman niya ang mga katangian ng estatwa at... si Nur iyon.

Niyakap niya ang kanyang pinakamamahal na kambal na kapatid, kitang-kita ang kalungkutan sa
kanyang maliliit na hikbi. Sa paglubog ng araw, ang mga piraso ng kanilang nakaraan ay nananatiling
isang maliit na alaala na sinumpaan ni Doran na panatilihin.