Μοριακά υδατικά διαλύματα είναι τα διαλύματα στα οποία

διαλύτης είναι το νερό και η διαλυμένη ουσία βρίσκεται σε

μορφή μορίων.
Ιοντικά υδατικά διαλύματα είναι τα διαλύματα στα οποία
διαλύτης είναι το νερό και η διαλυμένη ουσία βρίσκεται σε
μορφή ιόντων ή ιόντων και μορίων. Η εφαρμογή ηλεκτρικού
πεδίου σε τέτοια διαλύματα αναγκάζει τα ιόντα να κινηθούν και
έτσι έχουμε ηλεκτρικό ρεύμα.

Ηλεκτρολύτες ονομάζονται οι ουσίες των οποίων τα διαλύματα

είναι ηλεκτρικά αγώγιμα, δηλαδή μπορεί να περάσει από αυτά
ηλεκτρικό ρεύμα. Τα διαλύματα των ηλεκτρολυτών
χαρακτηρίζονται ηλεκτρολυτικά διαλύματα.
Ηλεκτρολυτική διάσταση ιοντικών ενώσεων ονομάζεται η
απομάκρυνση των ιόντων που προϋπάρχουν στο κρυσταλλικό
πλέγμα.

Κρυσταλλικό πλέγμα
χλωριούχου νατρίου.

Η μεγάλη διηλεκτρική σταθερά του νερού εξασθενεί 80 φορές την

ισχύ των ιοντικών δεσμών, με αποτέλεσμα τα πολικά μόρια του
νερού να αποσπούν με σχετική ευκολία τα ιόντα από το
κρυσταλλικό πλέγμα.
Οι ευδιάλυτες ιοντικές ενώσεις στο νερό παθαίνουν πλήρη
διάσταση, δηλαδή όλη η ποσότητα τους, που διαλύεται στο νερό,
διίσταται σε ιόντα. Για το λόγο αυτό οι αντιδράσεις διάστασης
θεωρούνται πάντα μονόδρομες ή ποσοτικές.

H 2O  
NaCl( s ) 
 Na ( aq )  Cl
( aq )

Από τους ηλεκτρολύτες, ιοντικές ενώσεις είναι:

α. Τα υδροξείδια των μετάλλων [M(OH)x]

β. Τα άλατα [ανόργανα (MψΑx) και οργανικά π.χ. RCOONa]

Ιοντισμός ομοιοπολικής ένωσης ονομάζεται η αντίδραση των
μορίων της ένωσης με τα μόρια του διαλύτη (π.χ. του νερού)
που οδηγεί στον σχηματισμό ιόντων.
Πλήρης ιοντισμός: η αντίδραση του ηλεκτρολύτη με το νερό
θεωρείται μονόδρομη και στο διάλυμα υπάρχουν μόνο ιόντα.

 
HCl  H 2O  H 3O  Cl
Μερικός ιοντισμός: η αντίδραση του ηλεκτρολύτη με το νερό
είναι αμφίδρομη και το σύστημα καταλήγει σε ισορροπία. Στο
διάλυμα συνυπάρχουν ιόντα και μόρια του ηλεκτρολύτη.
 
NH 3  H 2O  NH  OH
4

Από τους ηλεκτρολύτες, ομοιοπολικές ενώσεις είναι:

α. Οι βάσεις των αμετάλλων [αμμωνία ΝΗ3 και αμίνες RNH2]
β. Τα οξέα [ανόργανα (ΗxΑ) και οργανικά (RCOOH)]
 Οξέα - Βάσεις κατά Αrrhenius

Οξέα είναι οι υδρογονούχες ενώσεις που όταν διαλυθούν στο νερό

δίνουν κατιόντα υδρογόνου (Η+).

Βάσεις οι ενώσεις που όταν διαλυθούν στο νερό δίνουν ανιόντα

υδροξειδίου (ΟΗ–).

Το βασικό μειονέκτημα της θεωρίας του Arrhenius είναι ότι

αναφέρεται μόνο σε υδατικά διαλύματα.
 Οξέα - Βάσεις κατά Brönsted - Lowry

ΟΞΥ είναι κάθε ουσία που μπορεί να δώσει ένα ή περισσότερα

κατιόντα υδρογόνου - πρωτόνια (Η+). ΔΟΤΗΣ ΠΡΩΤΟΝΙΩΝ

ΒΑΣΗ είναι κάθε ουσία που μπορεί να δεχτεί ένα ή περισσότερα

κατιόντα υδρογόνου - πρωτόνια (Η+). ΔΕΚΤΗΣ ΠΡΩΤΟΝΙΩΝ

Ο δότης ή ο δέκτης των πρωτονίων ή και τα δύο δεν είναι

απαραίτητο να είναι ουδέτερα μόρια. Μπορεί κάλλιστα να είναι
και ιόντα.
Ο όξινος χαρακτήρας ενός οξέος εκδηλώνεται μόνο με την
παρουσία μιας βάσης και ο βασικός χαρακτήρας μιας βάσης
μόνο παρουσία ενός οξέος.

 
NH 3  H 2O  NH  OH
4

Για την αντίδραση προς τα δεξιά:

Το Η2Ο δρα σαν οξύ και δίνει ένα Η+
Η ΝΗ3 δρα σαν βάση και δέχεται το Η+ που έδωσε το νερό.

Για την αντίδραση προς τα αριστερά:

Το ΝΗ4+ δρα ως οξύ και δίνει ένα Η+.
Το ΟΗ– δρα ως βάση και δέχεται το Η+ που έδωσε το ΝΗ4+.
Συζυγές ζεύγος αποτελούν ένα οξύ και μία βάση που διαφέρουν
κατά ένα πρωτόνιο.

Όταν ένα οξύ αποβάλλει Η+ το σώμα που σχηματίζεται είναι η

συζυγής του βάση, σύμφωνα με το γενικό σχήμα:

 
HA  H  A

Το ζεύγος ΗΑ και Α– είναι ένα συζυγές ζεύγος.

Όταν μια βάση δεχτεί Η+ το σώμα που σχηματίζεται είναι το
συζυγές της οξύ, σύμφωνα με το γενικό σχήμα:

 
B  H  HB

Το ζεύγος ΗΒ+ και Β είναι ένα συζυγές ζεύγος.

Γενικά συζυγή λέγονται δύο σώματα που διαφέρουν κατά ένα

πρωτόνιο ή κατιόν υδρογόνου.
Όσο ισχυρότερο είναι ένα οξύ, δηλαδή όσο μεγαλύτερη τάση
έχει να δίνει Η+, τόσο ασθενέστερη είναι η συζυγής του βάση,
δηλαδή τόσο μικρότερη τάση έχει να δέχεται Η+ και
αντίστροφα.
Κάθε ισορροπία ανάμεσα σε ένα οξύ, μία βάση και τα συζυγή
τους σώματα, δηλαδή, κάθε αμφίδρομη αντίδραση της μορφής
του παρακάτω σχήματος, είναι μετατοπισμένη προς την
κατεύθυνση που παράγονται το ασθενέστερο οξύ και η
ασθενέστερη βάση.

Οξύ1 + Βάση2  Οξύ2 + Βάση1

Βάση 1 Οξύ 2 Βάση 2 Οξύ 1

ΣΥΖΥΓΗ ΖΕΥΓΗ ΟΞΕΩΝ-ΒΑΣΕΩΝ

Αμφιπρωτικές ουσίες ή αμφολύτες είναι οι ουσίες που άλλοτε
δίνουν Η+ και δρουν σαν οξέα και άλλοτε δέχονται Η+ και δρουν
σαν βάσεις, ανάλογα με την ουσία με την οποία αντιδρούν. Για
παράδειγμα, το Η2Ο είναι αμφολύτης, όπως παρατηρούμε στις
παρακάτω αντιδράσεις:
 
NH 3  H 2O  NH  OH
4
 
HCN  H 2O  H 3O  CN
Στην πρώτη αντίδραση το νερό συμπεριφέρεται σαν οξύ γιατί δίνει
ένα πρωτόνιο στην αμμωνία, ενώ στην δεύτερη συμπεριφέρεται
σαν βάση γιατί δέχεται ένα πρωτόνιο από το υδροκυάνιο.
Ισχυροί ηλεκτρολύτες ονομάζονται οι ηλεκτρολύτες, οι οποίοι
παθαίνουν πλήρη διάσταση ή ιοντισμό, δηλαδή όλη η αρχική
ποσότητα του ηλεκτρολύτη βρίσκεται στο διάλυμα σε μορφή
ιόντων.
Ισχυροί ηλεκτρολύτες είναι:
 Τα υδροξείδια των μετάλλων που διαλύονται στο νερό (ΚΟΗ,
ΝaΟΗ, Ca(OH)2, ...)
 Τα άλατα που διαλύονται στο νερό (ΝaCl, KCl, RCOONa, ...)
 Μερικά οξέα: ΗCl, HBr, HI, HNO3, HClO4, Η2SO4 (1ο στάδιο
ιοντισμού).
Σε όλες τις περιπτώσεις ιοντισμού ή διάστασης ισχυρών
ηλεκτρολυτών, οι αντιδράσεις θεωρούνται μονόδρομες.
Ασθενείς ηλεκτρολύτες ονομάζονται οι ηλεκτρολύτες, οι οποίοι
παθαίνουν μερικό ιοντισμό, δηλαδή στα διαλύματα τους
συνυπάρχουν ιόντα και αδιάστατα μόρια.

Ασθενείς ηλεκτρολύτες είναι:

 Οι βάσεις: ΝΗ3, RNH2 (αμίνες)
 Τα οξέα: ΗCN, HF, ΗxΑ (γενικός τύπος)
 Όλα τα οργανικά οξέα: RCOOH, π.χ. CH3COOH

Κάθε ιοντισμός ασθενούς μονοπρωτικού ηλεκτρολύτη, που

ιοντίζεται σε ένα στάδιο περιγράφεται από αμφίδρομη χημική
αντίδραση του ηλεκτρολύτη με το νερό.
Ιοντισμός ασθενών βάσεων
 
B  H 2O  BH  OH
Ιοντισμός αμινών
 
RNH 2  H 2O  RNH  OH
3

Ιοντισμός ασθενών οξέων

 
HA  H 2O  A  H 3O
Ιοντισμός οργανικών οξέων
 
RCOOH  H 2O  RCOO  H 3O
Ισχύς ασθενών ηλεκτρολυτών είναι μία γενική έκφραση της
ικανότητας των ηλεκτρολυτών να διίστανται ή να ιοντίζονται
πλήρως ή μερικώς.
Μέτρο της ισχύος των ασθενών ηλεκτρολυτών είναι:

1) Ο βαθμός ιοντισμού α για οξέα και βάσεις.

2) Η σταθερά ιοντισμού Κa (για τα οξέα) ή Κb (για τις βάσεις).

Όπως θα δούμε στη συνέχεια καλύτερο μέτρο σύγκρισης

αποτελεί η σταθερά ιοντισμού.
Ο βαθμός ιοντισμού ενός ηλεκτρολύτη ορίζεται ως το πηλίκο του
αριθμού των mol που ιοντίζονται προς το συνολικό αριθμό mol του
ηλεκτρολύτη και εκφράζει την απόδοση της αντίδρασης ιοντισμού
του ηλεκτρολύτη στο διαλύτη (νερό).
Για ασθενή οξέα ή βάσεις, ο βαθμός ιοντισμού υπολογίζεται από
τις σχέσεις:
n C
   
n C
Γενικά ο βαθμός ιοντισμού κυμαίνεται από μηδέν μέχρι ένα,
δηλαδή: 0 < α < 1. Όταν το α τείνει στο 1 τότε χαρακτηρίζουμε
τον ηλεκτρολύτη ισχυρό και η χημική εξίσωση διάστασης ή
ιοντισμού γράφεται μονόδρομη (ποσοτική).
Αντίθετα όταν το α τείνει στο 0 τότε η χημική ουσία
χαρακτηρίζεται ως μη ηλεκτρολύτης και δεν γράφουμε καθόλου
την χημική εξίσωση.

Σε όλες τις ενδιάμεσες περιπτώσεις ο ηλεκτρολύτης

χαρακτηρίζεται ασθενής και η χημική εξίσωση γράφεται
αμφίδρομη (μη ποσοτική) και βέβαια καταλήγουμε πάντοτε σε
κατάσταση χημικής ή ιοντικής αν θέλετε ισορροπίας.

 
HCOOH  H 2O  HCOO  H 3O
Το μεθανικό ή μυρμηγκικό οξύ είναι ένα ασθενές οργανικό οξύ
O βαθμός ιοντισμού εξαρτάται από:
α. Τη φύση του ηλεκτρολύτη.
β. Τη φύση του διαλύτη.
γ. Τη θερμοκρασία Τ.
δ. Την αρχική συγκέντρωση C του ηλεκτρολύτη.
ε. Την παρουσία κοινού ιόντος στο διάλυμα.
Για να συγκρίνουμε την ισχύ δύο ηλεκτρολυτών, με βάση το
βαθμό ιοντισμού, πρέπει οι δύο ηλεκτρολύτες να βρίσκονται στον
ίδιο διαλύτη, με την ίδια αρχική συγκέντρωση, στις ίδιες
συνθήκες θερμοκρασίας και να μην υπάρχει παρουσία κοινού
ιόντος.
Όταν ισχύουν τα παραπάνω, ισχυρότερος είναι ο ηλεκτρολύτης
που έχει μεγαλύτερη τιμή βαθμού ιοντισμού.
Ας υποθέσουμε ότι έχουμε μια αντίδραση ανταλλαγής πρωτονίου
μεταξύ ενός οξέος και μιας βάσης που καταλήγει σε μια
κατάσταση χημικής ισορροπίας.
 
HA  B  A  HB

Η σταθερά ισορροπίας Κc της αντίδρασης αυτής θα δίνεται από

την σχέση:

 
 A    HB 
Kc 
 HA   B 
  
 A    HB  
HA  B  A  HB Kc 
 HA   B 
Το κλάσμα αυτό έχει βέβαια θετικό αριθμητή και παρονομαστή
(οι συγκεντρώσεις είναι πάντοτε θετικές), και επομένως θα
κυμαίνεται ανάμεσα στο μηδέν και στο άπειρο.
0 < Kc < ∞
Όταν η σταθερά ισορροπίας τείνει στο μηδέν, ο αριθμητής του
κλάσματος γίνεται πρακτικά μηδέν πράγμα που σημαίνει ότι δεν
γίνεται καν αντίδραση.
Αντίθετα όταν η σταθερά τείνει στο άπειρο, ο παρονομαστής του
κλάσματος πρακτικά μηδενίζεται και έτσι η αντίδραση
χαρακτηρίζεται μονόδρομη ή ποσοτική.
Έστω αραιό υδατικό διάλυμα ασθενούς μονοπρωτικού οξέος ΗΑ.
Ο ιοντισμός του ΗΑ περιγράφεται από τη χημική εξίσωση:
 
HA  H 2O  A  H 3O
Η σταθερά ισορροπίας Κc της αντίδρασης αυτής θα δίνεται από
την σχέση:
Επειδή η συγκέντρωση του νερού
 A    H 3O   είναι πολύ μεγάλη (55,5 mol/L) σε
Kc  σχέση με την συγκέντρωση του
 HA   H 2O  ασθενούς οξέος (Cοξ ≤ 1) θεωρείται
σταθερή και ενσωματώνεται μέσα
στην τιμή της Kc.
    A    H 3O  
HA  H 2O  A  H 3O Kc 
 HA   H 2O 
Έτσι προκύπτει :
Σταθερά ιοντισμού Κα του οξέος ΗΑ ονομάζεται η τιμή του
παρακάτω κλάσματος στην ισορροπία:

 
 A    H 3O 
Ka 
 HA
H Κα έχει μονάδες mol/L, οι οποίες όμως παραλείπονται χάριν
ευκολίας. Η τιμή της Κα για ορισμένο οξύ σε υδατικό διάλυμα,
εξαρτάται μόνο από τη θερμοκρασία.
Επειδή οι αντιδράσεις ιοντισμού είναι ενδόθερμες, αύξηση της
θερμοκρασίας μετατοπίζει την ισορροπία προς τα δεξιά, με
αποτέλεσμα η τιμή της Κα να αυξάνεται και αντίστροφα.
 
  
 A 
  
 H O 
HA  H 2O  A  H 3O Ka 
3

 HA
Όταν θέλουμε να συγκρίνουμε την ισχύ δύο ασθενών οξέων,
ισχυρότερο είναι αυτό που έχει μεγαλύτερη τιμή Κα σε ορισμένη
θερμοκρασία.
Ο ιοντισμός ασθενούς μονόξινης βάσης περιγράφεται από τη
χημική εξίσωση:
 
B  H 2O  BH  OH
Η σταθερά ισορροπίας Κc της αντίδρασης αυτής θα δίνεται από
την σχέση:
Επειδή η συγκέντρωση του νερού
 BH    OH   είναι πολύ μεγάλη (55,5 mol/L) σε
Kc  σχέση με την συγκέντρωση του
 B    H 2O  ασθενούς οξέος (Cοξ ≤ 1) θεωρείται
σταθερή και ενσωματώνεται μέσα
στην τιμή της Kc.
    BH    OH  
B  H 2O  BH  OH Kc 
 B    H 2O 
Έτσι προκύπτει :
Αντίστοιχα με την Κα, ορίζεται η σταθερά ιοντισμού Κb, που
δίνεται από τη σχέση:
 
 BH   OH 
Kb 
B
  
 BH    OH  
B  H 2O  BH  OH Kb 
B
Για τη σταθερά Κb ισχύει ότι και για την Κa. Δηλαδή η τιμή της
εξαρτάται μόνο από τη θερμοκρασία. Αύξηση της θερμοκρασίας
προκαλεί αύξηση της Κb. Όσο μεγαλύτερη είναι η τιμή της Κb μίας
βάσης, σε ορισμένη θερμοκρασία, τόσο ισχυρότερη είναι η βάση.
Όταν θέλουμε να συγκρίνουμε την ισχύ δύο ασθενών βάσεων,
ισχυρότερη είναι αυτή που έχει μεγαλύτερη τιμή Kb στην ίδια
θερμοκρασία.
Στα ισχυρά οξέα και βάσεις δεν αποκαθίσταται χημική ισορροπία,
συνεπώς δεν ορίζονται οι σταθερές Κa και Kb.
 Στο καθαρό νερό υπάρχουν ανιόντα υδροξειδίου (ΟΗ–) και
κατιόντα υδροξωνίου (Η3Ο+). Τα ιόντα αυτά προκύπτουν
λόγω του ιοντισμού του νερού, σύμφωνα με την χημική
εξίσωση:
 
H 2O  H 2O  OH  H 3O
Στην παραπάνω αντίδραση που ονομάζεται και αυτοϊοντισμός
του νερού, το ένα μόριο του νερού δρα ως οξύ (δότης
πρωτονίων) και το άλλο ως βάση (δέκτης πρωτονίων).

 H 3O    OH   Οι συγκεντρώσεις του νερού στον

Kc 
 H 2 O    H 2O  παρονομαστή ενσωματώνονται
μέσα στην Kc οπότε έχουμε:
  H 3O    OH    
Kc   K w   H 3O   OH 
 H 2 O    H 2O 
Η παραπάνω σταθερά Κw = [H3O+][OH–] ονομάζεται γινόμενο
ιόντων του νερού και έχει μονάδες (mol/L)2, οι οποίες όμως
παραλείπονται χάριν ευκολίας.
Η τιμή της σταθεράς στους 25 οC είναι : Κw = 10–14
Η σχέση Κw = [H3O+][OH–] ισχύει σε όλα τα υδατικά διαλύματα
και όχι μόνο στο καθαρό νερό. Αυτό σημαίνει ότι αν γνωρίζουμε
την μία συγκέντρωση μπορούμε αυτόματα να βρούμε την άλλη.
Επίσης είναι φανερό ότι όσο μεγαλύτερη είναι η συγκέντρωση
των υδροξωνίων τόσο μικρότερη είναι η συγκέντρωση των
υδροξειδίων, εφόσον το γινόμενο τους είναι σταθερό.
α. Σε ουδέτερα διαλύματα, στους 25 οC, ισχύει:
[H3O+] = [OH–] = 10–7
Σε ουδέτερα διαλύματα, ανεξάρτητα θερμοκρασίας:
[H3O+] = [OH–]
β. Στα υδατικά διαλύματα οξέων, στους 25 οC, ισχύει:
[H3O+] > 10–7 > [OH–]
Σε όλα τα όξινα διαλύματα, ανεξάρτητα θερμοκρασίας:
[H3O+] > [OH–]
γ. Στα υδατικά διαλύματα βάσεων, στους 25 οC, ισχύει:
[OH–] > 10–7 > [H3O+]
Σε όλα τα βασικά διαλύματα, ανεξάρτητα θερμοκρασίας:
[H3O+] < [OH–]
Σχέσεις μεταξύ [Η3Ο+] και [ΟΗ–]
Το pH ορίζεται ως ο αρνητικός δεκαδικός λογάριθμος της
αριθμητικής τιμής της συγκέντρωσης των ιόντων H3O+ σε ένα
υδατικό διάλυμα:

pH = –log[H3O+]

Aντίστοιχα με την έννοια του pH ορίστηκε και το

pOH:
pΟH = –log[OH–]

Γενικότερα ισχύει: pX = -logX

Π.χ. : pKw = -logKw, pKa = -logKa, pKb = -logKb
 Θεωρούμε ότι η μικρότερη συγκέντρωση που μπορούμε να
συναντήσουμε είναι 10-14 και η μεγαλύτερη είναι 1 mol/L.

[H3O+]
1 10-7 10-14

0 7 14

[OH-]
10-14 10-7 1

14 7 0
 Σχέση μεταξύ pH και pOH

Όταν η θ ≠ 25 οC, τότε σε ουδέτερα διαλύματα pH = pKw/2, σε

όξινα διαλύματα pH < pKw/2 και σε βασικά διαλύματα pH >
pKw/2.
 Νόμος αραίωσης του Ostwald
Έστω διάλυμα ασθενούς μονοπρωτικού οξέος με αρχική
συγκέντρωση C mol/L και βαθμό ιοντισμού α. Σύμφωνα με το
νόμο αραίωσης του Ostwald θα ισχύει:

2
a C
Ka  Αν α < 10-1 ή Κα / C < 10-2 τότε θα
1 a ισχύει κατά προσέγγιση:
2
Ka  a  C
O νόμος αραίωσης του Ostwald ισχύει και για ασθενείς
μονόξινες βάσεις, με μαθηματικές εκφράσεις:

2
a C Αν α < 10-1 ή Κα / C < 10-2 τότε θα
Kb  ισχύει κατά προσέγγιση:
1 a 2
Kb  a  C

Γενικά ο νόμος του Ostwald μας δείχνει την μαθηματική σχέση

της σταθεράς ιοντισμού, του βαθμού ιοντισμού και της αρχικής
συγκέντρωσης του ηλεκτρολύτη.
Είναι φανερό ότι αν επιλύσουμε την μαθηματική αυτή σχέση (ή
για λόγους απλότητας την κατά προσέγγιση σχέση) ως προς α
προκύπτει:

Ka Kb
a ή a
C C

Από τις παραπάνω σχέσεις φαίνεται ότι ο βαθμός ιοντισμού

ασθενούς μονοπρωτικού οξέος ή ασθενούς μονόξινης βάσης
εξαρτάται από:
την σταθερά ιοντισμού και
την αρχική συγκέντρωση του ηλεκτρολύτη
Ι. Την σταθερά ιοντισμού, άρα και από τη θερμοκρασία. Πιο
συγκεκριμένα, με αύξηση της θερμοκρασίας η τιμή των Ka, Kb
αυξάνεται, άρα και η τιμή του α αυξάνεται και αντίστροφα.

ΙΙ. Από την αρχική συγκέντρωση C του ηλεκτρολύτη. Έτσι με

αραίωση του διαλύματος η αρχική συγκέντρωση μειώνεται και
ο βαθμός ιοντισμού αυξάνεται ενώ αντίθετα με συμπύκνωση
του διαλύματος η αρχική συγκέντρωση αυξάνεται και ο βαθμός
ιοντισμού μειώνεται..

O νόμος του Ostwald ΔΕΝ ισχύει, σε διαλύματα που περιέχουν

ισχυρούς ηλεκτρολύτες, σε πολυπρωτικούς ηλεκτρολύτες και
όταν έχουμε επίδραση κοινού ιόντος.
 Σχέση που συνδέει την Κa ενός οξέος και την
Κb της συζυγούς του βάσης.
Το γινόμενο των σταθερών ιοντισμού συζυγούς ζεύγους είναι
σταθερό για ορισμένη θερμοκρασία και ίσο με Κw. Δηλαδή:

Κa·Kb = Kw και Κa·Kb = 10-14 όταν θ=25ο C

Επειδή σε ορισμένη θερμοκρασία το γινόμενο Ka·Kb είναι σταθερό,

συμπεραίνουμε ότι όσο μεγαλύτερη είναι η τιμή της σταθεράς Κa
ενός οξέος, τόσο μικρότερη είναι η τιμή της Κb της συζυγούς του
βάσης και αντίστροφα.
Αυτό σημαίνει ότι όσο ισχυρότερο είναι ένα ασθενές οξύ, τόσο
ασθενέστερη είναι η συζυγής του βάση και αντίστροφα.

Με βάση τα παραπάνω προκύπτει ότι οι ισορροπίες της μορφής:

Οξύ + Βάση  Συζυγής βάση + Συζυγές οξύ

είναι μετατοπισμένες προς το ασθενέστερο οξύ και την

ασθενέστερη βάση.
Άρα ευνοείται ο σχηματισμός των ηλεκτρολυτών με μικρότερες
τιμές Κa, Kb.