Isang araw may isang mahirap na sapatero, siya ay may materyales

nna para lamang sa isang pares ng sapatos. Kinagabihan, ginupit at

inihanda na niya ang mga materyales para gawin ito sa umaga.
Kinaumagahan, laking gulat niya na makita ang sapatos na yari na at
mahusay ang pagkakagawa nito. Dahil sa husay ng pagkakagawa,
madali niya itong naipagbili kaya't nakabili siya ng materyales para sa
dalawang pares naman na sapatos.
Pagbalik sa kanyang tahanan, inihanda na niya muli ang mga
gagamitin para sa kinabukasan. Kinaumagahan paggising niya nakita
niya muli na yari na ang dalawang pares ng sapatos. Kaya agad
niyang ipinagbili ito, nang mabili ang dalawang pares ng sapatos
bumili naman siya ng mga gamit para sa apat na pares ng sapatos.
Inihanda niya muli ang mga ito sa ibabaw ng lamesa upang magawa
niya sa umaga. Ito na naman ang nangyari, tila may tumutulong sa
kanya sa paggawa ng mga sapatos. Kinalaunan, sa tulong ng
mahiwagang mga sapaterong panggabi, gumaling ang buhay ng
sapatero.
Kaya't napatanong ang sapatero sa kanyang asawa, "Sino kaya ang
mabait na tumutulong sa akin,".
"Sino nga kaya? Gusto mo, huwag tayong matulog mamaya at
tingnan natin kung sino nga siya?" sagot nito.
Kinagabihan, nagkubli ang mag-asawa sa likod ng makapal na
kurtina para makita kung ano nga ang nangyayari sa gabi. Nang
tumugtog ang alas dose, biglang pumasok sa bintana ang dalawang
kalbong duwende. Tuloy-tuloy ito sa mesa at sinimulan agad ang
pagtatrabaho. Kumakanta at sumasayaw ang mga ito habang
gumagawa, pagkatapos magawa ang mga sapatos, mabilis silang
tumalon sa bintana.
Dito nalaman ng mag-asawa na mga duwende pala ang tumutulong
sa kanila. Kaya nakaisip ang asawa ng sapatero na ipagtahi ang mga
duwende ng pantalon at baro bilang pasasalamat. Ipinatong nila ito
sa mesa kinagabihan at nagtago uli sila sa likod ng kurtina.
Tuwang-tuwa ang mga duwende nang makita ang mga damit dahil
nahulaan nilang para sa kanila iyon. Isinuot nila ang mga ito at
sumayaw-sayaw sa galak. Pagkatapos nilang magawa ang mga