Ang Elepante at ang mga Bulag

Minsan isang hapong mainit ang araw,

May anim na bulag, sa zoo namasyal,
Nagkasundo silang doon ay dumalaw
Upang elepante ay makapanayam.

Iyang unang bulag, siyang nagpasiya;

"Diyos po, hintay! Hindi ko madipa,
Palagay ko parang dingding siya,"
Kagyat na sinabing kasabay ay tawa.

Ikalawang bulag ay siyang lumapit,

Hindi sinasadya sa pangil kumapit:
"Bilog at makinis, totoong matulis,
Pihong sibat ito!" ang pagmamatuwid,

Ang ikatlong bulag, sumunod, humipo;

Ang nahipo'y tuhod, tulad daw ng puno:
"Puno ng kahoy, tunay, hindi biro!
Magpustahan tayo upang magkasundo."

Ikaapat na bulag, kaipala'y lumapit,

Ang nahipo'y nguso, madulas, pilipit:
"Alam ko na, ahas!" ang siyang sinambit,
Ang pagkakasabi ay dalawang ulit.

Ang sumunod nama'y ikalimang bulag,

Ang nahipo'y taynga, sinabi kaagad:
"Ito ay pamaypay, aking tinitiyak,"
Kasabay ang ngiting sa labi bumukad.

Katapusang bulag, sa huli napabanda,

Kaya itong buntot ang nahipo niya:
"Lubid! Walang sala!" pagkaraka'y badya,
Walang alinlanga't tila nagyabang pa.

Ang anim na bulag ay nangagsiuwi,

Tuloy ang taltalan at di mapagwari
Kung sino ang tama, kung sino ang mali,
Pagpalain ng D'yos ang anim na sawi!

Kuwento ni Pablo Cuasay

 Ang Matalinong Pintor
Masama ang loob ni Zandrey habang
minamasdan niya ang kahabaan ng bakuran nila.
Bitbit niya sa kanang kamay ang isang lata ng
pinturang puti at sa kaliwang kamay ang brotsang
gagamitin sa pagpipintura.
Nag-aalmusal pa siya nang sabihin sa kanya ng
nanay niya na, "Huwag kang aalis, Zandrey, dahil
may ipagagawa ako sa iyo."
"Ano po iyon, inay?" tanong ni Zandrey na nag-
uumpisa nang mag-alala. Kasunduan nilang mga
magkababata na maglalaro ng basketbol sa parke
ngayong umaga.
"Pangit na ang pintura ng ating bakod. Kupas at
marumi pa. Nakabili na ako ng pinturang puti at
brotsa at maaari mo nang masimulan pagkakain
mo."
Hindi maaring hindi susunod sa utos. Mabait ito
kung sa mabait, ngunit ang mga utos niya ay
parang utos ng reyna na di mababali.
Habang minamasdan ni Zandrey ang bakuran,
lalo namang nagsisiksikan sa pag-iisip niya ang
tiyak na nasa laruan nang mga kababata,
malamang ay inip na inip na sa pag-aantay sa
kanya, o di kaya'y naglalaro na at hindi na siya
hinintay.
Isinawsaw niya ang brotsa sa lata ng pintura at
dahan-dahang idinampi sa isang sulok ng
mahabang bakuran. "Sa lahat ng trabaho, ito
talaga ang nakakapundi," wika niya sa sarili.
"Binabalak pa naman namin ni James na
ilampaso ngayon sina Henry."
Nang walang kagana-ganang isasawsaw na uli ang
brotsa sa lata ng pintura, natanaw niyang
dumarating ang kapwa bata ring si Vince.
"Hoy, Zandrey!" Di siya lumingon at kunwari ay
walang narinig. Binilisan niya ang paghahaplos ng
pintura sa bakod.
"Ano ang ginagawa mo, Zandrey?"
Wala pa rin siyang narinig. Humakbang siya sa
likod at sinipat ang napinturahan na.
"Kawawa ka naman, Zandrey. Nagpipintura ka."
"Oy, nandiyan ka pala, Vince. Di kita napansin."
Isinawsaw na uli ni Zandrey sa lata ang brotsa at
ganadong-ganadong itinuloy ang pagpipintura.
Maya't-maya'y sinisipat ang napintahan na.
Sisipol-sipol siya at tila tuwang-tuwa sa ginagawa.
Si Vince ay nakatungangang nagmamasid.
"Papinta rin nga," maya-maya'y pakiusap, nito.
"Titikman ko lang magpintura."
"Ay, huwag! Baka hindi mo kaya. At saka,
magagalit ang nanay ko. Kailangang maayos ang
pintura nito."
"Sige na, patikim lang. Aayusin ko. O, ibibigay ko
sa iyo ang trumpo ko, pagpintahin mo lang ako."
"O, sige na nga." Naupo si Zandrey sa isang tabi
at hinayaang magpintura ang kababata. Habang
pinapanood niya si Vince, nabuo sa isipan niya
ang isang balak para mapadali ang trabaho niya
at makaipon pa siya ng mga regalo.
Nang umalis na ang napagod nang si Vince,
sumunod namang naisahan ni Zandrey si Armel.
Binigyan siya nito ng yoyo kapalit ng
pagpipintura sa bakod. Sumunod naman dito si
Erick, saka si Ethan, si Alexander, si Richard.
Nang matapos ang araw, malaking kayamanan
ang inisa-isang bilangin ng matalinong si Zandrey
- may yoyo, trumpo, tatlong malalaking sigay,
kandadong walang susi, larawan ni Batman at
Robin, komiks na Superman, mahabang tali ng
borador, plastic na baril-barilan, singsing na
tanso....
Pinagmasdan niya ang bakod na pininturahan.
May makapal, may manipis, may paayon,
pasalungat, may kulang-kulang na pintura.
Ngunit sa paningin ni Zandrey, ang bakod ay
napakaganda, dahil ni-kaunti man ay di siya
napagod at nakakamal pa siya ng maraming
yaman.
 Ang Sapatero at ang Dwende

May isang sapatero na ubod ng hirap at may materyales lang para sa isang pares na sapatos. Isang
gabi ginupit na niya at inihanda ang mga materyales para gawin sa umaga ang sapatos.

Anong laking gulat niya nang magisnan niya kinaumagahan na yari na ang mga sapatos at kay
husay pa ng pagkakagawa! Madaling naipagbili niya ang sapatos at nakabili siya ng materyales
para sa dalawang pares.

Inihanda na uli ang mga gagamitin para sa kinabukasan. Paggising niya sa umaga nakita uli na
yari na ang dalawang pares na sapatos.

Naipagbili niyang madali ang mga sapatos at bumili naman siya uli ng mga gamit para sa apat na
pares. Inihanda niya uli ito sa mesa para magawa sa umaga.

Ganoon na naman ang nangyari, na tila may tumutulong sa kanya sa paggawa ng mga sapatos.
Kinalaunan, sa tulong ng mahiwagang mga sapaterong panggabi, gumaling ang buhay ng sapatero.

"Sino kaya ang mabait na tumutulong sa akin," tanong niya sa asawa.

"Sino nga kaya? Gusto mo, huwag tayong matulog mamaya at tingnan natin kung sino nga siya?"
alok ng babae.

Ganoon nga ang ginawa ng mag-asawa kinagabihan. Nagkubli sila sa likod ng makapal na kurtina
para makita kung ano nga ang nangyayari sa gabi. Nang tumugtog ang alas dose, biglang pumasok
sa bintana ang dalawang kalbong dwende.

Tuloy-tuloy ito sa mesa at sinimulan agad ang pagtatrabaho. Pakanta-kanta pa at pasayaw-sayaw

pa na parang tuwang-tuwa sila sa paggawa. Madali nilang natapos ang mga sapatos at mabilis din
silang tumalon sa bintana.

"Mga dwende pala!" sabi ng babae. "Kay babait nila, ano?"

"Oo nga. Paano kaya natin sila pasasalamatan? Ayaw yata nilang magpakita sa tao."

"Hayaan mo. Itatahi ko sila ng mga pantalon at baro at iiwan na lang natin sa mesa sa gabi."

Dalawang pares na maliliit na pantalon at dalawang pang-itaas ang tinahi ng babae para sa mga
matutulunging dwende. Ipinatong nila ito sa mesa kinagabihan at nangubli uli sila sa likod ng
kurtina.

Tuwang-tuwa ang maliliit na sapatero nang makita ang mga damit dahil nahulaan nilang para sa
kanila iyon. Isinuot nila ang mga ito at sumayaw-sayaw sa galak.

Pagkatapos nilang magawa ang mga sapatos na handang gawin, mabilis silang tumalon sa bintana
na suot ang mga bagong damit. Buhat noon hindi na bumalik ang dalawang dwende ngunit
nagpatuloy naman ang swerte sa buhay ng mag-asawa na marunong gumanti sa utang na loob.

Pinoy Edition © 2024 - All rights reserved.

 Araw, Buwan, at Kuliglig

Noong unang mga panahon, laganap pa sa kapaligiran ang mga

punong siyang maaaring panirahan ng mga kuliglig. Kakaunti pa
ang tao sa mundo, masagana ang kabukiran.

Isang araw, ang Buwan at ang Araw ay naglalakbay sa alapaap.

Masaya ang mag-asawang ito. Gwapo ang Araw at maganda ang
Buwan. May anak silang lalaki. Mahal na mahal nila ang anak
nilang ito. Masaya silang namumuhay na mag-anak.

Ang kasayahan nilang mag-anak ay ginulo ng isang alitan.

Nagsimula lamang iyon sa isang munting pagtatalo, hanggang sa
magpalitan na sila ng mabibigat na mga salita. Nagalit si Buwan.
Inihampas ang walis sa pisngi ni Araw. Umalis si Araw dahil sa
malaking galit sa asawa.

Isang araw, habang pinaliliguan ni Buwan ang kanilang anak

biglang dumating si Araw. Isinaboy niya sa mukha ni Buwan ang
dalang mainit na tubig. Napasigaw si Buwan. Nasira ang
magandang mukha nito. Dahil sa kabiglaan ni Buwan sa nangyari
sa kanya, nabitiwan niya ang kanyang anak at nahulog ito sa lupa.

Sinasabing ang anak na ito ang naging kuliglig. Umiiyak ito tuwing
lumulubog na ang araw sa kanluran. Nais niyang makita ang
kanyang mga magulang na matagal nang nawalay sa kanya. Dahil
naman sa pagkakagalit ng mag-asawa hindi na sila nagsamang muli.
Kung araw lamang makikita si Araw, kung gabi naman makikita si
Buwan.
 Himala sa Kapaskuhan
Isang gabi ng kapaskuhan, may isang
batang lalaki na patungo sa katedral. Siya
ay si Raul. May dala-dala siyang maliit na
kandila na tanglaw niya sa paglakad.
Balak niyang itirik ito sa altar ng
katedral para gumaling ang malubha
niyang ina.
May isang balon na kaniyang nadaraanan
sa pagbagtas sa kagubatan. Ito raw, ayon
sa sabi, ay pinagmumultuhan. Kung ikaw
raw ay magdaraan at di maghuhulog sa
balon ng barya ay may hahatak sa iyo sa
balon at di na muling makalalabas.
Nang malapit na siya sa balon ay
nakarinig siya ng halinghing, isang
hinaing. Naalala niyang hindi
nakapagdala ng barya panghulog sa
balon. Natakot si Raul at tumakbong
palayo.
Subalit siya'y nadapa sa lugar na malapit
sa balon. May narinig siyang boses ng
isang bata. Anito: "Tulungan mo akong
makaahon dito. Ibigay mo sa akin ang
iyong kandila upang makita ko ang aking
lalabasan."
Sumagot si Raul: "Ang kandilang ito ay
para sa aking ina. Ititirik ko ito sa altar
upang gumaling siya."
"Hindi mo ba ako mapagbigyan sa gabi
ng kapaskuhan?" ang samo ng tinig.
Nag-isip sumandali si Raul. Pagkatapos
ay inihagis niya ang kandila sa balon.
Lumuhod siya, sumubsob sa dalawang
palad, at umiyak.
Hango sa kuwento ni L. Salvador
Biglang-bigla... nagliwanag! Nang itaas ni
Raul ang kanyang ulo ay nakita niya ang
isang bata na tangan-tangan ang kanyang
kandilang inihagis sa balon. "Magbalik
ka sa inyo," ang sabi ng bata. "Ang iyong
ina ay magaling na."
Patakbong umuwi si Raul, at nakita niya
ang naghihintay niyang ina. Ito ay
magaling na at parang hindi nagkasakit.
Nang nakapag-usap ang mag-ina ay
sabay silang nagtungo upang magdasal ng
pasasalamat. Sila ay hindi sa katedral
nagtungo kundi sa lumang simbahan.
Nang sila'y pumasok sa simbahan ay
halos nasilaw sila sa liwanag na
nagmumula sa altar.
Sa ganoong pangyayari ay naging
maganda ito tulad sa katedral.
"Raul, bakit ganoon ang liwanag? Paano
at bakit ang isang kandilang munti ay
makapagbibigay ng ganoong liwanag?"
ang pasigaw na tanong ng ina ni Raul.
Lubhang namangha si Raul. Habang
siya'y nakaluhod ay tiningnan niya ang
kandila. Nakilala niyang iyon ang kandila
niyang inihulog sa balon at dala-dala ng
batang kanyang tinulungan.