PANITIKAN
May isang sapatero na ubod ng hirap at may materyales lang
para sa isang pares na sapatos. Isang gabi ginupit na niya at
inihanda ang mga materyales para gawin sa umaga ang
sapatos.
Anong laking gulat niya nang magisnan niya kinaumagahan na
yari na ang mga sapatos at kay husay pa ng pagkakagawa!
Madaling naipagbili niya ang sapatos at nakabili siya ng
materyales para sa dalawang pares.
Inihanda na uli ang mga gagamitin para sa kinabukasan.
Paggising niya sa umaga nakita uli na yari na ang dalawang
pares na sapatos.
Naipagbili niyang madali ang mga sapatos at bumili naman
siya uli ng mga gamit para sa apat na pares. Inihanda niya uli
ito sa mesa para magawa sa umaga. Ganoon na naman ang
nangyari, na tila may tumutulong sa kanya sa paggawa ng mga
sapatos. Kinalaunan, sa tulong ng mahiwagang mga sapaterong
panggabi, gumaling ang buhay ng sapatero.
GRAMATIKA
ANG AKING TALAMBUHAY
Marami ang nagsasabi na ang pinakamasayang araw na nangyari sa ating
buhay ay ang ipinanganak tayo, kaya dapat ating pahalagahan at
pagyamanin ang buhay na ipinagkaloob sa atin ng maykapal. Ang
pagpapahalaga sa ating karanasan ay isang batayan kung paano natin
nabibigyang halaga ang mga nangyari sa ating buhay. Noong nobyembre
23, 1994 aking nasilayan at naramdaman ang kagandahan at
kahigawahan ng ating mundo. Natatandaan ko pa ang sabi ng aking
pinakamamahal na ina, noong lumabas daw ako sa kanyang sinapupunan
mga ilang oras ang nakalipas ay binanggit ng aking tita ang pangalang
“aizel” na naging dahilan ng aking pag ngiti, iyon din ang kauna-unahang
beses na kanilang nasilayan ang aking ngiti kaya naman pinangalanan
nila akong “Aizel Castro”. Hindi ito naging kombinasyon ng pangalan ng
aking ama’t ina dahil ang aking ama ay Rodney Castro at ang aking ina
naman ay Emelie Castro. Ang aming pamilya ay masasabi kong malaki
subalit masaya, sabi nga ng iba mas masaya kapag marami. Nagsimula
akong pumasok sa paaralan bilang kinder I noong ako’y apat na taong
gulang. Natatandaan ko, kung minsan sa silid-aralan ay nag aaway kami
ng aking ate kinurot niya ako na naging dahilan ng aking pag-iyak ng
malakas kahit na palagi kaming nag-aaway ay mahal pa rin namin ang
isa’t-isa. Noong ako’y anim na taon, nagsimula ako sa aking elementarya
Sa aking unang grado ay palagi akong umiiyak kapag inaaway ako ng
aking mga kaklase na lalaki. Naranasan ko rin na mapalo ng titser dahil
sa paglalaro ng goma. Galit na galit ako noon sa aking titser. Sa gradong
ito ay nagsimula rin akong magtanong tungkol sa crush, kung ano ba
talaga ito. Masasabi ko rin na sa aking elementarya ay marami akong
naging kaibigan dahil sa palipat-lipat ako ng paaralan. Ang una kong
paglipat ng paaralan ay noong ako’y nasa ikatlong grado sumunod ay
noong ako’y nasa ikalimang grado. Sa ikalimang grado ay masasabi kong
ito’y hindi naging madali para sa akin dahil nahiwalay ako sa aking
pamilya dahil sa maynila na ako nag-aral pero sa tulong ng aking mga
bagong kaibigan ay nalagpasan ko ang lungkot na aking nadarama.Hindi
ako nahirapang mag “adjust” sa kanila dahil halos lahat sa kanila ay
mababait at talagang palakaibigan. Pinagtiyagaan din ako ng aking tita na
ihatid sundo dahil sa bago pa lang ako doon.