Buwan

May dalawa akong salita na nagsisimula sa
letrang M,
Isang M, maingay! Pangalawang M, Malabo,
Naririnig ko sya, sa tengang kaliwa o kanan,
Naririnig ko sya,
Kasi sa tagal kong nakakulong sa utak na
madilim,
Ngayon lang to eh, baliw naba ako?
Hindi ko gusto, tong nararamdamn ko,
Habang lumalalim ang gabi, dumidilim rin ang
paningin ko
Hindi ko kailan man naintindihan itong pighati
Siguro ngay hindi ko pa lubos nak ilala ang aking
sarili
Oh buwan! Salamat man sa presensya mo
ngunit hindi ko to gusto.

Huminga ako ng malalim, Oh buwan, ngunit bago ka lumisan,

Nag basa at nagsulat ng libro,
Naglibang sa labas na maraming tao,
At Kumausap sa mga kaibigang hindi ako
sigurado.
Yon na eh, iyon lang ang paraang alam ko.
Siguro nga panahon na para ako'y magising,
Harapin at yakapin tunay na ako'y magiging,
Alamin mga bagay na makakaya kong gawin,
Kapag ang takot at kinakatakutan ko'y ako rin.

Sa ikli ng taong nabubuhay ako sa mundong ito,

Madami akong Nakita, madami akong narinig,
Puro magaganda, at puro di kaaya-aya,
Pilitin ko mang sumaya, sa labas ko lang ito
naipapakita,
Pero sa aking kaloob-looban , di’ko ramdam
yung saya.

kaya Tumingin ako sa buwan, Oh buwan!

Ikaw nga bay tunay na kaibigan?
Kasi parang lulan mo lang saking mundo ay
kalungkutan.
Oh buwan, Dapat kanga bang aking
pasalamatan?
Kung kasiyahan koy sa tuwing ikay lilisan.