თსუ-ს სტუდენტების დამოკიდებულება ევროინტეგრაციის მიმართ

სიღრმისეული ინტერვიუს ტრანსკრიპტი N2

მაგდა რუხაძე

ინტერვიუერი: გთხოვთ მოგვიყვეთ თქვენს შესახებ. თქვენი პროფესიიდან გამომდინარე, რა

არის ყველაზე საინტერესო საკითხი საქართველოს საგარეო პოლიტიკის კუთხით?

რესპონდენტი: ჩემთვის ძალიან მნიშვნელოვანია და საინტერესოა ევროკავშირი როგორც

პროფესიულად ისე პიროვნულად. პროფესიულად იმიტომ რომ ბოლო 2 წელი
ფაქტობრივად ევროკავშირს მივუძღვენი. ბაკალავრიატს სანამ დავამთავრებდი უფრო
სწორად სანამ ჩავაბარებდი მაგისტრატურაში ევროპისმცოდნეობის მიმართულებით დავიწყე
მუშაობა ადენაუერის ფონდის პროგრამით, საქარტველოს პარლამენტში ევროპასთან
ინტეგრაციის კომოტეტში. და ჯამში 21 თვის განმავლობაში ევროკავშირთან დაახლოების
კუთხით. ეს მოიცავდა სხვადასხვა საინფორმაციო კვლევით თუ ანალიტიკური პროგრამის
მომზადებას, და ფაქტობრივად კომიტეტის მუშაობაში ყველა მიმართულებით ვიყავი
ჩართული.

გარდა ამისა ჩავაბარე მაგისტრატურაზე და ძალიან წამადგა ეს თეორიულ პრაქტიკული

კუთხე, იმისთვის რომ ევროკავშირზე გამეღრმავებიუნა ინფორმაციები და თვითონ
ევროკავშირის პროგრამებშიც ხშირად ვარ ხილმე ჩართული და ყველაზე გამორჩეული ეს
არის ერასმუს პროგრამები. ბაკალავრიატის დროს თითო სემესტრი გავატარე გერმანიასა და
საფრანგეთში და შემდეგ უკვე სხვადასხვა ქვეყანაში ვიყავი გაცვლითი პროგრამებით
ტრენინგ კურსით 1-2 კვირის ფარგლებში.

ინტერიუერი: უფრო დაწვრილებით რომ გვიამბოთ, ძირითადად რას ეხებოდა ეს

ტრენინგები
რესპონდენტი: ეხებოდა კულტურას, მრავალფეროვნებას, ტურიზმს, სოციალურ
მეწარმეობას, ადამიანის უფლებებს, მიგრაციას, სულ სხვადასხვა თემატიკის იყო. ახლაც
მიწევს შემდეგ თვეში საბერძნეთში ფასილიტატორობა დისკრიმინაციის მიმართულებით
პროექტზე, და მთავარი აქ ის არის რომ სხვადასხვა ადამიანების ნახვა შეგიძლია, სხვადასხვა
კულტურის, იდეების გაცვლის, ერთ თემაზე მუშაობის. მოკლედ ინტერკულტურული,
საერთაშორისო გარემოში მუშაობის უნარები შეიძლება გამოიმუშავო, სხვადასხვა
კომპეტენციები განივითარო.

ეს არის მცირე ნაწილი, რამელსაც ევროკავშირი ამარაგებს საქართველოს, ძირითადად

ხმარდება ეს თანხები სიოფლის მეურნეობას, ეკონომიკის განვითარებას, ასევე სხვადასხვა
ინსტიტუტის გაძლერებას, არასამთავრობო ორგანიზაციებს. და მოკლედ ძალიან ბევრი
სიკეთე კეთდება ევროკავშირის დახმარებით. მოკლედ როგორც პიროვნებს, როგორც
მოქალაქეს მიხარია რომ ევრო კავშირი ჩართულია საქართველოს განვითარების პროცესებში
და ვისურვებდი რომ უფრო მეტი წინსვლა გვქონდეს, იმიტოპმ რომ შარშან მივიღეთ
ევროპული პერსპექტივა, რაც ფაქტიურად მართლა სასწაული იყო ევროპასთან ინტეგრაციის
გზაზე. მაგრამ მეტის გაკეთებაა ასჭირო და იმედია რომ კანდიდატის სტატუსიც ჩვენს
ხელში აღმოჩნდება წელს ან უახლოეს მომავალში მაინც.

(2:31-4:45)

ინტერვიუერი: საქართველოს მოქალაქეები ფიქრობენ, რომ ქვეყანას სხვადასხვა საგარეო

კურსი უნდა ჰქონდეს აღებული. თქვენი აზრით, რა იქნება ქვეყნისთვის ყველაზე მეტად
მომგებიანი? რატომ ფიქრობთ ასე?

რესპონდენტი: რადგანაც ჯერ კიდევ რამდენიმე წლის წინ საქართველოს ეროვნული

უსაფრთხოების კონცეფცია რომ გავიარეთ, საერთაშორისო ურთიერთობების 1-2 კურსზე,
ჯერ კიდევ მაშინ შემხვდა ესეთი ჩანაწერი რომ საქართველო ირჩევს ნატოსა და ევროკავშირს
იმისთვის რომ უზრუნველყოს თავისი უსაფრთხოება. რა თქმა უნდა ეს უკვე ასახული იყო
2017-2018 წლებიდან საქართველოს კონსტიტუციაში და პირდაპირ აჩვენებს რომ ყველა
უწყებამ უნდა გააკეთოს თავისი მაქსიმუმი იმისთვის რომ ხელი შეუწყოს ამ ინსტიტუტში
ინტეგრაციას. მე ვეთანხმები, ჩემის აზრით ერთადერთი ორგანიზაციაა რასაც ქვეყანა უნდა
ატარებდეს, არის ზუსტად ევროპული და ევროატლანტური ინტეგრაცია.

იმიტომ რომ ნატოში გაერთიანების გარეშე უსაფრთხოებას ვერ ვუზრუნველვყოფთ და

ევროკავშირში გაერთიანების გარეშე ვერ ვუზრუნველვყოფთ ეკონომიკურ, სოციალურ
გაძლიერებას, ასევე უსაფრთხოებასაც ეხება ნაწილობრივ, და რომ არის ის საფრთხე რაც
გვაქვს ჩრდილოეთიდან მომდინარე, ვერაფრით ვერ იქნება დაძლეული თუკი ამ უწყებების
წევრევი ვერ გავხდებით.

იმიტომ რომ ყოველთვის მოგვიწევს ასე ვთქვათ ღია ზღვაში ცურვა სანამ არ ვიპოვით
სადგურს სადაც თავს შევაფარებთ. ესეთი არის სწორედ ნატო, რომელშიც სხვა
სახელმწიფოები ძალიან უსაფრთხოდ გრძნობენ თავს, შდარებით უსაფრთხოდ ჩვენგან
განსხვავებით. მიუხედავად იმისა რომ აქაც არის გამოწვვევები, აქვთ წუხილი რომ შეიძლებ
ავერ დაიცვან ერთმანეთი, მაგრამ ჯერ არასდროს, ვერავინ ვერ გაბედა ნატოზე თავდასხმა
გარდა 9/11 ისა, როცა ამერიკას შეუტიეს და მაშინ მთელი მსოფლიო, მთელი ნატო დაუდგა
აშშ-ს და მთელი ახლო აღმოსავლეთის პროცესები მოყვა ამ ყველაფერს.

ამიტომაც ცხადზე ცხადია რომ თუ ჩვენ ნატოს წევრი გავხდებით მშვიდობა იქნება
უზრუნველყოფილი, თუ ევროკავშირის წევრი გავხდებით ესეც უზრუნველყოფს
ნაწილობრივ უსაფრთხოებას, მაგრამ მთავარი მაინც დიდ წილად ის არის რომ სოციალური,
ეკონომიკური მხარდაჭერა გაიზრდება მეტწილად, დაფინანსება შემოვა და ადამიანების
ცხოვრება გაუმჯობესდება და გამოკითხვებიც ამას აჩვეწნებს, რომ საქართველოს
მოსახლეობის დიდ ნაწილს უფრო მეტად აწუხებს ეს ეკონომიკური პრობლემები.იქნება ეს
უმუშევრობა, სიღარიბე, დაბალი ხელფასები, და მოკლედ ამ ყველაფერს ჩემი აზრით
ევროკავშირში ჭკვიანური, პრაგმატული ინტეგრაცია ბევრად შუწყობდა ხელს.

(4:46-7:43)
ინტერვიუერი: რას წარმოადგენს თქვენთვის ევროკავშირი? რასთან ასოცირდება იგი?
საერთოდ რა არის თქვენთვის ევროპული ღირებულებები?

რესპონდენტი: ევროკავშირი 27 წევრი სახელმწიფოს გაერთიანებაა, რომელსაც ფესვები

მოეძებნება მეორე მსოფლიო ომის დასრულების შემდეგ, როცა მივიდნენ სახელმწიფოები იმ
დასკვნამდე რომ საჭირო იყო გაერთიანება, იმისათვის რომ მეორე ესეთი დიდი ომი
აერიდებინათ თავიდან და საუკუნეები რასაც ევროპა ვერ აღწევდა და სულ ომებში იყო ამით
დაეძლიათ და რაღაცა შეეცვალათ.

მართლაც მოხდა ეს სასწაული, გავიდა მას შემდეგ უკვე 70 წელზე მეტი და ევროკავშირი
წარმატებით ფუნქციონირებს და მათ ნამდვილად შეძლეს რომ ევროკავშირის შიგნით ომები
აღარ ხდება, სამხედრო ომებს ვგულისხმობ, რაც მართლაც დიდი, უზარმაზარი მიღწევაა.

მეორე მათ მიაღწიეს შეთანხმებას რომ საერთო, ერთიანი ბაზარი შეექმნათ, აღარ არსებობს
მათ ორის ბარიერები, ერთმანეთში ვაჭრობენ იმდენად წარმატებულად რომ თითოეულის
ეკონომიკა მნიშვნელოვნად იზრდება. აი მაგალითად ჰოლანდია, რომელიც 2013 წელს
ბოლოს შეუერთდა ევროკავშრს, თუ ვნახავთ მონაცემებს, საკმაოდ ორჯერ , სამჯერ არის
გაზრდილი როგორც ეკონომიკური მონაცემები, ექსპორტი, იმპორტი, ისე ხელფასები,
დაწეულია უმუშევრობის დონე და დადებითი ცვლილებები შევიდა მასშიც და სხვა
ქვეყნებშიც. ის დამოკიდებულია რა დონეზე ითვისებს ევროკავშირში ინტეგრაციას. ხო ეს
ორი, რათქმა უნდა უმთავრესი მშვიდობის ხელშეწყობა და მეორე ეკონომიკური ზრდა.

მესამე, არის სივრცე, სადაც ღირებულებები არის დაცული, ვთქვათ დემოკრატია, კანონის
უზენაესობა, ადამიანის თავისუფლება და ეს ღირებულებები არის ის ბურჯი, საყრდენი,
რასაც შემდეგ ადამიანის კეთილდღეობა ეფუძნება. და ვფიქრობ ჩვენც სწორედ ამიტომ უნდა
გვინდოდეს ამ ორგანიზაციისკენ სწრაფვა, იმიტომ რომ თუ ამ ორგანიზაციის წევრი
გავხდებით , ეს უფლებები უბრო მეტად იქნება უზრუნველტოფილი, მაგრამ გაწევრიანების
ერთერთი პირობაც ის არის, რომ ჩვენ უნდა ვაკმაყოფილებდეთ უკვე დიდწილად ამ
კრიტერიუმებს.

(7:43-10:07)
ინტერვიუერი: თქვენი გამოცდილებები ნაწილობრივ კი გავიზიარეთ, მაგრამ კიდევ უფრო
დაწვრილებით ხომ არ გვესაუბრებოდით ევროკავშირის ქვეყნებში თქვენს ვიზიტებზე? რა
გამოცდილება მიიღეთ ამ კუთხით?

რესპონდენტი: კი ეხლახანს ვიყავი უნგრეთში, ეს ეხებოდა ადენაუერის ფონდის პროგრამას

უსაფრთხოების მიმართულებით, ევროკავშირის მიერ არ იყო დაფინანსებული, მაგრამ
ევროკავშირიში უვიზო მიმოსვლის დამსახურებაა, რომ რეგიონის ქვეყნებიდან ერთად ერთი
ვართ, რომელსაც არ ჭირდება ვიზა ევროკავსირში სამოგზაუროდ. 2017 წლის შემდგომი
ვიზალიბერალიზაციის მიღწევაა რაც ძალიან ძვირფასია, იმიტომ რომ ის პროცედურები
როგორც ფინანსური ისე დროითი ვიზაზე გვიწევდა ლოდინი, არ გვიწევს უკვე რამდენი
წელია, და ჩვენ ნებისმიერ სასწავლო გაცვლით პროგრამაში ძალიან მართივად შეგვიძლია,
უბრალოდ ბილეთს დავჯავშნით, და გავემგზავროთ ევროკავშირის ქვეყნებში.

თვითონ სხვადასხვა პროგრამით ჯერ ერთხელ ვსწავლობდი გერმანიაში, 6 თვის

განმავლობაში, შემდეგ საფრანგეთში და დაახლოებით ეგ პერიოდი ვიყავი, ესტონეთში,
ესპანეთში, ხორვატიაში, ირლანდიაში და ყველა მათგანი სხვადასხვა თემატიკას
აერთიანებდა, ერასმუსის ფარგლებში. ასევე ერთხელ ვიყავი ესტონეთში, აქაც ანალოგიურად
ვიზალიბერალიზაციის პროგრამას ეხებოდა, და რაც მთავარია, როდესაც ადამიანი გამოცდის
რას გულისხმობს რეალურად ევროკავსირი და შეიძლება სულაც არ იყოს ის, რასაც
გვასწავლიან და ხედავ რომ მას აქვს ძალიან ბევრი სარგებელი და ის ცხოვრების დონე
რომელსაც ადგილზე ეცნობი, შეიძლება ერთ დღეს ჩვენი ცხოვრების ნაწილი გახდეს, ეს
გაძლევს უფრო მეტ მოტივაციას, რომ გადმოიღო შენს ქვეყანაში და უფრო მეტიც, ისეთი
ქვეყანა ააშენო, რომელიც დააკმაყოფილებს ყოველი ინდივიდის საჭიროებას, მეტ ნაკლებად
რა თქმა უნდა.

(10:08-12:32)
ინტერვიუერი: საქართველოში ხშირად საუბრობენ ევროკავშირზე. რა დადებითი მხარეები
შეიძლება ჰქონდეს ევროკავშირში ინტეგრაციას? რა უარყოფით მხარეებს გამოარჩევდით?

რესპონდენტი: მოდი დადებითზე ვთქვათ ის რომ, როდესაც წევრები გავხდებით, ვთქვათ

ვიზალიბერალიზაცია გვაძლევს უფლებას 90 დღე გავატაროთ ტურისტულად, ძირითადად
სამეცნიერო ან სასწავლო ვიზიტებით, საქმიანი ვიზიტებით, მაგრამ არ გვაძლევს საშუალებას
უფრო მეტი ხნით გავჩერდეთ რომელიმე ევროკავშირის წევრ ქვეყნებში, ჩვენ აქ გვჭირდება
ვიზა თავისთავად თავის ტკივილია. ასევევ არ შეგვიძლია მუშაობა, რადგან ეს ძირითადად
ტურისტულ ვიზას ეხება, უბრალოდ არ შეუძლია საქართველოს მოქალაქეს რომელიმე
ქვეყანაში წავიდეს დარჩეს იქ საცხოვრებლად თუ ამის ვიზა ან პირადობის მოწმობა ან ა.შ.
დოკუმენტაცია არ აიღო. წევრობა მოგვცემდა სრულ თავისუფლებას, რომ ვეზიაროთ
ევროკავშირის, მთლიანად შევერწყათ. ვიზალიბერალიზაციის გარდა გვაქვს DCFTA, რაც
გვაძლევს საშუალებას ჩვენი პროდუქციაც გავიტანოთ, მაგრამ ადამიანის თავისფალი
გადაადგილება მაინც შეზღუდულია. ეს ერთი სიკეთე. მეორე- რა თქმა უნდა ევროკავშირში
წევრობით აქვთ საინვესტიციო ბაზა, იმიტომ რომ უფრო უსაფრთხოთ მიიჩნევა ქვეყანა და
უფრო მეტი ინტერესები უჩნდება იგივე ევროკავშირის ქვეყნებს თუ გარეშე მეტი ინვესტიცია
ჩადონ საქართველოში, და ამას ეკონომიკურთან ერთად პოლიტიკური სარგებელიც აქვს ის
რომ ქვეყანა წონას იძენს საერთაშორისო ასპარეზზე, როდესაც არის ამ დიდი გაწრთიანების
წევრი. გარდა ამ ორი დიდი პლიუსისა, გვაქვს ის რომ ევროკავშირში წევრობით ჩვენ
შეგვიძლია მტკიცედ ვილაპარაკოთ საერთასორისო არენაზე თუნდაც დაპირისპირებულ
ქვეყნებთან, როგორიცაა რუსეთი. იმიტომ რომ მას უფრო მეტი პატივისცემა უჩნდება მათ
მიმართ, ვინც მარტო არ არის.

ხშირ შემთხვევაში თუ გვაქვს ის მისწრაფება დავიბრუნოთ კონტროლი ოკუპირებიულ

ტერიტორიებზე, ევროკავშირთან ინტეგრაცია ძალიან დიდი სარგებელი შეიძლება
აღმოჩნდეს. ასევე ვთქვათ დარწმუნების კუთხითაც აფხაზეთის და ცხინვალის რეგიონის
მოსახლეობას შეიძლება ინტერესი გაუჩნდეს, უფრო მეტად ითანამშრომლონ, და ძალიან
შორეულ მომავალში, მაგრამ მაინც გახდნენ იმ საზოგადოების წევრები, რომლებიჩ
ევროკავშირში ინტეგრირებულები ბოლომდე არიან. შეიძლება ამან ასე ვთქვათ
კონფლიქტის ერთერთი ძირი გადაჭრას. გ

არდა ამისა მოდი მინუსებზეც ვთქვათ და მასობაში ერთიორი პლიუსიც გამახსენდება.

ერთერთი გამოწვევაც შეიძლება იყოს რომ არ დაგვემართოს ის რაც მოუვიდათ ბულგარეთსა
და რუმინეთს, რადგანაც ბოლომდე ვერ აითვისეს ევროკავშირის ეს დიდი სარგებელი. ნუ
რათქმა უნდა იქ სასარგებლო პირობები ბევრად უფრო გაიზარდა, მაგრამ შიდა სისტემური
პრობლემების გამო მათ ვერ შეძლეს ბოლომდე იმ ეკონომიკური სიკეთეებით კარგად
სარგებლობა, როგორც ვთქვათ ხორვატიამ, ლიეტუამ და სხვა ახლად გაწევრიანებულმა
ქვეყნებმა.იგივე დაემართოს საქართველოსაც. იმიტომ რომ პატარა ბაზარი გვაქვს, რთულია
აქედან პროდუქციის გატანა, იმიტომ რომ თავისუფალი ვაჭრობის შესახებ შეთანხმება
გვაძლევს იმის საშუალებას სრულიად უბაჟოდ და გადასახადის გადახდის გარეშე
გავიტანოთ ჩვენი პროდუქცია ევროკავშირის წევრ ქვეყვენში, მაგრამ ერთი ის არის რომ
დაკავშირებადობა ჯერ-ჯერობით პრობლემაა, ევროკავშირი დებს ინვესტიციებს, მაგრამ
რადგანაც ეს შავი ზღვა გვაკავშირებს,

ჩვენ გვჭირდება რომ ავითვისოთ, რომ ეს გამოწვევა კი არ იყოს, არამედ შესაძლებლობა იყოს
ჩვენი ქვეყნისთვის, რომ ვითანამშრომლოთ იგივე რუმინეთთან, ბულგარეთთან იმიტომ რომ
ეს ორია ხომ ევროკავშირის წევრი ქვეყნები დასავლეთის მხარეს. ასევე შეიძლება
პრობლემური აღმოჩნდეს, გარკვეულწილად საფრთხე არ არის, ეს ზოგადად რეალობაა და
ამისთვის წევრი ქვეყანა მზად უნდა იყოს, გადაწყვეტილებები არ მიიღება დამოუკიდებლად
გარკვეულ საკითხებზე.

ჩვენ თუ ვნახავთ ევროკავშირის კომპეტენციებს, არის გარკვეული სფერო, მაგალითად

განათლება რომელშიც წევრი ქვეყნები დამოუკიდებლები არიან. მაგრამ არის სფერო,
მაგალითად სავაჭრო ურთიერთობები გარეშე წევრ ქვეყნებთან, რომელშიც ევროკავშირი
უფრო კომპეტენტურია, ნიშნავს რომ ის უფრო არის გადაწყვეტილების მიღებაში ჩართული.
რათქმა უნდა ეს ნიშნავს, რომ სრულად ევროკავშირი წყვეტს ყველაფერს, მაგრამ შიდა
ორგანოებზე რომ მივიდეს საქმე, ევროკომისია, რომელიც ევროკვშირის აღმასრულებელი
ხელისუფლება არის, უფრო მეტად არის უფლებამოსილი სავაჭრო პირობები შეათნხმოს
გარეშე, ვთქვათ ჩინეთთან, აშშ-სთან სხვა ქვეყნებთან, რა შემთხვევაშიც უფრო მეტ
კომპეტენციას იძენს ევროკავშირის ინსტიტუტები. მაგრამ წევრი ქვეყნები ძალიან
დამოუკიდებლები არიან საგარეო პოლიტიკის, განათლების, თუ ბევრ სხვა სპეროში, და რაც
იგულისხმება რომ გარკვეულ სფეროებში ევროკავშირი იღებს უბრო მეტ ფუნქციას,
გულისხმობს სუვერენიტეტის გაზიარებას. და არსწორად ესმით ხოლმე სუვერენიტეტის
დაკარგვა.

ეს არ არის დაკარგვა, უბრალოდ საქმე ის არის რომ ევროკავშირი ვერაფერს ვერ მიიღებდა,
თუკი წევრი სახელმწიფოები ვერ განსაზღვრავდნენ რა დონეზე უნდა მიეცათ მათ
მოქმედების საშუალება. როდესაც სახელმწიფოები იკრიბებიან, ისინი ერთად წყვეტენ,
თანაგადაწყვეტილებით წყდება, რა უნდა გაკეთდეს. არის შემთხვევები როცა ერთი
უარყოფითი ხმაც კი არ აძლევს ბლოკს საშუალებას, რომ რაღაცა გადაწყვეტილება მიიღოს.
საქართველოს უნდა ჰქონდეს გაცნობიერებული, რომ იქნება საკითხები, რომლებშიც მის ხმას
ექნება ფასი. ანუ მისი წინააღმდეგობაც შეიძლება იყოს გადამწყვეტი. არის
გადაწყვეტილებები, რაც უმრავლესობით გადაწყდება და საქართველოსაც შეიძლება
მოუწიოს შეგუება. მაგრამ ეს იმდენად საფრთხე არ არის, იმიტომ რომ სახელმწიფოს აქვს
ხოლმე უფლება, რომ თავად გადაწყვიტოს რა უნდა მიიღოს და რა არა.

ეს არის გარკვეულ შემთხვევაში, ყოველთვის არა რა თქმა უნდა, იმიტომ რომ ზოგიერთი
ევროკავშირის დირექტივა შეიძლება სავალდებულო აღმოჩნდეს. საფრთხეებზე შეიძლება
ითქვას მიგრაციაზე, სახელმწიფოებიდან ხალხის გადინება, მოყვება ამ თავისუფლად
გადაადგილებასო. არის ამაში სიმართლე, მაგრამ არც იმდენად დიდი საფრთხეა და არ უნდა
შევშინდეთ, იმიტომ რომ მიგრაცია დღესაც ხდება და ამის გამომწვევი მიზეზი არ არის
ევროკავშირთან დაახლოება, არამედ ეკონომიკური ფონია, რაც ქვეყანას აქვს.

ვთქვათ თუ ქვეყანა მომზადებული შეხვდა ევროკავშირის წევრობას და ჩვენ გამოვიყენეთ

კარგად ეკონომიკის განვითარებისთვის. თუ მოსახლეობა კომფორტულად იგრძნობს აქ
თავს, აღარ მოუწევს უცხოეთისკენ ყურება და სამუშაოდ წასვლა. უბრალოდ ევროკავშირი
გიჩენს შესაძლებლობას, გამოიყენებ თუ არა უვიზო მიმოსვლას და სხვაგან დაიწყებ
მუშაობას, შენზეა დამოკიდებული. ესენის ცოდნას მოითხოვს, კომპეტენციას, სამუშაოს
გამოცდილებას ადვილი არ არის უბრალოდ ემიგრაცია. მთავალია ეკონომიკა იყოს მაინც
ქვეყანაში მოძლიერებული ხალხს აღარ გაუჩნდეს გაქცევის სურვილი.

(12:33-21:24)

ინტერვიუერი: მაინც რას ფიქრობთ, რა მთავარი გამოწვევებია ქართულ რეალობაში

ევროინტეგრაციის პროცესის მხრივ? რატომ ფიქრობთ ასე?

რესპონდენტი: დიდი ხნის განმავლობაში პრობლემა იყო ხოლმე ევროკავშირის მხრიდან,

იმიტომ რომ იქ არ იყო გაფართოების მადა მაღალი, შიდა პრობლემებით იყო დაკავებული ,
როგორიც არის შიდა მიგრაციული, უფრო სწორედ გარე მიგრაციები. გახსოვს ხომ 2015
წელში ეს ეგრეთ წოდებული მიგრანტების კრიზისი, იქნებოდა ეს ენერგოპოლიტიკის
პრობლემა, დივერსიფიცირება სურდა, მაგრამ რუსულ ენერგორესურსებზე იყო
დამოკიდებული, ხანდახან ეს სახელმწიფოების ნაწილს ეს არ აწყობდა ხოლმე რუსეთთან
ნელთბილი ურთიერთობები, და შედეგად გაფართოება ერთერთი ბოლო პრიორიტეტი იყო,
ტერორიზმთნ გამკლავება, ენერგო საკითხები, საგარეო პოლიტიკის სხვადასხვა
მიმრთულება, მაგალითად ჩინეთთან ურთიერთობა, აშშ-თან ურთიერთობა და სხვა დასხვა
ძალიან ბევრი გამოწვევა ჰქონდა. და შესაბამისად გაფართოებით გადაღლა, რაც ახასიათებდა
2000-იანი წლების ბოლოს, როდესაც ბულგარეთი და რუმინეთი მიიღეს მანამდე 10 ქვეყანა,
მიხვდა ევროკავშირი რომ მთლად ესე გადამუშავება წევრების ესე მარტივი არ იყო. და ბოლო
გაწევრიანება 2013 ში, 10 წლის წინ მოხდა, როდესაც ხორვატია მიიღეს. ხორვატიამ
წარმატებული მაგალითი აჩვენა, მაგრამ მაინც მთლად წინა ქვეყნებმა მთლად ფეხი ვერ
აუწყეს ბოლომდე. ამიტომაც ამ გადაღლამ და სხვა პრიორიტეტების წინ დაყენებამ აჩვენა,
რომ გაფართოებას არ ჰქონდა წარმატება ახლო მომავალში.

სიტუაცია შეიცვალა და პრინციპში შარშან მანამდე თუკი გაფართოების ესეთი ზედაპირული

დაპირებები ეხებოდა დასავლეთ ბალკანეთს, ახლლა ახალი მუხტი შეიძინა როდესაც
უკრაინაში ომი დაიწყო, გეოპოლიტიკური სიტუაცია შეიცვალა, და გაწევრინების განაცხადი
გააკეთეს საქართველომ, უკრაინამ და მოლდოვამ. და ევროკავშირმა საბედნიეროდ ივნისში
უკვე უპასუხა ევროპული პერსპექტივით სამივე ქვეყნისთვის და კანდიდატის სტატუსით
უკრაინისა და მოლდოვისთვის. საქარტველომ სამწუხაროდ ვერ მიიღო კანდიდატის
სტატუსი. საქართველომ უფრო მეტი რეკომენდაციები მიიღო, ვიდრე იმათ ცალცალკე,
მაგრამ ნუ შინაარსობრივად მაინც ერთნაირია. თუმცა საქმე ის იყო რომ უკრაინა მოლდოვას
მიეცა კანდიდატის სტატუსი და რეკომენდაციები შემდეგ განსახორციელებლად, ჩვენ
მოგვეცა რეკომენდაციები იმისთვის რომ შეგვესრულებინა ჯერ და მერე უნდა მივიღოთ
წელითკანდიდატის სტატუსი.

როგორც აღმოჩნდა, მთავარი პრობლემა არის პოლიტიკურ და ეკონომიკურ საკითხებში,

იმიტომ რომ კითხვარი, რომლის საფუძველზეც ევროკომისიამ დასკვნა გამოიტანა,
ძირითადად ეხებოდა პოლიტიკასა და ეკონომიკას. და ეკონომიკურ მაჩვენებლებში გვაქვს
დიდი წინსვლაც წინა წლებში მიღწეული. ეს არ გულისხმობს რომ მოსახლეობა იდეალურად
ცხოვრობს ეკონომიკური კუთხით. არა უბრალოდ ევროკავშირის სტანდარტთან მოხდა
დაახლოება.

ანალოგიურად გარკვეულ სფეროებში პოლიტიკური კუთხითაც, მაგრამ როგორც ჩანს არის

პრობლემებიც, ამას სხვადასხვა მოიმართულებით ხსნიან რაში შეიძლება იყოს პრობლემა.
მაგრამ ეს პრობლემები არის საშინაო დავალება რომელიც საქართველომ მიიღო, უნდა
შესრულდეს დაახლოებით ოქტომბრისთვის, იმიტომ რომ ევროკომისია, ანუ ევროკავშირის
აღმასრულებელი სტრუქტურა შეიკრიბება და გადაწყვეტს გაუწიოს თუ არა რეკომენდაცია
საქართველოსთვის კანდიდატის სტატუსის მინიჭიბას. შემდეგ, ორი თვის შემდეგ, ანუ
დეკემბერში წესით უნდა შეიკრიბოს ევროპული საბჭო ანუ წევრი სახელმწიფოებისგან
შემდგარი ორგანო, ანუ ევროკავშირი ქვეყნების ლიდერები, რომლებიც ერთად, ერთ
დარბაზში მოიფიქრებენ ევროკომისიის კოდექსისი საფუძველზე დიდი ალბათობით,
მიუსცენ თუ არა კანდიდატის სტატუსი საქართველოს. გასულ წელს ვნახეთ რომ ზუსტად
ანალოგიურად განვითარდა მოვლენები და ვნახოთ რა იქნება.

(21:24-26:11)
ინტერვიუერი: რას აკეთებს მთავრობა იმისათვის, რომ საქართველო გახდეს ევროკავშირის
წევრი? მიმდინარე მოვლენებიდან გამომდინარე როგორ შეაფასებდით მთავრობის ქმედებებს
ევროინტეგრაციის გზაზე?

რესპონდენტი: ამაზე საუბარი რთულია, იმიტომ რომ ბოლო წლებში განსხვავებულ

ტენდენციებს ვხედავთ. ერთი მხრივ ძალიან გაართულა სიტუაცია იმან რომ ომი დაიწყო
უკრაინაში, რაც პირდაპირ საფრთხეს წარმოადგენს ჩვენთვის. ჩვენ არ ვიცით, რუსეთი
გადაღლილია ამ ეტაპზე, მაგრამ როდის შეიძლება იბრუნოს ფეხი და გადაწყვიტოს
საქართველოში სრულმასშტაბიანი ომის დაწყება . სრულმასშტაბიანი იმიტომ რომ ომში
ისედაც ვართ, 2008 წლის შემდეგ. ეს იყო ცეცხლის შეწყვეტის შეთანხმება და არა სამშვიდობო
ზავი. ამიტომაც ჩვენ პრაქტიკულად რუსეთთან ომი არ შეგვიწყვეტია უკვე რამდენი წელია.
და ეს ოკუპაცია და ე.წ. ბორდერიზაცია აჩვენებს რომ რუსეთი ფაქტიურად ომს აწარმოებს
საქართველო წინააღმდეგ შეუჩერებლად უკვე რამდენი წელია. შესაბამისად როცა უკრაინაში
ომი დაიწყო საქართველოს მთავრობა გამოირჩეოდა ერთგვარი, შეიძლება ეგრეთ წოდებული
დაბალანსების პოლიტიკა დაერქვას, რამდენად ადეკვატურია მე ვერ განვსჟი იმიტომ რომ
არსი ეს ტერმინი, შეიძლება არ დაეთანხმოს მთავრობა, მაგრამ შეიძლება ზოგიერთი
ექსპერტი იყოს ამ ტერმინის მომხრე და ფაქტია რომ საქართველო შეუერთდა სანქციებს
რუსეთის წინააღმდეგ სანქციები, ვთქვათ ეკონომიკური ზარალი უფრო მეტი იქნებოდა
ვიდრე სარგებელი.

ამავდროულად ჩვენ ვნახეთ რომ ამ დაბალანსების მოტივით იყო ევროკავშირთან ერთგვარი

ჭიდილი, იმიტომ რომ ევროკავშირი გარკვეულწილად ჯერ უკრაინაში შემდეგ ევროპაში
აკრიტიკებდა ამ ნელთბილ პოზიციას ანუ დაბალანსების აქტს. რაც შემდეგ შიდა დისკურსის
თემა ხდებოდა, დაპირისპირების საგანი პარტიებს შორის. ზოგი ადანაშაულებდა
ხელისუფლებას რომ ისინი არ ატარებდნენ ევროპულ ხაზს, თმობდნენ რაღაცეებს
რუსეთთან, აქეთ იყო მმთავრობის არგუმენტი, რომ ასე არ იყო, პირიქით ზრუნავდნენ
სახელმწიფოს უსაფრთხოებაზე, მოკლედ ამისი დაპირისპირება მიმდინარეობდა და დღესაც
მიმდინარეობს.

ფაქტი ის არის, რომ გასულ წელს გაკეთდა ევროკავშირში გაწევრიანების განაცხადი, რაც
დადებითი ნაბიჯი იყო, ეს იყო საქართველოს ხალხის მოთხოვნა რა თქმნა უნდა. და სადაც ეს
გაკეთდა საქართველოს მხრიდან ძალიან დადებითია, შემდეგ ამას მოყვა რამდენიმე თვიანი
შეფასების პროცესი, სამწუხაროდ საქართველომ გადადგა რამდენიმე არასწორი ნაბიჯი და
დღემდე იდგმება. მაგალითად დასავლელი პარტნიორების კრიტიკა, იქნება ეს ელჩების,
პარლამენტარების თუ სხვა ევროკავშირის წარმომადგენლის, რაც არ უნდა წყენის საგანი
იყოს აზიანებს ქვეყნის ეროვნულ ინტერესებს, რადგან ჩვენ არ გვაქვს იმის ფუფუნება რომ
ვლანძღოთ ან უარყოფითად მოვიხსენიოთ ან გავანაწყენოთ ის ადმიანები, რომლებსაც დღეს
ან ხვალ ეკუთვნით გადამწყვეტი სიტყვა ჩვენს ევროინტეგრაციის პერსპექტივაზე. მაგ: შარშან
უდიდესი ოპოზიციის არხის ლიდერის გვარამიას დაჭერა რამაც ასევე შეიძლება ითქვას რომ
თუ გადამწყვეტი არა, ძალიან უარყოფითი როლი ითამაშა ევროკავშირის გადაწყვეტილების
მიღებაში. იმიტომ რომ ევროკავშირს არ მოსწონს პლურალიზმი, დემოკრატია თუ
პოლიტიკური მართლმსაჯულება როგორც ისინი ამბობენ ხორციელდება ქვეყანაში.

უნდა ფუნქციონირებდნენ ინსტიტუტები სახალხო დამცველი იქნება თუ პარლამენტი თუ

სასამართლო ხელისუფლება რაც ჩვენს შემთხვევაში ხშირად არის პრობლემები და ამაში
ედავება ევროკავშირი საქართველოს, არის ის დარგები რომლის გარეშეც ევროკავშირი არ
ფართოვდება. ყურადღება ეთმობა ამ ინსტიტუტების ძლიერებას, რომ დემოკრატია იყოს
უზრუნველყოფილი. სხვა შემთხვევვაში ეს არ არის დემოკრატიული კლუბი და არ აქ დიდი
შანსი რომ მისი წევრი გახდეს თუ ამ საბაზისო ანუ ფუნდამენტურ კრიტერიუმებს არ
აკმაყოფილებს. აი აქ არის სწორედ სამუშაო 12 რეკომენდაციაში რაც არის ჩადებული ეს ეხება
როგორც სასამართლოს, ისე კორუფციას, სხვადასხვა ინსტიტუტს, დეპოლარიზაციას და ა.შ.
მედია თავისუფლებას, გენდერული უფლებების ხელშეწყობას, ეთნიკური უმცირესობების
უფლებების ხელშეწყობას და ბევრი სხვა. აი ამაზე გვაქვს სამუშაო, რამდენად ეფექტურად
მიმდინარეობს მუშაობა, დღეს ამის შეფასება მაინც რთულია, მიუხედავად იმისა რომ არის
სხვადასხვა მონაცემები.

ვთქვათ სამთავრობო მონაცემებით ძალიან კარგად გვაქვს საქმე, ბევრი რეკომენდაცია

შესრულებულია. მაგრამ თუ მოვუსმენთ არასამთავრებო სექტორს, არც ისე დადებითად
გამოიყურება ჯერჯერობით მიღწეული პროგრესი. ამას მაინც შიდა დონეზე ვინც არ უნდა
აფასებდეს, ფაქტია რომ ოქტომბერში შეაფასებს ევროკომისია, ამით ნათლად გამოჩნდება
რამდენად დიდი პროგრესი იქნება მიღწეული. ყველას იმედი გვაქვს რომ კანდიდატის
სტატუსი გვექნება და ეს იქნება ერთი ნაბიჯი ევროკავშირიკენ.
(26:12-33:10)

ინტერვიუერი: თქვენი აზრით, რა როლი აქვს ევროინტეგრაციის პროცესში სამოქალაქო

საზოგადოებას?

რესპონდენტი: სამოქალაქო საზოგადოების როლი შეიძლება ითქვას რომ კრიტიკულად

მნიშვნელოვანია ყოველთვის, მითუმეტეს აქ, ორგანიზაციებს აქვთ ხოლმე დიდი როლი,
შეუძლიათ ხელი შეუწყონ ევროინტეგრაციის პროცესს , იქნება ეს გარკვეულ სფეროებში,
პროგრესის მიღწევაში დაჩქარება, კონსულტაციები როგორც მთავრობასთან ასევე
ოპოზიციასთან , შეუძლიათ იყვნენ დამაკავშირებელი რგოლი ხალხსა და ხელისუფლებას
შორის, მთავრობასა და ოპოზიციას შორის, ასე ვთქვათ იყვნენ ადვოკატირების პროცესში,
როდესაც ირღვევა ადამიანის უფლებებიც, და ისინი ყოველთვის მოდარაჯეები არიან ამ
სფეროში.

არის ქვეპრობლემები, რომლებშიც აქტიურობენ და მათი საქმიანობა ხელს უნდა უწყობდეს

ევროინტეგრაციის პროცესს, რადგან ინტეგრაცია არ არის მხოლოდ მთავრობის
უფლებამოსილება. რადგან მათ შეუძლიათ მიიღონ რეფორმები, მაგრამ ხალხამდე ამის
მიტანა, ან გარკვეულ სფეროში წარმატების მიღწევა, მოსახლეობის ჩართულობა,
ინფორმარულობა, თუ ეკონომიკურში წარმატებაც კი შეიძლება იყოს დამოკიდებული ასეთ
ორგანიზაციებზე და სამოქალაქო საზოგადოების აქტიურობაზე. ასევე არის კერძო
სექტორზეც, იმიტომ რომ ბევრ ქვეყანაში, მითუმეტეს ევროკავშირში, კერძო სექტორი
ძალაინ ბევრ სფეროში, მათ შორის კიბერუსაფრთხოებაში იქნება ეს თუ სხვა დასხვა,
ზრუნავენ ადამიანების გაძლიერებაზე. და მათ გარეშე ძალიან რთული იქნებოდა
წარმატების მიღწევა.

(26:12-35:17)
ინტერვიუერი: საინტერესოა, ვისაუბროთ მედიის როგორც შუამავლის როლზე
ევროინტეგრაციის პროცესში. როგორ ფიქრობთ, რა გავლენას ახდენს იგი საზოგადოების
აზრის ფორმირებაზე?

რესპონდენტი: ესე იგი, მედიას შეუძლია ითამაშოს როგორც გამყოფი, ასევე

დამაახლოვებელი როლი, შეიძლება გაზარდოს პოლარიზაცია, გაზარდოს დაკავშირებადობა,
მოკლედ მედიაზეა დამოკიდებული. ძაან რთულია პასუხი, იმიტომ რომ ეს დილემა რა უნდა
გააკეთო, დახუჭო თვალი რაღაცეებზე იმიტომ რომ დამალვას შეუწყო ხელი, მაგრამ
პრინციპში არაფერი არ იმალება, ევროკავშირი თვითონაც კარგად ხედავს რა როგორ არის.

ჩემთვის უკეთესი იქნებოდა კონკრეტული პოლიტიკური დღისწერიგის ნაცვლად ყველა

მედია ატარებდეს ობიექტურ ხაზს და ემსახურებოდეს რაც მედიის ფუნქიაა ის, რომ
საზოგადოების ინფორმირება მოახდინონ, ვთქვათ როდესაც რაღაც იმალება, ის უნდა
გამოაშკარავონ, როცა რაღაცა არის აუხსნელი, ის უნდა ახსნან. მაგრამ აქაც უნდა იყოს ეს
ობიექტურობა დაცული. იმიტომ რომ ახსნან ისე როგორც მათ ჭირდებათ, იმიტომ რომ
თვითონ არიან რომელიმე პარტიის მიერ დაქირავებული თუ მხარდაჭერილი, ნიშნავს რომ
ისინი კონკრეტულ მიზანს ემსახურებიან.

რაც მთავარი მიზნიდან, რომ ხალხის ინფორმირება მოხდეს და ისინი იყვნენ სიმართლის
სადარაჯოზე, შეიძლება დაიკარგოს. ამიტომაც ვფიქრობ, რომ თუჩვენ გვიწერია
ევროკავშირში შესვლა, ნებისმიერ შემთხვევაში გვჭირდება ძლიერი მედია, რომელიც მზად
იქნება ანალიტიკური იქნება თუ ინფორმაციული სპექტრი, კარგად იყოს მომზადებული,
უნდს ჰქონდეთ პასუხისმგებლობა გაცნობიერებული და სრულიად უნდა იცავდნენ
ჟურნალისტურ ეთიკის კიდექსს. ამ პრინციპების გარეშე მათი წარმატებული
ფუნქციონირება შეუძლებელია, და ისინი ვერ მოახმარენ თავიაანთ რესურსს
საზოგადოებრივ სამსახურს. რათქმა უნდა მედიას სტანდარტს ვერ დაუწესებ, მაგრამ
შეძლება ითქვას მერე ცენზურაში გადადის ხოლმე ან სხვა რამეში, და თუ ასევთქვათ
კონტროლის მექანიზმი არც არის საჭირო არსებობდეს. ც

ენზურაში გყავდეს მედია, ეს არ არის დემოკრატიის სტანდარტი. მედიას უნდა ჰქონდეს

მაქსიმალური თავისუფლება, ანალოგიურად ჟურნალისტებს, რომ გააშუქონ ის რაც საჭიროა.
მაგრამ რა თქმა უნდა არ უნდა იყოს გადამეტებული არც ერთი სპექტრიდან არც მეორედან,
იმიტომ რომ ყოველთვის ბალანსი ჯობნის ხოლმე ყველაფერს. ევროკავშირზე რაც კარგად
შეიძლება გააკეთოს მედიამ არის ისრომ, ხალხის ინფორმირება უკეთესად მოახდინონ,
ვთქვათ რა არის ევროკავშირი, რაღაცა გადაცემები,მოკლე, პატარა ვიდეოებიც დაეთმოს
ხოლმე, იმისთვის რეალურად ადამიანები მიხვდნენ რას გულისხმობს ეს ევროკავშირი, რა
განვიცადეთ, რა პროგრესი გვაქვს რომ ვიცით სტუდენტებმა და პროფესორებმა ეს არ არის
საკმარისი. არის ადამიანების ძალიან დიდი მასა , რომელთაც მხოლოდ ჭორის დონეზე აქვთ
გაგებული და ელემენტარულად იცინ, რომ ევროკავშირი კარგია. მაგრამ რა სირთულეებია,
რა დიდი სარგებელი აქვს ამას, სხვების გამოცდილება როგორი იყო, ვინ როდის შეუერთდა
ასეთი დეტალები ძალიან ცოტამ იცის გარშემო. მითუმეტეს უფროს თაობას თუ ავიღებთ,
ახალგაზრდობას, რომლებიც არ სწავლობენ ამ სფეროში.

შეიძლება ითქვას, რომ უმცირესებაში ვართ ის ადამიანები, რომლებიც ამ სფეროზე

ინფორმაციას ფლობენ, და შუძლიათ ეს ინფორმირებულობა გაზარდოს, დაეთმოს
გადაცემები ახალგაზრდების მოსაზრებების მოსმენას, რომ მათ დააფიქსირონ რეალურად
რას ფიქრობენ და როგორ ფიქრობენ. შეუძლიათ ასევე უმასპინძლონ იმ ექსპერტებს,
რომლებიც ევროკავშირში კარგად ერკვევიან, არა პოლიტიკური ნიშით გამოდიან, არამედ
ექპერტული თვალსაზრისით წარმოადგენენ, რომ პრაქტიკაში, ეკონომიკაში და პოლიტიკაში
ეს ასეა, ეს კრიტერიუმებია, ეს გველოდება, შეიძლება იყოს ეს ასე უკეთესი და მსგავსი
რაღაცეები.

(35:17-31:48)

ინტერვიუერი: თქვენი აზრით, გავრცელებულია თუ არა საქართველოში ანტიდასავლური

პროპაგანდა? რატომ თვლით ასე? რა გავლენა შეიძლება მოახდინოს ანტიდასავლურმა
პროპაგანდამ ადამიანებზე? რა ტიპის ადამიანებზე შეიძლება მოახდინოს ყველაზე მეტად
გავლენა?

რესპონდენტი:დიახ, ეს პრობლემაა, იმიტომ რომ არაერთი ავტორი წლების განმავლობაში

ცდილობდა და ცდილობს საქართველოს ევროინტეგრაციას თუ ნატოში ინტეგრაციას, ძირი
გამოუთხაროს დეზინფორმაციის გავრცელებით, დიდი სპექტრია ჩართული, რთულია
ჩამოთვლა. რამდენიმე პროექტიც კვლევაც გამიკეთებია, შემიდარებია საქართველოსა და
ლატვიაში, საქართველოსა და სომხეთში, რა განსხვავებები იყო რუსეთის პროპაგანდა,
ძირითადი პრობლემა მოდის ხოლმე რუსეთიდდან და რუსული დეზინფორმაციაა მთავარი
ანტიევროპული წყარო.

ეს ანტიდასავლური პროპაგანდა ცდილობს ხოლმე წარმოაჩინოს დასავლეთი ძალაინ

უარყოფით ფერებში, თითქოს ისინი რყვნიან ერს, რაც ტყუილია, იმიტომ რომ იქ არავია არ
ახვევს თავს ერთსქესიან ქორწინებას, აი მაგალითად ბულგარეთი ან ხორვატია, რომლებიც
არიან წევრები, მათ კონსტიტუციაში არ წერია არაფერი. წევრი სახელმწიფო თავად ირჩევს
გზას რას აირჩევს და რას არა. საფრანგეთში თუ არის არ ნიშნავს რომ შენთანაც იქნება. ეს
მითები ძალიან ბევრი არსებობს და შეიძლება მარტივად განეიტრალდეს თუკი იგივე მედია
ითამაშებს როლს რომ ამაზე ინფორმირებულობა გაზარდოს. არასამთავრობო სექტორსაც
შეუძლია იმუშაოს მნიშვნელოვანწილად. რაც შეეხება დეზინფორმაციას.

ანტიდასავლური დეზინფორმაცია დიდ გავლენას ახდეს უფრო მეტად უფროს თაობაზე,

ჩემის აზრით. ევროკავშირის ეს დიდი სარგებელი ეიძლება არ ჰქონდეთ ნანახი და
განცდილი. არის ასევე პრობლემა რეგიონებშიც, სადაც შეიძლება მედიის ჩართულოიბაც
ნაკლები იყოს, ეს ადამიანები არ უყურებენ წამყვან ქართულ არხებს, შეიძლება იყვნენ
რუსული არხების მომხმარებლები. ან შეიძლება იყვნენ სხვა ქვეყნის არხების მაყურებლები.
შეიძლება იყოს სომხური არხები, აზერბაიჯანული არხები, თურქული არხები. როდესაც
მათი წამყვანი დისკურსი არ არის ევროკავშირი და ნატო, შეიძლება იქ სულ სხვა თემებზე
იყოს საუბარი რადიოსა თუ ტელევიზიაში. ეს ვერ შეასრულებს საქართველოს მოსახლეობის
ინფორმირებულებაში თავის როლს ევროკავშირის მიმართულებით.

ეს ერთი და მეორე ადამიანები, უმცირესობის წარმომადგენლები, რომლებმაც ქართული არ

იციან, წვდომა არ აქვთ ხოლმე ძირითად დისკურსზე და უბრალოდ ვერ ერკვევიან და
გამოკითხვას გადავხედავთ, აქ ევროკავშირის მხარდაჭერა არის ერთერთი ყველაზე დაბალი.
თუ ვთქვათ ეროვნული მასშტაბით 80%, 60% აღწევს ხოლმე ეროვნული უმცირესობის
დასახლებაში, განა იმიტომ რომ უარზე არიან, დანაჩენი 30 % არ ვიცი-არას ხაზავს, იმიტომ
რომ მათ არააქვთ გააზრებული კარგად რა არის რეალურად ევროკავშირი, რა სარგებელს
გვპირდება და ა.შ. და დეზინფორმაციის მსხვერპლი ეს ადამიანები შეიძლება უფრო
მარტივად გახდნენ. ანალოგიური სამუშაო სკოლებზე, პატარა ბავშვებმაც არ იციან ბევრი რამ
ორგანიზაციაზე. სამწუხაროა , მაგრამ ხშირად არ ისწავლება, ჩვენ არ გვქონია პრინციპში
არაფერი ევროკავშირზე.

შეიძლება ითქვას ახალი წამოწყებაა, მაგრამ თუ სწავლობ ბიზანტიის ისტორიას, რომის

ისტორიას, სწავლობ საფრანგეთის ისტორიას რაც ძალაინ მნიშვნელოვანია, მე-20 საუკუნის
მეორე ნახევარიც უნდა ისწავლებოდეს, იმიტომ რომ ამაზეა დაყრდნობილი დღევანდელობა
და თქვათ უნივერსიტეტში ჩაბარებამდე უნდა ჰქონდეს წვდომა და ინტერესიც
გაღვივებულია, რასაც სკოლა უნდა უწყობდეს ხელს. იმიტომ რომ შეიძლება ეს ბავშვები
მოექცნენ დეზინფორმაციის ანტიდასავლური დეზინფორმაციის მსხვერპლად.
ერთსქესიანთა ქორწინებაც, წლების განმავლობაში ძალიან ბევრი ახალგაზრდა შემხვედრია,
ვინც შეშფოთებას გამოთქვამს. მათ უბრალოდ ჭირდებათ ადამიანი, ვისაც შეხვდებიან,
რომელიც მათ ეტყვის, რომ ეს ასე არ არის. მოკლედ ეს ინფორმაციული კუთხე ძალიან
მნიშვნელოვანია.

(31:49-38:57)

ინტერვიუერი: სუბიექტებზე ისაუბრეთ, მაგრამ რეალურად რომელი სუბიექტების მიზანს

ემსახურება ანტიდასავლური პროპაგანდის გავრცელება? კონკრეტულად რა როლი აქვს
მედიას ანტიდასავლური პროპაგანდის გავრცელების კუთხით?

რესპონდენტი: თუ დავუკვირდებით, წინა წლების მონაცემებით, ბევრი არხი, მათშორის

ბეჭდური პრესა თუ ტვ პრესა, ავრცელებდა. ერთი მაგალითად საქართველო და მსოფლიო,
იგივე ობიექტივი, მთელი რუსული არხები, რომელიც ტელევიზორში გადის ხოლმე,
ქართული ორგანიზაციები, მათ შორის არასამთავრობოები, მათ შორის მაგ. ერეკლე მეორეს
საზოგადოება, ასევე მართლმადიდებელ დედათა კავშირი, ევრაზიული ფონდი და ა.შ. ასეთი
პრორუსი პოლიტიკოსების თუ პირების დარსებული ორგანიზაციები, რომლებიც
კრემლიდან ფინანსდება პირდაპირ, არიან ანტიდასავლური ძალების მთავარი
გამავრცელებლები.
რომ ავიღოთ ობიექტივი, პირდაპირ გვაჩვენებს კონსპირაციულ თეორიებზე აგებული
ვიდეოები, თითქოს დასავლეთი ეშმაკია და ა.შ . ასევე გვაჩვენებენ სიახლეებს და თითქოს
დასავლეთი ყველაფერს ცდება, რომ იქ ცხოვრება არ ვარგა, რო იქ მხოლოდ გაჭირვებაა, რომ
სულ ფუფუნებაშ არიან და მსგავსი იდეები, რომელსაც ხშირად ლობირებენ ხოლმე, რომ
ერთმორწმუნე მეზობელი უფროსასარგებლო იყოს, და რომ ჩვენ რუსეთმა მხოლოდ სიკეთე
გაგვიკეთა, და ა.შ. ასეთი იდეები გვხვდება ხოლმე. მაგრამ ძირითადად მაინც არის
არაპირდაპირ რუსეთის ქება, იმიტომ რომ მათ იციან რომ საქართველოს მოსახლეობის დიდ
ნაწილს დიდი ტკივილი აქვს გადატანილი რუსეთისგან. უბრალოდ არის აპელირება
დასავლეთზე, რომ ისინი არ არიან იდეალურები, მაგრამ არ ამბობენ რომ რუსეთი არის
იდეალური. ალბათ უფრო მარტივია მოსახლეობა დააბნიონ, რომ შენი არჩევანი, შენი
ქვეყნის აჩევანი არ იყოს კარგი, და მერე რაღაც ალტერნატივაზე ხომ უნდა იფიქროს, იყოს
ნეიტრალური, ჩვენ არც რუსეთი გვინდა არც ევროკავშირი, ვიყოთ ჩვენთვის.

თუ ევროკავშირთან ან ნატოსთან არ ვიქნებით, მაშინ მოგვიწევს რუსეთთან ახლოს ყოფნა,

რაც მოსახლეობის დიდ წილს არ უნდა საბედნიეროდ, და ესეთი მედიები, თუნდაც ბეჭდური
პრესა იქნება თუ ნიუსები თუ ფეიბუქზე ან სოც.მედიაში ისახავს მიზნად რომ საქართველოს
მოსახლეობა შეიყვანოს შეცდომაში, რაღაცეები დაანახოს არასწორად და სწორი გზიდან
გადაიყვანოს. შეიძლება ეს პოლიტიკური ჯგუფის ინტერესსაც ემსახურებოდეს და ასეც არის,
იმიტომ რომ პოლიტიკური ჯგუფი ცდილობდეს პოლიტიკური ჯგუფი გამოიყენოს
იმისზტვის რომ დასავლეთი გააკრიტიკოს და ამით მოსახლეობის გრძნობებზე ითამაშოს,
მიუხედავად იმისა, რომ ეს სახელმწიფოს ინტერესია. და ეს ქვეყნის უსაფრთხოების
დაზიანებაცაა.

ამასთან ბრძოლას რაც შეეხება, ბოლო წლებში რაც გამოჩნდა, ეს არის არასამთავრობო
სექტორი, რომელიც ფაქტობრივად ერთადერთი ორგანიზაციაა, რომელიც მუშაობდა
ანტიდასავლური მითების გამოაშკარავებაზე. არის ძალიან ბევრი საერთაშორისო
ორგანიზაცია, რომლებიც აქვეყნებენ ხოლმე რეალურად სად და როგორ ხდება, ააშკარავებენ
დეზინფორმაციას, მათ საიტებზე ძალიან ბევრ ინფორმაციას ვხვდებით, და ამით
უზრუნველყოფენ, რომ საქართველოს მოსახლეობის გარკვეულმა ნაწილმა მაინც მიიღოს
სწორი ინფორმაცია. რათქმა უნდა მარტო არასამთავრობო სექტორი ვერაფერს იზამს, ამაში
ჩართული უნდა იყოს ის დიდი ადმინისტრაციული რესურსი, რაც ხელისუფლების ხელშია.
ამიტომ როცა გვაქვს ამბიცია რომ თავდაცვისთვის მიგვეღწია, ეს გულისხმობს კიბერ
უსაფრთხოებას, საინფორმაციო უსაფრთხოებას. ამაში თუ სახელმწიფოს ფინანსები ჩაიდო,
იმისთვის რომ გაფილტრული ინფორმაციები მიეწოდო მოსახლეობას და ჩვენი მოსახლეობა
არ იყოს მოწყვლადი, მაშინ ჩვენ შევძლებთ რომ მივაღწიოთ ამ მხრივ განვითარებას.

(38:57-57:32)

ინტერვიუერი: მადლობა კვლევაში ჩართვისათვის, მომავალ შეხვრამდე.

რესპონდენტი: პირიქით მადლობა თქვენ, ნახვამდის.