ადამიანის თავისუფალი ნება ქრისტიანობაშიც არის, თვითონ ირჩევს გზას - ამაზე

ქრისტიანი ეგზისტენციალისტები თანხმდებიან.

ჩემი იდეა ჩემ არსებობამდეც იყო მე განვისაზღვე ჩემი ნებით არსებობის დაწყევის ჩემდეგ,
არსებად ყოფნის შემდეგ.

განსხვავებით ზოგიერთი კათოლიკესგან, ეგზისტენციალისტები ამბობენ, რომ ის, რომ

ღმერთი არსბეობს, იგი განსაზღვრავს მთლიანად ადამიანს, არა, ადამიანი სრულ
თავისუფლებაშია გასროლილი.

როგორიც ხარ ისიც შენი შექმნილია, მაგრამ შეიძლება რაღაც გინდოდეს და ეს ასე არ
ხდებოდეს, მაგრამ რისი არჩევანიც საშალება გაქვს, იმას ირჩევ დამოუკიდებლად, არჩევანში
ტავუსფალი ხარ. არჩევანის გარეშე არაფერს არ აკეთებს, მაგრამ არა ყველაფერს.

ადამიანი ყველაზეა პასუხისმგებელი ისევე, როგორც საკუთარ თავზე. ჩემ იერ მიღებული
გადაწვეტილება პოტენციურად ყველაზე ახდენს გავლენას. ბანკის ეკონომიკური კრიზისი
მეც მეხება.

ადამიანი უპირველეს ყოვლისა არის პროექტი, ამ პროექტამდე არაფერი არ არსებობს. - შენ

თუ გინდა, რომ ვარჯისი დაიწყო, ეს პროექტია, მაგრამ

ადამიანს არ შეუძლია გავიდეს სუბიექტის საზღვრებს გარეთ - ყველაფერს ადამიანური

თვალით აღქივამ, ყველაფერი შენი წარმოდგენაა და ყველაფერს აადამიანურებ, ყველაფერი
ადამიანის თვალით დანახულამდე დაგყავს.

ყველაფერი სუბიექტის თვალუთაა დანახული.

თავისუფლება და პასუხიმგებლობა გულისხმობს სხვასაც. სარტის აზრით, მე რომ ვარ, ვიცი,

მაგრამ სხვაც რომ არის, იმის დასაბუთება არ შემიძლია, შეიძლება ეს სხვა ჩემი წარმოდგენაა.
ლოგიკურად კი გამომყავს ეს, მაგრამ რაც ლოგიკურად გამომყავს შეიძლება არც ის იყოს
ნამდვილი და ამიტომ შენ შეიძლება მართლაც არსებობდე. ამიტომ მე შენ ჩემნაირი
სუბიექტად გაღიარებ. მე როცა რაღაცას ვირჩევ, ეს ნიშნავს, რომ არა მარტო ჩემთვის ავირჩიე,
არამედ სხვასაც ეს უნდა აერჩიაა, მე როცა ვარჩევ ტყუილს, ვარჩევ ისეთ სამყაროს, სადაც ეს
ტყუილი რომ სხვამაც ჩემ მიმართ აირჩიოს, უსინდისობა იქნება, არ მომეწონება. მე რასაც
ვირჩევ სხვის მიმართ, ვთანხმდები, რომ სხვასაც აქვს იმავე ქმდების განხორციელების
უფლება ჩემზე.

შენ რაღაცებს შორის არჩევანს აკეთებ, რაღაცას კარგს ეძახი, რაღაცას ცუდს, მაგრამ არაა
არანაირი საზომი, რომელიც ამ კარგობას და ცუდობას განსაზღვრავს, გარდა ჩემისა. ჩემი
გადაგდებულობა კი იმას გულისხმობს, რომ თუ მე შეცდომას დავუშვებ, ამაზე მხოლოდ მე
ვარ პასუხისმგებელი, არავინ გვერდით არ დამიდგება. სამყარომ გამოგიტანა განაჩენი, რომ
ჰაერში გაგესროლა ტყვია და ვიღაცას მოხვედროდა, ადამიანის არსშია ეს, არჩევანი, ამ
არჩევანს შშეიძ₾ება მოჰყვეს მძიმე შედეგი.

ხო შეიძლება ეს ასე იყოს, ვამბობ და ვაკეთებ რაღაცას. ვირაცა მოვკალი, მაგრამ ხო შეიძლება
ხვალ ცოცხალი შემხვდეს,ეს სურვილი, შესაძლებლობაა, მაგრამ როგორც კი მე
დავაკვირდები, რომ ჩემი ქმედებები და შესაძლებლობები ერთმანეთთან არაა კავშირში,
მაშინვე უნდა შევეშვა ასეთ ფიქრებს.

სხვა ჩემთვის ჩემი წარმოდგენაა.

სასოწარკვეთა ზოგადი მდგომარეობაა, ზოგადად ამაში ვარ, შიში კი კონკრეტულ

ქმედებასთან დავაკშირებული რამეა.

კვინტიზმი - თუკი სამყაროში ღმერთი და ღირებულებები არაა, არაფრის არსებითად შეცვლა

არ შემიძლია, უმოქმედოდ, მშვიდად ვარ. ეგზისტენციალიზმი პირიქით მოქმედების
ფილოსფიაა.

მშიშრად არავინ იბადება, მშიშარა და ლაჩარი ხდება.

შენ რომ საკუთარ თავს იგებ, რომ ხარ, ვიზეც გაიგე, რომ არის, ის ხომ ობიექტად
წარმოიდგინე. ობიექტი გახადე შენი თავი უკვე.

არ არსებობს არავითარი გენია გარდა იმისა, რაც გამოვლინდება ხელოვნებაში - ადამაინი,

რომელმაც შეცდომები არ დაუშვა, კეთილი. ან ძალიან ცუდია, ბოროტია. ან ერთა ან მეორე -
ასეთი რამე მხოლოდ ხელოვნებაში ხდება. რელაობა ჭრელია, რელაურად ადამიანი ანე რთია
ან მეორე

ყველაფეი, რასაც მე ვეძახი აბსოლუტურს, რადგან მე ვეძახი აბსოლუტურს, ანუ

აბსოლუტური აღარაა, ჩემი პროექციაა.

არსებითი განსხვავებები მხოლოდ სუბიბექტში არსებობს.

რადგან სამყაროში ჭეშმარიტების კრიტერიუმი არაა, მე თავად ვქმნი მას. როცა ადამიანები ამ
ჭეშმარიტებაზე შევთანხმდებით, ეს უკვე საზოგადოებას ქმნის. რაღაც არჩევანს ვაკეთებთ,
რაღაცას ვიჯერებთ, როცა ამ არჩევან ვაკეთებდით, იქამდე დავიჯერეთ, რომ ეს არჩევანი
სწორია, ამიტომ მივანიჭე მას უპირატესობა.

ტრანსცედენტალური მიზანი - ჩემი გადაწყვეტილებით მე ვიქცევი იმად, რაც ჯერ არ ვარ. ჩემ
გარეთ უნდა შევქმნა ცემი ისეთი თავი, რომელიც ახლა არ ვარ. შურისმაძიებელი უნდა
გავხდე იმიტომ, რომ ვიღაცამ გამაბრაზა, ეს შურისმაძიებელი ტიპი ხო ჯერ არ ვარ, აწი უნდა
გავხდე, ჩემ გარეთ უნდა მოვძებნო ეს ამპლუა, ეს მდგომარეობა.

მორალი უპირობოდ კი არ არსებობს, მე ვაკისრებ პასუხისმგებლობას, ამ მორალის არსებობას

საკუთარ თავს, მე ვქმნის მას.

უსინდისობას როგორც ცდომილებას განმარტავს. უსინდისობა ცდომილებაა, მე ჩემი ნებით

ცდომილებას არ ავირჩევ.

ადამიანის, როგორც აბსტრაქტული არსების უმაღლეს ღირებულებად გამოცხადება

არასწორია, მიკერძოებული ვარ, რადგან ადამიანი ვარ მაგიტო ვაცხადებ ადამიანს
საუკეთესოდ?არ გამოვა ეგრე.
ჰუმანიზმი ადმიანის ადამის ქება ან კაცობრიობის კეთილდღეობა არაა, არამედ ადამაინი
ინდივიდუალურად, პიროვნულად თვითონაა ღირებულებების შემოქმედი, მე რომ რაღაცა
მიყვარს, მიტომ მივიჩნიე ის საუკეთესოდ, ხვალ შეიძლება ეს ღირებულება შეიცვალოს.

1)გადაგდებულობის გააზრება - 2)ადამიანის ქმნადობა, თავისი თავის გამოჭედვა,

ღირებულებებს რომ თავად ვქმნი მაგის გააზრება და - 3)რაც ღირებულად ჩათვალე ისე, რომ
სხვაც გაითვალისწინე, ამაზე ზრუნვა, სხვისი გადმოსახედიდან ფიქრი.