Diterjemahkan dari Bahasa Inggeris ke Bahasa Melayu - www.onlinedoctranslator.

com

Lihat perbincangan, statistik dan profil pengarang untuk penerbitan ini di:https://www.researchgate.net/publication/308974852

Isu dan cabaran perolehan perkhidmatan awam di China: perspektif tadbir

urus kolaboratif
ArtikeldalamJurnal Antarabangsa Dasar Awam · Januari 2016
DOI: 10.1504/IJPP.2016.10000554

PETIKAN MEMBACA

2 792

2 pengarang:

Huiting Qi Bing Ran

Universiti Negeri Valdosta Universiti Negeri Pennsylvania di Harrisburg

7PENERBITAN 157PETIKAN 39PENERBITAN494PETIKAN

LIHAT PROFIL LIHAT PROFIL

Semua kandungan yang mengikuti halaman ini telah dimuat naik olehBing Ranpada 12 Disember 2018.

Pengguna telah meminta peningkatan fail yang dimuat turun.

Int. J. Dasar Awam, Vol. 12, Bil. 3/4/5/6, 2016 339

Isu dan cabaran perolehan perkhidmatan awam di

China: perspektif tadbir urus kolaboratif

Bing Ran* dan Huiting Qi

Sekolah Hal Ehwal Awam,
Penn State Harrisburg,
777 W. Harrisburg Pike, Middletown,
PA 17057, Amerika Syarikat E-mel:
bingran@psu.edu
E-mel: huq104@psu.edu
* Pengarang sama

Abstrak:Sebagai satu bentuk tadbir urus kolaboratif, perolehan perkhidmatan awam

kerajaan daripada badan bukan kerajaan (NGO) telah menjadi saluran utama
penyampaian perkhidmatan awam. Berbeza daripada amalan relatif matang
pemerolehan perkhidmatan awam di negara-negara Barat, China cuba untuk
mengguna pakai mekanisme ini dalam beberapa tahun kebelakangan ini, meminta
lebih banyak penyelidikan dalam erti kata membuat isu dan cabaran dalam proses
pemerolehan. Kertas kerja ini membincangkan enam isu utama dalam perolehan
perkhidmatan awam Kerajaan China dari perspektif teori tadbir urus kolaboratif,
menganalisis sebab yang membawa kepada enam cabaran ini, dan mencadangkan
beberapa penyelesaian penting kepada isu ini.

Kata kunci:tadbir urus kolaboratif; badan bukan kerajaan; NGO;

perolehan perkhidmatan awam; China.

Rujukankepada kertas kerja ini hendaklah dibuat seperti berikut: Ran, B.

and Qi, H. (2016) 'Isu dan cabaran perolehan perkhidmatan awam di China:
perspektif tadbir urus kolaboratif',Int. J. Dasar Awam, Jld. 12, No. 3/4/5/6,
ms.339–358.

Nota biografi:Bing Ran ialah Profesor Madya Pentadbiran Awam di

Sekolah Hal Ehwal Awam, Penn State Harrisburg. Minat penyelidikannya
memberi tumpuan kepada interaksi dinamik antara infrastruktur kompleks
masyarakat dan tingkah laku manusia, menangani topik seperti rangkaian
tadbir urus kolaboratif, identiti organisasi, integrasi pengetahuan,
keusahawanan sosial dan organisasi hibrid.

Huiting Qi ialah pelajar kedoktoran dalam program PhD dalam Pentadbiran

Awam di Sekolah Hal Ehwal Awam, Penn State Harrisburg. Minat
penyelidikannya termasuk rangkaian tadbir urus kolaboratif, pentadbiran awam
tingkah laku, dan teori organisasi.

Kertas kerja ini ialah versi kertas kerja yang disemak dan diperluaskan bertajuk
'Pemerolehan Kerajaan bagi perkhidmatan awam di China: isu dan cabaran' yang
dibentangkan pada Persidangan Tahunan Persatuan Sains Pentadbiran Kanada
2015, Halifax, Nova Scotia, Kanada, 15 Jun 2015.

Hak Cipta © 2016 Inderscience Enterprises Ltd.

340 B. Ran dan H. Qi

1 pengenalan

Sebagai bentuk aktiviti pembelian kerajaan, perolehan kerajaan adalah

tindakan pihak berkuasa awam untuk mendapatkan barangan, perkhidmatan,
dan pembinaan melalui pembelian, pajakan, dan penyewaan, berdasarkan
kontrak perolehan yang menunjukkan hubungan aktor yang berbeza dan
persetujuan mengenai ketelusan dan persaingan. yang membenarkan semua
organisasi yang layak untuk mengambil bahagian dalam (Arrowsmith, 1998;
Chou, 2006; Jia dan Su, 2009; Lu et al., 2012; Yang, 2014). Tujuan utama
perolehan kerajaan adalah untuk menggunakan prinsip pasaran untuk
meningkatkan kawalan kos, untuk menggalakkan kecekapan dan ketelusan
kerajaan dalam penggunaan sumber awam, dan untuk menyediakan produk
dan perkhidmatan awam (Boykin, 2005; Chou, 2006). Satu jenis perolehan
kerajaan yang penting ialah perolehan perkhidmatan awam. Secara umumnya,
terdapat dua jenis perkhidmatan awam:

Dalam perolehan perkhidmatan, peranan kerajaan adalah untuk mewujudkan piawaian

perolehan, memilih organisasi yang sesuai yang boleh melaksanakan perkhidmatan mengikut
piawaian dan peraturan tertentu, dan menilai proses dan hasil penyampaian perkhidmatan.
Badan bukan kerajaan (NGO), organisasi yang bebas daripada kerajaan dan tidak bermotifkan
keuntungan (Lewis dan Kanji, 2009), telah memainkan peranan utama dalam pengaturan
perolehan perkhidmatan. Sejak tahun 1980-an, perolehan perkhidmatan awam, dalam bentuk
kontrak dengan dan penyumberan luar kepada NGO, semakin banyak digunakan oleh
kerajaan negara maju, terutamanya oleh kerajaan tempatan mereka (Bel dan Warner, 2008;
Hefetz dan Warner, 2004) yang membawa kepada sistem yang agak matang dalam
melaksanakan perolehan perkhidmatan.
Di China, di bawah reformasi dan dasar pembukaan kerajaan, kerajaan pusat dan tempatan telah
mempertimbangkan semula peranan dan fungsi mereka. Kerajaan mula menggalakkan sistem
ekonomi berorientasikan pasaran, memupuk pluralisme budaya, dan menggalakkan perolehan
perkhidmatan awam. Perolehan perkhidmatan awam di China diamalkan lebih lama berbanding
negara Barat dengan percubaan pertama di Shanghai pada 1990-an, memfokuskan kepada
perolehan perkhidmatan orang tua (Yang, 2014; Zhu dan Zhong, 2013), dan kemudian secara
beransur-ansur diperluaskan kepada perkhidmatan awam yang lain. kawasan dan bandar lain di
China (Qi, 2013; Zhu dan Zhong, 2013).
Perlu diingatkan bahawa kerajaan pusat dan kerajaan tempatan China memainkan peranan
yang berbeza dalam perolehan perkhidmatan awam. Kerajaan pusat boleh menjalankan
perolehan perkhidmatan awam secara langsung serta menggubal dasar panduan,
menyediakan sokongan kewangan pusat, dan menyelia kerajaan tempatan. (Pejabat Agung
Majlis Negara Republik Rakyat China, 2013). Kerajaan tempatan boleh membuat dasar
perolehan perkhidmatan tempatan mengikut panduan kerajaan pusat, menggunakan
sokongan kewangan pusat untuk melaksanakan perolehan, membangunkan projek dan
prosedur perolehan, memilih organisasi yang menyampaikan perkhidmatan awam yang
berkaitan, menyelia proses perolehan, dsb. ( Pejabat Am Majlis Negeri Republik Rakyat China,
2013). Kesimpulannya, kerajaan pusat secara amnya membimbing dan
 Isu dan cabaran perolehan perkhidmatan awam di China 34

menyelia kerajaan tempatan untuk menjalankan perolehan perkhidmatan awam, dan kerajaan
tempatan melaksanakan perolehan secara konkrit.
Kertas kerja ini akan menumpukan kepada isu dan cabaran utama dalam perolehan
perkhidmatan awam Cina di peringkat kerajaan pusat dan tempatan. Pada asasnya, kami
berpendapat bahawa perolehan perkhidmatan awam adalah mekanisme yang penting tetapi masih
matang untuk Kerajaan China mengendalikan penyampaian perkhidmatan. Untuk menangani isu dan
cabaran dalam perolehan perkhidmatan awam, mekanisme tadbir urus kolaboratif harus digunakan
oleh Kerajaan China sebagai penyelesaian yang mungkin. Tadbir urus kolaboratif ialah rangka kerja
teori yang sistematik di mana sebab-sebab yang mendalam bagi isu dan cabaran perolehan
perkhidmatan serta kemungkinan penyelesaian yang berkaitan boleh diterokai. Sumbangan utama
kertas kerja kami adalah untuk menghubungkan teori tadbir urus kolaboratif dengan isu dan cabaran
dalam perolehan perkhidmatan awam China secara sistematik, menganalisis beberapa isu kritikal
dalam tadbir urus kolaboratif untuk menjelaskan kemungkinan penyelesaian. Kami mendakwa
bahawa mengabaikan prinsip tadbir urus kolaboratif adalah faktor utama yang mengakibatkan enam
isu dan cabaran dan penerapan prinsip tadbir urus kolaboratif adalah penyelesaian yang paling
mungkin untuk isu dan cabaran ini.
Dalam bahagian berikut, kami mula-mula akan memberikan ulasan ringkas tentang asas
teori perolehan perkhidmatan awam dengan fokus pada literatur tadbir urus kolaboratif.
Kemudian kami menganalisis enam isu dan cabaran utama dalam amalan perolehan
perkhidmatan awam Kerajaan China. Kami akan mengakhiri kertas kerja dengan
membincangkan intipati dan strategi menambah baik pemerolehan perkhidmatan awam dan
dengan itu menambah baik lagi amalan tadbir urus kolaboratif dalam konteks Cina.

2 Tadbir urus kolaboratif sebagai perspektif teori dan amalan baru muncul di China

Dengan amalan pemerolehan perkhidmatan awam yang berkembang pesat di China dalam tempoh 20 tahun
yang lalu (Zhu dan Zhong, 2013), terdapat penyelidikan prolifik yang memfokuskan kepada aktiviti kerajaan
yang penting ini. Walau bagaimanapun, perspektif teori utama yang diambil oleh penyelidikan perolehan
perkhidmatan awam di China hanya tertumpu pada pengurusan awam (NPM) baharu dan perkongsian
awam-swasta (PPP).
NPM, yang bermula pada akhir 1970-an dan awal 1980-an, membentangkan satu siri "prinsip
penstrukturan semula sektor awam yang diterajui pasaran" [Gruening, (2001), p.1]. Teras NPM adalah
percubaan untuk meyakinkan sektor awam untuk menerima pakai nilai dan amalan korporat di mana
kerajaan dikurangkan menjadi ejen kontrak untuk syarikat dan kumpulan rakyat lain (Frederickson et
al., 2011). NPM dengan asas pengurusanismenya berdasarkan teori pilihan awam mengenai
kecekapan dan output mencetuskan urutan inisiatif penswastaan dalam perkhidmatan awam,
mengakibatkan 'pembuangan' kerajaan (Peters dan Pierre, 1998; Rhodes, 1994), istilah yang merujuk
kepada kepada perkhidmatan yang disediakan oleh kontraktor NGO berbanding kakitangan awam.
Perolehan perkhidmatan awam adalah contoh yang baik dengan mengontrakkan beberapa
perkhidmatan awam kepada NGO dan bukannya menyampaikan perkhidmatan awam dengan
menggunakan pembiayaan fiskal secara langsung (Jiang dan Zhang, 2013; Wang, 2012). Jelas sekali,
penyokong pendekatan berasaskan pasaran untuk penyampaian perkhidmatan dalam sektor Awam
percaya ini akan membawa kecekapan dan akauntabiliti terbaik (Denhardt dan Denhardt, 2000).
Walau bagaimanapun, NPM membayangkan bahawa kakitangan awam memainkan peranan kedua,
membenarkan kontraktor bukan kerajaan melakukan 'kerja sebenar'
342 B. Ran dan H. Qi

kerajaan. NPM dengan itu menerima banyak kritikan dan para sarjana semakin yakin bahawa
di luar semangat berasaskan pasaran, semangat kerjasama dan hubungan kerjasama dalam
pelbagai entiti juga amat diperlukan dalam menyediakan perkhidmatan dan kemudahan awam.

PPP ialah satu set pengaturan institusi koperasi, bergantung kepada

hubungan kontrak dan kerjasama antara rakan sektor awam dan swasta dalam
barangan awam dan penyampaian perkhidmatan (Hodge dan Greve, 2007; Ke et
al., 2010a, 2010b; Norton dan Blanco, 2009). PPP pada mulanya dilihat sebagai
sejenis mekanisme penswastaan dan pasaran (Jamali, 2007), tetapi perlahan-
lahan penyelidik menyedari bahawa kedua-dua objektif pribumi individu dan
matlamat bersama antara aktor yang berbeza dalam PPP dianggap sama
penting (Jamali, 2007; Nijkamp et al., 2002). ), dengan itu dianggap sebagai alat
tadbir urus baharu dalam pentadbiran awam yang melibatkan entiti swasta
yang pelbagai dalam penyampaian perkhidmatan awam, terutamanya dalam
bidang projek infrastruktur (Hodge dan Greve, 2007; Linder, 1999; Mu et al.,
2011; Osborne, 2002).

Menurut teori tadbir urus kolaboratif, apabila masalah awam telah menjadi semakin kompleks, adalah sukar bagi seorang aktor untuk menyelesaikan masalah awam secara bersendirian. Menyedari hal ini,

terdapat banyak pendekatan dan pengaturan yang melibatkan pelbagai peserta daripada swasta, awam, bukan keuntungan atau alam sivik untuk bekerjasama bagi menangani beberapa isu yang kompleks atau

mencapai matlamat bersama yang sukar dikendalikan atau dicapai oleh organisasi tunggal atau individu (Ansell dan Gash, 2008; Emerson et al., 2012; Mandell dan Keast, 2007; O'Leary dan Vij, 2012). Tadbir urus

kolaboratif juga merupakan mekanisme penting untuk memenuhi nilai kemasyarakatan atau normatif sektor awam dengan matlamat lain dalam organisasi bukan awam, seperti matlamat ekonomi sektor swasta

(Demirag et al., 2009; Tomaževiè et al., 2016). Terdapat pelbagai ungkapan serupa tentang tadbir urus kolaboratif dalam literatur, termasuk PPP, tadbir urus rangkaian, pengurusan awam kolaboratif, membuat

keputusan kolaboratif dan sebagainya (Agranoff dan McGuire,1999; Huxham dan Vangen,1996; Mandell dan Keast, 2007; O 'Leary dan Vij, 2012; Weber dan Khademian, 2008). Tidak kira istilah mana yang digunakan,

intipati teras bentuk tadbir urus yang baru muncul ini ialah kerjasama, yang menumpukan pada rangkaian antara organisasi, hubungan saling bergantung, kuasa dan tanggungjawab yang dikongsi, oleh itu, apabila

kita membincangkan tadbir urus kolaboratif, kita perlu menumpukan perhatian kepada perkara berikut. tema utama: penyertaan dan kesahihan; kuasa dan sumber; hasil dan kesan; struktur dan akauntabiliti.

pengurusan awam kolaboratif, membuat keputusan kolaboratif dan sebagainya (Agranoff dan McGuire,1999; Huxham dan Vangen,1996; Mandell dan Keast, 2007; O'Leary dan Vij, 2012; Weber dan Khademian, 2008).

Tidak kira istilah mana yang digunakan, intipati teras bentuk tadbir urus yang baru muncul ini ialah kerjasama, yang menumpukan pada rangkaian antara organisasi, hubungan saling bergantung, kuasa dan

tanggungjawab yang dikongsi, oleh itu, apabila kita membincangkan tadbir urus kolaboratif, kita perlu menumpukan perhatian kepada perkara berikut. tema utama: penyertaan dan kesahihan; kuasa dan sumber; hasil

dan kesan; struktur dan akauntabiliti. pengurusan awam kolaboratif, membuat keputusan kolaboratif dan sebagainya (Agranoff dan McGuire,1999; Huxham dan Vangen,1996; Mandell dan Keast, 2007; O'Leary dan Vij,

2012; Weber dan Khademian, 2008). Tidak kira istilah mana yang digunakan, intipati teras bentuk tadbir urus yang baru muncul ini ialah kerjasama, yang menumpukan pada rangkaian antara organisasi, hubungan

saling bergantung, kuasa dan tanggungjawab yang dikongsi, oleh itu, apabila kita membincangkan tadbir urus kolaboratif, kita perlu menumpukan perhatian kepada perkara berikut. tema utama: penyertaan dan

kesahihan; kuasa dan sumber; hasil dan kesan; struktur dan akauntabiliti. intipati teras bentuk tadbir urus yang baru muncul ini ialah kerjasama, yang menumpukan pada rangkaian antara organisasi, hubungan saling

bergantung, kuasa dan tanggungjawab yang dikongsi, oleh itu, apabila kita membincangkan tadbir urus kolaboratif, kita perlu menumpukan perhatian pada tema utama berikut: penyertaan

dan kesahihan ; kuasa dan sumber; hasil dan kesan; struktur dan akauntabiliti. intipati teras bentuk tadbir urus yang baru muncul ini ialah kerjasama, yang menumpukan pada rangkaian antara organisasi, hubungan saling bergantung, kuasa dan tanggun

2.1 Penyertaan dan kesahihan

Kerjasama memerlukan penyertaan yang meluas di mana peserta yang saling bergantung atau
pihak berkepentingan dengan pelbagai perspektif boleh bekerjasama dalam susunan
rangkaian. Ramai sarjana menekankan kepentingan rangkuman berasaskan luas sebagai
simbol semangat terbuka dan kerjasama tadbir urus kolaboratif dan sumber utama dan
refleksi kesahihan kerjasama (Ansell dan Gash, 2008; Emerson et al., 2012). Dalam erti kata ini
juga, legitimasi kerjasama boleh diperkukuh dengan penglibatan pihak berkepentingan yang
berjaya dan meluas.
 Isu dan cabaran perolehan perkhidmatan awam di China 34

Menurut Ansell dan Gash (2008), proses legitimasi dalam tadbir urus kolaboratif adalah
berdasarkan "(1) peluang untuk pihak berkepentingan untuk berbincang dengan orang lain tentang
hasil dasar dan (2) dakwaan bahawa hasil dasar mewakili konsensus berasaskan luas" [Ansell dan
Gash, (2008), p.556]. Apabila pihak berkepentingan merasakan bahawa mereka mempunyai
peluang yang mencukupi untuk mengambil bahagian dan berunding secara kerjasama di bawah
satu set peraturan yang telus dan adil, mereka akan menganggap kerjasama itu sah. Jika tidak,
mereka mungkin melepaskan kerjasama dan mencari pengaturan atau mekanisme alternatif lain
untuk mencapai matlamat mereka. Oleh itu, penyertaan dan legitimasi adalah faktor yang saling
berkaitan yang mendorong pihak berkepentingan untuk menerima pakai kerjasama sebagai kaedah
untuk menyelesaikan masalah awam.
Selain penambahbaikan legitimasi melalui rangkuman berasaskan luas, penglibatan aktor di
luar kerajaan boleh menambah baik tambahan sumber dan pengetahuan yang pelbagai di luar
kerajaan (Emerson et al., 2012). Perlu diingatkan bahawa dalam konteks tadbir urus kolaboratif,
semua peserta yang terlibat dalam kerjasama juga harus mengambil bahagian dalam membuat
keputusan dan mencapai beberapa tahap konsensus (Ansell dan Gash, 2008) dan bukannya
beberapa peserta yang berkuasa mendominasi proses membuat keputusan.

2.2 Kuasa dan amanah

Walaupun lazimnya dipercayai bahawa tadbir urus kolaboratif harus berdasarkan hubungan
perkongsian kuasa, dalam praktiknya, kuasa tidak diagihkan secara sama rata dalam kerjasama yang
mengakibatkan konflik antara pihak berkepentingan (Bryson et al., 2006; Purdy, 2012; Skelcher dan
Sullivan, 2008). Ia sentiasa menjadi kebimbangan bahawa sesetengah pihak berkepentingan akan
mendominasi proses dan menjejaskan hasil lebih daripada yang lain yang kurang kuasa. Purdy
(2012) telah menggunakan rangka kerja kuasa secara kerjasama yang merangkumi tiga sumber
kuasa (autoriti, sumber, dan legitimasi diskursif) dan tiga arena kuasa (peserta, reka bentuk proses
dan kandungan) untuk menganalisis pengimbangan kuasa dalam kerjasama. Selain itu, seperti yang
dinyatakan oleh Purdy (2012), sumber ialah sumber kuasa yang mempengaruhi proses kolaboratif.
Kebergantungan sumber dan asimetri akan mewujudkan perbezaan dalam pengagihan kuasa serta
ketidakseimbangan interaksi antara pihak berkepentingan (Benson, 1975; Skelcher dan Sullivan,
2008). Akibatnya, menganalisis hubungan kuasa adalah pendekatan yang berguna untuk memahami
dan menerangkan tingkah laku kolaboratif aktor.
Selain membentuk hubungan kuasa yang sesuai dalam kerjasama, membina kepercayaan juga
merupakan pendekatan penting untuk memupuk hubungan kerjasama pihak berkepentingan (Vangen dan
Huxham, 2003). Kepercayaan adalah perekat yang membawa dan mengekalkan pemegang kepentingan yang
berbeza bersama-sama (Silvia, 2011). Dalam sebarang bentuk tadbir urus kolaboratif, kepercayaan boleh
menggalakkan perundingan yang berkesan (Zaheer et al., 1998), membangunkan nilai dan norma bersama
(Das dan Teng, 1998), memudahkan penemuan penyelesaian (Zaheer et al., 1998) dan sebagainya.
Kesediaan rakan kongsi untuk memulakan aktiviti bersama mungkin dipengaruhi oleh tahap kepercayaan
antara mereka (Brinkerhoff, 1999). Namun pembinaan kepercayaan juga merupakan proses yang memakan
masa untuk kolaborator yang memerlukan kolaborator untuk mewajarkan masa dan kos yang diperlukan
sebelum memulakan kerjasama (Ansell dan Gash, 2008).
344 B. Ran dan H. Qi

2.3 Hasil dan impak

Untuk menilai keberkesanan kerjasama, hasil, impak dan konsep lain yang serupa, seperti output,
akibat dan kesan, biasanya dianalisis dalam literatur tadbir urus kolaboratif (Thomas dan Koontz,
2011). Rogers dan Weber (2010) membentangkan tiga jenis hasil dalam pengaturan tadbir urus
kolaboratif: meningkatkan sumber agensi, membangun dan memindahkan teknologi, dan hasil yang
melampaui pematuhan. Innes dan Booher (1999) juga menganalisis produk ketara dan tidak ketara
serta kesannya terhadap proses pembinaan konsensus secara kerjasama. Produk ketara merujuk
kepada beberapa perjanjian rasmi, dasar baru, perundangan dan peraturan baru, dan produk tidak
ketara mungkin termasuk hubungan baru atau lebih kukuh dan lebih kepercayaan (Innes dan Booher,
1999). Emerson et al. (2012) merujuk kepada beberapa jenis impak seperti fizikal, alam sekitar, sosial,
ekonomi dan/atau politik, semuanya adalah perubahan yang disengajakan atau tidak disengajakan
melalui kerjasama. Para sarjana bersetuju bahawa berbanding dengan organisasi tradisional, hasil
dan impak daripada pengaturan tadbir urus kolaboratif biasanya lebih kompleks, oleh itu adalah
perlu untuk mereka bentuk sistem penilaian yang komprehensif dan berkesan apabila menilai
kerjasama.

2.4 Struktur dan akauntabiliti

Struktur tadbir urus kolaboratif cenderung menjadi rangkaian yang berbeza daripada struktur
kerajaan, termasuk pelbagai peringkat dan sempadan yang kabur bagi semua peserta (Bevir
dan Rhodes, 2003; Greenaway et al., 2007). Dalam pelbagai peringkat, perintah tidak boleh
dikenakan secara luaran tetapi merupakan hasil interaksi antara aktor yang berbeza (Kooiman
dan Van Vliet, 1993). Pihak berkepentingan dalam rangkaian kerjasama beroperasi secara
berbeza daripada dalam struktur linear dan hierarki, kerana rangkaian adalah mengatur sendiri.
Ahli datang ke meja secara sukarela, dan mereka juga datang dari budaya organisasi yang
berbeza (Agranoff, 2004).
Selain itu, kerana sempadan peserta yang kabur, peranan pentadbiran dan
politik, pembuatan keputusan dan hasil jarang dapat dibezakan antara satu
sama lain dalam struktur rangkaian (Himmelman, 2002).
Sempadan peserta yang kabur dan struktur rangkaian tadbir urus kolaboratif menjadikan akauntabiliti dalam kerjasama lebih sukar untuk

ditentukan dan dinilai berbanding organisasi birokrasi (Ansell dan Gash, 2008; Bryson et al., 2006; Huxham et al., 2000; Sullivan et. al., 2002). Di satu

pihak, mekanisme akauntabiliti dalam pengaturan kolaboratif agak berbeza daripada atau malah bertentangan dengan mekanisme akauntabiliti dalam

organisasi pesertanya (Sullivan et al., 2002), yang membawa kepada paradoks untuk peserta mengintegrasikan mekanisme akauntabiliti mereka

sendiri ke dalam beberapa mekanisme holistik untuk kerjasama. Sebaliknya, mekanisme akauntabiliti yang berkesan perlu menjejaki input, proses

dan hasil serta mengumpul, mentafsir dan menggunakan data dengan cara yang berbeza (Bryson et al., 2006). Semua ini lebih sukar dalam kerjasama

berdasarkan kepelbagaian pihak berkepentingan dan kerumitan proses membuat keputusan. Kebanyakan kebimbangan mengenai akauntabiliti dalam

kerjasama tertumpu kepada dua isu: "siapa kerjasama itu bertanggungjawab dan untuk apa" [Bryson et al., (2006), p.51]. Kedua-dua penyelidik dan

pengamal menyeru mekanisme akauntabiliti baharu dalam tadbir urus kolaboratif untuk melegakan kebimbangan ini. Willems dan van Dooren (2011)

mencadangkan "keseimbangan antara fungsi akauntabiliti demokrasi, perlembagaan dan prestasi" untuk menangani 'paradoks akauntabiliti' dalam

"siapa kerjasama itu bertanggungjawab kepada dan untuk apa" [Bryson et al., (2006), p.51]. Kedua-dua penyelidik dan pengamal menyeru mekanisme

akauntabiliti baharu dalam tadbir urus kolaboratif untuk melegakan kebimbangan ini. Willems dan van Dooren (2011) mencadangkan "keseimbangan

antara fungsi akauntabiliti demokrasi, perlembagaan dan prestasi" untuk menangani 'paradoks akauntabiliti' dalam "siapa kerjasama itu

bertanggungjawab kepada dan untuk apa" [Bryson et al., (2006), p.51]. Kedua-dua penyelidik dan pengamal menyeru mekanisme akauntabiliti baharu

dalam tadbir urus kolaboratif untuk melegakan kebimbangan ini. Willems dan van Dooren (2011) mencadangkan "keseimbangan antara fungsi

akauntabiliti demokrasi, perlembagaan dan prestasi" untuk menangani 'paradoks akauntabiliti' dalam
 Isu dan cabaran perolehan perkhidmatan awam di China 34

susunan kerjasama. Untuk menyelesaikan dua isu "siapa kerjasama itu

bertanggungjawab dan untuk apa" [Bryson et al., (2006), p.51], rangka kerja proses yang
koheren mengenai tadbir urus kolaboratif dari pelbagai perspektif perlu diwujudkan dan
dilaksanakan dengan baik.
Ringkasnya, tadbir urus kolaboratif ialah fenomena yang kompleks dan empat tema yang kami
semak adalah aspek paling relevan yang boleh menerangkan isu dan cabaran dalam perolehan
perkhidmatan awam di China. Dalam bahagian berikut, kami akan menganalisis enam isu dan
cabaran dalam perolehan perkhidmatan awam di China berdasarkan empat aspek yang diperoleh
daripada literatur tadbir urus kolaboratif.

3 Enam isu dan cabaran dalam perolehan perkhidmatan awam di China

Dalam 30 tahun yang lalu, China telah menerima pakai beberapa siri dasar untuk memacu
perolehan perkhidmatan awam, namun, berbanding dengan negara maju, China menghadapi enam
cabaran penting dalam menguruskan perolehan perkhidmatan awam.

3.1 Campur tangan politik kerajaan yang berlebihan dalam

proses perolehan
Tidak dinafikan, perkara yang paling ramai diperkatakan tentang kesukaran dalam perolehan
perkhidmatan awam di China ialah campur tangan politik yang keterlaluan (He dan Liu, 2010; Jia
dan Su, 2009; Li, 2012; Liu, 2014; Salamon dan Wang, 2010; Wen, 2007; Xiang, 2014; Yang, 2014;
Zhu dan Zhong, 2013).
Campur tangan politik bergantung kepada pelaksanaan kuasa politik oleh kerajaan
yang dimangkin oleh kurangnya kepercayaan antara kerajaan dan NGO. Dalam perolehan
perkhidmatan awam di China, peranan dominan kuasa politik yang digunakan oleh
kerajaan yang bertentangan dengan hubungan kuasa yang tersebar dan legap dalam
tadbir urus kolaboratif menjejaskan kesahihan hubungan kerjasama kerana tidak semua
peserta boleh terlibat dalam membuat keputusan. Sudah menjadi amalan bahawa
kerajaan di China, baik di peringkat pusat dan tempatan, cenderung untuk
bertanggungjawab ke atas kebanyakan aspek perolehan pada tahap yang besar, yang
membawa kepada hubungan kuasa tidak simetri peserta. Campur tangan yang
berlebihan daripada kerajaan juga mencerminkan kepercayaan yang tidak mencukupi
daripada kerajaan kepada NGO,
Campurtangan kerajaan yang paling keterlaluan ialah pemilihan NGO yang layak sebagai
penyedia perkhidmatan. Daripada mengguna pakai 'model kompetitif' (Geng dan Doberstein,
2008) dalam perolehan, NGO yang sejajar dengan kerajaan akan lebih cenderung untuk
dipilih, yang kebanyakannya mempunyai gabungan pentadbiran kepada kerajaan. Campur
tangan politik juga jelas dalam peraturan barangan dan perkhidmatan yang boleh diperolehi.
Jenis barangan dan perkhidmatan awam yang diperolehi telah diterangkan dan dikawal
secara ketat oleh kerajaan pusat yang mungkin tidak sesuai untuk wilayah dan kawasan yang
berbeza di China.
Perolehan perkhidmatan awam untuk warga emas di sesetengah kerajaan tempatan menunjukkan
kesimpulan politik yang keterlaluan. Di bandar Changsha, terdapat 188 pusat perkhidmatan yang
menyediakan perkhidmatan untuk lebih seratus ribu warga emas (Li, 2011a). Perkhidmatan ini meliputi
penjagaan harian, rawatan perubatan dan hiburan kebudayaan. Walau bagaimanapun, kebanyakan pusat
perkhidmatan dibiayai oleh kerajaan tempatan, dikendalikan oleh
346 B. Ran dan H. Qi

kakitangan yang dilantik kerajaan, dan menyampaikan perkhidmatan dalam bentuk dan kandungan
yang ditentukan oleh kerajaan tempatan (Li, 2011b).
Jelasnya, sekiranya proses perolehan perkhidmatan awam dikawal ketat oleh
kerajaan, penyertaan penuh dan penglibatan pihak berkepentingan akan terbantut,
kerana hak penyertaan dalam persaingan perolehan dan kebebasan NGO akan
terbantut malah dilucutkan oleh kawalan ketat. daripada kerajaan. Memandangkan
penyertaan penuh dan penglibatan adalah prasyarat penting kesahihan kerjasama,
kekurangan itu akan merosakkan lagi kesahihan perolehan perkhidmatan awam.

Secara perbandingan, di Kanada, jabatan Kerja Raya dan Perkhidmatan

Kerajaan Kanada (PWGSC) mengawal selia dua jenis proses perolehan
kerajaan: perolehan kompetitif dan tidak kompetitif. Yang pertama dijalankan
bila-bila masa yang boleh manakala yang kedua perlu digunakan dalam
beberapa keadaan khas, seperti keperluan kecemasan, perolehan skala kecil
tidak melebihi $24,000 dan beberapa projek ketenteraan (PWGSC, 2015).
Peraturan PWCSC bukan sahaja menekankan kepentingan pendekatan
perolehan kompetitif, tetapi juga menyediakan garis panduan yang berguna
untuk skop aplikasi perolehan kompetitif dalam amalan, memastikan ketelusan
dan keadilan perolehan perkhidmatan. Di bawah sistem persaingan, kurang
campur tangan politik boleh memberi kesan kepada proses perolehan.

3.2 Pembiayaan yang tidak mencukupi untuk perolehan yang membawa kepada perkhidmatan terhad yang

diperolehi

Pembiayaan untuk perolehan perkhidmatan awam tidak mencukupi di kebanyakan wilayah di China,
menyumbang kira-kira lapan peratus daripada jumlah pembiayaan perolehan kerajaan (Yang, 2014).
Pembiayaan perolehan lain digunakan dalam pembinaan, logistik kerajaan dan pengurusan awam.
Walaupun di Daerah Luohu Shenzhen, salah satu kawasan paling maju di China, perolehan
perkhidmatan awam hanya menyumbang tidak lebih daripada sebelas peratus daripada
keseluruhan perbelanjaan fiskal kerajaan pada tahun 2007 (Wen, 2007). Selain itu, pembiayaan
untuk perolehan perkhidmatan awam secara amnya tidak dimasukkan secara konsisten dalam
belanjawan fiskal kerajaan, yang membawa kepada ketidakseimbangan perolehan perkhidmatan di
kawasan yang berbeza di China (Yang, 2014).
Faktor lain yang menyumbang kepada pembiayaan yang tidak mencukupi untuk perolehan
perkhidmatan ialah sumber pembiayaan yang terhad. Di China, kerajaan adalah penaja utama bagi
perolehan perkhidmatan awam. Saluran pembiayaan lain, seperti derma daripada yayasan, syarikat dan
individu lebih kurang tidak wujud atau tidak diutamakan oleh kerajaan kerana pembiayaan ini akan
melemahkan kawalan kerajaan dan membawa kerumitan kepada perolehan perkhidmatan.

Cabaran pembiayaan untuk perolehan perkhidmatan awam mungkin mengakibatkan sekurang-

kurangnya dua masalah. Di satu pihak, pembiayaan yang tidak mencukupi akan mengekang saiz dan
kuantiti perolehan, melemahkan hasil dan kesan kualiti perkhidmatan yang diperoleh (Wen, 2007).
Sebaliknya, memandangkan pembiayaan merupakan jenis sumber yang penting dan sumber
merupakan sumber kuasa yang penting dalam tadbir urus kolaboratif (Purdy, 2012), terlalu
bergantung kepada pembiayaan daripada kerajaan akan membawa asimetri kuasa dalam
penyampaian perkhidmatan antara kerajaan dan NGO. , memberi kesan kepada hubungan kerjasama
antara pihak berkepentingan.
 Isu dan cabaran perolehan perkhidmatan awam di China 34

3.3 Kekosongan pengenalan undang-undang dan perlindungan amalan perolehan

Kekosongan asas undang-undang untuk tadbir urus kolaboratif boleh menyebabkan beberapa
masalah seperti kekurangan kuasa, ketelusan dan akauntabiliti (Bingham, 2009). Sukar untuk
menyesuaikan hubungan kuasa, membina kepercayaan bersama, mengagihkan minat dan menilai
akauntabiliti di kalangan peserta dalam kerjasama tanpa asas undang-undang yang matang di
China. Dua isu timbul di sini:
Pertama, sebagai undang-undang utama yang berkaitan dengan perolehan kerajaan, Undang-undang
Perolehan Kerajaan Republik Rakyat China (GPLPRC, 2002) hanya meliputi perolehan perkhidmatan logistik
dalaman kerajaan dan bukannya penyampaian perkhidmatan awam. Kebanyakan perkhidmatan yang dinyatakan
dalam undang-undang, termasuk perkhidmatan percetakan dan penerbitan, perundingan, pengumpulan maklumat,
penyelenggaraan dan penyewaan, adalah milik logistik pentadbiran dan bukannya perkhidmatan awam.
Memandangkan perkhidmatan awam boleh disediakan oleh kerajaan secara langsung atau diperoleh daripada
NGO, undang-undang perolehan harus membuat klasifikasi kedua-dua saluran ini.

Jenis perkhidmatan awam dan barangan yang diwajibkan untuk perolehan hendaklah ditulis
dengan jelas dalam undang-undang. Malangnya, GPLPRC kekurangan peraturan ini. Sebaliknya, di
Amerika Syarikat, terdapat penerangan yang jelas tentang jenis perkhidmatan awam yang boleh
diperolehi. Menurut Surat Dasar Pejabat Dasar Perolehan Persekutuan (OFPP) 92-1 (Pejabat Dasar
Perolehan Persekutuan, 1992), semua perkhidmatan lain boleh diperoleh kecuali perkhidmatan yang
dimiliki oleh 'fungsi kerajaan yang wujud'. Ia mentakrifkan 'fungsi kerajaan secara inheren' sebagai
"fungsi yang sangat berkait rapat dengan kepentingan awam sebagai mandat prestasi oleh
kakitangan kerajaan" (Pejabat Dasar Perolehan Persekutuan, 1992). Dalam perenggan 1 dan
perenggan 5 Surat Polisi OFPP 92-1 (1992), 'fungsi kerajaan yang semula jadi' disenaraikan secara
terperinci seperti fungsi yang memberi kesan ketara kepada kehidupan, kebebasan atau harta orang
persendirian. Selagi perkhidmatan awam yang diperolehi kepada NGO tidak tergolong dalam 'fungsi
kerajaan', perolehan tersebut dilindungi secara sah.

Kedua, kelayakan yang diperlukan untuk NGO perlu dijelaskan lebih lanjut dalam Perkara 22
GPLPRC. Menurut GPLPRC, satu siri keperluan hendaklah dipenuhi oleh pembekal yang
mengambil bahagian dalam perolehan kerajaan. Kebanyakan keperluan seperti 'reputasi
perniagaan yang baik', 'sistem perakaunan kewangan yang kukuh' dan 'rekod membayar cukai
yang baik' adalah keperluan utama untuk organisasi berorientasikan keuntungan dan bukannya
NGO (Li, 2012) yang membawa kepada kekurangan piawaian untuk menilai. kecekapan NGO dalam
menyediakan perkhidmatan awam. Pada hakikatnya, kerajaan tempatan yang berbeza cenderung
untuk menggunakan piawaian yang berbeza apabila memilih NGO yang layak, yang mungkin
menyebabkan terlalu banyak kuasa budi bicara dan lebih banyak risiko rasuah.
Perundangan dan peraturan yang kukuh adalah prasyarat dan jaminan penting untuk sistem
kebertanggungjawaban perolehan perkhidmatan awam serta kepercayaan yang mencukupi daripada NGO
kepada kerajaan. Perundangan dan peraturan perolehan di China gagal mengenal pasti status perolehan
perkhidmatan awam, yang membawa kepada isu yang tidak dapat dielakkan dalam akauntabiliti dan
kekurangan kepercayaan di kalangan rakan kongsi dalam proses ini.
348 B. Ran dan H. Qi

3.4 Kekurangan sistem penyeliaan dalam proses perolehan membawa kepada

lebih banyak rasuah

Tadbir urus kolaboratif sememangnya mempunyai perbezaan dalam pengagihan kuasa dan kekaburan
dalam atribusi akauntabiliti, oleh itu sistem penyeliaan yang berkesan diperlukan untuk melaksanakan
kuasa dan menilai akauntabiliti. Dengan sistem penyeliaan yang berkesan, potensi risiko berat sebelah,
ketidakcekapan dan rasuah boleh dikawal dan dikurangkan. Namun sistem penyeliaan kerajaan di China
mempunyai beberapa kelemahan, yang mendedahkan proses perolehan kepada risiko rasuah dan potensi
kesan buruk yang lain terhadap penyampaian perkhidmatan awam.

Kekurangan pertama ialah sekatan yang tidak ditentukan pada sistem penyeliaan (Li,
2012). Kekurangan penyeliaan yang mencukupi untuk kuasa awam dan meninggalkan
lebih banyak penumpuan kuasa atau autoriti di tangan kerajaan akan menimbulkan
rasuah yang lebih serius (Deysine, 1980; Collier, 2000; Treisman, 2000). Menurut Artikel
13 GPLPRC, Kementerian Kewangan Majlis Negeri dan institusi bawahannya dalam
kerajaan tempatan bertanggungjawab untuk menyelia aktiviti perolehan kerajaan, tetapi
ia tidak menyatakan aktiviti mana yang harus diselia dan bagaimana untuk menyelianya,
meninggalkan tahap yang berbeza. kerajaan untuk menerima pakai prinsip dan
pendekatan mereka sendiri untuk menyelia perolehan perkhidmatan. Semua ini boleh
meningkatkan risiko rasuah.
Kekurangan kedua ialah kekurangan penyeliaan daripada pihak ketiga yang
bebas (Jia dan Su, 2009; Yang dan Chen, 2014). Di China, sistem penyeliaan
untuk perolehan termasuk tiga model (Xiang, 2014):
1 jabatan yang bertanggungjawab ke atas projek perolehan berkaitan menjalankan penyeliaan

2 jabatan pengkhususan seperti jabatan kewangan, jabatan audit dan jabatan pemeriksaan
bersama-sama menjalankan penyeliaan
3 pakar yang dipilih daripada institusi perkhidmatan awam tajaan kerajaan seperti hospital,
institusi penyelidikan dan universiti menjalankan penyeliaan.
Tidak kira yang mana antara ketiga-tiga model ini, jelas sekali kerajaan mendominasi proses
penyeliaan. Namun, sebagai pemegang kepentingan yang dominan itu sendiri, kerajaan juga perlu
diawasi. Memandangkan NGO yang nepotistik kepada kerajaan lebih berkemungkinan mengakses
lebih banyak maklumat perolehan untuk memenangi persaingan perolehan yang akan membawa
lebih banyak tingkah laku mencari sewa dan rasuah, adalah perlu untuk mempunyai pihak ketiga
yang bebas untuk menyelia proses perolehan.
Kekurangan ketiga ialah pegawai yang tidak cekap yang menjalankan penyeliaan (Xiang,
2014). Dipilih daripada jabatan kerajaan yang berbeza, kebanyakan pegawai penyeliaan tidak
mempunyai kemahiran pengauditan dan kewangan serta pengetahuan undang-undang yang
diperlukan dalam penyeliaan perolehan. Selain itu, penyeliaan bersama daripada jabatan yang
berbeza akan mengakibatkan ketidakcekapan, kerana maklumat perolehan biasanya gagal
dikongsi tepat pada masanya di kalangan jabatan ini.
Pada asasnya, dari perspektif tadbir urus kolaboratif, entiti kerajaan adalah salah satu pihak yang
berkepentingan dalam perolehan perkhidmatan yang sepatutnya berkongsi kuasa dengan peserta lain
untuk mengelakkan potensi rasuah, untuk mengukuhkan legitimasi dan meningkatkan akauntabiliti.
Ketidakseimbangan kuasa dan kekurangan penyeliaan bukan sahaja akan menjejaskan
 Isu dan cabaran perolehan perkhidmatan awam di China 34

pembangunan perolehan perkhidmatan, tetapi juga membawa kepada rasuah,

merosakkan kesahihan perolehan.
Sebaliknya, Kanada mempunyai Pejabat Ombudsman Perolehan (OPO) untuk menyelia dan
menangani isu berkaitan perolehan dalam penyampaian perkhidmatan awam serta menggalakkan
prestasi dan akauntabiliti dalam perolehan (Kuye dan Kakumba, 2008). Lunau et al. (2007)
berpendapat selain OPO sebagai institusi penyeliaan, empat statut utama, termasuk Akta Ketua
Audit Negara (AGA), Akta Pentadbiran Kewangan (FAA), Akta Jabatan Kerja Raya dan Perkhidmatan
Kerajaan (DPWGSA) dan Akta Akses kepada Maklumat (AIA). , memainkan peranan penting dalam
mengawal selia dan menyelia kontrak dan perolehan kerajaan Kanada. AGA adalah untuk
memastikan kuasa penyeliaan dan melindungi mereka daripada prosiding jenayah atau sivil. FAA
mengawal kuasa kabinet dalam peraturan yang berkaitan dengan pendedahan maklumat mengenai
kontrak dan tingkah laku dalam proses pembidaan. DPWGSA mewujudkan ombudsman yang
bertanggungjawab untuk menyelia proses perolehan persekutuan bagi memastikan keadilan,
keterbukaan dan ketelusan. AIA menetapkan bahawa pegawai kerajaan akan meningkatkan akses
kepada maklumat perolehan dan semua institusi kerajaan harus mendedahkan maklumat tersebut
kepada orang ramai. Akibatnya, reka bentuk institusi dan tindakan undang-undang yang berkaitan di
Kanada membentuk sistem penyeliaan yang lebih kukuh untuk pemerolehan.

3.5 Penilaian yang lemah terhadap keberkesanan perkhidmatan yang diperolehi

Hasil dan kesan tadbir urus kolaboratif adalah kompleks, yang memerlukan
perkembangan pengurusan berasaskan prestasi dalam kerajaan (Kapucu dan Demiroz,
2011; O'Toole, 1997). Prestasi perolehan perkhidmatan awam dihasilkan oleh
kerjasama kedua-dua kerajaan dan NGO, dan perkhidmatan awam adalah berkaitan
dengan rakyat yang pelbagai. Oleh itu, penilaian keberkesanan perkhidmatan yang
diperolehi menjadi kritikal dalam penyampaian perkhidmatan awam. Seperti sistem
penyeliaan perolehan, Kerajaan China mendominasi dalam penilaian keberkesanan
perkhidmatan yang diperoleh juga yang boleh memudaratkan ketelusan dan berkecuali
dalam penyeliaan (Liu, 2014; Xiang, 2014).
Pertama, penilaian keberkesanan dalam perolehan perkhidmatan adalah
berat sebelah apabila NGO yang bergabung dengan kerajaan lebih baik dipilih.
Kedua, daripada mengukur kualiti perkhidmatan, keberkesanan perkhidmatan
yang diperolehi lebih diukur secara kuantitatif, seperti kos perolehan, bilangan
penerima, kekerapan aktiviti, dan liputan perkhidmatan (Yang, 2014). .
'Standard kuantitatif' ini sememangnya signifikan dalam pengukuran prestasi
NGO tetapi tidak dapat menilai kualiti penyampaian perkhidmatan. Adalah
dicadangkan dalam beberapa tahun kebelakangan ini bahawa rakyat yang
menerima perkhidmatan harus memainkan peranan penting dalam menilai
kualiti perkhidmatan yang mereka terima (Jia dan Su, 2009). Walau
bagaimanapun, ini belum terbina dalam sistem penilaian. Oleh itu, sebagai
sejenis proses tadbir urus kolaboratif,
Sebaliknya, Jabatan Kebajikan Masyarakat Hong Kong menetapkan 16 standard kualiti perkhidmatan
(SQS) “untuk mentakrifkan dengan jelas tujuan dan objektif perkhidmatan dan menjadikan cara
penyampaiannya telus kepada orang ramai; untuk mengurus sumber secara berkesan dengan fleksibiliti,
inovasi dan peningkatan kualiti yang berterusan; untuk mengenal pasti dan bertindak balas kepada keperluan
pengguna perkhidmatan tertentu; dan menghormati hak pengguna perkhidmatan”
350 B. Ran dan H. Qi

[Jabatan Kebajikan Masyarakat, (2014), hlm.1]. 16 SQS termasuk penilaian objektif, kaedah,
prosedur, tanggungjawab, ketelusan, kewajipan undang-undang, pertemuan dengan keperluan
rakyat, dan beberapa faktor penting lain dalam penyampaian perkhidmatan awam NGO.
Nampaknya perlu bagi tanah besar China untuk mewujudkan piawaian penilaian multidimensi
dan konsisten yang serupa untuk menilai penyampaian perkhidmatan awam NGO.

3.6 Keperluan yang semakin meningkat untuk NGO yang bebas dan kompeten untuk

menyampaikan perkhidmatan dalam permintaan

NGO yang bebas dan cekap boleh menyediakan sumber di luar kerajaan, seperti yang dinyatakan
dalam bahagian sebelumnya, kepada penyampaian perkhidmatan awam melalui perolehan. Ini adalah
salah satu manfaat model tadbir urus kolaboratif. Sebagai salah satu peserta utama, NGO telah
memainkan peranan penting dalam menyampaikan perkhidmatan awam di China, menyediakan
pelbagai perkhidmatan awam. Walaupun NGO China telah berkembang ke tahap yang agak besar
sejak peralihan ekonomi dan politik China dari tahun 1990-an (Ma, 2002), pembangunan mereka
masih gagal mengejar keperluan perkhidmatan awam yang semakin meningkat. Keadaan ini
menyukarkan NGO untuk mengambil peranan utama dalam penyampaian perkhidmatan sosial.
Kesukaran, pertama, datang dari halangan dalam sistem tadbir urus yang dihadapi oleh
NGO. Di China, kerajaan menggunakan mekanisme pendaftaran dan pengurusan berganda
untuk menguruskan NGO. Semua NGO dikehendaki berdaftar di Jabatan Hal Ehwal Awam dan
di jabatan berkaitan yang bertanggungjawab terhadap perniagaan khusus mereka (Liu dan
Yao, 2011). Sebagai contoh, NGO yang menyediakan perkhidmatan asuhan perlu mendaftar di
Jabatan Pendidikan dan juga Jabatan Hal Ehwal Awam. Oleh itu NGO dikawal ketat, perlu
mematuhi peraturan daripada kedua-dua jabatan untuk mendapatkan identiti sah melalui
pendaftaran, menghalang perkembangan pesat mereka.
Kedua, banyak NGO kekurangan dana dan sumber manusia untuk mereka bentuk
projek dan laluan pembangunan masa depan mereka. Dengan hubungan rapat dengan
kerajaan, NGO bergantung kepada kerajaan melalui sokongan pembiayaan langsung
dan pengurusan kakitangan bersama (Galaskiewicz dan Lan, 2012). Kebergantungan
kepada kerajaan mengehadkan autonomi NGO dalam memilih jalan pembangunan
mereka sendiri. Lebih-lebih lagi, pembiayaan daripada kerajaan tidak mencukupi dan
stabil, dan biasanya dalam bentuk peruntukan untuk projek perolehan. Apabila NGO
gagal dalam persaingan projek perolehan, terdapat sedikit peluang untuk mereka
menerima pembiayaan lain. Memandangkan di China, hampir tiada NGO, malah yang
berdaftar, boleh menikmati kredit cukai (Jia dan Su, 2009), ini memburukkan lagi
kekurangan pembiayaan,
Ketiga, kecekapan profesional dalam NGO Cina tidak tinggi. Kemahiran profesional adalah
sangat penting dalam bidang perkhidmatan awam tertentu. Sebagai contoh, organisasi yang
menyediakan perkhidmatan untuk warga emas dikehendaki mempunyai pengetahuan dan
kemahiran perubatan yang mencukupi, dan organisasi yang membantu kanak-kanak autistik perlu
mempunyai pengetahuan psikologi.
Walau bagaimanapun, beberapa NGO di China cukup cekap untuk menyediakan perkhidmatan
profesional yang berkualiti untuk orang ramai. Ramai pekerja adalah separuh masa, tidak profesional, dan
sangat sementara (He dan Liu, 2010). Selain itu, memandangkan NGO tidak dapat memberikan gaji yang
tinggi dan status yang layak kepada pekerja berbanding beberapa pekerjaan lain, terdapat beberapa
orang profesional atau graduan dengan ijazah yang lebih tinggi yang bersedia untuk bekerja dalam NGO.
 Isu dan cabaran perolehan perkhidmatan awam di China 35

Kapasiti yang mencukupi adalah salah satu modal terpenting bagi NGO untuk mengambil
bahagian dalam perolehan perkhidmatan awam dan melaksanakan akauntabiliti mereka yang
berkaitan dalam penyampaian perkhidmatan. Hasil dan kesan yang diingini daripada perolehan
perkhidmatan awam juga bergantung kepada kapasiti NGO sebahagian besarnya. Dalam hal ini,
NGO Cina mempunyai perjalanan yang jauh sebelum ia menjadi peserta yang cekap dan bebas
dalam pengaturan tadbir urus kolaboratif.

4. Perbincangan

Berdasarkan enam isu dan cabaran dalam pemerolehan perkhidmatan awam Cina,
dua faktor asas muncul daripada pengaturan tadbir urus kolaboratif ini.
Untuk satu perkara, campur tangan politik yang berlebihan daripada kerajaan, pembiayaan
yang tidak mencukupi untuk pemerolehan, kekosongan pengenalan undang-undang dan
perlindungan amalan perolehan, sistem penilaian yang lemah, dan kekurangan sistem
penyeliaan dalam pemerolehan semuanya menunjukkan cabaran institusi yang ketara
terhadap tadbir urus kolaboratif. . Kerana perbezaan atau konflik antara tadbir urus kolaboratif
dan pengaturan birokrasi, kerajaan dan pegawai awam mungkin berwaspada terhadap
perkembangan amalan tadbir urus kolaboratif, apatah lagi kebanyakan pegawai awam
mungkin mempunyai sedikit kemahiran untuk mengambil bahagian dalam amalan ini (Booher,
2004). . Keengganan pegawai awam untuk melepaskan kuasa birokrasi kepada struktur tadbir
urus yang lebih demokratik amat menghalang pembangunan tadbir urus kolaboratif dalam
menyelesaikan masalah awam yang tidak dapat diselesaikan oleh institusi awam sahaja.
Paradoks ini memerlukan reformasi politik mengubah struktur institusi, melatih pengetahuan
dan kemahiran baharu, memupuk budaya kolaboratif dan sebagainya.
Selain itu, keperluan yang semakin meningkat untuk NGO yang bebas dan cekap
menunjukkan bahawa masyarakat sivil juga harus dibangunkan di mana peserta
bukan kerajaan yang pelbagai boleh berkembang. Peralihan teori yang mendasari
pembangunan amalan tadbir urus kolaboratif adalah daripada mentadbir kepada
tadbir urus, menunjukkan penurunan kawalan langsung oleh kerajaan dan
peningkatan masyarakat sivil yang melibatkan diri (Newman et al., 2004). Oleh itu,
masyarakat sivil yang kurang matang yang dikuasai oleh kerajaan tidak dapat
memupuk peserta peringkat tinggi yang luas. Masyarakat sivil di China juga
mempunyai nilai dan merit penting dalam membina semula hubungan kuasa yang
lebih seimbang dalam kalangan swasta, sosial dan sfera negara yang boleh
memanfaatkan tadbir urus kolaboratif (Ying, 2007). Dalam pengertian ini,
masyarakat sivil adalah tanah untuk pertumbuhan tadbir urus kolaboratif.

4.1 Membina model berdaya saing dalam perolehan perkhidmatan awam

'Model kompetitif' (Geng dan Doberstein, 2008) diperlukan untuk memilih NGO yang boleh
menyediakan perkhidmatan awam berkualiti tinggi dengan kos yang lebih rendah. Oleh kerana
pembiayaan untuk perolehan perkhidmatan biasanya tidak mencukupi di China, model
kompetitif adalah mekanisme yang berkesan untuk mencapai peningkatan skala dan
memenuhi pelbagai keperluan perolehan perkhidmatan. 'Model kompetitif' dibina di bawah dua
syarat berikut. Pertama, maklumat projek perolehan perkhidmatan perlu didedahkan kepada
semua NGO untuk kejayaan bidaan mereka. Kedua, satu set piawaian yang jelas dan konsisten
352 B. Ran dan H. Qi

diperlukan untuk kesaksamaan dalam memilih dan menilai NGO, supaya kerajaan perlu
menjalankan perolehan perkhidmatan atas dasar prosedur yang terbuka, sah dan ketat untuk
mengelakkan membuat pilihan berat sebelah ke atas NGO gabungan.

4.2 Membentuk sistem penilaian yang berkesan

Penilaian proses dan hasil perolehan perkhidmatan adalah isu penting kerana ia bukan sahaja
mencerminkan kualiti projek perolehan yang lepas, tetapi juga memberikan sedikit pencerahan dan
pengajaran untuk projek yang akan datang. Kerajaan pusat perlu menambah prestasi perolehan
perkhidmatan awam ke dalam sistem pengurusan prestasi kerajaan tempatan, dan kerajaan tempatan
juga perlu mempromosikan sistem penilaian dalam perolehan perkhidmatan awam. Untuk menambah
baik sistem penilaian semasa, saluran pertama ialah mendengar suara rakyat dalam perolehan
perkhidmatan awam (Hefetz dan Warner, 2004). Penganjuran tinjauan yang sistematik sebelum,
semasa dan selepas proses penyampaian perkhidmatan adalah penting bagi kerajaan dan NGO
untuk mengumpul maklumat yang mencerminkan perasaan dan pendapat sebenar rakyat.
Memperhalusi projek perkhidmatan awam secara berperingkat berdasarkan analisis maklum balas
rakyat, merupakan pendekatan utama untuk meningkatkan kualiti perkhidmatan awam. Saluran
kedua ialah menambah baik undang-undang dan peraturan yang mengenal pasti dengan jelas
peranan, status, hak, dan tanggungjawab kerajaan dan NGO dalam proses perolehan perkhidmatan.
Perundangan berasingan khusus untuk perolehan dalam penyampaian perkhidmatan awam
diperlukan untuk mengawal selia cara menjalankan dan menilai perolehan perkhidmatan di peringkat
kerajaan yang berbeza. Saluran ketiga ialah membawa masuk 'pihak ketiga' bebas (Li, 2011b) untuk
menyelia perolehan bagi menyelia proses tender, untuk mempromosikan pendedahan maklumat, dan
untuk memastikan peluang perolehan tersedia kepada semua NGO yang layak secara adil.

4.3 Memperkukuh kompetensi NGO di China

Sebagai peserta penting dalam menyediakan perkhidmatan dalam perolehan, kecekapan NGO mempunyai
kesan penting terhadap kualiti perkhidmatan; oleh itu, menggalakkan pembangunan NGO adalah
penyelesaian penting yang memerlukan usaha daripada kedua-dua kerajaan dan NGO. Bagi kerajaan pusat,
selain memastikan peranan dan status perundangan NGO dalam penyampaian perkhidmatan awam, adalah
penting juga untuk menyediakan dasar yang kondusif kepada pembangunan sihat NGO, seperti
menyediakan pembiayaan yang stabil dan mencukupi, potongan atau pengecualian cukai atau pun.
anugerah kewangan. Kerajaan, terutamanya kerajaan tempatan, juga harus mengurangkan campur tangan
dalam NGO, terutamanya dalam hal ehwal dalaman NGO, termasuk reka bentuk projek perkhidmatan, isu
kakitangan, dan sistem pengurusan dalaman. Secara keseluruhannya, kedua-dua kerajaan pusat dan
kerajaan tempatan harus menganggap NGO sebagai rakan kongsi yang berharga dalam mempromosikan
perkhidmatan awam untuk rakyat, dan bukannya potensi ancaman kepada kuasa birokrasi mereka. Bagi
NGO, kakitangan yang stabil dan profesional adalah faktor utama pembinaan kompetensi. Mereka perlu
menarik lebih ramai kakitangan profesional atau sukarelawan dengan meningkatkan gaji dan faedah mereka,
serta menyediakan latihan yang lebih baik.

5 Kesimpulan

Kertas kerja ini menyumbang kepada literatur perolehan perkhidmatan awam dalam empat aspek.

Pertama, perolehan perkhidmatan awam dianalisis dari perspektif prosedur, daripada

 Isu dan cabaran perolehan perkhidmatan awam di China 35

perancangan perolehan kepada pemilihan NGO, daripada pelaksanaan projek perolehan

kepada penilaian hasil perkhidmatan. Kedua, isu-isu dalam perolehan perkhidmatan
awam dianalisis daripada perspektif dua pihak berkepentingan utama-
- kerajaan dan NGO. Bagi kerajaan, isu yang paling penting ialah menyokong dan membimbing
perolehan perkhidmatan awam dengan sewajarnya tanpa campur tangan yang berlebihan. Bagi NGO,
misi paling penting ialah meningkatkan kecekapan mereka untuk menyediakan perkhidmatan yang lebih
berkualiti dengan berkesan. Ketiga, cabaran dan isu utama perolehan perkhidmatan awam di China
dianalisis dari perspektif tadbir urus kolaboratif, membayangkan keperluan trend tadbir urus ini untuk
menyelesaikan isu berkaitan penyampaian perkhidmatan awam. Kami mencadangkan bahawa enam
cabaran itu mungkin bukan sahaja wujud dalam perolehan perkhidmatan awam, tetapi mungkin terlibat
dalam bidang tadbir urus lain di China. Akhir sekali,

Tiga batasan penting kertas ini harus diperhatikan. Pertama, kertas kerja ini adalah kertas
konsep yang boleh menggunakan lebih banyak data empirikal untuk mengukuhkan hujah dan
analisis. Langkah penyelidikan kami yang seterusnya ialah menggunakan data empirikal langsung
untuk mengkaji lebih lanjut isu-isu ini dalam perolehan perkhidmatan awam di China. Kedua, kami
dibatasi oleh panjang kertas untuk memperkenalkan lebih banyak maklumat kontekstual dalam
kertas ini. Amalan perolehan perkhidmatan awam di China telah dibangunkan berdasarkan iklim
politik dan latar belakang sejarahnya sendiri, justeru memberikan lebih banyak maklumat akan
membantu pembaca menghargai kepentingan isu yang dibincangkan dalam kertas kerja. Ketiga, isu
perolehan perkhidmatan awam telah dibincangkan di peringkat kerajaan pusat dan juga tempatan
tanpa membezakan antara kedua-dua peringkat ini, justeru, tafsiran kami tentang isu ini harus
digeneralisasikan dengan teliti di seluruh China. Dalam langkah seterusnya penyelidikan ini, kami
akan memberi tumpuan kepada perbezaan perolehan perkhidmatan awam antara kawasan maju dan
kawasan kurang membangun di China untuk membawa nuansa dalam analisis kami.
Intipati perolehan kerajaan untuk penyampaian perkhidmatan awam ialah tadbir urus kolaboratif, yang merupakan alat teori yang berguna untuk mentafsir dan menangani cabaran

dan isu dalam perolehan perkhidmatan awam. Melalui analisis mendalam tentang perolehan perkhidmatan awam di China, enam isu dan cabaran yang dibincangkan dalam kertas kerja ini

memberikan gambaran tentang tadbir urus kolaboratif dalam konteks Cina. Ini adalah pandangan yang penting, kerana di China, kerajaan mendominasi banyak fungsi awam, meliputi

pelbagai bidang dalam masyarakat. Oleh itu, ruang untuk tadbir urus kolaboratif agak terhad dan jambatan diperlukan untuk menghubungkan kerajaan, organisasi swasta, NGO dan banyak

lagi jenis pihak berkepentingan untuk memupuk tadbir urus kolaboratif. Perolehan untuk penyampaian perkhidmatan awam boleh berfungsi sebagai jambatan yang sesuai. Dengan

berkontrak, penyumberan luar dan penswastaan, fungsi menyediakan perkhidmatan awam yang dilaksanakan oleh kerajaan secara tradisinya boleh diubah kepada jenis organisasi lain

seperti NGO. Semasa transformasi ini, prasyarat politik yang diperlukan, termasuk kesanggupan politik dan perancangan yang baik adalah penting (Metaxas dan Preza, 2015). Untuk

memotivasikan kesanggupan politik dan perancangan yang baik, adalah penting bagi kerajaan untuk meningkatkan keyakinannya terhadap faedah model tadbir urus kolaboratif dalam

penyampaian perkhidmatan awam, dan bukannya terlalu memikirkan cabarannya terhadap pihak berkuasanya. Dengan keyakinan yang mencukupi daripada kerajaan, tadbir urus kolaboratif

dalam penyampaian perkhidmatan awam boleh digalakkan secara tersirat untuk menggalakkan dan memacu nilai dan amalan pluralistik dalam tadbir urus di China. fungsi menyediakan

perkhidmatan awam yang diusahakan oleh kerajaan secara tradisional boleh diubah kepada jenis organisasi lain seperti NGO. Semasa transformasi ini, prasyarat politik yang diperlukan,

termasuk kesanggupan politik dan perancangan yang baik adalah penting (Metaxas dan Preza, 2015). Untuk memotivasikan kesanggupan politik dan perancangan yang baik, adalah penting

bagi kerajaan untuk meningkatkan keyakinannya terhadap faedah model tadbir urus kolaboratif dalam penyampaian perkhidmatan awam, dan bukannya terlalu memikirkan cabarannya

terhadap pihak berkuasanya. Dengan keyakinan yang mencukupi daripada kerajaan, tadbir urus kolaboratif dalam penyampaian perkhidmatan awam boleh digalakkan secara tersirat untuk

menggalakkan dan memacu nilai dan amalan pluralistik dalam tadbir urus di China. fungsi menyediakan perkhidmatan awam yang diusahakan oleh kerajaan secara tradisional boleh diubah

kepada jenis organisasi lain seperti NGO. Semasa transformasi ini, prasyarat politik yang diperlukan, termasuk kesanggupan politik dan perancangan yang baik adalah penting (Metaxas

dan Preza, 2015). Untuk memotivasikan kesanggupan politik dan perancangan yang baik, adalah penting bagi kerajaan untuk meningkatkan keyakinannya terhadap faedah model tadbir urus

kolaboratif dalam penyampaian perkhidmatan awam, dan bukannya terlalu memikirkan cabarannya terhadap pihak berkuasanya. Dengan keyakinan yang mencukupi daripada kerajaan,

tadbir urus kolaboratif dalam penyampaian perkhidmatan awam boleh digalakkan secara tersirat untuk menggalakkan dan memacu nilai dan amalan pluralistik dalam tadbir urus di China.
354 B. Ran dan H. Qi

Rujukan
Agranoff, R. (2004) 'Memanfaatkan rangkaian: panduan untuk pengurus awam yang bekerja merentasi
organisasi, dalam Kamensky, JM dan Thomas JB (Eds.):Kerjasama: Menggunakan Rangkaian
dan Perkongsian, ms.62–102, Rowman & Littlefield Publishers, New Jersey.
Agranoff, R. dan McGuire, M. (1999) 'Mengurus dalam tetapan rangkaian',Kajian Dasar Kajian,
Vol. 16, No. 1, ms.18–41.
Ansell, C. and Gash, A. (2008) 'Tadbir urus kolaboratif dalam teori dan amalan',Jurnal
Penyelidikan dan Teori Pentadbiran Awam, Jld. 18, No. 4, hlm.543–571.
Arrowsmith, S. (1998) 'Ke arah perjanjian pelbagai hala mengenai ketelusan dalam kerajaan
perolehan',Undang-undang Antarabangsa dan Perbandingan Suku Tahun, Jld. 47, No. 4, hlm.793–816.

Bel, G. and Warner, M. (2008) 'Persaingan atau monopoli? Membandingkan penswastaan awam tempatan
perkhidmatan di AS dan Sepanyol',Pentadbiran Awam, Jld. 86, No. 3, hlm.723–735.
Benson, JK (1975) 'The interorganizational network as a political economy',Pentadbiran
Sains Suku Tahun, Jld. 20, No. 2, ms.229–249.
Bevir, M. dan Rhodes, RAW (2003)Mentafsir Pemerintahan British, Routledge, London.
Bingham, LB (2009) 'Tadbir urus kolaboratif: amalan baru muncul dan undang-undang yang tidak lengkap
rangka kerja untuk suara orang ramai dan pihak berkepentingan',Jurnal Penyelesaian Pertikaian, Jld. 2009, No. 2,
ms.269– 325.

Booher, DE (2004) 'Amalan tadbir urus kolaboratif dan demokrasi',Kajian Sivik Kebangsaan,
Vol. 93, No. 4, ms.32–46.
Boykin, D. (2005) 'Apakah kontrak berasaskan prestasi sebenarnya bermakna untuk matlamat perolehan',
Perolehan Kerajaan, Jld. 13, No. 2, ms.6–7.
Brinkerhoff, DW (1999) 'Meneroka kerjasama negara-masyarakat sivil: perkongsian dasar dalam
negara membangun',Sektor Bukan Untung dan Sukarela Suku Tahun, Jld. 28, No. 4, ms.59–86.
Bryson, JM, Crosby, BC dan Stone, MM (2006) 'Reka bentuk dan pelaksanaan
kerjasama rentas sektor: cadangan daripada kesusasteraan',Semakan Pentadbiran Awam, Jld.
66, No. S1, ms.44–55.
Chou, BK (2006) 'Cabaran untuk pembaharuan China dalam perolehan kerajaan',Jurnal
China kontemporari, Jld. 15, No. 48, hlm.533–549.
Collier, P. (2000) 'Bagaimana mengurangkan rasuah',Kajian Pembangunan Afrika, Jld. 12, No. 2,
hlm.191–205.
Das, TK dan Teng, BS (1998) 'Antara kepercayaan dan kawalan: membangunkan keyakinan dalam pasangan
kerjasama dalam pakatan,Kajian Akademi Pengurusan, Jld. 23, No. 3, hlm.491–512.
Demirag, I., Khadaroo, I. and Clark, W. (2009) 'Penginstitusian awam-swasta
perkongsian di UK dan negara-negara California',Jurnal Antarabangsa Dasar
Awam, Jld. 4, No. 3, ms.190–213.
Denhardt, RB dan Denhardt, JV (2000) 'Perkhidmatan awam baharu: berkhidmat daripada mengemudi',
Semakan Pentadbiran Awam, Jld. 60, No. 6, hlm.549–559.
Deysine, A. (1980) 'Politik rasuah: tinjauan literatur',Jurnal Politik Eropah
Penyelidikan, Jld. 8, No. 4, hlm.447–462.
Emerson, K., Nabatchi, T. and Balogh, S. (2012) 'Rangka kerja integratif untuk kolaboratif
tadbir urus',Jurnal Penyelidikan dan Teori Pentadbiran Awam, Jld. 22, No. 1, ms.1–29.
Frederickson, HG, Smith, K., Larimer, CW dan Licari, M. (2011)Pentadbiran Awam
Primer Teori, Westview Press, Boulder, Colorado.
Galaskiewicz, J. and Lan, GZ (2012) 'Inovasi dalam organisasi sektor awam dan bukan untung di
China',Kajian semula Pengurusan dan Organisasi, Jld. 8, No. 3, hlm.491–506.
Pejabat Am Majlis Negeri Republik Rakyat China (2013)
国务院办公厅关于政府向社会 量购买服务的指导意 [dalam talian] http://www.gov.cn/xxgk/ pub/
govpublic/mrlm/201309/t20130930_66438.html (diakses 1 Ogos 2015).
 Isu dan cabaran perolehan perkhidmatan awam di China 35

Geng, Y. and Doberstein, B. (2008) 'Menghijaukan perolehan kerajaan di negara membangun:

membina kapasiti di China',Jurnal Pengurusan Alam Sekitar, Jld. 88, No. 4,
hlm.932– 938.
Greenaway, J., Salter, B. dan Hart, S. (2007) 'Bagaimana rangkaian dasar boleh merosakkan kesihatan demokrasi:
kajian kes dalam kerajaan tadbir urus',Pentadbiran Awam, Jld. 85, No. 3, hlm.717–738.

Gruening, G. (2001) 'Asal usul dan asas teori pengurusan awam baharu',Awam
Antarabangsa Jurnal Pengurusan, Jld. 4, No. 1, ms.1–25.
He, HB and Liu, Y. (2010) '政府向社会组织购买服务的经验、问题与对策研究——以上海
市卢湾区五 桥街道为例',Sosiologi, Jld. 10, No. 1, ms.17–25.
Hefetz, A. dan Warner, M. (2004) 'Penswastaan dan sebaliknya: menerangkan dinamika
proses kontrak kerajaan',Jurnal Penyelidikan dan Teori Pentadbiran Awam, Jld. 14,
No. 2, ms.171–190.
Himmelman, AT (2002)Kerjasama untuk Perubahan: Definisi, Model Membuat Keputusan,
Peranan, dan Panduan Proses Kerjasama, Himmelman Consulting, Minneapolis.
Hodge, GA dan Greve, C. (2007) 'Perkongsian awam-swasta: prestasi antarabangsa
semakan',Semakan Pentadbiran Awam, Jld. 67, No. 3, hlm.545–558.
Huxham, C. dan Vangen, S. (1996) 'Bekerja bersama: tema utama dalam pengurusan
hubungan antara organisasi awam dan bukan keuntungan,Jurnal
Antarabangsa Pengurusan Sektor Awam, Jld. 9, No. 7, ms.5–17.
Huxham, C., Vangen, S., Huxham, C. and Eden, C. (2000) 'Cabaran kerjasama
tadbir urus',Pengurusan Awam Jurnal Penyelidikan dan Teori Antarabangsa, Jld. 2,
No. 3, ms.337–358.
Innes, JE dan Booher, DE (1999) 'Pembinaan konsensus dan sistem penyesuaian yang kompleks:
rangka kerja untuk menilai perancangan kerjasama',Jurnal Persatuan
Perancang Amerika, Jld. 65, No. 4, hlm.412–423.
Jamali, D. (2007) 'Kajian kepuasan pelanggan dalam konteks perkongsian awam swasta',
Jurnal Antarabangsa Pengurusan Kualiti & Kebolehpercayaan, Jld. 24, No. 4, ms.370–385.
Jia, XJ dan Su, M. (2009)Laporan Akhir Perolehan Kerajaan Perkhidmatan Awam Rakyat
Republik China, Laporan Bank Pembangunan Asia.
Jiang, W. dan Zhang, XD (2013) '推进政府购买公共服务的实践探索——以海南为例',The
Orient Baru, Jld. 13, No. 6, ms.59–62.
Jing, Y. (2008) 'Penyumberan Luar di China: penilaian penerokaan',Pentadbiran Awam dan
Pembangunan, Jld. 28, No. 2, ms.119–128.
Kapucu, N. and Demiroz, F. (2011) 'Mengukur prestasi untuk pengurusan awam kolaboratif
menggunakan kaedah dan alat analisis rangkaian',Semakan Prestasi Awam dan Pengurusan, Jld.
34, No. 4, ms.549–579.
Ke, Y., Wang, S. dan Chan, AP (2010a) 'Peruntukan risiko dalam perkongsian awam-
swasta projek infrastruktur: kajian perbandingan',Jurnal Sistem Infrastruktur, Jld.
16, No. 4, hlm.343–351.
Ke, Y., Wang, S., Chan, AP dan Lam, PT (2010b) 'Peruntukan risiko pilihan di China
projek perkongsian awam-swasta (PPP),Jurnal Pengurusan Projek Antarabangsa, Jld.
28, No. 5, hlm.482–492.
Kooiman, J. dan van Vliet, M. (1993) 'Tadbir urus dan pengurusan awam', dalam Eliassen, K.
dan Kooiman, J. (Eds.):Menguruskan Organisasi Awam, ed. ke-2, Sage, London.
Kuye, JO and Kakumba, U. (2008) 'The ombudsman institutions in the procurement of legal
tanggungjawab dalam Komanwel: gambaran keseluruhan Kanada, Afrika Selatan dan
Uganda', Jurnal Pentadbiran Awam: Prosiding Persidangan SAAPAM: Isu Khas, Jld. 43,
No. 3, ms.156–168, Sabinet Online.
Lewis, D. dan Kanji, N. (2009)Badan Bukan Kerajaan dan Pembangunan, Routledge,
London.
356 B. Ran dan H. Qi
Li, HP (2012) '政府购买公共服务法律规制的问题与对策——以深圳市政府购买社 服务

为例',Jurnal Sekolah Kebangsaan Pentadbiran China, Jld. 12, No. 5, ms.93–97.

Li, J. (2011a) '基于合作式治理视⻆的政府购买公共服务机制创新研究——以 沙市政府购
买居家养 服务为例',Jurnal Universiti Pos dan Telekomunikasi Beijing (Edisi
Sains Sosial), Jld. 13, No. 2, ms.26–30.
Li, YC (2011b) 'Perolehan awam sebagai alat dasar inovasi sisi permintaan di China – sebuah negara
kajian kes peringkat', Dibentangkan diPersidangan Masyarakat DRUID, 11–15 Jun 2011, Barcelona, Sepanyol.

Linder, SH (1999) 'Menyetujui perkongsian awam-swasta tatabahasa pelbagai

makna',Saintis Tingkah Laku Amerika, Jld. 43, No. 1, ms.35–51.
Liu, HB (2014) '政府购买公共服务的策略选择——基于构建服务型政府的分析',Jurnal
Universiti Kewangan dan Ekonomi Hunan, Jld. 30, No. 147, ms.5–17.
Liu, JL and Yao, YY (2011) '社会组织的发展路径选择：基于政府购买公共服务的研
究', Jurnal Kolej Pentadbiran Liaoning, Jld. 13, No. 5, ms.11–13.
Lu, W., Liu, AM, Poon, SW dan Rowlinson, S. (2012) 'Metajamkan kelebihan daya saing melalui
inovasi perolehan: perspektif daripada syarikat pembinaan antarabangsa China,
Jurnal Kejuruteraan dan Pengurusan Pembinaan, Jld. 139, No. 3, hlm.347–351.
Lunau, RD, Ngo, PTV and Beaudoin, C. (2007) 'Akta akauntabiliti persekutuan: perubahan kepada
perolehan dan kontrak di Kanada',Peguam Perolehan, Jld. 42, No 4, hlm.5.
Ma, Q. (2002) 'Mendefinisikan pertubuhan bukan kerajaan Cina',Voluntas: Jurnal
Antarabangsa Pertubuhan Sukarela dan Bukan Untung, Jld. 13, No. 2, ms.113–130.
Mandell, M. and Keast, R. (2007) 'Menilai susunan rangkaian: ke arah prestasi yang disemak semula
langkah-langkah',Semakan Prestasi Awam dan Pengurusan, Jld. 30, No. 4, ms.574–597.
Mandell, MB (1991) 'Memodelkan pertukaran keberkesanan-ekuiti dalam penyampaian perkhidmatan awam
sistem',Sains Pengurusan, Jld. 37, No. 4, hlm.467–482.
Metaxas, T. and Preza, E. (2015) 'Perkongsian awam-swasta di Eropah Tenggara:
Croatia', Jurnal Antarabangsa Dasar Awam, Jld. 11, No. 1–3, ms.86–109.
Mu, R., de Jong, M. and Koppenjan, J. (2011) 'Kebangkitan dan kejatuhan perkongsian awam-swasta
dalam China: pendekatan yang bergantung kepada laluan',Jurnal Geografi Pengangkutan, Jld. 19,
No. 4, hlm.794–806.
Newman, J., Barnes, M., Sullivan, H. dan Knops, A. (2004) 'Penyertaan awam dan kolaboratif
tadbir urus',Jurnal Dasar Sosial, Jld. 33, No. 2, ms.203–223.
Nijkamp, P., van der Burch, M. dan Vindigni, G. (2002) 'Penilaian institusi perbandingan
perkongsian awam-swasta dalam projek penggunaan tanah dan penjanaan semula bandar
Belanda', Kajian Bandar, Jld. 39, No. 10, hlm.1865–1880.
Norton, SD and Blanco, L. (2009) 'Perkongsian awam-swasta: kajian perbandingan awam baharu
pengurusan dan penyertaan pihak berkepentingan di UK dan Sepanyol',Jurnal
Antarabangsa Dasar Awam, Jld. 4, No. 3, ms.214–231.
O'Leary, R. and Vij, N. (2012) 'Pengurusan awam kolaboratif: di mana kita telah dan di mana
adakah kita akan pergi?',Kajian Amerika Pentadbiran Awam, Jld. 42, No. 5, ms.507–522.
O'Toole Jr., LJ (1997) 'Melayan rangkaian dengan serius: agenda praktikal dan berasaskan penyelidikan dalam
pentadbiran Awam',Semakan Pentadbiran Awam, Jld. 57, No. 1, ms.45–52.
Pejabat Dasar Perolehan Persekutuan (1992)Surat Polisi 92-1 [dalam talian]

http://www.whitehouse.gov/sites/default/files/omb/procurement/policy_letters/92-
01_092392.html (diakses 1 Ogos 2015).
Osborne, S. (2002)Perkongsian Awam-Swasta: Teori dan Amalan dalam Perspektif
Antarabangsa, Routledge, London.
Peters, BG dan Pierre, J. (1998) 'Tadbir urus tanpa kerajaan? Memikirkan semula orang ramai
pentadbiran',Jurnal Penyelidikan dan Teori Pentadbiran Awam, Jld. 8, No. 2,
ms.223– 243.
 Isu dan cabaran perolehan perkhidmatan awam di China 357

Awam Berfungsi dan Kerajaan Perkhidmatan Kanada (PWGSC) (2015) [dalam talian]

https://buyandsell.gc.ca/for-businesses/selling-to-the-government-of-canada/the-
procurementprocess (diakses pada 1 Ogos 2015).
Purdy, JM (2012) 'Rangka kerja untuk menilai kuasa dalam proses tadbir urus kolaboratif',
Semakan Pentadbiran Awam, Jld. 72, No. 3, hlm.409–417.
Qi, HL (2013) '政府购买公共服务的成效与反思——以上海市政府购买岗位为例',Jurnal
Universiti Sosial Jiangnan, Jld. 14, No. 3, ms.49–53.
Rhodes, RAW (1994) 'Pembuangan keluar negeri: sifat perubahan perkhidmatan awam dalam
Britain',Suku Tahunan Politik, Jld. 65, No. 2, ms.138–151.
Rogers, E. dan Weber, EP (2010) 'Berfikir lebih keras tentang hasil untuk tadbir urus kolaboratif
pengaturan',Kajian Amerika Pentadbiran Awam, Jld. 40, No. 5, ms.546–567.
Salamon, LM dan Wang, PJ (2010)Penyumberan Luar Perkhidmatan Sosial Dibiayai Kerajaan kepada Awam
Organisasi Masyarakat: Pengajaran dari China dan Luar Negara, Akhbar Universiti Peking, China.

Silvia, C. (2011) 'Konsep tadbir urus kolaboratif untuk kepimpinan rangkaian yang berjaya',Negeri dan
Kajian Kerajaan Tempatan, Jld. 43, No. 1, ms.66–71.
Skelcher, C. and Sullivan, H. (2008) 'Pendekatan berasaskan teori untuk menganalisis kolaboratif
prestasi',Semakan Pengurusan Awam, Jld. 10, No. 6, hlm.751–771.
Sullivan, H., Barnes, M. and Matka, E. (2002) 'Membina kapasiti kolaboratif melalui teori
perubahan: pelajaran awal daripada penilaian zon tindakan kesihatan di England',Penilaian, Jld.
8, No. 2, ms.205–226.
Undang-undang Perolehan Kerajaan Republik Rakyat China (2002) [dalam talian]
http://www.gov.cn/english/laws/2005-10/08/content_75023.htm (diakses 1 Ogos 2015).
Jabatan Kebajikan Masyarakat: Kerajaan Pentadbiran Khas Hong Kong
Wilayah (2014)Enam Belas Standard Kualiti Perkhidmatan (SQS)[dalam talian] http://www.swd.gov.hk/ en/
index/site_NGO/page_serviceper/sub_serviceper/id_servicequa/ (diakses pada 1 Ogos 2015).
Thomas, CW and Koontz, TM (2011) 'Reka bentuk penyelidikan untuk menilai kesan
pengurusan berasaskan komuniti mengenai pemuliharaan sumber asli',Jurnal
Penyelidikan Dasar Sumber Asli, Jld. 3, No. 2, ms.97–111.
Tomaževiè, N. et al. (2016) 'Membaharui pentadbiran awam di Slovenia: antara teori dan
amalan tadbir urus yang baik dan pentadbiran yang baik',Jurnal Antarabangsa Dasar Awam,
dalam akhbar.
Treisman, D. (2000) 'Punca rasuah: kajian merentas negara',Jurnal Awam
ekonomi, Jld. 76, No. 3, hlm.399–457.
Vangen, S. and Huxham, C. (2003) 'Memupuk hubungan kerjasama: membina kepercayaan dalam
kerjasama antara organisasi',Jurnal Sains Tingkah Laku Gunaan, Jld. 39, No. 1,
ms.5– 31.
Wang, CT (2012) '政府购买公共服务研究综述',Kajian Sosialisme, Jld. 18, No. 2, ms.141–146.
Weber, EP dan Khademian, AM (2008) 'Masalah jahat, cabaran pengetahuan, dan
pembina kapasiti kerjasama dalam tetapan rangkaian',Semakan Pentadbiran Awam, Jld. 68, No.
2, hlm.334–349.
Wen, Z. (2007)政府采购公共服务的制度创新---对罗湖区在政府购买公共服务 探索实
践的思考 [dalam talian] http://www.hebcz.gov.cn/szzt/hotnewsCzt/zfgmggfw/201404/t20140430_
202815.html (diakses pada 3 Ogos 2014).
Willems, T. and van Dooren, W. (2011) 'Lost in diffusion? Bagaimana pengaturan kerjasama membawa kepada
paradoks akauntabiliti',Kajian Antarabangsa Sains Pentadbiran, Jld. 77, No.
3, hlm.505–530.
Xiang, XS (2014) '我国政府购买公共服务监督机制研究',Fujian Tribune (Kemanusiaan dan
Sains Sosial Bulanan), Jld. 14, No. 1, ms.167–175.
Yang, F. dan Chen, SW (2014) '政府购买公共服务的发展困境与未来 向',Kewangan awam
Penyelidikan, Jld. 34, No. 2, ms.26–29.
358 B. Ran dan H. Qi
Yang, G. (2014) '我国政府购买公共服务的经验总结与问题分析',Kerajaan China
Perolehan, Jld. 5, No. 4, ms.30–38.
Ying, YU (2007) 'Peranan dan masa depan masyarakat sivil dalam China peralihan',berpolitik
Perspektif, Jld. 1, No. 1, ms.1–35.
Zaheer, A., McEvily, B. and Perrone, V. (1998) 'Adakah kepercayaan itu penting? Meneroka kesan daripada
kepercayaan antara organisasi dan interpersonal terhadap prestasi',Sains Organisasi, Jld. 9, No.
2, ms.141–159.
Zhu, SM dan Zhong, B. (2013) '政府购买公共服务的模式与制度环境建设',
Jurnal Kolej Pentadbiran Yunnan, Jld. 14, No. 15, ms.54–56.

Lihat statistik penerbitan