Harriet Genine L.

Corda 12
Sylianco Pebrero 15, 2021

REPLEKTIBONG SANAYSAY
PANIMULA
“‘Til death do us part” nga ba talaga? Paano kung ang iyong iniibig ay sa purgatoryo
mo na muli makasama?”, “I want to leave a mark in this world… but what really matters is
the void we leave behind.” Isa sa mga tumigas na alaala na linya na tumatak sa akin sa
pelikulang ito. Kahit sa isang kasabihan sa pelikula at magandang pagbibigkas o pagkilos ng
mga actor dito, lumalaki sa akin ang pelikula habang pinapanood ang dalawang mga
beterano na muling kumonekta sa iscreen. Ang kanilang banter ay kaakit-akit, ang kanilang
mga nakatagong mga ngiti ay nostalhik at ang pinagbabatayan na kwento na hindi
pinaghahanda mismo ang nagpapanatili sa akin. Ito nagbibigay ng malakas na epekto sa mga
tao na kung saan nagbibigay din ng ibat ibang kaisipan sa mga manunuod. Sa pelikulang
“Hinatayan ng Langit”, maraming tumatak at lumutang na mga katanungan at mga “paano
kung” ang mga nabuo sa aking isipan habang ako ay nanunuod ng pelikulang ito. Hindi
lamang ito nagbukas ng aking pagtingin sa halaga ng buhay, ngunit binuksan din nito ang
pagiging kapaki-pakinabang at ang mga mapagkukunan na aking namuhunan sa pagpapalang
ito Kagaya ng, “Ano nga ba ang dahilan kung bakit tayo nabubuhay?” parang napakahirap
hanapin ng direksiyon sa buhay. Sa sobrang pag aapura nating mabuhay, mas pinipili nating
mag trabaho lang o mas magbigay atensyon sa mga materyal na bagay na nakakalimutan
natin ang mga taong nakapalibot sa ‘tin. Kaya napapaisip nalang ako kung kaya ko bang
mabuhay ng wala sila sa tabi ko? Kaya dapat bigyan nating kahalagahan ang mhga taong
nasa paligid natin at ang ating mga mahal sa buhay. Ipahiwatig natin kung gaano natin sila
kamahal dahil oras na tayo’y pumanaw, wala na tayong pagkakataon upang gawin ang mga
nais nating gawin sa lupa.

KATAWAN
Ang pelikulang “Hintayan ng Langit” itinampok noong 2018 bilang kalahok sa
QCinema International Film Festival ay mula sa direksiyon ni Dan Villegas at isinulat ni
Juan Miguel Severo, mula sa kaniyang one-act play. Pinagbibidahan ng dalawang
beteranong aktor sa bansa, ang Hintayan ng Langit ay patungkol sa dalawang dating
magkasintahan na pinaglayo at muling pinaglapit ng tadhana. Mula sa kwento ng pag-ibig,
hanggang sa pagsisisi, at kamatayan, ang obrang ‘to ay tunay na aantig sa mga puso ng
manonood. Isa sa kapansin-pansin na imaheng ginamit sa “Hintayan ng Langit” ay ang
konsepto ng kabilang-buhay o tinatawag na “afterlife” sa Ingles. Si Severo ay inilarawan na
“Malaking Paliparan”ang kabilang buhay dito kung saan ang Paliparan ay kumikilos bilang
isang 'paghintay' para sa mga 'pasahero' nito hanggang maabot ang kani-kanilang mga
patutunguhan. Dito nagsisimula ang kwento ng Hintayan Ng Langit. Natagpuan ni Manolo
(Garcia) ang kanyang sarili na patay, ang kanyang kaluluwa ngayon sa Purgatoryo na
naghihintay ng senyas upang makarating sa Langit. Ngunit upang gawing mas kawili-wili
ang mga bagay, tinakbo niya si Lisang (Pareño), isang dating kasintahan na mayroon siyang
isang kumplikadong relasyon. Tulad ng kapalaran, magkakaroon ng tulog ang dalawa sa
iisang silid. Ang ilang mga pagpipilian na ginagawa natin ay may kaunting epekto sa ating
buhay sa pangmatagalan. Ngunit kapag pinili nating panatilihin — o alisin — ang isang tao
sa ating buhay, ang mga implikasyon ay maaaring magkaroon ng mga kahihinatnan na hindi
natin kailanman mababaligtad.
Nadagdag ang lahat. Pagdating sa kabilang buhay, ang kuwento ay naiiba at kakatwa mas
permanente. Sa pelikula, pinalampas ni Lisang ang kanyang pagtanggap sa The Middle.
Hindi siya naging mabuting tao, kahit na sa kamatayan, at ang kanyang paglalakbay sa
Langit ay paulit-ulit na ipinagpaliban. Siya ay kakila-kilabot sa kanyang mga kapit-bahay,
kahit na mas masahol pa sa babaeng naglilinis ng kanyang silid at walang pagsasaalang-
alang sa mga patakaran. Dalawang taon na siya sa parehong lugar, ngunit ngayong nasa
larawan si Manolo, handa na siyang umalis.

KONKLUSYON
Sa pangkalahatan, masasabing kong ang pelikulang “Hintayan ng Langit” ay labis na
nakakamangha, napakamaring kaisipan at mga katanungan ang nakuha ko rito. Gayunpaman,
sa maraming katanungan na ito ay nagbigay din ito ng maraming aral at pagtatatanto.
Huli ng dalawang taon si Lisang. Matapos mamatay sa komplikasyon ng diyabetis sa
edad na 60, si Lisang ay nag-overstay sa kanyang silid hintayan sa purgatoryo, paminsan-
minsan ay nagdudulot ng iba pang mga kaluluwa para sa kanyang sariling libangan. Ngunit
ngayon nagtatapos ang paghihintay niya. Ngayon, sa wakas ay nakatakda na siyang mag-
crossover at ang kanyang silid ay ipauupahan sa isang bagong nangungupahan: si Manolo,
ang kanyang bagong namatay na dating kasintahan.
Lahat ng sinabi, tinuturo sa atin ng Hintayan Ng Langit na hindi pa huli ang lahat.
Maaari nating antalahin ang mga bagay sa abot ng makakaya natin at makahanap ng mga
nakakaabala upang mapanatili kaming abala, ngunit palagi tayong makakabalik at muling
muling susuriin. Mayroong mga kadahilanan para sa mga damdaming patuloy na nagtatayo,
para sa mga pagkilos na ginagawa natin na tila hindi makatuwiran sa iba (at kahit sa ating
sarili, minsan). May mga kadahilanan kung bakit minsan hindi lamang natin napakawalan-at
isisiwalat nila ang kanilang mga sarili sa oras. Ang mga tao ay maganda ang kapintasan. Ang
mga tao, bilang mga tao, ay may mga kamaliang tao. Gumagawa sila ng mga pagkakamali at
inilalagay nila ang isang harapan na madalas nilang tanggihan na ibagsak. Ngunit kapag
ginawa nila ito, maganda ito. Nakikita mo ang mga bahagi ng mga ito na hindi mo alam na
mayroon, natututunan mo ang mga bagay na hindi mo inaasahan at nag-ugat ka para sa
kanila sa mga paraang hindi mo muna maisip.