Professional Documents
Culture Documents
Omni CH 501 - 510
Omni CH 501 - 510
พวกเราต ้องรักษาสมดุลทีเริมไม่มนคงไว
ั ้ภายในคลืนแห่งมหาเรืองราว
ทีกรูกน ่ วกเราอย่างไม่มห
ั เข ้าใสพ ี ยุด
[ร่างอวตารของคุณกําลังพังทลาย!]
ั
สายตาของพวกเขาสบกันชวขณะ ่ มราวกับจะ
แต่เขาก็ทําหน ้าดุใสผ
ถามว่า ‘นายมองหาอะไร?’ ก่อนทีเขาจะหยิบอะไรบางอย่างออกมา
จากกระเป๋ าและกลืนมันลงไป
้
[อวตาร ‘ยูจงฮยอค’ กําลังใชงาน ‘ยาเป็ นตาย’!]
ในท ้ายทีสุดเขาก็กน
ิ ยาเป็ นตายเม็ดสุดท ้ายทีลีซอลฮวามอบให ้กับ
พวกเรา
กลุม ่ น
่ ดาวทีเคยหันดาบเข ้าใสก ั เมือครังหนึง มาตอนนีกลับกลายเป็ น
ิ เด็นซู
ใบไม ้กองเดียวกันภายใต ้ร่มเงาของชน
ั รู
ชองจุงยองทียืนอยูใ่ นแนวหน ้ากําลังหําหันศต
แม ้แต่พังเบ็คก็อยูข
่ ้างๆ เขาเพือคอยประคับประคองสายลมและคําราม
ออกมาราวกับสงิ โต คนทีเคยขัดแย ้งกับพวกเราเมือตอนสงคราม
ระหว่างกลุม ้ ยงข ้างกับพวกเราในตอน
่ ดาวและปี ศาจกลับมายืนต่อสูเคี
นี
สายลมของพังเบ็คโบกพัดอย่างรุนแรง และกลุม
่ ดาวแห่งฮงอิกทีอยู่
ิ ยังคง
บนสายลมนันก็พงุ่ ทะยานออกไปข ้างหน ้า กองเรือผีของอีซุนชน
ยิงปื นใหญ่ออกมาอย่างต่อเนือง ในขณะทีลูกศรของกยอนฮวอนได ้
่ วั ใจของดวงดาวมากมาย
ทะลวงเข ้าใสห
ั รูกด
อย่างไรก็ตาม จํานวนของศต ็ จ
ู ะไม่ลดลงเลย
[คาบสมุทรเกาหลีมน
ั ตังอยูต
่ รงไหนกัน?]
ั รูคอ
ถ ้าศต ื โอดินและโอซริ ส
ิ งันพวกเราเองก็มก
ี ลุม
่ ดาวระดับเทวะ
ิ เด็นซูได ้เป็ น
เหมือนกัน ระดับเทวะทีสามารถยกระดับพลังของชน
อย่างมาก กลุม
่ ดาว ‘วังกยอมผู ้เทียงธรรม’
ไม่เหมือนกับกลุม ั ผัสแห่งตัวตนของเขาดู
่ ดาวระดับเทวะคนอืน สม
เลือนรางมาก มันน่าจะเป็ นเพราะผลของโลกนี ฮงอิกไม่ได ้มีอะไร
้
เกียวข ้องกับเสนโลกนี
นักเลย
ิ ก็สงการต่
ชองจุงยองชูดาบของเขาขึน และอีซุนชน ั อ วีรบุรษ
ุ จาก
ตํานานทีไม่เคยโอนอ่อนให ้กับตํานานบทไหนๆ ยังคงโรมรันต่อกรกับ
เทพทีแท ้จริงจากตํานานต่างๆ
แม ้ว่าเนือหนังของพวกเขาจะถูกฉีก และร่างทังร่างของพวกเขาจะยับ
เยิน แต่พวกเขาก็ไม่ยอมคุกเข่าลงและยังคงกวัดแกว่งดาบของพวก
เขาต่อไป
「พืนทีของคาบสมุทรเกาหลีเล็กลงเรือยๆ」
ิ กลายร่
ในทีสุดจอนวูชท ี ื เพือต่อสูก็้ ทรุดตัวลง สว่ นกองเรือผี
างเป็ นเสอ
ิ ก็จมลงไปทีละลํา แม ้แต่ดาบของชองจุงยองทีจะสามารถ
ของอีซุนชน
ั รูไปได ้นับพันก็คอ
ฟาดฟั นศต ่ ยๆ ทือลงไปด ้วย
ผมคาดไว ้อยูแ
่ ล ้ว ผมควรต ้องพยายามแก ้ไขปั ญหาของผมได ้แล ้ว
เรืองราวทีจะถูกขีดเขียนนับจากนีไปคงจะต ้องประกอบไปด ้วย
ข ้อความทีเปื อนไปด ้วยเลือดของดวงดาวเหล่านี
[มหาเรืองราวสุดท ้ายของการถ่ายทอดสดดวงดาวกําลังแตกหน่อ
ใหม่!]
[กลุม
่ ดาว ‘ผู ้พิพากษาเปลวเพลิงปี ศาจ’ ปลดปล่อยสถานะทังหมด
ของเธอออกมา!]
ั ซูยองตะโกนออกมา
ฮน
ทูตสวรรค์จต
ุ ล
ิ งมายังสมรภูมม
ิ ากขึนเรือยๆ พร ้อมกับประกายแสงเจิด
จ ้า และ ณ ใจกลางของพวกเขาก็คอ
ื อูรเี อลทีกําลังกวัดแกว่งเพลิง
แห่งวิบากกรรม
่ นันกับพวกเราก่อนทีพวกเราจะออกเดินทางไปยัง
อูรเี อลกล่าวเชน
สถานการณ์สด
ุ ท ้าย เธออยากจะเข ้าร่วมเนบิวลาของพวกเรา และ
อยากจะกลายเป็ นพลังให ้กับพวกเรา เธอกล่าวไว ้
「กลุม
่ ดาวทีเปลียนแปลงไปจาก ‘ต ้นฉบับ’ มากทีสุดทีคิมทกจา
รู ้จัก」
ผมคิดไม่ออกเลยว่าทําไมอูรเี อลถึงชอบเรืองราวของพวกเรามาก
ขนาดนี
「“เธออยากจะชว่ ยพวกเรามากขนาดนีเลยเหรอ?”」
ทังหมดทีผมสามารถทําได ้ในตอนนีคือการฉวยโอกาสจากความ
ปรารถนาดีของเธออย่างขีขลาด
[‘มหาเทพ’ ตนใหม่ปรากฏขึนในเอเด็น]
สถานะของอูรเี อลเปล่งประกายเจิดจ ้า
่ รู เี อล กลุม
ในตอนนีเธอไม่ใชอ ่ ดาวระดับเรืองเล่าอีกต่อไปแล ้ว
ครืน!
[…มหาเทพตนใหม่?]
กลุม
่ ดาวระดับเทวะมองไปยังอูรเี อลและเริมตืนตระหนก
[ทูตสวรรค์ทงหมด
ั บุก!]
[‘ความดีทเก่
ี าแก่ทสุ ั รูของมัน!]
ี ด’ กําลังค ้นหาศต
่ นีจะสามารถเปลียน
[เจ ้าคิดจริงๆ เหรอว่าเนบิวลาทีถูกทําลายเชน
้ ้?]
ผลลัพธ์ของการต่อสูได
ี
โอดินไม่ลงั เลแม ้แต่น ้อยและชูหอกของเขาขึนเพือชไปทางอู
รเี อล
และหอกเทพทีไม่เคยพลาดเป้ าก็พงุ่ เข ้าใสเ่ ธอ
[ไสหัวไปซะ]
สถานะของเพลิงแห่งวิบากกรรมและกุงนีรเ์ ข ้าปะทะกัน
้
สถานะทังสองปะทะกันอย่างดุเดือด ในการต่อสูระหว่
างกลุม
่ ดาวระดับ
เทวะทังสองทีไม่มใี ครยอมใคร มันน่าแปลกทีเป็ นฝ่ ายโอดินทีถอยไป
้
ก่อน แขนซายของเขาที ั
กําลังเรียกหอกกลับมาสนเบาๆ
กลุม
่ ดาวระดับเทวะนันไวต่ออันตรายยิงกว่าใคร
ี ดในโลกนีทีเกลียดชงั ตัวแปรทีไม่คาด
พวกเขาคือดวงดาวทีเก่าแก่ทสุ
คิด และนันเป็ นเหตุผลว่าทําไมพวกเขาถึงไม่เคยยอมให ้มีอน
ั ตราย
ไหนเบ่งบานขึนมา
กลุม ั
่ ดาวระดับเทวะสบตากันในชวพริ
บตาและสาดการโจมตีเข ้าหาอูรี
เอลโดยพร ้อมเพรียงกัน
ครืน!
่ ม
[พวกเจ ้าไม่ใชค ู่ อ
ื ของข ้า]
“ทกจา!”
จากระยะไกล สหายของผมรวมทังจางฮวี อนกําลังวิงเข ้ามาหาพวกเรา
บางทีเธออาจจะรู ้ความจริงอยูแ
่ ล ้ว รู ้ว่าอูรเี อลคิดทีจะทําอะไร
เปรียง!
เอเด็นเพียงลําพังไม่อาจต่อกรกับมหาเนบิวลาทังหมดนีได ้ ความ
แข็งแกร่งของกลุม
่ ดาวระดับเทวะทีอยูภ
่ ายในเรือโนอาห์ลํานีคงจะ
เทียบได ้กับการถ่ายทอดสดดวงดาวทังหมด ดังนันถ ้าต ้องการจัดการ
้
กับพวกเขาล่ะก็ มันก็ต ้องใชมหาเรื
องราวพร ้อมกับความเป็ นไปได ้อัน
ยิงใหญ่
[การแปลงสภาพเวทีถก ้
ู เปิ ดใชงาน!]
้ กําลังลุกเป็ นไฟราวกับ
อูรเี อลทีกําลังกะพริบตาของเธออย่างชาๆ
ปี ศาจจริงๆ
ในขณะทีคําพูดของเธอจบลง เปลวเพลิงทีกําลังปะทุออกมาจาก
่ รวงสวรรค์ บางสงเริ
เพลิงแห่งวิบากกรรมของเธอก็แผดเผาขึนไปสูส ิ ม
บิดตัวไปมาจากอีกฟากของนรก
「ความดีทเก่
ี าแก่ทสุ ั รูของมัน」
ี ดได ้เรียกขานศต
ิ ชวนให ้นึกถึงเมฆพายุสด
บางสงที ี ําสนิทม ้วนตัวอยูเ่ หนือท ้องฟ้ าที
กําลังลุกไหม ้
ิ ไม่ใชแ
บางสงที ่ อสการ์ด ไม่ใชพ
่ ระเวท และไม่ใชพ
่ าไพรัส กําลังสาด
ั มาทางนีในขณะทีแผ่ออร่าอันน่ารังเกียจและร ้ายกาจออกมา
ซด
[กลุม
่ ดาว ‘จ ้าวแห่งหลุมทีลึกทีสุด’ กําลังเปิ ดความโกลาหล]
[‘ความมืดทีเก่าแก่ทสุ ั รูของมัน!]
ี ด’ กําลังค ้นหาศต
ั ้าย’ กําลังวาดธีมของมัน
[‘กําแพงทีแบ่งแยกความดีและความชวร
ออกมา!]
ในทีสุดนายเหนือแห่งความโกลาหลทีรอคอยเวลาของมันมานานแสน
นานก็ได ้เปิ ดเผยความแข็งแกร่งทีแท ้จริงของมันออกมา
ั ้ายก็เริมเข ้า
และด ้วยเหตุนันเอง สองตัวแทนแห่งความดีและความชวร
ปะทะกับกลุม
่ ดาวระดับเทวะ
ิ ชวี ต
「และยังมีสงมี ิ บรรพกาลทีเฝ้ าสงั เกตมหาศก
ึ ระหว่างความดีและ
ั ้าย」
ความชวร
ี องเจิดจ ้าก็สอ
ทันใดนันเอง รัศมีสท ่ งพร่าไปทัว มังกรคิเมร่าทีในตอนนี
กําลังเพลิดเพลินไปกับสถานะของ ‘มังกรบรรพกาล’ ทีสมบูรณ์ได ้
่ ้องฟ้ า
คํารามขึนสูท
ี งกูร่ ้องของมังกรทีเรียกขานหมูม
‘มังกรคําราม’ เสย ่ วลญาติของมัน
่ สงั เวยชวี ต
โดยการเซน ิ ของมันเอง
ก๊าซซซซ!!
ี งคํารามของมังกรก็ดงั ก ้อง
และจากอีกฟากของท ้องฟ้ าอันมืดมิด เสย
ออกมา ร่องรอยของสายฟ้ าและอัคคีระเบิดออกไปทัว มังกรทุกตัวทีมี
ชวี ต ี งเรียกของมังกรคิเมร่าและบินมาทีนี
ิ อยูใ่ นโลกนีได ้ตอบรับเสย
[ระดับของการแปลงสภาพเวทีกําลังเพิมขึนอย่างรวดเร็ว!]
แทนทีจะเข ้าไปฉีกทึงกลุม
่ ดาว เหล่ามังกรเริมแยกเขียวและกรงเล็บ
่ น
เข ้าใสก ้
ั เองแทน แม ้แต่หวั ใจมังกรทองทีถูกใชแทนหั
วใจดวงเดิม
ของผมก็ยงั ดีดดินไปมาอย่างรุนแรงด ้วย
มันคือภาพทีพวกเราต่างเคยเห็นในสงครามระหว่างกลุม
่ ดาวและ
ปี ศาจ
ี รและสบ
「มังกรทีมีเจ็ดเศย ิ เขาจะตืนขึนจากใจกลางของขุมนรกที
ร ้อนทีสุด」
「มันคือมังกรท่ามกลางหมูม
่ วลมังกร ผู ้นํ าแห่งมังกรทีถือกําเนิดขึน
ณ ใจกลางแห่งความโกลาหล ความเกลียดชงั ทีเก่าแก่ทสุ
ี ดในโลก
นี」
กลุม ้ ามันกําลังจะเกิดอะไรขึน
่ ดาวนระดับเทวะตระหนักได ้ในไม่ชาว่
และตะโกนออกมาด ้วยความประหลาดใจ
[หยุดพวกมัน!]
ทุกๆ คนทีอยูท
่ นี
ี รู ้ดีวา่ หายนะแบบไหนจะบังเกิดขึนถ ้าสงครามระหว่าง
กลุม
่ ดาวและปี ศาจเปิ ดม่านขึนทีนีอีกครัง
มหาโดเกบิทเหลื
ี ี สละของบีฮยอง
ออยูไ่ ม่มากนักหลังจากการเสย
ปรากฏตัวขึนภายในเรือโนอาห์ มหาโดเกบิการังทีเขาหักไปแล ้วได ้
ี งดัง
ตะโกนออกมาเสย
้
มหาโดเกบิเปิ ดใชงานอํ านาจของพวกเขา และกลุม
่ ดาวระดับเทวะ
้ ยญของพวกเขาเพือสนับสนุนด ้วย
ภายในเรือโนอาห์กใ็ ชเหรี
[กลุม
่ ดาว ‘เจ ้าแห่งวันที 25 ธันวาคม’ ไม่ปรารถนา ‘สงครามระหว่าง
กลุม
่ ดาวและปี ศาจ’!]
[กลุม
่ ดาว ‘มหามารดาผู ้สร ้างมนุษย์นอกโลก’ ไม่ปรารถนา ‘สงคราม
ระหว่างกลุม
่ ดาวและปี ศาจ’!]
[กลุม
่ ดาว ‘บิดาตาเดียว’ ไม่ปรารถนา ‘สงครามระหว่างกลุม
่ ดาวและ
ปี ศาจ’!]
[กลุม
่ ดาว ‘เจ ้าแห่งอไบดอส’ ไม่ปรารถนา ‘สงครามระหว่างกลุม
่ ดาว
และปี ศาจ’!]
「ยกเว ้นอยูส ิ
่ งหนึ
ง」
ี งฮม
ผมได ้ยินเสย ั เบาๆ ของเครืองยนต์ดงั มาจากด ้านหลัง ตามมาด ้วย
กลินบุหรีทีคุ ้นๆ
ิ ะ”
“มาแล ้วสน
ิ ค ้าจํานวนมาก’ ยืนอยูข
‘ผู ้ผลิตสน ่ ้างๆ ผมและพูดออกมา [นีคือ
ประเภทของเรืองราวทีข ้าชอบทีสุด]
“ขอโทษทีนะ”
ึ สบ
[พูดตามตรงนะ ข ้ารู ้สก ั สนมากเมือข ้าได ้ยิน ■■ ของข ้าเป็ นครัง
ื า ■■ เชน
แรก ข ้าไม่เคยเชอว่ ่ นันจะมาเคาะประตูบ ้านของข ้าเลย]
“แล ้วความคิดของนายในตอนนีต่างออกไปไหม?”
ิ ค ้าจํานวนมากเขียบุหรีของเขาโดยไม่พด
ผู ้ผลิตสน ู อะไรและดับมัน
จากนันเขาก็มองไปยังเรืองราวของสงครามระหว่างกลุม
่ ดาวและ
ปี ศาจภายในตัวผม ประวัตศ ้ งหมดของพวกเรา
ิ าสตร์ของการต่อสูทั
กําลังถูกสร ้างขึนมาอีกครัง ณ ทีแห่งนัน
เหรียญเริมไหลออกมาจากปลายนิวของเขา มันมีมากมายจนผมไม่
กล ้าแม ้แต่จะพยายามนับพวกมัน
[ดูเหมือนว่ามันจะชว่ ยทําให ้ ‘เรืองราวหนึงเดียว’ เสร็จสมบูรณ์]
เหรียญ พร ้อมกับชวี ต
ิ ของเขาเองถูกดูดขึนไปบนท ้องฟ้ า และเหรียญ
ของเขาก็ปะทะเข ้ากับเจตจํานงของกลุม
่ ดาวจํานวนมากมาย กลุม
่ ดาว
ิ ค ้าจํานวนมากก็
ระดับเทวะคํารามออกมาด ้วยความโกรธ และผู ้ผลิตสน
เปิ ดปากของเขาขึนอย่างใจเย็น
กลุม
่ ดาวทีครอบครองอํานาจทียิงใหญ่ทสุ
ี ดในโลกนีตอบกลับพวกเขา
[โอ ้ กลุม
่ ดาวทีรัก ข ้าขอโทษจริงๆ แต่ข ้าต ้องการเห็นเวทีน]ี
เปรียง!
[อย่าไปสนใจกับอีแค่สงครามระหว่างกลุม
่ ดาวและปี ศาจขีประติวนัน!
ิ เรียกว่ามหาภัยพิบต
พวกเราเอาชนะในสงที ั ม
ิ าได ้หนแล ้วหนเล่าแล ้ว!]
มหาเรืองราวของกลุม
่ ดาวระดับเทวะเริมตืนขึนมาในเวลาเดียวกัน
ทุกๆ มหาเรืองราวทีพบได ้ในโลกนีกูร่ ้องออกมา ราวกับว่าพวกมันไม่
ยินยอมพร ้อมใจทีจะถูกกครอบงําโดยระดับของสงครามระหว่างกลุม
่
ดาวและปี ศาจ
อย่างไรก็ตาม มันก็สายเกินไปแล ้ว
「มังกรตัวนีจะมองไปยังสรวงสวรรค์ครังหนึง และมองไปยังผืนปฐพี
อีกครัง และจะสะบัดหางของมัน ดวงดาวจะร่วงหล่นลงมาจากการ
สะบัดหางเพียงแค่ครังเดียวนัน และทิศทางของโลกก็จะสูญหาย
ไป」
ดวงตาคูห
่ นึงเริมเปล่งประกายขึนจากภายในความมืด
ั ซูยองตัวสนอย่
ฮน ั างไม่อาจควบคุมได ้ในชว่ งเวลาทีเธอได ้ยินเสย
ี ง
คํารามของมังกร
“คิมทกจา!! หรือว่า…!”
่
“ใช”
ิ นขึนมาอีกครัง-!!”
“นายบ ้าไปแล ้วเหรอ?! ถ ้านายปลุกสงนั
“พวกเราไม่ได ้วางแผนทีจะปลุกหมอนัน”
ผมมองไปยังยูซานอาทีนังอยูบ
่ นแท่นดอกบัวในขณะทีเธอกําลังตัง
สมาธิอยูก ั บางสงิ หยดเหงือรินไหลลงมาจากหน ้าผากของเธอ
่ บ
ื ทอดแห่งศากยมุนย
ตราบใดทีผู ้สบ ี งั มีชวี ต ิ
ิ อยู่ มังกรแห่งวันสนโลกที
ถูกผนึกเอาไว ้ก็จะไม่มท ิ มาทีนี
ี างถูกอัญเชญ
“เธอยังไม่เข ้าใจอีกเหรอ?”
ี น ้ามึนงง
เธอเงยหน ้าขึนมองมังกรทีกําลังตกลงมาจากฟากฟ้ าด ้วยสห
‘เทศกาลมังกร’ คือพิธต
ี ด ิ หามังกรทีแข็งแกร่งทีสุด และมังกรเพียง
ั สน
หนึงเดียวทีสามารถรอดชวี ต
ิ ไปได ้จนจบจะกลายเป็ น ‘มังกรตัว
สุดท ้ายแห่งการเปิ ดเผย’
้
มันเริมต ้นขึนตังแต่เมือไหร่? แขนซายของฮนั ซูยองสนสะท
ั ้านราวกับ
กําลังคลัง
ฮูม!!!
ิ
“เขาคือมังกรแห่งวันสนโลกแล ้ว”
ตอนที 502
มหาภัยพิบต
ั ท
ิ ตั ิ ตอนจบของสงครามระหว่างกลุม
ี ดสน ่ ดาวและปี ศาจ
รวมทังยังเป็ นหายนะทีน่าสะพรึงกลัวทีสุดของการถ่ายทอดสด
ดวงดาว
[ระดับของการแปลงสภาพเวทีเพิมขึนเกินกว่าขีดจํากัด!]
สายฟ้ าทีกําลังฉีกผ่านเมฆพายุอย่างทรงพลังดูใหญ่ยงกว่
ิ าเดิม ขา
กรรไกรของทังโอดินแห่งแอสการ์ดและโอซริ ส
ิ แห่งพาไพรัสต่างก็
เปิ ดอ ้าออกด ้วยความตกตะลึง
“มังกรเพลิงทมิฬ!!”
ิ
สายตาของมังกรแห่งวันสนโลกจดจ ั ซูยองใน
้องมายังใบหน ้าของฮน
ชว่ งเวลาสนๆ
ั
่ ลุม
「มันเป็ นไปได ้ทีอูรเี อลจะไม่ใชก ่ ดาวคนเดียวทีแตกต่างไปจาก
ต ้นฉบับ」
ั
ทัวทังการถ่ายทอดสดดวงดาวสนสะท ี งร ้องทีประกาศการ
้านจากเสย
มาถึงปั จฉิมบทแห่งโลกใบนี
ื าอายุของเขาคือ
เหตุผลว่าทําไมมังกรอเวจีเปลวเพลิงทมิฬถึงเชอว่
15 ปี นันก็เป็ นเพียงเพราะว่าเขาคงไม่สามารถมีชวี ต
ิ อยูต
่ อ
่ ไปได ้ถ ้าเขา
ไม่ทําแบบนัน
ชว่ งชวี ต
ิ ทียืดยาวออกไปนับพัน ไม่ส ิ นับหมืนปี ได ้ทําให ้มังกรผู ้เดียว
ิ ชวี ต
ดายกลายเป็ นสงมี ่ นี
ิ เชน
ื
เพือทีจะหยุดตัวเองจากการเสอมโทรม เขาเลือกทีจะไม่สนใจอายุ
เขาเลือกทีจะไม่สนใจอะไร เขาเลือกทีจะตอแยอวตารหรือเล่นอะไร
แผลงๆ และในการเล่นสนุกครังสุดท ้ายของเขา เขากระทังเลือกทรยศ
ั ้ายด ้วย เขายืนอยูข
ฝ่ ายชวร ่ ้างยูจงฮยอคพร ้อมกับเยาะเย ้ยการ
ถ่ายทอดสดดวงดาวไปจนถึงลมหายใจสุดท ้าย
[กลุม
่ ดาว ‘มังกรอเวจีเปลวเพลิงทมิฬ’ ค ้นหา ■■ ของเขา!]
้
แล ้วเสนโลกนี
ล่ะ?
[■■ ของกลุม
่ ดาว ‘มังกรอเวจีเปลวเพลิงทมิฬ’ คือ ‘ความบริสท
ุ ธิ’!]
มังกรอเวจีเปลวเพลิงทมิฬมองมาทีผมและยิมออกมา
ิ
ดวงตาราวกับเด็กของเขากําลังย ้อมโลกให ้อยูใ่ นรัตติกาลแห่งวันสน
โลกราวกับว่าเขาพึงพอใจกับบทบาททีเขาพบ
ิ
[ความเป็ นไปได ้ทีสมบูรณ์พร ้อมได ้สร ้าง ‘มังกรแห่งวันสนโลก’ ขึนมา
อีกครังในสถานการณ์สด
ุ ท ้าย!]
่ ดาวทุกคนทียังมีชวี ต
กลุม ิ อยูต ิ
่ า่ งก็รู ้ดีถงึ เรืองราวของมังกรแห่งวันสน
โลก มหาภัยพิบต
ั ท
ิ สามารถทํ
ี าลายการถ่ายทอดสดดวงดาวสว่ นหนึง
ลงได ้โดยไม่ต ้องทําอะไรมากมายนอกจากการสะบัดหางครังแรกของ
มัน
[หยุดมัน! ฆ่ามันก่อนทีมันจะสะบัดหาง!!]
กลุม ั พากันสูญเสย
่ ดาวระดับเทวะทีกําลังตืนตระหนกอย่างเห็นได ้ชด ี
ั
ความเยือกเย็นไปและสงการออกมา
「ไม่มใี ครในกลุม
่ ดาวระดับเทวะเหล่านีทีเคยมีประสบการณ์กบ
ั มังกร
ิ
แห่งวันสนโลกมาก่
อน เพราะเพือนของพวกมันทีเคยต่อกรกับมังกร
ิ
แห่งวันสนโลกได ้ตายตกไปหมดแล ้ว」
่ นตัวอยูภ
ถึงอย่างไรก็ตาม ไอ ้บ ้าพวกนีก็ซอ ่ ายในเรือโนอาห์ สถานทีที
ปลอดภัยทีสุดในโลกมาตลอด และได ้แต่เฝ้ ามองชว่ งเวลาทีมังกร
ิ
แห่งวันสนโลกออกมาอาละวาดราวกั
บว่ามันเป็ นความบันเทิงในรูป
ึ
แบบหนึง กล่าวอีกนัยหนึง พวกมันต่างก็ไม่เคยรู ้ซงเลยว่
าความหวาด
่ ไร และไม่เคยได ้เสยงช
กลัวนีมันเป็ นเชน ี วี ต
ิ ของพวกมันเองเลย
้ “ใชแ
ผมพยักหน ้าอย่างชาๆ ่ ล ้ว”
“งันนีก็คอ ิ นายคิดได ้”
ื สงที
ิ และคเยเบ็คทีกําลังต่อสูร่้ วมกัน
ผมพยักหน ้าและมองไปยังคิมยูชน
ิ เด็นซูอยูด
โดยมีชน ่ ้านหลังของพวกเขา
ึ นีภายในการแปลงสภาพเวที」
「คิมทกจาพบคําตอบของศก
ั ยภาพของพลังนีเมือตอนทีเอาชนะสุรย
ผมได ้ยืนยันศก ึ การคัด
ิ ะในศก
เลือกราชาปี ศาจ และโครงร่างแรกของแผนการก็กอ
่ ตัวขึนในหัวของ
ผมเมือตอนทีพวกเราเอาชนะโอลิมปั สในกิแกนโทมาเคีย
และผมก็ยงมั
ิ นใจมากขึนหลังจากทีพวกเราได ้เข ้าร่วมสงครามระหว่าง
่ ดาวและปี ศาจ จากนันก็เมือเอาชนะได ้ในบันทึกการเดินทางสู่
กลุม
ตะวันตก
「ยิงพวกเขาประสบความสําเร็จในสถานการณ์ทเป็
ี นไปไม่ได ้มาก
เท่าไร พลังทีถูกสร ้างขึนมาอีกครังในมหาเรืองราวทีพวกเขาครอบ
ครองก็จะยิงทรงพลังขึน」
อากาศทีพวกเขาหายใจ อารมณ์ทพวกเขารู
ี ึ เมือวันนัน – ความกลัว
้สก
ึ ในขณะทีเผชญ
ทีมนุษย์รู ้สก ิ หน ้ากับวันสนโลก
ิ สายตาของพวกเขาที
จดจ ้องไปยังดวงดาวอันพร่างพราว
ิ
การสะบัดหางครังแรกของมังกรแห่งวันสนโลกเริ
มขึน
ครืน!!
ิ
การสะบัดหางของมังกรแห่งวันสนโลกได ้แบ่งการโจมตีออกไปสาม
ครัง ครังแรกคือ ‘คลืนสายฟ้ า’ ครังทีสองคือ ‘คลืนความร ้อน’ ในขณะ
ทีการสะบัดหางทีแท ้จริงและการโจมตีครังทีสามคือ ‘คลืนแห่งความ
โกลาหล’
[ย๊ากกก-! ข ้ารับมือเอง!]
ธอร์ทเคยรั
ี บมือกับคลืนสายฟ้ ากับผมเมือในอดีตได ้ก ้าวออกไปข ้าง
ึ มันใจมากในคราวนีเนืองจากเขาเคยรัยมือกับมันมา
หน ้า เขาคงจะรู ้สก
แล ้วในอดีต
[ธอร์-!!]
ร่างอันไหม ้เกรียมของธอร์กระแทกลงมาบนพืน
เหตุผลว่าทําไมเขาถึงสามารถรับมือกับคลืนสายฟ้ าได ้ในตอนนันก็
ั ผม และอาจารย์ของผมต่างก็ชว่ ยสนับสนุนเขา
เป็ นเพราะไดโอไนซส
อย่างไรก็ตาม คราวนีมันก็ไม่มใี ครคอยชว่ ยเขาเลย
[ว๊ากกก-!!]
ในขณะทีกลุม
่ ดาวทีกําลังหวาดกลัวเริมวิงหนี กลุม
่ ดาวระดับเทวะ
ทังหมดก็พากันปลดปล่อยสถานะออกมา พร ้อมกับพายุอน
ั ทรงพลัง
ดวงดาวทังหมดบนฟากฟ้ าต่างก็กะพริบอย่างไม่มนคง
ั
[…แค่นเองเหรอ?]
ี
เปรียง…!
[กระจอก…!]
ครืน…
ทันใดนันเอง กลุม
่ ดาวแห่งแอสการ์ดทีอยูข
่ ้างๆ เขาก็เริมสูญสลายไป
ราวกับเศษฝุ่ น ชวี ต
ิ ของพวกเขาดับสูญไปในขณะทีต ้องจัดการกับ
ความเป็ นไปได ้เพือใชรั้ บมือกับคลืนกระแทก
ครืน!!
สถานการณ์ทคล
ี ้ายกันนีก็เกิดขึนกับพระเวทและพาไพรัสด ้วย
[…หนีหว่า!!]
โอซริ ส
ิ เริมเข ้าใจความรุนแรงของสถานการณ์นและมองไปข
ี ้างหลังใน
ื นออกมา นันคือทีๆ เขาพบว่าหนีหว่ากําลังนํ ากอง
ขณะทีตะโกนชอนั
กําลังของจักรพรรดิถอนตัวออกไปจากห ้องโดยสารนี เธอยอมรับแล ้ว
้
ว่าสถานการณ์การต่อสูคงไม่
เป็ นใจและเตรียมทีจะถอยไปตังแต่เนินๆ
“กงพิลดู”
“จะไปไหนกัน”
ิ
ในเวลาเดียวกัน คลืนกระแทกครังทีสองของมังกรแห่งวันสนโลกก็
ระเบิดออกมา
เพลิงแห่งคลืนความร ้อนทีเดือดพล่านขึนมาจากสว่ นทีลึกทีสุดใน
ขุมนรกเริมหลอมละลายกลุม
่ ดาวในอากาศ
ี งตะโกนของโอดินทําให ้มหาโดเกบิการังยกมือของมันขึนในขณะ
เสย
ทีเรืองราวไหลออกมาไม่หยุดจากปากของมัน
้
[…ได ้ ถ ้าเจ ้าต ้องการใชการแปลงสภาพเวที
ละ่ ก็…]
ึ ได ้ถึงลางไม่ด ี
ทันใดนันเอง ผมก็รู ้สก
เปรียง…!
อํานาจของการแปลงสภาพเวทีกําลังถูกแสดงออกมาอย่างเต็มที
ประกายแสงอันทรงพลังสง่ ผลให ้ผมต ้องรีบเหลียวหลังกลับไป ทันใด
นันเองผมก็พบว่ามันมีเลือดกําลังไหลออกมาจากริมฝี ปากของยูซาน
อา
“ซานอา”
แท่นดอกบัวทีหมุนอยูข
่ ้างๆ เธอปรากฏรอยแตกขึนมาในทันใด
ิ ชวี ต
มันมีสงมี ิ ทียิงใหญ่สองตนทีถูกผนึกไว ้ในเกาะแห่งการกลับชาติ
ิ
มาเกิดโดยศากยมุนี ตนแรกคือมังกรแห่งวันสนโลก ในขณะทีอีกตน
คือ…
ิ สงั สารวัฏ’ บิดตัวไปมาอย่างรุนแรง!]
[‘กําแพงทีตัดสน
เปรียง!
หมอกดํากําลังบิดเบือนสวรรค์ในขณะทีมันมุง่ หน ้ามาทางนี
[■■■■■■■■! โอ ้ ระยะห่างสุดพรรณนา!]
ิ โดเกบิพยายามจะทํา พวกเขาพยายามทีจะใช ้
ผมตระหนักได ้ถึงสงที
วิธก ้
ี ารเดียวกันกับทีผมใชในสงครามระหว่
างกลุม
่ ดาวและปี ศาจเพือ
ิ
หยุดมังกรแห่งวันสนโลก
ระยะห่างสุดพรรณนาดูดเรืองราวของพวกเขาเข ้าไปและดินไปมา
อย่างรุนแรง และจากนัน เทพเจ ้าภายนอกตนนีทีได ้รับเรืองราวของ
ิ
เหล่ามหาโดเกบิไปและมังกรเพลิงทมิฬทีได ้รับพลังแห่งวันสนโลก
เข ้าไปก็มองจ ้องไปทีกันและกัน
[คลืนกระแทกครังทีสามเริมต ้นขึน!]
ิ
หางของมังกรแห่งวันสนโลกเคลื
อนไหว
ี งดัง
หนีหว่ากระวนกระวายขึนมาและตะโกนออกมาเสย
ครืน!!
สถานะทียกระดับขึนของเธอบังคับให ้ปราการติดอาวุธของกงพิลดู
ต ้องถอยไป
พวกเราต ้องหยุดเธอ
พวกเราไม่อาจปล่อยให ้พวกเธอหลบหนีกลับไปยังโลกของตัวเองได ้
่ ะวันออก’ เริมเล่าเรืองราวของ
[มหาเรืองราว ‘บันทึกการเดินทางสูต
มัน!]
มหาเรืองราวแห่งเนบิวลาจักรพรรดิเริมเล่าเรืองราวของมัน หนีหว่า
กลายร่างเป็ นมังกรยักษ์ และเปลวเพลิงของเธอก็เริมถูกสะสมไว ้
ภายในท ้อง
แต่กอ ่ ดาวแห่งจักรพรรดิจะรวบรวมจิตวิญญาณแห่งการต่อสู ้
่ นทีกลุม
และพุง่ เข ้ามาหาพวกเรา…
ครืน! ครืน!
ี งดัง
สายฟ้ าก็ผา่ ลงมาจากท ้องฟ้ า และหนีหว่าก็กรีดร ้องออกมาเสย
ปั ง ปั ง ปั ง ปั ง ปั ง…
เขาคือตัวตนเพียงตัวตนเดียวทีสามารถยืนหยัดต่อกรกับกลุม
่ ดาว
ระดับเทวะอันมากมายมหาศาลของจักรพรรดิได ้
[กลุม
่ ดาว ‘ผู ้กอบกู ้อิสรภาพทีเก่าแก่ทสุ
ี ด’ จุตล
ิ งมายัง ‘เรือโนอาห์
สุดท ้าย’!]
[‘ราชาวานรสุดหล่อ’ กําลังมองมาทีคุณ]
[‘คนทําความสะอาดคอกอาชาสวรรค์’ กําลังมองมาทีคุณ]
[‘พุทธะชนะมาร’ กําลังมองมาทีคุณ]
ซุนหงอคงทังหมดได ้กล่าวกับผม
[ลุย น ้องเล็ก]
ิ
พวกเราเห็นหางของมังกรแห่งวันสนโลกกํ าลังเข ้าปะทะกับระยะห่าง
สุดพรรณนาจากระยะไกล พวกเราต่างก็รู ้ดีวา่ ผลลัพธ์จากการปะทะนัน
่ ไร
จะเป็ นเชน
่ ลุม
มหาปราชญ์ได ้หันออกไปและพุง่ เข ้าใสก ่ ดาวแห่งจักรพรรดิ
ั ซูยองก็จับผมไว ้
ก่อนทีผมจะทันได ้เอือมมือออกไป ยูจงฮยอคและฮน
และวิงออกไป
ประตูทเก็
ี บพร๊อพยังไม่ได ้ปิ ด เถ ้าถ่านลอบผ่านประตูทเปิ
ี ดไว ้ครึงหนึง
[‘กําแพงทีส’ี สนสะเทื
ั อนอย่างรุนแรง]
บางทีทก
ุ ๆ คนทีอยูภ
่ ายในห ้องโดยสารนัน…
ปึ ง…
“…คิมทกจา?”
ี าวทีฉีกขาดตกลงมาซอนกั
「ขนสข ้ ้
นทีละเสน」
แต่กอ ้ อน
่ นทีผมจะพูดอะไรออกมาได ้ อูรเี อลก็โน ้มตัวลงมาอย่างชาๆก่
[…ทกจา…]
ี งทีแท ้จริงของเธอไม่ชด
ผมได ้ยินเสย ั เจนเลย ผมพยายามทีจะลุกขึน
ี าวของเธอก็แตะเข ้า
ในขณะทีอูรเี อลเอือมมือออกมาหาผม และมือสข
ทีใบหน ้าของผมราวกับว่าเธอกําลังลูบแก ้มและคิวของผม
ผมเห็นกลุม ั รูมากมายทียืนอยูท
่ ดาวฝ่ ายศต ่ างด ้านหลังผ่านปี กทีหัก
ของอูรเี อล บางดวงดาวก็สามารถรอดมาได ้แม ้ว่าจะต ้องเจอกับภัย
พิบต
ั อ
ิ น ่ นัน
ั น่าสะพรึงกลัวเชน
[การแปลงสภาพเวทีมาถึงบทสรุปแล ้ว]
ั รูมากมายกําลังขยับเข ้ามาหาอูรเี อล
ศต
“อูรเี อล…!”
「อย่างไรก็ตาม ประตูกไ
็ ม่เปิ ด」
ี งร ้องแห่งความสนหวั
เสย ิ งของจางฮวี อนดังออกมา “อูรเี อล!! เร็ว
เข ้า!! รีบออกมาเร็ว-!!”
[ไม่เป็ นไร]
[พวกนายมากันตังไกลขนาดนีเพือเรืองราวนัน]
ประตูห ้องโดยสารปิ ดลง
[คุณบรรลุความสําเร็จทีไม่มด
ี วงดาวไหนในการถ่ายทอดสดดวงดาว
เคยบรรลุมาก่อน!]
ื
วัตถุประหลาดทีปะทะเข ้ากับเรือโนอาห์ได ้เชอมต่
อกับภายในลําเรือ
[ดวงดาวทังหมดในการถ่ายทอดสดดวงดาวจะไม่มท
ี างลืมคุณ]
ไม่มด
ี วงดาวไหนกําลังมองมาทีพวกเรา แต่มน
ั ก็มห
ี นึงตัวตนทียังคง
มองมาทีพวกเราอยู่
ี ้ายกับแร่สเี หลืองกลิงลงไปตามสโลปของเรือโนอาห์ทถู
วัตถุทคล ี ก
ิ เราค ้นหาภายในเรือ
ทําลาย ผมจําได ้ว่ามันคืออะไร อัญมณีนันคือสงที
โนอาห์ลํานีมาตลอด
อย่างไรก็ตาม ทังผมและสหายก็ไม่มพ
ี ลังงานเหลือพอจะมาสนใจ
อัญมณีนัน
“….”
้
ผมออกจากเรือโนอาห์และมองไปรอบๆ อย่างชาๆ
กําแพงนันกําลังพูดกับผม
ั
สมาร์ทโฟนภายในกระเป๋ าของผมสนและส ง่ เสย
ี งเตือน
ข ้อความโผล่ขนมาจากโทรศ
ึ ั ท์ กําแพงทีทอดยาวออกไปตรงหน ้า
พ
ั ท์นอย่
ผมดูคล ้ายคลึงกับหน ้าจอโทรศพ ี างน่าประหลาด
ื
จากการเสอมถอยรอบที 3 ของยูจงอยอคไปจนถึงรอบที 1863 –
กําแพงนันน่าจะบันทึกเรืองราวทังหมดทีผมรู ้เอาไว ้
ิ อตอนทีเขาทํางานอยูก
「คิมทกจามักจะคิดถึงบางสงเมื ่ บ
ั ทีม QA:
‘ถ ้าฉั นเป็ นแค่คนเดียวทีรับรู ้ได ้ถึงบัคนี?’」
“นาย…”
ั ซูยองอยูต
ผมหันไปและพบฮน ิ
่ รงนัน เธอดูเหมือนมีบางสงจะพู
ดแต่ก็
ไม่อาจหาคําพูดทีเหมาะสมได ้ ผ ้าพันแผลทีอาบไปด ้วยพรของมังกร
ึ นอยูร่ อบแขนซายของเธอกํ
เพลิงทมิฬซงพั ้ าลังสลายหายไปอย่าง
้
ชาๆ
“…คุณลุง”
ยูซานอาเดินเข ้าไปหาเธอและวางมือลงไปบนไหล่ของเด็กสาว ใน
ึ ได ้ถึงการสะอือไห ้เบาๆ ยูซานอาก็เบนสายตา
ขณะทีมือของเธอรู ้สก
ไปยังทางออกทีพวกเราหลบหนีออกมาโดยไม่พด
ู อะไร
「ดวงดาวทีพวกเขาเคยรู ้จักมืดดับลงไป」
ั
สายตาของผมสนจากอาการเวี ั ผัสได ้ถึงสายตา
ยนหัว ผมไม่อาจสม
ของดวงดาว มันเป็ นเพราะพวกเขาดับสูญไปหมดแล ้วเหรอ?
ื
「เขาคงจะไปต่อไม่ได ้ถ ้าเขาไม่เชอแบบนั น」
ผมเดินโซเซแต่กย
็ งั พอมีสมดุลอยู่ คนสุดท ้ายทีผมเห็นคือยูจงฮยอค
ดาบปี ศาจทมิฬของเขากําลังแทงศพของมหาโดเกบิอยู่ เรืองราวจาก
กลุม
่ ดาวทีตายแล ้วกําลังหยดลงมาจากใบดาบของเขาอย่างต่อเนือง
ี น ้าไม่แสดงอารมณ์ตามปกติ
เขามองมาทีผมด ้วยสห
「นีคือบทสรุปทีนายต ้องการเหรอ?」
[‘กําแพงทีส’ี กําลังสนอย่
ั างรุนแรง!]
้ แต่กต
ปากของผมเปิ ดขึนอย่างชาๆ ็ ้องหุบลงไปอีกครัง
[บทสรุปของสถานการณ์สด
ุ ท ้ายใกล ้เข ้ามาแล ้ว]
แกนเรือโนอาห์ทผมค
ี ้นหามาตลอดกําลังกลิงไปมาอยูบ
่ นพืน มันเป็ น
ิ แร่ทเปล่
สน ี งแสงสเี หลืองเจิดจ ้าออกมา พลังของมหาเรืองราว
มากมายทีล่องลอยอยูท
่ วเส ้
ั นโลกนี
ได ้ถูกควบแน่นเพือสร ้างเป็ นแก่น
ธาตุทแข็
ี งแกร่งอันนี
แกนเรือโนอาห์
เปรียง…!
เซลีน่ากําลังหลบสายตาของผมราวกับว่าเธอกําลังขอโทษขอโพยกับ
ิ หลังจากนันเอง ผมก็ได ้ยินเสย
สงนี ี งของผู ้เผยวจนะ
แอนนาทีกําลังถือแกนเรือโนอาห์เอาไว ้กําลังมองมาทางนี
「วีรบุรษ
ุ แห่งมนุษยชาติทมี
ี บทสรุปในฝั นต่างไปจากของคิมทกจา」
“นายไม่น่าจะประหลาดใจเท่าไรนะ ฉั นจะเอาแกนนีไปกับฉั น”
อย่างไรก็ตาม…
“เรือโนอาห์ถก
ู ทําลายไปแล ้ว”
“มันสามารถสร ้างขึนใหม่ได ้”
แอนนามองกลับไปยังเรือโนอาห์ทอั
ี บปางลงแล ้ว มันดูยบ
ั เยินมากจน
้
เกินกว่าทีจะนํ ากลับมาใชใหม่
ิ
อย่างไรก็ตาม เธอก็ไม่ได ้สูญสนความหวั
ง
ี
“อวตารมนุษย์คนหนึงเชยวชาญในการสร ้างอาวุธเรืองราว ไอลีนภาย
ิ นได ้เหมือนกัน ในตอน
ใต ้การดูแลของนายคืออีกคนทีสามารถทําสงนั
นีทีไม่มก
ี ลุม
่ ดาวระดับเทวะคนไหนคอยขัดขวางพวกเรา พวกเรา…”
“เอาแกนเรือนันมาให ้ฉั น”
ี ดง
สายตาของเธอเปล่งประกายด ้วยสแ
ั รูของดวงดาวทังหมด」
「ศต
ี
ปลายดาบของเธอทีกําลังชมาที
ผมดูจะลังเลอะไรบางอย่าง
“…มันยังไม่สายเกินไปนะ คิมทกจา”
เหตุการณ์ทไม่
ี เคยเกิดขึนมาก่อนในต ้นฉบับ
ั ผัสได ้ว่ายูจงฮยอคทียืนอยูไ่ ม่ไกลนักและกําลังจับดาบปี ศาจ
ผมสม
ทมิฬไว ้อยูด
่ จ
ู ะประหลาดใจเล็กน ้อย แอนนาสูดลมหายใจเข ้าและเริม
เล่าเรืองราวของเธอ
นีคือครังแรกทีเธอพูดออกมามากมายขนาดนีในครังเดียว
ผมฟั งเธออย่างเงียบๆ
อารมณ์ทดวงดาวมากมายหลงลื
ี มไปนานแล ้ว เธอมาได ้ไกลขนาดนี
เพราะเธอไม่เคยลืมปฏิญาณของเธอเลย
“….”
ึ
แม ้ว่าผมจะซงใจกั
บข ้อเสนอนัน…
[ฉั นคือกลุม
่ ดาว]
…ผมก็ไม่อาจยอมรับมันได ้
เปรียง…
ั ้ายและเป็ นลางไม่ดแ
ออร่าของความชวร ี ห่งความโกลาหลได ้โอบล ้อม
ทัวร่างของผม
“ฉั นจะฆ่านายทีนีซะ”
จางฮวี อน ลีฮน
ุ ซงึ ลีกล ิ ยูซองก็ด ้วย พวกเขาต่างก็
ิ ยัง และกระทังชน
ั ซูยองก็ยงั มองตรงมาทีผมโดยพูดอะไรไม่ออก
ยังไม่ฟืนตัว กระทังฮน
ั
สายตาของเธอทีไว ้ใจผมอยูเ่ สมอกําลังสนเทาเป็ นครังแรก
บางทีมน
ั อาจจะเลียงไม่ได ้ พวกเขาได ้เห็นเหล่าผู ้สนับสนุนของตัวเอง
ถูกเข่นฆ่าไปต่อหน ้าต่อตา
“มาจบเรืองนีกันเถอะ”
ผมเฝ้ ามองปลายมีดอย่างใจเย็นก่อนทีจะพูดออกมา
ั และเธอก็พม
แอนนาดูประหลาดใจอย่างเห็นได ้ชด ึ พําออกมาด ้วย
ั สน
ความสบ
“อ-อะไร…?”
[กลุม
่ ดาวทีชอบการเปลียนเพศกําลังหัวเราะคิกคัก]
่ นายส
“โลกิ นาย! นีไม่ใชท ี ั ญา…!”
ญ
สถานะจํานวนมหาศาลเทลงมายังแอนนาและเหล่าซาราทุสทรา กลุม
่
ื าชอบการเปลียนเพศนันคือดวงดาวดวงสุดท ้ายแห่งแอ
ดาวทีขึนชอว่
สการ์ด ‘โลกิ’
ไม่มใี ครในหมูซ
่ าราทุสทราทีสามารถต ้านทานพลังของเขาได ้เลย
เพราะมันเป็ นเขาทีทําให ้คนพวกนีเป็ นอิสระจากการควบคุมของแอ
สการ์ด
“แต่ ฉั นทําแบบนีก็เพือมนุษย…!”
ผมยืดตัวตรงและพบว่ามีชายคนหนึงกําลังยืนอยูต
่ รงหน ้าของผม –
ชายทีมีผมสเี ขียวและรอยยิมอันซุกซน
[กลุม
่ ดาว ‘ผู ้เปลียนตัวตน’ กําลังมองมาทีคุณ]
ผู ้เปลียนตัวตน หนึงในกลุม
่ ดาวระดับสูงสุดในแอสการ์ด โลกิ
ิ
เขาหลบหนีจากหายนะของมังกรแห่งวันสนโลกมาได ้อย่างปลอดภัย
และไล่ตามพวกเรามา
“ขอบคุณสําหรับการชว่ ยเหลือของนายนะ”
[บทสรุปของโลกนีอยูต
่ รงหน ้าของพวกเราแล ้ว ดังนันข ้าจึงไม่อาจ
ปล่อยให ้มันสูญเปล่าไปได ้เพียงเพราะมนุษย์เดินดิน… นอกจากนี มัน
ไม่น่าจะมีใครทําให ้เจ ้ากลัวได ้แล ้วนะ ดังนันทําไมไม่เลิกทําหน ้าตาน่า
กลัวแบบนันซะล่ะ?]
[เจ ้าหมายความว่ายังไง?]
คิมทกจา
ฉั นพูดถูกเรืองนี
ฉั นมองโลกิอยู่
กลุม
่ ดาว ‘ผู ้เปลียนตัวตน’ ถ ้าฉั นคิดไม่ผด ่ ลุม
ิ หมอนีไม่ใชก ่ ดาว
[กลุม
่ ดาว ‘ผู ้เปลียนตัวตน’ กําลังเผยตัวตนทีแท ้จริง]
[กลุม
่ ■ ‘■เปลียน?? ■ตัว??’ …]
้
「ตัวตนทีสามารถใชประโยชน์
จากบัคของการถ่ายทอดสดดวงดาว
ั รูคอ
ได ้ตามอําเภอใจ ศต ู่ าฆาตของโดเกบิทก
ุ คนในโลก และผู ้ก่อตัง
แห่ง ‘ผู ้แสวงหาจุดจบ’」
ิ หน ้ากับสงนี
ผมเคยเผชญ ิ มาก่อนแล ้ว
่ ะวันตก เขา
ย ้อนกลับไปยังแม่นําถงเทียนแห่งบันทึกการเดินทางสูต
ได ้ต่อต ้านมหาโดเกบิทพยายามจะขั
ี ดขวางผม
่ ล ้ว คนอย่างเจ ้าไม่ใชค
[ใชแ ่ นทีฝั นถึงจุดจบของการถ่ายทอดสด
ดวงดาว]
“…ราชาเวนนี”
ั ดาบปี ศาจทมิฬ
เมือค ้นพบถึงตัวตนทีแท ้จริงของเขา ยูจงฮยอคก็ชก
ออกมาอย่างไม่ลงั เล
[ทําไมเจ ้าไม่เก็บมันไปก่อน ข ้าไม่ได ้คิดทีจะต่อสูกั้ บเจ ้า] ราชาเวนนี
ิ ข ้าต ้องการจะเห็นมีเพียง
โบกมือของเขาอย่างซุกซนและพูดต่อ [สงที
ิ ยวเท่านัน นันคือ ‘บางสง’
สงเดี ิ ทีอยูห
่ ลังกําแพงสุดท ้ายทีเจ ้าตามหา
และนอกจากนี…]
ฮูม!
[ข ้าไม่คด
ิ ว่าตอนนีมันจะเป็ นเวลาทีสหายของเจ ้าจะต ้องมากังวลกับ
ข ้านะ]
ึ อยูใ่ นตัวเธอไม่อาจสม
จิตวิญญาณแห่งมหาสมุทรทีเคยแทรกซม ั ผัส
ได ้อีกต่อไปแล ้ว
“คิมทกจา!”
ลีจฮ
ี เยตะโกนออกมาในขณะทีเธอเขย่าตัวผม ไม่มใี ครพยายามจะ
หยุดเธอ ไม่แม ้กระทังยูซานอา จางฮวี อน หรือกระทังชน
ิ ยูซอง ทุกๆ
คนก ้มหน ้าลง ดวงตาของพวกเธอกําลังจดจ ้องไปทีพืน
ึ ของพวกเธอ」
「และคิมทกจาก็เข ้าใจความรู ้สก
ความไม่พอใจทังหมดของพวกเธอคือภาระทีผมต ้องแบกรับเอาไว ้
“ลีจฮ
ี เย”
ั ซูยอง」
「มันคือฮน
“ปล่อยฉั น!”
ั ซูยองขยับไปเชด
อย่างไรก็ตาม อีกฝ่ ายก็ไม่ปล่อย มือของฮน ็ นํ าตาให ้
กับเด็กสาว จากนันเธอก็พด ิ เธอต ้องการจะพูดต่อ
ู ในสงที
ี งของเธอฟั งดูเย็นชาแต่กห
เสย ั ซู
็ ว่ งใยและไม่ลงั เลแม ้แต่น ้อย มีแค่ฮน
ี งแบบนี
ยองเท่านันทีจะสามารถพูดออกไปได ้ด ้วยนํ าเสย
ลีจฮ
ี เยทีดูมน
ึ งงก ้มหัวลง และจากนันก็เงยหน ้าขึนอีกครัง และหลัง
่ าน เธอก็จ ้องมาทีผม สว่ นผมก็ไม่ได ้พยายามจะหลบ
จากลังเลอยูน
สายตานันเลย
ี งของลีจฮ
“แต่ ทําไม…?” เสย ั “ทําไมลุงต ้องร ้องไห ้
ี เยกําลังสน
ด ้วย…?”
ื
มือของเธอทีจับคอเสอของผมเอาไว ั ซูยองรีบคว ้าจังหวะ
้ผละออก ฮน
่ น ้าของผม
นันเอาไว ้และกระหนํ าเข ้าใสห
「มันไม่มวี ธิ ก
ี ารแบบนัน」
แสงจากกลุม
่ ดาวมากมายมืดดับลง อย่างไรก็ตาม มันก็ยงั พอเห็นแสง
สว่างบางสว่ นกําลังกะพริบอยูไ่ ด ้เมือมองเข ้าไปใกล ้ๆ พวกเขาคือ
ดวงดาวทีมีแสงสว่างอันเลือนรางหลังจากจ ้องมองอยูน
่ าน
「คิมทกจาเกลียดกลุม
่ ดาว เขาไม่เคยลืมห ้วงอารมณ์นันเลย ไม่แม ้
กระทังวินาทีเดียว」
“…ใช ่ ฉั น…”
「อย่างไรก็ตาม สถานการณ์ของโลกนีก็สามารถเปลียนคิมทกจาคน
นันได ้」
ี
「ถ ้า ‘กําแพง’ ทีสามารถทําให ้ ‘วงกลมสเหลี
ยม’ กลายเป็ นความ
จริงได ้มีตวั ตนอยูใ่ นโลกนีล่ะ?」
ผมกําแกนเรือโนอาห์ในมือไว ้แน่น
ั รูแห่งเรืองราว’ ถูกเคลียร์!]
[สถานการณ์หลัก #99 – ‘ศต
[เริมต ้นการคํานวณรางวัล]
[ปั จจุบน
ั ไม่มม
ี หาโดเกบิทรัี บหน ้าทีในการคํานวณรางวัล]
้
[การคํานวณรางวัลจะล่าชาออกไป]
….
……..
……
ื
[การถ่ายทอดสดดวงดาวปรารถนาชอของเรื
องราวสุดท ้ายของคุณ]
[ดวงดาวทีจะถือกําเนิดในการถ่ายทอดสดดวงดาวจะสรรเสริญต่อ
เรืองราวของคุณ!]
ในขณะทีอ่านข ้อความทีโผล่ขนมาเรื
ึ อยๆ พวกเราก็ประเมิน
สถานการณ์ แม ้ว่าพวกเขาจะยังดูตกใจ แต่พวกเราก็ไม่อาจหยุดอยู่
เฉยๆ ได ้ ทันใดนันเอง กงพิลดูกพ
็ ด
ู ขึนมา
“…สถานการณ์หลักจะจบลงแบบนีเหรอ?”
ไม่เหมือนกับปกติ ไม่มก
ี ารประกาศถึงสถานการณ์ใหม่แม ้ว่า
ิ แทรกเข ้ามาในหูของพวกเรากลับเป็ น
สถานการณ์หลักจะจบลง สงที
ข ้อความของระบบแทน
่ ว่ งปิ ดตัว]
[สถานการณ์หลักของการถ่ายทอดสดดวงดาวได ้เข ้าสูช
ิ จบลง… มันจะเกิดอะไรขึนกับโลก?”
“ถ ้าสงนี
ี น ้าหลอนๆ ตัวอักษรมากมายนับ
กงพิลดูจ ้องมองไปยังกําแพงด ้วยสห
ั ผัสได ้ถึงสายตาของเขา
ไม่ถ ้วนทีกําลังเบ่งบานขึนบนกําแพงคงจะสม
เพราะพวกมันได ้กระจายตัวกันออกไปและก่อตัวขึนมาอีกครังวนไปวน
มา บางตัวอักษรจากตัวอักษรมากมายเหล่านันก็เกียวพันกับตัวกงพิ
ลดูอยูด
่ ้วย
ี ครอบครัวของเขาไปตอนเริมต ้นสถานการณ์」
「ชายทีสูญเสย
“มันยังเหลืออยูอ
่ ก
ี อย่าง คนทีควบคุมสถานการณ์ทงหมด”
ั
“ถ ้านายไม่ไหวก็อยูท
่ นี
ี ก่อนก็ได ้”
「และเรืองราวเหล่านันทังหมดก็ดจ
ู ะตําหนิคม
ิ ทกจาอยู」
่
เมือกงพิลดูพด
ู ถึงตรงนี เขาก็คก
ุ เข่าลงและมีฟองเลือดไหลออกมา
ั ผัสชพ
จากปากของเขา ลีซอลฮวารีบเข ้ามาประคองเขาไว ้และสม ี จร
ของเขา
ี หายมากเกินไป”
“…ร่างอวตารของเขาได ้รับความเสย
้
ในระหว่างการต่อสูภายในห ้องโดยสาร กงพิลดูได ้ปกป้ องสหายทุก
ุ ซงึ ปราการติดอาวุธอันน่าภาคภูมใิ จของเขาได ้รับ
คนไว ้พร ้อมกับลีฮน
ี หายอย่างรุนแรง สถานะของผู ้สนับสนุนของเขา เจ ้าแห่งการ
ความเสย
ั ผัสได ้ มันเป็ นไปได ้ว่านีจะเป็ นขีดจํากัด
ป้ องกันแทบจะไม่สามารถถสม
ของเขาแล ้ว
“ดูแลเขาด ้วย”
้
ลีซอลฮวาเปิ ดใชงานสกิ
ลเฉพาะตัวของเขา ‘แคร่หาม’ และวางกงพิ
ลดูลงไปบนเตียงทีก่อตัวขึนมาจากตาข่ายเวทมนตร์
เธอแตะไหล่ของผมเบาๆ
“….”
“ฮวี อนพูดถูก”
ิ ยูซองและลีจฮ
ชน ี เยก็เหมือนกัน
สหายของผมจะเห็นประโยคนันไหม?
มันโอเคเหรอทีคนอย่างผมจะอ่านประโยคนัน?
เปรียง…!
่ ายในของ ‘กําแพงสุดท ้าย’ หรือไม่?]
[คุณจะเข ้าสูภ
หลังจากนันก็มข
ี ้อความใหม่ลอยขึนมา
“…นายมีแผนการอะไรหลังจากนีไหม?”
ี ทุกอย่างไปก็กําลังมองไปยังหมอก
「ในทีสุด ยูจงฮยอคผู ้สูญเสย
นัน」
ผมพยักหน ้า
ิ ยวทีเหลืออยูค
สงเดี ่ อ
ื การเข ้าไป แม ้ว่าความกังวลสุดท ้ายของผมจะ
เป็ น…
“…ไปต่อเลย ซาราทุสทราไม่อาจไปต่อได ้แล ้ว พวกเราได ้รับแจ ้งว่า
พวกเราไม่มค
ี ณ
ุ สมบัตใิ นการเข ้าไปได ้”
– โปรดดูแลแอนนาด ้วย
ี งของเซลีน่าถูกถ่ายทอดมาผ่านการถ่ายทอดเสย
เสย ี ง ผมพยักหน ้า
้ และหันหน ้าไป
อย่างชาๆ
“ไปกันเถอะ”
ยูจงฮยอคตังสมาธิไปยังการเคลือนไหวของราชาเวนนีในขณะทีเขา
จับด ้ามดาบปี ศาจทมิฬไว ้เบาๆ
“นายกําลังคิดทีจะไว ้ใจราชาเวนนีงันเหรอ?”
ิ สงั หารเข ้า
เขาไม่ได ้ลดความระวังลงเลยแม ้แต่น ้อย และยังคงแผ่จต
ใสร่ าชาเวนนีในทุกๆ โอกาสทีเขาสามารถทําได ้
ั
“ฉั นไม่ไว ้ใจเขา พวกเราแค่เป็ นพันธมิตรกันชวคราวก็
เท่านัน พวกเรา
เคยทําข ้อตกลงกันไว ้ นายก็เห็น”
“ข ้อตกลง?”
ผมไม่ทน
ั ได ้อธิบาย เพราะคนทีอธิบายแทนผมได ้ออกหน ้าก่อน
ื
[ดูเหมือนว่าเจ ้าจะไม่ไว ้ใจข ้านะ ผู ้เสอมถอย]
“งันนายก็อยากจะโดนด ้วยเหรอ?”
ราชาเวนนีหัวเราะราวกับว่าเขากําลังขบขัน
“ตลกอะไรนักหนา?”
[ข ้าสนุกกับความโดดเดียวอันไม่จําเป็ นของเจ ้าจริงๆ เจ ้าก็เหมือนเดิม
กับเมือตอนโลกปี ศาจและในบูล
๊ ม
ิ ข ้าผ่านกาลเวลาอันน่าเบือและเนิน
ิ างๆ ก็เริมสนุกขึนมาเพราะเจ ้า]
นานมาแล ้ว แต่สงต่
“เห ้อ ยูจงฮยอค”
ทําไมมันถึงเกิดเรืองแบบนีขึน? ออร่าของเขาแตกต่างไปจากปกติ
ั สนหลังจากทีตอนจบได ้อยูต
บางทีความคิดของเขาอาจจะสบ ่ รงหน ้า
ของพวกเราแล ้ว
ราชาเวนนีเบนสายตาไปมาระหว่างยูจงฮยอคและผมก่อนทีจะพูดออก
มา
[ข ้าเองก็เคยมีคนแบบนันเมือครังหนึง เขาเองก็รักในเรืองราวเป็ น
อย่างมากเหมือนกัน เหมือนอย่างราชาปี ศาจแห่งการหลุดพ ้นตรงนี]
นีคือข ้อมูลทีไม่เคยปรากฏขึนในหนทางเอาชวี ต
ิ รอด
“…มันมีการถ่ายทอดสดดวงดาวอยูก
่ ระทังในยุคสมัยของนายด ้วย?”
ื ต่างออกไปเล็กน ้อย
[ย ้อนกลับไปเมือตอนนัน มันถูกเรียกด ้วยชอที
นามทีเจ ้าพูดถึงได ้ถูกตังขึนหลังจากทีพวกเราได ้เห็นตอนจบของโลก
นี]
ิ ได ้เห็นตอนจบของโลกก่อนพวกเรา
นีคือสงที
■■ ของพวกเขาในตอนนันคืออะไรกัน? และมันเกิดอะไรขึนในตอน
ิ ชวี ต
นันถึงทําให ้สงมี ิ ตนนีกลายเป็ นราชาเวนนีและวนเวียนไปรอบๆ
สถานการณ์?
ื า ‘ราชาแห่งเรืองราว’]
[และไอ ้บ ้านันในตอนนีมีชอว่
ี งของบางสงที
เสย ิ กําลังพังครืนลงดังออกมาจากหลังม่านหมอก
เปรียง…
พร ้อมกับคําพูดเหล่านัน ร่องรอยทังหมดของราชาเวนนีก็เลือนหายไป
อย่างไรก็ตาม ข ้อความของเขาก็ยงั คงดําเนินต่อไป
…กลืนกิน??
“ลุง!!”
ลีจฮ
ี เยทีกําลังตามพวกเรามาจากทางด ้านหลังตะโกนออกมาใน
ิ เหมือนกับมือก็โผล่ขนมา
ทันใดและหายไปผ่านพืน และจากนันสงที ึ
จากพืนและกําแพงใกล ้ๆ ในทันใดเพือคว ้าจับแขนขาของพวกเรา
“จีฮเย!!”
จางฮวี อนเอือมมือออกไปหาลีจฮ
ี เยทีถูกดูดเข ้าไปในพืน อย่างไร
ก็ตาม มันก็สายเกินไปแล ้ว แม ้แต่ตวั จางฮวี อนเองก็ถก
ู ดูดเข ้าไปด ้วย
เหมือนกัน
“ฮวี อน!”
มีเรืองแบบนีเกิดขึนในหนทางเอาชวี ต
ิ รอดด ้วยเหรอ? นีมันอะไร
กัน…?!
้ ในหนทางเอาชวี ต
「ยูจงฮยอคคือคนเดียวทีได ้ข ้ามเสนทางนี ิ รอด」
้
ผมมองข ้ามความจริงข ้อนีไป ยูจงฮยอคไม่เคยข ้ามเสนทางนี
ด ้วยคน
มากมายขนาดนีมาก่อน
ั ซูยอง! ยูจงฮยอค!”
“ฮน
“เร็วเข ้า ทางนี…!”
้ งทังหมดเพือดึงเธอออกมา ผลของวิถแ
ผมใชพลั ึ
ี ห่งสายลมแทรกซม
เข ้าไปในฝ่ าเท ้าของผมและระเบิดพลังออกไปข ้างหน ้า
เปรียง…!
ั ซูยองสนสะท
ร่างของฮน ั ้านราวกับว่าเธอถูกสงิ สู่
พรึบ
ั ผัสของการเหยียบอากาศ พืนได ้เลือนหายไป นีคือ
พร ้อมกับสม
กลยุทธ์แบบเดียวกันกับทีใชช้ งิ ตัวลีจฮ
ี เยและจางฮวี อนไป กําแพง
ั ซูยองและผมเริมตกลงไปราวกับนีคือหลุม
กําลังดูดผมเข ้าไปด ้วย ฮน
อันไร ้ก ้นบึง
「คิมทกจาหวาดกลัวเรืองราวทีเขาไม่รู ้จัก」
ตัวอักษรหลุดลอยออกไปจากปลายนิวของผม จากนันเรืองราวทีก่อ
ตัวขึนเป็ นตัวผมก็กําลังเลือนหายไป
ิ เราเห็น สม
「เรืองราวได ้ประกอบขึนเป็ นตัวเราผ่านสงที ั ผัส และ
ึ 」
รู ้สก
นันคือประโยคทีติดอยูก
่ บ
ั ปลายนิวของผม นันคือวิธก
ี ารควบคุมเรือง
ราวทียูโฮซองได ้สอนผม ณ เกาะแห่งการกลับชาติมาเกิด
ิ ประกอบขึนเป็ นเรือง
ผมคว ้าประโยคนันเอาไว ้ เมือผมทําแบบนัน สงที
ราวพร ้อมกับประโยคนันก็เริมโผล่ขนมาในหั
ึ วของผม
「คิมทกจาควบคุมลมหายใจของเขาอย่างใจเย็น」
ิ
「สงเหล่
านีคงจะไม่มต
ี วั ตนอยูถ
่ ้าฉั นไม่ได ้มองดูพวกมัน」
เปรียง…!
ทันใดนันเอง ตัวอักษรก็กระจัดกระจายออกไปราวกับหมอกก่อนทีจะ
กลับมารวมตัวกันอีกครัง
「เพือทีจะไม่ถก
ู กลืนกินโดยเรืองราว คนผู ้นันต ้องกลายเป็ นผู ้อ่าน」
「คนทีรักเรืองราวแต่กย
็ งั คงอ่านโดยไม่มวั เมาไปกับพวกมัน」
「หลังจากนันเท่านันทีเรืองราวจะกลับกลายมีความหมายขึนมาเพือ
ต่อต ้านความว่างเปล่าอันไร ้รูปร่าง」
้
การร่วงหล่นของผมหยุดลง ผมก ้าวไปบนประโยคทีกองซอนกั
นใต ้
่ ระโยคจากหนทางเอาชวี ต
ฝ่ าเท ้าของผมเบาๆ พวกมันไม่ใชป ิ รอด
「“ฉั นคือคิมทกจา”」
่ วามเข ้าใจผิด
「ผมแนะนํ าตัวเองกับคนอืนแบบนัน แต่นันก็จะนํ าไปสูค
ต่อไป」
ู ุ ้นเคยสําหรับผม
ถึงกระนัน พวกมันก็ดค
ิ
「เมือคิมทกจายังเด็ก เขาก็เริมคิดถึงบางสง」
ตัวผมในตอนเด็ก
「อะไรกัน? ฉั นจะไม่ทําอย่างนันแน่ๆ」
ึ เดจาวูรน
ความรู ้สก ุ แรงยิงขึนในขณะทีผมก ้าวต่อไป
「มันไม่มท
ี างเลือกอืนนอกจากต ้องฆ่ากลุม
่ ดาวทังหมด มันไม่มท
ี าง
อืนแล ้ว」
ื
「เพือทีจะแข็งแกร่งขึนโดยไม่ต ้องเสอมถอย…」
「อย่างทีฉั นคิด นีคือทางเลือกทีดีทสุ
ี ด มหาเรืองราวแรกต ้องได ้มา
จากโลกปี ศาจ」
「เพือทีจะชว่ ยทุกคน…」
้
บางทีเสนทางนี ํ
อาจจะเริมต ้นขึนนานแล ้วก่อนทีผมจะจําได ้ด ้วยซา?
ฉึบ
ในทีสุด ประโยคก็ถก
ู ตัดไป
ี าวเล็กๆ ก็รอผมอยูท
และประตูบานสข ่ ปลายทางของตั
ี วอักษรเหล่านัน
ผมจ ้องมองไปยังลูกบิดประตูโดยไม่พด
ู อะไร
「แค่บด
ิ ลูกบิดนี…」
้
「ผมจ ้องไปยังเสนทางนั นอยูน
่ าน」
จากนันก็เปิ ดประตู
ตอนที 505
ิ
「‘หนึงเดียว’ คือผู ้รอบรู ้อย่างแท ้จริงและมีอํานาจเหนือทุกสงในโลก
เพราะ ‘หนึงเดียว’ นันคือจักรวาล และจักรวาลก็คอ
ื ‘หนึงเดียว’ หนึง
เดียวนันสมบูรณ์แบบ และมันก็เดียวดายโดยแท ้จริง」
นันคือการระเบิดครังแรก ผู ้คนในรุน
่ หลังเรียกมันว่าบิกแบง
ิ กต่อไป」
「‘หนึงเดียว’ ไม่ได ้มีอํานาจเหนือทุกสงอี
ึ เวียนหัวขึนมา และผมก็คก
และผมก็รู ้สก ุ เข่าลง
ั เหรอ? ทําไมสงที
[เจ ้าไม่สงสย ิ เรียกว่า ‘เรืองราว’ ถึงมีตวั ตนอยูใ่ น
โลกนี?]
ี งลมหายใจของฮน
ผมได ้ยินเสย ั ซูยองดังมาจากข ้างหลัง ลมหายใจ
้
ของเธอกลายเป็ นเรืองราวในไม่ชาและแผ่
ออกมาตรงหน ้าของผม
โลกดูเหมือนจะบิดเบียว และข ้อความก็ปรากฏขึนมาตรงหน ้าของผม
ิ ชวี ต
ร่างทีเหมือนกับสงมี ้
ิ กําลังพัวพันอยูใ่ นการต่อสูปรากฏขึ
นเหนือ
ข ้อความ ประวัตศ
ิ าสตร์ของสถานการณ์ทเริ
ี มต ้นขึนในดาวเคราะห์
มากมาย รวมทังโลก กําลังถูกฉายออกมา
ื
「‘การสอสาร’ถู
กคิดค ้นขึนเพือบรรเทาความเหงาของทังสอง 」
หลังจากนันก็เป็ นศากยมุนท
ี กํ
ี าลังลูบร่างอวตารร่างหนึงทีติดอยู่
ั จัง
ภายในถังนันภายในห ้องของเขา มันคือร่างอวตารทีเป็ นของถังซม
ึ งหนึงเคยเป็ นคนรักของศากยมุนี
ทีตายไปแล ้ว ซงครั
เรืองราวทังหมดทีผมได ้อ่านถูกแสดงอยูท
่ นี
ี
้ านีเกิดขึนซาๆ
การต่อสูเหล่ ํ อยูภ
่ ายในข ้อสรุปทีถูกกําหนดไว ้
ั ซูยองคงกําลังตืนขึนมาอย่างชาๆ
ฮน ้ เพราะผมรู ้สก
ึ ได ้ถึงการสนจาก
ั
เธอเล็กน ้อย
ิ อเชอมต่
「‘สอง’ ต ้องการบางสงเพื ื ิ แยกออกจากกัน ตัวตน
อสองสงที
ทีจะใชช้ วี ต
ิ ผ่านเรืองราวทังหมด และทําหน ้าทีเป็ นตัวแทนของความดี
ั ้าย การสอสาร
และความชวร ื และสงั สารวัฏ」
จากนันฝี เท ้าของผมก็หยุดนิงลงไป
「‘ตัวละคร’」
ราชาเวนนีทีเดินอยูข
่ ้างๆ ผมราวกับภูตผีพด
ู ขึนมา [มันเป็ นตลกร ้ายซะ
จริง เจ ้าว่าไหม?]
เขาหัวเราะก่อนทีจะเร ้นกายอยูภ
่ ายในเงาของผม
“…จีฮเย!! ยูซอง!!”
ผมจําใบหน ้าเหล่านันได ้
ผมพยายามทีจะดึงพวกเธอออกมา แต่ยงผมดิ
ิ นรนมากเท่าไร ใบหน ้า
ของพวกเธอก็ยงจมลึ
ิ กลงไปในกําแพง
ผมออกวิงไปตามกําแพง ลีซอลฮวา กงพิลดู ลีกล
ิ ยัง ยูซานอา… ทุกๆ
คนจากบริษัทของคิมทกจาอยูท
่ นี
ี และนอกจากนันยังมี…
“…ยูจงฮยอค”
ร่างของยูจงฮยอคเผยออกมาจากหมอกหนา ร่างทังร่างของเขาถูกมัด
่ ท
ไว ้ด ้วยโซส ี องแดง ดวงตาของเขาปิ ดลงและไม่ไหวติง
้
หมอกบดบังใบหน ้าของเขา ดังนันผมจึงเดินเข ้าไปหาเขาอย่างชาๆ
[จุดจบของสถานการณ์หลักคือทีนี!]
[‘กําแพงทีส’ี กําลังสนอย่
ั างรุนแรง]
ั ว่าผมตาฟาดไปหรือไม่
ผมสงสย
「นีมาจากความทรงจําทีเก่าแก่มากๆ」
ึ เวียนหัวขึนนมาในขณะทีสายตาของผมสนไหวอย่
ผมรู ้สก ั างรุนแรง
「ไม่มท
ี าง ไม่ ของแบบนันมันเป็ นไปไม่ได ้」
ประกายแสงเล็กๆ เต ้นระบําอยูต
่ รงหน ้าของผมและขจัดตัวกรองออก
ไป
ชายคนนี เขาอยูท
่ นี
ี ไม่ได ้
ื
[ข ้าตังชอให ้เจ ้าได ้ยอดเยียมจริงๆ ใชไ่ หม?]
เปรียง!!
ผมเหวียงหมัดออกไปด ้วยพลังทังหมด
ื
เวลาดูเหมือนจะเชองช ้
าลง
เปรียง!
ี งๆ หนึงก็ดงั ขึน
และจากนัน เสย
มันมีความอบอุน ั ซูยอง
่ ทีแนบกับแผ่นหลังของผมอยู่ เรืองราวของฮน
ถูกถ่ายทอดมาทีผม
「นีคือเรืองราวของทกจา/ผู ้อ่าน」
เรืองราวทีปกป้ องผม
[‘กําแพงทีส’ี ตืนตัวอย่างรุนแรง!]
ี น ้าของราชาโดเกบิกเ็ ปลียนไป
จากนันสห
ิ อยูภ
ดูเหมือนว่าเขาไม่ได ้กําลังมองมาทีผม แต่เป็ นสงที ่ ายในตัวผม
[‘กําแพงทีส’ี คํารามออกมาอย่างรุนแรง!]
[เจ ้ามาถึงตอนจบของเรืองราวทังหมดได ้อย่างปลอดภัย พร ้อมกับผู ้
ื ทอดทีตรงตามข ้อกําหนดทังหมด]
สบ
ี ดจากภายในตัวของผม
กําแพงทีสพู
ิ ชวี ต
「สงมี ิ ทีอยูต ่ อ
่ รงหน ้าของผมไม่ใชพ ่ ของผม」
「เขาตายในวันนัน」
่ อ
“…นายไม่ใชพ ่ ของฉั น”
ราชาโดเกบิยมแม
ิ ้ว่าผมจะยังคว ้าคอของเขาไว ้อยู่ ใบหน ้าของเขาเริม
เปลียนไปอีกครัง
[ใบหน ้าเหล่านีก็ไม่เลวเหมือนกัน]
้
[หุหุ ข ้าคงลําเสนไปส ิ ะ ขอโทษที]
น
้ เมือเขาทํา
เขายังคงใบหน ้าของฮาเดสเอาไว ้และกะพริบตาอย่างชาๆ
แบบนัน เรืองราวก็เริมรัวไหลออกมาจากข ้างหลังของเขา เรืองราวทีดู
คุ ้นเคยอยูบ
่ ้าง
ื
「ทูตสวรรค์แห่งเอเด็นทุกตนต่างก็เทิดทูนเขาอย่างไม่เสอมคลาย」
ั ผัสได ้
จอมปี ศาจผู ้หายตัวไป ผู ้นํ าพาแห่งเอ็น – นอกจากนีผมยังสม
ถึงตํานานอืนๆ จากตัวเขาเอง ผานกูแ
่ ห่งจักรพรรดิ โครนอสแห่งโอ
้
ลิมปั ส… เสนขนทั ั ขึนมา
วร่างของผมเริมลุกชน
ตัวตนทีอยูต ิ
่ รงหน ้าของผมอยูใ่ นระดับทีแตกต่างไปอย่างสนเช งิ เมือ
เทียบกับกลุม
่ ดาวระดับเทวะคนอืนๆ ทีผมเคยพบผม
「ตัวตนทีเก่าแก่ทสุ
ี ดในโลกนี」
ผมเครียดขึนมาในขณะทีจับศรัทธาไม่แตกสลายไว ้แน่นยิงขึน
ิ จะหวนกลับมาใหม่จากเรืองราวเก่าๆ พวก
[ไม่ ในท ้ายทีสุดทุกๆ สงก็
ี ะไรมากไปกว่าสว่ นหนึงของของวัฏจักรอันยิงใหญ่นก็
เราต่างก็ไม่มอ ี
เท่านัน ทังเจ ้าและข ้า]
เขากําลังจ ้องมองไปยังกระแสธารแห่งการถ่ายทอดสดดวงดาวใน
ระยะไกล ท ้องฟ้ าทีดวงดาวร่วงหล่นลงมานันได ้แผ่กระจายออกไปสู่
ความว่างเปล่า ท ้องฟ้ านันชวนให ้นึกถึงกําแพงยักษ์
กําแพงสุดท ้ายทีดูเหมือนจะทอดยาวออกไปตลอดกาล
โลกนี สุดท ้ายแล ้วมันก็เป็ นเรืองราวทีเกิดขึนภายในกําแพงอันเวิงว ้าง
ไร ้ขอบเขตนี ผมเห็นดวงดาวลางๆ กําลังโปรยปรายลงมาดุจนํ าหมึกที
หยดลงมาระหว่างการเขียน ดวงดาวโปรยปรายลงมามากมายแล ้ว แต่
มันก็ยงั มีบางสว่ นทีเหลืออยู่
ี แต่จะมองดูใกล ้ๆ ผมจําชอดวงดาว
ดวงดาวทีไม่มใี ครมองเห็นเว ้นเสย ื
เหล่านันได ้ และนันก็ชว่ ยยืนยันให ้ผมรู ้ว่าผมมาทีนีทําไม
“ปล่อยสหายของฉั นซะ”
่ อนจบเท่านัน มันจะมีความ
[พวกมันต่างก็เป็ นแค่หนทางทีนํ าไปสูต
หมายอะไรกับเจ ้าถ ้าข ้าปล่อยพวกมันไป?]
ิ
“…พวกเขาคือทุกๆ สงของฉั น”
้
ราชาโดเกบิเดินเข ้ามาหาผมอย่างชาๆ
ั ซูยองใชจุ้ ดนัดพบระหว่างวันเพือคุยกับผมในขณะทีเธอยืนอยู่
ฮน
ข ้างๆ
– คิมทกจา
พวกเรายืนนิงและสบสายตากัน
การตังค่าทังหมดในการถ่ายทอดสดดวงดาวต ้องผ่านราชาโดเกบิมา
ก่อน กล่าวอีกนัยหนึง มันไม่มป
ี ระโยคไหนในโลกนีทีเขาจะไม่
สามารถอ่านได ้
[คุณเคลียร์สถานการณ์หลักทังหมด!]
[คุณจะถูกบันทึกลงไปในการถ่ายทอดสดดวงดาว]
ี งดูเหมือนจะกําลังติเตียนผมอยู่ ความน่าเกรงขามของเขา
เจ ้าของเสย
ั ผัสได ้อย่างชด
สามารถสม ั เจนผ่านนํ าเสย
ี งอันลึกลํานัน
ฝั นกลางวันของตัวตนทียิงใหญ่และสูงสง่ ?
[ถูกต ้อง]
หนึงเดียว
ื
ตัวตนทีเสอมถอยยู
จงฮยอค และยังได ้ให ้กําเนิดตํานานทังหมดใน
โลกนี
[tls123?]
่
ผมเปลียนคาถาม
่
ราชาโดเกบิเอียงศีรษะก่อนทีจะตอบ
่
[แทนทีจะเป็ ่ าแก่ทสุ
นผูเ้ ขียน เจ ้าน่ าจะบอกว่า ‘ความฝันทีเก่ ี่ ด’ นั้น
่ ยนเรืองราว
ใกล ้เคียงกับการเป็ นผูอ้ า่ นมากกว่า มันไม่ใช่ตวั ตนทีเขี ่
ให ้คนอืน ่ มันขีเกี
้ ยจและค่อนข ้างโลภเชียวล่ะ]
่ าแก่ทสุ
ความฝันทีเก่ ี่ ดไม่ใช่ tls123 งันเหรอ?
้
ถ ้านั่นเป็ นเรืองจริ
่ ้ งไฟล ์นั้นมาให ้ผม? ผูเ้ ขียนที่
ง งันใครส่
ร ับผิดชอบในการเขียนนิ ยายทีผมอ่่ านมากว่าสิบปี ใครกัน…
ราชาโดเกบิจ ้องมองไปยังจักรวาลแห่งการถ่ายทอดสดดวงดาว
้ วนเรืองราวที
เศษชินส่ ่ ่
ทอประกายเจิดจ ้าท่องทะยานไปบนกระแส
่ กแห่ง ไม่วา่ สายตาของเขาจะไปหยุด
ธารสีชาดและไหลไปยังทีใดสั
้ วนก็จะก่อความหมายขึนมาและสู
ลงตรงไหน เศษชินส่ ้ ญเสีย
ความหมายของมันไปวนไปเรือยๆ่
่ กโซ่พน
ผมเบนสายตาไปหายูจงฮยอคทีถู ั ไว ้ในอากาศ จักรวาล
แห่งการถ่ายทอดสดดวงดาวอันว่างเปล่าสามารถมองเห็นได ้จาก
ทางด ้านหลังของเขา
ิ่ มี
“มันมีสงที ่ ตวั ตนอยูโ่ ดยไม่ได ้ถูกมองเห็น”
่ ายในความมืดอันลึกลา้
「แสงดาวจางๆ สามารถหลบซ่อนอยูภ
ของห ้วงอวกาศ」
่
เมือประโยคเหล่ านั้นได ้ลดระดับลงมาบนกาแพงสุดท ้าย ประตูแห่ง
่ ปิ่ ดลงไปแล ้วก็จะเปิ ดขึนมาอี
เรืองราวที ้ กครง้ั
้
「มังกรอเวจีเปลวเพลิงทมิฬได ้ยกตัวขึนในขณะที ่ อดสีดาได ้
เลื
้ างของมัน」
ไหลลงมาจากร่างทังร่
่
ในช่วงเวลาทีผมเห็ นประโยคนั้น ผมก็อ ้าปากออกมาด ้วยเสียงอัน
ดัง ประโยคนั้นได ้กลายเป็ นภาพวิดโี อในไม่ช ้า ไม่นานหลังจากนั้น
้
ผมก็เห็นมังกรอเวจีเปลวเพลิงทมิฬได ้ยกร่างของมันขึนมาภายใน
สมรภูมอิ น ้ ้าง
ั เวิงว
้
ฮันซูยองพูดถูก แม้ว่าเขาจะสูญเสียพลังของมังกรแห่งวันสินโลก
ไปหลังจากการแปลงสภาพเวทีจบลง แต่เขาก็ยงั ไม่ใช่ใครอืน ่
นอกจากมังกรอเวจีเปลวเพลิงทมิฬ
「มหาความดีสด ่
ุ ท ้ายกาลังหลอมสร ้างเส ้นทางสุดท ้ายของเธอเพือ
้ ดของความดีและความชวร
ไปยังจุดสินสุ ่ ั ้าย」
และอูรเี อลก็ด ้วย เธอกาลังกวัดแกว่งเพลิงแห่งวิบากกรรมของเธอ
่ องสว่างท ้องฟ้ าอันมืดมิดของการถ่ายทอดสดดวงดาว
เพือส่
[ไม่ พวกมันไม่มต
ี วั ตนอยู่หากไม่มใี ครมองเห็นพวกมัน]
พร ้อมกับคาประกาศนั้น ภาพของเรืองราวก็
่ กระจัดกระจายออกไป
้
ผมเอือมมื ่
อออกไปหาเรืองราวที
ก ่ าลังกระจัดกระจายออกไปโดยไม่
รู ้ตัว
ราชาโดเกบิพูดกับผมราวกับว่าจะเยาะเย ้ยการกระทาของผม
[มันไม่มอ ่
ี ะไรเปล่าประโยชน์มากไปกว่าเรืองราวที ่ าเนิ นต่อไป
ด
่
เรือยๆ ่ างก็ถก
โดยไม่มใี ครอ่านมัน ทุกๆ สิงต่ ้
ู สร ้างขึนในทั ี่ น
นทีทมั
ถูกสังเกตเห็น นั่นคือต ้นเหตุทท
ี่ าให ้จักรวาลนี ถู
้ กสร ้างขึนมา
้ ถ ้าไม่
่
มีใครสังเกตเห็นมัน เรืองราวก็ ไม่อาจพิสจู น์ได ้ว่ามีตวั ตนอยู]่
่
[คุณยังปรารถนาทีจะเห็ ่ เกิ
นสิงที ่ ดขึนต่
้ อไป?]
[การถ่ายทอดสดดวงดาวเฝ้ ารอการตัดสินใจของคุณ]
้
โลกทังใบก าลังรอคาตอบของผม
“ฉัน…”
้
ผมลังเลว่าจะพูดอะไร ส่วนฮันซูยองก็ยงั คงดินรนอยู
ภ
่ ายในกาแพง
โปร่งใส
่ ฉั
「ฉันจะได ้เห็นสิงที ่ นต ้องการได ้ไหมถ ้าเรืองราวนี
่ ้ าเนิ นต่อไป?
ด
」
่ อสู ้อีกครง้ั
หงอคง มังกรอเวจีเปลวเพลิงทมิฬ และอูรเี อลเริมต่
่
「…เฮ้ มังกรเพลิง อย่ามาแหกปากอีกล่ะเพราะพีสาวของเจ ้าไม่อยู่
่ ่ แล ้ว!」
ทีนี
่
「คิกคิก มันยังเร็วไปทีจะยอมแพ้ ทูตสวรรค ์! ข ้ายังเหลือแขนอีก
่ ้ายังไม่ได ้ใช ้เลย…!」
ข ้างทีข
่
「ร่างกายของข ้ายังคงสบายดีแม้จะไม่มแี ขน เจ ้าลิงทึม!」
่
[เรืองราวของเจ ่
้าช่างน่ ามหัศจรรย ์จริงๆ แม้แต่มหาเรืองราวที ่
่
ยิงใหญ่ ี่ ดแห่งการถ่ายทอดสดดวงดาวก็ยงั เข ้าข ้างเจ ้า แม้วา่
ทสุ
หลายๆ ส่วนของมหากาพย ์ของเจ ้าจะยังไม่สมบูรณ์ แต่มน ั ก็มาก
่
เกินพอแล ้วทีจะเป็ นรากฐานของการเริมต ่ ้นสาหร ับโลกใบใหม่]
่
“ฉันไม่อยากให ้เรืองราวของฉั นต ้องดาเนิ นต่อไปแบบนั้น”
่
เรืองราวเปล่
งแสงเจิดจ ้าอยูด
่ ้านหลังกลุม
่ ดาว
่
[มหาเรืองราว ่ นกินตานาน’ ยังคงเล่าเรืองราวของมั
‘คบเพลิงทีกลื ่ น
ต่อไป!]
่
[มหาเรืองราว ‘ฤดูกาลแห่งแสงสว่างและความมืด’ ยังคงเล่า
่
เรืองราวของมันต่อไป!]
่
[มหาเรืองราว ี่ กหลงลืม’ ยังคงเล่า
‘ผูก้ อบกู ้อิสรภาพแห่งผูท้ ถู
่
เรืองราวของมันต่อไป!]
่
พวกมันคือมหาเรืองราวของพวกเรา
่
เรืองราวไม่ ใช่ของบริษท ี่ า
ั ของคิมทกจาเพียงคนเดียว เหล่าผูท้ เฝ้
่
มองเรืองราวบางอย่ างมาเป็ นเวลาเนิ่ นนาน ในทีสุ
่ ดก็จะเปล่งแสง
่
เฉกเช่นเดียวกับตัวเรืองราวเอง
กลุม ่ ามองเรืองราวของพวกเราในตอนนี
่ ดาวทีเฝ้ ่ ้ กาลังเปล่งแสง
ก็
แบบเดียวกันนั้นมายังพวกเรา
[นั่นคือจุดจบของเรืองราวที
่ เจ่ ้าสร ้างขึนมา]
้
่
「มังกรเพลิงทมิฬคารามออกมาเสียงดังในขณะทีหางของมั
นถูก
ตัด」
่
「มหาปราชญ ์เทียมสวรรค ์เหวียงกระบองทองที
หั่ กแล ้วของเขา
เข ้าหากลุม
่ ดาวแห่งจักรพรรดิ」
่ กเขียนไว ้บนกาแพงสุดท ้ายค่อยๆ สูญเสียแสงสว่างไป
ประโยคทีถู
้
ผมเอือมมือออกไปหาแสงสว่างเหล่านั้น
้
เปรียง!
[คุณไม่มค
ี ณ
ุ สมบัตใิ นการเข ้าไปแทรกแซง ‘กาแพงสุดท ้าย’]
้
ความเจ็บปวดแผ่มาจากปลายนิ วของผม ประกายแสงได ้เผาพวก
มันเป็ นสีดาสนิ ท
รางวัลของสถานการณ์สด
ุ ท ้ายคือกาแพงสุดท ้าย
ิ ้ [ก็จริง เจ ้ามีสท
ราชาโดเกบิยม ิ ธิ ์ อย่างไรก็ตาม เจ ้าก็ไม่มอ
ี านาจที่
่
จะเปลียนแปลงเรื ่
องราวนั ้น การทาแบบนั้นมันขัดต่อความเป็ นไป
ได ้]
่
ผมจ ้องมองไปยังประโยคทีลอยอยู
บ
่ นกาแพงสุดท ้ายและปลดปล่อย
่ ้จริงของผม
เสียงทีแท
่
[…หยุดเรืองราวนั ้น เดียวนี
๋ ]้
่
เรืองราวทั ้
งหมดที ่
ผมรวบรวมมาจนถึ ้ าลังกูร่ ้องออกมา
งตอนนี ก
่ ่」
「ฮาเดส ■■ คือทีนี
้ นยังสามารถเปลียนแปลงได
ตอนนี มั ่ ้ นยัง
้อยู่ ประโยคเหล่านี มั
สามารถแก ้ไขได ้อยู่ ผมสามารถคว ้าตอนจบของประโยคทียั ่ งไม่
่
เสร็จสมบูรณ์และเขียนบางสิงลงไปได ้
่ วยพวกเขางันเหรอ?]
[เจ ้าต ้องการทีจะช่ ้ ราชาโดเกบิถาม [ข ้าเองก็
เคยเป็ นแบบเจ ้า]
่
โลกทีเขาใช ้ชีวต
ิ ผ่านมาแผ่ขยายออกมาจากด ้านหลังของเขา
่
ดาวเคราะห ์ทีผมไม่ คุ ้นเคยปรากฏขึน้ สถานการณ์กาลัง
ดาเนิ นการอยูบ ่ นดาวเคราะห ์นั้น
้
เปรียง…!!
จิตใจของผมรู ้สึกราวกับว่ามันกาลังพังทลายลง
่
เรืองราวที ่
ผมรู ่
้อยูแ่ ล ้ว และเรืองราวที ่
ผมไม่ ่ ว่
เคยรู ้ – เรืองราวจากทั
้ กรวาลกาลังมารวมตัวกันอยูท
ทังจั ี่
่ ดวงวิญญาณของผม
่ ’่ กาลังต่อต ้านอย่างรุนแรง!]
[‘กาแพงทีสี
่ ’่ กาลังปกป้ องจิตใจทีก
[‘กาแพงทีสี ่ าลังพังทลายของคุณ!]
่
ความตายทีผมประสบ ่
และความตายทีผมได ้พบเจอกาลังกองซ ้อน
กัน
่
[ทาไมถึงมีเรืองแย่ ้ ดขึนกั
ๆ มากมายขนาดนี เกิ ้ บเจ ้า?]
่
เรืองราวเหล่ ้ สามารถจั
านี ที ่ ดให ้เป็ นความอาภัพได ้อย่างง่ายดาย
่
เริมบดขยี ้ ภ
อยู่ ายในหัวของผม
่
[อย่ามัวเมาไปกับเรืองราว เพราะนี่ เป็ นเพียงแค่หนึ่ งในเส ้นโลกจาก
จานวนมากมายทีเจ ่ ้าจะสร ้างขึนในอนาคต]
้
่ มลงไป ความสินหวั
ทีละนิ ดๆ อารมณ์โศกเศร ้าค่อยๆ เซืองซึ ้ งและ
้ ้รวมตัวกันเป็ น
ความเสียใจก็ด ้วย อารมณ์ความโศกเศร ้าเหล่านี ได
่ ไม่
ก ้อนๆ เดียวและกลายเป็ นสิงที ่ สามารถแยกความแตกต่างได ้
「มันมีความโชคร ้ายอยูม ่ ากมายในโลกนี ้ ดังนั้นมันจะไปมีเหตุผล
่
อะไรทีจะมาโศกเศร ่ เดียวจากจานวนมากมายขนาด
้าให ้กับสิงๆ
นั้น?」
้
「การละทิงความร ่
ักในเรืองราวนั ้น」
ทันได ้นั้นเองก็มค
ี นคว ้ามือของผมเอาไว ้ มันชุม
่ ไปด ้วยเลือดราวกับ
่
ว่ามันทุบตีบางสิงมาสั กพักแล ้ว
่ ้เขียนเรืองราวมาเนิ
มันเป็ นมือของคนทีได ่ ่ นนานแล ้ว
่
“…ตืนได ้แล ้วรึยงั ? นายไม่ใช่นักเขียนซะหน่ อย”
้ เมือไหร่
เธอหนี ออกมาจากกาแพงโปร่งใสได ้ตังแต่ ่ กนั ? ฮันซูยอง
่ กผ้าพันแผลออกด ้วยฟันของเธอและพันพวก
พูดกับผมในขณะทีฉี
มันรอบๆ หมัดของเธออีกครง้ั
่
[เรืองราว ่ าเรืองราวของมั
‘การทานายลอกเลียนแบบ’ เริมเล่ ่ น!]
้
เปรียง!
“แม้วา่ มันจะมีโศกนาฏกรรมเกิดขึนในโลกนี้ ้
มากมาย แต่ความ
่ ้ย!”
เศร ้ามันก็ยงั คงเป็ นความเศร ้า ไอ ้งังเอ
่ นซูยองกระแทกลงไปบนพืน้ เรืองราวส่
ในช่วงเวลาทีฮั ่ วนหนึ่ งที่
เกาะอยูบ
่ นกาแพงสุดท ้ายก็รว่ งหล่นลงมา
่ องราว
เพราะมือของใครบางคนได ้ทะลวงผ่านช่องว่างบนกาแพงทีเรื ่
ร่วงหล่นลงมา
้ นสดชืนของเธอก
ยูซานอาและรอยยิมอั ่ าลังหลบหนี ออกมาจาก
กาแพง ชินยูซองและลีกลิ ยังเองก็ตามเธอมาติดๆ ด ้วย
“คุณลุง!”
่
“พี!”
ช่องว่างทียู่ ซานอาสร ้างขึนแผ่
้ ้ อยๆ
ขยายออกไปกว ้างขึนเรื ่ และใน
่ ด มันก็ไปถึงกาแพงอีกด ้าน และเสียงของผูค้ นทีผมรู
ทีสุ ่ ้จักดีก็ดงั
ออกมาจากหลังกาแพงนั้น
่
[‘กาแพงแห่งการสือสารที ่ นไปไม่ได ้’ กาลังเพิมระดั
เป็ ่ บเสียง]
“รา-ชา-ปี -ศาจ-แห่ง-การ-หลุด-พ้น!!”
่
“เจ ้าพวกน่ าสมเพช พวกเจ ้าถูกกลืนกินไปโดยเรืองราวกระจอกๆ
้
แบบนี เหรอ?”
่ ดสินความดีและความชวร
[‘กาแพงทีตั ่ ั ้าย’ กาลังก่อร่างเส ้นแบ่ง
่ ั ้ายขึนมาใหม่
ระหว่างความดีและความชวร ้ !]
“ทกจา! พวกเรามาแล ้ว!”
มันคือลีฮุนซึงและจางฮีวอน
่
ช่องว่างทีสหายของผมโผล่ ออกมาฟื ้นตัวขึนอย่
้ ่
างรวดเร็ว เรืองราว
่ กบันทึกไว ้บนกาแพงสุดท ้ายเติมเต็มมันอย่างรวดเร็ว และ
ทีถู
่
เรืองราวของเหล่ ่
าดวงดาวก็เริมไหลเทมายั งกาแพงอีกครง้ั
“ทกจา? อะไรกัน…?”
้
“ฮุนซึง!! ทางนี !”
เสียงของจางฮีวอนกระตุนให
้ ้สหายทุกคนของผมมองไปยังกาแพง
สุดท ้าย
่
เรืองราวของกลุ
ม ่ งคงต่อสู ้อยูภ
่ ดาวทียั ่ ายในห ้องโดยสารถูกฉาย
ออกมา
มันเป็ นภาพแห่งขุมนรกทีจ่ านวนคนตายมากกว่าคนเป็ น อูรเี อล
กาลังคุกเข่าลง และมังกรอเวจีเพลิงทมิฬก็กาลังทรุดตัวอยู่ ส่วน
หงอคงนั้นกาลังต่อสู ้อยูเ่ พือปกป้
่ ่ ด
องพวกเขาจนถึงทีสุ
「[ยืนขึน้ เรืองราวของน้
่ องเล็กยังไม่จบ]」
ประโยคยังคงดาเนิ นต่อไป
「หยุด มัน」
่ ’่ กาลังพูดในนามของคุณ]
[‘กาแพงทีสี
่ ราว นั้นต่อ」
「หยุด ดา เนิ น เรือง
เหล่าสหายของผมพุ่งไปหากาแพงสุดท ้าย
้
เปรียง!
่
[เรืองราวทั ้
งหมดของบริ ษท
ั ของคิมทกจาปฏิเสธการถูกบันทึกลงไป
บน ‘กาแพงสุดท ้าย’!]
่
เรืองราวที ่
พวกเราสร ้ าลังพูดออกมา
้างขึนก
ราชาโดเกบิพม ึ พาราวกับว่าเขากาลังตอบพวกเขา […ข ้าเข ้าใจ
่ าเนิ นสถานการณ์ตอ
แล ้ว เจ ้ายังต ้องการทีจะด ้
่ ไปงันเหรอ?]
จากนั้นเขาก็หน ่ ้
ั มามองผมราวกับว่าเขากาลังขบขันกับสิงนี
่
ในช่วงเวลาทีผมสบสายตากั ้
บเขา ผมก็ขนลุกช ันขึนมาทั ่ าง
วร่
่ งแกร่งทีสุ
ราชาโดเกบิคอื ตัวตนทีแข็ ่ ดในเส ้นโลกนี ้ ไม่มกี ลุม
่ ดาว
่
ระดับเทวะคนไหนสามารถเทียบเคียงกับเขาได ้ ทุกๆ สิงภายในการ
ถ่ายทอดสดดวงดาวไม่มอ ี ะไรมากไปกว่าของเล่นสาหร ับเขา
้ั ยว เนื อหาของสถานการณ์
ด ้วยการโบกมือของเขาเพียงครงเดี ้
้
ใหม่ก็ลอยขึนมาบนก าแพงสุดท ้าย
[สถานการณ์สด
ุ ท ้ายของการถ่ายทอดสดดวงดาวถูกรีเซ็ท!]
[สถานการณ์สด
ุ ท ้ายของการถ่ายทอดสดดวงดาวจะ…]
เคร ้ง!
ประโยคหยุดลงในทันใด
ดาบเล่มหนึ่ งปักลงไปบนจุดทีประโยคนั
่ ้นหยุดลง ออร่าทีบรรจุ
่ ไว ้ซึง่
พลังแห่งความโกลาหลได ้เข ้าขัดขวางประโยคเอาไว ้
และจากนั้นประโยคใหม่ก็ถก ้
ู สร ้างขึนมาแทน
่
โซ่รว่ งหล่นลงมาจากอากาศอันว่างเปล่า เงาจากรอบการเสือมถอย
้
มากมายนับไม่ถ ้วนซ ้อนทับกันบนเสือคลุมสีดาราวกับภาพติดตา
นับพันกาลังมารวมตัวกันเป็ นหนึ่ ง
ทันใดนั้นเองผมก็ตระหนักได ้ว่าการตัดสินของผมนั้นผิด
่ นๆ หนึ่ งทีท
「มันยังมี มีอยูค ่ าได ้」
และคนผูน้ ้ันก็เคยฆ่าราชาโดเกบิไปแล ้ว
่
[เรืองราว ่ าเรืองราวของมั
‘อเวจีนิร ันดร ์’ เริมเล่ ่ น!]
ตอนที่ 507 ปกป้ องทุกคนทีค่ วรปกป้ อง (1)
「ชายที่ช่ือยูจงฮยอคอยู่ตรงนี」
้
「“ฉันไม่มีทางลืมแม้แต่อย่างเดียว”」
เรือ่ งราวของยูจงฮยอคแห่งรอบที่สามและนักเขียนลับสอดประสานกัน
พลังแห่งความโกลาหลอันน่าสะพรึงกลัวยืดขยายออกมาจากปลายดาบ
ปี ศาจทมิฬและฝังลึกลงไปบนกาแพง ทั่วทัง้ กาแพงดูระส่าระสายมาก
ยิ่งขึน้ จากออร่าแห่งความโกลาหลอันสับสนวุน่ วาย
ราชาโดเกบิพดู ราวกับว่าจะเยาะเย้ยเขา
เสียงของเขาราวกับว่าเขาทานายได้ตงั้ แต่แรกแล้ว
[คงไม่มีใครสามารถติดตามเรือ่ งราวอันแสนน่าเบื่อของเจ้าได้ แม้ว่ามันจะ
เป็ นความฝันที่เก่าแก่ท่ีสดุ ก็ตาม]
เปรีย๊ ง!
ยูจงฮยอคกระพริบตาอย่างช้าๆ และเนตรแห่งปราชญ์ก็ปลดปล่อยลาแสง
สีทองออกมา ดวงตาของเขาเปล่งประกายเจิดจ้าราวกับว่ามันได้ดดู ซับ
ทุกๆแสงดาวในโลกนีเ้ ข้าไป
เจ้าของดวงตานัน้ พูดขึน้ มา
[[คราวนีข้ า้ ก็มาเร็วไปเหมือนกันสินะ?]]
ในช่วงเวลาที่ผมได้ยินนักเขียนลับ ผมก็นกึ ถึงความทรงจาหนึ่งขึน้ มา
ความทรงจาจากรอบที่ 1863 เมื่อเขาได้พบกับราชาโดเกบิ
ราชาโดเกบิเอียงศีรษะของเขาในขณะที่ความทรงจานัน้ ถูกถ่ายทอดมาหา
เขาและพึมพาออกมา [เกิดเรือ่ งแบบนัน้ ขึน้ มาเหรอ? ข้าเข้าใจแล้ว ข้าจาก
อีกเส้นโลกบอกกับเจ้าเช่นนัน้ นี่เอง]
[[ท่าทางการพูดของเจ้าแตกต่างจากคนที่ขา้ เจอนะ]]
[เหมือนกับรอบการเสื่อมถอยของเจ้าที่ไม่เหมือนกัน ข้าเองก็ต่างออกไป
เช่นกัน]
ราชาโดเกบิยกั ไหล่ราวกับว่าเขาพบบางสิ่งที่น่าขบขัน จากนัน้ เขาก็
กระชากดาบปี ศาจทมิฬของยูจงฮยอคออกมาและโยนมันกลับไป ส่วนยู
จงฮยอคก็คว้าดาบที่กาลังลอยอยู่ไว้ดว้ ยมือของเขา
「อย่างไรก็ตาม เป้าหมายของเขาก็ไม่ใช่แค่นนั้ 」
[[…ส่วนแกก็ตอ้ งหายไปคนแรก]]
เรือ่ งราวที่อยู่ในการครอบครองของเจ้าของเนบิวลาเอเด็นกาลังไหล
ออกมาจากปลายนิว้ ของเขา
“ทกจา!!”
“ฮะ?”
เปรีย๊ ง…!
เรือ่ งราวบนกาแพงหลอมละลายลงในขณะที่ลาแสงสัมผัสเข้ากับพวกมัน
นี่ทาให้สีหน้าของราชาโดเกบิเปลี่ยนไปทีละนิด
[ตามที่คาดไว้ แล้วแบบนีล้ ะ่ ?]
ลีซองฮวาตะโกนออกมาจากระยะไกล “จงฮยอค!!”
ยูจงฮยอคไม่หลบสายฟ้าที่กาลังพุ่งเข้ามา ไม่ เขาเลือกที่จะชูดาบขึน้ ราว
กับสายล่อฟ้าแทนและเผชิญหน้ากับการโจมตีนนั้ ตรงๆ อย่างไรก็ตาม นั่น
ก็ยงั ไม่จบ
โฮก!!
เหมือนกับคนที่รอคอยช่วงเวลานีม้ าเนิ่นนาน
[[ไอ้พวกบ้านี่ขา้ เคยสังหารมาหมดแล้ว]]
ยูจงฮยอคทะยานขึน้ ไปในอากาศและพุ่งไปข้างหน้าในขณะที่ปัดป้อง
อาวุธที่พ่งุ เข้ามา ทุกๆที่ท่ีดาบของเขาวาดผ่าน เรือ่ งราวของปี ศาจก็จะ
พังทลายลง
ราวกับสัตว์ประหลาดที่ถือกาเนิดขึน้ มาเพียงเพื่อทาลายล้างเท่านัน้ เขา
เหวี่ยงดาบของเขาซา้ แล้วซา้ เล่า ทุกๆดาบของเขาบรรจุไว้ซง่ึ ความขุ่นเคือง
ของโลกที่เขาใช้ชีวิตอยู่
เปรีย๊ ง!
พลังรบที่มากพอจะทาลายการแปลงสภาพเวทีได้เพียงลาพัง สัตว์
ประหลาดที่ถกู สร้างขึน้ โดยการถ่ายทอดสดดวงดาวกาลังทาลายการ
ถ่ายทอดสดดวงดาวซะเอง
อ๊ากกก!
ดาบปี ศาจทมิฬตัดหัว ‘มาร์บสั ’ ที่คืนชีพขึน้ มา ในขณะที่ดาบเขย่านภา
ทะลวงผ่านหัวใจของ ‘บาร์บาทอส’
ราชาโดเกบิคารามออกมาราวกับว่าในที่สดุ เขาก็ยอมรับถึงภัยคุกคามแล้ว
[เจ้าหุ่นเชิดผูจ้ องหอง…! เจ้าไม่ใช่ตวั เอกของเส้นโลกนี]้
ในเวลาเดียวกัน บริเวณโดยรอบก็เริ่มเปลี่ยนไปอีกครัง้
มันราวกับว่าเขาได้เข้าไปอยู่ในวิดีโอเกม
「ยูจงฮยอคกาลังหัวเราะ」
[เวทีท่ีเกี่ยวข้องไม่สามารถรับมือกับสถานะของเป้าหมายได้]
เขาวงกตพังทลายลง และยูจงฮยอคก็มายืนอยู่ตรงหน้าของราชาโดเกบิ
แล้ว สายตาของอีกฝ่ ายกาลังย้อมไปด้วยความตะขิดตะขวงใจ
[[แค่นีเ้ หรอ?]]
มันเห็นได้ชดั ว่าทาไมนักเขียนลับถึงสามารถเอาชนะราชาโดเกบิได้
ชีวิตทัง้ ชีวิตของเขาคงอยู่เพื่อต่อสูแ้ ละเอาชนะการถ่ายทอดสดดวงดาว
เท่านัน้ เขาต้องฆ่าราชาโดเกบิในลักษณะที่คล้ายกันนีใ้ นช่วงนิยาย
ต้นฉบับที่ผมยังไม่ได้อ่านแน่
「จุดอ่อนของยูจงฮยอคคืออะไร?」
ในช่วงเวลาที่ผมได้อ่านประโยคที่ลอยอยู่เหนือกาแพงสุดท้าย หลังคอของ
ผมก็รูส้ กึ เย็นวาบขึน้ มา
ภาพของเส้นโลกต่างๆกาลังสะท้อนออกมาจากม่านตาของราชาโดเกบิ
ความทรงจาที่ไม่ใช่จากโลกนี ้ แต่เป็ นจากเส้นโลกอื่นๆกาลังหลั่งไหลเข้า
ไปหาเขา
เขาหยุดมองมาที่ผมราวกับว่าเขาพบคาตอบแล้ว และด้วยรอยยิม้ อันเย็น
ยะเยือก เขาได้เบนสายตากลับไปหายูจงฮยอค
「โลกสุดท้ายที่เขาเคยใช้ชีวิตปรากฏขึน้ มาตรงหน้า」
มันไม่มีทางที่เขาจะจาโลกนีไ้ ม่ได้ มันไม่ใช่ใครอื่นนอกจากนักเขียนลับที่
ส่งผมไปยังที่น่นั
ราชาโดเกบิเดินเข้าหายูจงฮยอคราวกับเงาที่กาลังคืบคลานในขณะที่อีก
ฝ่ ายเงยหน้าขึน้ มองท้องฟ้าด้วยความงงงวย ไม่ เขาไม่ใช่ราชาโดเกบิอีก
ต่อไป ทุกๆย่างก้าวของเขา ใบหน้าและรูปลักษณ์ของเขาได้เปลี่ยนไป
「แก้มสีขาว ดวงตาสองข้างที่เปล่งประกายราวกับดวงดาราที่กาลังจ้อง
มองไปที่เขา」
เสือ้ คลุมสีขาวที่เหมือนกันกับของผมกาลังโบกสะบัดไปในอากาศ
[เจ้าจาได้ไหม? ย้อนกลับไปในการเสื่อมถอยรอบที่ 33 สิ่งที่ลีจีฮเยได้
กล่าวหลังจากเคลียร์สถานการณ์ท่ี 40?]
เสียงที่เหมือนกับของผมกาลังดังขึน้
ประกายแสงเต้นระบาอยู่ในอากาศในขณะที่รา่ งของยูจงฮยอคแข็งทื่อ
ราชาโดเกบิเอือ้ มมือออกมาอย่างง่ายๆและคว้าคอของยูจงฮยอคเอาไว้
ก่อนที่จะพูดต่อ
นั่นคือจุดอ่อนเดียวของยูจงฮยอคที่ทาการเสื่อมถอยมาอย่างยาวนาน
แสงในตาของยูจงฮยอคกาลังสั่นไหว
「มันไม่ใช่ความสิน้ หวังที่สามารถเอาชนะยูจงฮยอคได้」
「ความทรงจาเล็กๆได้หยั่งรากลงไปภายในหัวของเขาทีละอัน」
ราชาโดเกบิกาลังใช้วิธีการเดียวกับที่ผมทาในอดีต
「ลมหายใจค่อยๆหนักหน่วงขึน้ และปอดก็ค่อยๆตึงขึน้ 」
[ยูจงฮยอค เจ้าได้ปกป้องทุกคนที่เจ้าต้องการปกป้องไหม?]
ยูจงฮยอคคุกเข่าลงอย่างช้าๆ
แปะ
“นั่นไม่ใช่การต่อสูท้ ่ีนายจะเข้าไปยุ่งได้”
“แต่ถา้ ปล่อยเขาไว้คนเดียว…+”
คาพูดของเธอทาให้ผมมองย้อนกลับไปที่ยจู งฮยอคอีกครัง้
สายตาของเขาที่กาลังลดต่าลงได้หยุดนิ่ง ประกายแสงเจิดจ้ากาลังโอบ
ล้อมเขาไว้ทงั้ หมด
เปรีย๊ ง…
…ทูตสวรรค์ท่ีมีปีกสีขาวบริสทุ ธิ์
ใบหน้าของราชาโดเกบิถกู ย้อมไปด้วยความตกตะลึงอย่างรวดเร็ว
นี่คือคาพูดของลีจีฮเยแห่งรอบที่ 999
คาพูดของเขาดาเนินต่อไปราวกับว่าจะข่มขู่พวกเขา
จากนัน้ เองก็มีใครบางคนพูดขึน้ มา
คิมนัมอุนหัวเราะคิกคักในขณะที่เขาปลดผ้าพันแผลออกจากมือของเขา
บรรยากาศของมหาสมุทรอันยิ่งใหญ่สามารถสัมผัสได้จากดาบมังกรคู่
ของเธอ
[[……]]
ความคิดและความตัง้ ใจของพวกเขาเริ่มถูกถ่ายทอดมาหาผมอย่างเต็มที่
「ไม่มีใครรักยูจงฮยอคไปมากกว่าพวกเขาแล้วในจักรวาลนี」
้
ตัง้ หมดนัน้ เป็ นเพราะยูจงฮยอคที่ทาให้พวกเขามาถึงตรงนี ้ พูดให้ชดั
ยิ่งกว่านัน้ มันเป็ นเพราะการเสียสละของยูจงฮยอคแห่งรอบที่ 999 ที่ทา
ให้พวกเขามาถึงตรงนีไ้ ด้
พวกเขามีชีวิตอยู่เพราะยูจงฮยอค คนแบบพวกเขาจะลืมยูจงฮยอคไปได้
ยังไง?
และความปวดร้าวที่สามารถทาให้หายไปได้ดว้ ยการเผาผลาญตัวเอง
และเมื่อจบคาพูดของเธอ เพลิงแห่งวิบากกรรมก็เคลื่อนไหว
ครืน!
อักขระที่เต็มไปด้วยความบ้าคลั่งของคิมนัมอุนเฉือนผ่านมิติกาลเวลา
ทาลายเรือ่ งราว และเล็งไปยังร่างของราชาโดเกบิ
เปรีย๊ ง!
「โอ้ ลูกศรที่ปักดวงตะวัน」
เปรีย๊ ง!
ปั ง…
[[จีฮเย!]]
เรือรบขนาดยักษ์ท่ีลอยอยู่บนท้องฟ้าสามารถมองเห็นได้ผ่านช่องว่างที่
เกิดขึน้ จากการปะทะกับเรือโนอาห์ พร้อมกับวังวนอันทรงพลัง บางสิ่งถูก
บรรจุลงไปตรงหน้าของเรือ สถานะที่ปลดปล่อยออกมามากเพียงพอที่จะ
ป่ นดาวเคราะห์ได้ทงั้ ดวง เมื่อมองดูใกล้ๆ มันไม่ใช่กระสุนที่ถกู บรรจุลงไป
ในปื นใหญ่ขนาดใหญ่ยกั ษ์
[[ยิง!!]]
[[มันไม่ใช่แค่ราชาสูงสุดเท่านัน้ ที่เคยฆ่าเจ้ามาก่อน]]
ดวงตะวันอันโชติช่วงทาลายด้านนอกของกาแพงและทะยานไปข้างหน้า
เรือ่ งราวติดอยู่บนกาแพงสุดท้ายดีดดิน้ ด้วยความเจ็บปวดจากความร้อน
สูง
นี่คือการโจมตีท่ีไม่มีใครในเส้นโลกนีส้ ามารถรับมือได้
「แต่ราชาโดเกบิก็ใช้วิธีการเดิมในการรับมือกับการโจมตีเช่นนี」
้
ย๊ากกกกก-!!
ดวงตาของราชาโดเกบิเปล่งประกายขึน้ ภายในความร้อนราวกับอเวจี
ย๊ากกกก!
อาวุธที่หลั่งไหลออกมาจากกาแพงสุดท้ายปะทะเข้ากับเพลิงแห่งวิบาก
กรม และ…
「เขาคือปี ศาจ」
เรือ่ งราวสีซีดที่กาลังรั่วไหลออกมาจากเขาของราชาโดเกบิได้หยุดการ
เคลื่อนไหวของอูรเี อลที่กาลังพุ่งเข้ามา
「ที่น่ีไม่ใช่รอบที่ 999」
「เอาล่ะ ลงมือได้แล้ว」
น่าเสียดาย ผมไม่อาจเคลื่อนไหวได้
เพราะเรือ่ งราวของราชาโดเกบิก็กาลังมองมาที่ผมด้วย
ฮันซูยองที่อยู่ขา้ งๆผมป้องหูของผมเอาไว้และตะโกนออกมาด้วยความ
โกรธ “อย่าไปฟั งมัน มันไม่มีคา่ ที่จะไปฟั งมัน”
[ดวงดาวทัง้ หมดในเนบิวลาบริษัทของคิมทกจาเปล่งประกายเจิดจ้า!]
「[มหาปราชญ์!]」
「[เขายังมีชีวิตอยู่ เขายังเปล่งแสงอยู่]」
「อย่าห่วงไป รัตติกาลของข้า」
ดวงตะวันแห่งโอลิมปั สลอยอยู่เหนือหัวของเธอ
[เจ้าไม่อยากช่วยพวกเขางัน้ เหรอ?]
ไม่อาจเปลี่ยนแปลงมันได้ เพราะรักมัน
[เฉพาะคนที่กา้ วข้ามเรือ่ งราว คนที่เข้าใจธรรมชาติท่ีน่าราคาญของทุกๆ
อย่างเท่านัน้ ที่สามารถก้าวข้ามความเป็ นไปได้ไปได้]
ตัวเขาในตอนนีค้ ือการถ่ายทอดสดดวงดาว
[การถ่ายทอดสดดวงดาวกาลังมองมาที่คณ
ุ ]
ทาไมการถ่ายทอดสดดวงดาวถึงใจกว้างกับผมขนาดนี?้
「มหาปราชญ์เทียมสวรรค์เฝ้ามองดวงดาวที่โปรยปรายลงมาและสัมผัส
ได้ถึงจุดจบของเขาที่ใกล้เข้ามา」
นั่นคือคาสัญญาเมื่อนานมาแล้ว
「“ฉันจะทาให้เรือ่ งราวของนายจบลงเอง”」
“…คิมทกจา?”
ผมปั ดมือของฮันซูยองที่ปิดหูของผมไว้ออกไป
ดวงตาของเธอกาลังสั่นเทา ร่างสีแดงฉานของผมสะท้อนอยู่ในม่านตาของ
เธอ บาดแผลยาววาดผ่านแก้มของผม ปี กของผมขาดรุง่ ริ่ง เขาของราชา
ปี ศาจหัก ผมอยู่ในสภาพยับเยินจริงๆ
และฮันซูยองก็เชื่อในตัวชายที่สภาพยับเยินแบบนีม้ าจนถึงตอนนี ้
[เจ้าตัดสินใจแล้วเหรอ?]
ราชาโดเกบิท่ีอยู่ ณ ใจกลางของประกายแสงที่กาลังระเบิดออกมาถามผม
รอยยิม้ ของราชาโดเกบิราวกับว่าเขาพึงพอใจกับการตัดสินใจของผม
“ฉันไม่เคยบอกนะว่าจะรับข้อเสนอของนาย”
ผมเปิ ดใช้งานวิถีแห่งสายลมและการปล่อยกระแสไฟฟ้าโดยพร้อมเพรียง
กัน
เทคนิคการเคลื่อนที่ท่ีรวดเร็วที่สดุ ในโลกนีถ้ กู โอบล้อมไปด้วยพลังงาน
สายฟ้าสีขาวบริสทุ ธิ์ในไม่ชา้ จากนัน้ ร่างของผมก็กลายร่างเป็ นลาแสงสาย
หนึ่ง ด้วยความเร็วที่สงู ที่สดุ เท่าที่ผมจะทาได้ ผมพุ่งผ่านทัง้ ราชาโดเกบิ
และเหล่าเทพเจ้าภายนอก
[เจ้า…!!]
「สถานที่ท่ีเกล็ดอันสุดท้ายของมังกรอเวจีเปลวเพลิงทมิฬและขนอัน
สุดท้ายของอูรเี อลร่วงหล่น」
ผมคารามออกมาด้วยความตื่นตระหนกและพุ่งเข้าไปหาประโยคนัน้
「สถานที่ท่ีนา้ ตาหยดสุดท้ายของเพอร์เซโฟนีหยดลง」
บางทีเขาอาจจะตระหนักได้ถึงเจตนาของผมแล้ว ราชาโดเกบิตะโกน
ออกมาด้วยนา้ เสียงตกตะลึง
เปรีย๊ ง!
ในช่วงเวลาที่เขาพูดจบ พายุความเป็ นไปได้ก็กดทับเข้าใส่ท่วั ทัง้ ร่างของ
ผม ประกายแสงระเบิดออกมาด้วยพลังที่เพียงพอจะบดขยีผ้ มเป็ นชิน้ ๆ
และในช่วงเวลานัน้ เอง ภายในหัวของผมก็ว่างเปล่าจากความเจ็บปวด
[‘กาแพงสุดท้าย’ กาลังปฏิเสธการเข้ามาของคุณ!]
กาแพงกาลังปฏิเสธผม
มันหยุดผมไม่ให้ไปแตะต้องประโยคของมันเพื่อเปลี่ยนพวกมัน และหยุด
ผมไม่ให้ขา้ มมันไป ราวกับว่าผมไม่ได้รบั อนุญาตให้ทาอะไรแบบนัน้
「ประโยคเหล่านัน้ ไม่ใช่ของคิมทกจา」
พายุอนั ทรงพลังกระแทกผมลอยออกมา ผมเหมือนกับเป็ นคาพูดบางคาที่
ถูกขับออกไปสูค่ วามเวิง้ ว้างอันไกลพ้น และกลิง้ ไปบนพืน้ อย่างน่าสมเพช
จากนัน้ แผ่นหลังของผมก็ปะทะกับบางสิ่งพร้อมกับมีเสียงดัง ‘ตุบ’ ออกมา
มันคือฮันซูยอง ผมตอบเธอด้วยรอยยิม้
“ฉันไม่ได้ว่งิ ออกไปคนเดียวซะหน่อย”
สมาชิกของบริษัทของคิมทกจากาลังวิ่งมาหาพวกเราจากทางด้านหลัง
[[■■■!!!!]]
ครืน!!
[หยุดพวกมันไว้! ถ้าพวกเจ้าทาได้ ข้าจะบันทึกเรือ่ งราวของพวกเจ้าลงไป
บนกาแพงสุดท้าย!]
อาจารย์ของพวกเราเห็นหนวดที่กาลังพุ่งเข้ามาจากทุกทิศทางและชัก
อาวุธของพวกเขาออกมา
“ฝากที่น่ีไว้กบั พวกเราเถอะ”
วิถีดาบทลายนภาของเซียนดาบทลายนภาและการปล่อยกระแสไฟฟ้า
ของเคียร์อีออสผสานกันเป็ นลาแสงสายหนึ่ง และสลักประโยคของพวก
เขาไว้บนกาแพง
มันมีเทพเจ้าภายนอกอยู่มากเกินไปที่ราชาโดเกบิเรียกออกมา
ผมก้มมองพืน้ ที่พวกเรายืนอยู่ในทันใด
「มันเป็ นช่วงเวลาที่ชีวิตของผมได้เปลี่ยนไป」
「“จานวนคนที่เหลืออยู่ในตูโ้ ดยสารคือสิบสองคน และมันมีแมลงแค่
สามตัวในตาข่าย”」
มันมาจากสถานการณ์แรก ย้อนกลับไปเมื่อตอนที่พวกเราพยายามจะหนี
ออกมาจากรถไฟใต้ดิน
「“มันเป็ นความจริงเหรอที่นายผูกขาดอาหาร?”」
「“ฉัน… ออกมาคนที่เก้า”」
「“ฉันคือยูจงฮยอค”」
พวกเราเห็นศึกแห่งราชา และ…
…และตอนผมทาลายบัลลังก์หนึ่งเดียว
「“อย่างไรก็ตาม ฉันก็จะไม่ยอมให้ใครนั่งลงบนบัลลังก์เหมือนกัน”」
ทุกๆเรือ่ งราวของพวกเราทาให้พวกเราสามารถวิ่งไปบนกาแพงสุดท้ายได้
สีหน้าของเหล่าสหายเองก็เปลี่ยนไปในขณะที่เรือ่ งราวของพวกเขาปรากฏ
ขึน้ ลีฮนุ ซึงมองไปข้างหลังซา้ ๆด้วยความลังเล ในขณะที่ชินยูซองก็ไม่อาจ
ทนต่อไปได้อีกและหลั่งนา้ ตาออกมา
เปรีย๊ ง!
เรือ่ งราวของพวกเราได้สญ
ู เสียพลังไปและพังทลายลงในขณะที่พายุความ
เป็ นไปได้ทวีความรุนแรงมากยิ่งขึน้
พวกเราคืบหน้าไปได้ทีละนิดเท่านัน้
และจากนัน้ ฝี เท้าของพวกเราก็หยุดลง
ผมไม่สนใจพวกมันและเงยหน้าขึน้ มองท้องฟ้า
สิ่งที่คล้ายกับระลอกคลื่นแผ่กระจายออกมาจากจุดๆหนึ่งของท้องฟ้า คน
แรกที่ตระหนักได้ว่ามันกาลังจะเกิดอะไรขึน้ คือฮันซูยอง เธอขยีต้ าอย่าง
รุนแรงและพึมพาออกมา
“มาช้าเกินไปแล้ว!”
ขบวนรถไฟสายหนึ่งกาลังมุ่งหน้ามาหาพวกเรา รถไฟสุรยิ นั ของสุรยิ ะ
กาลังพุ่งมายังทิศทางนี ้
“ไม่เลย นายมาทันเวลา”
“เดี๋ยวจ่ายค่าโดยสารให้ทีหลังนะ!”
ประกายแสงระเบิดออกมาจากล้อรถไฟ รถไฟระเบิดเสียงกึกก้องออกมา
ก่อนที่จะพุ่งตรงไปหากาแพงโปร่งใส ลีฮนุ ซึงตะโกนออกมา
“มันกาลังพัง!”
เสียงคารามดังกึกก้องของราชาโดเกบิผสานเข้ากับเรือ่ งราวจากรอบที่
999 อย่างยุ่งเหยิง
[พลังขับเคลื่อนยังไม่พอ!]
แม้ว่าความเกรีย้ วกราดของเขาจะแผดเผาไปทั่วร่าง แต่ความเร็วของรถไฟ
ก็ค่อยๆลดลง มันเป็ นเพราะยิ่งพวกเราเข้าใกล้ศนู ย์กลางของกาแพง
สุดท้ายมากเท่าไร ความหน้าของกาแพงป้องกันก็ย่งิ มากขึน้ เท่านัน้
“ให้ฉนั จัดการเอง!”
“ฮ-ฮีวอน?! เอ๊ะ!”
ในช่วงเวลาที่เธอคว้าคอของลีฮนุ ซึงไว้แน่น
ครืน!
เปลวไฟจานวนมหาศาลพวยพุ่งออกมาจากด้านหน้าของรถไฟ และโอบ
ล้อมผิวด้านหน้าของรถไฟด้วยความร้อนสูง
จางฮีวอนปลดปล่อยเพลิงอเวจีออกมาจากทั่วทัง้ ร่างของเธอและตะโกน
ออกมาด้วยนา้ เสียงที่ดเู หมือนลาวาร้อนจัด
“ทุกอย่างจะต้องจบลงที่น่ี!”
ทุกๆครัง้ ที่ดาบของเธอทอประกาย ตาข่ายตัวอักษรก็จะถูกฉีกขาด
นี่คือเส้นทางที่ใช้ชีวิตของจางฮีวอนสร้างขึน้ พวกเรากาลังวิ่งไปบน
เส้นทางนี ้ อย่างไรก็ตาม มันก็ยงั ไม่พอ พวกเราจาเป็ นต้องมีพลังมากกว่า
นี ้
ประโยคบนกาแพงสุดท้ายกาลังแผ่ออกมาจากระยะไกล
[หยุด!!]
ราชาโดเกบิเริม่ ไล่ตามพวกเรามาก่อนที่พวกเราจะทันได้รูต้ วั เรือ่ งราวไหล่
บ่าออกมาจากแขนและขาของเขา และแม้ว่าเหล่าคนจากรอบที่ 999 จะ
ไล่ตามเขามา แต่เขาก็ยงั เอือ้ มแขนออกมาหาพวกเรา
เปรีย๊ ง!
「มหาปราชญ์มองหอกสายฟ้าที่ลอยเข้ามาหาลาคอของเขาและพูดขึน้
」
「อย่าหยุดนะ น้องเล็ก」
หงอคง มหาปราชญ์เทียมสวรรค์ผไู้ ม่เคยยอมแพ้จวบจนวาระสุดท้ายอยู่
ตรงนัน้ ในเวลาเดียวกัน ชายคนหนึ่งที่สวมเสือ้ คลุมสีดาที่น่งั อยู่ทา้ ยขบวน
รถไฟก็ยืนขึน้
“ยูจงฮยอค!”
[[ไป ไป ไป ไป ไป]]
[[จะช่วย จะช่วย จะช่วย จะช่วย จะช่วย]]
[คุณเข้าใกล้แกนกลางของ ‘กาแพงสุดท้าย’]
[[นี่คือกาแพงที่ขา้ ไม่สามารถข้ามไปได้]]
นักเขียนลับพูดขึน้
「ดาบเล่มแรกแห่งโครยอและเทพสงครามทะเลที่เสียแขนกันไปคนละ
ข้างได้ยืนหันหลังชนกันและปลดปล่อยสถานะเฮือกสุดท้ายของพวกเขา
ออกมา」
เหล่าสหายและผมลงจากรถไฟที่ไม่ขยับและพุ่งเข้าหากาแพง
「หากเพียงประโยคเหล่านัน้ ถูกลบหายไป และถ้าโศกนาฏกรรมเหล่านี ้
ทัง้ หมดสามารถหยุดลงได้」
[คุณไม่อาจแทรกแซงประโยคบนกาแพงสุดท้ายได้]
[ประโยคที่เกี่ยวข้องไม่อาจเขียนทับลงไปได้]
[โปรดระบุรหัสการยกเลิก]
「บทสรุปที่นายต้องการจะเห็นคืออะไรกันแน่?」
นี่คือสิ่งที่ผมต้องทาเพื่อตอบคาถามนัน้
มันก็อย่างที่เธอพูด
ผมไม่ใช่ตวั เอกเหมือนกับยูจงฮยอค ไม่ใช่นกั เขียนอย่างฮันซูยอง อย่างไรก็
ตาม เพราะผมไม่ใช่ทงั้ ตัวเอกหรือนักเขียน บางทีมนั อาจจะมีบางสิ่งที่มีแค่
ผมเท่านัน้ ที่สามารถทาได้
「‘สามวิธีเอาชีวิตรอดในโลกที่ถกู ทาลาย’」
ทุกๆสิ่งจากมหากาพย์เรือ่ งราวนัน้ ถูกสร้างขึน้ ภายในตัวผม ผมยังไม่ได้
อ่านหนทางเอาชีวิตรอดเวอร์ช่นั แก้ไขครัง้ สุดท้าย ซึง่ หมายความว่าผมไม่รู ้
ว่าเรือ่ งราวนีจ้ ะจบลงอย่างไร อย่างไรก็ตาม…
เหล่าสหายและผมวิ่งเข้าหากาแพง
[คุณได้ปลุกแอตทริบิวต์ใหม่ขนึ ้ มา!]
“ฮายัง”
“ให้ฉนั จัดการเอง”
“ฮีวอน กิลยัง!”
จางฮีวอนและลีกิลยังพยักหน้าและวางฝ่ ามือของพวกเขาลงไปยังช่องว่าง
ของตัวเอง จากนัน้ กาแพงแบ่งแยกความดีและความชั่วร้ายทัง้ สองส่วนก็
กลายเป็ นหนึ่ง
[‘กาแพงแบ่งแยกความดีและความชั่วร้าย’ ค้นพบตาแหน่งของมัน]
“ยูซานอา”
เธอเดินไปข้างหน้าอย่างช้าๆ และเอือ้ มมือออกไป
[‘กาแพงตัดสินสังสารวัฏ’ ค้นพบตาแหน่งของมัน]
กาแพงที่ส่พี ดู กับผม
“กาแพงที่ส่ี”
[รหัสถูกยกเลิก]
ผมคว้าประโยคนัน้ ไว้อย่างทรงพลัง
เปรีย๊ ง!!
[‘กาแพงสุดท้าย’ ตกตะลึงในการกระทาของคุณ]
“ราชาเวนนี่”
ราชาเวนนี่ท่ีซ่อนตัวอยู่ภายในเงาของผมพันธนาการร่างของราชาโดเกบิ
เอาไว้
[ในที่สดุ พวกเราก็ได้พบกันอีกครัง้ นะ สหายเก่า]
[…ราชาเวนนี่!]
[ไปซะคิมทกจา ทาตามสัญญาของพวกเรา]
ผมไม่ปล่อยประโยคที่ยงั อยู่ในมือของผม
「ดาบกาลังลอยมาหาลาคอของมหาปราชญ์และอูรเี อลที่…」
[คุณไม่ใช่ ‘ราชาโดเกบิ’]
[คุณไม่สามารถหยุดกระบวนการของเรือ่ งราวที่เกี่ยวข้องได้]
「และในที่สดุ …」
รอยแยกจางๆก็เริม่ บังเกิดขึน้ บนตัวอักษร
ประโยคที่ถกู เขียนไปแล้วกาลังระส่าระสาย
บทสรุปกาลังเปลี่ยนไป
คาพูดที่กาลังหายไปก่อให้เกิดพายุประกายแสงอันทรงพลัง ก่อนที่จะ
กลายเป็ นบางสิ่งที่ผมไม่สามารถอ่านได้เลย
「■■ดาบ■■■■ปราญช์■■■■อู
■■■■■■■■■■■■■■■■■■」
[[ฮูมมมมม-!]]
เทพเจ้าภายนอกจานวนนับไม่ถว้ นโหยหวนออกมา เสียงร้องของพวกมัน
ฟั งดูยกย่องราวกับว่าพวกมันกาลังยกย่องมหาเทพอยู่
“คุณลุง…”
และเหนือวงเวียนสีดาสนิทนัน้ ผมก็คิดว่าผมเห็นอะไรบางอย่าง
สหายของผมวิ่งมาหาผม
「ทุกๆสิ่งในโลกนีก้ าลังพังครืนลง」
「กาแพงที่แตกหักยุ่งเหยิงไปด้วยเรื่องราวของเหล่าสหาย」
「…อะไรกัน?」
「ทุกๆ…」
“นั่น…!!”
ผมคิดไม่ออกว่าผมกาลังจะพูดอะไร
ผมในตอนนีเ้ ป็ นเพียงแค่คาอธิบายบนกาแพงนัน้
บางประโยคก็เห็นได้ลางๆ ในขณะที่บางประโยคก็ไม่อาจมองเห็นได้เลย
และในที่สดุ ประโยคทัง้ หมดก็เริม่ หายไปทีละประโยคอย่างช้าๆและน่า
เจ็บปวด
เฉกเช่นนัน้ ทุกๆประโยคเหนือกาแพงงได้มาถึง