ตอนที 501

โอดินจากทิศตะวันออก หนีหว่าจะทิศตะวันตก และโอซริ ส

ิ จากทิศ
ใต ้…

พวกเราต ้องรักษาสมดุลทีเริมไม่มนคงไว
ั ้ภายในคลืนแห่งมหาเรืองราว
ทีกรูกน ่ วกเราอย่างไม่มห
ั เข ้าใสพ ี ยุด

[ร่างอวตารของคุณกําลังพังทลาย!]

ผมลืมไปแล ้วว่าผมได ้ยินข ้อความนีไปกีครังกัน ร่างของยูจงฮยอคที

อยูข
่ ้างๆ ผมก็ไม่โอเคเหมือนกัน เขาอยูใ่ นสภาพยับเยินหลังจากต ้อง
ั ซูยองและผม
รับการโจมตีประสานจากทังโอดินและหนีหว่าแทนฮน

ั
สายตาของพวกเขาสบกันชวขณะ ่ มราวกับจะ
แต่เขาก็ทําหน ้าดุใสผ
ถามว่า ‘นายมองหาอะไร?’ ก่อนทีเขาจะหยิบอะไรบางอย่างออกมา
จากกระเป๋ าและกลืนมันลงไป

้
[อวตาร ‘ยูจงฮยอค’ กําลังใชงาน ‘ยาเป็ นตาย’!]

ในท ้ายทีสุดเขาก็กน
ิ ยาเป็ นตายเม็ดสุดท ้ายทีลีซอลฮวามอบให ้กับ
พวกเรา

[ย๊ากกกก! ทนไว ้!!]

กลุม ั ว์ร ้ายและกวัด
่ ดาวแห่งคาบสมุทรเกาหลีคํารามออกมาราวกับสต
แกว่งอาวุธของพวกเขา

กลุม ่ น
่ ดาวทีเคยหันดาบเข ้าใสก ั เมือครังหนึง มาตอนนีกลับกลายเป็ น
ิ เด็นซู
ใบไม ้กองเดียวกันภายใต ้ร่มเงาของชน

ั รู
ชองจุงยองทียืนอยูใ่ นแนวหน ้ากําลังหําหันศต

「[นีคือเหตุผลทีข ้าไม่ทอดทิงแผ่นดินแห่งนีแม ้ว่าข ้าจะก่นด่ามันมาก

แค่ไหน …]」

แม ้แต่พังเบ็คก็อยูข
่ ้างๆ เขาเพือคอยประคับประคองสายลมและคําราม
ออกมาราวกับสงิ โต คนทีเคยขัดแย ้งกับพวกเราเมือตอนสงคราม
ระหว่างกลุม ้ ยงข ้างกับพวกเราในตอน
่ ดาวและปี ศาจกลับมายืนต่อสูเคี
นี

「[ข ้าแค่ชว่ ยลูกหลานแห่งฮงอิก ข ้าไม่ได ้ต ้องการสงใดตอบแทน]」

ิ

สายลมของพังเบ็คโบกพัดอย่างรุนแรง และกลุม
่ ดาวแห่งฮงอิกทีอยู่
ิ ยังคง
บนสายลมนันก็พงุ่ ทะยานออกไปข ้างหน ้า กองเรือผีของอีซุนชน
ยิงปื นใหญ่ออกมาอย่างต่อเนือง ในขณะทีลูกศรของกยอนฮวอนได ้
่ วั ใจของดวงดาวมากมาย
ทะลวงเข ้าใสห

ั รูกด
อย่างไรก็ตาม จํานวนของศต ็ จ
ู ะไม่ลดลงเลย

[คาบสมุทรเกาหลีมน
ั ตังอยูต
่ รงไหนกัน?]

[ไอ ้พวกกลุม ั ซบพวกนีชา่ งกล ้า…! เจ ้าพวกมด

่ ดาวระดับยิงใหญ่บด
ปลวก! จัดการพวกมันให ้หมดซะ!]
แม ้กระนัน กลุม
่ ดาวแห่งคาบสมุทรเกาหลีกย
็ งั ยืนหยัดอยูไ่ ด ้

ิ เด็นซู’ กําลังเสริมพลังให ้กับกลุม

[มหาเรืองราว ‘ชน ่ ดาวทังหมดจาก
คาบสมุทรเกาหลี!]

ั รูคอ
ถ ้าศต ื โอดินและโอซริ ส
ิ งันพวกเราเองก็มก
ี ลุม
่ ดาวระดับเทวะ
ิ เด็นซูได ้เป็ น
เหมือนกัน ระดับเทวะทีสามารถยกระดับพลังของชน
อย่างมาก กลุม
่ ดาว ‘วังกยอมผู ้เทียงธรรม’

่ ดาว ‘วังกยอมผู ้เทียงธรรม’ กล่าวว่านีคือความชว่ ยเหลือ

[กลุม
ทังหมดทีเขาสามารถทําได ้]

ไม่เหมือนกับกลุม ั ผัสแห่งตัวตนของเขาดู
่ ดาวระดับเทวะคนอืน สม
เลือนรางมาก มันน่าจะเป็ นเพราะผลของโลกนี ฮงอิกไม่ได ้มีอะไร
้
เกียวข ้องกับเสนโลกนี
นักเลย

และมันอาจจะเป็ นไปได ้ว่ากลุม

่ ดาวของฮงอิกนันไม่สามารถออกมา
จากห ้องโดยสารของเรือโนอาห์ได ้เนืองจากแรงกดดันของกลุม
่ ดาว
ระดับเทวะคนอืนๆ

[อย่าให ้พวกมันได ้เห็นแผ่นหลังของพวกเรา! พวกเราจะไม่ถอย!]

[เรืองราว ‘การเผาเรือ’ เริมเล่าเรืองราวของมัน!]

ิ ก็สงการต่
ชองจุงยองชูดาบของเขาขึน และอีซุนชน ั อ วีรบุรษ
ุ จาก
ตํานานทีไม่เคยโอนอ่อนให ้กับตํานานบทไหนๆ ยังคงโรมรันต่อกรกับ
เทพทีแท ้จริงจากตํานานต่างๆ
แม ้ว่าเนือหนังของพวกเขาจะถูกฉีก และร่างทังร่างของพวกเขาจะยับ
เยิน แต่พวกเขาก็ไม่ยอมคุกเข่าลงและยังคงกวัดแกว่งดาบของพวก
เขาต่อไป

「พืนทีของคาบสมุทรเกาหลีเล็กลงเรือยๆ」

ิ กลายร่
ในทีสุดจอนวูชท ี ื เพือต่อสูก็้ ทรุดตัวลง สว่ นกองเรือผี
างเป็ นเสอ
ิ ก็จมลงไปทีละลํา แม ้แต่ดาบของชองจุงยองทีจะสามารถ
ของอีซุนชน
ั รูไปได ้นับพันก็คอ
ฟาดฟั นศต ่ ยๆ ทือลงไปด ้วย

ผมคาดไว ้อยูแ
่ ล ้ว ผมควรต ้องพยายามแก ้ไขปั ญหาของผมได ้แล ้ว
เรืองราวทีจะถูกขีดเขียนนับจากนีไปคงจะต ้องประกอบไปด ้วย
ข ้อความทีเปื อนไปด ้วยเลือดของดวงดาวเหล่านี

[มหาเรืองราวสุดท ้ายของการถ่ายทอดสดดวงดาวกําลังแตกหน่อ
ใหม่!]

ทันใดนันเอง ค ้อนของธอร์กพ ่ ําคอของชองจุงยอง มัน

็ งุ่ เข ้าใสล
เป็ นการโจมดีทแม
ี ้แต่นักรบทียิงใหญ่ทสุ
ี ดแห่งคาบสมุทรเกาหลีกไ
็ ม่
อาจหลบได ้

[กลุม
่ ดาว ‘ผู ้พิพากษาเปลวเพลิงปี ศาจ’ ปลดปล่อยสถานะทังหมด
ของเธอออกมา!]

และมันก็เป็ นอูรเี อลทีเข ้ามาขวางการโจมตีทกํ

ี าลังพุง่ เข ้ามา

“คิมทกจา! ทูตสวรรค์มาแล ้ว!”

ั ซูยองตะโกนออกมา
ฮน
ทูตสวรรค์จต
ุ ล
ิ งมายังสมรภูมม
ิ ากขึนเรือยๆ พร ้อมกับประกายแสงเจิด
จ ้า และ ณ ใจกลางของพวกเขาก็คอ
ื อูรเี อลทีกําลังกวัดแกว่งเพลิง
แห่งวิบากกรรม

「[…ดูเหมือนว่าข ้าและกาเบรียลจะอยากเข ้าร่วมบริษัทของคิมทกจา

ด ้วยนะ]」

่ นันกับพวกเราก่อนทีพวกเราจะออกเดินทางไปยัง
อูรเี อลกล่าวเชน
สถานการณ์สด
ุ ท ้าย เธออยากจะเข ้าร่วมเนบิวลาของพวกเรา และ
อยากจะกลายเป็ นพลังให ้กับพวกเรา เธอกล่าวไว ้

「กลุม
่ ดาวทีเปลียนแปลงไปจาก ‘ต ้นฉบับ’ มากทีสุดทีคิมทกจา
รู ้จัก」

ผมคิดไม่ออกเลยว่าทําไมอูรเี อลถึงชอบเรืองราวของพวกเรามาก
ขนาดนี

「“เธออยากจะชว่ ยพวกเรามากขนาดนีเลยเหรอ?”」

ทังหมดทีผมสามารถทําได ้ในตอนนีคือการฉวยโอกาสจากความ
ปรารถนาดีของเธออย่างขีขลาด

[‘มหาเทพ’ ตนใหม่ปรากฏขึนในเอเด็น]

สถานะของอูรเี อลเปล่งประกายเจิดจ ้า

่ รู เี อล กลุม
ในตอนนีเธอไม่ใชอ ่ ดาวระดับเรืองเล่าอีกต่อไปแล ้ว

ครืน!
[…มหาเทพตนใหม่?]

กลุม
่ ดาวระดับเทวะมองไปยังอูรเี อลและเริมตืนตระหนก

มหาเทพตนใหม่แห่งเอเด็น ตัวตนทีเข ้ามาแทนทีกลุม

่ ดาวระดับเทวะ
อย่างเมทาทรอน อูรเี อลได ้กลายเป็ นผู ้นํ าแห่งเอเด็นและเลือกทีจะ
ชว่ ยพวกเรา

[ทูตสวรรค์ทงหมด
ั บุก!]

ั ญาณของราฟาเอล เหล่าทูตสวรรค์เข ้าโรมรันกับกลุม

พร ้อมกับสญ ่
ดาวระดับเรืองเล่าจากพาไพรัสและพระเวท

[‘ความดีทเก่
ี าแก่ทสุ ั รูของมัน!]
ี ด’ กําลังค ้นหาศต

่ นีจะสามารถเปลียน
[เจ ้าคิดจริงๆ เหรอว่าเนบิวลาทีถูกทําลายเชน
้ ้?]
ผลลัพธ์ของการต่อสูได

ี
โอดินไม่ลงั เลแม ้แต่น ้อยและชูหอกของเขาขึนเพือชไปทางอู
รเี อล
และหอกเทพทีไม่เคยพลาดเป้ าก็พงุ่ เข ้าใสเ่ ธอ

[ไสหัวไปซะ]

สถานะของเพลิงแห่งวิบากกรรมและกุงนีรเ์ ข ้าปะทะกัน

สายฟ้ าของโอดินฉีกผ่านสรวงสวรรค์ และพระเพลิงของอูรเี อลทีแผด

ิ หน ้ากับมัน
เผาขุมนรกให ้เป็ นเถ ้าถ่านก็เข ้าเผชญ

้
สถานะทังสองปะทะกันอย่างดุเดือด ในการต่อสูระหว่
างกลุม
่ ดาวระดับ
เทวะทังสองทีไม่มใี ครยอมใคร มันน่าแปลกทีเป็ นฝ่ ายโอดินทีถอยไป
 ้
ก่อน แขนซายของเขาที ั
กําลังเรียกหอกกลับมาสนเบาๆ

[น่าสมเพชซะจริง โอดิน ยอมให ้ข ้าชว่ ยซะเถอะ]

กลุม
่ ดาวระดับเทวะนันไวต่ออันตรายยิงกว่าใคร

ี ดในโลกนีทีเกลียดชงั ตัวแปรทีไม่คาด
พวกเขาคือดวงดาวทีเก่าแก่ทสุ
คิด และนันเป็ นเหตุผลว่าทําไมพวกเขาถึงไม่เคยยอมให ้มีอน
ั ตราย
ไหนเบ่งบานขึนมา

กลุม ั
่ ดาวระดับเทวะสบตากันในชวพริ
บตาและสาดการโจมตีเข ้าหาอูรี
เอลโดยพร ้อมเพรียงกัน

ครืน!

แม ้ว่าเธอจะเป็ นมหาเทพแห่งเอเด็นแล ้ว แต่เธอก็ยงั ไม่สามารถรับมือ

่ นีได ้ อย่างไรก็ตาม เธอก็ไม่ถอย แม ้ว่าขนบนปี กของ
กับการโจมตีเชน
ี ดงฉานได ้แปดเปื อนแก ้มสซ
เธอจะหลุดร่วงไป และเรืองราวสแ ี ด
ี ของ
เธอ ดาบของเธอก็ไม่โอนอ่อนลงไปเลย

่ ม
[พวกเจ ้าไม่ใชค ู่ อ
ื ของข ้า]

อูรเี อลทีมักจะเฝ้ ามองเรืองราวของพวกเราจากบนท ้องฟ้ าอยูเ่ สมอ –

สายตาของเธอได ้เบนมายังทิศทางของผม

[เนบิวลา ‘เอเด็น’ กําลังเตรียมพร ้อม ‘มหาเรืองราว’ ของมัน]

“ทกจา!”
จากระยะไกล สหายของผมรวมทังจางฮวี อนกําลังวิงเข ้ามาหาพวกเรา
บางทีเธออาจจะรู ้ความจริงอยูแ
่ ล ้ว รู ้ว่าอูรเี อลคิดทีจะทําอะไร

เปรียง!

เอเด็นเพียงลําพังไม่อาจต่อกรกับมหาเนบิวลาทังหมดนีได ้ ความ
แข็งแกร่งของกลุม
่ ดาวระดับเทวะทีอยูภ
่ ายในเรือโนอาห์ลํานีคงจะ
เทียบได ้กับการถ่ายทอดสดดวงดาวทังหมด ดังนันถ ้าต ้องการจัดการ
้
กับพวกเขาล่ะก็ มันก็ต ้องใชมหาเรื
องราวพร ้อมกับความเป็ นไปได ้อัน
ยิงใหญ่

[การแปลงสภาพเวทีถก ้
ู เปิ ดใชงาน!]

กล่าวง่ายๆ คือ ตํานานอันยิงใหญ่เพียงหนึงตํานานสามารถลากตํานา

่ ารลงทัณฑ์ได ้
นอืนๆ ทังหมดลงมาสูก

[ข ้าคือ ‘ผู ้พิพากษาเปลวเพลิงปี ศาจ’]

้ กําลังลุกเป็ นไฟราวกับ
อูรเี อลทีกําลังกะพริบตาของเธออย่างชาๆ
ปี ศาจจริงๆ

ั ้าย’ ทีจะทําให ้คําขยายของข ้าสมบูรณ์พร ้อม]

[ข ้าต ้องการ ‘ความชวร

ในขณะทีคําพูดของเธอจบลง เปลวเพลิงทีกําลังปะทุออกมาจาก
่ รวงสวรรค์ บางสงเริ
เพลิงแห่งวิบากกรรมของเธอก็แผดเผาขึนไปสูส ิ ม
บิดตัวไปมาจากอีกฟากของนรก

「ความดีทเก่
ี าแก่ทสุ ั รูของมัน」
ี ดได ้เรียกขานศต

ทันใดนันเอง ดวงตาของลีกล ี าวในทันใด

ิ ยังก็กลายเป็ นสข
 ี ง
「และปี ศาจทีขดตัวอยูใ่ นหลุมทีลึกทีสุดของขุมนรกก็ตอบรับเสย
เรียกนัน」

ิ ชวนให ้นึกถึงเมฆพายุสด
บางสงที ี ําสนิทม ้วนตัวอยูเ่ หนือท ้องฟ้ าที
กําลังลุกไหม ้

ิ ไม่ใชแ
บางสงที ่ อสการ์ด ไม่ใชพ
่ ระเวท และไม่ใชพ
่ าไพรัส กําลังสาด
ั มาทางนีในขณะทีแผ่ออร่าอันน่ารังเกียจและร ้ายกาจออกมา
ซด

[กลุม
่ ดาว ‘จ ้าวแห่งหลุมทีลึกทีสุด’ กําลังเปิ ดความโกลาหล]

ปี ศาจเริมเดินออกมาจากท ้องฟ้ าแห่งขุมนรกทีกําลังลุกโชน

[‘ความมืดทีเก่าแก่ทสุ ั รูของมัน!]
ี ด’ กําลังค ้นหาศต

ั ้าย’ กําลังวาดธีมของมัน
[‘กําแพงทีแบ่งแยกความดีและความชวร
ออกมา!]

ในทีสุดนายเหนือแห่งความโกลาหลทีรอคอยเวลาของมันมานานแสน
นานก็ได ้เปิ ดเผยความแข็งแกร่งทีแท ้จริงของมันออกมา

ั ้ายก็เริมเข ้า
และด ้วยเหตุนันเอง สองตัวแทนแห่งความดีและความชวร
ปะทะกับกลุม
่ ดาวระดับเทวะ

ิ ชวี ต
「และยังมีสงมี ิ บรรพกาลทีเฝ้ าสงั เกตมหาศก
ึ ระหว่างความดีและ
ั ้าย」
ความชวร

มังกรคิเมร่าทีกําลังกระพือปี กของมันอยูข ิ ยูซองได ้เริมเปล่ง

่ ้างๆ ชน
แสงออกมาจากสว่ นลึกภายในกายของมันอย่างฉั บพลัน มันคือฉากที
 ่ กัน ในทีสุดมังกรของเธอก็ได ้วิวฒ
เกิดขึนในต ้นฉบับเชน ั นาการเป็ น
‘มังกรบรรพกาล’

ี องเจิดจ ้าก็สอ
ทันใดนันเอง รัศมีสท ่ งพร่าไปทัว มังกรคิเมร่าทีในตอนนี
กําลังเพลิดเพลินไปกับสถานะของ ‘มังกรบรรพกาล’ ทีสมบูรณ์ได ้
่ ้องฟ้ า
คํารามขึนสูท

ี งกูร่ ้องของมังกรทีเรียกขานหมูม
‘มังกรคําราม’ เสย ่ วลญาติของมัน
่ สงั เวยชวี ต
โดยการเซน ิ ของมันเอง

ก๊าซซซซ!!

ี งคํารามของมังกรก็ดงั ก ้อง
และจากอีกฟากของท ้องฟ้ าอันมืดมิด เสย
ออกมา ร่องรอยของสายฟ้ าและอัคคีระเบิดออกไปทัว มังกรทุกตัวทีมี
ชวี ต ี งเรียกของมังกรคิเมร่าและบินมาทีนี
ิ อยูใ่ นโลกนีได ้ตอบรับเสย

[ระดับของการแปลงสภาพเวทีกําลังเพิมขึนอย่างรวดเร็ว!]

แทนทีจะเข ้าไปฉีกทึงกลุม
่ ดาว เหล่ามังกรเริมแยกเขียวและกรงเล็บ
่ น
เข ้าใสก ้
ั เองแทน แม ้แต่หวั ใจมังกรทองทีถูกใชแทนหั
วใจดวงเดิม
ของผมก็ยงั ดีดดินไปมาอย่างรุนแรงด ้วย

มันคือภาพทีพวกเราต่างเคยเห็นในสงครามระหว่างกลุม
่ ดาวและ
ปี ศาจ

ี รและสบ
「มังกรทีมีเจ็ดเศย ิ เขาจะตืนขึนจากใจกลางของขุมนรกที
ร ้อนทีสุด」
「มันคือมังกรท่ามกลางหมูม
่ วลมังกร ผู ้นํ าแห่งมังกรทีถือกําเนิดขึน
ณ ใจกลางแห่งความโกลาหล ความเกลียดชงั ทีเก่าแก่ทสุ
ี ดในโลก
นี」

เทศกาลแห่งมังกร ความโกลาหลแห่งมังกรทีเกิดขึน ณ สว่ นทีร ้อน

ทีสุดในขุมนรกกําลังบังเกิดขึน

กลุม ้ ามันกําลังจะเกิดอะไรขึน
่ ดาวนระดับเทวะตระหนักได ้ในไม่ชาว่
และตะโกนออกมาด ้วยความประหลาดใจ

[อ-ไอ ้พวกบ ้านัน…?!]

[หยุดพวกมัน!]

ทุกๆ คนทีอยูท
่ นี
ี รู ้ดีวา่ หายนะแบบไหนจะบังเกิดขึนถ ้าสงครามระหว่าง
กลุม
่ ดาวและปี ศาจเปิ ดม่านขึนทีนีอีกครัง

[เจ ้า เจ ้าพวกบ ้า พวกเจ ้าชา่ งกล ้า!!]

มหาโดเกบิทเหลื
ี ี สละของบีฮยอง
ออยูไ่ ม่มากนักหลังจากการเสย
ปรากฏตัวขึนภายในเรือโนอาห์ มหาโดเกบิการังทีเขาหักไปแล ้วได ้
ี งดัง
ตะโกนออกมาเสย

[ระงับความเป็ นไปได ้ของมหาเรืองราวนัน!]

้
มหาโดเกบิเปิ ดใชงานอํ านาจของพวกเขา และกลุม
่ ดาวระดับเทวะ
้ ยญของพวกเขาเพือสนับสนุนด ้วย
ภายในเรือโนอาห์กใ็ ชเหรี

[กลุม
่ ดาว ‘เจ ้าแห่งวันที 25 ธันวาคม’ ไม่ปรารถนา ‘สงครามระหว่าง
กลุม
่ ดาวและปี ศาจ’!]
[กลุม
่ ดาว ‘มหามารดาผู ้สร ้างมนุษย์นอกโลก’ ไม่ปรารถนา ‘สงคราม
ระหว่างกลุม
่ ดาวและปี ศาจ’!]

[กลุม
่ ดาว ‘บิดาตาเดียว’ ไม่ปรารถนา ‘สงครามระหว่างกลุม
่ ดาวและ
ปี ศาจ’!]

[กลุม
่ ดาว ‘เจ ้าแห่งอไบดอส’ ไม่ปรารถนา ‘สงครามระหว่างกลุม
่ ดาว
และปี ศาจ’!]

ความเป็ นไปได ้ของการแปลงสภาพเวทีทกํ

ี าลังบังเกิดขึนถูกระงับไว ้
ในขณะทีเหรียญจํานวนมหาศาลถูกอัดฉีดเข ้ามาโดยพร ้อมเพรียงกัน

ความเป็ นไปได ้ของการถ่ายทอดสดดวงดาวหลังไหลไปตามทิศทาง

ทีคนสว่ นใหญ่ต ้องการ และ ณ เวทีแห่งนี มันดูเหมือนว่าจะไม่มใี คร
สามารถต่อต ้านเจตจํานงของเหล่าคนทีครอบครองเหรียญไว ้เป็ น
จํานวนมากทีสุดในโลกได ้

「ยกเว ้นอยูส ิ
่ งหนึ
ง」

ี งฮม
ผมได ้ยินเสย ั เบาๆ ของเครืองยนต์ดงั มาจากด ้านหลัง ตามมาด ้วย
กลินบุหรีทีคุ ้นๆ

ิ ะ”
“มาแล ้วสน

ิ ค ้าจํานวนมาก’ ยืนอยูข
‘ผู ้ผลิตสน ่ ้างๆ ผมและพูดออกมา [นีคือ
ประเภทของเรืองราวทีข ้าชอบทีสุด]

ิ คล ้ายกันนีในอดีต เมือพวกเราพบกันเป็ นครังแรกใน

เขาเคยกล่าวสงที
ิ
สมาคมนักชม
เขาคือกลุม
่ ดาวทีหลงรักเรืองราวทังหมดในโลกนี

เขาทําหน ้าอ่านไม่ออกในขณะทีมองไปยังเรืองราวแห่ง ‘สงคราม

ระหว่างกลุม
่ ดาวและปี ศาจ’ ทีกําลังดีดดินไปมาอย่างรุนแรงตรงหน ้า
ของเขา

เขายังเป็ นกลุม ้ งชวี ต

่ ดาวทีใชเวลาทั ิ ของเขาเพือผลิตไอเท็มระดับ
SSS รุน
่ ผลิตเป็ นจํานวนมาก

[มัน… นานมากแล ้วจริงๆ]

“ขอโทษทีนะ”

ึ สบ
[พูดตามตรงนะ ข ้ารู ้สก ั สนมากเมือข ้าได ้ยิน ■■ ของข ้าเป็ นครัง
ื า ■■ เชน
แรก ข ้าไม่เคยเชอว่ ่ นันจะมาเคาะประตูบ ้านของข ้าเลย]

“แล ้วความคิดของนายในตอนนีต่างออกไปไหม?”

ิ ค ้าจํานวนมากเขียบุหรีของเขาโดยไม่พด
ผู ้ผลิตสน ู อะไรและดับมัน
จากนันเขาก็มองไปยังเรืองราวของสงครามระหว่างกลุม
่ ดาวและ
ปี ศาจภายในตัวผม ประวัตศ ้ งหมดของพวกเรา
ิ าสตร์ของการต่อสูทั
กําลังถูกสร ้างขึนมาอีกครัง ณ ทีแห่งนัน

ิ ค ้าจํานวนมากหัวเราะออกมา [อย่างน ้อยทีสุด ข ้าก็คด

ผู ้ผลิตสน ิ ว่าข ้า
เข ้าใจอยูข
่ ้อหนึง – ทําไมเรืองราวของข ้าถึงหว่านล ้อมให ้ข ้าเก็บ
สะสมเหรียญไว ้เป็ นจํานวนมากขนาดนัน]

เหรียญเริมไหลออกมาจากปลายนิวของเขา มันมีมากมายจนผมไม่
กล ้าแม ้แต่จะพยายามนับพวกมัน
[ดูเหมือนว่ามันจะชว่ ยทําให ้ ‘เรืองราวหนึงเดียว’ เสร็จสมบูรณ์]

เหรียญ พร ้อมกับชวี ต
ิ ของเขาเองถูกดูดขึนไปบนท ้องฟ้ า และเหรียญ
ของเขาก็ปะทะเข ้ากับเจตจํานงของกลุม
่ ดาวจํานวนมากมาย กลุม
่ ดาว
ิ ค ้าจํานวนมากก็
ระดับเทวะคํารามออกมาด ้วยความโกรธ และผู ้ผลิตสน
เปิ ดปากของเขาขึนอย่างใจเย็น

กลุม
่ ดาวทีครอบครองอํานาจทียิงใหญ่ทสุ
ี ดในโลกนีตอบกลับพวกเขา

[โอ ้ กลุม
่ ดาวทีรัก ข ้าขอโทษจริงๆ แต่ข ้าต ้องการเห็นเวทีน]ี

และเมือเหรียญทังหมดของเขาถูกอัดฉีดเข ้าไปยังความเป็ นไปได ้ใน

อากาศ พายุอน
ั ทรงพลังของมันก็เริมโอบล ้อมไปทัวทังเรือโนอาห์ ใน
ิ ค ้าจํานวนมากก็ดแ
ขณะเดียวกัน ร่างของผู ้ผลิตสน ู ก่ลงอย่างฉั บพลัน
ด ้วยความเร็วทีมองเห็นได ้ด ้วยตาเปล่า

[■■ ของกลุม ิ ค ้าจํานวนมาก’ คือ ‘การหมดสน’]

่ ดาว ‘ผู ้ผลิตสน ิ

[ความเป็ นไปได ้ทีไม่เพียงพอถูกชดเชย!]

[มหาเรืองราว ‘ฤดูกาลแห่งแสงสว่างและความมืด’ ถูกสร ้างขึนใหม่

บนเวทีแห่งนีโดยสมบูรณ์!]

เปรียง!

ี งกูร่ ้องอันน่าสะพรึงกลัวระเบิดออกมาจากท ้องฟ้ า พร ้อมกับการ

เสย
ั ซูยองและแอนนา
ระเบิดนัน เหล่ามังกรก็ตกลงมาบนพืน ผมรีบดึงฮน
เข ้ามาใกล ้ๆ และพร ้อมกับยูจงฮยอค พวกเราได ้อพยพไปยังทีๆ สหาย
ของพวกเราอยู่
ในทีสุดบทกลอนสุดท ้ายของสถานการณ์ทงหมด
ั – การล่มสลายของ
กลุม
่ ดาวทังหมด – ก็ขยับเข ้ามาหาพวกเรา

[อย่าไปสนใจกับอีแค่สงครามระหว่างกลุม
่ ดาวและปี ศาจขีประติวนัน!
ิ เรียกว่ามหาภัยพิบต
พวกเราเอาชนะในสงที ั ม
ิ าได ้หนแล ้วหนเล่าแล ้ว!]

มหาเรืองราวของกลุม
่ ดาวระดับเทวะเริมตืนขึนมาในเวลาเดียวกัน
ทุกๆ มหาเรืองราวทีพบได ้ในโลกนีกูร่ ้องออกมา ราวกับว่าพวกมันไม่
ยินยอมพร ้อมใจทีจะถูกกครอบงําโดยระดับของสงครามระหว่างกลุม
่
ดาวและปี ศาจ

อย่างไรก็ตาม มันก็สายเกินไปแล ้ว

「มังกรตัวนีจะมองไปยังสรวงสวรรค์ครังหนึง และมองไปยังผืนปฐพี
อีกครัง และจะสะบัดหางของมัน ดวงดาวจะร่วงหล่นลงมาจากการ
สะบัดหางเพียงแค่ครังเดียวนัน และทิศทางของโลกก็จะสูญหาย
ไป」

ดวงตาคูห
่ นึงเริมเปล่งประกายขึนจากภายในความมืด

ั ซูยองตัวสนอย่
ฮน ั างไม่อาจควบคุมได ้ในชว่ งเวลาทีเธอได ้ยินเสย
ี ง
คํารามของมังกร

“คิมทกจา!! หรือว่า…!”

่
“ใช”

ิ นขึนมาอีกครัง-!!”
“นายบ ้าไปแล ้วเหรอ?! ถ ้านายปลุกสงนั

“พวกเราไม่ได ้วางแผนทีจะปลุกหมอนัน”
ผมมองไปยังยูซานอาทีนังอยูบ
่ นแท่นดอกบัวในขณะทีเธอกําลังตัง
สมาธิอยูก ั บางสงิ หยดเหงือรินไหลลงมาจากหน ้าผากของเธอ
่ บ

ิ สงั สารวัฏ’ กําลังคําจุนผนึกบนมังกรแห่งวันสนโลก]

[‘กําแพงทีตัดสน ิ

ื ทอดแห่งศากยมุนย
ตราบใดทีผู ้สบ ี งั มีชวี ต ิ
ิ อยู่ มังกรแห่งวันสนโลกที
ถูกผนึกเอาไว ้ก็จะไม่มท ิ มาทีนี
ี างถูกอัญเชญ

ั ซูยองทีกําลังตืนตระหนกถามผมอีกครัง “ง-งัน อะไร…?”

ฮน

“เธอยังไม่เข ้าใจอีกเหรอ?”

ี น ้ามึนงง
เธอเงยหน ้าขึนมองมังกรทีกําลังตกลงมาจากฟากฟ้ าด ้วยสห

‘เทศกาลมังกร’ คือพิธต
ี ด ิ หามังกรทีแข็งแกร่งทีสุด และมังกรเพียง
ั สน
หนึงเดียวทีสามารถรอดชวี ต
ิ ไปได ้จนจบจะกลายเป็ น ‘มังกรตัว
สุดท ้ายแห่งการเปิ ดเผย’

้
มันเริมต ้นขึนตังแต่เมือไหร่? แขนซายของฮนั ซูยองสนสะท
ั ้านราวกับ
กําลังคลัง

[‘มังกรตัวสุดท ้ายแห่งการเปิ ดเผย’ ตัวใหม่ถก

ู เลือก!]

ฮูม!!!

ในทีสุด มังกรยักษ์ ตวั หนึงก็เผยตัวออกมาผ่านเพดานของเรือโนอาห์

ทีถูกทําลาย มันมีขนาดใหญ่มากจนมันสามารถฉีกดวงดาวขนาดยักษ์
ิ ได ้อย่างง่ายดาย
ออกเป็ นชนๆ
[กลุม
่ ดาว ‘มังกรอเวจีเปลวเพลิงทมิฬ’ กําลังจุตล
ิ งมายัง ‘เรือโนอาห์
สุดท ้าย’!]

ิ
“เขาคือมังกรแห่งวันสนโลกแล ้ว”
 ตอนที 502
 

มังกรตัวสุดท ้ายแห่งการเปิ ดเผย

มหาภัยพิบต
ั ท
ิ ตั ิ ตอนจบของสงครามระหว่างกลุม
ี ดสน ่ ดาวและปี ศาจ
รวมทังยังเป็ นหายนะทีน่าสะพรึงกลัวทีสุดของการถ่ายทอดสด
ดวงดาว

[ระดับของการแปลงสภาพเวทีเพิมขึนเกินกว่าขีดจํากัด!]

สายฟ้ าทีกําลังฉีกผ่านเมฆพายุอย่างทรงพลังดูใหญ่ยงกว่
ิ าเดิม ขา
กรรไกรของทังโอดินแห่งแอสการ์ดและโอซริ ส
ิ แห่งพาไพรัสต่างก็
เปิ ดอ ้าออกด ้วยความตกตะลึง

“มังกรเพลิงทมิฬ!!”

ิ
สายตาของมังกรแห่งวันสนโลกจดจ ั ซูยองใน
้องมายังใบหน ้าของฮน
ชว่ งเวลาสนๆ
ั

่ ลุม
「มันเป็ นไปได ้ทีอูรเี อลจะไม่ใชก ่ ดาวคนเดียวทีแตกต่างไปจาก
ต ้นฉบับ」

ย ้อนกลับไปในนิยายต ้นฉบับ หมอนีคือกลุม

่ ดาวทีสนับสนุนคิมนัมอุน
ั ้ายซงเป็
เขาคือผู ้นํ าแห่งมังกรผู ้ชวร ึ นตัวแทนของฝ่ ายชวร
ั ้าย และยัง
เป็ นผู ้ปกครองแห่งเนบิวลาเมฆาทมิฬ
เขาเงยหน ้าขึนมองท ้องฟ้ าและคํารามออกมา

ั
ทัวทังการถ่ายทอดสดดวงดาวสนสะท ี งร ้องทีประกาศการ
้านจากเสย
มาถึงปั จฉิมบทแห่งโลกใบนี

「[■■ ของกลุม ิ ไม่

่ ดาว ‘มังกรอเวจีเปลวเพลิงทมิฬ’ คือ ‘บางสงที
อาจหาพบ’]」

ิ เป็ น ■■ ของเขาในนิยายต ้นฉบับ คําอธิบายของเขา

ผมได ้อ่านสงที
ั
ปรากฏขึนเมือเขากลายเป็ นสหายของยูจงฮยอคชวขณะหนึ
งใน
ระหว่างรอบที 1863

ึ เศร ้าทีเลวร ้ายทีสุดในการ

「มังกรปี ศาจทีต ้องเจอกับภาวะซม
ถ่ายทอดสดดวงดาวแห่งนี」

ื าอายุของเขาคือ
เหตุผลว่าทําไมมังกรอเวจีเปลวเพลิงทมิฬถึงเชอว่
15 ปี นันก็เป็ นเพียงเพราะว่าเขาคงไม่สามารถมีชวี ต
ิ อยูต
่ อ
่ ไปได ้ถ ้าเขา
ไม่ทําแบบนัน

ชว่ งชวี ต
ิ ทียืดยาวออกไปนับพัน ไม่ส ิ นับหมืนปี ได ้ทําให ้มังกรผู ้เดียว
ิ ชวี ต
ดายกลายเป็ นสงมี ่ นี
ิ เชน

ื
เพือทีจะหยุดตัวเองจากการเสอมโทรม เขาเลือกทีจะไม่สนใจอายุ
เขาเลือกทีจะไม่สนใจอะไร เขาเลือกทีจะตอแยอวตารหรือเล่นอะไร
แผลงๆ และในการเล่นสนุกครังสุดท ้ายของเขา เขากระทังเลือกทรยศ
ั ้ายด ้วย เขายืนอยูข
ฝ่ ายชวร ่ ้างยูจงฮยอคพร ้อมกับเยาะเย ้ยการ
ถ่ายทอดสดดวงดาวไปจนถึงลมหายใจสุดท ้าย

[กลุม
่ ดาว ‘มังกรอเวจีเปลวเพลิงทมิฬ’ ค ้นหา ■■ ของเขา!]
 ้
แล ้วเสนโลกนี
ล่ะ?

สุดท ้ายแล ้วเขาจะสามารถค ้นหา ■■ ภายในจักรวาลอันว่างเปล่านีได ้

ไหม?

[■■ ของกลุม
่ ดาว ‘มังกรอเวจีเปลวเพลิงทมิฬ’ คือ ‘ความบริสท
ุ ธิ’!]

มังกรอเวจีเปลวเพลิงทมิฬมองมาทีผมและยิมออกมา

ิ
ดวงตาราวกับเด็กของเขากําลังย ้อมโลกให ้อยูใ่ นรัตติกาลแห่งวันสน
โลกราวกับว่าเขาพึงพอใจกับบทบาททีเขาพบ

ิ
[ความเป็ นไปได ้ทีสมบูรณ์พร ้อมได ้สร ้าง ‘มังกรแห่งวันสนโลก’ ขึนมา
อีกครังในสถานการณ์สด
ุ ท ้าย!]

[มหาเรืองราว ‘ฤดูกาลแห่งแสงสว่างและความมืด’ ผสานรวมกับ

สถานการณ์อย่างสมบูรณ์แบบ!]

กลุม ี งให ้กับการปรากฏตัวของ

่ ดาวระดับเทวะเริมคํารามออกมาสุดเสย
ิ
มังกรแห่งวันสนโลก

[เป็ นไปไม่ได ้…!!]

่ ดาวทุกคนทียังมีชวี ต
กลุม ิ อยูต ิ
่ า่ งก็รู ้ดีถงึ เรืองราวของมังกรแห่งวันสน
โลก มหาภัยพิบต
ั ท
ิ สามารถทํ
ี าลายการถ่ายทอดสดดวงดาวสว่ นหนึง
ลงได ้โดยไม่ต ้องทําอะไรมากมายนอกจากการสะบัดหางครังแรกของ
มัน

[หยุดมัน! ฆ่ามันก่อนทีมันจะสะบัดหาง!!]
กลุม ั พากันสูญเสย
่ ดาวระดับเทวะทีกําลังตืนตระหนกอย่างเห็นได ้ชด ี
ั
ความเยือกเย็นไปและสงการออกมา

ั ซูยอง ยูจงฮยอค และผมต่างก็เงยหน ้าขึนมองปรากฏการณ์นัน

ฮน

「ไม่มใี ครในกลุม
่ ดาวระดับเทวะเหล่านีทีเคยมีประสบการณ์กบ
ั มังกร
ิ
แห่งวันสนโลกมาก่
อน เพราะเพือนของพวกมันทีเคยต่อกรกับมังกร
ิ
แห่งวันสนโลกได ้ตายตกไปหมดแล ้ว」

่ นตัวอยูภ
ถึงอย่างไรก็ตาม ไอ ้บ ้าพวกนีก็ซอ ่ ายในเรือโนอาห์ สถานทีที
ปลอดภัยทีสุดในโลกมาตลอด และได ้แต่เฝ้ ามองชว่ งเวลาทีมังกร
ิ
แห่งวันสนโลกออกมาอาละวาดราวกั
บว่ามันเป็ นความบันเทิงในรูป
ึ
แบบหนึง กล่าวอีกนัยหนึง พวกมันต่างก็ไม่เคยรู ้ซงเลยว่
าความหวาด
่ ไร และไม่เคยได ้เสยงช
กลัวนีมันเป็ นเชน ี วี ต
ิ ของพวกมันเองเลย

่ ้างๆ ผมถามออกมา “นาย… นายเตรียมการเพือชว่ ง

ยูจงฮยอคทีอยูข
เวลานีมาตลอดเลยเหรอ?”

้ “ใชแ
ผมพยักหน ้าอย่างชาๆ ่ ล ้ว”

จากชว่ งเวลาทีสถานการณ์แรกเริมขึน ผมก็ได ้คํานวณบางสงบาง

ิ
อย่าง

「มันต ้องมีเรืองราวมากแค่ไหนทีผมต ้องรวบรวมเพือทีจะล ้างผลาญ

กลุม
่ ดาวในสถานการณ์สด
ุ ท ้าย?」

ผมไม่อาจคิดหาคําตอบได ้ ชว่ งชวี ต ั แต่ของ

ิ ของมนุษย์นันแสนสน
ดวงดาวกลับเป็ นนิรันดร์ เนืองจากจุดเริมต ้นของพวกเราต่างกัน การ
ต่อสูจึ้ งไม่ยต
ุ ธิ รรมเอาซะเลย และทีสําคัญทีสุด ผมยังไม่ใชผ
่ ู ้เสอม
ื
ถอยอย่างยูจงฮยอค ผมไม่อาจมีชวี ต
ิ ได ้ถึง 1863 รอบและต่อสูกั้ บ
พวกเขาหลังจากนัน

“มันผิดทีจะคิดไปรวบรวมเรืองราวเพือต่อสูกั้ บพวกเขา ไม่วา่ มันจะ

ิ ชวี ต
เป็ นเรืองราวระดับตํานานหรือเทวะ นายก็ไม่อาจก ้าวข ้ามสงมี ิ
เหล่านันในแง่ของความบริสท
ุ ธิของสถานะไม่วา่ นายจะมีเรืองราวอยู่
มากมายแค่ไหน”

“งันนีก็คอ ิ นายคิดได ้”
ื สงที

ิ และคเยเบ็คทีกําลังต่อสูร่้ วมกัน
ผมพยักหน ้าและมองไปยังคิมยูชน
ิ เด็นซูอยูด
โดยมีชน ่ ้านหลังของพวกเขา

ึ นีภายในการแปลงสภาพเวที」
「คิมทกจาพบคําตอบของศก

การแปลงสภาพเวที แม ้ว่ามันจะเป็ นมายา แต่พลังนีก็จะเข ้าใกล ้ความ

เป็ นจริงตามความเป็ นไปได ้ทีถูกเพิมเข ้าไป

ั ยภาพของพลังนีเมือตอนทีเอาชนะสุรย
ผมได ้ยืนยันศก ึ การคัด
ิ ะในศก
เลือกราชาปี ศาจ และโครงร่างแรกของแผนการก็กอ
่ ตัวขึนในหัวของ
ผมเมือตอนทีพวกเราเอาชนะโอลิมปั สในกิแกนโทมาเคีย

และผมก็ยงมั
ิ นใจมากขึนหลังจากทีพวกเราได ้เข ้าร่วมสงครามระหว่าง
่ ดาวและปี ศาจ จากนันก็เมือเอาชนะได ้ในบันทึกการเดินทางสู่
กลุม
ตะวันตก

「ยิงพวกเขาประสบความสําเร็จในสถานการณ์ทเป็
ี นไปไม่ได ้มาก
เท่าไร พลังทีถูกสร ้างขึนมาอีกครังในมหาเรืองราวทีพวกเขาครอบ
ครองก็จะยิงทรงพลังขึน」
อากาศทีพวกเขาหายใจ อารมณ์ทพวกเขารู
ี ึ เมือวันนัน – ความกลัว
้สก
ึ ในขณะทีเผชญ
ทีมนุษย์รู ้สก ิ หน ้ากับวันสนโลก
ิ สายตาของพวกเขาที
จดจ ้องไปยังดวงดาวอันพร่างพราว

「และตอนนีมันก็เป็ นตาของกลุม ึ ถึงความหวาดกลัวที

่ ดาวทีต ้องรู ้สก
ึ เมือวันนัน」
ผู ้คนต ้องรู ้สก

[มหาเรืองราว ‘ฤดูกาลแห่งแสงสว่างและความมืด’ เล่าเรืองราวของ

มันต่อไป!]

ิ
การสะบัดหางครังแรกของมังกรแห่งวันสนโลกเริ
มขึน

ครืน!!

ิ
การสะบัดหางของมังกรแห่งวันสนโลกได ้แบ่งการโจมตีออกไปสาม
ครัง ครังแรกคือ ‘คลืนสายฟ้ า’ ครังทีสองคือ ‘คลืนความร ้อน’ ในขณะ
ทีการสะบัดหางทีแท ้จริงและการโจมตีครังทีสามคือ ‘คลืนแห่งความ
โกลาหล’

[ย๊ากกก-! ข ้ารับมือเอง!]

ธอร์ทเคยรั
ี บมือกับคลืนสายฟ้ ากับผมเมือในอดีตได ้ก ้าวออกไปข ้าง
ึ มันใจมากในคราวนีเนืองจากเขาเคยรัยมือกับมันมา
หน ้า เขาคงจะรู ้สก
แล ้วในอดีต

ี ดาย นันคือความเข ้าใจผิดอย่างมหันต์ของเขา

น่าเสย

[ธอร์-!!]

ร่างอันไหม ้เกรียมของธอร์กระแทกลงมาบนพืน
เหตุผลว่าทําไมเขาถึงสามารถรับมือกับคลืนสายฟ้ าได ้ในตอนนันก็
ั ผม และอาจารย์ของผมต่างก็ชว่ ยสนับสนุนเขา
เป็ นเพราะไดโอไนซส
อย่างไรก็ตาม คราวนีมันก็ไม่มใี ครคอยชว่ ยเขาเลย

[ว๊ากกก-!!]

ในขณะทีกลุม
่ ดาวทีกําลังหวาดกลัวเริมวิงหนี กลุม
่ ดาวระดับเทวะ
ทังหมดก็พากันปลดปล่อยสถานะออกมา พร ้อมกับพายุอน
ั ทรงพลัง
ดวงดาวทังหมดบนฟากฟ้ าต่างก็กะพริบอย่างไม่มนคง
ั

และจากนัน คลืนสายฟ้ าก็เข ้าปกคลุมบริเวณโดยรอบทังหมดราวกับ

ละอองหมอกขนาดเล็ก

ั เจนขึน มันก็สามารถเห็นได ้อย่างชด

เมือภาพชด ั เจนว่าคลืนสายฟ้ า
ิ
ของมังกรแห่งวันสนโลกได ้อ่อนกําลังลงไปมาก

[…แค่นเองเหรอ?]
ี

เปรียง…!

คนทีรับมือกับคลืนสายฟ้ าคือผู ้นํ าแห่งแอสการ์ด โอดิน หนวดเคราอัน

ึ
สง่างามของเขาซงเคยเป็ นความภาคภูมใิ จและความสุขของเขาไหม ้
ื ้าของเขาต่างก็หลอมละลายไปด ้วย ทําให ้ร่างของเขาใน
เกรียม เสอผ
ี ง
ตอนนีเปลือยเปล่า เขาเปิ ดเผยร่างอันยับเยินและหัวเราะออกมาเสย
ดัง

[กระจอก…!]

ครืน…
ทันใดนันเอง กลุม
่ ดาวแห่งแอสการ์ดทีอยูข
่ ้างๆ เขาก็เริมสูญสลายไป
ราวกับเศษฝุ่ น ชวี ต
ิ ของพวกเขาดับสูญไปในขณะทีต ้องจัดการกับ
ความเป็ นไปได ้เพือใชรั้ บมือกับคลืนกระแทก

ดวงตาของโอดินเบิกกว ้างขึนด ้วยความตกใจ ฝุ่ นผงสเี ทาฟุ้ งกระจาย

ไปในอากาศอย่างไร ้ทางเลือก ด ้วยการโจมตีเพียงแค่ครังเดียวนัน แอ
สการ์ดกว่าครึงได ้ถูกกวาดล ้างไป

ครืน!!

สถานการณ์ทคล
ี ้ายกันนีก็เกิดขึนกับพระเวทและพาไพรัสด ้วย

[…หนีหว่า!!]

โอซริ ส
ิ เริมเข ้าใจความรุนแรงของสถานการณ์นและมองไปข
ี ้างหลังใน
ื นออกมา นันคือทีๆ เขาพบว่าหนีหว่ากําลังนํ ากอง
ขณะทีตะโกนชอนั
กําลังของจักรพรรดิถอนตัวออกไปจากห ้องโดยสารนี เธอยอมรับแล ้ว
้
ว่าสถานการณ์การต่อสูคงไม่
เป็ นใจและเตรียมทีจะถอยไปตังแต่เนินๆ

“กงพิลดู”

หลังจากทีผมตะโกนออกมา ปราสาทเคลือนทีของกงพิลดู ปราการ

ติดอาวุธก็เข ้าไปขวางทางถอยทัพของจักรพรรดิเอาไว ้ และป้ อมปื น
ของมันก็เริมสาดกระสุนออกมา

“จะไปไหนกัน”

ิ
ในเวลาเดียวกัน คลืนกระแทกครังทีสองของมังกรแห่งวันสนโลกก็
ระเบิดออกมา
เพลิงแห่งคลืนความร ้อนทีเดือดพล่านขึนมาจากสว่ นทีลึกทีสุดใน
ขุมนรกเริมหลอมละลายกลุม
่ ดาวในอากาศ

[สํานักงาน!! พวกเจ ้าจะนังดูอยูเ่ ฉยๆไปอีกนานแค่ไหน?!]

ี งตะโกนของโอดินทําให ้มหาโดเกบิการังยกมือของมันขึนในขณะ
เสย
ทีเรืองราวไหลออกมาไม่หยุดจากปากของมัน

้
[…ได ้ ถ ้าเจ ้าต ้องการใชการแปลงสภาพเวที
ละ่ ก็…]

ึ ได ้ถึงลางไม่ด ี
ทันใดนันเอง ผมก็รู ้สก

เปรียง…!

อํานาจของการแปลงสภาพเวทีกําลังถูกแสดงออกมาอย่างเต็มที
ประกายแสงอันทรงพลังสง่ ผลให ้ผมต ้องรีบเหลียวหลังกลับไป ทันใด
นันเองผมก็พบว่ามันมีเลือดกําลังไหลออกมาจากริมฝี ปากของยูซาน
อา

“ซานอา”

แท่นดอกบัวทีหมุนอยูข
่ ้างๆ เธอปรากฏรอยแตกขึนมาในทันใด

ี งเจือนๆ “ฉั นหยุดตัวหนึง

เธอกระอักเลือดออกมาและพูดด ้วยนํ าเสย
ไว ้… จากการออกมา แต่… อีกตัวหนึง…”

ิ ชวี ต
มันมีสงมี ิ ทียิงใหญ่สองตนทีถูกผนึกไว ้ในเกาะแห่งการกลับชาติ
ิ
มาเกิดโดยศากยมุนี ตนแรกคือมังกรแห่งวันสนโลก ในขณะทีอีกตน
คือ…
 ิ สงั สารวัฏ’ บิดตัวไปมาอย่างรุนแรง!]
[‘กําแพงทีตัดสน

ิ สงั สารวัฏ’ เปิ ดเผยธีมของมัน!]

[‘กําแพงทีตัดสน

[ตัวตนจากอีกโลกกําลังทะลวงผ่านผนึกของ ‘กําแพง’ และเริม

ปรากฏตัวขึนในโลกนี!]

เปรียง!

หมอกดํากําลังบิดเบือนสวรรค์ในขณะทีมันมุง่ หน ้ามาทางนี

ดวงตาจํานวนนับไม่ถ ้วนสามารถมองเห็นได ้เหนือหมอกดํานัน มันคือ

ผู ้ชาํ ระล ้างแห่งการถ่ายทอดสดดวงดาว

[■■■■■■■■! โอ ้ ระยะห่างสุดพรรณนา!]

ิ โดเกบิพยายามจะทํา พวกเขาพยายามทีจะใช ้
ผมตระหนักได ้ถึงสงที
วิธก ้
ี ารเดียวกันกับทีผมใชในสงครามระหว่
างกลุม
่ ดาวและปี ศาจเพือ
ิ
หยุดมังกรแห่งวันสนโลก

「และด ้วยเหตุนันเอง สองภัยพิบต

ั ท
ิ เป็
ี นตัวแทนของสถานการณ์ท ี
เลวร ้ายทีสุดของการถ่ายทอดสดดวงดาวก็เข ้าปะทะกัน」

[ฮา่ ฮา่ ฮา่ ฮา่ ฮา่ ! เจ ้าไม่มวี น

ั ไปถึงบทกลอนสุดท ้ายได ้! ไม่มวี น
ั -!]

พร ้อมกับคําพูดสุดท ้ายนัน หัวของมหาโดเกบิทก

ุ คนก็ระเบิดออก

ระยะห่างสุดพรรณนาดูดเรืองราวของพวกเขาเข ้าไปและดินไปมา
อย่างรุนแรง และจากนัน เทพเจ ้าภายนอกตนนีทีได ้รับเรืองราวของ
 ิ
เหล่ามหาโดเกบิไปและมังกรเพลิงทมิฬทีได ้รับพลังแห่งวันสนโลก
เข ้าไปก็มองจ ้องไปทีกันและกัน

[คลืนกระแทกครังทีสามเริมต ้นขึน!]

ิ
หางของมังกรแห่งวันสนโลกเคลื
อนไหว

ี งดัง
หนีหว่ากระวนกระวายขึนมาและตะโกนออกมาเสย

[พวกเจ ้าทําอะไรกันอยู?่ ! ฝูซ!ี เฉินหนง! พวกสามราชน

ั ย์และห ้า
จักรพรรดิอน
ั น่าสมเพช พวกเจ ้าคิดทีจะเพลิดเพลินไปกับห ้วงนิทราอีก
นานแค่ไหน?!]

ครืน!!

ี งทีแท ้จริงของหนีหว่าได ้ปลุกกลุม

เสย ่ ดาวบรรพกาลแห่งจักรพรรดิขน
ึ
มา พรแห่งกลุม
่ ดาวระดับเทวะทีไม่ได ้ปรากฏขึนจนกระทังตนนีกําลัง
อาบย ้อมร่างอวตารของหนีหว่าไว ้ทังหมด

สถานะทียกระดับขึนของเธอบังคับให ้ปราการติดอาวุธของกงพิลดู
ต ้องถอยไป

พวกเราต ้องหยุดเธอ

พวกเราไม่อาจปล่อยให ้พวกเธอหลบหนีกลับไปยังโลกของตัวเองได ้

่ ะวันออก’ เริมเล่าเรืองราวของ
[มหาเรืองราว ‘บันทึกการเดินทางสูต
มัน!]
มหาเรืองราวแห่งเนบิวลาจักรพรรดิเริมเล่าเรืองราวของมัน หนีหว่า
กลายร่างเป็ นมังกรยักษ์ และเปลวเพลิงของเธอก็เริมถูกสะสมไว ้
ภายในท ้อง

แต่กอ ่ ดาวแห่งจักรพรรดิจะรวบรวมจิตวิญญาณแห่งการต่อสู ้
่ นทีกลุม
และพุง่ เข ้ามาหาพวกเรา…

ครืน! ครืน!

ี งดัง
สายฟ้ าก็ผา่ ลงมาจากท ้องฟ้ า และหนีหว่าก็กรีดร ้องออกมาเสย

[มหาเรืองราว ‘ผู ้กอบกู ้อิสรภาพแห่งผู ้ทีถูกหลงลืม’ เริมเล่าเรืองราว

ของมัน!]

ภาพของแม่นําถงเทียนแผ่ออกมาในทันใด และตัวตนหนึงก็เข ้ามาปก

ป้ องผม

ปั ง ปั ง ปั ง ปั ง ปั ง…

เขาคือตัวตนเพียงตัวตนเดียวทีสามารถยืนหยัดต่อกรกับกลุม
่ ดาว
ระดับเทวะอันมากมายมหาศาลของจักรพรรดิได ้

[กลุม
่ ดาว ‘ผู ้กอบกู ้อิสรภาพทีเก่าแก่ทสุ
ี ด’ จุตล
ิ งมายัง ‘เรือโนอาห์
สุดท ้าย’!]

นอกจากนีเขายังเป็ นดวงดาวทีกลายมาเป็ นพีน ้องของผม

[‘ราชาวานรสุดหล่อ’ กําลังมองมาทีคุณ]

[‘คนทําความสะอาดคอกอาชาสวรรค์’ กําลังมองมาทีคุณ]
[‘พุทธะชนะมาร’ กําลังมองมาทีคุณ]

ซุนหงอคงทังหมดได ้กล่าวกับผม

[‘มหาปราชญ์เทียมสวรรค์’ หันหลังให ้กับคุณ]

[ลุย น ้องเล็ก]

ิ
พวกเราเห็นหางของมังกรแห่งวันสนโลกกํ าลังเข ้าปะทะกับระยะห่าง
สุดพรรณนาจากระยะไกล พวกเราต่างก็รู ้ดีวา่ ผลลัพธ์จากการปะทะนัน
่ ไร
จะเป็ นเชน

「เขาฝั นถึงการล่มสลายของดวงดาวทังหมด แต่เขาปรารถนา

่ นันจริงๆ เหรอ?」
ผลลัพธ์เชน

ผมไม่เคยลืมชว่ งเวลาสุดท ้ายในการเสอมถอยรอบที

ื 1863

่ ลุม
มหาปราชญ์ได ้หันออกไปและพุง่ เข ้าใสก ่ ดาวแห่งจักรพรรดิ

ั ซูยองก็จับผมไว ้
ก่อนทีผมจะทันได ้เอือมมือออกไป ยูจงฮยอคและฮน
และวิงออกไป

กงพิลดูยงั คงตะโกนอะไรบางอย่างออกมา ในขณะทีลีซอลได ้ดึงเอา

ยารักษาทีเธอมีอยูท
่ งหมดออกมา
ั ผมไม่อาจบอกได ้ว่าโลหะหลอม
ุ ซงึ ได ้ปกคลุมพวกเราก่อน หรือว่าแสงสข
ของลีฮน ี าวบริสท
ุ ธินันได ้
ึ ราวกับว่าร่างทังร่างของผมกําลัง
ปกคลุมโลกไปก่อน มันรู ้สก
หลอมละลายจากความร ้อนสูง มันคงจะมีแค่ความตายอันหนาวเหน็ บ
ั ผัสกับความเย็นขึนมาได ้
เท่านันทีจะทําให ้ผมสม

เมือผมได ้สติกลับมา พวกเราก็มาอยูน

่ อกห ้องโดยสารแล ้ว
 ่ งว่างของกําแพงทีพังทลายลงไม่หยุด
เรืองราวรัวไหลออกมาจากชอ
ี งร ้องแห่งความเจ็บปวดของจุดจบแห่งดวงดาว
มันคือเสย

ประตูทเก็
ี บพร๊อพยังไม่ได ้ปิ ด เถ ้าถ่านลอบผ่านประตูทเปิ
ี ดไว ้ครึงหนึง

[‘กําแพงทีส’ี สนสะเทื
ั อนอย่างรุนแรง]

บางทีทก
ุ ๆ คนทีอยูภ
่ ายในห ้องโดยสารนัน…

ปึ ง…

มันมีตวั ตนอันเลือนรางอยูด ี งของฮน

่ ้านหลังของมัน และเสย ั ซูยองก็
ดังขึนในหูของผมแทบจะในเวลาเดียวกัน

“…คิมทกจา?”

ผมคลานไปทางประตู หัวใจของผมไม่หยุดเต ้นกระหนํ า ผมไปถึงขอบ

ื
ประตูอย่างเชองช ้
าและเห็ นใครบางคนยืนอยูต
่ รงนัน

ี าวทีฉีกขาดตกลงมาซอนกั
「ขนสข ้ ้
นทีละเสน」

ริมฝี ปากของผมขยับขึนลง ผมอยากจะพูดอะไรบางอย่าง

แต่กอ ้ อน
่ นทีผมจะพูดอะไรออกมาได ้ อูรเี อลก็โน ้มตัวลงมาอย่างชาๆก่

[…ทกจา…]

ี งทีแท ้จริงของเธอไม่ชด
ผมได ้ยินเสย ั เจนเลย ผมพยายามทีจะลุกขึน
ี าวของเธอก็แตะเข ้า
ในขณะทีอูรเี อลเอือมมือออกมาหาผม และมือสข
ทีใบหน ้าของผมราวกับว่าเธอกําลังลูบแก ้มและคิวของผม
ผมเห็นกลุม ั รูมากมายทียืนอยูท
่ ดาวฝ่ ายศต ่ างด ้านหลังผ่านปี กทีหัก
ของอูรเี อล บางดวงดาวก็สามารถรอดมาได ้แม ้ว่าจะต ้องเจอกับภัย
พิบต
ั อ
ิ น ่ นัน
ั น่าสะพรึงกลัวเชน

[การแปลงสภาพเวทีมาถึงบทสรุปแล ้ว]

ั ผัสได ้ถึงสถานะของระยะห่างสุดพรรณนาอีก จากนันผม

ผมไม่อาจสม
ก็เห็นร่างขนาดใหญ่ยก
ั ษ์ ของมังกรอเวจีเปลวเพลิงทมิฬกําลังนอนนิง
ไม่ไหวติงอยูบ
่ นพืน – และกลุม
่ ดาวจากมหาเนบิวลาทียืนอยูบ
่ นตัว
ของเขา รวมทังปี ศาจทีกําลังฉีกทึงปี กของทูตสวรรค์

ั รูมากมายกําลังขยับเข ้ามาหาอูรเี อล
ศต

“อูรเี อล…!”

ผมกําลังจะเปิ ดประตู คว ้าดาบของผม และจัดการกับพวกมันเพืออูรี

เอล

「อย่างไรก็ตาม ประตูกไ
็ ม่เปิ ด」

อูรเี อลคว ้าลูกบิดจากอีกด ้านของประตูได ้เร็วกว่าและไม่ปล่อยมัน

ี งร ้องแห่งความสนหวั
เสย ิ งของจางฮวี อนดังออกมา “อูรเี อล!! เร็ว
เข ้า!! รีบออกมาเร็ว-!!”

[ไม่เป็ นไร]

ิ เธอจะพูดต่อ อูรเี อลยิมให ้ผม

ผมไม่อยากจะได ้ยินสงที

[พวกนายมากันตังไกลขนาดนีเพือเรืองราวนัน]
ประตูห ้องโดยสารปิ ดลง

[คุณบรรลุความสําเร็จทีไม่มด
ี วงดาวไหนในการถ่ายทอดสดดวงดาว
เคยบรรลุมาก่อน!]

เรืองราวด ้านหลังประตูไม่อาจได ้ยินอีกต่อไป พวกเราบางคนก็กรีด

ิ
ร ้องออกมา ในขณะทีบางคนก็สนหวั
ง เรือโนอาห์ดจ ี สมดุลไป
ู ะเสย
ี งอันดัง ผมกลิงไป
ก่อนทีมันจะชนเข ้ากับอะไรบางอย่างพร ้อมกับเสย
ั
บนพืน จากนันการสนของเรื
อโนอาห์กห
็ ยุดลงก่อนทีผมจะพยุงตัวเอง
ขึน

ผมไม่มพ ่ ้วยซาํ ผมทําได ้เพียงแค่เงย

ี ลังงานเหลือพอจะยืนให ้อยูด
หน ้าขึนและมองไปข ้างหน ้า สายตาของผมไล่ตามผนังทีแตกหักไป
เพือหาตําแหน่งใหม่

ื
วัตถุประหลาดทีปะทะเข ้ากับเรือโนอาห์ได ้เชอมต่
อกับภายในลําเรือ

[ดวงดาวทังหมดในการถ่ายทอดสดดวงดาวจะไม่มท
ี างลืมคุณ]

ไม่มด
ี วงดาวไหนกําลังมองมาทีพวกเรา แต่มน
ั ก็มห
ี นึงตัวตนทียังคง
มองมาทีพวกเราอยู่

[‘ราชาแห่งเรืองราว’ กําลังเฝ้ ารอคุณ]

ี ้ายกับแร่สเี หลืองกลิงลงไปตามสโลปของเรือโนอาห์ทถู
วัตถุทคล ี ก
ิ เราค ้นหาภายในเรือ
ทําลาย ผมจําได ้ว่ามันคืออะไร อัญมณีนันคือสงที
โนอาห์ลํานีมาตลอด
อย่างไรก็ตาม ทังผมและสหายก็ไม่มพ
ี ลังงานเหลือพอจะมาสนใจ
อัญมณีนัน

“….”

้
ผมออกจากเรือโนอาห์และมองไปรอบๆ อย่างชาๆ

พวกเราถูกต ้อนรับโดยกําแพงทีกว ้างใหญ่มากจนมองไม่เห็นจุดจบ

เรืองราวทีรัวไหลออกมาจากเรือโนอาห์กําลังถูกดูดเข ้าไปยังกําแพง
นัน

「และด ้วยเหตุนันเอง ในทีสุดคิมทกจาก็มาถึงจุดหมายของเขา」

กําแพงนันกําลังพูดกับผม

「ปลายทางของเรืองราวเหล่านีทังหมด ‘กําแพงสุดท ้าย’ ได ้อยูต

่ รง
หน ้าของพวกเขาแล ้ว」
 ตอนที 503
 

ั
สมาร์ทโฟนภายในกระเป๋ าของผมสนและส ง่ เสย
ี งเตือน

「เรืองราวทังหมดนีเริมต ้นจากชว่ งเวลาทีเขาได ้อ่านนิยายเรืองนัน」

ข ้อความโผล่ขนมาจากโทรศ
ึ ั ท์ กําแพงทีทอดยาวออกไปตรงหน ้า
พ
ั ท์นอย่
ผมดูคล ้ายคลึงกับหน ้าจอโทรศพ ี างน่าประหลาด

ื
จากการเสอมถอยรอบที 3 ของยูจงอยอคไปจนถึงรอบที 1863 –
กําแพงนันน่าจะบันทึกเรืองราวทังหมดทีผมรู ้เอาไว ้

ิ อตอนทีเขาทํางานอยูก
「คิมทกจามักจะคิดถึงบางสงเมื ่ บ
ั ทีม QA:
‘ถ ้าฉั นเป็ นแค่คนเดียวทีรับรู ้ได ้ถึงบัคนี?’」

“นาย…”

ั ซูยองอยูต
ผมหันไปและพบฮน ิ
่ รงนัน เธอดูเหมือนมีบางสงจะพู
ดแต่ก็
ไม่อาจหาคําพูดทีเหมาะสมได ้ ผ ้าพันแผลทีอาบไปด ้วยพรของมังกร
ึ นอยูร่ อบแขนซายของเธอกํ
เพลิงทมิฬซงพั ้ าลังสลายหายไปอย่าง
้
ชาๆ

ั ๆ จางฮวี อนกําลังคุกเข่าอยู่ มือที

ผมมองไปยังสหายทีละคนอย่างชด
ั
กําลังสนไหวของเธอกํ ุ ซงึ กําลังอุ ้มลีก ิ
าลังกดลงกับพืน ในขณะทีลีฮน
ลยังทีไม่ได ้สติเอาไว ้ สว่ นลีซอลฮวาและกงพิลดูกําลังประคองกันและ
กันในขณะทีออกมาจากเรือโนอาห์

และในระยะไกล ผมเห็นจางฮายังทีหลบหนีออกมาจากห ้องโดยสาร

ได ้อย่างฉิวเฉียดพร ้อมกับเหล่าอาจารย์ของเขา

“…คุณลุง”

ิ ยูซองกําลังมองไปทีมือของเธอ แทนทีจะเรียกผม เสย

ชน ี งของเธอ
ี งพึมพํากับตัวเองซะมากกว่า ซงบนฝ่
ใกล ้เคียงกับเสย ึ ามือของเธอนัน
ก็มเี กล็ดจากมังกรคิเมร่าอยูช ิ
่ นหนึ
ง

ยูซานอาเดินเข ้าไปหาเธอและวางมือลงไปบนไหล่ของเด็กสาว ใน
ึ ได ้ถึงการสะอือไห ้เบาๆ ยูซานอาก็เบนสายตา
ขณะทีมือของเธอรู ้สก
ไปยังทางออกทีพวกเราหลบหนีออกมาโดยไม่พด
ู อะไร

「ดวงดาวทีพวกเขาเคยรู ้จักมืดดับลงไป」

ั
สายตาของผมสนจากอาการเวี ั ผัสได ้ถึงสายตา
ยนหัว ผมไม่อาจสม
ของดวงดาว มันเป็ นเพราะพวกเขาดับสูญไปหมดแล ้วเหรอ?

แต่นันก็ไม่น่าจะเป็ นไปได ้ ไม่ นีเป็ นเพราะมหาโดเกบิทงหมดได

ั ้หาย
่ งทีถูกดําเนินงานโดยสํานักงานได ้รับความเสย
ไปก็เท่านัน ทุกๆ ชอ ี
หายใหญ่และสง่ ผลให ้ระบบผิดพลาดไปก็เท่านัน

ื
「เขาคงจะไปต่อไม่ได ้ถ ้าเขาไม่เชอแบบนั น」

ผมเดินโซเซแต่กย
็ งั พอมีสมดุลอยู่ คนสุดท ้ายทีผมเห็นคือยูจงฮยอค
ดาบปี ศาจทมิฬของเขากําลังแทงศพของมหาโดเกบิอยู่ เรืองราวจาก
กลุม
่ ดาวทีตายแล ้วกําลังหยดลงมาจากใบดาบของเขาอย่างต่อเนือง

ี น ้าไม่แสดงอารมณ์ตามปกติ
เขามองมาทีผมด ้วยสห

「นีคือบทสรุปทีนายต ้องการเหรอ?」

[‘กําแพงทีส’ี กําลังสนอย่
ั างรุนแรง!]

[‘กําแพงทีส’ี กําลังเปิ ดใชงานอย่

้ างรุนแรงมากยิงขึน]

้ แต่กต
ปากของผมเปิ ดขึนอย่างชาๆ ็ ้องหุบลงไปอีกครัง

[บทสรุปของสถานการณ์สด
ุ ท ้ายใกล ้เข ้ามาแล ้ว]

แกนเรือโนอาห์ทผมค
ี ้นหามาตลอดกําลังกลิงไปมาอยูบ
่ นพืน มันเป็ น
ิ แร่ทเปล่
สน ี งแสงสเี หลืองเจิดจ ้าออกมา พลังของมหาเรืองราว
มากมายทีล่องลอยอยูท
่ วเส ้
ั นโลกนี
ได ้ถูกควบแน่นเพือสร ้างเป็ นแก่น
ธาตุทแข็
ี งแกร่งอันนี

แกนเรือโนอาห์

มันคือแหล่งพลังของอาวุธมหาเรืองราว ‘เรือโนอาห์’ การทําลายมัน

ิ ดลงและยุตก
จะทําให ้สถานการณ์ท ี 99 นีสนสุ ้
ิ ารต่อสูของพวกเรา

[บทสรุปของเรืองราวสุดท ้ายแห่งการถ่ายทอดสดดวงดาวใกล ้เข ้ามา

แล ้ว]

เปรียง…!

ทันใดนันเอง ฝี เท ้าของผมก็หยุดลง เถาวัลย์งอกขึนมาจากพืนดินและ

พันรอบข ้อเท ้าของผมเอาไว ้ เหล่าซาราทุสทราปรากฏตัวขึนและใช ้
สกิลพันธนาการกับผม

เซลีน่ากําลังหลบสายตาของผมราวกับว่าเธอกําลังขอโทษขอโพยกับ
ิ หลังจากนันเอง ผมก็ได ้ยินเสย
สงนี ี งของผู ้เผยวจนะ

“ขอบคุณมากนะ ภาระของพวกเราลดลงไปเยอะเลย ราชาปี ศาจแห่ง

การหลุดพ ้น”

แอนนาทีกําลังถือแกนเรือโนอาห์เอาไว ้กําลังมองมาทางนี

「วีรบุรษ
ุ แห่งมนุษยชาติทมี
ี บทสรุปในฝั นต่างไปจากของคิมทกจา」

“นายไม่น่าจะประหลาดใจเท่าไรนะ ฉั นจะเอาแกนนีไปกับฉั น”

ผมเคยได ้ยินเกียวกับโลกทีเธอฝั นไว ้แล ้ว

รัตติกาลอันสมบูรณ์แบบ เธอฝั นถึงความเป็ นอิสระโดยสมบูรณ์จาก

สายตาของกลุม ึ
่ ดาวทังหมด และความฝั นนันก็นํามาซงการอพยพไป
้
ยังเสนโลกอื
นพร ้อมกับอวตารทุกคนจากโลกนี

อย่างไรก็ตาม…

“เรือโนอาห์ถก
ู ทําลายไปแล ้ว”

“มันสามารถสร ้างขึนใหม่ได ้”

แอนนามองกลับไปยังเรือโนอาห์ทอั
ี บปางลงแล ้ว มันดูยบ
ั เยินมากจน
้
เกินกว่าทีจะนํ ากลับมาใชใหม่

ิ
อย่างไรก็ตาม เธอก็ไม่ได ้สูญสนความหวั
ง
 ี
“อวตารมนุษย์คนหนึงเชยวชาญในการสร ้างอาวุธเรืองราว ไอลีนภาย
ิ นได ้เหมือนกัน ในตอน
ใต ้การดูแลของนายคืออีกคนทีสามารถทําสงนั
นีทีไม่มก
ี ลุม
่ ดาวระดับเทวะคนไหนคอยขัดขวางพวกเรา พวกเรา…”

“เอาแกนเรือนันมาให ้ฉั น”

“…ฉั นเข ้าใจแล ้ว ยังเหลือกลุม ิ ะ?”

่ ดาวระดับเทวะอีกคนสน

ี ดง
สายตาของเธอเปล่งประกายด ้วยสแ

เนตรจอมปี ศาจ พลังของเธอทีใชอ่้ านอดีตและปั จจุบน

ั เริมพยายาม
พันธนาการผม เธอได ้กระตุ ้นพลังของดวงตานันขึนมาโดยสมบูรณ์
แล ้ว สถานะของเธอในตอนนีเทียบได ้กับกลุม ั
่ ดาวระดับเรืองเล่าชน
ยอดเลย

ั รูของดวงดาวทังหมด」
「ศต

นีก็เป็ นเหมือนกันกับในต ้นฉบับด ้วย แอนนาเกลียดกลุม

่ ดาวทุกคนใน
้ งแห่ง
โลกนี และนันก็เป็ นเหตุผลว่าทําไมเธอถึงสาบานทีจะใชพลั
ดวงดาวเพือทําลายดวงดาว เพือรัตติกาลอันสมบูรณ์แบบของเธอ เธอ
คงจะไม่ปล่อยผมไปเหมือนกัน

「ถ ้าเรืองราวนีเป็ นเหมือนกับในต ้นฉบับจริงๆ」

ี
ปลายดาบของเธอทีกําลังชมาที
ผมดูจะลังเลอะไรบางอย่าง

“…มันยังไม่สายเกินไปนะ คิมทกจา”

เหตุการณ์ทไม่
ี เคยเกิดขึนมาก่อนในต ้นฉบับ
 ั ผัสได ้ว่ายูจงฮยอคทียืนอยูไ่ ม่ไกลนักและกําลังจับดาบปี ศาจ
ผมสม
ทมิฬไว ้อยูด
่ จ
ู ะประหลาดใจเล็กน ้อย แอนนาสูดลมหายใจเข ้าและเริม
เล่าเรืองราวของเธอ

“ฉั น… ฉั นไม่รู ้หรอกนะว่าบทสรุปทีนายฝั นถึงมันคืออะไร การ

พยากรณ์ของฉั นไม่อาจอ่านไปได ้ไกลขนาดนัน อย่างไรก็ตาม ฉั นก็
ขอเดานะ ความจริงทีว่าการพยากรณ์ของฉั นไม่อาจมองเห็นบทสรุป
ของนายได ้ก็เพราะว่ามันเกียวพันกับกําแพงสุดท ้ายนัน อย่างไรก็ตาม
โปรดพิจารณาให ้ดี คิมทกจา พิจารณาว่านันเป็ นทางเลือกทีดีทสุ
ี ด
ของพวกเราทังหมดแล ้วเหรอ มันเพือมนุษยชาติทเหลื
ี อไหม”

นีคือครังแรกทีเธอพูดออกมามากมายขนาดนีในครังเดียว

ผมฟั งเธออย่างเงียบๆ

“นียังไม่พออีกเหรอ? นายก็เจอกับโศกนาฏกรรมมาพอแล ้ว นายสูญ

ี ไปมากแล ้ว และสงที
เสย ิ ลําค่าทีสุดของนายต่างก็ถก
ู เยาะเย ้ย ถึง
ั เกียวกับ ‘เรืองราวหนึงเดียว’ ของโลกใบนีอีก
กระนัน นายก็ยงั สงสย
เหรอ? เพือของแบบนัน นายจะเอาความอยูร่ อดของเผ่าพันธุม
์ นุษย์ไป
ี
เสยงเหรอ?”

ทุกๆ คําพูดของเธอเต็มไปด ้วยความเด็ดเดียว คําพูดทีเน ้นยําถึงความ

ยุตธิ รรมของเธอและความไม่พอใจต่อผม

และในไม่ชา้ นันก็จะกลายเป็ นเรืองราวด ้วยเหมือนกัน เรืองราวอันเจิด

ั เจนและ
จ ้าโอบล ้อมรอบแอนนาและซาราทุสทรา แม ้ว่ามันจะไม่ชด
สดใสเท่ากับของกลุม
่ ดาว แต่มน
ั ก็ไม่ยอ
่ ท ้อและงดงาม ทุกๆ แง่มม
ุ
 ึ
ของเรืองราวทีพวกเขารวบรวมมาด ้วยกันบรรจุไว ้ซงความเช ื นไม่
ออั
ย่อท ้อของพวกเขา

อารมณ์ทดวงดาวมากมายหลงลื
ี มไปนานแล ้ว เธอมาได ้ไกลขนาดนี
เพราะเธอไม่เคยลืมปฏิญาณของเธอเลย

“คิมทกจา จงละทิง ■■ ของนายซะเถอะ”

“….”

“ฉั นกําลังขอนาย ได ้โปรด ปล่อยให ้พวกเราได ้มุง่ หน ้าไปยัง

‘รัตติกาลอันสมบูรณ์แบบ’ ของฉั นด ้วยเถอะ”

คําพูดเหล่านันทําให ้ดวงตาของซาราทุสทราหลายคนเบิกกว ้างขึน

นันก็พอเข ้าใจได ้ อย่างไรก็ตาม ข ้อเสนอทีเธอพูดออกมาในตอนนีก็ดู
ื
เหมือนกับการขัดแย ้งกับความเชอของเธอเอง

ิ แอนนากล่าวคือการขอให ้ผมกลายเป็ นดวงดาวเพียงดวงเดียวที

สงที
เปล่งแสงอยูใ่ นรัตติกาลของโลกใบใหม่

ึ
แม ้ว่าผมจะซงใจกั
บข ้อเสนอนัน…

[ฉั นคือกลุม
่ ดาว]

…ผมก็ไม่อาจยอมรับมันได ้

เปรียง…

ผมกระตุ ้นสถานะของผมเบาๆ และเถาวัลย์ทพั

ี นธนาการก็หลุดลอย
ออกมา และราวกับว่าจะเยาะเย ้ยต่อความปรารถนาดีของเธอ เรืองราว
ทังหมดของผมก็เริมเล่าเรืองราวของพวกมันออกมา

ั ต์แห่งโลกปี ศาจ’ เริมเล่าเรืองราวของมัน!]

[มหาเรืองราว ‘วสน

เขาของราชาปี ศาจเริมงอกขึนมาจากบนหัวของผม และ…

[มหาเรืองราว ‘คบเพลิงทีกลืนกินตํานาน’ คํารามออกมา!]

ศรัทธาไม่แตกสลายทีเคยหําหันเหล่าเทพเจ ้ากูร่ ้องออกมา และ…

[มหาเรืองราว ‘ฤดูกาลแห่งแสงสว่างและความมืด’ กําลังมองมายัง

โลกมนุษย์]

ปี กทีผมได ้รับจากการทรยศทูตสวรรค์สยายออกมา และจากนัน…

[มหาเรืองราว ‘ผู ้กอบกู ้อิสรภาพแห่งผู ้ทีถูกหลงลืม’ กําลังเยาะเย ้ย

การถ่ายทอดสดดวงดาว]

ั ้ายและเป็ นลางไม่ดแ
ออร่าของความชวร ี ห่งความโกลาหลได ้โอบล ้อม
ทัวร่างของผม

ั างไม่อาจควบคุมได ้ พวกมันสา่ ยไปมาอย่าง

ดวงตาของแอนนาสนอย่
รีบร ้อนราวกับว่าจะหาว่ามีรอ
่ งรอยของมนุษย์เหลืออยูภ
่ ายในตัวผม
ไหม

อย่างไรก็ตาม มันก็คอ ิ พวกเราทังคูร่ ู ้ดี เราจะเรียกตัวตนนันว่า

ื สงที
มนุษย์ธรรมดาได ้อย่างไรในเมือเราต ้องค ้นหาอย่างหนักเพือหาความ
เป็ นมนุษย์จากตัวเขา?

ิ ะ ราชาปี ศาจแห่งการหลุดพ ้น”

“…สุดท ้ายนายก็เหมือนกันสน
ความปวดร ้าวลึกแทรกอยูภ ี งพึมพําของเธอ จากนันเสย
่ ายในเสย ี งของ
ิ ใจอะไรบางอย่าง
เธอก็เต็มไปด ้วยการตัดสน

“ฉั นจะฆ่านายทีนีซะ”

สถานะอันน่าทึงเริมไหลบ่าออกมาจากร่างของแอนนา ผมรู ้อยูแ

่ ล ้วว่า
เธอได ้สงวนพลังไว ้ในขณะทีมาทีนี

“แม ้ว่านายจะเป็ นกลุม

่ ดาวระดับเทวะ แต่นายก็หยุดฉั นไม่ได ้หรอก
ด ้วยสภาพนี นอกจากนี สหายของนายก็ยงั ดูไม่พร ้อมเอาซะเลยนะ ดัง
นันฉั น…”

จางฮวี อน ลีฮน
ุ ซงึ ลีกล ิ ยูซองก็ด ้วย พวกเขาต่างก็
ิ ยัง และกระทังชน
ั ซูยองก็ยงั มองตรงมาทีผมโดยพูดอะไรไม่ออก
ยังไม่ฟืนตัว กระทังฮน
ั
สายตาของเธอทีไว ้ใจผมอยูเ่ สมอกําลังสนเทาเป็ นครังแรก

บางทีมน
ั อาจจะเลียงไม่ได ้ พวกเขาได ้เห็นเหล่าผู ้สนับสนุนของตัวเอง
ถูกเข่นฆ่าไปต่อหน ้าต่อตา

“มาจบเรืองนีกันเถอะ”

ิ คนทะยานเข ้าหายูจงฮยอคในพริบตา และใน

ซาราทุสทรากว่าสบ
ั
อึดใจต่อมา แอนนาก็พงุ่ เข ้ามาหาผมราวกับประกายแสง มีดสนของ
เธอแทงตรงมาทีลําคอของผม

ผมเฝ้ ามองปลายมีดอย่างใจเย็นก่อนทีจะพูดออกมา

[หยุดล ้อเล่นได ้แล ้ว โลกิ]

พร ้อมกับคําพูดเหล่านัน การเคลือนไหวของแอนนาได ้หยุดนิงไป

ผมชูนวขึ ั
ิ นเบาๆ และปั ดมีดสนของเธอออกไปด ้านข ้าง

ั และเธอก็พม
แอนนาดูประหลาดใจอย่างเห็นได ้ชด ึ พําออกมาด ้วย
ั สน
ความสบ

“อ-อะไร…?”

[กลุม
่ ดาวทีชอบการเปลียนเพศกําลังหัวเราะคิกคัก]

่ นายส
“โลกิ นาย! นีไม่ใชท ี ั ญา…!”
ญ

สถานะจํานวนมหาศาลเทลงมายังแอนนาและเหล่าซาราทุสทรา กลุม
่
ื าชอบการเปลียนเพศนันคือดวงดาวดวงสุดท ้ายแห่งแอ
ดาวทีขึนชอว่
สการ์ด ‘โลกิ’

ไม่มใี ครในหมูซ
่ าราทุสทราทีสามารถต ้านทานพลังของเขาได ้เลย
เพราะมันเป็ นเขาทีทําให ้คนพวกนีเป็ นอิสระจากการควบคุมของแอ
สการ์ด

“แต่ ฉั นทําแบบนีก็เพือมนุษย…!”

นันคือคําพูดสุดท ้ายของแอนนาก่อนทีเธอจะหมดสติไป แกนเรือโน

อาห์ตกลงจากมือของเธอและกลิงไปบนพืนจนมาถึงเท ้าของผม ผม
โน ้มตัวลงและหยิบมันขึนมา

[สนุกจริงๆ ราชาปี ศาจแห่งการหลุดพ ้น]

ผมยืดตัวตรงและพบว่ามีชายคนหนึงกําลังยืนอยูต
่ รงหน ้าของผม –
ชายทีมีผมสเี ขียวและรอยยิมอันซุกซน
[กลุม
่ ดาว ‘ผู ้เปลียนตัวตน’ กําลังมองมาทีคุณ]

ผู ้เปลียนตัวตน หนึงในกลุม
่ ดาวระดับสูงสุดในแอสการ์ด โลกิ

่ ดาวทีชว่ ยพวกเราไว ้หลายครังหลายครา

นอกจากนีเขายังเป็ นกลุม

ิ
เขาหลบหนีจากหายนะของมังกรแห่งวันสนโลกมาได ้อย่างปลอดภัย
และไล่ตามพวกเรามา

“ขอบคุณสําหรับการชว่ ยเหลือของนายนะ”

[บทสรุปของโลกนีอยูต
่ รงหน ้าของพวกเราแล ้ว ดังนันข ้าจึงไม่อาจ
ปล่อยให ้มันสูญเปล่าไปได ้เพียงเพราะมนุษย์เดินดิน… นอกจากนี มัน
ไม่น่าจะมีใครทําให ้เจ ้ากลัวได ้แล ้วนะ ดังนันทําไมไม่เลิกทําหน ้าตาน่า
กลัวแบบนันซะล่ะ?]

ผมเก็บปี กและเขากลับไป จากนันก็พด

ู ขึนมา

“แล ้วทําไมนายไม่เผยตัวจริงออกมาด ้วยล่ะ?”

[เจ ้าหมายความว่ายังไง?]

“ฉั นคิดว่าพวกเราตกลงทีจะถอดหน ้ากากกันแล ้วนะ?”

คําพูดของผมทําให ้ยูจงฮยอคทีกําลังสงั เกตสถานการณ์อยูพ

่ ด
ู กับผม

คิมทกจา

ฉั นพูดถูกเรืองนี

ฉั นมองโลกิอยู่
กลุม
่ ดาว ‘ผู ้เปลียนตัวตน’ ถ ้าฉั นคิดไม่ผด ่ ลุม
ิ หมอนีไม่ใชก ่ ดาว

[กลุม
่ ดาว ‘ผู ้เปลียนตัวตน’ กําลังเผยตัวตนทีแท ้จริง]

[กลุม
่ ■ ‘■เปลียน?? ■ตัว??’ …]

ลําแสงเจิดจ ้าอาบร่างของโลกิ จากนันภาพเงาของเขาก็เริมเปลียนไป

ความสูงของเขาลดลงเล็กน ้อย และรอยยับบนใบหน ้าของเขาก็เพิม
จํานวนขึนอย่างรวดเร็ว สุดท ้ายก ้อนเนือขนาดใหญ่สองอันก็งอกออก
มาจากแก ้มของเขา

้
「ตัวตนทีสามารถใชประโยชน์
จากบัคของการถ่ายทอดสดดวงดาว
ั รูคอ
ได ้ตามอําเภอใจ ศต ู่ าฆาตของโดเกบิทก
ุ คนในโลก และผู ้ก่อตัง
แห่ง ‘ผู ้แสวงหาจุดจบ’」

ิ หน ้ากับสงนี
ผมเคยเผชญ ิ มาก่อนแล ้ว

่ ะวันตก เขา
ย ้อนกลับไปยังแม่นําถงเทียนแห่งบันทึกการเดินทางสูต
ได ้ต่อต ้านมหาโดเกบิทพยายามจะขั
ี ดขวางผม

ริมฝี ปากของเขาบิดเบียวเล็กน ้อยและก่อตัวขึนเป็ นรอยยิมอันร ้ายกาจ

่ ล ้ว คนอย่างเจ ้าไม่ใชค
[ใชแ ่ นทีฝั นถึงจุดจบของการถ่ายทอดสด
ดวงดาว]

“…ราชาเวนนี”

ั ดาบปี ศาจทมิฬ
เมือค ้นพบถึงตัวตนทีแท ้จริงของเขา ยูจงฮยอคก็ชก
ออกมาอย่างไม่ลงั เล
[ทําไมเจ ้าไม่เก็บมันไปก่อน ข ้าไม่ได ้คิดทีจะต่อสูกั้ บเจ ้า] ราชาเวนนี
ิ ข ้าต ้องการจะเห็นมีเพียง
โบกมือของเขาอย่างซุกซนและพูดต่อ [สงที
ิ ยวเท่านัน นันคือ ‘บางสง’
สงเดี ิ ทีอยูห
่ ลังกําแพงสุดท ้ายทีเจ ้าตามหา
และนอกจากนี…]

ฮูม!

[ข ้าไม่คด
ิ ว่าตอนนีมันจะเป็ นเวลาทีสหายของเจ ้าจะต ้องมากังวลกับ
ข ้านะ]

ในชว่ งเวลาทีผมหันไป ใครบางคนก็คว ้าจับคอเสอของผมเอาไว

ื ้ด ้วย
ความโมโห ใบหน ้าของลีจฮ
ี เยกดเข ้ามาหาผม เรืองราวแห่งความ
โกรธและความไม่พอใจกําลังรัวไหลออกมาจากร่างทังร่างของเธอ
และกระหนํ าเข ้าใสร่ า่ งของผม

“…ลุง นีมันอะไรกัน? นีมันก็เป็ นสว่ นหนึงของแผนการของลุงด ้วยเห

รอ?”

ึ อยูใ่ นตัวเธอไม่อาจสม
จิตวิญญาณแห่งมหาสมุทรทีเคยแทรกซม ั ผัส
ได ้อีกต่อไปแล ้ว

“คิมทกจา!”

ลีจฮ
ี เยตะโกนออกมาในขณะทีเธอเขย่าตัวผม ไม่มใี ครพยายามจะ
หยุดเธอ ไม่แม ้กระทังยูซานอา จางฮวี อน หรือกระทังชน
ิ ยูซอง ทุกๆ
คนก ้มหน ้าลง ดวงตาของพวกเธอกําลังจดจ ้องไปทีพืน

ึ ของพวกเธอ」
「และคิมทกจาก็เข ้าใจความรู ้สก
ความไม่พอใจทังหมดของพวกเธอคือภาระทีผมต ้องแบกรับเอาไว ้

「อย่างไรก็ตาม มันก็มใี ครบางคนทีไม่คด

ิ แบบนัน」

“ลีจฮ
ี เย”

ั ซูยอง」
「มันคือฮน

“ปล่อยฉั น!”

ั ซูยองขยับไปเชด
อย่างไรก็ตาม อีกฝ่ ายก็ไม่ปล่อย มือของฮน ็ นํ าตาให ้
กับเด็กสาว จากนันเธอก็พด ิ เธอต ้องการจะพูดต่อ
ู ในสงที

“มังกรเพลิงทมิฬ อูรเี อล เทพสงครามทะเล พวกเขายังไม่ตาย”

“เธอ เธอรู ้ได ้ยังไง??”

ั ผัสถึงพวกเขาได ้ มันเลือนรางจริงๆ แต่ฉันก็สามารถรู ้สก

“ฉั นสม ึ ได ้ว่า
พวกเขายังมีชวี ต
ิ อยูจ
่ ริงๆ นอกจากนี…”

ี งของเธอฟั งดูเย็นชาแต่กห
เสย ั ซู
็ ว่ งใยและไม่ลงั เลแม ้แต่น ้อย มีแค่ฮน
ี งแบบนี
ยองเท่านันทีจะสามารถพูดออกไปได ้ด ้วยนํ าเสย

็ นํ าตาซะ ลองมองดูดๆี มองดูสภาพของไอ ้บ ้าทีเธอกําลังคาดคัน

“เชด
อยูต
่ อนนี”

ลีจฮ
ี เยทีดูมน
ึ งงก ้มหัวลง และจากนันก็เงยหน ้าขึนอีกครัง และหลัง
่ าน เธอก็จ ้องมาทีผม สว่ นผมก็ไม่ได ้พยายามจะหลบ
จากลังเลอยูน
สายตานันเลย
 ี งของลีจฮ
“แต่ ทําไม…?” เสย ั “ทําไมลุงต ้องร ้องไห ้
ี เยกําลังสน
ด ้วย…?”

ื
มือของเธอทีจับคอเสอของผมเอาไว ั ซูยองรีบคว ้าจังหวะ
้ผละออก ฮน
่ น ้าของผม
นันเอาไว ้และกระหนํ าเข ้าใสห

“ไอ ้บ ้าเอ ้ย! รีบอธิบายมาได ้แล ้ว! นายคงไม่ได ้มาถึงทีนีโดยไม่มแ

ี ผน
อะไรใชไ่ หม?”

เธอยิงคําถามต่อ “มันมีทางทีจะชว่ ยผู ้สนับสนุนของพวกเราอยูใ่ ช ่

ไหม? ใชไ่ หม…??”

「มันไม่มวี ธิ ก
ี ารแบบนัน」

แสงจากกลุม
่ ดาวมากมายมืดดับลง อย่างไรก็ตาม มันก็ยงั พอเห็นแสง
สว่างบางสว่ นกําลังกะพริบอยูไ่ ด ้เมือมองเข ้าไปใกล ้ๆ พวกเขาคือ
ดวงดาวทีมีแสงสว่างอันเลือนรางหลังจากจ ้องมองอยูน
่ าน

「คิมทกจาเกลียดกลุม
่ ดาว เขาไม่เคยลืมห ้วงอารมณ์นันเลย ไม่แม ้
กระทังวินาทีเดียว」

“…ใช ่ ฉั น…”

「อย่างไรก็ตาม สถานการณ์ของโลกนีก็สามารถเปลียนคิมทกจาคน
นันได ้」

ผมมองไปยังกําแพงสุดท ้าย กําแพงทีทุกๆ เรืองราวถูกบันทึกไว ้

กําแพงทีเป็ นตัวตนเพียงหนึงเดียวในการบันทึก ‘เรืองราวหนึงเดียว’

ทีโดเกบิทก
ุ คนใฝ่ ฝั นหา
“แต่มน
ั อาจจะสายเกินไปแล ้ว”

โศกนาฏกรรมทังหมดนีมีตวั ตนอยูเ่ พียงเพือถูกบันทึกไว ้บนกําแพงนัน

ไม่ เดียวก่อน บางทีมน

ั อาจจะตรงกันข ้าม

เหตุการณ์เหล่านีทังหมดเกิดขึนเพราะ ‘มันถูกบันทึกไว ้บนกําแพงนัน

แล ้ว’

“อย่างไรก็ตาม มันก็ยงั เป็ นไปได ้อยู”

่

ิ เกิดขึนไปแล ้วนันเป็ นไปไม่ได ้ มันควรจะเป็ นไปไม่

การเปลียนสงที
ได ้ทีจะชุบชวี ต
ิ เหล่าดวงวิญญาณทีดับสูญไปแล ้ว และกําจัดความ
ปวดร ้าวไปราวกับว่าไม่มอ
ี ะไรเกิดขึน อันทีจริงมันควรจะเป็ นไปไม่ได ้
เลยทีจะชว่ ยเสนโลกที
้ ถูกทําลายไปแล ้ว

เพราะความเป็ นไปได ้บ ้าๆ ของโลกนีไม่ยอมให ้เป็ นแบบนัน เพราะ

่ นันคงจะเป็ นเหมือนกับ ‘วงกลมสเหลี
เรืองราวเชน ี ั ซูยองเคย
ยม’ ทีฮน
พูดถึง

「อย่างไรก็ตาม ถ ้าของแบบนันมันเป็ นไปได ้ล่ะ…?」

ี
「ถ ้า ‘กําแพง’ ทีสามารถทําให ้ ‘วงกลมสเหลี
ยม’ กลายเป็ นความ
จริงได ้มีตวั ตนอยูใ่ นโลกนีล่ะ?」

ผมกําแกนเรือโนอาห์ในมือไว ้แน่น

ั รูแห่งเรืองราว’ ถูกเคลียร์!]
[สถานการณ์หลัก #99 – ‘ศต

[เริมต ้นการคํานวณรางวัล]
[ปั จจุบน
ั ไม่มม
ี หาโดเกบิทรัี บหน ้าทีในการคํานวณรางวัล]

้
[การคํานวณรางวัลจะล่าชาออกไป]

….

……..

……

[คุณได ้รับคุณสมบัตใิ นการพบกับ ‘ราชาแห่งเรืองราว’]

กําแพงอันเจิดจ ้าอ ้าปากต ้อนรับพวกเรา

 ตอนที 504
 

ื
[การถ่ายทอดสดดวงดาวปรารถนาชอของเรื
องราวสุดท ้ายของคุณ]

[คุณต ้องเลือกเรืองราวสุดท ้าย]

[มหากาพย์ของเนบิวลาบริษัทของคิมทกจาได ้กลายเป็ นผู ้ท ้าชงิ คน

สุดท ้ายสําหรับ ‘เรืองราวหนึงเดียว’!]

[ดวงดาวทีจะถือกําเนิดในการถ่ายทอดสดดวงดาวจะสรรเสริญต่อ
เรืองราวของคุณ!]

ในขณะทีอ่านข ้อความทีโผล่ขนมาเรื
ึ อยๆ พวกเราก็ประเมิน
สถานการณ์ แม ้ว่าพวกเขาจะยังดูตกใจ แต่พวกเราก็ไม่อาจหยุดอยู่
เฉยๆ ได ้ ทันใดนันเอง กงพิลดูกพ
็ ด
ู ขึนมา

“…สถานการณ์หลักจะจบลงแบบนีเหรอ?”

ไม่เหมือนกับปกติ ไม่มก
ี ารประกาศถึงสถานการณ์ใหม่แม ้ว่า
ิ แทรกเข ้ามาในหูของพวกเรากลับเป็ น
สถานการณ์หลักจะจบลง สงที
ข ้อความของระบบแทน

่ ว่ งปิ ดตัว]
[สถานการณ์หลักของการถ่ายทอดสดดวงดาวได ้เข ้าสูช

มันคือข ้อความทีไม่เคยมีใครได ้ยินมาก่อน

ในทีสุดม่านของโลกแห่งสถานการณ์อน
ั กว ้างใหญ่กไ
็ ด ้ปิ ดฉากลง
ี น ้าว่างเปล่าโดยไม่รู ้ว่าจะพูดอะไรดี
พวกเราทุกคนต่างทําสห

ิ จบลง… มันจะเกิดอะไรขึนกับโลก?”
“ถ ้าสงนี

ี น ้าหลอนๆ ตัวอักษรมากมายนับ
กงพิลดูจ ้องมองไปยังกําแพงด ้วยสห
ั ผัสได ้ถึงสายตาของเขา
ไม่ถ ้วนทีกําลังเบ่งบานขึนบนกําแพงคงจะสม
เพราะพวกมันได ้กระจายตัวกันออกไปและก่อตัวขึนมาอีกครังวนไปวน
มา บางตัวอักษรจากตัวอักษรมากมายเหล่านันก็เกียวพันกับตัวกงพิ
ลดูอยูด
่ ้วย

ี ครอบครัวของเขาไปตอนเริมต ้นสถานการณ์」
「ชายทีสูญเสย

เขาดูเหนือยล ้าเป็ นอย่างมาก ผมอาจจะเข ้าใจผิดไป แต่ผมก็คด

ิ ว่ามัน
ิ าลังเอ่อขึนมาจากในดวงตาของเขาด ้วย ผมลังเลนิดหน่อย
มีบางสงกํ
ก่อนทีจะพูดกับเขา

“มันยังเหลืออยูอ
่ ก
ี อย่าง คนทีควบคุมสถานการณ์ทงหมด”
ั

“ไอ ้บ ้านัน… ต ้องถูกฆ่าด ้วยเหรอ?”

“ถ ้านายไม่ไหวก็อยูท
่ นี
ี ก่อนก็ได ้”

“หลังจากมาไกลกันขนาดนีเหรอ?” ความโกรธเอ่อล ้นออกมาจาก

ใบหน ้าของกงพิลดู “ฉั นไม่มท ิ
ี างให ้อภัยไอ ้บ ้านัน แค่ฉีกมันเป็ นชนๆ
ก็คงไม่พอ”

ราวกับว่าผมเป็ นคนทีถูกโจมตีซะเองในชว่ งเวลาทีผมมองเข ้าไปใน

ดวงตาของเขา ในเวลาเดียวกัน ผมก็คด
ิ ว่าผมเห็นเรืองราวของคน
ทัวไปทีได ้ตายไปในระหว่างสถานการณ์สะท ้อนออกมาจากด ้านหลัง
ของเขา

「และเรืองราวเหล่านันทังหมดก็ดจ
ู ะตําหนิคม
ิ ทกจาอยู」
่

“ไอ ้บ ้านันพรากครอบครัวและทีดินของฉั นไป ฉั น ฉั นต ้อง…!!”

เมือกงพิลดูพด
ู ถึงตรงนี เขาก็คก
ุ เข่าลงและมีฟองเลือดไหลออกมา
ั ผัสชพ
จากปากของเขา ลีซอลฮวารีบเข ้ามาประคองเขาไว ้และสม ี จร
ของเขา

ี หายมากเกินไป”
“…ร่างอวตารของเขาได ้รับความเสย

้
ในระหว่างการต่อสูภายในห ้องโดยสาร กงพิลดูได ้ปกป้ องสหายทุก
ุ ซงึ ปราการติดอาวุธอันน่าภาคภูมใิ จของเขาได ้รับ
คนไว ้พร ้อมกับลีฮน
ี หายอย่างรุนแรง สถานะของผู ้สนับสนุนของเขา เจ ้าแห่งการ
ความเสย
ั ผัสได ้ มันเป็ นไปได ้ว่านีจะเป็ นขีดจํากัด
ป้ องกันแทบจะไม่สามารถถสม
ของเขาแล ้ว

“ฉั นจะพาเขาไปกับพวกเรา เขาเองก็มส ิ ธิทีจะได ้เห็นตอนจบ

ี ท
เหมือนกัน”

“ดูแลเขาด ้วย”

้
ลีซอลฮวาเปิ ดใชงานสกิ
ลเฉพาะตัวของเขา ‘แคร่หาม’ และวางกงพิ
ลดูลงไปบนเตียงทีก่อตัวขึนมาจากตาข่ายเวทมนตร์

ี เยและจางฮวี อนก็ฟืนตัวกลับมาบ ้างแล ้วและ

ในขณะเดียวกัน ทังลีจฮ
ลุกขึนยืน
“ไปกันเถอะทกจา ไม่วา่ จะเกิดอะไรขึน พวกเราก็ควรจะได ้เห็นตอน
จบ”

ึ ละอายทีต ้องให ้จางฮวี อนพูดคําเหล่านันออกมา เพราะเธอ

ผมรู ้สก
คงจะเป็ นคนทีไม่พอใจผมมากทีสุดในกลุม
่

เธอแตะไหล่ของผมเบาๆ

“อย่าคิดอะไรไร ้สาระน่า ผู ้สนับสนุนของฉั นบอกนายใชไ่ หม? พวกเรา

มาไกลกันขนาดนีก็เพือให ้ได ้เห็นเรืองราวนัน”

“….”

“ในขณะเดียวกันก็ไม่มใี ครรู ้เหมือนกันว่าจะเกิดอะไรขึน”

ี งของเธอเต็มไปด ้วยปณิธานอันเยือกเย็น ลีฮน

เสย ุ ซงึ อุ ้มลีกล
ิ ยังขึนไป
บนหลังและพยักหน ้าหลังจากได ้ยินคําพูดของเธอ

“ฮวี อนพูดถูก”

ิ ยูซองและลีจฮ
ชน ี เยก็เหมือนกัน

ิ ดขึน แต่เหล่าสหายก็ยงั เชอมั

「แม ้ว่าจะมีหลายสงเกิ ื นในตัวคิมทก
จา」

สหายของผมจะเห็นประโยคนันไหม?

มันโอเคเหรอทีคนอย่างผมจะอ่านประโยคนัน?

เปรียง…!
 ่ ายในของ ‘กําแพงสุดท ้าย’ หรือไม่?]
[คุณจะเข ้าสูภ

หลังจากนันก็มข
ี ้อความใหม่ลอยขึนมา

ประกายแสงแห่งความเป็ นไปได ้แผ่กระจายเหนือกําแพงอย่างบ ้าคลัง

ด ้วยประกายแสงเหล่านันทีเป็ นศูนย์กลาง กําแพงดูเหมือนจะหดถอย
ี าวจางหายไป และทางเข ้าเล็กๆ ทีพวก
ไป ตัวอักษรเหนือกําแพงสข
เราสามารถผ่านเข ้าไปได ้ก็ปรากฏขึน

ั ซูยองถามด ้วยนํ าเสย

ฮน ี งประหลาดใจ

“…นายมีแผนการอะไรหลังจากนีไหม?”

ทางเข ้าเต็มไปด ้วยหมอกสเี ทา มันคือม่านหมอกทีผมคุ ้นเคย – จาก

ํ
ประโยคทีผมจําได ้หลังจากได ้อ่านมันซาๆ

ี ทุกอย่างไปก็กําลังมองไปยังหมอก
「ในทีสุด ยูจงฮยอคผู ้สูญเสย
นัน」

ทางเดินนีคือทางเดินเดียวกับทียูจงฮยอคแห่งรอบที 1863 ได ้ผ่านไป

ิ จะเกิดขึนต่อไปนีไม่ได ้ถูกกล่าวถึงไว ้ในหนทาง

“…นายบอกว่าสงที
เอาชวี ต
ิ รอด”

ผมพยักหน ้า

ิ ยวทีเหลืออยูค
สงเดี ่ อ
ื การเข ้าไป แม ้ว่าความกังวลสุดท ้ายของผมจะ
เป็ น…
“…ไปต่อเลย ซาราทุสทราไม่อาจไปต่อได ้แล ้ว พวกเราได ้รับแจ ้งว่า
พวกเราไม่มค
ี ณ
ุ สมบัตใิ นการเข ้าไปได ้”

ไม่เหมือนกับแอนนา ลูกน ้องของเธอไม่ได ้ครอบครองเรืองราวที

เกียวข ้องกับบริษัทของคิมทกจา พวกเขาต่างมองมาทีผมด ้วยดวงตา
ี ใจอยูส
ทีเสย ั พัก จากนันก็ขยับหลบทางพวกเรา
่ ก

[อวตาร ‘เซลีน่า คิม’ ยอมรับ ■■ ของเธอ]

[■■ ของอวตารเซลีน่า คิม คือ ‘ความฝั นทีไม่อาจเอือม’]

– โปรดดูแลแอนนาด ้วย

ี งของเซลีน่าถูกถ่ายทอดมาผ่านการถ่ายทอดเสย
เสย ี ง ผมพยักหน ้า
้ และหันหน ้าไป
อย่างชาๆ

ี งฝี เท ้าของเหล่าสหายดังขึนมาจากข ้างหลังของผม

เสย

“ไปกันเถอะ”

「แม ้กระนัน ทุกๆ คนทีอยูท

่ นี
ี ต่างก็ต ้องการยืนยันถึงบทสรุป」

หลังจากนันเอง เงาๆ หนึงก็ปรากฏขึนพร ้อมๆ กับหมอกรอบตัวพวกเรา

ี ลอนด์ของแอนนาปลิวไสวไปในอากาศ อย่างไรก็ตาม คนที
ผมสบ
กําลังควบคุมร่างกายของเธอไว ้ก็ไม่ใชเ่ ธอ

ยูจงฮยอคตังสมาธิไปยังการเคลือนไหวของราชาเวนนีในขณะทีเขา
จับด ้ามดาบปี ศาจทมิฬไว ้เบาๆ

“นายกําลังคิดทีจะไว ้ใจราชาเวนนีงันเหรอ?”
 ิ สงั หารเข ้า
เขาไม่ได ้ลดความระวังลงเลยแม ้แต่น ้อย และยังคงแผ่จต
ใสร่ าชาเวนนีในทุกๆ โอกาสทีเขาสามารถทําได ้

ผมเองก็ไม่ชอบพวกเวนนี พวกมันพยายามทีจะลักพาตัวบียไู ป และ

กระทังพยายามทีจะดึงตัวผมกลับไปยังโลกปี ศาจด ้วย

ั
“ฉั นไม่ไว ้ใจเขา พวกเราแค่เป็ นพันธมิตรกันชวคราวก็
เท่านัน พวกเรา
เคยทําข ้อตกลงกันไว ้ นายก็เห็น”

“ข ้อตกลง?”

ผมไม่ทน
ั ได ้อธิบาย เพราะคนทีอธิบายแทนผมได ้ออกหน ้าก่อน

ื
[ดูเหมือนว่าเจ ้าจะไม่ไว ้ใจข ้านะ ผู ้เสอมถอย]

เมือเห็นราชาเวนนีพูดผ่านปากของแอนนา ผมก็อดคิดไม่ได ้ว่านี

เป็ นการผสมผสานทีแย่ทสุ
ี ดเท่าทีจะจินตนาการได ้แล ้ว เมือมาคิดดู
แล ้ว นีคือสองตัวตนทียูจงฮยอคเกลียดมารวมตัวกันเป็ นหนึง…

ยูจงฮยอคสง่ พลังเวทมนตร์ของเขาเข ้าไปยังดาบปี ศาจทมิฬโดยไม่

พูดอะไร เขาเตรียมพร ้อมทีจะโจมตีได ้ทุกเมือ

[ข ้าได ้ยินเรืองราวมาจากเวนนีตนอืน ดูเหมือนว่าเจ ้าจะไปรังแกเด็กๆ

ของข ้ามานะ]

“งันนายก็อยากจะโดนด ้วยเหรอ?”

ราชาเวนนีหัวเราะราวกับว่าเขากําลังขบขัน

“ตลกอะไรนักหนา?”
[ข ้าสนุกกับความโดดเดียวอันไม่จําเป็ นของเจ ้าจริงๆ เจ ้าก็เหมือนเดิม
กับเมือตอนโลกปี ศาจและในบูล
๊ ม
ิ ข ้าผ่านกาลเวลาอันน่าเบือและเนิน
ิ างๆ ก็เริมสนุกขึนมาเพราะเจ ้า]
นานมาแล ้ว แต่สงต่

ั คําฉั นจะฟั นนายซะ”

“พูดอีกสก

“เห ้อ ยูจงฮยอค”

ยูจงฮยอคดูจะฉุนเฉียวมากกว่าปกติ ดังนันผมจึงรีบหยุดเขาไว ้ มันคง

ี ะไรดีถ ้าจะมาต่อสูกั้ บราชาเวนนีทีนี
ไม่มอ

ทําไมมันถึงเกิดเรืองแบบนีขึน? ออร่าของเขาแตกต่างไปจากปกติ
ั สนหลังจากทีตอนจบได ้อยูต
บางทีความคิดของเขาอาจจะสบ ่ รงหน ้า
ของพวกเราแล ้ว

ราชาเวนนีเบนสายตาไปมาระหว่างยูจงฮยอคและผมก่อนทีจะพูดออก
มา

[ข ้าเห็น พวกเจ ้าสองคนเป็ นสหายทีดีตอ

่ กัน]

แม ้ว่าดวงตาของยูจงฮยอคจะเป็ นประกายอย่างน่ากลัว แต่ราชาเวนนี

ก็ยงั พูดต่อ

[ข ้าเองก็เคยมีคนแบบนันเมือครังหนึง เขาเองก็รักในเรืองราวเป็ น
อย่างมากเหมือนกัน เหมือนอย่างราชาปี ศาจแห่งการหลุดพ ้นตรงนี]

“ฉั นไม่ได ้อยากได ้ยินเรืองราวอะไรของนาย”

[พวกเราฝ่ าฟั นสถานการณ์ไปด ้วยกัน พวกเราเอาชนะอุปสรรคไป

มากมายและต่อสูกั้ บสงที
ิ คอยเยาะเย ้ยพวกเรา พวกเรารวบรวมเรือง
ราวเพือสร ้างเรืองราวให ้มากยิงขึน และหลังจากรวบรวมมหาเรืองราว
ได ้ พวกเราก็ได ้สร ้างมหากาพย์ขนมาด
ึ ้วยซาํ และด ้วยมหากาพย์นัน
ในทีสุดพวกเราก็ไปถึง ‘กําแพงสุดท ้าย’]

…ราชาเวนนีเคยมาถึงกําแพงสุดท ้ายนีแล ้ว?

นีคือข ้อมูลทีไม่เคยปรากฏขึนในหนทางเอาชวี ต
ิ รอด

[เจ ้าอาจจะไม่เคยได ้ยินถึงมัน เรืองราวนันไม่ได ้เป็ นเรืองราวอยูอ

่ ก
ี ต่อ
ไปด ้วยซาํ บางทีคนอย่างมังกรแห่งวันสนโลกที
ิ คลังไปจาก
ประวัตศ
ิ าสตร์ทวนไปวนมาซ
ี ํ อาจจะพอจํามันได ้อยูบ
าๆ ่ ้าง]

“…มันมีการถ่ายทอดสดดวงดาวอยูก
่ ระทังในยุคสมัยของนายด ้วย?”

ื ต่างออกไปเล็กน ้อย
[ย ้อนกลับไปเมือตอนนัน มันถูกเรียกด ้วยชอที
นามทีเจ ้าพูดถึงได ้ถูกตังขึนหลังจากทีพวกเราได ้เห็นตอนจบของโลก
นี]

ิ ได ้เห็นตอนจบของโลกก่อนพวกเรา
นีคือสงที

■■ ของพวกเขาในตอนนันคืออะไรกัน? และมันเกิดอะไรขึนในตอน
ิ ชวี ต
นันถึงทําให ้สงมี ิ ตนนีกลายเป็ นราชาเวนนีและวนเวียนไปรอบๆ
สถานการณ์?

ื า ‘ราชาแห่งเรืองราว’]
[และไอ ้บ ้านันในตอนนีมีชอว่

ี งของบางสงที
เสย ิ กําลังพังครืนลงดังออกมาจากหลังม่านหมอก

[นันคือเหตุผลว่าทําไมข ้าถึงตังตารอเรืองราวสุดท ้ายของเจ ้า ข ้า

ั จริงๆ สงสย
สงสย ั ว่าใครจะกลายเป็ นผู ้ชนะสุดท ้ายแห่งสถานการณ์
นี…]

เปรียง…

หมอกเบืองหน ้าพวกเราเริมสง่ เสย

ี งดังก ้อง

[ดูเหมือนว่าจะได ้เวลาพบกับสหายเก่าของข ้าแล ้ว]

พร ้อมกับคําพูดเหล่านัน ร่องรอยทังหมดของราชาเวนนีก็เลือนหายไป
อย่างไรก็ตาม ข ้อความของเขาก็ยงั คงดําเนินต่อไป

[จะเป็ นการดีกว่าถ ้าเจ ้าจะเริมเคลือนไหวในไม่ชา้ ก่อนทีพวกเจ ้าทุก

คนจะถูกกลืนกิน]

…กลืนกิน??

“ลุง!!”

ลีจฮ
ี เยทีกําลังตามพวกเรามาจากทางด ้านหลังตะโกนออกมาใน
ิ เหมือนกับมือก็โผล่ขนมา
ทันใดและหายไปผ่านพืน และจากนันสงที ึ
จากพืนและกําแพงใกล ้ๆ ในทันใดเพือคว ้าจับแขนขาของพวกเรา

“จีฮเย!!”

ี เย’ กลายเป็ นสว่ นหนึงแห่งมหาเรืองราว]

[ตัวละคร ‘ลีจฮ

จางฮวี อนเอือมมือออกไปหาลีจฮ
ี เยทีถูกดูดเข ้าไปในพืน อย่างไร
ก็ตาม มันก็สายเกินไปแล ้ว แม ้แต่ตวั จางฮวี อนเองก็ถก
ู ดูดเข ้าไปด ้วย
เหมือนกัน

กําแพงกลายเป็ นหลุมทรายอันไร ้ก ้นบึงและกลืนกินเธอเข ้าไป

[ตัวละคร ‘จางฮวี อน’ กลายเป็ นสว่ นหนึงแห่งมหาเรืองราว]

“ฮวี อน!”

ผมมองดูลฮ ุ ซงึ พุง่ ไปหาจางฮวี อน แต่นันก็ทําให ้ผมต ้องสูญเสย

ี น ี เขา
ไปอีกคน

มีเรืองแบบนีเกิดขึนในหนทางเอาชวี ต
ิ รอดด ้วยเหรอ? นีมันอะไร
กัน…?!

้ ในหนทางเอาชวี ต
「ยูจงฮยอคคือคนเดียวทีได ้ข ้ามเสนทางนี ิ รอด」

้
ผมมองข ้ามความจริงข ้อนีไป ยูจงฮยอคไม่เคยข ้ามเสนทางนี
ด ้วยคน
มากมายขนาดนีมาก่อน

“ทุกคน มารวมตัวกันรอบๆ ฉั น!”

ี ดาย มันสายเกินไปแล ้ว ลีฮน

น่าเสย ุ ซงึ ลีซอลฮวา กงพิลดู และกระทัง
ยูซานและเด็กๆ ต่างก็ถก
ู มือเหล่านันกลืนกินเข ้าไป

ิ ยูซอง’ กลายเป็ นสว่ นหนึงแห่งมหาเรืองราว]

[ตัวละคร ‘ชน

[ตัวละคร ‘ยูซานอา’ กลายเป็ นสว่ นหนึงแห่งมหาเรืองราว]

หัวใจของผมเต ้นกระหนํ า คําว่า ‘ตัวละคร’ ดังก ้องอยูใ่ นหัวของผม

ท่ามกลางข ้อความเหล่านัน

ั ซูยอง!  ยูจงฮยอค!”
“ฮน

เขาโดนดูดเข ้าไปครึงตัวแล ้ว มันไม่มเี วลาพอกระทังมาขัดขืน

“ถอยไป!”

ลมดาบของยูจงฮยอคผลักผมไปด ้านหลังทําให ้ผมหลบเหล่าตัว

อักษรทีพยายามจะคว ้าข ้อเท ้าของผมไปได ้อย่างฉิวเฉียด

[ตัวละคร ‘ยูจงฮยอค’ กลายเป็ นสว่ นหนึงแห่งมหาเรืองราว]

ในทีสุด แม ้แต่ยจ ั ซูยองเป็ นคนเดียวทีเหลืออยู่

ู งฮยอคก็หายตัวไป ฮน
อย่างไรก็ตาม แขนข ้างหนึงของเธอก็ถก
ู กลืนกินเข ้าไปแล ้ว

“เร็วเข ้า ทางนี…!”

้ งทังหมดเพือดึงเธอออกมา ผลของวิถแ
ผมใชพลั ึ
ี ห่งสายลมแทรกซม
เข ้าไปในฝ่ าเท ้าของผมและระเบิดพลังออกไปข ้างหน ้า

[‘กําแพงสุดท ้าย’ เปิ ดเผยความละโมบต่อมหากาพย์ของคุณ!]

[‘กําแพงสุดท ้าย’ กําลังมองไปยังบุคคลทีไม่ถก

ู รวมอยูใ่ นเรืองราว
ของมัน!]

เปรียง…!

ั ซูยองสนสะท
ร่างของฮน ั ้านราวกับว่าเธอถูกสงิ สู่

「คนๆ เดียวทีไม่ใช ่ ‘ตัวละคร’ นอกจากตัวเขาก็คอ ั ซูยอง」

ื ฮน

ผมวิงให ้เร็วทีสุดเท่าทีจะทําได ้ แต่กน ี ดาย ความพยายามของ

็ ่าเสย
ํ ้าย ผมยังไม่รู ้ด ้วยซาว่
กําแพงนันก็ไม่ลดละเลย ซาร ํ าจะวิงไปทางไหน
ผมมองไปทัว แต่ผมก็ไม่เห็นทีให ้ผมสามารถหลบไปได ้เลย

พรึบ
 ั ผัสของการเหยียบอากาศ พืนได ้เลือนหายไป นีคือ
พร ้อมกับสม
กลยุทธ์แบบเดียวกันกับทีใชช้ งิ ตัวลีจฮ
ี เยและจางฮวี อนไป กําแพง
ั ซูยองและผมเริมตกลงไปราวกับนีคือหลุม
กําลังดูดผมเข ้าไปด ้วย ฮน
อันไร ้ก ้นบึง

「คิมทกจาหวาดกลัวเรืองราวทีเขาไม่รู ้จัก」

ตัวอักษรทีมีความหนาแน่นเป็ นอย่างยิงเข ้ามาแทรกแซงการหายใจ

ของผม ผมไม่อาจจดจําเรืองราวนีได ้เนืองจากจํานวนตัวอักษรทีมาก
เกินไปราวกับจะบอกเป็ นนัยว่ามีมหาเรืองราวกําลังบดขยีผมอยู่

ผมดินรนและพยายามจะหลบหนีไปจากเรืองราวนี อย่างไรก็ตาม ยิง

ผมดินรนมากเท่าไร ความกลัวอันคลุมเครือนีก็ยงขุ
ิ ดลึกลงมาในตัวผม
ึ ราวกับว่าทุกๆ สงภายในตั
มันรู ้สก ิ วผมกําลังถูกระบายออกไป

ตัวอักษรหลุดลอยออกไปจากปลายนิวของผม จากนันเรืองราวทีก่อ
ตัวขึนเป็ นตัวผมก็กําลังเลือนหายไป

ิ เราเห็น สม
「เรืองราวได ้ประกอบขึนเป็ นตัวเราผ่านสงที ั ผัส และ
ึ 」
รู ้สก

นันคือประโยคทีติดอยูก
่ บ
ั ปลายนิวของผม นันคือวิธก
ี ารควบคุมเรือง
ราวทียูโฮซองได ้สอนผม ณ เกาะแห่งการกลับชาติมาเกิด

「บอกให ้พวกมันรู ้ว่าเจ ้าก็มองพวกมันอยูเ่ หมือนกัน」

ิ ประกอบขึนเป็ นเรือง
ผมคว ้าประโยคนันเอาไว ้ เมือผมทําแบบนัน สงที
ราวพร ้อมกับประโยคนันก็เริมโผล่ขนมาในหั
ึ วของผม
「คิมทกจาควบคุมลมหายใจของเขาอย่างใจเย็น」

ิ ใจหยุดความพยายามในการหนี สว่ นเรืองราวนันก็อ ้าปาก

ผมตัดสน
กว ้างราวกับว่าจะกลืนกินผมเข ้าไปในคําเดียว

ิ
「สงเหล่
านีคงจะไม่มต
ี วั ตนอยูถ
่ ้าฉั นไม่ได ้มองดูพวกมัน」

มันไม่จําเป็ นต ้องหวาดกลัวพวกมัน พวกมันเป็ นแค่เรืองราว

เปรียง…!

ผมจ ้องเข ้าไปยังตัวอักษรทีกําลังพุง่ เข ้ามา ผมไม่กะพริบตาเลยและ

ปล่อยให ้พวกมันรู ้ว่าผมกําลังอ่านพวกมันอยูต
่ รงนี

ทันใดนันเอง ตัวอักษรก็กระจัดกระจายออกไปราวกับหมอกก่อนทีจะ
กลับมารวมตัวกันอีกครัง

「เพือทีจะไม่ถก
ู กลืนกินโดยเรืองราว คนผู ้นันต ้องกลายเป็ นผู ้อ่าน」

ราวกับว่าจะแสดงความขอบคุณต่อผู ้ทีค ้นพบพวกมัน ประโยคเหล่า

นันเริมโคจรรอบๆ ฝ่ าเท ้าของผม และในไม่ชา้ พวกมันก็กลายเป็ น
แผ่นรองเท ้าให ้ผมได ้เดิน

「คนทีรักเรืองราวแต่กย
็ งั คงอ่านโดยไม่มวั เมาไปกับพวกมัน」

「หลังจากนันเท่านันทีเรืองราวจะกลับกลายมีความหมายขึนมาเพือ
ต่อต ้านความว่างเปล่าอันไร ้รูปร่าง」

้
การร่วงหล่นของผมหยุดลง ผมก ้าวไปบนประโยคทีกองซอนกั
นใต ้
่ ระโยคจากหนทางเอาชวี ต
ฝ่ าเท ้าของผมเบาๆ พวกมันไม่ใชป ิ รอด
「“ฉั นคือคิมทกจา”」

่ วามเข ้าใจผิด
「ผมแนะนํ าตัวเองกับคนอืนแบบนัน แต่นันก็จะนํ าไปสูค
ต่อไป」

ู ุ ้นเคยสําหรับผม
ถึงกระนัน พวกมันก็ดค

ในขณะทีอ่านประโยคเหล่านัน ผมเดินไปข ้างหน ้าทีละก ้าว บ ้างก็เป็ น

เรืองราวทีผมรู ้อยูแ
่ ล ้ว บ ้างก็ไม่รู ้ และบ ้างก็เป็ นความทรงจําทีเลือน
รางไปแล ้ว

ิ
「เมือคิมทกจายังเด็ก เขาก็เริมคิดถึงบางสง」

ตัวผมในตอนเด็ก

「อะไรกัน? ฉั นจะไม่ทําอย่างนันแน่ๆ」

ผมเริมค ้นหาวิธข ิ หนทางเอาชวี ต

ี องตัวเองเพือพิชต ิ รอด

ิ มันแบบนี ไอเท็มทีนายจําเป็ นต ้องมีคอ

「โง่จริง นายควรพิชต ื …」

「การได ้หลอดทดลองจากห ้องปฏิบต

ั ก
ิ ารเป็ นแกนหลักของแผนการ
ิ ดันเจียนโรงภาพยนตร์ และ…」
พิชต

ึ เดจาวูรน
ความรู ้สก ุ แรงยิงขึนในขณะทีผมก ้าวต่อไป

「มันไม่มท
ี างเลือกอืนนอกจากต ้องฆ่ากลุม
่ ดาวทังหมด มันไม่มท
ี าง
อืนแล ้ว」

ื
「เพือทีจะแข็งแกร่งขึนโดยไม่ต ้องเสอมถอย…」
「อย่างทีฉั นคิด นีคือทางเลือกทีดีทสุ
ี ด มหาเรืองราวแรกต ้องได ้มา
จากโลกปี ศาจ」

ประโยคทีตัวผมในตอนเด็กได ้เขียนไว ้กําลังเปล่งประกายเป็ นทางเดิน

ให ้ผมเหยียบย่าง ผมเริมคิดในขณะทีผมเหยียบไปบนคําพูดเหล่านัน

「เพือทีจะชว่ ยทุกคน…」

้
บางทีเสนทางนี ํ
อาจจะเริมต ้นขึนนานแล ้วก่อนทีผมจะจําได ้ด ้วยซา?

ฉึบ

ในทีสุด ประโยคก็ถก
ู ตัดไป

ี าวเล็กๆ ก็รอผมอยูท
และประตูบานสข ่ ปลายทางของตั
ี วอักษรเหล่านัน

มันคือประตูบานเดียวกันกับทียูจงฮยอคแห่งรอบที 1863 ได ้เปิ ด

「บทสง่ ท ้ายสูเ่ รืองราวทังหมดทีเขายังไม่ได ้อ่านอยูห

่ ลังประตูบาน
นัน」

ผมจ ้องมองไปยังลูกบิดประตูโดยไม่พด
ู อะไร

「แค่บด
ิ ลูกบิดนี…」

เรืองราวทังหมดทีเริมต ้นขึนจากยูจงฮยอคลอยอยูใ่ นหัวของผม และ

ในชว่ งเวลานันเอง คําถามหนึงทีมีมานานแล ้วแต่ไม่เคยพูดออกมาก็
ดังก ้องขึน

「บทสง่ ท ้ายแบบไหนที tls123 อยากจะเขียนลงไปในหนทางเอา

ชวี ต
ิ รอด 」
ผมเอือมมือออกไปหาทีจับประตูและมองไปข ้างหลังโดยไม่รู ้ตัว มันมี
้
เสนทางที
สร ้างขึนจากเรืองราวอันยิงใหญ่อยู่ ภาพฉากนีดูน่าตืนตา
เมือผมได ้มองมันจากตรงนี

้
「ผมจ ้องไปยังเสนทางนั นอยูน
่ าน」

จากนันก็เปิ ดประตู
 ตอนที 505
 

「จักรวาลในตอนเริมต ้นนันคือ ‘หนึงเดียว’」

เมือผมได ้สติกลับมา ประโยคนันก็ลอยอยูอ

่ ยูต
่ รงหน ้าของผมแล ้ว ผม
ไม่อาจบอกได ้ว่ามันเป็ นข ้อความจากไหน

ิ
「‘หนึงเดียว’ คือผู ้รอบรู ้อย่างแท ้จริงและมีอํานาจเหนือทุกสงในโลก
เพราะ ‘หนึงเดียว’ นันคือจักรวาล และจักรวาลก็คอ
ื ‘หนึงเดียว’ หนึง
เดียวนันสมบูรณ์แบบ และมันก็เดียวดายโดยแท ้จริง」

หลังจากนันเอง ประกายแสงเจิดจ ้าก็ระเบิดออกมา

「และนันคือเหตุผลที ‘หนึงเดียว’ กลายเป็ น ‘สอง’」

นันคือการระเบิดครังแรก ผู ้คนในรุน
่ หลังเรียกมันว่าบิกแบง

ิ กต่อไป」
「‘หนึงเดียว’ ไม่ได ้มีอํานาจเหนือทุกสงอี

ึ เวียนหัวขึนมา และผมก็คก
และผมก็รู ้สก ุ เข่าลง

นีคือภายในประตู สว่ นทีลึกทีสุดของกําแพงสุดท ้าย กําแพงไม่ได ้

พยายามจะดูดผมเข ้าไปอีกแล ้ว หรือบางทีผมอาจจะถูกดูดเข ้ามาแล ้ว
ก็ได ้
 ั ซูยองทรุดตัวอยูบ
ผมมองไปรอบๆ และเห็นฮน ่ นพืน ผมอุ ้มร่างทีไร ้สติ
ของเธอขึนมาบนหลังและยืนขึน ผมเงยหน ้าขึนและตระหนักได ้ว่าแอ
นนานันอยูต
่ รงหน ้าของผมอยู่

[…ดูเหมือนว่าเจ ้าจะได ้เห็นเรืองราวแรกแล ้ว] ราชาเวนนีในตอนนีที

กําลังครอบครองร่างของเธออยูย
่ มให
ิ ้ผม [ข ้าก็ทําหน ้าแบบนันแหละ
เมือตอนทีข ้าเห็นมันเป็ นครังแรก]

ผมไม่ได ้ตอบอะไร ผมไม่มเี วลามาเอือยเฉือยกับเขาแบบนี สหายของ

ผมหายไปไหนกัน?

บางทีเขาอาจจะอ่านความเป็ นกังวลของผมได ้ เพราะเขาได ้พูดกับผม

ต่อ

ั เหรอ? ทําไมสงที
[เจ ้าไม่สงสย ิ เรียกว่า ‘เรืองราว’ ถึงมีตวั ตนอยูใ่ น
โลกนี?]

“…ฉั นไม่ได ้มาทีนีเพือคุยเรืองแบบนีกับนาย”

[อย่างไรก็ตาม มันก็เป็ นไปไม่ได ้ทีจะไปต่อโดยไม่พด

ู ถึงมันก่อน ข ้าก็
เหมือนกัน เจ ้าก็เห็น]

ี งลมหายใจของฮน
ผมได ้ยินเสย ั ซูยองดังมาจากข ้างหลัง ลมหายใจ
้
ของเธอกลายเป็ นเรืองราวในไม่ชาและแผ่
ออกมาตรงหน ้าของผม
โลกดูเหมือนจะบิดเบียว และข ้อความก็ปรากฏขึนมาตรงหน ้าของผม

「จักรวาลได ้กลายเป็ น ‘สอง’ และ ‘หนึงเดียว’ นันก็เดียวดายยิง

ขึน」
 ิ างๆ ไม่จําเป็ นเลยในตอนนันเมือมันมี ‘หนึงเดียว’ คงอยู」
「สงต่ ่

ิ ชวี ต
ร่างทีเหมือนกับสงมี ้
ิ กําลังพัวพันอยูใ่ นการต่อสูปรากฏขึ
นเหนือ
ข ้อความ ประวัตศ
ิ าสตร์ของสถานการณ์ทเริ
ี มต ้นขึนในดาวเคราะห์
มากมาย รวมทังโลก กําลังถูกฉายออกมา

ั ้าย’ ถูกสร ้างขึนเพือจําแนกสองสง」

「‘ความดีและความชวร ิ

อากาเรสและเมทาทรอนกําลังต่อสูกั้ นอย่างขมขืน นันคือ ‘สงคราม

ระหว่างกลุม
่ ดาวและปี ศาจ’ ทีๆ เหล่าทูตสวรรค์และปี ศาจเข ้าโรมรัน
กัน

ื
「‘การสอสาร’ถู
กคิดค ้นขึนเพือบรรเทาความเหงาของทังสอง 」

ชาวเมืองกําลังต่อสูกั้ บปี ศาจอยูภ

่ ายในกําแพงของเขตอุตสาหกรรม
และผมก็เห็นจางฮายังกําลังพยายามห ้ามการต่อสูนี้ อยู่

「และ ‘สงั สารวัฏ’ ความปรารถนาทีจะกลับคืนไปเมือมันคือ ‘หนึง

เดียว’ ก็ถก
ู สร ้างขึน」

หลังจากนันก็เป็ นศากยมุนท
ี กํ
ี าลังลูบร่างอวตารร่างหนึงทีติดอยู่
ั จัง
ภายในถังนันภายในห ้องของเขา มันคือร่างอวตารทีเป็ นของถังซม
ึ งหนึงเคยเป็ นคนรักของศากยมุนี
ทีตายไปแล ้ว ซงครั

「อย่างไรก็ตาม ‘สอง’ ก็ไม่อาจกลับไปเป็ น ‘หนึง’ ได ้」

เรืองราวทังหมดทีผมได ้อ่านถูกแสดงอยูท
่ นี
ี

้ านีเกิดขึนซาๆ
การต่อสูเหล่ ํ อยูภ
่ ายในข ้อสรุปทีถูกกําหนดไว ้
 ั ซูยองคงกําลังตืนขึนมาอย่างชาๆ
ฮน ้ เพราะผมรู ้สก
ึ ได ้ถึงการสนจาก
ั
เธอเล็กน ้อย

ิ อเชอมต่
「‘สอง’ ต ้องการบางสงเพื ื ิ แยกออกจากกัน ตัวตน
อสองสงที
ทีจะใชช้ วี ต
ิ ผ่านเรืองราวทังหมด และทําหน ้าทีเป็ นตัวแทนของความดี
ั ้าย การสอสาร
และความชวร ื และสงั สารวัฏ」

จากนันฝี เท ้าของผมก็หยุดนิงลงไป

「‘ตัวละคร’」

ผมไม่อาจดูได ้อย่างสบายๆ อีกต่อไป

ราชาเวนนีทีเดินอยูข
่ ้างๆ ผมราวกับภูตผีพด
ู ขึนมา [มันเป็ นตลกร ้ายซะ
จริง เจ ้าว่าไหม?]

เขาหัวเราะก่อนทีจะเร ้นกายอยูภ
่ ายในเงาของผม

จํานวนคนทีปรากฏขึนค่อยๆ เพิมขึน บ ้างก็ดเู รียบง่ายเหมือนโมเดล

พลาสติก บ ้างก็ยงั ติดอยูภ
่ ายในกําแพงโดยมีแค่ใบหน ้าโผล่ออกมา
ราวกับว่ามันยังปั นไม่เสร็จ

“…จีฮเย!! ยูซอง!!”

ผมจําใบหน ้าเหล่านันได ้

ผมพยายามทีจะดึงพวกเธอออกมา แต่ยงผมดิ
ิ นรนมากเท่าไร ใบหน ้า
ของพวกเธอก็ยงจมลึ
ิ กลงไปในกําแพง
ผมออกวิงไปตามกําแพง ลีซอลฮวา กงพิลดู ลีกล
ิ ยัง ยูซานอา… ทุกๆ
คนจากบริษัทของคิมทกจาอยูท
่ นี
ี และนอกจากนันยังมี…

“…ยูจงฮยอค”

ร่างของยูจงฮยอคเผยออกมาจากหมอกหนา ร่างทังร่างของเขาถูกมัด
่ ท
ไว ้ด ้วยโซส ี องแดง ดวงตาของเขาปิ ดลงและไม่ไหวติง

และมันก็มเี งาจางๆ อยูด

่ ้านล่างของเขา

「นันไม่ใชใ่ ครอืนนอกจาก ‘ราชาแห่งเรืองราว’」

้
หมอกบดบังใบหน ้าของเขา ดังนันผมจึงเดินเข ้าไปหาเขาอย่างชาๆ

[คุณได ้พบกับ ‘ราชาแห่งเรืองราว’]

[จุดจบของสถานการณ์หลักคือทีนี!]

มันไม่ได ้มีข ้อมูลเกียวกับราชาโดเกบินักภายในหนทางเอาชวี ต

ิ รอด
อย่างไรก็ตาม การไม่ปรากฏข ้อมูลในนิยายก็ไม่ได ้หมายความว่าจะ
ไม่มข
ี ้อมูลเกียวกับเขาในทีอืน

เพราะผมรู ้จักคนทีเคยได ้พบกับเขาแล ้ว

「อย่างไรก็ตาม มันก็ไม่มใี ครบอกบอกเลยว่าราชาโดเกบิหน ้าตาเป็ น

่ ไร」
เชน

ณ ปลายทางของ ‘หมอกสุดท ้าย’ ราชาแห่งเรืองราวก็กําลังรอผมอยู่

[‘ราชาแห่งเรืองราว’ กําลังยิมให ้กับคุณ]

และจากนัน…

[‘กําแพงทีส’ี กําลังสนอย่
ั างรุนแรง]

ั ว่าผมตาฟาดไปหรือไม่
ผมสงสย

「นีมาจากความทรงจําทีเก่าแก่มากๆ」

ึ เวียนหัวขึนนมาในขณะทีสายตาของผมสนไหวอย่
ผมรู ้สก ั างรุนแรง

「ไม่มท
ี าง ไม่ ของแบบนันมันเป็ นไปไม่ได ้」

[ในทีสุดพวกเราก็ได ้พบกัน สาวกแห่ง ■■… ไม่ เดียวก่อน]

ประกายแสงเล็กๆ เต ้นระบําอยูต
่ รงหน ้าของผมและขจัดตัวกรองออก
ไป

[โอ ้ สาวกแห่งนิรันดร์และบทสง่ ท ้าย]

「คิมทกจาคํารามออกมาราวกับฟ้ าผ่าและทะยานออกไปข ้างหน ้า」

ผมไม่มเี วลามาคิด ผมคว ้าคอเขาเอาไว ้ ผมอยากจะบีบคอเขาให ้ตาย

ซะเดียวนีเลย – แต่ด ้วยเหตุผลบางอย่าง มือของผมก็ไม่ฟังคําสงั

「ชายคนนันสูง เขามองลงมาหาบุตรจากเบืองบนอยูเ่ สมอ」

ชายคนนี เขาอยูท
่ นี
ี ไม่ได ้

「ชายทีมีใบหน ้าแดงกําเหมือนคนเมาอยูเ่ สมอ และเพราะเหตุนัน

บุตรถึงไม่เคยได ้สบตากับชายผู ้นีจริงๆ เลย ไม่ บุตรภาวนาว่าจะไม่ได ้
สบสายตากับดวงตาคูน
่ ัน」
[ทกจา คิมทกจา]

「นันเป็ นเพราะโลกคงจะแปรเปลียนเป็ นฝั นร ้ายถ ้าได ้สบสายตาคู่

นัน」

ื
[ข ้าตังชอให ้เจ ้าได ้ยอดเยียมจริงๆ ใชไ่ หม?]

เปรียง!!

ผมเหวียงหมัดออกไปด ้วยพลังทังหมด

「ในตอนนันความสูงของเขาดูสงู มาก และก็เหมือนกับตอนนี」

ื
เวลาดูเหมือนจะเชองช ้
าลง

้ อดทีนูนออกมากลับทําให ้เขาดูผอมแห ้งแทน」

「เสนเลื

เปรียง!

「บุตรคิดว่าตัวเองชนะได ้แล ้ว เขาไม่ใชเ่ ด็กน ้อยไร ้พลังอีกต่อไป」

หมัดทีผมเหวียงออกไปด ้วยพลังทังหมดของผมหยุดลงตรงหน ้าของ

เขา

่ งสว่างใบหน ้าของชายผู ้นัน ‘ราชาโด

ประกายแสงทีระเบิดออกมาสอ
ี ํ าเงิน เขายิมราวกับปี ศาจร ้ายให ้กับ
เกบิ’ ดวงตาของเขาทอประกายสน
ผม

[เจ ้าคิดว่าเจ ้ากําลังทําอะไรกับพ่อของตัวเองอยู?่ ]

 ํ าผมพูดหรือทําอะไรไปในขณะ
ผมคํารามออกมา ผมไม่รู ้ตัวด ้วยซาว่
ี าลังพังครืนลงมา
นัน กําแพงทีสกํ

“คิมทกจา! ตังสติเอาไว ้!!”

ี งๆ หนึงก็ดงั ขึน
และจากนัน เสย

มันมีความอบอุน ั ซูยอง
่ ทีแนบกับแผ่นหลังของผมอยู่ เรืองราวของฮน
ถูกถ่ายทอดมาทีผม

「นีคือเรืองราวของทกจา/ผู ้อ่าน」

เรืองราวทีปกป้ องผม

“กําแพงทีส ี นายทําอะไรอยู!่ ตืน!!”

[‘กําแพงทีส’ี ตืนตัวอย่างรุนแรง!]

[‘กําแพงทีส’ี เพิมความหนาขึนราวกับปราการอันไร ้เทียมทาน!]

ี น ้าของราชาโดเกบิกเ็ ปลียนไป
จากนันสห

[เจ ้ากําลังขัดขวางข ้าเหรอ?]

ิ อยูภ
ดูเหมือนว่าเขาไม่ได ้กําลังมองมาทีผม แต่เป็ นสงที ่ ายในตัวผม

ิ ว่ นสุดท ้ายแห่งกําแพงสุดท ้าย หน ้าทีของเจ ้าจบลงแล ้ว]

[ชนส

[‘กําแพงทีส’ี คํารามออกมาอย่างรุนแรง!]
[เจ ้ามาถึงตอนจบของเรืองราวทังหมดได ้อย่างปลอดภัย พร ้อมกับผู ้
ื ทอดทีตรงตามข ้อกําหนดทังหมด]
สบ

ี ดจากภายในตัวของผม
กําแพงทีสพู

ิ ใจ ของ คิม ทก จา」

「นัน คือ การ ตัดสน

ผมค่อยๆ ฟื นความใจเย็นนกลับมาในขณะทีฟั งคําพูดเหล่านัน

ิ ชวี ต
「สงมี ิ ทีอยูต ่ อ
่ รงหน ้าของผมไม่ใชพ ่ ของผม」

ความทรงจําทีแบ่งปั นกับแม่ของผมได ้กลายเป็ นเรืองราวและไหลมา

่ รงหน ้าของผม ความทรงจําของเธอทีถูกกลืนกินโดยกําแพงทีส ี
อยูต
ประโยคของเธอลอยอยูเ่ หนือกําแพงและพยายามทีจะพูดกับผม

「เขาตายในวันนัน」

่ อ
“…นายไม่ใชพ ่ ของฉั น”

[เจ ้ามันใจขนาดนันได ้ยังไง?]

“หยุดล ้อเล่นได ้แล ้ว มันเป็ นไปไม่ได ้ทีนายจะเป็ นพ่อของฉั น”

[เป็ นไปไม่ได ้เหรอ? ฮา่ ฮา่ ข ้าคงไม่มข

ี ้อแก ้ตัวอะไรแล ้ว ข ้าคิดว่ามัน
คงเป็ นธรรมชาติทสุ ่ นี]
ี ดทีได ้เห็นใบหน ้านีในเวลาเชน

ราชาโดเกบิยมแม
ิ ้ว่าผมจะยังคว ้าคอของเขาไว ้อยู่ ใบหน ้าของเขาเริม
เปลียนไปอีกครัง

[ถ ้าอย่างนัน ใบหน ้านีล่ะเป็ นไง?]

เขากลายร่างเป็ นแม่ของผม และจากนัน…

[ใบหน ้าเหล่านีก็ไม่เลวเหมือนกัน]

และจากนัน เขากระทังเปลียนเป็ นเพอร์เซโฟนีและฮาเดส

ผมเหวียงหมัดอีกครัง แต่รา่ งทังร่างของผมกลับกระเด็นออกมาใน

ทิศทางตรงกันข ้ามในขณะทีประกายแสงอันทรงพลังเต ้นระบําออกมา
ในอากาศ

“แสดงใบหน ้าแหล่าให ้ฉั นอีกส ิ ฉั นจะฆ่านายซะ”

้
[หุหุ ข ้าคงลําเสนไปส ิ ะ ขอโทษที]
น

“เปลียนกลับไปซะ! โชว์หน ้าจริงของแกออกมา!”

[ข ้าก็อยากนะ แต่คงไม่ได ้ ข ้าลืมรูปลักษณ์ทแท

ี ้จริงของตัวเองไปนาน
แล ้ว ข ้าใชช้ วี ต ิ นๆ มามากมายเกินไปแล ้ว]
ิ เป็ นสงอื

้ เมือเขาทํา
เขายังคงใบหน ้าของฮาเดสเอาไว ้และกะพริบตาอย่างชาๆ
แบบนัน เรืองราวก็เริมรัวไหลออกมาจากข ้างหลังของเขา เรืองราวทีดู
คุ ้นเคยอยูบ
่ ้าง

「ในวันนัน ปี ศาจทีเก่าแก่ทสุ ่ วามหวาด

ี ดในโลกได ้เถลิงอํานาจขึนสูค
กลัว」

[เมือครังหนึงข ้าคือราชาแห่งโลกปี ศาจ]

ื
「ทูตสวรรค์แห่งเอเด็นทุกตนต่างก็เทิดทูนเขาอย่างไม่เสอมคลาย」

[นอกจากนีข ้ายังเคยเป็ นผู ้นํ าพาแห่งทูตสวรรค์]

เหงือเย็นไหลลงมาจากแผ่นหลังของผม

เรืองราวเหล่านี พวกมันเป็ นเรืองราวทีผมเคยได ้ยินมาก่อน

ั ผัสได ้
จอมปี ศาจผู ้หายตัวไป ผู ้นํ าพาแห่งเอ็น – นอกจากนีผมยังสม
ถึงตํานานอืนๆ จากตัวเขาเอง ผานกูแ
่ ห่งจักรพรรดิ โครนอสแห่งโอ
้
ลิมปั ส… เสนขนทั ั ขึนมา
วร่างของผมเริมลุกชน

ตัวตนทีอยูต ิ
่ รงหน ้าของผมอยูใ่ นระดับทีแตกต่างไปอย่างสนเช งิ เมือ
เทียบกับกลุม
่ ดาวระดับเทวะคนอืนๆ ทีผมเคยพบผม

「ตัวตนทีเก่าแก่ทสุ
ี ดในโลกนี」

ผมเครียดขึนมาในขณะทีจับศรัทธาไม่แตกสลายไว ้แน่นยิงขึน

“ทังหมดนีมันอะไรกัน? แม ้แต่เอเด็นและโลกปี ศาจก็ด ้วย? นายอยาก

จะบอกอะไรกับฉั น?”

คําพูดของผมทําให ้ราชาโดเกบิสา่ ยหัวอย่างแรง

ิ จะหวนกลับมาใหม่จากเรืองราวเก่าๆ พวก
[ไม่ ในท ้ายทีสุดทุกๆ สงก็
ี ะไรมากไปกว่าสว่ นหนึงของของวัฏจักรอันยิงใหญ่นก็
เราต่างก็ไม่มอ ี
เท่านัน ทังเจ ้าและข ้า]

เขากําลังจ ้องมองไปยังกระแสธารแห่งการถ่ายทอดสดดวงดาวใน
ระยะไกล ท ้องฟ้ าทีดวงดาวร่วงหล่นลงมานันได ้แผ่กระจายออกไปสู่
ความว่างเปล่า ท ้องฟ้ านันชวนให ้นึกถึงกําแพงยักษ์

กําแพงสุดท ้ายทีดูเหมือนจะทอดยาวออกไปตลอดกาล
โลกนี สุดท ้ายแล ้วมันก็เป็ นเรืองราวทีเกิดขึนภายในกําแพงอันเวิงว ้าง
ไร ้ขอบเขตนี ผมเห็นดวงดาวลางๆ กําลังโปรยปรายลงมาดุจนํ าหมึกที
หยดลงมาระหว่างการเขียน ดวงดาวโปรยปรายลงมามากมายแล ้ว แต่
มันก็ยงั มีบางสว่ นทีเหลืออยู่

ี แต่จะมองดูใกล ้ๆ ผมจําชอดวงดาว
ดวงดาวทีไม่มใี ครมองเห็นเว ้นเสย ื
เหล่านันได ้ และนันก็ชว่ ยยืนยันให ้ผมรู ้ว่าผมมาทีนีทําไม

“ปล่อยสหายของฉั นซะ”

่ อนจบเท่านัน มันจะมีความ
[พวกมันต่างก็เป็ นแค่หนทางทีนํ าไปสูต
หมายอะไรกับเจ ้าถ ้าข ้าปล่อยพวกมันไป?]

ิ
“…พวกเขาคือทุกๆ สงของฉั น”

้
ราชาโดเกบิเดินเข ้ามาหาผมอย่างชาๆ

ั ซูยองใชจุ้ ดนัดพบระหว่างวันเพือคุยกับผมในขณะทีเธอยืนอยู่
ฮน
ข ้างๆ

– คิมทกจา

เธอพันผ ้าพันแผลไว ้รอบๆ แขนของเธอและเริมปลุกเร ้าจิตวิญญาณ

้ งสุดท ้ายของเธอขึนมา
แห่งการต่อสูครั

– ฉั นจะนับถึงสาม พวกเราจะจัดการเขาด ้วยกัน หนึง สอง…

ิ กระซาบกันได ้แล ้ว ข ้าได ้ยินทังหมดนันแหละ]

[หยุดกระซบ

พวกเรายืนนิงและสบสายตากัน
การตังค่าทังหมดในการถ่ายทอดสดดวงดาวต ้องผ่านราชาโดเกบิมา
ก่อน กล่าวอีกนัยหนึง มันไม่มป
ี ระโยคไหนในโลกนีทีเขาจะไม่
สามารถอ่านได ้

ั ซูยองและผมทีจับดาบไว ้แน่นจ ้องมองไปทีเขา ในตอนนีที

ฮน
แผนการของพวกเราถูกเปิ ดเผยออกไปแล ้ว พวกเราก็คงไม่สามารถ
ลอบโจมตีได ้อีก

ราชาโดเกบิจ ้องมองมาทีพวกเราราวกับว่าเขากําลังขบขันอยู่ ก่อนที

้
จะยืนมือของเขาออกมาหาผมอย่างชาๆ

ื ทอดแห่งเรืองราว มีแค่เจ ้าเท่านันทีมาถึงทีนีได ้ในชว่ งเวลาที

[ผู ้สบ
สมบูรณ์แบบ]

“…อะไร? บ ้าเอ ้ย แกไม่เห็นเหรอว่าฉั นก็อยูท

่ นี
ี ด ้วย…!”

ี งดัง ‘เปรียง’ เสย

พร ้อมกับเสย ี งของฮน
ั ซูยองได ้หายไป เธอติดอยู่
่ ํ าและเริมทุบกําแพงรอบตัว
ภายในกําแพงโปร่งใสทีดูคล ้ายกับถังใสน

[คุณเคลียร์สถานการณ์หลักทังหมด!]

[คุณจะถูกบันทึกลงไปในการถ่ายทอดสดดวงดาว]

พร ้อมกับข ้อความของระบบ สถานะของผมได ้เพิมขึนอย่างกะทันหัน

[เจ ้าได ้แสดงให ้โลกได ้เห็นเรืองราวทีสุดยอดแล ้ว ดังนันทําไมเจ ้าถึง

ิ ว่ นของ
ยังติดอยูใ่ นกรอบความคิดเก่าๆ อยู?่ เจ ้าครอบครองชนส
กําแพงอันสูงสง่ แล ้ว ดังนันข ้าจําเป็ นต ้องถามเจ ้าว่าทําไมเจ ้าถึงไม่
สามารถแยกตัวเองออกมาจากโลกนีและเฝ้ ามองมันจากระยะไกล
ได ้?]

ี งดูเหมือนจะกําลังติเตียนผมอยู่ ความน่าเกรงขามของเขา
เจ ้าของเสย
ั ผัสได ้อย่างชด
สามารถสม ั เจนผ่านนํ าเสย
ี งอันลึกลํานัน

เขามองไปยังกําแพงทีอยูใ่ กล ้ๆ กับตําแหน่งของเขา ไม่ส ิ พูดให ้

ั เจนยิงกว่ามันดูเหมือนกับเขากําลังจินตนาการถึงบางสงที
ชด ิ อยูเ่ หนือ
กําแพงนัน

ิ เจ ้าหวงแหนมันไม่ได ้มีความหมายอะไรเลย โลกนีก็เป็ นแค่เรือง

[สงที
ิ ให ้แก่ตวั ตนอันยิงใหญ่และสูงสง่ ทุกๆ สงในโลกไม่
ราวทีอุทศ ิ มอี ะไร
ั
มากไปกว่าฝั นกลางวันชวประเดี ั ดิเท่านัน]
ยวของตัวตนทีสูงศก

ฝั นกลางวันของตัวตนทียิงใหญ่และสูงสง่ ?

[กําแพงสุดท ้ายกําลังบันทึกความฝั นของตัวตนนันงันเหรอ?]

[ถูกต ้อง]

ผมคิดออกแล ้วว่าตัวตนนันคือใคร ผู ้กระตุ ้นโศกนาฏกรรมเหล่านี

ทังหมด

ผมถึงนึกเรืองราวแรกทีผมได ้ยินเมือเข ้ามาทีนี

「จักรวาลในตอนเริมต ้นนันคือ ‘หนึงเดียว’」

หนึงเดียว
 ื
ตัวตนทีเสอมถอยยู
จงฮยอค และยังได ้ให ้กําเนิดตํานานทังหมดใน
โลกนี

“มันคือไอ ้บ ้า tls123 ใชไ่ หม?”

 บทที่ 506 – ดวงดาวทีไม่
่ สามารถมองเห็นได้ (4)

[tls123?]

สีหน้าของราชาโดเกบิในขณะทีเขาพึ ่ มพากับตัวเองดูคอ่ นข ้าง

แปลก ประกายแสงทีก ่ าลังเต ้นระบาอยูบ ่
่ นริมฝี ปากของเขาสัน
สะท ้านราวกับว่าเขากาลังครุน ่ คิดอะไรบางอย่างอยู่

่
ผมเปลียนคาถาม

“ฉันถามว่าหมอนั่นคือผูเ้ ขียนของโลกใบนี ใช่

้ ไหม”

่
ราชาโดเกบิเอียงศีรษะก่อนทีจะตอบ

่
[แทนทีจะเป็ ่ าแก่ทสุ
นผูเ้ ขียน เจ ้าน่ าจะบอกว่า ‘ความฝันทีเก่ ี่ ด’ นั้น
่ ยนเรืองราว
ใกล ้เคียงกับการเป็ นผูอ้ า่ นมากกว่า มันไม่ใช่ตวั ตนทีเขี ่
ให ้คนอืน ่ มันขีเกี
้ ยจและค่อนข ้างโลภเชียวล่ะ]

่ าแก่ทสุ
ความฝันทีเก่ ี่ ดไม่ใช่ tls123 งันเหรอ?
้
ถ ้านั่นเป็ นเรืองจริ
่ ้ งไฟล ์นั้นมาให ้ผม? ผูเ้ ขียนที่
ง งันใครส่
ร ับผิดชอบในการเขียนนิ ยายทีผมอ่่ านมากว่าสิบปี ใครกัน…

่ ้นของทุกๆ สิง่ อย่างไรก็ตาม มันก็

[เจ ้าดูเหมือนจะสงสัยกับจุดเริมต
ไม่มค ี วามหมายอะไรในการคาดเดาถึงมัน มันไม่ได ้สาคัญว่าโลกนี ้
จะเป็ นยังไง ถ ้ามันไม่มใี ครมองดูมน ้ ได ้มี
ั มันก็เหมือนกับว่าโลกนี ไม่
ตัวตนอยูต ้ั แรกแหละ]
่ งแต่

ราชาโดเกบิจ ้องมองไปยังจักรวาลแห่งการถ่ายทอดสดดวงดาว

้ วนเรืองราวที
เศษชินส่ ่ ่
ทอประกายเจิดจ ้าท่องทะยานไปบนกระแส
่ กแห่ง ไม่วา่ สายตาของเขาจะไปหยุด
ธารสีชาดและไหลไปยังทีใดสั
้ วนก็จะก่อความหมายขึนมาและสู
ลงตรงไหน เศษชินส่ ้ ญเสีย
ความหมายของมันไปวนไปเรือยๆ่

่ กโซ่พน
ผมเบนสายตาไปหายูจงฮยอคทีถู ั ไว ้ในอากาศ จักรวาล
แห่งการถ่ายทอดสดดวงดาวอันว่างเปล่าสามารถมองเห็นได ้จาก
ทางด ้านหลังของเขา
 ิ่ มี
“มันมีสงที ่ ตวั ตนอยูโ่ ดยไม่ได ้ถูกมองเห็น”

ความมืดในจักรวาลนั้นกว ้างใหญ่ไพศาลเกินไป ความกว ้างใหญ่

ของมันไม่อาจก ้ามข ้ามได ้แม้จะเป็ นความเร็วแสง อย่างไรก็ตาม
แสงนั้นก็คงจะไปถึงจุดหมายของมันในทีสุ ่ ด การทีไม่
่ สามารถ
มองเห็นมันได ้ไม่ได ้หมายความว่าสิงนั ่ ้นจะไม่มต
ี วั ตนอยู่ มันมีบาง
่ ยั
สิงที ่ งคงเปล่งแสงอยูใ่ นทีๆ่ ไม่มใี คร

่ ายในความมืดอันลึกลา้
「แสงดาวจางๆ สามารถหลบซ่อนอยูภ
ของห ้วงอวกาศ」

ดวงดาวเหล่านั้นยังคงลอยอยูท ่ า่ มกลางความมืดมิด ดวงดาว

เหล่านั้นไม่ได ้สูญเสียตัวตนของพวกมันไป แสงจากดวงดาว
เหล่านั้นได ้กลายเป็ นเรืองราวและกลายเป็
่ ้
นประโยคขึนมา

่
เมือประโยคเหล่ านั้นได ้ลดระดับลงมาบนกาแพงสุดท ้าย ประตูแห่ง
่ ปิ่ ดลงไปแล ้วก็จะเปิ ดขึนมาอี
เรืองราวที ้ กครง้ั

้
「มังกรอเวจีเปลวเพลิงทมิฬได ้ยกตัวขึนในขณะที ่ อดสีดาได ้
เลื
้ างของมัน」
ไหลลงมาจากร่างทังร่
 ่
ในช่วงเวลาทีผมเห็ นประโยคนั้น ผมก็อ ้าปากออกมาด ้วยเสียงอัน
ดัง ประโยคนั้นได ้กลายเป็ นภาพวิดโี อในไม่ช ้า ไม่นานหลังจากนั้น
้
ผมก็เห็นมังกรอเวจีเปลวเพลิงทมิฬได ้ยกร่างของมันขึนมาภายใน
สมรภูมอิ น ้ ้าง
ั เวิงว

้
ฮันซูยองพูดถูก แม้ว่าเขาจะสูญเสียพลังของมังกรแห่งวันสินโลก
ไปหลังจากการแปลงสภาพเวทีจบลง แต่เขาก็ยงั ไม่ใช่ใครอืน ่
นอกจากมังกรอเวจีเปลวเพลิงทมิฬ

「มหาปราชญ ์เทียมสวรรค ์กาลังลอยอยูบ ่ นท ้องฟ้ าของโลกที่

แตกต่างพร ้อมกับลืมตาอันแสนเหนื่ อยล ้าของเขาขึนมา้ และ…」

หงอคงเองก็ยงั คงมีสว่ นร่วมในการต่อสูอั้ นดุเดือดระหว่างกลุม

่ ดาว
่
ทีรอดชี
วติ มาได ้จากสายฟ้ าฟาด

「มหาความดีสด ่
ุ ท ้ายกาลังหลอมสร ้างเส ้นทางสุดท ้ายของเธอเพือ
้ ดของความดีและความชวร
ไปยังจุดสินสุ ่ ั ้าย」
และอูรเี อลก็ด ้วย เธอกาลังกวัดแกว่งเพลิงแห่งวิบากกรรมของเธอ
่ องสว่างท ้องฟ้ าอันมืดมิดของการถ่ายทอดสดดวงดาว
เพือส่

[ไม่ พวกมันไม่มต
ี วั ตนอยู่หากไม่มใี ครมองเห็นพวกมัน]

พร ้อมกับคาประกาศนั้น ภาพของเรืองราวก็
่ กระจัดกระจายออกไป

้
ผมเอือมมื ่
อออกไปหาเรืองราวที
ก ่ าลังกระจัดกระจายออกไปโดยไม่
รู ้ตัว

ราชาโดเกบิพูดกับผมราวกับว่าจะเยาะเย ้ยการกระทาของผม

[มันไม่มอ ่
ี ะไรเปล่าประโยชน์มากไปกว่าเรืองราวที ่ าเนิ นต่อไป
ด
่
เรือยๆ ่ างก็ถก
โดยไม่มใี ครอ่านมัน ทุกๆ สิงต่ ้
ู สร ้างขึนในทั ี่ น
นทีทมั
ถูกสังเกตเห็น นั่นคือต ้นเหตุทท
ี่ าให ้จักรวาลนี ถู
้ กสร ้างขึนมา
้ ถ ้าไม่
่
มีใครสังเกตเห็นมัน เรืองราวก็ ไม่อาจพิสจู น์ได ้ว่ามีตวั ตนอยู]่

“…พวกมันต ้องมีตวั ตนอยู่แน่ ๆ”

่
[คุณยังปรารถนาทีจะเห็ ่ เกิ
นสิงที ่ ดขึนต่
้ อไป?]
[การถ่ายทอดสดดวงดาวเฝ้ ารอการตัดสินใจของคุณ]

[‘กาแพงสุดท ้าย’ เฝ้ ารอการตัดสินใจของคุณ]

้
โลกทังใบก าลังรอคาตอบของผม

“ฉัน…”

้
ผมลังเลว่าจะพูดอะไร ส่วนฮันซูยองก็ยงั คงดินรนอยู
ภ
่ ายในกาแพง
โปร่งใส

่ ฉั
「ฉันจะได ้เห็นสิงที ่ นต ้องการได ้ไหมถ ้าเรืองราวนี
่ ้ าเนิ นต่อไป?
ด
」

ราชาโดเกบิหวั เราะราวกับว่าเขาเข ้าใจในความลังเลของผม

 ่
กาแพงสุดท ้ายสันสะเทื ่
อนอย่างรุนแรง ประโยคทีลอยอยู เ่ หนื อ
่
กาแพงราวกับว่ามันกาลังถูกใช ้งานฟรีๆ เรืองราวได ้เริม่
้ ยจอีกครง้ั
กระบวนการผลิตใหม่อย่างขีเกี

่ อสู ้อีกครง้ั
หงอคง มังกรอเวจีเปลวเพลิงทมิฬ และอูรเี อลเริมต่

่
「…เฮ้ มังกรเพลิง อย่ามาแหกปากอีกล่ะเพราะพีสาวของเจ ้าไม่อยู่
่ ่ แล ้ว!」
ทีนี

่
「คิกคิก มันยังเร็วไปทีจะยอมแพ้ ทูตสวรรค ์! ข ้ายังเหลือแขนอีก
่ ้ายังไม่ได ้ใช ้เลย…!」
ข ้างทีข

「แต่ดเู หมือนว่าแขนข ้างนั้นจะถูกตัดออกไปแล ้วนะ มังกรเพลิง

ทมิฬ」

่
「ร่างกายของข ้ายังคงสบายดีแม้จะไม่มแี ขน เจ ้าลิงทึม!」

กลุม ่ ั ้าย และอีกคนทีเป็

่ ดาวฝ่ ายดีและฝ่ ายชวร ่ นกลางได ้ร่วมมือกัน
และเข ้าร่วมในศึกสุดท ้าย
 ่ ามองภาพนั้น ราชาโดเกบิก็พูดกับผม
ในขณะทีเฝ้

่
[เรืองราวของเจ ่
้าช่างน่ ามหัศจรรย ์จริงๆ แม้แต่มหาเรืองราวที ่
่
ยิงใหญ่ ี่ ดแห่งการถ่ายทอดสดดวงดาวก็ยงั เข ้าข ้างเจ ้า แม้วา่
ทสุ
หลายๆ ส่วนของมหากาพย ์ของเจ ้าจะยังไม่สมบูรณ์ แต่มน ั ก็มาก
่
เกินพอแล ้วทีจะเป็ นรากฐานของการเริมต ่ ้นสาหร ับโลกใบใหม่]

่
“ฉันไม่อยากให ้เรืองราวของฉั นต ้องดาเนิ นต่อไปแบบนั้น”

่
เรืองราวเปล่
งแสงเจิดจ ้าอยูด
่ ้านหลังกลุม
่ ดาว

่
[มหาเรืองราว ่ นกินตานาน’ ยังคงเล่าเรืองราวของมั
‘คบเพลิงทีกลื ่ น
ต่อไป!]

่
[มหาเรืองราว ‘ฤดูกาลแห่งแสงสว่างและความมืด’ ยังคงเล่า
่
เรืองราวของมันต่อไป!]

่
[มหาเรืองราว ี่ กหลงลืม’ ยังคงเล่า
‘ผูก้ อบกู ้อิสรภาพแห่งผูท้ ถู
่
เรืองราวของมันต่อไป!]
 ่
พวกมันคือมหาเรืองราวของพวกเรา

่
เรืองราวไม่ ใช่ของบริษท ี่ า
ั ของคิมทกจาเพียงคนเดียว เหล่าผูท้ เฝ้
่
มองเรืองราวบางอย่ างมาเป็ นเวลาเนิ่ นนาน ในทีสุ
่ ดก็จะเปล่งแสง
่
เฉกเช่นเดียวกับตัวเรืองราวเอง

กลุม ่ ามองเรืองราวของพวกเราในตอนนี
่ ดาวทีเฝ้ ่ ้ กาลังเปล่งแสง
ก็
แบบเดียวกันนั้นมายังพวกเรา

[นั่นคือจุดจบของเรืองราวที
่ เจ่ ้าสร ้างขึนมา]
้

่
「มังกรเพลิงทมิฬคารามออกมาเสียงดังในขณะทีหางของมั
นถูก
ตัด」

่ บมอดลงของอูรเี อลกระจัดกระจายกลายเป็ นเถ ้าถ่าน」

「เพลิงทีดั

่
「มหาปราชญ ์เทียมสวรรค ์เหวียงกระบองทองที
หั่ กแล ้วของเขา
เข ้าหากลุม
่ ดาวแห่งจักรพรรดิ」
 ่ กเขียนไว ้บนกาแพงสุดท ้ายค่อยๆ สูญเสียแสงสว่างไป
ประโยคทีถู
้
ผมเอือมมือออกไปหาแสงสว่างเหล่านั้น

้
เปรียง!

[คุณไม่มค
ี ณ
ุ สมบัตใิ นการเข ้าไปแทรกแซง ‘กาแพงสุดท ้าย’]

้
ความเจ็บปวดแผ่มาจากปลายนิ วของผม ประกายแสงได ้เผาพวก
มันเป็ นสีดาสนิ ท

ผมกัดฟันและตะโกนออกมา “ฉันมีสท ิ ธิที์ จะควบคุ

่ ่
มเรืองราวนั ้น!
ฉันเคลียร ์สถานการณ์หลักไปแล ้ว”

รางวัลของสถานการณ์สด
ุ ท ้ายคือกาแพงสุดท ้าย

ิ ้ [ก็จริง เจ ้ามีสท
ราชาโดเกบิยม ิ ธิ ์ อย่างไรก็ตาม เจ ้าก็ไม่มอ
ี านาจที่
่
จะเปลียนแปลงเรื ่
องราวนั ้น การทาแบบนั้นมันขัดต่อความเป็ นไป
ได ้]
 ่
ผมจ ้องมองไปยังประโยคทีลอยอยู
บ
่ นกาแพงสุดท ้ายและปลดปล่อย
่ ้จริงของผม
เสียงทีแท

่
[…หยุดเรืองราวนั ้น เดียวนี
๋ ]้

่
เรืองราวทั ้
งหมดที ่
ผมรวบรวมมาจนถึ ้ าลังกูร่ ้องออกมา
งตอนนี ก

มันยังไม่สายเกินไป สาหร ับอูรเี อล มังกรเพลิงทมิฬ และหงอคงก็

ด ้วย พวกเขายังมีชวี ต
ิ อยู่

่ ่」
「ฮาเดส ■■ คือทีนี

้ นยังสามารถเปลียนแปลงได
ตอนนี มั ่ ้ นยัง
้อยู่ ประโยคเหล่านี มั
สามารถแก ้ไขได ้อยู่ ผมสามารถคว ้าตอนจบของประโยคทียั ่ งไม่
่
เสร็จสมบูรณ์และเขียนบางสิงลงไปได ้

่ วยพวกเขางันเหรอ?]
[เจ ้าต ้องการทีจะช่ ้ ราชาโดเกบิถาม [ข ้าเองก็
เคยเป็ นแบบเจ ้า]

่
โลกทีเขาใช ้ชีวต
ิ ผ่านมาแผ่ขยายออกมาจากด ้านหลังของเขา
 ่
ดาวเคราะห ์ทีผมไม่ คุ ้นเคยปรากฏขึน้ สถานการณ์กาลัง
ดาเนิ นการอยูบ ่ นดาวเคราะห ์นั้น

[ข ้าเองก็ได ้พบกับฝันร ้ายอันน่ าสะพรึงกลัว โศกนาฏกรรมทีไม่ ่ มี

ใครสามารถร ับมือได ้เพียงลาพัง… ในเวลาทีข ่ ้าไม่รู ้สึกว่า
โศกนาฏกรรมนั้นเป็ นโศกนาฏกรรมอีกต่อไป ข ้าก็พบว่าตัวเอง
่ ่ แล ้ว]
มาถึงทีนี

่ ดออกมา ส่วนหนึ่ งของกาแพงโหมกระหน่ าเข ้าใส่

ราวกับเขือนระเบิ
่
ผม เรืองราวมากมายมหาศาลของก ่
าแพงสุดท ้ายได ้หลังไหลเข ้า
มาหาผม

้
เปรียง…!!

จิตใจของผมรู ้สึกราวกับว่ามันกาลังพังทลายลง

่
เรืองราวที ่
ผมรู ่
้อยูแ่ ล ้ว และเรืองราวที ่
ผมไม่ ่ ว่
เคยรู ้ – เรืองราวจากทั
้ กรวาลกาลังมารวมตัวกันอยูท
ทังจั ี่
่ ดวงวิญญาณของผม
 ่ ’่ กาลังต่อต ้านอย่างรุนแรง!]
[‘กาแพงทีสี

่ ’่ กาลังปกป้ องจิตใจทีก
[‘กาแพงทีสี ่ าลังพังทลายของคุณ!]

่
ความตายทีผมประสบ ่
และความตายทีผมได ้พบเจอกาลังกองซ ้อน
กัน

่
[ทาไมถึงมีเรืองแย่ ้ ดขึนกั
ๆ มากมายขนาดนี เกิ ้ บเจ ้า?]

่
เรืองราวเหล่ ้ สามารถจั
านี ที ่ ดให ้เป็ นความอาภัพได ้อย่างง่ายดาย
่
เริมบดขยี ้ ภ
อยู่ ายในหัวของผม

่
[อย่ามัวเมาไปกับเรืองราว เพราะนี่ เป็ นเพียงแค่หนึ่ งในเส ้นโลกจาก
จานวนมากมายทีเจ ่ ้าจะสร ้างขึนในอนาคต]
้

่ มลงไป ความสินหวั
ทีละนิ ดๆ อารมณ์โศกเศร ้าค่อยๆ เซืองซึ ้ งและ
้ ้รวมตัวกันเป็ น
ความเสียใจก็ด ้วย อารมณ์ความโศกเศร ้าเหล่านี ได
่ ไม่
ก ้อนๆ เดียวและกลายเป็ นสิงที ่ สามารถแยกความแตกต่างได ้
「มันมีความโชคร ้ายอยูม ่ ากมายในโลกนี ้ ดังนั้นมันจะไปมีเหตุผล
่
อะไรทีจะมาโศกเศร ่ เดียวจากจานวนมากมายขนาด
้าให ้กับสิงๆ
นั้น?」

[เจ ้าถามข ้าว่าใครคือผูเ้ ขียนของโลกใบนี ้ เจ ้าสามารถเป็ นตัวตน

นั้นได ้] ราชาโดเกบิพูดต่อ [ถ ้าเจ ้าปรารถนาทีจะช่ ่ วยพวกมัน เจ ้าก็
ต ้องยอมร ับความจริงทีว่่ าทุกๆ สิงที
่ เจ
่ ้าร ักไม่ได ้มีความหมายอะไร
่ กเขียนไว ้แล ้ว เป็ นเพียงภาพลวงตาที่
มันเป็ นเพียงนิ ทานทีถู
่
สามารถเปลียนแปลงได ้อย่างง่ายดาย และเป็ นแค่เงาแห่งฝัน
่
กลางวันของผู ้ยิงใหญ่ ก็เท่านั้น]

พร ้อมกับเสียงกระซิบของราชาโดเกบิ ความเป็ นไปได ้ของมหา

่
เรืองราวเริ ่
มเคลื ่
อนไหว

[การกลายเป็ นผูอ้ อกแบบแห่งโลกใบใหม่เท่านั้นทีจะท

่ าให ้เจ ้า
สามารถนาพายุคต่อไปของการถ่ายทอดสดดวงดาวได ้]

่ ้ายวนมาก ถ ้าผมยอมร ับข ้อเสนอของราชาโด

มันเป็ นข ้อเสนอทีเย
เกบิและเป็ นผูอ้ อกแบบคนใหม่แห่งการถ่ายทอดสดดวงดาว งันผม ้
ก็จะสามารถช่วยทุกคนไว ้ได ้ ผมจะสามารถช่วยเส ้นโลกนี ด ้ ้วยการ
่
เขียนเรืองราวเหล่ ้ งหมดขึ
านี ทั ้ ้
นมาใหม่ ได ้
 ่ ้องจ่ายสาหร ับเรืองนี
และมันก็มเี พียงราคาเดียวทีต ่ ้

้
「การละทิงความร ่
ักในเรืองราวนั ้น」

ทันได ้นั้นเองก็มค
ี นคว ้ามือของผมเอาไว ้ มันชุม
่ ไปด ้วยเลือดราวกับ
่
ว่ามันทุบตีบางสิงมาสั กพักแล ้ว

่ ้เขียนเรืองราวมาเนิ
มันเป็ นมือของคนทีได ่ ่ นนานแล ้ว

่
“…ตืนได ้แล ้วรึยงั ? นายไม่ใช่นักเขียนซะหน่ อย”

้ เมือไหร่
เธอหนี ออกมาจากกาแพงโปร่งใสได ้ตังแต่ ่ กนั ? ฮันซูยอง
่ กผ้าพันแผลออกด ้วยฟันของเธอและพันพวก
พูดกับผมในขณะทีฉี
มันรอบๆ หมัดของเธออีกครง้ั

่ ญญาว่าจะเป็ นนักอ่านคนแรกของนิ ยาย

“ไม่ นายคือนักอ่านทีสั
ของฉัน”
 ่
และเมือจบค ่
าพูดของเธอ เรืองราวก็ ้ าง
ระเบิดออกมาจากร่างทังร่
ของเธอ

่
[เรืองราว ่ าเรืองราวของมั
‘การทานายลอกเลียนแบบ’ เริมเล่ ่ น!]

้
เปรียง!

่ กเขียนไว ้บนกาแพงสุดท ้ายเริมไม่

ประโยคทีถู ่ ม่นคงขึ
ั ้ อยๆ
นเรื ่

[อวตาร ‘ฮันซูยอง’ เปิ ดใช ้งานแอตทริบวิ ต ์ของเธอ!]

“แม้วา่ มันจะมีโศกนาฏกรรมเกิดขึนในโลกนี้ ้
มากมาย แต่ความ
่ ้ย!”
เศร ้ามันก็ยงั คงเป็ นความเศร ้า ไอ ้งังเอ

่ นซูยองกระแทกลงไปบนพืน้ เรืองราวส่
ในช่วงเวลาทีฮั ่ วนหนึ่ งที่
เกาะอยูบ
่ นกาแพงสุดท ้ายก็รว่ งหล่นลงมา

สายตาของราชาโดเกบิเบิกกว ้างขึน้ […กาแพง เจ ้ากล ้า…!]

เขายังไม่ทน ่ เขาต
ั ได ้พูดในสิงที ่ ้องการได ้จบ

่ องราว
เพราะมือของใครบางคนได ้ทะลวงผ่านช่องว่างบนกาแพงทีเรื ่
ร่วงหล่นลงมา

“เธอพูดถูก ความโศกเศร ้าก็ยงั คงเป็ นความโศกเศร ้าอยู่ เหมือน

่
อย่างทีความสุ
ขก็ยงั คงเป็ นความสุข”

[‘กาแพงทีตั่ ดสินสังสารวัฏ’ กาลังบิดเบือนช่องว่างใน ‘กาแพง

สุดท ้าย’]

้ นสดชืนของเธอก
ยูซานอาและรอยยิมอั ่ าลังหลบหนี ออกมาจาก
กาแพง ชินยูซองและลีกลิ ยังเองก็ตามเธอมาติดๆ ด ้วย

“คุณลุง!”

่
“พี!”
ช่องว่างทียู่ ซานอาสร ้างขึนแผ่
้ ้ อยๆ
ขยายออกไปกว ้างขึนเรื ่ และใน
่ ด มันก็ไปถึงกาแพงอีกด ้าน และเสียงของผูค้ นทีผมรู
ทีสุ ่ ้จักดีก็ดงั
ออกมาจากหลังกาแพงนั้น

่
[‘กาแพงแห่งการสือสารที ่ นไปไม่ได ้’ กาลังเพิมระดั
เป็ ่ บเสียง]

“รา-ชา-ปี -ศาจ-แห่ง-การ-หลุด-พ้น!!”

มันเป็ นเสียงของจางฮายัง พร ้อมกับเสียงอะไรบางอย่าง ร่างเล็กๆ

ได ้โผล่ออกมาจากช่องว่างของกาแพงฝั่งตรงข ้าม มันคือเคียร ์อี
ออส

่
“เจ ้าพวกน่ าสมเพช พวกเจ ้าถูกกลืนกินไปโดยเรืองราวกระจอกๆ
้
แบบนี เหรอ?”

หลังจากนั้นไม่นาน เสียงดังราวกับรถบดดินก็ดงั ก ้องออกมาใน

่ มขนาดเท่าชายคนหนึ่ งปรากฏขึนบนช่
ขณะทีหลุ ้ องว่างนั้น

่ ดสินความดีและความชวร
[‘กาแพงทีตั ่ ั ้าย’ กาลังก่อร่างเส ้นแบ่ง
่ ั ้ายขึนมาใหม่
ระหว่างความดีและความชวร ้ !]
“ทกจา! พวกเรามาแล ้ว!”

มันคือลีฮุนซึงและจางฮีวอน

่
ช่องว่างทีสหายของผมโผล่ ออกมาฟื ้นตัวขึนอย่
้ ่
างรวดเร็ว เรืองราว
่ กบันทึกไว ้บนกาแพงสุดท ้ายเติมเต็มมันอย่างรวดเร็ว และ
ทีถู
่
เรืองราวของเหล่ ่
าดวงดาวก็เริมไหลเทมายั งกาแพงอีกครง้ั

“ทกจา? อะไรกัน…?”

้
“ฮุนซึง!! ทางนี !”

เสียงของจางฮีวอนกระตุนให
้ ้สหายทุกคนของผมมองไปยังกาแพง
สุดท ้าย

่
เรืองราวของกลุ
ม ่ งคงต่อสู ้อยูภ
่ ดาวทียั ่ ายในห ้องโดยสารถูกฉาย
ออกมา
มันเป็ นภาพแห่งขุมนรกทีจ่ านวนคนตายมากกว่าคนเป็ น อูรเี อล
กาลังคุกเข่าลง และมังกรอเวจีเพลิงทมิฬก็กาลังทรุดตัวอยู่ ส่วน
หงอคงนั้นกาลังต่อสู ้อยูเ่ พือปกป้
่ ่ ด
องพวกเขาจนถึงทีสุ

「[ยืนขึน้ เรืองราวของน้
่ องเล็กยังไม่จบ]」

ประโยคยังคงดาเนิ นต่อไป

ในอัตรานี ้ พวกเขาคงจะตายกันทุกคน ทังอู

้ รเี อล มังกรอเวจีเปลว
เพลิงทมิฬ และแม้แต่หงอคง พวกเขาคงจะตายกันทังหมด ้

ในขณะทียั ่ งคงมีอาการเจ็บปวดอย่างรุนแรง ผมก็เอือมมื

้ อออกไป
่
หาพวกเขา ความเจ็บปวดอันรุนแรงทีพอจะแย่ งชิงดวงวิญญาณ
้
ของผมทังดวงท ่ ้จริงของผม
าให ้ผมไม่สามารถพูดหรือใช ้เสียงทีแท
ได ้เลย

「หยุด มัน」

่ ’่ กาลังพูดในนามของคุณ]
[‘กาแพงทีสี
 ่ ราว นั้นต่อ」
「หยุด ดา เนิ น เรือง

เหล่าสหายของผมพุ่งไปหากาแพงสุดท ้าย

แม้วา่ ผมจะไม่ได ้พูดอะไรกับพวกเขา แต่พวกเขาก็รู ้อยูแ่ ล ้วว่าต ้อง

่
ทาอะไร เรืองราวนั ้นยังไม่จบ ถ ้าพวกเราสามารถป้ องกันไม่ให ้
ประโยคต่อไปถูกเขียนได ้…

้
เปรียง!

พายุความเป็ นไปได ้อันรุนแรงระเบิดเข ้าใส่สหายของผม พลังของ

ราชาโดเกบิกาลังสยบพวกเขาเอาไว ้ แม้กระนั้นพวกเขาก็ยงั ไม่
หยุด พวกเขาอดทนต่อพวกมันและค่อยๆ เดินไปข ้างหน้าทีละก ้าว

่
[เรืองราวทั ้
งหมดของบริ ษท
ั ของคิมทกจาปฏิเสธการถูกบันทึกลงไป
บน ‘กาแพงสุดท ้าย’!]

่
เรืองราวที ่
พวกเราสร ้ าลังพูดออกมา
้างขึนก
ราชาโดเกบิพม ึ พาราวกับว่าเขากาลังตอบพวกเขา […ข ้าเข ้าใจ
่ าเนิ นสถานการณ์ตอ
แล ้ว เจ ้ายังต ้องการทีจะด ้
่ ไปงันเหรอ?]

จากนั้นเขาก็หน ่ ้
ั มามองผมราวกับว่าเขากาลังขบขันกับสิงนี
่
ในช่วงเวลาทีผมสบสายตากั ้
บเขา ผมก็ขนลุกช ันขึนมาทั ่ าง
วร่

่ งแกร่งทีสุ
ราชาโดเกบิคอื ตัวตนทีแข็ ่ ดในเส ้นโลกนี ้ ไม่มกี ลุม
่ ดาว
่
ระดับเทวะคนไหนสามารถเทียบเคียงกับเขาได ้ ทุกๆ สิงภายในการ
ถ่ายทอดสดดวงดาวไม่มอ ี ะไรมากไปกว่าของเล่นสาหร ับเขา

้ั ยว เนื อหาของสถานการณ์
ด ้วยการโบกมือของเขาเพียงครงเดี ้
้
ใหม่ก็ลอยขึนมาบนก าแพงสุดท ้าย

[สถานการณ์สด
ุ ท ้ายของการถ่ายทอดสดดวงดาวถูกรีเซ็ท!]

[สถานการณ์สด
ุ ท ้ายของการถ่ายทอดสดดวงดาวจะ…]

เคร ้ง!

ประโยคหยุดลงในทันใด
ดาบเล่มหนึ่ งปักลงไปบนจุดทีประโยคนั
่ ้นหยุดลง ออร่าทีบรรจุ
่ ไว ้ซึง่
พลังแห่งความโกลาหลได ้เข ้าขัดขวางประโยคเอาไว ้

และจากนั้นประโยคใหม่ก็ถก ้
ู สร ้างขึนมาแทน

「ตัวตนเดียวทีได ่ ้เห็นตอนจบของโลกนี หลั

้ งจากพเนจรผ่าน
กาลเวลาอันเนิ่ นนาน」

่
โซ่รว่ งหล่นลงมาจากอากาศอันว่างเปล่า เงาจากรอบการเสือมถอย
้
มากมายนับไม่ถ ้วนซ ้อนทับกันบนเสือคลุมสีดาราวกับภาพติดตา
นับพันกาลังมารวมตัวกันเป็ นหนึ่ ง

ทันใดนั้นเองผมก็ตระหนักได ้ว่าการตัดสินของผมนั้นผิด

่ นๆ หนึ่ งทีท
「มันยังมี มีอยูค ่ าได ้」

และคนผูน้ ้ันก็เคยฆ่าราชาโดเกบิไปแล ้ว
 ่
[เรืองราว ่ าเรืองราวของมั
‘อเวจีนิร ันดร ์’ เริมเล่ ่ น!]
ตอนที่ 507 ปกป้ องทุกคนทีค่ วรปกป้ อง (1)

「ชายที่ช่ือยูจงฮยอคอยู่ตรงนี」
้

จากรอบที่ 0 ไปจนถึงรอบที่ 1863

ประวัติศาสตร์ท่ีถกู สะสมมาโดยยูจงฮยอคซ้อนทับอยู่บนปลายเสือ้ คลุม

ของเขาและโบกสะบัดอย่างบ้าคลั่ง

「“ฉันไม่มีทางลืมแม้แต่อย่างเดียว”」

[ผลพิเศษของเรือ่ งราว ‘สหายร่วมเป็ นร่วมตาย’ ถูกเปิ ดใช้งาน!]

เรือ่ งราวของยูจงฮยอคแห่งรอบที่สามและนักเขียนลับสอดประสานกัน
พลังแห่งความโกลาหลอันน่าสะพรึงกลัวยืดขยายออกมาจากปลายดาบ
ปี ศาจทมิฬและฝังลึกลงไปบนกาแพง ทั่วทัง้ กาแพงดูระส่าระสายมาก
ยิ่งขึน้ จากออร่าแห่งความโกลาหลอันสับสนวุน่ วาย

เห็นได้ชดั ว่าประวัติศาสตร์ของเขากาลังยึดครองส่วนที่สาคัญที่สดุ ของ

กาแพงนีอ้ ยู่

ตัวเอกแห่งหนทางเอาชีวิตรอด ยูจงฮยอค โลกใบนีท้ งั้ ใบคงไม่อาจเริม่ ต้น

ขึน้ ได้เลยถ้าไม่มีเขาตัง้ แต่แรก

ราชาโดเกบิพดู ราวกับว่าจะเยาะเย้ยเขา

[โอ้ หุ่นเชิดของความฝันที่เก่าแก่ท่ีสดุ เรือ่ งราวของเจ้าช่างยาวนานจริงๆ]

เสียงของเขาราวกับว่าเขาทานายได้ตงั้ แต่แรกแล้ว
[คงไม่มีใครสามารถติดตามเรือ่ งราวอันแสนน่าเบื่อของเจ้าได้ แม้ว่ามันจะ
เป็ นความฝันที่เก่าแก่ท่ีสดุ ก็ตาม]

เปรีย๊ ง!

ยูจงฮยอคกระพริบตาอย่างช้าๆ และเนตรแห่งปราชญ์ก็ปลดปล่อยลาแสง
สีทองออกมา ดวงตาของเขาเปล่งประกายเจิดจ้าราวกับว่ามันได้ดดู ซับ
ทุกๆแสงดาวในโลกนีเ้ ข้าไป

เจ้าของดวงตานัน้ พูดขึน้ มา

[[คราวนีข้ า้ ก็มาเร็วไปเหมือนกันสินะ?]]
ในช่วงเวลาที่ผมได้ยินนักเขียนลับ ผมก็นกึ ถึงความทรงจาหนึ่งขึน้ มา
ความทรงจาจากรอบที่ 1863 เมื่อเขาได้พบกับราชาโดเกบิ

「[โอ้ หุ่นเชิดผูน้ ่าสงสาร เจ้ามาถึงเร็วเกินไป เจ้าไม่อาจทาจักรวาลนีใ้ ห้

เสร็จสมบูรณ์ได้]」

ราชาโดเกบิเอียงศีรษะของเขาในขณะที่ความทรงจานัน้ ถูกถ่ายทอดมาหา
เขาและพึมพาออกมา [เกิดเรือ่ งแบบนัน้ ขึน้ มาเหรอ? ข้าเข้าใจแล้ว ข้าจาก
อีกเส้นโลกบอกกับเจ้าเช่นนัน้ นี่เอง]

[[ท่าทางการพูดของเจ้าแตกต่างจากคนที่ขา้ เจอนะ]]

[เหมือนกับรอบการเสื่อมถอยของเจ้าที่ไม่เหมือนกัน ข้าเองก็ต่างออกไป
เช่นกัน]
ราชาโดเกบิยกั ไหล่ราวกับว่าเขาพบบางสิ่งที่น่าขบขัน จากนัน้ เขาก็
กระชากดาบปี ศาจทมิฬของยูจงฮยอคออกมาและโยนมันกลับไป ส่วนยู
จงฮยอคก็คว้าดาบที่กาลังลอยอยู่ไว้ดว้ ยมือของเขา

มีเพียงรอยดาบเท่านัน้ ที่เหลืออยู่บนกาแพงสุดท้าย และในไม่ชา้ รอยแผล

นัน้ ก็ค่อยๆปิ ดลง และประโยคก็ปรากฏขึน้ บนผิวกาแพง

「อย่างไรก็ตาม ทุกๆเส้นโลกก็มีตวั ตนอยู่เพียงเพื่อการเหยียบย่าไปบน

เส้นทางเดิม」

ราชาโดเกบิพดู กับยูจงฮยอค [โลกอันสมบูรณ์แบบและยิ่งใหญ่อยู่ใกล้แค่

เอือ้ มแล้ว เจ้าจะได้เติมเต็มความปรารถนาอันเนิ่นนานของเจ้าแล้ว]

ผมรูด้ ีวา่ ความต้องการของยูจงฮยอคคืออะไร

[มหาเรือ่ งราว ‘ผูแ้ สวงบุญแห่งวันสิน้ โลกอันเดียวดาย’]

และนั่นก็คือการเป็ นอิสระจากห่วงโซ่ของคาสาปอันน่าสะพรึงกลัว ยูจงฮ

ยอคแห่งรอบที่ 1863 มีชีวิตอยู่เพียงเพื่อเหตุผลนัน้

「อย่างไรก็ตาม เป้าหมายของเขาก็ไม่ใช่แค่นนั้ 」

นักเขียนลับหันหน้ามามองผม ความหมายที่อยู่เบือ้ งหลังการจ้องมองนัน้

ค่อนข้างชัดเจน – เขากงบอกผมว่าอย่าลืมข้อตกลงกับเขา

「“ฉันจะฆ่าผูร้ า้ ยของโลกเหล่านีใ้ ห้หมด”」

ราชาโดเกบิอ่านประโยคนัน้ ที่ลอยอยู่เหนือกาแพงสุดท้าย และพึมพา

ออกมา [ฆ่างัน้ เหรอ… ช่างน่าขันจริงๆ เจ้าเชื่อเหรอว่าของแบบนัน้ จะ
เป็ นไปได้?]
[[แน่นอน มันเป็ นไปได้…]]

ตอนนีม้ นั มีดาบคูห่ นึ่งอยู่ในมือทัง้ สองข้างของเขา

ดาบปี ศาจทมิฬสีดาสนิทในตอนนีถ้ กู เสริมด้วยดาบเขย่านภาสีขาวบริสทุ ธิ์

[[…ส่วนแกก็ตอ้ งหายไปคนแรก]]

พร้อมกับเสียงดัง ‘ตูม้ ’ ประกายแสงเริ่มกระหน่าเข้าใส่กาแพงทัง้ กาแพง

ราวกับว่าจะพังมันลง และการระเบิดของแสงที่บงั เกิดขึน้ หลังจากนัน้ ก็
เผยยให้เห็นร่างทัง้ สองร่างที่กาลังต่อสูก้ นั อยู่กลางอากาศ

ผมเห็นกาแพงแห่งเรือ่ งราวอันแข็งแกร่งล้อมรอบราชาโดเกบิเอาไว้ เขาคือ

ตัวตนที่ใช้เรือ่ งราวที่เก่าแก่ท่ีสดุ ในโลกนีเ้ ป็ นอาวุธ
[มหาเรือ่ งราว ‘ผูน้ าพาคนแรก’ เริม่ เล่าเรือ่ งราวของมัน!]

เรือ่ งราวที่อยู่ในการครอบครองของเจ้าของเนบิวลาเอเด็นกาลังไหล
ออกมาจากปลายนิว้ ของเขา

ประโยคที่จบั ตัวกันอย่างแน่นหนาแผ่แสงสว่างอันศักดิส์ ิทธิ์ไปรอบๆ แสง

จากกลุม่ ดาวอันยิ่งใหญ่กาลังโปรยปรายลงมาสูพ่ ืน้ เบือ้ งล่าง ไม่ตอ้ งสงสัย
เลยว่าอะไรก็ตามที่สมั ผัสเข้ากับสถานะนัน้ ก็คงจะถูกหลอมละลายลงไป
โดยไม่เหลือร่องรอย

“ทกจา!!”

ลีฮนุ ซึงตะโกนออกมาและรีบวิ่งมาหาผม เหล็กหลอมยืดขยายออกมาจาก

ร่างของเขาและแผ่ออกมาปกป้องผมกับเหล่าสหาย อย่างไรก็ตาม ผมก็
ส่ายหัวของผม
“ไม่จาเป็ น ฮุนซึง”

“ฮะ?”

แทนที่จะตอบ ผมกลับชีน้ ิว้ ไปข้างหน้าแทน

แม้ว่าจะยังปวดหัวอยู่ แต่ผมก็ไม่หยุดมองไปยังภาพเบือ้ งหน้า

ดวงดาวอื่นๆพูดถูก ผมเองก็อาจจะไม่มีอะไรมากไปกว่าแค่กลุม่ ดาว

[แอตทริบิวต์สว่ นตัว ‘ความหวาดกลัวแห่งดาวดวง’ ถูกเปิ ดใช้งาน!]

รัศมีอนั เจิดจ้าของราชาโดเกบิถกู แยกออกจากกัน ชายคนนัน้ ที่สวมเสือ้
คลุมสีดากาลังใช้ดาบทัง้ สองเล่มของเขาเพื่อป้องกันแสงสว่างแห่งผูน้ าพา
ที่สามารถชาระล้างความชั่วร้ายในโลกนีไ้ ด้

เปรีย๊ ง…!

เรือ่ งราวบนกาแพงหลอมละลายลงในขณะที่ลาแสงสัมผัสเข้ากับพวกมัน

นักเขียนลับ ไม่สิ ยูจงฮยอคกาลังเดินไปข้างหน้าทีละก้าวในขณะที่ตดั ผ่าน

ลาแสงเหล่านัน้ เหงื่อหยดลงมาจากปลายคางของเขา และดาบปี ศาจ
ทมิฬกับดาบเขย่านภาก็ค่อยๆเชื่องช้าลงจากลาแสงเหล่านัน้ แต่เขาก็ยงั
ไม่ถอยแม้แต่นอ้ ย

นี่ทาให้สีหน้าของราชาโดเกบิเปลี่ยนไปทีละนิด
[ตามที่คาดไว้ แล้วแบบนีล้ ะ่ ?]

[มหาเรือ่ งราว ‘ปี ศาจตนแรก’ เริม่ เล่าเรือ่ งราวของมัน!]

ปี ศาจตนแรก นั่นคือเรือ่ งราวของบาเอล จอมปี ศาจผูย้ ่ิงใหญ่ มันคือพลัง

อันเด็ดขาดที่ไม่มีความดีไหนในโลกกล้าต่อกร

ในตอนนีท้ ่ีมีโลกปี ศาจคอยสนับสนุน ราชาโดเกบิได้สาดสายฟ้าสีดาสนิท

เข้าใส่ยจู งฮยอค มันคือสายฟ้าจากสรวงสวรรค์อนั เสื่อมโทรมที่ไม่มีทตู
สวรรค์ตนไหนสามารถทานทนได้

ลีซองฮวาตะโกนออกมาจากระยะไกล “จงฮยอค!!”
ยูจงฮยอคไม่หลบสายฟ้าที่กาลังพุ่งเข้ามา ไม่ เขาเลือกที่จะชูดาบขึน้ ราว
กับสายล่อฟ้าแทนและเผชิญหน้ากับการโจมตีนนั้ ตรงๆ อย่างไรก็ตาม นั่น
ก็ยงั ไม่จบ

[การแปลงสภาพเวทีถกู เปิ ดใช้งาน]

ผ่านการแปลงสภาพเวที ดวงวิญญาณของราชาปี ศาจถูกฟื ้ นคืนชีพขึน้ มา

มันมีบางคนที่ตายด้วยมือของพวกเขา ในขณะที่บางคนถูกมังกรแห่งวัน
สิน้ โลกสังหาร ราชาปี ศาจทุกตนถูกอัญเชิยออกมายังสมรภูมิอีกครัง้ โดย
‘ปี ศาจตนแรก’ และพวกมันก็กาลังคารามเข้าใส่ยจู งฮยอคและผม

โฮก!!

อาวุธที่ถกู โยนออกมาโดยราชาปี ศาจโอบล้อมไปด้วยพลังงานเวทมนตร์

อันชั่วร้าย ก่อให้เกิดพายุสายฟ้าสีม่วง มันทรงพลังมากจนแม้แต่กลุม่ ดาว
ระดับเทวะก็คงไม่สามารถรับมือได้
ในขณะที่สายฟ้าสาดเข้ามา ใบหน้าสีขสวของยูจงฮยอคก็เปล่งประกาย
ขึน้ ราวกับปี ศาจร้าย เขายังคงใจเย็นอยู่แม้แต่ในช่วงเวลาแบบนี ้

เหมือนกับคนที่รอคอยช่วงเวลานีม้ าเนิ่นนาน

[[ไอ้พวกบ้านี่ขา้ เคยสังหารมาหมดแล้ว]]

[แอตทริบิวต์สว่ นตัว ‘ผูส้ งั หารราชาปี ศาจ’ ถูกเปิ ดใช้งาน]

ยูจงฮยอคทะยานขึน้ ไปในอากาศและพุ่งไปข้างหน้าในขณะที่ปัดป้อง
อาวุธที่พ่งุ เข้ามา ทุกๆที่ท่ีดาบของเขาวาดผ่าน เรือ่ งราวของปี ศาจก็จะ
พังทลายลง
ราวกับสัตว์ประหลาดที่ถือกาเนิดขึน้ มาเพียงเพื่อทาลายล้างเท่านัน้ เขา
เหวี่ยงดาบของเขาซา้ แล้วซา้ เล่า ทุกๆดาบของเขาบรรจุไว้ซง่ึ ความขุ่นเคือง
ของโลกที่เขาใช้ชีวิตอยู่

เปรีย๊ ง!

รอยแยกขยาดใหญ่เปิ ดขึน้ บนท้องฟ้าอันเสื่อมทรามของโลกปี ศาจ

พลังรบที่มากพอจะทาลายการแปลงสภาพเวทีได้เพียงลาพัง สัตว์
ประหลาดที่ถกู สร้างขึน้ โดยการถ่ายทอดสดดวงดาวกาลังทาลายการ
ถ่ายทอดสดดวงดาวซะเอง

อ๊ากกก!
ดาบปี ศาจทมิฬตัดหัว ‘มาร์บสั ’ ที่คืนชีพขึน้ มา ในขณะที่ดาบเขย่านภา
ทะลวงผ่านหัวใจของ ‘บาร์บาทอส’

ไม่มีราชาปี ศาจตนไหนสามารถประกาศตนว่าเป็ นราชาต่อหน้าชายผูน้ ีไ้ ด้

ราชาโดเกบิคารามออกมาราวกับว่าในที่สดุ เขาก็ยอมรับถึงภัยคุกคามแล้ว
[เจ้าหุ่นเชิดผูจ้ องหอง…! เจ้าไม่ใช่ตวั เอกของเส้นโลกนี]้

ในเวลาเดียวกัน บริเวณโดยรอบก็เริ่มเปลี่ยนไปอีกครัง้

[มหาเรือ่ งราว ‘ระบบเกมการถ่ายทอดสดดวงดาว’ เริม่ เล่าเรือ่ งราวของ

มัน!]

[การแปลงสภาพเวทีถกู เปิ ดใช้งาน!]

รูปลักษณ์ของกาแพงกาลังเปลี่ยนแปลงไปราวกับพิกเซลที่กาลังแตกออก

ร่างของยูจงฮยอคดูเล็กลงเรือ่ ยๆ เส้นทางที่เขาจาเป็ นต้องเดินกลายเป็ น

เขาวงกต ราวกับว่าเขากาลังติดอยู่ภายใน ‘วงกตเดดาลัส’ ไม่มีผิด แม้แต่
สัตว์ประหลาดปากยักษ์ท่ีกาลังไล่เขมือบเขาก็มี ป้อมปื นอัตโนมัติปรากฏ
ขึน้ มาทั่วและเริม่ ยิงเข้าใส่เขา ในขณะที่พืน้ ดินที่เขายืนอยู่กลายเป็ นหล่ม
ลึก

มันราวกับว่าเขาได้เข้าไปอยู่ในวิดีโอเกม

「ยูจงฮยอคกาลังหัวเราะ」

[แอตทริบิวต์สว่ นตัว ‘ผูป้ กครองแห่งเกม’ ถูกเปิ ดใช้งาน!]

เขาเอาชนะกับดักไปอย่างง่ายดายและเหวี่ยงตัวไปข้างหน้าดุจลูกศร เขา
ฉีกกระชากสัตว์ประหลาดที่กาลังพุ่งเข้ามา และจากนัน้ ก็ทาลายกาแพง
ของเขาวงกต

ราวกับว่าเขารูว้ ิธีการที่จะใช้เคลียร์โลกนีอ้ ยู่แล้ว เขาไม่ปล่อยให้มีการ

โจมตีตกมาโดนเขาแม้แต่ขา้ งเดียว

[เวทีท่ีเกี่ยวข้องไม่สามารถรับมือกับสถานะของเป้าหมายได้]

เขาวงกตพังทลายลง และยูจงฮยอคก็มายืนอยู่ตรงหน้าของราชาโดเกบิ
แล้ว สายตาของอีกฝ่ ายกาลังย้อมไปด้วยความตะขิดตะขวงใจ

[[แค่นีเ้ หรอ?]]

มันเห็นได้ชดั ว่าทาไมนักเขียนลับถึงสามารถเอาชนะราชาโดเกบิได้
ชีวิตทัง้ ชีวิตของเขาคงอยู่เพื่อต่อสูแ้ ละเอาชนะการถ่ายทอดสดดวงดาว
เท่านัน้ เขาต้องฆ่าราชาโดเกบิในลักษณะที่คล้ายกันนีใ้ นช่วงนิยาย
ต้นฉบับที่ผมยังไม่ได้อ่านแน่

อีกฝ่ ายกาลังล่าถอยอย่างรีบร้อน สายตาของเขาในตอนนีก้ าลังเบนมาหา

ผม

「จุดอ่อนของยูจงฮยอคคืออะไร?」

ในช่วงเวลาที่ผมได้อ่านประโยคที่ลอยอยู่เหนือกาแพงสุดท้าย หลังคอของ
ผมก็รูส้ กึ เย็นวาบขึน้ มา

ภาพของเส้นโลกต่างๆกาลังสะท้อนออกมาจากม่านตาของราชาโดเกบิ
ความทรงจาที่ไม่ใช่จากโลกนี ้ แต่เป็ นจากเส้นโลกอื่นๆกาลังหลั่งไหลเข้า
ไปหาเขา
เขาหยุดมองมาที่ผมราวกับว่าเขาพบคาตอบแล้ว และด้วยรอยยิม้ อันเย็น
ยะเยือก เขาได้เบนสายตากลับไปหายูจงฮยอค

[โอ้ หุ่นเชิด จิตใจของเจ้าแหลมคมดุจดาบของเจ้าไหม ข้าสงสัยจริงๆ?]

[‘ราชาแห่งเรือ่ งราว’ ทวนซา้ เรือ่ งราวของคุณ!]

[การแปลงสภาพเวทีถกู เปิ ดใช้งานชั่วคราว!]

ซากศพของเหล่าราชาปี ศาจกองอยู่ท่วั ยูจงฮยอคและสีหน้าอันน่ากลัว

ของเขากาลังยืนอยู่บนกองของกลุม่ ดาวและราชาปี ศาจที่ดบั สูญ

「โลกสุดท้ายที่เขาเคยใช้ชีวิตปรากฏขึน้ มาตรงหน้า」
มันไม่มีทางที่เขาจะจาโลกนีไ้ ม่ได้ มันไม่ใช่ใครอื่นนอกจากนักเขียนลับที่
ส่งผมไปยังที่น่นั

「การเสื่อมถอยรอบที่ 1863 โลกสุดท้ายของหนทางเอาชีวิตรอด」

ราชาโดเกบิเดินเข้าหายูจงฮยอคราวกับเงาที่กาลังคืบคลานในขณะที่อีก
ฝ่ ายเงยหน้าขึน้ มองท้องฟ้าด้วยความงงงวย ไม่ เขาไม่ใช่ราชาโดเกบิอีก
ต่อไป ทุกๆย่างก้าวของเขา ใบหน้าและรูปลักษณ์ของเขาได้เปลี่ยนไป

「แก้มสีขาว ดวงตาสองข้างที่เปล่งประกายราวกับดวงดาราที่กาลังจ้อง
มองไปที่เขา」

เสือ้ คลุมสีขาวที่เหมือนกันกับของผมกาลังโบกสะบัดไปในอากาศ
[เจ้าจาได้ไหม? ย้อนกลับไปในการเสื่อมถอยรอบที่ 33 สิ่งที่ลีจีฮเยได้
กล่าวหลังจากเคลียร์สถานการณ์ท่ี 40?]

เสียงที่เหมือนกับของผมกาลังดังขึน้

ประกายแสงเต้นระบาอยู่ในอากาศในขณะที่รา่ งของยูจงฮยอคแข็งทื่อ

ราชาโดเกบิเอือ้ มมือออกมาอย่างง่ายๆและคว้าคอของยูจงฮยอคเอาไว้
ก่อนที่จะพูดต่อ

[จาได้รยึ งั เจ้าไม่ได้ไม่มีความสุขอยู่เสมอใช่ไหม? ในทุกๆรอบการเสื่อม

ถอย มันมีช่วงเวลาแห่งความสุขอยู่ แม้ว่าพวกมันก็อยู่ไม่นานก็ตาม]

ทัง้ ดาบปี ศาจทมิฬและดาบเขย่านภาสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง และ

ท่ามกลางการสั่นเหล่านัน้ พวกมันก็ตกลงอย่างไร้พลัง
「ภาวะซึมเศร้าการเสื่อมถอย」

นั่นคือจุดอ่อนเดียวของยูจงฮยอคที่ทาการเสื่อมถอยมาอย่างยาวนาน

[ในรอบที่ 173 เจ้าสามารถปกป้องโลกได้อยู่นาน เจ้าได้เห็นลีจีฮเยเรียน

จบ เจ้ากระทั่งได้เห็นลีซอลฮวายิม้ ในขณะที่มีเด็กอีกคนอยู่ในอ้อมแขน
ของเธอ]

แสงในตาของยูจงฮยอคกาลังสั่นไหว

「มันไม่ใช่ความสิน้ หวังที่สามารถเอาชนะยูจงฮยอคได้」

「ความทรงจาเล็กๆได้หยั่งรากลงไปภายในหัวของเขาทีละอัน」
ราชาโดเกบิกาลังใช้วิธีการเดียวกับที่ผมทาในอดีต

「ลมหายใจค่อยๆหนักหน่วงขึน้ และปอดก็ค่อยๆตึงขึน้ 」

「ชายที่จมนา้ ลึกลงไปเรือ่ ยๆด้วยนา้ หนักเพียงแค่ขนนก」

ผมไม่อาจทนดูต่อไปได้อีก ผมตะโกนเข้าใส่ยจู งฮยอคเพื่อบอกให้เขาตื่น

ขึน้

อย่างไรก็ตาม เสียงของผมก็สง่ ไปไม่ถงึ เขาราวกับว่ามีบาเรียคั่นกลาง

ระหว่างเรา และราชาโดเกบิก็กาลังยิม้ ออกมาราวกับว่าเขากาลังเยาะเย้ย
เรือ่ งทัง้ หมดนี ้

[ยูจงฮยอค เจ้าได้ปกป้องทุกคนที่เจ้าต้องการปกป้องไหม?]
ยูจงฮยอคคุกเข่าลงอย่างช้าๆ

ผมปลดปล่อยสถานะออกมา ผมจาเป็ นต้องหยุดการแปลงสภาพเวที

เดี๋ยวนี ้ แต่ผมควรทายังไงดี…

แปะ

มันมีมือที่ยงั กาผมไว้แน่นอยู่ มันคือฮันซูยอง

“นั่นไม่ใช่การต่อสูท้ ่ีนายจะเข้าไปยุ่งได้”

“แต่ถา้ ปล่อยเขาไว้คนเดียว…+”

“…แม้แต่ดวงดาวที่ไม่ถกู มองเห็นก็ยงั คงเปล่งแสงอยู่ นายพูดไว้แบบนัน้

ใช่ไหม?”
…ดวงดาวที่ไม่สามารถมองเห็นได้?

คาพูดของเธอทาให้ผมมองย้อนกลับไปที่ยจู งฮยอคอีกครัง้

สายตาของเขาที่กาลังลดต่าลงได้หยุดนิ่ง ประกายแสงเจิดจ้ากาลังโอบ
ล้อมเขาไว้ทงั้ หมด

เปรีย๊ ง…

บางสิ่งกาลังตื่นขึน้ ภายในสติอนั เลือนลางของเขา

[มหาเรือ่ งราว ‘ผูจ้ ดจาวันสิน้ โลก’ เริม่ เล่าเรือ่ งราวของมัน!]

นั่นคือเรือ่ งราวที่ผมไม่รูจ้ กั มาก่อน

ในขณะที่ประกายแสงค่อยๆจางลง เงาหลายเงาก็เผยตัวออกมา ในตอนนี ้
ที่ผมมองดูใกล้ๆ ยูจงฮยอคก็ไม่ได้อยู่เพียงลาพังแล้ว ไม่ มันยังมีอีกสี่คน
ยืนอยู่ขา้ งๆเขา

ชายร่างสูง ร่างหนุ่มที่มีผมสีบลอนด์ เด็กสาวหางม้า และสุดท้าย…

[[เขาไม่อาจปกป้องทุกคนได้ นั่นเป็ นเหตุผลว่าทาไมเขาถึงยืนอยู่ตรงนี]้ ]

…ทูตสวรรค์ท่ีมีปีกสีขาวบริสทุ ธิ์

ใบหน้าของราชาโดเกบิถกู ย้อมไปด้วยความตกตะลึงอย่างรวดเร็ว

เรือ่ งราวจากรอบที่ 999 ที่ถกู ทาลายกาลังลุกโชนขึน้ บนปลายดาบของทูต

สวรรค์
[[เพราะเขาเชื่อว่ามันยังมีส่งิ ที่เขาต้องปกป้องเหลืออยู่]]
ตอนที่ 508 ปกป้ องทุกคนทีค่ วรปกป้ อง (2)

คิว้ ของราชาโดเกบิโค้งขึน้ เรือ่ งราวจากการเสื่อมถอยรอบที่ 999 กาลังเบ่ง

บานขึน้ ตรงหน้าของเขา

เรือ่ งราวที่ถกู ทอดทิง้ ไปโดยการถ่ายทอดสดดวงดาวเริม่ เล่าเรือ่ งราวของ

พวกมันออกมาทีละอัน พวกมันกาลังปลุกยูจงฮยอคให้ต่ืนขึน้ จากภาวะ
ซึมเศร้าเสื่อมถอย

ราชาโดเกบิขมวดคิว้ มุ่น [ทาไมพวกเจ้าถึงมาอยู่ท่ีน่ี? พวกเจ้าไม่ได้ตกลง

กับข้าไว้แล้วเหรอ? พวกเจ้าไม่มีขอ้ อ้างอะไรมาช่วยเขา]

ประโยคเริม่ ลอยขึน้ เหนือกาแพงสุดท้าย

「พวกเราทาข้อตกลงกับราชาโดเกบิเห็นไหม? ถ้าพวกเราทาลายเส้น
โลกนี ้ เขาจะส่งพวกเรากลับไป เขาจะติดต่อกับผูส้ นับสนุนของนาย ‘ความ
ฝันที่เก่าแก่ท่ีสดุ ’ และ…」

นี่คือคาพูดของลีจีฮเยแห่งรอบที่ 999

ราชาโดเกบิพดู ออกมาอีกครัง้ [มันเป็ นข้าที่อญ

ั เชิญพวกเจ้ามายังโลกนี ้
พวกเจ้าอยากถูกขับออกไปจากเส้นโลกอีกเหรอ? ข้าถามหน่อย พวกเจ้า
อยากลิม้ รสความเจ็บปวดชั่วนิรนั ดร์ในขณะที่พเนจรผ่านช่องว่างระหว่าง
มิติโดยไม่มีจดุ จบงัน้ เหรอ?]

คาพูดของเขาดาเนินต่อไปราวกับว่าจะข่มขู่พวกเขา

[ยูจงฮยอคผูน้ ีค้ ือศัตรูท่ีพวกเจ้าตามหา เขาคือผูร้ า้ ยที่ทาลายเส้นโลกของ

เจ้า คนทาให้เรือ่ งราวของพวกเจ้าต้องทุกข์ทรมาน]
มันมีรอ่ งรอยของความไม่สงบปรากฏขึน้ บนใบหน้าของเหล่าเทพเจ้า
ภายนอก

ราชาโดเกบิพดู ถูก พวกเขามาไกลกันขนาดนีก้ ็เพื่อชาระแค้นให้กบั เส้นโลก

ที่ตนเคยใช้ชีวิตอยู่

จากนัน้ เองก็มีใครบางคนพูดขึน้ มา

[[พล่ามอะไรนักหนา มันเป็ นแกไม่ใช่เหรอที่ยดั พวกเราเข้ามายังเกมบ้าๆ

นี่? ถ้าสถานการณ์ไม่เริม่ ขึน้ ตัง้ แต่แรก ข้าจะต้องมายืนอยู่ตรงนีไ้ หม?]]

‘ราชันมหาอเวจี’ คิมนัมอุนแห่งรอบที่ 999 พูดด้วยท่าทางอันธพาล ราวกับ

ว่าในที่สดุ เขาก็ตดั สินใจได้แล้ว พลังแห่งความโกลาหลอันแสนทรงพลังได้
ถูกปลดปล่อยออกมาจากร่างทัง้ ร่างของเขา
[มหาเรือ่ งราว ‘การออกแบบแห่งการล่อลวง’ เริม่ เล่าเรือ่ งราวของมัน!]

[[คิกคิก มันนานแล้วนะนับตัง้ แต่ท่ีเคยต่อสูด้ ว้ ยกัน]]

คิมนัมอุนหัวเราะคิกคักในขณะที่เขาปลดผ้าพันแผลออกจากมือของเขา

เขาคือสัตว์ประหลาดที่กา้ วข้ามผูส้ นับสนุนของตัวเองไปได้ มือสีดาสนิท

ของเขาเต็มไปด้วยออร่าที่ช่วั ร้ายและหนาซะยิ่งกว่าที่ฮนั ซูยองสามารถทา
ได้ มันเริม่ ดูดรัตติกาลแห่งการถ่ายทอดสดดวงดาวเข้าไป

[มหาเรือ่ งราว ‘หัวใจผนึกความโศกเศร้า’ เริม่ เล่าเรือ่ งราวของมัน!]

ด้านหลังของเขา มันมีชายอีกคนกาลังยันร่างอันสูงใหญ่ของตนขึน้ มันคือ

ลีฮนุ ซึงแห่งรอบที่ 999 ‘ราชาดวงใจสีเงิน’
เกราะโลหะเรือ่ งราวที่สมบูรณ์แบบโอบล้อมรอบร่างของเขา

[[ราชาโดเกบิ ข้าตีตวั ออกจากข้อตกลงนัน้ เพราะข้าไม่เคยเห็นด้วยกับมัน

เลย]]

จากนัน้ ‘เจ้าแห่งเกาะที่ลม่ สลาย’ ลีจีฮเยแห่งรอบที่ 999 ก็อญ

ั เชิญเรือรบ
ขนาดยักษ์ของเธอออกมากลางอากาศ

[มหาเรือ่ งราว ‘นักพเนจรแห่งเส้นขอบฟ้าอันเป็ นนิรนั ดร์’ เริม่ เล่าเรือ่ งราว

ของมัน]

บรรยากาศของมหาสมุทรอันยิ่งใหญ่สามารถสัมผัสได้จากดาบมังกรคู่
ของเธอ
[[……]]

เธอชักดาบออกมาโดยไม่พดู อะไรและคุม้ ครองยูจงฮยอคอยู่ขา้ งๆ ด้วย

เหตุนีเ้ อง การตัดสินใจของเหล่าราชาจึงเริม่ ชัดเจนขึน้

[สกิลเฉพาะตัว ‘มุมมองนักอ่านพระเจ้า’ ถูกบังคับเปิ ดใช้งาน!]

ความคิดและความตัง้ ใจของพวกเขาเริ่มถูกถ่ายทอดมาหาผมอย่างเต็มที่

พวกเขาต่างก็เกลียดชังนักเขียนลับ อย่างไรก็ตาม ความเกลียดนัน้ ก็ถือ

กาเนิดขึน้ มาจากความปรารถนาที่ฝังลึกอยู่ในตัวพวกเขา

「ไม่มีใครรักยูจงฮยอคไปมากกว่าพวกเขาแล้วในจักรวาลนี」
้
ตัง้ หมดนัน้ เป็ นเพราะยูจงฮยอคที่ทาให้พวกเขามาถึงตรงนี ้ พูดให้ชดั
ยิ่งกว่านัน้ มันเป็ นเพราะการเสียสละของยูจงฮยอคแห่งรอบที่ 999 ที่ทา
ให้พวกเขามาถึงตรงนีไ้ ด้

แขนของเขาถูกตัด ขาของเขาถูกฉีก ดวงตาทัง้ สองข้างของเขามืดบอก

และในท้ายที่สดุ เขากระทั่งเสียสละชีวิตของตัวเองด้วย

「มันเป็ นยูจงฮยอคที่ช่วยพวกเขาเอาไว้ และฆ่าพวกเขา」

พวกเขามีชีวิตอยู่เพราะยูจงฮยอค คนแบบพวกเขาจะลืมยูจงฮยอคไปได้
ยังไง?

ความโกรธที่ถกู ล่ามไว้ในเกาะที่กาลังจมดิ่ง ความเศร้าที่สามารถทานทน

ได้หลังจากเปลี่ยนหัวใจของตัวเองให้กลายเป็ นเหล็ก ความเจ็บปวดที่
สามารถหลงลืมได้โดยการโยนตัวเองลงสูห่ ว้ งอเวจี
[มหาเรือ่ งราว ‘เพลิงนิรนั ดร์’ เริม่ เล่าเรื่องราวของมัน!]

และความปวดร้าวที่สามารถทาให้หายไปได้ดว้ ยการเผาผลาญตัวเอง

[[หลบไป ราชาโดเกบิ พวกเราต้องการแค่อย่างเดียว]] ‘เปลวเพลิงแห่ง

ชีวิต’ อูรเี อลแห่งรอบที่ 999 พูดขึน้ มา [[และนั่นก็คือการได้เห็น ‘ตอนจบ’
ที่พวกเรายังไม่ได้เห็นในเส้นโลกของพวกเรา]]

และเมื่อจบคาพูดของเธอ เพลิงแห่งวิบากกรรมก็เคลื่อนไหว

ครืน!

เพลิงอเวจีท่ีเคยเผาผลาญป่ าเอ็นไกกาลังลุกโชนขึน้ ภายในกาแพง แทบจะ

ในเวลาเดียวกัน มือขวาของคิมนัมอุนแห่งรอบที่ 999 ก็แทงเข้าไปยังต้นขา
ของราชาโดเกบิ
[[ฮ่าฮ่าฮ่า! มาฆ่าโดเกบิเพื่อเปลี่ยนแปลงกันเถอะ!]]

อักขระที่เต็มไปด้วยความบ้าคลั่งของคิมนัมอุนเฉือนผ่านมิติกาลเวลา
ทาลายเรือ่ งราว และเล็งไปยังร่างของราชาโดเกบิ

ทัง้ สองแลกเปลี่ยนกระบวนท่ากัน อาวุธที่สร้างขึน้ จากการล่อลวงงอก

ออกมาจากแขนขวาของคิมนัมอุน ในขณะที่สตาร์รลี ิคที่ถกู อัญเชิญ
ออกมาจากราชาโดเกบิปรากฏขึน้ หลายๆจุดบนกาแพงและเข้าขวางการ
ป้องกันจากอีกฝ่ าย

เปรีย๊ ง!

กาแพงสุดท้ายเป็ นตาแหน่งที่เรือ่ งราวของราชาโดเกบิสามารถสาแดงพลัง

ออกมาได้มากที่สดุ ด้วยเวทีนี ้ ทิศทางของการต่อสูจ้ ึงเป็ นฝ่ ายคิมนัมอุนที่
เสียเปรียบในไม่ชา้
「โอ้ หอกที่แยกโพ้นทะเล」

「โอ้ ลูกศรที่ปักดวงตะวัน」

ประโยคต่างๆที่ร่วั ไหลออกมาจากหลายๆจุดบนกาแพงกลายเป็ นความ

จริงในไม่ชา้

เปรีย๊ ง!

สตาร์รลี ิครับสัญญาณของราชาโดเกบิและพุ่งออกไป จากนัน้ มันก็พ่งุ เข้า

หาร่างของราชันมหาอเวจี หอกแทงเข้าไปยังต้นขาของเขา ในขณะที่ลกู ศร
ทะลวงเข้าใส่แขนของเขา อย่างไรก็ตาม แม้ว่าเรือ่ งราวสีดาสนิทจะหยดลง
มาจากร่างของเขา แต่คิมนัมอุนก็ยงั ยิม้ อยู่
[[ไป! ฮุนซึง!]]

พร้อมกับเสียงของคิมนัมอุน ร่างๆหนึ่งได้พ่งุ ออกมาจากด้นหลังของเขา

ปั ง…

มันคือลีฮนุ ซึงแห่งรอบที่ 999 แขนอันมั่นคงและทรงพลังของเขารัดรอบ

ร่างของราชาโดเกบิ จากนัน้ เหล็กหลอมก็งอกออกมาจากร่างทัง้ ร่างของ
เขา ในขณะที่ประกายแสงอันทรงพลังระเบิดออกมา เหล็กนัน้ ก็ลอ็ คแขน
และขาของราชาโดเกบิไว้แน่น

[[จีฮเย!]]

ด้วยสัญญาณของลีฮนุ ซึงแห่งรอบที่ 999 ‘เจ้าแห่งเกาะที่ลม่ สลาย’ ก็

เคลื่อนไหว
[[บรรจุกระสุน]]

เรือรบขนาดยักษ์ท่ีลอยอยู่บนท้องฟ้าสามารถมองเห็นได้ผ่านช่องว่างที่
เกิดขึน้ จากการปะทะกับเรือโนอาห์ พร้อมกับวังวนอันทรงพลัง บางสิ่งถูก
บรรจุลงไปตรงหน้าของเรือ สถานะที่ปลดปล่อยออกมามากเพียงพอที่จะ
ป่ นดาวเคราะห์ได้ทงั้ ดวง เมื่อมองดูใกล้ๆ มันไม่ใช่กระสุนที่ถกู บรรจุลงไป
ในปื นใหญ่ขนาดใหญ่ยกั ษ์

[[ยิง!!]]

และในขณะที่แผดเสียงระเบิดดังก้อง ดวงดาวก็ถกู ยิงออกมาจากเรือ มัน

คือ ‘เปลวเพลิงแห่งชีวิต’ ที่พ่งุ ลงมาราวกับดวงดาวพร้อมกับประกายแสง
เจิดจ้าที่ถกู ทิง้ ไว้ดา้ นหลังของเธอ
เธอยินดีท่ีจะกลายเป็ นกระสุน และในตอนนีก้ ็กาลังพุ่งตรงไปหาราชาโดเก
บิ

[[มันไม่ใช่แค่ราชาสูงสุดเท่านัน้ ที่เคยฆ่าเจ้ามาก่อน]]

「นี่คือวิธีการที่ตวั ละครแห่งรอบที่ 999 เคยใช้เคลียร์หน้าสุดท้าย」

ดวงตะวันอันโชติช่วงทาลายด้านนอกของกาแพงและทะยานไปข้างหน้า
เรือ่ งราวติดอยู่บนกาแพงสุดท้ายดีดดิน้ ด้วยความเจ็บปวดจากความร้อน
สูง

นี่คือการโจมตีท่ีไม่มีใครในเส้นโลกนีส้ ามารถรับมือได้

「แต่ราชาโดเกบิก็ใช้วิธีการเดิมในการรับมือกับการโจมตีเช่นนี」
้
ย๊ากกกกก-!!

ดวงตาของราชาโดเกบิเปล่งประกายขึน้ ภายในความร้อนราวกับอเวจี

ย๊ากกกก!

อักขระจานวนนับไม่ถว้ นที่สลักอยู่บนร่างของเขากู่รอ้ งออกมา พวกมันคือ

ตัวอักษรที่ถกู ชิงมาจากกาแพงสุดท้าย มหาเรือ่ งราวต่างๆเริม่ เปล่งพลัง
ออกมา

แม้แต่เรือ่ งราวในการครอบครองของผมก็เริม่ ปั่ นป่ วนไปด้วย

「คาขยาย ‘ราชาแห่งเรือ่ งราว’ ไม่ได้มีไว้แค่โชว์」

ราชาแห่งเรือ่ งราวคือตัวตนที่อยู่บนจุดสูงสุดในการถ่ายทอดสดดวงดาว
ใบหน้าของเขาดูสงู ส่ง ชั่วร้าย งดงาม และโศกเศร้าในเวลาเดียวกัน

「เมื่อครัง้ หนึ่งข้าเองก็เคยเป็ นมนุษย์」

อาวุธที่หลั่งไหลออกมาจากกาแพงสุดท้ายปะทะเข้ากับเพลิงแห่งวิบาก
กรม และ…

「เขาคือปี ศาจ」

เรือ่ งราวสีซีดที่กาลังรั่วไหลออกมาจากเขาของราชาโดเกบิได้หยุดการ
เคลื่อนไหวของอูรเี อลที่กาลังพุ่งเข้ามา

「เขาคือผูก้ อบกู้ และ…」

แสงอันศักดิส์ ิทธิ์ปะทุออกมาจากปี กสีขาวได้ฟื้นพลังให้กบั อักขระของ
ราชาโดเกบิ

「และสุดท้าย ตัวตนนัน้ ก็กลายเป็ นโดเกบิ」

เรือ่ งราวที่ไม่รูจ้ บโอบล้อมตัวเขา ราวกับว่าโลกนีไ้ ม่อาจจบลงตรงนีไ้ ด้

「ที่น่ีไม่ใช่รอบที่ 999」

ผมสัมผัสได้ว่าตัวละครจากรอบที่ 999 กาลังเบนสายตาของพวกเขามา

ทางผม

「เอาล่ะ ลงมือได้แล้ว」

「เจ้าต้องเป็ นคนปิ ดฉากมัน」

「เจ้ายังไม่ลืมคาสัญญาของเจ้าใช่ไหม?」

น่าเสียดาย ผมไม่อาจเคลื่อนไหวได้

[มหาเรือ่ งราว ‘ผูพ้ ิทกั ษ์โลก’ เริม่ เล่าเรื่องราวของมัน!]

[มหาเรือ่ งราว ‘ผูพ้ ิทกั ษ์โลก’ กาลังมองไปยังผูพ้ ิทกั ษ์คนต่อไป!]

เพราะเรือ่ งราวของราชาโดเกบิก็กาลังมองมาที่ผมด้วย

[…คิมทกจา!!] ราชาโดเกบิตะโกนมาทางผม [อย่าขัดต่อโชคชะตาที่ถกู

กาหนดไว้แล้วของเจ้า เจ้ารักเรือ่ งราวมากกว่าใครในโลกนี ้ ข้าเองก็
เหมือนกับเจ้า ข้าเข้าใจความรูส้ กึ ที่เจ้ามีต่อโลกนีด้ ีย่ิงกว่าใครในจักรวาล!]
เรือ่ งราวที่กาลังยืดขยายออกมาจากร่างของเขาเอือ้ มออกมาหาผม

ฮันซูยองที่อยู่ขา้ งๆผมป้องหูของผมเอาไว้และตะโกนออกมาด้วยความ
โกรธ “อย่าไปฟั งมัน มันไม่มีคา่ ที่จะไปฟั งมัน”

จางฮีวอนและลีฮนุ ซึงยืนอยู่ตรงหน้าของผม ในขณะที่ยซู านอา ชินยูซอง

และลีกิลยังได้ยืมล้อมผมไว้เพื่อปกป้องผม และจากด้านหลังของผม เสียง
กูร้ อ้ งจากดาบของลีจีฮเยก็ดงั ก้องออกมา

[ดวงดาวทัง้ หมดในเนบิวลาบริษัทของคิมทกจาเปล่งประกายเจิดจ้า!]

อย่างไรก็ตาม มันก็มีบางสิ่งที่มองเห็นได้ชดั เจนยิ่งขึน้ ถ้าเราพยายามจะ

บดบังพวกมัน บางคาพูดจะชัดเจนยิ่งขึน้ ถ้าพวกเราพยายามจะปิ ดบังพวก
มัน
[สกิลเฉพาะตัว ‘มุมมองนักอ่านพระเจ้า’ กาลังหลุดออกจากการควบคุม]

「[มังกรเพลิงทมิฬ! มังกรเพลิงทมิฬ! บ้าเอ้ย ลืมตาได้แล้ว!!]」

「คิมยูชิน! ตื่นสิ! ฮวังซาบอลของพวกเรายังไม่…」

「[มหาปราชญ์!]」

สิ่งเหล่านีค้ ือเรือ่ งราวที่หลั่งไหลออกมาจากกาแพงสุดท้าย

กลุม่ ดาวกาลังทรุดตัวลงบนสมรภูมิท่ีมีการต่อสูอ้ นั ดุเดือดยิ่งกว่าที่พวกเรา

เคยเจอ เรือ่ งราวรั่วไหลออกมาจากร่างของหงอคงที่อยู่ในสภาพยับเยินไม่
หยุด ราวกับว่าเขาได้สญ ู เสียดวงตาทัง้ สองข้างของเขาไป เนตรทองคาที่
เคยเปล่งแสงเจิดจ้าไม่ได้เปล่งประกายอีกแล้ว
「[…ข้ามองไม่เห็นน้องเล็กเลย]」

อูรเี อลกาลังพยุงเขาไว้อยู่ ทูตสวรรค์ท่ีปีกทัง้ สองข้างถูกฉีกออกกาลังกุม

มือของเขาเอาไว้

「[เขายังมีชีวิตอยู่ เขายังเปล่งแสงอยู่]」

กลุม่ ดาวที่รอดชีวิตมาได้จนถึงตอนนีพ้ ่งุ เข้าใส่พวกเขาจากท้องฟ้ายาม

รัตติกาลอันวุน่ วาย

จากนัน้ ภาพก็เปลี่ยนไป มันแสดงให้เห็นเพอร์เซโฟนีท่ีกาลังกอดฮาเดสที่

ล้มลงเอาไว้ เขาพยายามที่จะพูดอะไรบางอย่าง แต่เธอก็สา่ ยหัวของเธอ

「อย่าห่วงไป รัตติกาลของข้า」
ดวงตะวันแห่งโอลิมปั สลอยอยู่เหนือหัวของเธอ

ตอนจบเหล่านีก้ ลายเป็ นประโยคอันน่าสังเวชและพุ่งไปเหนือกาแพง

ประโยคเหล่านีถ้ กู เขียนขึน้ เพียงเพื่อยุติพวกมันเท่านัน้

[เจ้าไม่อยากช่วยพวกเขางัน้ เหรอ?]

ผมรูส้ กึ ว่าจะอาเจียนออกมาจากส่วนที่ลกึ ที่สดุ ภายในร่างกายของผม

ราชาโดเกบิตะโกนออกมา [เจ้าในตอนนีไ้ ม่อาจช่วยพวกเขาไว้ได้ คนที่รกั

ในเรือ่ งราวไม่อาจเปลี่ยนแปลงเรือ่ งราวได้]

ไม่อาจเปลี่ยนแปลงมันได้ เพราะรักมัน
[เฉพาะคนที่กา้ วข้ามเรือ่ งราว คนที่เข้าใจธรรมชาติท่ีน่าราคาญของทุกๆ
อย่างเท่านัน้ ที่สามารถก้าวข้ามความเป็ นไปได้ไปได้]

พายุความเป็ นไปได้โดยรอบทวีความรุนแรงยิ่งขึน้ พร้อมกับเสียงดัง ‘เปรี๊

ยง!’ พลังของเรือ่ งราวไหลออกมาจากตัวราชาโดเกบิและค่อยๆสะกดพลัง
ของเหล่าตัวละครจากรอบที่ 999 เอาไว้

ราชาโดเกบิฉีกโลหะเรือ่ งราวของลีฮนุ ซึงและเอือ้ มมือของเขามายังทิศทาง

ของผม

[‘เรือ่ งราวหนึ่งเดียว’ ที่เจ้ารวบรวมมามากเกินพอที่จะสืบทอดตาแหน่งของ

การถ่ายทอดสดดวงดาวแล้ว จับมือข้า สิ่งที่เจ้าต้องการก็เหมือนกันกับข้า
ข้าไม่อยากจะเห็นเรือ่ งราวของดวงดาวเหล่านีต้ อ้ งหายไป]

เสียงของเขาฟั งดูสนิ ้ หวังเหมือนกัน แสงจากดวงตาของเขาและเรือ่ งราว

ของพวกต่างก็พิสจู น์ถึงความจริงใจของเขา
เรือ่ งราวของการถ่ายทอดสดดวงดาวเปล่งประกายเจิดจ้าจากร่างของเขา

「เรือ่ งราวที่เขาอ่านมาเนิ่นนานในที่สดุ ก็กลายเป็ นส่วนหนึ่งของเขา」

ตัวเขาในตอนนีค้ ือการถ่ายทอดสดดวงดาว

เขาไม่ตอ้ งการให้เรื่องราวนีจ้ บลงเลย

[ดาเนิน… เรือ่ งราวนีต้ ่อ กลายเป็ นตัวเอกของเส้นโลกใหม่ และพร้อมกับ

เรือ่ งราวที่เจ้าสร้างขึน้ มอบความหรรษาให้กบั ความฝันที่เก่าแก่ท่ีสดุ ต่อไป
เจ้าคือตัวตนที่ถือกาเนิดขึน้ มาเพื่อจุดประสงค์นนั้ เจ้าสามารถมาได้ไกล
ขนาดนีเ้ พราะเหตุนี!้ ]
ในขณะที่ฟังคาพูดเหล่านัน้ ผมก็เริม่ นึกถึงความโชคดีทงั้ หมดที่เกิดขึน้ กับ
ผม

[การถ่ายทอดสดดวงดาวกาลังมองมาที่คณ
ุ ]

ทาไมการถ่ายทอดสดดวงดาวถึงใจกว้างกับผมขนาดนี?้

เรือ่ งราวของราชาโดเกบิกาลังบอกถึงเหตุผลกับผม ลาแสงระเบิดออกมา

ตรงหน้าของผมเรือ่ ยๆ

[อย่าลืมว่าเจ้าต้องการอะไรจริงๆ เจ้าไม่ใช่ ‘บทกวีสดุ ท้าย’ ไม่ เจ้าคือ ‘นิ

รันดร์’!]

เรือ่ งราวของกลุม่ ดาวถูกถ่ายทอดออกมาด้านหลังราชาโดเกบิ

เขาพูดถูก ผมไม่ตอ้ งการให้เรือ่ งราวเหล่านีจ้ บลง

「มหาปราชญ์เทียมสวรรค์เฝ้ามองดวงดาวที่โปรยปรายลงมาและสัมผัส
ได้ถึงจุดจบของเขาที่ใกล้เข้ามา」

ผมหันหน้าไปอย่างช้าๆและเห็นยูจงฮยอคที่ในตอนนีเ้ กือบจะเป็ นอิสระ

จากภาวะซึมเศร้าเสื่อมถอยแล้ว ดวงตาที่ดวู ่างเปล่าของเขากาลังมองมา
ที่ผม

「อย่างไรก็ตาม มันก็มีบางเรือ่ งราวที่ตอ้ งจบลง」

ตอนที่ 509 ปกป้ องทุกคนทีค่ วรปกป้ อง (3)

นั่นคือคาสัญญาเมื่อนานมาแล้ว

「“ฉันจะทาให้เรือ่ งราวของนายจบลงเอง”」

ผมไม่อาจรักษาสัญญานัน้ ในรอบที่ 1863 ได้

[■■ ของคุณเริม่ สั่นสะเทือนอย่างไม่สม่าเสมอ]

ผมพยุงตัวเองขึน้ ในขณะที่จบั ศรัทธาไม่แตกสลายไว้แน่น มือของผม

สัมผัสได้ถึงด้ามดาบที่อยู่รว่ มกันกับผมมาตัง้ แต่เริม่ ต้นจนถึงตอนนี ้

ปลายดาบสัมผัสเข้ากับพืน้ และประโยคก็เริม่ ลอยขึน้ มา ประโยคที่ผมไม่

เคยเห็นมาก่อน
「เขาสงสัยถึงตอนจบของโลกนีย้ ่ิงกว่าใคร และ…」

「และยิ่งกว่าใครอื่น เขาปรารถนาที่จะให้โลกนีไ้ ม่จบลง」

เรือ่ งราวสุดท้ายของผมเริม่ ต้นขึน้

“…คิมทกจา?”

ผมปั ดมือของฮันซูยองที่ปิดหูของผมไว้ออกไป

ดวงตาของเธอกาลังสั่นเทา ร่างสีแดงฉานของผมสะท้อนอยู่ในม่านตาของ
เธอ บาดแผลยาววาดผ่านแก้มของผม ปี กของผมขาดรุง่ ริ่ง เขาของราชา
ปี ศาจหัก ผมอยู่ในสภาพยับเยินจริงๆ
และฮันซูยองก็เชื่อในตัวชายที่สภาพยับเยินแบบนีม้ าจนถึงตอนนี ้

[เจ้าตัดสินใจแล้วเหรอ?]

ราชาโดเกบิท่ีอยู่ ณ ใจกลางของประกายแสงที่กาลังระเบิดออกมาถามผม

สิ่งมีชีวิตจากรอบที่ 999 ราชาเทพเจ้าภายนอกกาลังทาทุกวิถีทางเพื่อโต้

กลับ การต่อสูท้ ่ีสสู ีมาตลอดกาลังจะกลายเป็ นฝ่ ายของรอบที่ 999 ที่กาลัง
จะเสียเปรียบในท้ายที่สดุ เมื่อพิจารณาจากพายุความเป็ นไปได้ท่ีกาลัง
ระเบิดออกมา

“ใช่” ผมตอบราชาโดเกบิ “ฉันจะข้ามกาแพงสุดท้าย และไปพบกับคนที่อยู่

ข้างหลังมัน”

ผูร้ า้ ยของโศกนาฏกรรมทัง้ หมด ‘ความฝันที่เก่าแก่ท่ีสดุ ’

“ฉันจะไปพบกับหมอนั่น และหยุดโศกนาฏกรรมของโลกนีท้ งั้ หมด”

รอยยิม้ ของราชาโดเกบิราวกับว่าเขาพึงพอใจกับการตัดสินใจของผม

[เยี่ยมจริงๆ นั่นคือความเป็ นไปได้ท่ีชดั เจนที่สดุ เมื่อเจ้ากลายเป็ นผูส้ ืบทอด

ของข้า เอาล่ะ มาทางนีเ้ ร็วเข้า และสืบทอดเจตจานงของการถ่ายทอดสด
ดวงดาว…]

“ฉันไม่เคยบอกนะว่าจะรับข้อเสนอของนาย”

ผมเปิ ดใช้งานวิถีแห่งสายลมและการปล่อยกระแสไฟฟ้าโดยพร้อมเพรียง
กัน
เทคนิคการเคลื่อนที่ท่ีรวดเร็วที่สดุ ในโลกนีถ้ กู โอบล้อมไปด้วยพลังงาน
สายฟ้าสีขาวบริสทุ ธิ์ในไม่ชา้ จากนัน้ ร่างของผมก็กลายร่างเป็ นลาแสงสาย
หนึ่ง ด้วยความเร็วที่สงู ที่สดุ เท่าที่ผมจะทาได้ ผมพุ่งผ่านทัง้ ราชาโดเกบิ
และเหล่าเทพเจ้าภายนอก

ทิศทางที่ผมเลือกคือส่วนที่ลกึ ที่สดุ ของกาแพงสุดท้าย

[เจ้า…!!]

ผมได้ยินเสียงที่กาลังตกตะลึงของราชาโดเกบิ นอกจากนีผ้ มยังเห็น

ประโยคที่กาลังลอยผ่านเหนือกาแพงสุดท้ายจากระยะไกล

「สถานที่ท่ีเกล็ดอันสุดท้ายของมังกรอเวจีเปลวเพลิงทมิฬและขนอัน
สุดท้ายของอูรเี อลร่วงหล่น」
ผมคารามออกมาด้วยความตื่นตระหนกและพุ่งเข้าไปหาประโยคนัน้

「สถานที่ท่ีนา้ ตาหยดสุดท้ายของเพอร์เซโฟนีหยดลง」

ผมจาเป็ นต้องหยุดไม่ให้ประโยคเหล่านัน้ จบลง แม้ว่าผมจะเห็นตอนจบ

ของโลกนี ้ แต่ผมก็ตอ้ งไม่ปล่อยให้ประโยคเหล่านีจ้ บลง

บางทีเขาอาจจะตระหนักได้ถึงเจตนาของผมแล้ว ราชาโดเกบิตะโกน
ออกมาด้วยนา้ เสียงตกตะลึง

[ไม่ หยุด! เจ้ายังไม่ได้รบั อนุญาต! เจ้าไม่อาจแตะต้องกาแพงนัน้ ได้ดว้ ยซา้

นับประสาอะไรกับการข้ามมัน!]

เปรีย๊ ง!
ในช่วงเวลาที่เขาพูดจบ พายุความเป็ นไปได้ก็กดทับเข้าใส่ท่วั ทัง้ ร่างของ
ผม ประกายแสงระเบิดออกมาด้วยพลังที่เพียงพอจะบดขยีผ้ มเป็ นชิน้ ๆ
และในช่วงเวลานัน้ เอง ภายในหัวของผมก็ว่างเปล่าจากความเจ็บปวด

[‘กาแพงสุดท้าย’ กาลังปฏิเสธการเข้ามาของคุณ!]

กาแพงกาลังปฏิเสธผม

มันหยุดผมไม่ให้ไปแตะต้องประโยคของมันเพื่อเปลี่ยนพวกมัน และหยุด
ผมไม่ให้ขา้ มมันไป ราวกับว่าผมไม่ได้รบั อนุญาตให้ทาอะไรแบบนัน้

ทันใดนัน้ เอง ตัวอักษรบนกาแพงก็เว้นระยะห่างออกไป และล่าถอย

ออกไปไกล

「ประโยคเหล่านัน้ ไม่ใช่ของคิมทกจา」
พายุอนั ทรงพลังกระแทกผมลอยออกมา ผมเหมือนกับเป็ นคาพูดบางคาที่
ถูกขับออกไปสูค่ วามเวิง้ ว้างอันไกลพ้น และกลิง้ ไปบนพืน้ อย่างน่าสมเพช
จากนัน้ แผ่นหลังของผมก็ปะทะกับบางสิ่งพร้อมกับมีเสียงดัง ‘ตุบ’ ออกมา

“ไอ้โง่! นายคิดว่านายจะทาสาเร็จเพียงเพราะแค่ว่งิ ออกไปคนเดียวแบบ

นัน้ เหรอ??”

มันคือฮันซูยอง ผมตอบเธอด้วยรอยยิม้

“ฉันไม่ได้ว่งิ ออกไปคนเดียวซะหน่อย”

สมาชิกของบริษัทของคิมทกจากาลังวิ่งมาหาพวกเราจากทางด้านหลัง

ผมไม่ตอ้ งการจะสูญเสียใครไป ผมไม่อาจเสียใครไปได้อีกแล้ว

“ทกจา! วิ่งต่อไป!”

จางฮีวอนเปิ ดใช้งาน ‘เวลาพิพากษา’ ของเธอและพุ่งเข้ามาหาพวกเราใน

ขณะที่ดวงตาของเธอเปล่งแสงสีแดงออกมา

ลีฮนุ ซึงและลีจีฮเยขนาบข้างของเธอมา ในขณะที่ยซู านอาและเด็กๆ

ตามหลังมา ในขณะเดียวกัน จางฮายังและอาจารย์ของพวกเราก็ปิดท้าย
กลุม่ มาด้วย

“เอานี่ไปด้วย! มันคือยาเป็ นตายอันสุดท้าย!”

ลีซอลฮวาไม่อาจมาด้วยได้เพราะกงพิลดู ดังนัน้ เธอจึงฝากกล่องยามาให้

พวกเราแทน ผมรับยาเป็ นตายมาและกลืนมันลงไป จากนัน้ ร่างอวตารที่
ยับเยินของผมก็เริม่ ฟื ้ นตัวอย่างรวดเร็ว
[หยุด!!]

พร้อมกับเสียงร้องของราชาโดเกบิ สิ่งมีชีวิตที่ดแู ปลกประหลาดก็เผยตัว

ออกมาจากประโยคบนกาแพง พวกมันคือเหล่าเทพเจ้าภายนอก –
สิ่งมีชีวิตที่ไม่ได้รบั เรือ่ งราวที่มีค่าพอที่จะบันทึกไว้บนกาแพง

[[■■■!!!!]]

ไม่ใช่เทพเจ้าภายนอกทุกตนที่จะเชื่อฟั งราชาของพวกมัน แน่นอนว่ามันมี

บางคนที่เลือกจะเป็ นลูกน้องของราชาโดเกบิและสมัครใจกลายเป็ นทาส
แห่งสถานการณ์

ครืน!!
[หยุดพวกมันไว้! ถ้าพวกเจ้าทาได้ ข้าจะบันทึกเรือ่ งราวของพวกเจ้าลงไป
บนกาแพงสุดท้าย!]

อาจารย์ของพวกเราเห็นหนวดที่กาลังพุ่งเข้ามาจากทุกทิศทางและชัก
อาวุธของพวกเขาออกมา

“ฝากที่น่ีไว้กบั พวกเราเถอะ”

วิถีดาบทลายนภาของเซียนดาบทลายนภาและการปล่อยกระแสไฟฟ้า
ของเคียร์อีออสผสานกันเป็ นลาแสงสายหนึ่ง และสลักประโยคของพวก
เขาไว้บนกาแพง

[มหาเรือ่ งราว ‘บู๊ลิม้ ที่หนึ่ง’ เริม่ เล่าเรื่องราวของมัน!]

สองปรมาจารย์ท่ีย่ิงใหญ่ท่ีสดุ ของบู๊ลมิ ้ หยุดหนวดเหล่านัน้ เอาไว้และการ
ต่อสูอ้ นั ดุเดือดก็เริ่มต้นขึน้ ในไม่ชา้ น่าเสียดาย เวลาที่พวกเขาสามารถซือ้
ได้นนั้ ก็เป็ นแค่ช่วงเวลาสัน้ ๆเท่านัน้

มันมีเทพเจ้าภายนอกอยู่มากเกินไปที่ราชาโดเกบิเรียกออกมา

[เรือ่ งราวทัง้ หมดของบริษัทของคิมทกจากาลังเปล่งประกายเจิดจ้า!]

พวกเราไม่อาจทาให้เวลาที่เหล่าอาจารย์ซอื ้ ให้เสียเปล่าได้ ผิวของกาแพง

ที่กาลังบันทึกเรือ่ งราวของหงอคงและอูรเี อลได้คืบหน้าไปไกลแล้ว

มันมีเพียงคาตอบเดียวเท่านัน้ พวกเราจาเป็ นต้องขยับเข้าหามันได้ให้เร็ว

ยิ่งกว่าความเร็วที่มนั ถอยออกไป แต่พวกเราจะทาได้ยงั ไง…

จากนัน้ ก็มีย่อหน้าหนึ่งลอยขึน้ มาบนกาแพงสุดท้าย

「เมื่อมาคิดถึง ‘เขตสีเขียว’ ที่อยู่บนกาแพง… ไม่ใช่วา่ คนที่ใช้หอ้ งบนนัน้
คือพวกเขาเหรอ?」

ผมก้มมองพืน้ ที่พวกเรายืนอยู่ในทันใด

พืน้ เองก็นบั เป็ นกาแพงอีกประเภท และรอยเท้าของพวกเราก็ถกู ประทับไว้

บนกาแพงที่พวกเรากาลังวิ่ง เรือ่ งราวที่พวกเรารวบรวมมากาลังลอยขึน้ มา
จากรอยเท้าที่พวกเราทิง้ ไว้ขา้ งหลัง

「“ทกจา นายตัง้ ใจอะไรอ่านอยู่เหรอ?”」

「มันเป็ นช่วงเวลาที่ชีวิตของผมได้เปลี่ยนไป」
「“จานวนคนที่เหลืออยู่ในตูโ้ ดยสารคือสิบสองคน และมันมีแมลงแค่
สามตัวในตาข่าย”」

「โลกใบหนึ่งกาลังจะตาย ในขณะที่โลกใบใหม่ได้ถือกาเนิดขึน้ และผม

ก็เป็ นผูอ้ ่านเพียงคนเดียวที่รูบ้ ทสรุปของโลกใบนี」
้

มันมาจากสถานการณ์แรก ย้อนกลับไปเมื่อตอนที่พวกเราพยายามจะหนี
ออกมาจากรถไฟใต้ดิน

「โปรดเลือกผูส้ นับสนุนของคุณ ผูส้ นับสนุนจะกลายเป็ นคนหนุนหลัง

ของเจ้าอย่างแท้จริงนับจากนีไ้ ป」

「[กลุม่ ดาว ‘ผูพ้ ิพากษาเปลวเพลิงปี ศาจ’ ผิดหวังในตัวคุณ]」

「กลุม่ ดาว ‘นักโทษรัดเกล้าทองคา’ ขบขันในทางเลือกของคุณ」

สิ่งเหล่านีม้ าจากตอนเลือกผูส้ นับสนุน แสงดาวกาลังส่องประกายมายัง
เท้าของพวกเรา

พวกเราเริม่ วิ่งอีกครัง้ เรือ่ งราวได้สร้างขึน้ เป็ นทางเดินที่พวกเราควรจะวิ่ง

ไป

「“มันเป็ นความจริงเหรอที่นายผูกขาดอาหาร?”」

「“ลุกขึน้ ทุกคน สถานการณ์ได้เริ่มขึน้ แล้ว”」

「“ผูเ้ ช่าที่จองหองได้ปรากฏตัวขึน้ แล้ว”」

「“ฮุนซึง จัดการเลย ทาลายทุกอย่างซะ”」

ย้อนกลับไปตอนศึกสถานีกึมโฮและสถานีชงุ มูโร และ…

「“ฉัน… ออกมาคนที่เก้า”」

「“…ขอโทษนะ แต่ฉนั ขอถามชื่อของนายหน่อยได้ไหม?”」

「“ฉันคือยูจงฮยอค”」

ความทรงจาจากศึกชิงธง และการต่อสูด้ นิ ้ รนกับเหล่าผูเ้ ผยวจนะ

「“ช่างน่าขันจริงๆ ประวัติศาสตร์ทงั้ หมดเป็ นอดีตไปแล้ว แต่พวกนายก

ลับมารวมตัวกันที่น่ีอีกครัง้ เหรอ?”」
「“ไอ้บา้ นั่นมีฉายาว่าราชาทรราช ไม่ว่านายจะเป็ นผูช้ ายหรือผูห้ ญิง
นายก็จะถูกชิงตัวไปเป็ นนางสนมถ้านายน่ารักพอ และถ้านายไม่น่ารักพอ
ถ้านายไม่ถกู ฆ่าก็จะต้องกลายเป็ นทาสของเขา”」

「“ถ้าอย่างนัน้ ทกจา นายคงจะต้องกลายเป็ นทาสแน่ๆถ้านายถูกจับได้”

」

「หัวหน้าสุนขั ในหมู่เจ็ดราชาแห่งกรุงโซล แน่นอน มันคือราชาสูงสุดยู

จงฮยอค」

พวกเราเห็นศึกแห่งราชา และ…

「“นั่นเป็ นเหตุผลว่าทาไมฉันถึงไม่น่งั ลงบนบัลลังก์หนึง่ เดียว”」

…และตอนผมทาลายบัลลังก์หนึ่งเดียว
「“อย่างไรก็ตาม ฉันก็จะไม่ยอมให้ใครนั่งลงบนบัลลังก์เหมือนกัน”」

ทุกๆช่วงเวลาคือการต่อสูอ้ นั ยากลาบาก ไม่มีสถานการณ์ไหนง่ายเลย

และพวกเราก็ตอ้ งเสี่ยงชีวิตอยู่เสมอ

โศกนาฏกรรมเหล่านีไ้ ด้กลายเป็ นเรือ่ งราวในท้ายที่สดุ และพวกเราก็กาลัง

วิ่งไปบนเรือ่ งราวนัน้

ในไม่ชา้ เรือ่ งราวที่พนั กันยุ่งเหยิงก็ก่อตัวขึน้ เป็ นภาพๆเดียว ภาพๆนัน้

กลายเป็ นเสือขาวในไม่ชา้ เสือขาวที่มีหนวดและลายอันสูงส่งกาลังวิ่งอยู่
ข้างๆผม

[เรือ่ งราว ‘ราชาแห่งโลกที่ไร้ราชา’ กาลังเฝ้ามองการเดินทางของคุณ]

ราชาแห่งโลกที่ไร้ราชา – เรือ่ งราวที่อยู่กบั ผมมาตัง้ แต่แรกกาลังเฝ้ามองผม

เสือขาวได้สร้างทางเดินให้กบั พวกเราและคารามออกมาเสียงดัง ก่อนที่

มันจะหยุดลงในทันใด – ราวกับว่าเส้นทางต่อจากนีไ้ ม่ใช่ของมันแล้ว
ดวงตาอันแสนโหยหาของมันได้มองตามหลังของผมมา

[เรือ่ งราว ‘ผูต้ ่อต้านปาฏิหาริย’์ กาลังเฝ้ามองการเดินทางของคุณ]

ไม่นานหลังจากนัน้ เรือ่ งราวที่สองของผมก็กลายร่างเป็ นเหยี่ยวสีครามที่

กาลังบินอยู่เหนือของผม มันคือเรือ่ งราวที่ผมมาจากการสังหารผูห้ วนคืนม
ยองอิลซังที่จตุ ิลงมาในฐานะ ‘ภัยพิบตั ิแห่งคาถาม’

[เรือ่ งราว ‘ผูด้ หู มิ่นนักเล่าเรือ่ งราว’ กาลังเฝ้ามองการเดินทางของคุณ]

ทุกๆเรือ่ งราวของพวกเราทาให้พวกเราสามารถวิ่งไปบนกาแพงสุดท้ายได้
สีหน้าของเหล่าสหายเองก็เปลี่ยนไปในขณะที่เรือ่ งราวของพวกเขาปรากฏ
ขึน้ ลีฮนุ ซึงมองไปข้างหลังซา้ ๆด้วยความลังเล ในขณะที่ชินยูซองก็ไม่อาจ
ทนต่อไปได้อีกและหลั่งนา้ ตาออกมา

「นี่คือเส้นทางที่พวกเราใช้ชีวิตมา และเรือ่ งราวที่พวกเราจาเป็ นต้องทา

ให้จบลง」

[เรือ่ งราว ‘ผูล้ ่าราชาแห่งภัยพิบตั ิ’ กาลังเฝ้ามองการเดินทางของคุณ]

เรือ่ งราวที่ผมได้มาจากการล่าเงาของโอโรจิ ณ ดินแดนแห่งสันติ เงาของงู

ยักษ์กาลังสนับสนุนเส้นทางที่พวกเรากาลังวิ่งไป
ทุกๆเรือ่ งราวคือเรื่องราวอันลา้ ค่าสาหรับพวกเรา พวกเราใช้ชีวิตผ่าน
ช่วงเวลาเหล่านัน้ มาอย่างเต็มเปี่ ยมและนั่นคือเหตุผลว่าทาไมพวกเราถึง
มาอยู่ท่ีน่ีได้

เปรีย๊ ง!

เรือ่ งราวของพวกเราได้สญ
ู เสียพลังไปและพังทลายลงในขณะที่พายุความ
เป็ นไปได้ทวีความรุนแรงมากยิ่งขึน้

[เรือ่ งราว ‘ผูส้ งั หารเทพเจ้าภายนอก’ กาลังเฝ้ามองการเดินทางของคุณ]

เรือ่ งราวที่มีลกั ษณะคล้ายกับหมึกยักษ์ปกป้องพวกเราจากพายุความ

เป็ นไปได้

[เรือ่ งราว ‘ราชาปี ศาจแห่งการหลุดพ้น’ เริม่ เล่าเรือ่ งราวสุดท้ายของมัน]

ผมรวบรวมพลังงานทัง้ หมดและเหวี่ยงศรัทธาไม่แตกสลาย พวกเราสลัด
เหล่าเทพเจ้าภายนอกที่กาลังย่างกรายเข้ามาและพุ่งไปยังกาแพงสุดท้าย

เรือ่ งราวของกลุม่ ดาวยังคงเล่าเรือ่ งราวของพวกมันจากระยะไกลแม้ใน

กระทั่งตอนนี ้

「เพลิงแห่งวิบากกรรมที่รว่ งลงมาจากมือของอูรเี อล ในช่วงเวลาสุดท้าย

นัน้ เธอได้เงยหน้าขึน้ มองดวงดาวดวงหนึ่งที่กาลังเปล่งประกายอยู่บน
ท้องฟ้า และจากนัน้ …」

มันยังไม่สายเกินไป อูรเี อลและมังกรเพลิงทมิฬ และแม้แต่หงอคง พวกเขา

ต่างก็ยงั มีชีวิตอยู่

เรือ่ งราวนีส้ ามารถเปลี่ยนแปลงได้

[‘กาแพงสุดท้าย’ ไม่อนุญาตการเข้ามาของคุณ!]

พวกเราคืบหน้าไปได้ทีละนิดเท่านัน้

[‘กระบวนการป้องกันการเข้าถึง’ ถูกเปิ ดใช้งาน]

และจากนัน้ ฝี เท้าของพวกเราก็หยุดลง

ตรงหน้าของพวกเราคือกาแพงโปร่งแสงที่เรียงซ้อนกันเป็ นชัน้ ๆ กาแพงแต่

ละชัน้ ถูกสร้างขึน้ จากความหนาแน่นสุดหยั่ง

พวกเราโจมตีมนั หลายครัง้ แต่ความแข็งแกร่งของมันก็ไม่อาจถูกทาลาย

ได้ดว้ ยพลังของเรือ่ งราวเพียงเท่านี ้
พวกเราเห็นเหล่าเทพเจ้าภายนอกที่ผละจากเหล่าอาจารย์ของพวกเรามา
และกาลังพุ่งเข้ามาหาพวกเรา ราชาโดเกบิดเู หมือนจะโล่งใจขึน้ มาใน
ขณะที่เขาตะโกนบางสิ่งใส่พวกเรา

ผมไม่สนใจพวกมันและเงยหน้าขึน้ มองท้องฟ้า

「ดวงดาวทัง้ หมดในจักรวาลดับแสงลง แต่น่นั ก็ไม่ได้หมายความว่า

ดวงดาวทุกดวงจะเป็ นแบบนัน้ 」

สิ่งที่คล้ายกับระลอกคลื่นแผ่กระจายออกมาจากจุดๆหนึ่งของท้องฟ้า คน
แรกที่ตระหนักได้ว่ามันกาลังจะเกิดอะไรขึน้ คือฮันซูยอง เธอขยีต้ าอย่าง
รุนแรงและพึมพาออกมา

“มาช้าเกินไปแล้ว!”
ขบวนรถไฟสายหนึ่งกาลังมุ่งหน้ามาหาพวกเรา รถไฟสุรยิ นั ของสุรยิ ะ
กาลังพุ่งมายังทิศทางนี ้

[กลุม่ ดาว ‘เทพเจ้าแสงสูงสุด’ กาลังจุติลงมายังสถานการณ์สดุ ท้าย! ]

[ขอโทษที่ชา้ นะ ราชาปี ศาจแห่งการหลุดพ้น]

ในที่สดุ เขาก็มีสถานะในระดับเทวะ และมาถึงเวทีนี ้

“ไม่เลย นายมาทันเวลา”

[มหาเรือ่ งราว ‘วสันต์แห่งโลกปี ศาจ’ เริม่ เล่าเรือ่ งราวของมัน!]

ในที่สดุ เงื่อนไขต่างๆสาหรับ ‘จุดเริม่ ต้น’ ก็พร้อมแล้ว

[‘การแปลงสภาพเวที’ ถูกเปิ ดใช้งาน!]
ตอนที่ 510 ปกป้ องทุกคนทีค่ วรปกป้ อง (4)

ท้องฟ้าอันมืดมิดกลายเป็ นสีขาวบริสทุ ธิ์ไปชั่วขณะจากแสงตะวันของ

สุรยิ ะ

เหมือนกับตอนที่พวกเราต่อสูร้ ว่ มกันในศึกการคัดเลือกราชาปี ศาจรวมทัง้

ในกิแกนโทมาเคีย รถไฟของสุรยิ ะกาลังพุ่งมาหาพวกเรา

“เดี๋ยวจ่ายค่าโดยสารให้ทีหลังนะ!”

ด้วยเสียงตะโกนอย่างเอิกเกริกของฮันซูยองในขณะผูน้ าของพวกเรา พวก

เราได้ขนึ ้ ไปบนรถไฟของสุรยิ ะ

ประกายแสงระเบิดออกมาจากล้อรถไฟ รถไฟระเบิดเสียงกึกก้องออกมา
ก่อนที่จะพุ่งตรงไปหากาแพงโปร่งใส ลีฮนุ ซึงตะโกนออกมา
“มันกาลังพัง!”

พร้อมกับเสียงดัง ‘แกร๊ก!’ กาแพงโปร่งใสเริม่ พังครืนลง

พวกเราทะลวงผ่านชัน้ ของกาแพงอย่างต่อเนื่องและพุ่งไปข้างหน้า กาแพง

สุดท้ายที่กาลังบันทึกเรือ่ งราวของกลุม่ ดาวกาลังใกล้เข้ามาเรือ่ ยๆ

เสียงคารามดังกึกก้องของราชาโดเกบิผสานเข้ากับเรือ่ งราวจากรอบที่
999 อย่างยุ่งเหยิง

[กลุม่ ดาว ‘เทพเจ้าแสงสูงสุด’ ปลดปล่อยสถานะทัง้ หมดของเขาออกมา!]

ร่างทัง้ ร่างของสุรยิ ะในขณะที่เขานั่งอยู่ในห้องเครือ่ งราวกับดวงอาทิตย์อนั
ร้อนระอุ เรือ่ งราวที่หยดลงมาจากบาดแผลสามารถมองเห็นได้จากทั่งร่าง
ของเขา บางทีเขาอาจจะต้องจ่ายราคาไปไม่นอ้ ยเพื่อมาให้ถึงที่น่ี

[■■ ของกลุม่ ดาวเทพเจ้าแสงสูงสุดคือ ‘รถไฟสุดท้าย’]

แม้กระนัน้ เรือ่ งราวของเขาก็ยงั ไม่หยุด โดยไม่ตอ้ งแสดงออกอะไร เขาใช้

ร่างของเขาเป็ นเชือ้ เพลิงเพื่อขับเคลื่อนรถไฟ ราวกับว่านี่คือหน้าที่ของเขา
ที่มีชีวิตอยู่มาจนถึงตอนนีใ้ นฐานะเทพเจ้าสูงสุด

[มหาเรือ่ งราว ‘วสันต์แห่งโลกปี ศาจ’ กาลังเฝ้ามองการเดินทางของคุณ!]

[พลังขับเคลื่อนยังไม่พอ!]
แม้ว่าความเกรีย้ วกราดของเขาจะแผดเผาไปทั่วร่าง แต่ความเร็วของรถไฟ
ก็ค่อยๆลดลง มันเป็ นเพราะยิ่งพวกเราเข้าใกล้ศนู ย์กลางของกาแพง
สุดท้ายมากเท่าไร ความหน้าของกาแพงป้องกันก็ย่งิ มากขึน้ เท่านัน้

และก่อนที่กาแพงที่ดเู หมือนจะสร้างขึน้ จากตาข่ายตัวอักษรจะเข้าปะทะ

กับด้านหน้าของรถไฟ จางฮีวอนก็เคลื่อนไหว

“ให้ฉนั จัดการเอง!”

“ฮ-ฮีวอน?! เอ๊ะ!”

ในช่วงเวลาที่เธอคว้าคอของลีฮนุ ซึงไว้แน่น

[มหาเรือ่ งราว ‘คบเพลิงที่กลืนกินตานาน’ กาลังเฝ้ามองการเดินทางของ

คุณ!]
‘พัฒนาการ’

เรือ่ งราวที่สอ่ งสว่างสมรภูมิกิแกนโทมาเคียกาลังเปล่งประกายเจิดจ้าเพื่อ

เผาผลาญกาแพงสุดท้าย

ครืน!

เปลวไฟจานวนมหาศาลพวยพุ่งออกมาจากด้านหน้าของรถไฟ และโอบ
ล้อมผิวด้านหน้าของรถไฟด้วยความร้อนสูง

จางฮีวอนปลดปล่อยเพลิงอเวจีออกมาจากทั่วทัง้ ร่างของเธอและตะโกน
ออกมาด้วยนา้ เสียงที่ดเู หมือนลาวาร้อนจัด

“ทุกอย่างจะต้องจบลงที่น่ี!”
ทุกๆครัง้ ที่ดาบของเธอทอประกาย ตาข่ายตัวอักษรก็จะถูกฉีกขาด

เธอเหวี่ยงดาบของเธอซา้ แล้วซา้ เล่า แม้ว่าประกายแสงจากพายุความ

เป็ นไปได้จะย้อนกลับมาทาร้ายเธอแต่เธอก็ไม่ลืมที่จะเหวี่ยงดาบต่อไป

นี่คือเส้นทางที่ใช้ชีวิตของจางฮีวอนสร้างขึน้ พวกเรากาลังวิ่งไปบน
เส้นทางนี ้ อย่างไรก็ตาม มันก็ยงั ไม่พอ พวกเราจาเป็ นต้องมีพลังมากกว่า
นี ้

ประโยคบนกาแพงสุดท้ายกาลังแผ่ออกมาจากระยะไกล

「ในช่วงเวลาสุดท้ายนัน้ อูรเี อลก็ได้เอือ้ มมือออกไปหาท้องฟ้า」

「เรือ่ งราวของข้าอาจจะจบลงในวันนี ้ แต่」

「มันก็จะมีดวงดาวที่ไม่มีทางลืมเรือ่ งราวนี」
้

[มหาเรือ่ งราว ‘ฤดูกาลแห่งแสงสว่างและความมืด’ กาลังเฝ้ามองการ

เดินทางของคุณ!]

เรือ่ งราวของทัง้ อูรเี อลและมังกรอเวจีเปลวเพลิงทมิฬถูกถ่ายทอดผ่าน

กาแพง

เรือ่ งราวแห่งความดีและความชั่วร้ายปะทะกันเป็ นเกลียวและปกป้องพวก

เรา และปี กที่สร้างขึน้ จากตัวอักษรก็สยายออกมาจากด้านข้างของรถไฟ
เฉกเช่นมังกรแห่งวันสิน้ โลกที่กาลังคาราม รถไฟกลืนกินกาแพงตรงหน้า
ของพวกเราและมุ่งหน้าต่อไป

[หยุด!!]
ราชาโดเกบิเริม่ ไล่ตามพวกเรามาก่อนที่พวกเราจะทันได้รูต้ วั เรือ่ งราวไหล่
บ่าออกมาจากแขนและขาของเขา และแม้ว่าเหล่าคนจากรอบที่ 999 จะ
ไล่ตามเขามา แต่เขาก็ยงั เอือ้ มแขนออกมาหาพวกเรา

เปรีย๊ ง!

ประกายแสงความเป็ นไปได้ระเบิดออกมาจากพืน้ และเขย่าแกนกลางของ

รถไฟ รถไฟสั่นอย่างรุนแรง และในขณะที่มนั กาลังจะสูญเสียสมดุล มันก็มี
ประโยคอื่นลอยขึน้ มาเหนือกาแพงสุดท้ายอีก

「มหาปราชญ์มองหอกสายฟ้าที่ลอยเข้ามาหาลาคอของเขาและพูดขึน้
」

「อย่าหยุดนะ น้องเล็ก」
หงอคง มหาปราชญ์เทียมสวรรค์ผไู้ ม่เคยยอมแพ้จวบจนวาระสุดท้ายอยู่
ตรงนัน้ ในเวลาเดียวกัน ชายคนหนึ่งที่สวมเสือ้ คลุมสีดาที่น่งั อยู่ทา้ ยขบวน
รถไฟก็ยืนขึน้

“ยูจงฮยอค!”

นักเขียนลับที่กาลังสิงร่างของยูจงฮยอคคชูมือของเขาขึน้ ในอากาศ เมื่อ

เขาทาแบบนัน้ เทพเจ้าภายนอกจานวนนับไม่ถว้ นก็ลอยออกมาจากพายุ
ความเป็ นไปได้ท่ีอบุ ตั ิขนึ ้ บนพืน้ พวกมันไม่ใช่เหล่าผูไ้ ร้นามทั่วไป

[มหาเรือ่ งราว ‘ผูก้ อบกูอ้ ิสรภาพแห่งผูท้ ่ีถกู หลงลืม’ กาลังเฝ้ามองการ

เดินทางของคุณ!]

[[ไป ไป ไป ไป ไป]]
[[จะช่วย จะช่วย จะช่วย จะช่วย จะช่วย]]

[[ไม่ลืม ไม่ลืม ไม่ลืม ไม่ลืม ไม่ลืม]]

เหล่าผูไ้ ร้นามที่เคยช่วยพวกเราต่อสูใ้ นบันทึกการเดินทางสูต่ ะวันออกได้

ประคองรถไฟที่กาลังโยกคลอน ราวกับว่ารถไฟคันนีค้ ือเรือที่กาลังแล่นไป
ตามผิวนา้ อันขรุขระของแม้ถงเทียน พวกมันกาลังแบกพวกเราไปหา
กาแพงสุดท้าย

[คุณเข้าใกล้แกนกลางของ ‘กาแพงสุดท้าย’]

ในที่สดุ กาแพงทัง้ หมดที่กาลังปกป้องกาแพงสุดท้ายก็พงั ทลายลง รถไฟ

เสียหายไปหมด และสุรยิ ะก็คงจะหมดสติไปแล้วเพราะเขาไม่ได้
ปลดปล่อยเรือ่ งราวของเขาออกมาอีก
ไม่ไกลนัก พวกเราสามารถมองเห็นกาแพงสุดท้ายที่แท้จริงได้ กาแพงที่
หนาและกว้างใหญ่ย่ิงกว่ากาแพงไหนที่ผมเคยเห็น

[[นี่คือกาแพงที่ขา้ ไม่สามารถข้ามไปได้]]

นักเขียนลับพูดขึน้

「‘ครัง้ นีก้ ็ไม่สาเร็จเหรอ?’ นั่นคือช่วงเวลาสุดท้ายของยูจงฮยอคแห่งรอบ

ที่ 58」

「‘ฉันทาพลาด แต่ในรอบต่อไป…’ ยูจงฮยอคแห่งรอบที่ 96 หลับตาลง

ทัง้ อย่างนัน้ 」
จุดจบจานวนนับไม่ถว้ นสาหรับยูจงฮยอคถูกถ่ายทอดเหนือกาแพง และ
มันก็ไม่ใช่แค่เขาเท่านัน้

「‘วีรบุรุษคนสุดท้ายแห่งฮวังซันบอล’ คเยเบ็คยังคงเขย่าคูป่ รับตลอด

กาลของเขาที่ไม่มีทางตื่นขึน้ มาอีก」

「ดาบเล่มแรกแห่งโครยอและเทพสงครามทะเลที่เสียแขนกันไปคนละ
ข้างได้ยืนหันหลังชนกันและปลดปล่อยสถานะเฮือกสุดท้ายของพวกเขา
ออกมา」

กาแพงที่บนั ทึกจุดจบของกลุม่ ดาวทัง้ หมด ในช่วงเวลาสุดท้ายที่กลุม่ ดาว

ทุกคนรวมทัง้ อูรเี อลและหงอคงที่กาลังจะถูกบันทึกลงไปบนกาแพง

เหล่าสหายและผมลงจากรถไฟที่ไม่ขยับและพุ่งเข้าหากาแพง
「หากเพียงประโยคเหล่านัน้ ถูกลบหายไป และถ้าโศกนาฏกรรมเหล่านี ้
ทัง้ หมดสามารถหยุดลงได้」

[คุณไม่อาจแทรกแซงประโยคบนกาแพงสุดท้ายได้]

[ประโยคที่เกี่ยวข้องไม่อาจเขียนทับลงไปได้]

[โปรดระบุรหัสการยกเลิก]

นักเขียนลับพูดขึน้ มา [[วิธีการปกติไม่ได้ผลหอรอก ข้าเคยลองมาแล้วแต่ก็

ไม่สามารถทาลายกาแพงนีไ้ ด้เลย]]

จางฮีวอนตะโกนออกมา “พวกเรามากันไกลขนาดนีแ้ ล้ว ดังนัน้ มัน

ต้อง…!”
[[จากนีไ้ ปมันเป็ นหน้าที่ของเจ้าแล้ว]]

เขากาลังมองมาที่ผม ภายในสายตาคูน่ นั้ คือสายตาของยูจงฮยอคที่สาเร็จ

สถานการณ์มาพร้อมกันกับผม

「บทสรุปที่นายต้องการจะเห็นคืออะไรกันแน่?」

นี่คือสิ่งที่ผมต้องทาเพื่อตอบคาถามนัน้

ลีจีฮเยเปิ ดปากขึน้ “เขาไม่อาจทามันได้แม้ว่าจะมีชีวิตถึง 1863 ชีวิต

ดังนัน้ … ลุง ลุงจะทาได้จริงๆเหรอ?”

มันก็อย่างที่เธอพูด
ผมไม่ใช่ตวั เอกเหมือนกับยูจงฮยอค ไม่ใช่นกั เขียนอย่างฮันซูยอง อย่างไรก็
ตาม เพราะผมไม่ใช่ทงั้ ตัวเอกหรือนักเขียน บางทีมนั อาจจะมีบางสิ่งที่มีแค่
ผมเท่านัน้ ที่สามารถทาได้

บางทีผมอาจจะสามารถจาบางสิ่งที่ตวั เอกไม่อาจเห็นได้ และจาบางสิ่งที่

นักเขียนได้ลืมมันไปแล้วได้

「หน้าที่ท่ีมีแค่เขาเท่านัน้ ที่สามารถทาได้ เขาที่ได้อ่านหนทางเอาชีวิต

รอดมาเนิ่นนาน」

ผมมองไปยังกาแพงสุดท้ายอย่างเงียบงัน ผมตัง้ สมาธิทงั้ หมดและอ่าน

พืน้ ผิวของกาแพงซา้ ๆ ไม่นานหลังจากนัน้ กาแพงก็เปล่งประกายเจิดจ้า
เหมือนกับหน้าจอในอดีตที่ผมอ่านซา้ แล้วซา้ เล่า

「‘สามวิธีเอาชีวิตรอดในโลกที่ถกู ทาลาย’」
ทุกๆสิ่งจากมหากาพย์เรือ่ งราวนัน้ ถูกสร้างขึน้ ภายในตัวผม ผมยังไม่ได้
อ่านหนทางเอาชีวิตรอดเวอร์ช่นั แก้ไขครัง้ สุดท้าย ซึง่ หมายความว่าผมไม่รู ้
ว่าเรือ่ งราวนีจ้ ะจบลงอย่างไร อย่างไรก็ตาม…

「[โอ้ หุ่นเชิดผูโ้ ชคร้าย เจ้ามาเร็วเกินไป ข้าขอโทษ แต่นอกเหนือจากที่น่ี

ไป มันยังไม่มีอยู่]」

ราชาโดเกบิแห่งรอบที่ 1863 จากความทรงจาของนักเขียนลับพูดเช่นนัน้

「แต่จะเป็ นยังไงถ้าทัง้ หมดนีถ้ กู มอบให้กบั ข้าที่ยงั ไม่ได้เขียน?」

เหล่าสหายและผมวิ่งเข้าหากาแพง

「ถ้ามีคนต้องการให้ขา้ จบเรือ่ งราวนีล้ ะ่ ?」

[สกิลเฉพาะตัว ‘ความเข้าใจในการอ่าน’ ถูกเปิ ดใช้งานเกินขึน้ จากัด!]

หัวของผมร้อนจี๋ราวกับว่ามันจะระเบิดออก แต่ผมก็ยงั คงลืมตาไว้และจ้อง

มองไปยังกาแพงนัน้ ต่อ

เรือ่ งราวที่ถกู เขียนไว้บนกาแพงสุดท้าย เหล่าเรือ่ งราวที่กาลังเชื่อมต่อกัน

ภายในหัวของผม ผมเห็นถึงวิธีการที่แต่ละเรือ่ งราวเชื่อมโยงถึงกัน ผมเห็น
อุปกรณ์การเล่าเรือ่ งที่ถกู ติดตัง้ ไว้อย่างชาญฉลาดภายในเรือ่ งราวเหล่านัน้
และบริบทที่อยู่รอบๆพวกมัน

「สิ่งเหล่านีท้ ่ีปรากฏขึน้ ในนิยาย แต่ก็ไม่เคยถูกนามาใช้เลย」

เมื่อมันเป็ นแบบนี ้ เรือ่ งราวที่ดสู มบูรณ์แบบก็เริม่ แสดงให้เห็นถึงช่องว่าง

ภายในนัน้ ช่องว่างที่ยงั ไม่ถกู เติมเต็ม สิ่งที่จะถูกรวบรวมเมื่อเวลาผ่านไป
สิ่งที่กาลังรอคอยบทส่งท้ายของเรือ่ งราว

「คิมทกจารูด้ ีวา่ มันคืออะไร」

[คุณได้ปลุกแอตทริบิวต์ใหม่ขนึ ้ มา!]

[แอตทริบิวต์ ‘นักสะสมนิมิต’ ถูกเปิ ดใช้งาน!]

ช่องว่างแห่งเรือ่ งราวที่มีแค่ผมเท่านัน้ ที่สามารถตรวจพบได้ ผมผูซ้ ง่ึ เฝ้า

มองเรือ่ งราวนีใ้ นฐานะผูอ้ ่านตัง้ แต่ตน้ จนจบ ผมจ้องมองไปยังช่องว่างทัง้
ห้าบนผิวกาแพงอันยิ่งใหญ่ไพศาล

“ฮายัง”
“ให้ฉนั จัดการเอง”

คนแรกที่กา้ วออกมาคือจางฮายัง เธอได้วางฝ่ ามือของเธอลงไปบน

ช่องว่างบนกาแพงที่ผมชีอ้ ย่างแม่นยา

[‘กาแพงแห่งการสื่อสารที่เป็ นไปไม่ได้’ ค้นพบตาแหน่งของมัน]

[ธีมที่หนึง่ ของ ‘กาแพงสุดท้าย’ เสร็จสมบูรณ์!]

พร้อมกับลาแสงเจิดจ้า ชิน้ ส่วนของกาแพงได้กลับไปสูต่ าแหน่งที่เดิมของ

มัน และจากนัน้ ประโยคๆหนึ่งก็ร่วั ไหลออกมาจากตรงนัน้

「เรือ่ งราวนีค้ ือเรื่องราวเกี่ยวกับ ‘การสื่อสารที่เป็ นไปไม่ได้’」

“ฮีวอน กิลยัง!”
จางฮีวอนและลีกิลยังพยักหน้าและวางฝ่ ามือของพวกเขาลงไปยังช่องว่าง
ของตัวเอง จากนัน้ กาแพงแบ่งแยกความดีและความชั่วร้ายทัง้ สองส่วนก็
กลายเป็ นหนึ่ง

[‘กาแพงแบ่งแยกความดีและความชั่วร้าย’ ค้นพบตาแหน่งของมัน]

[ธีมที่สองของ ‘กาแพงสุดท้าย’ เสร็จสมบูรณ์!]

「เรือ่ งราวนีค้ ือเรื่องราวเกี่ยวกับการแยกแยะ ‘ความดีและความชั่วร้าย’

และ…」

และในตอนนีม้ นั ก็เป็ นตาของยูซานอา

“ยูซานอา”
เธอเดินไปข้างหน้าอย่างช้าๆ และเอือ้ มมือออกไป

[‘กาแพงตัดสินสังสารวัฏ’ ค้นพบตาแหน่งของมัน]

[ธีมที่สามของ ‘กาแพงสุดท้าย’ เสร็จสมบูรณ์!]

「และเรือ่ งราวนีค้ ือเรือ่ งราวที่เกี่ยวกับโศกนาฏกรรมที่ถกู ขังอยู่ในวัฏจักร

」

หลังจากที่ช่องว่างทัง้ สี่ถกู เติมเต็มและเหลืออีกเพียงหนึง่ ช่องว่างเท่านัน้

ผมก็เงยหน้าขึน้ มองจุดที่ว่างเปล่าจุดนัน้

ชิน้ ส่วนสุดท้ายของกาแพงสุดท้าย นั่นคือชิน้ ส่วนที่ไม่เคยปรากฏขึน้ ใน

นิยายต้นฉบับ
「คิม ทก จา」

กาแพงที่ส่พี ดู กับผม

“กาแพงที่ส่ี”

ทัง้ มันและผมต่างก็รูด้ ีวา่ พวกเราจาเป็ นต้องทาอะไร

ชิน้ ส่วนอันเจิดจ้าที่สร้างขึน้ จากตัวอักษรได้ลอยอยู่เหนือฝ่ ามือของผม

ตัวอักษรเหล่านัน้ กาลังพูดกับผมอยู่

「ฉัน ชอบ เรือ่ งราว ของ พวก เรา」

ผมไม่อาจพูดอะไรออกไปได้ ในขณะที่ไม่สามารถพูดอะไรออกไปได้นนั้
ผมมก็ว่งิ ไปยังช่องว่างช่องสุดท้ายและติดตัง้ ชิน้ ส่วนลงไป

「เรือ่ งราวนีเ้ ป็ นเรือ่ งราวของผูอ้ ่านที่ตอ้ งการเปลี่ยนแปลงบทสรุปของ

มัน」

ทันใดนัน้ เอง เงาของประกายแสงก็ระเบิดออกมาจากกาแพง

[รหัสถูกยกเลิก]

อานาจของกาแพงกาลังเปิ ดให้กบั ผม ความลับของกาแพงที่แม้แต่ยจู งฮ

ยอคก็ยงั ไม่สามารถข้ามไปได้กาลังหลั่งไหลเข้ามาหาผม

ประโยคของกลุม่ ดาวต่างๆลอยอยู่ตรงหน้าของผม มันเป็ นประโยคสุดท้าย

ของหงอคงและอูรเี อลที่ผมต้องการจะหยุดแทบตาย
「ดาบกาลังลอยมาหาลาคอของมหาปราชญ์และอูรเี อล…」

ผมคว้าประโยคนัน้ ไว้อย่างทรงพลัง

เปรีย๊ ง!!

มันรูส้ กึ เหมือนกับว่ามือของผมถูกไฟเผา เรือ่ งราวทะลักเข้าใส่ผมและ

เสียบแทงเข้าใส่มือของผมดุจคมมีด อย่างไรก็ตาม ผมก็ยงั อดทนได้ ผมไม่
อาจปล่อยให้ประโยคนีจ้ บลงแบบนีไ้ ด้

[‘กาแพงสุดท้าย’ ตกตะลึงในการกระทาของคุณ]

[‘กาแพงสุดท้าย’ ถามว่านี่ไม่ใช่เรือ่ งราวที่คณ

ุ ต้องการเหรอ?]
ผมไม่ตอ้ งการมัน ใครจะอยากได้บทสรุปแบบนี?้

[หยุดนะ! ข้าบอกให้หยุดเดี๋ยวนี!้ !] ราชาโดเกบิไล่ตามพวกเรามาอย่าง

ต่อเนื่อง เรือ่ งราวไหลรินลงมาจากทั่วร่างของเขา ดวงตาของเขาเต็มไป
ด้วยจิตสังหาร [ห้ามแตะต้องกาแพงนั่น! เจ้าจะต้องเสียใจ! มันไม่มีอะไร
อยู่หลังกาแพงนี!้ ไม่แม้แต่ส่งิ ที่เจ้าต้องการ ไม่แม้แต่ส่งิ ที่เจ้าอยากจะ
เห็น!]

เขาพูดผิด ความฝั นที่เก่าแก่ท่ีสดุ อยู่หลังกาแพงนี ้

“ราชาเวนนี่”

ราชาเวนนี่ท่ีซ่อนตัวอยู่ภายในเงาของผมพันธนาการร่างของราชาโดเกบิ
เอาไว้
[ในที่สดุ พวกเราก็ได้พบกันอีกครัง้ นะ สหายเก่า]

[…ราชาเวนนี่!]

[ไปซะคิมทกจา ทาตามสัญญาของพวกเรา]

ผมไม่ปล่อยประโยคที่ยงั อยู่ในมือของผม

「ดาบกาลังลอยมาหาลาคอของมหาปราชญ์และอูรเี อลที่…」

ในขณะที่คว้าคาว่า ‘ที่’ เอาไว้ ผมก็ปอ้ งกันไม่ให้มนั เกิดคาต่อไป พร้อมกับ

เสียงดัง ‘ฉั๊ว’ นิว้ มือของผมถูกเฉือน เรือ่ งราวที่ร่วั ไหลออกมาไม่หยุดกรีด
ร้องออกมา

[คุณไม่ใช่ ‘ราชาโดเกบิ’]
[คุณไม่สามารถหยุดกระบวนการของเรือ่ งราวที่เกี่ยวข้องได้]

จากนัน้ บางสิ่งนุ่มนวลก็โอบล้อมหลังศีรษะของผมพร้อมกับเสียง “ป๊ า!”

ด้วยพลังทัง้ หมดในร่างของเธอ บียถู กู ร่างทัง้ ร่างเข้ากับประโยคนัน้ ราวกับ
ว่าเธอเป็ นยางลบ

「นักเล่าเรือ่ งที่อยู่ขา้ งทกจา/ผูอ้ ่าน」

พร้อมกับบียู ผมตบประโยคนัน้ ด้วยทุกๆอย่างที่ผมจะสามารถทาได้ซา้ ๆ

ผมเหวี่ยงหมัดเข้าใส่ประโยคที่ไม่สามารถหยุดได้ จากนัน้ ก็แทงมันด้วย
ดาบของผม ได้โปรด ขอร้อง ขอร้องล่ะ!

「และในที่สดุ …」
รอยแยกจางๆก็เริม่ บังเกิดขึน้ บนตัวอักษร

ประโยคที่ถกู เขียนไปแล้วกาลังระส่าระสาย

บทสรุปกาลังเปลี่ยนไป

「ดบ ลอย หา ลา ปราชญ์ อู…」

คาพูดที่กาลังหายไปก่อให้เกิดพายุประกายแสงอันทรงพลัง ก่อนที่จะ
กลายเป็ นบางสิ่งที่ผมไม่สามารถอ่านได้เลย

「■■ดาบ■■■■ปราญช์■■■■อู
■■■■■■■■■■■■■■■■■■」

[[ฮูมมมมม-!]]
เทพเจ้าภายนอกจานวนนับไม่ถว้ นโหยหวนออกมา เสียงร้องของพวกมัน
ฟั งดูยกย่องราวกับว่าพวกมันกาลังยกย่องมหาเทพอยู่

ผมจับมือที่เลือดไหลออกมาไม่หยุด และได้เห็นพืน้ ผิวของกาแพงที่กาลัง

เปลี่ยนไป ชินยูซองขยับเข้ามาใกล้ผมโดยที่ผมไม่ทนั ได้รูต้ วั และจับมือของ
ผมไว้แน่น

“คุณลุง…”

[คุณได้รบั ‘มหาเรือ่ งราว’ ใหม่!]

[คุณได้รบั มหาเรือ่ งราว ‘ผูท้ าลายกาแพงสุดท้าย’]

[มหาเรือ่ งราว ‘ผูท้ าลายกาแพงสุดท้าย’ เริม่ เล่าเรือ่ งราวของมัน]

[‘การถ่ายทอดสดดวงดาว’ กาลังเฝ้ามองการเดินทางของคุณ]

ในขณะที่ขอ้ ความระเบิดอยู่ภายในหัวของผม กาแพงตรงหน้าของพวกเรา

ก็พงั ทลายลง

เรือ่ งราวที่ถกู เขียนไว้บนกาแพงและเรื่องราวของพวกเราต่างก็ย่งุ เหยิงไป

หมด ■ของกลุม่ ดาวพากันหมดวนจนเป็ นวงเวียน

และเหนือวงเวียนสีดาสนิทนัน้ ผมก็คิดว่าผมเห็นอะไรบางอย่าง

[ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!! นี่แหละ! ตามข้อตกลงของพวกเรา ข้าจะเป็ นคนแรกที่ได้

ยืนยันถึงสิ่งที่อยู่หลังกาแพงสุดท้าย!!]
ราชาเวนนี่เหวี่ยงราชาโดเกบิไปด้านข้างและกระโจนเข้าหาวงเวียนสีดา
และในขณะที่ฝ่ายหลังกาลังร้องตะโกนออกมาด้วยความสิน้ หวัง ดาบ
ปี ศาจทมิฬก็ทะลวงผ่านลาคอของเขาอย่างหมดจด

สหายของผมวิ่งมาหาผม

「ทุกๆสิ่งในโลกนีก้ าลังพังครืนลง」

กาแพงสุดท้าย การถ่ายทอดสดดวงดวง ทุกๆสิ่งกาลังพังทลาย

「กาแพงที่แตกหักยุ่งเหยิงไปด้วยเรื่องราวของเหล่าสหาย」

「มันค่อยๆเป็ นไปไม่ได้ท่ีจะแยะแยะว่าอะไรคือเรือ่ งราวอะไรคือความ

เป็ นจริง」
บางสิ่งที่อยู่หลังวงเวียนกาลังมองมาทางนี ้ และผมเองก็มองกลับไปที่มนั
เหมือนกัน

「…อะไรกัน?」

ทีละนิดๆ มันเริม่ หายใจลาบากขึน้ บางสิ่งกาลังดูดผมเข้าไป ทุกๆสิ่งที่ผม

ประสบ รูส้ กึ และตัดสินกาลังหลั่งไหลไปเหนือกาแพงสุดท้าย

「ทุกๆ…」

“นั่น…!!”

ผมคิดไม่ออกว่าผมกาลังจะพูดอะไร

ผมในตอนนีเ้ ป็ นเพียงแค่คาอธิบายบนกาแพงนัน้
บางประโยคก็เห็นได้ลางๆ ในขณะที่บางประโยคก็ไม่อาจมองเห็นได้เลย
และในที่สดุ ประโยคทัง้ หมดก็เริม่ หายไปทีละประโยคอย่างช้าๆและน่า
เจ็บปวด

เฉกเช่นนัน้ ทุกๆประโยคเหนือกาแพงงได้มาถึง