Antička Grčka (često nazivana i kao stara ili drevna Grčka) je naziv koji se koristi za

opisivanje sveta u kojem se govorilo grčkim jezikom u antičkim vremenima.[1] Taj naziv se ne
odnosi samo na područje današnje grčke države, nego i na područja naseljena Grcima u
antičkim vremenima: Kipar, egejska obala Turska (tada poznata kao Jonija), Sicilija i južna
Italija (poznata kao Velika Grčka), te razbacana naselja na obalama današnje Albanije,
Bugarske, Egipta, Francuske, Hrvatske, Libije, Španije i Ukrajine.

Ne postoje određeni ili opšte prihvaćeni datumi početka i kraja razdoblja antičke Grčke. U
uobičajenoj upotrebi to se razdoblje odnosi na cijelu grčku istoriju prije osnivanja Rimskog
Carstva, međutim istoričari taj termin koriste preciznije. Tako neki autori u taj period uključuju
i razdoblja minojske i mikenske civilizacije (od oko 1600. pre n.e. do oko 1100. godine pne.),
dok drugi to osporavaju smatrajući da su te civilizacije, iako s grčkog govornog područja,
dosta različite od kasnijih grčkih kultura, pa bi se trebale odvojeno svrstavati.

Prema tradiciji razdoblje antičke Grčke počinje prvim Olimpijskim igrama 776. pre n.e., ali
većina današnjih istoričara proširuju taj termin do oko 1000. pre n.e. Tradicionalni datum
kraja razdoblja antičke Grčke smatra se smrt Aleksandra Velikog 323. pre n.e., a razdoblje
koje slijedi naziva se helenističkim dobom.

Ovi su datumi dogovoreni među istoričrima dok neki autori smatraju civilizaciju antičke Grčke
neprekinutim razdobljem koje je trajalo sve do dolaska Hrišćanstva u 3. veku poslije Hrista.

Antičku Grčku neki istoričari smatraju temeljom kulture zapadnoevropske civilizacije. Grčka
kultura je izvršila snažan uticaj na Rimsko Carstvo, koje je prenijelo njen oblik po mnogim
dijelovima Evrope. Civilizacija antičke Grčke je neizmjerno uticala na jezik, politiku,
obrazovanje, filozofiju, umjetnost i arhitekturu modernog svijeta, posebno tokom renesanse
u zapadnoj Evropi i ponovo tokom procvata neoklasicizma tokom 18. i 19. veka u Evropi i
objema Amerikama.[