Professional Documents
Culture Documents
ALOHA
ALOHA
Ipikit at idilat ni Noemi ang dalawa niyang mata ay hindi niya mapaniwalaan ang kanyang nakikita,
gayong mag-iikaapat na ng madaling-araw. Ang mga babaing panauhin at halos wala nang damit,
sapagka’t punit-punit na ang kanilang mga kasuutan sa pakikipagbatakan sa mga lalaki. Ang mga lalaki
naman ay kusa nang nag-aalis ng kasuutan nila at wala nang natitira sa katawan kundi ang kahuli-
hulihang inaalis bago matulog. Ang lahat ay lasing. Lasing na ang lahat na ang mga mata’y nakulabaan na
ng matapang na sugapa ng alak, kung kaya’t hindi na napapansin ang kahiya-hiyang kalagayan ng lahat.
Si Dan ay lasing na rin.
Apat na kilalang artista sa Hollywood ang nagpupulupot ng katawan nilang halos ay bilad nang
lahat sa kanyang matipunong katawan. Si Noemi ay nagdahilang nahihilo pa sa malaking hapo sa bapor,
kaya’t kahit pinagbatakanan siya ay hindi siya nakihalubilo. Samantalang pinagmamasdan niya ang
magandang kuwadro ng kahalayan sa kanyang tahanan ay may tumapik sa kanyang balikat. Nang
lumingon siya ay nakita niya ang ama ni Merton, ang kanyang biyenan.
“Ano, Noemi?” ang bati sa kanya. “Hindi ba nanghihinawa ang pag-ibig mo kay Dan? Ibig mo ba ng
ganyang buhay? Hindi ka ba nasusuklam? Kung ibig mong tumakas ngayong gabi ay nariyan ang kotse.
May bapor na tutulak bukas. Pababaunan kita ng sampung libong dolyar. Ano, sumagot ka?” Tinitigan ni
Noemi ang matanda. Ibig niyang sa kanyang tingin ay mawatasan ng matanda na nababatid niya na
ginawa yaon upang mapawi ang pag-ibig niya kay Merton, sapagkat laban sa kanyang kalooban ang
pagkakapag-asawa nito sa isang hindi kalahi, sa isang Kanaka. Tutugon na sana si Noemi ng “Gayon
pala!” datapuwa’t naunahan siya ng matanda.
“Hindi magiging maligaya sa piling mo si Merton,” ang sabi uli. “Sa habang panahon ay lalayuan siya ng
kanyang mga kakulay, ng kanyang mga kalahi. Gagawin kong $25,000, pabayaan mo na lamang siya.” Sa
nagdidilim na pag-iisip ni Noemi, ang mga pangungusap ng matanda ay naging kidlat na nag-iwan ng
apoy, kaya’t nagliwanag. Walang kibo, si Noemi ay tumakbo sa kanyang silid, at nang lumabas ay hindi
na ang Noemi na gayak-Amerikana, kundi isang tunay na Kanaka; walang takip sa dibdib kundi ang
makapal na lei at sa ibaba ng katawan ay ang kanyang sayandamo. Nanaog siya. Nakisalamuha siya sa
madla at sa saliw ng inaaantok nang orkestra ay nagsayaw ng Hulahula. Sa gayo’y tila nagising ang mga
lalaki. Ang kanyang katawang katutubo ang pagkakayumanggi at hindi sinunog sa araw, paris ng mga
Amerikana, nguni’t walang iniwan sa kumikiwal na ahas ang galaw ng katawan, pati ng dalawang bisig at
ng dalawang paa, ang damdaming makahayop ng mga lalaki ay nagising. Iniwan ang mga kapiling nilang
babae at ibig nilang yakapin, lingkisin at kung ano pa, nguni’t maliksi naman nitong naiwasan. Sa gayong
ayos nadilat ang mga mata ni Merton. Nakita niya ang babaing “una at huli” niyang inibig ay nasa
bunganga ng mga halimaw na lasing na hindi nalalaman ang ginagawa. Bigla siya nagpupumiglas sa apat
na babaing “namumulupot” sa kanya at humadlang sa nagsisihabol kay Noemi.
“Mga alibugha,” nakadipang wika niya sa paghadlang sa lahat. “Madudurog ang liig ng sinumang
mangangahas humipo sa katawan ng asawa ko!”
Nang marinig ito ni Noemi ay napahalakhak ng tawa sa kanyang tagumpay. Noon din ay lumapit siya sa
piyano, sinimulan niyang saliwan ang kanyang sarili sa pagawit ng Aloha, awit ng tagumpay! Awit ng
luwalhati!
Nang lumingon siyang muli ay wala nang ibang tao sa bulawagan. Pati ang biyenan niya ay wala na rin.
Walang natira kundi si Dan Merton na hawak sa kamay ang isang tsekeng $500,000. Nguni’t yaon man ay
pinagkasunduan nilang ibalik sa matanda.
“Babalil uli tayo sa Honolulu!” ang may pagdaramdam na sabi ni Dan Merton. “Iniwan ni ama ang
pabaon niya sa atin!”
“Nasabi ko na sa iyo,” ang ulit ni Noemi. “Kahit saan ay masisiyahan ako, nasa piling lamang kita, aking
hari!”
“Pag-ibig! Pag-ibig, kaibigan, ang makapaglalapit sa Silangan at Kanluran” – ang buong kasiyahang
nasabi ni Merton nang matapos isalaysay ni Mrs. Noemi Merton ang magandang romansa ng kanilang
pag-iibigan. “Ang langit at lupa man ay mapaglalapit, dahil sa pag-ibig!” Tila nga naman totoo ang sabi
ng mamamahayag na Amerikanong ito. Idinugtong niyang kung itinaboy man silang mag-asawa sa
Paraiso sa Hollywood ay lalong paraiso sa kanya ang Honolulu, palibhasa’y nakikilala niyang “may
katinuan ang mga Amerikanong” naroon, kaysa mga aristokratikong nasa baybayin ng Pasipiko. Sa
katunayan, nang magbalik sila, ang editor ding kaibigan ng kanyang ama ang nagbigay sa kanya ng
tungkuling makasama sa staff ng pahayagang kanyang sinusulatan matapos tukuyin sa kanya ang
“Sinasabi ko na nga ba!”
“Maganda nga sana ang aking bayan,” ang sabi pa ni Merton, “datapuwa’t lumabis nang totoo ang yabang
na balang araw ay mahuhulog din sa kanyang sariling bigat.”
“Narito na ang nagdurugtong sa Kanluran at Silangan!” ang sabi ng ina.
“Oo nga,” ani Merton, “ang nagkakabit sa langit at lupa.”
“May anak na kayo?” ang pamangha kong tanong.
“Oo,” ang sabay nilang tugon. “Bininyagan namin ng ALOHA.”