Sinasamantala ko ang pagkakataong ito na idinulot ng
organisasyong Sikolohiyang Filipino upang maisapraktika ang isang prinsipyong batayan ng bagong agham 0 siyensyang oposisyonal sa "Western episteme": ang paggamit ng wikang Filipino. Napakahalaga nito sa pagbuo ng isang kamalayan 0 sensibilidad na habang nanunuri sa sariling kaisipan ay nanunuri't nagbabago rin sa kapaligiran. Ang diyalektikal na pagkakaugnay ng tao at lipunan ay naisasakatuparan sa simbolikong aksyon ng wikang naghahatid ng mensahe ng kalayaan at pagbabagong-buhay. Samakatwid, ang wika ay di lamang kagamitan sa pag-iisip kundi sandata rin sa pagpapalaya ng sarili't kapwa mula sa itinakdang pangangailangan ng kalikasan at kasaysayan. Ang wikang katutubo ay sandata para sa pagbabago ng ating lipunan, ng mga materyal na kundisyong yumari at patu)oy na humuhubog sa ating diwa at buhay bilang isang bayang napailalim sa kapangyarihan ng Espanya at Hilagang Amerika. Malaki na ang pagsulong na nagawa ng Sikolohiyang Filipino buhat nang ilunsad ni Enriquez ang "indigenization" ng disiplinang ito sa kanyang sanaysay na Filipino Psychology in the Third World (1977). Nais kong banggitin dito ang isang base ng "indigenous national psychology" na idiniin ni Enriquez bukod sa "native lan- guages, culture, and orientation": ang sikolohiya ng pagbabagong- isip. Sa palagay ko, ang isang sikolohiya na may hangaring maging "sikolohiyang Filipino" ay proyektong may oryentasyong historikal: walang identidad ang indibidwal kung walang bansang magbibigay
*Lektyur sa Yale University. 25 Abril 1993
128 E. SAN JUAN JR
nito. Sa ganitong perspektibo, ang unang adhikain nito upang mailuwal
ang isang makabayang kamalayan ay ang paghahanap ng isang paradigmang makalilinaw ng landas tungo sa paglikha ng isang bansang tunay na nagsasarili. isang bansa-sambayanan na ang mananaig ay ang egemonya ng nakararaming mamamayan. Kung walallg balallgkas ng pansariling pagpapasya, kung hiram sa dayuhang nagsasamantala ang mga kaisipang uugit sa ating pagsisikap na umunlad, walang pasubaling hindi tayo makakaahon sa kinasadlakang karalitaar. at manapa'y lalong malulubog sa kaburakan ng walang pagsulong. Tulad ng uring manggagawang tutubos sa kanilang pagkabusabos sa bisa na rin ng kanilang pinagbuklod Ila lakas at katalilluhan, gayundill ang isang lahi na kung hindi magsisikap purgahill allg ulo at kusang kumilos ayon sa teoryang angkop sa realidad, ay hindi maisasakatuparan ang radikal Ila transpormasyon hindi lamang ng mga institusyon kundi gayundin ng kamalayan at praktika ng bawat mamamayan. Alam na natin ang nangyari sa mga bansa sa Aprika at sa Latin Amerika na nagkaroon nga ng pormal na independensya Ilgullit ang relasyong sosyal ay walang pinag-iba 0 kaya 'y mas masahol pa sapagkat ang Ileokolanyal na sitwasyon ay sadyang binihisan ng magayumang ilusyon ng p"agsasari Ii. Bago sa lahat, nais kong igiit na ang pagsasaayos ng kaisipan ay hindi gawaing may prayoridad-ang pinakaimportante ay ang "property relations" at paghahanay ng lakas sa lipunan. Ang indibidwal ay may identidad lamang sa loob ng mga ugnayan sa lipunan. Sa praktika, allg isip at aksyon ay magkatugma't may diyalektikal na kalakaran. Sa katunayan, sanhi ng pwersa ng ideolohiyang makauri, may dibisyon ang isip at kilos ng tao. Bagamat sa karanasan nagmumula ang maraming bagong institusyon 0 haka- haka, dapat tayong umiwas sa makitid na empirisismo, tala na sa dahilang tayo'y nalalambungan ng komoditi-petisismo at ang di- maiiwasang reipikasyon ng buhay sa kapitalistang lipunan. Reipikasyon: ibig sabihin nito, ang relasyon ng mga tao ay nagiging relasyon ng mga komoditi, kwarta, 0 mga bagay na nagkakarooll ng sariling buhay na hiwalay sa tao. Ang pilosopiyang sumasaklaw sa kabuuan ng buhay natin ay di lubusang mahuhugot sa pang-araw-araw na karanasan, dahil nga sa reipikasyon at ideolohiya ng kapital. Ito ay bunga ng isang teoretikal na praktika, isang masusing pagsusuri ng mga idea, kritika ng hipotesis at paraan upang maintindihan natin ang mga internal na