LUDOBÓJSTWO

1. Masakra w Sabrze i Szatili - została dokonana na palestyńskich uchodźcach w dniach 16–18 września 1982
roku przez libańskie maronickie oddziały (zwane również „chrześcijańską milicją”) pod dowództwem Elie
Hobeiki. Odbyło się to za pełnym przyzwoleniem dowództwa izraelskich sił zbrojnych, których jednostki
interwencyjne w południowym Libanie otoczyły obozy uchodźców palestyńskich krótko przed masakrą.
Liczba ofiar oceniana jest na od 700 do 3500, z czego większość stanowili starcy, kobiety i dzieci.

2. Pola śmierci – miejsca kaźni w Kambodży, gdzie masowo zabijano i grzebano ofiary reżimu podczas rządów
Czerwonych Khmerów. Ludobójcze praktyki w Demokratycznej Kampuczy trwały od 1975 do obalenia
Czerwonych Khmerów w 1979, w wyniku interwencji przeprowadzonej przez Wietnam. Liczbę ofiar ocenia
się na 1,7 do 2,3 mln z ok. 7 mln mieszkańców kraju ogółem (tj. 25–35%).

Terror był ściśle związany z ideologią Czerwonych Khmerów, która miała w założeniach stworzenie nowego
społeczeństwa i rustykalizację Kambodży. Wszystkich niepasujących do tej koncepcji czekała bezwzględna
eksterminacja. Postępowanie sądowe za przestępstwa polityczne lub drobniejsze występki rozpoczynało się
od ostrzeżenia. Ludzie, którzy otrzymywali więcej niż dwa ostrzeżenia, wysyłani byli do odbycia
„reedukacji”, co oznaczało w praktyce niemal pewną śmierć. Często zachęcani byli do wyznania Khmerom
(organizacji) swoich „przedrewolucyjnych przestępstw i stylu życia” (co zazwyczaj oznaczało jakąś formę
aktywności wolnorynkowej albo kontaktu z zagranicą: amerykańskimi misjonarzami, międzynarodowymi
organizacjami pomocy humanitarnej, zagranicznymi agencjami rządowymi, a nawet zwykłym
obcokrajowcem), zapewniano, że organizacja im wybaczy, a „konto zostanie oczyszczone”. W rzeczywistości
zabierano ich później do miejsc takich jak Tuol Sleng czy Choeung Ek na tortury lub w celu egzekucji.

3. Ludobójstwo Ujgurów, także ludobójstwo w Sinciangu – określenie serii ciągłych naruszeń praw człowieka
wobec Ujgurów oraz innych mniejszości etnicznych i religijnych w Sinciangu (autonomicznym rejonie
Chińskiej Republiki Ludowej). Działania te często opisywane są na Zachodzie jako przymusowa asymilacja
Sinciangu lub ludobójstwo na tle etnicznym lub kulturowym. Według władz chińskich oskarżenia o skalę
aresztowań i złe traktowanie zatrzymanych to „mit” i „antychińska propaganda”.

Od 2014 r. rząd chiński pod administracją sekretarza generalnego Komunistycznej Partii Chin (KPCh) Xi
Jinpinga realizuje politykę, w wyniku której ponad milion muzułmanów z ludności tureckiej w Chinach
zostało uwięzionych w obozach reedukacyjnych. Niezależni eksperci nie mają możliwości kontroli sytuacji w
obozach, ale wielu uważa, że są tam liczne ofiary śmiertelne; szacuje liczbę ofiar na 5–10% więźniów rocznie.
Jest to największa masowa akcja aresztowania i uwięzienia mniejszości etnicznych i religijnych od czasów II
wojny światowej. Eksperci szacują, że od 2017 r. w Chinach zrównano z ziemią lub zniszczono około
szesnaście tysięcy meczetów, a setki tysięcy dzieci siłą oddzielono od rodziców i wysłano do szkół z
internatem.

Chiński rząd zaprzecza, jakoby dopuścił się naruszeń praw człowieka w Sinciangu. We wrześniu 2022 r.
Organizacja Narodów Zjednoczonych (ONZ) stwierdziła, że polityka i działania Chin w Sinciangu mogą być
zbrodniami przeciwko ludzkości, chociaż nie użyła terminu ludobójstwo.

Stany Zjednoczone uznały łamanie praw człowieka za ludobójstwo, ogłaszając swoje wnioski 19 stycznia
2021 r.Od tego czasu ustawodawcy w kilku krajach przyjęli wnioski określające działania Chin jako
ludobójstwo (m.in. w Kanadzie, Holandii, Wielkiej Brytanii, Francji i na Litwie). Inne parlamenty, takie jak
parlament Nowej Zelandii, Belgii i Republiki Czeskiej, potępiły traktowanie Ujgurów przez rząd chiński jako
„poważne naruszenia praw człowieka” lub zbrodnie przeciwko ludzkości.