W romantycznych wierzeniach ludowych bardzo ważną rolę pełniła natura,

wynikało to z archetypicznych zamiłowań romantyków do sfery duchowej, do

której można zaliczyć matkę naturę. Była ona również przedstawiana w literaturze
romantycznej, w której nadawano jej różne funkcje, role.
Znaczącą rolę odgrywa natura w balladzie Adama Mickiewicza “Lilie”. W owej
balladzie przyrodę symbolizują tytułowe lilie, które w ogólnym rozumowaniu są
alegorią czystość, niewinność, świętość. Natomiast Mickiewicz można powiedzieć,
że dokonuje profanacji tego symbolu. Bracia zamordowanego przez własną żonę
męża, chcąc poślubić ją muszą zrobić wianki z kwiatów, z których bohaterka
wybierze ładniejszy. W niewiedzy, że pod właśnie liliami leżą zwłoki ich brata
zrywają je, co zakłóca spokój jego duszy. Natura w tym utworze pod postacią lilii
wymierza sprawiedliwość w tej dramatycznej sytuacji.
Kolejnym utworem przedstawiającym motyw natury jest “Balladyna” Juliusza
Słowackiego. Dokładniej pojawia się on w końcówce, gdy Balladyna za wszystkie
swoje przewinienia takie jak zabójstwa oraz wyparcie się własnej matki. Natura
karzę za to wszystko Balladynę wymierzając jej śmierć przez uderzenie w nią
pioruna. Słowacki ukazuje naturę jako sprawiedliwego sędziego czuwającego nad
porządkiem na świecie, podobnie jak Mickiewicz.
Romantycy uważali naturę za bardzo ważną i mającą duży wpływ na życie
człowieka rzecz. Bywała bardzo często sędzią, ale również bezlitosnym katem.
Twórcy romantyczni uważali ją za siłę wyższą oraz w swoich dziełach mocno
doceniali jej rolę.