Τα α, ι, υ = δίχρονα φωνήεντα.

α. Τὰ δίχρονα α, ι, υ στὴν παραλήγουσα τῶν οὐσιαστικῶν

εἶναι βραχύχρονα. Ἐξαιρεῖται τὸ Κωνσταντῖνος.
β. Τὰ δίχρονα α, ι, υ στὴν παραλήγουσα τῶν ἐπιθέτων
εἶναι βραχύχρονα.
γ. Τὸ (α) στὴ λήγουσα τῶν ἀρσενικῶν καὶ θηλυκῶν ὀνομάτων
(οὐσιαστικῶν καὶ τῶν ἐπιθέτων) εἶναι μακρό.
δ. Τὸ (-α) στὴ λήγουσα τῶν οὐδέτερων ὀνομάτων εἶναι βραχύχρονο.
ε. Τὸ (-α) στὴ λήγουσα τῶν οὐδέτερων ὀνομάτων (οὐσιαστικῶν καὶ
ἐπιθέτων) καὶ τῶν οὐδετέρων ἀντωνυμιῶν εἶναι βραχύ.
στ. Τὸ (-α) στὴ λήγουσα τῶν ἐπιρρημάτων εἶναι βραχύ.
ζ. Τὸ ἄτονο (-α) στὴ λήγουσα τῆς ὁριστικῆς τῶν ρημάτων
εἶναι βραχύ.
η. Τὸ (-α) στὴ λήγουσα τῶν ρημάτων, ὅταν τονίζεται,
εἶναι μακρόχρονο.
θ. Τὸ ἄτονο (-α) στὴ λήγουσα τῆς προσταχτικῆς τῶν ρημάτων
εἶναι μακρό.
ι. Τὸ (α) στὴν παραλήγουσα τῶν ρημάτων εἶναι βραχύ. Ἐξαιροῦνται
καὶ ἔχουν τὸ (α) μακρὸ στὴν παραλήγουσα:
Οἱ καταλήξεις τοῦ ἑνικοῦ: -ᾶμαι, -ᾶσαι, -ᾶται.
Οἱ καταλήξεις τοῦ πληθυντικοῦ: -ᾶμε, -ᾶτε, -ᾶνε.
ια. Τὸ (-ι) στὴ λήγουσα τῶν οὐδετέρων οὐσιαστικῶν εἶναι
πάντοτε μακρό.
ιβ. Τὸ (-ι) καὶ τὸ (-υ) στὴν παραλήγουσα τῶν ρημάτων εἶναι βραχύ

Ειδικότερα:
Το α είναι μακρόχρονο [-]:
- Στην κατάληξη -ας όλων των ουσιαστικών της Α' Κλίσης
ανεξαρτήτου πτώσης, π.χ. τῆς χώρας, τὰς χώρας, τὰς μούσας, τοὺς
στρατιώτας, ὁ ταμίας
- Στην κατάληξη -α/-αν των θηλυκών της Α' Κλίσης, όταν είναι
καθαρό π.χ ἡ χώρα, τὴν χώραν, ὦ χώρα, καθώς και στην κατάληξη
-αν/-α των αρσενικών της Α' Κλίσης που στην ονομαστική
λήγουν σε -ας, π.χ. ὁ νεανίας, τὸν νεανίαν, ὦ νεανία.
Στην κατάληξη -ας των θηλυκών επιθέτων της Γ' Κλίσης, π.χ.
τῆς ὀξείας, τὰς ὀξείας.
- Στην κατάληξη -ας του αρσενικού της μετοχής αορίστου στην
ονομαστική λόγω αντέκτασης, π.χ. ὁ ἀκούσας.
- Στην κατάληξη όλων των λέξεων, όπου προκύπτει από
συναίρεση ή αντέκταση, π.χ. ἡ Ἀθηνᾶ, σιώπα, ὁ ἁλιᾶς, ὁ πᾶς, τὸ πᾶν
- Στα ουσιαστικά της Γ Κλίσης που λήγουν σε -ᾶν γεν. - ᾶνος,
π.χ. ὁ Τιτᾶν, τοῦ Τιτᾶνος, τῷ Τιτᾶνι

Το α είναι βραχύχρονο [υ]:

- Στην κατάληξη -α/-αν των θηλυκών ουσιαστικών της Α'
Κλίσης, όταν είναι μή καθαρό, π.χ. ἡ μοῦσα, τὴν
μοῦσαν, ὦ γλῶσσα.
- Στην κατάληξη -α/-αν των θηλυκών ουσιαστικών της Α' Κλίσης
που είναι προπαροξύτονα, π.χ. ἡ εὐγένεια, ἡ ἀλήθεια, τὴν ἀλήθειαν.
- Στις καταλήξεις -α/-αν κάποιων θηλυκών ουσιαστικών της Α’
Κλίσης, όπως : γραῖα, γαῖα, μυῖα, μαῖα, μοῖρα, πεῖρα, σφῦρα,
σφαῖρα, πρῷρα
- Στην κατάληξη -α/-ας των ουσιαστικών της Γ' Κλίσης, π.χ. τὸν
φύλακα, τοὺς φύλακας, τὰς χεῖρας.
- Στην κατάληξη –α/-αν των θηλυκών επιθέτων της Γ' Κλίσης,
π.χ. ἡ ὀξεῖα, τὴν ὀξεῖαν.
- Στην κατάληξη -α της κλητικής των αρσενικών της Α' Κλίσης
που λήγουν σε -της ή έχουν ως β' συνθετικό ένα από τα -αρχης/-
τρίβης/-πώλης/-ώνης/-μέτρης, π.χ. ὦ στρατιῶτα, ὦ τελῶνα
- Στην κατάληξη -α των ουδετέρων γενικά, π.χ. τὰ δῶρα.
- Στην κατάληξη -α/-ας/-αν των ασυναίρετων ρημάτων,
π.χ. ἔλυσα, ἔλυσας, ἔλυσαν.

Το υ είναι μακρόχρονο [-]:

- Στους μονοσύλλαβους τύπους των τριτόκλιτων σε -υς γεν. -υος,
π.χ. ἡ δρῦς, τὴν δρῦν, τὰς δρῦς.
- Στην αιτιατική πληθυντικού των ουσιαστικών της Γ Κλίσης σε -
υς, γεν. -υος, επειδή προκύπτει από αντέκταση π.χ. τοὺς ἰχθῦς
- Στην κατάληξη των ρηματικών τύπων από αντέκταση ή
συναίρεση, π.χ. ὁ δεικνὺς, ἡ δεικνῦσα, σὺ δείκνυ.
Το υ είναι βραχύχρονο [υ]:
- Γενικά, αν εξαιρέσουμε την αιτιατική πληθυντικού σε -ῦς, όπως
τοὺς ἰχθῦς, στο τέλος των τριτόκλιτων είναι βραχύ,
π.χ. ὁ πέλεκυς, ὁ πῆχυς

Το ι είναι μακρόχρονο [-]:

- Στα ουσιαστικά της Γ' Κλίσης που λήγουν σε -ῖν γεν. -ῖνος,
π.χ. ἡ Τελχῖν, τῆς Τελχῖνος, ἡ δελφῖν, τῆς δελφῖνος, αλλά και όσα
έχουν ονομστική σε -ὶς γεν. -ῖνος, π.χ. ἡ ἀκτίς, τῆς ἀκτῖνος

Το ι είναι βραχύχρονο [υ] :

- Στις καταλήξεις των τριτόκλιτων γενικά, π.χ. τῷ χειμῶνι, τοῖς
λύουσι
- Στο τέλος των ρημάτων γενικά, π.χ. ἐστί, πράττουσι