pakialam sa ating mga paghihirap.
Bagkus, ang pagiging tahimik IKA-APAT NA LINGGO SA KARANIWANG PANAHON
ng Niya ay patunay na kailangan nating patuloy na magtiwala at
sumampalataya sa walang maliw na presensiya ng Diyos kahit sa
mga pagkakataon ng hindi natin Siya maramdaman. Sa
katunayan, ito ay nagbubunga ng isng mas malalim na ugnayan
sa Kanya at paglago ng ating pananampalataya.
Mga kapatid, hilingin natin sa misang ito na nawa ay
patuloy tayong umasa sa pag-iingat at pagliligtas ng Diyos sa
mga panahon na tayo ay sinusubok, sa mga pagkakataon na
tayo ay pinanghihinaan ng loob at sa mga panahon na mistulang
tahimik ang Diyos.
Ang sinumang sumusunod sa kalooban ng Diyos ay hindi
pababayaan ng Diyos. Ito ang isang bagay na ipinapahayag sa
atin ng unang pagbasa at ng ebanghelyo ngayong Linggo. Ito ang
pangako ng Diyos kay Jeremias, walang siyang dapat
ikapangamba o ikatakot bagama’t sasalungatin siya ng
maraming tao sapagkat siya ay Kanyang iingatan. Ito rin ang
ginawa ng Diyos sa Panginoong Hesus, nang pagtangkaan ng
mga tao na ihulog Siya sa bangin, iniligtas Siya ng Diyos mula sa
kapahamakan. Ito ang pangako ng Diyos kapag tapat nating
tinupad ang ating mga gampanin bilang mga kristiyano, kung
paanong ipinangako ng Diyos kay Jeremias ang Kanyang pag-
iingat at kung paanong iniligtas Niya ang Panginoong Hesus
mula sa kapahamakan, ito rin ang Kanyang pangako at gagawin
para sa atin.
Bakit mahalaga na mapaalalahanan tayo ukol sa
pangakong ito ng Diyos: na tayo ay Kanyang iingitan at ililigtas
sa lahat ng kapahamakan?
Una, sapagkat hindi madaling sundin ang kalooban ng
Diyos. Ito ang isang bagay na tiyak, kapag itinalaga natin ang
ating buong sarili sa pagsunod sa kalooban ng Diyos, tayo ay
daranas mabibigat na pagsubok. Ito ang naging karanasan ng
mga taong naglingkod sa Diyos ng buong katapatan, hindi
naging madali ang kanilang karanasan ng pagsunod. Tandaan
nating may mga kaaway na laging hahadlangan ang anumang
bagay na gagawin natin upang magampanan ang ating misyon
bilang mga kristiyano. May mga taong uusigin tayo sapagkat
hindi nila mauunawaan ang mga bagay na ating ginagawa para
sa Diyos. May mga taong sa atin ay maiinggit. May mga taong
hindi tayo paniniwalaan at pagdududahan ang ating
magagandang ginagawa. Gayunpaman, ito ang tinitiyak sa atin
ngayong Linggo, kung ang mga bagay na ginagawa natin ay
bunsod ng ating pag-ibig sa Diyos at sa ating kapwa, katulad ng
binabanggit ni San Pablo sa pangalawang pagbasa, wala tayong
dapat ikatakot sapagkat nasa panig natin ang Diyos at tiyak na
tayo ay hindi Niya pababayaan.
Pangalawa, sapagkat may mga pagkakataon na
panghihinaan tayo ng loob. Bilang tao ay sadyang may
hangganan ang ating kakayanan. May pagkakataon na
mapapagod tayo. May mga oras na malulungkot tayo. May mga
panahon na malilito tayo sa mga bagay na nangyayari sa ating
buhay. Tanggapin natin ang katotohanan na hindi tayo Diyos na
kayang gawin ang lahat ng bagay. Tayo ay taong may mga
kahinaan at kakulangan. Kaya’t kailangan natin ang tulong ng
Diyos. Siya ang ating kalakasan. Siya ang ating pag-asa. Siya ang
ating kagalakan. Kaya’t sa mga pagkakataon na pinanghihinaan
tayo ng loob at para bang halos wala na tayong maibahagi pa sa
mga ginagawa nating paglilingkod dahil parang ubos na ubos na
ang ating lakas, lumapit lamang tayo sa Diyos at hingin ang
Kanyang tulong. Tiyak na muli Niya tayong palalakasin at
bibigyang ng pag-asa upang magpatuloy.
Panghuli, sapagkat kung minsan ay hindi natin
mararamdaman ang presensiya ng Diyos sa gitna ng mabibigat
na pagsubok. May mga pagkakataon na sa kabila ng ating mga
panalangin at paghingi ng tulong ay para bang bulag ang Diyos
dahil hindi Niya nakikita ang ating mga paghihirap; at bingi ang
Diyos dahil parang hindi Niya naririnig ang ating mga pagdaing.
May mga pagkakataon na sa gitna ng ating mga taimtim na
pagdarasal ay mistulang hindi natin Siya kapiling at wala Siyang
pakialam. Sa mga ganitong panahon ay makakaramdam tayo ng
pangungulila at para bang nag-iisa tayo. Wala tayong karamay
at wala tayong kakampi. Naranasan ito maging ng Panginoong
Hesus doon sa halamanan ng Getsemani at samantalang
nakapako Siya sa krus. Ang pakiramdam Niya ay pinabayaan na
Siya ng Diyos. Pero tandaan natin na sa mga ganitong panahon,
tayo inaanyayahan upang patuloy na magtiwala at kumapit sa
Diyos dahil pagkatapos ng unos ay saka natin mauunawaan ang
lahat. Sa mga panahon ng ating pagdadalamhati ay kasama
nating nagdadalamhati ang Diyos. Sa mga panahon ng
paghihirap ay kasama nating naghihirap ang Diyos. Sa mga
panahon na nabibigatan tayo sa ating mga krus ay kasama natin
ang Diyos sa pagpasan ng ating krus. Pero bakit hindi natin Siya
nakikita? Bakit hindi natin nararamdaman ang Kanyang
presensiya? Bakit hindi natin naririnig ang Kanyang tinig?
Sapagkat ang Kanyang pagiging tahimik ay hindi
nangangahulugan na hindi natin Siya kapiling. Ang Kanyang
pagiging tahimik ay hindi nangangahulugan na wala Siyang