lkapral@agh.edu.

pl

Komunikacja
Komunikacja pochodzi od łacińskiego czasownika communico ( udzielić komuś wiadomości) i
rzeczownika communio (wspólność) i oznaczał wejście we wspólnotę.

Dopiero w XVI w. nadano mu znaczenie „transmisja, przekaz”. W języku polskim stosowane są dwa
pojęcia „komunikacja”, któremu przypisuje się następujące znaczenia: jako sposób porozumiewania
się i jako transport. Aby uniknąć dwuznaczności zaleca się używanie terminu „ komunikowanie się”.
Zatem komunikowanie ogranicza się do zjawiska porozumiewania się.

Komunikowanie- termin odnosi się do świata roślin, zwierząt i ludzi – w szerokim znaczeniu określa
transmisję wszelkich informacji.

Najprostsza definicja :

A mówi do B o X

Komunikowanie jest procesem porozumiewania się jednostek, grup i instytucji. Jego celem jest
wymiana myśli, dzielenie się wiedzą, informacjami, wywieranie wpływu. Proces ten odbywa się na
różnych poziomach.

Cechy komunikowania:
-jest to proces społeczny, zachodzi w społecznym kontekście,

-jest to proces kreatywny,

-jest to proces dynamiczny,

-jest to proces symboliczny, ( to samo możemy przedstawić w inny sposób, np. inne języki)

-jest to proces interakcyjny,

-jest to proces świadomy i celowy,

-jest to proces ciągły i nieuchronny,

-jest to proces złożony, wieloelementowy (np. słowa i gesty), dwustronny i wielostronny, pośredni i
bezpośredni itp.,

Jest to proces nieodwracalny – nie można cofnąć słów!

 Elementy procesu komunikowania:
KONTEKST

- są to warunki w jakich odbywa się komunikowanie,

- kontekst fizyczny,

-historyczny,

-psychologiczny,

-kulturowy.

UCZESTNICY

-nadawcy i odbiorcy,

-różni ich stosunek do innych,

-płeć,

-kultura,

-mogą być indywidualni i zbiorowi (nadawca masowy – np. TV)

KLASYCZNY AKT KOMUNIKACJI:

(sprzężenie zwrotne)

<-------

NADAWCA ------> ODBIORCA

(komunikat)

KTO? / CO? / JAKIM MEDIUM? / DO KOGO? / Z JAKIM SKUTKIEM?

KOMUNIKAT (przekaz, treść), zawiera:

-znaczenie,

-symbole,

-kodowanie i dekodowanie (tą samą informacje można przedstawić w różny sposób),

-forma i organizacja komunikatu.

-KANAŁ – droga przekazu od nadawcy do odbiorcy

-Wzrok, słuch, dotyk, zapach, smak,

-SZUMY – zakłócenia, zewnętrzne i wewnętrzne

-sprzężenie zwrotne – reakcja odbiorcy na komunikat

MASOWE

INSTYTUCJONALE

GRUPOWE I MIEDZYGRUPOWE

INTERPERSONALNE (to nas będzie interesować)

INTRAPERSONALNE

Sposoby komunikowania się :

-bezpośrednie (jesteśmy w tym samym miejscu w tym samym czasie)

-pośrednie (w innym miejscu, w innym czasie, przez kogoś)

Bezpośrednie cechy:
-uczestnicy są obecni twarzą w twarz,

-interaktywność (reakcje na komunikat),

-sprzężenie zwrotne jest natychmiastowe.

POZIOMY KOMUNIKOWANIA BEZPOŚREDNIEGO

-fatyczny - tematy nieistotne, znajomość – słaba, cel – podtrzymywanie rozmowy (pogoda, sport),

-instrumentalny – rozmowa w celu wywarcia wpływu, kształtowania postawy rozmówcy

-afektywny – uzewnętrznienie emocji – duży poziom zażyłości, głębokie zaangażowanie w proces

komunikowania
KANAŁY KOMUNIKOWANIA:
-nieformalne – w rodzinie, grupie przyjaciół

-formalne – dziekan, dyrektor, urząd

FORMY KOMUNIKOWANIA:
-Komunikowanie werbalne – za pomocą słów

-język

JĘZYK- uporządkowany system znaków fonicznych lub graficznych, który służy do komunikowania.

Najstarszy język – frygijski ( 1 historia Pemsycha)

POWSTAWANIE JEZYKA:
-od boga (religijne),

-człowiek wynalazł mowę sam z siebie (teoria naśladownictwa, teoria wykrzykników, teoria gestów,
teoria hej-ho),

-powstanie językoznawstwa historyczno-porównawczego – analiza struktur językowych i słownictwa,

różnych języków starożytnych i nowożytnych, próby zrekonstruowania prajęzyka,

-teoria ewolucji Darwina,

-korzystanie z wynalazków np. komputerów .

Funkcje języka:
-komunikatywna, -magiczna,

-ekspresywna, -metajęzykowa,

-stanowiąca -poetycka.

-impresywna,

-fatyczna,

-stanowiąca,