‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‬

‫اﺛﺮي از ﻧﯿﻞ ﮔﯿﻤﻦ‬

‫ﺗﺮﺟﻤﻪ‪ :‬ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺨﺘﯿﺎري‬

 ‫‪1‬‬
‫ﻣﺪت ﮐﻤﯽ از ورود ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻧﮕﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﮐﻪ ﮐﻮراﻟﯿﻦ » در« را ﭘﯿﺪا ﮐﺮد‪.‬‬

‫ﺧﺎﻧﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻗﺪﯾﻤﯽ اي ﺑﻮد‪ ...‬زﯾﺮ ﺳﻘﻒ‪ ،‬ﯾﮏ اﺗﺎق زﯾﺮﺷﯿﺮواﻧﯽ و زﯾﺮ ﮐﻒ ﺧﺎﻧﻪ‪ ،‬ﯾﮏ اﻧﺒﺎري داﺷﺖ‪ .‬و‬
‫ﺑﯿﺮون از آن ﺑﺎﻏﯽ ﺑﺎ درﺧﺘﺎن ﻗﺪﯾﻤﯽ ﺑﺰرگ ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﺧﺎﻧﻮاده ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺻﺎﺣﺐ ﻫﻤﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻧﺒﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﭼﺮا ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺰرگ ﺑﻮد‪ .‬در ﻋﻮض ﺑﺨﺸﯽ از آنرا ﺧﺮﯾﺪه‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬

‫اﻓﺮاد دﯾﮕﺮي ﻫﻢ در ﺧﺎﻧﻪ ﻗﺪﯾﻤﯽ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬

‫دوﺷﯿﺰه اﺳﭙﯿﻨﮏ و دوﺷﯿﺰه ﻓﻮرﺳﯿﺒﻞ‪ ،‬زﯾﺮ ﺧﺎﻧﻪ ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ ،‬در ﯾﮏ آﭘﺎرﺗﻤﺎن زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬آنﻫﺎ ﻫﺮ‬
‫دو ﭘﯿﺮ و ﭼﺎق ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬و در ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮد‪ ،‬از ﺳﮓﻫﺎي ﺗﺮي ﮐﻮﻫﯽ‪ ،‬ﮐﻪ ﻧﺎمﻫﺎﯾﯽ ﻣﺜﻞ ﻫﯿﻤﯿﺶ‪ ،‬اﻧﺪرو و ژاك‬
‫داﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻧﮕﻪداري ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬روزﮔﺎري دوﺷﯿﺰه اﺳﭙﯿﻨﮏ و دوﺷﯿﺰه ﻓﻮرﺳﯿﺒﻞ‪ ،‬ﺑﺎزﯾﮕﺮ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ‬
‫اﯾﻦ واﻗﻌﯿﺖ را از دوﺷﯿﺰه اﺳﭙﯿﻨﮏ‪ ،‬ﻫﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﺮاي اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر او را دﯾﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮد‪.‬‬

‫دوﺷﯿﺰه اﺳﭙﯿﻨﮏ اﺳﻢ ﮐﻮراﻟﯿﻦ را اﺷﺘﺒﺎه ﺗﻠﻔﻆ ﻣﯽﮐﺮد و ﻣﯽﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﯽدوﻧﯽ ﮐﺎروﻟﯿﻦ‪ ،‬ﻣﻦ و ﻓﻮرﺳﯿﺒﻞ‬
‫زﻣﺎﻧﯽ ﺑﺎزﯾﮕﺮﻫﺎي ﻣﺸﻬﻮري ﺑﻮدﯾﻢ‪ .‬ﺧﯿﻠﯽ زﯾﺒﺎ‪ ،‬روي ﺻﺤﻨﻪ راه ﻣﯽرﻓﺘﯿﻢ‪ .‬اُه‪ ،‬اﺟﺎزه ﻧﺪه ﻫﯿﻤﯿﺶ اون‬
‫ﮐﯿﮏ ﻣﯿﻮهاي رو ﺑﺨﻮره وﮔﺮﻧﻪ ﺗﺎ ﻧﯿﻤﻪ ﺷﺐ از ﺷﮑﻢ درد‪ ،‬ﺑﺎﻻ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯽﭘﺮه‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬اﺳﻤﻢ ﮐﻮراﻟﯿﻨﻪ‪ ،‬ﻧﻪ ﮐﺎروﻟﯿﻦ‪ .‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪.‬‬

‫ﺑﺎﻻي ﺧﺎﻧﻪ ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ ،‬درﺳﺖ زﯾﺮ ﺳﻘﻒ‪ ،‬ﭘﯿﺮﻣﺮدي دﯾﻮاﻧﻪ ﺑﺎ ﺳﺒﯿﻞ ﺑﺰرگ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬او ﺑﻪ ﮐﻮراﻟﯿﻦ‬
‫ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ در ﺣﺎل آﻣﻮزش ﺳﯿﺮﮐﯽ از ﻣﻮشﻫﺎﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﻫﻢ اﺟﺎزه ﻧﻤﯽداد آنرا ﺑﺒﯿﻨﺪ‪.‬‬

‫ﭘﯿﺮﻣﺮد‪ :‬ﮐﺎروﻟﯿﻦ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ‪ ،‬ﯾﮏ روز اونﻫﺎ آﻣﺎده ﻣﯽﺷﻦ و ﮐﻞ ﺟﻬﺎن از دﯾﺪن ﺳﯿﺮك ﻣﻮشﻫﺎي ﻣﻦ‬
‫ﺣﯿﺮت زده ﻣﯽﺷﻪ‪ .‬ﻻﺑﺪ از ﻣﻦ ﻣﯽﺧﻮاي اونﻫﺎ رو ﺣﺎﻻ ﺑﺒﯿﻨﯽ‪ ،‬ﻧﻪ؟ اﯾﻦ ﭼﯿﺰي ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﯽ؟‬
‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺑﻪ آراﻣﯽ ﭘﺎﺳﺦ ﻣﯽدﻫﺪ‪ :‬ﻧﻪ‪ ،‬از ﺷﻤﺎ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﮐﻪ ﻣﻦرو ﮐﺎروﻟﯿﻦ ﺻﺪا ﻧﺰﻧﯿﺪ‪ ،‬اﺳﻢ ﻣﻦ ﮐﻮراﻟﯿﻨﻪ‪.‬‬

‫ﭘﯿﺮﻣﺮد از ﺑﺎﻻي ﭘﻠﻪﻫﺎ اداﻣﻪ داد‪ :‬ﻋﻠﺖ اﯾﻦﮐﻪ ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﯽ ﺣﺎﻻ ﺳﯿﺮك ﻣﻮشﻫﺎم رو ﺑﺒﯿﻨﯽ اﯾﻨﻪ ﮐﻪ آﻣﺎده‬
‫ﻧﯿﺴﺘﻦ و ﺧﻮب ﺗﻤﺮﯾﻦ ﻧﮑﺮدن‪ .‬ﻫﻤﯿﻦﻃﻮر‪ ،‬اوﻧﻬﺎ از اﺟﺮاي آﻫﻨﮕﯽ ﮐﻪ ﻧﻮﺷﺘﻢ ﺳﺮ ﺑﺎز ﻣﯽزﻧﻦ‪ .‬ﻫﻤﻪ‬
‫آﻫﻨﮓﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺮاي اوﻧﻬﺎ ﻧﻮﺷﺘﻪام ﺑﻪ ﺻﻮرت اوﻣﭙﺎ اوﻣﭙﺎ اﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﻣﻮشﻫﺎي ﺳﻔﯿﺪ ﻓﻘﻂ آﻫﻨﮓ ﺗﻮدل‬
‫اودل ﻣﯽﻧﻮازن‪ .‬دارم ﺑﻪ اﯾﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺗﺎ اﻧﻮاع ﻣﺨﺘﻠﻒ ﭘﻨﯿﺮ را روي اونﻫﺎ اﻣﺘﺤﺎن ﮐﻨﻢ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬اﺻﻼ ﺳﯿﺮك ﻣﻮشﻫﺎﯾﯽ وﺟﻮد ﻧﺪارد‪ .‬ﺧﯿﺎل ﻣﯽﮐﺮد ﭘﯿﺮﻣﺮد ﺧﺎﻟﯽ ﻣﯽﺑﻨﺪد‪.‬‬

‫ﯾﮏ روز ﭘﺲ از اﺳﺒﺎب ﮐﺸﯽ‪ ،‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺑﺮاي ﺟﺴﺘﺠﻮ از ﺧﺎﻧﻪ ﺑﯿﺮون آﻣﺪ‪.‬‬

‫ﺑﺎغ را ﺑﺮرﺳﯽ ﮐﺮد‪ .‬ﺑﺎغ ﺑﺰرﮔﯽ ﺑﻮد‪ ،‬در ﭘﺸﺖ آن‪ ،‬زﻣﯿﻦ ﺗﻨﯿﺲ ﻗﺪﯾﻤﯽاي ﻗﺮار داﺷﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﮐﺴﯽ در ﺧﺎﻧﻪ‬
‫ﺑﻠﺪ ﻧﺒﻮد ﺗﻨﯿﺲ ﺑﺎزي ﮐﻨﺪ و ﻫﻤﯿﻦﻃﻮر ﺣﺼﺎرﻫﺎي اﻃﺮاف زﻣﯿﻦ ﭘﺮ از ﺳﻮراخ ﺑﻮد و ﺗﻮر ﻫﻢ ﮐﺎﻣﻼ ﭘﻮﺳﯿﺪه‬
‫ﺑﻮد‪ .‬ﯾﮏ ﺑﺎغ رز ﻗﺪﯾﻤﯽ ﻫﻢ ﭘﺮ از ﺑﻮﺗﻪ ﻫﺎي رز ﺑﯿﺪ ﺧﻮرده و ﻧﺎﻗﺺ ﻗﺮار داﺷﺖ‪ .‬ﺟﺎﯾﯽ ﻫﻢ ﺑﻮد ﮐﻪ ﭘﺮ از‬
‫ﺳﻨﮓ ﺑﻮد‪ .‬ﺣﻠﻘﻪاي زﯾﺒﺎ از ﻗﺎرچﻫﺎي ﻗﻬﻮهاي وﺟﻮد داﺷﺖ ﮐﻪ اﮔﺮ ﭘﺎيﺗﺎن را روي آن ﻣﯽﮔﺬاﺷﺘﯿﺪ‪،‬‬
‫ﺑﻮي وﺣﺸﺘﻨﺎﮐﯽ ﻣﯽداد‪.‬‬

‫ﯾﮏ ﭼﺎه ﻫﻢ ﺑﻮد ‪ .‬دوﺷﯿﺰه اﺳﭙﯿﻨﮏ و دوﺷﯿﺰه ﻓﻮرﺳﯿﺒﻞ‪ ،‬ﺑﻪ ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ اﯾﻦ ﭼﺎه ﭼﻘﺪر‬
‫ﺧﻄﺮﻧﺎك اﺳﺖ‪ ،‬روز اوﻟﯽ ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻮاده ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺑﻪ آﻧﺠﺎ آﻣﺪﻧﺪ‪ ،‬از او ﻗﻮل ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﮐﻪ اﻃﺮاف آن ﭼﺎه ﻧﺮود‪.‬‬
‫ﭘﺲ ﻫﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﻣﯽﮔﺸﺖ و ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ ﻣﯽداﻧﺴﺖ ﮐﻪ آن ﭼﺎه ﮐﺠﺎ ﻗﺮار دارد‪ ،‬از آن دوري‬
‫ﻣﯽﮐﺮد‪.‬‬

‫او روز ﺳﻮم آن را در ﭼﻤﻨﺰاري ﮐﻨﺎر زﻣﯿﻦ ﺗﻨﯿﺲ‪ ،‬ﭘﺸﺖ اﻧﺒﻮﻫﯽ از درﺧﺘﺎن ﭘﯿﺪا ﮐﺮد‪ .‬ﺣﻠﻘﻪاي از آﺟﺮ‬
‫ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ زﯾﺮ ﻋﻠﻒﻫﺎي ﺑﻠﻨﺪ ﭼﻤﻦ‪ ،‬ﭘﻨﻬﺎن ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎﻻي ﭼﺎه ﺑﺎ ﺗﺨﺘﻪﻫﺎي ﭼﻮﺑﯽ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪه‬
‫ﺑﻮد ﺗﺎ ﮐﺴﯽ در آن ﻧﯿﻔﺘﺪ‪ .‬در ﯾﮑﯽ از ﺗﺨﺘﻪﻫﺎ ﺳﻮراخ ﮐﻮﭼﮑﯽ وﺟﻮد داﺷﺖ و ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﯾﮏ ﺑﻌﺪازﻇﻬﺮ‬
‫را ﺑﺎ ﭘﺮت ﮐﺮدن ﺳﻨﮓ از ﺳﻮراخ ﺑﻪ داﺧﻞ ﭼﺎه‪ ،‬ﮔﺬراﻧﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺲ از ﭘﺮت ﮐﺮدن ﺳﻨﮓ‪ ،‬ﻣﺪﺗﯽ ﺻﺒﺮ‬
‫ﻣﯽﮐﺮد و زﻣﺎن را ﺗﺎ ﻫﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺻﺪاي ﻗﻠﻮپ ﺑﻪ ﮔﻮش ﻣﯽرﺳﯿﺪ‪ ،‬ﻣﺤﺎﺳﺒﻪ ﻣﯽﮐﺮد‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﺣﯿﻮاﻧﺎت ﻫﻢ ﮔﺸﺖ‪ .‬او ﯾﮏ ﺟﻮﺟﻪ ﺗﯿﻐﯽ‪ ،‬ﯾﮏ ﭘﻮﺳﺖ ﻣﺎر‪ ،‬ﯾﮏ ﺳﻨﮓ ﺷﺒﯿﻪ ﻗﻮرﺑﺎﻏﻪ‬
‫و ﯾﮏ وزغ ﺷﺒﯿﻪ ﺳﻨﮓ ﭘﯿﺪا ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﮔﺮﺑﻪ ﺳﯿﺎه ﺷﺮ و ﺷﯿﻄﺎﻧﯽ ﻫﻢ ﺑﻮد ﮐﻪ روي دﯾﻮارﻫﺎ و ﺷﺎﺧﻪﻫﺎي درﺧﺘﺎن ﻣﯽﻧﺸﺴﺖ و ﺑﻪ ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﻧﮕﺎه‬
‫ﻣﯽﮐﺮد اﻣﺎ ﻫﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺳﻌﯽ داﺷﺖ ﻧﺰدﯾﮑﺶ ﺑﺮود و ﺑﺎ او ﺑﺎزي ﮐﻨﺪ‪ ،‬از آنﺟﺎ ﻓﺮار ﻣﯽﮐﺮد‪.‬‬

‫و ﺑﻪ اﯾﻦﺻﻮرت ﯾﮑﯽ دو ﻫﻔﺘﻪ اول ﭘﺲ از آﻣﺪن ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ را ﺳﭙﺮي ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬ﺑﺎ ﮔﺸﺖ و ﮔﺬار در ﺑﺎغ و‬
‫اﻃﺮاف آن‪.‬‬

‫ﻣﺎدرش او را ﻣﺠﺒﻮر ﻣﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﺮاي ﺷﺎم و ﻧﺎﻫﺎر ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺮدد؛ و ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﻫﺮ ﺑﺎر از اﯾﻦ ﺑﺎﺑﺖ‬
‫ﮐﻪ ﻟﺒﺎس ﮔﺮم ﭘﻮﺷﯿﺪه اﺳﺖ او را ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬ﭼﺮا ﮐﻪ آن ﺳﺎل‪ ،‬ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮد ﺑﻮد‪ .‬اﻣﺎ او‬
‫ﺑﯿﺮون ﻣﯽرﻓﺖ و ﻣﯽﮔﺸﺖ ﺗﺎ اﯾﻦﮐﻪ روزي رﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﺎران ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺑﺎرﯾﺪن ﮐﺮد و ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪ‬
‫در ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻤﺎﻧﺪ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﺣﺎﻻ ﭼﯽﮐﺎر ﮐﻨﻢ؟‬

‫ﻣﺎدر‪ :‬ﻧﻤﯽدوﻧﻢ‪ ،‬ﮐﺘﺎب ﺑﺨﻮن‪ ،‬ﻓﯿﻠﻢ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﮐﻦ‪ ،‬ﺑﺎ اﺳﺒﺎبﺑﺎزيﻫﺎت ﺑﺎزي ﮐﻦ‪ .‬ﺑﺮو ﺧﺎﻧﻮم اﺳﭙﯿﻨﮏ و‬
‫ﻓﻮرﺳﯿﺒﻞ ﯾﺎ اون ﭘﯿﺮﻣﺮد دﯾﻮوﻧﻪ ﻃﺒﻘﻪ ﺑﺎﻻ رو اذﯾﺖ ﮐﻦ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﻧﻪ‪ ،‬ﻧﻤﯽﺧﻮام اون ﮐﺎرﻫﺎ رو ﺑﮑﻨﻢ‪ .‬ﻣﯽﺧﻮام ﺑﺮم ﺑﮕﺮدم‪.‬‬

‫ﻣﺎدر ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﺑﺮام ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﭼﯽﮐﺎر ﻣﯽﮐﻨﯽ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﺗﻮ دﺳﺖ و ﭘﺎ ﻧﺒﺎش!‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﮐﻨﺎر ﭘﻨﺠﺮه رﻓﺖ و ﺑﺎران را ﮐﻪ ﺑﻪ آراﻣﯽ ﺑﻪ زﻣﯿﻦ ﻣﯽرﯾﺨﺖ‪ ،‬ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬از آن ﻧﻮع ﺑﺎرانﻫﺎﯾﯽ‬
‫ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﺑﺘﻮاﻧﯿﺪ ﺑﯿﺮون ﺑﺮوﯾﺪ‪ ،‬اﯾﻦ ﯾﮑﯽ ﻓﺮق داﺷﺖ‪ ،‬از ﻧﻮﻋﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ از آﺳﻤﺎن ﺧﻮد را ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯽاﻧﺪاﺧﺖ‬
‫و ﻫﺮ ﺟﺎ ﮐﻪ ﻓﺮود ﻣﯽآﻣﺪ‪ ،‬ﭘﺨﺶ ﻣﯽﺷﺪ‪ .‬از آن ﺑﺎرانﻫﺎﯾﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﺪﻓﻤﻨﺪ ﻣﯽﺑﺎرﯾﺪ و ﻫﺪﻓﺶ ﻫﻢ ﮔﻞ‬
‫ﮐﺮدن ﺑﺎﻏﭽﻪ ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﻫﻤﻪ ﻓﯿﻠﻢﻫﺎ را ﻧﮕﺎه ﮐﺮده ﺑﻮد‪ .‬از اﺳﺒﺎبﺑﺎزيﻫﺎﯾﺶ ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬و ﻫﻤﻪ ﮐﺘﺎبﻫﺎ را ﻫﻢ ﺧﻮاﻧﺪه‬
‫ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮن را روﺷﻦ ﮐﺮد‪ .‬ﮐﺎﻧﺎلﻫﺎ را ﭘﯽدرﭘﯽ ﻋﻮض ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬اﻣﺎ ﻏﯿﺮ از ﻣﺮدان ﮐﺖ و ﺷﻠﻮار ﭘﻮش ﮐﻪ‬
‫درﺑﺎره ﺳﺮﻣﺎﯾﻪ ﮔﺬاري و ﺑﺮﻧﺎﻣﻪﻫﺎي ﺗﺤﺼﯿﻠﯽ ﺣﺮف ﻣﯽزدﻧﺪ‪ ،‬ﭼﯿﺰي ﭘﺨﺶ ﻧﻤﯽﺷﺪ‪ .‬ﻧﺎﮔﻬﺎن ﭼﯿﺰي‬
‫ﺑﺮاي ﺗﻤﺎﺷﺎ ﮐﺮدن ﭘﯿﺪا ﮐﺮد‪ ،‬ﻧﯿﻢﺳﺎﻋﺖ ﭘﺎﯾﺎﻧﯽ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪاي ﺗﺎرﯾﺨﯽ‪ -‬ﻃﺒﯿﻌﯽ درﺑﺎره ﭼﯿﺰي ﺑﻪ اﺳﻢ رﻧﮓ‬
‫ﻣﺤﺎﻓﻆ ﺑﻮد‪ .‬ﺣﯿﻮاﻧﺎت‪ ،‬ﭘﺮﻧﺪﮔﺎن و ﺣﺸﺮات را ﻣﯽدﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﺮاي ﺻﺪﻣﻪ ﻧﺨﻮردن‪ ،‬ﺧﻮد را ﺑﻪ رﻧﮓ ﺑﺮگﻫﺎ‪،‬‬
‫ﺷﺎﺧﻪﻫﺎ و ﺣﯿﻮاﻧﺎت دﯾﮕﺮ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬از آن ﻟﺬت ﻣﯽﺑﺮد‪ ،‬اﻣﺎ زود ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎن رﺳﯿﺪ‪ ،‬و ﭘﺲ از آن‬
‫ﺑﺮﻧﺎﻣﻪاي راﺟﻊﺑﻪ ﮐﺎرﺧﺎﻧﻪ ﮐﯿﮏ ﭘﺨﺶ ﺷﺪ‪.‬‬

‫ﺣﺎﻻ ﻣﻮﻗﻊ ﺣﺮف زدن ﺑﺎ ﭘﺪرش ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﭘﺪر ﮐﻮراﻟﯿﻦ در ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻢ ﭘﺪر و ﻫﻢ ﻣﺎدرش‪ ،‬ﻫﺮ دو در ﺣﺎل ﮐﺎر ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬آنﻫﺎ ﺑﺎ ﮐﺎﻣﭙﯿﻮﺗﺮ ﮐﺎر‬
‫ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﮐﻪ ﺑﺪﯾﻦ ﻣﻌﻨﯽ ﺑﻮد زﻣﺎن زﯾﺎدي را در ﺧﺎﻧﻪ ﻣﯽﮔﺬراﻧﺪﻧﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﮐﺪام اﺗﺎق ﻣﺨﺼﻮص ﺑﻪ ﺧﻮد‬
‫را داﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫ﻫﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﮐﻮراﻟﯿﻦ وارد اﺗﺎق ﺷﺪ‪ ،‬ﭘﺪرش ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﺳﺮش را ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺳﻼم‪ ،‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﻣﻤﻢ‪ ،‬داره ﺑﺎرون ﻣﯽآد‪.‬‬

‫ﭘﺪر‪ :‬آره‪ ،‬داره ﻣﯽآد ﭘﺎﯾﯿﻦ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﻧﻪ‪ ،‬ﻓﻘﻂ داره ﻣﯽﺑﺎره‪ ،‬ﻣﯽﺷﻪ ﺑﺮم ﺑﯿﺮون؟‬

‫ﭘﺪر‪ :‬ﻣﺎدرت ﭼﯽ ﻣﯽﮔﻪ؟‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﻣﯽﮔﻪ‪ ،‬ﺗﻮ اﯾﻦ ﻫﻮا ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﺮي ﺑﯿﺮون‪ ،‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺟﻮﻧﺰ‪.‬‬

‫ﭘﺪر‪ :‬ﭘﺲ ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﯽ ﺑﺮي‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬وﻟﯽ ﻣﻦ ﻣﯽﺧﻮام ﺑﺮم ﺑﮕﺮدم‪.‬‬

‫ﭘﺪر‪ :‬ﭘﺲ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﮕﺮد‪ ،‬ﺑﯿﺎ‪ ...‬اﯾﻦ ﯾﻪ ﺗﯿﮑﻪ ﮐﺎﻏﺬ‪ ،‬اﯾﻨﻢ ﯾﻪ ﺧﻮدﮐﺎر‪ .‬ﻫﻤﻪ درﻫﺎ و ﭘﻨﺠﺮهﻫﺎ رو ﺑﺸﻤﺎر‪ .‬ﻫﻤﻪ‬
‫ﭼﯿﺰﻫﺎي آﺑﯽ رو ﺗﻮش ﺑﻨﻮﯾﺲ‪ .‬ﺑﺮو ﺑﻪ ﺳﻔﺮ و ﻣﺨﺰن آب ﮔﺮم رو ﮐﺸﻒ ﮐﻦ‪ .‬و دﯾﮕﻪ ﺑﺬار ﮐﺎرﻣﻮ ﺑﮑﻨﻢ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﻣﯽ ﺷﻪ ﺑﺮم ﺗﻮ اﺗﺎق ﻧﺸﯿﻤﻦ؟ ) اﺗﺎق ﻧﺸﯿﻤﻦ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻮاده ﺟﻮﻧﺰ‪ ،‬وﺳﺎﯾﻞ ﮔﺮانﻗﯿﻤﺖ‬
‫ﺧﻮد را ﮐﻪ از ﻣﺎدرﺑﺰرگ ﺑﻪ ارث ﺑﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻧﮕﻪ ﻣﯽداﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ اﺟﺎزه ورود ﺑﻪ آنﺟﺎ را ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬‬
‫ﮐﺴﯽ آنﺟﺎ ﻧﻤﯽرﻓﺖ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺟﺎي وﺳﺎﯾﻞ ﮔﺮانﻗﯿﻤﺖ ﺑﻮد‪(.‬‬

‫ﭘﺪر‪ :‬ﺑﻪ ﺷﺮﻃﯽ ﮐﻪ دردﺳﺮ درﺳﺖ ﻧﮑﻨﯽ و ﺑﻪ ﭼﯿﺰي ﻫﻢ دﺳﺖ ﻧﺰﻧﯽ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺑﻪ دﻗﺖ ﮔﻮش داد و ﺳﭙﺲ ﮐﺎﻏﺬ و ﺧﻮدﮐﺎر را ﺑﺮداﺷﺖ ﺗﺎ در ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﮔﺸﺖ و ﮔﺬار ﺑﭙﺮدازد‪.‬‬
‫او ﻣﺨﺰن آب ﮔﺮم را ﭘﯿﺪا ﮐﺮد ) ﮐﻨﺎر ﯾﮏ ﮐﺎﺑﯿﻨﺖ در آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮد‪.(.‬‬

‫ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰﻫﺎي آﺑﯽرﻧﮓ را ﺷﻤﺮد )‪.(153‬‬

‫ﻫﻤﻪ ﭘﻨﺠﺮهﻫﺎ را ﻫﻢ ﺷﻤﺮد )‪.(21‬‬

‫ﻫﻤﻪ درﻫﺎ را ﻧﯿﺰ ﺷﻤﺮد )‪.(14‬‬

‫از ﺳﯿﺰده دري ﮐﻪ ﭘﯿﺪا ﮐﺮده ﺑﻮد ﻫﻤﻪ را ﺑﺎز و ﺑﺴﺘﻪ ﮐﺮد‪ .‬در دﯾﮕﺮ‪ ،‬ﺑﺰرگ‪ ،‬روي آن ﺣﮑﺎﮐﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد‬
‫و ﻗﻬﻮهاي رﻧﮓ ﺑﻮد و در ﮔﻮﺷﻪاي از اﺗﺎق ﻧﺸﯿﻤﻦ‪ ،‬ﻗﻔﻞ ﺑﻮد‪.‬‬

‫از ﻣﺎدرش ﭘﺮﺳﯿﺪ‪ :‬اﯾﻦ در ﺑﻪ ﮐﺠﺎ ﻣﯽرﺳﻪ؟‬

‫ﻣﺎدر‪ :‬ﻫﯿﭻﺟﺎ ﻋﺰﯾﺰم‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬وﻟﯽ ﺑﺎﯾﺪ د ِر ﯾﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺎﺷﻪ‪.‬‬

‫ﻣﺎدرش ﺳﺮش را ﺗﮑﺎن داد و رو ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺒﯿﻦ‪،‬‬

‫ﺳﭙﺲ از ﺟﺎﯾﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﯾﮏ دﺳﺘﻪ ﮐﻠﯿﺪ از ﺑﺎﻻي ﭼﺎرﭼﻮب در آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮداﺷﺖ‪ .‬آنﻫﺎ را ﻣﺮﺗﺐ‬
‫ﮐﺮد و ﻗﺪﯾﻤﯽﺗﺮﯾﻦ‪ ،‬ﺑﺰرگﺗﺮﯾﻦ‪ ،‬ﺳﯿﺎهﺗﺮﯾﻦ و زﻧﮓزدهﺗﺮﯾﻦ ﮐﻠﯿﺪ را ﺑﺮداﺷﺖ‪ .‬ﺑﻪ اﺗﺎق ﻧﺸﯿﻤﻦ رﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺎدر در را ﺑﺎ ﮐﻠﯿﺪ ﺑﺎز ﮐﺮد‪.‬‬

‫ﺣﻖ ﺑﺎ ﻣﺎدرش ﺑﻮد‪ .‬در ﺑﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﻧﻤﯽرﺳﯿﺪ‪ .‬و ﺑﻪ دﯾﻮاري آﺟﺮي ﺧﺘﻢ ﻣﯽﺷﺪ‪.‬‬

‫ﻣﺎدر ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬وﻗﺘﯽ اﯾﻦﺟﺎ ﻓﻘﻂ ﯾﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻮد‪ .‬اﯾﻦ در ﺑﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﻣﯽرﺳﯿﺪ‪ .‬وﻟﯽ وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﯾﻪ ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن‬
‫ﭼﻨﺪ ﻃﺒﻘﻪ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺷﺪ‪ ،‬اون رو ﺑﺎ آﺟﺮ ﺑﺴﺘﻨﺪ‪ .‬اونﻃﺮف دﯾﻮار‪ ،‬ﯾﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﺧﺎﻟﯿﻪ‪ ،‬ﻫﻤﻮﻧﯽ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﻓﺮوﺧﺘﻪ‬
‫ﻧﺸﺪه‪.‬‬

‫ﻣﺎدر‪ ،‬در را ﺑﺴﺖ و دﺳﺘﻪ ﮐﻠﯿﺪ را روي ﭼﺎرﭼﻮب در آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﮔﺬاﺷﺖ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﻗﻔﻠﺶ ﻧﮑﺮدي‪.‬‬

‫ﻣﺎدر‪ ،‬ﺷﺎﻧﻪﻫﺎﯾﺶ را ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ‪ :‬ﭼﺮا ﻗﻔﻠﺶ ﮐﻨﻢ؟ وﻗﺘﯽﮐﻪ ﺑﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﻧﻤﯽرﺳﻪ‪.‬‬
 ‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ دﯾﮕﺮ ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺰد‪.‬‬

‫ﻫﻮا داﺷﺖ ﺗﺎرﯾﮏ ﻣﯽﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺎران ﻫﻨﻮز ﻣﯽﺑﺎرﯾﺪ‪ ،‬ﻗﻄﺮهﻫﺎ روي ﭘﻨﺠﺮه ﻣﯽرﯾﺨﺘﻨﺪ و ﭼﺮاغ ﻣﺎﺷﯿﻦﻫﺎي‬
‫ﺧﯿﺎﺑﺎن‪ ،‬ﺗﺎر دﯾﺪه ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬

‫ﭘﺪر ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ ،‬دﺳﺖ از ﮐﺎر ﮐﺮدن ﮐﺸﯿﺪ و ﺑﺮاي آنﻫﺎ ﺷﺎم ﭘﺨﺖ‪.‬‬

‫ﺣﺎل ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺧﻮرد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺎﺑﺎ‪ ،‬ﺑﺎزم آﺷﻐﺎل درﺳﺖ ﮐﺮدي؟‬

‫ﭘﺪر‪ :‬ﺗﺮهﻓﺮﻧﮕﯽ و ﺧﻮرﺷﺖ ﺳﯿﺐ زﻣﯿﻨﯿﻪ‪ ،‬ﺑﺎ ﭼﺎﺷﻨﯽ ﺗﺮﺧﻮن و ﭘﻨﯿﺮ ﮔﺮوﯾﺮ آب ﺷﺪه روش‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ آه ﮐﺸﯿﺪ‪ .‬ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻓﺮﯾﺰر رﻓﺖ و از آن ﭼﯿﭙﺲ و ﻣﯿﻨﯽ ﭘﯿﺘﺰاي ﻣﺎﯾﮑﺮووﯾﻮي ﺑﯿﺮون‬
‫آورد‪ .‬ﻫﻨﮕﺎﻣﯽﮐﻪ اﻋﺪاد ﻗﺮﻣﺰ رﻧﮓ روي ﻣﺎﯾﮑﺮووﯾﻮ ﺑﻪ ﻋﺪد ﺻﻔﺮ ﻧﺰدﯾﮏ ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﭘﺪرش‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﯽدوﻧﯽ ﮐﻪ از ﻏﺬاﻫﺎي ﺗﻮ ﺧﻮﺷﻢ ﻧﻤﯽآد‪.‬‬

‫ﭘﺪر ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﺷﺎﯾﺪ اﮔﻪ اﻣﺘﺤﺎﻧﺶ ﮐﻨﯽ‪ ،‬ﺑﺪت ﻧﯿﺎد‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ " ﻧﻪ" ﺳﺮش را ﺗﮑﺎن داد‪.‬‬

‫آنﺷﺐ‪ ،‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺑﯿﺪار روي ﺗﺨﺖ دراز ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎران ﻣﺘﻮﻗﻒ ﺷﺪه ﺑﻮد و او ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ داﺷﺖ ﺑﻪ ﺧﻮاب‬
‫ﻣﯽرﻓﺖ ﮐﻪ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺻﺪاي ﺗﻖﺗﻘﯽ او را از ﺧﻮاب ﺑﯿﺪار ﮐﺮد‪.‬‬

‫ﺻﺪاي "ﮐﺮﯾﮏ" ﻣﺎﻧﻨﺪي ﺷﻨﯿﺪه ﺷﺪ‪ .‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ از ﺗﺨﺖ ﺑﯿﺮون آﻣﺪ و اﺗﺎق را ﻧﮕﺎه ﮐﺮد اﻣﺎ ﭼﯿﺰ ﻋﺠﯿﺒﯽ‬
‫ﻧﺪﯾﺪ‪ .‬از راﻫﺮو ﭘﺎﯾﯿﻦ آﻣﺪ‪ .‬از اﺗﺎق واﻟﺪﯾﻨﺶ ﺻﺪاي ﺧﺮﻧﺎس ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﭘﺪرش و ﺧﺮوﭘﻒﻫﺎي ﻣﺎدرش‬
‫ﺷﻨﯿﺪه ﻣﯽﺷﺪ‪ .‬ﺧﯿﺎل ﻣﯽﮐﺮد ﭼﯿﺰي را ﮐﻪ دﯾﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺧﻮاب ﺑﻮده‪.‬‬

‫ﭼﯿﺰي ﻣﺜﻞ ﺳﺎﯾﻪ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮد و ﺳﺮﯾﻊ از راﻫﺮوي ﺗﺎرﯾﮏ ﭘﺎﯾﯿﻦ رﻓﺖ‪.‬‬

‫ﺧﺪا ﺧﺪا ﻣﯽﮐﺮد ﻋﻨﮑﺒﻮت ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ .‬ﻋﻨﮑﺒﻮتﻫﺎ ﮐﻮراﻟﯿﻦ را ﺧﯿﻠﯽ ﻣﯽﺗﺮﺳﺎﻧﺪﻧﺪ‪ .‬ﻣﻮﺟﻮد ﺳﯿﺎهرﻧﮓ وارد‬
‫اﺗﺎق ﻧﺸﯿﻤﻦ ﺷﺪ و ﮐﻮراﻟﯿﻦ او را ﺑﺎ اﺿﻄﺮاب ﺗﻌﻘﯿﺐ ﮐﺮد‪.‬‬

‫اﺗﺎق ﺗﺎرﯾﮏ ﺑﻮد‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻨﺸﺎ ﻧﻮر از راﻫﺮو ﺑﻮد‪ ،‬و ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﮐﻪ در ﭼﺎرﭼﻮب در اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد‪ ،‬ﺳﺎﯾﻪاي ﺑﺰرگ‬
‫روي ﻓﺮش‪ ،‬ﻣﺎﻧﻨﺪ زﻧﯽ ﻻﻏﺮ و ﻏﻮلﭘﯿﮑﺮ روي ﻓﺮش اﺗﺎق ﻧﺸﯿﻤﻦ اﯾﺠﺎد ﮐﺮده ﺑﻮد‪.‬‬
‫در ﺣﺎﻟﯽﮐﻪ درﮔﯿﺮ ﺑﻮد ﭼﺮاغ را روﺷﻦ ﮐﻨﺪ ﯾﺎ ﻧﻪ‪ ،‬دﯾﺪ ﮐﻪ ﻣﻮﺟﻮد ﺳﯿﺎهرﻧﮓ از زﯾﺮ ﻣﺒﻞ ﺑﯿﺮون آﻣﺪ و‬
‫ﺑﯽﺳﺮوﺻﺪا ﻣﯿﺎن ﻓﺮش‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﻤﺖ دورﺗﺮﯾﻦ ﻗﺴﻤﺖ اﺗﺎق رﻓﺖ‪.‬‬

‫ﭼﯿﺰي در آن ﮔﻮﺷﻪ اﺗﺎق ﻧﺒﻮد‪ .‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﭼﺮاغ را روﺷﻦ ﮐﺮد‪.‬‬

‫ﭼﯿﺰي ﺟﺰ دري ﮐﻪ ﺑﻪ دﯾﻮار آﺟﺮي ﺑﺎز ﻣﯽﺷﺪ‪ ،‬ﻧﺒﻮد‪ .‬اﻃﻤﯿﻨﺎن داﺷﺖ ﮐﻪ ﻣﺎدرش آنﻣﻮﻗﻊ در را ﺑﺴﺖ‪،‬‬
‫اﻣﺎ ﺣﺎﻻ ﮐﻤﯽ ﺑﺎز ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﮐﻤﯽ‪ .‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ رﻓﺖ و داﺧﻞ آنرا ﻧﮕﺎه ﮐﺮد‪ .‬ﭼﯿﺰي ﻏﯿﺮ از‬
‫ﯾﮏ دﯾﻮار آﺟﺮي ﻗﺮﻣﺰ ﻧﺪﯾﺪ‪ .‬در ﭼﻮﺑﯽ را ﺑﺴﺖ‪ ،‬ﭼﺮاغ را ﺧﺎﻣﻮش ﮐﺮد و ﺑﻪ ﺗﺨﺖﺧﻮاﺑﺶ ﺑﺮﮔﺸﺖ‪.‬‬

‫روﯾﺎي ﻣﻮﺟﻮدات ﺳﯿﺎهرﻧﮕﯽ را ﻣﯽدﯾﺪ ﮐﻪ از ﺟﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﺟﺎي دﯾﮕﺮ ﻣﯽﺧﺰﯾﺪﻧﺪ و از ﻧﻮر دوري ﻣﯽﺟﺴﺘﻨﺪ‬
‫ﺗﺎ زﻣﺎﻧﯽﮐﻪ ﻫﻤﻪ زﯾﺮ ﻣﺎه ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﻣﻮﺟﻮدات ﺳﯿﺎهرﻧﮓ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎن ﻗﺮﻣﺰ و دﻧﺪانﻫﺎي ﺗﯿﺰ و زرد‪،‬‬
‫ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺳﺮودن ﮐﺮدﻧﺪ‪:‬‬

‫ﮐوﭼﮑﯾم اﻣﺎ زﯾﺎد‬

‫زﯾﺎدﯾم‪ ،‬ﮐوﭼﮑﯾم‬
‫ﻗﺑل از ﺗو اﯾﻧﺟﺎ ﺑودﯾم‬
‫وﻗﺗﯽ ﺑروی اﯾﻧﺟﺎ ھﺳﺗﯾم‪.‬‬
‫ﺻﺪايﺷﺎن ﺑﻠﻨﺪ و ﭘﭻﭘﭻ ﻣﺎﻧﻨﺪ و ﮐﻤﯽ ﻏﺮﻏﺮو ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪﻧﺪ ﮐﻮراﻟﯿﻦ اﺣﺴﺎس ﺗﺮس ﮐﻨﺪ‪ .‬ﺳﭙﺲ‬
‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﮐﻤﯽ دﯾﮕﺮ ﺧﻮاب دﯾﺪ و ﺑﻌﺪ از آن ﻫﯿﭻ ﺧﻮاﺑﯽ ﻧﺪﯾﺪ‪.‬‬
 ‫‪2‬‬
‫روز ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﺑﺎران ﺗﻤﺎم ﺷﺪه ﺑﻮد اﻣﺎ ﻣﻪ ﺑﺰرﮔﯽ ﺧﺎﻧﻪ و اﻃﺮاف آنرا در ﺑﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬دارم ﻣﯽرم ﺑﯿﺮون‪.‬‬

‫ﻣﺎدر‪ :‬زﯾﺎد دور ﻧﺸﯽ‪ ،‬ﻟﺒﺎس ﮔﺮﻣﻢ ﺑﭙﻮش‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﮐﺖ آﺑﯽ ﮐﻼهدارش را ﭘﻮﺷﯿﺪ‪ ،‬روﺳﺮي ﻗﺮﻣﺰ ﺑﻪ ﺳﺮ ﮐﺮد‪ ،‬ﭼﮑﻤﻪﻫﺎي ﻣﺎرك وﻟﯿﻨﮕﺘﻮن زرد‬
‫رﻧﮕﺶ را ﻫﻢ ﭘﺎﯾﺶ ﮐﺮد و ﺑﯿﺮون آﻣﺪ‪.‬‬

‫دوﺷﯿﺰه اﺳﭙﯿﻨﮏ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺳﮓﻫﺎﯾﺶ ﺑﺮاي ﭘﯿﺎدهروي آﻣﺪه ﺑﻮد‪ ،‬رو ﺑﻪ ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺳﻼم ﮐﺎروﻟﯿﻦ‪،‬‬
‫ﻫﻮاي ﺑﺪﯾﻪ!‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬آره‪.‬‬

‫دوﺷﯿﺰه اﺳﭙﯿﻨﮏ‪ :‬ﯾﻪ ﺑﺎر ﺗﻮ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﭘﻮرﺗﯿﺎ ﺑﺎزي ﮐﺮدم‪ ،‬ﻓﻮرﺳﯿﺒﻞ از ﻧﻤﺎﯾﺶ اوﻓﻠﯿﺎش ﺣﺮف ﻣﯽزﻧﻪ وﻟﯽ‬
‫اﯾﻦ ﭘﻮرﺗﯿﺎي ﻣﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﻤﻪ اوﻣﺪن ﺗﺎ ﺑﺒﯿﻨﻦ‪ .‬وﻗﺘﯽ رو اﺳﺘﯿﺞ ﻗﺪم ﻣﯽذاﺷﺘﯿﻢ‪.‬‬

‫دوﺷﯿﺰه اﺳﭙﯿﻨﮏ‪ ،‬ﭘﯿﺮاﻫﻦ و ژاﮐﺖ ﭘﺸﻤﯽ ﭘﻮﺷﯿﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺧﯿﻠﯽ ﮔﺮد و ﮐﻮﭼﮏﺗﺮ از ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻪﻧﻈﺮ‬
‫ﻣﯽرﺳﯿﺪ‪ .‬ﺷﺒﯿﻪ ﯾﮏ ﺗﺨﻢﻣﺮغ ﺑﺰرگ و ﭘﺮزدار ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻋﯿﻨﮏ ﺗﻪاﺳﺘﮑﺎﻧﯽ زده ﺑﻮد و ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺧﯿﻠﯽ‬
‫ﺑﺰرگ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬

‫دوﺷﯿﺰه اﺳﭙﯿﻨﮏ‪ :‬ﻗﺒﻼ وﻗﺘﯽ ﺗﻮ اﺗﺎق ﻟﺒﺎﺳﻢ ﺑﻮدم‪ ،‬اونﻫﺎ ﺑﺮام ﮔﻞ ﻣﯽﻓﺮﺳﺘﺎدن‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﮐﯽﻫﺎ؟‬

‫دوﺷﯿﺰه اﺳﭙﯿﻨﮏ‪ ،‬ﻣﺤﺘﺎﻃﺎﻧﻪ اﻃﺮاﻓﺶ را ﻧﮕﺎه ﮐﺮد‪ ،‬ﻧﮕﺎﻫﯽ از روي ﯾﮑﯽ از ﺷﺎﻧﻪﻫﺎﯾﺶ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺳﭙﺲ‬
‫از روي ﺷﺎﻧﻪ دﯾﮕﺮش ﻫﻢ ﻧﮕﺎﻫﯽ دﯾﮕﺮ اﻧﺪاﺧﺖ‪ ،‬ﻃﻮري در ﻣﻪ ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﺮد ﮐﻪ ﻧﮑﻨﺪ ﮐﺲ دﯾﮕﺮي ﻫﻢ‬
‫آﻧﺠﺎ ﺑﺎﺷﺪ و ﺣﺮﻓﺶ را ﺑﺸﻨﻮد‪.‬‬
 ‫دوﺷﯿﺰه‪ ،‬آرام ﺑﻪ ﺣﺮف آﻣﺪ‪ :‬ﻣﺮدﻫﺎ‪.‬‬

‫ﺳﭙﺲ ﺳﮓﻫﺎ را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺟﻮرابﻫﺎﯾﺶ ﮐﺸﯿﺪ و ﺑﻪﻃﺮف ﺧﺎﻧﻪاش ﺑﺮﮔﺸﺖ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺑﻪ راﻫﺶ اداﻣﻪ داد‪ .‬ﻫﻨﻮز ﮐﺎﻣﻞ دور ﺧﺎﻧﻪ ﻧﭽﺮﺧﯿﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ دوﺷﯿﺰه ﻓﻮرﺳﯿﺒﻞ را دﯾﺪ ﮐﻪ در‬
‫ﭼﺎرﭼﻮب در ﺧﺎﻧﻪاي ﮐﻪ ﺑﺎ دوﺷﯿﺰه اﺳﭙﯿﻨﮏ در آن زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬اﯾﺴﺘﺎده اﺳﺖ‪.‬‬

‫دوﺷﯿﺰه ﻓﻮرﺳﯿﺒﻞ‪ :‬ﮐﺎروﻟﯿﻦ‪ ،‬دوﺷﯿﺰه اﺳﭙﯿﻨﮏ رو دﯾﺪي؟‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ ﮐﻪ دوﺷﯿﺰه اﺳﭙﯿﻨﮏ را در ﺣﺎﻟﯽﮐﻪ ﺑﺎ ﺳﮓﻫﺎﯾﺶ ﻣﯽﮔﺸﺖ دﯾﺪه‪.‬‬

‫دوﺷﯿﺰه ﻓﻮرﺳﯿﺒﻞ‪ :‬اﻣﯿﺪوارم ﮔﻢ ﻧﺸﺪه ﺑﺎﺷﻪ‪ ،‬اﮔﻪ ﮔﻢ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻪ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺑﯿﻤﺎري زوﻧﺎﺷﻪ‪ .‬آدم ﺑﺎﯾﺪ ﺧﯿﻠﯽ‬
‫وارد ﺑﺎﺷﻪ ﮐﻪ ﺗﻮ اﯾﻦ ﻣﻪ ﺑﺘﻮﻧﻪ راﻫﺸﻮ ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻪ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ واردم‪.‬‬

‫دوﺷﯿﺰه ﻓﻮرﺳﯿﺒﻞ‪ :‬اﻟﺒﺘﻪ ﮐﻪ ﻫﺴﺘﯽ‪ ،‬ﻗﺮﺑﻮﻧﺖ ﺑﺮم‪ .‬وﻟﯽ ﻣﻮاﻇﺐ ﺑﺎش ﮐﻪ ﮔﻢ ﻧﺸﯽ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺑﻪ راﻫﺶ در ﻣﻪ ﺧﺎﮐﺴﺘﺮي‪ ،‬در ﺑﺎغ اداﻣﻪ داد‪ .‬و ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﺴﯿﺮش را ﻃﻮري اﻧﺘﺨﺎب ﻣﯽﮐﺮد‬
‫ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻪ در ﻗﻠﻤﺮو دﯾﺪش ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ده دﻗﯿﻘﻪ ﺑﻌﺪ ﺧﻮد را در ﺟﺎﯾﯽ دﯾﺪ ﮐﻪ ﭘﯿﺎدهروياش را از آنﺟﺎ آﻏﺎز‬
‫ﮐﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻮي ﺑﺎﻻي ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺧﯿﺲ و ﺷﻞ ﺷﺪه ﺑﻮد و اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﺮد ﺻﻮرﺗﺶ ﻧﻤﻨﺎك ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﭘﯿﺮﻣﺮد دﯾﻮاﻧﻪ ﻃﺒﻘﻪ ﺑﺎﻻﯾﯽ ﺻﺪاﯾﺶ ﮐﺮد‪ :‬آﻫﺎي! ﮐﺎروﻟﯿﻦ!‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬اوه‪ ،‬ﺳﻼم‪.‬‬

‫ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﭘﯿﺮﻣﺮد را در ﻣﻪ ﺑﺒﯿﻨﺪ‪ .‬او از ﭘﻠﻪﻫﺎي ﺧﺎﻧﻪ‪ ،‬ﮐﻪ از ﺟﻠﻮي آﭘﺎرﺗﻤﺎن ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺷﺮوع‬
‫و ﺗﺎ ﺟﻠﻮي در ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮدش اداﻣﻪ داﺷﺖ‪ ،‬ﭘﺎﯾﯿﻦ آﻣﺪ‪ .‬ﺧﯿﻠﯽ آﻫﺴﺘﻪ راه ﻣﯽرﻓﺖ‪ .‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ زﯾﺮ ﭘﻠﻪﻫﺎ‬
‫ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﭘﯿﺮﻣﺮد‪ :‬ﻣﻮشﻫﺎ از ﻣﻪ ﺧﻮﺷﺸﻮن ﻧﻤﯽآد‪ ،‬ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽﺷﻪ ﺳﺒﯿﻞﻫﺎﺷﻮن ﺷﻞ ﺑﺸﻪ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﻣﻨﻢ زﯾﺎد از ﻣﻪ ﺧﻮﺷﻢ ﻧﻤﯽآد‪.‬‬

‫ﭘﯿﺮﻣﺮد ﺧﻢ ﺷﺪ و ﺑﻪﻗﺪري ﭘﺎﯾﯿﻦ آﻣﺪ ﮐﻪ ﺳﺒﯿﻠﺶ ﮔﻮش ﮐﻮراﻟﯿﻦ را ﻗﻠﻘﻠﮏ ﻣﯽداد‪ .‬ﺑﻪ آراﻣﯽ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﻣﻮشﻫﺎ ﭘﯿﻐﺎﻣﯽ ﺑﺮات دارن‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﻧﻤﯽداﻧﺴﺖ ﭼﻪ ﺑﮕﻮﯾﺪ‪.‬‬

‫ﭘﯿﺮﻣﺮد‪ :‬ﭘﯿﻐﺎم اﯾﻨﻪ‪ .‬وارد اون در ﻧﺸﻮ‪) .‬ﻣﮑﺜﯽ ﮐﺮد‪ (.‬اﯾﻦ ﺑﺮات ﻣﻌﻨﯽاي داره؟‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﻧﻪ‪.‬‬

‫ﭘﯿﺮﻣﺮد‪ ،‬ﺷﺎﻧﻪﻫﺎ ﯾﺶ را ﺗﮑﺎن داد و اداﻣﻪ داد‪ :‬ﻣﻮشﻫﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎﻧﻤﮑﻦ‪ .‬اونﻫﺎ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰو اﺷﺘﺒﺎه ﻣﯽﮔﻦ‪.‬‬
‫ﻣﯽدوﻧﯽ‪ ،‬ﺣﺘﯽ اﺳﻤﺖ رو ﻫﻢ اﺷﺘﺒﺎه ﮔﻔﺘﻦ‪ .‬ﻫﻤﻪاش ﻣﯽﮔﻔﺘﻦ "ﮐﻮراﻟﯿﻦ"‪ .‬ﻧﻪ ﮐﺎروﻟﯿﻦ‪ .‬اﺻﻼ ﻧﻤﯽﮔﻔﺘﻦ‬
‫ﮐﺎروﻟﯿﻦ‪.‬‬

‫از زﯾﺮ ﭘﻠﻪﻫﺎ ﯾﮏ ﺑﻄﺮي ﺷﯿﺮ ﺑﺮداﺷﺖ و ﺑﻪ آﭘﺎرﺗﻤﺎﻧﺶ‪ ،‬ﮐﻪ زﯾﺮﺷﯿﺮواﻧﯽ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮد‪ ،‬رﻓﺖ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ .‬ﻣﺎدرش در اﺗﺎق ﺑﻮد‪ .‬اﺗﺎق ﻣﺎدرش ﺑﻮي ِﮔﻞ ﻣﯽداد‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﭼﯽﮐﺎر ﮐﻨﻢ؟‬

‫ﻣﺎدر‪ :‬ﮐﯽ ﺑﺮﻣﯽﮔﺮدي ﻣﺪرﺳﻪ؟‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﻫﻔﺘﻪ دﯾﮕﻪ‪.‬‬

‫ﻣﺎدر‪ :‬ﻫﻤﻢ‪ ،‬ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮات ﻟﺒﺎس ﻣﺪرﺳﻪ ﺟﺪﯾﺪ ﺑﮕﯿﺮم‪ .‬ﺑﻬﺘﺮه ﯾﺎدم ﺑﻨﺪازي ﻋﺰﯾﺰم‪ ،‬وﮔﺮﻧﻪ‪ ،‬ﯾﺎدم ﻣﯽره‪.‬‬

‫و ﺳﭙﺲ دوﺑﺎره ﻣﺸﻐﻮل ﺗﺎﯾﭗ ﮐﺮدن روي ﺻﻔﺤﻪ ﮐﺎﻣﭙﯿﻮﺗﺮ ﺷﺪ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺑﺎز ﺗﮑﺮار ﮐﺮد‪ :‬ﭼﯽﮐﺎر ﮐﻨﻢ؟‬

‫ﻣﺎدرش‪ ،‬ﯾﮏ ﺑﺮﮔﻪ ﮐﺎﻏﺬ ﺑﺎ ﯾﮏ ﺧﻮدﮐﺎر‪ ،‬ﺑﻪ او داد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﯾﻪ ﭼﯿﺰي ﺑﮑﺶ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺳﻌﯽ ﮐﺮد‪ ،‬ﻣﻪ را ﺑﮑﺸﺪ‪ .‬ده دﻗﯿﻘﻪ ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﻫﻨﻮز ﺑﺮﮔﻪ ﺳﻔﯿﺪ ﺑﻮد و در ﮔﻮﺷﻪاي از آن‪ ،‬ﺑﺎ ﺣﺮوف‬
‫ﮐﻢرﻧﮓ و در ﻫﻢ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ :‬ﻣﻪ‪.‬‬

‫ﺷﺮوع ﺑﻪ ﻏﺮﻏﺮ ﮐﺮد و ﺑﺮﮔﻪ را ﺑﻪ ﻣﺎدرش داد‪ .‬ﻣﺎدر آنرا ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻢ‪ .‬ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺪرﻧﻪ‪ ،‬ﻋﺰﯾﺰم!‬
‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺧﻮد را ﺑﻪ اﺗﺎق ﻧﺸﯿﻤﻦ رﺳﺎﻧﺪ و ﺳﻌﯽ ﮐﺮد در ﻗﺪﯾﻤﯽ را ﺑﺎز ﮐﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎز ﻫﻢ ﻗﻔﻞ ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺷﺎﻧﻪﻫﺎﯾﺶ را ﺗﮑﺎن داد و ﻓﮑﺮ ﮐﺮد ﺣﺘﻤﺎ ﺑﺎز ﻫﻢ ﻣﺎدر آنرا ﻗﻔﻞ ﮐﺮده اﺳﺖ‪ .‬رﻓﺖ ﺗﺎ ﭘﺪرش را ﺑﺒﯿﻨﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺪر در ﺣﺎﻟﯽﮐﻪ ﻣﺸﻐﻮل ﺗﺎﯾﭗ ﮐﺮدن ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﯾﻦﮐﻪ ﮐﻮراﻟﯿﻦ وارد ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺮو‬
‫ﺑﯿﺮون‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬وﻟﯽ ﺣﻮﺻﻠﻪام ﺳﺮ رﻓﺘﻪ‪.‬‬

‫ﭘﺪر ﺑﺪون اﯾﻦﮐﻪ ﺳﺮش را ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺮو ﺗﭗ‪-‬دﻧﺲ)ﻧﻮﻋﯽ رﻗﺺ( ﯾﺎد ﺑﮕﯿﺮ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺳﺮش را ﺗﮑﺎن داد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﺮا ﺑﺎﻫﺎم ﺑﺎزي ﻧﻤﯽﮐﻨﯽ؟‬

‫ﭘﺪر‪ ،‬ﻫﻨﻮز ﺑﺮﻧﮕﺸﺘﻪ ﺑﻮد ﺗﺎ ﭘﺸﺖ ﺳﺮش را ﺑﺒﯿﻨﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺳﺮم ﺷﻠﻮﻏﻪ‪ ،‬دارم ﮐﺎر ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ ،‬ﭼﺮا ﻧﻤﯽري‬
‫دوﺷﯿﺰه اﺳﭙﯿﻨﮏ و ﻓﻮرﺳﯿﺒﻞ رو اذﯾﺖ ﮐﻨﯽ؟‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ ،‬ﮐﺖاش را ﭘﻮﺷﯿﺪ و ﮐﻼه ﮐﺖ را‪ ،‬ﺳﺮ ﮐﺮد‪ ،‬ﺑﻌﺪ از ﺧﺎﻧﻪ ﺑﯿﺮون آﻣﺪ‪ .‬از ﭘﻠﻪﻫﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ آﻣﺪ و زﻧﮓ‬
‫ﺧﺎﻧﻪ دوﺷﯿﺰه اﺳﭙﯿﻨﮏ و دوﺷﯿﺰه ﻓﻮرﺳﯿﺒﻞ را زد‪ .‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ ،‬ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺻﺪاي ﻫﺎپﻫﺎپ دﯾﻮاﻧﻪوار‬
‫ﺳﮓﻫﺎي اﺳﮑﺎﺗﯽ را ﮐﻪ در اﺗﺎق ﻣﯽدوﯾﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺸﻨﻮد‪ .‬ﭘﺲ از ﻣﺪﺗﯽ‪ ،‬دوﺷﯿﺰه اﺳﭙﯿﻨﮏ در را ﺑﺎز ﮐﺮد‪.‬‬

‫دوﺷﯿﺰه اﺳﭙﯿﻨﮏ‪ :‬اوه‪ ،‬ﺗﻮﯾﯽ ﮐﺎروﻟﯿﻦ‪ ،‬اﮔﻨﺲ‪ ،‬ﻫﯿﻤﯿﺶ‪ ،‬ﺑﺮوس‪ ،‬ﺑﺸﯿﻨﯿﺪ ﻋﺰﯾﺰﻫﺎي دﻟﻢ‪ .‬ﮐﺎروﻟﯿﻨﻪ‪ .‬ﺑﯿﺎ ﺗﻮ‬
‫ﻋﺰﯾﺰم‪ .‬دﻟﺖ ﯾﻪ ﻓﻨﺠﻮن ﭼﺎي ﻣﯽﺧﻮاد؟‬

‫ﺧﺎﻧﻪ‪ ،‬ﺑﻮي وﺳﺎﯾﻞ ﺗﻤﯿﺰ ﺷﺪه و ﺳﮓ ﻣﯽداد‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﻟﻄﻔﺎ‪.‬‬

‫دوﺷﯿﺰه اﺳﭙﯿﻨﮏ او را ﺑﻪ ﯾﮏ اﺗﺎق ﻗﺪﯾﻤﯽ ﺑﺮد‪ ،‬ﮐﻪ آنرا اﺗﺎق ﻧﺸﯿﻤﻦ ﺻﺪا ﻣﯽزد‪ .‬روي دﯾﻮار‪ ،‬ﻋﮑﺲﻫﺎي‬
‫ﺳﯿﺎه و ﺳﻔﯿﺪ زﻧﺎن زﯾﺒﺎﯾﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ در ﯾﮏ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺗﺌﺎﺗﺮ‪ ،‬ﺷﺮﮐﺖ داﺷﺘﻨﺪ‪ .‬دوﺷﯿﺰه ﻓﻮرﺳﯿﺒﻞ روي ﯾﮏ‬
‫ﺻﻨﺪﻟﯽ راﺣﺘﯽ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و داﺷﺖ ﺑﺎﻓﻨﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬دوﺷﯿﺰه اﺳﭙﯿﻨﮏ ﺑﺮاي ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ ،‬در ﯾﮏ ﻓﻨﺠﺎن‬
‫ﺻﻮرﺗﯽ رﻧﮓ ﭼﯿﻨﯽ ﺑﺎ ﻧﻌﻠﺒﮑﯽ‪ ،‬ﭼﺎي رﯾﺨﺖ و ﺑﺎ ﺑﯿﺴﮑﻮﯾﺖ ﮔﺎرﯾﺒﺎﻟﺪي ﺑﺮاﯾﺶ آورد‪.‬‬

‫دوﺷﯿﺰه ﻓﻮرﺳﯿﺒﻞ‪ ،‬ﺑﻪ دوﺷﯿﺰه اﺳﭙﯿﻨﮏ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد‪ ،‬ﺑﺎﻓﺘﻨﯽاش را ﮐﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺖ و ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪ‪،‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻪﻫﺮﺣﺎل‪ ،‬آﭘﺮﯾﻞ‪ ،‬دارم ﺑﻬﺖ ﻣﯽﮔﻢ‪ ،‬ﻗﺒﻮل ﮐﻦ ﮐﻪ اون ﺳﮓ ﭘﯿﺮ ﻫﻨﻮز ﻣﯽﺗﻮﻧﻪ زﻧﺪه ﺑﻤﻮﻧﻪ‪.‬‬
 ‫دوﺷﯿﺰه اﺳﭙﯿﻨﮏ )آﭘﺮﯾﻞ(‪ :‬ﻣﯿﺮﯾﺎم‪ ،‬ﻋﺰﯾﺰم‪ ،‬ﻫﯿﭻﮐﺪوم از ﻣﺎ ﻣﺜﻞ ﻗﺒﻞ ﺟﻮون ﻧﯿﺴﺘﯿﻢ‪.‬‬

‫دوﺷﯿﺰه ﻓﻮرﺳﯿﺒﻞ )ﻣﯿﺮﯾﺎم(‪ :‬ﻣﺎدام آرﮐﺎﺗﯽ‪ ،‬ﭘﺮﺳﺘﺎر روﻣﺌﻮ‪ .‬ﺑﺎﻧﻮ ﺑﺮﮐﻨﻞ‪ .‬ﻧﻘﺶﻫﺎ‪ .‬اونﻫﺎ ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﻦ ﺗﻮ رو از‬
‫ﺑﺎزي ﮐﺮدن‪ ،‬ﺑﺎزﻧﺸﺴﺘﻪ ﮐﻨﻦ‪.‬‬

‫دوﺷﯿﺰه اﺳﭙﯿﻨﮏ‪ :‬ﺣﺎﻻ دﯾﮕﻪ‪ ،‬ﺗﻮاﻓﻖ ﮐﺮدﯾﻢ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮد آنﻫﺎ ﺣﻀﻮر او را ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮدهاﻧﺪ‪ .‬آنﻫﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻨﻄﻘﯽ ﻧﺒﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮد‬
‫ﺑﺤﺚﺷﺎن ﻣﺜﻞ ﺻﻨﺪﻟﯽ راﺣﺘﯽ‪ ،‬ﻗﺪﯾﻤﯽ اﺳﺖ‪ ،‬از آنﺟﻮر ﺑﺤﺚﻫﺎﯾﯽﺳﺖ ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﻫﺮﮔﺰ در آن ﺑﺮﻧﺪه ﯾﺎ‬
‫ﺑﺎزﻧﺪه ﻧﻤﯽﺷﻮد و اﮔﺮ ﻫﺮ دو ﻃﺮف ﻣﺎﯾﻞ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺤﺚ ﺗﺎ اﺑﺪ اداﻣﻪ ﺧﻮاﻫﺪ داﺷﺖ‪ .‬ﭼﺎياش را ﻧﻮﺷﯿﺪ‪.‬‬

‫دوﺷﯿﺰه اﺳﭙﯿﻨﮏ ﮔﻔﺖ‪ :‬اﮔﻪ ﺑﺨﻮاي ﻣﯽﺗﻮﻧﻢ ﻓﺎلﺗﻮ ﺑﮕﯿﺮم‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ؟‬

‫دوﺷﯿﺰه اﺳﭙﯿﻨﮏ‪ :‬ﻓﺎل ﭼﺎي‪ ،‬ﻋﺰﯾﺰم‪ .‬آﯾﻨﺪهﺗﻮ ﺑﻬﺖ ﻣﯽﮔﻪ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ ،‬ﻓﻨﺠﺎناش را ﺑﻪ دوﺷﯿﺰه اﺳﭙﯿﻨﮏ داد و او ﻫﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺗﻔﺎﻟﻪﻫﺎي ﺳﯿﺎه ﭼﺎي در ﻓﻨﺠﺎن‬
‫اﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬ﻟﺐﻫﺎش را ﺟﻤﻊ ﮐﺮد‪.‬‬

‫دوﺷﯿﺰه اﺳﭙﯿﻨﮏ ﺑﻌﺪ از ﻣﺪﺗﯽ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﻪ ﺣﺮف آﻣﺪ‪ :‬ﻣﯽدوﻧﯽ‪ ،‬ﮐﺎروﻟﯿﻦ‪ ،‬ﺗﻮ ﺗﻮي دردﺳﺮ ﺑﺰرﮔﯽ ﻫﺴﺘﯽ‪.‬‬

‫دوﺷﯿﺰه ﻓﻮرﺳﯿﺒﻞ‪ ،‬ﺧﺮﻧﺎس ﮐﺸﯿﺪ و ﺑﺎﻓﺘﻨﯽاش را ﮐﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺖ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪ :‬اﯾﻦﻗﺪر ﺧﻨﮓ ﻧﺒﺎش‪ .‬داري دﺧﺘﺮ‬
‫ﺑﯿﭽﺎره رو ﻣﯽﺗﺮﺳﻮﻧﯽ‪ .‬ﭼﺸﻢﻫﺎت دﯾﮕﻪ ﺳﻮ ﻧﺪاره‪ .‬ﻓﻨﺠﻮنرو ﺑﺪه ﺑﻬﻢ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﻓﻨﺠﺎن را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ دوﺷﯿﺰه ﻓﻮرﺳﯿﺒﻞ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬دوﺷﯿﺰه ﻓﻮرﺳﯿﺒﻞ داﺧﻞ آنرا ﺑﺎ دﻗﺖ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد‪،‬‬
‫ﺳﺮش را ﺗﮑﺎن داد‪ ،‬و ﺳﭙﺲ دوﺑﺎره داﺧﻞ ﻓﻨﺠﺎن را ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪ :‬اوه ﻋﺰﯾﺰم‪ ،‬ﺣﻖ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﻮد‪ ،‬آﭘﺮﯾﻞ‪.‬‬
‫اون ﺗﻮ ﺧﻄﺮه‪.‬‬

‫دوﺷﯿﺰه اﺳﭙﯿﻨﮏ‪ ،‬ﭘﯿﺮوزﻣﻨﺪاﻧﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬دﯾﺪي‪ ،‬ﻣﯿﺮﯾﺎم‪ ،‬ﭼﺸﻢﻫﺎم ﻫﻤﻮﻧﯿﻪ ﮐﻪ ﻗﺒﻼ ﺑﻮد‪...‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﻣﻦ ﺗﻮ ﭼﻪ ﺧﻄﺮيام؟‬

‫دوﺷﯿﺰه اﺳﭙﯿﻨﮏ و ﻓﻮرﺳﯿﺒﻞ ﺑﺎاﺑﻬﺎم او را ﻧﮕﺎه ﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﭼﯿﺰي ﻧﮕﻔﺘﻪ‪ ،‬ﺗﻔﺎﻟﻪﻫﺎي ﭼﺎي ﺑﺮاي‬
‫اﯾﻦﺟﻮر ﭼﯿﺰﻫﺎ ﻗﺎﺑﻞ اﻋﺘﻤﺎد ﻧﯿﺴﺘﻦ‪ .‬واﻗﻌﺎ ﻧﯿﺴﺘﻦ‪ .‬اونﻫﺎ ﻓﻘﻂ از ﮐﻠﯿﺎت ﻣﯽﮔﻦ ﻧﻪ ﻣﺸﺨﺼﺎت‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ ،‬ﮐﻪ از اﯾﻦ ﻫﺸﺪار ﺑﻪ ﺧﻮد آﻣﺪه ﺑﻮد‪ :‬ﭘﺲ ﺑﺎﯾﺪ ﭼﯽﮐﺎر ﮐﻨﻢ؟‬

‫دوﺷﯿﺰه اﺳﭙﯿﻨﮏ‪ :‬ﺗﻮ اﺗﺎﻗﺖ‪ ،‬ﻟﺒﺎس ﺳﺒﺰ ﻧﭙﻮش‪.‬‬

‫دوﺷﯿﺰه ﻓﻮرﺳﯿﺒﻞ‪ :‬ﺑﺎزي اﺳﮑﺎﺗﻠﻨﺪي ﻫﻢ ﻧﮑﻦ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ در ﺣﯿﺮت ﺑﻮد‪ ،‬ﭼﺮا ﻫﻤﻪ آدمﺑﺰرگﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﺷﻨﺎﺧﺖ‪ ،‬اﯾﻦﻗﺪر ﻏﯿﺮﻣﻨﻄﻘﯽ ﺣﺮف ﻣﯽزدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﮔﺎﻫﯽ ﻫﻢ ﺗﻌﺠﺐ ﻣﯽﮐﺮد ﮐﻪ آنﻫﺎ واﻗﻌﺎ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ دارﻧﺪ ﺑﺎ ﮐﯽ ﺣﺮف ﻣﯽزﻧﻨﺪ‪.‬‬

‫دوﺷﯿﺰه اﺳﭙﯿﻨﮏ‪ :‬و ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻮاﻇﺐ ﺑﺎش‪.‬‬

‫ﺳﭙﺲ دوﺷﯿﺰه اﺳﭙﯿﻨﮏ از روي ﺻﻨﺪﻟﯽ راﺣﺘﯽاش ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺷﻮﻣﯿﻨﻪ رﻓﺖ‪ .‬روي ﺷﻮﻣﯿﻨﻪ‪،‬‬
‫ﯾﮏ ﺷﯿﺸﻪ ﮐﻮﭼﮏ ﺑﻮد‪ ،‬و دوﺷﯿﺰه اﺳﭙﯿﻨﮏ ﺷﯿﺸﻪ را ﺑﺮداﺷﺖ و ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺑﯿﺮون آوردن اﺷﯿﺎﺋﯽ از‬
‫داﺧﻞ آن ﮐﺮد‪ .‬ﺷﯽءﻫﺎ ﺷﺎﻣﻞ ﯾﮏ اردك ﭼﯿﻨﯽ ﮐﻮﭼﮏ‪ ،‬ﯾﮏ ﻟﯿﻮان ﯾﮏﺑﺎر ﻣﺼﺮف‪ ،‬ﯾﮏ ﺳﮑﻪ ﺑﺮﻧﺠﯽ‬
‫ﮐﻮﭼﮏ ﻋﺠﯿﺐ‪ ،‬دو ﮔﯿﺮه ﮐﺎﻏﺬ و ﯾﮏ ﺳﻨﮓ ﺳﻮراخدار ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬او ﺳﻨﮓ ﺳﻮراخدار را ﺑﻪ ﮐﻮراﻟﯿﻦ داد‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬اﯾﻦ ﺑﺮاي ﭼﯿﻪ؟‬

‫ﺳﻮراخ ﮐﺎﻣﻼ روي وﺳﻂ ﺳﻨﮓ ﺑﻮد‪ .‬او ﺳﻨﮓ را ﺑﺎﻻ آورد و از ﺗﻮي ﺳﻮراخ آن‪ ،‬ﺑﯿﺮون را ﻧﮕﺎه ﮐﺮد‪.‬‬

‫دوﺷﯿﺰه اﺳﭙﯿﻨﮏ‪ :‬ﻣﻤﮑﻨﻪ ﮐﻤﮑﺖ ﮐﻨﻪ‪ ،‬ﺑﻌﻀﯽ وﻗﺖﻫﺎ ﺑﺮاي ﭼﯿﺰﻫﺎي ﺑﺪ‪ ،‬ﺧﻮﺑﻪ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﮐﺖاش را ﭘﻮﺷﯿﺪ‪ ،‬از دوﺷﯿﺰهﻫﺎ‪ ،‬اﺳﭙﯿﻨﮏ و ﻓﻮرﺳﯿﺒﻞ‪ ،‬و ﻫﻤﯿﻦﻃﻮر ﺳﮓﻫﺎ‪ ،‬ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮد‬
‫و ﺑﯿﺮون آﻣﺪ‪.‬‬

‫ﻣﻪ اﻃﺮاف ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽﺷﺪ اﻧﺴﺎن ﻓﮑﺮ ﮐﻨﺪ ﮐﻮر ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬آرام از ﭘﻠﻪﻫﺎ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ آﭘﺎرﺗﻤﺎن ﺧﻮدﺷﺎن‬
‫ﺑﻪراه اﻓﺘﺎد‪ ،‬ﺑﻌﺪ اﯾﺴﺘﺎد و اﻃﺮاﻓﺶ را ﻧﮕﺎه ﮐﺮد‪.‬‬

‫ﺑﻪ ﻣﻪ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد‪ ،‬ﺷﺒﯿﻪ دﻧﯿﺎي ارواح ﺑﻮد‪ .‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺑﺎ ﺧﻮد اﻧﺪﯾﺸﯿﺪ‪ :‬ﺧﻄﺮ؟‬
‫ﻫﯿﺠﺎنزده ﺑﻪﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪ‪ .‬واﻗﻌﺎ ﭼﯿﺰ ﺑﺪي ﻫﻢ ﺑﻪﻧﻈﺮ ﻧﻤﯽآﻣﺪ‪ .‬از ﭘﻠﻪﻫﺎ ﺑﺎﻻ رﻓﺖ‪ ،‬دﺳﺘﺶ را دور ﺳﻨﮓ‬
‫ﺟﺪﯾﺪش‪ ،‬ﺳﺨﺖ‪ ،‬ﻣﺸﺖ ﮐﺮده ﺑﻮد‪.‬‬
 ‫‪3‬‬
‫روز ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﺧﻮرﺷﯿﺪ در آﺳﻤﺎن ﻣﯽدرﺧﺸﯿﺪ و ﻣﺎدر ﮐﻮراﻟﯿﻦ او را ﺑﻪ ﻧﺰدﯾﮏﺗﺮﯾﻦ ﺷﻬﺮ ﺑﺮد ﺗﺎ ﺑﺮاي‬
‫ﻣﺪرﺳﻪاش ﻟﺒﺎس ﺑﺨﺮد‪ .‬آنﻫﺎ ﭘﺪر را در اﯾﺴﺘﮕﺎه ﻗﻄﺎر ﭘﯿﺎده ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬آنروز‪ ،‬ﭘﺪر ﺑﻪ ﻟﻨﺪن ﻣﯽرﻓﺖ ﺗﺎ‬
‫اﻓﺮادي را ﺑﺒﯿﻨﺪ‪ .‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺑﺎ او ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮد و ﺑﺎ ﻣﺎدرش ﺑﻪ ﻓﺮوﺷﮕﺎه رﻓﺖ ﺗﺎ ﻟﺒﺎس ﻣﺪرﺳﻪ ﺑﺨﺮد‪.‬‬

‫در ﻓﺮوﺷﮕﺎه‪ ،‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﯾﮏ ﺟﻔﺖ دﺳﺘﮑﺶ ﺳﺒﺰرﻧﮓ را دﯾﺪ و ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻪ آن ﻋﻼﻗﻪ ﭘﯿﺪا ﮐﺮد‪ .‬اﻣﺎ ﻣﺎدر از‬
‫ﺧﺮﯾﺪن آن ﺳﺮ ﺑﺎز زد و در ﻋﻮض‪ ،‬ﺗﺮﺟﯿﺢ داد‪ ،‬ﯾﮏ ﺟﻔﺖ ﺟﻮراب آﺑﯽ‪ ،‬ﺷﻠﻮار آﺑﯽ‪-‬ارﺗﺸﯽ ﻣﺪرﺳﻪ‪ ،‬ﭼﻬﺎر‬
‫ﭘﯿﺮاﻫﻦ ﺧﺎﮐﺴﺘﺮي و ﯾﮏ داﻣﻦ ﺧﺎﮐﺴﺘﺮي ﺑﺨﺮد‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬وﻟﯽ ﻣﺎﻣﺎن‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﺗﻮ ﻣﺪرﺳﻪ از اون ﭘﯿﺮاﻫﻦﻫﺎي ﺧﺎﮐﺴﺘﺮي دارن‪ .‬ﻫﯿﭻﮐﺲ دﺳﺘﮑﺶ ﺳﺒﺰ‬
‫ﻧﺪاره‪ .‬ﻣﻦ ﻣﯽﺗﻮﻧﻢ ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺴﯽ ﺑﺎﺷﻢ ﮐﻪ دﺳﺘﮑﺶﻫﺎم ﺳﺒﺰه‪.‬‬

‫ﻣﺎدر ﺑﻪ او ﮔﻮش ﻧﻤﯽداد و در ﺣﺎل ﺣﺮف زدن ﺑﺎ ﺻﺎﺣﺐ ﻓﺮوﺷﮕﺎه ﺑﻮد‪ .‬آنﻫﺎ داﺷﺘﻨﺪ درﺑﺎره اﯾﻦﮐﻪ ﭼﻪ‬
‫ﭘﻮﻟﯿﻮري ﺑﺮاي ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﻣﻨﺎﺳﺐ اﺳﺖ‪ ،‬ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ و ﺳﺮاﻧﺠﺎم‪ ،‬ﻣﺎدر‪ ،‬ﭘﻮﻟﯿﻮري را اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮد ﮐﻪ‬
‫ﺑﻪﻗﺪري ﺑﺰرگ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﻦ ﮐﻮراﻟﯿﻦ زار ﻣﯽزد‪ .‬او اﻣﯿﺪ داﺷﺖ‪ ،‬ﺷﺎﯾﺪ روزي ﮐﻮراﻟﯿﻦ رﺷﺪ ﮐﻨﺪ و ﭘﻮﻟﯿﻮر‬
‫اﻧﺪازهاش ﺷﻮد‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ ،‬در ﻓﺮوﺷﮕﺎه ﺳﺮﮔﺮدان ﺷﺪ و ﺑﻪ ﭼﮑﻤﻪﻫﺎي وﻟﯿﻨﮕﺘﻮن ﮐﻪ ﺷﮑﻞ ﻗﻮرﺑﺎﻏﻪ‪ ،‬اردك و ﺧﺮﮔﻮشﻫﺎ‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬ﺳﭙﺲ ﺑﺎزﮔﺸﺖ‪.‬‬

‫ﻣﺎدر‪ :‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ؟ اوه‪ ،‬اونﺟﺎﯾﯽ‪ .‬ﮐﺠﺎ ﺑﻮدي؟‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﻓﻀﺎﯾﯽﻫﺎ ﻣﻦرو دزدﯾﺪن‪ ،‬اونﻫﺎ از ﻓﻀﺎ‪ ،‬ﺑﺎ اﺳﻠﺤﻪ ﻟﯿﺰري اوﻣﺪن‪ .‬ﻣﻦﻫﻢ ﯾﻪ ﮐﻼهﮔﯿﺲ ﺳﺮم‬
‫ﮐﺮدم و ﺑﺎ ﯾﻪ ﻟﻬﺠﻪ ﻋﺠﯿﺐ ﺧﻨﺪﯾﺪم ﺗﺎ ﺳﺮﺷﻮن ﮐﻼه ﺑﺮه‪ ،‬ﺑﻌﺪش ﻓﺮار ﮐﺮدن‪.‬‬

‫ﻣﺎدر‪ :‬اره‪ ،‬ﻋﺰﯾﺰم‪ .‬ﺣﺎﻻ اﮔﻪ ﻣﯽﺧﻮاي ﻣﯽﺗﻮﻧﯽ ﭼﻨﺪﺗﺎ ﮐﻠﯿﭙﺲ ﻣﻮ ﺑﺮداري‪ ،‬ﻣﯽﺧﻮاي؟‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﻧﻪ‪.‬‬
 ‫ﻣﺎدر‪ :‬ﺧﺐ‪ ،‬ﺑﯿﺎ ﯾﻪ ﻧﯿﻢدوﺟﯿﻦ ﺑﮕﯿﻢ ﺑﺮاﻣﻮن ﺑﯿﺎرن‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺰد‪.‬‬

‫ﻫﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ در ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﻣﯽﮔﺸﺘﻨﺪ‪ ،‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﯽ ﺗﻮ اون ﺧﻮﻧﻪ ﺧﺎﻟﯽ ﮐﻨﺎر ﺧﻮﻧﻪ‬
‫ﺧﻮدﻣﻮﻧﻪ؟‬

‫ﻣﺎدر‪ :‬ﻧﻤﯽدوﻧﻢ‪ ،‬ﭼﯿﺰي ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺜﻞ آﭘﺎرﺗﻤﺎن ﺧﻮدﻣﻮن ﻗﺒﻞ از اﯾﻦﮐﻪ ﺑﺮﯾﻢ ﺗﻮش‪ ،‬ﺧﺎﻟﯽ ﺑﺎﺷﻪ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﯽ ﻣﯽﺷﻪ از ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﺧﻮدﻣﻮن ﺑﺮﯾﻢ اونﺟﺎ؟‬

‫ﻣﺎدر‪ :‬ﻧﻪ‪ ،‬ﻣﮕﻪ اﯾﻦﮐﻪ ﺑﺘﻮﻧﯽ از ﺗﻮ دﯾﻮار رد ﺷﯽ‪ ،‬ﻋﺰﯾﺰم‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬اوه‪.‬‬

‫ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﻧﺎﻫﺎر‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ رﺳﯿﺪﻧﺪ‪ .‬اﮔﺮﭼﻪ آنروز ﺳﺮد ﺑﻮد‪ ،‬اﻣﺎ ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﻫﻨﻮز در آﺳﻤﺎن ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺎدر‬
‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ ،‬داﺧﻞ ﯾﺨﭽﺎل را ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﯾﮏ ﮔﻮﺟﻪﻓﺮﻧﮕﯽ ﮐﻮﭼﮏ و ﯾﮏ ﺗﮑﻪ ﭘﻨﯿﺮ ﮐﻪ روي آن ﭼﯿﺰﻫﺎي‬
‫ﺳﺒﺰي ﺑﻪوﺟﻮد آﻣﺪه ﺑﻮد را دﯾﺪ‪ .‬داﺧﻞ ﺟﺎ ﻧﺎﻧﯽ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﻗﺮص ﻧﺎن ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﻣﺎدر‪ :‬ﺑﻬﺘﺮه ﺑﺮم ﻣﻐﺎزه و ﯾﮑﻢ ﻣﺎﻫﯽ ﯾﺎ ﯾﻪ ﭼﯿﺰ دﯾﮕﻪ ﺑﮕﯿﺮم‪ ،‬ﻣﯽﺧﻮاي ﺑﯿﺎي؟‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﻧﻪ‪.‬‬

‫ﻣﺎدر‪ :‬ﭘﺲ ﻣﻮاﻇﺐ ﺑﺎش‪.‬‬

‫ﺳﭙﺲ ﻣﺎدر از ﺧﺎﻧﻪ ﺑﯿﺮون رﻓﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﮐﯿﻒ ﭘﻮل و ﺳﻮﺋﯿﭻ ﻣﺎﺷﯿﻦ را ﺑﺮداﺷﺖ و دوﺑﺎره از‬
‫در ﺑﯿﺮون رﻓﺖ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺣﻮﺻﻠﻪاش ﺳﺮرﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﮐﺘﺎﺑﯽ ﮐﻪ ﻣﺎدرش ﻣﯽﺧﻮاﻧﺪ ﺑﯿﺎﻧﺪازد‪ .‬ﮐﺘﺎب‬
‫درﺑﺎره ﻣﺮدم ﺑﻮﻣﯽ ﮐﺸﻮرﻫﺎي دوردﺳﺖ ﺑﻮد و اﯾﻦﮐﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻫﺮ روز‪ ،‬روي ﻗﻄﻌﻪاي اﺑﺮﯾﺸﻢ ﺳﻔﯿﺪ‪ ،‬ﻣﻮم‬
‫ﻣﯽﮐﺸﻨﺪ‪ ،‬ﺳﭙﺲ اﺑﺮﯾﺸﻢ را در رﻧﮓ‪ ،‬ﻏﺮق ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺑﺎز روي آن ﻣﻮم ﻣﯽﮐﺸﻨﺪ و دوﺑﺎره آنرا ﺑﯿﺸﺘﺮ‬
‫در رﻧﮓ‪ ،‬ﻏﺮق ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﭘﺲ از آن ﻣﻮم را در آب ﮔﺮم ﻣﯽﺟﻮﺷﺎﻧﻨﺪ و در ﭘﺎﯾﺎن‪ ،‬ﻟﺒﺎس زﯾﺒﺎ را در آﺗﺶ‬
‫ﻣﯽاﻧﺪازﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺴﻮزد و ﺑﻪ ﺧﺎﮐﺴﺘﺮ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺷﻮد‪.‬‬
‫ﺑﺮاي ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ ،‬اﯾﻦﮐﺎر ﺑﯽﻣﻌﻨﯽ ﺑﻮد اﻣﺎ‪ ،‬اﻣﯿﺪ داﺷﺖ‪ ،‬ﻣﺮدم از اﻧﺠﺎم آن ﻟﺬت ﺑﺒﺮﻧﺪ‪ .‬ﻫﻨﻮز ﺣﻮﺻﻠﻪاش‬
‫ﺳﺮرﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﻣﺎدر ﻫﻢ ﺑﺮﻧﮕﺸﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺻﻨﺪﻟﯽاي ﺑﺮداﺷﺖ و آن را ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮد‪ .‬از ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺑﺎﻻ رﻓﺖ‬
‫و ﺑﻌﺪ ﭘﺎﯾﯿﻦ آﻣﺪ و از ﻣﯿﺎن ﺟﺎروﻫﺎ‪ ،‬ﺟﺎروﯾﯽ را ﺑﺮداﺷﺖ‪ .‬دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺑﺎﻻي ﺻﻨﺪﻟﯽ رﻓﺖ و ﺟﺎرو را ﺑﺎ ﺧﻮد‬
‫ﺑﺎﻻ ﺑﺮد‪.‬‬

‫ﺻﺪاي ﺑﺮﺧﻮرد ﺟﺴﻤﯽ ﻓﻠﺰي ﺑﺎ ﮐﻒ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺷﻨﯿﺪه ﺷﺪ‪.‬‬

‫از ﺻﻨﺪﻟﯽ ﭘﺎﯾﯿﻦ آﻣﺪ و ﮐﻠﯿﺪﻫﺎ را ﮐﻪ زﻣﯿﻦ اﻓﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺮداﺷﺖ‪ .‬ﭘﯿﺮوزﻣﻨﺪاﻧﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪي زد‪ .‬ﺟﺎرو را ﺑﻪ‬
‫دﯾﻮار ﺗﮑﯿﻪ داد‪ ،‬ﺑﻪ اﺗﺎق ﻧﺸﯿﻤﻦ رﻓﺖ‪.‬‬

‫ﭘﺪر و ﻣﺎدر از اﺗﺎق ﻧﺸﯿﻤﻦ اﺳﺘﻔﺎدهاي ﻧﻤﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬آنﻫﺎ وﺳﺎﯾﻞ داﺧﻞ اﺗﺎق را از ﻣﺎدر ﺑﺰرگ ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺑﻪ‬
‫ارث ﺑﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺷﺎﻣﻞ‪ :‬ﯾﮏ ﻣﯿﺰ ﻗﻬﻮهاي ﭼﻮﺑﯽ‪ ،‬ﯾﮏ ﻣﯿﺰ ﯾﮕﺮ ﮐﻨﺎر آن‪ ،‬ﺟﺎﺳﯿﮕﺎري ﺷﯿﺸﻪاي و ﯾﮏ‬
‫ﻧﻘﺎﺷﯽ روﻏﻨﯽ از ﮐﺎﺳﻪاي ﻣﯿﻮه‪ .‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﻫﯿﭻﮔﺎه درك ﻧﻤﯽﮐﺮد ﮐﻪ ﭼﺮا ﮐﺴﯽ ﺑﺎﯾﺪ از ﯾﮏ ﮐﺎﺳﻪ ﻣﯿﻮه‪،‬‬
‫ﻧﻘﺎﺷﯽ ﺑﮑﺸﺪ‪ .‬ﻏﯿﺮ از اﯾﻦ‪ ،‬اﺗﺎق ﺧﺎﻟﯽ ﺑﻮد‪ .‬روي ﮔﭻﺑﺮي ﺷﻮﻣﯿﻨﻪ ﺧﺎﻧﻪ‪ ،‬ﻫﯿﭻ ﻣﺠﺴﻤﻪ ﯾﺎ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﻧﺒﻮد‪،‬‬
‫ﭼﯿﺰي ﻧﺒﻮد ﮐﻪ اﻧﺴﺎن‪ ،‬اﺣﺴﺎس راﺣﺘﯽ ﯾﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﺪ‪.‬‬

‫ﮐﻠﯿﺪ ﻗﺪﯾﻤﯽ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺑﻘﯿﻪ ﮐﻠﯿﺪﻫﺎ‪ ،‬ﺳﺮدﺗﺮ ﺑﻮد‪ .‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ آنرا وارد ﺳﻮراخﮐﻠﯿﺪ ﮐﺮد‪ .‬ﺗﯿﺰ وارد ﺷﺪ‪ ،‬و‬
‫ﺻﺪاي ﺗﻠﻖ ﺧﻮﺷﺎﯾﻨﺪي از آن ﺑﻪﮔﻮش آﻣﺪ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ اﯾﺴﺘﺎد و ﮔﻮش ﮐﺮد‪ .‬ﻣﯽداﻧﺴﺖ ﮐﺎرش اﺷﺘﺒﺎه اﺳﺖ‪ ،‬و ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﺮد ﺑﻔﻬﻤﺪ ﻣﺎدرش ﮐﯽ‬
‫ﺑﺮﻣﯽﮔﺮدد‪ ،‬اﻣﺎ ﭼﯿﺰي ﺑﻪﮔﻮش ﻧﻤﯽرﺳﯿﺪ‪ .‬ﺳﭙﺲ دﺳﺘﺶ را روي ﻟﺒﻪ در ﮔﺬاﺷﺖ و آنرا ﺑﺎز ﮐﺮد‪.‬‬

‫ﭘﺸﺖ در‪ ،‬راﻫﺮوﯾﯽ ﺗﺎرﯾﮏ ﺑﻮد‪ .‬آﺟﺮﻫﺎ دﯾﮕﺮ آﻧﺠﺎ ﻧﺒﻮدﻧﺪ‪ .‬از راﻫﺮوي ﺗﺎرﯾﮏ‪ ،‬ﺑﻮي ﺳﺮد و ﮐﻬﻨﻪاي ﺑﻪ‬
‫ﻣﺸﺎم ﻣﯽرﺳﯿﺪ‪ .‬ﺑﻮ ﺷﺒﯿﻪ ﭼﯿﺰي ﺧﯿﻠﯽ ﻗﺪﯾﻤﯽ ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ از در وارد ﺷﺪ‪ .‬ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺪاﻧﺪ ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﮐﻨﺎريﺷﺎن ﭼﻪ ﺷﮑﻠﯽ اﺳﺖ‪ ،‬زﯾﺮا ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮد اﯾﻦ‬
‫راﻫﺮو ﺑﻪ آﻧﺠﺎ راه دارد‪ .‬از راﻫﺮو ﺑﻪ آراﻣﯽ ﭘﺎﯾﯿﻦ رﻓﺖ‪ ،‬و ﺑﻪﺟﺎﯾﯽ رﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﺣﺲ ﻣﯽﮐﺮد ﻗﺒﻼآﻧﺠﺎ ﺑﻮده‬
‫اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻓﺮش زﯾﺮﭘﺎﯾﺶ ﺷﺒﯿﻪ ﻫﻤﺎﻧﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ در ﺧﺎﻧﻪ داﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﮐﺎﻏﺬ دﯾﻮاريﻫﺎ ﻫﻢ ﻫﻤﺎنﻫﺎ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺣﺘﯽ ﻋﮑﺴﯽ‬
‫ﻫﻢ ﮐﻪ از دﯾﻮار آوﯾﺰان ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬درﺳﺖ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻋﮑﺴﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﻮدﺷﺎن در ﺧﺎﻧﻪ داﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﻣﯽداﻧﺴﺖ‬
‫ﮐﺠﺎﺳﺖ؛ او در ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮدﺷﺎن ﺑﻮد‪ ،‬ﻫﻨﻮز از آنﺟﺎ ﺑﯿﺮون ﻧﯿﺎﻣﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺳﺮش را ﺗﮑﺎن داد‪ ،‬ﮔﯿﺞ ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﺑﻪ ﺗﺼﻮﯾﺮ روي دﯾﻮار ﻧﮕﺎه ﮐﺮد‪ ،‬ﻧﻪ‪ ،‬اﯾﻦ ﻫﻤﺎن ﺗﺼﻮﯾﺮي ﻧﺒﻮد ﮐﻪ در ﺧﺎﻧﻪ اﺻﻠﯽ ﻗﺮار داﺷﺖ‪ .‬ﺗﺼﻮﯾﺮ اﺻﻠﯽ‪،‬‬
‫ﭘﺴﺮﮐﯽ در ﻟﺒﺎس ﻗﺪﯾﻤﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﺣﺒﺎبﻫﺎﯾﯽ در ﻫﻮا ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬اﻣﺎ اﯾﻦ ﯾﮑﯽ ﻃﻮر دﯾﮕﺮي ﺑﻮد‪،‬‬
‫ﺣﺎﻟﺖ ﭼﻬﺮه ﭘﺴﺮك ﻓﺮق ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬ﮔﻮﯾﺎ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺎ ﺣﺒﺎبﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ آنﻫﺎ ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ﮐﺎر ﺑﺪي‬
‫اﻧﺠﺎم دﻫﺪ‪ .‬و ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﺶ ﻫﻢ ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ ﻧﺒﻮد‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺑﻪ ﭼﺸﻢﻫﺎي ﭘﺴﺮك ﺧﯿﺮه ﺷﺪ و ﺳﻌﯽ داﺷﺖ درﯾﺎﺑﺪ ﮐﻪ ﭼﺮا اﯾﻦ ﭼﺸﻢﻫﺎ اﯾﻦﻗﺪر ﻋﺠﯿﺐاﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻧﺎﮔﻬﺎن ﮐﺴﯽ او را ﺻﺪا زد‪ :‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ؟‬

‫ﺻﺪا ﺷﺒﯿﻪ ﺻﺪاي ﻣﺎدرش ﺑﻮد‪ .‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ وارد آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺷﺪ‪ ،‬ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺻﺪا از آنﺟﺎ ﻣﯽآﻣﺪ‪ .‬زﻧﯽ ﭘﺸﺖ‬
‫ﺑﻪ ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ ،‬در آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﮐﻤﯽ ﺷﺒﯿﻪ ﻣﺎدر ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺑﻮد اﻣﺎ‪...‬‬

‫ﭘﻮﺳﺘﺶ ﻣﺜﻞ ﮐﺎﻏﺬ ﺳﻔﯿﺪ ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﻗﺪﺑﻠﻨﺪﺗﺮ و ﻻﻏﺮ ﺗﺮ از ﻣﺎدرش ﺑﻮد‪.‬‬

‫اﻧﮕﺸﺘﺎﻧﺶ درازﺗﺮ ﺑﻮدﻧﺪ و از ﺣﺮﮐﺖ ﻫﻢ ﻧﻤﯽاﯾﺴﺘﺎدﻧﺪ‪ .‬ﻧﺎﺧﻦﻫﺎي روي اﻧﮕﺸﺘﺎﻧﺶ‪ ،‬ﺑﻪ رﻧﮓ ﻗﺮﻣﺰ ﺗﯿﺮه‪،‬‬
‫ﻧﺮم و ﻓﺮ ﺧﻮرده ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬

‫زن ﮔﻔﺖ‪ :‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ؟ ﺗﻮﯾﯽ؟‬

‫ﺳﭙﺲ ﺑﻪﺳﻮي ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ .‬ﺑﻪﺟﺎي ﭼﺸﻢ‪ ،‬دﮐﻤﻪﻫﺎي ﺑﺰرگ ﺳﯿﺎه داﺷﺖ‪.‬‬

‫زن‪ :‬وﻗﺖ ﻧﺎﻫﺎره‪ ،‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﺗﻮ ﮐﯽ ﻫﺴﺘﯽ؟‬

‫زن‪ :‬ﻣﻦ اون ﯾﮑﯽ ﻣﺎدرت ﻫﺴﺘﻢ‪ ،‬ﺑﺮو ﺑﻪ اون ﯾﮑﯽ ﺑﺎﺑﺎت ﺑﮕﻮ ﮐﻪ ﻧﺎﻫﺎر آﻣﺎدﺳﺖ‪.‬‬

‫زن‪ ،‬در اﺟﺎق را ﺑﺎز ﮐﺮد‪ .‬ﻧﺎﮔﻬﺎن ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﻓﻬﻤﯿﺪ ﮐﻪ ﭼﻘﺪر ﮔﺮﺳﻨﻪاش اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻮي ﺧﻮﺑﯽ ﻣﯽآﻣﺪ‪.‬‬
 ‫زن‪ :‬ﺧﺐ‪ ،‬ﺑﺮو دﯾﮕﻪ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ وارد راﻫﺮو ﺷﺪ‪ ،‬ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ اﺗﺎق ﭘﺪرش ﻗﺮار داﺷﺖ‪ .‬در را ﺑﺎز ﮐﺮد‪ .‬ﻣﺮدي آنﺟﺎ‪ ،‬ﭘﺸﺖ ﺑﻪ‬
‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ ،‬ﭘﺸﺖ ﮐﯿﺒﻮرد ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﺳﻼم‪ ،‬اون ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻧﺎﻫﺎر ﺣﺎﺿﺮه‪.‬‬

‫ﻣﺮد ﺑﻪﻃﺮف ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ .‬ﭼﺸﻢﻫﺎي او ﻫﻢ از دﮐﻤﻪﻫﺎي ﺑﺰرگ ﺳﯿﺎه و ﺑﺮاق ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﻣﺮد‪ :‬ﺳﻼم ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ ،‬ﺧﯿﻠﯽ ﮔﺮﺳﻨﻤﻪ‪.‬‬

‫ﻣﺮد از ﺟﺎﯾﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺑﺎ ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ ،‬ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ رﻓﺖ‪ .‬آنﻫﺎ ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰ ﻏﺬاﺧﻮري‪ ،‬در آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ‬
‫ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ و ﻣﺎدر دﯾﮕﺮ ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺑﺮايﺷﺎن ﻧﺎﻫﺎر آورد‪ .‬ﻧﺎﻫﺎر ﺷﺎﻣﻞ ﻣﺮغ ﺑﺰرگ ﺳﺮخ ﺷﺪه ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﻃﻼ‬
‫ﺑﺮق ﻣﯽزد‪ ،‬ﺳﯿﺐزﻣﯿﻨﯽ ﺳﺮخ ﺷﺪه و ﻧﺨﻮدﻓﺮﻧﮕﯽﻫﺎي ﮐﻮﭼﮏ و ﺳﺒﺰ ﺑﻮد‪ .‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ ،‬ﺑﺎ وﻟﻊ ﻏﺬا ﻣﯽﺧﻮرد‪.‬‬
‫ﻃﻌﻢ ﻏﺬا‪ ،‬ﻓﻮقاﻟﻌﺎده ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﭘﺪر دﯾﮕﺮ‪ :‬ﻣﺎ ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺘﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﯿﻢ‪ ،‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﻦ؟‬

‫ﻣﺎدر دﯾﮕﺮ‪ :‬آره‪ ،‬وﻗﺘﯽ ﻧﺒﻮدي‪ ،‬اﯾﻨﺠﺎ ﯾﻪﺟﻮري ﺑﻮد‪ .‬وﻟﯽ ﻣﯽدوﻧﺴﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﯾﻪ روزي ﺑﺮﻣﯽﮔﺮدي‪ ،‬و ﻣﺎ‬
‫دوﺑﺎره ﯾﻪ ﺧﻮﻧﻮاده ﻣﯽﺷﯿﻢ‪ .‬ﯾﮑﻢ دﯾﮕﻪ ﺟﻮﺟﻪ ﻣﯽﺧﻮاي؟‬

‫اﯾﻦ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺟﻮﺟﻪاي ﺑﻮد ﮐﻪ ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺧﻮرده ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺎدرش ﮔﺎﻫﯽ اوﻗﺎت‪ ،‬ﺟﻮﺟﻪ درﺳﺖ ﻣﯽﮐﺮد اﻣﺎ ﯾﺎ‬
‫ﮐﻨﺴﺮوي ﺑﻮد‪ ،‬ﯾﺎ ﻣﻨﺠﻤﺪ‪ ،‬ﯾﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺸﮏ ﺑﻮد‪ ،‬و ﻫﯿﭻوﻗﺖ ﻃﻌﻢ ﺧﻮﺑﯽ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬وﻗﺘﯽ ﭘﺪر آﺷﭙﺰي‬
‫ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬ﻣﺮغ واﻗﻌﯽ ﻣﯽﺧﺮﯾﺪ اﻣﺎ ﮐﺎرﻫﺎي ﻋﺠﯿﺒﯽ ﺑﺎ آن اﻧﺠﺎم ﻣﯽداد‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﺧﻔﻪ ﮐﺮدن آن در ﺷﺮاب‪،‬‬
‫اﺿﺎﻓﻪ ﮐﺮدن ﭼﺎﺷﻨﯽ آﻟﻮ ﺑﻪ آن‪ ،‬ﯾﺎ ﭘﺨﺘﻦ آن ﺑﺎ ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ‪ ،‬و ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺣﺘﯽ از دﺳﺖ زدن ﺑﻪ آن‬
‫اﻣﺘﻨﺎع ﻣﯽﮐﺮد‪.‬‬

‫ﺟﻮﺟﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮي ﺑﺮداﺷﺖ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽﮐﺮدم ﯾﻪ ﻣﺎﻣﺎن دﯾﮕﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ‪.‬‬

‫ﻣﺎدر دﯾﮕﺮ‪ :‬اﻟﺒﺘﻪ ﮐﻪ داري‪ ،‬ﻫﻤﻪ دارن‪.‬‬

 ‫ﭼﺸﻤﺎن دﮐﻤﻪاي ﺳﯿﺎﻫﺶ‪ ،‬ﺑﺮق ﻣﯽزد‪.‬‬

‫ﻣﺎدر دﯾﮕﺮ‪ :‬ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﺑﻌﺪ ﻧﺎﻫﺎر ﺷﺎﯾﺪ ﺧﻮاﺳﺘﯽ ﺑﺮي ﺗﻮ اﺗﺎﻗﺖ‪ ،‬و ﺑﺎ ﻣﻮشﻫﺎ ﺑﺎزي ﮐﻨﯽ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﺑﺎ ﻣﻮشﻫﺎ؟‬

‫ﻣﺎدر دﯾﮕﺮ‪ :‬آره‪ ،‬ﻃﺒﻘﻪ ﺑﺎﻻ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺗﺎ ﺑﻪﺣﺎل ﻣﻮش ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﮕﺮ در ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮن‪ .‬ﺧﯿﻠﯽ دﻟﺶ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﯾﮑﯽ ﺑﺒﯿﻨﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ‬
‫ﻫﻤﻪ‪ ،‬ﻗﺮار ﺑﻮد اﻣﺮوز روز ﺟﺎﻟﺒﯽ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬

‫ﭘﺲ از ﻧﺎﻫﺎر‪ ،‬ﭘﺪر و ﻣﺎدر دﯾﮕﺮش ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺷﺴﺘﻦ ﻇﺮفﻫﺎ ﮐﺮدﻧﺪ و او ﻫﻢ ﺑﻪ ﻃﺮف راﻫﺮو ﺑﻪ ﺳﻤﺖ‬
‫اﺗﺎق دﯾﮕﺮش رﻓﺖ‪ .‬اﺗﺎق دﯾﮕﺮش ﺑﺎ اﺗﺎق اﺻﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﻓﺮق داﺷﺖ‪ .‬دﯾﻮارﻫﺎ ﺗﺮﮐﯿﺒﯽ از ﺳﺒﺰ ﮐﻢرﻧﮓ و‬
‫ﯾﮏ رﻧﮓ ﺻﻮرﺗﯽ ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ در اﺑﺘﺪا ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺖ آنﺟﺎ ﻧﺨﻮاﺑﺪ‪ ،‬اﻣﺎ رﻧﮓآﻣﯿﺰي اﺗﺎق ﺑﻪ‬
‫ﮔﻮﻧﻪاي ﺑﻮد ﮐﻪ از اﺗﺎق اﺻﻠﯽ ﺧﻮدش ﺟﺎﻟﺐﺗﺮ ﺑﻮد‪.‬‬

‫در اﺗﺎق‪ ،‬ﮐﻠﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎي دﯾﮕﺮي وﺟﻮد داﺷﺖ ﮐﻪ او ﺗﺎ ﺑﻪﺣﺎل آنﻫﺎ را ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﻣﺜﻞ‬
‫ﻓﺮﺷﺘﻪﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮔﻨﺠﺸﮏﻫﺎي ﺳﺮﮔﺮدان‪ ،‬در اﺗﺎق ﭘﺮواز ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ و ﻣﯽﺧﺰﯾﺪﻧﺪ‪ ،‬ﮐﻠﻪﻫﺎي‬
‫داﯾﻨﺎﺳﻮري ﮐﻪ دﻧﺪانﻫﺎﯾﺸﺎن را ﺑﻪ او ﻧﺸﺎن ﻣﯽدادﻧﺪ‪ .‬ﯾﮏ ﺟﻌﺒﻪ اﺳﺒﺎبﺑﺎزي ﮐﻪ ﺑﺎ اﺳﺒﺎبﺑﺎزيﻫﺎي‬
‫ﺷﮕﻔﺖاﻧﮕﯿﺰي‪ ،‬ﭘﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺑﺎ ﺧﻮد ﻓﮑﺮ ﮐﺮد‪ ،‬اﯾﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻬﺘﺮ از اﺗﺎق ﺧﻮدش اﺳﺖ‪ .‬از ﭘﻨﺠﺮه ﺑﯿﺮون را ﻧﮕﺎه ﮐﺮد‪ .‬ﻧﻤﺎي‬
‫ﺑﯿﺮون‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﭼﯿﺰي ﺑﻮد ﮐﻪ در اﺗﺎق ﺧﻮدش ﻫﻢ وﺟﻮد داﺷﺖ؛ درﺧﺖﻫﺎ و دﺷﺖﻫﺎ‪ ،‬ﻓﺮاﺗﺮ از آن‪،‬‬
‫ﮐﻮهﻫﺎﯾﯽ ﺑﻨﻔﺶ‪.‬‬

‫ﺑﻌﻀﯽ اوﻗﺎت ﭼﯿﺰي ﺳﯿﺎه روي زﻣﯿﻦ دﯾﺪه ﻣﯽﺷﺪ و ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ زﯾﺮ ﺗﺨﺖ ﻏﯿﺒﺶ ﻣﯽزد‪ .‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ‬
‫روي زاﻧﻮﻫﺎﯾﺶ زﯾﺮ ﺗﺨﺖ را ﻧﮕﺎه ﮐﺮد‪ .‬ﻣﻮﺟﻮداﺗﯽ ﮐﺜﯿﻒ و ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﯽ ﻗﺮﻣﺰ ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﺳﻼم‪ ،‬ﺗﻮ ﻫﻤﻮن ﻣﻮﺷﻪاي؟‬

‫آنﻫﺎ از زﯾﺮ ﺗﺨﺖ ﺑﯿﺮون آﻣﺪﻧﺪ‪ ،‬ﭼﺸﻤﺎنﺷﺎن در روﺷﻨﺎﯾﯽ‪ ،‬ﺳﻮﺳﻮ ﻣﯽزد‪ .‬ﻗﺪﺷﺎن ﮐﻮﺗﺎه‪ ،‬ﺧﺰي ﺑﻪ رﻧﮓ‬
‫دوده ﺳﯿﺎه‪ ،‬ﭼﺸﻤﺎن ﮐﻮﭼﮏ ﻗﺮﻣﺰ‪ ،‬ﭘﻨﺠﻪﻫﺎي ﺻﻮرﺗﯽ ﺑﻪﺷﮑﻞ دﺳﺖ‪ ،‬و دم ﺻﻮرﺗﯽ و ﺑﯽﻣﻮ و دراز ﻣﺜﻞ‬
‫ﯾﮏ ﮐﺮم داﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﻣﯽﺗﻮﻧﯿﺪ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﺪ؟‬

‫ﻣﻮﺷﯽ ﮐﻪ از ﻫﻤﻪ ﺑﺰرگﺗﺮ و ﺳﯿﺎه ﺗﺮ ﺑﻮد‪ ،‬ﺳﺮش را ﺗﮑﺎن داد‪ .‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺑﺎ ﺧﻮد ﻓﮑﺮ ﮐﺮد‪ ،‬ﭼﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ‬
‫زﺷﺘﯽ دارﻧﺪ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﺧﺐ‪ ،‬ﭼﯽﮐﺎر ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ؟‬

‫ﻣﻮشﻫﺎ داﯾﺮهاي درﺳﺖ ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺳﭙﺲ ﺑﺎ دﻗﺖ و ﺳﺮﯾﻊ‪ ،‬ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻦ از ﻫﻢ ﮐﺮدﻧﺪ و ﻣﺨﺮوﻃﯽ‬
‫ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﻮش ﺑﺰرگ روي ﻧﻮك آن ﻗﺮار داﺷﺖ‪.‬‬

‫ﻣﻮشﻫﺎ ﺷﺮوع ﺑﻪ آواز ﺧﻮاﻧﺪن ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﺗُﻦﺑﺎﻻ و زﻣﺰﻣﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮐﺮدﻧﺪ‪:‬‬

‫ﻣﺎ دﻧدون دارﯾم‪ ،‬ﻣﺎ دم دارﯾم‬

‫ﻣﺎ دم دارﯾم‪ ،‬ﻣﺎ ﭼﺷم دارﯾم‬
‫ﻗﺑل از ﺗو اﯾﻧﺟﺎ ﺑودﯾم‬
‫ﺑﻌد از ﺗو ھم اﯾﻧﺟﺎﯾﯾم‪.‬‬

‫آواز ﻗﺸﻨﮕﯽ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻗﺒﻼ آنرا ﺷﻨﯿﺪه اﻣﺎ اﺻﻼ ﺑﻪ ﯾﺎدش ﻧﻤﯽآﻣﺪ ﮐﺠﺎ‪.‬‬

‫ﺳﭙﺲ ﻣﺨﺮوط از ﻫﻢ ﻓﺮو ﭘﺎﺷﯿﺪ و ﻣﻮشﻫﺎ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ در دﺳﺘﻪاي ﺳﯿﺎه‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﻤﺖ در رﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫ﭘﯿﺮﻣﺮد دﯾﻮاﻧﻪ دﯾﮕﺮ‪ ،‬در ﻃﺒﻘﻪ ﺑﺎﻻ در ﭼﺎرﭼﻮب در اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﮐﻼه دراز و ﺳﯿﺎﻫﯽ در دﺳﺖ داﺷﺖ‪.‬‬
‫ﻣﻮشﻫﺎ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ از او ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬وارد ﺟﯿﺐﻫﺎ‪ ،‬ﭘﯿﺮاﻫﻦ و ﺷﻠﻮاري ﮐﻪ ﺗﺎ زﯾﺮ ﮔﻠﻮﯾﺶ ﺑﺎﻻ آﻣﺪه ﺑﻮد‪،‬‬
‫ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬

‫ﻣﻮش ﺑﺰرگﺗﺮ‪ ،‬از ﺷﺎﻧﻪﻫﺎ و ﺳﺒﯿﻞ ﭘﯿﺮﻣﺮد ﺑﺎﻻ رﻓﺖ‪ ،‬از ﭼﺸﻢﻫﺎي ﺳﯿﺎه دﮐﻤﻪاياش ﮔﺬﺷﺖ و ﺑﺎﻻي‬
‫ﺳﺮ ﻣﺮد اﯾﺴﺘﺎد‪ .‬ﭘﯿﺮﻣﺮد‪ ،‬ﮐﻼﻫﺶ را ﺑﻪﺳﺮ ﮔﺬاﺷﺖ و ﻣﻮش ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﭘﯿﺮﻣﺮد دﯾﮕﺮ در ﺑﺎﻻي ﭘﻠﻪ ﻫﺎ‪ :‬ﺳﻼم‪ ،‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ ،‬ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ اوﻣﺪي اﯾﻨﺠﺎ‪ .‬وﻗﺘﺸﻪ ﺑﻪ ﻣﻮشﻫﺎم ﻏﺬا ﺑﺪم‪.‬‬
‫اﮔﻪ دوﺳﺖ داري ﻣﯽﺗﻮﻧﯽ ﺑﯿﺎي ﺑﺎﻻ ﭘﯿﺸﻢ‪ ،‬و ﻏﺬاﺧﻮردنﺷﻮن رو ﺑﺒﯿﻨﯽ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ در ﭼﺸﻤﺎن ﭘﯿﺮﻣﺮد‪ ،‬ﭼﯿﺰي را ﻣﯽدﯾﺪ ﮐﻪ ﺣﺲ ﻧﺎﺧﻮﺷﺎﯾﻨﺪي ﺑﻪ او ﻣﯽداد‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻪ‪ ،‬ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ‪.‬‬
‫ﻣﯽﺧﻮام ﺑﺮم ﺑﯿﺮون‪ ،‬ﺑﮕﺮدم‪.‬‬

‫ﭘﯿﺮﻣﺮد‪ ،‬ﺑﻪآراﻣﯽ ﺳﺮش را ﺗﮑﺎن داد‪ .‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺻﺪاي ﭘﭻﭘﭻ ﻣﻮشﻫﺎ را ﺑﺸﻨﻮد وﻟﯽ‬
‫ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺣﺪس ﺑﺰﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻪ ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪ‪ .‬ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ اﻫﻤﯿﺖ ﻧﻤﯽداد ﮐﻪ آنﻫﺎ ﭼﻪ ﺣﺮﻓﯽ ﻣﯽزﻧﻨﺪ‪.‬‬

‫درﺣﺎﻟﯽﮐﻪ از راﻫﺮو ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯽآﻣﺪ‪ ،‬ﭘﺪر و ﻣﺎدر دﯾﮕﺮش را دﯾﺪ ﮐﻪ در ﭼﺎرﭼﻮب د ِر آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ اﯾﺴﺘﺎده‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﻪ او ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽزدﻧﺪ‪.‬‬

‫ﻣﺎدر دﯾﮕﺮ‪ :‬روز ﺧﻮﺑﯽرو اون ﺑﯿﺮون داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ‪.‬‬

‫ﭘﺪر دﯾﮕﺮ‪ :‬ﻣﺎ ﻫﻤﯿﻦﺟﺎ ﻣﯽﻣﻮﻧﯿﻢ ﺗﺎ ﺗﻮ ﺑﺮﮔﺮدي‪.‬‬

‫وﻗﺘﯽ ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺑﻪ در ﺧﺮوﺟﯽ ﺧﺎﻧﻪ رﺳﯿﺪ‪ ،‬ﺑﺮﮔﺸﺖ و آنﻫﺎ را ﻧﮕﺎه ﮐﺮد‪ .‬ﻫﻨﻮز ﻣﺸﻐﻮل ﺗﻤﺎﺷﺎي او ﺑﻮدﻧﺪ‬
‫و ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽزدﻧﺪ و دﺳﺖ ﺗﮑﺎن ﻣﯽدادﻧﺪ‪ .‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺑﯿﺮون آﻣﺪ و از ﭘﻠﻪﻫﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ رﻓﺖ‪.‬‬
 ‫‪4‬‬
‫ﺧﺎﻧﻪ‪ ،‬در ﺑﯿﺮون دﻗﯿﻘﺎ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﺧﺎﻧﻪ اﺻﻠﯽ ﺑﻮد‪ .‬اﻃﺮاف ﺧﺎﻧﻪ دوﺷﯿﺰه اﺳﭙﯿﻨﮏ و دوﺷﯿﺰه ﻓﻮرﺳﯿﺒﻞ‪ ،‬آﺑﯽ‬
‫ﺑﻮد و ﭼﺮاغﻫﺎي ﻗﺮﻣﺰي‪ ،‬روﺷﻦ و ﺧﺎﻣﻮش ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ و ﮐﻠﻤﺎﺗﯽرا ﻧﺸﺎن ﻣﯽدادﻧﺪ‪ .‬ﭼﺮاغﻫﺎ ﺑﻪدﻧﺒﺎل ﻫﻢ‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ و ﮐﻠﻤﺎت " راهﺣﻞ ﺗﻤﺎﺷﺎي ﯾﮏ ﺗﺌﺎﺗﺮ اﺳﺖ‪ ".‬را ﻧﺸﺎن ﻣﯽدادﻧﺪ‪ .‬روز ﺳﺮد و آﻓﺘﺎﺑﯽاي ﺑﻮد‪ ،‬درﺳﺖ‬
‫ﻣﺜﻞ روزي ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻪ اﺻﻠﯽ را ﺗﺮك ﮐﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﺻﺪاي آراﻣﯽ از ﭘﺸﺖﺳﺮ او آﻣﺪ‪ .‬روﯾﺶ را ﺑﻪﻃﺮف ﺻﺪا‬
‫ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ‪ ،‬ﮔﺮﺑﻪاي ﺑﺰرگ و ﺳﯿﺎه‪ ،‬دﻗﯿﻘﺎ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻫﻤﺎﻧﯽﮐﻪ در زﻣﯿﻦ اﻃﺮاف ﺧﺎﻧﻪ دﯾﺪه ﺑﻮد‪ ،‬اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﮔﺮﺑﻪ‪ :‬ﻇﻬﺮ ﺑﻪﺧﯿﺮ‪.‬‬

‫ﺻﺪاﯾﺶ ﺷﺒﯿﻪ ﻫﻤﺎن ﺻﺪاﯾﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ ،‬ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺻﺪاﯾﺶ آنﻃﻮر ﮐﻪ ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮد‪،‬‬
‫ﺻﺪاي دﺧﺘﺮ ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺻﺪاي ﯾﮏ ﻣﺮد ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﺳﻼم‪ ،‬ﯾﻪ ﮔﺮﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﺗﻮ‪ ،‬ﺗﻮ ﺑﺎغ دﯾﺪم‪ .‬ﺗﻮ ﺑﺎﯾﺪ اون ﯾﮑﯽ ﮔﺮﺑﻪ ﺑﺎﺷﯽ‪.‬‬

‫ﮔﺮﺑﻪ ﺳﺮش را ﺗﮑﺎن داد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻪ‪ ،‬ﻣﻦ اون ﯾﮑﯽ ﻧﯿﺴﺘﻢ‪ ،‬ﻣﻦ ﺧﻮدﻣﻢ‪.‬‬

‫ﺳﺮش را ﺑﻪﻃﺮﻓﯽ دﯾﮕﺮ ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ‪ ،‬ﭼﺸﻤﺎن ﺳﺒﺰش ﺑﺮق ﻣﯽزد‪.‬‬

‫ﮔﺮﺑﻪ‪ :‬ﺷﻤﺎ آدمﻫﺎ ﻫﺮ ﮐﺪومﺗﻮن ﯾﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﭘﺨﺶ ﺷﺪﯾﺪ‪ .‬وﻟﯽ ﻣﺎ ﮔﺮﺑﻪﻫﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎ ﻫﻤﯿﻢ‪ .‬ﻣﻨﻈﻮرمرو ﮐﻪ‬
‫ﻣﯿﻔﻬﻤﯽ؟‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ‪ .‬وﻟﯽ اﮔﻪ ﺗﻮ ﻫﻤﻮن ﮔﺮﺑﻪاي ﻫﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﻗﺒﻼ دﯾﺪم‪ ،‬ﭘﺲ ﭼﻄﻮر ﻣﯽﺗﻮﻧﯽ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯽ؟‬

‫ﮔﺮﺑﻪﻫﺎ ﻣﺜﻞ اﻧﺴﺎنﻫﺎ ﮐﺘﻒ ﻧﺪارﻧﺪ‪ .‬وﻟﯽ ﺑﻪﻫﺮﺣﺎل‪ ،‬ﮔﺮﺑﻪ ﺷﺎﻧﻪﻫﺎﯾﺶ را ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺮﮐﺖ‪،‬‬
‫اﻧﺪاﻣﺶ از ﻧﻮك دم ﺗﺎ اﻧﺘﻬﺎي ﺳﺒﯿﻠﺶ‪ ،‬ﺗﮑﺎن ﺧﻮرد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﻣﯽﺗﻮﻧﻢ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬وﻗﺘﯽ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻮدم‪ ،‬ﮔﺮﺑﻪﻫﺎ ﺣﺮف ﻧﻤﯽزدن‪.‬‬

‫ﮔﺮﺑﻪ‪ :‬ﻧﻤﯽزدن؟‬
 ‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﻧﻪ‪.‬‬

‫ﮔﺮﺑﻪ‪ ،‬از روي دﯾﻮار‪ ،‬ﺑﻪ ﻧﺮﻣﯽ‪ ،‬روي ﭼﻤﻦ‪ ،‬ﮐﻨﺎر ﭘﺎي ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺟﻬﯿﺪ‪ .‬و ﺑﻪ او ﺧﯿﺮه ﺷﺪ‪.‬‬

‫ﮔﺮﺑﻪ ﺑﻪ ﺧﺸﮑﯽ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﺐ‪ ،‬ﺗﻮ ﺗﻮي اﯾﻦﭼﯿﺰﻫﺎ ﻣﺘﺨﺼﺼﯽ‪ ،‬وﻟﯽ ﻣﮕﻪ ﻣﻦ ﭼﯽ ﻣﯽدوﻧﻢ؟ ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﯾﻪ‬
‫ﮔﺮﺑﻢ‪.‬‬

‫ﮔﺮﺑﻪ از ﮐﻮراﻟﯿﻦ دور ﺷﺪ‪ ،‬و ﺳﺮ و دماش را ﺑﺎ ﻏﺮور ﺑﺎﻻ ﻧﮕﻪ ﻣﯽداﺷﺖ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﺑﺮﮔﺮد‪ ،‬ﻟﻄﻔﺎ‪ .‬ﻣﻦ واﻗﻌﺎ ﻣﺘﺎﺳﻔﻢ‪.‬‬

‫ﮔﺮﺑﻪ اﯾﺴﺘﺎد‪ ،‬و ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬ﺑﺎ ﺗﮑﺒﺮ‪ ،‬ﺷﺮوع ﺑﻪ ﻟﯿﺴﯿﺪن ﺧﻮدش ﮐﺮد‪ ،‬ﮔﻮﯾﺎ اﺻﻼ ﮐﻮراﻟﯿﻦ آنﺟﺎ ﻧﺒﻮد‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﻣﺎ‪ ...‬ﻣﺎ ﻣﯽﺗﻮﻧﯿﻢ ﺑﺎ ﻫﻢ دوﺳﺖ ﺑﺎﺷﯿﻢ‪.‬‬

‫ﮔﺮﺑﻪ‪ :‬اﻟﺒﺘﻪ‪ ،‬ﻣﺎ ﻣﯽﺗﻮﻧﯿﻢ ﻧﻤﻮﻧﻪﻫﺎي ﮐﻤﯿﺎب ﯾﻪ ﻧﮋاد ﻋﺠﯿﺐ از ﻓﯿﻞﻫﺎي رﻗﺎص آﻓﺮﯾﻘﺎﯾﯽ ﺑﺎﺷﯿﻢ‪ .‬وﻟﯽ‬
‫ﻧﯿﺴﺘﯿﻢ‪.‬‬

‫ﺳﭙﺲ ﻧﮕﺎه ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﮐﻮراﻟﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺖ و اداﻣﻪ داد‪ :‬ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺘﻢ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ آﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻟﻄﻔﺎ اﺳﻤﺖرو ﺑﻬﻢ ﺑﮕﻮ‪ ،‬ﻣﻦ ﮐﻮراﻟﯿﻨﻢ‪.‬‬

‫ﮔﺮﺑﻪ ﺑﺎ ﻫﻮﺷﯿﺎري‪ ،‬ﺧﻤﯿﺎزه آراﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ و زﺑﺎن و دﻫﺎن ﺻﻮرﺗﯽ رﻧﮕﺶ را ﺑﻪ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﮔﺬاﺷﺖ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﮔﺮﺑﻪﻫﺎ اﺳﻢ ﻧﺪارن‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﻧﺪارن؟‬

‫ﮔﺮﺑﻪ‪ :‬ﻧﻪ‪ ،‬ﺷﻤﺎ آدمﻫﺎ اﺳﻢ دارﯾﺪ ﭼﻮن ﻫﻤﺪﯾﮕﺮو ﻧﻤﯽﺷﻨﺎﺳﯿﺪ‪ .‬وﻟﯽ ﻣﺎ ﭼﻮن ﻫﻤﺪﯾﮕﺮو ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﯿﻢ‪ ،‬ﺑﻪ‬
‫اﺳﻢ ﻧﯿﺎزي ﻧﺪارﯾﻢ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺑﺎ ﺧﻮد اﻧﺪﯾﺸﯿﺪ‪ ،‬ﭼﺮا اﯾﻦ ﮔﺮﺑﻪ اﯾﻦﻗﺪر ﻣﻐﺮور اﺳﺖ؟ ﮔﻮﯾﺎ ﻫﯿﭻﭼﯿﺰ و ﻫﯿﭻﮐﺲ در اﯾﻦ دﻧﯿﺎ‬
‫ﺑﺮاﯾﺶ اﻫﻤﯿﺘﯽ ﻧﺪارد‪.‬‬

‫ﻗﺴﻤﺘﯽ از ذﻫﻨﺶ از او ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺎ ﮔﺮﺑﻪ‪ ،‬ﺑﺪ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﺪ و ﻗﺴﻤﺖ دﯾﮕﺮ‪ ،‬ﻣﯽﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻣﻮدب ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻗﺴﻤﺖ ﻣﻮدب ﭘﯿﺮوز ﺷﺪ‪.‬‬
 ‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﺧﻮاﻫﺸﺎ‪ ،‬ﺑﮕﻮ اﯾﻦﺟﺎ ﮐﺠﺎﺳﺖ؟‬

‫ﮔﺮﺑﻪ ﻧﮕﺎه ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﺑﻪ اﻃﺮاف اﻧﺪاﺧﺖ و ﮔﻔﺖ‪ :‬اﯾﻨﺠﺎ‪ ،‬اﯾﻨﺠﺎﺳﺖ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﻣﯽدوﻧﻢ‪ ،‬ﭼﻄﻮري اوﻣﺪي اﯾﻨﺠﺎ؟‬

‫ﮔﺮﺑﻪ‪ :‬ﻫﻤﻮنﻃﻮر ﮐﻪ ﺗﻮ اوﻣﺪي‪ ،‬ﻣﻦﻫﻢ ﻣﯽﺗﻮﻧﻢ راه ﺑﺮم‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ ،‬ﮔﺮﺑﻪ را ﮐﻪ روز ﭼﻤﻦﻫﺎ ﺑﻪ آراﻣﯽ راه ﻣﯽرﻓﺖ‪ ،‬ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬ﮔﺮﺑﻪ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ درﺧﺘﯽ رﻓﺖ اﻣﺎ‬
‫از ﻃﺮف دﯾﮕﺮ ﺑﯿﺮون ﻧﯿﺎﻣﺪ‪ .‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ درﺧﺖ رﻓﺖ و ﭘﺸﺖ آنرا ﻧﮕﺎه ﮐﺮد‪ ،‬ﮔﺮﺑﻪ ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ ﺷﺪه‬
‫ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ .‬ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﺻﺪاي آراﻣﯽ از ﭘﺸﺖﺳﺮش آﻣﺪ‪ .‬ﺻﺪاي ﮔﺮﺑﻪ ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﮔﺮﺑﻪ‪ :‬در ﺿﻤﻦ‪ ،‬ﮐﺎر ﻋﺎﻗﻼﻧﻪاي ﮐﺮدي ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﻮدت ﯾﻪ وﺳﯿﻠﻪ دﻓﺎﻋﯽ آوردي‪ .‬اﮔﻪ ﻣﻦﻫﻢ ﺑﻮدم‪ ،‬ﻣﯽآوردم‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬وﺳﯿﻠﻪ دﻓﺎﻋﯽ؟‬

‫ﮔﺮﺑﻪ‪ :‬آره‪ ،‬ﺑﻪﻫﺮ ﺣﺎل‪...‬‬

‫ﮔﺮﺑﻪ از ﺣﺮﮐﺖ اﯾﺴﺘﺎد و ﺑﻪ ﭼﯿﺰي ﺧﯿﺮه ﺷﺪ ﮐﻪ ﮐﻮراﻟﯿﻦ آنرا ﻧﻤﯽدﯾﺪ‪ .‬ﺳﭙﺲ ﺧﻢ ﺷﺪ و دو ﺳﻪ ﻗﺪﻣﯽ‬
‫ﺟﻠﻮ رﻓﺖ‪ .‬رﻓﺘﺎرش ﻃﻮري ﺑﻮد ﮐﻪ ﮔﻮﯾﺎ دﻧﺒﺎل ﻣﻮﺷﯽ ﻧﺎﻣﺮﺋﯽ ﻣﯽرود‪ .‬ﻧﺎﮔﻬﺎن‪ ،‬ﺑﺮﮔﺸﺖ و درﻣﯿﺎن درﺧﺘﺎن‪،‬‬
‫ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ ﺷﺪ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ درﺑﺎره ﺣﺮفﻫﺎي ﮔﺮﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬و ﻫﻤﯿﻦﻃﻮر ﻣﻐﺰش درﮔﯿﺮ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ آﯾﺎ‪ ،‬ﮔﺮﺑﻪﻫﺎ در‬
‫ﻫﻤﻪﺟﺎ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻨﺪ ﯾﺎ ﻓﻘﻂ در اﯾﻦﺟﺎ اﯾﻦ ﺗﻮاﻧﺎﯾﯽ را ﺑﻪدﺳﺖ ﻣﯽآورﻧﺪ‪.‬‬

‫از ﭘﻠﮑﺎن آﺟﺮي‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﺎﻧﻪ دوﺷﯿﺰهﻫﺎ اﺳﭙﯿﻨﮏ و ﻓﻮرﺳﯿﺒﻞ‪ ،‬ﭘﺎﯾﯿﻦ رﻓﺖ‪ .‬ﭼﺮاغﻫﺎي آﺑﯽ و ﻗﺮﻣﺰ‪،‬‬
‫ﭼﺸﻤﮏ ﻣﯽزدﻧﺪ‪.‬‬

‫در ﮐﻤﯽ ﺑﺎز ﺑﻮد‪ .‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ اﻧﮕﺸﺘﺶ را ﻧﺰدﯾﮏ در ﺑﺮد ﺗﺎ در ﺑﺰﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﺎ اوﻟﯿﻦ ﺿﺮﺑﻪ‪ ،‬در ﺑﺎز ﺷﺪ و او ﻫﻢ‬
‫داﺧﻞ ﺷﺪ‪.‬‬
‫داﺧﻞ اﺗﺎﻗﯽ ﺗﺎرﯾﮏ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻮي ﺧﺎك و ﻣﺨﻤﻞ ﻣﯽداد‪ .‬در ﭘﺸﺖﺳﺮش ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ و اﺗﺎق ﺑﻪ رﻧﮓ ﺳﯿﺎه‬
‫درآﻣﺪ ‪ .‬وارد اﺗﺎق اﻧﺘﻈﺎر ﮐﻮﭼﮑﯽ ﺷﺪ‪ ،‬ﺻﻮرﺗﺶ ﺑﻪ ﭼﯿﺰي ﻧﺮم ﺧﻮرد‪ .‬ﭘﺎرﭼﻪ ﺑﻮد‪ .‬دﺳﺘﺶ را ﺑﺎﻻ آورد و‬
‫ﭘﺎرﭼﻪ را ﻓﺸﺎر داد‪ .‬ﭘﺮده دو ﺗﮑﻪ ﺷﺪ‪.‬‬

‫آنﻃﺮف ﭘﺮده ﻣﺨﻤﻠﯽ‪ ،‬در روﺷﻨﺎﯾﯽ ﺿﻌﯿﻒ ﯾﮏ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺑﺮﭘﺎ ﺑﻮد‪ .‬در ﻓﺎﺻﻠﻪ زﯾﺎدي از او‪ ،‬اﺳﺘﯿﺞ ﭼﻮﺑﯽ و‬
‫ﻣﺮﺗﻔﻌﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﭼﺮاغ درﺧﺸﺎﻧﯽ در ﺑﺎﻻي آن ﻗﺮار داﺷﺖ‪.‬‬

‫در ﻣﯿﺎن اﺳﺘﯿﺞ و ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ ،‬ﺻﻨﺪﻟﯽﻫﺎﯾﯽ وﺟﻮد داﺷﺘﻨﺪ ﮐﻪ ردﯾﻒ ﺑﻪ ردﯾﻒ ﭼﯿﺪه ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺻﺪاﯾﯽ‬
‫ﺷﻨﯿﺪ و ﻧﻮري روي او اﻓﺘﺎد ﮐﻪ از ﻃﺮﻓﯽ ﺑﻪ ﻃﺮف دﯾﮕﺮ‪ ،‬ﺗﺎب ﻣﯽﺧﻮرد‪ .‬وﻗﺘﯽﮐﻪ ﻧﺰدﯾﮏﺗﺮ ﺷﺪ‪ ،‬دﯾﺪ ﮐﻪ‬
‫ﻧﻮر از ﭼﺮاغﻗﻮهايﺳﺖ ﮐﻪ ﯾﮏ ﺳﮓ اﺳﮑﺎﺗﯽ ﺳﯿﺎه ﺑﻪدﻫﺎن ﮔﺮﻓﺘﻪ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﺳﻼم‪.‬‬

‫ﺳﮓ‪ ،‬ﭼﺮاغﻗﻮه را روي زﻣﯿﻦ ﮔﺬاﺷﺖ و ﺑﻪ ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺧﯿﺮه ﺷﺪ‪.‬‬

‫ﺳﮓ‪ :‬ﺑﻠﻪ‪ ،‬اﺟﺎزه ﺑﺪﯾﺪ ﺑﻠﯿﻂﺗﻮن رو ﺑﺒﯿﻨﻢ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﺑﻠﯿﻂ؟‬

‫ﺳﮓ‪ :‬ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﺑﻠﯿﻂ‪ .‬ﺑﺒﯿﻦ‪ ،‬ﻣﻦ ﺗﻤﻮم روزو وﻗﺖ ﻧﺪارم‪ .‬ﺑﺪون ﺑﻠﯿﻂ ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﯽ ﻧﻤﺎﯾﺶرو ﺗﻤﺎﺷﺎ ﮐﻨﯽ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬وﻟﯽ ﻣﻦ ﺑﻠﯿﻂ ﻧﺪارم‪.‬‬

‫ﺳﮓ ﺑﺎ ﻧﺎراﺣﺘﯽ‪ :‬ﺑﯿﺎ‪ ،‬ﯾﮑﯽ دﯾﮕﻪ‪ ،‬ﻫﻤﯿﻦﻃﻮري ﻣﯽآي ﺗﻮ‪ ،‬ﺑﻠﯿﻄﺖ ﮐﻮ؟ ﻧﺪاري! ﻣﻦ ﮐﻪ ﻧﻤﯽﻓﻬﻤﻢ‪...‬‬

‫ﺳﺮش را ﺗﮑﺎن داد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﯿﺎ ﺗﻮ‪ ،‬ﭼﯽﮐﺎر ﮐﻨﻢ‪.‬‬

‫ﺳﮓ‪ ،‬ﭼﺮاغ ﻗﻮه را در دﻫﺎن ﮔﺬاﺷﺖ و وارد ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﺷﺪ‪ ،‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ او را دﻧﺒﺎل ﮐﺮد‪ .‬وﻗﺘﯽ ﺟﻠﻮي اﺳﺘﯿﺞ‬
‫رﺳﯿﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺳﮓ‪ ،‬ﻧﻮر ﭼﺮاغ را روي ﯾﮏ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺧﺎﻟﯽ اﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ روي آن ﻧﺸﺴﺖ و ﺳﮓ ﻫﻢ از‬
‫آنﺟﺎ رﻓﺖ‪.‬‬

‫وﻗﺘﯽ ﮐﻪ روي ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و اﻃﺮاف را ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬درﯾﺎﻓﺖﮐﻪ ﺳﺎﮐﻨﯿﻦ ﺳﺎﯾﺮ ﺻﻨﺪﻟﯽﻫﺎ‪ ،‬ﻫﻤﻪ‬
‫ﺳﮓ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﺻﺪاﯾﯽ از ﭘﺸﺖ اﺳﺘﯿﺞ آﻣﺪ‪ .‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﻣﯽداﻧﺴﺖ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺻﺪاي ﺻﻔﺤﻪ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ روي‬
‫ﮔﺮاﻣﺎﻓﻮن اﺳﺖ‪ .‬ﺻﺪا ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﺗﺮوﻣﭙﺖﻫﺎ ﺷﺪ و دوﺷﯿﺰه اﺳﭙﯿﻨﮏ و دوﺷﯿﺰه ﻓﻮرﺳﯿﺒﻞ روي‬
‫اﺳﺘﯿﺞ آﻣﺪﻧﺪ‪.‬‬

‫دوﺷﯿﺰه اﺳﭙﯿﻨﮏ ﺳﻮار ﺑﺮ ﯾﮏ ﭼﺮخ ﺑﻮد و ﺑﺎ ﺗﻮپﻫﺎﯾﯽ روي آن ﺷﻌﺒﺪه ﺑﺎزي ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬دوﺷﯿﺰه ﻓﻮرﺳﯿﺒﻞ‬
‫ﻫﻢ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ او درﺣﺎﻟﯽﮐﻪ ﯾﮏ ﺳﺒﺪ ﮔﻞ در دﺳﺖ داﺷﺖ‪ ،‬ﻣﯽآﻣﺪ‪ .‬ﻫﻤﯿﻦﮐﻪ ﺑﺎ دوﺷﯿﺰه اﺳﭙﯿﻨﮏ‬
‫ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬ﮔﻞﻫﺎ را اﻃﺮاف اﺳﺘﯿﺞ ﭘﺨﺶ ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬وﻗﺘﯽ ﺟﻠﻮي اﺳﺘﯿﺞ رﺳﯿﺪﻧﺪ‪ ،‬دوﺷﯿﺰه اﺳﭙﯿﻨﮏ‬
‫از روي ﭼﺮخ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﭘﺮﯾﺪ‪ ،‬ﺳﭙﺲ ﻫﺮ دو ﮐﻤﯽ ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺗﻌﻈﯿﻢ‪ ،‬ﺧﻢ ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺳﮓﻫﺎ از ﻫﯿﺠﺎن ﭘﺎرس ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ و دمﻫﺎيﺷﺎن را ﺗﮑﺎن ﻣﯽدادﻧﺪ‪ .‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﻣﻮدﺑﺎﻧﻪ دﺳﺖ ﻣﯽزد‪.‬‬

‫ﺑﻌﺪ دوﺷﯿﺰهﻫﺎ‪ ،‬دﮐﻤﻪ ﮐﺖﻫﺎيﺷﺎن را ﺑﺎز ﮐﺮدﻧﺪ و آنﻫﺎ را از ﺗﻦ ﺑﯿﺮون آوردﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﻓﻘﻂ ﮐﺖﻫﺎيﺷﺎن‬
‫ﺑﺎز ﻧﺸﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺪن ﭼﺎق و ﮔﺮدﺷﺎن ﻫﻢ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﭘﻮﺳﺘﻪاي ﺑﺎز ﺷﺪ و از داﺧﻞ آن دو زن ﺟﻮان ﺑﯿﺮون‬
‫آﻣﺪﻧﺪ‪ .‬زنﻫﺎ‪ ،‬ﻻﻏﺮ‪ ،‬ﺳﻔﯿﺪ و ﺑﺴﯿﺎر زﯾﺒﺎ ﺑﻮدﻧﺪ و ﭼﺸﻤﺎنﺷﺎن از دﮐﻤﻪﻫﺎي ﺳﯿﺎه ﺑﻮد‪.‬‬

‫دوﺷﯿﺰه اﺳﭙﯿﻨﮏ ﺟﺪﯾﺪ‪ ،‬ﻟﺒﺎس ﭼﺴﺒﻨﺎك ﺳﺒﺰ ﭘﻮﺷﯿﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﭼﮑﻤﻪﻫﺎي ﻗﻬﻮهاي ﺑﻪﭘﺎ داﺷﺖ و ﺑﯿﺸﺘﺮ‬
‫راهرا ﺑﺎ ﭘﺎﻫﺎي ﺑﺎز ﻃﯽ ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬دوﺷﯿﺰه ﻓﻮرﺳﯿﺒﻞ ﺟﺪﯾﺪ‪ ،‬ﻟﺒﺎﺳﯽ ﺳﻔﯿﺪ ﺑﻪﺗﻦ داﺷﺖ و در ﻣﻮﻫﺎي زردش‬
‫ﮔﻞﻫﺎﯾﯽ وﺟﻮد داﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻣﯽ ﻓﺸﺮد‪ .‬دوﺷﯿﺰه اﺳﭙﯿﻨﮏ از روي اﺳﺘﯿﺞ‪ ،‬ﮐﻨﺎر رﻓﺖ و ﺻﺪاي ﺗﺮوﻣﭙﺖﻫﺎ‬
‫ﮐﻢﮐﻢ از ﺑﯿﻦ رﻓﺖ‪.‬‬

‫ﺳﮕﯽ ﮐﻪ ﮐﻨﺎر ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪ :‬اﯾﻦ ﺑﺨﺶ ﻣﻮردﻋﻼﻗﻪ ﻣﻨﻪ‪.‬‬

‫دوﺷﯿﺰه ﻓﻮرﺳﯿﺒﻞ ﺟﺪﯾﺪ‪ ،‬ﭼﺎﻗﻮﯾﯽ را از داﺧﻞ ﺟﻌﺒﻪاي در ﮔﻮﺷﻪاي از اﺳﺘﯿﺞ‪ ،‬ﺑﺮداﺷﺖ و ﮔﻔﺖ‪ :‬اﯾﻦ‬
‫ﭼﺎﻗﻮ رو ﮐﻪ دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻣﯽﺑﯿﻨﯿﺪ؟‬

‫ﺳﮓﻫﺎ ﺑﺎ ﻓﺮﯾﺎد ﺟﻮاب دادﻧﺪ‪ :‬ﺑﻠﻪ!‬

‫دوﺷﯿﺰه ﻓﻮرﺳﯿﺒﻞ ﺑﺎ ﭼﺸﻢﺑﻨﺪي در دﺳﺖ‪ :‬ﺑﺴﯿﺎر ﻋﺎﻟﯽ!‬

‫ﺳﮓﻫﺎ ﻫﻤﻪ ﺗﺸﻮﯾﻖ ﮐﺮدﻧﺪ و ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺑﺎز ﻫﻢ دﺳﺖ زد‪ .‬دوﺷﯿﺰه اﺳﭙﯿﻨﮏ ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺑﻪ راﻧﺶ ﺿﺮﺑﻪاي‬
‫زد‪ ،‬ﺳﮓﻫﺎ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﭘﺎرس ﮐﺮدن‪ ،‬ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫دوﺷﯿﺰه اﺳﭙﯿﻨﮏ‪ :‬و ﺣﺎﻻ‪ ،‬ﻣﻦ و ﻣﯿﺮﯾﺎم‪ ،‬ﻣﯽﺧﻮاﯾﻢ ﯾﻪﮐﺎر ﺟﺪﯾﺪ و ﻫﯿﺠﺎناﻧﮕﯿﺰ ﺑﺮاي ﺑﺎﻻ ﺑﺮدن ﺷﻮر ﺗﺌﺎﺗﺮ‬
‫اﻧﺠﺎم ﺑﺪﯾﻢ‪ .‬ﮐﺴﯽ داوﻃﻠﺐ ﻫﺴﺖ؟‬

‫ﺳﮓ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮﯾﯽ ﮐﻪ ﮐﻨﺎر ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺎ دﺳﺖﻫﺎﯾﺶ ﺑﻪ او اﺷﺎره ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﻮﯾﯽ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و از ﭘﻠﻪﻫﺎي ﭼﻮﺑﯽ اﺳﺘﯿﺞ ﺑﺎﻻ رﻓﺖ‪.‬‬

‫دوﺷﯿﺰه اﺳﭙﯿﻨﮏ‪ :‬ﻣﯽﺷﻪ ازﺗﻮن ﺑﺨﻮام ﯾﻪ ﺗﺸﻮﯾﻖ ﺟﺎﻧﺎﻧﻪ ﺑﺮاي اﯾﻦ داوﻃﻠﺐ ﺟﻮونﻣﻮن ﺑﮑﻨﯿﺪ؟‬

‫ﺳﮓﻫﺎ روي ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻣﺨﻤﻠﯽ‪ ،‬ﺷﺮوع ﺑﻪ ﭘﺎرس ﮐﺮدن و ﺗﮑﺎن دادن دمﻫﺎيﺷﺎن ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬

‫دوﺷﯿﺰه اﺳﭙﯿﻨﮏ‪ :‬ﺧﺐ‪ ،‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ ،‬اﺳﻤﺖ ﭼﯿﻪ؟‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪.‬‬

‫دوﺷﯿﺰه اﺳﭙﯿﻨﮏ‪ :‬و ﻣﺎ ﻫﻢدﯾﮕﺮو ﻧﻤﯽﺷﻨﺎﺳﯿﻢ‪ ،‬درﺳﺘﻪ؟‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺑﻪ دﺧﺘﺮ ﺟﻮان ﮐﻪ ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﺶ دﮐﻤﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﺑﻪآراﻣﯽ‪ ،‬ﺳﺮش را ﺗﮑﺎن داد‪.‬‬

‫دوﺷﯿﺰه اﺳﭙﯿﻨﮏ ﺟﺪﯾﺪ‪ :‬ﺣﺎﻻ‪ ،‬ﺑﯿﺎ اﯾﻦﺟﺎ واﯾﺴﺎ‪.‬‬

‫دوﺷﯿﺰه‪ ،‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ را ﮐﻨﺎر ﺗﺨﺘﻪاي‪ ،‬آنﻃﺮف اﺳﺘﯿﺞ ﺑﺮد و روي ﺳﺮش‪ ،‬ﺑﺎدﮐﻨﮑﯽ ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬دوﺷﯿﺰه‬
‫اﺳﭙﯿﻨﮏ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ دوﺷﯿﺰه ﻓﻮرﺳﯿﺒﻞ رﻓﺖ‪ .‬ﺑﺎ ﭘﺎرﭼﻪاي ﺳﯿﺎه‪ ،‬ﭼﺸﻤﺎن دﮐﻤﻪاي دوﺷﯿﺰه ﻓﻮرﺳﯿﺒﻞ را‬
‫ﺑﺴﺖ و ﭼﺎﻗﻮ را در دﺳﺘﺎﻧﺶ ﻗﺮار داد‪ .‬و ﺳﻪ ﭼﻬﺎر ﺑﺎر او را ﭼﺮﺧﺎﻧﺪ و ﺳﭙﺲ او را رو ﺑﻪ ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﮔﺬاﺷﺖ‪.‬‬
‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪ و دﺳﺖﻫﺎﯾﺶ را ﻣﺸﺖ ﮐﺮد‪.‬‬

‫دوﺷﯿﺰه ﻓﻮرﺳﯿﺒﻞ‪ ،‬ﭼﺎﻗﻮ را ﺑﻪﺳﻤﺖ ﺑﺎدﮐﻨﮏ اﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬ﺑﺎدﮐﻨﮏ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪي ﺗﺮﮐﯿﺪ و ﭼﺎﻗﻮ‪ ،‬داﺧﻞ‬
‫ﺗﺨﺘﻪ‪ ،‬ﺑﺎﻻي ﺳﺮ ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ ،‬ﻓﺮو رﻓﺖ‪ .‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﻧﻔﺴﺶ را رﻫﺎ ﮐﺮد‪ .‬ﺳﮓﻫﺎ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺗﺸﻮﯾﻖ ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬

‫دوﺷﯿﺰه اﺳﭙﯿﻨﮏ ﺑﻪ ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ ،‬ﯾﮏ ﺟﻌﺒﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻮﭼﮏ ﺷﮑﻼت داد و از او ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ اﯾﻦﮐﻪ داوﻃﻠﺐ‬
‫ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻮد‪ ،‬ﺗﺸﮑﺮ ﮐﺮد‪ .‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺑﻪ ﺻﻨﺪﻟﯽاش ﺑﺮﮔﺸﺖ‪.‬‬

‫ﺳﮓ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ‪ :‬ﺗﻮ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ﺑﻮدي‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﻣﺘﺸﮑﺮم‪.‬‬
‫دوﺷﯿﺰه ﻓﻮرﺳﯿﺒﻞ و اﺳﭙﯿﻨﮏ‪ ،‬ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺷﻌﺒﺪهﺑﺎزي ﺑﺎ ﭼﻮبﻫﺎي ﺑﺰرگ ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺟﻌﺒﻪ‬
‫ﺷﮑﻼتﻫﺎ را ﺑﺎز ﮐﺮد‪ .‬ﺳﮓ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﺑﺎ اﺷﺘﯿﺎق آنرا ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﺮد‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﻣﯽﺧﻮاي ﯾﮑﯽ ﺑﺮداري؟‬

‫ﺳﮓ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ‪ :‬ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﻟﻄﻔﺎ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺗﺎﻓﯽدار ﻧﺒﺎﺷﻪ‪ .‬ﭼﻮن ﺣﺎﻟﻢرو ﺑﺪ ﻣﯽﮐﻨﻪ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﯾﺎد ﺣﺮﻓﯽ اﻓﺘﺎد ﮐﻪ دوﺷﯿﺰه ﻓﻮرﺳﯿﺒﻞ‪ ،‬ﯾﮏﺑﺎر ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮدم‪ ،‬ﺷﮑﻼت‬
‫ﺑﺮاي ﺳﮓﻫﺎ ﺧﻮب ﻧﺒﺎﺷﻪ‪.‬‬

‫ﺳﮓ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ‪ :‬اﯾﻦ ﻗﻀﯿﻪ ﺑﺮاي ﺟﺎﯾﯿﻪ ﮐﻪ ﺗﻮ ازش اوﻣﺪي‪ ،‬اﯾﻨﺠﺎ‪ ،‬ﻣﺎ ﻫﻤﻪ ﭼﯽ ﻣﯽﺧﻮرﯾﻢ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ در ﺗﺎرﯾﮑﯽ‪ ،‬ﺑﺒﯿﻨﺪ ﺷﮑﻼتﻫﺎ ﭼﻪ ﻃﻌﻤﯽاﻧﺪ‪ .‬ﺗﺼﺎدﻓﯽ ﯾﮑﯽرا ﺑﺮداﺷﺖ و ﮔﺎز زد‪ ،‬ﻣﺰه‬
‫ﻧﺎرﮔﯿﻞ ﻣﯽداد‪ .‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ از ﻧﺎرﮔﯿﻞ ﺧﻮﺷﺶ ﻧﻤﯽآﻣﺪ‪ .‬آنرا ﺑﻪ ﺳﮓ داد‪.‬‬

‫ﺳﮓ‪ :‬ﻣﻤﻨﻮن‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪.‬‬

‫دوﺷﯿﺰه ﻓﻮرﺳﯿﺒﻞ و اﺳﭙﯿﻨﮏ‪ ،‬ﺣﺎﻻ ﻣﺸﻐﻮل ﺑﺎزﯾﮕﺮي ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬دوﺷﯿﺰه ﻓﻮرﺳﯿﺒﻞ روي ﯾﮏ ﻧﺮدﺑﺎن‪ ،‬ﻧﺸﺴﺘﻪ‬
‫ﺑﻮد و دوﺷﯿﺰه اﺳﭙﯿﻨﮏ‪ ،‬زﯾﺮ آن‪.‬‬

‫دوﺷﯿﺰه ﻓﻮرﺳﯿﺒﻞ‪ :‬ﭼﯽ ﭼﯿﺰي ﺗﻮي ﯾﻪ اﺳﻢ ﻫﺴﺖ؟ ﮐﻪ وﻗﺘﯽ ﮐﺴﯽرو ﺑﺎ اﺳﻢ "رُز" ﺻﺪا ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ‪ ،‬ﺑﻮي‬
‫ﺧﻮﺷﯽ اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ‪.‬‬

‫ﺳﮓ‪ :‬ﺑﺎزم ﺷﮑﻼت داري؟‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﯾﮏ ﺷﮑﻼت دﯾﮕﺮ ﺑﻪ ﺳﮓ داد‪.‬‬

‫دوﺷﯿﺰه اﺳﭙﯿﻨﮏ ﺧﻄﺎب ﺑﻪ دوﺷﯿﺰه ﻓﻮرﺳﯿﺒﻞ‪ :‬ﻧﻤﯽدوﻧﻢ ﭼﻪﺟﻮري ﺑﻬﺖ ﺑﮕﻢ ﮐﻪ ﮐﯽ ﻫﺴﺘﻢ‪.‬‬

‫ﺳﮓ‪ :‬اﯾﻦ ﻗﺴﻤﺖ زود ﺗﻤﻮم ﻣﯽﺷﻪ‪ ،‬ﺑﻌﺪش رﻗﺺرو ﺷﺮوع ﻣﯽﮐﻨﻦ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﺗﺎ ﮐِﯽ ﻃﻮل ﻣﯽﮐﺸﻪ؟ ﻣﻨﻈﻮرم ﺗﺌﺎﺗﺮه‪.‬‬

 ‫ﺳﮓ‪ :‬ﻫﻤﻪ وﻗﺖ‪ ،‬ﺗﺎ اﺑﺪ و ﻫﻤﯿﺸﻪ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﺑﯿﺎ‪ ،‬ﺷﮑﻼتﻫﺎ رو ﺑﮕﯿﺮ‪.‬‬

‫ﺳﮓ‪ :‬ﻣﻤﻨﻮن‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ از ﺟﺎﯾﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪.‬‬

‫ﺳﮓ‪ :‬ﺑﻌﺪا ﻣﯽﺑﯿﻨﻤﺖ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﺧﺪاﺣﺎﻓﻆ‪.‬‬

‫از ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺑﯿﺮون آﻣﺪ و وارد ﺑﺎغ ﺷﺪ‪ .‬ﺑﺎﯾﺪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﺑﻪ روﺷﻨﺎﯾﯽ روز ﻋﺎدت ﻣﯽداد‪ .‬ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﺟﺪﯾﺪش‪،‬‬
‫ﮐﻨﺎر ﻫﻢ‪ ،‬در ﺑﺎغ ﻣﻨﺘﻈﺮ او اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ و ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽزدﻧﺪ‪.‬‬

‫ﻣﺎدر‪ :‬ﺑﻬﺖ ﺧﻮش ﮔﺬﺷﺖ؟‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬آره‪ ،‬ﺧﻮب ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﻫﺮ ﺳﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﺎﻧﻪ رﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﻣﺎدر ﺟﺪﯾﺪ ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ ،‬ﺣﯿﻦ راه رﻓﺘﻦ‪ ،‬ﻣﻮﻫﺎي او را ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺘﺎن‬
‫درازش ﻧﻮازش ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺳﺮش را ﺗﮑﺎن داد‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﻧﮑﻦ‪.‬‬

‫ﻣﺎدر ﺟﺪﯾﺪش‪ ،‬دﺳﺘﺶ را ﭘﺲ ﮐﺸﯿﺪ‪ .‬ﭘﺪر ﺟﺪﯾﺪش ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﺐ‪ ،‬اﯾﻦﺟﺎ رو دوﺳﺖ داري؟‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬آره‪ ،‬ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ‪ .‬ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﺧﻮﻧﻪ ﺧﻮدﻣﻮن ﺑﻬﻢ ﺧﻮش ﻣﯽﮔﺬره‪.‬‬

‫ﺳﭙﺲ وارد ﺧﺎﻧﻪ ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬

‫ﻣﺎدر ﺟﺪﯾﺪ‪ :‬ﺧﻮش ﺣﺎﻟﻢ ﮐﻪ ﺧﻮﺷﺖ اوﻣﺪه‪ .‬ﭼﻮن ﻣﺎ دوﺳﺖ دارﯾﻢ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯽ اﯾﻨﺠﺎ ﺧﻮﻧﺘﻪ‪ .‬اﮔﻪ ﺑﺨﻮاي‪،‬‬
‫ﻣﯽﺗﻮﻧﯽ ﺗﺎ اﺑﺪ اﯾﻦﺟﺎ ﺑﻤﻮﻧﯽ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ دﺳﺖﻫﺎﯾﺶ را در ﺟﯿﺒﺶ ﮐﺮد و ﻓﮑﺮ ﮐﺮد‪ :‬ﻫﻤﻢ‪.‬‬

‫دﺳﺖﻫﺎﯾﺶ ﺳﻨﮕﯽ را ﻟﻤﺲ ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ روز ﻗﺒﻞ دوﺷﯿﺰه اﺳﭙﯿﻨﮏ و ﻓﻮرﺳﯿﺒﻞ واﻗﻌﯽ آنرا ﺑﻪ او دادﻧﺪ‪،‬‬
‫ﺳﻨﮕﯽ ﮐﻪ ﯾﮏ ﺳﻮراخ داﺷﺖ‪.‬‬

‫ﭘﺪر ﺟﺪﯾﺪ‪ :‬اﮔﻪ ﻣﯽﺧﻮاي ﺑﻤﻮﻧﯽ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﯾﻪ ﮐﺎري ﻫﺴﺖ ﺑﮑﻨﯽ و اونﻣﻮﻗﻊ ﺗﺎ اﺑﺪ اﯾﻦﺟﺎ ﻣﯽﻣﻮﻧﯽ‪.‬‬

‫وارد آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬روي ﻣﯿﺰ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ‪ ،‬ﯾﮏ ﻗﺮﻗﺮه ﻧﺦ ﺳﯿﺎه‪ ،‬ﯾﮏ ﺳﻮزن ﻧﻘﺮهاي و ﮐﻨﺎر آن‪ ،‬دو دﮐﻤﻪ‬
‫ﺳﯿﺎه ﺑﺰرگ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﻢ ﮐﻪ‪...‬‬

‫ﭘﺪر ﺟﺪﯾﺪ‪ :‬اُه‪ ،‬وﻟﯽ ﻣﺎ ﻣﯽﺧﻮاﯾﻢ اﯾﻦﮐﺎر رو ﺑﮑﻨﯽ‪ ،‬ﻣﯽﺧﻮاﯾﻢ ﭘﯿﺶﻣﻮن ﺑﻤﻮﻧﯽ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﯾﻪ ﮐﺎر ﮐﻮﭼﯿﮑﻪ‪.‬‬
‫درد ﻧﺪاره‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﻣﯽداﻧﺴﺖ وﻗﺘﯽ ﺑﺰرگﺗﺮﻫﺎ ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪ " درد ﻧﺪاره‪ ".‬در واﻗﻊ ﻫﻤﯿﺸﻪ " درد داره"‪ .‬ﭘﺲ ﺳﺮش‬
‫را ﺗﮑﺎن داد‪.‬‬

‫ﻣﺎدر ﺟﺪﯾﺪ‪ ،‬ﻟﺒﺨﻨﺪي زد و ﻣﻮﻫﺎي ﺳﺮش ﻣﺜﻞ ﮔﯿﺎﻫﺎن درﯾﺎ‪ ،‬ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬

‫ﻣﺎدر ﺟﺪﯾﺪ‪ :‬ﻣﺎ ﻓﻘﻂ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦﻫﺎ رو ﺑﺮات ﻣﯽﺧﻮاﯾﻢ‪.‬‬

‫دﺳﺘﺶ را روي ﺷﺎﻧﻪ ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﻋﻘﺐ رﻓﺖ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬دﯾﮕﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮم‪.‬‬

‫دوﺑﺎره دﺳﺘﺶ را داﺧﻞ ﺟﯿﺒﺶ ﮐﺮد‪ .‬اﻧﮕﺸﺘﺎﻧﺶ را دور ﺳﻨﮓ‪ ،‬ﺣﻠﻘﻪ ﮐﺮد‪ .‬ﻣﺎدر ﺟﺪﯾﺪ‪ ،‬ﺳﺮﯾﻊ ﻣﺜﻞ ﯾﮏ‬
‫ﻋﻨﮑﺒﻮت‪ ،‬دﺳﺘﺶ را از روي ﺷﺎﻧﻪ ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺑﺮداﺷﺖ‪.‬‬

‫ﻣﺎدر ﺟﺪﯾﺪ‪ :‬واﻗﻌﺎ ﻣﯽﺧﻮاي ﺑﺮي؟‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬آره‪.‬‬

‫ﭘﺪر ﺟﺪﯾﺪ‪ :‬ﭘﺲ ﺑﻌﺪا ﻣﯽﺑﯿﻨﯿﻤﺖ‪ ،‬ﮐﯽ ﺑﺮﻣﯽﮔﺮدي؟‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬آﻣﻢ‪.‬‬
 ‫ﻣﺎدر ﺟﺪﯾﺪ‪ :‬ﺑﻌﺪش ﻣﺜﻞ ﯾﻪ ﺧﻮﻧﻮاده ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﯽﻣﻮﻧﯿﻢ‪ .‬ﺑﺮاي ﻫﻤﯿﺸﻪ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﻋﻘﺐ رﻓﺖ‪ .‬ﺳﺮﯾﻊ وارد اﺗﺎق ﻧﺸﯿﻤﻦ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ در رﻓﺖ‪ .‬آنﺟﺎ آﺟﺮ ﻧﺒﻮد‪ ...‬ﻓﻘﻂ ﺗﺎرﯾﮑﯽ‬
‫ﺑﻮد‪ .‬ﺟﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﺷﺐ ﮐﻪ ﺑﻪﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ در آن ﺗﮑﺎن ﻣﯽﺧﻮرﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺗﺮدﯾﺪ ﮐﺮد‪ .‬روي اش را ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ‪ .‬ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﺟﺪﯾﺪش‪ ،‬دﺳﺖ در دﺳﺖ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ او‬
‫ﻣﯽآﻣﺪﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎن دﮐﻤﻪاي ﺳﯿﺎهﺷﺎن ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﻪ‬
‫او ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﺒﻮد‪.‬‬

‫ﻣﺎدر ﺟﺪﯾﺪ‪ ،‬ﺑﻪ او رﺳﯿﺪ و ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺖ ﺳﻔﯿﺪش ﺑﻪ او اﺷﺎره ﮐﺮد‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪ :‬زود ﺑﺮﮔﺮد‪.‬‬

‫اﮔﺮ ﭼﻪ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ اﯾﻦرا ﻧﮕﻔﺖ‪ .‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪ و وارد ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﺷﺪ‪ ،‬ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ‬
‫زﻣﺰﻣﻪﻫﺎﯾﯽ ﺷﻨﯿﺪه ﻣﯽﺷﺪ و ﺑﺎدﻫﺎﯾﯽ از دور ﻣﯽوزﯾﺪﻧﺪ‪ .‬ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮد‪ ،‬ﭼﯿﺰي در ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﭘﺸﺖﺳﺮ اوﺳﺖ‪،‬‬
‫ﭼﯿﺰي ﺧﯿﻠﯽ ﻗﺪﯾﻤﯽ و آرام‪ .‬ﻗﻠﺒﺶ ﺑﻪﮔﻮﻧﻪاي ﺳﺨﺖ و ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽزد ﮐﻪ ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﺮد‪،‬‬
‫اﻻن اﺳﺖ ﮐﻪ از ﺳﯿﻨﻪاش ﺑﯿﺮون ﺑﭙﺮد‪ .‬ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را در ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﺑﺴﺖ‪.‬‬

‫ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺣﺲ ﮐﺮد‪ ،‬روي ﭼﯿﺰي اﻓﺘﺎده‪ ،‬و ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﺑﺎز ﮐﺮد‪ .‬ﻣﺒﻬﻮت‪ ،‬روي ﺻﻨﺪﻟﯽ راﺣﺘﯽ‪ ،‬در اﺗﺎق‬
‫ﻧﺸﯿﻤﻦ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد‪ .‬دري ﮐﻪ از آن وارد دﻧﯿﺎي دﯾﮕﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺎ آﺟﺮﻫﺎي ﺳﻔﺖ و ﻗﺮﻣﺰ‪ ،‬ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪه و‬
‫او دوﺑﺎره در ﺧﺎﻧﻪ اﺻﻠﯽاش ﺑﻮد‪.‬‬
 ‫‪5‬‬
‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ ،‬در را ﺑﺎ ﮐﻠﯿﺪ ﺳﺮد ﺳﯿﺎه‪ ،‬ﻗﻔﻞ ﮐﺮد‪ .‬ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ رﻓﺖ و از ﯾﮏ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺑﺎﻻ رﻓﺖ‪ .‬ﺗﻼش ﮐﺮد‪،‬‬
‫ﮐﻠﯿﺪﻫﺎ را دوﺑﺎره ﺑﺎﻻي در ﺑﮕﺬارد‪ .‬ﺣﺪود ﭼﻬﺎر ﯾﺎ ﭘﻨﺞ ﺑﺎر ﺗﻼش ﮐﺮد اﻣﺎ درﻧﻬﺎﯾﺖ‪ ،‬ﺗﺴﻠﯿﻢ ﺷﺪ و ﮐﻠﯿﺪﻫﺎ‬
‫را روي ﭘﯿﺸﺨﻮان ﮐﻨﺎر در ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬ﻣﺎدر ﻫﻨﻮز از ﺧﺮﯾﺪ ﺑﺮﻧﮕﺸﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﻓﺮﯾﺰر را ﺑﺎز ﮐﺮد‪ ،‬ﻧﺎن ﮐﻮﭼﮏ ﯾﺦزده را ﺑﺮداﺷﺖ‪ .‬آنرا در ﺗﻮﺳﺘﺮ ﮔﺬاﺷﺖ‪ ،‬ﺳﭙﺲ ﺑﺎ ﻣﺮﺑﺎ و ﮐﺮه‬
‫ﺑﺎدامزﻣﯿﻨﯽ ﺧﻮرد‪ .‬ﺑﻌﺪ از آن ﻫﻢ ﯾﮏ ﻟﯿﻮان آب ﻧﻮﺷﯿﺪ‪ .‬ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﺎﻧﺪ ﺗﺎ ﺧﺎﻧﻮادهاش ﺑﺮﮔﺮدﻧﺪ‪ .‬وﻗﺘﯽ دﯾﮕﺮ‬
‫ﻫﻮا داﺷﺖ ﺗﺎرﯾﮏ ﻣﯽﺷﺪ‪ ،‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﯾﮏ ﭘﯿﺘﺰاي ﯾﺦزده را در ﻣﺎﯾﮑﺮووﯾﻮ ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮن ﻧﮕﺎه‬
‫ﮐﺮد‪ .‬از اﯾﻦ ﺗﻌﺠﺐ ﻣﯽﮐﺮد ﮐﻪ ﭼﺮا ﺑﺰرگﺗﺮﻫﺎ ﺑﺎ وﺟﻮ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪﻫﺎي ﺧﻮﺑﯽ ﮐﻪ ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮن ﺑﺮايﺷﺎن ﭘﺨﺶ‬
‫ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ﻫﻤﻪاش در ﺣﺎل رﻓﺖ و آﻣﺪ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫ﭘﺲ از ﻣﺪﺗﯽ‪ ،‬ﺧﻤﯿﺎزه ﮐﺸﯿﺪ‪ .‬ﺳﭙﺲ ﻟﺒﺎﺳﺶﻫﺎﯾﺶ را درآورد‪ ،‬ﻣﺴﻮاك زد و ﺑﻪﺳﻮي ﺗﺨﺖﺧﻮاب رﻓﺖ‪.‬‬
‫ﺻﺒﺢ روز ﺑﻌﺪ ﺑﻪﻃﺮف اﺗﺎق ﭘﺪر و ﻣﺎدرش رﻓﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﻓﻬﻤﯿﺪ ﮐﻪ در ﻃﻮل ﺷﺐ‪ ،‬ﮐﺴﯽ در ﺗﺨﺖﺧﻮاب‬
‫ﻧﺨﻮاﺑﯿﺪه اﺳﺖ‪ .‬او ﺑﺮاي ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ‪ ،‬اﺳﭙﺎﮔﺘﯽ ﮐﻨﺴﺮوي ﺧﻮرد‪ .‬ﺑﺮاي ﻧﺎﻫﺎر‪ ،‬ﻗﻄﻌﻪاي ﺷﮑﻼت ﭘﺨﺘﻪ ﺷﺪه و‬
‫ﯾﮏ ﺳﯿﺐ ﺧﻮرد‪ .‬ﺳﯿﺐ‪ ،‬زرد و ﭼﺮوك ﺷﺪه ﺑﻮد اﻣﺎ ﻫﻨﻮز ﻃﻌﻢ ﺷﯿﺮﯾﻦ و ﺧﻮﺑﯽ داﺷﺖ‪ .‬ﺑﺮاي ﭼﺎي ﻫﻢ‪،‬‬
‫ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ دوﺷﯿﺰه اﺳﭙﯿﻨﮏ و ﻓﻮرﺳﯿﺒﻞ رﻓﺖ‪ .‬در آنﺟﺎ‪ ،‬ﺳﻪ ﺑﯿﺴﮑﻮﯾﺖ رژﯾﻤﯽ‪ ،‬ﯾﮏ ﻟﯿﻮان ﺷﺮﺑﺖ آﺑﻠﯿﻤﻮ‬
‫و ﯾﮏ ﻓﻨﺠﺎن ﭼﺎي ﺑﺪ ﺧﻮرد‪ .‬ﺷﺮﺑﺖ آﺑﻠﯿﻤﻮ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ﺑﻮد‪ .‬اﺻﻼ ﻣﺰه ﻟﯿﻤﻮ ﻧﻤﯽداد‪ .‬رﻧﮕﺶ ﺳﺒﺰ و ﯾﮏ‬
‫ﻧﻮع ﻃﻌﻢ ﺷﯿﻤﯿﺎﯾﯽ داﺷﺖ‪ .‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺧﯿﻠﯽ از آن ﺧﻮﺷﺶ آﻣﺪه ﺑﻮد‪ .‬آرزو ﻣﯽﮐﺮد ﮐﻪ در ﺧﺎﻧﻪ از اﯾﻦ‬
‫ﻧﻮع داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬

‫دوﺷﯿﺰه اﺳﭙﯿﻨﮏ‪ :‬ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﻋﺰﯾﺰت ﭼﻄﻮرن؟‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﮔﻤﺸﺪن‪ ،‬از دﯾﺮوز ﻧﺪﯾﺪهﻣﺸﻮن‪ .‬اﻻن ﺗﻨﻬﺎم‪ .‬ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ از اﯾﻦ ﺑﻪﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻤﻮﻧﻢ‪.‬‬

‫دوﺷﯿﺰه اﺳﭙﯿﻨﮏ‪ :‬ﺑﻪ ﻣﺎدرت ﺑﮕﻮ ﻣﺎ ﺑﺮﯾﺪهﻫﺎي اﻣﭙﺮاﻃﻮري ﮔﻼﺳﮕﻮ رو‪ ،‬ﮐﻪ ﻗﺒﻼ ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ‪ ،‬ﭘﯿﺪا‬
‫ﮐﺮدﯾﻢ‪ .‬وﻗﺘﯽ ﻣﯿﺮﯾﺎم از اونﻫﺎ ﺣﺮف ﻣﯽزد‪ ،‬ﺧﯿﻠﯽ ازﺷﻮن ﺧﻮﺷﺶ اوﻣﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
 ‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﺧﺐ‪ ،‬اون و ﭘﺪرم‪ ،‬ﯾﻪﺟﻮراﯾﯽ ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ ﺷﺪن‪.‬‬

‫دوﺷﯿﺰه ﻓﻮرﺳﯿﺒﻞ‪ :‬اوه‪ ،‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﻋﺰﯾﺰم‪ ،‬ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﻣﺎ ﻓﺮدا ﺧﻮﻧﻪ ﻧﺒﺎﺷﯿﻢ‪ ،‬ﻗﺮاره ﺑﺮﯾﻢ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﺧﻮاﻫﺮزاده‬
‫آﭘﺮﯾﻞ ﺗﻮ روﯾﺎل ﺗﺎﻧﺒﺮﯾﺞ وﻟﺰ‪.‬‬

‫آن ﻫﺎ آﻟﺒﻮم ﻋﮑﺴﯽ ﺑﻪ او ﻧﺸﺎن دادﻧﺪ ﮐﻪ ﻋﮑﺲ ﺧﻮاﻫﺮزاده دوﺷﯿﺰه اﺳﭙﯿﻨﮏ در آن ﺑﻮد‪ ،‬و ﭘﺲ از آن‬
‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺸﺖ‪.‬‬

‫ﺟﻌﺒﻪ ﭘﻮﻟﺶ را ﺑﺎز ﮐﺮد و ﺑﻪ ﺳﻮﭘﺮﻣﺎرﮐﺖ رﻓﺖ‪ .‬دو ﺑﻄﺮي ﺷﺮﺑﺖ آﺑﻠﯿﻤﻮ‪ ،‬ﯾﮏ ﮐﯿﮏ ﺷﮑﻼﺗﯽ و ﯾﮏ‬
‫ﮐﯿﺴﻪ ﺳﯿﺐ ﺧﺮﯾﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺸﺖ و آنﻫﺎ را ﺑﺮاي ﺷﺎم ﺧﻮرد‪.‬‬

‫دﻧﺪانﻫﺎﯾﺶ را ﺷﺴﺖ و ﺑﻪ اﺗﺎق ﭘﺪرش رﻓﺖ‪ .‬ﮐﺎﻣﭙﯿﻮﺗﺮ ﭘﺪرش را روﺷﻦ ﮐﺮد و داﺳﺘﺎﻧﯽ ﻧﻮﺷﺖ‪:‬‬

‫داﺳﺗﺎن ﮐوراﻟﯾن‬
‫دﺧﺗری ﺑود ﮐﮫ اﺳﻣش ﺳﯾب ﺑود‪.‬‬
‫او زﯾﺎد ﻣﯽرﻗﺻﯾد‪ .‬آنﻗدر ﻣﯽرﻗﺻﯾد ﮐﮫ ﭘس از ﻣدﺗﯽ ﭘﺎھﺎﯾش ﺗﺑدﯾل ﺑﮫ ﺻوﺻﯾص ﺷدﻧد‪.‬‬
‫ﭘﺎﯾﺎن‪.‬‬

‫او داﺳﺘﺎن را ﭼﺎپ‪ ،‬و ﮐﺎﻣﭙﯿﻮﺗﺮ را ﺧﺎﻣﻮش ﮐﺮد‪.‬‬

‫ﺳﭙﺲ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﮐﺸﯿﺪن ﺗﺼﻮﯾﺮ دﺧﺘﺮي زﯾﺮ ﮐﻠﻤﺎت‪ ،‬روي ﮐﺎﻏﺬ ﮐﺮد‪ ،‬ﮐﻪ در ﺣﺎل رﻗﺺ ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﺑﺮاي ﺷﺴﺘﻦ ﺧﻮدش ﺑﻪ ﺣﻤﺎم رﻓﺖ و در آنﺟﺎ‪ ،‬ﺣﺒﺎبﻫﺎي زﯾﺎدي ﺳﺎﺧﺖ ﺑﻪﻃﻮرﯾﮑﻪ ﮐﻞ آنﺟﺎ ﭘﺮ از‬
‫ﺣﺒﺎب ﺷﺪ‪ .‬ﺧﻮدش را ﺧﺸﮏ و ﺣﻤﺎم را ﺗﻤﯿﺰ ﮐﺮد و ﺑﻪ ﺗﺨﺘﺶ رﻓﺖ و ﺧﻮاﺑﯿﺪ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺷﺐ ﺑﯿﺪار ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻪ اﺗﺎق ﭘﺪر و ﻣﺎدرش رﻓﺖ اﻣﺎ ﺑﺎز ﻫﻢ ﺧﺎﻟﯽ ﺑﻮد‪ .‬اﻋﺪاد ﺳﺒﺰ ﻧﻮراﻧﯽ روي ﺳﺎﻋﺖ‬
‫دﯾﺠﯿﺘﺎل‪ 3:12 ،‬را ﻧﺸﺎن ﻣﯽدادﻧﺪ‪.‬‬

‫ﻧﯿﻤﻪﺷﺐ‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ‪ ،‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮد‪ .‬ﺻﺪاﯾﯽ از آﭘﺎرﺗﻤﺎن ﺧﺎﻟﯽ ﻧﻤﯽآﻣﺪ‪.‬‬

‫ﭘﺮﯾﺪ داﺧﻞ ﺗﺨﺖ ﭘﺪر و ﻣﺎدرش و ﭘﺲ از ﻣﺪﺗﯽ‪ ،‬ﺑﻪﺧﻮاب رﻓﺖ‪.‬‬

‫ﺑﺎ ﺑﺮﺧﻮرد ﭘﻨﺠﻪﻫﺎي ﺳﺮدي‪ ،‬از ﺧﻮاب ﺑﯿﺪار ﺷﺪ‪ .‬ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﺶ را ﺑﺎز ﮐﺮد و ﭼﺸﻤﺎن ﺳﺒﺰ و ﺑﺰرﮔﯽ را‬
‫دﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ او ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﮔﺮﺑﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
 ‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﺳﻼم‪ ،‬ﭼﻪﻃﻮري اوﻣﺪي ﺗﻮ؟‬

‫ﮔﺮﺑﻪ ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺰد‪ .‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ از ﺗﺨﺖ ﺑﯿﺮون آﻣﺪ‪ .‬ﺗﯽﺷﺮت ﺑﺰرگ و ﺑﯿﮋاﻣﻪاي ﭘﻮﺷﯿﺪ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬اوﻣﺪي ﭼﯿﺰي ﺑﻬﻢ ﺑﮕﯽ؟‬

‫ﮔﺮﺑﻪ دﻫﺎﻧﺶ را ﺑﺎز ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﭼﺸﻤﺎن ﺳﺒﺰش ﺑﺮق ﺑﺰﻧﻨﺪ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﻣﯽدوﻧﯽ ﻣﺎﻣﺎن و ﺑﺎﺑﺎم ﮐﺠﺎن؟‬

‫ﮔﺮﺑﻪ ﺑﻪ آراﻣﯽ ﺑﺮاﯾﺶ ﭘﻠﮏ زد‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ آره؟‬

‫ﮔﺮﺑﻪ دوﺑﺎره ﭘﻠﮏ زد‪ .‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﻓﻬﻤﯿﺪ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻧﺸﺎﻧﻪ " آره" اﺳﺖ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦرو ﻣﯽﺑﺮي ﭘﯿﺸﺸﻮن؟‬

‫ﮔﺮﺑﻪ ﺑﻪ او ﺧﯿﺮه ﺷﺪ‪ .‬ﺳﭙﺲ وارد راﻫﺮو ﺷﺪ‪ .‬ﺗﺎ اﻧﺘﻬﺎي راﻫﺮو رﻓﺖ و در آنﺟﺎ ﮐﻨﺎر آﺋﯿﻨﻪاي اﯾﺴﺘﺎد‪.‬‬
‫آﺋﯿﻨﻪ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺖ ﭘﯿﺶ ﺑﻮد و در داﺧﻞ درِ ﯾﮏ ﮐﻤﺪ ﺑﻮد‪ .‬وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ آنﺟﺎ آﻣﺪﻧﺪ‪ ،‬آنرا ﺑﻪ‬
‫دﯾﻮار ﭼﺴﺒﺎﻧﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺎدر ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﭼﯿﺰ ﺟﺪﯾﺪﺗﺮي را ﺟﺎﯾﮕﺰﯾﻦ آن ﮐﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻫﯿﭻوﻗﺖ اﯾﻦﮐﺎر‬
‫را ﻧﮑﺮد‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﭼﺮاغ را روﺷﻦ ﮐﺮد‪.‬‬

‫آﺋﯿﻨﻪ‪ ،‬ﻫﻤﺎنﻃﻮر ﮐﻪ اﻧﺘﻈﺎر ﻣﯽرﻓﺖ‪ ،‬راﻫﺮوي ﭘﺸﺖﺳﺮ او را ﻧﺸﺎن داد‪ .‬اﻣﺎ ﻫﻤﯿﻦﻃﻮر اﻧﻌﮑﺎس ﺗﺼﻮﯾﺮ‬
‫ﭘﺪر و ﻣﺎدرش را ﻫﻢ در آﺋﯿﻨﻪ دﯾﺪ‪ .‬آن ﻫﺎ در ﻣﻘﺎﺑﻞ راﻫﺮو اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻧﺎراﺣﺖ و ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪﻧﻈﺮ‬
‫ﻣﯽرﺳﯿﺪﻧﺪ‪ .‬وﻗﺘﯽ ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬دﺳﺖﺷﺎن را ﺑﻪ آراﻣﯽ ﺑﺮاﯾﺶ ﺗﮑﺎن دادﻧﺪ‪ .‬ﭘﺪر ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪،‬‬
‫دﺳﺘﺶ را دور ﻣﺎدر‪ ،‬ﺣﻠﻘﻪ ﮐﺮده ﺑﻮد‪.‬‬

‫در آﺋﯿﻨﻪ‪ ،‬ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺑﻪ او ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﭘﺪر دﻫﺎﻧﺶ را ﺑﺎز ﮐﺮد و ﺣﺮﻓﯽ زد اﻣﺎ ﮐﻮراﻟﯿﻦ‬
‫ﭼﯿﺰي ﻧﺸﻨﯿﺪ‪ .‬ﻣﺎدر‪ ،‬ﺳﺮﯾﻊ‪ ،‬روي آنﻃﺮف آﺋﯿﻨﻪ ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪ و ﻗﺒﻞ از اﯾﻦﮐﻪ ﺑﺨﺎر روي ﺷﯿﺸﻪ آﺋﯿﻨﻪ‬
‫ﻣﺤﻮ ﺷﻮ‪ ،‬روي آن ﻧﻮﺷﺖ‪:‬‬
 ‫"! ('ن ‪) #$‬‬
‫ﺑﺎ ﺑﺮداﺷﺘﻦ اﻧﮕﺸﺘﺶ از روي ﺷﯿﺸﻪ‪ ،‬ﻧﻮﺷﺘﻪ و ﺗﺼﻮﯾﺮ ﭘﺪر و ﻣﺎدر‪ ،‬ﻣﺤﻮ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬و آﺋﯿﻨﻪ‪ ،‬ﺣﺎﻻ ﻓﻘﻂ‪ ،‬ﺗﺼﻮﯾﺮ‬
‫راﻫﺮو‪ ،‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ و ﮔﺮﺑﻪ را ﻧﺸﺎن ﻣﯽداد‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ از ﮔﺮﺑﻪ ﭘﺮﺳﯿﺪ‪ :‬اونﻫﺎ ﮐﺠﺎن؟‬

‫ﮔﺮﺑﻪ ﺟﻮاﺑﯽ ﻧﺪاد‪ ،‬اﻣﺎ ﮐﻮراﻟﯿﻦ در ذﻫﻦ ﺧﻮد ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺻﺪاي ﺧﺸﮏ ﮔﺮﺑﻪ را ﺑﺸﻨﻮد‪ :‬ﺧﺐ‪ ،‬ﺧﻮدت‬
‫ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﯽ ﮐﺠﺎ ﺑﺎﺷﻦ؟‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬اونﻫﺎ ﺑﺮﻧﻤﯽﮔﺮدن‪ ،‬ﻧﻪ؟ اﻟﺒﺘﻪ دﺳﺖ ﺧﻮدﺷﻮن ﻧﯿﺴﺖ‪.‬‬

‫ﮔﺮﺑﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ او ﭘﻠﮏ زد‪ .‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺟﻮاب " ﺑﻠﻪ" را درﯾﺎﻓﺖ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬آره‪ ،‬ﭘﺲ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﻓﻘﻂ ﯾﻪﮐﺎر ﻣﻮﻧﺪه‪.‬‬

‫ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﺗﺎق ﭘﺪرش رﻓﺖ‪ .‬ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰ ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬ﺳﭙﺲ ﺗﻠﻔﻦ را ﺑﺮداﺷﺖ‪ ،‬دﻓﺘﺮ ﺗﻠﻔﻦ را ﺑﺎز ﮐﺮد و ﺑﺎ ﭘﻠﯿﺲ‬
‫ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬

‫ﺻﺪاي ﻣﺮداﻧﻪ ﺧﺸﻨﯽ ﭘﺎﺳﺦ داد‪ :‬ﭘﻠﯿﺲ‪ ،‬ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﺳﻼم‪ ،‬اﺳﻢ ﻣﻦ ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺟﻮﻧﺰه‪.‬‬

‫ﭘﻠﯿﺲ‪ :‬از وﻗﺖ ﺧﻮاﺑﺖ ﮔﺬﺷﺘﻪ‪ ،‬ﻧﻪ ﺧﺎﻧﻮم ﺟﻮون؟‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﺷﺎﯾﺪ‪ ،‬وﻟﯽ ﻣﻦ ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﯾﻪ ﻣﻮردي رو ﮔﺰارش ﮐﻨﻢ‪.‬‬

‫ﭘﻠﯿﺲ‪ :‬ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎده؟‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬آدمرﺑﺎﯾﯽ‪ ،‬ﭘﺪر و ﻣﺎدرم رو دزدﯾﺪن و اونﻫﺎ رو ﮔﺬاﺷﺘﻦ ﺗﻮ دﻧﯿﺎي ﭘﺸﺖ آﺋﯿﻨﻪ راﻫﺮو‪.‬‬

‫ﭘﻠﯿﺲ‪ :‬و ﻣﯽدوﻧﯽ ﮐﯽ دزدﯾﺪﺗﺸﻮن؟‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ ،‬ﺻﺪاي ﺧﻨﺪه را از ﭘﺸﺖ ﮔﻮﺷﯽ ﻣﯽﺷﻨﯿﺪ و ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﺮد ﺻﺪاﯾﺶ را ﺑﻢ ﮐﻨﺪ ﺗﺎ او را ﺟﺪي‬
‫ﺑﮕﯿﺮﻧﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ اون ﯾﮑﯽ ﻣﺎدرم اونﻫﺎ رو دزدﯾﺪه‪ .‬ﻣﻤﮑﻨﻪ اونﻫﺎ رو ﺑﺮده ﺗﺎ ﺑﻪﺟﺎي‬
‫ﭼﺸﻤﺎﺷﻮن دﮐﻤﻪ ﺑﺪوزه‪ ،‬ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﻣﯽﺧﻮاد ﮐﺎري ﮐﻨﻪ ﻣﻦ ﺑﺮﮔﺮدم ﭘﯿﺸﺶ‪ .‬ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﯿﺴﺘﻢ‪.‬‬

‫ﭘﻠﯿﺲ‪ :‬واي‪ ،‬ﭼﻪ آدم ﺑﺪي‪ .‬ﻣﯽدوﻧﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﭼﯽﮐﺎر ﮐﻨﯽ‪ ،‬ﺧﺎﻧﻮم ﺟﻮﻧﺰ؟‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﻧﻪ‪ ،‬ﭼﯽﮐﺎر؟‬

‫ﭘﻠﯿﺲ‪ ،‬ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ آراﻣﺶﺑﺨﺶ و ﻋﻤﯿﻖ‪ :‬ﺑﺮو ﺑﻪ ﻣﺎدرت ﺑﮕﻮ ﺑﺮات ﯾﻪ ﻟﯿﻮان ﺑﺰرگ‪ ،‬ﺷﮑﻼت داغ درﺳﺖ‬
‫ﮐﻨﻪ و ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻐﻠﺖ ﮐﻨﻪ‪ .‬ﻫﯿﭻﭼﯿﺰي ﻣﺜﻞ ﯾﻪ ﻟﯿﻮان ﺷﮑﻼت داغ و ﯾﻪ ﺑﻐﻞ ﻧﺮم ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﻪ ﮐﺎﺑﻮسﻫﺎي‬
‫آدمرو ازش دور ﮐﻨﻪ‪ .‬و اﮔﻪ ازت ﭘﺮﺳﯿﺪ ﭼﺮا اﯾﻦ وﻗﺖ ﺷﺐ ﺑﯿﺪارش ﮐﺮدي‪ ،‬ﺑﮕﻮ آﻗﺎ ﭘﻠﯿﺴﻪ ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺖ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬وﻗﺘﯽ دﯾﺪﻣﺶ‪ ،‬ﺣﺘﻤﺎ ﺑﻬﺶ ﻣﯽﮔﻢ‪.‬‬

‫ﺳﭙﺲ ﺗﻠﻔﻦرا ﻗﻄﻊ ﮐﺮد‪ .‬ﮔﺮﺑﻪ ﺳﯿﺎه‪ ،‬در زﻣﺎﻧﯽﮐﻪ ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺑﺎ ﺗﻠﻔﻦ ﺣﺮف ﻣﯽزد‪ ،‬در ﺣﺎل ﺗﻤﯿﺰ ﮐﺰدن‬
‫ﺧﻮد ﺑﻮد‪ .‬ﺳﭙﺲ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺑﻪ راﻫﺮو رﻓﺖ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺑﻪ اﺗﺎﻗﺶ ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ ،‬ﻟﺒﺎس آﺑﯽاش را ﭘﻮﺷﯿﺪ و دﻣﭙﺎﯾﯽﻫﺎ را ﭘﺎﯾﺶ ﮐﺮد‪ .‬زﯾﺮ ﻣﯿﺰ را ﺑﺮاي ﭘﯿﺪا‬
‫ﮐﺮدن ﭼﺮاغﻗﻮه ﺟﺴﺘﺠﻮ ﮐﺮد‪ .‬ﺑﺎ اﯾﻦﮐﻪ ﭼﺮاغ را ﭘﯿﺪا ﮐﺮد اﻣﺎ ﺑﺎﻃﺮيﻫﺎﯾﺶ ﺑﻪﻗﺪري ﺿﻌﯿﻒ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ‬
‫ﻧﻮر ﭼﺮاغ ﺑﺴﯿﺎر ﮐﻢرﻧﮓ ﺑﻮد‪ .‬آنرا ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮔﺬاﺷﺖ و ﺟﻌﺒﻪاي از ﺷﻤﻊﻫﺎي ﻣﻮﻣﯽ ﺳﻔﯿﺪ را ﮐﻪ ﺑﺮاي روز‬
‫ﻣﺒﺎدا ﮐﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺎز ﮐﺮد‪ ،‬و ﯾﮑﯽ را در ﺟﺎﺷﻤﻌﯽ ﻗﺮار داد‪ .‬در ﻫﺮ ﺟﯿﺒﺶ ﯾﮏ ﺳﯿﺐ ﮔﺬاﺷﺖ‪.‬‬
‫دﺳﺘﻪ ﮐﻠﯿﺪ را ﺑﺮداﺷﺖ‪ ،‬و ﮐﻠﯿﺪ ﺳﯿﺎه ﻗﺪﯾﻤﯽ را از آن ﺟﺪا ﮐﺮد‪.‬‬

‫وارد اﺗﺎق ﻧﺸﯿﻤﻦ ﺷﺪ و ﺑﻪ در ﻧﮕﺎه ﮐﺮد‪ .‬اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬در ﻫﻢ ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ﻣﯽداﻧﺴﺖ ﮐﻪ اﯾﻦ‬
‫ﻓﮑﺮ اﺣﻤﻘﺎﻧﻪ اﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺎ در ﺳﻄﺤﯽ ﻫﻢ‪ ،‬واﻗﻌﯽ ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﺑﻪ اﺗﺎﻗﺶ ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ ،‬ﺟﯿﺐﻫﺎي ﺷﻠﻮارش را زﯾﺮورو ﮐﺮد‪ .‬ﺳﻨﮓ ﺳﻮراخدار را ﭘﯿﺪا ﮐﺮد و آنرا در ﺟﯿﺐ‬
‫ﻟﺒﺎﺳﯽ ﮐﻪ ﺑﻪﺗﻦ داﺷﺖ ﮔﺬاﺷﺖ‪.‬‬

‫ﺷﻤﻊ را ﺑﺎ ﮐﺒﺮﯾﺘﯽ روﺷﻦ ﮐﺮد‪ ،‬و ﻧﻮر آﺗﺶ در ﺳﺮﺗﺎﺳﺮ اﺗﺎق ﭘﺨﺶ ﺷﺪ‪ ،‬ﺳﭙﺲ ﮐﻠﯿﺪ ﺳﯿﺎه را ﺑﺮداﺷﺖ‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽ آنرا در دﺳﺖ ﮔﺬاﺷﺖ‪ ،‬ﺳﺮد ﺑﻮد‪ .‬ﮐﻠﯿﺪ را وارد ﺳﻮراخ در ﮐﺮد‪ ،‬وﻟﯽ آنرا ﻧﭽﺮﺧﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺑﻪ ﮔﺮﺑﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬وﻗﺘﯽ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﺑﻮدم‪ ،‬ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﻗﺪﯾﻤﯽﻣﻮن‪ ،‬ﭘﺪرم ﻣﻦرو ﻣﯽﺑﺮد ﺗﻮ زﻣﯿﻦﻫﺎي‬
‫ﺧﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﯿﻦ ﺧﻮﻧﻪﻣﻮن و ﻣﻐﺎزهﻫﺎ ﺑﻮدن‪ .‬واﻗﻌﺎ ﺟﺎي ﺧﻮﺑﯽ ﺑﺮاي ﻗﺪمزدن ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻣﺮدم ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﻣﺜﻞ‬
‫اﺟﺎقﻫﺎي ﻗﺪﯾﻤﯽ‪ ،‬ﻇﺮفﻫﺎي ﺷﮑﺴﺘﻪ‪ ،‬ﻋﺮوﺳﮏﻫﺎي ﺑﯽدﺳﺖ و ﭘﺎ‪ ،‬ﻗﻮﻃﯽﻫﺎي ﺧﺎﻟﯽ و ﺑﻄﺮيﻫﺎي‬
‫ﺷﮑﺴﺘﻪ اونﺟﺎ ﻣﯽاﻧﺪاﺧﺘﻦ‪ .‬ﻣﺎﻣﺎن و ﺑﺎﺑﺎ ازم ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻦ ﻗﻮل ﺑﺪم ﻫﯿﭻوﻗﺖ ﻧﺮم اونﺟﺎ‪ ،‬ﭼﻮن ﭘﺮ از‬
‫ﭼﯿﺰﻫﺎي ﺗﯿﺰه و ﻣﻤﮑﻨﻪ ﺑﻪ ﮐﺰاز و اﯾﻦﺟﻮر ﭼﯿﺰﻫﺎ ﻣﺒﺘﻼ ﺑﺸﻢ‪ .‬وﻟﯽ ﻣﻦ ﺑﻬﺸﻮن ﻣﯽﮔﻔﺘﻢ ﻣﯽﺧﻮام ﺑﺮم‬
‫اونﺟﺎ رو ﺑﮕﺮدم‪ .‬ﭘﺲ ﯾﻪ روز ﺑﺎﺑﺎم‪ ،‬ﭼﮑﻤﻪﻫﺎي ﻗﻬﻮهاي و دﺳﺘﮑﺶﻫﺎش رو ﭘﻮﺷﯿﺪ و ﭼﮑﻤﻪﻫﺎ و ﺷﻠﻮار‬
‫و ﺳﻮﺋﯿﺸﺮت ﻣﻦرو ﻫﻢ ﺗﻨﻢ ﮐﺮد‪ ،‬و ﺑﺎ ﻫﻢ رﻓﺘﯿﻢ ﺑﮕﺮدﯾﻢ‪ .‬ﺣﺪود ﺑﯿﺴﺖ دﻗﯿﻘﻪ‪ ،‬راه رﻓﺘﯿﻢ‪ .‬از ﺗﭙﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ‬
‫اوﻣﺪﯾﻢ و رﺳﯿﺪﯾﻢ ﺑﻪ ﺑﺎﻻي ﯾﻪ ﭼﺎﻟﻪ ﮐﻪ ﺗﻮش آب ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺪرم ﯾﻬﻮ ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺖ " ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ ،‬ﺑﺮو‪ .‬از ﺗﭙﻪ ﺑﺮو‬
‫ﺑﺎﻻ‪ ،‬ﺣﺎﻻ‪ ".‬ﺑﺎ ﯾﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﺳﺨﺖ و ﺳﺮﯾﻊ اﯾﻨﻮ ﮔﻔﺖ‪ ،‬و ﻣﻨﻢ رﻓﺘﻢ‪ .‬از ﺗﭙﻪ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻢ و ﯾﻪ ﭼﯿﺰي ﭘﺸﺖ ﺑﺎزوم‬
‫رو ﮔﺎز ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬وﻟﯽ ﻣﻦ دوﯾﺪن اداﻣﻪ دادم‪ .‬وﻗﺘﯽ ﺑﺎﻻي ﺗﭙﻪ رﺳﯿﺪم‪ ،‬دﯾﺪم ﯾﮑﯽ داره ﭘﺸﺖﺳﺮم ﻣﯽآد‪.‬‬
‫ﭘﺪرم ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﯾﻪ ﮐﺮﮔﺪن داﺷﺖ ﺑﺎﻻ ﻣﯽاوﻣﺪ‪ .‬وﻗﺘﯽ ﺑﻬﻢ رﺳﯿﺪ‪ ،‬ﻣﻦرو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد و ﺑﺮدﺗﻢ ﺳﻤﺖ ﻟﺒﻪ‬
‫ﺗﭙﻪ‪ .‬ﺑﻌﺪش واﯾﺴﺎدﯾﻢ و ﻧﻔﺲﻧﻔﺲ ﻣﯽزدﯾﻢ‪ ،‬و ﺑﻪ ﭼﺎﻟﻪ ﮐﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﻮد ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﺮدﯾﻢ‪ .‬ﭘﺮ ﺑﻮد از زﻧﺒﻮرﻫﺎي‬
‫زرد‪ ،‬ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ وﻗﺘﯽ داﺷﺘﯿﻢ راه ﻣﯽرﻓﺘﯿﻢ‪ ،‬ﭘﺎﻣﻮنرو ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ روي ﮐﻨﺪوي زﻧﺒﻮرﻫﺎ‪ .‬و وﻗﺘﯽ ﮐﻪ‬
‫ﻣﻦ داﺷﺘﻢ از ﺗﭙﻪ ﺑﺎﻻ ﻣﯽاوﻣﺪم‪ ،‬ﭘﺪرم اونﺟﺎ واﯾﺴﺎد و ﻧﯿﺶ ﺧﻮرد ﺗﺎ ﻣﻦ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﻓﺮار ﮐﻨﻢ‪ .‬وﻗﺘﯽ ﻓﺮار‬
‫ﮐﺮده ﺑﻮد‪ ،‬ﻋﯿﻨﮏﻫﺎش اﻓﺘﺎده ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﯾﻪﺑﺎر‪ ،‬اونﻫﻢ ﭘﺸﺖ ﺑﺎزوم‪ ،‬ﻧﯿﺶ ﺧﻮرده ﺑﻮدم وﻟﯽ اون‪ ،‬ﺳﯽ‬
‫و ﻧﻪ ﺑﺎر ﻧﯿﺶ ﺧﻮرده ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻌﺪا وﻗﺘﯽ ﮐﻪ رﻓﺘﯿﻢ ﺣﻤﻮم‪ ،‬ﺷﻤﺮدﯾﻢﺷﻮن‪.‬‬

‫ﮔﺮﺑﻪ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﭘﺎك ﮐﺮدن ﺻﻮرت و ﺳﺒﯿﻞﻫﺎﯾﺶ ﮐﺮد‪ ،‬ﮐﻪ ﻧﺸﺎن ﻣﯽداد دﯾﮕﺮ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺻﺒﺮ ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺧﻢ ﺷﺪ و ﺳﺮ‪ ،‬ﮔﺮدن و ﭘﺸﺖ ﮔﺮﺑﻪ را ﻧﻮازش ﮐﺮد‪ .‬ﮔﺮﺑﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪ ،‬ﭼﻨﺪ ﻗﺪم ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮد ﺗﺎ از‬
‫دﺳﺖ ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺧﻼص ﺷﻮد‪ .‬ﺳﭙﺲ دوﺑﺎره ﻧﺸﺴﺖ و ﺑﻪ او ﺧﯿﺮه ﺷﺪ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﺑﻌﺪش‪ ،‬ﻫﻤﻮنروز ﺑﻌﺪازﻇﻬﺮ‪ ،‬ﺑﺎﺑﺎم ﺑﺮﮔﺸﺖ اونﺟﺎ ﺗﺎ ﻋﯿﻨﮏ ﺷﻮ ﺑﯿﺎره و ﻣﯽﮔﻔﺖ اﮔﻪ اونروز‬
‫ﻧﻤﯽرﻓﺖ ﺗﺎ ﺑﺮش داره‪ ،‬دﯾﮕﻪ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺟﺎش ﯾﺎدش ﻧﻤﯽﻣﻮﻧﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ زود ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺧﻮﻧﻪ و ﻋﯿﻨﮑﺶرو‬
‫ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﯽﮔﻔﺖ وﻗﺘﯽ اونﺟﺎ ﺑﻮد‪ ،‬از اﯾﻦﮐﻪ زﻧﺒﻮرﻫﺎ ﻧﯿﺸﺶ ﺑﺰﻧﻦ‪ ،‬ﻧﻤﯽﺗﺮﺳﯿﺪه‪ ،‬داﺷﺘﻪ ﻣﻦرو ﻧﮕﺎه‬
‫ﻣﯽﮐﺮده‪ .‬ﭼﻮن ﻣﯽدوﻧﺴﺖ اﮔﻪ اونﻫﻢ ﺑﺎﻫﺎم ﻣﯽاوﻣﺪ دﯾﮕﻪ زﻧﺒﻮرﻫﺎ دﻧﺒﺎل ﺟﻔﺖﻣﻮن ﺑﻮدن‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﮐﻠﯿﺪ را در ﺳﻮراخ ﭼﺮﺧﺎﻧﺪ‪ .‬ﮐﻪ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪي ﻫﻤﺮاه ﺷﺪ‪.‬‬

 ‫در ﺑﺎز ﺷﺪ‪.‬‬

‫آﺟﺮي در آنﻃﺮف در ﺑﺎﻗﯽ ﻧﻤﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﺗﺎرﯾﮑﯽ‪ .‬ﺑﺎد ﺳﺮدي در ﮔﺬرﮔﺎه ﻣﯽوزﯾﺪ‪ .‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺣﺮﮐﺘﯽ‬
‫ﺑﻪﺳﻮي در ﻧﻤﯽﮐﺮد‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬و ﻣﯽﮔﻔﺖ اﯾﻦﮐﻪ اونﺟﺎ ﺑﻮده و ﻧﯿﺶ ﻣﯽﺧﻮرده‪ ،‬ﻧﺸﻮن ﻧﻤﯽده ﮐﻪ ﺷﺠﺎع ﺑﻮده‪ .‬اﯾﻦ ﮐﻪ آدم‬
‫ﻧﺘﺮﺳﻪ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﯽ ﺷﺠﺎع ﺑﻮدن ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬اﯾﻦ ﮐﺎري ﺑﻮد ﮐﻪ اون ﻣﯽﺗﻮﻧﺴﺖ اﻧﺠﺎم ﺑﺪه‪ .‬وﻟﯽ وﻗﺘﯽ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺗﺎ‬
‫ﻋﯿﻨﮏﺷﻮ ﺑﺮداره‪ ،‬در ﺣﺎﻟﯽﮐﻪ ﻣﯽدوﻧﺴﺖ زﻧﺒﻮرﻫﺎ ﻫﻨﻮز اونﺟﺎن‪ ،‬و ﻣﯽﺗﺮﺳﯿﺪ‪ ،‬اﯾﻦ ﺷﺠﺎﻋﺘﻪ‪.‬‬

‫ﭘﺎﯾﺶ را در راﻫﺮوي ﺗﺎرﯾﮏ ﮔﺬاﺷﺖ‪.‬‬

‫ﺑﻮي ﺧﺎك و ﻧﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﺸﺎﻣﺶ ﻣﯽرﺳﯿﺪ‪ .‬ﮔﺮﺑﻪ ﮐﻨﺎر ﭘﺎﻫﺎﯾﺶ آﻣﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪ :‬و ﭼﺮا اﯾﻦﻃﻮري ﺷﺪ؟‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﭼﻮن‪ ،‬وﻗﺘﯽ از ﯾﻪ ﮐﺎري ﻣﯽﺗﺮﺳﯽ وﻟﯽ اﻧﺠﺎﻣﺶ ﻣﯽدي‪ ،‬اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﺗﻮ ﺷﺠﺎﻋﯽ‪.‬‬

‫ﺷﻤﻊ‪ ،‬ﺳﺎﯾﻪﻫﺎي ﺑﺰرگ و ﻋﺠﯿﺒﯽ روي دﯾﻮار ﻣﯽﺳﺎﺧﺖ‪ .‬ﺻﺪاي ﭼﯿﺰي ﻣﺘﺤﺮك را در ﮐﻨﺎرش ﺷﻨﯿﺪ‪،‬‬
‫اﻟﺒﺘﻪ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ در ﮐﺪامﻃﺮﻓﺶ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪﻧﻈﺮ ﻣﯽآﻣﺪ ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ او راه ﻣﯽرﻓﺖ‪.‬‬

‫ﮔﺮﺑﻪ‪ :‬ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﻫﻤﯿﻦ داري ﺑﺮﻣﯽﮔﺮدي ﺗﻮ دﻧﯿﺎي اون زﻧﻪ؟ ﭼﻮن ﭘﺪرت ﯾﻪﺑﺎر ﺗﻮ رو از دﺳﺖ زﻧﺒﻮرﻫﺎ‬
‫ﻧﺠﺎت داد؟‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬اﺣﻤﻖ ﻧﺒﺎش‪ .‬ﻣﻦ ﺑﺮﻣﯽﮔﺮدم ﺗﺎ ﺧﻮﻧﻮادﻣﻮ ﻧﺠﺎت ﺑﺪم‪ .‬و ﮐﺎﻣﻼ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﮐﻪ اﮔﻪ ﻣﻦﻫﻢ ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ‬
‫ﻣﯽﺷﺪم‪ ،‬اونﻫﺎ ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﮐﺎرو ﻣﯽﮐﺮدن‪ .‬ﺑﺎزﻫﻢ داري ﺣﺮف ﻣﯽزﻧﯿﺎ!‬

‫ﮔﺮﺑﻪ‪ :‬ﺧﻮشﺑﺤﺎﻟﻢ‪ ،‬ﮐﻪ دارم ﺑﺎ ﯾﻪ آدم ﻋﺎﻗﻞ و ﺑﺎﻫﻮش ﺳﻔﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪.‬‬

‫ﺗﻦ ﺻﺪاياش ﻃﻌﻨﻪآﻣﯿﺰ ﺑﻮد‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﻮﻫﺎي ﺑﺪﻧﺶ ﺳﯿﺦ ﺷﺪه ﺑﻮد و دﻣﺶ در ﻫﻮا ﺗﮑﺎن ﻣﯽﺧﻮرد‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﭼﯿﺰي ﺑﮕﻮﯾﺪ ﻣﺜﻞ " ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ" ﯾﺎ " دﻓﻌﻪ ﻗﺒﻞ ﻃﻮل ﻣﺴﯿﺮ ﮐﻢﺗﺮ ﻧﺒﻮد؟" اﻣﺎ ﻧﺎﮔﻬﺎن‪،‬‬
‫ﻧﻮر ﺷﻤﻊ ﻣﺜﻞ اﯾﻦﮐﻪ ﮐﺴﯽ دﺳﺘﺶ را روي آن ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬از ﺑﯿﻦ رﻓﺖ‪.‬‬
‫ﺻﺪاﯾﯽ آﻣﺪ و ﺳﺮﯾﻊ رﻓﺖ‪ ،‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺗﭙﺶ ﺑﺎﻻي ﻗﻠﺒﺶ را در ﻗﻔﺴﻪ ﺳﯿﻨﻪاش ﺣﺲ ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﯾﮑﯽ از دﺳﺖﻫﺎﯾﺶ را ﺑﯿﺮون آورد‪ ...‬و ﭼﯿﺰي ﻣﺜﻞ ﺗﺎر ﻋﻨﮑﺒﻮت ﮐﻪ دﺳﺖ و ﺻﻮرﺗﺶ را ﻧﻮازش ﻣﯽﮐﺮد‪،‬‬
‫ﺣﺲ ﮐﺮد‪.‬‬

‫در اﻧﺘﻬﺎي راﻫﺮو‪ ،‬ﻧﻮر اﻟﮑﺘﺮﯾﮑﯽ ﮐﻮر ﮐﻨﻨﺪهاي در دل ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﻣﯽدرﺧﺸﯿﺪ‪ .‬زﻧﯽ ﮐﻨﺎر ﻧﻮر‪ ،‬ﺑﻪﺻﻮرﺗﯽ‬
‫ﺷﺒﺢﻣﺎﻧﻨﺪ‪ ،‬روﺑﻪروي ﮐﻮراﻟﯿﻦ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد‪.‬‬

‫زن‪ :‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ؟ ﻋﺰﯾﺰم؟‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﻣﺎﻣﺎن!‬

‫و ﺑﺎ اﺷﺘﯿﺎق ﺑﻪﺳﻮي او دوﯾﺪ‪.‬‬

‫زن‪ :‬ﻋﺰﯾﺰم‪ ،‬ﭼﺮا از ﻣﻦ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻣﯽﮔﯿﺮي؟‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ ،‬ﺣﺎﻻ‪ ،‬ﺑﻪ اﻧﺪازه ﮐﺎﻓﯽ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪه ﺑﻮد و دﺳﺖﻫﺎي ﺳﺮد ﻣﺎدر ﺟﺪﯾﺪش را دور ﺧﻮد‪ ،‬ﺣﺲ‬
‫ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬ﻫﻤﺎنﺟﺎ ﺳﺮﺟﺎﯾﺶ‪ ،‬درﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻣﺎدر ﺟﺪﯾﺪ او را ﺳﺨﺖ در آﻏﻮش ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬از ﺗﺮس ﻣﯽﻟﺮزﯾﺪ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﭘﺪر و ﻣﺎدرم ﮐﺠﺎن؟‬

‫ﻣﺎدر ﺟﺪﯾﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ ﻣﺎدر ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ ،‬ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﻫﻢ ﺑﻪﺳﺨﺘﯽ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ آنﻫﺎ را از‬
‫ﺳﺖ دارﯾﻢ‪ ،‬ﺑﺎﻫﺎت ﺑﺎزي ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ‪ ،‬ﺑﻬﺖ ﻏﺬا ﻣﯽدﯾﻢ و‬
‫ﻫﻢ ﺟﺪا ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺎ ﮐﻪ اﯾﻨﺠﺎﯾﯿﻢ‪ .‬ﻣﺎ دو ِ‬
‫زﻧﺪﮔﯿﺖرو ﺑﺮات ﺧﻮب ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﻋﻘﺐ آﻣﺪ و ﻣﺎدر ﺟﺪﯾﺪ‪ ،‬ﺑﺎ اﮐﺮاه او را رﻫﺎ ﮐﺮد‪.‬‬

‫ﭘﺪر ﺟﺪﯾﺪ‪ ،‬ﮐﻪ روي ﺻﻨﺪﻟﯽاي در اﺗﺎق ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﯿﺎ ﺗﻮ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ‪ .‬ﺑﺮاي‬
‫ﺷﺎم ﻣﯽﺧﻮام اﺳﻨﮏ درﺳﺖ ﮐﻨﻢ‪ .‬ﻣﯽﺧﻮاي ﭼﯿﺰي ﺑﻨﻮﺷﯽ؟ ﺷﮑﻼت داغ ﭼﻄﻮره؟‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ از راﻫﺮو ﭘﺎﯾﯿﻦ رﻓﺖ و در ﭘﺎﯾﺎن ﺑﻪ آﺋﯿﻨﻪ رﺳﯿﺪ‪ .‬ﭼﯿﺰي ﺟﺰ ﺗﺼﻮﯾﺮ دﺧﺘﺮي ﻣﺜﻞ ﺧﻮدش در آن‬
‫ﻧﺪﯾﺪ‪ .‬دﺧﺘﺮي ﮐﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺧﻮد او ﻟﺒﺎس ﭘﻮﺷﯿﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪﺗﺎزﮔﯽ ﮐﻤﯽ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮده ﺑﻮد اﻣﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ‪ ،‬ﭼﺸﻢ‬
‫واﻗﻌﯽ ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﻪ دﮐﻤﻪﻫﺎي ﺳﯿﺎه‪ .‬و ﺷﻤﻌﯽ ﺧﺎﻣﻮش را در ﺟﺎ ﺷﻤﻌﯽ در دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
 ‫ﺑﻪ دﺧﺘﺮ داﺧﻞ آﺋﯿﻨﻪ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد‪ ،‬دﺧﺘﺮ داﺧﻞ آﺋﯿﻨﻪ ﻫﻢ ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﺮد‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺑﺎ ﺧﻮد ا ﻧﺪﯾﺸﯿﺪ‪ ،‬اﯾﻦ دﻓﻌﻪ ﺷﺠﺎع ﺧﻮاﻫﻢ ﺑﻮد‪ .‬ﺟﺎ ﺷﻤﻌﯽ را روي زﻣﯿﻦ ﮔﺬاﺷﺖ و ﺑﺮﮔﺸﺖ‪.‬‬
‫ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﺟﺪﯾﺪ ﺑﻪ او ﻣﯽﻧﮕﺮﯾﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﻣﻦ اﺳﻨﮏ ﻧﻤﯽﺧﻮام‪ .‬ﺧﻮدم ﯾﻪ ﺳﯿﺐ دارم‪ ،‬ﺑﺒﯿﻨﯿﺪ‪.‬‬

‫و ﯾﮏ ﺳﯿﺐ را از ﺟﯿﺐ ﭘﯿﺮاﻫﻨﺶ ﺑﯿﺮون آورد‪ .‬ﺑﺎ رﻏﺒﺖ و ﻫﯿﺠﺎﻧﯽ ﮐﻪ اﺣﺴﺎﺳﺶ ﻧﻤﯽﮐﺮد‪ ،‬آنرا ﮔﺎز‬
‫ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬

‫ﭘﺪر ﺟﺪﯾﺪ‪ ،‬ﻧﺎاﻣﯿﺪ ﺑﻪﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪ‪ .‬ﻣﺎدر ﺟﺪﯾﺪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽزد‪ ،‬و ردﯾﻒ دﻧﺪانﻫﺎياش را ﮐﻪ ﻫﺮ ﮐﺪام‬
‫ذرهاي ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪﻧﻤﺎﯾﺶ ﻣﯽﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬ﭼﺮاغﻫﺎي راﻫﺮو ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﺶ ﺑﺪرﺧﺸﻨﺪ و‬
‫ﺑﺮق ﺑﺰﻧﻨﺪ‪.‬‬

‫ﺑﺎ اﯾﻦﮐﻪ او را ﺧﯿﻠﯽ ﻣﯽﺗﺮﺳﺎﻧﺪﻧﺪ‪ ،‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺷﻤﺎ ﻣﻦرو ﻧﻤﯽﺗﺮﺳﻮﻧﯿﺪ‪ .‬ﭘﺪر و ﻣﺎدرمرو ﺑﻬﻢ ﭘﺲ‬
‫ﺑﺪﯾﺪ‪.‬‬

‫دﻧﯿﺎ در ﻣﻘﺎﺑﻞاش در ﺣﺎل ﺳﻮﺳﻮ زدن ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﻣﺎدر ﺟﺪﯾﺪ ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه ﮐﺮد‪ ،‬ﻣﻮﻫﺎي ﺳﯿﺎﻫﺶ‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﺷﺎﺧﮏﻫﺎي ﯾﮏ ﻣﻮﺟﻮد در ﻋﻤﻖ اﻗﯿﺎﻧﻮس‪ ،‬اﻃﺮاف‬
‫ﺳﺮش‪ ،‬در ﺣﺮﮐﺖ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﺮا ﺑﺎﯾﺪ ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﻗﺪﯾﻤﯽات رو ﺑﺪزدم‪ ،‬ﻣﮕﻪ ﻣﻦ ﺑﺎﻫﺎﺷﻮن ﭼﯽﮐﺎر‬
‫دارم؟ ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ ،‬اﮔﻪ اونﻫﺎ وﻟﺖ ﮐﺮدن ﺑﺨﺎﻃﺮ اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ازت ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪن‪ .‬ﻣﻦ ﻫﯿﭻوﻗﺖ از ﺗﻮ ﺧﺴﺘﻪ‬
‫ﻧﻤﯽﺷﻢ و ﻫﯿﭻوﻗﺖ وﻟﺖ ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ‪ .‬اﯾﻦﺟﺎ ﺗﺎ اﺑﺪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺟﺎت اﻣﻨﻪ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬اونﻫﺎ ازم ﺧﺴﺘﻪ ﻧﺸﺪن‪ ،‬داري دروغ ﻣﯽﮔﯽ‪ .‬ﺗﻮ اونﻫﺎ رو دزدﯾﺪي‪.‬‬

‫ﻣﺎدر ﺟﺪﯾﺪ‪ :‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ اﺣﻤﻖ‪ .‬اونﻫﺎ ﻫﺮ ﺟﺎ ﮐﻪ ﺑﺎﺷﻦ ﺣﺎلﺷﻮن ﺧﻮﺑﻪ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺑﻪ ﻣﺎدر ﺟﺪﯾﺪش ﺧﯿﺮه ﺷﺪ‪.‬‬

‫ﻣﺎدر ﺟﺪﯾﺪ‪ :‬ﺑﻬﺖ ﺛﺎﺑﺘﺶ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪.‬‬

‫و ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺘﺎن ﺳﻔﯿﺪش‪ ،‬ﺳﻄﺢ آﺋﯿﻨﻪ را ﻟﻤﺲ ﮐﺮد‪ .‬ﮔﻮﯾﺎ اژدﻫﺎﯾﯽ‪ ،‬ﻧﻔﺴﺶ را ﺑﯿﺮون داده ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺮ ﺳﻄﺢ‬
‫آﺋﯿﻨﻪ اﺑﺮي ﺗﺸﮑﯿﻞ و ﺳﭙﺲ ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ ﺷﺪ‪.‬‬

‫در آﺋﯿﻨﻪ‪ ،‬روز ﺑﻮد‪ .‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ در ﺣﺎل ﻧﮕﺎه ﺑﻪ راﻫﺮو ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﺟﻠﻮي اﺗﺎق او ﻣﻨﺘﻬﯽ ﻣﯽﺷﺪ‪ .‬در از ﺑﯿﺮون‬
‫ﺑﺎز ﺷﺪ و ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﮐﻮراﻟﯿﻦ داﺧﻞ ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﭼﻤﺪانﻫﺎيﺷﺎن را ﺣﻤﻞ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬

‫ﭘﺪر‪ :‬واﻗﻌﺎ ﺗﻌﻄﯿﻼت ﺧﻮﺑﯽ ﯾﻮد‪.‬‬

‫ﻣﺎدر ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ‪ :‬ﭼﻪﻗﺪر ﺧﻮﺑﻪ ﮐﻪ دﯾﮕﻪ ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﭘﯿﺶﻣﻮن ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﺣﺎﻻ دﯾﮕﻪ ﻣﯽﺗﻮﻧﯿﻢ ﮐﺎرﻫﺎﯾﯽ رو ﮐﻪ‬
‫ﻣﯽﺧﻮاﯾﻢ اﻧﺠﺎم ﺑﺪﯾﻢ‪ ،‬ﻣﯽﺗﻮﻧﯿﻢ ﺑﺮﯾﻢ ﺳﻔﺮ ﺧﺎرج‪.‬‬

‫ﭘﺪر‪ :‬و دﯾﮕﻪ ﺧﯿﺎلﻣﻮن راﺣﺘﻪ ﮐﻪ ﻣﺎدر ﺟﺪﯾﺪش‪ ،‬ﺑﻬﺘﺮ از ﻣﺎ ﻣﻮاﻇﺒﺸﻪ‪.‬‬

‫ﻣﻪاي در آﺋﯿﻨﻪ ﭘﺪﯾﺪ آﻣﺪ و ﺑﺎز ﻫﻢ راﻫﺮوي ﺗﺎرﯾﮏ در آن ﺑﺎزﺗﺎب ﻣﯽﺷﺪ‪.‬‬

‫ﻣﺎدر ﺟﺪﯾﺪ‪ :‬دﯾﺪي؟‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﻧﻪ‪ ،‬ﻧﺪﯾﺪم‪ ،‬و ﺑﺎور ﻫﻢ ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ‪.‬‬

‫اﻣﯿﺪ داﺷﺖ ﭼﯿﺰي را ﮐﻪ اﻻن دﯾﺪه ﺑﻮد‪ ،‬واﻗﻌﯽ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺗﺮدﯾﺪ در دﻟﺶ‪،‬‬
‫ﻣﺜﻞ ﮐﺮﻣﯽ در ﻫﺴﺘﻪ ﯾﮏ ﺳﯿﺐ‪ ،‬رﺧﻨﻪ ﮐﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﺳﭙﺲ ﺳﺮش را ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد و ﺻﻮرت ﻣﺎدر ﺟﺪﯾﺪش را‬
‫دﯾﺪ‪ ،‬ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﻣﺜﻞ رﻋﺪوﺑﺮق‪ ،‬روي ﺻﻮرﺗﺶ‪ ،‬ﻣﯽﺧﺮوﺷﯿﺪ و ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺣﺎﻻ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮد‪ ،‬ﭼﯿﺰي ﮐﻪ در‬
‫آﺋﯿﻨﻪ دﯾﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﺗﻮﻫﻤﯽ ﺑﯿﺶ ﻧﺒﻮده‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ ،‬روي ﻣﺒﻞ ﻧﺸﺴﺖ و ﺳﯿﺐاش را ﺧﻮرد‪.‬‬

‫ﻣﺎدر ﺟﺪﯾﺪ‪ :‬ﻟﻄﻔﺎ‪ ،‬اﯾﻦﻗﺪر ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻧﮑﻦ‪.‬‬

‫وارد اﺗﺎق ﻧﺸﯿﻤﻦ ﺷﺪ‪ ،‬دو ﺑﺎر دﺳﺖ زد‪ .‬ﺻﺪاي ﺧﺶﺧﺸﯽ آﻣﺪ و ﻣﻮﺷﯽ ﺳﯿﺎه‪ ،‬ﭘﺪﯾﺪار ﺷﺪ‪ .‬ﻣﻮش ﺑﻪ او‬
‫ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬ﻣﺎدر ﺟﺪﯾﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﮐﻠﯿﺪرو ﺑﺮام ﺑﯿﺎر‪.‬‬

‫ﻣﻮش ﺑﻪ ﺣﺮﮐﺖ درآﻣﺪ‪ ،‬ﺳﭙﺲ وارد دري ﮐﻪ ﺑﻪ آﭘﺎرﺗﻤﺎن ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺧﺘﻢ ﻣﯽﺷﺪ‪ ،‬ﺷﺪ‪.‬‬

‫ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﮐﻠﯿﺪ را ﺑﺎ ﺧﻮد آورد‪.‬‬

 ‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﭼﺮا ﺧﻮدت ﮐﻠﯿﺪ ﻧﺪاري؟‬

‫ﭘﺪر ﺟﺪﯾﺪ‪ :‬ﻓﻘﻂ ﯾﻪ ﮐﻠﯿﺪ ﻫﺴﺖ و ﯾﻪ در‪.‬‬

‫ﻣﺎدر ﺟﺪﯾﺪ‪ :‬ﺳﺎﮐﺖ ﺷﻮ‪ ،‬ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺧﺰﻋﺒﻼت‪ ،‬ﺳﺮ ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﻋﺰﯾﺰﻣﻮن رو درد ﺑﯿﺎري‪.‬‬

‫ﮐﻠﯿﺪ را وارد ﺳﻮراخ ﮐﻠﯿﺪ ﮐﺮد و آنرا ﭼﺮﺧﺎﻧﺪ‪ .‬در ﻗﻔﻞ ﺷﺪ و ﺻﺪاﯾﺶ آﻣﺪ‪.‬‬

‫ﮐﻠﯿﺪ را در ﺟﯿﺐ ﭘﯿﺸﺒﻨﺪش ﮔﺬاﺷﺖ‪.‬‬

‫ﺑﯿﺮون‪ ،‬آﺳﻤﺎن ﺷﺮوع ﺑﻪ رﻋﺪوﺑﺮق زدن ﮐﺮد‪.‬‬

‫ﻣﺎدر ﺟﺪﯾﺪ‪ :‬اﮔﻪ ﻗﺮار ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬اﯾﻦ ﻧﺼﻒ ﺷﺐ اﺳﻨﮏ ﺑﺨﻮرﯾﻢ‪ ،‬ﭘﺲ ﻣﻦ ﻣﯽﺧﻮام ﺑﺮم ﺑﺨﻮاﺑﻢ‪ ،‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪.‬‬
‫ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺗﻮ ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﮐﺎرو ﺑﮑﻨﯽ‪.‬‬

‫اﻧﮕﺸﺘﺎن ﺳﻔﯿﺪ و درازش را روي ﺷﺎﻧﻪﻫﺎي ﭘﺪر ﺟﺪﯾﺪ ﻧﻬﺎد و او را از اﺗﺎق ﺑﯿﺮون ﺑﺮد‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺑﻪﺳﻤﺖ در‪ ،‬ﮐﻪ در ﮔﻮﺷﻪاي از اﺗﺎق ﻧﺸﯿﻤﻦ ﺑﻮد‪ ،‬ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮد‪ .‬ﺧﻮاﺳﺖ آنرا ﺑﺎز ﮐﻨﺪ اﻣﺎ ﺳﺨﺖ‬
‫ﻗﻔﻞ ﺑﻮد‪ .‬ﺻﺪاي ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪن در اﺗﺎق ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﺟﺪﯾﺪش را ﺷﻨﯿﺪ‪.‬‬

‫ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬اﻣﺎ ﻧﻤﯽﺧﻮاﺳﺖ در اﺗﺎق ﺑﺨﻮاﺑﺪ‪ .‬روي ﭘﻠﻪﻫﺎ ﻧﺸﺴﺖ‪ ،‬ﻫﻮا ﺳﺮد ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﭼﯿﺰي ﺑﺎﻋﺠﻠﻪ و ﺑﻪ ﻧﺮﻣﯽ ﺧﻮد را ﺑﻪ او زد‪ .‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ از ﺟﺎ ﭘﺮﯾﺪ‪ ،‬وﻗﺘﯽ از ﻫﻮﯾﺖ آن ﭼﯿﺰ ﺑﺎﺧﺒﺮ ﺷﺪ‪ ،‬ﻧﻔﺲ‬
‫راﺣﺘﯽ ﮐﺸﯿﺪ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﮔﺮﺑﻪ‪ :‬اوه‪ ،‬ﺗﻮﯾﯽ؟‬

‫ﮔﺮﺑﻪ‪ :‬دﯾﺪي‪ ،‬ﺣﺘﯽ ﺑﺪون اﯾﻦﮐﻪ اﺳﻤﻢ رو ﺑﺪوﻧﯽ ﻣﻦرو ﺷﻨﺎﺧﺘﯽ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬اﮔﻪ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺻﺪات ﮐﻨﻢ ﭼﯽ؟‬

‫ﮔﺮﺑﻪ دﻣﺎﻏﺶ را ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺧﻮﺷﺎﯾﻨﺪ ﻧﺒﻮدن ﺳﻮال‪ ،‬ﺑﺎﻻ ﮐﺸﯿﺪ‪ ،‬و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺻﺪا ﮐﺮدن ﮔﺮﺑﻪﻫﺎ ﮐﺎر ﺧﻮﺑﯽ‬
‫ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ﻣﯽﻣﻮﻧﻪ ﺑﺨﻮاي ﯾﻪ ﮔﺮدﺑﺎد رو ﺻﺪا ﺑﺰﻧﯽ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﻣﻮﻗﻊ ﺷﺎم ﭼﯽ؟ ﻧﻤﯽﺧﻮاي ﺻﺪات ﮐﻨﻦ؟‬

 ‫ﮔﺮﺑﻪ‪ :‬اﻟﺒﺘﻪ‪ ،‬وﻟﯽ ﻫﻤﯿﻦﮐﻪ داد ﺑﺰﻧﯽ " ﺷﺎم" ﺑﻬﺘﺮه‪ ،‬ﻧﻪ؟ دﯾﮕﻪ ﻧﯿﺎزي ﺑﻪ اﺳﻢ ﻧﯿﺴﺖ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬اون ﭼﺮا ﻣﻦرو ﻣﯽﺧﻮاد؟ ﭼﺮا ﻣﯽﺧﻮاد اﯾﻦﺟﺎ ﺑﺎﻫﺎش ﺑﻤﻮﻧﻢ؟‬

‫ﮔﺮﺑﻪ‪ :‬ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ‪ ،‬ﻣﯽ ﺧﻮاد ﮐﺴﯽ ﭘﯿﺸﺶ ﺑﺎﺷﻪ ﺗﺎ دوﺳﺘﺶ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ‪ ،‬ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﺧﻮدش ﻧﺒﺎﺷﻪ‪.‬‬
‫ﺷﺎﯾﺪم ﮐﺴﯽرو ﻣﯽﺧﻮاد ﮐﻪ ﺑﺨﻮردش‪ .‬ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺘﻪ درﺑﺎره ﻣﻮﺟﻮدي ﻣﺜﻞ اون ﻗﻀﺎوت ﮐﻨﯿﻢ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﭘﯿﺸﻨﻬﺎدي داري؟‬

‫ﮔﺮﺑﻪ ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﭼﯿﺰي ﺑﮕﻮﯾﺪ‪ .‬ﺳﺒﯿﻠﺶ را ﺗﮑﺎن داد‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻪ ﭼﺎﻟﺶ دﻋﻮﺗﺶ ﮐﻦ‪ ،‬ﻧﻤﯽﺷﻪ‬
‫ﺿﻤﺎﻧﺖ ﮐﺮد ﮐﻪ ﻋﺎدﻻﻧﻪ ﺑﺎزي ﻣﯽﮐﻨﻪ‪ ،‬وﻟﯽ ﻋﺎﺷﻖ ﺑﺎزي و اﯾﻦﺟﻮر ﭼﯿﺰﻫﺎﺳﺖ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬وﻟﯽ آﺧﻪ ﭼﺠﻮري؟‬

‫ﮔﺮﺑﻪ ﺟﻮاﺑﯽ ﻧﺪاد‪ .‬ﺑﺪﻧﺶ را ﺑﺎ ﺗﮑﺒﺮ‪ ،‬ﮐﺶ وﻗﻮس داد و دور ﺷﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ اﯾﺴﺘﺎد و روياش را ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ و‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬اﮔﻪ ﺟﺎي ﺗﻮ ﺑﻮدم ﻣﯽرﻓﺘﻢ ﺗﻮ‪ .‬ﺑﺮو ﯾﮑﻢ ﺑﺨﻮاب‪ ،‬روز درازي در اﻧﺘﻈﺎرﺗﻪ‪.‬‬

‫ﺳﭙﺲ ﮔﺮﺑﻪ ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﻫﻨﻮز ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬وارد ﺧﺎﻧﻪ ﺷﺪ‪ ،‬ﺳﺎﮐﺖ و آرام ﺑﻮد‪ .‬از ﺟﻠﻮي در اﺗﺎﻗﯽ‬
‫ﮐﻪ ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﺟﺪﯾﺪش در آن ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﮔﺬﺷﺖ‪ ...‬ﭼﯽ؟ ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮد‪ .‬ﺧﻮاﺑﯿﺪهاﻧﺪ؟ ﻣﻨﺘﻈﺮﻧﺪ؟ ﺳﭙﺲ‬
‫ﺑﻪﻓﮑﺮش رﺳﯿﺪ‪ ،‬در را ﺑﺎز ﮐﻨﺪ‪ ،‬اﺗﺎق ﺧﺎﻟﯽ ﺑﻪﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪ و از اﯾﻦ ﺑﺎﺑﺖ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﻤﯽﺷﺪ ﻣﮕﺮ اﯾﻦﮐﻪ‬
‫در را ﺑﺎز ﮐﻨﺪ و از ﺧﺎﻟﯽ ﺑﻮدن آن ﻣﻄﻠﻊ ﺷﻮد‪.‬‬

‫از ﻃﺮﻓﯽ ﺧﻮاﺑﯿﺪن‪ ،‬راﺣﺖ ﺗﺮ ﺑﻮد‪ .‬وارد اﺗﺎق ﺳﺒﺰ و ﺻﻮرﺗﯽ ﮐﻪ ﮐﺎﻣﻼ ﺑﺮﺧﻼف اﺗﺎق ﺧﻮدش ﺑﻮد‪ ،‬ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺟﻌﺒﻪ اﺳﺒﺎبﺑﺎزي را از ﺟﻠﻮ روياش ﻫﻞ داد‪ ...‬ﮐﺴﯽ از آن ﺑﯿﺮون ﻧﯿﺎﻣﺪ اﻣﺎ ﺻﺪايﺷﺎن‪ ،‬او را ﺑﻪﺧﻮد‬
‫آورد‪.‬‬

‫اﺳﺒﺎبﺑﺎزيﻫﺎ در ﺟﻌﺒﻪ‪ ،‬ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮدﻧﺪ اﻣﺎ وﻗﺘﯽ ﺟﺎﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺻﺪاي ﻏﺮﻏﺮﺷﺎن ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺳﭙﺲ‬
‫دوﺑﺎره ﺑﻪﺧﻮاب رﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ ،‬زﯾﺮ ﺗﺨﺘﺶ را ﭼﮏ ﮐﺮد‪ ،‬دﻧﺒﺎل ﻣﻮشﻫﺎ ﻣﯽﮔﺸﺖ وﻟﯽ آنﺟﺎ ﻫﯿﭻﭼﯿﺰ‬
‫ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻟﺒﺎﺳﺶﻫﺎﯾﺶ را درآورد و ﺧﻮد را روي ﺗﺨﺖﺧﻮاب اﻧﺪاﺧﺖ‪ ،‬و درﺣﺎﻟﯽﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﯽ ﺣﺮفﻫﺎي‬
‫ﮔﺮﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬ﺑﻪﺧﻮاب رﻓﺖ‪.‬‬
 ‫‪6‬‬
‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺑﺎ ﻧﻮر ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﺻﺒﺢﮔﺎﻫﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺻﻮرﺗﺶ ﻣﯽﺗﺎﺑﯿﺪ‪ ،‬ﺑﯿﺪار ﺷﺪ‪.‬‬

‫ﺑﺮاي ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ اﺣﺴﺎس ﮐﺮد‪ ،‬ﺟﺎﯾﺶ ﻋﻮض ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻧﻤﯽداﻧﺴﺖ ﮐﺠﺎﺳﺖ؛ ﺣﺘﯽ از ﻫﻮﯾﺖ ﺧﻮدش‬
‫ﻫﻢ اﻃﻤﯿﻨﺎن ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺠﯿﺐ اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻄﻮر ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﻢ ﺻﺒﺢﻫﺎ اﯾﻦﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﺗﺨﺖﺧﻮاب ﮔﺮه ﺑﺨﻮرﯾﻢ؟‬

‫ﮔﺎﻫﯽ اوﻗﺎت ﮐﻪ در روﺷﻨﺎﯾﯽ روز روﯾﺎي ﮔﺮدﺷﮕﺮي در ﻗﻄﺐ ﺷﻤﺎل‪ ،‬ﺟﻨﮕﻞﻫﺎي ﺑﺎراﻧﯽ آﻣﺎزون و ﻧﻘﺎط‬
‫ﺗﺎرﯾﮏ آﻓﺮﯾﻘﺎ را ﻣﯽدﯾﺪ‪ ،‬ﻫﻮﯾﺖ ﺧﻮدش را از ﯾﺎد ﻣﯽﺑﺮد‪ .‬اﻣﺎ ﻓﻘﻂ ﮐﺎﻓﯽ ﺑﻮد ﮐﺴﯽ روي ﺷﺎﻧﻪاش ﺑﺰﻧﺪ و‬
‫ﯾﺎ اﺳﻢاش را ﺻﺪا ﮐﻨﺪ ﺗﺎ در ﯾﮏ ﺛﺎﻧﯿﻪ‪ ،‬ﺑﻪﺧﻮد ﺑﯿﺎﯾﺪ و دوﺑﺎره ﻫﻮﯾﺖ ﺧﻮد را ﺑﺎز ﯾﺎﺑﺪ‪.‬‬

‫ﺣﺎﻻ ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﺑﺮ او ﻣﯽ ﺗﺎﺑﯿﺪ و او ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺟﻮﻧﺰ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻠﻪ‪ .‬در اﺗﺎق ﺳﺒﺰ و ﺻﻮرﺗﯽ‪ ،‬ﺻﺪاي ﺑﺮﮔﻪ ﻧﻘﺎﺷﯽ‬
‫روي ﺳﻘﻒ ﮐﻪ ﺗﻮﺳﻂ ﺑﺎد ﺗﮑﺎن ﻣﯽﺧﻮرد‪ ،‬ﺑﻪ او ﻣﯽﮔﻔﺖ ﮐﻪ اﻻن در ﭼﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﻗﺮار دارد‪.‬‬

‫از ﺗﺨﺖ ﭘﺎﯾﯿﻦ آﻣﺪ‪ .‬ﺣﺘﯽ اﮔﺮ ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺟﻮﻧﺰ دﯾﮕﺮي ﻫﻢ وﺟﻮد داﺷﺖ‪ ،‬ﺑﺎز ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻟﺒﺎس ﺷﺐ‪،‬‬
‫ﺑﯿﮋاﻣﻪ و دﻣﭙﺎﯾﯽ ﻫﺎي ﺧﻮد را ﺑﭙﻮﺷﺪ‪ ) .‬آﯾﺎ ﮐﻮراﻟﯿﻦ دﯾﮕﺮي ﻫﻢ وﺟﻮد داﺷﺖ؟ ﺑﺎ ﺧﻮد ﻓﮑﺮ ﮐﺮد‪ ،‬ﻧﻪ‪،‬‬
‫ﺧﻮدش ﺗﻨﻬﺎ ﮐﻮراﻟﯿﻦ دﻧﯿﺎﺳﺖ‪ (.‬ﻟﺒﺎس ﻣﻨﺎﺳﺒﯽ در ﮐﻤﺪ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻟﺒﺎسﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ در ﮐﻤﺪ ﻗﺮار داﺷﺘﻨﺪ‪،‬‬
‫ﺷﺒﯿﻪ ﻟﺒﺎسﻫﺎﯾﯽ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ دوﺳﺖ داﺷﺖ آنﻫﺎ را در ﺟﺎرﺧﺘﯽاش آوﯾﺰان ﮐﻨﺪ‪ .‬ﻟﺒﺎسﻫﺎﯾﯽ ﻣﺜﻞ‬
‫ﻟﺒﺎس وﺻﻠﻪﺷﺪه ﻣﺘﺮﺳﮑﯽ‪ ،‬زره ﺟﻨﮕﺠﻮﯾﯽ از زﻣﺎن آﯾﻨﺪه ﮐﻪ ﺑﺎ ﭼﺮاغﻫﺎي ﮐﻮﭼﮏ دﯾﺠﯿﺘﺎﻟﯽ ﺗﺰﯾﯿﻦ‬
‫ﺷﺪه ﺑﻮد و ﭼﺸﻤﮏ ﻣﯽزدﻧﺪ و ﻟﺒﺎس ﺷﺒﯽ ﻣﺨﻤﻠﯽ ﮐﻪ از ﭘﺮ و ﺗﮑﻪﻫﺎي ﮐﻮﭼﮏ آﺋﯿﻨﻪ ﭘﻮﺷﯿﺪه ﺷﺪه‬
‫ﺑﻮد‪ .‬ﺳﺮاﻧﺠﺎم‪ ،‬در ﮐﻤﺪ‪ ،‬ﯾﮏ ﺟﻔﺖ ﺷﻠﻮار ﺟﯿﻦ ﮐﻪ ﺑﻪﻧﻈﺮ ﻣﯽآﻣﺪ از ﻣﺨﻤﻞ ﺷﺐ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪهاﻧﺪ و ﯾﮏ‬
‫ﺳﻮﺋﯿﺘﺮ ﺑﻪرﻧﮓ ﺧﺎﮐﺴﺘﺮي دودي ﮐﻪ روي آن ﺳﺘﺎرهﻫﺎي زﯾﺒﺎ و ﺑﺮاق ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﭘﯿﺪا ﮐﺮد‪.‬‬

‫ﺳﻮﺋﯿﺘﺮ و ﺷﻠﻮارﻫﺎ را ﭘﻮﺷﯿﺪ‪ .‬ﺳﭙﺲ ﭼﮑﻤﻪﻫﺎﯾﯽ ﺑﻪرﻧﮓ ﭘﺮﺗﻘﺎﻟﯽ ﺑﺮاق را ﮐﻪ زﯾﺮ ﮐﻤﺪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﭘﺎﯾﺶ ﮐﺮد‪.‬‬

‫آﺧﺮﯾﻦ ﺳﯿﺐ را ﮐﻪ ﻫﻨﻮز در ﺟﯿﺐ ﭘﯿﺮاﻫﻨﺶ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﺳﻨﮓ ﺳﻮراخدار ﺑﯿﺮون آورد‪.‬‬
‫ﺳﻨﮓ را در ﺟﯿﺐ ﺷﻠﻮار ﺟﯿﻨﺶ ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬وﻗﺘﯽ ﺑﯿﺮون آﻣﺪ‪ ،‬اﺣﺴﺎس ﮐﺮد ﺳﺮش ﮐﻤﯽ ﺧﺎﻟﯽ ﺷﺪه‪،‬‬
‫ﺑﻪﺻﻮرﺗﯽﮐﻪ اﻧﮕﺎر از داﺧﻞ ﻣﻪ ﺑﯿﺮون آﻣﺪه اﺳﺖ‪.‬‬

‫وارد آﺷﭙﺮﺧﺎﻧﻪ ﺷﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﮐﺴﯽ آنﺟﺎ ﻧﺒﻮد‪.‬‬

‫ﻫﻨﻮز‪ ،‬ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﮐﺴﯽ در ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺴﺖ‪ .‬از راﻫﺮو ﭘﺎﯾﯿﻦ رﻓﺖ و ﺑﻪ اﺗﺎق ﭘﺪرش رﺳﯿﺪ‪ .‬ﭘﺪر ﺟﺪﯾﺪ‬
‫آنﺟﺎ ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬اون ﯾﮑﯽ ﻣﺎﻣﺎن ﮐﺠﺎﺳﺖ؟‬

‫ﭘﺪر ﺟﺪﯾﺪ‪ ،‬ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰي ﮐﻪ ﮐﺎﻣﻼ ﺷﺒﯿﻪ ﻣﯿﺰ ﭘﺪر واﻗﻌﯽ ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬اﻣﺎ او ﻫﯿﭻ ﮐﺎري اﻧﺠﺎم ﻧﻤﯽداد‪،‬‬
‫ﺣﺘﯽ ﻣﺜﻞ زﻣﺎﻧﯽﮐﻪ ﭘﺪرش ﺑﺮاي ﺗﻈﺎﻫﺮ ﮐﺮدن ﺑﻪ ﮐﺎر‪ ،‬ﮐﺎﺗﺎﻟﻮگﻫﺎي ﺑﺎﻏﺒﺎﻧﯽ را ﻣﯽﺧﻮاﻧﺪ‪ ،‬ﻫﻢ اﯾﻦﮐﺎر را‬
‫اﻧﺠﺎم ﻧﻤﯽداد‪.‬‬

‫ﭘﺪر ﺟﺪﯾﺪ‪ ،‬ﮐﻪ ﺑﻪﻧﻈﺮ ﻣﯽ رﺳﯿﺪ از داﺷﺘﻦ ﮐﺴﯽ ﺑﺮاي ﺻﺤﺒﺖ‪ ،‬ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪه‪ ،‬ﺟﻮاب داد‪ :‬ﺑﯿﺮوﻧﻪ‪ ،‬داره‬
‫درﻫﺎ رو ﺗﻌﻤﯿﺮ ﻣﯽﮐﻨﻪ‪ .‬ﺑﺨﺎﻃﺮ اون ﺟﻮﻧﻮرﻫﺎي ﻣﻮذي‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﻣﻨﻈﻮرت ﻣﻮشﻫﺎن؟‬

‫ﭘﺪر ﺟﺪﯾﺪ‪ :‬ﻧﻪ‪ ،‬ﻣﻮشﻫﺎ ﻃﺮف ﻣﺎن‪ .‬ﻣﻨﻈﻮرم اون ﺟﻮﻧﻮر ﺑﺰرگ ﺳﯿﺎﻫﻪ ﮐﻪ دم درازي داره‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﻣﻨﻈﻮرت ﮔﺮﺑﻪس؟‬

‫ﭘﺪر ﺟﺪﯾﺪ‪ :‬آره‪ ،‬ﻫﻤﯿﻦ‪.‬‬

‫ﭘﺪر ﺟﺪﯾﺪ‪ ،‬اﻣﺮوز ﺑﺎ ﭘﺪر اﺻﻠﯽ ﺗﻔﺎوت ﻫﺎي زﯾﺎدي داﺷﺖ‪ .‬ﺻﻮرﺗﺶ ﺗﻐﯿﯿﺮات ﻋﺠﯿﺒﯽ ﮐﺮده ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﺜﻞ‬
‫رﯾﺶ ﺗﺎزه درآﻣﺪه‪ ،‬ﺑﺮﺟﺴﺘﮕﯽﻫﺎي روي ﺻﻮرت و ﭼﯿﻦ و ﭼﺮوكﻫﺎ و ﺣﺎﻟﺖ اﻓﺴﺮدﮔﯽ‪.‬‬

‫ﭘﺪر ﺟﺪﯾﺪ‪ :‬وﻗﺘﯽ اون اﯾﻦﺟﺎ ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﺎﻫﺎت ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ‪ .‬وﻟﯽ ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎش‪ ،‬اون زﯾﺎد دور ﻧﺸﺪه‪.‬‬
‫ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯿﺰﺑﺎﻧﯽ ﺷﮑﻮﻫﻤﻨﺪﻣﻮنرو ﺑﻬﺖ ﻧﺸﻮن ﺑﺪم ﺗﺎ دﯾﮕﻪ ﻓﮑﺮ ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ ﺑﻪ ﺳﺮت ﻧﺰﻧﻪ‪.‬‬

‫ﺳﭙﺲ دﻫﺎﻧﺶ را ﺑﺴﺖ و دﺳﺖﻫﺎﯾﺶ را روي ﭘﺎﻫﺎﯾﺶ ﮔﺬاﺷﺖ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬وﻟﯽ آﺧﻪ‪ ،‬ﺣﺎﻻ ﻣﻦ ﭼﯽﮐﺎر ﮐﻨﻢ؟‬

 ‫ﭘﺪر ﺟﺪﯾﺪ‪ ،‬ﻟﺐﻫﺎﯾﺶ را ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ "ﺳﮑﻮت" ﻧﺸﺎن داد‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬اﮔﻪ ﺑﺎﻫﺎم ﺣﺮف ﻧﺰﻧﯽ‪ ،‬ﻣﯽرم ﺑﯿﺮون‪.‬‬

‫ﭘﺪر ﺟﺪﯾﺪ‪ :‬ﻣﺸﮑﻠﯽ ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﻏﯿﺮ از اﯾﻦﺟﺎ ﺟﺎي دﯾﮕﻪاي ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬اﯾﻦ ﻫﻤﻪرو اون درﺳﺖ ﮐﺮده‪ ،‬ﺧﻮﻧﻪ‪،‬‬
‫ﺑﺎغ‪ ،‬آدمﻫﺎي ﺗﻮي ﺧﻮﻧﻪ‪ .‬اون ﻫﻤﻪشرو درﺳﺖ ﮐﺮد و ﺑﻌﺪش ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺷﺪ‪.‬‬

‫ﺳﭙﺲ ﺧﺠﺎﻟﺖزده ﺷﺪ‪ ،‬و ﻃﻮريﮐﻪ ﺣﺮف زﯾﺎدي زده ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬اﻧﮕﺸﺘﺶ را روي دﻫﺎﻧﺶ ﮔﺬاﺷﺖ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ از اﺗﺎق ﺑﯿﺮون آﻣﺪ‪ .‬وارد اﺗﺎق ﻧﺸﯿﻤﻦ ﺷﺪ‪ ،‬ﻧﺰدﯾﮏ در ﻗﺪﯾﻤﯽ رﻓﺖ‪ ،‬آنرا ﮐﺸﯿﺪ‪ ،‬ﻓﺸﺎر و ﺗﮑﺎن‬
‫داد‪ .‬ﻧﻪ‪ ،‬ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺖ ﻗﻔﻞ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﮐﻠﯿﺪ ﻫﻢ ﭘﯿﺶ ﻣﺎدر ﺟﺪﯾﺪ ﺑﻮد‪.‬‬

‫اﻃﺮاف اﺗﺎقرا ﻧﮕﺎه ﮐﺮد‪ .‬ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻪﭼﺸﻢ ﻣﯽآﻣﺪ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ آنﻃﻮري ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﻣﯽآورد‪،‬‬
‫ﺑﻮي ﻋﺠﯿﺒﯽ ﮐﻪ وﺳﺎﯾﻞ ﻣﺎدر ﺑﺰرگ ﻣﯽدادﻧﺪ‪ ،‬ﻧﻘﺎﺷﯽ ﺳﺒﺪ ﻣﯿﻮه ) ﭼﻨﺪ ﺧﻮﺷﻪ اﻧﮕﻮر‪ ،‬دو ﺗﺎ آﻟﻮ‪ ،‬ﯾﮏ ﻫﻠﻮ‬
‫ﯾﮏ ﺳﯿﺐ( ﮐﻪ ﺑﻪ دﯾﻮار آوﯾﺨﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻣﯿﺰ ﮐﻮﭼﮑﯽ ﮐﻪ روي آن ﭘﺎي ﺷﯿﺮ ﻗﺮار داﺷﺖ و ﺷﻮﻣﯿﻨﻪ‬
‫ﺧﺎﻣﻮﺷﯽ ﮐﻪ ﮔﻮﯾﺎ ﮔﺮﻣﺎ را از اﺗﺎق ﻣﯽﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬

‫اﻣﺎ ﭼﯿﺰ دﯾﮕﺮي ﺑﻮد‪ ،‬ﭼﯿﺰي ﮐﻪ او ﻗﺒﻼ ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﯾﮏ ﺗﻮپ ﺷﯿﺸﻪاي‪ ،‬ﮐﻪ روي ﮔﭻﺑﺮي دور ﺷﻮﻣﯿﻨﻪ‬
‫ﻗﺮار داﺷﺖ‪.‬‬

‫ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﻮﻣﯿﻨﻪ رﻓﺖ‪ ،‬روي اﻧﮕﺸﺘﺎن ﭘﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و آنرا ﭘﺎﯾﯿﻦ آورد‪ .‬ﯾﮏ ﮐﺮه ﺑﺮﻓﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ دو ﻧﻔﺮ در‬
‫آن ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ آنرا ﺗﮑﺎن داد و ﺑﺮفﻫﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ آﻣﺪﻧﺪ‪ ،‬داﻧﻪﻫﺎي ﮐﻮﭼﮏ ﺑﺮف در آب ﭘﺨﺶ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺳﭙﺲ ﮐﺮه ﺑﺮﻓﯽ را ﺳﺮﺟﺎﯾﺶ ﮔﺬاﺷﺖ و دوﺑﺎره ﺷﺮوع ﺑﻪ ﮔﺸﺘﻦ و ﭘﯿﺪا ﮐﺮدن ﭘﺪر و ﻣﺎدرش ﮐﺮد‪.‬‬

‫از ﺧﺎﻧﻪ ﺑﯿﺮون رﻓﺖ‪ .‬از ﺟﻠﻮي در ﭼﺮاغﻫﺎي ﭼﺸﻤﮏزن ﺧﺎﻧﻪ دوﺷﯿﺰه اﺳﭙﯿﻨﮏ و دوﺷﯿﺰه ﻓﻮرﺳﯿﺒﻞ ﮐﻪ‬
‫ﻧﻤﺎﯾﺶﺷﺎن ﺗﺎ اﺑﺪ اداﻣﻪ داﺷﺖ‪ ،‬ﮔﺬﺷﺖ و وارد ﺟﻨﮕﻞ ﺷﺪ‪.‬‬

‫در دﻧﯿﺎي واﻗﻌﯽ‪ ،‬وﻗﺘﯽ وارد درﺧﺖﻫﺎ ﻣﯽﺷﺪ‪ ،‬ﺟﺰ ﻋﻠﻔﺰار و زﻣﯿﻦ ﺗﻨﯿﺲ ﻗﺪﯾﻤﯽ‪ ،‬ﭼﯿﺰي ﻧﻤﯽدﯾﺪ‪ .‬در‬
‫اﯾﻦﺟﺎ‪ ،‬ﺟﻨﮕﻞ ﺑﯿﺸﺘﺮ اداﻣﻪ داﺷﺖ و ﻫﺮ ﭼﻪ ﺟﻠﻮ ﻣﯽرﻓﺖ درﺧﺖﻫﺎ ﺷﺒﺎﻫﺖ ﮐﻢﺗﺮي ﺑﻪ درﺧﺖ واﻗﻌﯽ‬
‫داﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺪﺗﯽ ﭘﺲ از ﻃﯽ ﮐﺮدن ﻣﺴﯿﺮ ﺟﻨﮕﻞ‪ ،‬درﺧﺖﻫﺎ ﺷﮑﻠﯽ ﺗﻘﺮﯾﺒﯽ ﭘﯿﺪا ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺗﻨﻪاي ﻗﻬﻮهاي‪ -‬ﺧﺎﮐﺴﺘﺮي‬
‫در زﯾﺮ‪ ،‬و اﺑﺮي ﺳﺒﺰ ﻣﺜﻞ ﺑﺮگﻫﺎ در ﺑﺎﻻي آن ﻗﺮار داﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺑﺎ ﺧﻮد ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬آﯾﺎ ﻣﺎدر ﺟﺪﯾﺪ از درﺧﺖﻫﺎ ﺧﻮﺷﺶ ﻧﻤﯽآﯾﺪ‪ ،‬ﯾﺎ ﭼﻮن ﻓﮑﺮ ﮐﺮده ﮐﺴﯽ ﺑﻪ‬
‫اﯾﻦ ﻗﺴﻤﺖ ﻧﻤﯽآﯾﺪ آنرا اﯾﻦﻃﻮر ﺳﺎﺧﺘﻪ؟‬

‫ﺑﻪ راهرﻓﺘﻦ اداﻣﻪ داد‪.‬‬

‫و ﺑﻌﺪ ﻣﻪ ﺷﺮوع ﺷﺪ‪.‬‬

‫ﻣﺜﻞ ﯾﮏ ﻣﻪ ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ‪ ،‬ﻣﺮﻃﻮب ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺳﺮد ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﮔﺮم ﻫﻢ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺣﺲ راه رﻓﺘﻦ در ﭘﻮﭼﯽ ﺑﻪ ﮐﻮراﻟﯿﻦ‬
‫ﻣﯽداد‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺑﺎ ﺧﻮدش ﮔﻔﺖ؛ ﻣﻦ ﯾﮏ ﮔﺮدﺷﮕﺮم‪ .‬و ﺑﺎﯾﺪ راﻫﯽ ﺑﯿﺮون از اﯾﻦﺟﺎ ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻢ‪ .‬ﭘﺲ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪراه‬
‫رﻓﺘﻦ اداﻣﻪ ﺑﺪم‪.‬‬

‫دﻧﯿﺎﯾﯽ ﮐﻪ او در آن راه ﻣﯽرﻓﺖ ﭘﻮﭼﯽ ﺗﻤﺎم ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﺜﻞ اﯾﻦﮐﻪ اﺗﺎﻗﯽ از ﺑﺮﮔﻪﻫﺎي ﺳﻔﯿﺪ ﻋﻈﯿﻢ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫ﮐﯿﻔﯿﺖ‪ ،‬ﺑﻮ‪ ،‬دﻣﺎ و ﻃﻌﻤﯽ ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﮐﺎﻣﻼ ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ ﻣﻪ ﻧﯿﺴﺖ‪.‬‬

‫اﮔﺮ ﭼﻪ ﻧﻤﯽداﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﭼﯿﺴﺖ‪ .‬ﺑﺮاي ﻟﺤﻈﻪاي ﺗﺮﺳﯿﺪ‪ ،‬ﻧﮑﻨﺪ ﮐﻮر ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﻧﻪ‪ ،‬ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺧﻮدش‬
‫را ﻣﺜﻞ روز روﺷﻦ ﺑﺒﯿﻨﺪ‪ .‬زﻣﯿﻨﯽ زﯾﺮ ﭘﺎﯾﺶ ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﻣﺴﯿﺮ ﺷﺒﯿﻪ ﻣﻪ ﺑﻪ رﻧﮓ ﺷﯿﺮ‪.‬‬

‫ﺻﺪاﯾﯽ در ﻃﺮف دﯾﮕﺮش ﮔﻔﺖ‪ :‬و ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﯽ داري ﭼﯽﮐﺎر ﻣﯽﮐﻨﯽ؟‬

‫ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﻃﻮل ﮐﺸﯿﺪ ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ‪ ،‬ﺻﺎﺣﺐ ﺻﺪا را ﺗﺸﺨﯿﺺ دﻫﺪ‪ .‬اﺑﺘﺪا ﻓﮑﺮ ﮐﺮد‪ ،‬ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ‬
‫ﻧﻮﻋﯽ ﺷﯿﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ از ﻓﺎﺻﻠﻪ دورﺗﺮ از او ﻗﺮار دارد‪ ،‬و ﺳﭙﺲ ﻓﮑﺮ ﮐﺮد ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﻣﻮش ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﭘﺸﺖ‬
‫ﺳﺮش اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎﻻﺧﺮه‪ ،‬ﻓﻬﻤﯿﺪ ﮐﻪ ﭼﻪ ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺑﻪ ﮔﺮﺑﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬دارم ﻣﯽﮔﺮدم‪.‬‬

‫ﻣﻮﻫﺎي روي ﺑﺪﻧﺶ ﺳﯿﺦ‪ ،‬ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﮔﺮد‪ ،‬دماش ﻣﯿﺎن دو ﭘﺎﯾﺶ ﻗﺮار داﺷﺖ و اﺻﻼ ﺧﻮشﺣﺎل ﺑﻪﻧﻈﺮ‬
‫ﻧﻤﯽرﺳﯿﺪ‪.‬‬

‫ﮔﺮﺑﻪ‪ :‬ﺟﺎي ﺑﺪيرو اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮدي‪ ،‬اﻟﺒﺘﻪ اﮔﻪ ﺗﻮ اونرو ﻣﮑﺎن ﺑﺪوﻧﯽ‪ ،‬ﭼﻮن ﻣﻦ اﯾﻦﻃﻮر ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫اﯾﻨﺠﺎ ﭼﯽﮐﺎر ﻣﯽﮐﻨﯽ؟‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ‪ ،‬دارم ﻣﯽﮔﺮدم‪.‬‬

‫ﮔﺮﺑﻪ‪ :‬ﭼﯿﺰي ﭘﯿﺪا ﻧﻤﯽﮐﻨﯽ‪ ،‬اﯾﻦﺟﺎ ﺧﺎرج از دﻧﯿﺎﯾﯿﻪ ﮐﻪ اون ﺳﺎﺧﺘﻪ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬اون؟‬

‫ﮔﺮﺑﻪ‪ :‬ﻫﻤﻮﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻪ اون ﯾﮑﯽ ﻣﺎدرﺗﻪ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬اون ﭼﯿﻪ؟‬

‫ﮔﺮﺑﻪ ﭘﺎﺳﺨﯽ ﻧﺪاد‪ .‬ﻓﻘﻂ در ﮐﻨﺎر ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ ،‬داﺧﻞ ﻣﻪ‪ ،‬راه ﻣﯽرﻓﺖ‪.‬‬

‫ﭼﯿﺰي‪ ،‬ﺑﻠﻨﺪ و ﺗﯿﺮهرﻧﮓ‪ ،‬در ﻣﻘﺎﺑﻞ آنﻫﺎ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪن ﮐﺮد‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﺗﻮ اﺷﺘﺒﺎه ﻣﯽﮐﺮدي‪ ،‬ﻧﮕﺎه ﮐﻦ‪ ،‬ﯾﻪ ﭼﯿﺰي اونﺟﺎﺳﺖ‪.‬‬

‫و آن ﭼﯿﺰ‪ ،‬در ﻣﻪ ﺷﮑﻞ ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬ﺧﺎﻧﻪاي ﺳﯿﺎه ﮐﻪ در داﺧﻞ ﺳﻔﯿﺪي ﻧﻤﺎﯾﺎن ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬وﻟﯽ اونﮐﻪ‪...‬‬

‫ﮔﺮﺑﻪ‪ :‬دﻗﯿﻘﺎ‪ ،‬ﻫﻤﻮن ﺧﻮﻧﻪاي ﮐﻪ ازش اوﻣﺪي‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﺷﺎﯾﺪ ﺗﻮ ﻣﻪ‪ ،‬ﻧﻔﻬﻤﯿﺪم دور ﺧﻮدم ﭼﺮﺧﯿﺪم‪.‬‬

‫ﮔﺮﺑﻪ دم ﺧﻮد را ﺧﻢ ﮐﺮد و ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﻋﻼﻣﺖ ﺳﻮال در آورد‪ ،‬و ﺳﺮش را ﺑﻪﻃﺮﻓﯽ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺷﺎﯾﺪ‬
‫وﻟﯽ ﻣﻦ اﯾﻦﻃﻮر ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬وﻟﯽ ﭼﻄﻮري ﻣﯽﺷﻪ از ﯾﻪ ﭼﯿﺰي ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﮕﯿﺮي وﻟﯽ دوﺑﺎره ﺑﺮﺳﯽ ﺑﻬﺶ؟‬
‫ﮔﺮﺑﻪ‪ :‬ﺳﺎدهﺳﺖ‪ .‬ﻓﮑﺮ ﮐﻦ ﯾﮑﯽ رو ﮐﺮه زﻣﯿﻦ‪ ،‬ﺷﺮوع ﺑﻪ راهرﻓﺘﻦ ﮐﻨﻪ‪ .‬وﻗﺘﯽ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﻗﺪم زدن ﻣﯽﮐﻨﯽ‬
‫از اونﺟﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻣﯽﮔﯿﺮي وﻟﯽ در ﭘﺎﯾﺎن ﺑﺎزﻫﻢ ﺑﻪ اون ﻣﯽرﺳﯽ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﭼﻪ دﻧﯿﺎي ﮐﻮﭼﯿﮑﯽ‪.‬‬

‫ﮔﺮﺑﻪ‪ :‬ﺑﺮاي اون‪ ،‬ﺑﻪاﻧﺪازه ﮐﺎﻓﯽ ﺑﺰرﮔﻪ‪ .‬اﮔﻪ ﺗﺎرﻫﺎي ﻋﻨﮑﺒﻮتﻫﺎ ﺑﻪاﻧﺪازه ﮐﺎﻓﯽ ﺑﺰرگ ﺑﺎﺷﻦ‪ ،‬اونﻣﻮﻗﻊ‬
‫ﻣﯽﺷﻪ ﺑﺎﻫﺎش ﻣﮕﺲﻫﺎ رو ﺑﮕﯿﺮن‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ از ﺗﺮس ﻟﺮزﯾﺪ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬اون ﯾﮑﯽ ﺑﺎﺑﺎم ﮔﻔﺖ ﮐﻪ اون ﯾﮑﯽ ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ داره ﻫﻤﻪ درﻫﺎ رو ﺗﻌﻤﯿﺮ ﻣﯽﮐﻨﻪ ﺗﺎ ﻧﺬاره دﯾﮕﻪ ﺗﻮ‬
‫ﺑﯿﺎي‪.‬‬

‫ﮔﺮﺑﻪ‪ :‬ﺑﺬار ﺳﻌﯽﺷﻮ ﺑﮑﻨﻪ‪ ،‬آره‪ ،‬ﺑﺬار ﺗﺎ ﻣﯽﺗﻮﻧﻪ ﺗﻼش ﮐﻨﻪ‪.‬‬

‫زﯾﺮ اﻧﺒﻮﻫﯽ از درﺧﺘﺎن‪ ،‬ﮐﻨﺎر ﺧﺎﻧﻪ‪ ،‬اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬درﺧﺖﻫﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺷﺒﯿﻪ ﻫﻢ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﮔﺮﺑﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﯾﻪ راه‬
‫ورود و ﺧﺮوج‪ ،‬ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ اون‪ ،‬روﺣﺶ ﻫﻢ ازش ﺧﺒﺮ ﻧﺪاره‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﭘﺲ او اﯾﻦ دﻧﯿﺎ رو ﺳﺎﺧﺘﻪ؟‬

‫ﮔﺮﺑﻪ‪ :‬ﺳﺎﺧﺘﺘﺶ‪ ،‬ﭘﯿﺪاش ﮐﺮده‪ ،‬ﭼﻪ ﻓﺮﻗﯽ ﻣﯽﮐﻨﻪ؟ ﺗﺎزهﺷﻢ ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺘﻪ اﯾﻦﺟﺎ رو داره‪...‬‬

‫و در ﯾﮏ ﭘﻠﮏ زدن‪ ،‬ﺳﺮﯾﻊ ﺑﺪﻧﺶ را ﺣﺮﮐﺖ داد و ﻣﻮﺷﯽ را ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬

‫ﮔﺮﺑﻪ‪ :‬ﻧﻤﯽﺧﻮام ﺑﮕﻢ از ﻣﻮش ﺧﻮﺷﻢ ﻧﻤﯽآد‪ ،‬وﻟﯽ ﻣﻮشﻫﺎي اﯾﻦﺟﺎ ﻫﻤﻪﺷﻮن ﺑﺮاي اون ﺟﺎﺳﻮﺳﯽ‬
‫ﻣﯽﮐﻨﻦ‪ .‬اونﻫﺎ ﻣﺜﻞ ﭼﺸﻢ و ﮔﻮﺷﺸﻦ‪...‬‬

‫و ﭘﺲ از ﮔﻔﺘﻦ اﯾﻦﺣﺮف ﮔﺮﺑﻪ ﺑﻪ ﻣﻮش اﺟﺎزه داد ﮐﻪ ﺑﺮود‪.‬‬

‫ﻫﻨﻮز ﯾﮏ ﻣﺘﺮ ﻧﺪوﯾﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ‪ ،‬ﮔﺮﺑﻪ ﺑﺎﻻي ﺳﺮش آﻣﺪ و ﯾﺎ ﯾﮏ دﺳﺖ او را ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬و ﺑﺎ دﺳﺖ دﯾﮕﺮ ﺿﺮﺑﻪ‬
‫ﻣﯽزد‪.‬‬

‫ﮔﺮﺑﻪ‪ :‬ﻋﺎﺷﻖ اﯾﻦﮐﺎرم‪ .‬ﻣﯽﺧﻮاي ﺑﺒﯿﻨﯽ ﭼﯽﮐﺎرش ﻣﯽﮐﻨﻢ؟‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﻧﻪ‪ ،‬ﭼﺮا اﯾﻦﮐﺎرو ﻣﯽﮐﻨﯽ؟ داري ﻋﺬاﺑﺶ ﻣﯽدي‪.‬‬

 ‫ﮔﺮﺑﻪ‪ :‬ﻣﻤﻢ‪.‬‬

‫و ﺳﭙﺲ اﺟﺎزه داد ﻣﻮش ﻓﺮار ﮐﻨﺪ‪.‬‬

‫ﻣﻮش ﺗﻠﻮ ﺗﻠﻮ ﺧﻮرد و ﻣﺪﺗﯽ ﺧﯿﺮه ﻣﺎﻧﺪ‪ .‬ﭼﻨﺪ ﻗﺪم رﻓﺖ و ﺳﭙﺲ دوﯾﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﯾﮏ ﺣﺮﮐﺖ دﺳﺖ‪ ،‬ﮔﺮﺑﻪ‬
‫ﻣﻮشرا ﺑﻪ ﻫﻮا ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﺑﺎ دﻫﺎن آنرا ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﺑﺴﻪ!‬

‫ﮔﺮﺑﻪ ﻣﻮشرا روي زﻣﯿﻦ‪ ،‬وﺳﻂ دﺳﺖﻫﺎﯾﺶ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﺑﻪﻧﺮﻣﯽ اﺑﺮﯾﺸﻢ روﻏﻨﯽ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﮐﺴﺎﯾﯽ‬
‫ﻫﺴﺘﻦ ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻦ‪ ،‬ﺗﻤﺎﯾﻞ ﯾﻪ ﮔﺮﺑﻪ ﺑﻪ ﺑﺎزي ﮐﺮدن ﺑﺎ ﻃﻌﻤﻪش‪ ،‬ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﺎﻧﻪﺗﺮﯾﻦ ﮐﺎرﺷﻪ‪ .‬ﺑﻪ ﻃﻌﻤﻪ ﻓﺮﺻﺘﯽ‬
‫ﻣﯽده ﮐﻪ ﺑﺘﻮﻧﻪ ﺧﻮدشرو ﻧﺠﺎت ﺑﺪه‪ .‬ﻏﺬايﺗﻮ ﭼﻘﺪر ﺑﺮاي ﻓﺮار ﻓﺮﺻﺖ داره؟‬

‫و ﺑﻌﺪ ﻣﻮشرا ﺑﻪدﻧﺪان ﮔﺮﻓﺖ و آنرا داﺧﻞ ﺟﻨﮕﻞ‪ ،‬ﭘﺸﺖ درﺧﺘﯽ ﺑﺮد‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺑﻪﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺸﺖ‪.‬‬

‫ﻫﻤﻪﺟﺎي ﺧﺎﻧﻪ‪ ،‬ﺳﺎﮐﺖ و آرام ﺑﻮد‪ .‬ﺣﺘﯽ ﺻﺪاي ﮔﺎمﻫﺎﯾﺶ روي ﻓﺮش‪ ،‬ﺑﻪﺧﻮﺑﯽ ﺷﻨﯿﺪه ﻣﯽﺷﺪ‪ .‬ﮔﺮدوﻏﺒﺎر‬
‫در ﻧﻮر ﺧﻮرﺷﯿﺪ‪ ،‬ﺷﻨﺎور ﺑﻮد‪.‬‬

‫در ﭘﺎﯾﯿﻦﺗﺮﯾﻦ ﻧﻘﻄﻪ راﻫﺮو‪ ،‬آﺋﯿﻨﻪ ﻗﺮار داﺷﺖ‪ .‬ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ راهرﻓﺘﻦ ﺧﻮدشرا ﺑﻪﺳﻮي آﺋﯿﻨﻪ ﺑﺒﯿﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎ‬
‫دﯾﺪن ﺗﺼﻮﯾﺮ ﺧﻮد اﺣﺴﺎس ﺷﺠﺎﻋﺖ ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬ﭼﯿﺰ دﯾﮕﺮي در آﺋﯿﻨﻪ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺧﻮدش را در راﻫﺮو‬
‫ﻣﯽدﯾﺪ‪.‬‬

‫دﺳﺘﯽ را روي ﺷﺎﻧﻪاش ﺣﺲ ﮐﺮد‪ ،‬ﺳﺮش را ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد‪ .‬ﻣﺎدر ﺟﺪﯾﺪ ﺑﺎ ﭼﺸﻢﻫﺎي دﮐﻤﻪاي ﺳﯿﺎه و ﺑﺰرگ‬
‫ﺑﻪ او ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﻣﺎدر ﺟﺪﯾﺪ‪ :‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ ،‬ﻋﺰﯾﺰم‪ ،‬ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم اﻣﺮوز ﺻﺒﺢ ﯾﮑﻢ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺎزي ﮐﻨﯿﻢ‪ ،‬ﺣﺎﻻ ﮐﻪ دﯾﮕﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﯽ‪.‬‬
‫ﭼﯽ ﺑﺎزي ﮐﻨﯿﻢ؟ ﻫﺎﭘﺴﮑﺎت؟ ﻣﺎﻧﻮﭘﺎﻟﯽ؟ ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎي ﺧﻮﺷﺤﺎل؟‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﺗﻮ‪ ،‬ﺗﻮي آﺋﯿﻨﻪ ﻧﺒﻮدي‪.‬‬

‫ﻣﺎدر ﺟﺪﯾﺪ ﻟﺒﺨﻨﺪي زد و ﮔﻔﺖ‪ :‬آﺋﯿﻨﻪﻫﺎ‪ ،‬ﻫﯿﭻوﻗﺖ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﻬﺸﻮن اﻋﺘﻤﺎد ﮐﻨﯽ‪ .‬ﺧﺐ ﺣﺎﻻ‪ ،‬ﻣﯽﺧﻮاي ﭼﯽ‬
‫ﺑﺎزي ﮐﻨﯿﻢ؟‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺳﺮش را ﺗﮑﺎن داد‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻤﯽﺧﻮام ﺑﺎﻫﺎت ﺑﺎزي ﮐﻨﻢ‪ ،‬ﻣﯽﺧﻮام ﺑﺎ ﭘﺪر و ﻣﺎدر واﻗﻌﯿﻢ ﺑﺮﮔﺮدم‬
‫ﺧﻮﻧﻪ‪ .‬ﻣﯽﺧﻮام آزادﺷﻮن ﮐﻨﯽ‪ .‬ﻣﯽﺧﻮام ﻫﻤﻪﻣﻮن رو آزاد ﮐﻨﯽ‪.‬‬

‫ﻣﺎدر ﺟﺪﯾﺪ‪ ،‬ﺑﻪآراﻣﯽ ﺳﺮش را ﺗﮑﺎن داد‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺳﺨﺖﺗﺮ از دﻧﺪون ﯾﻪ ﻣﺎر‪ ،‬ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﻧﺎﺳﭙﺎﺳﻪ‪ .‬ﻫﻨﻮز‬
‫ﻣﯽﺷﻪ ﺑﺎ ﻋﺸﻖ‪ ،‬ﯾﻪ روح ﻣﻐﺮور رو ﺷﮑﺴﺖ داد‪.‬‬

‫و اﻧﮕﺸﺘﺎن دراز و ﺳﻔﯿﺪش را در ﻫﻮا ﺗﮑﺎن داد‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﻣﻦ ﻫﯿﭻ ﻧﻤﯽﺧﻮام دوﺳﺘﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ‪ ،‬ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﭼﯽﮐﺎر ﮐﻨﯽ‪ ،‬وﻟﯽ ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﯽ ﻣﻦرو ﻋﺎﺷﻖ‬
‫ﺧﻮدت ﮐﻨﯽ‪.‬‬

‫ﻣﺎدر ﺟﺪﯾﺪ‪ :‬ﺑﯿﺎ درﺑﺎرهاش ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ‪.‬‬

‫و ﺑﺮﮔﺸﺖ و وارد اﺗﺎق ﻧﺸﯿﻤﻦ ﺷﺪ‪ .‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ او را دﻧﺒﺎل ﮐﺮد‪.‬‬

‫ﻣﺎدر ﺟﺪﯾﺪ روي ﻣﺒﻠﯽ ﺑﺰرگ ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬از ﮐﻨﺎر ﻣﺒﻞ‪ ،‬ﮐﯿﻒ دﺳﺘﯽ ﻗﻬﻮهاي رﻧﮕﯽ را ﺑﺮداﺷﺖ‪ ،‬و ﮐﯿﻒ‬
‫ﮐﺎﻏﺬي ﺳﻔﯿﺪي را از آن ﺑﯿﺮون آورد‪.‬‬

‫دﺳﺘﺶ را ﮐﻪ ﮐﯿﻒ ﮐﺎﻏﺬي در آن ﻗﺮار داﺷﺖ‪ ،‬ﺑﻪﺳﻮي ﮐﻮراﻟﯿﻦ دراز ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﯾﮑﯽ ﻣﯽﺧﻮاي؟‬

‫در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ اﻧﺘﻈﺎر داﺷﺖ ﮐﯿﻒ ﭘﺮ از ﺷﮑﻼت و آﺑﻨﺒﺎت ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ داﺧﻞ آنرا ﻧﮕﺎه ﮐﺮد‪ .‬ﮐﯿﻒ ﭘﺮ‬
‫ﺑﻮد از ﺳﻮﺳﮏﻫﺎي ﺳﯿﺎه ﮐﻪ ﺗﻼش ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ و در ﻫﻢ ﻣﯽﻟﻮﻟﯿﺪﻧﺪ ﺗﺎ از آن ﺑﯿﺮون آﯾﻨﺪ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﻧﻪ‪ ،‬ﻧﻤﯽﺧﻮام‪.‬‬

‫ﻣﺎدر ﺟﺪﯾﺪ‪ :‬ﻫﺮ ﺟﻮر راﺣﺘﯽ‪.‬‬

‫ﺑﺎ دﻗﺖ ﯾﮑﯽ از ﺳﻮﺳﮏﻫﺎي ﺳﯿﺎه را ﺑﺮداﺷﺖ و آن را در ﺟﺎﺳﯿﮕﺎري روي ﻣﯿﺰ ﮐﻨﺎر ﻣﺒﻞ اﻧﺪاﺧﺖ‪ ،‬ﺳﭙﺲ‬
‫آنرا ﺑﺮداﺷﺖ و در دﻫﺎﻧﺶ ﻗﺮار داد‪ .‬ﺑﺎ ﻟﺬت آنرا ﻣﯽﺟﻮﯾﺪ‪.‬‬

‫ﯾﮑﯽ دﯾﮕﺮ ﺑﺮداﺷﺖ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﻮﺷﻤﺰهﺳﺖ‪.‬‬

 ‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﺗﻮ ﻣﺮﯾﻀﯽ‪ ،‬ﻣﺮﯾﺾ و ﺑﺪذاﺗﯽ‪.‬‬

‫ﻣﺎدر ﺟﺪﯾﺪ در ﺣﺎﻟﯽﮐﻪ دﻫﺎﻧﺶ ﭘﺮ ﺑﻮد‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪ :‬اﯾﻦﻃﻮري ﺑﺎ ﻣﺎدرت ﺣﺮف ﻣﯽزﻧﯽ؟‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﺗﻮ ﻣﺎدر ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺘﯽ‪.‬‬

‫ﻣﺎدر ﺟﺪﯾﺪ‪ ،‬ﺑﻪ اﯾﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺗﻮﺟﻬﯽ ﻧﮑﺮد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ ،‬ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﯿﺠﺎنزده ﺷﺪي‪ .‬ﺷﺎﯾﺪ‬
‫ﺑﺘﻮﻧﯿﻢ اﯾﻦ ﺑﻌﺪازﻇﻬﺮ ﯾﮑﻢ ﻗﻼبدوزي ﮐﻨﯿﻢ ﯾﺎ ﻧﻘﺎﺷﯽ آﺑﺮﻧﮕﯽ ﺑﮑﺸﯿﻢ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺷﺎم ﺑﺨﻮرﯾﻢ‪ ،‬و اﮔﻪ دﺧﺘﺮ‬
‫ﺧﻮﺑﯽ ﺑﺎﺷﯽ ﻣﯽﺗﻮﻧﯽ ﻗﺒﻞ از ﺧﻮاب ﺑﺎ ﻣﻮشﻫﺎ ﺑﺎزي ﮐﻨﯽ‪ .‬و ﻣﻨﻢ ﺑﺮات داﺳﺘﺎن ﻣﯽﺧﻮﻧﻢ ﺗﺎ ﺧﻮاﺑﺖ ﺑﺒﺮه‪،‬‬
‫ﺑﻌﺪش ﻫﻢ ﻣﯽ ﺑﻮﺳﻤﺖ‪ .‬اﻧﮕﺸﺘﺎن ﺳﻔﯿﺪ و درازش ﻣﺜﻞ ﯾﮏ ﭘﺮواﻧﻪ ﺧﺴﺘﻪ‪ ،‬ﺗﮑﺎن ﻣﯽﺧﻮرد‪ ،‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ‬
‫ﻣﯽﻟﺮزﯾﺪ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﻧﻪ‪.‬‬

‫ﻣﺎدر ﺟﺪﯾﺪ روي ﻣﺒﻞ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻟﺐ و ﻟﻮﭼﻪاش ﺟﻤﻊ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺜﻞ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺟﻌﺒﻪاي ﺷﮑﻼت در‬
‫دﺳﺘﺶ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﯾﮑﯽﯾﮑﯽ ﺳﻮﺳﮏﻫﺎي ﺳﯿﺎه را در دﻫﺎﻧﺶ ﻣﯽﮔﺬاﺷﺖ و ﻣﯽﺟﻮﯾﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﭼﺸﻢﻫﺎي ﺑﺰرگ و‬
‫دﮐﻤﻪاي ﺳﯿﺎﻫﺶ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎن ﻓﻨﺪﻗﯽ ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬ﻣﻮﻫﺎي ﺳﯿﺎه و ﺑﺮاﻗﺶ روي ﮔﺮدﻧﺶ ﭘﺨﺶ‬
‫ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﮔﻮﯾﯽ ﺑﺎدي ﻣﯽوزﯾﺪ و ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ آنرا ﺣﺲ ﮐﻨﺪ‪.‬‬

‫ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻪ ﯾﮏ دﻗﯿﻘﻪ ﺑﻪﻫﻢ ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺳﭙﺲ ﻣﺎدر ﺟﺪﯾﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬اﺧﻼق‪.‬‬

‫ﮐﯿﻒ ﮐﺎﻏﺬي ﺳﻮﺳﮏﻫﺎس ﺳﯿﺎهرا ﺑﺴﺖ ﺗﺎ ﻧﺘﻮاﻧﻨﺪ از آن ﺑﯿﺮون ﺑﯿﺎﯾﻨﺪ‪ ،‬و آنرا در ﺳﺒﺪ ﺧﺮﯾﺪ ﮔﺬاﺷﺖ‪.‬‬
‫ﺳﭙﺲ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪ ،‬ﻗﺪش از آﺧﺮﯾﻦﺑﺎري ﮐﻪ ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﻣﯽآورد ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ ﺑﻮد‪ .‬دﺳﺘﺶ را داﺧﻞ‬
‫ﭘﯿﺸﺒﻨﺪش ﮐﺮد و ﮐﻠﯿﺪ در ﺳﯿﺎه را ﺑﯿﺮون آورد‪ ،‬ﺑﺎ اﺧﻢ ﺑﻪ آن ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و آنرا در ﮐﯿﻒ دﺳﺘﯽاش‬
‫ﮔﺬاﺷﺖ‪ ،‬ﺳﭙﺲ ﯾﮏ ﮐﻠﯿﺪ ﻧﻘﺮهاي ﺑﯿﺮون آورد‪ .‬ﭘﯿﺮوزﻣﻨﺪاﻧﻪ آنرا ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻫﻤﯿﻦﺟﺎﺳﺖ‪ ،‬اﯾﻦ‬
‫ﺑﺮاي ﺗﻮه‪ ،‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ .‬ﺑﺮات ﺧﻮﺑﻪ‪ .‬ﭼﻮن دوﺳﺘﺖ دارم ﻣﯽﺧﻮام ﺑﻬﺖ ﯾﺎد ﺑﺪم ﭼﻄﻮري رﻓﺘﺎر ﮐﻨﯽ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ را ﺑﻪ راﻫﺮو ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ و او را ﺑﻪﺳﻤﺖ آﺋﯿﻨﻪ ﺑﺮد‪ .‬ﺑﻌﺪ ﮐﻠﯿﺪ را داﺧﻞ ﻗﺎب آﺋﯿﻨﻪ ﮐﺮد و آنرا‬
‫ﭼﺮﺧﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫آﺋﯿﻨﻪ ﺑﺎز ﺷﺪ و ﭘﺸﺖ آن ﻓﻀﺎﯾﯽ ﺗﺎرﯾﮏ وﺟﻮد داﺷﺖ‪ .‬ﻣﺎدر ﺟﺪﯾﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬وﻗﺘﯽ ﻣﯽآي ﺑﯿﺮون ﮐﻪ ﯾﺎد‬
‫ﺑﮕﯿﺮي ﭼﻄﻮر رﻓﺘﺎر ﮐﻨﯽ و ﯾﻪ دﺧﺘﺮ دوﺳﺖداﺷﺘﻨﯽ ﺑﺎﺷﯽ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ را ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد و او را داﺧﻞ ﻓﻀﺎي ﺗﺎرﯾﮏ ﭘﺸﺖ آﺋﯿﻨﻪ ﻗﺮار داد‪ .‬ﺗﮑﻪاي از ﺳﻮﺳﮏ ﺳﯿﺎه روي ﻟﺐ‬
‫ﺑﺎﻻﯾﯽاش ﻗﺮار داﺷﺖ و ﭼﺸﻤﺎن ﺳﯿﺎه دﮐﻤﻪاياش ﮐﺎﻣﻼ ﺑﯽروح ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺳﭙﺲ در آﺋﯿﻨﻪاي را ﺑﺴﺖ و ﮐﻮراﻟﯿﻦ را در ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺟﺎ ﮔﺬاﺷﺖ‪.‬‬

 ‫‪7‬‬
‫ﺑﻐﺾاش داﺷﺖ ﻣﯽﺗﺮﮐﯿﺪ و ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻗﺒﻞ از اﯾﻦﮐﻪ اﺷﮑﺶ ﺑﯿﺮون ﺑﺰﻧﺪ‪ ،‬ﺟﻠﻮي آنرا‬
‫ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪ‪ .‬دﺳﺖاش را ﺑﯿﺮون آورد و آنرا در ﻫﻮاي ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ زﻧﺪاﻧﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺗﮑﺎن‬
‫داد‪ .‬ﺑﻪاﻧﺪازه ﮔﻨﺠﻪ ﺟﺎروﻫﺎ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪﻗﺪر ﮐﺎﻓﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻮد ﺗﺎ در آن ﺑﺎﯾﺴﺘﺪ ﯾﺎ ﺑﻨﺸﯿﻨﺪ اﻣﺎ آنﻗﺪر ﻫﻢ ﺑﺰرگ‬
‫و ﺑﺎز ﻧﺒﻮد ﮐﻪ در آنﺟﺎ راﺣﺖ ﺑﺨﻮاﺑﺪ‪.‬‬

‫روي دﯾﻮار ﺷﯿﺸﻪ ﻗﺮار داﺷﺖ‪ ،‬وﻗﺘﯽ ﺑﻪآن دﺳﺖ زد‪ ،‬ﺳﺮد ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﯾﮏﺑﺎر دﯾﮕﺮ اﻃﺮاف اﺗﺎق ﮐﻮﭼﮏ را دور زد و دﺳﺘﺶ را ﺑﻪﻫﺮ ﺳﻄﺤﯽ از آن ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ‪ ،‬ﻣﯽرﺳﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫دﻧﺒﺎل در ﺧﺮوج‪ ،‬دﺳﺘﮕﯿﺮه در و ﯾﺎ ﮐﻼ ﻫﺮ ﮔﻮﻧﻪ راه ﺧﺮوﺟﯽ ﻣﯽﮔﺸﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﭼﯿﺰي ﭘﯿﺪا ﻧﻤﯽﮐﺮد‪.‬‬

‫ﻋﻨﮑﺒﻮﺗﯽ از روي ﭘﺸﺖ دﺳﺘﺶ ﺳﺮﯾﻊ دوﯾﺪ‪ ،‬او ﻫﻢ ﺟﯿﻎ زد‪ .‬ﻣﻌﻠﻮم ﺷﺪ ﮐﻪ ﺟﺰ او‪ ،‬ﮐﺴﯽ دﯾﮕﺮ ﻫﻢ در‬
‫ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﻫﺴﺖ‪.‬‬

‫ﺳﭙﺲ دﺳﺘﺶ‪ ،‬ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ و دﻫﺎن ﮐﻮﭼﮏ و ﺳﺮد ﮐﺴﯽ ﺧﻮرد‪ ،‬ﺻﺪاﯾﯽ در ﮔﻮﺷﺶ ﮔﻔﺖ‪ :‬آروم ﺑﺎش‪،‬‬
‫ﭼﯿﺰي ﻧﮕﻮ‪ ،‬ﻣﻤﮑﻨﻪ ﻋﺠﻮزه ﺑﻪ ﺣﺮفﻣﻮنرو ﮔﻮش ﮐﻨﻪ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﭼﯿﺰي ﻧﮕﻔﺖ‪.‬‬

‫اﺣﺴﺎس ﮐﺮد اﻧﮕﺸﺘﺎن ﺳﺮدي‪ ،‬ﺻﻮرﺗﺶ را ﻣﺜﻞ ﺑﺎلﻫﺎي ﭘﺮواﻧﻪ‪ ،‬ﻟﻤﺲ ﮐﺮد‪.‬‬

‫ﺻﺪاﯾﯽ دﯾﮕﺮ آﻣﺪ و ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺑﺎ ﺧﻮد ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬ﻧﮑﻨﺪ ﺧﻮاب ﻣﯽﺑﯿﻨﺪ‪ ،‬ﺻﺪا ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﻮ زﻧﺪهاي؟‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ آرام ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻠﻪ‪.‬‬

‫ﺻﺪاي اوﻟﯽ‪ :‬ﺑﭽﻪ ﺑﯿﭽﺎره‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﺷﻤﺎ ﮐﯽ ﻫﺴﺘﯿﻦ؟‬

‫ﺻﺪاﻫﺎ در ﺣﺎﻟﯽﮐﻪ از ﻫﻢ دور ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬اﺳﻢﻫﺎ‪ ،‬اﺳﻢﻫﺎ اﺳﻢﻫﺎ‪ .‬ﺑﻌﺪ از اﯾﻦﮐﻪ دﯾﮕﻪ ﻧﻔﺲ ﻧﮑﺸﯿﺪﯾﻢ‬
‫و ﻗﻠﺐﻣﻮن از ﮐﺎر اﻓﺘﺎد‪ ،‬اﺳﻢﻫﺎﻣﻮن ﻫﻢ از ﺑﯿﻦ رﻓﺘﻦ‪ .‬ﻫﻨﻮز ﺗﺼﻮﯾﺮ ﭘﺮﺳﺘﺎرم ﺗﻮ ذﻫﻨﻤﻪ‪ ،‬ﺗﻮ ﯾﻪ ﺻﺒﺢ ﻣﺎه‬
‫ﻣﯽ‪ ،‬ﭼﻮب و ﺣﻠﻘﻪم ﺗﻮ دﺳﺘﺶ ﺑﻮد‪ ،‬ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﭘﺸﺖﺳﺮش ﻣﯽﺗﺎﺑﯿﺪ و ﻻﻟﻪﻫﺎ ﺗﻮ ﻧﺴﯿﻢ ﺗﮑﻮن ﻣﯽﺧﻮردن‪.‬‬
‫وﻟﯽ اﺳﻢ ﭘﺮﺳﺘﺎرمرو ﯾﺎدم ﻧﻤﯽآد‪ ،‬اﺳﻢ ﻻﻟﻪﻫﺎ رو ﻫﻢ ﯾﺎدم ﻧﻤﯽآد‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﻢ ﻻﻟﻪﻫﺎ اﺳﻢ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻦ‪ .‬آﺧﻪ اونﻫﺎ ﻓﻘﻂ ﻻﻟﻪان‪.‬‬

‫ﺻﺪاي ﻏﻤﮕﯿﻦ‪ :‬ﺷﺎﯾﺪ‪ ،‬وﻟﯽ ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮدم ﻻﻟﻪﻫﺎ ﻫﻢ ﺑﺎﯾﺪ اﺳﻢ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻦ‪ .‬اونﻫﺎ ﻗﺮﻣﺰ و‬
‫ﻧﺎرﻧﺠﯽ ﺑﻮدن‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﺷﻌﻠﻪﻫﺎي آﺗﯿﺶ ﻣﻬﺪﮐﻮدك ﺗﻮ روزﻫﺎي زﻣﺴﺘﻮﻧﯽ‪ .‬اونﻫﺎ رو ﯾﺎدﻣﻪ‪.‬‬

‫ﺻﺪا ﺑﻪﺣﺪي ﻏﻤﮕﯿﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﮐﻮراﻟﯿﻦ دﺳﺘﺶ را ﺑﻪ ﺑﯿﺮون آورد و ﺑﻪﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺻﺪا از آن ﻣﯽآﻣﺪ‪ ،‬دراز‬
‫ﮐﺮد‪ ،‬دﺳﺘﯽ ﺳﺮد را ﻟﻤﺲ ﮐﺮد و آنرا ﺳﺨﺖ ﻓﺸﺮد‪.‬‬

‫ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ داﺷﺖ ﺑﻪ ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﻋﺎدت ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺳﻪ ﺷﮑﻞ را در ﺗﺎرﯾﮑﯽ دﯾﺪ‪ ،‬ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﺗﺼﻮر‬
‫ﻣﯽﮐﺮد دارد ﻣﯽﺑﯿﻨﺪ‪ ،‬ﻫﺮ ﮐﺪام ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﺎه‪ ،‬در ﻃﻮل روز‪ ،‬ﺑﯽرﻧﮓ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺷﮑﻞﻫﺎ‪ ،‬ﺑﭽﻪﻫﺎﯾﯽ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ‬
‫ﺑﻪﻧﻈﺮ‪ ،‬ﻫﻤﺴﻦ او ﻣﯽرﺳﯿﺪﻧﺪ‪ .‬دﺳﺖ ﺳﺮد ﻫﻢ‪ ،‬دﺳﺘﺎن ﮐﻮراﻟﯿﻦ را ﻓﺸﺮد‪ ،‬ﺻﺪا ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﺗﻮ ﯾﻪ دﺧﺘﺮي ﯾﺎ ﯾﻪ ﭘﺴﺮ؟‬

‫ﺳﮑﻮﺗﯽ ﺑﺮﻗﺮار ﺷﺪ‪ .‬ﺻﺪا ﺑﺎ ﺗﺮدﯾﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬وﻗﺘﯽ ﺑﭽﻪ ﺑﻮدم‪ ،‬داﻣﻦ ﻣﯽﭘﻮﺷﯿﺪم و ﻣﻮﻫﺎم ﺑﻠﻨﺪ و ﻓﺮ ﺧﻮرده‬
‫ﺑﻮد‪ .‬وﻟﯽ ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﭘﺮﺳﯿﺪي‪ ،‬ﯾﺎدم اوﻣﺪ ﮐﻪ ﯾﻪ روز داﻣﻨﻢرو ازم ﮔﺮﻓﺘﻦ و ﺑﻬﻢ ﺷﻠﻮار دادن و ﻣﻮﻫﺎم رو‬
‫ﮐﻮﺗﺎه ﮐﺮدن‪.‬‬

‫ﺻﺪاي اول‪ :‬ﭼﯿﺰي ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ دﯾﮕﻪ ﺑﻬﺶ اﻫﻤﯿﺖ ﺑﺪﯾﻢ‪.‬‬

‫ﺻﺎﺣﺐ ﺻﺪاي دﺳﺘﯽ ﮐﻪ ﮐﻮراﻟﯿﻦ آنرا ﻣﯽﻓﺸﺮد ﭘﺎﺳﺦ داد‪ :‬ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﻣﻦ ﯾﻪ ﭘﺴﺮ ﺑﻮدم‪.‬‬

‫و ﭘﺸﺖ آﺋﯿﻨﻪ در ﺗﺎرﯾﮑﯽ‪ ،‬ﮐﻤﯽ ﺑﺮق زد‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﺑﺮاﺗﻮن اﻓﺘﺎد؟ ﭼﻄﻮر ﺷﺪ ﻫﻤﻪﺗﻮن اوﻣﺪﯾﺪ اﯾﻦﺟﺎ؟‬

‫ﺻﺪاﻫﺎ‪ :‬اون ﻣﺎ رو آورد اﯾﻦﺟﺎ و روح و زﻧﺪﮔﯽﻣﻮنرو دزدﯾﺪ و ﻫﻤﻪﻣﻮن رو ﺗﻮ ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮد‪.‬‬
 ‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﺑﯿﭽﺎرهﻫﺎ‪ ،‬ﭼﻨﺪ وﻗﺘﻪ اﯾﻦﺟﺎ ﻣﻮﻧﺪﯾﺪ؟‬

‫ﺻﺪاﯾﯽ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺘﻪ‪.‬‬

‫ﺻﺪاﯾﯽ دﯾﮕﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬آره‪ ،‬زﻣﺎن از دﺳﺘﻤﻮن دررﻓﺘﻪ‪.‬‬

‫ﺻﺪاي ﭘﺴﺮ‪ :‬ﻣﻦ وارد اون در ﮐﻮﭼﯿﮏ ﺷﺪم‪ ،‬وﻗﺘﯽ ﺑﯿﺮون اوﻣﺪم ﺗﻮ ﯾﻪ ﺳﺎﻟﻦ ﺑﻮدم‪ .‬اون ﻣﻨﺘﻈﺮم ﺑﻮد‪.‬‬
‫اون ﮔﻔﺖ ﮐﻪ اون ﯾﮑﯽ ﻣﺎﻣﺎﻧﻤﻪ‪ ،‬ﺑﻌﺪش ﻣﻦ دﯾﮕﻪ ﻣﺎﻣﺎن واﻗﻌﯿﻢ رو ﻧﺪﯾﺪم‪.‬‬

‫ﺻﺪاي دﺧﺘﺮي دﯾﮕﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻓﺮار ﮐﻦ‪ ،‬ﺗﺎ وﻗﺘﯽﮐﻪ ﻫﻮا ﺗﻮ رﯾﻪﻫﺎت‪ ،‬ﺧﻮن ﺗﻮ رگﻫﺎت ﻫﺴﺖ و ﻗﻠﺒﺖ ﮔﺮﻣﻪ‪،‬‬
‫ﻓﺮار ﮐﻦ‪ .‬اﮔﻪ ﻫﻨﻮز ذﻫﻦ و روﺣﺖرو داري ﻓﺮار ﮐﻦ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﻣﻦ ﻓﺮار ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ‪ ،‬اون ﺧﻮﻧﻮادهامرو ﮔﺮﻓﺘﻪ‪ .‬ﻣﻦ اوﻣﺪم اونﻫﺎ رو آزاد ﮐﻨﻢ‪.‬‬

‫ﺻﺪا‪ :‬وﻟﯽ اونﺗﻮرو اﯾﻦﻗﺪر اﯾﻦﺟﺎ ﻧﮕﻪ ﻣﯽداره ﺗﺎ ﺑﺮگ درﺧﺖﻫﺎ ﺑﺮﯾﺰه‪ ،‬روزﻫﺎ و ﺳﺎلﻫﺎ ﯾﮑﯽﯾﮑﯽ ﻣﺜﻞ‬
‫ﺗﯿﮏﺗﯿﮏ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﮕﺬرن‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﻧﻪ‪ ،‬اﯾﻦﮐﺎرو ﻧﻤﯽﮐﻨﻪ‪.‬‬

‫ﺳﮑﻮﺗﯽ در ﭘﺸﺖ آﺋﯿﻨﻪ ﺑﺮﻗﺮار ﺷﺪ‪.‬‬

‫ﺻﺪاﯾﯽ در ﺗﺎرﯾﮑﯽ‪ :‬ﺑﻪاﺣﺘﻤﺎل زﯾﺎد‪ ،‬اﮔﻪ ﺑﺘﻮﻧﯽ ﺑﺎﺑﺎ و ﻣﺎﻣﺎﻧﺖرو ﭘﺲ ﺑﮕﯿﺮي‪ ،‬در اﯾﻦﺻﻮرت ﻣﯽﺗﻮﻧﯽ‬
‫روحﻫﺎي ﻣﺎ رو ﻫﻢ آزاد ﮐﻨﯽ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬روحﻫﺎﺗﻮن ﭘﯿﺶ اوﻧﻪ؟‬

‫ﺻﺪا‪ :‬آره‪ ،‬اون ﻣﺨﻔﯽﺷﻮن ﮐﺮده‪.‬‬

‫ﺻﺪاﯾﯽ دﯾﮕﺮ‪ :‬ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﻫﻤﯿﻨﻪ ﮐﻪ ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﯿﻢ وﻗﺘﯽ ﻣﺮدﯾﻢ‪ ،‬اﯾﻦﺟﺎ رو ﺗﺮك ﮐﻨﯿﻢ‪ .‬ﻣﺎ رو اﯾﻦﺟﺎ ﮔﺬاﺷﺖ‬
‫و ازﻣﻮن ﺗﻐﺬﯾﻪ ﮐﺮد ﺗﺎ اﯾﻦﮐﻪ دﯾﮕﻪ ﭼﯿﺰي ازﻣﻮن ﻧﻤﻮﻧﺪ‪ .‬ﻗﻠﺐﻫﺎي ﻣﺨﻔﯽﻣﻮن رو ﭘﯿﺪا ﮐﻦ‪ ،‬ﺧﺎﻧﻮم‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬وﻗﺘﯽ ﭘﯿﺪاﺷﻮن ﮐﻨﻢ‪ ،‬ﭼﻪ ﺑﻼﯾﯽ ﺳﺮﺗﻮن ﻣﯽآد؟‬

‫ﺻﺪاﻫﺎ ﭼﯿﺰي ﻧﮕﻔﺘﻨﺪ‪.‬‬

 ‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬و ﭼﻪ ﺑﻼﯾﯽ ﺳﺮ ﺧﻮدم ﻣﯽآد؟‬

‫ﺷﮑﻞﻫﺎي روح ﻣﺎﻧﻨﺪ‪ ،‬ﮐﻢرﻧﮓﺗﺮ ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﻣﯽداﻧﺴﺖ ﻏﯿﺮ از ﯾﮏ ﺗﺼﻮﯾﺮ ﺳﺎده ﭼﯿﺰي از آنﻫﺎ‬
‫ﻧﻤﺎﻧﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﻧﻮري ﮐﻪ در ﭼﺸﻤﺎن ﺑﺮق ﻣﯽزﻧﺪ و ﺑﻌﺪ از ﺑﯿﻦ ﻣﯽرود‪.‬‬

‫ﺻﺪاﯾﯽ ﺑﻪ آراﻣﯽ‪ :‬درد ﻧﺪاره‪.‬‬

‫ﺻﺪاﯾﯽ دﯾﮕﺮ‪ :‬اون زﻧﺪﮔﯽ‪ ،‬ﻫﻮﯾﺖ و ﻫﺮ ﭼﯿﺰي رو ﮐﻪ داري ازت ﻣﯽﮔﯿﺮه و ﺗﻮ رو ﺗﻮ ﻣﻪ ﺟﺎ ﻣﯽذاره‪.‬‬
‫ﻟﺬتﻫﺎت رو ازت ﻣﯽﮔﯿﺮه‪ .‬ﯾﻪ روز ﺑﯿﺪار ﻣﯽﺷﯽ و ﻣﯽﺑﯿﻨﯽ روح و ﻗﻠﺒﺖ ﻧﻤﻮﻧﺪن‪ .‬ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﻪ ﭘﻮﺳﺖ‬
‫ﺧﺎﻟﯽ ﻣﯽﺷﯽ‪ .‬و دﯾﮕﻪ روﯾﺎﯾﯽ ﺟﺰ ﺑﯿﺪار ﺷﺪن ﯾﺎ ﺑﻪﯾﺎد آوردن ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮدي‪ ،‬ﻧﺪاري‪.‬‬

‫ﺻﺪاي ﺳﻮم‪ :‬ﭘﻮﭼﯽ‪ ،‬ﭘﻮﭼﯽ‪ ،‬ﭘﻮﭼﯽ‪ ،‬ﭘﻮﭼﯽ‪ ،‬ﭘﻮﭼﯽ‪ ،‬ﭘﻮﭼﯽ‪.‬‬

‫ﺻﺪاﯾﯽ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺎﯾﺪ ﻓﺮار ﮐﻨﯽ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﻢ‪ ،‬ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﻓﺮار ﮐﻨﻢ وﻟﯽ ﻧﺸﺪ‪ .‬اون ﭘﺪر و ﻣﺎدرمرو ﮔﺮﻓﺘﻪ‪ .‬ﻣﯽﺷﻪ ﺑﮕﯿﺪ ﭼﺠﻮري‬
‫ﺑﺎﯾﺪ از اﯾﻦ اﺗﺎق ﺑﺮم ﺑﯿﺮون؟‬

‫ﺻﺪا‪ :‬اﮔﻪ ﻣﯽدوﻧﺴﺘﯿﻢ‪ ،‬ﺑﻬﺖ ﻣﯽﮔﻔﺘﯿﻢ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺑﺎ ﺧﻮد ﮔﻔﺖ "ﺑﯿﭽﺎرهﻫﺎ"‬

‫ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬ﺳﻮﺋﯿﺘﺮش را ﺑﯿﺮون آورد‪ ،‬آنرا ﺟﻤﻊ ﮐﺮد و ﻣﺜﻞ ﺑﺎﻟﺶ‪ ،‬زﯾﺮ ﺳﺮش ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﺎ اﺑﺪ ﮐﻪ‬
‫ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﻪ ﻣﻦرو ﺗﻮ اﯾﻦ ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﺑﺬاره‪ ،‬اون ﻣﻦرو آرود اﯾﻦﺟﺎ ﺗﺎ ﺑﺎﻫﺎش ﺑﺎزي ﮐﻨﻢ‪ .‬ﮔﺮﺑﻪ ﮔﻔﺖ "ﺑﺎﻫﺎش‬
‫ﺑﺎزي ﮐﻨﻢ و ﺑﻪ ﭼﺎﻟﺶ دﻋﻮﺗﺶ ﮐﻨﻢ‪ ".‬اﯾﻦﺟﺎ ﺗﻮ ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﻢ ﮐﻪ ﺑﺎﻫﺎش ﺑﺎزي ﮐﻨﻢ‪.‬‬

‫ﺳﻌﯽ ﮐﺮد ﺟﺎﯾﺶ را راﺣﺖ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﭼﺮﺧﯿﺪ و ﺧﻢ ﺷﺪ و روي زﻣﯿﻦ ﻓﻀﺎي ﭘﺸﺖ آﺋﯿﻨﻪ دراز ﮐﺸﯿﺪ‪ .‬آﺧﺮﯾﻦ‬
‫ﺳﯿﺒﺶ را ﺧﻮرد‪ ،‬ﮔﺎزﻫﺎي ﮐﻮﭼﮑﯽ از آن ﻣﯽﮔﺮﻓﺖ و ﺗﺎ آنﺟﺎ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺧﻮردﻧﺶرا ﻃﻮل داد‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽ ﺳﯿﺐ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ‪ ،‬ﻫﻨﻮز ﮔﺮﺳﻨﻪاش ﺑﻮد‪ .‬ﺳﭙﺲ ﻓﮑﺮي ﺑﻪذﻫﻨﺶ رﺳﯿﺪ و آرام ﮔﻔﺖ‪ :‬وﻗﺘﯽ ﻣﯽآد‬
‫ﻣﻨﻮ ﺑﺒﺮه‪ ،‬ﭼﺮا ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻧﻤﯽآﯾﺪ ﺑﯿﺮون؟‬
‫ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﺿﻌﯿﻒ‪ ،‬ﭘﺎﺳﺦ دادﻧﺪ‪ :‬ﮐﺎش ﻣﯽﺗﻮﻧﺴﺘﯿﻢ‪ ،‬وﻟﯽ ﻗﻠﺐ ﻣﺎ ﭘﯿﺸﺸﻪ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻣﺎ ﺑﻪﺟﺎﻫﺎي ﺗﺎرﯾﮏ و ﭘﻮچ‬
‫ﺗﻌﻠﻖ دارﯾﻢ‪ .‬روﺷﻨﺎﯾﯽ ﻣﺎ رو ﻣﯽﻟﺮزوﻧﻪ و ﻣﺎ ﻣﯽﺳﻮزﯾﻢ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬اوه‪.‬‬

‫ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﺑﺴﺖ‪ ،‬ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺗﺎرﯾﮏ ﺷﻮد‪ .‬ﺳﺮش را روي ﺑﺎﻟﺶ ﺳﻮﺋﯿﺘﺮياش ﮔﺬاﺷﺖ و‬
‫ﺑﻪﺧﻮاب رﻓﺖ‪ .‬ﻫﻤﯿﻦﮐﻪ ﺑﻪﺧﻮاب رﻓﺖ‪ ،‬اﺣﺴﺎس ﮐﺮد روﺣﯽ ﺑﻪﻧﺮﻣﯽ ﮔﻮﻧﻪ او را ﺑﻮﺳﯿﺪ‪ ،‬ﺻﺪاﯾﯽ ﺧﯿﻠﯽ‬
‫ﺿﻌﯿﻒ و ﻧﺎﭼﯿﺰ در ﮔﻮﺷﺶ زﻣﺰﻣﻪاي ﮐﺮد‪ ،‬ﺻﺪا ﺑﻪﻗﺪري ﺿﻌﯿﻒ ﺑﻮد ﮐﻪ ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮد اﺣﺘﻤﺎﻻ‬
‫آنرا ﺗﺼﻮر ﮐﺮده اﺳﺖ‪ .‬ﺻﺪا ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪ :‬از داﺧﻞ ﺳﻨﮓ ﻧﮕﺎه ﮐﻦ‪.‬‬

‫و ﺑﻌﺪ او ﺑﻪﺧﻮاب رﻓﺖ‪.‬‬

 ‫‪8‬‬
‫ﻣﺎدر ﺟﺪﯾﺪ‪ ،‬ﺳﺎﻟﻢﺗﺮ از ﻗﺒﻞ ﺑﻪﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪ؛ ﮔﻮﻧﻪﻫﺎﯾﺶ ﺳﺮخ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻮﻫﺎﯾﺶ ﻣﺜﻞ ﻣﺎري ﺗﻨﺒﻞ‪،‬‬
‫ﺗﮑﺎن ﻣﯽﺧﻮردﻧﺪ‪ .‬ﭼﺸﻢﻫﺎي دﮐﻤﻪاي ﺳﯿﺎﻫﺶ ﻫﻢ ﺑﺮق ﻣﯽزد‪.‬‬

‫ﺑﻪ آﺋﯿﻨﻪ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد‪ ،‬و ﺑﻪ ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺧﯿﺮه ﺷﺪ‪ .‬ﺳﭙﺲ ﺑﺎ ﮐﻠﯿﺪ ﻧﻘﺮهاي در را ﺑﺎز ﮐﺮد‪ .‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﻧﯿﻤﻪﺧﻮاب را‬
‫از زﻣﯿﻦ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد‪ ،‬ﻣﺜﻞ زﻣﺎﻧﯽﮐﻪ ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺟﻮانﺗﺮ ﺑﻮد و ﻣﺎدر اﺻﻠﯿﺶ او را اﯾﻦﮔﻮﻧﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽﮐﺮد‪.‬‬

‫وارد آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺷﺪ و ﮐﻮراﻟﯿﻦ را آرام روي ﺳﮑﻮﯾﯽ ﮔﺬاﺷﺖ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺳﻌﯽ ﮐﺮد از ﺧﻮاب ﺑﯿﺪار ﺷﻮد‪ ،‬ﺑﺮاي ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ‪ ،‬ﺑﻪﻗﺪري ﻫﻮﺷﯿﺎر ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﯿﺎل ﻣﯽﮐﺮد ﮐﺴﯽ‬
‫ﺑﺎ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﺑﺎ او رﻓﺘﺎر ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ؛ ﺳﭙﺲ ﭘﯽ ﺑﺮد ﮐﻪ ﮐﺠﺎﺳﺖ و ﺑﺎ ﭼﻪ ﮐﺴﯽ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﻣﺎدر ﺟﺪﯾﺪ‪ :‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﻋﺰﯾﺰ ﻣﻦ‪ ،‬اوﻣﺪم و ﺗﻮ رو از اﻧﺒﺎر آوردم ﺑﯿﺮون‪ .‬ﻧﯿﺎز ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻨﺒﯿﻬﺖ ﮐﻨﯿﻢ وﻟﯽ ﻣﺎ‬
‫اﯾﻦﺟﺎ ﺑﺎ ﻋﺪاﻟﺖ رﻓﺘﺎر ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ‪ ،‬ﻣﺎ ﮔﻨﺎﻫﮑﺎرﻫﺎ رو دوﺳﺖ دارﯾﻢ اﻣﺎ از ﮔﻨﺎه ﻣﺘﻨﻔﺮﯾﻢ‪ .‬ﺣﺎﻻ اﮔﻪ دﺧﺘﺮ‬
‫ﺧﻮﺑﯽ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﯽ و ﯾﺎد ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ درﺳﺖ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯽ‪ ،‬اونوﻗﺖ ﻣﯽﺗﻮﻧﯿﻢ ﻫﻤﺪﯾﮕﺮ رو درك ﮐﻨﯿﻢ و‬
‫دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﺶ را ﻣﺎﻟﯿﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﭽﻪﻫﺎي دﯾﮕﻪاي ﻫﻢ اونﺟﺎ ﺑﻮدن‪ .‬از ﺧﯿﻠﯽوﻗﺖ ﭘﯿﺶ اونﺟﺎ‬
‫ﺑﻮدن‪.‬‬

‫ﻣﺎدر ﺟﺪﯾﺪ‪ :‬اونﺟﺎ ﺑﻮدن؟‬

‫در ﻣﯿﺎن ﻣﺎﻫﯿﺘﺎﺑﻪ و ﯾﺨﭽﺎل اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد‪ ،‬ﺗﺨﻢﻣﺮغ‪ ،‬ﭘﻨﯿﺮ‪ ،‬ﮐﺮه و ﯾﮏ ﺗﮑﻪ ﺑﯿﮑﻦ ﺻﻮرﺗﯽ ﺑﺮﯾﺪه ﺷﺪه را‬
‫ﺑﯿﺮون ﻣﯽآورد‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬آره‪ ،‬اونﺟﺎ ﺑﻮدن‪ .‬ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﻣﯽﺧﻮاي ﻣﻦرو ﺑﻪ ﯾﮑﯽ از اونﻫﺎ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﮐﻨﯽ‪ .‬ﯾﻪ ﺑﺪن ﻣﺮده‪.‬‬
‫ﻣﺎدر ﺟﺪﯾﺪ ﺑﻪآراﻣﯽ ﻟﺒﺨﻨﺪي زد‪ .‬ﺑﺎ ﯾﮏ دﺳﺖ‪ ،‬ﺗﺨﻢﻣﺮغ را ﺑﻪ ﮐﺎﺳﻪاي زد و ﺑﺎ دﺳﺖ دﯾﮕﺮ‪ ،‬آنرا ﺑﺎﻻ‬
‫ﺑﺮد و از ﻫﻢ ﺑﺎز ﮐﺮد‪ .‬ﺳﭙﺲ ﮐﻤﯽ ﮐﺮه داﺧﻞ ﻣﺎﻫﯿﺘﺎﺑﻪ روي ﮔﺎز‪ ،‬رﯾﺨﺖ و ﺗﮑﻪﻫﺎي ﭘﻨﯿﺮ را ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺟﻠﺰ‬
‫و وﻟﺰ ﺑﻪ آن اﺿﺎﻓﻪ ﮐﺮد‪ .‬ﺑﻌﺪ آنرا ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﺗﺨﻢﻣﺮغ‪ ،‬ﻫﻢ زد‪.‬‬

‫ﻣﺎدر ﺟﺪﯾﺪ‪ :‬ﻣﻦﻫﻢ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ اﺣﻤﻘﯽ ﻋﺰﯾﺰم‪ .‬ﻣﻦ دوﺳِﺖ دارم‪ ،‬ﻫﻤﯿﺸﻪ دوﺳِﺖ دارم‪ ،‬ﺗﺎزه‬
‫ﮐﺴﯽ دﯾﮕﻪ ﺑﻪ روح اﻋﺘﻘﺎد ﻧﺪاره‪ .‬ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ اﯾﻦﮐﻪ اونﻫﺎ ﻫﻤﻪﺷﻮن دروﻏﻦ‪ .‬ﭼﻪ ﺑﻮﯾﯽ داره! ﺑﺒﯿﻦ ﭼﻪ‬
‫ﺻﺒﺤﻮﻧﻪاي دارم ﺑﺮات درﺳﺖ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ .‬ﻫﻤﻮﻧﯽ ﮐﻪ دوﺳﺖ داري‪ ،‬اﻣﻠﺖ ﭘﻨﯿﺮ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ آب دﻫﺎﻧﺶ را ﻗﻮرت داد‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺘﻦ از ﺑﺎزي ﮐﺮدن ﺧﻮﺷﺖ ﻣﯽآد‪.‬‬

‫ﭼﺸﻤﺎن ﺳﯿﺎه ﻣﺎدر ﺟﺪﯾﺪ‪ ،‬ﺑﺮﻗﯽ زد‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻫﻤﻪ ﺧﻮشﺷﻮن ﻣﯽآد‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ ،‬از ﺳﮑﻮ ﭘﺎﯾﯿﻦ آﻣﺪ و ﮐﻨﺎر ﻣﯿﺰ اﯾﺴﺘﺎد و ﮔﻔﺖ‪ :‬آره‪.‬‬

‫ﺻﺪاي ﺑﯿﮑﻦ روي ﮔﺎز ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺪ و ﺑﻮي ﺧﻮﺷﺎﯾﻨﺪي ﭘﺨﺶ ﺷﺪ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬دوﺳﺖ ﻧﺪاري ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺎزي ﮐﻨﯿﻢ‪ ،‬اونوﻗﺖ ﻋﺎدﻻﻧﻪ ﻣﻐﻠﻮﺑﻢ ﮐﻨﯽ؟‬

‫ﻣﺎدر ﺟﺪﯾﺪ‪ ،‬در ﺣﺎﻟﯽﮐﻪ ﺗﻈﺎﻫﺮ ﺑﻪ ﺑﯽﺗﻮﺟﻬﯽ ﻣﯽﮐﺮد‪ :‬ﺷﺎﯾﺪ‪.‬‬

‫اﻧﮕﺸﺘﺎﻧﺶ را روي ﺳﻄﺢ ﻣﯽزد و ﻟﺐﻫﺎﯾﺶ را ﺑﺎ زﺑﺎﻧﺶ ﻣﯽﻟﯿﺴﯿﺪ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﻪ ﺷﺮﻃﯽ ﻣﯽذاري؟‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﻣﺤﮑﻢ زاﻧﻮﻫﺎﯾﺶ را ﮐﻪ ﻣﯽﻟﺮزﯾﺪ‪ ،‬ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ؟ اﮔﻪ ﺑﺒﺎزم‪ ،‬ﺗﺎ اﺑﺪ اﯾﻦﺟﺎ ﭘﯿﺸﺖ ﻣﯽﻣﻮﻧﻢ‬
‫و اﺟﺎزه ﻣﯽدم دوﺳﺘﻢ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ‪ .‬ﮐﺎﻣﻼ ﻣﻄﯿﻌﺖ ﻣﯽﺷﻢ‪ .‬ﻏﺬاﻫﺎترو ﻣﯽﺧﻮرم و ﺑﺎﻫﺎت ﺑﺎزي ﻣﯿﮑﻨﻢ‪.‬‬
‫و ﻣﯽذارم ﺟﺎي ﭼﺸﻤﺎم دﮐﻤﻪ ﺑﺬاري‪.‬‬

‫ﻣﺎدر ﺟﺪﯾﺪ ﺑﻪ او ﺧﯿﺮه ﺷﺪ‪ :‬و اﮔﻪ ﺑﺒﺮي؟‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬اونوﻗﺖ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺬاري ﻫﻤﻪ ﺑﺮن‪ .‬ﭘﺪر و ﻣﺎدر واﻗﻌﯿﻢ‪ ،‬ﺑﭽﻪﻫﺎي ﻣﺮده‪ .‬ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﮔﺮﻓﺘﯽ‪.‬‬

‫ﻣﺎدر ﺟﺪﯾﺪ‪ ،‬ﺑﯿﮑﻦ را از روي اﺟﺎق ﺑﺮداﺷﺖ و در ﺑﺸﻘﺎﺑﯽ ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬ﺳﭙﺲ اﻣﻠﺖ ﭘﻨﯿﺮي داﺧﻞ ﻣﺎﻫﯿﺘﺎﺑﻪ‬
‫را ﺑﺎﻻي ﺑﺸﻘﺎب ﮔﺬاﺷﺖ‪ ،‬اﻣﻠﺖ ﭘﻨﯿﺮي داﺧﻞ ﺑﺸﻘﺎب ﻟﻐﺰﯾﺪ و ﺷﮑﻞ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻪﺧﻮد ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬

‫ﺑﺸﻘﺎب ﻏﺬا را ﺑﺎ ﯾﮏ ﻟﯿﻮان آب ﭘﺮﺗﻘﺎل ﺗﺎزه و ﺷﮑﻼت داغ‪ ،‬روﺑﻪروي ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﮔﺬاﺷﺖ‪.‬‬
‫ﻣﺎدر ﺟﺪﯾﺪ‪ :‬آره‪ ،‬ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ از اﯾﻦ ﺑﺎزي ﺧﻮﺷﻢ ﺑﯿﺎد‪ .‬وﻟﯽ ﻗﺮاره ﭼﺠﻮر ﺑﺎزياي ﺑﺎﺷﻪ؟ ﭼﯿﺴﺘﺎن؟ اﻃﻼﻋﺎت‬
‫ﻋﻤﻮﻣﯽ؟ ﯾﺎ اﺳﺘﻌﺪاد؟‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﯾﻪ ﺑﺎزي ﮐﻪ ﺗﻮش ﺑﺎﯾﺪ ﺟﺴﺘﺠﻮ ﮐﻨﯿﻢ‪ ،‬ﮐﻪ ﺗﻮش ﭼﯿﺰي رو ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻢ‪.‬‬

‫ﻣﺎدر ﺟﺪﯾﺪ‪ :‬و ﺗﻮ اﯾﻦ ﺑﺎزي ﻗﺎﯾﻢ ﺑﺎﺷﮏ‪ ،‬ﺑﺎﯾﺪ ﭼﯽ رو ﭘﯿﺪا ﮐﻨﯿﻢ؟‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﮐﻤﯽ ﺗﺮدﯾﺪ ﮐﺮد‪ ،‬ﺳﭙﺲ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﺪر و ﻣﺎدرم‪ ،‬و روح ﺑﭽﻪﻫﺎي ﭘﺸﺖ آﺋﯿﻨﻪ‪.‬‬

‫ﻣﺎدر ﺟﺪﯾﺪ‪ ،‬ﭘﯿﺮوزﻣﻨﺪاﻧﻪ‪ ،‬ﻟﺒﺨﻨﺪي زد و ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺑﺎ ﺧﻮد ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮد ﮐﻪ آﯾﺎ ﺗﺼﻤﯿﻢ درﺳﺘﯽ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﯾﺎ‬
‫ﺧﯿﺮ‪ .‬اﮔﺮ ﭼﻪ دﯾﮕﺮ ﺑﺮاي ﺗﺠﺪﯾﺪ ﻧﻈﺮ دﯾﺮ ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﻣﺎدر ﺟﺪﯾﺪ‪ :‬ﻗﺒﻮﻟﻪ‪ ،‬ﺣﺎﻻ ﺻﺒﺤﻮﻧﻪت رو ﺑﺨﻮر ﻋﺰﯾﺰم‪ .‬ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎش‪ ،‬آﺳﯿﺒﯽ ﺑﻬﺖ ﻧﻤﯽرﺳﻮﻧﻪ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺑﻪ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد‪ ،‬از اﯾﻦﮐﻪ آنرا ﺑﺨﻮرد ﻣﺘﻨﻔﺮ ﺑﻮد؛ اﻣﺎ ﮔﺮﺳﻨﻪاش ﻫﻢ ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﭼﺠﻮري ﺑﻔﻬﻤﻢ ﭘﺎي ﺣﺮﻓﺖ ﻣﯽﻣﻮﻧﯽ؟‬

‫ﻣﺎدر ﺟﺪﯾﺪ‪ :‬ﻗﺴﻢ ﻣﯽﺧﻮرم‪ ،‬ﺑﻪ ﻗﺒﺮ ﻣﺎدر ﺧﻮدم ﻗﺴﻢ ﻣﯽﺧﻮرم‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﻣﺎدرت ﻗﺒﺮ داره؟‬

‫ﻣﺎدر ﺟﺪﯾﺪ‪ :‬اوه‪ ،‬آره‪ .‬ﺧﻮدم ﮔﺬاﺷﺘﻤﺶ اون ﺗﻮ‪ .‬و وﻗﺘﯽ دﯾﺪم ﻣﯽﺧﻮاد ﺑﯿﺎد ﺑﯿﺮون‪ ،‬دوﺑﺎره ﮔﺬاﺷﺘﻤﺶ‬
‫اون ﺗﻮ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﺑﻪ ﯾﻪ ﭼﯿﺰي ﻗﺴﻢ ﺑﺨﻮر ﮐﻪ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﺑﻬﺖ اﻋﺘﻤﺎد ﮐﻨﻢ‪.‬‬

‫ﻣﺎدر ﺟﺪﯾﺪ‪ :‬ﺑﻪدﺳﺖ راﺳﺘﻢ‪.‬‬

‫دﺳﺖ راﺳﺘﺶ را ﺑﺎﻻ آورد و اﻧﮕﺸﺘﺎن درازش را ﺑﻪ آراﻣﯽ ﻣﺜﻞ ﻣﯿﺦ ﺗﮑﺎن داد‪ :‬ﻗﺴﻢ ﻣﯽﺧﻮرم‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺷﺎﻧﻪاش را ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ‪ :‬ﺑﺎﺷﻪ‪ ،‬ﻗﺒﻮﻟﻪ‪.‬‬

‫اﺟﺎزه ﻧﺪاد ﺻﺒﺤﺎﻧﻪاش ﺳﺮد ﺷﻮد و آنرا ﺧﻮرد‪ .‬از ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮد ﮔﺮﺳﻨﻪﺗﺮ ﺑﻮد‪.‬‬
‫در ﺣﺎﻟﯽﮐﻪ ﻏﺬا ﻣﯽﺧﻮرد‪ ،‬ﻣﺎدر ﺟﺪﯾﺪ ﺑﻪ او ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺖ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدن ﺑﻪ‬
‫ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ اﺣﺴﺎﺳﺶ را ﻓﻬﻤﯿﺪ اﻣﺎ ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮد او ﻫﻢ ﮔﺮﺳﻨﻪاش اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﺷﺮﺑﺖ ﭘﺮﺗﻘﺎﻟﺶ را ﺧﻮرد و ﺑﺎ اﯾﻦﮐﻪ دوﺳﺖ داﺷﺖ ﺷﮑﻼت داغ را ﻫﻢ ﺑﺨﻮرد‪ ،‬اﻣﺎ ﻧﺨﻮرد‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬از ﮐﺠﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﮔﺸﺘﻦ رو ﺷﺮوع ﮐﻨﻢ؟‬

‫ﻣﺎدر ﺟﺪﯾﺪ ﺑﺎ ﺑﯽﺗﻮﺟﻬﯽ‪ :‬ﻫﺮ ﺟﺎ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاي‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه ﮐﺮد وﺳﺨﺖ در ﻓﮑﺮ ﻓﺮو رﻓﺖ‪ .‬ﺑﺎ ﺧﻮد ﻓﮑﺮ ﮐﺮد‪ ،‬اﻫﻤﯿﺘﯽ ﻧﺪاﺷﺖ ﺑﺎغ و زﻣﯿﻦ اﻃﺮاف‬
‫ﺧﺎﻧﻪ را ﺑﮕﺮدد‪ ،‬ﭼﻮن آنﻫﺎ واﻗﻌﯽ ﻧﺒﻮدﻧﺪ‪ .‬زﻣﯿﻦ ﺗﻨﯿﺴﯽ در دﻧﯿﺎي ﻣﺎدر ﺟﺪﯾﺪ وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ و ﺗﻨﻬﺎ‬
‫ﺟﺎي واﻗﻌﯽ‪ ،‬ﺧﻮد ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﺑﻪ اﻃﺮاف آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد‪ .‬در اﺟﺎق ﮔﺎز را ﺑﺎز ﮐﺮد‪ ،‬داﺧﻞ ﻓﺮﯾﺰر و ﺣﺘﯽ داﺧﻞ ﺳﺎﻻد ﺗﻮي ﻓﺮﯾﺰر را‬
‫ﻫﻢ ﮔﺸﺖ‪ .‬ﻣﺎدر ﺟﺪﯾﺪ ﺑﺎ ﭘﻮزﺧﻨﺪي ﮐﻪ در ﮔﻮﺷﻪ ﻟﺒﺶ ﺑﻮد‪ ،‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ را دﻧﺒﺎل ﻣﯽﮐﺮد‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﺣﺎﻻ اﯾﻦ روحﻫﺎ ﭼﻪﻗﺪر ﺑﺰرﮔﻦ؟‬

‫ﻣﺎدر ﺟﺪﯾﺪ‪ ،‬ﮐﻨﺎر ﻣﯿﺰ آﺷﭙﺰ ﺧﺎﻧﻪ ﻧﺸﺴﺖ و ﺑﻪ دﯾﻮار ﺗﮑﯿﻪ داد‪ ،‬ﭼﯿﺰي در ﭘﺎﺳﺦ ﻧﮕﻔﺖ‪ .‬ﺑﺎ ﻧﺎﺧﻦ ﻗﺮﻣﺰرﻧﮓ‪،‬‬
‫دﻧﺪانﻫﺎﯾﺶ را ﻟﻤﺲ ﮐﺮد و ﺳﭙﺲ ﺑﺎ اﯾﺠﺎد ﺻﺪاي ﺗﻖﺗﻖﺗﻖ ﺑﺮ روي ﭼﺸﻢ دﮐﻤﻪاي ﺳﯿﺎﻫﺶ ﺿﺮﺑﻪ‬
‫ﻣﯽزد‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﺑﺎﺷﻪ‪ ،‬ﻧﮕﻮ‪ .‬اﺻﻼ ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻤﮑﯽ ﺑﮑﻨﯽ ﯾﺎ ﻧﻪ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﻣﯽدوﻧﻦ ﯾﻪ روح اﻧﺪازه ﯾﻪ ﺗﻮپ ﺳﺎﺣﻠﯿﻪ‪.‬‬

‫اﻣﯿﺪ داﺷﺖ ﻣﺎدر ﺟﺪﯾﺪش درﺑﺎره اﻧﺪازه ارواح ﭼﯿﺰي ﺑﮕﻮﯾﺪ‪ ،‬ﻣﺜﻞ اﯾﻦﮐﻪ ﺑﻪاﻧﺪازه ﯾﮏ ﭘﯿﺎز‪ ،‬ﯾﺎ ﯾﮏ‬
‫ﭼﻤﺪان و ﯾﺎ ﺑﻪاﻧﺪاز ه ﺳﺎﻋﺖ ﺑﺎﺑﺎ ﺑﺰرگ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﺎدر ﺟﺪﯾﺪ ﻓﻘﻂ ﻟﺒﺨﻨﺪ زد و ﻣﺜﻞ ﺻﺪاي ﺑﺮﺧﻮرد‬
‫ﻗﻄﺮه آب ﺑﻪ ﺳﯿﻨﮏ‪ ،‬ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺖﻫﺎﯾﺶ روي ﭼﺸﻢ دﮐﻤﻪاياش‪ ،‬ﺗﻖﺗﻖ ﺿﺮﺑﻪ زد‪ .‬ﺳﭙﺲ ﮐﻮراﻟﯿﻦ درﯾﺎﻓﺖ‬
‫ﮐﻪ اﯾﻦ ﺻﺪاي آب اﺳﺖ و ﻣﺎدر ﺟﺪﯾﺪش ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ ﺷﺪه‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﻣﯽﻟﺮزﯾﺪ‪ .‬ﻣﯽداﻧﺴﺖ ﻣﺎدر ﺟﺪﯾﺪ ﺟﺎي دﯾﮕﺮي اﺳﺖ؛ اﮔﺮ ﺟﺎﯾﯽ ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﺑﻪاﯾﻦ ﻣﻌﻨﯽﺳﺖ ﮐﻪ‬
‫ﻫﻤﻪﺟﺎ ﻫﺴﺖ‪ .‬و در اﯾﻦ ﻣﻮاﻗﻊ آدم ﺧﯿﻠﯽ راﺣﺖ از ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﻧﻤﯽﺑﯿﻨﺪ‪ ،‬ﻣﯽﺗﺮﺳﺪ‪ .‬دﺳﺘﺶ را در‬
‫ﺟﯿﺐش ﮔﺬاﺷﺖ و اﻧﮕﺸﺖﻫﺎﯾﺶ ﺳﻨﮓ ﺳﻮراخدار را ﻟﻤﺲ ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬آنرا از ﺟﯿﺐاش ﺑﯿﺮون آورد و‬
‫ﻃﻮري در دﺳﺘﺶ ﻓﺸﺮد ﮐﻪ ﮔﻮﯾﯽ اﺳﻠﺤﻪاي در دﺳﺖ دارد‪ ،‬ﺳﭙﺲ وارد راﻫﺮو ﺷﺪ‪.‬‬

‫ﺻﺪاﯾﯽ ﻏﯿﺮ از ﺗﻖﺗﻖ ﺑﺮﺧﻮرد ﻗﻄﺮات ﺑﻪ ﺳﯿﻨﮏ ﻓﻠﺰي ﺷﻨﯿﺪه ﻧﻤﯽﺷﺪ‪.‬‬

‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ آﺋﯿﻨﻪ اﻧﺘﻬﺎي راﻫﺮو اﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬ﺑﺮاي ﻟﺤﻈﻪاي اﺑﺮي در آﺋﯿﻨﻪ ﭘﺪﯾﺪار ﺷﺪ‪ ،‬ﺻﻮرتﻫﺎي ﻧﺎﻣﺸﺨﺺ‬
‫و از ﺷﮑﻞ اﻓﺘﺎدهاي در آن ﺑﻪ وﺟﻮد آﻣﺪﻧﺪ و از ﺑﯿﻦ رﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺳﭙﺲ ﮐﺴﯽ ﻏﯿﺮ از ﺧﻮدش را در آن ﻧﺪﯾﺪ‪،‬‬
‫دﺧﺘﺮي ﮐﻪ ﭼﯿﺰي ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ زﻏﺎل ﺳﺒﺰ ﺑﻪدﺳﺖ داﺷﺖ و ﺑﺮق ﻣﯽزد‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ دﺳﺘﺶ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد‪ .‬ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﺳﻨﮓ ﺳﻮراخدار ﺳﺎده و ﻗﻬﻮهاي رﻧﮓ ﺑﻮد‪ .‬ﺳﭙﺲ‬
‫دوﺑﺎره ﺑﻪ آﺋﯿﻨﻪ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﺑﺎز دﯾﺪ ﮐﻪ ﺳﻨﮓ ﻣﺜﻞ زﻣﺮد‪ ،‬ﺑﺮق ﻣﯽزﻧﺪ‪ .‬در آﺋﯿﻨﻪ‪ ،‬آﺗﺶ ﺳﺒﺰي در ﺳﻨﮓ‬
‫ﺷﻌﻠﻪور ﺑﻮد و اﺗﺎق ﮐﻮراﻟﯿﻦ را ﻧﺸﺎن ﻣﯽداد‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﻫﻤﻢ‪.‬‬

‫وارد اﺗﺎق ﺷﺪ‪ .‬اﺳﺒﺎب ﺑﺎزيﻫﺎ ﮔﻮﯾﺎ از ورود او ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬در اﻃﺮاف اﺗﺎق‪ ،‬ﺑﻪ ﭘﺮواز درآﻣﺪه‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺗﺎﻧﮑﯽ‪ ،‬از داﺧﻞ ﺟﻌﺒﻪ اﺳﺒﺎب ﺑﺎزي ﻫﺎ ﺑﯿﺮون آﻣﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ او ﺳﻼم ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺣﺘﯽ از روي ﭼﻨﺪ اﺳﺒﺎب‬
‫ﺑﺎزي دﯾﮕﺮ ﻫﻢ رد ﺷﺪ‪ .‬از داﺧﻞ ﺟﻌﺒﻪ روي ﮐﻒ اﺗﺎق اﻓﺘﺎد‪ ،‬ﺑﺮﻋﮑﺲ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺗﻼش ﻣﯽﮐﺮد ﺧﻮد را‬
‫ﺟﻤﻊ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﮐﻮراﻟﯿﻦ آنرا ﺑﺮداﺷﺖ و درﺳﺘﺶ ﮐﺮد‪ .‬ﺗﺎﻧﮏ ﺷﺮﻣﻨﺪه ﺷﺪ و زﯾﺮ ﺗﺨﺖ رﻓﺖ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ اﻃﺮاف اﺗﺎق را ﻧﮕﺎه ﮐﺮد‪.‬‬

‫ﺑﻪ ﮐﻤﺪﻫﺎ و دراورﻫﺎ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد‪ .‬ﺳﭙﺲ ﮔﻮﺷﻪاي از ﺟﻌﺒﻪ اﺳﺒﺎب ﺑﺎزي را ﮔﺮﻓﺖ و ﻫﻤﻪ اﺳﺒﺎب ﺑﺎزيﻫﺎ را‬
‫روي ﻓﺮش رﯾﺨﺖ‪ ،‬ﻫﻤﻪ آنﻫﺎ در ﺗﻘﻼ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮﻧﺪ و ﺧﻮد را رﻫﺎ ﺳﺎزﻧﺪ‪ .‬ﻣﺮوارﯾﺪي ﻗﻞ ﺧﻮرد و‬
‫ﺑﺎ ﺑﺮﺧﻮرد ﺑﻪدﯾﻮار‪ ،‬ﺻﺪاﯾﯽ ﺗﻮﻟﯿﺪ ﮐﺮد‪ .‬ﺑﺎ ﺧﻮد ﻓﮑﺮ ﮐﺮد‪ ،‬ﻫﯿﭻﮐﺪام از اﯾﻦ اﺳﺒﺎب ﺑﺎزيﻫﺎ ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ روح‬
‫ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ‪ .‬دﺳﺘﺒﻨﺪي ﻧﻘﺮهاي را ﮐﻪ از آن ﺣﯿﻮاﻧﺎت ﮐﻮﭼﮑﯽ ﮐﻪ در ﺗﻌﻘﯿﺐ ﻫﻢ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺮداﺷﺖ‪ ،‬روﺑﺎه روي‬
‫دﺳﺘﺒﻨﺪ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺧﺮﮔﻮش را ﺑﮕﯿﺮد و ﻣﺸﺎﺑﻪ آن ﺧﺮس ﻫﻢ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ روﺑﺎه را ﺑﮕﯿﺮد‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ ،‬ﺳﻨﮓ ﺳﻮراخدار را ﺑﯿﺮون آورد و ﺑﻪ اﻣﯿﺪ ﯾﺎﻓﺘﻦ ﺳﺮﻧﺦ‪ ،‬آنرا ﻧﮕﺎه ﮐﺮد‪ ،‬اﻣﺎ ﭼﯿﺰي ﭘﯿﺪا ﻧﮑﺮد‪.‬‬
‫ﺑﯿﺸﺘﺮ اﺳﺒﺎب ﺑﺎزي ﻫﺎ ﮐﻪ روي ﻓﺮش ﺑﻮدﻧﺪ ﺣﺎﻻ داﺷﺘﻨﺪ ﺧﻮد را زﯾﺮ ﺗﺨﺖ ﻣﺨﻔﯽ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ و ﺗﻨﻬﺎ‬
‫اﺳﺒﺎب ﺑﺎزيﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﯾﮏ ﺳﺮﺑﺎز ﭘﻼﺳﺘﯿﮑﯽ ﺳﺒﺰ‪ ،‬ﻣﺮوارﯾﺪ‪ ،‬ﯾﻮﯾﻮﯾﯽ ﺑﻪ رﻧﮓ ﺻﻮرﺗﯽ‬
‫روﺷﻦ و از ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﭼﯿﺰﻫﺎ ﺑﻮد‪ .‬دﻗﯿﻘﺎ ﺷﺒﯿﻪ ﻫﻤﺎن ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ در دﻧﯿﺎي واﻗﻌﯽ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﯽ زﯾﺮ‬
‫ﺟﻌﺒﻪ اﺳﺒﺎب ﺑﺎزي ﭘﯿﺪا ﮐﻨﯽ‪ ،‬وﺳﺎﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻓﺮاﻣﻮش ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و ﮐﺴﯽ از آنﻫﺎ ﺧﻮﺷﺶ ﻧﻤﯽآﻣﺪ‪.‬‬

‫ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺮود و ﺟﺎﯾﯽ دﯾﮕﺮ را ﺑﮕﺮدد‪ .‬ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺻﺪاﯾﯽ را ﮐﻪ در ﺗﺎرﯾﮑﯽ در ﮔﻮﺷﺶ زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮد ﺑﻪﯾﺎد‬
‫آورد و ﻓﻬﻤﯿﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﭼﻪ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﺳﻨﮓ ﺳﻮراخدار را ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد و روﺑﻪروي ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﻗﺮار داد‪ .‬ﭼﺸﻢ ﭼﭙﺶ‬
‫را ﺑﺴﺖ و ﺑﺎ ﭼﺸﻢ راﺳﺖ‪ ،‬داﺧﻞ اﺗﺎق را ﺑﺎ ﺳﻮراﺧﯽ ﮐﻪ در ﺳﻨﮓ ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﮕﺎه ﮐﺮد‪.‬‬

‫از داﺧﻞ ﺳﻨﮓ‪ ،‬دﻧﯿﺎ ﺑﻪ رﻧﮓ ﺧﺎﮐﺴﺘﺮي دﯾﺪه ﻣﯽ ﺷﺪ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ در آن ﺧﺎﮐﺴﺘﺮي ﺑﻮد‪ ...‬ﻧﻪ‪ ،‬ﻧﻪ ﮐﺎﻣﻼ‬
‫ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ‪ .‬ﭼﯿﺰي روي زﻣﯿﻦ ﺑﺮق ﻣﯽزد‪ ،‬ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﮐﻨﺎر ﺷﻮﻣﯿﻨﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﭼﯿﺰي ﺑﻪرﻧﮓ ﻧﺎرﻧﺠﯽ ﮔﻞ ﻻﻟﻪ‬
‫در ﺑﻌﺪازﻇﻬﺮ ﻣﺎه ﻣﯽ‪ .‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ دﺳﺖ ﭼﭙﺶ را ﺑﺎﻻ ﺑﺮد‪ ،‬ﻣﯽﺗﺮﺳﯿﺪ اﮔﺮ ﺳﻨﮓ را از ﺟﻠﻮي ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ‬
‫ﺑﺮدارد‪ ،‬ﺷﯽء ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ ﺷﻮد‪.‬‬

‫اﻧﮕﺸﺘﺎﻧﺶ ﭼﯿﺰي ﻧﺮم را ﺣﺲ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬آنرا ﺑﺮداﺷﺖ و ﺳﻨﮓ را از ﺟﻠﻮي ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﭘﺎﯾﯿﻦ آورد‪.‬‬
‫ﻣﺮوارﯾﺪ ﺑﻮد‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﮐﻪ زﯾﺮ ﺟﻌﺒﻪ اﺳﺒﺎب ﺑﺎزي ﻗﺮار داﺷﺖ و ﺣﺎﻻ در دﺳﺖ او ﺑﻪ رﻧﮓ ﭘﻮﺳﺖ درآﻣﺪه‬
‫ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﺳﻨﮓ را ﺑﺮداﺷﺖ و از ﺳﻮراخ آن‪ ،‬داﺧﻞ ﻣﺮوارﯾﺪ را ﻧﮕﺎه ﮐﺮد‪ .‬ﻣﺮوارﯾﺪ در ﺷﻌﻠﻪﻫﺎي ﻗﺮﻣﺰ‬
‫رﻧﮓ‪ ،‬ﻣﯽدرﺧﺸﯿﺪ‪.‬‬

‫ﺻﺪاﯾﯽ ﭘﭻﭘﭻ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻠﻪ ﺧﺎﻧﻮم‪ ،‬ﺣﺎﻻ ﯾﺎدم اوﻣﺪ‪ ،‬ﻣﻦ ﯾﻪ ﭘﺴﺮ ﺑﻮدم‪ .‬وﻟﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﻋﺠﻠﻪ ﮐﻨﯽ‪ .‬ﻫﻨﻮز دوﺗﺎ‬
‫دﯾﮕﻪ ﻫﺴﺘﻦ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﭘﯿﺪاﺷﻮن ﮐﻨﯽ‪ ،‬ﺗﺎ اﯾﻦﺟﺎ ﻫﻢ ﺟﺎدوﮔﺮ از دﺳﺘﺖ ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺷﺪه‪ ،‬ﭼﻮن ﻣﻦرو‬
‫ﭘﯿﺪا ﮐﺮدي‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺑﺎ ﺧﻮد اﻧﺪﯾﺸﯿﺪ‪ :‬اﮔﻪ ﻗﺮاره اﯾﻦ ﮐﺎرو اداﻣﻪ ﺑﺪم‪ ،‬ﻧﻤﯽﺧﻮام ﻟﺒﺎسﻫﺎي اون ﺗﻨﻢ ﺑﺎﺷﻪ‪.‬‬

‫ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﯾﻊ‪ ،‬ﻟﺒﺎس‪ ،‬ﺑﯿﮋاﻣﻪ و ﭼﮑﻤﻪ ﻫﺎي ﺧﻮدش را ﭘﻮﺷﯿﺪ‪ .‬ﺳﻮﺋﯿﺘﺮ ﺧﺎﮐﺴﺘﺮي و ﺷﻠﻮار ﺳﯿﺎه را ﻣﺮﺗﺐ‬
‫ﮐﺮد و ﺗﻮي ﮐﻤﺪ ﮔﺬاﺷﺖ‪ ،‬ﭼﮑﻤﻪﻫﺎي ﻧﺎرﻧﺠﯽ را ﻫﻢ روي زﻣﯿﻦ‪ ،‬ﮐﻨﺎر ﺟﻌﺒﻪ اﺳﺒﺎب ﺑﺎزيﻫﺎ ﮔﺬاﺷﺖ‪.‬‬

‫ﻣﺮوارﯾﺪ را در ﺟﯿﺐ ﭘﯿﺮاﻫﻨﺶ ﮔﺬاﺷﺖ و وارد راﻫﺮو ﺷﺪ‪.‬‬

‫ﭼﯿﺰي ﻣﺜﻞ ﺷﻦ ﺳﺎﺣﻞ ﮐﻪ در ﺑﺎدي ﻣﯽوزﯾﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺻﻮرت و دﺳﺖﻫﺎﯾﺶ ﺧﻮرد‪ .‬ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﺶ را ﭘﻮﺷﯿﺪ و‬
‫ﺟﻠﻮ رﻓﺖ‪.‬‬

‫وزش ﺷﻦﻫﺎ ﺑﺪﺗﺮ ﺷﺪ و راهرﻓﺘﻦ ﺳﺨﺖ و ﺳﺨﺖﺗﺮ ﻣﯽﺷﺪ‪ ،‬و او ﮔﻮﯾﯽ در ﯾﮏ ﻃﻮﻓﺎن اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪﺟﻠﻮ‬
‫ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬ﺑﺎد وﺣﺸﺘﻨﺎك و ﺳﺮدي ﺑﻮد‪.‬‬

‫از راﻫﯽ ﮐﻪ آﻣﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﯾﮏ ﻗﺪم ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺑﺮداﺷﺖ‪.‬‬

‫ﺻﺪاي روح ﻣﺎﻧﻨﺪي در ﮔﻮﺷﺶ ﮔﻔﺖ‪ :‬اُه‪ ،‬اداﻣﻪ ﺑﺪه‪ ،‬ﭼﻮن ﺟﺎدوﮔﺮه از دﺳﺘﺖ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﻪ‪.‬‬

‫ﺑﺎ اﯾﻦﮐﻪ ﺑﺎد ﺳﺨﺖ ﻣﯽوزﯾﺪ ﺑﺎز ﺑﻪ ﺟﻠﻮ اداﻣﻪ داد‪ .‬ﺷﻦﻫﺎي ﻧﺎﻣﺮﺋﯽ ﺑﻪ ﻧﺮﻣﯽ داﻧﻪﻫﺎي ﺧﺎك‪ ،‬ﺻﻮرت و‬
‫ﮔﻮﻧﻪﻫﺎﯾﺶ را ﻣﯽزدﻧﺪ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﻓﺮﯾﺎد زد‪ :‬ﻋﺎدﻻﻧﻪ ﺑﺎزي ﮐﻦ‪.‬‬

‫ﺟﻮاﺑﯽ ﻧﯿﺎﻣﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﺎد ﺑﺎر دﯾﮕﺮ‪ ،‬وﺣﺸﺘﻨﺎك‪ ،‬ﺑﻪ ﻃﺮف او وزﯾﺪ و ﺑﻌﺪ از ﺑﯿﻦ رﻓﺖ‪ .‬وﻗﺘﯽ از آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ‬
‫ﻣﯽﮔﺬﺷﺖ‪ ،‬در ﺳﮑﻮت ﻣﻄﻠﻖ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺎز ﺻﺪاي ﺗﻖﺗﻖ ﺑﺮﺧﻮرد ﻗﻄﺮات ﺑﻪ ﺳﯿﻨﮏ را ﺑﺸﻨﻮد و ﯾﺎ‬
‫ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ اﯾﻦ ﺻﺪاي ﻣﺎدر ﺟﺪﯾﺪش ﺑﻮد ﮐﻪ آنرا ﺑﺎ ﺿﺮﺑﻪ زدن ﺑﻪ ﭼﺸﻢﻫﺎي دﮐﻤﻪاياش ﺑﻪوﺳﯿﻠﻪ‬
‫اﻧﮕﺸﺘﺎن دراز و ﺳﻔﯿﺪش اﯾﺠﺎد ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬در ﻣﻘﺎﺑﻞ وﺳﻮﺳﻪ ﺑﺮاي ﻧﮕﺎه ﮐﺮدن‪ ،‬ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﮐﺮد‪.‬‬

‫ﭘﺲ از ﭼﻨﺪ ﮔﺎم ﺑﻪ در ﺧﺮوﺟﯽ رﺳﯿﺪ و از ﺧﺎﻧﻪ ﺑﯿﺮون رﻓﺖ‪.‬‬

‫از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ رﻓﺖ‪ ،‬اﻃﺮاف ﺧﺎﻧﻪ را ﮔﺸﺖ ﺗﺎ اﯾﻦﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ دوﺷﯿﺰه ﻓﻮرﺳﯿﺒﻞ و دوﺷﯿﺰه اﺳﭙﯿﻨﮏ‬
‫ﺟﺪﯾﺪ رﺳﯿﺪ‪ .‬ﻻﻣﭗﻫﺎي روي در‪ ،‬ﺣﺎﻻ اﺗﻮﻣﺎﺗﯿﮏ ﺧﺎﻣﻮش روﺷﻦ ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ و ﮐﻠﻤﻪاي را ﮐﻪ ﮐﻮراﻟﯿﻦ‬
‫ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺑﻔﻬﻤﺪ ﻧﻤﯽﺳﺎﺧﺘﻨﺪ‪ .‬در ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﯽﺗﺮﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﻗﻔﻞ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﭘﺲ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﻧﯿﺮوﯾﺶ آنرا ﻫﻞ داد‪.‬‬
‫در اﺑﺘﺪا‪ ،‬ﮔﯿﺮ ﮐﺮد و ﺳﭙﺲ ﺑﺎ ﯾﮏ ﺗﮑﺎن‪ ،‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ وارد اﺗﺎق ﺗﺎرﯾﮏ ﺷﺪ‪.‬‬

‫دﺳﺘﺶ را روي ﺳﻨﮓ ﺳﻮراخدار ﮔﺬاﺷﺖ و وارد ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﺷﺪ‪ .‬اﻧﺘﻈﺎر داﺷﺖ ﭘﺮدهاي ﺑﺮاي ورود ﺑﯿﺎﺑﺪ‪ ،‬اﻣﺎ‬
‫ﭼﯿﺰي آنﺟﺎ ﻧﺒﻮد‪ .‬اﺗﺎق‪ ،‬ﺗﺎرﯾﮏ ﺑﻮد‪ .‬ﺗﺌﺎﺗﺮ ﻫﻢ ﺧﺎﻟﯽ ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻮﺷﯿﺎراﻧﻪ ﮔﺎم ﺑﺮﻣﯽداﺷﺖ‪ .‬ﭼﯿﺰي ﺑﺎﻻي‬
‫ﺳﺮش ﺧﺶ ﺧﺶ ﺻﺪا ﮐﺮد‪ .‬ﺳﺮش را ﺑﺎﻻ ﮐﺮد و ﺑﻪ ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﭼﺸﻢ دوﺧﺖ‪ ،‬وﻗﺘﯽ اﯾﻦ ﮐﺎر را اﻧﺠﺎم داد‪،‬‬
‫ﭘﺎﯾﺶ ﺑﻪﭼﯿﺰي ﺧﻮرد‪ .‬ﺧﻢ ﺷﺪ‪ ،‬ﭼﺮاغﻗﻮه را ﺑﺮداﺷﺖ و آنرا روﺷﻦ ﮐﺮد و اﻃﺮاف اﺗﺎق را ﺑﺎ آن دﯾﺪ‪.‬‬
‫ﺗﺌﺎﺗﺮ‪ ،‬ﺧﺎﻟﯽ و رﻫﺎ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻫﺎي ﺳﺎﻟﻦ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺷﺪه و ﻗﺪﯾﻤﯽ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺗﺎرﻫﺎي ﻋﻨﮑﺒﻮت از‬
‫دﯾﻮارﻫﺎي ﭼﻮﺑﯽ ﭘﻮﺳﯿﺪه آوﯾﺰان ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺑﺎز ﺻﺪاي ﺧﺶ ﺧﺶ آﻣﺪ‪ .‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﭼﺮاغ را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺑﺎﻻ‪ ،‬روي ﺳﻘﻒ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﭼﯿﺰﻫﺎي ﺑﯽﻣﻮ و ژﻟﻪاي‬
‫آن ﺑﺎﻻ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﺧﻮد اﻧﺪﯾﺸﯿﺪ‪ ،‬ﺷﺎﯾﺪ ﺻﻮرت داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﺷﺎﯾﺪ ﺳﮓﻫﺎ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﻫﯿﭻ ﺳﮕﯽ ﻣﺜﻞ‬
‫ﺧﻔﺎش‪ ،‬ﺑﺎل ﻧﺪارد‪ ،‬ﯾﺎ ﻣﺜﻞ ﻋﻨﮑﺒﻮت و ﯾﺎ ﺧﻔﺎش از ﺳﻘﻒ واروﻧﻪ ﻧﻤﯽﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬

‫ﻧﻮر ﭼﺮاغ‪ ،‬ﻣﻮﺟﻮدات را آزار داد و ﯾﮑﯽ از آن ﻫﺎ ﺑﺎﻟﺶ را در ﻫﻮا‪ ،‬ﺳﺨﺖ ﺗﮑﺎن داد‪ .‬وﻗﺘﯽ ﻣﻮﺟﻮد ﺑﻪ او‬
‫ﻫﺠﻮم ﺑﺮد‪ ،‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺳﺮﯾﻊ ﺟﺎﺧﺎﻟﯽ داد‪ .‬ﻣﻮﺟﻮد روي دﯾﻮاري ﻧﺸﺴﺖ و از ﺑﺎﻻي ﺳﻘﻒ‪ ،‬واروﻧﻪ ﺷﺪ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺳﻨﮓ را ﺑﺮداﺷﺖ و ﺟﻠ ﻮي ﭼﺸﻤﺶ ﮔﺬاﺷﺖ‪ ،‬از داﺧﻞ آن اﺗﺎق را ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و دﻧﺒﺎل ﭼﯿﺰي‬
‫ﻣﯽ ﮔﺸﺖ ﮐﻪ ﺑﺮق ﺑﺰﻧﺪ ﯾﺎ ﺑﺪرﺧﺸﺪ‪ ،‬در ﻗﺴﻤﺘﯽ از اﺗﺎق ﺷﺎﯾﺪ ﻧﻮري ﺑﺎﺷﺪ و او ﺑﺘﻮاﻧﺪ روح دﯾﮕﺮ را ﭘﯿﺪا‬
‫ﮐﻨﺪ‪ .‬ﻧﻮر ﭼﺮاغ را در اﻃﺮاف اﺗﺎق ﺑﻪ ﭼﺮﺧﺶ درآورد ﺗﺎ ﭼﯿﺰي ﺑﯿﺎﺑﺪ‪ ،‬ذرات ﻏﺒﺎر در ﻫﻮا ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‬
‫ﻧﻮر‪ ،‬واﺿﺢ و ﺑﻪﺷﮑﻞ ﺟﺴﻤﯽ ﺟﺎﻣﺪ ﺑﻪﻧﻈﺮ ﺑﯿﺎﯾﺪ‪.‬‬

‫ﭼﯿﺰي در ﺑﺎﻻي اﺳﺘﯿﺞ وﯾﺮان ﺷﺪه‪ ،‬ﺑﻮد‪ .‬ﺧﺎﮐﺴﺘﺮي رﻧﮓ و دو ﺑﺮاﺑﺮ ﮐﻮراﻟﯿﻦ اﻧﺪازهاش ﺑﻮد و ﻣﺜﻞ‬
‫ﺣﻠﺰون ﺑﻪ روي دﯾﻮار ﭼﺴﺒﯿﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪ و ﺑﺎ ﺧﻮد ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﻧﻤﯽﺗﺮﺳﻢ‪.‬‬
‫ﻧﻤﯽﺗﺮﺳﻢ‪.‬‬

‫ﺑﻪ ﺣﺮف ﺧﻮدش ﺑﺎور ﻧﺪاﺷﺖ اﻣﺎ از اﺳﺘﯿﺞ ﺑﺎﻻ رﻓﺖ‪ .‬اﻧﮕﺸﺘﺎﻧﺶ را روي ﭼﻮب ﭘﻮﺳﯿﺪه ﻣﯽﮔﺬاﺷﺖ و‬
‫ﺧﻮد را از آن ﺑﺎﻻ ﻣﯽﺑﺮد‪.‬‬

‫وﻗﺘﯽ ﺑﻪ دﯾﻮار ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪ‪ ،‬دﯾﺪ ﮐﻪ آن ﭼﯿﺰ ﺑﻪﺷﮑﻞ ﯾﮏ ﻧﻮع ﮐﯿﺴﻪ‪ ،‬ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺗﻮده ﺗﺨﻢﻫﺎي ﻋﻨﮑﺒﻮت‬
‫اﺳﺖ‪ .‬ﭼﺮاغ را ﻧﺰدﯾﮏﺗﺮ ﺑﺮد‪ .‬داﺧﻞ ﮐﯿﺴﻪ ﭼﯿﺰي دﯾﮕﺮ ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ ﯾﮏ اﻧﺴﺎن ﺑﻮد‪ ،‬اﻧﺴﺎﻧﯽ ﺑﺎ دو ﺳﺮ‪ ،‬ﭼﻬﺎر‬
‫دﺳﺖ و ﭼﻬﺎر ﭘﺎ‪.‬‬

‫ﺑﻪﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪ ﻣﻮﺟﻮد داﺧﻞ ﮐﯿﺴﻪ ﻫﻨﻮز ﮐﺎﻣﻞ ﻧﺸﺪه و ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺪﺷﮑﻞ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻣﺜﻞ اﯾﻦﮐﻪ دو اﻧﺴﺎن را‬
‫ﺣﺮارت داده و ﺑﺎ ﻫﻢ ﻗﺎﻃﯽ ﮐﺮده ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﯾﮏ ﻗﺎﻟﺐ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬
‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺗﺮدﯾﺪ داﺷﺖ‪ .‬ﻧﻤﯽﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ آن ﻣﻮﺟﻮد ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﻮد‪ .‬ﺳﮓ‪ -‬ﺧﻔﺎشﻫﺎ ﯾﮑﯽﯾﮑﯽ از ﺳﻘﻒ‬
‫ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻓﺘﺎدﻧﺪ‪ ،‬و داﯾﺮهاي ﺗﺸﮑﯿﻞ دادﻧﺪ‪ ،‬ﻧﺰدﯾﮏ ﮐﻮراﻟﯿﻦ آﻣﺪﻧﺪ وﻟﯽ او را ﻟﻤﺲ ﻧﮑﺮدﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺑﺎ ﺧﻮد ﻓﮑﺮ ﮐﺮد‪ ،‬اﺣﺘﻤﺎﻻ اﯾﻦﺟﺎ روﺣﯽ وﺟﻮد ﻧﺪارد‪ ،‬ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮوم و ﺟﺎي دﯾﮕﺮي را ﺑﮕﺮدم‪ .‬ﺑﺮاي‬
‫آﺧﺮﯾﻦ ﺑﺎر از ﺳﻮراخ ﺳﻨﮓ‪ ،‬دوﺑﺎره ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺑﯿﺮون اﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬ﺗﺌﺎﺗﺮ ﮐﺎﻣﻼ ﺑﻪﺻﻮرت ﺧﺎﮐﺴﺘﺮي دﯾﺪه‬
‫ﻣﯽﺷﺪ‪ ،.‬اﻣﺎ اﯾﻦدﻓﻌﻪ ﻧﻮري ﻗﻬﻮهاي ﻫﻢ دﯾﺪه ﻣﯽﺷﺪ‪ ،‬ﻧﻮر ﻣﺜﻞ ﭼﻮب ﮔﯿﻼس ﭘﺎك و ﺑﺮاق ﺑﻮد و ﻣﻨﺸﺎ‬
‫آن از داﺧﻞ ﮐﯿﺴﻪ ﺑﻮد‪ .‬آن ﺷﯽء ﺑﺮاق در دﺳﺖ ﯾﮑﯽ از ﻣﻮﺟﻮدات داﺧﻞ ﮐﯿﺴﻪ ﻧﮕﻪداري ﻣﯽﺷﺪ‪.‬‬

‫ﺑﻪآراﻣﯽ روي اﺳﺘﯿﺞ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬ﺳﻌﯽ داﺷﺖ ﺗﺎ آنﺟﺎ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺻﺪا ﺗﻮﻟﯿﺪ ﻧﮑﻨﺪ‪ ،‬زﯾﺮا از اﯾﻦ‬
‫ﻣﯽﺗﺮﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﻮﺟﻮد داﺧﻞ ﮐﯿﺴﻪ ﺑﯿﺪار ﺷﻮد‪ ،‬او را ﺑﺒﯿﻨﺪ و ‪...‬‬

‫ﻫﯿﭻﭼﯿﺰ ﺑﺮاﯾﺶ از اﯾﻦﮐﻪ آن ﻣﻮﺟﻮد ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺗﺮﺳﻨﺎكﺗﺮ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻗﻠﺒﺶ ﺑﻪ ﺷﺪت ﻣﯽﺗﭙﯿﺪ‪ .‬ﻗﺪﻣﯽ‬
‫دﯾﮕﺮ ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﺑﺮداﺷﺖ‪.‬‬

‫در ﻋﻤﺮش ﺗﺎ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺣﺪ ﻧﺘﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮد اﻣﺎ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺟﻠﻮ ﻣﯽرﻓﺖ ﺗﺎ اﯾﻦﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﯿﺴﻪ رﺳﯿﺪ‪ .‬دﺳﺘﺶ را‬
‫ﺑﻪﺳﻤﺖ ﭼﯿﺰ ﭼﺴﺒﻨﺎك روي دﯾﻮار ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬ﻫﻤﯿﻦﮐﻪ دﺳﺘﺶ را ﮔﺬاﺷﺖ‪ ،‬ﻣﺜﻞ آﺗﺸﯽ ﮐﻮﭼﮏ‪ ،‬ﺻﺪا‬
‫ﮐﺮد و ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﺗﺎر ﻋﻨﮑﺒﻮت ﺑﻪ ﻟﺒﺎﺳﺶ ﭼﺴﺒﯿﺪ‪ ،‬ﺷﺒﯿﻪ ﻧﺦدﻧﺪان ﺑﻮد‪ .‬دﺳﺘﺶ را وارد آن ﮐﺮد و ﭘﺲ از‬
‫ﻣﺪﺗﯽ‪ ،‬دﺳﺘﯽ ﺳﺮد را ﻟﻤﺲ ﮐﺮد و ﺑﻪﺧﻮﺑﯽ اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﺮد ﮐﻪ دور ﯾﮏ ﻣﺮوارﯾﺪ دﯾﮕﺮ ﺣﻠﻘﻪ ﺷﺪه‬
‫اﺳﺖ‪ .‬دﺳﺖ ﻣﻮﺟﻮد‪ ،‬ﻟﺰج ﺑﻮد و ﻣﯽﻟﻐﺰﯾﺪ ﺑﻪﻃﻮريﮐﻪ اﻧﮕﺎر در ژﻟﻪ ﻏﺮق ﺑﻮد‪ .‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﮐﻮﺷﯿﺪ ﺗﺎ ﻣﺮوارﯾﺪ‬
‫را ﺑﻪدﺳﺖ آورد‪.‬‬

‫در اﺑﺘﺪا اﺗﻔﺎﻗﯽ ﻧﯿﺎﻓﺘﺎد‪ ،‬ﻣﻮﺟﻮد آنرا ﺳﻔﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺳﭙﺲ اﻧﮕﺸﺘﺎن‪ ،‬ﯾﮑﯽﯾﮑﯽ ﻟﻐﺰﯾﺪﻧﺪ و ﻣﺮوارﯾﺪ در‬
‫دﺳﺖ ﮐﻮراﻟﯿﻦ اﻓﺘﺎد‪ .‬دﺳﺘﺶ را از ﺗﺎرﻫﺎي ﭼﺴﺒﻨﺎك ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪ‪ ،‬ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﮐﻪ ﭼﺸﻢﻫﺎي ﻣﻮﺟﻮد‪،‬‬
‫ﺑﺎز ﻧﺸﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﭼﺮاغ را روي ﺻﻮرت آنﻫﺎ اﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬ﭼﻬﺮهﻫﺎيﺷﺎن آﺷﮑﺎر ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬دوﺷﯿﺰه‬
‫اﺳﭙﯿﻨﮏ و دوﺷﯿﺰه ﻓﻮرﺳﯿﺒﻞ در ﺟﻮاﻧﯽ ﺑﻮدﻧﺪ اﻣﺎ در ﻫﻢ ﺗﻨﯿﺪه ﺷﺪه و ﻣﺜﻞ دو ﺗﻮده ﻣﻮم ﮐﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ‬
‫ﻗﺎﻃﯽ ﺷﺪه و ﭼﻬﺮهاي وﺣﺸﺘﻨﺎك را ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺑﺪون ﻫﯿﭻ ﻣﻘﺪﻣﻪ اي‪ ،‬ﯾﮑﯽ از ﻣﻮﺟﻮدات ﺗﻼش ﮐﺮد ﺑﺎزوي ﮐﻮراﻟﯿﻦ را ﺑﮕﯿﺮد‪ .‬ﻧﺎﺧﻨﺶ‪ ،‬ﭘﻮﺳﺖ ﮐﻮراﻟﯿﻦ‬
‫را ﺧﺮاش اﻧﺪاﺧﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﭼﻮن ﺧﯿﻠﯽ ﻟﺰج ﺑﻮد ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ ﮐﻮراﻟﯿﻦ را ﺑﮕﯿﺮد و او ﺑﺎ ﻣﻮﻓﻘﯿﺖ ﻓﺮار ﮐﺮد‪ .‬ﺳﭙﺲ‬
‫ﭼﺸﻢﻫﺎ ﺑﺎز ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻬﺎر ﭼﺸﻢ دﮐﻤﻪاي درﺧﺸﺎن ﺑﻪ ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ و دو ﺻﺪا ﻫﻢزﻣﺎن ﺑﺎ ﻫﻢ‬
‫ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺣﺮف زدن ﺑﺎ ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺗﺎ ﺑﻪﺣﺎل ﭼﻨﯿﻦ ﺻﺪاﯾﯽ را در ﻋﻤﺮش ﻧﺸﻨﯿﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﯾﮑﯽ از آنﻫﺎ ﺑﻪﺣﺮف آﻣﺪ و زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮد‪ ،‬دﯾﮕﺮي ﻣﺜﻞ ﺑﻄﺮي ﮐﻨﺎر ﭘﻨﺠﺮه‪ ،‬ﭼﺎق و ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ وزوز ﻣﯽﮐﺮد‪،‬‬
‫اﻣﺎ ﺻﺪاﻫﺎ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﯽﮔﻔﺖ‪ :‬دزد‪ ،‬ﭘﺴﺶ ﺑﺪه‪ ،‬واﯾﺴﺎ‪ ،‬دزد!‬

‫ﻫﻮا ﺑﺎ ﺳﮓ‪ -‬ﺧﻔﺎشﻫﺎ زﻧﺪه ﺷﺪ‪ .‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ داﺷﺖ ﻋﻘﺐ ﻣﯽرﻓﺖ‪ .‬او ﺗﺎزه درﯾﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ آن ﭼﯿﺰ‬
‫وﺣﺸﺘﻨﺎك روي دﯾﻮار‪ ،‬ﻫﻤﺎن دوﺷﯿﺰه اﺳﭙﯿﻨﮏ و ﻓﻮرﺳﯿﺒﻞ ﺟﺪﯾﺪ اﺳﺖ‪ ،‬ﺗﻮﺳﻂ ﺗﺎرﻫﺎيﺷﺎن ﺑﻪ دﯾﻮار‬
‫ﭼﺴﺒﯿﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬در ﭘﯿﻠﻪ ﺧﻮد ﻣﺤﺼﻮر ﺷﺪه و ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ او را دﻧﺒﺎل ﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬

‫ﺳﮓ‪ -‬ﺧﻔﺎشﻫﺎ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺣﻤﻠﻪور ﺷﺪﻧﺪ اﻣﺎ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﺑﻪ او آﺳﯿﺒﯽ ﺑﺮﺳﺎﻧﻨﺪ‪ .‬او ﺳﺮش را ﭘﺎﯾﯿﻦ‬
‫آورده و دﯾﮕﺮ روي اﺳﺘﯿﺞ ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﺑﺎ ﭼﺮاغ راه را ﺑﺮاي ﺧﻮد روﺷﻦ ﻣﯽﮐﺮد و دﻧﺒﺎل راه ﻓﺮار ﻣﯽﮔﺸﺖ‪.‬‬

‫ﺻﺪاﯾﯽ در ﺳﺮش ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺪو ﺧﺎﻧﻮم‪ ،‬ﺑﺪو‪ .‬ﺗﻮ ﺣﺎﻻ دوﺗﺎ از ﻣﺎ رو داري‪ .‬زودﺗﺮ از اﯾﻦﺟﺎ ﺑﯿﺎ ﺑﯿﺮون‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﻣﺮوارﯾﺪ را ﮐﻨﺎر دﯾﮕﺮي‪ ،‬در ﺟﯿﺒﺶ ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬در را ﭘﯿﺪا ﮐﺮد‪ ،‬ﺑﻪﺳﻤﺘﺶ دوﯾﺪ‪ ،‬و آنﻗﺪر ﻓﺸﺎرش‬
‫داد ﺗﺎ اﯾﻦﮐﻪ ﺑﺎز ﺷﺪ‪.‬‬
 ‫‪9‬‬
‫ﺑﯿﺮون‪ ،‬دﻧﯿﺎ ﺑﯽﺷﮑﻞ ﺷﺪه و ِﻣﻬﯽ آنرا در ﺑﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺷﮑﻞ و ﺳﺎﯾﻪاي ﻧﺪاﺷﺖ‪ ،‬در ﺣﺎﻟﯽﮐﻪ ﺧﺎﻧﻪ‬
‫ﭼﺮﺧﯿﺪه و ﺑﯿﺸﺘﺮ ﮐﺶ آﻣﺪه ﺑﻮد‪ .‬از ﻧﻈﺮ ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ ،‬ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻢ ﺷﺪه و ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬و ﯾﺎ اﺻﻼ‪ ،‬اﯾﻦ‬
‫ﺧﺎﻧﻪ ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ اﯾﻦﮐﺎر را ﮐﺮده‪ ،‬ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﻣﯽداﻧﺴﺖ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ اﻧﺴﺎن ﺧﻮﺑﯽ‬
‫ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺗﺎرﻫﺎي ﭼﺴﺒﻨﺎك ﻋﻨﮑﺒﻮت ﺑﻪاو ﭼﺴﺒﯿﺪه ﺑﻮد‪ ،‬و ﮐﻮراﻟﯿﻦ آنﻫﺎ را از ﺧﻮد ﭘﺎك ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬ﭘﻨﺠﺮهﻫﺎي‬
‫ﺧﺎﻧﻪ در زاوﯾﻪاي ﻋﺠﯿﺐ‪ ،‬ﮐﺞ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬

‫ﻣﺎدر ﺟﺪﯾﺪ‪ ،‬دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ‪ ،‬روي ﭼﻤﻦ اﯾﺴﺘﺎده و ﻣﻨﺘﻈﺮ او ﺑﻮد‪ .‬ﭼﺸﻤﺎن دﮐﻤﻪاياش ﺣﺲ ﻧﺪاﺷﺖ‪،‬‬
‫اﻣﺎ ﻟﺐﻫﺎﯾﺶ از ﺧﺸﻢ‪ ،‬ﺳﺨﺖ ﺑﻪﻫﻢ ﻓﺸﺮده ﻣﯽﺷﺪ‪.‬‬

‫وﻗﺘﯽ ﮐﻮراﻟﯿﻦ را دﯾﺪ‪ ،‬دﺳﺘﺶ را دراز ﮐﺮد و اﻧﮕﺸﺘﺶ را ﺧﻢ ﮐﺮد‪ .‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺑﻪﺳﻤﺖ او رﻓﺖ‪ .‬ﻣﺎدر‬
‫ﺟﺪﯾﺪ ﭼﯿﺰي ﻧﮕﻔﺖ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬دوﺗﺎﺷﻮن رو ﭘﯿﺪا ﮐﺮدم‪ .‬ﻫﻨﻮز ﯾﮑﯿﺶ ﻣﻮﻧﺪه‪.‬‬

‫ﺣﺎﻟﺖ ﺻﻮرت ﻣﺎدر ﺟﺪﯾﺪ ﺗﻐﯿﯿﺮي ﻧﮑﺮد‪ .‬ﮔﻮﯾﺎ اﺻﻼ ﭼﯿﺰي را ﮐﻪ ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﮔﻔﺘﻪ‪ ،‬ﻧﺸﻨﯿﺪه ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﺧﺐ‪ ،‬ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺨﻮاي ﺑﺪوﻧﯽ‪.‬‬

‫ﻣﺎدر ﺟﺪﯾﺪ ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﺳﺮد ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻤﻨﻮن ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪.‬‬

‫ﺻﺪاﯾﺶ از دﻫﺎن ﺧﺎرج ﻧﻤﯽﺷﺪ‪ .‬ﺻﺪا از ﻣﻪ‪ ،‬ﺧﺎﻧﻪ و آﺳﻤﺎن ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﻣﺎدر ﺟﺪﯾﺪ‪ :‬ﻣﯽدوﻧﯽ ﮐﻪ دوﺳِﺖ دارم‪.‬‬

‫و ﻋﻠﯽ رﻏﻢ ﺧﻮدش‪ ،‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺑﺮاي ﺗﺎﯾﯿﺪ‪ ،‬ﺳﺮش را ﺗﮑﺎن داد‪ .‬ﺣﻘﯿﻘﺖ داﺷﺖ‪ ،‬ﻣﺎدر ﺟﺪﯾﺪ او را دوﺳﺖ‬
‫داﺷﺖ‪ .‬وﻟﯽ او آنﻃﻮر ﮐﻮراﻟﯿﻦ را دوﺳﺖ داﺷﺖ ﮐﻪ ﻓﻘﯿﺮي ﭘﻮل را دوﺳﺖ دارد‪ ،‬ﯾﺎ اژدﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻃﻼ را‬
‫دوﺳﺖ دارد‪ .‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺑﺎ ﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎن ﻣﺎدر ﺟﺪﯾﺪ ﻓﻬﻤﯿﺪ ﮐﻪ او ﺗﺴﺨﯿﺮ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﯾﮏ ﺣﯿﻮان‬
‫دﺳﺖآﻣﻮز ﮐﻪ دﯾﮕﺮ رﻓﺘﺎرش ﻣﺜﻞ ﻗﺒﻞ ﺟﺎﻟﺐ ﻧﯿﺴﺖ‪.‬‬
 ‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﻣﻦ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ رو ﻧﻤﯽﺧﻮام‪ .‬اﺻﻼ ﻫﺮ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ از ﻃﺮف ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻪ رو ﻧﻤﯽﺧﻮام‪.‬‬

‫ﻣﺎدر ﺟﺪﯾﺪ‪ :‬ﺣﺘﯽ اﮔﻪ ﮐﻤﮑﺖ ﻫﻢ ﮐﻨﻢ؟ ﺗﻮ ﮐﺎرت ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ﺑﻮد‪ .‬ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺨﻮاي راﻫﻨﻤﺎﺋﯿﺖ‬
‫ﮐﻨﻢ ﺗﺎ ﮔﻨﺠﺖ رو ﭘﯿﺪا ﮐﻨﯽ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﺧﻮدم ﺑﻠﺪم ﭘﯿﺪاش ﮐﻨﻢ‪.‬‬

‫ﻣﺎدر ﺟﺪﯾﺪ‪ :‬آره‪ ،‬وﻟﯽ اﮔﻪ ﺑﺨﻮاي ﺑﺮي ﺗﻮ آﭘﺎرﺗﻤﺎن ﺑﻐﻠﯽ‪ ،‬ﻫﻤﻮﻧﯽﮐﻪ ﺧﺎﻟﯿﻪ‪ ،‬ﺗﺎ ﺗﻮش رو ﺑﮕﺮدي‪ ،‬درش‬
‫ﻗﻔﻠﻪ‪ .‬اونﻣﻮﻗﻊ ﻣﯽﺧﻮاي ﭼﯽﮐﺎر ﮐﻨﯽ؟‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬اوه‪ ،‬ﮐﻠﯿﺪ داره؟‬

‫ﻣﺎدر ﺟﺪﯾﺪ ﻫﻨﻮز در ﻣﻪ ﺧﺎﮐﺴﺘﺮي رﻧﮓ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻮﻫﺎي ﺳﯿﺎﻫﺶ ﻣﺜﻞ ﻣﻮﺟﻮدي زﻧﺪه دور ﺳﺮش‬
‫ﭘﺨﺶ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻧﺎﮔﻬﺎن‪ ،‬ﺳﺮﻓﻪاي ﮐﺮد و دﻫﺎﻧﺶ را ﺑﺎز ﮐﺮد‪ .‬دﺳﺘﺶ را ﺑﺎﻻ ﺑﺮد و از داﺧﻞ دﻫﺎﻧﺶ‪،‬‬
‫ﮐﻠﯿﺪي را از روي زﺑﺎﻧﺶ ﺑﺮداﺷﺖ‪ ،‬و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﯿﺎ‪ ،‬ﺑﻬﺶ ﻧﯿﺎز ﭘﯿﺪا ﻣﯽﮐﻨﯽ‪.‬‬

‫ﮐﻠﯿﺪ را ﺑﻪﺳﻮي ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﭘﺮت ﮐﺮد‪ ،‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﻗﺒﻞ از اﯾﻦﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ آﯾﺎ ﻣﯽﺧﻮاﻫﺪ از ﮐﻠﯿﺪ اﺳﺘﻔﺎده‬
‫ﮐﻨﺪ ﯾﺎ ﻧﻪ‪ ،‬ﺑﺎ ﯾﮏ دﺳﺖ آنرا ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﻫﻨﻮز ﮐﻤﯽ ﺧﯿﺲ ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﺑﺎد ﺳﺮدي وزﯾﺪ و ﮐﻮراﻟﯿﻦ اﻃﺮاﻓﺶ را ﻧﮕﺎه ﮐﺮد‪ ،‬وﻗﺘﯽ ﻧﮕﺎﻫﺶ را ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ‪ ،‬درﯾﺎﻓﺖ ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﺑﻪﺳﻤﺖ در ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪراه اﻓﺘﺎد و ﮐﻠﯿﺪ را داﺧﻞ ﺳﻮراخ در آﭘﺎرﺗﻤﺎن ﺧﺎﻟﯽ ﮐﺮد‪ .‬ﻣﺜﻞ ﺳﺎﯾﺮ درﻫﺎ‪ ،‬ﺑﻪرﻧﮓ‬
‫ﺳﺒﺰ روﺷﻦ ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﺻﺪاﯾﯽ روح ﻣﺎﻧﻨﺪ‪ ،‬زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮد‪ :‬اون ﮐﺎريرو ﺑﯽﻣﻨﻈﻮر اﻧﺠﺎم ﻧﻤﯽ ده‪ .‬ﻣﺎ ﺑﺎور ﻧﻤﯽﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ اون ﺑﺨﻮاد‬
‫ﮐﻤﮑﺖ ﮐﻨﻪ‪ .‬اﺣﺘﻤﺎﻻ اﯾﻦ ﯾﻪ ﺣﻘﻪﺳﺖ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬آره‪ ،‬ﺣﻖ ﺑﺎ ﺷﻤﺎﺳﺖ‪.‬‬

‫ﺳﭙﺲ ﮐﻠﯿﺪ را وارد ﻗﻔﻞ در ﮐﺮد و آنرا ﭼﺮﺧﺎﻧﺪ‪.‬‬

‫در ﺑﻪ آراﻣﯽ ﺑﺎز ﺷﺪ و ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﻫﻢ ﺑﻪآراﻣﯽ وارد ﺷﺪ‪.‬‬

‫دﯾﻮارﻫﺎي آﭘﺎرﺗﻤﺎن ﺑﻪ رﻧﮓ ﺷﯿﺮي ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﮐﻒ ﺧﺎﻧﻪ از ﭼﻮب ﺑﻮد و ردﻫﺎﯾﯽ از ﻓﺮشﻫﺎي ﻗﺪﯾﻤﯽ روي‬
‫آنﻫﺎ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪.‬‬

‫وﺳﯿﻠﻪاي در آنﺟﺎ وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬دﯾﻮارﻫﺎ ﺗﺰﺋﯿﻦ ﻧﺸﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺴﺘﻄﯿﻞﻫﺎﯾﯽ ﺑﯽرﻧﮓ روي دﯾﻮار ﺑﻮدﻧﺪ‬
‫ﮐﻪ ﻧﺸﺎن ﻣﯽداد‪ ،‬ﺗﺎﺑﻠﻮﻫﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﮐﺠﺎ آوﯾﺰان ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪﻗﺪري ﺳﺎﮐﺖ ﺑﻮد ﮐﻪ ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺗﺼﻮر ﻣﯽﮐﺮد‬
‫ﺻﺪاي ﻏﺒﺎرﻫﺎي ﻫﻮا را ﻣﯽﺷﻨﻮد‪.‬‬

‫از ﺗﺮس اﯾﻦﮐﻪ ﻧﮑﻨﺪ ﮐﺴﯽ ﻏﺎﻓﻠﮕﯿﺮش ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺳﻮتزدن ﮐﺮد‪ .‬ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮد ﺑﺎ اﯾﻦﮐﺎر‪ ،‬ﮐﺴﯽ او‬
‫را ﻧﻤﯽﺗﺮﺳﺎﻧﺪ‪.‬‬

‫اﺑﺘﺪا وارد آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺷﺪ‪ .‬ﺳﭙﺲ وارد دﺳﺘﺸﻮﺋﯽ ﺷﺪ‪ ،‬در آنﺟﺎ وان آﻫﻨﯽ ﺑﺰرﮔﯽ ﺑﻮد و داﺧﻞ آن‬
‫ﻋﻨﮑﺒﻮﺗﯽ ﺑﻪاﻧﺪازه ﯾﮏ ﮔﺮﺑﻪ‪ ،‬ﻣﺮده ﺑﻮد‪ .‬آﺧﺮﯾﻦ اﺗﺎﻗﯽ ﮐﻪ دﯾﺪ‪ ،‬ﺟﺎﯾﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪ زﻣﺎﻧﯽ اﺗﺎق‬
‫ﺧﻮاب ﺑﻮده‪ .‬ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺗﺼﻮر ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺴﺘﻄﯿﻞ ﺑﺰرﮔﯽ ﮐﻪ روي ﮐﻒ اﺗﺎق از ﺳﺎﯾﻪ ﻏﺒﺎرﻫﺎ ﺗﺸﮑﯿﻞ ﺷﺪه‪،‬‬
‫زﻣﺎﻧﯽ ﺟﺎي ﺗﺨﺖ ﺧﻮاب ﺑﻮده اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﭼﯿﺰي دﯾﺪ ﮐﻪ روي ﻟﺒﺶ ﻟﺒﺨﻨﺪ آورد‪ .‬روي ﮐﻒ اﺗﺎق‪ ،‬ﺣﻠﻘﻪاي‬
‫ﻓﻠﺰي اﻓﺘﺎده ﺑﻮد‪ .‬ﺧﻢ ﺷﺪ و ﺣﻠﻘﻪ را ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﻗﺪرﺗﯽ ﮐﻪ داﺷﺖ آنرا ﺑﺎﻻ ﮐﺸﯿﺪ‪.‬‬

‫ﺑﺎ ﮐﺸﯿﺪن آن‪ ،‬دري ﺳﻔﺖ و ﺳﺨﺖ‪ ،‬و ﻣﺮﺑﻌﯽ ﺷﮑﻞ‪ ،‬از ﮐﻒ اﺗﺎق ﺑﺎز ﺷﺪ‪ .‬داﺧﻞ آن ﻓﻘﻂ ﺗﺎرﯾﮑﯽ دﯾﺪه‬
‫ﻣﯽﺷﺪ‪ .‬دﺳﺘﺶ را ﭘﺎﺋﯿﻦ ﺑﺮد و روي ﮐﻠﯿﺪ ﺳﺮدي ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬ﺑﺎ ﻧﺎاﻣﯿﺪي ﮐﻠﯿﺪ را ﻓﺸﺮد اﻣﺎ ﻧﻮري زرد و‬
‫ﺿﻌﯿﻒ از ﻻﻣﭗ ﺗﺎﺑﯿﺪ و ﭘﻠﻪﻫﺎ را ﺑﺮاي او روﺷﻦ ﮐﺮد‪ ،‬و ﺳﺮش را ﭘﺎﺋﯿﻦ ﺑﺮد ﺗﺎ داﺧﻞ را ﺑﺒﯿﻨﺪ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ ،‬دﺳﺘﺶ را داﺧﻞ ﺟﯿﺒﺶ ﮐﺮد و ﺳﻨﮓ ﺳﻮراخدار را از آن ﺑﯿﺮون آورد‪ .‬از ﺳﻮراخ ﺳﻨﮓ‪ ،‬اﻧﺒﺎر‬
‫را ﻧﮕﺎه ﮐﺮد اﻣﺎ ﭼﯿﺰي ﻧﺪﯾﺪ‪ .‬ﺳﻨﮓ را در ﺟﯿﺒﺶ ﮔﺬاﺷﺖ‪.‬‬

‫ﺑﻮي ﺧﺎك رس ﺧﯿﺲ‪ ،‬از داﺧﻞ اﻧﺒﺎري ﺑﻪ ﻣﺸﺎم ﻣﯽرﺳﯿﺪ‪ .‬ﻏﯿﺮ از آن ﺑﻮي ﺗﻨﺪي ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﺳﺮﮐﻪ ﻣﯽآﻣﺪ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ از ﭘﻠﻪﻫﺎ ﭘﺎﺋﯿﻦ رﻓﺖ و ﺑﺎ اﺿﻄﺮاب ﺑﻪ در ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬در‪ ،‬ﺑﻪﻗﺪري ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ اﮔﺮ ورودي‬
‫ﺑﺎ آن ﺑﺴﺘﻪ ﻣﯽﺷﺪ‪ ،‬ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺮاي ﻫﻤﯿﺸﻪ در ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﮔﯿﺮ ﻣﯽاﻓﺘﺪ‪ .‬ﯾﮑﯽ از دﺳﺖﻫﺎﯾﺶ را ﺑﺎﻻ‬
‫آورد و آنرا ﻟﻤﺲ ﮐﺮد‪ ،‬اﻣﺎ در‪ ،‬در ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ ﺧﻮدش ﻣﺎﻧﺪ‪ .‬ﺳﭙﺲ ﺑﻪﺳﻮي ﺗﺎرﯾﮑﯽ رﻓﺖ و از ﭘﻠﻪﻫﺎ ﭘﺎﺋﯿﻦ‬
‫آﻣﺪ‪ .‬زﯾﺮ ﭘﻠﻪﻫﺎ‪ ،‬روي دﯾﻮار‪ ،‬ﮐﻠﯿﺪ ﭼﺮاغ دﯾﮕﺮي ﻗﺮار داﺷﺖ‪ .‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ آنرا ﻓﺸﺮد ﺗﺎ اﯾﻦﮐﻪ ﭼﺮاغ ﺣﺒﺎﺑﯽ‬
‫آوﯾﺨﺘﻪ از ﺳﻘﻒ ﮐﻢارﺗﻔﺎع‪ ،‬ﺗﻠﻘﯽ ﮐﺮد و روﺷﻦ ﺷﺪ‪ .‬ﻧﻮرش ﺣﺘﯽ ﺑﻪاﻧﺪازهاي ﮐﻪ ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺑﺘﻮاﻧﺪ‬
‫ﻧﻘﺎﺷﯽﻫﺎي روي دﯾﻮار را ﺑﺒﯿﻨﺪ‪ ،‬ﮐﺎﻓﯽ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻧﻘﺎﺷﯽﻫﺎ ﻧﺎﮐﺎﻣﻞ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﭼﺸﻢﻫﺎي ﻧﻘﺎﺷﯽ ﺷﺪه روي دﯾﻮار‬
‫را ﺑﻪ ﺳﺎدﮔﯽ ﻣﯽدﯾﺪ و ﺑﻘﯿﻪ ﭼﯿﺰﻫﺎ ﺑﻪﻧﻈﺮ ﺧﻮﺷﻪ ﻣﯽآﻣﺪﻧﺪ‪ .‬و ﭼﯿﺰﻫﺎي دﯾﮕﺮي ﮐﻪ زﯾﺮ آنﻫﺎ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ اﯾﻦﻫﺎ ﻧﻘﺎﺷﯽ اﻧﺴﺎناﻧﺪ ﯾﺎ ﻧﻪ‪.‬‬

‫دو ﺷﯽء ﻋﺠﯿﺐ در ﮔﻮﺷﻪ اﺗﺎق ﺑﻮدﻧﺪ؛ ﮐﻤﺪي از ﺟﻌﺒﻪﻫﺎﯾﯽ ﭘﺮ از ﮐﺎﻏﺬﻫﺎي ﭘﻮﺳﯿﺪه‪ ،‬و ﺗﻮدهاي از‬
‫ﭘﺮدهﻫﺎي در ﺣﺎل از ﺑﯿﻦ رﻓﺘﻦ در ﮐﻨﺎر ﮐﻤﺪ‪.‬‬

‫ﭼﮑﻤﻪﻫﺎي ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺑﺮ روي ﮐﻒ ﺳﯿﻤﺎﻧﯽ‪ ،‬ﻣﭽﺎﻟﻪ ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﺑﻮي ﺑﺪ ﺣﺎﻻ ﺑﺪﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬وﻗﺘﯽ دﯾﺪ ﮐﻪ‬
‫ﯾﮏ ﺟﻔﺖ ﭘﺎ از زﯾﺮ ﭘﺮده ﺑﯿﺮون آﻣﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺟﺎ ﺧﻮرد و ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ آنﺟﺎ را ﺗﺮك ﮐﻨﺪ‪.‬‬

‫ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪ )ﺑﻮي ﺷﺮاب ﺗﺮﺷﯿﺪه و ﻧﺎن ﮐﭙﮏزده ﺳﺮش را ﭘﺮ ﮐﺮده ﺑﻮد( و ﭘﺎرﭼﻪ ﺧﯿﺲ را ﮐﻨﺎر‬
‫زد‪ ،‬ﭼﯿﺰي ﮐﻢوﺑﯿﺶ ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ اﻧﺴﺎن ﺑﺮ او آﺷﮑﺎر ﺷﺪ‪.‬‬

‫در آن ﻧﻮر ﮐﻢ‪ ،‬ﺣﺪود ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﯿﻪ زﻣﺎن ﺑﺮد ﺗﺎ ﭘﯽ ﺑﺒﺮد ﮐﻪ اﯾﻦ ﺷﺨﺺ ﭼﻪ ﮐﺴﯽ اﺳﺖ؛ ﺑﯽرﻧﮓ و ورم‬
‫ﮐﺮده ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮐﺮم‪ ،‬و دﺳﺖ و ﭘﺎﯾﺶ ﺑﺴﯿﺎر ﻻﻏﺮ و ﺑﺎرﯾﮏ ﺑﻮد‪ .‬ﺳﯿﻤﺎﯾﯽ در ﭼﻬﺮهاش ﻧﺒﻮد و ﭘﻒ ﮐﺮده ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺑﻪﺟﺎي ﭼﺸﻢ‪ ،‬دو دﮐﻤﻪ ﺑﺰرگ ﺳﯿﺎه داﺷﺖ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺻﺪاﯾﯽ ﺗﻮﻟﯿﺪ ﮐﺮد‪ ،‬ﺻﺪاﯾﯽ از ﺗﺮس و وﺣﺸﺖ‪ ،‬ﻣﻮﺟﻮد ﻫﻤﯿﻦﮐﻪ ﺻﺪا را ﺷﻨﯿﺪ‪ ،‬ﺑﯿﺪار ﺷﺪ و‬
‫ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ از ﺗﺮس ﺗﮑﺎن ﻧﻤﯽﺧﻮرد‪ .‬ﺳﺮِ ﻣﻮﺟﻮد ﺑﻪﺣﺮﮐﺖ درآﻣﺪ و وﻗﺘﯽ ﭼﺸﻢﻫﺎي دﮐﻤﻪاياش‬
‫رو ﺑﻪ ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬اﯾﺴﺘﺎد‪ .‬دﻫﺎن از روي ﺻﻮرﺗﺶ ﭘﺪﯾﺪار ﺷﺪ‪ ،‬ﻟﺐﻫﺎي ﺑﯽرﻧﮓ و ﺑﺎرﯾﮏ از ﻫﻢ‬
‫ﺟﺪا ﺷﺪﻧﺪ و ﺑﺎ ﺻﺪاي ﭘﺪر ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺑﻪﺣﺮف آﻣﺪ‪ :‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ رو ﺑﻪ ﻣﻮﺟﻮدي ﮐﻪ زﻣﺎﻧﯽ ﭘﺪر ﺟﺪﯾﺪش ﺑﻮد‪ ،‬ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﺐ‪ ،‬ﺣﺪاﻗﻞ ﯾﻬﻮ ﻧﯿﻮﻣﺪي ﺗﻮ روم‪.‬‬

‫دﺳﺖﻫﺎي ﭼﻮب ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﻮﺟﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺻﻮرﺗﺶ رﻓﺖ و از ﻣﺎﯾﻌﯽ ﮐﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ رس ﺑﻮد‪ ،‬ﭼﯿﺰي ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ‬
‫ﺑﯿﻨﯽ ﺳﺎﺧﺖ‪ ،‬و ﭼﯿﺰي ﻧﮕﻔﺖ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬دارم دﻧﺒﺎل ﭘﺪر و ﻣﺎدر و ﯾﻪ روح ﮔﻤﺸﺪه ﻣﯽﮔﺮدم‪ ،‬ﮐﻪ ﻣﺎل ﯾﮑﯽ از ﺑﭽﻪﻫﺎﺳﺖ‪ .‬اونﻫﺎ اﯾﻦﺟﺎن؟‬

‫ﻣﻮﺟﻮد ﺑﯽرﻧﮓ ﺟﻮاب داد‪ :‬ﭼﯿﺰي اﯾﻦ ﭘﺎﺋﯿﻦ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﭼﯿﺰي ﺑﻪﺟﺰ ﻏﺒﺎر و رﻃﻮﺑﺖ و ﻓﺮاﻣﻮﺷﯽ ﻧﯿﺴﺖ‪.‬‬

‫ﻣﻮﺟﻮد‪ ،‬ﺳﻔﯿﺪ‪ ،‬ﺑﺰرگ و ورمﮐﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺑﺎ ﺧﻮد اﻧﺪﯾﺸﯿﺪ‪ :‬ﭼﻪ ﻫﯿﻮﻻﯾﯿﻪ‪ ،‬وﻟﯽ ﺑﺪﺑﺨﺘﻪ‪.‬‬
 ‫ﺳﻨﮓ ﺳﻮراخدار را ﺑﺮداﺷﺖ و ﺑﺎ آن ﻧﮕﺎه ﮐﺮد‪ .‬ﭼﯿﺰي ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻣﻮﺟﻮد ﺑﯽرﻧﮓ ﺣﻘﯿﻘﺖ را ﻣﯽﮔﻔﺖ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﺑﯿﭽﺎره‪ ،‬ﺷﺮط ﻣﯽﺑﻨﺪم واﺳﻪ اﯾﻦﮐﻪ ﺑﺎﻫﺎم ﺣﺮف زدي ﺗﻮ رو آورده اﯾﻦﺟﺎ‪.‬‬

‫ﻣﻮﺟﻮد ﺳﺮش را ﺗﮑﺎن داد‪ .‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺑﻮد ﮐﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ اﯾﻦ ﻣﻮﺟﻮد ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﭘﺪرش درآﻣﺪه ﺑﻮد‪،‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺘﺎﺳﻔﻢ‪.‬‬

‫ﻣﻮﺟﻮد‪ :‬از ﮐﺎرت ﺧﻮﺷﺶ ﻧﯿﻮﻣﺪ‪ .‬اﺻﻼ از ﮐﺎرت ﺧﻮﺷﺶ ﻧﯿﻮﻣﺪ‪ .‬اﻋﺼﺎﺑﺶرو ﺑﻬﻢ رﯾﺨﺘﯽ و وﻗﺘﯽ اﻋﺼﺎﺑﺶ‬
‫ﺑﻬﻢ ﺑﺮﯾﺰه‪ ،‬ﺑﺎﯾﺪ رو ﺳﺮ ﯾﻪ ﻧﻔﺮ ﺧﺎﻟﯿﺶ ﮐﻨﻪ‪ .‬اﯾﻦ اﺧﻼﻗﺸﻪ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺳﺮ ﺑﯽﻣﻮي ﻣﻮﺟﻮد را ﻧﻮازش ﮐﺮد‪ .‬ﭘﻮﺳﺘﺶ ﻣﺜﻞ ﺧﻤﯿﺮ ﻧﺎن ﮔﺮم‪ ،‬ﭼﺴﺒﻨﺎك ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﺑﯿﭽﺎره‪ ،‬اون ﺗﻮ رو ﺳﺎﺧﺖ و ﺑﻌﺪشﻫﻢ ﭘﺮﺗﺖ ﮐﺮد اﯾﻦﺟﺎ‪.‬‬

‫ﻣﻮﺟﻮد ﺳﺮش را ﺗﮑﺎن داد و در ﻫﻤﯿﻦ ﺣﯿﻦ‪ ،‬ﭼﺸﻢ دﮐﻤﻪاي ﭼﭙﺶ ﮐﻨﺪه ﺷﺪ و روي ﮐﻒ ﺳﯿﻤﺎﻧﯽ‬
‫اﻓﺘﺎد‪ .‬اﻃﺮاف را ﻃﻮري ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ اﻧﮕﺎر آن ﯾﮑﯽ ﭼﺸﻤﺶ ﻫﻢ ﻧﻤﺎﻧﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎﻻﺧﺮه ﭼﺸﻤﺶ را‬
‫ﭘﯿﺪا ﮐﺮد‪ ،‬ﺗﮑﺎﻧﯽ ﺑﻪﺧﻮدش داد و ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﻣﺒﺮم ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺮو ﺑﭽﻪ‪ .‬از اﯾﻦﺟﺎ ﺑﺮو‪ .‬اون ﻣﯽﺧﻮاد ﻣﻦ اﯾﻦﺟﺎ‬
‫ﺑﻪﺗﻮ آﺳﯿﺐ ﺑﺮﺳﻮﻧﻢ و ﺗﺎ اﺑﺪ اﯾﻦﺟﺎ ﺑﺬارﻣﺖ‪ ،‬ﺗﺎ ﻧﺘﻮﻧﯽ ﺑﺎزي رو ﺗﻤﻮم ﮐﻨﯽ و ﺧﻮدش ﺑﺮﻧﺪه ﺑﺸﻪ‪ .‬اون‬
‫ﻣﻦرو ﻣﺠﺒﻮر ﮐﺮده ﺑﻬﺖ ﺻﺪﻣﻪ ﺑﺰﻧﻢ‪ .‬ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﻢ ﺑﺎﻫﺎش ﻣﺒﺎرزه ﮐﻨﻢ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﻣﯽﺗﻮﻧﯽ‪ .‬ﺷﺠﺎع ﺑﺎش‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺑﻪ اﻃﺮاﻓﺶ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﻣﻮﺟﻮد را ﻣﯿﺎن ﺧﻮدش و ﭘﻠﻪﻫﺎي رو ﺑﻪ ﺑﯿﺮون از اﻧﺒﺎري دﯾﺪ‪ .‬ﭼﺴﺒﯿﺪه‬
‫ﺑﻪ دﯾﻮار‪ ،‬ﺑﻪﺳﻤﺖ ﭘﻠﻪﻫﺎ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮد‪ .‬ﻣﻮﺟﻮد ﭼﺮﺧﯿﺪ و ﺻﻮرﺗﺶ را ﺑﺎز رو ﺑﻪ ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬اﯾﻨﮏ در‬
‫ﺣﺎل ﺑﺰرگﺗﺮ ﺷﺪن و ﻫﻮﺷﯿﺎرﺗﺮ ﺷﺪن ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﻣﻮﺟﻮد‪ :‬اَه‪ ،‬ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﻢ‪.‬‬

‫و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺟﻬﯿﺪ‪ ،‬دﻫﺎن ﺑﯽدﻧﺪاﻧﺶ را ﺑﺎز ﮐﺮد‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ در واﮐﻨﺶ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺣﺮﮐﺖ‪ ،‬ﺿﺮﺑﺎن ﻗﻠﺒﺶ ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ دو ﮐﺎر را اﻧﺠﺎم دﻫﺪ‪.‬‬
‫ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺟﯿﻎ ﺑﺰﻧﺪ و ﺳﻌﯽ ﺑﻪﻓﺮار ﮐﻨﺪ‪ ،‬و ﻣﻮﺟﻮد ﺑﻪدﻧﺒﺎل او در اﻧﺒﺎري ﺑﺪود ﺗﺎ اﯾﻦﮐﻪ او را ﺑﮕﯿﺮد‪ .‬ﯾﺎ‬
‫ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﮐﺎر دﯾﮕﺮي ﺑﮑﻨﺪ‪.‬‬

‫ﭘﺲ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﮐﺎر دﯾﮕﺮ را ﺑﮑﻨﺪ‪.‬‬

‫وﻗﺘﯽ ﻣﻮﺟﻮد ﺑﻪ ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪ‪ ،‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺳﺮﯾﻊ دﺳﺘﺶ را دراز ﮐﺮد و ﭼﺸﻢ دﮐﻤﻪاياش را ﮔﺮﻓﺖ‬
‫و ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﺗﻮان ﮐﺸﯿﺪ‪.‬‬

‫ﺑﺮاي ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ‪ ،‬ﻫﯿﭻ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﻧﯿﺎﻓﺘﺎد‪ .‬ﺳﭙﺲ دﮐﻤﻪ از دﺳﺘﺶ ﺧﺎرج ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﺻﺪاي َﺗﻠَﻖ ﺑﻪ دﯾﻮار آﺟﺮي‬
‫ﺧﻮرد و ﺳﭙﺲ ﺑﻪزﻣﯿﻦ اﻓﺘﺎد‪.‬‬

‫ﻣﻮﺟﻮد در ﺟﺎياش ﺑﯽﺣﺮﮐﺖ ﻣﺎﻧﺪ‪ .‬ﺳﺮ ﺑﯽرﻧﮕﺶ را ﻋﻘﺐ ﮐﺸﯿﺪ‪ ،‬دﻫﺎﻧﺶ ﺑﻪ ﺷﮑﻞ وﺣﺸﺘﻨﺎﮐﯽ ﺑﺎز ﺷﺪ‬
‫و ﺑﺎ ﺧﺸﻢ و ﻧﺎاﻣﯿﺪي‪ ،‬ﻏﺮﺷﯽ ﺳﺮ داد‪ .‬ﺳﭙﺲ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﺳﺮﻋﺖ ﺑﻪﺳﻤﺖ ﺟﺎﯾﯽﮐﻪ ﮐﻮراﻟﯿﻦ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد‬
‫ﺧﺰﯾﺪ‪.‬‬

‫اﻣﺎ ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺟﺎﯾﺶ را ﻋﻮض ﮐﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎ ﻧﻮكﭘﺎ و در ﺳﮑﻮت از روي ﭘﻠﻪﻫﺎ ﺑﺎﻻ ﻣﯽرﻓﺖ ﺗﺎ از دﯾﻮارﻫﺎي‬
‫ﻧﻘﺎﺷﯽﺷﺪه دوري ﺑﺠﻮﯾﺪ‪ .‬ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را از زﻣﯿﻦ زﯾﺮ ﺧﻮدش ﺑﺮدارد‪ ،‬ﭼﺮا ﮐﻪ ﻣﻮﺟﻮد در‬
‫آنﺟﺎ ﺑﻪﺧﻮد ﻣﯽﭘﯿﭽﯿﺪ و دﻧﺒﺎل او ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﻣﺜﻞ اﯾﻦﮐﻪ ﺑﻪاو ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻣﻮﺟﻮد از ﺣﺮﮐﺖ اﯾﺴﺘﺎد‬
‫و ﺳﺮش را ﮐﻮرﮐﻮراﻧﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ دﯾﮕﺮي ﺑﺮد‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺑﺎ ﺧﻮد ﮔﻔﺖ‪ :‬داره ﮔﻮش ﻣﯽﮐﻨﻪ ﺑﺒﯿﻨﻪ ﻣﻦ ﮐﺠﺎم‪ .‬ﺑﺎﯾﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺎﮐﺖ ﺑﺎﺷﻢ‪.‬‬

‫ﮔﺎﻣﯽ دﯾﮕﺮ روي ﭘﻠﻪاي ﮔﺬاﺷﺖ و ﭘﺎﯾﺶ ﻟﯿﺰ ﺧﻮرد‪ ،‬ﻣﻮﺟﻮ ﺻﺪاﯾﺶ را ﺷﻨﯿﺪ‪.‬‬

‫ﺳﺮش را ﺑﻪﺳﻤﺖ او ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺑﺮاي ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﺗﺎب ﺧﻮرد و ﺧﻮد را ﺟﻤﻊ ﮐﺮد‪ .‬ﺳﭙﺲ ﻣﺜﻞ ﯾﮏ ﻣﺎر ﺑﻪ‬
‫ﺳﻤﺖ ﭘﻠﻪﻫﺎ ﻟﻐﺰﯾﺪ و از آنﻫﺎ ﺑﺎﻻ رﻓﺖ‪ .‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﭼﺮﺧﯿﺪ و ﺳﺮﯾﻊ‪ ،‬از ﭘﻠﻪﻫﺎي ﺑﺎﻗﯽﻣﺎﻧﺪه ﺑﺎﻻ رﻓﺖ و ﺧﻮد‬
‫را ﺑﻪروي ﮐﻒ ﺧﺎﮐﯽ اﺗﺎق ﺧﻮاب اﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬ﺑﺪون وﻗﻔﻪ‪ ،‬در ﺳﻨﮕﯿﻦ را ﺑﻪﺳﻤﺖ ﺧﻮدش ﮐﺸﯿﺪ و آنرا رﻫﺎ‬
‫ﮐﺮد‪ .‬ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﺑﻠﻨﺪ روي ورودي اﻧﺒﺎر را ﭘﻮﺷﺎﻧﺪ‪ .‬در‪ ،‬ﮐﻤﯽ ﺗﮑﺎن ﺧﻮرد اﻣﺎ ﻫﻤﺎنﺟﺎ ﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪ‪ .‬اﮔﺮ وﺳﯿﻠﻪاي ﻣﺜﻞ ﻣﺒﻞ ﯾﺎ ﺣﺘﯽ ﺻﻨﺪﻟﯽ در اﺗﺎق ﺑﻮد‪ ،‬آنرا روي در ﻣﯽاﻧﺪاﺧﺖ‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﭼﯿﺰي آنﺟﺎ ﻧﺒﻮد‪.‬‬

‫ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ‪ ،‬ﺑﺪون اﯾﻦﮐﻪ ﺑ َﺪوَد‪ ،‬از آﭘﺎرﺗﻤﺎن ﺑﯿﺮون آﻣﺪ و در ﺧﺮوﺟﯽ را ﮐﻪ ﭘﺸﺖﺳﺮش ﺑﻮد ﻗﻔﻞ ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﮐﻠﯿﺪ را زﯾﺮ ﭘﺎدري ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬ﺳﭙﺲ ﭘﺎﺋﯿﻦ آﻣﺪ‪.‬‬

‫اﻧﺘﻈﺎر داﺷﺖ وﻗﺘﯽ ﺑﯿﺮون ﻣﯽآﯾﺪ‪ ،‬ﻣﺎدر ﺟﺪﯾﺪش آنﺟﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮش ﻣﯽﺑﻮد اﻣﺎ ﻫﻤﻪﺟﺎ ﺳﺎﮐﺖ و آرام ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺮدد‪.‬‬

‫ﺧﻮدش را در آﻏﻮش ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬و ﺑﻪﺧﻮد روﺣﯿﻪ ﺷﺠﺎﻋﺖ ﻣﯽداد‪ ،‬ﺳﭙﺲ در ﻣﻪ ﺧﺎﮐﺴﺘﺮي‪ ،‬ﮐﻪ واﻗﻌﺎ ﻣﻪ‬
‫ﻫﻢ ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﺎﻧﻪ رﻓﺖ‪ .‬ﻣﺴﯿﺮش را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭘﻠﻪﻫﺎ ﺗﻐﯿﯿﺮ داد و از آنﻫﺎ ﺑﺎﻻ رﻓﺖ‪.‬‬
 ‫‪10‬‬
‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ ،‬از ﭘﻠﻪﻫﺎي ﺑﯿﺮون ﺧﺎﻧﻪ ﮐﻪ در دﻧﯿﺎي اﺻﻠﯽ‪ ،‬ﺑﻪﺳﻤﺖ ﺧﺎﻧﻪ ﭘﯿﺮﻣﺮد دﯾﻮاﻧﻪ ﻣﻨﺘﻬﯽ ﻣﯽﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺎﻻ‬
‫رﻓﺖ‪ .‬ﻫﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﺎدرش ﺑﺮاي ﺧﯿﺮﯾﻪ ﭘﻮل ﺟﻤﻊ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﯾﮏﺑﺎر از اﯾﻦ ﭘﻠﻪﻫﺎ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬آنﻫﺎ‬
‫در ﺟﻠﻮي در ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدﻧﺪ ﺗﺎ ﭘﯿﺮﻣﺮد دﯾﻮاﻧﻪ ﺳﺒﯿﻞ ﺑﺰرگ‪ ،‬ﭘﺎﮐﺘﯽ را ﮐﻪ ﻣﺎدر ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺑﻪ او داده ﺑﻮد‬
‫ﭘﯿﺪا ﮐﻨﺪ‪ .‬ﺧﺎﻧﻪ ﭘﯿﺮﻣﺮد‪ ،‬ﺑﻮي ﻋﺠﯿﺒﯽ از ﺗﺮﮐﯿﺐ ﻏﺬاﻫﺎ‪ ،‬ﺗﻨﺒﺎﮐﻮ و ﻧﻮع ﺧﺎﺻﯽ از ﭘﻨﯿﺮ را ﻣﯽداد‪ .‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ‬
‫اﺻﻼ ﻧﻤﯽﺧﻮاﺳﺖ از اﯾﻦ ﺑﯿﺸﺘﺮ وارد آن ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺸﻮد‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﻓﺮﯾﺎد زد‪ :‬ﻣﻦ ﯾﻪ ﻣﮑﺘﺸﻔﻢ‪.‬‬

‫اﻣﺎ ﮐﻠﻤﺎﺗﺶ در ﻣﻪ ﺧﺎﮐﺴﺘﺮي‪ ،‬ﺣﺎﻟﺖ ﻣﺮدهاي را اﻟﻘﺎ ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬ﺑﻪﻫﺮ ﺣﺎل او از اﻧﺒﺎر ﺑﯿﺮون آﻣﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﻪ؟‬

‫اﻣﺎ ﮐﻮراﻟﯿﻦ از ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮد اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ‪ ،‬ﺣﺘﻤﺎ اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻪ‪ ،‬وﺿﻌﯿﺘﺶ از اﻧﺒﺎري ﺑﺪﺗﺮ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﺑﻪ ﺑﺎﻻي ﭘﻠﻪﻫﺎ رﺳﯿﺪ‪ .‬ﺧﯿﻠﯽوﻗﺖ ﭘﯿﺶ‪ ،‬اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺎﻟﯽ ﺑﻮد و زﯾﺮﺷﯿﺮواﻧﯽ ﻣﺤﺴﻮب ﻣﯽﺷﺪ‪.‬‬

‫ﺑﺮ در ﺳﺒﺰ رﻧﮓ‪ ،‬ﮐﻮﺑﯿﺪ‪ .‬در ﺑﺎز ﺷﺪ و او ﻫﻢ وارد ﺷﺪ‪.‬‬

‫ﭼﺷم و اﻋﺻﺎب دارﯾم‬

‫دم و دﻧدان دارﯾم‬
‫وﻗﺗﯽ ﺑﯾرون ﺑﯾﺎﺋﯾم‪،‬‬
‫آنﭼﮫ ﺷﺎﯾﺳﺗﮫات اﺳت‪ ،‬ﻣﯽﮔﯾری‬

‫ﻫﺰاران ﺻﺪاي ﮐﻮﭼﮏ‪ ،‬اﯾﻦ آواز را‪ ،‬در ﺧﺎﻧﻪاي ﺗﺎرﯾﮏ ﮐﻪ ﺳﻘﻔﺶ ﺑﻪﺣﺪي ﭘﺎﺋﯿﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﮐﻮراﻟﯿﻦ‬
‫ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ آنرا ﻟﻤﺲ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﻣﯽﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ‪.‬‬

‫ﭼﺸﻤﺎن ﺳﺮخ ﺑﻪ او ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﭘﺎﻫﺎي ﺻﻮرﺗﯽ ﮐﻮﭼﮏ‪ ،‬ﻫﻤﯿﻦﮐﻪ او ﻧﺰدﯾﮏ ﻣﯽﺷﺪ‪ ،‬ﺗﮑﺎن‬
‫ﻣﯽﺧﻮردﻧﺪ و دور ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﺳﺎﯾﻪﻫﺎ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻫﻢ ﺑﻪﺣﺮﮐﺖ در ﻣﯽآﻣﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻮﯾﯽ ﮐﻪ اﯾﻦﺟﺎ ﻣﯽآﻣﺪ از آﭘﺎرﺗﻤﺎن واﻗﻌﯽ ﭘﯿﺮﻣﺮد دﯾﻮاﻧﻪ ﻫﻢ ﺑﺪﺗﺮ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻮي ﻏﺬا ﺑﻮد )از ﻧﻄﺮ ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪،‬‬
‫اﯾﻦ ﻏﺬا ﻧﺎﺧﻮﺷﺎﯾﻨﺪ ﺑﻮد‪ ،‬و او از ﻃﻌﻤﺶ ﻣﺘﻨﻔﺮ ﺑﻮد‪ ،‬از ادوﯾﻪ‪ ،‬ﻏﺬاﻫﺎي ﮔﯿﺎﻫﯽ و ﻋﺠﯿﺐﻏﺮﯾﺐ ﺧﻮﺷﺶ‬
‫ﻧﻤﯽآﻣﺪ(‪ .‬ﺑﻮي اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﻃﻮري ﺑﻮد ﮐﻪ اﻧﮕﺎر‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﻏﺬاﻫﺎي ﺑﺪﻣﺰه ﺟﻬﺎن را ﺟﻤﻊآوري ﮐﺮده و در اﯾﻦﺟﺎ‬
‫ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺻﺪاﯾﯽ ﭘﯿﺮ از آنﺳﻮي اﺗﺎق آﻣﺪ‪ :‬دﺧﺘﺮ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﺑﻠﻪ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺑﺎ ﺧﻮد ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﻧﻤﯽﺗﺮﺳﻢ‪.‬‬

‫و ﺧﻮدش ﻫﻢ ﺧﻮب ﻣﯽداﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﺣﻘﯿﻘﺖ دارد‪.‬‬

‫ﭼﯿﺰ ﺗﺮﺳﻨﺎﮐﯽ اﯾﻦﺟﺎ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻫﻤﻪ اﯾﻦﭼﯿﺰﻫﺎ‪ ،‬ﺣﺘﯽ آنﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ در اﻧﺒﺎري ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻫﻤﮕﯽ ﺗﻮﻫﻤﺎﺗﯽ ﺑﻮدﻧﺪ‬
‫ﮐﻪ ﺑﻪوﺳﯿﻠﻪ ﻣﺎدر ﺟﺪﯾﺪ از روي اﻧﺴﺎنﻫﺎ و ﭼﯿﺰﻫﺎي واﻗﻌﯽ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺑﺎ ﺧﻮد اﻧﺪﯾﺸﯿﺪ‪،‬‬
‫ﻣﺎدر ﺟﺪﯾﺪ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ﭼﯿﺰي ﺑﺴﺎزد‪ .‬او ﻓﻘﻂ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ از روي ﭼﯿﺰﻫﺎي دﯾﮕﺮ ﮐﭙﯽ ﮐﻨﺪ‪.‬‬

‫و ﺳﭙﺲ ﺑﻪاﯾﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮد ﮐﻪ ﭼﺮا ﻣﺎدر ﺟﺪﯾﺪ‪ ،‬ﺑﺎﯾﺪ ﮐﺮهاي ﺑﺮﻓﯽ روي ﺷﻮﻣﯿﻨﻪ اﺗﺎق ﻧﺸﯿﻤﻦ داﺷﺘﻪ‬
‫ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬در ﺣﺎﻟﯽﮐﻪ در دﻧﯿﺎي واﻗﻌﯽ‪ ،‬در ﺑﺎﻻي ﺷﻮﻣﯿﻨﻪ ﺧﺎﻧﻪﺷﺎن‪ ،‬اﺻﻼ ﭼﯿﺰي وﺟﻮد ﻧﺪارد‪.‬‬

‫وﻗﺘﯽ اﯾﻦ ﺳﻮال را از ﺧﻮد ﭘﺮﺳﯿﺪ‪ ،‬ﭘﺎﺳﺦ ﺳﻮاﻟﺶ را ﻫﻢ درﯾﺎﻓﺖ‪.‬‬

‫ﺑﺎز ﻫﻢ دوﺑﺎره ﺻﺪاي ﭘﯿﺮ آﻣﺪ‪ ،‬و ﻗﻄﺎر اﻓﮑﺎرش را ﺑﻪﻫﻢ رﯾﺨﺖ‪.‬‬

‫ﺻﺪاي ﺧﺸﮏ و ﭘﯿﺮ‪ :‬ﺑﯿﺎ اﯾﻦﺟﺎ دﺧﺘﺮ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ‪ ،‬ﻣﯽدوﻧﻢ دﻧﺒﺎل ﭼﯽ ﻫﺴﺘﯽ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﺮد اﯾﻦ ﺻﺪا از ﮔﻠﻮي ﺣﺸﺮهاي ﻣﺮده ﺧﺎرج ﻣﯽﺷﻮد‪ .‬ﮐﻪ اﻟﺒﺘﻪ اﯾﺪه اﺣﻤﻘﺎﻧﻪاي‬
‫ﺑﻮد‪ .‬ﯾﮏ ﺣﺸﺮه‪ ،‬آنﻫﻢ ﻣﺮده‪ ،‬ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﺪ؟‬

‫از ﻣﯿﺎن ﭼﻨﺪﯾﻦ اﺗﺎق ﺳﻘﻒ ﮐﻮﺗﺎه ﮔﺬﺷﺖ ﺗﺎ اﯾﻦﮐﻪ ﺑﻪ آﺧﺮﯾﻦ اﺗﺎق رﺳﯿﺪ‪ .‬آﺧﺮﯾﻦ اﺗﺎق‪ ،‬ﯾﮏ اﺗﺎق ﺧﻮاب‬
‫ﺑﻮد و در ﮔﻮﺷﻪاي ﻧﯿﻤﻪﺗﺎرﯾﮏ از آن‪ ،‬ﭘﯿﺮﻣﺮد دﯾﻮاﻧﻪ ﺟﺪﯾﺪ‪ ،‬در ﺣﺎﻟﯽﮐﻪ ﮐﺖ و ﮐﻼﻫﺶ را ﺑﻪﺗﻦ داﺷﺖ‬
‫در ﮔﻮﺷﻪاي ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬وﻗﺘﯽ ﮐﻮراﻟﯿﻦ وارد ﺷﺪ‪ ،‬او ﻫﻢ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺣﺮف زدن ﮐﺮد‪.‬‬
 ‫ﭘﯿﺮﻣﺮد دﯾﻮاﻧﻪ ﺟﺪﯾﺪ‪ :‬ﭼﯿﺰي ﻋﻮض ﻧﺸﺪه‪ ،‬دﺧﺘﺮ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ‪.‬‬

‫ﺻﺪاﯾﺶ ﺷﺒﯿﻪ ﺑﺮگﻫﺎي ﺧﺸﮑﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪداﺧﻞ ﭘﯿﺎدهرو ﻣﯽرﯾﺰﻧﺪ‪ .‬ﭘﯿﺮﻣﺮد اداﻣﻪ داد‪ :‬اﮔﻪ ﮐﺎريرو ﮐﻪ‬
‫ﻣﯽﺧﻮاي اﻧﺠﺎم ﺑﺪي‪ ،‬ﺑﻌﺪش ﭼﯽ ﻣﯽﺷﻪ؟ ﻫﺎ؟ ﭼﯿﺰي ﻋﻮض ﻧﻤﯽﺷﻪ‪ .‬ﻣﯽري ﺧﻮﻧﻪ‪ .‬ﺣﻮﺻﻠﺖ ﺳﺮ ﻣﯽره‪.‬‬
‫ﺑﺎزم ﭘﺪر و ﻣﺎدرت ﻧﺎدﯾﺪهت ﻣﯽﮔﯿﺮن‪ .‬ﮐﺴﯽ ﺑﻪﺣﺮفﻫﺎت ﮔﻮش ﻧﻤﯽده‪ .‬ﺗﻮ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎﻫﻮﺷﯽ وﻟﯽ اونﻫﺎ‬
‫ﺗﻮ رو درك ﻧﻤﯽﮐﻨﻦ‪ .‬اونﻫﺎ ﺣﺘﯽ اﺳﻤﺖرو ﻫﻢ درﺳﺖ ﻧﻤﯽﮔﻦ‪ .‬اﯾﻦﺟﺎ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺑﻤﻮن‪ .‬ﻣﺎ ﺑﻪ ﺣﺮفﻫﺎت‬
‫ﮔﻮش ﻣﯽدﯾﻢ‪ ،‬ﺑﺎﻫﺎت ﺑﺎزي ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ و ﻣﯽﺧﻨﺪﯾﻢ‪ .‬ﻣﺎدر ﺟﺪﯾﺪت ﺑﺮات ﯾﻪ دﻧﯿﺎ ﻣﯽﺳﺎزه ﺗﺎ ﻫﺮ روز ﺻﺒﺢ‬
‫ﮐﻪ ﭘﺎ ﻣﯽﺷﯽ ﺑﺮي ﺗﻮش و ﺑﮕﺮدي‪ ،‬و ﺑﻌﺪ ﺷﺐ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاﺑﯽ و دﯾﮕﻪ ﻧﻤﯽري ﺑﯿﺮون‪ ،‬اونرو ﭘﺎك ﻣﯽﮐﻨﻪ‪.‬‬
‫ﻫﺮ روز ﺑﻬﺘﺮ از ﻗﺒﻞ ﻣﯽﺷﻪ‪ .‬ﺟﻌﺒﻪ اﺳﺒﺎب ﺑﺎزيرو ﯾﺎدت ﻣﯽآد؟ ﭼﻪﻗﺪر ﺧﻮب ﻣﯽﺷﻪ دﻧﯿﺎﯾﯽ ﻣﺜﻞ اون‪،‬‬
‫ﻓﻘﻂ ﺑﺮاي ﺗﻮ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﺸﻪ!‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬و روزﻫﺎي ﺳﺮد و ﺧﺎﮐﺴﺘﺮي ﻫﻢ ﻫﺴﺘﻦ ﮐﻪ ﺗﻮش ﻣﻦ ﻧﻤﯽدوﻧﻢ ﭼﯽﮐﺎر ﮐﻨﻢ و ﺟﺎﯾﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻪ‬
‫ﺑﺎﺷﻢ ﺑﺮم‪ ،‬و اون روز ﺑﺮاي اﺑﺪ ﻃﻮل ﺑﮑﺸﻪ؟‬

‫ﭘﯿﺮﻣﺮد‪ ،‬در ﻣﯿﺎ ﺳﺎﯾﻪﻫﺎ ﭘﺎﺳﺦ داد‪ :‬ﻫﺮﮔﺰ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬و ﺗﻮش ﻏﺬاﻫﺎي ﺑﺪ آﺷﻐﺎﻟﯽ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺳﯿﺮ‪ ،‬ﺗﺮﺧﻦ و ﻟﻮﺑﯿﺎﻫﺎي ﺑﺰرگ درﺳﺖ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻦ؟‬

‫ﭘﯿﺮﻣﺮد از زﯾﺮ ﮐﻼﻫﺶ ﺑﻪآراﻣﯽ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻫﻤﻪ ﻏﺬاﻫﺎش ﺧﻮﺑﻦ‪ ،‬ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎش ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ازش ﺧﻮﺷﺖ ﻧﯿﺎد‬
‫ﺑﺮات ﻧﻤﯽآرن‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬و دﺳﺘﮑﺶﻫﺎي ﺳﺒﺰ و ﭼﮑﻤﻪﻫﺎي ﻣﺎرك وﻟﯿﻨﮕﺘﻮن ﮐﻪ ﺑﻪﺷﮑﻞ ﻗﻮرﺑﺎﻏﻪن دارم؟‬

‫ﭘﯿﺮﻣﺮد ﺟﺪﯾﺪ‪ :‬ﻗﻮرﺑﺎﻏﻪ‪ ،‬اردك‪ ،‬ﮐﺮﮔﺪن‪ ،‬اﺧﺘﺎﭘﻮس‪ ...‬ﻫﺮ ﭼﯽ ﮐﻪ ﺑﺨﻮاي‪ .‬ﻫﺮ روز ﺻﺒﺢ دﻧﯿﺎ رو ﺑﺮات از‬
‫ﻧﻮ ﻣﯽﺳﺎزن‪ .‬اﮔﻪ اﯾﻦﺟﺎ ﺑﻤﻮﻧﯽ‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﯽ ﮐﻪ ﺑﺨﻮاي ﺑﻬﺖ ﻣﯽدن‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ آﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪ‪ :‬ﻧﻤﯽﻓﻬﻤﯽ ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟ ﻣﻦ ﻧﻤﯽﺧﻮام ﻫﺮ ﭼﯿﺰيرو ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮام ﺑﻬﻢ ﺑﺪن‪ .‬ﻫﯿﭻﮐﺲ‬
‫ﻧﻤﯽﺧﻮاد‪ .‬وﻗﺘﯽ ﻫﺮ ﭼﯽ ﺑﺨﻮام ﺑﺮان آﻣﺎده ﺑﺎﺷﻪ‪ ،‬اونوﻗﺖ دﯾﮕﻪ ﭼﻪ ﺧﻮﺷﯽاي ﺑﺮام ﺑﺎﻗﯽ ﻣﯽﻣﻮﻧﻪ؟‬
‫اونوﻗﺖ دﯾﮕﻪ ﻫﯿﭻ ﻫﺪﻓﯽ ﺑﺮام ﻧﻤﯽﻣﻮﻧﻪ‪ .‬ﺑﻌﺪش ﭼﯽﮐﺎر ﮐﻨﻢ؟‬

‫ﭘﯿﺮﻣﺮد ﺟﺪﯾﺪ‪ :‬ﻣﻦ ﮐﻪ ﻧﻤﯽﻓﻬﻤﻢ‪.‬‬

 ‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬اﻟﺒﺘﻪ ﮐﻪ ﻧﻤﯽﻓﻬﻤﯽ‪.‬‬

‫ﺳﻨﮓ را ﺑﺮداﺷﺖ و از ﺳﻮراخ آن‪ ،‬ﻧﮕﺎﻫﯽ اﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬اداﻣﻪ داد‪ :‬ﺗﻮ ﻓﻘﻂ ﯾﻪ ﮐﭙﯽ ﺑﺪ از ﭘﯿﺮﻣﺮد دﯾﻮوﻧﻪ ﺗﻮ‬
‫دﻧﯿﺎي واﻗﻌﯽ ﻫﺴﺘﯽ‪.‬‬

‫در ﺳﯿﻨﻪ ﭘﯿﺮﻣﺮد‪ ،‬روي ﮐﺘﺶ ﭼﯿﺰي ﻣﯽدرﺧﺸﯿﺪ‪ .‬از داﺧﻞ ﺳﻮراخ ﺳﻨﮓ‪ ،‬آن ﭼﯿﺰ ﻣﺜﻞ ﺳﺘﺎرهﻫﺎ ﺑﻪ‬
‫رﻧﮓ آﺑﯽ روﺷﻦ ﺳﻔﯿﺪ ﺑﻮد‪ ،‬و ﭼﺸﻤﮏ ﻣﯽزد‪ .‬آرزو ﻣﯽﮐﺮد ﭼﻮﺑﯽ داﺷﺖ ﺗﺎ آنرا ﺑﺮدارد؛ زﯾﺮا‬
‫ﻧﻤﯽﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﭘﯿﺮﻣﺮد ﮔﻮﺷﻪ اﺗﺎق‪ ،‬ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﻮد‪.‬‬

‫ﭘﯿﺮﻣﺮد ﺑﺎ ﺻﺪاي ﻣﺮده‪ :‬ﻣﻦ ﺣﺘﯽ دﯾﮕﻪ اونﻫﻢ ﻧﯿﺴﺘﻢ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ ،‬ﻗﺪﻣﯽ ﺑﻪﺳﻮي او ﺑﺮداﺷﺖ و ﭘﯿﺮﻣﺮد ﺟﺪﯾﺪ از ﻫﻢ ﭘﺎﺷﯿﺪ‪ .‬از داﺧﻞ ﯾﻘﻪ و زﯾﺮ ﮐﺖ و ﮐﻼﻫﺶ‪،‬‬
‫ﻣﻮشﻫﺎي ﺳﯿﺎه ﺑﯿﺮون آﻣﺪﻧﺪ‪ ،‬ﭼﺸﻢﻫﺎيﺷﺎن در ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﻣﯽدرﺧﺸﯿﺪ‪ .‬ﺗﮑﺎن ﻣﯽﺧﻮردﻧﺪ و دور ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﮐﺖ ﺑﻪ ﭘﺮواز در آﻣﺪ و ﺳﺨﺖ ﺑﻪ ﮐﻒ زﻣﯿﻦ ﺑﺮﺧﻮرد ﮐﺮد‪ .‬ﮐﻼه ﺑﻪﮔﻮﺷﻪاي از اﺗﺎق ﻗِﻞ ﺧﻮرد‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺧﻮدش را ﺑﻪ ﮐﺖ رﺳﺎﻧﺪ و آنرا ﺑﺎز ﮐﺮد‪ .‬ﮐﺖ‪ ،‬ﭼﺮب و داﺧﻞ آن ﭼﯿﺰي ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻧﺸﺎﻧﯽ از آﺧﺮﯾﻦ‬
‫ﻣﺮوارﯾﺪ در آن دﯾﺪه ﻧﻤﯽﺷﺪ‪ .‬ﺳﻨﮓ را در آورد و از ﺳﻮراخ آن‪ ،‬ﻧﻮري ﭼﺸﻤﮏزن را ﮐﻨﺎر در‪ ،‬روي ﮐﻒ‬
‫اﺗﺎق ﭘﯿﺪا ﮐﺮد‪ .‬ﻣﻮش ﺑﺰرگ در ﺣﺎل ﺣﻤﻞ ﮐﺮدن آن ﺑﻮد‪ .‬وﻗﺘﯽ ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﻧﺰدﯾﮑﺶ ﺷﺪ‪ ،‬او ﻫﻢ ﻓﺮار ﮐﺮد‪.‬‬

‫ﻣﻮشﻫﺎي دﯾﮕﺮ‪ ،‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ را ﮐﻪ ﺑﻪدﻧﺒﺎل ﻣﻮش ﺑﺰرگ ﻣﯽدوﯾﺪ ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬

‫ﻣﻮشﻫﺎ ﺳﺮﯾﻊﺗﺮ از اﻧﺴﺎنﻫﺎ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﻣﺴﯿﺮﻫﺎي ﮐﻮﺗﺎه را‪ .‬اﻣﺎ ﯾﮏ ﻣﻮش ﺑﺰرگ ﮐﻪ‬
‫ﻣﺮوارﯾﺪي در دﺳﺖﻫﺎﯾﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ‪ ،‬ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺣﺮﯾﻒ دﺧﺘﺮﺑﭽﻪاي در دوﯾﺪن ﺷﻮد )اﮔﺮ ﭼﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ‬
‫ﺳﻨّﺶ ﻫﻢ ﮐﻮﭼﮏﺗﺮ ﺑﺎﺷﺪ(‪ .‬ﻣﻮشﻫﺎي ﮐﻮﭼﮏﺗﺮ دوﯾﺪﻧﺪ و راه ﮐﻮراﻟﯿﻦ را ﺳﺪ ﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﮐﻮراﻟﯿﻦ‬
‫اﻫﻤﯿﺘﯽ ﺑﻪ آنﻫﺎ ﻧﺪاد و ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺑﻪدﻧﺒﺎل ﻣﺮوارﯾﺪ ﺑﻮد ﮐﻪ اﮐﻨﻮن در آﺳﺘﺎﻧﻪ ﺧﺎرجﺷﺪن از ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﻣﻮشﻫﺎ ﺑﻪ ﭘﻠﻪﻫﺎي ﺧﺎرج از ﺧﺎﻧﻪ رﺳﯿﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ ،‬ﻧﻈﺎره ﻣﯽﮐﺮد ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻪ در ﺣﺎل ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﺮدن ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎ اﯾﻦﮐﻪ از ﭘﻠﻪﻫﺎ ﭘﺎﺋﯿﻦ ﻣﯽآﻣﺪ اﻣﺎ اﺣﺴﺎس‬
‫ﻣﯽﮐﺮد ﮐﻮﭼﮏﺗﺮ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺗﺼﻮﯾﺮ ﺧﺎﻧﻪ را ﺑﻪﯾﺎد ﻣﯽآورد‪ .‬از ﭘﻠﻪﻫﺎ ﭘﺎﺋﯿﻦ آﻣﺪ و ﺑﻪدﻧﺒﺎل ﻣﻮشﻫﺎ‬
‫ﻣﯽﮔﺸﺖ‪ ،‬در ذﻫﻨﺶ ﺑﻪ ﭼﯿﺰ دﯾﮕﺮي ﻏﯿﺮ از اﯾﻦ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽﮐﺮد‪ .‬ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﯾﻊ ﭘﺎﺋﯿﻦ ﻣﯽآﻣﺪ‪ ،‬وﻗﺘﯽ ﻣﺘﻮﺟﻪ‬
‫ﺷﺪ‪ ،‬ﮐﻪ از روي آﺧﺮﯾﻦ ﭘﻠﻪ‪ ،‬ﭘﺎﯾﺶ ﭘﯿﭻ ﺧﻮرد و ﺑﺮ ﮐﻒ ﺳﯿﻤﺎﻧﯽ اﻓﺘﺎد‪.‬‬

‫زاﻧﻮي ﭼﭙﺶ ﺧﺮاش ﺧﻮرده و زﺧﻤﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﯾﮏ وﺟﺐ ﮔﻞ ﺑﺮداﺷﺖ ﺗﺎ روي زﺧﻢ ﺑﮕﺬارد‪ .‬ﮐﻤﯽ درد‬
‫داﺷﺖ و ﻣﯽداﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﻪزودي درد‪ ،‬ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻫﻢ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﮔﻞ را روي زﺧﻢ ﮔﺬاﺷﺖ و ﺳﺮﯾﻊ ﺑﻠﻨﺪ‬
‫ﺷﺪ‪ ،‬وﻗﺘﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪ ﻣﻮشﻫﺎ را ﮔﻢ ﮐﺮده‪ ،‬دﯾﮕﺮ ﺧﯿﻠﯽ دﯾﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬و از آﺧﺮﯾﻦ ﭘﻠﻪ ﭘﺎﺋﯿﻦ آﻣﺪ‪.‬‬

‫اﻃﺮاف را ﻧﮕﺎه ﮐﺮد‪ ،‬اﻣﺎ ﻫﻢ ﻣﻮش و ﻫﻢ ﻣﺮوارﯾﺪ‪ ،‬ﻫﺮ دو ﻧﺎﭘﯿﺪا ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬

‫دﺳﺘﺶ‪ ،‬ﺑﻪ زﺧﻢ روي ﭘﻮﺳﺘﺶ ﺧﻮرد‪ ،‬از ﻧﺎﺣﯿﻪ زاﻧﻮ‪ ،‬روي ﺑﯿﮋاﻣﻪاش ﺧﻮن ﺟﻤﻊ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬از ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻧﯽ‬
‫ﮐﻪ ﻣﺎدرش‪ ،‬ﭼﺮخﻫﺎي ﮐﻤﮑﯽ دوﭼﺮﺧﻪ را در آورده ﺑﻮد ﻫﻢ ﺑﺪﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد اﻣﺎ در آن زﻣﺎن ﺑﻌﺪ از اﯾﻦﮐﻪ‬
‫زاﻧﻮﯾﺶ ﺑﺎرﻫﺎ و ﺑﺎرﻫﺎ زﺧﻤﯽ ﺷﺪه‪ ،‬اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﺮد دﺳﺘﺎورد ﺑﺰرﮔﯽ را ﮐﺴﺐ ﮐﺮده اﺳﺖ‪ .‬او ﯾﺎد ﮔﺮﻓﺘﻪ‬
‫ﺑﻮد‪ ،‬ﭼﯿﺰي را ﯾﺎد ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻗﺒﻼ ﻧﻤﯽداﻧﺴﺖ‪ .‬اﻣﺎ اﮐﻨﻮن ﭼﯿﺰي ﺟﺰ ﯾﮏ زﺧﻢ‪ ،‬اﺣﺴﺎس ﻧﻤﯽﮐﺮد‪.‬‬
‫روح ﯾﮑﯽ از ﺑﭽﻪ ﻫﺎ را از دﺳﺖ داده ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺪر و ﻣﺎدرش را از دﺳﺖ داده ﺑﻮد‪ .‬ﺧﻮدش و ﻫﻤﻪﭼﯿﺰ را از‬
‫دﺳﺖ داده ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﺶ را ﺑﺴﺖ و آرزو ﮐﺮد زﻣﯿﻦ دﻫﺎﻧﺶ را ﺑﺎز ﮐﻨﺪ و او را ﺑﺒﻠﻌﺪ‪.‬‬

‫ﺻﺪاي ﺳﺮﻓﻪاي ﺑﻪﮔﻮش رﺳﯿﺪ‪.‬‬

‫ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﺑﺎز ﮐﺮد و ﻣﻮش را دﯾﺪ‪ .‬روي زﻣﯿﻦ آﺟﺮي زﯾﺮ ﭘﻠﻪﻫﺎ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد و ﺣﺎﻟﺖ ﺻﻮرﺗﺶ ﻧﺸﺎن از‬
‫ﻏﺎﻓﻠﮕﯿﺮ ﺷﺪﻧﺶ ﻣﯽداد‪ ،‬ﮐﻪ اﻟﺒﺘﻪ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻧﺘﯽﻣﺘﺮ از ﻣﺎﺑﻘﯽ ﺑﺪﻧﺶ ﻓﺎﺻﻠﻪ داﺷﺖ‪ .‬ﺳﺒﯿﻞﻫﺎﯾﺶ ﺻﺎف‪،‬‬
‫ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﮐﺎﻣﻼ ﺑﺎز و دﻧﺪانﻫﺎي زردش ﻧﻤﺎﯾﺎن ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﮔﺮدﻧﺶ از ﺧﻮن ﺑﺮق ﻣﯽزد‪.‬‬

‫در ﮐﻨﺎر ﺳﺮ ﺑﺮﯾﺪه ﻣﻮش‪ ،‬ﮔﺮﺑﻪ ﺳﯿﺎه دﯾﺪه ﻣﯽﺷﺪ ﮐﻪ ﻗﯿﺎﻓﻪاي ﻣﻐﺮور ﺑﻪﺧﻮد ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬دﺳﺘﺶ را روي‬
‫ﻣﺮوارﯾﺪ ﺧﺎﮐﺴﺘﺮي ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﮔﺮﺑﻪ‪ :‬ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ‪ ،‬ﯾﻪﺑﺎر دﯾﮕﻪ ﻫﻢ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم‪ ،‬ﮐﻪ از ﻣﻮشﻫﺎي اﯾﻦﺟﺎ ﺧﻮﺷﻢ ﻧﻤﯽآد‪ .‬ﺑﻪﻧﻈﺮم دﻧﺒﺎل اﯾﻦ‬
‫ﻣﯽﮔﺸﺘﯽ‪ .‬اﻣﯿﺪوارم ﻣﻦرو ﻗﺎﻃﯽ اﯾﻦ ﻣﺎﺟﺮا ﻧﮑﻨﯽ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ ،‬در ﺣﺎﻟﯽﮐﻪ ﻧﻔﺲﻧﻔﺲ ﻣﯽزد‪ :‬اره‪ ،‬ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ‪ ...‬ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ اﯾﻦ‪ ...‬ﺣﺮفرو‪ ...‬ﯾﻪﺟﺎﯾﯽ ﮔﻔﺘﯽ‪.‬‬
‫ﮔﺮﺑﻪ دﺳﺘﺶ را از روي ﻣﺮوارﯾﺪ ﺑﺮداﺷﺖ و ﻣﺮوارﯾﺪ ﺑﻪﺳﻮي ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﻗﻞ ﺧﻮرد‪ .‬آنرا ﺑﺮداﺷﺖ و در‬
‫ذﻫﻨﺶ ﺻﺪاﯾﯽ ﺧﻄﺎب ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪ :‬اون ﺑﻬﺖ دروغ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﺗﻮ رو داره‪ ،‬دﯾﮕﻪ ﻧﻤﯽذاره ﺑﺮي‪.‬‬
‫اون ﻧﻤﯽذاره ﻫﯿﭻﮐﺪوم از ﻣﺎ ﺑﺮﯾﻢ‪.‬‬

‫ﻣﻮ ﺑﺮ ﺑﺪن ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺳﯿﺦ ﺷﺪ و ﻣﯽ داﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﺻﺪاي دﺧﺘﺮ‪ ،‬ﺣﻘﯿﻘﺖ را ﻣﯽﮔﻔﺖ‪ .‬ﻣﺮوارﯾﺪ را ﮐﻨﺎر ﺳﺎﯾﺮ‪،‬‬
‫در ﺟﯿﺐ ﭘﯿﺮاﻫﻨﺶ ﮔﺬاﺷﺖ‪.‬‬

‫ﺣﺎﻻ‪ ،‬ﻫﺮ ﺳﻪ ﻣﺮوارﯾﺪ را داﺷﺖ‪.‬‬

‫ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺎر ﺑﺎﻗﯽﻣﺎﻧﺪه‪ ،‬ﭘﯿﺪا ﮐﺮدن ﭘﺪر و ﻣﺎدر واﻗﻌﯿﺶ ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮد دﯾﮕﺮ ﮐﺎرش راﺣﺖ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬او ﻣﯽداﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﭘﺪر و ﻣﺎدر واﻗﻌﯽاش ﮐﺠﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫اﮔﺮ دﺳﺖ از ﻓﮑﺮ ﮐﺮدن ﺑﺮﻣﯽداﺷﺖ‪ ،‬زودﺗﺮ ﻣﯽﻓﻬﻤﯿﺪ ﮐﻪ ﻫﻤﻪﺷﺎن ﮐﺠﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻣﺎدر ﺟﺪﯾﺪ‬
‫ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﭼﯿﺰي ﺑﺴﺎزد‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﮐﻨﺪ و ﺗﻐﯿﯿﺮ دﻫﺪ ﯾﺎ ﺑﭙﯿﭽﺎﻧﺪ‪.‬‬

‫روي ﺷﻮﻣﯿﻨﻪ‪ ،‬در ﺧﺎﻧﻪ اﺻﻠﯽ ﺧﺎﻟﯽ از ﻫﺮ ﭼﯿﺰي ﺑﻮد‪ .‬اﻣﺎ او ﭼﯿﺰ دﯾﮕﺮي را ﻣﯽداﻧﺴﺖ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬اون ﯾﮑﯽ ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﻗﻮﻟﺶ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﯽﮐﻨﻪ‪ .‬اون ﻧﻤﯽذاره ﻫﯿﭻﮐﺪوﻣﻤﻮن ﺑﺮﯾﻢ‪.‬‬

‫ﮔﺮﺑﻪ‪ :‬ﻣﻦ از اوﻟﻢ ﺑﻬﺶ اﻋﺘﻤﺎد ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ ،‬ﻫﻤﻮنﻃﻮر ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﻫﯿﭻ ﺿﻤﺎﻧﺘﯽ ﺑﺮاي ﻋﺎدﻻﻧﻪ ﺑﺎزي ﮐﺮدن‬
‫وﺟﻮد ﻧﺪاره‪.‬‬

‫ﺳﭙﺲ ﮔﺮﺑﻪ ﺳﺮش را ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻫﯽ‪ ،‬اونرو دﯾﺪي؟‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﭼﯽ؟‬

‫ﮔﺮﺑﻪ‪ :‬ﭘﺸﺖ ﺳﺮترو ﻧﮕﺎه ﮐﻦ‪.‬‬

‫ﺧﺎﻧﻪ ﮐﻮﭼﮏﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬دﯾﮕﺮ ﺷﺒﯿﻪ ﯾﮏ ﻋﮑﺲ ﻧﺒﻮد‪ ،‬و ﺑﻪ ﯾﮏ ﻃﺮاﺣﯽ ﻣﯽﻣﺎﻧﺴﺖ‪ .‬ﻃﺮﺣﯽ از ﯾﮏ‬
‫ﺧﺎﻧﻪ ﻧﺎﮐﺎﻣﻞ‪ ،‬زﻏﺎﻟﯽ و ﺧﻂﺧﻄﯽ ﺷﺪه‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﻫﺮ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﮐﻪ ﺑﯿﻔﺘﻪ‪ ،‬ﺑﺎﺑﺖ ﮐﻤﮏ ﮐﺮدن ﺗﻮ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻣﻮﺷﻪ‪ ،‬ﻣﻤﻨﻮن‪ .‬ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺮﺳﻢ‪،‬‬
‫ﻧﻪ؟ ﭘﺲ ﺗﻮ ﺑﺮو ﺗﻮ ﻣﻪ ﯾﺎ ﻫﺮ ﺟﺎ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاي ﺑﺮو‪ ،‬ﺑﻌﺪا ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﯽﺑﯿﻨﻤﺖ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ اﮔﻪ ﺑﺬاره ﺑﺮﮔﺮدم ﺧﻮﻧﻪ‪.‬‬
 ‫ﻣﻮﻫﺎي ﮔﺮﺑﻪ‪ ،‬ﺑﺮآﻣﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و دﻣﺶ ﻣﺜﻞ دﺳﺘﻪﺟﺎرو‪ ،‬ﺳﯿﺦ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﭘﺮﺳﯿﺪ‪ :‬ﭼﯽ ﺷﺪه؟‬

‫ﮔﺮﺑﻪ‪ :‬از ﺑﯿﻦ رﻓﺘﻦ‪ ،‬راهﻫﺎي ورود و ﺧﺮوج از اﯾﻦﺟﺎ‪ ،‬دﯾﮕﻪ ﻧﯿﺴﺘﻦ‪ .‬ﮐﺎﻣﻼ از ﺑﯿﻦ رﻓﺘﻦ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﺑﺪ ﺷﺪه؟‬

‫ﮔﺮﺑﻪ‪ ،‬دﻣﺶ را ﭘﺎﺋﯿﻦ آورد و ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ از ﻃﺮﻓﯽ ﺑﻪ ﻃﺮف دﯾﮕﺮ‪ ،‬ﺗﺎب ﻣﯽداد‪ .‬ﺻﺪاي ﺿﻌﯿﻔﯽ از ﮔﻠﻮﯾﺶ‬
‫ﺧﺎرج ﻣﯽﺷﺪ‪ .‬دور ﺧﻮد ﻣﯽﭼﺮﺧﯿﺪ و از ﮐﻮراﻟﯿﻦ دور ﻣﯽﺷﺪ‪ ،‬ﺳﭙﺲ ﻗﺪم ﺑﻪ ﻗﺪم‪ ،‬دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺳﻤﺖ‬
‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺗﺎ اﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﻪ ﭘﺎي او رﺳﯿﺪ‪ .‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ دﺳﺘﺶ را ﭘﺎﺋﯿﻦ آورد ﺗﺎ او را ﻧﻮازش ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﻗﻠﺒﺶ‬
‫ﺑﻪﺷﺪت ﻣﯽﺗﭙﯿﺪ‪ .‬ﻣﺜﻞ ﺑﺮﮔﯽ در ﻃﻮﻓﺎن‪ ،‬ﻣﯽﻟﺮزﯾﺪ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﻫﯽ‪ ،‬ﻫﻤﻪﭼﯿﺰ درﺳﺖ ﻣﯽﺷﻪ‪ ،‬ﺑﺮت ﻣﯽﮔﺮدوﻧﻢ ﺧﻮﻧﻪ‪.‬‬

‫ﮔﺮﺑﻪ ﭼﯿﺰي ﻧﮕﻔﺖ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﺑﯿﺎ‪.‬‬

‫ﺑﻪﺳﻤﺖ ﭘﻠﻪﻫﺎ ﮔﺎم ﺑﺮداﺷﺖ اﻣﺎ ﮔﺮﺑﻪ‪ ،‬ﺳﺮ ﺟﺎﯾﺶ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺧﻮد را ﻧﺎراﺣﺖ و درﻫﻢ رﻓﺘﻪ ﻧﺸﺎن ﻣﯽداد‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬اﮔﻪ ﺗﻨﻬﺎ راه ﺧﺮوج اﯾﻨﻪ ﮐﻪ از اون ]ﻣﺎدر ﺟﺪﯾﺪ[‪ ،‬ﻋﺒﻮر ﮐﻨﯿﻢ‪ ،‬ﭘﺲ اﯾﻦﮐﺎر رو ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ‪.‬‬

‫ﺑﻪ ﺳﻮي ﮔﺮﺑﻪ رﻓﺖ‪ ،‬ﺧﻢ ﺷﺪ و او را ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد‪ .‬ﮔﺮﺑﻪ ﻣﻘﺎوﻣﺘﯽ از ﺧﻮد ﻧﺸﺎن ﻧﺪاد‪ .‬ﻣﯽﻟﺮزﯾﺪ‪ .‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪،‬‬
‫دﺳﺘﺶ را زﯾﺮ ﺷﮑﻢ ﮔﺮﺑﻪ ﮔﺬاﺷﺖ و او را روي ﺷﺎﻧﻪ اش ﺳﻮار ﮐﺮد‪ .‬ﮔﺮﺑﻪ ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺑﻮد اﻣﺎ آن ﺑﺎﻻ روي‬
‫ﺷﺎﻧﻪ ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ ،‬دﯾﮕﺮ ﺳﻨﮕﯿﻦ ﻧﺒﻮد‪ .‬دﺳﺖ ﮐﻮراﻟﯿﻦ را‪ ،‬ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ از آن ﺧﻮن ﻣﯽآﻣﺪ‪ ،‬ﻟﯿﺲ ﻣﯽزد‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ از ﭘﻠﻪﻫﺎ‪ ،‬ﺑﻪﺳﻤﺖ ﺧﺎﻧﻪ‪ ،‬ﺑﺎﻻ رﻓﺖ‪ .‬ﺻﺪاي ﺑﺮﺧﻮرد ﻣﺮوارﯾﺪﻫﺎ را در ﺟﯿﺒﺶ ﻣﯽﺷﻨﯿﺪ‪ ،‬ﺳﻨﮓ را‬
‫در ﺟﯿﺐ دﯾﮕﺮش اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﺮد و ﮔﺮﺑﻪ ﻫﻢ در ﮐﻨﺎرش ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﮐﻨﺎر در ﺧﺮوﺟﯽ رﺳﯿﺪ‪ ،‬ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﮐﻮﭼﮏ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬دﺳﺘﺶ را روي در ﮔﺬاﺷﺖ و ﻓﺸﺎر داد‪ .‬اﻧﺘﻈﺎر‬
‫داﺷﺖ دﺳﺘﺶ از داﺧﻞ آن ﻋﺒﻮر ﮐﻨﺪ و ﭘﺸﺖ آن را ﭘﺮ از ﺳﺘﺎره و ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﺑﺒﯿﻨﺪ‪.‬‬

‫اﻣﺎ در ﺑﺎز ﺷﺪ‪ ،‬و ﮐﻮراﻟﯿﻦ وارد ﺧﺎﻧﻪ ﺷﺪ‪.‬‬

 ‫‪11‬‬
‫وﻗﺘﯽ وارد ﺧﺎﻧﻪ ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺎ اﯾﻦﮐﻪ ﺧﺎﻧﻪ اﺻﻠﯽ ﺧﻮدﺷﺎن ﻧﺒﻮد اﻣﺎ از دﯾﺪن اﯾﻦﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﺳﺎﯾﺮ ﻗﺴﻤﺖﻫﺎ‪،‬‬
‫آﭘﺎرﺗﻤﺎن ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﻃﺮاﺣﯽ درﻧﯿﺎﻣﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪ‪ .‬ﺧﺎﻧﻪ ﻫﻨﻮز ﺑﻌﺪ و ﺳﺎﯾﻪ داﺷﺖ و در ﻣﯿﺎن ﯾﮑﯽ‬
‫از ﺳﺎﯾﻪﻫﺎ ﮐﺴﯽ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮد ﺗﺎ ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺑﺮﮔﺮدد‪.‬‬

‫ﻣﺎدر ﺟﺪﯾﺪ‪ ،‬ﮐﻪ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻪﻧﻈﺮ ﻧﻤﯽرﺳﯿﺪ‪ :‬ﭘﺲ ﺑﺮﮔﺸﺘﯽ‪ ،‬و ﺑﺎ ﺧﻮدت ﯾﻪ آﻓﺖ آوردي‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﻧﻪ‪ ،‬ﻣﻦ ﯾﻪ دوﺳﺖ آوردم‪.‬‬

‫ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﭘﻨﺠﻪﻫﺎي ﮔﺮﺑﻪ را ﮐﻪ روي ﺷﺎﻧﻪاش‪ ،‬ﺳﻔﺖ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺣﺲ ﮐﻨﺪ‪ .‬دوﺳﺖ داﺷﺖ ﮔﺮﺑﻪ را‬
‫ﺑﺮاي اﻃﻤﯿﻨﺎن‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﺧﺮس ﻋﺮوﺳﮑﯿﺶ ﺑﻐﻞ ﮐﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﯽداﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﮔﺮﺑﻪﻫﺎ از اﯾﻦﮐﻪ ﺑﻐﻞ ﺷﻮﻧﺪ‪،‬‬
‫ﻣﺘﻨﻔﺮﻧﺪ‪ ،‬و از اﯾﻦ ﺑﺎﺑﺖ ﮐﻪ اﮔﺮ وﺣﺸﺖ ﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﮔﺎز ﺑﮕﯿﺮﻧﺪ ﯾﺎ ﭼﻨﮓ ﺑﺰﻧﻨﺪ‪ ،‬اﻃﻼع داﺷﺖ‪.‬‬
‫ﺣﺘﯽ اﮔﺮ دوﺳﺖ او ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬

‫ﻣﺎدر ﺟﺪﯾﺪ‪ :‬ﻣﯽدوﻧﯽ ﮐﻪ دوﺳِﺖ دارم‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬وﻟﯽ راه اﺑﺮاز ﻋﻼﻗﻪت ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺴﺨﺮهﺳﺖ‪.‬‬

‫وارد راﻫﺮو ﺷﺪ‪ ،‬از آن ﭘﺎﺋﯿﻦ رﻓﺖ و ﺧﻮد را ﺑﻪ اﺗﺎق ﻧﺸﯿﻤﻦ رﺳﺎﻧﺪ‪ .‬آرامآرام ﻗﺪم ﺑﺮﻣﯽداﺷﺖ‪ ،‬ﮔﻮﯾﺎ‬
‫ﺑﺮاﯾﺶ اﻫﻤﯿﺘﯽ ﻧﺪاﺷﺖ ﮐﻪ ﻣﺎدر ﺟﺪﯾﺪ‪ ،‬ﭼﺸﻢ از او ﺑﺮﻧﻤﯽدارد‪ .‬وﺳﺎﯾﻞ ﻣﺎدر ﺑﺰرگ‪ ،‬ﻫﻨﻮز آنﺟﺎ ﺑﻮدﻧﺪ و‬
‫ﺗﺎﺑﻠﻮي ﻣﯿﻮهﻫﺎ ﺑﻪ دﯾﻮار آوﯾﺰان ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد )اﻣﺎ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺗﻔﺎوت ﮐﻪ ﻣﯿﻮهﻫﺎ‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﺧﻮرده ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ‬
‫ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻨﺪ ﻫﺴﺘﻪ ﺳﯿﺐ ﻗﻬﻮهاي‪ ،‬ﻫﺴﺘﻪﻫﺎي آﻟﻮ و ﻫﻠﻮ و ﺳﺎﻗﻪ ﺑﺎﻗﯽﻣﺎﻧﺪه از ﭼﻨﺪ‬
‫ﺧﻮﺷﻪ ﺑﻮد( ﻣﯿﺰي ﮐﻪ در اﺗﺎق ﺑﻮد‪ ،‬ﻗﺎﻟﯽ را ﺑﺎ ﭘﺎﯾﻪﻫﺎﯾﺶ ﺟﻤﻊ ﮐﺮده ﺑﻮد‪ ،‬ﮔﻮﯾﺎ ﺑﺮاي ﭼﯿﺰي ﺑﯽﻗﺮاري‬
‫ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬آن ﻃﺮف اﺗﺎق‪ ،‬در ﭼﻮﺑﯽ ﻗﺮار داﺷﺖ‪ ،‬ﻫﻤﺎن دري ﮐﻪ وﻗﺘﯽ ﺑﺮاي اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﺑﺎز ﺷﺪ‪ ،‬ﭘﺸﺘﺶ ﭘﺮ‬
‫از آﺟﺮ ﺑﻮد‪ .‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﺮد ﺑﻪ آن ﺧﯿﺮه ﻧﺸﻮد‪ .‬ﺑﯿﺮون از ﭘﻨﺠﺮه‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﻣﻪ دﯾﺪه ﻣﯽﺷﺪ‪.‬‬

‫اﯾﻦ ﻫﻤﺎن ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻟﺤﻈﻪ ﺣﻘﯿﻘﺖ‪ .‬زﻣﺎن ﺑﺎز ﺷﺪن‪.‬‬

‫ﻣﺎدر ﺟﺪﯾﺪ‪ ،‬ﺑﻪدﻧﺒﺎل او داﺧﻞ اﺗﺎق ﺷﺪ‪ .‬در ﻣﺮﮐﺰ اﺗﺎق اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﯿﺎن ﮐﻮراﻟﯿﻦ و ﺷﻮﻣﯿﻨﻪ‪ .‬ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎن‬
‫دﮐﻤﻪاي ﺳﯿﺎه ﺑﺰرﮔﺶ ﺑﻪ ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺑﺎ ﺧﻮد اﻧﺪﯾﺸﯿﺪ‪ :‬ﺟﺎﻟﺐ اﺳﺖ‪ .‬ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻓﺮﯾﺐ‬
‫ﺧﻮرده و اﯾﻦ ﺷﺒﺎﻫﺖ او ﺑﺎ ﻣﺎدرش را ﺑﺎور ﮐﺮده‪ .‬ﻣﺎدر ﺟﺪﯾﺪ‪ ،‬ﺑﺰرگ ﺑﻮد و ﻣﻮﻫﺎي ﺳﺮش ﺗﺎ ﺳﻘﻒ ﺧﺎﻧﻪ‬
‫ﻣﯽرﺳﯿﺪ‪ .‬ﭘﻮﺳﺘﺶ‪ ،‬ﺑﯽرﻧﮓ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻮﻫﺎﯾﺶ‪ ،‬در اﻃﺮاف ﺳﺮش ﭘﺮﯾﺸﺎن ﺑﻮدﻧﺪ و دﻧﺪانﻫﺎﯾﺶ ﻣﺜﻞ ﭼﺎﻗﻮ‪،‬‬
‫ﺗﯿﺰ‪.‬‬

‫ﻣﺎدر ﺟﺪﯾﺪ‪ :‬ﺧﺐ‪ ،‬اونﻫﺎ ﮐﺠﺎن؟‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺑﻪ ﺻﻨﺪﻟﯽ راﺣﺘﯽ ﺗﮑﯿﻪ داد‪ ،‬ﮔﺮﺑﻪ را ﭘﺎﺋﯿﻦ آورد‪ ،‬دﺳﺖ راﺳﺘﺶ را وارد ﺟﯿﺒﺶ ﮐﺮده و ﺳﻪ‬
‫ﻣﺮوارﯾﺪ را ﺑﯿﺮون آورد‪ .‬آنﻫﺎ ﺑﻪرﻧﮓ ﺧﺎﮐﺴﺘﺮي ﺑﻮدﻧﺪ و در ﮐﻒ دﺳﺖ ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ ،‬ﺻﺪاي ﺗﻖﺗﻖ‬
‫ﺑﺮﺧﻮردﺷﺎن ﺑﻪ ﻫﻢ‪ ،‬ﺑﻪﮔﻮش ﻣﯽرﺳﯿﺪ‪ .‬ﻣﺎدر ﺟﺪﯾﺪ‪ ،‬دﺳﺖ ﺳﻔﯿﺪش را دراز ﮐﺮد ﺗﺎ آنﻫﺎ را ﺑﮕﯿﺮد‪ ،‬اﻣﺎ‬
‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ در ﯾﮏ ﺣﺮﮐﺖ ﻫﻤﻪ را در ﺟﯿﺐ ﺧﻮد ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬ﻣﯽداﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﺎدر ﺟﺪﯾﺪ‪ ،‬ﭘﺎي ﺣﺮﻓﺶ ﻧﻤﯽﻣﺎﻧﺪ‬
‫و اﺟﺎزه ﻧﻤﯽدﻫﺪ از آنﺟﺎ ﺧﺎرج ﺷﻮد‪ .‬اﯾﻦ ﺑﺎزي‪ ،‬ﺑﺮاي او ﻓﻘﻂ ﺟﻨﺒﻪ ﺳﺮﮔﺮﻣﯽ داﺷﺖ‪ ،‬ﻧﻪ ﭼﯿﺰ دﯾﮕﺮ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬واﯾﺴﺎ‪ ،‬ﻫﻨﻮز ﮐﺎرﻣﻮن ﺗﻤﻮم ﻧﺸﺪه‪ ،‬ﻧﻪ؟‬

‫ﻣﺎدر ﺟﺪﯾﺪ‪ ،‬ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﻪﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ زد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻪ‪ ،‬ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﻢ‪ .‬ﺑﺎﻻﺧﺮه‪ ،‬ﺑﺎﯾﺪ ﭘﺪر و ﻣﺎدرترو‬
‫ﻫﻢ ﭘﯿﺪا ﮐﻨﯽ‪ ،‬ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬آره‪.‬‬

‫ﺳﭙﺲ ﺑﺎ ﺧﻮد اﻧﺪﯾﺸﯿﺪ‪ :‬ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺑﺎﻻي ﺷﻮﻣﯿﻨﻪ ﻧﮕﺎه ﮐﻨﻢ‪ ،‬ﺣﺘﯽ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻓﮑﺮﺷﻢ ﺑﮑﻨﻢ‪.‬‬

‫ﻣﺎدر ﺟﺪﯾﺪ‪ :‬ﺧﺐ‪ ،‬ﺑﮕﻮ ﮐﺠﺎن‪ .‬ﻣﯽﺧﻮاي دوﺑﺎره ﯾﻪ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ اﻧﺒﺎري ﺑﻨﺪازي؟ ﻣﯽدوﻧﯽ‪ ،‬ﯾﻪ ﭼﯿﺰﻫﺎي‬
‫ﺟﺎﻟﺒﯽ ﺑﺮات اون ﭘﺎﺋﯿﻦ ﮔﺬاﺷﺘﻢ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﻧﻪ‪ ،‬ﻣﯽدوﻧﻢ ﭘﺪر و ﻣﺎدرم ﮐﺠﺎن‪.‬‬

‫ﮔﺮﺑﻪ در دﺳﺘﺎﻧﺶ ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬او را ﺟﻠﻮي ﺧﻮدش ﮔﺬاﺷﺖ‪ ،‬ﮔﺮﺑﻪ ﻫﻢ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺮﮐﺖ‪ ،‬ﭘﻨﺠﻪﻫﺎﯾﺶ‬
‫را از ﺷﺎﻧﻪﻫﺎي ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪ‪.‬‬

‫ﻣﺎدر ﺟﺪﯾﺪ‪ :‬ﮐﺠﺎ؟‬

 ‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﻣﻦ ﻫﻤﻪﺟﺎ رو دﻧﺒﺎلﺷﻮن ﮔﺸﺘﻢ‪ ،‬اونﻫﺎ ﺗﻮي ﺧﻮﻧﻪ ﻧﯿﺴﺘﻦ‪.‬‬

‫ﻣﺎدر ﺟﺪﯾﺪ‪ ،‬ﻫﻨﻮز اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد‪ ،‬ﻟﺐﻫﺎﯾﺶ را ﺳﺨﺖ ﺑﻪﻫﻢ ﻣﯽﻓﺸﺮد‪ .‬ﮔﻮﯾﯽ ﯾﮏ ﻣﺠﺴﻤﻪ ﻣﻮﻣﯿﺎﺋﯽ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺣﺘﯽ ﻣﻮﻫﺎي ﺳﺮش ﻫﻢ از ﺣﺮﮐﺖ اﯾﺴﺘﺎدﻧﺪ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ ،‬دو دﺳﺘﺶ را دور ﮔﺮﺑﻪ ﺣﻠﻘﻪ ﮐﺮده ﺑﻮد‪ :‬ﭘﺲ‪ ،‬ﻣﯽدوﻧﻢ ﮐﺠﺎن‪ .‬ﺗﻮ اونﻫﺎ رو ﺗﻮ در ﻗﺪﯾﻤﯽ ﺑﯿﻦ‬
‫ﺧﻮﻧﻪﻫﺎ ﮔﺬاﺷﺘﯽ‪ ،‬ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟ اونﻫﺎ ﭘﺸﺖ اون دَرَن‪.‬‬

‫ﺳﺮش را ﺑﻪﺳﻤﺖ در‪ ،‬ﮐﻪ در ﮔﻮﺷﻪاي ﻗﺮار داﺷﺖ‪ ،‬ﺗﮑﺎن داد‪.‬‬

‫ﻣﺎدر ﺟﺪﯾﺪ‪ ،‬ﻫﻨﻮز اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد‪ ،‬اﻣﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪي روي ﺻﻮرﺗﺶ ﭘﯿﺪا ﺑﻮد‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪ :‬اوه‪ ،‬واﻗﻌﺎ؟‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﭼﺮا ﺑﺎزش ﻧﻤﯽﮐﻨﯽ؟ اونﻫﺎ اوﻧﺠﺎن‪.‬‬

‫اﯾﻦ ﺗﻨﻬﺎ راﻫﺶ ﺑﺮاي ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮد‪ .‬اﻣﺎ ﺑﺴﺘﮕﯽ ﺑﻪ ﻣﺎدر ﺟﺪﯾﺪ داﺷﺖ ﮐﻪ ﻧﺸﺎن دﻫﺪ ﭘﯿﺮوز ﺷﺪه‬
‫اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﻣﺎدر ﺟﺪﯾﺪ‪ ،‬دﺳﺖ ﺧﻮدش را آرام ﺑﻪ ﺟﯿﺐ ﭘﯿﺸﺒﻨﺪش رﺳﺎﻧﺪ و ﮐﻠﯿﺪ ﺳﯿﺎه آﻫﻨﯽ را ﺑﯿﺮون آورد‪ .‬ﮔﺮﺑﻪ‬
‫در آﻏﻮش ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﻧﺎراﺣﺘﯽ ﻣﯽﮐﺮد و ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﭘﺎﺋﯿﻦ ﺑﯿﺎﯾﺪ‪ .‬ﺑﺮاي ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ‪ ،‬ﻫﻤﺎنﺟﺎ ﻣﺎﻧﺪه‬
‫ﺑﻮد و در اﻓﮑﺎرش ﺑﺎ ﮔﺮﺑﻪ ﺣﺮف ﻣﯽزد‪ :‬ﻣﯽرﯾﻢ ﺧﻮﻧﻪ‪ .‬ﻗﻮل ﻣﯽدم‪.‬‬

‫اﺣﺴﺎس ﮐﺮد ﮔﺮﺑﻪ در آﻏﻮﺷﺶ آرام ﺷﺪ‪.‬‬

‫ﻣﺎدر ﺟﺪﯾﺪ‪ ،‬ﺑﻪﺳﻮي در رﻓﺖ و ﮐﻠﯿﺪ را وارد ﻗﻔﻞ ﮐﺮد‪.‬‬

‫آنرا ﭼﺮﺧﺎﻧﺪ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺻﺪاي ﺑﺎز ﺷﺪن در را ﺷﻨﯿﺪ‪ .‬ﺷﺮوع ﺑﻪ آرام راهرﻓﺘﻦ‪ ،‬ﺑﻪﺳﻤﺖ ﺷﻮﻣﯿﻨﻪ ﮐﺮد‪.‬‬

‫ﻣﺎدر ﺟﺪﯾﺪ‪ ،‬در را ﮐﺸﯿﺪ و آنرا ﺑﺎز ﮐﺮد‪ .‬راﻫﺮوﯾﯽ ﭘﺸﺖ آن‪ ،‬ﺧﺎﻟﯽ و ﺗﺎرﯾﮏ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎ دﺳﺘﺶ ﺑﻪ راﻫﺮو‬
‫اﺷﺎره ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﯿﺎ‪.‬‬

‫ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ روي ﺻﻮرﺗﺶ ﻣﻮج ﻣﯽزد‪ ،‬اداﻣﻪ داد‪ :‬اﺷﺘﺒﺎه ﮐﺮدي‪ ،‬ﻧﻤﯽدوﻧﯽ ﭘﺪر و ﻣﺎدرت ﮐﺠﺎن‪ ،‬ﻧﻪ؟‬
‫اونﻫﺎ اونﺟﺎ ﻧﯿﺴﺘﻦ‪.‬‬
 ‫ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺑﻪ ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد‪ :‬ﺣﺎﻻ‪ ،‬دﯾﮕﻪ ﺗﺎ اﺑﺪ و ﺑﺮاي ﻫﻤﯿﺸﻪ‪ ،‬اﯾﻦﺟﺎ ﻣﯽﻣﻮﻧﯽ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﻧﻪ‪ ،‬ﻧﻤﯽﻣﻮﻧﻢ‪.‬‬

‫ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﻗﺪرﺗﯽ ﮐﻪ داﺷﺖ‪ ،‬ﮔﺮﺑﻪ ﺳﯿﺎه را ﺑﻪﺳﻮي ﻣﺎدر ﺟﺪﯾﺪ‪ ،‬ﭘﺮﺗﺎب ﮐﺮد‪ .‬ﮔﺮﺑﻪ‪ ،‬ﺑﺎ ﭘﻨﺠﻪﻫﺎي در ﻫﻮا‪،‬‬
‫دﻧﺪانﻫﺎي ﺗﯿﺰ و ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ‪ ،‬روي ﺳﺮ او ﻓﺮود آﻣﺪ‪ .‬ﻣﻮﻫﺎﯾﺶ ﺳﯿﺦ‪ ،‬و اﻧﺪازهاش دو ﺑﺮاﺑﺮ ﻗﺒﻞ ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻧﻤﺎﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺒﯿﻨﺪ ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﻣﯽاﻓﺘﺪ‪ ،‬ﺳﺮﯾﻊ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺷﻮﻣﯿﻨﻪ رﺳﺎﻧﺪ‪ ،‬دﺳﺘﺶ را دور‬
‫ﮐﺮه ﺑﺮﻓﯽ ﺣﻠﻘﻪ ﮐﺮد و آنرا در ﺟﯿﺒﺶ ﮔﺬاﺷﺖ‪.‬‬

‫ﮔﺮﺑﻪ‪ ،‬زوزهاي ﺳﺮ داد و دﻧﺪانﻫﺎﯾﺶ را در ﮔﻮﻧﻪ ﻣﺎدر ﺟﺪﯾﺪ ﻓﺮو ﮐﺮد‪ .‬ﺑﺎ اﯾﻦ ﮐﺎر‪ ،‬ﺧﻮن از ﮔﻮﻧﻪﻫﺎي‬
‫ﺳﻔﯿﺪش ﺳﺮازﯾﺮ ﺷﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺧﻮن ﻗﺮﻣﺰ ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﻣﺎدهاي ﺳﯿﺎهرﻧﮓ ﺑﻮد‪ .‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ ،‬ﺑﻪﺳﻮي در دوﯾﺪ‪.‬‬

‫ﮐﻠﯿﺪ را از ﻗﻔﻞ درآورد‪.‬‬

‫ﮔﺮﺑﻪ را ﺻﺪا زد‪ :‬وﻟﺶ ﮐﻦ‪ ،‬ﺑﯿﺎ‪.‬‬

‫ﮔﺮﺑﻪ ﻫﯿﺲﻫﯿﺴﯽ ﮐﺮد و ﭘﻨﺠﻪ ﺗﯿﺰ ﭼﺎﻗﻮ ﻣﺎﻧﻨﺪش را ﺑﺮ ﺻﻮرت ﻣﺎدر ﺟﺪﯾﺪ‪ ،‬ﮐﺸﯿﺪ‪ ،‬ﭼﻨﺪﯾﻦ زﺧﻢ روي‬
‫ﺻﻮرﺗﺶ اﯾﺠﺎد ﺷﺪ‪ .‬ﺳﭙﺲ‪ ،‬ﮔﺮﺑﻪ ﺑﻪﺳﻤﺖ ﮐﻮراﻟﯿﻦ دوﯾﺪ و ﻫﺮ دو وارد راﻫﺮوي ﺗﺎرﯾﮏ ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬

‫داﺧﻞ راﻫﺮو‪ ،‬ﻫﻮا ﺳﺮدﺗﺮ ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ﻣﯽﻣﺎﻧﺴﺖ ﮐﻪ در ﯾﮏ روز ﻣﺮﻃﻮب ﻗﺪم ﺑﻪداﺧﻞ ﯾﮏ ﺳﺮداب‬
‫ﺑﮕﺬارﯾﺪ‪ .‬ﮔﺮﺑﻪ‪ ،‬ﻟﺤﻈﻪاي درﻧﮓ ﮐﺮد‪ ،‬ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﻣﺎدر ﺟﺪﯾﺪ را دﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖﺷﺎن ﻣﯽآﯾﺪ‪ ،‬ﺳﺮﯾﻊ ﺧﻮد را‬
‫ﺑﻪ ﮐﻮراﻟﯿﻦ رﺳﺎﻧﺪ و ﮐﻨﺎر ﭘﺎي او اﯾﺴﺘﺎد‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ در را ﮐﺸﯿﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﻮد‪.‬‬

‫ﺳﻨﮕﯿﻦﺗﺮ از آن ﭼﯿﺰي ﺑﻮد ﮐﻪ ﻓﮑﺮش را ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ ﺑﺴﺘﻦ ﯾﮏ در‪ ،‬در ﺑﺮاﺑﺮ ﺑﺎدي ﻗﺪرﺗﻤﻨﺪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫در‪ ،‬در ﺑﺮاﺑﺮ او ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻣﯽﮐﺮد‪.‬‬

‫ﺑﺎ ﺧﻮد ﻣﯽﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺴﺘﻪ ﺷﻮ‪.‬‬

‫و ﺳﭙﺲ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬زودﺑﺎش‪ ،‬ﻟﻄﻔﺎ‪.‬‬

‫و ﺣﺲ ﮐﺮد‪ ،‬در ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪن ﮐﺮده و دﯾﮕﺮ ﻣﻘﺎوﻣﺘﯽ ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬

‫ﻧﺎﮔﻬﺎن‪ ،‬از وﺟﻮد ﮐﺴﺎﻧﯽ در راﻫﺮو ﻣﻄﻠﻊ ﺷﺪ‪ .‬ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺳﺮش را ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ ﺗﺎ ﻫﻮﯾﺖﺷﺎن ﺑﺮاﯾﺶ‬
‫آﺷﮑﺎر ﺷﻮد‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﺪون ﻧﮕﺎه ﮐﺮدن ﻫﻢ آنﻫﺎ را ﻣﯽﺷﻨﺎﺧﺖ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﻟﻄﻔﺎ‪ ،‬ﮐﻤﮑﻢ ﮐﻨﯿﺪ‪ ،‬ﻟﻄﻔﺎ‪.‬‬

‫اﻓﺮاد راﻫﺮو‪ ،‬ﺳﻪ ﺑﭽﻪ و دو ﻓﺮد ﺑﺎﻟﻎ‪ ،‬ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬آنﻫﺎ ﺧﯿﺎﻟﯽ ﺑﻮده و ﻣﺜﻞ روح‪ ،‬در را ﻟﻤﺲ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫دﺳﺘﺎنﺷﺎن ﻧﺰدﯾﮏ ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﺎﮔﻬﺎن ﮐﻮراﻟﯿﻦ اﺣﺴﺎس ﮐﺮد ﻗﻮيﺗﺮ ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﺻﺪاﯾﯽ زﻣﺰﻣﻪﻣﺎﻧﻨﺪ در ذﻫﻨﺶ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﺴﻠﯿﻢ ﻧﺸﻮ ﺧﺎﻧﻮم! ﺳﻔﺖ ﻧﮕﻬﺶ دار!‬

‫ﺻﺪاﯾﯽ دﯾﮕﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﮑﺶ‪ ،‬دﺧﺘﺮ‪ ،‬ﺑﮑﺶ‪.‬‬

‫ﺳﭙﺲ ﺻﺪاﯾﯽ ﮐﻪ ﺷﺒﯿﻪ ﻣﺎدر واﻗﻌﯽ‪ ،‬ﺧﻮب و دوﺳﺖداﺷﺘﻨﯽاش ﺑﻮد‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪ :‬آﻓﺮﯾﻦ‪ ،‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪.‬‬

‫ﻫﻤﯿﻦ ﮐﺎﻓﯽ ﺑﻮد ﺗﺎ در‪ ،‬ﺑﻪآﺳﺎﻧﯽ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﻮد‪.‬‬

‫ﺻﺪاﯾﯽ در آنﺳﻮي در ﮐﻪ ﺷﺒﺎﻫﺖ ﮐﻢﺗﺮي ﺑﻪ اﻧﺴﺎن داﺷﺖ‪ ،‬ﻓﺮﯾﺎد زد‪ :‬ﻧﻪ!‬

‫ﭼﯿﺰي‪ ،‬ﺑﻪ ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪ‪ ،‬از ﻣﯿﺎن در‪ ،‬در ﭼﺎرﭼﻮب‪ ،‬ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﺮد ﺧﻮد را ﺑﻪ او ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ‪ .‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ‬
‫ﺳﺮش را ﮐﻨﺎر آورد‪ ،‬اﻣﺎ در ﺑﺎري دﯾﮕﺮ در ﺣﺎل ﺑﺎز ﺷﺪن ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﻗﺮاره ﺑﺮﯾﻢ ﺧﻮﻧﻪ‪ ،‬ﮐﻤﮑﻢ ﮐﻨﯿﺪ‪.‬‬

‫اﻧﮕﺸﺖﻫﺎﯾﯽ را ﮐﻪ ﺑﻪ او ﻣﯽرﺳﯿﺪﻧﺪ‪ ،‬ﮐﻨﺎر زد‪.‬‬

‫اﻧﮕﺸﺖﻫﺎ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺳﭙﺲ‪ ،‬ﮔﻮﯾﯽ از ﻣﻨﺸﺎ ﻗﺪرت ﺧﻮد ﺟﺪا ﺷﺪهﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬دﯾﮕﺮ‬
‫ﺣﺮﮐﺘﯽ ﻧﮑﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻫﻨﻮز در از ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪن ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬ﻣﺜﻞ اﯾﻦﮐﻪ ﭼﯿﺰي ﻣﯿﺎﻧﺶ ﮔﯿﺮ ﮐﺮده ﺑﻮد‪ .‬در‬
‫ﭘﺎﯾﺎن‪ ،‬ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﺑﻠﻨﺪ‪ ،‬در ﭼﻮﺑﯽ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ‪.‬‬

‫ﭼﯿﺰي از روي ﺳﺮ ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺗﺎﻻپ‪ ،‬ﺑﺮ زﻣﯿﻦ اﻓﺘﺎد‪.‬‬

‫ﮔﺮﺑﻪ‪ :‬زودﺑﺎش‪ ،‬اﯾﻦﺟﺎ ﺟﺎي ﺧﻮﺑﯽ ﺑﺮاي ﻣﻮﻧﺪن ﻧﯿﺴﺖ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﭘﺸﺖ ﺑﻪ در ﮐﺮد‪ ،‬ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﺗﻮاﻧﺶ دوﯾﺪ‪ ،‬ﺳﺮﻋﺘﺶ از ﻗﺒﻞ ﻫﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬در‬
‫ﻣﯿﺎن راﻫﺮوي ﺗﺎرﯾﮏ‪ ،‬دﺳﺘﺶ را روي دﯾﻮار ﻣﯽﮐﺸﯿﺪ ﺗﺎ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﻮد‪ ،‬ﺑﻪﭼﯿﺰي ﻧﻤﯽﺧﻮرد و ﯾﺎ راﻫﺶ‬
‫در ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﮐﺞ ﻧﻤﯽﺷﻮد‪.‬‬

‫ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻦ از ﺗﭙﻪ ﺑﻮد‪ ،‬و ﺑﺮاﯾﺶ ﺑﻪﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪ ﮐﻪ از ﻣﺴﺎﻓﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﻃﯽ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺑﯿﺶ از‬
‫ﺣﺪ اﺳﺖ‪ .‬دﯾﻮاري ﮐﻪ ﺑﺮ آن دﺳﺖ ﻣﯽﮐﺸﯿﺪ‪ ،‬ﺣﺎﻻ ﮔﺮم و ﻣﺘﻮرق ﺑﻮد و ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮد از ﺟﻨﺲ ورﻗﯽ‬
‫ﭘﺮزدار اﺳﺖ‪ .‬ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯽﮐﺮد و اﻧﮕﺎر زﻧﺪه ﺑﻮد‪ .‬دﺳﺘﺶ را از آن دور ﮐﺮد‪.‬‬

‫در ﺗﺎرﯾﮑﯽ‪ ،‬ﺑﺎد ﻣﯽوزﯾﺪ‪.‬‬

‫ﻣﯽﺗﺮﺳﯿﺪ ﺑﻪﭼﯿﺰي ﺑﺮﺧﻮرد ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﭘﺲ ﺑﺎز ﻫﻢ دﺳﺘﺶ را ﺑﯿﺮون آورد و روي ﺳﻄﺢ دﯾﻮار ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬اﯾﻦﺑﺎر‬
‫وﻗﺘﯽ آنرا ﻟﻤﺲ ﮐﺮد‪ ،‬اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﺮد داغ و ﺧﯿﺲ اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﺜﻞ اﯾﻦﮐﻪ دﺳﺘﺶ را داﺧﻞ دﻫﺎن ﮐﺴﯽ‬
‫ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﻧﺎﻟﻪاي ﺿﻌﯿﻒ دﺳﺘﺶ را ﻋﻘﺐ ﮐﺸﯿﺪ‪.‬‬

‫ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺑﻪﺗﺎرﯾﮑﯽ ﻋﺎدت ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ روي ﺳﺮش ﺑﻪزﯾﺒﺎﯾﯽ ﻣﯽدرﺧﺸﯿﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺳﻪ ﺑﭽﻪ و دو‬
‫اﻧﺴﺎن ﺑﺎﻟﻎ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺻﺪاي ﮔﺮﺑﻪ را ﮐﻪ در ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﮐﻨﺎرش ﻣﯽآﻣﺪ‪ ،‬ﺑﺸﻨﻮد‪.‬‬

‫و ﭼﯿﺰ دﯾﮕﺮي ﻫﻢ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﺎﮔﻬﺎن در ﻣﯿﺎن ﭘﺎﻫﺎﯾﺶ اﻓﺘﺎد و ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻮد او را زﻣﯿﻦ ﺑﺰﻧﺪ‪ .‬ﻗﺒﻞ از اﯾﻦﮐﻪ‬
‫ﺑﯿﻔﺘﺪ‪ ،‬ﺧﻮد را ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬ﻧﯿﺮوﯾﺶ را ﺟﻤﻊ ﮐﺮد و ﺑﻪ ﺣﺮﮐﺘﺶ اداﻣﻪ داد‪ .‬ﻣﯽداﻧﺴﺖ اﮔﺮ در آن راﻫﺮو ﺑﯿﻔﺘﺪ‪،‬‬
‫دﯾﮕﺮ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮد‪ .‬آن راﻫﺮو‪ ،‬از ﻣﺎدر ﺟﺪﯾﺪ ﻫﻢ ﺳ ّﻨﺶ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻮد‪ .‬ﻋﻤﯿﻖ و آرام ﺑﻮد و ﻣﯽداﻧﺴﺖ‬
‫ﮐﻪ‪...‬‬

‫روﺷﻨﺎﯾﯽ روز ﭘﺪﯾﺪار ﮔﺸﺖ‪ .‬ﺑﺎ ﺧﯿﺎﻟﯽ آﺳﻮده‪ ،‬ﻧﻔﺲ زﻧﺎن‪ ،‬ﺑﻪﺳﻤﺖ آن دوﯾﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬دارﯾﻢ‬
‫ﻣﯽرﺳﯿﻢ‪.‬‬

‫در روﺷﻨﺎﯾﯽ‪ ،‬ﭘﯽ ﺑﺮد ﮐﻪ روحﻫﺎ رﻓﺘﻪ اﻧﺪ و اﯾﻨﮏ ﺗﻨﻬﺎﺳﺖ‪ .‬وﻗﺖ ﻧﺪاﺷﺖ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﺪ ﭼﻪ ﺑﻼﯾﯽ ﺳﺮﺷﺎن‬
‫آﻣﺪه‪ .‬ﺑﺎ ﻧﻔﺲ ﻧﻔﺲ زدن‪ ،‬از راﻫﺮو وارد ﺧﺎﻧﻪ ﺷﺪ و در ﭘﺸﺖ ﺳﺮش را ﺑﺎ ﺑﻠﻨﺪﺗﺮﯾﻦ ﺻﺪاﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﺪ‬
‫ﺗﺼﻮر ﮐﻨﯿﺪ‪ ،‬ﺑﺴﺖ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ ،‬در را ﺑﺎ ﮐﻠﯿﺪ ﻗﻔﻞ ﮐﺮد و ﮐﻠﯿﺪ را در ﺟﯿﺒﺶ ﮔﺬاﺷﺖ‪.‬‬

‫ﮔﺮﺑﻪ ﺳﯿﺎه در دورﺗﺮﯾﻦ ﻧﻘﻄﻪ اﺗﺎق اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد‪ ،‬دﻫﺎن ﺻﻮرﺗﯽ رﻧﮕﺶ ﺑﺎز و ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﮔﺮد ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﭘﯿﺸﺶ رﻓﺖ و ﺧﻢ ﺷﺪ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﻣﺘﺎﺳﻔﻢ‪ ،‬ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﮐﻪ ﺗﻮ رو ﭘﺮت ﮐﺮدم ﺳﻤﺘﺶ‪ .‬وﻟﯽ اﯾﻦ ﺗﻨﻬﺎ راﻫﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﯽﺷﺪ ﺳﺮشرو‬
‫ﮔﺮم ﮐﺮد ﺗﺎ ﺑﺬاره ﺑﺮﯾﻢ‪ .‬اون اﺻﻼ ﭘﺎي ﺣﺮﻓﺶ ﻧﻤﯽﻣﻮﻧﺪ‪ ،‬ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟‬

‫ﮔﺮﺑﻪ ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه ﮐﺮد‪ ،‬ﺳﺮش را در دﺳﺘﺶ ﮔﺬاﺷﺖ و اﻧﮕﺸﺖﻫﺎي ﮐﻮراﻟﯿﻦ را ﺑﺎ زﺑﺎﻧﺶ ﻟﯿﺲ زد‪ .‬ﮔﺮﺑﻪ‬
‫ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺧﺮﺧﺮ ﮐﺮد‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﺣﺎﻻ دﯾﮕﻪ دوﺳﺘﯿﻢ؟‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ ،‬روي ﺻﻨﺪﻟﯽ راﺣﺘﯽ ﻣﺎدرﺑﺰگ‪ ،‬ﮐﻪ اﺻﻼ راﺣﺖ ﻫﻢ ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﻧﺸﺴﺖ‪ ،‬ﮔﺮﺑﻪ از آن ﺑﺎﻻ آﻣﺪ و روي‬
‫ﭘﺎي ﮐﻮراﻟﯿﻦ دراز ﮐﺸﯿﺪ‪ .‬ﻣﻨﻈﺮه ﭘﻨﺠﺮه‪ ،‬ﻧﻮر واﻗﻌﯽ و ﻃﻼﯾﯽ رﻧﮓ ﺑﻌﺪازﻇﻬﺮ ﺑﻮد‪ ،‬دﯾﮕﺮ ﺧﺒﺮي از ﻣﻪ‬
‫ﺳﻔﯿﺪ ﻧﺒﻮد‪ .‬آﺳﻤﺎن آﺑﯽ ﺑﻮد و ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ درﺧﺖﻫﺎ را ﺑﺒﯿﻨﺪ‪ ،‬ﭘﺸﺖ درﺧﺖﻫﺎ ﺗﭙﻪﻫﺎي ﺳﺒﺰ‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺗﭙﻪﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ در اﻓﻖ دوردﺳﺖ ﺑﻪ رﻧﮓ ﺑﻨﻔﺶ و ﺧﺎﮐﺴﺘﺮي در آﻣﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬آﺳﻤﺎن ﻫﺮﮔﺰ اﯾﻦﻃﻮر‬
‫آﺳﻤﺎﻧﯽ ﺷﮑﻞ ﻧﺒﻮد؛ دﻧﯿﺎ اﯾﻦﻃﻮر دﻧﯿﺎﺷﮑﻞ ﻧﺒﻮد‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ از ﭘﻨﺠﺮه‪ ،‬ﺑﻪ ﺑﺮگﻫﺎي روي درﺧﺘﺎن و ﺳﺎﯾﻪ ﭘﻮﺳﺘﻪ ﺗﺮك ﺧﻮرده درﺧﺖ راش‪ ،‬ﮐﻪ ﻧﺎﺷﯽ از ﻧﻮر‬
‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺧﯿﺮه ﺷﺪ‪ ،‬ﺳﭙﺲ ﺑﻪ آﻏﻮﺷﺶ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد‪ ،‬ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻧﻮر ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﺑﺮ آن ﻣﯽﺗﺎﺑﯿﺪ و ﻣﻮﻫﺎي‬
‫ﺑﺪن ﮔﺮﺑﻪ را ﻧﻮازش ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬ﻫﺮ ﮐﺪام از ﺗﺎرﻫﺎي ﻣﻮ‪ ،‬ﺑﻪرﻧﮓ ﻃﻼﯾﯽ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺑﺎ ﺧﻮد اﻧﺪﯾﺸﯿﺪ‪ :‬ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻫﯿﭻﭼﯿﺰ اﯾﻦﻗﺪر ﺑﺮام ﺟﺎﻟﺐ ﻧﺒﻮده‪.‬‬

‫و ﻓﮑﺮش درﮔﯿﺮ ﺟﺬاﺑﯿﺖ ﻫﺎي دﻧﯿﺎ ﺷﺪ‪ ،‬اﺻﻼ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﺸﺪ ﮐِﯽ در ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻣﺎدرﯾﺰرگ‪ ،‬ﻟﻮل ﺧﻮرد و ﺑﻪ‬
‫ﺧﻮاب ﻋﻤﯿﻘﯽ ﻓﺮو رﻓﺖ‪.‬‬
 ‫‪12‬‬
‫ﻣﺎدرش ﺑﻪ آراﻣﯽ او را ﺑﯿﺪار ﮐﺮد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ؟ ﻋﺰﯾﺰم‪ ،‬ﭼﺮا اﯾﻦﺟﺎ ﺧﻮاﺑﯿﺪي؟ اﯾﻦ اﺗﺎق ﺟﺎي وﺳﺎﯾﻠﻪ‪.‬‬
‫ﻣﺎ ﻫﻤﻪ ﺧﻮﻧﻪ رو دﻧﺒﺎﻟﺖ ﮔﺸﺘﯿﻢ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺑﺪﻧﺶ را ﮐﺶ و ﻗﻮﺳﯽ داد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ‪ ،‬ﺧﻮاﺑﻢ ﺑﺮد‪.‬‬

‫ﻣﺎدر‪ :‬آره‪ ،‬ﻣﯽدوﻧﻢ‪ ،‬و اون ﮔﺮﺑﻪ از ﮐﺠﺎ اوﻣﺪه؟ وﻗﺘﯽ اوﻣﺪم ﺗﻮ‪ ،‬ﺟﻠﻮي در واﯾﺴﺎده ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻤﯿﻦﮐﻪ در رو‬
‫ﺑﺎز ﮐﺮدم‪ ،‬ﭘﺮﯾﺪ اونﻃﺮف‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﻻﺑﺪ ﮐﺎري داﺷﺘﻪ‪.‬‬

‫ﺳﭙﺲ ﻣﺎدرش را ﺳﺨﺖ در آﻏﻮش ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﻣﺎدر ﻫﻢ او را ﺑﻐﻞ ﮐﺮد‪.‬‬

‫ﻣﺎدر‪ :‬ﯾﻪ رﺑﻊ دﯾﮕﻪ ﺷﺎم آﻣﺎدﺳﺖ‪ .‬ﯾﺎدت ﻧﺮه دﺳﺖﻫﺎت رو ﺑﺸﻮري‪ .‬ﺧﺪاي ﻣﻦ ﺑﯿﮋاﻣﻪترو ﻧﮕﺎه ﮐﻦ‪ ،‬ﺑﺎ‬
‫زاﻧﻮت ﭼﯽﮐﺎر ﮐﺮدي؟‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﯾﻪﺟﺎﯾﯽ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم‪.‬‬

‫وارد دﺳﺘﺸﻮﺋﯽ ﺷﺪ‪ ،‬دﺳﺖﻫﺎﯾﺶ را ﺷﺴﺖ و زاﻧﻮي ﺧﻮﻧﯽاش را ﺗﻤﯿﺰ ﮐﺮد‪ .‬روي ﺑﺮﯾﺪﮔﯽﻫﺎ و زﺧﻢﻫﺎﯾﺶ‬
‫ﭘﻤﺎد زد‪.‬‬

‫ﺑﻪ اﺗﺎق ﺧﻮاﺑﺶ رﻓﺖ‪ ،‬اﺗﺎق ﺧﻮاب واﻗﻌﯽ و ﺣﻘﯿﻘﯽاش‪ .‬دﺳﺘﺶ را داﺧﻞ ﺟﯿﺐ ﭘﯿﺮاﻫﻨﺶ ﮐﺮد‪ ،‬ﺳﻪ‬
‫ﻣﺮوارﯾﺪ‪ ،‬ﺳﻨﮓ ﺳﻮراخدار‪ ،‬ﮐﻠﯿﺪ ﺳﯿﺎه و ﮔﻮي ﺑﺮﻓﯽ ﺧﺎﻟﯽ را ﺑﯿﺮون آورد‪.‬‬

‫ﮔﻮي ﺑﺮﻓﯽ را ﺑﺮداﺷﺖ و ﺗﮑﺎن داد‪ ،‬ﺑﺮفﻫﺎي ﭘﺨﺶ ﺷﺪه در آب ﮐﺮه‪ ،‬ﺷﻨﺎور ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬آنرا ﭘﺎﺋﯿﻦ ﮔﺬاﺷﺖ‬
‫و ﻣﺸﻐﻮل ﺗﻤﺎﺷﺎ ﮐﺮدن ﺑﺮﻓﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﺮ ﻣﺤﻞ اﯾﺴﺘﺎدن دو ﻧﻔﺮي ﮐﻪ ﻗﺒﻼ آﻧﺠﺎ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻣﯽﺑﺎرﯾﺪ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ ،‬رﺷﺘﻪاي ﻧﺦ از ﺟﻌﺒﻪ اﺳﺒﺎب ﺑﺎزيﻫﺎﯾﺶ ﺑﺮداﺷﺖ و آن را از ﺳﻮراخ ﮐﻠﯿﺪ ﺳﯿﺎه رد ﮐﺮد‪ .‬ﺳﭙﺲ‬
‫آن را ﮔﺮه زد و ﺑﻪ دور ﮔﺮدﻧﺶ آوﯾﺨﺖ‪.‬‬
 ‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﻫﻤﯿﻦﺟﺎ ﺧﻮﺑﻪ‪.‬‬

‫ﻫﻤﺎن ﻟﺒﺎسﻫﺎ را ﭘﻮﺷﯿﺪ و ﮐﻠﯿﺪ را زﯾﺮ ﺗﯽﺷﺮﺗﺶ ﭘﻨﻬﺎن ﮐﺮد‪ .‬ﮐﻠﯿﺪ ﺳﺮد‪ ،‬ﺑﺎ ﭘﻮﺳﺖ ﺑﺪﻧﺶ ﺑﺮﺧﻮرد ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﺳﻨﮓ را داﺧﻞ ﺟﯿﺒﺶ ﮔﺬاﺷﺖ‪.‬‬

‫از راﻫﺮو ﭘﺎﺋﯿﻦ رﻓﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ اﺗﺎق ﭘﺪرش رﺳﯿﺪ‪ .‬ﭘﺪر‪ ،‬ﭘﺸﺘﺶ را ﺑﻪ او ﮐﺮده ﺑﻮد‪ ،‬وﻗﺘﯽ ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﭼﺸﻢﻫﺎي‬
‫ﺧﺎﮐﺴﺘﺮي ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﺶ آﺷﮑﺎر ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻪﺳﻤﺖ او رﻓﺖ و ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﺑﯽﻣﻮﯾﺶ را ﺑﻮﺳﯿﺪ‪.‬‬

‫ﭘﺪر‪ ،‬ﺑﺮﮔﺸﺖ و او را ﻧﮕﺎه ﮐﺮد‪ :‬ﺳﻼم‪ ،‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ ،‬ﺑﺮاي ﭼﯽ اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﮐﺮدي؟‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﻫﻤﯿﻦﺟﻮري‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﺑﻌﻀﯽ وﻗﺖﻫﺎ دﻟﻢ ﺑﺮات ﺗﻨﮓ ﻣﯽﺷﻪ‪ .‬ﻫﻤﯿﻦ‪.‬‬

‫ﭘﺪر‪ :‬اُه‪ ،‬ﺑﺎﺷﻪ‪.‬‬

‫ﮐﺎﻣﭙﯿﻮﺗﺮ را ﺧﺎﻣﻮش ﮐﺮد‪ ،‬ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺑﺪون ﻫﯿﭻ دﻟﯿﻠﯽ‪ ،‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ را ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد‪ .‬ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺖ ﺑﻮد اﯾﻦ ﮐﺎر‬
‫را ﻧﮑﺮده ﺑﻮد‪ ،‬از وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺮاي در آﻏﻮش ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪن ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺰرگ ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ را ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮد‪.‬‬

‫ﻏﺬاي آن ﺷﺐ‪ ،‬ﭘﯿﺘﺰا ﺑﻮد و اﮔﺮﭼﻪ ﭘﺪرش آنرا درﺳﺖ ﮐﺮده ﺑﻮد )ﻧﺎن ﭘﯿﺘﺰا‪ ،‬ﯾﺎ ﮐﻠﻔﺖ‪ ،‬ﺧﺎم و ﺧﻤﯿﺮي‬
‫ﺑﻮد و ﯾﺎ ﻧﺎزك و ﺳﻮﺧﺘﻪ( و ﺻﻔﺤﻪاي ﺳﺒﺰ روي آن ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ روي آن ﮔﻮﺷﺖ‪ ،‬ﺗﮑﻪﻫﺎي آﻧﺎﻧﺎس‬
‫و اﯾﻦﻃﻮر ﭼﯿﺰﻫﺎ ﺑﻮد‪ ،‬اﻣﺎ ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﻫﻤﻪ ﻏﺬاﯾﺶ را ﺧﻮرد‪) .‬ﺧﻮب‪ ،‬ﻫﻤﻪﭼﯿﺰ ﻏﯿﺮ از ﺗﮑﻪﻫﺎي آﻧﺎﻧﺎس را‬
‫ﺧﻮرد‪(.‬‬

‫و ﺧﯿﻠﯽ زود‪ ،‬وﻗﺖ ﺧﻮاب ﻓﺮا رﺳﯿﺪ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ ،‬ﮐﻠﯿﺪ را ﮐﻪ ﺑﻪ ﮔﺮدﻧﺶ آوﯾﺰان ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﮕﻪ داﺷﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﺮوارﯾﺪﻫﺎي ﺧﺎﮐﺴﺘﺮي را زﯾﺮ ﺑﺎﻟﺸﺶ‬
‫ﮔﺬاﺷﺖ؛ و وﻗﺘﯽ در ﺧﻮاب ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺑﻮد‪ ،‬روﯾﺎﺋﯽ دﯾﺪ‪.‬‬

‫او در ﭘﯿﮏ ﻧﯿﮏ‪ ،‬زﯾﺮ درﺧﺖ ﺑﻠﻮط ﻗﺪﯾﻤﯽ‪ ،‬در ﭼﻤﻨﺰاري ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺧﻮرﺷﯿﺪ‪ ،‬ﺑﺎﻻي آﺳﻤﺎن ﺑﻮد‪ ،‬در‬
‫اﻓﻖ‪ ،‬اﺑﺮﻫﺎﯾﯽ دﯾﺪه ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﺎ اﯾﻦﺣﺎل‪ ،‬آﺳﻤﺎن ﮐﺎﻣﻼ ﺑﻪ رﻧﮓ آﺑﯽ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﭘﺎرﭼﻪاي ﺳﻔﯿﺪ ﮐﺘﺎﻧﯽ‪ ،‬ﺑﺎ ﮐﺎﺳﻪﻫﺎي ﺑﺰرگ ﻏﺬا روي ﭼﻤﻨﺰار‪ ،‬دﯾﺪه ﻣﯽﺷﺪ‪ .‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ ،‬ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ‬
‫ﺳﺎﻻدﻫﺎ‪ ،‬ﺳﺎﻧﺪوﯾﭻﻫﺎ‪ ،‬آﺟﯿﻞ‪ ،‬ﻣﯿﻮه و ﻟﯿﻮانﻫﺎي ﭘﺮ از آب‪ ،‬ﻟﯿﻤﻮﻧﺎد و ﺷﮑﻼت داغ را ﺑﺒﯿﻨﺪ‪ .‬ﮐﻨﺎر روﻣﯿﺰي‬
‫ﺳﻔﯿﺪ ﻧﺸﺴﺖ‪ ،‬ﺳﻪ ﺑﭽﻪ دﯾﮕﺮ ﻫﻢ در ﺳﺎﯾﺮ ﻗﺴﻤﺖﻫﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﻟﺒﺎسﻫﺎي ﻋﺠﯿﺒﯽ ﭘﻮﺷﯿﺪه‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬

‫ﮐﻮﭼﮏﺗﺮﯾﻦ آﻧﻬﺎ ﮐﻪ در ﺳﻤﺖ ﭼﭗ ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﭘﺴﺮﺑﭽﻪاي ﺑﻮد ﮐﻪ زاﻧﻮﺑﻨﺪﻫﺎي ﻣﺨﻤﻠﯽ ﻗﺮﻣﺰ‬
‫و ﭘﯿﺮاﻫﻨﯽ ﺳﻔﯿﺪ و زﯾﺒﺎ ﭘﻮﺷﯿﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺻﻮرﺗﺶ ﮐﺜﯿﻒ ﺑﻮد‪ ،‬و ﺑﺸﻘﺎﺑﺶ را ﺑﺎ ﺳﯿﺐزﻣﯿﻨﯽﻫﺎي ﭘﺨﺘﻪ ﺷﺪه‬
‫و ﺑﺎ ﻣﺎﻫﯽ ﻗﺰلآﻻي ﭘﺨﺘﻪ ﮐﻪ ﺳﺮد ﺑﻪﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪ‪ ،‬ﭘﺮ ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬و ﻣﯽﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﺎﻧﻮم‪ ،‬اﯾﻦ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ‬
‫ﭘﯿﮏﻧﯿﮑﯿﻪ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ داﺷﺘﻢ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬آره‪ ،‬ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﻫﻤﯿﻦﻃﻮر ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬ﻣﻮﻧﺪم ﮐﯽ ﺗﺮﺗﯿﺒﺶرو داده‪.‬‬

‫دﺧﺘﺮ ﻗﺪ ﺑﻠﻨﺪي ﮐﻪ روﺑﻪروي ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺗﻮ اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﮐﺮدي‪ ،‬ﺧﺎﻧﻮم‪.‬‬

‫دﺧﺘﺮك‪ ،‬ﻟﺒﺎس ﻗﻬﻮهاي رﻧﮓ ﻧﻪﭼﻨﺪان زﯾﺒﺎﺋﯽ ﭘﻮﺷﯿﺪه ﺑﻮ و ﮐﻼﻫﮑﯽ ﺑﻪﺳﺮ داﺷﺖ ﮐﻪ زﯾﺮ ﭼﺎﻧﻪاش‪ ،‬ﺑﻨﺪ‬
‫ﮐﻼه را‪ ،‬ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬اداﻣﻪ داد‪ :‬و ﻣﺎ ﺧﯿﻠﯽ از اﯾﻦ ﻧﻌﻤﺖ ﺳﭙﺎسﮔﺰارﯾﻢ‪ ،‬و از ﻫﺮ ﮐﻠﻤﻪاي ﺑﺮاي ﺗﺸﮑﺮ‪،‬‬
‫اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ‪.‬‬

‫او ﺗﮑﻪاي ﻧﺎن و ﻣﺮﺑﺎ ﻣﯽ ﺧﻮرد و ﺗﮑﻪ ﻧﺎن را از ﻧﺎن ﺑﺰرگ ﻃﻼﺋﯽ ﻣﺎﯾﻞ ﺑﻪ ﻗﻬﻮهاي‪ ،‬ﺑﺎ ﮐﺎردي ﺑﺰرگ‪،‬‬
‫ﻣﯽﺑﺮﯾﺪ‪ ،‬ﺳﭙﺲ ﻣﺮﺑﺎي ﺑﻨﻔﺶرﻧﮓ را ﺑﺎ ﻗﺎﺷﻖ ﭼﻮﺑﯽ‪ ،‬روي آن ﻣﯽﻣﺎﻟﯿﺪ‪ .‬اﻃﺮاف دﻫﺎﻧﺶ‪ ،‬ﻣﺮﺑﺎﺋﯽ ﺷﺪه‬
‫ﺑﻮد‪.‬‬

‫دﺧﺘﺮي ﮐﻪ در ﺳﻤﺖ راﺳﺖ ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪ :‬آره‪ ،‬اﯾﻦ ﺧﻮﺷﻤﺰهﺗﺮﯾﻦ ﻏﺬاﺋﯿﻪ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ‬
‫ﺧﻮردم‪.‬‬

‫دﺧﺘﺮ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﻔﯿﺪي ﺑﻮد‪ ،‬ﻟﺒﺎﺳﯽ ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ ﺗﺎر ﻋﻨﮑﺒﻮت ﭘﻮﺷﯿﺪه و داﯾﺮهاي ﻧﻘﺮهاي و درﺧﺸﺎن‪ ،‬روي‬
‫ﻣﻮﻫﺎي ﺑﻠﻮﻧﺪش ﺑﻮد‪ .‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ ،‬ﺑﺎلﻫﺎﯾﯽ را روي ﭘﺸﺖ دﺧﺘﺮك ﻣﯽدﯾﺪ‪ ،‬ﺑﺎلﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ ﺑﺎلﻫﺎي‬
‫ﯾﮏ ﭘﺮواﻧﻪ ﻧﻘﺮهاي ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻧﻪ ﭘﺮﻧﺪه‪ .‬ﺑﺸﻘﺎب دﺧﺘﺮك‪ ،‬ﺑﺎ ﮐﻮﻫﯽ از ﮔﻞﻫﺎي زﯾﺒﺎ‪ ،‬ﭘﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﮐﻮراﻟﯿﻦ‬
‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽزد‪ ،‬ﮔﻮﺋﯽ ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺖ اﺳﺖ ﺑﻪ او ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽزﻧﺪ‪ .‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ ،‬اﯾﻦ دﺧﺘﺮ را ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺖ داﺷﺖ‪.‬‬
‫و در ﻫﻤﯿﻦ روﯾﺎ‪ ،‬ﭘﯿﮏ ﻧﯿﮏ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ و آﻧﻬﺎ ﻣﺸﻐﻮل ﺑﺎزي در ﭼﻤﻨﺰار ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﻣﯽدوﯾﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺳﺮوﺻﺪا‬
‫ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ و ﺗﻮﭘﯽ ﺑﺮّاق را ﺑﺮاي ﻫﻢ‪ ،‬ﭘﺮﺗﺎب ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﻣﯽداﻧﺴﺖ ﮐﻪ اﯾﻦ ﯾﮏ روﯾﺎﺳﺖ‪ ،‬ﭼﺮا ﮐﻪ‬
‫ﻫﯿﭻﮐﺪام‪ ،‬ﺧﺴﺘﻪ و از ﻧﻔﺲ اﻓﺘﺎده‪ ،‬ﻧﻤﯽﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﺣﺘﯽ ﺧﻮدش ﻫﻢ ﻋﺮق ﻧﮑﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻣﯽﺧﻨﺪﯾﺪﻧﺪ و‬
‫ﻣﺸﻐﻮل ﺑﺎزياي ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ‪ ،‬ﺑﺨﺸﯽ از آن ﮔﺮﮔﻢ ﺑﻪﻫﻮا‪ ،‬ﺑﺨﺸﯽ دﯾﮕﺮ‪ ،‬ﺧﻮك در وﺳﻂ و در ﭘﺎﯾﺎن‪ ،‬ﺟﯿﻎ‬
‫و داد ﮐﺮدن ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﺳﻪﺗﺎ از آﻧﻬﺎ در زﻣﯿﻦ ﻣﯽ دوﯾﺪﻧﺪ و دﺧﺘﺮي ﮐﻪ ﺑﺎل داﺷﺖ‪ ،‬در ﺣﺎل ﭘﺮواز ﺑﻮد ﺗﺎ ﻗﺒﻞ از اﯾﻦﮐﻪ ﺗﻮپ ﺑﻪ‬
‫ﯾﮑﯽ از آﻧﻬﺎ ﺑﺮﺳﺪ‪ ،‬آنرا ﺑﮕﯿﺮد‪ ،‬و دوﺑﺎره ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﺑﺮود‪.‬‬

‫و ﭘﺲ از آن‪ ،‬ﺑﺪون اﯾﻦﮐﻪ ﺣﺮﻓﯽ زده ﺷﻮد‪ ،‬ﺑﺎزي ﺗﻤﺎم ﺷﺪ و ﻫﺮ ﭼﻬﺎرﺗﺎيﺷﺎن‪ ،‬دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺳﺮ ﭘﺎرﭼﻪ‬
‫ﭘﯿﮏﻧﯿﮏ ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺟﺎﺋﯽ ﮐﻪ ﻏﺬاﻫﺎ ﺧﻮرده ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و ﭼﻬﺎر ﮐﺎﺳﻪ ﺑﺮ روي آن ﻗﺮار داﺷﺖ‪ ،‬ﺳﻪ ﺗﺎ از‬
‫آﻧﻬﺎ ﺣﺎوي ﺑﺴﺘﻨﯽ ﺑﻮد و دﯾﮕﺮي ﭘﺮ از ﮔﻞﻫﺎي زﻧﺒﻮر ﻋﺴﻞ‪.‬‬

‫ﺑﺎ رﻏﺒﺖ‪ ،‬ﻏﺬا ﻣﯽﺧﻮردﻧﺪ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬اﮔﻪ ﻫﻤﻪ اﯾﻦﻫﺎ ﻣﺎل ﻣﻨﻪ‪ ،‬ﭘﺲ ﺧﯿﻠﯽ ازﺗﻮن ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻬﻤﻮﻧﯿﻢ اوﻣﺪﯾﺪ‪.‬‬

‫دﺧﺘﺮي ﮐﻪ ﺑﺎل داﺷﺖ‪ ،‬در ﺣﺎﻟﯽﮐﻪ ﯾﮑﯽ از ﮔﻞﻫﺎ را ﮔﺎز ﻣﯽزد‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﯿﻠﯽ ﻟﺬت ﺑﺮدﯾﻢ‪ ،‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ‬
‫ﮐﺎري ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮﻧﯿﻢ ﺑﮑﻨﯿﻢ اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ازت ﺗﺸﮑﺮ ﮐﻨﯿﻢ و ﺑﻬﺖ ﻫﺪﯾﻪ ﺑﺪﯾﻢ‪.‬‬

‫ﭘﺴﺮك زاﻧﻮﺑﻨﺪ ﭘﻮش و ﺻﻮرت ﮐﺜﯿﻒ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪ :‬آره‪.‬‬

‫دﺳﺖ ﮐﻮراﻟﯿﻦ را ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬دﺳﺘﺶ‪ ،‬ﺣﺎﻻ دﯾﮕﺮ ﮔﺮم ﺑﻮد‪.‬‬

‫دﺧﺘﺮ ﻗﺪ ﺑﻠﻨﺪ‪ :‬ﮐﺎر ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﺮاﻣﻮن ﮐﺮدي‪ ،‬ﺧﺎﻧﻮم‪ .‬ﻟﮑﻪاي از ﺑﺴﺘﻨﯽ ﺷﮑﻼﺗﯽ‪ ،‬اﻃﺮاف دﻫﺎﻧﺶ ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﻓﻘﻂ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﮐﻪ ﺗﻤﻮم ﺷﺪ‪.‬‬

‫ﺧﯿﺎل ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬ﯾﺎ اﯾﻦﮐﻪ واﻗﻌﺎ ﺳﺎﯾﻪاي ﺑﺮ ﺻﻮرت ﺑﭽﻪﻫﺎي ﭘﯿﮏﻧﯿﮏ اﻓﺘﺎد؟‬
‫داﯾﺮه ﺑﺮاق روي ﺳﺮ دﺧﺘﺮ ﺑﺎلدار‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﺳﺘﺎرهاي ﻣﯽدرﺧﺸﯿﺪ‪ ،‬دﺳﺘﺶ را ﺑﺮاي ﻟﺤﻈﻪاي روي دﺳﺖ‬
‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﮔﺬاﺷﺖ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺮاي ﻣﺎ دﯾﮕﻪ ﺗﻤﻮم ﺷﺪه‪ ،‬اﯾﻦ ﺑﺮاي ﻣﺎ‪ ،‬ﭘﺎﯾﺎن ﻧﻤﺎﯾﺸﻪ‪ .‬از اﯾﻨﺠﺎ ﺑﻪﺑﻌﺪ‪ ،‬ﻣﺎ ﺑﻪ‬
‫ﺳﺮزﻣﯿﻦﻫﺎي ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﻣﯽرﯾﻢ‪ ،‬ﺟﺎﺋﯽﮐﻪ آدمﻫﺎي ﻣﺮده ﻣﯽرن‪...‬‬

‫دﺧﺘﺮك از ﺣﺮفزدن اﯾﺴﺘﺎد‪ ،‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﯾﻪ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﻫﺴﺖ ﻧﻪ؟ ﻣﯽﺗﻮﻧﻢ ﺣﺴﺶ ﮐﻨﻢ‪ .‬ﻣﺜﻞ ﯾﻪ ﺑﺎرون‬
‫ﺳﺮد‪.‬‬

‫ﭘﺴﺮي ﮐﻪ ﺳﻤﺖ ﭼﭗ ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺳﻌﯽ ﮐﺮد ﺑﺎﺷﺠﺎﻋﺖ‪ ،‬ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﺰﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻟﺐ ﭘﺎﺋﯿﻨﺶ‬
‫ﻣﯽﻟﺮزﯾﺪ و ﺑﺎ دﻧﺪانﻫﺎي ﺑﺎﻻﺋﯽاش ﻟﺐ ﭘﺎﺋﯿﻦ ﺧﻮد را ﮔﺎز ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬دﺧﺘﺮ ﮐﻼه ﻗﻬﻮهاي ﺑﻪﺳﺮ ﺑﺎ ﻧﺎراﺣﺘﯽ‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﺧﺎﻧﻮم‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬وﻟﯽ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﺳﻪﺗﺎ رو ﺑﺮﮔﺮدوﻧﺪم‪ .‬ﻣﺎﻣﺎن و ﺑﺎﺑﺎم رو ﻫﻢ ﺑﺮﮔﺮدوﻧﺪم‪ .‬در رو ﻫﻢ ﮐﻪ ﺑﺴﺘﻢ‪.‬‬
‫ﻗﻔﻠﺶ ﮐﺮدم‪ .‬دﯾﮕﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﭼﯿﮑﺎر ﻣﯽﮐﺮدم؟‬

‫ﭘﺴﺮك‪ ،‬دﺳﺖ ﮐﻮراﻟﯿﻦ را ﻓﺸﺮد‪ .‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺑﻪﯾﺎد زﻣﺎﻧﯽ اﻓﺘﺎد ﮐﻪ ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﺮد ﺑﻪ او ﻗﻮت ﻗﻠﺐ ﺑﺪﻫﺪ‪،‬‬
‫ﻫﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﺧﺎﻃﺮه ﺳﺮد در دل ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﻧﻤﯽﺷﻪ راﻫﻨﻤﺎﺋﯿﻢ ﺑﮑﻨﯿﺪ؟ ﭼﯿﺰي ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﻬﻢ ﺑﮕﯿﺪ؟‬

‫دﺧﺘﺮ ﻗﺪ ﺑﻠﻨﺪ‪ :‬ﺟﺎدوﮔﺮ ﺑﺎ دﺳﺖ راﺳﺘﺶ ﻗﺴﻢ ﺧﻮرد‪ ،‬وﻟﯽ دروغ ﮔﻔﺖ‪.‬‬

‫ﭘﺴﺮ‪ :‬پ‪ ،‬ﭘﺮﺳﺘﺎرم‪ ،‬ﻗﺒﻼ ﻣﯽﮔﻔﺖ‪ ،‬ﻫﯿﭻﮐﺲ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻪ ﺗﺎ اون اﻧﺪازه ﮐﻪ ﺑﺨﻮاد‪ ،‬ﭼﯿﺰي رو ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﻪ‪.‬‬

‫ﺳﭙﺲ ﺷﺎﻧﻪﻫﺎﯾﺶ را ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ‪ ،‬ﺑﻪﻃﻮري ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﺧﻮدش ﻫﻢ ﻧﻤﯽداﻧﺪ ﺣﺮﻓﯽ ﮐﻪ زده‪ ،‬درﺳﺖ اﺳﺖ‬
‫ﯾﺎ ﻏﻠﻂ‪.‬‬

‫دﺧﺘﺮ ﺑﺎلدار‪ :‬ﺑﺮات آرزوي ﻣﻮﻓﻘﯿﺖ‪ ،‬ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽ و ﺷﺠﺎﻋﺖ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ‪ ،‬اﮔﺮﭼﻪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺳﻪﺗﺎ ﻣﻮن ﻧﺸﻮن‬
‫دادي ﮐﻪ ﻫﻤﻪ اﯾﻦ ﻣﻮﻫﺒﺖﻫﺎ رو داري‪.‬‬

‫ﭘﺴﺮ‪ :‬اون از ﺗﻮ ﻣﺘﻨﻔﺮه‪ ،‬ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﭼﯿﺰي رو از دﺳﺖ ﻧﺪاده ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎ ﻣﻨﻄﻖ رﻓﺘﺎر ﮐﻦ‪ .‬ﺷﺠﺎع ﺑﺎش‪ .‬ﺗﯿﺰ ﺑﺎش‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ ،‬در روﯾﺎﯾﺶ ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﮔﻔﺖ‪ :‬وﻟﯽ اﯾﻦ ﻋﺎدﻻﻧﻪ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﻋﺎدﻻﻧﻪ ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﺑﺎﯾﺪ دﯾﮕﻪ ﺗﻤﻮم ﺑﺸﻪ‪.‬‬
‫ﭘﺴﺮي ﮐﻪ ﺻﻮرت ﮐﺜﯿﻒ داﺷﺖ‪ ،‬ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﮐﻮراﻟﯿﻦ را در آﻏﻮش ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎش‪ ،‬ﺗﻮ ﻫﻨﻮز‬
‫زﻧﺪهاي‪.‬‬

‫و ﮐﻮراﻟﯿﻦ در روﯾﺎﯾﺶ‪ ،‬دﯾﺪ ﮐﻪ ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﻏﺮوب ﮐﺮد و ﺳﺘﺎرهﻫﺎ در ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﺷﺐ‪ ،‬ﺳﻮﺳﻮ ﻣﯽزدﻧﺪ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‪ .‬ﻫﺮ ﺳﻪ ﺗﺎ ﺑﭽﻪ را ﻣﯽدﯾﺪ ﮐﻪ در ﭼﻤﻨﺰار ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺎه ﻣﯽروﻧﺪ و از او دور ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬
‫)دوﺗﺎ از آﻧﻬﺎ راه ﻣﯽرﻓﺘﻨﺪ و دﯾﮕﺮي ﭘﺮواز ﻣﯽﮐﺮد‪(.‬‬

‫ﻫﺮ ﺳﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺑﺎﻻي ﭘﻠﯽ ﭼﻮﺑﯽ رﺳﯿﺪﻧﺪ ﮐﻪ زﯾﺮ آن‪ ،‬رودي ﻣﯽﮔﺬﺷﺖ‪ .‬آﻧﺠﺎ اﯾﺴﺘﺎدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ و‬
‫دﺳﺘﺸﺎن را ﺑﺮاي ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ ،‬در ﻫﻮا ﺗﮑﺎن دادﻧﺪ‪ ،‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﻫﻢ دﺳﺘﺶ را ﺗﮑﺎن داد‪.‬‬

‫و ﺑﻌﺪ از آن ﭼﯿﺰي ﺟﺰ ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﻧﺒﻮد‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺻﺒﺢ زود ﺑﯿﺪار ﺷﺪ‪ ،‬ﺻﺪاي ﭼﯿﺰي را ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﭼﻪ‬
‫ﺑﻮده اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﻣﻨﺘﻈﺮ اﯾﺴﺘﺎد‪.‬‬

‫ﺻﺪاي ﺧﺶﺧﺸﯽ‪ ،‬ﺑﯿﺮون از اﺗﺎﻗﺶ آﻣﺪ‪ .‬ﻣﯽﺗﺮﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﻮش ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺻﺪاي در ﺑﻪﮔﻮش رﺳﯿﺪ‪ .‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ‬
‫از ﺗﺨﺘﺶ ﭘﺎﺋﯿﻦ آﻣﺪ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺮو‪ ،‬ﺑﺮو وﮔﺮﻧﻪ از ﮐﺎري ﮐﻪ ﮐﺮدي‪ ،‬ﭘﺸﯿﻤﻮن ﻣﯽﺷﯽ‪.‬‬

‫ﺳﮑﻮﺗﯽ ﺑﺮﻗﺮار ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻌﺪ آن ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﭘﺸﺖ در ﺑﻮد‪ ،‬از راﻫﺮو ﭘﺎﺋﯿﻦ رﻓﺖ‪ .‬ﺻﺪاي ﮔﺎمﻫﺎﯾﺶ‪ ،‬ﻋﺠﯿﺐ و‬
‫ﻏﯿﺮﻋﺎدي ﺑﻮد‪ ،‬اﻟﺒﺘﻪ اﮔﺮ ﺑﺘﻮاﻧﯿﻢ آن ﺻﺪا را ﺻﺪاي ﻗﺪمﻫﺎﯾﺶ ﺑﻨﺎﻣﯿﻢ‪ .‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮد ﮐﻪ ﻧﮑﻨﺪ‬
‫ﻣﻮﺷﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﯾﮏ ﭘﺎي اﺿﺎﻓﯽ دارد‪...‬‬

‫ﺑﺎ ﺧﻮد ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﻤﻮم ﻧﺸﺪه‪ ،‬ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟‬

‫ﺳﭙﺲ در اﺗﺎق ﺧﻮاﺑﺶ را ﺑﺎز ﮐﺮد‪ .‬ﻧﻮر ﺧﺎﮐﺴﺘﺮي ﺳﺤﺮﮔﺎه‪ ،‬راﻫﺮوي ﻣﺘﺮوك را روﺷﻦ ﮐﺮده ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﺑﻪﺳﻤﺖ در رﻓﺖ‪ ،‬ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺳﺮﯾﻊ ﺑﻪ آﺋﯿﻨﻪ اﻧﺘﻬﺎي راﻫﺮو اﻧﺪاﺧﺖ‪ ،‬ﺟﺰ ﺧﻮدش ﮐﺴﯽ را ﻧﻤﯽدﯾﺪ‪ ،‬ﺻﻮرﺗﺶ‬
‫ﺧﻮابآﻟﻮد و ﺣﺎﻟﺘﯽ ﺟﺪي ﺑﻪﺧﻮد ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﺧﻮد اﻃﻤﯿﻨﺎن ﻣﯽداد ﮐﻪ اﯾﻦ ﺻﺪاﻫﺎ از اﺗﺎق ﺧﻮاب ﭘﺪر‬
‫و ﻣﺎدرش آﻣﺪه اﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ در اﺗﺎق آﻧﻬﺎ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻤﻪ درﻫﺎي راﻫﺮو ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﭼﯿﺰي ﮐﻪ آن ﺻﺪا را‬
‫درﺳﺖ ﮐﺮده ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﯽﺑﺎﯾﺴﺖ ﻫﻤﯿﻦ اﻃﺮاف ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬

‫در اﺻﻠﯽ ﺧﺎﻧﻪرا ﺑﺎز ﮐﺮد و ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﺧﺎﮐﺴﺘﺮي ﻧﮕﺎه ﮐﺮد‪ .‬ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺪاﻧﺪ‪ ،‬ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﭼﻪزﻣﺎﻧﯽ ﺑﺎﻻ‬
‫ﻣﯽآﯾﺪ‪ ،‬ﺧﻮاﺑﯽ ﮐﻪ دﯾﺪ واﻗﻌﯽ ﺑﻮده؟ ﯾﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﺻﺪاﯾﯽ ﮐﻪ ﺷﻨﯿﺪ ﻫﻢ ﺧﻮاب ﺑﻮده؟ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮد‬
‫ﻗﺴﻤﺘﯽ از ﯾﮏ ﺳﺎﯾﻪ زﯾﺮ ﻣﺒﻞ اﺳﺖ‪ ،‬ﺧﻮد را از زﯾﺮ ﻣﺒﻞ ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪ و ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ و ﭘﺎﻫﺎي ﺳﻔﯿﺪ درازش‬
‫ﺑﻪ ﺳﻤﺖ در اﺻﻠﯽ ﺧﺎﻧﻪ رﻓﺖ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ دﻫﺎﻧﺶ ﺑﺎز ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد و از ﺳﺮ راه ﻋﻘﺐ رﻓﺖ‪ ،‬آن ﭼﯿﺰ ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ از ﮐﻨﺎر او ﮔﺬﺷﺖ و از ﺧﺎﻧﻪ‬
‫ﺧﺎرج ﺷﺪ‪ .‬ﺷﺒﯿﻪ ﺧﺮﭼﻨﮓ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺎ ﭘﺎﻫﺎي زﯾﺎدش‪ ،‬ﺻﺪاي ﺗﻖﺗﻖاش در ﻓﻀﺎ ﭘﯿﭽﯿﺪه ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺧﺒﺮ داﺷﺖ ﮐﻪ آن ﭼﯿﺴﺖ‪ ،‬و دﻧﺒﺎل ﭼﻪ ﭼﯿﺰي آﻣﺪه ﺑﻮد‪ .‬در اﯾﻦ ﭼﻨﺪ روز ﮔﺬﺷﺘﻪ‪ ،‬او را زﯾﺎد‬
‫دﯾﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻄﯿﻌﺎﻧﻪ‪ ،‬ﺳﻮﺳﮏﻫﺎي ﺳﯿﺎه را ﭼﻨﮓ ﻣﯽزد‪ ،‬ﻣﯽرﺑﻮد و ﺑﻪ دﻫﺎن ﻣﺎدر ﺟﺪﯾﺪ‪ ،‬ﻣﯽﮔﺬاﺷﺖ‪.‬‬

‫ﭘﻨﺞ ﻧﺎﺧﻦ ﻗﺮﻣﺰ رﻧﮓ داﺷﺖ‪ ،‬و رﻧﮓ اﺻﻠﯽاش ﺳﻔﯿﺪ ﺑﻮد‪ .‬اﯾﻦ دﺳﺖ راﺳﺖ ﻣﺎدر ﺟﺪﯾﺪ ﺑﻮد‪.‬‬

‫دﻧﺒﺎل ﮐﻠﯿﺪ ﺳﯿﺎه آﻣﺪه ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺑﻪﻧﻈﺮ ﻣﯽآﻣﺪ از زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ در ﮔﻮي ﺑﺮﻓﯽ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﭼﯿﺰي ﯾﺎدﺷﺎن ﻧﻤﯽآﻣﺪ‪ .‬ﺣﺪاﻗﻞ‪،‬‬
‫در اﯾﻦﺑﺎره ﭼﯿﺰي ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬و ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﻫﻢ اﺷﺎرهاي ﻧﮑﺮده ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﮔﺎﻫﯽ اوﻗﺎت از ﺧﻮد ﻣﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪ آﯾﺎ آﻧﻬﺎ از اﯾﻨﮑﻪ دو روز ﮔﻢ ﺷﺪه و در دﻧﯿﺎي واﻗﻌﯽ ﻧﺒﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺧﺒﺮ‬
‫داﺷﺘﻨﺪ؟ و در ﭘﺎﯾﺎن ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﻣﯽرﺳﯿﺪ ﮐﻪ آﻧﻬﺎ ﻫﯿﭻ اﻃﻼﻋﯽ ﻧﺪارﻧﺪ‪ .‬ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ او را ﯾﺎد‬
‫ﻣﺎﺟﺮاي رﺑﻮده ﺷﺪن ﻣﯽاﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ و ﮐﺴﺎﻧﯽ ﻫﻢ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﺪ اﯾﻦ اﺗﻔﺎق‪،‬‬
‫ﺧﻮاﺑﯽ ﺑﯿﺶ ﻧﺒﻮده‪ ،‬ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺟﺰو دﺳﺘﻪ دوم ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ ،‬ﺷﺐ اوﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﺮﻣﺮﻫﺎ را زﯾﺮ ﺑﺎﻟﺸﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻌﺪ از اﯾﻨﮑﻪ دﺳﺖ‬
‫ﻣﺎدر ﺟﺪﯾﺪ را دﯾﺪ‪ ،‬ﺑﻪ رﺧﺖ ﺧﻮاب ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ .‬زﻣﺎن زﯾﺎدي ﺑﺮاي ﺧﻮاﺑﯿﺪن ﺑﺎﻗﯽ ﻧﻤﺎﻧﺪه ﺑﻮد و او ﺳﺮش را‬
‫دوﺑﺎره روي ﺑﺎﻟﺸﺶ ﮔﺬاﺷﺖ‪.‬‬

‫ﭼﯿﺰي ﺑﻪ آراﻣﯽ ﺗﮑﺎن ﺧﻮرد و او ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‪.‬‬

‫ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﺑﺎﻟﺶ را ﺑﺮداﺷﺖ‪ .‬ﺧﺮدهﻫﺎي ﻣﺮوارﯾﺪ‪ ،‬ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ ﺑﺎﻗﯽﻣﺎﻧﺪهﻫﺎي ﭘﻮﺳﺖ ﺗﺨﻢﻣﺮﻏﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ‬
‫ﻫﻨﮕﺎم ﺑﻬﺎر زﯾﺮ درﺧﺖﻫﺎ ﭘﯿﺪا ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﺧﺎﻟﯽ‪ ،‬ﺷﮑﺴﺘﻪ‪ ،‬ﻧﺎزك و ﺻﺪ اﻟﺒﺘﻪ ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ ﺗﺨﻢﻣﺮغ‪.‬‬

‫ﻫﺮ آﻧﭽﻪ ﮐﻪ داﺧﻞ اﯾﻦ ﮐﺮهﻫﺎي ﺷﯿﺸﻪاي ﺑﻮد‪ ،‬اﯾﻨﮏ ردي ازﺷﺎن ﺑﺎﻗﯽ ﻧﻤﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺑﻪ ﺳﻪ‬
‫ﺑﭽﻪاي ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮد ﮐﻪ زﯾﺮ ﻧﻮر ﻣﺎه‪ ،‬ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ از ﭘﻞ رد ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺮاي او دﺳﺖ ﺗﮑﺎن ﻣﯽدادﻧﺪ‪.‬‬

‫ﭘﻮﺳﺘﻪﻫﺎي ﻧﺎزك را ﺑﺎ دﻗﺖ ﺟﻤﻊ ﮐﺮد و آﻧﻬﺎ را در ﺟﻌﺒﻪاي ﮔﺬاﺷﺖ ﮐﻪ زﻣﺎﻧﯽ در آن دﺳﺘﺒﻨﺪي ﺑﻮد‬
‫ﮐﻪ ﻣﺎدرﺑﺰرگ ﮐﻮراﻟﯿﻦ وﻗﺘﯽ ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﭽﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ او داده ﺑﻮد‪ .‬ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺖ ﭘﯿﺶ‪ ،‬دﺳﺘﻨﺪ ﮔﻢ‬
‫ﺷﺪه و ﺣﺎﻻ ﻓﻘﻂ ﺟﻌﺒﻪ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪.‬‬

‫دوﺷﯿﺰه اﺳﭙﯿﻨﮏ و دوﺷﯿﺰه ﻓﻮرﺳﯿﺒﻞ‪ ،‬از ﻣﻼﻗﺎت ﺧﻮاﻫﺮزاده دوﺷﯿﺰه اﺳﭙﯿﻨﮏ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و ﮐﻮراﻟﯿﻦ‬
‫ﺑﺮاي ﺻﺮف ﭼﺎي ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ آﻧﻬﺎ رﻓﺖ‪ .‬روز دوﺷﻨﺒﻪ ﺑﻮد‪ .‬روز ﭼﻬﺎرﺷﻨﺒﻪ‪ ،‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺑﻪ ﻣﺪرﺳﻪ ﺑﺮﻣﯽﮔﺸﺖ؛‬
‫ﺳﺎل ﺗﺤﺼﯿﻠﯽ ﺟﺪﯾﺪ در ﺣﺎل آﻏﺎز ﺷﺪن ﺑﻮد‪.‬‬

‫دوﺷﯿﺰه ﻓﻮرﺳﯿﺒﻞ اﺻﺮار داﺷﺖ ﺗﺎ ﻓﺎل ﭼﺎي ﮐﻮراﻟﯿﻦ را ﺑﮕﯿﺮد‪.‬‬

‫دوﺷﯿﺰه ﻓﻮرﺳﯿﺒﻞ‪ :‬ﺧﺐ‪ ،‬ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ ﻫﻤﻪﭼﯿﺰ ﮐﺎﻣﻼ ﻣﺮﺗﺐ و ﻣُﺪ ﺑﺮﯾﺴﺘﻮﻟﻪ‪ ،‬ﻋﺰﯾﺰم‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ؟‬

‫دوﺷﯿﺰه ﻓﻮرﺳﯿﺒﻞ‪ :‬ﻫﻤﻪ ﮔﻞﻫﺎي رز دارن ﺑﺎﻻ ﻣﯿﺎن‪ .‬ﺧﺐ‪ ،‬ﯾﻌﻨﯽ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ‪ .‬ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﭼﯿﻪ‪.‬‬

‫ﺑﻪ ﺗﻔﺎﻟﻪﻫﺎي ﭼﺎي ﮐﻪ در ﮐﻨﺎره ﻓﻨﺠﺎن ﺑﺎﻻ آﻣﺪه و ﭼﺴﺒﯿﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬اﺷﺎره ﮐﺮد‪.‬‬

‫دوﺷﯿﺰه اﺳﭙﯿﻨﮏ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻓﻨﺠﺎن رﺳﺎﻧﺪ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺪش ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯿﺮﯾﺎم‪ .‬ﺑﺬار ﺑﺒﯿﻨﻢ‪...‬‬

‫از ﭘﺸﺖ ﻋﯿﻨﮏﻫﺎي ﺗﻪاﺳﺘﮑﺎﻧﯽاش ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪ :‬اُه ﻋﺰﯾﺰم‪ .‬ﻧﻪ‪ ،‬اﺻﻼ ﻧﻤﯽدوﻧﻢ اﯾﻦ ﭼﻪ ﻧﺸﻮﻧﻪاﯾﻪ‪.‬‬
‫ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﺷﮑﻞ ﯾﻪ دﺳﺘﻪ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد‪ .‬ﺗﻔﺎﻟﻪﻫﺎي ﭼﺎي ﺷﺒﯿﻪ دﺳﺘﯽ ﮐﻮﭼﮏ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﭼﯿﺰي را ﺑﮕﯿﺮﻧﺪ‪.‬‬

‫ﻫﯿﻤﯿﺶ‪ ،‬ﺳﮓ ﻧﮋاد اﺳﮑﺎﺗﯽ‪ ،‬زﯾﺮ ﺻﻨﺪﻟﯽ دوﺷﯿﺰه ﻓﻮرﺳﯿﺒﻞ ﻣﺨﻔﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺑﯿﺮون ﻧﻤﯽآﻣﺪ‪.‬‬
‫دوﺷﯿﺰه ﻓﻮرﺳﯿﺒﻞ‪ :‬ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ دﻋﻮا ﮐﺮده‪ .‬ﺑﯿﭽﺎره‪ ،‬زﺧﻢ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﺑﺮداﺷﺘﻪ‪ .‬ﺑﻌﺪازﻇﻬﺮ ﻣﯽﺑﺮﯾﻤﺶ ﭘﯿﺶ‬
‫داﻣﭙﺰﺷﮏ‪ .‬ﮐﺎش ﻣﯽدوﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﭼﯿﮑﺎرش ﮐﻨﻢ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﻣﯽداﻧﺴﺖ ﺑﺎﯾﺪ ﭼﻪ ﮐﻨﺪ‪.‬‬

‫ﻫﻔﺘﻪ آﺧﺮ ﺗﻌﻄﯿﻼت‪ ،‬ﻫﻮا ﻋﺎﻟﯽ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ﻣﯽﻣﺎﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن‪ ،‬ﺧﻮدش ﺳﻌﯽ داﺷﺖ ﺗﻤﺎم ﻫﻮاي‬
‫ﺑﺪي را ﮐﻪ روزﻫﺎي ﻗﺒﻞ داﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎ اﯾﻦ ﻫﻮاي ﭘﺎك و روﺷﻦ‪ ،‬ﺟﺒﺮان ﮐﻨﺪ‪.‬‬

‫ﭘﯿﺮﻣﺮد دﯾﻮاﻧﻪ ﻃﺒﻘﻪ ﺑﺎﻻ‪ ،‬وﻗﺘﯽ ﮐﻮراﻟﯿﻦ را دﯾﺪ ﮐﻪ از ﺧﺎﻧﻪ دوﺷﯿﺰه اﺳﭙﯿﻨﮏ و دوﺷﯿﺰه ﻓﻮرﺳﯿﺒﻞ ﺑﯿﺮون‬
‫ﻣﯽآﯾﺪ‪ ،‬او را ﺻﺪا ﮐﺮد‪ :‬ﻫﯽ! ﺳﻼم ﺑﻪ ﺗﻮ ﮐﺎروﻟﯿﻦ!‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬اﺳﻤﻢ ﮐﻮراﻟﯿﻨﻪ‪ ،‬ﺣﺎل ﻣﻮشﻫﺎﺗﻮن ﭼﻄﻮره؟‬

‫ﭘﯿﺮﻣﺮد‪ ،‬در ﺣﺎﻟﯽﮐﻪ ﺳﺒﯿﻠﺶ را ﺧﺎراﻧﺪ‪ :‬ﯾﻪ ﭼﯿﺰي اونﻫﺎ رو ﺗﺮﺳﻮﻧﺪه‪ .‬ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ‪ ،‬راﺳﻮﯾﯽ ﭼﯿﺰي‬
‫ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬اﻣﺸﺐ ﺻﺪاﺷﻮ ﺷﻨﯿﺪم‪ .‬ﺗﻮ ﮐﺸﻮر ﻣﻦ ﺑﺮاﺷﻮن ﺗﻠﻪ ﻣﯽذاﺷﺘﯿﻢ‪ ،‬ﺑﺮاﺷﻮن ﯾﮑﻢ ﮔﻮﺷﺖ ﯾﺎ ﻫﻤﺒﺮﮔﺮ‬
‫ﻣﯽذاﺷﺘﯿﻢ‪ ،‬اوﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﻣﯿﻮﻣﺪن ﺳﺮاﻏﺶ و ﺑﻌﺪ‪ ...‬ﺑَﻢ‪ ...‬ﺗﻮ ﺗﻠﻪ ﻣﯽاﻓﺘﺎدن و دﯾﮕﻪ ﻫﯿﭽﻮﻗﺖ اذﯾﺘﻤﻮن‬
‫ﻧﻤﯽﮐﺮدن‪ .‬ﻣﻮشﻫﺎ اوﻧﻘﺪر ﺗﺮﺳﯿﺪن ﮐﻪ دﯾﮕﻪ ﺣﺘﯽ ﺳﺎزﻫﺎﺷﻮﻧﻢ ﺑﺮﻧﻤﯽدارن‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﻢ دﻧﺒﺎل ﮔﻮﺷﺖ ﺑﺎﺷﻪ‪.‬‬

‫دﺳﺘﺶ را داﺧﻞ ﯾﻘﻪ ﭘﯿﺮاﻫﻨﺶ ﮐﺮد و ﮐﻠﯿﺪ ﺳﯿﺎه را ﮐﻪ از ﮔﺮدﻧﺶ آوﯾﺰان ﺑﻮد‪ ،‬ﻟﻤﺲ ﮐﺮد‪ .‬ﺳﭙﺲ وارد‬
‫ﺧﺎﻧﻪ ﺷﺪ‪.‬‬

‫ﺣﻤﺎم ﮐﺮد‪ ،‬و در ﻃﯽ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﺸﻐﻮل ﺣﻤﺎم ﺑﻮد‪ ،‬ﮐﻠﯿﺪ را ﺑﺮ ﮔﺮدﻧﺶ ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬دﯾﮕﺮ ﻫﯿﭽﻮﻗﺖ‬
‫آنرا از ﺧﻮد دور ﻧﻤﯽﮐﺮد‪.‬‬

‫ﺑﻌﺪ از اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﺧﻮاب رﻓﺖ‪ ،‬ﭼﯿﺰي ﺑﺎ ﭘﻨﺠﺮه اﺗﺎﻗﺶ ﺑﺮﺧﻮرد ﮐﺮد‪ .‬ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮد‪ ،‬اﻣﺎ از ﺗﺨﺖﺧﻮاب‬
‫ﭘﺎﺋﯿﻦ آﻣﺪ و ﭘﺮدهﻫﺎ را ﮐﻨﺎر زد‪ .‬دﺳﺘﯽ ﺳﻔﯿﺪ ﺑﺎ ﻧﺎﺧﻦﻫﺎي ﻗﺮﻣﺰ‪ ،‬در ﯾﮏ ﺣﺮﮐﺖ‪ ،‬از روي ﻟﺒﻪ ﭘﻨﺠﺮه ﺑﻪ‬
‫ﮐﻨﺎري ﭘﺮﯾﺪ ﺗﺎ در دﯾﺪرس ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ُ .‬ﮔﻮِهﻫﺎﯾﯽ در ﺷﯿﺸﻪ‪ ،‬در آﻧﻄﺮف ﭘﻨﺠﺮه ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ آن ﺷﺐ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ راﺣﺖ ﺑﺨﻮاﺑﺪ‪ ،‬ﺑﻪﻓﺮض اﯾﻦ ﮐﻪ دﺳﯿﺴﻪ ﯾﺎ ﻧﻘﺸﻪاي ﺑﺮاﯾﺶ ﮐﺸﯿﺪه ﺷﺪه‪ ،‬ﭼﻨﺪ‬
‫ﺑﺎر از ﺧﻮاب ﻣﯽﭘﺮﯾﺪ و دوﺑﺎره ﺑﻪﺧﻮاب ﻣﯽرﻓﺖ‪ ،‬ﻫﺮﮔﺰ رﺷﺘﻪ اﻓﮑﺎرش ﺑﺮﯾﺪه ﻧﻤﯽﺷﺪ و ﺧﻮاﺑﯽ ﻧﻤﯽدﯾﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻮﺷﺶ را ﺑﺮاي ﺷﻨﯿﺪن ﺻﺪاي ﺑﺮﺧﻮردي ﺑﻪ ﭘﻨﺠﺮه ﯾﺎ اﺗﺎﻗﺶ‪ ،‬ﺑﺎز ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﺻﺒﺢ‪ ،‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺑﻪ ﻣﺎدرش ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﯽﺧﻮام ﺑﺎ ﻋﺮوﺳﮏﻫﺎم‪ ،‬اﻣﺮوز ﺑﺮم ﭘﯿﮏﻧﯿﮏ‪ .‬ﻣﯽﺷﻪ ﯾﻪ ورق ﭘﺎرﭼﻪ‬
‫ﺑﻬﻢ ﺑﺪي؟ ﯾﻪ ﻗﺪﯾﻤﯿﺶرو ﻣﯽﺧﻮام ﮐﻪ ﻧﯿﺎزي ﺑﻬﺶ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ‪ ...‬ﻣﯽﺧﻮام ﺟﺎي ﺳﻔﺮه ازش اﺳﺘﻔﺎده‬
‫ﮐﻨﻢ‪.‬‬

‫ﻣﺎدر‪ :‬ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﻢ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ‪.‬‬

‫ﻣﺎدر‪ ،‬دراوِر آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ را ﮐﻪ ﺣﺎوي دﺳﺘﻤﺎل ﺳﻔﺮهﻫﺎ و روﻣﯿﺰيﻫﺎ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺎز ﮐﺮد‪ .‬و داﺧﻞ آﻧﺮا ﮔﺸﺖ و‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬واﯾﺴﺎ‪ ،‬اﯾﻦ ﺑﻪ ﮐﺎرت ﻣﯽآد؟‬

‫ﯾﮏ ورق ﭘﺎرﭼﻪ ﺟﻤﻊ ﺷﺪه و ﯾﮑﺒﺎر ﻣﺼﺮف‪ ،‬ﮐﻪ ﮔﻞﻫﺎي ﻗﺮﻣﺰ ﺑﺮ آن ﺧﻮدﻧﻤﺎﯾﯽ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ و از ﭘﯿﮏﻧﯿﮑﯽ‬
‫ﺑﻪﺟﺎ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﭼﻨﺪ روز ﭘﯿﺶ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﻫﻤﯿﻦ ﺧﻮﺑﻪ‪.‬‬

‫ﻣﺎدر‪ :‬ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮدم دﯾﮕﻪ ﺑﺎ ﻋﺮوﺳﮏﻫﺎت ﺑﺎزي ﻧﻤﯽﮐﻨﯽ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ ﮐﻪ ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ‪ ،‬اونﻫﺎ ازم ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﻣﯽﮐﻨﻦ‪.‬‬

‫ﻣﺎدر‪ :‬ﺧﺐ‪ ،‬ﻣﻮﻗﻊ ﻧﺎﻫﺎر ﺑﺮﮔﺮد‪ ،‬ﺧﻮش ﺑﮕﺬره‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ از ﺧﺎﻧﻪ ﺑﯿﺮون آﻣﺪ‪ .‬ﭘﺎﺋﯿﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺟﺎده ﺑﻪراه اﻓﺘﺎد‪ ،‬ﺑﺮاي ﺧﺮﯾﺪ ﮐﺮدن ﻣﯽرﻓﺖ‪ .‬ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ‬
‫ﺑﻪ ﺳﻮﭘﺮﻣﺎرﮐﺖ ﺑﺮود‪ ،‬از ﺣﺼﺎري ﮔﺬﺷﺖ و وارد زﻣﯿﻦﻫﺎي ﻏﺮﺑﯽ ﺷﺪ‪ ،‬ﺳﭙﺲ از ﺑﺰرﮔﺮاﻫﯽ ﻗﺪﯾﻤﯽ راﻫﺶ‬
‫را اداﻣﻪ داد و زﯾﺮ ﯾﮏ ﭘﺮﭼﯿﻦ رﻓﺖ‪ .‬ﺑﺎﯾﺪ از زﯾﺮ اﯾﻦ ﭘﺮﭼﯿﻦ ﻣﯽﮔﺬﺷﺖ ﺗﺎ آب از ﮐﻮزه ﻧﺮﯾﺰد‪.‬‬

‫ﻣﺪﺗﯽ ﻃﻮﻻﻧﯽ‪ ،‬ﺑﻪدور ﺧﻮدش ﭼﺮﺧﯿﺪ‪ ،‬اﻣﺎ در ﻧﻬﺎﯾﺖ‪ ،‬ﻣﺘﻘﺎﻋﺪ ﺷﺪ ﮐﻪ ﮐﺴﯽ او را ﺗﻌﻘﯿﺐ ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬

‫از ﭘﺸﺖ زﻣﯿﻦ ﺗﻨﯿﺲ ﻣﺨﺮوﺑﻪ ﺑﯿﺮون آﻣﺪ‪ .‬از آﻧﺠﺎ ﮔﺬﺷﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﭼﻤﻨﺰاري ﮐﻪ ﻋﻠﻒﻫﺎي ﺑﻠﻨﺪش ﺗﮑﺎن‬
‫ﻣﯽﺧﻮردﻧﺪ‪ ،‬رﺳﯿﺪ‪ .‬ﺗﺨﺘﻪﻫﺎ را در ﻟﺒﻪ ﭼﻤﻨﺰار ﭘﯿﺪا ﮐﺮد‪ .‬ﺧﯿﻠﯽ ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬اﻟﺒﺘﻪ ﺑﺮاي دﺧﺘﺮي ﺑﻪ‬
‫ﺳﻦ ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ ،‬ﺑﻪاﻧﺪازهاي ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﺗﻮاﻧﺶ ﻫﻢ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻠﻨﺪﺷﺎن ﮐﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻣﻮﻓﻖ‬
‫ﺷﺪ‪ .‬ﭼﺎره دﯾﮕﺮي ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﺗﺨﺘﻪﻫﺎ را ﯾﮑﯽﯾﮑﯽ از ﺳﺮ راه ﺑﺎ ﮐﻠﯽ ﺗﻼش‪ ،‬آه و ﻧﺎﻟﻪ و ﻋﺮق رﯾﺨﺘﻦ‪ ،‬ﺑﺮداﺷﺖ‬
‫و ﭼﺎﻟﻪاي ﻋﻤﯿﻖ‪ ،‬ﮔﺮد و ﮐﻒآﺟﺮي ﯾﺎﻓﺖ‪ .‬ﺑﻮي ﻧﻢ ﻣﯽداد و ﺗﺎرﯾﮏ ﺑﻮد‪ .‬آﺟﺮﻫﺎ ﺳﺒﺰ و ﻟﯿﺰ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺳﻔﺮه روﻣﯿﺰي را درآورد و ﺑﺎ دﻗﺖ‪ ،‬آﻧﺮا ﺑﺎﻻي ﭼﺎه‪ ،‬ﭘﻬﻦ ﮐﺮد‪ .‬در ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﯿﺴﺖ ﺳﺎﻧﺘﯽﻣﺘﺮي از ﻫﻢ‪،‬‬
‫ﻓﻨﺠﺎنﻫﺎي ﻋﺮوﺳﮑﯽ را روي ﻟﺒﻪ ﭼﺎه ﮔﺬاﺷﺖ و آﻧﻬﺎ را ﺑﺎ آب ﮐﻮزه‪ ،‬ﭘﺮ ﮐﺮد‪.‬‬

‫ﮐﻨﺎر ﻫﺮ ﻓﻨﺠﺎن‪ ،‬ﯾﮏ ﻋﺮوﺳﮏ روي ﭼﻤﻦ ﻣﯽﮔﺬاﺷﺖ‪ ،‬ﺗﺎ آﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ‪ ،‬ﺻﺤﻨﻪ را ﺑﻪﺷﮑﻞ ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ‬
‫ﭼﺎي ﻋﺮوﺳﮏﻫﺎ در آورده ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﺑﻪ زﯾﺮ ﭘﺮﭼﯿﻦ ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ ،‬از ﺑﺰرﮔﺮاه ﺧﺎﮐﯽ زرد ﻋﺒﻮر ﮐﺮد‪ ،‬از ﭘﺸﺖ‬
‫ﻣﻐﺎزهﻫﺎ ﮔﺬﺷﺖ و ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ رﺳﯿﺪ‪.‬‬

‫ﺑﺎﻻ رﻓﺖ و ﮐﻠﯿﺪ را از ﮔﺮدﻧﺶ ﺑﺮداﺷﺖ‪ .‬آنرا از ﻧﺦ آوﯾﺰان ﮐﺮد‪ ،‬درﺳﺖ ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺨﻮاﻧﺪ ﺑﺎ آن ﺑﺎزي‬
‫ﮐﻨﺪ‪ .‬ﺳﭙﺲ‪ ،‬درِ ﺧﺎﻧﻪ دوﺷﯿﺰه اﺳﭙﯿﻨﮏ و دوﺷﯿﺰه ﻓﻮرﺳﯿﺒﻞ را زد‪.‬‬

‫دوﺷﯿﺰه اﺳﭙﯿﻨﮏ‪ ،‬در را ﺑﺎز ﮐﺮد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺳﻼم ﻋﺰﯾﺰم‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﻧﻤﯽﺧﻮام ﺑﯿﺎم ﺗﻮ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﻣﯽﺧﻮام ﺑﺪوﻧﻢ ﺣﺎل ﻫﯿﻤﯿﺶ ﭼﻄﻮره؟‬

‫دوﺷﯿﺰه اﺳﭙﯿﻨﮏ‪ ،‬آﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪ‪ :‬داﻣﭙﺰﺷﮏ ﻣﯽﮔﻪ ﻫﯿﻤﯿﺶ ﯾﻪ ﺳﺮﺑﺎز ﮐﻮﭼﻮﻟﻮي ﺷﺠﺎﻋﻪ‪ .‬ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ‪،‬‬
‫زﺧﻢ ﻋﻔﻮﻧﺖ ﻧﮑﺮده‪ .‬ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﺴﺘﯿﻢ ﺑﻔﻬﻤﯿﻢ ﭼﯽ اﯾﻦ ﺑﻼ رو ﺳﺮش آورده‪ .‬داﻣﭙﺰﺷﮏ ﻣﯽﮔﻪ ﻣﻤﮑﻨﻪ ﮐﺎر‬
‫ﯾﻪ ﺣﯿﻮون ﺑﺎﺷﻪ اﻣﺎ ﻧﻤﯽدوﻧﻪ ﭼﻪ ﺣﯿﻮوﻧﯽ‪ .‬آﻗﺎي ﺑﻮﺑﻮ ﻣﯽﮔﻪ ﻣﻤﮑﻨﻪ ﮐﺎر ﯾﻪ راﺳﻮ ﺑﺎﺷﻪ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬آﻗﺎي ﺑﻮﺑﻮ؟‬

‫دوﺷﯿﺰه اﺳﭙﯿﻨﮏ‪ :‬ﻫﻤﻮن ﻣﺮدي ﮐﻪ ﻃﺒﻘﻪ ﺑﺎﻻ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﻨﻪ‪ .‬ﺧﻮﻧﻮادﮔﯽ از ﻗﺪﯾﻢ ﮐﺎرﺷﻮن ﺗﻮ ﺳﯿﺮك‬
‫ﺑﻮده‪ .‬ﯾﺎ اﻫﻞ روﻣﺎﻧﯿﻪ‪ ،‬ﯾﺎ اﺳﻠﻮوﻧﯽ‪ ،‬ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﻟﯿﻮوﻧﯿﺎﺋﯽ ﺑﺎﺷﻪ‪ ،‬اﻫﻞ ﯾﮑﯽ از ﻫﻤﯿﻦ ﮐﺸﻮراﺳﺖ‪ .‬ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ‪،‬‬
‫دﯾﮕﻪ ﺣﺎﻓﻈﻢ ﯾﺎرﯾﻢ ﻧﻤﯽﮐﻨﻪ‪.‬‬

‫ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺑﻪ ذﻫﻦ ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﻧﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﭘﯿﺮﻣﺮد دﯾﻮاﻧﻪ ﻃﺒﻘﻪ ﺑﺎﻻﯾﯽ‪ ،‬اﺳﻤﯽ ﻫﻢ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﮔﺮ‬
‫ﻣﯽداﻧﺴﺖ ﮐﻪ اﺳﻤﺶ آﻗﺎي ﺑﻮﺑﻮ اﺳﺖ‪ ،‬ﻫﺮ ﺑﺎر ﮐﻪ ﻓﺮﺻﺖ ﭘﯿﺪا ﻣﯽﮐﺮد آﻧﺮا ﺑﻪ زﺑﺎن ﻣﯽآورد‪ .‬ﺗﺎ ﭼﻪ اﻧﺪازه‬
‫ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﺪ اﺳﻤﯽ ﻣﺜﻞ " آﻗﺎي ﺑﻮﺑﻮ" را ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﺗﮑﺮار ﮐﻨﯿﺪ‪.‬‬
‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺧﻄﺎب ﺑﻪ دوﺷﯿﺰه اﺳﭙﯿﻨﮏ‪ :‬اُه‪ ،‬آﻗﺎي ﺑﻮﺑﻮ‪ .‬درﺳﺘﻪ‪ .‬ﺧﺐ‪ ،‬ﺣﺎﻻ ﻣﯽﺧﻮام ﺑﺮم ﮐﻨﺎر زﻣﯿﻦ ﺗﻨﯿﺲ‬
‫ﻗﺪﯾﻤﯽ ﮐﻪ اون ﭘﺸﺘﻪ‪ ،‬ﺑﺎ ﻋﺮوﺳﮑﺎم ﺑﺎزي ﮐﻨﻢ‪.‬‬

‫دوﺷﯿﺰه اﺳﭙﯿﻨﮏ‪ :‬ﻋﺎﻟﯿﻪ ﻋﺰﯾﺰم‪ .‬ﻣﺮاﻗﺐ ﭼﺎه ﻗﺪﯾﻤﯽ ﺑﺎﺷﯽ‪ .‬آﻗﺎي ﻻوِت‪ ،‬ﮐﻪ ﻗﺒﻞ از ﺷﻤﺎ اﯾﻨﺠﺎ زﻧﺪﮔﯽ‬
‫ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬ﻣﯽﮔﻔﺖ اون ﭼﺎه ﺗﺎ ﺣﺪود ﻧﯿﻢﻣﺎﯾﻞ ﯾﺎ ﺣﺘﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ‪ ،‬ﻋﻤﻖ داره‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ ،‬اﻣﯿﺪوار ﺑﻮد ﮐﻪ دﺳﺖ‪ ،‬اﯾﻦ ﺣﺮفﻫﺎ را ﻧﺸﻨﯿﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﭘﺲ ﻣﻮﺿﻮع را ﻋﻮض ﮐﺮد‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬اﯾﻦ ﮐﻠﯿﺪ؟ اُه‪ ،‬اﯾﻦ ﻓﻘﻂ ﯾﻪ ﮐﻠﯿﺪ ﻗﺪﯾﻤﯽ از ﺧﻮﻧﻪﻣﻮﻧﻪ‪ .‬ﯾﻪ ﺑﺨﺸﯽ از ﺑﺎزياﯾﻪ ﮐﻪ دارم ﻣﯽﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫ﺑﺨﺎﻃﺮ ﻫﻤﯿﻨﻪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻧﺦ ﺑﺴﺘﻤﺶ و ﺣﻤﻠﺶ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ .‬ﺧﺐ دﯾﮕﻪ‪ ،‬ﺧﺪاﺣﺎﻓﻆ‪.‬‬

‫دوﺷﯿﺰه اﺳﭙﯿﻨﮏ ﻫﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ داﺷﺖ‪ ،‬در را ﻣﯽﺑﺴﺖ ﺑﺎ ﺧﻮد ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﻪ ﺑﭽﻪ ﺧﻮﺑﯿﻪ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ ،‬در ﭼﻤﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﻤﺖ زﻣﯿﻦ ﺗﻨﯿﺲ ﻗﺪﯾﻤﯽ‪ ،‬ﯾﻮرﻏﻪ ﻣﯽرﻓﺖ‪ .‬وﻗﺘﯽ راه ﻣﯽرﻓﺖ‪ ،‬ﮐﻠﯿﺪ ﻗﺪﯾﻤﯽ از‬
‫ﻧﺨﺶ آوﯾﺰان ﺷﺪه و ﺗﺎب ﻣﯽﺧﻮرد‪.‬‬

‫ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﻓﮑﺮ ﮐﺮد ﮐﻪ ﭼﯿﺰي ﺑﻪرﻧﮓ اﺳﺘﺨﻮاﻧﯽ‪ ،‬زﯾﺮ ﻋﻠﻒﻫﺎ دﯾﺪ‪ .‬در ﺣﺪود ده ﻣﺘﺮي او‪ ،‬ﻫﻢﮔﺎم ﺑﺎ‬
‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﻣﯽآﻣﺪ‪.‬‬

‫ﺳﻌﯽ ﮐﺮد ﺳﻮت ﺑﺰﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﻧﯿﻔﺘﺎد‪ ،‬ﭘﺲ در ﻋﻮض ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ آواز ﺧﻮاﻧﺪ‪ ،‬آﻫﻨﮕﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﭘﺪرش‪،‬‬
‫وﻗﺘﯽ ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﭽﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺮاي او ﺳﺎﺧﺘﻪ و ﻫﺮ ﺑﺎر ﮐﻪ آﻧﺮا ﻣﯽﺧﻮاﻧﺪ‪ ،‬او را ﻣﯽﺧﻨﺪاﻧﺪ‪ .‬آﻫﻨﮓ‬
‫اﯾﻦﮔﻮﻧﻪ ﺑﻮد‪:‬‬

‫اُه‪ ...‬دﺧﺗر ﮔوﮔول ﻣﮕوﻟم‪ ،‬ﻓﮑر ﻣﯽ ﮐﻧم ﺧﯾﻠﯽ ﺧوب ھﺳﺗﯽ‪ ،‬ﮐﺎﺳﮫ ﮐﺎﺳﮫ ﺑﮫ ﺗو ﻓرﻧﯽ و ﺑﺳﺗﻧﯽ‬
‫ﻣﯽدھم‪.‬‬
‫ﺗو را ﺑﺳﯾﺎر ﻣﯽﺑوﺳم و در آﻏوش ﻣﯽﮐﺷم‪ ،‬اﻣﺎ ﺳﺎﻧدوﯾﭻ ﺑد ﺑﮫ ﺗو ﻧﻣﯽدھم‪.‬‬

‫اﯾﻦ آواز را ﻫﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ در ﺟﻨﮕﻞ ﭘﺮﺳﻪ ﻣﯽزد‪ ،‬ﻣﯽﺧﻮاﻧﺪ‪ ،‬و ﺻﺪاﯾﺶ ﺑﻪﻧﺪرت در آن ﻣﯽﻟﺮزﯾﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ ﭼﺎي ﻋﺮوﺳﮑﻬﺎ ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻌﻠﻮم ﺷﺪ ﮐﻪ آنروز‪ ،‬ﺑﺎدي ﻧﻮزﯾﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﺮا ﮐﻪ‬
‫ﻫﻤﻪﭼﯿﺰ ﺳﺮ ﺟﺎي ﺧﻮد ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻤﻪ ﻓﻨﺠﺎنﻫﺎي ﭘﻼﺳﺘﯿﮑﯽ ﭘﺮ از آب‪ ،‬روي ﺳﻔﺮه روﻣﯿﺰي ﻣﺎﻧﺪه‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻖ و رﻫﺎﯾﯽﺑﺨﺸﯽ ﮐﺸﯿﺪ‪.‬‬

‫ﺣﺎﻻ‪ ،‬ﺳﺨﺖﺗﺮﯾﻦ ﻗﺴﻤﺖ ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﺑﺎ اﺷﺘﯿﺎق ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺳﻼم‪ ،‬ﻋﺮوﺳﮑﻬﺎ‪ ،‬وﻗﺖ ﭼﺎﯾﻪ‪.‬‬

‫ﺑﻪ روﻣﯿﺰي ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﮐﻠﯿﺪ ﺷﺎﻧﺲ رو ﺑﺎ ﺧﻮدم آوردم ﺗﺎ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺸﻢ‪ ،‬ﭘﯿﮏﻧﯿﮏ ﺧﻮﺑﯽ دارﯾﻢ‪.‬‬

‫ﺳﭙﺲ ﺑﺎ ﻧﻬﺎﯾﺖ دﻗﺖ‪ ،‬ﺧﻢ ﺷﺪ و ﮐﻠﯿﺪ را روي ﺳﻔﺮه ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬ﻫﻨﻮز ﻧﺦ را ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻧﻔﺴﺶ را‬
‫ﺣﺒﺲ ﮐﺮد‪ ،‬اﻣﯿﺪ داﺷﺖ وزن ﻓﻨﺠﺎنﻫﺎي آب‪ ،‬ﺑﺎﻋﺚ ﺷﻮﻧﺪ ﺳﻔﺮه و ﮐﻠﯿﺪ‪ ،‬ﺑﻪ داﺧﻞ ﭼﺎه ﺑﯿﻔﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫ﮐﻠﯿﺪ‪ ،‬درﺳﺖ وﺳﻂ ﺳﻔﺮه ﺑﻮد‪ .‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ ،‬ﻧﺦ را رﻫﺎ ﮐﺮد و ﻗﺪﻣﯽ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺑﺮداﺷﺖ‪ .‬ﺣﺎﻻ دﯾﮕﺮ ﻧﻮﺑﺖ‬
‫"دﺳﺖ" ﺑﻮد ﮐﻪ وارد ﻣﯿﺪان ﺷﻮد‪.‬‬

‫ﺑﻪﻃﺮف ﻋﺮوﺳﮑﻬﺎﯾﺶ ﺑﺮﮔﺸﺖ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﮐﯽ ﻣﯽﺧﻮاد ﯾﻪ ﺗﯿﮑﻪ ﮐﯿﮏ ﮔﯿﻼس ﺑﺨﻮره؟ ﺟﻤﯿﻤﺎ؟ ﭘﯿﻨﮑﯽ؟ ﭘﺮِمرُز؟‬

‫ﺑﺮاي ﻫﺮﮐﺪام از ﻋﺮوﺳﮏﻫﺎ‪ ،‬ﯾﮏ ﺗﯿﮑﻪ ﮐﯿﮏ ﻧﺎﻣﺮﺋﯽ داﺧﻞ ﺑﺸﻘﺎبﻫﺎي ﻧﺎﻣﺮﺋﯽﺷﺎن ﮔﺬاﺷﺖ‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ‬
‫ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬

‫از ﮔﻮﺷﻪ ﭼﺸﻢ‪ ،‬ﭼﯿﺰي را ﺑﻪ رﻧﮓ ﺳﻔﯿﺪ اﺳﺘﺨﻮاﻧﯽ دﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺷﺘﺎب از ﺗﻨﻪ درﺧﺘﯽ ﺑﻪ درﺧﺖ دﯾﮕﺮ‪،‬‬
‫ﻧﺰدﯾﮏ و ﻧﺰدﯾﮏﺗﺮ ﻣﯽﺷﺪ‪ .‬ﺗﻤﺎم ﺗﻼﺷﺶ را ﻣﯽﮐﺮد ﺗﺎ ﺑﻪ آن ﻧﮕﺎه ﻧﮑﻨﺪ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﺟﻤﯿﻤﺎ! ﭼﻪ دﺧﺘﺮ ﺑﺪي ﻫﺴﺘﯽ! ﮐﯿﮑﺖرو اﻧﺪاﺧﺘﯽ رو زﻣﯿﻦ! ﺣﺎﻻ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮم و ﯾﻪﮐﻢ دﯾﮕﻪ ﺑﺮات‬
‫ﺑﯿﺎرم‪.‬‬

‫ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ ﭼﺎي را دور زد ﺗﺎ در ﻃﺮف دﯾﮕﺮ "دﺳﺖ" ﻗﺮار ﺑﮕﯿﺮد‪ .‬واﻧﻤﻮد ﻣﯽﮐﺮد ﮐﻪ در ﺣﺎل ﭘﺎك ﮐﺮدن‬
‫ﮐﯿﮏ روي زﻣﯿﻦ و ﺑﺮش ﻗﻄﻌﻪاي دﯾﮕﺮ ﺑﺮاي ﺟﻤﯿﺎ اﺳﺖ‪.‬‬
‫در ﻫﻤﯿﻦ ﺣﯿﻦ‪ ،‬ﺑﺎ ﯾﮏ ﺣﺮﮐﺖ ﺳﺮﯾﻊ و ﺑﺎﺷﺘﺎب‪ ،‬ﺟﻠﻮ آﻣﺪ‪ .‬دﺳﺖ‪ ،‬روي اﻧﮕﺸﺘﺎن ﺑﻠﻨﺪش از ﺑﺎﻻي‬
‫ﮐﻨﺪه اي‪ ،‬اﯾﺴﺘﺎد‪ .‬ﺑﺮاي ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ‪ ،‬آﻧﺠﺎ اﯾﺴﺘﺎد‪ ،‬ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ ﺧﺮﭼﻨﮕﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﻮا را ﺑﻮ ﻣﯽﮐﺸﯿﺪ‪ .‬ﺳﭙﺲ‬
‫از آﻧﺠﺎ ﺑﻪ وﺳﻂ ﺳﻔﺮه ﭘﺮﯾﺪ‪.‬‬

‫زﻣﺎن ﺑﺮاي ﮐﻮراﻟﯿﻦ آﻫﺴﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬اﻧﮕﺸﺘﺎن ﺳﻔﯿﺪ‪ ،‬ﺧﻮد را دور ﮐﻠﯿﺪ ﺳﯿﺎه‪ ،‬ﺣﻠﻘﻪ ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪...‬‬

‫وزن و ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ دﺳﺖ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﮐﻪ ﻓﻨﺠﺎنﻫﺎي اﺳﺒﺎبﺑﺎزي ﺗﮑﺎﻧﯽ ﺑﺨﻮرﻧﺪ و ﮐﻠﯿﺪ ﺳﯿﺎه‪ ،‬ﺳﻔﺮه و دﺳﺖ‬
‫راﺳﺖ ﻣﺎدر ﺟﺪﯾﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﻪ ﭼﺎه ﺗﺎرﯾﮏ ﺳﻘﻮط ﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺑﺎ ﻧﻔﺲ ﺣﺒﺲ ﺷﺪه‪ ،‬زﻣﺎن را ﺷﻤﺎرش ﻣﯽ ﮐﺮد‪ .‬ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﭼﻬﻞ ﺑﺮﺳﺪ‪ ،‬ﺻﺪاﯾﯽ از ﻓﺎﺻﻠﻪ‬
‫زﯾﺎد ﻋﻤﻖ ﭼﺎه ﺑﻪ ﮔﻮش رﺳﯿﺪ‪.‬‬

‫ﮐﺴﯽ‪ ،‬ﯾﮏ ﺑﺎر ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬اﮔﺮ در زﯾﺮ ﯾﮏ ﻣﻌﺪن‪ ،‬ﺣﺘﯽ در روﺷﻨﺎﺋﯽ روز‪ ،‬ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﻧﮕﺎه ﮐﻨﯽ‪،‬‬
‫ﻣﯽﺗﻮاﻧﯽ آﺳﻤﺎن ﺷﺐ و ﺳﺘﺎرهﻫﺎﯾﺶ را ﺑﺒﯿﻨﯽ‪ .‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺑﺎ ﺧﻮد ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬آﯾﺎ دﺳﺖ ﻫﻢ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ‬
‫ﺳﺘﺎرهﻫﺎي ﺷﺐ را ﺑﺒﯿﻨﺪ؟‬

‫ﺗﺨﺘﻪﻫﺎي ﺳﻨﮕﯿﻦ را ﺑﺮداﺷﺖ و ﺑﺎ دﻗﺖ ﺗﻤﺎم‪ ،‬روي در ﭼﺎه ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬ﻧﻤﯽﺧﻮاﺳﺖ دﯾﮕﺮ ﭼﯿﺰي ﺑﻪداﺧﻞ‬
‫آن ﺑﯿﻔﺘﺪ‪ .‬ﺳﭙﺲ ﻋﺮوﺳﮑﻬﺎ و ﻓﻨﺠﺎنﻫﺎﯾﺶ را ﺑﺮداﺷﺖ و داﺧﻞ ﺟﻌﺒﻪ ﻣﻘﻮاﯾﯽ ﮐﻪ آﻧﺮا ﺑﺎ ﺧﻮد آورده ﺑﻮد‪،‬‬
‫ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬وﻗﺘﯽ در ﺣﺎل ﺟﻤﻊ ﮐﺮدنﺷﺎن ﺑﻮد‪ ،‬ﭼﯿﺰي ﺗﻮﺟﻬﺶ را ﺑﻪ ﺧﻮد ﺟﻠﺐ ﮐﺮد‪ ،‬ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﮔﺮﺑﻪ‬
‫ﺳﯿﺎه را دﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﻣﯽآﯾﺪ‪ ،‬دﻣﺶ را ﺑﺎﻻ ﺑﺮده و ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﻋﻼﻣﺖ ﺳﻮاﻟﯽ‪ ،‬ﺧﻢ ﮐﺮده ﺑﻮد‪ .‬در ﻃﯽ‬
‫اﯾﻦ ﭼﻨﺪ روز‪ ،‬از وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬اﯾﻦ اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﺑﻮد ﮐﻪ ﮔﺮﺑﻪ را دﯾﺪ‪.‬‬

‫ﮔﺮﺑﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ او آﻣﺪ و روي ﺗﺨﺘﻪﻫﺎي روي ﭼﺎه ﭘﺮﯾﺪ‪ .‬ﺳﭙﺲ ﺑﻪ آراﻣﯽ‪ ،‬ﺑﻪ ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد‪.‬‬

‫از آﻧﺠﺎ ﺑﺮ روي ﭼﻤﻦ ﮐﻨﺎر ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺟﻬﯿﺪ و ﭘﺸﺘﺶ را ﺑﻪ ﻋﻠﻒﻫﺎي ﺑﻠﻨﺪ ﭼﺴﺒﺎﻧﺪه ﺑﻮد و وول ﻣﯽﺧﻮرد‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ ،‬دﺳﺘﺶ را روي ﺷﮑﻢ ﮔﺮﺑﻪ ﮔﺬاﺷﺖ و ﻣﻮﻫﺎﯾﺶ را ﻧﻮازش ﮐﺮد‪ ،‬ﮔﺮﺑﻪ از ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﺧﺮﺧﺮ‬
‫ﻣﯽ ﮐﺮد‪ .‬وﻗﺘﯽ ﺑﻪ اﻧﺪازه ﮐﺎﻓﯽ ﻧﻮازش ﺷﺪ‪ ،‬دوﺑﺎره روي ﭘﺎﻫﺎﯾﺶ اﯾﺴﺘﺎد و ﻣﺜﻞ ﺳﺘﺎرهاي در روﺷﻨﺎﺋﯽ‬
‫روز‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﻤﺖ زﻣﯿﻦ ﺗﻨﯿﺲ ﻗﺪﯾﻤﯽ رﻓﺖ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺸﺖ‪.‬‬

‫آﻗﺎي ﺑﻮﺑﻮ‪ ،‬در ﺟﺎده ﺑﻪ اﻧﺘﻈﺎرش اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎ دﺳﺖ‪ ،‬روي ﺷﺎﻧﻪ ﮐﻮراﻟﯿﻦ زد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻮشﻫﺎ ﮔﻔﺘﻦ‬
‫ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ روﺑﻪراه ﺷﺪه‪ ،‬اوﻧﻬﺎ ﮔﻔﺘﻦ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻧﺠﺎﺗﺸﻮن دادي‪ ،‬ﮐﺎروﻟﯿﻦ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬اﺳﻤﻢ ﮐﻮراﻟﯿﻨﻪ‪ ،‬آﻗﺎي ﺑﻮﺑﻮ‪ .‬ﻧﻪ ﮐﺎروﻟﯿﻦ‪ .‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪.‬‬

‫آﻗﺎي ﺑﻮﺑﻮ‪ :‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪،‬‬

‫ﻣﺮﺗﺒﺎ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ و اﺣﺘﺮام‪ ،‬اﺳﻢ را ﺗﮑﺮار ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬و اداﻣﻪ داد‪ :‬ﺧﯿﻠﯽﺧﺐ ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ .‬ﻣﻮشﻫﺎ ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺘﻦ‪،‬‬
‫ﻫﻤﯿﻦﮐﻪ ﺑﺮاي اﺟﺮاﻫﺎﺷﻮن آﻣﺎده ﺷﺪن‪ ،‬ﺗﻮ ﻣﯽﺗﻮﻧﯽ ﺑﯿﺎي و ﺑﻪﻋﻨﻮان اوﻟﯿﻦ ﺗﻤﺎﺷﺎﭼﯽ‪ ،‬اوﻧﻬﺎ رو ﺑﺒﯿﻨﯽ‪.‬‬
‫اونﻫﺎ آﻫﻨﮓﻫﺎي ﺗﺎﻣﭙﺘﯽ‪-‬آﻣﭙﺘﯽ و ﺗﻮدل‪-‬اودل اﺟﺮا ﻣﯽﮐﻨﻦ‪ ،‬ﻣﯽرﻗﺼﻦ و ﺷﻌﺒﺪهﺑﺎزي ﻣﯽﮐﻨﻦ‪.‬‬
‫ﺧﻮدﺷﻮن اﯾﻦرو ﮔﻔﺘﻦ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﻫﺮ وﻗﺖ آﻣﺎده ﺷﺪن‪ ،‬ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻣﯽﺷﻢ ﺑﯿﺎم ﺑﺒﯿﻨﻤﺸﻮن‪.‬‬

‫در ﺧﺎﻧﻪ دوﺷﯿﺰه اﺳﭙﯿﻨﮏ و ﻓﻮرﺳﯿﺒﻞ را زد‪.‬‬

‫دوﺷﯿﺰه اﺳﭙﯿﻨﮏ‪ ،‬در را ﺑﺮاﯾﺶ ﺑﺎز ﮐﺮد و ﮐﻮراﻟﯿﻦ وارد اﺗﺎق ﻧﺸﯿﻤﻦ ﺷﺪ‪ .‬ﺟﻌﺒﻪ ﻋﺮوﺳﮏﻫﺎﯾﺶ را روي‬
‫زﻣﯿﻦ ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬ﺳﭙﺲ دﺳﺘﺶ را در ﺟﯿﺐ ﮐﺮد و ﺳﻨﮓﺳﻮراخدار را ﺑﯿﺮون آورد‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ :‬ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﯿﺪ‪ ،‬دﯾﮕﻪ ﻧﯿﺎزي ﺑﻬﺶ ﻧﺪارم‪ .‬ﺧﯿﻠﯽ ازﺗﻮن ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ‪ .‬ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ زﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮدمرو و ﺑﻘﯿﻪرو‬
‫ﻧﺠﺎت داد‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ ،‬ﻫﺮ دويﺷﺎن را ﺳﺨﺖ در آﻏﻮش ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬اﮔﺮ ﭼﻪ دﺳﺖﻫﺎﯾﺶ ﺑﻪزور ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ دور ﮐﻤﺮ‬
‫دوﺷﯿﺰه اﺳﭙﯿﻨﮏ را ﺣﻠﻘﻪ ﮐﻨﻨﺪ و دوﺷﯿﺰه ﻓﻮرﺳﯿﺒﻞ‪ ،‬ﺑﻮي ﺳﯿﺮ ﻣﯽداد )دوﺷﯿﺰه ﻓﻮرﺳﯿﺒﻞ‪ ،‬ﺳﯿﺮﻫﺎ را‬
‫ﺑﺮﯾﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﻪ اﯾﻨﮑﻪ ﺧﻮرده ﺑﺎﺷﺪ‪ (.‬در ﭘﺎﯾﺎن‪ ،‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺟﻌﺒﻪ را ﺑﺮداﺷﺖ و ﺑﯿﺮون آﻣﺪ‪.‬‬

‫دوﺷﯿﺰه اﺳﭙﯿﻨﮏ‪ :‬ﭼﻪ ﺑﭽﻪ ﺧﻮﺑﯿﻪ‪.‬‬

‫ﮐﺴﯽ از زﻣﺎن ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ‪ ،‬او را اﯾﻦﻃﻮر ﺑﻐﻞ ﻧﮑﺮده ﺑﻮد‪.‬‬

‫آن ﺷﺐ‪ ،‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺣﻤﺎم ﮐﺮد‪ ،‬دﻧﺪانﻫﺎﯾﺶ را ﺷﺴﺖ و روي ﺗﺨﺘﺶ دراز ﮐﺸﯿﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﻘﻒ ﺧﯿﺮه ﺷﺪه‬
‫ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻫﻮاي اﺗﺎق ﮔﺮم ﺑﻮد‪ ،‬دﯾﮕﺮ ﺧﺒﺮي از دﺳﺖ ﻫﻢ ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﭘﺲ ﭘﻨﺠﺮه اﺗﺎﻗﺶ را ﺑﺎز ﮐﺮد‪ .‬از ﭘﺪرش ﺧﻮاﺳﺘﻪ‬
‫ﺑﻮد ﮐﻪ ﭘﺮدهﻫﺎ را ﮐﺎﻣﻞ ﻧﺒﻨﺪد‪.‬‬

‫ﻟﺒﺎسﻫﺎي ﻣﺪرﺳﻪ اش‪ ،‬روي ﺻﻨﺪﻟﯽ‪ ،‬ﻣﺮﺗﺐ ﺗﺎ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺗﺎ وﻗﺘﯽ ﺻﺒﺢ از ﺧﻮاب ﺑﯿﺪار ﺷﺪ آﻧﻬﺎ را‬
‫ﺑﭙﻮﺷﺪ‪.‬‬

‫ﺷﺐ ﻗﺒﻞ از اوﻟﯿﻦ روز ﻣﺪرﺳﻪ‪ ،‬او ﻧﮕﺮان و ﻣﻀﻄﺮب ﺑﻮد‪ .‬اﻣﺎ‪ ،‬ﺑﺎ ﺧﻮد ﻓﮑﺮ ﮐﺮد‪ ،‬ﻣﺪرﺳﻪ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ او را‬
‫ﺑﺘﺮﺳﺎﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺧﯿﺎل ﮐﺮد‪ ،‬ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﺻﺪاي ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ را در ﺷﺐ ﺑﺸﻨﻮد‪ ،‬ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﮐﻮﭼﮏﺗﺮﯾﻦ‬
‫ﺗﺮوﻣﺒﻮنﻫﺎ‪ ،‬ﺗﺮوﻣﭙﺖﻫﺎ و ﻓﺎﮔﻮتﻫﺎ‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﺗﻮﺑﺎﻫﺎ و ﻓﻠﻮتﻫﺎي ﭘﯿﮑﻮﻟﻮ‪ ،‬ﺑﻪ ﻇﺮﯾﻔﯽ ﻧﻮاﺧﺘﻪ ﻣﯽﺷﺪ و‬
‫ﮐﻠﯿﺪﻫﺎيﺷﺎن ﺗﻮﺳﻂ دﺳﺖﻫﺎي ﮐﻮﭼﮏ و ﺻﻮرﺗﯽ ﻣﻮشﻫﺎي ﺳﻔﯿﺪ‪ ،‬ﻓﺸﺮده ﻣﯽﺷﺪ‪.‬‬

‫ﮐﻮراﻟﯿﻦ‪ ،‬ﺗﺼﻮر ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﻪ روﯾﺎﯾﺶ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ‪ ،‬زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ دو دﺧﺘﺮ و ﭘﺴﺮك‪ ،‬زﯾﺮ درﺧﺖ ﮐﺎج ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﺮ ﻟﺐ داﺷﺖ‪.‬‬

‫وﻗﺘﯽ اوﻟﯿﻦ ﺳﺘﺎره ﻧﻤﺎﯾﺎن ﺷﺪ‪ ،‬ﮐﻮراﻟﯿﻦ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺧﻮاﺑﺶ ﺑﺮد‪ .‬در اﯾﻦ ﻫﻨﮕﺎم‪ ،‬ﺻﺪاي ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ آرام‬
‫ﺳﯿﺮك ﻣﻮشﻫﺎ‪ ،‬ﻫﻮاي ﺷﺐ را ﭘﺮ ﮐﺮده ﺑﻮد و ﺑﻪ دﻧﯿﺎ ﺧﺒﺮ ﺗﻤﺎم ﺷﺪن ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن را ﻣﯽداد‪.‬‬