ISPITNA PITANJA ZA STUDENTE ZDRAVSTVENE NJEGE

OTOLOGIJA:
1. Na kojem dijelu bubne opne se nalazi svjetlosni refleks i kako izgleda?
Svjetlosni trougao predstavlja refleksiju ubačene svjetlosti na bubnu opnu. Zbog svog položaja i oblika
lijevka nagnutog od gore i nazad prema dolje i naprijed ubačena svjetlost pada na bubnu pod uglom od
180⁰ i pravi refleksiju u obliku trougla. Svaka izmjena izgleda i veličine svjetlosnog trougla ukazuje na
izmjenu položaja bubne opne i nagovještava patološke promjene u srednjem uhu.
2. Korijev organ pripada: srednjem uhu ili unutrašnjem dijelu uha?
Unutrašnjem dijelu uha.
3. Slušni živac polazi iz: sccalae tympani ili sccalae vestibuli?
Iz sccalae vestibuli.
4. Šta prikazuje tonalni audiogram i kako može da izgleda?
Prikazuje određivanje praga sluha. Kad se tonovi emituju putem slušalica postavljenih na uho ispitanika
ispitujemo vazdušnu, a kada koristimo vibrator postavljen na mastoidnu kost određujemo koštanu
vodljivost. Test se izvodi u akustički izolovanom prostoru, tihoj kabini ili sobi.
5. Objektivne metode ispitivanja sluha (nabrojati i kratko objasniti).
U objektivne audiološke testove spadaju:
a) Impedancmetrija – objektivna dijagnostička procedura kojom možemo napraviti preciznu analizu
funkcije i patoloških stanja bubne opne, lanca slušnih koščica, timpanalnog kavuma i tube
audititve.
b) Statoakustički refleks – nastaje kontrakcijom m. stapediusa pri stimulaciji standardizovanim
intenzitetima tonova tačno određenih frekvencija
c) Otoakustičke emisije – zasnivaju se na motornoj aktivnosti spoljašnjih cilijarnih ćelija koje su pod
stalnim uticajem nervnih impulsa iz gornjeg olivarnog kompleksa. Postoje dvije osnovne vrste
OAE: spontane (u odsustvu zvučnog impulsa) i evocirane (izazvane zvučnom stimulacijom). U
kliničkoj praksi se koriste evocirane i one mogu biti: tranzitorne (TEOAE), distorzione (DPOAE)
i stimulus-frekventno specifične (SFOAE).
d) Auditivni evocirani potencijali (BERA) – objektivna dijagnostička procedura koja se koristi za
preciznu analizu sluha tamo gdje to nije moguće učiniti drugim metodama (bebe i mala djeca,
osobe sa udruženim hendikepima ili suspektne agravacije).
e) Vestibulološki testovi se odnose na ispitivanje perifernog dijela organa ravnoteže analizom
funkcije sakulusa, utrikulusa ili polukružnih kanala.
f) Dix – Hallpike manevar – izvodi se tako što pacijenta iz sjedećeg položaja (na krevetu sa
ispruženim nogama) postavljamo u ležeći položaj sa glavom okrenutom na jednu stranu (lijevo ili
desno) ispod horizontalne osovine tijela.
g) Test fistule – izvodi se kod pacijenata kod kojih je prisutno oboljenje srednjeg uha, koje upućuje
na sumnju postojanja fistule.
 h) Elektronistagmografija (ENG) – zasnovana je na registrovanju promjena korneoretinalnog
potencijala koje nastaju u toku nistagmičnih pokreta očnih jabučica. Video-nistagmografija je
novija metoda u kojoj se za praćenje pokreta očnih jabučica koristi infracrvena kamera, povezana
sa kompjuterom za analizu dobijenih podataka. U ENG se koristi i kalorijski test koji se izvodi
irigacijom spoljašnjeg slušnog kanala vodom, što dovodi do pojave nistagmusa.
i) Rotacioni testovi – koriste se za ispitivanje vestibulo-okularnog refleksa koji je najefikasniji u
toku oscilacije ili rotacije glave frekvencijom od 1 do 6 Hz, što se dešava kod prirodnih pokreta
glave, a manje efikasan kod niskofrekventnih pokreta.
j) Posturografija – omogućava ispitivanja vestibulo-spinalnih refleksa koji služe za kontrolu
uspravnog položaja tijela u uslovima statike i dinamike.
6. Šta je timpanogram i kojim metodama ispitivanja sluha pripada?
Pri promjeni pritiska u spoljašnjem slušnom kanalu mjeri se i analizira komplijansa (mobilnost)
timpanoosikularnog lanca na osnovu stepena reflektovane energije zvučnog talasa korištenog za izvođenje
testa. Dobijena krivulja se naziva timpanogram. Pripada impedancimetriji koja spada u grupu objektivnih
metoda ispitivanja sluha.
7. Ispitivanje spontanog nistagmusa (objasniti način izvođenja).
Pregled opsega pokreta oka u horizontalnoj i vertikalnoj ravni se radi tako da se pacijentu kaže da
pogledom prati vrh prsta ili olovke. Prst se pokreće od sredine vidnog polja u krajnju desnu i krajnju
lijevu horizontalnu poziciju, oko 40⁰, a potom prema gore i dolje 40⁰. potrebno je notirati da li pacijent
simetrično prati pogledom predmet u 4 pravca i da li se pri pogledu u stranu, gore i dolje javlja spontani
nystagmus. Ispitivanjem obima pokreta oka ispituje se funkcija bulbomotornih živaca: n. okulomotorius,
n. trohlearis i n. abducens.
8. Najčešći uzročnici upale uha kod djece (nabrojati).
Virusi, gljivice, bakterije (stafilokok i streptokok).
9. Weberov test?
Weberov test se izvodi postavljanjem zvučne viljuške u središnju liniju glave na čelo ili tjeme.
Interpretacija rezultata se zasniva na ujednačenom prenosu zvučnog stimulusa putem kostiju glave u oba
uha. Pacijent se konduktivnim oštećenjem sluha lateralizira (bolje čuje) zvuk u oboljelom, a sa
senzorineuralnim oštećenjem na suprotnom uhu.
10. Ispitivanje sluha zvučnom viljuškom (spada u kakva ispitivanja sluha, nabrojati testove).
Spada u kvalitativne testove za ispitivanje sluha. Testovi zvučnim viljuškama koristimo u cilju
utvrđivanja postojanja i tipa nagluvosti (konduktivna ili senzorineuralna), ali ne i za procjenu stepena
oštećenja sluha. Najčešće se koristi zvučna viljuška 512 Hz. Ovaj test spada u subjektivne, kvalitativne
testove. Testovi zvučnim viljuškama koji se najčešće koriste su: Weberov, Rinneov, Schwabach i Gelleov.
11. Kako se naziva pregled uha i čime se izvodi?
Pregled uha se naziva otoskopija. Za ovaj pregled uha neophodan je izvor svjetla, ogledalo po Clairu i
odgovarajući instrumenti, ušni lijevci ili spekulumi. Ovi instrumenti su različite veličine, odnosno
promjera na užem kraju od 2 do 6 mm.
12. Šta je otomikroskopija?
Pregled uha uz pomoć mikroskopa. Za ovaj pregled, sem lijevka ili spekuluma za uho se koristi i
mikroskop koji ima uvećanje slike od 4 do 10 puta. Može da bude fiksiran za zid ili da ima svoje postolje,
te se može raditi u sjedećem i ležećem položaju.
13. Indikacije i definicija paracenteze.
Paracenteza ili timpanotomija predstavlja malu hiruršku intervenciju, koja je moguća i u ambulantnim
uslovima rada. Indikacija je za otvaranje bubne opne u cilju uklanjanja nakupljenog gnoja u kavumu
srednjeg uha, radi sprečavanja širenja zapaljenja, odnosno nastajanja otogenih komplikacija.
14. Nabrojati iz čega se sastoji srednje uho.
Srednje uho (auris media) se sastoji iz: bubnjišta (cavum tympani), mastoidnog nastavka (processus
mastoideus), Eustahijeve tube (tuba auditiva). U bubnjištu su smještene tri slušne koščice: čekić, nakovanj
i uzengija (malleus, incus, stapes).
15. Nabrojati iz čega se sastoji spoljašnje uho.
Spoljašnje uho (auris externa) se sastoji iz: uške (auricula), spoljašnjeg slušnog kanala (meatus acusticus
externus) i bubne opne (membrana tympani).
16. Nabrojati iz čega se sastoji unutrašnje uho.
Unutrašnje uho (auris interna) se sastoji iz: koštanog labirinta (labyrinthus osseus), koji se sastoji od tri
dijela: pužnica (kohlea), polukružni kanali (canales semicirculares) i predvorje (vestibulum) i
membranoznog lavirinta (labirinthus membranaceus).
17. Navesti dvije najčešće vrste upale srednjeg uha u dječijem uzrastu.
Otitis media acuta catarrhalis i otitis media acuta suppurativa.
18. Šta je erizipel uške (koja ga bakterija uzrokuje i kako se liječi).
Erizipel uške predstavlja zapaljenski proces kože i potkožnog tkiva aurikule uzrokovan bakterijama iz
roda streptokoka. Liječenje: sistemski se ordiniraju antibiotici iz grupe penicilina, a lokalno aplikacija
antiseptičkog rastvora (sol rivanoli ili sol ac. borici).
19. Koja je najčešća maligna bolest srednjeg uha?
Planocelularni karcinom (ca. planocellulare).
20. Najčešće radiološke procedure u otologiji (nabrojati).
Rentgenska snimka mastoida po Schulleru, rentgenska snimka piramida po Stenversu, RTG baze lobanje
po Townu, kompjuteriuzovana tomografija (CT) temporalne kosti, MR i angiografija.
21. Nabrojati benigne tumore unutrašnjeg uha.
Neurinom statoakustičnog živca, a koristi se i naziv neurinom acustici.
22. Način liječenja prezbiakuzije (staračke nagluvosti).
Hirurško liječenje i primjena amplifikatora.
23. Najčešća zapaljenja spoljašnjeg uha.
Erysipelas auriculae, Perihondritis auriculae, Herpes zoster oticus, Otitis externa (diffusa, circumscripta i
mycotica).
24. Definicija benignog paroksizmalnog vertiga (BPV).
Javlja se pri pokretanju glave, naročito u krevetu (kristali otpali sa otolitske membrane podražuju zadnji
polukružni kanal). Traje oko 20 sekundi. Kod pacijenata sa perifernim vestibularnim tegobama u oko 20
do 40%. Provocirajući faktori: infekcija gornjeg respiratornog trakta i povrede glave. Oporavak je spontan
ili nakon fizioterapeutskih procedura.
25. Koji simptomi definišu neuritis vestibularnog živca (nabrojati).
Vrtoglavica, mučnina i povraćanje, nestabilnost pri hodu, nistagmus na bolesnu stranu.
26. Najčešći razlozi periferne paralize facijalisa?
Periferna paraliza nastaje zbog pritiska ili oštećenja živca u pontocerebralnom uglu ili unutrašnjem
slušnom hodniku (kranijalni dio), u intratemporalnom segmentu ili u ekstratemporalnom dijelu živca.
27. Koji mišići i koje koščice su smješteni u kavumu srednjeg uha (cavum tympani)?
Čekić (malleus), nakovanj (incus) i uzengija (stapes). Mišići su: m. tensor tympani, m.slušne koščice
28. Nabrojati dinamičke vestibularne testove.
a) Dix-Hallpike
b) Test fistula
c) Elektronistagmografija
d) Kalorijski test
e) Rotacioni test
f) Postulografija
29. Definicija otoantritisa i za koji je uzrast specifična?
Otoantritis je akutno zapaljenje mukoze srednjeg uha praćeno osteitisom temporalne kosti. Tipično za
dojenačku dob 1-2 godine života. Uslovljeno je specifičnim imunobiološkim ststusom dojenčeta. Javlja se
u dvije forme: latentna i manifestna.
30. Opisati kliničku sliku početnog stadijuma otogenog apscesa (trijas simptoma)
Početni stadijum je inicijalni stadijum gdje se javljaju simptomi: povišena temperatura, zamor i pojava
glavobolje u temporalnoj regiji.
RINOLOGIJA:
1. Kako se naziva pregled nosa i kojim se instrumentom izvodi (naziv po autoru)?
Rinoskopija i izvodi se nosnim spekulumom po Killianu.
2. Koje strukture grade nosnu pregradu?
- Ralo (vomer), uspravni list rešetaste kosti i koštani dio
- Četverougaona hrskavica i medijalna krura alarnih hrskavica, hrskavičavi prednjedonji dio
- Membranozni dio, prednji dio kolumele do četverougaone hrskavice
3. Najčešći uzroci krvarenja na nos (nabrojati najmanje tri)?
a) Lokalni uzroci: slabi kapilari, povrede, strana tijela u nosu, upalna stanja, tumori
b) Opšti uzroci: vaskularni, hipertenzija, ateroskleroza; hronične bolesti jetre, bubrega, dijabetes;
akutne infektivne bolesti; hematološke bolesti; upotreba koagulantnih lijekova.
4. Kako se zove krvarenje iz nosa?
Epistaksa (epistaxis).
5. Nabrojati načine zaustavljanja krvarenja iz nosa.
Udisanje hladnog zraka, digitalna kompresija i vazokonstriktorne kapi, hemijska kauterizacija,
elektrokauterizacija, tamponada nosa (prednja i zadnja - po Bellocque).
6. Koja je najčešća kongenitalna malformacija u rinologiji?
Meningokele (intranazalne i ekstranazalne), medijalne fistule nosa, atrezije i stenoza vestibluma nosa,
atrezije hoana.
7. Šta je atrezija hoane?
Embrionalni poremećaj u kom ne dolazi do stvaranja hoane nego su one zatvorene. Ona predstavlja
kongenitalnu opstrukciju zadnjeg dijela nosne šupljine u ravni hoana.
8. Koji je vodeći simptom jednostrane atrezije hoane?
Sekrecija iz nosa, otežano disanje i ponavljana zapaljenja sluzokože nosa.
9. Kako se zove zadnja rinoskopija i šta se sa njom pregleda?
To je pregled epifarinksa, hoana i zadnjih partija nosnih šupljina. Pregled se izvodi specijslnim malim
ogledalcem, prečnika 5mm, pričvršćenim na držak.
10. Nabrojati dopunske metode metode pregleda nosa.
Rigidna i fiber nazoskopija, ispitivanje mirisne funkcije, RTG dijagnostika nosa i PNŠ, rigidna i fiber
nazoskopija, te objektivne metode ispitivanja prohodnosti nosa (endoskopski pregled nosa,
rinomanometrija, akustična rinometrija, olfaktometrija i radiografski pregled nosa i paranazalnih
šupljina).
11. Kakva metoda je rinomanometrija i za šta služi?
Rinomanometrija je objektivna metoda ispitivanja prohodnosti nosa. Zasniva se na mjerenju količine
(volumena) vazduha kao i otpora koji udahnuti vazduh ima prilikom prolaska kroz nos.
12. Šta je olfaktometrija?
Olfaktometrija je metoda koja omogućava mjerenje individualne kvalitativne i kvantitativne oštrine čula
mirisa kod čovjeka. Može biti subjektivna i objektivna.
13. Šta predstavlja zlatni standard pregleda u rinologiji (koja pretraga)? ----- CT.
14. Šta predstavljaju paranazalni sinusi ili paranazalne šupljine, kojem traktu pripadaju, koliko ih
ima i koji su?
Paranazalne šupljine ili paranazalni sinusi predstavljaju šupljine u kostima lica i bazi lobanje obložene
respiratornom sluznicom koja proizvodi sekret (sluz). Pripadaju respiratornom traktu. Ima ih 4 i to su:
vilični sinus (sinus maxillaris), čeoni sinus (sinus frontalis), etmoidni sinus (sinus ethmoidalis), sfenoidni
sinus (sinus sphenoidalis).
15. Koje kosti grade lateralni zid nosa?
Lateralni zid nosa gradi 6 kostiju: medijalna strana maxille, suzna kost, medijalna strana labirinta
etmoidalne kosti, donja nosna školjka, uspravni list nepčane kosti i pterigoidni nastavak klinaste kosti.
16. Da li se repozicija nosnih kostiju izvodi u opštoj ili loklnoj ili može u lokalnoj ili opštoj
anesteziji?
Može se izvoditi i u lokalnoj i u opštoj (češće) anesteziji.
17. Šta je hematom nosne pregrade i kako nastaje?
Posljedica je povrede nosa gdje se kliničkim pregledom uočavaju ružičasti ili modri jastučići uz septum
koji djelomično ili potpuno zatvaraju nosnu šupljinu. On nastaje pri otvorenim ili zatvorenim povredama
nosa kada dejstvom tupe mehaničke silena dorzum nosa ili srednji masiv lica dolazi do izlijevanja krvi u
prostor između hrskavice nosnog septuma i perihondrijuma. Incizija, evakuacija, drenaža.
18. Koja je terapija apscesa septuma nosa?
Obavezna je incizija koja se uradi obostrano na nekorespodentnim mjestima kako ne bi došlo do
perforacije septuma. Nakon pražnjenja sadržaja, postavlja se adekvatan dren koji će omogućiti da mjesto
incizije ostane otvoreno. Potrebno je uraditi prednju tamponadu nosa sa blagim pritiskom na sluzokožu
kako bi se omogućio kontakt perihondrijuma i hrskavice, a tokom nekoliko dana dren i tamponada nosa se
mogu više puta promijeniti. Ordiniraju se visoke doze antibiotika.
19. Koji uzročnici rinitisa u dječijem uzrastu su najčešće zastupljeni (virusi, bakterije, gljivice)?
Virusi.
20. Orbitalne komplikacije rinosinusitisa (nabrojati najmanje 3).
Orbitalni edem, periosteitis, abscessus subperioralis, cellulitis orbite, osteitis, osteomyelitis i
intrakranijalne komplikacije (tromboflebitis kavernoznog sinusa, epiduralni, subduralni ili intracerebralni
apsces i meningitis).
21. Navesti vodeće simptome u bolestima nosa i paranazalnih sinusa.
Vodenasta sekrecija iz nosa, kihanje i svrab u nosu, zapušen nos, ekspanzija alergenu, genetski faktor,
faktori okoline.
22. Šta su rinoliti i gdje su smješteni?
Endogena strana tijela u nosu, a locirana su obično u donjem dijelu zajedničkog nosnog hodnika.
23. Tri simptoma kod povreda lica i vilica.
Obilno krvarenje, povrede vrata i hrskavice, povrede na velikim krvnim sudovima, gubitak senzibiliteta i
hematomi.
24. Vrste povreda nosa?
Fizičke i hemijske, mehaničke direktnim dejstvom sile, tupa sila - zatvorene povrede i oštra sila –
otvorene povrede.
25. Način liječenja hroničnog sinusitisa (navesti modalitete i definiciju).
Hronični sinusitis je hronično zapaljensko oboljenje paranazalnih sinusa, najčešće predisponirano
anatomskim odstupanjima kao što su devijacija ili funkcionalni poremećaji ostiometalnog kompleksa.
Liječenje:
a) Konzervativno: antibiotici, dekongestivi, topički kortikosteroidi
b) Hirurško: FESS (funkcionalna endoskopska sinusna hirurgija)
26. Nabrojati benigne tumore nosa i paranazalnih sinusa.
a) Epitelnog porijekla: adenom i papilom (skvamozni i invertni)
b) Neepitelni: nazofaringealni, neurofibrom, nosni gliom, neurileomiom, hondrom, hamatrom,
osteomi, koštani tumori
27. Tipovi malignih tumora nosa i paranazalnih sinusa.
a) Tumori kože spoljnog nosa i nosne piramide: bazocelularni karcinom, planocelularni karcinom i
maligni melanom
b) Tumori nosne šupljine i paranazalnih sinusa: epitelnog porijekla (karcinom pločastih ćelija ili
planocelularni karcinom, adenokarcinom, adenocistični karcinom, mukepidermoidni karcinom).
28. Način liječenja malignih tumora nosa i sinusa.
Hirurški, radioterapijom i hemoterapijom.
29. Definicija FESS-a.
Funkcionalne endoskopske operacije sinusa.
30. Definicija invertnog papiloma nosa i kojim bolestima pripada.
Invertni papilom nosa je benigni tumor koji nastaje proliferacijom rezervnih ili bazalnih ćelija epitelnog
sloja mukoze nosa. Pripada benignim tumorima nosa i paranazalnih šupljina.
FARINGOLARINGOLOGIJA
1. Nabrojati topografsku podjelu ždrijela (farinks).
Gornji – nasopharynx (epipharynx), srednji – oropharynx (mesopharynx), donji – laryngopharynx
(hypopharynx).
2. Osnovne dijagnostičke procedure u usnoj duplji.
Anamneza, inspeksija, klinički pregled (orofaringoskopija), palpacija vrata, mikrobiološke analize,
biopsija promjene sa PHD.
3. Nabrojati najmanje 4 znaka oboljenja ždrijela.
Hipersalivacija, sušenje usta, zadah iz usta, smetnje žvakanja i gutanja, poremećaj čula ukusa, ulceracije,
hiperemije, leukoplakije, cistične promjene i bol.
4. Nabrojati kongenitalne malformacije larinksa.
Laringomalacija, pareze i paralize glasnica, kongenitalna atrezija glasnica, kongenitalna atrezija larinksa,
kongenitalni tumori, ciste i laringokele.
5. Šta je laringomikroskopija i u koje svrhe se koristi?
Predstavlja direktnu laringoskopiju uz upotrebu mikroskopa, služi za detaljnu analizu struktura larinksa.
To je dijagnostičko-terapijska metoda kojom pregledamo larinks, a možemo uzeti biopsni materijal,
odstraniti strano tijelo, uraditi mikrohiruršku intervenciju na larinksu kao „cold knife“, laser ili neka druga
prikladna tehnika.
6. Navesti najčešće komplikacije ekstrakcije stranog tijela bronha u dječijem uzrastu.
Apsces, flefmona, perihondritis, stenoza larinksa.
7. Koji je najčešći uzročnik akutnog epiglotitisa kod djece?
Hemofilus influence.
8. Navesti 3 patohistološke forme hroničnog laringitisa.
Laryngitis chronica chataralis, Laryngitis chronica hyperplastica, Laryngitis chronica atrophyca.
9. Kako se naziva akutna upala nepčanih tonzila izazvana β hemolitičkim streptokokom?
Tonsilitis acuta, angina.
10. U kakve promjene spada polip na glasnici?
Polipi na glasnicama spadaju među najčešće pseudotumore larinksa.
11. Navesti najčešće rane komplikacije nakon tonzilektomije.
a) U toku uvođenja u opštu anesteziju (kolaps, alergijske i anafilaktičke reakcije, arest)
b) U toku operacije (povreda usnica, zuba, amputacija uvule, povrede mekog nepca i nepčanih
lukova, obilno krvarenje, luksacije temporomandibularnog zgloba)
c) Poslije operacije u toku zarastanja rane (infekcija, krvarenje, edem uvule i nepca, sepsa,
pneumonija i otitis media acuta).
12. Nabrojati osnovne funkcije farinksa.
Respiratorna, zaštitna, refleksna, degluticijska, fiksacija toraksa, fonacijska uloga.
13. Nabrojati 4 kardijalna simptoma bolesti larinksa.
Kardijalni simptomi bolesti larinksa su: otežano disanje (dispnea), promuklost (disfonija), otežano gutanje
(disfagija), kašalj različitog porijekla.
14. Šta je stroboskopski pregled i da li se koristi u audiologiji ili fonijatriji?
Dg. procedura kojs pored uvida u stanje larinksa omogućava i pregled pokretljivih glasnih žica. Koristi se
u fonijatriji.
15. U šta spada parafaringealni apsces?
U zapaljenske edeme larinksa, odnosno tešku komplikaciju akutnih upalnih procesa ždrijela, gnojne
angine ili upalnih procesa zuba.
16. Nabrojati edeme larinska.
Alergijski, zapaljenski, edem larinksa kao posljedica trauma, edem u sklopu endokrinih bolesti i edem
zastojni kao posljedica hroničnih, bubrežnih bolesti.
17. Definicija akutnog adenoiditisa.
Adenoiditis acuta - akutno gnojno zapaljenje faringealne tonzile (adenoidnog tkiva) ili trećeg krajnika.
18. Nabrojati bakterije koje su najčešći uzročnik angina.
Streptokoke, stafilokoke i pneumokoke.
19. Šta je disfonija?
Disfonija (promuklost) – poremećaj glasa na nivou glotisa. Najširi je pojam izmijenjenog glasa koji
obuhvata promjenu svih njegovih karakteristika kao što su visina, intenzitet, boja, ritam i prozodijskih
karakteristika glasa.
20. Gdje su smještene gustativne papile na nepcu ili jeziku ili i na nepcu i na jeziku?
Na jeziku.
21. Objasniti značenje pojma afonija.
Nemogućnost fonacije ili svedenost glasa na šapat.
22. Šta je supraglotis i gdje se nalazi?
Dio topografske podjele larinksa, a predstavlja prostor iznad ventrikularnih nabora do granice sa
hipofarinksom.
23. Klasifikacija uzroka disfonije.
Organski, poremećaji udruženi sa minimalnim patološkim lezijama (MAPLS), funkcionalni.
24. Nabrojati vrste povreda larinksa.
Izolovane; udružene;
Prema načinu nastajanja: mehaničke (otvorene - penetrantne, fizičke, hemijske i zatvorene - komocija,
kontuzija, distorzija, luksacija, fraktura); funkcionalne; jatrogene; opekotine.
25. Objasniti pojam LPR i u šta spada.
Oblik laringitisa (posteriorni laringitis) se u savremenoj literaturi koja se bavi bolestima larinksa naziva se
LPR (laringo-faringealna refluksna bolest).
26. Navesti predisponirajuće faktore u nastanku funkcionalnih poremećaja glasa.
Zloupotreba glasa, pogrešna upotreba glasa, aktivno i pasivno pušenje, hemijski i mehanički iritiansi,
aerozagađenje, klimatski faktori, emocionalni, stresogeni, lične ili profesionalne prirode, biološki faktori
(GERB, alergija, alkoholizam i dijeta).
27. U kakve promjene spadaju čvorići na glasnicama.
U poremećaje glasa udruženi sa minimalnim patološkim lezijama.
28. Šta predstavlja fonijatrijska rehabilitacija?
Fonijatrijska rehabilitacija podrazumijeva primjenu različitih tehnika neposredne vokalne terapije koja se
provodi individualno ili grupno u ambulantnim ili hospitalnim uslovima. Spada u konzervativno liječenje
poremećaja glasa.
29. Da li se fonohirurško liječenje koristi kod operacija pljuvačnih žlijezda?
Ne. Koristi se samo za liječenje poremećaja glasa.
30. Koji živci inervišu larinks?
N. vagus, n. laryngeus, n. ramus externus, n. ramus intermus, n. laryngeus inferior s. recurrens.
31. Definicija traheotomije?
Hirurški postupak otvaranja traheje u vratnom dijelu radi obezbijeđenja disajnog puta.
32. Nabrojati najmanje 3 indikacije za traheotomiju.
3 indikacije za traheotomiju: opstrukcija gornjih disajnih puteva (akutna i hronična), obezbjeđenje
aspiracije iz traheobronhalnog stabla, zaštita traheobronhalnog stabla, respiratorna insuficijencija
(izostanak spontanog disanja).
33. Nabrojati pljuvačne žlijezde i objasniti koje traktu pripadaju.
Egzokrine su žljezde sa funkcijom stvaranja i lučenja pljuvačke. Postoje 3 para velikih i 700-1000 malih.
Velike su: parotidna, submandibularna, sublingvalna.
34. Šta je limfadenopatija?
Uvećanje limfnih čvorova. Dijele se na infektivne i neinfektivne.
35. Nabrojati dijagnostičke procedure kod malignih tumora pljuvačnih žlijezde.
Pored inspekcije i palpacije, koristi se još FNAB (fine needle aspiration biopsy), frozen section
dijagnostika, ultrazvuk, CT, MRI i incizivna biopsija.
36. Nabrojati dijelove Walderevog prstena.
Tonsilla pharyngica, tonsila palatinae, t. tubalaes, t. lingualis.
37. Čemu pripadaju lateralne i medijalne ciste vrata?
Kongenitalnim malforacijama vrata.
38. Na osnovu koje klasifikacije se radi stažiranje malignih tumora glave i vrata?
TNM klasifikacije ( predložena od AJCC).
39. Šta je fonijatrija (definicija)?
Dio orl koji se bavi glasom i govorom. Ona je multidisciplinarna naučna oblast koja ima za cilj
savladavanje problematike glasa i govora, kao i prevenciju i liječenje problema iz oblasti govornog i
pjevanog glasa.
40. Definicija dekanilmana i kada se izvodi.
Dekanlimana – proces odstranjenja kanile. Osnovni preduslov za dekaniliranje je vertikalna pozicija i
zadovoljavajuće stanje disajnog trakta koji omogućava snažno iskašljavanje.