Ang Ibong Adarna

mula sa Bahaghari, Filipino 5

Ang anak na uliran ay handang mamuhunan ng buhay para sa kapakanan ng magulang at ang may busilak na
kalooban ay handang tumulong sa nangangailangan. Basahin at tunghayan sa kuwento kung papaano
nakipagsapalaran ang magkakapatid alang-alang sa kanilang magulang.

Sa kaharian ng Berbanya, ang Haring Fernando ay hinahangaan sa kanyang pamamahala. Ang kanyang asawang
si Reyna Valeriana ay mabait at uliran. May tatlo silang anak na sina Don Pedro na siyang panganay, sinundan ni
Don Diego at ang pangatlo at siyang bunso na mahal na mahal ng hari, si Don Juan. Patuloy sa pag-unlad ang
kaharian kaya’t sa palasyo ay laging masaya at tigib ng halakhakan.

Ngunit isang gabing natutulog ang hari, ito ay nanaginip na ang bunso niyang anak ay pinatay ng dalawang
tampalasan. Dahil dito, ang hari ay hindi makakain at nagkasakit. Nagpatawag ng mediko ang reyna ngunit hindi
malaman ng mediko kung ano ang sakit ng hari. Sa kalooban ng Diyos, may nakuhang manggagamot na siyang
nakatalos ng sakit ng hari. Ang sakit pala ng hari ay bunga ng panaginip, ngunit may mabisang kagamutan. Tinuran
ng manggagamot ang lunas sa sakit--isang Ibong Adarna na pag narinig ng hari ang kanta nito, siya’y gagaling sa
kanyang karamdaman.

Ang Ibong Adarna ay matatagpuan sa kabundukan ng Tabor. Ang tinatahanan nito’y punong Piedras Platas na
makinang. Humahapon ang ibon kung gabi at tahimik. Kaagad pinapunta ni Haring Fernando ang kanyang anak na
si Don Pedro. Naglakbay ang panganay na anak ng hari. Inabot ito ng mahigit na tatlong buwan bago nasapit ang
kabundukan ng Tabor. Nakita nito ang punongkahoy na hinahapunan ng Ibong Adarna. Sumapit ang takipsilim at
napuna ni Don Pedro na wala ni isa mang dumarapong ibon sa nasabing punongkahoy na pagkaganda-ganda.

Latag na ang kadiliman ngunit walang ibong makita sa punongkahoy. Dahil sa pagod, ito’y nakatulog ng panatag.
Siya namang pagdating ng Ibong Adarna at marahang lumapag sa dahon ng Piedras Platas. Sinimulan nito ang
pagkanta nang kaaya-aya. Pitong kanta ang ginawa ng ibon. Bawat kanta nito ay isang bihis ng balahibong marikit.
Pagkatapos ng kanta, naging ugali nito ang magbawas muna bago matulog. Sa masamang kapalaran, si Don Pedro ay
napatakan at iyo’y biglang naging batong buhay sa punongkahoy na kinasasandalan. Sa di pagdating ni Don Pedro,
nagulo ang Berbanya. Inatasan ng hari si Don Diego na hanapin ang kapatid.

Limang buwan naglakbay si Don Diego bago sumapit sa punong tinatahanan ng ibon. May napuna itong isang
batong nangingislap. Di natagalan dumating ang Ibong Adarna at dumapo sa Piedras Platas. Mahinahong
namayagpag at ang ibong engkantada ay nagsimulang kumanta. Sa lambing ng awit, ang prinsipeng nakikinig ay
nakalimot sa kanyang sarili at sa batong kinauupuan ay nahimbing. Natapos ang pitong awit at muli, nagbawas ang
ibon. Katulad ni Don Pedro, si Don Diego ay napatakan at naging isang bato.

Nainip sa paghihintay ang kaharian. Lumubha ang karamdaman ng amang hindi mapalagay. Humingi ng
kapahintulutan si Don Juan na hanapin ang ibong Adarna at ang dalawang kapatid na tatlong taon nang hindi
bumabalik. Lumisan si Don Juan na ang baon ay limang tinapay. Lumipas ang apat na buwan at sa kanyang baon,
isang tinapay na lamang ang natira. Sa kanyang paglalakbay, natagpuan niya ang isang matandang sugatan na parang
lumpo pa. Pagkakita kay Don Juan ay humingi ito ng limos sa kanyang dalang baon na kakailanganin niya sa
kanyang paglalakbay. Dahil sa may ginintuang puso si Don Juan, ang baong tinapay ay ibinigay sa matanda. Bilang
ganti sa magandang kalooban ni Don Juan, tinulungan ng matanda ang mabait na prinsipe. Sinabi nitong huwag
titigil at mahuhumaling sa ganda ng punongkahoy upang huwag itong maging bato. Tinuruan din ito na sa paanan ng
bundok ay may makikita siyang bahay ng taong siyang magtuturo sa kinaroroonan ng Adarna.

Pinuntahan at sinalubong siya ng ermitanyo. Mabait ito kay Don Juan at pinakain siya. Binigyan siya ng
ermitanyo ng labaha’t pitong dayap na hinog na siyang panlaban sa antok. Sa bawat kantang mapapakinggan, ang
palad ay susugatan, saka agad pipigaan ng dayap ang hiniwang laman. Pagkatapos ng ikapitong kanta, iiwasang
mapatakan ng pagbabawas ng Adarna. Ipinadala rin niya ang sintas na ginto na panali sa Ibong Adarna. Yumao na si
Don Juan at sa Piedras Platas ay inabangan ang ibong pakay.

Sa wakas dumating din ang ibong hinihintay. Nagsimula nang kumanta ang ibon at ang prinsipe ay natukso nang
matulog. Dali-dali niyang inilabas ang labaha at dayap at sinunod ang bilin ng ermitanyo. Napawi ang antok ng
prinsipe. Nang ang ibon ay nagsimulang magbawas at nang makita ng prinsipe ay agad itong inilagan. Dahan-dahan
nang umakyat si Don Juan sa puno. Sa katuwaan ay agad niyang dinala sa ermitanyo ang ibon. Sinabi ng ermitanyo
na kunin ang banga at punuin ng tubig upang ang dalawang bato ay mabuhusan at nang mabuhay ang dalawang
kapatid. Nang mabuhusan ang mga bato, sina Don Pedro at Don Diego ay nagsitindig at niyakap si Don Juan.

Pauwi na ang tatlong magkakapatid na dala ang ibong Adarna, subalit ito palang si Don Pedro ay may binabalak
na masama. Pati na si Don Diego ay nakisama sa balak na kataksilan. Binugbog ng magkapatid si Don Juan at nang
halos di na ito humihinga ay kinuha ang ibon at nagsiuwi at ipinagmalaki sa ama ang dalang Adarna. Subalit ang
ibon ay hindi man lamang nagparinig ng awit sa hari.
 Samantala, halos mawalan na ng pag-asa si Don Juan na makita pa ang mga magulang. Nang sumulpot na
matandang uugod-ugod at siya’y pinagyaman. Agad na gumaling ang mga sugat ni Don Juan. Nang siya ay sumapit
sa palasyo ay tuwang-tuwa ang reyna at lumapit sila sa kanyang amang hari. Nang makita ng Ibong Adarna si Don
Juan ay nagalak ito at nahalinhan ng maganda ang pangit na balahibo at nagsimula nang umawit nang kahali-halina
na siyang nagpagaling sa hari ng Berbanya. Dahil dito, nabunyag sa amang hari ang ginawang katampalasanan ng
magkapatid.

C. Pagsagot sa tanong:

1. Bakit hindi nakatulog si Don Juan habang umaawit ang ibon?

2. Paano nanumbalik sa dating anyo sina Don Pedro at Don Diego?
3. Bakit hindi naiuwi ni Don Juan ang ibon?
4. Bakit ayaw umawit ng ibon nang maiuwi ito nina Don Diego at Don Pedro?

Pangkatang Gawain: Ilarawan ang mga tauhan sa kuwentong binasa.

Ilarawan ang tagpuan.

Reading Game

Start

Sho
rt
 Cu
t!

Sho
rt
Cu
t!

Finish
 Anong
Tungkol saanuri
angitokwento?
ng
kwento?
twinkl.com
twinkl.com

Ibigay ang mahahalagang

Ilarawan ang tagpuan ng pangyayari sa kwento.
kwento.
twinkl.com
twinkl.com

Sino ang nagsasalita sa

Sino ang mga tauhan sa
kwento?
kwento?
twinkl.com
twinkl.com

Anong uri ng kwento ang

iyong binasa?

twinkl.com

Ano ang naalala mo sa

kwento?

twinkl.com
 Kailan naganap ang Ano ang masasabi mo
kwento? sa pangunahing
tauhan ng kwento?

twinkl.com twinkl.com

Unlocking of Difficulties

Direction: Identify the meaning of words in column A by matching the definition in column B.

A B

1. Complaint a. very hot

2. Ugly b. unpleasant, especially in appearance
3. Mock c. A region of land that is very dry
4. Scorching d. to laugh at or make fun of someone or something
5. Wilt e. to become weak and begin to bend towards the ground
6. Lush f. an objection to something that is unfair
7. Desert g. very attractive to look at
8. Sparrow h. free from noise or uproar
9. Beak i. brightly colored birds with gray heads and white cheeks
10. Quiet j. A hard, pointed part of a bird’s mouth

Story:
The Proud Rose
Once upon a time, in a desert far away, there was a rose who was so
proud of her beautiful looks. Her only complaint was that she was growing next
to an ugly cactus.

Every day, the beautiful rose would insult and mock the cactus about
his looks, all while the cactus remained quiet. All the other plants nearby tried
to make the rose see sense, but she was too swayed by her own looks.

One scorching summer, the desert became dry, and there was no water
left for the plants. The rose quickly began to wilt. Her beautiful petals dried up,
losing their lush color.

Looking to the cactus, she saw a sparrow dip his beak into the cactus to drink some water. Though ashamed, the rose asked
the cactus if she could have some water. The kind cactus readily agreed, helping them both through the tough summer as friends.

Reading Comprehension Drill:

1. What do you think is the difference between the rose and the cactus?
2. If you were to be a character in the story, who would you like to be, rose or cactus? Why?
3. What is the meaning of the phrase “Don’t judge the book by its cover”?

Creative Expression:
Journal Writing
1. What have you learned from the story?
2. How can you apply the lesson that you learned to your daily life?
3. What reading strategy that you used helped you in understanding the story?

"Si Doris na Loris"

Si Doris na loris ay isang mananalaysay o taga kwento. Mula sa mga kwentong makatotohanan, kwento ng
pakikipagsapalaran, kwentong nakatatawa, hanggang sa mga kwento ng pag-ibig, mayroong kwento si Doris para sa lahat.

Gabi-gabi ay umaawit si Cam na pitupit upang ipaalam na magsisimula na ang pagkukwento ni Doris. Ang mga hayop mula
sa lahat ng lugar ay pumupunta sa puno ni Doris at naghihintay ng kanyang mga kwento na pupukaw sa kanilang imahinasyon.

Isang hapon, habang papunta si Putu na pangolin sa oras ng kwentuhan ay natanaw niya si Gita na unggoy sa itaas ng mga
puno.

“Bakit hindi ka sumama sa amin para sa kwento, Gita?” tanong ni Putu. “Tiyak na madadala ka ni Doris sa mga
pakikipagsapalarang iyong ninanais!”

“Sabi ko na naman sa ‘yo dati pa: ang paglambitin ay ang bukod tanging pakikipagsapalarang aking kailangan,” sagot ni
Gita. “Nakaiinip ang mga kwento.” “Balang araw ay mababago ko ang iyong pananaw!” sagot ni Putu habang papa-alis.

Nagkwento si Doris ng kapana-panabik na kwento ng isang tigreng magiting na nagligtas sa kaibigan mula sa rumaragasang
ilog. “Napakagandang kwento!” sabi ni Putu pagkatapos. “Nakapanghihinayang na hindi ko makumbinsi si Gita na sumama at
makinig.”

“Hindi siya tumitigil sa paglimbitin para mapakinggan ang buong kwento,” sabi ni Doris. “Kung makahahanap sana ng
paraan para madala sa kanya ang kwento.”

“Mabuti at nabanggit mo ‘yan” putak ni Harta na kalaw. “Gusto ko rin sanang maiuwi ang mga kwento sa pagpapatulog ng
aking mga anak sa gabi. Hindi ko kasi maalala talaga ang katapusan ng mga kwento!

Nang makaalis na ang lahat, isang ideya ang namumuo sa isipan ni Doris. Kailangan niyang makahanap ng paraan upang
madala ng kanyang mga kaibigan ang kanyang mga kwento saan man sila magpunta. Maagang-maaga kinabukasan, nagsimulang
maghanap ng paraan si Doris. Nakakita siya ng isang malaking dahon sa sahig ng kagubatan.

Sinubukan ni Doris na gumawa ng mga marka sa dahon gamit ang putik ngunit masyado itong malapot. Sinubukan niyang
magsulat gamit ang isang patpat ngunit napupunit ang dahon. Hanggang napansin ni Doris ang mga beri na kulay lila sa kalupaan.
Isang balahibo ang bumagsak mula sa pugad sa itaas. Biglang naisip niya ang maaaring gawin.

Buong araw ay trinabaho ni Doris ang paggawa ng unang tatlong aklat. Nagsimula siya sa pagsusulat ng isang kwento
tungkol sa pakikipagsapalaran para kay Gita. Tungkol ito sa isang unggoy na gustong magkaroon ng tala sa mundo ng paglambitin
mula sa pinakamataas na puno. Sumunod ay nagsulat siya ng kwentong mayroong tugma tungkol sa mga raynoseros para sa mga
inakay na kalaw. Panghuli, nagsulat siya ng totoong salaysay tungkol sa paboritong puno ni Putu - ang puno ng eukalipto. Inihatid
niya ang mga aklat na umaasang matutuwa tulad niya ang mga mambabasa.

Kinabukasan ay may sorpresang bisita si Doris. “Tama si Putu,” sabi ni Gita. “Hindi nakaiinip ang iyong mga kwento!
Nakatutuwang basahin sila. Mayroon ka pa bang iba diyan?”
 Dumating si Harta. “Salamat sa iyong kwento, Doris!”
sigaw niya. “Nakatulog nang mahimbing ang aking mga inakay!
Mayroon ka pa bang iba diyan?” Namuo ang ngiti sa mukha ni
Doris. Walang nakakita kay Doris sa mga sumunod na
araw...maliban sa mga uod na nagbibigay liwanag para matapos
niya ang trabaho hanggang sa gabi. Hanggang isang gabi, ang
tawag ni Cam ay narinig muli sa buong kagubatan.

“Oras na ng kwento!” tawag ni Putu habang tumatakbo

papunta sa puno ni Doris kasama ang ibang mga hayop. Natuwa
siya nang makita si Gita na palambi-lambitin kasama nila.
Ngunit hindi makita si Doris kahit saan. Sa halip, isang karatula
ang nakalagay sa pintuan.

Nakita ng mga hayop si Doris na naghihintay sa

kanilang pagdating. At sa punong katabi niya ay daan-daang mga aklat! Bawat kwentong naikwento ni Doris ay nakalathala o
nakasulat sa magagandang kulay luntiang dahon, kasama ng mga bagong kwento. “Maaari ninyong hiramin ang mga aklat kailanman
ninyo gusto!” sabi ni Doris. “At kapag natapos niyo nang basahin ay ibalik ninyo para mabasa rin ng iba.”

Tuwang-tuwa ang mga hayop at ang bagong aklatan sa kagubatan ay napuno ng mga mambabasa. Mayroong aklat para sa
lahat! Si Doris ang naging kauna-unahang mayakda at tagapamahala ng aklatan. Nagawa niya ang kanyang pinapangarap na
hanapbuhay - ang magbigay ng kasiyahan sa lahat ng kanyang mga kaibigan araw-araw sa pamamagitan ng hiwaga ng pagbabasa.

SPELLING AND VOCABULARY DEVELOPMENT

Word Hunt
Find ALL the words that you can spot from the puzzle. List down all the words. After finishing the task, proceed to Activity No. 2.

Individual Activity
Complete the sentences using the words that you learned from the previous activities.
1. He made a ______for silence while an announcement was made.
2. Without food they would _____.
3. This was what I had always dreamed of, true excitement and _______.
4. He has a long and hearty _____ at this old joke.
5. Now, both parties had made a solemn _____ never to do this.
6. They have been visited by someone from outer space. She's charming, a sweet _______.
7. The expensive ______ bracelet is up for sale.
8. I scribbled her address on a _____ of paper.
9. I _________ over to his house as fast as I could.
10. He took a _________ of juice in her mouth.

The Golden Fish Keeps a Promise

By L. M. Gask

Upon a certain island in the middle of the sea lived a fisherman and his wife. They were so poor they often went without
bread when the fishing did not go well.

One day when the man had been fishing for many hours without any luck, he hooked a small golden fish with eyes as bright as
diamonds. “Let me go, kind fisherman,” the little creature cried. “I would not even make a single mouthful for your dinner.”

The man was so moved by the beauty of the golden fish that he let him go. Before he swam away, the fish promised that he
would come back if the fisherman ever needed help.

The fisherman laughed, for he could not think how a little fish could help him, other than providing a bit of food. He went home
and told his wife about his adventure.

“What!” she cried. “You let him go? We have not a scrap of food in the house, and I suppose that now we must starve.”

The fisherman’s wife continued to fuss at him until, finally, he decided to go and put the little fish to the test. He hurried down to
the seashore and stood at the edge of the waves.

“Golden Fish, Golden Fish! Come and help me, please,” he called. The last word was not out of his mouth when the little fish
popped its head up out of the water.

“You see I have kept my promise,” said the fish. “How can I help you, my friend?” And when the fisherman made his request,
the fish simply said, “Don’t worry about that. There will be plenty of food when you get home.”

And strangely enough, when the fisherman arrived home, there was a basket of bread on the table, and cheese and fruit as well.

COMPREHENSION CHECK:
Ask the following questions:
 1. Who are the characters in the story?
2. Where did the story happen?
3. What can you say about the fish? Fisherman? Describe the characters.
4. What problem does one or more of the story characters have?
5. How is one of the characters’ problems solved?

JOURNAL WRITING
1. What have you learned from the story?
2. How can you apply the lesson that you learned to your daily life?
3. What reading strategy that you used helped you in understanding the story?