ตอนที่ 6 – ตัวเอก (1)

รถไฟใต้ดินหยุดลงราวๆ ครึ่ งทางผ่านสะพานดงโฮ

“โอ้พระเจ้า”

ผูร้ อดชีวติ หลายคนยืนขึ้นและมองไปยังภาพที่เกิดขึ้นข้าง

นอก กรุ งโซลที่ถูกทาลายและอาคารที่ทรุ ดตัวลง เหล่า
สัตว์ประหลาดที่ชวนให้นึกถึงงูยกั ษ์กาลังกินเครื่ องบินขับ
ไล่ที่พงุ่ ลงมากระแทกแม่น้ าฮัน

“อ-อะไรกันวะเนี่ย!”
ผมจาได้ถึงตัวตนของมันในแวบเดียว อิกทิโอซอรัส สัตว์
ประหลาดที่เรี ยกกันโดยทัว่ ไปว่างูทะเล ในภายหลังมัน
ถูกจัดให้เป็ นมอนสเตอร์ระดับ 7 ในโลกแห่งหนทางเอา
ชีวติ รอด หนึ่งในอิกทิโอซอรัสกาลังมองมาทางนี้

“ห-เหวอออ! มันกาลังมา!”

ผูค้ นกรี ดร้องออกมาด้วยความหวาดกลัว แต่ผมก็มอง

อย่างไม่ยนิ ดียนิ ร้ายไปยังอิกทิโอซอรัสที่กาลังใกล้เข้ามา
พวกมันไม่อาจเป็ นภัยคุกคามได้

ครื นนนนน!
อิกทิโอซอรัสวนรอบใต้สะพานดงโฮและหายไปใน
ฟองอากาศ

ในโลกแห่งหนทางเอาชีวติ รอด ‘สถานการณ์’ มี

ความสาคัญมากกว่าสิ่ งอื่นใด ตราบใดที่พวกเราถูก
ปกป้องไว้โดยสถานการณ์ พวกเขาก็จะไม่ถูกจัดการโดย
สัตว์ประหลาดตัวนี้ในทันที อย่างน้อยก็ตอนนี้หน่ะนะ

[การชาระล่าช้าเนื่องจากการตรวจสอบสถานการณ์ที่ไม่
คาดคิด โปรดรอสักครู่ ]

การชาระควรจะเริ่ มต้นขึ้นในทันที แต่กม็ ีเพียงแค่

ข้อความแสดงข้อผิดพลาดที่ลอยอยูใ่ นอากาศเท่านั้น
มันอาจจะเป็ นเพราะผม ผมมองลงไปยังร่ างกาย
ของคิมนัมอุนที่มีเพียงลาตัวที่เหลืออยู่

ตามหนทางเอาชีวติ รอดในแบบเดิม คิมนัมอุนจะฆ่าคน

ส่ วนใหญ่ในขบวนรถนี้และย้ายไปยังสถานการณ์ต่อไป
แต่ผมหยุดมันไว้

ถ้าความคิดของผมถูกต้อง เหล่าคนที่โกรธกับความตาย
ของคิมนัมอุนจะต้องปรากฏตัวขึ้น ที่นี่เหรอ? ไม่ใช่ที่นี่
พวกเขาอยูข่ า้ งบนฟ้า

[เนื่องจากความตายของตัวละคร ‘คิมนัมอุน’ สองกลุ่ม

ดาวได้แสดงความเป็ นปรปักษ์ต่อคุณเล็กน้อย]
กลุ่มดาว พวกมันคือสิ่ งมีชีวติ ลึกลับในหนทางเอาชีวิต
รอด พวกมันกาลังเฝ้าดูจากเนบิวล่าอันแสนไกลและเป็ นผู ้
บกการโศกนาฏกรรมนี้

เมื่อสัญญาณความสนใจของกลุ่มดาวได้ปรากฏขึ้น ผมก็
ตระหนักได้วา่ ในตอนนี้มนั กาลังเริ่ มต้นอย่างจริ งจังแล้ว

มันตลกดี เมื่อวันก่อน ตาแหน่งของพวกเราอยูต่ รงข้ามกัน

ในตอนนี้พวกมันคือคนที่กาลังเฝ้ามองผมอยู่

[กลุ่มดาวหนึ่งชื่นชมต่อสถานการณ์ของคุณ]

[กลุ่มดาวมอบการสนับสนุนให้คุณ 500 เหรี ยญ]

ถ้ามีกลุ่มดาวบางกลุ่มที่ไม่ชอบผม มันก็คงจะมีบางกลุ่มที่
ชอบผม ไม่วา่ จะยังไงก็ตาม มันก็เป็ นสถานการณ์ที่น่าอึด
อัด อย่างไรก็ตาม ผมก็ไม่สามารถทาอะไรกับพวกมันได้
ในตอนนี้ มันเป็ นตาของผมที่ตอ้ งเป็ นตัวตลก

ผมหยิบมีดพับของคิมนัมอุนบนพื้นขึ้นมาและคิด

ดูได้ตามสบายเลย พวกแกจะต้องชดใช้ให้กบั การเฝ้าดู

ด้วยชีวิตของพวกแกในท้ายที่สุด

“ทกจา? นายโอเคไหม?”

ผมเงยหน้าขึ้นและเห็นใบหน้าของยูซานอา ไหล่ของเธอ
ห้อยลงมา เลือดได้ยอ้ มเสื้ อสี ขาวของเธอและไหลลงมาที่
ถุงน่องของเธอ มันไม่มียซู านอาที่ผมรู ้จกั อีกต่อไปแล้ว
ผมจับมือของเธอและกล่าวว่า

“ผมขอโทษ ผมช่วยคุณยายไว้ไม่ได้”

ผมมองลงไปยังร่ างไร้ศีรษะของคุณยาย ผมไม่รู้ชื่อของ

เธอด้วยซ้ า ในอนาคต หลายๆ คนคงจะต้องตายในสภาพ
แบบนี้

ยูซานอามองมาที่ผมด้วยสายตาที่ซบั ซ้อน

“ทกจาเป็ นยังไงบ้าง?”

“ครับ?”
“อ่า ไม่มีอะไร แต่กข็ อบคุณนะ”

“เธอหมายความว่ายังไง?”

“นัน่ ฉัน”

ผมคิดย้อนกลับไปยังฉากก่อนหน้านี้ ผมได้โยนตาข่ายไป
ยังทิศทางของยูซานอา ผมรู ้วา่ เธอกาลังคิดอะไรอยู่

“บังเอิญหน่ะ มันจะไม่เกิดขึ้นอีกเป็ นครั้งที่สอง”

“อ่า”
ยูซานอาพยักหน้าเงียบๆ เธอไม่รู้ความจริ งแต่เธอก็เป็ น
คนฉลาด เธอรู ้ในสิ่ งที่ผมหมายความถึง บางคนรอดชีวติ
ได้เพราะทางเลือกของผมและบางคนก็ตอ้ งตาย ไม่วา่ ใคร
จะรอดชีวติ ผมก็ไม่สมควรได้รับคาขอบคุณ

[ว้าว น่าทึ่ง]

โดเกบิปรากฏตัวขึ้นในอากาศ

[เกิดอะไรขึ้นกับโลกที่นี่กนั ? ข้าแค่กาลังเฝ้าดูขบวนรถ
อื่นๆ อยู]่
มันมีส่วนผสมระหว่างความสุ ขและความประหลาดใจอยู่
บนใบหน้าของโดเกบิ ดวงดาวที่กาลังกระพริ บลอยอยู่
เหนือศีรษะของโดเกบิ

ผมสามารถนับจานวนของมันได้ หนึ่ง สอง สาม ยีส่ ิ บ

ยีส่ ิ บเอ็ด รวมทั้งสิ้ น 21 ดวงในคราวเดียว ผมคงจะมี
ความสุ ขมาก

[สาหรับคน 21 คนที่สามารถเชื่อมต่อกับช่องทางของข้า
ได้ ฮ่าฮ่า ไม่ใช่วา่ มันเยีย่ มไปเลยเหรอ? โฮ่ ขอบคุณ
สาหรับการสนับสนุนของพวกท่าน เหล่ากลุ่มดาว ฮ่าฮ่า
ทุกคน! พวกเจ้าแสดงคุณค่าของตัวเองออกมาได้ดีใช่
ไหม?]
จานวนของดาวหมายถึงจานวนของกลุ่มดาวที่เชื่อมต่อกับ
ช่องทาง

21 ดวงไม่ได้มาก แต่มนั ก็เป็ นตัวเลขแปลกๆ สาหรับโดเก

บิเริ่ มต้น

[จานวนของผูร้ อดชีวติ ค่อนข้างสู งนะ? สหายในขบวน

ข้างๆ ก็เป็ นคนบ้าๆ บอๆ อยูด่ ว้ ย มันดูเหมือนว่าวันนี้จะมี
เรื่ องที่น่าสนใจมาก]

โดเกบิจดั การกับบางสิ่ งในอากาศ ครู่ ต่อมา รายชื่อของ

ผูร้ อดชีวติ ก็โผล่ข้ ึน
[ผูร้ อดชีวิตจากรถไฟ 3434 ไปยังพุลควาง ขบวน 3807: คิ
มทกจา ลีฮุนซึง ฮันมยอนโก และลีกิลยัง จานวน
ผูร้ อดชีวติ ทั้งหมด 5 คน]

ห้าคน มันมากกว่าที่ผมคิดไว้ในตอนแรก ผมมองหน้า

ของผูร้ อดชีวิตไปทีละคน

ลีฮุนซึ งมีร่างกายที่ดีและทักษะการต่อสู ้ที่ยอดเยีย่ ม ดังนั้น

มันจึงเป็ นดังคาดที่เขาจะรอดชีวติ นอกจากนี้ผมยังได้คาด
ไว้วา่ ยูซานอาก็คงจะมีดีอยูใ่ นระดับหนึ่ง

นอกจากนี้ ลีกิลยัง ถ้าผมเดาถูก ‘ลีกิลยัง’ คงเป็ นชื่อของ

เด็กหนุ่มที่ยนื อยูข่ า้ งๆ ผม ของเหลวจากตัก๊ แตนที่ถูกบด
ยังอยูใ่ นมือของเด็กหนุ่ม มันเป็ นตั้งแตนที่ผมยัดให้
เด็กหนุ่มกาลังมองไปยังมารดาที่ไร้ศีรษะของตน แม่ของ
เขาได้ทิ้งเขาไปเพื่อเข้าร่ วมการสังหารคุณยาย เด็กหนุ่มได้
เฝ้าดูเรื่ องทั้งหมดนี้ต้ งั แต่เริ่ มต้นจนจบ

ผมลังเลอยูค่ รู่ หนึ่งก่อนที่จะแตะไหล่ของเด็กน้อย มัน

ไม่ใช่ความเห็นอกเห็นใจอันโง่เขลา เพื่อให้ง่ายขึ้น นี่คือ

ใช่แล้ว การเสแสร้ง

“เด็กน้อย”

เด็กหนุ่มค่อยหันศีรษะมาและในดวงตาของเขา ผม
สามารถเห็นความกลัวตายที่เขาพบเป็ นครั้งแรกในชีวติ ได้
สัญชาตญาณที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ เด็กคนนี้ไม่ได้เสี ยใจต่อ
ความตายของมารดา เขาแค่หวาดกลัวต่อความตายของ
ตัวเอง มันเป็ นธรรมดา เขาคือมนุษย์

“นายต้องการมีชีวติ อยูไ่ หม?”

ดวงตาของเด็กหนุ่มสัน่ ด้วยความกระวนกระวาย ร่ างกาย

ของเขาสัน่ ด้วยแรงที่ไม่อาจต้านทานได้ จากนั้นทีละนิดๆ
ศีรษะของเด็กหนุ่มก็เคลื่อนไหว

“งั้นไปด้วยกันเถอะ”
ลีกิลยังขยับช้าๆ และเข้ามาใกล้กบั ขาของผม ยูซานอาเฝ้า
มองดูผมด้วยความรู ้สึกที่ประทับใจ ผมทาให้เกิดอีกหนึ่ง
ความเข้าใจผิดโดยไม่ได้ต้ งั ใจ ในความเป็ นจริ ง มันก็
หมายความตามที่เห็น แต่เป้าหมายไม่ใช่ยซู านอา

[กลุ่มดาวหลายกลุ่มดาวประทับใจกับการกระทาที่ดีของ
คุณ]

[กลุ่มดาวมอบการสนับสนุนให้คุณ 200 เหรี ยญ]

ผมอดคิดไม่ได้วา่ มันเป็ นการกระทาที่ต่าช้า แต่ผมเองก็

อยากรอดชีวิต
เนื่องจากเหตุการณ์สาคัญที่กาลังจะตามมา มันจึงเป็ นสิ่ ง
สาคัญที่จะดึงดูดความสนใจของกลุ่มดาวในตอนนี้

“ก-แกจะปล่อยพวกเราไปแล้วเหรอ? ไม่ใช่วา่ แกได้ในสิ่ ง

ที่ตอ้ งการแล้วเหรอ?”

ฮันมยอนโกในเสื้ อเชิ้ตที่ฉีกขาดตะโกนออกมาจาก
ระยะห่างออกไป 6 ก้าว หัวหน้าแผนกฮันมยอนโก เขา
เป็ นมนุษย์ที่โชคดีจริ งๆ

แต่ผมก็อดสงสัยไม่ได้ ทาไมฮันมยอนโกถึงขึ้นรถไฟใต้
ดินในเมื่อเขามีเงินมากมายขนาดนั้น? นี่คือชายที่อวด
เมอร์เซเดสเบนซ์ S class เมื่อไม่นานมานี้เอง
[หื มมม ปล่อย? เจ้าไม่เห็นข้างนอกนี้เหรอ? เจ้าต้องการ
ออกไปจริ งๆ เหรอ?]

โดเกบิหวั เราะเบาๆ

[มันช่างน่าชื่นชมซะจริ ง ในความเป็ นจริ ง ข้าไม่คิดว่าจะมี

คนจากขบวนนี้ผา่ นมาได้ขนาดนี้ แต่พวกเจ้าก็ผา่ น
สถานการณ์แรกมาได้ นี่พิสูจน์ให้เห็นว่าแมลงก็สมควรที่
จะอยูร่ อดได้]

คาพูดของมันทาให้พวกเราตระหนักได้ถึงตาแหน่งของ
ตัวเอง บางทีพวกเราคงจะเป็ นเหมือนกับตัก๊ แตนใน
สายตาของมัน
[เอาล่ะ เอาล่ะ ไม่ใช่วา่ มันควรจะมีรางวัลสาหรับการ
เอาชนะความยากลาบากมาเหรอ? ในฐานะรางวัลสาหรับ
สถานการณ์แรก พวกเจ้าจะมีสิทธิ์ได้รับการสนับสนุน
จาก ‘กลุ่มดาว’ ว้าวว! เอาอย่างนี้เป็ นไง? พวกเจ้าไม่ต้ งั ตา
รอคอยมันหน่อยเหรอ? หื ม พวกเจ้าไม่กระตือรื อร้นกัน
ซะเลย นี่คือเรื่ องใหญ่จริ งๆ]

ปฏิกิริยาเป็ นไปตามธรรมชาติ มีแค่ผมที่อยู่ ณ ที่แห่งนี้

เท่านั้นที่รู้วา่ ‘กลุ่มดาว’ หรื อ ‘การสนับสนุน’ คืออะไร

การสนับสนุนของกลุ่มดาว ความหมายก็ชดั เจน หนึ่งใน

เหตุการณ์หลักของหนทางเอาชีวิตรอด ‘การเลือก
ผูส้ นับสนุน’ กาลังจะเริ่ มต้นขึ้น
[หื ม ทุกๆ คนดูสบั สนนะ ข้าจะอธิบายให้ฟังง่ายๆ
ในตอนนี้ พวกเจ้าอ่อนแอมาก ถ้าพวกเจ้าถูกโยนเข้าไปใน
สถานการณ์ที่จะเกิดขึ้น พวกเจ้าจะถูกสังหารเมื่อพวกเจ้า
พบกับหนูดินที่อ่อนแอ นับประสาอะไรกับ ‘มัน’ แต่ดว้ ย
ความเมตตา มีผยู ้ งิ่ ใหญ่บางคนในจักรวาลที่สงสารพวก
เจ้าและต้องที่จะสนับสนุนพวกเจ้า พวกเจ้าเข้าใจสิ่ งที่ขา้
กาลังพูดไหม?]

ในที่สุดลีฮุนซึ งก็ไม่สามารถทนต่อมันได้อีกและอ้าปาก
ของเขา

“แกกาลังพูดอะไร? ใครเป็ นคนสนับสนุนใคร”

[หื ม คาพูดของข้าเพิ่งเข้าไปในหูสกปรกๆ สิ นะ ไม่ใช่วา่
มันมีคาพูดเก่าๆ อยูใ่ นเกาหลีใต้คาหนึ่งเหรอ? การได้เห็น
สักครั้งย่อมดีกว่าการได้ฟังนับร้อยครั้ง ดังนั้นสัมผัสมัน
ตรงๆ เลยละกัน อืม คนที่โชคไม่ดีกอ็ าจจะไม่ได้รับ
โอกาสนะ ฮ่าฮ่าฮ่า!]

ผมเครี ยด จากนี้เป็ นต้นไป การเลือกที่ดีที่นี่จะทาให้การ

เอาชีวติ รอดในอนาคตของผมง่ายขึ้น

“ทกจา? จู่ๆ ก็มีสองตัวเลือกแปลกๆ ปรากฏขึ้นตรงหน้า

ฉัน”

“ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกัน”
นี่เป็ นการโกหกโดยธรรมชาติเพื่อหลีกเลี่ยงความสงสัย
ถึงอย่างนั้น มันก็ยงั มีอยูส่ องตัวเลือก ยูซานอาโชคดีมาก

“ทาตัวสบายๆ คิดว่ามันเป็ นการทดสอบความถนัดละ

กัน”

“ทดสอบความถนัด”

“ไม่มีใครรู ้วา่ สถานการณ์จะเป็ นอย่างไร ทาไมไม่ทามัน

สบายๆ ล่ะ?”

“อา ฉันเข้าใจแล้ว”
ยูซานอาปิ ดปากและเริ่ มจ้องมองไปในอากาศ มันเป็ นการ
แสดงออกที่ลึกซึ้ ง ราวกับว่าเธอกาลังพบสิ่ งที่อยากรู ้อยาก
เห็น

คนอื่นๆ ก็เงียบไป ทุกๆ คนกาลังอ่านตัวเลือกตรงหน้า

ของพวกเขา ผมเองก็มีตวั เลือกของตัวเองที่ตอ้ งดู

[การเลือกผูส้ นับสนุน]

– โปรดเลือกผูส้ นับสนุนของคุณ

– การเลือกผูส้ นับสนุนของคุณจะกลายเป็ นผูส้ นับสนุน

ความแข็งแกร่ งของคุณ
มังกรอเวจีเปลวเพลิงทมิฬ ผูพ้ ิพากษาเปลวเพลิงปี ศาจ
นักเขียนลับ และนักโทษแห่งรัดเกล้าทองคา

ตัวเลือกทั้งสี่ เหมือนดัง่ ปริ ศนามันหมายความว่ามีกลุ่มดาว

สี่ กลุ่มที่ตอ้ งการเปลี่ยนผมให้กลายเป็ นอวตารของพวก
มัน

สี่ ตวั เลือกไม่ได้นอ้ ยเมื่อเทียบกับตัวหลักของหนทางเอา

ชีวติ รอดที่ได้รับมาห้าตัวเลือกในครั้งแรก

กลุ่มดาวไม่เคยเปิ ดเผยชื่อจริ งของมัน ดังนั้นอวตาร

ทั้งหมดจะต้องอนุมานลักษณะของกลุ่มดาวจากคาต่างๆ
เช่น ‘อเวจี’ ‘ปี ศาจ’ และ ‘สวน’
แน่นอนว่าปริ ศนาเหล่านี้ไม่นบั ว่าเป็ นอะไรสาหรับผม
ผูอ้ ่านเพียงคนเดียวของหนทางเอาชีวติ รอด

มาดูกนั

อันแรก ‘มังกรอเวจีเปลวเพลิงทมิฬ’

ตามความทรงจาของผม กลุ่มดาวนี้มีเอกลักษณ์คือความ
ทรงพลังที่นากลุ่มดาวซึ่งชื่อว่าเมฆาทมิฬ ผมลืมชื่อจริ ง
ของมันไปแล้ว แต่ผมจาได้วา่ ชื่อมันยาวมากๆ

ข้อได้เปรี ยบของกลุ่มดาวนี้คือผูท้ าสัญญาจะได้รับพลัง

โจมตีที่แข็งแกร่ งมากๆ ในช่วงเริ่ มต้นเมื่อ STA และ STR
จาเป็ นมากๆ มันจึงไม่มีกลุ่มดาวไหนที่แข็งแกร่ งไปกว่า
มังกรอเวจีเปลวเพลิงทมิฬ

แน่นอนว่ามันถูกจากัดไว้ที่เริ่ มต้น เมื่อพลังแห่งกลุ่มดาวนี้

ถูกใช้บ่อยๆ จิตใจจะได้รับความเสี ยหายและอวตารจะ
กลายเป็ นฆาตกรผูบ้ า้ คลัง่

กลุ่มดาวนี้มกั จะสนับสนุนเหล่าคนที่มีแอตทริ บิวต์ ‘จูนิ

เบียว’ ซึ่งผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทาไมมันจึงเลือกผม ผม
รู ้สึกไม่สบายใจและผลักไสกลุ่มดาวนี้ออกไป

อันที่สอง ผูพ้ ิพากษาเปลวเพลิงปี ศาจ

ผมไม่อยากจะเชื่อเลยว่าผมจะเห็นตัวเลือกนี้จริ งๆ ยังไงก็
ตาม อารมณ์อนั รุ นแรงที่ผมรู ้สึกนั้นก็มากมายมหาศาล

ในแวบแรก ชื่อของผมเอ่อล้นไปด้วยความชัว่ ร้าย แต่นี่คือ

กับดักสาหรับพวกคนชัว่ จริ งๆ คาว่า ‘ปี ศาจ’ ไม่ได้
หมายความถึง ‘ปี ศาจจริ งๆ’ ส่ วนคาว่า ‘เปลวเพลิง’ และ
‘พิพากษา’ เป็ นคาที่ถูกเพิ่มเข้าไป

มันไม่ใช่การกลายเป็ นปี ศาจและผูท้ ี่พิพากษาสิ่ งต่างๆ

ผ่านเปลวเพลิง กลับกัน เจ้านายแห่งกลุ่มดาวนี้คือเทพธิดา

ถ้าผมจาไม่ผดิ มันคือประมุขทูตสวรรค์ยเู รี ยล ในความ

เป็ นจริ ง ผมจาเรื่ องนี้ได้เพราะมีคนในนิยายเลือกกลุ่มดาว
นี้เป็ นผูส้ นับสนุน
มันเป็ นทางเลือกที่ค่อนข้างดี เก็บไว้คิดก่อนละกัน กลุ่ม
ดาว ‘แห่งความดี’ ได้กาหนดข้อจากัดที่น่าขันถ้าคุณ
ต้องการใช้พลังอันมหาศาลของมัน

อันที่สาม นักเขียนลับ มันเป็ นครั้งแรกที่ผม ผูอ้ ่านเพียง

คนเดียวของหนทางเอาชีวติ รอด ได้เห็นตัวเลือกนี้

ชื่อนี้อาจจะถูกพูดถึงแบบผ่านๆ แต่ผมก็ยงั ไม่รู้อะไร

ในตอนนี้ ถ้าผมได้อ่านหนทางเอาชีวติ รอดละเอียดยิง่ ขึ้น
ผมอาจจะเข้าใจมันมากขึ้น
แต่ผมมัน่ ใจว่าเจ้าของของกลุ่มดาวนี้ยอ่ มไม่ใช่ตวั ตนที่
แข็งแกร่ งแน่ๆ นอกเหนือจากส่ วนขยายของคาที่ชดั เจน
มันก็ไม่มีคานามที่จบั ต้องได้อยูเ่ ลย

นักเขียนลับ มันเรี ยบง่ายเกินไปสาหรับกลุ่มดาว เก็บมัน

ไว้คิดอีกอันก็แล้วกัน

สุ ดท้าย นักโทษแห่งรัดเกล้าทองคา

หัวใจของผมกระตุกเมื่อผมเห็นตัวเลือกที่สี่ ผมไม่คาดคิด
ว่ากลุ่มดาวนี้จะมาเร็ วขนาดนี้ ผมสงสัยในสายตาตัวเองอยู่
หลายครั้ง แต่มนั ก็เป็ น ‘นักโทษแห่งรัดเกล้าทองคา’ ไม่
ผิดแน่
ในแวบแรก ชื่อนี้ให้ความรู ้สึกด้านลบเนื่องจากคาว่า
‘นักโทษ’ แต่คุณต้องให้ความสนใจกับคาว่า ‘รัดเกล้า
ทองคา’

รัดเกล้าทองคา คุกที่เล็กที่สุดในโลก

มันเป็ นคาใบ้ที่ทุกๆ คนสามารถจดจาได้ถา้ พวกเขาชอบ

อ่านไซอิ๋วในวัยเด็ก มันมีนกั โทษเพียงคนเดียวที่ถูกจับ
ด้วยรัดเกล้าทองคาในการเดินทางจากตะวันออกไป
ตะวันตก

นายเหนือแห่งเขาไม้ผล ผูใ้ ช้ชีวติ อยูใ่ นความทุกข์ทรมาน

จากก็ถูกจองจาบนศีรษะของเขา ราชาวานรผูห้ ล่อเหลาที่
มี ‘สายตามองทะลุสรรพสิ่ ง’
ผูย้ งิ่ ใหญ่เสมอฟ้าดิน ซุนหงอคง

ในบรรดาตัวละครที่ปรากฏในนิยาย มีคนๆ หนึ่งที่ได้รับ

การสนับสนุนโดยซุนหงอคง

พลังมหัศจรรย์น้ ีสามารถกวาดอวตารนับร้อยและสังหาร
ผ่านการโจมตีดว้ ยสายฟ้าฟาดเพียงครั้งเดียว

ผูเ้ ขียนได้อธิบายถึงส่ วนนี้ไว้ดว้ ยพลังงานเป็ นจานวนมาก

ดังนั้นความทรงจาของผมเกี่ยวกับมันจึงยังชัดเจน

ผมไม่รู้วา่ ทาไมกลุ่มดาวอันทรงพลังเช่นนี้ถึงได้แสดง
ความสนใจต่อผม แต่ถา้ ผลกลายเป็ นอวตารของซุนหงอ
คง ผมก็คงจะสามารถเอาชีวติ รอดในโลกใบใหม่น้ ีได้
ง่ายดายยิง่ กว่าคนอื่นๆ มาก

แต่

ผมรี บมองไปยังประตูที่เชื่อมต่อกับขบวนตรงหน้า ไกล

จากประตูน้ นั ‘เขา’ กาลังมองไปที่หน้าจอตัวเลือกเช่นผม

ถ้าผมเลือกซุนหงอคง ผมจะสามารถเอาชนะเขาได้ไหม?

[เหลือเวลาอีก 1 นาทีในการเลือกผูส้ นับสนุน]

เวลากาลังจะหมดลง ผมหายใจเข้าเบาๆ และมองผ่าน

ตัวเลือกของผม ความกังวลของผมกินเวลาอยูไ่ ม่นาน
ตอนที่ 7 – ตัวเอก (2)

[การเลือกผูส้ นับสนุนสิ้ นสุ ดลงแล้ว]

ผมสู ดหายใจเข้าลึกๆ ในขณะที่ผมเฝ้ามองข้อความที่กาลัง

ลอยอยูใ่ นอากาศ

[กลุ่มดาวบางส่ วนได้รับผลเป็ นอย่างมากกับทางเลือกของ

คุณ]

ใช่ มันเริ่ มต้นขึ้นแล้ว

[กลุ่มดาว ‘มังกรอเวจีเปลวเพลิงทมิฬ’ ไม่พอใจเป็ นอย่าง
มากกับตัวเลือกของคุณ]

[กลุ่มดาวที่เป็ นของเมฆาทมิฬสัน่ ด้วยความโกรธของ

มังกรอเวจีเปลวเพลิงทมิฬ คุณจะไม่ได้รับการสนับสนุน
ใดๆ จากกลุ่มดาวเมฆาทมิฬไปสักระยะ]

ผมไม่แปลกใจเลยเพราะมันเป็ นข้อความที่คาดไว้อยูแ่ ล้ว

เพื่อทาให้สมาชิกทุกคนในกลุ่มของมันหันหลังให้เพราะ
เขาได้ปฏิเสธมัน ดูเหมือนว่ามันจะเป็ นผูส้ นับสนุน
ของคิมนัมอุนในผลงานเดิม ตามที่คาดไว้จากการกระทา
ของกลุ่มดาวนี้
[กลุ่มดาว ‘ผูพ้ ิพากษาเปลวเพลิงปี ศาจ’ ผิดหวังในตัวคุณ]

[เธอจะเฝ้ามองความยุติธรรมของคุณอย่างต่อเนื่องใน
อนาคต]

ในกรณี ของประมุขทูตสวรรค์ยเู รี ยล มันก็แค่ความผิดหวัง

เท่านั้น ในตอนแรก กลุ่มดาวแห่งความดีน้ ีหาได้ยากที่จะ
เกลียดชังใครเว้นเสี ยแต่วา่ พวกเขาจะก่อความผิดอัน
ยิง่ ใหญ่

[กลุ่มดาว ‘นักเขียนลับ’ สนใจในตัวเลือกของคุณ]

[กลุ่มดาวมอบการสนับสนุนให้คุณ 200 เหรี ยญ]

กรณี ของนักเขียนลับนั้นไม่น่าเชื่อเอาซะเลย ด้วยลักษณะ
ของชื่อ บางทีมนั คงจะให้ค่ากับความระมัดระวังของผม

[กลุ่มดาว ‘นักโทษรัดเกล้าทองคา’ สนใจในตัวเลือกของ

คุณ]

และซุนหงอคง

ผมกังวล ผมตัดสิ นใจถูกใช่ไหม? ผมไม่รู้ บางทีผมอาจจะ

สู ญเสี ยโอกาสอันยิง่ ใหญ่ที่อยูต่ รงหน้าของผมไป

[คุณไม่ได้เลือกผูส้ นับสนุน]
แต่การเลือกผูส้ นับสนุนที่แน่นอนนั้นหมายถึงการถูก
จากัดด้วยความเป็ นไปได้ พันธะสัญญาสนับสนุนไม่เคย
ยุติธรรมเลย

ผมต้องรอด แต่ผมไม่อาจรอดชีวติ ไปได้ดว้ ยการเป็ นของ

เล่นของพวกมัน และถ้าผมคิดถูก มันก็มีทางที่จะ
แข็งแกร่ งขึ้นโดยไม่ตอ้ งมีกลุ่มดาว บางทีมนั อาจจะเป็ น
เส้นทางที่แข็งแกร่ งยิง่ กว่าอวตารของผูส้ นับสนุนที่
แข็งแกร่ งที่สุด

[ฮ่าฮ่า มีตวั เลือกที่น่าสนใจแบบนี้อยูจ่ ริ งๆ เหรอ? อืม ใช่

มันยังจะมีโอกาสอีกครั้ง]

ดวงตารู ปพระจันทร์เสี้ ยวของโดเกบิจดจ้องมาที่ผมสักพัก

[เอาล่ะ ตอนนี้ พวกเจ้าทุกคนได้เลือกเสร็ จแล้ว พักอยูท่ ี่นี่
ก่อนสักพักละกัน ข้าจะต้องไปเตรี ยมสถานการณ์ต่อไป
ข้าจะมาหาพวกเจ้าใน 10 นาที!]

หลังจากการเลือกผูส้ นับสนุนจบลง โดเกบิกห็ ายไป มัน

บอกให้พวกเราพัก แต่เวลา 10 นาทีน้ ีช่างโหดร้ายนัก

ในเวลา 10 นาที ผมจาเป็ นต้องเรี ยงลาดับสถานการณ์น้ ี

และเตรี ยมตัวสาหรับสถานการณ์ต่อไป ผมพยายามที่จะ
นึกถึงความสามารถของผมในหัว

[ลิสต์ตวั ละคร] และ [มุมมองนักอ่านพระเจ้า]

ผมไม่รู้วธิ ีการใช้งานอย่างแม่นยานัก แต่ผมก็พอเดาได้อยู่
บ้างว่าสิ่ งเหล่านี้มนั ทางานอย่างไร

“มารวมตัวกันเถอะ”

เหล่าผูร้ อดชีวติ มารวมตัวกันตามคาพูดของผม คนแรกที่

ยืน่ มือออกมาคือลีฮุนซึง

“สวัสดีครับ ฉันลีฮุนซึง”

“คิมทกจา”
“ยินดีที่ได้พบกันนะครับ แม้วา่ ฉันจะไม่รู้วา่ คาพูดเหล่านี้
จะเหมาะสมกับสถานการณ์ไหม เหมือนกับที่ฉนั พูดไว้
ก่อนหน้านี้ ฉันเป็ นทหาร”

“นายติดต่อกับหน่วยของนายไม่ได้ง้ นั เหรอ?”

“ใช่”

การคว้าจับรอบๆ มือของผมมัน่ คงมาก ตามที่คาดไว้จาก

ตัวแทงค์ที่ปรากฏตัวอยูใ่ นช่วงแรกของหนทางเอาชีวติ
รอด
ผมต้องคุยกับลีฮุนซึ งด้วยตัวเอง เขาอาจจะดูไม่เหมือน
เท่าไรนัก แต่ลีฮุนซึ งก็เป็ นคนที่สาคัญมากในช่วงท้ายของ
หนทางเอาชีวิตรอด

“อ่า ทกจา”

“ครับ?”

“ฉันอยากจะขอบคุณนายนะ ถ้าไม่ใช่เพราะทกจา พวกเรา

คงจะตายกันหมดแล้ว”

“ไม่ ไม่ใช่แบบนั้นหรอก”
“ถึงแม้วา่ ฉันจะรอด แต่ฉนั ก็คงไม่สามารถใช้ชีวติ ใน
ฐานะมนุษย์อยูไ่ ด้ ขอบคุณนายมากๆ นะ และฉันก็รู้สึก
อายมาก”

ลีฮุนซึงโค้งตัวลง จิตใจของผมสับสนเล็กน้อย ในความ

เป็ นจริ ง ลีฮุนซึ งคงจะรอดชีวติ ไปได้แม้วา่ ผมจะไม่ทา
อะไร

จากนั้นก็มีคนบางคนมาคว้าไหล่ของผม

“ฮ่าฮ่า ผูร้ ับเหมาของเราทาสิ่ งที่ยงิ่ ใหญ่แล้ว ทกจา นาย

รู ้จกั ชื่อของฉันใช่ไหม?”
ผมสามารถบอกได้วา่ มันเป็ นใครโดยไม่ตอ้ งหันหลังไป
ผมเอามือออกจากไหล่ของผมและกล่าวว่า

“ผมรู ้ เป็ นคุณฮันมยอนโก”

“เหอะ คุณฮันมยอนโกงั้นเหรอ? ไม่ใช่วา่ นายควรแรกฉัน

ว่าหัวหน้าแผนกงั้นเหรอ?”

ฮันมยอนโกยังคงพยายามใช้ตาแหน่งของเขาใน
สถานการณ์น้ ี เขาเป็ นราชาแห่งเผด็จการในไมโนซอร์ฟ
จริ งๆ

“นี่ไม่ใช่บริ ษทั ”
“หึ มองไปรอบๆสิ นายคิดจะไปทางานอยูเ่ หรอ? นายไป
เรี ยนมารยาทมาจากที่ไหนกัน?”

เมื่อผมเห็นไปหน้าที่โกรธของฮันมยอนโก มันก็ตระหนัก
ได้อีกครั้งว่าโลกที่ผมรู ้จกั ได้จบสิ้ นไปแล้ว

ชายที่อยูต่ รงหน้าของผมคือ ‘นักล่า’ ในโลกใบก่อนที่

สถานการณ์จะเริ่ มต้นขึ้น และผมก็เป็ นเพียงแค่เหยือ่ ของ
นักล่าเท่านั้น มันเป็ นแบบนั้นมาเสมอ

“ไม่วา่ นายจะคิดยังไง แต่การกระทาของนายมันไม่

เกินไปหน่อยเหรอ ใช่ไหม? ถ้านายมีแมลงอยู่ ทาไมนาย
ไม่ยนื่ มันให้กบั ฉันฮะ ทาไมนายถึงโยนพวกมันออกไป
แบบนั้น?”
“…….”

“ทกจา นายต้องทาดีกบั ฉัน นายมีเวลาในสัญญาของนาย

เหลืออยูเ่ ท่าไรกันฮะ?”

ทั้งหมดนั้นกลายเป็ นเรื่ องไร้สาระในทันใด ในโลกที่ผม

เคยอยู่ ผมอ่อนแอก่อนไป

“คุณฮันมยอนโก”

“หื อ?”

“หุบปากไปซะ”
“อ-อะไรนะ?”

“นายยังไม่เข้าใจสถานการณ์อีกเหรอ? ไม่ใช่วา่ นายก็ถูก

โจมตีโดยไอ้เด็กบ้านัน่ เมื่อก่อนหน้านี้เหรอ? ไมโนซอร์ฟ
งั้นเหรอ? นายคิดว่าบริ ษทั จะยังอยูเ่ มื่อจุดจบได้มาถึงแล้ว
เหรอ?”

ใบหน้าของฮันมยอนโกขาวและเครี ยด

ผมหันไปมองคนอื่นๆ เนื่องจากผมได้พดู มันไปแล้ว ผมก็

ควรทามันให้ชดั เจน
“ฮันมยอนโกไม่ใช่แค่ปัญหาเดียว ทุกๆ คน พวกคุณต้อง
ตื่นได้แล้ว มันเป็ นแบบที่โดเกบิพดู นี่ไม่ใช่เรื่ องตลก”

“…….”

“ผมคิดว่าพวกคุณควรจะสังเกตเห็นสถานการณ์แบบ
คร่ าวๆ แล้ว สกิลเฉพาะในหน้าต่างแอตทริ บิวต์
อินเทอร์เฟซที่เหมือนกับเกม มีใครยังไม่เข้าใจอะไรอีก
ไหม?”

ไม่มีใครยกมือขึ้น มันเป็ นเรื่ องง่ายสาหรับเกาหลีใต้

เนื่องจากอัตราการใช้สมาร์ทโฟนที่สูง มันจึงไม่มีใครไม่
เคยเล่นเกม RPG
แม้วา่ พวกเขาจะไม่เคยเล่น พวกเขาก็ตอ้ งเคยอ่านนิยาย
แฟนตาซี มาสักครั้ง

ลีฮุนซึงถอนหายใจ

“นี่เป็ นเหมือนกับนิยายที่ฉนั อ่านในขณะที่กาลังทาหน้าที่

อยู่ แต่ฉนั ก็ยงั ไม่รู้สึกถึงมัน นี่ไม่ใช่ความฝันจริ งๆ ใช่
ไหม?”

“นี่เป็ นความจริ ง”

คาตอบตรงๆ ของผมทาให้ดวงตาของลีฮุนซึงเปลี่ยนไป
เล็กน้อย
[ตัวละคร ‘ลีฮุนซึง’ รู ้สึกไว้ใจคุณเล็กน้อย]

[ความเข้าใจของคุณเกี่ยวกับตัวละคร ‘ลีฮุนซึง’ เพิม่ ขึ้น]

ลีฮุนซึงพยักหน้า

“มันเป็ นสิ่ งที่ดีที่นายมัน่ ใจ งั้นตอนนี้พวกเราควรทายังไง

กัน? ทกจา นายมีความเห็นไหม?”

“พวกเราต้องไป”

ผมตอบโดยไม่ลงั เล
“ป-ไป? นายบ้ารึ เปล่า?”

“ทกจา ฉันไม่คิดแบบนั้นนะ”

คราวนี้ ยูซานอาเข้ามาร่ วมวงด้วย ดูเหมือนว่าทุกคนจะยัง

ไม่ตื่น

“งั้นพวกเราจะอยูท่ ี่นี่กนั นานแค่ไหน?”

ในความเป็ นจริ ง เหตุผลของผมก็ไม่ค่อยสมเหตุสมผล

เท่าไร ข้างนอกคือสวรรค์ของเหล่าสัตว์ประหลาด แต่ผม
รู ้ ในตอนนี้ พวกเราต้องออกไปจากที่นี่
“พวกคุณคิดถึงพ่อแม่กนั รึ เปล่า? พวกคุณคิดว่าพ่อแม่ของ
พวกคุณจะยังปลอดภัยไหม?”

“ล-ไลน์ใช้ไม่ได้สกั พักแล้ว กาเกาทอล์คก็ดว้ ย”

ยูซานอาตะโกนออกมาอย่างหมดท่า

อันที่จริ ง ลัทธิขงจื้อก็ยงั คงเข้มแข็งในเกาหลีใต้ แม้แต่การ

แสดงออกของลีฮุนซึ งและฮันมยอนโกก็มืดลงกับคาว่า
‘พ่อแม่’

ผมคว้าไหล่ของลีกิลยังที่กาลังก้มหัวอยู่ คนแรกที่ลุกขึ้น
คือยูซานอา
“ไป ฉันจะออกไป”

“ม-ไม่! นายไม่ได้ยนิ ที่มนั พูดเหรอ? พักที่นี่ก่อน! ถ้าพวก

เราออกไป หัวของพวกเราอาจจะระเบิดได้!”

งั้นมาโหวตกัน

ยูซานอายกมือขึ้นก่อน ตามด้วยผม และลีกิลยัง แต่มนั ก็

แค่น้ นั

“ฉันต้องไปที่ฐานของฉัน แต่มนั ดูเหมือนว่าจะมีอนั ตราย

ถ้าเคลื่อนไหวในสถานการณ์น้ ี นอกจากนี้ยงั มีคาเตือนอยู่
อีกด้วย”
“เชี่ย พวกแกไปกันเองไป! ฉันไม่ไป! ฉันจะไม่ออกไป
ไหน!”

ผมไม่สนใจฮันมยอนโก แต่ปัญหาก็คือลีฮุนซึง ผมต้อง

เอาตัวลีฮุนซึ งไปด้วยไม่วา่ จะยังไงก็ตาม

เคร้ง!

แผ่นเหล็กหนาทาให้เกิดเสี ยงดัง ประตูเหล็กของขบวน

3707 บิดเบี้ยวไปเล็กน้อย

“อ-อะไร?”
เสี ยงของฮันมยอนโกถูกละเลยในขณะที่ประตูเหล็กเกิด
เสี ยงดังสนัน่ อีกครั้ง

เคร้ง!

มีคนที่พยายามจะทาลายประตูจากข้างนอก นี่เป็ น
สถานการณ์ที่ผมไม่ได้คาดคิดไว้

มันเป็ นสถานการณ์ต่อไปงั้นเหรอ? ไม่สิ โดเกบิยงั ไม่

กลับมา งั้น

สมองของผมประมวลผลอย่างรวดเร็ ว เส้นขนของผมตั้ง
ชันขึ้นและร่ างกายของผมก็สนั่ เล็กน้อย ชายคนนั้น
“อ-อะไรกันเนี่ย? ทุกคนหยุดมัน!”

ฮันมยอนโกตะโกนออกมาและเดินไปที่ประตู ลีฮุนซึง
ขยับตามไปด้วย แต่ผมก็หยุดเขาไว้

“นายไม่สามารถหยุดมันได้”

“ฮะ?”

“พวกเราต้องไป”

ผมมองไปที่ประตูเหล็กด้วยสายตาอันหนักอึ้ง
“ฮะ? แต่”

“ถ้าพวกเราไม่ไปตอนนี้…”

ผูเ้ หลือรอดเพียงคนเดียวของขบวน 3707 ผมตระหนักดี

ว่าใครที่อยูด่ า้ นหลังของประตูเหล็ก

“พวกเราทุกคนจะตายก่อนที่สถานการณ์ต่อไปจะมาถึง”

ใช่แล้ว ในที่สุดชายคนนั้นก็มา ตัวเอก ‘ตัวจริ ง’ ของเรื่ อง

นี้
ตอนที่ 8 – ตัวเอก (3)

มันมองตรงเข้าไปยังดวงตาของลีฮุนซึงและฮันมยอนโก
และกล่าวออกมา

“พวกนายอยากตายจากคนที่อยูน่ อกประตูหรื อพวกนาย

อยากลองไปเสี่ ยงโชคข้างนอกรถไฟล่ะ? พวกนายจะ
เลือกแบบไหน?”

“อ-เอ่อ”
“ทกจา มีการรับประกันอะไรไหมที่วา่ คนข้างนอกประตู
เหล็กเป็ นศัตรู ?”

ดาบเหล็กปรากฏตัวขึ้นในช่วงเวลาที่สาคัญ มันมีเหตุผล
ว่าทาไมลีฮุนซึ งไม่สามารถเป็ นหัวหน้ากลุ่มได้

“เนื่องจากเขามาจากขบวนอื่น มันน่าจะเป็ นผูร้ อดชีวติ ถ้า

พวกเราเจอกัน…”

ผมมองไปยังห้องที่เต็มไปด้วยเลือดแทนการพูดต่อ ลีฮุ
นซึงมองตามสายตาของผมและรี บพูดออกมา

“ฉันประมาทเกินไป หาทางออกกันเถอะ”
“ป-ไป! ไปเร็ ว!”

ในเวลานั้นเอง ทั้งสองก็รู้สึกตื่นกลัวขึ้นมา ผูร้ อดชีวติ ใน

ขบวนอื่นๆ คงไม่ได้ผา่ นสิ่ งเดียวกันกับพวกเรามา พวก
เขาไม่ได้โชคดีที่เจอแมลง

มันพังแล้ว!

“บัดซบ พวกเราไม่สามารถผ่านทางนี้ไปได้!”

ในขณะที่กาลังฟังเสี ยงร้องของลีฮุนซึงและฮันมยอนโก
ผมเองก็ตรวจสอบประตู มันไม่มีบาเรี ยอยูอ่ ีกแล้ว ดังนั้น
ประตูจึงสามารถสัมผัสได้แล้วในตอนนี้
นอกเหนือจากประตูที่เชื่อมต่อกับทางเดิน มันมีท้ งั หมด
แปดประตูในขบวนรถไฟใต้ดิน มันมีทางออกสามทางที่
ยังไม่ได้รับการยืนยัน

เคร้ง!

ประตูเหล็กดูจะทนต่อไปได้ไม่ถึง 1 นาที

แม้วา่ จะเป็ นตัวละครหลัก แต่ผมก็ไม่คิดว่าเขาจะมี STR

ที่สูงขนาดนี้ต้ งั แต่เริ่ ม ผมรู ้สึกประหลาดใจมากที่เขา
สามารถทาลายประตูเหล็กหนาๆ แบบนั้นได้

“ทกจา! ตรงนี้”
ผมเจอสวิตซ์ควบคุมที่ใช้งานได้อยู่

“ไม่!”

อุปกรณ์เปิ ดปิ ดสามารถทางานได้อย่างราบรื่ น แต่ประตูก็

ไม่ได้เปิ ดออกในครั้งเดียว ประตูเปิ ดออกประมาณหนึ่ง
ในห้าก่อนที่จะหยุดลงเหมือนกับว่ามันถูกรบกวน

“ดูเหมือนว่าตรงนี้กพ็ งั แล้วเหมือนกัน”

“แล้วที่อื่นล่ะ?”

“ดูเหมือนจะมีแค่ที่เดียวที่พวกเราสามารถหนีไปได้”
มันคือสถานที่สาหรับเด็ก ช่องว่างแคบเกินไปที่ผใู ้ หญ่จะ
ผ่านไปได้ ฮันมยอนโกและลีฮุนซึงพยายามที่จะเปิ ดประตู
แต่มนั ก็ไม่ขยับสักนิด

[เหรี ยญที่ครอบครอง: 4,700 เหรี ยญ]

หนึ่งในการใช้เหรี ยญก็คือการเพิ่มค่าสถานะโดยรวม ผม
ได้ใช้ไปแล้ว 2,700 เหรี ยญ เพื่อทาให้ STA ของผมมาถึง
LV.10

ปั ญหานี้สามารถแก้ไขได้ถา้ ผมใช้เหรี ยญที่เหลืออยูเ่ พื่อ

เพิ่มความแข็งแกร่ ง แต่มนั ก็ไม่ฉลาดที่จะใช้เหรี ยญเมื่อยัง
ไม่ทราบสถานการณ์
ในท้ายที่สุด มันก็มีทางเลือกเดียวเท่านั้น

“ลีฮุนซึง ใช้สกิล”

“ฮะ? สกิล?”

ผมเปิ ดใช้งานลิสต์ตวั ละครอย่างเงียบๆ

[สกิลเฉพาะตัว ลิสต์ตวั ละครถูกเปิ ดใช้งาน]

[ข้อมูลตัวละคร]

ชื่อ: ลีฮุนซึง
อายุ: 28 ปี

กลุ่มดาวสนับสนุน: เจ้านายแห่งโลหะ

แอตทริ บิวต์ส่วนตัว: ทหารที่ดวงตามืดบอดเพื่อความอ

ยุติธรรม (ทัว่ ไป)

ทักษะเฉพาะตัว: ทักษะดาบปลายปื น LV.2, อาพราง

LV.2, ความอดทน LV.2

อักขระ: ผลักขุนเขา LV.1

ค่าสถานะโดยรวม: STA LV.8, STR LV.8, AGI LV7,
Magic Power LV.5

การประเมินโดยรวม: ค่าสถานะโดยรวมยอดเยีย่ มมาก

แม้จะหันหลังหนีให้กบั ความอยุติธรรม แต่เขาก็ได้รับ
ตัวเลือกแห่งกลุ่มดาว นี่เป็ นอีกโอกาสหนึ่งสาหรับเขา

ข้อมูลของลีฮุนซึ งเข้าสู่ จิตใจของผมโดยไม่มีขอ้ จากัดใดๆ

โชคดีที่ผสู ้ นับสนุนเป็ นอันเดียวกันกับที่ผมอ่านใน
หนทางเอาชีวิตรอด

“นายควรจะตรวจดูนะเมื่อนายเปิ ดหน้าต่างแอตทริ บิวต์

ลีฮุนซึ งเป็ นทหาร ดังนั้นมันจะต้องมีสกิลที่นายสามารถ
ใช้งานได้ในสถานการณ์น้ ีแน่ๆ”
“อืม ฉันมีอยูห่ นึ่งอัน แต่ฉนั จะใช้มนั ยังไง”

“แค่คิดถึงการใช้สกิล”

“มันจะได้ผลเหรอ?”

“ได้สิ ผมลองดูแล้ว”

ลีฮุนซึ งไม่ได้พดู อะไรในขณะที่เขาสู ดหายใจเข้าลึกๆ เพื่อ

ตั้งสมาธิ

“ฮ๊าาาา!”
กล้ามเนื้อไบเซ็ปส์ของลีฮุนซึงขยายตัวในขณะที่เขาคว้า
ไปที่ประตู มันคือการปรากฏตัวของผลักขุนเขา

ในความเป็ นจริ งผลักขุนเขาไม่ใช่สกิล แต่มนั คือ ‘อักขระ’

และอักขระก็เป็ นพลังที่มาจากกลุ่มดาว ผมใช้คาว่า ‘สกิล’
เพื่อหลีกเลี่ยงความสงสัย

ครื นนนน

มีเสี ยงเหมือนกับการหมุนของสปริ งอันใหญ่และประตูก็

เริ่ มขยับ

“อะไรหน่ะ? ชายคนนี้แข็งแกร่ งจริ งๆ!”

“นัน่ แหละ! เยีย่ มมาก!”

[ตัวละคร ‘ลีฮุนซึง’ เริ่ มไว้ใจคุณ]

[ความเข้าใจของคุณที่มีต่อตัวละคร ‘ลีฮุนซึง’ เพิ่มขึ้น]

แทนที่จะสงสัย ความไว้ใจของผมกลับเพิ่มขึ้น ลีฮุนซึง

เป็ นคนที่เรี ยบง่ายกว่าที่ผมคิด

“มาเร็ ว ออกไป!”

แต่ผมก็รู้สึกโล่งใจ ผมส่ งลีกิลยังให้กบั ลีฮุนซึง

“ลีฮุนซึง แบกเด็กไว้บนหลังของนาย”

“ฉันเข้าใจแล้ว”

ในตอนนี้ประตูเหล็กเกือบจะพังแล้ว แต่ถา้ การคาดเดา

ของผมถูกต้อง ปั ญหาในตอนนี้ไม่ใช่ประตูเหล็ก

[อ่า จริ งเหรอเนี่ย ข้ารู ้วา่ มันจะเกิดขึ้น ข้าจะไม่เคยเห็นมา

ก่อนเหรอ? ข้าบอกว่าพวกเจ้าห้ามไปไหน บัดซบ!
สถานการณ์ยงั ไม่เริ่ มต้นขึ้นเลย]

โดเกบิดูเหมือนจะโกรธในขณะที่มนั ลอยข้ามสะพานดง
โฮมา
“อ๊า! ฉันรู ้อยูแ่ ล้วว่ามันจะเป็ นแบบนี้! ฉันบอกแล้วไงว่า
ไม่ให้ออกมา!”

ฮันมยองโกกุมศีรษะของเขาไว้ ราวกับเขาคิดว่ามันจะ
ระเบิดออกมา แต่มนั ก็ไม่จาเป็ นต้องกังวล

[เห้อ ช่วยไม่ได้ พวกเจ้าเป็ นมนุษย์ที่โชคดีจริ งๆ]

มันเป็ นเพราะฉากที่สองได้เริ่ มต้นขึ้นทันทีที่ประตูรถไฟ

เปิ ดออก

[สถานการณ์ที่สองมาถึงแล้ว!]
[หลบหนีจากสถานการณ์ที่สอง]

หมวดหมู่: ย่อย

ความยาก: E

เงื่อนไขการเคลียร์: ข้ามสะพานที่พงั และเข้าไปยัง

สถานีอก๊ ซู

จากัดเวลา: 20 นาที

สิ่ งตอบแทน: 200 เหรี ยญ

ความล้มเหลว: ???

“ทกจา มีอะไรแปลกๆ มันบอกว่า ‘สะพานที่พงั ’ แต่

สะพานมันยังอยู”่

“ไม่ตอ้ งห่วง แค่วงิ่ ก็พอ! เร็ ว!”

“ข-เข้าใจแล้ว!””

ในความเป็ นจริ ง ยูซานอาพูดถูก สะพานยังไม่พงั กล่าว

อีกนัยหนึ่ง ‘สะพานกาลังจะพัง’

“ทกจา มาเร็ ว!”

“ฉันกาลังไป”

มันยังไม่พงั เพราะพวกเราออกจากรถไฟ ‘เร็ วเกินไป’ โด

เกบิกล่าวว่าพวกเรามีเวลาเตรี ยมตัว 10 นาที แต่พวกเราก็
หนีออกมาเร็ วไป 3 นาที

บางคนอาจจะเรี ยกมันว่าความขี้ขลาด แต่สถานการณ์น้ ี

ไม่สามารถเคลียร์ได้ถา้ ไม่มีทางลัดดังกล่าว โดยเฉพาะ
อย่างยิง่ ถ้าผมมีภาระอย่างยูซานอาและลีกิลยังติดอยู่

“แฮ่ก แฮ่ก ลีฮุนซึ งเป็ นทหารและเขาอึดจริ งๆ”

“อย่าพูดอะไร มันจะเหนื่อยเอา”
ลีฮุนซึ งวิง่ นาหน้าพร้อมกับเด็ก เขาคือสัตว์ประหลาดโดย
แท้ที่ไม่ได้ลงเหรี ยญไปกับค่าสถานะเลย แต่ STA STR
และ AGI รวมของเขาก็มีมากกว่า 23

คนต่อมาก็คือฮันมยอนโก และจากนั้นก็ยซู านอา พร้อม

กับผมก็ปิดท้าย มันใกล้แล้ว แต่ผมก็คิดว่าพวกเราน่าจะ
ทันเวลา

“โอ้ อะไรกันหน่ะ?”

ในเวลานั้นเอง เสี ยงกรี ดร้องของฮันมยอนโกก็ดงั ออกมา

มันมีน้ าวนขนาดใหญ่อยูต่ รงกลางแม่น้ าฮัน ทาให้เกิดน้ า
สาดกระเซ็นออกมา
และมีสตั ว์ประหลาดขนาดใหญ่อยูต่ รงกลางของสายน้ า
อิกทิโอซอรัส ปั ญหาก็คือว่าอิกทิโอซอรัสดูเหมือนจะมี
ขนาดใหญ่เป็ นสสองเท่าจากที่ผมเห็นผ่านหน้าต่าง

นี่ไม่ใช่แค่งูทะเล แต่มนั คือจ้าวแห่งท้องทะเล

งูทะเลทัว่ ไปเป็ นแค่มอนสเตอร์ระดับ 7 การเพิ่มระดับให้

มันเป็ นมอนสเตอร์ระดับ 9 นั้นเป็ นการยากที่มนุษย์ทวั่ ไป
จะรับมือด้วย มนุษย์ทวั่ ไปคงจะถูกแยกเป็ นชิ้นๆ ด้วย
มอนสเตอร์ระดับ 7 เพียงตัวเดียว

กล่าวอีกนัยหนึ่ง สัตว์ประหลาดที่โผล่ออกมาในตอนนี้
ไม่ใช่มอนสเตอร์ที่สามารถรับมือได้ในช่วงแรกๆ
แน่นอนว่ามันไม่จาเป็ นต้องรับมือด้วย มันไม่ได้ถูกสร้าง
ขึ้นมาให้รับมือ

ครื น ครื น ครื น

แม่น้ าฮันสัน่ ไหวราวกับมีสึนามิและอิกทิโอซอรัสก็

เคลื่อนไหว มันกาลังเคี้ยวขาของสะพาน

“สะพานกาลังพัง!”

“วิง่ ! ถ้าพวกเราวิง่ พวกเขาจะข้ามมันไปได้!”

มีระยะทางที่เหลืออยูป่ ระมาณ 200 เมตร ถ้าการคานวณ
ของผมถูกต้อง พวกเขาจะสามารถข้ามสะพานไปได้
ก่อนที่มนั จะทรุ ดตัวลงมาด้วยความเร็ วในปัจจุบนั

[มันคงไม่สนุกถ้าเกมง่ายขนาดนั้น]

แน่นอนว่ามันคงเป็ นแบบนั้นเมื่อไม่มีตวั แปร

[ความยากของเหตุการณ์ถูกปรับแล้ว]

[ความยากของสถานการณ์: E -> D]

เสี ยงหัวเราะของโดเกบิดงั ออกมา

[มันจะสนุกอะไรถ้าพวกเจ้าวิง่ หนีไปทั้งแบบนี้? มาสร้าง
บรรยากาศกันหน่อยเถอะ!]

[ความชัว่ ช้าจากผูว้ ายชนม์ได้กลับคืนมา]

[โลกรอบๆ เต็มไปด้วยอากาศธาตุอนั ดามืด]

[ปี ศาจได้ตื่นขึ้นแล้ว!]

มีเสี ยงบางอย่างกาลังไล่พวกเรามาจากทางด้านหลัง ยูซาน

อาพึมพากับตัวเอง

“ซ-ซอมบี้?”
ร่ างกายที่เหมือนกับซอมบี้คลื่นลูกใหญ่กาลังย่างกรายเข้า
มา บ้างก็เป็ นคนที่มาจากขบวนรถเดียวกับพวกเรา

“พวกเราต้องไปอีก! เร็ ว!”

ระยะห่างจากอิกทิโอซอรัสในตอนนี้เหลือไม่ถึง 100
เมตรแล้ว โชคดีที่ลีฮุนซึงได้แบกลีกิลยังไว้และข้ามไปถึง
เส้นปลอดภัยแล้ว ปั ญหาก็คือคนที่เหลือ รวมทั้งผมด้วย
ฮันมยอนโกกรี ดร้อง

“อ-ไอ้สารเลว!”

มันมีปีศาจมากมายเกินไป ถ้ามีแค่ซากศพจากสถานีรถไฟ
พวกเขาก็อาจจะฝ่ าไปได้ ปัญหาก็คือ…
“โฮกกกกกก!”

คนขับรถที่ตายบนสะพานก็กลายเป็ นปี ศาจไปด้วย

เส้นทางที่ลีฮุนซึ งแหวกผ่านไปนั้นถูกปกคลุมไปด้วย
ปี ศาจ ผมมองไประหว่างปี ศาจบนถนนและอิกทิโอซอรัส
ที่กาลังใกล้เข้ามา

“ทุกคนลงไป”

มันสายเกินไปแล้ว

โครม!
ขาของสะพานสัน่ อย่างรุ นแรงในขณะที่ปากขนาดใหญ่
ของอิกทิโอซอรัสกัดมัน

เกล็ดของอิกทิโอซอรัสเปล่งประกายผ่านฝุ่ นที่ไหลลงสู่
แม่น้ าฮันดุจสายฝน กลิ่นเลือดสดและน้ าเต็มไปทัว่ บริ เวณ

ผมเซและยกร่ างกายขึ้น

เมื่อฝุ่ นละอองหายไป ทัศนียภาพรอบๆ ตัวของผมก็

ชัดเจน มันมีกองคอนกรี ตที่แตกกระจายและเหล็กที่หกั
ซากของปี ศาจจานวนนับไม่ถว้ นได้ถูกจัดการออกไปโดย
การกัดของอิกทิโอซอรัส

ขาของสะพานพังลงแล้ว
“ทกจา เป็ นอะไรไหม?”

ยูซานอาและฮันมยอนโกยกร่ างกายของพวกเขาขึ้นห่าง
ออกไปเล็กน้อย

ขาข้างหนึ่งของฮันมยอนโกดูเหมือนจะได้รับบาดเจ็บและ
อยูใ่ นสภาพที่ไม่ค่อยดีเท่าไรนักจากการสัน่ สะเทือนเมื่อ
ครู่

ลีฮุนซึ งและลีกิลยังตะโกนออกมาจากฝั่งสะพาน แต่เสี ยง

ของพวกเขาก็ถูกปิ ดกั้นไว้โดยเขตปลอดภัยในทันที
ผมควรทายังไงดี? ผมวางแผนไว้โดยคิดว่าสะพานจะถูก
ทาลาย แต่ผมก็ไม่คิดว่าฮันมยอนโกและยูซานอาจะติดอยู่
กับผมด้วย

ในเวลานั้นเองก็มีเสี ยงดังขึ้นในอากาศ

[ใครบางคนได้รับความโปรดปรานของกลุ่มดาว]

[สถานการณ์ของกลุ่มดาว ‘เดวส์เอกส์มาคีนา’ ถูกเปิ ดใช้

งาน]

พร้อมกับเสี ยงนั้น สะพานที่ทาขึ้นจากแสงอันเจิดจ้าก็ถูก

สร้างขึ้นท่ามกลางเศษซากของสะพานดงโฮที่พงั ทลาย
จากนั้นข้อความก็ลอยขึ้นมาตรงหน้าของผม
[สะพานเดวส์เอกส์มาคีนา]

รายละเอียด: สะพานแห่งแสงที่สร้างขึ้นโดยกลุ่มดาว
เฉพาะจานวนคนเป็ นเลข ‘คู่’ เท่านั้นที่สามารถข้าม
สะพานไปได้ สะพานจะหายไปในทันทีที่มีจานวนคน
เป็ นเลข ‘คี่’ พยายามจะผ่านไป

“ทกจา นี่มนั ในหัวของฉัน จู่ๆ มันก็”

ผมสบตากับยูซานอาที่กาลังพูดไม่ได้ศพั ท์ ผมสามารถ
คาดเดาสถานการณ์ได้คร่ าวๆ
เดวส์เอกส์มาคีนา กลุ่มดาวที่มีความเสี่ ยงสู งมากที่จะเข้า
มาแทรกแซงสถานการณ์

มันคือผูส้ นับสนุนของยูซานอา

ผมไม่รู้วา่ กลุ่มดาวนี้มนั คืออะไร แต่มีคนได้เลือกยูซานอา

ให้เป็ นอวตารของพวกมันและต้องการให้เธอรอด

เดวส์เอกส์มาคีนาคือปรากฏการณ์ที่หาได้ยากในหนทาง
รอดชีวติ และยูซานอาก็เป็ นคนที่ควรจะตายไปแล้ว

ผมมีขอ้ สงสัยขึ้นมาในทันใด กลุ่มดาวไหนกันที่อยู่

เบื้องหลังยูซานอา?
[ข้อมูลของบุคคลนี้ไม่สามารถอ่านได้ใน ‘ลิสต์ตวั ละคร’]

[บุคคลนี้ไม่ได้ลงทะเบียนใน ‘ลิสต์ตวั ละคร’]

ผมรู ้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

ผมไม่สามารถดูขอ้ มูลของเธอด้วยสกิลของผมได้? ทาไม

กัน? เธอมีเบื้องหลังที่พิเศษงั้นเหรอ? หรื อเธอมีบาเรี ยทาง
จิต? แต่ถา้ เธอมีของแบบนั้นตั้งแต่เริ่ ม เดี๋ยวก่อนนะ บางที
นี่อาจจะเป็ น…

“ทกจา พวกเราทายังไงกันดี?”
ผมได้ยนิ เสี ยงที่สบั สนของยูซานอา ผมไม่มีเวลาให้คิด
มาก

ครื น ครื น ครื น

แม่น้ าฮันหมุนวน อิกทิโอซอรัสได้กินขาของสะพานเข้า

ไปข้างหนึ่งและหันร่ างกายอันใหญ่โตของมันไปอีกฝั่ง
ของแม่น้ าฮัน ผมกัดริ มฝี ปากและอ่านคาอธิบายของ
สะพานอีกครั้ง

เฉพาะจานวนคนที่เป็ นเลข ‘คู่’ เท่านั้นที่สามารถข้าม

สะพานไปได้
ในท้ายที่สุด เดวส์เอกส์มาคีนาก็เป็ นแค่ของเล่นที่ถูกสร้าง
ขึ้นโดยพวกกลุ่มดาวบัดซบที่ชื่นชอบในโศกนาฏกรรม

มันไม่มีทางที่ทุกๆ คนจะรอดชีวติ ไปได้

ร่ างกายของฮันมยอนโกสัน่ และดวงตาของเขาก็สบเข้ากับ
ผม

ในท้ายที่สุด มันก็ตอ้ งมีคนตาย

ตอนที่ 9 – ตัวเอก (4)

ในเวลานั้นเอง ยูซานอาก็ตะโกนออกมา

“ทกจา! ข้างหลังนาย!”

ผมโน้มตัวไปข้างหน้าโดยอัตโนมัติในขณะที่หมัดเปื้ อน
เลือดพุง่ ผ่านอากาศไป มันเป็ นกาปั้นอันคุน้ เคยที่ปกคลุม
ไปด้วยพลังงาน
ผมรู ้สึกว่ากาลังมีบางสิ่ งตกลงมาใส่ ผม และผมก็เตะ
ออกไปโดยสัญชาตญาณ ผมไม่จาเป็ นต้องมองย้อนกลับ
ไปเพราะผมรู ้วา่ อะไรที่อยูด่ า้ นหลังของผม

ปี ศาจประเภทมนุษย์ระดับ 9 มนุษย์กลายพันธุ์ที่ติดเชื้อ
จากอากาศธาตุสีดา

นัน่ เป็ นสาเหตุวา่ ทาไมพวกมันถึงถูกจัดให้เป็ นสายพันธุ์ที่

มีความเสี่ ยงสู ง แม้จะเป็ นแค่ระดับ 9 มนุษย์ปีศาจที่เกิด
ขึ้นมาจากมนุษย์ทวั่ ไปก็แทบไม่ต่างอะไรจากซอมบี้ แต่
มันจะอันตรายเป็ นอย่างยิง่ ถ้ามันเกิดขึ้นมาจากสิ่ งที่
แตกต่างออกไป

ผมเห็นป้ายโรงเรี ยนอยูก่ บั ศีรษะที่ได้รับความเสี ยหาย

“คิมนัมอุน”

ชายที่หวั ของเขาถูกระเบิดออกไปเมื่อไม่กี่นาทีก่อน
ในตอนนี้กาลังเล็งเป้ามาที่ผมในฐานะปี ศาจ

เส้นเสี ยงของคิมนัมอุนได้ถูกระเบิดออกไปในรู ปร่ างที่

แปลกประหลาด

“โฮกกกกก”

[สกิลเฉพาะตัว มุมมองนักอ่านพระเจ้า LV.1 ถูกเปิ ดใช้

งาน]
[คนผูน้ ้ ีไม่มีสติหลงเหลืออยูเ่ ลย สกิลมุมมองนักอ่านพระ
เจ้าถูกยกเลิก]

บัดซบ ตามที่คาดไว้เลย

แคว๊ก!

ต้นขาของผมถูกข่วนโดยเล็บสี ดาที่งอกออกมาของคิมนัม
อุน

ความรู ้สึกเจ็บปวดที่เหมือนกับถูกเผาแผ่ซ่านไปตามขา
ของผม ผิวที่ไม่ถูกเฉื อนด้วยมีด ในตอนนี้กลับถูกฉี กด้วย
กรงเล็บ
นี่คือเหตุผลหลักที่ทาให้ปีศาจพวกนี้เป็ นอันตราย ปี ศาจ
พวกนี้จะแข็งแกร่ งกว่ายามเมื่อเป็ นมนุษย์หลายเท่า

“ยูซานอา ไปเลย”

ผมรู ้สึกถึงบางสิ่ งในขณะที่ผมพูด โดยไม่ตอ้ งหันกลับไป

มอง ผมสามารถเห็นได้วา่ เกิดอะไรขึ้น

“ปล่อยฉันนะ! ปล่อย! ทกจา! ทกจา!”

ฮันมยอนโกที่เพิ่งเดินกะเผลกๆ อยูเ่ มื่อครู่ ได้แบกยูซานอา

อยูบ่ นไหล่ขา้ งหนึ่งและข้ามสะพานไปด้วยความเร็ วที่น่า
อัศจรรย์
[กลุ่มดาว ‘นักเขียนลับ’ ชื่นชมว่าคุณเป็ นคนที่น่าสนใจ]

[กลุ่มดาว ‘ผูพ้ ิพากษาเปลวเพลิงปี ศาจ’ ประทับใจใน

ความเสี ยสละของคุณ]

[คุณได้รับการสนับสนุน 100 เหรี ยญ]

เอาจริ งดิ วางแผนที่จะทิ้งฉันงั้นเหรอ?

ถึงยังไงก็เถอะ วิธีการที่เขากาลังวิง่ อยูน่ ้ นั ก็แปลกๆ อยู่

แม้วา่ จะใช้ขาได้แค่ขา้ งเดียว แต่เขาก็กาลังวิง่ อย่างรวดเร็ ว
พอๆ กับนักกีฬาโอลิมปิ ก
นี่ไม่ใช่สกิลเฉพาะตัวของฮันมยอนโกผูม้ ีพงุ พลุย้ ดังนั้น
มันคงจะเป็ นเป็ นอักขระจากผูส้ นับสนุนของเขา

[อาชาวายุขาเดียว]

และผมก็รู้แล้วว่ากลุ่มดาวไหนที่มอบอักขระนั้นให้กบั เขา
ผมได้ใช้ลิสต์ตวั ละครกับฮันมยอนโกจากระยะไกล

[ข้อมูลของบุคคลนี้ไม่สามารถอ่านได้ใน ‘ลิสต์ตวั ละคร’]

อีกครั้ง ลิสต์ตวั ละครไม่ได้ผล

ถ้าผมจาไม่ผดิ อักขระ ‘อาชาวายุขาเดียว’ มาจากกลุ่มดาว

ที่ชื่อว่านักมายากลพิการ
นักมายากลพิการไม่ได้มอบอักขระใดๆ ที่เป็ นระบบ
ป้องกันจิตใจให้ นอกจากนี้ ฮันมยอนโกยังไม่สามารถ
ครอบครองสกิลเช่นนั้นได้ต้ งั แต่แรกอีกด้วย กล่าวอีกนัย
หนึ่ง สกิลของผมล้มเหลวไม่ได้เป็ นเพราะความสามารถ
ของฮันมยอนโก

ผมโง่เอง

ผมมองไปยังหน้าต่างข้อความที่กาลังลอยอยูต่ รงหน้าผม
และหัวเราะ

[บุคคลนี้ไม่ได้ลงทะเบียนใน ‘ลิสต์ตวั ละคร’]

ผมคิดมากเกินไป มันหมายความตามตัวอักษรเลย ลิสต์ตวั
ละครก็คือข้อมูลของตัวละครตามนั้นเลย

ยูซานอาและฮันมยอนโกคือตัวละครที่เดิมทีไม่ได้ปรากฏ
ขึ้นในหนทางเอาชีวติ รอด พวกเขาเป็ นคนที่จะเสี ยชีวติ ถ้า
ผมไม่ช่วยพวกเขาไว้ มันเป็ นเรื่ องธรรมดาที่ผมจะไม่
สามารถยืนยันข้อมูลของพวกเขาด้วยลิสต์ตวั ละครได้

“อัค๊ ! อัค๊ ! อัค๊ !”

อีกด้านหนึ่ง คิมนัมอุนที่กาลังเข้ามาและเหล่าปี ศาจกาลัง

รัวคาพูดอะไรก็ไม่รู้ใส่ ผม ส่ วนอีกด้าน ฮันมยอนโกก็ได้
ข้ามสะพานไปถึงครึ่ งทางแล้ว ลีฮุนซึงและลีกิลยังได้มา
ถึงโซนปลอดภัยโดยการข้ามสะพานแล้ว ดังนั้นผมจึงไม่
สามารถขอความช่วยเหลือจากพวกเขาได้

นี่คือสถานการณ์จริ งๆ ผมไม่สามารถข้ามสะพานไปเพียง
ลาพังได้

สมองของผมประมวลผลอย่างรวดเร็ ว

ผมควรจะจับพวกมนุษย์ปีศาจไปสักตัวและข้ามสะพาน
ไปดีไหม? มันคงจะคุม้ ค่าที่จะพยายาม แต่อตั รา
ความสาเร็ จก็ต่าเกินไป ไม่เหมือนกับชื่อของพวกมัน
มนุษย์ปีศาจถูกนับว่าไม่ใช่มนุษย์ นัน่ หมายความว่าพวก
มันไม่ถูกนับว่าเป็ นบุคคล
“โฮกกกก!”

ปี ศาจหลายตัวเริ่ มเสี ยสมดุลและตกลงไปจากสะพาน

ครื น!

ปี ศาจที่ร่วงลงไปกลายเป็ นอาหารของอิกทิโอซอรัส
เหมือนพวกปลาปิ รันย่า อิกทิโอซอรัสเขมือบเหล่ามนุษย์
ปี ศาจที่ตกลงไปเป็ นชิ้นๆ ในทันที

ความกลัวที่ห่างหายไปได้หลัง่ ไหลกลับมาอีกครั้ง ถ้า

จานวนคนบนสะพานกลายเป็ นจานวน ‘คี่’ ไปสักพัก ผม
ก็คงจะเป็ นแบบพวกมัน มันเป็ นไปไม่ได้ที่จะข้ามไป
เพียงลาพัง
งั้น?

“ลองทาให้มนั ช้าลงละกัน”

ผมพึมพาในขณะที่ผมพยายามจะควบคุมตัวเอง ในตอนนี้
ผมจาเป็ นต้องสงบสติอารมณ์ไว้ มันยังคงมีวิธีที่ใช้การได้
อยูห่ ลายทาง แต่สิ่งที่สาคัญก็คือการจัดการกับเรื่ องที่อยู่
ตรงหน้าของผม ผมควบคุมการหายใจและเดินเข้าไปหา
ปี ศาจ

“โฮกกก?”
โชคดี มันไม่ได้ยากที่จะทาให้พวกมันตกลงไปจาก
สะพานโดยใช้แรงเฉื่ อย

ครื น!

ผมลดจานวนพวกมันลงไปโดยทาให้พวกมันตกลงไป
อย่างต่อเนื่อง นาฬิกาจับเวลาของโดเกบิที่กาลังลอยอยูใ่ น
อากาศกระพริ บ

เวลาที่เหลือก่อนที่สถานการณ์จะสิ้ นสุ ดลงคือ 15 นาที

“เห้อ”
กรงเล็บพุง่ เข้ามาจากจุดบอดและแทงเข้าใส่ กระดูกไหล่
ของผม ไม่วา่ ผมจะใจเย็นแค่ไหน ไม่วา่ ผมจะรู ้ขอ้ มูลมาก
แค่ไหน ผมก็ไม่สามารถช่วยอะไรกับร่ างกายที่ไร้การ
ฝึ กฝนของผมได้

“โฮกกกกกก!”

การโจมตีอนั บ้าคลัง่ ของคิมนัมอุนเริ่ มรวดเร็ วเป็ นอย่างยิง่

ไหล่ซา้ ย

ต้นขาขวา

ด้านบนศีรษะ
ผมต้องทาลายจังหวะ ผมหลบกรงเล็บที่พงุ่ เข้ามาอย่างฉิ ว
เฉี ยดและเตะขาของเขา

“โฮก?”

แต่คนผูน้ ้ ีกลับสู ญเสี ยความรู ้สึกทั้งหมดไปและไม่เจ็บเลย

ผมก้าวถอยหลังและชนเข้ากับโครงเหล็กที่ชารุ ด ผม
สามารถได้ยนิ อิกทิโอซอรัสที่กาลังแผดเสี ยงออกมาจาก
ด้านล่างของเสา

[กลุ่มดาวหลายแห่งยินดีในความยากลาบากของคุณ]

[กลุ่มดาวมอบการสนับสนุนให้คุณ 200 เหรี ยญ]

มันเป็ นการสะสมเหรี ยญอย่างต่อเนื่อง ตอนนี้ผมมีอยู่
5,000 เหรี ยญ มันเป็ นเหรี ยญจานวนมากสาหรับช่วง
เริ่ มต้น

[ว้าว เจ้าคือผูร้ อดชีวติ ที่ยอดเยีย่ มไม่นอ้ ย เอาล่ะ เอาล่ะ!

กลุ่มดาวไหนจะช่วยเหลือสหายผูน้ ่าสงสารคนนี้อีก
ไหม?]

มันเป็ นเสี ยงที่เหมือนกับพ่อค้าของโดเกบิ ผมอยากจะฉี ก

มันออกเป็ นชิ้นๆ ให้รู้แล้วรู ้รอด

[หึ ย ไม่มีใครจริ งๆ เหรอ?]

แน่นอน

มันคงจะแปลกที่กลุ่มดาวจะสนับสนุนผมหลังจากสิ่ งที่
เกิดขึ้นในช่วงการเลือกผูส้ นันสนุน

[ข้าบอกไว้วา่ ไง? เจ้าควรจะเลือกให้ดีเมื่อเจ้ามีโอกาส น่า

สงสารซะจริ ง]

คิมนัมอุนโจมตีผมซ้ าแล้วซ้ าเล่า ส่ งผลให้เกิดความ

เสี ยหายที่เอวของผม

แน่นอนว่าผมเองก็ได้สร้างอาการบาดเจ็บให้กบั คิมนัมอุน
ไว้ที่ฝั่งซ้ายของเขาด้วยมีด ต้องขอบคุณมัน ท้องของเขา
ห้อยออกมาเหมือนกับเชือกกระโดด
เพื่อที่จะสังหารมนุษย์ปีศาจ ผมจาเป็ นต้องทาลายหัวใจให้
หมดจด แต่ผวิ หนังที่อยูใ่ กล้กบั หัวใจของมันนั้นเป็ นส่ วน
ที่หนาที่สุด มีดพับไม่สามารถทะลวงมันได้ดว้ ยความคม
ของมันเพียงอย่างเดียว

บัดซบ มันคงไม่ยากขนาดนี้ถา้ ผมมีสกิลต่อสู ้สกั สกิล

[สกิลเฉพาะตัว ‘บุ๊คมาร์ค’ ถูกเปิ ดใช้งาน]

บุ๊คมาร์ค?

[บุ๊คมาร์คตัวละครถูกเปิ ดใช้งาน]
[ช่องบุค๊ มาร์คที่สามารถใช้ได้: 3]

[แสดงรายการบุ๊คมาร์คที่พร้อมใช้งาน]

[รายชื่อคนในช่องบุค๊ มาร์ค]

ปี ศาจแห่งการล่อลวงคิมนัมอุน (ความเข้าใจ 25) / ดาบ

เหล็กลีฮุนซึง (ความเข้าใจ 35) / ช่องว่าง

บุค๊ มาร์ค ผมได้อ่านหนทางเอาชีวติ รอดมามากกว่า 3,000

ตอน และผมก็ไม่เคยเห็นชื่อสกิลนี้มาก่อน แต่ผมก็
สังหรณ์ใจได้วา่ มันใช้งานอย่างไร

“เปิ ดใช้งานบุ๊คมาร์คหมายเลข 1”
มันมีความรู ้สึกของหน้ากระดาษกาลังถูกเปิ ดอยูใ่ นหัว
ของผม มันเป็ นฉากต่างๆ ของคิมนัมอุนในหนทางเอา
ชีวิตรอด

ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า! ผมเต็มไปด้วยพลัง

ตาย! ตาย! ตาย! ตาย!

โลกใบใหม่จาเป็ นต้องใช้กฎใหม่

ความทรงจาของคิมนัมอุนอัดแน่นเข้ามา และ
เส้นประสาททั้งหมดของผมก็เริ่ มตึงเครี ยด พลังของอีก
คนได้แผ่ซ่านเข้ามาในตัวผม
[บุ๊คมาร์คหมายเลข 1 ถูกเปิ ดใช้งาน]

[ระดับของสกิลบุค๊ มาร์คต่า ทาให้เวลาการเปิ ดใช้งานสั้น

ลง]

[เวลาในการเปิ ดใช้งาน: 1 นาที]

หนึ่งนาที นัน่ ก็เพียงพอแล้ว

[ความเข้าใจในตัวละครของคุณต่า ดังนั้นเฉพาะสกิลของ
ตัวละครส่ วนหนึ่งเท่านั้นที่ถูกเปิ ดใช้งาน]

[ใส่ ร้ายป้ายสี LV.1 ถูกเปิ ดใช้งาน]

คิมนัมอุนหายใจอย่างแรงในขณะที่เขาพุง่ เข้ามาหาผม
ร่ างกายของเขาถูกปกคลุมไปด้วยพลังงานสี ดาที่กาลังจะ
คุกคามผม

ผมถ่ายเทพลังลงไปยังส้นเท้าของผมอย่างมัน่ คง และพุง่
เข้าใส่ คิมนัมอุน ถ้าพวกเรามีสกิลเดียวกัน ผมต้องไม่แพ้
แน่ๆ

ในเวลานี้ ผมคือคิมนัมอุนจริ งๆ ผมเป็ นนักฆ่าผูบ้ า้ คลัง่ ที่

ปกครองโลกของ ‘หนทางเอาชีวิตรอด’ ร่ วมกับตัวเอก
ในสถานการณ์ที่ใส่ ร้ายป้ายสี ถูกใช้งานอย่างถูกต้อง ปี ศาจ
แห่งการล่อลวงแห่งสมรภูมิยอ่ มไม่สามารถพ่ายแพ้ได้
โดยง่าย

“แคว๊ก!”

มีดพับตัดผ่านความรู ้สึกอันอึดอัด มันฉี กผ่านกล้ามเนื้อ

และเนื้อ

จากแขนซ้ายไปถึงหัวใจ มันมีเสี ยงของมนุษย์แทรก

ออกมาในขณะที่คิมนัมอุนเดินโซเซ ถ้าเขายังมีดวงตาอยู่
เขาคงจะจ้องมองมาที่ผมในตอนนี้

“โฮก ฆ่า อุค๊ ตาย”

ชายหนุ่มที่มองโลกในแง่ร้ายและฝันที่จะตีตวั ออกจากมัน
ถ้าหนทางเอาชีวติ รอดไม่เริ่ มต้นขึ้น เขาอาจจะเข้า
มหาวิทยาลัยหลังจากการสอบเข้าและสนุกกับชีวติ ในรั้ว
มหาวิทยาลัย

“ไม่ อยาก ตาย”

ผมเฝ้าดูคิมนัมอุนตกลงไปจากสะพานโดยไม่ได้กล่าวคา
อาลา แม้วา่ เขาจะเป็ นคนที่ผมเกลียด แต่ผมก็อดรู ้สึกถึง
อารมณ์แปลกๆ ไม่ได้

[ความเข้าใจเกี่ยวกับตัวละคร ‘คิมนัมอุน’ เพิม่ ขึ้น]

[บุ๊คมาร์คหมายเลข 1 ถูกยกเลิก]

ความเหนื่อยล้าประเดประดังเข้าใส่ ผมในขณะที่พลัง
หายไป

มันยากจริ งๆ

“โฮกกกกก!”

มันมีเวลาเหลืออีก 10 นาที และมันก็ยงั มีปีศาจจานวน

มากกาลังเคลื่อนไหวอยู่
มันไม่มีเหตุผลเอาซะเลยที่จะจัดการกับพวกมันที่มี
จานวนมากขนาดนี้ดว้ ย STA LV.10 แต่จากเริ่ มต้น ผมก็
ไม่ได้ต้ งั ใจที่จะจัดการพวกมันเพียงลาพังอยูแ่ ล้ว

มันช้าไปหน่อย เขาควรจะปรากฏตัวได้แล้ว

เคร้ง! เคร้ง!

มีเสี ยงแตกดังออกมาเหมือนกับว่าเขากาลังรออยู่ ผมรู ้ ผม

คิดว่าเขาคงจะทาอะไรที่บา้ บิ่นเพื่อให้ได้รับการ
สนับสนุนหรื อความสาเร็ จ

โครม! ครื น
เห็นได้ชดั ว่ามันเป็ นเสี ยงเนื้อของคนๆ หนึ่งปะทะเข้ากับ
อีกร่ าง แต่มนั ก็เป็ นเสี ยงที่ดูคล้ายกับเนื้อบดกัน

ในความเป็ นจริ ง ผมได้รวบรวมเหรี ยญไว้เป็ นจานวนมาก

และคิดว่ามันคงพอที่จะท้าทายตัวเอก

แต่ในตอนนี้ ผมก็ตระหนักได้วา่ ผมคิดผิด

จากขบวนรถไฟที่หยุดนิ่ง ปี ศาจถูกโยนออกมาเป็ น
เส้นตรง ราวกับว่ามีรถถังวิง่ ผ่าน นี่เป็ นภาพที่เกิดจาก
‘มนุษย์’ จริ งๆ เหรอ?

“โฮก?”
ปี ศาจไร้หวั ตระหนักได้วา่ มีบางสิ่ งแปลกๆ และหันไป
รอบๆ อย่างไรก็ตาม มันก็สายเกินไปแล้ว

โฮก!

ชายคนนั้นทาลายปี ศาจทุกตัวที่กาลังคุกคามผมและ
ปรากฏตัวขึ้นตรงหน้าผม พลังที่เอ่อล้นโดยไม่ตอ้ งมีอาวุธ
ใดๆ เขาเอาชนะปี ศาจเหล่านั้นด้วยมือทั้งสองข้างเท่านั้น

ผมเตรี ยมใจไว้ล่วงหน้าแล้ว แต่เหงื่อก็ยงั ไหลลงมาที่หลัง

ของผม
จัดการกับผูช้ ายคนนี้? มันเป็ นไปไม่ได้แน่นอน ผมไม่
สามารถเอาชนะได้เลยแม้วา่ ค่าสถานะโดยรวมของผมจะ
เพิม่ เป็ นสองเท่าจากที่มีอยูใ่ นตอนนี้

“นาย นายเป็ นใครกัน?”

สายตาอันเย็นชาของเขาจ้องมาที่ผม ผมเปิ ดลิสต์ตวั ละคร

ขึ้นมาโดยอัตโนมัติเพื่อเอาชนะความกลัว

[สกิลเฉพาะตัว ‘ลิสต์ตวั ละคร’ ถูกเปิ ดใช้งาน]

[มีขอ้ มูลมากเกินไปเกี่ยวกับบุคคลนี้ ลิสต์ตวั ละครถูก

แปลงเป็ นลิสต์สรุ ป]
[สรุ ปตัวละคร]

ชื่อ: ยูจงฮยอค

แอตทริ บิวต์: ผูเ้ สื่ อมถอย (รอบที่ 3) (ตานาน), นักเล่นเกม

มืออาชีพ (หายาก)

สกิลเฉพาะตัว: เนตรแห่งปราชญ์ LV.8, ต่อสู ้ตวั ต่อตัว

LV.8, การฝึ กฝนอาวุธ LV.8, บาเรี ยพลังจิต LV.5,
ควบคุมฝูงชน LV.5, การให้เหตุผล LV.5, จับเท็จ LV.4

รายการสกิลเฉพาะตัวทอดยาวออกไปเรื่ อยๆ ก่อนที่ผมจะ

ทันมองหมด มือหยาบๆ ก็ปรากฏขึ้นและคว้าคอของผม
“นายน่ะ นายยังมีชีวติ อยูไ่ ด้ยงั ไงกัน?”

‘วิธีการแรก’ ในการเอาชีวติ รอดบนโลกที่ถูกทาลายนี้ ผูท้ ี่

พิสูจน์วา่ วิธีการนั้นถูกต้องได้มาอยูต่ รงหน้าของผมแล้ว

ผูเ้ สื่ อมถอยยูจงฮยอค โศกนาฏกรรมครั้งใหญ่ของโลกใบ

นี้ได้เริ่ มต้นด้วยบุคคลคนนี้
ตอนที่ 10 – ตัวเอก (5)

มันคงจะน่าหัวเราะมากถ้าคนอื่นเห็นมัน ชายวัยผูใ้ หญ่ตวั

โตกาลังถูกคว้าคอและยกขึ้นเหมือนกับลิง

ผมเห็นลีฮุนซึ งกาลังมองมาทางนี้จากอีกฝากสะพาน สี
หน้าของเขาดูกระวนกระวาย แต่เขาก็ไม่สามารถเห็นสิ่ งที่
กาลังเกิดขึ้นที่นี่ได้จริ งๆ มันเนื่องมาจากการคุม้ ครอง
ความปลอดภัย ผมจึงมองเห็นสิ่ งที่เกิดขึ้นที่นี่ได้แต่พวก
เขาไม่สามารถทาได้

“ชื่อ”
“อะไร?”

“นายชื่ออะไร?”

เมื่อเห็นวิธีการพูดที่ไม่แยแสนี้ มันก็เหมือนกับตัวละคร
หลัก แต่มนั ก็ไม่ใช่ทางเลือกที่ดีในการกระตุน้ เขาที่นี่

“คิมทกจา”

“ชื่อแปลกๆ”

“ฉันได้ยนิ แบบนี้มาบ่อยแล้ว”
ในเวลานั้นเอง ท้องของผมก็ยบุ เข้ามาและรู ้สึกพลิกกลับ
ในขณะที่หมัดของยูจงฮยอคต่อยเข้าใส่ มนั

“อัค๊ ”

แม้วา่ จะมีผวิ หนังที่แม้แต่มีดยังต้องเด้งออก แต่การโจมตี

นี้กเ็ จ็บปวดมาก

“นายมีร่างกายที่แข็งแกร่ งหนิ นายเข้าใจการใช้เหรี ยญ

แล้วสิ นะ?”

“มันก็เหมือนกับนาย”
ปั ง มีการต่อยเข้าที่ทอ้ งของผมอีกครั้ง ผมฝื นกลืนคาโอด
ครวญกลับลงไป

ชายคนนี้ ระดับความแข็งแกร่ งของเขาต้องมีไม่ต่ากว่า 15

แน่ๆ มันอยูใ่ นระดับนี้แม้วา่ จะผ่านสถานการณ์หลักและ
สถานการณ์ยอ่ ยมาอย่างละครั้ง แน่นอน สัตว์ประหลาด
โดยกาเนิดย่อมแตกต่างออกไปอยูแ่ ล้ว

“หยุดตอบอะไรที่ไม่จาเป็ น ตอบเฉพาะสิ่ งที่ฉนั ถาม

เท่านั้น เข้าใจไหม?”

ผมไม่ตอบ ผมคิดว่าบางทีเรื่ องนี้อาจจะเกิดขึ้น อย่างไรก็

ตาม นี่เป็ นสถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุดที่ผมหวังให้ไม่
เกิดขึ้น
ในตอนเริ่ มแรก ยูจงฮยอคคือตัวตนที่น่าหวาดกลัวยิง่ กว่า
ใครอื่น

นิสยั ของเขาถดถอยไปหลังจากผ่านการเสื่ อมถอยมาสาม

ครั้ง หลักการของเขาถูกตัดออกไปเพื่อคงไว้ซ่ ึ งความรู ้สึก
ของตัวเอง ยูจงฮยอคในปัจจุบนั ไม่ลงั เลเลยเพื่อที่จะทา
เป้าหมายของตัวเขาเอง

“คาตอบของนาย?”

“เออ”

“สุ ภาพหน่อย”
“ถ้าฉันไม่ทาล่ะ?”

คราวนี้ผมยกมือทั้งสองข้างขึ้นเพื่อป้องกันหมัด ความ
เจ็บปวดมันราวกับว่ากระดูกของผมหัก แต่ความตกใจก็
กระจายตัวออกไป ดวงตาของยูจงฮยอคเบิกกว้างขึ้นราว
กับว่าเขาประหลาดใจเล็กน้อย

[ตัวละคร ‘ยูจงฮยอค’ เฝ้าระวังคุณ]

ช่างมันเถอะ ผมไม่ได้เป็ นกระสอบทรายเพียงเพราะเขา

คือตัวละครหลัก
“ขอโทษนะ แต่นายอายุนอ้ ยกว่าฉัน เกมเมอร์มือโปรยู
จงฮยอค ดังนั้นนายควรใช้คาที่สุภาพ”

“นายรู ้จกั ฉันงั้นเหรอ?”

“ฉันรู ้ ฉันคือพนักงานในบริ ษทั เกม”

มันเป็ นเรื่ องโกหก แม้วา่ ผมจะทางานให้กบั บริ ษทั เกม แต่

มันก็เป็ นไปไม่ได้ที่จะจาชื่อของนักเล่นเกมมืออาชีพทุก
คน ซ้ าร้าย จนกระทัง่ เมื่อไม่นานมานี้ ‘ยูจงฮยอค’ ก็เป็ น
แค่ตวั ละครในนิยาย

“นายมีชื่อเสี ยง ครั้งหนึ่ง ฉันเคยเป็ นแฟนคลับของนาย”

การมีชื่อเสี ยงมันก็แค่ตามเนื้อเรื่ อง อย่างไรก็ตาม มัน
ไม่ใช่เรื่ องโกหกที่ผมคือ ‘แฟนคลับ’ ของเขา’

ผมชอบ เกลียด พร่ าบ่น และเชียร์ยจู งฮยอค นัน่ คือเหตุผล

ว่าทาไมผมถึงติดตามยูจงฮยอคมาตลอด 3,000 กว่าตอน

“แฟนคลับ ฉันไม่ได้ยนิ คานั้นมานานแล้ว”

ในสายตาที่หวนคานึงของยูจงฮยอค ราวกับว่าเขากาลังถูก
ขังอยูใ่ นความทรงจาของตัวเอง อย่างไรก็ตาม มันก็แค่ชวั่
ขณะหนึ่งเท่านั้น

“ฉันจะให้อภัยกับความไม่สุภาพของนายในคราวนี้ แต่
สถานการณ์ของนายก็ยงั ไม่เปลี่ยนแปลง”
“ฉันก็วา่ งั้น”

ผมมองลงไปยังขาทั้งสองข้างของผมที่กาลังแกว่งไกว

“ฉันมีเพียงสิ่ งเดียวที่จะถาม”

“ว่ามา”

“นายรอดจากเหตุการณ์ในรถไฟใต้ดินมาได้ยงั ไง?”

มันเป็ นคาถามที่ผมคิดไว้
“นายจะปล่อยฉันไปเหรอถ้าฉันตอบ?”

“ก็ลองดู”

มันเป็ นเรื่ องโกหก ผมสามารถบอกได้เพียงแค่มองไปที่

ใบหน้าของเขา ผมเป็ นผูอ้ ่านหนทางเอาชีวติ รอดเพียงคน
เดียว ความเป็ นไปได้จานวนนับไม่ถว้ นถูกจาลองขึ้นใน
หัวของผม ผมจะพูดยังไงเพื่อโน้มน้าวผูเ้ สื่ อมถอยบัดซบ
นี่ดี?

[ความเข้าใจของคุณในตัวละคร ‘ยูจงฮยอค’ เพิ่มขึ้น]

[ความเข้าใจของคุณในตัวละครนี้สูงมากแล้ว]
ฮะ?

[บรรลุเงื่อนไขในการใช้สกิลเฉพาะตัว ‘มุมมองนักอ่าน
พระเจ้า’ ขั้นที่สอง!]

[คุณต้องการเปิ ดใช้งานสกิลเฉพาะตัวหรื อไม่?]

หลังจากนั้นสักครู่ ผมก็สามารถอ่านความคิดของใครบาง
คนได้เหมือนกับมีน้ าตกอยูใ่ นหัวของผม

‘เฉพาะลีฮุนซึ งและคิมนัมอุนเท่านั้นที่ควรจะรอดชีวติ ใน
ขบวนนั้น’

‘แต่คิมนัมอุนกลับตายและมีคนอื่นรอดชีวติ มา’
‘นายรอดชีวิตมาได้ยงั ไง?’

‘ไอ้บา้ นี่มนั ใครกัน?’

‘ค้นหาข้อมูล แล้วถ้าฉันพบความไม่สงบใดๆ… ฆ่า’

ความคิดผุดขึ้นมาหลายอย่าง

เห็นได้ชดั ว่ามันเป็ นสถานการณ์วกิ ฤต แต่ผมก็ไม่สามารถ

ป้องกันไม่ให้มุมปากของผมยกขึ้นมาได้

เวลาที่เหลืออยูจ่ นกระทัง่ สถานการณ์จะสิ้ นสุ ดลงคือ 5

นาที
ผมเริ่ มต้นเรื่ องไปแล้ว ผมบอกเล่าเรื่ องราวโดยใช้คาที่ส้ นั
แม่นยา และกระชับมากที่สุด

มันเริ่ มตั้งแต่ช่วงแรกที่ ‘โดเกบิ’ ปรากฏตัวในรถไฟไป

จนถึงจบสถานการณ์แรก แน่นอน ผมไม่รวมถึงสกิลที่ผม
มีและเรื่ องสาคัญใดๆ

“นายเคลียร์สถานการณ์ดว้ ยการฆ่าแมลงงั้นเหรอ?”

พวกเราโชคดี

ยูจงฮยอครู ้สึกประหลาดใจมากจนเขาดูเหมือนจะลืมไป
ว่าปากของเขาอ้าอยู่
อนาคตเปลี่ยนไปอย่างสิ้ นเชิง

เขาตกใจ เดิมที คนในขบวน 3807 คงจะฆ่ากันหมด และ

เหลือแค่คิมนัมอุนกับลีฮุนซึงเท่านั้นที่รอดชีวติ

“นายตาแหลมมาก นายรู ้ได้ยงั ไงว่ามีแมลงอยูใ่ นขบวน?”

ดวงตาของยูจงฮยอคเต็มไปด้วยจิตสังหารในขณะที่มี
ความคิดต่างๆ นานาวิ่งผล่านในหัวของผม

‘ชายคนนี้คือผูเ้ สื่ อมถอยอย่างนั้นเหรอ?’

‘ถ้าใช่ ฉันก็คงต้องฆ่าเขาซะ’
คนที่มีความผิดจะคิดว่าทุกๆ คนต้องพูดถึงมัน

ผมไม่แปลกใจที่เขาจะเข้าใจผมผิด ผมรี บเปิ ดปาก

“การระเบิด”

“การระเบิด?”

“ฉันสามารถหาแมลงได้เนื่องจากการระเบิดจากขบวน
ข้างหน้า”

ร่ างกายของยูจงฮยอคหยุดให้กบั คาพูดเหล่านี้
“อธิบายง่ายๆ หน่อย”

“เมื่อเกิดระเบิดขึ้น เด็กคนหนึ่งก็ลม้ ลงและทาตาข่ายเก็บ

แมลงตก ฉันหยิบมันขึ้นมาโดยบังเอิญ”

“มันเป็ นความบังเอิญที่น่าสงสัยจัง”

“ความบังเอิญน่าสงสัยอยูเ่ สมอ ถ้านายไม่เชื่อฉัน งั้นก็ถาม

คนอื่นดูกไ็ ด้ เด็กที่ยนื อยูต่ รงนั้นทาตาข่ายตก”

เหนือบาเรี ยเขตปลอดภัยบนสถานีอก๊ ซู มีคนกาลังมองมา

ที่ฝั่งนี้อยู่ สถานการณ์ยงั ไม่สิ้นสุ ดลง ดังนั้นพวกเขาจึงไม่
สามารถเข้ามาหรื อพูดคุยกับพวกเราได้
ยูจงฮยอคมองไปแต่กไ็ ม่แสดงสัญญาณของการ
เคลื่อนไหวใดๆ ดวงตาของเขาเปลี่ยนไปและความทรงจา
ที่ดูเหมือนจะเป็ นของยูจงฮยอคก็แวบเข้ามาในจิตใจของ
ผม

‘ฉันเข้าใจ’

‘การระเบิด’

‘ชายคนนี้ไม่ใช่ผเู ้ สื่ อมถอย’

‘เขาไม่ใช่คนที่เปลี่ยนแปลงอนาคต กลับกัน อนาคตได้

เปลี่ยนไปแล้ว’
‘เพราะฉัน’

ผมเห็นผูค้ นตายอย่างน่าสงสารด้วยการระเบิดอันทรง
พลังและยูจงฮยอคก็เฝ้ามองมันอย่างเฉยเมย

‘มันเป็ นเพราะว่าฉันสังหารพวกเขา ไม่เหมือนกับรอบ

อื่นๆ’

เนื่องจากผลของมุมมองนักอ่านพระเจ้า ผมจึงสามารถ
รู ้สึกได้ถึงความเจ็บปวดและความทุกข์ทรมานทางจิตใจ
ของยูจงฮยอค

“นายหมดคาถามยัง?”
“อืม”

“งั้นก็ปล่อยฉันได้ยงั ? และไปที่อก๊ ซูดว้ ยกัน มันไม่มีเวลา

มากพอให้เคลียร์สถานการณ์”

“ยาก”

อย่างไรก็ตาม ตัวเอกก็เป็ นตัวเอกอยูว่ นั ยังค่า

“ที่นายพูดมาก็มีเหตุผล”

ผมไม่เคยเห็นตัวเอกไหนที่ระมัดระวังเท่ากับยูจงฮยอค
เลย
‘ผูเ้ ริ่ มต้นคงไม่สามารถใจเย็นได้ขนาดนี้’

‘เขาปรับตัวได้ดีผดิ ปกติกบั โลกที่เปลี่ยนไป’

‘เขาอาจจะฆ่าคิมนัมอุนก็ได้’

‘เขาไปไกลเกินกว่าที่จะเป็ นประโยชน์จนเป็ นอันตราย

แล้ว’

ดวงตาข้างขวาของยูจงฮยอคเริ่ มเปล่งประกายด้วยแสงสี
ทอง ผมตระหนักได้อย่างรวดเร็ วว่าเขากาลังจะทาอะไร
ในความเป็ นจริ ง มันคงจะแปลกถ้าชายคนนี้ไม่ใช้ ‘สิ่ ง
นั้น’
เนตรแห่งปราชญ์ สกิลตรวจจับที่แข็งแกร่ งที่สุดของยูจงฮ
ยอค เนตรแห่งปราชญ์เป็ นสกิลระดับ SS ที่จะแสดง
หน้าต่างแอตทริ บิวต์ของเป้าหมายรวมทั้งข้อมูลลับด้วย

ตราบใดที่เขาใช้มนั ผมก็ไม่สามารถหลีกเลี่ยงที่จะถูก
เปิ ดเผยตัวตนของผมได้ ในทางกลับกัน ผมคิดว่ามันเป็ น
สิ่ งที่ดี

ผมยังไม่รู้จกั ‘แอตทริ บิวต์’ และ ‘สกิล’ ของผมเลย ถ้ายู

จงฮยอคค้นพบข้อมูลของผม ผมก็อาจจะรู ้จกั ตัวเองมาก
ขึ้นได้ งั้นผมก็ได้แต่หวังว่าผมจะสามารถใช้ขอ้ มูลที่ผมรู ้
เพื่อหลบหนีไปจากสถานการณ์น้ ี
[สกิลเฉพาะตัว ‘กาแพงที่สี่’ ถูกเปิ ดใช้งาน!]

[กาแพงที่สี่ตรวจพบการใช้สกิลดวงตาแห่งปราชญ์]

ประกายแสงบินว่อนในอากาศ และร่ างกายของยูจงฮยอค

ก็โซเซ

หื อ อะไรกัน?

ยูจงฮยอคกุมดวงตาข้างขวาของเขาไว้และมองมาที่ผม
ด้วยความสับสน

“นายเป็ นใครกันแน่?”
ขอโทษนะ แต่ผมก็สงสัยเหมือนกัน

[สกิลกาแพงที่สี่ได้ปิดกั้นดวงตาแห่งปราชญ์!]

ผมไม่รู้วา่ ผมมีสกิลที่สามารถป้องกันดวงตาแห่งปราชญ์
ได้ หลังจากบุ๊กมาร์ก มันก็เป็ นกาแพงที่สี่

นี่เป็ นเรื่ องที่ซบั ซ้อน ยูจงฮยอคคงจะไม่เชื่อผมในตอนนี้

เขาต้องฆ่าผมแน่ๆ

เขาคือคนที่ไม่ไว้ใจในสิ่ งที่เขาไม่รู้
“ยูจงฮยอค”

งั้นผมเองก็ตอ้ งเปลี่ยนแผน

“นายต้องการสหายที่ไว้วางใจได้”

“นายหมายความว่ายังไง?”

“นายไม่สามารถผ่านสถานการณ์ที่ 46 เพียงคนเดียวได้
ไม่ใช่วา่ นายก็ตระหนักถึงมันงั้นเหรอ?”

ดวงตาของยูจงฮยอคหรี่ ลง
“นายรู ้ได้ยงั ไง? บางทีนาย…”

“มันไม่สาคัญว่าฉันรู ้ได้ยงั ไง”

ผมจ้องตรงเข้าไปในดวงตาของยูจงฮยอคและกล่าว
ออกมา

“สิ่ งที่สาคัญก็คือฉันสามารถช่วยนายได้”

‘เขาไม่ใช่ผเู ้ สื่ อมถอย ถ้าเขาเป็ นผูเ้ สื่ อมถอย ฉันก็คงจะ

ตระหนักถึงเขาไปแล้ว’

‘งั้นคนๆ นี้เป็ นใครกัน?’

‘บางที?’

ถ้าผมไม่สามารถซ่อนไพ่ในมือของผมได้ และถ้าผมไม่
สามารถครอบครองไพ่ที่ดีที่สุดได้ งั้นมันก็มีแค่ทางเดียว
นัน่ คือการแสดงไพ่เพื่อทาให้อีกคนเข้าใจผิด

“ยูจงฮยอค ฉันรู ้อนาคตที่นายไม่รู้”

[ตัวละคร ‘ยูจงฮยอค’ ใช้ทกั ษะ ‘จับเท็จ’]

[การจับเท็จยืนยันว่าคาพูดของคุณเป็ นความจริ ง]

ดวงตาของยูจงฮยอคค่อยๆ เบิกกว้างขึ้น
“ได้ไงกัน?”

“อะไรอีก?”

‘ไม่มีทาง มันจะมีผเู ้ ผยพระวจนะคนอื่นนอกเหนือจาก

แอนนา ครอฟต์ อีกเหรอ? มันยังอยูใ่ นเกาหลีใต้ดว้ ย?’

ผูเ้ ผยพระวจนะ ในหนทางเอาชีวิตรอด มันเป็ นแอตทริ

บิวต์เดียวที่สามารถเห็นอนาคตได้และมีความสามารถติด
ตัวในการลบล้างสกิลตรวจจับทั้งหมด ในความเป็ นจริ ง
มันมีเพียงคนๆ เดียวที่มีแอตทริ บิวต์ ‘ผูเ้ ผยพระวจนะ’ ใน
โลกของหนทางเอาชีวิตรอด
‘เฉพาะผูเ้ ผยพระวจนะเท่านั้นที่สามารถต่อกรกับดวงตา
แห่งปราชญ์ของฉันได้’

ผมไม่ตอบและยูจงฮยอคก็เม้มปาก

“นายสามารถใช้ ‘เนตรพยากรณ์’ ได้ง้ นั เหรอ?”

“มันก็คล้ายๆ กัน”

“นายรู ้วา่ ฉันจะมาที่นี่?”

“ใช่”
‘ฉันเข้าใจล่ะ ถ้าชายคนนี้เป็ นผูเ้ ผยพระวจนะ งั้นการ
กระทาทั้งหมดของเขาก็สมเหตุสมผล’

กระแสเริ่ มเปลี่ยนแปลง ความผันผวนของยูจงฮยอคถูก

ถ่ายทอดออกมาโดยตรง นี่เป็ นโอกาสเดียวเท่านั้น

“ฉันรู ้วา่ ยูจงฮยอคมีพลังพิเศษใช่ไหม นายเองก็รู้อนาคต

ด้วย ใช่ไหมล่ะ?”

“…….”

“แต่ความรู ้น้ นั ไม่สมบูรณ์”

นี่คือจุดอ่อนเพียงอย่างเดียวของผูเ้ สื่ อมถอย

นัน่ หมายความว่าอนาคตจะเปลี่ยนไปเมื่อพวกเขาใช้
ข้อมูลของอนาคต กล่าวอีกนัยหนึ่ง ผูเ้ สื่ อมถอยทุกคนจะ
ค่อยๆ ใช้ชีวติ อยูใ่ น ‘โลกที่พวกเขาไม่รู้จกั ’

“งั้นก็มาเป็ นสหายกัน ฉันสามารถเติมเต็มข้อมูลในส่ วนที่

นายขาดหายไปได้”

มันไม่มีสหายไหนจะดีเท่ากับ ‘ผูเ้ ผยพระวจนะ’ สาหรับยู

จงฮยอคในตอนนี้ ในความเป็ นจริ ง ตัวของผมเองก็
สามารถเล่นบทที่คล้ายคลึงกับผูเ้ ผยพระวจนะได้ มันเป็ น
เพราะผมเป็ นผูอ้ ่านเรื่ องนี้เพียงคนเดียว

[ระยะเวลาของสถานการณ์เหลือ 1 นาที]
ยูจงฮยอคก้มหัวลงและเริ่ มคิด

‘ผูเ้ ผยพระวจนะจะเป็ นประโยชน์อย่างแน่นอน’

[ระยะเวลาของสถานการณ์เหลือ 50 วินาที]

‘ไม่ใช่แค่สถานการณ์ที่ 46 แต่หลังจากนั้นเมื่อต่อสู ้กบั

‘ชาลาทุสตร้า’ แต่ฉนั สามารถเชื่อเขาได้จริ งๆ เหรอ?’

[ระยะเวลาของสถานการณ์เหลือ 40 วินาที]

‘สหาย’
ในที่สุดยูจงฮยอคก็เงยหน้าขึ้นในขณะที่ผมจ้องไปที่
นาฬิกาด้วยหัวใจอันแสบคัน

“ฉันตัดสิ นใจแล้ว ฉันจะเป็ นสหายกับนาย”

[พลังใจของคุณหมดลง]

[สกิลเฉพาะตัว มุมมองนักอ่านพระเจ้าถูกปิ ด]

ผมไม่แน่ใจว่ามันเป็ นเพราะความเมื่อยล้าหรื อความโล่

งอก แต่สกิลเฉพาะตัวของผมก็ถูกปลดปล่อยออกไปแล้ว
ใบหน้าของยูจงฮยอคในตอนนี้ดูยากเหมือนกับหนังสื อ
ปรัชญาที่ไม่มีคาอธิบาย
ยูจงฮยอคเริ่ มพาผมข้าม ‘สะพานเลขคู่’ แน่นอนว่าผมก็ยงั
ถูกคว้าคอเสื้ อไว้อยู่ แต่ผมก็คิดว่ามันคงจะแค่ตอนนี้
เท่านั้น ผมได้โน้มน้าวไอ้ผถู ้ ดถอยบัดซบนี่ และมันก็อยู่
ในตาแหน่งที่ดี

พวกเราเกือบจะข้ามสะพานเลขคู่ได้แล้ว และตรงหน้าก็
คือเขตปลอดภัย แต่ยจู งฮยอคก็หยุดลงในทันใด

“ฉันจะถามคาถามสุ ดท้าย”

“อะไร?”
“ถ้านายคือผูเ้ ผยพระวจนะจริ งๆ นายก็ควรจะรู ้อนาคต
ของนาย จริ งไหม?”

ในเวลาที่ผมเห็นดวงตาอันเยือกเย็นของยูจงฮยอค ผมก็
ต้องขนลุก การทดสอบของเขายังไม่จบ เขาคว้าคอเสื้ อผม
ไว้แน่นยิง่ ขึ้น

“อัค๊ ”

มือของเขายกผมสู งขึ้นเล็กน้อยและสายลมอ่อนๆ ก็พดั

ผ่านเท้าของผม ใต้ฝ่าเท้าของผมว่างเปล่าอย่างสิ้ นเชิง
กลิ่นของเลือดผสมเข้ากับกลิ่นของแม่น้ าฮันในขณะที่
อิกทิโอซอรัสกระโจนขึ้นมาหาเหยือ่ ของมันด้วยปากที่อา้
กว้าง

“ฉันจะปล่อยมือหรื อไม่?”

นี่เป็ นครั้งแรกที่ผมหลัง่ เหงื่อออกมา ขอคิดก่อนนะ แม้วา่

จะไม่มีความคิดของเขา ผมก็รู้จกั ชายคนนี้มากกว่าใครอื่น
ผมหลับตาลงและคิดเกี่ยวกับยูจงฮยอค

[ระยะเวลาของสถานการณ์เหลือ 20 วินาที]

แล้วผมก็ได้ขอ้ สรุ ป
“ยูจงฮยอค”

ผมแน่ใจในสิ่ งที่เขาจะทา ไม่วา่ ผมจะคิดยังไง มันก็ไม่มี

ข้อสรุ ปเมื่อมันมาจากยูจงฮยอค

ผมพูดในขณะที่ผมมองดูผบู ้ ญั ชาการแห่งท้องทะเลกาลัง
เข้ามาใกล้จากในน้ า

“ฉันจะบอกอะไรนายให้สกั สองอย่างนะ”

“อะไร?”

“ข้อแรก ฉันไม่ใช่ลูกน้องของนาย ดังนั้นฉันหวังว่านาย

จะปฏิบตั ิต่อฉันอย่างเป็ นธรรมนับจากนี้ไป”
“…….”

“ข้อสอง ฉันจะร่ วมมือกับนาย แต่นายเองก็ตอ้ งสัญญาว่า

จะร่ วมมือกับฉันด้วย”

ยูจงฮยอคมองมาที่ผมด้วยความสนใจและพยักหน้า

“อืม แล้วคาตอบของนายล่ะ?”

ผมตอบด้วยรอยยิม้

“เอามือของนายออกไปจากฉันและแพ้ไปซะ ไอ้ปัญญา
อ่อนเอ๊ย!”
แล้วพลังที่คว้าจับผมไว้กห็ ายไป ผมถูกคว้าจับโดยแรง
โน้มถ่วง ผมเห็นใบหน้าของยูจงฮยอคในขณะที่ผมกาลัง
ตกลงไป ยูจงฮยอคกาลังยิม้ อย่างสดใสเหมือนกับมีบางสิ่ ง
ที่ทาให้เขามีความสุ ข

ไอ้บดั ซบ

“ฉันเชื่อนาย นายคือผูเ้ ผยพระวจนะจริ งๆ”

สิ่ งที่กาลังรอผมอยู่ ณ จุดปะทะก็คือปากของผูบ้ ญั ชาการ

แห่งท้องทะเลอันใหญ่ยกั ษ์
ผมหลับตาลงจากแรงปะทะที่มาพร้อมกับน้ าเย็นๆ ของ
แม่น้ าฮัน ในขณะที่ผมสู ดหายใจเข้า ความมืดมิดอัน
อบอุ่นและมหึ มาก็กลืนผมเข้าไป

[คุณล้มเหลวในการเคลียร์สถานการณ์]

บัดซบ ฉันต้องใช้วธิ ีน้ นั แล้วสิ นะ