Data bitwy pod Grunwaldem 15 lipca 1410 r to prawdopodobnie jedna z najbardziej znanych

dat w historii Polski. To wtedy Polska z pomocą wojsk litewskich pokonała zakon Krzyżaków. W
powieści „Krzyżacy” Henryk Sienkiewicz barwnie sportretował rycerzy zakonu krzyżackiego, którego
pełna nazwa brzmi Zakon Braci Niemieckiego Zakonu Najświętszej Marii Panny.

Rycerze zakonu krzyżackiego zdobywali ziemie pod pretekstem nawrócenia miejscowej ludności
na chrześcijaństwo. Nie robili tego jednak przez pokazanie im miłości Boga, czy niezachwianej
moralności wierzących. Stosowali przemoc, terror, a ziemie zagarniali podstępem i kłamstwem. Nie
zważając na ludzi, ich zwyczaje, tradycję i kulturę wprowadzali na zdobytych ziemiach swoje własne
zasady, a za ich złamanie groziła kara śmierci. Budowali ogromne zamki, które stanowiły twierdze nie
do zdobycia. Byli bezwzględni w swoich działaniach i podbojach ziem. Z dzisiejszej perspektywy
można z pewnością stwierdzić, że nie okazywali miłosierdzia, które według współczesnego Kościoła
powinno cechować każdego wierzącego. Chcieli by każdy czuł ich wielkość i był im poddany, poniżony
przed wielkim zakonem. Nawet wejście do zamku było skonstruowane tak, by już na wstępie paść
przed rycerstwem krzyżackim na kolana. Trzeba przyznać, że rycerzy i władzę zakonu cechował
bezgraniczny spryt i umiejętność planowania, tak żeby zawsze wyszło to na dobre zakonowi i jego
reputacji. Przykładem tego może być sposób w jaki sprowadzili Danusię, a potem Juranda do zamku
krzyżackiego. Najpierw wymyślili historie o chorobie Juranda, a potem w drodze do „chorego” ojca
uprowadzili Danusię. Dziewczynę doprowadzili do szaleństwa i w końcu do śmierci, a ojca okrutnie
okaleczyli. Te przerażające zbrodnie są jednak zbyt wielkim ciężarem dla ludzkiego sumienia. Kontur
Zygfryd odbiera sobie życie zaraz po tym, jak Jurand przebacza mu jego zbrodnie.

Rycerze polscy jako wrogowie zakonu krzyżackiego, zostali przedstawieni w powieści w sposób
wyidealizowany, co nie oznacza, że kompletnie fałszywy. Rycerstwo polskie przestrzega zasad
nazywanych kodeksem rycerskim. Jego główne hasła to „Bóg, honor, ojczyzna”. Przedstawiciele tego
stanu są honorowi, wierni i uczciwi. Pomagają innym, są zdolni do poświeceń dla kraju i dla drugiego
człowieka. Cechuje ich szczerość, waleczność i wierność. Zbyszko z Bogdańca do końca pozostał
wierny swojej wybrance, walczył o jej honor i nie zawahał się nawet stanąć do pojedynku. Jednak
rycerstwo polskie, jak wszyscy inni ludzie również mają swoje wady. Nadużywają alkoholu i nie znają
umiaru w jedzeniu.

Na pierwszy rzut oka może wydawać się, że obaj bohaterowie zbiorowi nie mają ze sobą zupełnie
nic wspólnego, a nawet, że w niektórych kwestach są przeciwieństwami. Myślę, że jest jednak coś co
ich łączy – bezgraniczna wiara i przekonanie o słuszności swoich idei. Zasady zakonu krzyżackiego czy
kodeks polskiego rycerstwa to zbiory najważniejszych wartości wyznawanych przez te formacje. Bez
względu na to, kto co uważał za słuszne, każdy w coś wierzył i wyznawał określone zasady. Drugą
wspólną cechą jest wytrwałość i dobra strategia w walkach. Umieli walczyć i nie uginali się przed
niczym. Wydawane rozkazy wykonywali bez strachu o własne zdrowie i życie. Myślę, że jest to
wspólna cecha stanu rycerskiego, dotycząca wszystkich rycerzy niezależnie od ich narodowości.