Wika ng mga katutubo sa

rehiyon ang ginagamit ng

bawat pangkat o tribu sa
bansa
sa pagtuturo at pang-araw-
araw na pamumuhay.
Ayon sa datos ng CPH noong 2000,
may humigit kumulang 150 na
wika at diyalekto sa bansa.
Tagalog ang nangungunang wika
na ginagamit ng 5.4 milyong
sambayanan; pangalawa ang
Cebuano/Bisaya/Boholano sa 3.6
milyong sambahayan;
pangatlo ang Ilocano sa 1.4
milyong sambayahan; pang-
apat ng Hiligaynon/Ilonggo sa
1.1 milyong sambahayan.
Maliban sa mga nabanggit, ang iba
pang wika at diyalektong bumubuo sa
sampung pinakamagiting wika sa
bansa ay ang sumusunod : Bikol,
Waray, Kapampangan, Pangasinan o
Panggalatok, Maguindanao, at Tausug.
Ang pinagbatayan sa estadistikang
ito ay ang CPH noong 2000
sapagkat ang datos mula sa CPH
ng 2010 kaugnay ng wika at
diyalekto ay hindi pa nailalathala.
Masasabing hindi perpekto dahil narin
sa katagalan ng panahon kung kailan
isinasagawa ang census subalit
mahalaga pa rin ang datos na ito dahil
sa ipinahihiwatig nito ang kalagayan
ng mga wika at diyalekto sa ating
bansa.
Ano nga ba ang Wika?
Isa sa napakahalagang instrumento
ng komunikasyon ay ang Wika. Mula
sa pinagsama-samang makabuluhang
tunog, simbolo, at tuntunin ay
nabubuo ang mga salitang
nakapagpapahayag ng kahulugan o
kaisipan.
Ito ay behikulong ginagamit sa pakikipag usap o
pagpaparating ng mensahe sa isat-isa.
Nagkakaintindihan tayo, nakapagbibigayan
tayo ng ating mga pananaw o ideya, opinyon,
kautusan, tuntunin, impormasyon, gayundin ng
mga mensaheng tumatagos sa puso at isipan ng
ibang tao, pasalita man o pasulat gamit ang
Wika.
Ang salitang Latin na LINGUA ay
nangangahulugang “dila” at “wika” o
“lengguwahe”. Ito ang pinagmulan
ng salitang Pranses na LANGUE na
nangangahulugan ding dila at wika.