Vetvrasja E Trumcakut

Trumcaku vuente nga melankolia. U lind n nj vend me t vrtet t shkret. N vend t barit bijshin qime e
derrit e n vend t pemve - brinat e nj shtazs parahistorike. Dhe n kt natyr - e cila nuk mund t quhet
natyr - kush mos t bahet melankolik? Dihet se nj trumcaku s'i duhet shum pr jet, por natyra, e cila nuk
ishte natyr, s'i epte as aq. Mos pyetni si e tek u gjet trumcaku n'at vend, dhe si e tek u gjet njeriu n kt pike
kozmike; nuk dijm shum. Hipoteza dhe andrra. Miliona vjetsh dhe nj fjal goje, si pr shembull: "t bahet
drit! Dhe drita u ba!" - A shifni? Nj fjal magjike! Hokus-pokus! Sa bukur!
Dhe un thash: t bindet trumcaku n nj vend ku n vend t barit bijn qimet e derrit e n vend t pemve brinat e nj shtazs parahistorike.
Njher trumcaku qndroi mbi nj bren. U mrzit t shikoj qimet e derrit, u mrzit t fluturoj prej brens mbi
bren. Nga mrzia dhe idhnimi mbylli syt. Ra n pikllim melankolik. Njeriu me temperament melankolik asht
inteligjent. E inteligjenca n kuptim ma t hapt t fjals, pakkuj i solli qetsi dhe t mire.
Dhe trumcaku, n maj t brens e n kulm t melankolis, vendosi t vritet. Plot ironi filozofike shikonte rreth
prqark vetes e vendimi i patundun mirfilli pasqyrohej ndr syt e tij t dshpruem. Cicrroi nj here, cicrroi dy here;
cicrroi tri here. Mandej nj crrrr e gjat e plot mallngjim ishte porosia e tij e fundit. Testamenti i dhimave t tij.
Dhe, pa u dhan krahve, kcej prej brens ra mbi nj qime t derrit, t gjat e t mpreht si thika, dhe u ngul
mbi t.
Trumcaku i ngulun mbi nj qime t derrit. Me kraht dhe puplat e tij lonte era dhe e sjellte rreth qimes, si sillet
dhe gjeli metalik n maj t'oxhaqeve tona. Atbot frynte veka jan kto kaprcime logjike! Ka me brtit
ndokush.
Po, lexues i dashtun e jo i cekt. Po! A pak po kemi kaprcime logjike, morale dhe dogmatike n botn tone
reale? Pse po zemrohe dhe po don me m gjykue pr disa kaprcime logjike askuj damsjellje?