ΚΥΡΙΑΚΗ 05 ΜΑΙΟΥ 2024 ΕΤΟΣ 24Ο ΑΡΙΘΜ.

ΦΥΛΛΟΥ 1221

Διακονία
ΚΥΡΙΑΚΗ - ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΠΑΣΧΑ
Η Ανάστασις του Κυρίου, Ειρήνης μεγαλομάρτυρος, Εφραίμ νεομάρτυρος ωεοφανούς
(Απ. Αν: Πράξ. α΄ 1-8 – Ιωαν. α΄ 1-17 )

ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ ΑΜΠΕΡΙΑΣ ΧΑΝΙΩΝ

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!!!
Ἂν ὑπάρχει ἕνα γεγονὸς τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ τὸ ὁποῖο
νὰ χωρεῖ στὴν ἐμπειρία μας αὐτὸ εἶναι ἡ Ἀνάσταση.
Ὁλόκληρη ἡ πίστη μας ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὴν Ἀνάσταση
διότι, ὅπως λέει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, «εἰ δὲ Χριστὸς οὐκ
ἐγήγερται, κενὸν ἄρα τὸ κήρυγμα ἡμῶν, κενὴ δὲ καὶ ἡ
πίστις ὑμῶν», καὶ τότε «ἐλεεινότεροι πάντων ἀνθρώπων
ἐσμὲν» (A΄ Κορ. 15. 14, 19). Ἂν ὁ Χριστὸς δὲν ἔχει
ἀναστηθεῖ τότε δὲν εἶναι ὁ Μεσσίας τοῦ κηρύγματός μας,
οὔτε Αὐτὸς ποὺ ὁ ἴδιος διακήρυξε τὸν Ἑαυτό Του νὰ εἶναι·
στὴν περίπτωση αὐτὴ
πιστεύουμε σὲ ἕνα ψέμα
καὶ ἡ ζωὴ στὴν ὁποία
ἀποβλέπουμε, ἡ ζωὴ
ἐκείνη τὴν ὁποία
γνωρίζουμε ἐμπειρικὰ
μέσα στὶς ψυχές, τὰ
σώματα, τὴν
ἐκκλησιαστική μας ζωή,
δὲν εἶναι παρὰ μία ἀπάτη
καὶ ἕνα ψέμα.
Ἐμεῖς ὅμως γνωρίζουμε
ὅτι ἡ Ἀνάσταση εἶναι ἕνα
ἀληθινὸ γεγονὸς διότι γνωρίζουμε τὸν ἀναστημένο
Χριστό. Δὲν Τὸν γνωρίζουμε ὅπως Τὸν γνώρισαν οἱ
ἀπόστολοι, μέσα στὴ σάρκα. Δὲν Τὸν εἴδαμε στὰ χωριὰ
τῆς Γαλιλαίας οὔτε στοὺς δρόμους τῆς Ἁγίας Γῆς. Μὲ τὸ
πνεῦμα μας ὅμως Τὸν γνωρίζουμε ἀναστημένο καὶ
γνωρίζοντάς Τον μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο μποροῦμε νὰ ποῦμε
μὲ βεβαιότητα ὅτι Αὐτὸς ὁ ὁποῖος σήμερα ζεῖ ἔχει
πράγματι ἀναστηθεῖ ἀπὸ τοὺς νεκρούς.
Πρὸς τὸ παρὸν ἐξακολουθοῦμε νὰ φωτιζόμαστε ἀπὸ τὴ
χαρὰ τοῦ Πάσχα, ὅμως οἱ μέρες περνοῦν: μὲ ποιὸ τρόπο
νὰ διατηρήσουμε αὐτὸ τὸ φῶς; Μποροῦμε νὰ τὸ
διατηρήσουμε μόνο ἂν δὲ στρεφόμαστε ὁλοένα πρὸς τὰ
πίσω γιὰ νὰ ξαναζήσουμε μὲ τὴ σκέψη μας τὴ φωτεινὴ
ἐκείνη βραδιὰ ἡ ὁποία ἀποκάλυψε τὴ δόξα τῆς
Ἀνάστασης, μποροῦμε νὰ τὸ διατηρήσουμε μόνο ἂν πᾶμε
μπροστά, ὄχι μόνοι τώρα ἀλλὰ μαζὶ μὲ τὸν ἀναστημένο
Κύριο. Ἔχετε ἀκούσει τὸ Χριστὸ νὰ καλεῖ τοὺς μαθητές
Του νὰ ἐπιστρέψουν στὴ Γαλιλαία, ἐκεῖ ὅπου ἄρχισε ἡ
ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΣΕΛΙΔΑ 1 από 4
Ἄνοιξη τῆς πνευματικῆς τους ζωῆς, ὅπου εἶχαν βρεῖ καὶ
ἀναγνωρίσει τὸν Χριστό, ὅπου γιὰ ἐκείνους ἄρχισε ἡ Ζωή.
Δὲν εἶναι ὅμως ἀποκλειστικὰ στὴ Γαλιλαία, στὰ βάθη
ἐκεῖνα τῆς ψυχῆς τὰ ὁποῖα διατηροῦν τὴ δροσιὰ τῆς
πρώτης γνωριμίας καὶ τὴν πρώτη μας ἀγάπη γιὰ τὸν
Κύριο ποὺ θὰ Τὸν βροῦμε, ἀλλὰ καὶ σὲ ἄλλα μονοπάτια.
Ὁ Χριστὸς ἔκανε μιᾶς ἡμέρας πορεία πρὸς τὴν Ἐμμαοὺς
μαζὶ μὲ δύο μαθητὲς κι ἐκεῖ ἀποκάλυψε τὸν Ἑαυτὸ Του
ὄχι μὲ τὸ νὰ ἐμφανιστεῖ ἐξωτερικὰ μπροστὰ σ’ ἐκείνους
ποὺ δὲν Τὸν εἶχαν ἀναγνωρίσει· ἀποκάλυψε τὸν Ἑαυτό
Του μὲ τὴν κλάση τοῦ
ἄρτου, μέσα στὸ
μυστήριο τῆς Θείας
Εὐχαριστίας καὶ
ταυτόχρονα μέσα στὸ
μυστήριο τῆς
ἀδελφοσύνης ποὺ
γεννιέται ἀνάμεσα
στοὺς ἀνθρώπους μὲ τὸ
μοίρασμα τοῦ ψωμιοῦ
στὸ ἴδιο τραπέζι. Τοὺς
ἀποκάλυψε μέσα σὲ μία
σύντομη στιγμὴ ὅτι
Ἐκεῖνος, ὄντας Θεὸς καὶ ἄνθρωπος, εἶχε ἐξισώσει τοὺς
ἀνθρώπους μὲ τὸν Ἑαυτό Του μὲ τὸ νὰ γίνει ἄνθρωπος
καὶ νὰ ὑψώσει τὸ ἀνθρώπινο γένος μέσα στὸ ἀναστημένο
σῶμα Του μέχρι τὸ θρόνο τοῦ Θεοῦ.
Εἶναι κι ἄλλα μονοπάτια στὰ ὁποῖα θὰ συναντήσουμε
τὸν Χριστό, ὄχι μόνο τὸ μονοπάτι τῆς ἀβεβαιότητας σὰν
κι ἐκεῖνο τῶν μαθητῶν τῆς Ἐμμαούς, ὄχι μόνο τὸ
μονοπάτι τῆς ἐλπίδας καὶ τῆς ἀναμονῆς τῶν ἕντεκα ποὺ
εἶχαν ἐπιστρέψει στὴ Γαλιλαία, ἀλλὰ καὶ τὸ μονοπάτι τῆς
ἀντίστασης, τοῦ ἀνταγωνισμοῦ, τῆς ἀνταρσίας, σὰν κι
ἐκεῖνο τοῦ ἀποστόλου Παύλου ποὺ βρῆκε τὸν Χριστὸ στὸ
δρόμο του πρὸς τὴ Δαμασκὸ ὅπου πήγαινε σὰν διώκτης
γιὰ νὰ φέρει θάνατο καὶ καταστροφὴ στοὺς ὀπαδοὺς τοῦ
Χριστοῦ. Εἶναι λοιπὸν δυνατὸ νὰ συναντήσουμε τὸν
Χριστὸ ὁποιοδήποτε δρόμο καὶ ἂν ἀκολουθήσουμε. Ὅπου
καὶ ἂν ὁδηγήσει ὁ δρόμος μας ἂς κοιτάξουμε προσεκτικὰ
τὸ πρόσωπο ποὺ περπατεῖ πλάι μας· μπορεῖ νὰ εἶναι ὁ
Χριστὸς σὲ κρυμμένη μορφή, ἕτοιμος νὰ μᾶς ἀποκαλύψει
Ι. Ν. ΑΓΙΟΥ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ
 ΚΥΡΙΑΚΗ 05 ΜΑΙΟΥ 2024 ΕΤΟΣ 24Ο
τὸ μεγαλεῖο τοῦ ἀνθρώπινού μας πεπρωμένου μὲ τὴν
ἀδελφικὴ καὶ ἁπλὴ ἀγάπη.
Ἂς μὴν κοιτάζουμε λοιπὸν συνεχῶς πίσω σ’ ἐκείνη τὴ
φεγγοβόλα, θριαμβευτική, χαρούμενη νύχτα κατὰ τὴν
ὁποία μᾶς φανερώθηκε ἡ ἀλήθεια τῆς Ἀνάστασης. Ἡ
ἀλήθεια αὐτὴ ἐξακολουθεῖ νὰ ζεῖ ἀνάμεσά μας, τὸ φῶς
δὲν ἔχει σβηστεῖ, δὲν ἔχει λιγοστέψει, μόνο ποὺ τώρα ἀντὶ
νὰ φέγγει μὲ τὴ λάμψη τῆς νύχτας τοῦ Πάσχα φέγγει σὰν
τὸ «ἱλαρὸν φῶς», «τὸ φῶς τὸ ἀληθινόν, ὅ φωτίζει πάντα
ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τὸν κόσμον» (Ἰω. 1, 9). Ἂς
περπατήσουμε μέσα σ’ αὐτὸ τὸ φῶς, ἂς ζήσουμε μὲ τὴν
καθοδήγησή του, ἂς εἴμαστε «τέκνα φωτός», καὶ τότε ὁ
Χριστὸς ποτὲ δὲν θὰ φύγει μακριά μας, ἡ Ἀνάσταση θὰ
ζεῖ στὶς ψυχές μας καὶ ἡ αἰώνια εὐφροσύνη σ’ ὁλόκληρο
τὸ εἶναι μας.
Metr. Anthony Bloom
Γιατί πιστεύουμε στην Ανάσταση του Κυρίου;
Πιστεύουμε στην Ανάσταση,
γιατί ο Ιησούς Χριστός
αναστήθηκε, πάτησε «θανάτῳ»
το θάνατο. Προσδοκούμε την
Ανάσταση. Ξέρουμε ότι ο
Θάνατος του Χριστού
εκμηδένισε τη δύναμη του θανάτου. Ο θάνατος δεν
αποτελεί πια το απελπισμένο τέλος του άνθρωπου και
την καταστροφή του σύμπαντος… Όταν βαπτιζόμαστε
στο όνομα της Αγίας Τριάδας, βαπτιζόμαστε στο θάνατο
του Χριστού και από κείνη τη στιγμή συμμετέχουμε στη
ζωή Του που βγήκε από τον τάφο. Κοινωνούμε το Σώμα
και το Αίμα Του, που είναι η τροφή της αθανασίας, της
αιωνιότητας. Έχουμε έτσι μέσα μας τη βεβαιότητα της
συμμετοχής στην αιώνια ζωή. Όλη η χριστιανική ζωή, η
ύπαρξη μας «ἐν Χριστῷ» σταθμίζεται, μετριέται, με αυτές
τις ενέργειες μας που μας φέρνουν σε άμεση κοινωνία με
τον «νέο αιώνα» της Θείας Βασιλείας, ενώ ακόμα ζούμε
εδώ, σ’ αυτή τη γη οπού ο θάνατος είναι το αναπόφευκτο
μερίδιό μας.
Αλλά αυτή η ζωή ανάμεσα στην Ανάσταση του Χριστού
και στην ημέρα της κοινής ανάστασης δεν είναι
ακριβέστατα η ζωή κατά το Μεγάλο Σάββατο; Δεν είναι η
προσδοκία, το θεμελιώδες και ουσιαστικό μέρος της
χριστιανικής ζωής και εμπειρίας μας; Όλοι μας
περιμένουμε… Περιμένουμε με αγάπη, ελπίδα και πίστη.
Και αυτή η αναμονή, η προσδοκία για τον ερχομό της
ανάστασης και της ζωής του «κόσμου τούτου», της ζωής
που «κέκρυπται σὺν τῷ Χριστῷ” (Κολ. 3, 3-4), αυτή η
αυξανόμενη προσδοκία «ἐν ἀγάπῃ καὶ βεβαιότητι», είναι
το δικό μας Μεγάλο Σάββατο. «Σιγησάτω πᾶσα σάρξ
βροτεία, καὶ στήτω μετὰ φόβου καὶ τρόμου, καὶ μηδὲν
γήϊνον ἐν ἑαυτῇ λογιζέσθω…» ψέλνουμε αντί του
Χερουβικού ύμνου στη Θεία Λειτουργία του Μεγάλου
Σαββάτου. Σιγά-σιγά καθετί σ’ αυτό τον κόσμο
διαπερνιέται από το Φως που έρχεται από κει που
προσδοκούμε. Το «εἴδωλο τοῦ κόσμου τούτου» περνάει,
χάνεται και αυτή η άφθορη ζωή «ἐν Χριστῷ» γίνεται η
μέγιστη και οριστική αξία μας.
ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΣΕΛΙΔΑ 2 από 4
ΑΡΙΘΜ. ΦΥΛΛΟΥ 1221
Κάθε χρόνο το Μεγάλο Σάββατο, μετά από την πρωινή
ακολουθία και τη Θεία Λειτουργία, περιμένουμε τη νύχτα
της Ανάστασης και το πλήρωμα της Πασχαλινής
ευφροσύνης. Ξέρουμε ότι ώρα με την ώρα έρχεται αυτή η
νύχτα και όμως πόσο αργό μας φαίνεται αυτό το
πλησίασμα, πόσο μακριά και ατέλειωτη είναι τούτη η
ημέρα του Μεγάλου Σαββάτου!
Αλλά όμως αυτή η σιγή, η θαυμαστή ησυχία του
Μεγάλου Σαββάτου, δεν είναι το καλύτερο σύμβολο της
ζωής μας σ’ αυτό τον κόσμο; Δεν είναι η ζωή μας εδώ στη
γη μια συνεχής αναμονή; Δεν βρισκόμαστε πάντοτε στην
«ενδιάμεση ημέρα» περιμένοντας το Πάσχα του Κυρίου,
προετοιμάζοντας τον εαυτό μας για την ανέσπερη ημέρα
της Βασιλείας Του;
π. Αλέξανδρος Σμέμαν (+)
Λίγο πριν την Ανάσταση...
Είναι κάτι ψυχές που σήμερα
το βράδυ δεν θα κατέβουν από
τον Σταυρό. Που δεν μπορούν
να συμμεριστούν την χαρά
της Αναστάσεως. Θέλουν μα
δεν σκάει το γέλιο στα χείλη
τους. Σ' αυτούς λοιπόν θέλω να πω, οτι όλοι μας έχουμε
περάσει παρόμοιες αν όχι και ίδιες καταστάσεις. Τότε που
όλα μύριζαν κόλαση και δυσκολευόμασταν να βρούμε το
άρωμα του παραδείσου, να αναπνεύσουν άνοιξη τα μέσα
μας. Τότε που ο πόνος σαν βαθύ πέπλο κύκλωνε την
ψυχή και η χαρά των πολλών μας κούραζε. Είναι οι
στιγμές αυτές που λες, μακάρι να ερχόταν ένας να μου
πει, οτι κι αυτός πονάει, να μοιάσουμε, να μιλήσουμε, να
συνεννοηθούμε, να μην νιώθω μόνος σε αυτό το σκοτάδι.
Όμως ένα πράγμα δεν πρέπει να ξεχνάμε και να είμαστε
βέβαιοι γι αυτό, ότι ο Σταυρός θα γίνει Ανάσταση. Θα
έρθει η μέρα που θα γελάσουμε πάλι και θα χαρούμε.
Τώρα μοιάζει μακρινό, αλλά θα γίνει, να το θυμάστε.
Η Ανάσταση του Χριστού είναι η νίκη της ζωής απέναντι
στον θάνατο. Ο θάνατος, και το κακό σήμερα δέχονται
πλήγμα αφού η παντοδυναμία τους, η απειλή τους
τερματίζει.
Πλέον και στα πιο βαθιά σκοτάδια εισήλθε το Φως. Και
στις πιο δύσκολες στιγμές φάνηκε η ελπίδα. Εκεί που όλα
μοιάζουν νεκρά, χωρά ξανά η ζωή, το νόημα, η
Ανάσταση.
Μετά Χριστό τίποτε πλέον, δεν μπορεί να νικήσει την
ζωή. Όσο, μα όσο κι αν αργεί, θα ξημερώσει.....
π.λίβυος
Πορεία προς το Πάσχα…
Θα σε κυνηγήσουν.
Θα σε συλλάβουν σαν τον
κλέφτη, άνθρωποι που μέχρι
πρότινος σε επευφημούσαν.
Θα σε δικάσουν άδικα.
Θα ψευδομαρτυρήσουν εναντίον σου.
Θα σου περάσουν ακάνθινο στεφάνι στο κεφάλι, καλάμι
θα βάλουνε στο χέρι και θα σε χλευάσουν.
Ι. Ν. ΑΓΙΟΥ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ
 ΚΥΡΙΑΚΗ 05 ΜΑΙΟΥ 2024 ΕΤΟΣ 24Ο
Θα σε χτυπήσουν με μανία. Με λύσσα. Μέχρι το αίμα σου
να τρέξει πια ποτάμι.
Θα προσπαθήσουν να σε σπάσουνε, να σε εξευτελίσουν.
Θα σου φορτώσουνε σταυρό στη πλάτη και θα σου πουν
‘’προχώρα’’.΄
Τέλος θα σε σταυρώσουν.
Και όσο όμως είσαι πάνω στο σταυρό, πάλι δε θα
ησυχάσουν…
Θα ρίξουν κλήρο και θα μοιράσουνε τα υπάρχοντά σου.
‘’Νερό’’ θα πεις και ξύδι θα σου δώσουν. Ακόμα, θα σε
λογχίσουν στα πλευρά, για να σιγουρευτούν πως έχεις
πια πεθάνει.
Τέτοια είναι η μανία τους.
Αφού τα’ κάναν στο Θεό σου, να είσαι σίγουρος, πως και
σε σένα θα τα κάνουν…
Ας είναι… Συγχώρεσέ τους.
Εγώ και εσύ άλλωστε ξέρουμε, πως ξημερώνοντας
μεγάλο Σάββατο, με το ‘’Ανάστα ο Θεός’’, τότε
ολοκληρώνονται τα Πάθη…
Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος, Ψυχολόγος M.Sc.
Η πέτρινη καρδιά μας, τάφος του Ιησού.
Η ζωή του χριστιανού
πρέπει ν’ αρχίζει και να
παραμένει μια διαδικασία
θανάτου και αναστάσεως.
Το βάπτισμα είναι η αρχή
και η δραματοποίηση αυτής
της θανατοαναστάσιμης διαδικασίας που πρέπει να
κυριαρχεί στη ζωή του χριστιανού. «Συνταφέντες σοι διὰ
τοῦ Βαπτίσματος, Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, τῆς ἀθανάτου
ζωῆς ἠξιώθημεν τῇ Ἀναστάσει σου», διακηρύσσουμε με
το απολυτίκιο της Κυριακής των Βαΐων. Κάθε μέρα
πρέπει να θάβουμε τον παλαιό άνθρωπο που θέλει τον
εαυτό του κέντρο του κόσμου και που όλους τους άλλους
τους βλέπει αντικείμενα και μέσα με τα οποία θα
ικανοποιήσει τις δικές του επιθυμίες, και κάθε μέρα, με
τη χάρη του Χριστού, πρέπει να ξεπεταγόμαστε από τον
τάφο ανανεωμένοι, με την αγάπη του Χριστού, με την
επιθυμία της προσφοράς του εαυτού μας στο Θεό και στο
συνάνθρωπο. Κάθε μέρα, λένε οι Πατέρες, θα πρέπει να
τη βλέπουμε σαν την πρώτη και την τελευταία ημέρα της
ζωής μας.
Αλλά πολύ συχνά αντί να θάψουμε τον παλαιό άνθρωπο
θάβουμε Εκείνον που θα αναστήσει τον νέο. Κάνουμε την
καρδιά μας μνήμα, βάζουμε εκεί μέσα «ἄπνουν» και
νεκρό Εκείνον, που είναι η ίδια η ζωή, γιατί πραγματικά
χωρίς τη ζωοποιό αγάπη Εκείνου νεκρωνόμαστε από το
ναρκισσιστικό πάθος που είναι φθορά και θάνατος. Έτσι,
όταν νεκρώνουμε την πηγή της ζωής νεκρωνόμαστε εμείς
οι ίδιοι. Όταν νεκρωθεί μέσα μας η αγάπη και δεν
μπορούμε να αγαπάμε πραγματικά το Θεό και το
συνάνθρωπο, τότε αδειάζει η ζωή μας και από την
παρουσία του Θεού και από την ουσιαστική παρουσία του
συνανθρώπου και όσο κι αν προσπαθούμε να τη
γεμίσουμε με υλικά αγαθά, με κοσμική σοφία, με
πολιτικές ψευτοκοινωνικές ή άλλες δραστηριότητες, δεν
ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΣΕΛΙΔΑ 3 από 4
ΑΡΙΘΜ. ΦΥΛΛΟΥ 1221
μπορούμε να εξαλείψουμε το βασανιστικό αίσθημα του
κενού που αισθανόμαστε μέσα μας. Τότε αναζητούμε
μάγους θαυματοποιούς, γκουρού, εξορκιστές, ή κάθε
μορφής αποδράσεις και στο τέλος αργά ή γρήγορα
πεθαίνουμε από πλήξη και ανία.
Οι μαθητές και οι φίλοι του Χριστού όταν είδαν τον Κύριό
τους «τὸν ἄφραστον καὶ ἄναρχον Θεόν», «ἄπνουν
νεκρόν» εσπαράττοντο «τῇ ρομφαίᾳ τῆς λύπης». Η
Θεοτόκος «θρῆνον συνεκίνει», «ἔκλαιε πικρῶς», «ἀνεβόα
δακρυρρόους θρήνους», «ὠλόλυζε συγκινοῦσα καὶ τὸ
ποίμνιον βοάν· ὦ βουνοὶ καὶ νάπαι καὶ ἀνθρώπων
πληθὺς, οἴμοι! κλαύσατε καὶ πάντα θρηνήσατε σὺν ἐμοί».
«Σὺν τῇ μητρὶ ἐκόψατο καὶ μαθητῶν χορεία». «Ὕμνους
Ἰωσήφ καὶ Νικόδημος ἐπιταφίους ᾄδουσι Χριστῷ
νεκρωθέντι», «θεωρήσαντες αὐτὸν νεκρόν, γυμνόν»,
«εὐσυμπάθητον θρῆνον ἀναλαβόντες, ὀδυρόμεναι
ἔλεγον: Οἴμοι γλυκύτατε Ἰησοῦ, ἔδυς φωτουργὲ καὶ
συνέδυ σοι τὸ φῶς ἡλίου». Οι άγγελοι «ἡπλωμένον
νεκρὸν καθορῶντες δι᾿ ἡμᾶς (τον Χριστόν)
ἐξεπλήττοντο», και αναρωτιόνταν, «ὁ ζωῆς ταμίας πῶς
οράται νεκρός;»
Αν με αυτούς τους συνταρακτικούς θρήνους εκφράζουν
οι μαθητές τον πόνο τους για το σωματικό θάνατο του
Κυρίου τους, μόλο που πνευματικά ο Χριστός ήταν
ολοζώντανος μέσα τους, πόσο θα πρέπει να λυπόμαστε
εμείς και πώς θα πρέπει να θρηνούμε όταν
διαπιστώνουμε ότι ο «ζωῆς ταμίας» έχει πεθάνει μέσα
μας κι ότι η καρδιά μας έχει γίνει μια βαριά πέτρινη
πλάκα που Τον σκεπάζει;
Αν οι μαθητές και οι μυροφόρες θρηνούσαν, γιατί έχασαν
απλώς τη φυσική παρουσία του Δασκάλου, τι θα πρέπει
να κάνουμε εμείς όταν έχουμε χάσει το ζωοδότη μας και
σαν αποτέλεσμα έχουμε νεκρωθεί κι εμείς οι ίδιοι;
Θα πρέπει να θρηνούμε εμείς πολύ γοερότερα από τους
μαθητές, θα πρέπει να προσπαθούμε εμείς πολύ
περισσότερο από τις μυροφόρες να μετακινήσουμε τη
βαριά πέτρινη πλάκα της καρδιάς μας, για να δούμε και
πάλι τον γλυκύτατο Ιησού. Θα πρέπει να κράζουμε
ακατάπαυστα «Ἀνάστα Κύριε, βοήθησον ἡμῖν καὶ
λύτρωσε ἡμᾶς ἔνεκεν τῆς δόξης τοῦ ὀνόματός σου».
Όσο κι αν μας έχουν νεκρώσει τα πάθη μας ας μην
απελπιζόμαστε. Ας θυμόμαστε την υπόσχεση που δίνει ο
Θεός δια του προφήτου Ιεζεκιήλ: «Τάδε λέγει Κύριος τοῖς
ὀστέοις τούτοις· Ἰδοὺ ἐγὼ φέρω ἐφ᾿ ὑμᾶς πνεῦμα ζωῆς
καὶ δώσω ἐφ᾿ ὑμᾶς νεῦρα καὶ ἀνάξω ἐφ᾿ ὑμᾶς σάρκας,
καὶ ἐκτενῶ ἐφ᾿ ὑμᾶς δέρμα καὶ δώσω πνεῦμά μου εἰς
ὑμᾶς, καὶ ζήσεσθε… λέγει Κύριος, ἐκ τῶν τεσσάρων
πνευμάτων ἐλθὲ καὶ ἐμφύσησον εἰς τοὺς νεκροὺς
τούτους, καὶ ζησάτωσαν» (37, 6, 9).
Όσο κι αν είμαστε νεκρωμένοι από την αμαρτία, όποια κι
αν είναι η κατάντια μας, Εκείνος που ήλθε για τους
καθήμενους «ἐν χώρᾳ καὶ σκιᾷ θανάτου» (Ματθ, 4,16) θα
σπάσει με τη δύναμη της αγάπης Του τη σκληρότητα της
πέτρινης απ’ τα πάθη καρδιάς μας και θα ξεπεταχτεί από
τον τάφο Του φωτεινός, γλυκύς, προσηνής, ταπεινός και
θα νιώσουμε τη λυτρωτική Του παρουσία. Κι αν αυτή τη
φορά δεν αξιωθούμε να βάλουμε ακόμη και τα δάκτυλά
Ι. Ν. ΑΓΙΟΥ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ
 ΚΥΡΙΑΚΗ 05 ΜΑΙΟΥ 2024 ΕΤΟΣ 24Ο ΑΡΙΘΜ. ΦΥΛΛΟΥ 1221
μας στους τύπους των ήλων επειδή δεν ακολουθήσαμε Του και ξεκίνησε δωδεκαετής για το προσκύνημα του
αρκετά την απαραίτητη πορεία, ας μην Ναού στα Ιεροσόλυμα και χάρηκε μαζί τους το
απογοητευόμαστε γιατί Εκείνος γεννιέται διαρκώς, χαρούμενο παιδικό τραγούδι της ιεράς αποδημίας. Και
ανδρώνεται διαρκώς, θάβεται και ανασταίνεται διαρκώς στάθηκε πάντα ο Ξένος «ὅστις οἶδε ξενίζειν τοὺς
για μας. Αν δεν Τον ακολουθήσαμε στη χθεσινή Του πτωχοὺς καὶ τοὺς ξξένους».
ταφή και ανάσταση, ας Τον ακολουθήσουμε στη Προσήλθε στο γάμο της Κανά και δεν δίστασε να
σημερινή, αλλ’ ας μην το αναβάλλουμε για την αυριανή θαυματουργήση για να μη διακοπή το αγνό γλέντι «τῶν
γιατί ας μην ξεχνάμε· κάθε ευκαιρία είναι μοναδική και κεκλημένων». Μετέβαλε το ψυχρό νερό σε χαροποιό οίνο.
ανεπανάληπτη και δεν ξέρουμε ποια θα είναι η Χάρηκε κι’ έδειξε και στους άλλους, σαν πηγή χαράς, τα
τελευταία μας ευκαιρία. μικρά και τα απέριττα: Τα κρίνα του αγρού από τα οποία
π. Φιλόθεος Φάρος άντλησε διδάγματα. «Καταμάθετε τὰ κρῖνα τοῦ ἀγροῦ οὐ
κοπιᾷ, οὐδὲ νήθει».
Ο οικείος ξένος. Τα αγνά παιδιά, που τα κάλεσε κοντά Του με τόση
«Καὶ λαβὼν τὸ σῶμα ὁ τρυφερότητα. «Ἄφετε τὰ παιδία ἐλθεῖν πρός με».
Ἰωσὴφ… ἔθηκεν αὐτὸ ἐν Και στον πόνο στάθηκε Αυτός, ο Ξένος, οικείος,
τῷ καινῷ αὐτοῦ μνημείῳ». οικειότατος. Παρηγορητής και ιατρός. Φίλος και αδελφός
Δεν είναι χωρίς σημασία η όλων των θλιμμένων.
λεπτομέρεια, που μας δίδει Και όλος Του ο βίος δεν ήταν παρά ένας αγώνας για να
ο Ευαγγελιστής ότι το καταλύση τα τείχη, που χωρίζουν τους ανθρώπους σε
μνημείο, στο οποίον ετάφη ο Ιησούς ήταν ξένο. Δεν ήταν «ξένους» και σε «δικούς». Κράτησε δε σαν ύψιστο
δικό Του. Ανήκε στον Ιωσήφ τον από Αριμαθαίας. ανταπόδομα «ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ» το «ξένος ἤμην καὶ
Υπήρχε έθος στους Ιουδαίους να έχουν τάφο ιδιόκτητο. συνηγάγετέ με».
Για τον Ιησούν όμως εστάθη και εδώ εξαίρεσις. Ήταν Και μένει πάντα ο αιώνιος ξένος, που κρούει στις καρδιές
ξένος ακόμη και ο τάφος Του, όπως ήταν ξένο προς και ζητεί να του ανοίξουν: «Ἰδοὺ ἔστηκα ἐπὶ τὴν θύραν
Αυτόν κάθε υλικό πράγμα της ζωής αυτής. Δεν ετάφη καὶ κρούω. Ἐὰν τις ἀκούσῃ τῆς φωνῆς μου καὶ ἀνοίξῃ
μόνο αλλά και γεννήθηκε σε ξένο τόπο. Όχι δική Του εἰσελεύσομαι πρὸς αὐτὸν καὶ δειπνήσω μετ᾿ αὐτοῦ καὶ
αλλ’ ουδέ καν φιλόξενη δεν βρέθηκε στέγη στη Βηθλεέμ αὐτὸς μετ᾿ ἐμοῦ».
για τον Ιωσήφ και την Παρθένον όταν ζητούσαν Κούρκουλας Κωνσταντίνος, Σκηνές από το πάθος, Αθήνα,
επειγόντως μια γωνιά. «Οὐκ ἦν αὐτοῖς τόπος ἐν τῷ 1968
καταλύματι». Και είδε το φως της ζωής σ’ ένα ξένο
σπήλαιο. Και σπαργανώθηκε με ξένα σπάργανα. Και Ανάσταση!!!
ανεκλίθη σ’ έναν ξένο χώρο. Στη φάτνη των αλόγων. Την Ανάσταση μπορεί να τη
Αλλά και στην ξένη αυτή γωνιά η παραμονή Του δεν ζήσει μόνον όποιος περάσει
ήταν ήρεμη, ούτε μόνιμη. μέσα από τον θάνατο. Ας
Άγρια ξεσηκώθηκε η μανία του Ηρώδη για να Τον είμαστε «τέκνα φωτός», και
εξαποστείλη σε μια χώρα, που δεν ήταν μονάχα ξένη, τότε ο Χριστός ποτέ δεν θα
αλλ’ ήταν και εχθρική. Στην Αίγυπτο. φύγει μακριά μας, η
Ξένος δε εκεί και πρόσφυγξ γεύεται όλη την πικρία της Ανάσταση θα ζει στις ψυχές μας και η αιώνια ευφροσύνη
ξενητειάς για να επανέλθη και να εγκατασταθή και πάλι σ’ ολόκληρο το είναι μας.
σε μια ξένη πόλη. Στη Ναζαρέτ. Και να περάση τα π. Anthony Bloom (Μητροπολίτης Σουρόζ)
τρυφερά χρόνια της παιδικής Του ηλικίας μέσα σ’ ένα
ξένο σπίτι. Του Ιωσήφ.
Και όταν αργότερα, τον ρώτησαν οι μαθηταί: Ἐπισκεφθεῖτε τὴν ἱστοσελίδα τῆς Ἐνορίας μας:
«Κύριε ποῦ μένεις» στην απάντησί Του εξέφρασε με http://saintpanteleimochania.wordpress.com
τρόπο μοναδικό την πλήρη αποξένωσί Του από τα γήινα. Εφημερίδα ΔΙΑΚΟΝΙΑ
«Ἀλώπεκες φωλεὰς ἔχουσιν καὶ τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ
ΑΓΙΟΥ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ
κατασκηνώσεις, ὁ δὲ υἱὸς τοῦ Ἀνθρώπου οὐκ ἔχει ποῦ τὴν
ΑΜΠΕΡΙΑΣ ΧΑΝΙΩΝ
κεφαλὴν κλῖναι» τους επληροφόρησε. Και έμεινε ως το
τέλος πτωχότερος και από τα πετεινά του ουρανού. ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ ΥΛΗΣ:
Τίποτε δικό Του δεν απέκτησε. Πρωτ π. ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ
Τη λίμνη τη διέσχιζε με ξένο πλοιάριο. Του Σίμωνα. ΚΑΤΑΠΙΔΗΣ
Στα Ιεροσόλυμα εισήλθε καθήμενος επί ξένου πώλου. Πρωτ. π. ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ
Και ετάφη σε ξένο τάφο. Του Ιωσήφ του από Αριμαθαίας. ΚΟΥΔΟΥΜΝΑΚΗΣ
Υπήρξε μ’ ένα λόγο ο μεγάλος Ξένος. Αλλά ποτέ ο
αποξενωμένος. ΤΗΛ. ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ:
28210-43053
Στάθηκε δίπλα στον Άνθρωπο. Πολύ κοντά και στις
χαρές και στις λύπες του. Έσμιξε με τα παιδιά της ηλικίας

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΣΕΛΙΔΑ 4 από 4 Ι. Ν. ΑΓΙΟΥ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ