Tungo sa Pananampalataya:

Ang Makabagong Pagtanaw sa Ibat-Ibang Mukha ng Paghihikahos

Sa mundong pinaiikot ng teknolohiya, ano ba ng halaga ng isang pananampalataya?

Sa mundong kasimbilis ng modernisasyon, sino ang tunay na mukha ng paghihikahos?

May kabigatan po sa damdamin at kaisipan ang mga tanong na aking pambungad. May
nakatagong hiwaga at kirot kung ating susuriin. Ngunit, hindi ko po nais na ito rin ang
magsilbi kong pagbati. Kaya naman, hayaan ninyo akong magbigay-pugay sa inyong
lahat. Sa ating bukod-tanging lupon ng mga hurado, kapwa-mananalumpati, mga guro
at kapwa-mag-aaral at lubos sa ating Inang institusyon, Notre Dame of Midsayap
College, isang mapagpalang araw po sa lahat.

Sa walang kasinungaling pagtatapat po, hindi ko lubos mabatid kung paano ko ilalahad
ng mahusay at matiwasay ang paksa ng pagtatalumpating ito. Para po sa pang-unawa
ng lahat, ang paksang naiatang sa aming bigyan ng kahulugan sa hapong ito ay,
Tungo sa Pananampalataya: Ang Makabagong Pagtanaw sa Ibat-Ibang Mukha ng
Paghihikahos.

Mga tagapakinig, tulad ng aking unang tanong, sa mundong pinaiikot ng teknolohiya,

ano ba ang halaga ng isang pananampalataya?

Hindi lingid sa ating kaalaman na ang mundong kasalukuyan nating ginagalawan ay

ibang-iba na sa mundo ilang siglo na ang nakakaraan. Ang pagbabago sa buhay ng tao
at lipunan ay halos kasimbilis ng kidlat at kulog. Mabagsik tulad ng along humahampas
sa dapit-dagat ng walang pakundangan. Di namamalayan at sa isang kisapmata lang,
Boom! Nandirito na nga tayo sa panahong kaliwat kanan ay teknolohiya ang nagpapa-
andar at namumuno sa buhay ng tao.

Hayaan ninyo akong isama kayo para sa isang munting pagbabalik-tanaw. Noon, payak
at mapayapang namumuhay ng sama-sama ang tao at kalikasan. Kakaunti pa lamang
ang polusyon at kasiraan ng kapaligiran. Liban sa kaguluhan at digmaan, mababa pa
ang antas ng tag-gutom, karamdaman, kawalan ng hanapbuhay, at pabago-bagong
klima. Ang sistema ng pamamahala ay di pa narurumihan ng kasakiman at pang-aapi.
Matatag ang haliging bumubuo sa bawat pamilya at pamayanan. Mataas ang ating
pagtingin sa edukasyon at mga institusyon nito bilang instrumento ng karunungan,
kahusayan at kaunlaran ng lipunan. Napapanatili, naipapasa at katanggap-tanggap sa
sumusunod na salinlahi ang kagandahan at kahalagahan ng ating kultura, asal at gawi
at mga namanang kaugalian.

At higit sa lahat, malakas, matatag at dalisay ang pagpapahalaga natin sa

pananampalatayang ating kinamulatan, Kristiyano, Muslim o katutubo man. Ito ang
sumimbolo sa daloy ng pang-araw-araw na pakikipagsapalaran ng tao. Ito rin ang
kumatawan sa matiwasay at maunlad, simple ngunit kapaki-pakinabang na sosyo-
ekonomikal, politikal, kultural at ispiritwal na mukha ng pamumuhay. Pananampalataya
ang naging sandata tungo sa maliwanag na landasin upang makabangon mula sa mga
natural na sakuna, dagok at kasawian sa lipunan hanggang sa kasalukuyan.

Ngunit, mga hurado at tagapakinig, kagaya pa rin ba ng dati ang uri ng ating
pananampalataya sa kabila ng di mabilang-bilang na teknolohiya ngayon? Umaangat
pa rin ba ang katayuan ng ating ispirtwal na pamumuhay? Naaayon pa rin ba sa
tamang disposisyon at konsepto ng pananalig sa Diyos ang ating ugnayan sa Kanya?
Walang maling kasagutan ang mga tanong ko; kahit akoy hikahos sa sarili kong
kakayahan. Ngunit, ano man angating sagot, ang tanging katotohanan ay kasamang
binago ng teknolohiya ang likas na mundo at ang mundo ng pananalig ng tao. Ang
kagandahan ay naging malapit ang bawat sulok ng daigdig dahil sa makabagong
pamamaraan ng komunikasyon. Ngunit kalaunan ay lumihis din tayo ng landas mula sa
nakasanayan nating interaktibo at makahulugang pakikipag-usap at ugnayan sa ating
kapwa. Nabahiran ng kapusyawan ang dating makulay at masiglang
pakikipagtalastasan mula sa ating mga tahanan hanggang sa paaralan, mga
organisasyon at buong pamayanan.

Dahil sa teknolohiya, naging madali ang mga nakaugalian nating gawain sa araw-araw;
kompyuter, internet, telebisyon, cellphone at iba pa. Nagpapasalamat tayo dahil sa
taglay nitong bilis, ibat-ibang tungkulin ang naisasakatuparan sa loob lamang ng ilang
minuto o oras. Totoong mas maraming panahon nalilikom para sa mas kaaya-ayang
gawain. Ngunit, ang oras na nalilikom na sanay nagpapaunlad ng ating sarili at
pagkamit ng mga mithiin, ay di napupunta sa wastong paggamit. Dahil sa mapang-akit
na kapangyarihan ng teknolohiya, maging ang ispirtwal nating tungkulin ay
naipagkanulo na rin sa paglipas ng panahon at mundong birtwal.

Mga kaibigan, mula sa teknolohiya, isang mas dambuhalang pagbabago ang

kinailangan nating yakapin dala ng likas na pagyabong ng mundo: ang modernisasyon.
Kakambal ng mga nauna kong pahayag, sa pagsilang ng makabagong teknolohiya,
nabigyang-puwang din ang paghahari ng di mapipigilang pag-asam ng mas maraming
pangangailan nating mga nilalang para mabuhay. Modernisasyon ang naging
malungkot na mukha ng mas umigting at lumawak na kurba at agwat ng mahihirap at
mayayaman, mga burgis at manggagawa, mga nagmamay-ari at mga alipin. Isang
masalimuot na pangyayari na nakakubli sa maskarang suot-suot ng materyal na
kaunlaran ng mga bansa sa mundo, ng lipunang ating kinabibilangan.

Ngunit, sa gitna ng modernisasyong ito, ano nga ba ang kahulugan na maging isang
dukha? Sino nga ang tunay na mukha ng paghihikahos?

Para sa isang tulad kong mag-aaral, sa kabila ng umaalingasaw na amoy ng

modernisasyon, ito rin ang nagpapakita sa tunay na katayuan ng ating lipunan. Siya rin
ang nagpapamalas kung anong antas na lamang ang pagpapahalaga natin sa ating
ispirtwal na dimensiyon lalung-lalo na ang pananampalataya sa Poong Maykapal.

Sino ang tunay na naghihikahos? Ang maliliit bang bansa tulad ng Pilipinas, Syria, Hong
Kong, at Serbia na walang pakundangang niyuyurakan ng iba ang pansariling
integridad at kasarinlan gamit ang pananakot, digmaan at dahas? Hindi po. Bagkus,
silang mga malalaking bansa na di marunong sumunod sa pandaigdigang batas,
umaangkin ng hindi dapat sa kanila, at kumikitil ng maraming kabataan at kababaihan
para lamang maisulong ang kanilang sariling interes at kasagaanan.

Sino ang tunay mahirap? Sila bang kumakalam ang sikmura dahil di makakain ng
tatlong beses sa isang araw, ngunit nakakaya pa ring manalig ng taimtim sa Diyos?
Hindi po. Bagkus, silang mga harit reyna na nakaupo sa makinang nilang mga silya na
nilalamon ng kapangyarihan at kasakiman, dahil kinalimutan ang pagtitiwala at pag-
asang ipinagkaloob ng mga taong gumagapang ngunit nagkaloob sa kanila ng
karangyaan.
Sino ang tunay na kulang? Sila bang nanglilimos buong maghapon sa gilid ng mga
kalsada, ngunit sa kabilang palad ay nakasabit ang isang rosaryo o bibliya? Hindi po.
Bagkus, silang nagmamay-ari ng mga malalaking kumpanya at negosyo, ngunit di man
lang magawang makipagkawanggawa at nakakayanan pang di magbayad ng tamang
buwis sa gobyerno.

Sino ang tunay na hikahos? Ang isang batang mag-aaral na pilit pinaghuhusayan ang
edukasyon sa kabila ng karukhaan ng pamilya, ngunit ang pag-asa at pangarap ay
inihahandog sa Diyos? Hindi po. Bagkus, silang mga kabataang hinayaang malulong
ang musmos na katawan at pagkatao sa maling gawain at kinalimutan ang
pagpapahalaga sa bawat pawis at dugo ng kanilang mga magulang.

Mga tagapakinig, bilang isang mag-aaral ng NDMC, at bilang isang ordinaryong

nilalang, sila po ang aking mukha ng tunay na kahirapan sa kasalukuyang mundo. Hindi
po laging nakikita ang kasawian ng mundo lalung-lalo na sa ispiritwal na aspeto
sapagkat di tayo tinuruan ng lipunan kung paano ito pag-isipan, alamin at damhin. Ang
kawalan ng ispiritwal na katatagan at direksyon ang siyang nagpapalugmok sa ating
lipunan tungo sa samut saring uri ng pagdarahop sa buhay.

Hindi po masamang mamuhay samundo kasama ang teknolohiya at modernisasyon.

Sapagkat, ang pagbabago ay di mapipigilan at patuloy na iikot sa ating kasaysayan.
Ngunit, kailangan nating piliin kung anong handog nito ang tamang yakapin bilang
bahagi ng ating pamumuhay. Nararapat nating mabatid kung ano ang tunay na
makakabuti at makakapag-paunlad sa ating lipunan, na di naisasawalang-bahala ang
pundasyon ng ating pananampalataya.

Ang mabuting pagyakap sa pagbabagoy nararapat na nagpapaigi sa mga bagay at

adhikaing makabuluhan, makatarungan, at tunay na nagpapalaya mula sa kawalang
kasiguraduhan.

Bilang bahagi ng makabagong henerasyon, nais kong hikumin ang lahat na maging
maigting sana nating panawagan ang pangalaagan at arugain ng may pagkalinga at
pagmamahalangating mundo. Kakambal ng pagmamahal na ito, ang ipaglaban at
ibangon natin sa abot ng ating makakaya ang moral at ispiritwal na kamalayan kasama
ng ating taimtim na pananalig sa Diyos.

Dahil sa pamamagitan nito, kahit anumang teknolohiya, modernisasyon o mabagsik na

pagbabago ang uminog sa ating mundo, ang tatag at lakas ng pananampalataya ang
magsisilbi nating sandigan at katotohanan.

Walang pangarap na di maisasakatuparan. Walang buhay ang mawawalan ng pag-asa.

Walang isang batang di malayang makapaglalaro at hahalakhak ng buong saya.

Tungo sa isang panibagong pananampalataya, walang isang ako, ikaw at tayo na di

ipagbubunyi ang kaluwalhatian at walang hanggang pag-ibig ng Poong Maykapal.

Walang nang mananaig na ibat-ibang mukha ng paghihikahos. Ito ang aking pagtanaw.
Ito rin ang marubdob kong panalangin. Simula ngayon.

Sa muli, isang mapagpalang araw sa ating lahat. Maraming salamat po.