69 - May dumating na mandirigma sa gubat. Taga Persiya.

70 - Huminto siya. Tumingin sa palibot. Biglang hinagis ang

kanyang mga sandata.

71 - Tumingala siya, at panay ang buntong-hininga.

72 - Umupo siya sa tabi ng puno, at umiyak nang umiyak.

73 - Hawak niya ang kanyang baba at sentido. Mukhang may

malalim na iniisip, o di kaya's may nakalimutan.

74 - Maya-maya'y sumandal siya. Patuloy pa rin ang kanyang mga

luha. Nagsalita siya: Flerida, tapos na ang tuwa. (NOTE: Anim na
taon na siyang palakad-lakad kung saan-saan sa labas ng Persiya.
Hindi siya maka move-on.)

75 - Panay ang sabi ni Aladin ng "Ay! Ay!" duon sa gubat. Hindi siya
talaga maka move-on."

76 - Bigla siyang tumindig, mukhang galit, at dali-dali niyang

hinanap ang kanyang mga sandata. Hindi raw siya makapapayag.

77 - At kung ibang tao (maliban sa kanyang ama) ang umagaw ng

kanyang Flerida, mapapatay niya ito.

78 - Binanggit ni Aladin si Marte at ang mga Parcae. May

diyos/diyosa na kunektado sa digmaan at kamatayan. Matindi ang
galit ni Aladin.

79 - Sinabi ni Aladin na babawiin niya si Flerida mula sa mga kuko

ng kataksilan, at lahat nang makakabangga niya (maliban sa
kanyang ama) ay papatayin niya.
80 - Makapangyarihan ang pag-ibig. Lahat ay apektado. At ang
lahat din ay makalilimutan kapag pumasok na sa puso ang pag-ibig.

81 - Kapag pag-ibig na ang pinag-uusapan, kalimutan mo na ang

respeto sa lalong dakila (Diyos?), katwiran, tamang pag-iisip,
katungkulan, at pati na rin ang buhay.

82 - Sinasabi ni Aladin na huwag siyang tularan. Pero wala naman

siyang kausap sa gubat.

83 - Sinaksak ni Aladin ang kanyang sandata sa lupa. Umiyak nang

umiyak. Bigla siyang may narinig na buntong hininga. Si Florante
pala yun, nakagapos pa sa puno.