Alamat ni Prinsesa Manorah (Alamat mula sa Thailand)

Alamat ni Prinsesa Manorah – Alamat mula sa Thailand

(Salin ni: Dr. Romulo N. Peralta)

Ang Alamat ni Prinsesa Manorah (Isinalin sa Filipino ni Dr. Romulo N. Peralta) Isang
alamat na pasalin-salinsa iba’t ibang panahon at henerasyon mula noong panahonng
Ayutthaya at nagbigay- inspirasyon kay Haring Rama V ng Thailand.

Si Kinnaree Manorah ay isang prinsesang alamat ng Thai at ang pinakabata sa pitong

anak na kinnaree ng Haring Prathum at Reynang Janta kinnaree. Siya ay nakatira sa
maalamat na kaharian ng Bundok Grairat. Ang pitong kinnaree ay kalahating babae at
kalahating sisne. Sila’y nakalilipad at nagagawang itago ang kani-kanilang pakpak
kung kanilang nanaisin. Saloob ng kahariang Krairat (Grairat), nakatago ang kagubatan
ng Himmapan kung saan din namamahay ang mga nakatatakot nanilalang na hindi
kilala sa daigdig ng mga tao. Sa loob ng kagubatan, nakakubli ang maganda at kaaya-
ayang lawa kung saan ang pitong kinnaree ay masayang dumadalaw lalo na sa araw ng
Panarasi (kalakihan ng buwan). Sa di-kalayuan ng lawa, nakatira ang isang ermitanyo
na nagsasagawa ng kaniyang meditasyon. Isang araw, napadako ang isang binata
habang naglalakbay sa kagubatan ng Himmapan. Siya ay si Prahnbun. Nakita niya ang
pitong kinnaree na masayang nagtatampisaw sa ilog. Namangha siya sa
nakabibighaning kagandahan ni Prinsesa Manorah. Naisip niya na kung mahuhuli niya
ang prinsesa, dadalhin niya ito kay Prinsipe Suton, ang anak ng Haring Artityawong at
Reyna Jantaivee ng Udon Panjah. Tiyak na matutuwa ang prinsipe at tuluyang
mapapaibig ito sa prinsesa. Ngunit naitanong niya sa sarili kung paano niya ito
mahuhuli. Alam ni Prahnbun na may ermitanyong nakatira sa malapit ng kagubatan.
Pinuntahan niya ito upang magpatulong sa kaniyang balak. Sinabi saka niya
ngermitanyo na napakahirap ang manghuli ng kinnaree dahil agad-agad itong lumilipad
kapag tinatakot. Ngunit naisip ng ermitanyo na may isang dragon nanakatira sa
pinakasulok-sulukan ng kagubatan na maaaring makatulong sa kanila. Nagpasalamat
ang binata sa ermitanyo at nagmamadaling lumisan upang hanapin ang dragon. Hindi
natuwa ang dragon nang marinig ang balak ni Prahnbun, ngunit napapayag din itong
bigyan niya si Prahnbun ng makapangyarihang lubid na siyang panghuhuli niya sa
Prinsesa Manorah. Nagpasalamat ang binata at patakbong umalis na dala-dala ang
makapangyarihang lubid at patagong tinungo ang ilog kung saan naglalaro ang mga
kinnaree. Habang abala sa paglalaro ang mga kinnaree, inihagis ni Prahnbun ang lubid
at matagumpay na nahuli si Prinsesa Manorah. Ganun nalamang ang pagkaawa ng ibang
mga kapatid ng prinsesa. Ngunit sila’y walang nagawa kundi agad- agad nalumipad
dahil sa takot na sila rin ay paghuhulihin. Itinali nang mahigpit ni Prahnbun ang pakpak
ni Prinsesa Manorah upang hindi makawala at tuluyang madala pabalik sa Udon Panjah
at maibigay kay Prinsipe Suton nanoo’y naglalakbay rin sakay sa kabayo papunta sa
kagubatan. Nakasalubong niya si Prahnbun dala-dala si Prinsesa Manorah. Agad-agad
na naakit sa kagandahan ni Prinsesa Manorah ang prinsipe. Nang isalaysay ni Prahnbun
kay Prinsipe Suton ang dahilan kung bakit niya hinuli at dinala ang prinsesa sa harap
niya, nagpasalamat ang prinsipe at binayaran siya nito ng napakalaking halaga.
Nagbalik ang prinsipe sa kaniyang palasyo dala-dala si Prinsesa Manorah kung saan
umusbong ang isang tunay na pag-ibig sa isa’t isa. Nang sabihin ng prinsipe sa kaniyang
inang prinsesa at amang hari angbuong pangyayari, masayang-masaya sila at agad-agad
nagbalak na magsagawa ng kasalpara kina PrinsipeSuton at PrisesaManorah. Bumalik
sila sa palasyo ng Udon Panjah kung saan isinagawa ang kasal at tuluyang namuhay
nang masaya’t matiwasay habambuhay.
 Mga Sanaysay sa Filipino - Tungkol sa Kabataan

Kapag Lumaki Na (Sulating di Pormal)

Pinalaki tayo sa kasinungalingan. Bata pa lang tayo, sinanay na tayo sa mga nilalang na
hindi naman natin nakikita. Kapre, tikbalang, manananggal, tiyanak, multo at
mangkukulam. Mga lamang-lupa daw ang tawag dito. Nagtataka ako kung bakit hindi
isinama ang kamote, sibuyas at luya. Mga lamang-lupa din naman iyon.

Kapag nagkakasakit tayo, ipinipilit ng Nanay na masarap ang lasa ng gamot para sa sakit
mo. Kahit kalasa iyon ng tinta ng pentel pen o panis na mantika. Para mapainom ka,
kailangang pasinungalingang pagkasarap-sarap ng gamot kahit pati sila kapag umiinom
nito ay nagkakandangiwi na rin sa simangot. At may batok ka galing kay Tatay kapag
nailuwa mo at naisuka. Sayang ang ipinambili ng gamot.

Ipapanood sa iyo sa TV ang mas lalong pinakamalalaking kasinungalingan. Sesame

Street na hindi mga totoong tao ang gumaganap. Palakang nagsasalita, mag-partner na
puppet na parehong lalaki (sino kaya ang bading?), halimaw na mahilig sa biscuit,
bampirang hanggang 10 lang ang kayang bilangin (minsan up to 12), ibon na kasing laki
ng elephant at elepanteng balbon (saan ka nakakita ng elepanteng pagkahahaba ng
balahibo sa katawan?) at isang nilalang na mahilig mag-ipon ng basura at nakatira sa
basurahan. May tagalog version ito dito sa Pilipinas, ang Batibot. Ang problema, ang
pinakabida sa program na ito, isang tuso at isang tanga.

Ililipat naman sa ibang channel na ang tampok ay mga magkakaibigang superheroes.

Marami sila sa istorya at lahat ay may angking super powers. Ipinakikita lamang dito ang
kanilang kahinaan, na hindi pala kaya ng isang superhero lang ang problema ng mundo.
Kailangan din ang tulong ng iba para masagip ang daigdig. Kawawang Superman,
walang sinabi. Hindi kayang tumayo sa sariling mga paa.

Tapos ka nang manood ng kasinungalingan este palabas pala sa TV. Gusto mong
maglaro sa labas kasama ng ibang mga bata sa kapitbahay. Pero narinig mo ang sinabi
ni Nanay. May bumbay na nangunguha ng bata sa kalsada. Tarantadong bumbay ito.
Akalain mong pati mga batang nananahimik ay gustong kidnapin. Pero ang totoo niyan,
hindi ka pwedeng lumabas dahil bagong paligo ka. At magkakalkal ka na naman ng dumi
sa kalye kapag nakipaglaro ka. Tinatamad na si Mommy na maglinis sa iyo.

Ayaw mong matulog sa tanghali? Lagot ka, andiyan ang “lizard”. Pikit ka na, bababa na
yung “lizard”.

Kaya, kasama sa paglaki ng bata na kahit ang pinakamaliit na problemang kasing liit ng
butiki ay hindi kayang masolusyunan dahil “lagot ka, kayang-kaya ka ng lizard”.
Sa hapunan, hindi pwedeng hindi mo uubusin ang pagkain. Mabubulag ka. Kahit
magkandasuka ka sa pagsubo, ubusin mo. Hindi dahil sayang ang inihanda sa mesa.
Kung hindi bahala ka, mabubulag ka.

Isasama pa ba natin dito ang mga kasinungalingan tungkol kay Santa Claus, ang tatlong
hari, ang mga pamahiin ni Lolo at Lola, ang pagiging “disente” (daw) ni Rizal,
nakakabungang-araw ang pagkain ng sobra ng mangga at ang tungkol sa mga alamat
ng pinya at Olongapo? Huwag na. Ayoko nang dagdagan ang mga kasinungalingan dito.

Lumalaki ang bata sa kasinungalingan. At sa kaniyang pagtanda, pag-aasawa at

pagkakaroon ng sariling mga anak, uulitin niyang muli ang istoryang ito ng mga
kasinungalingan.
 Pag- Ibig

(Akda mula sa Bansang Singapore)

Si Frankie Liew ay umiibig- totoo, tunay na umiibig. Paano nalalaman ng isang lalaki na
iyon nga ang tunay? Lumalakad siya sa hangin, damdam niya’y nasa kanyang paanan ang mundo.
Ganito mismo ang nararamdaman ni Frankie Liew. Pagpasok niya tuwing umaga sa trabaho na
sakay ng kanyang Volvo, nadarama niyang lumalaki ang kanyang puso sa init ng magiliw na
pagmamahal kaya’t mapagkaibigan siyang ngumingiti sa mundo, ngumingiti kahit na sa mga
buhol na bus stops ng mga pang- umagang commuter na mukhang matatamlay. At kumakanta
siya. Kumakanta siyang bigay- hilig, sa kabuuan ng walong milya patungo sa opisina, palusot sa
mga traffic jam at nagmamadaling pedestrians, di pansin ang ingay ng alikabok, dahil siya’y
umiibig.

Mas gusto niya ngayon ang mahina at sentimental na mga kanta ni Pat Boone at Nat King
Cole at Dean Martin, at tuwing umaga, pinapatugtog niya ang tapes ng mga to sa kanyang kotse
pagpasok sa trabaho. Di magawang di sumuko si Frankie Liew sa madamdaming himig nina Nat
King Cole at Dean Martin kaya’t pikit- matang nakasandal sa upuan na ibinibigay niyang buong-
buo ang sarili sa kapangyarihan ng pag- ibig. Gustong- gusto niya kapag tungkol sa April love ang
kinakanta ni Pat Boone, at sa April showers na nagpapabukadkad sa mga bulaklak ng gagawing
bouquet para sa pinakamamahal; di nga ba’t nakilala niya ito- ang maganda, ang munti niyang
Pearl noong Abril? Tandang- tanda niya na noo’y ika- 21 ng Abril, Linggo. Ngayon, ang Abril ay
ang buwan din ng kanilang kapanganakan; tuwang- tuwa siya nang ito’y malaman kinabukasan.
Diba iyon ang patunay na sila’y nilalang para sa isa’t isa? At ‘yong isa pang nakasisiyang kanta ni
Pat Boone, I’ll Remember Tonight. Siya, si Frankie Liew, ay di makakalimot kailanman sa gabing
una niyang nakasayaw ang kanyang si Pearl. Lagi niyang maaalala ang malambot na liwanag ng
buwan na dumampi sa kanilang mukha (tulad na tulad ng sa kanta)
 Talagang umiibig si Frankie Liew, dahil nagsimulang magkaroon siya ng interes sa tula. Sa
eskwela ay wala siyang kahilig- hilig sa tula (ang totoo, lagi siyang bagsak sa kanyang test sa
Literature) pero ngayo’y gusto niya ang tula- mga tula tungkol sa pag- ibig at ang
nakakapangilabot nitong mga pasyon at alitan.

“May love, she is the bejeweled star of Ind,” nasambit ni Frankie, at isa pang okasyon ay
sumulat siya mismo ng sarili niyang tula kay Pearl.

“P is for the Preciousness of our love.

“E is for the Everlasting, Eternal Passion.
“A is for – “

Nahirapan siyang humanap ng tamang salitang mag- uumpisa sa A at R, at sa wakas ay

nakasya sa Angelic at Ravishing, bago madaling nakapagtapos sa Love para sa huling letra ng
pangalan nito.
Naroon ang sakit ng pagtatapat ng tungkol dito kay Mee Choo, pero ang mga ganoong
bagay ay dapat gawin sa matibay ang loob, at nagpaka- lalaki si Frankie sa pagpanhik ng
apartment ng babae at sa pagsabi dito, sa boses na nanginginig sa damdamin, na hindi na niya
ito iniibig, na ang puso niya ay naibigay na niya ngayon sa iba, at maaari bang mapatawad siya
nito at hindi pagtamnan ng galit? Napaiyak ito sa kanyang balikat (tulad ng kanyang inaasahan),
at sa isang saglit, habang yakap niya ito na humihikbi sa kanyang balikat (tulad na tulad ng minsa’y
nakita niyang pag- iyak ng kahanga- hangang si Ling Hsia, ang Asian movie queen, sa balikat ng
matangkad, tahimik at guwapong Wan Fung), ang magiliw at purong pagkaawa na kanyang
naramdaman ay ganun na lamang, at naisip niya na sila’y dapat talagang mag- break. Hindi
tumagal ang kanyang pagdududa. Sa sandaling nasa piling siya muli ni Pearl, alam niyang wala
siyang minahal nang tulad ngayon, na ang buhay ay walang kahulugan bago niya ito natagpuan,
na ito ang maningning na bituin ng kanyang buhay.
Si Pearl ay umiibig. Damdam niya na ngayon ito’y tunay. Noong mga nakaraang
pagkakataon, siya’y pinahirapan ng pagdududa, pero ngayo’y natitiyak niya na ang lahat ay
magiging maayos. Sa wakas ay nakatagpo siya ng isang lalaking payag niyang pakasalan na wala
ang alinman sa mga pagdududa at pag- aalala ng gumulo sa kanya tungkol sa ibang mga lalaki sa
kanyang buhay. Halimbawa, ang isang malaking pag- aalala ay kung kaya ang sweldo nito, ayon
sa paggasta nito, na masustentuhan siya sa level na pamumuhay na kinagisnan niya. Sapat ang
sweldo ni Peter Tan, pero kung gumasta ang taong iyon! Kung hindi ito magbabago ngayon,
anong pag-asa mayroon na magbabago ito pagkatapos na kanilang kasal? Sa pagka- gastador nito
sa kanyang bowling, sa kanyang mga kabayo, sa kanyang mga kaibigan, kailangang umasa siya
nang malaki sa sarili niyang sweldo upang mapamahalaan ang kanilang household at pamilaya—
sa ganoong circumstances, paano siya, at ang dalawang anak na binabalak niyang magkaroon,
mabubuhay ng mabuti? Hindi siya magpapakagaga na katulad ni Yuen. Si Yuen ay nag- asawa ng
isang pobre, isang lalaki na mas mababa kaysa kanya ang mga kwalipikasyon at kayliit ng sweldo.
Ngayo’y nakatira si Yuen sa isang upahang munting aksesorya, at laging naiigayang tumingin sa
mga singing ng diamante at palawit na jade ng ibang tao dahil hindi niya makakaya ang mga iyon
kailanman.
Maganda sanang huli si Hong. Talagang nakakapanghinayang na ganoong pamilya ang
dinadala niya—isang buong pugad ng matatakaw at mapagsamantalang mga magulang at
kapatid. Hinding- hindi niya mapapakasalan si Hong sa kabila ng kaguwapuhan nito, ang maganda
nitong sweldo, at pangako ng promosyon sa pinapasukang kumpanya, dahil hinding- hindi niya
matotolera ang pamilya nito. Nasabi sa kanya ni Hong, sa kanyang panghihilakbot, na kahit na
pagpapakasal, siya’y inaasahang magbigay ng kalahati ng kanyang sweldo sa kanyang pamilya
bilang suporta—ang isang batang kapatid na lalaki ay nangangailangan ng sustento para
maitawid sa unibersidad, ang dalawang batang babae ay nasa elementary pa, at ang isang
hikahos na tiya ay sa kanila nakatira. Sa lahat naman ng—Sa tindi naman ng sama ng loob ay ayaw
na ni Pearl na makita pa uli si Hong; mahal niya ito, pero kaylungkot isipin ang nakakasuka at
parasitiko nitong pamilya! Sa huli’y binitiwan niya ito. Nagdamdam ng husto si Hong. Iniwasan
niya ang tingin nito ng nasaktang pagtataka, pero binitiwan niya ito, gaano man niya ito kamahal.
Mabuti naman, sapagkat di nagtagal, nakilala niya si Frankie Liew. Umiibig siya rito halos
mula sa umpisa at ngayon, alam niya ay di magkakaroon ng pagkabigo o sakit na puso. Si Frankie
ay di lamang tapos sa kanilang unibersidad kundi nakapagpost- graduate study pa sa isang
unibersidad sa Amerika. Tumatanggap ito ng mahusay na sweldo sa isang bangkong Amerikano
at ang prospects ng pagtaas niya sa pwesto ay maganda. Walang limitasyon ang oportunidad sa
pagbiyahe- biyahe nito sa iba’t ibang parte ng mundo na kaugnay ng trabaho (ang gastos ng
asawa at mga anak ay sagot ng kumpanya). At si Frankie ay hindi isang gastador na spoiled brat.
Isa siyang simpatikong lalaki, napakalambot ng puso, at tiyak na ito’y magiging mapagmahal na
asawa at ama. At marahil, ang pinaka- importante’y wala si Frankie ng mga nakakapang- hilakbot
na kompromisong pampamilya na mayroon si Hong. Nag- iisa itong anak, kaya walang mga
batang kapatid na susuportahan sa pag- aaral. Matanda na ang mga magulang nito at may sariling
pera, kaya di kailangang umasa sa anak. Isa sa dalawang beses na siyang napunta sa bahay ni
Frankie; hindi niya nakita ang ama nito, na ayon kay Frankie ay may sakit at lagi sa kanyang
kwarto, at ang ina ay sumandali lang niyang nakita minsan. Abalang- abala ito sa pagtingin sa
matandang maysakit kaya wala nang panahon sa ibang bagay.
Tamang- tama ito. Walang mas makakabuwisit kaysa isang makulit na biyenan na laging
nanghihimasok sa lahat ng bagay. Pag namatay ang dalawang matanda, ang bahay ( na may
kalakihan) at ang bahagi ng isang malaki at lumang bahay- pamilya ay mapapasa- kanila. Bukod
dito, ang matandang babae ay may koleksiyon ng alahas na jade na lubhang mahalaga.
Walang pag- aalala sa mundo si Pearl. Dinala siya ng isang masaya at walang pagkukulang
na pag- ibig, at siya’y lumabas upang gawin ang isang bagay na alam niyang magbibigay ng
malaking kasiyahan sa kanyang minamahal na si Frankie. Ibinili niya ito ng isang pewter mug, kung
saan niya ipinaguhit sa pinong gold lettering ang mga sumusunod na salita: “To someone nearest
and dearest, whom I first met on 21 April…
Nag- engage sila upang pakasal at pakutyang winalang bahala ni Frankie Liew ang malamig
na pormalidad ng “Engage: Frankie, son of Mr. and Mrs. Liew hak Thai, to Pearl, second daughter
of Mr. and Mrs. Oon Cheong Mun.” ng announcements column ng Straits Times, para sa isang
maluhong indibidwalidad ng isang munting tula na may anim na linya na sinulat nila mismo sa
isa’t isa.
“Sinimulan namin ang isang trend para sa mga taong umiibig,” sabi ni Frankie.
Ang lahat ng kanilang lakas at interes ay ibinuhos nila sa paghahanda sa kasal. Naghanap
sila, at nakatagpo, ng materyal na parehong babagay sa bridegroom’s suit at bridal gown; ito’y
isang klase ng mukhang sharkskin na tela, makintab ng tulad ng perlas ng kaputian. Magiging iba
rin ang kanilang wedding cake; ang isa sa baytang ay maliligiran ng kandila na kapag sinindihan
ay magbibigay ng pinaka- pantastikong epekto sa malamlam na liwanag ng Orchid Room ng Hotel
Imperial. Sa labis niyang kasiyahan, nagpasya silang puntahan at pormal na hingan ng bendisyon
sa kanilang darating na kasal ang matatandang magulang ni Frankie. Ang ama ni Frankie, ayon sa
anak, ay medyo maysakit at ganoon lang palagi mula ng maaksidente tatlong taon na ang
nakakaraan, pero matutuwa ito ng husto sa paghingi dito ng bendisyon ng maganda nitong
manugang.
Maaga ng isang oras na mag- isang dumating sa bahay si Pearl. Galing siya sa pagsa-
shopping, at masaya sa kanyang mga nabili, gusto niyang makapagpahinga at marepresko ang
sarili bago umuwi mula sa trabaho si Frankie. Lubha siyang nasindak at naguluhan sa kanyang
nakita kung kaya’t damdam niya’y di na babalik sa dati kailanman ang relasyon nila ni Frankie.
Ang inaasahan niyang makita ay isang mahina, magiliw at payat na matandang lalaki na
ala- alalay ng kanyang asawa, pero ang ama ni Frankie ay lubhang kasuklam- suklam. Nakaupo
ito sa sahig sa padyamang maluwag na naksampay sa yayat na katawan, basa, tulad ng
nagwawalang bata pausal- usal ng mga di maintindihang salita habang sinusubuan ng asawa ng
sa tingi’y malambot na kung ano mula sa isang tason. Ang lubos na pagkasira ng isip at kaluluwa
nito ay makikita sa malalaki, usli, at di makakitang mata sa malalim na bungangang
kinukutsarahan ng pagkain na pinipigilang tumulo sa gilid, sa mali- mali at walang koordinasyong
galaw ng ulo ng mga kamay. Di makpagsalita sa pangingilabot si Pearl. Ang kanyang magiging
biyenang lalaki!
Saglit na humingi ng paumanhin kay Pearl ang asawa nito sa pagiging abala upang siya’y
estimahin, at kimi siya nitong inimbitang maupo at ipalagay na nasa sariling bahay; tapos ay
nakalimot na ito sa lahat ng bagay habang mahinahong pinipilit na kumain ang asawa.
Nanghihimok ito at nagpapatawa; nantatapik at nanghahaplos pa ito ng mukha at kamay. Nasa
bawat bahagi ng katawan nito ang walang- katapusang hirap at pagtitiis, pero magaan ang mga
kamay nito, ang boses nito ay malamig at mahinahon.
Binuhos nito ang lakas at inubos ang pag- ibig sa walang silbi at warat na lalaki, na
nakondenang mabuhay na parang gulay habang panahon. Napatitig si Pearl. Tahimik din siyang
napaluha. Hindi, hinding- hindi niya matatanggap na matuloy ang kasal. Hindi niya matatanggap
na maksama sa ilalim ng isang bubong ang isang biyenan na ang kapansanan ay gayon na lamang
upang kanyang panghilakbutan kahit saglit lamang siyang mapatingin dito (at ayon kay Frankie
ay labas sa anumang usapan ang pag- iwan niya sa dalawang matanda).
At ngayo’y hibang na nagsimulang tumakbo agad ang kanyang isip—ano kung namamana
ang ganoong kondisyon? Ang sabi sa kanya ni Frankie’y nagkasakit ang ama nito pagkaraan ng
isang aksidente. (Nagkasakit! Paano nito nagawang linlangin siya!) pero halimbawa’y di ito ang
buong katotohanan at ang aksidente ay nagsilbi lamang na daan upang lumabas ang isang
kondisyong hereditaryo? Di kaya ito makuha ng mga anak ni Frankie? At si Frankie mismo, sa
kanyang pagtanda, di kaya siya mauwi sa ganoon ding pagkasalanta at paghihirap? At siya bilang
asawa, uubusin ba niya ang natitira niyang buhay sa pag- aalaga dito, tulad ng ginawa ngayon ng
ina nito—ang babaeng itong patpatin, kulubot, at tinakasan ng espiritu?
Umiyak si Pearl. Nilisan niya ang bahay. Nang gabing iyon ay sumulat siya kay Frankie ng
isang liham na may bahid ng luha. Humingi siya ng patawad. Sinabi niya na hindi niya maatim na
matuloy ang kasal, sadyang di niya maatim. Hindi niya binanggit ng direkta ang dahilan, at sa huli,
ang kanyang sulat, na may limang buong pilas ng may- pabangong asul na papel, ay lumabas na
pawang paninisi sa sarili at maamong paghingi ng pag- unawa at kapatawaran.
Ang mga luha ni Frankie ay nadagdag sa mga bumahid na sa sulat. Di kayang magalit o
mag- isip nang matiwasay, bumagsak ito sa kama, nagtakip sa mukha ng unan at isinuko ang sarili
sa kahibangan ng pagkasawi sa pag- ibig, isang damdaming pinatindi ng malungkot na himig ng I
Can Never Love Again na nagmula sa kanyang transistor radio.
“Kailanma’y hindi darating muli sa akin ang pag- ibig, ako’y biktima ng pag- ibig,”
malungkot na sabi ni Frankie, at pinuntahan nito si Mee Choo para makonsuwelo. Umiyak siya sa
balikat nito. At higit pa noong okasyong umiyak ang babae sa kanyang balikat, nadama niya ang
agos ng magiliw na pagnanasang tumangay sa kanya, kaya napatingala siya dito, ang mga luha’y
nangingintab sa kanyang mga pilikmata at nagtanong, “Iibig kaya ako uli kailanman?”
Tinatanong din iyon ni Pearl, pero sa ibang mga kataga, habang nakaupo sa tabi ni Hong,
sa tingi’y naulila at puno ng pagsisisi, kaya nalimutan ng lalaki ang nakaraan niyang sama ng loob.
At nang yakapin niya ito, at sabihing iniibig pa niya ito, nanginginig na inulit ng babae ang kanya
ring pag- ibig, pero lakas- loob na sinunod niya iyon, at ang pinakamasamang mangyayari ay
nakalipas na. Naalala niya ang pamilya ni Hong, ‘yong ganid na mapagsamantala—at sa isang
saglit, ang kanyang kaligayahan ay muling nalagay sa alanganin, pero inilayo niya ito sa isip,
winalang- bahala niya ito bilang isang problema na mahusay na malulutas pagdating ng panahon.