உள்ளடக்கம்

முன்னுரை
1. முதல் அத்தியாயம்
2. இைண்டாம் அத்தியாயம்
3. மூன்றாம் அத்தியாயம்
4. நான்காம் அத்தியாயம்
5. ஐந்தாம் அத்தியாயம்
6. ஆறாம் அத்தியாயம்
7. ஏழாம் அத்தியாயம்
8. எட்டாம் அத்தியாயம்
9. ஒன்பதாம் அத்தியாயம்
10. பத்தாம் அத்தியாயம்
11. பின்னுரை
 முன்னுரை
அந்த இங்கிலீஷ் சினிமா க ாஞ்சங்கூட நன்றாயில்லை. “ஏண்டா அப்பா,
இங்க வந்கதாம்? ாலசக் க ாடுத்துத் கதலைக் க ாட்டிக் க ாண்ட
லதயாயிருக்கிறகத!” என்ற எண்ணம் உண்டாயிற்று.

அந்த படத்தில் குதிலை ள் குடல் கதறிக் ஓடிக் க ாண்டிருந்தன.

ஒரு மனிதனும் இன்கனாரு மனிதனும் த்திச் சண்லட கபாட்டார் ள்.

ஒரு யுவனும் ஒரு யுவதியும் ாதல் புரிந்தார் ள்.

மறுபடியும் குதிலை ள் ஓடின.

இைண்டு மனிதர் ள் துப்பாக்கியால் சுட்டுக் க ாண்டார் ள்.

ஒரு யுவதியும் ஒரு யுவனும் ாதல் புரிந்தார் ள்.

குதிலை ள் எவ்வைவு கவ மாய் ஓடினாலும் படம் மட்டும் கமள்ை ந ர்ந்து

க ாண்டிருந்தது.

த்திச் சண்லட கபாய், துப்பாக்கிக் குண்டு கபாய், ாதலும் கபாய்.

இந்த அபத்தத்லத எத்தலன கநைம் சகித்துக் க ாண்டிருப்பது? எழுந்து

கபாய் விடைாமா என்று கதான்றியது.

இந்த சமயத்தில் இலடகவலைக் ா விைக்குப் கபாட்டார் ள்.

சாதாைணமா ஸினிமாக் க ாட்டல ளில் இலடகவலை கவளிச்சம் கபாட்டதும்
கபரும்பாைான ைசி ர் ள் சுற்று முற்றும் திரும்பிப் பார்ப்பது வழக் ம். அதன்
ாைணம் என்னகவன்பது அன்று எனக்கு விைங்கியது. ஸினிமாத் திலையில்
உயிைற்ற கபாம்லம மு ங் லைப் பார்த்துப் பார்த்து அலுத்துப் கபான ண் ள்
உயிருள்ை உண்லம மனிதர் ளின் மு ங் லைப் பார்க் விரும்புவது
இயல்புதாகன? கதரிந்த மு ம் ஏகதனும் கதன்படுகிறதா என்று நானும்
அன்லறக்குத் திரும்பிப் பார்த்கதன். இந்த உபகயா மற்ற ஸினிமாலவப் பார்க்
வந்த அசட்டுத்தனத்லத இன்னும் யாகைனும் ஓர் அறிமு மான மனிதருடன்
பகிர்ந்து க ாள்வதில் சற்று நிம்மதி உண்டா ைாம் அல்ைவா?

அவ்வாறு சுற்று முற்றும் பார்த்த கபாது கதரிந்த மு ம் ஒன்று

உண்லமயிகைகய கதரிந்தது. யார் என்பது உடகன புைப்படவில்லை. அந்த
மனிதரும் என்லனப் பார்த்து ஒரு புன்னல புரிந்தார். நான் பட்ட அவதிலய
அவரும் பட்டுக் க ாண்டிருக் கவண்டும் என்று கதான்றியது.
 சமிக்லையினால் நாங் ள் மு மன் கசால்லிக் க ாண்டிருந்த சமயத்தில்,
என் பக் த்தில் உட் ார்ந்திருந்த ஒரு ைஸி ர், “சுத்தப் பாடாவதிப் படம்! ஒன்கற
ால் ரூபாய் தண்டம்!” என்று இலைச்சல் கபாட்டுக் க ாண்டு எழுந்து கபானார்.

சற்றுத் தூைத்திலிருந்து புன்னல புரிந்த மனிதர் அந்தச் சந்தர்ப்பத்லத நழுவ

விடக் கூடாது என்று பைபைப்புடன் எழுந்துவந்து என் பக் த்து நாற் ாலியில்
உட் ார்ந்தார்.

“என்ன கசதி?” “என்ன சமாசாைம்?” “வீட்டில் எல்ைாரும் கசைக்கியமா?”

“படம் சுத்த கமாசமாயிருக்கிறகத!” என்று கேமைாபங் லை விசாரித்துக்
க ாண்கட, அந்த மனிதர் யாைாயிருக்கும் என்று கயாசித்துக் க ாண்டிருந்கதன்.
கபச்சு வாக்கில், “இப்கபாது எங்க ஜால ?” என்று க ட்கடன்.

“ஜால யாவது, மண்ணாங் ட்டியாவது? ஜால கிலடக் ாதபடியினால்

தான் சினிமாக் க ாட்டல யிைாவது கபாழுலதப் கபாக் ைாம் என்று வந்கதன்.
இங்க யும் இந்த ைட்சணமாயிருக்கிறது. மறுபடியும் பர்மாவுக்க திரும்பிப் கபாய்
விடைாமா என்று கூட ஒவ்கவாரு சமயம் கதான்றுகிறது” என்றார்.

பர்மா என்ற வார்த்லதலயக் க ட்டதும் அந்த மனிதலைப் பற்றி எனக்கு

நிலனவு வந்து விட்டது.

அந்த மனிதர் என் பலழய சிகநகிதர். ற்பலனயும் ைசலனயும் பலடத்தவர்.

விலதயிலும் ாவியத்திலும் முழுகியவர். அப்படிப்பட்ட மனிதர் ள் வாழ்க்ல யில்
கவற்றி கபறுவது அபூர்வந்தாகன? பாைத நாட்டில் பிலழக் வழியில்லைகயன்று
ண்டு பர்மாவுக்குப் கபானார். இவருலடய அதிர்ஷ்டம் அங்க யும் கதாடர்ந்து
கசன்றது. இவர் கபாய்ச் கசர்ந்த சிை நாலைக்க ல்ைாம் ஜப்பான் யுத்தம்
மூண்டது. ஜப்பானிய லசன்யங் ள் மைாய் நாட்லடக் ல ப்பற்றிக் க ாண்டு
பர்மாவின் மீது பலடகயடுத்து வந்தன. ஜீவகனாபாயம் கதடிப் பர்மாவுக்குச்
கசன்ற சிகநகிதர் ஜீவன் பிலழத்தால் கபாதும் என்று தாய்நாட்டுக்குப் புறப்பட
கவண்டியதாயிற்று. தப்பிப் பிலழத்தவர் கசன்லன வந்து கசர்ந்த புதிதில் ஒரு
தடலவ அவலைப் பார்த்கதன். அந்தச் சமயம் கசன்லன ந லைக் ாலி
கசய்துவிட்டுச் கசன்லனவாசி ள் ஓடிக் க ாண்டிருந்த சமயம். ஆல யால்
அப்கபாது அவரிடம் அதி ம் கபசுவதற்கு முடியவில்லை. அன்று பிரிந்தவலை
இன்லறக்கு சினிமாக் க ாட்டல யில் பார்த்கதன். “வாழ் சினிமா!” என்று
வாழ்த்திகனன். ஏகனனில் ‘பாஸ் ைக் விைாய’ரிடம் கபசிக் க ாண்டிருப்பதில்
எனக்கு மிக் பிரியம் உண்டு. விதாகைா த்தில் அடிக் டி சஞ்சரித்துக்
க ாண்டிருந்தவைாதைால் அவருக்குக் ‘ விைாயர்’ என்ற பட்டம் நண்பர் குழாத்தில்
அளிக் ப்பட்டிருந்தது.

“நீங் ள் அதிர்ஷ்டசாலி! ம ா யுத்தத்தின் மி முக்கியமான அைங் ம் ஒன்றில்

தாங் ள் யுத்தம் நடந்த ாைத்தில் இருந்தீர் ள் அல்ைவா? ஜப்பானிய
விமானங் ள், கவடிகுண்டு ள், பீைங்கி கவட்டு ள் இவற்றின் சத்தத்லதகயல்ைாம்
உண்லமயா கவ க ட்டிருப்பீர் ள் அல்ைவா? நாங் ள் அலதகயல்ைாம்
சினிமாவில் பார்த்துக் க ட்பதுடன் திருப்தியலடய கவண்டியிருக்கிறது. உங் ள்
அதிர்ஷ்டகம அதிர்ஷ்டம்!” என்கறன் நான்.

“தூைத்துப் பச்லச ண்ணுக்கு அழகு; தூைத்து கவடிச் சத்தம் ாதுக்கு

இனிலம!” என்றார் நண்பர்.

“அகதன்ன அப்படிச் கசால்கிறீர் ள்?” என்று க ட்கடன்.

“இவ்வைவு தூைத்தில் நீங் ள் பத்திைமாயிருந்தபடியால் என்லன

அதிர்ஷ்டக் ாைன் என்கிறீர் ள். நீங் ளும் என்னுடன் இருந்திருந்தால் அலத
அதிர்ஷ்டம் என்று கசால்வீர் ைா என்பது சந்கத ந்தான்.”

“சந்கத கம இல்லை. நிச்சயமா அது உங் ள் அதிர்ஷ்டந்தான். அந்த

கநருக் டியான சமயத்தில் ஜப்பானிய லசன்யம் ைங்கூலன கநாக்கி வந்து
க ாண்டிருந்த கபாது, பர்மாவில் உங் ளுக்கு எத்தலனகயா ைசமான
அநுபவங் ள் ஏற்பட்டிருக்கும். அவற்லறகயல்ைாம் உங் ளிடம் க ட்
விரும்புகிகறன். ஒரு நாள் கசால்ை கவண்டும்.”

“ஒரு நாள் என்ன? இன்லறக்க கவண்டுமானாலும் கசால்லுகிகறன்.

ஆனால், பர்மாவில் இருந்த சமயத்தில் எனக்கு அவ்வைவு ைஸமான அனுபவங் ள்
ஏற்பட்டன என்று கசால்ை முடியாது. பர்மாவிலிருந்து இந்தியாவுக்குக் ப்பலில்
திரும்பி வந்தகபாதுதான் மி அதிசயமான சம்பவம் ஒன்று நி ழ்ந்தது. அலதக்
க ட்டால் நீங் ள் கைாம்பவும் ஆச்சரியப்பட்டுப் கபாவீர் ள்,” என்றார் பாஸ் ைர்.

“பழம் நழுவிப் பாலில் விழுந்தது கபாைாயிற்று, ட்டாயம் அந்த

அனுபவத்லதச் கசால்ை கவண்டும். அப்படியானால், நீங் ள் ப்பலிைா திரும்பி
வந்தீர் ள்? ப்பலில் உங் ளுக்கு இடங்கிலடத்தகத, அதுகவ ஓர்
அதிர்ஷ்டம்தாகன?” என்கறன் நான்.

இந்தச் சமயத்தில் “சுத்தப் பாடாவதிப் படம்!” என்று கசால்லிவிட்டுப் கபான

மனிதர் திரும்பி வந்து க ாண்டிருந்தார். அவருலடய இடத்தில் உட் ார்ந்திருந்த
என் சிகநகிதலைக் குத்துச் சண்லடக் ாைலனப் கபால் உற்றுப் பார்த்தார்.
நண்பரும் அஞ்சா கநஞ்சங் க ாண்ட வீைலனப் கபால் அவலைத் திரும்ப உற்றுப்
பார்த்தார்.

கநருக் டிலயத் தீர்க் எண்ணங் க ாண்ட நான், “இந்தப் பாடாவதிப்

படத்லதப் பார்த்த வலையில் கபாதும்; வாருங் ள் கபா ைாம்!” என்று கசால்லி
நண்பரின் ல லயப் பிடித்து அலழத்துக் க ாண்டு கபாகனன்.
 டற் லைக்குப் கபாய்ச் கசர்ந்கதாம். பூைண சந்திைனின் பால் நிைவில்
டற் லையின் கவண்மணல் பைப்பு கவள்ளி முைாம் பூசி விைங்கியது. டற் லைச்
சாலையில் லவைச் சுடர் விைக்கு ள் வரிலசயா கஜாலித்தன. ாசு கசைவின்றிக்
டல் ாற்று வாங் வந்த கபரிய மனிதர் ளின் கமாட்டார் வண்டி ள்
ஒவ்கவான்றா ப் புறப்பட்டுக் க ாண்டிருந்தன. கபைர்ணமியானாலும் டல்
அலை ள் அன்லறக்கு அடங்கி ஒலித்துத் தம்புைாவின் சுருதிலயப் கபால் இனிய
நாதத்லத எழுப்பிக் க ாண்டிருந்தன.

“பர்மாவிலிருந்து வருவதற்குத் தங் ளுக்குக் ப்பலில் இடம் கிலடத்ததாக்கும்!

அது ஓர் அதிர்ஷ்டந்தாகன? தலைமார்க் மா வந்தவர் ள் பட்ட ஷ்டங் லைக்
க ட்டால், அப்பப்பா! பயங் ைம்!” என்கறன்.

“ஆம்; தலை மார்க் மா க் கிைம்பி வந்தவர் ள் எத்தலனகயா

ஷ்டப்பட்டார் ள். பைர் வந்து கசைாமல் வழியிகைகய மாண்டு கபானார் ள்.
தலை மார்க் ம் ஷ்டமாயிருக்கும் என்று கதரிந்துதான் நான் ால்நலடப்
பிையாணி ளுடன் கிைம்பவில்லை. ப்பலில் இடம் கபறுவதற்குப் கபரும்
பிையத்தனம் கசய்கதன். லடசியில், தூைத்தில் ஜப்பான் பீைங்கிக் குண்டு ளின்
சத்தம் க ட் த் கதாடங்கிய கநைத்தில், இைங்கூன் துலறமு த்திலிருந்து கிைம்பிய
ப்பல் ஒன்றில் எனக்கு இடம் கிலடத்தது. அந்த வலைக்கும் நான்
அதிர்ஷ்டசாலிதான்!” என்றார் நண்பர்.

கமலும் நான் தூண்டிக் க ட்டதின்கபரில் பாஸ் ைக் விைாயர் அந்தக் ப்பல்

பிையாணக் லதலய விவைமா க் கூறத் கதாடங்கினார்:
 1. முதல் அத்தியாயம்
இைங்கூனியிலிருந்து புறப்பட்ட ப்பலில் இடம் கிலடத்த வலையில் நான்
பாக்கியசாலிதான் சந்கத ம் இல்லை. ஆனால், அந்தக் ப்பலில் பிையானம் கசய்ய
கநர்ந்தலத ஒரு பாக்கியம் என்று கசால்ை முடியாது. நை ம் என்பதா ஒன்று
இருந்தால் அது கிட்டத்தட்ட அந்தக் ப்பலைப் கபாைத்தான் இருக் கவண்டும். அது
ஒரு பலழய ப்பல். சாமான் ஏற்றும் ப்பல். அந்தக் ப்பலில் இந்தத் தடலவ நிலறயச்
சாமான் லை ஏற்றியிருந்தகதாடு ‘ஐயா! கபா ட்டும்!’ என்று சுமார் ஆயிைம்
ஜனங் லையும் ஏற்றிக் க ாண்டிருந்தார் ள். பாைம் தாங் மாட்டாமல் அந்தக் ப்பல்
திணறியது. ப்பல் ந ர்ந்த கபாது பலழய பைல ளும் கீல் ளும் வலி
கபாறுக் மாட்டாமல் அழுந்தின. அதன் மீது பைமான ாற்று அடித்தகபாது
ஆயிைங் ட்லட வண்டி ள் ந ரும் கபாது உண்டாகும் சத்தம் எழுந்தது. அந்தக்
ப்பலில் குடிக ாண்டிருந்த அசுத்தத்லதயும் துர்நாற்றத்லதயும் கசால்ை முடியாது.
இப்கபாது நிலனத்தாலும் குடலைப் பிடுங்கிக்க ாண்டு வருகிறது. ஆயிைம் ஜனங் ள்,
பைநாள் குளிக் ாதவர் ள், உடம்பு வியர்லவயின் நாற்றமும், தலை மயிர் சிக்குப்
பிடித்த நாற்றமும், குழந்லத ள் அசுத்தம் கசய்த நாற்றமும், பலழய கைாட்டி ள்,
ஊசிப்கபான தின்பண்டங் ளின் நாற்றமும் “ டவுகை! எதற் ா மூக்ல ப்
பலடத்தாய்!” என்று தறும்படி கசய்தன.

ப்பலில் ஏறியிருந்த ஜனங் ளின் பீதி நிலறந்த கூச்சலையும் ஸ்திரீ ளின்

கசா ப் புைம்பலையும் குழந்லத ளின் ாைணமில்ைாத ஓைத்லதயும் இப்கபாது
நிலனத்தாலும் உடம்பு நடுங்குகிறது. ஒவ்கவாரு சமயம், ‘இந்த மாதிரி ஜனங் ள்
உயிர் பிலழத்து இந்தியா கபாய்ச் கசருவதிகை யாருக்கு என்ன நன்லம? இந்தக்
ப்பல் டலில் முழுகிப் கபாய் விட்டால் கூட நல்ைது தான்!’ என்ற படுபாத மான
எண்ணம் கூட என் மனத்தில் கதான்றியது. உை கமங்கும் பைவியிருந்த ைாட்சத
யுத்தத்தின் விஷக் ாற்று இப்படி எல்ைாம் அப்கபாது மனிதர் ளின் உள்ைத்தில்
கிைாத எண்ணங் லை உண்டு பண்ணியிருந்தது.

இவ்விதம் அந்த அழ ான ப்பலில் ஒரு நாள் பிையாணம் முடிந்தது. மறுநாள்

பிற்ப லில் ம்பி இல்ைாத தந்தி மூைம் பயங் ைமான கசய்தி ஒன்று வந்தது. ஒரு
ஜப்பானிய ‘குருஸர்’ அந்தப் பக் மா வந்து க ாண்டிருக்கிறது என்பது தான் அந்தச்
கசய்தி. ப்பலின் ாப்டனுக்கு இப்படி ஒரு கசய்தி வந்திருக்கிறது என்பது
எப்படிகயா அந்தக் ப்பலிலிருந்த அவ்வைவு கபருக்கும் சிறிது கநைத்துக்க ல்ைாம்
கதரிந்து கபாய் விட்டது. ப்பல் நாய னுக்கு வந்த கசய்தி ஒகை ‘குரூஸர்’ ப்பலைப்
பற்றியதுதான். ப்பல் பிையாணி ளுக்குள் அந்தச் கசய்தி பைவிய கபாது ஒரு
‘குரூஸர்’ ஒரு கபரிய ஜப்பானியக் ப்பற்பலட ஆகிவிட்டது! ஸப்மரின் என்னும்
நீர்முழ்கி ளும், டிஸ்ட்ைாயர் என்னும் நாச ாரி ளும், டிகைட்நாட் ப்பல் ளும்
விமானதைக் ப்பல் ளுமா ப் கபச்சு வாக்கில் கபருகிக் க ாண்கட கபாயின.
ஏற்க னகவ பயப் பிைாந்தி க ாண்டிருந்த ஜனங் ளின் நிலைலமலய இப்கபாது
கசால்ை கவண்டியதில்லை. இைாவணன் மாண்டு விழுந்த கசய்திலயக் க ட்ட
இைங் ாபுரி வாசி லைப் கபால் அவர் ள் அழுது புைம்பினார் ள்.

இது ாறும் கசன்லனத் துலறமு த்லத கநாக்கிச் கசன்ற ப்பல், இப்கபாது

திலசலய மாற்றிக் க ாண்டு கதற்கு கநாக்கிச் கசன்றது. ஓர் இைவும் ஒரு ப லும்
பிையாணம் கசய்த பிறகு சற்றுத் தூைத்தில் ஒரு தீவு கதன்பட்டது. பசுலம கபார்த்த
குன்று ளும், பாலற ளும் வானைாவிய கசாலை ளும் அந்தத் தீவில் ாணப்பட்டன.
திருமாலின் விசாைமான மார்பில் அணிந்த மை தப் பதக் த்லதப் கபால் நீைக் டலின்
மத்தியில் அந்தப் பச்லச வர்ணத் தீவு விைங்கியது; மாலை கநைத்துச் சூரியனின்
பசும்கபான் கிைணங் ள் அந்த மை தத் தீவின் விருட்சங் ளின் உச்சிலயத் தழுவி
விலையாடிய அழல க் ம்பலனயும் ாளிதாசலனயும் கபான்ற ம ா வி ள் தான்
வர்ணிக் கவண்டும். எந்த நிமிஷத்தில் ப்பலின் மீது ஜப்பானியக் குண்டு விழுந்து
கூண்கடாடு ல ைாசமா க் டலில் முழு ப் கபாகிகறாகமா என்று பீதி க ாண்டிருந்த
நிலைலமயிகை கூட அந்தத் தீவின் அழல ப் பார்த்த உடகன பிையாணி ள் ‘ஆஹா’
ாைம் கசய்தார் ள்.

ப்பல், தீலவ கநருங்கிச் கசல்ைச் கசல்ை பிையாணி ளுக்கு மறுபடியும் வலை

உண்டாயிற்று; அந்தத் தீவின் கமகை ப்பல் கமாதி விடப் கபாகிறகத என்றுதான்.
ஆனால், அந்தப் பயம் சடுதியில் நீங்கிற்று. தீவின் ஒரு பக் த்தில் டல் நீர் உள்கை
புகுந்து கசன்று ஓர் இயற்ல ஹார்பலைச் சிருஷ்டித்திருந்தது. அந்தக் டல் நீர்
ஓலடக்குள்கை ப்பல் புகுந்து கசன்றது. சிறிது கநைத்துக்க ல்ைாம் ப்பல் நின்றது.
நங்கூைமும் பாய்ச்சியாயிற்று. ப்பல் நின்ற இடத்திலிருந்து பார்த்தால் நாைாபுறமும்
பச்லசப் கபார்லவ கபார்த்திய குன்று ள் சூழ்ந்திருந்தன. கவளியிகை அ ண்ட
சமுத்திைத்தில் பிையாணம் கசய்யும் ப்பல் ளுக்கு அந்த இயற்ல ஹார்பருக்குள்கை
ப்பல் நங்கூைம் பாய்ச்சி நிற்பது கதரிய முடியாது.

ப்பல் நின்று, சிறிது கநைம் ஆனதும் நானும் இன்னும் சிைரும் ப்பல் நாய ரிடம்
கபாகனாம். நிலைலம எப்படி என்று விசாரித்கதாம். “இனி அபாயம் ஒன்றுமில்லை;
ம்பியில்ைாத் தந்தியில் மறுபடி கசய்தி வரும் வலையில் இங்க கய
நிம்மதியாயிருக் ைாம்” என்றார் ாப்டன். பிறகு அந்தத் தீலவப் பற்றி விசாரித்கதாம்.
அதற்குப் கபயர் ‘கமாகினித் தீவு’ என்று ாப்டன் கூறி, இன்னும் சிை விவைங் லையும்
கதரிவித்தார். இைங்ல க்குத் கதன்கிழக்க மூன்று நாள் பிையான தூைத்தில் அந்தத்
தீவு இருக்கிறது. அகந ருக்கு அத்தல ய தீவு ஒன்று இருப்பகத கதரியாது.
கதரிந்தவர் ளிலும் ஒரு சிைருக்குத் தான் இம்மாதிரி அதற்குள்கை டல் புகுந்து
கசன்று இை சிய இயற்ல ஹார்பர் ஒன்லறச் சிருஷ்டித்திருக்கிறது என்று கதரியும்.
அது சின்னஞ் சிறிய தீவுதான். ஒரு லையிலிருந்து இன்கனாரு லைக்கு மூன்று ாத
தூைத்துக்கு கமல் இைாது. தற்சமயம் அந்தத் தீவில் மனிதர் ள் யாரும் இல்லை. ஒரு
ாைத்தில் நா ரி த்தில் சிறந்த மக் ள் அங்க வாழ்ந்திருக் கவண்டுகமன்பதற் ான
சின்னங் ள் பை இருக்கின்றன. அஜந்தா, எல்கைாைா, மாமல்ைபுைம் முதலிய
இடங் ளில் உள்ைலவ கபான்ற பலழய ாைத்துச் சிற்பங் ளும், பாழலடந்த
க ாயில் ளும் மண்டபங் ளும் அத் தீவில் இருக்கின்றன. வைம் நிலறந்த அத்தீவில்
மக் லைக் குடிகயற்றுவதற்குச் சிற்சிை முயற்சி ள் கசய்யப்பட்டன. அலவ ஒன்றும்
பைன் தைவில்லை. சிை நாலைக்கு கமல் அந்தத் தீவில் வசிப்பதற்கு எவரும்
இஷ்டப்படுவதில்லை. ஏகதகதா லத ள் பை அத்தீலவப் பற்றிச்
கசால்ைப்படுகின்றன.

“அகதா கதரிகிறகத அந்தக் குன்றின் கமல் ஏறிப் பார்த்தால் நான் கசான்ன

பலழய ாைத்துச் சிற்ப அதிசயங் லைகயல்ைாம் பார்க் ைாம். இதற்கு முன்னால்
ஒகை ஒரு தடலவ நான் அக்குன்றின் கமல் ஏறிப் பார்த்திருக்கிகறன். ஆனால்
தீவுக்குள்கை கபாய்ப் பார்த்தது கிலடயாது!” என்றார் ப்பல் நாய ர்.

இலதக் க ட்டதும் அந்தக் குன்றின் கமல் ஏறிப் பார்க் கவண்டும் என்கிற

அடக் முடியாத ஆர்வம் என் மனத்தில் ஏற்பட்டு விட்டது. பலழய ாைத்துச் சிற்பம்,
சித்திைம் இவற்றில் எனக்கு உள்ை சபைம் தான் உமக்குத் கதரியுகம! ாப்டன் கூறிய
விவைங் லைக் க ட்ட இன்னும் சிைரும் என் மாதிரிகய ஆலச க ாண்டதா த்
கதரிந்தது. எல்ைாருமா ச் கசர்ந்து ப்பல் நாய ரிடம், “இங்க ப்பல் கவறுமகன
தாகன நின்று க ாண்டிருக்கிறது? படகிகை கசன்று அந்தக் குன்றின் கமல் ஏறிப்
பார்த்து விட்டு வைைாகம?” என்று வற்புறுத்திகனாம். ப்பல் நாய ரும் லடசியில்
எங் ள் விருப்பத்துக்கு இணங்கினார்.

“இப்கபாகத மாலையாகிவிட்டது. சீக்கிைத்தில் திரும்பி வந்து விட கவண்டும்.

நான் இல்ைாத சமயத்தில் ஏதாவது முக்கியமான கசய்தி வைைாம் அல்ைவா?” என்று
கசால்லிவிட்டுக் ப்பலில் இருந்த படகு ளில் ஒன்லற இறக் ச் கசான்னார்.
ாப்டனும் நானும் இன்னும் நாலைந்து கபரும் படகில் ஏறிக் க ாண்கடாம். தாம்
இல்ைாதகபாது ஏகதனும் கசய்தி வந்தால் தமக்குக் க ாடி சமிக்லை மூைம் அலதத்
கதரியப்படுத்துவது எப்படி என்று தம்முலடய உதவி உத்திகயா ஸ்தரிடம் ாப்டன்
கதரிவித்துவிட்டுப் படகில் ஏறினார்.

அந்த இடத்தில் க ாந்தளிப்பு என்பகத இல்ைாமல் தண்ணீர்ப் பைப்பு த டு கபாை

இருந்தது. படல கவகு சுைபமா த் தள்ளிக் க ாண்டு கபாய்க் லையில்
இறங்கிகனாம். லைகயாைமா ச் சிறிது தூைம் நடந்து கசன்ற பிறகு வசதியான ஓர்
இடத்தில் குன்றின் மீது ஏறிகனாம். குன்றின் உயைம் அதி ம் இல்லை. சுமார் ஐந்நூறு
அல்ைது அறுநூறு அடிதான் இருக் ைாம். என்றாலும் சரியான பாலத
இல்ைாதபடியால் ஏறுவதற்குச் சிைமமா கவ இருந்தது. மண்டி வைர்ந்திருந்த கசடி ள்
க ாடி ளுக்குள்கை புகுந்து அவற்லறக் ல யால் ஆங் ாங்க விைக்கி விட்டுக்
க ாண்டு ஏற கவண்டியிருந்தது. “முன்கன நான் பார்த்ததற்கு இப்கபாது ாடு
அதி மா மண்டி விட்டது” என்றார் ப்பல் நாய ர். நல்ை கவலையா அப்படி
மண்டியிருந்த கசடி ள் முட்கசடி ள் அல்ை. ஆல யால் அலைமணி கநைத்துக்குள்
குன்றின் உச்சிக்குப் கபாய்ச் கசர்ந்கதாம்.

சூரியன் மலறயும் தருணம். மஞ்சள் கவயிலின் கிைணங் ள் இன்னமும் அந்தப்

பச்லசத் தீவின் உச்சிச் சி ைத்தின் மீது விழுந்து அதற்குப் கபான் மகுடம் சூட்டிக்
க ாண்டிருந்தன.

“அகதா பாருங் ள்!” என்றார் ப்பல் நாய ர்.

அவர் சுட்டிக் ாட்டிய திலசலய கநாக்கிகனாம். பார்த்த ண் ள் பார்த்தபடிகய

அலசவின்றி நின்கறாம். ‘தில த்கதாம்’, ‘ஸ்தம்பித்கதாம்’, ‘ஆச்சரியக் டலில்
மூழ்கிகனாம்’ என்கறல்ைாம் கசான்னாலும், உள்ைபடி கசான்னதா ாது. இந்த
உை த்லத விட்டு கவகறார் அற்புதமான கசாப்பனகைா த்துக்குப் கபாய்விட்கடாம்
என்று கசான்னால் ஒரு கவலை கபாருத்தமாயிருக் ைாம். வரிலச வரிலசயா
விஸ்தாைமான மணி மண்டபங் ளும், க ாயில் க ாபுைங் ளும், ஸ்தூபங் ளும்,
விமானங் ளும் ண்ணுக்கு எட்டிய தூைம் ாட்சி அளித்தன. பர்மாவில் உள்ைலவ
கபான்ற புத்த விஹாைங் ள், தமிழ த்தில் உள்ைலவ கபான்ற விஸ்தாைமான
பிைா ாை மதில் ளுடன் கூடிய க ாயில் ள், வானைாவிய க ாபுைங் ள், கதர் லைப்
கபாலும், ைதங் லைப் கபாலும் குன்று லைக் குலடந்து அலமத்த ஆையங் ள்,
ஆயிைங் ால் மண்டபங் ள், ஸ்தூபி லவத்த விமானங் ள், ஸ்தூபியில்ைாத
மாடங் ள், பாலற ளில் கசதுக்கிய அபூர்வமான சிற்பங் ள், கநடிய கபரிய
சிலை ள், ஆ ா! அவ்வைலவயும் பார்ப்பதற்கு ஆண்டவன் இைண்கட ண் லைக்
க ாடுத்திருப்பது எவ்வைவு கபரிய அநியாயம் என்று கதான்றியது.

அந்தக் ாட்சிலயப் பார்க் ப் பார்க் ஒரு பக் ம் சந்கதாஷமாயிருந்தது!

இன்கனாரு பக் த்தில் ாைணந் கதரியாத மனச் கசார்வும், உற்சா க் குலறவும்
ஏற்பட்டன. ‘ ாைணந் கதரியாத’ என்று கசான்கனனா? தவறு! தவறு! ாைணம்
கதளிவா கவ இருந்தது. அந்த அதிசயச் சிற்பங் ள் எல்ைாம் மி மி ப்
பலழலமயானலவ; பை நூறு ஆண்டு ளுக்கு முன்னால் எந்த ம ாபுருஷர் ைாகைா
ட்டப்பட்டலவ. கநடுங் ாைமா ப் பழுது பார்க் ப் படாமலும்
கசப்பனிடப்படாமலும் க ட்பாைற்றுக் கிடந்து வருகிறலவ; நாைாபுறமும் டலில்
கதாய்ந்து வரும், உப்புக் ாற்றினால் சிறிது சிறிதா த் கதய்ந்து மழுங்கிப் கபானலவ.
ஒரு ாைத்தில் இந்தத் தீவில் வாழ்ந்த மக் ள் குதூ ைமாயும், க ாைா ைமாயும்
லைப்பண்பு நிலறந்த வாழ்க்ல நடத்தியிருக் கவண்டும். இப்கபாகதா அத்தீவு
ஜனசூனியமா இருக்கிறது. சிற்பங் ளும் சிலை ளும் மாளில ளும்,
மண்டபங் ளும், பாழலடந்து கிடக்கின்றன. கவைவால் ளும், நரி ளும் எலி ளும்
கபருச்சாளி ளும் அந்த மண்டபங் ளில் ஒரு கவலை வாசம் கசய்யக் கூடும். அந்தத்
தீலவப் பார்த்தவுடன் உண்டாகிய குதூ ைத்லதக் குலறத்து மனச்கசார்லவ
உண்டாக்குவதற்கு இந்த எண்ணம் கபாதாதா?...

சற்று கநைம் நின்ற இடத்தில் நின்று பார்த்த பிறகு எங் ளில் ஒருவர், தீவின்
உட்புறம் கசன்று கமற் கூறிய சிற்ப அதிசயங் லைகயல்ைாம் அருகிகை கபாய்ப்
பார்த்துவிட்டு வைகவண்டும் என்ற விருப்பத்லதத் கதரிவித்தார். என் மனத்திலும்
அத்தல ய ஆலச ஏற்பட்டிருந்தபடியால் அவருலடய கயாசலனலய நான்
ஆகமாதித்கதன். ஆனால் ப்பல் நாய ர் அதற்கு இணங் வில்லை.
இருட்டுவதற்குள்கை ப்பலுக்குப் கபாய்விடகவண்டும் என்று வற்புறுத்தினார்;
“இைாத்திரியில் இந்தத் தீவில் தங்குவது உசிதமில்லை. கமலும் நாம் சீக்கிைம்
ப்பலுக்குத் திரும்பாவிட்டால் ப்பலில் உள்ை பிையாணி ள் வீணா ப் பீதி
க ாள்வார் ள். அதனால் ஏகதனும் விபரீதம் விலைந்தால் யார் ஜவாப்தாரி? கூடாது!
வாருங் ள் கபா ைாம்!”

அவர் கூறியபடிகய நடந்து ாட்டினார். அவலைப் பின்பற்றி மற்றவர் ளும்

கபானார் ள். நானும் சிறிது தூைம் அவர் லைத் கதாடர்ந்து கபாகனன்; ஆனால்,
கபாவதற்கு என் உள்ைம் இணங் வில்லை. ால் ள் கூடத் தயங்கித் தயங்கி நடந்தன.
ஏகதா ஒரு மாய சக்தி என்லனப் கபா கவாட்டாமல் தடுத்தது. ஏகதா ஒரு மர்மமான
குைல் என் அ க் ாதில் ‘அப்பகன! இந்த மாதிரி சந்தர்ப்பம் உன் ஆயுளில் இனி ஒரு
முலற கிலடக்குமா? அந்த மூடர் லைப் பின் கதாடர்ந்து நீயும் திரும்பிப்
கபாகிறாகய!’ என்று கசால்லிற்று. குன்றின் சரிவில் அவர் ள் இறங் த் கதாடங்கிய
பிறகு நான் மட்டும் ஒரு கபரிய மைத்தின் பின்னால் மலறந்து நின்று க ாண்கடன்.

அப்படி ஒன்றும் பிைமாதமான விஷயம் இல்லை. அந்தத் தீவின் லையிலிருந்து

க ாஞ்ச தூைத்திகை தான் ப்பல் நின்றது. இங்கிருந்து சத்தம் கபாட்டுக் கூப்பிட்டால்
ப்பலில் உள்ைவர் ளுக்குக் ாது க ட்டுவிடும்.

இைாத்திரி எப்படியும் ப்பல் கிைம்பப் கபாவதில்லை. ‘கபாழுது விடிந்த

பிறகுதான் இனிப் பிையாணம்’ என்று ப்பல் நாய ர் கசால்லி விட்டார். பின்
எதற் ா அந்த நை த்தில் ஓர் இைலவக் ழிக் கவண்டும்? அப்பப்பா! - அந்தக்
 ப்பலில் எழும் துர்நாற்றமும் பிையாணி ளின் கூச்சலும்! அலதகயல்ைாம்
நிலனத்தாகை குடலைக் குமட்டியது. அந்தக் ப்பலுடகன ஒப்பிடும்கபாது இந்தத் தீவு
கசார்க் த்துக்கு சமானமல்ைவா? தீவில் துஷ்ட மிரு ங் கை இல்லைகயன்று ப்பல்
நாய ர் நிச்சயமாய்ச் கசால்லியிருக்கிறார். பின் என்ன பயம்? சிறிது
கநைத்துக்க ல்ைாம் பூைண சந்திைன் உதயமாகி விடும். பால் நிைவில் அந்தத் தீவின்
அற்புதங் ள் கமலும் கசாலப கபற்று விைங்கும் - இவ்விதகமல்ைாம் எண்ணமிட்டுக்
க ாண்கட, மைத்தின் பின்னால் மலறந்து நின்கறன்.

கபானவர் ள் படகில் ஏறினார் ள். யிற்லற அவிழ்த்து விட்டார் ள். படகு

க ாஞ்ச தூைம் கசன்றது. அப்புறம் யாகைா நான் படகில் இல்லைகயன்பலதக்
வனித்திருக் கவண்டும். படகு நின்றது. ாப்டனும் மற்றவர் ளும் சர்ச்லச கசய்யும்
சத்தமும் க ட்டது. மறுபடியும் படகு இந்தக் லைலய கநாக்கி வந்தது. என் கநஞ்சு திக்
திக் என்று அடித்துக் க ாண்டது. லை ஓைமா ப் படகு வந்து நின்றதும் ல லயத்
தட்டினார் ள். உைத்த குைலில் சத்தம் கபாட்டுக் கூப்பிட்டார் ள். ாப்டன்
ல த்துப்பாக்கிலய எடுத்து ஒரு தடலவ கவடித்துத் தீர்த்தார். கமலும், சிறிது கநைம்
ாத்துக் க ாண்டிருந்தார் ள். நாகனா அலசயவில்லை. மறுபடியும் படகு ந ைத்
கதாடங்கிக் ப்பலை கநாக்கிச் கசன்றது. ‘அப்பாடா’ என்று நான் கபருமூச்சு
விட்கடன்.

பிறகு அந்த மைத்தின் மலறவிலிருந்து கவளியில் வந்கதன். அந்தக் குன்றிகைகய

மி உயைமான சி ைம் என்று கதான்றிய இடத்லத கநாக்கி நடந்கதன். இதற்குள்
சூரியன் அஸ்தமித்து நன்றா இருட்டி விட்டது. சி ைத்திலிருந்து கீகழ பார்த்கதன்.
க ாபுைங் ள், மண்டபங் ள் எல்ைாம் இருட்டில் மலறந்திருந்தன. “நல்ைது, சந்திைன்
உதயமாகி வைட்டும்! என்று எனக்கு நாகன கசால்லிக் க ாண்டு உட் ார்ந்கதன்.
அந்தத் தீவின் சரித்திைம் யாதாயிருக்கும் என்று மனத்திற்குள் எனக்கு நாகன ஏகதகதா
ற்பலன கசய்து க ாண்டிருந்கதன்.

இத்தலன கநைமும் ாற்கற இல்ைாமலிருந்தது. கதன் திலசயிலிருந்து ‘குப்’

என்று ாற்று அடிக் த் கதாடங்கியது. ஒரு தடலவ கவ மா அடித்து மைங் ள்
கசடி ள் எல்ைாவற்லறயும் குலுக்கிய பிறகு, ாற்றின் கவ ம் தணிந்து, இனிய குளிர்ப்
பூந்கதன்றைா வீசத் கதாடங்கியது. ‘பூந் கதன்றல்’ என்று கசான்கனனல்ைவா?
அது உண்லமயான வார்த்லத. ஏகனனில் அந்த இனிய ாற்றில் மல்லில ,
பாரிஜாதம், பன்னீர், கசண்ப ம் ஆகிய மைர் ளின் சு ந்தம் ைந்து வந்தது. சற்று
கநைத்துக்குப் பிறகு பூவின் மணத்கதாடு அகில் புல சாம்பிைாணி புல - சந்தனத்தூள்
புல யின் மணம் முதலியலவயும் கசர்ந்து வைத் கதாடங்கின.
 இத்தல ய அதிசயத்லதப் பற்றி நான் எண்ணிக் க ாண்டிருக்ல யில், மற்கறார்
அதிசயம் ஏற்பட்டது. மாலை கநைங் ளில் ஆையங் ளில் அடிக் ப்படும் ஆைாட்ச
மணியின் சத்தம் வருவது கபாைக் க ட்டது. மணிச்சத்தம் எங்கிருந்து வருகிறது என்ற
வியப்புடன் நாலுபுறமும் கநாக்கிகனன். ஆ ா! அந்தக் ாட்சிலய என்னகவன்று
கசால்கவன்? பூைணச் சந்திைன் கீழ் வானத்தில் உதயமாகிச் சற்றுத் தூைம் கமகை வந்து
அந்தத் தீவின் கீழ்த்திலசயிலிருந்த மைங் ளின் உச்சியில் தவழ்ந்து தீவின்
பள்ைத்தாக்கில் பால் நிைலவப் கபாழிந்தது. அந்த கமா ன நிைகவாளியில், முன்கன
நான் சூரிய கவளிச்சத்தில் பார்த்த க ாயில் க ாபுைங் ள், புத்த விஹாைங் ள், மணி
மண்டபங் ள், ஸ்தூபங் ள், விமானங் ள் எல்ைாம் கநற்றுத்தான்
நிர்மாணிக் ப்பட்டன கபாைப் புத்தம் புதியனவா த் கதான்றியது. பை நூறு
வருஷத்துக் டற் ாற்றில் அடிபட்டுச் சிதிைமாகிப் கபான பலழய ாைத்துச்
சிற்பங் ைா அலவ கதான்றவில்லை.

அந்த அற்புதக் ாட்சியும், ஆைாட்சமணி ஓலசயும், மைர் ளின் மணத்துடன்

ைந்து வந்த அகில் சாம்பிைாணி வாசலனயும், இலவகயல்ைாம் உண்லமதானா
அல்ைது சித்தப் பிைலமயா என்று நான் சிந்தித்துக் க ாண்டிருக்ல யில், இது வலை
பார்த்த அதிசயங் லைக் ாட்டிலும், கபரிய அதிசயம் ஒன்லறக் ண்கடன். ‘ஜன
சஞ்சாைமற்ற நிர்மானுஷ்யமான தீவு’ என்றல்ைவா ப்பல் நாய ர் கசான்னார்?
அந்தத் தீவின் உட்பகுதியிலிருந்து - சிற்பங் ளும் சிலை ளும் இருந்த பகுதியிலிருந்து
இைண்டு கபர் வந்து க ாண்டிருந்தார் ள். நான் இருந்த திலசலய கநாக்கிகய
அவர் ள் வந்தார் ள். நான் இருப்பலதப் பார்த்துவிட்டுத் தான் வருகிறார் கைா
என்று கதான்றியது. சீக்கிைமா கவ குன்றின் அடிவாைத்லத அலடந்து, அதில் நான்
இருந்த சி ைத்லத கநாக்கி ஏறத் கதாடங்கினார் ள். அலதப் பார்த்ததும் எனக்கு
முதலில் ஓட்டம் எடுக் ைாமா என்று கதான்றியது. ஆனால், எங்க ஓடுவது?
எதற் ா ஓடுவது? தண்ணீர்க் லை ஓைம் ஓடிச்கசன்று கூச்சல் கபாடைாம். கூச்சல்
கபாட்டால் ப்பலில் உள்ைவர் ள் வருவார் ைா? என்ன நிச்சயம்?

இதற்குள் க ாஞ்சம் லதரியமும் பிறந்து விட்டது. “எதற் ா ஓடகவண்டும்?”

என்று கதான்றிவிட்டது. ஓடயத்தனித்திருந்தாலும் பயன் விலைந்திைாது. என்
ால் ள் ஓடும் சக்திலய இழந்து, நின்ற இடத்திகைகய ஊன்றிப் கபாய்விட்டன.
குன்றின் கமல் ஏறி வருகிறவர் லை உற்றுப் பார்த்துக் க ாண்கட இருந்கதன். ஒரு
ணமும் என் ண் லை அவர் ளிடமிருந்து அ ற்ற முடியவில்லை.

அவர் ள் யார்? இங்க எப்கபாது வந்தார் ள்? எதற் ா வந்தார் ள்?

எவ்விதம் வாழ்க்ல நடத்துகிறார் ள்? என்கறல்ைாம் கதரிந்து க ாள்வதில்,
அவ்வைவு ஆர்வம் எனக்கு உண்டாகி விட்டது.
 சிை நிமிஷத்துக்க ல்ைாம் அவர் ள் அருகில் கநருங்கி வந்துவிட்டார் ள்.
இருவரும் ல க ார்த்துக் க ாண்டு நடந்து வந்தார் ள். அவர் ளில் ஒருவர் ஆடவர்.
இன்கனாருவர் கபண்மணி. இருவரும் நவகயைவனப் பிைாயத்தினர்; மன்மதலனயும்
ைதிலயயும் ஒத்த அழகுலடயவர் ள். அவர் ள் உடுத்தியிருந்த ஆலட ளும்,
அணிந்திருந்த ஆபைணங் ளும் மி விசித்திைமாயிருந்தன. ஜாவாத் தீவிலிருந்து
நடனம் ஆடும் க ாஷ்டியார் ஒரு தடலவ தமிழ் நாட்டுக்கு வந்திருந்தார் கை,
பார்த்ததுண்டா? அம்மாதிரியான ஆலட ஆபைணங் லை அவர் ள் தரித்திருந்தார் ள்.

நான் நின்ற இடத்துக்கு அருகில் மி கநருக் மா அவர் ள் கநருங்கி

வந்தார் ள். என் மு த்லத உற்றுப் பார்த்தார் ள். நான் அணிந்திருந்த உலடலய
உற்றுப் பார்த்தார் ள். என் மனதில் ஆயிைம் க ள்வி ள் எழுந்தன; அவர் லைக்
க ட்பதற்குத் தான்! ஆனால் ஒரு வார்த்லதயாவது என்னுலடய நாவில் வைவில்லை.

முதலில் அந்த கயைவன புருஷன் தான் கபசினான். “வாருங் ள் ஐயா!

வணக் ம்!” என்று நல்ை தமிழில் என்லனப் பார்த்துச் கசான்னான். என் உடம்பு
புல்ைரித்தது.
 2. இைண்டாம் அத்தியாயம்
அந்த ஸ்திரீ புருஷர் ள் சதிபதி ைாய்த்தான் இருக் கவண்டும்; அல்ைது
லியாணமா ாத ாதைர் ைா வும் இருக் ைாம். அவர் ள் ஒருவலைகயாருவர்
பார்த்துக் க ாண்டகபாது, அவர் ளுலடய ண் ளில் லை ாணா ாதல் கவள்ைம்
கபாங்கியது.

அந்த யுவன் கபசிய கமாழியிலிருந்து, அவர் ள் தமிழ்நாட்லடச் கசர்ந்தவர் ள்

என்றும் ஊகிக் கவண்டியிருந்தது. ஆனால் அவர் ள் இங்க எப்கபாது வந்தார் ள்?
நான் வந்த ப்பலில் அவர் ள் வைவில்லைகயன்பது நிச்சயம். பின்னர், எப்படி
வந்திருப்பார் ள்? இம்மாதிரி நாட்டியமாடும் தம்பதி லைப்கபால் அவர் ள்
விசித்திைமான ஆலட ஆபைணங் லைத் தரித்திருப்பதன் ாைணம் என்ன? ஏதாவது
ஒரு நடனக ாஷ்டியில் இவர் ள் கசர்ந்தவர் ைாயிருந்து, ஒருவகைாகடாருவர்
தகுதியில்ைாத ாதல் க ாண்டு, உை அபவாதத்துக்கு அஞ்சி இவ்விடம் ஓடி
வந்திருப்பார் கைா? இன்கனாரு கயாசலனயும் என் மனத்தில் உதயமாயிற்று. ஒரு
கவலை சினிமாப் படம் பிடிக்கும் க ாஷ்டிலயச் கசர்ந்தவர் ள் யாைாவது இந்தப்
பலழய பாழலடந்த சிற்பக் ாட்சி ளுக்கு மத்தியில் படம் பிடிப்பதற் ா
வந்திருப்பார் ைா? அப்படியானால் ப்பகைா, படக ா, இத்தீலவகயாட்டி நிற்
கவண்டுகம? அப்படி கயான்றும் நாம் பார்க் வில்லைகய? இவ்விதம் மனத்திற்குள்
பற்பை எண்ணங் ள் மின்னல் கவ த்தில் கதான்றி மலறந்தன.

நான் கமைனம் சாதித்தது அந்த இலைைனுக்குக் க ாஞ்சம் வியப்பளித்திருக்

கவண்டும். இன்கனாரு தடலவ என்லன உற்றுப் பார்த்து விட்டு, “தங் ளுலடய
மு த்லதப் பார்த்தால் தமிழர் என்று கதான்றுகிறது. என் ஊ ம் உண்லமதானா?”
என்றான்.

அதற்கு கமல் நான் கபசாமலிருப்பதற்கு நியாயம் ஒன்றுமில்லை. கபசும்

சக்திலயயும் இதற்குள்கை என் நா கபற்றுவிட்டது.

“ஆம் ஐயா! நான் தமிழன் தான். நீங் ளும் தமிழ்நாட்லடச் கசர்ந்தவர் ள் என்று
ாணப்படுகிறது! அப்படித்தாகன!” என்கறன்.

“ஆம்; நாங் ளும் தமிழ் நாட்லடச் கசர்ந்தவர் கை. ஆனால், நாங் ள் தமிழ்
நாட்லடப் பற்றிய கசய்தி க ட்டு கவகு ாைம் ஆயிற்று. ஆல யால் தங் லைப்
பார்த்ததில் இைட்டிப்பு மகிழ்ச்சி அலடகிகறன்.”
 “நீங் ள் எப்கபாது இந்தத் தீவுக்கு வந்தீர் கைா?”

“நாங் ள் வந்து எத்தலனகயா ாைம் ஆயிற்று. ஒரு யு ம் மாதிரி கதான்றுகிறது.

ஒரு நிமிஷம் என்றும் கதான்றுகிறது. தாங் ள் இன்லறக்கு தான் வந்தீர் ள்
கபாலிருக்கிறது. அகதா கதரிகிறகத அந்தக் ப்பலில் வந்தீர் கைா? அகட அப்பா
எத்தலன கபரிய ப்பல்?”

“ஆம்! அந்தக் ப்பலிகைதான் வந்கதன். ஆனால், இந்தக் ப்பலை அவ்வைவு

கபரிய ப்பல் என்று நான் கசால்ைமாட்கடன்...”

“அழ ாய்த்தானிருக்கிறது. இது கபரிய ப்பல் இல்லைகயன்று கசான்னால்

எப்படி நம்புவது? எனக்குத் கதரியும்; தமிழர் ள் எப்கபாதும் தாங் ள் கசய்யும்
ாரியத்லதக் குலறத்துச் கசால்வது வழக் ம்...”

அந்தக் ப்பல் அப்படிகயான்றும் தமிழர் ள் சாதித்த ாரியம் அல்ைகவன்றும்,

யாகைா கவள்லைக் ாைர் ள் கசய்து அனுப்பியது என்றும் கசால்ை விரும்பிகனன்.
ஆனால், அந்த யுவன் அதற்கு இடம் க ாடுக் வில்லை.

“இந்தக் ப்பல் எங்க யிருந்து புறப்பட்டது? எங்க கபாகிறது? இதில் யார்

யார் இருக்கிறார் ள்? இங்க எத்தலன ாைம் தங்கியிருக் உத்கதசம்?” என்று
மைமைகவன்று க ள்வி லைப் கபாழிந்தான்.

“பர்மாவிலிருந்து தமிழ் நாட்டுக்குப் கபாகிற ப்பல் இது. சுமார் ஆயிைம் கபர்

இதில் இருக்கிறார் ள். யுத்தம் பர்மாலவ கநருங்கி வந்து க ாண்டிருக்கிறது
அல்ைவா? அதனால் பர்மாவிலிருந்த தமிழர் ள் எல்ைாரும் திரும்பித் தமிழ்நாட்டுக்குப்
கபாய்க் க ாண்டிருக்கிறார் ள்...”

“என்ன? பர்மாலவ கநருங்கி யுத்தம் வந்தால், அதற் ா த் தமிழர் ள்

பர்மாவிலிருந்து கிைம்புவாகனன்? தமிழ் நாட்டின் நிலை அப்படி ஆகிவிட்டதா,
என்ன? யுத்தத்லதக் ண்டு தமிழர் ள் பயப்படும் ாைம் வந்து விட்டதா?”

அந்த கயைவன புருஷனின் க ள்வி என்லனக் க ாஞ்சம் தில க் லவத்து

விட்டது. என்ன பதில் கசால்வது என்று கயாசிப்பதற்குள், இத்தலன கநைமும்
கமைனமாயிருந்த அந்த நங்ல குறுக்கிட்டு, வீணா ானத்லதயும் விட இனிலமயான
குைலில், “அப்படியானால் தமிழ் நாட்டவர் புத்திசாலி ைாகி விட்டார் ள் என்று
கசால்ை கவண்டும். யுத்தம் என்ற கபயைால் ஒருவலைகயாருவர் க ான்று மடிவதில்
என்ன கபருலம இருக்கிறது? அல்ைது அதில் சந்கதாஷந்தான் என்ன இருக்
முடியும்?” என்றாள்.
 அந்த யுவன், புன்னல கபாங்கிய மு த்கதாடும், அன்பு ததும்பிய
ண் கைாடும் தன் ாதலிலயப் பார்த்து, “ஓக ா! உன்னுலடய விதண்டாவாதத்லத
அதற்குள்கை கதாடங்கி விட்டாயா?” என்றான்.

“சரி, நான் கபசுவது உங் ளுக்குப் பிடிக் வில்லையானால் வாலய மூடிக்

க ாண்டிருக்கிகறன்” என்று கசான்னாள் அந்தப் கபண்.

“என் ண்மணி! உன் கபச்சு எனக்குப் பிடிக் ாமற் கபாகுமா? உன் பவழ
வாயிலிருந்து வரும் அமுத கமாழி லைப் பருகிகயயல்ைவா நான் இத்தலன ாைமும்
ாைட்கசபம் நடத்தி வருகிகறன்?” என்று அந்த யுவன் கூறிய கசாற் ள், உண்லம
உள்ைத்திலிருந்து வந்தலவ என்பது நன்கு கதரிந்தது. ஆனால், ‘இவர் ள் என்ன
இப்படி நாட ப் பாத்திைங் ள் கபசுவலதப் கபாைப் கபசுகிறார் ள்? இவர் ள்
யாைாயிருக்கும்?’ - அலத அறிந்து க ாள்ளுவதற்கு என்னுலடய ஆர்வம் வைர்ந்தது.

“நீங் ள் யார், இங்க எப்கபாது வந்தீர் ள் என்று, இன்னும் நீங் ள்

கசால்ைவில்லைகய?” என்கறன்.

“அது கபரிய லத!” என்றான் அந்த இலைைன்.

“கபரிய லதயாயிருந்தால் இருக் ட்டுகம! எனக்கு கவண்டிய அவ ாசம்

இருக்கிறது. இனிகமல் நாலைக் ாலையிகை தான் ப்பலுக்குப் கபா கவண்டும்.
இைாத்திரியில் எனக்குச் சீக்கிைம் தூக் ம் வைாது. உங் ளுலடய லதலய விவைமா ச்
கசால்லுங் ள், க ட்கிகறன். அலதக் ாட்டிலும் எனக்குச் சந்கதாஷமளிப்பது
கவகறான்றுமில்லை.”

அந்த நங்ல குறுக்கிட்டு, “அவர் தான் க ட்கிறார். கசால்லுங் கைன்! நமக்கும்

ஓர் இைவு கபாழுது கபானதாகும். இந்த கமா ன கவண்ணிைாலவ ஏன் வீணாக்
கவண்டும்? எல்ைாரும் இந்தப் பாலறயில் உட் ார்ந்து க ாள்ைைாம். உட் ார்ந்தபடி
லத கசால்லுவதும், லத க ட்பதும் கசை ரியமல்ைவா?” என்றாள்.

“எல்ைாம் கசை ரியந்தான். ஆனால், நீ என்லனக் லத கசால்லும்படி

விட்டால் தாகன? இலடயிலடகய நீ குறுக்கிட்டுச் கசால்ை ஆைம்பித்து விடுவாய்...”

“ஒன்றும் குறுக்கிடமாட்கடன். நீங் ள் ஏதாவது ைாப மறதியா

விட்டுவிட்டால் மறந்தலத எடுத்துக் க ாடுப்கபன். அது கூட ஒரு பிச ா?” என்றாள்
அந்தப் கபண்.

“பிச ா? ஒரு நாளும் இல்லை. உன்னுலடய ாரியத்லதப் பிசகு என்று

கசால்வதற்கு நான் என்ன பிைம்மகதவரிடம் வைம் வாங்கிக் க ாண்டு
வந்திருக்கிகறனா? நீ எது கசய்தாலும் அது தான் சரி. இருந்தாலும், அடிக் டி
குறுக்கிட்டுப் கபசாமல் என் கபாக்கில் லத கசால்ை விட்டாயானால்
நன்றாயிருக்கும்.”

இப்படிச் கசால்லிக் க ாண்கட, அந்த யுவன் பாலறயில் உட் ாை, யுவதியும்

அவன் அருகில் உட் ார்ந்து அவனுலடய ஒரு கதாளின் கமல் தன்னுலடய ல
ஒன்லறப் கபாட்டுக் க ாண்டாள். அந்தச் சிறு கசயலில், அவர் ளுலடய
அன்கயான்ய தாம்பத்ய வாழ்க்ல யின் கபருலம முழுதும் நன்கு கவளியாயிற்று.

அவர் ளுக்கு அருகிகை நானும் உட் ார்ந்கதன். ஏகதா ஓர் அதிசயமான

அபூர்வமான வைைாற்லறக் க ட் ப் கபாகிகறாம் என்ற எண்ணத்தினால் என் உள்ைம்
பைபைப்லப அலடந்திருந்தது. டல் ஓலடயில் ாத்திருந்த ப்பலையும், அதற்கு வந்த
அபாயத்லதயும், பர்மா யுத்தத்லதயும், அதிலிருந்து தப்பி வந்தலதயும் அடிகயாடு
மறந்துவிட்கடன். அழக உருக்க ாண்கட அந்தக் ாதைர் ளின் லதலயக் க ட் ,
அைவிைாத ஆவல் க ாண்கடன்.

ாற்று முன்லனக் ாட்டிலும் க ாஞ்சம் கவ த்லத அலடந்து, ‘விர்’ என்று

வீசிற்று. தீவிலிருந்த மைங் கைல்ைாம் அலசந்தபடி ‘மைமை’ சப்தத்லத உண்டாக்கின.
இப்கபாது டலிலும் க ாஞ்சம் ஆைவாைம் அதி மாயிருந்தது. டல் அலை ளின்
குமுறல் தூைத்தில் எங்க கயா சிம்மம் ர்ஜலன கசய்வது கபான்ற ஓலசலய
எழுப்பியது.
 3. மூன்றாம் அத்தியாயம்
அந்தச் சுந்தை கயைவன புருஷன் கசால்ைத் கதாடங்கினான்:-
“முன்கனாரு சமயம் உம்லமப் கபாைகவ சிை மனிதர் ள் இங்க திலச தவறி
வந்து விட்ட ப்பலில் வந்திருந்தார் ள். அவர் ளிடம் என்னுலடய லதலயத்
கதாடங்கியகபாது, ‘எழுநூறு ஆண்டு ளுக்கு முன்னால்’ என்று ஆைம்பித்கதன்.
அவர் ள் எதனாகைா மிைண்டு கபாய் ஓட்டம் எடுத்தார் ள். அப்படி நீர் ஓடி
விடமாட்டீர் என்று நம்புகிகறன். அந்த மனிதர் லைப் கபாைன்றி நீர் ைசி த்
தன்லமயுள்ைவர் என்று நன்றாய்த் கதரிகிறது. என்னுடன் கபசிக் க ாண்டிருக்கும்
கபாகத, உம்முலடய ண் ள் என் வாழ்க்ல த் துலணவியின் மு த்லத அடிக் டி
கநாக்குவதிலிருந்து உம்முலடய ைசி த் தன்லமலய அறிந்து க ாண்கடன்...”

இலதக் க ட்டதும் நான் கவட்கித் தலைகுனிந்கதன். அந்த மனிதனிடம் ஏகதா

ஓர் அதிசய சக்தி இருக் கவண்டும். என் அந்தைங் எண்ணத்லத அவன் கதரிந்து
க ாண்டு விட்டான். அவன் நான் ஓடிப் கபா மாட்கடன் என்று நம்புவதா ச்
கசான்னகபாது என் மனதிற்குள் ‘நானாவது? ஓடுவதாவது? புது மைலை விட்டு
வண்டு ஓடுவதுண்டா? ைதிலய நி ர்த்த அந்த அழகியின் மு ம் என்லன ஓடிப்
கபாவதற்கு விடுமா?’ என்று நான் எண்ணியது உண்லமதான். அந்தச் சமயத்தில்
என்லனயறியாமல் என் ண் ள் அந்தப் கபண்ணின் மு த்லத கநாக்கியிருக்
கவண்டும். அலதக் வனித்து விட்டான், அந்த இலைைன். இனி அத்தல ய தவலறச்
கசய்யக் கூடாது என்று மனதிற்குள் தீர்மானித்துக் க ாண்கடன்.

அந்த யுவன் கதாடர்ந்து கூறினான்:-

“நீர் கவட் ப்படவும் கவண்டாம்; பயப்படவும் கவண்டாம். உம் கபரில் தவறு

ஒன்றுமில்லை. இவலை இப்படிப்பட்ட அழகியா ப் பலடத்துவிட்ட பிைம்மகதவன்
கபரிகைதான் தவறு. இவள் ாைணமா நான் எத்தலன தவறு ள் கசய்திருக்கிகறன்
என்பலத நிலனத்துப் பார்த்தால்... சரி, சரி! அலதகயல்ைாம் பற்றிச் கசான்னால்,
இவளுக்குக் க ாபம் கபாங்கிக் க ாண்டு வந்து விடும்.

லதக்குத் திரும்பி வருகிகறன். எழுநூறு வருஷத்துக்கு முன்னால் தஞ்சாவூரில்

உத்தம கசாழர் என்னும் மன்னர் அைசு புரிந்து வந்தார். அப்கபாது கசாழைாஜ்யம்
அவ்வைவு விசாைமான ைாஜ்யமா இல்லை. ைாஜைாஜ கசாழன் ாைத்திலும்
ைாகஜந்திை கசாழன் ாைத்திலும் இைங்ல முதல் விந்திய மலை வலையில்
பைவியிருந்த கசாழ ைாஜ்யம், அப்கபாது குறுகிச் சிறுத்துத் தஞ்சாவூலைச் சுற்றிச் சிை
 ாத தூைத்துக்குள் அடங்கிப் கபாயிருந்தது. ஆனாலும் உத்தம கசாழர் தம்முலடய
குைத்தின் பலழய கபருலமலய மறக் கவயில்லை. அந்தப் கபருலமக்கு பங் ம்
விலைவிக் க்கூடிய ாரியம் எலதயும் கசய்ய விரும்பவில்லை. உத்தம கசாழருக்கு
இைண்டு புதல்வர் ள் இருந்தார் ள். அவர் ளில் ஒருவன் கபயர் சுகுமாைன்;
இன்கனாருவன் கபயர் ஆதித்தன். மூத்தவனாகிய சுகுமாைன் பட்டத்து இைவைசனா
விைங்கினான்.

அகத சமயத்தில் மதுலையில் பைாக்கிைம பாண்டியர் என்னும் அைசர் ஆட்சி

புரிந்தார். ஆனால், அவர் புைாதன பாண்டிய வம்சத்லதச் கசர்ந்தவர் அல்ைர்; கதன்
பாண்டிய நாட்லடச் கசர்ந்த பாலையக் ாைர். தம்முலடய கபார்த்திறலமயினால்
மதுலைலயக் ல ப்பற்றி பைாக்கிைம பாண்டியர் என்ற பட்டமும் சூட்டிக்
க ாண்டிருந்தார். அவருக்கு ஆண் சந்ததி கிலடயாடு. ஒகை ஓர் அருலமப் புதல்வி
இருந்தாள். அவள் கபயர் புவனகமாகினி. அந்த ைாஜகுமாரியின் அழகு, குணம்,
அறிவுத் திறன் முதலியவற்லறக் குறித்து, நான் இப்கபாது அதி மா ஒன்றும்
கசால்ைப் கபாவதில்லை. கசால்லுவது சாத்தியமும் இல்லை. அப்படிச் கசான்னாலும்,
இகதா இவள் குறுக்கிட்டுத் தடுத்து விடுவாள்-”

இவ்விதம் கூறிவிட்டு அந்த யுவன் தன் ாதலியின் அழகு ஒழுகும் மு த்லதக்

லடக் ண்ணால் பார்த்தான். அவளுலடய கசவ்விதழ் ள் குமுத மைரின் இதழ் ள்
விரிவன கபால் சிறிது விரிந்து, உள்கையிருந்த முல்லைப் பல் வரிலச கதரியும்படி
கசய்தன.

பின்னர் இலைைன் லதலயத் கதாடர்ந்து கசான்னான்:-

“பைாக்கிைம பாண்டியர் குமரி முலனயிலிருந்து திருச்சிைாப்பள்ளி வலையில்

வியாபித்திருந்த கபரிய ைாஜ்யத்லத ஆண்டார். ஆயினும் அவருலடய மனத்தில்
நிம்மதி இல்லை. பழலமயான ைாஜகுைத்துடன் லியாண சம்பந்தம் கசய்து க ாள்ை
கவண்டுகமன்ற ஆலச அவருக்கு உண்டாயிருந்தது.

ஒரு சமயம் பைாக்கிைம பாண்டியர் தஞ்சாவூருக்கு வந்திருந்தார். உத்தமகசாழரின்

அைண்மலனயில் விருந்தாளியா த் தங்கியிருந்தார். அவருக்குச் ச ைவிதமான
ைாகஜாபசாைங் ளும் நடந்தன. உத்தமகசாழரின் மூத்த புதல்வன் சுகுமாைலன அவர்
பார்க் கநர்ந்தது. அவனிடம் எத்தல ய குணாதிசயங் லை அவர் ண்டாகைா
எனக்குத் கதரியாது”

இந்தச் சமயத்தில் அந்த யுவதி குறுக்கிட்டு, “உங் ளுக்குத் கதரியாவிட்டால்

எனக்குத் கதரியும். நான் கசால்லுகிகறன்!” என்றாள்.
 “ ண்மணி! க ாஞ்சம் கபாறுத்துக் க ாள். லதயில் நீ கசால்ைகவண்டிய
இடம் வரும்கபாது கசால்ைைாம்” என்று கூறிவிட்டு மீண்டும் என்லனப் பார்த்துச்
கசான்னான்.

“கசாழ ைாஜகுமாைனிடம் பைாக்கிைம் பாண்டியர் என்னத்லதக் ண்டாகைா,

கதரியாது. அவனுக்குத் தம் அருலமப் புதல்வி புவனகமாகினிலயக் லியாணம்
கசய்து க ாடுத்து விட கவண்டும் என்ற ஆலச அவர் மனத்தில் உதயமாகிவிட்டது.
பலழலமயான கபரிய குைத்தில் சம்பந்தம் கசய்து க ாள்ை கவண்டும் என்ற
அவருலடய மகனாைதம், அதனால் நிலறகவறுவதாயிருந்தது. ஆ கவ உத்தம
கசாழரின் உத்தியான வனத்தில் ஒரு நாள் உல்ைாசமா ப் கபசிக்
க ாண்டிருந்தகபாது, பைாக்கிைம பாண்டியர் தம்முலடய ருத்லத கவளியிட்டார்.

அந்த கநைத்தில் உத்தம கசாழரின் நாவில் சனீசுவைன் குடிபுகுந்திருக் கவண்டும்.

அப்கபர்ப்பட்ட நைம ாைாஜாலவப் படாத பாடு படுத்தி லவத்த சனீசுவைன் உத்தம
கசாழலைச் சும்மா விட்டு விடுவானா? அவர் ஏகதா கவடிக்ல ப் கபச்சு என்று
நிலனத்துச் கசால்ைத்த ாத ஒரு வார்த்லதலயச் கசால்லிவிட்டார். “ ரி ால்
கசாழனும், ைாஜைாஜ கசாழனும் பிறந்து பு ழ் வீசிய வம்சத்தில் என் புதல்வன்
சுகுமாைன் பிறந்தவன். நீகைா தாயும் த ப்பனும் யார் என்று அறியாதவர். ஏகதா ஒரு
குருட்டு அதிர்ஷ்டத்தினால் மதுலை ைாஜ்யத்லதக் ல ப்பற்றி ஆள்கிறீர்,
அப்படியிருக் , உம்முலடய கபண்லண என்னுலடய குமாைனுக்கு எப்படி விவா ம்
கசய்து க ாள்ை முடியும்? உம்முலடய குமாரி இந்த அைண்மலனக்கு வை கவண்டும்
என்று விரும்பினால், குற்கறவல் கசய்யும் பணிப் கபண்ணா த்தான் வைமுடியும்.
கவறு மார்க் ம் ஒன்றுமில்லை. உம்முலடய புதல்விலயப் பணிப் கபண்ணா அனுப்ப
உமக்குச் சம்மதமா?” என்றார்.

உத்தம கசாழர், சாதாைணமா ப் பிறர் மனம் புண்படும்படி கபசக்கூடியவர்

அல்ைர்! அவருக்குத் தம் குைத்லதப் பற்றிய வீண் ர்வமும் கிலடயாது; கபாதாத
ாைம். அப்படி விலையாட்டா ச் கசால்லிவிட்டார். பைாக்கிைம பாண்டியர் அலதக்
க ட்டுச் சிரித்து விட்டிருந்தால் எல்ைாம் சரியாய்ப் கபாயிருக்கும். ஆனால் பைாக்கிைம
பாண்டியர் எத்தலனகயா அரிய ஆற்றல் ள் பலடத்தவைாயினும், அவருக்குச் சிரிக்
மட்டும் கதரியாது. உத்தம கசாழரின் வார்த்லத லைக் க ட்டதும், அவருக்கு
வந்துவிட்டது, கைைத்ைா ாைமான க ாபம், “அப்படியா கசான்னீர்? இனி இந்த
அைண்மலனயில் ஒரு வினாடியும் தாமதிகயன்; ஒரு கசாட்டுத் தண்ணீரும்
அருந்கதன்!” என்று கசால்லிவிட்டுப் புறப்பட்டார். உத்தம கசாழர் எவ்வைகவா
சமாதானம் கசால்லியும் க ட் வில்லை. கபானவர், சிை நாலைக்குள் கபரும்
பலடயுடன் திரும்பி வந்தார்.
 உத்தம கசாழர் இலத எதிர்பார்க் கவயில்லை. கசாழ ைாஜ்யத்தில் அப்கபாது
கபரும் லசன்யமும் இல்லை. ஆல யால் பைாக்கிைம பாண்டியரின் கநாக் ம் எளிதில்
நிலறகவறியது. தஞ்சாவூலைக் ல ப்பற்றி உத்தம கசாழலையும் சிலறப்பிடித்தார்.
இைவைசர் லைத் கதடித் கதடிப் பார்த்தும் அவர் ள் அ ப்படவில்லை. த ப்பனார்
கசாற்படி அவர் ள் முன்னாகைகய தஞ்சாவூலைவிட்டு கவளிக் கிைம்பிக்
க ாள்ளிமலைக் ாட்டுக்குத் தப்பித்துக் க ாண்டு கபாய்விட்டார் ள். இதற் ா ப்
பிற்பாடு அவர் ள் எவ்வைகவா வருத்தப்பட்டார் ள். பின்னால் வருத்தப்பட்டு என்ன
பயன்? பைாக்கிைம பாண்டியர், தம்முலடய க ாபத்லதகயல்ைாம் உத்தம கசாழர் மீது
பிைகயாகித்தார். அவர் கசய்த ாரியத்லத கசால்ைவும் என் நாக்குக் கூசுகிறது”

“அப்படியானால் நீங் ள் சற்றுச் சும்மாயிருங் ள். கமகை நடந்தலத நான்

கசால்லுகிகறன்!” என்று ஆைம்பித்தாள் அந்த யுவதி. பிறகு என்லனப் பார்த்துச்
கசால்ைத் கதாடங்கினாள். அவளுலடய கசந்தாமலை மு த்லதயும் ருவண்டு
நி ர்த்த ண் லையும் பார்த்த கபாது ஏற்பட்ட மயக் த்தினால், சிை சமயம் அவள்
கசால்லிய வார்த்லத ள் என் ாதில் ஏறவில்லை. எனினும் ஒருவாறு லதத்
கதாடர்ச்சிலய விடாமல் வனித்து வந்கதன். அந்த மங்ல கூறினாள்:-

“பைாக்கிைம பாண்டியருக்கு ஏற்க னகவ உத்தம கசாழர் மீது க ாபம்

அதி மாயிருந்தது. ‘உங் ளுலடய குமாரிலய என் வீட்டுப் பணிப் கபண்ணா
அனுப்புங் ள்’ என்று கசான்னாள் யாருக்குத் தான் க ாபமாயிைாது? கசாழ
இைவைசர் ள் இருவரும் தப்பித்துச் கசன்றுவிட்டது பைாக்கிைம பாண்டியரின்
க ாபத்லதக் க ாழுந்து விட்டு எரியும்படி கசய்தது. பழிக்குப் பழி வாங் கவண்டும்
என்னும் ஆத்திைம் அவர் மனத்தில் கபாங்கி எழுந்தது. தம்லம அவமதித்த கசாழ
மன்னலை அவர் அவமானப்படுத்த விரும்பினார். அவலைச் சிலறப்படுத்தி, மதுலைக்கு
அலழத்துக் க ாண்டு கபானார். மதுலை கசர்ந்ததும், உத்தம கசாழலைத் தம்முலடய
ைதத்தின் அச்சில் யிற்றினால் பிலணத்துக் ட்டும்படி கசய்தார். தாமும் ைத்ததில்
உட் ார்ந்து க ாண்டு ைதத்லத ஓட்டச் கசான்னார்.

இந்தப் பயங் ைமான ஊர்வைம் மதுலை மாந ரின் வீதி ளில் கசன்றகபாது,
இரு பக் மும் ந ை மாந்தர் நின்று கவடிக்ல பார்த்தார் ள். சிைர் தங் ள் அைசருலடய
வீைத்லத வியந்து பாைாட்டி கஜயக ாஷம் கசய்தார் ள். ஒரு சிைர், உத்தம
கசாழனுலடய ர்வபங் த்லத எண்ணிக் குதூ ைப்பட்டார் ள். ஒரு சிைருக்கு அந்தக்
ாட்சி துக் வருத்தத்லத அளித்தது. அப்படி வருத்தப்பட்டவர் ளில் ஒருத்தி,
பாண்டிய மன்னருலடய குமாரி புவனகமாகினி. தன்னுலடய தந்லத கவற்றிமாலை
சூடித் தஞ்லசயிலிருந்து திரும்பி வந்த பிறகு, மதுலை ந ரின் வீதி ளில் வைம்
வருவலதப் பார்க் அவள் விரும்பியது இயற்ல தாகன?
 பாண்டிய மன்னரின் அைண்மலன கமன்மாடத்தில் நின்று, புவனகமாகினி
ஊர்வைக் ாட்சிலயப் பார்த்தாள். தன் தந்லத ஏறியிருந்த ைதத்தின் அச்சில், யாகைா
ஒரு வயதான கபரிய மனிதலைச் கசர்த்துக் ட்டியிருப்பதும், அவருலடய கத த்தில்
ஒரு பாதி கதருவில் கிடந்து கதய்ந்து க ாண்கட வருவதும், அவள் ண்ணுக்குத்
கதரிந்தது. அந்தக் ாட்சிலயப் பார்ப்பதற்கு அவளுக்குச் சகிக் வில்லை. ‘இப்படியும்
ஒரு க ாடுலம உண்டா?’ என்று பயங் ைமும் துயைமும் அலடந்தாள். உணர்ச்சி
மிகுதியினால் மூர்ச்லச கபாட்டு விழுந்து விட்டாள். இலதப் பார்த்திருந்த கசடி ள்,
உடகன பாண்டியருக்குச் கசய்தி அனுப்பினார் ள்.

பாண்டியர் ஊர்வைத்லத நிறுத்தி விட்டு அைண்மலனக்குத் திரும்பினார்.

புவனகமாகினிக்கு மூர்ச்லச கதளிந்ததும், அவள் தந்லதயிடம் தன் மனக் ருத்லத
கவளியிட்டாள். “ஒரு கபரிய வம்சத்தில் பிறந்த அைசர் கபாரிகை
கதால்வியலடந்தால், அவலை இப்படி ைதத்திகை கசர்த்துக் ட்டித் கதருவிகை
இழுத்துக் க ாண்டு கபாவது என்ன நியாயம்? இது அநா ரி ம் அல்ைவா? இப்படி
நீங் ள் கசய்யைாமா?” என்று அவள் க ட்டதற்குப் பாண்டியர், “அவன் எத்தலன
கபரிய வம்சத்தில் பிறந்தவனாயிருந்தால் என்ன? என் அருலமக் குமாரிலய
அவனுலடய அைண்மலனயில் குற்கறவல் கசய்ய அனுப்பும்படி கசான்னான்.
அப்படிப்பட்டவனுலடய அ ம்பாவத்லத கவறு எந்த விதத்தில் நான் அடக்குவது?
உத்தம கசாழனுக்கு நீ பரிந்து கபசாகத. கவறு ஏதாவது கசால்லு!” என்றார்.
புவனகமாகினி தந்லதக்கு நல்ை வார்த்லத கசால்லி அவருலடய க ாபத்லதத்
தணித்தாள். அதன் கபரில் உத்தம கசாழலைத் தனிச்சிலறயில் அலடக்கும்படியும்,
அவருக்கு மற்றபடி கவண்டிய கசை ரியங் ள் எல்ைாம் கசய்து க ாடுக்கும் படியும்
பைாக்கிைம பாண்டியர் ட்டலையிட்டார்...”

இவ்விடத்தில் அம்மங்ல யின் ாதைன் குறுக்கிட்டு, “ஆஹாஹா! பாண்டிய

நாட்டின் ருலணகய ருலண!” என்றான். பிறகு அவகன லதலயத்
கதாடர்ந்தான்:-

“உத்தம கசாழரின் புதல்வர் ள் இருவரும் பாண்டிய வீைர் ளிடமிருந்து

தப்பித்துக் க ாண்டு க ால்லிமலை கபாய்ச் கசர்ந்தார் ள். அவர் ளுடன் இன்னும்
சிை கசாழ நாட்டு வீைர் ளும் வந்து கசர்ந்து க ாண்டார் ள். க ால்லிமலை பிைகதசம்
இப்கபாது எப்படி இருக்கிறகதா என்னகமா கதரியாது. அந்தநாளில்
க ால்லிமலையும் அதன் அடிவாைமும் மி ச் கசழிப்பான வனங் ைால்
சூழப்பட்டிருந்தன. அந்த வனப் பிைகதசத்தின் அழல ச் கசால்லி முடியாது. இது
கமாகினித் தீவு என்பது உண்லமதான். ஆனால், க ால்லிமலையின் வனப்புக்கு இது
அருகிகைகூட வைமுடியாது. வருஷம் முந்நூற்றறுபத்லதந்து தினங் ளும் னி ள்
தைக்கூடிய மாமைங் ளும் நாைத்லத மைங் ளும் அங்கு ஏைாைமாயிருந்தன. அங்கிருந்த
பைா மைங் ளும் அவ்வைவு ஏைாைமான கபரிய பைாப்பழங் லைக் கிலை ளில்
சுமந்து க ாண்டு, எப்படித்தான் விழாமல் நிற்கின்றன என்னும் வியப்லபப்
பார்ப்பவர் ளின் மனத்தில் உண்டாக்கும்.

உணவுக் வலைகயயின்றி ஒளிந்து வாழ்வதற்குக் க ால்லிமலைலயப்

கபான்ற இடம் கவறு இல்லை என்கற கசால்ைைாம். முற் ாைத்தில் ரி ாற் கசாழன்
ஒளிந்து வாழ கவண்டிய அவசியம் ஏற்பட்ட கபாது, க ால்லிமலைக்குத் தான்
கபாயிருந்ததா ச் கசால்லுவதுண்டு. இந்த மலையில் அப்கபாது சிை சித்தர் ள் தவம்
கசய்து க ாண்டிருந்தார் ள். ரி ாைன் தன்லனக் ாப்பாற்ற கவண்டும் என்று
சித்தர் லை கவண்டிக் க ாண்டாைாம். அவர் ளும் ஆ ட்டும் என்று ஒப்புக்
க ாண்டார் ைாம். ரி ாைலனத் கதடிக் க ாண்டு அவனுலடய விகைாதி ளின்
ஒற்றர் ள் க ால்லிமலைக்கு வை ஆைம்பித்தார் ள். சித்தர் ள் என்ன கசய்தார் ள்
கதரியுமா?

ஒரு அழ ான கபண்ணின் வடிவமா ஓர் இயந்திைப் பதுலமலயச் கசய்தார் ள்.

அந்தப் பதுலமக்குள்கை ஒரு கூரிய வாலை ஒளித்து லவத்தார் ள். பதுலமலயப்
பார்ப்பவர் ள் அது உண்லமயான கபண் என்கற நிலனக்கும்படியிருந்தது.
நிலனப்பது மட்டுமல்ை; அந்தப் பதுலமயின் அழகினால் வைப்பட்டு, யாரும் அதன்
அருகில் கசல்ை விரும்புவார் ள். ரி ாைலனத் கதடிக் க ாண்டு வந்த ஒற்றர் ள்
அந்தப் பதுலமலயப் பார்த்ததும் அதன் அழகில் மயங்கி அருகில் வந்து, உயிருள்ை
கபண்ணா கவ ருதி அலதத் தீண்டுவார் ள். அவ்வைவுதான், அந்தப் பதுலமயின்
எந்த அவயத்தில் மனிதனுலடய ல பட்ட கபாதிலும், உடகன அந்தப் பதுலமயில்
மலறந்துள்ை இயந்திைம் இயங்கி, அதன் வயிற்றுக்குள்கையிருந்து மி கவ த்துடன்
கூரிய வாள் கவளிவந்து, தன்லனத் தீண்டியவலனக் குத்திக் க ான்று விடுமாம்!
இதனால் அந்தப் பதுலமக்குக் ‘க ால்லியம் பாலவ’ என்று கபயர் வந்ததாம். அந்தக்
க ால்லியம் பாலவ அங்க இருந்த ாைணத்தினாகைகய, அந்த மலைக்குக்
க ால்லிமலை என்று கபயர் வந்ததா வும் கசால்வதுண்டு. ஆனால் அகதல்ைாம்
பழங் ாைத்துக் லத.

கசாழ நாட்டு இைவைசர் ள் இருவரும் அவர் ளுலடய கதாழர் ளும் க ால்லி

மலைக்குப் கபானகபாது, அங்க ‘க ால்லியம் பாலவ’ இருக் வில்லை. ஆனால்
அவர் ள் ஒவ்கவாருவர் ல யிலும் வாளும் கவலும் இருந்தன. சுகுமாைனும் ஆதித்தனும்
பைாக்கிைம பாண்டியன்மீது பழி வாங் த் துடித்தார் ள். அவர் லைத் கதாடர்ந்து
வந்த கசாழ நாட்டு வீைர் ள், இைவைசர் லைக் ாட்டிலும் அதி ஆத்திைங்
க ாண்டிருந்தார் ள். ஆனால், ஐம்பதினாயிைம் கபார்வீைர் ளும் யாலனப்பலட
குதிலைப் பலட ளும் உலடய சாம்ைாஜ்யத்லத எதிர்த்து ஓர் இருபது வீைர் ள் என்ன
கசய்ய முடியும்? ஆல யால் கசய்ய கவண்டியது என்ன என்பலதப் பற்றிப் பை
கயாசலன ள் கசய்தார் ள்; இை சியமா ப் பலட திைட்டிச் கசர்ப்பதற்குக்
க ால்லிமலைக் ாடு மி வும் வசதியான இடம். அவர் ளிகை சிைர் சந்நியாசி லைப்
கபால் கவஷம் தரித்துச் கசாழ நாகடங்கும் சுற்றிச் கசாழகுைத்திடம் உண்லமயான
விசுவாசம் க ாண்ட வீைர் லைத் திைட்ட கவண்டும். அப்படித்
திைட்டியவர் லைகயல்ைாம் குறிப்பிட்ட அலடயாைங் ளுடன் க ால்லிமலைப்
பிைகதசத்துக்கு அனுப்ப கவண்டும். இன்னும் ஆயுதங் ள், உணவுப் கபாருள் ள்
முதலியலவயுங் க ாண்டு வந்து கசர்க் கவண்டும். இவ்விதம் கபாதுமான பலட
கசர்ந்தவுடன் தஞ்சாவூர் மீது பலடகயடுத்துச் கசல்ை கவண்டும் அங்கிருந்து
மதுலைக்குப் கபா கவண்டியதுதான். பைாக்கிைம பாண்டியலனப் பூண்கடாடு
அழித்து விட கவண்டியதுதான். இப்படிகயல்ைாம் அவர் ள் திட்டம் கபாட்டார் ள்.

ஆனால், எல்ைாவற்றிற்கும் முதலிகை கசய்ய கவண்டியது ஒன்று இருந்தது.

அவர் ளில் யாைாவது ஒருவர் மாறுகவடம் பூண்டு மதுலைக்குப் கபா கவண்டும்.
பாண்டியனுலடய சிலறயிலிருந்து உத்தம கசாழலை எப்படியாவது தந்திைத்தினால்
விடுதலை கசய்து அலழத்து வைகவண்டும். உத்தமகசாழர் பத்திைமாய்க்
க ால்லிமலைக்கு வந்து கசர்ந்த பிறகுதான், மற்றக் ாரியம் எதுவும் கசய்ய முடியும்.
அப்படியின்றி, உத்தம கசாழர் பாண்டியனுலடய சிலறயில் இருக்கும் கபாது கசாழ
இைவைசர் ள் பலட திைட்டுவதா த் கதரிந்தாற் கூட, அந்த மூர்க் ங் க ாண்ட
பாண்டியன் அவலைக் க ான்றுவிடக் கூடும் அல்ைவா?

மதுலைக்கு மாறுகவடம் பூண்டு கசன்று, அந்த ம ாசா ஸமான கசயலை யார்

புரிவது என்பது பற்றி அவர் ளுக்குள் விவாதம் எழுந்தது. ஒவ்கவாரு வீைனும் தான்
கபாவதா முன் வந்தான். ஆதித்தன் தன் தந்லதலய விடுவித்துக் க ாண்டு வரும்
கபாறுப்பு தன்னுலடயது என்று சாதித்தான். பட்டத்து இைவைசனாகிய சுகுமாைன்
மட்டும் கபா க்கூடாது என்று மற்றவர் ள் அலனவரும் ஒரு மு மா ச்
கசான்னார் ள். ஆனால், சுகுமாைனுக்க ா கவறு யாரிடத்திலும் அந்தக் டினமான
கவலைலய ஒப்பலடக் விருப்பமில்லை. நீண்ட விவாதத்துக்குப் பிறகு, லடசியில்
அவர் ள் ஒரு முடிவுக்கு வந்தார் ள். க ால்லிமலைப் பிைகதசத்தில் மை கநருக் ம்
இல்ைாத ஓர் இடத்லதக் ண்டு பிடித்து, அங்க ஒவ்கவாருவரும் அவைவருலடய
கவலைப் பைம் க ாண்ட மட்டும் வீசி எறிய கவண்டியது. யாருலடய கவல்
அதி மான தூைத்தில் கபாய் விழுகிறகதா அவன் மதுலைக்குப் கபா கவண்டியது. ஒரு
வருஷ ாைத்துக்குள் அவன் உத்தம கசாழலை விடுவித்துக் க ாண்டு வந்து
கசைாவிட்டால், அடுத்தபடியா கநடுந்தூைம் கவல் எறிந்த வீைன் மதுலைக்குப்
கபா கவண்டியது. இந்த கயாசலனலயச் சுகுமாைன் கசான்னதும், கவறு வழியின்றி
எல்ைாரும் ஒப்புக் க ாண்டார் ள். ஒவ்கவாருவரும் தன் உடம்பிலுள்ை சக்தி
முழுவலதயும் பிைகயாகித்து, கவகு தூைத்தில் கபாய் விழும்படியா த்தான் கவலை
வீசி எறிந்தார் ள். ஆனால் சுகுமாைனுலடய கவல் தான் அதி தூைத்தில் கபாய்
விழுந்தது. அதனால் டவுளுலடய விருப்பம் அப்படி இருக்கிறகதன்று ஒப்புக்
க ாண்டு, மற்றவர் ள் சுகுமாைனுக்கு விலட க ாடுத்து அனுப்பினார் ள். சுகுமாைன்
மி உற்சா த்துடகன மதுலைக்குப் புறப்பட்டான்.

மதுலைமா ந ரின் கசல்வச் சிறப்பு லைப் பற்றியும், மீனாக்ஷி அம்மன்

க ாயிலின் மகிலமலயப் பற்றியும், சுகுமாைன் எவ்வைகவா க ள்விப்பட்டிருந்தான்.
முற் ாைத்தில் சங் ப் புைவர் ள் வாழ்ந்ததும், தமிழ் வைர்த்த ந ைம் மதுலை என்பதும்
அவனுக்குத் கதரிந்துதானிருந்தது. அப்படிப்பட்ட மதுலை ந லைப் பார்க் கவண்டும்
என்ற ஆலச அவன் மனத்தில் கவகு நாட் ைா க் குடி க ாண்டிருந்தது. அந்த ஆலச
இப்கபாது நிலறகவறப் கபாகிறகதன்றால், அவன் உற்சா ம் க ாள்வதற்குக்
க ட்பாகனன்? தன்னுலடய சாமர்த்தியத்தினால் தந்லதலய விடுவித்துக் க ாண்டு
வந்து விடைாம் என்ற நம்பிக்ல யும் அவனுக்குப் பூைணமாய் இருந்தது. எனினும்
பாண்டிய நாட்டுத் தலை ந ரில் தன்னுலடய வாழ்க்ல லயகய அடிகயாடு
மாற்றிவிடப் கபாகிற அனுபவம் கிட்டப் கபாகிறது என்பலதச் சுகுமாைன் சிறிதும்
எதிர்பார்க் வில்லை. மதுலை ந ரில் ஒரு ‘க ால்லியம் பாலவ’ இருக்கிறது என்றும்,
அந்த உயிர் பாலவயின் மு த்தில் உள்ை இைண்டு ண் ைாகிய வாைாயுதங் ளும்,
அருகில் கநருங்கியவர் ளின் கநஞ்லசப் பிைந்துவிடக் கூடியலவகயன்றும், அவன்
னவிகைா ற்பலனயிகைா கூட எண்ணவில்லை!...”
 4. நான்காம் அத்தியாயம்
பூைணச் சந்திைன் உச்சி வானத்லத கநருங்கி வந்து க ாண்டிருந்தான். அந்தத்
தீவுக்கு ‘கமாகினித் தீவு’ என்று ஏன் கபயர் வந்தது என்பது தமக்குத் கதரியாது என்று
ப்பல் ாப்டன் கசான்னது எனக்கு நிலனவு வந்தது. அதற்குக் ாைணம் கதடவா
கவண்டும்? நள்ளிைவில் கவள்ளி நிைவில் அந்தத் தீலவ ஒரு தடலவ
பார்த்தவர் ளுக்கு ‘கமாகினித்தீவு’ என்னும் கபயர் எவ்வைவு கபாருத்தமானது
என்று உடகன கதரிந்து கபாய் விடும்.

கசார்க் பூமியிலிருந்து, ஏகதா ஒரு ாைணத்தினால் ஒரு சிறு பகுதி

தனித்துண்டா ப் பிரிந்து வந்து டலில் விழுந்து அங்க கய மிதப்பது கபாை
கமாகினித்தீவு அச்சமயம் ாட்சி அளித்தது. கசார்க் த்திலிருந்து அந்தத் துண்டு
பிரிந்து விழுந்த சமயத்தில் அத்துடன் விழுந்துவிட்ட கதவனும் கதவியுந்தான் இந்தத்
தம்பதி ள் கபாலும்! ஆனால், கதவகைா த்துத் தம்பதி ைாயிருந்தாலும், பூகைா த்துத்
தம்பதி லைப் கபாைகவதான், இவர் ள் அடிக் டி விவாதத்திலும் ஈடுபடுகிறார் ள்.

கமாகினித் தீவின் அந்தச் சுந்தை புருஷன், “மு த்தில் இரு வாள் ளுடன் கூடிய
‘க ால்லியம் பாலவ’லய, மதுலையில் சுகுமாை கசாழன் சந்தித்தான்” என்று
கசான்னதும், அவன் அருகில் வீற்றிருந்த வனிதாமணி குறுக்கிட்டாள்.

“கபண் குைத்லதப் பற்றி இவ்விதம் அடிக் டி ஏதாவது நிந்லதகமாழி

கூறாவிட்டால், புருஷர் ளுக்குத் தலை கவடித்துவிடும் கபாலிருக்கிறது!” என்றாள்.
பால் நிைவு பட்டு அவளுலடய பால் வடியும் மு ம் தந்தத்தினால் கசய்த பதுலமயின்
மு ம் கபாைத் தி ழ்ந்தது. ஆனால், அந்தப் பதுலமயின் மு த்தில் ஜீவ லை
ததும்பியது. அந்த மு த்திலிருந்த ரிய விழி ளில் சந்திை கிைணங் ள் பட்டு எழுந்த
திகைாளிக் திர் ள் வாள் ைா வும் வஜ்ைாயுதத்தின் வீச்சுக் ைா வும் கஜாலித்தன.

பாலவமார் ளின் வாலைகயாத்த விழி லைப் பற்றி அந்த ஆடவன் கூறியது

அப்படிகயான்றும் தவறில்லைகயன்று எனக்குத் கதான்றியது.

அவன் தன் ாதலியின் வார்த்லத லைக் க ட்டுப் புன்னல புரிந்தவண்ணம்,

அவள் மு த்லத உற்று கநாக்கினான். “மன்னிக் கவண்டும். புவன கமாகினிலயக்
‘க ால்லியம் பாலவ’ என்று நான் கூறியது குற்றந்தான். அவளுலடய ண் ள்
வாள் ள் என்றும், கவல் ள் என்றும் கூறியது அலத விடப் கபரிய குற்றம். ‘அமுத
கிைணங் லை அள்ளி வீசும் ஜீவச் சுடர் ஒளி ள்’ என்று அவளுலடய ண் லைச்
கசால்லியிருக் கவண்டும்!” என்றான்.
 புவனகமாகினி என்ற கபயலை அவன் கசான்னவுடகன எனக்குக் லதயின்
கபரில் நிலனவு கசன்றது. “என்ன? என்ன? சுகுமாை கசாழன் மதுலையில் சந்தித்த
‘க ால்லியம் பாலவ’ பாண்டிய குமாரி தானா? பைாக்கிைம பாண்டியரின் ஒகை
புதல்வியா?” என்று வியப்புடன் க ட்கடன்.

“ஆம், ஐயா! சுகுமாை கசாழன் மதுலை மாந ருக்குச் கசன்றகபாது, அவனுலடய

விதியும் அவலனப் பின் கதாடர்ந்து கசன்றது. விதியின் மகிலம மி ப் கபரியது என்று
கபரிகயார் ள் கசால்வார் ள். விதி வலிலமயுடன் கூட ஒரு கபண்ணின் மன
உறுதியும் கசர்ந்து விட்டால், அந்த இைண்டு சக்தி ளுக்கு முன்னால் யாைால் எதிர்த்து
நிற் முடியும்? சுகுமாைனால் எதிர்த்து நிற் முடியவில்லை. ஆன மட்டும் அவன்
கபாைாடிப் பார்த்தும், லடசியில் சைணா தி அலடய கநரிட்டது...”

“நீங் ள் லத கசால்கிறீர் ைா? அல்ைது புதிர் கபாடுகிறீர் ைா? பாவம்!

இவருக்கு நீங் ள் கசால்வது ஒன்றுகம புரியவில்லை. மதுலையில் நடந்தலத
இனிகமல் நான் க ாஞ்சம் கசால்ைட்டுமா?” என்று க ட்டு விட்டு, அந்த இைமங்ல
உடகன கசால்ைத் கதாடங்கினாள்:-

“மதுலையில் அப்கபாது கதகவந்திைச் சிற்பி என்பவர் பிைசித்தி கபற்றிருந்தார்.

அவர் வயது முதிர்ந்தவர். அவருக்கு மலனவி மக் ள் யாரும் இல்லை. அவர்
லியாணகம கசய்து க ாள்ைவில்லை. லைத் கதவிலயத் தாம் திருமணம் கசய்து
க ாண்டிருப்பதா வும், கவகறாரு மலனவிக்குத் தமது அ த்தில்
இடமில்லைகயன்றும் சிை சமயம் அவர் கசால்லுவது உண்டு. பைாக்கிைம
பாண்டியருக்குத் கதகவந்திைச் சிற்பியிடம் அபிமானம் இருந்தது. கதகவந்திைச்
சிற்பியின் சிற்பக் கூடத்துக்கு அவர் சிை சமயம் கசல்வதுண்டு. தம்முடன் தம் குமாரி
புவனகமாகினிலயயும் அலழத்துப் கபாவார். குடும்பமும் குழந்லத ளும் இல்ைாத
கதகவந்திைச் சிற்பிக்கு, ைாஜகுமாரியிடம் மிகுந்த வாஞ்லச ஏற்பட்டது.
ைாஜகுமாரிக்கும் கதகவந்திைச் சிற்பியிடம் அன்பு உண்டாகி வைர்ந்தது. அந்த அன்பு
ாைணமா ச் சிற்பக் லையிடத்திலும் அவளுக்குப் பற்று ஏற்பட்டது.

பைாக்கிைம பாண்டியர் தம்முலடய ஆட்சிக் ாைத்தில் மீனாக்ஷி அம்மன்

க ாயிலைப் புதுப்பித்துக் ட்ட விரும்பினார். அதற்கு கவண்டிய ஆயத்தங் லைச்
கசய்யும்படி கதகவந்திைச் சிற்பிக்குச் கசால்லியிருந்தார். தஞ்லச ந ரில் ைாஜைாஜ
கசாழர் ட்டிய பிை தீஸ்வை ஆையத்லதப் பார்த்த பின்னர், மதுலை மீனாக்ஷி அம்மன்
க ாயிலை அலத விடப் கபரிதா க் ட்ட கவண்டும் என்ற ஆலச பைாக்கிைம
பாண்டியருக்கு ஏற்பட்டது. ஆல யால், கவலைலயத் துரிதப்படுத்தும்படி
ட்டலையிட்டார்.
 கதகவந்திைச் சிற்பியின் சிற்பக் கூடத்தில் பை மாணாக் ர் ள் சிற்பக் லை
ற்றுக் க ாண்டிருந்தார் ள். கவவ்கவறு கதசங் ளிலிருந்து வந்தவர் ள்
இருந்தார் ள். பைாக்கிைம பாண்டியர் உத்தம கசாழலைச் சிலறப்பிடித்து வந்த சிை
நாலைக்க ல்ைாம் கதகவந்திைச் சிற்பியின் சிற்பக் கூடத்துக்கு ஓர் இலைைன்
வந்தான். கதகவந்திைச் சிற்பி இன்னார் என்பலதத் கதரிந்து க ாண்டு அவரிடம் வந்து
பணிகவாடு நின்று ஒரு விண்ணப்பம் கசய்து க ாண்டான். “ஐயா! நான் கசாழ
நாட்லடச் கசர்ந்தவன்; சிற்பக் லையில் பற்றுக் க ாண்டு அக் லைலயக் ற்றுக்
க ாள்ைத் கதாடங்கிகனன்; ஆனால் கசாழ நாட்டில் இப்கபாது ஆையத் திருப்பணி
எதுவும் நலடகபறவில்லை. ஆல யால் என்னுலடய வித்லதலயப் பூர்த்தி கசய்து
க ாள்ை விரும்பி யாத்திலை கிைம்பிகனன். கபாகுமிடகமல்ைாம் மதுலை கதகவந்திைச்
சிற்பியாரின் பு லழக் க ட்டு என் கசவி ள் குளிர்ந்தன. என் மனமும் மகிழ்ந்தது.
அத்தல ய பிைசித்தமான ஆசிரியலை நான் குருவா க் க ாண்டு நான் ற்ற சிற்பக்
லைலயப் பூர்த்தி கசய்து க ாள்வதற் ா வந்கதன். ருலண கூர்ந்து என்லனத்
தங் ள் சீடனா அங்கீ ரிக் கவண்டும்!” என்று கசான்னான். அந்த வாலிபனின்
அடக் ஒடுக் மும் பணிவான கபச்சும் லைகபாருந்திய மு மும் கதகவந்திைச்
சிற்பியின் மனத்லதக் வர்ந்தன. அக் ணகம அவலனத் தம் சீடனா ஏற்றுக்
க ாண்டு சிற்பக் கூடத்தில் கவலை கசய்யப் பணித்தார். ஆனால், சிை
நாலைக்குள்கைகய தமக்குச் சீடனா வந்திருப்பவன் உண்லமயில் தமக்குக்
குருவாகியிருக் த் தக் வன் என்று கதகவந்திைச் சிற்பி கதரிந்து க ாண்டார். தம்லமக்
ாட்டிலும் அந்த வாலிபனுக்குச் சிற்பவித்லதயின் நுட்பங் ள் அதி மா த் கதரியும்
என்று ண்டு க ாண்டார். இவ்விதம் கதரிந்து க ாண்டதனால் அவர் அதிருப்திகயா
அசூலயகயா க ாள்ைவில்லை. அைவிைாத மகிழ்ச்சியும் கபருமிதமும் அலடந்தார்.
இத்தல ய சிற்ப கமதாவி ஒருவன் தமக்குச் சீடனா கிலடத்திருக்கிறபடியால்,
மீனாக்ஷி அம்மன் க ாயில் திருப்பணிலய விலைவா வும் சிறப்பா வும் நடத்தி
முடிக் ைாம் என்ற நம்பிக்ல கதகவந்திைச் சிற்பிக்கு ஏற்பட்டது.

உத்தம கசாழலைத் கதர்க் ாலில் ட்டி இழுத்த க ாைமான ாட்சிலயப் பார்த்த

நாளிலிருந்து புவனகமாகினிக்கு வாழ்க்ல யில் உற்சா கம இல்ைாமல் கபாயிருந்தது.
ஆல யினால், அைண்மலனக்குள்கைகய இருந்து ாைங் ழித்து வந்தாள்.
தன்னுலடய லியாணப் கபச்சுக் ாைணமா அத்தல ய குரூை சம்பவம் நி ழ்ந்தலத
எண்ணி எண்ணி அவள் வருந்தினாள். இது கபாதாதற்குச் கசாழநாட்டு
இைவைசர் லைச் சிலறப்பிடித்துக் க ாண்டு வருவதற்குத் தன் தந்லத முயன்று
வருகிறார் என்னும் கசய்தி, அவளுக்கு இன்னும் அதி மனச் கசார்லவ
உண்டாகியிருந்தது. இந்த நிலையில் அவள் தன்னுலடய தந்லதக்கு இலணயா
மதித்து வந்த கதகவந்திைச் சிற்பிலயக் கூட கநடுநாள் வலையில் கபாய்ப்
பார்க் வில்லை.
 இப்படியிருக்கும்கபாது ஒரு நாள் கதகவந்திைச் சிற்பியிடம் புதிதா ச் கசாழ
நாட்டிலிருந்து ஒரு மாணாக் ன் வந்து கசர்ந்திருக்கிறான் என்றும், அவன்
சிற்பக் லையில் கமதாவி என்றும் க ள்விப் பட்டதா ப் புவனகமாகினியிடம்
அவளுலடய கதாழி ஒருத்தி கசான்னாள். இலதக் க ட்டதும் புவனகமாகினிக்குத்
கதகவந்திைச் சிற்பிலய கவகு நாைா த் தான் கபாய் பார்க் வில்லை கயன்பது
நிலனவு வந்தது. அதற்குப் பரி ாைமா , உடகன அவலைப் கபாய்ப் பார்க் த்
தீர்மானித்தாள். முடிந்தால் அவருலடய புதிய சீடலனயும் பார்க் அவள்
விரும்பினாள். கசாழ நாட்டிலிருந்து வந்தவனால யால், ஒரு கவலை
இைவைசர் லைப் பற்றி அவன் அறிந்திருக் ைாம் அல்ைவா? தன் தந்லதயின்
பலடவீைர் ளிடம் கசாழ இைவைசர் ள் சிக் ாமல் இருக் கவண்டுகம என்று
அவளுக்கு மிகுந்த வலை இருந்தது. உத்தம கசாழர் அவருலடய அைண்மலனப்
பணிப்கபண்ணா த் தன்லன வரும்படி கசான்னலதப் பற்றி அவளுக்குக் க ாபமும்
ஆத்திைமும் இல்ைாமலில்லை. ஆயினும் அந்த அவமானம் தனக்கு கநர்ந்ததின்
கபாறுப்லப அவள் தன் தந்லதயின் கபரிகை சுமத்தினாள். இவர் எதற் ா வலியப்
கபாய்த் தன்லனச் கசாழ குமாைனுக்கு மணம் கசய்து க ாடுப்பதா ச்
கசால்ைகவண்டும்? அப்படிச் கசான்னதினால்தாகன இந்த அவமானம் தனக்கு
கநர்ந்தது? பாண்டிய நாட்டில் பிள்லைலயச் கசர்ந்தவர் ள் கபண்லணத் கதடிக்
க ாண்டு கபாவதுதான் வழக் ம். சாோத் பைமசிவகன ல ைாயத்திலிருந்து
மீனாக்ஷியம்மலனத் கதடிக் க ாண்டு மதுலைக்கு வந்து, அம்பில லய மணந்து
க ாண்டாகை? அதற்கு மாறா ; பைாக்கிைம பாண்டியர் ம ளுக்கு வைன் கதடிக்
க ாண்டு ஏன் தஞ்சாவூருக்குப் கபானார்? அப்படி முலற தவறிய ாரியத்லதச்
கசய்து விட்டுப் பிறகு ஆத்திைப்படுவதில் பயன் என்ன? உத்தம கசாழலைத்
கதர்க் ாலில் ட்டி இழுப்பதனாகைா அவருலடய குமாைர் லைச் சிலறப்பிடித்து
வந்து சித்திைவலத கசய்வதனாகைா அவமானம் நீங்கி விடுமா?

கபண்ணா ப் பிறந்தவர் ள், லியாணம் கசய்து க ாண்டுதான் ஆ கவண்டும்

என்பது என்ன ட்டாயம்? தமிழ் மூதாட்டியான ஒைலவயாலைப் கபால் ஏன்
ன்னியா கவ இருந்து ாைம் ழிக் க் கூடாது. பைாக்கிைம பாண்டியருலடய
ம ைா ப் பிறந்ததினாகையல்ைவா இவ்வைவு துன்பங் ளும் தனக்கு கநர்ந்தன?
பாண்டியர் ம ைா ப் பிறக் ாமல், கதகவந்திைச் சிற்பியின் புதல்வியா த் தான்
பிறந்திருக் க் கூடாதா என்று, புவனகமாகினி எண்ணி எண்ணிப் கபருமூச்சு
விட்டாள். தன்னுலடய மகனாநிலைலய அறிந்து தன்னிடம் அனுதாபப்படக்கூடிய
ஆத்மா இந்த உை த்தில் கதகவந்திைச் சிற்பி ஒருவர்தான். அவலை இத்தலன நாளும்
பார்க் ப் கபா ாமலிருந்தது தவறு. இவ்வாகறல்ைாம் எண்ணிப் பாண்டிய குமாரி
அன்று மத்தியானம் கதகவந்திைச் சிற்பியின் சிற்ப மண்டபத்துக்கு வருவதா ,
அவருக்குச் கசய்தி கசால்லி அனுப்பினாள்.
 கநடு நாலைக்குப் பிறகு புவனகமாகினி வைப்கபாவலத அறிந்து கதகவந்திைச்
சிற்பியார் மிகுந்த குதூ ைம் அலடந்தார். க ாஞ்ச ாைமா ைாஜகுமாரி தம்லம
மறந்திருந்தது அவருக்கு வியப்பாயும் வருத்தமாயுமிருந்தது. ஒரு கவலை பாண்டிய
மன்னர் அைண்மலனலய விட்டு கவளியில் கபா கவண்டாம் என்று அவளுக்குக்
ட்டலையிட்டிருக் ைாம். பைாக்கிைம பாண்டியர் ஏற்க னகவ க ாபக் ாைர்.
தஞ்லசக்குப் கபாய் வந்ததிலிருந்து அவருலடய ஆத்திை சுபாவம் இன்னும்
கமாசமாயிருந்தது என்பலத மதுலை வாசி ள் கதரிந்து க ாண்டிருந்தார் ள்.
ஆல யால், பாண்டியர் புவனகமாகினிலய கவளிகய புறப்படாமல் தடுத்திருந்தால்,
அதில் வியப்புறுவதற்கு ஒன்றுமிைாது. பைாக்கிைம பாண்டியரின் இயல்புக்கு
ஒத்ததா கவ இருக்கும்.

இவ்விதம் எண்ணியிருந்த கதகவந்திைச் சிற்பி, அைசிைங்குமரி வைப்கபாகிறாள்

என்னும் கசய்தியினால் குதூ ைம் அலடந்து, அந்தச் கசய்திலய முதல் முதலில்
மதிவாணனுக்குத் கதரியப்படுத்தினார். கசாழ குமாைன், தன்னுலடய கபயர்
மதிவாணன் என்று அவரிடம் கசால்லியிருந்தான். ஆச்சாரிய சிற்பியார் தம்முலடய
புதிய மாணாக் லனப் பார்த்து, “மதிவாணா! சமாசாைம் க ட்டாயா? இன்லறக்குப்
பாண்டிய ைாஜகுமாரி இங்க வைப்கபாகிறாைாம். புவனகமாகினிக்கு என்னிடம் மிக்
வாஞ்லச உண்டு. அலதவிடச் சிற்பக் லையில் பற்று அதி ம். அவளுலடய
தந்லதயான பைாக்கிைம பாண்டியரிடம் எவ்வைவு மரியாலத லவத்திருக்கிறாகைா
அவ்வைவு பக்தி என்னிடமும் அவளுக்கு உண்டு... உத்தமமான குணம் பலடத்த கபண்.
அழக ாடு அறிவும், அறிகவாடு குணமும் பலடத்த கபண். அப்படிப்
கபாருந்தியிருப்பது மி வும் துர்ைபம்!” என்கறல்ைாம் வர்ணித்தார். ஆனால், அந்த
வர்ணலனகயல்ைாம் மதிவாணன் ாதில் ஏறகவ இல்லை.

புவனகமாகினிலய அந்த வாலிபன் கபய் பிசாசு என்று நிலனத்தாகனா, அல்ைது

கவறு என்ன நிலனத்தாகனா கதரியாது, அவள் வருகிறாள் என்ற கசய்தி க ட்டதும்,
அவன் மு த்தில் பயப்பிைாந்தியும் அருவருப்பும் தில ப்பும் விழிப்பும் கதான்றின.
இலதப் பார்த்துத் கதகவந்திைச் சிற்பியும் தில த்துப் கபானார். “ஏன் அப்பா உனக்கு
என்ன வந்து விட்டது, திடீகைன்று? ஏதாவது உடம்பு சரியில்லையா?” என்று
க ட்டார். மாணாக் ன் குருவின் ாலில் சாஷ்டாங் மா விழுந்து, “என்லனக்
ாப்பாற்றியருை கவண்டும்?” என்று பிைார்த்தித்தான். குரு கமலும் தூண்டிக்
க ட்டதின் கபரில், தன்னுலடய விசித்திைமான விைதத்லதப் பற்றிச் கசான்னான்.
“குருநாதா! நான் சிை ாைத்துக்குப் கபண் ளின் மு த்லத ஏறிட்டுப்
பார்ப்பதில்லைகயன்றும், அவர் ளுடன் கபசுவதில்லைகயன்றும் விைதம் எடுத்துக்
க ாண்டிருக்கிகறன். தஞ்லசயில் நான் முதலில் சிற்பம் ற்றுக் க ாண்ட குருவுக்கு
அவ்விதம் வாக்குறுதி க ாடுத்திருக்கிகறன். அலத மீறி நடந்தால் என்னுலடய
சிற்பவித்லதலய அடிகயாடு மறந்து விடுகவன் என்று என் குருநாதர்
கசால்லியிருக்கிறார். ஆல யால் தாங் ள் இச்சமயம் என்லனக் ாப்பாற்ற
கவண்டும். ைாஜகுமாரிலய நான் பார்க் கவ விரும்பவில்லை. பார்த்த பிறகு, அவள்
ஏதாவது க ட்டால் எப்படிப் பதில் கசால்ைாதிருக் முடியும்? இந்தச் சிற்பக் கூடத்தில்
ஒதுக்குப்புறமான இடம் ஒன்லற எனக்குக் க ாடுத்து விடுங் ள். நான் ஒருவர்
ண்ணிலும் படாமல் என் கவலைலயச் கசய்து க ாண்டிருக்கிகறன்!” என்று சீடன்
முலறயிட்டலதக் க ட்ட கதகவந்திைச் சிற்பியாருக்குச் சிறிது வியப்பா த்
தானிருந்தது. ஆயினும், கவறு வழியின்றி அவனுலடய பிடிவாதமான க ாரிக்ல க்கு
அவர் இணங் கவண்டியதாயிற்று.

அன்று மத்தியானம் பாண்டியகுமாரி சிற்பக் கூடத்துக்கு வந்தாள். கதகவந்திைச்

சிற்பியிடம் சிறிது கநைம் கபசிக் க ாண்டிருந்துவிட்டுச் கசாழ நாட்டிலிருந்து
வந்திருந்த சீடலனப் பற்றிக் க ட்டாள். அவலனப் பற்றி எவ்வைகவா கபருலமயுடன்
கசால்ை கவண்டுகமன்று கதகவந்திைச் சிற்பி எண்ணியிருந்தார். அதற்கு மாறா
இப்கபாது தயங்கி, பட்டும் படாமல் ஏகதா கூறினார். ஆனாலும் புவனகமாகினி
விடவில்லை. அந்தப் புதிய சீடலனயும் அவன் கசய்திருக்கும் சிற்ப கவலை லையும்
பார்க் கவண்டும் என்று க ாரினாள். “அவனுலடய சிற்பங் லைப் பார்க் ைாம்;
ஆனால் அவலனப் பார்க் முடியாது?” என்றார் கதகவந்திைர். அவனுலடய
சிற்பங் லைக் ாட்டியகபாது தம்முலடய புதிய சீடலனயும் பற்றி வானைாவப்
பு ழ்ந்து கபசாமலிருக் முடியவில்லை.

“இந்த ைதியின் சிலைலயப் பார், தாகய! அந்தச் சிலையின் ல யில் உள்ை

கிளிலயப் பார்! என்ன ஜீவ லை! எவ்வைவு தத்ரூபம்! உயிைற்ற ல்லுக்கு இந்தப்
லபயன் உயிலைக் க ாடுத்திருக்கிறாகன! இவன் பிைம்மகதவலனக் ாட்டிலும் ஒரு
படி கமைானவன் அல்ைவா? நான் கவண்டுமானால் கசால்லுகிகறன். தஞ்சாவூரில்
ைாஜைாகஜசுவைம் என்னும் கபரிய க ாயிலைக் ட்டினாகன ஒரு ம ா சிற்பி,
அவனுலடய சந்ததியில் இவன் கதான்றியவனாயிருக் கவண்டும். தன்
பைம்பலைலயப்பற்றி இவன் எதுவும் கசால்ை மறுக்கிறான். ஆனாலும் என்னுலடய
ஊ ம் சரிகயன்பதில் எள்ைைவும் சந்கத மில்லை” என்றார்.

இலதகயல்ைாம் க ட்ட புவனகமாகினிக்குக் ட்டாயம் அந்த வாலிபச்

சிற்பிலயப் பார்க் கவண்டும் என்ற ஆலச உண்டாகிவிட்டது. ஆனால், இதற்குத்
கதகவந்திைச் சிற்பி இடங் க ாடுக் வில்லை. புதிய சீடனிடம் அவர் அதற்குள் தன்
ம லனப் கபாைகவ அன்பு கசலுத்தத் கதாடங்கியிருந்தார். அவலனத் தம்முலடய
தவறினால் இழந்துவிட அவர் விரும்பவில்லை. “இன்லறக்கு கவண்டாம். அந்தப்
பிள்லைக்கு நான் கசால்லி, அவனுலடய மனம் மாறும்படி கசய்கிகறன். பிறகு
பார்த்துக் க ாள்ைைாம்” என்றார்.
 ஏதாவது ஒரு கபாருலை அலடவதற்குத் தலட ஏற்பட்டால் அந்த அைவுக்கு
அதன் கபரில் ஆலச அதி மாகிறது. இது மனித இயல்பல்ைவா? புதிய இைம்
சிற்பிலயப் பார்ப்பதில் புவனகமாகினியின் ஆர்வமும் அதி மாயிற்று.
மதிவாணனுலடய வீைத்லதப்பற்றி அவளுக்கு நம்பிக்ல உண்டா வில்லை. ‘கபண்
மு த்லதப் பார்த்தால் ற்ற வித்லத மறந்து கபாவதாவது? அவர் ளுலடய ஊரில்
கசாழ கதசத்திகை கபண் லைகய அவன் பாைாமலிருந்திருக் முடியுமா? எந்தக்
ாைணத்தினாகைா வீண் சால்ஜாப்புச் கசால்லுகிறான். கபாருத்தமில்ைாத
ாைணத்லதச் கசால்லுகிறான். ஏகதா சூட்சுமம் ஒன்று இருக் கவண்டும். அலத நான்
ண்டுபிடித்கதயா கவண்டும்’ -இவ்விதம் புவனகமாகினி தீர்மானித்து, அடிக் டி
சிற்ப மண்டபத்துக்குப் கபானாள். புதிய சீடலனப் பார்க்கும் விஷயமா த்
கதகவந்திைச் சிற்பிலயக் க ட்டாள். அவர் தம்முலடய பிையத்தனம் இதுவலையில்
பலிதமா வில்லை என்றார்.

“மாமா! நீங் ள் அந்தப் லபயன் கசால்வலத நம்புகிறீர் ைா? அப்படி ஒரு குரு
சாபம் இருக் முடியுமா?” என்று க ட்டாள். “நான் என்னத்லதக் ண்கடன். தாகய!
எனக்க ன்னகமா, அவனுலடய விைதம் சுத்தப் லபத்தியக் ாைத்தனமா த்
கதான்றுகிறது. சாோத் மீனாக்ஷி அம்மலனப் கபால் இருக்கிறாய். உன்லன அவன்
ஒரு தடலவ பார்த்தால் கூட அவனுலடய லை கமம்படும் என்கற எனக்குத்
கதான்றுகிறது, ஏன்? அவன் கசய்துள்ை ைதியின் சிலை கூட இன்னும் சிறிது
கமைா கவ இருந்திருக்கும். ஆனால், யாகைா என்னகமா கசான்னார் ள் என்று
அவன் ஒகை குருட்டு நம்பிக்ல யில் ஆழ்ந்திருக்கிறான்!” என்றார்.

அதற்கு கமல் பாண்டிய குமாரி புவனகமாகினி ஒரு யுக்தி கசய்தாள்.

கதகவந்திைச் சிற்பியின் மனத்லதக் லைத்து அதற்கு அவலையும் சம்மதிக்கும்படி
கசய்தாள். அதாவது புவனகமாகினி ஆண்கவடம் கபாட்டுக் க ாண்டு
வைகவண்டியது. ாசியில், வசித்துத் திருப்பணி கசய்யும் கதகவந்திைச் சிற்பியின்
தலமயனுலடய குமாைன் என்று தன்லனச் கசால்லிக் க ாள்ை கவண்டியது.
அப்கபாது மதிவாணன் ஆட்கசபம் ஒன்றும் கசால்ை முடியாதல்ைவா? இந்த உபாயம்
அவலன ஏமாற்றுகிற ாரியமாயிருந்தாலும் அதனால் அவனுக்கு முடிவில்
நன்லமதான் உண்டாகும் என்று இருவரும் முடிவு கசய்தார் ள்.

அவ்விதகம புவனகமாகினி வடகதசத்திலிருந்து வந்த வாலிபலனப்கபால்

கவடம் தரித்துக் க ாண்டு வந்தாள். அவளுலடய உபாயம் பலித்தது. மதிவாணலன
அவள் சந்திக் முடிந்தது. ஆ ா! மனித இதயத்தின் மர்மத்லதத் தான் என்னகவன்று
கசால்வது? மதிவாணலன முதன்முதலில் சந்தித்த அகத வினாடியில்
புவனகமாகினியின் இதயப் பூட்டுத் தைர்ந்து திறந்து க ாண்டது. அது வலையில்
அவள் ண்டறியாத உணர்ச்சி கவள்ைம் அவலை ஆட்க ாண்டது. அவள்
உள்ைக் டலில் மலை கபான்ற அலை ள் எழுந்து விழுந்தன. புயலும் கதன்றலும்
ைந்து அடித்தன. குதூ ைமும் கசார்வும் இன்பமும் கவதலனயும் அவள் மீது
ஏ ாைத்தில் கமாதின. தன்னுலடய இருதயத்தில் என்ன கநர்ந்தது, எதனால்
கநர்ந்தது, என்பலதகயல்ைாம் அச்சமயம் அவள் கதளிவா த் கதரிந்து
க ாள்ைவில்லை கபா ப் கபா த்தான் கதரிந்து க ாண்டாள். கதரிந்து க ாண்ட
பிறகு ஏன் அந்த வாலிபலனச் சந்தித்கதாம். அவலனச் சந்திப்பதற் ா ஏன் இவ்வைவு
பிையாலச எடுத்கதாம் என்கறல்ைாம் அவள் வருந்தும்படி கநர்ந்தது...”
 5. ஐந்தாம் அத்தியாயம்
அந்தப் கபண்ணைசி லதயில் இந்தக் ட்டத்துக்கு வந்த கபாது, ஆடவன்
குறுக்கிட்டு, “கபண் ளின் விஷயகம இப்படித்தாகன? வீண் பிடிவாதம் பிடித்து
கவண்டாத ாரியத்லதச் கசய்து விடுவது? அப்புறம் அதற் ா வருத்தப்படுவது?
தாங் ள் வருந்துவது மட்டுமா? மற்றவர் லையும் கபால்ைாத ஷ்டங் ளுக்கு
உள்ைாக்குவது, இது கபண் குைத்தின் தனி உரிலம அல்ைவா?” என்றான்.

அவனுலடய ாதலி ஏகதா மறுகமாழி கசால்ை ஆைம்பித்தாள். அதற்கு

இடங்க ாடாமல் அந்த கமா ன புருஷன் லதலயத் கதாடர்ந்து கூறினான்:-

“ ாசியிலிருந்து வந்த கதகவந்திைச் சிற்பியின் தலமயன் ம லனப் பார்த்ததும்

மதிவாணனுக்கு அவலனப் பிடித்துப் கபாய்விட்டது. மதுலை மாந ைத்தில் பல்ைாயிை
மக் ளுக்கு மத்தியில் இருந்த கபாதிலும், மதிவாணலனத் தனிலம சூழ்ந்திருந்தது.
ாசியிலிருந்து வந்த க ாவிந்தன் என்னும் வாலிபன் அந்தத் தனிலம கநாய்க்கு
மருந்தாவான் என்று கதான்றியது. க ாவிந்தனிடம் அந்தைங் அபிமானத்துடன்
கபசினான்; நட்புரிலம பாைாட்டினான். அடிக் டி வைகவண்டும் என்று
வற்புறுத்தினான். க ாவிந்தன் சிற்பக் லைலயப் பற்றி நன்கு அறிந்திருந்தான்.
இைக்கியங் ள் விலத ளிலும் பயிற்சி உலடயவனாயிருந்தான். ஆல யால்,
அவனுடன் அைவைாவிப் கபசுவதற்கு மதிவாணனுக்கு மி வும் விருப்பமாயிருந்தது.
க ாவிந்தன், “எனக்கு இந்த ந ரில் உறவினர் அதி ம் கபர் இருக்கிறார் ள்.
அவர் லைகயல்ைாம் பார்க் கவண்டும். ஆயினும் அடிக் டி வைப் பார்க்கிகறன்!”
என்றான்.

மதிவாணனுலடய விைதத்லதப் பற்றி அறிந்து க ாண்ட க ாவிந்தன், தனக்கும்

ஒரு விைதம் உண்டு என்று கசான்னான். அதற் ா ஆசாை நியமங் லைத் தான்
ண்டிப்பா நியமிப்பதா வும், எவலையுகம தான் கதாடுவதும் இல்லை; தன்லனத்
கதாடுவதற்கு விடுவதும் இல்லைகயன்றும் கசான்னான். இலதப் பற்றி மதிவாணன்
எந்த விதமான சந்கத மும் க ாள்ைவில்லை. க ாவிந்தனுலடய ஆசாை நியமத்லதத்
தான் எதற் ா க டுக் முயை கவண்டும் என்று இருந்து விட்டான்.

பாண்டிய குமாரி புருட கவடம் பூண்டு அடிக் டி சிற்பக் கூடத்துக்கு வந்து

கபாவது பற்றித் கதகவந்திைச் சிற்பியின் மனத்திகை வலை உண்டாயிற்று.
இதிலிருந்து ஏகதனும் விபரீதம் விலையப் கபாகிறகதா என்று பயப்பட்டார். பயத்லத
கவளிப்பலடயா ச் கசால்ைாமலும், இை சியத்லத கவளியிடாமலும், தமது
சீடனிடம், “க ாவிந்தன் வைத் கதாடங்கியதிலிருந்து உன்னுலடய கவலையின் தைம்
குலறந்துவிட்டது” என்றார். அவன் அலத ஆட்கசபித்து, “கவலை அபிவிருத்தி
அலடந்திருக்கிறது” என்றான். பாண்டிய குமாரிகயா கதகவந்திைச் சிற்பியின்
ஆட்கசபங் லைப் கபாருட்படுத்தவில்லை. இந்த நிலைலமயில் கதகவந்திைச் சிற்பி
தவியாய்த் தவித்துக் க ாண்டிருந்தார். அதற்குத் தகுந்தாற் கபால், அவருலடய
வலைலய அதி மாக்கும் படியான ாரியம் ஒன்று நி ழ்ந்தது.

மதுலை ந ரின் ஒற்றர் தலைவன், ஒவ்கவாரு நாளும் கதகவந்திைச் சிற்பியின்

சிற்பக் கூடத்துக்கு வைத் கதாடங்கினான். “யாகைா புதிதா ச் கசாழ நாட்டிலிருந்து
ஒரு சீடன் வந்திருக்கிறானாகம?” என்கறல்ைாம் விசாைலண கசய்யத்
கதாடங்கினான். கதகவந்திைச் சிற்பியார் மனத்தில் பயந்து க ாண்டு
கவளிப்பலடயா த் லதரியமாய்ப் கபசினார். “இங்க வந்து கதாந்தைவு கசய்தால்
பாண்டியரிடம் கசால்கவன்” என்று ஒற்றர் தலைவலனப் பயமுறுத்தினார்.
அதற்க ல்ைாம் ஒற்றர் தலைவன் பயப்படவில்லை. மறுபடியும் மறுபடியும் வந்து
க ாண்டிருந்தான்.

ஒரு நாள், க ாவிந்தன் கவடம் பூண்டு வந்த ைாஜகுமாரி மதிவாணனிடம் கபசி

விட்டு கவளிவந்த கபாது, ஒற்றர் தலைவன் பார்த்து விட்டான். “நீ யார்? எங்க
வந்தாய்?” என்று க ட்டான். சந்கத ம் க ாண்டு தலைப்பால லய இழுத்து
விட்டான். உடகன புவனகமாகினி கைைத்ைா ாைம் அலடந்து, ஒற்றர் தலைவலனக்
ண்டித்துத் திட்டினாள். அவன் நடுநடுங்கி மன்னிப்புக் க ட்டுக் க ாண்டான். பிறகு
கபாய் விட்டான். இகதல்ைாம் அலைகுலறயா உள்கை தன் கவலைக் கூடத்தில்
கவலை கசய்து க ாண்டிருந்த மதிவாணன் ாதில் விழுந்தது! க ாவிந்தனுலடய
அதி ாை கதாைலணயான கபச்சும் குைலும் அவனுக்கு வியப்லபயும் ஓைைவு
தில ப்லபயும் உண்டாக்கின. க ாவிந்தலனப் பற்றி ஏகதா ஒரு மர்மம்
இருக்கிறகதன்று ஐயம் அவன் மனத்தில் உண்டாயிற்று.

இது நி ழ்ந்த சிை நாலைக்க ல்ைாம் பைாக்கிைம பாண்டியரின் கவற்றிலயக்

க ாண்டாடுவதற் ா ஒரு திருவிழா நடந்தது. அன்லறக்குப் பாண்டியரும்
அவருலடய குமாரியும் ைதத்தில் அமர்ந்து ஊர்வைம் கபானார் ள். அப்கபாது
மதிவாணன் சிற்பக் கூடத்தின் கமல் மாடத்தில் நின்று ஊர்வைத்லதப் பார்த்துக்
க ாண்டிருந்தான்.

கசாழ ைாஜகுமாைனுலடய மனம் அப்கபாது கபரிதும் ைக் த்லத

அலடந்திருந்தது. அவன் மதுலைக்கு வந்து பை மாதங் ள் ஆகி விட்டன. ஆயினும் வந்த
ாரியம் நிலறகவறுவதற்கு வழி எலதயும் அவன் ாணவில்லை. உத்தமகசாழலை
லவத்திருந்த சிலறக்குக் ட்டுக் ாவல் கவகு பைமாயிருந்தலத அவன் கதரிந்து
க ாண்டிருந்தான். எத்தலன எத்தலனகயா யுக்தி லை அவன் உள்ைம் ற்பலன
கசய்தது. ஆனால், ஒன்றிலும் ாரியசித்தி அலடயைாம் என்ற நிச்சயம்
ஏற்படவில்லை. நாைா ஆ , பைாக்கிைம பாண்டியன் மீது அவனுலடய குகைாதம்
அதி மாகி வந்தது. கவறு வழி ஒன்றும் கதான்றாவிட்டால், பழிக்குப் பழியா ப்
பைாக்கிைம பாண்டியர் மீது கவல் எறிந்து அவலைக் க ான்று விட கவண்டுகமன்று
எண்ணினான்.

இத்தல ய மகனா நிலையில், அவன் சிற்பக் கூடத்தின் கமன் மாடத்திலிருந்து

பாண்டிய மன்னரின் ந ர்வைத்லத எதிர் கநாக்கிக் க ாண்டிருந்தான். பைாக்கிைம
பாண்டியர் வீற்றிருந்த அைங் ாை கவள்ளி ைதம் கநருங்கி வந்து க ாண்டிருந்தது.
அந்த ைதத்தில் பாண்டியருக்கு பக் த்தில் ஒரு கபண் உட் ார்ந்திருப்பலத
வனித்தான். பாண்டியரின் பட்டமகிஷி ாைமாகி விட்டாள் என்பது அவனுக்குத்
கதரியும். ஆல யால் அைசர் பக் த்தில் உட் ார்ந்து வருவது அவருலடய
ம ைாய்த்தானிருக் கவண்டும். தனக்கு கநர்ந்த இன்னல் ளுக்க ல்ைாம்
ாைணமான அந்தப் கபண் எப்படித்தான் இருப்பாள் என்று கதரிந்து க ாள்ை,
அவலன மீறிய ஆவல் உண்டாயிற்று. ஆல யால் நின்ற இடத்திலிருந்து அ ைாமல்,
கநருங்கி வந்த ைதத்லத உற்று கநாக்கிக் க ாண்டிருந்தான்.

சிற்பக் கூடத்துக்கு கநைா ைதம் வந்ததும், பாண்டிய குமாரி சிற்பக்கூடத்தின்

கமல்மாடத்லத கநாக்கினாள். கதகவந்திைச் சிற்பியின் பை சீடர் ளுக்கு மத்தியில்
நின்ற மதிவாணனுலடய மு த்லத அவளுலடய ண் ள் கதடிப்பிடித்து அங்க கய
ஒரு ண கநைம் நின்றன; அந்தக் ணத்தில் மதிவாணன் தன் மனத்லதச் சிை ாைமா க்
ைக்கி வந்த இை சியத்லதக் ண்டு க ாண்டான். எவ்வைவு திறலமயா எத்தலன
கவடங் ள் கவண்டுமானாலும் கபாடைாம். ஆனால், ண் ள் உண்லமலய
கவளியிடாமல் தடுக் முடியாது. கதகவந்திைச் சிற்பியின் தலமயன் ம ன் என்று
கசால்லிக் க ாண்டு வந்து தன்கனாடு சிகந ம் பூண்ட வாலிபன், உண்லமயில்
மாறுகவடம் தரித்த பாண்டிய குமாரி புவனகமாகினிதான் என்று கதரிந்துவிட்டது.

இந்த உண்லமலயத் கதரிந்து க ாண்டதும் சுகுமாைனுலடய உள்ைம்

க ாந்தளித்தது. பற்பை மாறுபட்ட உணர்ச்சி ள் கபாங்கி எழுந்தன. எல்ைாவற்றிலும்
முதன்லமயா இருந்தது, தன்லன ஏமாற்றியவலைத் தான் ஏமாற்றி விட கவண்டும்
என்பதுதான். அப்படி ஏமாற்றுவதன் மூைம் தான் வந்த ாரியத்லதயும் நிலறகவற்றிக்
க ாள்ை கவண்டும். இதற் ா ஓர் உபாயத்லதச் சுகுமாைன் கதடிக் லடசியில் ண்டு
பிடித்தான். ஆனால், ாரியத்தில் அலத நிலறகவற்ற கவண்டி வந்த கபாது, அவனுக்கு
எவ்வைகவா வருத்தமாயிருந்தது...”
 லத இந்த இடத்துக்கு வந்த கபாது, அந்த ஆடவனின் மு த்தில் உண்லமயான
பச்சா தாபத்தின் சாலய படர்ந்தது. அவனுலடய குைல் தழதழத்தது கபச்சு தானா கவ
நின்றது. அவன் லதலய விட்ட இடத்தில், அந்தப் கபண்மணி எடுத்துக்
க ாண்டாள்:-

“பாவம்! அந்த வஞ்ச ச் சிற்பியின் பட எண்ணத்லத அறியாத புவனகமாகினி,

வழக் ம் கபால் மறுநாள் அவலனப் பார்ப்பதற் ா ஆண் கவடத்தில் கசன்றாள்.
அவலனத் தான் ஏமாற்றியதற் ா த் தன்னுலடய வருத்தத்லதத் கதரிவித்துக்
க ாண்டாள்.

மதிவாணன் கவகு திறலமயுடன் நடித்தான். கநற்கறாடு தன்னுலடய

விைதத்லதக் ல விட்டு விட்டதா ச் கசான்னான். பாண்டிய குமாரியின் சுண்டு விைல்
ஆக்லைக் ா த் தன்னுலடய உயிலைகய தியா ம் கசய்யச் சித்தமாயிருப்பதா க்
கூறினான். இனிகமல் ஆண்கவடம் பூண்டு வை கவண்டிய அவசியமில்லை என்றும்,
ைாஜகுமாரியா கவ தன்லனப் பார்க் வைைாம் என்றும் கதரிவித்தான்.
ள்ைங் படமற்ற புவனகமாகினி, அவனுலடய வஞ்ச வார்த்லத லைகயல்ைாம்
உண்லமகயன்று நம்பினாள்.

இந்நாளில், கமற்க குடகு நாட்டிற்குப் பலடகயடுத்துச் கசன்ற பாண்டிய

கசலன கபருந்கதால்வியலடந்து விட்டதா ஒரு கசய்தி வந்தது. பைாக்கிைம
பாண்டியர், “கதால்விலய கவற்றியா ச் கசய்து க ாண்டு வருகிகறன்” என்று
கசால்லிவிட்டு, உதவிப் பலடயுடன் புறப்பட்டுப் கபானார். கபாகும்கபாது, அவர் தம்
அருலம ம ளிடம் தம்முலடய முத்திலை கமாதிைத்லத ஒப்பலடத்து, “நான் இல்ைாத
ாைத்தில் இைாஜ்யத்லதப் பாது ாக் கவண்டிய கபாறுப்பு உன்னுலடயது” என்று
கசால்லிவிட்டுப் கபானார். ஆனால், தன்னுலடய உள்ைத்லதகய பாது ாக்
முடியாமால் நாகடாடி வாலிபன் ஒருவனுக்குப் பறிக ாடுத்துவிட்ட புவன கமாகினி
இைாஜ்யத்லத எப்படிப் பாது ாப்பாள்? அவள் மகனாநிலைலய அறிந்த இைஞ்சிற்பி,
தன் வஞ்ச வலைலயத் தந்திைமா வீசினான்.

ஒருநாள் புவனகமாகினி கதகவந்திைச் சிற்பியின் சிற்ப மண்டபத்துக்குப் கபான

கபாது மதிவாணன் கசா கம உருவா உட் ார்ந்திருப்பலதக் ண்டாள். அவனுக்கு
எதிகை ஒரு கசப்பு விக்கிை ம் உலடந்து சுக்கு நூறா க் கிடந்தது. அவனுலடய
கசா த்துக்குக் ாைணம் என்னகவன்று பாண்டியகுமாரி க ட்டாள். கநாறுங்கிக்
கிடந்த விக்கிை த்லத இைஞ்சிற்பி ாட்டி, “கசப்புச் சிலை வார்க்கும் வித்லத இன்னும்
எனக்குக் ல வைவில்லை. என் ஆசிரியருக்கும் அது கதரியவில்லை. இந்த உயிர்
வாழ்க்ல யினால் என்ன பயன்? ஒரு நாள் பிைாணலன விட்டு விடப் கபாகிகறன்”
என்றான். பாண்டிய குமாரியின் இைகிய கநஞ்சு கமலும் உருகியது. “அந்த
வித்லதலயக் ற்றுக் க ாள்வதற்கு வழி ஒன்றும் இல்லையா?” என்று க ட்டாள்.
“ஒரு வழி இருக்கிறது. ஆனால், அது ல கூடுவது துர்ைபம்” என்றான் மதிவாணன்.
கமலும் குலடந்து க ட்டதில், அவன் தன் அந்தைங் த்லத கவளியிட்டான்.

“கசப்புச் சிலை வார்க்கும் வித்லதலய நன்கு அறிந்தவர் ஒகை ஒருவர்

இருக்கிறார். அவர் இந்த ந ைத்தில் ட்டுக் ாவலுடன் கூடிய டுஞ்சிலறயில்
இருக்கிறார். உத்தம கசாழலை ஒரு நாள் இைவு தனியா ச் சிலறயில் பார்க்
முடியுமானால் கபாதும். அவரிடம் அந்த வித்லதயின் இை சியத்லத அறிந்து க ாண்டு
விடுகவன். உன்னிடம் உண்லமலயச் கசால்லி விடுகிகறன். நான் இந்த ந ருக்கு
வந்தகத இந்த கநாக் த்துடகன தான். ஏதாவது ஓர் உபாயம் கசய்து உத்தம
கசாழலைச் சிலறயில் சந்தித்து அவரிடமுள்ை இை சியத்லத அறிந்து கபா ைாம்
என்று தான் வந்கதன். ஆனால், ல கூடுவதற்கு ஒரு வழிலயயும் ாணவில்லை. நான்
இந்த உைகில் உயிர் வாழ்ந்து என்ன பயன்?” என்றான். இலதகயல்ைாம்
உண்லமகயன்று நம்பிய புவனகமாகினி, “நீ வலைப்பட கவண்டாம். உன்னுலடய
மகனாைதம் ஈகடற நான் ஏற்பாடு கசய்கிகறன்,” என்றாள். அலத நம்பாதது கபால்
மதிவாணன் நடித்தான். முடிவில் “அவ்விதம் நீ உதவி கசய்தால் என் உயிலைகய
க ாடுத்தவைாவாய். நான் என்கறன்லறக்கும் உன் அடிலமயாயிருப்கபன்”
என்றான்.

மறுநாள் புவனகமாகினி மதிவாணனிடம் பாண்டிய மன்னரின் முத்திலை

கமாதிைத்லதக் க ாடுத்தாள். “இன்றிைவு இந்த கமாதிைத்லத எடுத்துக் க ாண்டு
சிலறக்கூடத்துக்குப் கபா! இலதக் ாட்டினால் திறவாத சிலறக் தவு ள் எல்ைாம்
திறந்து க ாள்ளும். அலசயாத ாவைர் ள் எல்ைாரும் வணங்கி ஒதுங்கி நிற்பார் ள்.
உத்தம கசாழலைச் சந்தித்து இை சியத்லத கதரிந்து க ாள். நாலைக்கு முத்திலை
கமாதிைத்லத என்னிடம் பத்திைமாய்த் திருப்பிக் க ாடுத்து விடு!” என்றாள்.

மதிவாணன், முத்திலை கமாதிைத்லத வாங்கிக் க ாண்டு, மறுபடியும் நன்றி

கூறினான். பாண்டிய குமாரிக்குத் தான் ஏகழழு ஜன்மங் ளிலும்
டலமப்பட்டிருப்கபன் என்று கசான்னான். அவளுக்குத் தன்னுலடய
இருதயத்லதகய ாணிக்ல யா ச் சமர்ப்பித்துவிட்டதா வும், இனி
என்கறன்லறக்கும் அவள் ாைால் இட்ட பணிலயத் தன் தலையினால் ஏற்றுச்
கசய்யப் கபாவதா வும் கூறினான். அலதகயல்ைாம், அந்தப் கபலதப் கபண்
புவனகமாகினி உண்லமகயன்கற நம்பினாள்...
 6. ஆறாம் அத்தியாயம்
கமாகினித் தீவின் சுந்தை புருஷன் கூறினான்: “இைம் சிற்பிலயக் குறித்துப்
பாண்டிய குமாரி க ாண்ட எண்ணத்தில் தவறு ஒன்றுமில்லை. சுகுமாைன் தன்
இதயத்லத உண்லமயில் அவளுக்குப் பறிக ாடுத்து விட்டான். அவலை ஏமாற்ற
கவண்டியிருக்கிறகத என்னும் எண்ணம், அவனுக்கு அைவில்ைாத கவதலனலய
அளித்தது. ஆயினும், தந்லதலய விடுதலை கசய்ய கவண்டிய டலமலய அவன்
எல்ைாவற்லறக் ாட்டிலும் முக்கியமான டலமயா க் ருதினான். பாண்டிய
குமாரியிடம் தான் க ாண்ட ாதல் பூர்த்தியா கவண்டுமானால், அதற்கும் உத்தம
கசாழலை விடுவிப்பது ஒன்றுதான் வழி. இவ்விதம் எண்ணிச் சுகுமாைன்
புவனகமாகினி தன்னிடம் நம்பிக்ல லவத்துக் க ாடுத்த கமாதிைத்லதத் தான் வந்த
ாரியத்துக்குப் பயன்படுத்திக் க ாள்ை விரும்பினான். ஆயினும் அதற்கு இன்னும் பை
தடங் ல் ளும் அபாயங் ளும் இருக் த்தான் இருந்தன. ஒற்றர் தலைவன் தின ைன்
அந்தச் சிற்ப மண்டபத்லதச் சுற்றிச் சுற்றி வந்து க ாண்டிருந்தது எல்ைாவற்றிலும்
கபரிய இலடயூறு. அலத எப்படி நிவர்த்தி கசய்வது என்று அவன் சிந்தித்து,
லடசியில் அந்த இலடயூலறயும் தன்னுலடய கநாக் த்துக்குப் பயன்படுத்திக்
க ாள்ை, ஓர் உபாயம் ண்டு பிடித்தான்.

அன்று சூரியன் அஸ்தமித்து இருள் சூழ்ந்ததும், சுகுமாைன் சிற்பக் கூடத்திலிருந்து

கவளிகயறினான். சற்றுத் தூைத்தில் கவறு எலதகயா வனிப்பவன் கபாை நின்று
க ாண்டிருந்த தின ைலன அணுகி “ஐயா! இந்த ஊரில் சிலறக்கூடம் எங்க
இருக்கிறது கதரியுமா?” என்று க ட்டான். தின ைனின் மு த்தில் ஏற்பட்ட
மாறுதலையும், அவனுலடய புருவங் ள் கமகைறி நின்றலதயும் வனித்தும்
வனியாதவன் கபால், “என்ன ஐயா! நான் கசால்வது ாதில் விழவில்லையா? இந்த
ஊரில் சிலறக்கூடம் எங்க இருக்கிறது? எப்படிப் கபா கவண்டும்?” என்றான்.
அதற்குள் தின ைன் நிதானமலடந்து விட்டான். “இந்த ஊரில் பன்னிைண்டு
சிலறக்கூடங் ள் இருக்கின்றன. நீ எலதக் க ட்கிறாய் அப்பா?” என்றான். “உத்தம
கசாழலை லவத்திருக்கும் சிலறலயக் க ட்கிகறன்,” என்று சுகுமாைன் கசான்ன
கபாது, மறுபடியும் தின ைனுலடய மு ம் ஆச்சரியம் ைந்த உவல லயக் ாட்டியது.
“உத்தம கசாழலை அலடத்திருக்கும் சிலற திருப்பைங்குன்றத்துக்குப் பக் த்திகை
இருக்கிறது. ஆனால், நீ எதற் ா க் க ட்கிறாய்? நீ இந்த ஊைான் இல்லை
கபாலிருக்கிறகத!” என்றான். “ஆமாம்; நான் இந்த ஊர்க் ாைன் இல்லை.
தஞ்சாவூரிலிருந்து வந்தவன். இன்று ைாத்திரி, நான் உத்தமகசாழலை அவசியம்
பார்த்தா கவண்டும். ஆனால் அவர் இருக்கும் சிலற எனக்குத் கதரியாது. உனக்கு
முக்கியமான கவலை ஒன்றும் இல்லை கபாலிருக்கிறகத! க ாஞ்சம் எனக்கு
வழி ாட்ட முடியுமா?” என்றான்.

தின ைன் கமலும் தில ப்புடன், “வழி ாட்ட முடியும் அப்பா! அலதப்பற்றிக்
ஷ்டம் ஒன்றும் இல்லை; ஆனால் நீ என்ன உைறுகிறாய்? டும் சிலறயில் இருக்கும்
உத்தம கசாழலை நீ எப்படிப் பார்க் முடியும்?” என்றான். “அதற்கு என்னிடம் ஒரு
மந்திைம் இருக்கிறது. அலதச் கசான்னால் சிலறக் தவு உடகன திறந்து விடும்.
உனக்கு நம்பிக்ல இல்ைாவிட்டால், நீயும் என்கனாடு வந்து பார். எனக்கு வழி
ாட்டியதா வும் இருக்கும்,” என்றான் சுகுமாைன். ஒற்றர் தலைவன் தன்னுலடய
தில ப்லபயும் வியப்லபயும் கவளிக் ாட்டாமல் அடக்கிக் க ாண்டு, “நான் வழி
ாட்டுவது இருக் ட்டும். உத்தம கசாழலை நீ எதற் ா ப் பார்க் ப் கபாகிறாய்?
அவரிடம் உனக்கு என்ன கவலை? நீ யார்?” என்றான். “நானா? கதகவந்திைச்
சிற்பியாரின் மாணாக் ன். கசப்புச் சிலை வார்க்கும் வித்லதயின் ை சியத்லதத்
கதரிந்து க ாள்வதற் ா ப் கபாகிகறன். பாண்டிய குமாரி கபரிய மனது கசய்து
முத்திலை கமாதிைத்லத என் வசம் க ாடுத்திருக்கிறாள். நாலைக்கு அலதத் திருப்பிக்
க ாடுத்து விட கவண்டும் என்று கசால்லியிருக்கிறாள். ஆல யால் இன்று
ைாத்திரிகய உத்தம கசாழலை நான் பார்த்தா கவண்டும். உனக்கு வை இஷ்டமில்லை
என்றால், கவறு யாலையாவது அலழத்துக் க ாண்டு கபாகிகறன்” என்றான்
சுகுமாைன்.

இலதகயல்ைாம் பற்றி என்ன நிலனக்கிறது என்று தின ைனுக்குத்

கதரியவில்லை. இதில் ஏகதா பட நாட ம் இருக்கிறது என்பது மட்டும் அவன்
மனதிற்குத் கதரிந்தது. எப்படியிருந்தாலும் இந்தப் லபயலனத் தனியா
விடக்கூடாது; தானும் பின்கனாடு கபாவது நல்ைது என்று தீர்மானித்தான். “இல்லை
அப்பகன! நாகன வருகிகறன். எனக்கு அந்தச் சிலறச்சாலையின் ாவைர் ள் சிைலைக்
கூடத் கதரியும்!” என்றான். “வந்தனம். இங்கிருந்து நீ கசால்லும் சிலறக்கூடம்
எத்தலன தூைம் இருக்கும்?” என்று கசாழகுமாைன் க ட்டான்.

“அலைக் ாதம் இருக்கும்” என்று தின ைன் கூறியதும், “அவ்வைவு தூைமா?

நடந்து கபாய் வருவது என்றால் கவகு கநைம் ஆகிவிடுகம? நான் இைவில் சீக்கிைமாய்த்
தூங்குகிறவன். குதிலை ஒன்று கிலடத்தால், சீக்கிைமாய்ப் கபாய் வைைாம்,” என்றான்
சுகுமாைன். “குதிலைக்கு என்ன பிைமாதம்? ஒன்றுக்கு இைண்டா வாங்கித் தருகிகறன்.
இைண்டு கபருகம கபாய்விட்டு வைைாம். எனக்குக் கூட உத்தமகசாழலைப் பார்க்
கவண்டும் என்று ஆலசயாயிருக்கிறது. ஆமாம், அவர் ைாஜ ைாஜ கசாழரின் கநைான
வம்சத்தில் பிறந்தவைாகம? அது உண்லமதானா?” என்று தின ைன் க ட்டான்.
“அகதல்ைாம் எனக்குத் கதரியாது ஐயா! உத்தம கசாழர் சிற்பக் லையில் சிறந்த
நிபுணர் என்று மட்டும் கதரியும். முக்கியமா கசப்பு நிபுணர் என்று மட்டும் கதரியும்.
முக்கியமா கசப்பு விக்கிைஹம் வார்க்கும் வித்லத, தற்சமயம் இந்தத் கதசத்திகைகய,
அவர் ஒருவருக்குதான் கதரியுமாம். பாண்டிய குமாரி புவனகமாகினி சிற்பக் லையில்
ஆலசயுள்ைவைாயிருப்பது அதிர்ஷ்டவசந்தான். இல்ைாவிட்டால் பாண்டிய
மன்னரின் முத்திலை கமாதிைம் கைசில் கிலடத்து விடுமா?” என்று கசால்லி, சுகுமாைன்
தான் பத்திைமாய் லவத்திருந்த முத்திலை கமாதிைத்லத எடுத்து ஒரு தடலவ
பார்த்துவிட்டு மறுபடியும் அலதப் பத்திைப்படுத்தினான். ஆனால், அந்த ஒரு வினாடி
கநைத்தில், அது உண்லமயான அைசாங் முத்திலை கமாதிைம் என்பலதத் தின ைன்
பார்த்துக் க ாண்டான். அலதப் பைவந்தமா சுகுமாைனிடமிருந்து பிடுங்கிக்
க ாண்டுவிடைாமா என்று ஒரு ணம் தின ைன் நிலனத்தான். ஆனால், அந்த
அதிசயமான மர்மத்லத முழுதும் ஆைாய்ந்து கதரிந்து க ாள்ை கவண்டும் என்னும்
ஆலச ாைணமா , அந்த எண்ணத்லத ஒற்றர் தலைவன் ல விட்டான். “சரி வா!
கபா ைாம்!” என்று கசான்னான்.

அைண்மலனக் குதிலை ைாயங் ளில் ஒன்றுக்குத் தின ைன் இைஞ்சிற்பிலய

அலழத்துக் க ாண்டு கபானான். உள்கை கசன்று ைாயத் தலைவனிடம் ஏகதா
கசால்லிவிட்டு, இைண்டு குதிலை லைக் க ாண்டு வந்தான்.

“அகட அப்பா! நீ யார்?” என்றான் சுகுமாைன். தின ைன் ஒரு ணம் கயாசித்து
“நான் யார் என்றால், இந்த மதுலையில் வசிக்கும் ஒருவன். எனக்குக் கூடச் சிற்பக்
லையில் ஆலச உண்டு. அதனால் தான் உன்கனாடு வருகிகறன்,” என்றான்.
“ ட்டாயம் வா! அது மட்டுமல்ை. உத்தம கசாழரிடம் நான் எதற் ா ப் கபாகிகறகனா
அலத மட்டும் கதரிந்து க ாண்டுவிட்டால், அப்புறம் சிற்ப வித்லதயில் நான் கதரிந்து
க ாள்ை கவண்டியது ஒன்றும் இைாது. மதுலையில் ஒரு சிற்பக்கூடம் ஏற்படுத்தைாம்
என்றிருக்கிகறன். நீ எனக்கு உதவி கசய்ய முடியுமா?” என்றான் சுகுமாைன்.

“ஆ ட்டும் முடிந்தலதச் கசய்கிகறன்,” என்றான் தின ைன். இருவரும்

குதிலை ள் கமல் ஏறித் திருப்பைங்குன்றத்துக்கு அருகில் இருந்த கபரிய சிலறச்
சாலைக்குச் கசன்றார் ள். வழக் ம் கபாைச் சிலறக் ாவைர் ள் அவர் லைத் தலட
கசய்தார் ள். ஒற்றர் தலைவன் தின ைலனப் பார்த்ததும், அவர் ளுக்குக் க ாஞ்சம்
தில ப்பாயிருந்தது. ஏகனனில், தின ைனுக்குப் பாண்டிய ைாஜ்யத்தில் மிக்
கசல்வாக்கு உண்டு என்பது அவர் ளுக்குத் கதரியும். ஆனாலும் யாைாயிருந்தால்
என்ன? அவர் ளுலடய டலமலயச் கசய்கதயா கவண்டுமல்ைவா?

தடுத்த ாவைர் ளிடம் சுகுமாைன் முத்திலை கமாதிைத்லதக் ாட்டியதும்,

மந்திைத்லதக் ாட்டிலும் அதி சக்தி முத்திலை கமாதிைத்துக்கு உண்டு என்று
கதரிந்தது. புவனகமாகினி கசான்னது கபாைகவ, ாவைர் ள் தலை
வணங்கினார் ள். தவு ள் தட்சணகம திறந்து க ாண்டன. இருவரும் பை வாசல் ள்
வழியா நுலழந்து, பை ாவைர் லைத் தாண்டி, உத்தம கசாழலை லவத்திருந்த
அலறக்குச் கசன்றார் ள். உத்தம கசாழலைப் பயங் ைமான கதாற்றத்துடன்
பார்த்ததும், சுகுமாைனுலடய உள்ைத்தில் அமுங்கியிருந்த க ாபம், துக் ம் எல்ைாம்
கபாங்கின. ஆயினும், மி வும் சிைமப்பட்டு அடக்கிக் க ாண்டான். அவருலடய
அலறக்குள் நுலழவதற்குள் “நீர் க ாஞ்ச கநைம் கவளியிகைகய இருக் ைாமா?”
என்று தின ைலனக் க ட்டான்.

“நன்றாயிருக்கிறது; இத்தலன தூைம் அலழத்து வந்துவிட்டு, இப்கபாது

கவளியிகைகய நிற் ச் கசய்கிறாகய?” என்றான் தின ைன். அவ்விதம் கசால்லிக்
க ாண்கட சுகுமாைனுடன் உள்கை நுலழந்தான். அலறக்குள் நுலழந்ததும் சுகுமாைன்
தலவச் சாத்திக் க ாண்டான். தின ைன் மீது ஒகை பாய்ச்சைாய்ப் பாய்ந்து அவலனப்
பிடித்துக் ட்டி விட்டான். வாயிலும் துணி அலடத்து விட்டான். இலதகயல்ைாம்
பார்த்துத் தில த்திருந்த உத்தம கசாழலை, சுகுமாைன் உடகன விடுதலை கசய்தான்.
அதற்கு உதவியா அவன் ல்லுளியும் சுத்தியும் க ாண்டு வந்திருந்தான். உத்தம
கசாழரின் இடுப்பில் சங்கிலி ட்டி, அலதச் சுவரில் அடித்திருந்த இரும்பு வலையத்தில்,
இப்கபாது சுகுமாைன் தின ைலனப் பிடித்துக் ட்டிவிட்டான். அவன் அணிந்திருந்த
உலட லைக் ழற்றித் தந்லதலய அணிந்து க ாள்ைச் கசய்தான். “எல்ைா விபைமும்
அப்புறம் கசால்கிகறன். இப்கபாது என்கனாடு வாருங் ள். நான் என்ன கபசினாலும்
மறுகமாழி கசால்ை கவண்டாம்,” என்று தந்லதயிடம் கூறினான்.

உடகன தந்லதயும் ம னும் சிலறலய விட்டு கவளிக்கிைம்பினார் ள். நல்ை

இருட்டால யால், ாவைர் ள் அவர் லைக் வனிக் வில்லை. சுகுமாைனும்
தின ைனுடன் கபசுவது கபாை, “உத்தம கசாழருக்கு கைாம்ப வயதாகிவிட்டது, பாவம்!
எத்தலன ாைம் இன்னும் உயிகைாடு இருக்கிறாகைா என்னகமா?” என்று கசால்லிக்
க ாண்கட நடந்தான். இருவரும் சிலறலய விட்டு கவளிகயறினார் ள். சுகுமாைனும்
தின ைனும் ஏறி வந்த குதிலை ள் ஆயத்தமாயிருந்தன. அவற்றின் கமல் ஏறித்
தஞ்சாவூலை கநாக்கி குதிலை லைத் தட்டி விட்டார் ள். வழியில் ஆங் ாங்கு
அவர் லை நிறுத்தியவர் ளுக்க ல்ைாம், முத்திலை கமாதிைத்லதக் ாட்டியதும்,
தடுத்தவர் ள் தில ப்பலடந்து, இைண்டு கபருக்கும் வழி விட்டார் ள். குதிலை மீது
வாயு கவ மகனா கவ மா ப் கபாய்க் க ாண்டிருந்த கபாதிலும், சுகுமாைனுலடய
உள்ைம் மட்டும் மதுலையிகைகய இருந்தது. தான் கசய்து விட்ட கமாசத்லதப் பற்றி
புவனகமாகினி அறியும் கபாது, எப்படிகயல்ைாம் கநாந்து க ாள்வாகைா, அதனால்
அவளுக்கு என்ன துன்பம் விலையுகமா என்னகமா என்று எண்ணி மி வும் வருத்தப்
பட்டான்...”
 7. ஏழாம் அத்தியாயம்
இந்தச் சந்தர்ப்பத்தில், அந்த கமாகினித் தீவின் கசைந்தர்யைாணி குறுக்கிட்டு
கூறலுற்றாள்:- “ஆமாம், ஆமாம்! ஆண்பிள்லை ள் மிக் மன இைக் முள்ைவர் ள்.
அதிலும் சுகுமாை கசாழலனப் பற்றிச் கசால்ை கவண்டியதில்லை. புவனகமாகினிலய
நிலனத்து நிலனத்து அவன் உருகிக் க ாண்கட கபானான். அங்க , பாண்டிய
குமாரிக்கு அன்கறல்ைாம் வலையா கவ இருந்தது.

யாகைா ஊர் கபர் நிச்சயமா த் கதரியாதவனிடம், முத்திலை கமாதிைத்லதக்

க ாடுத்து விட்கடாகம, அது சரிகயா தவகறா, அதனால் என்ன விலையுகமா என்ற
வலை அவள் மனலத அரித்தது. இலதக் ாட்டிலும் அதி க் வலை அளித்த ஒரு
விஷயமும் இருந்தது. ஒற்றர் தலைவன் தின ைன், கதகவந்திைச் சிற்பியின் சிற்பக்
கூடத்லதச் சுற்றிக் க ாண்டிருந்தான் என்பது புவனகமாகினிக்குத் கதரிந்திருந்தது.
அலதக் குறித்துத் தந்லதயிடம் கசால்ைகவண்டும் என்ற எண்ணம் அவளுக்குச் சிை
சமயம் கதான்றியிருப்பினும், குற்றமுள்ை கநஞ்சு ாைணமா அதற்குத் லதரியம்
உண்டா வில்லை. இப்கபாது அந்தத் தின ைனால் மதிவாணனுக்கு ஏதாவது அபாயம்
உண்டா ைாம் அல்ைவா? இந்தக் வலை ாைணமா அைண்மலனச் கசவ ர் ளில்
தன்னிடம் மிக் பக்தியுள்ைவன் ஒருவலன அலழத்துத் கதகவந்திைச் சிற்பியின் சிற்பக்
கூடத்துக்குப் கபாய்ப் பார்த்துவிட்டு வைச் கசான்னாள்.

அப்படிப் கபாய்ப் பார்த்து விட்டுத் திரும்பி வந்தவன், இைஞ் சிற்பியும் ஒற்றர்

தலைவனும் கசர்ந்து குதிலை ைாயத்துக்குப் கபாய், இைண்டு குதிலை ளில் ஏறிக்
க ாண்டு திருப்பைங்குன்றத்லத கநாக்கிப் கபானார் ள் என்று கதரிவித்தான்.

இதனால் புவனகமாகினியின் மனக் ைக் ம் கமலும் அதி மாயிற்று.

அைண்மலனயில் இருப்புக் க ாள்ைவில்லை. தான் கசய்துவிட்ட தவறினால், ஏகதா
ஒரு விபத்து நடக் ப் கபாகிறது என்று, அவளுலடய உள் மனத்தில் கவதலன
நிலறந்த ஒரு கமைனக் குைல் அடிக் டி இடித்துக் கூறிக் க ாண்டிருந்தது. தின ைன்
ஒற்றர் தலைவன் என்பது இைஞ்சிற்பிக்குத் கதரியாது தாகன? அவலன நம்பி கமாசம்
கபாகிறாகனா என்னகமா? அல்ைது, ஒரு கவலை அந்த இைஞ்சிற்பியும் ஒரு
வஞ்ச கனா? இருவரும் ஒத்துப் கபசிக் க ாண்டு, ஏதாவது தீங்கு இலழக் ப்
கபாகிறார் கைா? உத்தம கசாழர் மீது ஏகதனும் புதிய பழிலயச் சுமத்தி, அவருலடய
உயிருக்க உலை லவத்து விடுவார் கைா? இப்படிப் பைவாறு எண்ணி கவதலனப்
பட்டாள். லடசியில் அவைால் கபாறுக் முடியாமற் கபாயிற்று.
 அைண்மலன ைதத்லத அவசைமா எடுத்துவைச் கசய்து, இைவு இைண்டாம்
ஜாமத்தில், திருப்பைங்குன்றத்துச் சிலறக்கூடத்லத கநாக்கிச் கசன்றாள். முன்னும்
பின்னும் அைண்மலனக் ாவைர் ள், பாண்டிய குமாரிலயத் கதாடர்ந்து வந்தார் ள்.

சிலறக்கூடத்து வாசலுக்குப் பாண்டிய குமாரி வந்து கசர்ந்ததும், சிலறக்

ாவைர் ள் வியப்புடகன வந்து வணங்கி நின்றார் ள். “யாைாவது இங்கு
வந்தார் ைா? சிலறக்குள்ளிருக்கும் கசாழ மன்னலனப் பார்க் கவண்டும் என்று
கசான்னார் ைா?” என்று அவர் லைக் க ட்டாள். “ஆம், தாகய! இைண்டு கபர்
வந்தார் ள். முத்திலை கமாதிைத்லதக் ாட்டி விட்டு உள்கை கபானார் ள். கசாழ
ம ாைாஜாலவப் பார்த்துப் கபசிவிட்டுத் திரும்பியும் கபாய் விட்டார் ள்!
வந்தவர் ளில் ஒருவலனப் பார்த்தால், ஒற்றர் தலைவன் தின ைன் மாதிரி இருந்தது!”
என்று சிலறக் ாவைர் ளின் தலைவன் கூறினான்.

இலதக் க ட்டதும், புவனகமாகினிக்கு ஓைைவு மன நிம்மதி ஏற்பட்டது. அகத

சமயத்தில், சிலறயிகை கிடந்து வாடும் உத்தம கசாழலைப் பார்க் கவண்டும் என்ற
ஆவல் உண்டாயிற்று. ாவைர் ள் முன்னும் பின்னும் தீவர்த்தி பிடித்துக் க ாண்டு
வை, புவனகமாகினி சிலறக்குள் கசன்று, உத்தம கசாழலை அலடத்திருந்த அலறலய
அலடந்தாள். அலறக்குள்கை ருங் ல் கமலடயில் கசாழ மன்னர் தலைகுனிந்து
உட் ார்ந்திருந்த ாட்சிலயப் பார்த்ததும் புவனகமாகினிக்குச் கசால்ை முடியாத
ஆச்சரியம் உண்டாயிற்று. ஏகனனில் நிமிர்ந்து பார்த்த மு ம் உத்தம கசாழரின் மு ம்
அல்ை; அது பாண்டிய நாட்டு ஒற்றர் தலைவன் தின ைனுலடய மு ம்!

பாண்டிய குமாரியும் மற்றவர் ளும் வருவலத நிமிர்ந்து பார்த்துத் கதரிந்து

க ாண்ட ஒற்றர் தலைவன் “கமாசம்! கமாசம்! என்லன அவிழ்த்து விடுங் ள்!
சீக்கிைம் அவிழ்த்து விடுங் ள்! இத்தலன கநைம் அவர் ள் கவகு தூைம்
கபாயிருப்பார் ள்! உடகன அவர் லைத் கதாடர்ந்து பிடிக் க் குதிலை வீைர் லை
அனுப்ப கவண்டும்!” என்று த்தினான். சிலறக் ாவைர் ள் ஒன்றும் புரியாமல்
தில த்து நின்றார் ள். புவனகமாகினி, இன்னது நடந்திருக் கவண்டும் என்று
ஒருவாறு யூகித்துக் க ாண்டாள். தின ைனுலடய நிலைலமலயயும், அவனுலடய
பதட்டத்லதயும் ண்டதும், முதலில் அவளுக்குத் தாங் முடியாத சிரிப்பு வந்தது.
“ஆமாம் அம்மணி! இன்லறக்குச் சிரிப்பீர் ள், நாலைக்கு அைசர் திரும்பி வந்தால்
அப்கபாது கதரியும்; எத்தலன கபருலடய தலை உருைப் கபாகிறகதா?” என்றான்.

இலதக் க ட்ட புவனகமாகினிக்கு கநஞ்சில் சிறிது பீதி உண்டாயிற்று. ஆயினும்

கவளிப்பலடயா கவண்டுகமன்கற அதி மா ச் சிரித்தாள். அன்லறக்கு இந்தத்
தின ைன் சிற்பக்கூடத்தில் தன்னுலடய கவஷத்லதக் லைத்து
அவமானப்படுத்தியதற்கு, இது தக் தண்டலனகயன்று ருதினாள். பிறகு, “ஒற்றா!
கவறுமகன பதட்டப்படுவதில் என்ன பிைகயாஜனம்? நடந்தலத நிதானமா ச்
கசால்லு!” என்றாள். “நிதானமா ச் கசால்ைச் கசால்லுகிறீர் கை! அவர் ள்
இத்தலன கநைமும் மதுலைலயத் தாண்டிப் கபாயிருப்பார் கை? சீக்கிைம் அம்மா,
சீக்கிைம்!” என்றான் தின ைன். “அவர் ள் என்றால் யார்?” என்று புவனகமாகினி
க ட்டாள். “உத்தம கசாழரும் அவருலடய புதல்வர் சுகுமாைனுந்தான். கவறு யார்?”
என்றான் தின ைன்.

அப்கபாதுதான் புவனகமாகினிக்குத் தான் கசய்த தவறு எவ்வைவு கபரிது

என்று கதரிந்தது. ஆயினும் தன்னுலடய ைக் த்லத கவளிக்குக் ாட்டிக்
க ாள்ைாமல், “அவர் ள் ஓடிப்கபாகும்படி நீ எப்படி விட்டாய்? ஒற்றர் தலைவன்
என்ற உத்திகயா ம் கவறு பார்க்கிறாகய?” என்றாள். “ஆம் அம்மணி. என் கபரில்
குற்றம் கசால்ை மாட்டீர் ைா? ஊர் கபர் கதரியாத சிற்பியிடம் பாண்டிய
சாம்ைாஜ்யத்தின் முத்திலை கமாதிைத்லதக் க ாடுத்தது நானா, நீங் ைா?” என்றான்
தின ைன்.

“வாலய மூடிக்க ாள்! முத்திலை கமாதிைத்லத யாருக் ாவது க ாடுக்கிகறன்.

அலதக் குறித்துக் க ட் நீ யார்? உத்தம கசாழர் தப்பிச் கசல்வதற்கு நீ
உடந்லதயாயிருந்தாய் என்று நான் கசால்கிகறன். இல்ைாவிட்டால் எதற் ா
அந்தப் லபயனுடன் நீ இங்க வந்தாய்? உன்லனச் சங்கிலியில் ட்டிப் கபாடும்
வலையில் என்ன கசய்தாய்? நீயும் அந்த இைஞ்சிற்பியும் கசர்ந்து சதி கசய்துதான்
உத்தம கசாழலை விடுதலை கசய்திருக்கிறீர் ள்” என்று புவனகமாகினி
படபடகவன்று கபாறிந்துக் க ாட்டினாள்.

“அம்மணி! என் மீது என்ன குற்றம் கவண்டுமானாலும் சாட்டுங் ள்! என்ன

தண்டலன கவண்டுமானாலும் விதியுங் ள்! ஆனால், அவர் லைத் கதாடர்ந்து,
பிடிப்பதற்கு உடகன ஏற்பாடு கசய்யுங் ள்! நாைாபுறமும் குதிலை வீைர் லை
அனுப்புங் ள். முக்கியமா த் தஞ்சாவூர்ச் சாலையில் அதி ம்கபலை அனுப்புங் ள்!
நான் கவண்டுமானால், இந்தச் சிலறயிகைகய அலடபட்டுக் கிடக்கிகறன் - ம ாைாஜா
திரும்பி வரும் வலையில்!” என்றான் தின ைன்.

“ஓக ா! சிலறயில் அலடப்பட்டுக் கிடந்கதன். அதனால் ஓடியவர் லைப்

பிடிக் முடியவில்லை என்று சாக்குச் கசால்ைப் பார்க்கிறாகயா? அகதல்ைாம்
முடியாது. உன்னாகைதான் அவர் ள் தப்பித்துச் கசன்றார் ள். நீதான் அவர் லைப்
பிடிக் கவண்டும்” என்று பாண்டிய குமாரி கசால்லி, அவலன விடுவிக்கும்படி
ாவைர் ளிடம் கூறினாள். விடுதலையலடந்ததும், தின ைன் தலைகதறிக்
ஓடினான்.
 ஒற்றர் தலைவனிடம் அவ்விதம் படாகடாபமா ப் கபசினாகை தவிை,
உண்லமயில் புவனகமாகினியின் உள்ைம் க ாந்தளித்துக் க ாண்டிருந்தது. தான்
கசய்த ாரியத்தினால் விலைந்தலதகயண்ணி ஒரு பக் ம் ைங்கினாள். இைஞ்சிற்பி
உண்லமயில் கசாழ ைாஜகுமாைன் என்பலத எண்ணிய கபாது, அவள் கசால்ை
முடியாத அவமான உணர்ச்சிலய அலடந்தாள். அவன் தன்லன ஏமாற்றியலத
நிலனத்து, அைவில்ைாத க ாபம் க ாண்டாள். இைவுக்கிைகவ முதன் மந்திரிலய
வைவலழத்து நடந்தலத அவரிடம் கசால்லி, நாைாபக் மும் குதிலை வீைர் லை
அனுப்பச் கசய்தாள். இத்தலனக்கும் நடுவில் அந்தப் கபண்ணின் கபலத உள்ைம்
சுகுமாைனும் அவன் தந்லதயும் தப்பித்துச் கசன்றது குறித்து உவல அலடந்தது.
குதிலை வீைர் ளுக்குக் ட்டலை தந்து அனுப்பும் கபாகத அவளுலடய இதய
அந்தைங் த்தில் அவர் ள் அ ப்படாமல் தப்பித்துக் க ாண்டு கபாய்விட கவண்டும்
என்ற விருப்பம் எழுந்தது. வீைர் ள் நாைா பக் மும் கசன்ற பிறகு, ‘தாகய மீனாக்ஷி!
அவர் ள் அ ப்படாமல் தப்பித்துச் கசல்ை கவண்டும்’ என்று அவள் உள்ைம்
தீவிைமா ப் பிைார்த்தலன கசய்தது...”

இந்தச் சமயத்தில், அந்தப் கபண்மணியின் நாய ன் குறுக்கிட்டு, “புவன

கமாகினியின் பிைார்த்தலன நிலறகவறியது. கசாழர் ள் இருவரும் அ ப்படகவ
இல்லை. முத்திலை கமாதிைத்தின் உதவியால், பாண்டிய நாட்டின் எல்லைலயக்
டந்து, பத்திைமா க் க ால்லிமலைச் சாைலுக்குப் கபாய்ச் கசர்ந்தார் ள்!” என்றான்.

கபண்மணி கதாடர்ந்து கூறினாள்:-

“அவர் ள் தப்பிப் கபாய்விட்டார் ள் என்று கதரிந்ததும், தின ைன்

புவனகமாகினி கமல் தனக்கு வந்த க ாபத்லதத் கதகவந்திைச் சிற்பியின் கபரில்
ாட்டினான். கசாழநாட்டு இைவைசனுக்குச் சிற்ப கூடத்தில் இடம் க ாடுத்து
லவத்திருந்ததற் ா அவலைச் சிலறயிலிட்டான். உத்தம கசாழர் இருந்த அகத
அலறயில், கதகவந்திைச் சிற்பிலய அலடத்து லவத்தான். உத்தம கசாழர் தப்பிச்
கசன்ற கசய்திலய முதன் மந்திரி உடகன ஓலையில் எழுதி, அவசைத் தூதர் ள் மூைம்,
குடகு நாட்டில் கபார் நடத்திக் க ாண்டிருந்த பைாக்கிைம பாண்டியருக்கு அனுப்பி
லவத்தார்.

பாண்டிய மன்னர் ஏற்க னகவ கபாரில் ாயம் பட்டிருந்தார். இந்தச் கசய்தி

அவலை மனமிடிந்து கபாகும்படி கசய்துவிட்டது. உள்ைமும் உடலும் புண்பட்டு,
மி வும் பைவீனமான நிலையில் பைாக்கிைம பாண்டியர் மி வும் ஷ்டத்துடன்
பிையாணம் கசய்து, மதுலைக்கு விலைந்து வந்தார். உத்தம கசாழர் தப்பிச் கசன்ற
விவைங் லைகயல்ைாம் அறிந்ததும், அவரும் ம ள் கபரில் வந்த க ாபத்லதத்
கதகவந்திைச் சிற்பியின் கபரில் ாட்டினார். நாற்சந்தியில் அவலை நிறுத்திச்
சவுக்கினால் அடிக்கும்படி ட்டலையிட்டார். புவனகமாகினி அவர் ாலில் விழுந்து
கவண்டிக் க ாண்டும் பயனில்லை. கதகவந்திைச் சிற்பிக்குப் பதிைா த் தன்லனத்
தண்டிக்கும்படி க ட்டுக் க ாண்டது அவருலடய க ாபத்லத அதி மாக்கியது.

எரிகிற தீயில் எண்கணய் விட்டது கபான்ற ஒரு கசய்தி அப்கபாது வந்தது.

அது, உத்தம கசாழரும் சுகுமாைனும் கபரிய பலட திைட்டிக் க ாண்டு, பாண்டிய
நாட்டின் மீது பலடகயடுத்து வருகிறார் ள் என்பதுதான். இலதக் க ட்ட பாண்டியர்,
தன் கத நிலைலயப் கபாருட்படுத்தாமல் கபார்க் ைம் கசல்ை ஆயத்தமானார்.
புவனகமாகினிக்கு அப்கபாது தான் கசய்த குற்றத்துக்குப் பரி ாைம் கசய்ய ஒரு வழி
கதான்றியது. “அப்பா! நீங் ள் படுத்திருந்து உடம்லபக் குணப்படுத்திக்
க ாள்ளுங் ள். எனக்கு அனுமதி தாருங் ள். நான் லசன்யத்துக்குத் தலைலம
வகித்துச் கசன்று கசாழர் லை முறியடித்து, அவர் ளுலடய ர்வத்லத
ஒடுக்குகிகறன். அந்தச் கசாழ ைாஜகுமாைலன எப்படியாவது சிலறப்பிடித்து
வருகிகறன்!” என்றாள்.

பைாக்கிைம பாண்டியர் மி வும் மகிழ்ச்சியலடந்தார். “நீ என்னுலடய

உண்லமயான வீைப்புதல்வி தான்; சந்கத மில்லை. அப்படிகய கசய்!” என்று அனுமதி
க ாடுத்துத் கதகவந்திைச் சிற்பிலய விடுதலை கசய்தார். புவனகமாகினி பாண்டிய
லசன்யத்துக்குத் தலைலம வகித்துப் கபார்முலனக்குப் புறப்பட்டுச் கசன்றாள்...”
 8. எட்டாம் அத்தியாயம்
பூைணச் சந்திைன், உச்சிவானத்லதத் தாண்டி கமற்குத் திலசயில் சற்று இறங்கி
நின்றான். சந்திைன் நின்ற நிலை, அந்த அதிசயத் தம்பதி ள் கூறி வந்த லதலயக்
க ட்டுவிட்டுப் கபா ைாம் என்று தயங்கி நிற்பது கபாைத் கதான்றியது. ாற்று
அடித்த கவ ம், வைவைக் குலறந்து இப்கபாது நிச்சைனமாகியிருந்தது. அந்த கமாகினித்
தீவின் ாவைர் லைப் கபால் நின்ற மைங் ள், அச்சமயம் சிறிதும் ஆடவில்லை.
இலை ள் சற்றும் அலசயவில்லை. டலும் அப்கபாது அலை ஓய்ந்து கமைனம்
சாதித்தது. சுகுமாைன் புவனகமாகினியின் லதலயக் க ட்பதற் ா ப் பிைகிருதிகய
ஸ்தம்பித்து நிற்பது கபாைக் ாணப்பட்டது.

இப்கபாது நான் அந்த வைைாற்லறத் திருப்பிச் கசால்லும்கபாது, வார்த்லத ள்

உயிைற்றும் உணர்ச்சியற்றும் வருவது எனக்க கதரிந்துதானிருக்கிறது. ஆனால்,
அவர் ள் மாற்றி மாற்றிக் லத கசால்லி வந்த கபாது, ஒவ்கவாரு சம்பவத்லதயும் என்
ண் முன்னால் கநரில் ாண்பது கபாைகவ இருந்தது. ஒவ்கவாரு தாபாத்திைத்லதப்
பற்றி அந்தத் தம்பதி ளில் ஒருவர் கூறியகபாது, நான் அந்தக் தாபாத்திைமா கவ
மாறிவிட்கடன். தாபாத்திைங் ள் அனுபவித்த இன்பதுன்பங் லைகயல்ைாம்
நானும் கசர்ந்து அனுபவித்கதன்.

இலடயிலடகய சிை சந்கத ங் ளும் க ள்வி ளும் என் மனத்தில் உதித்துக்

க ாண்டு வந்தன. இந்தச் சுந்தை புருஷன் யார்? இவனுலடய ாதலியான
வனிதாமணி யார்? எப்கபாது இந்தத் தீவுக்கு இவர் ள் வந்தார் ள்? இவர் ள்
தங் லைப் பற்றி ஒன்றுகம கசால்ைாமல், இந்தப் பலழய ாைக் லதலயச்
கசால்லிவரும் ாைணம் என்ன? அந்தக் லதக்கும் இவர் ளுக்கும் ஏகதனும் சம்பந்தம்
உண்டா? அல்ைது அக் லதக்கும் இந்தத் தீவுக்கும் ஏதாவது சம்பந்தம் இருக்
முடியுமா?

‘புவனகமாகினி’ என்ற பாண்டிய குமாரியின் கபயருக்கும் ‘கமாகினித் தீவு’

என்னும் இத்தீவின் கபயருக்கும் கபாருத்தம் உண்டா! இம்மாதிரியான க ள்வி ளும்
ஐயங் ளும் அடிக் டி கதான்றி வந்தன. ஆனால் அவர் ளிடம் அவற்லறக் குறித்துக்
க ட்டுச் சந்கத ங் லைத் தீர்த்துக் க ாள்ைச் சந்தர்ப்பம் கிலடக் வில்லை.
கபண்மணி மூச்சு விடுவதற் ா க் லதலய நிறுத்தினால், ஆடவன் லதலயத்
கதாடர்ந்து ஆைம்பித்து விடுகிறான். ஆடவன் சற்று நிறுத்தினால் கபண்மணி உடகன
ஆைம்பித்து விடுகிறாள்.
 இப்படி மாற்றி மாற்றி மூச்சுவிடாமல் கசால்லி வந்த கபாதிலும், அவர் ள் லத
கசான்ன முலறயில் ஒரு ‘பாணி’ இருந்தது. ஒரு ‘உத்தி’ இருந்தது என்பலதக் ண்டு
க ாண்கடன். பாண்டிய குமாரிக்கு நி ழ்ந்த சம்பவங் ள், அவளுலடய
ஆசாபாசங் ள், அவளுலடய உள்ைத்திகை நி ழ்ந்த கபாைாட்டங் ள்
இவற்லறகயல்ைாம் அந்த கமாகினித்தீவின் அழகி கூறி வந்தாள். கசாழநாட்டு
இைவைசலனப் பற்றியும், அவனுலடய மகனா நி ழ்ச்சி ள், கசய்த ாரியங் ள் -
இவற்லறப் பற்றியும், அந்த அழகியின் ாதைன் கசால்லி வந்தான்.

இப்படிப் பங்குகபாட்டுக் க ாண்டு அவர் ள் லத கசான்ன விசித்திை முலற

எனக்கு ஒரு பக் த்தில் வியப்பு அளித்துக் க ாண்டு வந்தது. மற்கறாரு பக் த்தில்
லதலய கமகை கதரிந்து க ாள்ை ஆலச வைர்ந்து வந்தது.

பாண்டிய குமாரி கபார்க் ைத்துக்குப் கபானாள் என்று கசால்லிவிட்டு, அந்தப்

கபண்மணி லதலய நிறுத்திய கபாது, வழக் ம் கபாை ஆடவன்
குறுக்கிடாமலிருந்தலதக் ண்கடன். ஆனால், அந்த இடத்தில் என் மனதில் கமகை
நடந்தலதத் கதரிந்து க ாள்ளும் ஆர்வம் கபாங்கிற்று.

“கபார்க் ைத்திகை என்ன நடந்தது? யுத்தம் எப்படி நடந்தது? பாண்டிய குமாரி

கபாரில் கவற்றி கபற்றாைா?” என்று பைபைப்புடன் க ட்கடன்.

என்னுலடய க ள்வியிலிருந்தும், குைலில் கதானித்த வலையிலிருந்தும்,

அந்தத் தம்பதி ள் என்னுலடய அனுதாபம் புவனகமாகினியின் பக் ந்தான்
என்பலதத் கதரிந்து க ாண்டிருக் கவண்டும். அவர் ள் இருவருலடய மு த்திலும்
புன்னல மைர்ந்தது. அந்தச் சுந்தைப் புருஷன் தன் நாயகியின் மு வாலயச் சற்றுத்
தூக்கிப் பிடித்து, நிைா கவளிச்சத்தில் அவளுலடய மு த்லத உற்று கநாக்கினான்.

“ ண்மணி! பார்த்தாயா? இந்த மனிதர் பாண்டிய குமாரிலயப் பற்றி எவ்வைவு

வலை க ாண்டு விட்டார் என்று கதரிகின்றதல்ைவா! இவருலடய நிலைலமகய
இப்படி இருக்கும்கபாது கசாழ நாட்டு வீைர் ள் கபார் முலனயில் புவன
கமாகினிலயப் பார்த்ததும், திணறித் திண்டாடிப் கபாய்விட்டதில் வியப்பு என்ன?”
அவன் ஆலசகயாடு மு த்லதப் பிடித்திருந்த ல லய, அந்தப் கபண்ணைசி கமதுவாய்
அ ற்றி விட்டு, “ஏதாவது இல்ைாததும் கபால்ைாததும் கசால்ைாதீர் ள்!” என்றாள்.
பிறகு என்லனப் பார்த்துச் கசான்னாள்:-

“கசாழநாட்டு வீைர் ள் ஒன்றும் திண்டாடிப் கபா வில்லை.

புவனகமாகினிதான் திணறித் திண்டாடிப் கபானாள். அந்தப் கபலதப் கபண் அது
வலையில் கபார்க் ைம் என்பலதகய பார்த்ததில்லை. அவளுக்கு யுத்த தந்திைம் ஒன்றும்
கதரிந்திருக் வில்லை. அன்றுவலையில், அவள் ஆடல் பாடல் ளிலும் கவடிக்ல
விலையாட்டு ளிலும் க ாயில் குைங் ளுக்குப் கபாவதிலும் உல்ைாசமா க்
ாைங் ழித்து வந்தவள் தாகன; திடீகைன்று யுத்த ைத்தில் க ாண்டு கபாய்
நிறுத்தியதும், அவளுக்குத் திக்கு திலச புரியவில்லை. கபரியவர் ளுலடய
புத்திமதிலயக் க ட் ாமல் வந்து விட்டலதக் குறித்து வருந்தினாள்.

அவள் கபார்க் ைத்துக்குச் கசல்வலத மந்திரி ள், பிைதானி ள், மற்றப் பலடத்
தலைவர் ளில் யாரும் விரும்பவில்லை. ஒற்றர் தலைவன் தின ைன் ‘அவள் கபானால்
நிச்சயம் கதால்விதான்!’ என்று சபதம் கூறினான். வயது முதிர்ந்த கபரியவர் ள்,
“அைசர் உயிருக்கு மன்றாடிக் க ாண்டிருக்ல யில் பாண்டிய குமாரிக்குப்
கபார்க் ைத்தில் ஏதாவது கநர்ந்துவிட்டால் பாண்டிய ைாஜ்யம் என்ன ஆவது!” என்று
வலைப்பட்டார் ள். இவ்வைவு கபருலடய ருத்துக்கும் மாறா கவ, புவனகமாகினி
யுத்த ைத்துக்குப் புறப்பட்டுப் கபானாள். அதற்குத் தூண்டுக ாைா அவளுலடய
இதய அந்தைங் த்தில் மலறந்து கிடந்த சக்தி என்னகவன்பலத உங் ளுக்குச் கசால்லி
விடுகிகறன்.

சிற்ப மாணவன் கவடம் பூண்டு வந்து, அவலை வஞ்சித்து விட்டுச் கசன்ற கசாழ
ைாஜகுமாைலனப் கபார்க் ைத்திகை கநருக்கு கநர் பார்க் ைாம் என்ற ஆலசதான்.
அந்தப் பாழும் விருப்பகம, அவலைப் கபார்க் ைத்தின் முன்னணியில் க ாண்டு கபாய்
நிறுத்தியது. ஒரு கபண் கபார்க்க ாைம் பூண்டு, பாண்டிய லசன்யத்தின்
முன்னணியில் வந்து சண்லடக்கு ஆயத்தமா நிற்பலதப் பார்த்துவிட்டுச் கசாழ
நாட்டு வீைர் ள் குலுங் ச் சிரித்தார் ள். வஞ்ச கநஞ்சங் க ாண்ட சுகுமாைன்,
கசாழர் பலடக்குப் பின்னால் எங்க கயா நின்று, தனக்குத் தாகன சிரித்துக்
க ாண்டான்...”

இலதக் க ட்டதும் அந்தப் கபண்ணின் நாய ன் ஆத்திைத்துடன் குறுக்கிட்டுப்

கபசினான்:- “இவள் கசால்லுவலத நீங் ள் நம்ப கவண்டாம். கசாழ நாட்டு வீைர் ள்
பாண்டிய குமாரிலயப் பார்த்துச் சிரிக் வில்லை. அவர் ள் தில த்துப் கபாய்
நின்றார் ள்! சுகுமாைன் பின்னால் நின்று தனக்குள் சிரித்துக் க ாண்டிருக் வும்
இல்லை. அந்த அபாக்கியசாலி, தன்னுலடய இதயத்லதக் வர்ந்த
புவனகமாகினியுடன் எதிர்த்து நின்று யுத்தம் கசய்யும்படி ஆகிவிட்டகத என்று மனம்
கநாந்து கவதலனப்பட்டான். ஒருவரும் பாைாத தனி இடத்லதத் கதடிச் கசன்று
ண்ணீர் வடித்தான். முதலில் சிை நாள் அவன் கபார்க் ைத்தில் முன்னணிக்க
வைவில்லை. பாண்டிய குமாரிலய கநருக்கு கநர் சந்திப்பதற்கு கவட் ப்பட்டுக்
க ாண்டுதான், அவன் பின்னால் நின்றான். ஆனால், சுகுமாைன் முன்னணிக்கு வை
கவண்டிய அவசியம் சீக்கிைத்திகை ஏற்பட்டு விட்டது. பாண்டிய குமாரிக்கு யுத்த
தந்திைம் ஒன்றும் கதரிந்திருக் வில்லைகயன்று இவள் கசான்னாள் அல்ைவா? அது
என்னகமா உண்லமதான்! அதுவலையில், அவள் கபார்க் ைத்லதகய பார்த்ததில்லை
கயன்பதும் கமய்தான். ஆனால் அவ்விதம் அவள் அதுவலை யுத்த ைத்லதப்
பாைாமலிருந்தகத, அவளுக்கு மிக் உதவியாய்ப் கபாய் விட்டது. கபார் முலற லைப்
பற்றிய அவளுலடய அறியாலமகய ஒரு ம த்தான யுத்த தந்திைம் ஆகிவிட்டது.

கபார் முலற ள் கதரிந்தவர் ள் சாதாைணமாய்ப் கபாவதற்குத் தயங் க்கூடிய

இடங் ளுக்க ல்ைாம் பாண்டிய குமாரி சர்வ சாதாைணமா ப் கபா லுற்றாள்.
கபண் ளிடம் சாதாைணமா க் ாணமுடியாத கநஞ்சுத் துணிலவயும் லதரியத்லதயும்
அவள் ாட்டினாள். அந்தத் துணிச்சலும் லதரியமும் சிறந்த வசங் ைாகி, அவலைக்
ாத்தன. அவள் ாட்டிய தீைம், பாண்டிய வீைர் ளுக்கு அபரிமிதமான உற்சா த்லத
ஊட்டியது; கபார்க் ைத்தில் பாண்டிய குமாரி எந்தப் பக் ம் கதான்றினாலும், அந்தப்
பக் த்திலுள்ை பாண்டிய வீைர் ள், வீை க ாஷத்லத எழுப்பிக் க ாண்டு கசாழர்
பலடயின் கபரில் பாய்ந்தார் ள். அதற்கு மாறா ச் கசாழ வீைர் கைா,
புவனகமாகினிலயச் சற்றுத் தூைத்தில் ண்டதுகம வில்லையும் அம்லபயும்
வாலையும் கவலையும் கீகழ கபாட்டு விட்டு, அந்த அழகுத் கதய்வத்லதக்
ண்க ாட்டாமல் பார்த்துக் க ாண்டு நின்றார் ள்.

பயம் என்பகத அறியாமல், புவனகமாகினி அங்குமிங்கும் சஞ்சரித்தலதப் பார்த்த

கசாழ நாட்டு வீைர் ளில் பைர், மதுலை மீனாக்ஷி அம்மகன மானிடப் கபண் உருவம்
எடுத்துப் பாண்டிய நாட்லடப் பாது ாப்பதற் ா வந்திருக்கிறாள் என்று
நம்பினார் ள். அவலைத் தூைத்தில் ண்டதும் சிைர் ல கயடுத்துக் கும்பிட்டார் ள்.
சிைர் பயந்து பின் வாங்கி ஓடினார் ள். சிைர் பின் வாங்கி ஓடுவதற்கும்
சக்தியில்ைாமல் தில த்துப் கபாய் நின்றார் ள். அப்படி நின்றவர் லைச் சிலற
பிடிப்பது பாண்டிய வீைர் ளுக்கு மி வும் எளிதாய்ப் கபாய் விட்டது.

இலதகயல்ைாம் அறிந்த உத்தம கசாழர் மனம் ைங்கினார். சுகுமாைலன

அலழத்து வைச் கசய்து அவனுலடய க ாலழத் தனத்லதக் குறித்து நிந்தலன
கசய்தார். “நீகய ஒரு கபண்ணுக்குப் பயந்து பின்னால் கசன்று ஒளிந்து க ாண்டால்,
மற்ற வீைர் ள் எப்படிப் கபார் கசய்வார் ள்?” என்று க ட்டார். “இப்படி
அவமானத்துடன் கதால்வியலடந்து, கசாழ குைத்துக்கு அழியாத அப கீர்த்திலய
உண்டு பண்ணவா என்லனப் பாண்டியன் சிலறயிலிருந்து விடுவித்துக் க ாண்டு
வந்தாய்? அலதக் ாட்டிலும், நான் சிலறக் கூடத்திகைகய சாகும்படியா
விட்டிருக் ைாம்!” என்றார்.

அப்கபாது சுகுமாைன் தான் கபார்க் ைத்தின் முன்னணிக்குப் கபாய்த் தீை

கவண்டிய அவசியத்லத உணர்ந்தான். கசார்ந்து கபாயிருந்த கசாழ வீைர் லைத்
திைட்டி உற்சா ப் படுத்தினான். தான் முன்னால் கபார்க் ைத்துக்குப் கபாவதா வும்,
தன்லனப் பின் கதாடர்ந்து மற்றவர் ள் வரும்படியும் கசான்னான். இைவைசனிடம்
அைவில்ைாத விசுவாசம் க ாண்டிருந்த கசாழ நாட்டு வீைர் ள், இனி ஊக் த்துடன்
யுத்தம் கசய்வதா அவனுக்கு வாக் ளித்தார் ள். கபார் முலனயின் முன்னணிக்குப்
கபாய், அவன் அநாவசியமான அபாயத்துக்கு உள்ைா க் கூடாது என்று வருந்திக்
க ட்டுக் க ாண்டார் ள்.

அன்லறக்க கசாழர் ளின் பக் ம் அதிர்ஷ்டம் திரும்பி விட்டதா த்

கதான்றியது. கசாழ வீைர் ள் உற்சா த்துடன் பாண்டியர் பலடலயத் தாக்குவதற்குப்
கபான சமயத்தில், பாண்டிய வீைர் ள் கசார்வுற்றிருந்தார் ள். பாண்டிய குமாரி
கபார்க் ைத்திலிருந்து திடீகைன்று மலறந்து விட்டதா வும் கதரிய வந்தது.

எனகவ, கசாழர் பலடயின் தாக்குதலை எதிர்த்து நிற் முடியாமல், பாண்டிய

வீைர் ள் பின் வாங்கி ஓடத் கதாடங்கினார் ள். அவ்விதம் ஓடியவர் லைத்
துைத்தியடிப்பது கசாழ வீைர் ளுக்கு மி வும் சுைபமாய்ப் கபாய்விட்டது. இதன் கபரில்,
உத்தம கசாழரும் மற்றவர் ளும் சுகுமாைலனக் க ாண்டாடினார் ள். ஆனால்
அவனுலடய மனத்தில் நிம்மதி ஏற்படவில்லை. பாண்டிய குமாரியின் தி என்ன
ஆயிற்கறா என்று எண்ணி எண்ணி அவன் மனங் ைங்கினான்...”
 9. ஒன்பதாம் அத்தியாயம்
கமாகினித் தீவின் கபண்ணைசி இந்த இடத்தில் மறுபடியும் குறுக்கிட்டுக்
லதலயத் கதாடர்ந்தாள்:- “பாண்டிய வீைர் ள் அப்படிப் பின் வாங்கியதற்குக்
ாைணம், பைாக்கிைம பாண்டியர் ாைமாகி விட்டார் என்ற கசய்தி வந்ததுதான்;
அந்தச் கசய்தி வருவதற்கு முன்கப, புவனகமாகினி தந்லதலயக் லடசிமுலற
தரிசிப்பதற் ா மதுலைக்கு விலைந்கதாடினாள். மைணத் தறுவாயிலிருந்த பைாக்கிைம
பாண்டியர், தம் அருலமக் குமாரிலயக் ட்டி அலணத்துக் க ாண்டு ஆசி கூறினார்.
அவள் கசய்த குற்றத்லத மன்னித்து விட்டதா த் கதரிவித்தார். அவள் வீைப் கபார்
புரிந்து பாண்டிய நாட்டின் க ைைவத்லத நிலைநாட்டியலதப் பாைாட்டினார்.

இனிகமல், யுத்தத்லத நிறுத்திவிட்டுச் கசாழர் ளுடன் சமாதானம் கசய்து

க ாள்ளும்படியும், புத்திமதி கசான்னார். “நான் இறந்துவிட்ட பிறகு கசாழர் ள்
கபார் கசய்ய மாட்டார் ள். ஒரு அபலைப் கபண்கணாடு யுத்தம் கசய்யும்படி,
அவ்வைவு தூைம் கசாழ குைம் மானங் க ட்டுப் கபாய்விடவில்லை. அவர் ள் கபாலை
நிறுத்த விரும்பினால், நீ அதற்கு மாறுதல் கசால்ை கவண்டாம்” என்றார். லடசியா ,
“உனக்குத் திருமணம் நடத்திப் பார்க் கவண்டும் என்ற என் மகனாைதம்
ஈகடறவில்லை. மீனாக்ஷி அம்மனுலடய அருளினால் நீ உன் மனதுக்கு ந்த
மணாைலன மணந்து இன்புற்று வாழ்வாய்!” என்று ஆசி கூறினார். இவ்விதம் ஆசி
கூறிச் சிறிது கநைத்துக்க ல்ைாம், பைாக்கிைம பாண்டியர் தமது அருலம ம ளுலடய
மடியில் தலைலய லவத்துப் படுத்தபடி, இந்த இ வாழ்லவ நீத்துச் கசன்றார்.

புவனகமாகினி அழுதாள்; அைறினாள்; ண்ணீலை அருவியா ப் கபருக்கினாள்.

என்ன தான் அழுதாலும் இறந்தவர் ள் திரும்பி வை மாட்டார் ள் அல்ைவா?
த னக்கிரிலய ள் ஆனவுடகன பாண்டிய குமாரி மறுபடியும் கபார் முலனக்குச்
கசன்றாள். ஆனால், முன்லனப் கபால் அவளுக்கு உற்சா ம் இருக் வில்லை.
கசா த்தில், மூழ்கியிருந்த புவனகமாகினியினால், பாண்டிய வீைர் ளுக்கு ஊக் ம்
ஊட்டவும் முடியவில்லை. ‘உன் மனதுக்கு உ ந்த மணாைலன மணந்து க ாள்’
என்று தந்லத மைணத் தறுவாயில் கூறியது, அவள் மனதில் பதிந்திருந்தது. மனதுக்கு
உ ந்த மணாைலன மணப்பகதன்றால், ஒருவலைத்தான் அவள் மணக் முடியும்.
ஆனால், அவகைா தன்லன வஞ்சித்துவிட்டுத் தான் க ாடுத்த முத்திலை
கமாதிைத்லதயும் எடுத்துக் க ாண்டு ஓடிப் கபானவர். தான் அவரிடம் ாட்டிய
அன்புக்குப் பிைதியா த் தன் ைாஜ்யத்தின் மீது பலடகயடுத்து வந்திருப்பவர்.
அவலைப்பற்றி நிலனப்பதில் பயன் என்ன?
 அடடா! அவர் உண்லமயா கவ ஒரு சிற்ப மாணாக் ைா இருந்திருக் க்
கூடாதா? லடசியில் சுகுமாை கசாழர், புவனகமாகினி இருந்த இடத்துக்குத் தாகம
கநரில் விஜயம் கசய்து, பிைமாதமான வீைப்கபார் புரிந்து, அவலைச் சிலறப்
பிடித்துவிட்டார்! பாண்டியகுமாரி சிலறப்பட்டதும், பாண்டிய கசலனயும்
சின்னாபின்னமலடந்து சிதறி ஓடிவிட்டது. தமிழ் நாட்டு மன்னர் ளின்
வீைதீைங் லைப் பற்றி நீங் ள் எவ்வைகவா க ள்விப்பட்டிருப்பீர் ள். ஆனால், இந்த
மாதிரி ஓர் அபலைப் கபண்ணுடன், ஒரு ைாஜகுமாைன் கபார் புரிந்து, அவலைச்
சிலறப்படுத்திய அபாைமான வீைத்லதப் பற்றி நீர் க ள்விப்பட்டதுண்டா?”

இவ்விதம் கூறிவிட்டு அந்தப் கபண்ணைசி லடக் ண்ணால் தன் நாய லனப்

பார்த்தாள். அந்தப் பார்லவயில் அைவிைாக் ாதல் புைப்பட்டது. ஆனால்,
அவளுலடய குைலில் ஏைனம் கதானித்தது.

அந்த யுவதியின் ஏைன வார்த்லத லைக் க ட்ட அவளுலடய நாய ன்

சிரித்தான். என்லனப் பார்த்து, “கபண் ளுலடய கபாக்க விசித்திைமானது.
அவர் லை மகிழ்விப்பது பிைம்மப் பிையத்தனமான ாரியம். நாம் நல்ைது கசய்தால்
அவர் ளுக்குக் க டுதைா ப்படும். நம்முலடய கநாக் த்லதத் திரித்துக் கூறுவதிகைகய
அவர் ளுக்கு ஒரு தனி ஆனந்தம்!” என்று கூறி கமலும் கசான்னான்:-

“கசாழ ைாஜகுமாைன் கபார்க் ைத்தில் முன்னால் வந்து நின்று, பாண்டிய

குமாரிலயத் கதாற் டித்து அவலைச் சிலறப் பிடித்தது உண்லமதான். ஆனால்,
அதற்குக் ாைணம் என்ன கதரியுமா? புவனகமாகினி தற்க ாலை கசய்து க ாண்டு
சா ாமல் அவள் உயிலைக் ாப்பாற்றும் கபாருட்டுத்தான். புவனகமாகினியின்
மனதில் தந்லத இறந்த ாைணத்தினால் கசார்வு ஏற்பட்டிருக் ைாம். ஆனால், அந்த
மனச்கசார்லவ அவள் கபார்க் ைத்தில் கவளிப்பலடயா க் ாட்டிக்
க ாள்ைவில்லை. முன்லனக் ாட்டிலும் பத்துமடங்கு வீைாகவசத்கதாடு கபார்
புரிந்தாள். த்திலய சுழற்றிக் க ாண்டு கபார்க் ைத்தில் தன்னந் தனியா
அங்குமிங்கும் ஓடினாள். பாண்டிய குமாரிலய யாரும் ாயப்படுத்தி
விடக்கூடாகதன்றும், சுகுமாைன் கசாழ வீைர் ளுக்குக் ண்டிப்பான
ட்டலையிட்டிருந்தான். ஆனால், அவர் ள் அந்தக் ட்டலைலய நிலறகவற்றுவது
இயைாமற் கபாகும்படி புவனகமாகினி நடந்து க ாண்டாள்.

எப்படியாவது கபார்க் ைத்தில் உயிலை விட்டு விடுவது என்றும், கசாழர்

குைத்துக்கு அழியாத பழிலய உண்டு பண்ணுவது என்றும் அவள் தீர்மானம்
கசய்திருந்ததா க் ாணப்பட்டது. ‘சண்லடலய நிறுத்தி விட்டுச் சமாதானமா ப்
கபா ைாம்’ என்று தந்லத கசால்லியனுப்பியலத அவள் சட்லட கசய்யவில்லை.
அதன் கபரில் சுகுமாைன், தாகன அவளுக்கு எதிகை வந்து நிற் கவண்டியதாயிற்று.
சுகுமாைலனத் திடீகைன்று பார்த்ததும், பாண்டிய குமாரியின் ல யிலிருந்து த்தி
நழுவி விழுந்தது. உடகன பக் த்திலிருந்த கசாழ வீைர் ள் அவலைப் பிடித்துக்
க ாண்டார் ள். யிறு க ாண்டு அவளுலடய ல லைக் ட்டிச் சுகுமாைன் எதிரில்
க ாண்டு கபாய் நிறுத்தினார் ள். சுகுமாைன் உடகன குதிலை மீதிருந்து கீகழ
இறங்கினான். பாண்டிய குமாரிக்கு ஆறுதைான கமாழி லைச் கசால்ைகவண்டும்
என்று ருதினான். ஆனால், மனதில் கதான்றிய ஆறுதல் கமாழி ள் வாய் வழியா
வருவதற்கு மறுத்தன. புவனகமாகினியின் க ாைத்லதக் ண்டு, அவன் ண் ளில்
ண்ணீர் ததும்பியது. அவள் தந்லதலய இழந்து நிைாதைவான நிலையில் இருப்பலத
எண்ணி அவன் உள்ைம் உருகியது. ஆனால், ஆண்மக் லை விடப் கபண் மக் ள்
கபாதுவா க் ல்கநஞ்சு பலடத்தவர் ள் என்பலத அப்கபாது புவனகமாகினி
நிரூபித்தாள்.

சுகுமாைலன அவள் ஏறிட்டுப் பார்த்து, “ஐயா, மதிவாணகை! கசப்புச் சிலை

கசய்யும் வித்லதலயச் கசாழ மன்னரிடமிருந்து ற்றுக் க ாண்டுவிட்டீகைா?” என்று
க ட்டாள். அதற்கு மறுகமாழி கசால்ைச் சுகுமாைனால் முடியவில்லை. தான் அவலை
ஏமாற்றிவிட்டு வந்ததற் ா , அவளிடம் வணங்கி மன்னிப்புக் க ட்டுக் க ாள்ை
அவன் விரும்பினான். ஆனால், அத்தலன வீைர் ளுக்கு மத்தியில், ஒரு கபண்ணுக்குப்
பணிந்து மன்னிப்புக் க ட்டுக் க ாள்ைச் சுகுமாைனுக்குத் லதரியம் வைவில்லை.
ஆல யால், புவனகமாகினிலயப் பத்திைமாய்க் க ாண்டு கபாய்த் தக் பாது ாப்பில்
லவக்கும்படி ட்டலை பிறப்பித்து விட்டுத் தன்னுலடய தந்லதலயத் கதடிப்
கபானான்.

உத்தம கசாழர் அப்கபாது கவகு உற்சா மா இருந்தார். மதுலையின் வீதி ளில்,

அவலைத் கதர்க் ாலில் ட்டிப் பைாக்கிைம பாண்டியன் இழுத்துச் கசன்றலத உத்தம
கசாழர் மறக் கவ இல்லை. அதற்குப் பழிக்குப் பழி வாங்குவதற்கு இப்கபாது
சந்தர்ப்பம் கிலடத்து விட்டது என்று, அவர் எண்ணிச் சந்கதாஷப்பட்டுக்
க ாண்டிருந்தார்; பைாக்கிைம பாண்டியன் இறந்துவிட்டபடியால் அவனுக்குப்
பதிைா அவனுலடய ம லைப் பழி வாங்குவதற்கு அவர் திட்டங் ள் கபாட்டுக்
க ாண்டிருந்தார்.

அவனுலடய இதயம் க ாந்தளித்துக் க ாண்டிருந்தது. உைலுக்கு ஒரு பக் த்தில்

இடி, மத்தைத்துக்கு இரு பக் த்திலும் இடி என்ற பழகமாழி கதரியுமல்ைவா? சுகுமாைன்
மத்தைத்தின் நிலையில் இருந்தான். ஒரு பக் ம் அவனுலடய ாதலைக் க ாள்லை
க ாண்ட புவனகமாகினி அவலன வஞ்ச ன் என்று நிந்தலன கசய்தாள். இன்கனாரு
பக் த்தில் அவனுலடய தந்லத ஒகை மூர்க் ஆகவசங்க ாண்டு, பாண்டிய குமாரி மீது
வஞ்சந்தீர்த்துக் க ாள்ை வழி லைத் கதடிக் க ாண்டிருந்தார்.
 சுகுமாைன் அவரிடம் கமள்ை கமள்ைத் தன் மன நிலைலய கவளியிட
முயன்றான். முதலில் அைச தர்மத்லதத் தந்லதக்கு நிலனப்பூட்டினான்,
“புவனகமாகினி பாண்டிய ைாஜனின் ம ள் அல்ைவா? அவலை மரியாலதயா நடத்த
கவண்டாமா?” என்றான். அதற்கு உத்தம கசாழர், “அவர் ள் பைம்பலை பாண்டியர் ள்
அல்ைர்; நடுவில் வந்து மதுலைச் சிம்மாசனத்லதக் வர்ந்தவர் ள்; அவர் ளுக்கு
ைாஜகுைத்துக்குரிய மரியாலத கசய்ய கவண்டியதில்லை,” என்று கசான்னார்.

பிறகு சுகுமாைன், “பாண்டியகுமாரியின் உதவியில்ைா விட்டால் நான் தங் லை

விடுவித்திருக் முடியாது. அவள் க ாடுத்த முத்திலை கமாதிைத்லத எடுத்துக்
க ாண்டுதான் சிலறக்குள்கை வை முடிந்தது. அந்த கமாதிைத்லதக் ாட்டித் தாகன
நாம் தப்பித்து வந்கதாம்?” என்றான்.

அதற்கு உத்தம கசாழர், “யுத்த முலற ள் நான்கு உண்டு; சாம, தான, கபத,
தண்டம் என்று. நீ கபத முலறலயக் ல யாண்டு எதிரிலய ஏமாற்றினாய். அது
நியாயமான யுத்த முலறதான். அதற் ா நீ வருத்தப்பட கவண்டியதில்லை! உை ம்
கதான்றின நாள் கதாட்டு, அைச குைத்தினர் பல வர் லை கவல்வதற் ா த்
தந்திகைாபாயங் லைக் ல க்க ாண்டிருக்கின்றனர். சாணக்கியர் அர்த்த
சாஸ்திைத்தில் என்ன கசால்லியிருக்கிறார் என்று உனக்குத் கதரியாதா?” என்றார்.
சுகுமாைன் லடசியா த் தன்னுலடய உள்ைத்தின் நிலைலய உள்ைபடிகய
கவளியிட்டான்.

பாண்டிய குமாரியிடம் தான் ாதல் க ாண்டு விட்டலதயும், அவலைத் தவிை

கவறு யாலையும் லியாணம் கசய்து க ாள்ைத் தன் மனம் இடம் க ாடாது
என்பலதயும் கசான்னான். இலத அவன் கசான்னாகனா இல்லைகயா, உத்தம
கசாழர் கபாங்கி எழுந்தார். துர்வாச முனிவரும் விசுவாமித்திைரும் பைசுைாமரும் ஓருருக்
க ாண்டது கபாைானார்.

“என்ன வார்த்லத கசான்னாய்? அந்தக் கிைாத னுலடய ம ள் கபரில் ாதல்

க ாண்டாயா? என்லனத் கதர்க் ாலில் ட்டி, மதுலையின் வீதி ளில் இழுத்த
பாத னின் குமாரிலய மணந்து க ாள்வாயா? என்லனச் சிலறயில் அலடத்துச்
சங்கிலி மாட்டி, விைங்கினத்லதப் கபாைக் ட்டி லவத்திருந்த சண்டாைனுலடய
ம ள், கசாழ சிங் ாதனத்தில் வீற்றிருப்பலத நான் அனுமதிப்கபனா? ஒரு நாளும்
இல்லை! அப்பலனப் கபாைகவ ம ளும் சூழ்ச்சி கசய்திருக்கிறாள். உன்லன வலை
கபாட்டுப் பிடிக் த் தந்திைம் கசய்திருக்கிறாள். அதில் நீயும் வீழ்ந்துவிட்டாய்.
புவனகமாகினிலய நீ லியாணம் கசய்து க ாள்வதாயிருந்தால், என்லனக் க ான்று
விட்டுச் கசய்து க ாள்! நான் உயிகைாடிருக்கும் வலை அதற்குச் சம்மதிகயன்!
அவலைப் பற்றி இனி என்னிடம் ஒரு வார்த்லதயும் கபசாகத! அவலைக் ரும்புள்ளி
கசம்புள்ளி குத்திக் ழுலதகமல் ஏற்றி லவத்து, அகத மதுலை ந ர் வீதி ளில் ஊர்வைம்
நடத்தப் கபாகிகறன். அப்படிச் கசய்தால் ஒழிய, என் மனத்தில் உள்ை புண் ஆறாது!”
என்று, இப்படிகயல்ைாம் உத்தம கசாழர் ஆத்திைத்லதக் க ாட்டினார்.

இந்த மகனாநிலையில் அவருடன் கபசுவதில் பயனில்லைகயன்று சுகுமாைன்

தீர்மானித்தான். க ாஞ்ச ாைம் ழித்து, அவருலடய க ாபம் தணிந்த பிறகு முயற்சி
கசய்து பார்க் கவண்டும். அதற்குள்கை க ாபகவறி ாைணமா ப்
புவனகமாகினிலய ஏதாவது அவமானப்படுத்தி விட்டால் என்ன கசய்கிறது? அந்த
நிலனலவகய சுகுமாைனால் கபாறுக் முடியவில்லை. ாதலும் ல்யாணமும் ஒரு
புறம் இருக் , அவள் தனக்குச் கசய்த உதவிக்கு பிைதி நன்றி கசலுத்த கவண்டாமா? -
இவ்விதம் கயாசித்ததில், லடசியா ஒரு வழி அவன் மனதில் கதான்றியது.

சிலறயிலிருந்து அவள் தப்பிப் கபாகும்படி கசய்வது முதல் ாரியம். கநரில்

அவளிடம் கபாய் எதுவும் கபசுவதற்கு அவனுக்கு கவட் மாயிருந்தது. தன்லனப்
பார்த்ததும் “கசப்பு விக்கிை ம் கசய்யும் வித்லதலயக் ற்றுக் க ாண்டீைா?” என்று
தான் மீண்டும் அவள் க ட்பாள்! அதற்கு என்ன மறுகமாழி கூறுவது? அலதக்
ாட்டிலும் கவகறாருவர் மூைம் ாரியம் நடத்துவது நல்ைது. எனகவ நம்பிக்ல யான
தாதிப் கபண் ஒருத்திலயச் சுகுமாைன் அலழத்தான். அவளிடம் கசாழ நாட்டு
கமாதிைத்லதக் க ாடுத்தான். அவலைப் பாண்டிய குமாரியின் சிலறக்குள்கை
கசன்று, அவலைப் பார்த்து, ‘உன்னிடம் ஒரு சமயம் பாண்டிய ைாஜாங் த்தின்
முத்திலை கமாதிைத்லத வாங்கிக் க ாண்டவர், இந்த மாற்று கமாதிைத்லத உனக்கு
அனுப்பியிருக்கிறார். அவர் அந்த கமாதிைத்லத உபகயாகித்ததுகபால் இலத நீயும்
உபகயாகிக் ைாம்’ என்று கசால்லிவிட்டு, கமாதிைத்லதக் க ாடுத்துவிட்டு வரும்படி
அனுப்பினான். தாதி கசன்ற பிற்பாடு, சுகுமாைனுக்குச் சும்மா இருக் முடியவில்லை.
புவனகமாகினி கமாதிைத்லத வாங்கிக் க ாண்டு என்ன கசய்கிறாள், என்ன
கசால்லுகிறாள் என்று, கதரிந்து க ாள்ை விரும்பினான். ஆ கவ, தாதியின்
பின்கனாடு சுகுமாைனும் கசன்று ஒரு மலறவான இடத்தில் இருந்து ஒட்டுக்
க ட்டான். அவன் கசான்ன மாதிரிகய தாதி கமாதிைத்லதக் க ாடுத்த கபாது,
பாண்டிய குமாரி கூறிய மறுகமாழி, அவலன மறுபடியும் தில ப்பலடயச் கசய்து
விட்டது.”

இவ்விதம் கசால்லி கமாகினித் தீவின் சுந்தை புருஷன் லதலய நிறுத்தினான்.

கமகை நடந்தலதத் கதரிந்து க ாள்ை என்னுலடய ஆவல் உச்ச நிலைலய
அலடந்தது.
 10. பத்தாம் அத்தியாயம்
கமாகினித் தீவில், பூைணச் சந்திைனின் கபாலத தரும் கவண்ணிைவில்,
குன்றின் உச்சியில் உட் ார்ந்து, அத்தம்பதி ள் எனக்கு அந்த விசித்திைமான
லதலயச் கசால்லி வந்தார் ள். ஒருவகைாகடாருவர் கமாதி அடித்துக் க ாண்டு
கசான்னார் ள். குழந்லத ள் எங்க யாவது கபாய்விட்டு வந்தால், “நான்
கசால்கிகறன்” என்று கபாட்டியிட்டுக் க ாண்டு கசால்லும் அல்ைவா? அந்த ரீதியில்
கசான்னார் ள்.

அழக வடிவமான அந்த மங்ல கூறினாள்:-

“பாண்டிய குமாரி சிலறயில் தன்னந் தனியா இருந்த கபாது, அவளுக்குச்

சிந்தலன கசய்யச் சாவ ாசம் கிலடத்தது. இைாஜரீ விவ ாைங் ளும்,
அவற்றிலிருந்து எழும் கபார் ளும் எவ்வைவு தீலம ளுக்குக் ாைணமாகின்றன
என்பலத உணர்ந்தாள். தன்னுலடய லியாணப் கபச்சுக் ாைணமா எழுந்த
விபரீதங் லை ஒவ்கவான்றா எண்ணிப் பார்த்து வருத்தப்பட்டாள்; தான்
ைாஜகுமாரியா ப் பிறந்திைாமல் சாதாைணக் குடும்பத்தில் கபண்ணா ப்
பிறந்திருந்தால், இவ்வைவு துன்பங் ளும் உயிர்ச் கசதங் ளும் ஏற்பட்டிைாதல்ைவா
என்று எண்ணி ஏங்கினாள். தன் ாைணமா எத்தலனகயா கபர் உயிர் துறந்திருக் த்
தான் மட்டும் யுத்த ைத்தில் உயிர் விட எவ்வைவு முயன்றும், முடியாமற் கபான
விதிலய கநாந்து க ாண்டாள்.

இப்படிப்பட்ட நிலைலமயிகை தான் தாதி வந்து கசாழ குமாைன் க ாடுத்த

முத்திலை கமாதிைத்லதக் க ாடுத்தாள். புவன கமாகினிக்கு உடகன சுகுமாைன் கசய்த
வஞ்சலன நிலனவுக்கு வந்து, அைவில்ைா ஆத்திைத்லத மூட்டியது. அந்த ஆத்திைத்லதத்
தாதியிடம் ாட்டினாள்.

“இந்த கமாதிைத்லதக் க ாடுத்தவரிடகம திரும்பிக் க ாண்டுகபாய்க்

க ாடுத்துவிடு! அவலைப் கபான்ற வஞ்ச ம்மிக் ைாஜகுமாைனின் உதவி கபற்றுக்
க ாண்டு உயிர் தப்பிப் பிலழக் விரும்பவில்லை என்று கசால்லு! அலதக் ாட்டிலும்
இந்தச் சிலறயிகைகய இருந்து உயிலை விடுகவன் என்று கசால்லு! அந்த மனிதர்
முத்திலை கமாதிைத்லத ஒரு ாரியத்துக் ா வாங்கிக் க ாண்டு, அலதத் துர்
உபகயா ப்படுத்தி கமாசம் கசய்து விட்டு ஓடிப் கபானார். அது கசாழ குைத்தின்
பழக் மாயிருக் ைாம். ஆனால், பாண்டிய குைப் கபண் அப்படிச் கசய்ய மாட்டாள்
என்று கசால்லு! வஞ்சலனக்கும் பாண்டிய குைத்தினருக்கும் கவகுதூைம்!” என்று
கசான்னாள்.
 இவ்விதம் கூறியவுடகன, சுகுமாைனுலடய குைலைக் க ட்டுத் திடுக்கிட்டாள்.
“தாதி! அந்த வஞ்ச ைாஜகுமாைலனப் பாண்டிய குமாரி ஒரு சமயம் ாதலித்தாள்.
அந்தக் ாதலின் கமல் ஆலணயா அவலைக் க ஞ்சிக் க ட்டுக் க ாள்வதா ச்
கசால்லு! முத்திலை கமாதிைத்லத உபகயாகித்துத் தப்பித்துக் க ாண்டு கபானால்,
பிறிகதாரு சமயம் நல்ை ாைம் பிறக் ைாம்; இருவருலடய மகனாைதமும் நிலறகவறக்
கூடும் என்று கசால்லு!” என்பதா அந்தக் குைல் கூறியது.

அந்தக் குைல் புவனகமாகினியின் மனலத உரு ச் கசய்தது. அவளுலடய

உறுதிலயக் குலையச் கசய்தது. கதகவந்திை சிற்பியின் சிற்பமண்டபத்தில் க ட்ட
குைல் அல்ைவா அது? பலழய நிலனவு ள் எல்ைாம் குமுறிக்க ாண்டு வந்தன.
தழதழத்த குைலில், பாண்டிய குமாரி கூறினாள்:-

“தாதி! நான் இந்த வஞ்ச ைாஜகுமாைலன என்லறக்கும் ாதலித்ததில்லை

என்று கசால்லு! கசாழநாட்டிலிருந்து கதகவந்திை சிற்பியிடம் சிற்பக் லை ற்றுக்
க ாள்ை வந்த ஏலழ சிற்பிலயகய நான் ாதலித்கதன் என்று கசால்லு!” என்றாள்.
அடுத்த ணத்தில், கசாழ ைாஜகுமாைன் புவனகமாகினியின் எதிரில் வந்து நின்றான்.
அவன் கூறிய விஷயம், பாண்டிய குமாரிலயத் தில க்கும்படி கசய்து விட்டது.”

அந்த மங்ல யின் நாய ன் இப்கபாது கூறினான்:- “பாண்டிய குமாரி, தான்

கசாழ ைாஜகுமாைலனக் ாதலிக் வில்லை கயன்றும், இைஞ் சிற்பிலயகய
ாதலித்ததா வும் கூறிய தட்சணகம, சுகுமாைனுலடய மனத்தில், தான் கசய்ய
கவண்டியது என்ன என்பது உதித்து விட்டது. அதுவலையில் புவன கமாகினிலய
கநருக்கு கநர் பார்க் கவட் ப்பட்டுக் க ாண்டிருந்தவனுக்கு, இப்கபாது அவலைப்
பார்க்கும் லதரியமும் வந்துவிட்டது. ஆல யினால், மலறவிடத்திலிருந்து அவள்
முன்னால் வந்தான்.

“ ண்மணி! என்லனப் பார்த்து இந்தக் க ள்விக்கு மறுகமாழி கசால்லு! நான்

ைாஜகுமாைனாயில்ைாமல், ஏலழச் சிற்பியா மாறிவிட்டால், நான் உனக்குச் கசய்த
வஞ்சலனலய மன்னித்து விடுவாயா? என்லன மணந்து க ாள்ைவும்
சம்மதிப்பாயா?” என்றான்.

பாண்டியகுமாரி உடகன மறுகமாழி கசால்ைவில்லை. மறுகமாழி கசால்ை

கவண்டிய அவசியம் இல்லை. அவள் மு மும் ண் ளும் அவள் மனதிலிருந்தலத
கவளிட்டன.

சற்றுப் கபாறுத்து, அவள், “நடக் ாத ாரியத்லத ஏன் கசால்லுகிறீர் ள்? ஏன்

வீணாலச ாட்டுகிறீர் ள்? கபாரிகை முழுத்கதால்வியலடந்து அடிலமயாகிச்
சிலறப்பட்டிருக்கும் ஒரு கபண்ணுக் ா , யார் பைம்பலையா வந்த அைலசக்
ல விடுவார் ள்? கசாழ ைாஜ்யத்கதாடு இப்கபாது பாண்டிய ைாஜ்யமும்
கசர்ந்திருக்கிறகத? விடுவதற்கு மனம் வருமா?” என்றாள்.

“என் ண்மணி! உனக் ா ஏழு உை ம் ஆளும் பதவிலயயும் நான் தியா ம்

கசய்கவன். ஆனால் உனக்கு ைாணியா இருக் கவண்டும் என்ற ஆலச இல்லைகய!”
என்று சுகுமாைன் க ட்டான்.

“ைாணியா கவண்டும் என்ற ஆலசயிருந்தால், கதகவந்திை சிற்பியின்

சீடனுக்கு என் இருதயத்லதக் க ாடுத்திருப்கபனா?” என்றாள் பாண்டியகுமாரி.

உடகன சுகுமாைன் தன் அலையில் கசருகியிருந்த உலட வாலை எடுத்துக்

ாட்டி, “இகதா இந்தக் க ாலைக் ருவிலய, ைாஜகுை சின்னத்லத, பயங் ை
யுத்தங் ளின் அலடயாைத்லத, உன் ண் முன்னால் முறித்து எறிகிகறன், பார்!”
என்று கசால்லி, அலதத் தன்னுலடய பைம் முழுவலதயும் பிைகயாகித்து முறித்தான்.
உலடவாள் படீகைன்று முறிந்து தலையிகை விழுந்தது!

பின்னர் சுகுமாைன் தன் தந்லதயிடம் கசன்றான். அைசாட்சியில் தனக்கு

விருப்பம் இல்லைகயன்றும், ைாஜயத்லதத் தன் சக ாதைன் ஆதித்யனுக்குக் க ாடுத்து
விடுவதா வும், ைாஜ்யத்துக்கு ஈடா ப் புவனகமாகினிலயத் தனக்குத் தை கவண்டும்
என்றும் க ட்டுக் க ாண்டான். முதலில் உத்தம கசாழர் இணங் வில்லை.
எவ்வைகவா விதமா த் தலட கசால்லிப் பார்த்தார். சுகுமாைன் ஒகை உறுதியா
இருந்தான். “அப்பா! தாங் ள் நீண்ட பைம்பலையில் வந்த கசாழநாட்டுச்
சிம்மாசனத்தில், பைாக்கிைம் பாண்டியர் ம ள் ஏறச் சம்மதிக் முடியாது என்றுதாகன
கசான்னீர் ள்? உங் ளுலடய அந்த விருப்பத்துக்கு நான் விகைாதம் கசய்யவில்லை.
கவறு என்ன உங் ளுக்கு ஆட்கசபம்? இந்த கதசத்திகைகய நாங் ள் இருக் வில்லை.
ப்பகைறிக் டல் டந்து கபாய் விடுகிகறாம்! தங் லைப் பாண்டியனுலடய
சிலறயிலிருந்து மீட்டு வந்ததற் ா , எனக்கு இந்த வைம் க ாடுங் ள்!” என்று
க ஞ்சினான்.

அவனுலடய மன உறுதி மாறாது என்று கதரிந்து க ாண்டு, உத்தம கசாழர்

லடசியில் சம்மதம் க ாடுத்தார். “ஒரு விதத்தில் உன் முடிவும் நல்ைதுதான். ம கன!
கசாழ குைத்தில் நம் முன்கனார் ள் ப்பகைறிக் டல் டந்து கபாய், அயல் நாடு ளில்
எல்ைாம் நம்முலடய புலிக்க ாடிலய நாட்டினார் ள். கசாழ சாம்ைாஜ்யம் கவகு
தூைம் பைந்திருந்தது. அந்தப் பைம்பலைலய அனுசரித்து, நீயும் ாரியம் கசய்தால்,
அலதப் பாைாட்ட கவண்டியது தாகன! மூன்று ப்பல் ள் நிலறய ஆயுதங் லையும்
ஏற்றிக் க ாண்டு கபார் வீைர் லையும் அலழத்துக் க ாண்டு கபா! இன்னும்
பிையாணத்துக்கு கவண்டிய கபாருள் லைகயல்ைாம் கச ரித்துக் க ாள்!” என்றார்.
சுகுமாைன் அவ்விதகம பிையாண ஆயத்தங் ள் கசய்தான். கபாருக்குரிய
ஆயுதங் கைாடு கூடச் சிற்ப கவலைக்கு கவண்டிய ல்லுளி ள், சுத்தி ள்
முதலியவற்லறயும் ஏைாைமா ச் கச ரித்துக் க ாண்டான். வீைர் லைக் ாட்டிலும்
அதி மா கவ சிற்பக் லை வல்லுநர் லையும் திைட்டினான். கதகவந்திைச்
சிற்பியாலையும் மி வும் கவண்டிக் க ாண்டு தங் ளுடன், புறப்படுவதற்கு இணங் ச்
கசய்தான். கதசத்தில் பிைலஜ ள் எல்ைாரும், இைவைசர் கவளிநாடு ளில் யுத்தம்
கசய்து கவற்றிமாலை சூடுவதற் ா ப் புறப்படுகிறார் என்று எண்ணினார் ள்.
உத்தம கசாழரும் புதல்வனுக்கு மனம் உவந்து விலட க ாடுத்தார். ஆனால்,
இறுதிவலை புவனகமாகினி விஷயத்தில் மட்டும் அவர் ல்கநஞ்சைா கவ இருந்தார்.
அந்தப் கபண்ணின் உதவியால் தாம் மதுலை ந ர்ச் சிலறயிலிருந்து கவளிவை கநர்ந்த
அவமானத்லத அவைால் மறக் கவ முடியவில்லை.”

இப்கபாது மறுபடியும் அந்நங்ல குறுக்கிட்டுக் லதலயப் பிடிங்கிக் க ாண்டு

கூறினாள்.

“ஆனாலும், புவனகமாகினி புறப்படும்கபாது உத்தம கசாழரிடம் கபாய்

நமஸ் ரித்து விலட கபற்றுக் க ாண்டாள். தன்னால் அவருக்கு கநர்ந்த
ஷ்டங் லைகயல்ைாம் மறந்து, தன்லன மன்னிக் கவண்டும் என்று மன்றாடினாள்.
அந்தக் கிழவரும் சிறிது மனங் னிந்து தான் விட்டார்.

“கபண்கண இப்படிகயல்ைாம் நடக்கும் என்று கதரிந்திருந்தால் நான்

ஆைம்பத்திகைகய உன் லியாணத்துக்கு ஆட்கசபம் கசால்லியிருக் மாட்கடன்.
குைத்லதப் பற்றி விலையாட்டா ஏகதா நான் கசால்ைப்கபா , என்னகவல்ைாகமா,
விபரீதங் ள் நி ழ்ந்துவிட்டான். கபானது கபா ட்டும்; எப்படியாவது என் ம னும்
நீயும் ஆனந்தமா வாழ்க்ல நடத்தினால் சரி” என்றார்.

“தங் ள் வாக்குப் பலித்து விட்டது இல்லையா? நீங் கை கசால்லுங் ள்!”

என்று கசால்லி அந்தச் சுந்தை வனிலத தன் நாய ன் மு த்லத ஆர்வத்துடன்
பார்த்தாள்.

தம்பதி ள் இருவரும் ஒருவர் மு த்லத ஒருவர் பார்த்துப் புன்னல

புரிந்தவண்ணம் இருந்தார் ள். கநை உணர்ச்சிகயயன்றி, அப்படிகய அவர் ள்
இருந்துவிடுவார் கைன்று கதான்றிற்று. நானும் ாதைர் ள் பைலைப்
பார்த்திருக்கிகறன்; லத ளில் படித்திருக்கிகறன். ஆனால் இந்தத் தம்பதி ளின் ாதல்
மி அபூர்வமானதா எனக்குத் கதான்றியது. அப்படி ஒருவர் மு த்லத ஒருவர்
பார்த்துக் க ாண்கட இருப்பதற்கு என்னதான் இருக்கும்? என்னதான் வசீ ைம்
இருந்தாலும், என்ன தான் மனதில் அன்பு இருந்தாலும், இப்படி அலுக் ாமல்
சலிக் ாமல் பார்த்துக் க ாண்டிருப்பகதன்றால், அது விந்லதயான விஷயந்தான்
அல்ைவா!

ஆனால், நான் கபாறுலம இழந்துவிட்கடன். அவர் ளிடம் கபாறாலமயும்

க ாண்கடன் என்றால், அது உண்லமயா கவ இருக்கும். லதயின் முடிலவத்
கதரிந்து க ாள்ளும் ஆவலும் அதி மாயிருந்தது.

“என்ன திடீகைன்று இருவரும் கமைனம் சாதித்துவிட்டீர் கை! பிற்பாடு என்ன

நடந்தது? லதலய முடியுங் ள்!” என்கறன்.

“அப்புறம் என்ன? ஆயிைம் வருடமா , ரி ால் கசாழன் ாைத்திலிருந்து

பைம்பலைப் கபருலமயுடன் வந்திருந்த கசாழ சாம்ைாஜ்யத்லதத் துறந்து, சுகுமாைன்
நா ப்பட்டினம் துலறமு த்தில் ப்பல் ஏறினான். டலில் சிறிது தூைம் ப்பல் ள்
கசன்றதும், மூன்று ப்பல் ளிலும் இருந்த கவல், வாள் முதலிய
ஆயுதங் லைகயல்ைாம் எடுத்து, நடுக் டலில் கபாடும்படி கசய்தான்.
ல்லுளி லையும் சுத்தி லையும் தவிை கவறு ஆயுதகம ப்பலில் இல்ைாமல் கசய்து
விட்டான். பிறகு பை கதசங் ளுக்குச் கசன்று பை இடங் லைப் பார்த்து விட்டுக்
லடசியா இந்த ஜனசஞ்சாைமில்ைாத தீவுக்கு வந்து இறங்கிகனாம். எல்ைாம் இந்தப்
கபண்ணாய்ப் பிறந்தவளின் பிடிவாதம் ாைணமா த் தான்!” என்று ஆடவன்
கசால்லி நிறுத்தினான்.

லடசியில் அவன் கூறியது எனக்கு அைவில்ைாத தில ப்லப அளித்தது.

இத்தலன கநைமும் சுகுமாைன் புவனகமாகினிலயப் பற்றிப் கபசி வந்தவன், இப்கபாது
திடீகைன்று, ‘வந்து இறங்கிகனாம்’ என்று கசால்லுகிறாகன? இவன் தான் ஏதாவது
தவறா ப் பிதற்றுகிறாகனா? அல்ைது என் ாதிகைதான் பிச ா விழுந்தகதா என்று
சந்கத ப்பட்டு அந்தப் கபண்ணின் மு த்லதப் பார்த்கதன்.

அவள் கூறினாள், “நீங் கை கசால்லுங் ள் ஐயா! அந்த உளுத்துப் கபான

பலழய கசாழ ைாஜ்யத்லதக் ல விட்டு வந்ததினால் இவருக்கு நஷ்டம் கைாம்ப
கநர்ந்து விட்டதா? நாங் ள் இந்தத் தீவுக்கு வந்து ஸ்தாபித்த புதிய சாம்ைாஜ்யத்லத
இகதா பாருங் ள்! ஒரு தடலவ நன்றா ப் பார்த்துவிட்டு மறுகமாழி கசால்லுங் ள்!”

இவ்விதம் கூறி, அந்த கமாகினித் தீவின் சுந்தரி தீவின் உட்புறத்லத கநாக்கித்

தன் அழகிய ைத்லத நீட்டி விைல் லை அலசத்துச் சுட்டிக் ாட்டினாள். அவள் சுட்டிக்
ாட்டிய திலசயில் பார்த்கதன். மாடமாளில ளும், கூட க ாபுைங் ளும், மணி
மண்டபங் ளும், அழகிய விமானங் ளும், விஹாைங் ளும் வரிலச வரிலசயா த்
கதன்பட்டன. பால் கபான்ற கவண்ணிைவில் அக் ட்டிடங் ள் அப்கபாதுதான் ட்டி
முடிக் ப்பட்ட புத்தம் புதிய ட்டிடங் ைா த் கதான்றின. தந்தத்தினாலும்
பளிங்கினாலும் பை வண்ணச் சைலவக் ற் ளினாலும் ட்டப்பட்டலவகபாை
கஜாலித்தன. பாலற மு ப்பு ளில் கசதுக் ப்பட்டிருந்த சிற்ப உருவங் கைல்ைாம்
உயிர்க் லை கபற்று விைங்கின. சிறிது கநைம் உற்றுப் பார்த்துக் க ாண்டிருந்தால்,
அந்த வடிவங் ள் உண்லமயா கவ உயிர் அலடந்து, பாலற மு ங் ளிலிருந்து
கவளிக் கிைம்பி என்லன கநாக்கி நடந்து வைத் கதாடங்கிவிடும் கபாைக்
ாணப்பட்டன. லடசியா த் கதான்றிய இந்த எண்ணம் எனக்கு ஒரு விதப் பயத்லத
உண்டாக்கியது. ண் லை அந்தப் பக் மிருந்து திருப்பி, லத கசால்லி வந்த அதிசயத்
தம்பதி லை கநாக்கிகனன். திடீகைன்று பனிகபய்ய ஆைம்பித்தது. அவர் லை
இகைசான பனிப்படைம் மூடியிருந்தது. பனியினால் என் உடம்பு சில்லிட்டது.

அவர் லை உற்றுப் பார்த்த வண்ணம், தழதழத்த குைலில், “ லத நன்றா த்தான்

இருந்தது. ஆனால், நான் ஆைம்பத்தில் க ட்ட க ள்விக்குப் பதில்
கசால்ைவில்லைகய? நீங் ள் யார்? இந்தத் தீவுக்கு எப்கபாது எப்படி வந்தீர் ள்?”
என்கறன்.

இருவருலடய குைலும், இனிய சிரிப்பின் ஒலியில் ைந்து கதானித்தன.

“விடிய விடியக் லதக் க ட்டு விட்டுச் சீலதக்கு இைாமன் என்ன உறவு என்று
க ட்பது கபாலிருக்கிறகத?” என்றான் அந்தச் சுந்தை புருஷன்.

தமிழ் கமாழியில் மற்றப் பாலஷ ளுக்கு இல்ைாத ஒரு விகசஷம் உண்டு என்று
அறிைர் ள் கசால்லி நான் க ள்விப்பட்டிருந்கதன். அதாவது ஆயிைக் ணக் ான
வருடங் ைா த் தமிழ் கமாழி ஏறக்குலறய ஒகை விதமா ப் கபசப்பட்டு வந்திருக்கிறது
என்பது தான். இது எனக்கு நிலனவு வந்தது. இன்லறக்கும் தமிழ் நாட்டில் வழங்கும்
பழகமாழிலயச் கசால்லி என்லனப் பரி சித்தது, கசாழ இைவைசன் சுகுமாைன் தான்
என்பலத ஊகித்துத் கதரிந்து க ாண்கடன். அலத கவளியிட்டுக் கூறிகனன்.

“தாங் ள் தான் சுகுமாை கசாழர் என்று கதான்றுகிறது. உண்லமதாகன?

அப்படியானால் இந்தப் கபண்மணி...?” என்று கசால்லி, உயிர் கபற்ற அழகிய சிற்ப
வடிவம் கபாைத் கதான்றிய அந்த மங்ல யின் மு த்லத கநாக்கிகனன்.

அவள் மூன்று உை ங் ளும் கபறக்கூடிய ஒரு புன்னல புரிந்தாள். அந்தப்

புன்னல யுடகன என்லனப் பார்த்து, “ஏன் ஐயா! என்லனப் பார்த்தால், பாண்டிய
ைாஜகுமாரியா கதான்றவில்லையா?” என்றாள்.

நான் உடகன விலைந்து, “அம்மணி! தங் லைப் பார்த்தால் பாண்டிய

ைாஜகுமாரியா த் கதான்றவில்லைதான். மூன்று உை ங் லையும் ஒகை குலடயின்
கீழ் ஆைக்கூடிய சக் ைவர்த்தியின் திருக்குமாரியா கவ கதான்றுகிறீர் கை!”
என்கறன்.

அப்கபாது அந்தச் சுந்தரி நாய லனப் பார்த்து, “க ட்டீர் ைா? முன்லனக்கு

இப்கபாது தமிழ்நாட்டு ஆடவர் ள் பு ழ்ச்சி கூறுவதில் அதி முன்கனற்றம்
அலடந்திருப்பதா த் கதான்றவில்லை? தாங் ள், அந்த நாளில் என்லனப் பார்த்து,
‘ஈகைழுப் பதினாழு புவனங் ளுக்கும் சக் ைவர்த்தினியாயிருக் கவண்டியவலை,
இந்தச் சின்னஞ்சிறு தீவின் அைசியாக்கி விட்கடகன!’ என்று கசான்னது
ைாப மிருக்கிறதா?” என்றாள்.

அலதக் க ட்ட சுகுமாை கசாழர் சிரித்தார். அதுவலையில் மலைப்பாலறயிகை

உட் ார்ந்திருந்த அந்தத் தம்பதி ள் அப்கபாழுது எழுந்தார் ள். ஒருவர் கதாள் லை
ஒருவர் தழுவிய வண்ணமா இருவரும் நின்றார் ள். அப்கபாது ஓர் அதிசயமான
விஷயத்லத நான் வனித்கதன்.

கமற்குத் திலசயில் சந்திைன் கவகுதூைம் கீகழ இறங்கியிருந்தான். அஸ்தமனச்

சந்திைனின் நிைகவாளியில் குன்று ளின் சி ைங் ளும், கமாட்லடப் பாலற ளும்
ரிய நிழல் திலை லைக் கிழக்கு கநாக்கி வீசியிருந்தன. சிற்ப வடிவங் ளின் நிழல் ள்
பிைமாண்ட ைாட்சத வடிவங் ைா க் ாட்சி தந்தன. கநடிதுயர்ந்த மைங் ளின்
நிழல் ள் பன்மடங்கு நீண்டு, டகைாைம் வலையில் கசன்றிருந்தன. என்னுலடய
நிழல் கூட அந்த கவள்ளிய பாலறயில் இருள் வடிவா க் ாணப்பட்டது.

ஆனால்...ஆனால்... அந்த அதிசயக் ாதைர் ள் என் முன்னாகை, ண்கணதிகை

நின்றார் ைாயினும், அவர் ளுலடய நிழல் ள் பாலறயில் விழுந்திருக் க்
ாணவில்லை.

இலதக் வனித்ததினால் ஏற்பட்ட பிைமிப்புடன் அந்தத் தம்பதி லை மீண்டும்

ஒரு முலற பார்த்கதன். விந்லத! விந்லத! அவர் லையும் ாணவில்லை!

அந்த அழகிய தம்பதி ள் இருந்த இடம் கவறுலமயாய், சூனியமாய்

கவறிச்கசன்று இருந்தது.

திடீகைன்று நிைகவாளி மங்கியது. சுற்றிலும் இருள் சூழ்ந்து வந்தது. என்

ண் ளும் இருண்டன. தலை சுற்றியது. நிலனவிழந்து கீகழ விழுந்கதன்.

மறுநாள் உதய சூரியனின் கிைணங் ள் என் மு த்தில் பட்டு என்லனத்

துயிகைழுப்பின. திடுக்கிட்டு விழித்கதழுந்கதன். நாைாபுறமும் பார்த்கதன். முதல்
நாளிைவு அனுபவங் கைல்ைாம் நிலனவு வந்தன. அலவகயல்ைாம் னவில்
ண்டலவயா, உண்லமயில் நி ழ்ந்தலவயா என்று விைங் வில்லை. அந்தப்
பிைச்சலனலயப் பற்றி கயாசிக் வும் கநைம் இல்லை. ஏகனனில் நீைக் டல் ஓலடயில்
நடுகவ நின்ற ப்பல், அதன் பயங் ைமான ஊதுகுழாய்ச் சப்தத்லதக் கிைப்பிக்
க ாண்டிருந்தது. படகு ஒன்று இந்தக் லைகயாைமா வந்து நின்று க ாண்டிருந்தது.
அந்தப் படகு மறுபடியும் என்லன ஏற்றிக் க ாள்ைாமல் கபாய்விடப் கபாகிறகத
என்ற பயத்தினால், ஒரு கபரும் ஊலைச் சப்தத்லதக் கிைப்பிக் க ாண்டு, நான் அந்தப்
படல கநாக்கி விலைந்கதாடிகனன். நல்ை கவலையா ப் படல ப் பிடித்துக்
ப்பலையும் பிடித்து ஏறி, இந்தியா கதசம் வந்து கசர்ந்கதன்.
 பின்னுரை
ஸினிமாலவ முழுதும் பார்க் முடியாமல் என்லன அலழத்துக் க ாண்டு வந்த
நண்பர், இவ்விதம் லதலய முடித்தார். அந்த விசித்திைமான லதலயக் குறித்துக்
டல் அலை ள் முணுமுணுப்பு பாலஷயில் விமரிசனம் கசய்தன.

டற் லையில் மனித சஞ்சாைகம கிலடயாது. டற் லை சாலையில் நாங் ள்

வந்த வண்டி மட்டுந்தான் நின்றது.

“இன்னமும் எழுந்திருக் மாட்டீர் கபாலிருக்கிறகத லத முடிந்துவிட்டது;

கபா ைாம்!” என்றார் நண்பர்.

“உங் ளுலடய கமாகினித் தீலவ எனக்கும் பார்க் கவண்டும் என்று

ஆலசயாயிருக்கிறது. ஒரு தடலவ என்லனயும் அலழத்துக் க ாண்டு
கபாகிறீர் ைா?” என்று க ட்கடன்.

“கபஷா அலழத்துக் க ாண்டு கபாகிகறன். ஆனால் என்னுலடய லதலய

நீர் நம்புகிறீைா? ஆடவர் ளில் அகந ம் கபர் நம்பவில்லை!” என்றார்.

“நம்பாதவர் ள் கிடக்கிறார் ள். அவர் ள் க ாடுத்து லவத்தது அவ்வைவுதான்.

நான் நிச்சயமாய் நம்புகிகறன்!” என்கறன்.

சிறிது கயாசித்துப் பார்த்தால், அந்த நண்பருலடய லதயில் அவநம்பிக்ல க்

க ாள்ைக் ாைணம் இல்லைதாகன?

கவளியில் நலடகபறும் நி ழ்ச்சி ள் மட்டுகம உண்லமயானலவ என்று நாம்

எதற் ா க் ருதகவண்டும்?

விைர் ஒருவனுலடய ற்பலன உள்ைத்தில் நி ழும் அற்புத சம்பவங் லை

உண்லமயல்ைகவன்று ஏன் க ாள்ை கவண்டும்?