ராஜ நந்தி சரித்திர நாவல்

https://telegram.
me/aedahamlibrary
https://telegram.me/aedahamlibrary
கவர :
.நாராயணன் எம் .ஏ.
( க லன் )
தம ழாச ர யர் (ஓய் )
சர த் த ர நாவலாச ர யர்,
1 ெதற் மாட வத ,
ஆழ் வார் ற ச்ச - 627412,
ெதன் காச மாவட் டம் .
அைலேபச எண்: 9043105115.
ன் ைர
வாசக அன் பர்க க் , வணக் கம் !
இன் ைறய ச க ந கழ் கேள நாைளய வரலா களாகப்
பர ணம க் க ன் றன. பல ற் றாண் க க் ன் நடந் த
ந கழ் ச்ச கைள ஆதாரங் க டன் , இவ் வாெறல் லாம்
நடந் த க் கலாம் என் ற கற் பைன டன் ேசர்த் ச் ைவ ட்
எ தப்ப வ தான் வரலாற் ப் த னம் ஆ ம் .
.
வரலாற் உண்ைமகைள மட் ம் எ த் எ த னால் அ
ஆராய் ச்ச க் கட் ைர ஆக வ ம் . உண்ைம ந கழ் க டன்
கதாச ர யர ன் கற் பைனச் சம் பவங் கள் ேச ம் ெபா அ
வரலாற் நாவல் ஆக ற .
வரலாற் ப் த னங் கைளப் ப க் க ேவண் ம் என் ற
ஆர்வத் ைத வாசகர்க க் தன் த ல் ஏற் ப த் த யவர் அமரர்
கல் க ஆவார். ச க நாவல் கைள மட் ம் ஆவ டன்
ப த் க் ெகாண் ந் த வாசகர்கைள கல் க ய ன் “பார்த்த பன்
கன ”, வரலாற் ப் த னத் த ம் ைவ ந ைறந் த க் க ற
என் உணரைவத் த . கல் க ய ன் ‘ெபான் ன ய ன் ெசல் வன் ’,
‘ச வகாம ய ன் சபதம் ’ ேபான் ற வரலாற் நாவல் கள் வாசகர்கள்
மனத் த ல் நீங் கா இடம் ப த் தன.
சர த் த ர நாவல் கள ல் நான் எ தய தல் நாவல்
காவ ர நாடன் ஆ ம் . அைதத் ெதாடர்ந் இரண்டாவதாக நான்
எ த ய ைவைகய ன் ைமந் தன் என் ம் சர த் த ர நாவல்
கைலமகள் மாத இதழ் நடத் த ய நாவல் ேபாட் ய ல் பர ெபற் ,
ெதாடராக ெவள வந் வாசகர்கள ன் ேபராதரைவப் ெபற் ற .
ைவைகய ன் ைமந் தன் என் ம் சர த் த ர நாவல் ற் றாலம்
மகள ர் கல் ர ய ல் எம் .ஏ தலாம் ஆண் மாணவ யர்க் ஐந்
ஆண் கள் பாடமாக ைவக் கப்பட் ந் த .
ன் றாவதாக நான் எ த ய சா க் க யன் சபதம் என் ற
சர த் த ர நாவல் அ த ரப மாத இத ம் ஜாதா ப ம் ஸ் ட்
ந வன ம் இைணந் நடத் த ய ேபாட் ய ல் பர
ெபற் ராம் ரஸ்ட் டால் த் தகமாக ெவள ய டப்பட் ட .
ராஜ நந் த என் ம் இந் த நாவல் நான் எ த ய
நான் காவ சர த் த ர நாவல் ஆ ம் . பல் லவர் காலத் த ல்
நைடெபற் ற ந கழ் ச்ச கைள ஆதாரமாகக் ெகாண் இந் த நாவைல
நான் எ த ள் ேளன் .
ம ழ் நாட் ல் பல் லவர் க ப
த ன் றாம் ற் றாண் தல்
ஒன் பதாம் ற் றாண் வைரய ல் அரசாட் ச ெசய் தனர்.
பத ெனண் ேவள ர ல் ஒ வர் பல் லவர் என் கார் மண்டல
சதகம் கற .
பல் லவர்கள் காஞ் ச ரம் த ய இடங் கைள
தைலநகராகக் ெகாண் அரசாட் ச ெசய் வந் ள் ளனர்.
இந் நாவல் தலாம் பரேம வரவர்மன் காலத் த ல் நைடெபற் ற
வரலாற் ந கழ் கைள ைமயமாகக் ெகாண் எ தப்பட் ள் ள .
பரேம வரவர்மன் , ராஜச ம் மன் ,
வ க் க ரமாத த் தன் , வ நயாத த் தன் , மாறவர்மன் அர ேகசர ,
லச்ச ைறயார் ேபான் ற உ.ண்ைமயான கதாபாத் த ரங் க டன்
கார் ழ , கயல் வ ழ , காலாந் தகன் , வ க் ரந் தன் ஆனந் தக் த் தன் ,
சா தத் தன் , ெஜயசந் தன் , ப ரம் மராயர், ேபான் ற கற் பைனக்
கதாபாத் த ரங் கைள உலவவ ட் வரலாற் ந கழ் கள் ச ற ம்
ம படாத வைகய ல் இந் த நாவைலச் ைவபட எ த ள் ேளன் .
வாசக அன் பர்கேள! நாவைலப் ப க் ம் ேபா
கதாபாத் த ரங் க டன் நீங் க ம் அந் தக் காலத் ைதய
ந கழ் கள ல் உலா வ வர்கேளயானால் அ ேவ நான் அைடந் த
ெப ெவற் ற யா ம் .
நன் ற ! வணக் கம் !
இப்ப க்
என் ம் உங் கள்
க லன்
ராஜநந் த
- க லன்
“அ பத் ன் ச ற் ப சாஸ்த ரங் கள ல் அ வள ம் ப சகாமல் ச ற் ப

மயன் என் ைன உ வாக் க ம் , எனக் உய ர் ெகா க் காமல் இ ந் வ ட் டாேய
இைறவா! கண்ணீர ் உ த் க் கதற ேவண் ய காட் ச ையப் பார்த்த ப ற ம் , கல் லாய்
இ க் கச் ெசய் வ ட் டாேய இைறவா!” என் ச ந் ைத ெநாந் ைறய வைதப்
ேபான் தனக் ன் னால் கர்பப ் க ஹத் த ள் இ ந் த ச வ ங் கத் ைத ேநாக் க க்
ெகாண் ந் த அந் த ராஜ நந் த !
அத் த யாயம் -1
ராஜ நந் த ம் , இராஜச ம் மன் கன ம் …..!
“ ஏர இரண் ம் ச றகா, எய ல் வய றாக்
கா ைடய ப க காவா - நீர் வண்ணன்
அத் த ர் வாயா அண மய ேல ேபான் றேத
ெபாற் ேறரான் கட் ச ப் ெபா ”
என் தண் யலங் காரத் தால் கழ் ந் உைரக் கப்பட் ட
காஞ் ச மாநகரம் அன் மக ழ் ச்ச ெவள் ளத் த ல் ம தந்
ெகாண் ந் த என் றால் அதற் க் காரணம் இ க் கேவ ெசய் த .
பல் லவமன் னர் பரேம வரவர்மன் அரச பர வாரங் கள் ைட ழ
நந் த மைலக் ச் ெசன் ராஜநந் த ைய வழ ப ம் நாள் அ
ஆதலால் மன் னர் ெசல் ம் வழ எல் லாம் வண்ணக் ேகாலம ட்
அழ ப த் த க் ெகாண் ந் த பல் லவ நாட் மகள ர ன் கத் த ல்
மக ழ் ச்ச ெவள் ளம் கைர ரண் ஓ க் ெகாண் ந் த .
ெத க் கள ல் காணப்பட் ட மக ழ் ச்ச க் ம் , ஆரவாரத் த ற்
சற் ம் ைறயாத மக ழ் ச்ச டன் அரண்மைனப்
பண ப்ெபண்க ம் , பைடவரர்க ம் அரண்மைனைய
அலங் கர ப்பத ல் தங் கள் தங் கள் த றைமையக் காட் க்
ெகாண் ந் தனர்
அரண்மைனய ன் ேமன் மாடத் த ல் அமர்ந்தப நந் த
மைலையேய உற் ேநாக் க க் ெகாண் ந் த பல் லவமன் னர்
கத் த ல் மட் ம் ெத க் கள ம் , அரண்மைனய ம்
காணப்பட் ட மக ழ் ச்ச க் மாறாக ஒ வ த ேசாகம் பரவ க் க டந் த .
அரசர ன் பக் கத் த ல் ந ன் ற ந் த அைமச்சர ன் கத் த ம்
ச ந் தைன ேரைககள் வ ர ந் க டந் தன. ச ந் தைனையச் சற் ேற
ந த் த ற் பட் அ யாமல் ேபாகேவ ெம வாகக்
கைனத் தார் அைமச்சர்.
பற பல் லவமன் னர் பரேம வரவர்மன டம் ெம வான
ர ல் , “மன் னவா! கவைலப்படாதீ ர்கள் ! இளவரசர் ேநராக நந் த
மைலக் வந் வ வதாகச் ெசால் அ ப்ப ய க் க றார்”
என் றார்அைமச்சர்.
பல் லவ மன் னர் ேசாகத் டன் ச ர த் தார்.
“அைமச்சேர என் ைனத் த ப்த ப்ப த் வதற் காகப் ெபாய்
ெசால் ல ேவண்டாம் . ராஜநந் த வழ பா லெதய் வ வழ பா
என் பைத இராஜச ம் மன் உணர்ந்த ந் தால் இதற் ள் அவன்
காஞ் ச க் வந் ேசர்ந் இ ப்பான் . அவன் மனத் த ல் ச ற் ப
ேவைலப்பா கள் பற் ற ம் , நடனக் கைல பற் ற ம் , நாட் ய
த் த ைரகள ன் மேகான் னதம் பற் ற ம் பத ந் க டக் ம்
கன கள் பாராட் க் ர யைவதாம் . ஆனால் ,” என் ஏேதா
ெசால் ல ஆரம் ப த் த மன் னர் பல் லவர் தளபத வ க் ரந் தன் உள் ேள
ைழவைதப் பார்த்த ம் ெசால் ல வந் தைதச் ெசால் லாமல்
ந த் த க் ெகாண்டார்.
“பல் லவ மன் ன க் ப் பைடத் தளபத ய ன் ச ரம் தாழ் ந் த
வணக் கம் !” என் றப ேமன் மாடத் த ற் ள் ைழந் த வ க் ரந் தன்
அைமச்சர் அங் இ ப்பைத பார்த்த ம் தயங் க ந ன் றான் .
“வா ங் கள் பைடத் தைலவேர! இராஜச ம் மன டம ந்
ஏேத ம் ெசய் த வந் ததா?” என் வ க் ரந் தன டம் வ சார த் தார்
பல் லவ மன் னர்.
“ஆம் மன் னவா! இளவரசர் இடம ந் ெசய் த
வந் ள் ள . தான் ேநராக நந் த மைலக் ேக வந் வ வதாக
இளவரசர் ெசால் அ ப்ப ய க் க றார்” என் றான் வ க் ரந் தன் .
அைதக் ேகட் ட ம் மன் னர ன் க ம் , அைமச்சர ன்
க ம் மலர்ந்தன.
பல் லவமன் னர் பரேம ரவரவர்மன் லெதய் வ
வழ பாட் ற் காகத் தன் ம் பத் தா ட ம் , அரச
பர வாரங் க ட ம் அரண்மைனைய வ ட் க் க ளம் ப ய அேத
த ணத் த ல் ,
இைறபக் த ந ைறந் தவ ம் , ப ன் னாள ல் காஞ் ச ய ல்
ைகலாசநாதர் ேகாய ைலச் ச றந் த ச ற் பக் கைல அம் சத் டன்
கட் த் தவ ம் , ைசவ ெநற ய ல் தைலச றந்
வ ளங் க யவ ம் , பல் லவ மக் கள ன் மனத ல் அழ யா இடம்
ெபற் றவ மான பல் லவ இளவரசன் இராஜச ம் மன் நந் த
மைலய ன் அ வாரத் த ல் மரங் கள் அடர்ந் க டந் த ஒ காட் ள்
இ ந் த பைழயமண்டபம் ஒன் ற ள் கைலயம் சம் ெபா ந் த ய
ெபண்ண ன் ச ைல ஒன் ைறச் ெச க் க ப்பத ல் ம க
ம் ரமாக ஈ பட் ந் தான் .
“இளவரேச! நாம் நந் த மைலக் ேமேல
ெசல் லேவண் ம் . ராஜநந் த ேகாய ல் அரசர் உங் கைள அவச யம்
எத ர்பார்பப
் ார்” என் றான் காலாந் தகன் . ெபா ைமய ழந் த ர ல் .
“ ன் ச ர ப் டன் நண்பைன த ம் ப ப் பார்த்தான் இளவரசன்
இராஜச ம் மன் ப ன் னர் ந தானமான ர ல் ெசான் னான் ,
காலாந் தகா! அவசரம் அற க் ச் சத் ! சற்
ெபா ைமயாய ! இந் தச் ச ற் பத் ைத த் வ ட் வந்
வ க ேறன் .” என் .
“ெபா ைம எல் லாம் ேபாய் பச வந் வ ட் ட ப ர !” என்
வய ற் ைறப் ப த் க் ெகாண்டான் காலாந் தகன் .
“சர ! சர ! வா ேபாகலாம் ! உன் ைனக் ட் க் ெகாண்
வந் தாேல கார யம் எ ம் ைமயாக யா ” என்
ற க் ெகாண்ேட ைகய ந் த உள ையத் ண்மைறவ ல்
ைவத் தான் இராஜச ம் மன் .
இளவரசன் வ த் த ந் த ச ைலைய உற் ப் பார்த்தான்
காலாந் தகன் . அைத பார்க்கப் பார்க்க அவன் மனத ல் சந் ேதகம்
க ழ் த் ப் ெபர தாக வளர்ந்த .
“ப ர ! இந் த ச ைலய ன் கம் …” என் ஏேதா ெசால் லத்
ெதாடங் க ய காலாந் தகன் மனத ல் ெபாற தட் னாற் ேபான்
உண்ைம லப்படேவ அவன் கம் வ யப்ப னால் வ ர ந் த .
“இளவரேச! இந் த ச ைலய ல் காணப்ப ம் கம் நம்
பைடத் தைலவர் வ க் ரந் தன ன் மகள் கார் ழ கமல் லவா?”
என் ேகட் டேபா , காலாந் தகன் ர ம் வ யப் அள க்
மீ ற க் காணப்பட் ட .
“ஆம் காலாந் தகன் ! கார் ழ ய ன் கம் தான் இ !
நான் கார் ழ ைய மனப் ர்வமாக வ ம் க ேறன் ” என்
ெசான் ன இராஜச ம் மன் மண்டபத் த ற் ெவள ேய
ந த் தப்பட் ந் த ரவ ைய ேநாக் க நடந் தான் .
“பல் லவ சாம் ராஜ் யத் த ன் வார பைடத் தைலவன் மகைள
மணப்ப என் ப நடக் கக் ய கார யமா?” என் தனக் ள்
ழப்பத் டன் ற க் ெகாண்ேட காலாந் தகன் இளவரசைனப்
ப ன் ெதாடர்ந்தான் .
மண்டபத் க் ெவள ேய இரண் ரவ கள்
ந ன் ற ந் தன இ வ ம் ரவ கள ல் ஏற ய ம்
ரவ கள் அங் க ந் றப்பட் டன.
இளவரசன் ஏேதா ந ைன கள ல் ழ் க க் க டப்பைத கண்ட
காலாந் தகன் , “ப ர ! உங் கள் மனம் எத ேலா
லய த் த ப்பாதத் ேதான் க றேத!” என் ற ம் அவன் பக் கம்
த ம் ப ப் பார்த்தான் இராஜச ம் மன்
அவன் பத ல் ேபச யேபா அவ ைடய ரல் ஏேதா

கன லக ல் இ ந் ேப வ ேபால் காணப்பட் ட .
“ஆம் காலாந் தகா! கார் ழ ய ன் நடன த் த ைரகள ல்

தான் என் மனம் லய த் க் க டக் க ற . இன் அரசைவய ல் அவள்
நடனம் ஆ யேபா அவ ைடய ஒவ் ெவா அைசவ ம் நான்
என் மனைத பற ெகா த் வ ட் ேடன் . கார் ழ ய ன் நாட் ய
த் த ைரகள் அத் தைன ம் அவ் வள அற் தமாக, தத் பமாக
இ ந் தன. கார் ழ ய ன் நாட் ய த் த ைரகள் ெதய் வாம் சம்
ெபா ந் த யைவ அவற் ற ல் வ ரசம ல் ைல அந் த நாட் ய
த் த ைரகள் அப்ப ேய ெதய் வாம் சம் ெபா ந் த ய கற் ச ைலகளாக
உ வாக் கப்பட் அைவ அைனத் ம் ேகாய ல் ைவத் ஜ க் கப்
பட ேவண் ம் என் ப தான் இப்ெபா என் ைடய கனவாக
உள் ள . இந் தக் கன ப ற் காலத் த ல் நனவாக ேவண் ம் .
“ இளவரசர ன் கன நனவாக ேவண் ம் .இைறவா!

பக் தர்கைளச் ேசாத ப்பைதப் ேபால அவைர ம் ேசாத த்
வ டாேத!” என் த் தான் காலாந் தகன் .
இ வ ம் ேபச க் ெகாண்ேட நந் த மைலய ல் உள் ள நந் த

மண்டபத் த ற் ேபாய் ச்ேசர்ந்த ேபா ,
ராஜ நந் த க் களபம ட் நந் த க் களப வழ பா கள்

நைடெபறத் ெதாடங் க ய ந் தன. மண்டபத் த ற் ள் ைழந் த
இளவரச ம் , காலாந் தக ம் பல் லவமன் ன க் அ க ல்
ெசன் ந ன் ெகாண்டனர். ராஜ நந் த ய ன் ேமல் லய த் க்
க டந் த தன் பார்ைவைய, சற் ேற த ப்ப இளவரசன் ேமல்
பத யவ ட் ட மன் னர ன் கத் த ல் மக ழ் ச்ச பரவ ய .
கார் ழ ய ன் மக ழ் ச்ச ம் ……….,
கற் ச ைலய ன் தவ ப் ம் …………!
ந ந் த மைலய ல் ராஜநந் த க் ர ய வழ பா கள் மக
வ மர ைசயாக நடந் ந் தன. பர வாரங் க டன் காஞ் ச க் ப்
றப்பட ஆயத் தமான பல் லவ மன் னர் இளவரசன் கத் த ல் ஒ
வ தமான தயக் கம் ந ல வைதப் ர ந் ெகாண்டார். அப்ப ப்
ர ந் ெகாண்டதால் , “இராஜச ம் மா! நீ காஞ் ச க் என் டன்
வரவ ல் ைலயா?” என் ேகட் க ம் ெசய் தார்.
“ இல் ைல தந் ைதேய! என் ைடய ச ற் பப்பண இன் ம்
வைடயவ ல் ைல. இரண் அல் ல ன் நாட் க க் ள்
ந் வ ம் . அதன் ப ற காஞ் ச க் வ க ேறன் . ஏேத ம்
க் க யச் ெசய் த என் றால் காலாந் தகன டம் ெசால்
அ ப் ங் கள் ” என் றான் இராஜச ம் மன் ெம வான ர ல்
தயக் கத் ைத உதற க் ெகாண்டவனாக.
“இளவரேச! நான் உங் க டன் வ க ேறன் . என் ைன ம்
காஞ் ச க் அ ப்பாதீ ர்கள் . உங் க க் த் ைணயாக
மன் னர்தான் என் ைன அ ப்ப னார்…” என் மன் னைரப்
பார்த்தான் காலாந் தகன் .
“ஆம் இராஜச ம் மா! காலாந் தகன் ெசால் வ சர தான் !
அவன் உன் டன் இ ப்ப தான் நல் ல !” என் ற மன் னர்
தன் ைடய ேதைர ேநாக் க நடந் தார்.
மன் னர் க ளம் ப ய ம் , அைமச்சர்க ம் ,
பைடத் தைலவர்க ம் , பைடவரர்க ம் அங் க ந் க ளம் ப னர்.
ராஜ நந் த மண்டபத் த ன் ப ன் றத் த ற் வந்
அங் க ந் த பாைற ஒன் ற ல் ஏற அமர்ந்தான் இராஜச ம் மன் .
நந் த மைலய ன் அ வாரத் த ல் இ ந் த மண்டபத் ைத
ேநாக் க ப் ரவ ய ல் ஏற ப் றப்பட ேவண் ய இளவரசன் நந் த
மண்டபத் த ன் ப ன் றம் உள் ள பாைற ஒன் ற ல் ஏற
உட் கார்ந்தைதப் பார்த்த ம் ழம் ப ப் ேபானான் காலாந் தகன் .
“இளவரேச! மண்டபத் த ற் ேபாகாமல் இங் ேக வந்
உட் கார்ந் வ ட் ர்கேள!” என் ற ேபா ழப்பம் அவ ைடய
ர ம் ரணமாகப் பரவ க் க டந் த .
காலாந் தக க் ப் பத ல் ெசால் லாமல் எைதேயா ர்ந்
கவன த் க் ெகாண் ந் த இராஜச ம் மன் வ ழ கள் மலர்ந்தன.
அவ ைடய உத கள் மக ழ் ச்ச டன் , “ெசான் னப ேய
வந் வ ட் டாேல!” என் ற வார்த்ைதகைளச் சற்
ெவள ப்பைடயாகேவ உத ர்த்தன.
க் கா ட் டப அவர்கைள ெந ங் க வந் த அந் தப்ெபண்
அவர்கைள ெந ங் க ய ம் , “அப்பாடா! யா ம் பார்க்கவ ல் ைல!”
என் ெசால் க் ெகாண்ேட தன் கத் ைத ய ந் த ண ைய
வ லக் க னாள் .
காலாந் தகன் ழப்பம் வ யப்பாக மாற ய .
“கார் ழ …! நீயா…! நீ எப்ப இங் …?” என் ஏேதா
ேகட் க ஆரம் ப த் த காலாந் தகன் , அந் த காதலர்கள் இ வ ம்
ஏற் கனேவ ேபாட் ந் த த ட் டம் தான் அ என் பைதப் ர ந்
ெகாண்டவனாக ெம வாக நந் த மண்டபத் த ன் ன் ரத் ைத
ேநாக் க நடந் தான் .
“வா கார் ழ ! ெசான் னப ேய வந் வ ட் டாேய! உன்
தந் ைதயா க் நீ இங் ேக வரப்ேபாவ …?” என் இ த் த
இராஜச ம் மைன இைடமற த் தாள் கார் ழ .
“என் தந் ைதக் நான் இங் வ வ ெதர யா . அவர்
மன் ன டன் வ ழாவ ற் க் க ளம் ப ய ப ன் னேர நான்
காஞ் ச ய ந் றப்பட் வந் ேதன் . என் டன் என் ேதாழ
கயல் வ ழ ம் வந் இ க் க றாள் .” என் றாள் கார் ழ .
பல் லவஇளவரச ம் , கார் ழ ம் தங் கைள மறந்
காத ல் கட் ண் மக ழ் ச்ச டன் உைரயா க் ெகாண் ந் த
அேத சமயத் த ல் ,
ராஜநந் த ேகாய ன் ன் றத் த ல் ஒ மரத் த ய ல்
அமர்ந்தப காலாந் தக ம் , கயல் வ ழ ம் உைரயா க்
ெகாண் ந் தனர்.
“கயல் வ ழ ! நாம் இ வ ம் காத க் க ேறாம் . இளவரச ம் ,
கார் ழ ம் ஒ வைர ஒ வர் காத க் க ன் றனர். இந் த இரண்
காத க் ம் இைடய ல் தான் எத் தைன ேவ பா கள் ?” என்
ற ப் ெப ச் வ ட் டான் காலாந் தகன் .
“எத் தைன ேவ பா கள் ? நீங் கள் ெசால் வ எனக் ப்
ர யவ ல் ைலேய!”
“நாம் இ வ ம் சாதாரண மக் கள் . நமக் ள்
ளத் த ேலா, பதவ ய ேலா ெபா ளாதாரத் த ேலா எந் தவ த
ேவ பா ம் இல் ைல. ஆனால் … ஆனால் …”
“ஆனால் …..?”
“ஆனால் …. பல் லவ இளவரச க் ம் கார் ழ க் ம்
இைடேய ம கப்ெபர ய ேவ பா கள் உள் ளன. அரசர் லத் த ல்
ப றந் தவர் இளவரசர். அ ம் தனக் ப் ப ற நாட் ைட ஆளப்
ேபாக றவர் என் ற காரணத் த ற் காகேவ பல் லவ மன் னர்
இவர்கைளச் ேசர்த் ைவக் க வ ம் பமாட் டார்.”
“ஆமாம் ! நீங் கள் ெசால் வ உண்ைமதான் . மன் னர் இந் தக்
காதைல ந ச்சயமாக வரேவற் கமாட் டார்” என் றாள் கயல் வ ழ .
“சர … வா…! நந் த ேகாய க் ள் ேபாேவாம் . ெபா
சாய் வதற் நீ ம் , கார் ழ காஞ் ச க் ள் ெசன் வ டேவண் ம் ”
என் ெசான் ன காலாந் தகன் நந் த ேகாய க் ள் ைழந் தான் .
அவைனப் ப ன் ெதாடர்ந்தாள் கயல் வ ழ .
அவர்கள் இ வ ம் நந் த ேகாய ன் உட் றம் ெசன் ற
ெபா ராஜ நந் த க் ன் னால் ம க அழகாக நாட் ய
த் த ைரகைள அப நய த் க் காட் க் ெகாண் ந் தாள்
கார் ழ .
கார் ழ அப நய த் க் காட் ய, நாட் ய த் த ைரகள ல்
தன் மனைதப் பற ெகா த் தவனாய் ஒ ண ல் சாய் ந் தப
ந ன் ற ந் த இராஜச ம் மன் வ ழ கள ல் எத ர்காலக் கன கள்
ம தம ஞ் ச க் காணப்பட் டன.
“இளவரேச! ெபா சாய் வதற் இவர்கள் இ வ ம்
வ ேபாய் ச் ேசர ேவண் ம் ” என் இராஜச ம் மன ன் கனைவக்
கைலத் தான் காலாந் தகன் .
தன் ைடய எத ர்காலச் ச ற் பக் கன கள ல் இ ந்
வ பட் டான் இராஜச ம் மன் .
“காலாந் தகா! நீ ெசால் வ சர தான் . இவர்கைள
ேகாட் ைடக் ள் ெகாண் ேபாய் வ ட் வ ட் அங் க ந் ேநராக
ச ற் ப மண்டபத் த ற் வந் வ ” என் ற க் ெகாண்ேட எ ந் த
இராஜச ம் மன் கார் ழ ையப் பார்த்தான் .
அவ ைடய பார்ைவய ன் ேவகத் ைதத் தாங் க யாமல்
தைலையக் ன ந் ெகாண்டாள் கார் ழ .
“கார் ழ … ேபாய் வா! நாம் ம ப ம் சந் த க் ம் நாைள
காலாந் தன டம் ெசால் அ ப் க ேறன் .”
“சர ப ர ! நாங் கள் ேபாய் வ க ேறாம் !”
காலாந் தன் ன் ெசல் ல கார் ழ ம் , கயல் வ ழ ம்
அவைனப் ப ன் ெதாடர்ந்தனர். அவர்கள் ெசன் ற ம் ராஜநந் த ய ன்
பாதங் கைளத் ெதாட் வணங் க ய இளவரசன் நந் த ேகாய ைல
வ ட் ெவள ேயற ய ேபா ,
அங் நடந் த காதல் உைரயாடல் கைள எல் லாம் ேகட் க்
ெகாண் ந் த ராஜ நந் த , ‘தன் ைனத் ெதாட் வணங் க ய
இராஜச ம் மன டம் ப ன் னால் நடக் கப் ேபா ம் ேசாக ந கழ் ச்ச ைய
தன் னால் ன் ட் ேய ெதர வ க் க யாமல் ேபாய் வ ட் டேத’
என் ற பர தவ ப் டன் , “இைறவா! இந் த காதல் வாழேவண் ம் !
இவர்கள் இைணயேவண் ம் ! கார் ழ நாட் ய த் த ைரகள்
நா ேபாற் ம் அள க் மேகான் னத ச ற் பங் களாக
இராஜச ம் மனால் வ க் கப்பட ேவண் ம் !” என் மன க
ச வெப மான டம் ேவண் க் ெகாண்ட .
இராஜ நர்த்தக பதவ ம் ………,
காலாந் தகன் வ யப் ம் ……….!
ஆண் க் ஒ ைற நைடெப ம் நந் த வழ பா ம க
வ மர ைசயாக நைடெபற் ந் நான் நாட் கள்
கழ ந் வ ட் டன. பல் லவ இளவரசன் தன் ைடய ச ற் ப
ேவைலகைள த் க் ெகாண் அன் தான் காஞ் ச க் த்
த ம் ப ய ந் தான் .
ளவரசன்
இ த ம் ப வ ட் ட ெசய் த ைய அற ந் த ம்
மக ழ் ச்ச டன் அரண்மைனய ன் நந் தவனத் த ற் மலர்
பற ப்பதற் காகப் றப்பட் க் ெகாண் ந் தாள் கார் ழ .
நந் தவனத் த ல் எப்ப ம் இளவரசைனச் சந் த த் ப் ேபச ம்
என் ப அவ க் த் ெதர ம் . ஏற் கனேவ அந் தக் காதலர்கள்
இ வ ம் நந் தவனத் த ல் சந் த த் ச் சற ேநரம்
ேபச க் ெகாண் ந் த ம் உண் .
கார் ழ மலர்க் ைட டன் வட் வாய க் வந் த

ேபா , அரண்மைனக் காவலர்கள் இ வர் அங் வந் தனர்.
அவர்கைளப் பார்த்த ம் , “தந் ைதயார் வட் ல் இல் ைல.
*இைறப் பணம் வ ப்பதற் காகச் ெசன் ற க் க றார். அவர்
த ம் ப வர…” என் ஏேதா ெசால் ல ஆரம் ப த் த கார் ழ ைய
இைடமற த் தான் காவலர்கள ல் ஒ வன் .
“நாங் கள் உங் கள் தந் ைதயாைரப் பார்க்க

வரவ ல் ைல.உங் கைளத் தான் அைழத் ப் ேபாக வந் த க் க ேறாம் .”
“என் ைனயா…? எதற் …?- ஆச்சர யத் டன்
காவலர்கைள ஏற ட் ப் பார்த்தாள் கார் ழ .
“அரச யார் உங் கைள உடேன அைழத் வரச் ெசான் னார்கள் ”
என் றான் காவலர்கள ல் ஒ வன் .
கார் ழ ய ன் மனத ல் த ெரன அச்சம் பரவ ய . தா ம் ,
இளவரச ம் காத ப்ப அரச யார்க் ெதர ந் த க் ேமா என் ற
சந் ேதகம் அவள் உள் மனத ல் ேதான் ற , அவள் மனத ல் எ ந் த
அச்சத் ைத ம் கத் க் ம் ெகாண் ெசல் லேவ, ச வந் த
அவ ைடய கன் னங் கள ன் ேமற் ப த ய ல் ‘ ’ என்
இயங் க க் ெகாண் ந் த க வ ழ கள ல் ம ரட் ச ேதான் ற ய .
மனைதத் த டப்ப த் த க் ெகாண்டாள் கார் ழ .
“சர வா ங் கள் ! ேபாகலாம் !” என் றவள் க் ைடைய
வட் ள் ைவத் வ ட் , வட் ைட
ட் ெகாண் காவலர்க டன் அரண்மைனைய
ேநாக் க க் க ளம் ப னாள் .
காவலர்க டன் அரண்மைனய ன் அந் தப் ரத் த ற் ெசன் ற
கார் ழ அரச யார் ெசான் ன ெசய் த ையக் ேகட் ட ம் அத ர்ந்
ேபாய் ந ன் றாள் .
ந் தப் ரத் த ல் தன் அைறய ல் அவைளத் தன ேய சந் த த் த
அ
அரச யார், “வாம் மா! உன் ெபயர் என் ன? என் ஞாபகத் க்
வரவ ல் ைல” என் அவைள வரேவற் றார்.
➢ *இைறப் பணம் : வர ப்பணம்
“என் ெபயர் கார் ழ ! என் ைன தாங் கள் அைழத் ததாக

காவலர்கள் ெசான் னார்கள் ” என் தயங் க த் தயங் க பத ல்
ெசான் னாள் கார் ழ .
“ ச ல நாட் க க் ன் வசந் த மண்டபத் த ல் நீ ஆ ய
நடனம் என் ைன ம் அரசைர ம் ெமய் ச ர்க்க ைவத் வ ட் ட .
உன் ைன ராஜ நர்த்தக யாக உன் நடனத் ைத கண் கள க் க
ேவண் ம் என் அன் ைறக் ேக அரச ம் நா ம் ெசய்
வ ட் ேடாம் . என் ன ெசால் க றாய் கார் ழ ?”.
ல் லவ அரச யார் ெசான் னைதக் ேகட் ட ம் த ைகத் ப்
ப
ேபாய் ந ன் வ ட் டால் கார் ழ . பல் லவ இளவரசன்
இராஜச ம் மன் ப றந் தநாள் வ ழாவ ல் அவ ைடய
ேவண் ேகாைள தட் ட யாமல் தான் நடனமா ய
அவ ைடய ந ைன க் வந் த .
“க ம் த ன் ன யா ேவண் ம் ? என் ன நான்
ெசால் வ சர தாேன?” என் ச ர த் தாள் மாேதவ .
ரச யார ன்
அ ர ம் , ச ர ப் ம் எங் ேகா ெதாைல ரத் த ல்
இ ந் ேகட் ப ேபான் இ ந் த கார் ழ க் . ச ல கணங் கள்
ெமௗனமாக ந ன் ற கார் ழ சட் ெடன் த ைகப்ைப
உதற க் ெகாண்டாள் . அ த் தாற் ேபால் ேபச ய ேபா அவ ைடய
ர ல் உ த காணப்பட் ட .
“ பல் லவ அரச யார் மன வந் அள க் ம் பதவ ம கப்ெபர .
ஆனால் , மகாராண ! அந் தப் பதவ ைய ஏற் க் ெகாள் ள யாத
மனந ைலய ல் நான் இ க் க ேறன் . இைறவனால் எனக்
அள க் கப்பட் ட நடனக் கைலைய இைறவ க் அர்பப் ண ப்ப
என் நான் ெசய் பல வ டங் கள் ஆக வ ட் டன. என் ைன
மன் ன த் வ ங் கள் மகாராண ! என் ைன மன் ன த் வ ங் கள் !”
உ த யான ர ல் ெசால் வ ட் அைறவாய ைல
ேநாக் க நடந் தாள் கார் ழ .
“ என் ன இப்ப ச் ெசால் வ ட் ப் ேபாக றாள் ? இந் த
ெபண் க் ைபத் த யம் தான் ப த் த க் க ற .” என் அரச யார்
ெசான் ன கார் ழ ய ன் காத ம் வ ழேவ, “என் ைடய
மனந ைலைய ம் , என் ள் பத ந் க டக் ம் ஆைசகைள ம்
ெவள ேய ெசால் ல யாத ந ைலய ல் நான் இ க் க ேறன் ” என்
னக க் ெகாண்ேட நடந் தாள் கார் ழ .
ல் லவ அரச யார் வ யவந் மன வந்
ப ‘ராஜ நர்த்தக ’
க ைடத் தற் கர ய பதவ ைய ம் , ெப ைமைய ம் கார் ழ க்
ெகா க் க ன் வந் தேபா , அைத ஏற் க் ெகாள் ளாமல் , தான்
கற் ற கைல இைறவன ன் பாதாரவ ந் தங் கள ல் சமர்பப ் க் கப்பட
ேவண் ம் என் ற உ த யான எண்ணத் டன் கார் ழ
அந் தப் ரத் ைத வ ட் ெவள ேய வந் த அேத சமயத் த ல் ,
நாட் ன் நலைன தன் உய க் ம் ேமலாக மத க் க
ேவண் ய பைடத் தைலவன் வ க் ரந் தன் அதற் ேநர்மாறான
ெசய ல் அப்ெபா ஈ பட் ந் தான் .
ன்
த ைடய இ ப் க் கச்ைசக் ள் மைறத் ைவத் த ந் த
ஓைலகள் இரண் ைன எ த் த வ க் ரந் தன் , “சா க் க ய ஒற் றேர!
இந் தா ங் கள் ஓைலகள் ! பல் லவ நாட் ன் தைலெய த் ைதேய
மாற் றக் ய ச ல இரகச ய ெசய் த கள் இந் த ஓைலகள ல்
இ க் க ன் றன” என் ெசால் க் ெகாண்ேட ஓைலகள்
இரண்ைட ம் சா க் க ய ஒற் றன டம் ெகா த் தான் .
ைலகைள வாங் க தன் இ ப் கச்ைசக் ள் பத் த ரப்ப த் த க்
ஓ
ைவத் க் ெகாண்ட சா க் க ய ஒற் றன் சா தத் தன் , “பைடத்
தைலவேர” சா க் க ய மன் னர் வ க் க ரமாத த் தர் உங் க க் காக
ெபாற் கா கள் ெகா த் அ ப்ப ள் ளார். இந் தா ங் கள் !”
என் றப ெபாற் கா கள் அடங் க ய ண ைப ஒன் ைற
வ க் ரந் தன டம் ெகா த் தான் .
க ழ் ச்ச ேயா
ம அந் தத் ண ப் ைபைய வாங் க க் ெகாண்ட
வ க் ரந் தன் , “சா தத் தேர! ெபா சாய் வதற் ள் இந் த
மைலப்ப த ய ல் இ ந் இறங் க ஊ க் ள் ேபாய் வ ங் கள் !
இந் தப் ப த ய ல் வ லங் கள் நடமாட் டம் அத கம் !” என்
ெசால் க் ெகாண்ேட தன் ரவ ய ல் ஏற க் ெகாண்டான் .
அவ ைடய ப றவ காஞ் ச ைய ேநாக் க வ ைரந் த .
வ க் ரந் தன் ெசன் ற ம் தன் ைடய ப றவ ந ன் ற ந் த இடத் த ற்
வ ைரந் த சா க் க ய ஒற் றன் சா தத் தன் தன் ரவ ய ன் அ க ல்
இரண் ேபர் ந ன் ற ப்பைத பார்த்த ம் த க் க ட் டான் .
“ யார் நீங் கள் ?” என் ேகட் டேபா அவ ைடய ர ல்
பதற் றம் ெதான த் த .
சா க் க ய ஒற் றேர! வா ங் கள் ! காஞ் ச க் ப் ேபாகலாம் !
நீங் களாக வந் வ ட் டால் உங் கள் உய ைர மட் மாவ
காப்பாற் ற க் ெகாண் சா க் க ய நாட் ற் ப் ேபாய் வ டலாம் ”
என் ந தானமான ர ல் ெசால் வ ட் ச் ச ர த் தான்
இராஜச ம் மன் .
ஒ கணம் ேயாச த் தான் சா தத் தன் . அவன் ேயாச ப்பைதப்
பார்த்த ம் காலாந் தகன் , “ஒற் றேர ேயாச க் க ேவண்டாம் .
இவர்தான் பல் லவ நாட் ன் இளவரசர் இராஜச ம் மன்
உங் க ைடய உய க் எந் த ஆபத் ம் வரா . அந் த ஓைலைய
ெகா ங் கள் !” என் றான் ெம வான ர ல் .
ேவ வழ ய ன் ற ஓைல ஒன் ைற எ த் இராஜச ம் மன்
இடம் ெகா த் த சா தத் தன் அவர்கள் இ வ ம் கவன க் காத
சமயத் த ல் மற் ெறா ஓைலைய எ த் பக் கத் த ல் இ ந் த
த க் ள் வச எற ந் தான் . அவர்கள் வ ம் காஞ் ச ைய ேநாக் க ப்
றப்பட் டனர்.
ம நாள் காைல………..
அரசர் அைழப்பதாக வரர்கள் வந் அைழக் கேவ
அரண்மைனக் வ ைரந் ெசன் மன் னர ன் அந் தரங் க
அைறக் ள் ைழந் த வ க் ரந் தன் , மன் ன க் அ க ல் தைலைய
ன ந் தப ந ன் ற ந் த சா க் க ய ஒற் றன் சா தத் தைன
பார்த்த ம் த ைகத் ப் ேபாய் ெசய் வதற யா ச ைல ேபால்
ந ன் றான் .
“வணக் கம் அரேச!” என் ற ேபா அவ ைடய ர ல்
உய ேராட் டம் சற் ம் காணப்படவ ல் ைல.
“பைடத் தைலவேர! இவைனத் ெதர க றதா?” என்
ேகட் வ ட் வ க் ரந் தைன உற் ப் பார்த்தார் பரேம வரவர்மன் .
ட் ெடன்
ச மன் னர ன் கா ல் வ ந் வணங் க னான்
வ க் ரந் தன் .
“என் ைன மன் ன த் வ ங் கள் அரேச! என் ைன
மன் ன த் வ ங் கள் !”- வ க் ரந் தன் ர ல் அள க் மீ ற ய
ெகஞ் ச ம் , பண ம் காணப்பட் டன.
“ பைடத் தைலவேர! எ ந் த ங் கள் ! அரசைவையக் ட்
உங் க க் த் தண்டைன வழங் க நான் வ ம் பவ ல் ைல.
உங் கைளப் ேபான் ற வஞ் சகர்கைள இனங் கண் ெகாள் ம்
ழ் ந ைல ஏற் ப ம் ேபா உள் ளத் த ல் உண்டா ம் வ
சாதாரணமானதன் . என் ன் ந ற் காதீ ர்கள் …..!
ேபாய் வ ங் கள் ……!”
ல் லவ மன் னர ன்
ப ரல் அவர் உள் ளத் த ல் ஏற் பட் ட
ேவதைனயால் கரகரத் த .
தைலைய ன ந் ெகாண்ேட அந் த அைறைய வ ட்
ெவள ேயற னான் வ க் ரந் தன் . அவன் ெசன் ற ச ற ேநரத் த ல்
அவ க் சா க் க ய ஒற் றைன ம் பல் லவ நாட் ல் இ ந்
ெவள ேயற் ற ேவண் ய ஏற் பா கைளச் ெசய் ம் ப
அைமச்ச க் ஆைணய ட் ட பல் லவ மன் னர், “இராஜச ம் மன்
எதற் காக ஒற் றைன உய ேரா சா க் க ய நாட் ற் அ ப்பச்
ெசான் னான் ?” என் தனக் ள் சந் ேதகத் டன் ேகட் க் ெகாண்
அந் த ேகள் வ க் ப் பத ல் ெதர யாமல் ச ந் தைனய ல் ஆழ் ந் தார்.
காஞ் ச ைய வ ட் ெவள ேயற ய ஒற் றன் சா தத் தன்
ேநராக நந் த மைலைய ேநாக் க ப் ரவ ைய ெச த் த னான் .
இராஜச ம் மன் த ட் டப்ப சா தத் தன் அற யாமல் அவைனப்
ப ன் ெதாடர்ந் ெசன் ற காலாந் தக ைடய மனத் த ம் பல் லவ
மன் னர் மனத ல் எ ந் த சந் ேதகேம ெபர தாக எ ந் , அவைனக்
ழப்பத் த ல் ஆழ் த் த ய . அவ ைடய ழப்பத் த ற் வ ைட
க ைடத் தேபா ,
ாலாந் தகன் ப ரம த் ப் ேபாய் ந ன் வ ட் டான் . “பல் லவ
க
இளவரசர் சாதாரண மன தர் அல் லர். அவர் ம கப்ெபர ய
ராஜதந் த ர !” என் ற வார்த்ைதகைள அவன் வாய் அவைன
அற யாமல் உத ர்த்த .
வ நயாத த் தன் சீ ற்ற ம் ….,

சா தத் தன் ழப்ப ம் …. !
ந
ந் த மைலய ல் ைழந் த சா க் க ய ஒற் றன் ற ப்ப ட் ட
ஓர டத் த ல் ரவ ைய ந த் த னான் . ரவ ைய வ ட் இறங் க ய
சா தத் தன் தனக் ள் , “இந் த இடம் தான் சந் ேதகேம இல் ைல”
என் த் க் ெகாண்டான் .
ப ன் னர் அந் தச் இடத் ைத ற் ற இ ந் த தர்கள ல்
எைதேயா ேதடத் ெதாடங் க னான் . சற் ரத் த ல் ஒ த க்
அ ய ல் ஒர் ஓைல க டந் த . அைதப் பார்த்த ம் சா தத் தன ன்
கம் மலர்ந்த . ேவகமாகச் ெசன் அந் த ஓைலைய எ த் க்
ெகாண்டான் . ற் ற் ம் பார்த் வ ட் ஓைலைய இ ப்
கச்ைசக் ள் பத் த ரப்ப த் த க் ெகாண்டான் . வ ைரந் ெசன்
ரவ ய ல் ஏற க் ெகாண்டவன் , தான் வந் த த ைசக் எத ர்த ைசய ல்
ரவ ைய ேவகமாக ஓட் க் ெகாண் ெசன் றான் .
ான் மைறந்
த இ ந் த இடத் ைத வ ட் ெவள ேய வந் த
காலாந் தகன் ப ரம ப் டன் , “பல் லவ இளவரசர் சாதாரண
மன தரல் லர் அவர் ம கப்ெபர ய ராஜதந் த ர என்
த் தான் .
சா தத் தைனப் ப ன் ெதாடர்ந் ெசல் ல எண்ண யவன்
தன் ைடய எண்ணத் ைத மாற் ற க் ெகாண் பல் லவ இளவரசன்
இராஜச ம் மன் இ ந் த ைகக் ேகாய ைல ேநாக் க வ ைரந் தான் .
ைகக் ேகாய ள் காலாந் தகன் ைழந் தேபா
இராஜச ம் மன் தனக் ன் னால் ெச க் கப்பட் ந் த
கற் ச ைலைய ேநாக் க தனக் த் தாேன ேபச க் ெகாண் ந் தான் .
“கார் ழ உன் ைடய ஒவ் ெவா அப நய த் த ைர ம் ,
என் மனத ல் ஆழப்பத ந் க டக் க ன் றன. அவற் ைற ேகாய ல் கல்
ண்கள ல் ச ைலகளாக வ க் க ேவண் ம் . அைவ ெதய் வாம் சம்
ெகாண்டைவ மக் களால் ஜ க் கப் படேவண் யைவ.”
“ ப ர …!” என் ெம வான ர ல் அைழத் தான்
காலாந் தகன் .
ன்
த ைடய எத ர்கால கன கள ல் இ ந் வ பட் ட
இராஜச ம் மன் த ம் ப ப்பார்த்தான் . ப ன் னர் ெம வான ர ல்
ேகட் டான் , “காலாந் தகா! சா தத் தன் நந் த மைலய ல் க டந் த
ஓைலைய எ த் க் ெகாண் ேபாய் வ ட் டானா?” என் .
வ யப் காலாந் தகன ன் உள் ளத் த ல் ெபாங் க எ ந்
அவைனத் த க் க் காடச் ெசய் த .
“ இளவரேச! இந் தச் ெசய் த உங் க க் எப்ப த் ெதர ம் ?”
என் றேபா காலாந் தகன் ர ம் வ யப் காணப்பட் ட .
“எந் தச் ெசய் த ?” என் சர்வசாதாரணமாகத் த ப்ப
ேகட் டான் இராஜச ம் மன் .
“சா தத் தன் நந் த மைலய ல் க டந் த மற் ெறா ஓைலைய
எ த் க் ெகாண் ேபான ெசய் த …” என் இ த் தான்
காலாந் தகன்
லகலெவன்
க நைகத் தான் பல் லவ இளவரசன் . ப ன் னர்
ச ர ப்ைப ந த் த வ ட் ந தானமான ர ல் ெசான் னான் ,
“காலாந் தகா அந் த ஓைலைய அங் ேக ேபாட் வ ட் வந் தேத
நான் தான் ! சா தத் தன் உண்ைமயான ஓைல அ என் நம் ப ,
அைத எ த் க் ெகாண் ேபாய் இ க் க றான் ” என் .
காலாந் தகன் ழம் ப னான் . “ப ர ! அப்ப யானால்
உண்ைமயான ஓைல…” என் றேபா அவ ைடய ர ம்
ழப்பம் ெதர ந் த .
“ இேதா உண்ைமயான ஓைல!” என் தன் இ ப் க்
கச்ைசக் ள் இ ந் த ஓைலைய எ த் காண்ப த் தான்
இராஜச ம் மன் . ப ற ந தானமான ர ல் , “காலாந் தகா! நம்
நாட் ன் ம க க் க யமான இடங் கைளப் பற் ற ய ற ப் கள்
அடங் க ய ஓைலகள் இரண் சா தத் தன டம் பைடத் தைலவர்
வ க் ரந் தனால் ெகா க் கப்பட் டன. நம் ம டம் ச க் க ய சா தத் ததன்
தந் த ரசா . நம் ம டம் ப பட் ட டன் அவன் ஒ ஓைலைய
நமக் த் ெதர யாமல் த க் ள் வச எற ந் தைதக் கவன த் ேதன் .
சா தத் ததன் வ தைலயாக வ வதற் ள் நான் அந் த ஓைலைய
ைகப்பற் ற வ ட் ேடன் ” என் வ வர த் தான் .
பல் லவ இளவரசன் ெசான் னைதக் ேகட் ட காலாந் தகன்
அள கடந் த வ யப் க் உள் ளானான் .
ல் லவ இளவரச ம் , காலாந் தக ம் ஓைலையப் பற் ற
ப
உைரயா க் ெகாண் ந் த அேத சமயத் த ல் நந் த மைலக் ப்
பத் க் கல் ெதாைலவ ந் த சத் த ரம் ஒன் ற ல் சா க் க ய
இளவரசன் வ நயாத த் தன் சா தத் தன டம் இ ந் ஓைலைய
வாங் க அைதேய உற் ப் பார்த் க் ெகாண் ந் தான் . ஓைலையக்
ர்ந் கவன க் க கவன க் க வ நயாத த் தன் கத் த ல் ேகாபம்
ள ர்வ ட் ெபர தாக அவன் கத் ைத ச வக் க ைவத் த .
“ ப ர …!” என் ஏேதா ெசால் லத் ெதாடங் க ய சா தத் தைன
இைடமற த் தான் வ நயாத த் தன் .
“சா தத் தா! நம் ைடய யற் ச ைய எல் லாம் தன் தன்
தந் த ரத் தால் ற ய த் வ ட் டான் பல் லவ இளவரசன்
இராஜச ம் மன் . நாம் ஏமாந் வ ட் ேடாம் !”
“ ப ர …! எனக் ப் ர யவ ல் ைல நான் தான் இரண்டாவ
ஓைலைய த க் ள் வச எற ந் ேதன் .”
“நீ வச எற ந் த ஓைல உண்ைமயான ஓைல தான் ! ஆனால் ,
அந் த ஓைலைய ம் மாற் ற வ ட் டான் இராஜச ம் மன் .”
“அப்ப யானால் இந் த ஓைல…?”
“ெபாய் யான ஓைல!” என் ற வ நயாத த் தன் ஒ க்
வந் தான் .
“சா தத் தா! நாம் இன ேமல் அரசைனச் சந் த க் க ேவண் ம் .”
ா க் க ய இளவரசன் வ நயாத த் த ம் , ஒற் றர் ப ர வ ன்
ச
தைலவன் சா தத் த ம் அங் க ந் க ளம் ப சா க் க ய
நாட் ற் ப் ேபாய் சா க் க யமன் னர் வ க் க ரமாத த் தைனச்
சந் த த் தேபா அங் அவர்க க் வ யப் காத் த ந் த .
ஆனந் தக் த் தன் வ த் த ேபார் த ட் டம்
சா க் க ய நாட் ன் அரண்மைன.
ேமன் மாடத் த ல் சா க் க ய மன் னர் வ க் க ரமாத த் தன்

உலாவ க் ெகாண் ந் தார். ஓர் ஓரமாக சா க் க ய பைடத் தளபத
ெஜயசந் தன் ந ன் ெகாண் ந் தான் .
ப்ெபா
அ வ நயாத த் த ம் , சா தத் த ம்
ேமன் மாடத் த ற் ள் ைழந் தனர்.
“வணக் கம் அரேச!”
“வா வ நயாத த் தா! வா! ேபான கார யம் என் ன ஆய ற் ?”
என் சர்வசாதாரணமான ர ல் வரேவற் ற தந் ைதைய
ஏற ட் ப் பார்த்த வ நயாத த் தன் நடந் தைத வ வர த் தான் .
சா க் க ய இளவரசன் ெசான் னைதக் ேகட் ட ம்
ெம வாகச் ச ர த் தார் சா க் க ய மன் னர் வ க் க ரமாத த் தன்
ப ன் னர் ச ர ப்ைப ந த் த வ ட் ச் ெசான் னார், “வ நயாத த் தா! இ
நான் எத ர்பார்த்த தான் !” என் .
வ யப்ப ல் ழ் க னான் வ நயாத த் தன் .
“நீங் கள் என் ன எத ர் பார்த்தீர்கள் ?”- வ யப் வ நயாத த் தன்
ர ம் ஊ வய .
“ெபாய் யான ஓைலதான் உங் கள் ைகய ல் க ைடக் ம்
என் எத ர்பார்த்ேதன் . நான் ந ைனத் தப ேய நடந் வ ட் ட .
அதனால் …” என் ற த் தார் மன் னர்.
“அதனால் ….!”
“அதனால் …. பல் லவ மன் னன ன் பைடபலம் ேபார்க்க வ கள்
ைவக் கப்பட் க் ம் இடங் கள் இரகச ய வழ கள்
எல் லாவற் ைற ம் அற ந் வர ேவ ஒ வைர ம் பல் லவ
நாட் ற் அ ப்ப ேனன் . அவர் காஞ் ச ய ல் மக் கேளா ெந ங் க ப்
பழக நமக் ேவண் ய ெசய் த கள் அைனத் ைத ம் ேசகர த் க்
ெகாண் வந் வ ட் டார்” என் வ ளக் க னார் சா க் க ய மன் னர்.
ப ரம த் ப் ேபானார்கள் வ நயாத த் த ம் , சா தத் த ம் .
“அப்ப யானால் தந் ைதயார் எங் கைள நம் பவ ல் ைல ேபால்
ேதான் க ற ” என் றேபா வ நயாத த் தன் ர ல் வ த் தம்
இைழேயா ய .
நயாத த் தன்
வ ேதாள ல் தட் க் ெகா த் தார்
வ க் க ரமாத த் தன் . ப ன் னர் ேபச ய ேபா அவ ைடய ர ல்
உ த காணப்பட் ட .
“வ நயாத த் தா! பல் லவ நாட் ைட ெவன் சா க் க யர ன்
ெப ைமைய ந ைலநாட் வ தான் நம் ற க் ேகாள் . உன் மீ
நம் ப க் ைக இல் லாமல் நான் ேவ ஒ வைர அ ப்ப ய
உனக் த் தவறாகத் ேதான் றலாம் . உன் மீ எனக் அள கடந் த
நம் ப க் ைக உண் . ஆனால் , பல் லவர் பைடத் தைலவன் நம் ைம
ஏமாற் ற வ ட் டால் என் ன ெசய் வ ? அதனால் தான் மாற்
வழ ய ம் யற் ச ெசய் ேதன் .”
“ காஞ் ச க் வந் த அந் த ஒற் றர்….” என் இ த் தான்
வ நயாத த் தன் .
“ஆனந் தக் த் தன் ….!” என் றார் சா க் க ய மன் னர்
ந தானமான ர ல் .
அத ர்ந் ேபாய் ந ன் றான் வ நயாத த் தன் . ப ன் னர்
அத ர்சச
் ைய உதற க் ெகாண் ேபச யேபா , அவன் ர ல்
வ யப் ம் , சற் ேற ந க் க ம் காணப்பட் ட .
ெபர யவைரயா ஒற் றர்ராக அ ப்ப னீரக் ள் ? அங்
அவ ைடய உய க் ஆபத் ஏேத ம் ஏற் பட் ந் தால் நாட்
மக் கள் ெபா ப்பார்களா? அவைர அ ப் ம் அள க் ஆபத் தான
ழ் ந ைல ம் இல் ைலேய!”
“வ நயாத த் தா…!” என் ஏேதா ெசால் ல ஆரம் ப த் தார்
சா க் க ய மன் னர். அப்ெபா
ஆனந் தக் த் தேன ேமன் மாடத் த ற் ள் ைழந் தார்.
“வா ங் கள் ! வா ங் கள் !”
அவைர வரேவற் இ க் ைகய ல் அமரச் ெசய் தார்
மன் னர். எண்ப வயைதத் தாண் ம் ட சற் ம் தளர்சச
்
அைடயாமல் காணப்பட் ட ஆனந் தக் த் தன் , சா க் க ய மன் னர்
வ க் க ரமாத த் தன ன் தந் ைதயார ன் ம க ெந ங் க ய நண்பர்
ஆவார். சா க் க ய நாட் ன் வளர்சச் க் காகப் பா பட் டவர்.
“தாத் தா! நீங் களா ம க இரகச யமான ெசய் த கைளச்
ேசகர த் வந் தீர்கள் ? நாங் கள் இ வ ம் பல் லவன்
நாட் ற் ள் தாேன ற் ற க் ெகாண் ந் ேதாம் . உங் கைள ஒ
ைற ட நாங் கள் சந் த க் க யவ ல் ைலேய!” என் றான்
வ நயாத த் தன் வ யப் டன் .
ஆனந் தக் த் தன் ச ர த் தார். ப ன் னர் ச ர ப்ைப
ந த் த வ ட் , “வ நயாத த் தா! நான் பல் லவன் நாட் ற் ள்
ெசன் ற ம் ஒ சாதாரண பண ப்ெபண் வட் ல் தங் க ேனன் .
அதன் ப ற இரகச யங் கைள நான் ேத ப் ேபாகவ ல் ைல. அைவ
என் ைனத் ேத வந் தன” என் றார் ந தானமான ர ல் .
“நாங் கள் அைலந் த எல் லாம் வ ழ க் இைறத் த நீராக
வ ட் ட ”- என் அ த் க் ெகாண்டான் வ நயாத த் தன் .
“வ நயாத த் தா! நீ ற் ற ய வணாகா . பைக நாட் ல் பல
இடங் கைள ம் நீ ெதர ந் ெகாண் க் க றாய் . ப ற் காலத் த ல்
ேபார் வ கங் கள் அைமக் க அ பயன் ப ம் .”
சா க் க ய மன் னர் க் க ட் டார்.
“வ நயாத த் தா! அ த் நாம் ெசய் ய ேவண் ய
கார யங் கைளப் பற் ற ச ந் த ப்ேபாம் ” என் றவர்,
ஆனந் தக் த் தன டம் , “ஐயா! ேபார் வ கம் வ த் வ ட் ர்களா?”
என் ேகட் டார்.
“ஓ… வ த் வ ட் ேடன் ” என் ற ஆனந் தக் த் தன்
தன் ைடய இ ப் க் கச்ைசக் ள் ள ந் த ைரச்சீைல ஒன் ைற
எ த் தனக் ன் னால் இ ந் த ேமைச மீ வ ர த் தார்.
சா க் க ய மன் னர் வ க் க ரமாத த் த ம் , இளவரசன்
வ நயாத த் த ம் அவர் வைரந் த ந் த ேபார்த் த ட் டத் ைத ர்ந்
கவன த் தனர்.
ர்ந் கவன த் க் ெகாண்ேட வந் த மன் னர ன்
ர்வ ழ கள் வைரபடத் த ல் ஓர டத் த ல் ெபர தாக
ைவக் கப்பட் ந் த க ம் ள் ள ய ன் மீ ெசன் ந ைலத் தன.
மன் னர ன் வ ழ கள் வைரபடத் ைத ஆராய் ந் தைத ம்
க ம் ள் ள கள் வந் ந ன் றைத ம் கவன த் த ஆனந் தக் த் தன்
மன் னர் ேகட் காமேலேய த ட் டத் ைத வ வர க் கத் ெதாடங் க னார்.
“மன் னவா! ேபார்த் த ட் டத் ைத ெதள வாகச் ெசால் க ேறன்
ேக ங் கள் ! இந் தக் க ம் ள் ள தான் நான் அைமக் ம் பத் ம
வ கத் த ன் ைமயப்ப த . இந் த இடம் மல் ைர அ த் த
காட் ப்ப த . இங் தான் பைடக டன் நீங் கள் பைடவ
அைமத் த் தங் கேவண் ம் . இந் தக் க ம் ள் ள ைய ற் ற
வட் டமாகக் காணப்ப ம் ள் ள கள் அைனத் ம் பத் ம வ கத் த ன்
இதழ் ப்ப ர கள் . நீங் கள் பைடக டன் ெம வாக காஞ் ச ைய
ேநாக் க நக ம் ேபா , மற் ற இதழ் ப்ப ர கள ன்
பைடத் தைலவர்க ம் , தங் கள் பைடக டன் காஞ் ச ைய ேநாக் க
நகர்வார்கள் . காஞ் ச மாநகரம் நான் பக் கங் கள ல் இ ந் ம் ஒேர
சமயத் த ல் தாக் கப்ப ம் . நீங் கள் ேகாட் ைடக் கதைவ
உைடத் க் ெகாண் உள் ேள ைழவர்கள் ” என் ஒ ேபார்த்
த ட் டத் ைத வ வர த் வ ட் ச் ச ர த் தார் ஆனந் தக் த் தன் .
“அ ைமயான ேபார்த் த ட் டத் ைத வ த் இ க் க றீ ரக
் ள் !”
என் பாராட் னார் சா க் க ய மன் னர்.
“நான் எந் த இதழ் ப ர வ ல் ந ற் க ேவண் ம் ?” என் ேகட் ட
வ நயாத த் தன் , ஆனந் தக் த் தன் ெசான் ன பத ைல ேகட் ட ம்
ேகாபத் த ன் உச்ச க் ேக ெசன் வ ட் டான் .
“எந் த இதழ் ப ர வ ம் நீங் கள் ந ற் க ேவண் யத ல் ைல
இளவரேச! நீங் க ம் , நா ம் வாதாப க் காவலாக ஒ ச
பைட டன் இங் ேகேய இ க் கப் ேபாக ேறாம் ” என் றார்
ஆனந் தக் த் தன் .
“ என் ைனக் ேகாைழயாக் க ந ைனக் க றீ ரக ் ளா? அல் ல
வ வரம் ெதர யாதவன் என் ந ைனக் க றீ ரக
் ளா?” என் றேபா ,
வ நயாத த் தன் ர ல் ேகாபம் ம தம ஞ் ச காணப்பட் ட .
தன் ேகாபத் ைதக் கண் ஆனந் தக் த் தன் பயப்ப வார்
என் ேறா, தன் ேபார்த் த ட் டத் ைத மாற் ற க் ெகாள் வார் என் ேறா
எத ர்பார்த் இ ந் தால் அவன் ஏமாந் ேபாய் இ ப்பான் .
வன் ேகாபத் ைதக் கண்
அ ஆனந் தக் த் தன் பயப்பட ம்
இல் ைல, தன் ேபார்த் த ட் டத் த ல் மாற் றம் ெசய் ய ம் இல் ைல!
மாறாக உ த டன் ேகட் டார், “இளவரேச! நம் நாட் ைட
ழ் ந் த க் ம் பைக ேமகங் கள் இன் ம் வ லகவ ல் ைல. நம்
நாட் ைட வ ட் நகர்வ ெதர ந் த டன் ேவ பைகவர்கள்
வாதாப ைய ேநாக் க ப் பைடெய த் வந் தால் என் ன
ெசய் வர்கள் ?” என் .
வ நயாத த் தன் ெமௗனமானான் . தன் ன டம் ெப ம்
ெபா ப்ைப அவர் ஒப்பைடத் த ப்பைத அவனால் ர ந் ெகாள் ள
ந் த .
“அைமச்சேர! ஆனந் தக் த் தர ன் ேபார்த் த ட் டப்ப நம்
பைடகள் காஞ் ச ேநாக் க ச் ெசல் ல ஏற் பா ெசய் ங் கள் !” என்
ஆைணய ட் டார் சா க் க ய மன் னர்.
வ க் ரமாத
த் தன் ெவற் ற ம் ,
பரேம வரவர்மன் தைலமைற ம் !
சா
க் க ய மன் னர் வ க் க ரமாத த் தன் ஆைணப்ப
சா க் க யப் பைடகள் ஆனந் தக் த் தன் ேபார்த்த ட் டம் வ த் த
பத ைனந் தாம் நாள் வாதாப ைய வ ட் க் க ளம் ப ன.
தன் கீ ழ் இயங் ம் பைடப்ப ர டன் பல் லவ நாட் ன்
எல் ைலக் ள் ைழந் த வ க் க ரமாத த் தன் எல் ைலய ல் காவல்
இ ந் த பல் லவ பைடகைள ெவன் , மல் ைர ேநாக் க
ேவகமாக ன் ேனற னார். மல் ர ல் பைடவ அைமத் த்
தங் க னார். எல் ைலக் ள் ைழந் த ம் ெவவ் ேவறாகப் ப ர ந் த
மற் ற பைடப்ப ர வ னர் ஆனந் தக் த் தன் ேபார்த் த ட் டத் த ல்
ற த் த ந் த இடங் க க் ச் ெசன் அங் க ந் த பல் லவ
பைடகைள ெவன் அந் தந் த இடங் கள ல் ேபார் பாசைறகள்
அைமத் தங் க னர்.
மல் ர ந் காஞ் ச ைய ற ைவத்
வ க் க ரமாத த் தன் ன் ேனற ய அேத சமயத் த ல் பத் ம வ கத் த ல்
இதழ் ப ர களாக பல் ேவ இடங் கள ல் இ ந் த சா க் க யப்
பைடத் தைலவர்க ம் ேவகமாக காஞ் ச ைய ேநாக் க த் தங் கள்
பைடக டன் ன் ேனற னர்
காஞ் ச அரண்மைன.
ஆேலாசைன மண்டபத் த ல் பல் லவமன் னர் பரேம வர
வர்மன் ேகாபத் டன் உலாவ க் ெகாண் ந் தார். இராஜச ம் ம ம் ,
காலாந் தக ம் , அைமச்சர்க ம் , மற் ம் பைடத் தைலவர்க ம்
பல் லவ மன் னர ன் கத் ைதேய பார்த் க் ெகாண் ந் தனர்.
ல் லவ மன் னர் ேபச ய ேபா
ப அவ ைடய ர ம் ேகாபம்
ெவள ப்பட் ட .
“அைமச்சர்கேள! பைடத் தைலவர்கேள! சா க் க ய மன் னன்
மல் ர் வந் ேச ம் வைர நீங் கெளல் லாம் என் ன
ெசய் ெகாண் ந் தீர்கள் ? நம் ைடய ஒற் றர்கள் , ேகாட் ைடக்
காவலர்கள் ஏன் இந் தச் ெசய் த ைய ன் ட் ேய வந்
ெதர வ க் கவ ல் ைல?”
“சா க் க ய மன் னர் பல் லவ நாட் ன் எல் ைலக் ள்
ைழந் த ம் யாைர ேம காஞ் ச ைய ேநாக் க வரவ டவ ல் ைல
அரேச! அ மட் மல் ல… பைடகைள அவர் நகர்த்த ய
வ தம் ….”என் இ த் தார் அைமச்சர் ப ரம் மராயன் .
“பைடைய நகர்த்த ய வ தம் …….”- பல் லவ மன் னர ன்
வங் கள் உயர்ந்தன.
“ஓர டத் த ந் மற் ேறார டத் த ற் பைடகைள இர ப்
ெபா கள ல் நகர்த்த க் ெகாண்
ன் ேனற ய க் க றார்கள் ……..” என் றார் ப ரம் மராயன் ேகாபக்
ர ல் .
“இன் ம் இரண் அல் ல ன் நாட் க க் ள்
சா க் க யப் பைடகள் காஞ் ச க் ேகாட் ைடைய ற் ைகய ட்
வ ம் ” என் றான் காலாந் தகன்
“சா க் க ய மன் னைன எத ர்த் ப் ேபார ட நாம்
அைனவ ம் தயாராக இ க் க ேவண் ம் . நாம் அ ைமயாக
வாழ் வைதவ ட சா க் க யர்கைள எத ர்த் ப் ேபார ட் ம வேத
ேமல் !” என் றார் பல் லவ மன் னர்.
“காஞ் ச க் ள் ம க ம் ைறந் த அளவ ல் தான் பைடவரர்கள்
இ க் க றார்கள் . அவர்கைள ைவத் க் ெகாண் நாம்
சா க் க யர்கைள எத ர்த் ப் ேபார வ வ ேவகம் அல் ல”
என் றான் இராஜச ம் மன் .
“அப்ப யானால் ……. பாண் யப் பைடகள் உள் ேள ைழய
வ டாமல் பா காத் வ ம் பைடவரர்கைள உடேன காஞ் ச க்
த ம் பச் ெசால் ல ேவண் ம் ” என் றான் பைடத் தைலவர்கள ல்
ஒ வன் .
ெம வாகச் ச ர த் தான் இராஜச ம் மன் .
“ ஏன் ச ர க் க றாய் இராஜச ம் மா?” என் ேகட் க் ெகாண்ேட
ைமந் தைன உற் ப் பார்த்தார் மன் னர்.
ஏேதா ேயாச த் தான் இராஜச ம் மன் . ப ன் னர் ேபசத்
ெதாடங் க யேபா , அவன் ர ல் ெதள காணப்பட் ட .
“தந் ைதேய! சா க் க யப் பைடவரர்கள் ேநராகக் காஞ் ச ைய
ேநாக் க வரவ ல் ைல. சா க் க யப் பைடவரர்கள் பல ப ர வ னராக
ப ர க் கப்பட் காஞ் ச ய ன் நாலா றத் த ம் அ ப்பப்பட் ,
ப ன் னர் காஞ் ச ையச் ற் ற வைளக் ம் யற் ச ையத்
ெதாடங் க ய க் க றார்கள் என் ப ெதள . பாண் யப்
பைடகள டம ந் பல் லவ நாட் ைடக் காப்பாற் ற வ ம் நம்
பைடப்ப ர வ னர் காஞ் ச க் த் த ம் ப னால் ந வ ல் ஊ வ
ந ற் ம் சா க் க ய பைடய னரால் தாக் கப்பட்
அழ க் கப்ப வார்கள் ” என் றான் இராஜச ம் மன் ெதள வான ர ல் .
“அப்ப யானால் இப்ெபா நாம் என் ன ெசய் வ ?”
ழம் ப னார் ப ரம் மராயன் .
“ ஒன் ேற ஒன் ைறத் தான் ெசய் ய ம் !” என் றான்
இளவரசன் .
“என் ன ெசய் யலாம் ?” என் ேகட் டார் ப ரம் மராயன் .
அ த் தாற் ேபால் இராஜச ம் மன் ெசான் ன பத ல்
அைனவைர ம் அத ர்சச ் அைடயச் ெசய் த .
“ நாம் இங் க ந் தப்ப ச் ெசல் ல ேவண் ம் !” என் றான்
இராஜச ம் மன் ந தானமான ர ல் .
“சா க் க யர்க க் ப் பயந் ஓட ெசால் க றீ ரக
் ளா?” என்
சீ ற னான் பைடத் தைலவர்கள ல் ஒ வன் .
“ நாம் பயந் ஓடவ ல் ைல பைடத் தைலவேர! தக் க
சமயத் ைத எத ர்ேநாக் க ப் ப ங் க ேறாம் . ப ங் வ
பயத் த னால் அல் ல; பாய் வதற் காக….! என் ற இராஜச ம் மன்
ேபச்ைசத் ெதாடர்ந்தான் .
“ நாம் இப்ெபா அவசரப்ப வதாேலா, ஆத் த ரப்
ப வதாேலா எந் தவ தமான ப ரேயாசன ம ல் ைல. சா க் க ய
மன் னர் காஞ் ச ையக் ைகப்பற் ற ைழவதற் ள் , நாம்
அைனவ ம் காஞ் ச ைய வ ட் ெவள ேயற ேவண் ம் .”
“ இளவரசர் ெசால் வ தான் சர என் ேதான் கற ”
என் றார் அைமச்சர் ப ரம் மராயன் .
ெப ச்ெசான் ைற உத் த ரவ ட் டார் பல் லவ மன் னர்.
“ சர ! இராஜச ம் மன் ெசான் னப ேய நாம்
ெவள ேய வதற் கான ஏற் பா கைளச் ெசய் ங் கள் !”
“அரேச! அரண்மைனய ந் ந லவைறப் பாைத வழ யாக
நாம் காஞ் ச ைய வ ட் ெவள ேயற ேவண் ம் . ந லவைறப் பாைத
ரம் கற் ேகாய க் ள் வைடக ற . அங் க ந் நாம்
ரத் த ற் அ த் தாற் ேபால் உள் ள காட் ப் ப த க் ள் ெசன்
பாசைற அைமத் தங் க ேவண் ம் ” என் றார் ப ரம் மராயன் .
“பைடவரர்கள் …” என் இ த் தான் பைடத் தைலவர்கள ல்

ஒ வன் .
“ பைடவரர்கள் மக் கேளா மக் களாகக் காஞ் ச ைய வ ட்
ெவள ேயற , ரத் த ற் வந் ேசர்வதற் கான ஏற் பா கைளச்
ெசய் ங் கள் !” என் றார் மன் னர்.
“அப்ப ேய ெசய் க ேறாம் !”
பைடத் தைலவர்கள் வ ைரந் ெசன் றனர். அன் ற ரேவ
பல் லவ மன் ன ம் , இளவரச ம் , அைமச்சர்க ம் , ஆபத்
உதவ க ம் , அரச ம் பத் த ன ம் ந லவைறப் பாைத வழ ேய
காஞ் ச ைய வ ட் ெவள ேயற னர். அவர்கள் ெவள ேயற ய அ த் த
இரண் நாட் கள ல் பைட டன் காஞ் ச க் ள் ைழந் த சா க் க ய
மன் னர் வ க் ரமாத த் தன் ெப ம் அத ர்சச் க் உள் ளானார்.
ாஞ் ச
க அரண்மைனேய ெவற ச்ேசா க் க டப்பைதக்
கண்ட ம் ெப ம் அத ர்சச் க் ள் ளான சா க் க ய மன் னர் தன்
அ க ல் ந ன் ெகாண் ந் த பைடத் தளபத ெஜயசந் தன டம் ,
“ெஜயசந் தேர! பல் லவ மன் னன் தன் ம் பத் டன் காஞ் ச ைய
வ ட் ெவள ேயற வ ட் டான் நாலா றங் கள ம்
நம் பைடவரர்கைள அ ப்ப அவர்கைள ேதட ெசால் ங் கள் !”
என் ச னத் டன் கட் டைளய ட் டார்.
ஓைலச் ெசய் த ….!
பல் லவர் ேகாநகரம் சா க் க யர் ப க் ள் ச க் க வ ட் டதன்
காரணமாக தனக் ேக உர த் தான ெபா ைவ இழந்
காணப்பட் ட . வழக் கம் ேபால் அந் த அத காைலப் ெபா த ல்
கலப்ைபைய ேதாள ல் மந் த வண்ணம் உழ மா கள்
ன் ெசல் ல தங் கள் வயல் கைள ேநாக் க ச் ெசன் ெகாண் ந் த
உழவர்கள் கத் த ல் எப்ெபா ம் காணப்ப ம் மக ழ் ச்ச அந் தச்
சமயத் த ல் ம ந் க் க் ட காணப்படவ ல் ைல. ஏறத் தாழ
அ அகலம் ெகாண்ட ேதேரா ம் வத கள் ட எந் தவ தமான
பரபரப் ம் இன் ற க் கைளய ழந் காணப்பட் டன.
காஞ் ச நகர மக் கள ன் மனந ைலைய படம் ப த் க்
காட் வைதப் ேபான் இைடச்ச ய ைடய நைடையக் கற் க்
ெகாள் ள ல் ைல ந லத் க் ச் ெசல் வைதப்ேபால,
வய ந் ல் ைல ந லத் க் ச் ெசன் , ப வ ன் பாைல
ப க தங் க ைடய பச ையப் ேபாக் க க் ெகாள் ம் அன் ன
பறைவகள் ட ெசய ழந் க டந் தன. ய ல் ேபைடகள்
ேகாைவக் கன கைளச் ைவப்பைத ெவ த் ஓய் ந்
மரக் க ைளகைள தஞ் சம் அைடந் த ந் தன.
சா க் க ய மன் னர் வ க் க ரமாத த் தன் க ம் ேபார் ர ந்
காஞ் ச ையக் ைகப்பற் ற ச் ச ல மாதங் க ம் ஓ வ ட் ட அந் தச்
ழ் ந ைலய ல் உள் ளத் த ன் ெகாத ப்ைப உள் ளடக் க உள்
உைறந் க டந் த ேவதைனைய உதட் ன ல் ெநள யவ ட் டப
நடமா க் ெகாண் ந் த காஞ் ச நகர மக் கள் , பைடபலத் டன்
தன் ைடய ஆட் ச ையத் ெதாடங் க ய ந் த சா க் க ய மன் னர ன்
கட் டைளக க் ம் , சர்வாத காரத் த ற் ம் கீ ழ் ப்ப ந் நடக் க
ேவண் ய கட் டாயத் த ற் உள் ளாக் கப்பட் ந் தனர்.
ன ேவதைனக்
ம இைடய ம் காஞ் ச நகர மக் கள ன்
உள் ளங் கள ல் பல் லவ மன் னர் பரேம வரவர்மன் ம க வ ைரவ ல்
பைட வரர்கைளத் த ரட் க் ெகாண் வந் ம ப ம்
காஞ் ச ையக் ைகப்பற் ற வ வார் என் ற நம் ப க் ைக டர்
அவ் வப்ெபா எழத் தான் ெசய் த .
அந் த அத காைல ெபா த ேலேய காஞ் ச மக் கள ன்
நம் ப க் ைகச் டைர ம் அைணத் வ ம் பண ய ல்
ஈ பட் ந் தார் சா க் க ய மன் னன் வ க் க ரமாத த் தன் .
அரண்மைனய ன் ேமன் மாடத் த ல் க் ம் ெந க் மாக
உலாவ க் ெகாண் ந் த வ க் ரமாத த் தன் கத் த ல் ச ந் தைன
ேரைககள் ப ந் க டந் தன. ஆஜா பா வான அவ ைடய
ேதாற் றேம அச்சம் வ ைளவ ப்பதாக இ ந் த . அவ ைடய
கத் த ல் ஆங் காங் ேக காணப்பட் ட வ ப் ண் த ம் கள் அவ ள்
ேதங் க க் க டந் த ெகா ரத் ைத ேம ம் அத கமாக
காட் க் ெகாண் ந் தன. ர்ைமயான வ ழ கள் கணத் த ற்
கணம் ழன் ங் க வ ர ந் அவ ைடய ச ந் தைன ஓட் டத் த ன்
தீ வ ரத் ைதப் பைறசாற் ற க் ெகாண் ந் தன. ந ைனத் தைத
சாத த் வ ம் ெநஞ் த ெகாண்டவர் சா க் க ய மன் னர்
என் பைத ெமாத் தத் த ல் அவ ைடய உ வேம உணர்த்த க்
ெகாண் ந் த .
ஒ ஓரமாக ந ன் ெகாண் ந் த சா க் க யப் பைட
தைலவர்கள ல் ஒ வனான ெஜயசந் தன் மன் னர ன் மனத ல்
ஓ க் ெகாண் க் ம் ச ந் தைன கீ ற் கள் ச தற வ ேமா எ ம்
அச்சத் த ல் தான் ேபச ந ைனத் தைதக் டப் ேபச யலாமல்
ெமௗனத் ைத வ க் கட் டாயமாக வரவைழத் க் ெகாண்
வ க் க ரமாத த் தன் வ ழ கைளேய ர்ந்
ேநாக் க க் ெகாண் ந் தான் .
தன் ைடய ச ந் தைனய ன் ைவ உணர்த் ம் வைகய ல்
ெம வாகக் கைனத் ெகாண்ட வ க் க ரமாத த் தன் ,
“ெஜயசந் த ேர! நமக் க ைடத் த இந் த ெவற் ற ந ரந் தரமானதாக
ஆக் கப்பட ேவண் மானால் நம் ம டம ந் தப்ப வ ட் ட
பரேம வரவர்மன் அகப்பட ேவண் ம் . அவைன அழ க் ம் வைர
என் மனத ல் கனன் ெகாண் க் ம் அக் ன ய ன் ேவகம்
தன யேவ தண யா . வாதாப ைய அழ த் த் தீ க் க ைரயாக் க ய
நரச ம் மவர்மன ன் வழ த் ேதான் ற ம் , அவ ைடய வம் ச ம்
அ ேயா ந ர் லம் ஆக் கப்பட ேவண் ம் . அப்ெபா தான்
என் ள் சீ ற ப்பாய் ந் என் ைன ச கச் ச கக் ெகான்
ெகாண் க் ம் ேவதைன றல் கள ல் இ ந் நான்
ந ரந் தரமாக வ தைல ெபற ம் .” என் றார் கரகரத் த ர ல் .
“மன் னவா! கவைல ேவண்டாம் . கடக் க யாத அகழ ைய
கடந் , உைடக் க யாத ேகாட் ைட கத கைள உைடத் க்
ெகாண் உள் ேள ைழந் ேதாம் . அப்ப ப்பட் ட வ ைம வாய் ந் த
நமக் , பைட பலம ழந் எத ர்த் ந ற் கத் ண வ ன் ற எங் ேகா
ஓ ஒள ந் ெகாண்ட பல் லவமன் னைரக் கண் ப ப்ப
அர தான ெசயல் அன் ” என் றான் ெஜயசந் தன் .
“நீங் கள் ெசால் வ சர தான் பைடத் தளபத ! ஆனா ம் நாம்
இன் ம் காலதாமதம் ெசய் ெகாண் இ ப்ப நல் லதன் .
பல் லவ மன் னைன ம் , பல் லவ இளவரசைன ம்
கண் ப ப்பதற் காக நாலா ற ம் அ ப்பப்பட் ட நம்
வரர்கள டம ந் இ வைரய ல் எந் த வ தமான தகவ ம்
வரவ ல் ைல. அதனால் தான் என் மனம் ந ம் மத இழந்
தவ க் க ற .”
ெமௗனம் சாத த் தான் ெஜயசந் தன் . ச ல கணப்ெபா கள்
கழ ந் தன. ெமௗனத் ைதக் கைலத் க் ெகாண் ஏேதா
ேபச ற் பட் டான் ெஜயசந் தன் . அப்ெபா
வாய ற் காவலன் ேமல் மாடத் த ள் ைழந் தான் .
“வணக் கம் மன் னவா! பல் லவ மன் னைரத் ேத ச்ெசன் ற
வரர்கள ல் இ வர் தங் கைளக் காண வந் ள் ளனர்.”
ாய ற் காவலன்
வ ெசான் ன ெசய் த ையக் ேகட் ட ம்
வ க் க ரமாத த் தன் கம் மலர்ந்த .” அவர்கைள இங் ேக
வரச்ெசால் !” என் ஆைணய ட் டார்.
வாய ற் காவலன் வாய ைல ேநாக் க வ ைரந் தான் .
“ெஜயசந் தேர! நம் வரர்கள் ெகாண் வந் த க் ம்
ெசய் த ைய ைவத் த் தான் நாம் ேமற் ெகாண் ெசய் ய
ேவண் யைதப் பற் ற ச் ச ந் த க் க ேவண் ம் .” என் சா க் க ய
மன் னர் ேபச க் ெகாண் க் ைகய ல் வரர் இ வர் உள் ேள
ைழந் தனர்.
“ வணக் கம் அரேச! வளர்க ந ன் ெகாற் றம் ! ஒற் றர் தைலவன்
இந் த ஓைலையக் ெகா த் அ ப்ப னார்” என் ஓைல ஒன் ைற
வ க் க ரமாத த் தன டம் ெகா த் தான் ஒ வரன் .
ஓைலைய வாங் க ப் ப ர த் ப் ப த் த வ க் க ரமாத த் தன்
கம் மக ழ் ச்ச யால் வ ர ந் மலர்ந்த . “நீங் கள் ெசல் லலாம் !”
என் அந் த வரர்கைள ெவள ேய அ ப்ப யவர் ெஜயசந் தன ன்
பக் கம் த ம் ப னார்.
“ெஜயசந் தேர! பல் லவ இளவரசன் இராஜச ம் மன் ரத் த ல்
இ க் க றான் என் ம் அவன் எந் தச் சமயத் த ம் காஞ் ச க் ள்
மா ேவடத் த ல் ைழயலாம் , என் ம் ேகாட் ைட காவைல
ேம ம் க ைமயாக் க ேவண் ெமன் ம் ஒற் றர் தைலவர்
ஓைலய ல் எ த இ க் க றார்.”
“அப்ப யா! ம க ம் நல் ல மன் னவா! இப்ெபா ேத நான்
ேகாட் ைட வாய க் ச் ெசன் அதற் கான ஏற் பா கைளச்
ெசய் க ேறன் .” என் க ளம் ப ய ெஜயசந் தைன வ க் க ரமாத த் தன்
ரல் த த் ந த் த ய .
“ேவண்டாம் ெஜயசந் தேர! ேவண்டாம் ! இராஜச ம் மன்
நக க் ள் ைழவதற் அ மத ங் கள் . தாேன ண்ைட
ேநாக் க வ க ற . அதனால் உள் ேள ைழயதான் ம் .
ஆனால் ம ப ம் ெவள ேய ெசல் ல யா . ேகாட் ைட காவல்
தைலவர டம் காவ ன் க ைமைய ைறக் கச் ெசால் ங் கள் .
அைனவைர ம் தந் த ரமாக அச்சம ன் ற உள் ேள ைழய
அ மத க் கச் ெசால் ங் கள் . அேத சமயத் த ல் நீங் கள்
இராஜச ம் மன ன் ஒவ் ெவா அைசைவ ம் கண்காண ங் கள் .
என் ைடய த ட் டத் த ன் தற் ப இ ” என் ற வ ட் ,
ெபர தாக நைகத் தார் வ க் க ரமாத த் தன் .
“ஆகட் ம் மன் னவா! அப்ப ேய ெசய் க ேறன் !”
ெஜயசந் தன் ெவள ேயற ய ம் ேமல் மாடத் த ந்
நகைர ர்ந் ேநாக் க ய வ க் க ரமாத த் தன் உத கள் , “வாதாப
அன் வல் கள ன் ைகய ல் ச க் க , வளைம இழந் த . காஞ் ச
ந் தர இன் என் ைகய ல் ச க் க ெபா வ ழந் ந ற் க றாள் ”
என் வ ர ந் மடங் க வஞ் ச ன உைரைய ெவள ேயற் ற ஓய் ந் தன.
மனத ல் ேமேலாங் க க டந் த ச னத் ைத உத கள் வழ யாக
ெவள ேயற யேதா ந ல் லாமல் கரத் த ன் வழ யாக ம்
ெவள ேயற் ற வ க் க ரமாத த் தன் ந ைனத் தாேரா இல் ைலேயா, வ த
அந் தச் சமயத் ைத பயன் ப த் த க் ெகாண் அவர் கரத் த ள்
ைழந் தன் வ ைளயாட் ைட சா ர யமாகத் ெதாடங் க ய .
ைகய ல் இ ந் த ஓைலையக் ேகாபத் டன் கசக் க ய
வ க் க ரமாத த் தன் ேமல் மாடத் த ந் அதைன வச எற ந் தார்.
தன் ைடய ெவற் ற ைய வச எற ந் வ ட் ேடாம் என் பைத
அப்ெபா அவர் உணரவ ல் ைல. அவர் வச எற ந் த ஓைல
அரண்மைனக் அழ ட் க் ெகாண் ந் த நந் தவனத் த ல்
அன் ைறய இைற வழ பாட் ற் காக மலர் ெகாய் ெகாண் ந் த
மங் ைக ஒ த் த ய ன் தைலய ல் ெசன் வ ந் தான்
வந் த க் ம் ெசய் த ைய உணர்த்த வ ட் ந ைற டன் தைரைய
அைடக் கலம் அைடந் த .
ேர ஒ
ஒ கணம் அந் த ஓைலைய உற் ேநாக் க ய அந் தப்
ெபண், சட் ெடன் ன ந் அந் த ஓைலைய எ த் ப் ப த் ப்
பார்த்தாள் . அவ ைடய கத் த ல் வ வர க் க யாத உணர் கள்
ஊ வ ப் பாய் ந் ச வப் வண்ணத் ைத ேதாற் வ த் தன. அவசர
அவசரமாக அந் த ஓைலையத் தன் இ ப்ப ல் ெச க க் ெகாண்ட
அந் த இளம் ெபண் ம க வ ைரவாக நந் தவனத் ைத வ ட்
ெவள ேயற னாள் .
ேவகவத ஆற் றங் கைரய ல் ….!
க டல் நீைரக் கவர்ந்ெத ந் த கார்ேமகத் த ற் க ைடேய
கார்காலத் ச் சந் த ரன் ைழந் ெசல் வைதப் ேபால,
மரகதமண ேய உ க் ெகாண் தைழத் தைதப் ேபான்
வளர்ந்த ந் த பச்ைசந றப் பய ர்க க் க ைடேய தவழ் ந்
ஓ க் ெகாண் ந் த சங் கள் தன் ெமன் ைமயான பாதங் கள ல்
ச க் ண் ச ைதவைதச் சற் ம் ெபா ட் ப த் தாதவளாக வ
ேநாக் க வ ைரந் ெசன் ெகாண் ந் தாள் கார் ழ .
நந் தவனத் த ல் தன் தைல மீ வந் வ ந் த அந் த ஓைலய ல்
கண் ந் த ெசய் த அவ ைடய உள் ளத் த ல் இனம் ர யாத
அச்சத் ைத ம் , பரபரப்ைப ம் வ ைளவ த் தேதா ந ல் லாமல்
ச ற தள ந க் கத் ைத ம் ஏற் ப த் த ய ந் த . பல் லவ
இளவரச க் ஏற் படவ ந் த ஆபத் ைதத் த த் ந த் த
ேவண் ம் என் ற உ த யான எண்ணம் அவள் மனத ல் ேவ ன் ற
ந ன் றதால் , தனக் ேகற் பட் ட அச்சத் ைத ம் , ந க் கத் ைத ம்
ெபா ட் ப த் தாமல் தன் வட் ைட ேநாக் க வ ைரந் ெசன் ற
கார் ழ வட் ன் கதைவ ேவகமாகத் த றந் ெகாண்
தந் ைதைய அைழத் தப உள் ேள ைழந் தாள் .
“ அப்பா…! அப்பா…!” என் ற அவசரக் ர டன் வட் ள்
ைழந் த கார்ழ ைய வ யப் டன் ேநாக் க னான் வ க் ரந் தன் .
“என் ன கார் ழ ? ஏன் இப்ப ஓ வ க றாய் ?” என்
ேகட் ட அவன் ர ம் வ யப் ஊ வய .
“அப்பா! நான் அரண்மைன நந் தவனத் த ல் மலர் ெகாய்
ெகாண் ந் தேபா ேமன் மாடத் த ந் இந் த ஓைல என்
தைலய ல் வந் வ ந் த ” என் ெம வான ர ல் றய
கார் ழ ஓைலைய எ த் தந் ைதய டம் ெகா த் தாள் .
ைலைய வாங் க ந தானமாக எந் தவ தமான பதற் ற ம்
ஓ
இல் லாமல் ப த் ப் பார்த்த வ க் ரந் தன் கம் கல் லாக் க ய .
அ த் த கணம் பலமாகச் ச ர த் தான் அவன் . அந் தச் ச ர ப்ப ல்
ஆணவம் எத ெரா த் த . அ த் தாற் ேபால் ேபச ய அவ ைடய
ர ம் ஆணவ ம் , வன் ம ம் கலந் க டந் தன.
“ கார் ழ ! பல வ டங் களாகப் பல் லவ மன் னைனப்
பழ வாங் கத் த் க் ெகாண் க் ம் எனக் இப்ெபா நல் ல
சந் தர்பப் ம் க ைடத் த க் க ற . என் ைன அவமானப்ப த் த ப்
பண நீக் கம் ெசய் த பல் லவ மன் ன க் நான் எப்ப ப்பட் டவன்
என் பைதப் ர யைவக் ம் நாள் ெந ங் க வ ட் ட ”.
ந் ைதய டம்
த ஓைலையக் ெகா த் தால் பல் லவ
இளவரச க் எந் தவ தமான ஆபத் ம் ஏற் படாமல் அவைனக்
காப்பாற் ற யல் வார் என் எண்ண க் ெகாண் வ ைரந் வந் த
கார் ழ தந் ைதய ன் ேபச்ைசக் ேகட் த் த ைகத் ப்ேபாய்
ந ன் வ ட் டாள் .
“அப்பா!” என் அைழத் த கார் ழ ய ன் கத் த ல் க ைம
ேமேலாங் க ந ன் ற . அ த் தாற் ேபால் ேபச ய அவ ைடய
ர ல் நாட் ப்பற் வச்ச ல் பரவ க் க டந் த .
“உண்ைமயான நாட் ப்பற் உைடயவர்கள் தங் க ைடய
ெசாந் த வாழ் க் ைகய ன் க க் கங் கைள நாட் ன்
வ தைலக் காகத் க் க ெயற ந் வ டத் தயங் கமாட் டார்கள் .
நீங் கள் ெசய் த ற் றத் த ற் காக மன் னர் உங் க க் த் தண்டைன
அள த் தார். அத ல் எந் தவ தமான தவ ம ப்பதாக எனக் த்
ேதான் றவ ல் ைல. தண்டைன வழங் க ய அேத மன் னர்தான்
உங் க க் த் தன ப்பட் ட ைறய ல் எல் லாவ தமான
வசத கைள ம் ெசய் ெகா த் த க் க றார்.”
“வசத யாம் … வசத ! என் ன வசத ? பைடத் தைலவன்
பதவ ையப் பற த் க் ெகாண்டேதா ந ல் லாமல் , என் ைன
ேமற் ெகாண் கண்காண க் க அவர் ெசய் த க் ம் சத இ !
பதவ ய ல் இ ப்பவர்கள் ெபா ைளச் ேசர்த் ெகாள் ள வ ம் வ
இயல் . அைதேயதான் நா ம் ெசய் ேதன் . அதற் இவ் வள
ெபர ய தண்டைனயா? கார் ழ ! நீ ச ெபண்! உனக்
உலகத் ைதப் பற் ற த் ெதர யா . பதவ ம் , ெபா ம் இ க் க ன் ற
வைரய ல் தான் இந் த உலக ல் நமக் மத ப் …. மர யாைத….
எல் லாம் ! உம் … எதற் வண் ேபச் ? நீ ெசன் உன் ேவைலையக்
கவன !”
ார் ழ ய ன்
க க வ ழ கள ல் கண்ணீர ் த் க் கள்
த ரண்டன. நீர் த ரண்ட கண்களால் தந் ைதய ன் கத் ைத ஏற ட் ப்
பார்த்தாள் . ப ன் னர் உ த யான ர ல் ெசான் னாள் , “அப்பா!
என் ைடய உய ர் உள் ளள ம் பல் லவ இளவரச க்
எந் தவ தமான ஆபத் ம் ஏற் படாமல் த க் க யல் ேவன் . இ
உ த !” என் .
“நீ த க் க ேபாக றாயா?”- ேக யாக ேகட் வ ட் ச் ச ர த் த
வ க் ரந் தன் ேபச்ைசத் ெதாடர்ந்தான் , “பல் லவ இளவரசன் என்
ைகய னால் சாகப் ேபாக றான் . ஆனால் , ப சா க் க யன் மீ
வ ழப்ேபாக ற . அதற் சாட் ச இந் த ஓைல.”
“அப்ப ஒ சந் தர்பப
் ம் உ வா மானால் நான் … நான் …
நாட் க் காக என் தந் ைதையக் காட் க் ெகா க் க ம்
தயங் கமாட் ேடன் ” என் றாள் கார் ழ தீ ர்க்கமான ர ல் .
“ உன் னால் மானால் ெசய் ெகாள் !” என் கத் த ய
வ க் ரந் தன் கார் ழ ய ன் ைகையப்ப த் இ த் க் ெகாண்
ேபாய் ஓர் அைறக் ள் தள் ள க் கதைவச் சாத் த ெவள ேய
தாழ் ப்பாள் ேபாட் டான் . ைகய ல் இ ந் த ஓைலைய இ ப் க்
கச்ைசக் ள் பத் த ரப்ப த் த க் ெகாண்டான் . வாய ைல ேநாக் க
வ ைரந் ெசன் தன் ரவ ய ன் மீ தாவ ஏற னான் . அவ ைடய
ேவகத் ைதப் ர ந் ெகாண்ட அந் த ரவ ம் ன் னங் கால் கைளத்
க் க க் கைனத் வ ட் ம க ேவகமாக க ளம் ப ய .
அ வைரய ல் வ க் ரந் த ம் , கார் ழ ம்
ேபச க் ெகாண் ந் தைத வட் க் ெவள ேய வர் ஓரமாக
ந ன் றப ேகட் க் ெகாண் ந் த கார் ழ ய ன் ேதாழ கயல் வ ழ
வ க் ரந் தன் ெசன் ற டன் ெம வாக வட் ள் ைழந் தாள் .
கார் ழ அைடக் கப்பட் ந் த அைறய ன் கதைவத் த றந் தாள் .
அைறைய வ ட் ெவள ேயற ய கார் ழ கயல் வ ழ ையக் கட்
அைணத் க் ெகாண்டாள் .
“கயல் வ ழ ! நல் ல சமயத் த ல் நீ வந் ேசர்ந்தாய் . என்
தந் ைதயார் இப்ப நடந் ெகாள் வார் என் நான் எத ர்பார்க்கேவ
இல் ைல. அவ ைடய ணம் மாறேவ இல் ைல. அவரால் பல் லவ
இளவரச க் எந் தவ தமான ஆபத் ம் ஏற் படாத வைகய ல்
காப்பாற் ற ேவண் ய நம் ைடய கடைம” என் றாள் கார் ழ
உள் ளடங் க ய ர ல் .
“ஆமாம் கார் ழ ! நீங் கள் இ வ ம் ேபச க்
ெகாண் ந் தைத நா ம் ேகட் க் ெகாண் ந் ேதன் . நான்
உள் ேள வந் இ ந் தாள் என் ைன ம் ேசர்த் உன் தந் ைதயார்
அைறக் ள் அைடத் இ ப்பார்” என் றாள் கயல் வ ழ .
நாம் உடன யாக இளவரசைர காண்பதற் யல
ேவண் ம் . அவர் வழக் கம் ேபால் எப்ப ம் *ேவகவத ஆற் ற ன்
அக் கைரய ல் உள் ள நந் த ேகாய க் வ வார் என்
ந ைனக் க ேறன் . வா! ேபாய் ப் பார்க்கலாம் !”
இ வ ம் வட் ைடவ ட் க் க ளம் ப ய அேத ேநரத் த ல் ,
ாஞ் ச க் ேகாட் ைட வாய ல் ச வன யார் ட் டம் ஒன் ம க
க
பலத் த ச வ ேகாஷத் டன் நக க் ள் ைழந் ெகாண் ந் த .
‘உைமெயா பாகேன ேபாற் ற ! ேபாற் ற !
இ வ ைனயகற் ம் இைறவேன ேபாற் ற ! ேபாற் ற !
ேவத வ ப்ெபா ேள ேபாற் ற ! ேபாற் ற !’
என் ற ச வ ேகாஷத் டன் நக க் ள் ைழய யன் ற
ச வன யார்கைளக் ழப்பத் டன் பார்த்த சா க் க ய வரர்கள் ச ல
கணப்ெபா கள் தயங் க ந ன் றனர். ப ன் னர் அவர்கைள உள் ேள
ைழய வ டாமல் த த் ந த் த னர்.
“ச வ, ச வா! என் ன இ ? ச வன யார்கைளத் த த்

ந த் ம் ப யா பல் லவ மன் னர் ஆைணய ட் ள் ளார்.
வ ச த் த ரமாய் இ க் க றேத!” என் றார் ன் னால் ந ன் ற சடா
தர த் த ந் த ச வன யார்.
➢ * ‘நான் கப் ப ரான் ேவள் வ ையத் தபவ நத ைய’

……. -என் காஞ் ச ராணம் ேவகவத ஆற் ைறச்
ச றப்ப த் க் கற
“பல் லவ மன் னரா….? அவர் இப்ெபா … ச வேன என்

எந் த நாட் மன் னர ன் கால் கள ல் சரணாகத அைடந்
க டக் க றாேரா யார் கண்டார்கள் ?” இன் ேக யான ர ல்
ெசால் வ ட் க் ‘கலகல’ என நைகத் தான் ேகாட் ைடக் காவலர்
தைலவன் .
வ ைடய ேபச்ைசக் ேகட் ட ம் ச வன யார்
அ கம்
க த் ச் ச த் த . ஒ கணப்ெபா த ல் கபாவைனைய
மாற் ற க் ெகாண்டார் அவர்.
“ அப்ப யானால் … இப்ெபா … பல் லவ நாட் ன்
மன் னர்…“ என் இ த் தார்.
“சா க் க ய மன் னன் வ க் க ரமாத த் தர் காஞ் ச ையக்
ைகப்பற் ற ன் மாத காலம் ஓ வ ட் ட வாம கேள! நாட்
ந லவரம் ெதர யாமல் …”
சட் ெடன் இைடமற த் தார் அந் தச் ச வன யார்.
“ எங் க க் எ க் கப்பா நாட் ந லவரம் ? நாங் கள் உலகப்
பற் ைற வ ட் ெடாழ த் உன் னத ந ைலைய அைடய
ந ைனப்பவர்கள் . எங் கைளப் ெபா த் தவைரய ல் பல் லவ மன் னர்
ஆண்டா ம் ஒன் தான் ; சா க் க ய மன் னர் ஆண்டா ம்
ஒன் தான் ! நாங் கள் த ர ேலாக சஞ் சார கள் ! எங் க க் எந் த
நாட் ற் ள் ம் ைழ ம் உர ைம உண் !”
காட் ைடக்
ே காவலர் தைலவன் ஏேதா ெசால் ல
வாெய த் தான் . அவைனப் ேபசவ டாமல் த த் ந த் த ய
ெஜயசந் தன ன் அத காரக் ரல் .
“ேகாட் ைட காவலேர! றவ க க் த் தைடவ த க் ம்
உர ைம யா க் ேம க ைடயா . இவர்கள் பற் அற் றவர்கள் .
ற் ம் றந் தவர்கள் . அவர்கள் தாராளமாக நக க் ள் எங்
ேவண் மானா ம் ெசல் ல அ மத ங் கள் ” என் றான்
ெஜயசந் தன் அத காரக் ர ல் .
“அப்ப ேய ஆகட் ம் பைடத் தைலவேர!” என்
ச வன யார்க க் த் ஒ ங் க வழ வ ட் டான் ேகாட் ைடக் காவலர்
தைலவன் .
“ ச வாயநம… ச வாயநம…” என் ேகாஷம ட் டப நக க் ள்
ச வன யார் ட் டம் ைழந் த . ச வன யார்கள் பத் த ரம்
ெசன் ற ப ன் னர், ரைலத் தாழ் த் த க் ெகாண் ெஜயசந் தன் ,
இந் தச் ச வன யார்கள் அற யாவண்ணம் நம் வரர்கள் அவர்கைளப்
ப ன் ெதாடர்ந் ெசல் லட் ம் ” என் ேகாட் ைட காவலர்
தைலவன டம் ற னான் .
ெஜயசந் தன் உத் தர ப்ப ேகாட் ைட காவலர் தைலவ ம் ,
மற் ம் நான் வரர்க ம் ச வன யார்கைளத் ெதாடர்ந்
ெசன் றனர்.
வன யார்கள் ேவகவத ஆற் ைற ேநாக் க நடந் தனர்.
ச
ஆற் றங் கைரய ல் தாங் கள் ெகாண் வந் த ந் த ண
ட் ைடகைள ைவத் வ ட் அைனவ ம் ஆற் ற ல் இறங் க க்
ள த் தனர். ள த் வ ட் க் கைரேயற யவர்கள் உைடகைள
மாற் ற க் ெகாள் ளாமல் அப்ப ேய ண ட் ைடகைள
எ த் க் ெகாண் ெதற் த் த ைசைய ேநாக் க ேவகமாக நடக் கத்
ெதாடங் க னார். ச வன யார்கைளப் ப ன் ெதாடர்ந் வந் த
ேகாட் ைடக் காவலர் தைலவ ம் , வரர்க ம் அவசர அவசரமாக
அவர்கைளப் ப ன் ெதாடர்ந்தனர். அவர்கள் அங் க ந் ெசன் ற ச ல
கணப் ெபா க க் ப் ப ற நீ க் ள் ச்சடக் க ழ் க க்
க டந் த இரண் ச வன யார்கள் ெம வாக நீர் மட் டத் த ற் ேமேல
வந் தைலையத் க் க க் கைரையப் பார்த்தனர்.
அந் த இரண் ேபர ல் ஒ வர், ேகாட் ைட வாய ல்

ேகாட் ைட காவலர் தைலவன டம் சற் ன் னால் உைரயா ய
அேத ச வன யார்தான் ! ற் ற் ம் பார்த்த அவர், “காலாந் தகா!
சா க் க ய வரர்கைள ஏமாற் ற வ ட் ேடாம் . அந் தச்
ச வன யார்க டன் அவர்க ம் ேகாவ க் ச் ெசன் இைற
அ ள் ெபறட் ம் ! வா! அக் கைரக் ப் ேபாகலாம் !” என்
ற வ ட் அக் கைரைய ேநாக் க நீந் தத் ெதாடங் க னார்.
காலாந் தகன் அவைரத் ெதாடர்ந்தான் .
ந லவ ைறப் பாைத…!
ேவகவத ஆற் ற ல் க் ம் ெந க் மாக நீந் த
ஒன் ைறெயான் ெதாட் வ ைளயா க் ெகாண் ந் த வாைள
மீ ன்கள் த ெரன் ேமேல தாவ ப் பாய் ந் , வானத் த ல் உள் ள
கங் ைகய ல் உலாவ வர யற் ச ெசய் , அந் த யற் ச ய ல்
ேதாற் , ம ப ம் ேவகவத ஆற் ற ள் அைடக் கலம் ந்
ெகாண் ந் தன.
ஆற் றங் கைரய ல் வளர்ந் ந ன் ற காஞ் ச மரங் கள் த் க்
க டந் த தண்ண ய மலர்கள் ெபா ந் த ய க ைளகளாக ய ைககைள
நீட் ேவகவத ஆற் ற ன் வ க் ெகா த் க் ெகாண் இ ந் தன.
அக் கைரைய ேநாக் க நீந் த ச் ெசன் ெகாண் ந் த
காலாந் தகன் இந் த இயற் ைக ந கழ் கள ல் மனைதப்
பற ெகா த் தேதா இல் லாமல் , “மீ ன்கள் பல் லவ இளவரசர ன்
வ ைகைய கண் தான் மக ழ் ச்ச ய னால் ள் ள க் த க் க ன் றன.
காஞ் ச மரங் கள் ஆற் நீர ல் க ைளயாக ய ைககைள நீட் ,
இளவரசர் மீ மலர்கைள வச யற் ச ெசய் க ன் றன” என்
தனக் த் தாேன ெசால் க் ெகாள் ள ம் ெசய் தான் . அவன் மனம்
த ைச த ம் ப யதால் அவ ைடய நீந் க ன் ற ேவக ம்
ைறந் த . அக் கைரைய ேநாக் க ேவகமாக நீந் த க் ெகாண் ந் த
ச வன யார் ேவடத் த ந் த பல் லவ இளவரசன் இராஜச ம் மன்
ப ன் னால் த ம் ப ப் பார்த்தான் . காலாந் தகன் ெம வாக நீந் த
வ வைதக் கண்ட ம் , “காலாந் தகா! கால தாமதம் ெசய் யாமல்
வ ைரந் வா!” என் றால் அவசர ர ல் .
த ைச த ம் ப ய தன் ைடய எண்ண அைலகள ந்
வ பட் ட காலாந் தகன் , “இளவரேச!” என் ஏேதா ெசால் ல
ற் பட் டான் .
*
“உ ஸ் …! நந் த மைலய ல் உள் ள ச வன் ேகாய க் ச்
ெசன் ேச ம் வைரய ல் நாம் இ வ ம் ச வன யார்கள் . இைத
ந ைனவ ல் இ த் த க் ெகாள் !”
என் காலாந் தகைன இைடமற த் ப் ேபச ய
இராஜச ம் மன் ேம ம் ேவகமாக நீந் தத் ெதாடங் க னான் .
இ வ ம் ேவகமாக நீந் த ச் ெசன் அக் கைரைய
அைடந் தேபா ,
த ரவன் அவர்கைள ம்
க ந் த க் ெகாண் நந் த மைலைய
ேநாக் க ச் ெசன் வ ம் ப் டன் கீ ழ் த் த ைசய ல் ேமல் ேநாக் க
எ ந் தன் ைடய ஒள க் கத ர்கைள ேவகவத ஆற் ற ன்
அக் கைரய ல் அடர்ந்த காட் ப் ப த க் ள் ஊ வ
வ ட் க் ெகாண் ந் தான் .
காட் ள் ச ற ரத் த ற் அப்பால் பாழைடந் த
மண்டபம் ஒன் காணப்பட் ட . மண்டபத் த ன் வாய ல் பல் லவ
வரன் ஒ வன் இரண் த ைரக டன் அவர்கள் இ வர ன்
வ ைகைய எத ர்ேநாக் க க் காத் த ந் தான் .
➢ * ”கைனெபயல் எழ க் ட் டங்
க வ ம் பக ேபாழ் ந் த
ந ைன நந் த க் ன் றம் ”….. என் காஞ் ச ப்
ராணம் நந் த மைலையச் ச றப்ப த் க் கற .
“வணக் கம் இளவரேச!” என் தைலதாழ் த் த வணங் க

வரேவற் அந் த வரன் ,” மாற் உைடகள் மண்டபத் த ற் ள்
தயாராக இ க் க ன் றன” என் றான் .
இ வ ம் மண்டபத் த ள் ைழந் ஈர உைடகைள
கைளந் வ ட் மாற் உைடகைள அண ந் ெகாண்டனர்.
ப ன் னர் ரவ கள் மீ ஏற அங் க ந் நந் த மைலைய ேநாக் க
வ ைரந் ெசன் றனர்.
ரவ கள் காட் ள் நீண் க டந் த ஒற் ைறய ப்பாைதய ல்
வ ைரந் ெசன் ற ேபா , ச ல இடங் கள ல் வைளந் க டந் த
ட் ெச கள் இராஜச ம் மன் உட ல் உராய் ந் ததன் காரணமாக
இரத் தக் கச ஏற் பட் எர ச்சைல உண்டாக் க ய . மற் ெறா
ரவ ய ல் ப ன் னால் வந் த காலாந் தகன் அைதக் கண்ட ம் மனம்
பைதத் தான் .
“ப ர ! மாள ைகய ல் மாண க் க மண்டபத் த ல் மஞ் சத் த ல்
அமர்ந் மரகத வைணைய மீ ட் மக ம் உங் கள் வ ரல் கள்
இப்ப ட் ெச கள் ேமாத யதால் ேவதைனப்பட ேவண் ய
ழ் ந ைல வந் வ ட் டைத ந ைனக் ம் ேபா என் மனம்
ெகாத க் க ற ” என் ற னான்
ன் னைக தவழ காலாந் தகைனத் த ம் ப ேநாக் க னான்
இராஜச ம் மன் . ப ன் னர் ந தானமான ர ல் ெசான் னான் ,
“ேதாழா! இன் பத் ைத அ பவ க் க ெதர ந் த மனத ற்
ன் பத் ைத ம் அ பவ க் ம் ஆற் றல் ேவண் ம் . மரகத
வைணைய மீ ட் ம் இந் த ‘வாத் ய வ த் யாதரன் ’ பைக அழ த் ப்
பல் லவ நாட் ைடக் காப்பாற் ம் கடைம ெநஞ் சம் ெகாண்ட
மாவரன் ஆக ம் த கழ ேவண் ம் ” என் .
வ ழ கள ல் ள ர்த்த கண்ணீைரத் ைடத் க் ெகாண்ட
காலாந் தகன் ப ன் னர் நந் த மைலக் ப் ேபாய் ச் ேச ம் வைரய ல்
ெமௗனம் சாத த் தான் .
ந் த
ந மைலய ல் அ வாரத் த ல் இ ந் த ராஜ நந் த
ேகாய க் ன் னால் ரவ கள் ெசன் ந ன் றன. ரவ கள ல்
இ ந் இறங் க ய இராஜச ம் ம ம் , காலாந் தக ம்
ேகாய க் ள் ைழந் கர்பப் க ஹத் த ற் ன் னால்
படத் த ல் அமர்ந்த வண்ணம் எட் அ உயரத் த ற் ேமலாக
காணப்பட் ட ராஜ நந் த ய ன் அ க ல் ெசன் றனர். ேதேவந் த ரன ன்
அைவச் ச ற் ப மயனால் உ வாக் கப்பட் டேதா என் பார்பப
் வர்கள்
த ைகக் ம் வண்ணம் ச ற் ப சாஸ்த ரங் கள் அ பத் ன் ம்
ப றழாமல் ெச க் கப்பட் ந் த அந் த ராஜ நந் த
ன் னங் கால் கள ல் ஒன் ைற மடக் க மற் ெறா காைல ஊன் ற
எ ந் த க் ம் ேதாற் றத் டன் காணப்பட் ட .
ாஜ நந் த க்
ர இடப் றத் த ல் வர ன் ைமயப்ப த ய ல்
ற ப்ப ட் ட ஓர டத் த ல் ம க ட் பமாக அைமக் கப்பட் ந் த யவனப்
ெபாற ைய இராஜச ம் மன் த க ய டன் பலத் த ஓைசைய
எ ப்ப ய வண்ணம் பக் கவாட் ல் ெம வாக படத் டன் ழன்
அவர்க க் வழ வ ட் ந ன் ற ராஜ நந் த . படத் த ற் கீ ேழ
காணப்பட் ட ந லவைறப் ப க் கட் கள ல் இ வ ம் இறங் க ச்
ெசன் றனர். அ த் த கணம் ம ப ம் ழன் ன் ப ந் த
ந ைலக் வந் ந ன் ற ராஜ நந் த .
ந லவைறக் ள் பைடக் கலங் கள் பலவற் ைற உ வாக் ம்
பண ய ல் ச் டன் ஈ பட் ந் த பட் டைற வ ைனஞர்கள்
பல் லவ இளவரச க் தைல தாழ் த் த வணங் க னர். ேவல் கள்
ஒ றம் வ ந் க டந் தன. ேகடயங் கள் ம றம் வர ைசயாக
அ க் கப்பட் ந் தன. நீண்ட வாள் கள் வர் ஓரமாக அ க் க
ைவக் கப்பட் ந் தன. அதற் அ த் தாற் ேபால் அம் கள்
ந லவைற வர ல் சாய் த் ைவக் கப்பட் ந் தன. அந் த
அம் கள ல் ஒன் ைற ைகய ெல த் யவன வ ளக் ெகாள ய ல்
ர்ந் பார்த்த இராஜச ம் மன் , “காள ங் கா! இங் ேக வா!” என்
அங் க ந் த வரர் தைலவைனக் ப்ப ட் டான் .
அவ ைடய அைழப்ைபக் ேகட் சற் த் தள் ள ந ன் ற ந் த
காள ங் கன் ஓ வந் தான் .
“ இந் த அம் கள ல் இன் ம் …” என் இ த் தான்
“இந் த அம் கள ல் இன் ம் வ ஷ ைக ம ந் தடவ
படவ ல் ைல இளவரேச!” என் பத ல் ெசான் னான் காள ங் கன் .
“நல் ல ! நான் ம ப ம் ெசய் த அ ப்ப ய ப ன் னர்
ைக சாற் ைறத் தடவ னால் ேபா ம் . அப்ெபா தான் அதன்
நச் த் தன் ைம ைறயாம க் ம் ” என் றான் இளவரசன் .
“ஆகட் ம் இளவரேச! அப்ப ேய ெசய் க ேறன் !” என் றான்
காள ங் கன் .
ல் லாவற் ைற ம் பார்ைவய ட் ட பல் லவ இளவரசன்
எ
“காலாந் தகா! என் பாட் டனார் நரச ம் மவர்ம பல் லவர் காலத் த ல்
கட் டப்பட் ட இந் த ந ைலவைறப்பாைத. இந் த
ந ைலவைறப்பாைதய ன் வழ யாகச் ெசன் றால் அைமச்சர்
ெத வ ன் வட றத் த ல் உள் ள ச வன் ேகாய க் ேபாய்
ேசரலாம் . என் ைடய த ட் டப்ப இங் உ வாக் கப்ப ம்
பைடக் கலங் கள் அைனத் ம் அைமச்சர் ெத வ ம் , அைதச்
ற் ற ள் ள ெத க் கள ம் மக் கேளா மக் களாக உலாவ க்
ெகாண் க் ம் பல் லவர் வரர்க க் ப் ேபாய் ேசர்ந் வ ம் .
என் ைடய தந் ைதயார் ெவற் ற ச் ெசய் த டன் த ம் ம்
நாைள எத ர் ேநாக் க க் ெகாண் க் க ேறன் . அவர் த ம் ப ய ம்
காலதாமதம் ெசய் யாமல் ேபா க் கான ஏற் பா கள ல் நாம்
ச் டன் இறங் க ேவண் ம் ” என் றான் .
“ெவற் ற நமேத!” என் ரல் எ ப்ப னான்
காலாந் தகன் .ந லவைறய ல் இ ந் த பல் லவ வரர்க ம் , பட் டைற
வ ைனஞர்க ம் , “ெவற் ற ! ெவற் ற !” என ஆரவார த் தனர்.
தன் அ க ல் ந ன் ற ந் த வரர் தைலவன டம் , “காள ங் கா!
இவர்கள் அைனவ க் ம் ேவண் ய அள உண தட் ப்பா ன் ற
வந் ேச க ன் ற அல் லவா?” என் வ னவ னான் இராஜச ம் மன் .
“ஆம் இளவரேச! சா க் க ய வரர்க க் எந் தவ தமான
சந் ேதக ம் ஏற் படாத வைகய ல் உண , உைட த யன
ெகாண் வ வதற் ஏற் பா ெசய் ள் ேளன் .”
“சா க் க ய மன் னன் சாதாரணமானவன் அல் லன் . ம க ம்
ஜாக் க ரைதயாகச் ெசயல் பட் டால் தான் நாம் ம ப ம் நம்
நாட் ைட அவன் ப ய ல் இ ந் வ வ க் க ம் ” என் ற பல் லவ
இளவரசன் , காலாந் தகன் பக் கம் த ம் ப , “நாம் ம ப ம்
ேவகவத ஆற் ைறக் கடந் ெசன் ஒற் றர் தைலவர் சத் த ய
கீ ர்த்த ைய சந் த க் க ேவண் ம் ” என் றான் .
“ப ர 1 ச வன யார் ேவடத் டன் நாம் ம ப ம் த ம் ப
ெசல் வ ஆபத் ைத வ ைளவ க் ம் . ஆைகயால் நாம் … ேவ
ேவடம் தாங் க …” என் இ த் தான் காலாந் தகன் .
“ேவடதார யாக நாம் ெசல் ல ேவண் யத ல் ைல. இன
ச வன யார் ேவடத் ைதக் கைலத் வ ட ேவண் ய தான் ” என் ற
இராஜச ம் மன் ச வன யார் ேவடத் ைதக் கைலக் கத்
ெதாடங் க னான் .
நாழ ைக ெபா கள் மக ேவகமாக நகர்ந்தன.
இராஜச ம் ம ம் , காலாந் தக ம் ம ப ம் நந் த மைலய ல்
இ ந் றப்பட் ேவகவத ஆற் ைற ேநாக் க ப் றப்பட் டனர்.
பாழைடந் த மண்டபத் த ல் ரவ கைள ந த் த வ ட் ,
ேவகவத ஆற் ைற ேநாக் க இ வ ம் நடக் கத் ெதாடங் க யேபா
தான் எத ர்பாராத அந் தச் சம் பவம் ந கழ் ந் த .
ேவகவத ஆற் றங் கைரய ல் ஒ மரத் த ற் ப் ப ன் னால்
ஒள ந் ந ன் ெகாண் ந் த வ க் ரந் தன் இராஜச ம் மைன ேநாக் க
வாைள வச னான் . அவன் அப்ப வாைள வச ய
அேதசமயத் த ல் , “இளவரேச!” என் அலற க் ெகாண்ேட க் ேக
பாய் ந் தாள் கார் ழ . பறந் வந் த வாள் அவ ைடய ேதாள்
ப த ய ல் பாய் ந் த . “ஆ” என னக யப தைரைய ேநாக் க
சாய் ந் த கார் ழ ையத் தன் வ வான கரங் களால் தாங் க க்
ெகாண்டான் இராஜச ம் மன் . கார் ழ ன் னால் பாய் ந்
தன் ைடய எண்ணத் ைத ந ைறேவறாமல் ெசய் வ ட் டைத
கண்ட ம் ஒ கணம் த ைகத் த வ க் ரந் தன் அ த் த கணம்
சடாெரன் ஆற் ற ள் பாய் ந் வ ட் டான் . அவன் அப்ப பாய் ந் த
ேவகத் த ல் அவன் இ ப்ப ல் இ ந் த ஓைல, ‘நா ம் உன் ேனா
தண்ணீர ல் ழ் க ேவண் மா? எனக் அத ல் வ ப்பம ல் ைல’
என் ெசால் வைதப் ேபான் அவ ைடய இ ப்ப ல் இ ந்
வ தைலெபற் ேவகவத ஆற் றங் கைரய ல் வ ந் த .
வால் கார் ழ ய ன் ேதாள ல் பாய் ந் தைதக் கண்ட ம்
பக் கத் த ல் மைறந் த ந் த கயல் வ ழ , “கார் ழ …!” என்
வ க் ெகாண்ேட ஓ வந் தாள் .
காலாந் தகன் கண்ண ைமக் ம் ேநரத் த ற் ள் தன்
இ ப்ப ந் த வாைள உ வ க் ெகாண் வ க் ரந் தன் ஆற் ற ல்
பாய் ந் த இடத் ைத ேநாக் க வ ைரந் ஓ னான் . காலாந் தகன்
மரத் த க் வந் ேசர்வதற் ள் வ க் ரந் தன் நீ க் ள் ழ் க
ெவ ரம் ெசன் வ ட் டதால் காலாந் தகனால் அவைன இனம்
கண் ெகாள் ள யவ ல் ைல.
“ேகாைழ! தப்ப வ ட் டான் !” என் உ ம யப த ம் ப யவன்
வ ழ கள ல் தைரய ல் வ ந் க டந் த ஓைல ெதன் பட் ட . அந் த
ஓைலைய எ த் க் ெகாண் இளவரசைன ேநாக் க நடந் தான்

பல் லவ இலச்ச ைன……!
மாைல
ேநரத் க் கத ரவன் மக் க க் த் தான்
ெசய் யேவண் ய கடைமைய ஒ ச ற ம் ப றழா ெசய்
த் வ ட் ட த ப்த டன் தன் ெசந் ந றக் கத ர்கைளச் ச ற
ச ற தாகச் க் க க் ெகாள் ளத் ெதாடங் க ய ந் தான் .
“ேமதைகய பலகைல ேபார்த் அறம் வள ம் தம ழ் டல் ”
என் ப ன் னாள ல் மர பரரால் ேபாற் ற ப் கழப்பட் ட
ம ைர மாநகரம் அன் ம்
வழக் கம் ேபால் ஆரவாரம் சற் ம் ைறயாமல்

காணப்பட் ட . அந் தணர், அரசர், வண கர், ேவளாளர் ேபான் ேறார்
பால் ேவ ெதர ந் த நால் ேவ ெத ம் , ச்சந் த ம் ,
நாற் சந் த ம் , கைடத் ெத ம் , மன் றங் க ம் , ேதேரா ம்
வத க ம் , ஒன் க் ெகான் அந் த ஆரவாரத் த ற் நாங் க ம்
வ த வ லக் கல் ல என் பைத ந ப ப்பன ேபால ஆரவாரம் ம ந்
காணப்பட் டன.
க க் ள் காணப்பட் ட பரபரப் க் ச் சற் ம்
ந ைறயாத
அளவ ல் அரண்மைனக் ள் ம் காவல் வரர்கள் அங் ம ங் ம்
ெசன் ெகாண் ந் ததா ம் , இர ெபா ெதாடங் வதற் ள்
யவன வ ளக் கைள ஏற் வதற் காகப் பண ப்ெபண்கள்
ெவவ் ேவ மண்டபங் கைள ம் , உள் அைறகைள ம் ேநாக் க ச்
ெசன் ெகாண் ந் ததா ம் வார யத் தைலவர்கள் , ேகாட் டத்
தைலவர்கள் தங் கள் பண ந ம த் தம் வந் பாண் ய மன் னைரச்
சந் த த் வ ட் த் த ம் ப க் ெகாண் ந் ததா ம் ஆரவார ம் ,
பரபரப் ம் ம ந் காணப்பட் ட .
அந் தப் பரபரப் க் க ைடேய அரண்மைன வாய ல் வந்
ந ன் ற ரவ ய ந் இறங் க ய பாண் யநாட் ன் அைமச்சர்
லச்ச ைறயார் ேவகமாக அரண்மைனக் ள் ைழந்
உள் மண்டபத் ைத ேநாக் க வ ைரந் ெசன் றார். உள் மண்டபத் த ல்
அர யைணய ல் ம கக் கம் பரமாக அர ேய ேபால அமர்ந்த ந் தார்
பாண் ய மன் னர் மாறவர்மன் அர ேகசர .
“ வணக் கம் மன் னவா!” என் வணங் க ய வண்ணம் உள் ேள
ைழந் த லச்ச ைறயாைர, “வா ங் கள் ! அைமச்சேர!” என
கமலர்சச் டன் வரேவற் ஆசனத் த ல் அமரச் ெசான் னார்
பாண் ய மன் னர் .
ஆசனத் த ல் அமர்ந்த லச்ச ைறயார், “மன் னவா! நம்
ஒற் றர் தைலவன் காஞ் ச ய ந் ெசய் த அ ப்ப ள் ளார்”
என் ற க் ெகாண்ேட தன் இ ப்ப ல் இ ந் த ஓைலைய எ த் ,
பாண் ய மன் னர டம் ெகா த் தார்.
அவர டம ந் ஓைலைய வாங் க ப் ப த் ப் பார்த்தார்
பாண் ய மன் னர் மாறவர்மன் அர ேகசர .
பாண் ய மன் ன க் ,
த் நாகன் ச ரம் தாழ் த் த எ த க் ெகாண்ட
மடல் . சா க் க ய மன் னன் வ க் க ரமாத த் தன்
காஞ் ச ையக் ைகப்பற் ற யேதா ந ல் லாமல்
பாண் ய நாட் ைட ம் ைகப்பற் ம்
ேநாக் கத் ேதா ெசயல் பட் வ க றான் .
சா க் க ய மன் னன் ெதற் ேநாக் க ேம ம்
பைட டன் ன் ேனறாமல்
இ க் கேவண் மானால் நாம் உைற ர்
வைரய ல் பா காப்ைப பலப்ப த் வ
நல் ல என் எண் க ேறன் .
இப்ப இப்ப க் ,
ெதண்டன ட் வணங் ம் ,
த் நாகன் .
ஓைலையப் ப த் த் த ம் மாறவர்மன் அர ேகசர

கம் ச னத் தால் ச வந் த அ த் தாற் ேபால் ேபச ய அவ ைடய
ர ல் க ைம ெதான த் த .
“ அைமச்சேர! வ க் க ரமாத த் தன ன் இந் த வ பரீதப் ேபாக் ைக
த த் ந த் தாவ ட் டால் பல் லவ நாட் ன் ந ைலதான் பாண் ய
நாட் ற் ம் ஏற் ப ம் . ச வெநற ேபாற் ம் ச ந் தைனயாளைன
எள த ல் ெவன் வ டலாம் என் எண் ம் சா க் க ய
மன் னன் ெசறல் தன் ன ல் சீ ற ப்பா ம் ச ங் கம் நான் என் பைத
உணர ேவண் ம் . ெதன் னா ேநாக் க ம ப ம் பைடெய க் ம்
எண்ணேம எழாத வைகய ல் வ க் க ரமாத த் தன் ேதால் வ ையத்
த வ , தன் நா ேநாக் க த் ேதாற் ஓடச் ெசய் யாவ ட் டால்
பாண் ய மறவர்கள ன் வரத் த ற் மாெப ம் இ க் ைக ேத த்
தந் தவன் ஆேவன் ” என் ச னம் ெதற க் ம் ர ல் ைரத் தார்
மாறவர்மன் அர ேகசர .
“ச னம் தண ங் கள் மன் னவா! ச னம் தண ங் கள் !
சா க் க ய மன் னன் உைற ைர தன் ைடய ஆட் ச க்
உட் ப த் த ய ப ன் னர்தான் ெதற் ேநாக் க நகர்வான் . அப்ப
நக ம் ேபா இரண் பைக மன் னர்கைள, சமாள க் க ேவண் ய
கட் டாயத் க் உள் ளாக றான் . அ அவ க் பலவனத் ைதத்
த வேதா ேதால் வ ைய அவன் த வ ேவண் ய
ழ் ந ைலைய ம் ஏற் ப த் த வ ம் . நான் நாைளக் காைலய ல்
காஞ் ச ைய ேநாக் க ப் பயணமாக ேறன் . அங் ள் ள
ந லவரங் கைளத் ெதள் ளத் ெதள வாக அற ந் ெகாண்
த ம் க ன் ேறன் .”
லச்ச ைறயார் ற ய ெமாழ ேகட் *”ெதன் பரதவர் ம டல்
சாய” ெவற் ற ெகாண்ட ெப ேவந் தன் ஆக ய பாண் ய மன் னர ன்
உள் ளத் த ல் உ க் ெகாண்ட ச னம் உ த் ெதர யாமல் மைறந் த .
“ அப்ப ேய ெசய் ங் கள் 1 சா க் க ய மன் னன ன்
த ட் டங் கைள ெதள வாக அற ந் ெகாண் த ம் ப வா ங் கள் !
ெசன் வா ங் கள் 1” என் றார் மாறவர்மன் அர ேகசர .
“வ க ேறன் மன் னவா!” என் பாண் ய மன் னர டம் வ ைட
ெபற் க் ெகாண் அரண்மைன வாய ைல ேநாக் க நடந் தார்
லச்ச ைறயார்.
ம நாள் காைலய ல் லச்ச ைறயார் ம ைரைய வ ட் க்
க ளம் ப ய அேத சமயத் த ல் ,
காஞ் ச அரண்மைனய ல் ெஜயசந் தைன ேநாக் க சீ ற க்

ெகாண் ந் தான் சா க் க ய மன் னன் .
“ பைடத் தைலவேர! இராஜச ம் மன் உங் கைள ம் , சா க் க ய
வரர்கைள ம் ம க எள தாக ஏமாற் ற வ ட் நக க் ள் ைழந்
இ க் க றான் . பல் லவ இளவரசைனத் ெதாடர்ந் ெசல் மா
உங் க க் த் தான் நான் ஆைணய ட் ேடன் . ஆனால் நீங் கள் அந் த
ச வன யார் ட் டத் ைதப் ப ன் ெதாடர்ந் ெசல் லாமல் ேகாட் ைடக்
காவலர் தைலவைன அ ப்ப ய ெப ம் தவ .”
“மன் னவா! நான் ந ைனத் த ஒன் . ஆனால் நடந் த
ஒன் ” என் றான் ெஜயசந் தன் உள் ளடங் க ய ர ல் .
“நீங் கள் என் ன ந ைனத் தீர்கள் ? என் ன நடந் த ?”
“ச வன யார்கைள அ ப்ப நம் கவனத் ைத த ப்ப வ ட்
ேவ ேவடம் தாங் க பல் லவ இளவரசன் நக க் ள் ைழய
யன் றா ம் யலலாம் என் ந ைனத் ேதன் . ஆனால்
ச வன யார்க டன் அவ ம் ஒ வனாக உள் ேள ைழந் தேதா
ந ல் லாமல் நம் வரர்கள ன் கண்கள ல் மண்ைணத் வ வ ட்
மைறந் வ ட் டான் ” என் றான் ெஜயசந் தன் .
➢ * 378 ஆம் றப்பாட் ட ய ல்

இச்ெசய் த றப்பட் ள் ள
“ேவகவத ஆற் றங் கைரய ல் தான் ஏேதா நடந் த க் க

ேவண் ம் . பைடத் தைலவேர! ேவகவத ஆற் றங் கைர பக் கேம நம்
வரர்க டன் சந் ேதகத் த ற் இடம ல் லாத வைகய ல் வலம் வந்
ெகாண் ங் கள் . சந் ேதகத் த ற் உர யவர்களாக
ேதான் பவர்கைளச் ச ைற ெசய் ங் கள் !” என் றான் சா க் க ய
மன் னன் உ த யான ர ல் .
“ சர அரேச! இப்ெபா ேத நம் வரர்க டன் ேவகவத
ஆற் றங் கைரக் ச் ெசல் க ேறன் ” என் றப்பட் டான் ெஜயசந் தன் .
“பைடத் தைலவேர! மக் கள் மத் த ய ல் எந் தவ தமான
மனக் கசப் ம் ஏற் படாத வைகய ல் கச்ச தமாக கார யத் ைத க் க
ேவண் ம் . நம் ஆட் ச இங் ேவ ன் ம் வைரய ல் நாம் எந் த ஒ
ெசயைல ம் ந தானமாகச் ச ந் த த் ச் ெசய் க் க ேவண் ம் .
ேபாய் வா ங் கள் !” என் வ ைட ெகா த் தான் வ க் க ரமாத த் தன் .
ெஜயசந் தன் சா க் க ய வரர்க டன் ேவகவத
ஆற் றங் கைரக் ப் ேபாய் ச் ேசர்ந்தேபா ,
ல் லவ இளவரசைன பரேலாகம் அ ப்ப வ ம்
ப யற் ச ய ல்
ஈ பட் அந் த யற் ச கார் ழ யால் ச தற க் கப்பட்
வ ட் டைத எண்ண மனம் ற ய வண்ணம் தன் இ ப்ப ந்
ந வ வ ட் ட ஓைலைய ஆற் ற ன் கைரய ல்
ேத க் ெகாண் ந் தான் வ க் ரந் தன் .
அவன் அப்ப அங் ம் இங் ம் அைலந் தப தைரையக்
ர்ந் ேநாக் வைத ம் , தனக் ள் ஏேதா ன வைத ம்
கவன த் த ெஜயசந் தன ன் உள் ளத் த ல் வ க் ரந் தன ன் கம் பரமான
ேதாற் ற ம் சந் ேதக வ ைதைய ஊன் றேவ, சா க் க ய வரர்கைள,
சற் த் தள் ள மைறவ ல் ந த் த வ ட் , தான் மட் ம் வ க் ரந் தைன
தைரைய ர்ந் பார்த்தவா ெம வாக
நடந் ெகாண் ந் த வ க் ரந் தன் தனக் ன் னால் த ெரன்
வந் ந ன் ற ெஜயசந் தைனக் கண்ட ம் த ைகத் தான் .
“யார் நீ? இங் ேக என் ன ேத க் ெகாண் க் க றாய் ?”-
க ைமயான ர ல் வ னவ னான் ெஜயசந் தன் .
அந் தச் சமயத் த ல் ஊழ் வ ைன உ த் வந் ஊட் ம்

என் பைத ெமய் ப்ப ப்ப ேபால் த ைகப்ைப உதற க் ெகாண்
ஆணவத் ட ம் , அலட் ச யமாக ம் பத த் தான் வ க் ரந் தன் .
“நான் பல் லவ நாட் ன் ன் னாள் பைடத் தைலவன் . நான்
எைத ேத னால் உனக் ெகன் ன? அைத ேகட் பதற் உனக்
எந் தவ தமான உர ைம ம் இல் ைல.”
ணவத் ட ம் ,
ஆ அலட் ச யத் ட ம் ெவள வந் த
வ க் ரந் தன ன் வார்த்ைதகைளக் ேகட் ட ம் ெவ ண்ெட ந் தான்
ெஜயசந் தன் .
“ பல் லவ நாட் ன் ன் னாள் பைடத் தவைர வ சார க் ம்

உர ைம எனக் இல் ைல தான் மன் ன த் க் ெகாள் ங் கள் !”
என் ேகாபத் ைத க ண்டல் ெதான ய ல் கலக் க வ ட் ட ெஜயசந் தன்
தைரைய ேநாக் க தன் வ ழ கைளத் த ப்ப னான் . அப்ப த்
த ப்ப யவன ன் வ ழ கள ல் இர ேநரம் ெதாடங் க வ ட் ட அந் த
ேவைலய ல் யவன வ ளக் ெகாள ய ல் பளீெரன் ம ன் ன யப
க டந் த ‘பல் லவ இலட் ச ைன’ ெதன் பட் ட . சட் ெடன் ன ந்
அைத எ த் ப் பார்த்த ெஜயசந் தன் உத கள் , “பல் லவ
இலச்ச ைன!” என் ற வார்த்ைதகைள உத ர்த்தன.
வ க் ரந் த ம் வ ளக் ெகாள ய ல் பல் லவ இலச்ச ைனையப்

பார்த்தான் . வ த ய ன் வ ைளயாட் ல் தான் வசமாகச் ச க் க
வ ட் டைத உணர்ந்தான் . அப்ப உணர்ந்த ம கணம் அங் க ந்
தப்ப ச் ெசல் ம் யற் ச ய ல் ஈ பட் டான் .
வ ட் ெடன் ெஜயசந் தைன ப த் த் தள் ள வ ட் ஓடத்
ெதாடங் க ய வ க் ரந் தைன மைறந் ந ன் ற ந் த சா க் க ய
வரர்கள் ழ் ந் ெகாண்டனர். கீ ேழ வ வத ந் யன்
சமாள த் க் ெகாண்ட ெஜயசந் தன் , “அவைனப் ப த் இ த்
வா ங் கள் !” என் கர்ஜ த் தான் .
வ க் ரந் தன் ெசய் த யற் ச கள் அைனத் ம் வணாய ன.

ச லகணப்ெபா ள் வ க் ரந் தைனச் ச ைற ெசய் த ெஜயசந் தன் ,
வ க் ரந் த டன்
வரர்கள் ப ன் ெதாடர ெவற் ற க் கள ப் டன் அரண்மைனைய

வ த வ ர த் த வைல…!
அ ந் த இர ப் ெபா த ல் நாைரகள் உத ர்ந் வ க ன் ற ன்
பன க் காலத் த ல் ள ர்சச
் ைய தாங் க க் ெகாள் ள இயலாதனவாய்
ஓர டத் ேத ஒ ங் க க் க டந் தன. ள ர்ந்த பன த் ள ய ல் ழ் க
எ ந் வந் த நல் ல ள ர்சச ் யான வாைட காற் ெமல் ல வச
உடல் ந ங் ம் ப யான ள ர்சச் ைய உண்டாக் க
ள ர்சச
் ெபா ந் த ய வாைடக் காற் கார் ழ ய ன்
நள னமான உடல் நரம் கள ல் மட் மல் லாமல்
உள் ணர் கள ம் ெம வாகப் கத் ெதாடங் க யதால்
அ வைரய ல் மயக் கந ைலய ல் ழ் க க் க டந் த அவ ைடய
கண்கள் ெமல் லத் த றந் தன. அப்ப த றந் த வ ழ கள ல் த ல்
பல் லவ இளவரசன ன் கம் பரமான கைள ெபா ந் த ய கம் தான்
ெதன் பட் ட .
அ த் த கணம் , “இளவரேச!” என் உள் ளடங் க ய ர ல்
அைழத் த வண்ணம் எ ந் த க் க யன் ற கார் ழ ய ன்
ேதாள் கைள ஆதரவாக ப த் த ம் ப ம் ப க் க ைவத் தான்
பல் லவ இளவரசன் .
“கார் ழ ! இப்ெபா வ எப்ப இ க் க ற ?” என்
அன் ம ந் த ர ல் பல் லவ இளவரசன் ேகட் க ம் ேதாள ல்
பட் ந் த ண்ண ன் வ மட் ம் அல் லாமல் கார் ழ ய ன்
மனத ல் ஏற் பட் ந் த ேவதைன ம் இ ந் த இடம் ெதர யாமல்
மைறந் த .
“இளவரேச! என் தந் ைதயார்…” என் ஆரம் ப த் த
கார் ழ ைய இைடமற த் தான் இராஜச ம் மன் .
“உன் ேதாழ எல் லாவற் ைற ம் ற னாள் . பல் லவ அரசர்
ெகா த் த தண்டைன அவ ைடய மனத ல் இப்ப ப்பட் ட
ெவற ைய ஏற் ப த் த இ க் ம் என நான் எள் ளள ம்
ந ைனக் கவ ல் ைல. நல் ல ேவைளயாக வாள்
ெம வாகத் தான் பாய் ந் த க் க ற . ைவத் த யர் வாைள
எ த் வ ட் பச்ச ைல ம ந் ைவத் க் கட் ள் ளார். வழ
ெதர யாமல் இ க் க ம ந் ம் ெகா த் உள் ளார். இன் ம் ச ல
நாழ ைககள் கழ ந் த ப ற நீ எ ந் நடமாடலாம் ” என் றான்
ார் ழ ய ன் க வ ழ கள் ற்
க ற் ம் ழன் றன. அந் தச்
ழற் ச ய ன் ேநாக் கம் பல் லவ இளவரச க் ப் ர ந் த . அப்ப ப்
ர ந் ததால் ெம வாகச் ச ர க் க ம் ெசய் தான் அவன் .
“ஏன் ச ர க் க றீ ரக
் ள் இளவரேச?”- ர யாமல் வ னவ னாள்
கார் ழ .
“ கார் ழ ! நாம் இ ப்ப ைவத் த யர் இல் லம் . ேவகவத
ஆற் றங் கைரய ல் உன் மீ வாள் பாய் ந் த ம் உடன யாக
உன் ைனத் க் க க் ெகாண் இங் வந் ேதன் . காலாந் தக ம் ,
கயல் வ ழ ம் உன் ைடய வட் ற் ச் ெசன் உனக் த்
ேதைவயான உைடகைள எ த் வரச் ெசன் ற க் க றார்கள் . உன்
சந் ேதகம் தீ ர்ந்ததா?” என் ற வ ட் ம ப ம் நைகத் தான்
“ மயங் க க் க டந் த என் ைன இளவரசரா க் க க் ெகாண்
வந் தார்? ஐேயா..! அப்ெபா என் உைடகள் எந் த ந ைலய ல்
இ ந் தனேவா? என் அங் கங் கள் இளவரசர் க் க க் ெகாண்
வ ம் ேபா எப்ப எல் லாம் அவ ைடய உட ல்
உராய் ந் தனேவா?” என் தனக் ள் ெசால் க் ெகாண்ட
கார் ழ ய ன் கம் ேகாைவக் கன ய ன் ச வப்ப ைனப் ெபற்
ம ள ர்ந்த .
“கார் ழ ! இன் நடந் த ந கழ் ச்ச என் மனைத வ ட்
அகலேவ அகலா ” என் றான் இராஜச ம் மன் உணர்சச ் ம ந் த
ர ல் .
“ எந் த ந கழ் ச்ச ைய ெசால் க றார் இளவரசர்?” என்
தனக் ள் ேகட் க் ெகாண்டவள் , “ேச! என் ன இ ? நான் அவைரக்
காப்பாற் ற ய ந கழ் ச்ச ையத் தான் ெசால் க றார். என் மனம் ஏன்
ேவண்டாதைத எல் லாம் எண் க ற ? பல் லவ இளவரசர்
எங் ேக? பைடத் தைலவர் மகளாக ய நான் எங் ேக?” என் தாேன
தன் ைடய ேகள் வ க் ப் பத ம் ெசால் க் ெகாண்டாள் .
“என் ன கார் ழ ! ஏன் ேபச மாட் ேடன் என் க றாய் ?” என்
ெம வான ர ல் ேகட் டான் இராஜச ம் மன் .
ன்
த ைடய உணர்சச
் அைலகள் கைர மீ ற ச் ெசல் வைத
உணர்ந் ம் அைதக் கட் ப த் த யாமல் த ணற ய கார் ழ ,
“இளவரேச! நான் … நான் … என் ைடய கடைமையத் தான் …
ெசய் ேதன் ” என் த ணற னாள் .
ப்ெபா
அ ைவத் த யர், “இளவரேச! கார் ழ கண்
வ ழ த் வ ட் டாளா?” என் வ னவ க் ெகாண்ேட அந் த அைறக் ள்
ைழந் தார்.
“ கண்வ ழ த் வ ட் டால் . தன் கடைம உணர்வால் என்
க த் ைத ம் கவர்ந் வ ட் டாள் ” என் றான் பல் லவ இளவரசன்
ன் னைக டன் .
“ கார் ழ ! இந் தக் வைளய ல் பா டன் ைகச்
சாற் ைறக் கலந் ெகாண் வந் ள் ேளன் . ேலசாக கசக் ம் .கக் க
வ டாமல் த் வ ” என் வைளைய கார் ழ ய டம்
நீட் னார் ைவத் த யர்.
“ வைளைய என் ன டம் ெகா ங் கள் . நான் ெகா க் க ேறன் ”
என் ைகய ல் வாங் க க் ெகாண்டான் இராஜச ம் மன் .
ைவத் த யர் அைறைய வ ட் ெவள ேயற னார். கார் ழ
ெம வாக எ ந் உட் கார யன் றாள் . அவள் அப்ப உட் கார தன்
வ வான இடக் கரத் தால் அவள் ப்பக் கம் அைணத் ப்
ப த் உதவ ெசய் த இளவரசன் வைளய ல் இ ந் த பாைல
சற ச ற தாக அவள் வாய ல் ஊற் ற னான் . அவ ைடய
அரவைணப் அள த் த கத் த ல் கசந் த பா ம் இன த் த
கார் ழ க் .
ார் ழ
க பல் லவ இளவரசன டம் மனைத பற ெகா த் த
வண்ணம் பாைல அ ந் த க் ெகாண் ந் த அேத சமயத் த ல் ,
காஞ் ச அரண்மைனய ன் உள் மண்டபத் த ல் பைடத் தைலவன்
ெஜயசந் தன் *
ெகா த் த பல் லவ இலச்ச ைனைய யவன
வ ளக் ெகாள ய ல் ர்ந் பார்த் க் ெகாண் ந் தார் சா க் க ய
மன் னர் வ க் க ரமாத த் தன் . அப்ப ப் பார்த்தவர ன் உத கள் , “இ
சாதாரணமான இலச்ச ைன அல் ல பைடத் தைலவேர! ராஜ
இலச்ச ைன!” என் ற வார்த்ைதகைள ந தானமாக ம் ,
அ த் தமாக ம் உச்சர த் தன.
வ க் க ரமாத த் த க் எத ர்த்தாற் ேபால வரர்கள ன் ப க் ள்
கட் ண் ந ன் ற வ க் ரந் தன் வ த தனக் வசமாக வைலவ ர த்
வ ட் டைத உணர்ந் ேவதைன அைடந் தான் .
“ராஜ இலச்ச ைனயா…!”- சந் ேதகத் டன் இ த் தான்
ெஜயசந் தன் .
➢ பல் லவ இலச்ச ைன - நந் த இலச்ச ைன

ஆதாரம் : மா.இராசமாண க் கனார் எ தய
பல் லவர் வரலா , பக் கம் -221
“ஆம் ! இேதா பா ங் கள் ! இந் த இலச்ச ைனய ல்

ெபாற க் கப்பட் இ ப்ப ராஜநந் த . அதன் தைலப்ப த ய ல்
க ரீடம் ஒன் ெபாற க் கப்பட் ள் ள . நந் த க் இ றத் த ம்
வ ளக் கள் ெபாற க் கப்பட் ள் ளன. இந் த ராஜ இலச்ச ைன ம க
மக க் க யமான அரச யல் அத கார கள டம் மட் ம் தான்
இ க் ம் ” என் வ ளக் கம் தந் த வ க் க ரமாத த் தன் வ க் ரந் தைனப்
பார்த் நைகத் தார்.
“எனக் ம் அந் த ராஜ இலச்ச ைன ம் எந் தவ தமான
சம் மந் த ம் இல் ைல. என் ைன வ ட் வ ங் கள் ” என்
கத் த னான் வ க் ரந் தன் .
` அவ ைடய கத் தல் சா க் க ய மன் னர ன் சந் ேதகத் ைத
நீக் வதற் ப் பத லாக அத கர க் கேவ ெசய் த .
“ெஜயசந் தேர! இவைனக் க ட் ய ல் கட் நம் வழக் கப்ப
தண்டைனைய ந ைறேவற் ங் கள் . இவ ைடய இந் த
பல் லவ மன் ன க் ம் , பல் லவ இளவரச க் ம் பாடமாக
அைமயட் ம் !” என் ஆைணய ட் டார் வ க் க ரமாத த் தன் .
“ ேவண்டாம் ! நான் ெசால் வைத ேக ங் கள் ! என் ைன வ ட்
வ ங் கள் !” என் அலற னான் வ க் ரந் தன்
வ க் ரந் தன் அலறைலச் சா க் க ய மன் னர் ஒ ச ற ம்
ெபா ட் ப த் தவ ல் ைல. வ க் ரந் தைன சா க் க ய மன் னர்
வ சார த் த ந் தால் அவன் தான் சா க் தன டம் ஓைல
ெகா த் தவ யைதத் ெதர ந் ெகாண் ப்பார். ஆனால் அவர்
மனம் ேகாபத் த ல் ழம் ப க டந் ததால் அவர் வ க் ரந் தைனப்
ேபசேவ வ டவ ல் ைல.
“அப்ப ேய ஆகட் ம் மன் னவா!” என் ற ெஜயசந் தன்
ெம வான ர ல் , “இவன் உடைல…” என் இ த் தான் .
“ அவ ைடய வட் ல் ெகாண் ேபாய் ேபாட் வ ங் கள் .
பல் லவ மன் னைன சார்ந்தவர்கள ன் கத இ தான் என
மற் றவர்கள் உணர்ந் ெகாள் ளட் ம் ” என் றார் வ க் க ரமாத த் தன் .
ெஜயசந் தன் தண்டைன டத் ைத ேநாக் க நடந் தான் .

வரர்கள் வ க் ரந் தைன இ த் க் ெகாண் ப ன் ெதாடர்ந்தனர்.
தண்டைன டத் த ன் ந வ ல் இரண் ெபர ய ண்கள்
காணப்பட் டன. அந் தத் ண்கள் இரண்ைட ம் இைணத் தப
வ வான இ ம் சங் க ஒன் காணப்பட் ட . ந வ ல்
ம கப்ெபர ய இராட் னம் ெதாங் கவ டப்பட் ந் த . ண்க க்
ந வ ல் தைரய ல் பள் ளம் ேதாண்டப்பட் இ ந் த . அந் த
பள் ளத் த ல் வரர்கள் வ ற கட் ைடகைள அ க் க னர். அந் த வ ற
கட் ைடகள ன் ெந ப் ட் னர். ச ற ேநரத் த ல் ெந ப் எல் லா
வ ற கட் ைடக க் ம் பரவ ம கப்ெபர தாக எர ய ஆரம் ப த் த .
வ க் ரந் தன் இரண் கால் கள ம் இ ம் ச் சங் க ையக்
கட் அவன் கதர, கதர க் ந வ ல் இ ந் த ராட் னத் த ல்
தைலகீ ழாகத் ெதாங் கவ ட் டனர். ப ன் னர் வரர்கள் க ணற் க் ள்
நீர் இைறப்பைதப் ேபால் இ ம் ச் சங் க ைய ச ற ச ற தாக
தளர வ ட் டனர். தைலகீ ழாக ெதாங் க ய வ க் ரந் தன ன் தைல
ப த ைய ெம வாக, பள் ளத் த ள் எர ந் ெகாண் ந் த
ெந ப்ப ல் இறங் க ய .
“ஆ……! ஐேயா…….!” என் கைடச யாக அலற னான்
வ க் ரந் தன் .
சர்வ சாதாரணமாக நீ க் ள் வாள ைய ழ் கைவத்
ப ன் னர் ேமேல இ ப்பைதப் ேபால் ெந ப் க் ள் வ க் ரந் தைன
ழ் கச் ெசய் த வரர்கள் ப ன் னர் இ ம் ச் சங் க ைய ேமேல
இ த் தனர். தைலப த ய ல் ெதாடங் க உடல் வ ம்
ெந ப் ப் பற் ற யதால் , த் த வ க் ரந் தன் உடல் க க ய .
ச ல நாழ ைக ெபா கள் கழ ந் த ப ன் னர் க க க டந் த வ க் ரந் தன்
காைலப் ப ைணத் த ந் த இ ம் ச் சங் க ைய நீக் க வ ட் ,
வ க் ரந் தன் உடைல ெகட் யான ேபார்ைவயால் ேபார்த்த னர். கர க்
கட் ைடயாக காணப்பட் ட அந் த உடைலத் க் க ப் ெகாண் ேபாய்
ரவ வண் ய ல் ஏற் ற னர். ரவ வண் வ க் ரந் தன் வட் ைட
ேநாக் க வ ைரந் த .
அேதசமயம் கார் ழ ய ன் உைடகைள எ த் க் ெகாண்
இ ேளா இ ளாக வ க் ரந் தன் வட் ைட வ ட் ெவள ேயற க்
ெகாண் ந் த காலாந் தக ம் , கயல் வ ழ ம் ரவ வண் ஒன்
அந் த வட் ைட ேநாக் க வ வைதக் கண்ட ம் வ யப்பைடந் தனர்.
சட் ெடன் சற் த் தள் ள காணப்பட் ட மைறவ டம் ஒன் ற ள்
ைழந் மைறந் ந ன் றப , அங் நடப்பைதக் கவன க் கத்
ெதாடங் க னர்.
வ க் ரந் தன் வட் க் ன் னால் ரவ வண் வந்
ந ன் ற . சாத் த ய ந் த கதைவ உைடத் த சா க் க ய வரர்கள்
வ க் ரந் தன் உடைல க் க உள் ேள வச எற ந் வ ட் ரவ
வண் ய ல் ஏற அரண்மைனைய ேநாக் க வ ைரந் ெசன் றனர்.
ரவ வண் ெசன் ற ம் வட் க் ள் ைழந் த
காலாந் தக ம் கயல் வ ழ ம் வட் ள் கயல் வ ழ சற்
ேநரத் த ற் ன் னால் ஏற் ற ைவத் வ ட் வந் த வ ளக் ெகாள ய ல்
வ க் ரந் தன் க க ய உடைல பார்த்த ம் ஸ்தம் ப த் ப் ேபாய்
ந ன் றனர்.
வட் ற் ெவள ேய ெத வ ல் ேவ ச லர் ஓ
வ வதற் கான ஓைச ேகட் ட . கயல் வ ழ ய ன் ைகையப் ப த்
இ த் த ப காலாந் தகன் வட் ன் ப ன் றக்
கதைவத் த றந் ெகாண் ெவள ேய ஓ னான் . இ வ ம்
ப ன் றத் த ல் சற் த் ரத் த ல் காணப்பட் ட ெதன் னந் ேதாப்ப ள்
ைழந் ம க ேவகமாக ஓ னர்.
சத யாேலாசைன…!

மகரந் தம்பரவ க் க டந் த அந் தச் ேசாைலய ன் ெகா த் த
அ ம் கள் ெநக ழ் ந் ேதைனச் ச ந் த ன. அவ் வா ச ந் த ய
ேதன ன் ெப க் க னால் அ ந் த ய தாமைரயாக ய ப க் ைகய ன்
ேமல் அன் னப்பறைவகள் ழ் க , ெமல் ல ெமல் ல, ேமேல
நீவந் ெத ந் த காட் ச ய ல் மனத் ைதப் பற ெகா த் த வண்ணம்
அமர்ந்த ந் த கார் ழ அந் த இயற் ைகக் காட் ச ேயா தன்
மனந ைலைய ஒப்ப ட் ப் பார்த் க் ெகாண்டாள் . ேதன ன்
ெப க் ைக ேபான் ஊற் ெற த் ப் ெப க க் ெகாண் ந் த
காதல் உணர்வ ல் தன் மனம் அந் த அன் னப் பறைவகைளப் ேபால்
ழ் க , ெமல் ல, ெமல் ல நீவந் ெத ந் ெகாண் ப்பைத
எண்ண ப் பார்த்தவள் , அந் தக் கணத் த ல் காத ன் உன் னத
சக் த ைய உணர்ந் ெகாண்டாள் . அப்ப உணர்ந் ெகாண்டவள் ,
அதன் ப ய ல் ச க் ண் , ச ந் ைதயழ ந் த ந ைலய ல் ெப ச்
ஒன் ைற உத் த ரவ ட் டாள் .
அவ க் ப் ப ன் னால் வந் ந ன் ற பல் லவ இளவரசன் ,
“கார் ழ !” என் ெம வான ர ல் அைழத் க் ெகாண்ேட
அவள் ேதாள ல் கரத் ைதப் பத த் தான் .
வ ட் ெடன் எ ந் தாள் கார் ழ . எ ந் த ேவகத் த ல்
த ம் ப யவள் , இளவரசன ன் ேமல் ேமாத க் ெகாண்டால் . ஒேர ஒ
கணம் தான் அவ ைடய த ரட் ச யான ப த கள் இளவரசன ன்
வ ர ந் த மார் ப்ப த ய ல் ேமாத வ லக ன என் றா ம் ட, அந் தக்
கணப்ெபா த ல் தன் உள் ளம் ெசார்க்கேலாகத் த ன் கத் ைத
அ பவ த் வ ட் டைத உணர்ந்த இராஜச ம் மன் , “காத ன்
ரணத் வம் உள் ளத் டன் மட் ம் ந ன் வ வத ல் ைல.
உட க் ம் அத ல் பங் இ க் கத் தான் ெசய் க ற ” என்
தனக் ள் ெசால் க் ெகாண்டான் .
ம ப ம் , “கார் ழ !” என் அைழத் த அவ ைடய
ர ல் எப்ேபா ம் காணப்ப ம் கம் பரம் காணப்படவ ல் ைல.
அதற் ப் பத லாக ந க் க ம் , ைழ ம் காணப்பட் டன.
“உம் …!” என் ற ஒற் ைறச்ெசால் மட் ம் கார் ழ ய ன்
உத கள ல் இ ந் ப ர ந் காற் ேறா காற் றாகக் கலந் த .
“எத ர்பாராதவ தமாக நீ ேவகமாக எ ந் த ம் ப யதால் …”
என் இ த் தான் இளவரசன் இராஜச ம் மன் .
“எத ர்பாரா நடந் த ந கழ் ச்ச ேய இப்ப ப்பட் ட
இன் ப கத் ைத வார இைறக் மானால் …” என்
ெசால் க் ெகாண்ட கார் ழ ய ன் கம் நாணத் தால் ச வந் த .
“ ப ர ! என் னால் …. என் னால் …. இந் த ந கழ் ைவ நம் பேவ
யவ ல் ைல…. நான் …. நான் … சாதாரணமானவள் …
நீங் கேளா… பல் லவ நாட் ன் இளவரசர்…”- நாணம் அள் ள த்
ெதள த் இ ந் த வ ழ களால் இராஜச ம் மைன ஏற ட் ப்
பார்த்தப ேய ேபசத் ெதாடங் க ய கார் ழ ய ன் ெசாற் கள்
த மாற ன.
அவ ைடய மனந ைலையப் ர ந் ெகாண்டான் பல் லவ
இளவரசன் .
“இேதா பார் கார் ழ ! காத க் உயர்ந்தவன் தாழ் ந் தவன்
என் ற ேபதம் இல் ைல. அன் உள் ளங் கள ன் சங் கமத் த ல்
அைனத் ம் மைறந் வ க ன் றன. என் மீ
சந் ேதகப்ப க ன் றாயா கார் ழ ?”
“ இல் ைல பர ! இல் ைல! உங் கள் மீ நான்
சந் ேதகப்படவ ல் ைல. உங் கைள நான் மனப் ர்வமாகக்
காத க் க ன் ேறன் . இ ந் தா ம் எனக் அந் தத் த த இ க் க றதா
என் தான் சந் ேதகப்ப க ேறன் . ஆைசப்ப ம் உள் ளம் அைடயக்
யதாக இ க் க ேவண் ம் அல் லவா? ேபைத மனம்
ேவண்டாதைத எல் லாம் கற் பைன ெசய் ெகாண் தவ க் க ற .”
“சந் ேதகம் ேவண்டாம் கார் ழ ! உன் ைன நான் ைகவ ட்
வ டமாட் ேடன் . அ மட் மல் ல, என் ைடய எத ர்கால கன கள்
உன் லம் ந ைறேவற ேவண் ம் என் வ ம் க ன் ேறன் .”
“எத ர்கால கன களா?”
“ஆம் கார் ழ ! எத ர்கால கன கள் என் உள் ளத் த ல்
ப ைமயாய் வ ர ந் க டக் க ன் றன. நான் வைண எ த்
வாச க் ம் இராகங் கள் அைனத் த ற் ம் நீ உன் ைடய
நாட் யத் த ன் லம் உய ர் ெகா க் க ேவண் ம் .’ ைக வழ நயனம்
ெசல் ல கண்வழ மன ம் ெசல் ல’ நீ ஆ ம் நாட் யம் உ வச்
ச ைலகளாக வ க் கப்ெபற் , ைசவத் த க் ேகாய ல் கள ல்
இடம் ெபற ேவண் ம் . அைவ பல் லாண் காலம் இைசய ன்
ேமன் ைமைய ம் , நடனத் த ன் ச றப்ைப ம் பைறசாற் ற க்
ெகாண் க் க ேவண் ம் .”
‘வாத் ய வ த் யாதரன் ’ *
என் ம் ‘அேதாத் ய ம் ’
என் ம் , ‘வணா நாரதன் ’ என் ம் ப ன் னாள ல் பல வ கைளப்
ெபறப்ேபா ம் பல் லவ இளவரசன் இராஜச ம் மன் அப்ெபா
ஏேதா கன லகத் த ந் ேப வைதப் ேபால் ேபச க் ெகாண்ேட
ேபானான் ; ப ன் னர் ேப வைத ந த் த வ ட் ச் சட் ெடன்
அவ ைடய கரங் கைளப் ப த் க் ெகாண் , “என் ைடய
கன கள் ந ைன களாக மாறேவண் ம் கார் ழ . அைத
ந ைறேவற் ற ைவப்பாயா?” என் ெம வான
ர ல் இைறஞ் க ன் ற பாவைனய ல் ேகட் டான் .
“நான் பாக் க யம் ெசய் தவள் ப ர ! நான் பாக் க யம்
ெசய் தவள் !” என் உணர்சச
் ம ந் த ர ல் கார் ழ
பத ைரத் தாள் .
அப்ெபா காலாந் தகன் , “இளவரேச1 இளவரேச!” என்
அவசரக் ர ல் அைழத் க் ெகாண்ேட அவர்கைள ேநாக் க
வ ைரந் வந் தான் . அவைனத் ெதாடர்ந் வந் த கயல் வ ழ ய ன்
கம் ேபயைறந் தாற் ேபால ெவ த் க் க டந் த .
சட் ெடன் கார் ழ ய ன் கரங் கைளத் தன் ப ய ந்
வ வ த் வ ட் ப் ப ன் க் நகர்ந்த பல் லவ இளவரசன் ,
“காலாந் தகா! ஏன் இப்ப ப் பதற ஓ வ க றாய் ? என் ன நடந் த ?”
என் ந தானமான ர ல் வ னவ னான் .
அ த் தாற் ேபால் காலாந் தகன் ெசான் ன பத ைலக் ேகட் ட ம்
இராஜச ம் மன ன் ந தானம் காற் ற ல் பறந் த .
“இளவரேச! நடக் கக் டாத நடந் வ ட் ட .
கார் ழ ய ன் தந் ைத வ க் ரந் தைனக் க ட் ய ல் கட் ெந ப்ப ல்
இறக் க ம கக் ெகா ரமாகக் ெகான் வ ட் டான் வ க் க ரமாத த் தன் ,”
என் பதற் ற ம் , ேகாப ம் கலந் த ர ல் ஆரம் ப த் த
காலாந் தகன் நடந் தைத வ வர த் தான் .
➢ *அேதாத்யம் என் ப வைண, ரசம் , ழல் , தாளம்

ஆக ய நான் ைக ம் ற க் ம் . ஆதாரம் : பல் லவ
வரலா .
காலாந் தகன் ற ய ெகா ஞ் ெசய் த ேகட் க் கனன்

எ ந் தான் இராஜச ம் மன் . “அப்பா…!” என் அலற த் த் தாள்
கார் ழ . அவ ைடய கண்கள ந் வழ ந் ேதா ய நீர்,
மாேதவ ய டம் அைடக் கலம் ந் வ க் ரந் தன ன் ஆத் மா க்
இ த அஞ் ச ெச த் த ய .
த மாற ய கார் ழ ையத் தாங் க ப் ப த் க் ெகாண்ட
பல் லவ இளவரசன் , “காலாந் தகா! சா க் க ய மன் னன ன்
சர்வாத காரப் ேபாக் க் ச் சா மண அ க் ம் வைரய ல் என்
மனம் சாந் த யைடயா . வளைம ெகாழ க் ம் காஞ் ச ய ல்
வஞ் சகமாகப் ந் வ ட் ட வல் ைறப் ற க ட் ஓடச்
ெசய் ெவற் ற ச் சங் ழங் க வாதாப ய ந் நான் த ம் ம்
நாள் வ ைரவ ல் வரத் தான் ேபாக ற ,” என் வஞ் ச னம்
பகர்ந்தான் . ப ன் னர் கார் ழ ய டம் “கார் ழ ! உன் தந் ைதயார்
என் மீ பைகைம ண் ந் தா ம் அவர் பல் லவ நாட் ன்
பைடத் தைலவராகப் பண யாற் ற யவர். அவர் மீ எனக்
எந் தவ தமான ேகாப ம் இல் ைல நீ மனத் ைதத் ேதற் ற க் ெகாள் ”
என் றான் ேசாகம் கலந் த ர ல் .
“ அப்பா…! அப்பா…!” என் அ லம் ப ய கார் ழ ,
“நல் ல மனம் ெகாண்ட உங் கைளப் பழ வாங் கத் த் த என்
தந் ைதயார். ஆனால் , அவ ைடய தீ ய எண்ணேம அவைரத்
தீ க் க ைரயாக் க வ ட் ட ” என் ற வ ம் ம னாள் .
ஒ கணம் ஏேதா ேயாச த் த பல் லவ இளவரசன்
காலாந் தகன டம் , “கார் ழ ைய அைழத் ச் ெசல் . அவ ைடய
தந் ைதய ன் இ த ச்சடங் க ல் அவள் கலந் ெகாள் வதற் கான
ஏற் பா கைளச் ெசய் . எதற் ம் நம் வரர்கள ல் ச லர் மாற்
உைடய ல் உங் க டன் இ க் கட் ம் . வ க் ரந் தன ன் இ த ச்
சடங் கள் ந் த ம் கார் ழ ைய ம் , கயல் வ ழ ைய ம்
அைழத் க் ெகாண் ரத் த ல் உள் ள நம் ைடய இடத் த ற்
வந் வ !” என் கட் டைள இட் டான் .
கார் ழ நீர் ந ைறந் த வ ழ களால் பல் லவ இளவரசைன
ஏற ட் ேநாக் க னாள் .
“ கார் ழ ! மன உ த ேயா ெசல் ! ேதாள ல்
ஏற் பட் க் ம் ண் ஆ ம் வைரய ல் எச்சர க் ைக டன் இ !
ேபாய் வா!” என் வ ைட ெகா த் தான் இராஜச ம் மன் .
காலாந் தக ம் , பல் லவ இளவரசன ன் கட் டைளப்ப
கார் ழ ைய ம் , கயல் வ ழ ைய ம் அைழத் க் ெகாண் அந் த
இடத் த ல் இ ந் க ளம் ப ய அேத ேநரத் த ல் ,
அரண்மைனய ன் அந் தரங் க அைறய ல் வ க் க ரமாத த் தன்
ெஜயச்சந் த ட ம் , பைடத் தைலவர்கள் ச ல ட ம்
சத யாேலாசைனய ல் ஈ பட் ந் தார்.
“ பைடத் தைலவர்கேள! நான் ெசால் வைதக் ர்ைமயாகக்
கவன ங் கள் ! நான் காஞ் ச ையக் ைகப்பற் ற ன் மாதங் கள்
ஓ வ ட் ட ப ற ம் டப் பல் லவ மன் னன் பரேம வரவர்மைன
நம் மால் ச ைறப்ப க் க இயலவ ல் ைல. பல் லவ இளவரசன் நம்
கண்ண ல் மண்ைணத் வ வ ட் மா ேவடத் த ல் நக க் ள்
ைழந் இ க் க றான் . ேபார ல் மாண்டவர்கள் ேபாக மீ த இ ந் த
பல் லவ வரர்கள் என் ன ஆனார்கள் ? எங் ேக இ க் க றார்கள் ?
அ த் தாற் ேபால் நம் மீ பைட எ க் க ஆயத் தம் நடக் க றதா?
எ ேம ர யவ ல் ைல. இந் த சமயத் த ல் நாம்
இன் ெனான் ைற ம் ச ந் த த் ப் பார்க்க ேவண் ய ழ் ந ைலய ல்
இ க் க ேறாம் . நாம் பல் லவ நாட் ைடப் ப த் த ப ற ம் ட
பாண் ய மன் னன் மாறவர்மன் அர ேகசர ஏன் அைமத யாக
இ க் க றான் என் பைத ம் ச ந் த த் ப் பார்க்க ேவண் ம் .”
ேப வைத ந த் த வ ட் சா க் க ய மன் னன்
ச ந் தைனய ல் ஆழ் ந் தான் .
பைடத் தைலவர்கள ல் ஒ வனான பாலவர்மன் ,
“மன் னவா! நாம் அச்சம் ெகாள் ள ேதைவ இல் ைல. பாண் ய
மன் னர் காஞ் ச ைய ேநாக் க கட் டாயம் பைடெய த் வர மாட் டார்.
உைற ைரத் தாண் வந் தால் தனக் ேதால் வ ந ச்சயம்
என் பைதப் பாண் ய மன் னர் உணர்ந் ெகாண் க் க றார்”
என் றான் ெம வான ர ல் .
ச ந் தைனய ல் இ ந் வ பட் டான் சா க் க ய மன் னன் .
“ பாலவர்மேர! நீ ெசால் வ ம் சர தான் ! நான் ஒ க்
வந் வ ட் ேடன் . நம் ைடய ற க் ேகாள் ைமயான
ெவற் ற ைய அைடய ேவண் மானால் , நாம் பைடக டன்
காஞ் ச ைய வ ட் நகர்ந் *
உரக ர க் ச் ெசல் ல ேவண் ம் .
பல் லவன் நாட் ற் ம் பாண் ய நாட் ற் ம் இைடப்ப த ய ல்
நாம் இ ந் தால் இ ேவந் தர்கள ன் பைட பலத் ைத ம் அழ ப்ப
எள .”
➢ *உரக ர -உைற ர்
“ நீங் கள் ந ைனப்ப தவ மன் னவா!” என்

ற க் ெகாண்ேட எ ந் த ெஜயச்சந் தைன ைகயமர்த்த உட் கார
ைவத் த வ க் ரமாத த் தன் , “ெஜயச்சந் தேர! நீங் கள் என் ன ெசால் ல
வ க றீ ரக் ள் என் எனக் ெதர ம் . நாம் காஞ் ச ைய வ ட்
நகர்ந்தால் பரேம வரவர்மன் காஞ் ச க் ள் ைழந் வ வான்
என் ெசால் ல வ க றீ ரக ் ள் அப்ப த் தாேன?” என் வ னாவ னார்.
“ஆம் மன் னவா! பல் லவ மன் னர் பைட டன் காஞ் ச க் ள்
ைழந் வ ட் டால் காஞ் ச ைய ைகப்பற் ற நாம் பட் ட கஷ் டம்
எல் லாம் வணாக பயனற் ப் ேபாய் வ ம் .”
“ அப்ப அவன் காஞ் ச க் ள் ைழயாமல் இ க் க, சா க் க ய
இளவரசைனப் பைட டன் வரச்ெசால் ஓைல அ ப்பப்
ேபாக ேறன் . வ நாயாத த் தன் பைட டன் வந் காஞ் ச ய ல்
தங் வான் . அவன் வ வதற் ள் நாம் உரக ர க் ச் ெசன்
வ ேவாம் ” என் ற வ க் க ரமாத த் தன் ெவற் ற ச் ச ர ப்ெபான் ைற
ெவள ேயற் ற னார்.
ேதா ெசால் ல
ஏ யன் ற ெஜயசந் தைன இைடமற த் த
வ க் க ரமாத த் தன் , “நல் லைதேய ந ைன ங் கள் பைடத்
தைலவேர! இந் த ஓைலய ல் எல் லா வ வரங் கைள ம்
எ த ள் ேளன் . ரவ வரன் லம் இந் த ஓைலைய
வ நாயாத த் த க் அ ப்ப ைவ ங் கள் !” என் ஆைணய ட் டார்
அத காரக் ர ல் .

அைமச்சர் தந் த
ஓைல ம் …!
அரசன் அைடந் த அத ர்சச
் ம் …!
“ அறம் தந் த ெபான் ெபா டல் ” என் ம ைரக்
கலம் பகத் தா ம் , “கத ர் மத யம் தீ ண் ெகா மத ல் ம ைரத்
த ஆலவாய் ” என் ெபர ய ராணத் தா ம் ேபாற் ற ப்
கழப்பட் ட ம ைர மாநகர் அன் வழக் கத் த ற் ம் அத கமான
பரபரப்ேபா காணப்பட் ட . சாதாரண நாள் கள ல் ட் டம்
அத கம ன் ற க் காணப்ப ம் ஓர வத கள் ட அன் ைறக்
ஆள் நடமாட் டம் ம ந் த ந் ததால் ஆரவாரம் ம க் கதாகக்
காட் ச யள த் தன.
மாறவர்மன் அர ேகசர க் ஏற் பட் ந் த ெவப் ேநாைய
நீக் க ப் பாண் மாேதவ ய ன் மனேவதைனைய ேபாக் க யவ ம் ,
மனத் மா ன் ன ய சமணர்கைள வாத ல் ெவன் ைசவ
சமயத் ைதத் தைழத் ேதாங் கச் ெசய் தவ ம் , ைசவசமயக் ரவர்
நால் வர ல் ஒ வ ம் ஆக ய த ஞானசம் பந் தர் ம ைரக் வந்
ெசன் ற ப ற “ ன் பாண் யன் ” என் ெசப்ேப கள ம் ,
கல் ெவட் கள ம் ற ப்ப ட் க் றப்பட் ட பாண் ய ேவந் தன்
மாறவர்மன் அர ேகசர ம் , அவன ைணவ யார்
மங் ைகயர்க்கரச யா ம் ைசவத் த க் ேகாய ல் க க்
எவ் வளேவா ந வந் தங் கள் அள த் த ந் தா ம் அவற் ற ற் எல் லாம்
ேமலாக அன் ைறய த னம் ம ைரயம் பத ய ல் உள் ள ச வன்
ேகாய ல் லாபாரம் , இரண்யகர்பப ் தான ம்
ெசய் யப்ேபாவைத நகர மக் கள் அைனவ ம் ஏற் கனேவ
அற ந் த ந் ததால் ஏற் பட் ந் த மக ழ் ச்ச ய ன் ெவள ப்பா தான்
பரபரப்பாகப் பர ணம த் ெகாண் ந் த .
“மறப்ேபார்ப் பாண் ய ரறத் த ற் காக் ம்
ெகாற் ைகயம் ெப ந் ைற”
என் ம் ,
“வ ைனநவ ல் யாைன வ றற் ேபார்ப் பாண் யன்

கழ் ம ச றப்ப ற் ெகாற் ைக ன் ைற”
என் ம் அகநா ற் ப் பாடல் களால் ச றப்ப த் க் றப்பட் ட
ெகாற் ைகத் ைற கத் த ல் *
இ ந் , ‘வாண கச்சாத் ’
வண் கள ல் த் க் கைள ஏற் ற க் ெகாண் நக க் ள் ெசன்
ெகாண் ந் ததா ம் , மக் கள் ேகாய ைல ேநாக் க த் த ரள் த ரளாகச்
ெசன் ெகாண் ந் ததா ம் டல் நகர் அன் ைறய த னம்
பரபரப் ந ைறந் த இந் த ரேலாகேம மண் ல க் இடம்
மாற வ ட் டேதா என் ம் ப ரைமைய ஊட் க் ெகாண் ந் த .
➢ *வாண கச் சாத்

வண் கள ல் ஏற் ற க் ெகாண் வ ம் பண்டங் கைள ம்
த் க் கைள ம் எவ ம் கவர்ந் ெசல் லாமல் இ க் க
வாண கர்கள் ெப ம் ட் டமாக வண் கள ன் ப ன் னால்
காவல் காத் ெசல் வர் அக் ட் டத் த ற் வாண கச் சாத்
என் ெபயர்
‘ம ைர மக் க க் மட் ம் அந் த மக ழ் ச்ச ெசாந் தமன் ;

எனக் ம் அத ல் பங் உண் !’ என் வைதப் ேபான்
அன் காைலப்ெபா த ல் கீ ழ் த் த ைச வான ல் க ளர்ந் எ ந் த
கத ரவன் டத் தன் ெபான் ன றக் கத ர்கைளப் ெபா டன் வச த்
தன் ைடய மக ழ் ச்ச ய ன் ெவள ப்பாட் ைட ெவள ப்ப த் த க்
ெகாண் ந் தான் .
சம் வற் சர வார யம் , ேதாட் ட வார யம் , ஏர வார யம் , ெபான்
வார யம் , பஞ் ச வார யம் த ய வார யப் ெப மக் க ம் ,
இ பத் நான் ேகாட் டத் தைலவர்க ம் அரண்மைனய ன்
வாய ல் ய ந் தனர்.
வ் வள
இ ஆரவாரத் த ற் இைடேய ம்
பைடத் தைலவர்க ம் , பைடவரர்க ம் , அரண்மைனப்
பண ப்ெபண்க ம் தங் க ைடய பண ய ல் கவனத் டன்
ஈ பட் ந் தனர். மக ழ் ச்ச ந ரம் ப க் க டந் த அந் தச் ழ் ந ைலய ல்
அரண்மைனய ன் உள் ளைறய ல் பாண் ய மன் னர டம்
உைரயா க் ெகாண் ந் த பாண் மாேதவ மங் ைகயர்க்கரச ய ன்
உள் ளத் த ல் அந் த மக ழ் ச்ச க் இைடய ல் ச ற தள வ த் த ம்
இ க் கேவ ெசய் த . அவ ைடய வ த் தம் ேபச்ச ம்
ெவள ப்பட் ட .
“ப ர ! இன் ைறய இைற ைகங் கர யத் த ல் பங் ெகாள் ள
ேவண் ய அைமச்சர் இப்ெபா இங் இல் ைலேய என் என்
மனம் கவைல க ன் ற ” என் றாள் வ த் தம் கலந் த ர ல்
மங் ைகயர்கரச .
“ ஆம் ேதவ ! நீ ெசால் வ சர தான் ! எனக் ம் அந் தக் ைற
இ க் கத் தான் ெசய் க ற . ச வத் ெதாண் ல் ைமயான
ஈ பா ைடய லச்ச ைறயார் இந் த சமயத் த ல் இங் இல் லாத
என் மனத ம் வ த் தத் ைத ஏற் ப த் த ள் ள . அேத சமயத் த ல்
அவர் உத ரத் டன் கலந் க டக் ம் நாட் ப்பற் ைற ம் நான்
உணர்க ேறன் . *
ம ந் த கட ள் பற் ற ைடேய, கடைமையச்
ெசவ் வேன ந ைறேவற் றத் க் ம் அவ ைடய உணர்சச ்
அளவ டற் கர ய ” என் றார் பாண் ய மன் னர் மாறவர்மன்
அர ேகசர .
* லச்ச ைறயார ன் கட ள் பற் ம் கடைம தவறாத

பண் ம்
"இன் ன நல் ெலா க் கத் த னார் ; ஈற ல் சீ ரத
் ்
ெதன் ன மந் த ர கட் ேம லாக யார்
ஒன் ன லர்செ
் சற் ( ) உ த க் கண் ந ன் ளார் !"-
ெபர ய ராணம்
“நீங் கள் ெசால் வைத நான் அப்ப ேய ஒப் க் ெகாள் க ேறன் .

இ ந் தா ம் , பைடத் தைலவர்கள ல் ஒ வைர
அ ப்ப ய க் கலாம் . அவேர ெசல் ல ேவண் ம் என் நீங் கள்
ஆைணய ட் க் க ேவண்டாம் .”
“நான் ஆைணய டவ ல் ைல ேதவ . அவேர எ த் த
இ . அவைரப் பற் ற உனக் த் ெதர யாதா என் ன? எ த் த ைவ
சற் ம் ப றழாத வைகய ல் ெசய் க் க ேவண் ம் என்
ந ைனப்பவர் அவர். அதனால் தான் நா ம் அவைரத் தைட
ெசய் யவ ல் ைல.” என் பத ல் ெசான் னமன் னர்,
“இைறைகங் கர்யத் க் கான எல் லா ஏற் பா கைள ம் ெசய்
த் வ ட் , அேதா உன் ைமந் தன் வந்
ெகாண் க் க றான் .வா! ேகாய க் ச் ெசல் லலாம் !” என்
எ ந் தார்.
ைறக் ள்
அ ைழந் த பாண் ய இளவரசன் ேகாச்சைடயன்
ரணதீ ரன் , “தந் ைதேய! எல் லா ஏற் பா கைள ம் ெசய் த்
வ ட் ேடன் . அன் ைன ம் , நீங் க ம் ஆலயத் த ற் ெசல் வதற் கான
ேத ம் ஆயத் தமாக உள் ள !” என் றான்
வ ம் அரண்மைன வாய ைல ேநாக் க நடந் தனர்.
பாண் ய மன் ன ம் , ைசவ சமயத் த ல் ம மலர்சச ் ைய
ேதாற் வ த் த மங் ைகயர்க்கரச யா ம் மாெப ம் ேகாஷத் டன்
லாபார ம் , இரண ய கர்பப ் தான ம் ெசய் வதற் காக ேதர ல்
ஏற ப் றப்பட் ட அேத சமயத் த ல் ,
சா க் க ய மன் னர ன் த ட் டம் தவ ெபா யா ம் ப யான
ந கழ் ச்ச ஒன் காஞ் ச ய ல் பா யாற் றங் கைரய ல் நடந்
அரசர்கள் பக் கத் த ல் ழ் ந் வர ம் ல் வல் ல லவர்கள்
நல் ர்த்த நாைள ற ம் , பலவைகப்பட் ட பைடத் த ரள் கள்
ஒன் பட் ன் ெசல் ல ம் , காலாட் பைட ம் , த ைரப்
பைட ம் , யாைனப் பைட ம் , இரண் பக் கங் கள ம் ேசர்ந்
வர ம் , ந ேவ ேதர ல் ெசல் க ன் ற மாமைன ேபான் , அந் தப்
பா ஆறான தன் ைடய இரண் பக் கங் கள ம் அரச
மரங் க ம் , அத் த மரங் க ம் , மா மரங் க ம் த வ வர, ேவங் ைக
மரங் கள் க் கள் த் க் ங் க ந ற் க வளம் ன் றாத
தன் ைம டன் ெசன் ெகாண் ந் த .
அந் த ஆற் ற ன் கைரய ல் நைரத் த தா மீ ைச டன்
அமர்ந் இ ந் த வயதான க ழவர் ஒ வர் அந் தப் பா ஆற் ற ன்
இயற் ைக ெகாஞ் ம் எழ ல் ேதாற் றத் த ல் மனைத
பற ெகா த் தவராக தனக் ள் ஏேதா னக க் ெகாண் ம் ,
ைககைள ஆகாயத் ைத ேநாக் க நீட் க் ெகாண் ம் இைட
இைடேய ச ர த் க் ெகாண் ம் இ ந் தார்.
ப்ேபா
அ அங் இரண் ரவ கள் வந் ந ன் றன.
றவ கள ல் இ ந் இறங் க ய சா க் க ய வரர்கள் இ வர் ேபச க்
ெகாண்ேட அந் தக் க ழவைர ேநாக் க வந் தனர்.
“ தாத் தா! ஆகாயத் த ல் எந் தக் ேகாட் ைடையப் ப க் க இப்ப
ச ரமப்பட் க் ைகைய ஆட் க் ெகாண் க் க றீ ரக
் ள் ?” என்
அந் தக் க ழவர டம் ேகட் வ ட் ச் ச ர த் தான் சா க் க ய வரர்கள ல்
ஒ வன் .
தன் அ க ல் வந் ந ன் க ண்டல் ெதான ய ல் ேபச ய
சா க் க ய வரைன ந ம ர்ந் பார்த்தார் அந் த க ழவர். ப ன் னர்
ந ங் க ய ர ல் , “வயதான இந் தக் க ழவனால் பக் கத் த ல்
இ க் க ற ெபா ைளக் ட எ க் க யாத ேபா , வானத் த ல்
இ க் க ற ேகாட் ைடையப் ப க் க மா?” என் ெசால் வ ட்
ெவண்தா ைய வ ரல் களால் நீவ ெகாண்டார் அந் தக் க ழவர்.
“சர ..! சர ..! க ழவர் பாவம் அவர டம் வண் வம் க் ேபாக
ேவண்டாம் . நாம் ள த் வ ட் உடன யாக வாதாப க் க்
க ளம் பேவண் ம் . மன் னர் ஓைலய ல் என் ன எ த ய ப்பார்?”
என் ேகட் டான் மற் ெறா சா க் க ய வரன் .
“என் ன எ த ய ந் தால் நமக் ெகன் ன? நம் ைடய
கடைமைய நாம் ஒ ங் காகச் ெசய் ேவாம் . வா! ள த் வ ட் ப்
றப்ப ேவாம் ” என் றான் த ல் க ழவர டம் ேபச ய வரன் .
ேபச க் ெகாண் க் ம் ேபாேத அவ ைடய ைக இ ப் க்
கச்ைசைய ெதாட் ப் பார்த்த .
க ழவர ன் ர்ைமயான கண்கள் அைதக் கவன த் தன.
“உம் …! இந் தக ழவேனா ேபச ெபா ைதக் கழ க் காமல்
கடைமையச் ெசய் ங் கள் . கட ள் உங் க க் பதவ உயர்
க ைடக் க க ைண ர வார்” என் றார் அந் தக் க ழவர்.
“பதவ உயர் ேவண்டாம் ெபர யவேர! பரேலாகத் க்
அ ப்ப ைவக் காமல் இ ந் தால் சர !” என் ெசான் னவன் ,
“ெபர யவேர ராஜாங் க வ ஷயெமல் லாம் ெவள ேய ேபச னால்
நம் ைம ம் க ட் கட் ெந ப்ப ேல இறக் க வ வார்கள் .”
“ ஆமாம் தம் ப ! நா ம் ேகள் வ ப்பட் ேடன் !” என் றார் அந் த
க ழவர்.
“ சர …சர … தாத் தா! இந் த உைடகைள பத் த ரமாகப் பார்த் க்
ெகாள் ங் கள் . நாங் கள் ள த் வ ட் வந் வ க ேறாம் ” என் ற
சா க் க ய வரன் உைடகைளக் கைலந் கைரய ல் ைவத் வ ட்
ப க் கட் கள ல் இறங் க னான் மற் றவ ம்
அவைனத் ெதாடர்ந்தான் .
அவர்கள் இ வ ம் இறங் க ள ப்பதற் காக நீ க் ள்
ழ் க ய ம் அ வைரய ல் சாவகாசமாக எைதேயா வாய ல்
ேபாட் ெமன் ெகாண் ந் த அந் தக் க ழவர் வ ட் ெடன்
எ ந் தார். சா க் க ய வரன ன் இ ப் கச்ைசக் ள் இ ந் த
ஓைலைய கண்ண ைமக் ம் ேநரத் த ல் சட் ெடன்
எ த் க் ெகாண் ஆற் ைற ஒட் னார் ேபால் இ ந் த வ ர ந்
பரந் க டந் த ேதாப்ைப ேநாக் க வ ைரந் தார். தண்ணீ க் ள்
ழ் க ேமெல ந் த சா க் க ய வரர்கள் உைடகைள அவ ழ் த்
ைவத் த ந் த இடத் த ல் அமர்ந்த ந் த க ழவைர காணா
த ைகத் தனர். அவர்கள் மனத ல் சந் ேதகம் தைல க் க ய .
கைரக் வ ைரந் வந் தனர். உைடைய எ த் ப் பார்த்த ஒ வன் ,
“ஐேயா! நாம் ஏமாந் வ ட் ேடாம் . பைடத் தைலவர்
ெகா த் த ப்ப ய ஓைல பற ேபாய் வ ட் ட ” என் பதற னான் .
“அந் தக் க ழவன் நம் ைம ஏமாற் ற வ ட் டான் . வா வ ைரந்
ெசன் றால் அவைனப் ப த் வ டலாம் . ஓைல க ைடக் காவ ட் டால்
நம் கத அேதா கத தான் !” என் றான் மற் ெறா வரன் .
ள த் வ ட் வந் த அந் த சமயத் த ம் ட அவ க் வ யர்த் க்
ெகாட் ய .
இ வ ம் உைடகைள அண ந் ெகாண் ேதாப் க் ள்
தைலெதற க் க ஓ னர். ச ற ரம் ஓ யவர்கள் அந் தக் க ழவைர
கண் ப க் க யாமல் அங் ம ங் மாக அைலந்
அ த் ப்ேபாய் பா ைய ஆற் ைற ேநாக் க த் த ம் ப
யன் றேபா ,
த ெரன் நாலா றத் த ல் இ ந் ம் ஈட் ஏந் த ய பல் லவ
வரர்கள் அவர்கைளச் ழ் ந் ெகாண்டனர்.
“ஏய் …! உன் மன் னன் ெகா த் த ப்ப ய ஓைலைய ெகா !”
என் கர்ஜ த் தான் பல் லவ வரர்கள ல் ஒ வன் .
“ஓைல என் ன டம் இ ந் பற ேபாய் வ ட் ட . ஒ க ழவன்
எங் கைள ஏமாற் ற வ ட் டான் ” என் றான் சா க் க ய வரன் அழ
மாட் டாத ர ல் .
“ இவன் ெபாய் ெசால் க றான் . இவர்கள் இ வைர ம்
இளவரசர டம் அைழத் ச் ெசல் ேவாம் .” என் றான் மற் ெறா
பல் லவ வரன் .
“உம் ..! தப்ப க் க ந ைனக் காமல் எங் க டன் வா ங் கள் !”
என் இன் ெனா பல் லவ வரன் உத் தர வ ட ம்
ேவ வழ ய ன் ற பல் லவ வரர்கள் காட் ய பாைதய ல் நடந் தனர்
சா க் க ய வரர்கள் இ வ ம் .
அவர்கள் அைனவ ம் அங் க ந் ெசன் ற ம் ஒ
த க் ள் ப ங் க ய வண்ணம் அங் நடந் தைத கண்காண த் க்
ெகாண் ந் த க ழவர் ெம வாக த க் ள் இ ந் ெவள ேய
வந் தார்.
“ஐேயா பாவம் ! ஓைல ம் பற ெகா த் வ ட் , பல் லவ
வரர்கள டம் உய ைர ம் பற ெகா க் கப் ேபாக றார்கள் ” என்
ற வ ட் கடகடெவன் ச ர த் தார் அந் தக் க ழவன் .
வ ைடய ச ர ப்ைப ெதாடர்ந் , “ெபர யவேர! பல் லவர்கள்
அ
கண்கள ல் அவ் வள எள த ல் மண்ைணத் வ வ ட் ெசல் ல
ந ைனத் த உங் கைள பார்க்கப் பர தாபமாக இ க் க ற ” என்
ற க் ெகாண்ேட வா டன் இன் ெனா த க் ள் இ ந்
ெவள ேய வந் தான் பல் லவ இளவரசன் இராஜச ம் மன் .
தன் ைனக் கண்ட ம் க ழவர் பயந் ேபாய் வ வார்
என் ேறா, அல் ல அங் க ந் தப்ப ச்ெசல் ல யல் வார் என் ேறா
இராஜச ம் மன் எத ர்பார்த்த ந் தால் அவன் ஏமாந் தான்
ேபாய ப்பான் .
ழவர் பயப்பட ம் இல் ைல; தப்ப ச்ெசல் ல
க யல ம்
இல் ைல. மாறாக தான் அண ந் த ந் த மாற் உைடைய
ந தானமாகக் கைளந் தார்
பாண் ய அைமச்சர் லச்ச ைறயாைர அந் த எத ர்பாராத
ழ் ந ைலய ல் சந் த த் த ம் , “பாண் ய அைமச்சரா! நீங் கள் ..
எப்ப … இங் …” என் வ யந் த பல் லவ இளவரசன் ,
லச்ச ைறயார் இ ப் க் கச்ைசய ந் எ த் க்
ெகா த் த ஓைலையப் ப த் ப் பார்த்த இளவரசன் ேபரத ர்சச ்
அைடந் தான் .
வதந் த ச் ெசய் த ம் ……!

வ க் ரமாத த் தன ன் சீ ற்ற ம் ……!
கடைல ஆைடயாக உைடய ந ல மக க் த் தம ழ் ெமாழ
வழங் க ன் ற நாேட சந் த ரைனப் ேபான் ற அழ ெபா ந் த ய
கமாக ம் , அந் த தம ழ் நாட் ள் ம் பரந் த கைழ உைடய
*‘தண்டக நாேட’ ேகாைவக் கன ேபான் ற வாயாக ம் அந் த
தண்டக நாட் ள் ம் ஒ க் கத் த ம் ேமன் ைம ம் ச றந்
வ ளங் க ய காஞ் ச ேய ‘நா’ வாக ம் காஞ் ச ராணத் தால் கழ் ந்
பாராட் டப்பட் ட, காஞ் ச ய ன் அ ைமத் தைளைய அ த்
எற ந் வ வேதா மட் மல் லாமல் தம ழகத் த ற் ேக அ த் த ச ல
மாதங் க க் ள் ஏற் படவ ந் த ஆபத் ைத அ ேயா அழ த் வ ம்
பண ய ல் அப்ெபா அந் த இ ெப ம் வரர்க ம்
ஈ பட் ந் தனர்.
பல் லவ இளவரசன ன் ைகய ல் இ ந் த ஓைலைய வாங் க ய
பாண் அைமச்சர் லச்ச ைறயார் சற் வாய் வ ட் ப த் தார்.
“வர ைமந் தன் வ நயாத த் த க் ,
சா க் க ய வரர்கள ன் ச ப்ப ல் லாத சாகசத் த ற்
ன் னால் சர்வ நா ம் ஒ ங் க , பல் லவ மன் னன்
பரேம வரவர்மன் பைடபலம் இழந் ப க
வ ட் டான் . நாலா ற ம் சா க் க ய வரர்கள்
பரேம வரவர்மைன ம் , பல் லவ இளவரசைன ம்
வைல ேபாட் த் ேத வ க ன் றனர். வ ைரவ ல்
அவர்கள் இ வ ம் நான் வ ர த் த க் ம்
வைலக் ள் ச க் க வ வர். வாதாப எர ந் தைதப்
ேபால் காஞ் ச எர ந் க ம் நாள் ெந ங் க க்
ெகாண் க் க ற . இதற் க ைடய ல் பாண் ய
நாட் ைட ம் நம் வசப்ப த் ம் ெபா ட் நான் நம்
பைட டன் உைற ர் ெசன் பாசைற அைமக் க
எண்ண ள் ேளன் . அந் தச் சமயத் த ல் நீ பைட டன்
இங் இ ந் தால் பல் லவ மன் னன் ம ப ம்
காஞ் ச ள் ைழய யா . இந் த ஓைலையக்
கண்ட ம் நீ உடேன பைட டன் பல் லவ நாட் ைட
ேநாக் க ப் றப்பட் வா!”
இப்ப க் ,
வ க் ரமாத த் தன் .
➢ *தண்டக நா - ெதாண்ைட நா
ஓைலையப் ப த் த் வ ட் பாண் ய அைமச்சர்

பல் லவ இளவரசன ன் கத் ைதப் பார்த்தார்.
பல் லவ இளவரசன ன் கத் த ல் ச ந் தைன ேரைககள் ப ந்
க டந் தன. சல கணப் ெபா கள் கழ ந் தப ற
ச ந் தைனய ந் வ பட் ட இராஜச ம் மன் . “அைமச்சேர!
பல் லவ நா ம் , பாண் ய நா ம் சா க் க யன் ப ய ந்
வ பட் , தந் த ர காற் ைற வாச க் க ேவண் மானால் இந் த
ஓைல வ நயாத த் த க் ேபாய் ச் ேசரக் டா . இந் த ஓைலக் ப்
பத லாக மாற் ஓைல தயார் ெசய் ய ேவண் ம் ” என் றான்
உ த யான ர ல் .
“அந் த ஓைலையத் தயார் ெசய் ய ஏற் பா ெசய் ங் கள் .
இன் மாைலேய அந் த ஓைல டன் சா க் க ய வரனாக நான்
வாதாப ைய ேநாக் க ச் ெசல் க ேறன் . வ நயாத த் தன் பைட டன்
இங் வந் தால் …” என் இ த் தார் பாண் ய அைமச்சர்.
“ தம ழன் ைன மாற் றான ன் கால ய ல் தஞ் சம் ந் தன்
எழ ைல ம் , ெப ைமைய ம் இழந் சீ ரழ ந் வ வாள் ”
என் றான் இராஜச ம் மன்
“ஓைலைய தயார் ெசய் எ த் க் ெகாண் இேத
இடத் த ற் வா ங் கள் . நான் இன் மாைல வந் வாங் க ச்
ெசல் க ேறன் ” என் லச்ச ைறயார் ம ப ம் க ழவர்
ேவடத் த ல் தன் உண்ைம உ வத் ைத உள் ளடக் க க் ெகாண்டார்.
இ வ ம் அந் த இடத் த ந் ெவவ் ேவ த ைசய ல்
ப ர ந் ெசன் றனர். பாண் அைமச்சர் ற யப ேய நந் த
மைலைய ேநாக் க வ ைரந் ெசன் ற பல் லவ இளவரசன் ராஜநந் த
அைமக் கப்பட் ந் த ேகாய க் ப் ேபாய் ச் ேசர்ந்தான் . ராஜ
நந் த ையச் ழற் ற ந லவைறக் ள் ெசன் றவன் காள ங் கன் லம்
த மந் த ர ஓைல நாயகத் ைத வரவைழத் மாற் ஓைல
தயார த் தான் .
அன்
மாைல.
ா
ப ஆற் றங் கைரக் ப் பக் கத் த ல் வ ர ந் பரந் க டந் த
ேதாப் க் ள் மாற் ஓைல டன் பல் லவ இளவரசன்
ைழந் தேபா ,
வாண கன் ேவடன் தாங் க ய ந் த லச்ச ைறயார் அவைன
இன் கத் டன் வரேவற் றார்.
“ வா ங் கள் ! உங் கள் வரைவ எத ர்பார்த் தான்
காத் த ந் ேதன் . ஓைல தயாராக வ ட் டதா?”
தன் இ ப் கச்ைசக் ள் இ ந் ஓைலைய எ த் க்
ெகா த் த பல் லவ இளவரசன் , “அைமச்சேர! வாதாப ய ன் எல் ைல
வைரய ல் இந் த உைடய ேலேய ெசல் ங் கள் அதன் ப ன் னர்…”
என் இ த் தான் .
“ அதன் ப ன் னர்… வாண க உைட மாற , வாதாப வரன ன்
உைட என் ைன அலங் கர க் ம் ” என் ச ர த் தார் பாண் ய
அைமச்சர்.
“ பாண் ய அைமச்சர ன் இந் த உதவ ைய பல் லவ நா
என் ைறக் ம் மறக் கா . ஓைலையப் ப த் ப் பா ங் கள்
அைமச்சேர!” என் றான் இராஜச ம் மன் .
ஓைலையப் ப த் ப் பார்த்தார் பாண் ய அைமச்சர்.
“நன் ! நன் !” என் ற வார்த்ைதகள் அவர் உத கள ல் இ ந்
ெவள ேயற ன.
“ தங் க ைடய இந் த மகத் தான பண தம ழகத் த ன்
அ ைமத் தைள நீக் ம் அஸ்த வாரம் ஆ ம் . பாண் ய மன் ன ம் ,
பல் லவ மன் ன ம் ஒன் ேசர்ந் சா க் க ய மன் னைன
றங் காட் ஓடச் ெசய் தனர் என் சர த் த ரம் சான் பகர்வதற்
தற் ப யாக வ ளங் கப் ேபா ம் இந் தப் பண இன ேத ந ைறேவற
இைறய ள் நமக் க் க ைடக் ம் என் ற நம் ப க் ைக எனக்
உண் ” என் றான் இராஜச ம் மன் உணர்சச ் ம ந் த ர ல் .
“ கட் டாயம் இைறய ள் க ைடக் ம் ” என் ற லச்ச ைறயார்
பல் லவ இளவரசைன கட் அைணத் க் ெகாண்டார். அந் த
இ ெப ம் வரர்க ம் கட் அைணத் க் ெகாண்ட காட் ச ையப்
பார்க் ம் ஆைசய ல் தன் ைன ழ் ந் த க ேமகங் கைள
வ லக் க க் ெகாண் எட் ப்பார்த்த அந் த ேநரத் ச் ர யன் ப ன் னர்
ெம வாக தன் கத ர்வச்ச ன் ேவகத் ைதச் க் க க் ெகாண்
ேமற் த் த ைசய ல் ெமல் ல ெமல் ல கீ ழ் ேநாக் க இறங் கத்
ெதாடங் க னான் .
ாண் ய அைமச்சர் ெசல் ம் கார யத் த ல் ெவற் ற க ைடக் க
ப
ேவண் ம் என் வாழ் த் வ ேபால் காற் ற ல் அைசந் த
மரக் க ைளகள் அவ க் வ ைட ெகா த் அ ப்ப ன. பாண் யர்
அைமச்சர், பல் லவர் இளவரசன டம் இ ந்
வ ைடெபற் க் ெகாண் வாதாப ைய ேநாக் க வ ைரந் ெசன் ற
அேத சமயத் த ல் ,
காலாந் தகன் காஞ் ச நக க் ள் க் க யமான பண ஒன் ற ல்
ம் ரமாக ஈ பட் ந் தான் . கார் ழ ய ன் தந் ைத
வ க் ரந் தன ன் இ த சடங் க ல் கார் ழ டன் மா ேவடத் த ல்
கலந் ெகாண் வ ட் , அவன் உடன யாக ரம் நகைர ேநாக் க
நகர்ந் வ டவ ல் ைல. மாறாக தன் வரர்கள ல் ச லைர மாற்
உைடய ல் ெவவ் ேவ த ைச ேநாக் க அ ப்ப அவர்கைள
மக் கேளா மக் களாக கலந் வ ம் ப யாக ெசய் தேதா
ந ல் லாமல் அவர்கள் லமாக பல் லவ மக் க ம் , சா க் க ய
வரர்க ம் நம் ம் ப யான வதந் த கைளப் பரப்ப யேதா தா ம்
அந் தப் பண ைய ெவற் ற கரமாகச் ெசய் ெகாண் ந் தான் .
கன் வ ர ந் க டந் த அரண்மைனத் ெத வ ல் ஒ வட் த்
அ
த ண்ைணய ல் வயதான க ழவர்கள் இடம் ம க ம் வாரஸ்யமாக
அரச யைல பற் ற ேபச க் ெகாண் ந் தான் அவன் .
“ இேதா பா ங் கள் ! நான் ெசால் வ ெபாய் ேபாலத்
ேதான் ம் . நம் இளவரசர் பாண் ய நாட் க் த் தான்
ேபாய க் க றார். இன் ம் பத ைனந் நாைளக் ள்
பைடத ரட் க் ெகாண் வந் வ வார் பா ங் கள் !” என் ற
காலாந் தகைன அத சயமாகப் பார்த்தார்கள் அந் தப் ெபர யவர்கள் .
அவன் சத் தம் ேபாட் ேபச ய அந் தத் ெத வ ல்
காவ க் ெகன ந யம க் கப்பட் ந் த சா க் க யர்கள் கா கள ம்
வ ழேவ அவர்கள் மைறந் ந ன் அவன் ேப வைதக் ர்ந்
கவன க் கத் ெதாடங் க னர்.
“ தம் ப ! நமக் எ க் கப்பா அரச யல் வம் ெபல் லாம் ? ராஜாங் க
வ ஷயத் ைதப் பற் ற ப் ேபசாேத. பக ல் பக் கம் பார்த் ப்
ேபச ம் , இர ப்ெபா த ல் அ ம் ேபசக் டாதப்பா. மஞ்
வ ரட் ல காைள மா தன் ைன ப த் அடக் பவைன த் தா .
ேவ க் ைக பார்பப
் வைனதான் த் த க் ெகால் ம் .
அ மாத ர தான் ராஜாங் க வ ஷய ம் . யாைர ப க் க ேமா
அவைன ேகாட் ைட வ ட் வாங் க. நம் ம மாத ர அப்பாவ
மக் கைளப் ப த் , க ட் கட் ெகான் வ ட் , மக் க க்
எச்சர க் ைக வ க் க ேறாம் அப்ப மார்தட் பாங் க” என் றார்
ந ங் க ய ர ல் வயதான க ழவர்.
“ ஆமாம் ! ஆமாம் ! நீங் கள் ெசால் வ சர தான் ெபர யவேர!
பல் லவ இளவரசர் பாண் ய நாட் ற் ச் ெசன் இ ப்பதாக
வதந் த அ ப க ற . பாண் ய மன் ன ம் நமக் உத வதாக
ஒப் க் ெகாண் வ ட் டாராம் . எல் லாம் வதந் த தான் ! எ
உண்ைமேயா? நான் வரட் மா?” என் றவன் ெம வாக அங் க ந்
ந வ னான் .
அவன் ெசான் னைத மைறந் த ந் ேகட் க் ெகாண் ந் த
சா க் க ய வரர்கள் அவைனப் ப ன் ெதாடர்ந் ெசல் வதா
ேவண்டாமா என் ஒ கணம் ேயாச த் தனர். அதற் ள்
காலாந் தகன் ெவ ரம் ெசன் வ ட் டதால் அவைனப் ப ன்
ெதாடர்வத ல் பயன ல் ைல என் ற க் வந் தனர். ப ன் னர்
அரண்மைனைய ேநாக் க வ ைரந் ெசன் றனர்.
ாவலர்
க ெகாண் வந் த ெசய் த ையக் ேகட் ட ம்
வ க் க ரமாத த் தன் ெப ம் ழப்பம் அைடந் தார். அதற்
ன் பாகேவ பல் லவ இளவரசன ன் நடவ க் ைககைள ற த்
ெவவ் ேவ த ைசய ல் இ ந் ெவவ் ேவ வ தமான ெசய் த கள்
காலாந் தக ைடய ஏற் பாட் ன் ப பரப்ப பட் ந் ததால் எ
உண்ைம என் அற ய யாமல் த ணற னார் அவர்.
“நீங் கள் ெசல் லலாம் !” என் காவலர்கைள அ ப்ப யவர்
தீ வ ரமான ச ந் தைனய ல் ஆழ் ந் தார்.
ப்ெபா
அ சா க் க யப் பைடத் தைலவன் ெஜயசந் தன்
அைறக் ள் ைழந் தான் .
“வணக் கம் அரேச! ஒற் றர் தைலவர் லம் ஒ
க் க யமான ெசய் த வந் த க் க ற ” என் ெஜயசந் தன்
ஆரம் ப த் த ம் ,
“பைடத் தைலவேர! எந் தச் ெசய் த ைய ம் நீங் கள் ெசால் ல
ேவண்டாம் . ஏற் கனேவ க ைடத் த ெசய் த கள் என் ைன ெபர ம்
ழப்ப க் ெகாண் க் க ன் றன. எைத நம் வ எைத நம் பாமல்
இ ப்ப என் ேற ர யவ ல் ைல. ஒற் றர்கள் ஒன் க் ம்
உதவாதவர்கள் . எல் ேலாைர ம் ப த் ண்ேடா
ைகலாசத் க் அ ப்ப ேவண் ய தான் !” என் ேகாபத் டன்
இைரந் தார் சா க் க ய மன் னர்
“ மன் னவா… இந் த ெசய் த …” என் இ த் த ெஜயசந் தைன
ச வந் த வ ழ களால் ேநாக் க ய சா க் க ய மன் னர், “எந் தச்
ெசய் த ைய ம் நான் ேகட் க தயாராக இல் ைல. நீங் கள் ெசன்
உைர ைர ேநாக் க ச் ெசல் வதற் கான ஏற் பா கைள ெசய் ங் கள் .
அங் ேக நம் பைடவரர்கள் தங் வதற் ஏற் ற வைகய ல் பாசைற
வ கைள அைமக் க ஆவன ெசய் ங் கள் !” என் ஆைணய ட் டார்.
“ ஆகட் ம் அரேச!” என் ச ரம் தாழ் த் த வணங் க ய
ெஜயசந் தன் அைறைய வ ட் ெவள ேயற னான் .
சா க் க ய மன் னர் பல் லவ இளவரசைனப் பற் ற ய
வதந் த கள ல் எ உண்ைமயாக இ க் ம் என் மனைதப்
ேபாட் க் ழப்ப க் ெகாண் ந் த அேத சமயத் த ல் ,
‘அத் யந் த காமன் ’ என் ம் , ‘ ந த ’ என் ம் , ‘ பரன் ’
என் ம் , மாமல் ல ரத் கேணசர் ேகாவ ல் காணப்ப ம்
வடெமாழ ேலாகங் களால் பாராட் டப் ெபற் ள் ள
பரேம வரவர்மன் ரம் நகர ல் , தான் அைமத் த ஒற் ைறக்
கற் ேகாய க் அ த் தாற் ேபால் அடர்ந்த காட் ப்ப த க் ள்
பல் லவ வரர்களால் அைமக் கப்பட் ந் த டாரத் த ல்
அைமச்ச ட ம் , பைடத் தைலவர்க ட ம் அ த் தாற் ேபால்
சா க் க ய மன் னன் ேமல் ேபார் ெதா ப்பதற் கான தீ வ ரமான
ஆேலாசைனய ல் ஈ பட் ந் தார்.
“அைமச்சேர! பைடத் தைலவர்கேள! நாம் இப்ெபா
சா க் க ய மன் னன் மீ ேபார் ெதா ப்பதற் கான ஏற் பா கைள
ைமயாக ெசய் வ ட் ேடாம் . நாம் ெத ங் ேதச மன் னர டம்
ெசன் பைட உதவ ேகட் டேபா , அவர் எந் தவ தமான ம ப் ம்
ெசால் லாமல் பைட உதவ அள க் க ஒப் க் ெகாண் ள் ளார்.
ெத ங் ேதச பைடக ம் , ஆங் காங் ேக மைறந் உைர ம்
பல் லவர் பைடக ம் ஒன் ேசர்ந் சா க் க ய மன் னன்
வ க் க ரமாத த் தைன வாதாப ைய ேநாக் க வ ரட் ம் நாள்
ெந ங் க வ ட் ட . இளவரசன் இராஜச ம் மன் ேபார் த ட் டத் டன்
வந் த ம் , ெத ங் ேதச மன் ன க் ஓைல அ ப்ப
எண்ண ள் ேளன் . பாண் ய மன் ன ம் நமக் க் கட் டாயமாக
உத வார். காஞ் ச ைய ம ப ம் ைகப்பற் ம் நாைள ஆவ டன்
எத ர்பார்த் க் காத் த ங் கள் !” என் வர ழக் கம் ெசய் தார்
பல் லவ மன் னர். அவ ைடய ர ல் உ த ம் ேவக ம்
காணப்பட் டன.
“ ெவற் ற ! ெவற் ற !” என் ஆரவார த் அைமச்ச ம் ,
பைடத் தைலவர்க ம் தங் க ைடய மக ழ் ச்ச ையத் ெதர வ த் க்
ெகாண்டனர்.
வ ழ கள ன் கலப் ம் ,ேவந் தன ன்
ெவ ப் ம் ….!
மகைள ேநாக் க த் தன் ெந ய கரங் கைள நீட்
அவைளச் ற் ற வைளக் கத் ெதாடங் க ய ந் த இ ளரக் கன்
ெமல் ல ெமல் ல பகற் ெபா த ன் ஒள க் கற் ைறகைள வ ங் க
ஏப்பம் வ டத் ெதாடங் க னான் .
மைலச் சா க் க ய நாட் ன் தைலநகரமான வாதாப ய ல்
ே
அரண்மைனய ன் உள் மண்டபத் த ல் பலத் த ச ந் தைன டன்
க் ம் ெந க் மாக நடந் ெகாண் ந் தான் சா க் க ய
இளவரசன் வ நயாத த் தன் .
ன்
த ைடய தந் ைத வ க் க ரமாத த் தன் பல் லவ நாட் ன் மீ
பைடெய த் ச் ெசன் மாதங் கள் ச ல ஓ வ ட் ட ப ற ம் டத்
தனக் எந் தவ தமான ெசய் த ம் அவர டம ந் வராததன்
காரணம் என் னவாய க் ம் என் ச ந் த த் ப் பார்த் அதற்
சர யான வ ைடேய ம் க ைடக் காததால் சற் அத கமாகேவ
ழப்பத் க் உள் ளானவன் , தன் வ ய கரங் கைளப்
ப ைசந் ெகாண் ம் , ஏேதா ப த் ப் ப த் தவைனப் ேபான்
தனக் ள் னக க் ெகாண் ம் இ ந் தான் .
அந் தச் சமயத் த ல் உள் மண்டபத் த ற் ள் வ ைரந் வந் த
வாய ற் காவலன் வாதாப இளவரசன ன் மனக் கலக் கம்
மைறந் ேதா ம் ப யான மக ழ் ச்ச ச் ெசய் த ஒன் ைறச் ெசான் னான் .
“ வணக் கம் இளவரேச! காஞ் ச ய ந் நம் வன்
வந் த க் க றான் ” என் வாய ற் காவலன் வணக் கத் டன்
வன் வரைவ உணர்த்த ய ேபா ,
ந் தைனய ன் காரணமாகச்
ச ங் க க் க டந் த சா க் க ய
இளவரசன் வ நயாத த் தன் கம் மலர்ந் வ ர ந் த .
“உடேன உள் ேள வரச்ெசால் !” என் ஆர்வத் டன்
ஆைணய ட் வாய ற் காவலைன அ ப்ப னான் வ நயாத த் தன் .
“ஆகட் ம் இளவரேச!” என் ச ரம் தாழ் த் த வணங் க ய
வாய ற் காவலன் வாதாப அரண்மைனய ன் வாய ைல ேநாக் க
வ ைரந் ெசன் றான் .
வன் ெசன் ற ச ற ேநரத் த ற் ெகல் லாம் சா க் க ய வரனாக
அ
உள் ேள ைழந் த லச்ச ைறயார், “வணக் கம் இளவரேச! வளர்க
ந ன் ெகாற் றம் ! வாதாப மன் னர் தங் க க் ெவற் ற ச் ெசய் த
அ ப்ப ள் ளார்” என் பண ம ந் த ர ல் ற யப தான்
ெகாண் வந் த ந் த ஓைலைய வ நயாத த் தன டம் ெகா த் தார்.
ாதாரண
ச சமயமாக இ ந் தால் சதா ழன்
ெகாண் க் ம் வ நயாத த் தன ன் ர் வ ழ கள் , அப்ெபா
அவ க் இ ந் த மனக் ழப்பத் த ன் காரணமாகத் தனக் ேக
உர த் தான சக் த ைய இழந் க டந் தன. ஓைலையப்
ப க் கேவண் ம் , வ ஷயத் ைத ெதர ந் ெகாள் ள ேவண் ம் என் ற
ேவகம் அவன் வ ேவகத் த ற் த் தைடக் கல் லாக
ந ன் வ ட் டதா ம் , லச்ச ைறயார் உள் ேள ைழந் த சமய ம்
இர ெதாடங் க வ ட் ட சமயமாக இ ந் ததா ம் , எல் லாவற் ற ற் ம்
ேமலாக இைறவன ன் அ ட் பார்ைவ லச்ச ைறயா க் அ ந்
ைணயாக அைமந் வ ட் டதா ம் , ஓைலையக் ைகய ல்
வாங் க ய ம் வ நயாத த் ததன் லச்ச ைறயாைர ேநாக் க , “நீ
ேபாகலாம் !” என் ஆைணய ட் வ ட் ஓைலையப் ப ர த் ப்
ப க் கத் ெதாடங் க னான் .
தான் வந் த கார யம் அவ் வள எள த ல் ம் என்
சற் ம் எத ர்பார்க்காத லச்ச ைறயார், “வாழ் க ந ன் கழ் !” என்
வாழ் த் த வ ட் ெவள ேயற னார்.
லச்ச ைறயார் உள் மண்டபத் ைத வ ட் ெவள ேயற ய ம்
வ நயாத த் தன் ஆவ டன் ஓைலையப் ப ர த் ப் ப த் ப்
பார்த்தான் .
“வர ைமந் தன் வ நயாத த் த க் ,

ெவற் ற ச் ெசய் த ைய வ ைரவ ல் அ ப்ப
யாமல் ேபாய் வ ட் ட . காஞ் ச நகைரக்
ைகக் ள் அைடக் கலப் ப த் த வ ட் ேடன் . பல் லவ
மன் ன ம் , அவன் ைமந் த ம் எத ர்க் ம் ஆற் றல்
இன் ற எங் ேகா மைறந் உைறக ன் றனர். வாதாப
வரர்கள் பல் லவ மன் னைன ம் , இளவரசைன ம்
வ ைரவ ல் ச ைற ெசய் வ வர். பாண் ய
நாட் ைட ம் வ ைரவ ல் நம் வசப்ப த் த க் ெவற் ற ச்
சங் ழங் க வாதாப நக க் த் த ம் ப
ந ைனத் ள் ேளன் . நான் அைழத் வந் த க் ம்
பைடகேள ேபா மான . ஆைகயால் எக் காரணம்
ெகாண் ம் நீ வாதாப ைய வ ட் ப் பைட டன்
இங் வர யல ேவண்டாம் . நம் பைடகள்
அைனத் ம் இங் வந் வ ட் டால் வாதாப
வ வ ழந் வ ம் . பாண் ய நாட் ைடக்
ைகப்பற் ற ய டன் ம ஓைல அ ப் க ேறன் .”
ைலய ல்
ஓ கண் ந் த ெசய் த ையப் ப த் த ம்
வ நயாத த் தன் கத் த ல் மட் டற் ற மக ழ் ச்ச ேரைககள் மலர்ந்
வ ர ந் தன. அவ ைடய ழப்பத் ைத நீக் ம் வண்ணமாக அந் த
ஓைலச் ெசய் த இ ந் ததா ம் , ெவற் ற ச் ெசய் த தந் த
மக ழ் ச்ச யா ம் வைனப் பற் ற ய ஐயேமா அல் ல
ஓைலையப் பற் ற ய ஐயேமா அவ க் எழேவ வாய் ப்
இல் லாமல் ேபாய் வ ட் ட .
லச்ச ைறயார் தன் ைடய பண ைய ம க ம் சா ர யமாக
த் க் ெகாண் சா க் க ய நாட் ைட வ ட் ெவள ேயற
பாண் ய நாட் ற் v த ம் ப ய அேத த ணத் த ல் ,
ல் லவ இளவரசன் தன் ன டம் ெகாண்
ப வந் தந் த
வ க் க ரமாத த் தன ன் உண்ைமயான ஓைலையப் ப த் வ ட்
உள் ளத் த ல் எ ந் த ச னத் ைத அடக் க யாமல் ச ங் கெமன சீ ற ,
சீ ற்றம ெசாற் கைளப் பல் லவ அைமச்சர ட ம் , பைடத்
தைலவர்கள ட ம் உத ர்த் க் ெகாண் ந் தார்
பரேம வரவர்மன் .
“நாம் எதற் காக காஞ் ச ைய வ ட் ெவள ேயற ேனாம்
என் பைத உணராமல் வ க் க ரமாத த் தன் வ நயாத த் த க்
ெவற் ற ச் ெசய் த வைரந் த க் க றார். காஞ் ச நகர் க ம் ேகாலன்
ஆட் ச யால் கைள இழப்பதற் நான் ஒ ேபா ம் சம் மத க் க
மாட் ேடன் . காஞ் ச ைய வ ைரவ ல் ைகப்பற் வேதா , என்
தந் ைதயார் வாதாப ைய ெவற் ற கண் மீ ண்டைதப் ேபால
நா ம் வ க் க ரமாத த் தைன ற க ட் ஓடச்ெசய் , வாதாப
வைர ெசன் ெவற் ற க் ெகா நாட் மீ ள்ேவன் .”
பல் லவ மன் னர ன் கத் த ல் ச ன ேரைககள் ப ந் அவர்
வ ழ கள ல் தீ ப்ெபாற ையப் படரவ ட் டன.
“ பாண் ய அைமச்சர் லம் நான் ெகா த் அ ப்ப ய
ஓைல வ நயாத த் தன் ைகக் க் க ைடத் த க் ம் . வ நயாத த் தன்
பைட டன் தம ழகம் ேநாக் க வர யலமாட் டான் . அவன்
வந் வ வான் என் ற நம் ப க் ைகய ல் காஞ் ச ைய வ ட் நகர
ேபா ம் வ க் க ரமாத த் தன் பாண் ய மன் னரால்
ேதாற் க க் கப்ப வ உ த !” என் றான் இராஜச ம் மன் .
ல் லவ
ப மன் னர ன் கத் த ல் காணப்பட் ட ச னம்
இராஜச ம் மன ன் ேபச்சால் தண ந் த .
“ பல் லவ இளவரசர் ெசால் வ சர தான் அரேச! பல் லவ
இளவரசர் ைகய ல் இந் த ஓைல க ைடக் காமல் இ ந் தால் பல் லவ
நாட் ன் சர த் த ரேம மாற ய க் ம் . இைறய ள் நம் பக் கம்
இ க் க ற என் தான் ெசால் ல ேவண் ம் .” என் றார் பல் லவ
அைமச்சர் ப ரம் மராயன் .
ப்ெபா
அ காலாந் தகன் கார் ழ , கயல் வ ழ ப ன் ெதாடர
அந் தக் டாரத் த ள் ைழந் தான் . இராஜச ம் மன் வ ழ க ம் ,
கார் ழ வ ழ க ம் சந் த த் , சங் ேகத பாைஷையப்
பர மாற க் ெகாண்டன. ச ல ெபா கள் தான் அைவ சந் த த்
மீ ண்டன என் றா ம் அதற் அைவ பர மாற க் ெகாண்ட
வார்த்ைதகள் …. உணர் கள் ….. எத் தைன எத் தைனேயா!
ந் த
அ டாரத் த ன் நாலா றத் த ம் ெதாங் கவ டப்பட் ந் த
ெபர ய வ ளக் கள் படர வ ட் ந் த ெவள ச்சத் த ல் அவர்கள்
இ வ ம் அப்ப சங் ேகத பாைஷ பர மாற க் ெகாண்டைத
கவன த் த பல் லவ மன் னர ன் ர்வ ழ கள் அவ ைடய மனத் த ல்
சட் ெடன் ேதான் ற ய ெவ ப்ைப ெவள க் காட் வைதப் ேபான்
ங் க , வத் த ல் வைளைவ ேதாற் வ த் தன.
ப்ப அவ ைடய வழ கள்
அ ங் க ப் வம் வைளந் தைத,
பல் லவ இளவரசேனா, கார் ழ ேயா கவன க் கவ ல் ைல. ஆனால்
காலாந் தகன ன் கண்கள் அைதக் கவன த் வ ட் டன. அப்ப க்
கவன த் வ ட் டதால் அவன் மனம் அந் தக் கணத் த ல் , “இைறவா!
இந் த இளம் உள் ளங் கள் இைணவைதத் த த் வ டாேத!” என்
இைறவன டம் இைறஞ் ச ய .

இ ம் ஒ ே த் த ரம் …!
“ெபா ள் நான் ம் ஒ ங் ஈன் ற ெபான் மாடக் டல் ”
என் ேபாற் ற ப் கழப்பட் ட ம ைர மாநகர ல் அந் த நண்பகற்
ெபா த ல் ,
அரச ம் காண வ ைழ ம் அங் கா வத ம் , ஒன் ப
வைகயான மண க ம் வ ற் கப்ப ம் ச றப் ம க் க இரத் த ன
வத ம் , சாத பம் , க ள ச்ச ைற, ஆடகம் , சாம் நதம் என் ம்
நால் வைகப்பட் ட ெபான் ன ன் ேவ பா கைள அற ம் ஆற் றல்
ம க் க ெபாற் ெகால் லர்கள் வ யாபாரம் ெசய் ம்
ெபாற் கைடவத ம் , ‘பால் வைக ெதர யாப்
பன் ற க் கத் ந ம ெசற ந் த’ ைடைவ வத ம் , ல
வத ம் வழக் கம் ேபால் ஆரவாரம் ம ந் காணப்பட் டா ம் அந் த
வத கள ல் எல் லாம் ஆங் காங் ேக ந ன் றப மக் கள் சா க் க ய
மன் னர் பைடெய த் வரப்ேபாவதாக ம் , பாண் ய மன் னர்
ேபா க் கான ஆயத் தங் கள ல் ஈ பட் ப்பதாக ம் தங் க க் ள்
ேபச க் ெகாண் ந் தனர்.
அவர்கள் அப்ப ப் ேபச க் ெகாண் ந் ததால் ெபா ட் கைள
வ ற் ேபா ம் , வாங் ேவா ம் ட வழக் கத் த ற் மாறாக
வ யாபாரத் த ல் நாட் டம ன் ற நாட் ன் ந ைலைம பற் ற ய
ச ந் தைனய ல் ழ் க க் க டந் தனர்.
ம ைர வத கள ல் காணப்பட் ட இந் த மாற் றத் த ற்

காரணம் இ க் கேவ ெசய் த .
வழக் கத் த ற் மாறாகப் பாண் ய மன் னர் தன்
அரசைவைய அன் நண்பகற் ெபா த ல் அவசரமாகக்
ட் ய ந் தேதா மட் மல் லாமல் , ேபார்த் த ட் டம் வ த்
உடன யாக ேபார் ெதாடங் வதற் கான ஆயத் தங் கைளச் ெசய் ம்
யற் ச ய ல் ஈ பட் ந் தார்.
தல் நாள் இர ம ைரக் வந் ேசர்ந்த லச்ச ைறயார்

ற ய ெசய் த கைளக் ேகட் ட ம் ெவ ண்ெட ந் த பாண் ய
மன் னர் அ த் த நாேள ம க அவசரமாக நண்பக ல் அரசைவையக்
ட் , பைடத் தைலவர்கள ட ம் ேகாட் டத் தைலவர்கள ட ம்
ந ைலைமையத் ெதள வாக வ ளக் க க் ெகாண் ந் தார்.
“அைமச்சர் லச்ச ைறயார் ெகாண் வந் த ெசய் த

என் ைன ெவ ண்ெடழச் ெசய் வ ட் ட . சா க் க யமன் னன்
காஞ் ச ையக் ைகப்பற் ற யேதா ந ன் வ டாமல் இப்ெபா
உைற ைர ேநாக் க த் தன் பைடக டன் நகர்ந் வ ட் டான் .
இன ம் நாம் காலதாமதம் ெசய் தால் சா க் க யன ன் ெவற் ற
என் ம் றாவள க் காற் ற ற் நாேம சாளரம் அைமத் க்
ெகா த் த ேபாலாக வ ம் . ெவற் ற வாய் ப் க் ஏற் ற கால ம்
இட ம் வ ம் வைர நாம ெபா த் த ந் ேதாம் . இப்ெபா நாம்
ெபாங் க ெயழ ேவண் ய சமயம் வந் வ ட் ட . பாண் ய
மறவர்கள் பைகத் த றம் கண் பயந் ப ங் ம் ேகாைழகள்
அல் லர் என் பைதப் பைக மன் னன் ேபார்க்களத் த ல் உணர்வேதா
மட் மல் லாமல் ம ைற நம் மீ ேபார் ெதா த் வ ம்
எண்ணேம எழாத வைகய ல் அவ க் ப் பாடம் கட் ப்
ற க ட் ஓடச் ெசய் ய ேவண் ம் . பாண் ய இளவரச ம்
பாண் ய அைமச்சர் லச்ச ைறயா ம் ேநற் இர வ ம்
கண்வ ழ த் க் க த் டன் ேபார்த் த ட் டத் ைதப் ப த ன் ற
வ த் ள் ளனர்.
அவர்க ைடய த ட் டப்ப பாண் ய மறவர்கள் பைகவர்

*
ப ைட ைய ெநல் ேவ ய ல் சந் த ப்பர். இந் தப் ேபார் என் ைனப்
ெபா த் தவைரய ல் ம க ம் க் க யமான ேபாரா ம் …”
பாண் ய மன் னர் ேபச்ச ற் க ைடேய இைடெவள
ெகா த் தார். ப ன் னாள ல் ‘ரணதீ ரன் ’ என் ம் ‘ெசம் ப யன் ’ என் ம
ம ர க நாடகன் என் ம் , “ெகாங் கர் ேகாமான் ” என் ம்
ேவள் வ ச் ெசப்ேப களால் கழ் ந் றப்பட் ட பாண் ய
இளவரசன் ேகாச்சைடயன் அ த் தாற் ேபால் அரசர் ேப வதற் ள்
வ ைரந் எ ந் ந ன் றான் வர உைர பகர்ந்தான் .
ரேச பாண் யப் பைடகள ன் வ ைம அற யா
அ வாதாப
வல் லபன் ெவற் ற ெபற் வ டலாம் என் பகற் கன கண்
ெகாண் க் க றான் . அ த் நைடெபறவ க் ம் ெநல் ேவ
ேபார ன் நம் பைட ‘உ ப் அைமந் ஊ அஞ் சா ெவல் பைட’
என் பைத உணர்ந் ெகாள் வேதா உய ைர காப்பாற் ற க் ெகாண்
ஊர் த ம் பப் ேபாக றான் . ‘ ற் டன் ேமல் வர ம்
எத ர்ந ற் ம் ’ நம் பைடய ன் ஆற் ற க் ஈ ெகா க் க யாமல்
சா க் க ய வரர்கள் ச தற ஓட ேபாக ன் றனர். நம் ைடய உய ர்
அஞ் சா மறவர் ன் எத ர் ந ற் க யாமல் உ க் ைலந் ஓ ம்
சா க் க யப் பைடகள் பல் லவ பைடய னரால் எத ர்ெகாள் ளப்ப ம் .
உணர்சச ் க் ெகாந் தள ப்ப ன் உ வமாய் ெவள ப்பட் ட
அவ ைடய வர உைரையக் ேகட் ட ம் அைவய ல் வற் ற ந் த
வரமறவர்கள் , “ெவற் ற ேவல் ! வரேவல் !” என் தங் கைள மறந்
உணர்சச
் வசப்பட் ழக் கம் ெசய் தனர்.
➢ * “ந ைற ெகாண்ட ச ந் ைதயான் ெநல் ேவ

ெவன் ற
ந ன் றசீ ர ் ெந மாறன் அ யார்க் ம் அ ேயன் ”
ந் தரர் இயற் ற ய த த் ெதாண்டத் ெதாைக
➢ ெநல் ேவ என் ப க் ேகாட் ைடச் சீ ைமய ல்

உள் ள ெநல் ம என் ம் ஊரா ம் .இவ் ர்பாண் ய
நாட் ற் வடக் ேக பல் லவ நாட் ன் ெதன் எல் ைலய ல்
இ ந் த த் தல் ேவண் ம்
➢ ஆதாரம் : பல் லவர் வரலா .
தனக் ம் தன் ைடய பைடய ன க் ம் எத ராகப் ேபார்

ேமகங் கள் ம கேவகமாகச் ழ் ந் வ வைத அற யாத சா க் க ய
மன் னர் பல் லவ நாட் ைட வ ட் தன் பைட டன் ெதற் ேநாக் க
நகர்ந் வந் உைற ர ல் பாசைற வ கைள அைமத் த்
தங் க யேதா ந ல் லாமல் பல் லவ இளவரசன் பைட உதவ ெபற
பாண் ய நாட் ற் த் தான் ெசன் இ க் க றான் என் ற
நம் ப க் ைக டன் ெஜயசந் தன டம் உைரயா க் ெகாண் ந் தார்.
ஆரம் பத் த ல் தான் வச எற ந் த ஓைலேய காலாந் தகன் வதந் த
பரப் வதற் காரணமாய ற் என் பைதச் சா க் க ய மன் னன்
சற் ம் உணரவ ல் ைல.
தனக் ன் னால் ெமௗனமாக ந ன் ற ந் த ெஜயசந் தைன
உற் ேநாக் க ய வ க் க ரமாத த் தன் , “பைடத் தைலவர் பைகவைரக்
கண் பயந் வ ட் டதாக ெதர க ற ” என் ற வார்த்ைதகைள
உத் தரவ ட் டார்.
சா க் க ய பைடத் தைலவன் ெஜயச்சந் தன் மனம்
சா க் க ய மன் னர் தன் ைடய வார்த்ைதக க்
ெசவ சாய் க் காமல் காஞ் ச ைய வ ட் ெதற் ேநாக் க வந் தைத
சற் ம் வ ம் பவ ல் ைல. அ த் தாற் ேபால் ேபச ய ெஜயசந் தன ன்
ேபச்ச ம் அவ ைடய மன வ த் தம் ெவள ப்படேவ ெசய் த .
“மன் னவா! பைக கண் பயந் ந ங் ம் ேகாைழ அல் லன்
நான் . பைகத் த றம் உணர்ந் ேபார் த ட் டம் வ க் காமல் தாங் கள்
பாண் ய நா ேநாக் க வந் த தவ என் எனக் த்
ேதான் க ற . காஞ் ச ய ல் நாம் நம் ைடய பைடய ல் ஒ
ப த ைய, க நகர்க் காவ க் என ந த் த வ ட்
வந் த ந் தா ம் ட பல் லவ மன் னன் த ெரன் தாக் க னால்
காஞ் ச ையக் ைகப்பற் ற ய நம் ைடய யற் ச எல் லாம் களர்
ந லத் த ல் இட் ட பய ராய் வணாக வ ம் .”
ைடத் தைலவன ன் ேபச்ைசக் ேகட்
ப நைகத் த சா க் க ய
மன் னர் அ த் தாற் ேபால் அவன் ெசான் ன ெசய் த ையக் ேகட்
அத ர்சச் அைடந் தார்.
“அரேச! அன் நான் காஞ் ச அரண்மைனய ல் பல் லவ
மன் னன் பரேம வரவர்மன் பைட உதவ ெப வதற் காக ெத ங்
ேதசத் த ற் ச் ெசன் த ம் ப வ ட் டார் என் ற க் க யமான
ெசய் த ையச் ெசால் ல வந் தேபா நாங் கள் அதற் ச் ச ற ம்
ெசவ ம க் காமல் ச னம் ெகாண் சீ ற ன ர்கள் . உங் கள்
சீ ற்றத் ைதக் கண் அஞ் ச ெசால் ல வந் த ெசய் த ைய நான்
ெசால் ல யாத ழ் ந ைல ஏற் பட் வ ட் ட .”
அத ர்சச
் ய ன் ஆக் க ரம ப் க் ஆளான சா க் க ய மன் னர்
ச ல கணப்ெபா ெமௗனம் சாத த் தார். ப ற ெமௗனத் ைத
உதற க் ெகாண் , “பைடத் தைலவேர! பல் லவ நாட் ள் பல
இடங் கள ல் இ ந் பலவ தமான ெசய் த கள் ஒேர சமயத் த ல்
வந் என் ச ந் தைனையக் கலக் க வ ட் ட சமயத் த ல் , நீங் கள் இந் த
ெசய் த டன் வந் த க் க றீ ரக் ள் . என் மனக் ழப்பம் , க் க ய
ெசய் த ைய அற ந் ெகாள் ளத் தைடயாக அைமந் வ ட் ட .
இன ேம ம் நாம் உைற ர ல் தங் க இ ப்ப உச தம் அன்
உடேன பாண் யன் மீ ேபார் ெதா ப்பதற் கான ஏற் பா கைளச்
ெசய் ங் கள் ” என் ற ெசாற் கைள உத ர்த்தார்.
“ ஆம் மன் னவா! அ தான் நல் ல என் எனக் ம்
ேதான் க ற ” என் ற ெஜயச்சந் தன் அ த் த ச ல நாட் க க் ள்
பாண் ய நாட் ன் மீ பைடெய ப்பதற் கான ஏற் பா கைள
ெவ ேவகமாகச் ெசய் யத் ெதாடங் க னான் .
ா க் க யப் பைடகள் பாண் யர்
ச மறவர்கள ன் ேமல்
பாய் வதற் கான ேபார் ஏற் பா கள ல் தீ வ ரமாக ஈ பட் ந் த அேத
பாண் ய அைமச்சர டம் இ ந் ஒற் றர் தைலவர்
ெகாண் வந் த ந் த ேபார் த ட் டத் ைத ம் , தன் ைடய ேபார்
த ட் டத் ைத ம் வ ர வாக வ ளக் க க் ெகாண் ந் தான்
த ைர ச ைலய ல் தான் ற த் த ந் த ச ல ப த கைளத் தன்
வா னால் பல் லவ மன் ன க் ம் , மற் ற
பைடத் தைலவர்க க் ம் ட் க் காட் ய பல் லவ இளவல் , “இேதா
பா ங் கள் ! இந் தப் ள் ள தான் பாண் ய மறவர்கள் சா க் க ய
வரர்கைளச் சந் த க் ம் இடம் . பாண் ய இளவரச ம் , பாண் ய
அைமச்ச ம் ம க ம் நன் றாக ச ந் த த் த ப றேக இந் த இடத் ைதத்
ேதர்ந்ெத த் ள் ளனர். ெநல் ேவ ேபார்க்களம் வட் ட
வ வமான . அந் தப் ேபார்க்களத் த ல் சர்பப ் வ கத் த ல் ைழ ம்
பாண் ய பைடகள் சா க் க ய பைடய னைர ழ் ந் ெகாள் ம் .
சர்வ வ கத் த ன் வால் ப த ெம வாக நகர்ந் சா க் க ய
வரர்கைளச் ற் ற வைளத் , தன் ைடய உடல் ப த க் ள்
ைவத் , க் றாகச் ச ைதக் ம் . அப்ப ச் ச ைதந் ச தற ய
சா க் க ய வரர்கைள இேதா இங் ேக நான் ற ப்ப டப்பட் க் ம்
ே த் த ரத் த ல் ….”
“ ே த் த ரமா….?”
ல் லவ
ப அைமச்சர் ப ரம் மராயன் தன் ைடய
ேபச்ச ற் க ைடேய க் க ட் டதால் ஒ கணம் தன் ேபச்ைச
ந த் த ய இராஜச ம் மன் ம ப ம் ேபச்ைசத் ெதாடர்ந்தான் .
“ ஆம் அைமச்சேர! பல் லவ நாட் ைடப் ெபா த் தவைரய ல்
இந் தப் ேபார் ஒ ே த் த ரப் ேபார்தான் . இந் தப் ேபாைரச்
சாதாரணப் ேபாராக நாம் ந ைனத் வட யா . ம கப்
பயங் கரமான இந் தப் ேபார் பல் லவ நாட் ன் எத ர்காலத் ைத எப்ப
ந ர்ணய க் ம் என் பைத இப்ெபா எவரா ம் தீ ர்மான க் க
யா . ஆனால் என் த ட் டப்ப எல் லாம் நடக் மானால் இந் தப்
ேபார் பல் லவ மன் னர ன் ெவற் ற ையப் ெபான் ஏ கள ல்
ெபாற த் க் காட் ம் அள க் சர த் த ரத் த ல் இடம் ெபற் வ ம் .
இேதா நான் ற த் த க் ம் ே த் த ரம் ெப வளநல் ர்
ேபார்க்களம் தான் ! ச தற ஓ ம் சா க் க ய பைடகள் நான்
அைமத் த க் ம் க ட வ கத் த ள் ைழ ம் . த ல்
க் ப த ய ல் ைழ ம் சா க் க யப் பைடகள் நான் ந த் த
இ க் ம் யாைன பைடயால் தாக் கப்ப ம் . அப்ப தாக் கப்ப ம்
சா க் க ய வரர்கள் க டன ன் கால ய ல் சரண் அைடவர்.
அைத ம் மீ ற ச் ெசல் பவர்கள் இேதா இந் த இரண்
பக் கங் கள ம் இற ப் ப த யாகளாக ந ற் ம் ரவ ப் பைடகளால்
உடல் ப த ேயா வைளக் கப்ப வர்.
பல் லவ இளவரசன் ேபார் த ட் டம் அைனவ க் ம் ர ந் ததால்
“அ ைமயான த ட் டம் ! அ ைமயான த ட் டம் !” என் அைனவ ம்
ஆேமாத த் தனர்.
பல் லவ அைமச்சர் ப ரம் மராயன் எ ந் , “இளவரேச! ஒேர
ஒ சந் ேதகம் . ெப வளநல் ர ல் நைடெபறவ க் ம்
ேபா க் கான ேபார் த ட் டம் மட் ம் தான் இந் த த ைர சீ ைலய ல்
ற க் கப்ெபற் ள் ள . காஞ் ச ைய ைகப்பற் வைதப் பற் ற எந் த
வ தமான ற ப் ம் இல் ைலேய…” என் வ னவ னார்.
“ காஞ் ச ையப் பற் ற க் கவைலப்பட ேவண்டாம் .
கண்ண ைமக் ம் ெபா த ல் காஞ் ச ையக்
ைகப்பற் ற வ வதற் கான ஏற் பா கைளச் ெசய் வ ட் த் தான்
நான் காஞ் ச ைய வ ட் ெவள ேயற ேனன் . ராஜ நந் த ய ன்
ந லவைறப் பாைத வழ யாக ேபார் க வ க டன் ெவள ேய ம்
வரர்க ம் , மக் கேளா மக் களாக மைறந் ைற ம் மற் ற
வரர்க ம் ஒன் ேசர்ந் சா க் க ய வரர்கைள சாவ ன்
கட் ற் ச் ச த ய ல் அ ப்ப வ ட் அரண்மைனையக்
ைகப்பற் ற வ வார்கள் .” என் ற இராஜச ம் மன் , “எனக் ர யாமல்
இ ப்ப … சா க் க ய மன் னர் நான் காஞ் ச ைய வ ட் மக
எள த ல் ெவள ேயற எப்ப அ மத த் தார் என் ப தான் !” என் றான்
சந் ேதகம் ம ந் த ர ல் .
“ அதற் கான வ ைட என் ன டம் இ க் க ற இளவரேச!” என்
எ ந் த காலாந் தகன் , வ க் ரந் தன் ம ய ல் இ ந் வ ந் த
ஓைலையப் பற் ற ம் , அைதேய ஒ க வ யாக ைவத் க்
ெகாண் தான் க ளப்ப ய வதந் த கைளப் பற் ற ம் வ வர த் தான் .
அைதக் ேகட் ட பல் லவ இளவரசன் , “நல் ல கார யம்
ெசய் தாய் !” என் அவைனப் பாராட் னான் .
“ பல் லவ இளவரசன ன் ேபார்த் த ட் டப்ப நாம் சா க் க யப்
பைடகைளப் ெப வளநல் ர ல் சந் த ப்ேபாம் . ெத ங் ேதச
மன் ன க் இன் ேற ஓைல அ ப்ப வ க ேறன் ” என் றார் பல் லவ
மன் னர் பரேம வரவர்மன் .
“பல் லவ மன் னர்…..”
“வாழ் க! வாழ் க!”
“அத் யந் த காமன் …!”
“ெவல் க! ெவல் க!”
“ெவற் ற சங் கம் …!”
“வ ைரவ ல் ழங் கட் ம் !”
- என் அங் க ந் த அைனவ ம் வர ழக் கம் ெசய் தனர்.
வாதாப ேநாக் க ….!

“ ங் மச்ேச றா ங் ெகா மாட வத ய ல் ெவண்
சங் ெமாய் க் ஞ் சங் கத் தம ழ் க் டல் ”
என் ம் ,
“த கத் ந ம ர் ம மாடக் டல் ”
என் ம் , ப ன் னாள ல் ம ைரக் கலம் பகத் தால் ேபாற் ற ப்
கழப்பட் ட ற் ற ம் சர ேய என் பதற் எ த் க் காட் டாக
வா யர்ந் காணப்பட் ட மாடமாள ைககள் ந ைறந் வ ளங் க ய
ம ைர மாநகரேம அன் ைறய த னம் ேபார்க்ேகாலம் ண்
வ ட் டேதா என் காண்பவர்கள் கண்ண ைமபைத ம் மறந்
வ யந் ந ற் ம் ப யாக அண வ த் ந ன் இ ந் த நால் வைகப்
பைடக ம் , ெநல் ேவ ேநாக் க ப் பாய் ந் றப்பட் டன. அப்ப
அந் தப் பைடகள் றப்பட் ச் ெசன் றதால் வான் ேநாக் க எ ந் த
த ப் ைக பாண் ய மறவர்கள ன் மன ேவகத் ைத வ ட
ேவகமாக ேதவர் உலகத் த ற் ச் ெசன் , ெசால் ல யன் ,
ேதால் வ அைடந் , மண் லைக ேநாக் க ம ப ம்
த ம் ப ய .
ேஜாத ட வல் னர்கள் ஒன் ேசர்ந் ற த் த
நல் த் தம் நாள ல் காலமற ந் களம் ேநாக் க ப் பாண் ய
வரர்கள் வ ெகாண் எ ந் றப்பட் ட காட் ச , கைரகைள
ேமாத ஒ க் க ன் ற உப்பங் கழ கள் ேதா ம் தமக் இைரயாக ய
ெகண்ைட மீ ன்கள் வ ம் வைரய ல் உறங் வ ேபான்
காத் த ந் த நீர்வாழ் பறைவகள் , ப ன் னர் ெகண்ைட மீ ன்கள்
வந் த டன் வ ைரந் ெசன் , தங் கள் இைரகைளத் தவறவ டாமல்
தங் கள் அல களால் ெகாத் த ச் ெசல் ம் காட் ச ைய
ந ைன ட் வதாக இ ந் த .
“எண்ண யா ெரண்ண ம ழப்பர் இடனற ந்
ன் ன யார் ன் ன ச் ெசய ன் ”
என் வள் வர் வழ அைமத் க் காட் ய வண்ணம் பாண் ய
மன் னர் மாறவர்மன் அர ேகசர . தான் ேபார் ெசய் ம் சர யான
இடத் ைத, ேதர்ந்ெத த் வ ட் டதால் , பாண் ய நாட் ைடக்
ைகப்பற் ம் ேநாக் கத் டன் பைடெய த் வந் த பைக
மன் னனாக ய சா க் க ய மன் னர ன் எண்ணம் ச ற ம் ெவற் ற
அைடவதற் சாத் த யம ல் லாமல் ேபாய் வ ட் ட .
ங் கள் மீ
த ேபார் ெதா த் வ ம் பைக மன் னன ன் வ க
அைமப்ைப நன் உணர்ந் , அந் த வ கத் ைத உைடத் ெதற ம்
வண்ணம் பாண் ய அைமச்ச ம் , பாண் ய இளவரச ம் ேபார்
த ட் டத் ைத அ அ வாக ஆராய் ந் வ த் இ ந் ததால் ,
தன் பைட டன் வ ைரந் வந் ெநல் ேவ ய ல் பாண் ய
மன் னர ன் பைடகைளச் சந் த த் த சா க் க ய மன் னர், பாண் ய
மறவர்கள ன் ேசைனக் கடைல ம் , ரவ ெவள் ளத் ைத ம் ,
யாைனகள ன் வர ைசகைள ம் , அைவ அண வ த் ந ன் ற வ க
அைமப்ைப ம் கண் வ யந் ேபானேதா , அந் த வ க
அைமப்ப னால் தன் பைடக க் ஏற் படப்ேபா ம் ம ந் த
ேசதத் ைத ம் உணரேவ ெசய் தார். அப்ப உணர்ந்ததால் அவர்
உள் ளத் த ல் எ ந் த வ யப் மாற ச னம் ேயற ய .
“உம் …! பாண் ய வரர்கள் எவ ம் உய டன்
த ம் பக் டா . அந் த வ கத் ைத உைடத் ெதற ந் உள் ேள
ைழ ங் கள் !” என் ஆேவசத் டன் ஆைணய ட் க் ெகாண்ேட
ேபார்க்களத் த ல் யெலன ைழந் தார்.
இ த றத் ப் பைடவரர்க ம் ேபார ட் ெவட் வழ் த் த ய
யாைனகள ன் உடல் ண்டங் கள் , த ைரகள ன் அ பட் ட உடல்
கள் , மைலேபால் வ ந் க டந் த வரர்க ைடய தைலகள்
ஆக யவற் ற ந் ெப க் ெக த் ஓ ய இரத் தப்ெப க் ,
ேபார்க்களத் த ற் பக் கத் த ந் த நீர்ந ைலகள ல் ெசன்
ேசர்ந்ததால் ற் காலத் த ல் உக் க ர மார பாண் யன் ெப க வந் த
கடல் வற ேவல் வாங் க ய ேபால, மீ ள ம் இவர் ேவல் வாங் ம்
ப ெப க ந ன் ற . ெநல் ேவ ேபார்க்களத் த ல் இ ந் எ ந் த
த ைரகள ன் கைனப் ஒ ம் , வரர்கள ன் பைடக் கலங் கள ன்
ஒ ம் , யாைனகள ன் ப ள ற் ெறா ம் , ேபார் ரச ன் ஒ ம்
ஒன் ேசர்ந் , ஊழ க் காலத் ேமகங் கள ன் ழக் கேமா என் ற
ப ரைமைய ேதாற் வ த் த .
பாண் ய அைமச்ச ம் , பாண் ய இளவரசன்
ேகாச்சைடய ம் , பைகவர ன் பைடபலம் அற ந் வ த்
இ ந் த சர்பப் வ கத் த ல் ைழந் அதைன உைடத் , ண்
ண்டாகப் ப ர த் ெவற் ற யைடயலாம் என் ந ைனத் ,
பைடக டன் உள் ேள ைழந் த வ க் க ரமாத த் தன ன் எண்ணம்
ந ைறேவறாமல் ேபானேதா மட் மல் லாமல் சர்பப ் வ கத் த ன்
தைலப்ப த ம் , வால் ப த ம் ம க ேவகமாகத் தன் ைடய
பைடகைளச் ற் ற வைளப்பைதக் கண்ட ம் , அந் த ப ய ல்
ச க் ண் வ டாமல் தப்ப ச் ெசல் ல ேவண் ய கட் டாயத் க்
உள் ளானார்.
அந் தத் த ணத் த ல் அவைர ேந க் ேநர் சந் த த் த
லச்ச ைறயார், “சா க் க ய மன் னர ன் எண்ணம் ந ைறேவறா .
சர்பப
் வ கம் சா க் க யப் பைடகைள ற் ற வைளத்
இ க் கப்ேபாவ உ த . அதன் ப ய ல் ச க் ண்ட சா க் க ய
வரர்கள் ….” என் வார்த்ைதகைள க் காமல் பலமாகச்
ச ர த் தார்.
வ க் க ரமாத த் தன் வ ழ கள் ெந ப்ைப உம ழ் ந் தன.
“ இந் தப் ேபார ல் பாண் ய மன் ன க் ெவற் ற
க ைடக் கலாம் . ஆனால் , காஞ் ச ைய ேநாக் க வந்
ெகாண் க் ம் வ நயாத த் தன் பைடக ம் என் பைட டன்
ேச ம் ேபா , அ த் நடக் ம் ேபார ல் பாண் ய மன் னர்
பரேலாகம் ேபாவ உ த ”- அவ ைடய வார்த்ைதகள ல் அனல்
ெதற த் த .
ஆனால் , அ த் தாற் ேபால் லச்ச ைறயார் ெசான் ன
ெசய் த ையக் ேகட் ட ம் அனல் பறந் த அவர் உள் ளத் த ல் அத ர்சச
்
படர்ந்த .
“சா க் க ய மன் னர ன் ஓைல சா க் க ய இளவரச க்
ேபாய் ேசராமல் நா ம் பல் லவ இளவரச ம் த த் வ ட் ேடாம் .
சா க் க ய இளவரச க் , பைட டன் றப்பட் வர ேவண்டாம்
என் மாற் ஓைல ெகாண் ேபாய் ெகா த் வ ட் வந் த
வன் நான் தான் . இன ேம ம் மனப்பால் த் க் ெகாண்
இ க் காதீ ர்கள் மன் னவேர!” என் றார் லச்ச ைறயார் ந தானமான
ர ல் .
“அப்ப யானால் நான் அ ப்ப ய த ைர வரர்கள் ….”
“பல் லவ வரர்கள ன் பா காப்ப ல் இ க் க றார்கள் . அ
மட் மல் ல சா க் க ய அரேச! நீங் கள் இங் ேக
ேபார ட் க் ெகாண் க் ம் இேத சமயத் த ல் காஞ் ச
அரண்மைனையப் பல் லவ இளவரசர் ைகப்பற் ற இ ப்பார்.”
லச்ச ைறயார ன் ற் ைறக் ேகட் ட ம் , சீ ற எ ந் த
சா க் க ய மன் னர், “வ டமாட் ேடன் ! காஞ் ச ையப் பல் லவ
இளவரசன் ைகப்பற் ற வ டமாட் ேடன் ” என் ஆக் ேராஷத் டன்
வ னார்.
சட் ெடன் தன் த ைரைய ேவ பக் கம் த ப்ப ய
வ க் க ரமாத த் தன் , “உம் …. சா க் க யப் பைடத் தைலவேர!
சா க் க ய வரர்கேள! சர்பப ் வ கத் த ன் வால் ப த ையத்
ண் த் க் ெகாண் ெவள ேய ங் கள் !” என் வ க் ெகாண்ேட
த ைரைய ம க ேவகமாக ெச த் த க் ெகாண் ெசன் றார்.
அ வைரய ல் பாண் யப் பைடய னர் தங் கைளச் ற் ற
வைளக் க யல் வைதத் த த் ப் ேபார் ர ந் ெகாண் ந் த
சா க் க ய பைடத் தைலவர்க ம் , பைடவரர்க ம் த ெரன்
தங் க ைடய ேபார் ைறைய மாற் ற க் ெகாண் சர்பப்
வ கத் த ன் வால் ப த ைய ேநாக் க ஒ கமாகச் ெசன்
தாக் க னர். எத ர்பாராத வ தமாக சா க் க யப் பைடகள் ஒேர
பக் கமாகச் ெசன் தாக் க யதால் வால் ப த ய ல் ந ன் ற ந் த
பாண் ய வரர்கள் ச தற வழ வ ட் டனர். வால் ப த ைய
உைடத் க் ெகாண் வ க் க ரமாத த் த ம் , அவ ைடய
பைடக ம் ெவள ேயற ன. அப்ப ச் சா க் க யப் பைடகள்
ேதால் வ ையத் த வ சர்பப
் வ கத் த ல் இ ந்
ெவள ேயற ய ம் பாண் ய வரர்கள் வர ழக் கம ட் டனர்.
“ெவற் ற ேவல் ! வரேவல் !....”
“ெநல் ேவ ெவன் ற ெந மாறன் !....”
“ வாழ் க! வாழ் க!...”
“பாண் ய இளவரசர் ேகாச்சைடயன் ரணதீ ரன் !....”
“வாழ் க! வாழ் க!....”
பாண் ய மறவர்கள ன் வர ழக் க ம் , ெவற் ற ச் சங் க ன்
ழக் க ம் தன் பைடய னர் ப ன் ெதாடர ேவகமாகச் ெசன் ற
வாதாப ேவந் தன ன் மனத ல் ஏற் பட் ந் த ண்ண ல் ேவைலப்
பாய் ச்ச யைதப் ேபான் ற ரணத் ைத உண்டாக் க ன.
பாண் யைர ெவற் ற ெகாள் ள யாத வாதாப மன் னர்
ெவற ெகாண்டார். பாண் யர ன் ெவற் ற ழக் கம் அவர்
உள் ளத் த ல் ெவற ழக் கத் ைத ஏற் ப த் தேவ, பல் லவைர எந் த
இடத் த ல் சந் த த் தால் தனக் ெவற் ற க ைடக் ம் என் பைதேயா,
பல் லவ மன் னர ன் பைடகள் எப்ப ப்பட் ட வ கத் டன் தன்
பைடையச் சந் த க் ம் என் பைதேயா ச ந் த த் ச் ெசயலாற் ம்
மனந ைலைய அறேவ இழந் வ ட் டார் சா க் க ய மன் னர்.
அவ ைடய மன ந ைலைய ேம ம் பாத க் ம் ப யான
ெசய் த டன் காஞ் ச ய ந் வந் த சா க் க ய வரர்கள் அவைர
வழ ய ல் சந் த த் தனர்.
“ நீங் கள் என் ன ெசய் த ெகாண் வந் இ க் க றீ ரக
் ள் ?
சீ க்க ரம் ெசால் த் ெதாைல ங் கள் ” என் சா க் க ய மன் னர்
அவர்கைள ேநாக் க ச் சீ ற னார்.
ச வந் க டந் த அவன் வ ழ கள ல் காணப்பட் ட
ச னத் ைத ம் அவ ைடய ர ல் காணப்பட் ட ெவற ைய ம்
கண்ட ெசய் த ெகாண் வந் த சா க் க ய வரர்கள் அச்சத் தால்
ந ங் க னர். ப ன் னர் ந ங் ம் ர ல் ெசய் த ைய அற வ த் தனர்.
“காஞ் ச அரண்மைனைய ம் , காவல் அரண்கைள ம்
பல் லவ பைடய னர் ைகப்பற் ற வ ட் டனர். அவர்கள டம ந்
தப்ப ய சா க் க ய வரர்கள் வாதாப ைய ேநாக் க ச் ெசன்
வ ட் டனர்.”
வ க் க ரமாத த் தன் கம் க த் ச த் த அவ ைடய
உத கள் , “வதந் த கைள பரப்ப என் ைன ஏமாற் ற வ ட் டான்
இராஜச ம் மன் . காஞ் ச ம் ைகந வ வ ட் ட ” என் ற
வார்த்ைதகைள த் ஓய் ந் தன.
ாஞ் ச க்
க த ம் ம் எண்ணத் ைதக் ைகவ ட் ட
வ க் ரமாத த் தன் ெஜயசந் தன டம் , “பைடத் தைலவேர! நம் ைடய
பைடகள் வாதாப ைய ேநாக் க ச் ெசல் லட் ம் !” என்
ஆைணய ட் டார்.
அவ ைடய ஆைணப்ப வாதாப ைய ேநாக் க த் த ம் ப ய
சா க் க யப் பைடகைள பல் லவ பைடகள் பல் லவ இளவரசன ன்
ேபார் த ட் டப்ப ெப வளநல் ர் சந் த த் தன.
சர த் த ர ெபான் ஏ கள ல் ெபாற க் கப்பட் ட அப்ேபார் ஒ
ே த் த ரப் ேபாராகேவ ேதாற் றமள த் த .

வல் லபன் ேதால் வ ம் …… !
ேவந் தன ன் மனக் கலக் க ம் …..!
காஞ் ச ெசல் ம் எண்ணத் ைத வ த் வாதாப ைய
ேநாக் க ப் றப்பட் ட வ க் க ரமாத த் தன் , தன் ைடய பைடகள்
ெப வளநல் ர ல் பல் லவப் பைடகைள சந் த க் க ேநர ம்
என் ேறா, ஏற் கனேவ பாண் ய பைடக டன் க ைமயாக
ேமாத யதால் தளர்சச ் அைடந் த ந் த தன் ைடய பைடகள்
அந் தச் சந் த ப்ப னால் ெப ம் ேசதத் த ற் உள் ளா ம் என் ேறா
சற் ம் எத ர்பார்க்கவ ல் ைல. ெபர ய யற் ச எ த் அதனால்
பயன் ெபற யாத வாதாப மன் னன் ெப வரன் தான்
என் றா ம் , பைகத் த றம் கண் அஞ் சாதவன் தான் என் றா ம் ,
ெப வளநல் ர் ேபார்க்களம் அவ ைடய மனத ல்
என் ைறக் ேம எழாத அச்சத் ைத ேதாற் வ க் கேவ ெசய் த .
அச்சம் தைல க் க னா ம் , பல ேபார்கைளக் கண்ட அ பவம்
அவ க் இ ந் ததால் , பல் லவர் பைடகைள அந் தப்
ேபார்க்களத் த ல் சந் த க் க ேவண் ய ந ர்பப
் ந் தத் க்
உள் ளானேபா , அவன் அச்சத் ைத உதற க் ெகாண்
ஆேவசத் டன் பல் லவ பைடகைள எத ர்ெகாண்டான் .
ப வளநல்
ெ ர் ேபார்க்களத் த ல் இ த ற பைடக ம்
ஒன் ேறா ஒன் ேமா வதற் காக வ ைரந் ெசன் றதால் ஏற் பட் ட
கள் கத ரவன் ஒள ைய மைறத் தன. அப்ப களால்
மைறக் கப்பட் ட கத ரவன் ஒள சந் த ரன ன் ஒள ேபான் மங் க ய .
ேபார்க்களத் த ல் இ ந் எ ந் த ரெசா இ ேயாைச ேபான்
ெப ம் அச்சத் ைத த வதாக இ ந் த . வரர்கள ன்
உைறய ந் ேவகத் டன் ெவள ப்பட் ட வாட் கள் ஒள மங் க
க டந் த அந் த கத ரவன் ஒள ய ம் ட, ம ன் னல் ேபால ம ன் ன
கண்ைண பற த் தன. யாைனக ம் , யாைனக ம் ஒன் ேறா
ஒன் ேமாத ய காட் ச கார்ேமகங் கள் ேமா வைத ேபான்
இ ந் த . கடல் அைலெயன த ரண் எ ந் பாய் ந் ெசன் ற
த ைரகள ன் ேமல் இ ந் த வரர்கள் ஒ வ டன் ஒ வர் வாட்
ேபார ட் க் ெகாண் ந் த ேதாற் றம் வாட் ேபா க் இலக் கணம்
வ த் க் காட் ய மட் மல் லாமல் அந் த வரர்கள ன் அஞ் சா
ெநஞ் சத் ைத ெவள ப்ப த் த க் காட் ய .
ெசந் நீ ம் யாைனகள ன் மத நீ ம் ந லத் த ல் ேதாய் ந்
பரந் வ ர ந் த காட் ச மஞ் சள் ச னாற் ேபால் ஆய ற் .
கத ரவைன மைறத் க் ெகாண் அந் தப் ேபாைரக்
கா ம் ஆவ ல் படர்ந் வ ர ந் த க ேமகங் கள்
ேபார்க்களத் த ந் பற ட் வான் ேநாக் க எ ந் த ெசங் த
தம் ம டம் அைடக் கலம் ந் ததால் ெசந் ந ற ேமகங் களாக மாற க்
காட் ச அள த் தன.
ே த் த ரப் ேபாைர ந கர்த்த அந் தப் ேபார் பல நாட் கள்
நடந் த . தல் நாள் ேபார ல் ந ைல ைலந் த தன் பைடகைள
அ த் த நாேள வ க் க ரமாத த் தன் அண வ த் ந த் த அத டன்
தன் அ பவ அற ைவ ம் கலந் ேபாைர நடத் த யதால் ‘ெவற் ற ’
என் ம் அணங் பல் லவ இளவரசன் ந ைனத் தைதப் ேபால்
அவ் வள எள த ல் பல் லவர் பக் கம் வந் ேசரவ ல் ைல.
அர வாரணம் என் ற தன் யாைனய ன் மீ ம் , அத சயம் என் ம்
தன் ரவ ய ன் மீ ம் அமர்ந் வ க் க ரமாத த் தைன எத ர்த் ப்
ேபார ட் ட பல் லவ மன் னன் பரேம வரவர்மன் பல் லவ
இளவரசன ன் ேபார் த ட் டத ன் ப , ேபார் ைறகைள த ர்
த ெரன் மாற் ற யதால் வ க் க ரமாத த் தன் எவ் வளேவா யற் ச
ெசய் ம் ‘ெவற் ற ’ அணங் யார் பக் கம் சாய் வ என்
ஊசலா க் ெகாண் ந் த தன் ந ைலைய ஒ ந ைலப்ப த் த
ெகாண்டவளாய் பல் லவர் பக் கேம சாய் ந் தாள் .
ல் லபன் ேதால் வ ையத் த வ னான் . வாதாப ைய ேநாக் க
வ
வ ைரந் தான் . பல் லவ மன் னர் பரேம வரவர்மன் இராஜச ம் மைன
காஞ் ச க் ச் ெசல் மா ஆைணய ட் வ ட் , தான் மட் ம்
பைடக டன் வாதாப ைய ேநாக் க ச் ெசன் றார்.
ாதாப மண்ண ல் ெவற் ற க் ெகா நாட் ய பல் லவ மன் னர்
வ
ெவற் ற ர ழங் க காஞ் ச ைய ேநாக் க த் த ம் ப யேபா ,
ாஞ் ச க் ேகாட் ைட வாய ல் அைமச்சர் ப ரம் மராயன்
க
மங் கள ஆரத் த டன் பல் லவ மன் னைர வரேவற் றார்.
“பல் லவ மன் னர்…!”

“ வாழ் க ! வாழ் க !”
“வல் லபைன ெவன் ற மாவரர்…!”
“வாழ் க ! வாழ் க !”
பல் லவ வரர்க ம் நாட் மக் க ம் பலத் த ர ல்
ஆரவார த் தனர்.
அர வாரணத் த ல் அமர்ந்த ந் த பல் லவ மன் னர ன்
ர்வ ழ கள் அந் தக் ட் டத் த ம் யாைரேயா ேத ன. அப்ப த்
தன் னால் ேதடப்பட் டவர் அங் வராததால் ேவந் தர ன் மனத் த ல்
கலக் க ம் , தீ வ ர ச ந் தைன ம் ஒ ங் ேக ேதான் ற ன.
ரண்மைனக் ப்
அ ேபாய் ச் ேசர்ந்த ம் அைமச்சர்
ப ரம் மராயைன தன் ைடய அைறக் அைழத் த பல் லவ மன் னர்,
“அைமச்சேர! இராஜச ம் மன் எங் ேக? என் ைனக் ேகாட் ைட
வாய க் வந் வரேவற் க ேவண் யவன் வராத என் மனத ல்
எண்ணற் ற ேவதைனைய ம் , கலகத் ைத ம் ஏற் ப த் த உள் ள ”
என் றார் உள் ளடங் க ய ர ல் .
ச லகணப்ெபா ெமௗனம் சாத த் த அைமச்சர் ப ன் னர்
ெம வான ர ல் “அரேச! ெவற் ற வ ழா
ெகாண்டா வதற் கான எல் லா ஏற் பா கைள ம் இளவரசர்தான்
ன் ன ன் ெசய் தார். ஆனால் அவ ைடய மனம் இப்ெபா
இைசய ம் , நடனத் த ம் நாட் டம் ெகாண் ள் ள அதனால் ..”
என் இ த் தார்.
“ அதனால் …?”- மன் னர ன் வங் கள் ேமல் ேநாக் க
உயர்ந்தன.
“ அதனால் … நந் த மைலக் ேகாய ல் இளவரசர் வைணய ல்
இைச மீ ட்ட வ க் ரந் தன் மகள் கார் ழ அதற் ஏற் றவா
பலவைகயான நாட் ய த் த ைரகைள அப நய் த் க் காட் ட
அவற் ைறேய அழகான ச ற் பங் களாகச் ச ற் ப கள் கல் ல் வ த்
ெகாண் க் க ன் றனர்.
அைமச்சர் ெசான் னைத ேகட் ட ம் ச ந் தைனய ல் ஆழ் ந் த
மன் னர் ஏேதா ஒ க் வந் தார்.
“அைமச்சேர! நான் கார் ழ ைய தன ைமய ல் சந் த த் ப்
ேபச ேவண் ம் . அதற் ஆவன ெசய் ங் கள் ! இன ேம ம் இந் த
காதைல வளரவ ட் டால் இளவரசன ன் எத ர்காலம் இ ண்
வ ம் . காஞ் ச ய ன் எத ர்காலத் ைத க த் த ல் ெகாண் நான் ஒ
க் வந் ள் ேளன் . இராஜ தந் த ரத் ைத ைகயாள் வைதத்
தவ ர ேவ வழ ய ல் ைல” என் றார். அரசர் கம் பரமான ர ல் .
ப்ெபா
அ அந் த அைறக் ள் ைழந் த காலாந் தகன்
ெசவ ய ம் அைமச்சர டம் மன் னர் ற ய வார்த்ைதகள்
ெதள வாக வ ந் தன. அவ ைடய உள் மனம் , “காஞ் ச மன் னர ன்
இராஜதந் த ரம் காதலர்கள ன் உணர் கைள உைடக் கப்ேபாவ
உ த !” என் அவ க் அற த் த ய . தன் ைடய
உள் மனத ல் ேதான் ற ய எண்ணத் ைதச் சற் ம்
ெவள க் காட் டாதவனாக உள் ேள ைழந் த காலாந் தகன் ,
“வணக் கம் அரேச! இன் ம் இ நாழ ைகப் ெபா க் ள்
தங் கைள வந் சந் த ப்பதாக இளவரசர் ெசால் அ ப்ப ள் ளார்”
என் றான் பண வான ர ல் .
“உம் ….!” என் ற ஒற் ைறச் ெசால் ைல மட் ம் உத ர்த்த
மன் னர் அவன் ெசல் லலாம் என் பதற் அைடயாளமாகக் ைகைய
அைசத் தார்.
அரச க் வணக் கம் ெச த் த வ ட் அந் த அைறைய
வ ட் ெவள ேயற னான் காலாந் தகன் . அப்ப ெவள ேயற யவன்
ேவகவத ஆற் றங் கைரக் அப்பால் நந் த மைலய ல் ராஜநந் த
அைமந் த ந் த ச வன் ேகாய க் ப் ேபாய் ச் ேசர்ந்தான் .
ராஜ நந் த ய ன் அ க ல் அமர்ந்தப வைணைய மீ ட் க்
ெகாண் ந் தான் இராஜச ம் மன் . அப்ெபா அவ ைடய
கண்கள் ஏேதா கன லகத் த ல் சஞ் சர ப்பைத ேபான்
மயக் க ற் ற ந ைலய ல் காணப்பட் டன. அவன் வைணய ல்
இைசத் த பலவ தமான ராகங் க க் உய ர்ெகா க் ம்
உள் ளத் ப் டன் நடனம் ஆ க் ெகாண் ந் தாள் கார் ழ .
ம க ேவகமாகக் ேகாய க் ள் ைழந் த காலாந் தகன்
“இளவரேச..!” என் அவசரமாக அைழத் ஏேதா ெசால் ல
யன் றான் .
வைன எ
அ ம் ேபச ேவண்டாம் என் ைகயைசத்
த த் வ ட் ட இராஜச ம் மன் ம ப ம் இைசய ல் ஆழ் ந் தான் .
“ இந் தச் சமயத் த ல் இவர்கள டம் நான் எ ெசான் னா ம்
இவர்களால் ர ந் ெகாள் ள யா ” என் தனக் ள் னக க்
ெகாண்ட காலாந் தகன் , ேகாய ைல வ ட் ெவள ேயற ,
கயல் வ ழ ையச் சந் த க் கச் ெசன் றான் .
அவன் ெசன் ற ச ற ேநரத் த ற் ெகல் லாம் வைணைய
மீ ட் வ ந த் த ய பல் லவ இளவரசன் எ ந் ெசன்
கார் ழ ையக் கட் அைணத் க் ெகாண்டான் . இைச ந ன் ற ம்
நடனத் ைத ந த் த ய கார் ழ இளவரசன ன் அைணப்ப ல்
வண்டாள் .
“ ப ர …! ப ர …!” என் ற வார்த்ைதகள் அவள் உத கள ல்
இ ந் ழற க் ழற ெவள ேயற ன.
“ கார் ழ ! நீ உய ர் ெகா த் த க் ம் உன் னதமான நடன
த் த ைரகள் நான் அைமக் கப்ேபா ம் ேகாய ல் கள ல்
ச ற் பங் களாக அைமந் நடனக் கைலய ன் ேமன் ைமைய பைற
சாற் றப் ேபாக ன் றன. உன் அப நய த் த ைரகள் என் மனத ல்
ஆழப்பத ந் வ ட் டன. அைவ ஒவ் ெவான் ம் என் கன கைள
நனவாக் ம் ச ற் பங் களாக வ ெவ க் ம் நாள் ெவ ரத் த ல்
இல் ைல” என் றான் இராஜச ம் மன் உணர்சச ் ம ந் த ர ல் .
“ அ நான் ெசய் த ண்ண யம் ப ர ! இப்ப ேய… இந் த
கணேம… என் உய ர் ப ர ந் வ டக் டாதா… என் என் மனம்
தவ க் க ற .”
கார் ழ ய ன் கைடக் கண்கள் கண்ணீைரத் ேதக் க
ந ன் றன.
“என் ன வார்த்ைதகள் ேப க றாய் கார் ழ ? காலம் நம்
கன க க் ைண ந ற் ம் . கவைலப்படாேத” என்
அவ ைடய கண்ணீைரத் ைடத் தான் இராஜச ம் மன் .
உணர்சச
் வசப்பட் தான் ேபச ய வார்த்ைதக க் ள் வ த
வந் ந் ெகாள் ம் என் பல் லவ இளவரசன்
எத ர்பார்க்கேவ இல் ைல.
“ஆம் இராஜச ம் மா உங் கள் கன க க் மட் ேம நான்
ைண ந ற் கப் ேபாக ேறன் . காத க் அல் ல!” என் காலம்
அவர்கைள ேநாக் க நைகத் தைத அந் தக் காதலர்கள் அப்ேபா
உணரவ ல் ைல.

கண்ணீரக ் ் காட் ச ……….!
கற் ச ைல சாட் ச ………..!
கீ ழ் த்த ைசய ல் ைளத் ெம வாக வான் மீ எ ந்
ேமல் த ைச ேநாக் க நகரத் ெதாடங் க ய சந் த ரன் ஏற் கனேவ
தன் ன டம் ஒ மாைன ைவத் த ந் ம் ட, நீண்ட ந் தைல
உைடய காஞ் ச மாநகர் வாழ் கட் ளம் ெபண்கள ன் கண்களாக ய
கயல் மீ ன்கைள ம் ச ைறப்ப த் த எண்ண அ யாமற்
ேபாகேவ, ந் த மரத் த ன ய ல் ப த் உறங் க க் ெகாண் ந் த
மற் ெறா மாைனப் ப ப்பதற் த் தன் கத ர்களாக ய கரங் களால்
தடவ க் ெகாண் இ ந் த .
ந் தச்
அ சமயத் த ல் அரசர ன் ஆைணப்ப அவைர
அரண்மைனய ன் உள் மண்டபத் த ல் சந் த த் த கார் ழ
காவலன ன் க ைமயான ெமாழ கைளக் ேகட் த் த் ப்
ேபானாள் .
ர ப்ெபா
இ ெதாடங் க ய ம் அைமச்சேர கார் ழ ையத்
தன யாகச் சந் த த் அைழத் வந் த ந் ததால் அரசர ன்
ஆைணைய இளவரசன் அற ய யாமல் ேபாய் வ ட் ட .
காலாந் தகன் எவ் வளேவா யன் ம் வ த ய ன் வ ைளயாட் ேவ
ைவ ேநாக் க ச் ெசன் ெகாண் ந் ததால் அவனால்
இளவரசைனத் தன ேய சந் த க் க யாமல் ேபானேதா , அரசர ன்
மனந ைலைய நன் றாக ர ந் ெகாண் வ ட் ட ப ன் ம் ட
எைத ம் தைட ெசய் ய இயலாமல் ேபாய் வ ட் ட . அப்ப ப்பட் ட
ழ் ந ைலைய உ வாக் க வ ட் ட காலேதவன் காவலன் வாக் க ல்
ந் ெகாண்டாேனா என் னேவா ெதர யவ ல் ைல. பல் லவ
மன் னர் அந் தப் பாைவய ன் பண் ள் ளத் ைதச் க் றாக
உைடத் ெதற ம் ப யான பயங் கரமான வார்த்ைதகைளப்
பர வ ன் ற க் ெகாட் க் ெகாண் ந் தார். பைகவர ன் ெச க் ைக
அழ த் மீ ண்ட அவ க் ப் பாைவய ன் மனத் ைதப் ப ளப்ப
க னமான கார யமா என் ன?
கார் ழ உள் ேள ைழந் த ம் அர யாசனத் த ல்
அமர்ந்த ந் த அரசர் அவைள உற் ப் பார்த்தார்.
“ வணக் கம் மன் னவா!” என் வணங் க ந ம ர்ந்த கார் ழ
அ த் தாற் ேபால் அவர் ெசான் ன ெசாற் கைள ேகட் மனம்
ெநாந் தாள் .
“ பதவ ய ன் ெப ைம உணரா பண்ப ழந் நடந் ெகாண்ட
பைடத் தைலவன் வ க் ரந் தன் மகள் தாேன நீ? ெபண்ேண! உன்
ெபயர் என் ன?”- எ த் த எ ப்ப ல் அவர் வச ய க ஞ் ெசாற் கள்
கார் ழ ையச் ட் டன.
“என் ெபயர் கார் ழ !”- எங் ேகா க ணற் க் ள் ள ந்
ேகட் பைதப் ேபான் இ ந் த அவள் ரல் .
“கார் ழ ! ன் ஒ சமயம் மகாராண ேய வ ய வந்
உனக் ப் பல் லவ நாட் ன் ‘ராஜநர்த்தக ’ பதவ அள க் க
உத் தரவ ட் ட உனக் ஞாபகம் இ க் க றதா?”
“ஞாபகம் இ க் க ற !”
“ அப்ெபா அந் தப் பதவ ைய நீ ச்சமாக மத த் ப்
ேபச னாய் . அத ைடய உள் அர்த்தத் ைத அப்ெபா என் னால்
ர ந் ெகாள் ள யவ ல் ைல. ஆனால் அதற் கான அர்த்தம்
இப்ெபா தான் ர க ற .”
நீர் ந ைறந் த வ ழ களால் மன் னைன ந ம ர்ந் பார்த்தாள்
கார் ழ .
ரசர் ேபச்ைச ெதாடர்ந்தார். “உன் தந் ைத அந் தப் பதவ க் ம்
அ
ேமலான பதவ ையப் ெப வதற் கான த ட் டம்
தீ ட் யதால் தான் ,மகாராண உனக் ெகா த் த பதவ ைய நீ ஏற் க்
ெகாள் ளவ ல் ைல. உன் தந் ைத இளவரசன ன் ேமல் வாைள
எற வைதப் ேபான் நாடகமா , உன் ேமல் இளவரச க் க்
காதல் ஏற் ப ம் ப ெசய் தார்….”
“அரேச…!” என் க் க ட் அலற னாள் கார் ழ .
வைள ேபசவ டாமல் ேம
அ ம் ேபச க் ெகாண்ேட ேபானார்
பல் லவ மன் னர்.
“ இளவரசைன காப்பாற் வ ேபால் ந த் , அவன்
உள் ளத் த ல் இடம் ப த் க் ெகாண்ட நீ, உன் ன டம ந் நாட் ய
த றைமயால் அவைன உன் வைலக் ள் ச க் க ைவத் வ ட் டாய் .”
ார் ழ
க அதற் ேம ம் ெபா த் க் ெகாள் ள
யவ ல் ைல. கனன் எ ந் காவலைன ேநாக் க ச் சீ ற னாள் .
“அரேச ஆதரவற் ற எல் லாேம இந் த உலகத் ைதப் ெபா த் த
வைரய ல் ஏைழதான் ! அந் தவ தத் த ல் உண்ைம ம் ஏைழயாய்
ந ற் ப அத சயமல் ல! என் தந் ைத பதவ ெவற ப த் தவர்தான் .
அதற் ர ய தண்டைனைய அவ க் ஆண்டவ ம் சா க் க ய
மன் னன் லமாக வழங் க வ ட் டார். ஆனால் , நாட் ப்பற் டன்
நான் ெசய் த நல் ல ெசயைல இழ ப த் த ப் ேபசாதீ ர்கள் .
என் ைடய யநலத் க் காக நான் அப்ப ெசய் யவ ல் ைல
என் பைத எங் ேவண் மானா ம் , எப்ப ேவண் மானா ம்
ந ப த் க் காட் டத் தயாராக இ க் க ேறன் .”
பல் லவ மன் னர் எந் த வார்த்ைதகைள அவள் வாயால்
வரவைழக் க ந ைனத் தாேரா அந் த வார்த்ைதகள் அவள டம ந்
சீ ற்றத் டன் ெவள ேயற ன.
“ யநலம ல் லாத ெசயல் அ என் நீ ந ப க் க
ந ைனத் தால் … இந் த நாட் ன் எத ர்காலம் உண்ைமய ேலேய
நல் லப யாக அைமய ேவண் ம் என் நீ மனதார
வ ம் ப னால் … கார் ழ ! நீ இளவரசன் ேமல் ெகாண் க் ம்
காதைல, இந் த நாட் ற் காகத் த யாகம் ெசய் யேவண் ம் .” என் றார்
அரசர் அ த் தமான ர ல் .
“ அரேச!” என் அலற ய கார் ழ தன் மனத ல் ஏற் பட் ட
யல் காரணமாகத் தள் ளா னாள் .
“கார் ழ ! நீ நாட் ப் பற் உைடயவளாக இ ந் தால்
ந ச்சயமாக இந் த நாட் ன் எத ர்காலம் இ ண் ேபாக சம் மத க் க
மாட் டாய் .”
ம க ம் ச ரமப்பட் மனைதத் ேதற் ற க் ெகாண்
ேபச னாள் கார் ழ .
“மன் னவா! எனக் ஏற் பட் க் ம் இந் தப் பர தாப ந ைல
எந் த ஒ ெபண்ண ற் ம் ஏற் ப ம் ப யான ழ் ந ைலைய
உ வாக் க வ டாேத என் இைறவன டம் ேவண் க் ெகாள் க ேறன் ”
என் றவள் , ப ன் னர் உ த யான ர ல் , “நாட் ன் ேமல் நான்
ெகாண் க் ம் பற் தைல இப்ப த் தான் ந ப க் க ேவண் ம்
என் நீங் கள் எத ர்பார்பப
் எந் த வ தத் த ம் ந யாயம் அன் .
இ ப்ப ம் உங் க ைடய வ ப்பத் த ன் ப நான் நடக் க தயாராக
உள் ேளன் மன் னவா! தயாராக உள் ேளன் ! ேபாய் வ க ேறன் !”
அரண்மைன வாய ைல ேநாக் க இரண்ட எ த்
ைவத் தாள் கார் ழ . அரசர ன் ரல் அவைளத் த த் த .
“கார் ழ ! ேபாய் வ க ேறன் என் ெசால் லாேத!
ேபாக ேறன் என் ெசால் ! நீ என் ைனத் தன ைமய ல் வந்
சந் த த் தேதா அல் ல நான் உன் ன டம் ெசான் ன வ ஷயேமா
எ ேம இராஜச ம் ம க் த் ெதர யக் டா . உன் ைடய
உ த ெமாழ ைய இந் தக் கணத் த ல் இ ந் ேத ந ைறேவற் றத்
ெதாடங் கேவண் ம் . இன எக் காரணம் ெகாண் ம் நீ
இளவரசைன சந் த க் கக் டா . நீ காஞ் ச ய ல் இ ந் தால் …..”
இைடமற த் தாள் கார் ழ .
“ அரேச! உங் கள் எண்ணம் எனக் ப் ர க ற . ெபா
வ வதற் ள் நான் காஞ் ச ய ல் இ ந் ெவள ேயற வ ேவன் .
ேபாக ேறன் மன் னவா! ேபாக ேறன் !”
வகமாக நடந் தாள் கார் ழ .
ே த ல் காணப்பட் ட
த மாற் றம் அப்ெபா அவள டம் இல் ைல. அவள் ெசன் ற ம்
அைமச்சர் உள் ேள ைழந் தார்.
“அைமச்சேர! கார் ழ ைய நம் வழ க் க் ெகாண் வந்
வ ட் ேடன் . ெபா வ வதற் ள் அவள் காஞ் ச ைய வ ட்
ெவள ேய வதற் கான ஏற் பா கைளச் ெசய் ங் கள் . இளவரசைன
அவள் இன எப்ெபா ேம சந் த க் கக் டா என்
ஆைணய ட் டார் அரசர்.”
அ த் த நாள் ெவற் ற வ ழா நைடெபற இ ந் ததால்
அைமச்ச க் அந் தச் ச பண ையக் ட ெகா க் க ஆண்டவன்
வ ம் பவ ல் ைலேயா என் னேவா ெதர யவ ல் ைல. மாேதவ ய ன்
ேமல் படர்ந் க டந் த சந் த ரன் ஒள ைய ம் ஆங் காங் ேக
நாட் டப்ப ந் த உயர்ந்த கல் ண்கள ல் காணப்பட் ட யவன
வ ளக் கள ன் ஒள ைய ம் ைணயாகக் ெகாண் , நந் த
மைலைய ேநாக் க ச் ெசன் றாள் கார் ழ . ராஜ நந் த ய ன் அ க ல்
இ ந் த வைண ஒ ைற ெதாட் வணங் க னாள் . இளவரசன்
வைண மீ ட்ட அதற் ஏற் பத் தான் ஆ ய நாட் ய த் த ைரக க்
உய ர் ெகா த் க் ெகாண் ந் த ச ைலகைளச் சல
கணப்ெபா கண்கள ல் நீர் மல் க ேநாக் க னாள் . அங் ஒர்
ஓரமாக ைவக் கப்பட் ந் த த ைரச்சீைலய ல் ர ைகைய எ த் ,
தன் மன ஓட் டங் க க் எ த் கைள வ காலாக ஆக் க னாள் .
த ைரச்சீைலையச் ட் வைணய ன் ேமல் ைவத் தாள் .
வால் ப த ையப் ப ன் னங் கால் க க் ள் ைழத் தப
எ ந் த க் ம் பாவைனய ல் , ஒ காைல ஊன் ற ய வண்ணம்
ேதவேலாக ச ற் ப மயனால் பைடக் கப்பட் டேதா எனப் பார்பப ் வர்
ப ரம க் ம் வண்ணம் ெச க் கப்பட் ந் த ராஜ நந் த மட் ேம
அந் தக் கைடச ெபா த ன் கண்ணீரக ் ் காட் ச க் சாட் ச யாய்
அைமய, அந் தக் ேகாய ைல வ ட் ெவள ேயற ய கார் ழ
கார டன் கலந் தாள் . அந் தக் கணம் வைர அவ ைடய
மனத ல் ழன் ற த் க் ெகாண் ந் த றாவள காற் ,
அவ ைடய உ த ைய….. நாட் ப்பற் ம க் க அவ ைடய
மேனா பலத் ைத….. உைடக் க யாமல் ேதால் வ ற்
அடங் க ய .
ரசைரச் சந் த ப்பதற் காக அரண்மைனக் ச் ெசன் ற பல் லவ
அ
இளவரச க் , ச ற ேநரத் க் ன் பாக நடந் த இந் த
ந கழ் ச்ச கள் எ ேம ெதர ய வாய் ப்ப ல் லாமல் ேபாய் வ ட் ட .
பல் லவ இளவரசைனச் சந் த த் தேபா , அரசேரா அல் ல
அைமச்சேரா மறந் ம் ட, அவன் உ வாக் க க் ெகாண் க் ம்
ச ைலகைளப் பற் ற ய ேபச்ைச எ க் காததா ம் , கார் ழ
ெசன் றப ன் னர் காலாந் தகைன அைழத் த மன் னர்,
‘கார் ழ ையப் பற் ற ய எந் தச் ெசய் த ம் பல் லவ இளவரச க்
ெதர யக் டா அதற் அவன் உதவ ெசய் யக் டா ’ என்
வாக் த வாங் க க் ெகாண்டதா ம் , அன் ைறய இர ப்
ெபா த ல் ெவற் ற வ ழா ஏற் பா கைளச் ெசய் வ ட் ம நாள்
காைலய ல் தான் பல் லவ இளவரசன் இராஜச ம் மன் நந் த
மைலக் வந் தான் .
இராஜச ம் மன் நந் த மைலக் வந் ேசர்ந்த அேதசமயத் த ல் ,
யல் வ ழ ைய அைழத் க் ெகாண்
க அவசர அவசரமாக
காஞ் ச நகைர வ ட் ெவள ேயற க் ெகாண் ந் தான்
ாதல டன்
க காஞ் ச ைய வ ட் ெவள ேயற ய ப ன் னேர
கயல் வ ழ க் உண்ைம ெதர ந் த . உண்ைம ெதர ந் த ம் உள் ளம்
பதற னாள் அவள் .
“ இப்ப ம் நடக் மா?” என் ேகட் வ ட் கண்ணீைரத்
ைடக் க ேவண் ம் என் ற எண்ணம் ட எழாமல் ந ன் ற
அவைளப் பார்த் ேசாகத் டன் ேபச ெதாடங் க னான்
“கயல் வ ழ ! அரச ய ல் எ ேவண் மானா ம் , எப்ேபா
ேவண் மானா ம் நடக் ம் . இந் த கணம் வைர நண்பர்களாக
இ ப்பவர்கள் பைகவர்களாக மா வார்கள் . பைகவர்கள்
நண்பர்களாக மாற க் க் லா வார்கள் . அரசர் ரம் நகர ல் ,
அைமத் த ந் த அந் தக் டாரத் த ல் இளவரசைர ம் ,
கார் ழ ைய ம் பார்த்த பார்ைவைய ைவத் ேத நான் அவர் மனைத
ர ந் ெகாண் வ ட் ேடன் . அரச க் ம் என் மீ எப்ப ேயா
சந் ேதகம் எ ந் வ ட் ட . என் ைனக் ப்ப ட் வாக் த
வாங் க க் ெகாண் வ ட் டார். என் னால் அரசர ன் ஆைணைய மீ ற
யவ ல் ைல. அேத சமயத் த ல் இளவரசைர ேநர ல்
சந் த க் ம் ேபா கார் ழ ய ன் ப ர வால் அவர் கதற த் க் ம்
ேபா , என் னால் என் மனைத அடக் க யா . எல் லா
வ ஷயத் ைத ம் என் ைன மறந் அவர டம் ெசால் வ ேவன் .
என் னால் என் மனத ல் உைறந் க டக் ம் வ ஷயத் ைத அவர டம்
மைறக் க யா . அதனால் தான் அவசரமாக உன் ைன
அைழத் க் ெகாண் காஞ் ச ய ல் இ ந் ெவள ேயற வ ட் ேடன் .”
“இளவரச க் இந் த வ ஷயம் ெதர ந் தால் அவர் மனம்
என் ன பா ப ம் ? இ ந் தா ம் அரசர் இப்ப நடந்
ெகாண்ட ….”
“இெதல் லாம் , ‘ராஜதந் த ரம் ’ என் ற ண்ண ய ெபயர ள்
ந் ெகாண் வ ம் ” என் மனம் ெநாந் ற னான்
இ வ ம் மன ைம டன் ெமௗனமாக நடக் கத் ெதாடங் க ய அேத
ந் த மைலய ல் வைணய ன் ேமல் கார் ழ
ந எ த
ைவத் வ ட் ச் ெசன் ற ந் த த ைரசீ ைலைய ப ர த் ப் ப க் க
ெதாடங் க ய ந் தான் பல் லவ இளவரசன் .
“பல் லவ இளவரச க் ,
கார் ழ பண டன் எ ம் பர தாபம் மடல் .
காலேதவன் காதலர்கைள ேசர்த் ைவப்பத ம்
வல் லவன் . ப ர த் ைவத் ேவ க் ைக
பார்பப் த ம் வல் லவன் . நம் ைமப் ெபா த் த
வைரய ல் காலேதவன் இரண்டாவதாக நான்
எ த ய எண்ணத் டன் ெசயல் பட் வ ட் டான் .
இம் மட ல் எவ் வளேவா எ த ேவண் ம் என்
நான் ந ைனத் தா ம் அதற் ஏற் ற ழ் ந ைல
அைமயாததால் , ம க ம் க் கமாக எ த
ேவண் ய கட் டாயத் த ல் உள் ேளன் . என் ைடய
ப ர வ னால் மனம் வர்கள் . என் மீ ச னம்
ெகாள் வர்கள் . இ ப்ப ம் உங் கள்
மனக் றைல ம் , உங் கள் ச னத் ைத ம் இந் தச்
ழ் ந ைலைய உ வாக் க ய காலேதவன்
ஒ வனால் தான் மாற் ற ம் . இளவரேச!
இ த யாக ஒன் ேற ஒன் ெசால் ல
ஆைசப்ப க ேறன் . என் மீ தாங் கள்
ைவத் த க் ம் அன் ம் நான் உங் கள் மீ
ெகாண் ந் த அன் ம் மா ம வற் ற என் பைத
உலகம் உணர ேவண் மானால் , என் ைடய
ப ர ைவப் நீங் கள் ெபா த் க் ெகாள் ள ேவண் ம் .
உங் கள் ெபயர் சர த் த ரப் ெபான் ேன கள ல்
ெபாற க் கப்ப ம் ப யாகச் ச றந் வ ளங் ம் நடன
ச ற் பங் கைள ேகாய ல் கள ல் உ வாக் ங் கள் !
நீங் க ம் , நா ம் இைணந் உ வாக் க ய
‘நாட் ய பாவங் கள் ’ இைறவன் இைறவ டன்
இைணந் ஆ ய நாட் யச் ச ற் பங் களாக
உய ர்ெபற் எழட் ம் ! இ தான் என் ைடய
கைடச ஆைச! இைத ந ைறேவற் ற ைவப்பர்களா
ப ர ….!
என் ம் உங் கள்
மனத ல்
ய க் ம் கார் ழ .”
ார் ழ ய ன் மடைலப் ப த் வ ட் மனம்
க ற னான்
இராஜச ம் மன் . ேபார்க்களத் த ல் ச ங் கெமன சீ ற எ ந்
ெசயலாற் ற ய அவ ைடய உள் ளம் அந் தச் சமயத் த ல் எ ம்
ெசய் யத் ேதான் றாமல் ெசயலற் ப் ேபாய ற் . ற அழ
த் , அைதச் ெசய் ய யாத ந ைலய ல் வைணைய எ த் ,
ராஜநந் த க் ன் னால் அமர்ந் , தன் ைன மறந் அதைன மீ ட்ட
ெதாடங் க னான் இராஜச ம் மன் .
படத் ைத ைடய நாகப்பாம் ைப அண யாக அண ந்
அ ளய த ேவகம் பனார் இமயமைலச் ெசல் வ யாக ய
உைமயம் ைம டன் எக் காலத் ம் வ ம் ப இன ைமயாக அர
ெசய் ெகாண் ந் த கழ் வாய் ந் த அந் தக் காஞ் ச மாநகரேம
வ ழாக் ேகாலம் ண் ந் த அன் ைறய த னத் த ல் , ெவற் ற ச்
சங் கம் நாலா றத் த ந் ம் ழங் க அரண்மைனய ல் ெவற் ற
வ ழா நைடெபற் க் ெகாண் ந் தேபா ,
நந் த மைலய ல் ராஜ நந் த க் ன் னால் ேசாகேம
உ வாய் அமர்ந்தப தன் ைடய உள் ளத் த ல் ஊற் ெற த்
க ளம் ப ய உணர் கைள இைசவ வ ல் ெகாணர்ந் நாலா ற ம்
அந் த ‘ேசாககீ தம் ’ பரவ ச் ெசல் ம் ப யாக வைணைய மீ ட் க்
ெகாண் ந் தான் இராஜச ம் மன் .
வன்
அ ந ைல கண் , “அ பத் ன் ச ற் ப
சாஸ்த ரங் கள ல் அ வள ம் ப சகாமல் ச ற் ப மயன் என் ைன
உ வாக் க ம் , எனக் உய ர் ெகா க் காமல் இ ந் வ ட் டாேய
இைறவா! கண்ணீர ் உ த் க் கதற ேவண் ய காட் ச ையப் பார்த்த
ப ற ம் , கல் லாய் இ க் கச் ெசய் வ ட் டாேய இைறவா!” என்
ச ந் ைத ெநாந் ைறய வைதப் ேபான் தனக் ன் னால்
கர்பப் க ஹத் த ள் இ ந் த ச வ ங் கத் ைத ேநாக் க க்
ெகாண் ந் த அந் த ராஜ நந் த !
ந ைற

ராஜ நந்தி சரித்திர நாவல்

Uploaded by

Document Information

Original Title

Copyright

Available Formats

Share this document

Share or Embed Document

Sharing Options

Did you find this document useful?

Is this content inappropriate?

Copyright:

Available Formats

ராஜ நந்தி சரித்திர நாவல்

Uploaded by

Copyright:

Available Formats

https://telegram.

“அ பத் ன் ச ற் ப சாஸ்த ரங் கள ல் அ வள ம் ப சகாமல் ச ற் ப

அவன் பத ல் ேபச யேபா அவ ைடய ரல் ஏேதா

“ஆம் காலாந் தகா! கார் ழ ய ன் நடன த் த ைரகள ல்

“ இளவரசர ன் கன நனவாக ேவண் ம் .இைறவா!

இ வ ம் ேபச க் ெகாண்ேட நந் த மைலய ல் உள் ள நந் த

ராஜ நந் த க் களபம ட் நந் த க் களப வழ பா கள்

கார் ழ மலர்க் ைட டன் வட் வாய க் வந் த

“நாங் கள் உங் கள் தந் ைதயாைரப் பார்க்க

➢ *இைறப் பணம் : வர ப்பணம்

“என் ெபயர் கார் ழ ! என் ைன தாங் கள் அைழத் ததாக

வ நயாத த் தன் சீ ற்ற ம் ….,

ேமன் மாடத் த ல் சா க் க ய மன் னர் வ க் க ரமாத த் தன்

“பைடவரர்கள் …” என் இ த் தான் பைடத் தைலவர்கள ல்

“ச வ, ச வா! என் ன இ ? ச வன யார்கைளத் த த்

➢ * ‘நான் கப் ப ரான் ேவள் வ ையத் தபவ நத ைய’

“பல் லவ மன் னரா….? அவர் இப்ெபா … ச வேன என்

அந் த இரண் ேபர ல் ஒ வர், ேகாட் ைட வாய ல்

“வணக் கம் இளவரேச!” என் தைலதாழ் த் த வணங் க

அத் த யாயம் -10

வழக் கம் ேபால் ஆரவாரம் சற் ம் ைறயாமல்

ஓைலையப் ப த் த் த ம் மாறவர்மன் அர ேகசர

காஞ் ச அரண்மைனய ல் ெஜயசந் தைன ேநாக் க சீ ற க்

➢ * 378 ஆம் றப்பாட் ட ய ல்

“ேவகவத ஆற் றங் கைரய ல் தான் ஏேதா நடந் த க் க

அந் தச் சமயத் த ல் ஊழ் வ ைன உ த் வந் ஊட் ம்

“ பல் லவ நாட் ன் ன் னாள் பைடத் தவைர வ சார க் ம்

வ க் ரந் த ம் வ ளக் ெகாள ய ல் பல் லவ இலச்ச ைனையப்

வ க் ரந் தன் ெசய் த யற் ச கள் அைனத் ம் வணாய ன.

அத் த யாயம் -11

➢ பல் லவ இலச்ச ைன - நந் த இலச்ச ைன

“ஆம் ! இேதா பா ங் கள் ! இந் த இலச்ச ைனய ல்

ெஜயசந் தன் தண்டைன டத் ைத ேநாக் க நடந் தான் .

➢ *அேதாத்யம் என் ப வைண, ரசம் , ழல் , தாளம்

காலாந் தகன் ற ய ெகா ஞ் ெசய் த ேகட் க் கனன்

“ நீங் கள் ந ைனப்ப தவ மன் னவா!” என்

அத் த யாயம் -13

“வ ைனநவ ல் யாைன வ றற் ேபார்ப் பாண் யன்

➢ *வாண கச் சாத்

‘ம ைர மக் க க் மட் ம் அந் த மக ழ் ச்ச ெசாந் தமன் ;

* லச்ச ைறயார ன் கட ள் பற் ம் கடைம தவறாத

“நீங் கள் ெசால் வைத நான் அப்ப ேய ஒப் க் ெகாள் க ேறன் .

அத் த யாயம் -14

வதந் த ச் ெசய் த ம் ……!

ஓைலையப் ப த் த் வ ட் பாண் ய அைமச்சர்

“வர ைமந் தன் வ நயாத த் த க் ,

அத் த யாயம் -16

ம ைர வத கள ல் காணப்பட் ட இந் த மாற் றத் த ற்

தல் நாள் இர ம ைரக் வந் ேசர்ந்த லச்ச ைறயார்

“அைமச்சர் லச்ச ைறயார் ெகாண் வந் த ெசய் த

அவர்க ைடய த ட் டப்ப பாண் ய மறவர்கள் பைகவர்

➢ * “ந ைற ெகாண்ட ச ந் ைதயான் ெநல் ேவ

➢ ெநல் ேவ என் ப க் ேகாட் ைடச் சீ ைமய ல்

தனக் ம் தன் ைடய பைடய ன க் ம் எத ராகப் ேபார்

அத் த யாயம் -17

​ ​வாதாப ேநாக் க ….!

அத் த யாயம் -18

“பல் லவ மன் னர்…!”

​ ​அத் த யாயம் -19

You might also like

வாதாப ேநாக் க ….!

அத் த யாயம் -19