โรมิโอ กับจูเลียต

โรมิโอและจูเลียต เป็นละครโศกนาฏกรรมที่ประพันธ์ขึ้นโดย วิลเลียม เชกสเปียร์ ซึ่งประพันธ์ขึ้นในปี

คริสต์ศักราช ๑๕๙๕
ความเป็นมาของบทละคร เกิดขึ้นจากความขัดแย้งของสองตระกูลซึ่งเป็นอุปสรรคทาให้โรมิโอและจู
เลียตผู้ที่มีความรักบริสุทธิ์ ผู้ที่เชื่อในรักแท้ ต้องถึงแก่ความตาย และสุดท้ายบทละครเรื่องนี้ก็จบลงที่การ
สูญเสีย ทาให้ทั้งสองตระกูลกลับมาคืนดีกัน
ฉากที่หนึ่ง
จูเลียตเดินออกมา ถึงตรงที่งานเลี้ยง ท่ามกลางผู้คนมากมาย ทุกสายตาหันมามองเพียงสาวน้อยผู้มา
ใหม่
โรมิโอ : นี่ๆๆ เจ้าเห็นสาวสวยคนนั่นไหม
เพื่อนโรมิโอ : เห็นสิ นั่นแหละ จูเลียต บุตรสาวคนเดียวตระกูลคาปุเล็ต
โรมิโอยืนนิ่ง มองความงดงามของจูเลียต มองจนจูเลียตเดินมาถึงตัวชายหนุ่ม
จูเลียต : ท่าน..ท่านคือโรมิโอ แห่งตระกูลมอนตะคิว ใช่หรือไม่ ?
โรมิโอ : ใช่ ข้านี่แหละ โรมิโอ มอนตะคิว เจ้าคือ จูเลียต คาปุเล็ตยินดีที่ได้รู้จักกับเจ้า
จูเลียต : ยินดีที่ได้รู้จักท่านเช่นกัน โรมิโอ
ทั้งสองจับมือและมองหน้ากัน ทั้งคู่ได้สบตากัน เป็นเวลาเนิ่นนาน จนกระทั้งพ่อของฝ่ายสาวได้เห็นเข้า
ทั้งสองจึงรีบปล่อยมือออกจากกัน
พ่อของจูเลียต : นี่เจ้าโรมิโอ เจ้าแอบเข้ามาในงานของข้างั้นหรือ ? แล้วนี่เจ้ามายืนคุยอะไรกับลูกสาวข้า อย่า
ได้มายุ่งกับลูกสาวข้าเป็นอันขาดนะ ไม่นั้นเจ้าจะหาว่าข้าเตือน ไสหัวออกไปจากงานของข้าได้แล้ว
โรมิโอจาใจต้องเดินออกจากงานเลี้ยงไป พร้อมกับเพื่อนของเขา โดยที่มีจูเลียตมองตามอย่างเศร้า
สร้อย
พ่อของจูเลียต : ไปลูกจูเลียต เรากาจัดสิ่งอัปมงคลของงานออกไปแล้ว เราเข้าไปในงานกันเถอะ
(จูเลียตและพ่อของเธอเดินเข้างานไป)
ฉากที่สอง
หลังจากงานเลี้ยงวันนั้นโรมิโอและจูเลียต ได้พบกันบ่อยครั้งขึ้น ได้ไปเที่ยวกันบ้าง นั่งในสวนบ้าง
จนกระทั่งโรมิโอกับจูเลียตได้แต่งงานกันอย่างลับๆที่โบสถ์ โดยมีพระเจ้าเป็นพยาน มีบาทหลวงเป็นผู้ทาพิธี
และมีแม่นมของจูเลียตเป็นผู้ใหญ่
โรมิโอ : จูเลียต ข้ารักเจ้า ข้ารู้ว่าเราอาจจะรักกันอย่างเปิดเผยไม่ได้ เพราะ ตระกูลของข้ากับเจ้าไม่ถูกกัน แต่ที่
ข้าจะแต่งงานกับเจ้าในวันนี้นั้น เพื่อเป็นคามั่นสัญญาว่าไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ข้าจะรักและดูแลเจ้าตลอดไป จู
เลียต เจ้าแต่งงานกับข้านะ
เมื่อได้ฟังเช่นนั้น จูเลียตก็รู้สึกเขิน และได้หันไปทางแม่นมของหล่อน เพื่อถามว่าเธอควรจะแต่งงาน
กับโรมิโอดีหรือไม่ แม่นมเมื่อเห็นดังนั้นก็ได้พยักหน้าให้
จูเลียต : โรมิโอ ข้าจะแต่งงานกับท่าน
ทั้งสองสวมกอดกัน และจับมือกันเดินเข้าโบสถ์
บาทหลวง : เจ้าสองคน มาทาอะไรกันหรือ
ทั้งสองมองหน้ากัน ก่อนจะตอบอย่างเขินอาย
จูเลียต : เราสองคนจะแต่งงานกันคะ
โรมิโอ : ใช่ครับ เราสองคนจะแต่งงานกันครับเลยมาขอให้ท่านช่วยพิธีให้เราสองคน
บาทหลวง : แล้วพ่อแม่ของเจ้าทั้งสองล่ะ ?
จูเลียต : เอ่อ คือว่า
โรมิโอ : คือตระกูลของข้า และตระกูลของจูเลียตมีปัญหากัน เราเลยจะแต่งงานกันอย่างลับๆ ได้โปรดเถอะ
ท่าน ช่วยทาพิธีให้เราสองคนด้วย ได้โปรด
บาทหลวง : (ทาท่านึกคิด)ก็ได้ ข้าจะพิธีให้จ้าทั้งสอง
ทั้งสองสวมกอดกัน ด้วยความดีใจ และพิธีก็เริ่มขึ้น
ฉากที่สาม
วันหนึ่ง เมื่อโรมิโอและเพื่อได้ไปเดินเล่นในสวน ด้วยความสบายใจ และได้ไปเจอกับน้องชายของจูเลียตเข้า จึงเกิด
ทะเลาะวิวาทกันขึ้น
เพื่อนโรมิโอ : โรมิโอ ตาข้าขวาของข้ากระตุกว่ะ
โรมิโอ : ขวาร้ายซ้ายดี ต้องมีเรื่องร้ายๆเกิดขึ้นแน่
เพื่อนโรมิโอ : โอ้ย
ทันใดนั้นเอง เพื่อนของโรมิโอก็ร้องออกมา
โรมิโอ : เกิดอะไรขึ้น ?
เพื่อนโรมิโอ : ไม่รู้ใครปาอะไรใส่หวั ข้านะสิ
แล้วทั้งสองก็เดินไปหาต้นเหตุ เมื่อเดินไปถึง ทั้งสองก็เห็นเด็กที่อายุน้อยกว่าเขากาลังปาก้อนหินเล่นกันอย่าง
สนุกสนาน
เพื่อนโรมิโอ : นี่พวกเจ้า เล่นอะไรกันไม่รเู้ รื่อง
น้องจูเลียต : แล้วพวกท่านเป็นใคร มีสิทธิ์อะไรมาต่อว่าพวกข้า วกข้าเล่นของพวกข้าอยู่ดีดี
โรมิโอ : นี่เจ้า จะเล่นอะไรกันข้าก็ไม่ว่าเด็กอย่างพวกเจ้าหรอกนะ แต่เล่นแล้วก็ควรที่จะระวังบ้าง
น้องจูเลียต : พวกข้าเล่นไม่ระวังตรงไหนเหรอพี่ชาย ข้าก็ไม่เห็นว่าใครจะเดือดร้อนเลยนี่
เพื่อนโรมิโอ : นี่เหรอระวังของเจ้า ถ้าระวังจริง หัวข้าคงแตกอย่างนีห้ รอก
น้องชายของจูเลียต : นี่เจ้ามีหลักฐานอะไรมากล่าวหาข้า ลองถามเพื่อนข้าดูสิ มีใครเห็นบ้างว่าข้าไปปาหินใส่ท่าน
น้องชายของจูเลียตเถียงอยู่กับเพื่อนของมิโอนั้น หันกลับไปด้านหลังอีกที ก็พบเพียงแต่สนามหญ้าว่างเปล่า และเมื่อ
หันกลับมาก็ยังทาท่าไม่ยอมเหมือนเดิม
เพื่อนโรมิโอ : นี่สรุปว่าเจ้าจะไม่ขอโทษข้าใช่ไหม ?
น้องจูเลียต : ข้าไม่ได้ทาอะไรผิดแล้วข้าจะขอโทษเจ้าทาไมกัน
เพื่อนโรมิโอ : เด็กอย่างเจ้า นี่มันต้องโดน ตีซะให้เข็ด
พูดพลาง เพื่อนของโรมิโอก็เดินเข้าไปหา น้องจูเลียตนั้น น้องของจูเลียตก็ได้หยิบปืนขึ้นมาจากชายสะโพกด้านหลัง
หวังเพื่อเอามาขู่ แต่ปืนกลับลั่น ทาให้ไปโดนเพื่อนของโรมิโอเข้า
น้องจูเลียต : เจ้าอย่าเข้ามานะ ไม่อย่างนั้น ข้าจะยิงเจ้าจริงๆด้วย
เพื่อนโรมิโอ : ปืนเด็กเล่นน่า ใช้กับข้าไม่ได้หรอกเด็กน้อย
เพื่อนของโรมิโอเดินเข้าใกล้ไปเรื่อยๆ ทาให้น้องของจูเลียต เผลอยิงปืนใส่เพื่อนของโรมิโอ เมื่อโรมิโอเห็นอย่างนั้น
ทาให้เขาโกรธมาก เดินเข้าไปหา เพื่อแย่งปืนมา แต่ปืนกลับลั่นใส่น้องจูเลียต
ฉากที่สี่
เมื่อเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้น ทาให้โรมิโอถูกขับไล่ออกจากเมืองไป
ศาล : จากความผิดของเจ้า ร้านแรงยิ่งนัก หากเรายังให้เจ้าอยู่ในเมืองนี้ต่อไป เราเกรงว่าอาจจะทาให้ผู้คนบริสุทธิ์ต้องเสียชีวิต
ไปอีก ดังนั้น เราจึงขอเนรเทศเจ้าออกจากเมืองไป นับแต่บัดนี้
โรมิโอ : แต่ท่านนั้นมันเป็นเหตุสตุ วิสัยนะ
ศาล : ข้าไม่ประหารเจ้าก็ดีเท่าไหร่แล้วโรมิโอ ออกไปได้แล้ว เลิกศาล
โรมิโอนั่งลงอย่างทาใจ เขาหันไปเห็นจูเลียตที่กาลังนั่งร้องไห้อยู่ ในใจเขาคิดแต่เพียงว่า นางคงไม่รักเข้าแล้ว แล้วจึง
เดินจากไป
ฉากที่ห้า
เมื่อโรมิโอโดนไล่ออกจากเมือไปแล้ว จูเลียตจะมานั่งร้องไห้ที่โบสถ์ทุกวัน โดยมีแม่นมคอยติดตามมาเสมอ จนกระทั่ง
วันหนึ่ง จูเลียตได้มานั่งที่โบสถ์คนเดียว นางร้องหาแต่ชื่อโรมิโอ บาทหลวงผู้เคยทาพิธีได้เห็นเช่นนั้นก็อดสงสารไม่ได้
บาทหลวง : แม่นางผู้นั้น น่าสงสารเสียจริง (บาทหลวงพูดกับตัวเองก่อนที่จะเดินออกไปหาจูเลียต)
จูเลียต เจ้ามานั่งร้องไห้ มันไม่มีอะไรดีขึ้นมาหรอก
จูเลียต : ท่าน ข้าคิดถึงโรมิโอเหลือเกิน เขา..เขาจากข้าไปแล้ว เขาไม่รักข้าแล้ว
จูเลียตพูดแล้วร้องหู้มฟายออกมา
บาทหลวง : ข้าเข้าใจ ความรักของเจ้าทั้งสอง เป็นความรักที่บริสุทธิ์ แต่..
จูเลียต : ได้โปรด ท่านช่วยข้าด้วยเถิด ช่วยให้ข้าได้พบกับโรมิโออีกครั้งด้วยเถอะ ข้าขอร้อง
บาทหลวงมองจูเลียตอย่างเวทนา ก่อนจะมอบขวดน้าให้นางหนึ่งขวด เมื่อจูเลียตได้รับก็นั่งพิจารณายา และได้นึกถึง
คาพูดของบาทหลวง
นี่เป็นยาวิเศษเมื่อเจ้ากินเข้าไปแล้ว เจ้าจะหลับไป ซึ่งจะเหมือนคนทีต่ ายไปแล้ว แต่ความจริงแล้วเจ้ายังไม่ตายหรอก เจ้าจงกิน
ยานี้เข้าไป แล้วโรมิโอจะออกมาหาเจ้า ข้าคงช่วยเจ้าได้เพียงนี้ ขอให้เจ้าได้พบกับโรมิโอ สมใจ
เมื่อนึกถึงพูดของบาทหลวงแล้ว จูเลียตนั่งมองยาในมืออีกครั้ง ก่อนจะกินมันเข้าไป แล้วฟุบไปกับพื้น
ถ้ายานี้เป็นยาวิเศษจริง ข้าขอให้ข้าได้พบกับโรมิโออีกครั้งด้วยเถิด โรมิโอข้ารักเจ้า
จูเลียตหลับไปในที่สุด เมื่อโรมิโอมาเห็นจูเลียต เขาจึงนึกว่าจูเลียตตายไปแล้วจริงๆ
โรมิโอ : จูเลียต นี่เจ้าไม่รักข้าแล้วหรือ เจ้าทิ้งข้าไป เจ้าไม่รอข้า เจ้าไม่รักข้าแล้ว ในเมื่อเจ้าไม่อยู่แล้ว แล้วข้าจะมีชีวิตอยูไ่ ปเพื่อ
อะไรกัน รอข้าหน่อยนะจูเลียตข้าจะไปอยู่กับเจ้า เราจะอยูด่ ้วยกัน
พูดจบโรมิโอก็นากริชมาแทงเข้าที่ตัวเอง และเมื่อจูเลียตตืน่ ขึ้นมา พบโรมิโอนอนตายเลือดอาบอยู่ข้างกาย จูเลียตก็
ได้แต่ร้องไห้คร่าครวญ
จูเลียต : โรมิโอ ท่าน ทาไมท่านทากับข้าอย่างนี้ ท่านไม่รักข้าแล้วใช่ไหม เจ้าทิ้งข้าไป แล้วข้าจะอยู่กับใคร ไหนท่านสัญญาว่า
จะรักและดูแลข้าตลอดไป ท่านทาอย่างนี้ แล้วข้าจะมีชีวิตอยูไ่ ปเออะไร ท่านรอข้าด้วย
เมื่อพูดจบจูเลียตก็ได้นากริชมาแทงตัวเอง เพื่อให้ตายตามโรมิโอไป