Mga Halimbawa ng Parabula

Ang Aso at ang Ibon

Isang araw, ang aso ay nakahuli ng isang ibon. Samantalang pinagpapasasaan niya iyon, isang munting
buto ang nahalang sa kanyang lalamunan, Hindi niya maalis ang bikig na napakasakit. Sa matinding
paghihirap ay napahalinghing nang ubod- lakas.

Tumakbo siya kung saan-saan upang humanap ng makapa-aalis ng kanyang bikig. Parang
namamakaawang ipinangangako niya sa kaninumang mahilingan ng tulong na ibibigay niya ang
anumang mayroon siya sa makapag aalis ng kaniyang bikig at tinik sa kanyang lalamunan.

Tumihaya na ang aso at ibinuka ang kanyang bunganga. Ipinasok naman ng pusa ang kanyang ulo
hanggang leeg upang alisin ang bikig. Pagkabunot ng bikig, ang pusa ay nagsalita, "Akin na ang aking
gantimpala." Umuungol ang aso. Inilabas ang matatalim na pangil. "Magpasalamat ka, at naipasok mo
ang iyong ulos sa aking bunganga at nailabas mo pa rin nang hindi napahamak", wika ng aso na waring
nanunumbat.

Ang Gutom Na Aso

Mayroong isang malupit na mapang-alipin na hari kaya ang diyos na si Indra ay nagbalatkayong isang
mangangaso.

Kasama niya ang Demonyong si Matali na nag-anyong napakalaking aso, sila ay bumaba sa lupa.
Pagpasok nila sa palasyo ay umatungal nang napakalungkot kung kaya ang mga gusali ay nayanig ang
kailaliman nito. Ang malupit na hari ay nag-utos na dalhin ang mangangaso sa kaniyang harapan at
tinanong ang dahilan ng pag-aalulong ng aso.

Sabi ng mangangaso, "Ang aso ay gutom ". Kaya dali-daling nag-utos ang hari na kumuha ng pagkain.
Pagkatapos ubusin ang hinandang pagkain, umalulong ulit ang aso. Nag-utos ulit na magdala ng pagkain
ang hari para sa aso hanggang maubos ang kanilang inimbak na pagkain, hindi pa rin huminto ang aso sa
kaaalulong. Naging desperado ang hari. Siya ay nagtanong, "Walang makakabusog sa asong iyan?"
"Wala", sagot ng mangangaso. "Maliban siguro kung ipapakain ang balat ng kaniyang mga kaaway. "At
sino ang mga kaaway niya ?" urirat ng hari.

Sumagot ang mangangaso: Ang aso ay [atuloy na aalulong hanggang may naguguton na tao sa kaharian
at ang kaniyang mga kaaway ay ang mga malulupit na umaapi sa mahihirap.
Ang hari na tinutukoy ng Mangangaso ay naalala ang kaniyang masasamang gawi at siya ay nagtika at sa
unang pagkakataon ay nakinig siya sa pangaral ng kabutihan.

Ang Parabula ng Asarol

Isang magsasaka ang nag-araro ng kaniyang bukid araw-araw nang mga nagdaang taon. Mahirap na
trabaho pero sagana naman siya. Isang araw ay tinanong niya ang sarili niya bakit nagpapakahirap siya.

May isang monghe na kumatok sa bahay niya at humihingi ng limos. Naisip niya na maganda ang buhay
ng monghe, walang masyadong responsibilidad.

Kaya, nagpasya siyang iwanan ang kaniyang mga ari-arian at magmonghe rin.

Pagkataos niyang umalis sa bahay, naramdaman niyang walang kalaman-laman ang kaniyang mga
kamay. Nahirati kasi siyang laging hawak ang asarol sa araw-araw at ngayon ay para siyang nanibago.

Bumalik siya sa kaniyang bahay, kinuha niya ang asarol at nag-isip siya kung ano ang gagawin niya doon.
Nanghihinayang siyang itapon yon dahil yon ay matalim at makintab dahil sa dalas nang gamit niya.

Binalot niya ito at itinago sa loob ng bahay. Pagkatapos ay umalis ulit siya.
Ang magsasaka ay nagpumilit matupad ang mga kinakailangan para maging mabuting monghe. Pero,
hindi niya mapigilan ang pagbabalik-alala sa kaniyang asarol tuwing mapapadaan sila sa isang taniman.
Umuuwi siya at hinihimas ang asarol pagkatapos ay balik ulit siya sa templo.

Dumaan ang pito hanggang walong taon, naramdaman niyang tila hindi siya masaya ay malayang
monghe pagkataos niyang magpakabanal. Mayroong sagabal at iyon ang nagpapabigat sa kaniyang
kalooban. Umuwi siya sa bahay, kinuha niya ang asarol at itinapon niya sa lawa.

Pagkatapos lumubog ang asarol. tuwang-tuwang nagsisigaw ang magsasaka nang,

"Nanalo ako, Nagwagi ako.

Nang oras na yon ay dumaraan ang hari ang batalyon nito mula sa matagumpay na pakikidigma. Narinig
niya ang monghe at tinanong, "Ano ang iyong napanalunan? Bakit ka napakasaya?"

"Natalo ko ang masasamang damdamin na nasa aking puso. Pinalaya ko na ang aking sarili sa mga
materyal na bagay na siyang nagpapabigat sa aking nais na maging isang nilalang.

Namasdan ng hari na masaya talaga ang monghe dahil sa siya ay malaya na sa mga pagnanasa sa mga
bagay na materyal.

Nag-isip din siya."Nanalo nga ako pero ako ba ay masaya? Kinamkam ko ang mga lupang hindi sa akin.
Hindi ito ang tunay na tagumpay.

Napag-isip din ng hari na ang tunay na matagumpay ang karaniwang tao na napalaya ang sarili sa pag-
iimbot ng mga bagay na makakapagpaligayang pang materyal ay ang tunay na nagwagi.
Ang Pariseo at Kolektor ng Buwis

Siya'y nagwika ng parabula sa mga taong naniniwala na sila ay nasa katwiran at gumagawa ng tama kaya
kanilang kinamumuhian ang iba na inaakala nilang makasalanan.

"Dalawang lalaki ang pumunta sa templo upang magdasal;

ang isa ay Pariseo at ang isa ay kolektor ng buwis.

Ang Pariseo ay tumayo at nagdasal ng ganito:

Panginoon, nagpapasalamant ako at hindi ako katulad ng ibang tao na mga makasalanan,

mapagkurakot, mga mapang-apid sa hindi nila asawa o kaya katulang ng kolektor ng buwis na narito.
Ako ay nag-aayuno dalawang beses, isang Linggo at nagbibigay bahagi sa bawa't aking kinita."

Ang kolektor ng buwis na nakatayo sa hindi kalayuan ay hindi man lang nagtaas ng kaniyang mata sa
langit nguni't kaniyang tinapik ang kaniyang dibdib at nagwikang

Panginoon, kaawaan mo ako, isang makasalanan.

Ang sinasabi ko sa inyo, itong taong humingi ng awa ay tumanggap ng awa kaysa sa doon sa taong
itinaas ang sarili niya sa mata ng Diyos. Ang mapagmalaki ay ginagawang aba at ang nagpapakababa ay
siyang pinupuri.

(Luke 18:9-14)
Ang Nawala at Natagpuang Anak

May isang mayaman na may dalawang anak na lalaki. Ang pinakabata ay lumapit sa ama at hiningi ang
kanyang mana.

Kaya ang ginawa ng matanda ay hinati niya ang kaniyang kayamanan sa dalawa. Ilang araw ang nakalipas,
umalis ang bunsong anak at nangibang bayan. Inubos niya ang lahat ng ibinigay sa kaniya ng ama.

Nagkaroon ng matinding taggutom sa bansang iyon kaya napilitan siyang mamasukan sa isang
mamamayan na nagpadala sa kaniya sa bukid bilang tagapagpakain ng baboy.

Habang nagtitiis siyang kumain ng kaning baboy dahil wala namang ibinibigay sa kanyang pagkain,
naalala niya ang kaniyang ama at ang mga katulong nito sa kanilang sariling pataniman.

Naisip niyang bakit siya magtitiis na mamatay sa gutom habang ang mga katulong ng kaniyang ama ay
sagana sa pagkain.

Minabuti niyang umuwi at humingi ng patawad at handa siyang magtrabaho kahit na bilang katulong
lang. Malayo pa lang siya ay natanaw na siya ng kaniyang ama na tumakbo at siya ay niyakap at hinalikan.

Tinawag nito ang kaniyang mga katulong at inutusang bihisan ang kaniyang anak ng magarang kasuotan,
bigyan ng sapatos at singsing sa kaniyang daliri. Iniutos din niya ang magpatay ng baka upang ipadiwang
ang pagbalik ng kaniyang anak.
Ang panganay niyang anak na nasa pataniman ay narinig ang musika at ang pagsasaya habang siya ay
papalapit sa bahay. Tinanong niya ang isa sa mga utusan kung ano ang kasayahang yaon. Nalaman niya
na nadiriwang ang kaniyang ama sa pagbalik ng kaniyang anak.

Nagalit ang panganay na anak at ayaw niyang pumasok para sumali sa pagdiriwang.

Sinumbatan niya ang kaniyang ama tungkol sa kaniyang pagsisilbi dito na parang alipin subalit ni minsan
ay hindi siya binigyan ng kahit maliit na kambing para magsaya kasama ang kaniyang mga kaibigan. Pero
nang dumating ang kaniyang kapatid na nilustay ang kaniyang mana sa mga masasamang babae, ito ay
binigyan pa ng pagsalubong.

Sinagot siya ng kaniyang ama na siya ay naroong kasama niya at lahat ng kasaganaang tinatamasa niya
ay kasama siya samantalang ang kapatid niya ay nawala at bumalik. Tila siya namatay na nabuhay ulit.

(Luke 15:11-32)

Ang Parabula ng Ama, Anak at Kalabaw

Isang mapagmahal na pamilya ang nakatira sa isang bundok. Ang ama’y magsasaka samantalang
mabuting may-bahay ang ina. Isang lalake ang anak ng mag-irog na naninirahan sa bundok. Pitong na
taon na ngayon ang kanilang anak.

Nang minsang bumaba sa bukid ang ama ay isinama niya ang kanyang anak upang makatulong kahit
papaano at nang malibang na rin. Dala rin nila ang kalabaw na siyang mag-aararo sa lupang tatamnan.
May kalayuan ang pinag-aanihang bukid ng ama. Kinakailangang dumaan ng apat na baryo bago
marating ang bukid.
Masayang-masaya ang batang lalake habang tinutulungan ang kanyang ama sa pagtatrabaho sa bukid.
Nanghuhuli rin siya ng maliliit na langgam at ng luntiang tipaklong sa pagkakataong nag-aararo ang ama.
Maligaya naman ang ama habang pinagmamasdan ang kanyang anak.

Magdidilim na at pagod na ang ama. Tumigil na rin ang kalabaw sa paggawa dahil sampung kwadro na
ang binungkal nito. Kaya naisipan na ng ama na umuwi at niyaya na nga ang anak.

Habang sila’y naglalakad patungo sa bundok na kanilang tinitirhan ay napadaan sila sa isang baryo.
Hapung-hapo ang ama kaya naisip ng anak na ang ama na lang ang ipasakay sa kalabaw sa halip na siya.
Hawak ng bata ang lubid na nakatali sa kalabaw na kinasasakyan ng ama. Napansin nilang nag-uusap ang
ilang ale sa isang banda ng baryo. Narinig na lamang nila: “Hay naku, anong klase ama ‘yan? Kabata-bata
ng anak inaalila nang ganyan. At siya, komportableng nakasakay sa kalabaw.”

Napahiya ang ama sa kanyang narinig. Kaya bago tumawid sa sunod na baryo ay bumaba na ito at
ibinuhat ang anak pasakay sa kalabaw. Hapung-hapo sa paglalakad ang ama habang hawak ang lubid ng
kalabaw. Ngunit nakarinig na naman sila ng mga komento mula sa mga tagabaryo. “Ano ba naman iyang
batang ‘yan? Nakita na ngang pagud na pagod ang ama sa pag-aaro nang buong araw sa bukid hinayaan
pa ang ama na maglakad. Napakawalang utang na loob sa amang kumakayod para sa pamilya.” Kaya
bago tumungo sa ikatlong baryo ay ibinaba ng ama ang anak.

Magkahawak kamay ang mag-ama habang naglalakad kasama ang kalabaw. Nang maabot ang ikatlong
baryo, nanghina ang mag-ama sa narinig mula sa isang tagaroon: “Katangahan naman ang ibinigay sa
mag-amang ito. Ang layo ng bukid na pinanggalin. Pagod pa sa paggawa roon. Naglakad. Hindi man
lamang naisip sakyan ang kalabaw. Ano pa ang silbi nito? Tsik...tsik...” Sumakay sa kalabaw ang dalawa.
Sakay sila ng kalabaw hanggang maabot ang ikaapat at panghuling baryo.

“Kawawa naman ang kalabaw. Maghapong nag-araro sa bukid, napapagod din ‘yan. Siguro kung
nakapagsasalita lamang ang kalabaw na iyan siguradong magrereklamo na ‘yan. Itong mag-ama,
napakalupit! Wala man lang konsiderasyon sa kalagayan ng hayop. Kahit hayop, napapagod at may
pakiramdam din.” Narinig na lamang nilang sabi ng isang lalake habang lumalagok ng tuba sa tindahang
nadaanan.
Nang makarating ng bahay, hindi maintidihan ng babae sa itsura ng kanyang mag-ama.

Ang Alibughang Anak

Ang isang mayamang ama’y may dalawang anak na kapwa lalaki. Hiniling ng batang anak na ang ganang
kanya sa kayamanan ng kanyang ama ay ibigay na sa kanya. Nang makuha na nang bunso ang kanyang
mana ay tumungo sa malayong bayan at nilustay ang kabuhayang ipinagkaloob ng ama.

Naubos na lahat ang kanyang salapi. Namumulubi siya at nang wala nang makain ay inisip nang bumalik
sa dating tahanan upang makain man lamang niya ang kinakain ng alila ng kanyang ama. Gayon na
lamang ang galak ng kanyang ama, sinalubong ng yakap at halik ang bumalik na anak. Inutusan ang
isang alila na bigyan ang anak ng pinakamagarang kasuotan, ipinasuot sa daliri ang isang mamahaling
singsing at ipinagpatay ng isang matabang baka.

Namangha ang matandang kapatid nang dumating siya sa kanilang tahanan. Nang malaman niya ang
sanhi ng kasayahan ay nagalit nang gayon na lamang at sinumbatan ang ama. Akong masunurin ninyong
anak na buong katapatang naglilingkod sa inyo ay hindi ninyo naipagpatay kahit isang guya man lamang.
Ngayong dumating ang alibughang anak ninyo ay gugugol kayo nang malaki at magdiriwang.
Sumagot nang marahan ang ama. Anak ko, ikaw ang lagi kong kapiling. Ang lahat ng akin ay iyo. Tayo’y
nagsasaya ngayon sapagkat ang kapatid mong namatay ay muling nabuhay, nakita nating muli ang
nawala.

Ang Balyenang Naghangad

(Parabula / Parable)

42

Ang balyena marahil ang pinakamalaking nilalang sa mundo. Ngunit ito’y naging dahilan upang
magyabang ang isang balyena.

Ang sabi niya, Ako ang pinakamalaking nilalang sa mundo, kaya’t hindi ako nararapat sa karagatan lang!
Sa lupa, mas higit nila akong kikilalanin at hahangaan!

Sa ‘di kalayuan ng aplaya, nakita niyang maliwanag ang landasin doon.

At madalas din, naririnig niya sa mga mangingisdang naglalakbay sa karagatan ang mga kuwento tungkol
sa kabayanan. At kung papaanong kinikilala ang mga matatagumpay at mahuhusay doon.
Ang balyenang mayabang ay naghangad.

Isang gabing kabilugan ng buwan, siya ay naglakbay at lumangoy nang matulin patungo sa aplaya.

Masayang-masaya siya sa pag-aakalang katuparan ng pangarap ang naghihintay sa kanya. Ang hindi niya
alam, kamatayan pala ang nakaabang.

Dahil nang marating niya ang mababaw na bahagi ng karagatan ay hindi na siya nakalangoy pa. At nang
makita siya ng mga tao, siya nga’y pinagkaguluhan!

Ngunit hindi upang hangaan. Kundi upang pagpistahan sa taglay niyang laman.

Sinalakay siya ng mga mangingisda at pinatay.

Ang Magandang Dilag at ang Kuba

(Parabula / Parable)

15

Minsan may isang magandang dilag na sinusuyo ng halos lahat ng kalalakihan sa nayon.

Ngunit ang magandang dilag ay tila mapili o sadyang pihikan. Sa dinami-rami ng mga manliligaw nito’y
wala pa ring mapili.
Ayon sa magandang dilag, hindi lang panlabas na anyo ang batayan nito sa pagpili ng lalaking
mapapangasawa. Ang hinahangad nito ay isang lalaking mamahalin siya ng lubos.

Isang gabi, isang kuba ang umakyat sa kanya ng ligaw.

Nagtawanan ang ilang binata na nakasabay ng kuba sa panliligaw.

Batid ng mga ito na wala nang kapag-a-pag-asa ang kubang iyon sa pihikang dilag.

Nang makita nga ng magandang dilag ang kuba na nakatakdang manligaw sa kanya ay napailing ito.

Hindi man siya naghahangad ng masyadong guwapo, pero ang kubang ito ay sadyang nakaririmarim
pagmasdan. Hirap itong lumakad at tunay na may kapangitan.

Hindi alam ng dilag kung papaano niya sasabihin sa kuba na wala na itong pag-asa sa kanya.

Ngunit nang mahalata iyon ng kuba ay bigla itong nagsalita. Naniniwala ka ba na ang bawat nilalang ay
pinaglalaanan ng Diyos ng makakapareha sa buhay?

Tumango ang magandang dilag, dahil naniniwala siya doon. Sa katunayan, iyon ang hinihintay niyang
dumating sa kanyang buhay. Ang lalaking kapareha ng kanyang kaluluwa.

Kung ganoon, hindi mo na ba ako natatandaan? ang biglang tanong ng kuba.

Nagtaka ang magandang dilag, Ha? Nagkita na ba tayo?

Kung sabagay, hindi kita masisisi. Hindi mo na nga ako makikilala pa…

Nasilip ng magandang dilag sa mga mata ng kuba ang kakaibang kalungkutan. Siya’y nahabag dito at
nagsabing, Sige, isalaysay mo sa akin ang una nating pagkikita…

Ang Manok at ang Gintong Itlog

(Parabula / Parable)

36

May isang babaing nakabili ng buhay na manok sa palengke. At nang ito’y kanyang iuwi sa bahay upang
alagaan, laking gulat niya nang mangitlog ito. Sapagkat ang itlog ng manok na iyon ay ginto!

Laking tuwa ng babae sa kanyang natuklasan! Tiyak na ito ang magbibigay sa kanya ng kayamanan!

Ngunit ang manok ay minsan lang sa isang buwan kung mangitlog.

Hindi naglaon, hindi na naging sapat sa karangyaang pamumuhay ng babae ang minsan sa isang buwang
pangingitlog ng manok.

Upang makarami, naisip ng babae na baka kapag pinakain niya nang pinakain ang manok ay mas
dumalas ang pangingitlog nito.

Ganoon nga ang kanyang ginawa. Pinakain niya nang pinakain ang manok hanggang sa ito’y mabundat.
At dahil dito, namatay ang kanyang kawawang manok.

Sising-sisi ang babae sa kanyang ginawa. Nang dahil sa kanyang kasuwapangan, ang manok ay namatay.
At gayon, mas lalo pa siyang nawalan.

Mensahe: Ang pagkagahaman ay walang kinahihinatnan. Ang naghahangad na magkaroon ng maraming

bagay sa maling paraan ay mas higit pang nawawalan.

Ang Pagmamahal sa Kapwa

(Parabula / Parable)

63

Isang mataas na bundok ang tinangkang akyatin ng isang grupo ng kalalakihan.

Ngunit sa proseso ng kanilang pag-akyat, isang pagguho ng yelo ang naganap at marami sa kanila ang
nasalanta at namatay.

Tatlong lalaki mula sa grupong iyon ang milagrong nakaligtas. Ngunit malubhang napilayan ang isa.

Mamamatay na rin lang ang lalaking iyan, iwan na natin! ang pagyayaya ng isa.

Hindi. Hindi natin siya maaaring iwanan hangga't may buhay pang nalalabi sa kanya, wika naman ng
ikalawa.

At anong gagawin mo? Bubuhatin ang lalaking iyan hanggang sa makababa tayo? Isa kang baliw!
Mas hindi ko makakayang iwan siya rito... ang tugon lamang nito.

Kaya't nagpatiuna na nga ang lalaking iyon at iniwan ang dalawa.

Samantala, buong pagtitiyaga ngang binuhat ng lalaki ang sugatan. Isinakay niya ito sa kanyang likuran,
at yumakap naman sa kanya ang lalaki upang hindi mahulog.

Naglakbay sila sa ganitong ayos, kahit na nga mahirap ay tiniis ng lalaki, mailigtas lamang ang kasama.

Makalipas ang dalawang araw ng paglalakbay, laking gulat ng dalawang lalaki nang madaanan ang isang
bangkay.

Bangkay iyon ng lalaking nagpatiuna sa kanila.

Ano ang nangyari? tanong ng napilayang lalaki sa kasama.

Hindi niya marahil nakayanan ang lamig, at bumigay ang kanyang baga.

Pero tayo... nakayanan natin ang lamig.

Dahil magkasama tayo at magkaniig ng ganito. Ang init ng ating mga katawan ang naging proteksiyon
natin sa matinding lamig.

Isang mahalagang aral ang natutunan nila habang bumababa na sila ng bundok tungo sa kaligtasan. Na
ang pagmamahal sa kapwa ay parating may magandang kinahihinatnan, kaysa sa mga nang-iiwan.
Mensahe: Mahalin mo ang iyong kapwa gaya ng pagmamahal sa iyong sarili.

Ang Palaka na Naghahangad Lumipad

(Parabula / Parable)

31

Minsan may isang palakang tumingala sa langit at humanga sa mga ibong nagliliparan.

Gusto ko ring makalipad na tulad nila! ang sabi niya.

Ngunit ang tanong ay papaano?

Isang hapon, nakakita ang palaka ng lobong lumilipad. Noon niya naisip ang solusyon sa kanyang
paghahangad.

Gaya ng lobo, pupunuin ko ng hangin ang aking tiyan upang ako’y makalipad!

At ganoon nga ang kanyang ginawa. Lumulon siya nang lumulon ng hangin hanggang sa siya ay
lumutang.

Tuwang-tuwa ang palaka! Lumulutang na siya! Lumulutang na!

Pero hindi pa sapat! Nais niyang marating ang nararating ng mga ibon. Kaya’t siya’y muling lumulon ng
hangin. At lumulon pang muli. Hanggang sa lumaki nang lumaki ang kanyang tuyan.
At nang marating niya ang pinakamataas na ulap ay napakalaki na ng kanyang tiyan na punung-puno ng
hangin.

Hindi na nakayanan ng kanyang katawan ang hangin. At dahil dito, ang palaka ay sumabog at
nagkawatak-watak ang katawan.

Pagbagsak sa lupa ng kanyang nagkapira-pirasong katawan ay pinagpistahan ito ng mga ibon at kinain.

Sa kabilang banda, natupad ang kanyang hangarin na maging ibon. Ngunit sa isang mapait na
pangyayari.

Mensahe: Ang maghangad sa isang bagay na hindi nararapat ay isang kahangalan na nauuwi sa trahedya.

Ang Pinakamaliit na Bato

(Parabula / Parable)

68

Ang guro at ang kanyang mga estudyante ay naglalakad sa isang bulubunduking lugar. Malayo pa ang
kanilang lalakbayin. Ang mga estudyante ay nakaramdam na ng gutom. Wala naman silang
nadaraanang puno na may bunga para makapitas sila ng makakain. Dalawang batis na ang kanilang
dinaanan. Uminom silang lahat sa dalawang batis. Napawi naman ang kanilang uhaw. Ang hindi lang
nawala ay ang nararamdaman nilang matinding gutom.

Wala rin naman mga bahay at tindahan sa kanilang dinaraanan. Maaari sana silang bumili o humingi ng
anumang pagkain para mapawi ang kanilang gutom. Nahihiya naman silang magsabi sa kanilang guro.
Alam nilang ang kanilang guro ay mayroong kapangyarihan. Kung gugustuhin nito ay maaari itong
makagawa ng pagkain para sa kanilang lahat. Kaya laking pasasalamat nila ng huminto sa paglakad ang
kanilang guro at humarap sa kanilang lahat.

Malayo pa ang ating lalakbayin, sabi nito.

Kailangang magkaroon tayo ng panibagong lakas. Dumampot kayo ng tig-i-tig-isang bato at dalhin ninyo,
dagdag pa nito.

Nagdamputan naman ang mag estudyante. Mayroong dumampot ng malaki at mayroong maliit. Isa sa
mga estudyante si Islaw. Naiinis siya sa kanilang guro dahil gutom na nga sila at pagod ay pagdadalhin
pa sila ng bato. Sa inis niya ay maliit na maliit na bato lang ang kanyang dinala’t lihim pa niyang
pinagtawanan ang ibang kasama dahil malalaki pang bato ang kinuha ng mga ito.

Pagsapit nila sa isang batis ay sinabi ng guro na magpapahinga muna sila doon at kakain.

Saan po tayo kukuha ng kakainin? inis na tanong ni Islaw.

Iyang mga batong pinadala ko sa inyo ay gagawin kong tinapay, sagot ng guro. Iyan ang magiging
pagkain ninyo.

Sa isang pitik ng daliri ng guro ay naging tinapay nga ang mga batong dinala ng bawat isa. Sising-sisi si
Islaw dahil sa pinakamaliit ang dala niyang bato.

Ang Pulubi at ang Mahabaging Diwata

(Parabula / Parable)

69
Matagal nang pinagmamasdan ng Diwatang mahabagin ang isang pulubi sa lansangan ng bayan.

Awang-awa siya rito.

Matanda na ang pulubing babae. Walang kasama at batid niyang nag-iisa ito sa buhay dahil walang
pamilya.

Minsan, nais sana niyang alamin ang dahilan kung bakit nagkaganoon ang naging kapalaran ng
kawawang pulubi. Ngunit wala siyang kakayahang bumalik sa kahapon. At ang mga pinagdaanan ng
matandang pulubi ay isang misteryo.

Sa sobrang habag ng diwata sa pulubing iyon ay kinausap niya si Bathala.

Ano ang puwede kong magawa upang matulungan siya?

Wala ka nang magagawa para matulungan ang pulubing iyon, ang sabi ni Bathala.

Pero baka may paraan pa…

Isa lang ang alam kong paraan, ang tugon ni Bathala. Ang mabigyan siya ng panibagong simula…

Tama! Iyon nga ang maaari nating gawin para matulungan siya!

Pero hindi ko ginagarantiyahan na may magbabago sa takbo ng kanyang buhay.

Ang mahalaga’y mabigyan siyang muli ng pagkakataon! ang masayang sabi ng Diwata, at siya nga ay dali-
daling nagtungo sa pulubi.

At sa panaginip nito, siya nagpakita.

Bibigyan ka namin ng isa pang pagkakataon sa buhay. Muli kang magiging isang sanggol, nang sa ganoon
ay muli kang makapagsimula ng bagong buhay.

At ganoon nga ang nangyari. Ang pulubi ay naging isang sanggol muli.

Inilagay ng Diwata ang sanggol sa tapat ng pintuan ng isang mayamang mag-asawang pamilya na hindi
magkaanak. At nang buksan ng mag-asawa ang pintuan ay laking tuwa ng mga ito nang makita ang
sanggol.

Napanatag na ang kalooban ng Diwata. Tinitiyak na niyang maganda ang magiging buhay ng dating
pulubi.

At lumipas nga ang mahabang panahon.

Patuloy pa rin ang kalungkutan ng Diwata, sapagkat sa dinami-rami ng kanyang natulungan, hindi pa rin
maubos-ubos ang pulubi sa langsangan.

Bakit ba ganun? ang tanong niya kay Bathala.

Bakit hindi ang pulubing tinulungan mo ang tanungin mo? Marahil, mas alam niya ang kasagutan sa
tanong mo.
Pero saan ko siya matatagpuan? ang tanong ng Diwata.

Kung saan mo siya unang nakita at nakilala.

At ganoon na lamang ang pagkagitla ng Diwata. Dahil ang pulubing binigyan niya ng panibagong simula,
ay lumaki rin at tumandang isang pulubi.

Saan ako nagkulang? ang tanong ng Diwata.

Hindi ikaw ang nagkulang, ang tugon ni Bathala. Sila ang nagkulang sa kanilang sarili kung kaya’t sila’y
nagkaganyan.

Mensahe: Hindi nakasalalay sa tadhana at mga pagkakataon ang ating kapalaran. Ito ay naaayon sa ating
sariling desisyon at pagkilos. Ang kasipagan ang tunay na solusyon sa kahirapan.

Ang Regalo ng Liwanag

(Parabula / Parable)

93

Noong unang panahon, sa isang malamig na bahagi ng mundo, may isang grupo ng mga taong
naninirahan. Sinasabing ang mga taong ito ang isa sa mga sinaunang nilalang. Marami pa silang bagay
na hindi nalalaman o natutuklasan. Napakabata pa ng sibilisasyon at payak pa ang pamumuhay.

Isang araw, isa sa mga tao sa grupong ito ang naatasang maglakbay upang alamin kung may iba pang
nilalang o uri ng taong tulad nila na naninirahan sa labas ng kanilang lugar.
Naglakbay ang taong ito ng ilang araw sa masusukal na kagubatan at malalawak na karagatan at lupain.

Hanggang sa isang gabi, may nasilayan siyang liwanag sa ‘di kalayuan. Pinuntahan niya ito.

Ang liwanag ay nagmumula sa apoy. Ngunit dahil inosente, hindi alam ng taong iyon ang tungkol sa
apoy. Siya ay natakot.

Huwag kang matakot, ang sabi ng tinig sa kanyang likuran.

Pagtalikod niya ay laking gulat niya nang makitang may nakatayo na pala sa kanyang likuran. Isang
lalaking napakalinis at napakaganda. May mahabang buhok at balbas at tila kasama itong nagliliwanag
na apoy.

Ano itong aking nakikita? ang tanong ng tao.

Ang tawag diyan ay apoy. Lumapit ka at nang maranasan mo ang dulot nito.

Bahagya ngang lumapit ang tao sa apoy, at siya ay natuwa. May init na nagmumula roon. Noon lamang
niya naramdaman ang gayon.

Ang apoy na iyan ay nagdadala ng liwanag. Kapag dinala mo iyan sa iyong mga kasama, tiyak na
makikita nila ang maraming bagay.

Papaano ko dadalhin sa kanila ang liwanag na ito? ang tanong ng tao. Maaari ko bang hawakan ang
apoy?

Hindi mo maaaring hawakan, baka ikaw ay masunog. Pero maaari kong ituro sa iyo kung papaano mo
ito madadala sa kanila.
Sige. Ituro mo sa akin.

At ganoon nga ang nangyari. Natutunan ng tao na sa pamamagitan ng pagkiskis sa dalawang tuyong
sanga ng kahoy, ang apoy ay nalilikha. At kapag pinagkuskos ang dalawang bato, ito rin ay nalilikha.

Masayang-masaya ang tao sa bago niyang tuklas. Kaagad siyang nagpaalam sa nagturo sa kanya niyon,
at siya nga ay naglakbay pabalik sa kanilang lugar upang ihatid sa kanyang mga kasama ang magandang
natuklasan.

Tinipon niya ang lahat ng tao sa kanilang lugar, at ipinakita niya kung papaanong nalilikha ang apoy.

Namangha ang lahat. ang iba’y natakot.

Huwag kayong matakot, ang sabi niya. Maraming magagawa ang apoy na ito sa ating lahat. Sige,
lumapit kayo…

Lumapit ang ilansa apoy. At sila’y nasiyahan nang makadama ng init mula rito.

Hindi lang iyan. Ang apoy ay nagdadala rin ng liwanag. Liwanag na tatanglaw sa atin sa dilim. Liwanag
na gagabay sa ating lahat.

At ganoon nga ang nangyari. Lumiwanag ang kanilang bayan nang dahil sa pagkakatuklas nila sa apoy.

Ngunit dahil din sa liwanag na iyon, nahayag ang hindi magagandang bagay na ginagawa ng karamihan
sa dilim. Tulad ng pagpapalit-palit ng kasiping, pang-uumit at sari-saring kasamaan.
Lubos na nabahala ang mga tao at sila’y nagkagulo.

Kinamuhian nila ang liwanag. At dahil doon, kanilang hinatulan ng kamatayan ang taong nagdala a
kanila niyon.

Hindi na muling lumikha ng apoy magmula noon sa pag-aakalang iyon ang susi sa katahimikan at
kapayapaan. Ngunit sa pagkawala ng apoy, lalong tumindi ang lamig. At iyon ang unti-unting kumitil sa
buhay ng marami sa kanila.

Upang matapos na ang kamatayan, at bago pa sila maubos ng tuluyan, muli silang nagdesisyong lumikha
ng apoy.

At dahil sa init na hatid ng apoy, naiwasan ang kamatayan sa kanilang lugar. Namatay din ang mga
mikrobyong kumakalat na naghahatid sa kanila ng sakit. At dahil iniinit na ang pagkain, mas naging
masarap at malinis iyon.

Gumanda ang kanilang buhay nang dahil sa apoy. At nang dahil sa liwanag na dala nito, natakot nang
gumawa ng kasamaan ang ilan sa kanila. Dahil tiyak na ito’y mahahayag sa liwanag.

Mensahe: Ang katotohanan ay parang liwanag na naghahayag ng ating kasamaan. Mahirap itong
tanggapin sa simula. Ngunit sa oras na binuksan natin ang ating puso’t isipan, napakalaking biyaya nito
sa atin. Ang pag-ibig ng Diyos ay parang liwanag na dumating sa ating buhay. Marami ang hindi
tumanggap, dahil nahayag ang kanilang kasamaan. Ngunit ito’y nagdulot lamang ng kamatayan. Ngunit
sa mga tumanggap nito, ito ay nagdulot ng buhay na walang hanggan.

Ang Talinghaga ng Nawawalang Tupa

(Parabula / Parable)

178

Minsan may isang pastol na may isandaang tupa na inaalagaan. Bawat isa ay kanyang iniingatan at
ginagabayan. Pinoprotektahan din niya sa mga lobo ang kanyang mga tupa, at itinutuwid ng landas sa
tuwing sila’y maglalakbay.

Ngunit isang araw, nang bilangin ng pastol ang kanyang mga tupa’y bigla siyang nanlumo.

Siyamnapu’t siyam lamang ang kanyang bilang. May isang tupa na nawawala. Sa katunayan, ang tupang
iyon ang pinakamaliit sa lahat. At hinding-hindi niya makakalimutan ang itsura nito at ang tinig nito,
bagama’t halos pare-pareho ang itsura ng mga tupa.

Kaagad kumilos ang pastol. Inayos niya ang siyamnapu’t siyam niyang tupa sa isang tabi, at siya ay
lumisan upang hanapin ang nawawalang tupa. Hindi lubos maintindihan ng naiwang mga tupa kung
bakit ganoon na lamang ang pagpapahalaga ng kanilang amo sa isang nawawalang tupa at handa nitong
iwan silang siyamnapu’t siyam. Hanggang sa magbalik ang kanilang amo. Dala na nito ang nawawalang
tupa at ito ay maligayang-maligaya!

Ang sabi ng pastol sa kanyang mga tupa, Sinuman sa inyo ang mawala, hahanapin ko din. Kung papaano
kong hinanap ang isang ito. Dahil lahat kayo ay mahalaga sa akin.

Mensahe: Ang bawat nilalang ng Diyos ay mahalaga sa kanya. Bawat nilalang na lumalapit sa kanya ay
kanyang tatanggapin. Ang bawat humihingi ng tawad ay kanyang patatawarin. Ang bawat nagbabalik-
loob ay kanyang tutugunin. At ang lahat ng nawawala ay kanyang hahanapin. Ito ang pag-ibig ng Diyos sa
atin na inihalintulad sa isang Pastol na nangangalaga sa kanyang mga tupa.

Mga Mabuting Samaritano

(Parabula / Parable)
168

Isang lalaki ang naglalakbay pababang Jerusalem at patungong Jeriko. Mula sa kanyang kinatatayuan ay
abot-tanaw pa rin niya ang huling bahay sa Jerusalem. Naabutan siya ng sikat ng araw at nagpahinga sa
ilalim ng punungkahoy at doon na rin niya kinain ang kanyang pananghalian. Nang siya ay muli niyang
isinabit sa kanyang balikat ang sako. Nanatili pa rin siyang nag-iisa sa kanyang paglalakbay. Mataas pa rin
ang araw kaya naniniwala siya na makakarating siya sa kanyang pupuntahan. Nang walang anu-ano
isang grupo ng kalalakihan ang nakita niya at ginulpi siya at inagaw lahat ang kanyang mga dala. Iniwan
siyang halos wala ng buhay. Isang pari ang napadaan at nilampasan lamang siya, ganoon din ang ginawa
ng isang Liveti. At may isang napadaan na Samaritano ang naawa sa kanya at tinulungan siya. Binindahan
ang kanyang sugat at pinainom ng alak, pagkatapos painumin ng alak, dinala siya sa isang lugar. Ginamot
niya ang sugat at binalot niya ng kumot at binigyan siya ng gamot para bumaba ang kanyang lagnat.
Nang mabuti na ang kanyang pakiramdam ay nag-utos ang Samaritano sa nagmamay-ari ng tahanan na
kanyang tinutuluyan na tingnan mabuti ang istranghero at muling nagpatuloy siya sa kanyang
paglalakbay.

Nang Magtampo ang Buwan

(Parabula / Parable)

76

Minsan nagtampo ang buwan sa araw at ito’y kanyang kinamuhian. Inggit ang dahilan ng lahat.

Naiinggit siya sa araw, dahil ito’y mas sikat at hinahangaan ng mga tao kaysa sa kanya. Samantalang
siya’y simbolo lamang ng malalagim na bagay. At kung minsan ay ginagawang palatandaan ng kabaliwan!

Walang nananabik sa kanyang pagsikat at walang nanghihinayang sa kanyang paglubog. Habang ang
araw ay parating inaabangan ang pagsikat at ikinalulungkot ang paglubog nito.

Sa galit ng buwan, siya’y nagpakalayu-layo sa araw.

At sa paghahangad niyang maging sikat, nanghiram siya ng kulay sa bahaghari at ito’y ipinahid niya sa
kanyang mukha.

Gayundin, nanghiram siya ng ilang bituin at pinakislap ang ilang bahagi ng kanyang kabuuan.

Hindi nga naglaon at napansin siya ng mga tao.

Ngunit sa halip na hangaan, siya’y pinagtawanan. Nilibak. Kinutya!

Saan ka nakakita ng buwan na may ibang kulay?

Lubos na nalungkot ang buwan.

Malulupit ang tao, ang sabi niya. Nagkamali siya kung bakit hinangad pa niya ang paghanga ng mga ito.

At masaklap pa nito, napuna na lamang ng buwan na unti-unti nang napapawi ang taglay niyang liwanag.
Kapag nagtuluy-tuloy ang paglalaho ng kanyang liwanag, tuluyan na siyang mawawalan ng saysay.

Dito napag-isip-isip ng buwan ang isang katotohanan. Na kapag malayo pala siya sa araw ay nawawalan
siya ng liwanag. Dahil ang liwanag na kanyang taglay ay sa araw rin nagmumula. Ito ang nagbibigay at
sa kanya’y nagkakaloob.

Hiyang-hiya ang buwan sa kanyang ginawa. Nagbalik siya sa araw na hinang-hina. Humingi siya ng
tawad dito.
Napakasama ko. Ikaw na nagbigay sa akin ng buhay ay kinainggitan ko pa. Anong klaseng nilalang ako?

Ang lahat ay natutukso at nagkakamali. Ang mahalaga’y nagbalik ka nang muli kung saan ka nararapat.
At iyan ay sa piling ko, ang sabi ng araw.

Magmula noon, hindi na lumisan ang buwan sa piling ng araw na nagbibigay buhay sa kanya!

Mensahe: Nang dahil sa inggit at mga paghahangad, tayo’y nagiging bulag. Nakalilimutan natin ang
tunay nating saysay at kaganapan sa mundo. At nakakaligtaan nating kilalanin ang tunay na nagmamahal
sa atin at pinagmulan ng ating buhay.