Cherizel S.

Cortez
BSA 2B

NELSON MANDELA SPEECH

Ako ang Unang Inakusahan.

Nagtapos ako ng Bachelor's Degree in Arts at nagsanay bilang isang abugado sa Johannesburg
sa loob ng maraming taon sa pakikipagtulungan kay Oliver Tambo. Ako ay isang bilanggo na n
akulong at nagsilbi ng limang taon sa paglisan ng bansa nang walang permiso at para sa pag-u
dyok sa mga tao na magpatuloy sa welga sa katapusan ng Mayo 1961.

Sa simula, nais kong sabihin na ang mungkahi na ginawa ng Estado sa pagbubukas nito na an
g pakikibaka sa South Africa ay nasa ilalim ng impluwensya ng mga dayuhan o komunista ay g
anap na hindi wasto. Ginawa ko ang anumang nagawa ko, kapwa bilang isang indibidwal at bila
ng pinuno ng aking bayan, dahil sa aking karanasan sa South Africa at ang sariling buong pag
mamalaki kong naramdaman sa background ng Africa, at hindi dahil sa sinabi ng sinumang tag
alabas.

Sa aking kabataan noong Transkei ay nakinig ako sa mga matatanda ng aking tribo na nagsasa
bi ng mga kwento ng mga lumang araw. Kabilang sa mga kwentong nauugnay sa akin ay ang
mga digmaan na ipinaglaban ng ating mga ninuno upang ipagtanggol ang lupang tinatayuan. An
g mga pangalan ng Dingane at Bambata, Hintsa at Makana, Squngthi at Dalasile, Moshoeshoe
at Sekhukhuni, ay pinuri bilang kaluwalhatian ng buong bansa ng Africa. Inaasahan ko pagkatap
os na ang buhay ay maaaring mag-alok sa akin ng pagkakataon na maglingkod sa aking mga t
ao at gumawa ng aking sariling mapagpakumbabang ambag sa kanilang pakikibaka sa kalayaan.
Ito ang nag-udyok sa akin sa lahat ng nagawa ko na may kaugnayan sa mga paratang na gin
awa laban sa akin sa kasong ito.

Pagkasabi nito, dapat kong harapin agad at sa haba ng pagkwestyon ng karahasan. Ang ilan sa
mga bagay na sinabi pa lang sa Korte ay totoo at ang ilan ay hindi totoo. Hindi ko, gayunpam
an, itinanggi ang pagbalak sa pagsabotahe. Hindi ko ito pinlano sa diwa ng kawalang-ingat, o d
ahil gusto ko ng isang karahasan. Pinlano ko ito bilang isang resulta ng isang kalmado at matin
o na pagtatasa ng pampulitikang sitwasyon na lumitaw pagkatapos ng maraming taon ng paniniil
, pagsasamantala, at pang-aapi sa aking mga kababayan ng mga Puti.

Aminado ako kaagad na ako ay isa sa mga taong tumulong sa pagbuo ng Umkhonto na Sizwe,
at malaking papel ang ginampanan ko sa mga gawain nito hanggang sa ako ay naaresto noong
Agosto 1962.

Sa pahayag na gagawin ko ay itatama ko ang ilang maling mga impresyon na ginawa ng mga
saksi ng Estado. Sa iba pang mga bagay, ipapakita ko na ang ilang mga kilos na tinukoy sa ka
tibayan ay hindi at hindi maaaring ginawa ni Umkhonto. Makikipag-usap din ako sa ugnayan sa
pagitan ng African National Congress at Umkhonto, at sa parte kung saan personal kong ginam
panan sa parehong samahan. Makikipag-usap din ako sa bahagi na ginampanan ng Partido Ko
munista. Upang maipaliwanag nang maayos ang mga bagay na ito, kailangan kong ipaliwanag k
ung ano ang itinakda ni Umkhonto upang makamit; kung ano ang mga pamamaraan na iniutos
nito para sa pagkamit ng mga bagay na ito, at kung bakit ang mga pamamaraan na ito ay pinili
. Kailangan ko ring ipaliwanag kung paano ako naging kasangkot sa mga aktibidad ng mga sam
ahang ito.

Itinanggi ko na si Umkhonto ay may pananagutan sa maraming mga kilos sa labas ng patakara

n ng samahan, at kung saan ay sisingilin sa akusasyon laban sa amin. Hindi ko alam kung ano
ang pagbibigay-katwiran para sa mga gawa na ito, ngunit upang ipakita na hindi nila pinahintulut
an ng Umkhonto, nais kong sumangguni sa mga pinag-ugatan at patakaran ng samahan.

Nabanggit ko na na isa ako sa mga taong tumulong sa pagbuo ng Umkhonto. Ako, at ang iba
pa na nagsimula ng samahan, ginawa ko ito sa dalawang kadahilanan. Una, naniniwala kami na
bilang isang resulta ng patakaran ng Pamahalaan, ang karahasan ng mga mamamayan ng Afri
ca ay hindi maiiwasang mangyari, at maliban kung ang responsableng pamumuno ay binigyan u
pang ma-canalize at kontrolin ang mga damdamin ng ating mga tao, magkakaroon ng mga pags
iklab ng terorismo na magbubunga ng tindi ng kapaitan at poot sa pagitan ng iba't ibang lahi ng
bansang ito na hindi ginawa kahit sa pamamagitan ng digmaan. Pangalawa, naisip namin na k
ung walang karahasan ay walang magiging ibang paraan para sa mga mamamayan ng Africa u
pang magtagumpay sa kanilang pakikibaka laban sa prinsipyo ng puting supremacy. Ang lahat n
g mga naaangkop na mga mode ng pagpapahayag ng pagsalungat sa prinsipyong ito ay isinara
ng batas, at inilagay kami sa isang posisyon kung saan dapat nating tanggapin ang isang perm
anenteng estado ng kawalang kabuluhan, o upang salungatin ang Pamahalaan. Pinili naming su
muway sa batas. Una naming nilabag ang batas sa isang paraan na maiwasan ang anumang p
ag-iwas sa karahasan; kapag ang form na ito ay ipinagbabatas laban, at pagkatapos ang Gobye
rno ay nagsagawa ng isang puwersa ng lakas upang durugin ang pagsalungat sa mga patakara
n nito, pagkatapos lamang ay nagpasya kaming sagutin ang karahasan sa karahasan.

Ngunit ang karahasan na napili naming gayahin ay hindi terorismo. Kami na bumubuo sa Umkh
onto ay lahat ng miyembro ng African National Congress, at nasa likuran namin ang tradisyon n
g ANC ng hindi karahasan at negosasyon bilang isang paraan upang malutas ang mga hindi pa
gkakaunawaan sa politika. Naniniwala kami na ang Timog Africa ay kabilang sa lahat ng mga ta
ong nakatira dito, at hindi sa isang pangkat, maging itim o puti. Hindi namin nais ang isang inter
racial war, at sinubukan na iwasan ito sa huling minuto. Kung ang Korte ay nag-aalinlangan tun
gkol dito, makikita na ang buong kasaysayan ng aming samahan ay nagpapakita ng sinabi ko, a
t kung ano ang susunod kong sasabihin, kapag inilarawan ko ang mga taktika na napagpasyaha
n ni Umkhonto. Nais kong, samakatuwid, ay may sasabihin tungkol sa African National Congress
.

Ang Pambansang Kongreso ng Africa ay nabuo noong 1912 upang ipagtanggol ang mga karapa
tan ng mga mamamayang Aprikano na pinigilan ng South Africa Act, at kung saan pagkatapos
ay pinagbantaan ng Native Land Act. Sa loob ng tatlumpu't pitong taon - iyon ay hanggang 194
9 - mahigpit na sumunod ito sa isang pakikibaka sa konstitusyon. Inihatid nito ang mga kahiling
an at resolusyon; nagpadala ito ng mga delegasyon sa Pamahalaan sa paniniwala na ang mga
hinaing ng Africa ay maaaring malutas sa pamamagitan ng mapayapang talakayan at ang mga t
aga-Africa ay maaaring umunlad nang paunti-unti upang mapuno ang mga karapatang pampulitik
a. Ngunit ang mga Pamahalaang Puti ay nanatiling hindi nakakilos, at ang mga karapatan ng m
ga taga-Africa ay naging mas mababa sa halip na maging mas malaki. Sa mga salita ng aking
pinuno, si Chief Lutuli, na naging Pangulo ng ANC noong 1952, at nang maglaon ay iginawad a
ng Nobel Peace Prize:
"sino ang tatanggi na sa tatlumpung taon ng aking buhay ay ginugol ko sa pagkatok ng walang
kabuluhan, pagtitiyaga, at katamtaman sa isang sarado at baradong pinto? Ano ang mga bunga
ng pag-moderate? Ang nakaraang tatlumpung taon ay nakakita ng pinakamalaking bilang ng mg
a batas na naghihigpit ang aming mga karapatan at pag-unlad, hanggang sa ngayon ay nakarati
ng kami sa isang yugto kung saan halos wala kaming karapatan ".

Kahit pagkatapos ng 1949, ang ANC ay nanatiling determinado upang maiwasan ang karahasan.
Sa oras na ito, gayunpaman, mayroong pagbabago mula sa mahigpit na paraan ng konstitusyo
n ng protesta na nagtrabaho noong nakaraan. Ang pagbabago ay isinama sa isang desisyon na
ginawa upang protesta laban sa batas ng apartheid sa pamamagitan ng mapayapa, ngunit labag
sa batas, mga demonstrasyon laban sa ilang mga batas. Alinsunod sa patakarang ito na iniluns
ad ng ANC ang Kampanya ng Defiance, kung saan ako ay inilagay na namamahala sa mga bol
untaryo. Ang kampanyang ito ay batay sa mga prinsipyo ng walang kibong paglaban. Mahigit sa
8,500 na tao ang sumalungat sa mga batas sa apartheid at nagpunta sa bilangguan. Gayon pa
man ay hindi isang solong halimbawa ng karahasan sa takbo ng kampanyang ito sa bahagi sin
omang lumalabag. Ako at ang labing-siyam na kasamahan ko ay nahatulan para sa papel na gi
nampanan namin sa pag-aayos ng kampanya, ngunit ang aming mga pangungusap ay nasuspin
de lalo na dahil natagpuan ng Hukom na ang disiplina at hindi karahasan ay naikalat sa lahat. It
o ang oras na ang seksyon ng boluntaryo ng ANC ay itinatag, at kung kailan ginamit ang salita
ng 'Amadelakufa' 1: ito ang oras kung kailan hiniling ang mga boluntaryo na kumuha ng isang p
angako upang mapanindigan ang ilang mga prinsipyo. Ang katibayan na nakikitungo sa mga bol
untaryo at kanilang mga pangako ay ipinakilala sa kasong ito, ngunit ganap na wala sa kontekst
o. Ang mga boluntaryo ay hindi, at hindi, ang mga sundalo ng isang itim na hukbo ay nangako
na labanan ang isang digmaang sibil laban sa mga puti. Sila ay mga dedikadong manggagawa
na handang mamuno sa mga kampanya na sinimulan ng ANC upang ipamahagi ang mga leaflet
, upang ayusin ang mga welga, o gawin ang anumang kinakailangan sa partikular na kampanya.
Tinatawag silang mga boluntaryo dahil boluntaryo silang haharapin ang mga parusa ng pagkabil
anggo at paghagupit na ngayon ay iniatas ng mambabatas para sa naturang mga gawa.

Sa panahon ng Kampanya ng Defiance, ipinasa ang Public Safety Act at Criminal Law Amendm
ent Act. Ang Mga Batas na ito ay nagbigay ng mas mabigat na parusa para sa mga pagkakasal
a na ginawa sa pamamagitan ng mga protesta laban sa mga batas. Sa kabila nito, nagpatuloy
ang mga protesta at sumunod ang ANC sa patakaran nito ng hindi karahasan. Noong 1956, 156
nangungunang mga miyembro ng Kongreso Alliance, kasama ako, ay naaresto sa isang singil n
g mataas na pagtataksil at mga singil sa ilalim ng Suppression of Communism Act. Ang di-mara
has na patakaran ng ANC ay inilabas ng Estado, ngunit nang bigyan ng paghatol ang Korte ma
kalipas ang limang taon, natagpuan na ang ANC ay walang patakaran ng karahasan. Kami ay p
inakawalan sa lahat ng mga bilang, na may kasamang bilang na hinahangad ng ANC na magtat
ag ng isang estado ng komunista kapalit ng umiiral na rehimen. Laging hinahangad ng Pamahal
aan na pangalanan ang lahat ng mga kalaban nito bilang mga komunista. Ang paratang na ito a
y paulit-ulit sa kasalukuyang kaso, ngunit tulad ng ipapakita ko, ang ANC ay hindi, at hindi kaila
nman naging, isang organisasyong komunista.

Noong 1960 ay nagkaroon ng pagbaril sa Sharpeville, na nagresulta sa pagpapahayag ng isang

estado ng emerhensiya at ang pagpapahayag ng ANC bilang isang labag sa batas na samahan.
Ako at ang aking mga kasamahan, pagkatapos ng maingat na pagsasaalang-alang, ay nagpasy
a na hindi namin susundin ang utos na ito. Ang mga tao sa Africa ay hindi bahagi ng Pamahala
an at hindi gumawa ng mga batas na kung saan sila ay pinamamahalaan. Naniniwala kami sa
mga salita ng Universal Deklarasyon ng Karapatang Pantao, na 'ang kalooban ng mga tao ay m
agiging batayan ng awtoridad ng Pamahalaan', at para sa amin na tanggapin ang pagbabawal a
y katumbas sa pagtanggap ng pag-iingat ng mga Africa sa lahat ng oras . Ang ANC ay tumang
gi na mabuwag, ngunit sa halip ay nagpunta sa ilalim ng lupa. Naniniwala kami na tungkulin nat
ing mapanatili ang samahan na ito na itinayo ng halos limampung taon ng walang humpay na p
aggawa. Walang duda na ang hindi nila paggalang sa pampulitikal na organisasyon ng mga Whi
te ang magpapabuwag nito sa sarili kung idedeklara na iligal ng isang gobyerno kung saan wala
itong masasabi.

Noong 1960 ang Gobyerno ay nagsagawa ng isang reperendum na humantong sa pagtatatag n

g Republika. Ang mga taga-Africa, na bumubuo ng humigit-kumulang na 70 porsyento ng popula
syon ng South Africa, ay hindi karapat-dapat na bumoto, at hindi rin kinunsulta tungkol sa ipinan
ukalang pagbabago sa konstitusyon. Lahat kami ay natatakot sa aming hinaharap sa ilalim ng i
minungkahing White Republic, at isang resolusyon ay kinuha upang gaganapin ang isang All-In
African Conference upang magkaroon ng isang National Convention, at upang ayusin ang mga d
emonstrasyong masa sa bisperas ng hindi ginustong Republika, kung ang Pamahalaan nabigong
tumawag sa Convention. Ang pagpupulong ay dinaluhan ng mga taga-Africa ng iba't ibang pam
pulitikang panghihikayat. Ako ang Kalihim ng kumperensya at nagsagawa na maging responsabl
e para sa pag-aayos ng pambansang paninirahan sa bahay na kasunod na tinawag upang mag
katugma sa deklarasyon ng Republika. Tulad ng lahat ng mga welga ng mga taga-Africa ay lab
ag sa batas, ang taong nag-oorganisa ng naturang welga ay dapat iwasan ang pag-aresto. Napil
i akong maging taong ito, at dahil dito kinailangan kong iwanan ang aking tahanan at pamilya at
ang aking kasanayan at magtago upang maiwasan ang pag-aresto.

Ang manatili sa bahay, alinsunod sa patakaran ng ANC, ay maging isang mapayapang demonstr
asyon. Ang maingat na mga tagubilin ay ibinigay sa mga organizer at miyembro upang maiwasa
n ang anumang pag-iwas sa karahasan. Ang sagot ng Pamahalaan ay upang ipakilala ang mga
bago at mas mahirap na mga batas, upang mapakilos ang armadong pwersa nito, at ipadala an
g Saracens, 2 armadong sasakyan, at sundalo sa mga bayan sa isang napakalaking pagpapakit
a ng puwersa na idinisenyo upang takutin ang mga tao. Ito ay isang pahiwatig na nagpasya ang
Pamahalaan na mamuno sa pamamagitan ng puwersa lamang, at ang pagpapasyang ito ay isa
ng mahalagang hakbang patungo sa Umkhonto.

Ang ilan sa mga ito ay maaaring lumitaw na walang kaugnayan sa pagsubok na ito. Sa katunay
an, naniniwala ako na wala sa mga ito ay hindi nauugnay sapagkat ito ay, inaasahan ko, na pa
hintulutan ng Korte na mapahalagahan ang saloobin na kalaunan ay pinagtibay ng iba't ibang m
ga tao at katawan na nababahala sa National Liberation Movement. Noong nagpunta ako sa kul
ungan noong 1962, ang pinakapangunahing ideya ay ang pag-iwas sa buhay ay dapat iwasan.
Alam ko ngayon na ganito pa rin ito noong 1963.

Kailangang bumalik ako noong Hunyo 1961. Ano ang gagawin natin, ang mga pinuno ng ating b
ayan? Naibigay ba natin sa pagpapakita ng lakas at ipinahiwatig na banta laban sa pagkilos sa
hinaharap, o kaya natin ito upang labanan ito at, kung gayon, paano?

Wala kaming duda na kailangan nating ipagpatuloy ang laban. Anumang iba pa maliban sa pags
uko. Ang aming problema ay hindi kung kami ay lalaban, kundi kung paano ipagpapatuloy ang l
aban. Kami ng ANC ay palaging naninindigan para sa isang demokrasya na hindi panlahi, at ka
mi ay nag-urong mula sa anumang aksyon na maaaring magmaneho pa sa mga karera na buko
d sa mayroon na sila. Ngunit ang mga mahirap na katotohanan ay ang limampung taon ng hindi
karahasan ay nagdala ng mga tao sa Africa ng walang anuman kundi higit pa at mas mapanup
il na batas, at kakaunti nang kakaunti ang mga karapatan. Maaaring hindi madaling maunawaan
ng Korte ito, ngunit isang katotohanan na sa loob ng mahabang panahon ang mga tao ay pinag
-uusapan ng karahasan - ng araw na lalaban nila ang taong Puti at mabawi ang kanilang bansa
- at kami, ang mga pinuno ng ANC, gayunpaman ay laging nanaig sa kanila upang maiwasan
ang karahasan at ituloy ang mapayapang pamamaraan. Noong ang ilan sa amin ay tinalakay ito
noong Mayo at Hunyo ng 1961, hindi maikakaila na ang aming patakaran upang makamit ang i
sang non-racial na Estado sa pamamagitan ng hindi karahasan ay nakamit sa wala, at ang ami
ng mga tagasunod ay nagsisimula na mawalan ng tiwala sa patakarang ito at pagkakaroon ng
mga ideya ng terorismo.

Hindi ito dapat malimutan na sa oras na ito ang karahasan ay, sa katunayan, ay naging isang t
ampok ng eksenang pampulitika sa Timog Aprika. Nagkaroon ng karahasan noong 1957 nang in
utusan ang mga kababaihan ng Zeerust na magdala ng pase; nagkaroon ng karahasan noong 1
958 sa pagpapatupad ng cattle culling o pagpili ng mga baka sa Sekhukhuniland; nagkaroon ng
karahasan noong 1959 nang magprotesta ang mga tao sa Cato Manor laban sa mga pag-raid n
g pass; nagkaroon ng karahasan noong 1960 nang tinangka ng Pamahalaan na magpataw ng
mga Awtoridad ng Bantu sa Pondoland. Tatlumpu't siyam na Aprikano ang namatay sa mga kag
uluhan na ito. Noong 1961 nagkaroon ng mga kaguluhan sa Warmbats, at sa lahat ng oras na i
to ang Transkei ay naging isang malaking pagkaguluhan. Ang bawat kaguluhan ay malinaw na it
inuro sa hindi maiiwasang paglaki ng mga taga-Africa ng paniniwala na ang karahasan ay ang t
anging paraan - ipinakita nito na ang isang Pamahalaan na gumagamit ng puwersa upang mapa
natili ang pamamahala nito ay nagtuturo sa mga inaapi na gumamit ng puwersa upang tutulan it
o. Natapos na ang mga maliliit na grupo sa mga lunsod o bayan at kusang gumagawa ng mga
plano para sa marahas na anyo ng pakikibakang pampulitika. Nariyan na ngayon ang isang pan
ganib na ang mga pangkat na ito ay magpatibay ng terorismo laban sa mga taga-Africa, pati na
rin sa mga Whites, kung hindi maayos na itinuro. Lalo na nakakagambala ay ang uri ng karaha
san na nakaukit sa mga lugar tulad ng Zeerust, Sekhukhuniland, at Pondoland sa mga Africa. It
o ay lalong tumatagal na paraan, hindi ng pakikibaka laban sa Pamahalaan - kahit na ito ang n
ag-uudyok dito-ngunit sa pag-aaway ng sibil sa gitna ng kanilang sarili, na isinagawa sa paraang
ito ay hindi maaaring umasa na makamit ang anuman maliban sa pagkawala ng buhay at kapa
itan.

Sa simula ng Hunyo 1961, matapos ang isang mahaba at balisang pagtatasa ng sitwasyon sa S
outh Africa, ako, at ilang mga kasamahan, ay napagpasyahan na ang karahasan sa bansang it
o ay hindi maiiwasang mangyari, hindi makatotohanan at mali para sa mga pinuno ng Africa na
magpatuloy sa pangangaral ng kapayapaan at kawalan ng karahasan sa isang oras na ang Pa
mahalaan ay nakakatugon sa aming mapayapang hinihiling na may pwersa.

Ang konklusyon na ito ay hindi madaling marating. Ito ay magiging lamang kapag ang lahat ay
nabigo, kapag ang lahat ng mga channel ng mapayapang protesta ay ipinagbawal sa amin, na
ang desisyon ay ginawa upang simulan ang marahas na mga paraan ng pampulitikang pakikibak
a, at upang mabuo ang Umkhonto na Sizwe. Ginawa namin ito hindi dahil sa nais namin ang g
anoong daan, pero dahil lamang binigyan kami ng Gobyerno na walang ibang pagpipilian. Sa M
anifesto ng Umkhonto na inilathala noong 16 Disyembre 1961, na Exhibit AD, sinabi namin:
"Ang oras ay darating sa buhay ng sinumang bansa kung may natitirang dalawang pagpipilian la
mang - isumite o labanan. Ang oras na ngayon ay dumating sa South Africa. Kami ay hindi dap
at isumite at wala tayong pagpipilian kundi ang pagtalikod sa lahat ng paraan sa ating kapangya
rihan sa pagtatanggol sa ating mga tao, sa ating kinabukasan, at ating kalayaan ".

Ito ang aming nadama noong Hunyo ng 1961 nang magpasya kaming magpatuloy para sa isang
pagbabago sa patakaran ng National Liberation Movement. Masasabi ko lang na naramdaman
kong obligado ako na gawin ang ginawa ko.

Kami na nagsagawa ng desisyon na ito ay nagsimulang kumunsulta sa mga pinuno ng iba't iban
g mga organisasyon, kabilang ang ANC. Hindi ko sasabihin kung sino ang aming nakausap, o k
ung ano ang sinabi nila, ngunit nais kong harapin ang papel ng African National Congress sa yu
gtong ito ng pakikibaka, at sa patakaran at mga layunin ng Umkhonto na Sizwe.

Kung naiuugnay ang ANC, nabuo nito ang isang malinaw na pananaw na maaaring mabuod ng
mga sumusunod:

a. Ito ay isang organisasyong pampulitika na may pampulitikang tungkulin upang matupad. Ang
mga miyembro nito ay sumali sa malinaw na patakaran ng hindi karahasan.

b. Dahil sa lahat ng ito, hindi ito magagawa at hindi magsasagawa ng karahasan. Dapat iton g
mabigyang diin. Hindi maaaring iikot ng isang tao ang gayong katawan sa maliit, mahigpit na pa
gniniting organisasyon na kinakailangan para sa sabotahe. Hindi rin ito wastong pampulitika, sap
agkat magreresulta ito sa mga miyembro na tumigil sa pagsasagawa ng mahahalagang aktibidad
na ito: propaganda pampulitika at samahan. Hindi rin pinapayagan na baguhin ang buong kalik
asan ng samahan.

c. Sa kabilang banda, sa pagtingin sa sitwasyong ito na inilarawan ko, ang ANC ay handa ng u
malis mula sa kanyang limampu't-taong-gulang na patakaran ng kawalang karahasan hanggang
sa lawak nito na hindi na ito pababayaan ng maayos na kinokontrol ng karahasan. Samakatuwid
ang mga miyembro na nagsagawa ng nasabing aktibidad ay hindi mapapailalim sa aksyong pa
ndisiplina ng ANC.

Sinasabi ko na 'maayos na kinokontrol ang karahasan' sapagkat nilinaw ko na kung nabuo ko a

ng samahan ay sa lahat ng oras ay isasailalim ako sa pampulitikang patnubay ng ANC at hindi
gagawa ng anumang magkakaibang anyo ng aktibidad mula sa pagmumuni-muni nang walang p
agsang-ayon ng ANC . At sasabihin ko ngayon sa Korte kung paano natukoy ang anyo ng kara
hasan.

Bilang resulta ng pagpapasyang ito, nabuo ang Umkhonto noong Nobyembre 1961. Nang gawin
namin ang desisyon na ito, at kasunod na bumalangkas ng aming mga plano, ang pamana ng
ANC na hindi karahasan at pagkakaisa ng lahi ay sobra para sa amin. Nadama namin na ang b
ansa ay lumilipat patungo sa isang digmaang sibil kung saan ang mga Black at mga Whites ay
magkalaban sa bawat isa. Tiningnan namin ang sitwasyon na may alarma. Ang digmaang sibil a
y maaaring mangahulugan ng pagkasira ng kung ano ang itinayo ng ANC; sa digmaang sibil, an
g kapayapaan sa lahi ay magiging mas mahirap kaysa sa nakamit. Mayroon kaming mga halimb
awa sa kasaysayan ng South Africa tungkol sa mga resulta ng digmaan. Ito ay kinuha ng higit s
a limampung taon para mawala ang mga sugat ng South Africa War. Gaano katagal ang aabuti
n upang matanggal ang mga scars ng inter-racial na digmaang sibil, na hindi maaaring labanan
nang walang isang malaking pagkawala ng buhay sa magkabilang panig?

Ang pag-iwas sa digmaang sibil ay nangibabaw sa aming pag-iisip sa maraming taon, ngunit na
ng magpasya kaming magpatibay ng karahasan bilang bahagi ng aming patakaran, napagtanto n
amin na baka isang araw ay dapat nating harapin ang pag-asang tulad ng isang digmaan. Kaila
ngang isaalang-alang ito sa pagbabalangkas ng aming mga plano. Kinakailangan namin ang isa
ng plano na kung saan nababaluktot at pinapayagan kaming kumilos alinsunod sa mga pangang
ailangan ng mga oras; higit sa lahat, ang plano ay dapat isa na kinikilala ang digmaang sibil bil
ang huling paraan, at iniwan ang desisyon sa tanong na ito sa hinaharap. Hindi namin nais na
maging tapat sa digmaang sibil, ngunit nais naming maging handa kung ito ay hindi maiiwasang
mangyari.

Apat na anyo ng karahasan ang posible. Mayroong pagsabotahe, mayroong digmaang gerilya, m
ay terorismo, at may bukas na rebolusyon. Pinili naming gamitin ang unang pamamaraan at ma
ubos ito bago kumuha ng anumang iba pang desisyon.

Kaugnay ng aming pampulitikang background ang pagpipilian ay isang lohikal. Ang Sabotage ay
hindi kasangkot sa pagkawala ng buhay, at nag-aalok ito ng pinakamahusay na pag-asa para sa
mga relasyon sa lahi sa hinaharap. Ang kapaitan ay mapananatiling minimum at, kung magbun
ga ang patakaran, maaaring maging isang katotohanan ang demokratikong gobyerno. Ito ang na
ramdaman natin sa oras, at ito ang sinabi natin sa ating Manifesto (Exhibit AD):

"Kami ng Umkhonto na Sizwe ay laging naghahangad na makamit ang paglaya nang walang pa
gdugo at pag-aaway ng sibil. Inaasahan namin, kahit sa huling oras na ito, na ang aming mga
unang aksyon ay pukawin ang lahat sa pagsasakatuparan ng nakapipinsalang sitwasyon na pina
mumunuan ng patakarang Pambansa. Inaasahan na madala namin ang Pamahalaan at ang mga
tagasuporta nito bago pa ito mahuli, upang ang parehong Pamahalaan at mga patakaran nito a
y mababago bago maabot ang mga bagay sa desperadong estado ng digmaang sibil. "

Ang paunang plano ay batay sa isang maingat na pagsusuri sa pampulitika at pang-ekonomiyan

g sitwasyon ng ating bansa. Naniniwala kami na ang Timog Africa ay nakasalalay sa malaking h
alaga sa dayuhang kapital at kalakalan sa dayuhan. Nadama namin na ang nakaplanong pagka
wasak ng mga planta ng kuryente, at pagkagambala sa mga komunikasyon sa riles at telepono,
ay may posibilidad na matakot ang layo ng kapital mula sa bansa, gawing mas mahirap para sa
mga kalakal mula sa mga pang-industriya na lugar upang maabot ang mga pantalan sa iskedy
ul, at sa katagalan maging isang mabigat na alisan ng tubig sa pang-ekonomiyang buhay ng ba
nsa, sa gayon pinipilit ang mga botante ng bansa na muling isaalang-alang ang kanilang posisy
on.

Ang mga pag-atake sa mga buhay ng ekonomiya ng bansa ay maiugnay sa sabotahe sa mga g
usali ng Pamahalaan at iba pang mga simbolo ng apartheid. Ang mga pag-atake na ito ay mag
sisilbing mapagkukunan ng inspirasyon sa ating mga tao. Bilang karagdagan, magbibigay sila ng
isang outlet para sa mga taong humihimok sa pag-ampon ng mga marahas na pamamaraan at
hahayaan kaming magbigay ng kongkreto na patunay sa aming mga tagasunod na kami ay nag
patibay ng isang mas malakas na linya at paglaban sa karahasan ng Pamahalaan.
Bilang karagdagan, kung ang matagumpay na pagkilos ay matagumpay na naayos, at ginawa a
ng mga reprisals ng masa, nadama namin na ang pakikiramay sa aming kadahilanan ay mapuk
aw sa ibang mga bansa, at ang mas malaking presyurin ay dadalhin upang makayanan ang Go
byernong South.

Ito ang plano. Si Umkhonto ay upang magsagawa ng sabotahe, at ang mahigpit na mga tagubili
n ay ibinigay sa mga miyembro nito mula pa sa simula, na kahit na hindi nila masaktan o puma
tay ang mga tao sa pagpaplano o isinasagawa ang mga operasyon. Ang mga tagubiling ito ay ti
nukoy sa katibayan ni 'Mr. X 'at' Mr.Z'

Ang mga gawain ng Umkhonto ay kinokontrol at pinamunuan ng National High Commands, na

may mga kapangyarihan ng co-opsyon at kung saan maaari, at ginawa, humirang ng mga Koma
ndeng Pangrehiyon. Ang National High Commands ay ang katawan na nagpasiya ng mga taktik
a at target at namamahala sa pagsasanay at pananalapi. Sa ilalim ng National High Commands
ay mayroong mga Regional Command na may pananagutan sa direksyon ng mga lokal na pang
kat ng sabotahe. Sa loob ng balangkas ng patakaran na inilatag ng National High Commands, a
ng mga Rehiyong Pangrehiyon ay may awtoridad upang piliin ang mga target na inaatake. Wala
silang awtoridad na lumampas sa iniatas na balangkas at sa gayon ay walang awtoridad na m
agsimula sa mga kilos na nagbabanta sa buhay, o kung saan ay hindi akma sa pangkalahatang
plano ng sabotahe. Halimbawa, ang mga myembro ng Umkhonto ay ipinagbabawal na huwag g
umana sa operasyon. Hindi sinasadya, ang mga salitang High Command at Regional Command
ay isang pag-import mula sa organisasyong pambansa sa ilalim ng lupa na si Irgun Zvai Leumi,
na pinamamahalaan sa Israel sa pagitan ng 1944 at 1948.

Si Umkhonto ang unang operasyon nito noong 16 Disyembre 1961, nang inatake ang mga gusal
i ng Pamahalaan sa Johannesburg, Port Elizabeth at Durban. Ang pagpili ng mga target ay patu
nay ng patakaran na tinukoy ko. Kung inilaan nating atakehin ang buhay sana ay pumili tayo ng
mga target kung saan nagtipon ang mga tao at hindi walang laman na mga gusali at istasyon
ng kuryente. Ang sabotahe na nagawa bago ang 16 Disyembre 1961 ay ang gawain ng mga na
kahiwalay na mga grupo at walang koneksyon kahit na kay Umkhonto. Sa katunayan, ang ilan s
a mga ito at ang ilang mga pagkilos sa paglaon ay inangkin ng iba pang mga samahan.

Ang Manifesto ng Umkhonto ay inisyu noong araw na nagsimula ang operasyon. Ang tugon sa
aming mga aksyon at Manifesto kasama ng mga puting populasyon ay marahas na katangian. N
agbanta ang Pamahalaan na gumawa ng malakas na aksyon, at nanawagan sa mga tagasuport
a nito na tumayo nang matatag at huwag pansinin ang mga kahilingan ng mga taga-Africa. Nabi
go ang mga Whites sa pagtugon sa pamamagitan ng pagmumungkahi ng pagbabago; tumugon
sila sa aming tawag sa pamamagitan ng pagmumungkahi ng laager.

Sa kaibahan, ang tugon ng mga taga-Africa ay isang pagpapatibay. Biglang nagkaroon ulit ng p
ag-asa. Nangyayari ang mga bagay. Ang mga tao sa mga bayan ay naging sabik sa balita sa p
olitika. Ang isang napakahusay na sigasig ay nabuo ng mga unang tagumpay, at sinimulan ng
mga tao na mag-isip-isip kung gaano kalaunan makuha ang kalayaan.

Ngunit kami sa Umkhonto ay tumimbang ng puting tugon na may pagkabalisa. Ang mga linya a
y iginuhit. Ang mga puti at itim ay lumilipat sa magkahiwalay na mga kampo, at ang mga pag-a
sam na maiwasan ang isang digmaang sibil ay ginawang mas mababa. Ang mga puting pahaya
gan ay nagdala ng mga ulat na ang pananabotahe ay parusahan ng kamatayan. Kung ganito ito
, paano natin maipagpapatuloy na ilayo ang mga Aprikano sa terorismo?

Namatay na ang mga marka ng mga Africa na namatay bilang isang resulta ng alitan ng lahi. N
oong 1920 nang ang bantog na pinuno, si Masabala, ay gaganapin sa bilangguan ng Port Eliza
beth, dalawampu't apat sa isang pangkat ng mga taga-Africa na nagtipon upang hilingin ang kan
yang paglaya ay pinatay ng pulisya at puting sibilyan. Noong 1921, higit sa isang daang mga A
prikano ang namatay sa pag-iibigan sa Bulhoek. Noong 1924 mahigit sa dalawang daang mga A
frica ang napatay nang ang Administrator ng South-West Africa ay nanguna sa isang puwersa la
ban sa isang pangkat na nagrebelde laban sa pagpapataw ng buwis sa aso. Noong 1 Mayo 19
50, labing walong mga Aprikano ang namatay bilang resulta ng pagbaril ng pulisya sa panahon
ng welga. Noong ika-21 ng Marso 1960, animnapu't siyam na walang armas ang namatay sa Sh
arpeville.

Gaano karaming mga Sharpevilles ang magkakaroon sa kasaysayan ng ating bansa? At ilan pa
ang Sharpevilles na maaaring tumayo ang bansa nang walang karahasan at terorismo na nagigi
ng pagkakasunud-sunod ng araw? At ano ang mangyayari sa ating mga tao kapag naabot na a
ng yugto na iyon? Sa katagalan ay naramdaman namin na tiyak na dapat tayong magtagumpay,
ngunit sa kung ano ang gastos sa ating sarili at ang nalalabi sa bansa? At kung nangyari ito, k
ung paano ang itim at puti ay muling mabuhay nang magkasama sa kapayapaan at pagkakaisa
? Ito ang mga problema na nahaharap sa amin, at ito ang aming mga pagpapasya.

Kumbinsido sa amin ang karanasan na ang paghihimagsik ay mag-aalok ng walang limitasyong

mga pagkakataon ng Pamahalaan para sa hindi patas na pagpatay sa ating mga tao. Ngunit tiy
ak ito dahil ang lupa ng Timog Africa ay nalubog na ng dugo ng mga inosenteng Africa na nara
mdaman namin na tungkulin naming gumawa ng mga paghahanda bilang isang pangmatagalang
pagtatangka upang gumamit ng puwersa upang maipagtanggol ang ating sarili laban sa puwers
a. Kung ang digmaan ay hindi maiwasan, nais namin na ang labanan ay isinasagawa sa mga te
rm na pinaka-kanais-nais sa aming mga tao. Ang paglaban na ipinagtataguyod ng mga prospect
na pinakamahusay para sa amin at ang pinakamaliit na peligro ng buhay sa magkabilang panig
ay ang pakikidigmang gerilya. Kaya't napagpasyahan namin sa aming mga paghahanda para sa
hinaharap, upang gumawa ng probisyon para sa posibilidad ng pakikidigmang gerilya.

Ang lahat ng mga puti ay sumailalim sa sapilitang pagsasanay sa militar, ngunit walang ganoon
g pagsasanay na ibinigay sa mga Africa. Ito ay sa aming pananaw na mahalaga upang makabu
o ng isang nuklear ng mga sanay na sanay na magagawang magbigay ng pamumuno na kakail
anganin kung magsimula ang pakikidigmang gerilya. Kailangan nating maghanda para sa gayong
sitwasyon bago huli na upang gumawa ng tamang paghahanda. Kinakailangan din na bumuo n
g isang nucleus ng mga kalalakihan na sinanay sa administrasyong sibil at iba pang mga prope
syon, upang ang mga taga-Africa ay maging kasangkapan upang makilahok sa pamahalaan ng
bansang ito sa sandaling pinayagan silang gawin ito.

Sa yugtong ito napagpasyahan na dapat akong dumalo sa Kumperensya ng Pan-Africa na Kilus

ang Kalayaan para sa Sentral, Silangan, at Timog Africa, na gaganapin nang maaga noong 196
2 sa Addis Ababa, at, dahil sa aming pangangailangan para sa paghahanda, ito napagpasyahan
din na, pagkatapos ng kumperensya, gagawin ko ang isang paglilibot sa mga Estado ng Africa
na may layunin upang makakuha ng mga pasilidad para sa pagsasanay ng mga sundalo, at na
hihingi rin ako ng mga iskolar para sa mas mataas na edukasyon ng mga matriculated na Africa
. Ang pagsasanay sa parehong larangan ay kinakailangan, kahit na ang mga pagbabago ay nag
anap sa mapayapang paraan. Ang mga tagapangasiwa ay kinakailangan kung sino ang maging
handa at magagawang mangasiwa ng isang di-panlahiang Estado at sa gayon ang mga kalalaki
han ay kinakailangan upang kontrolin ang hukbo at puwersa ng pulisya ng naturang Estado.

Sa tala na ito ay umalis ako sa South Africa upang magpatuloy sa Addis Ababa bilang isang de
legado ng ANC. Ang aking paglilibot ay isang tagumpay. Saanman ako pumunta ay nakilala ko
ang pakikiramay sa aming kadahilanan at mga pangako ng tulong. Ang buong Africa ay nagkak
aisa laban sa paninindigan ng White South Africa, at maging sa London ako ay tinanggap ng m
alaking pakikiramay ng mga pinuno sa politika, tulad ni G. Gaitskell at G. Grimond. Sa Africa ipi
nangako ako ng suporta ng mga kalalakihang tulad ni Julius Nyerere, na ngayon ay Pangulo ng
Tanganyika; G. Kawawa, pagkatapos Punong Ministro ng Tanganyika; Emperor Haile Selassie n
g Ethiopia; Pangkalahatang Abboud, Pangulo ng Sudan; Habib Bourguiba, Pangulo ng Tunisia;
Si Ben Bella, na ngayon ay Pangulo ng Algeria; Modibo Keita, Pangulo ng Mali; Leopold Sengh
or, Pangulo ng Senegal; Sekou Toure, Pangulo ng Guinea; Pangulong Tubman ng Liberia; at Mi
lton Obote, Punong Ministro ng Uganda. Ito ay si Ben Bella na nag-imbita sa akin na bisitahin a
ng Oujda, ang Punong-himpilan ng Algerian Army ng Pambansang Paglaya, ang pagbisita na inil
arawan sa aking talaarawan, isa sa mga Eksibit.

Nagsimula akong gumawa ng isang pag-aaral ng sining ng digmaan at rebolusyon at, habang n
asa ibang bansa, ay sumailalim sa isang kurso sa pagsasanay militar. Kung mayroong digmaan
g gerilya, nais kong makatayo at makipaglaban sa aking mga tao at ibahagi ang mga panganib
sa digmaan sa kanila. Ang mga tala ng lektura na natanggap ko sa Algeria ay nakapaloob sa E
xhibit 16, na ginawa bilang katibayan. Ang mga buod ng mga libro tungkol sa digmaang gerilya
at diskarte ng militar ay ginawa din. Inamin ko na ang mga dokumentong ito ay nasa aking pag
sulat, at kinikilala kong ginawa ko ang mga pag-aaral na ito upang magbigay ng kasangkapan s
a aking sarili para sa tungkulin na maaari kong gampanan kung ang pakikibaka ay lumipat sa di
gmaang gerilya. Lumapit ako sa tanong na ito tulad ng dapat gawin ng bawat African Nationalist
. Ako ay ganap na layunin. Makikita ng Korte na sinubukan kong suriin ang lahat ng mga uri ng
awtoridad sa paksa - mula sa Silangan at mula sa Kanluran, pabalik sa klasikong gawain ng Cl
ausewitz, at sumasakop sa tulad ng iba't-ibang sina Mao Tse Tung at Che Guevara sa isang ba
nda , at ang mga nakasulat sa Digmaang Anglo-Boer sa kabilang. Siyempre, ang mga tala na it
o ay mga buod lamang ng mga librong nabasa ko at hindi naglalaman ng aking mga personal n
a pananaw.

Gumawa din ako ng mga kaayusan para sa aming mga recruit upang sumailalim sa pagsasanay
sa militar. Ngunit dito imposibleng mag-ayos ng anumang pamamaraan nang walang kooperasy
on ng mga tanggapan ng ANC sa Africa. Dahil dito nakuha ko ang pahintulot ng ANC sa Timog
Africa na gawin ito. Hanggang sa pagkatapos ay nagkaroon ng pag-alis mula sa orihinal na pa
gpapasya ng ANC, ngunit inilapat ito sa labas ng Timog Africa lamang. Ang unang pangkat ng
mga recruit ay talagang nakarating sa Tanganyika nang ako ay dumaan sa bansang iyon papunt
a ako pabalik sa South Africa. Bumalik ako sa South Africa at naiulat sa aking mga kasamahan
ang mga resulta ng aking paglalakbay.

Sa aking pagbabalik ay natagpuan ko na may kaunting pagbabago sa pinang pampulitika maliba

n na ang banta ng isang parusang kamatayan para sa pagsabotahe ay naging isang katotohana
n. Ang saloobin ng aking mga kasamahan sa Umkhonto ay katulad din ng nauna bago ako uma
lis. Naramdaman nila ang kanilang paraan nang maingat at nadama na matagal na bago mawa
wala ang mga posibilidad ng pagsabotahe. Sa katunayan, ang pananaw ay ipinahayag ng ilan n
a ang pagsasanay ng mga recruit ay nauna pa. Ito ay naitala sa akin sa dokumento na Exhibit
R.14. Pagkatapos ng isang buong talakayan, subalit, napagpasyahan na magpatuloy sa mga pla
no para sa pagsasanay sa militar dahil sa katotohanan na aabutin ng maraming taon upang ma
kabuo ng isang sapat na kabuuan ng mga sundalo na sinanay upang simulan ang isang kampa
nya ng gerilya, at anuman ang nangyari sa pagsasanay ay maging may halaga.

Nais kong bumalik ngayon sa ilang mga pangkalahatang paratang na ginawa sa kasong ito ng
Estado. Ngunit bago gawin ito, nais kong bumalik sa ilang mga pangyayari na sinabi ng mga sa
ksi na nangyari sa Port Elizabeth at East London. Tinutukoy ko ang pambobomba ng mga priba
dong bahay ng mga taong pro-Government noong Setyembre, Oktubre at Nobyembre 1962. Hin
di ko alam kung ano ang pagbibigay ng katwiran para sa mga gawaing ito, o kung ano ang hini
himok na ibinigay. Ngunit kung ang nasabi ko na ay tinanggap na, malinaw na ang mga kilos n
a ito ay walang kinalaman sa pagsasakatuparan ng patakaran ng Umkhonto.

Ang isa sa mga punong paratang sa pag-aakusa ay ang ANC ay isang partido sa isang pangkal
ahatang pagsasabwatan upang gumawa ng sabotahe. Naipaliwanag ko na kung bakit ito ay hind
i tama ngunit kung paano, panlabas, nagkaroon ng pag-alis mula sa orihinal na prinsipyo na inil
atag ng ANC. Siyempre, may labis na pag-overlay ng mga pag-andar sa loob pati na rin, dahil
may pagkakaiba sa pagitan ng isang resolusyon na pinagtibay sa kapaligiran ng isang silid ng k
omite at ang mga konkretong paghihirap na lumitaw sa larangan ng praktikal na aktibidad. Sa ib
ang yugto, ang posisyon ay higit na naapektuhan ng mga banner at pag-aresto sa bahay, at ng
mga taong umaalis sa bansa upang magsagawa ng gawaing pampulitika sa ibang bansa. Ito an
g humantong sa mga indibidwal na kailangang gumawa ng trabaho sa iba't ibang mga kapasida
d. Ngunit bagaman maaaring malabo nito ang pagkakaiba sa pagitan ng Umkhonto at ng ANC,
hindi ito nangangahulugang nagwawala sa pagkakaiba-iba. Mahusay na pag-aalaga ay kinuha up
ang mapanatili ang mga aktibidad ng dalawang mga organisasyon sa South Africa na natatangi.
Ang ANC ay nanatiling isang malaking pampulitikang katawan ng mga taga-Africa na dala laman
g ang uri ng gawaing pampulitika na kanilang isinagawa bago ang 1961. Ang Umkhonto ay nan
atiling isang maliit na samahan na nagrerekrut ng mga miyembro nito mula sa iba't ibang lahi at
organisasyon at sinusubukan na makamit ang sariling partikular na bagay. Ang katotohanan na
ang mga miyembro ng Umkhonto ay hinikayat mula sa ANC, at ang katotohanan na ang mga ta
o ay nagsilbi sa parehong mga samahan, tulad ni Solomon Mbanjwa, ay hindi, sa aming panana
w, binago ang likas na katangian ng ANC o bigyan ito ng isang patakaran ng karahasan. Ang o
verlap na mga opisyal na ito, gayunpaman, ay higit na pagbubukod kaysa sa panuntunan. Ito an
g dahilan kung bakit ang mga taong tulad ng 'Mr. X 'at' Mr. Si Z ', na nasa Regional Command
ng kani-kanilang mga lugar, ay hindi lumahok sa alinman sa mga komite o aktibidad ng ANC, at
kung bakit ang mga tao tulad nina G. Bennett Mashiyana at G. Reginald Ndubi ay hindi nakari
nig ng sabotahe sa kanilang mga pagpupulong sa ANC.

Ang isa pang alegasyon sa pag-aakusa ay si Rivonia ang punong-himpilan ng Umkhonto. Hindi i
to totoo sa oras na nandoon ako. Sinabihan ako, syempre, at alam ko na ang ilang mga gawain
ng Partido Komunista ay dinala doon. Ngunit hindi ito dahilan (tulad ng ipinapaliwanag ko ngay
on) kung bakit hindi ko dapat gamitin ang lugar.

Dumating ako doon sa sumusunod na paraan:

1. Tulad ng naipakita na, noong Abril 1961 nagpunta ako sa ilalim ng lupa upang ayusin ang pa
ngkalahatang welga ng Mayo. Ang aking trabaho ay sumali sa paglalakbay sa buong bansa, nak
atira ngayon sa mga bayan ng Africa, pagkatapos ay sa mga nayon ng bansa at muli sa mga l
ungsod. Sa ikalawang kalahati ng taon sinimulan kong bisitahin ang tahanan ng Parktown ng Art
hur Goldreich, kung saan palagi akong nakikipagkita sa aking pamilya. Bagaman wala akong dir
ektang samahang pampulitika, nakilala ko si Arthur Goldreich4 sa sosyal mula pa noong 1958.

2. Noong Oktubre, ipinagbigay-alam sa akin ni Arthur Goldreich na lumipat siya sa bayan at inal
ok ako ng isang lugar ng pagtatago doon. Pagkaraan ng ilang araw, inayos niya na dalhin ako
ni Michael Harmel sa Rivonia. Ako ay natural na natagpuan ang Rivonia isang mainam na lugar
para sa tao na nabuhay ng isang batas. Hanggang sa oras na iyon ay napilitan akong tumira s
a loob ng bahay sa araw at maaari lamang makipagsapalaran sa ilalim ng takip ng kadiliman. N
gunit sa Liliesleaf 5 [bukid, Rivonia,] maaari akong mabuhay nang iba at mas mahusay na magt
rabaho.

3. Para sa mga halatang kadahilanan, kinailangan kong magkaila at ipinapalagay ko ang kathan
g-isip na pangalan ni David. Noong Disyembre, lumipat si Arthur Goldreich at ang kanyang pami
lya. Nanatili ako doon hanggang sa pumunta ako sa ibang bansa noong 11 Enero 1962. Tulad
ng naipakilala na, bumalik ako noong Hulyo 1962 at naaresto sa Natalya noong 5 Agosto.

4. Hanggang sa oras ng pagkaaresto ko, ang bukid ng Liliesleaf ay ang punong tanggapan ng a
linman sa African National Congress o Umkhonto. Maliban sa aking sarili, wala sa mga opisyal
o myembro ng mga katawang ito ang nanirahan doon, walang mga pagpupulong ng mga nama
mahala na katawan ang naganap roon, at walang mga aktibidad na nauugnay sa kanila ang alin
man ay inayos o nakadirekta mula doon. Sa maraming mga okasyon sa aking pamamalagi sa b
ukid ng Liliesleaf nakilala ko ang parehong Executive Committee ng ANC, pati na rin ang NHC,
ngunit ang mga naturang pagpupulong ay ginanap sa ibang lugar at hindi sa bukid.

5. Habang nananatili sa sakahan ng Liliesleaf, madalas kong dinalaw si Arthur Goldreich sa pan
gunahing bahay at binigyan din niya ako ng pagbisita sa aking silid. Marami kaming mga talaka
yan sa politika na sumasaklaw sa iba't ibang mga paksa. Tinalakay namin ang mga ideolohikal
at praktikal na mga katanungan, ang Kongreso ng Alliance, Umkhonto at ang mga aktibidad nito
sa pangkalahatan, at ang kanyang mga karanasan bilang isang sundalo sa Palmach, ang pakp
ak ng militar ng Haganah. Si Haganah ay ang pampulitikang awtoridad ng Kilusang Pambansa n
g mga Hudyo sa Palestine.

6. Dahil sa aking nalaman tungkol sa Goldreich, inirerekumenda ko sa aking pagbabalik sa Sout

h Africa na dapat siyang mai-recruit sa Umkhonto. Hindi ko alam ang aking personal na kaalam
an kung nagawa ito.

Isa pa sa mga paratang na ginawa ng Estado ay ang mga layunin ng ANC at Partido Komunist
a ay pareho. Nais kong harapin ito at sa aking sariling pampulitikang posisyon, dahil dapat kong
isipin na maaaring subukan ng Estado na magtaltalan mula sa ilang mga Eksibit na sinubukan
kong ipakilala ang Marxism sa ANC. Ang paratang tungkol sa ANC ay hindi totoo. Ito ay isang l
umang paratang na hindi sinang-ayunan sa Treason Trial at kung saan muli itong pinalaki ang u
lo nito. Ngunit mula nang muling naganap ang paratang, haharapin ko rin ito pati na rin ang rel
asyon sa pagitan ng ANC at Komunista Party at Umkhonto at ng nasabing partido.
Ang ideolohikal na doktrina ng ANC ay, at palaging, ang paniniwala ng Nasyonalismong Africa.
Hindi ito ang konsepto ng African Nationalism na ipinahayag sa sigaw, 'Itulak ang Puti na tao sa
dagat'. Ang African Nationalism kung saan nakatayo ang ANC ay ang konsepto ng kalayaan at
katuparan para sa mga mamamayang Aprikano sa kanilang sariling lupain. Ang pinakamahalaga
ng dokumentong pampulitika na nakuha ng ANC ay ang 'Kalayaan sa Kalayaan'. Hindi ito nanga
ngahulugang isang plano para sa isang sosyalistang estado. Tumatawag ito para sa muling pam
amahagi, ngunit hindi pambansa, ng lupa; nagbibigay ito para sa nasyonalisasyon ng mga mina,
bangko, at industriya ng monopolyo, dahil ang mga malalaking monopolyo ay pag-aari ng isang
lahi lamang, at kung wala ang nasabing nasyonalisasyon na pagmamay-ari ng lahi ay magpapa
tuloy sa kabila ng pagkalat ng kapangyarihang pampulitika. Ito ay isang guwang na kilos upang
puksain ang mga ipinagbabawal na Batas sa Batas laban sa mga Aprikano kapag ang lahat ng
mga gintong mina ay pag-aari ng mga kumpanya ng Europa. Kaugnay nito, ang patakaran ng A
NC ay tumutugma sa dating patakaran ng kasalukuyang Pambansang Party na kung saan, sa lo
ob ng maraming taon, ay naging bahagi ng programa nito ang pambansa ng mga gintong mina
na, sa oras na iyon, ay kontrolado ng dayuhang kapital. Sa ilalim ng Charter ng Kalayaan, ang
nasyonalisasyon ay magaganap sa isang ekonomiya batay sa pribadong negosyo. Ang pagsasak
atuparan ng Charter ng Kalayaan ay magbubukas ng mga sariwang patlang para sa isang maun
lad na populasyon ng Africa sa lahat ng mga klase, kabilang ang gitnang klase. Ang ANC ay hi
ndi kailanman sa anumang panahon ng kasaysayan nito ay nagtaguyod ng isang rebolusyonaryo
ng pagbabago sa istrukturang pang-ekonomiya ng bansa, at hindi rin ito, sa pinakamainam ng a
king paggunita, na hinatulan ang kapitalistang lipunan.

Tulad ng pag-aalala ng Partido Komunista, at kung nauunawaan ko nang tama ang patakaran ni
to, nangangahulugan ito ng pagtatatag ng isang Estado batay sa mga prinsipyo ng Marxism. Ba
gaman handa itong magtrabaho para sa Kalayaan ng Kalayaan, bilang isang maikling panandali
ang solusyon sa mga problema na nilikha ng puting kataas-taasang kapangyarihan, binabanggit
nito ang Kalayaan ng Kalayaan bilang simula, at hindi ang katapusan, ng programa nito.

Ang ANC, hindi katulad ng Partido Komunista, ay inamin lamang ang mga Aprikano bilang mga
miyembro. Ang pangunahing layunin nito ay, at ito ay, para sa mga mamamayan ng Africa na
manalo ng pagkakaisa at buong karapatang pampulitika. Ang pangunahing layunin ng Partido Ko
munista, sa kabilang banda, ay alisin ang mga kapitalista at palitan ang mga ito ng isang uring
manggagawa. Hinahangad ng Partido Komunista na bigyang-diin ang mga pagkakaiba sa klase
habang ang ANC ay naghahangad na magkasama sila. Ito ay isang mahalagang pagkakaiba.

Totoo na madalas na mayroong malapit na pakikipagtulungan sa pagitan ng ANC at Partido Ko

munista. Ngunit ang pakikipagtulungan ay patunay lamang ng isang karaniwang layunin - sa kas
ong ito ang pag-alis ng puting kataas - at hindi patunay ng isang kumpletong komunidad ng mg
a interes.

Ang kasaysayan ng mundo ay puno ng magkatulad na mga halimbawa. Marahil ang pinaka-kap
ansin-pansin na paglalarawan ay matatagpuan sa pakikipagtulungan sa pagitan ng Great Britain,
Estados Unidos ng Amerika, at ng Unyong Sobyet sa paglaban kay Hitler. Walang sinuman ngu
nit Hitler ay nais na iminumungkahi na ang naturang kooperasyon ay naging Churchill o Roosev
elt sa mga komunista o mga tool ng komunista, o ang Britain at Amerika ay nagtatrabaho upan
g magawa ang isang mundo ng komunista.
Ang isa pang halimbawa ng naturang pakikipagtulungan ay matatagpuan nang tumpak sa Umkh
onto. Di-nagtagal pagkatapos na maitatag si Umkhonto, sinabi sa akin ng ilan sa mga miyembro
nito na susuportahan ng Partido Komunista si Umkhonto, at nangyari ito pagkatapos. Sa susun
od na yugto ang suporta ay ginawang bukas.

Naniniwala ako na ang mga komunista ay palaging gumaganap ng isang aktibong papel sa pagl
aban ng mga bansang kolonyal para sa kanilang kalayaan, dahil ang mga panandaliang bagay
ng komunismo ay palaging tumutugma sa mga pangmatagalang mga bagay ng paggalaw ng kal
ayaan. Sa gayon ang mga komunista ay may mahalagang papel sa mga pakikibakang kalayaan
na ipinaglaban sa mga bansa tulad ng Malaya, Algeria, at Indonesia, subalit wala sa mga Estad
ong ito ngayon ang mga bansang komunista. Katulad din sa mga kilusang paglaban sa ilalim ng
lupa na sumulpot sa Europa noong huling Digmaang Pandaigdig, ang mga komunista ay may
mahalagang papel. Maging si Heneral Chiang Kai-Shek, ngayon ang isa sa mga mapait na kaa
way ng komunismo, ay nakipaglaban kasama ang mga komunista laban sa naghaharing uri sa p
akikibaka na humantong sa kanyang pag-aakalang kapangyarihan sa Tsina noong 1930s.

Ang pattern na ito ng pakikipagtulungan sa pagitan ng mga komunista at mga di-komunista ay p

aulit-ulit sa National Liberation Movement ng South Africa. Bago ang pagbabawal ng Partido Ko
munista, ang mga magkasanib na kampanya na kinasasangkutan ng Partido Komunista at ang
mga paggalaw ng Kongreso ay tinanggap na kasanayan. Ang mga komunista ng Africa ay maaa
ring, at nagawa, maging mga miyembro ng ANC, at ang ilan ay naglingkod sa National, Provinci
al, at mga lokal na komite. Kabilang sa mga naglingkod sa Pambansang Ehekutibo ay si Albert
Nzula, isang dating Kalihim ng Partido Komunista, si Moises Kotane, isa pang dating Kalihim, at
J. B. Marks, isang dating miyembro ng Komite Sentral.

Sumali ako sa ANC noong 1944, at sa aking mga mas bata pa ay nakita ko na ang patakaran
ng pag-amin ng mga komunista sa ANC, at ang malapit na kooperasyon na umiiral nang mga o
ras sa mga tiyak na isyu sa pagitan ng ANC at ng Partido Komunista, ay hahantong sa isang p
agtutubig ng konsepto ng African Nationalism. Sa yugtong iyon ako ay isang miyembro ng Africa
n National Congress Youth League, at isa sa isang pangkat na lumipat para sa pagpapatalsik n
g mga komunista mula sa ANC. Ang panukalang ito ay labis na natalo. Kabilang sa mga bumot
o laban sa panukala ay ilan sa mga pinaka-konserbatibong seksyon ng opinyon sa politika sa Af
rica. Ipinagtanggol nila ang patakaran sa batayan na mula sa umpisa nito ang ANC ay nabuo at
itinayo, hindi bilang isang partidong pampulitika na may isang paaralan ng kaisipang pampulitika
, ngunit bilang isang Parliyamento ng mga tao ng Africa, na nag-akomodya sa mga tao ng iba't
ibang mga paniniwala sa politika, lahat pinagsama ng ang karaniwang layunin ng pambansang p
aglaya. Sa huli ay nanalo ako hanggang sa puntong ito ng pananaw at itinatago ko ito mula pa
noon. Marahil mahirap para sa mga puting Timog Aprikano, na may isang naiingat na pagkiling l
aban sa komunismo, upang maunawaan kung bakit ang mga nakaranas ng mga pulitiko sa Afric
a ay madaling tumanggap ng mga komunista bilang kanilang mga kaibigan. Ngunit sa amin ang
dahilan ay malinaw. Ang teoretikal na pagkakaiba-iba sa mga lumalaban sa pang-aapi ay isang l
uho na hindi natin kayang bayaran sa yugtong ito. Ang higit pa, sa loob ng maraming mga deka
da na komunista ang nag-iisang grupong pampulitika sa Timog Africa na handa na ituring ang
mga Aprikano bilang mga tao at katumbas; na handang kumain kasama namin; makipag-usap s
a amin, manirahan sa amin, at makipagtulungan sa amin. Sila ang nag-iisang grupong pampuliti
ka na handang makatrabaho ang mga taga-Africa para makamit ang mga karapatang pampulitik
a at isang stake sa lipunan. Dahil dito, maraming mga taga-Africa na, ngayon, ay may posibilida
d na maging katumbas ng kalayaan sa komunismo. Sinusuportahan sila sa paniniwalang ito ng i
sang lehislatura na nagtatakda ng lahat ng mga exponents ng demokratikong gobyerno at kalay
aan sa Africa bilang mga komunista at ipinagbabawal ang marami sa kanila (na hindi komunista)
sa ilalim ng Suppression of Communism Act. Bagaman hindi pa ako naging miyembro ng Parti
do Komunista, ako mismo ang pinangalanan sa ilalim ng pernicious Act na ito dahil sa papel na
ginagampanan ko sa Defiance Campaign. Ako rin ay pinagbawalan at nabilanggo sa ilalim ng
Batas na ito.

Hindi lamang sa panloob na politika na binibilang natin ang mga komunista bilang kabilang sa m
ga sumusuporta sa ating kadahilanan. Sa larangan ng internasyonal, ang mga bansang komunist
a ay laging tumutulong sa amin. Sa United Nations at iba pang mga Konseho ng mundo ang ko
munismo na bloc ay suportado ang pakikibaka ng Afro-Asyano laban sa kolonyalismo at madala
s na tila mas nakikiramay sa ating kalagayan kaysa sa ilan sa mga kapangyarihan sa Kanluran.
Bagaman mayroong isang unibersal na pagkondena ng apartheid, ang komunistang bloc ay nag
sasalita laban dito na may mas malakas na tinig kaysa sa karamihan ng puting mundo. Sa mga
sitwasyong ito, kakailanganin ng isang malupit na batang pulitiko, tulad noong ako noong 1949,
upang ipahayag na ang mga Komunista ang ating mga kaaway.

Bumalik ako ngayon sa sarili kong posisyon. Itinanggi ko na ako ay isang komunista, at sa pala
gay ko ay sa mga pangyayari ay obligado kong sabihin nang eksakto kung ano ang aking mga
pampulitikang paniniwala.

Palagi kong itinuring ang aking sarili, una, bilang isang patriotikong Aprikano. Pagkatapos ng lah
at, ako ay ipinanganak sa Umtata, apatnapu't anim na taon na ang nakalilipas. Ang aking tagap
ag-alaga ay ang aking pinsan, na siyang kumandante na punong pinuno ng Tembuland, at ako
ay magkakaugnay sa kasalukuyang pinuno ng Tembuland, Sabata Dalindyebo, at kay Kaizer Ma
tanzima, ang Punong Ministro ng Transkei.

Ngayon ay naaakit ako sa ideya ng isang lipunan na walang klase, isang pang-akit na kung saa
n ang mga bukal mula sa pagbabasa ng Marxist at, sa bahagi, mula sa aking paghanga sa istr
aktura at samahan ng mga unang lipunan ng Africa sa bansang ito. Ang lupa, kung gayon ang
pangunahing paraan ng paggawa, ay kabilang sa tribo. Walang mayaman o mahirap at walang
pagsasamantala.

Totoo, tulad ng nasabi ko na, na naimpluwensyahan ako ng kaisipang Marxist. Ngunit totoo rin it
o sa marami sa mga pinuno ng bagong independiyenteng Estado. Ang gayong malawak na iba't
ibang mga tao tulad ng Gandhi, Nehru, Nkrumah, at Nasser lahat ay kinikilala ang katotohanan
g ito. Tanggapin nating lahat ang pangangailangan para sa ilang anyo ng sosyalismo upang pag
anahin ang ating mga tao sa mga advanced na bansa sa mundong ito at pagtagumpayan ang k
anilang pamana ng matinding kahirapan. Ngunit hindi ito nangangahulugang kami ay Marxists.

Sa katunayan, para sa akin, naniniwala ako na bukas upang debate kung ang Partido Komunist
a ay may tiyak na papel na gampanan sa partikular na yugto ng ating pakikibakang pampulitika.
Ang pangunahing gawain sa kasalukuyang sandali ay ang pag-alis ng diskriminasyon sa lahi at
pagkamit ng mga demokratikong karapatan batay sa Freedom Charter. Sa ngayon habang ipina
gpapatuloy ng Partido ang gawaing ito, tinatanggap ko ang tulong nito. Napagtanto ko na ito ay
isa sa mga paraan kung saan ang mga tao ng lahat ng karera ay maaaring maakit sa aming pa
kikibaka.
Mula sa aking pagbabasa ng panitikan ng Marxista at mula sa mga pakikipag-usap sa mga Mar
xista, nakuha ko ang impresyon na itinuturing ng mga komunista ang sistemang parlyamentaryo
ng Kanluran bilang hindi demokratiko at reaksyunista. Ngunit, sa kabaligtaran, ako ay isang han
ga ng ganoong sistema.

Ang Magna Carta, ang Petition of Rights, at ang Bill of Rights ay mga dokumento na gaganapin
sa pagsamba ng mga demokratiko sa buong mundo.

Malaki ang respeto ko sa mga pampulitikang institusyong pampulitika, at para sa sistema ng kat
arungan ng bansa. Itinuturing ko ang Parliament ng British bilang pinaka-demokratikong institusy
on sa buong mundo, at ang kalayaan at kawalang-katarungan ng hudikatura nito ay hindi kailan
man nabigo upang pukawin ang aking paghanga.

Ang American Congress, doktrina ng bansa ng paghihiwalay ng mga kapangyarihan, pati na rin
ang kalayaan ng hudikatura nito, ay nagpukaw sa akin ng mga katulad na sentimento.

Naimpluwensyahan ako sa aking pag-iisip ng parehong West at East. Ang lahat ng ito ay huma
ntong sa aking pakiramdam na sa aking paghahanap para sa isang pampulitikang pormula, dap
at akong ganap na walang kinikilingan at layunin. Dapat kong itali ang aking sarili sa walang par
tikular na sistema ng lipunan maliban sa sosyalismo. Dapat kong iwanan ang aking sarili na libr
e upang makahiram ng pinakamahusay sa West at mula sa Silangan.

Mayroong ilang mga eksibit na nagmumungkahi na nakatanggap kami ng suportang pinansyal m

ula sa ibang bansa, at nais kong harapin ang tanong na ito.

Ang aming pampulitikang pakikibaka ay palaging pinondohan mula sa mga panloob na mapagku
kunan - mula sa mga pondo na pinalaki ng aming sariling mga tao at sa pamamagitan ng amin
g sariling mga tagasuporta. Sa tuwing mayroon kaming isang espesyal na kampanya o isang m
ahalagang kaso sa politika - halimbawa, ang Treason Trial - nakatanggap kami ng tulong pinans
yal mula sa mga nagkakasimpatiyang indibidwal at mga organisasyon sa mga bansa sa Kanlura
n. Hindi namin nadama na kinakailangan na lumampas sa mga mapagkukunang ito.

Ngunit noong 1961 nabuo ang Umkhonto, at ipinakilala ang isang bagong yugto ng pakikibaka,
napagtanto namin na ang mga pangyayaring ito ay makagawa ng isang mabigat na tawag sa a
ming mga payat na mapagkukunan, at na ang sukat ng aming mga aktibidad ay mapipigilan ng
kakulangan ng pondo. Ang isa sa aking mga tagubilin, habang nagpunta ako sa ibang bansa no
ong Enero 1962, ay upang makalikom ng pondo mula sa mga estado ng Africa.

Dapat kong idagdag iyon, habang nasa ibang bansa, nagkaroon ako ng mga talakayan sa mga
pinuno ng kilusang pampulitika sa Africa at natuklasan na halos bawat isa sa kanila, sa mga lug
ar na hindi pa nakamit ang kalayaan, ay nakatanggap ng lahat ng mga form ng tulong mula sa
mga sosyalistang mga bansa, pati na rin tulad ng mula sa Kanluran, kasama na ang suportang
pinansyal. Natuklasan ko rin na ang ilang mga kilalang estado ng Africa, lahat ng mga ito ay hi
ndi komunista, at maging ang mga anti-komunista, ay nakatanggap ng katulad na tulong.

Sa aking pagbabalik sa Republika, gumawa ako ng isang matibay na rekomendasyon sa ANC n

a hindi natin dapat ikulong ang ating sarili sa Africa at mga bansa sa Kanluran, ngunit dapat din
tayong magpadala ng isang misyon sa mga sosyalistang bansa upang itaas ang mga pondo na
napakahusay nating kailangan.

Sinabihan ako na matapos kong makumbinsi ang naturang misyon ay ipinadala, ngunit hindi ako
handa na pangalanan ang anumang mga bansa na pinuntahan nito, at hindi rin ako kalayaan n
a ibunyag ang mga pangalan ng mga samahan at mga bansa na nagbigay sa amin ng suporta
o ipinangako sa gawin mo. Sa pagkakaintindi ko sa kaso ng Estado, at lalo na ang katibayan ni
'Mr. X ', ang mungkahi ay ang Umkhonto ay ang inspirasyon ng Partido Komunista na hinahan
gad sa pamamagitan ng paglalaro sa mga haka-haka na hinaing upang ipalista ang mga mama
mayang Aprikano sa isang hukbo na kung saan ay kahanga-hangang labanan ang kalayaan sa
Africa, ngunit sa katotohanan ay nakikipaglaban para sa isang estado ng komunista. Wala nang
higit pa mula sa katotohanan. Sa katunayan ang mungkahi ay napakahusay. Ang Umkhonto ay
nabuo ng mga taga-Africa upang mapalawak pa ang kanilang pakikibaka para sa kalayaan sa k
anilang sariling lupain. Sinuportahan ng mga komunista at iba pa ang kilusan, at nais lamang na
ming mas maraming mga seksyon ng komunidad ang sumali sa amin.

Ang aming laban ay laban sa tunay, at hindi haka-haka, paghihirap o, upang gamitin ang wika n
g Tagapagpaganap ng Estado, na 'tinatawag na mga paghihirap'. Karaniwan, nakikipaglaban tay
o laban sa dalawang tampok na siyang mga tanda ng buhay ng Africa sa South Africa at kung
saan ay ipinagtataguyod ng batas na hinangad nating tanggihan. Ang mga tampok na ito ay kah
irapan at kakulangan ng dignidad ng tao, at hindi namin kailangan ng mga komunista o tinatawa
g na 'agitator' upang turuan tayo tungkol sa mga bagay na ito.

Ang Timog Africa ay ang pinakamayaman na bansa sa Africa, at maaaring maging isa sa mga
pinakamayamang bansa sa mundo. Ngunit ito ay isang lupain ng matindi at kamangha-manghan
g mga kaibahan. Natutuwa ang mga puti kung ano ang maaaring maging pinakamataas na pam
antayan ng pamumuhay sa mundo, habang ang mga Aprikano ay naninirahan sa kahirapan at p
aghihirap. Apatnapung porsyento ng mga taga-Africa ang naninirahan sa walang pag-asa na nap
uno at, sa ilang mga kaso, ang Taglay na tagtuyot, na kung saan ang pagguho ng lupa at ang
sobrang paggawa ng lupa ay ginagawang imposible para sa kanila na mabuhay nang maayos s
a lupain. Tatlumpung porsyento ay mga manggagawa, nangungupahan sa paggawa, at mga squ
atter sa puting bukid at nagtatrabaho at nakatira sa ilalim ng mga kondisyon na katulad ng sa
mga serf ng Middle Ages. Ang iba pang 30 porsyento ay naninirahan sa mga bayan kung saan
binuo nila ang mga gawi sa ekonomiya at panlipunan na nagpapalapit sa kanila sa maraming as
peto sa puting pamantayan. Ngunit ang karamihan sa mga taga-Africa, kahit na sa pangkat na it
o, ay nahihirapan sa pamamagitan ng mababang kita at mataas na gastos sa pamumuhay.

Ang pinakamataas na bayad at ang pinaka-maunlad na seksyon ng buhay sa lunsod o bayan s

a Africa ay nasa Johannesburg. Gayunpaman ang kanilang aktwal na posisyon ay desperado. A
ng pinakabagong mga numero ay ibinigay noong Marso 25, 1964 ni G. Carr, Tagapamahala ng
Departamento ng Non-European Affairs ng Johannesburg. Ang linya ng kahirapan sa datum para
sa average na pamilya ng Africa sa Johannesburg (ayon sa kagawaran ni G. Carr) ay R42.84
bawat buwan. Ipinakita niya na ang average na buwanang sahod ay R32.24 at ang 46 porsyent
o ng lahat ng mga pamilyang Aprikano sa Johannesburg ay hindi kumita ng sapat upang mapan
atili ang mga ito.

Ang kahirapan ay magkasama sa malnutrisyon at sakit. Ang saklaw ng mga sakit sa malnutrisyo
n at kakulangan ay napakataas sa gitna ng mga taga-Africa. Ang tuberculosis, pellagra, kwashio
rkor, gastro-enteritis, at scurvy ay nagdadala ng kamatayan at pagkasira ng kalusugan. Ang sakl
aw ng pagkamatay ng sanggol ay isa sa pinakamataas sa mundo. Ayon sa Medikal na Opisyal
ng Kalusugan para sa Pretoria, ang tuberkulosis ay pumapatay ng apatnapung tao sa isang ara
w (halos lahat ng mga taga-Africa), at noong 1961 ay mayroong 58,491 mga bagong kaso na in
iulat. Ang mga sakit na ito ay hindi lamang sirain ang mga mahahalagang organo ng katawan, n
gunit nagreresulta ito sa mga retarded na kondisyon ng kaisipan at kawalan ng inisyatibo, at bin
abawasan ang mga kapangyarihan ng konsentrasyon. Ang pangalawang resulta ng naturang mg
a kondisyon ay nakakaapekto sa buong pamayanan at pamantayan ng trabaho na isinagawa ng
mga manggagawa sa Africa.

Ang reklamo ng mga taga-Africa, gayunpaman, hindi lamang na sila ay mahirap at ang mga puti
ay mayaman, ngunit ang mga batas na ginawa ng mga puti ay idinisenyo upang mapanatili an
g sitwasyong ito. Mayroong dalawang mga paraan upang mapuksa ang kahirapan. Ang una ay s
a pamamagitan ng pormal na edukasyon, at ang pangalawa ay sa pamamagitan ng pagkuha ng
isang mas malaking kasanayan sa manggagawa at sa gayon mas mataas na sahod. Tulad ng
pag-aalala ng mga taga-Africa, kapwa ang mga pamamaraang ito ng pagsulong ay sinasadya na
mapigilan ng batas.

Ang kasalukuyang Pamahalaan ay palaging naghangad na mapigilan ang mga Aprikano sa kanil
ang paghahanap para sa edukasyon. Ang isa sa kanilang mga unang aksyon, pagkatapos na m
akapasok sa kapangyarihan, ay upang ihinto ang subsidyo para sa pagpapakain sa paaralan ng
Africa. Maraming mga bata sa Africa na pumasok sa mga paaralan ang nakasalalay sa supleme
nto sa kanilang diyeta. Ito ay isang malupit na kilos.

May sapilitang edukasyon para sa lahat ng mga puting bata na halos walang gastos sa kanilang
mga magulang, maging mayaman man sila o mahirap. Ang mga magkakatulad na pasilidad ay
hindi ipinagkakaloob para sa mga bata sa Africa, kahit na may ilang tumatanggap ng naturang t
ulong. Ang mga bata sa Africa, gayunpaman, sa pangkalahatan ay kailangang magbayad nang
higit pa para sa kanilang pag-aaral kaysa sa mga puti. Ayon sa mga numero na sinipi ng South
Africa Institute of Race Relations sa 1963 journal nito, humigit-kumulang 40 porsyento ng mga
batang Africa sa pangkat ng edad sa pagitan ng pito hanggang labing-apat ay hindi pumapasok
sa paaralan. Para sa mga nag-aaral, ang mga pamantayan ay naiiba sa mga nagagawang hang
gang sa mga puting bata. Noong 1960-61 ang paggasta ng per capita ng Pamahalaan para sa
mga mag-aaral sa Africa sa mga tulong na pantulong ng Estado ay tinatayang nasa R12.46. Sa
parehong mga taon, ang paggasta ng bawat capita sa mga puting bata sa Cape Province (na a
ng tanging mga numero na magagamit sa akin) ay R144.57. Bagaman walang mga numero na
magagamit sa akin, maaari itong maipahayag, nang walang pag-aalinlangan, na ang mga puting
bata na kung saan ang R144.57 bawat ulo ay ginugol ang lahat ay nagmula sa mga mayayama
ng tahanan kaysa sa mga batang Africa na kung saan ginugol ang R12.46 bawat ulo.

Iba rin ang kalidad ng edukasyon. Ayon sa Bantu Pang-edukasyon ng Bantu, 5,660 lamang ang
mga bata sa Africa sa buong Timog Africa na pumasa sa kanilang Junior Certificate noong 1962
, at sa taong iyon ay 362 lamang ang pumasa sa matrikula. Ito ay marahil naaayon sa patakara
n ng edukasyon ng Bantu tungkol sa sinabi ng kasalukuyang Punong Ministro, sa panahon ng d
ebate sa Bantu Education Bill noong 1953:

"Kapag nakontrol ko ang edukasyon sa Katutubong ay mababago ko ito upang ang mga Natives
ay ituro mula sa pagkabata upang mapagtanto na ang pagkakapantay-pantay sa mga Europeo
ay hindi para sa kanila. Ang mga taong naniniwala sa pagkakapantay-pantay ay hindi kanais-nai
s na mga guro para sa mga katutubo. Kapag kontrolado ng aking Kagawaran ang Katutubong.
ang pag-aaral ay malalaman nito kung anong klase ng mas mataas na edukasyon ang isang Ka
tutubong na karapat-dapat, at kung magkakaroon siya ng isang pagkakataon sa buhay upang m
agamit ang kanyang kaalaman. "

Ang iba pang pangunahing balakid sa pagsulong ng ekonomiya ng Africa ay ang pang-industriya
ng kulay-bar sa ilalim ng kung saan ang lahat ng mas mahusay na mga trabaho ng industriya a
y nakalaan para lamang sa mga Puti. Bukod dito, ang mga Aprikano na nakakuha ng trabaho s
a hindi sanay at semi-bihasang hanapbuhay na bukas sa kanila ay hindi pinapayagan na bumub
uo ng mga unyon sa kalakalan na mayroong pagkilala sa ilalim ng Industrial Conciliation Act. Na
ngangahulugan ito na ang mga welga ng mga manggagawang Africa ay labag sa batas, at tinan
ggihan sila ng karapatan ng kolektibong bargaining na pinahihintulutan sa mas mahusay na bay
ad na mga manggagawang White. Ang diskriminasyon sa patakaran ng sunud-sunod na Mga Pa
mahalaang Timog Aprika tungo sa mga manggagawang Aprika ay ipinakita ng tinaguriang 'sibilis
adong paggawa ng patakaran sa paggawa' sa ilalim ng kung saan ang mga trabaho, hindi sana
y na mga trabaho ng Pamahalaan ay matatagpuan para sa mga puting manggagawa na hindi m
aaaring gumawa ng grado sa industriya, sa sahod na malayo lumampas sa mga kita ng averag
e na empleyado ng Africa sa industriya.

Ang Pamahalaan ay madalas na sinasagot ang mga kritiko nito sa pamamagitan ng pagsasabi n
a ang mga Aprikano sa Timog Africa ay mas matipid kaysa sa mga naninirahan sa ibang mga
bansa sa Africa. Hindi ko alam kung totoo ang pahayag na ito at nag-aalinlangan kung ang anu
mang paghahambing ay maaaring gawin nang walang pagsasaalang-alang sa cost-of-living index
sa mga nasabing bansa. Ngunit kahit ito ay totoo, hanggang sa nababahala ang mga taga-Afric
a ay hindi nauugnay ito. Ang aming reklamo ay hindi kami mahirap sa pamamagitan ng paghah
ambing sa mga tao sa ibang mga bansa, ngunit mahirap tayo sa pamamagitan ng paghahambin
g sa mga puting tao sa ating sariling bansa, at pinipigilan tayo ng batas na baguhin ang kawala
n ng timbang.

Ang kakulangan ng dignidad ng tao na naranasan ng mga taga-Africa ay ang direktang resulta
ng patakaran ng puting kataas na kataas-taasan. Nagpapahiwatig ang puting supremacy ng itim
na kababaan. Ang batas na idinisenyo upang mapanatili ang puting kataas-taasang kapangyariha
n ay pumapasok sa paniwala na ito. Ang mga gawain sa menial sa South Africa ay palaging gi
nagawa ng mga taga-Africa. Kapag may anumang dapat dalhin o linisin ang puting lalaki ay tum
ingin sa paligid para sa isang African na gawin ito para sa kanya, kung ang Africa ay nagtatrab
aho sa kanya o hindi. Dahil sa ganitong uri ng pag-uugali, ang mga puti ay may posibilidad na i
turing ang mga taga-Africa bilang isang hiwalay na lahi. Hindi nila tinitingnan ang mga ito bilang
mga taong may sariling pamilya; hindi nila namamalayan na mayroon silang mga emosyon - na
sila ay umibig tulad ng ginagawa ng mga puting tao; na nais nilang makasama ang kanilang mg
a asawa at mga anak tulad ng mga puting tao na nais makasama; na nais nilang kumita ng sa
pat na pera upang suportahan nang maayos ang kanilang mga pamilya, upang pakainin at mabi
hisan sila at ipadala sa paaralan. At ano ang 'house-boy' o 'hardin-batang lalaki' o manggagawa
na maaaring asahan na gawin ito?

Ang pagpasa ng mga batas, na kung saan sa mga Africa ay kabilang sa pinaka kinasusuklaman
na mga piraso ng batas sa South Africa, ay nagbibigay ng anumang Africa na mananagot sa p
agsubaybay ng pulisya anumang oras. Nagdududa ako kung may isang nag-iisang lalaki na Apri
kano sa Timog Africa na wala sa ilang yugto ay nagkaroon ng brush sa pulisya sa kanyang pas
s. Daan-daang at libu-libong mga taga-Africa ang itinatapon sa bilangguan bawat taon sa ilalim
ng mga batas sa pagpasa. Ang mas masahol pa kaysa sa ito ay ang katunayan na ang mga ipi
nasa sa mga batas ay pinipigilan ang mag-asawa at humantong sa pagkasira ng buhay ng pami
lya.

Ang kahirapan at ang pagkasira ng buhay ng pamilya ay may pangalawang epekto. Nagagala-g
ala ang mga bata sa mga lansangan ng mga bayan dahil wala silang mga paaralan na pupunta
han, o walang pera upang paganahin sila sa paaralan, o walang mga magulang sa bahay na m
akita na sila ay pumapasok sa paaralan, dahil ang parehong mga magulang (kung mayroong dal
awa) kailangang magtrabaho upang mapanatili ang buhay ng pamilya. Ito ay humahantong sa is
ang pagkasira sa mga pamantayang moral, sa isang nakababahala na pagtaas ng labag sa bata
s, at sa dumaraming karahasan na nagbubuga hindi lamang sa politika, ngunit sa lahat ng dako.
Ang buhay sa mga bayan ay mapanganib. Walang araw na dumaan nang walang taong nasak
sak o sinalakay. At ang karahasan ay isinasagawa sa mga bayan sa mga puting buhay na lugar
. Ang mga tao ay natatakot na maglakad mag-isa sa mga kalye pagkatapos ng madilim. Ang m
ga pagkakasira sa bahay at pagnanakaw ay nadaragdagan, sa kabila ng katotohanan na ang pa
rusang kamatayan ay maaaring ipataw sa mga nasabing pagkakasala. Ang mga pangungusap n
g kamatayan ay hindi makakapagpapagaling sa namamagang sakit.

Nais ng mga taga-Africa na mabayaran ng sahod. Nais ng mga Aprikano na magsagawa ng tra
baho na may kakayahang gawin, at hindi gumagana na idineklara ng Pamahalaan na sila ay ma
y kakayahang o nais ng mga taga-Africa na pinapayagan na manirahan kung saan sila nakakuh
a ng trabaho, at hindi inendorso mula sa isang lugar dahil hindi sila ipinanganak doon . Nais ng
mga taga-Africa na payagan na magkaroon ng lupa sa mga lugar na kanilang pinagtatrabahuha
n, at hindi mapilitan na manirahan sa mga inuupahang bahay na hindi nila tatawag sa kanilang
sariling. Nais ng mga taga-Africa na maging bahagi ng pangkalahatang populasyon, at hindi nak
akulong sa pamumuhay sa kanilang sariling mga ghettoes. Nais ng mga kalalakihan ng Africa n
a makasama ang kanilang mga asawa at mga anak na kasama nila kung saan sila nagtatrabah
o, at hindi mapipilit sa isang hindi likas na pag-iral sa mga hostel ng kalalakihan. Nais ng mga
kababaihang Aprikano na makasama ang kanilang mga menfolk at hindi maiiwan na permanente
ng nabiyuda sa mga Inilalaan. Nais ng mga Aprikano na pinahihintulutan makalipas ang labing i
sang alas-otso sa gabi at hindi makulong sa kanilang mga silid tulad ng mga maliliit na bata. N
ais ng mga taga-Africa na payagan na maglakbay sa kanilang sariling bansa at maghanap ng tr
abaho kung saan nila naisin at hindi kung saan sinabi sa kanila ng Labor Bureau. Nais ng mga
taga-Africa ang isang bahagi lamang sa buong Timog Africa; nais nila ang seguridad at isang st
ake sa lipunan.

Higit sa lahat, nais nating pantay-pantay na mga karapatang pampulitika, sapagkat kung wala sil
a ang ating mga kapansanan ay magiging permanente. Alam kong ang rebolusyonaryong tunog
nito sa mga puti sa bansang ito, dahil ang karamihan sa mga botante ay mga Aprikano. Ginaga
wa nitong takot sa demokrasya ang puting tao.

Ngunit ang takot na ito ay hindi pinahihintulutan na tumayo sa paraan ng nag-iisang solusyon n
a magagarantiyahan ang pagkakaisa ng lahi at kalayaan para sa lahat. Hindi totoo na ang enfra
nchisement ng lahat ay magreresulta sa dominasyon ng lahi. Ang pagkakabahaging pampulitika,
batay sa kulay, ay ganap na artipisyal at, kapag nawala, gayon din ang pangingibabaw sa isang
 pangkat ng kulay ng isa pa. Ang ANC ay gumugol ng kalahating siglo ng pakikipaglaban sa ra
sismo. Kapag nagtagumpay ito ay hindi mababago ang patakarang iyon.

Ito ay kung ano ang ipinaglalaban ng ANC. Ang kanilang pakikibaka ay isang tunay na pamban
sa. Ito ay isang pakikibaka ng mga taong Aprikano, na inspirasyon ng kanilang sariling paghihira
p at kanilang sariling karanasan. Ito ay isang pakikibaka para sa karapatang mabuhay.

Sa aking buhay ay inilaan ko ang aking sarili sa pakikibaka para sa mga mamamayang Aprikan
o. Nakipaglaban ako laban sa puting pagmamay-ari, at nakipaglaban ako laban sa itim na pagha
ri. Pinahahalagahan ko ang perpekto ng isang demokratikong at malayang lipunan kung saan an
g lahat ng mga tao ay nabubuhay nang magkakasuwato at may pantay na pagkakataon. Ito ay i
sang ideal na nais kong mabuhay at makamit. Ngunit kung kinakailangan, ito ay isang ideal na
handa akong mamatay.