Pangalan: Faena Ciaron R.

Flores

Pagmamahal sa Kapehan

Ngayon ay bahagyang umuulan sa lungsod ng Toronto. Doon matatagpuan ang isa sa

mga sikat na kapehan, at malapit sa bintana ay may nakaupo na isang babae na
nakasuot ng maputing damit, mahaba’t kulay ginto ang buhok at maputi ang balat na
may kaakit-akit na mukha. Parang isang anghel na nakaupo lamang. Sa totoo lang,
hindi ito ang unang pagkakataon na nakita ko siya tulad ng pag-upo niya sa kapehan na
ito na habang abala sa kanyang trabaho. Halos isang buwan ko siyang binabantayan,
ngunit hanggang ngayon ay hindi ko alam ang kanyang pangalan. Araw-araw habang
bumabalik ako mula sa opisina sa gabi ay pumupunta siya kasama ang 3 – 4 na tasang
kape at ilang mga cake sa kanyang mesa. Lagi lang siyang nag-ta-type sa kanyang
laptop. Dahil sa kanya sinimulan kong pumupunta sa kapehan na ito tuwing gabi upang
makita ko lang siya. Hindi ko alam kung ano ang nakakaakit sa kanya, ngunit ito ay
naging ugali kong pinagmamasdan siya hanggang sa umalis siya sa kapehan na ito sa
gabi. Ngayon ako ay nagtitipon ng lakas ng loob na makipag-usap sa kanya upang mas
makilala ko siya.
“Mawalang galang na po.”
“…Oo.”
“Paumanhin po kong ako’y nakaka-abala sa’yo, ngunit ang lahat ng iba pang mga
talahanayan ay puno na. Kung hindi mo iniisip, maaari ba akong umupo sa tapat mo?”
“..Oh.Oo.”
“Salamat po.”
“Ikaw ba ay isang manunulat ng nobela?”
“Oo.”
“Nagsusulat ka ba ngayon ng isang nobela?”
“Oo.”
“Sa totoo lang, medyo fan ako sa nobela. Anong uri ng nobela ang isinusulat mo?”
“Mga nobelang tungkol sa pagmamahal.”
“Kung maaari lang, pwede ko ba malaman ang iyong pangalan upang mabasa ko ang
iyong mga nobela?”
“Sure. Erika. Ang pangalan ko ay Erika.”
“Ang pangalan ko naman ay Peter. Ito ang aking business card. Kapag maglulunsad ka
ng anumang bagong nobela, pakisabi sa akin para makabili ako.
“Sure.”
Kinakabahan ako na ang aking kamay ay nagpapawis pa rin. Akala ko ay tatanggahin
niya ako, ngunit salamat sa diyos na hindi niya ako pinansin na nakaupo rito. Masaya
na ako ngayon na alam ko na ang pangalan niya at dapat ko rin itong dalhin nga dahan-
dahan upang hindi siya matatakot sa akin.

Peter: "Aalis ka na ba?"

Erika: "Oo"

Peter: "Sige."

Hindi ko gusto maging isang stalker kaya hindi ako dapat tumutulak pa. Napakaganda
niya, na nais kong sabihin ang aking damdamin sa kanya at sana’y hindi niya ako
tatanggihan.

Erika POV:

Lumipat ako sa purok na ito ng halos isang taon na. Nung una akong lumipat dito,
nakita ko ang kapehan na ito na malapit lang sa aming purok, kaya nagsimula akong
pumunta dito upang maggawa ng mga nobela. Oo, ako ay isang manunulat ng nobela.
Ako ay dalawang pu't pito taong gulang na at ako ay may halos limang mga libro na nai-
publish hanggang ngayon. Gusto kong magsulat ng mga nobela tungkol sa
pagmamahal dahil walang pag-ibig sa totoong buhay ko kaya’t kung bakit sinubukan
kong makahanap ng pagmamahalan sa nobela. Gaya ng mga mag-asawa na
tumatawid sa kapehan na ito at isipin ang magagandang sandali nila at isulat ang mga
bagay na iyon sa aking nobela. Pagkatapos sa loob ng tatlong linggo ay may nakita
akong isang lalaki na nakaupo sa tapat ng kapehan at nag-order ng parehong bagay ng
tulad sa akin sa oras ng gabi at patuloy na nakatitig sa aking mukha. Noong una ay
nakaramdam ako na maasiwa akong pinapanood ngunit may napansin din akong isang
bagay, na araw-araw sa oras ng gabi lamang siya dumarating, umupo sa tapat ko at
mag-oorder ng parehong bagay sa akin. Ngunit hindi niya kalianman sinubukan na
makipag-usa sa akin. Di-nagtagal, napagtanto ko na nagsimula na akong nagkagusto
sa kanya; ang paraan ng pagmamasid niya ay parang mainit na pakiramdams loob ng
aking puso. Gusto ko na siya ang gumawa ng inisyatibo, ngunit hindi ko naisip na
kakausapin niya pala ako ngayon. Kinakabahan ako kung hindi niya ako gusto
pagkatapos makipag-usap sa akin sa unang pagkakataon ngunit napagtanto ko na kahit
siya rin ay kinakabahan kaya sa tingin ko ay may pagkakataon pa rin para sa amin.
Hindi ako makapaghintay para sa bukas upang makita kung gagawa ba siya nga
inisyatibo o hindi.
Peter POV:

Ngayon ay masaya ako dahil nandoon pa rin siya sa iisang lugar at makakausap ko pa
rin siya.

Peter:"Kamusta! Maaari baakong umupo dito?"

Erika:"Sige"

Peter: "Nabasa ko na ang iyong nobela kahapon matapos na bumalik mula rito at
nagustuhan ko talaga ang iyong nobela.”

Erika:"Salamat."

Peter:"Pwede ba tayo’y magpalitan ng numero sa telepono?"

Erika:"Walang problema"

Erika:"Ito ang aking numero sa telepono."

Peter:"Nakatira ka ba sa purok na ito?"

Erika:"Oo."

Peter:"Wow. Nakatira din ako sa purok na ito. Nagkataon naman."

Erika:"Tama"

Peter:"Pwede ba tayo’y maging kaibigan?"

Erika:"Oo."

Peter:"Aalis ka na ba?"

Erika:"Oo. Magkita tayo bukas."

Peter:"Sure. Magkita tayo bukas."

‘Yan nanaman siya. Ang ganda pa rin niya. Hindi ko maalis ang mga mata ko sa kanya.
Nais kong upang isara ang distansya nito mula sa kaibigan hanggang sa lalong
medaling panahon.
Makalipas ang isang buwan…

Peter POV:

Ngayon ay isang buwan na mula nang maging malapit kaming kaibigan. Araw-araw sa
oras ng gabi sa kapehan kami nagkikita. Nakikipag-ugnayan kami sa bawat isa sa
pamagitan ng cell phone. Malapit na kami ngayon na pumupunta kami sa mga
paglalakbay para sa maraming mga katapusan ng linggo at ibinabahagi namin ang
aming pag-iisip nang mas madali ngayon. Mas lalo ko siyang nagusto. Ako ay
magpapanukala sa kanya ngayon at sana ito’y magiging tagumpay.Pinalamutian ko ang
buong kapehan ngayon para mabigay niya sa akin ang matamis niyang oo. Parating na
siya.

Erika POV:

Ngayon tulad ng dati ay magkikita kami sa kapehan at araw-araw kong sinusubokang

tingnan ang aking pinakamahusay sa harap niya. Ngayon ay nasa harap na ako ng
kapehan. Ngayon hinihiling niya sa akin na pumunta ng isang silid na na-book niya sa
kapehan. Hindi kami nakaupo sa aming karaniwang lugar tulad ng ibang mga araw.
Ohh, walang laman ang kapehan ngayon. Ito ang aking unang pagkakataon na makita
ang kapehan na ito na walang laman.

Peter POV:

Parating na siya. Patay ang mga ilaw. Gusto kong bigyan siya ng malaking sorpresa
para hindi niya ako matatanggihan. Bumakas ang pinto.

Erika:"Wow..."

Lumuhod na may rosas na palumpon, Peter:"Erika…Alam mo na nagustuhan kita ng

higit sa isang buwan kaya’t nilapitan kita, ngunit ayaw kong takutin ka kaya ganon, una
akong naging kaibigan ngunit sa palagay ko ay malapit na tayo sa isa’t isa ngayon.
Kaya, nais kong ipagtapat ang aking damdamin sa’yo. Erika, will you marry me?"

Matapos kinuha ang mga rosas mula sa kanya at pinatayo siya, Erika:"Nais mo ba
malaman ang isang lihim ko. Sa totoo lang, napansin kita dati noong umupo ka lang at
dati ay nakatitig sa akin. Nagsimula akong nagkagusto sa’yo noon, at naghihintay ako
sa araw na ito mula noon. Maraming salamat sa pagmahal sa akin. I love you, Peter."

Third Person POV:

Direktang hinawakan ni Peter si Erika sa kanyang mainit na yakap. Napakaganda

nilang tingnan sa bawat isa na parang nakalaan silang makasamasa bawat isa’t-isa.

***The End***