Ang komunikasyon ay nagmula sa salitang latin na “communis” na

nangangahulugang “karaniwan” o “panlahat”. Isa itong proseso ng

pagpapalitan ng impormasyon na kadalasan na ginagawa sa pamamagitan ng
karaniwang simbolo. Ayon kay Verdeber (1987) ang komunikasyon ay
paghahatid ng mahahalagang impormasyon sa isang paraang masining upang
maging mabisa at mahusay na maipahayag ng tao ang kanyang palagay o
saloobin sa kanyang kapwa, anuman ang paksang inaakala niyang
mahalagang mapag-usapan. Nakapaloob dito ang wika,kahalagahan ng wika,
katuturan ng wika kaantasan ng wika, at katangian ng wika.. Ang wika ay
isang instrumento kung saan nagkaroon ng komunikasyon ang mga tao, ang
mga hayop sa hayop, pati na rin ang mga hayop sa mga tao. Ito ay isang
behikulo ng tao sa kanyang pakikisalamuha sa kapwa. Mabisang kasangkapan
ito kung ituring dahil nagagawa nitong mapag-ugnay ang mga tao at
maipaabot ang kanilang naiisip, nadarama, nakikita at nararanasan sa
lipunang kanyang ginagalawan. Sa ganitong pahayag malalaman na agad
natin kung ano at gaano ito kahalaga parmal a sa pakikipagkomunikasyon.
Ano ba ang kahalagahan ng wika? Una, nagagamit ito sa pagpapahayag ng
naiisip at mga ideya. Pangalawa, nakabubuo ng isang relasyon gaya ng
pakikipagkaibigan, ugnayang kultural, at ugnayang pang-ekonomiya. At ang
huli, mahalaga ang wika sa kasaysayan.
Para sa katuturan ng wika, ayon kay Brown (1980) ang wika ay
sistematikong binubuo ng mga set ng arbitraryong mga symbol. Ito ay
pasalitang naisasakatuparan at nagagawang makamit ng lahat ng taong
nabibilang sa isang kultura. Ayon kay Carpio et al (2012) ang tao ang
bumubuo sa lipunan. Ayon naman kay Pamela Constantino (1994) ang
wika ay buhay at dinamiko, hindi papipogil, nagbabago at patuloy ang
pagsulong kasabay ang pag-unlad nito. Sumunod si Henry A. Gleason
(1966) ang wika ay masistemang balangkas ng mga sinasalitang tunog na
pinipili at isinasaayos sa paraang arbitraryo upang magamit ng mga taong
kabilang sa iisang kultura. Ilan lamang ito sa mga pagkakahulugan sa wika.
Susunod naman ay ang kaantasan ng wika. Mayroon itong dalawang antas
ang Pormal at Impormal na may iba’t ibang uri. Ang Pormal ay ang wikang
laganap, tanggap at kinikilala ng nakararami at buong mundo. Nakaloob dito
ang dalawang uri. Una ang Pambansa, ito ang opisyal na wikang ginagamit
sa mga paaralan at tanggapan ng pamahalaan. Ang wikang Filipino an gating
wikang Pambansa. Pangalawa ang Pampanitikan, ginagamit ang ganitong
wika ng mga manunulat sa kanilang pagpapahayag. Ang sumunod naman ang
Impormal, ang mga salita sa ganitong antas ng wika ay madalas na
ginagamit ng tao sa pang-araw-araw na pakikisalamuha niya sa iba.
Kinakikitaan ng pagiging payak at karaniwang palasak sa iba’t ibang pangkat
ng taong nakikipag-ugnayan sa isa’t isa. May tatlong uri sa antas na ito. Ang
una ay ang Lalawiganin, ito ay mga salitang ginagamit sa particular na lugar
o lalawigan. Kolokyal, madalas itong gamitin sa karaniwang pakikipag-usap
sa ibang tao. At ang huli ay ang Balbal, o ang tawag sa Ingles ay Slang.
Tanging ang magkakapangkat o magkakagrupo lamang ang nakauunawa sa
mga salitang kanilang ginagamit.
Mayroong sampung katangian ang wika at isa isa natin itong bibigyan ng
kahulugan. Ang una ay ang Tunog, maaaring samu’t saring tunog an gating
naririnig sa ating kapaligiran ngunit hindi lahat ng ito ay maituturing na wika.
Hindi rin lahat ng tunog ay nagtataglay ng kahulugan. Arbitraryo, bawat
komunidad o lipunan ay nakabubuo ng sariling Sistema o paraan kung paano
gagamitin ang wika. Nakalilikha sila ng wika na sila mismo ang nagkakasundo
sa ilalapat na kahulugan. Pantao, ang kakayahan nating magdebelop at
magpaunlad ng wika bilang tao ay kabilang sa ating mga kakayahan na wala
sa iba pang uri ng nilalang sa mundo. Dinamiko at nagbabago, ang kasabay
ng paglipas ng panahon ay nagbabago rin ang wika. Kasabay ng pagbabago
ay patuloy itong umuunlad at nadaragdagan. Komunikasyon, mahalaga ang
papel ng wika sa pakikipagtalastasan. Isa ito sa pinakamabisang kasangkapan
sa komunikasyon. Sinasalita, ang wika ay nabubuo sa pamamagitan ng iba’t
ibang sangkap sa pagsasalita tulad ng labi, dila, ngipin, guwang ng ilong,
ngala-ngala at iba pa. Nakaugat sa kultura, ang wika at kultura ay hindi
maaaring paghiwalayin. Nakaugat ang wika sa kultura ng namamayani sa
isang lipunan. Walang wika na puro o dalisay, sinasabing ang lahat ng wika
ay dumaraan sa proseso ng panghihiram. Makapangyarihan, ang isang tao
na magaling humawak at gumamit ng wika ay may malaking bentahe sa
anumang sitwasyon na kanyang papasukin. At ang huli ay Simbolo o
pagkakakilanlan ng bansa, tulad ng isang watawat na sumasagisag sa
isang bansa, ang wika rin kumakatawan sa isang bansa.
Dumako naman tayo sa barayti ng wika na ang ibig sabihin na ay ang
pagkakaiba-iba ng pagiging katangi-tangi ng uri ng wika na ginagamit ng mga
tao sa bansa. Mayroon itong walong barayti, una dito ang Pidgin, tumutukoy
sa bagong wikang nabuo bunga ng pakikipagtalastasan ng dalawang
indibidwal na may magkaibang wika at walang komon o magkatulad na wika
hanggang sa sila ay makabuo ng sariling wika. Pangalawa ang Creole, ito ay
katangi-tangi o kakaibang wika na ang talasalitaan ay mula sa ibang wika
ngunit may sariling gramtika. Pangatlo ang Minoryang diyalekto, kung
minsan may sariling barayti ng wikang ginagamit ang mga miyembro ng isang
particular na pangkat etniko. Ito ay upang ipakita ang kanilang
pagkakakilanlan o identidad. Pang apat ang Indiginized barayti, kaladalasa
itong ginagamit bilang pangalawang wika ng pangkat na dating kabilang sa
isang pangkat na may multilingguwal na populasyon. Pang lima ang Idyolek,
indibiduwal na paraan nang paggamit ng wika o kakayahang personal na
tagapagsalita. Ito ay tumutukoy sa pamamaraan sa pagsasalita ng tao o maari
ring grupo ng tao. Pang anim ang Etnolek, ito ang wikang ginagamit ng mga
katutubo o etnolingguistikong pangkat ng bansa. Taglay nito ang mga salitang
nagiging bahagi na ng pagkakakilanlan ng isang pangkat-etniko. Pang pito
ang Jargon, tumutukoy sa mga tanging bokabularyo ng isang particular na
pangkat ng gawain. At ang pang huli ang Register ng wika, ito ang barayting
may kaugnay ng higit na malawak na panlipunang papel na ginagampanan ng
tagapagsalita sa oras ng pagpapahayag. Ito ang ginagamit ng ispiker ng wika
hindi lamang batay sa lokasyong heograpikal kundi batay sa kaniyang
katayuan sa lipunan o sa grupong kanyang kinabibilangan.
Sa pag aaral ng asignaturang komunikasyon ay malalaman natin ang paraan
natin upang makipag-ugnayan sa ibang tao, para tayo magkaintindihan.
Natutugunan at nagagampanan ang mga pang-araw-araw na gawain sa buhay
Nalilinang din dito ang kakayahang makipag-ugnayan at pakikipagpalitan ng
impormasyon sa ibang tao.
 SISTESIS SA ASIGNATURANG
KOMUNIKASYON

Deonila, Diana Rose M.

G. Alberto Volfango
11-Piaget
Disyembre 17, 2019