Dedykuję bohaterom tej opowieści.

Bez was nie byłaby tak kolorowa.

Dziękuję Łukaszowi „Orthezie” Matuszkowi

za namalowanie Stalowego Orła.
Stworzyłeś historię, przyjacielu.
Wszelkie podobieństwo do żyjących i nieżyjących osób jest przypadkowe i niezamierzone, więc
proszę niczego nie insynuować i nie imputować. I niech Perun nas wszystkich piorunem trzaśnie,
jeśli jest inaczej!

Autor
 Dramatis personae

BATALION „ORZEŁ BIAŁY”

Piechota
Major Sergiusz „Orzeł” Orłowski
Sierżant Monika „Zdzira” Frenkiel
Sierżant Ewelina „Runa” Wiechucka
Sierżant Mardok „Dziki” Jary
Szeregowy Dawid „Ktara” Zgud

Zbrojowiec
Chorąży Dariusz Samul

Szpieg
Chorąży Thomas „Fraydey” Piatkovsky

Oko
Sierżant Mateusz „Wampir” Gadziński
Plutonowa Zuzanna „Zadra” Poniatowska

Perun (Dzik)
Kapitan Mariusz „Niania” Krawczyk
Porucznik Kamil „Wolf” Tyszkiewicz

Rujewit (Husarz)
Sierżant Andrzej „Andrus” Jarota
Plutonowy Mariusz „Jastrząb” Wojteczek
Plutonowa Alicja „Alka” Górniak

Dażbog (Obcy)
Porucznik Klaudia „Ripley” Heintze
Sierżant Joanna „Kalina” Malik
Kapral Lenny „Choina” Hadder

Swaróg (Kocur)
Porucznik Małgorzata „Kicia” Gwara
Sierżant Radek „Flaszka” Raczkiewicz
Kapral Arkadiusz „Dziad” Brzeziński
Kapral Kamil „Tygrzyk” Muzyka
 DOWÓDZTWO PIĄTEJ BRYGADY

generał Robert „Wiedźmin” Woźniak

sierżant Małgorzata „Brzytwa” Pacholczyk

Artyleria
Major Witold „Szaman” Siekierzyński
Chorąży Marcin Rewucki

GOŚCIE SPECJALNI
(Najpierw kobiety. Jesteśmy w Twierdzy).

Gata Kinga Kowalewska

Magdalena Kozak
Dominika Węcławek

(I faceci).

Michał Cholewa
Witold Jabłoński
Radosław Kot
Justyn Łyżwa
Arkady Saulski
Robert Szmidt (uk, uk!)
Simon Zack (hausen)

***

I wielu, wielu innych cudownych bohaterów, których nie możemy tutaj ujawniać, bo byłby to za
duży spoiler.

Świętowid nam świadkiem!

 Sztandar 1

Zdania historyków są podzielone. Jedni twierdzą, że 23 czerwca 2057 roku o godzinie dziesiątej
trzydzieści przed południem major Sergiusz Orłowski, dowódca Batalionu „Orzeł Biały” Piątej
Brygady Piechoty Zmotoryzowanej Armii „Zachód” Twierdzy Polska, na widok hord
Zielonoskórych zgromadzonych po przeciwnej stronie rozległych szmaragdowych łąk, stojąc
pod łopoczącym sztandarem Stalowego Orła, powiedział:
– Dużo, kurrrrwa…
Inni utrzymują, że Sergiusz syknął po prostu:
– Na stanowiska!
Jeszcze inni dowodzą, że legendarny przywódca Orłów nic nie powiedział, zamiast niego zaś
odezwał się jego adiutant, sierżant Mardok „Dziki” Jary:
– Sfilcowały mi się włosy między pośladkami. To z braku higieny.
Zachariasz Smętny, historyk raczej alternatywny, uważa, że w tym momencie nie odezwał się
ani Sergiusz, ani Mardok, natomiast głos zabrała Monika „Zdzira” Frenkiel. Obnażyła lewą
pierś, nad którą pysznił się fragment wytatuowanego czarnym gotykiem słowa „Independence”,
i wysapała:
– Chłopaki, jak któryś chce mnie w dupę pocałować, to za późno, ale w cycek jeszcze zdąży.
Są też tacy, którzy uważają, że wszystkie te kwestie padły jednocześnie, oczywiście przy
akompaniamencie łopotu gargantuicznej flagi Stalowego Orła, dumnego godła Twierdzy Polska,
dzierżonej przez Zbrojowca Dariusza Samula, a zaraz po wyżej wymienionych frazach rozległa
się komenda majora Orłowskiego:
– Cisza, bez nerwów. Czekamy.
Po czym nastąpiła długa, męcząca pauza, a było to oczywiście na polach wsi Cybinka.

Są też inni badacze historii, którzy uważają, że rozpoczynanie relacji z tych pamiętnych
wydarzeń bez nakreślenia odpowiedniego tła mija się z celem, bo czytelnik nie będzie wiedział,
ani czym są Zielonoskórzy, ani dlaczego Armia „Zachód” toczyła jakiś bój, ani czym, do diabła,
jest Zbrojowiec!

Rys historyczny (czytać szybko, z emfazą)

W roku 2039 z laboratoriów firmy StarGlax wykradziona została przez Henriettę Globe próbka preparatu N-
Gen, który, jak twierdziła, był działającym, sprawdzonym już przez kilkudziesięciu wpływowych obywateli
Stanów Zjednoczonych Ameryki lekiem hamującym zespół genów starzenia się. Dzielną, chorą na astmę,
drobną acz okrągłą Henriettę usiłowano zwolnić za naruszenie tajemnicy handlowej, grożono jej więzieniem
i torturami, lecz związki zawodowe ją wybroniły, opinia publiczna wsparła, a sąd (nie mając wyjścia)
uniewinnił, twierdząc, że działania laborantki miały na uwadze dobro ludzkości. Kierownictwo firmy zostało
potępione, podobnie jak pierwsi użytkownicy leku (których personaliów jednak nie ujawniono), a co do N-
Genu, rozpoczęły się potężne debaty, jak lek wprowadzić do użytku, nie rozbijając nim tkanki gospodarczo-
społecznej planety.
Pierwszym krajem, który wprowadził N-Gen do sprzedaży, był nowoczesny Urugwaj. Ustalono arbitralnie
wielkość populacji, obwieszczono, że po jej osiągnięciu dzieci będą mogły przychodzić na świat pod
warunkiem zgonu kogoś z rodziny (był to zapis kontrowersyjny, ale że nikt nie wpadł na nic lepszego,
zatwierdzono go), zniesiono emerytury na rzecz wydłużonych okresów urlopowych i po kilku karczemnych
awanturach w parlamencie ustawę klepnięto, a lek wprowadzono do użytku. Urugwaj stał się najbardziej
obleganym krajem na świecie. Nie trwało to jednak długo, bo dwa miesiące później podobną ustawę
uchwalił parlament holenderski, potem słoweński, szwajcarski, brazylijski i tak tsunami nieśmiertelności
ogarnęło cały glob.
Cały?
No nie, nie cały. Było wciąż kilka wysp, gdzie rządy nie mogły się dogadać z narodem, zbyt wiele bowiem
miały do stracenia. Tak się działo w Katarze, Arabii Saudyjskiej, Sudanie, Syrii i Korei Północnej, niejasna
sytuacja była w RPA oraz Chinach, a już zupełny burdel panował w Polsce, bo w niej lewica kłóciła się
z prawicą, lewacy z narodowcami, lesbijki z moherami, a geje ze skinami. Fala szła za falą, pyskówka za
pyskówką i nic nie wskazywało na to, że ktokolwiek z kimkolwiek się dogada.
Po tym, jak z impasu niemałym wysiłkiem i po kilku skandalach wybrnęły kraje arabskie, potem
południowa Afryka i wreszcie Chiny, ojczyzna nasza została ostatnim skrawkiem Ziemi, w którym ustawa
wciąż była dyskutowana, Kościół się burzył, politycy obrażali, patrioci klęli, a naród cierpiał, zazdroszcząc
innym nacjom zanurzenia się w wonnej Erze Nieśmiertelności. Emigracja się nasiliła, protestom
i demonstracjom nie było końca, kraj ogarnęły anarchia i przemoc. Rozbijano szyby, wyrywano bruk,
podpalano samochody, na ulicach padły strzały i polała się krew.
A ustawa stała. Profesor Edmund Kopacz z Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego ostrzegał, że N-
Gen powinien zostać lepiej przebadany, biskup Alfons Piorunek grzmiał, że wydłużanie życia jest
niezgodne z naturą (mimo że Watykan nie ogłosił oficjalnego stanowiska), środowiska prawicowe
z Hansem Kurwinem-Makiem na czele utożsamiały Erę Nieśmiertelności z Armagedonem i tylko słaba
lewica usiłowała przekonać naród, że to nie Antychryst i nie koniec świata, ale świetlana przyszłość czeka
nasz kraj i okolice także. Trudno w to uwierzyć, ale po roku od momentu, w którym ustawę
o nieśmiertelności przyjęło ostatnie oporne państwo, czyli Chiny, w Polsce wciąż gotowało się i grzmiało.
Kraj nad Wisłą został obśmiany przez wszystkie demokracje tudzież dyktatury. Nawet Somalijczycy
i ocaleńcy z krwawego Konga opowiadali dowcipy o nieumiejących się pogodzić Polakach. Słowem, wstyd
i hańba.

Incydentem, który zwiastował koniec znanego świata, była tajemnicza choroba papieża Hildebranda II.
W maju 2041 roku biskup Rzymu przestał się pojawiać na oficjalnych spotkaniach, a jego osobisty lekarz
Mario Visconti, zapytany o przyczynę absencji, oświadczył:
– Papież cierpi na grypę układu pokarmowego.
Jednak żadna grypa nie trwa trzy tygodnie, w każdym razie nie bez powikłań, więc wkrótce grypa
zamieniła się w zapalenie płuc, to przeszło w nieżyt kiszki stolcowej, zapalenie jądra lewego, potem
prawego i tak dalej. Tajemniczości tej historii dodawał fakt, że Hildebrand oraz jego lekarz wzbraniali się
przed wizytami innych medyków i nie zgadzali na hospitalizację.
Gdyby ktoś wtedy uważniej czytał gazety, być może połączyłby dziwną chorobę papieża ze zniknięciem
z posiedzeń zarządu firmy Exxon George’a Rothschilda, prezesa tej szacownej korporacji, z ulotnieniem się
z życia publicznego Fredericka Hasenblata, szefa United Bank of America, z zapadnięciem się pod ziemię
Jurgena Mc’Namury, dyrektora Oil Holding Ltd., z niewytłumaczalnym wyparowaniem z dobroczynnych
rautów i wszelkich innych eventów Jonathana Pricke’a, założyciela Monsanto, oraz ze zniknięciem szefów
i wysoko postawionych oficjeli kilkudziesięciu jeszcze międzynarodowych korporacji, wliczając w to seniora
StarGlax, Hardy’ego Hooja. Prezesi przestali oficjalnie bywać, a przyczyną była uparcie trzymana
w tajemnicy dolegliwość.
Co było potem – wszyscy wiemy. Papieża Hildebranda II sfilmowano, jak wybiega w koszuli nocnej ze
swoich komnat z obłędem w powiększonych, przekrwionych oczach. Z jego zielonkawego pyska
ozdobionego czterema nienaturalnie powiększonymi kłami spływała czerwona posoka, a w szponiastych,
także zielonkawych łapskach tkwiła głowa biednego Maria Viscontiego. Mordercę schwytano i przewieziono
do szpitala imienia świętej Andżeliki, lecz tam bestia, niedostatecznie pilnowana, zabiła dwóch policjantów
i sanitariusza, dwie opiekujące się nią pielęgniarki zaś najpierw brutalnie zgwałciła na wszystkie możliwe
sposoby, a następnie rozerwała na strzępy, pożywiając się wątrobą i cynaderkami, co zarejestrowały
szpitalne kamery. Potwór wyrwał się na wolność i dopiero seria z ciężkiego działka transportera piechoty
BTR „Tigre”, oddana przez sierżanta Blasko Pietkunellego, zakończyła jego życie, przebijając prawe płuco,
serce i wątrobę oraz wwiercając się w nienaturalnie pogrubioną czaszkę.

Tak właśnie wyglądał początek końca świata.

Akty przemocy dokonane przez korporacyjnych tuzów były nie mniej wyszukane, a w wielu przypadkach
wydawały się bardziej spektakularne niż to, co zaprezentował Hildebrand. Dla przykładu, mieszkający na
najwyższym piętrze Star Tower Plaza George Rothschild uciekł ochroniarzom do prywatnego helikoptera,
zaopatrzywszy się w pokaźny arsenał zapakowany do worka na kije golfowe (wykonanego ze skóry
aligatora prezentu na pięćdziesiąte urodziny od żony, Sary Rothschild, którą – po tym jak także przemieniła
się w zielonoskórą bestię – sponiewierał własnym narządem i rozerwał na strzępy). Prezes Exxonu
wylądował na dachu Cloud Tower w Nowym Jorku, po czym, schodząc piętro po piętrze, dokonał rzezi
pracowników Umber Holding, Stanton Electrics oraz Blunt Goods. Zużył przy tym z górą czterysta sztuk
amunicji małego i średniego kalibru, a gdy zabrakło mu kul, posłużył się potężnymi zębami wystającymi
z powiększonych szczęk, szponami wyrosłymi na sękatych łapskach oraz nienaturalnie silnymi muskułami.
Nim został rozsiekany zmasowanym ogniem małokalibrowej broni automatycznej Gwardii Narodowej, której
żołnierze zabarykadowali wejście na czterdzieste drugie piętro wieżowca, zdążył odebrać życie dwustu
trzydziestu dwóm pracownikom i pracowniczkom, a zgwałcił i wybebeszył cztery najbardziej atrakcyjne
urzędniczki Umber Holding i Stanton Electrics oraz przedstawicielkę terenową Blunt Goods, która akurat
tego dnia odwiedziła biuro.
Historie innych prezesów były mniej więcej podobne i jeden element miały nieodmiennie wspólny:
przywódcy międzynarodowych firm byli zieloni, zdeformowani, spotworniali, niezwykle agresywni, zupełnie
niepodatni na perswazję czy próby negocjacji oraz względnie odporni na najsilniejsze nawet środki
uspokajające wystrzeliwane przez służby mundurowe, nim te otrzymywały rozkaz użycia ostrej amunicji.
Casusów papieża i prezesów nie zbadano dokładnie z uwagi na powagę piastowanych przez nich
stanowisk tudzież ograniczony dostęp do zmasakrowanych ciał. Pogrzeby odbyły się szybko, bez sekcji
zwłok (rodziny stanowczo odmówiły), i był to kolejny błąd, bo skurwysynów należało rozpruć, posiekać
i zbadać każdą komórkę ich spotworniałych ciał, jak często powtarzał Dariusz Samul obsesyjnie wracający
do tych dni. Ale cóż, ale cóż.
W świecie mediów zawrzało. Nikt nigdy nie widział czegoś podobnego, przypadki te były spektakularne,
dziwne, niesłychane (prawda?) i prasa brukowa dość szybko połączyła ludzkie mutacje z N-Genem, ale
plotki te były natychmiast gaszone przez inne media, z pewnością hojnie dotowane przez StarGlax i rodziny
zmarłych (jak dzisiaj wiemy, Associated Press oraz Reuters należały do dwóch dobrze znanych w tamtym
czasie rodów). W tych ostatnich zaś, jak donosili paparazzi, zaczęły się dziać podejrzane rzeczy.
Generalnie całe familie jakby zapadły się pod ziemię: ktoś gdzieś widział dziwną szarpaninę, ktoś słyszał
awanturę, podczas której rozlegały się nie tylko krzyki i płacz, ale także złowrogie porykiwania, gdzieś ktoś
się utopił w uroczym basenie, ktoś tam się potknął i nadział na kuchenny nóż…
Mimo że sugerowaną przez brukowce korelację oficjalnie odrzucano, miała ona sens. N-Gen został
uzyskany między innymi dzięki badaniom nad pierścienicami, które, jak wiadomo, posiadają zieloną krew,
oraz eksperymentom nad biochemią topoli osikowej – organizmu, którego nieśmiertelność w świecie nauki
nazywana jest „zaniedbywalnym starzeniem się”. Zielonkawe zabarwienie skóry szaleńców wiązano
z chlorofilem i chlorokruoryną, nośnikiem tlenu pierścienic, a powiększone szczęki i dłonie z akromegalią –
wzrostem kości zdolnych do powiększania swojej objętości przez całe życie człowieka (należą do nich
także kości stóp, powiększone u Hildebranda II i jemu podobnych). Deformacje ciał kojarzono również
z zespołem Proteusza – rzadką chorobą genetyczną objawiającą się między innymi znacznym rozrostem
kończyn dolnych oraz, co musiało naukowców szczególnie interesować, zdolnością organizmu do
regenerowania amputowanych fragmentów.
Zatem generalnie łączono lek gwarantujący nieśmiertelność tudzież nieustającą regenerację organizmu
z tymi dziwnymi, przypominającymi Hulka lub orków stworami, ale świat nauki nabrał wody w usta,
a mainstreamowe media pracowicie tuszowały sprawę.
I, jak się można domyślić, wkrótce było za późno. Zanim ktokolwiek cokolwiek wymyślił, by katastrofę
zatrzymać, ludzkość oszalała, zamieniając się w zielonoskórą hordę, dziką, nieokiełznaną, agresywną
i szaloną. Kto był świadkiem tych wydarzeń, a sam w Zielonoskórego się nie zamienił, zabrał swoje
wrażenia do nieba, bo tego piekła nie miał prawa przeżyć nikt.

Czytamy z emfazą

Najpierw Zielonoskórzy zaczęli wyrzynać tych obywateli, którzy jeszcze nie zmutowali, w tym, niech się
niebiosa nad nimi zlitują, dzieci. Potem, gdy zabrakło Różowoskórych, zabijali się wzajemnie, a gdy nasycili
żądzę mordu, poczęli ustalać swoistą hierarchię i strukturę społeczną, oczywiście pełną przemocy i chaosu,
jednak już nie tak autodestrukcyjną jak na początku.
Takie są w każdym razie hipotezy.

Jeśliby ktoś myślał, że w tym czasie w naszym kraju panowały sielanka i harmonia, bardzo by się pomylił.
Najpierw zanotowano rosnącą absencję w obu izbach parlamentu oraz pogłębiające się pustki w pałacu
prezydenckim, zniknęli też gdzieś biskupi i księża, o kardynale Adolfie Uszatym nie wspominając,
a następnie, co inteligentny czytelnik z pewnością już wydedukował, pojawiły się przerażające doniesienia:
a to o prezydencie Dadzie, który w samych gaciach pędził chodnikiem luksusowej dzielnicy willowej Złote
Topole, wywijając na lewo i prawo zielonym brzuszyskiem i tocząc ślinę z krwawego pyska, którym
rozerwał dwójkę swoich ochroniarzy, a to o księdzu Maślaku, który porzucił radio Marry Jazz i przy
akompaniamencie warkotu tudzież charknięć wtargnął do Wyższej Szkoły Aktów Medialnych
i Społecznych, po czym rozniósł na strzępy sześćdziesięcioro studentów i studentek, nie zapominając
zgwałcić i wytrzewić dwóch najlepiej rokujących chłopców – Krzysia i Jasia, których słodkie głosy nieraz
można było usłyszeć w toruńskiej rozgłośni. Zanim Maślak został osaczony, zdążył przejechać swoim
luksusowym wozem cztery kilometry, miażdżąc kilkudziesięciu przechodniów, a skonał po uderzeniu
w słup, przeleciawszy przez przednią szybę i spocząwszy na wężowisku kabli wysokiego napięcia.
Świadkowie mówili, że swąd był straszny, słychać było śmiechy diabelskie, a i siarką ciągnęło okrutnie, i to
mimo opinii biegłych, że rzekomym zapachem siarki był metan, a jego źródłem rectum księdza…
Strasznych owych wydarzeń było bez liku, ofiar tysiące, przerażenie ogromne, a rezultat jedyny możliwy:
kraj stracił w ciągu kilkunastu dni oparcie w rządzie i parlamencie, zniknęło osiemdziesiąt procent
duchowieństwa i podobny odsetek posadowionych na wysokich stolcach szefów wielkich firm. Wróciliśmy
do wspólnoty pierwotnej, pozbawieni administracji, kleru i prezesów. Filie międzynarodowych firm straciły
kontakt z centralami, a choć internet wciąż jako tako działał, aktualizowały się jedynie polskie strony.
Pojawiły się kłopoty z prądem i ropą naftową. Słowem, z platformy porządku stoczyliśmy się w otchłań
chaosu. Historycy opisują z detalami poszczególne stadia, jakie umęczony naród polski przeszedł, usiłując
dać sobie (głównie mentalnie) radę z rozbiciem dotychczasowych struktur, ale nie będziemy ich tutaj
cytować, bo zamienilibyśmy opowieść Orzeł Biały w dokument historyczny, a nie o to przecież chodzi, czyż
nie? Zatem ciekawskich pozwolę sobie odesłać do źródeł, a tutaj nadmienię tylko (skandalicznie skrótowo),
iż ostatecznie… Ogólnie daliśmy radę, chociaż na początku było ciężko.
Tymczasem całe zagraniczne gówno zaczęło się obracać przeciwko nam, ostatniej enklawie ludzkości.
Polacy zaś, jak wiemy, całkowicie dają dupy w czasach pokoju, jeśli natomiast chodzi o wojnę, nie mają
sobie równych.

Z emfazą, z emfazą!

Ale nie tak zaraz ten ambaras z tą wojenką, bo wielu armijnych tuzów także uległo zielonej zarazie. Jeden
z nich, generał broni Zbigniew Ziebro, dorwał się nawet do Eurofightera i zdołał wystartować. Zanim go
zestrzelono, rozwalił pół Pułtuska, co zamieniło śliczne to miasto, jak żartowano, w Ćwierćtusk. Inny,
generał brygady Antoni Maciar, próbował uprowadzić czołg, ale że był w za dużym szoku albo mocno
uderzył się w głowę w niezbyt obszernym wnętrzu Leoparda, ruszył na wstecznym, rozwalił filar garażu, na
pojazd zawalił się dach, a gdy spanikowany wódz strzelił raz i drugi, zapalił rumowisko i upiekł się niczym
kurczę w piekarniku.
Tyle że nikt nie chciał go jeść.
Tak czy owak, po tym jak wierzchnia część armii zakończyła życie przy akompaniamencie ryku i świstu
kul, dowodzenie przejął generał Krzysztof Wąs, a gdy dwa dni później kipnął na zawał wskutek
nadmiernego stresu, zastąpił go generał brygady Ignacy Ćwok.
Na początku całego tego pandemonium hordy germańska, czeska, słoweńska, ukraińska, białoruska,
litewska i ruska nie ciągnęły na nasz kraj ani dużymi grupami, ani w sposób zorganizowany. Oddziały
szybkiego reagowania wojska polskiego reagowały, zgodnie ze swoją nazwą, szybko i wycinały
Zielonoskórych zapuszczających się w granice Polski z zerowymi stratami. Orkopodobne stwory były
wrażliwe na strzały z broni wielkokalibrowej i nie podnosiły się na podobieństwo zombi po ustaniu akcji
serca tudzież mózgu. Generał Ćwok, jedyny człowiek, który miał jakąkolwiek władzę w państwie, zarządził
nasłuch radiowy oraz loty zwiadowcze nad tereny sąsiednich państw, by ustalić, czy rzeczywiście Polska
jest jedynym krajem, w którym żyją ludzie. Zdjęcia, które dostarczyli piloci, przedstawiały dymiące ruiny
w miejscach miast, płonące zakłady produkcyjne, rzeki spływające zanieczyszczeniami, wywrócone pociągi
i samochody. Radio zaś ujawniło… ciszę.

Ku rozpaczy speców od komunikacji falowej byliśmy na Ziemi sami.

Usłyszawszy te nowiny, Ćwok nielicho zapił, zapewne by zmniejszyć obciążenie układu nerwowego, lecz
na skutek tego zapicia doznał masywnego udaru krwotocznego i po trzech dniach przywitał się pod
chmurką z generałem Wąsem. Z braku generałów (reszta zamieniła się wiecie w co) dowództwo objął
zdolny, ale spychany dotychczas na margines pułkownik Tadeusz Kosa i, trzeba przyznać, był to
szczęśliwy dzień dla naszego kraju.

Kosa zarządził dalsze zwiady lotnicze, ale nie chcąc uszczuplać zasobów ropy naftowej, zasugerował, by
ktoś zajął się pozyskiwaniem gazu łupkowego i zastanowił się, jak ów gaz zamienić w paliwo do
śmigłowców i odrzutowców. Kosa myślał strategicznie i dalekosiężnie. Wiedział, że skończą nam się nie
tylko ropa, ale także części zamienne do sprzętu wojskowego, bo przecież, kurwa, niemal wszystko
mieliśmy z zagranicy – z Francji, Niemiec albo innej Ameryki, która w obecnej sytuacji mogłaby się równie
dobrze znajdować na Księżycu. W Polsce, oprócz radomskiego Łucznika, nie pracowała ani jedna fabryka
broni, nie mieliśmy odwiertów, chociaż posiadaliśmy rafinerie ropy, słowem, byliśmy w czarnej dupie,
chociaż z poprzednich akapitów można by wnosić, że urodziliśmy się w ślicznym koronkowym czepku. Nie,
nie było różowo. Trzeba było wymyślić nowy sposób przetrwania i wojowania, a przede wszystkim nowe
rodzaje broni – takie, które mogliśmy wyprodukować sami, które mogliśmy sami naprawiać i które
bylibyśmy w stanie sami zasilać.

Zgłosił się wtedy do Kosy inżynier Stanisław Karwowski, a z nim zespół speców od łupków (chętnych do
projektowania broni na razie nie było), i rozpoczęli badania, ale okazało się, że… nie wiadomo, jak je
finansować. I czy w ogóle terminy finansowanie, pensja i pieniądz mają jeszcze jakiekolwiek znaczenie.
Byliśmy odcięci od światowej sieci bankowej, papierowy i cyfrowy pieniądz straciły wartość, siedziby
najpotężniejszych nawet banków stały się zwykłymi wydmuszkami, a ich pracownicy bezużytecznymi
trutniami. Kosa zaproponował, by anulowano wszelkie długi, pożyczki i kredyty, słusznie uznawszy, że
system monetarny, na którym dotychczas opierało się nasze państwo, przestał istnieć. Spotkało się to
z protestami finansowych książąt, ale że ich plenipotenci, podobnie jak wierchuszki wszelkich innych
piramid, zmienili kolor skóry (wspomniałem o Hannie Paciorkiewicz-Halsz, która po groteskowej pogoni
ulicami Warszawy została rozniesiona krzyżowym ogniem broni automatycznej w kiblu Dworca
Centralnego?), nikt ich nie słuchał i pomysł Kosy w sposób nieco nieformalny zaakceptowano.
A problemów przybywało – co jeść, gdzie się zaopatrywać w cukier, mąkę i tak dalej. Sieci domów
handlowych, odcięte od importowanych towarów, straciły na wartości, ale na szczęście zaczęły ją zyskiwać
lokalne sklepy. Kosa, stwierdziwszy, że sam tego wszystkiego nie udźwignie, postanowił odłożyć dylematy
gospodarcze na bok, mając nadzieję, że albo naród poradzi sobie sam, albo pojawi się jakiś sensowny
ekonomista, który ogarnie wywróconą do góry nogami gospodarkę.
Tymczasem hordy Zielonoskórych nasiliły ataki, bo najwyraźniej Homo sapiens smakował im bardziej niż
pobratymcy koloru zielonego jabłuszka. Nie były to już grupy dziesięciu czy piętnastu potworów, ale watahy
po sto i więcej osobników. Zielonym udało się zająć trzy wioski – dwie na wschodzie oraz jedną na
zachodzie. Kosa uznał to za ważny sygnał i wysłał duże oddziały do obrony granic, słusznie zakładając, że
bestie nie będą potrafiły obsługiwać samolotów czy skomplikowanych pojazdów i nie wedrą się znienacka
w głąb kraju. Stwory miały broń palną, a na ciałach nosiły prymitywne, lecz w miarę funkcjonalne pancerze,
czy raczej – by rzecz ująć dokładniej – luźne blachy dyndające tu i ówdzie na rzemieniach. Podczas
operacji wypychania ich poza granice zginął kapral Jan Śmiechała, pierwsza ofiara oblężenia Polski.

W następnej dekadzie gospodarka kraju uległa przeobrażeniu. Rolnictwo zyskało proste zadanie – wyżywić
naród. Zakłady produkcyjne także zajęły się oczywistym celem – produkcją broni oraz wszelkiej przydatnej
(podkreślmy to słowo) technologii. Banki i zakłady ubezpieczeniowe popadły w ruinę, podobnie jak firmy
finansowe (w tym giełda) i reklamowe (na chuj komu bilbordy z reklamą batonów, gdy trzeba się brać do
roboty?). Żeby jednak oddać honor firmom reklamowym, nie zlikwidowano ich do końca. Najlepszych
speców tej splugawionej dziedziny Kosa zatrudnił i stworzył Krajowe Biuro Propagandy, którego celem
stało się podtrzymywanie narodu na duchu. Nie upadły zakłady naukowe i uniwersytety, chociaż popularne
niegdyś kierunki typu politologia czy zarządzanie stały się reliktami minionej epoki. Teraz każdy chciał być
inżynierem, lekarzem, rolnikiem albo żołnierzem.
U boku pułkownika Kosy pojawiła się doktor Elżbieta Sekunda (zwana przez niektórych Elżbietą Drugą).
Była to specjalistka od ekonomii, która zaproponowała nowy ład gospodarczy oparty na zasobach
i produkcji.

Żadnego marnotrawstwa!
Żadnych psujących się produktów!
Żadnych małych opakowań!

Tak brzmiało jej hasło, zwane w skrócie „Trzy Ż” albo po prostu „3Ż”. Razem z nią i KBP Kosa uchwalił
nową nazwę kraju i tak powstała Twierdza Polska. Miano to podkreślało stan oblężenia, w którym się
znaleźliśmy, ale jednocześnie dawało poczucie mocy. Polacy mieszkali w twierdzy, w twierdzy, a twierdz
się łatwo nie zdobywa, o nie! Zatrudniony w KBP malarz i rzeźbiarz Łukasz „Ortheza” Matuszek stworzył
nowe, agresywne godło – orła stalowego, nitowanego, potężnego i silnego, nie heraldycznego jak
dotychczas, ale nowoczesnego i niezłomnego. Pięciometrowa metalowa konstrukcja zawisła na wszystkich
czterech ścianach stołecznego Pałacu Kultury, a na jego szczycie została zatknięta dziesięciometrowa
flaga. Od tej pory nasz kraj ochraniał dumny stalowy ptak, a nie pierzasty poprzednik, który, choć
sympatyczny, na obecne czasy był stanowczo za miękki. Kompozytor Robert Letkiewicz (też z KBP)
zaproponował odmianę hymnu z lekko zmienionymi słowami, nowym metrum, akordami i potężnymi
kotłami, co przyjęto z wielkim entuzjazmem. Na koniec ogłoszono monarchię, na której czele stanął generał
król Kosa Pierwszy, a u jego boku zasiadła królowa Elżbieta Druga, i była to, szczerze mówiąc, formalność.
Odpowiedzialność spoczęła na jednym, w porywach na dwojgu ludzi, nie zaś na zgrai patałachów, więc
teraz, jeśli coś się posrało, wiadomo było, kogo winić. Za radą Elżbiety Drugiej wycofano się z euro na
rzecz złotego: mennica zaczęła bić nowe, ciężkie, grube monety (przyjemnie było je podrzucać i miętosić
w garści), które odzyskały parytet złota. Sekunda wiedziała, że poważnym problemem są dobra naturalne –
uran, złoto, srebro, cyna i inne rzadkie kopaliny, zarządziła zatem pozyskiwanie wszelkich możliwych
cennych pierwiastków i układów elektronicznych z nadmiarowych komputerów, laptopów, telefonów
komórkowych i innych pierdół, które zalegały w magazynach międzynarodowych firm. Ogólnie rzecz biorąc,
recykling stał się jednym z priorytetów gospodarki, a gospodarka stała się gospodarką, nie antygospodarką
– wszystko miało być solidne, trwałe, niepsujące się, a w razie zniszczenia odzyskiwalne. Howgh!

Inżynier Jan Mech zawiązał w tym czasie zespół projektowy, osiadł z nim w fabryce broni Łucznik
w Radomiu i rozpoczął prace nad maszynami bojowymi, które spełnią obecne wymogi techniczno-
gospodarcze. Urządzenia miały być odporne, proste w obsłudze i naprawialne w każdych warunkach.
Coś jak AK.

Był to okres wielkich reform i wbrew pozorom nie było w Polakach depresji czy smutku. Przeciwnie. Nigdy
w naszym kraju nie panowały bardziej podniosły duch, większy entuzjazm i energia do działania. Wszyscy,
którzy coś potrafili, rzucali dotychczasowe zajęcia i zgłaszali się do „punktów pomysłów”, gdzie
organizowano zespoły mające wypracowywać innowacyjne rozwiązania. Nikt ich do tego nie przymuszał,
nikt nie nakazywał. Każdy wiedział, co trzeba robić. W wielu sklepach obniżono ceny, a nierzadko
rozdawano jedzenie za darmo, sklepy odzieżowe także stanęły na wysokości zadania i co bardziej
wytrzymałe ubrania sprzedawcy po prostu dawali potrzebującym. Wkrótce powstała nowa polska sieć
komórkowa, polski internet, lepsza organizacja połączeń kolejowych i lotniczych. Okazało się, że wiele
rzeczy da się zrobić prosto, szybko i w zasadzie za darmo…

Aż przyszedł chaos.

Czytać szybko, z zadyszką, dramatycznie

30 sierpnia 2049 roku grupa szmatławców nieznoszących nowego porządku zorganizowała zamach na
generała Kosę i Elżbietę Drugą. Zamach, niestety, się powiódł. Sekunda i Kosa zginęli podczas wspólnego
obiadu w restauracji „Przyjaciele Sowy” wysadzeni w powietrze bombą podłożoną pod krzesło Elżbiety. Na
tronie Twierdzy Polska zasiadł hegemon Alojzy Kaczucha, były wiceprezes Elektrobanku, okropnie
niezadowolony z dotychczasowych reform sukinsyn, prącie złamane i odbyt zaropiały (zgodnie z oficjalnym
historycznym nazewnictwem). Wlazł na tron po drabince, w obstawie dobrze zorganizowanej osobistej
armii liczącej stu pięćdziesięciu drabów. Zarządził powrót do gospodarki sprzed przeobrażeń
wprowadzonych przez Elżbietę (chociaż nikt za bardzo nie wiedział, jak to zrobić) i zagroził „sankcjami”
tym, którzy się nie podporządkują.

Właśnie w tym okresie pierwsze większe hordy liczące ponad tysiąc ciężkozbrojnych Zielonych wdarły się
na teren kraju od strony wschodniej oraz zachodniej, niszcząc kilkanaście siół i zabijając z górą stu cywili.
Tydzień później najazdy powtórzyły się ze zdwojoną siłą, niosąc więcej zniszczeń tudzież ofiar, i nikt już nie
miał wątpliwości: zielona zaraza nie zamierza oszczędzać naszego kraju, przeciwnie – ma ochotę go
skonsumować. W ciągu kilku miesięcy wskutek chaosu organizacyjnego i ogólnej zarządczej rozpierduchy
straciliśmy dziesięć procent terytorium, zwłaszcza od strony wschodniej, gdzie nie oddzielała nas od krajów
ościennych żadna naturalna przeszkoda.
W tajemniczych, do dzisiaj niewyjaśnionych okolicznościach hegemonia cipogębego Alojzego Kaczuchy
została zakończona równie brutalnie, jak się zaczęła. Jego opancerzony wóz został ostrzelany przez
niezidentyfikowanego do dzisiaj pilota prowadzącego prototypowy śmigłowiec typu Perun. Ostrzał zamienił
wnętrze pojazdu w coś z grubsza przypominającego misę pełną czerwonego barszczu. Z uszkami.
Na miejsce Kaczuchy wybrany został przez najwyższych oficerów Twierdzy Polska pułkownik Justyn
Łyżwa, ten, który organizował obronę przed naciskającymi watahami wroga w obrębie Łobaczewa Małego
i Terespola, człowiek o uczciwym, ale nie miękkim obliczu, szczerych oczach, potężnych mięśniach
i wyszkoleniu w oddziałach specjalnych. Słowem, godny następca nieodżałowanego Kosy. Łyżwa
niechętnie przyjął nominację, co dobrze świadczyło o jego charakterze, ale w końcu się zgodził, po czym
przeorganizował świtę przyboczną tak, żeby następne zamachy nie mogły się udać. Na jej czele postawił
Magdalenę Kozak, swoją ukochaną, żołnierkę i medyczkę o blond włosach, bujnym biuście i pewnej ręce,
co niejednokrotnie udowodniła, używając karabinu wyborowego Tor. Jej, jak twierdził, powierzyłby nie tylko
własne życie, ale i cojones, a to przecież dla mężczyzny najważniejsze. Powołał też król Łyżwa
Wewnętrzną Służbę Bezpieczeństwa, która miała spenetrować społeczeństwo i wyeliminować z niego
patologię.

No właśnie.

Niestety przewrót Kaczuchy i jego krótkie rządy miały o wiele poważniejsze konsekwencje, niż można by
przypuszczać. Naród, rozkołysany jego plugawym uderzeniem, zwątpił w dotychczasową linię
postępowania. Pojawili się szabrownicy, złodzieje, malwersanci, słowem, ci, którzy nie zamierzali dokładać
wysiłku do wspólnej sprawy, marzyli za to o cichym, wygodnym życiu i szukali sposobów, jak na tej całej
sytuacji po prostu skorzystać. Pojmujecie, Twierdza Polska to wbrew pozorom kawał ziemi. Były dzielnice
miast i wiejskie rejony, gdzie na żywo nie widziano ani jednego Zielonoskórego, a incydenty związane
z proboszczami bogobojny lud szybko wypierał z pamięci. Mimo telewizyjnych wysiłków KBP,
pokazującego filmy ze starć naszych dzielnych wojsk z Zielonymi, w wielu ośrodkach nie do końca
rozumiano konieczność wprowadzanych reform, ba, byli tacy, którzy uważali, że cała ta światowa zaraza to
kolejny spisek i tak naprawdę wszystko na naszym globie toczy się tak jak dotychczas, a KBP to kolejny
komunistyczny szwindel!
Wśród historyków toczy się w temacie malwersantów dyskusja. Zachariasz Smętny, wspomniany już
historyk raczej alternatywny, utrzymuje, że spekulanci i byty pasożytnicze istnieli w Twierdzy od samego
początku, a zamach Kaczuchy tylko unaocznił ich istnienie albo podłą tę egzystencję lepiej społeczeństwu
uświadomił. Inni historycy twierdzą, że było odwrotnie – zamach spowodował, że duch w narodzie lekko, by
tak rzec, podupadł. Jak było naprawdę, nie wiemy, możemy jedynie domniemywać, ale w sumie jakie to ma
znaczenie? Ważne jest, że świadomość istnienia spekulantów miała zły wpływ na morale społeczeństwa,
bo po co pracować i wspólnie się wysilać, gdy swołocz jedna z drugą kombinują, jak na tym wszystkim
zarobić? Widzicie, WSB była naprawdę potrzebna. Zadanie tej formacji nie było jednak proste i do dziś nie
zostało należycie wykonane, robak bowiem jest tak związany z jabłkiem jak jabłko z jabłonią i nawet ze
Świętej Twierdzy wszystkich śmieci nie wymieciesz.
Siły zbrojne podzieliły się na Królewską Armię, Królewską Żandarmerię (która zastąpiła WSB) i Gwardię
Królewską, której zadaniem było strzeżenie Wodza i Piastuna, króla Justyna Łyżwy i królowej Magdaleny
Kozak. Ochrona granic przestała być tak prostym przedsięwzięciem jak na początku lat czterdziestych.
W lutym 2051 roku odbyła się Pierwsza Kampania Zachodnia, w której Zielonoskórzy natarli na Kostrzyn
nad Odrą i Górzycę. Niestety był to atak zorganizowany i, ku zaskoczeniu wojskowych, zmotoryzowany.
Zieleni najechali Polskę, używając samochodów obłożonych blachami oraz cięższych pojazdów
wywleczonych z baz wojskowych. Zanotowano dwa strzały oddane z działek na wieżach wozów bojowych.
Ofensywę zatrzymano, a wroga odepchnięto, lecz nowy charakter natarcia dał do myślenia nie tylko
Łyżwie, ale i wszystkim odpowiedzialnym obywatelom Twierdzy.

Zielonoskórzy rozwijali się.

Dalej, dalej!

Owszem, wciąż byli prymitywni i mało skuteczni, ale fakt użycia pojazdów i znajomości obsługi dział był
niepokojący.
Wkrótce po Pierwszej Kampanii Zachodniej wprowadzono do użycia nowy typ wozu pancernego –
Dażbog. Był to pojazd ośmiokołowy, przyzwoicie opancerzony i dość szybki. Miał fantastyczny zasięg
siedmiuset kilometrów, olbrzymi zasób amunicji, mógł przewozić do sześciu żołnierzy piechoty, a jego
działko kalibru 20 mm Siwa radziło sobie z każdym rodzajem zbroi Zielonoskórych. No właśnie. Dlaczego
na Dażbogach zamontowano taki właśnie kaliber? Okazało się, że Zieleni są dość odporni na mniejsze
pociski. Były to par excellence potwory, prawdopodobnie naprawdę nieśmiertelne. Jedni kojarzyli je
z orkami z powieści fantasy, inni twierdzili, że bardziej przypominają komiksowego Hulka. Inżynierowie nie
zastanawiali się, jakie stwory Zieleni przypominają najbardziej. Zamiast tego przystąpili do prac nad nowym
rodzajem broni ręcznej dużego kalibru, która będzie na tyle lekka, że udźwignie ją każdy żołnierz, i na tyle
potężna, że jednym strzałem powali wroga. Na cześć słynnego, niezawodnego AK-47 zasugerowano
nazwę Akaji, ale rodzący się ruch powrotu do słowiańskich korzeni zaproponował nazwę Rod, od jednego
z pogańskich bóstw. Gnat przypominał na pierwszy rzut oka dużą sztabę żelaza, miał grubą lufę, mocny
chwyt przed półksiężycowatym magazynkiem, w którym mieściło się w dwóch rzędach dwadzieścia
nabojów, wygodną rączkę, rozkładaną kolbę stabilizującą w razie potrzeby broń oraz mocowanie na długi
bagnet.
Do dnia, w którym rozpoczęła się Druga Kampania Zachodnia, a było to w sierpniu 2051 roku, jedna
czwarta polskich oddziałów wyposażona została w Dażbogi, czołgi typu Swaróg (konstrukcje te opuściły
wytwórnię OBRUM w Gliwicach, która wznowiła działalność dwa lata po pełnym rozruchu Łucznika)
i śmigłowce szturmowe Perun, także pionierskie maszyny zaprojektowane od zera przez polskich
inżynierów. Chociaż horda Zielonych liczyła ponad pięć tysięcy osobników i sto wozów bojowych (w części
sprawnych), została łatwo odparta skoordynowanymi działaniami z lądu i powietrza (śmigłowce zostały
wsparte starymi Eurofighterami, na bardzo krótko, ale za to skutecznie. Był problem z ich konserwacją).
Przez kilka miesięcy panował spokój, dzięki czemu pierwszy oddział piechoty otrzymał prototypy Rod Mk
1. Był to Batalion „Orzeł Biały” Piątej Brygady Piechoty Zmotoryzowanej Armii „Zachód” Twierdzy Polska
dowodzony przez Sergiusza Orłowskiego. Rod sprawdził się w boju znakomicie – Zieleni padali po jednym
strzale, tak wielka była energia kinetyczna pocisku. Mocne łby rozpryskiwały się, żebra łamały, kończyny
traciły sprawność, a brzuchy zamieniały się w zupę borowikową. Broń jednak miała wadę – zamek czasami
się zacinał, choć nie miał prawa. Inżynierowie wzięli to pod uwagę i obiecali modyfikacje.

W Drugiej Kampanii Wschodniej, która odbyła się rok po tych wydarzeniach, nasi byli już w połowie
uzbrojeni w Rody Mk 2 z niezawodnymi zamkami. Żołnierze mieli też na sobie pancerze chroniące przed
salwami przeciwnika, niestety dość ciężkie i ograniczające ruchy. Horda liczyła piętnaście tysięcy wojów
plus osiem czołgów, na nieszczęście dla naszych sprawnych. Zielonym po całym tym N-Genie musiało
nieźle odbijać, bo zarówno ich samochody, jak i czołgi pomalowane były w jaskrawe barwy. Sami też
ubierali się coraz cudaczniej i malowali ciała, więc łatwo było wyśledzić ich i ich machiny. Zdaje się, że
w tym właśnie czasie ktoś wpadł na pomysł, by nazywać ich Engensami, od nazwy preparatu na
nieśmiertelność, ale że język rządzi się swoimi prawami, nazwa ta szybko wyewoluowała i ochrzczono
potwory Engelsami.
Straty po naszej stronie były niebagatelne (wysadzili most, który pokonywała kolumna zmotoryzowana),
co zaalarmowało inżynierów i strategów. Pierwsi uznali, że armie Twierdzy powinny poruszać się szybciej,
a obciążeni pancerzami żołnierze szybko się męczą, drudzy natomiast zaczęli podejrzewać, że Zieleni po
pierwszym znaczącym ograniczeniu inteligencji coraz bardziej się wycwaniają, zaczęli bowiem stosować
manewry pozorne, okrążające oraz finty.
Było nad czym myśleć.

Czytać tak szybko, jak to możliwe!

Rozpoczęto prace nad egzoszkieletami mocowanymi pod pancerzami. Dzięki nim woj mógłby poruszać się
szybciej, nosić większe ciężary, masa Roda Mk 2 przestałaby stanowić problem, a pancerz mniej
przeszkadzałby w ruchu. W ciągu następnych lat stopniowo modernizowano Armię „Wschód” i Armię
„Zachód”, aż w końcu każdy żołnierz nosił pancerz wspomagany nazwany przez wojaków Chorsem, był
wyposażony w Roda Mk 3 (z celownikiem optycznym) i miał pełną komunikację z oddziałem.

Był rok 2056.

Wtedy właśnie nastąpiła Pierwsza Ofensywa Południowa. Horda licząca pięćdziesiąt tysięcy Engelsów
wyposażonych w bojowe motocykle oraz dziwacznie przerobione śmigłowce przedarła się przez
Bieszczady i rozlała szerokim strumieniem ku najsłabiej bronionym Tylawie, Komańczy i Krynicy-Zdrojowi.
Południowe watahy Zielonych były nie tylko skuteczniejsze od wschodnich i zachodnich, ale byli wśród nich
także osobnicy więksi, odporniejsi i szybsi od zwykłych orków. Poległo trzystu osiemdziesięciu trzech
dobrych żołnierzy, a front zatrzymał się na linii Jasło–Nowy Sącz. Dopiero zmasowany atak Armii „Wschód”
wspartej częścią oddziałów Armii „Zachód” odparł Zielonoskórych, ale poniesiono znaczne straty
i poderwano do lotu wszystkie sprawne Eurofightery.
Po odepchnięciu wroga ruszył projekt „Zbrojowiec” mający być odpowiedzią na potężniejszych Zielonych.
Tak powstał pancerz wspomagany DPW Mk 1 nazwany Trojanem, przeznaczony dla wyjątkowo rosłych
siłaczy. W Zbrojowcu mogłeś wyrwać z ziemi młode drzewo, wygiąć lufę AK-47 albo jednym stąpnięciem
zmiażdżyć piłkę nożną. Specjalnie dla użytkowników tych pancerzy ruszył program „Nad-Rod” zmierzający
do stworzenia cięższej wersji coraz bardziej popularnego karabinu.
I właśnie 23 czerwca 2057 roku Piąta Brygada Piechoty Zmotoryzowanej Armii „Zachód” Twierdzy Polska,
uzbrojona w Dażbogi Mk 3, Rody Mk 3, Pancerze Wspomagane PW Mk 2 Chors, Duże Pancerze
Wspomagane DPW Mk 2 Trojan, czołgi dalekiego zasięgu Swaróg oraz śmigłowce Perun Mk 2, stanęła na
polach na południe od wsi Cybinka naprzeciwko wyłaniających się z lasów wielu tysięcy barwnych
Engelsów, którzy – być może dzięki kontaktom z południowcami – mieli nie tylko czołgi, motory i wozy
bojowe, ale także śmigłowce. I było wśród nich sporo tych dużych, trudnych do ubicia skurwysynów.

No dobrze. Już wiecie, czym są Zbrojowce?

 Sztandar 2

Gdyby ktoś znalazł się wśród zgromadzonych na skraju lasu orków, a dobrze znał niemiecki, być
może zrozumiałby powarkiwania Zielonoskórych. Piszemy „być może”, bo zniekształcone
szczęki i wynaturzone uzębienie mocno upośledzały dykcję potomków Manna, Kanta, Goethego
i Grossa (i jeszcze Marksa).
Usłyszałby wtedy, zgodnie z zapiskami Henryka Donieckiego, kronikarza specjalizującego się
w Rubieżach Zachodnich, taki mniej więcej dialog:
– Przypierdolimy skurewensenom! – odezwał się potężnie zbudowany, większy od innych
Engels należący do odmiany nazywanej przez zachodnich orków Wunderami.
Na łysej głowie czerniła się czapka z daszkiem wyciągnięta z muzeum poświęconego III
Rzeszy Niemieckiej. Jej antracytowy otok zdobiła srebrna czaszka. Na ramieniu zwalistego woja
szkarłaciły się wielkie, ukształtowane na podobieństwo piorunów litery „SS”, a z czarnego pasa
o sprzączce z napisem „Gott mit uns” zaciągniętego dookoła szerokich bioder zwisała kabura
dźwigająca świeżo naoliwione Parabellum.
Ktoś mógłby się zastanawiać, dlaczego ów nadork ubrał się właśnie w taki sposób. No cóż,
naukowcy tamtych czasów twierdzili, że Engelsów ciągnie do wszelkich symboli zła, przemocy
i zniszczenia. A te, które wybrał opisywany Zielony, wciąż były obecne w niemieckiej
świadomości.
– Jebniem najpierw chłopakami, potem motorniakami, a następnie lotniakami – warknął.
– A Wielki Hans? – spytał niższy, można powiedzieć „normalny” ork stojący po jego prawicy.
Był to Arthur Zhöbann, wojownik znany z sadystycznych skłonności i chwiejnej lojalności. Miał
na głowie podobną czapkę, ale że jego czaszka była szersza, nakrycie zjeżdżało mu na bok
i opierało się na długim uchu.
– Wielki Zimonie, czy nie powinniśmy najpierw przypieprzyć lotniakami, a dopiero potem
motorniakami i piechurami? – odezwał się do wodza stojący po drugiej stronie wysoki, żylasty
Engels, oczywiście nie tak wysoki jak Zimon. Ten dla odmiany miał na łbie indiański pióropusz,
a jego muskularne ramiona zdobiły orle pióra. – Albo wszystkim naraz?
Wódz Hordy Überlandu, jak zachodni Zielonoskórzy nazwali swój ląd, sięgnął sękatą łapą
w górę, zerwał kilka liści dębu i wsadził je do gęby. Żuł je długo i patrzył w zamyśleniu na
ledwie widoczne na horyzoncie oddziały Różowych. W tym czasie stojący w pobliżu członkowie
jego orszaku patrzyli w tym samym kierunku, bo oni generalnie starali się naśladować wodza,
mając nadzieję, że pewnego pięknego dnia zaowocuje to tą samą cudowną mutacją, którą
przeszedł święty Zimon, i sprawi, że staną się Wunderami. Do świty oprócz orlopiórego
i niskiego hitlerowca należeli także Nikolai Käss, chudy Ulwar, były Czech Jakub Novacek
i powabna Regina. Pierwszy był karłem sięgającym hersztowi dokładnie do pasa i to nawet jak
na Engelsa egzemplarzem mocno niedorozwiniętym umysłowo, miał jednakowoż rzadką cechę
odróżniania rzeczy wybuchających od niewybuchających i zupełnie niezrozumiałą umiejętność
konstruowania tych pierwszych z tych drugich. Käss był lojalnym po grób arcyprzydatnym
orkiem, dlatego Zimon trzymał go blisko łona, dosłownie i w przenośni. Drugi członek orszaku,
Ulwar, był przeciwieństwem Kässa. Wysoki i kościsty, dzierżący w sękatych łapskach długi,
ornamentowany topór, cechował się olbrzymim stężeniem rasistowskich i fanatycznych myśli
w twardej mózgoczaszce. Niegdyś nauczyciel historii i członek grup rekonstrukcyjnych, dzisiaj
głosił wyższość Zielonej Rasy nad wszelkimi innymi, czyli głównie nad Różową. Zimon, sam
nadzwyczaj natchniony (wspomnimy o tym później), cenił go i na swój sposób miłował. Trzeci
z wyżej wymienionych, Jakub Novacek, miał nieszczęście doznać przemiany podczas wycieczki
do Niemiec, która służyła rozszerzeniu jego wiedzy na temat dzieł Tomasza Manna, trzeba
bowiem wiedzieć, że Novacek był bibliofilem. Przepoczwarzenia w Grüna zaznał w berlińskiej
bibliotece narodowej, skąd nie omieszkał, pożerając dwie bibliotekarki i strażnika, wywlec
worka najcenniejszych woluminów. Był to Engels średniego wzrostu i postury, wyróżniał się
natomiast skórzaną uprzężą poobwieszaną łańcuchami, z których zwisały jego najcenniejsze
książki. Największą, oprawną w drewno, skórę i mosiądz, nosił zaś zawsze pod ręką, a kilka
pochew dyndających mu u pasa zawierało nie noże, lecz długopisy, które Novacek
kolekcjonował. Długopisami tymi spisywał w owej księdze wszystkie czyny Zimona i dlatego
wódz darzył go bodaj najczulszym z uczuć. Co do powabnej Reginy, była to orczyca rosła,
rozłożysta i oferująca wiele wdzięków. Nosiła spódniczkę w kratę i przykrótką białą koszulkę
zawiązaną pod czymś przypominającym biust. Jej zadaniem było wachlowanie wodza,
przynoszenie mu jedzenia tudzież picia i dodawanie splendoru orszakowi, bo Zimon splendor
uwielbiał.
Jak pamiętamy, na wzmiankę Apacza o innej strategii Zakhausen począł żuć liść dębu. Gdy
solidnie go przeżuł, jego lewa łapa bez żadnego ostrzeżenia wystrzeliła w bok i chwyciła za
gardło niskiego zastępcę. Czapka SS Arthura Zhöbanna spadła z cichym szmerem na trawę,
jednak szmeru tego i tak nikt nie usłyszał, bo miły ten odgłos zagłuszony został przez charkoty
wydobywające się z miażdżonej krtani.
– Wwwwodzu, co wódz?! – zdołał wykrztusić nieszczęśnik, gdy druga łapa Zimona, ułożona
w szponiasty klin, przebiła się przez jego nadbrzusze.
– Muskuły herszta napięły się – zachłysnął się Novacek i zafascynowany obserwował wodza,
jego ręka zaś sprawnie zapisywała w wielkiej księdze czyny Zakhausena – i dłoń penetrująca
flaki zastępcy sięgnęła wyżej. – Novacek spojrzał uważnie na ofiarę wodza, po czym wznowił
pisanie. – W tym czasie oczy Zhöbanna zaczęły wyłazić na wierzch. Pięść Wielkiego Zimona
szarpnęła, coś w piersi ofiary mokro trzasnęło i w ten elegancki sposób łapsko naszego
ukochanego lidera… – Jakub popatrzył z niesmakiem na to, co napisał. Skreślił słowo „lidera”,
wprowadził „Piastuna”, zerknął ponownie na rozgrywającą się przed nim scenę i wrócił do
pisania, głośno je komentując: – …wyciągnęło z trzewi martwiejącego Arthura serce. Zaznaczyć
należy, że gdy pięść wodza przechodziła przez przeponę, nastąpiło głośne chluśnięcie, a gdy
wódz puścił umierającego poddanego, ten… – Kronikarz zerknął na zastępcę Zakhausena. – …
był jeszcze całkiem żywy, bo wciąż połączony z mięśniem ssąco-tłoczącym aortą brzuszną
i piersiową, których to elastycznych rur mocno się trzymał, jakby chciał swój najważniejszy
mięsień wepchnąć z powrotem do klatki piersiowej…
Wódz spojrzał na kronikarza z mieszaniną rozbawienia i rozdrażnienia.
– Pisz, pisz, Jakub, ale nie rozpraszaj mnie podczas konsumpcji, dobrze?
– Oczywiście, wodzu.
Zimon Zakhausen, wyraźnie poirytowany oporem Arthura, sprawnie odciął bagnetem aortę
piersiową. Siknęła gruba struga seledynowej, parującej krwi, a gdy podopieczny osłabł wskutek
gwałtownego spadku ciśnienia, wódz odgryzł połączenie serca z aortą brzuszną, w zasadzie bez
przyjemności, a de facto z lekkim niesmakiem, nie spodziewał się bowiem tak żenującej sceny.
Zakhausen spojrzał na pobladłego orka przyozdobionego orlimi piórami.
– Hertzburger time – oświadczył, zbliżając bijące jeszcze serce do kłów. – Zdenerwowałeś
mnie, ale nie mogłem cię zabić, bo nie stać mnie na utratę najlepszego stratega. A tamten to był
zwykły pierdziśmierdziel i mosznoliz. I obgadywał mnie za plecami.
– Rzekłeś, Zimonie.
– No – sapnął wódz, przeżuwając najsmaczniejszą lewą komorę.
– Dasz gryza? – spytał orlopióry.
– Nie spoufalaj się, Manitu. Masz jeszcze cynaderki.
– I wątróbkę – syknęła z apetytem Wielka Merüla, podkradając się od tyłu i sięgając do
zewłoku.
– Won, dupodajko! – zagrzmiał Zimon.
– Właśnie, won – powtórzyła słowa wodza Regina, która Merüli nie lubiła. Zawsze się pinda
wtrącała i próbowała ją wycyckać z funkcji.
– Nie w humorze? – Merüla rozmyślnie zignorowała okrzyk Reginy i zagadnęła Apacza.
– Przed walką zawsze marudzi – odparł Manitu i skrzyżował ręce na piersi, starając się nie
zdradzać wyrazem mordy zawodu, jaki odczuł, gdy wódz odgryzł od serca drugą komorę, co
prawda mniej mięsistą od lewej, ale wciąż lepszą od przedsionków.
Merüla, jak na Zielonoskórą wścibska i bystra, zauważyła niesmak na pysku rozmówcy.
– Widzę, Manitu, że miałbyś ochotę na serduszko.
– Zjeżdżaj, samico, bo w ryj przejadę.
– Jak byś przejechał, to Zimon by ci Maciusia z korzeniami wyrwał. – Zielona spojrzała
słodko na wodza. – Co nie, Zimonku?
Grünka nazwała przyrodzenie stratega „Maciusiem” nie bez przyczyny. Naczelny taktyk
Hordy był Polakiem z pochodzenia. Otrzymał N-Gen od proboszcza Gustawa Wciornastka, gdy
obaj mieszkali jeszcze w Świecku. Proboszcz był mu wdzięczny za niewydanie go w sprawie
molestowania seksualnego nieletnich. Wdzięczność to może niezupełnie adekwatne słowo
wobec szantażu, jakiego Maciej Strzępa dopuścił się na duchownym. Tak czy owak, nasz rodak
preparat otrzymał, przeobraził się mniej więcej w tym samym czasie co dobrodziej Wciornastek
i spieprzył do pobliskich Niemiec wraz z duchownym, pożywiając się nim, gdy nie było już
czego do gęby włożyć. Potem odbył długą i krwawą wędrówkę, oczywiście nie przyznając się,
że pochodzi z kraju Marii Skłodowskiej oraz Norwida. Świetnie znał niemiecki, więc nie został
zdemaskowany, poza tym wiecie, zmiana anatomii gęby mocno wpływała na dykcję, nikt się
więc nie dziwił jakiemuś tam „akcentowi”. Gdy dotarł (nie pamiętał jak) do muzeum Karola
Maya w Radebeul koło Drezna (a działy się tam przerażające rzezie, walki i wendety), doznał
olśnienia. Był Indianinem. Wojownikiem. Nieśmiertelnym wcieleniem indiańskiego ducha.
Zabrał ze sobą kilka eksponatów, a gdy los zetknął go z Zimonem Zakhausenem, przedstawił się
jako Manitu. Potem zdarzyło się, że zostali we dwóch okrążeni przez jeden z ostatnich
w Niemczech oddziałów Różowych. Walka była zajadła, okrutna i obaj odnieśli wiele ran. Ale
wygrali. Podczas wspólnego konsumowania popijanych krwią Hertzburgerów adrenalina tak
uderzyła Maciejowi do głowy, że przyznał się do polskich korzeni i zdradził prawdziwe
nazwisko. Zimon był zdumiony, ale doszedł do jedynego słusznego wniosku, że narodowość
w obecnej sytuacji nie ma znaczenia. Przed chwilą Polak i Niemiec walczyli ramię w ramię
przeciwko Niemcom, więc dlaczego nie mieliby któregoś dnia zewrzeć szyków przeciwko
Polakom? Zresztą wtedy nie było jeszcze Twierdzy Polska, frontu wschodniego i tak dalej. Nikt
– ani Engels, ani człowiek – nie wiedział, jak to wszystko się potoczy. Tak czy owak, Manitu
przystał do watahy Zimona i przez kilka lat umacniał z nim władzę, aż stali się jedną z głównych
hord Überlandu. Z powodu dawnej hertzburgerowej słabości niektórzy wciąż pamiętali, że
Manitu był przed przemianą Maciejem Strzępą, chociaż oficjalnie kazał do siebie mówić
Matthias Schröder, co było niemal dosłownym tłumaczeniem polskiego nazwiska. W każdym
razie gdy któryś z orków miał ochotę na złośliwość, przypominał Apaczowi jego pochodzenie.
Tego w zaistniałej sytuacji militarnej nie lubił ani sam zainteresowany, ani Zimon.
Wódz zerknął z niesmakiem na Merülę, która patrzyła na niego przymilnie, niedwuznacznie
sugerując, że powinien się z nią podzielić strawą.
Był to błąd.
Merüla nie rozumiała, że Zakhausen dzieli się burgerami tylko z Manitu. I z nikim innym.
Wódz spojrzał na komilitona i przełykając lewy przedsionek, warknął:
– Chciałeś Hertzburgera? Się częstuj.
W oczach Merüli pojawił się zwierzęcy strach.

Całą tę scenę obserwowała Zuzanna „Zadra” Poniatowska, patrząc w potężną lunetę

pomalowanego w ochronne barwy i owiniętego w siatki snajperskie karabinu Tor Mk 3. Zadra
w swoim mniemaniu nie należała do żadnego oddziału, nawet do Orłów, chociaż oficjalnie
podlegała Mateuszowi „Wampirowi” Gadzińskiemu, strzelcowi wyborowemu przydzielonemu
do grupy Orłowskiego, a ich dwójka zwana Okiem była właśnie okiem i uchem Orłów. Wampir
jednak zbyt dobrze wiedział, że z niezależnością Zadry nie wygra, więc pozwalał jej w zasadzie
na wszystko oprócz grzebania w swej osobistej torbie taktycznej (gdzie trzymał zdjęcie
zamordowanej przez orków ukochanej) i podglądania, co kryje pod czarną chustą zasłaniającą
twarz.
Zadra przesunęła się o pół centymetra w lewą stronę, bo źdźbła trawy przesłaniały widok.
Ubrana była, podobnie jak Mateusz, w materiałowy, poobwieszany siatkami mundur zwiadowcy,
lekko tylko opancerzony. Rude, gęste włosy skrywała wielokrotnie pozawijana chusta moro,
policzki wymalowane były zielono-czarną farbą, a liczne kieszenie uniformu wypełniały
rozmaite przydatne przedmioty z przewagą… noży.
– Zadra do Wampira. Widziałeś to? – szepnęła.
Wampir leżał pośród ruin położonych na wzniesieniu sto pięćdziesiąt metrów na prawo i w tył
od Zuzy, w najdalej wysuniętym punkcie prawego skrzydła oddziałów zgromadzonych na polach
wsi Cybinka. W ten sposób miał podgląd na przyszły obszar bitwy i szansę osłonienia odwrotu
podopiecznej, gdyby zaszła taka potrzeba. Ona sama nie dbała o życie, chociaż wielu wojaków
rwało się, by je ratować, marząc skrycie o pomnażaniu go w naczyniu jej dorodnego, choć
drobnego ciała. Jeśli chodzi o urodę, Zadra była perełką, tyle że podobnie jak Runa (którą za
chwilę opiszemy), mężczyzn traktowała jak kolegów z pracy, nie zaś obiekty seksualne, co wielu
amantów bardzo frustrowało.
– Wampir do Zadry. Widziałem konsumpcję.
– Chodzi mi o ich plan.
– Jestem za daleko. Widziałem, że ruszają pyskami, ale nie zrozumiałem, co mówią. Te ich
mordy wachlują tak dziwnie, że nie dałem rady.
– Ja zrozumiałam. Lotnictwo, jezdni i piechota. W tej kolejności. Ewentualnie wszystko
razem. Wspomnieli też coś o „grubym Hansie”.
 – Co to jest?
– Nie mam pojęcia.
– Zadra, żadnych głupich pomysłów. Nie mamy w oddziale drugiej takiej interpretatorki jak
ty. Cofnij się o dwadzieścia metrów, bo ich lewe skrzydło może cię zaczepić.
– Wyrżnę.
Wampir westchnął.
– Byłaś głupia, jesteś głupia i będziesz, z tym już się pogodziłem. Ale nie możesz narażać
reszty oddziału na niebezpieczeństwo.
– To moje życie.
– Ginąc, osłabisz Orły. Osłabiając, narazisz.
– Taaa…
Mateusz uśmiechnął się pod chustą. Słowo to w ustach Zadry oznaczało: „Dobra, przekonałeś
mnie, nie drąż”.
Zwiadowczyni stęknęła, poprawiła chwyt na rękojeści Tora i zaczęła leniwie przesuwać się
w tył.

To, co nastąpiło po odzywce Zimona – przypomnijmy: „Chciałeś Hertzburgera? Się częstuj” –

nie było już obserwowane przez Zuzę Poniatowską, a Mateusz Gadziński wspomina o tym
niechętnie, zapewne z powodu zbyt wielkiego nagromadzenia drastycznych aktów. Przewińmy
więc nieco taśmę historii i zatrzymajmy się w miejscu, w którym Merülę już odciągnięto,
Zakhausen oblizywał palce po burgerze, a Manitu wgryzał się w prawą komorę serca
(pożywiwszy się najpierw lewą), ku wielkiemu zawodowi karła Nikolaja Kässa, wysokiego
toporodzierżcy Ulwara, Reginy i wiernego kronikarza Novacka, żadne z nich bowiem zasadniczo
Merüli nie lubiło, ale jej burgerka, owszem, chętnie by zjedli.
Wejdźmy teraz do głowy Zakhausena i wczujmy się w jego psychikę (może z ominięciem
wrażeń smakowych i charakterystycznych dla wodza rytów osobowościowych, którymi
zajmiemy się później).
Spróbujmy zrozumieć, jak to jest być orkiem.
Wyobraź sobie, drogi czytelniku, że zażyłeś N-Gen, preparat drogi, ale mający ci dać
w perspektywie raj na Ziemi, i to bez metafor. Widzisz oczami wyobraźni milion nowych dni,
wieczną młodość, wschody i zachody słońca, radość przyjaciół, bliskich, ale też obcych zupełnie
ludzi, widzisz świetlaną przyszłość, w którą wkracza ludzkość, a ty maszerujesz ramię w ramię
ze wszystkimi uśmiechniętymi mieszkańcami globu. Już nigdy nie będziesz musiał się bać
starzenia i śmierci. Czy to nie cudowne? Mija miesiąc, dwa, trzy, cztery, czujesz się lepiej,
wstępuje w ciebie energia, młodniejesz. To efekt preparatu, myślisz sobie i cieszysz się coraz
bardziej. Mija kolejny miesiąc czy dwa i przybywa ci sił. Poprawiają się wyniki sportowe,
zwiększa wydolność i serce ci rośnie. Ale po kilku jeszcze tygodniach czy miesiącach (u różnych
osobników okres ten trwał dłużej bądź krócej) coś zaczyna się psuć. Pojawiają się rzuty złego
nastroju, pobolewania mięśni, rwanie w krzyżu, w piszczelach. To minie, mówisz sobie, to
minie, może jakaś grypa mnie nawiedziła albo to efekt uboczny działania N-Genu. Ale to nie
mija, przeciwnie: pojawiają się ostre bóle brzucha, duszności, napadowe boleści w klatce
piersiowej, aż przychodzą ciągłe, nieustępujące nawet po najsilniejszych lekach bóle w miednicy
małej, masz biegunkę, nawiedzają cię nudności, wreszcie wymiotujesz raz, drugi, nie
wychodzisz z wucetu długimi godzinami, zaczyna ci się mącić w głowie, tracisz poczucie czasu,
dni i tygodnie zaczynają się mieszać, a z twoim ciałem dzieją się dziwne rzeczy – brzydniesz,
skóra staje się szorstka, znajdujesz na podłodze swoje zęby, w ich miejsce zaś pojawiają się
nowe – większe, chropowate i jakby pozbawione szkliwa. Wyobraź sobie teraz swoje ręce –
coraz większe, coraz bardziej zielone, wyobraź sobie stopy – szersze, grubsze, pokryte grubymi
żyłami. Całe twoje ciało zmienia barwę z cielistej na zielonkawą, a nieustannie rosnąca żuchwa
zaczyna się wysuwać przed górną szczękę i nie jesteś już w stanie schować dolnych kłów za
wargami. Odtąd te zęby ciągle wystają poza obręb ust. Wyobraź sobie rosnący w tobie gniew,
jakby pod wpływem narkotyków, jakby ktoś zespolił w twoim mózgu ośrodki przyjemności
i agresji. Zaczynają się pojawiać wizje przemocy, gwałtów, morderstw, które coraz mocniej cię
pociągają. W końcu dopada cię morderczy szał, który odbiera ci rozum, a nawet zdolność
porozumiewania się. Ryczysz wniebogłosy i zabijasz wszystko na swojej drodze, czując
wyłącznie podniecenie graniczące z nieprzytomną euforią.
Tak wyglądał pierwszy etap choroby Engelsów.
Potem wyobraź sobie miesiące wegetacji pełnej przerażających aktów bestialstwa, podczas
których wybijałeś na swojej drodze wszystkich Różowych, gwałcąc ich i patrosząc, a gdy ich
brakowało, zabijałeś Zielonych, zwłaszcza samice, bo ich mordowanie sprawiało ci więcej
przyjemności. A potem imaginuj, że powoli dochodzisz do siebie, wraca cień dawnej
inteligencji, zaczynasz zdawać sobie sprawę z tego, co robiłeś, ale twój mózg jest już inny: wciąż
ciągnie cię do bitki, wciąż podniecają przemoc i gwałt. A teraz najważniejsze: uświadom sobie,
że jako ork ciągle nie możesz zaakceptować swojego wyglądu, bo człowiek w twojej psyche jest
zbyt mocno zakorzeniony. Zatem drażni cię cały świat, tak jak drażni osobę otyłą, która
chciałaby schudnąć, a nie może, wkurwia cię do entej potęgi każdy Różowy, bo przypomina, jak
mógłbyś wyglądać. A to wciąż jeszcze nic. Zapach Różowych, zwłaszcza kobiet, działa jak
potężny afrodyzjak, narkotyk, od którego kręci ci się w głowie i łaskocze w kroczu. Tracisz
zmysły i jedyne, czego chcesz, to gwałcić i mordować, mordować i gwałcić, a gdy brakuje
Różowego pod ręką, musisz zamordować jakiegoś pobratymca (lub chętniej pobratymczynię) –
bez wielkiej pasji jednakowoż, bo to jakbyś zamiast wymarzonych truskawkowych lodów z bitą
śmietaną i czekoladową polewą miał zeżreć kawałek razowego chleba z masłem. Też pożywne
i nawet bywa smaczne, ale jednak nie to samo.
Co do psychologii Engelsek, było podobnie, ale bez znaku przeciwnego, jeśli chodzi
o ulubioną mordowaną płeć. Samice także nienawidziły samic, zwłaszcza odmiennego koloru
skóry. Chyba dlatego, że przypominały im to, co utraciły. A utraciły o wiele więcej niż
mężczyźni, czyż nie?
Dlatego właśnie Zielonoskórzy coraz mocniej parli na teren Twierdzy. Ciągnął ich miks
nienawiści, zazdrości, chuci i żądzy mordu, w uszach im szumiało, wzrok zachodził czerwoną
mgłą, a w głowie rozbrzmiewał potężny boski zew: „Morduj, gwałć, morduj, gwałć!”.
Z wymienionych wyżej powodów działania orków były czasami nieprzemyślane, chaotyczne,
a nawet śmieszne – oni po prostu nie mogli dać sobie rady z „różowym szałem”, który ogarniał
ich zmysły. Była to jedna z przyczyn, dla których malowali i ozdabiali ciała tudzież pojazdy:
nasycenie oczu barwami chwilowo koiło ich umysły, dawało ognisko koncentracji, powodowało,
że zaczynali myśleć, i nie miało dla nich znaczenia, że brak barw obronnych wystawia ich na
strzał. Nie obawiali się nadmiernie ani bólu, ani śmierci. To także różniło ich od Różowych.

Teraz, drogi czytelniku, gdy poznałeś już trochę psychologię Engelsów, nie dziwi cię
cierpliwość majora Sergiusza Orłowskiego, wojownika doświadczonego w walce
z Zielonoskórymi, który odziany w pancerz Chors Mk 2, dzierżący świeżo wypolerowany Rod
Mk 3 o chwycie ozdobionym stalowym orłem, o godzinie dziesiątej trzydzieści 23 czerwca 2057
roku na polach wsi Cybinka obserwował przez lornetę Engelsów zgromadzonych na odległym
skraju lasu. Schowany za umocnieniami na prawo od niego i nieco z przodu starszy szeregowy
Dawid „Ktara” Zgud przeżegnał się szybko i z powrotem złapał rękojeść Roda.
– Co ty robisz? – warknął Dariusz Samul, wyciągając kędzierzawy łeb zza masywnej osłony
szyi swojego Trojana.
– No… – jęknął Zgud.
– Żegna się, idiota – odezwała się Monika „Zdzira” Frenkiel, która zdążyła już schować
ponętną pierś za pokrywę PW Mk 2, i splunęła na ziemię, wychylając się tak, żeby plwocina,
porwana wiatrem, który tego dnia dął nadzwyczaj mocno, nie spadła ani na jej Roda, ani na
żadną część pancerza.
– Młody – odezwał się Mardok „Dziki” Jary, starając się poprawić pokrywy Chorsa w okolicy
mięśni pośladkowych – pamiętasz, co się stało z klerem w tym kraju?
– No… – stęknął Zgud, a sierżant wykorzystał ten czas, by przyjrzeć się najnowszemu
nabytkowi Batalionu „Orzeł Biały”.
Ksywka Dawida wzięła się stąd, że odkąd przystał do Orłów (bez zgody Orłowskiego, bo
Zgud był żółtodziobem) i ktoś go o coś prosił – na przykład: „Młody, podaj magazynek!” –
odpowiadał: „Który?”, ale że miał lekką wadę wymowy z powodu nazbyt szerokich ust, często
brzmiało to jak „ktara”. Zdzira podchwyciła to, zaczęła go przedrzeźniać „ktara, ktara, ktara!”
i tak się przyjęło. Orły miały do niego stosunek ambiwalentny, bo stanowił najsłabsze ogniwo
w oddziale. Należało go szybko „zinicjować”, jak mawiał Samul, a inicjacja na wojnie bywa
bolesna. Mardok zatem tak mierzył go wzrokiem, jakby widział żółtodzioba po raz pierwszy.
Ktara miał ciemne włosy, szeroko rozstawione oczy, krótki nos, usta przywodzące na myśl żabę
szerokogębną oraz skróconą szczękę, co wywoływało u obserwatora przekonanie, że niedługo po
porodzie jakaś niezdarna pielęgniarka upuściła go prosto na łeb, który mocno się spłaszczył.
Dawid niestety wypadek ten przeżył i teraz oddział Orłów musiał ponieść tego konsekwencje.
– Czekaj, Mardok – wszedł w dyskusję chorąży Dariusz Samul, znany z jowialnego
usposobienia i niedźwiedziego uścisku podczas powitania. Spojrzał na starszego szeregowego
spokojnymi szarymi oczami okolonymi ciemnymi brwiami. Pod oczami tymi wisiały dwa
ciężkie policzki stanowiące ramę dla wąskich ust skrywających mocne zęby. – Jesteś, Ktara,
wśród myślących ludzi, w myślącym kraju. Ostatnim myślącym. Kler sam się z niego
wyeliminował, bo sądził, że jest lepszy, i zażył N-Gen przed swoimi parafianami. Nielegalnie,
kumasz? Więc zważaj na bajerę. – Samul przerwał, aby napić się ulubionego pałerdrinku Rłokiet
zamkniętego w czarnej, ozdobionej czerwoną rakietą szklanej butelce. Łyknął, po czym gromko
beknął. – I bacz, proszę ciebie, że rodzice i siostra Mardoka zginęli podczas mszy, gdy
proboszcz…
Jary uniósł dłoń, a Dariusz Samul zamilkł. Dawid Zgud spojrzał na Dzikiego i struchlał. Jego
twarz, zazwyczaj w miarę przystojna, okolona blond włosami, charakterystyczna za sprawą
dużych ust skorych do uśmiechu i, co ciekawe, punktowana bardzo ciemnymi oczami, tym
razem była zupełnie niepiękna. Skurczyła się, jakby Jary ściągnął wszystkie mięśnie mimiczne,
stała się napięta i nieludzka. Zwiastowała szybką śmierć każdemu, kto przerwie ciszę. Nie
wiedzieć czemu Ktarze rodzaj tej śmierci kojarzył się ze straszliwym kopem w krocze
wyrywającym w okolicach karku kręgosłup razem z miednicą.
 – Nigdy – warknął wreszcie przez ściśnięte gardło sierżant – nigdy się przy mnie nie żegnaj.
– Możesz się modlić do Swaroga, Peruna, do Matki Ziemi – wtrącił Dariusz Samul. – Wiesz,
korzenie Polski są pogańskie, więc…
– Wystarczy, Dariusz – ucięła Monika. – Módl się, młody, do mnie. – Frenkiel splunęła drugi
raz. – Albo do buta w moim plecaku.
– Ale nie do Jahwe i nie do Chrystusa? – usłyszeli jasny kobiecy głos.
Do grupki zgromadzonej wokół Sergiusza Orłowskiego dołączyła sierżant Ewelina
Wiechucka. Sanitariuszka stanowiła tu przemiły kontrast. O ile Monika Frenkiel mogłaby być
przez niektórych postrzegana jako ładna, gdyby przymknąć oko na nieco za bardzo wysuniętą
szczękę, przydługi nos i skośne oczy, które to rysy powodowały, że przypominała czarownicę,
i o ile Jary mógłby uchodzić za przystojnego mężczyznę, gdyby zapomnieć o jego wyjątkowo
podłej posturze (był niski, barczysty i krótkonogi), o tyle Orłowski był już bezwzględnie
brzydki: jego twarz przypominała skalny okruch, który ktoś parę razy rąbnął toporkiem i w ten
sposób uczynił coś z grubsza przypominającego męskie oblicze ozdobione dwiema pionowymi
bliznami biegnącymi od czoła przez policzki do obu gałęzi żuchwy. Orłowski rywalizował ze
Zgudem i Dariuszem o palmę najbrzydszego wojaka Piątej Brygady, a cały oddział Orłów
postrzegany był jako najszkaradniejszy w armii. Honor ratowały Zadra i Ewelinka, której nie
nazywano „Evi”, odkąd raz zrobił to Dziki i dostał w ryj.
– Nigdy nie nazywajcie mnie „Evi”! – warknęła Wiechucka i był to jedyny raz, gdy Orły
zobaczyły ją wściekłą.
– No to jak? – spytał Mardok, rozmasowując szczękę.
– Nie mam pojęcia i mam to w dupie – odparła sanitariuszka.
– Runa? – rzucił Orłowski, przyglądając się w milczeniu tej scenie.
– Dlaczego Runa? – spytał Jary.
Wtedy Sergiusz wskazał na dwa zawieszone na czarnych rzemykach ametysty, które wysunęły
się przed osłonę gardła pancerza Eweliny. Na obu wyżłobione były pogańskie znaki pociągnięte
złotą farbą. Jeden, sowilo, przypominał piorun, drugi, wunjo, kojarzył się z kanciastą literą „P”.
Wiechucka schowała kamienie pod pancerz i machnęła ręką.
– Jak chcecie, mnie jest wszystko jedno.
I tak została Runą. Jak już wspomniano, był to jedyny przypadek, gdy Ewelinę widziano
wściekłą, i nigdy już podobna furia jej się nie zdarzyła. Wiechucka była szatynką o tak
łagodnych i pogodnych rysach, że gdy tylko pojawiała się w szeregach tych brzydali, obserwator
miał wrażenie, że opromienia ich jakiś blask. Jak pisze o niej Zachariasz Smętny – był to anioł
Orłów (Zadra zaś, o której wspomnieliśmy, była ich diablicą). Runa, jak wszyscy w oddziale,
ubrana była w PW Mk 2 Chors, trzymała ciężki Rod Mk 3, ale oprócz standardowego plecaka
taktycznego PT u jej boków dyndały torby medyczne BTM. Każdy w oddziale Orłów,
z wyjątkiem Dawida, zawdzięczał Runie jeśli nie życie, to kończynę, bo sierżant Wiechucka była
zawsze tam, gdzie jej potrzebowano, niezależnie od gradu kul i wrzasku Engelsów. Kochano ją
miłością gorącą i absolutnie nieodwzajemnioną, bo Ewelina nie lubiła mieszać obowiązku
z życiem osobistym. A całe jej życie było obowiązkiem.
Ujrzawszy ją, Mardok „Dziki” Jary poprawił tym razem płyty PW Mk 2 osłaniające krocze.
– Tak – chrypnął – nie do tych dwóch. Zrozumiałeś, młody?
– Zrozumiałem – wychrypiał Zgud. – Ale… – odezwał się po chwili ciszej i z wyraźnym
lękiem spojrzał na Dzikiego.
Widząc, że młokos próbuje się odezwać, Mardok podjął próbę spiorunowania go wzrokiem,
lecz nie udało mu się, bo Zgud miał charakterek. Nie był to zwykły żółtodziób, ale coś w rodzaju
naukowca, którego nie wiadomo kto i nie wiadomo jak wraził do wojska. Irytował więc
wszystkich pytaniami i natrętnym dociekaniem.
– Ale jak… Jak… Ale jeśli… to moja… prywatna sprawa? – wyjąkał wreszcie, a ostatnie
słowa wypowiedział tak cicho, że Jary ledwie je usłyszał.
Jednak usłyszał. A gdy nerwy słuchowe przekazały brzmienia ze ślimaków obu uszu do
mózgowych ośrodków interpretacyjnych, konkretnie do pól Wernickiego, te zaś odkodowały
proste sygnały nerwowe i mózg Mardoka pojął ich sens, inne ośrodki mózgowe, konkretnie pola
motoryczne znajdujące się przed bruzdą Sylwiusza na obu półkulach mózgowych, rozkazały
jego mięśniom napiąć niskie ciało tak, by przygotowało się do skoku…
– Posłuchaj, gówniarzu – syknął Jary, ale nagły ruch ręki Orłowskiego przerwał jego
wypowiedź.
Ewelina, Mardok, Dariusz i Dawid podnieśli wzrok i zastrzygli uszami. Od północy, czyli ich
prawej, odsłoniętej strony nadchodził dźwięk gromu.
– Lecą, kurwie syny – syknął Orłowski.
 Sztandar 3

Kapitan Mariusz „Niania” Krawczyk uwielbiał awiację, odkąd się urodził. Jego ojciec żartował,
że zamiast smoczka ssał drążek sterowniczy, a matka, gdy jeszcze żyła, mówiła, że pierwsze
jego słowo brzmiało „Jak”. Gdy Niania podrósł, zaczął marzyć o lataniu myśliwcami, chociaż
rodzina widziała go bardziej w roli architekta. Jednak skoro młodzieniec się uparł, ustąpiono.
Nie będziemy tu opisywać złożonego, bolesnego i długotrwałego szkolenia na pilota myśliwca,
nie będziemy pisać, jak rzygał podczas inicjacji (nie dał rady pochłonąć ostrego jak samo piekło
byczego jądra zapijanego spirytusem), jak spartolił jeden z lotów, wskutek czego dostał
pseudonim Niania („Tobie, Krawczyk, dzieci niańczyć, i to niedorozwinięte, nie płatowcami
latać”, oświadczył instruktor), dość powiedzieć, że ukończył wszelkie możliwe kursy i zaczął
pomykać Eurofighterami, a podczas każdego lotu doznawał czegoś w rodzaju platonicznego
orgazmu (podkreślmy słowo „platonicznego”, chociaż niektórzy koledzy twierdzą, że owe
orgazmy wcale nie były takie duchowe, jak Mariusz utrzymywał…).
Gdy wybuchło… wiecie, to wszystko, kapitan Krawczyk był już pilotem z wylatanymi
setkami godzin, instruktorem gnębiącym innych pilotów i coraz bardziej tęskniącym za
sensownymi misjami. Nie będzie, jak sądzimy, niczym zdrożnym wyjawienie tajemnicy, że
oprócz zgrozy, która przepełniła go na wieść o tym, kto zagraża naszemu ukochanemu krajowi,
przeżył także ogromną radość i… platoniczny orgazm, wiedząc, że znowu weźmie udział
w lotach bojowych. I rzeczywiście, uczestniczył we wszystkich opisanych wyżej lotniczych
interwencjach, a gdy okazało się, że piękne Eurofightery są już tak zdezelowane, że ryzyko lotu
przekracza potencjalne korzyści, przesiadł się na Peruny. Gdy tylko uznano, że nie zabije się ani
nie zniszczy cennej maszyny, przydzielono go do Orłów. Dziwicie się? Co ma wspólnego pilot
z oddziałem piechoty? Ano bardzo dużo. Nowa doktryna wojenna wprowadzona przez króla
Justyna Łyżwę mówiła, że każdy oddział powinien być samowystarczalny i zawierać oprócz
pięciu piechociarzy, medyka i Zbrojowca jeden śmigłowiec, wóz pancerny, trójkołowy
motocykl, szpiega i… czołg. Oczywiście od teorii do praktyki droga daleka, bo o ile wojaków
było wielu, o tyle sprzętu wciąż brakowało, ale doborowe oddziały, a do takich należały Orły,
miały pełny skład i były z tego powodu wielce rade. Tak, tak, wiem, nie znacie jeszcze obsad
Dażboga, Swaroga tudzież Rujewita należących do opisywanej grupy, nie denerwujcie się
jednak, bo wkrótce zostaną przedstawione. Tymczasem wejdźmy do kabiny pilotowanego przez
Nianię pancernego śmigłowca, który nosił prywatną nazwę „Dzik”, a na burcie miał misternie
wymalowaną podobiznę starego amerykańskiego A-10, i zobaczmy, co tam słychać.
– Orłowski do Niani – usłyszał pilot w słuchawce – lecą od północy.
– Widzę ich – odparł Mariusz. – Niania do skrzydła Alfred – rzucił, zmieniwszy
częstotliwość. – Manewr B.
– Tu Ruchacz, roger that.
– Damci. Potwierdzam.
– Nędza. Tak jest.
– Ryjwal. Roger.
 „Manewr B” oznaczał oskrzydlenie od prawej i z góry („A” opisywał to samo, ale od lewej).
Engelsi latali z reguły słabo, ale miewali ataki szału i próbowali wtedy taranować śmigłowce.
Trzeba więc było uważać. Niania skierował helikopter w prawo, dodał gazu i wzniósł się razem
z pozostałymi maszynami. Zbliżające się orki dostrzegły ich. Część rzuciła się do ataku, a część,
ku zaskoczeniu Mariusza, leciała dalej po prostej.
– Niania do Orła.
– Mów, Niania.
– Trzech bandytów leci prosto na wasze ugrupowanie. Przechwytuję.
– Roger that. Uważaj na siebie.
– Ver’n’out.
Pilot zmienił częstotliwość.
– Niania do skrzydła Alfred. Biorę trzech bandytów z przodu. Reszta bez zmian.
Usłyszał potwierdzenia i wszedł w ciasny zakręt. Przeciążenie wgniotło go w fotel, a ręce
stały się bardzo ciężkie, jakby ubranie zamieniło się w ołowianą kolczugę. Ale co to były za
przeciążenia w porównaniu z Eurofighterami! Kapitan Krawczyk uśmiechnął się drapieżnie.
– Zobaczymy, misie, co u was słychać…
Siedzący obok niego strzelec pokładowy, porucznik Kamil „Wolf” Tyszkiewicz, zagryzł zęby
w niedobrym uśmiechu i odbezpieczył spusty.
– Gotowy – warknął.
Rotory śmigłowca zawyły, wyczuwszy inne nachylenie łopat, pojazd zadygotał od wzmożonej
pracy silnika, po czym, targany podmuchami wiatru, ustawił się za trzema barwnymi maszynami
wroga. Engelsi używali starych Eurocopterów Tiger, NH 90 i Lynxów. Często trudno jednak
było je zidentyfikować, bo nie dość, że zostały przemalowane, to Zieleni coś do nich
domontowywali i obowiązkowo obwieszali pancernymi płytami. Dlatego ogólnie nazywano ich
śmigłowce „Jaszczurami”. Dlaczego? No wiecie, w Twierdzy jaszczurów za bardzo nie ma, więc
nie istniał problem, że ktoś to słowo z czymś pomyli, poza tym Engels zielony, jaszczur
zielony… Co z tego, że nie lata? No i płyty, którymi Zieleni okładali Jaszczury, nierzadko
zachodziły na siebie na kształt łusek. A zdarzało się, że jakieś mocowanie puściło, i wtedy
osłony trzepotały na wietrze niczym skórzaste ozdoby tropikalnych jaszczurek.
Jedna z nich, furkocząca na lewym boku najbliższego wrogiego pojazdu, właśnie się oderwała
i z głośnym gwizdem przeleciała obok burty Peruna Niani i Wolfa.
– Śrubeczki im się obluzowały – stęknął Kamil.
– Ognia – sapnął Mariusz.
Dźwięk ciężkich działek Perunów można porównać do gęsto punktowanego,
skompresowanego, krótkiego warknięcia gromu. Nie jakieś tam „brrrrt” starych amerykańskich
latadeł, ale solidne „grom, grom, grom” polskiego śmigłowca. Smugowe pociski trzasnęły
o płyty orkowego pancerza, krzesząc grube iskry, i pojazd wroga kaszlnął, trysnął ogniem spod
żółtego śmigła i wyrzygał za siebie warkocz czarnego dymu, sunąc w dół, ku gęstym zielonym
drzewom.
– Dobra seria, Wolf – syknął Krawczyk i ściągnął drążek, goniąc orka uciekającego w prawo.
– Orzeł do Niani. Widzę ich – nadał Orłowski.
Wzgórze, na którym stacjonował jego oddział, wyłoniło się zza rzadkich chmur. Orły
znajdowały się na skraju prawego skrzydła, dlatego to właśnie one miały się stać pierwszym
celem Tigerów, dziewięćdziesiątek i Lynxów.
– Bierz prawego, ja lecę za lewym – rzucił Mariusz.
 Na jego głos nałożyły się gromy potężnych działek Dzika. Drugi pojazd Engelsów, chyba
kiepsko uzbrojony, bo w jego otwartych drzwiach stał Engels i pruł do nich z ręcznego ciężkiego
karabinu, trysnął ognikami trafień, złamał lot, przez chwilę frunął bezwładnie z połamanym
rotorem, po czym zamienił się w kulę ognia, odrzucając na boki blachy w barwie oranżu
i błękitu.
– Uwaga! – warknął Wolf, gdy dotarł do nich łomot eksplozji.
Mariusz szarpnął drążkiem, by uniknąć fali uderzeniowej i gradu odłamków, ale wrogi
śmigłowiec eksplodował za blisko. Szarpnął nimi gorący podmuch, a szrapnele zagdakały na
pancerzu.
– Cali? – spytał Kamil, zerkając na wskaźniki.
– Cali – odparł Mariusz, patrząc, jak od strony Orłów wznoszą się z zawrotną prędkością
strzały działka Dażboga.

– Ooogniaaaa! – krzyknęła wysokim głosem porucznik Klaudia „Ripley” Heintze, drobna,

czarnowłosa i czarnooka, odziana w nieco zbyt obszerny mundur pancerniaka dziewoja będąca
dowódcą Dażboga należącego do Orłów.
– Tajest! – ryknęła siedząca na lewo od niej sierżant Joanna „Kalina” Malik, podobnie jak
Ripley szczupła, ale wyższa brunetka o karminowych ustach i zawsze przesadnie pomalowanych
oczach.
Mocniej chwyciła dżojstiki, za pomocą których zawiadywała podwójnym, sprzężonym
działkiem pojazdu i jego wieżą. Z luf w rytm gromkich „Buch! Buch! Buch!” wytrysnęły twarde
pociski pchane nienawiścią, jaką tylko kobiety mogą pałać do wroga.
– Dooobrze, dobrze, dobrze… – syczała Klaudia, patrząc w ekrany otaczające jej stanowisko.
– Prawiej, prawiej, wyżej! Uważaj, poderwie, poderwie…
Smugowe pociski goniły zwrotny żółto-czerwony pojazd jak złośliwe jaszczurki umykającą
muchę.
– Weź mu wpierdol, Kalina! – skrzeknął kapral Lenny Hadder, kierowca Dażboga, którego
wojowniczki widziały pod swoimi stopami, w głębi pojazdu. Hadder drobną posturą pasował do
Klaudii i Joanny (i do roli kierowcy). Był siwym, sarkastycznym miłośnikiem zwierząt,
z wyłączeniem orków. – Celować nie potrafisz?!
– Ja pier… – Kalina zagryzła zęby, ścisnęła dżojstiki, wpatrując się w wizjery, wzięła
poprawkę i w tym momencie na niebie rozkwitł wybuch.
– Brawo – skwitowała Ripley. – Prosto w dżądro.
– No – potwierdził kierowca. – Mam nadzieję, że bolało.
– Świetna robota, dziewuchy – odezwał się przez interkom Sergiusz.

– Niania do Orłów, nadciągają kolejne fale i rusza piechota – skrzeknął w słuchawkach

Orłowskiego głos pilota.
Dowódca Orłów spojrzał przez lornetę na łąkę. Ruszyły żółto-niebieskie, przerobione wozy
bojowe Boxer i Marder, za nimi ledwie rozpoznawalne, poobwieszane blachami Leopardy,
wielcy, dziwacznie ubrani Engelsi zwani przez Armię „Zachód” Adolfami, a potem horda
mniejszych piechurów.
– Ciastko z masłem – mlasnął Mardok „Dziki” Jary.
 – Z kremem – poprawiła go Frenkiel.
– Z kremem to każdy głupi umie powiedzieć – odparł sierżant, grzebiąc przy płytach
pośladkowych. – Ach, ten brak higieny…
– Orzeł do Szamana – odezwał się Sergiusz do interkomu.

– Słyszę cię, Orzeł – rzucił do mikrofonu major Witold „Szaman” Siekierzyński, dowódca
Piątego Dywizjonu Artylerii Armii „Zachód” przydzielonego do Piątej Brygady.
– Ognia, proszę.
– Dziękuję, skorzystam.
– Orzeł out.
– Chłopaki! – wrzasnął Szaman stojący we włazie samobieżnej haubicy typu Jaryło w stronę
załóg pozostałych haubic. – Ooooogniaaaa!!!
– Ooooogniaaa!!! – powtórzył jego rozkaz stojący w drugim włazie główny działonowy
chorąży Marcin Rewucki.
Dwudziestu celowniczych w tym samym momencie wdusiło dźwignię mechanizmu
spustowego, a pozostali artylerzyści znajdujący się wewnątrz opancerzonych dział zakryli uszy
i szereg ciężkich haubic zatrząsł się i poruszył gruntem, wzniecając obłoki pyłu, gdy
w przerażającym huku kanciaste lufy strzeliły niemal jednocześnie.

Kilka sekund później Orły usłyszały gęsty, niski gwizd, a potem wśród fali nacierających
Engelsów pojawiły się brunatno-oranżowe kwiaty eksplozji, wyrzucając ich zielone cielska
w górę, wywracając pojazdy i czołgi i wyrywając w murawie głębokie, nierówne leje. Gdy
stopami obserwujących targnął poruszony grunt, do ich uszu dotarły zwielokrotnione grzmoty
eksplozji.
– Dobrze celuje Szaman – cmoknął Mardok.
– Papuśnie – potwierdziła Zdzira, oblizując spierzchnięte wargi.
– Klaudia – rzucił Sergiusz do interkomu – jak są daleko?

Ripley zerknęła w dalmierz.

– Ripley do Orła. Pięćset metrów.
– Pojazdy zaraz zaczną walić z dział – odparł Orłowski.
– Zgadza się.
– Uważajcie na siebie, dziewczyny.
– I chłopaku – sapnął Lenny.
– I chłopaku. Chociaż, Lenny, ty jakiś taki niedorobiony jesteś.
– Dziękuję. Zawsze uważałem siebie za bezpłciowca.
– O, to, to.
– Wystarczy tych gadek. Z całym szacunkiem, szefie – odezwała się Heintze.
– Słusznie, Ripley. Ruszajcie.
– Dziewczęta, w drogę – zakomenderowała Klaudia.
– Tajest – stęknął Lenny i Dażbog ruszył zza siatkowego ukrycia z warknięciem silnika.
Kanciaste, zielono-brązowe koła pojazdu wgryzły się w trawę i grubo ciosana bryła transportera
zaczęła sunąć w dół zbocza.
W tym samym momencie zerwały się do jazdy wszystkie transportery bojowe zgromadzone
na polach wsi Cybinka, eter zadrgał od basowego grania ich silników, a w powietrzu rozeszły się
siwe dymy z rur wydechowych.
Pozostawanie w miejscu było niebezpieczne. Engelsi lubili gęsto kropić w stacjonarne cele.

Orłowski zadarł głowę. Nad nimi toczyła się już regularna bitwa o supremację w powietrzu.
Barwne, pozostawiające za sobą smród ropy i bure chmury spalin śmigłowce Engelsów
przelatywały z głośnym warkotem ścigane przez kanciaste Peruny. Cielska pojazdów polskich
i niemieckich opuszczały strugi strzałów. Rakiet nie używała żadna ze stron.
Nagle grunt u stóp dowódcy zadygotał i zagotował się od strzałów, a ścieg pocisków pomknął
w stronę Samula.
– Dario! – krzyknął Sergiusz, a Zbrojowiec kucnął i osłonił głowę wielkim przedramieniem.
Trzasnęło i posypał się pióropusz iskier.
– Kurwa, szefie! – skomentował wielki woj.
– Cały?
– Cały, ale zarysowali mi lakier!
– Niania – warknął dowódca Orłów do interkomu – dlaczego te psie syny wlatują na nasze
niebo?!
– Strasznie… ich… dużo – sapnął pilot.

Siedzący obok Niani Kamil „Wolf” Tyszkiewicz stękał i zipał, strzelając raz za razem. Działko
pokładowe zamontowane pod dziobem Dzika było sprzężone z jego hełmem, ale nawet tak
zaawansowana technologia nie gwarantowała sukcesu, bo wraże Tigery oraz Lynxy były dobrze
opancerzone. Spod kasku pomalowanego na podobieństwo wilczej paszczy spływał pot.
– Niedługo skończy się amunicja – charknął. – Możesz tak nie szarpać?
– Wolisz, żeby Engels wyszarpał ci dupę? – odparł Niania, rzucając śmigłowiec w ciasny
zakręt i owijając tor wokół smugi spalin wrogiej maszyny.
– Skrzydło Alfred, Niania do Korony, Niania do Korony – Mariusz wezwał bazę.
– Słyszę cię, Niania – rozległ się głos Brzytwy, adiutantki generała.
– Potrzebujemy wsparcia. Naliczyłem ponad trzystu bandytów.
– Ilu, Niania? Powtórz.
– Trzystu. Trzystu bandytów.
– Śmigłowce?
– Na razie tylko śmigłowce, niektóre chyba cywilne, bo łachudry stoją we włazach i walą
nawet z bazuk.
– Ale oni nie mają tylu maszyn!
– Nie-kurwa-możliwe. W takim razie troi mi się w oczach.
– Niania? – Pilot usłyszał głos generała Roberta „Wiedźmina” Woźniaka. – Ile mają
płatowców?
– Około trzystu.
– Skąd, kurwa?!
– Nie mam pojęcia, generale.
 – Latają tak jak zwykle?
– Byle jak. Na szczęście.
– Podrywamy skrzydła Wiesiek, Zdzisiek i Stefek. Więcej nie mamy.
– Rozumiem.
– Już do was lecą.
– Dziękuję. Ver’n’out.
Mariusz zerwał połączenie z dowództwem.
– Jak paliwo? – spytał Wolfa.
– Jeszcze jest. Gorzej z amunicją.
– Oszczędzaj.
– Dziękuję bardzo.
Pancerz Peruna zadrżał od serii oddanej z orkowego śmigłowca.
– Psiakrew! – zaklął Niania i położył maszynę w skręt. – Widzisz go?
Kamil zaczął się energicznie rozglądać. Spojrzał na ekran wstecznej kamery.
– Siedzi za nami – warknął.
– Od kiedy oni się tacy cwani zrobili?
Krawczyk ostro poderwał maszynę. Dzik zaczął lecieć pionowo, nabierając wysokości.
– Jezu, jak ja tego nie lubię – stęknął Wolf. – Zaciągnij się do lotnictwa, mówili…
Maszyna zwolniła, ale ciągle się pięła. Silnik wył i trząsł kabiną.
– Leci jeszcze? – spytał Niania.
Wolf zerknął na ekran pokazujący sytuację za ogonem Peruna.
– Zwalnia… chwieje się…
Jaszczur ozdobiony czerwono-zielonymi esami-floresami złamał lot i leniwie obrócił się
dziobem w kierunku odległej ziemi.
– Zdechł – zawyrokował Kamil.
– Jeszcze trochę, maleńki – mruknął Niania. – Jeszcze trochę…
Śmigłowiec leciał już ledwo ledwo, ale pilot wiedział, że tylko odpowiedni dystans od
maszyny wroga umożliwi mu dobre celowanie i manewrowanie. Wreszcie ruszył drążkiem
i pozwolił, by Dzik zwalił się na bok. Wolf zawisnął na pasach.
– Nie lubię, nie lubię – stękał.
– Bierz go – charknął Niania.
Przed celownikiem Dzika zamajaczył barwny śmigłowiec.
– Tajest…
– Ruchacz do Niani.
– Jestem, Ruchacz.
– W cholerę dużo tego tałatajstwa.
– Korona poderwała wszystko, co ma. Wytrzymać do zmiany, potem tankujemy
i uzupełniamy pestki.
Wolf zaklął, gdy pikujący przed nimi śmigłowiec schował się w chmurze.
– Długo? – spytał Ruchacz.
– Trzy miny.
– Trzy? Nie wytrzy…
Głos pilota został przerwany przez dźwięk eksplozji.
– Ruchacz? Ruchacz, zgłoś się.
– Jacek wybuchł – zameldował Ryjwal, jego skrzydłowy. – Niania, jest źle. Przydałoby się
wsparcie z ziemi.
– Cholera, nigdy nie było tylu lataczy! Brygada ma tylko trzy Welesy!
Wychynęli z białego pierza i Tyszkiewicz wpakował w Jaszczura kilkanaście pocisków. Na
pojeździe pojawiła się zygzakowata szczelina, po czym krypa rozpadła się z głośnym chrzęstem
na dwie połówki, wysypując czterech nieco zdziwionych Engelsów.
– Krzyż, kurwa, na drogę – sapnął Wolf.
Mariusz wyrównał, wciskając ich w siedziska, po czym zlustrował sytuację. Na niebie roiło
się od Perunów i wrogich maszyn zamkniętych w śmiertelnym tańcu. Polacy zawsze byli
świetnymi pilotami, a orki, no cóż, latały jak idioci, ale sama przewaga liczebna wroga
powodowała, że szala zwycięstwa powoli przechylała się na stronę Engelsów. Na poziomie
gruntu nie było lepiej. Mimo że haubice Szamana przetrzepały skórę nacierającym, sporo
pojazdów i piechociarzy przedarło się przez artyleryjską zaporę i parło na stanowiska piechoty,
Dażbogów i Swarogów. Trzy samobieżne działa przeciwlotnicze Weles prały w górę, ale była to
kropla w morzu potrzeb. Poza tym niedużym wsparciem ziemia nie mogła pomóc lotnikom.
– Co to jest? – Wolf wskazał odległy kształt wyłaniający się z wielkiej chmury wiszącej nad
zachodnimi lasami.
Pilot wytężył wzrok.
– Wygląda jak… Hercules.
– Engelsi potrafią pilotować tak wielkie samoloty?!

– Rozproszyć się! – zakomenderował Orłowski. – Dać im podejść na sto metrów! Ripley, nie
oddalaj się!
– Tajest! – padła odpowiedź z interkomu.
– Dariusz, niżej! Sztandar wbić!
Samul odrzucił na bok butelkę po wypitym pałerdrinku Rłokiet.
– Rłokiet plynie w młoich żylach! – wrzasnął, po czym wziął hojny zamach i grzmotnął
stalowym masztem chorągwi w grunt. Ostry koniec zagłębił się na metr, maszt zadrżał, a dumna
flaga załopotała. Samul położył się w wysokich trawach, odbezpieczył Marchołta, cięższą
i większą wersję Roda zwaną czasami NadRodem, i przytknął masywną stalową kolbę do
pancernego ramienia. – Sporo ich, szefie.
– Sto pięćdziesiąt metrów – zameldowała Frenkiel.
– Kicia – sapnął Orłowski do interkomu – bierz ich.

Porucznik Małgorzata Gwara zwana przez Orły Kicią, „roztrzepane wcielenie czystej furii”, jak
zwykła o sobie mawiać, zagryzła białe ząbki i huknęła do kierowcy Swaroga:
– Daaawaj!!!
Kapral Kamil „Tygrzyk” Muzyka nigdy nie chciał być kierowcą czołgu. Zawsze uważał się za
szalonego motocyklistę. Niestety, chociaż kilkakrotnie podchodził do egzaminów, za każdym
razem Rujewity, których dosiadał, odmawiały posłuszeństwa i oblewał. Dziwny ten pech
spowodował, że musiał się zadowolić funkcją pancerniaka i… coraz bardziej lubił tę robotę.
Jednocześnie niepokoiło go to i dziwiło. Tygrzyk wykształcenie miał prawnicze (to jeden
z powodów, dla których posądzano go o jakieś zaburzenia, bo ogólnie bardzo dziwny był to
człowiek), a generalnie był w Swarogu złotą rączką: w razie czego pospawać umiał,
a w elektronice też się grzebał.
Usłyszawszy zawołanie dowódcy, zagryzł wąskie, małe usta, złapał mocniej wolant i wcisnął
pedał gazu. Silnik warknął i sapnął, a gąsienice zgrzytnęły, wypychając pojazd poza siatkę
maskującą.
– Dziad – zakomenderowała Gwara – zapalający!
– Jest odłamkowy! – warknął znajdujący się na lewo od niej celowniczy Dziad, który już
wyciągał z modułu na tyłach wieży długi, zaopatrzony w żółty zapalnik nabój.
Kicia popatrzyła na niego ze złością, ale stary wojak nie zaszczycił jej spojrzeniem. Był
kapralem od tysiąca lat i mówiono, że tak już zostanie, bo nie słuchał rozkazów i co go
awansowano, to zaraz degradowano. Znał się na wszystkich możliwych rodzajach broni, na
armatach czołgowych również. Zanim Gwara wydała rozkaz, ocenił gęstość rozmieszczenia
wrogów, rodzaj traw porastających łąki wsi Cybinka tudzież siłę wiatru i stwierdził, że więcej
pomiotów diabła ucierpi od pocisku odłamkowego niż zapalającego, co de facto byłoby dla
wielu ekspertów sprawą sporną. No, ale ekspertów tam nie było, tylko Kicia, Dziad, Tygrzyk
i operator działka, sierżant Radek „Flaszka” Raczkiewicz. Ten zasiadający w trzecim, tylnym
włazie pojazdu grubas palący monstrualne cygaro był podobno przed wojną właścicielem skupu
butelek. Gwara pozwalała mu kopcić, bo z reguły siedział na pancerzu, a nie w środku. Flaszka
szczęknął zamkiem działka Siwa kaliber dwadzieścia milimetrów, splunął daleko w bok
i warknął:
– Blisko są. Widzę ich majtające jajca.
– Ognia! – wrzasnęła Kicia, a z nią, jak się za chwilę Zieleni przekonali, kilkudziesięciu
dowódców najcięższych pojazdów pancernych Armii „Zachód”.
Armaty Swarogów, zakończone ogromnymi tłumikami, huknęły, jakby niebo nad Cybinką
rozdarło się i odkryło eksplodujące supernowe. Powietrze zadygotało i chwilę później
kilkanaście orkowych pojazdów złamało kurs, buchając ogniem i dymem, albo rozleciało się na
kawałki od mocarnych pocisków kalibru sto milimetrów. Gwara obserwowała swoje trafienie.
Pędzące w pobliżu wybuchu potwory zostały wyrzucone w powietrze wraz ze strzępami gleby
i traw, a biegnące dalej sukinkoty zaczęły się słaniać i toczyć zieloną krew z ciętych ran.
– Dobra decyzja, Dziad – zgrzytnęła. – Odłamkowy!
– Tajest, odłamkowy!
– Flaszka, grzej!
– Myślałem, że nigdy pani nie poprosi – charknął Raczkiewicz, przełożył mięsistym jęzorem
cygaro z jednego kącika ust do drugiego, zaparł się obszernym zadem o krawędź włazu
i pociągnął język spustowy, wsłuchując się w boski grzmot wylatujących pocisków, któremu
akompaniował brzęk sypiących się na pancerz łusek.
Seria, w której co piąty pocisk był smugowy, puszczona przez Flaszkę łagodnie, jakby nalewał
kumplom wódki, położyła kilku najbliżej pędzących orków. Jeden przekoziołkował w wyskoku
i został pozbawiony nóg, drugi pożegnał się z głową, która wybuchła niczym granat, trzeci
powiedział arrivederci ręce, a czwarty biegł jeszcze jakiś czas z wielką dziurą w piersi, po czym
zatrzymał się i opadł na kolana. Pozostałych ofiar Radek nie zobaczył, bo widok przesłonił mu
błysk z armaty Swaroga.
– Kurwa, nie po oczach… – mruknął.

Jary agresywnym ruchem wymienił magazynek, przeładował broń i zmacał, czy ma pod ręką
następne klipy. Były. W celowniku Roda widział, jak nad grzbiet pobliskiego pagórka wznoszą
się wrzeszczące mordy Engelsów, jak wyprzedzają je, niczym w zwolnionym tempie,
wyskakujące w powietrze wozy bojowe pomalowane w trupie czaszki…
– Ognia! – padła komenda Orłowskiego.
Orły doskonale wiedziały, co robić i jaki wybrać cel. Leżący kilka metrów za Mardokiem
Samul wymierzył z Marchołta w pędzący w powietrzu pojazd i odpalił granatnik. Biała smuga
dymu podążała za pociskiem, a gdy ten grzmotnął w prawą burtę wozu, strzelił zygzak wybuchu
i pojazd obrócił się wokół długiej osi. Na to czekała Zdzira. Plunęła ogniem z Roda prosto
w podwozie i przecięła pociskami żywotne arterie wehikułu. Wóz zwalił się na ziemię ogarnięty
ogniem. W tym czasie Jary i Zgud prali krótkimi, dobrze mierzonymi seriami do pędzących
w ich kierunku Engelsów, ci zaś odpowiadali ogniem gęsto, ale niecelnie, jak zwykle zresztą,
i kładli się pokotem.
Ale było ich dużo. Dużo za dużo.

Dwieście metrów dalej na wschód z niewielkiego wzgórza oglądali pole bitwy generał Robert
„Wiedźmin” Woźniak, jego adiutantka sierżant Małgorzata „Brzytwa” Pacholczyk oraz Mawete,
małomówny ochroniarz dowódcy Piątej Brygady. Z kolei pięćdziesiąt metrów od nich, w pobliżu
wyrzutni rakiet ziemia-powietrze typu Simargł, na metalowym stołku postawionym przed
polowym stołem taktycznym siedział Dominik „Domel” Buczkowski, naczelny propagandzista
brygady. Przed nim warowało sześć sprzężonych laptopów ukazujących widziany od góry obszar
zmagań doglądany przez lekkie drony zwiadowcze, które polatywały poniżej pułapu walczących
ze sobą śmigłowców. Fala pieszych orków zbliżała się z wielką prędkością do umocnień ludzkiej
piechoty, Swarogi i Dażbogi nawiązały walkę z pojazdami wroga, Adolfy niczym bogowie
wojny pędziły i roznosiły to, co znalazło się w pobliżu, nie oszczędzając zielonoskórych
kolegów, wszystko zatem wskazywało na to, że nastał odpowiedni moment, aby zastosować
nowy, eksperymentalny manewr. Dominik był z zawodu psychologiem i chociaż psychologia
Engelsów była wciąż mało znana, niejedno podejrzewał na podstawie tego, co dało się
zaobserwować w czasie starć, a i literaturę im poświęconą czytał. Zatarł zziębnięte nagle ręce
i nadał do dowódców poszczególnych oddziałów:
– Domel do brygady. Kryptonim „Dupa”!

– Runa – chrypnął Orłowski, waląc z przyklęku w nadbiegającego Engelsa i odrywając mu łeb

od tułowia.
– Tajest? – spytała Ewelina, która klęczała nieco z tyłu, puszczając nad murawą krótkie,
kontrolowane serie.
– Dupa! Teraz!
Wiechucka przewiesiła Roda przez ramię i chwyciła leżący do tej pory na ziemi gonfalon.
Serwomechanizmy jej Chorsa zawyły, gdy dźwignęła ciężki maszt i z zamachem wbiła go
w ziemię. Z poprzeczki zamontowanej pod szczytem drzewca spłynęła barwna szmata, ukazując
widok iście zaskakujący.

Hans Bremsfliege, dumny posiadacz dwóch złotych kolców wbitych mu w łeb przez samego
Blitza Worlöcka, jednego z najznamienitszych naukowców Hordy, przed zażyciem N-Genu był
hodowcą bydła mlecznego. Albo księgowym. A może doradcą finansowym? Nie… raczej
hodowcą. I to chyba nawet niezłym, bo zdawało mu się, że jego najlepsze sztuki zdobywały
medale na wystawach, a on sam należał do Bawarskiego Stowarzyszenia Hodowców Bydła. Ba,
piastował funkcję skarbnika tej szacownej organizacji. Obecną pasją Hansa było jednak zupełnie
co innego: uwielbiał wygarniać do Różowych, zabijać i gwałcić, a w wolnym czasie patroszyć
i żreć wnętrzności w trakcie chędożenia (koniecznie w trakcie chędożenia). Podobnych do niego
olbrzymów ziomkowie nazywali Wunderami, on zaś bardzo lubił tę nazwę. Był Wunderem. Nie
jakimś tam Hansem Sransem, ale Wuuuuunderem Bremsfliege! Miał siłę dziesięciu Grünów
razem wziętych i rwał się, by udowodnić swojemu oddziałowi, co jest wart. Dotąd brał udział
w kilkunastu potyczkach i zabił w nich dwudziestu Różowych, w tym kilka samic. Do dzisiaj
wspominał taką jedną, którą rozpruł od spojenia do żuchwy, a było to wtedy, gdy zaczynał
mutować w większą, potężniejszą formę. Znał już więc mięso ludzi, wiedział, jak smakują
zarówno samce, jak i samice, i ślina mu ciekła na myśl, że znowu wgryzie się w te burgery…
Jego uda drgały z podniecenia, gdy pędził w górę wzgórza, za którym kryli się wrogowie.
Wyskakiwał z ekscytacji ponad głowy ziomków, a gdy lądował, ziemia drżała pod jego stopami.
W szeregach wrogów były samice, bo ich zapach, niczym perłową smugę, niemal widział wijącą
się w powietrzu.
– Grmgrmmmm! – warczał z uciechy i nie mogąc się powstrzymać, oddał kilka strzałów do
mijanych w pędzie pojazdów wroga.
– Hans, nie marnuj nabojów! – wrzasnął w jego kierunku Conrad Bärt, ork mniejszy, który był
niestety jego dowódcą i jak na Engelsa wykazywał się wkurwiającym opanowaniem.
– Wypierdalaj, kurwa! Już je czuję, kurrrrrwaaaa!
– Wracaj do szeregu!
– Wypierdalaj, pokurczu, wielki Wunder Bremsfliege nie boi się… Argh! – wrzasnął, widząc
wreszcie smugi pocisków pędzące blisko jego głowy. Wyskakujący obok w powietrze orkowy
pojazd obrócił się pchnięty eksplozją, a na jego podwoziu zatańczyły rykoszety. Pierwsze
pociski uderzyły w szeroką, opancerzoną pierś Engelsa i ukłuły, nawet zapiekły, ale to było za
mało, by powalić Wundera!
Ork ryknął potężnie, wyskoczył w górę i pociągnął za przedłużony język spustowy ciężkiego
Browninga M32HB trzymanego jedną tylko ręką. Taśma z nabojami wiła się za Hansem niczym
złota wstęga, a pociski wyrzuciły gejzery ziemi i skrzesały iskry na umocnieniach Różowych,
ale… nikogo nie trafiły.
– Koaaarwa! – wrzasnął Bremsfliege.
Zanim wylądował, dostrzegł, że tuż za umocnieniami ktoś rozwija wielki, barwny gonfalon.
Gdy jego stopy grzmotnęły w ziemię, flaga rozpostarła się, ukazując…
– Aaaargh! – ryknął, a jego mózg eksplodował w powodzi neuroprzekaźników rozkoszy
i żądzy mordu.
Gonfalon rozwinięty przez Ewelinę, podobnie jak kilkadziesiąt innych wystawionych w tej
samej chwili na całej długości umocnień, przedstawiał ostrą, dobrze wykontrastowaną
i przesyconą barwami fotografię zgrabnej fotomodelki ubranej tylko w dwuczęściowy kostium
ozdobiony deseniem kości i krwi. Gdy obraz dotarł do wzrokowych pól interpretacyjnych
zmutowanego mózgu Hansa, ogarnęło go szaleństwo. Penis wielkości kija baseballowego
wzniósł się i stwardniał tak, że – jak podawali świadkowie – kot nie mógłby go zadrapać, worek
mosznowy skurczył się i pomarszczył, oczy wyszły z orbit, skóra na całym ciele zaczęła
swędzieć, w uszach Wundera rozlegał się huk wodospadu, a całe jego jestestwo pragnęło tylko
jednego:
– Jeeeeebaaaaać! – wrzasnął i wykonał wielki sus w stronę Eweliny, przeskakując tkwiących
w okopie Zguda i Jarego.
A oni na to właśnie czekali. Pocisk Roda ma wielką siłę przebicia i nielichą powalania. Gdy
zaś trafi w krocze tudzież worek mosznowy, nie daje zbyt wielkich szans na zachowanie
zdrowego oglądu rzeczy osoby trafionej. Takich pocisków Wunder otrzymał między nogi cztery:
dwa od Dawida i dwa od Mardoka. Wszystkie weszły głębiej w bebechy, uszkadzając nie tylko
olbrzymią prostatę oraz pęcherz moczowy, ale także nerki i duże połacie jelita cienkiego. Trzeci
z wystrzelonych przez Dzikiego pocisków dotarł nawet do trzustki. Olbrzym zawirował
w powietrzu, sięgając łapskami do pachwin i upuszczając wielkiego Browninga. Zobaczył
zbliżającą się ziemię i spróbował jeszcze skontrolować upadek, ale nie zdołał. Jego potężny pysk
zarył w piasek tuż obok stóp Orłowskiego, a w górę wzbił się obłok pyłu. Gdy Hans podniósł
oczy, zobaczył wylot grubej lufy Roda Mk 3.
– Dobranoc – warknął dowódca Orłów.
I na ułamek sekundy przed tym, jak Sergiusz pociągnął za spust, Hans Bremsfliege
uświadomił sobie, że nigdy nie był hodowcą krów. Przez całe ludzkie życie był doradcą
finansowym w firmie Rüger Holding…
Mardok zerknął na to, co pozostało z głowy Orka.
– Czy mi się zdaje, czy to złoto?
Wyciągnął rękę i wyjął z zielonej miazgi dwa długie na dziesięć centymetrów kolce.

– Widzicie, co się dzieje?! – Klaudia „Ripley” Heintze próbowała przekrzyczeć jazgot ciężkiego
działka, z którego grzmociła Kalina, terkot osobiście obsługiwanego karabinu znajdującego się
z przodu Dażboga oraz ryk silnika.
– Oszalały! – ryknęła Malik, ścinając jakiegoś Engelsa.
– Kalina! Celuj w te wielkie! – krzyknął zza kierownicy Lenny.
– Właśnie to robię!
– Nie robisz! W małe walisz!
– Duże są za szybkie!
– Nie baw się małymi, małe to ja rozjeżdżam!
– No to co mam robić?!
– Buuuurwa!
Kanciaste opony Dażboga zablokowały się. Pojazd wrył się dziobem w trawę, zadarł tył, po
czym opadł przy akompaniamencie jęku załogi i rzężenia amortyzatorów, a wymalowany na jego
burcie czarny potwór z filmu Obcy Jamesa Camerona błysnął w świetle słońca.
– Lenny! – ostrzegła Klaudia, ale siwy kierowca jej nie słuchał. Nigdy nie słuchał. To w ogóle
była moda w Armii „Zachód”. Wszyscy walczyli o Twierdzę i nie było czasu na dryl.
Kierowca otworzył swój właz i wyciągnął leżącą obok siedziska bazookę.
– Klaudia! – wrzasnęła Joanna, odwracając się na chwilę do dowódcy. – Lenny znowu ma
fazę!
– Ostrzeliwać się, skupienie!
Kalina ścisnęła dżojstiki.
– Góra czy dół?!
 – Wal w Jaszczury! Ja zajmę się dołem!
– Tajest!
Joanna wycelowała w nurkujący wrogi pojazd i powitała go ognistą serią. Śmigłowiec,
ścigany przez Peruna, poderwał dziób, ale zdążył wysłać w ich kierunku rakietę.
– Ja pier… Lenny! – krzyknęła Kalina i wymierzyła w nadlatujący pocisk.
Trafiła. Dwadzieścia metrów nad nimi spuchł czerwony bąbel eksplozji, wysyłając w stronę
pancerza grad odłamków, ale i kładąc pokotem kilku orków.
– Pieprzony dziwak! – warknęła Klaudia.
Wrogi śmigłowiec wleciał w tym czasie w obszar eksplozji, zatrząsł się, niezdarnie skręcił
i rozłamał w pół trafiony przez ścigającego go Peruna. Jego szczątki pofrunęły w stronę
rozpierzchających się potworów.
Tymczasem Lenny, nie zważając na lejący się z nieba ogień, splunął na rozgrzany pancerz
i wziął na cel jednego z Wunderów, któremu od fotografii gołej baby zupełnie pomieszały się
klepki, bo wyskakiwał w górę i spadał, starając się kopulować ze zrytym stopami Engelsów
gruntem.
– Czekaj, złotko… – syknął kierowca.
Kątem oka dostrzegł cień, a zaraz potem usłyszał ryk z lewej strony. Wyszarpnął z pochwy na
udzie długi kord, odruchowo przykleił się plecami do pancerza i ciął na odlew. Trafił w szyję
orka, który rzucił się na niego z boku.
– Sobaczysynu, pobrudziłeś mi brykę – sapnął, zrzucając wierzgające ścierwo z wozu.
– Lenny, do kokpitu! – wrzasnęła Klaudia.
– Już, już – mruknął kierowca, przyłożył bazookę do oka i ledwie wycelował, wypalił.
Rakieta pomknęła chwiejnym torem, ciągnąc za sobą białą smugę. Kopulujący z gruntem
Wunder został trafiony w prawy pośladek i rozstał się z życiem w połowie dalej, w połowie
bliżej.
– No – skwitował mechanik i zanurkował do wozu.
– Choina! – wrzasnęła do niego Klaudia. – Jeszcze raz to zrobisz, to, jak mi Perun miły,
zgłoszę to Sergiuszowi…
– Dostał?
– Dobry strzał – przyznała Kalina.
– Ktoś nas dorwał?
– Nie – odparła Klaudia.
– Wrogi Jaszczur się rozpuczył?
– Ta.
– Czyli miałem rację?
– Nie dogadasz się z pedałem – warknęła Joanna, nie przerywając ostrzału. – Ripley, pruj, bo
jest do czego. Porąbało ich kompletnie. To był…

– …dobry plan – oznajmił cicho generał Robert „Wiedźmin” Woźniak, obserwując starcie ze
wzgórza. – Buczkowski ma łeb na karku.
Mężczyzna pogładził białą, krótko ostrzyżoną brodę i podał lornetę Brzytwie, która, niczym
kowboj, nosiła na udach dwa nisko osadzone rewolwery, a do tego maczetę na plecach. Jej
wygląd był zupełnie nieregulaminowy, ale za to rozpoznawalny na kilometr. Dwa metry za nimi
czuwał Mawete. On się w zasadzie nie odzywał i w sumie wszyscy byli mu za to wdzięczni, bo
samo jego ciało było dostatecznie wymowne. Człowiek ten był wysoki, czarnowłosy, miał
krótko przystrzyżony ciemny zarost na pociągłej twarzy, oczy zasłaniał czarnymi okularami,
a mundur nosił nie zielony, ale mroczny, poznaczony licznymi pasami, mocowaniami sakw,
granatów i kabur. Słowem, był chodzącym czarnym arsenałem.
Brzytwa przytknęła szkło do oczu.
– Dobry plan, generale – potwierdziła. – Zbzikowali, jak Buczkowski przewidział.
– Gdzie on w ogóle jest? – spytał Wiedźmin.
Pacholczyk wskazała kciukiem za plecy.
– Przy wyrzutni rakiet.
Generał obrócił się na chwilę i spojrzał przez ramię Mawete.
– A, widzę go.
– Ta Poniatowska ma niezłą figurę, prawda? – zagadnęła Brzytwa.
– Tak się nazywa? A, racja. Niepotrzebnie obcięła włosy. Musieliśmy je w fotoszopie
dorabiać.
– To zwiadowczyni, generale. Włosy by ją zdradziły. I tak na mój gust ma długie. Znaczy
w realium.
– Powiadom kucharza, żeby zrobił dodatkową porcję bigosu. Zasłużyliśmy.
– Tak jest, generale.
– A co z Fraydeyem?
Brzytwa uniosła brew, sięgnęła do słuchawki przy pasie i wybrała kod szpiega.

Zimon Zakhausen, Manitu, karłowaty Käss, chudy Ulwar, piękna Regina i kronikarz Novacek
jeszcze przez chwilę obserwowali starcie, żując dębowe liście (Novacek żuł i zapisywał), po
czym potężny Zimon oświadczył:
– Za moment ichniejsza artyleria przesunie się w naszą stronę, bo te skurewenseny coraz
mocniej mieszają się z naszymi wojownikami. Nie popełnimy drugi raz tego samego błędu.
– Rzekłeś, Zimonie. – Manitu skłonił się.
– Za mną.
Wunder obrócił się na pięcie, pozostawiając za plecami zewłok adiutanta i truchło
wypatroszonej Merüli, po czym godnie zszedł z orszakiem do jamy, której czarna paszcza
otwierała się tuż za nimi. Manitu machnął wielkim czerwonym sztandarem i reszta Grünów
zgromadzonych na skraju lasu także schowała się w jamach. Niestety tego, iż orki wycwaniły się
tak bardzo, że zaczęły przewidywać przesunięcie ostrzału z haubic i wycofywać się do sieci
tuneli, nikt wtedy nie wiedział i nawet Wampir oraz Zuza nie mogli tego zaobserwować, bo
bestie nawiały trochę dymu z małych ognisk i wyglądało to jak kurz z pola bitwy.
– Genialny plan, Zimonie – charknął karzeł Käss. – Sam to wymyśliłeś?
– Manitu mi pomógł – skłamał Zakhausen.
De facto cały plan stworzył Matthias, ale Apacz był, jak na orka, zbyt inteligentny, by o tym
wspominać. Odczuł wdzięczność dla wodza, że w ogóle o nim napomknął. Nie musiał przecież.
Zamiast tego Führer mógł wyrwać mu serce, zeżreć je i tyle by pozostało z zasług byłego Polaka.
– Przekazaliście rozkazy, że mają mi przynieść dwie żywe Różowe? – spytał Zimon, drapiąc
się po kroczu.
– Tak jest, wodzu – odparł Manitu.
– No! Bo długo już nie wytrzymam…
 – Gdy szli ciemnym, oświetlonym tylko pochodniami tunelem – notował Novacek w wielkiej
księdze – przypominającym kolorem tudzież zapachem kiszkę stolcową…
Ulwar spojrzał na niego z niesmakiem.
– No co? – Jakub popatrzył zaczepnie na toporodzierżcę. – Oddaję prawdę historyczną.
Grün machnął łapą, a kronikarz notował dalej:
– …a Manitu, szeleszcząc piórami oraz orkowym sztandarem, rozpatrywał miłosierdzie
i wielkie serce naszego Piastuna, Zimon Zakhausen, zapewne na skutek medycznego skojarzenia
kiszki i tunelu, zdawał się wspominać…
Zimon zerknął na kronikarza. Ten Czech był zaskakująco dobrym obserwatorem. Herszt
rzeczywiście rozmyślał o przeszłości. Tak, rozmyślał…
Był… bardzo grubym człowiekiem. Tył, bo nie potrafił sobie odmówić hamburgerów. Kochał
je. Żarł i tył, tył i żarł. Hamburgery, hamburgery, hamburgery… To była jego prawdziwa miłość,
prawdziwy obiekt kultu. I chociaż czcił te gastronomiczne cuda, czcił także Boga, u którego
szukał ratunku. Modlił się i szamał, modlił się i tył, modlił się i wydalał. Żarł nawet wtedy, gdy
już nie mógł się ruszać, bo ważył z górą trzysta kilogramów, nosił pieluchę, a „Der Spiegel”
opublikował o nim artykuł Człowiek wieloryb, którego autorka usiłowała zamaskować swoje
rozbawienie pełnym współczucia stylem. Wtedy Zimon stracił nadzieję i prosił Najwyższego, by
wziął go do siebie. Szanse miał spore: zatkane naczynia, nadciśnienie, rozwijająca się cukrzyca –
zejść mógł z bardzo wielu powodów. Odleżyny na pośladkach bolały coraz bardziej i coraz
bardziej odechciewało mu się żyć. Aż wreszcie Bóg zesłał cud. N-Gen. Jego ciało odmłodniało,
zregenerowało się i chociaż wciąż był otyły, Zimon znowu mógł się ruszać. Dziękował Bogu
najgorętszą modlitwą, nie wiedząc, że to początek Wielkiego Planu. Dopiero gdy zaczął
przeobrażać się w potężną, zieloną, już praktycznie nietłustą, za to bardzo wielką bestię,
zrozumiał zamysły Najwyższego. Gott mit uns. Byliśmy dotąd za słabi, za bardzo zapatrzeni
w blond włosy i niebieskie oczy i dlatego przegraliśmy. Teraz, mając te doskonałe,
samoregenerujące się ciała, mając całą hordę nowych, lepszych Niemców, możemy zawojować
świat i dowieść wyższości Zielonej Rasy!
Zimon westchnął głęboko i z nabożną czcią się przeżegnał, zmawiając krótką modlitwę. Był
narzędziem Pana. I nie zawiedzie Go. Pan obdarzał go łaską coraz większej inteligencji, coraz
lepszych doradców, coraz zmyślniejszych planów bitew. Nie, nie zawiedzie…
Z zamyślenia wyrwał go blask dobywający się z jamy wylotowej w głębi lasu. To tam
znajdowały się odwody orkowych sił, które będą rzucali falami, a ci cudnie pachnący Różowi
nie zdołają pojąć, skąd się wzięły tak liczne zastępy…

Witold „Szaman” Siekierzyński zerknął na stojący na pancerzu Jaryła ciężki laptop ukazujący
z góry pole bitwy. Ten dron, jak wszystkie inne, sprzężony był z laptopami Buczkowskiego, ale
służył wyłącznie artylerii i zawsze polatywał najwyżej, jak się dało. Siekierzyński ocenił
sytuację, cmoknął zmysłowymi ustami, uśmiechnął się półgębkiem i zakomenderował:
– Zwiększyć dystans o trzysta metrów! Walimy w las!
Adiutant Marcin Rewucki powtórzył jego rozkaz:
– Dystans plus trzysta metrów!
– Jest dystans plus trzysta! – odkrzyknęli celowniczowie, a olbrzymie podnośniki syknęły,
unosząc wielotonowe cielska luf.
– Dystans plus trzysta ustawiony! – zawołały załogi niemal jednocześnie.
 – Szaman do Wiedźmina – nadał dowódca artylerii przez interkom.
– Słyszę cię, Szaman.
– Walić w las?
– Walić.
– Faaaantastycznie. – Artylerzysta wyszczerzył mocne zęby i zerwał połączenie. –
Ooooognia!!! – wrzasnął.
– Ognia! – powtórzył jego rozkaz Rewucki.
Jaryła warknęły gniewnie, gdy śmiercionośne ładunki opuściły ich lufy ognistymi kitami.
– Uwielbiam, jak łaskocze mnie w stopy, gdy walimy – wyznał Siekierzyński Marcinowi.
– Myślałem, że tylko ja tak mam. – Podwładny uśmiechnął się.
Szaman zapatrzył się w dal, wsłuchując się w kolejne gromkie salwy.
– W zasadzie – odezwał się do zastępcy – słowo „walimy” nie oddaje dobrze tego, co robimy.
– Zgadzam się. Jest trochę za krótkie i za gładkie.
– Dobrze to podsumowałeś.
– Grzmocimy?
– Już lepiej, ale, rozumiesz, to „rz” i „ci” są za słabe.
– Napierdalamy? – zaproponował Rewucki.
– Lepsze, ale za długie i nie ma tam drugiego „d” albo „g”, które podkreśliłyby potęgę strzału.
– Dopierdalamy?
– To wciąż nie to. Nie ma tego gromu.
– To może gromimy? – Rewucki uśmiechnął się.
Szaman spojrzał na adiutanta z miłością.
– Marcin, ty masz rację. Grrrromimy!

Chorąży Thomas „Fraydey” Piatkovsky, który miał szczęście przylecieć do kraju tuż przed
wybuchem pandemii i w ten cudowny sposób uniknął strasznego losu pobratymców w USA,
trzymał czarną rękawicą zielony pysk orka, by ten nawet nie pisnął, i czekał, aż z rany na gardle
potwora wyleje się dostatecznie dużo seledynowej krwi, by wróg zwiotczał. Trwało to bardzo
długo, ale Fraydey już się nauczył, że tak właśnie umierają Engelsi. Długo. Ich mechanizmy
regeneracyjne budziły trwogę. Rany znikały, kończyny odrastały, blizny praktycznie się nie
tworzyły. Wreszcie jednak przeciwnik przestał się szarpać i Thomas poczuł, jak osuwa się na
mszyste podłoże. Rozejrzał się i odciągnął stwora za gruby pień dębu. Dopiero tam wyprostował
wysokie, muskularne ciało ubrane w długi, czarny kowbojski płaszcz. Na jego plecach wisiało
tak samo antracytowe jak prochowiec kowbojskie borsalino. Sięgnął do szyi, gdzie od kilkunastu
sekund wibrował komunikator.
– Fraydey – szepnął, wcisnąwszy sensor.
– Brzytwa – rozległ się głos adiutantki generała. – Co wiesz?
Szpieg ostrożnie się rozejrzał i wychylił zza pnia. Sto metrów dalej błyskały czerwienią
i błękitem orkowe pojazdy zaopatrzenia. Były to siermiężne, poobwieszane płytami pancernymi
ciężarówki marki Mercedes tudzież Man, a firmy te, widząc, jaki los spotkał ich produkty,
zapewne zapłakałyby ciężkimi korporacyjnymi łzami.
– Widzę zaopatrzenie – szepnął Fraydey.
– To oczywiste, Thomas – usłyszał w odpowiedzi. – Co jeszcze?
Kowboj zacisnął usta i pomknął za krzakami jałowców, by przyjrzeć się ciężarówkom
z bliska. Dopadł pierwszej z nich niezauważony. Kilkunastu orków stało dalej, nieopodal kilku
ciężkich czołgów, i żywo o czymś dyskutowało, jeśli można tak powiedzieć o stworach
okładających się łapami po pyskach i brzuchach. Na szczęście, pomyślał szpieg, są małe
i niedorobione. To była typowa taktyka Engelsów. Zostawiały mniejsze sztuki na tyłach. Musiał
jednak przyznać, że jak na taką małą grupkę robiły wyjątkowo dużo rejwachu. Fraydey chwycił
krawędź barierki osłaniającej wnętrze przyczepy i podciągnął się.
W środku pojazdu było… pusto.
– Fraydey do Brzytwy – nadał. – Nic w tych wozach nie ma.
– Już zeżarli?
– Niemożliwe. Zawsze jest w nich dużo puszek, mięcha, karmy dla psów. Teraz nie ma nic…
– Sprawdź następne.
– Już…
Szpieg przekradł się do drugiego wozu. A potem do trzeciego. Wszystkie były puste.
– Cholera, Brzytwa – nadał po cichu – to jakieś atra…
– Donnerwetter! – wrzasnął jeden z orków, wskazując Thomasa łapskiem. – Polnische Rosa!
– Shit – zaklął Piatkovsky i zamiast pomknąć w stronę lasu, instynktownie zwrócił się ku
przeciwnikom. Wiatr rozwiał jego blond włosy, a słońce przeświecające między gałęziami drzew
wyłuskało liczne blizny na naznaczonej wielkim nosem twarzy.
– Ihn zu töten! Töööööten!!!
Zabić go! Zabić! Thomas doskonale znał niemiecki i nawet dziwaczny orkowy akcent nie
przeszkadzał mu w zrozumieniu tych słów. Inna sprawa, że nie miało to znaczenia, bo mowa
ciała przeciwników była aż nadto wyraźna.
Całe szczęście, pomyślał, że jestem duży gość wykarmiony amerykańskimi stejkami, mięśnie
mam ze stali, a wrodzony narcyzm nie pozwala mi myśleć o przegranej… Hołubiąc takie mniej
więcej myśli, wyskoczył w powietrze, a poły jego prochowca zafurkotały niczym amerykańskie
chorągwie. Spadł na wrogów jak orzeł Wuja Sama. Engelsa po prawej grzmotnął kolanem
w szczękę, drugiego zamiótł ciężkim butem, a trzeciego trafił masywnym nożem w tchawicę.
– Du Rose Schweine! – wrzasnął ostatni przeciwnik, wyciągając przed siebie stare
Parabellum, ale Thomas uchylił się przed strzałem i złamał mu kark kopniakiem z półobrotu.
Ledwie wykończył ruch i stanął na obu nogach, wypalił z Magnum obciążonego tłumikiem
w każde zielone czoło. Z tymi pomiotami diabła nie można było inaczej. Przy każdym strzale
jego ramię drgało popychane falą uderzeniową, ale stalowe mięśnie doskonale radziły sobie
z kopem broni. Rozejrzał się. Salwa Zielonego z pewnością zaalarmowała już pozostałych. Ale
co to za hałas? Jakby gadanie Engelsów… Wydaje mi się? Jego wzrok przyciągnął nagły ruch.
To jeden z martwych przeciwników zaczął się zsuwać po pancerzu czołgu…
– Co jest? – Podszedł i zrzucił go z dziwnie wygiętej blachy. – Z puszek je robią czy jak? –
syknął.
Stuknął w metal i zdziwił się, słysząc głuchy odgłos, jakby pukał do drewnianych drzwi.
Chwycił krawędź tego, co wydawało się płytą pokrywy silnika, i szarpnął. Ustąpiło dziwnie
łatwo. Była to deska. A w środku pojazdu odkrył czworo kół i zespawany na chybcika stelaż.
– Niech to jasna… – szepnął, odrzucił deskę i podbiegł do drugiego czołgu, ignorując fakt, że
jego uszy są drażnione nazbyt głośną i nazbyt bliską gwarą orków. Co ich tu tak dużo? – zapytał
siebie w duchu, zbliżając się do kolejnego bojowego wozu.
Ten także okazał się atrapą.
Podobnie jak kilka następnych.
 – Fraydey do Brzytwy. Nie wiem, co tu się dzieje, ale te czołgi to atrapy.

Małgorzata „Brzytwa” Pacholczyk przyglądała się przez chwilę komunikatorowi, jakby

urządzenie przeobrażało się w straszliwego Cthuhlu.
– Fraydey, powtórz.
– Dwanaście czołgów na tyłach wroga. Atrapy z drewna i puste, zdezelowane ciężarówki
udające zaopatrzenie! Widzę działa, ale nie walą. Zakładam, że też są z drewna, i słyszę
cholernie dużo Engelsów.
– Sprawdź to!
– Za późno. Słyszę biegnących orków, których by nie dostrzegły….
– Co?
Kula świsnęła koło głowy Thomasa.
– Jeden strzelił, kurwa…
– Spieprzaj stamtąd!
– Dzięki za radę.
– Brzytwa out.
Adiutantka spojrzała na generała, wsuwając komunikator za pasek i odruchowo poprawiając
spodnie.
Generał Woźniak wyglądał, jakby jednocześnie gryzł cytrynę i dowiadywał się, że jego
trzynastoletnia córka jest w ciąży.
– Jak to atrapy? – szepnął.
Mawete rozejrzał się nerwowo.

Mariusz „Niania” Krawczyk kładł Peruna w wąski zakręt, gdy usłyszał komunikat:
– Korona do skrzydła Alfred. Macie zluzowanie. Możecie uzupełnić zapasy.
– W sam czas – warknął Kamil „Wolf” Tyszkiewicz, pukając we wskaźnik amunicji. – Trzy
ładunki.
Mariusz wskazał zbliżające się skrzydła świeżych maszyn.
– Całe szczęście. – Przełączył się na częstotliwość nadlatujących. – Alfred do Stefka, Zdziśka
i Wieśka. Dobrze was widzieć, chłopcy.
– Stefek do Alfreda. Zmykajcie. Zajmiemy się tym gównem.
– Ver’n’out.
Niania poderwał maszynę i odnalazł na radarze sygnaturę sterowca zaopatrzeniowego.
– Skrzydło Alfred, lecimy po zapasy – nadał. – Tankujemy w zwykłym porządku.
– Roger that – odparli unisono podkomendni.
Wolf odsapnął, widząc we wstecznym ekranie oddalającą się bitwę powietrzną. Niebo nad
Cybinką stało się dziwną mieszaniną burego dymu z dysz wrogich śmigłowców, coraz
rzadszych, rozrywanych chmur, kurzu i prześwitów gruntu, po którym mknęły jednostki
pancerne i piechota.
– Skąd ich się tylu wzięło? – spytał. – Widziałeś kiedyś taką chmarę Engelsów na niebie?
Niania pokręcił głową.
– O co tu chodzi? – dopytywał się Kamil. – I dlaczego ten Hercules tak krąży? – Wskazał
odległy samolot.
 – Nie podoba mi się to – odparł Krawczyk.
Zbliżali się do olbrzymiego sterowca zaopatrzeniowego. Składał się z dwóch cygar wiszących
jedno pod drugim. Górne wypełnione było helem i stanowiło zarówno moduł wypornościowy,
jak i manewrowy, bo do niego przyczepiono potężne silniki. Moduł dolny był jedną wielką
bombą – ponad połowę zajmowały zapasy gazu, a na pozostałej przestrzeni zmagazynowano
amunicję do Perunów. Wystawały z niego długie, poziomo ustawione, promieniście rozłożone
rury zakończone krótkimi, celującymi w niebo kranami. Przy rurach biegły prostopadłościenne
ciągi transportujące amunicję. Miały na końcu port, który podłączał się do modułu bojowego
pojazdu. Dzięki promienistemu rozłożeniu traktów zaopatrzeniowych przy Mokoszach, bo tak
się sterowce nazywały, mogło tankować naraz dwadzieścia Perunów, czyli całe skrzydło. Tym
razem było ich siedemnaście, bo trzy ze skrzydła Alfred zostały zestrzelone, co było rekordem
Engelsów. Mariusz ostrożnie podleciał do wlewu paliwa i opuścił pojazd tak, że wystający
z przodu Dzika wlew nadział się na kran, a port amunicyjny na prawej burcie sprzągł się
z końcówką transportującą. Usłyszeli szum pchanego do baku paliwa i szczęk ładowanych naboi,
a kadłub pojazdu zaczął rytmicznie podrygiwać.
– Ślicznie. Mamy jeźdźca – oświadczył Wolf.
Tankowanie Perunów porównywano z aktem seksualnym.
Kamil zerknął na radar.
– Przy Mokoszu dwa tankuje szesnaście maszyn, przy trójce osiemnaście, przy czwórce…
– Przestań – przerwał mu Krawczyk. – Widzę.
W sumie nad polem bitwy polatywało sześć sterowców. W tej chwili każdy był obsadzony
przez jedno skrzydło i żadne nie było kompletne.
– Masakra jakaś – sapnął Kamil.

Mardok „Dziki” Jary z mieszaniną grozy i rozbawienia obserwował oszalałych Engelsów

pląsających po polu niczym primabaleriny. Co chwila któryś skakał w stronę erotycznego
gonfalonu z prąciem wywalonym przed blachy osłon, ale był gaszony albo ogniem Marchołta
Dariusza Samula, albo Rodami Dawida, Moniki i Sergiusza.
– Opanowaliśmy sytuację? – rzucił do dowódcy Orłów.
– Na to wygląda – odparł Orłowski, wymieniając magazynek.
– To może ich zepchniemy? – Zdzira starała się przekrzyczeć ogień swojej broni.
– Zwiad donosi, że mają jeszcze sporo sprzętu, a poza tym Szaman grzmoci teraz w linię lasu,
więc jest tam niebezpiecznie.
Nagle Orłowski zbladł.
– Co się stało? – Dariusz, najbardziej empatyczny z całego oddziału, od razu zauważył zmianę
na twarzy dowódcy.
– Góra przekazała, że te odwody w lesie to… atrapy.
– Że jak?! – skrzywił się Mardok.

– Zadra do Wampira – sapnęła zwiadowczyni leżąca za dużym polnym głazem oddzielającym ją

od oszalałych orkowych hord, które widząc na gonfalonach jej wdzięki, postanowiły czym
prędzej zakończyć swoje życie, nadziewając się na potężny ostrzał Swarogów, pędzących wśród
ich pobratymców Dażbogów i zgromadzonych za umocnieniami oddziałów Piątej Brygady.
 – Mów, Zadra – usłyszała w słuchawce głos dowódcy skrytego w ruinach sto pięćdziesiąt
metrów za nią.
– Nie jestem w stanie się teraz wycofać. Proszę o pozwolenie na prowadzenie ognia.
– Zbyt niebezpieczne. Jesteś tak blisko, że słyszysz ich pierdy.
– I czuję.
– To cud, że cię dotąd nie zauważyli.
– Mam dobry kamuflaż.
– A ja czterech już zdjąłem. Takich, co biegli w twoim kierunku.
– Poradziłabym sobie.
– Głupia jesteś.
– Ale zgrabna.
– Engelsi to docenili.
– Ty nie będziesz miał szansy.
Wampir westchnął i wziął na cel orka, który, nie wiedzieć czemu, zamiast pędzić w stronę
wroga, czyli ludzkich szeregów, zboczył w lewo i pakował się wprost na pozycję Zuzanny.
– Ani się waż – syknął do niej.
Wypuścił powietrze, obserwując, jak widok w lunecie lekko opada, odczekał jedno uderzenie
serca i delikatnie pociągnął za język spustowy karabinu wyborowego Tor Mk 3. Pocisk kaliber
piętnaście milimetrów opuścił lufę z głośnym sykiem i chwilę później przywitał się z czerepem
Zielonoskórego, ten zaś rozkwitł seledynowym kwiatem eksplozji i zachlapał gloniastą treścią
mózgową głaz, za którym warowała Zadra.
– Proszę o pozwolenie – warknęła Zuza, gdy zabity ork jedną łapą dotknął jej łokcia.
– Nie.
– Mam tłumik. Nie zobaczą strzału. Będę waliła daleko.
– Każde poruszenie może cię zdradzić.
Wampir miał wrażenie, że Zadra właśnie… strzeliła. Nie był tego pewien, bo tłumik jej broni
uniemożliwiał ujrzenie błysku, a Poniatowska nie przeładowała Tora. Więc może nie?
– Szefie, nie wydaje ci się, że oni dzisiaj jakoś dziwnie walczą?
Mateusz „Wampir” Gadziński przeniósł wzrok na pole walki i zrozumiał, że popełnił błąd, bo
Zadra właśnie teraz przeładowała karabin. Westchnął do siebie filozoficznie, a potem sapnął:
– Widzą twoją dupę, to wariują.
– Nie dupę, tylko talię, brzuch i biust.
– O udach zapomniałaś.
– Nie zapomniałam, tylko nie jestem z nich zadowolona.
I znowu kątem oka, które nie patrzyło w wizjer, Wampir dostrzegł minimalne drgnienie ciała
Poniatowskiej. Prowadziła ogień.
– Idiotka – skomentował po trosze jej nieregulaminową działalność, po trosze bezsensowną
samokrytykę. Uda miała śliczne.
– Wracając do tematu, atakują jakoś leniwie. Tylko Adolfy jak zwykle leciały do przodu jak
szalone, a reszta jakby się ociągała…
– Węszysz podstęp u Engelsów?
– Ostatnio im się to zdarzało.
– Nie rozśmieszaj mnie. Teraz, kochana, jedynym problemem są ogrzyce, bo na nie twoja
dupa, przepraszam, twój brzuch, nie działa…
Żanna Kowalewskaja nie była Niemką, co łatwo wykoncypować, słysząc jej nazwisko. Kiedyś
cieszyła się sławą primabaleriny moskiewskiego Teatru Wielkiego. Była śliczną, przezgrabną
dziewczyną o doskonałej kondycji i, jak mówiono, „pazurach ze stali”, bo nie słyszano, by choć
raz pękł jej paznokieć od stania na pointach. Potem przestała być przezgrabną dziewczyną i stała
się zgrabną kobietą, a następnie przeobraziła się w nie tak już powabną, ale wciąż żylastą
i w miarę sprawną – jeśli nie liczyć zrujnowanych kolan i stóp – instruktorkę tańca marzącą
o powrocie na scenę.
N-Gen był dla niej wybawieniem. Zażyła go, ledwie wszedł do sprzedaży, a gdy jej ciało
nabrało wigoru i odmłodniało, natychmiast nakłoniła menedżera, by zorganizował jej wielki
comeback. Miała to być Giselle Adolphe Adama na deskach Deutsche Oper Berlin. No i tam, jak
się wszyscy domyślamy, doszło do przemiany Żanny w coś zupełnie do baletnicy niepodobnego.
Giselle, bo tak kazała się nazywać po przeobrażeniu, nie bardzo pamiętała, jak znalazła się na
froncie wschodnim w hordzie Zimona. Starała się wyprzeć z pogrubiałej i mocno wyłysiałej
głowy obrazy rzezi, której dokonała podczas teatralnej próby, ucieczki z miasta i przerażających
przygód, których była uczestnikiem podczas wędrówek przez niemieckie sioła.
Teraz, przybrana w strzępy białej sukni przypominające strój Giselle oraz różowe papierowe
kwiaty przymocowane do przerzedzonych rudych włosów, pląsała pośród ulewy ognia, nucąc
główny motyw Jeziora łabędziego Piotra Czajkowskiego i wyszukując kolejne ofiary. Wiedziała,
że Różowi nie celują do orczyc, bo to samce stanowią największe zagrożenie, a te szalały, rycząc
i złorzecząc, jakby się najadły szaleju.
Dostrzegła za przewróconym wrakiem samochodu drgającą ludzką nogę. Podskoczyła
z radości, wykręcając ciężki piruet i grzmocąc na chybił trafił z mocarnego karabinu.
Wylądowała w tumanie kurzu obok żołnierki, której nogę przygniótł wrak. Była to całkiem ładna
dziewczyna o blond włosach ubrana w ten idiotyczny pancerz.
Giselle zawyła. Nienawidziła wszystkich ślicznych dziewczyn. Nienawidziła ich za to, że
przypominały jej, kim była.
Wojowniczka dostrzegła orczycę i podrzuciła wielkokalibrową broń, celując w szeroką pierś
Giselle, ale Żanna była zwinna. Nie po to harowała tyle lat w balecie, żeby teraz byle
dziewczątko mogło jej zaszkodzić. Seria przeleciała nad jej muskularnym prawym ramieniem
i Kowalewskaja nie poczuła nawet ciepła pocisków. Wyszczerzyła wielkie kły, usłyszawszy
stuknięcie iglicy o pustą komorę.
– Komuś się skończyły pestki – syknęła po rosyjsku, a Polka, słysząc mowę Puszkina, nie zaś
Goethego, otworzyła szerzej oczy.
Magdalena „Żmija” Nartowska była dobrze wyszkolona. Sięgnęła po ciężki nóż bojowy
zatknięty na piersi i pchnęła, chcąc zranić potężną łydę napastniczki. Żanna machnęła lufą
karabinu i wytrąciła jej ostrze z ręki. Kciuk żołnierki został zmiażdżony potężnym uderzeniem
i ostry ból na moment odebrał jej dech.
Zapach Różowej był zniewalający. Giselle już widziała oczami wyobraźni, jak wyrywa jej
krtań i wkłada sobie do ust, jak miażdży zębiskami chrząstki i zachłystuje się gorącą, czerwoną
krwią…
– Żmija do Grzyba – stęknęła żołnierka – pomocy, przywalił mnie…
– Bliat'! – zaklęła Giselle i jednym ruchem szpona wyrwała Różowej słuchawkę z ucha.
Razem z uchem. Spirala krwi podążyła za żałosnym ochłapem, pokrywając bladą twarz
leżącej karmazynowym deseniem.
 – Ja pier… – zawyła Magda, wyszarpując z bocznej kabury ciężki pistolet Vis Mk 3.
Orczyca znowu machnęła lufą karabinu, ale tym razem chybiła. Nartowska wycelowała
i strzeliła trzy razy w gębę potwora, zanim ten, rycząc z bólu, chwycił pistolet i wyrwał jej go.
Razem z prawym palcem wskazującym.
Magda przycisnęła okrwawioną dłoń do piersi i zakrztusiła się z bólu.
– Grzyb! – ryknęła przez ściśniętą krtań. – Grzyb, ratuj!
Giselle otarła zieloną krew z policzków. Dwa z trzech strzałów Nartowskiej dosięgły celu, ale
oba trafienia były zaledwie obcierkami.
– Ty pizdo, za mało ci urody?! – warknęła po rosyjsku Żanna. – Moją chcesz zabrać?!
Magda szarpnęła nogą przygniecioną przez wóz pancerny, ale nie udało jej się wyrwać.
W tym momencie czas jakby zwolnił. Wspomniała scenę, która rozegrała się na godzinę przed
bitwą.

– Żmija? – zaczepił ją Wujek Grzyb, dowódca oddziału „Stalowy Sokół”. W dokumentach

figurował jako Mariusz Podgrudny, ale że nikt oficjalnie do dowódcy się nie zwracał, mało kto
pamiętał to imię i nazwisko.
– Tak, dowódco? – Magda zwróciła ku niemu drobną głowę okoloną jasnymi, krótko
przystrzyżonymi włosami.
– Bateria naładowana?
– Oczywiście.
Woj pokręcił głową, stukając w wyświetlacz na jej przedramieniu.
– Widzę, że masz dwadzieścia pięć procent. Naładuj.
– Szefie, tę wtyczkę ciężko się wsadza i jeszcze ciężej wyjmuje. Poza tym gniazdo ciągle jest
zajęte.
– Zajmij kolejkę i zrób to. Może być gorąco.
– Eee. Spuścimy im wpierdol i tyle. Te gonfalony zadziałają.
– Żmijka.
Magda wyszczerzyła równe, białe zęby.
– No dobra, dobra, naładuję.

Oczywiście baterii Chorsa nie naładowała i teraz gorzko tego żałowała. Bitwa okazała się
dłuższa, niż zakładano, i bardziej zacięta. Nartowska dostała strzał w jedno ogniwo, a drugie się
przegrzało, i dlatego teraz leżała bezwładnie. W normalnych warunkach egzoszkielet pomógłby
jej unieść przygniatający ją wóz. A tak był tylko zawadą.

– Żmija, masz zasrane stawy zbroi. – Grzyb patrzył na jej pancerz z niesmakiem.
– Szefie – żołnierka słodko się uśmiechnęła – Chors jest nie do zdarcia.
– Mylisz się, szeregowa. Im lepiej dbamy o egzoszkielety, tym lepiej nam służą. Wyczyść te
szczeliny, bo w potrzebie ręka ci się nie zegnie i będziesz mogła jedynie konia walić.
– Po bitwie wyczyszczę. Engelsi i tak mi je pobrudzą.
Grzyb pokręcił głową z dezaprobatą.
– Magduś, nie możesz tego robić. Nasze życie zależy także od ciebie.
 – Eee. Zawsze mnie wyratujecie.
– Nie, nie, nie. I nie wpierdalaj się znowu w szeregi wroga. Ten twój berserk przywiedzie cię
do zguby.
– Szefie, oni nie potrafią celować.
– Nie potrafią, ale grzmocą gęsto. Nie wyrywaj się, powiedziałem. Plan jest inny.
– Szefuńciu, ale jak mnie poniesie?
Grzyb zwiesił głowę i znowu pokręcił nią z dezaprobatą. Nartowska miała doskonałe wyniki
na wszystkich testach. Dobrze strzelała, świetnie się skradała, była niezła w walce wręcz. Tylko
ta niesubordynacja, niemal wizytówka Armii „Zachód”, u niej była jakby podniesiona do potęgi.
I jeszcze ten brak dbałości o sprzęt…
– Jak ja nienawidzę uparciuchów – mruknął siedzący na skrzyni z amunicją Żegota „Żmij”
Birkowski, polerując swój wielki jednosieczny topór Peruna.
Była to broń nieregulaminowa i dziwna, bo ozdobiona pod dolną krawędzią półkolistą
wypustką, której znaczenia nikt nie rozumiał, ale w Armii „Zachód” nikt nie dbał o regulamin,
a topór wyglądał imponująco.
Grzyb spojrzał zdziwiony na Żmija, bo woj odzywał się tylko wtedy, gdy zupa była niesłona,
a że niesłona nie bywała, to się po prostu nie odzywał.
– Już taka uparta nie jestem – odparła Magda.
Na to Żegota pokręcił głową i upewniwszy się, że nikt tego nie widzi, uśmiechnął się do niej
i poprosił:
– Wyczyść.

Teraz Magdalena „Żmija” Nartowska mogła jedynie żałować, że nie posłuchała przyjaciela.
Z wyrwanym uchem, odjętym palcem, pozbawiona broni, spojrzała z nienawiścią na pochylającą
się nad nią Giselle.
– Czego chcesz, kurwo? – charknęła. – Dlaczego nie strzelasz?!
Orczyca rozumiała trochę język polski ze względu na pokrewieństwo mowy i wizyty
w naszym kraju, gdy jeszcze występowała na scenie.
– Czego chcę, ślicznotko? – warknęła. – Naszyjnika!
Dopiero w tym momencie Żmija dostrzegła, że dziwaczne strzępy zwieszające się z szyi
potwora to ludzkie jelita, które Giselle musiała wyrwać komuś wcześniej. Z rozdartych rur
kapało mleczko pokarmowe pachnące rzygowinami.
Zielona wycelowała w złącza płyty brzusznej żołnierki i oddała cztery dobrze wymierzone
strzały. Magda przy każdym podskakiwała i jęczała. Dwa pociski utkwiły w ciele – jeden nad
prawym biodrem, drugi pod lewym żebrem. Nie były to małokalibrowe dziewiątki, ale
przerażające dwudziestki.
I w tym momencie Polka zrozumiała, że nie wyjdzie z tego starcia żywa. Chociaż pociski nie
uszkodziły ważnych arterii, sam kaliber i energia kinetyczna były dostatecznie duże, by się
wykrwawiła. Co prawda Chors osłabił ich impet, ale drobne ciało wojowniczki było za słabe, by
przeżyć.
Kowalewskaja wyciągnęła szpony i zerwała osłabioną część pancerza. Teraz brzuch
Magdaleny był widoczny, osłonięty tylko cienkim, zakrwawionym kombinezonem noszonym
pod zbroją.
– Ha! – Zielona przełknęła ślinę, nie mogąc się doczekać rozkoszy, którą zaraz poczuje.
 – Pierdol się, suko! – wrzasnęła ostatkiem sił Żmija, machając rękami. – Grzyb, kurwa, Żmij!
Giselle wzięła wielki zamach, by zagłębić łapsko w brzuchu Magdy, ale wojowniczka odbiła
jej kończynę pancernym przedramieniem.
– Będziesz mnie musiała zabić, suko, jeśli chcesz naszyjniczek. Jeszcze dycham, a póki
dycham…
Giselle zawyła, czując ból w obtłuczonych stalą palcach. Dmuchnęła na paliczki.
– Trochę respektu, dziwko – syknęła. – Po tylu latach pracy scenicznej należy mi się i nie
będę się pieprzyć z jakąś tam wsiową idiotką! – Odrzuciła ciężki karabin i zamachnęła się
obiema łapami.
– Oż kurwa… Żmij!!! – załkała wojowniczka.
A Giselle opuściła twarde szpony na jej brzuch.
I przedarły się pazury przez kombinezon, skórę i mięśnie, a Nartowska ze zgrozą poczuła, jak
jej powłoki brzuszne są przebijane i rozrywane z nieludzką siłą. Nagły spazm bólu niemal
pozbawił ją przytomności, gdy coś szarpnęło od środka tak mocno, że serce osunęło się w dół,
a żołądek znalazł tam, gdzie powinny być nerki. Gdy żołnierka otworzyła oczy, jej jelita
spoczywały w łapskach Giselle. Potwór otworzył mordę, wysunął długi, ciemny jęzor i zaczął
oblizywać połyskliwe, różowe trzewia.
– Oż ty suko – Magda syknęła ledwo słyszalnie.
Ogarnęło ją gorąco, a potem zobaczyła światło. Wielkie, gorejące światło.

Wujek Grzyb trzymał palec na spuście ciężkiego miotacza płomieni Zorza Mk 2 tak długo, aż
groteskowo ubrana ogrzyca, wrzeszcząc wniebogłosy, zniknęła w wirze bitwy. Od ognia zajęła
się maska wozu bojowego. Woj przypadł do osłony silnika i, nie bacząc na płomienienie,
pociągnął w górę. Ciężki pojazd zgrzytnął, drgnął i uniósł się kilka centymetrów. Nartowska
wyciągnęła przygniecioną nogę.
– Dziękuję… szefie – szepnęła.
– Medyk! – wrzasnął Grzyb do interkomu, odciągając ją za niewielkie wzniesienie.
– Lecę! – usłyszał głos Amary.
– Rychło… w czas… – stęknęła Żmija, unosząc martwiejącymi rękami płaty skóry i strzępy
wnętrzności.
– Czegoś parła do przodu? – spytał Grzyb załamującym się głosem.
– Głupia… byłam… Dostałam… dwa razy… w brzuszek… ucho, paluszek…
– Chryste, co za bajzel – jęknął dowódca Sokołów, patrząc na wybebeszoną podwładną.
– Sorry…
Nad Magdą pojawiła się Małgorzata „Amara” Hylaszek, sanitariuszka oddziału. Pochyliła
pobliźnioną twarz ku rannej i zamarła przerażona.
– Na Peruna… – jęknęła. – Trzymaj się, Żmijko. – Wyszarpnęła z torby BTM klamry do
zamykania naczyń krwionośnych. – Będę cię teraz szczypała w środku. Będzie strasznie bola…
Grzyb zatrzymał ją wyciągniętą dłonią.
– Za późno, Amara.
– Co, kurwa, za późno?!
Medyczka spojrzała na niego wściekła, a jej poparzona twarz stała się maską gniewu.
– Nie żyje.
– Ja jej dam nie żyje!
 Amara odpięła płytę piersiową pancerza Magdy i zaczęła masaż serca, a w rytm jej ruchów
podskakiwały obnażony żołądek i wątroba.
Grzyb ją odciągnął.
– Hylaszek…
– Odpierdol się, Grzyb!
– Kapral Hylaszek, osłaniać pozycję, zostawić zwłoki.
– Jak możesz tak o niej…?
– Zawrzyj ryj i się skup, bo i ciebie będziemy zaraz zbierać! Artyleria wali w las, a dalej są
atrapy! Mamy rozkaz się wycofać! Te kurwie pomioty coś szykują!

Thomas „Fraydey” Piatkovsky był sprawny fizycznie, ale wiedział, że nawet najlichszy ork jest
w stanie doścignąć go na długim dystansie. No, może najlichszy nie, ale już przeciętny tak.
Engelsi byli po prostu sprawniejsi, co tu dużo gadać. Dlatego pędził ile sił w nogach, klucząc
między drzewami i przeskakując nad korzeniami, podczas gdy Zieleni ścigali go i gęsto strzelali
ze swoich wielkokalibrowych karabinów.
– Fraydey do Andrusa, Fraydey do Andrusa, potrzebny transport – rzucił zdyszany.
– Słyszę cię, Fraydey, nadaj sygnał lokacyjny – odparł niski męski głos.
– Nadaję… – stęknął Thomas, przysiadając na dźwięk głośnej karabinowej serii. – Kurwa,
Andrus, jak się nie pospieszysz, będziesz miał tutaj durszlak, nie szpiega.
– A ty myślisz, że tutaj to mamy basenik z ciepłą wodą i kaczuszkami dmuchanymi?
– Nie wiem, co masz…
Fraydey przesadził długim susem wielki rów. Usłyszał świst i trzask. Pień drzewa tuż obok
jego głowy eksplodował drzazgami. Mężczyzna zasłonił się przedramieniem, ale kilka
drewnianych ości utkwiło w jego policzku. Skulił się, przetoczył i zwrócił w stronę
przeciwników. Było ich najmniej dziesięciu, w tym jeden przerażający Adolf…

Siergiej Żyrinow nie miał nic wspólnego z Giselle, chociaż był kiedyś tak jak ona Rosjaninem.
Szefował mafii i uwielbiał przemoc. Przemiana w Zielonego podkreśliła tylko jego
najmroczniejsze fascynacje. Kochał być Wunderem, z rozkoszą zadawał ból i patrzył na śmierć.
Cóż się dziwić. Jako człowiek kręcił filmy z kategorii snuff, czyli plugastwo, w którym ktoś
naprawdę umiera, parał się handlem żywym towarem i organami, a także niewinnym doprawdy
przy poprzednich zajęciach sutenerstwem. Nazywano go „Grabarzem”. Udało mu się utrzymać
bardzo niewielką część swojej dawnej organizacji – po prawdzie tylko dwóch najwierniejszych
żołnierzy, z którymi zrobił rozpierduchę w jednym z burdeli, gdzie ogarnął ich szał przemiany
(było to jedno z najprzyjemniejszych wspomnień Żyrinowa). Teraz ci dwaj żołnierze, Rusłan
i Gienia, pędzili obok niego razem z kilkoma innymi Zielonymi, wygarniając do jakiegoś
popierdolonego Różowego, który zakradł się na tyły ich hordy.
– Szerzej, bliat'! – wrzasnął. – Szerzej, zaraz go dostaniemy!

Fraydey wychylił się zza niewielkiej fałdy terenu i strzelił dwa razy z obu rąk dzierżących
ciężkie rewolwery. Broń ta wbrew pozorom ma kilka zalet. Po pierwsze, nigdy się nie zacina, po
drugie, jeśli trafi się felerny nabój, nie zablokuje następnych, po trzecie, ma większego kopa, bo
energia materiału miotającego w całości idzie na pchnięcie pocisku, a nie na cofnięcie zamka.
A po czwarte, bębnowe gnaty mają dłuższe lufy. Tak czy owak, wychowany w USA szpieg
uwielbiał swoje Magnum.
Trafił dwóch orków w korpus, ale nic to nie dało.
– Fuck, fuck, fuuuuck…
Przeleciała nad nim seria. Niektóre pociski zaryły w mokrą ściółkę za jego stopami. Engelsi
byli o niecałe sto metrów. Rany Swaroga…
Znowu się wychylił i wywalił całe bębny w dwóch najlepiej widocznych Zielonych. Potknęli
się, przekoziołkowali i zamarli w mchach. Szpieg przypadł do ziemi i błyskawicznie załadował
naboje, posługując się trzymanymi w kieszeniach kształtkami.
Następna seria z wielkiego kalibru wyrwała kawał pnia po jego lewej, zasypując go korą
i miazgą. Już czuł, jak drży grunt pod stąpnięciami Adolfa, doleciał go charakterystyczny zapach
ziół…
Wyskoczył zza osłony z gnatami w rękach i zaczął grzmocić raz z jednego, raz z drugiego,
a mocarne strzały wstrząsały rękawami jego płaszcza. Kolejny ork zwalił się na ziemię. Fraydey
przysiadł za pniem. Ichniejsza palba była tak gęsta, że próba ucieczki skończyłaby się fatalnie.
Bez zbroi zbyt łatwo było go zabić. Pozostała walka wręcz. Wskoczyć między nich. Może są na
tyle głupi, że zaczną do siebie strzelać? Gdyby udało mu się w nich wmieszać, skakać po ich
ramionach i karkach, istniałaby szansa, że dzięki szybkości i ostrym nożom by sobie poradził.
– Kommen, kommen! – usłyszał wołanie Zielonych. – Kommen hier, du Rose süße!
– Ja wam pójdę…
Wychylił się na ułamek sekundy, strzelił trzy razy i schował się za pień. Byli o niecałe
dwadzieścia metrów… Wyszarpnął z pochew noże bojowe i napiął mięśnie.
Nagle usłyszał warkot silnika.

Alicja „Alka” Górniak podskakiwała w koszu ciężkiego motoru bojowego typu Rujewit jak za
mały orzech w za dużej łupinie.
– Nie możesz równiej?! – krzyknęła do kierującego machiną Andrzeja „Andrusa” Jaroty.
– Równiej to w gębę mogę wyjechać, a nie pruć po tych wertepach!
– Stryjek, dawaj, dawaj! – wrzasnął z drugiego kosza Mariusz „Jastrząb” Wojteczek, bratanek
Andrusa.
– Ja pierdolę, dwójka mądrali. Może sami sobie pokierujecie? Widzicie tu gdzieś drogę?!
Rujewity miały monstrualnie szerokie opony, gigantyczne silniki, opancerzone baki tudzież
kosze i świetne amortyzatory, jednak ściółka sosnowego lasu nadawała się do szybkiej jazdy
motocyklem tak, jak wykładzina z gwoździ do seksu. Pojazd wył, wyskakując w powietrze,
przechylał się to na lewo, to na prawo niczym płynąca pod wiatr łódź, ale Andrus nie zwalniał.
Wiedział, że Thomas jest w opałach, i choćby na Rujewicie były zamontowane nie działka typu
Siwa, ale same potężne haubice Jaryło, nie pomogą mu, dopóki do niego nie dotrą. Teraz
Fraydeya mogła uratować tylko szybkość. A szybkość Andrus uwielbiał. Na radarze pojazdu
błyskał lokalizator zwiadowcy i nieustannie się zbliżał. Motocyklistę bardzo martwiło, że od
jakiegoś czasu punkt był nieruchomy, co mogło świadczyć o dwóch rzeczach – albo Piatkovsky
był już martwy, albo się bronił. Obie możliwości były złe, bo oznaczały, że załoga Jaroty
napotka opór. A jeśli Thomas wzywał wsparcie, to opór nie byle jaki. Andrzej mógłby wywołać
szpiega przez radio, ale zdawał sobie sprawę, że jeśli ten się ukrywa, rozmowa może go
zdradzić. Pruł więc do przodu jak szalony, a Rujewit chybotał się na korzeniach, koła zaś drżały
na teleskopach niczym ogarnięte febrą czarnoskóre dziewoje.
– Jest! – krzyknęła Alicja i bez rozkazu otworzyła ogień.
Thomas tkwił nieruchomo oparty o pień sosny, a do jego pozycji zbliżało się kilkunastu
orków.
– Wojteczek, prać! – wydarł się Andrus i sam także nacisnął spust.
Działka zagrały, wyrąbując drogę przez las niczym potężne kosy. Łamały pnie drobniejszych
drzew, ścinały krzaki jałowców, sypały garściami trocin. A wszystko to przy akompaniamencie
wycia przecinanych na pół, tracących kończyny, wywijających kozły, pchanych na pobliskie
drzewa orków.
– Kurwa, chyba nie żyje! – wrzasnął Mariusz, siekąc Zielonych po lewej stronie pnia.
– Adolf! – krzyknęła ostrzegawczo Alka. – Adolf za drzewem!
Andrus wykonał szeroki zakręt w prawo, a następnie w lewo, by przejechać tuż obok wciąż
nieruchomego Thomasa.
– Fraydey! – krzyknął do mikrofonu. – Fraydey, żyjesz?
– Żyję – odparł szpieg cicho – ale ledwo.
– Wskoczysz?!
– Innej drogi nie ma.
– Andrus, gazu, Adolf! – ryknęła Alicja, widząc, jak potężny ork obejmuje obiema łapami
wielkie działko i celuje w motocykl.
Kosz żołnierki ustawiony był z prawej strony Rujewita, właśnie tam, gdzie celował potwór.
– Napierdalaj! – wrzasnął Andrus. – Jastrząb! Granat!
Alicja nacisnęła spust i w stronę olbrzyma pomknęły ściegi pocisków. W tym czasie
Wojteczek cisnął granat za plecy potwora, a kierowca zbliżył się do Thomasa.
– Fraydey, teraz!

Skurwysyński motor wyjechał akurat wtedy, gdy już prawie mieli tego Różowego! Rusłan
mocno oberwał i zginął, Gienia także pożegnał się z życiem, próbując schować się za pień, kilku
Grünów zostało trafionych i nie wiadomo było, czy wyżyją. W zasadzie Grabarz miał to
w dupie, ale wkurwiało go niepomiernie, że jakieś trzy zakute w ciężkie motocyklowe hełmy
ryje psuły mu zabawę! Nie bacząc na gęsty ogień, jakim częstowała go wojowniczka w koszu od
jego strony, postanowił sprzątnąć pojazd jedną serią.
Nagle oślepił go błysk, a potem zapiszczało mu w uszach. Nogi osłabły i potwór osunął się na
kolana. Jak w zwolnionym tempie widział tego opłaszczonego chuja z kapeluszem na plecach
skaczącego na motocykl i częstującego jego pobratymców celnymi strzałami. Co on się, kurwa,
z westernu urwał?!

Zimon nie był zadowolony. Grüny wpadły w szał, widząc coś, czego on sam nie dostrzegał,
stojąc dwieście metrów w głębi lasu. Latacze donosili, że tylko ogrzyce dogryzały Różowym
w polu, ale słabo, bo ogólnie to pindy były, nie wojowniczki. No, może Giselle do czegoś by się
nadawała, gdyby nie tańcowała pośród zabitych, tylko się biła. Jej nieprawdopodobne sprawność
fizyczna i zwinność powodowały, że ciężko było ją trafić i wychodziła cało ze wszelkich starć,
mimo to ogólnie chuj i grzybnia, przegrywali.
 Ale nie mieli wygrać.
– Manitu – zwrócił się do naczelnego stratega. – Czas na Wielkiego Hansa.
– Rzekłeś, wodzu – odparł odziany w pióropusz ork i nadał do komunikatora: – Hans, napier,
proszę ciebie, dalaj.
– A my spierdalamy – rzucił cicho Zimon i puścił do Apacza oko. – Gdzie jest nasz
śmigłowiec?
– Czeka na polanie, obok trebusza.
– A, jeszcze ten trebusz. No dobrze, sprawdźmy to. Rausss!

Leonhard Blatz zwany z rzadka Astronomem wykładał przed przemianą astrofizykę i był
inżynierem napędów rakietowych. Pierwszy atak dorwał go, gdy przebywał w hali produkcyjnej,
więc użył instynktownie rakiet ziemia-powietrze, by zamienić wielkie pomieszczenie w dymiące
rumowisko, a pracowników w malinowy dżem, którym obsmarował wszystkie ściany.
Nienawidził siebie za to, chociaż orkowa natura, jak we wszystkich innych przypadkach, wzięła
w nim górę i często miał sny o rzezi i rąbance.
Nie pamiętał, jak znalazł się w hordzie Zimona, gdy jednak doszedł do siebie, a Zakhausen
odkrył jego umiejętności, został zaprzęgnięty do prac zgodnych z jego wykształceniem.
Jego zadaniem w ciągu ostatnich miesięcy było skonstruowanie wyrzutni Wunderów.
Umysł Leonharda nie funkcjonował już tak jak przed przeobrażeniem, dlatego ork postanowił
skorzystać z mózgu inaczej niż dotychczas. Wiedział, że nie potrafi zaprogramować rakiety tak,
by uderzyła w cel, używając sztucznej inteligencji, ale umiał skonstruować sterowanie ręczne,
dzięki któremu każdy średnio rozwinięty Grün, nawet Wunder, będzie w stanie dotrzeć do celu.
Wiedział też, że nie potrafi już tak ustalić parametrów startu, by pocisk wzniósł się pionowo, nie
zawrócił i nie grzmotnął w grunt, posyłając do piachu obsługę wyrzutni, ale umiał
skonstruować… trebusz.
Gdy Zimon wraz z Manitu, Kässem, Ulwarem, Novackiem i piękną Reginą przybyli na
polanę, na której stała machina, Marius Mörav, dzielny, choć przygłupi pilot oblatywacz, czekał
już gotowy do misji. Był to wyrośnięty ponad miarę Wunder, były generał Niemieckich Sił
Zbrojnych wydalony za korupcję, teraz popierdolony tak kompletnie, że z niezrozumiałą ochotą
zgłosił się do zasadniczo samobójczej misji. Na obu barkach potwora osadzone zostały karabiny
M32HB Browning, których zasobniki z amunicją znajdowały się w skrzyniach na łopatkach,
w kaburze na biodrze potwór trzymał ulubiony czarnoprochowiec, a przy drugim jego boku
majtała maczeta.
Widząc gotującego się do lotu ziomka, Zimon mruknął cicho do Manitu:
– Myślisz, że się nadaje? Wygląda na strasznego debila.
– Z całym szacunkiem, wodzu, wszyscy jesteśmy debilami.
– Dobrze powiedziane – rzekł Zakhausen, mocarnie mlasnął i stanął przed wielkim wojem
trzymającym w paszczy olbrzymie cygaro. – No i jak, pilocie? Gotowy?
– Ja-korwa-wohl! – odparł Wunder tubalnym basem, wyjmując cygaro z pyska, aby okazać
wodzowi szacunek.
– Wiesz, Mörav, że nie wyciągniemy cię z tej misji?
– Ja-korwa-wohl!
– I że musisz sam tu wrócić?
– Jak zapierdolę generała co najmniej. I ze dwóch pułkowników!
 – Postaraj się…
Zimon przerwał, bo Regina, najwyraźniej podniecona widokiem dziarskiego Mörava, zaczęła
zbyt intensywnie wachlować go fragmentem wyrwanej z jakiegoś sklepu markizy i co chwila
otrzymywał lekkie pacnięcie w głowę, przez co jego hitlerowska czapka zabawnie podrygiwała.
– Regi – odwrócił się do modelki – trochę lżej, dobrze?
Zielonoskóra przestraszyła się. Znała gniew Zimona.
– Przepraszam, wodzu.
– Tylko nie puszczaj bąków.
Piękna Regina znana była z tego, że w chwilach stresu zachowywała się jak nieświeży połeć
mięsa. Była to zresztą nie tylko jej przypadłość. Wielu Grünów po przeobrażeniu stało się
bardziej… gadatliwych od drugiej strony.
– Pos… Pos… taram się.
– No.
Zakhausen spojrzał na Mörava i podjął konwersację:
– Przyjrzyj się, co tam mają, jaką technologię. A potem wracaj, dobra?
– Ja-kor…
– Nie klnij przy Zimonie Zakhausenie – zmitygował go Jakub Novacek. – To źle wygląda
w Wielkiej Księdze.
Marius Mörav zamrugał, nie bardzo rozumiejąc, o co kronikarzowi chodzi.
– Wykonać! – warknął wódz.
Marius nasadził na łeb za małą pilotkę, nasunął na oczy podrapane gogle i skinął do
Leonharda.
– Leon, pospiesz się – odezwał się Zimon. – Hans już nadlatuje.
– A, tak, tak, wodzu…
Leonhard Blatz pobiegł za Möravem po drewnianych schodach do rakiety umieszczonej na
końcu długiego ramienia trebusza.
– Wchodź tutaj, wchodź…
– Tu? – spytał Wunder.
– Tak, tu. Jak w symulatorze, pamiętasz?
– Pamiętam, kurwa, pamiętam.
– Świetnie. Nóżki tu, rączki tu, główka…
– Pierdolnąć cię? – spytał oblatywacz.
– Ależ…
– Co za pizda. – Były generał pokręcił głową, wciągnął dym z cygara i uchwycił kierownicę
przerobionego motocykla.
– Pamiętasz wszystko? – upewnił się naukowiec.
Wunder zapiął skórzane pasy bezpieczeństwa.
– Ja-korwa-wohl. Zamykaj, verfluchte, bo mi tu wieje.
– Przeciążenie, jakiego doznasz, będzie…
– Wy-korwa-pier-korwa-dalaj! – Wunder odepchnął go i zamknął drzwi rakiety. – I odpalaj! –
krzyknął przez grube blachy.
– Jak tam se, korwa, chcesz – warknął Leonhard, westchnął, zmówił w myślach modlitwę do
Einsteina i pociągnął wielką dźwignię trebusza.
Machina gromko stęknęła, sznury napięły się, szczęknęły łańcuchy, zgrzytnęły łożyska
i wielkie ramię zaczęło zataczać łuk, nabierając prędkości w zawrotnym tempie. Gdy zatoczyło
koło, jego koniec gnał już z prędkością trzystu dwudziestu kilometrów na godzinę. Drzewce
potężnie uderzyło w hamujący blok, a rakieta pomknęła ostrym skosem w błękitne niebo.
– No, teraz wszystko w rękach Gotta – mruknął Leonhard, śledząc jej lot.
Zszedł do wodza.
– Gott mit uns – huknął Zimon i potężnie trzepnął naukowca w bark. – Właź do latacza.
Spadamy stąd.
– Tak, tak – potwierdził Blatz, rzucając ostatni raz okiem na drgający jeszcze trebusz
i gramoląc się razem z orszakiem wodza do potężnie opancerzonej machiny.
Wyciągnął ze skórzanej torby niewielkie, płaskie urządzenie z wyświetlaczem i sprawdził tor
lotu rakiety.

Marius Mörav się zesrał. No tak. Zesrał się, nie był bowiem przyzwyczajony do przeciążeń
rzędu osiem G, a tyle wynosiła siła odśrodkowa, gdy jego pocisk zerwał się z uwięzi i pomknął
w błękit. Gdy Wunder odzyskał przytomność, poczuł charakterystyczną lepkość w gaciach, ale
że gacie miał od dawna dziurawe, nie robiło mu to różnicy. Przeciwnie – nawet go to podnieciło,
bo, jak już mówiliśmy, był zaburzony mocniej niż zwykły ork. Palnął łapą w wielki czerwony
guzik startowy rakietowych silników. Usłyszał i poczuł ich zapłon, chwycił mocarnymi łapskami
kierownicę, zerknął przez małe okienka pojazdu i naprowadził pocisk na właściwy kurs.
– Wunderbar, wunderbar – jego krzywy ryj wykrzywił się jeszcze bardziej w lubieżnym
uśmiechu – wyląduję w samym centrum Różowych. Tyle Hertzburgerów naraz…
Ślina pociekła po wielkiej szczęce i kapnęła z głośnym pacnięciem na pusty bak byłego
motocykla.

Małgorzata „Brzytwa” Pacholczyk spojrzała na generała Woźniaka.

– Co pan o tym sądzi, generale?
– O tych atrapach i zbliżającym się wielkim transportowcu? Coś knują, to pewne. Takiej akcji
nie widzieliśmy od początku wojny. Jest dobrze zorganizowana i mimo naszego podstępu orki
wciąż się trzymają, a to przez olbrzymie siły powietrzne…
– Jakie rozkazy?
– Połącz mnie z Nianią.
– Tajest.
Adiutantka sięgnęła po komunikator.
– Korona do Niani.
– Słyszę cię, Korona – rozbrzmiał głos Krawczyka.
– Tu Wiedźmin, Niania. – Generał wziął mikrofon z ręki Brzytwy.
– Na rozkaz, generale.
– Wyślijcie…
Adiutantka spojrzała w górę, bo zaczął stamtąd dochodzić dziwny gwizd. Gdy dostrzegła jego
źródło, jej oczy rozszerzyły się. Z zaciągniętego dymami nieba spadała wielka czerwono-żółta
rakieta, która właśnie rozpadła się na dwie części, a ze środka wyskoczył… Adolf. Potwór leciał
wprost na nich.
– Generale! – wrzasnęła i odepchnęła zwierzchnika, uskakując w drugą stronę i sięgając po
wiszące na udach rewolwery.
Marius Mörav z ulgą rozpostarł mocarne, sękate łapska, bo mu w rakiecie było trochę ciasno,
chwycił rączki potężnych karabinów zamontowanych na naramiennikach i, wciąż lecąc, zaczął
siec powietrze seriami z obu luf. Pod nim uciekali dwaj Różowi o zniewalająco czystym zapachu
zmieszanym z aromatem żołnierskiego bigosu unoszącym się z pobliskiej kuchni.
– Donnerwetter, co za zapachy – zachłysnął się.
Pierwsze strzały żołnierzy wroga odbiły się od płyt jego pancerza.
Wunder roześmiał się.
– To za mało na potężnego Mörava!
Powietrze huczało w pędzie, a grunt szybko się zbliżał, jednak ork nie zwracał na to uwagi
i posyłał serię za serią, zostawiając nad sobą sznury złotych łusek.
– Koooarrrwa, dlaczego nie mogę ich trafić?! – jęknął, widząc, jak dwójka wojaków, przy
których zamierzał wylądować, rozpierzcha się, a z lewej strony otwiera do niego ogień trzeci,
który dopiero co wyskoczył spod namiotu wyglądającego na sztabowy.
„Udało mi się? – pomyślał. – Naprawdę trafiłem na sztab?! Zimon da mi najlepsze samice!” –
Wyszczerzył kły i silniej wcisnął spusty karabinów.
– Trafiłem! – wrzasnął, widząc fontannę krwi tryskającą z łydki jednego z żołnierzy. –
Koooarrrwa, trafiłem!!! Chyba samicę!
Lufy ciężkich karabinów wypluwały ogień i ołów, a orka zaczęła nurtować myśl, że o czymś
zapomniał. Czy ziemia nie zbliża się za szybko? Trawa, namioty, kuchnia polowa, sylwetki
żołnierzy, wszystko to rosło w oczach.
„Zaraz, zaraz, o czym miałem pamiętać?”

– Ale pierdolnął! – zachłysnęła się Brzytwa, gdy Wunder z gromkim hukiem wbił się w murawę,
nie otworzywszy spadochronu ani nie uruchomiwszy silników hamujących, jeśli takowe były
zamontowane w jego dziwacznej uprzęży.
Adiutantka generała była ranna w podudzie, ale ból nie pozbawił jej przytomności,
krwawienie zaś nie wydawało się groźne.
– Oberwałaś – skwitował Woźniak, patrząc na nią z troską.
– To nic. Zdaje mi się czy on był jakiś obesrany?
– Nie mam pojęcia.
Przypadł do nich Mawete.
– Przepraszam, generale, srałem.
– Co za zbieg okoliczności.
Wychynęli zza wału, który powstał po uderzeniu w grunt Adolfa, i powitał ich huragan ognia.
– Ha! – wrzasnął ork, waląc z obu luf. – Myśleliście, że taki detal jak połamane gnaty powali
słynnego Mörava?!
– Co on tam pierdoli? – spytała Brzytwa.
– Nie mam pojęcia – odparł generał. – Mawete?
Mawete znał niemiecki.
– Pierdoli, generale.
– Dziękuję.
Wiedźmin schował się za wał i rozejrzał.
 – Psiakrew, nie mamy czym go ukatrupić. Broń ręczna to za mało na te olbrzymy.
– A on zaraz stamtąd wylezie – stwierdziła adiutantka.
– Hej, porcja rozpierdzielu dla różowych chłopysiów! – krzyknął Wunder po niemiecku.
Nagle na trawę koło wojów upadły z głuchym „dup” trzy wielkie orkowe granaty.
– Ja pier… – jęknął Wiedźmin.
– Generale! – wrzasnęła Brzytwa i odepchnęła zarówno Woźniaka, jak i Mawete. Chwyciła
dwie wielkie Gruchy i odrzuciła do jamy.
– Pacholczyk! – krzyknął Wiedźmin, ale jego ochroniarz chwycił go wpół i skoczył, oddalając
się od adiutantki.
Powietrze rozdarły trzy eksplozje – dwie w jamie orka i jedna pod ciałem Małgorzaty. Biedna
wojowniczka poleciała w górę pchnięta żółtym ogniem wybuchu, a potem bezwładnie opadła.
– Oż skurwysyn! – warknął Wiedźmin. – Brzytwa! Brzytwa!
Pacholczyk leżała bezwładnie, a ze szczelin jej lekkiej kamizelki kuloodpornej płynęła krew.
– Generale, musimy się wycofać – szepnął Mawete.
W tym czasie Mörav, nie bacząc na liczne rany, które otrzymał w wybuchu granatów,
mozolnie wyczołgiwał się z leja.
– Kurwa, odrzucić granaty? To tak się teraz postępuje? – mamrotał, grzebiąc się w tłustej
ziemi. – Ja pierdolę, ale mi kulasy połamało. Jak teraz wrócę do swoich? I gdzie, kurwa, moje
cygaro?
– Astro do Mörava – usłyszał w słuchawce pilotki. – Jak udała się akcja?
– Dobrze, koarwa, ale kulasy mi połamało…
– Nie otworzyłeś spadochronu?!
– To był jakiś spadochron?

Siedzący w śmigłowcu Zimona Leonhard Blatz opadł bezwładnie na stalowy fotel.

– I jak? – spytał Manitu.
– Nie otworzył spadochronu. Jest połamany.
– Ale doleciał?
– Doleciałeś? – rzucił Blatz do mikrofonu.
– Tak – odparł Mörav – do-kurwa-leciałem. Chyba do sztabu. Bo czuję bigos i per-kurwa-
fumki.
– Rozwal co się da i wracaj – nakazał naukowiec.
– Nie będzie mi, koarwa, jakiś gryzipiórek rozkazów wydawać!
Wunder zadarł łeb, by sprawdzić, ile jeszcze zostało mu do krawędzi leja, gdy w powietrzu
rozbłysła tęcza. Czas jakby zwolnił, a Mörav zorientował się, że źródłem tej tęczy jest ściana
wody, która zbliżała się do niego niczym parująca fala przeznaczenia. „Skąd tu woda?” – zadał
sobie pytanie, zanim w jego zieloną skórę uderzyła Niagara wrzątku.

Zapytacie zapewne, skąd się w tej sytuacji wziął wrzątek. Żeby to zrozumieć, trzeba się cofnąć
mniej więcej o pół minuty i przyjrzeć polowej kuchni Piątej Brygady, nad którą pieczę
sprawował porucznik Tata Malki. Był to tęgi, krępy, kulejący na jedną nogę brodacz, poparzony
tu i tam bynajmniej nie przez kuchenne palniki, kiedyś ojciec ślicznych bliźniaczek, teraz uparty
jak osioł szef potrafiący zrobić potrawkę z wojskowego pasa i korzeni traw. Otóż Tata Malki
miał coś w rodzaju szóstego zmysłu i zanim jeszcze Brzytwa usłyszała zbliżającego się Adolfa,
wyczuł niebezpieczeństwo. Błyskawicznie rozejrzał się za patelnią, ale percepcja pozazmysłowa
podpowiedziała mu, że tak prosta broń nie wystarczy. Krzyknął do kuchcika, by pilnował
bigosu, sam zaś pobiegł do namiotu po swój shotgun.
Wtedy właśnie w grunt wrył się niczym meteoryt zielony potwór, a Malki, widząc ogrom
zniszczeń, jakie poczynił olbrzym, zrozumiał, że nawet największy kaliber nic tu nie poradzi.
Nie odłożył jednak shotguna, lecz zarzucił go na plecy i niewiele myśląc, podbiegł do
dwudziestolitrowego gara, w którym gotowała się woda na zbożową kawę. Chwycił za oba ucha
i począł, utykając, biec w stronę walczących. Woda chlapała, parząc pobliźnione przedramiona,
ale Malki tylko wykrzywił twarz i zaciekle sunął dalej.
Gdy był dwadzieścia metrów od jatki, eksplodowały granaty.
– Brzytwa – szepnął, nie bacząc na to, że jego skóra pokrywa się bąblami. – Oż ty
skurwysynu…
Niezauważony przez nikogo dobiegł wreszcie do krateru, wychylił się, by zobaczyć, co w nim
drzemie, a ujrzawszy poranionego, ociekającego seledynową posoką Adolfa, przechylił gar i,
widząc, jak wrzątek zalewa pysk i ramiona napastnika, krzyknął:
– Napij się żołnierskiej kawki, pierdolony w dupę gównojadzie!
Olbrzym zawył, bo mięśnie mięśniami, siła siłą, ale dwadzieścia litrów wrzątku robi swoje.
A potem Adolf zakrztusił się, skulił i zsunął na dno leja. Wtedy kucharz zdjął z pleców shotgun
i wypalił raz, a potem drugi.
Mörav mało co widział, bo wrzątek zalał mu oczy. Miotał się, próbując chwycić rękojeści
karabinów, ale zamiast tego jego łapa zahaczyła o jakąś dźwignię w uprzęży i nagle coś
wybuchło za jego plecami, a gwałtowne szarpnięcie wydobyło go z leja. „Spadochron! –
pomyślał. – Otworzyłem spadochron!”
– Ha! – wrzasnął i mimo że mało co widział, chwycił rączki karabinów i zaczął siec gdzie
popadnie, ciągnięty przez szeleszczącą czaszę z czerwonego jedwabiu.
Nagle jednak świat wybuchł i zniknął, bo potężny ork otrzymał centralne trafienie pociskiem
ziemia-powietrze typu Flins, który odpalił naczelny propagandzista Piątej Brygady, kapitan
Dominik „Domel” Buczkowski.
Kucharz, generał i Mawete skulili się, gdy na ziemię opadał grad fragmentów pancerza
Adolfa, jego kości, jelit tudzież innych podrobów, a potem podbiegli do Brzytwy i odwrócili ją
na plecy.
Kamizelka kuloodporna Smocza Skóra to dobra osłona, ale nie wtedy, gdy ciężki orkowy
granat, nazywany przez ludzi Gruchą, wybucha między brzuchem a ziemią. Eksplozja wali
wtedy całą mocą zarówno w grunt, jak i w to, co w górze. W murawie był spory lej, a zbroi
Małgorzaty w miejscu wybuchu po prostu nie było. Zupełnie jakby wyżarł ją kwas. W brzuchu
wojowniczki ziała wielka jama wypełniona krwią. Brzytwa żyła jeszcze, ale nie mogła nic
powiedzieć. Patrzyła tylko to na generała, to na Mawete, to na kucharza. Zamknęła oczy, jakby
na znak, że jest dobrze, że nie żałuje i że cieszy się, że uratowała im życie. Uśmiechnęła się
blado, a potem znowu opuściła powieki, jakby zasypiała.
I zasnęła na wieki.
– Perunie Niebieski, Swarogu Złowrogi – chrypnął Tata Malki. – Dajcie mi ich wszystkich,
rozpruję dziadów!!!
Dzik Mariusza „Niani” Krawczyka i Kamila „Wolfa” Tyszkiewicza wracał do walki na pełnym
ciągu, a czas był po temu najwyższy, bo nad pozycjami piechoty Piątej Brygady rozgrywała się
regularna bitwa, którą śmigłowce ludzi zaczynały przegrywać. Gdyby nie dzielny ostrzał z dołu,
który mógł być prowadzony tylko dlatego, że większość orków ogarnął szał na widok Zuzy
„Zadry” Poniatowskiej, lotnictwo Piątej pewnie dawno by się załamało.
– Tu Alfred, przybywamy z odsieczą – nadał pilot do walczących.
– Dzięki Perunowi! – wrzasnął jeden z lotników. – Kończą nam się pestki! Co się tu, na
Trzygłowa, dzieje?!
– Nie mam pojęcia. Musimy wytrzymać.
– Roger that – odparł rozmówca.
Mariusz wypatrzył najbliższy wraży śmigłowiec i wyszczerzył zęby do Wolfa.
– Wracamy do tanga…
– Korona do Niani – usłyszał w słuchawce.
– Tak, Korona?
– Jeśli macie jakieś siły, sprawdźcie ten transportowiec. Nie podoba mi się.
Głos Wiedźmina był dziwny. Drżał, jakby generał był silnie wzruszony.
– Wszystko w porządku, generale?
– Tak, tak, w porządku. Dacie radę oderwać ze trzy maszyny?
Niania zerknął na radar pokazujący odległy statek.
– Damy, generale, ale on wściekle wysoko leci. Będzie z dziesięć tysięcy. Nie wzniesiemy się
na ten pułap. Najwyżej na sześć i pół…
– Cholera… Skąd oni wzięli ten samolot?
– Mają olbrzymi potencjał, w przeciwieństwie do nas.
– No trudno, wracajcie do walki, ale miej go na oku, dobrze?
– Tak jest, generale.

Hiacynt „Schakal” Danzig był kiedyś doskonałym pilotem wojskowych maszyn transportowych,
a przeobrażenie w Grüna zabrało mu naraz trzy rzeczy: świat, w którym żył, ludzkie ciało i Annę
Koch. I nie to, że ją ktoś zamordował. Nie – Koch przeżyła i dała w kość niejednemu Zielonemu,
który wtedy, gdy wszystkich ogarnął szał, chciał przegryźć jej gardło. Anna, jak się okazało, od
dawna podkochiwała się w Michaelu Öro, dowódcy Danziga, i po przemianie, o bogowie,
utworzyła z nim dziwaczny, oparty na seksie i przemocy związek, co pogrążyło duszę Hiacynta
w ponurej melancholii.
Teraz Schakal prowadził maszynę, którą uwielbiał pilotować jako człowiek – Lockheeda C-
130 Herculesa, który tym się różnił od wersji „ludzkiej”, że pomalowany był na czarno
i czerwono, a deseń stanowił kontur wielkiej białej ludzkiej czaszki wymalowany zarówno na
spodzie płatowca, jak i na jego wierzchu – i zastanawiał się, co on tu, donnerwetter, robi.
Zadanie Danziga byłoby proste, gdyby był człowiekiem, ale człowiekiem już nie był i wiedza,
którą zgromadził, będąc Różowym, z wielkim trudem torowała sobie drogę do jego orkowej
świadomości. Przyciski mu się myliły, dźwignie pstrzyły w oczach. W sumie najlepiej wszystko
szło, gdy nie myślał o tym, co robi. Paluchy same przełączały wtedy prztyczki, czy jak się tam to
gówno nazywało, oczy bez udziału świadomości wędrowały, by ocenić wskaźniki, a łapska
odruchowo pociągały wolant bądź go odpuszczały. Wystarczyło jednak, żeby Hiacynt pomyślał
o tym, co robi, a już się wszystko myliło. I jeszcze to wspomnienie, tuż przed misją.
 Michael Öro stał przed nim pewny siebie, arogancki, ubrany w skórzany, tylko trochę
dziurawy płaszcz oraz czapkę oficera SS, ćmiąc papierosa i drapiąc się w krocze. Obok niego
przytulona, rozkochana w nim Anna. Co prawda nie była już tą samą słodką Różową, którą
Danzig pokochał, ale na nieszczęście Hiacynta wciąż widać w niej było dawną Koch: w ruchach
ramion, w sposobie patrzenia, nawet w głosie. Cóż z tego, że łagodna twarz zamieniła się
w zniekształconą mordę, a ponętne ciało w muskularną powłokę kulturystki? Czy ktoś kochający
kogoś nad życie odrzuci go tylko dlatego, że troszkę zmieniła się kosmetyka? Hiacynt nie
potrafił tego zrobić i cierpiał, widząc, jak jego ukochana tuli się do Michaela.
Ten wyjął zmiętego papierocha z gęby i szczeknął:
– Anna właśnie dostała informację od wielkiego cesarza Paulusa Lauffa, że masz startować.
Wiesz, z czym. Potem nawiąże z tobą łączność wódz Hordy Południowo-Wschodniej. Nie za
skomplikowane dla twojego tępego łba?
Hiacynt milczał, zagryzając zęby na widok Öro, który obmacywał cycki Anny.
Michael spojrzał na Koch.
– Czy mi się zdaje, czy on ostatnio głupieje?
– Nie wiem. – Grünka ziewnęła. – W sumie mam to w dupie. Czy możemy już gdzieś się…
rozumiesz… udać? – Potarła udem o potężną nogę Öra.
– Ależ oczywiście. – Michael cmoknął grubymi wargami. – Zatem startujesz, debilu – zwrócił
się do Danziga. – Ładunek masz już zamontowany. Lecisz, dociera? Potem przejmuje cię Zimon.
A potem robisz to, co potrafisz, i nie mam na myśli srania.
– O, to ci się udało, kochaniutki – roześmiała się Anna. – Zrobię ci za to… naleśnika.
– Mmm! Uwielbiam naleśniki!
– Ja myślę.
– Cesarz Paulus Lauff liczy na ciebie, debilu – odezwał się na odchodnym Öro. – Więc,
rozumiesz…
– A niech spierdala – mruknęła Anna, gdy odchodzili.
Danzig otrząsnął się. „Co ja tutaj robię? – zadawał sobie przez kilka chwil pytanie. – Co ja
tutaj robię? Dlaczego to robię?” I wtedy sobie przypomniał. Latanie było ostatnią rzeczą, jaką
naprawdę lubił. Reszta się nie liczyła. Reszta była torturą. Tylko latanie kochał. Ale nawet ono
go zdradzało, bo te cholerne prztyczki zbyt często odrywały się od znaczeń i nie pamiętał, do
czego służyły…
– Byle nie myśleć, byle nie myśleć – mruczał do siebie, szarpiąc rzadką blond bródkę
sterczącą z wielkiej szczęki. – Punkt docelowy, punkt docelowy… Gdzie jest, kurwa, docelowy
i co to kurewskie „docelowy” znaczy?!
– Co mówisz?! – spytał z głębi Herculesa główny mechanik Brunon Havrylook.
– Nie, nic, Brunon, tak do siebie…
– Aha.
Danzig spojrzał na wielką papierową mapę, którą trzymał na kolanach.
– Aaa, tu, no ja, no ja, to powinno być łatwe…
– Wielki Hans? – usłyszał w słuchawkach.
– Tu Wielki Hans – warknął. – Czekam na rozkazy.
– Napierdalaj, Schakal – nakazał Zimon. – W imię Gotta.
– W imię Gotta, wodzu – odparł Danzig i zwiększył ciąg silników.
Machina wyrwała się do przodu, zadygotała, łagodnie przechyliła w skręcie, po czym
wyrównała lot i skierowała nad pole bitwy.
– Ja pierrrdzielę! – darła się Małgorzata „Kicia” Gwara, oglądając pole bitwy przez otaczające ją
ekrany. – Nie ma już w kogo walić! Orki rozwalone, orczyce uciekły, pojazdy załatwione, tylko
to cholerne lotnictwo!
– Z działa nie wcelujemy – stwierdził Dziad.
– Kamil! – Gwara krzyknęła do kierowcy. – Starczy jeszcze paliwa?! Musisz cały czas krążyć!
– A co ja, kurwa, robię?! – krzyknął mechanik.
Istotnie, o tym, że Swaróg się przemieszcza, świadczył nieustanny ruch w górę i w dół zamka
lufy pojazdu.
– Ja nie narzekam – warknął Radek „Flaszka” Raczkiewicz, który jak najęty prał z ciężkiej
Siwej do wrogich śmigłowców.
– Uszy już puchną od tego twojego działka! – poskarżyła się Gwara, poprawiając hełm.
– Może pierdolniemy odłamkowym z tajmerem? – zaproponował Dziad, ale zanim Małgorzata
odpowiedziała, sam skomentował: – Bez sensu. Możemy poranić naszych.
– Otóż to.
– Tygrzyk, daj w prawo, tam jest równiej – nadał przez interkom Flaszka. – Lepiej mi się
będzie strzelało…

– Kalina, wal, wal, wal! – krzyczała Klaudia „Ripley” Heintze do działonowej. – Nasi tam giną!
Wskazała palcem Peruna, który spadał, ciągnąc za sobą kitę ognia i dymu.
– No robię, co mogę!
– Lenny, nie zwalniaj, nie zwalniaj, bo za gęsto kropią!
– Nigdy! – odparł kierowca.
Dażbog pędził jak oszalały pośród trupów orków i wraków ich wozów bojowych. Dookoła
eksplodowały pociski wroga, ale pojazd wciąż był na chodzie, jakby kierowała nim jakaś
złośliwa inteligencja, duch, który nie pozwalał mu się poddać.
Nagle tuż nad nim wyłonił się z chmury pyłu i kurzu wrogi helikopter.
– Uwaga! – krzyknęła Ripley.
Joanna „Kalina” Malik zwróciła w stronę napastnika sprzężone działko, ale nie zdążyła
wypalić. Seria wielkokalibrowych pocisków z wielkim hukiem rozorała poszycie wieżyczki
i zniszczyła zamki broni.
– Lenny, pruj! – krzyknęła Klaudia, ale kierowca zrozumiał rozkaz na swój sposób.
Zamiast pomknąć do przodu, zatrzymał pojazd, wyskoczył na pancerz z bazooką i wymierzył
ją w Jaszczura, który zawisł w pobliżu Dażboga, by go wykończyć.
– Ty albo ja – warknął siwy kierowca i odpalił rakietę w tym samym momencie, w którym
śmigłowiec otworzył ogień.
W powietrzu minęły się mknące w przeciwnych kierunkach salwy – smugi orkowych
pocisków i rakieta Lenny’ego, który, niczym w zwolnionym tempie, skakał w bok, by uniknąć
ognia.
Pociski grzmotnęły w pancerz Dażboga, a ten podskakiwał od każdego uderzenia.
– Kalina, cała jesteś?! – Ripley pochyliła się nad omdlałą operatorką działek.
Joanna uśmiechnęła się blado.
– Chyba cała, ale łeb mnie napier…
 Resztę jej słów zagłuszył huk eksplozji. Pojazd drgnął popchnięty gorącą falą.
– To nie my. – Klaudia podniosła głowę. – Coś innego się rozpizgło.
– No – skwitował Lenny, wskakując do pojazdu i zamykając za sobą właz. – To do przodu.

– Medyk! – Ewelina Wiechucka usłyszała w słuchawce wezwanie Ripley i wychyliła się zza
osłony, by spojrzeć na pole bitwy.
Dażbog jechał wśród ściegów broni pokładowej wrogich śmigłowców w stronę okopanych
Orłów, ale miał jeszcze do pokonania dobrych pięćset metrów. Dookoła płonęły zniszczone
pojazdy, walały się trupy orków. Jedna z opon pojazdu była przebita, wieżyczka kolebała się,
cudem trzymając kadłuba. Pancerz był koszmarnie pokiereszowany.
– Lecę – Runa nadała do Orłowskiego.
– Samul. – Sergiusz spojrzał na woja w wielkim pancerzu. – Osłaniaj ją.
– Tajest!
Dariusz wykonał sus i już biegł z Eweliną, od czasu do czasu zerkając na zakryte gęstym
dymem niebo i waląc krótkimi seriami do przelatujących nisko Jaszczurów.
– Kto ranny? – nadała sanitariuszka.
– Kalina – padła odpowiedź Klaudii.
– Stan?
– Ty mi powiesz. Krwawi z twarzy, barku, obojczyka…
– Sika coś?
– Nie sika. Nie widzę znaczy.
– Możesz spróbować odsłonić rany?
– Runa, nie mam na to czasu, walą do nas! Lenny, lewiej, bo nas wypierdolisz!
Medyczka zerwała połączenie.
– Źle jest – rzuciła do Samula.
– Kto?
– Kalina.
– Tylko nie Kalina!
– No ale Kalina.
Nagle zza zwałów trupów Engelsów wyskoczyła na nich wściekła Zielona przybrana w luźne
barwne blachy.
– Won! – warknął Samul i poczęstował ją gęstą serią z Marchołta.
Potwór zwinął się w kulę, ryknął i padł u ich stóp, żegnając się z życiem przy
akompaniamencie niezrozumiałego charkotu.
– Sprawdź, czy ma puls – sapnęła Ewelina.
Dariusz obrócił się na pięcie i wypalił prosto w czerep orczycy, a ten rozpadł się niczym arbuz
uderzony wielkim młotem.
– Brak pulsu – oznajmił i ruszył za Runą.
Dażbog był tuż-tuż. Sanitariuszka obiegła pojazd i wskoczyła przez otwarte tylne drzwi.
W Chorsie nie dostałaby się do środka przez górne włazy. Samul pozostał na zewnątrz i biegł
obok pojazdu, osłaniając go przed atakami z powietrza.
W Dażbogu odgłosy bitwy były wytłumione. Transporter podskakiwał na wybojach, od czasu
do czasu skarżąc się jękami rykoszetów, gdy zniżał nad nim lot jakiś Jaszczur.
– Ripley do Kici – nadała Klaudia.
 – Słyszę cię, Ripley.
– Podjedźcie i nas osłońcie. Mamy rozwalone działka, działonowa ledwo dycha. Z zewnątrz
osłania nas Zbrojowiec.
– Samul?
– Ta.
– Za trzydzieści sekund będziemy.
– Ver’n’out.
Heintze spojrzała na Ewelinę rozcinającą bluzę Kaliny.
– I jak?
– Blada jest strasznie. Pytałam, czy nie sikało.
– Nie sikało.
Wiechucka wskazała podłogę pod Joanną. Była cała we krwi.
– Z tyłu sikało – warknęła. – Pocisk wielkokalibrowy przebił jej obojczyk, tętnicę
podobojczykową i łopatkę.
W tym momencie Heintze zbladła, nawet Dażbog, prowadzony, zdawałoby się, pewną ręką
Lenny’ego, zachwiał się i na chwilę zwolnił. Ripley chciała zapytać „Wyżyje?”, ale nie mogła
powiedzieć tego głośno. Spojrzała pytająco na Wiechucką. Ta odpowiedziała spojrzeniem
krótkim, twardym i niezrozumiałym.
„Zatamować krwawienie, ustabilizować ciśnienie, kontrolować puls” – powtarzała w myślach.
Wyszarpnęła z torby BTM wielką strzykawkę, w której mieściło się kilkanaście rozprężających
się tamponów hamujących krwawienie.
– Słuchaj, Kalina – szepnęła do półprzytomnej pancerniaczki – wepchnę ci to w ranę. Będzie
bardzo bolało. – Zerknęła na Klaudię. – Zabierz jej broń, bo mnie zastrzeli.
– Poważnie?
– Zrób to!
Heintze wyszarpnęła Visa z kabury Kaliny.
Wiechucka zbliżyła strzykawkę do wielkiej rany, mrugnęła do Joanny i energicznie wsadziła
plastikową rurkę w czerwoną dziurę.
Malik syknęła. Całe jej ciało naprężyło się, a twarz wykrzywiła w maskę bólu.
– Co mi robisz? – szepnęła. – Co mi, kurwa, robisz?!
– Życie ci ratuję – odparła Wiechucka i wcisnęła tłok, wysuwając w tym czasie rurę.
– Ja pierrrrrrdolę, zabiję cię, kurwo! – charknęła Kalina do sanitariuszki.
– Po bigosie, nie przed – mruknęła Wiechucka, odrzucając pustą, zakrwawioną strzykawkę.
Podstawiła rękę z gazą pod łopatkę Kaliny. Wytarła. Podstawiła jeszcze raz. Wciąż kapało.
– Powtórzę procedurę – oznajmiła.
– Nie! Kurwa, zapierdolę cię! – chrypnęła ranna.
Runa spojrzała na dowódcę pojazdu.
– Pomóż obrócić ją na brzuch.
– Zabiję was obie! – syknęła Kalina, ale była tak słaba, że nie mogła się przeciwstawić.
Gdy leżała na mokrej od krwi podłodze, wciskając twarz w twardą blachę, Wiechucka
przystawiła do rany strzykawkę i powtórzyła procedurę, nie bacząc na mroczne obietnice
działonowej.
Po wszystkim obróciły ją na plecy.
– A twarz? – spytała Heintze.
Oblicze Malik było pokrwawione i pocięte odłamkami.
 – Połowa Piątej Brygady jest poparzona i pobliźniona. Dołączy do nich.
– Łatwo ci… mówić… ślicznotko… pierdolona… – szepnęła Malik.
– Zawrzyj ryj i żyj – odparła Wiechucka, wyjmując z zasobnika kroplówkę. – Trzymaj –
zwróciła się do Klaudii.
Obnażyła przedramię Joanny i ścisnęła ramię stazą. Żyły na zgięciu łokciowym nabrzmiały.
Wkłuła się w jedną z nich wenflonem, zabezpieczyła go taśmą i podłączyła przezierną rurę
kroplówki. Otworzyła zawór.
– Nie dotykałaś końca rurki? – upewniła się, patrząc na Klaudię.
– Chyba nie.
Wiechucka spojrzała na śmiertelnie bladą i spoconą pancerniaczkę.
– Módl się, żeby Ripley ci jakiegoś bakcyla nie sprzedała.
– Pierdolę to… – szepnęła Malik, a jej głowa opadła bezwładnie.

Niania wykonywał właśnie szaleńczy wiraż, który miał zgubić lecącego za nim wroga, gdy jak
na rozkaz orkowe śmigłowce wykonały zwrot i zaczęły uciekać na zachód. Podobnie zachowała
się piechota wroga, niedobitki pojazdów, w ogóle cała zielona banda.
– Co jest?! – spytał Wolf.
– Nie wiem, cholera… Korona?
– Słucham cię, Niania.
– Widzę nagły odwrót.
– Tak, Domel mi już zameldował.
– Ścigać?
– Do dziesięciu kilometrów, połowa maszyn. Reszta zostaje nad piechotą.
– Roger that. – Krawczyk przełączył się na częstotliwość dowódców skrzydeł. – Skrzydła M
do Z ścigają wroga. Reszta zostaje.
Odpowiedział mu chór potwierdzeń. Dopiero gdy rudy dym z rur wydechowych Jaszczurów
zaczął się rozwiewać, lotnicy mogli ocenić pole bitwy. Wyglądało koszmarnie. Na wielkich
połaciach pól wsi Cybinka rozciągnięte były zielone ciała zbryzgane seledynową posoką. Wśród
nich płonęły barwne czołgi i wozy pancerne. Gdzieniegdzie dało się dostrzec unieruchomionego
Swaroga czy Dażboga. Pole znaczyły też zestrzelone latadła wroga i rozbite Peruny. U stóp
umocnień Piątej Brygady widniały dosłownie zwały orków, tak jakby była to fala, która rozbiła
się o brzeg. Nad pobojowiskiem powiewały flagi Stalowego Orła i zdjęcia Zuzanny „Zadry”
Poniatowskiej.
– Ale jatka… – szepnął Wolf.
– Widzicie tego Herculesa? – spytał Wiedźmin.
– Tak, jest nad nami.
– Domel doniósł, że coś z niego wyleciało.
– Nie zauważyłem…
– Ja pierdolę! – wrzasnął generał. – Odwrót! Do wszystkich jednostek: rozproszyć się!
– Odwrót dokąd?!
– Dokądkolwiek! Wypierdalać z pola rażenia!

– Spierdalamy – rzekł Sergiusz Orłowski.

 – Dokąd? – spytał Jary.
– Wstecz, kurwa, wstecz.
Rozejrzał się. Zgud był cały, Zdzira też.
– Do Orła. Wycofujemy się. Samul, Ripley, Kicia, skokami w stronę Korony.
– Tajest!
– Darek? Dajesz radę?
– W moich żylach plynie Rłokiet! – wrzasnął Samul, pędząc w swej olbrzymiej zbroi między
Dażbogiem i Swarogiem.
Mardok gnał obok Moniki, ta zaś popychała niezdarnego Dawida.
– Prędzej, kurwa, zesrałeś się, że tak zwlekasz?
– No.
– Co, kurwa, no?!
– Zesrałem się. Jak ten wielki ork wyskoczył…
– Witaj w Piątej Brygadzie, żółto-kurwa-dziobie. Sraka poleci w dół pancerza. Pomyśl, że to
kisiel malinowy.
– Przestań – wykrzywił się Jary, przeskakując nad przeszkodą.
– Budyń – skomentował dowódca Orłów. – Czekoladowy.
– Zaraz się porzygam – poskarżył się Zgud.
– Perunie – jęknęła Zdzira – niech on się szybko stanie weteranem.
– Jeszcze ze trzy walki – uspokoił ją Jary.
– Ja tego nie przeżyję…
Orłowski obrócił głowę, słysząc gwizd, i dostrzegł spadający z nieba beczkowaty przedmiot.
– Paaadniiiij!!!
Wszyscy jak jeden mąż przypadli do gruntu. Mardok zrył podbródkiem kilka metrów trawy,
Frenkiel zaklęła, bo osłona szyi zadziałała jak pług i miała teraz w dekolcie kilogram gleby,
Zgud coś tam mamrotał pod nosem, przy czym Orłowski miał nadzieję, że nie modlitwę, bo Jary
by mu tego nie darował, sam zaś dowódca przetoczył się trzy razy i znieruchomiał, patrząc
w stronę, gdzie upadł przedmiot.
Przez długą chwilę nic się nie działo. Stanęły czołgi, stanęły wozy bojowe, tylko flagi łopotały
na wietrze.
– Co, kurwa? – szepnął Mardok. – Opóźniony zapalnik?
– Nie wiem – odparł Orłowski. – Nie widzę, co to jest.
– Sprawdzę. – Frenkiel wychyliła się zza osłony traw, ale dowódca ją zgasił:
– Siedź. Sam pójdę.
– Gówno tam – rzucił Dziki. – Ja pójdę.
– To może… – odezwał się Zgud, ale zaraz usłyszał od Zdziry:
– Zamknij się.
Poszli wszyscy.
Obiekt upuszczony przez Herculesa wrył się na metr w ziemię i wyżłobił lej o średnicy
dziesięciu metrów.
Gdy członkowie Batalionu „Orzeł Biały” wyjrzeli zza krawędzi krateru, zobaczyli coś, co
historycy opisują następująco:
„Był to przedmiot pomalowany w żółto-błękitne pasy, na spawach lekko przerdzewiały,
z widocznym symbolem zagrożenia promieniotwórczego. Przypominał grubą na siedemdziesiąt
pięć centymetrów, zakończoną szerokimi statecznikami bombę z wymalowanym w przedniej
części białą i czarną farbą włochatym członkiem i napisem w języku niemieckim, brzmiącym po
przetłumaczeniu następująco:

CHUJ WAM W DUPĘ, RÓŻOWE ŚWINIE!”

– Bomba atomowa – jęknął Mardok.

– Niewybuch – skwitował Orłowski.
– O ja pier… – zaczął Zgud, ale Zdzira mu przerwała:
– Zamknij się, obesrańcu.
 Sztandar 4

Brygada saperów bombę prześwietliła, obadała i obmacała, po czym stwierdziła, że kurestwo nie
wybuchnie, bo – jak określił to dowódca oddziału – „idioci nie połączyli ważnych kabelków albo
im się rozlutowały, a uranu jest za mało”. Skoro więc okazało się, że niewybuch jest tylko
odrobinę promieniotwórczy, Piąta Brygada nie ewakuowała się nie wiadomo dokąd, ale
stacjonowała wciąż na miejscu, wokół licznych, rozpalonych wieczorem ognisk, bombę zaś
przetransportowano na środek zgromadzenia, żeby wszyscy mogli sobie na nią spoglądać.
Gapiów było sporo i rozmów na temat niewybuchu także, chociaż nie wszyscy mieli czas na
krotochwile. Technicy i piloci łatali maszyny, medycy opatrywali rannych, a najstarsi stażem
wyjadacze chowali poległych.
A tego dnia było ich sporo. De facto najwięcej od początku wojny z orkami. Generał Woźniak
wraz z kucharzem Mikołajczakiem i Dominikiem Buczkowskim ocierali łzy nad poległą
bohaterską śmiercią Brzytwą, członkowie oddziału „Stalowy Sokół” płakali nad Żmiją
Nartowską, piloci żegnali zestrzelonych komilitonów.
A potem wszyscy otarli łzy, bo ile można płakać?

Do bladej, ale przytomnej Joanny Malik podszedł Orłowski. Dziewczyna uśmiechnęła się,
widząc jego brzydką twarz.
– I jak, sierżancie? – spytał.
– Ewelina mówi, że wyżyję.
– Ale na razie nie postrzelasz?
– Postrzelam, postrzelam, już czuję się lepiej…
Sergiusz miał surową minę.
– Żołnierzu, rozwaliło ci tętnicę obojczykową. Ewelina ci ją zadziergała, ale to tętnica.
Straciłaś masę krwi. Witałaś się już z kostuchą.
– Jutro… najdalej pojutrze… będę gotowa do walki.
– Masz złamany obojczyk.
– On… do niczego nie służy. Taka kość ozdobna. – Uśmiechnęła się.
– A łopatka? Buźka?
Kalina wykrzywiła czerwone usta.
– Łopatki nie czuję. Co do twarzy… Zawsze uważałam, że jestem za ładna do tego oddziału.
Ty, dowódco, jesteś brzydki jak noc, a Zgud, nie dość… że się obesrał…
Malik zbladła i na chwilę zamilkła. Mówienie ją męczyło.
– Tak, wiem, brzydal. Drażniłaś tą swoją urodą.
– Zostały Ewelinka i Zuza.
– No, Zuza dała dzisiaj czadu.
Do rozmówców zbliżyła się medyczka.
– Dowódco, ona musi odpocząć.
 – Tak, tak, zaraz ją zostawię. Daj nam jeszcze pół minuty.
– Pół minuty. – Wiechucka pogroziła palcem.
– Potrzeba ci czegoś? – spytał, nachylając się nad pobandażowaną twarzą.
– Zioła. – Malik uśmiechnęła się.
– Przyniosę.
– I jeszcze…
Kalina przyciągnęła twarz Sergiusza do swoich ust.

Dawid Zgud czyścił wnętrze swojego Chorsa silnym strumieniem z węża wozu technicznego,
gdy niedaleko ogniska, przy którym stał, pojawił się jeden z dronów Domela i oznajmił głosem
generała Woźniaka:
– Czas dyscyplinarny!
– Ups – syknęła grzejąca się przy płomieniach Zdzira.
– No – potwierdził siedzący obok Mardok.
– Batalion „Orzeł Biały”, do szeregu! – rozkazał Sergiusz Orłowski.
W ciągu kilkunastu sekund ustawili się wszyscy: piechurzy, Zbrojowiec, załoga Dażboga
(z wyjątkiem Joanny), obsada Swaroga tudzież Peruna, Oko, czyli Zadra i Wampir, obsada
Rujewita oraz szpieg.
– Macie jakieś sprawy dyscyplinarne? – spytał dowódca.
– Tak jest! – wrzasnęli unisono Klaudia „Ripley” Heintze, Małgorzata „Kicia” Gwara
i Mateusz „Wampir” Gadziński.
– Jak zwykle – mruknął Mardok.
– Wystąp – rozkazał Orłowski.
Dowódcy wykonali trzy kroki naprzód, po czym zrobili w tył zwrot.
– Wedle starszeństwa – zakomenderował Orłowski.
Najdłuższy staż miała Ripley.
– Kapral Lenny Hadder, wystąp – rozkazała.
Lenny wystąpił z szeregu. Klaudia podeszła do niego, spojrzała mu w oczy i z całej siły
grzmotnęła pięścią w pysk. Choina zatoczył się, ale ustał.
– Za dwukrotne zatrzymanie Dażboga bez zezwolenia i narażenie załogi na
niebezpieczeństwo. – Heintze nachyliła się i ucałowała go w policzek. – A to za zestrzelenie tego
śmigłowca. Uratowałeś nam życie.
– Ku chwale Twierdzy! – chrypnął Lenny.
– Spocznij.
Kierowca wozu bojowego wstąpił do szeregu.
Drugi pod względem starszeństwa był Wampir.
– Plutonowa Zuzanna „Zadra” Poniatowska, wystąp.
Rudowłosa piękność wystąpiła krok naprzód. Z rozpuszczonymi włosami wyglądała
olśniewająco. Wampir podszedł do niej i zmierzył ją wzrokiem. Wciąż miał na twarzy czarną
chustkę zasłaniającą usta i nos. Nigdy się z nią nie rozstawał. Może dlatego jego wzrok był tak
groźny. Zdzielił ją pięścią w policzek, aż stęknęła.
– Za zlekceważenie rozkazu i prowadzenie ognia w sytuacji bezpośredniego zagrożenia życia.
– Długo stał przed podwładną, obserwując z pozoru beznamiętnie, jak ta rozmasowuje twarz.
A potem ją uściskał. – A to za odcyfrowanie mowy orków. Już zawsze będziemy wiedzieli,
czym jest Wielki Hans.
– Ku chwale Twierdzy! – odparła Zuza i wstąpiła do szeregu.
Ostatnia była Gwara.
– Kapral Arkadiusz „Dziad” Brzeziński, wystąp!
Stary celowniczy wykonał rozkaz. Dowódczyni czołgu podeszła do niego i bez wstępów
przywaliła mu w facjatę. Z liścia.
– Za lekceważenie moich rozkazów co do wyboru pocisków.
Strzał, jak na fizys Dziada, był śmiesznie słaby. Mężczyzna w nieokreślonym wieku
uśmiechnął się. Kicia przylgnęła do niego i ucałowała go.
– A to za lekceważenie moich rozkazów co do wyboru pocisków.
– Ku chwale Twierdzy – mruknął Dziad i nie czekając na rozkaz, wstąpił do szeregu.
– Dyscyplinerzy, wstąp – zakomenderował Orłowski. – Ogólnie, dzieci, dobra robota.
Wiechucka, świetna interwencja. Kalina zawdzięcza ci życie. Mardok, doskonałe celowanie.
Samul, bez ciebie Dażbog nie wróciłby do bazy, to samo dotyczy załogi Swaroga. Oba wozy
pancerne poradziły sobie wzorowo. Zdzira, perfekcyjne asysty. Załoga Peruna, uratowaliście
nam tyłki kilka razy. Snajperzy, bardzo dobre zdjęcia. Kilka razy pacnęliście orków tuż przed
naszymi pozycjami. Fraydey, świetna robota zwiadowcza, Andrus, doskonałe wyjęcie
Piatkovskiego. – Dowódca zatrzymał wzrok na Dawidzie. – Zgud, wystąp.
Szeregowy wystąpił krok do przodu. Miał niepewną minę. Zrobił coś złego?
– Dzisiaj zesrałeś się w pancerz – stwierdził Orłowski.
– Tak jest – jęknął żałośnie mężczyzna.
– To pierwsza, podstawowa inicjacja. Witaj w szeregach Orłów, Ktara.
Orłowski podszedł do niego i maznął go dłonią w policzek. Zgud zdziwił się, a potem zdziwił
się jeszcze bardziej, gdy podszedł do niego każdy członek oddziału i pacnął go w gębę.
– Witaj w klubie, żółty – sapnęła Zdzira.
– Cześć, młody – mruknął Jary.
– Czółko – szepnęła Zuza.
– Czółko. – Samul strzelił go z bańki.
Zgud zatoczył się, ale nie upadł.
I tak dalej.

Kilka minut później wszyscy wrócili do swoich zajęć. Thomas „Fraydey” Piatkovsky siedział na
plecaku taktycznym i ostrząc bagnet o skórzany pas, rozmawiał z obsadą stojącego w pobliżu
Rujewita. Andrzej, grzebiący w silniku trójkołowca, wskazał zakłopotanego Dawida, który
wrócił do czyszczenia Chorsa.
– Obesraniec. – Uśmiechnął się. – Stare dobre czasy, co? – Spojrzał na Alicję Górniak.
– No – roześmiała się Alka. – Kiedyś to człowiek srał w pancerz, oj, srał…
– Ja tam tylko raz – mruknął Jastrząb.
– Ty się nie odzywaj – zgasił go Andrus.
– Dlaczego?
– Bo się nigdy nie odzywasz – Alka wsparła dowódcę. – I niech tak zostanie.
– Ja tam się nie zesrałem w walce – wyznał Thomas.
– I dlatego nie należysz do żadnego oddziału – skwitował Andrus.
– Jak to nie należę? Przecież…
 – Narada! – zagrzmiał głosem Dominika Buczkowskiego dron, który przeleciał tuż nad
wielkim motocyklem.
– Won! – Jarota machnął w stronę maszyny.
– Za nisko Domel te swoje zabawki prowadzi, stryjku – potwierdził Wojteczek.

Tradycja mówiła, że oddziały najbardziej zasłużone, a do takich należały „Orzeł Biały”,

„Stalowy Sokół” i „Kamienny Lew”, przebywały przy głównym ognisku, w pobliże którego
zatargano atomowy niewybuch. Właśnie do tego kręgu podszedł generał Wiedźmin, niestety już
bez swojej adiutantki. Towarzyszył mu jak zwykle milczący i bardziej ponury niż zwykle
Mawete. Obok generała kroczył dowódca artylerii, major Witold „Szaman” Siekierzyński, a za
nimi godnie postępował kapitan Dominik Buczkowski, trzymając na piersiach zawieszony na
szelkach laptop, za pomocą którego sterował dronami.
Zwyczaj był taki, że narady rozpoczynał generał, aktywnie uczestniczyli w nich Siekierzyński
i Buczkowski, ale głos mógł zabrać każdy dowódca oddziału, zebrali się więc wokół ogniska
wszyscy.
– Tytułem wstępu – zaczął cicho Wiedźmin – mam już dość waszego nieposłuszeństwa. Cała
zasrana brygada obrała sobie za punkt honoru nie słuchać rozkazów. Wprowadzony rok temu
czas dyscyplinarny nie sprawdza się. Bierzecie po ryju, a potem i tak robicie swoje. – Generał
zamilkł, by spojrzeć na podwładnych surowym wzrokiem. – Kiedy ta gówniażeria się skończy?
Poniatowska, kurwa twoja mać!
Zuza zbladła. Dostać w gębę od Wampira to jedno, ale bura od generała to zupełnie co
innego…
– Na rozkaz! – Podeszła do Wiedźmina.
– Myślisz, do jasnej cholery, że możesz prowadzić ostrzał, leżąc kilka metrów od walczących
Engelsów?! Sądzisz, że tego nie widzę? Do czego według ciebie służą drony Domela?
– Do obserwacji pola walki, panie generale.
– Znasz jeszcze kogoś w brygadzie, kto tak dobrze jak ty umie czytać z gąb orków?
– Jestem najlepsza, panie generale – przyznała Zadra.
– Jakim więc cudem przychodzi ci do pustego łba narażać brygadę na stratę najlepszej
interpretatorki, do jasnej, przejasnej cholery? Lubisz strzelać? W łeb se strzel, ale ślepakiem!
Jesteś nam potrzebna, zrozumiano?
– Tak jest, panie generale.
– Ale na pewno?
– Tak jest, panie generale.
– Wampir!
– Na rozkaz! – Dowódca Zuzy w dwie sekundy prężył się przed dowódcą.
– Masz kłopoty z dowodzeniem?
– Nie, panie generale.
– Jak to nie? Czy Poniatowska wykonała twoje rozkazy?
Wampir przez chwilę milczał. Nikt nie widział jego ust pod chustą, ale i bez tego jasne było,
że minę ma nietęgą.
– Nie, panie generale – rzucił cicho.
– Czy ma cię ktoś zastąpić?
– Nie, panie generale.
 – Na pewno?
– Na pewno, panie generale.
– Jeśli stracisz Poniatowską, bo znowu cię nie posłucha, zostaniesz nie tylko zdegradowany,
ale postawię cię przed sądem polowym, zrozumiano?
– Tak jest, panie generale.
– Oboje zejdźcie mi z oczu.
Wampir i Zadra zasalutowali i oddalili się pospiesznie poza krąg światła rzucanego przez
ognisko.
– To dotyczy wszystkich niepokornych! – krzyknął generał. – Wszystkich! Co wy sobie, do
kurwy nędzy, myślicie?! Dlaczego zginęła Żmija Nartowska?! Ktoś wie?! Ja wiem! Miała
niedoładowaną baterię! Dlaczego zginął Raczkowski razem z działonowym Frankiewiczem? Ich
Perun miał nieszczelny bak! Zmiękliśmy i popadliśmy w rutynę, bo do tej pory walczyliśmy
z idiotami! Dość! Od dzisiaj za nieposłuszeństwo podczas bitwy będziemy stosowali kary
dyscyplinarne i gówno mnie obchodzi, czy uważacie, że dowódca ma rację czy nie!
Zrozumiano?!
– Tajest! – odkrzyknęli żołnierze.
– Na pewno?!
– Tajest, panie generale!!!
Wiedźmin potoczył po zebranych złym wzrokiem i odczekał kilka sekund, podczas których
słychać było tylko trzaskanie drewna w ognisku i szum agregatów prądotwórczych.
– No. To teraz do rzeczy – podjął. – Mieliśmy do czynienia z niespotykanym dotąd rodzajem
ataku. Była to jedna wielka finta z zaskakującym finałem i nawet nasz udany, przyznam,
eksperyment z gonfalonami orkowego planu nie złamał.
– Użyli dużo lotnictwa – wtrącił Buczkowski. – Pięciokrotnie więcej niż dotychczas.
W poprzednich starciach to my panowaliśmy w powietrzu.
– Słowem, plan był dobrze przemyślany. Przez Zielonych – skonstatował Wiedźmin.
– Zakładasz – odezwał się Szaman – że inteligencja orków jest immanentną częścią planu,
a może być odwrotnie. Istnieje nawet szansa, że to kwestia kulturowych memów
i imponderabiliów, które…
– Przepraszam – Dawid „Ktara” Zgud nachylił się do Mardoka – nic nie rozumiem. Co on
mówi?
Dziki spojrzał na żółtodzioba z rozbawieniem.
– Naukowiec i nie rozumie?
Zgud zaczerwienił się.
– Znam wszystkie słowa, ale one nie układają się w rozsądną całość…
– Widzisz, Szaman trzymał kiedyś głowę za blisko zamka Jaryła. Gdy następuje zapłon,
wokół lufy generowane jest potężne pole elektromagnetyczne. No więc wtedy Witek stracił
przytomność. Miał zatrzymanie akcji serca i coś z mózgiem mu się stało. Od tego czasu… no
cóż, pierdoli. To znaczy z pewnością ma do przekazania coś ciekawego, ale nikt nie wie,
dlaczego nie potrafi tego zwerbalizować. Jak nie słucha go wielu ludzi, uspokaja się i mówi
z sensem. A na forum publicznym masz to, co masz.
Ktara patrzył z zaciekawieniem na rozmówcę.
– Panie sierżancie, ale wokół zamka Jaryły nie powstaje żadne pole…
– Powstaje.
– Nie powstaje.
 Mardok zmierzył Zguda wzrokiem.
– Mądrala z ciebie, co? Skoro więc odrzucasz wersję oficjalną, stwórz sobie własną legendę.
Witek po prostu taki jest.
– I nikt mu tego nie powiedział?
– Czego?
– Że… staje się niezrozumiały?
Mardok westchnął.
– Nikt nie ma śmiałości.
– Nawet generał?
Dziki uśmiechnął się.
– Nawet on, obesrańcu.
– Khm… – Wiedźmin chrząknął tymczasem, przerywając Siekierzyńskiemu. Wszyscy
wiedzieli, że inaczej nie sposób wejść mu w słowo. – Zaskoczyli nas w dwójnasób. Po pierwsze,
atakiem na centralę, przez co zginęła moja… moja nieodżałowana adiutantka, a po drugie,
zrzuceniem tej atomówki. Pierwsze, chociaż spowodowało realne straty, nie jest tak groźne jak
drugie… Dziękuję – zwrócił się do Malkiego, który z kilkunastoma kuchcikami roznosił
dokładkę bigosu.
– Nie ma za co, generale. – Kucharz uśmiechnął się pod wąsem. – Wszyscyśmy zasłużyli na
porządną kolację.
– Chyba nie zdążyłem ci podziękować za ocalenie życia. – Wiedźmin spojrzał na
obandażowane ręce szefa.
Tata Malki spoważniał.
– Wykonywałem tylko swoje obowiązki.
– Ku chwale Twierdzy.
Malki zasalutował, po czym dystyngowanym krokiem odszedł do kotła z bigosem, by napełnić
kolejną menażkę. Zbliżył się z nią do Jaroty. Ten przyjął metalowe naczynie z wdzięcznością.
Andrzej nigdy nie odmawiał. Ani jedzenia, ani picia, ani seksu.
– Dominik – ciągnął generał – prześledził nagrania pierwszego ataku i doszedł do
wniosków… Domel, do jakich wniosków doszedłeś?
Naczelny propagandzista Piątej Brygady chrząknął.
– Rakieta, którą przyleciał Adolf, była przez niego sterowana. Ręcznie. Fakt, że przyleciał
obsrany…
Słuchacze wybuchnęli śmiechem.
– Miał porządnie zabrudzone gacie. Wynika z tego, że doznał potężnych przeciążeń, a nie
sądzę, by ta rakieta mogła takie generować. Podejrzewam…
– Hm? – zaciekawił się generał.
– Coś w rodzaju haubicy? – poddał Siekierzyński.
– Wyrzutnię generującą znaczne G. Oczywiście typowe działo zabiłoby nawet orka, więc to
musi być coś wytwarzającego przeciążenie stopniowo.
– Katapulta – rzucił Szaman. – Nie, nie, za krótki czas i od razu duże naprężenia… Wiem! –
Spojrzał tryumfalnie na słuchaczy. – Trebusz! Ale musiałby być gigantyczny, bo inaczej trzeba
by założyć, że sami używamy założeń, które poprzez ograniczenia semantyczne blokują…
– Khm, świetna dedukcja – przerwał mu generał. – Czyli uważasz, Dominik, że najpierw
trebusz, a potem ręczne sterowanie?
– Tak. Major Siekierzyński może mieć rację. A następnie lądowanie. Jak wiemy, obesraniec
miał spadochron, tylko z niezrozumiałych względów go nie otworzył. Inaczej losy tego starcia
mogłyby się potoczyć inaczej.
Generał westchnął.
– To niepokojące, bo oznaczałoby, że Zieleni znaleźli sposób na błyskawiczne dotarcie do
naszych centrów dowodzenia i mają gotowych na śmierć szaleńców, którzy misje te wykonają.
Wszyscy wiemy, że zabicie Adolfów z naszych Rodów jest trudne, więc od tej pory
wzmacniamy obsadę obozową i dozbrajamy ją bronią ciężką. – Westchnął ponownie. – Mamy
problem, panie i panowie, bo orki nas zaskoczyły. Rozwijają się coraz szybciej. Teraz to my
odpowiadamy na ich ruchy i tracimy inicjatywę. Oczywiście wypada wspomnieć, że podstęp
kapitana Buczkowskiego sprawdził się i Zieleni rzeczywiście wpadli w szał na widok półnagiej
modelki… Plutonowa Poniatowska?
Zadra ze skruszoną miną zrobiła dwa kroki w stronę ognia, tak by dowódca mógł ją zobaczyć.
– Ku chwale Twierdzy, panie generale.
– Świetna robota, świetne… khm… świetna budowa, Poniatowska.
Towarzystwo zarechotało.
– Dziękuję, panie generale.
– Tak więc to się udało i będziemy z tego korzystać. Z całą pewnością. Także, jeśli się uda,
w lotnictwie.
W tym momencie gawiedź gromko zaczęła zachwalać przymioty zwiadowczyni Orłów, co
wywołało rumieniec na jej twarzy.
– Wcale nie jest taka ładna, prawda? – szepnęła Małgorzata „Kicia” Gwara do stojącego obok
niej Tygrzyka.
– Oczywiście, kotku – mruknął i pocałował ją w policzek.
– No – skwitowała z uśmiechem, gładząc go po zaroście.
– Spocznij, Poniatowska – rzekł generał.
Zuza zniknęła w cieniu.
– Ale potem orki zrzuciły – dowódca wskazał palcem bombę – to.
Zapadła cisza.
– Ja wiem, możemy się z tego śmiać, możemy żartować, że nigdy im się nie uda, ale sprawa
jest poważniejsza, niż można by sądzić. Przylecieli Herculesem będącym poza zasięgiem
Perunów i zrzucili to diabelstwo, co każe sądzić, że będą nadal próbować, być może w różnych
obszarach Twierdzy. I któraś z tych beczek może wybuchnąć, a wtedy chroń nas Świętowidzie
i wszyscy bogowie.
– Prośba o udzielenie głosu – odezwał się Orłowski.
– Udzielam. – Generał skinął ręką.
– Uważam, że trzeba pojechać do stolicy. I tam złożyć raport.
Wiedźmin pokiwał głową.
– Zgadzam się. Król powinien o tym wiedzieć. Oczywiście wyślemy mail i zdjęcia, ale
potrzebni będą ludzie, którzy osobiście opowiedzą, co się tutaj stało.
– To ważna misja, bo od relacji zależeć będzie decyzja króla – stwierdził Orłowski. –
A decyzja ta może być brzemienna w skutki.
Na chwilę zapadła cisza. Tylko drwa trzaskały w ognisku.
– Kto pojedzie? – spytał Wiedźmin.
– My – odparł dowódca Orłów.
Po części oficjalnej nastąpiła, jak to zwykle po bitwie, część… prywatna. Pojawił się samogon
Orcza Krew nazwany tak ze względu na zielonkawy kolor powstający po wrzuceniu do bimbru
tylko Radkowi „Flaszce” Raczkiewiczowi znanej trawy i ścinków dębowych liści, pojawiło się
piwo warzone przez Malkiego, a nawet spirytus. Flaszka rozlewał trunki wraz z Malkim
i kuchcikami, którzy rozdawali też resztki bigosu. Radek twierdził, że „odrobina jałowca oraz
pieprzu i dałoby się ten bigos nawet zjeść”, co oczywiście okropnie irytowało głównego
kucharza brygady. Ale że Maciej Mikołajczak doznał tego dnia poparzeń, przeżył śmierć
Brzytwy, a na dodatek uratował generała, co razem wzięte tworzyło wir uczuć nie do
opanowania, darował Flaszce docinki. „Niech se docina. I tak na gotowaniu się nie zna”.
Frenkiel wyciągnęła z plecaka but. Czerwoną szpilkę. I zaczęła ją w milczeniu polerować.
– Eee… – Zgud patrzył na to szeroko otwartymi oczami.
– Co, kurwa, eee? – spytała Zdzira, sięgając po metalowy kubek i wciągając porządny łyk
Orczej Krwi.
– Eee, to… taki talizman?
– Tak. Talizman.
– Byłaś… modelką?
Monika parsknęła.
– Dziękuję za to „byłaś”.
– Przepraszam.
Frenkiel westchnęła i wyprostowała plecy.
– Ja pierdolę, jak będziesz ciągle przepraszał, nigdy nie dojdziesz do siebie. Nie byłam
modelką. Widziałeś kiedyś niskie modelki? Nie byłam szczupła, chuda tym bardziej. Mam dwa
razy więcej mięśni niż ty i tłuszczu też. Po prostu uwielbiałam piękne buty.
– Nie rozumiem…
– Wiem. Mało kto rozumie.
Podszedł do nich Orłowski.
– Zgud, nie zaczepiaj Zdziry. I nie pytaj, co to za but.
– Za późno – mruknęła żołnierka.
Sergiusz uśmiechnął się.
– Oberwałeś?
– Co? Nie. A mogłem?
Dowódca nie odpowiedział, spojrzał za to w kierunku siedzącej na pledzie Eweliny, która
właśnie wyjęła runy ze skórzanego woreczka. Skinął głową Zgudowi na pożegnanie i podszedł
do sanitariuszki.
– I co mówią kamienie?
Wiechucka zerknęła na trzy ametysty.
– Kamienie, dowódco, jak zwykle nic nie mówią.
– Zatem co ty mi powiesz?
– Muszę pomyśleć.
Sergiusz parsknął cicho i wyciągnął do medyczki kubek z bimbrem. Ta stuknęła w jego
naczynie swoim. Wypili.
– Jak Malik? – spytał ciszej.
– Stabilna. Jeśli nie wda się zakażenie, a szwy wytrzymają, będzie dobrze.
– Za dużo tych „jeśli”, Runa.
 Kobieta wzruszyła ramionami.
– Najlepiej zajęliby się nią w stolicy.
– Weźmiemy ją.
– To dobrze.
– Twój ojciec pomoże?
Ewelina skrzywiła się. Nie lubiła, gdy jej przypominano, że w Sztabie Generalnym ma ojca
generała. Chciała, by nikt o tym nie wiedział, ale ktoś puścił farbę i od czasu do czasu mówiono
o niej „córka generała”. Nienawidziła tego.
– Jeśli będzie trzeba, poproszę go. Ale myślę, że nie będzie.
Orłowski zacisnął wąskie usta.
– Zgoda na to.
Mrugnął do niej porozumiewawczo i ruszył od Mardoka, który rozmawiał z lotnikami.
– I jak tam? Higiena przywrócona?
Dziki zerknął na dowódcę znad udowej części Chorsa, którą uparcie polerował.
– Umyłem się. Ale te warunki mnie kiedyś zabiją. Sfilcowały mi się włosy w d…
Dowódca uniósł rękę, dając znać, że nie interesują go szczegóły.
– Już to mówiłeś. Jak oceniasz bitwę? Młody?
Jary skinął głową.
– Nada się. Dobrze celował i nie zesrał się. Znaczy zesrał się, ale nie pękł.
– Dobrze. A orki?
– Orki jem na… kurwa, w ogóle ich nie jem, bo jedzie od nich starą bazylią. Ale ogólnie się
ich nie boję. Tylko tego brudu, szefie.
Orłowski nie o to pytał, ale przyjął i taką odpowiedź. Poruszył ramionami.
– Wyczyścisz i moją zbroję?
– Żartujesz, szefie.
– Oczywiście. Trzymaj się.
– Tajest.
Dowódca Orłów opuścił Mardoka i przeszedł kilkanaście metrów do miejsca, gdzie
połyskiwał w świetle odległego ogniska potężny Perun.
– Pojazd zdrowy, Niania?
Poprawiający mocowanie płata pilot odwrócił się i nabrał powietrza w płuca.
– Zdrowo oberwaliśmy. – Wskazał kciukiem Wolfa leżącego na kanciastym ogonie
i spawającego pancerz. Pełzało przy nim dwóch mechaników. – Kamil łata co może.
– Systemy sprawne?
– Tak.
– Rotor? Śmigła?
– Trochę płaty pokiereszowali, ale to dobry materiał. Wytrzymają.
– Świetnie.
Orłowski już się szykował, by podejść do załogi stojącego w pobliżu Swaroga, gdy Mariusz
go zatrzymał.
– Szefie?
– Tak, Niania?
– Co to w ogóle było?
– Ta bomba?
– Nie. Cała ta… bitwa.
 – O co ci chodzi?
– Nie wiem, ale mam wrażenie, że tak jakby… przegraliśmy.
Sergiusz uniósł brwi.
– Powiedziałbym, że był remis.
– A od strony strategicznej?
Dowódca westchnął.
– Przegraliśmy. Fakt.
– Co się stało? Orki tak się wycwaniły?
Orłowski wyciągnął z sakwy bukłak z Orczą Krwią. Nalał sobie i poczekał, aż pilot zsunie się
z płatowca. Krawczyk wyjął z plecaka swój kubek i pozwolił, by dowódca go napełnił. Stuknęli
się i wypili. Major z ulgą śledził drogę ognistej cieczy od przełyku do żołądka.
– Krawczyk, orki były ludźmi. Naukowcami, inżynierami, nauczycielami, pielęgniarkami,
lekarzami, budowlańcami, hydraulikami i tak dalej. Na początku ten N-Gen uszkodził im mózgi,
ale teraz się zbierają.
– Myślisz, szefie?
– To widać.
– A jest jakaś granica tego zbierania się?
– Nie wiem, ale to dobre pytanie. Mam nadzieję, że się zatrzymają w tym swoim rozwoju. Jak
oceniasz ich dzisiejsze latanie?
– Wciąż jak cegły. Tyle że strzelają jakby celniej.
– Uczą się?
– Chyba tak.
– Psiakrew. Zrób sobie jakiś, nie wiem, notatnik i spisuj swoje obserwacje, okej?
– Tajest.
– W ogóle, ludzie! – Orłowski krzyknął do oddziału. – Chcę raporty z dzisiejszej bitwy! Jary,
Gwara, Heintze, Gadziński, Samul, Jarota, Piatkovsky. Bez szemrania! Śledzimy postępy wroga.
Postępy w rozwoju! Nie chcę, żebyśmy się obudzili z ręką w nocniku! Nie marudzić. – Pogroził
palcem skrzywionej dowódczyni Swaroga. – Te dane pójdą do Buczkowskiego, a on przekaże je
do centrali. Musimy śledzić tę swołocz. Zrozumiano?
– Tak jest – usłyszał pozbawione energii potwierdzenia.
– Zrozumiano?! – krzyknął głośniej.
– Tajest! – Tym razem odzew był energiczniejszy.
Dowódca Orłów podszedł do Małgorzaty Gwary, która razem z obsadą czołgu łatała poszycie.
– Kicia?
– Tak?
– Jak stan?
Razem z kobietą przyjrzał się czołgowi. Miał trochę nowych śladów po pociskach, ale raczej
nic groźnego. W świetle ogniska połyskiwał rudy kot namalowany na burcie oraz wykonany tym
samym kolorem napis „Kocur”.
– Wóz w porządku. Mamy dwie obcierki na przednim pancerzu i sporo trafień od góry, ale
pokrywy silnika wytrzymały.
– Dobrze.
– Ale, szefie…
– Hm?
– Kocur nie jest przeznaczony do walki z lotnictwem.
 – Wiem, Kiciu, wiem.
– Nawet odłamkowymi nie mogliśmy grzać, bo pokiereszowalibyśmy naszych. Gdyby nie
pancerz, roznieśliby nas.
– Co sugerujesz?
– Że następnym razem Zieleni przylecą z większym kalibrem. I wtedy żaden Swaróg nie wróci
z pola.
– Mocne słowa, Gwara.
– Jedyne możliwe, dowódco.
– Liczyłaś ich czołgi?
– Tak. Mieli nie więcej niż trzydzieści Leopardów. Wszystkie spłonęły.
– Ile sprzątnął nasz wóz?
– Trzy. – Małgorzata dumnie wypięła pierś.
– Brawo. Rozmawiałaś z Klaudią?
Kobieta pokręciła głową.
– Wiesz, jaka jest. Zamknięta w sobie. Mało dzisiaj nie straciła załogantki. Strasznie to
przeżywa.
– Hm…
Orłowski stuknął w kubek Kici i podszedł wolnym, odmierzonym krokiem do Klaudii, która,
podobnie jak ekipa Kocura, zmagała się z uszkodzeniami pojazdu. Koło już wymienili. Lenny
spawał dziury w pancerzu Dażboga, a Heintze z dwoma mechanikami mocowała się
z unieruchomioną wieżyczką.
– Porucznik Heintze? – zagadnął.
Czarnowłosa pancerniaczka spojrzała na niego i zeskoczyła z pancerza.
– Na rozkaz.
– Nie pijesz?
– Mamy dużo napraw.
– Przyślę wam więcej mechaników.
– Nie trzeba.
– Trzeba. Oni wyłatają ci wóz, a ty się napijesz.
– Ale…
– To rozkaz.
– Wiesz, szefie, jak to jest z rozkazami w Piątej Brygadzie.
– I wiem, jaka jest kara za ich niewykonanie, że o nowej dyrektywie Wiedźmina nie
wspomnę. Chcesz w zęby?
Ripley chwilę patrzyła zagadkowym wzrokiem na Sergiusza, po czym rzuciła pozornie lekko:
– Napiję się.
– Daj kubek.
Rozejrzała się.
– Ej! Ma ktoś kubek?!
– Łap! – krzyknął Lenny i posłał w powietrze lśniący stalowy cylinder.
Klaudia zwinnie go złapała. Błysnął w świetle ognia wypiaskowany na nim emblemat orła
Twierdzy.
Orłowski nalał.
– Jak się czujesz? – spytał, gdy oboje łyknęli.
– A jak się mogę czuć? Joanna prawie się wykrwawiła na moich rękach. Miała rozerwaną
tętnicę, a ja tego nie zauważyłam.
– Wiechucka mówiła, że sikało z tyłu.
– Sryłu. Powinnam była zauważyć.
– Dlaczego?
– Bo jestem dowódcą, do cholery.
– Yhm. To zauważ jako dowódca jedną prostą rzecz, której jeszcze nie dostrzegłaś.
– Czyli?
– Jako zmęczone, oskarżające siebie zombi stanowisz zagrożenie dla swojej załogi i reszty
Orłów. Nie odpoczywasz, nie śpisz i fundujesz sobie stres wtedy, gdy powinnaś się regenerować.
– Tajest.
– Nie „tajest”, tylko masz odpuścić. Twoja załoga spisała się doskonale. Nie odpowiadasz za
Engelsa, który walnął w wasz wóz, zrozumiano? Malik wypełniała swoje obowiązki do końca,
tak jak ty, słyszysz? W dodatku żyje i wyjdzie z tego.
– Dobrze jest słuchać dowódcy – wsparł Orłowskiego przysłuchujący się rozmowie Dariusz
Samul, który razem z Jarotą i Wampirem grzebał się przy motocyklu tego pierwszego.
Orłowski nalał Heintze drugą porcję i wskazał pokiereszowanego Dażboga.
– Jeśli zobaczę, że przy nim grzebiesz, dostaniesz burę. Lenny!
Siwy kierowca wychylił się zza ramienia mechanika, który dokręcał śrubę nowej pokrywy
silnika.
– Dopilnuj, żeby Ripley odpoczęła!
– Siur!
Sergiusz zasalutował nieprzepisowo do pustego czoła i podszedł do snajperów i obsady
Rujewita.
– Chodzi? – Wskazał pojazd.
– Rycerzyk chodzi, ale może lepiej – odparł Andrus, wycierając brudne ręce o nogawice
kombinezonu.
Załoga nazwała swój trójkołowiec Husarz i ozdobiła jego bak wizerunkiem husarskich
skrzydeł.
– Oberwaliście dzisiaj?
– Jak ratowaliśmy naszego szpiega od siedmiu boleści.
Zza wielkiego baku pojazdu wychylił się Thomas, też umazany smarem.
– Nie siedmiu, tylko trzech.
– Trzech? – zainteresował się Orłowski.
– Bolą mnie krzyż, bark i dupa. Trzy.
– Aha. Nasz mocarz wam pomaga? – Wskazał Samula.
– Zna się – potwierdził Jarota.
– Melduję, że pancerz już wyczyściłem – oświadczył Dariusz.
– Świetnie. Napici?
– Ja jeszcze nie. – Zadra podeszła do dowódcy z nieśmiałym uśmiechem.
– Co te baby widzą w Orłowskim? – spytał Samul szpiega.
– Nie mam pojęcia. Brzydki jak śmierć, zupełnie niedowcipny…
– I śmierdzi – dodał Jarota.
– I tu się mylisz – rzuciła Alka, wypełzając spod pojazdu. – Bo pachnie.
– Jak miód – potwierdziła Zadra. – Zawsze – dodała ciszej.
Fraydey pokręcił głową.
 – Nic nie rozumiem.
– Nie musisz. – Poniatowska wyciągnęła swój kubek w stronę dowódcy. – Pan naleje?
– Z przyjemnością. – Orłowski uśmiechnął się i wlał do naczynia zwiadowczyni kilka
centymetrów.
– Nasz herszt chce wykorzystać broń psychologiczną brygady? – rzucił Wampir. Jego oczy się
śmiały.
– Dzisiaj wszyscy mogliśmy oglądać te cukierki. – Samul mlasnął.
– Nie wszyscy – mruknął Fraydey. – A właśnie. Są gdzieś jeszcze te gonfalony? Bym sobie
obejrzał.
Orłowski pokręcił głową.
– Zwinięte, pochowane do pokrowców, składowane przez Buczkowskiego.
– Szkoda.
– Nie jestem modelką z rozkładówki – rzuciła przez ramię Zadra.
– Eee – stęknął Fraydey. – Ma ktoś jeszcze trochę tego bimbru?
– Baronie – Jarota wlał mu ze swojego bukłaka – w twoje ręce.
– Dziękuję, wicehrabio.

I tak wyglądał wieczór Piątej Brygady Piechoty Zmotoryzowanej Armii „Zachód” Twierdzy
Polska 23 czerwca 2057 roku, czyli w noc kupały, którą w innych okolicznościach obchodzono
by o wiele huczniej. Z tego, co piszą historycy, ostatecznie nikt Moniki „Zdziry” Frenkiel
w dupę ani w cycki nie pocałował (chociaż są teorie, według których Dawid „Ktara” Zgud
jednak zakosztował tych owoców, gdyż pani sierżant postanowiła pójść za ciosem i ostatecznie
go rozdziewiczyć), towarzystwo łatało sprzęt, czyściło zbroje (jak wiemy, Magda „Żmija”
Nartowska już niestety nie), popijało i gwarzyło przy ogniskach. A potem jedni poszli do
namiotów, by zażyć snu oraz miłości, inni wyciągnęli gitary i cicho brzdąkali, jeszcze inni
wyjmowali stare fotografie, amulety i inne pamiątki, które przypominały im minione dni.
A potem nastała noc.
 Sztandar 5

Leonhard Blatz całą noc nie mógł spać. Jego poronny mózg Grüna analizował zdarzenia
ostatniego starcia i dochodził do dwóch podstawowych wniosków: technologia trebuszy jest
skuteczna (do pewnego stopnia, gdyż Mörav już nie wrócił), a atomowa jak dotąd nie. Bomba
nie wybuchła – co do tego nie było żadnych wątpliwości. Sęk w tym, że to nie on pracował nad
atomem. Z jednej strony chciałby, bo wiedział, że zespół Jacoba „Nobla” Gnätta nie da rady
(Jacoba uważał za idiotę), a z drugiej… nie chciał.
Leonhard Blatz miał bowiem inny, osobisty plan.
Chciał na powrót stać się Różowym.
Więcej – chciał uratować całą engelsowską brać. Szukał lekarstwa na zzielenienie, słusznie
rozumując, że skoro dało się proces przeprowadzić w jedną stronę, być może da się go odwrócić.
Wiedział jednak, że nie wykona badań w Überlandzie, bo po pierwsze, infrastruktura świata
Grünów była zniszczona, a po drugie, ani Zimon, ani cesarz nigdy nie zgodziliby się na takie
eksperymenty. Znakomita większość Engelsów pokochała nowe życie oraz nowe ciała i nie
przystałaby na zróżowienie.
A Blatz bardzo tego pragnął.
By być uczciwym, wypada powiedzieć, że pewna część jego psyche, bardziej być może
oszczędzona przez przeobrażenie niż u innych Engelsów, tego pragnęła, bo Zielony, którym się
stał, oczywiście nie stronił od rzezi, przeciwnie – podniecała go przemoc. Ale starał się
kontrolować swe chucie i skupiać na jednym prostym zadaniu.
Przeznaczeniu.
Dostać się do stolicy Różowych. Do ich laboratoriów. Przekonać, że jest niegroźnym
Engelsem. Że jest naukowcem. I pragnie złożyć życie na łonie nauki. Mogą na nim testować,
mogą pobierać mu krew, a on będzie wraz z nimi szukał odpowiedzi, będzie cierpiał, nie sypiał,
znosił upokorzenia, byle tylko dojść do rozwiązania. Przecież potrafi jeszcze myśleć. Może nie
tak dobrze jak kiedyś, ale coś tam jeszcze kleci. Dwa do dwóch wciąż potrafi dodać…
Wiedział jednak, że nie może teraz wyruszyć w podróż, bo Zakhausen jest za blisko. Musi
dopilnować jeszcze jednego projektu i dopiero potem wprowadzi plan w życie.
Wstał z polowego łóżka i wyszedł przed namiot składający się po części z prawdziwego
namiotu, po części zaś z jakichś szmat, skór i gałęzi. Przeciągnął się, beknął potężnie i podszedł
do grupy Grünów wiążących konstrukcję trzech trebuszy. Blatz zadarł łeb. Nie były to machiny
podobne do tej, która wysłała Mörava do kwatery Różowych. Górujące nad nim konstrukcje
były pięciokrotnie wyższe od najwyższych sosen otaczających wielką polanę. Faktycznie były to
struktury tak olbrzymie, że górna część drewnianych łuków w bardziej ponure, deszczowe dni
ginęła w chmurach.
Ten dzień był pogodny, chociaż nieco wietrzny.
– Wstałeś, Blatz? – spytał Zimon, podchodząc do niego z Apaczem, Kässem, Ulwarem,
Novackiem i piękną Reginą. – Świetnie. Tak, wiem, bomba nie wybuchła. Tego należało się
spodziewać po tym idiocie Gnätcie. Ale niech próbuje, niech próbuje… Tymczasem mamy co
innego do roboty, prawda?
– Prawda, wodzu.
– Bierz się do pracy, Blatz. Do roboty!

O świcie Piąta Brygada została obudzona przez silnik powietrznego transportowca typu
Radogost, największej machiny latającej armii Twierdzy Polska. Radogost był w stanie
pomieścić cztery Swarogi, trzy Dażbogi, a na dodatek wieźć Peruna ze złożonymi płatami. Coś
jak C-130, ale na polskich częściach i napędzany polskim paliwem. Poza tym ten kanciasty
gigant potrafił startować i lądować pionowo, dzięki czemu nie wymagał żadnego lotniska. Miał
tylko jedną wadę.
– Kuuurrrrrwaaaa! – Mardok „Dziki” Jary zakrywał uszy krzepkimi dłońmi i zaciskał oczy,
a i tak miał wrażenie, że łomot potwornych silników pojazdu wdzierający się do jego mózgu
wszystkimi porami ciała za chwilę rozsadzi mu czaszkę. – Niech to bydlę już przestanie mielić
powietrze!
– Mleć – poprawił go Sergiusz Orłowski, dla odmiany w ogóle niezatykający uszu.
Mardok spojrzał na niego zdumiony.
– Nie ogłusza cię?! – wrzasnął, próbując przekrzyczeć ryk silników.
Orłowski nie słyszał go, ale czytał z jego ust.
– Mówi się „mleć”, nie „mielić”.
– Co, kurwa?!
– I mógłbyś nie kląć, gdy nie jesteśmy w sytuacji taktycznej.
Jary patrzył tępo na dowódcę, a zdumienie na widok jego stoickiej twarzy spowodowało, że
rozluźnił mięśnie ramion i dłonie same odeszły od uszu. Koła przyziemiającego na pobliskiej
łące Radogosta ugięły się, siłowniki syknęły i strzeliły parą, a kolosalne śmigła uniesionych
silników zaczęły zwalniać, dzięki czemu huk przeszedł w ostry gwizd, ten w świst, a następnie
w miękki szum i w końcu nastała cisza.
– Na rany Peruna, jeszcze chwila i bym się rozpuczył – mruknął Jary.
– Se lepiej filc w dupie wytnij – oznajmiła mijająca go Zdzira. Szedł za nią, grzecznie niczym
piesek, Ktara.
– A wy dokąd?
– Umyć się, picusiu. Ty już sobie umyłeś?
– Co?
– Wiesz co.
– No dobra. – Dowódca Orłów rozejrzał się po podwładnych. – Szykować się do odlotu!
Kocur, Obcy, Husarz i Dzik za półtorej godziny mają być w ładowni Radogosta. Reszty napraw
dokonamy w stolicy.
Do Sergiusza podeszli Andrzej „Andrus” Jarota i Thomas „Fraydey” Piatkovsky.
– Panowie? – Orłowski spojrzał na nich pytająco.
Fraydey wskazał palcem za plecy majora.
– Mamy gości.
Orłowski odwrócił się. Zbliżał się do nich Wiedźmin wraz z Grzybem, dowódcą „Stalowego
Sokoła”.
– Dzień dobry – przywitał się generał. – Jak Malik?
– Melduję, że wciąż słaba – odparł Sergiusz.
 – Hm. W takim razie weźmiecie ze sobą jednego Sokoła.
Major uniósł brwi.
– Po co?
– Skład Orłów ulegnie osłabieniu, gdy dotrzecie do stolicy, bo sierżant Joanna Malik będzie
z pewnością hospitalizowana.
– Ale co to ma do…
– Bez dyskusji, Orłowski. – Wiedźmin uniósł rękę.
– Tajest.
– Majorze Grzyb? Kogo rekomendujecie? – spytał generał.
Wtedy koło Grzyba pojawił się ponury niczym kostucha sierżant Żegota „Żmij” Birkowski.
– Najtwardszym z moich ludzi jest Żmij. Poza tym, wiecie, gdy poległa Żmija…
Podobieństwo ich ksywek nie jest przypadkowe…
– Z całym szacunkiem dla smutku sierżanta Żmija, nie potrzebujemy… – zaczął Orłowski.
– Zrobię swoją robotę – przerwał mu woj, poprawiając na plecach wielki topór.
Major zastanawiał się, czy zbesztać go za przerwanie wypowiedzi starszego rangą. Ale
odpuścił.
– Byłeś blisko z Nartowską? – zapytał.
– To moja prywatna sprawa.
– Jeśli chodzi o bezpieczeństwo moich ludzi, nie ma prywatnych spraw. Albo odpowiesz na
pytanie, albo wypierdalasz. Jasne?
Grzyb spojrzał ostrożnie na właściciela perunowego topora. Blond wąsy Żmija i jego
potargana broda nastroszyły się, a jasne oczy nabrały niebezpiecznego blasku. Sierżant poruszył
ramionami, stawy barkowe zaś trzasnęły, jakby nagle zamieniły się w lodowe głazy.
– Byliśmy blisko. Kochaliśmy się – odparł.
– Dlaczego jej nie obroniłeś?
Birkowski spojrzał ostro na Orłowskiego. W jego wzroku były agresja i żądza mordu.
– Wykonywałem rozkazy dowódcy, w przeciwieństwie do Żmii. Ktoś jej zerwał komunikator
razem z uchem.
Dowódca Orłów docenił ten krótki komunikat. Każdy na miejscu Żmija dorzuciłby: „Gdybym
wiedział, co się z nią dzieje, ruszyłbym na ratunek i zginął, gdyby było trzeba” albo „Nartowska
wiele razy wpadała w berserk i zawsze wracała żywa. Wiedziała, jak o siebie zadbać”.
Tymczasem Żmij tego wszystkiego nie powiedział, bo miał świadomość, że to banały, rzeczy
oczywiste. Ważne były tylko dwa pierwsze zdania, a resztę przerażający żołnierz zatrzymał dla
siebie. Ciekawe. Ani Jary, ani Zdzira, ani z pewnością Ktara nie powstrzymaliby w tym
momencie potoku słów. No, może Samul zamknąłby gębę. Orłowski nabrał sympatii do Żegoty,
chociaż ten wyglądał w tym momencie tak, jakby chciał go posiekać na plasterki swoim
przerażającym ostrzem.
– Znasz się na obsłudze wieży w Dażbogu? – spytał dowódca Orłów.
Żmij rozluźnił ramiona, odetchnął, spojrzał na chwilę w bok, jakby nowym widokiem
uspokajał nerwy, po czym odpowiedział niskim głosem:
– Byłem jednym z projektantów zamka do tych działek.
– Co?!
– Jakoś tak się złożyło. Dawne czasy.
– Żmij zna stolicę lepiej niż my wszyscy – powiedział Grzyb.
– Tak – wszedł mu w słowo Wiedźmin. – To jeden z powodów, dla których uważam, że
powinien z wami lecieć. Stolica, Orłowski, to też front, ale zupełnie inny. – Generał mrugnął do
niego i położył mu ciężką rękę na ramieniu. – Twierdza się zmienia, majorze. Stabilizuje,
chociaż z tą bombą i desantem powietrznym wszystko jeszcze może się zdarzyć. Tak czy owak
gnuśność zaczęła wkraczać do królewskiego pałacu, a z nią zepsucie. Przyda wam się ktoś, kto
zna to od środka.
– Żmij zna?
– Byłem członkiem Gwardii Królewskiej – oświadczył Birkowski.
Orłowski wybałuszył oczy.
– Czy jest jeszcze coś, co robiłeś i co potrafisz, a o czym nie wiem?
– Wiele rzeczy.
Sergiusz popatrzył na Grzyba i na generała. I znowu na dowódcę Sokołów.
– Majorze, jest pan pewien, że chce pożyczyć nam takiego woja?
– Nie. Sam o to prosił. Rozumiecie, Żmija.
Żegota przygryzł wąsy. Orłowski zrozumiał. Żołnierz chciał się uwolnić od wspomnień,
a wszystko w oddziale przypominało mu drobną blondynkę.
– Zgoda – powiedział wreszcie. – Weźmiemy cię.

Grzmot silników Radogosta, gdy olbrzym leci, a ty jesteś w środku, jest mniej ogłuszający, niż
gdy ląduje, ty zaś jesteś na zewnątrz, toteż zarówno załogi Swaroga, Dażboga, Peruna
i Rujewita, jak i oddział piechoty wraz ze Zbrojowcem i szpiegiem mogły w miarę swobodnie
rozmawiać. Większość z nich jednak pracowała przy maszynach i czyściła broń oraz pancerze,
jakby szykowała się na jakąś bitwę. Wyjątkiem była Wiechucka, która nieustannie czuwała przy
leżącej na ruchomych noszach Joannie Malik. Kalina była blada i podsypiała od leków, które
zaaplikowała jej medyczka.
Gdy otworzyła oczy obudzona turbulencją, Runa spytała:
– Jak się czujesz?
Pancerniaczka skrzywiła się.
– Cholera, myślałam, że dzisiaj będzie lepiej, a jest gorzej.
– To normalne. Organizują ci się teraz wylewy, zaczyna się wszystko goić.
– I boli?
– Przez obojczyk, tętnicę i łopatkę przeszedł ci pocisk wielkości śliwki. Jesteś potłuczona.
– Coś jest nie tak, Runa, nie kłam.
Sanitariuszka zagryzła usta.
– Nie kłamię. Po prostu nie wiem, co tam mogłoby być nie tak.
– Zakażenie?
– To pestka. Przebadają cię w stolicy i naszpikują antybiotykami.
– Wiesz, że sporo teraz jest bakcyli odpornych na prochy.
– Kalina, nie pierdol, dobrze?
Pancerniaczka uśmiechnęła się blado.
– Dobrze.
– W sumie – zagaił Samul, szczotkując piersiowy pancerz swojego Trojana – to nie wiem,
dlaczego lecimy tam całym oddziałem, i to ze sprzętem. Ty, szefie, byś nie wystarczył?
Ewelina z ulgą przyjęła głos Zbrojowca. Mrugnęła do Joanny na znak, że należy im się
odrobina rozrywki, a wymiana zdań między Samulem a dowódcą często była interesująca.
 – Gdzie dowódca, tam oddział – odparł Orłowski.
– No ale po co marnować paliwo na przewóz czołgu, transportera i te pe? – Gwara wychyliła
się z włazu Kocura.
– Pojazdy są częścią oddziału.
– O motorku zapomniałaś – upomniał się Jarota.
– No ale po co? – nie ustępował Dariusz.
– Właśnie. Po co? – poparła go Ripley dokręcająca śruby na wieżyczce Dażboga.
– Brygada się przemieści. Nie miałby kto prowadzić naszych wehikułów. To po pierwsze. Po
drugie, nie dałybyście nikomu obcemu wejść do swoich cacek, prawda?
Heintze i Gwara pokręciły głowami, a ta pierwsza zerknęła lękliwie na Żmija, który pomagał
załodze uporać się ze wciąż niedziałającymi działkami pojazdu. Orłowski spojrzał na nią
porozumiewawczo i strzelił wzrokiem na Birkowskiego. Ripley odpowiedziała spokojnym,
ledwie zauważalnym skinieniem głowy. Oznaczało to mniej więcej: „Docieramy się, będzie
dobrze”.
– To powód, by ściągać Radogosta? – spytał Fraydey pomagający Jarocie wyregulować
gaźnik Rujewita.
– One wcale tak dużo nie palą. Nasi inżynierowie sporo przy nich pokombinowali. Zresztą
widzieliście, jak kopcą Jaszczury Engelsów. Wszystko jest kwestią optymalizacji.
Alka wychyliła się z kosza wielkiego motocykla.
– Król i królowa, widząc nas zajeżdżających pod pałac całym tym sprzętem, się posrają.
– Chyba dawno nie byłaś w Warszawie, plutonowa.
– Ja też dawno nie byłem w Warszawie – oświadczył Samul – i wciąż nie rozumiem. Ale
jedno zrobię na pewno. Uzupełnię zapasy Rłokieta, bo na tych zasranych wsiach często go nie
mają.

Lot trwał niecałe dwie godziny. Radogost wylądował na placu Teatralnym, gdzie od ładnych
paru lat funkcjonowało wojskowe lotnisko. Przyziemił od wschodniej strony, bo zachodnią
zajmował drugi olbrzym. Między nimi warowało kilkanaście nowych, obłożonych masą
uzbrojenia Perunów, a plac otoczony był betonowym murem z kilkoma wieżami wartowniczymi.
Gdy Orły odpinały mocowania pojazdów, Wiechucka wyszła z noszami Kaliny i razem
z dowódcą spotkała się z obsługą ambulansu, który pierwszy podjechał do Radogosta. Dowódcy
Orłów zasalutował lekarz.
– Kapitan Krzysztof Słodowicz, dostałem raport, wszystko wiem.
– Cieszę się. Wykurujcie ją.
– W ciągu dwóch tygodni będzie jak nowa.
– Panie kapitanie, można na słowo? – spytała sanitariuszka.
Lekarz zaprosił ją gestem na tył karetki. Kalina odprowadzała ich zaniepokojonym wzrokiem,
a potem krzyknęła:
– Żadnego „na osobności”, żadnego „na słowo”! Przy mnie! Wszystko!
– Ale… – próbowała zaoponować Runa, lecz Malik szybko ją zgasiła:
– Żadnego pieprzenia w bambus. Niewiedza stresuje bardziej niż wiedza. Wszystko przy
mnie.
Lekarz wzruszył ramionami.
– Ma prawo wiedzieć.
 Runa przełknęła ślinę.
– Pogorszyło jej się – oświadczyła. – Nie powinno tak być. Ma temperaturę.
Kapitan pokiwał głową.
– Może pani uzupełnić raport o te informacje?
Runa podała mu pendrive’a.
– Proszę.
– Doskonale. Jeszcze coś?
Wiechucka pokręciła głową.
– Panie majorze? – Lekarz spojrzał na dowódcę Orłów.
– Nie.
– Zatem do wozu – Słodowicz zwrócił się do dwóch sanitariuszy. – Będzie na oddziale
urazowym szpitala na Solcu. Numery są w każdym wojskowym informatorze.
– Dziękuję. – Orłowski podszedł do noszy i gestem poprosił sanitariuszy, by się zatrzymali
przed wepchnięciem ich do pojazdu.
– Dasz sobie radę, sierżancie? – spytał szeptem.
Malik uśmiechnęła się.
– Jeśli mają tam zioło…
– Na pewno mają.
Major pogładził ją po policzku i dał znak sanitariuszom.
Gdy Joanna „Kalina” Malik wjeżdżała do karetki, uśmiechała się i powoli machała zdrową
ręką.

W tym czasie reszta Orłów wytoczyła na zewnątrz swoje pojazdy. Czekał już na nich oddział
Gwardii Królewskiej z prężącym się na baczność kapitanem Dominikiem Wójcikiem.
Gwardziści byli ubrani w galowe mundury barwy miejskiej, czyli szaro-niebieskie.
– Witamy w stolicy – kapitan rzucił twardym głosem, wyciągając smukłą dłoń.
Orłowski uścisnął ją.
– Dobrze odetchnąć warszawskim powietrzem.
Rozmowę przerwał silnik ambulansu i krótkie szczeknięcie jego sygnału alarmowego. Wóz
ruszył w kierunku wyjazdu z lotniska.
– Król oczekuje – podjął Wójcik.
Orłowski wychwycił jego rozbiegane oczy. Kapitan usiłował utrzymać kontakt wzrokowy
z dowódcą Orłów, ale co chwila zerkał na pojazdy i Chorsy członków oddziału.
– Coś nie tak, kapitanie? – spytał major.
– Proszę wybaczyć, ale… dawnośmy tu nie widzieli tak pokiereszowanych maszyn i pancerzy.
– Odwrócił się i spojrzał porozumiewawczo na dziwnie podnieconych gwardzistów
i mechaników.
– Chłopcy – przełknął ślinę – pytają, czy mogliby sobie zrobić zdjęcia przy waszych
maszynach… i z wami.
Sergiusz usłyszał parsknięcie Zdziry i poruszenie swoich ludzi.
– Oczywiście, panie kapitanie. Orły! Do zdjęć!

– Pojedziecie z nami, zgodnie z protokołem konwoju – oznajmił kapitan Wójcik, gdy już się
napstrykał. Jego ludzie wciąż opierali się o pancerze, obejmowali podwładnych Orłowskiego
i strzelali fotki. – Nasz wóz z przodu, nasz wóz z tyłu. Z całym szacunkiem proszę o pozwolenie
wejścia do waszych pojazdów i inspekcję Trojana.
– Czego on chce? – szepnęła Gwara do Ripley, która z resztą Orłów i gwardzistów kręciła się
wokół pojazdów i przybierała bohaterskie pozy.
– Przepisy – odparła Heintze. – Zaplombują nam zamki, żebyśmy nie mogli strzelać.
– Na Świętowida…
– Precisely. Był już jeden zamach. Na Kosę.
– Pani porucznik – odezwał się nieśmiało gwardzista.
– Tak?
– Weszłaby pani na wieżyczkę? Taką fotkę bym zrobił…
– Oczywiście.
Ripley wdrapała się na wóz i wyszczerzyła zęby.
– Świetnie – rozradował się żołnierz.

– Tutaj w ogóle nie widać wojny – odezwał się Jary, dumnie wypinając pancerną pierś
i opierając się o Swaroga, podczas gdy podnieceni stołeczni żołnierze kucali i biegali, starając się
zająć przy nim jak najkorzystniejszą pozycję. – Chmurki, ptaszki śpiewają, sklepik jakiś tam
spożywczy otwarty… Gdzie ja, kurwa, jestem?
– Rozmarzył się – skwitował Jarota.
– No – mruknął Samul.
Do Zbrojowca podszedł jeden z mechaników.
– Panie chorąży, można z panem fotkę?
– My tutaj jesteśmy jakimiś gwiazdami. – Dariusz uśmiechnął się. – Oczywiście, że można.
– Dowódcy, udostępnić pojazdy – rzekł Ostrowski, a potem zerknął na Samula. – I zbroję.
– Tajest! – odparli unisono Klaudia, Małgorzata, Mariusz, Andrzej i Dariusz.
Technicy uczestniczący do tej pory w sesji fotograficznej spojrzeli przepraszająco na ludzi
Orłowskiego i ruszyli do włazów, a ten, który robił sobie zdjęcia z Samulem, powiedział:
– Muszę zaplombować panu wyrzutnik granatów i zamek Marchołta.
Olbrzym pokiwał głową.
– Czyń swoją powinność, bracie.

– Kapitanie Krawczyk – usłyszał Niania w słuchawkach głos kapitana Wójcika, gdy siedział już
z Wolfem w kabinie Peruna i uruchamiał silnik. – Lecicie nad Swarogiem na pułapie dziesięciu
metrów. Nie zbaczacie. Lądujecie na niebieskim „H” na prawo od czołgu, na znak operatora
lotniska. Czy to jasne?
– Tak jest.
– Wykonać.
– Roger that.
Pilot przełączył się na częstotliwość lotniska.
– Tu Mariusz „Niania” Krawczyk z batalionu „Orzeł Biały” pilotujący Peruna Alfa Zero Zulu
Charlie. Proszę o pozwolenie na start.
– Tu wieża do Alfa Zero Zulu Charlie. Zezwalam. Pocałujcie króla w dupkę.
 Krawczyk spojrzał zdziwiony na Wolfa, a ten odpowiedział mu tym samym wzrokiem.
Usłyszeli w słuchawkach chichot.
– To taki stołeczny żarcik. Nie mówcie królowi.
– Roger – odpowiedział niepewnie Niania i przerwał połączenie, słysząc drażniący śmiech
obsługi lotniska.
– O co chodzi? – spytał Wolf.
Pilot wzruszył ramionami i poderwał maszynę, bo Kocur, Obcy i Husarz już toczyły się za
Dażbogiem Gwardii Królewskiej poobwieszanym dodatkowymi blachami pancernymi
i wyrzutniami granatów dymnych. Obok czołgu rozpoczynał bieg w ciężkim Trojanie Dariusz
Samul. Ile razy Niania widział tego olbrzyma towarzyszącego pojazdom, tyle razy ogarniał go
bogobojny lęk. Historycy twierdzą zresztą, że podobne odczucia Zbrojowcy wzbudzali
w każdym, kto miał z nimi do czynienia. Jest coś przerażającego w widoku humanoidalnego
kolosa, tak wielkiego, że nie ma szans, by zmieścił się do jakiejkolwiek maszyny, i tak
ciężkiego, że gdyby chciał, dziurawiłby piętami asfalt.
Niania pochylił dziób i śmigłowiec ruszył razem z konwojem zamykanym przez pojazd
Gwardii Królewskiej. Najpierw przesuwali się Senatorską w stronę placu Bankowego. Perun
płynął tuż nad dachami obsadzonymi przez snajperów.
– Po co ta szopka? – Pilot spojrzał na celowniczego.
– Przydaliby się na froncie, prawda? – odparł Wolf.
– Jak cholera. Choćby pod Cybinką.
– Właśnie.
Skręcili w lewo, w Marszałkowską i podążyli na południe. Ku ich zdziwieniu z kilku
balkonów wychyliło się parę osób i wywiesiło wielką flagę ze stalowym orłem.
– To na naszą cześć? – rzuciła w interkom Ripley.
– Na to wychodzi – odparła Gwara.
– Dawno nie jechałem po tak gładkiej nawierzchni – oznajmił Jarota.
– Jest jak masełko – przyznał Samul.
– No jak tam? – odezwał się Wolf. – Nie za ciasno w Dażbogu?
– Pytasz mnie czy Klaudię? – chciał wiedzieć dowódca, który z Dawidem, Mardokiem,
Eweliną, Moniką, Zuzą, Mateuszem i Thomasem siedział w przedziale transportowym pojazdu.
– Wszystkich.
– Jest bosko – oznajmiła Wiechucka.
– A nowy nabytek? Przy działkach?
– Pytasz o Żmija? – spytała Klaudia.
– No.
Ripley zagryzła wargi i spojrzała na żołnierza z blond warkoczami.
– Wiesz, co on ma na koszulce pod kombinezonem?
– No?
– Swastykę.
– Co? – Wolf wybałuszył oczy.
– Swastykę. Białą na czarnym tle.
– Ale…
– To nasz symbol, pogański, podobnie jak kołowrót, które mają wymalowane wokół nasad luf
wszystkie Swarogi – mruknął Żmij.
– Prawdę mówi – potwierdził Mariusz Wojteczek z kosza Rujewita. – Nasz symbol.
 – Tylko go faszyści zepsuli – wtrąciła Alka z drugiego kosza.
– No nie wiem – warknął Jarota. – Mnie się tylko z Hitlerem kojarzy.
– Bo mało czytasz – odparł Tygrzyk.
– Zgadzam się z przedmówcą – zaryzykował Dawid Zgud, zerkając lękliwie na Mardoka. – To
symbol słowiański. Piękny. Nie musimy się go wstydzić.
– Nooo – skwitował Żmij.
– Ale to jakieś takie… – Klaudia skrzywiła się. – W każdym razie nie pokazuj tego przy królu,
dobrze?
– Na rozkaz.

Lenny wjeżdżający Dażbogiem na plac Defilad przed Pałacem Twierdzy z trudem

powstrzymywał wytrzeszcz oczu, widząc potężne gmaszysko grożące niebu wyciągniętymi
w górę ostrzami oraz kolcami, ozdobione symbolami kołowrotów i obwieszone proporcami
przedstawiającymi symbole poszczególnych brygad świętego bastionu ludzkości. Gmach,
z zatkniętym nad zegarem potężnym Stalowym Orłem, wyglądał przerażająco i spektakularnie
zarazem. Lenny wziął głęboki wdech, czując, jak pierś rozpiera mu duma, że jest ostatnim
obrońcą ludzkości i że chociaż nasz kraj otacza złowroga horda, my, Polacy, nie boimy się jej,
przeciwnie, śmiejemy się śmierci w twarz, a chmurom pokazujemy, że to nas trzeba się bać, nie
odwrotnie.
– Normalnie oczy mi zmokły – usłyszał w słuchawkach głos Tygrzyka kierującego
Swarogiem.
– Ja pierdzielę – zachłysnęła się Alka.
– Pięęęękny gmach – szepnęła Klaudia.
Pojazdy zatrzymały się przed szlabanem. Kapitan dowodzący jadącym z przodu Dażbogiem
gwardii pokazał coś okutanemu w Trojana Zbrojowcowi, ciężki srebrno-czarny szlaban podniósł
się i ruszyli.
– Niezły garniturek – pozdrowił strażnika przebiegający obok Samul.
– Strzałka – odparł tamten i przybili sobie pancerną piątkę, co zabrzmiało jak wystrzał.
Zbrojowcy lubią się i tworzą coś w rodzaju nieformalnego bractwa.
– Ale miał fajny pancerzyk – nadał Samul do oddziału. – Zmodyfikowany.
– To znaczy? – spytał Jary.
– Działko na plecach.
– Na plecach? – rzuciła Monika. – Po co mu działko na plecach?
– No nie wiem. Ale miał.
– Może jak leży na ziemi, to wali z tego działka do przodu? – poddał Zgud.
– A normalnie nie może? – zdziwił się Wampir.
– Jakaś stołeczna nowomoda – skwitowała Zuza.
– Zazdrościcie i tyle – odparował Samul. – Też chcielibyście mieć działka w dupie.
– Na pewno nie twoje – odpysknęła Zdzira.
– Ale ja…
– Cicho, załoga – odezwał się Orłowski. – Skupcie się, bo zamiast na parkingu, wylądujecie
w lochu.
– To tu są lochy? – Zgud otworzył szerzej oczy.
Maszyny zajęły swoje miejsca pośród krocia pomalowanych w szary, kanciasty kamuflaż
Dażbogów, Swarogów, Rujewitów i Perunów, po czym wysypała się z nich gromada Orłów.
Ustawili się w szereg, przywitani przez o wiele większy oddział Gwardii Królewskiej, składający
się z samych Zbrojowców.
– O jerum pajtasz, tylu ziomków – szepnął do interkomu Samul.
– Myślisz, że w ich żylach też plynie Rłokiet? – szepnęła, przedrzeźniając go, Zdzira.
– Nie wiem, trzeba by żylę roztworzyć…
– Milczeć! – warknął Orłowski.
Podszedł do nich olbrzym w Trojanie, podobnie jak pozostali utrzymany w bieli i czerwieni.
– Zajebiaszczy kamuflaż – zachwyciła się Zuza. – A ty mi, Wampir, nie pozwalasz biało-
czerwonej flagi na policzku…
– Zawrzeć mordy! – ściął ją Sergiusz półgębkiem, bo właśnie pochylał się nad nim major
Gwardii Królewskiej.
– Major Szymon Krawczyk. Witamy w pałacu. Król was oczekuje.
– Dziękujemy.
Wolf szturchnął Nianię w ramię.
– Masz rodzinę w stolycy?
– Nic mi o tym nie wiadomo.
– To nie może być kuzyn Niani – szepnęła Zdzira. – Za duże ciacho z niego.
– Dziękuję – rzekł pilot.
Major zerknął na pokiereszowane pojazdy Orłów, które w otoczeniu nowiutkich, czyściutkich
maszyn gwardii wyglądały, jakby ktoś je wyciągnął ze złomowiska.
– Widzę, że waszemu sprzętowi przydałoby się trochę… kosmetyki.
– Elegancko powiedziane, majorze – stwierdził Orłowski.
– Nasi ludzie się nimi zajmą. Oczywiście nie tutaj. Zostaną sprowadzone do warsztatów, pod
ziemią.
Sergiusz wykonał ledwie zauważalny gest i Niania, Kicia, Ripley oraz Andrus podeszli do
majora i wręczyli mu kluczyki. Ten podał je adiutantowi.
– Doskonale… A teraz zmuszony jestem was prosić, byście złożyli broń.
Dowódca Orłów zerknął na dowódców pojazdów, oni zaś wzruszyli ramionami. Zbliżył się
biało-czerwony Zbrojowiec pchający pokaźny stalowy stół na kołach.
– Orły, rozbrojenie – zakomenderował Orłowski.
Żołnierze zacisnęli usta, wiedząc, że nie wypada marudzić. Najpierw podeszła załoga
Dażboga i zostawiła tam swoje Rody oraz Visy (bazooka Lenny’ego została w transporterze).
Żegota położył z widoczną czułością topór Peruna. Ostrze dźwięcznie brzdęknęło, stykając się ze
stalowym blatem. Woj zerknął na próbujących powstrzymać uśmiech żołnierzy gwardii, jakby
chciał powiedzieć, by uważali na ten oręż, ale dał sobie spokój. Major Krawczyk ostrożnie
wyciągnął rękę do topora.
– Można? – spytał Żmija.
Woj przez chwilę się wahał.
– Delikatnie.
– Oczywiście.
Zbrojowiec dotknął drzewca, po czym niemal pieszczotliwie uniósł oręż i powoli obrócił
połyskujące w słońcu ostrze.
 – Piękna robota – szepnął.
– Zna się pan na tym? – spytał powątpiewająco Żmij.
– Trochę… Czy pan, sierżancie, nie służył jakiś czas temu w Gwardii Królewskiej?
– To było dawno temu.
– Obiło mi się o uszy…
Major odłożył delikatnie topór, po czym przez chwilę patrzył Żegocie w oczy. Ten nie
odwracał wzroku, ale w końcu wrócił do szeregu.
Przyszła pora na obsadę Swaroga. Po oddaniu standardowego uzbrojenia Flaszka wyjął zza
pazuchy piersiówkę.
– To jest broń czy nie broń?
Major gwardii spojrzał na niego z politowaniem, lecz operator Siwej nie ustępował.
– No bo wiecie, majorze, koktajl Mołotowa… A ja mam i cygara, i zapalniczkę.
– Proszę to schować.
Radek Raczkiewicz, żywiący niechęć do wszystkich oficerów poza Orłowskim, zwłaszcza
„lalusiów ze stolicy”, nie dawał jednak za wygraną.
– Jest pan pewien, majorze? Bo ja tu, w tej butelczynie nie mam wódeczki, tylko czysty
spirytus. Iskra, zapłon i pożoga, że się w zbroi można upiec…
– Flaszka – zmitygowała go Kicia.
– No co? Staram się wykonywać rozkazy.
– Twoje umazane gównem buty i smród z gęby też są bronią. Schowaj bimber i wstąp.
Raczkiewicz ledwie zauważalnie pokręcił głową i wrócił do szeregu, mrucząc:
– Dobry żołnierz jest bronią per se, pani porucznik. Naprawdę nie rozumiem…
– Zamknij się, żołnierzu.
– Tajest.
Na szczęście piloci mieli niewiele sprzętu, podobnie jak obsługa Rujewita. Co prawda
gwardziści zdziwili się nieco, widząc, jak Andrus Jarota kładzie na stole długi klucz francuski,
ale nie odezwali się. Unieśli za to brwi na znak szacunku, ujrzawszy wielkie colty Fraydeya.
Prawdziwy jednak szok przeżyli, widząc, jak z kieszeni Zuzy zaczęły wypełzać na wielką tacę
noże, shurikeny, ostrza długie i krótkie, scyzoryki tudzież groty strzał.
– No co? – Zerknęła na Wampira, którego czarna chusta zasłaniająca twarz powiewała
w lekkich podmuchach wiatru. – Jak wszystko, to wszystko.
– Aha. – Żmij podszedł jeszcze raz do ruchomego stołu. Sięgnął za pazuchę i wyciągnął
buteleczkę z grubego szkła zatkaną korkiem. W środku przelewał się gęsty czarny płyn.
– Cóż to? – spytał major Krawczyk.
– Trucizna. Neurotoksyna.
– Po co to panu, sierżancie?
– Smaruję ostrze. – Żmij położył buteleczkę tuż obok wielkiego topora. – Lepiej by było,
gdyby to się nie stłukło – rzucił na odchodnym.
Major zacisnął usta, tłumiąc irytację. Orłowskiemu wydawało się, że czyta jego myśli: „Co to
ma być? W nindżitsu i wojów bolesławskich się bawią? Klucze francuskie? Shurikeny? Co za
zgraja!”.
Stwierdziwszy, że wszyscy oddali broń, do stołu podszedł dowódca Orłów. Zdjął z ramienia
pas Roda i delikatnie położył karabin. Błysnął polerem Stalowy Orzeł przymocowany do osłony
lufy. W tym momencie major nie wytrzymał i głośno westchnął.
– Coś nie tak, majorze? – spytał Orłowski.
 – Nie, nie.
– Ależ tak. Chętnie wysłucham pana opinii na temat naszego oręża.
Gwardzista chrząknął.
– No cóż… Macie bardzo nieregulaminowe uzbrojenie. Dla przykładu ta ozdoba wprasowana
w broń…
– To godło Twierdzy.
– Owszem, ale Rod Mk 3 nie przewiduje tego typu ornamentacji.
Orłowski usłyszał prychnięcia za plecami.
– Szkoda, że nie widział pan innych sztuk broni Piątej Brygady. Niemal wszyscy ozdabiamy
uzbrojenie.
– Bardzo to dziwne.
– Nie. Dziwne jest to, że wy tego nie robicie.
– Pan się zapomina, panie majorze.
Orłowski westchnął i położył obok swojego Roda Visa. Jego rękojeść także była ozdobiona
orłem.
Zuza zachichotała.
Z drugiej strony pistoletu wylądował bojowy bagnet. Na jego rączce połyskiwał ten sam herb.
Raczkiewicz szepnął:
– Chyba się napiję.
– Czy to wszystko? – spytał Krawczyk.
Orłowski skinął głową.
– Doskonale. Teraz poproszę Zbrojowca, żeby… wyszedł ze zbroi.
Dariusz Samul zerknął nerwowo na dowódcę. Sergiusz uniósł brwi. Przez chwilę zastanawiał
się, czy zadać pytanie „Czy to konieczne?”, ale stwierdził, że nie miałoby ono sensu. Skinął
dłonią, a Samul zrobił dwa kroki do przodu, położył na stole olbrzymiego Marchołta, po czym
przebiegł palcami po kilku klawiszach wmontowanych w lewe przedramię i pociągnął obiema
rękami dźwignie przy obojczykach. Potężna zbroja syknęła, jakby się rozhermetyzowała, płyty
piersiowe i brzuszne przesunęły się do przodu i powstała pionowa szczelina, która zaczęła się
poszerzać z cichym jękiem serwomechanizmów, gdy elementy zbroi, niczym płatki kwiatu,
rozchylały się, ukazując tułów odzianego w zielony kombinezon Samula. Chwilę później
syknęły szczeliny na ramionach i osłonach ud. Dariusz wyciągnął prawą łydkę z osłony podudzia
i ustawił stopę na osłonie kolana. Powtórzył manewr z drugą nogą. Wyciągnął prawe przedramię
z osłony, potem lewe i wreszcie zeskoczył na grunt. Orły patrzyły na tę operację, dziwiąc się za
każdym razem tak samo, że Samul, chociaż chłop na schwał, staje się dziwnie mikry. Zbrojowiec
znał ich reakcje, więc tylko głupio się uśmiechnął i wzruszył ramionami.
– Pańską zbroją, sierżancie, także się zajmiemy – zapewnił major. – Proszę za mną.
Orłowski skinął ręką, dając Orłom znak, by uformowali kolumnę. Zbrojowcy otoczyli ich
i wszyscy ruszyli do głównego wejścia.
– Szefie, oni mają odbezpieczone Marchołty – szepnął Samul.
– No pięknie – syknęła Zdzira.
– Nas rozbrajają – podjął Raczkiewicz – a sami…
– Cicho – zmitygował ich Orłowski.
Przeszli przez olbrzymie wrota pałacu i znaleźli się w obszernym, wysokim pomieszczeniu
o rozmieszczonych symetrycznie po prawej i lewej schodach. Skręcili w prawo i podążyli w górę
po miękkim czerwonym dywanie.
 – Ma pan rozgadany oddział, panie majorze – rzucił Krawczyk przez mocarne ramię.
– Na froncie człowiek uczy się, że są rzeczy ważniejsze od dopiętych guzików – odparł
Orłowski.
– Ale mu przysrał – szepnęła Alka.
– No – potwierdził Jarota.
Gdy wspięli się po stopniach, zobaczyli długą kolumnadę, na której końcu majaczyła wielka,
okrągła sala.
– Jest pan pewien, że chce się spotkać z królem? Nie wiem, czy on wytrzyma towarzystwo
pańskich frywolnych ludzi.
– Ci frywolni ludzie wczoraj przelewali krew. Pan, jak sądzę, nalewał królowi herbaty.
– Tym się zajmuje pałacowa służba.
– Pan ma za grube paluszki?
Major Szymon Krawczyk zatrzymał się, a z nim cała obstawa. Orłowski szedł tymczasem
dalej, jego ludzie zaś ominęli wbitych w ziemię Zbrojowców i posuwali się w kierunku
obszernej sali.
– Teraz w prawo czy w lewo? – spytał dowódca Orłów, gdy wszedł do pomieszczenia
otoczonego ze wszystkich stron kolumnami. Łączyło się z nim pięć innych korytarzy.
– W prawo, przystojniaku – odpowiedział mu piskliwy żeński głos.
Orły zawahały się, bo spodziewały się usłyszeć majora.
Jary zerknął na dowódcę gwardzistów, ale wielki woj tylko pochylił się, przyłożył palce do
czoła i pokręcił głową, jakby próbował zatuszować zażenowanie.
– Kto to powiedział? – szepnęła Klaudia.
– Kto to powiedział, kto to powiedział, czarownico – odparł kobiecy głosik, ale jego źródło
wciąż było niewidoczne.
– Orły, do mnie – rozkazał Orłowski.
Gdy oddział podbiegł do niego, zostawiając nieco z tyłu Zbrojowców, którzy, jak się
wydawało, zapomnieli już o impertynencji Sergiusza, zza pobliskiej kolumny wyskoczyła
drobna kobieta odziana od stóp do głów w karmazynowy strój błazna. Zrobiła gwiazdę, potem
salto i wylądowała tuż przed Orłowskim, pobrzękując dzwonkami trójrożnej złotej błazeńskiej
czapki i wywijając pomponami przy ciżmach tego samego koloru.
– O Perunie, ale brzydal! – pisnęła dziwna istota, której dowódca Orłów nie zdążył się
przyjrzeć, bo już fikała kozły i lądowała to przed Jarym, to przed Nianią, to przed Samulem. –
Rany Świętowida, co za szkaradny oddział! Parszywa dwunastka? – spytała, opadając przed
Wiechucką. – Aaa, nie, jest w tej zgrai kwiatuszek świntuszek.
Runa wykonała ruch, jakby chciała trefnisia złapać, ale drobna kobieta w czerwonym stroju
była zadziwiająco zwinna i już wywijała salta do tyłu, by znaleźć się z powrotem przed
Orłowskim.
– Ci debile z pewnością byli dla was niemili. – Wskazała Zbrojowców.
– Przeciwnie, to raczej my byliśmy…
– Majorkowi jak zwykle jechało z gęby czosnkiem czy wyszorował wrota?
– Nie zdążyłem…
– Jak ma zamiar pukać danego dnia, nie żre czosnku. – Kobieta arlekin spojrzała na dowódcę
Gwardii Królewskiej. – To którą dzisiaj damę dworu? Urszulę? Henriettę? Ramona mówiła, że
maczuga u pana nie za duża i osobliwie wiotka! A mówiłam, że polskie małże to nie ostrygi
i tylko z gęby po nich wali?
 Major, zdaje się, chciał coś powiedzieć, ale w tym momencie wszyscy usłyszeli gromki męski
głos w głębi sali:
– O! Witamy Orły! Widzę, że już poznaliście Joe, mojego błazna!
– Joe? – Orłowski uniósł brwi.
– Katarzyna „Joe” Rakowska. – Kobietka ukłoniła się dwornie, po czym robiąc gwiazdę za
gwiazdą, potoczyła się w stronę królewskiego orszaku. A ten był dość liczny.
Na przedzie podążała wysoka, chudawa czarnowłosa kobieta o wnikliwym, wręcz
impertynenckim spojrzeniu ciemnych oczu. Była ubrana w długą, połyskliwą zieloną suknię.
– Ty, to jest suknia? – spytał Mardok Zdzirę.
– Nie, raczej jakiś fartuch…
Rzeczywiście, po bliższym oglądzie Orły skonstatowały, że okrycie kobiety jest dziwacznym
fartuchem. Pani ta trzymała w smukłej dłoni licznik Geigera. Podeszła do wysuniętego
najbardziej w przód Orłowskiego.
– Są czyści, mości królu! – krzyknęła przez ramię.
– Dziękuję, Halszko – odparł Justyn.
Tuż obok pani naukowiec wyłonił się przybrany w egzoszkielet z cienkich siłowników równie
chudy i równie podejrzany czarnowłosy mężczyzna z rzadką kozią bródką i wielkimi okularami.
Wyciągnął przed siebie urządzenie z grubsza przypominające kamerę i zaczął „filmować” gości.
Dłużej zabawił przy Raczkiewiczu.
– Nie mają broni, ale ten tutaj – wskazał na Flaszkę – posiada piersiówkę!
Król roześmiał się.
– Swój człowiek!
– Królu, ta flasza może zawierać…
– Daj spokój, Maciusiu, daj spokój. – Władca wykonał zapraszający gest. – No chodźcie,
chodźcie!
Gdy zbliżali się do orszaku obskakiwani przez Maciusia i Halszkę, obserwowali gromadę
otaczającą królewską parę. Jeden osobnik wyglądał na księdza, ale nie do końca przepisowo
ubranego. Miał na sobie długą czarną szatę i coś w rodzaju koloratki, lecz w kształcie godła
Twierdzy. Jego blond włosy były krótko przystrzyżone, a twarz miła i myśląca. Po drugiej
stronie stał dumny, wysoki posiadacz siwej brody i przeciwsłonecznych okularów ściągniętych
nisko na nos. Miał długą brązową szatę obwiązaną w pasie ozdobnym sznurem, a w ręce trzymał
poskręcany kostur. Wyglądał na kapłana, bo na jego piersi błyszczał na ciężkim łańcuchu
stalowy symbol kołowrotu. Obok warował podobnie ubrany śliczny młodzieniec patrzący to na
przybyszy, to na kapłana, przy czym na tego drugiego z wyraźnym uwielbieniem. Na prawo od
„księdza” stał, przyglądając się oddziałowi, niemłody człowiek o spokojnej twarzy. Odziany
w luźne szaty koloru pszenicy tudzież gleby bogatej w żelazo palił fajkę i taksował Orły
rozumnym spojrzeniem zza okularów, wyglądając, jakby w tej chwili sięgał do zasobów jakiejś
biblioteki i porównywał z nimi to, co widzi. Tuż za nim chowała się dziwna, drobna kobieta
w luźnych spodniach koloru lnu i bluzie tej samej barwy dzierżąca pod pachą wielką księgę. Co
osobliwe, księga ta była przytroczona do jej szerokiego skórzanego pasa… łańcuchem.
– Szefie, jesteśmy w Pałacu Twierdzy czy w wariatkowie? – mruknął Jary.
– A spójrzcie na te damy… – szepnęła Wiechucka.
Opisaną wyżej gromadkę, stanowiącą najwyraźniej wewnętrzny krąg królewskiej pary,
otaczała grupa kilkunastu barwnie ubranych, niezwykle atrakcyjnych kobiet. Jedne miały na
sobie spódniczki mini i luźne koszule, inne paradowały w obcisłych skórzanych spodniach
i obszywanych cekinami koszulkach na naramkach, jeszcze inne zaś miały toalety będące
skrzyżowaniem dawnych dworskich strojów i współczesnych trendów modowych.
– Dekadencja, jak pragnę zdrowia, dekadencja – zawyrokował Dziki.
Wtedy zza kolumn wychyliły się kolejne postacie. I tym razem Orłom przestało być do
śmiechu. Byli to legendarni POLOM-i, najlepsi żołnierze sił specjalnych królestwa.
– Ich Chorsy są inne niż nasze – odezwał się cicho Zgud.
– To wersja dla sił specjalnych. Specjalna – szepnął Tygrzyk.
– Patrz, jeden z nich ma całą gębę zasłoniętą.
– No.
Istotnie, jeden z POLOM-ów, dwumetrowy blisko olbrzym, nie pokazywał twarzy. Jego
dziwny hełm był zaopatrzony w gardę, z której wystawał kanciasty grill oddechowy, a oczy
zasłaniał czarny wizjer.
– Myślisz, że to ten sławny „Miś”?
– Na jenota nie wygląda.
Król Justyn Łyżwa skinął na nich, by podeszli bliżej. Dopiero wtedy ośmielili się przyjrzeć
mu się z bliska. Jemu i królowej.
I zdziwili się, bo oboje ubrani byli w polowe mundury – wygodne, zupełnie niestrojne
(kamuflaż miejski), za to pozwalające nosić broń. On miał w udowej kaburze jakiś wielki
pistolet…
– Czy to Colt M1911A1? – spytał szeptem Zgud.
– Taaak, piękna maszyna sprzed wieków – potwierdził Tygrzyk.
Królowa Magdalena Kozak zaś, szczycąca się dwiema kaburami na mocnych udach, dźwigała
w nich Glocki. On był łysy, potężnie zbudowany, szeroki i wysoki, ale o łagodnym, wręcz
ciepłym uśmiechu, ona zaś była ładną blondynką uczesaną na pazia, patrzącą jednak,
w przeciwieństwie do Justyna, bez sympatii na przybyszów.
– No dobrze – odezwała się. – Poznaliście już naszego wkurwiającego wszystkich błazna,
czyli Joe, Halszkę Wysocką, naczelnego naukowca Królewskiego Laboratorium, prześwietlił
was Maciej Matuszewski, jej asystent…
– Wyczuwam w tej miłej gromadce – wszedł jej w słowo mówiący wysokim, melodyjnym
głosem kapłan z kosturem – wyjątkowo silne wibracje Peruna i Świętowida. Moc jest z ni…
– To nasz kapłan, jak zapewne zdążyliście zauważyć – przerwała mu bez cienia uśmiechu –
Witold…
– Witelon – poprawił ją, unosząc palec.
Królowa spojrzała na niego, pokręciła głową i machnęła ręką.
– Witelon Jabłoński. Wielka wiedza na temat zapomnianych obrzędów…
– I straszny gaduła – znowu wszedł jej w słowo mężczyzna, szczerząc nad siwą brodą równe
zęby.
– Co zapewne już zauważyliście – skwitowała królowa.
– Wiesz co, Gwiazdeczko? – zwrócił się Justyn do królowej. – Mam wrażenie, że pomyliliśmy
kolejność prezentacji. Jesteśmy zwierzchnikami, więc to oni powinni się najpierw przedstawić.
– Po co? Przecież wiemy, kim są. Dostaliśmy dossier. Poza tym jesteśmy gospodarzami, więc
to nam wypada najpierw…
– Zgodnie ze starym pogańskim zwyczajem – potwierdził Witelon – gość w dom, Świętowid
w dom.
– Zatem – podjęła królowa – gość z fajką to Radosław Kot, socjolog, obecny szef Krajowego
Biura Propagandy, a cizia przypięta do księgi to Magdalena Stawniak, chodząca encyklopedia,
królewska bibliotekarka.
Kobieta ukłoniła się dwornie.
– Do usług.
– Jeszcze ja, królowo – powiedział miękkim głosem mężczyzna przypominający księdza.
– A, tak. – Magdalena ułożyła usta w taki sposób, jakby przed chwilą zjadła coś ledwie
strawnego.
– To… – król postanowił ją wyręczyć – to… Wikary.
Królowa machnęła ze zniecierpliwieniem ręką.
– Tak go nazywamy. Naprawdę nazywa się Arkady Saulski. Współpracuje z naszą
bibliotekarką, a jego głównym celem jest…
– Kultywowanie zanikającej w naszym kraju religii, czyli wyznania rzymskokatolickiego –
wszedł jej w słowo Arkady. – Jeśli natkniecie się gdzieś na Biblię, proszę, dajcie mi znać.
Staram się je kompletować.
– Ale tego jest w chu… – Mardok „Dziki” Jary spojrzał lękliwie na dowódcę, który właśnie
piorunował go wzrokiem – …chu, chu! Dużo jest Biblii, panie… Wikary. Dużo. W każdym
prawie domu to paskudztwo… eee… przepraszam… te księgi przetrwały.
– Pan, sierżancie, najwyraźniej nie żywi sentymentu do religii katolickiej – rzekł Saulski.
– Po tym, co się stało z polskim klerem? – odparł Jary.
– Tak, tak. – Arkady pochylił głowę. – Kościół nie był dobrym naczyniem na
przechowywanie tej religii…
– Mitologii – wszedł mu w słowo Mardok. – Perun i Dażbog to mitologia i Jezus to mitologia,
bóstwo solarne.
Saulski uśmiechnął się.
– Niech będzie. Tak czy owak staram się ocalić tę… mitologię od zapomnienia.
– Tak jak wyznawcy Chrystusa zachowali pogaństwo? – warknął Dziki.
Zdzira trzepnęła go łokciem w żebra, a Orłowski spiorunował wzrokiem.
Wikary pochylił głowę.
– Nie mogę odpowiadać za tamtych ludzi, panie sierżancie. To było z górą tysiąc lat temu.
– Dziesięć długich żywotów ludzkich.
– Bardzo długich.
– Wystarczy już tych nieistotnych w sumie dywagacji – przerwał im Justyn. – Zapraszamy
was na poczęstunek…
– Zgodnie z pogańskim zwyczajem – wtrącił Witelon i nie czekając na innych, ruszył ku
sąsiedniej sali, skąd dochodził zapach smażonej wieprzowiny i ziemniaków.

Po obfitym posiłku królewska para podziękowała damom dworu, ale nie POLOM-om, i zaprosiła
Orły do podziemi, gdzie mieściły się laboratoria i schrony.
Wszedłszy do obszernego pomieszczenia oświetlonego dyskretnymi punktami podłogowymi
i ekranami, które były blatami stołów, Orłowski zatrzymał się, jakby ktoś przyśrubował jego
ciężkie buty do podłogi. W Królewskim Laboratorium leżały na niskich stalowych postumentach
trzy podobne do siebie bomby atomowe.
– Tak – odezwał się Justyn, gdy wszyscy przybyli wyrazili już swoje „och!”, „ach!” i „na
Siwą!”. – W ciągu dwóch dni niemieccy Engelsi spuścili podczas trzech zsynchronizowanych
bitew, których przebieg był podobny do waszej, trzy bomby. We wszystkich przypadkach
popełniono ten sam błąd, czyli, pani doktor?
Do przodu wystąpiła Halszka Wysocka, a po piętach deptał jej Maciuś Matuszewski.
– Uran nie został należycie wzbogacony, a niektóre obwody elektryczne, chociaż w miarę
logicznie poskładane, nie były sprzężone.
– To znaczy? – spytał Tygrzyk, a Zgud gorliwie pokiwał głową.
– Mogłabym skonstruować taką samą bombę, gdybym była potężnie pijana i nie do końca
rozumiała, co składam.
Orły wyszczerzyły zęby w uśmiechu.
– Nie znaczy to jednak, że ta metoda musi zawsze zawodzić. Według moich obliczeń
wystarczy do stu iteracji, by złożyć wreszcie prawidłową, działającą konstrukcję.
– Ite… co? – spytał Orłowski.
– Powtórzeń – Tygrzyk wyręczył panią doktor.
– Prób – zawtórował mu Zgud.
– Tak jest – potwierdziła Wysocka.
– A uran? – spytał dowódca Orłów.
Przed Wysocką wysunął się doktor Matuszewski, poprawiając ciężkie okulary.
– Jest częściowo wzbogacony, z czego wynika, że mają wirówkę. Jestem przekonany, że
mogliby zakończyć ten proces sukcesem, gdyby poświęcili mu dostatecznie dużo czasu. Albo
więc są niecierpliwi, albo zachodzi jeszcze inny czynnik, w każdym razie…
– Zagrożenie jest realne – dokończyła za niego królowa.
– Zaprosiliśmy was, Orły, w pełnym składzie – odezwał się król – żeby temu zaradzić.
– Ale zaraz – zaprotestował Orłowski – przecież to ja zgłosiłem naszemu generałowi,
żebyśmy tu…
– Decyzja została podjęta jednocześnie – przerwał mu Justyn. – Przewidzieliśmy fakt, że
kapral Malik zostanie skierowana do szpitala, a wy będziecie potrzebowali działonowego do
Dażboga, dlatego jest z wami sierżant Birkowski, który nosi pod mundurem swastykę, swoją
drogą piękny symbol…
– Naprawdę?! – zachłysnął się Witelon. – Mogę zobaczyć?
– Później, Wiciu, później – odparł król. – Tak czy owak musimy coś z tym zrobić, nie
sądzicie, Orły?
– Na rozkaz, królu! – zakrzyknęli żołnierze.
 Sztandar 6

Leonhard Blatz pracował jak szalony. Miał kilkudziesięciu silnych pomagierów, więc prace nad
gigatrebuszami, jak nazywał nowe maszyny, posuwały się dość szybko. Zaznaczyć tutaj należy,
że wyjątkowa siła, jaką dysponowali więksi Engelsi, pozwalała im o wiele sprawniej dźwigać
ciężary, wbijać gwoździe czy kliny i wykonywać inne ciężkie fizyczne zadania. Poza tym była to
już wykończeniówka: wykonywano ostatnie wzmocnienia grubymi sznurami, wbijano ostatnie
gwoździe wielkości orkowego palca, przeprowadzano ostatnie inspekcje. Leonhard podejrzewał,
że każdy z gigatrebuszy wystrzeli w swoim mechanicznym życiu tylko raz, impet zamachowego
ramienia będzie bowiem tak wielki, że rozwali maszynę w drzazgi. Akceptował tę ewentualność
i zapobiegliwie poinformował o niej wodza, ale fakt, że z machin da się strzelić tylko raz, był
dodatkowym stresorem. Wszystko musiało pójść dobrze już na starcie, bo repet nie będzie.
Blatz biegał w tę i z powrotem po schodach oplatających niebotyczne konstrukcje i doglądał
prac, a że struktury, jak na inteligencję Engelsów były złożone i przede wszystkim wielkie,
biegania miał mnóstwo.
– Co robisz, donnerwetter? – spytał, ciężko dysząc, Helmuta, wyjątkowo tępego Grüna,
każącego z uporem maniaka nazywać siebie Demonem, prawdopodobnie ze względu na dość
liczne satanistyczne tatuaże pokrywające jego zielone ciało.
Zamiast dokręcać wkręty, o co go trzy razy prosił Blatz (tępota Demona była legendarna),
Helmut stał przy jednym z mocowań środkowego trebusza z pędzlem oraz niewielkim
pojemnikiem złotej farby i wywaliwszy ciemnozielony jęzor na wierzch, coś sobie malował.
– Ormamen… Ormamen… tujem – odrzekł bardzo łagodnym jak na Zielonego tonem.
– Skąd ci to przyszło do głowy?! – warknął Blatz, jak na niego, dość agresywnie.
Demon podrapał się w łysawy łeb grabą trzymającą pędzel i kilka kropel złota upadło mu na
czaszkę.
– No bo… znalazłem w pobliskim domu dużo farbek takich, panie Blatz. Tam ktoś ma ich
dużo, dużo. I figurki chyba jakieś malował, takie śliczne… Pomyślałem, że ta złota jest
naprawde piękna, a wódz mówił, że Gott…
– Co, że Gott?! – charknął naukowiec.
– Że Gott pomoże, jak my mu pomożemy. No to malujem znaki Gotta, żeby łatwiej nasze
herosy dolecieli…
– Ale, kuuuurrrwa, po pierwsze, krzyż powinien być przekreślony u góry, nie u dołu, a po
drugie, miałeś dokręcać wkręty, a nie bawić się w malarza!
– Oj, panie Blatz, pan zawsze taki miły jezd.
– Miły, miły. Wódz wyrwie mi serce i zeżre Hertzburgera, jak mi któraś machina nie wypali,
a ty krzyżyki malujesz!
– Ale one sie przewrócom, jak dam kreskem wyżej…
– Jaką, kurwa, kreskę?!
– No tom pozio… poziomom.
Blatza zamurowało. Przyjrzał się raz jeszcze krzyżom wymalowanym przez Demona
i próbował zrozumieć, o co mu chodzi.
– No sam pan mówił, panie Blatz, że środek cienżkości jezd ważny. Taki krzyż sie obalić
może tylko trochem, bo go belka po… pozioma podtrzyma. A jak belka bedzie wysoko, to sie
obali. Głupi taki krzyż, co nie?
– Krzyże wbijało się w ziemię i wtedy… – Blatz machnął łapą. – A pierdol się z tymi twoimi
krzyżami.
– Ale dlaczego, panie Blatz? – Helmut rozłożył bezradnie muskularne łapy.
– Bo to symbol szatana, co malujesz.
– A kto to?
– Też Gott, może nawet mocniejszy. Masz mnóstwo obrazów tego Gotta na całym ciele.
– Moje tatu… taut… uaże? Są z Gottem Szatanem?
– Tak, Demonie. Masz diabły na ciele.
– He! – Gęba Helmuta rozciągnęła się w tępym uśmiechu. – No wie pan, panie Blatz, ja
zawsze chciałem, żebyście mnie nazywali Demon, ale nie wiedziałem dlaczego. No to teraz
wiem. Jezdem Demon!
Helmut gromko się roześmiał, a Blatz rozejrzał nerwowo. Na łące poniżej trebuszy wałęsało
się kilkunastu Grünów, ale na szczęście wodza wśród nich nie było.
– Ciszej, idioto! Jak się Zimon dowie, że ktoś się tutaj śmieje, będzie zły! A w ogóle, jak
zobaczy, co namalowałeś, będzie Hertzburger!
Uradowana gęba Zielonego nagle się wydłużyła, a worki pod oczami obwisły.
– Ojej!
– Ojej. Kreska – Blatz wskazał szponem poziomą belkę złotego krzyża wymalowanego przez
Helmuta – ma być u góry, nie u dołu.
– Dobrze, dobrze, poprawiem…
– A jak już poprawisz, zajmij się, kurwa twoja mać, wkrętami!
– Tak, tak, panie Blatz, ale pan nerwowy…
– Do roboty.
– Panie Blatz, ale mam pytanie jeszcze.
– Czego, do cholery?
– Jak wkrencem te kręty, mogem sobie pomalować na złoto Gotta, o tu, na brzuchu?
Leonhardowi opadły ręce.
– Maluj sobie Gotta Szatana gdzie tylko chcesz, ale najpierw wkręty!
– Tak, tak, jawohl, jawohl…
Leonhard zostawił Demona i poświęcił jeszcze dwie godziny na inspekcję prac. Inne Grüny
nie były tak tępe jak Helmut i w miarę dobrze wykonywały swoje obowiązki, niektóre nawet za
dobrze, bo nie bacząc na herkulesową siłę, ciągnęły sznury za mocno i paradoksalnie, osłabiały
konstrukcję, zamiast ją wzmacniać. Blatz jednak cierpliwie pokazywał, jak robić węzły, nie
narażając postronków na zerwanie, i miał nadzieję, że inteligencja protegowanych powoli, bo
powoli, ale będzie rosła. „Wszystko jest kwestią odpowiednich bodźców – powtarzał sobie. – Ich
mózgi się rozwiną, na pewno…”
Na koniec stanął na jednym z najwyższych tarasów rusztowania, odetchnął i spojrzał na
obozowisko Hordy Południowo-Wschodniej. Lubił ten widok, a już niedługo nie będzie mu dane
go oglądać, bo trebusze się rozpadną. Konstrukcje stały na północnym skraju obozu, więc
naukowiec patrzył na południe. U podstawy machin, nieco na prawo, pod ścianą lasu, stał jego
dość obszerny, brązowo-czerwony namiot. Dalej widać było podwójny namiot Worlöcka,
drugiego naukowca hordy. Ten był żółto-pomarańczowy. Na lewo od nich mieścił się obszar
taktyczny Überwunderów oddzielony od reszty łąki dużymi, położonymi co dziesięć metrów
głazami. Była to dość rozległa łąka, na której odległym skraju stały cztery symulatory rakiet.
Dalej na południe był cienki pas lasu, a za nim większa łąka, na której stał olbrzymi niebiesko-
żółty namiot Zimona, obok namioty jego orszaku, aż wreszcie morze mniejszych barwnych
schronień wojowników i wojowniczek. Na lewo warowały ciężarówki, jeepy, czołgi i wozy
bojowe hordy, a jeszcze dalej, pod ścianą lasu, mieściły się latryny. W oddali na lewo majaczył
otoczony betonowym płotem poligon pełen rowów i zasieków. „Bardzo ładny plan obozu,
bardzo ładny” – skonstatował Blatz. Spojrzał w prawo, gdzie przycupnęło miasteczko Erkner.
Zdecydowali się obozować właśnie tu, bo mieściła się w nim widoczna z tej wysokości
hurtownia żywnościowa o rdzewiejącym dachu. Co prawda chłodnie dawno już przestały działać
i smród z nich wydobywał się nieziemski, ale puszki były wciąż dobre, a karma dla psów
i kotów, wyjątkowy przysmak dla Engelsów, stała na wielkich paletach, wabiąc wzrok
intensywnymi barwami. Blatz poczuł ssanie w żołądku i sięgnął do skórzanej sakwy, którą nosił
przewieszoną przez ramię. Miał tam torbę chrupek Pedigree Pal o smaku wołowiny
w warzywach. Wsypał garść do gęby i zaczął z chrzęstem przeżuwać.
– Pyyycha – szepnął do siebie i rozpoczął marsz w dół, skrzętnie zapinając torbę.
Zapach chrupek był intensywny, a pracujący przy trebuszach Zieleni węch mieli dobry i jak
większość Grünów, gotowi byli zabić za garść Pedigree Pala.
Zszedłszy z rusztowań, Blatz ruszył do swojego namiotu. W środku stały duży drewniany stół,
deska kreślarska, krzesło i łóżko, a wszędzie walały się notatki pokryte ołówkowymi rysunkami
i zapiskami. Ork pochylił się nad deską, przesuwając dyndającą na pasku lunetę w stronę
pleców. Przyjrzał się po raz setny planom machin i jak zwykle w takich momentach, poczuł
lekki zawrót głowy.
– Chyba dobrze, chyba dobrze – powarkiwał do siebie. – Oś jest gruba, dębowa, obciążniki na
sznurach odpowiednio krótkich, oporniki potrójnie wzmocnione i podparte…
Zerknął na obliczenia, których dokonywał najwyższym wysiłkiem orkowych komórek
mózgowych. I znowu zawrót głowy. Jak to możliwe, że przed przeobrażeniem był fizykiem
najwyższej klasy, Różowym zgłębiającym tajemnice teorii strun, a teraz nie może sobie poradzić
z tak prostą maszyną?! Jeśli chodzi o swoje wykształcenie, Blatz pamiętał jedynie nazwy: kwant,
foton, neutron, tyle. Wzory, prawidła, to wszystko gdzieś zniknęło i nie potrafił się do tej wiedzy
dokopać, jakby została zniszczona podczas przemiany mózgu.
– Donnerwetter, jeśli coś pójdzie nie tak, na Gotta, jeśli coś pójdzie nie tak…
Zobaczył swoją rozdartą pierś i bijące serce w ręce wodza. A nie, on nie rozrywa klatki
piersiowej, tylko wchodzi od dołu, od brzucha, o Gotcie…
Blatz przełknął ślinę. „Myśl, Leonhard, myśl, donnerwetter…” Zielony wbił wzrok w cyfry
i symbole. Obliczenia wyglądały prawidłowo. Siła odśrodkowa, działanie amortyzatorów
w rakietach, ciąg silników, zasięg. Wszystko powinno się udać. Ale jeśli… Verfluchte, niech
znikną te zawroty!
Nerwowo rozpiął torbę i sięgnął po karmę. Wsypał garść do gęby. Chrrrup! Chrrrup! Chrrrup!
Jego szczęki działały jak kamienie młyńskie. Mózg zalała fala endorfin. Leonhard odetchnął
i podszedł do wielkiego stołu, na którym leżała mapa Europy. Raz jeszcze przyłożył linijkę, by
sprawdzić, jaka odległość dzieli ich od Warschau, raz jeszcze podszedł do czarnej tablicy
przytarganej tutaj z pobliskiej szkoły, by przyjrzeć się rozpisanym na niej danym i zmiennym.
„Rany boskie, Blatz. Jeśli gdzieś się kropnąłeś…” Ork złapał się za głowę i zaczął po niej drapać
twardymi pazurami, jakby usiłowania te miały pobudzić otępiały mózg do pracy.
– No, Blatz, jak tam, stary druhu? – usłyszał głos Zimona.
Naukowca zalała fala strachu. Skurczył się i napiął muskuły, a potem odwrócił. Wunder
pochylał się i wkładał wielki pysk do namiotu. Wyglądał, jak na Zakhausena, w miarę
przyjaźnie. Leonhard nie chciał, by herszt wtarabanił mu się do siedziby, więc podbiegł do
wejścia. Widząc to, wódz wycofał się, a były fizyk wybiegł na dwór, by przywitać się
z Piastunem i jego orszakiem w osobach Manitu, Ulwara, Novacka, karła Kässa i tej zajebistej
modelki Reginy. „Uch, Regina, uch, Regina” – pomyślał Blatz z błogością, konstatując, że stres
ustępuje pożądaniu. Ale to także było groźne, bo każdy wiedział, że Regina należy do Zimona,
aby zatem ograniczyć wzwód, Blatz przeniósł wzrok najpierw na pióra Apacza, potem na wielki,
dzierżony przez niego sztandar, a następnie na usprawniony wachlarz Reginy.
– No, Blatz? – odezwał się górujący nad wszystkimi Wunder.
– Wielki nasz Wódz i Piastun – mamrotał Novacek, skrzypiąc długopisem po kronice –
patrzył na naukowca badawczym stalowym wzrokiem…
– Zamknij się, Jakub.
– Tak, wodzu – pisnął Novacek, ale pracy nie przerwał, co chwila zerkając na Zimona
i otoczenie, by kronika niczego nie przeoczyła.
– Wkrótce będziemy gotowi – odparł naukowiec.
– Kiedy, Blatz?
– Za… dwa dni.
– Dwa? Masz być gotowy na jutro.
– Muszę mieć pewność, wodzu.
– Blatz, przyjacielu – Zakhausen położył mu wielką, szponiastą łapę na ramieniu –
sprawdziłeś wszystko milion razy. Widzę – wskazał drugą wielkie machiny – że twoje Grüny
nakładają trzecie wzmocnienia. Wszystko jest gotowe. Jutro, tak?
– Jest jeszcze sprawa wyszkolenia Überwunderów…
Zimon pokiwał głową.
– Tak. Gott przesadził u nich z rozmiarami i niedoszacował mózgu, co?
– Ale to prawdziwe chodzące czołgi, więc powinni się sprawdzić…

Tuż pod wielkim kamieniem oddzielającym obszar Überwunderów od polany stał Blitz Worlöck.
Podobnie jak Blatz był naukowcem, ale, jak twierdził, bardziej chemikiem niż fizykiem.
Doskonale sprawdził się podczas przygotowywania paliwa rakietowego i w ogóle był dobrym
partnerem, jeśli chodzi o naukowe dociekania. Miał swoje wady, na przykład zazdrość, za to
największymi jego zaletami były wytrwałość i dociekliwość. I cierpliwość, godna wręcz Gotta
cierpliwość.
– Nein, kurwa, kurwa, nein, nein – tłumaczył cierpliwie trzem Überwunderom, którzy
siedzieli przed nim po turecku, dzięki czemu tylko trochę musiał zadzierać głowę. Każdy z nich
miał ponad trzy metry wysokości, bary tak szerokie, że nie wiadomo było, czy są szersi, czy
wyżsi, stopy zaś tak rozległe, że gdyby ich ustawić obok siebie, można by na nich umieścić stół,
kilka leżaków, barek z drinkami i jeszcze byłoby miejsce dla gromadki orczątek bawiących się
w berka. – Jesteśmy tutaj, ja? – Wskazał narysowaną na ziemi mapę, nadzwyczaj szczegółową,
jeśli uwzględnić, że została stworzona z kamieni, kawałków drewna i wyrytych w ziemi
rowków. – W Erkner, na wschód od Berlina, ja? Wiecie, co to na wschód? W stronę Różowych.
Na mapie na prawo. Wiecie, co to prawo?
Lukas Ixen zwany przez ziomów Ixi, potwór mający na rozległej klacie szeroki tatuaż
składający się z kilku gotyckich zer i jedynek (twierdził, że za różowego życia był programistą,
czym wzbudzał powszechny śmiech), podniósł wielką grabę.
– To ta od walenia…
– Ja, ta od walenia. Wszyscy walą tą samą? – Worlöck spojrzał na podopiecznych.
Nieśmiało, jakby się krygując, wszyscy podnieśli prawice. Blitz udał, że ociera pot z czoła.
– Ja. Wschód to prawo. Ale dla was to nie będzie prawo, tylko do przodu, to znaczy nie od
razu, bo najpierw będzie w prawo, ale potem…
Spojrzał na nich i zrozumiał, że przeholował. Patrzyli na niego tępymi, głęboko osadzonymi
oczyskami, które nie zdradzały krzty inteligencji.
– Znaczy… – odezwał się siedzący pośrodku Robert Schmidt. – Znaczy… Hm?
Wyciągnął w stronę mapy wielki paluch i zaczął nim wodzić raz w prawo, raz w lewo, raz
w górę…
– Nein. – Worlöck delikatnie uniósł łapę olbrzyma w obawie, że ten rozwali misterną
konstrukcję. – Jeszcze raz, ja? Startujecie tutaj. – Wskazał złożone z patyków konstrukcje
przypominające trebusze. – Musicie skręcić w prawo, w stronę tej łapy, którą walicie, ja?
– Ja – odezwał się trzeci z Überwunderów, Paulus Wäsel, zwany przez kolegów „Dżedajem” –
ale jak długo skręcowywać? Jak długo?
– Dziewięćdziesiąt stopni.
Dżedaj spojrzał na Schmidta, a ten na Ixiego.
– Was? – spytał Schmidt.
Worlöck wziął głęboki wdech, po czym wysunął sękatą łapę do przodu i zgiął ją w łokciu
o żądany kąt.
– Tak, ja? Verstehen?
– Jaaa, verstehen, ale dlaczego od razu tak nie poka… załeś? – spytał Dżedaj. Podobnie jak
wszyscy Überwunderzy miał kłopoty z mówieniem; po wypowiedzeniu więcej niż siedmiu,
ośmiu słów się zacinał.
– Nieważne. Więc powtarzamy, ja? Startujecie, skręcacie w kierunku walenia o ten kąt, ja?
– Ja… – Ixi się zawahał. – Jak to o kąt?
– No skręcasz o tyle. Nie cofasz się, nie lecisz do przodu nach Warschau, tylko o tyle, ja?
– No ja.
– Świetnie. I lecicie tak jedenaście kilometrów. Licznik wam pokaże dwie laseczki.
– Was? – spytał Schmidt.
– Dwa chuje wam pokaże, ja? – Blitz narysował na ziemi dwie kreski.
Überwunderzy zarechotali.
– Wtedy skręcacie tyle – znowu pokazał ręką dziewięćdziesiąt stopni – w lewo. W stronę tej
ręki, którą nie walicie, ja?
– Skomplikowane – cmoknął Ixi i sięgnął za plecy po swoją gitarę elektryczną. Miał duszę
artysty. Zupełnie mu nie przeszkadzało, że wszystkie struny w instrumencie są zerwane, bo de
facto nie była to gitara, tylko przerobiony miotacz płomieni.
– Zostaw to, bo znowu wszystkich poparzysz – odezwał się naukowiec.
– Nie poparzę.
– Poparzysz, skup się.
– Jawohl.
 – A potem lecicie wzdłuż autostrady, takiej szerokiej drogi asfaltowej…
Blitz dostrzegł brak zrozumienia w oczach Überwunderów, więc zmodyfikował instrukcję.
– Wzdłuż zajebiście szerokiej drogi, takiej jakby rzeki.
– Aaa – stęknął, zrozumiawszy, Schmidt.
– No ja. I lecicie nad tą drogą, ja? Pięćdziesiąt pięć kilometrów. Dwie kaczuszki. – Worlöck
narysował na ziemi dwie cyfry.
Überwunderzy stęknęli na potwierdzenie.
– To będzie Frankfurt nad Odrą, ja? I od tej pory zaczynacie lecieć obok drogi. Sto metrów na
lewo od niej, ja? Nie nad drogą, obok. Jawohl? – Spojrzał na uczniów. Miał wrażenie, że
rozumieją. – I za sto sześćdziesiąt kilometrów będzie Posen. – Narysował na ziemi liczbę: –
Chuj, ryba w dół, dziura.
Schmidt skrobnął się w głowę.
– Dużo tych liczb, Blitz.
– Wszystko będziecie mieli na kartce w kabinie rakiety. Tutaj tylko powtarzamy, ja?
– No ja.
– I lecicie obok drogi, cały czas. Ona trochę będzie skręcała, ale się nie przejmujecie, lecicie
dwieście osiemdziesiąt kilometrów. Kaczuszka, bałwanek, dziura.
– Ale Blitz – odezwał się Ixi.
– No?
– Kaczuszka już była. – Pokazał dwie piątki narysowane przy Frankfurcie.
– No dobra, kurwa. To były łabądki, a teraz są kaczuszki, ja?
Ixi patrzył na liczby i marszczył czoło. Blitz znany był z cierpliwości, więc narysował tuż pod
wielką stopą Ixiego wielką dwójkę i powiedział:
– Ka. Czusz. Ka. – A potem narysował cyfrę pięć i rzekł: – Ła. Bą. Dek. Verstehen?
– No verstehen, verstehen…
– Na pewno?
– Na pewno.
– Narysuj kaczuszkę.
Worlöck podał olbrzymowi patyk, ale ten natychmiast złamał go w palcach.
– Donnerwetter, narysuj paluchem, ale uważaj na mapę.
Ixi narysował całkiem zgrabną dwójkę.
– Świetnie – pochwalił nauczyciel. – I co to jest?
– Eee… kaczuszka.
– Tak, kaczuszka, ale jaka cyfra?
Siedzący pośrodku Schmidt nachylił się do ucha kolegi, by mu podpowiedzieć, ale Worlöck
wrzasnął:
– Ruhe! Nie podpowiadać!
– No… – stęknął Lukas. – To będzie… widzi mi się… dwa? – Zerknął niepewnie na
Worlöcka.
– Tak, dwa. Dwa. A łabądek to?
– Pięć – rozpromienił się Ixi.
– Brawo. Więc lecicie dwieście osiemdziesiąt kilometrów. Będziecie to mieli na karteczce.
A teraz skupcie się. – Naukowiec wyciągnął zza pleców wielkie, nieco pogięte zdjęcie Pałacu
Twierdzy. – To jest siedziba króla. Wiemy to z całą pewnością.
– Hie, ale skąd to wiemy? – odezwał się Dżedaj.
 – To tajemnica państwowa – odparł Worlöck.
– Was?
– Nieważne. Tak czy owak macie wylądować właśnie tutaj. I rozpierdolić króla. Wygląda tak.
Ork wyciągnął kolejne zdjęcie. Przedstawiało Justyna Łyżwę.
– A ta śliczna Różowa? – spytał, oblizując się, Dżedaj.
– To królowa. Ją też macie zabić.
– A wychędożyć można?
– Po zabiciu.
Dżedaj się skrzywił.
– To barbarzyństwo. Wiotka Różowa to marna Różowa.
– Nie marudź. Jak ich rozpierdolicie, ukradniecie dowolne pojazdy i ruszycie na zachód. Do
nas. Będziecie mieli kompasy. Na każdym z nich zaznaczyłem, jak mają się ułożyć wskazówki.
Rozumiecie?
– Ja rozumiem – rozpromienił się Schmidt.
– Doskonale.
Pobliskie zarośla nagle zakołysały się, sosny pochyliły się z szumem, zrzucając krocie
szyszek, które upadając, wydawały głuche tupnięcia. Z lasu wychynął czwarty. – Hermann
Bauer, przed przeobrażeniem mistrz walk w klatce. Jak wiadomo, zawodnicy parający się tą
dyscypliną sportu często obrywają w uszy. Hermann nie był tu wyjątkiem. Większość z nich ma
po jakimś czasie nie małżowiny uszne, ale „kalafiory”. Bauer także się nimi szczycił. Po
przeobrażeniu w Grüna kalafiory zniknęły, a uszy zmieniły się w szpiczaste, zgrabne małżowiny,
ale były grubsze od standardowych orkowych płatków, dzięki czemu Hermann wykształcił coś
w rodzaju echolokacji. Fakt, że gdy był Różowym, często obrywał w głowę i zaliczał
wstrząśnienie za wstrząśnieniem, spowodował, że po przekształceniu (wskutek czynników wciąż
orkom nieznanych) w Überwundera zachował więcej inteligencji niż jego ziomkowie.
– No, wysrałeś się? – spytał nauczyciel.
– Było cudownie. Co przegapiłem?
Blitz pokazał mu zdjęcie króla i królowej.
– Ich macie zabić.

W tym momencie zbliżyli się do nich wódz z orszakiem oraz Leonhard Blatz.
– Jak tam, orły, sokoły? – spytał wódz.
– Chyba wreszcie pojęły – odparł Worlöck.
– Doskonale. A uzbrojenie?
– O, uwielbiam uzbrojenie – odezwał się Robert Schmidt. – Uk, uk, uwielbiam. Aaapokalipsa.
To było jego ulubione słowo, być może pozostałość z czasów, gdy, jak twierdził – ku uciesze
komilitonów, bo nikt mu nie wierzył – był pisarzem kreślącym różne warianty przyszłości,
głównie związane z katastrofą atomową. Oczywiście Schmidt nie potrafił tak literacko opisać
swoich dzieł. Zamiast tego mówił: „No, takie książki pisałem. Takie… o tym, co będzie, ale
wiecie, inaczej będzie… (Tu słuchacze lekko się gubili). I wiecie, takie bomby, pierdut! Pierdut!
I aaapokalipsa!”. Gdy wymawiał to ostatnie słowo, jego gęba rozjeżdżała się w szerokim
uśmiechu.
– Pokaż mi te pukawki – odezwał się Zimon do Worlöcka.
– Na rozkaz, wodzu, odparł Blitz Worlöck – mówił, pisząc z animuszem, Jakub Novacek. –
Następnie zerwał się na równe nogi i polecił, aby ośmiu rosłych Grünów przyniosło uprzęże dla
Überwunderów, tak bowiem były ciężkie te przerażające pancerze największych wojowników
Überlandu…
Manitu skrzywił się, słysząc górnolotny styl skryby.
– Nie przesadzasz?
– Są najwięksi – rzucił Novacek.
– Ciałem.
– Uk, uk – potwierdził Schmidt.
– Ja w sumie przemocy nie lubię – odezwał się Dżedaj.
– I dlatego walczysz z Grünami na arenie? – spytał mały Käss.
– Się nie mądrz, wypierdku. – Überwunder wychylił się do karła, aż zaszumiał wiatr.
– Mówisz do członka orszaku wielkiego wodza – ostrzegł Käss.
– Członka? – rzucił Dżedaj, a Schmidt, Ixi i Bauer uznali to za doskonały dowcip i gromko
zarechotali.
W tym czasie pomagierzy Worlöcka przynieśli olbrzymie uprzęże ze stali i skóry, na których
zamontowane były gniazda do karabinów Browning M32HG, większych i cięższych kuzynów
M32HB. Tragarze stęknęli, wspięli się na palce, Überwunderzy zaś pochylili się i pomogli im
nałożyć na siebie wielkie szelki, a potem dopiąć je w kilku miejscach. Wyglądali…
– Przerażająco – sapnął Zimon – wyglądacie przerażająco. Załóżcie im działka.
– Wodzu – odezwał się bojaźliwie Leonhard Blatz – na obszarze, gdzie jest dużo innych
Grünów, to może być niebezpieczne.
Wskazał palcem generatory prądu, które z głośnym gdakaniem pracowały na prawo od
trebuszy. Tylko on i Worlöck wiedzieli, jak je obsługiwać, a nieświadomi swojej głupoty Zieleni
i tak co jakiś czas przecinali kable, wyrywali wtyki i generalnie robili wszystko, by horda została
pozbawiona energii elektrycznej.
Zimon machnął łapą.
– Daj spokój, Blatz. Montować!
Pomagierzy odbiegli i zaraz wrócili z ciężkimi działkami, które po kilku chwilach, licznych
przekleństwach i postękiwaniach tudzież szczęknięciach zapadek zostały zamontowane na
naramiennikach gigantów. Taśmy z amunicją umieszczono w pojemnikach na łopatkach.
– No. To teraz dopiero wyglądacie! – zachłysnął się Zakhausen. – Umiecie się tym
posługiwać?
– Ćwiczyliśmy – odparł Schmidt.
– A z żywymi celami?
– Niestety nie. – Bauer zmarkotniał.
Zimon machnął ręką i na ten znak podjechała do nich wielka pancerna ciężarówka.
– Ładujcie się. Ruszamy na poligon – oświadczył.

Zimon wraz z orszakiem wyskoczył z wielkiego, specjalnie pozbawionego dachu jeepa,

a Überwunderzy wysypali się z ciężarówki przy akompaniamencie gromkich grzmotów, które
wydawały ich wielkie stopy, ilekroć uderzali nimi w podłoże. Wszyscy podeszli do stalowych
wrót, za którymi rozpościerały się betonowe umocnienia i rozległe połacie łąk. Stały tam już trzy
olbrzymie wozy transportowe, a przy nich kilkudziesięciu uzbrojonych po zęby Grünów. Piastun
z orszakiem wszedł przez bramę, a za nimi potoczyli się Überwunderzy oraz Blitz i Blatz. Gdy
obeszli wielkie ciężarówki, zobaczyli, że Zieleni trzymają na muszce kilkunastu jakoś inaczej
ubranych Engelsów…
– Jak wiecie, okupujemy spory obszar Francuzów – odezwał się herszt do Überwunderów. –
Jebane żaboruchy nie potrafią walczyć, w ogóle nic nie potrafią oprócz pierdolenia z tym ich
„rrrr”. Donnerwetter, jak to mnie wkurwia, niech ktoś ich uciszy!
Gdyby ktoś w tym momencie zamknął oczy i wsłuchał się w dźwięki na łące, usłyszałby klang
orkowego uzbrojenia obijającego się o barwne pancerze, powarkiwanie tudzież pochrząkiwanie
Grünów, dudnienie silników ciężarówki i jeepa, bzyczenie much i trzmieli goniących się nad
trawami, śpiew zawieszonego pod nieboskłonem skowronka oraz… dziwaczne powarkiwanie
francuskich Engelsów przypominające mielenie w wielkim młynku pieprzu albo kawy.
Potomkowie Prousta, Camusa i Baudelaire’a nie zrezygnowali bowiem ze swojego gardłowego
„r”, które dzięki powiększonym krtaniom i jamom gębowym grzmiało teraz niczym hałas
klekotki.
– Ja pierdolę, zabijcie któregoś, to się zamkną – warknął Zimon.
– Wodzu, są nam potrzebni – odezwał się Manitu.
– Nieeeewkurrrwiajmnie! – Zakhausen spojrzał na naczelnego stratega złym okiem.
– Ruhe! – wrzasnął w stronę francuskich jeńców Käss, ale nie zwrócili na niego uwagi.
– Cisza, chamy! – ryknął Bauer, a jego potężny głos, brzmiący niczym grom, zrobił na nich
wrażenie.
Zamknęli gęby i spojrzeli z lękiem na czterech Überwunderów górujących nie tylko nad resztą
orków, ale także nad dachami ciężarówek.
– No. – Zimon mlasnął. – Jak więc wiecie, zajęliśmy kawał terytorium Frankowców i mamy
ich sporo do żarcia i do treningów. Jeńcy, donnerwetter. Więc, śliczni moi nadwojownicy –
uśmiechnął się do wielkich wojów – pokażecie teraz, na co was stać, ja? Muszę wiedzieć, że
wysyłając was w serce wroga, osiągniemy pożądany efekt.
– Schmidt, Ixi i Dżedaj otworzyli wielkie mordy – notował skrzętnie Novacek – dając
wyraźnie znak, że nie bardzo kumają, co wódz ma na myśli. Tylko najbystrzejszy Bauer pokiwał
z uśmiechem głową…
Zimon westchnął zrezygnowany, zerkając z ukosa na Novacka, a ten się zamknął.
– Nasz kochany Führer ma na myśli – odezwał się chudy Ulwar, wznosząc długi topór na
znak, że ma do powiedzenia coś bardzo ważnego – że macie rozpierdolić tych Francuzów, by
udowodnić, że potraficie rozpierdolić polnische Rose. Verstehen?!
– Aaaa, verstehen, aaapokalipsa – rozradował się Schmidt, a z nim pozostali Überwunderzy.
– Wreszcie. – Zimon odetchnął. – Manitu?
Apacz wyszedł dwa kroki do przodu i machnął ręką do Novacka.
– Będziesz tłumaczył.
Każdy wiedział, że Jakub jest poliglotą. Znał jeszcze angielski i bez trudu rozumiał polski ze
względu na podobieństwo języków.
– Tak jest, Maciusiu.
Apacz spojrzał na skrybę złym okiem.
– Nie wkurwiaj mnie.
– Oczywiście.
– Zaczynamy. Słuchajcie, żabojady!
Novacek przetłumaczył.
– Za chwilę spróbują was zabić nasi najwięksi wojownicy, czyli Überwunderzy!
 Skryba znowu przełożył słowa Manitu. Wraże orki wybałuszyły oczy i zaczęły gruchać
niczym ranne gołębice.
– Ja pierdolę, znowu to ich „gru, gru, gru”… – Zakhausen wyszarpnął parabellum z kabury
i wycelował w czerep najbliższego orka.
Pociągnął za przedłużony drewienkiem język spustowy i padł strzał, ale niezbyt dobrze
wymierzył i pocisk zrykoszetował tylko na obłej czaszce jeńca, po czym uleciał w błękitne
niebo.
– Verfluchte! – zaklął Piastun i wycelował jeszcze raz.
– Mon Dieu – charknął trafiony Engels, przecierając czoło z seledynowej posoki. – Po co od
razu takie maniery?
Zakhausen spojrzał na Novacka, a ten przetłumaczył.
– Ma… co? – spytał herszt i znowu wycelował w orka, tym razem pomagając sobie drugą
łapą.
– Nasz Wielki Wódz chce, żebyście przestali gruchać – rzucił Novacek po francusku.
– Że co? – spytał trafiony.
– No, gadać po waszemu.
Padł strzał. Pocisk znowu odbił się od czaszki, ale poszybował niżej i z głośnym mokrym
trzaskiem trafił w księgę Novacka, robiąc dziurę w kilku kartkach.
– Wodzu! – wrzasnął poirytowany kronikarz, lecz zaraz pożałował swojego tonu, bo Zimon
spojrzał na niego strasznym wzrokiem, a klamra jego pasa zagrała w słońcu, połyskując
przerażającym hasłem „Gott mit uns”…
– Nie, nie, ja tylko… No bo się źle ustawiłem.
– Hmrrr…
– Masz ochotę na burgera, wodzu? – rzucił Manitu do herszta.
– Nom.
– Waląc z parabelki w czerepy, nie osiągniesz celu.
– No widzę, widzę.
– W dodatku, mam wrażenie, niepotrzebnie stresujesz naszych więźniów. Mają nieco inne
zadanie.
Apacz od razu pożałował swoich słów. Gdy Zakhausen odczuwał burgerowy głód, z reguły
ktoś w jego otoczeniu ginął, a znamienne było, że czynnikiem zapalnym były słowa głównego
stratega hordy. Manitu przełknął ślinę, bacznie śledząc wzrok Piastuna, bo wiedział, że na kim
owe kaprawe oczka się zatrzymają, ten skończy życie. Zimon zerknął na Novacka (ten zadrżał,
po czym zaczął energicznie pisać coś w kronice, zapewne ostatnie życzenie), potem na karła
Kässa (na szczęście mikrus patrzył w tym czasie na potężne koło ciężarówki, którą przyjechali
Überwunderzy, i zastanawiał się, ile trzeba by trotylu, by wysadzić to bydlę), Ulwara (ten chudy
ork ufał, że łączy go z wodzem mistyczna moc wspólnego fanatyzmu, i nie obawiał się ataku)
i Reginę (ponętna Grünka struchlała, pamiętając los Merüli, zapadła się w sobie i nasiliła ruch
wielkiego wachlarza, którym chłodziła czoło Najwyższego Piastuna), w końcu zaś na samego
Manitu i na nim zatrzymał wzrok dłużej… Maciej Strzępa wstrzymał oddech, ale niepotrzebnie,
bo Zimon wkrótce skupił się jednak na dwukrotnie ranionym rosłym potomku de Gaulle’a.

Scenę tę obserwowali Paul i Olga Nicolajowie, kiedyś mieszkańcy Paryża, właściciele uroczej
restauracyjki „La Petit” na skrzyżowaniu rue Dauphine i rue Saint-André-des-Arts, gdzie
zdrożonym turystom oraz rodowitym paryżanom serwowali pierwszorzędne espresso
z chrupiącymi słodkimi rogalikami. Ona, z ambicjami malarskimi, wypuszczała się w soboty pod
katedrę Notre Dame, aby sprzedawać swoje płótna, on, modelarz amator, sklejał samoloty
z pierwszej wojny światowej i regularnie spotykał się z właścicielem modelarni przy Boulevard
Saint-Germain. A potem… żadne z nich nie pamiętało, co się stało, a jeśli nawet, chciało
zapomnieć. Gdy odzyskali zmysły, znaleźli się na terenie wschodniej Francji, wśród watah
walczących, nie wiadomo dlaczego, z niemieckimi hordami. Byli członkami francuskiej
partyzantki atakującej coraz lepiej zorganizowane i prące na zachód zastępy przerażających
w swej determinacji Engelsów. W końcu trafili do niewoli podczas sławetnej bitwy pod Verdun,
a pokonał ich sam cesarz zjednoczonych Hord Überlandu Paulus Lauff wraz z królową Lu
Küschmirek. Teraz, na wezwanie wodza Zimona, zostali wraz dwudziestką innych Homme
Vertów, jak nazywały siebie orki znad Sekwany, przetransportowani do tego strasznego kraju,
gdzie Engelsi warczą i szczekają na siebie, zamieniając język Manna w porykiwanie bestii.
– Paul, widzisz, co on robi? – Olga wskazała mężowi Zakhausena, który błyskając czerwonym
znakiem „SS” na ramieniu, zbliżał się do Verta ocierającego posokę z czoła.
– Widzę, mon chéri – odparł Paul.
– Mon Dieu, wbił mu łapsko w brzuch!
– Cóż za zapach… – zachłysnął się Paul.
– Z majonezem…
– Wyrywa serce! Olga, widzisz?!
– Barbarzyńca!
– To się odcina, inaczej jest brzydkie, poszarpane…
– O, wziął nóż.
– Ajajaj, ale krzywo, nieładnie.
– Za grosz finezji – potwierdziła Olga. – Aorta jest ściachana jak bagietka, a jedną komorę już
uszkodził.
– Sacrebleu! Tak od razu do gęby? A posiekać? Przybrać rozmarynem? Czosnkiem?
– Oprószyć serem?
– Barbarzyńcy, moja droga, barbarzyńcy. Trafiliśmy do kraju idiotów.
– Jak można tak serce zmarnować i od razu surowe gryźć?
– A widzisz, jak temu Indianinowi ślina cieknie?
– Tobie też cieknie, kochany, wytrzyj mordkę.
Paul poczochrał łapskiem wielką żuchwę i przełknął ślinę.
– Mon chéri, ale mnie bierze ochota, by rzecz powtórzyć…
– Powtórzyć?
– Też coś sobie wyrrrrrwać…
– Uch, mnie też bierze, aż swędzą uda. – Olga podrapała się nieprzystojnie.
– On coś szwargocze do tego Indianina.
– Zobacz, Apacz podchodzi do drugiego więźnia! Z nożem!
– Powtórka z rozrywki. – Paul przełknął głośno ślinę. – Olga, nie wytrzymam…
Nagle jeden z więźniów podniósł wysoko łapę i krzyknął:
– My, Francuzi, nie damy się zeżreć kiełbasorobom! Sami się zeżremy! Bracia i siostry, nie
dajmy się poniżać! Potomkowie Sartre’a i de La Forge’a, dalej! Marsylianka! – wrzasnął na całe
gardło, rozpostarł sękate łapska, po czym rzucił się z kłami na stojącego obok więźnia.
– Aaaaargh! – ryknął inny Vert i powtórzył jego manewr, atakując towarzysza niedoli.
 Widząc to, Paul poczuł, jak fala żądzy pędzi przez jego podbrzusze, sięga serca i wylewa się
przez paszczę w niekontrolowanym dzikim ryku. Zobaczył przez czerwoną mgłę, która
przesłoniła mu częściowo widok, jak jego zakrzywione palce sięgają do szyi najbliższego Verta.
Kątem oka dostrzegł, że jego żona rzuciła się na jakąś Francuzkę, ale już o tym nie myślał.
Nie myślał w ogóle – jego mózg zalało szaleństwo, a ciałem zawładnęło swędzenie, które mogło
zaspokoić tylko wbicie kłów w żywe, tętniące krwią ciało…

Dżedaj, Ixi, Schmidt, Bauer, świta Zakhausena, Blitz i Blatz oraz strażnicy patrzyli z otwartymi
gębami, jak francuskie Grüny rzucają się sobie do gardeł i brzuchów, rozrywają tętnice szyjne,
z których seledynowa krew sika wysokimi strumieniami, wyrywają flaki tudzież serca, po czym
wkładają je pospiesznie do wygłodniałych gąb.
– Kto ich karmił? – spytał przez ramię Zimon.
– Eee… – jęknął stropiony dowódca strażników.
– Manitu – Zakhausen starał się przekrzyczeć wrzawę Francuzów – mówiłeś, że jesteśmy
debilami, prawda?
– Tak, wodzu – odparł Apacz, wgryzając się w prawą komorę.
– Miałeś rację po stokroć. Jak myślicie, ilu ocaleje?
– Połowa? – rzekł Ulwar i wskazał toporem najwaleczniejszych więźniów. – Ten wysoki,
wielka baba, agresywny mały skurczybyk…
– Dlaczego połowa? – spytała stojąca z tyłu Regina.
– Nażrą się i odpuszczą – odparł mały Käss.
– A ty co sądzisz, Novacek? – Zimon spojrzał na pisarza.
Jakub zerknął spłoszony na wodza, a potem na kłębiących się i hałasujących więźniów.
– Nie wiem, Piastunie. Jak piszę, nie mogę myśleć.
– Hm, interesujące.
– Pisarze tak mają, wodzu.
Minęło jeszcze kilka chwil i wrzawa ustała. Przed niemieckimi Engelsami stały ociekające
seledynową posoką, chwiejące się na nogach niedobitki, poharatane, ale najwyraźniej
usatysfakcjonowane. Dziesięć sztuk.
– Miałeś rację, Ul… – Zakhausen przerwał, widząc, jak jeden z tych, którzy przetrwali, zwala
się na ziemię i oddaje ostatni dech. – No prawie połowa – dokończył, po czym poprawił pas na
lewym biodrze i warknął po niemiecku do jeńców: – Nażarci?
Zerknął na Jakuba, a ten przetłumaczył.
– Wypierdalaj! – odparli zuchowato Francuzi.
– Duch zupełnie jak niemiecki – podsumował z uznaniem Zimon.
Patrzący na tę scenę Manitu nie czuł się dobrze. Bezpiecznie było wtedy, gdy wszystkich
Engelsów jednoczył kolor skóry. Jakoś tak to właśnie działało blisko granicy z Polską. Gdy
jednak przychodziło do Francuzów, przecież także orków, w wodzu odżywały stare podziały
narodowościowe. A wtedy zawsze zaczynał krzywo patrzeć na naczelnego stratega i częściej
mylił się, nazywając go Maciejem, nie zaś Matthiasem czy po prostu Manitu.
– Dzielni są – potwierdził ostrożnie.
– No dobrze, warknął nasz ukochany Piastun, patrząc na francuskie niedobitki stalowym,
przerażającym spojrzeniem… – zapisywał scenę Novacek.
Zimon, posilony Hertzburgerem, spojrzał na niego łagodnie.
 – Pisz, skrybo, pisz. Ten rykoszet nie uszkodził ci za bardzo księgi?
Novacek się uśmiechnął.
– Nie, wodzu. Uderzył w niezapisane jeszcze strony. Będę po prostu omijał dziurę, a pocisk
nosił jako amulet.
– Słodkie – odezwała się zza pleców herszta Regina.
– Dobra, szkoda czasu na pierdoły – zawyrokował Zimon. – Novacek, tłumacz.
– Tak jest.
– Skoro się posililiście, wracamy do planu – warknął Zakhausen, a skryba przetłumaczył. –
Überwunderzy zaraz was zaatakują. Sprawdzimy w ten sposób ich umiejętności bojowe, a przy
okazji hart waszych żabojadzkich serc, bo raczej nie przetrwacie tego starcia.
Schmidt zarechotał tubalnym głosem, przerywając wodzowi tyradę. Piastun spojrzał na niego
zły.
– Uk, uk – charknął Robert. – Przepraszam.
– No.
– Dajemy wam – Zakhausen zwrócił się ponownie do więźniów – pół minuty na schowanie
się i obmyślenie planu obrony, czy co tam, donnerwetter, lęgnie się w waszych francuskich
łbach. Potem rozpocznie się starcie.
– Ale… – odezwał się po francusku Paul Nicolai, a Novacek oczywiście to przełożył.
– Co „ale”? – spytał wódz.
– Ale my nie mamy broni, a te olbrzymy mają. Jak mamy nawiązać sensowny kontakt
bojowy?
Tu Novacek miał niejakie kłopoty z tłumaczeniem.
– O co mu w końcu chodzi? – spytał Zimon, który także się zaplątał.
– Chcą broni – podpowiedział Käss.
– W sumie ma to sens – warknął Ulwar. – Trudno będzie ocenić wartość bojową naszych
czempionów, jeśli staną do walki z nieuzbrojonymi przeciwnikami. I to – splunął – Francuzami.
– Przed chwilą mówiłeś, że są dzielni.
– To nie ja.
– Aha. No więc co? – rzucił Zimon, a było to jego ulubione powiedzonko, po niemiecku
brzmiące „Also was?”.
– Może dajmy im jakieś małokalibrowce, jak – Manitu spojrzał lękliwie na Zakhausena –
twoje Parabellum, wodzu.
– Hm?
– Dla Überwundera trafienie z takiego kalibru jest niczym ugryzienie komara. Wkurwi, ale nie
zabije. Chyba że w oko… Damy im gogle. Przy okazji zobaczymy, ile razy pozwolili się trafić.
Policzymy kleksy i będziemy wiedzieli.
Morda herszta rozciągnęła się w uśmiechu.
– Jesteś genialny, Manitu.
Apacz się ukłonił.
– Dziękuję, wodzu.
– Ja nie zrozumiałam – charknęła Regina.
– Nie szkodzi – skonstatował Piastun. – Dać im gogle!
Gogli oczywiście nie było na miejscu, ale w ciągu kilku minut je przywieziono.
– Ciasne jakieś – stęknął Schmidt, mocując się ze skórzanym paskiem starych, okrągłych
okularów wyglądających bardziej jak gadżet miłośnika steampunku niż wojskowy sprzęt.
 – A moje to chyba narciarskie – cmoknął Dżedaj, z zadowoleniem oglądając złote szkła.
– Zamienisz się? – spytał go Ixi.
Dżedaj spojrzał na szkła komilitona, grube, wciśnięte w metalowe oprawy.
– Stylowe, ale nie.
– Szkoda.
Bauer słuchał kolegów i kręcił głową z dezaprobatą. Sam miał oczy osłonięte czarnymi
przeciwsłonecznymi szybkami, o których doskonale wiedział, że nie tylko będą bezsilne
przeciwko kulom, ale i kamienia by nie zatrzymały. Były to jednak przemyślenia w tej sytuacji
nieistotne. Zerknął na wodza, który szeptał o czymś z Manitu. Oni też z pewnością zorientowali
się, że gogle są nieporozumieniem, ale postanowili już o tym głośno nie rozmawiać.
Francuzi wykorzystali czas i schronili się za betonowymi osłonami rozsianymi po poligonie.
– No dobrze – warknął Zimon. – Überwunderzy, przygotować się do boju!
– Jawohl! – zakrzyknęły olbrzymy i przybrały baletowe pozycje: Ixi ustawił stopy na
zewnątrz, a ramiona ułożył w zgrabne łuki kończące się dłońmi złożonymi na wysokości krocza,
Schmidt zadarł wysoko pysk, jedną rękę ułożył za głową, jakby miał rzucić jakimś dzirytem,
a drugą oparł na biodrze, Dżedaj wychylił się do przodu niczym księżniczka mająca za chwilę
zgarnąć polne kwiecie i zadarł za sobą jedną nogę, a Bauer przybrał pozycję podobną do Ixiego,
ale ręce rozpostarł na boki.
– Co. To. Kurwa. Jest? – wycedził Zimon.
– Pozycje bojowe – odparł Schmidt, lekko przekrzywiając głowę i upodabniając się w ten
sposób do księżniczki z Jeziora łabędziego.
– Kto ich, kurwa, szkolił? – spytał wódz.
– Giselle – padła odpowiedź Manitu.
Zimon warknął.
– Pojebało tę babę.
– Odkąd została poparzona, jakby mocniej jej odbiło.
– Tylko ona?
– I Żyrinow.
– Dobrze. On się zna na robocie.
– Też po ostatniej akcji spoważniał…
– Nie chcę o tym słyszeć.
– Tak, wodzu.
– Powiedz tym kretynom, żeby zmienili pozycje, bo mnie szlag trafi.
– Wodzu, lepiej nie – zaryzykował Manitu.
– Bo co?!
– Jeśli tak zostali nauczeni, to lepiej niczego nie zmieniać, bo zepsułoby to subtelną tkankę
uwarunkowania…
– Manitu, to się nazywa molestowanie intelektualne.
– Przepraszam, wodzu.
– Każ im, donnerwetter, zaczynać!
– Jawohl! Ruuuuuuszaaaaać!
Ruszyli. Schmidt zaczął od piruetu zakończonego mocnym zeskokiem na jedną nogę, przy
czym drugą miał zadartą do tyłu, Dżedaj dał potężnego susa do przodu, robiąc w powietrzu
szpagat, a łapą jakby przeczesał rzadkie kosmyki na głowie, Ixi najpierw złożył ręce w krzyż na
potężnej klatce piersiowej, jak gdyby przeżywał wielki ból, a następnie potoczył się po gruncie
niczym spuszczona z haka sprężyna, Bauer zaś, by nie zrobić Giselle zawodu, także zaczął od
piruetu, ale zaraz po nim ruszył w pogoń, biegnąc na nisko ugiętych nogach.
– Chociaż ten ostatni jakiś kumaty – skwitował Apacz i zerknął na wodza.
Ten nie patrzył na Überwunderów. Pocierał wielką łapą ciężkie czoło i mamrotał coś do
siebie.

Paul i Olga Nicolajowie odbiegli od ciężarówki Engelsów najdalej ze wszystkich jeńców

i schowali się za dużą betonową osłoną.
– Mon chéri – charknęła Olga – wszędzie dookoła jest wysokie ogrodzenie i wieże
wartownicze. Zastrzelą nas.
– Tak. Mają duży kaliber. Nic przeciw nim nie zdziałamy z tymi pistolecikami. – Paul
podrzucił śmiesznie małego Walthera, do którego spustu, jak w przypadku każdej orkowej broni,
był przywiązany patyk, bo Vert nie mógłby wcisnąć palucha pod kabłąk. Podobnie zresztą było
z chwytem: przymocowano do niego dwie deseczki obwiązane sznurkiem. Dzięki tym
modyfikacjom każdy Zielony mógł taką broń trzymać i z niej strzelać.
– Gdybym miała swoją tarczę…
– A ja swoją…
Paul zerknął na znajdującą się dwieście metrów dalej wieżę strażniczą. Stał na niej rosły Grün,
wygrażając im pięścią. Kilka razy strzelił, ale podobnie jak większość Zielonych, nie potrafił
celować i pociski uderzyły w trawę kilka metrów od nich albo poszybowały gdzieś w dal.
– To jakiś debil, mon chéri. Wydaje mi się, że byłaby szansa…
– Lepiej zginąć, próbując wyrwać się na wolność niż w beznadziejnej walce z tymi
potworami?
– Tak, kochanie.
– Masz rację. Zetrzyj posokę z gębki. Nie chcę zapamiętać cię jako brudaska.
– To było słodkie.
Ich rozmowę przerwały odgłosy strzałów z ciężkiej broni i gromki śmiech jednego
z Überwunderów. Grunt zadrżał i rozległ się grzmot, jakby zwalił się budynek. Paul ostrożnie
wyjrzał zza betonowej osłony.
– Sacrebleu. Dorwał jednego…
– Zabił?
– Nie, goni go. Wyskoczył w powietrze…
Olga usłyszała straszny jęk.
– I zgniótł stopą.
– Mon Dieu!
– Po prostu zgniótł. Nie zastrzelił. Czekaj, on się rusza…
– Olbrzym?
– Nie, zgnieciony. Usiłuje się czołgać, ale potwór mu nie daje.
– Stoi na nim?
– Nie. Podnosi za rękę i coś gada… jakby przepraszał.
– Mon Dieu, cóż to za przewrotne bestie!
– Nie, on naprawdę… chyba jest mu przykro. To ten w goglach narciarskich. O, zdjął je
i wyciera oczy. Płacze.
– Niemożliwe!
 – Tak.
– To może podbiegniemy do niego? Może nam pomoże?
– Dobiega do niego ten w czarnych szkłach.
Olga usłyszała głośny strzał. Paul schował się za osłonę.
– Już po wszystkim. Zastrzelił uciekiniera i chyba opieprza tego w goglach.
– Mon Dieu…
Znowu usłyszeli strzały i dzikie ryki. Tupot nóg. Paul wyjrzał zza osłony.
– Sacrebleu, mon chéri. Ten w czarnych okularach tu idzie.
– Jakim cudem? Przecież siedzimy tak cicho…

Hermann Bauer, wciąż wściekły na Dżedaja, że się mazgaił, zlustrował otoczenie wszystkimi
zmysłami i zobaczył za pobliskim kawałem betonu dwie przykucnięte postacie. Dzięki
echolokacji były fighter MMA stał się kimś w rodzaju superistoty, dla której nie istniały
przeszkody zdolne ukryć przeciwników. Uśmiechnął się i podniósł małe czarne szkiełka na
czoło. Usłyszał za plecami szelest.
Odwrócił się gwałtownie. To Paulus „Dżedaj” Wäsel, pieprzony Yoda, wciąż się ociągał.
– Dżedaj, nie opierdalaj się, bo wódz patrzy – warknął do niego.
– Jakoś dzisiaj nie mam nastroju… – Überwunder otarł łzę z policzka.
– Walnąć cię, żebyś nabrał ochoty?
– No już, no już…
Bauer podszedł do kamrata i chwycił go łapami za szerokie bary.
– Paulus, co się z tobą dzieje? Chłopie!
– Nic się nie dzieje…
– Jesteś z nas najlepszy! Pamiętasz? Nawet mnie pokonałeś na arenie i tylko dzięki publice
ocalałem.
– He, to była dobra walka.
– Najlepiej strzelasz, najlepiej się napierdalasz! Jesteś machiną do zabijania!
Dżedaj machnął skromnie łapą.
– E tam.
– Muszę wiedzieć, że tam będziesz obok mnie. Skupiony, zdeterminowany, rozumiesz?
– Eee…
Hermann trzepnął Wäsela po pysku.
– Otrząśnij się!
– Dobra, dobra…
Bauer trzepnął go drugi raz i zajrzał w oczy ukryte za narciarskimi goglami.
– Już?
– Już.
– Masz jednego tam, za tymi krzakami. – Wskazał odległe zarośla.
– Skąd wiesz?
– Widzę ich, durniu.
– Fajne masz te uszy…
– Nie pierdol. Do roboty.
– Już, już…
Dżedaj przybrał baletową pozę i ruszył w podskokach w kierunku krzaka. Schowany tam ork
zerwał się z krzykiem i zaczął zygzakiem uciekać. Grün w narciarskich goglach westchnął,
opuścił przed oczy składany celownik sprzężony z działkami na barkach i pociągnął za
drewniane spusty. Huk wystrzałów obudził w nim duszę wojownika, a widok gejzerów ziemi
tryskających tuż za stopami uciekiniera wzbudził jego wesołość.
– Fajne!
– No widzisz. – Bauer klepnął go w bark.
– Ej, daj celować!
– Przepraszam.
– Fajne to jest! – wykrzyknął Dżedaj i w podskokach zaczął ścigać umykającego Francuza.
Bauer odwrócił się do dwójki schowanej za betonem… Już ich tam nie było! Ork wysilił
wzrok i zmysł echolokacji. A, tu jesteście, robaczki! Dostrzegł ich za oddalonymi krzakami.
Czołgali się w stronę ogrodzenia! Debil na wieży wartowniczej ich nie dostrzegł, chociaż
przedtem, jak mu się wydawało, kilka razy do nich strzelał. „Jak mamy wygrać z Różowymi,
skoro jesteśmy takimi debilami…” Bauer pokręcił wielkim łbem. „I jak to możliwe – naszła go
myśl – że ja, który byłem idiotą, teraz jestem jednym z inteligentniejszych Grünów?” Westchnął
filozoficznie i jednym susem przeskoczył betonową przeszkodę.

– Mon chéri, on nas dostrzegł – szepnęła Olga. – Biegnie tu!

– Sacrebleu! – ryknął Paul i zerwał się na równe nogi. – Jesteśmy Francuzami, ukochana! Nie
będziemy klęczeć przed byle Niemcem!
– Masz rację, kochany!
– Pieczemy rewelacyjne rogaliki!
– I parzymy najlepszą kawę w Paryżu!
– Tak jest! Słyszysz, wredny…
Bohaterski okrzyk byłego restauratora urwał się wraz z głową odstrzeloną przez
wielkokalibrowy pocisk Hermanna Bauera.
– Oż ty chamie! – wrzasnęła Olga, wyciągając przed siebie Walthera.
Bauer wylądował tuż przed nią, grzmocąc w grunt wielkimi stopami. Wystrzeliła, raniąc go
w ramię, jednak Grün zaśmiał się tylko i wbił jej w brzuch wielką, zakończoną ostrymi pazurami
łapę.
– Mon chéri… – szepnęła Olga, patrząc na bezgłowego męża.
Pazury Überwundera wdarły się głębiej w jej brzuch i rozerwały aortę.
Francuzka poczuła, jak jej ciało mdleje, a oczy zasłania coraz gęstsza czarna zasłona.
I wróciła do słonecznej kawiarenki, w której małżonek stawiał przed nią na białym obrusie
talerzyk z gorącym, chrupiącym rogalikiem.

– Jak wypadli? – spytał wódz Blitza i Blatza, gdy Überwunderzy zameldowali się po akcji.
Blitz stał na drabince opartej o wielki bark Schmidta i liczył, ile nabojów zostało w taśmach
składowanych w skrzyniach jego na plecach. Blatz tymczasem oglądał ciało byłego pisarza
i notował wszystkie zranienia. Giselle i Żyrinow, których wezwano w trakcie zmagań,
wydłubywali z cielska Roberta drobne pociski: on z uda, a ona z barku.
– Już, już. – Worlöck sapnął, zszedł z drabinki, wytarł łapy szmatą i podszedł do Blatza.
Przedyskutowali szeptem notatki, a potem zbliżyli się do Giselle i Żyrinowa. Chwilę
rozmawiali i zanotowali coś w zmiętych kajetach.
– Więc tak – stęknął Worlöck. – Bauer zabił czterech, jedno zranienie, pocisk przeszedł
powierzchownie, nie trzeba było go wyciągać…
– Świetnie, zuchu – pochwalił Zimon.
– Schmidt załatwił trzech, dwa trafienia, udo i ramię, niegroźne, już wyciągnięte…
– Też ładnie.
– Ixi spalił trzech, nie wystrzeliwszy ani razu.
– Dobry jest ten miotacz! – wykrzyknął Zimon.
Ixi ukłonił się z ukontentowaniem.
– Cztery trafienia – ciągnął Blitz. – Łydka, udo, ramię, bark. Za długo się z nimi bawił.
– Trzech? To wychodzi dziesięciu, a było ich dziewięciu.
– Spalił jednego, co jeszcze dychał tu, przy ciężarówce.
Zakhausen skrzywił się.
– Racja… Ale to po co mi pier…
– Przepraszam, wodzu. Więc dwóch.
Zakhausen zastanowił się i spoważniał.
– Z czego wynika, że Dżedaj…
– No w sumie nikogo nie posiekał. Ale zero trafień, tak na pocieszenie dodam.
Zimon zadarł głowę, by spojrzeć w oczy górującemu nad nim olbrzymowi.
– I co powiesz, Dżedaj?
Gigant splótł niezręcznie wielkie paluchy.
– No bo Bauer wciąż był ode mnie szybszy…
– Możesz zdjąć te kretyńskie okulary, jak ze mną rozmawiasz?
– Już, wodzu.
Paulus Wäsel zaczął ściągać gogle, ale gumka zaczepiła o ucho i, zgodnie z zasadą złośliwości
rzeczy martwych, nie chciała puścić. Olbrzym szarpnął mocniej, guma się zerwała, gogle
wypadły mu z łapy i strzeliły Zakhausena prosto w jego niemiecką czapkę. Nakrycie głowy
spadło na ziemię za plecami Piastuna. Regina aż sapnęła z przerażenia i szybko podniósłszy
cenny fant, położyła go na łysinie herszta, mając nadzieję, że ten niczego nie zauważy.
– Giselle! – warknął Zakhausen, wciąż patrząc w oczy Dżedajowi.
– Tak, wodzu? – Ubrana w strzępy baletowej kreacji orczyca przydreptała przed oblicze
Piastuna.
– Czy musiałaś uczyć ich baletowych ruchów? Przecież ci pederaści przyniosą wstyd
Überlandowi. Jeśli kogokolwiek zabiją, to śmiechem. A dopiero potem, używając
niepsychologicznej broni.
Żanna Kowalewskaja stropiła się, ale nie dała po sobie poznać, że boi się Zimona.
– Wodzu, w żadnej bitwie nie zostałam ranna…
– Kłamiesz. Podczas ostatniej cię poparzono.
– Była to cena wliczona w ryzyko. Miałam przyjemność wypruć flaki pewnej dziwce, która
bardzo mnie drażniła. Można powiedzieć, że postanowiłam do tej potrawy dodać nieco
pikanterii.
– I ślicznie wskutek tego wyglądasz.
Ulwar, Käss i Novacek spojrzeli niespokojnie na Zimona. W całej hordzie było wiadomo, że
jest to straszliwy Grün i bali się go wszyscy, nawet Überwunderzy, ale wiedziano także, że
Giselle jest nieobliczalna i zabójcza. Jednak Kowalewskaja przyjęła przytyk bez drgnienia
powieki. Rzeczywiście skóra na lewej części jej mordy i na lewym boku była pokryta świeżymi
poparzeniami, ale baletnica wydawała się zupełnie obojętna na rany.
– Już to regeneruję, wodzu. Za kilka dni nie będzie śladu.
– Gmrrr… Żyrinowski?
Wunder w pełnym bojowym rynsztunku poczłapał do herszta.
– Na rozkaz, wodzu. Z całym szacunkiem, jestem Żyrinow.
– A, tak. To bardzo, kurwa, ważne. Powiedz mi, z całym szacunkiem, co wy tam
odpierdalacie. Taki niby mocarz jesteś, a dajesz się kierować Giselle?
Grabarz podniósł ciężkie brwi.
– Dobra jest, wodzu. Skuteczna. Ruchy ma niesamowite.
– A pozycje wyjściowe? Muszą być tak groteskowe?
Siergiej „Grabarz” Żyrinow pokręcił wielkim łbem.
– Nie wiem. Popracujemy nad tym, obiecuję.
Wódz westchnął i spojrzał na Worlöcka.
– No dobrze, ostatnia informacja. Ile wystrzelili pocisków?
– Bauer jedenaście, Ixi zero, Dżedaj trzydzieści dwa, Schmidt sto dwadzieścia pięć.
– Aaapokalipsa. – Überwunder wyszczerzył kły.
– Pogięło cię, pisarz? – warknął Zimon na olbrzyma.
– Tak fajnie terkoczą te działka. Buch, buch, buch, buch…
Kolos złożył pięści i potrząsał nimi, jakby trzymał chwyty strzelającej broni.
– Schmidt, oszczędzaj amunicję – odezwał się wódz. – Oszczędzaj, kapujesz? Bo jak ci
zabraknie, pozostaną tylko łapki i nóżki, ja?
– No ja, ja…

Gdy nastał wieczór, do namiotu Blitza Worlöcka zbliżył się na paluszkach, co w jego przypadku
było prawie niewykonalne, Paulus „Dżedaj” Wäsel. Rozejrzał się, upewnił, że nikt go nie widzi
w mroku (orki nie marnowały prądu na oświetlenie), opadł na kolana i wpełzł do namiotu
naukowca. Wnętrze było oświetlone dwiema naftowymi lampami. Worlöck, widząc olbrzyma
gramolącego się niebezpiecznie blisko drewnianego stołu, na którym stały liczne szklane
pojemniki z przewagą słoików po niemieckiej musztardzie, ofuknął go:
– Uważaj, łajzo, jak leziesz!
– Uważam, uważam, doktorze.
– Nie nazywaj mnie tak.
– Profesorze?
Worlöck pokręcił z niechęcią głową.
– Czego?
– No… tego… – Dżedaj skrzywił się przepraszająco.
– Aaa… – Naukowiec uśmiechnął się lubieżnie i przeszedł w głąb namiotu. Wyciągnął zza
dużej drewnianej skrzyni niewielki liść, na którego blaszce znajdowała się szczypta białego
proszku. – Różowej Damy się zachciało? – zapytał.
– Oj, bardzo, bardzo! – zachłysnął się Paulus.
– Dwie paczki papierosów – zawyrokował Worlöck.
– Tak, tak, już daję. – Überwunder wyciągnął z sakwy zmaltretowane pudełka Marlboro.
Blitz przyjrzał im się z dezaprobatą.
 – Co takie pogięte?!
Olbrzym spojrzał niewinnie na paczki.
– No się pogięły.
– Siadałeś na nich?
– Nie, tak jakoś…
Blitz spojrzał na niego złym okiem.
– Dżeduś, zmiękłeś ostatnio. Nie walczysz na arenach. Kiedyś mogłeś stoczyć dwie, trzy
walki jedna po drugiej. Byłeś sławny. Niepokonany. Stąd wzięła się twoja ksywka. Teraz
przypominasz Barbapapę.
– Nie, profesorze, to po prostu filozofia rycerzy Jedi.
– Co?
– No… filozofia.
– Że niby co?
– Że… ale nie będziesz się śmiał, panie Blitz?
– Nie.
Dżedaj westchnął.
– Przemoc to zło.
Worlöck zakrył gębę sękatą łapą i wybałuszył oczy.
– Na Gotta, Dżedaj, nie mów tego przy wodzu, bo cię zabije!
Wielki ork potarł krótki nos.
– No wiem. Dlatego nie mówię.
– Dobra, masz. – Naukowiec podał mu zwinięty liść.
W tym momencie do namiotu próbował wejść Leonhard Blatz. Piszemy „próbował”, bo gdy
wykonał pierwszy krok, uderzył głową w wielki zad Dżedaja.
– Kur… – Zmiął przekleństwo i przecisnął się obok olbrzyma. – Musisz stać w progu?
– W kwestii formalnej, on nie stoi. – Worlöck uśmiechnął się.
– No tak. Już załatwiliście swoje… interesy?
Blitz spojrzał porozumiewawczo na Dżedaja, a ten mrugnął i się wyczołgał.
– Uff, ależ to olbrzym – odetchnął Blatz, gdy Überwunder odblokował namiot.
– Duży jest.
Leonhard obniżył głos, upewniwszy się, że olbrzym się oddalił.
– Dałeś mu podwójną dawkę?
– Potrójną – szepnął Blitz.
– Dziękuję.
Worlöck usiadł na krześle i wskazał gościowi drugie.
– Leon, czy ty wiesz, co chcesz zrobić?
Blatz usiadł.
– Wiem.
Chemik pokręcił głową.
– Chyba jednak nie. Wyprawa do Różowych to pewna śmierć.
– Muszę spróbować. Nie mogę tu dłużej wytrzymać. Blitz, nie widzisz, że wszyscy jesteśmy
chorzy? Po prostu chorzy? I że być może istnieje na to lekarstwo?
Worlöck uniósł brwi.
– Regeneracja posunięta do tego stopnia, że odrastają nam kończyny, nieśmiertelność,
możliwość zamiany w Wundera albo Überwundera… Możemy żreć praktycznie wszystko,
łącznie z korą drzew i trawą, nie marzniemy, nie zamarzamy… Ja tam nie narzekam. Wolność,
bracie.
– A wygląd? Nasz wygląd cię nie zatrważa?
– Kwestia gustu. Jedno pokolenie i wszyscy się przyzwyczają. Większość już się
przyzwyczaiła. Nie jesteśmy modelkami na wybiegu.
– Blitz, proszę cię. Nie chciałbyś być na powrót Różowym?
Naukowiec zamilkł. Jego penis na samo wspomnienie ludzi uniósł się, wypychając blachę
stanowiącą osłonę krocza.
– Ech… Jeszcze kilka lat temu chciałem. Teraz już nie. Już… nie pamiętam, jak to jest.
– Więc dlaczego sprzedajesz to gówno?
– Różową Damę? – Worlöck uśmiechnął się paskudnie. – To jeden z moich eksperymentów.
– Dżedajowi ta twoja dama wyprała mózg.
Blitz wstał, podszedł do skrzyni i wyciągnął zza niej wielki słój pełen białego proszku.
Odkręcił go, pokazując Leonhardowi.
– Dzięki narkotykowi moim klientom wydaje się, że są różowymi przystojniakami
dmuchającymi różowe ślicznotki. Odrobina szczęścia w miłości. Proste.
– Śmierdzi ten twój proszek.
– Nie…
– Nie czujesz?
Rzeczywiście, ze słoja dobywał się nieziemski smród.
– Na Gotta – sapnął Worlöck. – Co się stało? Będę musiał to sprawdzić, taki dobry towar.
Blatz zatkał nos paluchami.
– Zakręć to, proszę.
– Kurwa, śmierdzi jak pierdnięcie.
– Właśnie.
– Już zakręcam. To musi być jakaś dziwna reakcja, nie rozumiem…
– Wywietrzmy.
Leonhard podszedł do poły namiotu i uchylił ją. Na szczęście wieczór był wietrzny, więc
smród szybko się ulotnił.
– Uff. Straszny ten twój narkotyk – skonstatował Blatz.
– Nie, on jest bezwonny. Mówię ci, reakcja…
– Tak czy owak, nie rozumiem cię. Nie chcesz być Różowym, a sprzedajesz marzenia o tym.
– Nie marzenia, tylko dragi. To biznes. No i satysfakcja dla mojej sadystycznej natury. –
Worlöck znowu się uśmiechnął.
– Naprawdę jesteś takim sukinsynem czy tylko udajesz?
– Naprawdę. Karton Cameli proszę.
Blatz pokręcił zielonym łbem i położył na stole naukowca podłużne opakowanie.
– Jutro rano Dżedaj ma być tak naprany, żeby nie wiedział, co się z nim dzieje.
– Tak będzie.
– Podejdzie do rakiety, zepchnę go za barierkę i sam do niej wsiądę.
– Jesteś stuknięty.
– Dam radę go zepchnąć? Już podpiłowałem, co trzeba.
– Będzie słaby jak niemowlę.
Jak twierdzą niezależni historycy, w tym Zachariasz Smętny, Paulus „Dżedaj” Wäsel nie był tak
głupi, jak go powszechnie opisywano. W ogóle Überwunderzy nie byli aż tak niedorozwinięci,
jak sądzono. Byli po prostu leniwi i bawiło ich wielokrotne zadawanie tego samego pytania
i obserwowanie, jak rozmówcy pocą się, by coś im wytłumaczyć. Zachowywali się trochę jak
komiksowy Hulk, który wiedział, że każdą bitwę ma wygraną, więc nie musi się denerwować.
„Takie orkowe luzaki”, tak pisał Marcin z Olechowic, jeden z najwybitniejszych znawców
psychologii Engelsów.
Dżedaj dostrzegł wymianę spojrzeń między Blitzem i Blatzem tuż przed wypełznięciem
z namiotu Worlöcka i tylko udał, że się oddala. Zamiast tego obszedł namiot tak cicho, jak
potrafił, kucnął i przysłuchiwał się rozmowie naukowców, powstrzymując bąka, który – zupełnie
jakby był złośliwym chochlikiem – postanowił opuścić jego potężne ciało. Żołnierska
grochówka Ernsta von Katza, garnizonowego kucharza, nie dawała szans nawet olbrzymiemu
przewodowi pokarmowemu Überwundera. Jelita grały, jakby w brzuchu potwora znajdowała się
cała wojskowa kuchnia. Być może żelazna wola Zielonego mocarza powstrzymałaby
pierdnięcie, gdyby nie wypowiedziane przez Leonharda zdanie: „Dżedajowi ta twoja dama
wyprała mózg”. Tego już nasz dzielny Yoda nie mógł wytrzymać i wypuścił dym. Opanował
odruch na tyle, że nie wydał dźwięku, jednak to, co opuściło jego przewód pokarmowy, nie było
bynajmniej zapachem Chanel No. 5, co zauważyli rozmawiający w namiocie naukowcy.
Szczęście jednak sprzyjało Überwunderowi i przypisali paskudną woń Różowej Damie.
Dżedaj słuchał wymiany zdań i coraz bardziej wybałuszał małe oczka. Blatz chce go zepchnąć
z rusztowania podczas wsiadania do rakiety? Sam chce lecieć do Polski? Szukać lekarstwa na ich
„chorobę”?! „O nie, Leonhardzie Blatzu. Niedoczekanie twoje – pomyślał Dżedaj. – Jeszcze
zobaczysz, co znaczy zadrzeć z Überwunderem!”
 Sztandar 7

– Problem polega na tym – odezwał się król Justyn Łyżwa – że nie wiemy, gdzie produkują te
bomby.
Wszyscy przebywali wciąż w podziemiach Pałacu Twierdzy – królewska para z obstawą,
POLOM-i oraz pełny skład Orłów. Tylko damy dworu były na wyższych piętrach budowli.
– W zasadzie – wszedł mu w słowo Maciej Matuszewski – podejrzewamy…
– Do wybuchu epidemii – przerwała mu Halszka Wysocka – broń jądrową w Europie
produkowały tylko Wielka Brytania i Francja. Niemcy jej nie posiadały. Sądzimy, że niemieckie
hordy wdarły się na teren dawnej Francji i przejęły zakłady.
– Celowo? – spytał Orłowski.
Halszka rozłożyła ręce.
– Trudno to podejrzewać.
– Przecież Engelsi to debile! – odezwała się Joe Rakowska, wywijając gwiazdę tuż przed
nosem Sergiusza.
– Przepraszam, czy ktoś może… – Dowódca Orłów wskazał palcem błazna.
Justyn uniósł ciężkie brwi.
– Joe pobudza twórcze myślenie.
– Sryślenie! – syknęła Kasia i śmignęła między bombami.
– Nie sądzimy, by było to działanie celowe – podsumowała Halszka.
– Ale zajęli?
– Tak myślimy.
– Gdzie?
– I tu jest największy problem – odparła Wysocka, podchodząc do wielkiej elektronicznej
mapy wmontowanej w blat stołu na środku pomieszczenia. – Nie jesteśmy pewni. Nie mamy
oficjalnych danych na temat lokalizacji zakładów produkujących broń jądrową we Francji. Ale
podejrzewamy, że to… tu. – Wskazała długim, szczupłym palcem las na wschód od Verdun.
– Dlaczego? – spytał Jary.
– Widzicie ten rysunek? – Pokazała dziwne, regularne wycinki w lesie. Przypominały dzieła
na płaskowyżu nieopodal Nazca, a trochę zarys osiedla. – Mieści się tu baza wojskowa Ouvrage
du Déramé. To bardzo stare miejsce. Pamięta pierwszą wojnę światową. Oficjalnie to ruiny
bunkrów i trochę podziemi.
– A nieoficjalnie? – rzuciła Zdzira.
Halszka uśmiechnęła się.
– No cóż, nieoficjalnie mamy te zdjęcia. – Stuknęła palcem w blat i na mapę nałożył się filtr
zabarwiający las na żółto.
– Co to jest? – spytał Orłowski.
– Zdjęcie satelitarne pokazujące skażenie radioaktywne.
– Mamy satelity? – zdziwił się Jary.
– Lem? – zapytał Zgud.
 – Nie. Lem i Heweliusz to już w zasadzie złom, zresztą to nigdy nie były satelity, które
nadawałyby się do… naszych celów. Udało nam się włamać do jednego z rosyjskich pudeł.
Konkretnie udało się to zespołom programistów pod wodzą Cezara Pokorskiego, Tymoteusza
Typrowicza i Karola Szczyrbowskiego. Poznacie ich potem.
– Szczyr… jak? – dopytał się Jary.
– Bowskiego.
– Mamy satelitę! – zachłysnął się Tygrzyk.
– Może się mylę – odezwał się Zgud – ale skażenie radioaktywne bardziej się kojarzy ze
składowiskiem odpadów z elektrowni niż z produkcją bomby.
– Tak – odparła Halszka – w czasie pokoju, w epoce ludzi. Ale nie teraz, gdy Ziemię
opanowały durne orki…
– Już nie takie durne – wszedł jej w słowo Maciuś.
– Żaden obszar we Francji – kontynuowała Wysocka – nie jest tak radioaktywny jak ten tutaj.
Poza tym widać tu spory ruch i wiele orkowych namiotów. – Pokazała zbliżenia ukazujące
barwne płachty rozsiane po lesie. – Mamy prawo podejrzewać, że przebywa tu od jakiegoś czasu
ichniejszy wysoki wódz, może nawet ktoś w rodzaju cesarza. – Wskazała dużo większy,
szkarłatny namiot przypominający cyrk.
– Są na tyle głupi, by przebywać na skażonym terenie? – spytał Tygrzyk.
– Orki, jak już to wielokrotnie udowodniły, mają dziwną inteligencję – odezwał się Łyżwa. –
Z jednej strony wielu rzeczy nie rozumieją, z drugiej wykazują się sprytem. To już nie są ludzie.
Ich logika jest jakby… skośna.
– Poza tym warto zwrócić uwagę – odezwał się milczący dotąd Kot – że mają niebywałą
zdolność regeneracji, więc być może radioaktywność im po prostu nie szkodzi.
– Tego jesteśmy pewni – poprawiła go Magda Stawniak, królewska bibliotekarka.
– To prawda – potwierdził Maciuś.
– Skąd ta pewność? – spytał Orłowski.
Justyn uniósł brwi.
– No cóż, chodźcie z nami.

Zjechali piętro niżej, a potem ruszyli długim korytarzem oświetlonym dyskretnymi kinkietami
w kształcie pochodni.
– Ale korytarz – skomentował Fraydey.
– No – odezwał się Jarota. – Fajny. Takie kinkieciki to bym przymocował na naszym motorku.
– Hihi – zaśmiała się Alka.
– Ja bym wolał jeździć z pochodniami w ręku – skomentował „Jastrząb” Wojteczek.
– Cisza – syknął Orłowski.
– Nie, dobrze chłopaki gadają – powiedziała Joe Rakowska. – Wreszcie ktoś żywy w tych
katakumbach.
Dotarli do obszernej sali oświetlonej wpadającym przez okrągłe, zakratowane otwory
dziennym światłem. Sądząc z liczby nagromadzonego w niej sprzętu, była to zbrojownia.
Wikary podszedł do przełączników w ścianie i z głośnym trzaskiem przesunął je do góry.
Usłyszeli szum silników i dostrzegli na ścianie po prawej obszerne wrota windy.
– Znowu w dół? – spytał Jary.
– Nie tym razem – odparł Saulski z tajemniczym uśmiechem.
 Pomieszczenie dźwigu było na tyle pojemne, że zmieścili się w nim wszyscy. Ruszyli w górę.
Gdy kabina się zatrzymała, ogłaszając to niskim gongiem, otworzyły się drzwi i zakryli oczy
dłońmi, oślepił ich bowiem blask dnia. Wyszli na niezbyt obszerny plac przy pałacu, oddzielony
od oczu ciekawskich wysokim betonowym murem. Zamiast dachu nad ich głowami wisiała gęsta
stalowa siatka, przesiewając światło niczym skrzyżowane deszczułki altany.
– Myślałem, że to jakiś bunkier – szepnął Fraydey.
– W pewnym sensie tak – odparł Saulski – ale z odkrytym dachem.
Dotarło do nich niskie warknięcie, którego z niczym nie można było pomylić. Były tu orki.
Sergiusz błyskawicznie się rozejrzał i dostrzegł je. Pod ścianą na lewo stały cztery wielkie klatki
zaopatrzone w potężne stalowe pręty. Każda miała lokatora.
– Tak, mamy gości – odezwał się Justyn. – Zauważyliśmy, że Zieleni źle znoszą brak słońca,
więc zorganizowaliśmy to… więzienie na świeżym powietrzu.
– O rany – jęknął Tygrzyk.
– Ten po lewej twierdzi, że nazywa się Matthias Gräbb. Był pracownikiem firmy budowlanej.
N-Gen wziął z narzeczoną. Stracił z nią kontakt po przemianie i wciąż jej szuka, a rozpozna po
pierścionku zaręczynowym, który wręczył jej przed przeobrażeniem.
Usłyszawszy tę historię, Orły najpierw się roześmiały, ale po chwili śmiech zamarł.
Przypomnieli sobie, że Engelsi byli kiedyś ludźmi.
– Smutna historia – orzekła ostatecznie Klaudia.
– No – potwierdził Lenny.
– Guten Morgen, Matthias – odezwał się Łyżwa do orka.
– Guten Morgen, Herr Lyzwa – odparł basem potwór.
Nie wyglądał groźnie. Był ubrany, podobnie jak reszta więźniów, tylko w wielkie białe slipy.
– No tak, to nasz Romeo – skonstatowała królowa. – Ten na prawo od niego to też dość
łagodny typ. Utrzymuje, że jest Szwajcarem, nie Niemcem, i nazywa się Matthaus Wangsön.
Miłośnik sztuki.
Zdzira nie wytrzymała i parsknęła.
– Podobno kolekcjoner – ciągnęła Kozak, także powstrzymując wesołość. – Obrazy, rzeźby,
filmy, rysunki… dzieła muzyczne!
Wszyscy roześmieli się w głos. Tego już było za dużo.
– Guten Morgen, Herr Wangsön. – Królowa zamachała mu na powitanie.
Engels depresyjnie machnął łapą i oddalił się w głąb klatki.
– Nie lubi, gdy z niego żartujemy – wyjaśniła królowa. – Ten dalej na prawo, widzicie go?
Przyjrzeli się. Engels miał wyjątkowo wredną i brzydką mordę.
– To Kris Ünwetter. Twierdzi, że rodzice, zobaczywszy jego przemianę, zamknęli go
w piwnicy. No ale, jak to z orkami bywa, wyrwał się, rodziców poczęstował pięścią tudzież
pazurem, zeżarł cynaderki i zwiał. Mówi, że przyjął N-Gen dwukrotnie, i może nie kłamie, bo
często ma jakieś guzy, które potem się wchłaniają.
– To nowotwory – wtrąciła Wysocka. – Ale jego organizm szybko je zwalcza. Moim zdaniem
mówi prawdę.
– I ostatni gość. – Justyn wskazał pierwszą klatkę po prawej. – To Bart Rasäla, który ma
poczucie humoru, bo każe na siebie mówić Shrek. Guten Morgen, Shrek! – krzyknął do
olbrzyma, a ten podszedł do krat i przyjaźnie machnął łapą. – Bart utrzymuje, że był kolarzem.
Teraz oczywiście żaden welocyped by go nie utrzymał, ale kiedyś być może.
– Jeśli chodzi o promieniotwórczość, eksperymentowaliśmy na każdym z tych osobników –
odezwała się Wysocka – i w każdym przypadku wynik był negatywny.
– To znaczy? – spytał Żmij.
– Po kilku dniach od ekspozycji ich organizmy przestały być promieniotwórcze, co więcej,
komórki nie przejawiały żadnych oznak mutacji.
– A szpik kostny? – spytała Wiechucka.
Maciej się roześmiał.
– Spróbowałaby pani sierżant przewiercić się przez ich kości! Ale nie, szpik też był
w porządku. Krew również. Żadnych zmian.
– Nie działa na nich dosłownie nic – odezwała się Kozak. – Trucizny kiepsko, to znaczy
odpowiednia dawka zabije skurczybyka, ale jeśli rozłoży się ją w zbyt długim czasie, Zielony ją
strawi. Gazy usypiające metabolizują szybko, łzawią przy łzawiących, ale też krótko, nie
umierają ze starości, regenerują każdego rodzaju rany, są odporne na mróz, trochę mniej na upał
ze względu na większą masę i żrą wszystko z wyjątkiem rzeczy nieorganicznych.
– Drewno? – spytał Jary.
– Tak.
– Ale zaraz – odezwał się Fraydey – mówiliście, że źle znoszą brak słońca, więc jednak coś im
szkodzi.
Wikary cmoknął, jakby chciał rzecz wyjaśnić, ale odezwał się Maciuś.
– Mocno marudził Shrek. Popadł w melancholię, a potem w depresję.
Alka parsknęła śmiechem.
– Tak, tak, sprawdziliśmy fale mózgowe.
– Oni mają mózgi?
– Mają, mają – odparł naukowiec. – Swoją drogą sprawdzaliśmy ich jądra migdałowate. Są
zmienione. To prawdopodobnie przyczyna ich agresji… Wracając do tematu, fale były
wypłaszczone, zupełnie jak u ludzi, gdy chorują na chorobę dwubiegunową. Gdy wyciągnęliśmy
go z piwnicy, od razu się ożywił. A skoro jesteśmy przy Barcie, to jeszcze jedno. – Naukowiec
potarł czoło, błysnęły polerem siłowniki jego egzoszkieletu. – Mamy wrażenie, że ciała
Engelsów integrują się z obiektami nieożywionymi.
– Hm? – zainteresował się Orłowski.
– Gdy ich pojmano, mieli na sobie różnego rodzaju pancerze, osłony, wiecie, cały ten orkowy
szajs.
– Tak.
– Okazało się, że niektóre płyty, te noszone od dawna, trudno było z nich zdjąć. Były
wrośnięte, częściowo wchłonięte przez ciało. Musieliśmy je wyrywać, a niektóre usuwać
chirurgicznie. Shrek miał na łbie coś w rodzaju kolarskiego kasku z kamerą czy aparatem.
Wszystko było tak mocno wczepione w czerep, nawet w oko, że trzeba było ciąć.
– Oko? – Fraydey skrzywił się.
– Oko. Odrosło mu. Teraz nie ma już blizny, w ogóle żadnego śladu.
– To znaczy ma coś, czego nie usunęliśmy – weszła Matuszewskiemu w słowo Halszka. –
Widzicie te różki wystające ze łba? – Wskazała głowę stwora.
Rzeczywiście wystawały z niej jakby dwa rogi.
– Wbito mu w łeb dwa złote kolce. Takie długie na dziesięć centymetrów wrzeciona. Od góry.
– Dość radykalne – mruknął Samul.
– Twierdzi, że nie pamięta, jak się tam znalazły, ale ogólnie mu nie przeszkadzają.
– Dziwne – zmarszczyła się Zadra.
 – Bardzo dziwne, bo złoto to nie w kij dmuchał – zauważył Wikary.
– Jak zdechnie, będzie jak znalazł – pocieszył go Dariusz.
Słuchając tej rozmowy, Mardok zaczął macać udowe kieszenie pancerza. Wyciągnął w końcu
z nich dwa połyskujące złote wrzeciona. Pokazał je obecnym.
– Coś takiego ma w głowie? – spytał.
Halszka i Maciuś podeszli bliżej. Każde, zapytawszy wzrokiem o pozwolenie, wzięło po
jednym kolcu do ręki.
– Tak! – oświadczyła Wysocka, przyglądając się przedmiotowi. – Skąd pan to ma, sierżancie?
Orłowski postanowił go wyręczyć.
– Podczas ostatniej bitwy zabiliśmy jednego z Adolfów, który dotarł blisko naszych szeregów.
Traf chciał, że rozwaliłem mu łeb. I to nasze znalezisko.
– Dziwne. – Wysocka zmarszczyła brwi.
– To znaczy, że Shrek nie jest wyjątkiem – odezwał się Matuszewski. – Że to jakaś…
– Sztuczka? – zaproponował Wampir.
– Nie wiem. Może… eksperyment? Bo czy złoto nie jest dla orków cenne?
Mardok uniósł brwi w grymasie powątpiewania.
– Raczej nie.
– Czy możemy zatrzymać te artefakty? – spytała Halszka, patrząc na Jarego i Orłowskiego. –
Do badań?
– Szefie, to niezły majątek – odezwał się Samul do dowódcy.
– Zamknij się, Darek – warknął Orzeł. – Oczywiście. – Ukłonił się Halszce.
– Rzecz jasna zwrócimy je po przebadaniu.
– To zbędne.
– W zasadzie to łupy wojenne – mruknął Mardok.
– Dziki! – Orłowski spiorunował go wzrokiem.
– Sierżant Jary ma rację – odezwał się Łyżwa. – To wasze zdobyczne skarby. Macie prawo je
zatrzymać. Zwrócimy je po analizach.
Milczący dotąd Niania rozejrzał się po dziedzińcu, szukając POLOM-ów. Stali w pewnej
odległości, starając się nie rzucać w oczy.
– Dlaczego oni się nie zbliżają? – szepnął do Wolfa.
Ten wzruszył ramionami. Pytanie pilota dosłyszał socjolog Radosław Kot i odpowiedział:
– Engelsi źle reagują na POLOM-ów. Zwłaszcza na majora Bielawskiego.
– Kogo?
– Misia.
– Aha.
– Jego zresztą boją się wszyscy oprócz króla – dokończył szeptem.
– No dobrze. – Justyn potarł masywny podbródek. – Widzicie już, że wiemy, że Zieleni są
odporni na wszystko, nawet na radiację. Wróćmy zatem do strategowni…
– Do czego? – szepnęła Zuza do Wampira.
– Cicho – mruknął spod czarnej chusty.

Droga powrotna nie wydawała się już tak egzotyczna jak marsz w stronę więzienia i wielu Orłów
odniosło wrażenie, że mieszkają w pałacu od kilku dni. Gdy znaleźli się znowu w pomieszczeniu
z podświetlanymi stołami, widok trzech bomb, wielkich poziomych ekranów operacyjnych
i zapach sali wydały im się znajome, jakby „domowe”. Łyżwa dał znać ręką, by Halszka
kontynuowała.
– Wracając do naszych rozważań – podjęła pani doktor – sądzimy, że właśnie koło Verdun,
w obrębie bazy Ouvrage du Déramé znajduje się tajna francuska instalacja, której zadaniem jest
produkcja broni jądrowej. Bliskość autostrady łączącej Paryż z Metzem, infrastruktura
niewielkiego miasta, osłona lasów i oddalenie od stolicy o ponad dwieście kilometrów zdają się
to potwierdzać. Jak widać na zdjęciach, niemieccy Engelsi wdarli się na teren Francji kilkoma
ostrymi klinami, przy czym tylko ten przebiegający przez Metz kończy się tak wielką plamą
radioaktywności.
– Jaki jest plan? – spytał Orłowski.
– Musicie tam dotrzeć – odezwała się królowa, wchodząc w krąg światła rzucanego przez
sufitową lampę punktową. – Dotrzeć, sprawdzić, czy mamy rację, zidentyfikować naukowców,
zabić ich i zniszczyć instalację.
Jary przełknął ślinę.
– A nie dałoby się po prostu… zbombardować?
Justyn pokręcił głową.
– Nawet gdybyśmy wysłali płatowiec ze Zgorzelca, czyli z maksymalnie wysuniętego na
południowy zachód miasta Twierdzy, odległość do Verdun to wciąż siedemset dwadzieścia
kilometrów. Nawet Radogost tam nie doleci. To znaczy doleci, ale już nie wróci.
– Nie chodzi o to – weszła mu w słowo Magdalena – żeby po prostu to zbombardować. Takie
działanie nie gwarantuje sukcesu.
– Dlaczego? – spytał Andrzej Jarota. – Bum i po sprawie!
– Wcale nie – odparła Magdalena Stawniak, pobrzękując łańcuchami łączącymi ją z wielką
księgą. Położyła inkunabuł na stole, zaszeleściła kartami, znalazła jakiś fragment, przeczytała go,
cicho mrucząc, zamknęła księgę z głośnym trzaskiem i ciągnęła: – Jeśli zbombardujemy to
miejsce, bo znajdziemy pilota samobójcę i poświęcimy jeden z samolotów, nie będziemy mieli
pewności, że po pierwsze, zabiliśmy zajmujących się produkcją naukowców…
– Mogą w tym czasie przebywać na wczasach – wtrącił Wikary.
Towarzystwo zarechotało.
– Po drugie – kontynuowała twardo Stawniak – nie będziemy mieli pewności, że tam
rzeczywiście bomby się wytwarza.
– Engelsi – wszedł jej w słowo Radosław Kot – są coraz sprytniejsi, coraz inteligentniejsi…
– Niestety – westchnął kapłan Witelon.
– I to może być pułapka. Atrapa – dokończył Kot.
Klaudia skrzywiła się, słysząc o inteligencji Zielonych, ale Zuza podchwyciła temat:
– Zgadzam się. Ten ostatni manewr, znaczy się podczas bitwy pod Cybinką, był
zdumiewająco inteligentny.
– Pani plutonowa jest… – Justyn wskazał ją palcem.
– Interpretatorką – podpowiedziała królowa.
– Najlepszą w Piątej Brygadzie – zapewnił Orłowski.
Poniatowska zarumieniła się.
– Obserwuję ich – podjęła – i mam wrażenie, że coraz lepiej mówią, używają coraz bardziej
złożonych zdań. Naprawdę się wycwaniają. Ja bym nie odrzucała myśli, że to może być pułapka.
– Ale to by znaczyło, że podejrzewają, że mamy satelitę – odezwał się Wolf Tyszkiewicz.
– Na ich miejscu też bym to podejrzewała – rzuciła Gwara. – Wiedzą, że jesteśmy
inteligentniejsi.
– Hm – mruknął Orłowski. – Królu, mógłbyś wyjaśnić ten plan?
Justyn podszedł do mapy.
– Nie mamy odpowiedniego zaplecza w Zgorzelcu. Dlatego wystartujecie z Wrocławia.
Radogostem. Pełnym składem.
Niania cicho gwizdnął.
– Płatowiec ma zasięg siedemset pięćdziesiąt kilometrów. Dotrzecie tu. – Wskazał palcem
zalesiony obszar tuż przed autostradą numer 1. – Będziecie osłonięci lasami z większości
kierunków. Wylądujecie na południowo-wschodnim skraju tego zagajnika, na południe od
Bergweiler, z dala od zabudowań. Stamtąd do bazy wojskowej we Francji będziecie mieli równo
sto kilometrów. Wierzymy, że obszar w głębi Niemiec nie jest tak naszpikowany oddziałami jak
pogranicze.
– Ale tam też jest granica. Z Francją – zauważył Zgud.
– Zgadza się. Na to nie mamy już wpływu. Przebijecie się do Ouvrage du Déramé polami,
unikając kontaktu z miejscową… ludnością.
– Orkością – rzucił Flaszka.
Lenny zachichotał.
– I wykonacie misję.
– Zidentyfikujemy naukowców, zabijemy ich i wysadzimy obiekt? – zapytał Wampir.
– Tak jest.
Orłowski potarł brodę.
– Mości Królu, nie sądzisz, że to zadanie bardziej dla POLOM-ów niż dla nas? Z całym
szacunkiem, czujemy się zaszczyceni, że nas wybrałeś, ale…
– Dobra uwaga, majorze. Dołączy do was major Bielawski z porucznikami Krzysztofem
Kietzmanem, Adamem Jakubowskim, Dominiką Węcławek i Karolem Prostrelczukiem.
– Postel… co? – rzucił Jary.
– Prost. Rel. Czukiem. Mówcie do niego „Hantel”.
Czwórka wymienionych przez króla POLOM-ów wystąpiła dwa kroki naprzód i znalazła się
w snopie sufitowej lampy. Mężczyźni wyglądali jak z komiksów – przystojni, postawni,
o ostrych, twardych rysach. Dominika do nich pasowała. Jej twarz miała zdecydowany rysunek,
a oczy były jak ze stali.
– To najlepsi z najlepszych. Elita. Tworzą doskonały zespół, taką małą, pięcioosobową armię.
Jeśli potrzebne będzie wsparcie komunikacyjne, detonacyjne, snajperskie, jakiekolwiek, możecie
na nich liczyć. Zostali wyselekcjonowani nie tylko ze względu na wyjątkowe zdolności, bo
każdy POLOM jest niemal niezniszczalny. Wszyscy doskonale mówią po niemiecku, a to może
wam się przydać.
– Rozumiem – odparł Orłowski.
– W kwestii formalnej, królu. – Rękę podniósł Andrzej Jarota.
– Tak, sierżancie?
– To mi wygląda na misję skradaną. Cichą. Rujewit, Perun, Swaróg i Dażbog, to wszystko
pojazdy, które mają głośne silniki. Jakoś nie wyobrażam sobie…
Król uniósł dłoń.
– Major Krawczyk powiedział wam, że naprawimy wasze środki transportu. To prawda, ale
nie cała. My je także odpicujemy i wyposażymy w systemy wyciszenia pracy silnika i wydechu.
Będą o wiele cichsze.
 – To nie odbije się na mocy? – Andrus skrzywił się.
– Nie powinno – odparł Matuszewski.
– Nie kłam – ofuknęła go Halszka. – Minus dziesięć, piętnaście procent.
– Bryndza. – Klaudia skrzywiła się.
Niania zacisnął usta i spojrzał na Wolfa. Ten uniósł brwi w grymasie bezradności.
– Będziecie musieli się przyzwyczaić – stwierdziła Wysocka.
– Lepsza mniejsza moc niż wykrycie – odezwała się Gwara.
– Otóż to – potwierdził król. – No dobrze. Major Bielawski stworzył już z zespołem plany
waszego lądowania i podejścia do bazy wroga. Przedyskutujcie z nim szczegóły, a potem,
o dziewiętnastej, zapraszam na kolację.

POLOM-i okazali się profesjonalistami. Obszar mapy dzielący punkt zrzutu od Verdun
opanowali co do kilometra i mieli gotową marszrutę do punktu docelowego z maksymalnym
wykorzystaniem leśnych przecinek i łąk, które kiedyś były ornymi polami. Na miejsce
obserwacji wyznaczyli północną część lasu, gdzie znajdowała się baza orków.
– Będziemy się posuwać nocą – monologował przerażająco niskim głosem Miś. –
Z wyłączonymi światłami. Każdy z was otrzyma specjalny mundur upodabniający do Engelsa.
– No shit! – roześmiał się Lenny, ale Klaudia zgasiła go wzrokiem.
– No shit, kapralu – odpowiedział Bielawski, patrząc na niego zza czarnych wizjerów. –
Mówiąc o „odpicowaniu” waszych środków transportu, król miał na myśli upodobnienie ich do
pojazdów Zielonych.
– O nie – jęknęły jednocześnie Kicia i Ripley.
Niania cicho zaklął, a Jarota zachichiotał.
– Cool. Lubię ostre barwy.
Rękę podniosła Zuzanna, a zaraz po niej Wampir i Fraydey.
– Zwiadowcy też? – spytała Zadra.
– Zwiadowcy też. Tyle że będziecie udawali małych Engelsów albo orkowe dzieci.
– Dzieci mają orków? Znaczy orki mają dzieci? – Flaszka ze zdziwienia wyjął cygaro z ust.
Było zgaszone, bo w pomieszczeniu obowiązywał zakaz palenia.
– Z tego, co wiemy, mają.
– Od razu orkowe?
– Najprawdopodobniej – wtrąciła się Halszka.
Major nie skomentował tego nietaktu. Zamiast tego zwrócił w jej stronę swój przerażający
czarny hełm.
– Przepraszam. – Wysocka zasłoniła usta.
– Nie, nie ma potrzeby, pani doktor – odparł Bielawski tubalnym basem. – Dziękuję za
pomoc.
– Proszę… bardzo.
Major znowu zwrócił wzrok na słuchaczy.
– Dzięki kamuflażowi i odpowiedniemu doborowi drogi powinniśmy dotrzeć w pobliże lasu
nieniepokojeni. Problemy mogą zacząć się, gdy wjedziemy w zagajnik, bo tam jest duży ruch:
ciężarówki, wozy opancerzone, czołgi… Stąd konieczność podjechania od północy, szerokim
łukiem.
– Jak wykryjemy naukowców? – spytał Orłowski.
 – Shrek, nasz więzień, znał dobrze Blitza Worlöcka, jednego z trzech głównych jajogłowych
niemieckiej Hordy Południowo-Wschodniej. Zdradził nam imiona i nazwiska wszystkich jego
współpracowników.
– Niesamowity fart – stwierdził Jary.
– Tak.
Zuzanna zmarszczyła brwi.
– Jesteście pewni, że to fart?
– Co ma pani na myśli, plutonowa? – spytał major Bielawski.
– Dopiero co rozmawialiśmy z królem na temat inteligencji Engelsów.
– Myślisz, że Shrek to agent? – Lenny roześmiał się w głos.
– Jak Zieleni mieliby korzystać z jego agentury, pani plutonowa? – spytał spokojnie POLOM.
– Nie wiem. Po prostu wydaje mi się to trochę podejrzane.
– Podejrzliwość jest zawsze na miejscu, jeśli chodzi o wojnę, ale tutaj chyba nie ma podstępu.
– Skoro pan tak mówi, majorze…
– Tak właśnie mówię. Głównymi naukowcami są zatem Blitz Worlöck, Leonhard Blatz oraz
Jacob Gnätt, znany także pod przezwiskiem „Nobel”. Najprawdopodobniej to właśnie on
nadzoruje prace nad bombami. On i profesor Jaroslaua Trotska.
– Dwie osoby? Znaczy dwoje orków? Tylko? – zdziwił się Wojteczek.
– To główni. Pełną listę nazwisk dostaniecie wraz z dokumentacją misji. Zapoznacie się z nią
dzisiaj wieczorem.
– Jak wrócimy? – spytał zawsze przytomny Andrus.
– Nad terenem Niemiec będzie krążył Radogost. Raz na trzy godziny. Powinniśmy mieć z nim
kontakt przez radiostację. Jeśli przegapimy okno jego lądowania, będziemy musieli poczekać.
Niania pokręcił głową.
– Sam Radogost? Bez osłony?
– Kapitanie, pan wie, że Peruny nie mają takiego zasięgu, a Eurofightery się skończyły.
– Cholernie niebezpieczne.
– Nasze płatowce będą latały na pułapie siedmiu tysięcy metrów. To poza zasięgiem
ichniejszych helikopterów.
– Ale nie Herculesów. A oni je mają i ktoś potrafi je pilotować.
Major Artur Bielawski westchnął, co zabrzmiało w jego hełmie jak dźwięk miechów
kowalskich.
– Sądzi pan, kapitanie, że mogą latać na tyle dobrze, by ostrzelać Radogosta?
Krawczyk tylko westchnął.
– Nasz samolot może się bronić – rzucił Wolf. – Radogost jest uzbrojony. Ma górną
wieżyczkę.
Mariusz Krawczyk pokręcił głową.
– Tą polewaczką nie strzelą w górę na trzy kilometry.
– Zakładasz, że Hercules będzie leciał na maksymalnym pułapie i że ktoś będzie umiał
obsługiwać jego działa – rzekł Wolf. – Nie kupuję tego.
– Mimo wszystko – odezwał się Miś – jest to dobra uwaga. Radogost zwiększy pułap, by
w razie konieczności móc nawiązać walkę z Herculesami.
– Świetnie – odparł Niania. – Będą Mokosze?
– Jeden.
Pilot pokiwał głową.
 – Kolejny cel dla Herculesów.
– Pan jest czarnowidzem, kapitanie Krawczyk?
– Realistą.
– Co jeśli Engelsi mają obronę przeciwlotniczą i zestrzelą nasze maszyny? – spytał Wolf.
– Jeśli tak się stanie, co jest niezwykle mało prawdopodobne, będziemy musieli wrócić przez
całe Niemcy. I wrócimy, poruczniku.
– Zabraknie gazu – zauważył Jarota.
– Zdobędziemy paliwo.
– Pan ma na wszystko odpowiedź, majorze? – spytał Niania.
– Jestem POLOM-em. Nas się nie szkoli, by zmagać się z problemami, ale by je rozwiązywać.
Nad stołem operacyjnym zapadła cisza.
– Okej. – Bielawski stuknął palcem w czarnej rękawiczce w stół. – Na dzisiaj wystarczy. –
Zerknął na zegarek. – Jest osiemnasta piętnaście. Udajcie się do swoich kwater i tam rozbierzcie
się z Chorsów. Nie będą wam tu potrzebne. Tu leżą klucze. – Wskazał karty magnetyczne. –
Król wszystkich was ulokował na piętnastym piętrze. Odświeżcie się i spotkamy się na kolacji.
A potem pójdziemy do miasta. Aha, nie zdziwcie się, że wasze pancerze znikną z pokoi.
Zabierzemy je, odświeżymy i naprawimy, jeśli będzie taka konieczność. Otrzymacie je jutro.

Wieczerza nie byłaby godnym odnotowania wydarzeniem, gdyby nie zajadła dyskusja Witelona
Jabłońskiego z Arkadym Saulskim, której z uwagą przysłuchiwali się zarówno król i królowa,
obsada Orłów, jak i POLOM-i.
Zaczęło się od tego, że Wikary, czyli Saulski zaproponował modlitwę przed posiłkiem, czemu
sprzeciwił się Witelon.
– Na Peruna, Arkady, znowu zaczynasz?
Wikary spojrzał na niego z lekkim uśmiechem.
– Co złego w tym, że zaniesiemy dziękczynienie do Pana, który obdarował nas tym jadłem?
– Nie jadłem, tylko jedzeniem, to po pierwsze, po drugie, nie żaden „Pan”, tylko Stanisław
Umiński, nasz kucharz, a po trzecie, co powiesz o tych wszystkich orkach zamieszkujących
Ziemię, którymi Pan się nie zajął, gdy było trzeba? Naprawdę sądzisz, że twój bóg przejmuje się
tymi zacnymi kapłonami, które zaraz pożremy, a miał w rzyci ponad siedem miliardów ludzi?
W takim razie jest idiotą. Nie chcę się modlić do idioty.
Orły spojrzały na Saulskiego, spodziewając się wybuchu gniewu, ale on tylko łagodnie się
uśmiechnął.
– To taka tradycja.
– Modlitwa bez sensu? – spytał Witelon.
– Modlitwa nigdy nie jest bez sensu. To nasza łączność z Panem.
– Czyli jednak uważasz, że tam – Witelon wskazał sufit – ktoś jest?
– A ty nie? Z tymi wszystkimi Świętowidami i Swarożycami?
Tym razem to Jabłoński się uśmiechnął.
– My, poganie, nie traktujemy poważnie naszych bogów. To symbole, ikony, reprezentacje
naszych myśli. Odwołując się do Peruna, odwołujemy się do wewnętrznego wojownika, ale i do
wojowniczej duszy świata. To zupełnie inne podejście niż chrześcijańska mocna wiara
w bezwzględne istnienie osobowego boga.
– Czyli wasza wiara jest niewiarą?
 – W sensie, czy naprawdę wierzymy? Oczywiście nie. To by było głupie. Bóstwa są znakami
naszych wartości. Ot co!
– No cóż, wasza strata – westchnął Saulski.
– Jaka strata? – spytał Jabłoński.
– Że nie doznaliście łaski.
– O, i to sprawia, że nawet takie niedobitki w Twierdzy jak ty powodują, że nie lubię
katolicyzmu i katolików. Wywyższacie się.
– My?
– Tak, mówiąc o łasce i o nawracaniu. Samo to słowo mnie drażni, bo sugeruje, że ty idziesz
drogą słuszną, a mnie z mojej trzeba zawrócić.
– Stwierdzam po prostu fakt…
– Srakt. Twierdzisz, że doznałeś jakiejś łaski, której ja nie doznałem, w związku z czym wiesz
więcej i patrzysz na mnie z pobłażliwością, udając pokorę. To jest chore. Ta wasza wiara z masą
sprzeczności powoduje, że zaczynacie tolerować wszelkie nieścisłości w życiu. Możecie
jednocześnie kłamać i wierzyć, że mówicie prawdę, możecie robić jedno, a mówić drugie, i to
w waszej głowie jakoś się łączy.
Arkady, usłyszawszy Witelona, odłożył widelec obok talerza i się nachmurzył.
– Nie wystarczy już? – spytał Justyn. – Chciałem spokojnie zjeść.
– Ja też – warknęła królowa. – Jeszcze dzisiaj rano rozmawialiśmy z inżynierami o wdrożeniu
silników alkoholowych i o napędzie wodorowym. Wczoraj były rozmowy o programie
kosmicznym, przedwczoraj o atomowym, cały poprzedni tydzień dyskutowaliśmy o elektrowni
jądrowej, a poprzedni miesiąc upłynął pod znakiem pytań o uprawę guarany i yerba mate oraz
nowych rozwiązań, jeśli chodzi o wełnę i len. A ci wciąż o tym samym… Naprawdę nie macie
ważniejszych tematów?
– Wypieprzmy tych darmozjadów z orszaku, Blondi – zaproponował Łyżwa.
– Jestem za – odparła, sięgając łyżką do ust.
– O przepraszam – Witelon uniósł rękę – ale poza pleceniem farmazonów niczego więcej nie
potrafię.
– Punkt za szczerość – mruknął król.
– Mógłbym gdzieś wykładać – zafrasował się Saulski – ale kto by tego słuchał w tym kraju
fabryk, pól i spekulantów?
Na to dictum para królewska nie odpowiedziała, mając nadzieję, że temat został zakończony.
– A poza tym – pogański kapłan wskazał palcem Wikarego – to on zaczął.
Justyn spojrzał na niego złym okiem.
– Proponowałem tylko… – zaczął Arkady, ale przerwała mu Kozak:
– Narzucałeś się ze swoim rytuałem, Wikary, i…
– Tak jak jemu podobni przed powstaniem Twierdzy – wszedł jej w słowo Witelon.
Magdalena spiorunowała go wzrokiem.
– No co? – pogański kapłan nie ustępował. – Zapomniałaś, jak chciał powiesić w tej sali
krzyż?
– Krzyż jest neutralnym, dobrym znakiem – odezwał się Saulski.
– Neutralnym?! A co powiedziałeś, gdy chciałem obok niego umieścić znaki innych religii?
Arkady się żachnął.
– To nie są nasze religie.
– Nie są nasze, bo urodziliśmy się w Polsce. Ale byłyby nasze, gdybyśmy się urodzili gdzie
indziej. Zacznij myśleć, Arkady.
– Po prostu kultywuję tradycję…
– Gdy ktoś tłumaczy swoje zachowanie tradycją, to jakby mówił: „Nie rozumiem, nie myślę,
robię to, co robią inni”.
– A ty, do cholery?! – Saulski lekko się uniósł, ale zaraz usiadł. – Nosisz te swoje
faszystowskie kołowroty na piersi i wciąż odnosisz się do tradycji, tylko że
przedchrześcijańskich.
– One są piękne. A symbol kołowrotu jest pogański, nie faszystowski.
– Nie dla mnie.
– Jest piękny i polski.
– Polska tysiąc lat była chrześcijańska.
– A cztery tysiące lat przedtem pogańska.
Arkady prychnął.
– Przesadziłeś z tymi tysiącami.
– Nie. Najstarsze grobowce w kształcie podłużnych piramid znalezione na terenie Twierdzy
mają pięć i pół tysiąca lat. Imperium Lechitów, panie Wikary. To, które sprało Rzymian, co
wleźli do Germanii, Galii, Iberii. Nawet Brytom skopali tyłki, a co wkroczyli na nasze tereny,
dostawali bęcki. Jesteśmy potomkami jednej z najstarszych społeczności ludzkich i powinniśmy
być z tego dumni. Warto trochę poczytać. Nie tylko tę twoją Biblię, popłuczyny po Sumerach.
– Mości królu… – Saulski zwrócił się do Łyżwy, patrząc błagalnie.
– Witelon. – Justyn spojrzał na Jabłońskiego. – Jesteś napastliwy.
Kapłan uśmiechnął się.
– Taka moja natura.
– Nie zyskasz dzięki temu sympatyków.
– Nie muszę. Twierdza jest pogańska. Na terenie Jerozolimy grasują orki. He, he. A ludzie
odwrócili się od instytucji Kościoła po tym, jak gros jego kapłanów zmieniło, he, he, barwy!
– Śmiej się, śmiej – odparł Saulski. – Ale co do Polski, nie spieszyłbym się z tą diagnozą.
Korzenie katolicyzmu sięgają głęboko.
Jary podniósł rękę. Orłowski i Zgud zesztywnieli, bo znali jego poglądy.
– Za pozwoleniem, czy mogę?
– Oczywiście, sierżancie – zachęcił go król, mając nadzieję, że Orzeł jakoś załagodzi sytuację.
– Panie Witelonie…
Jabłoński uśmiechnął się.
– Mów do mnie „Witku”.
Mardok chrząknął.
– Witku, podoba mi się twoja interpretacja historii. Rzeczywiście jesteśmy potomkami
strasznych wojowników i być może czuwała nad nami jakaś opatrzność, dzięki czemu
pozostaliśmy ludźmi, gdy reszta świata nie. Panie Wikary – spojrzał na Arkadego – rozumiem,
że kultywuje pan wiarę czystą, biblijną, nie kościelną?
– W zasadzie bliskie mi są obrzędy, cała liturgia…
– Czyli kościelną?
– Po części…
– To szkoda. Bo zgodziłbym się z panem, gdyby chodziło o książkę. Tam są ciekawe rzeczy.
Chrystus mówi: „Bądźcie tacy jak ja! Szukajcie, dociekajcie, walczcie, myślcie!”. Gdyby
chrześcijaństwo w ten sposób podchodziło do jego słów, nie miałbym nic przeciwko. Sam
byłbym chrześcijaninem. Ale jego słowa zinterpretowano inaczej: „Wierzcie we mnie, idźcie za
mną, bo tylko ja pokażę wam bramę”. Moim zdaniem to błąd. Pan uważa, że należy w Chrystusa
wierzyć czy go naśladować?
– Hm, jedno i drugie oczywiście.
– Ale wie pan, że on się buntował przeciwko zastanemu stanowi rzeczy? Nie podobał mu się
Kościół i kapłani, którzy rządzili wtedy światem? Że był buntownikiem?
– No…
– Więc według mojej optyki to pan Witelon bardziej przypomina Chrystusa niż pan. Bo pan
broni starego, skostniałego systemu, instytucji. Tak jak kapłani za czasów Jezusa. A pan
Jabłoński tworzy coś nowego, zbuntowanego.
– Rzeczywiście! – Witelon obnażył białe zęby w radosnym uśmiechu.
Arkady, wbrew temu, czego Mardok się spodziewał, pokręcił głową z zakłopotaniem.
– Dziękuję panu, sierżancie. To bardzo ciekawy punkt widzenia.
Jary uniósł brwi.
– Dziwi się pan? – spytał Saulski. – Że tak łatwo uległem argumentacji?
– W sumie to… tak.
– A kimże bym był, gdybym trwał przy swoim w obliczu sensownych słów?
– Głupkiem? – zaproponował Samul.
Saulski spojrzał na niego, a potem wybuchnął śmiechem.
– Właśnie! To by nawet ciekawie wyglądało…
– Bycie głupkiem? – dopytał Dariusz, a Orłowski spojrzał na niego ze złością.
– Nie, nie. – Saulski wzniósł ręce, jakby wyobrażał sobie jakiś kształt. – Krzyż w formie
miecza. Bo Chrystus mówił, że przynosi miecz, prawda? – Spojrzał na Jarego.
– Miał na myśli narzędzie oddzielające człowieka od utartych sposobów myślenia.
– Piękne. Piękne! – entuzjazmował się Wikary. – Chrześcijaństwo jako idea rozwoju.
Podważania status quo! To jest to!
Arkady wstał, podszedł do Mardoka i uściskał go, a Dziki wybałuszył oczy. Na ten widok
Orły wybuchnęły śmiechem.
– Dziękuję, panie Jary – powiedział Saulski. – Podsunął mi pan rewelacyjny pomysł.
– I nawet ja mogę powiedzieć – odezwał się Witelon – że jest zacny. Zacny! Miecz! Mieeecz!
– I za to wypijemy! – Joe Rakowska uniosła puchar wina, po czym wychyliła go duszkiem. –
Kucharz! Dolewka!

Ustaliwszy, że nikt już z nikim się nie będzie kłócił, przystąpiono do wieczerzy i dopiero
w trakcie konsumpcji Jastrząb Wojteczek zaryzykował pytanie:
– Nigdzie nie widzę majora Bielawskiego. On nie jada z wami?
– Nie – odparł Justyn.
– Nigdy?
– Nigdy. Tak między nami, major Artur Bielawski jest poparzony na całym ciele. Na tyle
szkaradnie, że nie pokazuje nawet ręki. Jak w tym starym filmie V jak vendetta, pamiętacie?
Orły pokręciły głowami z wyjątkiem Zguda. Ten przytaknął ochoczo.
– Tak, widziałem. Znakomity film!
– To opowiesz kolegom, jak był zmasakrowany główny bohater.
– Piękna postać.
 – Miś jest równie piękny. Zdaje sobie sprawę, że widząc jego twarz, nie moglibyśmy jeść
z apetytem, więc oszczędza nam tego widoku. Ale to świetny żołnierz.
Słuchając tej opowieści, Wampir powoli kiwał głową ze zrozumieniem. Sam jadł, wkładając
strawę pod czarną chustę.
– Nie wątpię – odparł Jastrząb. – Same jego rozmiary świadczą o sile.
– Jest tak mocny – odezwał się po raz pierwszy Krzysztof Kietzman, jeden z POLOM-ów – że
bez wysiłku pokonuje wręcz trzech żołnierzy. To potwór.
– Ale nie lubi, jak tak o nim mówią – odezwała się królowa.

Po oficjalnej kolacji POLOM-i obiecali Orłom małą wycieczkę po nocnej Warszawie,

zaznaczając, że Miś nie będzie im towarzyszył, co ludzie Sergiusza przyjęli już bez zdziwienia.
Orły dawno nie kosztowały luksusów, więc widok zadbanych ulic i wystawionych na
zewnątrz stolików pod parasolami robił na nich wrażenie. Z murów zwieszały się flagi
przedstawiające godło Twierdzy, barwne, podświetlane billboardy mobilizowały ludność do
wspólnego wysiłku, pracy i walki, polatujące tu i ówdzie drony ciągnęły na podwieszanych
flagach hasła „3Ż” zmarłej Elżbiety Sekundy. Była dwudziesta pierwsza i słońce schowało się
już za pałacem. Niebo wyglądało, jakby je ktoś pomalował równymi pociągnięciami pędzla. Nad
widnokręgiem poszarpanym przez rozświetlone budynki aglomeracji widać było złoty blask,
wyżej, nad szczytem siedziby króla rozpalał się ogień, który nad ich głowami przechodził
w seledyn, a dalej na wschód w ciemny pruski błękit. Na tle nieboskłonu sunęły podłużne
warkocze oświetlonych różową jutrzenką chmur.
– Widzę, że ten Kot od króla nie próżnuje – mruknął Orłowski, wskazując na długie czerwone
gonfalony z godłem państwa zwieszające się z kamienicy, obok której szli.
– Ano – potwierdził Jarota.
– Dokąd idziemy? – spytała Gwara, wyraźnie rozochocona i mająca chęć na drinka. Jej żywe
oczy zaglądały do mijanych kawiarenek i klubów.
– Do Bociana – odparł Kietzman, patrząc przed siebie.
– Ładnie tam jest?
– Typowa warszawska knajpa – odparł porucznik, a Małgorzata zaczęła się zastanawiać, czy
POLOM ma jakieś mięśnie mimiczne.
– Dominika? – zaczepiła żołnierkę.
– Tak?
– On się uśmiecha?
– Teraz się szczerzy.
Kicia wytrzeszczyła oczy i wymieniła porozumiewawcze spojrzenie z Tygrzykiem.
– Fajnie – rzuciła Alka. – Lubię typowe warszawskie knajpy.
– Jesteś z Warszawy? – spytał Adam „Kolarz” Jakubowski.
– Z Grudziądza.
– Aha.
Dwa kroki za nimi szła Wiechucka, do której dołączyła Węcławek.
– Twoje pseudo to Runa, prawda? – spytała POLOM-ka.
– Tak.
– Generał Ryszard Wiechucki jest twoim ojcem?
Sanitariuszka skrzywiła się.
 – Wolałabym o tym nie mówić.
– Hm. Dlaczego?
Ewelina spojrzała na Węcławek z tłumioną złością.
– Pytając „dlaczego?”, powodujesz, że wciąż o tym mówimy. Ale odpowiem ci. Nie chcę, by
mnie z nim łączono, bo na wszystko chcę zapracować sama.
– Boisz się, że ludzie będą gadać: „Zdobyła awans dzięki tacie”?
– Dokładnie.
– Rozumiem. Dlaczego Runa?
Ewelina uniosła brwi, zastanawiając się, skąd to pytanie. Prawdziwa ciekawość czy próba
podtrzymania rozmowy?
– Lubię runy – odparła.
– Masz jakieś?
Sanitariuszka uśmiechnęła się z niedowierzaniem.
– A co? Znasz się na tym?
Węcławek uśmiechnęła się wieloznacznie.
– Może.
Wiechucka zacięła wargi, ważąc coś w duszy, i w końcu odpowiedziała, obniżając ton:
– Mam. Ametystowe.
Dominice rozbłysły oczy.
– Pokaż.
Sanitariuszka, podobnie jak wszyscy, ubrana była w luźny mundur polowy pełen kieszeni.
Wyciągnęła z piersiowej czarny skórzany woreczek. Rozplotła rzemień i wyciągnęła jeden
z kamieni. Fioletowy poler błysnął w świetle zachodu.
– Piękne – szepnęła Węcławek. – Pokazać ci moje?
Oczy Wiechuckiej rozbłysły. A więc o to chodziło!
– Oczywiście!
Dominika sięgnęła do skórzanej torby przewieszonej przez ramię i wyciągnęła z niej
płócienną sakwę. Rozwiązała sznur i wydobyła kamień w kolorze kości słoniowej.
– Uau! – zachłysnęła się Ewelina. – To wygląda jak… jak wypolerowana kość!
– Tak – szepnęła POLOM-ka. – Są kościane. Uwielbiam je.
– Niesamowite. Takich jeszcze nie widziałam.
– Wiedźma. – Węcławek wyciągnęła rękę do sanitariuszki.
– Runa.
Dominika schowała runę do sakwy, a tę do torby.
– Jakim cudem dostałaś się do POLOM-ów? – spytała Ewelina.
– Ma jajniki ze stali – odezwał się idący za nimi Karol „Hantel” Prostrelczuk. – Jak siłowała
się z jednym naprawdę solidnie zbudowanym żołnierzem na rękę, złamała mu ramię.
– Naprawdę? – Wiechucka spojrzała z przerażeniem na ręce żołnierki.
POLOM-ka rzeczywiście wyglądała wiedźmowato. Była mocno zbudowana, niewysoka,
o potężnych udach i ramionach. Włosy miała białoniebieskie. Odcień błękitu, paradoksalnie
dopiero w świetle zmierzchu zaczął być widoczny.
– W siłach specjalnych pozwalają na nieregulaminowe włosy? – spytała sanitariuszka.
– I na zarost – rzucił z tyłu Hantel. – Ale Dominika codziennie się goli.
Runa oszacowała urodę Wiedźmy. Twarz miała krągłą i miłą, oczy jasne, a usta mocno
zarysowane. Na brodzie i policzku widniały blizny. Nie pytała, skąd się wzięły. Kobiety bywają
drażliwe na tym punkcie.
Właśnie mijali cukiernię, z której bił zapach świeżych pączków, a w progu stał uśmiechnięty,
bardzo okrągły właściciel.
– Hej, woje! – zawołał. – Nie macie ochoty na pączka?
– Ochota jest zawsze – odparł z uśmiechem Kolarz.
– No to proszę!
Zza pleców właściciela wyszła ładna, uśmiechnięta szatynka w białym fartuszku. Trzymała
przed sobą wielką tacę z gorącymi owocami cukierniczego kunsztu.
– Ale pachną! – zachłysnął się Wojteczek.
– Nie udław się – roześmiał się Jarota, widząc, jak jego skrzydłowy wkłada sobie do ust
całego pączka.
– Jeszcze mamy – zapewnił właściciel.
– To ja poproszę – odezwała się z pełnymi ustami Alka.
– Pączusiów i seksu nigdy nie odmawiam – oświadczył olbrzym Samul, trzymając w każdej
garści po pączku, a w ustach gniotąc trzeciego.
– Dario – zmitygował go Orłowski.
– Szefie, oni mają tego pierdyliard.
– Zachowuj się.
Sprzedawczyni podawała pączki na tacy, nic nie mówiąc, i rumieniła się. Widok wojów
i wojowniczek onieśmielał ją.
– Nie bój się – odezwał się do niej Fraydey. – Nie gryziemy.
– Tylko pączki – zapewnił Flaszka, który zdążył już pochłonąć dwa.
Dziewczyna zatrzymała wzrok na Wampirze, który pochylał głowę, by chusta zasłaniająca mu
twarz nie przeszkadzała w jedzeniu. Dostrzegła fragment poparzonego policzka i uciekła
wzrokiem.
Widząc to, Zuza zasłoniła sobą przełożonego.
– Strasznie dobre – powiedziała, ukazując w uśmiechu równe, białe zęby.
Widok ładnej twarzy wlał otuchę w serce sprzedawczyni.
– Cieszymy się – odparła wysokim, łagodnym głosem.
– Jak cię zwą, ślicznotko? – spytał Flaszka z gangsterskim uśmiechem.
– Jola – odparła dziewczyna.
– Jola i…?
– Tkaczyk. Jola Tkaczyk.
– Pięęęknie – zapewnił Raczkiewicz i już chwytał dziewczynę pod rękę, lecz ta zręcznie mu
się wywinęła, cicho chichocząc.
– Ile płacimy? – spytał Hantel.
Właściciel cukierni wyciągnął ręce w obronnym geście.
– Nie obrażajcie mnie. Woje i wojowniczki zawsze znajdą u mnie coś słodkiego.
– W takim razie dziękujemy – rzekł Orłowski. – Może jeszcze kiedyś skorzystamy.
– Na pewno skorzystamy – zapewnił Samul, sięgając po czwartego pączka.
– Koniecznie. U Marcinkowskiego. Pamiętajcie. Jerozolimskie dwadzieścia siedem. Tomasz
Marcinkowski. Czasami wołają na mnie Godryk.
– Gordyk? – spytał Samul.
– Nie. Godryk. Gooodryk.
– No mówię: Gordyk.
 Właściciel cukierni pokręcił głową z uśmiechem, ale nie poprawił woja.
Żołnierze podziękowali i oblizując palce, poszli dalej, chociaż Samul jeszcze kilka razy się
oglądał, jakby miał ochotę zaproponować ponowną wizytę U Marcinkowskiego.
Zbliżyli się do większej restauracji ze stołami na ulicy i biało-czerwonymi parasolami. Na
wystającym ze ściany szyldzie kołysał się drewniany bocian.
– To tu – oznajmił Adam „Kolarz” Jakubowski idący z przodu z Karolem „Hantlem”
Prostrelczukiem.
Lokal utrzymany był w czerwieni, czerni i gdzieniegdzie bieli. Oświetlony został dyskretnymi
lampami zwieszającymi się nad stolikami spod parasoli. W zestawieniu z barwami letniego
zmierzchu wyglądał bajkowo.
Przy stolikach siedziało niewielu gości i były to same kobiety. Rozmawiały półgłosem. Grał
jakiś polski band. Muzyka była rockowa, ale na tyle cicha, że można było swobodnie
konwersować.
Zanim usiedli przy okrągłych stolikach, pojawił się chudy, czarnowłosy kelner i podał im
karty.
– Na koszt firmy – odezwał się Kolarz i rozciągnął usta w łobuzerskim uśmiechu. – Polecenie
majora.
– Ci POLOM-i są stanowczo za ładni – szepnęła Zdzira do Klaudii. – Ten Adam jak z żurnala,
Karolek…
– Hantel?
– Tak. Też niczego sobie, trochę jak wilk. Taki czarny, kanciasty podbródek.
– Mnie się najbardziej podoba Kietzman.
– Ale on się nie uśmiecha.
– Właśnie.
– Ta „firma” – ich dialog przerwał Orłowski – to budżet Twierdzy, więc skromnie,
towarzystwo. Żadnej kawy, czekolady ani szampana. Pijemy polskie rzeczy, a jak kto po kolacji
i pączkach wciąż głodny, jemy polskie rzeczy.
– Tajest – mruknęły Orły, a POLOM-i się dyskretnie uśmiechnęli.

Podczas rozmów, które trwały już ponad godzinę, dowiedzieli się, że Adam Jakubowski ma
przezwisko „Kolarz” ze względu na niegdysiejszą miłość do rowerów (podczas jednej z ostrych
jazd nabawił się urazu podudzia, który niemal przekreślił jego karierę wojskową), że Kietzman
o kamiennej twarzy jest w wolnych chwilach poetą, więc koledzy nazywają go „Baczyńskim”,
a Karol otrzymał przezwisko „Hantel” wskutek zamiłowania do siłowni i tego, że kiedyś
odważnik spadł mu na palec u nogi, ku uciesze kolegów z oddziału. Wszyscy POLOM-
i wzbudzali niemałe zainteresowanie wśród kobiecej części oddziału Orłowskiego, bo –
w przeciwieństwie do majora i jego podwładnych – wyglądali jak modele.
Żołnierze Misia poznali historie i upodobania Orłów, z wyłączeniem milczącego Dziada, który
odezwał się dopiero wtedy, gdy wychylali czwartą kolejkę polskiej whisky Szpon zmieszanej
z Polo-Colą, lodem i cytryną. Powiedział zaś:
– Dobre.
I więcej, jak twierdzą historycy, tego wieczoru się nie odezwał.
Jak już pisaliśmy, gośćmi lokalu były kobiety… z wyjątkiem łysego mężczyzny siedzącego
pod parasolem trzy stoliki dalej. Człowiek ten, ubrany w modny beżowy garnitur i żółte skórzane
pantofle, od czasu do czasu zerkał na żołnierzy z zawoalowanym wyrazem drwiny na szczupłej,
ptasiej twarzy.
Mardok „Dziki” Jary, zwykle nastawiony zaczepnie po alkoholu, stuknął w bok Wiedźmę.
– Pani porucznik, zna pani tego łysego gościa?
– Nie, sierżancie. Nie znam wszystkich warszawiaków. Dlaczego pytasz?
– Jakiś lewy mi się wydaje.
Węcławek roześmiała się mocnym, niskim głosem.
– Masz rentgen w oczach?
– Po dłuższym przebywaniu na polach bitew wykształca się coś takiego.
Dominika spoważniała.
– Prawda.
Przez chwilę wpatrywali się w mężczyznę. Udawał, że czyta „Głos Twierdzy”, sączył polski
gin z tonikiem, pogryzał sernik, a tak naprawdę ich obserwował.
– Rzeczywiście, lewy jest – zawyrokowała Wiedźma.
– Mówiłem.
POLOM-ka wyciągnęła z torby płócienną sakwę i wyjęła runę. Obejrzała ją.
– Odyn – sapnęła, gdy zaciekawiona Wiechucka zajrzała jej przez ramię, by zobaczyć wyrok
losu.
– Znaczy? – spytał Jary.
– Konfrontacja – odparła Ewelina za Wiedźmę.
– Tak jest. – POLOM-ka spojrzała na sanitariuszkę z wyrazem twarzy komunikującym
szacunek dla jej wiedźmiej wiedzy.
– On z nami czy my z nim? – spytał Dziki.
– Tak dokładne runy nie są, ale mam wrażenie, że to na jedno wychodzi – odparła Węcławek.

Norbert Ciecierski, były makler giełdowy, obecnie handlarz używanymi przedmiotami, imający
się również innych, niezbyt legalnych biznesów, generalnie człowiek złamany przemianami,
które dokonały się w Twierdzy Polska, skrycie obserwował wojów siedzących przy sąsiednich
stolikach, a w jego gardle rosła gruda goryczy. „Pierdzieleni królowie świata – myślał, udając, że
czyta gazetę – tacy pewni siebie, tacy ważni, tacy potrzebni”. Bo on ze swoją wysublimowaną
wiedzą finansową potrzebny już nie jest. Zniknęły banki, zniknęła inżynieria finansowa, zniknął
cały pieniężny gigant, na którego plecach bogaciło się tyle fantastycznych firm. I co? I nikt nie
płacze, nikt nie załamuje rąk. Owszem, w prasie pojawiło się trochę artykułów o „wielkim
kolapsie finansowego golema”, niektóre nawet pochylały się nad losem takich ludzi jak on, ale
w ciągu kilku miesięcy temat umarł, bo był przecież ważniejszy.
Orki.
W życiu Norberta Ciecierskiego wybuchła bomba, która zniszczyła jego miejsce pracy,
zmiotła z powierzchni Ziemi jego świat. Ognisty grzyb skruszył strasznym podmuchem cały
z mozołem wybudowany gmach doświadczeń, szkoleń, cierpień i pięcia się po skomplikowanej
drabinie hierarchicznej Smart Finance SA, zdruzgotał jego marzenia o awansie na stanowisko
dyrektora departamentu, anihilował wszystko, splunął na pogorzelisko i nie powiedział
przepraszam. Najpierw ta jebana Elżbieta Sekunda, która rozpieprzyła dotychczasową
gospodarkę, a teraz jeszcze bardziej pojebana para: Kozak i Łyżwa. Co za nazwiska. Co za
słoma z butów. Wojacy przy władzy, kurwa. Dobrze, że mają tam kilku jajogłowych, ale z tego,
co Ciecierski wiedział, finansistów było przy królu i królowej tylu, co kot napłakał. Skurwysyny
uważali, że dotychczasowy układ był „niezdrowy”, „chory”. Kurwa, kurwa mać, sami byli
chorzy!
Norbert nie wierzył, że zagrożenie ze strony Engelsów jest realne. Chociaż państwowa
telewizja codziennie puszczała pełne patosu filmy dokumentalne przedstawiające zdjęcia z bitew
i bohaterskie sylwetki wojów ścierających się z zieloną hołotą, Ciecierski dobrze pamiętał, jak
Tomasz Terlik, członek zarządu SF SA, zamienił się pewnego słonecznego popołudnia
w potwora we własnym domu z ogródkiem. Odbywało się wtedy przyjęcie urządzone przez jego
żonę Zofię z okazji pierwszej komunii ich synka. Zośka mówiła, że mąż źle się czuje, tłumaczyła
jego trzytygodniową absencję w pracy wyjątkowo paskudną grypą. Choróbsko było szczególnie
zakaźne, mówiono, bo prezes też zachorował. I nagle, gdy pani domu podawała znakomitą
karkówkę z grilla, z domu wypadło… coś zielonkawego, wielkiego, ryczącego, owszem,
szalenie groźnego, ale niemal zupełnie pozbawionego rozumu. Norbert nigdy nie uważał, że
Terlik jest przystojny. Jego kwadratowa twarz przyozdobiona prostokątnymi okularami nie
kojarzyła się z urodą, ale bystre oczy zdradzały chytrą inteligencję. Teraz, krusząc szkło
w wielkich tarasowych oknach, na ceramiczne płytki werandy wypełzł stwór, w którego oczkach
nie było za grosz myśli. Z wielkiej szczęki kapały ślina i krew, bo pierwszą ofiarą Tomasza był
ich kot bengalski. Potem wybuchła panika i nastąpiła ewakuacja, podczas której BMW
Ciecierskiego zostało potrącone i paskudnie zarysowane, a sprawca, kolega z pracy, zachował się
wyjątkowo paskudnie i nie chciał się przyznać, że to właśnie on uszkodził to cacko. Tak czy
owak, były makler dobrze pamiętał wyraźnie odczuwalny poziom inteligencji tego, co wytoczyło
się z domu Terlika. Z wybitnego umysłu nie została nawet iskierka. Finansowy cwaniak zamienił
się w debila. Jaki więc Twierdza mogła mieć problem ze zniszczeniem tego barachła? Żaden.
Zdaniem Ciecierskiego Polska była teraz jedynym krajem na świecie, a dookoła ktoś po prostu
potężnie naśmiecił. Wystarczyło pozamiatać. Dlaczego nie poszerzamy granic? Dlaczego nie
zajmiemy terenów Niemiec, Czech, Litwy, Białorusi? Dlaczego nie przejąć całej pięknej
Europy? Na co ten debil Łyżwa i kretynka Kozak czekają? Te pytania nurtowały Ciecierskiego
kilka lat.
Aż wreszcie pojął.
To był spisek.
Zamiana kraju w Twierdzę i propaganda, że jest on zagrożony, te wszystkie hasła – „Pracuj
dla dobra Twierdzy!”, „Bądź pożyteczny!”, „Zaciągnij się!” – to była granda i kłamstwo mające
na celu utrzymanie władzy przez parę królewską oraz wszystkich zgromadzonych wokół niej
żądnych zaszczytów skurwysynów. Ciecierski zadał sobie trud i zwiedził w ostatnich latach
wiele miejsc w Polsce. Ludzie żyli jak dawniej. Normalnie. Owszem, pewne rzeczy się zmieniły
i już się nie odmienią: obywatele zyskali dostęp do broni, zmieniła się waluta, zniknęło wiele
zawodów, ale nigdzie nie widział Zielonych, nie słyszał strzałów, nie było walki. Wielu, tak jak
on, zastanawiało się, gdzie jest ta cała wojna i czy przypadkiem nie jest jednym wielkim
medialnym oszustwem. Nietrudno byłoby to zrobić, bo cała telewizja była państwowa.
Zwykłemu cywilowi czasami ciężko było dotrzeć do granicy, bo obszary na piętnaście
kilometrów w głąb kraju usiane były posterunkami i oddziałami Cywilnej Obrony Pogranicza,
a niektóre sioła zostały albo przesiedlone, albo zaopatrzone w militarne obsady.
Patrząc jednak, jak Pałac Twierdzy puchnie od pragnących się tam znaleźć karierowiczów,
obserwując absurdalne nagromadzenie gazetowych nagłówków nawołujących do boju
i wspólnego wysiłku, widząc wreszcie znajomych i znajome, którzy dali się uwieść tej wielkiej,
entuzjastycznej fali, Ciecierski uważał siebie za ostatniego myślącego człowieka w kraju.
To wszystko kłamstwo.
Dlatego zerkał na tych pieprzonych wojaków i zastanawiał się, czy oni naprawdę są tacy
głupi, że wierzą w tę swoją świętą misję, czy kłamią dla dobra publicznego.

– Widzisz, jak mlaska, jak wzdycha? – rzucił Jary do Wiedźmy, nie bacząc na to, że mówi tak
głośno, że tamten może go słyszeć.
Orłowski spojrzał na niego zły, bo nie chciał burdy w lokalu. Dziki udał, że tego nie widzi, ale
doskonale rozumiał intencje dowódcy i wiedział, że nie może dać się sprowokować, a tym
bardziej nie może prowokować tamtego. Westchnął głębiej i zwrócił się do siedzącego blisko
Kietzmana:
– Więc piszesz, bracie, wiersze?
Na twarzy Baczyńskiego chyba drgnął jakiś mięsień.
– Takie popłuczyny. Chętniej tłumaczę.
– Wiersze?
– Tak.
Jary stuknął szkłem w stół.
– Nigdy tego nie rozumiałem.
– Poezji?
– Jak można przeznaczać na to czas.
– Jestem POLOM-em. Mój czas to służba. Poezja to odskocznia – odparł Kietzman.
– POLOM to skrót od Powietrze, Ląd i Morze?
– Tak.
– Powinno więc być POLĄM.
Baczyński roześmiał się.
– Wszyscy to wiedzą. Ale Krajowe Biuro Propagandy się uparło, żeby kojarzyło się z Polską.
Jest jeszcze druga, mniej oficjalna nazwa dokładnie oddająca składowe.
– Grunmor? – rzucił Mardok.
– Dokładnie. Grunt, niebo, morze. Używamy ich zamiennie, chociaż wolimy tę nieoficjalną,
z jednego jeszcze powodu.
– Hm?
– Badacze zachodnich Engelsów twierdzą, że orki zza Odry nazywają siebie Grünami.
– Zielonymi.
– Tak. Zatem Grunmor to taki mór na Grüny.
– Śmierć Zielonych.
– Właśnie.
– Dobre.
Nagle obaj poczuli woń perfum i podnieśli wzrok. Do ich grupy podeszły trzy kobiety odziane
w krótkie, wydekoltowane sukienki. Same blondynki.
– Panowie… z prowincji? – odezwała się ta najhojniej obdarzona przez naturę, stojąca
pośrodku.
Pozostałe roześmiały się.
Wiechucka, Heintze, Poniatowska, Węcławek i Frenkiel skrzywiły się, widząc konkurencję.
Męska część żołnierzy wyszczerzyła jednak zęby.
 – Niektórzy tak, niektórzy nie, kochanie – odparł Radek Flaszka, przekładając cygaro
z lewego kącika ust do prawego.
– Mmm. – Blondyna wciągnęła głębiej powietrze w nozdrza. – Mam wrażenie, że czuć was
prochem strzelniczym.
– Mężczyzna, złotko, powinien pachnieć prochem, koniakiem i cygarem. Ja mam to wszystko.
– Flaszka uśmiechnął się jowialnie, wyjął cygaro z ust i wypuścił potężny obłok dymu.
– A ja się myłem – zapewnił Samul, który w przeciwieństwie do całego towarzystwa pił piwo
Żywiec, a zapijał Rłokietem.
– Dobrze wiedzieć – rzuciła stojąca na lewo od blondyny szczuplejsza i wyższa kobieta
o cukierkowej urodzie odziana w obcisłą błękitną sukienkę. Przysiadła się do stolika, przy
którym siedzieli Jary i Kietzman. – Jestem Ania. Możecie do mnie mówić Sarenka.
– Krzysztof.
– Mardok.
– O, jakie ładne imiona. – Uśmiechnęła się, błyskając zębami pod perłową szminką i podając
mężczyznom smukłą dłoń.
Jary poczuł, jak budzi się w nim pożądanie. Dziewczyna była śliczna, brzuch miała
zapadnięty, a pośladki wypięte. Odruchowo sięgnął do spodni, by poprawić slipy. Zdał sobie
właśnie sprawę, że już nie pamięta, kiedy kosztował zakazanego przez chrześcijan owocu,
bardzo jednakowoż cenionego przez pogan.
Ta najmocniej zbudowana i obdarzona największym biustem oświadczyła, że na imię ma
Martyna, a nazywa się Plisenko. Zmiażdżyła uściskiem dłoni ręce Kolarza i Hantla, po czym,
korzystając z tego, że trzecia jeszcze się nie zdecydowała, usiadła właśnie przy nich. Ostatniej
nie wiadomo dlaczego spodobali się Zgud, Lenny i Tygrzyk, co wywołało grymas złości na
twarzy Kici.
– Joanna – przedstawiła się. – Możecie mówić do mnie Opty.
Była ubrana w czerwoną sukienkę, oczy miała, jak na blondynkę, ciemne, usta pełne,
a kształty jędrne.
– Jak optymistka? – upewnił się Zgud, rozciągając szerokie usta w jeszcze szerszym
uśmiechu.
Ujrzawszy to, Wiechucka przestraszyła się, że szeregowy rozedrze sobie facjatę.
– Dokładnie. Byliście na froncie?
– Skąd to wnosisz, dziewczyno? – spytała oschle Gwara.
– Widzę. Czuję. Martyna ma rację: czuć was prochem. Ci tutaj – wskazała czarno ubranych
wojów ze służb specjalnych – to POLOM-i. Łatwo ich rozpoznać. Ale po was widać, że tam
byliście.
Mocno zaakcentowała słowo „tam”.
– No byliśmy. – Flaszka uśmiechnął się, przysuwając bliżej krzesełko. – Chciałabyś wiedzieć,
jak jest?
– Jego nie pytaj – wtrącił Samul. – Ja wiem lepiej, bo dalej widzę. Jestem wyższy.
– Łże. Siedzę na wieży Swaroga. Widzę dalej.
– Ale działko zasłania ci widok.
Opty roześmiała się, a potem zarumieniła.
– Pewnie myślicie o nas, że jesteśmy głupie warszawskie gęsi. Bo tak jesteśmy ubrane. –
Pociągnęła ręką po sukience, powodując, że Zgud energicznie przełknął ślinę. – I w ogóle.
– Aaależ skąd – zaprzeczył Tygrzyk.
 „Kłamie” – pomyślał Dawid.
– Ale prawda jest taka, że bardzo wam kibicujemy. Chłopak Martyny jest na froncie
wschodnim.
– A to ładnie tak, że ona w tym czasie podrywa wojów w barze? – spytała Małgorzata Gwara.
– Ona ich nie podrywa. Chce wiedzieć, jak jest, bo media są zbyt hurraoptymistyczne.
– Hm. – Gwara uniosła brwi.
– No. Na podryw to w zasadzie tylko Sarenka przyszła. My jesteśmy jej ochroną.
– Ładna ochrona. – Tygrzyk cmoknął, a Kicia szturchnęła go łokciem.
– Ja w zasadzie chciałam się dowiedzieć… jak to jest w wojsku. Bo myślę, żeby się zapisać,
ale… Raz spróbowałam i się załamałam na testach. Wiecie, jak walili nad głowami.
Spanikowałam. Dostałam papiery o niestabilności psychicznej.
Do rozmawiających przysunęła krzesło Klaudia. Stuknęła w stojącą na blacie szklaneczkę
Opty i powiedziała:
– Te papiery cię nie skreślają. Oznaczają tylko tyle, że przy następnych testach będzie dwa
razy gorzej.
– O rany – stęknęła blondynka.
– Ale da się to zrobić. Zapisz się na strzelnicę.
– Zapisałam się.
– Chodź tam regularnie. Wykup kurs taktyczny.
– Taki, na którym wrzeszczą?
– Dokładnie. Zalicz pierwszy i drugi stopień.
– Yhm.
– Pójdź na siłownię.
– Chodzę.
– Widać – rzucił Samul, cmokając.
– Świetnie – odparła Klaudia. – Biegaj.
– Biegam.
– Z obciążnikami.
– Aha, będę. Ale powiedzcie mi, jak tam jest. Na froncie. Boję się, że po prostu nie dam sobie
rady.
Klaudia westchnęła. Stuknęła Żmija, żeby się przyłączył. Ten akurat rozmawiał z Fraydeyem,
Andrusem, Alką i Jastrzębiem, wystawiając do blondyn szerokie plecy. Odwrócił się.
– Hm?
– Chono tu, pomożesz mi.
– Tajest.
– No więc tak… Najważniejsze jest to, że nie jesteś sama. Zawsze jest zespół. – Heintze
powiodła palcem po otaczających ją wojach i wojowniczkach. – Zawsze. Działasz według planu.
A jeśli nie ma planu, są procedury. Jeśli zaś zawiodą procedury, jedziesz po rdzeniu.
– Czyli?
– Na odruchach – rzucił Żmij.
– Jak cię przeszkolą – ciągnęła Ripley – będziesz jak robot, dobrze zaprogramowany robot. To
ratuje życie. „Granat”, pad. „Ognia!”, walisz. „RPG”, osłona. I tak dalej. Nie musisz myśleć.
Rozumiesz?
– Yhm.
– Czyli ogólnie praca zespołowa? – wtrąciła się Martyna, która, chociaż siedziała stolik dalej,
też słuchała z uwagą.
– Tak. Każdy ma inne zadanie i każdy za nie odpowiada. Lenny prowadzi Dażboga. Kalina…
– Klaudia zerknęła na Birkowskiego. – Przepraszam, Żmij strzela, ja dowodzę i strzelam
z karabinu. Jeden nie może robić wszystkiego, nie zawsze zresztą się na tym zna. Ja nie
poprowadzę wozu tak dobrze jak Lenny, a on się pogubi na polu walki.
– Bez przesady – zaprotestował kierowca, wlewając w siebie drinka.
– A jak trzeba pierdolnąć toporem… – odezwał się Birkowski.
– Masz topór? – Martyna okazała żywe zainteresowanie, a Opty aż się zachłysnęła.
– No, Peruna.
– Ja pierdolę.
– Dokładnie.
– Tak czy owak – odezwała się Ripley, patrząc Joannie w oczy – nie przejmuj się, że za
pierwszym razem oblałaś. To się da przekroczyć.
– Skąd wiesz?
Heintze chwilę milczała, a potem podniosła szklaneczkę, wypiła łyk, odstawiła szkło ze
stukiem i odparła:
– Bo sama przez to przeszłam.

Do Norberta Ciecierskiego zbliżył się jego stary kumpel Arnold Sitarczyk. Podobnie jak Norbert,
handlował, czym się dało i jak się dało, łącznie z tym, że używając swojej rozbudowanej sieci
handlowców, nawiązał kontakty biznesowe z… Engelsami. Była to ponad wszelką wątpliwość
działalność nielegalna, chociaż de facto w prawie Twierdzy nie było zapisu, że nie można
zarabiać przy pomocy orków. Po prostu nikt nie wyobrażał sobie, że tego typu interes mógłby
być możliwy. Tymczasem był możliwy, chociaż niezbyt bezpieczny. Arnoldowi udało się
stworzyć punkt przerzutowy w Tatrach, a to dzięki góralom, którzy zupełnie nie bali się
Zielonych, akurat w tym obszarze geograficznym wyjątkowo melancholijnych, być może
z powodu bez przerwy wiejących tam halnych.
Okazało się, że istnieje coś, co Engelsi uwielbiają, a czego nie mają w nadmiarze. Była to
„różowa pornografia”. Arnold Sitarczyk zaś i przed transformacją, i po nastaniu Twierdzy był
królem polskiego porno. Gdy Czechów i Słowaków ogarnął szał przeobrażeń, zniszczyli,
podobnie jak Zieleni w wielu innych krajach, sporą część infrastruktury: urządzenia, fabryki,
drukarnie, studia filmowe. Teraz, gdy orki zaczynały dochodzić do siebie, w większości
przypadków wciąż były za głupie, by odpowiednio połączyć kabelki, wciąż nie potrafiły
obsługiwać skomplikowanych elektronicznych urządzeń, a nawet gdyby potrafiły, już dawno
w znakomitej większości miejsc na Ziemi stanęły elektrownie i prąd zwyczajnie się skończył.
To, co można było wykraść z magazynów firm kolporterskich, wykradziono, a nowych,
„orkowych” pism dla dorosłych nikt nie umiał robić. Zresztą wątpliwe, by Engelsi, wciąż zbyt
ludzcy, chcieli je oglądać. Stąd niebywały popyt na zwykłą, ordynarną pornografię.
Jak już podkreśliliśmy, najbezpieczniejszym obszarem – i ze względów militarnych,
i politycznych – były Tatry. Górale przenieść się nie chcieli i – niepomni na atak bieszczadzki –
twierdzili, że sami sobie poradzą, a że smykałkę do interesu mieli zawsze, kurorty turystyczne
zaś podupadły, zajęli się kooperacją z Sitarczykiem. Rzecz jasna orki nie płaciły pieniędzmi, bo
w obecnej sytuacji euro było walutą bezwartościową. Dawały natomiast biżuterię, sprzęt
elektroniczny, książki, nawet alkohol, kawę i herbatę, generalnie wszystko, co według nich było
nieprzydatne.
Dzięki swojej działalności Sitarczyk stał się jednym z najbogatszych ludzi w Twierdzy,
chociaż skrzętnie ukrywał swą zasobność. Jednak w podziemnym świecie spekulantów był
znany i szanowany. Również przez Norberta Ciecierskiego, który chciał powiększyć z nim
zażyłość i w ten sposób uratować zagrożony budżet. Zlustrował Arnolda i idących z nim ramię
w ramię trzech uzbrojonych ochroniarzy, wielkich jak szafy i jak te meble szerokich, twarzami
zaś przypominających co bardziej tępych Engelsów.
– Cześć, Norbert – rzucił Arnold.

– Ty – szepnęła Węcławek do Jarego, odwracając na chwilę jego uwagę od pięknej Ani – on ma

na imię tak jak ty!
Sarenka, nie mając pojęcia o wzroście Jarego, wydawała się nim coraz bardziej
zainteresowana, co żołnierza bardzo cieszyło, bo ciągnęło go do niej jak opiłki do magnesu.
Dziki wychylił się nad ramieniem dziewczyny i jeszcze raz zlustrował łysola.
– Mardok?
Węcławek zamrugała.
– To ty jesteś Mardok, nie Norbert?
– Tak.
– Aha, to przepraszam. Tamten jest Norbert.

– Cześć – odparł Ciecierski. Wstał i podał Arnoldowi rękę, a ochroniarzom skinął głową.
Twardziele usiedli nieco z tyłu, każdy obserwując inny kąt restauracji.

– Znają się na robocie – szepnął Jary. – Szkoda, że nie wzięliśmy broni.

Wojskowi na przepustce w stolicy zwyczajowo nie zabierali pukawek. Taki był zwyczaj.
Bójka z użyciem broni palnej fatalnie wyglądała w papierach.

– Jak sprawy? – spytał Sitarczyk.

Norbert skrzywił się.
– Mogłoby być lepiej.
Arnold uśmiechnął się krzywo.
– Jak zwykle.
Ciecierski cmoknął i lekko stuknął w stół swoim ginem.
– Jak tam… barwni inaczej?
– Grzeczni. Ostatnio zaczęli zakładać na ryje chusty, żeby nie czuć naszego zapachu. Podobno
ich drażni.
– Ciekaw jestem, jak wygląda barwny mówiący po czesku.
– Podobno przezabawnie. Górale opowiadają, że na początku nie mogli powstrzymać
śmiechu.
– Zamówić ci coś?
Arnold rozejrzał się i wskazał na wojów.
 – Co to za pajace?
– Nie wiem. Przyplątali się.
Sitarczyk rozparł się na krześle, po czym z charakterystyczną dla ludzi władzy tudzież
pieniędzy pewnością siebie zerknął przez ramię na żołnierzy i rzucił:
– Co tam pijecie, wojacy?
W jego głosie nie było sympatii ani życzliwości. Raczej zawoalowana drwina, jakby był
pewien, że mundurowych nie stać na dobry trunek.
– Szpona z Colą – odparł ochoczo Zgud, a Klaudia spiorunowała go wzrokiem.
Odpowiadając na zaczepkę wypowiedzianą takim tonem, Dawid znalazł się, patrząc z męskiej
perspektywy, niżej od pytającego. Bo tamten drwił, a Ktara odpowiedział dobrą monetą.
Sitarczyk pokiwał głową na dowód, że zna ten podły trunek.
– Piłem to w podstawówce. Na wagarach! – Roześmiał się głośno. – Kelner!
Podbiegł do niego jeden z kelnerów, ale nie ten chudy, obsługujący Orły i Grunmorów, ale
drugi, tęższy i niższy, wyglądający na szefa sali.
– Tak, panie Arnoldzie?
– Macie jeszcze tę dwunastoletnią Glenlivet?
– Specjalnie dla pana, panie Arnoldzie.
– To dla mnie i dla mojego przyjaciela.
– Już, proszę pana.
– To się pije, a nie jakieś szczyny! – rzucił przez ramię Sitarczyk.

– Spokój. – Orłowski spojrzał na Jarego. – Nie daj się sprowokować.

Ania wyciągnęła rękę i położyła ją na żylastej dłoni Mardoka. To podziałało na niego jak
morfina.
– Jeden taki łyskacz kosztuje pięćset złotych – szepnął Kolarz. – A w tej knajpie może
sześćset.
– Tak drogo? – spytał Flaszka.
– W Twierdzy zostało już strasznie mało zagranicznego alkoholu. Restauratorzy to
wykorzystują.
– Wydawało mi się – odezwał się Fraydey – że jest coś takiego jak Królewska Żandarmeria,
a w jej szeregach brygady do walki z nieuczciwymi kupcami. Nawet w telewizji pokazywali, jak
tacy restauratorzy dostawali opierdziel i kazano im obniżać ceny.
Kolarz uśmiechnął się smutno.
– Mamy tysiące knajp, a brygad jest kilkanaście. Nie upilnujesz.
– A wy nie moglibyście wkroczyć? – spytał Raczkiewicz.
POLOM pokręcił głową.
– Polacy nigdy nie byli donosicielami. Jakoś to się nie układa, rozumiesz. Musielibyśmy teraz
dzwonić, byłaby rozróba… A tak właściciel zarobi na tych łachach.
– Kim oni są? – spytała Klaudia. – Kogo na to stać?
– Spekulantami. Tylko oni mogą sobie na to pozwolić – odparł Grunmor.

Kelner przyniósł na srebrnej tacy dwie pięknie rżnięte w krysztale drinkówki z przelewającym
się w środku miodowym płynem.
 – Na Peruna, jak pachnie – zachłysnął się Tygrzyk.
– Daj spokój, same dioksyny – ofuknął go Flaszka. – Moja Orcza Krew jest lepsza.
– Fakt – mruknął Dziad (czyli była to jednak druga jego odzywka tego wieczoru).

– Czyli jak? – spytał Ciecierski tak, by żołnierze nie słyszeli. – Weźmiesz moje dziewczynki do
interesu?

– Zuza – Orłowski syknął do zwiadowczyni. – Masz robotę. Czytaj z ust.

– Tajest – odparła Poniatowska.
– Ona to potrafi? – Opty wybałuszyła oczy.
– Ciii – rzekł Wampir. – Róbmy to, co do tej pory. Rozmawiajmy.

– Ile ich jest? – spytał Sitarczyk, także półgłosem.

– Dwanaście.
– Ładne?
Ciecierski westchnął zniecierpliwiony.
– Potrzebujesz ładnych czy napalonych?
– I takich, i takich.
– Barwni inaczej nie potrzebują atrakcyjnych.
– Mylisz się. Potrafią odróżnić plewy od ziarna, choć istotnie nie są tak wybredni jak my.
Skąd wziąłeś te dziewczyny?
– Z prowincji. Nie widzi im się praca na polu albo w fabryce, szukają sławy w show-biznesie.
– Dużo chcą?
– Wezmą, ile im dasz.
– No to pięknie. Wiedzą, co to za branża?
– Taniec erotyczny.
– Czyli dotarcie jeszcze przed nimi?
– Jak im pokażesz forsę, zrobią wszystko.
– Z dupy do buzi też?
Ciecierski skrzywił się.
– Arni, proszę cię. Tego, to nawet ludzie nie lubią, a co dopiero wrażliwi barwni.
Sitarczyk roześmiał się chrapliwie i siorbnął ze szklaneczki.
– Dobry towar! – powiedział na tyle głośno, żeby usłyszeli to żołnierze.
– Dobry. – Norbert uniósł swoją szklaneczkę częściowo w stronę Arnolda, częściowo w stronę
wojów.

– Pierdolnę go – syknął Jary.

– Siedź i rozmawiaj jak cywilizowany człowiek – szepnął Orłowski.
– Tak, porozmawiaj ze mną – poprosiła Ania. – Twoja ksywka to „Dziki”, tak? Dlaczego?
Jary uśmiechnął się.
– Chodzi o berserk.
 – Szał bitewny?
– Zdarza mi się.
– I co wtedy czujesz?
– To coś – Mardok spojrzał dziewczynie głębiej w oczy – jak orgazm.
Orłowski zwrócił się do hojnie wyposażonej blondyny.
– Martyna, twój chłop jest na wschodzie?
– No jest. I dupa mi się marszczy ze strachu.
– Co robi?
– Lata Perunem.
Niania skinął głową na znak uznania. Wolf wyciągnął do niej szklaneczkę.
– Zdrowie twojego chłopa.
Brzęknęło szkło.
– Zdrowie. O czym oni tam gadają? – spytała szeptem.
Wampir zerknął na nią z roztargnieniem.
– Werbują dziewczyny do porno.
Plisenko otworzyła usta ze zdziwienia.
– Ty też umiesz czytać z ust?
– U orków jest trudniej.
Roześmiała się, łyknęła swojego drinka, a potem spoważniała.
– Do czego je werbują, bo nie zrozumiałam: do pogo?
– Do porno.
Oblicze kobiety zmieniło się. Ładna jeszcze przed chwilą twarz stała się maską bogini wojny.
– O skurwysyny…
– Czekaj. – Wampir chwycił ją za rękę, bo już się podnosiła. – Najpierw cały intel, dopiero
potem akcja.
– Że co?

– Nie, nie. – Sitarczyk pokręcił głową. – Albo robią wszystko, czyli z dupy do buzi też, albo
niech wypierdalają. Ja robię porządne filmy dla wymagającej klienteli. I porządne zdjęcia.
– Arni, nie przesadzasz? Barwni są wymagający?
– Robię też dla ludzi. Nie dzielę klientów. Poza tym Czesi lepiej płacą.
– Zrobią wszystko. Obiecuję.
– Ostatni prezydent USA obiecywał pokój na Ziemi.
Norbert ciężko westchnął.
– Chociaż zerknij.
– Masz zdjęcia? E, trzeba było tak od razu! Kelner! Repetę poprosimy! – krzyknął przez
ramię.
– Tak, proszę pana – odezwał się szef sali, po czym podbiegł z butelką i lodem, by napełnić
szkło.
– Kawusię dla moich misi.
– Prawdziwą? – upewnił się kelner.
– A, kurwa, jak? – zarechotał Arnold. – Praw-kurwa-dziwą.
– Tak, proszę pana.
– Ale szef hojny jest – mruknął jeden z ochroniarzy.
 – Chyba mówi się „misiów” – poprawił go Norbert.
Sitarczyk spojrzał na niego groźnie.
– Będę mówił, jak będę chciał, rozumiesz?
Ciecierski zanurzył usta w trunku.
– Taa.
– Chłopacy, chcecie jakieś ciacho? – rzucił Sitarczyk do bodyguardów.
– No coś by się wpierdoliło. – Jeden z nich uśmiechnął się.
Sitarczyk zerknął na kelnera.
– I wuzetki dla moich… misi.
– Czekoladowe?
– Nie, kurwa, gówniane!
– Tak, proszę pana.
– No.
Kilka kobiet siedzących w lokalu spojrzało z niesmakiem na krzykliwych gości, ale ani
Arnold, ani Norbert nie zwracali na nie uwagi.
Sitarczyk popatrzył na Ciecierskiego.
– Pokaż te fotki.
Norbert wyciągnął z wewnętrznej kieszeni marynarki plik zdjęć i rzucił je na biały stolik.
Przedstawiały nagie dziewczyny w nieporadnie wyuzdanych pozach. Pozujące były szczuplejsze
i bardziej przy kości, jasnowłose, rude i czarne.
– No, dobry materiał – cmoknął Arnold, przeglądając jedną fotografię po drugiej. – One
wiedzą, że to praca na czarno?
– Nie rozumieją tego pojęcia.
Ręka Sitarczyka niosąca whisky do ust zatrzymała się.
– Niedorozwinięte?
Ciecierski pochylił głowę na bok, jakby szukał odpowiedniego słowa.
– Niedouczone.
– Skąd je wziąłeś, Norbert? Każdy przygłup wie, co to robota na czarno.
– To moja… tajemnica zawodowa.
Arnold roześmiał się.
– Chłopie, Twierdza nie ma przede mną tajemnic. Bieszczady?
Łysol westchnął, jakby komunikował w ten sposób: „Przed tobą, Arnold, nic się nie ukryje”.

– O czym gadają? – spytała Martyna.

Wampir, świadomy, że Zuza wszystko rejestruje, streścił blondynie przebieg rozmowy.
– A to chuje.
– Wiesz, o czym mówi ten łysol?
– Wiem. Pamiętacie masakrę w Tyliczu?
– O co chodzi?
– Zieleni wybili tam wtedy całe miasteczko. Była w nim szkoła dla dziewcząt.
Zabarykadowały się razem z nauczycielkami, ale bestie wywalały drzwi za drzwiami, właziły
oknami, kominami, przez dachy. Wiecie, jakie są orki. Zanim przybyło wojsko, zamordowały
i wyflaczyły pięćdziesiąt dziewczyn. Na oczach pozostałych. Potem, pisała o tym prasa, wiele
z nich załamało się psychicznie, zwariowało. Stworzono dla nich ośrodek opieki, ale po
transformacjach coś się popsuło, nie było funduszy i zaniedbano to miejsce. Dziewczyny
w końcu porozłaziły się po świecie. A to były sieroty, rozumiecie. Jestem przekonana, że łysol
zgarnął te okaleczone psychicznie. Te wariatki. Dlatego „nie wiedzą, co to czarna robota”.
Wampir zerknął na Orłowskiego. Major pokręcił głową, zakazując jakichkolwiek akcji.

Jeden z ochroniarzy nachylił się do Arnolda.

– Panie prezesie, tamci woje obserwują waszą rozmowę.
– Maksiu, masz jedzenie w kąciku ust. Nie w tym, w drugim. Tak. Pamiętaj, reprezentujesz
mnie, więc musisz być schludny. To po pierwsze. A po drugie, to naturalne, że obserwują.
Widzą gości z klasą, to patrzą. Niech se patrzą! – Wybuchnął śmiechem.
Norbert schował zdjęcia do kieszeni.
– Ciecierski. – Sitarczyk spojrzał na Norberta i wyciągnął paczkę Cameli. Wyjął papierosa,
przyłożył do ust i w tym momencie Maksiu przypalił mu go ozdobną zapalniczką. – Twój towar
– spekulant cmoknął, wciągnąwszy pierwszy haust dymu – jest trefny. Już z nim pracowałem.
Ba, pracuję. Trzeba na nie czasami krzyknąć, trzasnąć w łeb, bo nie kumają. Co prawda pracują
za darmo, ale robią kłopoty, płaczą… – Arnold skrzywił się i pociągnął łyk whisky, wyciągając
papierosy do rozmówcy. – Nie są profesjonalistkami – dokończył, patrząc, jak Norbert chciwie
ogląda opakowanie zagranicznych fajek.
– Ale zarobić ci dają – odparł Ciecierski, wyciągając jednego papierosa.
– Dają.
Łysol przypalił sobie Camela.
– No to jak będzie?
Arnold wypuścił z ust kłąb sinego dymu.
– Ile chcesz?
– Dziesięć procent.
Sitarczyk parsknął i opluł obrus.
– Przyjacielu, pytam poważnie i oczekuję poważnej odpowiedzi!
– Dziesięć procent tego, co na nich zarobisz.
Arnold strzepnął popiół na ziemię, chociaż na stole była kryształowa popielniczka.
– Jak mam to sprawdzić? W jednym pisemku pojawia się pięć, czasem dziesięć dziewczyn.
Mam potem dzielić, całkować, pierwiastkować, żeby dojść, ile minut orki patrzyły akurat na
twoją laskę? Ile minut waliły sobie przy niej konia? – Pokręcił głową z rozbawieniem. – Nie,
kolego. Mogę ci zapłacić jednorazowo.
Ciecierski ciężko westchnął.
– Ile?
– Dziesięć tysięcy.
Tym razem to łysol parsknął.
– Transport, wyżywienie i zapewnienie dachu dla tych niedojd kosztowało więcej!
– Cóż mogę powiedzieć? Nie umiesz oszczędzać. One zjedzą nawet karmę dla kotów.
Ciecierski machnął ręką trzymającą papieros, pozostawiając strużkę dymu kontrastującą
z czerwonym od zmierzchu niebem.
– Arnold, jak mogę rozpocząć z tobą współpracę? – spytał.
– A co ja będę z niej miał?
– Mam dojście do dziewczyn.
 – Też mam.
– Umiem obracać pieniędzmi.
– Mam księgowych. Poza tym twoje umiejętności w dzisiejszych czasach stały się mocno
niedzisiejsze, że się tak wyrażę. – Sitarczyk zarechotał.
Norbert Ciecierski skrzywił wąskie usta. Gorycz, którą odczuwał, odkąd zniszczono jego
świat, znowu wypłynęła i zdawała się zatruwać smak whisky.
– Wydajesz tysiąc złotych na szkocki bimber – syknął – a nie stać cię na wejście w układ
z kumplem?
Arnold wyprostował masywne plecy, naciskając na oparcie krzesła tak, że metal stęknął pod
naporem.
– Hej, hej, po co ten emocjonalny ton, bracie? Lubimy się, szanujemy, ale biznes to biznes!
Matematyka! Daj mi sensowną propozycję, gdzie plusy niwelują minusy na atrakcyjną skalę,
a coś się zadzieje. No nie rób takiej miny! Norbert! Gdzie ten wojownik, którego polubiłem?!
Ciecierski zaciął usta i wypił łyk.
Sitarczyk uniósł wysoko rękę i krzyknął w stronę ciemnej ulicy:
– O! Idzie Kubuś! Chodź, Baloo, chodź do nas!
Chodnikiem oświetlonym przez nocne lokale istotnie zbliżał się jakiś olbrzym, lub raczej
grupa olbrzymów. Jakub „Baloo” Malinowski był wielkim, łysym gościem w prostokątnych
okularach. W przeciwieństwie do eleganckich Arnolda i Norberta miał na sobie polskie dżinsy
i białą koszulkę na ramiączkach, na której pyszniło się czerwone godło Twierdzy. Na jego
prawym ramieniu błyskał niebieskim tuszem tatuaż z Wiedźminem, a na lewym podobizny
pozostałych bohaterów sagi Sapkowskiego. Po obu jego bokach szło po dwóch wielkich
ochroniarzy, także w koszulkach bez rękawów, ale w przeciwieństwie do szefa czarnych, jego
pleców zaś pilnował trzeci, bodaj wyższy od Misia… Murzyn. Olbrzymi łysol był tak niebywale
muskularny, że obwód jego ramienia z pewnością równał się obwodowi tułowia kelnera, który
obsługiwał Norberta i Arnolda. Wszyscy nadchodzący mieli dwie sztuki broni: gnat pod pachą
i na udzie.
– Panowie? – rzucił Jakub niskim głosem.
– Cześć, Kubuś – przywitał go Sitarczyk. – Siadaj, przyjacielu.
Malinowski dosiadł się, a jego pięciu ochroniarzy zajęło dwa sąsiednie stoliki.
– Jak sprawy? – spytał Arnold.
Baloo był jedynym prawdziwym wspólnikiem Sitarczyka, bo posiadał potężną flotę
spedycyjną, bez której ten biznes by się rozpadł. Dlatego dzielili się zyskiem pół na pół i nie
myśleli, by dołączać kogokolwiek do spółki. Nie było takiej potrzeby. Malinowski,
w przeciwieństwie do Arnolda, zwracał uwagę na szczegóły. To on organizował przerzut przez
Tatry, on ustawiał siatkę transportu tak, żeby wszystko działało jak w dobrze naoliwionej
maszynie, on wreszcie dbał o bezpieczeństwo, zwłaszcza przy granicy, i o punkty sprzedaży na
terenie Twierdzy. Nie znał się na branży filmowej i dlatego doskonale się z Sitarczykiem
dogadywali. Jeden nie pouczał drugiego, co robić.
– Wszystko w idealnym porządku – odparł Baloo. – Co chlacie?
– Glenlivet.
– O, to ja też. Kelner! To samo, co ci chuje piją!
Siedzące w głębi restauracji dwie kobiety spojrzały zgorszone na spekulantów.
– Co, gąski, złego języka używam? – krzyknął Baloo. – Mmm, panienka ma buty sprzed
dziesięciu lat, no jaka szkoda. I bluzeczkę trochę za ciasną? Przetarta bawełna? Na podryw? No
to nie tu, nie tu, tu jest elegancki lokal!
Malinowski zarechotał, Sitarczyk i Ciecierski zaś razem z nim. Arnold klepnął go w tłuste
ramię.
– Jak ja cię lubię, Kubuś! Ledwie przychodzisz, już się robi wesoło!

Kobietami, do których odezwał się Baloo, były Beata Kajtanowska i Wioleta (przez „w” i jedno
„t”) Słomian. Pierwsza była blondynką po czterdziestce, w okularach, o bujnym biuście
i myślącym spojrzeniu przeczącym stereotypowi, że panie obdarzone przez naturę w ramach
górnego „C” są mało inteligentne, a druga drobną brunetką w skórzanej spódniczce i takiej samej
kurtce. Miała inteligentną, szczupłą twarz i czarne oczy. Na blacie ich stolika spoczywały cztery
książki, dwie filiżanki herbaty i przed chwilą przyniesione przez kelnera kawałki sernika. Beata
i Wioleta były przyjaciółkami dzielącymi, oprócz gorącego patriotyzmu i umiłowania słodyczy,
jeszcze jedną pasję – czytanie. Miały zwyczaj spotykać się w letnie wieczory w Bocianie, bo
były tutaj kawa zbożowa przypominająca oryginalną oraz dobre ciasta, w tym wuzetki
zawierające odrobinę czekolady, towar, podobnie jak kawa, deficytowy. Oczywiście wuzetki
były poza ich zasięgiem finansowym, ale od czasu do czasu czuły ich zapach.
Usłyszawszy zaczepkę wypowiedzianą plugawymi ustami Malinowskiego, kobiety przerwały
dyskusję na temat przewagi Szpitala kosmicznego Jamesa White’a nad Diuną. To znaczy, by być
dokładnym, Beata uważała Szpital za lepszą sagę, Wioleta zaś twierdziła, że jest odwrotnie.
Jednak czar rozmowy prysł. Spojrzały na grupkę drabów, którzy siedzieli kilka stolików od innej
grupki, najwyraźniej wojów.
– Nie reaguj – ostrzegła Beata, przytrzymując Wioletę za rękę. – I nie waż mi się rumienić. To
chamy. Z chamami nie rozmawiamy.
– On się do moich butów przypieprzył czy do twoich?
– Chyba do moich. I do mojej bluzki.
– Ty! – krzyknął Malinowski. – To chyba lesby! No tak! Chłopy na wojence, to kobitki same
sobie mogą ten, tego…
– Właśnie – odezwał się Arnold tak głośno, żeby wszyscy go słyszeli. – Jak one to robią?
Palcami? Cipa w cipę?
Norbert skrzywił się.
– Weź, nie przy alkoholu.
– Pierdolnę ich. Obu. – Wioleta poczerwieniała.
– Czym?
– Mam rolki w plecaku. Każda waży półtora kilograma. Jak Peruna kocham, pierdolnę ich
workiem.
Beata wciąż trzymała ją za rękę.
– Uspokój się. Jesteś intelektualistką, tak?
– To znaczy, że mam się dać obrażać?
– Sokrates pewnego dnia przygadał idiocie i ten go uderzył. Gdy go zapytano, czy pozwie
bandytę, odpowiedział: „Jak wejdziesz na łąkę i cię baran pobodzie, też go będziesz pozywał?”.
Słomian uśmiechnęła się.
– W Grecji były barany?
– I przyszły do Twierdzy.
Roześmiały się.
 – Ty, pizdy się śmieją normalnie! – skomentował Arnold. – Baloo, weź coś jeszcze powiedz,
bo chyba cię polubiły!
– Ej! Perfumiki same robiłyście czy ktoś pomagał? Bo aż tu czuję!
Arnold i Norbert roześmieli się w głos, a ochroniarze im zawtórowali.
– Dobre, dobre! Kelner, po kolejce dla trzech dżentelmenów!

Zdzira siedziała jak na szpilkach. Automatycznie oceniła buty Beaty i stwierdziła, że istotnie,
fason jest stary i kompletnie już niemodny, ale to nie był powód, by się tak zachowywać. Ona
i wszyscy wojowie patrzyli na Orłowskiego. On zaś nie reagował. Twarz miał kamienną
i nieodgadnioną. Dowódca Orłów przeżywał jednak nie lada konflikt. Z jednej strony uważał, że
zbirów należy nauczyć dobrych manier, z drugiej natomiast wiedział, że za barową burdę są dla
mundurowych w Twierdzy surowe kary. Ale zdawał też sobie sprawę, że gdyby był sam,
z kolegą czy nawet przełożonym, nie wytrzymałby i ruszył do akcji. Tyle że w tej sytuacji to on
był przełożonym i jego obowiązkiem było powstrzymanie ludzi.
Nagle wstała od stołu Martyna. Jej potężny biust zafalował, ona sama zaś ruszyła, niczym
fregata pod żaglami, w stronę Jakuba, Arnolda i Norberta. Ci podnieśli głowy, oceniając powab
czarno ubranej walkirii.
– Uuu, panowie, mamy gościa. Znaczy, gościę – odezwał się Arnold. – Pani sobie życzy?
Martyna Plisenko wzięła głęboki wdech, wypełniając olbrzymi dekolt tak, że napięty top
prawie pękł, po czym wypuszczając powietrze, odparła:
– Życzę sobie, chamie, żebyś zabrał stąd swoją słomę, za nią dupę i jaja, a potem, żeby się
stąd odczołgał twój mózg, wyraźnie nieużywany, ale także mi obrzydliwy.
Sitarczyk mrugnął do Norberta.
– Dobra jest, ostra. Że co – spojrzał na Plisenko – proszę paniuńci?
– To, prostaku – odparła Martyna i zdzieliła go otwartą dłonią w pysk tak mocno, że odchylił
się na krześle i omal nie upadł.
Siedzący tuż za szefem Maksiu zerwał się i trzasnął Plisenko pięścią w twarz. Kobieta, choć
swoje ważyła, wystrzeliła w powietrze, drapnęła obcasami o kostkę chodnika i gdyby nie
błyskawicznie działający Samul, upadłaby na ziemię. Wielki woj chwycił ją wpół i przyjął impet
na szeroką pierś.
Z dziąseł i nosa blondyny płynęła krew.
– No to macie – szepnęła – pracę zespołową.
Anna „Sarenka” Blaźniak, przerażona sytuacją, spojrzała na Mardoka Jarego, który właśnie
wskakiwał na stół, przewracając szklaneczkę whisky. Czas jakby zwolnił. Ona, Opty, Beata
i Wioleta widziały, jak woje zrywają się ze wściekłymi minami, jak odziane w mundury
dziewczyny wyskakują w górę, splatając dłonie w pięści, i jak ochroniarze gangsterów powstają,
sięgając po broń. W tym czasie Orłowski, którego twarz zastygła w grymasie nienawiści,
szybował nad Orłami niczym prawdziwy drapieżny ptak, Fraydey, furkocząc połami płaszcza,
obiegał od zewnątrz parasole, by odciąć gangsterom odwrót, Andrus, Alka i Wojteczek zaś biegli
jego śladem, by mu pomóc. Tygrzyk, Kicia i Lenny z kolei sunęli niżej, by podciąć
przeciwników.
Wioleta mrugnęła i do jej uszu doszedł trzask. Była to szczęka Maksia, dziwnie wygięta pod
pięścią Jarego. Zaraz po tym dźwięku rozległ się grzmot. Była to głowa Arnolda, która
przyciśnięta przez muskularne ramię Zdziry, weszła w kontakt z blatem stołu. Następnie lokalem
wstrząsnął ryk, gdy pięść Orłowskiego zagłębiła się w opasłym brzuchu Malinowskiego. Kolejne
mrugnięcie, niczym strzał fotograficznej migawki, i wielki Murzyn zgiął się w bok od
zamaszystego sierpowego Fraydeya, a jego wielki gnat poszybował w mrok, rotując i połyskując
lufą. Znowu dźwięk migawki i łysa głowa Ciecierskiego odskoczyła z głuchym stukiem do tyłu
po tym, jak potraktował ją od dołu mocarnym hakiem Samul. W tle odziany na czarno
ochroniarz Malinowskiego wisiał w powietrzu, wybałuszając oczy i nie rozumiejąc, jak tak
drobna istota jak Ripley mogła go podciąć i zdzielić w ucho jednocześnie i jakim cudem
wypadły mu z rąk pistolety.
Kajtanowska patrzyła z otwartymi ustami na wiszące w powietrzu szklaneczki z whisky, które
nie chciały opaść, jakby podtrzymywane przez zlewające się w kanonadę dźwięki uderzeń i jęki.
Gdy wreszcie szkło upadło, tłukąc się na miliony skrzących się kawałków, zarówno ochrona,
jak i sami gangsterzy kolebali się na ciepłym chodniku, stękając i trzymając puchnące fragmenty
ciała.
– Piękna robota – szepnął do Beaty i Wiolety kierownik sali. – Piękna. A niejedno już
widziałem, proszę pań. Nie padł ani jeden strzał. A na marginesie, szczę im do tej whisky.
– Nie umiem znaleźć słów, by opisać waszą plugawość – usłyszeli gangsterzy Orłowskiego. –
Mam zresztą wrażenie, że wymawiając je, sam bym się pobrudził. Zejdźcie nam z oczu.
Arnold podniósł zamglony wzrok na kelnera.
– Zapłacę… następnym razem – chrypnął.
 Sztandar 8

Gdy nastał słoneczny ranek pełen świergotu ptaków, zapachu jałowców tudzież ulotnego,
słodkiego scentu Pedigree Pala, budzące się orki hordy wielkiego Zimona mogły dostrzec
Leonharda Blatza uwijającego się jak w ukropie na rusztowaniach trebuszy, zaglądającego do
sterówek długich na siedem metrów rakiet przymocowanych do mocarnych ramion machin,
sprawdzającego poziom paliwa w ich opasłych bakach i doglądającego pomalowanych na
jaskrawy żółty kolor agregatów prądotwórczych. Blatz biegał przy tym raz za razem do latryny
i żarł chrupki Pedigree Pal bez żadnego skrępowania, na oczach wszystkich i wszędzie.
Jego manewry obserwował Blitz Worlöck i kręcił wielkim łbem.
– Zwariował ten Blatz, zwariował. Albo od tego żarcia się roztyje, albo dupę mu sraczka
rozerwie, trzeciej możliwości nie ma.
– Yhm? – spytał Robert Schmidt. Überwunder trzymał w wielkiej łapie patyczek, na którego
końcu zatknięta była barwna miniaturka rakiety.
– Nie, nic – odparł naukowiec i spojrzał na czterech gigantycznych Grünów siedzących
naprzeciwko niego tuż za wyrysowaną na ziemi mapą. – Zatem jeszcze raz, kochani, pokażcie
mi, jak będziecie lecieć.
– Hi, hi! – rozradował się Ixi. – Uwielbiam zabawy rakietkami.
Worlöck uniósł brwi, słysząc tę deklarację, ale nie skomentował jej. Zamiast tego chrząknął
i powiedział:
– Świetnie. Zaczynamy.
Nad Erkner, miejscowością, w pobliżu której się znajdowali, zawisły cztery kolorowe modele.
– Bżuuu, bżuuu – Dżedaj naśladował dźwięk silnika rakietowego.
Blitz przyjrzał mu się uważnie. Był z całą pewnością naprany, ale na szczęście trzymał się na
tyle dobrze, że może wódz nie zauważy szaleństwa w jego oczach.
– Gotowi? – spytał naukowiec.
– No.
– Start!
– Bżuuu, bżuuu – warczał Dżedaj, gdy cztery rakietki, niczym zgodne stado gołębi, skręciły
w prawo, dotarły do wyrysowanej na ziemi drogi, skręciły w lewo i podążyły wzdłuż trasy do
granicy niemiecko-polskiej.
– Brawo – pochwalił ich Worlöck. – Pamiętajcie, macie lecieć nisko, tak nisko jak się da, żeby
was nie wykryli. Mogą mieć radary.
– Yyy, co? – spytał Ixi.
– Nieważne. Nisko. Masz lecieć nisko, ja?
– Yhy.
– I dalej, dalej lecimy, ale teraz już na lewo od drogi, świetnie…
– Bżuuu, bżuuu – buczał Paulus Wäsel, gdy rakiety minęły Posen i wciąż trzymając się
pobocza trasy, dotarły do Warschau.
– Doskonale. Teraz co?
 – Wznosimy się – odparł Schmidt – i szukamy pałacu króla…
– Który wygląda jak?
– Tak – odparł Robert, wyciągając z sakwy pomniejszone zdjęcie budowli.
– A jak odnajdziecie, co robicie?
– Lecimy w górę przez dziesięć uderzeń w ryj, celujemy w pałac i naciskamy czerwony guzik!
– rozochocił się Ixi. – Uwielbiam czerwony guzik!
– Tak jest. – Blitz uśmiechnął się. – On spowoduje otwarcie się rakiety i odpalenie
dodatkowego napędu. Co się wtedy stanie?
Gęba Ixiego rozanieliła się.
– Iiiii, uwielbiam tę część! My zostajemy w powietrzu, a nasze rakiety zapierrrdalają w stronę
pałacu i go rozpierrrdalają!
Worlöck uśmiechnął się lubieżnie na wyobrażenie tego spektaklu.
– Tak jest. Ale może się okazać, że nie traficie, będzie obcierka albo inna skucha. Co wtedy?
– Ciągniemy za klamrę spadochronu – odparł Bauer. – Znaczy, ciągniemy, jak trafimy i jak
nie trafimy.
Worlöck zmarszczył brwi i położył palec na wielkich ustach.
– Nie podpowiadaj!
– Dobra.
– Dżedaj, zgadzasz się? Pociągamy?
– Pociągamy. – Überwunder uśmiechnął się.
– I co się dzieje?
– Otwierają się sapdo… zpado… chrony – odparł Schmidt.
– Lądujemy i szukamy króla w ruinach – odezwał się Ixi.
– Tak jest. Jak lądujecie?
– Bauer i ja – odezwał się Ixi – na dole, a Schmidt i Dżedaj u góry. My szukamy, idąc na górę,
oni, schodząc.
Blitz otworzył szerzej oczy. Nie przypominał sobie, by którykolwiek Überwunder poza
Hermannem Bauerem wygłosił tak długie zdanie!
– Brawo, Lukas! Brawo! Na co macie zwracać uwagę?
– Na wskazania Bauera – odparł Schmidt.
– Bo?
– Bo ma echokol… koloche… kację.
– Echolokację. Widzi przez ściany.
– Słyszy – poprawił go Ixi.
– Jak zwał, tak zwał.
– I w ruinach odnajdzie króla.
– Tak jest. No dobrze, kochani, przechodzimy jeszcze raz do symulatorów.
– Uwielbiam symulatory – rozochocił się Schmidt. – Uk, uk, aaapokalipsa.
Przeszli do czterech modeli rakiet w skali jeden do jeden, wykonanych z nieheblowanych
desek i posadowionych na niewysokich drewnianych podkładach. Każdy Überwunder podszedł
do swojego „pojazdu”, otworzył drzwiczki i wlazł do środka. Atrapy zawierały pozbawione kół
motocykle z kierownicami mogącymi poruszać się nie tylko na boki, ale także w górę i w dół.
Manetka gazu odpowiadała za ciąg rakiety, a dźwignie hamulców – za hamowanie oczywiście.
Pośrodku widniały dwa przyciski: zielony odpowiedzialny za uruchomienie silników rakiety
i czerwony, który powodował jej rozpad tuż przed lądowaniem.
 Z przodu drewnianych rakiet były wyrżnięte dwa „okna”, przez które piloci mogli
obserwować otoczenie, a dwa mniejsze były po bokach. Modele nie zawierały złożonego
mechanizmu żyroskopowego, który przesuwał motocykl do przodu lub tyłu w zależności od
tego, ile ważył Überwunder i jak się wiercił w rakiecie (Blatz Leonhard wiedział, że
największym wyzwaniem będzie stabilność bolidu), ale uznano, że byłby to nadmiar gorliwości.
Były to wszak tylko symulatory.
Gdy piloci zasiedli w „pojazdach” i zamknęli za sobą włazy, Worlöck sięgnął do wiszącego na
szyi gwizdka i rozległ się przeciągły, dzwoniący w uszach sygnał. Na to tylko czekali żrący
liście dębów i klonów asystenci. Każda drużyna podbiegła do swojego pojazdu. Asystenci
paliwowi byli odpowiedzialni za symulację pracy silnika, boczni symulowali prędkość lotu,
przedni tworzyli wrażenie wychylenia horyzontu, a asystenci „G”, którzy wdrapali się na
grzbiety rakiet, mieli wytwarzać przeciążenia.
– Gotowi?! – krzyknął Blitz do Überwunderów i asystentów.
– Jawohl! – odkrzyknęła gromada.
– Uwaga… Start!
W tym momencie każdy pilot uderzył w zielony przycisk, co na zewnątrz było widoczne, gdyż
umocowany na zawiasie, przytulony do brzucha rakiety patyk z owiniętą wokół końca niebieską
szmatką opadł na ziemię.
– Dżuuuu, dżudżudżudżudżu! – warknęli asystenci paliwowi udający pracę silników. –
Wrrrrręęęę, brrrrręęęę, brrrrręęęę, brrrrrooooo, brrrrrooooo, brrrrrooooo!
Asystenci boczni – po dwóch na każdą burtę – zaczęli biegać ku tyłowi rakiety, przesuwając
tuż przy bocznych oknach patyki, na których tkwiły tekturki z wymalowanym obłokiem. W ten
sposób dawali pilotom odczucie, że pojazd się porusza. Asystenci „G” leżący na dachach
symulatorów włożyli łapy do rakiet przez otwory w sufitach, chwycili Überwunderów
i postękując z wysiłku, pociągnęli ich w tył.
Asystenci przedni z kolei, trzymający wielkie dykty, na których namalowany był lesisty
krajobraz z niebieskim niebem nad nim, poruszali łagodnie swoimi obrazami, nie wychylając ich
nadmiernie w żadną stronę.
– Doskonale! – wrzasnął Worlöck przez megafon. – Skręt w prawo!
Teraz Überwunderzy powinni wychylić kierownice motocykli w odpowiednim kierunku.
I rzeczywiście, spod kadłubów rakiet wysunęły się czerwone, prawe chorągiewki. Odpowiednio
przeszkoleni asystenci przedni wiedzieli, że w tym momencie mają przekrzywić swoje obrazy
w przeciwną stronę i wychylać je aż do chwili, w której chorągiewki prawa i lewa będą tej samej
długości. W tym czasie asystenci „G” pociągnęli pilotów w lewo.
– Brawo! – krzyknął Worlöck. – Wyrównać!
Czerwone chorągiewki się schowały, a wysunęły zielone, lewe. Asystenci przedni zaczęli
obracać swoje dzieła w przeciwnym kierunku, sufitowcy zaś zwolnili chwyt. Blitz poczekał, aż
obrazy przyjmą pozycję poziomą.
– Doskonale! – wrzasnął. – Dodać gazu!
Siedzący w swoim symulatorze Schmidt warknął z ukontentowaniem:
– Uwielbiam dodawać gazu. Aaapokalipsa!
Chwycił mocniej prawą manetkę kierownicy i obrócił ją.
– Wrrrrrauuuu, wrrrrrraaaaauuuuu!!! – rozległo się zza ogona i poczuł, jak wysuwające się
z góry łapy ciągną go do tyłu.
– Ale dałem czadu! – Uśmiechnął się, zerkając na prawo, gdzie w okrągłym okienku
tekturowe obłoki zaczęły śmigać do taktu z przyspieszonym, coraz bardziej chrapliwym
oddechem asystentów.
– Iii pełny obrót dookoła osi w lewo! – usłyszał Worlöcka.
– Uuu, uwielbiam pełny obrót! – charknął Robert i wychylił rączkę.
Krajobraz zaczął się obracać w prawo, a zwisające z sufitu łapska pchały go w tę samą stronę.
– Uuu! – roześmiał się Schmidt, z rozbawieniem obserwując, jak obraz horyzontu odwraca się
do góry nogami, on sam zaś, ciągnięty do góry przy akompaniamencie przekleństw i sapnięć
asystentów „G”, zaczyna unosić się w powietrzu. – Uuuuauu!!! – krzyknął.
Horyzont wciąż się obracał, więc chwilę później łapy zluzowały chwyt, pchnęły Überwundera
w lewo i wreszcie przestały ciągnąć czy pchać, gdy widnokrąg się wyrównał.
– Brawo! Ja! Teraz hamowanie! – krzyknął naukowiec.
– Jawohl! – warknął Schmidt. – Uwielbiam hamowanie!
Wcisnął obie klamki, co zostało uwidocznione na zewnątrz przez czarną chorągiewkę.
Horyzont drgnął i zaczął się podnosić, a łapy trzymające Roberta pchnęły go do przodu.
– Wyrównać! – krzyknął Blitz.
Schmidt podciągnął kierownicę, co na zewnątrz uwidoczniła znajdująca się u góry rakiety
biała chorągiewka. Asystenci przedni obniżyli obrazy, symulując wyrównanie lotu.
– W górę! – padł rozkaz.
Schmidt podciągnął kierownicę jeszcze wyżej i horyzont opadł.
– W dół!
Pilot wykonał rozkaz, a horyzont poleciał w górę. Sapanie asystentów bocznych, coraz
bardziej chrapliwe i rzężące, świadczyło, że wkrótce symulacja się skończy.
– Odbezpieczenie! – krzyknął naukowiec.
Robert niechętnie sięgnął pod kierownicę i pociągnął niewielki haczyk.
– Nie lubię odbezpieczenia – stęknął.
Dźwignia była położona w niewygodnym miejscu i Robert zawsze musiał się namacać, by do
niej dotrzeć.
Na zewnątrz rakiety opadł trzymany przez dźwignię korek. Był to znak, że procedura została
wykonana.
– Celuj! – wrzasnął Blitz.
Asystenci przedni wyciągnęli przed siebie wielkie zdjęcia pałacu, a Schmidt zerknął
w celownik sterczący naprzeciwko okna. Nie miał tutaj pola manewru, bo symulator był
nieruchomy, ale wiedział, że jego zadaniem będzie celowanie w budowlę.
– Ewakuacja! – krzyknął Worlöck.
– Uwielbiam ewakuację – warknął Schmidt i uderzył w czerwony przycisk.
Górne haki trzymające połówki rakiety odchyliły się na sprężynach i gdy asystenci „G”
zeskoczyli z symulatorów na ziemię, burty z głuchym trzaskiem cofnęły się na boki, odsłaniając
wnętrza symulatorów.
Jeden z asystentów bocznych nie zdążył odskoczyć na czas i oberwał w łeb drewnianą ścianą.
– Spadacie! – krzyknął Worlöck, a wokół Schmidta zatańczyli asystenci boczni, wznosząc
swoje tekturowe obłoki.
– Spadochrony! – ryknął naukowiec i wtedy wszyscy Überwunderzy pociągnęli wajchy na
uprzężach, co zaowocowało uwolnieniem na ich plecach skrzynek z paczką Pedigree Pal.
Była to nagroda za poprawnie wykonaną symulację.
– Brawo, chłopaki, udało się! – Blitz podszedł do nich i każdego poklepał po muskularnym
ramieniu.
Dżedaj już żarł swoje chrupki, błogo się uśmiechając.
– Pyszszszne!
– Ani jednego błędu, ani jednego błędu. Brawo!
Asystenci boczni i przedni z ulgą odłożyli swoje oprzyrządowanie, silnikowcy ocierali
oślinione mordy, a górni masowali opuchnięte łapska.
Naukowiec spojrzał na nich.
– Chłopaki, wam też należy się nagroda.
Cisnął w ich stronę trzy paczki karmy i nie patrzył, jak rzucają się na nie, wszczynając zażartą
bójkę, za to z lubością przyjrzał się czterem olbrzymom konsumującym nagrodę. Wspomniał, ile
pracy kosztowało jego i Blatza skonstruowanie symulatorów, a potem nauczenie asystentów
odpowiednich ruchów i zachowań. Oczywiście na początku to oni sami – Blitz i Blatz – byli
pilotami, żeby nie wytwarzać w Überwunderach błędnych odruchów. Dopiero gdy asystenci
zostali odpowiednio przeszkoleni, olbrzymy mogły zasiąść w drewnianych rakietach. Dzisiejszy
test udowodnił, że wielotygodniowe szkolenie można uznać za zakończone i komandosi są
gotowi do lotu.
Worlöck podszedł do Dżedaja i zajrzał mu w oczy.
– Jak się czujesz, chłopcze?
– Jak w niebie, profe… prefo… sorze.
– Doskonale, Paulus, doskonale.
Worlöck wytargał go za twardy policzek i ruszył w stronę wodza, który właśnie nadchodził
wraz z orszakiem pod obwisającym w letnim powietrzu szkarłatnym sztandarem dzierżonym
przez Manitu tudzież nieobwisającym wachlarzem tego samego koloru.
– Jak tam, Blitz? – spytał Zimon.
– Są gotowi, wodzu.
– Z pomocą Gotta i tego tam – Piastun wskazał biegającego po rusztowaniach Blatza – dzisiaj
prześlemy Różowym mocarną wiadomość.
– Na chwałę Gotta, wodzu.
– Na chwałę Gotta! – zakrzyknął mały Käss, ale zaraz spostrzegł, że jego entuzjazm jest jakiś
taki krzywy, bo Zakhausen spojrzał na niego z lekkim powątpiewaniem.
– Dzisiaj po południu. O szesnastej ma nastąpić start. Przekaż Leonhardowi.
– Tak jest, wodzu.
– Daj czempionom wolne, niech się zrelaksują przed lotem. Nie mam dla ciebie więcej zadań
na dzisiaj.
– A telemaszyna?
– A Wódz nasz i Piastun, mocarny Zimon Zakhausen machnął muskularną łapą – perorował
skryba Novacek, pilnie notując – jakby o czymś zapomniał, choć to niemożliwe. Przewodnik
wielkiej Hordy Południowo-Wschodniej nie mógł o niczym zapomnieć, gwiazda nasza
i chwała…
Ulwar, Käss, Manitu oraz Regina spojrzeli z pobłażaniem na Jakuba. Ostatnim, który na niego
zerknął, był wódz.
– Jakub, przyjacielu – powiedział łagodnie – jeśli nie chcesz skończyć jako Hertzburger,
oszczędzaj styl.
Novacek struchlał i zaczął obmacywać wszystkie książki zwisające na łańcuchach z jego
dziwacznej uprzęży, zupełnie jakby zapomniał jakiejś frazy i koniecznie chciał ją sobie w tym
momencie przypomnieć.
– Zapomniałem – wódz zwrócił się do Worlöcka. – Zapomniałem przez te trebusze. Sprawdź
tę maszynę. Nie będziemy mieli czasu się nią zajmować, dopóki nasze zuchy nie wykonają misji,
ale dobrze by było sprawdzić rezultaty. Jak się nazywał ostatni Grün, któremu wbiłeś te kolce?
– Hans Bremsfliege – odparł Blitz.
– To ten Wunder, który zginął podczas ostatniej bitwy?
– Ten sam.
– Szkoda złota. Musisz używać tego metalu?
– Wydaje mi się, że tak, wodzu.
– Trudno. Sprawdź go, sprawdź.

Blitz Worlöck dobrze wiedział, że o ile teoretycznie dalsza część operacji miała należeć do
Leonharda Blatza, to jeśli szalony plan Astronoma wypali, będzie musiał sam nadzorować lot
Überwunderów. Westchnął. Pomagał drugiemu naukowcowi z dwóch względów. Po pierwsze,
na swój sposób lubił Leonharda i wiedział, że nic go nie powstrzyma przed realizacją planu, a po
drugie, po prostu chciał się pozbyć konkurencji. Takich jak Astronom czy Nobel było
w Überlandzie niewielu, ale nawet ta garstka czasem wchodziła sobie w drogę. Każdy na ten
przykład chciał robić bomby. Dlaczego więc on i Leonhard zostali oddelegowani do Zimona?
Czy dookoła Jacoba „Nobla” Gnätta kręciło się więcej zdolnych jajogłowych? Oprócz tej
samozwańczej „profesor” Trotskiej? Worlöck pokręcił głową. Nic o tym nie słyszał, ale dawno
już nie przebywał w kręgu cesarza i cesarzowej, może więc coś się zmieniło.
Tak czy owak, miał teraz kilka godzin i zamierzał je wykorzystać.
Wszedł do namiotu, ominął stół z chemikaliami, skrzynię i tablicę, na której zapisane były
chemiczne formuły, pochylił się, mijając przepierzenie, i wszedł głębiej, do drugiego
pomieszczenia.
Tego, do którego nikogo nigdy nie wpuszczał.
Na drewnianym stole stał tam… komputer. Prawdziwy komputer z ekranem i klawiaturą. Ork
usiadł na zydlu i sięgnął w dół, do ebonitowego przełącznika leżącego na podłodze. Stuknął weń
pazurem i usłyszał, jak jeden z agregatów prądotwórczych stojących obok trebuszy zaczyna
gdakać. Wtedy skupił się i samą końcówką pazura wcisnął delikatnie przycisk zasilania
urządzenia. Rozległ się cichy szum i Blitz uśmiechnął się lubieżnie. Uwielbiał ten dźwięk
i świadomość, że takich jak on – umiejących obsługiwać komputery – jest w Überlandzie może
z pięciu.
Gdy urządzenie się rozgrzewało, Worlöck wyciągnął ze skrzyni na lewo od siedziska coś, co
przypominało hełm, ale pełne było anten, przewodów i innych ustrojstw, które kojarzyły się
dokładnie z niczym. Założył ten sprzęt na głowę, zapiął pod wielką żuchwą skórzany pasek
i wcisnął guzik na czerepie. Światełka na kasku rozjarzyły się, między antenami przeskoczyły
iskry, a w powietrzu rozszedł się zapach ozonu.
– Pewnie to cholerstwo psuje Różową Damę – szepnął do siebie. – Ozon jest niezdrowy…
Przy komputerze leżała mysz. Ork delikatnie ją przesunął, kliknął kilka razy, znowu przesunął
i wreszcie ekran wyświetlił właściwe dane.
Hans Bremsfliege. Hm… Worlöck osobiście wbił mu w czachę dwa złote kolce, swoiste
anteny, żeby mieć bezpośredni wpływ na jego mózg. Niegdysiejszy pracownik Rüger Holding
po dwóch dniach nadawania fal przez hełm Worlöcka uwierzył, że był hodowcą krów mlecznych
i że należał do Bawarskiego Stowarzyszenia Hodowców Bydła. Nawet podczas walki… Blitz
zerknął na wykresy. Tak. Nawet podczas walki wciąż tak uważał. Uwierzył w taki absurd!
Dopiero w chwili zgonu, tak, gdy umierał, przypomniał sobie prawdziwą tożsamość. Doskonale,
doskonale. Zatem system działał.
I dzisiaj miał się ponownie sprawdzić.

Siergiej „Grabarz” Żyrinow i Żanna „Giselle” Kowalewskaja siedzieli przy niewielkim ognisku
w głównej części obozu i zerkali to na olbrzymie trebusze wznoszące się nad szczytami drzew
oddzielających część dla Überwunderów od reszty obozowiska, to na kręcących się dookoła
Grünów.
– Kowalewskaja – zaczął Siergiej po rosyjsku, żeby nikt nie mógł ich zrozumieć – inni tu są
tak głupi, że szkoda gadać, ale z tobą można porozmawiać, co nie?
Była baletnica poprawiła różowy papierowy kwiat tkwiący wśród rzadkich rudych włosów.
– Dobrze mówisz, Grabarz.
– No więc tak. No więc tak… – zaczął Wunder, grzebiąc patykiem w piasku.
– Wysłowisz się?
Były gangster spojrzał na nią zły.
– Bo to… skomplikowana sytuacja. Taktyczna.
– Pomogę ci, jełopie.
Grabarz spojrzał na nią jeszcze ostrzej. Żanna była porządna baba, ale czasami zapominała,
kim naprawdę był Żyrinow.
– Zakhausen – ciągnęła primabalerina, nie bacząc na straszne spojrzenie Żyrinowa – wysłał
nas w bój, po czym kazał spuścić bombę. Tylko on z orszakiem plus Blatz ewakuowali się
śmigłowcem. Cała reszta została skazana na śmierć.
– To znaczy siedzieliśmy niby w tunelach, a nasz transport czekał dwadzieścia kilometrów
dalej, ale…
– Ale tunele zapadłyby się, gdyby bomba wybuchła – przerwała mu baletnica. – Zostalibyśmy
zasypani, a ciężarówy wróciłyby do Zimona bez nas. Bez większej części hordy.
– Gdyby bomba wybuchła – upewnił się Siergiej.
– Gdyby bomba wybuchła. Nawet ty byś nie przetrwał. Byliśmy za blisko. Ziemia by nas
zgniotła i udusiła.
– Czyli Zakhausen…
– To chuj – weszła mu w słowo Giselle.
– Bliat' – warknął Grabarz.
– Bliat'.
Przez chwilę milczeli, patrząc w ledwie widoczne w dziennym świetle płomienie
podgrzewające trzy wielkie puszki fasolki po bretońsku. Jako najlepsi wojownicy hordy dostali
dodatkowy przydział z jej zapasów.
– Położyłbyś go? – spytała orczyca.
– Zimona?! – Żyrinow parsknął. – Posłuchaj, baletnico. Takich jak on grubasów nagrywałem
kamerą i patrzyłem, jak im podrzynają gardło.
Kowalewskaja ożywiła się.
– Mmm! Mniam!
– Wiadomo, że mniam! – Grabarz oblizał wielki pysk. – Położyłbym go jedną ręką. Mam
mięśnie z kamienia, a Zakhausen to wypierd. Tylko dzięki przemianie stał się silny. Sęk w tym,
że ma poparcie cesarza.
– Ale to można zmienić… – Giselle uśmiechnęła się chytrze.
Były gangster uniósł ciężkie brwi.
– Jak?
– Otaczają nas tacy debile, że spreparować intrygę nietrudno.
– Intrygę?
– Kłamstwo. Że Zimon zdradził cesarza.
Żyrinow nie okazywał, że nie bardzo rozumie, jak można by taki plan przeprowadzić.
Powiedział zatem ostrożnie:
– Nawet gdyby nam się udało, wódz ma orszak.
– Boisz się ich?
– Kässa i Novacka nie, ale Ulwar ma zawsze przy sobie ten topór i dobrze nim włada, Manitu
z kolei jest zaskakująco zwinny. No i jest Regina.
Giselle parsknęła.
– Baby się boisz?
– Kobiety bywają podstępne, a Regina kocha Zimona.
– Bez wzajemności.
– Ja to wiem, Giselle. On nie ma sumienia. I w sumie to rozumiem, bo ja też go nie mam, ale
wiem, co to lojalność. On nas wszystkich zostawił. Zostawił nas i spuścił bombę.
– Swoją drogą, skoro chciał poświęcić pół hordy, na co liczył? Że dostanie drugą?
– To fanatyk i idiota. – Żyrinow pokiwał łbem.
Giselle zastanowiła się.
– A może cesarz też jest idiotą? W sumie Zimon wykonywał tylko rozkazy.
– Tak… Paulus ma tylu Grünów, ilu chce. Podbija Francuzów, podbije Szwajcarów, Belgów
i Holendrów. Wystarczy mu na podbój…
– Świata? – poddała baletnica.
Grabarza zadziwiła ta perspektywa.
– Swoją drogą ciekawe, co się dzieje w Ameryce – rzucił, grzebiąc patykiem w ognisku.
– No.
Obok przeszło dwóch motorniaków. To była, jak na orków, elita. Potrafili kierować czołgami
i samochodami, obsługiwać działa i tak dalej.
– Hej, zabijaki! – pozdrowili gangstera i baletnicę.
– Cześć, rajdowcy – odparła Giselle.
Gdy się oddalali, pomyślała o czymś i zawołała:
– Macie minutę?
Motorniacy zatrzymali się i spojrzeli na siedzących przy ognisku. Żyrinow znał ich obu,
zresztą większość Engelsów z hordy ich znała, bo zawsze chodzili razem: obaj dość wysocy,
umięśnieni, z mnóstwem skórzanych pasów, w których dźwigali pochwy z nożami i tasakami. Za
różowego życia mieli hopla na punkcie sportu. Thomas Kirsche był pasjonatem sztuk walki
i seksoholikiem. Teraz obie te pasje stały się obsesjami. Widać to było po jego zawszonej
mordzie, którą oblizał na widok baletnicy. Drugi nazywał się Matt Wöytchek. Dla niego N-Gen
okazał się wybawieniem, bo przed zażyciem środka był sparaliżowanym biegaczem. Teraz
mówiono, że jest najszybszym Grünem w hordzie, dość nieszczęśliwym, że wsadzono go do
czołgu, bo marzyły mu się sprinty.
 – A co? Macie Pedigree? – spytał Thomas.
– Nie. Ale mamy papierosy – odparł Żyrinow. – I fasolkę.
– No to siadamy – ucieszył się Matt.
Gdy się usadowili, Siergiej nachylił się do nich i szepnął:
– Tak między nami: wiecie, co by się z nami stało, gdyby ta bomba wybuchła?
– Zapiekanki – odparł Matt, a Thomas się roześmiał i przybił z nim piątkę.
– Was to śmieszy? – spytał Grabarz i wykrzywił w złości mordę.
Był to widok tak nieprzyjemny, że motorniacy natychmiast spoważnieli.
– No nie. Nieśmieszne to jest wcale – zapewnił Thomas.
– Wcale – zawtórował mu Matt.
Koło ogniska przebiegał Greg Hayd, lotniak, który nosił kowbojski kapelusz i ogólnie
wyglądał bardziej jak małpa niż Grün, bo owłosiony był koszmarnie, i to czarnym włosem. Jego
ulubione przysłowie brzmiało „Brak zasad jest zasadą” i chyba tylko dlatego przetrwał tyle starć
powietrznych z Różowymi, którzy latali o niebo lepiej od Zielonych. Hayd doskonale wiedział,
że lata jak idiota, ale postanowił zrobić z tego atut. Skręcał nagle i bez ostrzeżenia, wykręcał
beczki, zawracał, zmieniał pułap i robił inne dziwne rzeczy. Być może dlatego miał najmniej
zestrzeleń w hordzie, ale za to wciąż żył.
– Greg? – zawołał do niego Żyrinow.
– Nom? – Ork wyhamował i spojrzał na niego.
– Przysiądziesz się na papieroska?
Lotniak rozciągnął owłosioną gębę w uśmiechu.
– Zawsze.

Mniej więcej po godzinie szeptanej narady Giselle, Grabarz, Thomas, Matt i Greg ustalili, że…
naprawdę by zginęli, gdyby bomba wybuchła. Nie było już żadnych wątpliwości i dodatkowych
pytań. Wszystko zostało wyjaśnione i rozrysowane, włącznie z wykonanym przez Matta szkicem
atomowego grzyba. „Tak by to wyglądało”, oświadczył z satysfakcją, a reszta spiskowców
patrzyła na rysunek jak sroka w gnat, nie przyznając się, że nie bardzo wiedzą, co widzą. Co
ciekawe, mimo że cała piątka starała się zachowywać ostrożnie i cicho, sam zapach palonych
przez nich Marlboro oraz konsumowanej z głośnym mlaskaniem fasolki przyciągał coraz więcej
gapiów.
– Co oni mówią? – pytał Engels Engelsa.
– Że jakaś bomba wybuchnie, czy co…
– Jaka bomba?
– Tomowa.
– Jaka?
– Jajcowa.
– Nie ma takich bomb.
– No, ale oni mówią. Jądrowa.
– Nie tomowa, tylko atomowa, idioto!
– No tak.
– I gdzie wybuchnie?
– Nie wiem, ale wszyscy zginiemy.
– Donnerwetter!
 – I verfluchte.
Ale niektórzy rozumieli, o czym mówi piątka Grünów przy ognisku. I powoli do ich ciasnych
głów zaczynała docierać nieprzyjemna prawda: Zimon Zakhausen, wódz Hordy Południowo-
Wschodniej, chciał ich poświęcić! W miarę jak upływały kwadranse, wiadomość ta, niczym
wypuszczająca macki ośmiornica drążąca tunele w mule, docierała dalej i dalej i chociaż
większość Engelsów wciąż niewiele rozumiała, były jednostki bardziej rozgarnięte, które zaczęły
żywić, jak to opisują historycy, wątpliwości co do ich ukochanego herszta. I kto wie, jak to
wszystko by się skończyło, gdyby na główną łąkę nie wkroczył Blitz Worlöck i nie wrzasnął do
megafonu:
– Aaaaachtung!!! Zaraz będziemy napierdzielać! Kto chce, może patrzeć, kto nie, niech
uważa, bo mogą polecieć drzazgi!!! Powtarzam, uruchamiamy trebusze! Strzelamy za dziesięć
minut!

Lukas Ixen poprawił ciężkie Browningi M32HG na uprzęży oraz głośniki, które bezwzględnie
kazał sobie przymocować do boków i grzbietu razem z magnetofonem kasetowym. Oświadczył
kategorycznie, że bez tego nie leci. Tak więc nie tylko miał na sobie uprząż, wielkie działka,
skrzynie z amunicją na plecach, spadochron i miotacz płomieni w kształcie gitary, ale jeszcze
głośniki. I wydawał się z tego powodu tak szczęśliwy, że patrząc na jego gębę, Leonhard Blatz
przez chwilę się zastanawiał, czy przypadkiem Überwunder nie wciągnął Różowej Damy.
Naukowiec sprawdził klamry, upewnił się, że słuchawki na uszach pilota działają, i przebiegł po
wiszącym moście do kolejnego Überwundera czuwającego przy swojej rakiecie. Był to Robert
Schmidt. Jak zwykle uśmiechnięty, jak zwykle w dobrej formie i nieodmiennie powtarzający
swoje „Aaapokalipsa!”, nie zgłaszał żadnych problemów, a oprzyrządowanie leżało na nim
przepisowo. Przy trzeciej rakiecie stał Bauer. Tutaj także wszystko było w porządku. Paski
zostały nawet włożone w szlufki, co było nie lada wyczynem przy rozmiarach paluchów
Überwunderów. Blatz klepnął go w policzek i sprawdził jego kompas. Był na szerokim
nadgarstku, tak jak w przypadku Schmidta i Ixiego. Zatem wszystko grało jak w zegarku.
W końcu Blatz podbiegł do trebusza znajdującego się najbliżej obozu, tego, przy którego
rakiecie warował, lekko chwiejąc się na nogach, Paulus „Dżedaj” Wäsel. Überwunder, nie
wiedzieć dlaczego, przytroczył sobie do pasa plastikową rękojeść „miecza świetlnego”, jak
nazywał ten przedmiot, po drugiej zaś stronie wisiała jakaś tajemnicza sakwa, o której
przeznaczeniu nic Leonhard nie wiedział. Obok niego, zgodnie z wcześniejszą umową, prężył się
Helmut „Demon”.
Blatz podrapał się po brzuchu i spojrzał na olbrzyma.
– No jak tam, Yodo? – spytał.
Überwunder popatrzył na niego nieprzytomnym wzrokiem i debilnie się uśmiechnął.
– Cuuuudnie.
„Musiał znowu wciągnąć. Bardzo dobrze, baaardzo dobrze”. Wejście do rakiety znajdowało
się od strony niewidocznej dla gapiów, którzy zebrali się na łące pod trebuszami. Blatz
specjalnie tak skonstruował podest, żeby móc zrealizować swój plan.
Obszedł pocisk, wychylił się nad barierką i krzyknął do Worlöcka:
– Gotowi!
– Do raaakiet!!! – wrzasnął do megafonu Blitz.
Blatz wrócił na drugą stronę rakiety. Przed wejściem do niej leżał pokaźny plecak, który
Leonhard przytargał tej nocy. Założył pakunek na plecy, ustawił się tak, żeby mieć Dżedaja od
strony barierki, wykorzystał moment, w którym Paulus na niego nie patrzył, i wykonał potężny
sus z zamiarem wytrącenia go z równowagi. Nikt nie zauważyłby spadającego olbrzyma, bo od
strony łąki osłaniała w tym miejscu katapultę wielka brzoza, na dole zaś Blatz przygotował
głęboki, zamaskowany dół. Nikt nie usłyszałby jego krzyku, bo wrzawa na łące była
niepomierna i tylko dzięki megafonom Blitz i Blatz mogli się komunikować.
Jakże się jednak zdziwił Leonhard Blatz, gdy poczuł, że chwyta go potężna łapa
Überwundera, świat nagle przewraca się do góry nogami, olbrzym zaczyna chichotać i ciągnie
go do rakiety.
– Na Gotta, co robisz?! – stęknął ostatkiem tchu, bo mocarne ramię wydusiło z niego
powietrze.
– Chciałeś lecieć, to polecisz, ale ze mną! – mruknął Dżedaj, wepchnął go do środka,
wskoczył za nim i zamknął właz rakiety.
Widząc to i nie bardzo rozumiejąc, co się stało, Helmut zadziałał zgodnie z planem, który
Leonhard wkładał mu do głowy od dobrych kilku dni. Założył pilotkę bardzo podobną do tej,
którą nosił Blatz, na czoło wsunął gogle, jakie naukowiec zwykle nosił, wyszedł pewnym
krokiem na platformę, z której był widoczny dla wszystkich gapiów, i ryknął do megafonu:
– Ciąąąąć liiiiinyyyyy!!!
Co prawda z czerwonej rakiety ozdobionej żółtymi jęzorami ognia i niemieckim napisem
„I w dupę”, w której znajdował się naukowiec wraz z Dżedajem, dochodziły głuche łoskoty
i zduszony wrzask Leonharda brzmiący jak „gdzie” lub „wiem”, ale Helmut był zbyt
ograniczony, by cokolwiek z tego wykoncypować. Stał więc przy barierce, idealnie (w swoim
mniemaniu) wcielając się w postać Blatza, i machał do zebranych mimo gromko wykrzykiwanej
przez Worlöcka rady, by się ewakuował, „bo zaraz pierdolnie”.
Potężni Wunderzy zaczęli siec toporami olbrzymie zwoje zabezpieczające trebusze przed
strzałem, z każdym uderzeniem coraz głębiej wgryzając się w beżowe węzły, czemu
towarzyszyło zgodne skandowanie zebranych: „Jeb! Jeb! Jeb! Jeb!” i ogólna radosna atmosfera,
zupełnie jak na karnawale.
Tymczasem w rakiecie Dżedaja i Blatza rozgrywały się sceny dantejskie.
– Puść, obwiesiu! – darł się naukowiec przygnieciony do dna pojazdu potężnym zadem
Paulusa.
– Nie, panie Blatz. Chciał mnie pan oszukać. Nieładnie, nieładnie.
– Daj mi oddychać, bo zaraz tu zdechnę! – stękał Leonhard, usiłując wydostać się spod
olbrzyma.
– Niech pan zostawi moją uprząż. To wysoce skomp… spom… klikowany mechanizm.
– Nie pierdol, tylko zapnij pasy, bo nas tutaj zaraz rozsmaruje!
– Proszę się nie wiercić.
– Wypierdalaj, kretynie, z mojej rakiety! – wrzasnął Blatz, gdy wreszcie udało mu się
wypełznąć spod cielska Dżedaja.
– To mam się zapinać czy wypierdalać?
– Wypierdalać oczywiście, to moja misja! Zabiją cię w Polsce!
– Nie, bo jestem pokojowym Grünem.
Blatz rzucił się do włazu z zamiarem wyproszenia gościa, drugą ręką sięgnął zaś do Walthera
zawieszonego w kaburze.
– Rozherm… Rozszcz… czelni pan kabinę, panie Blatz – pouczył go Dżedaj i szarpnął do
tyłu. Nie docenił jednak masy Leonharda, stracił oparcie na baku Yamahy i wcisnął łokciem
zielony guzik zapłonu.
Rakieta zadrżała, a z pękatych dysz buchnął płomień, gwałtownie pchając cygaro do przodu.
Wnętrze pocisku zaczęło dygotać, hałas silników zagłuszył żałosne złorzeczenia naukowca.
Widać było tylko jego pobladły oliwkowy pysk wystający spod pachy Dżedaja, który próbował
go uspokajać, szukając jednocześnie klamry pasa bezpieczeństwa.

– Czy to jest zgodne z planem? – spytał stojący blisko namiotu Worlöcka Zimon Zakhausen,
wskazując rakietę, której silnik zaskoczył i z ogłuszającym hukiem wyrzucał snop ognia oraz
czarnego dymu, paląc koronę stojącego w pobliżu dębu.
Blitz chrząknął i niepewnie zaszurał szerokimi stopami.
– Nie, wodzu, to jakaś awaria.
Zimon spojrzał na niego złym okiem.
– Nie lubię awarii, Worlöck.
– Ja też, Piastunie, ja też…
– Odparł naukowiec, patrząc lękliwie na herszta naszej hordy, ukochanego Zimona od Gotta –
perorował skryba Novacek. – Tymczasem ociekający potem Wunderzy siekli błyszczącymi
w słońcu toporami grube zwoje sznurów, by uwolnić czempionów hordy i wysłać ich
z wiekopomną misją…
Regina nachyliła się do Ulwara.
– Nic nie rozumiem z tej pisaniny Jakuba.
Ulwar położył palec na swojej chudej mordzie.
– Cichaj, daj się upajać.
Z płonącego dębu zaczęły się odrywać żarzące się liście i fruwać nad łąką niczym czarno-
czerwone motyle. Jeden z nich opadł na wachlarz Reginy i materiał się zajął. Członkini orszaku
Zimona zaklęła i przyciągnęła ku sobie wachlarz, uderzając herszta w głowę. Ten, przytrzymując
czapkę, odwrócił się do niej z warknięciem.
– Przepraszam, wodzu – szepnęła orczyca, starając się zdusić płomień. – Ulwar, pomóż.
Chudy wojownik podał swój topór Kässowi i rzucił się na leżący na ziemi wachlarz, by zgasić
pożar.
Zniecierpliwiony Zimon zostawił ich i znowu zerknął na trebusze.

– Zamorduję cię, idioto! – darł się Leonhard Blatz, tłukąc trzymającego go w objęciach Dżedaja.
– Puść mnie! Zginiemy tu!
– Panie Blatz, proszę się uspokoić…
– Trebusz nie utrzyma ciągu rakiety! A jak utrzyma, to zaraz pierdolniemy w glebę…
– Tak, tak, zaraz będzie po wszystkim…
– Puszczaj!
– Dam panu coś na uspokojenie – rzekł Dżedaj i sięgnął do sakwy.
Na wielkim paluchu widać było odrobinę białego proszku.
– Różowa Dama zaradzi wszystkim pana problemom.
– Nie chcę tego, idioto, nie…
Wrzask Blatza urwał się, gdy paluch gruby jak jego przedramię władował mu się do pyska.
Naukowiec wybałuszył oczy i zaczął histerycznie klepać Überwundera w ramiona, dając znać, że
za chwilę się udusi.
Olbrzym wydobył paluch z gardzieli Leonharda, czemu towarzyszył dźwięk otwierania butelki
szampana, a zaraz po nim rozległ się ryk naukowca:
– Ty kretynie! Ty kretynie! Ty…
Nagle morda Blatza, jeszcze przed chwilą wykrzywiona wściekłością, rozluźniła się, a po
chwili wykwitł na niej debilny uśmiech.
– …kretynie – wymamrotał rozanielony.
Dżedaj uśmiechnął się.
– Od razu lepiej, panie Blatz. – Zerknął na siodełko tkwiącego w rakiecie motocykla i pasy
bezpieczeństwa. – No to teraz trzeba się zapiąć…

– Jeb! Jeb! Jeb! – skandował tłum Grünów, gdy olbrzymy z toporami waliły w sznury pośród
huku uruchomionej rakiety i w deszczu płonących liści.
– JEB!!!
Liny w końcu pękły i gargantuiczne ramiona trebuszy rozpoczęły majestatyczny ruch przy
akompaniamencie głośnego trzeszczenia i jęku naprężonych do granic wytrzymałości
drewnianych konstrukcji. Niczym wskazówki zegarów noszonych przez gigantów, rozpędzały
się, rozpychając huczące powietrze, łamiąc gałęzie rosnących w pobliżu drzew, wyginając
podmuchem konary brzóz i sosen, pozostawiając za sobą wirujące kilwatery płonących
dębowych liści. Zatoczyły trzysta sześćdziesiąt stopni i osiągnęły taką prędkość, że rakiety na
końcu ramion zaczęły wyciągać z drewna żelazne zaczepy, grożąc, iż wyrwą się na wolność
przed czasem, ale obawa, że coś pójdzie nie tak, trwała tylko ułamek sekundy, oto bowiem
wielkie belki, pokonawszy jeszcze dziewięćdziesiąt stopni, uderzyły w belki oporowe i barwne
pociski niosące czempionów Hordy Południowo-Wschodniej wytrysnęły w niebo pod
pożądanym kątem czterdziestu pięciu stopni.
– Ha!!! – wrzasnął Worlöck. – Udało się! Udało się, wodzu!
– No tak, udało się! – zawtórował podniecony Zakhausen. – Ale czy te trebusze wytrzy…
– Łaaaa! Ratuj się, kto może! – wrzasnął tłum, widząc, jak najbliższa konstrukcja zaczyna się
przechylać w jego stronę, łamiąc rusztowania.
– Strachajły – skomentował Worlöck i przekręcił dźwignię detonatora.
W tym momencie po przeciwnej stronie najbliższego trebusza eksplodowały ładunki
wybuchowe, krusząc podpory. Konstrukcja lekko się zapadła, zatrzymała i z ogłuszającym
jękiem poczęła przewracać w drugą stronę.
– Dobra robota, Worlöck – oznajmił Zakhausen. – Mam nadzieję, że Blatz zdążył się
ewakuować.
– Na pewno, wodzu, na pewno – rzekł Blitz i poczuł, jak serce niebezpiecznie podchodzi mu
do gardzieli i tak jakby zamienia się w Hertzburgera.
„Czy ja wiem, co zrobiłem?” – zapytał siebie w duchu, obserwując, jak trebusz w zwolnionym
tempie przewraca się na stojącego dalej brata, łamie jego podpory, tamten także zaczyna się
obalać i zahacza o trzecią konstrukcję, a w końcu wszystkie cztery z łoskotem walą się na
ziemię, wzniecając obłok kurzu i liści.
Wódz poklepał naukowca po ramieniu.
– Piękna robota, Blitz, piękna. – Uśmiechnął się. – No to teraz skontaktujmy się z pilotami
i upewnijmy, czy wszystko idzie tak, jak powinno.

– Wajcha w lewo – mruczał do siebie Robert Schmidt – i horyzont w prawo. He, jak
w symulat… latorze. Wajcha w prawo… i horyzont w lewo!
Gęba Überwundera była rozanielona. Rakieta pędziła, hucząc i grzmocąc silnikami zdziwione
powietrze, a on, niczym jeździec apokalipsy, dosiadał jej i kierował o wiele płynniej niż podczas
prób w drewnianych pudłach.
– Schmidt! – usłyszał w słuchawkach głos Worlöcka.
– Tak, panie Blitz?
– Wszystko w porządku?
– No! Ale się suuuper leci! Aaapokalipsa!
– Skręciliście w prawo?
– E? Nie, jeszcze nie.
– To na co, donnerwetter, czekacie?!
– No bo tu tak pięknie jest…
– Nie pierdol, tylko skręcaj!
– Już, już…
Schmidt ściągnął w prawo kierownicę Harleya i rakieta wykonała łagodny skręt na pełnej
prędkości. Cielsko olbrzyma wychyliło się w lewo, zawisając na pasach, a kadłub pojazdu lekko
zadygotał.
– Jak w symulakt… ktorze. Ale ma łeb ten Blatz…
Olbrzym wyrównał lot, z przyjemnością wsłuchując się w dudnienie silników i rzężenie
stalowych blach.
– Skręciłeś?
– Skręciłem.
– Widzisz drogę?
– Jeszcze nie. Lasy widzem.
– Inne rakiety widzisz?
Schmidt rozejrzał się na boki.
– Nie, nie widzem.
– Donnerwetter, leć, aż zobaczysz drogę. To powinno być za minutę. Spójrz na zegarek
i licznik.
– Widzę.
– Pilnuj się. Nad drogą w lewo, ja?
– Tak, pamiętam.
– I jak będziesz nad drogą, obniżasz lot, ja? Pamiętasz?
– Pamiętam, pamiętam…

W rakiecie Ixiego słychać było nie tylko huk silników, nie tylko rzężenie blach, ale także
ogłuszającą ścianę dźwięku metalowej kapeli, której brzmienia opuszczały głośniki
przymocowane do uprzęży Überwundera. Olbrzym tak się podniecił, że postanowił od razu
obniżyć lot, niepomny na ustalenia, że powinien to zrobić dopiero nad drogą. Mknął tuż nad
szczytami sosen.
 – Jaaaa… Jaaaa… Wunderbar! – jęczał, słuchając potężnej solówki i mijając wieżę starego
kościoła. – Aaaale jazda, pięęęknie!
– Ixi, jesteś tam? – padło pytanie w słuchawkach.
– Co?
– Jesteś tam, donnerwetter?
– Co?
– Ścisz tę muzykę, do cholery!
– A.
Überwunder wyciągnął szpon do pokrętła. Muzyka przycichła.
– Skręciłeś, Ixi?
– Eeee, nie, zapomniałem.
– No to już! W prawo! Do drogi i w lewo! Skręcasz?
– Skręcam, skręcam – odparł olbrzym i istotnie położył rakietę w płaski wiraż.
Jeden ze stateczników zaczepił o drzewo i ściął je niczym nożem.
– Co mi tam brzoza, nic mnie nie powstrzyma! – stęknął z ukontentowaniem Überwunder.
– Co to było?!
– No, zahaczyłem…
– Dopiero nad drogą nisko, na razie nie trzeba!
– Eee…
– Skręciłeś?
– Ja.
– To teraz minuta i będzie droga. Wtedy w lewo. I dopiero potem nisko.
– O! Widzę rakietę! Czarną w żółtą szachownicę!
– To Bauer. Leci w lewo?
– Eeee…
– W stronę niewalącej?
– Tak, tak, w lewo.
– Nisko leci?
– No.
– Polecisz za nim!
– Jawohl.
– Pampers się trzyma?
– Trzyma, pewnie.
– Zesrałeś się?
– E, takie tam zesranie.
– Dobra, rozłączam się. Leć za Bauerem.

Hermann Bauer nie zapomniał, że podczas startu czeka go nie lada przeciążenie. Na czas
rozruchu trebuszy spiął więc mocarne pośladki i nie pozwolił, by pampers, który miał na sobie,
do czegoś się przydał. Start okazał się o wiele mocniejszy, niż przypuszczał. Coś chrupnęło mu
w karku, coś naciągnęło się w lędźwiach, ale na szczęście trwało to krótko. Ledwo pocisk
wyrwał się z ramienia trebusza, ork wdusił zielony guzik na rączce Hondy i z ulgą usłyszał, jak
zaskakuje potężny rakietowy silnik. Wcisnął rączkę w dół i wyrównał lot, a następnie, zgodnie
z wielokrotnie ćwiczonym scenariuszem, położył rakietę w zakręt, widząc, jak pomalowany
w zielono-czerwoną kratę pocisk Schmidta i jaskrawopomarańczowy bolid Ixiego mkną wciąż
do przodu. Rakiety Dżedaja nie dostrzegł, ale daleko z przodu widać było czarny dym. Czyżby
to był on? Dlaczego tak daleko?
Wrażenia z lotu były oszałamiające. W ludzkim życiu Bauer latał samolotami, ale niczego nie
dało się porównać do tego pędu w gromie rakietowych silników i jęku klekoczących blach. Czuł
przemożną potrzebę zerwania poszycia wokół siebie i lotu tylko na pozbawionym kół,
przymocowanym do dna rakiety motocyklu. To by była jazda!
Dostrzegł biegnącą w poprzek drogę.
– A, to tu… – Sapnął i łagodnie skręcił w lewo. – No. Teraz prosto…
Wdusił lekko kierownicę i znalazł się mniej więcej pięć metrów nad drogą. Niżej nie
ryzykował, bo śmigające drzewa i zlewający się w szaroburą rzekę asfalt i tak sprawiały
wrażenie, że przekracza prędkość światła.
Zerknął w lewo. Rakiety Schmidta i Ixiego wciąż parły do przodu, ciągnąc za sobą ogień
i czarny dym, przy czym Ixi szalał i pędził tuż nad lasem.
– Rozbije się, kretyn. Idioci zapomnieli o skręcie? Ile razy można było to ćwiczyć?
Wreszcie zielono-czerwony pocisk Roberta zaczął zataczać łuk.
– No. Pewnie Worlöck się z nim skontaktował. Tylko się ze mną nie zderz, debilu…
Bauer lekko podciągnął, ale po chwili zorientował się, że o ile Schmidt nie przyspieszy,
znajdzie się za jego rakietą. Blatz i Blitz prosili, żeby przez pierwszych pięć minut piloci nie
kontaktowali się ze sobą, bo wtedy będzie czas na kontrolę lotu. Hermann zerknął na wielki
zegar z zaznaczonym zieloną kreską miejscem, od którego będą mogli ze sobą rozmawiać,
i czerwoną, która pokazywała domyślny czas dotarcia do Warschau.
– Uff, no to jeszcze trochę.
Oranżowa, połyskująca w słońcu rakieta Ixiego także zaczęła skręcać.
– Piroman przypomniał sobie. Brawo. Mam nadzieję, że mnie nie poparzysz już na miejscu.
Były bokser zaczął się zastanawiać, jak to będzie, gdy dotrą do pałacu i poczuł coś w rodzaju
niepokoju, ale rozważania przerwał mu rozbrzmiewający w słuchawkach głos Worlöcka:
– Hermann? Jesteś?
– Jestem, profesorze.
– Powiedz, że chociaż ty pamiętałeś o skręcie.
Bauer roześmiał się basem.
– Pamiętałem. O obu. Lecę już nad drogą.
– Nisko?
– Ja.
– Wunderbar. Schmidt i Ixi powinni się znaleźć za tobą.
– Tak. Widzę ich…
W tym momencie rakieta byłego pisarza minęła pocisk Bauera i widać było, że zakończy
szeroki zakręt, lecąc właśnie za nim.
– Robert jest już za moim ogonem, a Ixi będzie za chwilę.
– Mam nadzieję, że nie spalą się w twoich dyszach. I nie rozpierdolą o jakiś znak.
– Nie są aż takimi debilami.
– Mówisz? – Blitz westchnął.
– Lecimy nad znakami.
– Pamiętaj, że jesteś dowódcą tej misji.
– To oczywiste.
 – Za Frankfurtem lecicie obok drogi. Obok, rozumiesz?
– Jawohl. Pamiętam.
– Rozłączam się. Jeszcze mi Dżedaj został.
– On poleciał bardzo szybko i wciąż pruje prosto. Widzę go jakieś trzy kilometry dalej
i mocno w lewo.
– Miał awarię podczas startu.
– Co się stało?!
– Nie wiemy. Przedwczesny zapłon.
– Donnerwetter…
– Później się połączę. Lećcie nad drogą, za Frankfurtem obok.
– Jawohl.

Tej nocy Mardok „Dziki” Jary nie spał dobrze. W zasadzie w ogóle nie spał. Ciężko mu było
przywyknąć do luksusowego pokoju w pałacu, do ciszy, braku towarzyszy, braku szumu wiatru,
ognisk, śmiechów i gry na gitarze. Żałował, że w tym roku Święto Kupały zostało zepsute przez
bitwę, i ogólnie był rozbity. Otworzył okno, dziękując Perunowi, że było to możliwe, bo
w nowoczesnych budynkach wykluczała to klimatyzacja. Na szczęście Pałac Twierdzy był
budowlą leciwą i przez to chociaż trochę „ludzką”. Woj poczuł na twarzy podmuch ciepłego
letniego powietrza i wsłuchał się w dźwięki wieczornej Warszawy. Klaksony i szum
samochodów, odległe dźwięki propagandy, ledwie słyszalna muzyka z knajp, ogólny miękki,
amorficzny dochodzący zewsząd huk. „Metropolia – pomyślał, patrząc na liczne wieżowce
błyszczące gwiazdami okien – metropolia…” W duszy czuł niezrozumiałą gorycz, w gardle
napięcie, którego nie łagodziło nawet arcyprzyjemne odczucie, że wreszcie jest umyty
i pachnący. Nikt tak nie cierpiał na wojnie z braku higieny jak Jary. Ale nawet to, nawet ta
cudowna czystość, wrażenie, że skóra została nasmarowana balsamem, jest świeża, nawilżona
i pachnąca, nie koiło nerwów. Wydawało mu się, że coś wisi w powietrzu, że coś nadchodzi.
W jego plecaku coś zaświergotało. Podbiegł do pakunku i wyciągnął sterany cywilny telefon
komórkowy. Na ekranie świecił SMS od Anny „Sarenki” Blaźniak.

Śpisz?

Tuż po bójce ze spekulantami Mardok i Ania wymienili się numerami telefonów. Woj dał
kobiecie oczywiście prywatny numer, bo wojskowy był utajniony. Chociaż Sarenka bardzo mu
się podobała, a i on, mimo nikczemnego wzrostu, wpadł jej w oko, nie liczył na kolejne
spotkania. One po prostu nie miały sensu. Mardok wkrótce ruszał w bój, ona pewnie zostanie
w stolicy, bo nie wspominała, tak jak Opty, że zamierza się szkolić. Kto wie, kiedy i czy w ogóle
Dziki trafi do cywila? Twierdza była oblężona. Należało jej bronić. Kraj potrzebował
doświadczonych żołnierzy. Jary pogodził się więc z myślą, że będzie walczyć do końca życia,
które najpewniej zakończy się na polu bitwy. Niczego innego sobie nie wyobrażał i niczego
innego nie chciał. Struny, jakie w jego duszy poruszyły oczy Anny, były niebezpiecznie tkliwe
i niebezpiecznie… cywilne. Trzymał telefon w twardych, kwadratowych palcach i zastanawiał
się, czy odpisać. W końcu zdecydował się.

Nie.
 Za chwilę przyszła odpowiedź.

Wpadniesz?

Mardok uniósł brwi i zerknął na bojowy zegarek marki Łuna. Była druga. Stuknął w klawisze.

Gdzie mieszkasz?

Odpowiedź pojawiła się niemal natychmiast.

Naprzeciwko pałacu. Chmielna 2 m. 35.

Mardok wspomniał jej błękitne oczy.

Czy to ma sens?

Nie odpisała od razu. Jary oparł się o parapet i wciągnął w płuca nocne powietrze, jakby
zamierzał w ten sposób wypłukać whisky krążącą w żyłach. Usłyszał sygnał telefonu. Odczytał
wiadomość:

Jeśli nie ma, to co ma?

Uśmiechnął się. Wyobraził sobie, jak wychodzi z pokoju, idzie korytarzem do windy, zjeżdża,
znowu idzie korytarzem, mija strażnika, machając przepustką, potem biegnie przez plac, dociera
do głównej bramy, ponownie okazuje przepustkę, tym razem Zbrojowcowi. Wreszcie pokonuje
Marszałkowską, biegnie oświetlonym pasażem, znajduje blok mieszkalny, dzwoni domofonem.
Ona odbiera.
– To ty? – Ten zmysłowy, jasny głos.
– Ja – odparł Mardok, nieco zdyszany.
Usłyszał dźwięk usuwanej blokady. Wbiegł na klatkę schodową. Pachniała perfumami. Winda
czy schody? To będzie pewnie szóste piętro. Na schodach się zgrzeje i spoci. Nici z higieny.
Winda. Wcisnął guzik. Gong. Na szczęście była na parterze. Z lustra patrzy na niego niski
blondyn o zmęczonej twarzy. Co ta Ania w nim widzi?
Jazda na górę.
Mardok wychodzi na korytarz. Widzi uchylone drzwi.
– Już jesteś? – słyszy jej głos, a po chwili widzi, jak pojawia się ubrana w niebieski szlafrok.
– W wyobraźni ta droga była dłuższa – odpowiada, podchodzi i przytulają się.
I ten moment jest jak eksplozja. Mardok „Dziki” Jary, zabijaka oddziału Orłów zapomniał, jak
to jest tulić ciepłą, sprężystą i oddaną kobietę. Tyle serdeczności, tyle tkliwości w każdym ruchu
jej ramion, w każdym oddechu napierającym na jego pierś i brzuch, w każdym tchnieniu
poruszającym jego włosy.
„Jak dobrze, że istniejesz, Aniu” – pomyślał, ale nie śmiał powiedzieć tego na głos.
Obudził go zapach kawy i grzanek. Uniósł powieki i zobaczył ją w tym samym szlafroku co
wczoraj, tyle że bardziej rozchylonym. Stała nad łóżkiem z tacą. Uśmiechnięta.
Z rozpuszczonymi długimi włosami, na których tańczyło słońce. Niestety nie dane mu było
kontemplować tej chwili, bo przypomniał sobie o obowiązkach. Zerwał się i spojrzał na zegarek.
– Kurrrrwa mać! – warknął, skonstatowawszy, że jest dziesiąta.
O dziewiątej była narada z POLOM-ami! Potem odbiór sprzętu! Ćwiczenia! „Ja pierrrdolę –
kołatało mu się w głowie. – Ja pierrrdolę!”
Sarenka od razu zrozumiała, że Mardok jest w bardzo nieciekawej sytuacji. Patrzyła, jak
potężnie zbudowany, choć krępy mężczyzna spogląda na swój telefon i rzuca go na pościel.
Ekran był martwy. Wyczerpana bateria. Woj zerknął na nią, opanował się i podszedł.
– To najpiękniejsze śniadanie w moim życiu – chrypnął. – Ale nie mogę go zjeść, Aniu.
– Rozumiem. – Dziewczyna odstawiła tacę na stolik. – Pomóc ci jakoś?
– Po prostu nie wchodź w drogę.
Mardok zorientował się, że to zdanie mogło zabrzmieć obcesowo, więc spojrzał na nią
spłoszony.
– Wiem, rozumiem – odparła z uśmiechem.
Blondyn błyskawicznie włożył bieliznę, skarpety, spodnie i podkoszulek, wrzucił na stopy
ciężkie buty i łapiąc pasek, wypadł z mieszkania.
– Odezwij się! – krzyknęła za nim Sarenka.

Śniadanie w Pałacu Twierdzy było znakomite, a odprawa z Grunmorami konkretna i klarująca

przebieg całej akcji. O dziesiątej piętnaście planowano oddanie im sprzętu, przelot Radogostem
do Legionowa, tam ćwiczenia taktyczne, polowy obiad i powrót o siedemnastej.
Stali właśnie na głównym placu przed pałacem i odbierali swoją pomalowaną w dziwne,
jaskrawe barwy broń i pancerze – wszystko odświeżone, usprawnione i doładowane – gdy
dobiegł do nich Jary, blady, ze zmierzwionym włosem, dyszący i bardzo nieszczęśliwy.
Orłowski spojrzał na niego spokojnie. Dzikiemu nigdy, przenigdy nie zdarzyło się spóźnić
choćby sekundę na spotkanie, nieważne jak nieważne. Każdy dowódca na miejscu Sergiusza
zmieszałby żołnierza z błotem, zwłaszcza że ten wyglądał jak nieboszczyk. Major Szymon
Krawczyk odziany w biało-czerwoną zbroję typu Trojan oraz jego przyboczni Zbrojowcy
przyglądali się, chcąc zobaczyć, co zrobi przywódca słynnych Orłów. On jednak nic nie zrobił,
tylko popadł w zadumę.
– Coś nie tak, majorze? – spytał Krawczyk.
– Nie, panie majorze. Wszystko w porządku.
– Wydać sierżantowi Jaremu jego Chorsa?
– Oczywiście. Bardzo proszę. Gdy przyjdzie pora na piechociarzy.
– Jak pan sobie życzy.
Orłowski rzucił okiem na Monikę Frenkiel, a ta podeszła do spóźnialskiego i wcisnęła mu
opasłą kanapkę oraz butelkę wody.
– Masz, powsinogo. Fajna chociaż była? – Spojrzała mu w oczy nie jak kobieta, ale jak
kumpel.
Jary pokręcił głową na znak, że dżentelmen nie zwierza się z nocnych przygód. Zdzira
uśmiechnęła się i pokiwała głową.
Tymczasem broń i zbroje pobrały już załogi Peruna, Swaroga i Rujewita. Pozostała tylko
obsada Dażboga i piechota. Z pochylni zjechał, pchany przez Zbrojowca, kolejny stół, na którym
piętrzyły się pancerze i broń. Klaudia i Lenny odebrali sprzęt i zaczęli wchodzić w Chorsy,
a Żmij stał i patrzył nieruchomym wzrokiem na stalowy blat.
– Coś nie tak, żołnierzu? – spytał major.
Orły znieruchomiały. Jeśli ktoś uszkodził topór Żegoty, mógł się pożegnać z życiem.
Ale nie. Oręż wydawał się nietknięty, tyle tylko, że obok niego leżała…
– Włócznia – wyszeptał Żmij. – Włócznia Swaroga.
Major uśmiechnął się.
– Bałem się, że nie zdążę. Kułem całą noc. No, ale się udała. Ładna, prawda?
Birkowski spojrzał na wyszczerzone zęby Krawczyka, a potem na fenomenalnie wykonaną
włócznię. Powoli wyciągnął do niej rękę, dotknął jesionowego drzewca o pięknym słoju
i w końcu uniósł oręż.
– Cudna – szepnął.
– Uznałem, że woj, który włada toporem Peruna, nie powinien ruszać w bój bez odpowiedniej
włóczni – powiedział major. – No i pomyślałem, że jako dawny gwardzista powinieneś dostać
coś od kolegów… Żegoto.
Stojący obok niego Zbrojowcy wyszczerzyli zęby w uśmiechu.
– Czyli zna się pan… znasz się na kowalstwie, Szymonie? – Żmij wciąż nie mógł uwierzyć
w swoje szczęście.
– Odrobinę. – Krwaczyk uśmiechnął się. – Niech ci służy, przyjacielu.
Żegota odłożył włócznię, stanął na baczność i wykonał dłońmi znak orła, pochylając
z szacunkiem głowę. Major odpowiedział tym samym gestem, a po chwili machnął niedbale
ręką.
– No już, już. Nie zapomnij o truciźnie.
Birkowski skinął nieznacznie głową i wziął sprzęt, a potem wrócił do szeregu, dziwnie blady
i milczący.
Pozostała piechota i Samul. Tutaj obyło się bez ceregieli, chociaż każdy woj docenił robotę,
jaką wykonano przy sprzęcie. Rody otrzymały dodatkowe celowniki laserowe oraz latarki,
pancerze zaś, z tego, co zauważyli, mocniejsze akumulatory. Ubrali się i w końcu stanęli gotowi
do boju.
– Mam wrażenie – odezwał się Samul – że w moich żylach plynie Rłokiet na sterydach…
– Tak, chorąży – rzekł major. – W pańskim Trojanie wymieniono siłowniki. Teraz jest tak
potężny jak nasze zbroje.
– Ale działka na plecach mi nie daliście – zafrasował się Samul.
– To opcja miejska. W waszej misji byłaby nieporęczna.
– Szkoda.
– No, pora na pojazdy – sapnął major.
Dał znać jednemu z podwładnych i kilkadziesiąt metrów dalej w podłożu placu zaczęła się
powiększać szczelina, ukazując podziemia. Gdy była dostatecznie duża, spod rozgrzanej słońcem
powierzchni wynurzyły się na ruchomej platformie Kocur, Obcy, Dzik i Husarz.
– O ja cię kręcę – jęknął Jarota. – Jaaaki pięęękny motorek!
– Orki malowane zbożem rozmaitem – zawtórowała mu Gwara.
– Na Peruna, co oni zrobili z moją limuzyną! – sapnęła Klaudia.
Niania cmoknął.
– Toto się oderwie od ziemi?
 Maszyny Orłów były teraz umazane czerwienią, błękitem, żółcią i zielenią, ozdobione
podobiznami czaszek, zębów tudzież rogów i poobwieszane takim krociem dodatkowych blach,
że z trudem przypominały to, co opuściło fabryki.
– Co to za kontenery przy silniku? – spytał Dziad.
Orły spojrzały na niego zdziwione, przypominając sobie o jego istnieniu.
– Dobre pytanie, kapralu. To siatki maskujące na dzień, jeśli się okaże, że będziecie musieli
jakiś przetrwać. Gotowi do ćwiczeń?
– Tak jest! – zakrzyknęły Orły.
– POLOM-i czekają na was w Legionowie. Zaraz wyląduje tu Radogost.
– Tutaj? – zdziwił się Orłowski.
– Nie chcemy, żeby wasze pojazdy jechały ulicami Warszawy. Misja jest w zasadzie tajna.
– Boicie się… przecieków?
– Mamy informacje, że niektórzy rodacy rozpoczęli coś w rodzaju… handlu z Engelsami.
Alka wybałuszyła oczy.
– Niemożliwe!
– A jednak. Orki mają wiele cudownych towarów, chociażby kawę, a Polacy zawsze mieli
głowę do interesów.
– Sądzi pan, majorze – odezwał się Orłowski – że ktoś mógłby być tak głupi, że zdradziłby
Twierdzę dla kawy?!
– Myślę, że ten „ktoś” nie miałby poczucia, że zdradza nasz kraj. Więcej, sądzę, że dla tony
przypraw czy ciężarówki Jacka Daniel’sa mógłby przekazać kilka „nieistotnych” informacji.
Woje pokręcili głowami na znak, że nie mogą pojąć takiego zachowania.
– Twierdza to nie tylko wojsko, Orły – powiedział major Szymon Krawczyk, ale końcówkę
tego zdania zagłuszyły silniki lądującego Radogosta.

Grunmorzy czekali na nich, polegując przy przerobionym na orkową modłę Porewicie –

pojeździe wielozadaniowym wojsk specjalnych. Przypominał łazik skrzyżowany z pick-upem:
miał duże koła, zamiast dachu rurowe wzmocnienia, dużą pakę, dwa działka Siwa z tyłu,
w rogach zaopatrzonych w kosze, jedno takie z przodu i szperacz obok niego. No i, sądząc po
kształcie przodu, był amfibią, podobnie jak Dażbogi.
Gdy Orły wyjechały swoim sprzętem z transportowca, żołnierze majora Bielawskiego
wybuchnęli śmiechem.
– Poczekajcie – krzyknął Hantel – aż włożycie orkowe przebrania!

Kombinezony upodabniające ich do Engelsów wykonano profesjonalnie. Nie były ciężkie ani
niewygodne. Składały się z fragmentów imitujących orkową skórę, siatek między nimi, luźnych
kawałów plastiku naśladujących blachy, którymi Zieleni tak chętnie się obwieszali, oraz
syntetycznych podobizn skórzanych pasów. Łby nie były ciężkie i doskonale pasowały do
taktycznych hełmów. Mocarne szczęki skrywały gardy kasków, a w dość szeroko wycięte
oczodoły w każdej chwili mogły wejść okulary przeciwodłamkowe lub noktowizory. Całą tę
maskaradę można było nałożyć na Chorsy (Zuza, Wampir i Fraydey wrzucili stroje na lekkie
pancerze zwiadowców) i była to impreza całkiem funkcjonalna. Pancerniacy także mieli swoje
zestawy, co wcale ich nie cieszyło, bo pod blachą im mniej ciuchów, tym lepiej.
 – Ty, czuję się normalnie jak ork – zażartował Tygrzyk, pochylając się i pohukując.
– Nie umiesz być orkiem. Ja jestem orkiem – powiedział Fraydey, dużo wyższy od kierowcy
Swaroga.
Schylił się, wyciągnął rękawice, które do złudzenia przypominały zielone łapy, i warknął
zupełnie jak Engels.
– Ty, dobry jest! – Klaudia roześmiała się.
– Cieniasy – zawyrokował Samul.
Gdy spojrzeli na niego, o mało nie wpadli w panikę. Z góry patrzył na nich prawdziwy Adolf.
– Perunie, będzie mi się to śniło. – Gwara chwyciła się za pierś.
– Mnie też – zawtórowała jej Zuza.
Zza pleców Dariusza wyszli POLOM-i. Najbardziej przerażające wrażenie robił Miś. Nie
wiadomo dlaczego kostium pasował na niego doskonale, a jego ruchy, powarkiwania i sposób
oddychania przypominały Engelsa.
– Rany Swaroga! – zaklął Jastrząb Wojteczek. – Gdybym nie wiedział, tobym wypaskudził
kilka ładunków w tę ohydną gębę…
– Kurwa, szefie, wygląda szef strasznie – odezwał się Kolarz.
– O to chodzi – rzekł basem Bielawski. – Właśnie o to chodzi.

– Krawczyk nie wydał wam jeszcze jednej rzeczy – oświadczył major Grunmorów, wyciągając
z bagażnika Porewita pokaźny worek. – Zamontujcie je.
– Tłumiki? – zdziwił się Zgud, wyjmując z pakunku podłużny cylinder.
– Nie ważcie się bez tego strzelać.
– Trudniej celować – skrzywił się Lenny.
– Ty, jeśli wszystko pójdzie dobrze, nie będziesz w ogóle musiał strzelać, kierowco – uciął
Miś. – Wykonać.

– Nasuńcie na oczy okulary – rozkazał Bielawski.

Wykonali polecenie.
– TYKAC, tu Sfora. Słyszysz mnie? – rzucił w powietrze.
– Tu Karol. Słyszę cię, Sfora – usłyszeli w słuchawkach.
– Co to jest TYKAC? – spytał Zgud.
– Skrót od: Tymoteusz, Karol i Cezar. To nasi programiści.
– Aha.
– Karol – Miś odezwał się znowu – włączcie to.
Nagle na wewnętrznej powierzchni okularów, w górnym prawym rogu, pojawił się
półprzezierny, obrobiony graficznie widok satelitarny ich samych stojących w pobliżu
Radogosta i pojazdów. Mapa się oddaliła, ukazując okolicę w promieniu trzystu metrów.
– Ale czad! – zachłysnął się Lenny.
– To, co widzicie, to TAMAS – rzekł Miś. – Taktyczna Mapa Satelitarna. Będzie nam
pomagała w walce. Ale najpierw musi przestać przeszkadzać. Mamy mało czasu, dlatego
dzisiejsze manewry będą intensywne i ze stale włączonym TAMAS-em.
– Mi to pasuje – rzuciła Wiechucka.
Mardok spojrzał na nią. Trudno było powiedzieć, czy jest zdziwiony, czy zadowolony z jej
odpowiedzi, bo jego orkowa fizjonomia była nieruchoma.
– No co? – Spojrzała na jego paskudną gębę. – Fajne to jest.

Programista Karol Szczyrbowski, postawny, zaopatrzony w okulary i gęstą brodę brunet, splótł
ręce i strzelił palcami.
– Będzie robota, panowie, więc pełna koncentracja.
– Tajest – odparli unisono Tymek Typrowicz i Cezar Pokorski.
Oni i dziewięciu innych programistów siedzieli w mrocznym pomieszczeniu w południowej
części podziemi pałacu. Ich młode twarze były oświetlone monitorami komputerów, świecącymi
klawiaturami, myszami oraz dyskretnymi lampami podłogowymi.
Karol włączył głośnik ogólny, by wszyscy mogli słyszeć majora Bielawskiego. Rozjarzyły się
ścienne ekrany wyświetlające podgląd z satelity i główny monitor pokazujący to, co woje widzą
w swoich okularach.
– Cholera, szkoda, że wciąż nie mamy możliwości uruchomienia głębokiej podczerwieni –
zmartwił się Typrowicz.
Miał okrągłą, inteligentną twarz otoczoną rudymi lokami.
– Jak się nie ma, co się lubi, i tak dalej – odparł Cezar.
Ten z kolei był wysokim, chudym brunetem o drobnej głowie.
– Gotowi? – spytał Karol i targnął wąsy.
– Tajest! – odparli programiści.
– Tu TYKAC – rzucił Szczyrbowski do mikrofonu. – Zaczynajcie.
– Tu Sfora. TYKAC, daj oddalenie na pięćset metrów – odezwał się Bielawski.
Karol skinął ręką w stronę Tymka. To on był odpowiedzialny za zoomy.
– Tu TYKAC. Robi się, Miś – szepnął Typrowicz i po chwili na głównym ekranie pojawił się
pożądany obraz.
– Sfora, uruchomcie świetliki – odezwał się Cezar.
– Tu Sfora, już – usłyszeli majora.
Przez dłuższą chwilę nic się nie działo. Pokorski obserwował ekran. Miś tłumaczył coś
podkomendnym. Pewnie wyjaśniał przeznaczenie drobnych podczerwonych emiterów
widocznych dla optyki satelity, ale niewidzialnych gołym okiem. Woje dotknęli swoich lewych
barków i nagle każdy zyskał gwiazdę na ramieniu.
– Tu TYKAC, widzę was – rzucił Karol. – Procedujcie.
Śledzący podgląd satelitarny programiści zobaczyli, jak woje wskakują do pojazdów, jak z rur
wydechowych wyłania się dym, jak startuje Perun…
– Cezar, miej na swoim monitorze oddalenie na pięć kilometrów – rzucił Karol. – Musimy
pilnować Peruna.
– Tajest.
Sfora ruszyła i ustawiła się w formacji. Pięćset metrów dalej czaili się za betonowymi
osłonami członkowie Gwardii Królewskiej. Było ich pięćdziesięciu. Mieli trzy gniazda ciężkich
karabinów maszynowych i wyrzutnie RPG.
– Myślisz, że dadzą radę? – spytał szeptem Cezar.
– Nie mam pojęcia – odparł Karol.
– No dobrze, zróbmy to po bożemu – odezwał się Miś. – Mamy przewagę nad wrogiem, bo go
widzimy, a on nas nie. Tak samo będzie z orkami.
– Dlaczego nie mamy tego ustrojstwa w wojsku? – spytał Lenny.
– Bo to prototyp.
– Aha.
– Propozycje, majorze? – Orkowa gęba Bielawskiego spojrzała na Orłowskiego.
– TYKAC? – rzucił Sergiusz do mikrofonu.
– Tu TYKAC – usłyszał w słuchawkach głos Karola.
– Daj mi przybliżenie na kwadraty… H8, G3, G4 i F1.
– Rozumiem, tykam.

Szczyrbowski dał znak Typrowiczowi, ale ten sam wiedział, co robić. Jego zespół odpowiadał za
generowanie przybliżeń i oddaleń na żądanie każdego żołnierza. Jeden z programistów uwinął
się z zadaniem w ciągu czterech sekund. „Za wolno” – pomyślał Tymek, ale nie podzielił się
głośno swoją obserwacją.
– TYKAC do Orłowskiego – odezwał się. – Masz to.
– Dziękuję.

Dowódca Orłów chwilę przyglądał się obrazom, po czym zawyrokował:

– Są zlokalizowani w czterech miejscach. Wariant głośny: po dwa strzały odłamkowymi
z eksplozją nad głowami przeciwników. Po pierwszym strzale będą mieli sekundę na reakcję.
Nie zdążą odskoczyć. Drugi strzał wykończy wszystkich.
Miś spojrzał na POLOM-ów. Pokiwali zielonymi łbami na znak akceptacji.
– Świetnie, majorze. Wariant cichy?
Orłowski się zastanowił.
– Perun szerokim łukiem na zachód i na północ, nisko, tak by go nie zobaczyli. Tam czeka na
znak. Zwiadowcy na prawe skrzydło: Wampir, Zadra, Fraydey, Hantel, Kolarz, Węcławek,
Baczyński i pan.
– Mów mi Miś. Albo Artur.
– Sergiusz.
Uścisnęli sobie dłonie.
– Zwiadowcy rozchodzą się w łuku mierzącym pięćdziesiąt metrów. Swaróg na szpicy, obok
niego Dażbog z piechotą w środku. Z nimi Trojan. Rujewit robi hałas na lewym skrzydle,
przejeżdżając w bezpiecznej odległości i ostrzeliwując ich z Siwych. Rusza szpica. Snajperzy
zdejmują operatorów RPG. Perun nadlatuje od północy. Dażbog wjeżdża w środek.
Wyskakujemy osłaniani przez zwiadowców i razem z Trojanem wykańczamy resztki.
Miś spojrzał na swoich ludzi. Znowu przytaknęli.
– Wypróbujemy to, majorze.

Karol odstawił stalowy kubek z wypalonym godłem Twierdzy na czerwoną podkładkę z takim
samym logo. Chociaż kawę zbożową zaparzono przed kilkoma minutami i wciąż pachniała
waniliną, to, co widział na monitorze, było o niebo atrakcyjniejsze. W centrum informatycznym
panowała wrzawa. Programiści zostali przydzieleni do żołnierzy i byli w nieustannym kontakcie,
realizując ich polecenia. Wszystko doskonale zorganizowano, a zdolności adaptacyjne Orłów
zasługiwały na oklaski.
– Widzisz, jak oni szarżują? – szepnął Porycki do Tymka. – Normalnie mam gęsią skórkę…

– Lenny, prędzej, pręęęędzej! – krzyczała Klaudia „Ripley” Heintze na całe gardło, waląc
z pokładowego karabinu.
– Prędzej się nie da! Zabrali nam moc!
– Na niższym biegu!
– A ty myślisz, że co ja robię?!
– Żmij! Teraz!
Huknęły działka Dażboga, zasypując rozpierzchających się wojów czerwoną farbą.
– Brawo!

– Flacha, walisz! Tygrzyk, gazu! – darła się Kicia w Swarogu.

Grom z działka Siwa zagłuszył jej dalsze słowa.
– Dziad, nie waż mi się! – ostrzegła Gwara, widząc, jak kapral szykuje się do załadunku. –
Skradanka, bez dużego bum!
– Na rozkaz – odwarknął.
– Taranem! – wrzasnęła Gwara, widząc, że Tygrzyk zamierza ominąć betonową przeszkodę.

– Okej, dzieci, czas na nas – mruknął Jarota. – Pieluchy zapięte?

– Jedziesz, stryjek – warknął Wojteczek.
Rujewit skoczył do przodu i błyskawicznie się rozpędził. Wybił się w górę na pagórku i wtedy
Alka z Jastrzębiem zasypali przeciwnika niegroźnymi czerwonymi pociskami.

– Ale fajerwerki – skomentował Wolf, widząc, jak czerwony barwnik tryska z pleców i piersi
przeciwników.
Niania pochylił dziób.
– Dajesz – chrypnął.
Działka Peruna zalały niedobitki szkarłatem.

– E… szefie – szepnął Kietzman schowany w wysokiej trawie. – Co to było?

– Nie zdążyłem strzelić – poskarżył się Hantel.
– Ja też – przyznał Kolarz.
– To są… psychopaci – sapnęła Węcławek.
Wampir, Zuza i Fraydey spojrzeli na siebie porozumiewawczo. Zadra wyszczerzyła ostre białe
zęby.
Pokorski zerwał słuchawki z głowy i wstał od monitora.
– Kurwa, kurrrrwa mać, ja to sobie nagram i będę się przy tym onanizował!
– Nigdy czegoś takiego nie widziałem – przyznał Typrowicz, głęboko oddychając.
– Nieeee, muszę to jakoś rozchodzić – oznajmił Cezar, drepcząc w kółko.
– Ja pierdolę – mruknął tylko Szczyrbowski. Także wstał i spojrzał na rozentuzjazmowanych
programistów. – Ja wiem, że gwardia to twardziele. I wiem, że Grunmorzy to elita. Ale tu
zobaczyliśmy, co znaczy doświadczenie w polu. No ja pierdolę.

Obsmarowani czerwoną farbą gwardziści mieli na twarzach mieszaninę podziwu, rozbawienia

i szoku.
– Jak, do jasnej cholery, wy walczycie? – spytał kapitan Ciok dowodzący przeciwnikami
Orłów.
– W Piątej Brygadzie wszyscy tak mają – odparł Lenny.
– No i musieliśmy się hamować – mruknął Dziad, a Gwara pogłaskała go po głowie.
– Dobrze – powiedział Miś. – Pokazaliście klasę. Perun – spojrzał na Nianię i Wolfa – trochę
za późno.
– Zgadzam się – przyznał Krawczyk. – Do poprawy.
– Dażbog – Miś wskazał Klaudię – nieco za wcześnie. Pamiętaj, Ripley, że Swaróg ma
mocniejszy pancerz.
– Tak jest.
– A poza tym bardzo dobrze. To my będziemy musieli zmodyfikować modus operandi
i przystosować się do agresywniejszego stylu.
Kietzman i pozostali POLOM-i kiwnęli głowami.

Obiad polowy nie był wykwintny, ale smaczny. Składał się z czerwonego barszczu na ostro
z uszkami, a na drugie woje dostali kluski śląskie z gulaszem wołowym i surówką.
– Nie wiem, czy Tata Malki tak dobrze gotuje – sapnął Mardok, pałaszując drugie danie.
– Nie bluźnij – mruknęła Klaudia. – Malki jest najlepszy. Ale to także jest cudowne. –
Ukłoniła się kucharzowi, a ten z uśmiechem się odkłonił.
– Ciekawe, co u Kaliny – rzucił znad talerza Lenny.
Ripley spoważniała.
– Mam nadzieję, że dobrze.
Orłowski pokiwał głową.
– Dzisiaj z nią rozmawiałem. Mówiła coś o infekcji.
– Ojej – zmartwiła się Klaudia.
– Ale dostaje już antybiotyk. Odwiedzę ją przed akcją.

– Bauer? – Hermann, lecący od kilkudziesięciu minut nad terenem Polski, sto metrów na lewo
od szerokiej i dobrze widocznej autostrady, usłyszał zdenerwowanego Worlöcka. – Kurrrwa, nie
możemy nawiązać …ści z Dżedajem. Co ten… bił, nie mam pojęcia. Tak czy …wak, lecicie we
trzech, zrozumiałeś?
– Tak, Blitz, zrozumiałem – odparł były bokser, wprowadzając rakietę w delikatny skręt, bo
autostrada zataczała łuk. Łąki lśniły pod nim niczym rozdygotana powierzchnia zielonego
oceanu. – Damy radę.
– …an jest taki, jak był. Ty idziesz z Ixim … dołu, a Schmidt sch… z góry, zrozumiałeś?
– Tak, Worlöck, zrozumiałem.
– … słyszę. Zrozumia…?
– Jawohl, zrozumiałem.
– To …brze. Łączno… się rwie.
– Ja. Pewnie będzie coraz gorzej.
– Co?
– Peeewnieee bęęędzieee coooraaaaz goooorzeeeej!
– Z ra…tą wszystko … …rządku?
– Wszystko w porządku! Ja, ja!
– Gott …it uns!
– Gott mit uns, Worlöck!
Hermann usłyszał szczęk kończonego połączenia i dobrze, bo rwąca się łączność denerwowała
go coraz bardziej. Spojrzał na zegarek umieszczony z przodu rakiety. Wskazówka była coraz
bliżej czerwonej kreski. Licznik pokazywał, że odkąd minęli Posen, przelecieli dwieście
trzydzieści kilometrów. Czyli do Warschau zostało już tylko pięćdziesiąt. Rakieta straciła trochę
impet, Bauer nie wiedział dlaczego, ale wskaźnik paliwa informował, że powinno go starczyć do
stolicy Różowych.
– Ba, nawet do ruskich byśmy dolecieli – warknął.
Żałował, że Schmidt i Ixi lecą za nim, bo im nie ufał. Wolałby mieć ich przed sobą. Wtedy
byłby pewien, że są z nim, ale nie ryzykował zwiększenia pułapu czy Gott broń, zrobienia kółka,
bo ci idioci mogliby coś źle zrozumieć. Trzeba lecieć prosto, uważać, żeby się nie rozbić, i mieć
nadzieję, że podążają za nim. A zresztą Blitz powiedziałby mu, że się zgubili, gdyby tak się
stało. Gdyby zaś któryś grzmotnął w asfalt, Bauer niezawodnie usłyszałby eksplozję. Swoją
drogą, co odbiło Dżedajowi?
Co mu, u Gotta, odbiło?

Sierżant Dawid Wiktorski oraz kapral Andrzej Matuszewski, nota bene mniej rozgarnięty brat
Macieja Matuszewskiego z centrali, przeprowadzali właśnie przegląd sprzętu na placu
niewielkiej jednostki wojskowej w Baranowie, gdy do ich uszu doszedł z początku cichy,
a potem coraz głośniejszy dźwięk.
– Co do…? – spytał kapral Matuszewski i rozejrzał się.
Sierżant Wiktorski, olbrzym szczycący się gęstą brodą i sięgającymi ramion kasztanowymi
włosami, także poczuł nieokreślony niepokój, bo dźwięk się nasilał, jakby zaraz miał się na nich
zwalić jakiś wielki odrzutowiec. Nagle zobaczyli trzy dziwaczne pojazdy, które mknęły tuż nad
ziemią, zostawiając za sobą ogień i dym. Ledwo je ujrzeli, już zniknęły za wzgórzem, ciągnąc za
sobą niknący odgłos gromu.
– Co to było? – spytał kapral.
– Nie mam pojęcia.
– Nowy rodzaj Perunów? – poddał Matuszewski.
– No to byłby zajebisty, szczerze mówiąc. Pewnie jakieś próby.
– Tak nisko lecieć. Goście mają jaja.
 – No.
– Ale nie powinniśmy wiedzieć, że takie próby będą się odbywać?
– O naszym zadupiu nawet Swaróg zapomniał, kapralu, twój braciszek także. Kto by się nami
przejmował?
– Panie sierżancie, proszę nie wspominać mojego brata, bo mnie wkurw ogarnia…
Kapral miał kompleksy. „Maciuś” zawsze był faworyzowany przez rodziców, a jego
herlakowatość, jak na złość, spowodowała jeszcze większą troskę i odstawienie silniejszego, ale
głupszego brata.
– Wiem, co czujecie, kapralu. Przede mną też kiedyś rysowała się kariera…
– Właśnie… – Andrzej Matuszewski spuścił nos na kwintę i westchnął. Zaraz jednak nowa
myśl nawiedziła jego mózgoczaszkę.
– Panie sierżancie?
Olbrzym spojrzał na podwładnego.
– No?
– A jeśli to… Engelsi?
– Nie żartuj! Tu? W centrum Twierdzy? Z takim sprzętem?
– No a te kolory? Były jaskrawe.
– Widziałeś kiedyś taki ekwipunek u Zielonych?! Każdy prototyp ma jaskrawe kolory. Nie
będziemy z siebie robić idiotów, a tym bardziej nie chcesz robić z siebie idioty przed
braciszkiem, prawda?
– To co? Nie zawiadamiać centrali?
– Nawet o tym nie myśl, kapralu. Nam nic nie mówią, to i my im nic nie powiemy.

Ixi ucieszył się, że padła łączność z Worlöckiem, bo ten wciąż kazał mu ściszać muzykę, a on ją
kochał i nie zamierzał z niej rezygnować, zwłaszcza podczas tak wiekopomnej misji. W jego
rakiecie huczała metalowa ściana dźwięku, za oknem zaś wił się czarny dym pozostawiany przez
maszyny Schmidta i Bauera, pola śmigały kilka metrów pod brzuchem rakiety, wywołując
euforię, połyskiwały białe obłoki na błękitnym niebie, rzęziły blachy pojazdu, a on tonął
w szczęściu. Nie zastanawiał się, co się dzieje z Dżedajem. „Pewnie leci za nami” – pomyślał
i z lubością, delikatnie skręcał to w lewo, to w prawo, to w lewo, to w prawo…

Schmidt trzymał się blisko rakiety Bauera i powtarzał plan.

– Hermann i Ixi od dołu, a ja i Dżedaj od góry. Ale Worlöck mówi, że Dżedaj się zgubił, więc
Hermann i Ixi od dołu, ja i… nie-Dżedaj od góry. Nie – Dżedaj to jest brak Dżedaja. Czyli
Hermann i Ixi od dołu, a ja i brak Dżedaja od góry. Na pewno o czymś zapomnę. Za dużo
instrukcji – warknął do siebie i wspomniał ostatnią rozmowę z Blitzem, tuż przed startem.
Stawiał właśnie stopę na pierwszym stopniu schodów wiodących na trebusz, gdy zatrzymał go
Worlöck.
– Schmidt? – Naukowiec podszedł do niego, rozglądając się podejrzliwie, jakby bał się, że
ktoś usłyszy ich rozmowę.
– No?
– Masz tu takie małe coś. – Wyciągnął na łapie szklaną fiolkę z niebieskim proszkiem.
– Co to jest, panie Blitz?
 – Takie coś. Eksperymencik. Jak będzie źle… Rozumiesz, tak źle, że pomyślisz, że jednak nie
uda ci się wrócić…
– To niemożliwe, panie Blitz! – oburzył się Robert.
– No niby tak. Ale rozumiesz, to na wszelki wypadek. Jeśli znajdziesz się w sytuacji bez
wyjścia. Rozgryź to i łyknij.
– W całości?
– W twoim przypadku to bez znaczenia.
– Ze szkiełkami?
– Żarłeś gorsze rzeczy.
– I co to mi da?
Worlöck skrzywił gębę.
– Nie wiem, bo to eksperyment. Mam nadzieję, że coś w rodzaju… Znasz dzieje Jezusa?
– Gotta?
– No tak. On… jak umarł, to potem żył.
– Nie rozumiem, panie Blitz.
W tym momencie pojawił się Leonhard z obłędem w oczach.
– Co on tu jeszcze robi?! Na stanowiska, na stanowiska!
Worlöck wcisnął w łapę Schmidta fiolkę i się ulotnił. Gigant wsunął ją do sakwy i, popychany
przez Blatza, ruszył w górę schodów.
– To wszystko zbyt skomp… plikowane. Na pewno o czymś zapomnę – podsumował,
przerywając wspomnienia. – He. – Roześmiał się. – Ciekawe, jak wygląda brak Dżedaja…
I nagle do niego dotarło.
– O donnerwetter, aaapokalipsa! Dżedaja nie będzie! – Znowu się roześmiał. – To jeszcze
lepiej. Wszystkie różowe ciasteczka będą dla mnie. Jedno ciasteczko, drugie ciasteczko, zjem je
razem z talerzem! Wszystkie dla mnie! Mam nadzieję, że napotkam same samiczki, same
śliczne, pachnące samiczki w sam raz do rozprucia z góry na dół albo z dołu do góry. Na Gotta,
jak ja dawno nie rozpruwałem Różowej… Mmmm, jak mi się chce rozpruwać, z dołu czy z góry,
z dołu czy z góry, aaapokalipsa… Mmmm, jak z dołu, jest fajnie, bo flaczki cudnie pachną, ale
potem jest problem, na żebrach się nóż zatrzymuje. Jak z góry, jest śmiesznie, bo chrzęści klata,
ale za szybko się Różowy kończy i Hertzburger jest zepsuty. Więc z do…
– Bauer do Schmidta – usłyszał w słuchawkach. – Słyszysz mnie, pisarzu?
– Uk, uk, słyszę. Słuchaj, rozpruwać od dołu do góry czy odwrotnie?
– Chuj z tym, sam zdecydujesz. Czekaj, nie gadaj teraz… Ixi? Ixi, odezwij się.
W uszy Schmidta uderzył straszny hałas.
– Ixi! – ryknął Bauer. – Ścisz to coś!
– Noooo nieee – jęknął Überwunder, przyciszając muzykę. – Najpierw Worlöck, potem wy!
Czego?
– Zawrzyj ryj, idioto, i słuchaj – odezwał się Bauer. – Za minutę, może dwie, będziemy nad
Warschau i zaczniemy szukać pałacu króla. Wznosimy się. Wykonać!
Schmidt zobaczył, jak czarne cygaro Bauera wznosi się, jakby odklejając od pól. Powtórzył
jego manewr. Och! Lot nad powierzchnią ziemi był upajający, ale pęd w górę wyzwalał! Tyle
przestrzeni! Tyle błękitu!
– Aaapokalipsa! – charknął.
– Lecimy obok siebie, żebyśmy się nawzajem widzieli – zakomenderował Bauer. – Nie
wlećcie we mnie, debile.
 – Uk, uk – odezwał się Schmidt, ale nawet on nie wiedział, co ma na myśli.
– Robert, polecisz po mojej lewej, Lukas po prawej. Prawa to ta od walenia, pamiętacie?
– Uk, uk – odparł Schmidt i poleciał w lewo.
– Brawo – pochwalił go Bauer.
Chwilę później po przeciwnej stronie znalazł się drugi Überwunder.
– Doskonale. Ktoś wie, co się stało z Dżedajem?
– Nie – rzekł Schmidt.
– Nie – zawtórował mu Ixi.
– Donnerwetter, wychodzi na to, że załatwimy to we trzech.
– Wystarczy – zapewnił były pisarz.
– Okej, bracia, jesteśmy nad Warschau – sapnął podniecony Bauer. – Rozglądać się, gdzie jest
pałac!
Schmidt zerknął na zatkniętą w kierownicę rakiety fotografię i zaczął przeczesywać
metropolię wzrokiem.
– Jeju, ale piękne miasto – jęknął Ixi. – Już dawno nie widziałem tak zadbanego. Wszystko się
błyszczy i jest tak kolorowo…
– Śliczne – potwierdził Schmidt. – Będzie co rozpierdolić!
– Nie gadać, szukać!
Budowle Warschau mknęły pod rakietami jak szalone, błyskając błękitnymi szybami
i czerwienią chorągwi. Nagle Bauer wrzasnął:
– Jest! Na prawo! Skręcamy!
Jego rakieta wykonała ostry zwrot. Był to błąd, bo Ixi nie miał ani odpowiedniego refleksu,
ani na tyle pomyślunku, by od razu się zorientować, która to jest „prawa”. Bolid Bauera
grzmotnął w cygaro Ixiego, aż zahuczało.
– Uważaj, donnerwetter! – wrzasnął meloman.
– Żyjesz?
– Żyję, ale w mordę, uważaj! Wgniotłeś mi karoserię!
– Schmidt! – krzyknął Bauer, nie wdając się w dyskusję z Ixim. – Wyrównaj!
– Widzę, wyrównuję.
– Lecimy w górę dziesięć grzmotnięć w ryj, tak?
– Tak!
– Celujemy w pałac i wciskamy czerwony guzik. Pamiętacie?!
– Ja, ja!
– Schmidt na górę, my z Ixim od dołu, ja?
– Ja, ja, skończ wreszcie, bo mi się coś pomyli!
– No to w górę!
Kolorowe cygara wzbiły się, hucząc na pełnym ciągu rakietowych silników.
– Uuuuhuuuu!!! – darł się Schmidt, gdy pocisk przebijał się przez rzadkie chmury, lecz po
chwili rzucił: – Bauer, już?!
– Czekaj… Sześć, siedem, osiem, dziewięć, dziesięć! Celujemy!
Schmidt pchnął kierownicę Harleya w przód. Horyzont pomknął w górę i w celowniku
Überwunder ujrzał fragment Pałacu Twierdzy. Dużą część gmachu zakrywały chmury.
– Donnerwetter, słabo widać!
– Celuj w to, co widać! – krzyknął Bauer. – Już! Już, bracia! Gott mitt uns!!!
– Jaaaa!!! – Były pisarz grzmotnął w czerwony guzik.
 Pasy bezpieczeństwa Überwundera puściły. Rakieta rozpękła się, zachwiała i lekko opadła,
zostawiając olbrzyma w mroźnym powietrzu. Następnie ryknęła rakietowym silnikiem
i pomknęła do przodu, a długi błękitny płomień z dyszy wylotowej ogrzał skórę Schmidta,
chociaż znajdował się on dobre dziesięć metrów od rozpędzającego się cygara. Oddaliwszy się
na bezpieczną odległość od pilota, pojazd zawył i skoczył do przodu jak wściekły byk, gnany
jeszcze dłuższym, żółto-niebieskim płomieniem.
– Ja! Ja! – krzyknął Überwunder. – Pędź i rozpieprz to wszystko!
Wisiał jeszcze chwilę pogrążony w błękicie.
– Hurrraaa! – zawył, widząc, jak pozostałe barwne cygara także się rozpoławiają, ukazując
Hermanna i Ixiego na imponujących, połyskujących w słońcu mechanicznych rumakach. –
Fantastycznie! Dowalcie im!
– Uuuuuhuuuu!!! – wrzasnął Ixi i rozkręciwszy muzykę na cały regulator, chwycił swoją
gitarę. – Ale tu – rozejrzał się i potarł ramiona – zimno!
Jego oranżowy pocisk runął w stronę znienawidzonej budowli, a zaraz za nim pomknęła
czarna rakieta Bauera. Ich lot był cokolwiek chybotliwy, ale zanim Schmidt zdołał to
skomentować, zniknęły za zasłoną chmur.
– Zimno, ale zajebiście! – Byłemu bokserowi udzieliła się euforia, bo darł się wniebogłosy
i rozpościerał łapy na boki, jakby chciał nimi objąć całe niebo. – Zaraz będzie cieplej! Gorąco!
Wybuch może być duży, więc uwaga na spadochrony, żeby się nie zapaliły. I trochę może nami
potargać, chociaż jesteśmy dość wysoko. Potem zgodnie z planem! Schmidt! Góra! My! Dół! –
Pociągnął wajchę uwalniającą wielki, czarno-żółty spadochron.
Ixi poszedł w jego ślady i także szarpnął uchwyt, rozwijając pomarańczową czaszę. Ostatni
był Schmidt. Chwycił paluchem klamrę i tak energicznie targnął, że ją urwał. Szczęście, że
płachta i tak się rozwinęła.
– Aaapokalipsa – mruknął, widząc nad sobą zielono-czerwonym baldachim. – Teraz,
donnerwetter, za linki trzeba ciągnąć, żeby wylądować ładnie tam, gdzie Gott, znaczy Zimon,
znaczy Worlöck chcieli. Ale nie za szybko, bo zaraz pierdolnie, oj, pierdolnie i będzie śmiesznie.
Ledwie przebili się przez rzadki obłok, Hermann zaklął:
– Verfluchte!
Powód do niezadowolenia istotnie był. Jego rakieta i cygaro Ixiego nie trafiły w pałac.
Aktualnie oddalały się od wielkiego gmachu i nic nie wskazywało na to, że w niego uderzą…
chociaż może? Nagle wyrwały w górę niczym para kochanków unoszonych wzniosłymi
uczuciami i zawróciły, celując mniej więcej w pałac, ale Bauer nie miał wątpliwości, że ich lot
jest grą przypadku, nie zaś rezultatem działania żyroskopów czy złożonego programu
kontrolującego trajektorię. Znowu zakręciły w wariackim piruecie, jakby ze sobą zrośnięte.
Überwunder spojrzał na Pałac Twierdzy w poszukiwaniu bolidu Schmidta. Ten, owszem, wbił
się w jedno z niższych okien, ale nie wybuchł.
– Ja pierdolę! – warknął Bauer. – Jeden niewybuch i dwa pudła! Jakim cudem?! To przez to
zderzenie w powietrzu, Ixi!
– I przez brzozę! – rzekł tamten.
– Jaką brzozę?!
– Mniejsza o to! I tak damy im radę, co nie? Bez rozwalenia pałacu.
Bauer przez chwilę się wahał, ale widząc niepewność Ixiego, odparł mocnym basem:
– Pewnie, że damy! Uważajmy tylko na ten niewybuch! Dobra! Schmidt! My lecimy tam –
wskazał wschodnią stronę budowli – ty, zgodnie z planem, na dach!
 – Jawohl!
– Trzymaj się! – krzyknął Überwunder i ściągnął linki spadochronu.
Gdy za Bauerem poszybował meloman, Robert został sam. Spojrzał pod stopy i dostrzegł
wycelowany w górę niczym sztylet złoty szczyt pałacu, a wokół niego kwadratowy taras, który
z początku wydał mu się nieduży, ale z czasem powiększył się, rozciągnął i okazał całkiem
dobrym miejscem lądowania. Zanim jednak Überwunder dotknął jego powierzchni, ujrzał
biegnące z różnych stron czerwone smugi ścigające kolorowe spadochrony jego towarzyszy.
Smugom towarzyszył dźwięk wystrzałów, który dobiegł do jego uszu z opóźnieniem.
– Zaczyna się zabawa – usłyszał w słuchawkach głos Bauera. – Myślałem, że się nie
doczekam! Czujecie ten zapach?!
– Przepyszny – odparł Schmidt. – Tu są miliony Różowych. Będę żarł cztery lata…
– Marzyciel – skomentował Ixi. – Szefie, muszą tak napierdalać?
– Ognia, kurwa! – wrzasnął Hermann i w tym momencie Schmidt zobaczył, jak naprzeciwko
ścigającym Bauera i Ixiego smugom wypryskują kontrsmugi, grubsze, potężniejsze, wyrąbujące
z betonowego placu i otaczających go ścian obłoki odłamków.
Po chwili do spadochroniarzy zaczęły strzelać dwie wieże obronne posadowione na odległych
rogach placu okalającego pałac, dołączając do żołnierzy wroga stojących na czymś w rodzaju
parkingu. Widok został jednak nagle zasłonięty przez ozdoby gmachu i olbrzymie stopy byłego
pisarza grzmotnęły w dach budowli.
Spadochron zaplątał się w wystające z attyki tarasu olbrzymie miecze. Gigant szarpnął za
linki, ale materiał nie chciał puścić.
– Verfluchte! – wrzasnął, wyciągnął z pochwy długi tasak i począł siec linki, przyciskając je
stopą do dachu. W końcu przeciął wszystkie. – Co tu, aaapokalipsa, taki bałagan?! – mruknął,
lustrując las anten, nowszych i starszych. – Różowi bałaganią? Zrobimy im większy burdel! –
Skoczył i potężnymi uderzeniami tasaka zamienił instalacje w rumowisko. – To na rozgrzewkę.
– Uśmiechnął się obleśnie, zadarł głowę i zmierzył wzrokiem wielkie, metalowe godło Polaków.
– Ja wam dam orzełka, verfluchte polnische Rose…
Odnalazł wzrokiem niewielkie wejście do budynku. Podbiegł do metalowych drzwi
i grzecznie zapukał.
– Puk, puk! Porcja rozpierdzielu na wynos! – Roześmiał się głośno, bo uznał, że właśnie
wspiął się na szczyt swych intelektualnych możliwości.

Major Szymon Krawczyk, dowódca Zbrojowców Gwardii Królewskiej, człowiek w swoim

mniemaniu dowcipny i seksualnie osiągalny dla płci przeciwnej o ponadprzeciętnej
atrakcyjności, artysta marzący o tym, by wkrótce dokończyć misternie zdobioną zbroję husarza
ze szmelcowanej stali inkrustowanej mosiądzem, patrzył z niedowierzaniem na kolorowe kopuły
spadochronów i nie mógł uwierzyć własnym oczom.
– Co. To. Kurwa. Jest?! – rzucił do adiutantki. – I co to był za grzmot przed chwilą? Lorneta!
– Wyciągnął rękę.
Porucznik Izabela Marszałek zwana „Naznaczoną” wcisnęła w metalową garść przełożonego
wielkie polowe szkła.
– Mam informację z Krajowego Biura Propagandy, że w któreś okno wbił się dziwny zielono-
czerwony pojazd. Jak na mój gust… – Dalsze jej słowa zostały przerwane głośnym
pohukiwaniem Marchołta jednego ze Zbrojowców.
 Pociski szyły do postaci wiszących na spadochronach. Po chwili otworzyły ogień wieże
obronne i inni Zbrojowcy.
– Kto, kurwa, strzela bez rozkazu? – warknął major.
– Zaczął na pewno Anarin. – Izabela skrzywiła się. – Przedwczesny wytrysk…
Major trzymał lornetę przy oczach, usta miał otwarte, a jego mózg próbował zrozumieć to, co
wzrokowe ośrodki interpretacyjne centralnego układu nerwowego zdążyły już rozpoznać. Jakim
cudem w centrum Warszawy, nad Pałacem Twierdzy pojawili się Engelsi?
– Jakie rozkazy, majorze? – spytała Naznaczona. – Jakie rozkazy?!
Majora Krawczyka wreszcie odetkało. Odsunął szkła od oczu i wrzasnął z całych sił:
– Pełna mobilizacja! Ognia!
– Tak jest! – Marszałek przycisnęła słuchawkę do ucha. – Tu Cytadela na kanale ogólnym.
Pełna mobilizacja. Pałac Twierdzy jest atakowany. Powtarzam: Pałac Twierdzy jest atakowany.
To nie są ćwiczenia!
– Ja pierdolę! – krzyknął stojący na betonowym podwyższeniu oddzielającym parking
maszynowy od centralnej części placu Marcin „Anarin” Jendrzej. – Patrzcie! – Wskazał biało-
czerwoną pancerną ręką niebo po drugiej stronie pałacu.
Ciągnęły tam za sobą dym dwa cygara raz zbliżające się do budynków, a za chwilę pędzące
świecą wzwyż i znowu nawracające.
– Napierdalają w nas rakietami?!
Major przyłożył znowu lornetę do oczu i starał się uchwycić pociski. Wreszcie zobaczył
czarny obiekt i lecący blisko niego pomarańczowy. Były dziwne – nie przypominały rakiet,
tylko… skrzydlate motocykle. Krawczyk oderwał szkła od oczu i znowu je przytknął. Nie umiał
zrozumieć tego, co widzi.
– Jakim cudem nie wykryły tego radary?! – wrzeszczał Anarin, waląc z Marchołta to
w szybujących coraz niżej orków, to w czarną rakietę, która opuściła swą oranżową towarzyszkę
i z hukiem przeleciała tuż nad ich głowami. – Majorze, chować się? To jakieś atomówy?!
– Szlag najjaśniejszy!
W głowie Krawczyka ścierały się sprzeczne myśli: dziwne rakiety są pojazdami, którymi
przybyli Zieleni, czy pociskami zaopatrzonymi w głowice? Próbować zestrzelić cygara czy walić
w orków? Zarządzić alarm bombowy czy zignorować pociski? Kiedy i jak daleko od pałacu
spadną? Dlaczego widać dwóch Engelsów, a rakiety są trzy – o ile to, co się wbiło w pałac, jest
rakietą? Jeśli zaś jest, dlaczego nie wybuchło?!
– Ja pierdolę, ja pierdolę… Alarm bombowy! Do schronów! – zawyrokował.
– Kurrrwa! – wrzeszczał Anarin, waląc do szybującego wroga.
– Pod ziemię, Marcin! – zarządził major i cały oddział Zbrojowców wbiegł do bunkra pod
placem.

Hermann Bauer krzyknął triumfalnie, ujrzawszy, że Zbrojowcy, zwani przez niemieckich

Engelsów Ritterassami, czyli duporycerzami, wbiegali w pośpiechu pod ziemię, a wieże obronne
zamilkły.
– Batz i Worlöck, wy małe sukinsyny, dobrze to obmyśliliście! – roześmiał się, lądując na
siatkowatym dachu budowli oddzielonej od placu wysokim murem. Wyciągnął z pochwy
olbrzymi teutoński miecz, wziął zamach, uderzył, sypnęły się skry i siatka z chrzęstem puściła.
Za plecami Überwundera wylądował Ixi, co ork wyczuł po drżeniu metalowego podłoża.
 – Szefie, prać? – zapytał rozochocony Lukas. – Na Gotta, jak tu pachnie! Zaraz będę miał
spuszczanie!
Wskazał chroniącą przyrodzenie blachę odchyloną od reszty okryw pod dziwnym kątem.
– A czujesz zapach braci?
– Grünów? No czuję. Jakim cudem?
– Takim!
Bauer wykonał kolejne cięcie, w poprzek pierwszego, wyskoczył w górę i przedarłszy się
przez siatkę, wylądował z głośnym grzmotnięciem przed czterema klatkami, z których patrzyły
na niego z szeroko rozdziawionymi paszczami orki. Tylko jeden, stojący w klatce pierwszej od
prawej, stłumił zdumienie i spytał:
– Czy mnie oczy mylą, czy to słynny Hermann Bauer?!
– Bart Rasäla? – spytał Bauer. – Mówią do ciebie Shrek?
– Na Gotta! Skąd wiesz?
– Hakuna Matata! – wrzasnął Überwunder i w tym momencie zobaczyli, jak niebo zapala się
białym blaskiem, a po sekundzie dotarł do nich podwójny grom eksplozji.
W głowie Shreka zaś, do wtóru zrywającej się ognistej wichury i jęku wypadających szyb,
wybuchła trzecia bomba. Bomba samoświadomości.
Przed przeobrażeniem w Zielonego był członkiem GSG 9, antyterrorystycznej jednostki
Bundespolizei uważanej za jedną z najlepszych na świecie. Dowodził elitarnym oddziałem i był
w tym naprawdę dobry. Wspomnienia ćwiczeń, testów, poligonów, tego wszystkiego, co
przeżył, gdy został komandosem, uderzyły w jego mózg z ogromną siłą. Nagle zrozumiał, że
doskonale umie posługiwać się bronią, zna dziesiątki sposobów odbierania życia w walce wręcz,
jest ekspertem w sprawach taktyki i dowodzenia, słowem, że jego fachem jest… wojna.
Dookoła fruwały płonące liście drzew, słychać było spadające na ziemię okruchy szyb, ciało
owiewało gorące powietrze, uszy masował przerażony ryk setek Różowych, a mózg płonął
w powodzi wspomnień. „A więc to tak! Więc nie jestem głupkowatym kolarzem, który miał
rzekomo ambicje na jakiś medal, lecz Bartem Rasälą, kapitanem szóstego oddziału
Bundespolizei!” Morda Engelsa, napięta i zdziwiona, powoli zaczęła się uśmiechać wyjątkowo
paskudnie, nawet jak na Grüna.
– Jak? Dlaczego myślałem, że byłem kolarzem? – spytał Bauera, który mierzył właśnie w pręt
jego klatki z wielkiego Browninga.
– Sztuczka Worlöcka. Sam dokładnie nie wiem. Mówił, że najlepszy szpieg to taki, który nie
wie, że jest szpiegiem. Łapiesz coś z tego?
Padł ogłuszający strzał, pocisk odbił się od pręta, krzesząc iskry, i utkwił w betonowej ścianie.
Sztaba pękła. Do Bauera podbiegł Ixi i wymierzył gitarę w sąsiednie pręty. Shrek cofnął się kilka
kroków, a Lukas Ixen rzygnął długim jęzorem ognia w żelazo. Po kilku sekundach przestał
i potężnymi kopniakami wyłamał dwa żarzące się wrzeciona.
– Szacun – mruknął Shrek, wyskoczył z klatki i spojrzał na Bauera. – Daj mi broń.
Hermann uśmiechnął się, podając mu PM-98 i podrzucając trzy magazynki.
– Myślałem, że nigdy nie poprosisz.

Były pisarz science fiction Robert Schmidt, który po przeobrażeniu pokochał swoje nowe
jestestwo, stwierdziwszy, że właśnie wkroczył ciałem, a nie tylko, jak dotąd, wyobraźnią w świat
fantazji, pędził szerokimi i (na szczęście) wysokimi korytarzami Pałacu Twierdzy, co chwila
wykonując zgrabny baletowy skok wykończony szpagatem. Zaglądał przy tym do wszystkich
mijanych pokoi i z radosnym wyciem dobywającym się z głębokiego gardła szatkował tych,
którzy weszli mu w drogę, uświadamiając sobie, że niczego innego przez całe życie nie chciał
robić. Myślał tylko o tym, by pruć i strzelać, strzelać i pruć, uk, uk!, i być może dlatego właśnie
w swoich dziełach wciąż opisywał apokalipsy. Właśnie wybebeszał jedną z pracownic urzędu
emerytalnego na trzydziestym ósmym piętrze, z podnieceniem obserwując, jak z jej powłok
brzusznych wyskakują pachnące różowe jelitka, gdy usłyszał za sobą szelest. Puścił rzężącą
niewiastę, obrócił się, wykorzystując jeden z kroków, których nauczył się od Giselle,
i z zaskakującą prędkością ściął tasakiem głowę żołnierza, który usiłował po cichu władować mu
w plecy kilka pocisków.
– Uk, uk, kolego! Dzieńdoberek! – sapnął, wbijając mu w brzuch pazury i wyszarpując
z piersi serce. – Zgłodniałem, więc dziękuję za poczęstunek. Jak mawia nasz kochany Zimon
Zakhausen, Hertzburger time!
Drugą łapą szarpnął jelita spoczywającej obok kobiety i przyozdobił serduszko jasnoróżowym
sznurem.
– To zamiast ketchupu – powiedział do patrzących na niego z przerażeniem Różowych
i wgryzł się w pachnące jadło, a po jego ciele rozeszły się spazmy rozkoszy.
Przeżuwając i doceniając niebiański smak potrawy, pociągnął niedbale spust potężnego
ramiennego działka i zamienił obsadę biura emerytalnego w miazgę przypominającą spaghetti
czy, jeśli kto woli, gulasz. A potem rozejrzał się i uznawszy, że w tym biurze nie ma już niczego
ciekawego, pognał do następnych pomieszczeń, radośnie porykując.

– Okej – odezwał się Krzysztof Lech, porucznik Gwardii Królewskiej, do sześciu

podkomendnych zgromadzonych w miejscu przecięcia głównych korytarzy piętra trzydziestego
siódmego. – Czekamy. Nie wychylać się, broń w gotowości, strzelać na rozkaz.
– Tak jest – odpowiedział chorąży Bogusław Tobiszowski, woj doświadczony, twardy
i zawsze opanowany.
Z sufitu w rytm przerażających ciężkich kroków posypał się pył, a kryształowy żyrandol lekko
się zakołysał. Do uszu żołnierzy doszedł mrożący krew w żyłach ryk, nie wiadomo, kobiety czy
mężczyzny.
– Panie poruczniku – odezwał się kapral Adam Ochwat, stosunkowo świeży nabytek gwardii –
czy nie powinniśmy bronić cywili, którzy są nad nami?
– Na wyższych piętrach zginęło już czterech członków gwardii, bo działali w pojedynkę –
odparł Lech.
– Nie wiadomo, czy zginęli – zauważył Tobiszowski.
Porucznik spojrzał na niego ciężkim wzrokiem, ale zmilczał.
– To piętro – ciągnął, odpowiadając kapralowi – już się ewakuowało, a nas jest siedmiu. Tym
razem sukinsyn zginie. Działamy, jak nas wyszkolono: w zespole.
– Podobno jest większy od Adolfa – szepnął Ochwat.
– Nie ma orków większych od Adolfów. – Lech skrzywił się. – To wyobraźnia, nic więcej.
Nie siej paniki, żołnierzu. – Spojrzał surowo na podwładnego.
Znowu usłyszeli ludzki ryk i basowy dźwięk, który z łatwością przenikał przez strop i mury.
Dopiero po chwili zorientowali się, że to śmiech bestii.
Spojrzeli po sobie. Ochwat przełknął ślinę, a Tobiszowski przeładował Roda. Porucznik Lech
popatrzył na nich twardo. Byli przeszkoleni i dobrze wiedzieli, że nie mogą okazywać strachu.
– To tylko jeden Adolf – powiedział. – Celować w łeb, krocze i kolana. Skupić się.
– Tajest – odparli gwardziści.
– Zbiega po schodach – szepnął kapral Ochwat, usłyszawszy łomot z klatki schodowej.
Porucznik położył palec na ustach. Chorąży Tobiszowski przetarł oczy, jakby nagle wpadł mu
do nich jakiś paproch. Woje przylgnęli do ścian. Usłyszeli trzask łamanych drzwi i brzęk
tłuczonych szyb. Podeszwy ich stóp zadrżały od kroków tak ciężkich, że stękała od nich
podłoga.
– Porcja rozpierdzielu! – dotarło do nich niemieckie, zniekształcone dodatkowo przez orkową
gębę zdanie.
Spojrzeli na siebie. Słabo znali język Goethego, dykcja Schmidta zaś pozostawiała wiele do
życzenia, więc nie zrozumieli.
– Niuch, niuch, czuję was, polnische Rose – grzmiał były pisarz. – Wujcio Schmidzik
poczęstuje was zaraz tasaczkiem, paluszkiem albo karabinkiem. Do wyboru, do koloru!
Robert pomacał swoją zbroję okrytą mnóstwem pasów, z których zwisały rozmaite rodzaje
broni. Obecność schowanych za ścianami żołnierzy była dla niego oczywista. Ich zapach snuł się
w korytarzu niczym różowy dym.
– A! Zasadzeczka na Schmidzika! Cip, cip, żołnierzyki! – Robert zarechotał. – No dobrze,
pobawimy się!
Ktoś mógłby pomyśleć, że Überwunder ma jakiś szatański plan, na przykład podrzuci wojom
granat, a sam zajdzie ich z drugiej strony, nic takiego się jednak nie stało. Schmidt bowiem,
chociaż miewał przebłyski swoistej inteligencji, nie uważał, by kilku Różowych mogło stanowić
dla niego przeszkodę. Ruszył zatem do przodu z wielkim wrzaskiem, a jego stopy zaczęły
wyrywać klepki steranego dębowego parkietu.
– Rrrrrrraaaaachchch!!! – ryknął, aż pękło szkło w wiszących na korytarzu antyramach.
– Jeszcze chwila… – powstrzymał żołnierzy Lech. – I…
Zanim porucznik krzyknął „Ognia”, stało się coś nieprzewidzianego. Korytarz zalał blask
bijący od okna, zaskoczeni woje na chwilę spojrzeli w tamtym kierunku, po czym ogłuszył ich
huk eksplozji. Szyby posypały się do wtóru basowych porykiwań Schmidta, który wpadł między
nich z dwoma tasakami i tnąc pospołu ludzi i ściany, zamienił skrzyżowanie korytarzy w piekło
krwi, wnętrzności oraz oddzielonych kończyn i głów.
– Aaapokalipsa!

Kiedy major Szymon Krawczyk ogłosił pełną mobilizację i zawyrokował, że Pałac Twierdzy jest
atakowany, król Justyn Łyżwa i królowa Magdalena Kozak przebywali w pałacowym dojo,
gdzie razem z Witelonem, Arkadym, Magdaleną, Kotem, Maciejem, Halszką i Joe Rakowską
ćwiczyli walkę wręcz. To znaczy, by być uczciwym, należy zaznaczyć, że Matuszewski nie
ćwiczył, bo od dzieciństwa był słabowity. Niemniej nie zwalniało go to z obowiązku
uczęszczania na zajęcia. „Obserwacja też czegoś uczy”, mawiał zresztą. Siedział więc doktor
Matuszewski na ławce przy ścianie i w milczeniu śledził ewolucje całego królewskiego zespołu.
Zgodnie z protokołem towarzyszyli im Grunmorzy, nad którymi pieczę sprawował Tycjan
Gucwa, zwany ze względu na nazwisko i pochodzenie „Góralem”. Usłyszawszy straszną
nowinę, zatrzymali się wszyscy i stojąc na macie w ćwiczebnych gi, wpatrywali się w niego.
– Mam doniesienie, że z górnych pięter podąża w dół niezwykle wielka bestia – zameldował
Gucwa. – Większa od Adolfa.
– Na Peruna – jęknął Witelon.
– Jeśli mogę coś zasugerować, powinniśmy się udać do podziemi – rzekł Góral. – Tu nie jest
bezpiecznie.
Dojo znajdowało się na trzecim piętrze budowli.
Łyżwa spojrzał na Kota i na Stawniak.
– Nigdy nie widzieliśmy niczego większego od Adolfa, prawda?
Oboje potwierdzili ruchem głowy.
– Jesteś pewien, Góral, że to większe od Adolfa? – spytał król.
– Major Krawczyk twierdzi, że są więksi. Nie jest pewien ze względu na brak punktów
odniesienia.
– Co takiego?
– Na wschodnim placu wylądują zaraz dwa inne potwory.
– Wylądują?! – chrypnęła królowa.
– Używają spadochronów. Mają na sobie pancerze i uprzęże z działkami i masą innego
uzbrojenia.
– Dlaczego Zbrojowcy nie nawiązali kontaktu?! – krzyknął Wikary.
– Podejrzewają, że stolica jest zagrożona atakiem rakietowym.
– Co?! – tym razem nie wytrzymała Rakowska.
W tym momencie okna dojo zostały wepchnięte do sali, a wraz z gorącym powietrzem
i hukiem eksplozji do pomieszczenia wpadł deszcz szklanych okruchów.
– Na rany Peruna! – zaklął Łyżwa, widząc grzyb ognia i dymu unoszący się w miejscu, gdzie
stał hotel Fortuna.
Tuż za nim unosił się drugi i kolejna fala uderzeniowa targnęła ubiorami zgromadzonych
w sali. Do uszu zesztywniałej ze zgrozy grupy doszły dźwięki syren i stłumiony krzyk setek
ludzi.
Justyn przez chwilę milczał, zdjęty grozą, aż wreszcie opanował się i przełknął ślinę.
– Jaki jest stan Gwardii Królewskiej?
– Jest barykada na trzydziestym siódmym, ale… nie odpowiadają… zdaje się… nikt nie
przeżył. Porucznik Krzysztof Lech… – Gucwa pokręcił głową.
Magdalena Kozak spojrzała kamiennym wzrokiem na Łyżwę.
– Dobry żołnierz.
– Jeden z najlepszych – potwierdził Łyżwa.
– Tworzone są umocnienia na dziesiątym piętrze – rzekł Tycjan.
– Ilu ich jest?
– Gwardzistów? Trzydziestu czterech.
– Dlaczego tylko tylu?
– Osiemnastu już zginęło bądź zaginęło…
– Ilu?!
– Osiemnastu.
– W jakim tempie porusza się ten skurwysyn?
– Potwór? Pokonuje jedną kondygnację w minutę. Sprawia wrażenie, jakby kogoś szukał.
– Każ ewakuować budynek – zakomenderowała królowa.
– Cywile opuścili już dziesięć najwyższych pięter. Poniżej robi się zator na schodach. Windy
nie wyrabiają.
 – Gdzie jest ten zator? – spytał Justyn.
– Od dwudziestego piątego piętra w dół – odparł Góral.
– Gwardziści niech urządzą zasadzkę na dwudziestym drugim piętrze. Zanim Adolf tam
zbiegnie, cywile będą niżej.
– Tak jest.
– Kto nimi dowodzi?
– Kapitan Borys Zajączkowski.
– Świetnie. Niech się utrzyma do odwołania.
– Tak jest.
– Psiakość, powinniśmy byli zrobić jakieś zewnętrzne schody ewakuacyjne… – Justyn potarł
spocone czoło. – Dobra. – Klepnął się w udo i spojrzał na Górala. – Wezwij rezerwę. Niech
wskakują w maszyny i pędzą pod pałac. My też wychodzimy. Zetrzemy się z nimi na otwartej
przestrzeni. Będziemy wtedy mogli użyć cięższego sprzętu. W pomieszczeniach nie mamy
z Adolfami szans. Orszak!
Towarzysze królewskiej pary stanęli na baczność. Nawet błazen Rakowska.
– Macie dwie minuty na ubranie się i uzbrojenie i dwie na zameldowanie się pod pałacem!
Wychodzimy północnym wyjściem. Powtarzam, północnym, nie wschodnim!
– Ale jak mamy to zrobić? – odezwała się Joe. – Na schodach są tłumy…
– Nie filozofować, Rakowska! Przejdziemy po głowach! Mamy chronić tych cywili, a nie
mazgaić się razem z nimi!

O siedemnastej dziesięć zmęczeni ćwiczeniami żołnierze batalionu „Orzeł Biały”, zdjąwszy

upodabniające ich do orków maskownice, kończyli ładować sprzęt do Radogosta. Bolały ich
mięśnie, w uszach huczały wystrzały, pod powiekami zaś błyskały powidoki wybuchów, ale
podopieczni Orłowskiego byli z siebie zadowoleni. Przeprowadzili cztery akcje i wszystkie były
poprawne taktycznie i po prostu skuteczne. Głośno gadali, komentując z członkami Gwardii
Królewskiej i POLOM-ami co bardziej spektakularne momenty.
– Wyskakuję Rycerzykiem nad wzgórze, szarża jak malowana – perorował Jarota – i myślę, że
jak Alka się drze „A! Miny!”, znaczy, że mam nawracać, bo, cholera, teren zaminowany. To
kierownicę w bok i się kładę, i wiraż, i przechył – pokazywał ciałem i rękami, jak bardzo się
przechylili – a ona się drze…
– „Co robisz, kretynie?!” – weszła mu w słowo kapral Alicja Górniak.
– No to ja – ciągnął Andrus – „Spierdalam, bo miny”, a ona…
– „Walimy, a nie miny!”
– „Walimy, a nie liny?!”, odpowiadam i pełnym kołem, pełnym kołem posuwam, aż się
ziemia sypie w ryj, a Wojteczek się drze…
Podszedł do nich operator lewego kosza Rujewita i wspomógł dowódcę.
– „Napierdalamy, po prostu na-pier-da-la-my!”
– I ja mówię do niej – kontynuował Jarota – „No to co pierdolisz?!”, a ona „Przepraszam, już
nigdy nie powiem »walimy«! Czy można już napierdalać?!”. „Aaa, proszę bardzo!”, nawrót i na
pełnym gazie znowu szarża, wyskok, spadamy, a tam jeden pada, bryzg, drugi pada, bryzg, bo
już zwiad zaczynał kropić. Rozglądam się, kółeczkiem, kółeczkiem, pyr, pyr, a tu już nie ma
w co grzmocić. Wyskakują ludziska z Dażboga, miny mają nietęgie, Kocur stoi, Flaszka pali
faję, więc patrzę na Alkę i mówię…
 – „Twoja wina!” – powiedzieli unisono Jastrząb i Alka.
Takimi właśnie opowieściami rozbrzmiewał opasły luk Radogosta. Orłowski i Bielawski
przysłuchiwali się temu i mocowali pasami do burty samolotu ostatnie sprzęty. Sergiusz się
uśmiechał, a co do dowódcy Grunmorów, trudno było orzec.
– Dobra robota – odezwał się w końcu Miś. – Myślę, że…
Zamilkł na kilka sekund, a jego wielka dłoń w czarnej rękawiczce zastygła.
– Myślisz, że co? – Orłowski spojrzał na niego, ale nie sposób było się zorientować, ani co
dowódca POLOM-ów robi, ani co myśli, bo wciąż miał na głowie swój czarny hełm.
– Na rany Swaroga, wszyscy do płatowca! – wrzasnął Bielawski i machnął ręką do żołnierzy
przebywających poza Radogostem. – Szybko! Pałac jest atakowany!

Bauer wraz z Ixim i uzbrojonym Shrekiem uwolnili z klatek nieco zdezorientowanego Matthiasa
Gräbba, najwyraźniej ożywionego szwajcarskiego miłośnika sztuki Matthausa Wangsöna oraz
podnieconego i powarkującego Krisa Ünwettera, który ledwie wyszedł, zażądał broni. Wszyscy
dostali po Glocku z dodatkowym magazynkiem tudzież długim nożu szlachetnej firmy Walther
i – może oprócz Gräbba – byli z tego powodu bardzo zadowoleni.
– Ale jak stąd wyjdziemy? – warknął Ünwetter. – To więzienie. Do góry nie podskoczymy,
a drzwi są…
Stalowe odrzwia, praśnięte na odlew wielką łapą Ixiego, odskoczyły w tył i potoczyły się po
betonie.
Poznaczona pryszczami szczęka Ünwettera opadła.
– Niezły cios.
– Mutacja. – Bauer uśmiechnął się.
Wybiegli przed więzienie, rozglądając się dookoła. Za ich plecami wznosiły się coraz wyższe
grzyby po bombach, rzucając cień na pałacowy plac. Zaczynały opadać pojedyncze płatki
popiołu.
– Szkoda, że rakieta Schmidta okazała się niewybuchem, a nasze straciły stabilność – warknął
Bauer, patrząc na nietknięty pałac.
– Ale szyby poszły. – Meloman wskazał potłuczone szkło.
– Dobre i to. Schmidt! – odezwał się były bokser do interkomu. – Słyszysz mnie?
– Dobrze i dokładnie, dobrze i dokładnie – podśpiewywał Überwunder.
– Co ci tak wesoło?
– Zeżarłem już trzy Hertzburgery, róóóóóżooooowe Hertzburgery, zagryzłem czterema
cynaderkami, też róóóó…
– Dobra, znalazłeś króla?
– Jeszcze nie, jeszcze nie, ale pewnie niedługo znajdę, tralala…
– Jaki opór?
– Niektórzy próbują strzelać, ale w sumie nie wiem po co.
– Czyli jesteś cały?
– Cały i nażarty!
– Idź dalej w dół i sprawdzaj wszystkie pomieszczenia. My idziemy już na górę.
– Jawohl!
Z kilku wysoko położonych okien Pałacu Twierdzy padły strzały, raniąc Krisa w ramię
i Ixiego w udo. Większość kul jednak zrykoszetowała o beton placu i ścianę za nimi.
 – O, strzelają – ucieszył się meloman. – Szefie, mogę już sobie poszaleć?
Bauer uśmiechnął się do niego krzywo.
– Szalej, Lukas, szalej.
Ixi złożył ręce na modłę baletową, po czym wykonał piruet i w teatralnych susach pomknął
w kierunku pałacu.
Obserwujący to Kris był totalnie rozbity. Szczęka opadła mu ze zdumienia i nie chciała się
zamknąć.
– Ale… co to znaczy? – stęknął.
– No co? Atakuje – odparł lekko Bauer.
Ünwetter próbował rozmasować krwawiące na seledynowo ramię.
– Zdaje mi się czy on oberwał? – rzucił Shrek.
– Co? A tak. Wyciągnąć ci tę kulę? – spytał Bauer.
Kris spojrzał w górę na strzelających do nich gwardzistów.
– Może pod dachem?
– Dobra myśl. Idziemy! – zakomenderował Hermann.
– Chwila… – Bart Rasäla przyklęknął i strzelił trzy razy. Każdy strzał zakończył się fontanną
szkarłatnej krwi w miejscach, gdzie gwardziści mieli głowy.
– No! – mruknął z uznaniem Bauer. – Worlöck i Blatz wiedzieli, co robią, umieszczając cię tu.
– Szkoda, że przez większość czasu nie byłem tego świadomy – odparł ponuro komandos.

W tym czasie Ixi dotarł już do głównego wejścia i z radością tudzież zgrabnym ukłonem
przywitał wysypujących się stamtąd ludzi. Tłum był tak spanikowany, że nie dosłyszał bądź źle
zrozumiał nakaz ewakuacji zachodnim wyjściem i teraz ginął trawiony ogniem z miotacza
Lukasa Ixena, którego zestaw muzyczny, rozkręcony na maksymalną głośność, przygrywał
ostatnim chwilom ich życia metalowymi akordami.
– Pięęęknie, pięęęknie – zachwycał się meloman. – Dziękuję ci, kochany Zimonie, że wysłałeś
mnie na tę misję! Ten zapach smażonego Różowego, jakby smalczyk z grzybkami, kiełbasa
z rusztu czy karrrrkóweczka…
Überwunder wyciągnął łapę do najbliższego, upieczonego już mężczyzny, urwał mu rękę,
wsadził do paszczy (przy jego gabarytach ludzka kończyna wyglądała niczym udko kurczaka)
i zaczął przeżuwać z taką ulgą, jakby głodował od miesiąca.
– Uuufff! Uuugh! Co za rozkosz, co za genialna rozkosz!!! Mmm! – Spojrzał na dawcę
kończyny. – Pyszny jesteś, bracie! Mniam! Ale hej! Nie uciekać, nie uciekać, wszyscy będą
obsłużeni! – wrzasnął i rozwinął wachlarz ognia, który pochłonął kolejnych kilkudziesięciu
ludzi.
Towarzyszył temu straszny wrzask, ale Überwunder nie słyszał go, zatopiony w gitarowym
glissandzie kapeli metalowej. Następni Różowi, którzy chcieli się ewakuować tym wyjściem,
cofnęli się przerażeni, widząc dywan zwęglonych, dymiących ciał, i chociaż inni napierali na
nich z tyłu, ruszyli z wielkim krzykiem w przeciwnym kierunku.
– Ixi! – wrzasnął przekrzykujący muzykę Bauer, który dotarł do niego z Ünwetterem,
Wangsönem, Gräbbem i Shrekiem. – Trzeba ich popchnąć, co nie?
– No pewnie! – Meloman uśmiechnął się wielką gębą. – Ale przedtem…
– Hertzburger time! – krzyknęli we dwóch i wbili pazury w brzuchy najbliżej leżących
podsmażonych Różowych.
 W ich ślady poszedł Bart Rasäla i musiał przyznać, że jemu wyrywanie serca nie poszło tak
łatwo jak olbrzymom, którzy w łapach mieli taką siłę, że mogliby rzucać Różowymi jak
ulęgałkami. W końcu jednak się udało i on także mógł się wgryźć w parujący mięsień.
– Naaa Gotta! – zachłysnął się Bauer. – Jak mogliśmy tyle czasu się bez tego obywać?!
– Aż się kręci we łbie, co? – spytał rozanielony Ixi.
– Ten Różowy – Rasäla wskazał człowieka, którego serce właśnie spożywał – przesłuchiwał
mnie na początku. Pamiętam. I nie był miły. Ale serduszko ma jednak dobre.
– Jak to pozory mylą – skomentował Bauer.
Konsumpcji z ciekawością i niejakim głodem przypatrywali się Ünwetter i Gräbb, natomiast
Wangsön obserwował ten akt z odrazą. Potem jednak w miłośniku sztuki powoli zaczęły się
odzywać orkowe geny, a zapach pieczeni sekunda po sekundzie odbierał mu zmysły.
– Ciekawy zwyczaj – odezwał się Ünwetter. – Czy można?
– Czym chata bogata – odparł z uśmiechem Bauer.
Nie upłynęło pół minuty, a wszyscy Engelsi trzymali w łapach Hertzburgery. Matthaus
Wangsön przyglądał się swojemu posiłkowi, zwalczając wilczy głód i żądzę, by natychmiast go
połknąć. Odłożył go w końcu na jednego z konsumowanych Różowych i spytał grzecznie Ixiego:
– Czy mógłbym prosić o podpieczenie?
– Oczywiście – odparł meloman i włączył na chwilę miotacz.
W tym czasie przerażony tłum zdążył się ewakuować z głównego wejścia, pozostawiając za
sobą cudny zapach samic, samców i perfum.
Wszystkim Engelsom kręciło się w głowach, taką euforię wzbudziły w nich smak i woń
wnętrzności, krwi oraz smażeniny.
– Przydałby się liść sałaty – stwierdził miłośnik sztuki, wgryzając się w chrupiące mięso.
– Dobra myśl – mruknął Shrek.
– Eee, czy mi się zdaje, czy wy – Ünwetter wskazał dwóch olbrzymów – mieliście tutaj jakąś
misję?
– No – odparł, śmiejąc się na całe gardło, Bauer. – Mieliśmy.
– Mielimśmy – zarechotał Ixi. – I co, kurwa, z tego?
– Donnerwetter, jak mi dobrze – rozanielił się były bokser. – Może jeszcze po burgerku?
– Aaa, z przyjemnością – odparł Ixen i zdobył kolejne danie, które następnie podpiekł
miotaczem. – Dobry pomysł z tym pieczeniem i faktycznie, warzywko by się przydało.
– Cudnie jest – przyznał Ünwetter, żrąc kolejnego burgera. – Usiadłbym sobie, poopalał się…
– Normalnie czuję, jak mi się inteligemcja podnosi od tego powietrza – wyznał Ixi.
– Jeszcze tylko piwko… Normalnie żyć, nie umie… – odezwał się Matthias Gräbb, ale
przerwał, ze zdumieniem konstatując, że jego lewe ramię, ciągnąc za sobą seledynową
serpentynę krwi, szybuje właśnie w stronę otwartych wrót pałacu. – A to chuje! – zawyrokował
i odwrócił się wraz z resztą orków.
U wylotu podziemnego włazu stał oddział pomalowanych w czerwień i biel Ritterassów.
Każdy z nich dzierżył w wielkich stalowych łapach bazookę.

– No, zobaczymy, z czego są zrobieni. Ognia! – warknął major Szymon Krawczyk.

Zbrojowcy złożyli się do strzału, a w tym momencie patrzące na nich orki rzuciły się ku nim
z ogromnym wrzaskiem, przy czym dwa olbrzymy zrobiły to co najmniej dziwnie. Jeden
przeczesał rzadkie włosy, zupełnie jakby odgrywał Jezioro łabędzie, po czym tanecznie skoczył
w górę, robiąc szpagat w locie, a drugi, zanim w pląsach ruszył do boju, wykonał w miejscu
całkiem udany piruet.
– Co do…? – szepnął Marcin „Anarin” Jendrzej, ale nie było czasu, by wyrazić zdumienie, bo
giganty otworzyły ogień z wielkokalibrowej broni.
Zbrojowcy skulili się, widząc świetliste smugi mknące niczym płatki śniegu podczas szybkiej
jazdy samochodem, ale nie zrejterowali, pamiętając, że orki z zasady kiepsko strzelają. Granaty
RPG pomknęły w stronę wroga, rozsuwając warkocze białego dymu, lecz żaden nie trafił, bo
Engelsi zręcznie ominęli pędzące w ich stronę pociski, wyskakując w górę, wywijając kozły czy
tanecznie obracając się wokół własnej osi. Krawczyk przyznał w duchu, że zazdrości Zielonym
koordynacji, i nie omieszkał dodać w myślach totalnego zdumienia na widok baletowych
popisów. Śmiercionośne wrzeciona wypuszczone z wyrzutni ugodziły w odległą ścianę pałacu,
wzniecając ogień i kurz. Po chwili major usłyszał odległy trzask wybuchów.
– Jakim cudem ten bez ręki ciągle biegnie? – syknęła Izabela Marszałek.
– Zaraz się wykrwawi – rzucił Marcin „Anarin” Jendrzej i puścił długą, czerwoną serię
z Marchołta prosto w nogi wroga.
W tym momencie jego głowa eksplodowała, zasypując Izę i Szymona gradem kości
zmieszanych z mózgiem.
– Rany Peruna! – wrzasnęła Iza. – Marcin!
– Co, do cholery? – zdumiał się major. – Engelsi nigdy tak dobrze nie strzelali!

– Dobry strzał, Bart! – pochwalił Bauer, pędząc w stronę Ritterassów.

– To ja go trafiłem! – wydarł się Ixi, przekrzykując muzykę.
– Ty byś w ścianę nie trafił – odkrzyknął Hermann. – No gazu, gazu, w krótkim dystansie nie
mają szans!
– W czym? – spytał Ixi.
– W napierdalaniu! – odparł Bauer i wyskoczył wysoko, aby przesadzić betonową przeszkodę
dzielącą ich od przeciwników.

Tymczasem Schmidt, lekko zmartwiony, że zabrakło Różowych do rozpruwania, ale też

ufetowany i oszołomiony zapachami, przemierzał piętro za piętrem, zaglądając do każdego
pomieszczenia i upewniając się za każdym razem krótkim niuchnięciem, że nikt w nim nie
pozostał. W pewnym momencie stwierdził, że intensywność zapachów się zwiększa,
a towarzyszy jej woń różowych wojowników, co go w sumie ucieszyło, bo nie ma to jak po
jedzeniu trochę się pogimnastykować. Wpadł na piętro, na którym koncentracja zapachu nie
budziła już wątpliwości, i ryknął tak głośno, że zatrzeszczały drzwi, a klepki w podłodze się
wypaczyły.
– Wujcio nadchodzi, Różowesyny! – wrzasnął i bez trudu stwierdziwszy, gdzie znajdują się
wrogowie, runął przed siebie, zrywając potężnymi barami kinkiety i obrazy ze ścian.

Oddziałem dwudziestu wojów Gwardii Królewskiej, który za chwilę miał się zetrzeć
z niepowstrzymanym dotąd potworem, dowodził kapitan Borys Zajączkowski, żołnierz
doświadczony i rzadko uśmiechnięty. Istotnie, uśmiechał się tak rzadko, że jego podwładni,
a nawet zwierzchnicy mówili, iż zęby szczerzy tylko wtedy, gdy jest skrajnie zagrożony. Kapitan
Zajączkowski, mężczyzna o klasycznym profilu i orlim nosie, szczerzył właśnie zęby, zupełnie
jakby ktoś opowiedział mu przed chwilą znakomity kawał. Widząc jego minę, podwładni
struchleli.
– Ty – szepnął kapral Krystian Citowicki do kolegi – stary się śmieje.
– Przestań, bo się zesram.
– Uwaga – szepnął Zajączkowski, słysząc, jak potwór się rozpędza. – Teraz!

Tym razem wojów Gwardii Królewskiej nie zaskoczył wybuch za oknem. Spiętrzyli naprędce
przygotowane przeszkody w postaci masywnych, przewróconych blatami do przodu biurek
i otworzyli zmasowany ogień wzdłuż korytarza. Nie mogli chybić. W olbrzyma uderzyły
dziesiątki kul, aż były pisarz stęknął od zwielokrotnionych ukłuć.
– Oż chamy jedne! – wrzasnął i pociągnął za drewniane spusty swoich działek, zasypując
przeciwników gradem kul, tynkiem tudzież drzazgami z podłogi, taki bowiem był rozrzut jego
palby.
Woje krzyknęli coś i cofnęli się do bocznych korytarzy.

– Tadek i Patryk ranni – stęknął sanitariusz Mikołaj Woźniak, odciągając jednego z towarzyszy
do pokoju, o którym ludzie Zajączkowskiego wiedzieli, że ma tylne drzwi znajdujące się blisko
schodów. Inny woj ciągnął drugiego poszkodowanego.
– Ciii. – Kapitan położył palec na ustach, każąc swoim ludziom przemieszczać się tak cicho,
jak to tylko możliwe.

– Ha! Więc to tak! – wrzasnął Überwunder, lądując na poszatkowanych biurkach i rozglądając

się.
Zamachał łapskami, by rozgonić obłoki kurzu, ale wroga już nie było.
– Tchórze! – wrzasnął. – Chamy! No i jak ja teraz wyglądam? – spytał retorycznie,
spoglądając na liczne dziury w swoim ciele.
Wsadził szpon w jedną z nich i wyciągnął pocisk.
– He.
Wraził pazur w kolejną i znowu wyłuskał metalową pestkę.
– He, he.
Powtórzył operację kilka razy i roześmiał się na całe gardło.
– Takimi kuleczkami to możecie mnie w dupę drapać!
Ruszył korytarzem i wciągnął w nozdrza powietrze.
– Rozproszyliście się, patafiany, czuję to. Ale zraniłem ze dwóch. To też czuję. Śliczny zapach
krwi… Mmm, cudownie pachniecie, kochanieńcy. Aaa, i jest z wami samiczka, albo i dwie.
Cudnie, cudnie…
Jeszcze kilka chwil i ork wiedział, że na tym piętrze nie ma już żadnego Różowego.
– Spryciarze. Będą mnie tak zatrzymywać na każdym poziomie. A ja przecież króla waszego
szukam…
Uwagę dzielnego Überwundera przyciągnął narastający na zewnątrz warkot silników.
Podbiegł do okna i wyjrzał. W pobliżu placu lądował wielki samolot, ulicami zaś pędziły
w stronę Pałacu Twierdzy pojazdy opancerzone i czołgi.
– Verfluchte, szykuje się niezła zabawa!

Tak jak Justyn przewidział, trzeba było się ewakuować dosłownie po głowach pracujących
w pałacu cywili.
– Powiedz mi, Gwiazdeczko – stęknął do Magdaleny Kozak, turlając się po twardych
i cokolwiek protestujących czaszkach – kiedy tak się rozrósł nasz aparat administracyjny?
– Nie mam pojęcia – odparła królowa. – Przepraszam – jęknęła, skonstatowawszy, że właśnie
wsadziła komuś palec w oko. – Chyba za dużo czasu spędzamy na strzelnicy i w dojo, a za mało
poświęcamy Twierdzy.
– Jak możesz tak mówić, kochanie – powiedział Justyn, starając się tak pełznąć po ciżbie,
żeby nikomu nie zrobić krzywdy ani lufą, ani skomplikowaną uprzężą spowijającą jego ciało. –
Cały czas troszczymy się o nasz kraj.
– Mniejsza o to – stęknęła królowa, czując, że ktoś boleśnie ubódł ją w pierś. – Daleko
jeszcze?
– Już widzę światło w tunelu.
– Przepraszam najmocniej – odezwała się Magdalena do kobiety, która właśnie wyjmowała
sobie z ust lufę jej Glocka.
– Wasza Wysokość? – Kobieta zerknęła strachliwie na czołgającą się po niej władczynię.
– We własnej osobie. Jak mija dzień?
– Dość… nietypowo.
– No to tak jak u mnie. Do zobaczenia na zewnątrz! I pamiętajcie: ewakuujcie się na zachód.
Pod żadnym pozorem na wschód! Tam będzie gorąco.
– Ale gdzie jest zachód? – spytała kobieta i Kozak stwierdziła, że przydałoby się więcej
szkoleń z przysposobienia obronnego.
– Oddalajcie się od Marszałkowskiej – wyjaśniła z uśmiechem.
– A, dziękuję.
Wreszcie para królewska wraz z orszakiem i oddziałem Grunmorów znalazła się na zewnątrz.
Justyn odetchnął i wyprostował zmaltretowane poły munduru.
– Kto dowodzi obroną na zewnątrz pałacu? – spytał Górala.
– Major Krawczyk.
– A w środku?
– Wciąż kapitan Zajączkowski.
– Racja. Już o to pytałem. Połącz mnie z pierwszym.
– Tak jest.
Tycjan „Góral” Gucwa stuknął kilka razy w komunikator, a Justyn włożył słuchawkę do ucha.
Jego manewr powtórzyła Kozak.
– Major Krawczyk? – odezwał się król. – Tu Justyn. Jak sytuacja?
– Kiepsko! – usłyszał zduszony głos podwładnego. – Atakują nas dwa potwory! Strasznie
silne i wielkie! Nie wiem, jakim cudem wiedzą, gdzie się kryjemy!
– Większe od Adolfów?
– Adolfy to przy nich misie koala! Potrzebny ciężki sprzęt!
– Gdzie jesteście?
 – Na głównym placu, przy parku maszynowym! Uwolnili więźniów!
– Cholera, Krawczyk.
– Któryś z nich bardzo celnie strzela, królu! Zupełnie jak nie Engels!
– Jaki stan?
– Czterech zginęło!
– Czterech Zbrojowców?!
– Tak! Masakra! Nie utrzymamy się! Zaraz! Jest odsiecz!
– Kurwa mać! – Justyn nałożył na oczy okulary taktyczne i stuknął w komunikator. –
TYKAC, daj mi podgląd. Wschodnia część pałacu, promień dwieście pięćdziesiąt metrów.
– Już, królu – rozległ się głos Karola Szczyrbowskiego.
Po chwili w prawym górnym rogu pola widzenia zobaczył plac Defilad i małe kropki
w północnej jego części. Obraz trząsł się i co rusz zanikał, ale dawał względnie czytelny ogląd
sytuacji. Między walczącymi błyskał ogień, sypały się iskry od zderzeń oręża. Zbrojowcy
stawali dzielnie, ale przegrywali. Łyżwa zorientował się, że odgłosy strzelaniny, które do nich
docierają, pochodzą właśnie stamtąd. Betonowy mur otaczający plac był dodatkowo
ostrzeliwany przez dwa czołgi stojące na Marszałkowskiej i usiłujące dostać się na skróty do
pałacu, a od strony głównego wjazdu pędziły trzy Dażbogi. Na ulicy przyziemił Radogost,
blokując ruch kołowy. Od lotniska nadlatywał Perun.
Justyn stuknął w komunikator, przełączając się na kanał majora Szymona Krawczyka.
– Majorze, jedzie odsiecz.
Odpowiedziała mu cisza.
– Majorze! Majorze Krawczyk!

Hermann Bauer prostował grzbiet po tym, jak wyrwał majorowi krtań.

– Nie ma to jak coś do pochrupania po głównym daniu, prawda? – mruknął, wkładając ją
sobie do gęby. – I oni myśleli, że chowając się za przeszkody, coś wskórają… Jednak
echolokacja to fajna rzecz. Coś taki smutny? – Spojrzał na Matthiasa Gräbba, który, pozbawiony
prawego ramienia, krwawiący z całego ciała i cięższy o jakiś kilogram kul, które w sobie
dźwigał, pochylał coraz niżej łeb i najwyraźniej zamierzał pożegnać się z tym światem.
– Moja Helga – rzęził. – Moja kochana Helga. Nie odnajdę jej, verfluchte, nie odnajdę…
– Co on tam gada? – Do Bauera podskoczył Ixi, wyraźnie rozochocony, chociaż któryś strzał
rozbił mu magnetofon, a kolumny głośnikowe wisiały w strzępach z pokiereszowanej uprzęży.
– Bredzi – oznajmił Shrek. – Nic już z niego nie będzie.
– Z niego też. – Bauer wskazał pozbawionego głowy trupa Matthausa Wangsöna.
– On nigdy nie miał serca do walki – sapnął Kris Ünwetter, poszatkowany podobnie jak
Gräbb, ale o dziwo trzymający się całkiem nieźle. – To był kolekcjoner sztuki.
– Co?
– No tak.
– Panowie – Shrek pociągnął mocno nosem – król jest na zewnątrz. Czuję go wyraźnie. Jest
tam. – Wskazał kierunek łapą pokrytą szkarłatną posoką. – Poza tym – skinął głową na południe
– już tu jedzie kawaleria, a w tym hałasie – zerknął na mur, w który od drugiej strony waliły
czołgi – nie da się pracować!
Bart chwycił Marchołta leżącego przy zwłokach Zbrojowca, porwał wielki zapasowy
magazynek i ruszył pędem w kierunku wskazywanym przez nos.
 – Dobrze mówi nasz komandos – rzekł Bauer, obrócił się na pięcie na dźwięk nadlatującego
śmigłowca i posłał w jego kierunku gęsty ścieg wielkokalibrowych pocisków. Latający pojazd
zaiskrzył, złamał lot i ciągnąc za sobą kitę dymu, uderzył w pobliskie drzewa.

Robert Schmidt zbiegł piętro niżej i wyniuchał silny zapach Różowych, tym razem jednak czuł,
że wróg się rozdzielił, a rannych ewakuował, bo woń krwi nie była już tak intensywna jak
przedtem. A może opatrzyli tych, którzy oberwali.
– Tak też może być, tak też może być – mruknął do siebie.

Grupa Zajączkowskiego istotnie była rozdzielona na dwa dziesięcioosobowe zespoły. Każdy

znajdował się przy brzegu korytarza naprzeciwko okna i tyły każdego zabezpieczone zostały
grubą warstwą umocnień naprędce stworzonych z regałów i biurek.
– Myślisz, że się uda? – spytał szeptem Citowicki.
– Orki mają świetny węch – odparł cicho Borys. – Wachlujcie.
Żołnierze mieli zdjęte bluzy i zawzięcie machali nimi w stronę wylotu korytarza. W tym
czasie sanitariusz Mikołaj Woźniak kończył opatrywać rannego w brzuch kaprala Tadka
Zielińskiego i starał się nie opłakiwać głośno zmarłego kaprala Patryka Różewicza, trafionego
w serce.

– Cip, cip, Różowiutcy! – ryknął potężnie Schmidt. – No coście tacy wstydliwi?! Nie należy się
wstydzić wujcia Robcia! On już widział wszystko! Cynaderki, wątróbkę i dutki! Hej, hej, heeej!
Überwunder stracił cierpliwość i wyskoczywszy w górę zgodnie ze szkołą Giselle, rzucił się
w prawy korytarz, z którego smuga zapachu snuła się z wyjątkową intensywnością. Ledwo
wszedł w zakręt, za którym, jak sądził, znajdowała się grupa wojów, zobaczył błysk, następnie
skonstatował, że nic nie słyszy, za to czuje ból (po raz pierwszy prawdziwy ból!), a potem
spostrzegł, że pchany wybuchem wylatuje przez okno. W ostatnim momencie chwycił mocarną
łapą brzeg okiennej ramy i dzięki temu nie spadł z dwudziestego piętra, ale okręcił się wokół
muru i łapiąc to gzyms, to parapet, to wystający fragment budynku, wylądował, mocno
ogłuszony, na parapecie okna znajdującego się dwa piętra niżej, za rogiem.

– Bingo! – wrzasnął Citowicki. – Genialny pomysł, panie kapitanie, z tymi minami

kierunkowymi!
– Co? – spytał Zajączkowski, wiercąc palcem w uchu. – Psiakość, za blisko byliśmy.
Borys podbiegł do okna, by sprawdzić, gdzie wylądował przeciwnik, ale ze zdziwieniem
stwierdził, że pod południową ścianą pałacu nie widać ani zewłoku, ani nawet rannego Engelsa!
U ramienia dowódcy wyłonił się Citowicki.
– Może się odbił od niższego tarasu, zawinął i zleciał tak, że go teraz nie widać?
Borys pokręcił głową.
– Coś tu śmierdzi – powiedział. – Oddział, sprawdzić wszystkie ściany pałacu. Ruchy!
– Uk, uk, to mnie zaskoczyli – charknął Schmidt i stuknął się wolną łapą w łeb, bo zamiast
dźwięków miasta słyszał wyłącznie wysoki, ostry pisk. – No trudno. Nie będę słyszał nikogo.
Dobrze, że chociaż widzę.
A widok miał ciekawy, bo tkwił niczym King Kong na wschodniej ścianie. Jego ziomkowie
znajdujący się na placu Defilad pędzili w kierunku zachodnio-północnym, ścigani przez trzy
Dażbogi i parę czołgów, które właśnie przedarły się przez zewnętrzny mur. W dodatku
z wielkiego samolotu, który przyziemił na ulicy, zaczęło się wyładowywać całe mnóstwo
dziwnie kolorowego sprzętu i masa woja.
– Ahoj! – ryknął w dół, ale nikt go nie usłyszał. – Nie zaczynajcie beze mnie!
Rozstawił szerzej potężne stopy i strzelił kilkanaście razy w stronę wrogich pojazdów, ale
odległość była za duża i jego pociski uderzyły w beton.
– Eee, taka zabawa.
W tym momencie poczuł dziesiątki igieł w barkach i czaszce. Zadarł łeb, by stwierdzić, że
kilkunastu Różowych strzela do niego z góry!
– Oż wy chamy! – wrzasnął i ruszył ku nim.

Arkadiusz „Dragon” Grzeszczak, dowódca północno-wschodniego działa wielofunkcyjnego

Pałacu Twierdzy, ze wstydem gramolił się na swoje stanowisko po tym, jak odwołano alarm
rakietowy. Strasznie bolała go głowa, w ustach zaś czuł jeszcze alkohol i smak przesyconych
cebulą i czosnkiem podpłomyków, które poprzedniego wieczoru żarli z kumplami na urodzinach
kuzyna, a on, pytany, czy nie przesadza z wódką, odpowiadał:
– A my gdzie jesteśmy twoim zdaniem? Na froncie?
Grześ Gotard, solenizant, już otwierał usta, by odpowiedzieć, ale wszedł mu w słowo Łukasz
„Tygrys” Kowałkowski, który służył z Grzeszczakiem w tej samej wieży obronnej i z uporem
maniaka kazał siebie nazywać „Tygrysem Twardym”, chociaż nikomu nie chciało się wymawiać
takiej długiej ksywki.
– W stolycy jesteśmy! – rzucił, zapluwając śnieżny stół okruchami podpłomyka.
– Właśnie – potwierdził Dragon, wychylając kapeńkę Żubrówki. – Zanim ork dotrze do
Warszawy, zatrzyma go pierdyliard patroli i wojów. Do nas, bracie, dojedzie jego podwozie. He,
he, he.
– Orki nie mają podwoziów – odparł Gotard, spuszczając smętnie głowę na pierś.
– No i właśnie dlatego nawet podwozie nie przyjedzie do nas – rzekł Grzeszczak. – Co ja
w ogóle robię w tej wieży?
– Nie jezdeś w wieży, Dragciu – szepnął konfidencjonalnie Tygrys. – Jezdeś na przyjątku.
– Ale ogólnie pytam – nie ustępował Arkadiusz. – Pierdzimy w stołki, dziań w dziań
pierdzimy.
– No, ty sporo pierdzisz.
– I po choj? Po choj, pytam? Ozdadni zamach na króla był kiedy? Wieki temu! Cywilizacja
nastała!
– Stabilizacja, chciałeś powiedzieć.
– I cywilizacja. Żałuję, żałuję…
Arkadiusz Grzeszczak żałował przeszłości. Był kiedyś nauczycielem matematyki i zawód ten
go cieszył. Lubił nauczać, lubił młodzież, lubił szkołę i wszystko, co się z nią wiązało (no, może
prawie wszystko. Zawadzał mu głupi często program i idioci nauczyciele). I nagle przyszedł
Kolaps. I wielke „Urrra! Bić orków!”, jakby nikt już nie pamiętał, że to nie żadni Engelsi, tylko
ludzie przekształceni wskutek strasznych efektów ubocznych N-Genu. To nie są żadne „orki”,
tylko chorzy ludzie, powtarzał, ale nikt go nie słuchał. Grzeszczak zaczął nawet po cichu
podejrzewać, że polskim władcom nie do końca zależy, by Kolaps odkręcić. Do tej pory kraj nad
Wisłą był którymś tam landem w kolejce, państwem, z którym mało kto się liczył. A teraz?
Nagle Polska stała się pępkiem świata, ostoją cywilizacji, świętym przyczółkiem ludzkości
z nową pogańską narracją odrzucającą pochodzącego z Azji Mniejszej Boga. I panowała
tendencja do utrzymania status quo. Tak, tak, większości Polaków spodobała się nowa ojczyzna
tudzież jej otoczenie. W końcu Arkadiusz, pchany przez znajomych, rodzinę i własne sumienie,
wstąpił na pięcioletnią służbę, ale że zdrowie miał nietęgie, za to intelekt znakomity,
zakwalifikowano go do działa Smok w bezpośrednim sąsiedztwie Pałacu. Testy psychologiczne
dowiodły, że chęć spiskowania jest mu obca, a przyrodzona szlachetność spowoduje, że będzie
bronił monarchy niezależnie od tego, czy się z nim zgadza czy nie.
I tak mijał trzeci rok służby w dusznej wieży, służby jałowej, pełnej absurdalnych procedur
i ćwiczeń, bo „woj musi być wiecznie gotowy”. Na Swaroga! Do czego?!
– Do czego mamy być gotowi?! – wydarł się Arkadiusz, budząc podsypiającego Tygrysa.
– Śpij, kurwa, i daj ludziom spać – odparł tamten i wtulił twarz w wyszarpany podpłomyk.
– Do choja. Do choja mamy być gotowi. Żaden Engels nigdy, powiadam ci, nigdy do
Warszawy nie dotrze, a tylko idiota zamacha… zamichiwiwałby się na Łyżwę.
– No dobra, nie pierdol już – odezwał się Grześ.
Arkadiusz, posiadacz rzadkiej blond bródki i takich samych wąsów, a także jasnoniebieskich
oczu, teraz potężnie przekrwionych, czknął i ręką powstrzymał odruch wymiotny. „I po co
krakałem? – wyrzucał sobie w duchu. – Po co, na Peruna, krakałem?!” Usadowił się na twardym
siedzisku i założył hełm na głowę. Nad nim, w części działa, która mogła się obracać niezależnie
od głównego modułu, ciężko dysząc, sadowił się Tygrys Kowałkowski.
– TYKAC – odezwał się Dragon zbolałym, zachrypniętym głosem. – Tu Smok Trzy. Tu Smok
Trzy. Daj podgląd na mój kwadrant.
– Słyszę cię, Smok Trzy – odparł Typrowicz. – Daję ci twój rewir, chociaż coś się psuje, jakby
anteny ktoś podpiłował…
– Ale widać coś?
– No coś widać…
– Dziękuję, bez odbioru.
Przed wielkimi okularami artyleryjskimi Dragona i Tygrysa zamajaczył rzeczywiście drgający
podgląd satelitarny pola działań, ale i bez niego widzieli, co się dzieje. W stronę króla, królowej,
orszaku i otaczających ich właśnie POLOM-ów szarżowały dwa trzymetrowe potwory
w towarzystwie dwóch zwykłych orków.
– Widzisz gdzieś trzeciego Adolfa? – spytał Łukasza.
– Nie widzę, namierzam tych dwóch. Strasznie pędzą, a mnie łeb napierdala. Dragon, nie ma
czasu, dawaj, dawaj…
Arkadiusz poruszył dżojstikiem i sprzężone dwulufowe działo z gwizdem (bardzo głośnym
gwizdem) serwomechanizmów obróciło się w prawo, by wycelować w plecy mknących
potworów. W końcu w celowniku znalazła się wroga grupa, ale tuż za nią, w tle, znajdowała się
królewska para z orszakiem.
– Cholera, nie mogę strzelać! – krzyknął Arkadiusz, lekceważąc pulsujący ból w skroniach. –
TYKAC! Tu Smok Trzy! Przekaż Kingowi, że jest na linii ognia!
 – Słyszę cię, Smok Trzy – odparł Typrowicz. – Przekazuję.

– Chuje wy jedne! – wydarł się Robert Schmidt, który wspiął się piętro wyżej i starał wleźć
przez okno do pałacu.
Jednak nie było to proste. Oddział Borysa tak mocno prał w jego pierś, głowę i łapę, którą się
zasłaniał, ukłucia były tak liczne, a niektóre trafienia wręcz bolesne, że oszołomiony
Überwunder nie mógł zebrać niezbyt lotnych myśli i jedyne, na co było go stać, to właśnie
powtarzanie „Chuje wy jedne!”.
Nagle w nawale ognia usłyszał w jedynej jeszcze sprawnej słuchawce głos Bauera:
– Schmidt? Mamy go! Jesteś potrzebny, bracie!
– Gdzie?! – wrzasnął Überwunder.
– Północna ściana pałacu! Tam, gdzie park!
Olbrzym zsunął się po ścianie, żeby na chwilę przerwać kanonadę. Oparł stopy o parapet
i odezwał się do interkomu:
– Eee… czyli gdzie?
– Widzisz te ścigające nas czołgi i pojazdy pancerne?!
Schmidt zerknął w dół.
– He, niezła impreza. Widzę.
– No to, verfluchte, przed nimi, bo jadą właśnie do nas!
– Aaa, doskonale, nie zaczynajcie beze mnie! – ryknął Robert i już miał skoczyć w stronę
przybudówki, która, podobnie jak trzy inne jej siostry, okalała Pałac Twierdzy od strony rogu
budowli, gdy usłyszał terkot silnika śmigłowca, a w jego pierś i ramiona grzmotnęły ciężkie
pociski Peruna.

– W życiu nie widziałem tak wielkiego Adolfa – warknął Kamil „Wolf” Tyszkiewicz, nie
spuszczając palców ze spustu i posyłając w stronę King Konga grad ciężkich pocisków.
– Uważaj, sukinkot się przemieszcza – ostrzegł Niania, ze zdumieniem obserwując, jak
potwór skacze i chwyta się attyki pobliskiej północnej przybudówki. Bestia wspięła się na nią,
nie bacząc na obrażenia, których doznała, i schowała za zwieńczeniem dachu.
Pociski Peruna kruszyły kamienie, wzniecając obłoki pyłu, ale nie przebiły osłony. Do bestii
grzali też żołnierze wychylający się z okien głównej bryły budynku, ale wkrótce przestali, bo
przeszkadzał im występ budowli.
– Widziałeś to? – spytał Niania, kładąc pojazd w łagodny przechył. – Oberwał jak diabli,
a dycha.
– To nie są Adolfy – zawyrokował Tyszkiewicz. – Adolf już by nie żył. Wyżej, Mariusz.
– Tajest…
Perun wzniósł się, ale był to błąd. Zielony wyskoczył zza kamiennej osłony i poczęstował
Dzika gęstym ściegiem ciężkich pocisków.
– Kurrrrwa! – zaklął pilot i wykonał unik, zmniejszając pułap. – Czym on wali?!

– I co, Różowesyny? – Schmidt pogroził pięścią śmigłowcowi, który uląkłszy się jego salwy,
zniknął za zwieńczeniem dachu. – Strach was obleciał przed wujciem Schmidtem?!
Donnerwetter, słusznie, chociaż popsuliście mi kawał ciała – stęknął, odczuwając ból
w korpusie. – Ale to nic! Ich bin Überwunder! Tak łatwo mnie nie załatwicie!
– Schmidt, jesteś tam?! – krzyknął Bauer. – Potrzebujemy cię!
Potwór wyjrzał przez zwieńczenie dachu i zobaczył północny park, a w nim swoich braci
związanych walką z trzema Dażbogami i czterema czołgami. Prało do nich kilka śmigłowców
i jakieś kurewskie działo z prawej strony.
– Idę, verfluchte!
– Zdejmij królową i króla! Są przy kolumnach po lewej od wyjścia z pałacu. Widzisz? Ten
oddział piechoty!
Istotnie, za kolumnami po lewej stronie chowała się i pruła do Bauera, Ixiego, Shreka
i Ünwettera spora grupa Różowych.
– Widzę! Bosko!
– Bierz się do roboty!
– Jawohl!!!
Überwunder cofnął się kilkanaście kroków, rozpędził, olbrzymim susem przesadził blanki
tarasu i zaczął szybować w kierunku dachu przybudówki górującej nad północnym wejściem.
Ale gdy leciał, poczuł, jak coś uderza go w plecy.
– Co jest, verfluchte?
Nie zdawał sobie nasz dzielny Überwunder sprawy, że chociaż uniknął nawałnicy ognia
oddziału Borysa Zajączkowskiego, to oddział ten nie stracił go z oczu i śledził ucieczkę, a potem
krótką walkę z Perunem Mariusza „Niani” Krawczyka. Kapitan Zajączkowski zaś tak się zawziął
na potwora, którego nie powalił ani deszcz pocisków z Rodów, ani wybuch miny kierunkowej
Krak, ani seria z broni pokładowej śmigłowca Piątej Brygady, że postanowił sprawę zakończyć,
by tak rzec, osobiście. Należy wspomnieć, że miał Borys pewną skrywaną skrzętnie tajemnicę.
Sekretem owym była choroba afektywna dwubiegunowa zwana powszechnie psychozą
maniakalno-depresyjną, z przewagą depresji w jego przypadku. Przy życiu trzymały go służba
oraz stałe poczucie zagrożenia z niej wynikające. Borys Zajączkowski nie raz, nie dwa
przechadzał się po galeriach handlowych, które po Wielkim Kolapsie, jak nazywano skutki
globalnego zażycia N-Genu, nieodwołalnie przeobraziły się w jarmarki oferujące broń, odzież,
użyteczny sprzęt różnego rodzaju – i od czasu do czasu tylko – przedmioty zbytku z alkoholem
na pierwszym miejscu. Miesiąc po miesiącu, rok po roku znikały nazwy zagranicznych firm albo
przeobrażały się w coś podobnego, zaadaptowanego, a niekiedy jedynie ozdobionego godłem
Twierdzy. Kapitan lubił dawne galerie, dawny przepych, ocean zbytku i zagraniczne trunki,
z Bushmillsem i Tullamore Dew na czele, a to dlatego, że był nieszczęśliwy po tym, jak opuściła
go kobieta. Pełne barw i szumu luksusu centra handlowe powodowały, że choć przez kilka chwil
czuł się mniej samotny. Teraz to wszystko się zmieniło i Zajączkowski nie odczuwał już
ukojenia, przechadzając się wyłącznie polskimi pasażami, patrząc na wyłącznie polskie wyroby,
nie słysząc już ani Anglików, ani Niemców, ani Francuzów na warszawskich ulicach. Kiedyś
lubił podróżować. Jeździł do Szkocji, Irlandii, Norwegii i Szwecji, odwiedzał Amsterdam
i Kopenhagę. Boleśnie odczuł świadomość, że Polacy być może już nigdy nie będą mogli
zobaczyć świata i jego cudów, nie przeczytają morza zagranicznych książek, nie zobaczą tysięcy
obcych filmów. Teraz każdy pochodzący spoza kraju przedmiot był niezwykle cenny, nawet
butelki po alkoholach przechowywano niczym trofea. No właśnie. Alkohole. Zajączkowski był
prawie alkoholikiem. Topił depresję w etanolu, ale nie lubił chlać byle czego. Tymczasem polski
Szpon naśladujący Jacka Daniel’sa czy Niebieska Żubrówka to jednak nie było to samo co Black
Bush czy Jack Daniel’s Single Barrel. Rodacy musieli się jeszcze trochę pouczyć, jak robić
naprawdę gładkie whiskacze. Słowem, Wielki Kolaps spowodował, że woj jeszcze bardziej
pogrążył się w smutku i nie raz, nie dwa marzył o tym, że rzuca się z okna, kończąc swoje pełne
cierpienia życie. Ale nigdy, mimo niemal na co dzień odczuwanego smutku, nie miał
dostatecznej motywacji. No bo jak to – tak po prostu skoczyć i nic? Krótki lot zakończony
głuchym „pac”, a potem zdziwieni ludzie patrzący na jego zakrwawione zwłoki, może jeszcze
jakaś głupia siksa krzycząca piskliwie „Aaaa!”, nierozumiejąca ani jego losu, ani przyczyn, dla
których popełnił samobójstwo, reagująca odruchowo, organicznie na zwłoki nieznanego
mężczyzny? Jakoś mu to nie pasowało. Wyobrażenie tego rodzaju śmierci odpychało go. Było
bezosobowe, pozbawione duszy, zbyt anonimowe, zbyt enigmatyczne. Ale gdy zobaczył, jak
z dachu przybudówki Pałacu Twierdzy skacze trzymetrowy, broczący seledynową krwią potwór,
gdy ujrzał nawałnicę ognia u stóp gmachu, wirujące liście spalonych drzew i opadający
w spiralach płonący popiół po dwóch eksplozjach orkowych rakiet, gdy zobaczył połyskujące
w słońcu ciężkie uzbrojenie olbrzyma, który jakby zawisł w powietrzu, poczuł, że nadszedł
właściwy moment. Nie bacząc na zdziwienie kaprala Citowickiego, na przerażone krzyki
podwładnych, szczerząc zęby w złym uśmiechu, rozpędził się w korytarzu, wybił i przez
tłuczone szkło poszybował za wielkim Adolfem, składając ręce i nogi na podobieństwo strzały,
by dopędzić większego i dysponującego znaczniejszą powierzchnią nośną wroga.
I co? I trafił prosto między jego łopatki! Gdy mu się to udało, postanowił przed śmiercią
zrobić coś pożytecznego i wyciągnął z pochwy duży bojowy nóż. Nie zdążył jednak go użyć, bo
Schmidt grzmotnął stopami w dach północnego wejścia, a kapitan spadł z jego pleców
z głuchym stęknięciem. Überwunder obejrzał się, ale nie dostrzegł przeciwnika rozpłaszczonego
na podłożu i tłumiącego krzyk bólu. Uznał, że ktoś, pewnie ten kurewski śmigłowiec, który nie
rezygnował, puścił mu zdradzieckiego bąka prosto w kręgosłup. Warknął, pogroził pięścią
Perunowi, który przezornie schował się za mur, i znowu się rozpędził, by skoczyć w lewo, na
niższy dach, z którego mógłby już bezpośrednio zaatakować króla. Ruszył, wybił się
i poszybował w dół, a dzielny Borys, wciąż pochłonięty wizją pięknego samobójstwa, nie stracił
rezonu, błyskawicznie pozbierał potłuczone kości, wspiął się na blanki i znowu dopadł olbrzyma
w powietrzu. Tym razem nie próbował go kłuć, bo wiedział, że lot będzie krótszy. Gdy
Überwunder wylądował z mocnym grzmotnięciem szerokich stóp, woj raz jeszcze z niego spadł,
a ork ponownie się obejrzał, sprawdzając, kto do niego strzela. I zobaczył wychylony z okien
oddział Zajączkowskiego szyjący do niego, ale jakoś dziwnie, wysoko. Nie trafiali.
– Głupie Różowesyny – zaklął i wypatrzył pod kolumnami królewską parę.

Arkadiusz „Dragon” Grzeszczak oraz Łukasz „Tygrys” Kowałkowski mogli wreszcie prowadzić
ogień, bo grupa króla wycofała się pod zachodnią, widoczną z działa kolumnadę północnego
wejścia, zostawiając na placu dwa potwory oraz dwóch Engelsów. Co prawda w celowniku
pojawiał się a to Dażbog, a to Swaróg, Rujewit czy należący do Grunmorów Porewit, ale i tak
było już o niebo lepiej. Chociaż ból głowy nie przechodził, precyzyjnie celował i co chwila
delikatnie pociągał za metalowy spust na dżojstiku. Pociski z gromkim hukiem i delikatnymi
wstrząsami opuszczały lufy działa typu Perperuna i mknęły z ponaddźwiękową prędkością,
rzadko chybiając celu. Ale mimo starań dzielnego artylerzysty, żaden nie sięgnął na razie głów
olbrzymów, a zdaje się, że był to jedyny kawałek ich ciała, któremu Perperuny mogły
zaszkodzić.
– Szefie, gwiżdże mi koło łba – poskarżył się Ixi, wykonując piruet.
– Musimy ich związać walką – odkrzyknął Bauer. – Goń ten motocykl, a ja się zajmę
transporterem!
Gębę Ixiego rozciągnął uśmiech.
– Pięęęękny plan!

– Dawaj, Lenny, w prawo! Zrób miejsce Kici! – darła się Klaudia „Ripley” Heintze do kierowcy
Dażboga, ostrzeliwując ze swojego karabinu wielkiego, osmalonego potwora skaczącego
właśnie na towarzyszący jej wóz bojowy.
– Rany Peruna – stęknął Lenny, patrząc, jak bestia wyrywa wieżyczkę pojazdu, odrzuca ją,
a potem wyjmuje z wnętrza woja i rozdziera go na dwie części.
– Żmij, wal w niego! – wrzasnęła Ripley, widząc, że jej broń nie czyni potworowi żadnej
krzywdy.
Birkowski milczał i zaciskając szczęki, raz za razem wypuszczał z działek krótkie serie tak, by
nie przegrzać luf. Trafiał. Widział, że trafia, bo z uprzęży i zbroi potwora sypały się iskry, ale
skurczybyk wciąż żył.
– Może by z bazooki? – rzucił Lenny.
– Nie waż mi się zatrzymywać Obcego – krzyknęła Ripley. – Gdzie jest ten drugi?!
– Na prawo – warknął Żmij. – Jarota ma z nim kłopoty.

– Stryjek, spierdylaj, bo nas zabije! – krzyczał Jastrząb Wojteczek, ostrzeliwując się z Siwej
przed gnającym na nich olbrzymem.
Alka próbowała mu pomóc, ale jej działko nie mogło się obrócić w lewo, więc rzuciła dwa
granaty, które wybuchły pod stopami potwora. Niestety, tylko dodało mu to animuszu. Andrzej
Jarota był w opałach, bo fontanny, parkowe drzewa i ławki nie stanowiły wygodnego terenu dla
Rujewita. Motocyklista musiał kluczyć między przeszkodami, a bestia zdawała się go doganiać
z każdym krokiem, liżąc tylne koła pojazdu jęzorami ognia dziwacznego miotacza.
– Czy ktoś wreszcie może pierdolnąć mu w te zbiorniki?! – wrzasnął do interkomu Jarota. –
TYKAC! TYKAC! Przekaż wszystkim! Ten skurwiel z miotaczem ma słaby punkt! Walić
w plecy, w zbiorniki! Są na wysokości lędźwi!
– Przyjąłem, Andrus – odpowiedział Cezar Pokorski. – Przekazuję.
– Ja pierdziu, zaraz nas usmaży! – wrzasnęła Alka. – Zrób coś, żebym mogła do niego prać!
– Staram się, staram!

– Przeciwpancerny – zakomenderowała Gwara, gdy jej Kocur zatrzymał się niecałe pięćdziesiąt
metrów od Dażboga zniszczonego przez wielkiego Adolfa.
Dziad bez protestu załadował nabój.
– Flaszka, nie strzelaj. Nie drażnij chama.
– Nic nie mówię – zapewnił ją siedzący na wieżyczce operator Siwej.
– Tygrzyk, ani mru-mru – uprzedziła kierowcę.
 Mechanik uniósł dłonie na znak, że nie tknie wolantu.
Kicia wycelowała w olbrzyma, który, zdaje się, konsumował czyjąś nogę. Nie był jednak
głupi i biegał bądź skakał na wzór baletnicy, zupełnie jakby wiedział, że celują do niego czołgi,
śmigłowce i stacjonarne działa. No i jakby go zupełnie popierdoliło, bo takiego pokazu
tanecznych umiejętności Gwara nie widziała nawet w Teatrze Wielkim. Wreszcie pociągnęła za
spust, mając nadzieję, że pocisk zderzy się z bestią w momencie kolejnego szpagatowego skoku.
– Kurwa! – zaklęła, widząc, że przeciwpancerny mija olbrzyma o centymetry.

Orłowski wraz z Jarym, Zgudem, Frenkiel i Wiechucką kucnęli za zaparkowanymi na

Świętokrzyskiej samochodami i obserwowali starcie, kropiąc raz za razem w czerepy
olbrzymów, ale wkrótce się zorientowali, że ich ostrzał jest nieskuteczny.
– Widziałeś kiedyś takich wielkich Adolfów? – szepnęła Zdzira do Mardoka.
– Tylko w snach. Uważaj, nie wychylaj się, bo są szybcy jak cholera.
– Dzięki. Ktara, wal w łeb, a jak nie umiesz celować, w jaja.
– Tajest – odparł zuchowato Zgud. – Mam wrażenie, że nasze Rody mają za mały kaliber.
– Zgadza się – chrypnął Orłowski. – Czuję się, jakbym przyjechał na niewłaściwe przyjęcie.
Samul – odezwał się do interkomu, widząc Zbrojowca czającego się za drzewem kilkanaście
metrów dalej. – Nawet o tym nie myśl. Przed chwilą zginął cały oddział Zbrojowców.
– Tych biało-czerwonych?
– Ta.
– Major Krawczyk?
– Niestety.
Dariusz wychylił się i strzelił kilka razy z Marchołta.
– Szefie, kule się od nich odbijają! Jak mamy ich zabić?
– Zespołowo, Samul, zespołowo.

Porewit POLOM-ów, którzy wieźli Zadrę, Wampira i Fraydeya, zatrzymał się przy ulicy
Świętokrzyskiej tuż koło czatujących na niej piechociarzy. Miś pozdrowił Orłowskiego
i poderwał lornetę do oczu. Podobnie jak Orły, zdał sobie sprawę, że konwencjonalna broń nie
daje rezultatów. Należało obrać inną taktykę.
– Zdaje mi się – mruknął Thomas „Fraydey” Piatkovsky – że były jeszcze dwa zwykłe orki.
Nie widzę ich.
– Zgadza się – odparł major Bielawski. – To mnie niepokoi. Gdzieś się ukrywają. Hantel,
Kolarz, Baczyński, Wiedźma, obsadzacie drzewa po prawej, Fraydey, Zadra i Wampir – po
lewej. Strzelacie z użyciem tłumików, celujecie w uszy i oczy. Żadnego kozaczenia z masą
główną, bo gówno im zrobicie.
Członkowie Gwardii Królewskiej, którzy ćwiczyli z nimi pod Legionowem, szli ostrożnie
tyralierą, nie zbliżając się zanadto do szalejących potworów. Nagle padł strzał i jeden z nich
osunął się na ziemię.
– Który strzelał? – spytał Fraydey.
– Jeden z tych ukrytych. Podobno jest dobry, psiakość – odparł Miś.
Padł drugi strzał i kolejny żołnierz pożegnał się z życiem. Gwardziści pochowali się za
drzewa.
 – Wykonać rozkaz – nakazał Grunmor.
– A co z tym małym snajperem? – spytał Wampir.
– Ja się nim zajmę.

Niania wykonał karkołomny wiraż, okrążając północne przybudówki pałacu.

– Widziałeś, jak zeskoczył? – spytał Wolf, szukając olbrzyma.
– Tak.
– A jak ten woj skoczył mu na plecy?
– Tak.
– Jakiś szaleniec.
Dzik zawisł nad placem znajdującym się między dwoma północnymi skrzydłami Pałacu
Twierdzy. Pod zachodnią kolumnadą POLOM-i i grupa pary królewskiej ostrzeliwali walczące
w parku potwory. Zarówno pilot, jak i strzelec dostrzegli na dachu w pobliżu owej kolumnady
wielkiego Adolfa i skulonego za nim drobnego żołnierza.
– Sukinkot żyje! – zawołał z podziwem Wolf, mając na myśli członka Gwardii Królewskiej.
– I uniemożliwia strzał – skonstatował zimno Niania.

– Czego, chamie, nie strzelasz?! – wydarł się w stronę Peruna Schmidt, nie zdając sobie sprawy
z obecności Borysa, który przykucnął tuż za jego wielkimi łydami i zastanawiał się, co dalej. –
Boisz się?! No to masz!
Historycy są podzieleni co do tego, jak przebiegły wydarzenia w ciągu następnych trzech
sekund, ale najbardziej oficjalna wersja stanowi, co następuje:
Überwunder wybił się daleko w przód i na lewo, celując prosto w kolumnadę, za którą skrył
się królewski orszak wraz z osłaniającymi go Grunmorami. Jednocześnie otworzył ogień do
Peruna, a ten, widząc, jak uparty Borys Zajączkowski skacze za olbrzymem, nie odpowiedział
strumieniem ołowiu, tylko wykonał manewr unikowy w prawo. Spostrzegłszy, że śmigłowiec nie
stanowi już zagrożenia, olbrzym skierował ogień na kolumny osłaniające Justyna i Magdalenę,
krusząc je i zakrywając obrońców chmurą pyłu. Następnie grzmotnął potężną stopą pierwszą
z nich, powodując, że zaczęła się chylić w stronę ostrzeliwujących się Różowych. Ledwie
wylądował, wzniecając obłok kurzu i nie bacząc na Zajączkowskiego, który ponownie spadł mu
z grzbietu, łamiąc sobie połowę kości, zaczął grzać z działek po kolumnach i między nimi
z nadzieją, że w ten sposób pogrzebie wszystkich, którzy się tam schowali.
Widząc, jak jego kamraci są zasypywani tonami ołowiu i gruzu, dzielny Witelon Jabłoński
wrzasnął do ostrzeliwującego się obok Wikarego:
– Pieprzę to! I tak mam przerost prostaty!
Z takim właśnie bohaterskim okrzykiem kapłan Peruna wytoczył się spomiędzy kolumn
i stanął, obsypany białym pyłem, na szeroko rozstawionych nogach dziesięć metrów przed
Schmidtem. Na widok jego poświęcenia Arkady Saulski poczuł, że w jego piersi rodzi się
męstwo, i także wyskoczył zza osłony, dając w ten sposób czas przyjaciołom na ucieczkę do
pałacu. Stanął ramię w ramię z kapłanem i widząc jego zdziwienie, charknął:
– A ja hemoroidy.
Jabłoński roześmiał się na całe gardło i nacisnął język spustowy gustownie ozdobionego
Roda. Saulski śmiał się razem z nim – jak mówią niektórzy historycy, „szatańsko” – i kropił
z zajadłym wyrazem twarzy, a ich pociski, krzesząc iskry z pancerza Schmidta, układały wokół
olbrzyma coś na kształt tęczy.
Schmidt zwrócił na tę dziwaczną parę przekrwione oczy.
– Wy nie jesteście królem i królową – warknął. – Ale dobre i to.
I pociągnął za spusty Browningów. Co godne uwagi, nie trafił, tylko zasypał duchownych
okruchami piaskowca. Obaj kapłani wykorzystali to i, przetaczając się tudzież zabawnie
podskakując, zdołali umknąć za najbliższy załom muru.
– Nosz popatrz – zdziwił się Witelon. – A sądziłem, że to koniec.
– Bóg nad nami czuwał?
– Jak zwykle, przyjacielu, jak zwykle.
Überwunder popełnił błąd, sądząc, że wykurzeni z pułapki ludzie wybiegną na otwarty teren
jak ci dwaj i dadzą się zadeptać niczym mrówki. Po krótkiej, lecz intensywnej palbie w drzwi
wiodące do pałacu zorientował się, że za kolumnami nie ma już obrońców.
– Uciekli, uciekli do środka! – Zmartwił się, bo rany zaczęły mu doskwierać i miał jakby
mniej sił.
W tym momencie zdarzyło się kilka rzeczy jednocześnie. Kapitan Borys Zajączkowski, być
może pod wpływem lektur dzieciństwa i sceny, w której opisywany przez Tolkiena Pippin
(a może Merry?) dziabnął pod kolano króla Nazguli, wykonał bliźniaczy manewr, tyle że nie
nożem, lecz Rodem. Przejechał serią po tylnej stronie prawego kolana olbrzyma, co
spowodowało, że były pisarz przysiadł na jednej nodze. Überwunder nie zdążył jednak należycie
zareagować, bo w tym momencie Kasia „Joe” Rakowska rzuciła się ze szczytu kolumny wprost
na jego bark i ulokowawszy się za łbem, otworzyła ogień z dwóch ciężkich pistoletów Vis,
celując w trójkąty między obojczykami i łopatkami, aby dostać się do płuc i serca. Niestety,
chociaż kaliber pistoletów był, jak na broń boczną, olbrzymi, Rakowska widziała, że kule
utykają dwa, trzy centymetry od powierzchni twardej jak kamień skóry. Podrzuciła wtedy jeden
z Visów i ustawiwszy go pod nienaturalnym kątem, wraziła lufę w oko giganta i pociągnęła za
spust.
Tu efekt już był, bo Schmidt naprawdę się wkurwił.
Sięgnął łapskiem za głowę (nogą próbując odpędzić Borysa, który coraz głębiej wgryzał mu
się w kolano), chwycił Joe i chciał odrzucić ją gdzieś daleko, ale wtedy siedząca w Swarogu
i obserwująca całą akcję Gwara pociągnęła za spust.
Ciężki przeciwpancerny pocisk wytrysnął z kanciastej lufy czołgu, pomknął w kierunku
olbrzyma i sieknął go w pierś, podrywając z gruntu i uderzając nim w ścianę pałacu. Wisząca
przez chwilę w powietrzu Rakowska wylądowała jakimś cudem na obu nogach obok
poobijanego, ale żywego Borysa.
Schmidt nie czuł się najlepiej. Wygramolił się z jamy, jaką wycisnął w piaskowcu jego
grzbiet, ale zaraz został z powrotem wprasowany w ścianę za sprawą ciągłego ognia
prowadzonego przez Dragona i Tygrysa, którym wreszcie nikt nie zasłaniał celu. Jednak i tę
nawałnicę, osłaniając się łapą, były pisarz by wytrzymał, gdyby nie celny ostrzał z Peruna, który
rzucił go na ziemię.
– Widzę jego dupę – oświadczył Flaszka z wieżyczki Swaroga. – Nie powstrzymam się.
– Ognia! – zakomenderowała Kicia i prosto w krocze Überwundera poszybował kolejny
przeciwpancerny.
– Ja pierdolę – skomentował całe to zajście Schmidt, czując wielki jak cegła pocisk w dupie,
rozoraną mosznę i przyległości. – Czy ja mam kompasik? – Zerknął jednym okiem na olbrzymi
nadgarstek. Szkło było popękane, a wskazówka urwana. – Zepsuli mi kompasik, Różowesyny,
jak ja wrócę? Wszystko to za smolpli… likowane. Na pewno o czymś zapomniałem…
Wetknął łapę do podartej sakwy, wyjął kapsułkę z niebieskim proszkiem, wsadził do gęby
i rozgryzł.
– Kurwa, jakie to niedobre – mruknął.
Próbował się podnieść, ale kolejny pocisk przeciwpancerny trafił go w pierś i przyspawał
ponownie do pałacu.
– No dajcie wstać – wybełkotał, usiłując się dźwignąć, i wtedy w jego łbie rozbłysła gwiazda
od celnego strzału ze Swaroga.
Kto by sięgnął do mózgu byłego pisarza, zanim pocisk otarł się o grubą czaszkę, odczytałby
taki oto komentarz Roberta Schmidta:
– Apokalipsa, apokalipsa, apokalipsa…

Król Justyn Łyżwa był ranny, i to w brzuch. Co prawda pocisk z Browninga trafił nie centralnie,
ale w bok i przeszedł na wylot, jednak kaliber był ogromny, więc i szkody poważne. Sierżant
Krzysztof Ożóg, medyk należący do oddziału Górala, władował królowi w ranę cztery
strzykawki tamponów przeciwkrwotocznych (przytrzymując butem pięść monarchy, bo inaczej
nie przeżyłby tej operacji, Ożóg oczywiście, nie Justyn) i ustabilizował jego stan, a potem podał
adrenalinę. To być może był błąd, gdyż Łyżwa, nie zważając na poważną ranę, protesty Kozak
i reszty orszaku, wstał i przyjrzał się reszcie swojej grupy. Wszyscy w zasadzie byli ranni,
wszyscy krwawili z głów, ramion i nóg. Obcierkę zaliczył kapitan Mikołaj Cieć zwany
Twardym, a podporucznik Dana Banecka, przezywana przez kolegów z sił specjalnych „Ciocią”,
jak zwykle ogłuchła, ale – skonstatował ze zdziwieniem król – poważnie ranny był tylko on.
– Gdzie są Witek i Wikary?
– Gdzieś w polu – odparł Ożóg. – Osłaniali nasz odwrót.
– No proszę. – Justyn uniósł brwi. – Rakowska?
– Zachowała się jak ninja. Gdzieś zniknęła.
– Bo to była ninja.
– Słucham?
Justyn machnął ręką.
– Później.
Podszedł, kuśtykając, do okna, przez które widać było zmagania między olbrzymami
i przybywającymi posiłkami.
– Dobra, ostrzeliwać drani stąd – powiedział cicho. – Celnie. W łeb.
Królowa kiwnęła głową, a Góral wydał rozkaz. POLOM-i oraz orszak, Magdaleny i Justyna
nie wyłączając, zaczęli grzać. Łyżwa i Kozak ze snajperek, a reszta z czego mogła.

Wampir wdrapał się na gałąź parkowej topoli i złożył się do strzału, usiłując utrzymać
w celowniku pląsającego wśród drzew olbrzyma z miotaczem płomieni. Niestety, mimo
otrzymanych ran gigant najwyraźniej doskonale się bawił. Podbiegał do atakujących go wozów
piechoty, podpiekał je, łamał lufy, przewracał łaziki, których kierowcy podjeżdżali za blisko, i co
chwila siał potężnymi salwami popłoch wśród pochowanej za drzewami piechoty, która
usiłowała spacyfikować go rakietami RPG. W pewnym momencie drugi z gigantów zbliżył się
do siewcy płomieni i coś mu powiedział, wskazując olbrzyma, który zginął pod pałacem. Wielki
posiadacz miotacza był wówczas zwrócony do Wampira szerokimi plecami. Sierżant wiedział,
że na strzał ma mniej niż sekundę, nie wahał się więc i pociągnął za spust.

Hermann Bauer, widząc ostatnie chwile Schmidta, zaklął. Miało ich być czterech, zostało trzech,
a teraz dwóch, przy czym Ixi był większym idiotą niż Robert, bo zupełnie oszołomiony żarciem
Hertzburgerów tudzież zapachem Różowych, zamiast robić coś sensownego, fikał, tańczył
i śpiewał, jakby się opił szaleju. W ostatnim komunikacie Robert donosił, że ściga króla
i królową i że „chyba do nich strzela”, więc była jakaś szansa, że misja się powiedzie, ale teraz,
gdy Überwunder uleciał do Gotta, znowu nie było wiadomo, gdzie królewska para się podziewa.
Były bokser podbiegł do Ixiego i spytał:
– Słuchaj, czy Robert odbezpieczył swoją bombę przed walnięciem w czerwony przycisk?
– Hę? A skąd mogę wiedzieć?
– Często gderał, że trudno do tej wajchy się dostać.
– No nie wiem, nie wiem.
– Ja pierdolę, patałachy…
– Co? – odezwał się Kris Ünwetter, który nie wiadomo skąd znalazł się przy olbrzymach.
– Kris, jak ty to robisz, że się tak szybko regenerujesz? – spytał Bauer, lecz w tym momencie
plecy Ixiego eksplodowały, a jego ramiona otoczyły płomienie, jakby przeradzał się w anioła
apokalipsy.
– Donnerwetter! – wrzasnął Ixen, strząsając z siebie płonącą uprząż i w ten sposób rozbrajając
się. – Poparzyły mnie złamasy! No popatrz! Wciąż się palę!

– Przepraszam – Klaudia Heintze zamarła, patrząc w wizjer – czy on ma na sobie… pampersa?!

Ucho Bauera, jedno ze słynnej pary, dzięki której Überwunder używał echolokacji, zostało
oderwane przez kolejny celny strzał snajpera.
– Verfluchte, Ixi! – wrzasnął były bokser. – Musimy być w ruchu! Lecę do rakiety Schmidta,
ty spróbuj znaleźć króla i królową!
– Jawohl! Zagryzę ich własną szczęką! – wrzasnął Ixi i wykonał taneczne pas w stronę
kolumnady, którą przed śmiercią ostrzeliwał Schmidt. Ixi miał jedynie dwie długie maczety, ale
haj, na którym płynął, kazał mu sądzić, że to doskonałe uzbrojenie. – Niuch, niuch! Wyczuwam
w tym budynku krew i Różowych! Znaczy jest król!
W tym momencie jeden ze Swarogów, zmuszony do ominięcia szarżującego Dażboga,
przejechał niebezpiecznie blisko olbrzyma. Ixi skoczył w bok, wykonując piruet, i zatrzymał
pojazd, wylądowawszy tuż przed nim.
– Ha! – wrzasnął. – Zaraz pójdę do króla i będę strasznym terro… perrorystą, ale najpierw
rozwalę ten czołdżek!
Naparł wielką łapą na lufę Swaroga i ku przerażeniu obserwujących go wojów zagiął ją do
góry.
– Mniam! A teraz zerwiemy pokrywkę i zjemy ślimaczki pod skorupką!
Gigant wskoczył na pancerz, chwycił pazurami nasadę lufy, szarpnął i, jak się zdawało, bez
wysiłku zerwał wieżyczkę przy akompaniamencie jęku dartej stali i elektrycznych wyładowań.
Cisnął kopułę wraz z lufą prosto w stronę szarżującego Dażboga. Rozległ się trzask, sypnęły
iskry, a pojazd zachwiał się i, jadąc przez chwilę na lewych tylko oponach, zakręcił. Ixi
uśmiechnął się lubieżnie i spojrzał na skulonych w Swarogu wojaków.
– Drugie śniadanie – sapnął.

Dowódcą czołgu, któremu Godzilla w pampersie zdarł wieżyczkę, był porucznik Ragnar
Lodbrok, z pochodzenia Norweg, znany z tego, że nawet w czołgu nosił hełm z niewielkimi
rogami. Brodacz popatrzył na giganta, a gigant na brodacza. Woj wyszarpnął z kabury Visa
i zaczął kropić raz za razem w bestię, łuski zaś brzękały, opadając na stalową podłogę pojazdu.
Obok niego kulił się sierżant Aleksander Paw, niedoszły poeta, usiłujący krwawiącą lewą ręką
utrzymać broń krótką, prawą bowiem dłoń stracił podczas ataku bestii. W końcu zagryzł zęby,
warknął na siebie, dodając słabnącemu ciału sił, i dobrze wycelował.

– On ich zabije – szepnęła królowa, widząc to wszystko.

– Nic na to nie poradzimy – stęknął Justyn, celując potworowi w ucho.
Pociągnął za spust. Trafił. Olbrzym podrapał się w małżowinę i wyciągnął kulę niczym zbitkę
wosku.
– To się okaże – odparła Magdalena i wyskoczyła przez okno na dach.
– Królowo, co robisz?! – krzyknęła za nią Stawniak.
– To, co trzeba!

Olbrzym, nie bacząc na ostrzał Ragnara i Aleksandra, sięgnął wielką łapą do pojazdu i dowódca
Swaroga wiedział, że to on będzie pierwszą przekąską, gdy do ich uszu doszedł donośny kobiecy
głos:
– Tits! Tits! Brüste hier! Hier! Brüste!

Ixi wyprostował się i spojrzał w kierunku, z którego dochodziło wołanie, a po chwili jego
kaprawe oczka otworzyły się w radosnym zdziwieniu.
Oto po dachu wieńczącym fronton prawego skrzydła Pałacu Twierdzy szła ku niemu kobieta,
która energicznie zrzucała z siebie pancerz, potem żołnierską bluzę, a następnie stanik i także go
odrzuciła. W końcu zatrzymała się, półnaga, piękna, prezentująca wąską kibić i ponętne piersi.
W jednej ręce trzymała karabin snajperski, a w drugiej Glocka.
– Tutaj, kurwie nasienie! – krzyknęła. – Tu masz cycki i wszystko inne, debilu! Na co
czekasz?!
Stojący w oknie członkowie orszaku wraz z królem patrzyli oniemiali na tę scenę, podziwiając
smukłe, umięśnione plecy Magdaleny i jej odwagę.
– Ha! – wrzasnął były programista i skoczył wysoko, tak wysoko, jak jeszcze nigdy mu się nie
zdarzyło.
I czas jakby się zatrzymał, by odmalować scenę, w której bestia, z podwiniętymi nogami
i wyciągniętymi w górę łapami dzierżącymi maczety, wisi w powietrzu tuż nad piękną półnagą
kobietą, której bluza, wciśnięta wciąż w spodnie, łopotała na wietrze niczym sztandar wolności,
a ona, niezłomna, nieulękła wobec wiszącej nad nią zagłady, przyklęka i oddaje w zwolnionym
tempie strzał za strzałem, bijąc na zmianę z Glocka i Tora, a każda kula trafia tuż przy prawym
bądź lewym oku bestii.

Widząc to, Ragnar i Aleksander krzyknęli wielkim głosem i walili w plecy potwora, ale co mogli
zdziałać zwykłymi pistoletami? Nagle pojawiła się przy nich nieznana sanitariuszka, na której
piersi dyndały dwie ametystowe runy.
– Spierdalajcie stąd, koledzy – warknęła, wyciągając opatrunek i owijając rękę Aleksandra. –
Zaraz tu będzie ten drugi. Tempo! Kierowca cały?
– Cały – odezwał się głos z przodu wozu.
– Strzelec?
Ragnar pokręcił głową.

Oślepiony olbrzym spadł tuż przed królową, ta zaś, pchana impetem, wykonała salto do tyłu,
a potem powtórzyła akrobację, za każdym razem strzelając dwa razy.
– Cycków ci się zachciewa?! A może ołów w dupsko?!
Magdalena wskoczyła z powrotem w okno, a w tym czasie Stawniak i Joe obnażyły się i także
zaczęły wabić giganta:
– Tutaj, brzydalu! Tutaj! Cyce jak donice!
Überwunder skoczył do przodu częstowany ołowiem, w tym kropnięciami ze snajperek króla
i królowej. Z czerepu olbrzyma pofrunęły wstecz wstęgi seledynowej krwi, ale bynajmniej go to
nie zraziło.
– Więc to tak?! – warknął. – Grün stara się być miły, ale czasami trzeba komuś nieźle
przywalić!
Wyprostował się, napiął mięśnie i ryknął. Dopiero wtedy królewski orszak oraz Grunmorzy
mogli ocenić, jak wielki naprawdę jest Überwunder i ile razy oberwał. Cielsko Ixiego było
dosłownie najeżone połyskującymi w słońcu pociskami. Wyglądało, jakby ktoś gęsto ponabijał
Zielonoskórego ćwiekami. W kilku miejscach, niczym skośne pasy, widniały podstawy kul
większego kalibru – czy to Siwej, czy ciężkiego karabinu maszynowego, czy działa typu
Perperuna obsługiwanego przez Dragona i Tygrysa. Ale żadne z trafień nie wydawało się
groźne, bo wszystkie zatrzymywały się na skórze. Koło głowy Überwundera świsnął czołgowy
pocisk, ale nie trafił i rozbił się o mur pałacu. Gigant zadygotał od gęstych serii, które trzepały
go w plecy niczym pełne zapału masażystki.
– Ogólnie – odwrócił łeb w stronę napastników – pierdzę w waszym kierunku. Jestem
terrorystą i mam was w dupieee. – Zwrócił łeb ku widocznemu w oknach orszakowi. – Cześć,
gołąbeczki. Coś czuję…
Nagle oczy Ixiego rozszerzyły się. Spojrzał na Justyna i Magdalenę, po czym wrzasnął:
– Król i królowa! Widzę was! Rozpoznaję!
Jego donośny basowy głos dotarł do obrońców, którzy usłyszawszy słowa „König und
Königin”, zamarli. Magdalena Kozak spojrzała na Justyna Łyżwę, a on spojrzał na nią.
– Skąd, do diabła, wie?! – spytali w tym samym momencie.
– Nie wiem, ale się dowiem – odparł, waląc z Roda, Tycjan Gucwa. – Tymczasem ognia,
kurwa, bo zaraz będziemy mieli gościa! Po oczach! W otwartą gębę!
POLOM-i dobrze strzelali, więc twarz Engelsa pokryła się wkrótce gęstym ołowianym
deseniem. Olbrzym zakrył facjatę wielkim łapskiem i przyskoczył do okna. Nie był to jednak
wysoki otwór, przez który mógłby się przecisnąć, ale nieduże okno, w które mógł co najwyżej
włożyć łapę. Zniesmaczony i zawiedziony odstąpił i poganiany nawałnicą strzałów, wycofał się
na brzeg dachu, by zastanowić się, co dalej.
Wtedy dostał celny strzał z czołgu prosto w lewe kolano. Zachwiał się… i z niejakim
zdziwieniem poleciał w dół.
– Brawo, Kicia! – krzyknęła Klaudia i nakazała: – Lenny, do przodu, okrążaj go! Już nie może
skakać. Żmij, wiesz, co robić!

Zobaczywszy upadek olbrzyma, do przodu wyrwał też osmalony, ale wciąż cały Rujewit Jaroty.
Zagrały działka Jastrzębia i Alki, gdy Husarz pędził, podskakując na krawężnikach
i krawędziach fontann. Ruszyły łaziki, Porewity, Swarogi i Peruny. Otoczyły stwora i zaczęły
bić raz za razem, a mur pałacu za Godzillą zamienił się w gotującą się chmurę pyłu i gruzu.
– Niesportowo! – wrzasnął Ixi. – Niesportowo!
Stał na jednej nodze i usiłował, podskakując, dosięgnąć jakiegoś napastnika, ale ani Dażbogi,
ani inne pojazdy nie podjeżdżały zbyt blisko.
Siedzący przy Perperunie Dragon zagryzł zęby.
– Tygrys, namierzyłeś go?
– Tajest.
– No to teraz albo nigdy!
Wcisnął spust i wgryzł się potężną serią prosto w mordę stwora.
– Jeśli to go nie wykończy, to już, kurwa, nic! – wrzasnął Tygrys, a Dragon, lekceważąc alarm
informujący o przegrzaniu luf, nie przestawał.
Lśniące wrzeciono pocisków łączące lufy działa i pysk Zielonego nie odrywało się od celu.
W końcu olbrzym usiadł, oślepiony i ogłuszony. Uniósł łapę, jakby chciał coś powiedzieć, ale
wtedy właśnie dostał jednocześnie trzy strzały z czołgowych armat, wszystkie w pierś. I nagle
obrońcy pałacu zobaczyli widok po drugiej stronie, w otworze, który powstał w tułowiu
napastnika. Gigant obmacał dziurę i, jakby w zwolnionym tempie, padł na plecy.
Ostatnim wspomnieniem Ixiego, oślepionego i nie bardzo cokolwiek już czującego prócz
boskiego zapachu Różowych, był upajający smak dopiero co spożytych Hertzburgerów.
– Ja nie mam z nimi nic wspólnego! Ja nie mam z nimi nic wspólnego! – zaczął wrzeszczeć
Kris Ünwetter, który wyskoczył z krzaków, wymachując pistoletem.
Królowa wychyliła się z okna i krzyknęła do ludzi:
– Weźcie tę kreaturę, bo jeszcze kogoś…
Padł strzał. Z początku nikt nie wiedział, skąd ani w którym kierunku.
Pierwszym, który zobaczył cel, był król Justyn Łyżwa.
– Maaadziiiiik!!! – wrzasnął, widząc, jak jego luba osuwa się na podłogę.
W jej czole widać było wielki czerwony otwór, a tył głowy zamienił się w przerażającą
wyrwę, którą król zaraz zakrył dłonią.
– Madzik – szepnął przez łzy. – Madzik!
– Snajper! – wrzasnął Góral. – Gdzieś jest snajper! Kryć się!
– Kurrrrwa! – zaklął Wolf. – Oberwała królowa! Na naszej służbie, Niania!
Pilot był blady, twarz miał nieruchomą i spoconą.
– Wal w tego kurdupla na placu.
– Rozkaz – odparł Tyszkiewicz i nacisnął spust.
Igły żywego ognia przeszyły tułów i pierś orka, a ten zwalił się na ziemię i zamarł.
– Chociaż ci normalnie giną – skomentował przez zaciśnięte zęby Wolf.
– Widzisz tego skurwysyna? – Niania wskazał palcem cień biegnący za oknami pałacu w lewą
stronę.
– Widzę. Ucieka bydlę.
– No to za królową.
– Za królową, Mariusz.
– TYKAC, tu Niania z Peruna Alfa Zero Zulu Charlie, w pałacu jest jeszcze jeden olbrzym.
Powtarzam, w pałacu jest jeszcze jeden olbrzym. Ucieka na południe. Jest mniej więcej na
dwudziestym piętrze. Proszę o wsparcie.
– Słyszę cię, Niania – odparł Karol Szczyrbowski. – Przekazuję do innych Perunów. Over.
– Dziękuję, ver’n’out.
Pilot położył maszynę w ciasny skręt, by podążyć śladem Zielonego, który dotarł do
południowej ściany i gnał teraz…
– Jasny gwint – warknął Krawczyk – on się zbliża do tego wraku, który wbił się w ścianę…
I rzeczywiście, olbrzym wypadł na zewnątrz budynku i skacząc z parapetu na parapet, zbliżał
się do wbitej w okno zielono-czerwonej rakiety.
– Cholera jasna! Chce to zdetonować! – krzyknął Wolf i otworzył ogień.

Bauer poczuł, jak jego grzbiet zaczyna się trząść od serii z ciężkich działek Peruna. Słyszał
silniki helikoptera i wyczuwał jego obecność echolokacją, ale było mu już wszystko jedno.
Członki miał ociężałe od trafień, we łbie mu się mąciło od upływu krwi. Zdolności
regeneracyjne organizmu przegrywały z nieustannie zadawanymi ciosami.
Do wrogiego śmigłowca dołączył drugi, a potem trzeci i wszystkie zaczęły strzelać
w odsłoniętego Überwundera, wybijając z jego pancerza kolejne elementy, pozbawiając go
uzbrojenia i mocujących pasów, ten jednak uparcie wspinał się po budowli. Gdy strzelających do
niego statków było już pięć, a jego uprząż była w strzępach i nawet pampers został zdarty z ciała,
dotarł do rakiety Schmidta. Była zaklinowana w oknie budowli. Olbrzym wsunął się do gmachu
i wylądował na korytarzu, notując, że fakt, iż przez chwilę wystawiał w kierunku wroga swoją
szynkę, został przez niego rzetelnie wykorzystany.

– Szlag, Niania! – darł się Wolf. – Czy oni są niezniszczalni?!

– Nie są. Ten już ledwo dycha.
– Ale dotarł do rakiety!
– Dotarł. TYKAC, alarm rakietowy. Olbrzym dotarł do niewybuchu. Ewakuować pałac,
powtarzam, ewakuować pałac…
– No – mruknął do siebie Bauer, człapiąc do wraku.
Nie widział na prawe oko, a i drugie szwankowało, bo jakiś pocisk utkwił zbyt blisko gałki
ocznej. Różowi w tych swoich kurewskich latadłach walili do niego od lewej strony
i Überwunder zdawał sobie sprawę, że pewnie zaraz całkiem oślepnie. Krzyczały kamienie,
jęczało szkło w ramach obrazów, sypał się tynk, rykoszety pędziły we wszystkich kierunkach,
kłując i drapiąc coraz bardziej zmaltretowaną skórę, a on uparcie szedł do zielono-czerwonej
krypy, półnagi, muskularny, krwawiący. Był już od niej kilka kroków, gdy jego szósty zmysł
ostrzegł go, że za zakrętem czai się wróg.
– No wyłaź. Wyłaź, łajzo – warknął. – Chociaż jeden odważny, który nie strzela w plecy.
Zza narożnika wyłonił się kapitan Borys Zajączkowski, który, jak się okazało, pozbierał
połamane po upadkach kości i jako jedyny piechociarz postanowił śledzić Bauera.
– Zostaw to – odezwał się słabym głosem po polsku, stojąc po drugiej stronie wraku.
– To należy do mnie – odparł Hermann, wskazując wielką łapą zielono-czerwoną skorupę.
Zastanawiał się, czym by tu kropnąć Różowego, ale nie miał już żadnej broni. Na ramionach
wisiały pozostałości po kotwach działek, nie miał nawet noża. Okropnie wkurwiały go
wpadające przez okna pociski, które wyrywały coraz większe połacie jego lewego ramienia
i boku głowy. Jedna z kul trafiła go w oczodół i wyrwała uszkodzoną gałkę oczną. Oślepł. Szedł
w kierunku Borysa ze skórą zdartą z połowy czaszki i szczęki, ze świecącą kością ramienia,
z kilkoma odsłoniętymi żebrami, jakby niewrażliwy na ból i ślepotę.

– Ty, tam jest jeden z naszych! – krzyknął Niania. – Patrz!

– Rzeczywiście! – odparł Tyszkiewicz.
– Niech spierdala! TYKAC! Co jest, kurwa?! TYKAC!
– Ewakuowali się – rzucił Wolf.

Istotnie, na wieść o tym, że Pałac Twierdzy za chwilę wybuchnie, informatycy rzucili się do
ucieczki, zostawiając świecące trupim blaskiem monitory, klawiatury, myszy i słuchawki.
Stłoczyli się przy wyjściu i poganiając się nawzajem, szturchając i pchając, wypadli na korytarz,
gdzie znajdowała się winda.
– Działają jeszcze? – spytał Pokorski.
– Powinny – odparł Szczyrbowski. – Elektryka przecież nie siadła.
– Racja.
– TYKAC! TYKAC! – rozlegało się w głośnikach głównego pomieszczenia, ale nikt nie
reagował, taki panował rejwach. Tylko Tymoteusz Typrowicz, stojący najbliżej drzwi, słyszał
desperacki głos Niani.
– TYKAC! Odezwij się! TYKAC!
Drzwi windy otworzyły się i mężczyźni wpadli do niej niczym do szalupy ratunkowej.
Typrowicz nie wszedł. Cezar otworzył szerzej oczy.
– Tymek, co ty?
– Zapomniałem gumy do żucia.
– Nie wygłupiaj się!
Drzwi się zamknęły.
– Tu TYKAC – Niania i Wolf usłyszeli wreszcie głos Typrowicza.
– Nie uciekłeś? – zdziwił się pilot.
– Pomyślałem, że mogę się przydać – odparł programista słabym głosem.
– Powiedz temu piechociarzowi, żeby spieprzał!
– Jakiemu piechociarzowi?
– Jest jeden obok wraku! Tuż przy olbrzymie!

Typrowicz przełknął ślinę i przycisnął drżącą rękę drugą dłonią.

– Okej… Okej… Uwaga, tu TYKAC, nadaję na kanale ogólnym. Zwracam się do samotnego
żołnierza piechoty obok wraku rakiety wroga. Ten wrak to niewybuch. Przebywanie w pobliżu
grozi… śmiercią. Zalecana jest ewakuacja, powtarzam, zalecana jest ewakuacja…
Programista słuchał wypowiadanych przez siebie słów, a jego mózg krzyczał: „Skoro
»zalecana jest ewakuacja«, to co tu robisz, idioto?! Spierdalaj! Spieeeerdaaalaaaj!”. Jednak drugi
głos, niebaczny na wrzask instynktu samozachowawczego, oponował: „Możesz się przydać.
Przez twoją nieobecność mogą zginąć ludzie”.
I Typrowicz, trzęsąc się na całym ciele, wciąż siedział na swoim stanowisku.

– Znam tę śpiewkę – mruknął Borys, wyciągając słuchawkę z ucha. Spojrzał na olbrzyma. – No

co, brzydalu? Wyglądasz jak Terminator. A, ty nie wiesz, co to jest Terminator.
Ku jego zaskoczeniu olbrzym pokiwał głową.
– Ja. Terminaror. Schwarzenegger.
– O! Kojarzysz!
Potwór paskudnie się uśmiechnął i warknął:
– Skynet.
Überwunder wzdrygnął się, otrzymawszy kolejną świetlistą serię w bok, która zrykoszetowała
po jego nagich żebrach. Doszedł do zielono-czerwonej skorupy i uniósł brodę, jakby usiłował
wyczuć węchem Borysa. Tak to przynajmniej wyglądało z punktu widzenia człowieka.
Oczywiście Bauer nie dał po sobie poznać, że doskonale wie, gdzie stoi jego wróg. Wokół obu
przeciwników panował spokój, jeśli pominąć huk szyjących przez okna pocisków i bryzgające
wokół odłamki. Obaj jakby wiedzieli, że za chwilę zginą. Hermann pierwszy złamał ten spokój,
wyrzucając łapska do wraku i gorączkowo szukając bezpiecznika bomby, jednak nawet jego
echolokacja nie była tak precyzyjna, by od razu go zlokalizować. Zajączkowski skoczył na
rakietę i zaczął kropić z Roda w wielkie paluchy bestii. Udało mu się jeden odstrzelić, ale
olbrzymowi zostało jeszcze dziewięć.
– Zostaw to, idioto! – wydarł się żołnierz, a Bauer machnął grabą i odrzucił go na
przeciwległą ścianę.
– Nie przeszkadzaj, żołnierzyku, bo nie masz szans – mruknął. – Możesz tutaj zginąć albo
uratować swoje nędzne życie. O ile dobrze pamiętam gderanie Worlöcka, od odbezpieczenia do
eksplozji upływa piętnaście sekud, więc rozumiesz…
– Fünfzehn sekunden – grzmiał olbrzym, jakby próbował kapitanowi coś wytłumaczyć.
– Co ty mówisz? – Zajączkowski wcisnął w gniazdo Roda ostatni magazynek i podszedł do
orka, który, jak mu się zdawało, stracił morderczy zapał. – Fünfzehn sekunden?
 – Ja. Und dann boom.
Gigant pokazał łapami, jak wielkie będzie to „boom”.
Borys, jakby od niechcenia, wyładował całą zawartość magazynku w bezoki czerep
Überwundera, a ten cierpliwie poczekał, aż iglica stuknie w pustą komorę.
– Fertig? – spytał. – Fick. Fick!
Choć Bauer kazał wojowi oddalić się w pośpiechu, ten najwyraźniej nie zamierzał.
– Sam spierdalaj – odpowiedział wreszcie.
Olbrzym zamarł, starając się zrozumieć decyzję żołnierza. A potem pokiwał ogołoconym ze
skóry łbem. I nagle nie było już orka i człowieka. Bo pierwszy nasycił się ludzkim mięsem,
oswoił z zapachem Różowych i szał mu minął. Uspokoił się, a przez to stał się jakby… ludzki.
Hermann Bauer był przecież kiedyś człowiekiem i teraz to sobie przypomniał. A Borys
Zajączkowski najwyraźniej to rozumiał. W miarę jak odczuwał coraz większy dystans między
sobą a innymi ludźmi, między sobą a życiem, ten gigant stawał mu się coraz bliższy.
– Mein Name ist Borys – odezwał się do Zielonego, ten zaś zadarł pysk i jakby się
uśmiechnął.
– Hermann.
„Idiota z tego Schmidta – pomyślał Bauer. – Gdyby zrobił to jak należy, być może wszystko
skończyłoby się inaczej. Bum, krótka akcja, panika, ucieczka. A tak… no cóż”.
Gwałtownie sięgnął ręką w bebechy wraku, odnalazł bezpiecznik i szarpnął. Usłyszał pisk
odpalonego mechanizmu bomby.
– So dein Name ist Borys? – powiedział basem i usiadł po turecku zasypywany gradem
pocisków.
– Ja – odparł Zajączkowski, podchodząc do wraku.
– Byłem bokserem – rzucił olbrzym po niemiecku.
– A ja pijakiem – rzekł żołnierz.
Roześmiali się. Hermann uniósł łapę i wyciągnął ją do kapitana. Mężczyzna wychylił się
i uścisnął gigantyczną dłoń wroga.
A potem było „boom”.

Biały błysk, potem czerwony, rozchodząca się sferycznie fala uderzeniowa, która grzmotnęła
w śmigła i pancerz Peruna z siłą pancernej pięści, wreszcie dźwięk ostry niczym trzask petardy,
za którym potoczyło się gromkie echo odbite od pobliskich budowli. Wreszcie rumor
osuwających się połaci południowej części pałacu, opadający Stalowy Orzeł grzmiący jękiem
metalu, lecące w dół, rotujące miecze, a wszystko to w unoszącym się coraz wyżej grzybie dymu
i kurzu…
– O ja pierdolę – szepnął Wolf.

Bart „Shrek” Rasäla postanowił wykorzystać hałas, zamieszanie i opadający wszędzie kurz, by
znaleźć kryjówkę, a potem spróbować uciec. Do Überlandu. Wszystko było możliwe, byleby
wydostać się z miasta. Potem będzie łatwiej. Rozejrzał się, zsunął cicho po pniu drzewa,
poprawił Marchołta na plecach i chyłkiem pobiegł poprzez szarą mgłę w kierunku ulicy
Świętokrzyskiej. Nikt nie zwracał na niego uwagi, ludzie krzyczeli, nawoływali się, rozpaczali,
widząc, jak płonie Pałac Twierdzy, symbol niezłomnego ducha Polaków.
 „Macie, polnische Rose, zapłatę za swoją butę” – myślał Engels, przeskakując klomb
kwiatów, a potem maskę samochodu. Wypatrzył już bramę, w której się schowa. Wystarczy
znaleźć jakąś piwnicę, przeczekać do nocy, potem wymknąć się i bocznymi ulicami dotrzeć na
zachodni skraj miasta. Ukradnie samochód i dotrze tam, gdzie chce. Był komandosem. Miał
doświadczenie w takich misjach. Poza tym coś mu podpowiadało, że czuwa nad nim jakaś
nienazwana siła, pewnie Gott, i ta siła pomoże mu wydostać się z tego znienawidzonego kraju.
A może wcale nie będzie się stąd wydostawał? Gdzie będzie miał codziennie różowe
Hertzburgery? Zaszyje się na wsi i będzie wypadał nocami na poczęstunek. O, to jest myśl! Albo
wręcz tu, w Warschau!
Takie myśli przemykały mu przez głowę, gdy przebiegał ulicę i wpadał w wąski przesmyk
między budynkami.
Nagle jakiś ciężar przygniótł go do ziemi z taką mocą, że Bart poczuł, jak zgrzytają mu żebra.
– Zum Teufel! – warknął, odwracając się na plecy.
Górował nad nim olbrzymi żołnierz. Na głowie miał czarny hełm i Rasäla natychmiast
rozpoznał Grunmora.
– Spierdalaj, idioto! – warknął, próbując zrzucić napastnika.
Różowi byli słabsi od Grünów, a Shrek szczycił się nie lada kondycją. Co prawda więzienny
wikt nie był zbyt bogaty, ale nie zdołał uszczuplić ogromnych sił Zielonego.
Lecz zdziwił się dawny żołnierz GSG 9, bo chwyt i muskuły przeciwnika były niezwykle
silne. Jak żelazne kleszcze!
– Wypierdalaj, skurwysynu! – wrzasnął Engels, usiłując wyswobodzić się nagłym
szarpnięciem.
Miś jednak nie puszczał.
– Zabiłeś naszą królową – powiedział po niemiecku. – Zasłużyłeś na śmierć.
– Skąd wiesz, że to ja?!
– Wiem. Skąd te olbrzymy wiedziały, jak wyglądają król i królowa?
– Chciałbyś wiedzieć, chamie! – Ork roześmiał się. – W tym sęk, że ja też nie wiem, więc nic
ci nie powiem!
Miś odchylił głowę i trzepnął hełmem w nasadę nosa Engelsa. Ten krzyknął z bólu. POLOM
puścił na ułamek sekundy łapę orka i sięgnął po nóż. Tamten był równie dobrze wyszkolony
i błyskawicznie sięgnął po karabin.
Bielawski był szybszy. Jego ostrze weszło od dołu w szczękę orka, przebiło jego nozdrza
i zanurzyło się w mózgu.
Engelsi nie zdychają szybko i łatwo. Zielony osłabł, ale nie stracił przytomności. Miś był na to
przygotowany i wyrwał mu wolną ręką wielkiego Marchołta, po czym władował kilkanaście
pancernych kul w pierś i brzuch. Shrek stęknął. A potem niuchnął. Otworzył szerzej oczy,
usiłując przedrzeć się wzrokiem przez czarny hełm Misia, i ostatkiem sił szepnął:
– Ty nie jesteś…
Po czym umarł, zabierając resztę zdania do orkowych zaświatów.
 Sztandar 9

Pożar pałacu gaszono jeszcze wiele godzin. Kolumny dymu z trzech eksplozji zakryły pół nieba
nad Warszawą i gdy zmierzch pomalował nieboskłon karmazynem, chmury połyskiwały
złowrogo kolorem krwi. Miasto rozbrzmiewało odgłosami strażackich, policyjnych
i medycznych syren, płaczem kobiet i mężczyzn, okrzykami funkcjonariuszy i warkotem
silników samochodów tudzież śmigłowców. Czuć było zapach prochu, dymu i spalonych ciał.
Ludzkie trupy pakowane były w czarno-czerwone worki ozdobione godłem Stalowego Orła,
orkowe zewłoki zostały zabezpieczone przez zespoły Matuszewskiego i Wysockiej, a Krisa
Ünwettera, któremu udało się zregenerować, wsadzono do tymczasowej potężnej klatki
przywiezionej przez kierownictwo warszawskiego zoo. Wyglądał na nieszczęśliwego i słabego,
ale nikomu do głowy nie przyszło przejmować się jego samopoczuciem.
Była większa żałoba.
Królowa Magdalena Kozak, wierna partnerka króla Justyna Łyżwy, Pierwsza Dama Twierdzy
Polska, nie żyła trafiona w głowę zdradziecką kulą Engelsa, który wydawał się
najsympatyczniejszym więźniem pałacu. Lamenty ogarnęły całą Twierdzę, komentatorzy
dwudziestu kanałów telewizyjnych prześcigali się w epitafiach i wspomnieniach jej zaszczytnej
wojskowej służby oraz wielkiego wkładu w rozwój kultury (królowa napisała siedem książek:
trzy popularnonaukowe tyczące rozwoju gospodarczego kraju, trzy paranormalne romanse
i książkę kucharską Jak jeść bez cytrusów i pić bez herbaty?). Opiewano jej bezprzykładną
normotwórczą rolę dla milionów Polek, które czerpały natchnienie i siłę z niezłomnej królowej –
mistrzyni sztuk walki, wirtuozki chochli i partnerki z klasą. Zapowiadano uroczystości
pogrzebowe za trzy dni, a tymczasem nie ogłoszono żałoby narodowej (Łyżwa stwierdził, że
Kozak stanowczo by sobie tego nie życzyła), lecz przykazano Polakom mobilizację,
koncentrację i zwiększoną ostrożność, zwłaszcza na terenach przygranicznych.
– Wróg okazał się sprytniejszy i inteligentniejszy, niż dotąd sądziliśmy – czytali dziennikarze
oficjalne memorandum w telewizji i radiu. – Engelsi ewoluują. Ich inteligencja wzrasta. Bądźmy
ostrożni i nie popadajmy w rutynę. Musimy być zawsze co najmniej kilka kroków przed nimi,
jeśli bowiem pogrążymy się w przekonaniu, że prześcigamy ich na każdym polu i zwyciężymy
niezależnie od okoliczności, możemy popełnić największy błąd w historii Polski. Pamiętajmy, że
jesteśmy ostatnim bastionem ludzkości na Ziemi. Otaczają nas miliardy krwiożerczych,
niebezpiecznych istot. Musimy być silni! Musimy być czujni! Musimy być gotowi! Niech żyje
Twierdza Polska!

– Zbadaliśmy wstępnie te potwory – oznajmiła następnego ranka Orłom i grupie Misia

pobandażowana tu i ówdzie Halszka Wysocka, gdy zebrali się w brezentowym namiocie
postawionym na północ od pałacu. Jedna trzecia południowej jego części stanowiła bezładną
hałdę gruzu, ale pozostała trzymała się mocno i według ekspertów nie groziła już zawaleniem. –
To nie są Adolfy. Niewiele możemy powiedzieć na temat ich metabolizmu, bo nie mamy
żywego egzemplarza, ale ku naszemu zdumieniu…
– Wielkiemu zdumieniu – wszedł jej w słowo Maciej Matuszewski.
– Wiele ich tkanek żyło jeszcze trzy godziny po tym, jak ich zabiliście. Niestety, nie udało
nam się utrzymać ich przy życiu, bo zapasy orkowej krwi zostały zniszczone wybuchem, na
ludzką zaś tkanki reagowały źle, jednak fakt, że były w stanie tyle przetrwać w warunkach
beztlenowych, świadczy o niezwykłej witalności tych bestii.
– O ich witalności mogliśmy się przekonać w bezpośrednim starciu – odezwał się ponuro
Orłowski.
– Ta… – mruknął Flaszka.
– Walczyliście z Godzillami – rzucił Maciuś i uśmiechnął się przepraszająco. – Może
porównanie do potwora, w którego żyłach płynie plazma i który żywi się promieniotwórczością,
jest lekką przesadą, ale nie do końca. Udało nam się ustalić – Matuszewski poprawił bandaż na
głowie, podchodząc do olbrzymich zwłok Schmidta, które leżały pośrodku namiotu na trzech
metalowych stołach – że ich skóra ma niezwykłe właściwości.
– Hm? – Jary uniósł brwi.
– Wiecie, jak skonstruowana jest powłoka delfina? – spytał naukowiec.
– Ciała jamiste – odparł Orłowski. – Jak w penisie.
Samul parsknął.
– Szefie, nie przy jedzeniu. Znaczy zwłokach.
– Tak jest. – Maciej uśmiechnął się blado. – Ich skóra to dwucentymetrowa warstwa ciała
jamistego.
– Zaraz – odezwała się Ripley. – Chcesz mi… chce mi pan zasugerować, że te olbrzymy to
takie wielkie chodzące…
– Chuje? – wyręczył ją Samul.
Naukowiec błysnął egzoszkieletem i zarumienił się.
– Ależ nie. Chcę powiedzieć…
– Nie, no to był żart – odezwał się Dariusz.
Matuszewski zamilkł, zbity z tropu.
Jary westchnął.
– Zginęła masa ludzi, w tym królowa. Król jest ranny. Widzieliśmy śmierć nieraz. Jedyny
sposób, by się z tego otrząsnąć, to odrobina poczucia humoru.
– Aha – mruknął naukowiec i jakoś nie potrafił rzec nic więcej.
– Wracając do wątku – podjęła Halszka – mamy do czynienia z organizmami osłoniętymi na
całej niemal powierzchni ciałem jamistym wypełnionym płynem o niezwykłych właściwościach.
– Jest to ciecz nienewtonowska – wszedł jej w słowo Maciej, który dość szybko odzyskał głos.
– Co? – spytała Zdzira.
– Płyn, którego lepkość w warunkach izobarycznych nie jest wartością stałą – odparł
naukowiec, ale Halszka, widząc miny wojów, pospieszyła z wyjaśnieniami:
– Zachowuje się jak płyn, gdy nic się nie dzieje, ale w razie nagłego nacisku albo uderzenia
zamienia się w kamień. Tylko na chwilę. Potem z powrotem jest płynem. Można coś takiego
zrobić w kuchni, używając mąki i wody.
– Rany Peruna – Tygrzyk otworzył szerzej oczy – to dlatego nie dało się ich zabić!
– I dlatego kule zatrzymywały się w skórze – dokończył Ktara.
– Właśnie dlatego – przyznała Halszka. – Ich kości natomiast mają niezwykłą gęstość, włókna
układają się jak grafenowa siatka. Gdyby nasze czołgi miały pancerze z takich kości, nie
musiałyby się bać żadnych pocisków przeciwpancernych.
– Ale strzały ze Swarogów dały im radę – zaoponowała Kicia.
– Tak, lecz pociski trafiały w klatki piersiowe, które są żebrowaną konstrukcją, dosłownie
i w przenośni. Żebra pękły pod wpływem olbrzymiego ciśnienia, i to tylko w przypadku tego
tancerza w pampersie.
– Ogniomistrza?
– Tak. Zapisy z kamer pokazują, że ten gigant otrzymał trzy niemal jednoczesne trafienia
w mostek.
– Z dział czołgowych?! – dopytał Zgud.
– Tak.
– Hm, to by wiele wyjaśniało – mruknął Jarota. – Nie dałoby się jakoś tych skór
wypreparować i okryć nimi naszych pojazdów? Wiem, barbarzyński pomysł, ale mój Rycerzyk
by się chyba nie obraził.
Matuszewski wyszczerzył białe zęby.
– Właśnie do tego zmierzaliśmy.

Justyn Łyżwa nie dał się zaciągnąć do szpitala. Był blady jak kreda, policzki mu się zapadły,
ręce trzęsły się nieco, dzierżąc dwie czarne kule podpierające jego masywne ciało, ale uparcie
chodził oraz stał i tylko od czasu do czasu siadał. Trwał przy nim jego orszak z wyjątkiem
naukowców, którzy byli zajęci czym innym. Witelon i Wikary byli pobandażowani, Kasia
Rakowska miała na ręce i nodze gips, Stawniak nosiła białą łatę na oku, a Kot zupełnie
lekceważył wystające spod bluzy i dyndające na wysokości ud rurki oraz woreczki wypełnione
podejrzaną treścią. Oprócz nich byli w namiocie milczący Grunmorzy z Góralem na czele.
– POLOM nie leży – odezwał się król do Orłów, gdy grupy Orłowskiego i Bielawskiego
odwiedziły go w pilnie strzeżonym namiocie i zobaczyły stojącego. – A wy nie sądźcie, że
z powodu tej katastrofy i śmierci królowej przesuniemy waszą akcję. Nic podobnego. Czas nas
goni, a ostatnie wydarzenia pokazały, że goni jeszcze bardziej. Wasze pojazdy są jeszcze raz
łatane i dozbrajane, a wy jedziecie tak, jak to było ustalone. Centrum programistyczne po części
przetrwało, ranny Typrowicz dostanie medal za odwagę… Typrowicz, chono!
Do namiotu wszedł rudy programista z ręką w gipsie i zasinionym okiem.
– Dzień dobry – powiedział nieśmiało.
– Wyjaśnij im, co będą mieli, a czego nie – odezwał się król.
– Khm. – Tymoteusz potarł zdrową ręką górną wargę. – Eksplozja uszkodziła część naszej
aparatury i anteny, więc… nie będziemy was tykać.
Orły i Grunmorzy wydali jęk zawodu.
– Straciliśmy połączenie z satelitą – ciągnął Typrowicz. – Niestety nie będzie więc TAMAS-u.
Ale wymyśliliśmy z Czarkiem i Karolem coś innego. Wgramy wam w pamięć okularów
podzieloną na sześćdziesiąt cztery pola optymalną mapę okolic Verdun. Tak jak szachownicę.
A wasze czujniki przeprogramujemy na triangulację.
– Czyli? – spytał Mardok.
– Będziemy widzieć siebie nawzajem? – Zgud wszedł w słowo Typrowiczowi. – Na tej
mapie?
– Hm, tak. Nie będziecie na niej widzieć żywych przekazów z kamery satelity, to będzie obraz
stały z wczoraj. Ale będziecie wiedzieli, gdzie jest każdy członek oddziału. Tylko w obrębie tej
mapy.
Orłowski uniósł brwi.
– Dobre i to…
– Tak. – Król stęknął, poprawiając sobie bandaż. – Zrobiliście to już? – Spojrzał na
Typrowicza.
– Kończymy.
– Dobrze, nie zatrzymuję cię.
Programista ukłonił się i po cichu wyszedł.
Justyn westchnął.
– Pewnie nie będziecie uczestniczyć w pogrzebie, bo to za trzy dni. Wy lecicie jutro przed
zmierzchem. Ale… jak się uwiniecie, zdążycie… Zrozumiano?
– Tak jest – odparli unisono Orłowski i Bielawski.
– Oni… – podjął król dwa tony ciszej i zacisnął usta – oni wiedzieli, jak wyglądamy. Ten
w pampersie spojrzał na mnie i na… – przetarł czoło – Madzika. I powiedział „król i królowa”.
„König und Königin”. Wiedzieli, jak wyglądamy, rozumiecie? – Spojrzał ostro na Bielawskiego
i Orłowskiego. – Rozmawiałem już o tym z Maćkiem i Halszką. Skurwysyn, który zabił
Madzika, ten jebany Shrek, miał we łbie dwa złote kolce, tak jak ten wasz Wunder spod Cybinki.
One lekko wystają jak jakieś pierdzielone anteny. Gdy go pojmaliśmy, miał jeszcze ten kolarski
kask z, jak nam się wydawało, nieczynną kamerą. Sądziliśmy, że orki nie potrafią obsługiwać
takich urządzeń, a w każdym razie nie potrafią przekazywać na odległość rejestrowanych
obrazów. Tymczasem te Godzille wiedziały, jak wygląda pałac i jak wyglądamy my. Zatem
szpieg, który przekazał im te dane, musiał mieć możliwość transmitowania ich stąd.
Z Warszawy. Rasäla miał na łbie ten kask jeszcze kilka dni, gdy był tu, pod pałacem. A kolce
w głowie miał aż do śmierci. Nie wiem, czy przekazał obrazy za pomocą kamery czy tych
jebanych igieł, ale to musiał być on…
– A człowiek? – odezwał się Orłowski. – Czy człowiek nie mógł zdradzić?
– Jak? – Justyn patrzył na niego spod zapadniętych powiek. – Co by zyskał? Skąd by wiedział,
komu przekazać informacje i jakich informacji ten ktoś oczekuje? Co człowiekowi przyjdzie
z tego, że Zieleni zaleją świat? Nawet najbardziej nienawistny Homo sapiens nie zwróciłby się
przeciw swojej rasie.
– Było kiedyś takie opowiadanie, Głowa Kasandry Baranieckiego – odezwała się Joe
Rakowska. – Tam byli goście, którzy chcieli zniszczyć świat.
Król spojrzał na błazna z irytacją.
– Joe, to nie jest śmieszne.
– Zaznaczam po prostu, że prawdopodobieństwo istnienia idioty, który pragnąłby rozpierdolić
Twierdzę, nie jest zerowe.
– Zaznaczenie przyjęte do wiadomości. Nie mądrz się.
– Rozkaz.
Łyżwa spojrzał na Orłowskiego i pozostałych.
– Halszka i Maciuś badają te złote kolce. Swoją drogą mało brakowało, a ten cham by uciekł.
Dorwał go Miś w bocznej uliczce. Zebraliśmy już dane od ludzi, którzy przeżyli. Wynika z nich,
że umiał świetnie strzelać i był na tyle sprytny, by przetrwać praktycznie do końca. To był ponad
wszelką wątpliwość szpieg. Przeraża mnie, że jeśli z danymi, które orki pozyskały, powiązane są
te cholerne kolce, rozumiecie, nie kamera, bo ona naprawdę była nieczynna, to oznacza, że
Engelsi mają dostęp do technologii, którą my nie dysponujemy. Tego w historii Twierdzy
jeszcze nie było. Nie było sytuacji, w której Zieleni rozumieliby coś, czego my nie pojmujemy.
Tu mamy przykład czegoś takiego. To jakby przekaz bezpośrednio z mózgu do… ich
odbiornika. Szczerze mówiąc, chętnie rozszerzyłbym zakres waszej misji o wyśledzenie tej
technologii, ale nie ma na to czasu. Priorytetem są atomówki, a co dalej, zobaczymy, jak
wrócicie. Mam nadzieję, że teraz rozumiecie, jak ważna jest wasza misja i wszystkie następne. –
Król zrobił dramatyczną pauzę. – Zaczyna brakować nam czasu.
– Jedno pytanie. – Orłowski uniósł rękę niezależnie od tego, że Justyn najwyraźniej uznał
spotkanie za zakończone.
– Tak?
– Z tego, co pamiętam, dane na temat orkowych naukowców uzyskaliście właśnie od Shreka,
prawda? Jaką mamy gwarancję, że to prawda?
Łyżwa pokiwał ciężko głową.
– Tak, już o tym rozmawialiśmy z Matuszewskim i Wysocką. Mamy wrażenie, że Bart nie
miał pojęcia, że jest szpiegiem. Był jakby zahipnotyzowany. Przylot tych… Gojir odblokował
coś w jego pamięci.
– To pewne?
Król westchnął.
– Majorze, w obecnej sytuacji niczego nie możemy być pewni.

Popołudnie minęło Orłom i POLOM-om na przygotowywaniu sprzętu, map i prowiantu.

Żałowali, że nie mogą pomóc służbom zajmującym się usuwaniem gruzu czy leczeniem
poszkodowanych, zaciskali też usta na widok wielkiego Stalowego Orła leżącego u stóp
południowej ściany pałacu, ale cóż było robić. W całej tej sytuacji szczęście sprzyjało im o tyle,
że zerwał się wiatr i przegonił wielką kurzową chmurę na zachód miasta. Dzięki temu mogli się
zająć łataniem pojazdów, ładowaniem amunicji, sprawdzaniem mocowań barwnych blach
i innymi drobnymi czynnościami, które dla wojów mających ruszyć na misję mają kluczowe
znaczenie: Czy nie spadnie pamiątkowa fotografia wsadzona za zawias i nie rozproszy mnie
w kluczowym momencie bitwy? Czy niedokręcona śruba nie puści w niewłaściwej chwili i nie
narazi nas na wykrycie? Czy stalowe liny mocujące kamuflaż nie przetarły się podczas bitwy
z Gojirami? Flaszka sprawdzał każdy nabój w taśmie, Dziad oliwił drzwiczki, za którymi
znajdowały się naboje swarogowego działa, Klaudia upewniała się, że wieżyczka Dażboga
chodzi lekko i na wszystkie strony, Jarota wraz z bratankiem i Alką wciąż coś dokręcali
w Rujewicie, narzekając, że „pampersiarz” osmalił im prawy tylny błotnik, Fraydey czyścił
rewolwery, a Żmij, sprawdziwszy działka na wszelkie sposoby, usiadł spokojnie na osłonie
silnika Dażboga i spoglądał na to miejsce parku maszynowego, gdzie zginął major Szymon
Krawczyk wraz z całym oddziałem Zbrojowców. Krew jeszcze plamiła obszar między
pojazdami, a jej widok drażnił woja. Nie mógł sobie darować, że nie obronił wojownika, od
którego dostał wspaniały prezent. Nie mógł sobie darować, że podczas tej bitwy okazał się
nieprzydatnym pionkiem. Chociaż strzelał ile wlazło, był po prostu nieskuteczny. Wracał
wyobraźnią do walki, analizując każdy jej moment, i zastanawiał się, co mógłby zrobić inaczej.
Wtedy, gdy Lenny władował się na wysoki krawężnik, posłał całą serię nad łbem wroga. Gdy
Klaudia wołała, żeby strzelał do pampersiarza, nie rozumiał, o co jej chodzi, i przez sekundę,
dwie był zdezorientowany.
Ale to wszystko było po śmierci majora. On po prostu nie zdążył mu pomóc.
 Żmij westchnął ciężko, ułożył dłonie w znak orła, żegnając poległych, i wrócił do pojazdu.

Ewelina Wiechucka, sprawdziwszy, czy ma wszystkie niezbędne medykamenty na misję,

zarówno w Obcym, jak i w torbach BTM, zaczęła się kręcić. Podeszła do Kici rozmawiającej
z Tygrzykiem o tym, że lewa gąsienica Swaroga jakby o coś zaczepia, do Niani i Wolfa
siłujących się z przekrzywionym portem amunicyjnym w Dziku, nawet do Grunmorów
opatrujących swojego Porewita. A potem rozejrzała się, westchnęła, popatrzyła na swoje stopy,
jakby rachowała coś w sumieniu, i wreszcie podążyła w kierunku namiotu króla.
Zatrzymało ją dwóch POLOM-ów warujących u wejścia.
– Sierżant Ewelina Wiechucka – przedstawiła się. – Znacie mnie przecież. Od Orłów.
Z namiotu wychynęła blada twarz króla.
– Wejdźcie, sierżancie.
Justyn cofnął się do wnętrza i usiadł na polowym leżaku.
– Wybaczcie. Skończyły mi się siły.
– To zrozumiałe, królu.
– Macie do mnie jakąś sprawę, sierżancie?
Sanitariuszka rozejrzała się i podeszła bliżej.
– Czy nikt nas nie podsłuchuje? – szepnęła.
– Jesteśmy w namiocie, więc wszyscy nas podsłuchują – odparł Justyn.
– Mam ważną informację – szepnęła jeszcze ciszej.
– Jaka to informacja musiała poczekać aż do takiego spotkania, sierżancie?
Sanitariuszka przełknęła ślinę.
– Podczas walk trzymałam się z tyłu. Nie było sensu ryzykować, piechota się nie nadawała…
Justyn przerwał jej i poprosił, by przeszła do meritum.
– Gdy zawalił się pałac – szepnęła – i wszędzie był kurz, widziałam, jak ten ork, ten Bart,
zsuwa się po drzewie i ucieka. Podążyłam za nim, ale major Bielawski był szybszy. Widziałam,
jak się siłuje z Zielonym i jak go zabija.
Justyn skrzywił się, macając swoją ranę.
– I cóż z tego?
– Żaden człowiek nie wytrzyma pojedynku z tak dobrze zbudowanym orkiem.
– Miś jest POLOM-em.
Wiechucka machnęła ręką.
– Samul też jest potężny, a nigdy nie poszedłby na taką konfrontację.
– Do czego zmierzacie, sierżancie? – Król spojrzał na nią złym wzrokiem.
– Ten ork, nim zdechł, powiedział do majora Bielawskiego po niemiecku: „Du bist kein…”.
Czyli „Nie jesteś”.
– I co?
– Dla mnie to było tak, jakby… jakby…
Sanitariuszka oblała się rumieńcem.
– Jakby co, sierżancie? – syknął Łyżwa.
– Jakby ten Zielony mówił: „Nie jesteś człowiekiem” – wypaliła Runa.
Król zastygł. Patrzył na nią nieruchomym wzrokiem, w którym czaiła się wściekłość.
– Wiecie, o czym mówicie, sierżancie? – warknął.
– Przepraszam…
 – Co ty, do jasnej cholery, pierdolisz?! Że major Artur Bielawski, najlepszy Grunmor
w historii Twierdzy Polska, człowiek, który wiele razy ocalił swoich ludzi od śmierci, narażając
się na ostrzał, jest orkiem? Szpiegiem, bestią, którą należy podejrzewać o najgorsze?!
– Ależ nie, królu. Po prostu chciałam, żeby Wasza Wysokość wiedział. Uważam, że takie
informacje są ważne…
– Major Miś nie ma przede mną tajemnic. Żadnych.
– Ale…
– Proszę tych informacji nie przekazywać. Nigdzie i nikomu. Są ohydne.
Wiechucka przełknęła ślinę.
– Odmaszerować! – warknął Łyżwa.

Sierżant Joanna „Kalina” Malik nie była już tak blada jak wtedy, gdy Orły żegnały się z nią na
lotnisku placu Teatralnego. Twarz miała zarumienioną i uśmiechniętą. Na widok dowódcy
wchodzącego do białej szpitalnej izolatki lekko się podniosła, chociaż widać było, że robi to
z wysiłkiem. Przy jej łóżku stała zaskakująco rozbudowana maszyneria medyczna.
– Ku chwale Twierdzy, majorze – powitała go, szczerząc śnieżne zęby.
Sergiusz zawsze miękł, widząc ten uśmiech karminowych warg.
– Spocznij, sierżancie.
Wojowniczka opadła na poduchę.
– Cieszę się, że wszyscy żyjecie – szepnęła.
– Piechota się nie przemęczała, a pod pancerzem było bezpiecznie.
Malik uśmiechnęła się.
– Nie kłam, dowódco. Słyszałam, co się stało z jednym Dażbogiem. Swarogowi zgięli lufę.
Sergiusz uniósł brwi, konstatując w myślach, że w Warszawie, podobnie jak w każdej polskiej
wsi, tajne wieści rozchodzą się z prędkością błyskawicy.
– Taa.
– W telewizji pałac wygląda strasznie. – Kalina wskazała ekran wiszący na ścianie.
Wiadomości stacji PW nadawały wciąż te same sceny z akcji gaszenia pożaru.
– To mocna budowla. Trzyma się.
– Dużo dymu?
– Daje się oddychać.
– Co z nim zrobią?
Orłowski wzruszył ramionami.
– Odbudują? Przebudują? Nie jestem architektem, sierżancie.
Joanna wyciągnęła rękę do pilota, wyłączyła telewizor i klepnęła palcami pościel. Sergiusz
usiadł przy niej. Na jego twarzy rysowała się troska.
– Zapomniałam już, jaki jesteś brzydki – szepnęła Malik.
Sergiusz pochylił się nad nią, a ona uniosła się lekko i pocałowała go w usta. Mężczyzna objął
drobną kobietę, uważając, żeby nie zerwać rurek i kabli, którymi była przymocowana do
aparatury medycznej.
Przez chwilę trwali przytuleni. Wreszcie Joanna z westchnieniem opadła na poduszkę.
– A ja zapomniałem, jaka jesteś piękna – odparł dowódca.
– Majorze. – Kalina zarumieniła się.
Sergiusz przełknął ślinę.
 – Jutro po południu wylatujemy – przemógł chrypkę. – O dwudziestej trzeciej mamy zrzut.
– Skradanka w nocy?
– Tak.
Malik westchnęła, wskazując opatrunek na lewym obojczyku.
– Przepraszam, że nie mogę jechać z wami.
– Nie musisz przepraszać, sierżancie.
– Za pięć dni zdejmą mi szwy, kość się zrośnie szybciej.
– Wolniej.
– Szybciej. Tak czy owak, wychodzę stąd jutro. Najpóźniej pojutrze. I będę się włóczyć po
Warszawie, gdy wy będziecie w niebezpieczeństwie.
– Nie kłam, Kalina. Wiem, że masz zakażenie i temperaturę. Czuję, jakie bije od ciebie
gorąco. Lekarze mówili, że będziesz tu jeszcze cztery dni. Najmniej.
Wyciągnął rękę do jej twarzy i przejechał po niej palcem. Pod makijażem była blada.
– Gówno wiedzą i wkurwia mnie brak tajemnicy lekarskiej w tym kraju – odparła, odsuwając
jego rękę. – Starłeś mi puder.
– Przepraszam. Teraz kawa na ławę.
– Nie ma już kawy w Polsce, majorze.
– Zbożówka. Co ci jest? I tak się dowiem od lekarza.
– Nie powie ci.
– Przystawię mu lufę do jaj.
Kalina przełknęła ślinę i szepnęła:
– Orkowa gorączka.
Orłowski zamarł na chwilę i pokiwał ciężko głową. Znał to. Zieleni ładujący amunicję do
wszelakiej broni dotykali jej swoimi paluchami. I nie chodziło o to, że mieli brudne łapy.
Zmieniony fenotyp tych istot spowodował, że bakterie rezydujące na ich skórze uległy
mutacjom. Powstały szczepy nieznane dotąd medycynie. Jeśli ork cię drapnie i rana ma dostęp
do tlenu, najprawdopodobniej nic ci nie będzie, a jeśli zagorączkujesz, kuracja Grincyliną,
antybiotykiem wynalezionym dziesięć lat temu, da najprawdopodobniej dobre rezultaty. Ale gdy
rana jest głęboka i poważna, a Kalina potężnie oberwała, może być różnie.
Sergiusz westchnął.
– Mocno boli?
Kobieta pokręciła głową.
– Nie bardzo. Naprawdę myślę, że dam radę.
Orłowski przełknął ślinę, a potem powiedział:
– Posłuchaj, Kalina, wcale nie będziesz tu tak bezczynna, jak mogłoby ci się wydawać. Masz
przy sobie telefon?
– Mam. Zamieniam się w słuch, dowódco.
Major uśmiechnął się blado. Był rad, że może zmienić temat.
– Po tej bójce w knajpie…
– W której nie brałam udziału, za co jestem wciąż obrażona…
– Tak, przepraszamy, nadrobimy to w późniejszym terminie…
Malik puściła do niego oko.
– Obiecanki cacanki.
– Tak czy owak – ciągnął dowódca – ci trzej, którym spraliśmy mordy…
– Słyszałam, że było ich więcej.
 – Mieli ochroniarzy, ale głównych było trzech.
– Aha.
Dowódca ściągnął brwi.
– Oni są lewi, Kalina. Zuza i Wampir czytali im z ust. Handlują żywym towarem i chyba,
podkreślam, chyba handlują z orkami.
Joanna wytrzeszczyła oczy.
– To możliwe?
– Słyszeliśmy już plotki o tym, prawda?
– Nigdy w nie nie wierzyłam…
– Na wschodniej granicy, na południu. To chyba możliwe. Tak czy owak, ci spekulanci mi się
nie podobają. Wyglądają na grube ryby, które chyba mają coś do władzy.
– Kolejny zamach?
– Aż tak daleko bym nie sięgał, ale chciałbym, żebyś im się przyjrzała, dobrze? Pod
warunkiem, że będziesz miała siłę. – Pogładził jej rękę. – Jeśli ktoś grzebie przy granicy, naraża
nas wszystkich. A nie można handlować z Zielonymi bez osłabiania muru Twierdzy, zgadzasz
się ze mną, Malik?
– Absolutnie.
– Zanim pożegnaliśmy się z tą bandą, przybyli policjanci i ich wylegitymowali. Pogadałem
z aspirantem, który to robił, i dał mi ich dane. – Major wsunął do ręki Kaliny kartkę. – Masz tu
imiona, nazwiska, adresy i numery telefonów. Dodatkowo wrzuciłem ksywki, bo ich też
używali. Zajmij się tym. Nie będziesz myślała o chorobie.
– Dziękuję, że o mnie pomyślałeś, dowódco. Sądziłam… że już mnie skreśliłeś.
– Nie bądź głupia, Malik.
– Tylko mam wrażenie… że zanim stanę na nogi, wy zdążycie wrócić. To przecież krótka
misja.
Sergiusz spojrzał w okno szpitala.
– Tak mówią, sierżancie, tak mówią.
– Majorze, proszę mnie nie straszyć. Macie wykonać zadanie i szybko wrócić. Nie ma mi tutaj
kto ran ogrzewać swoim ciałem.
Orłowski spojrzał na świeżo zszyty policzek Kaliny.
– Chciałem wam powiedzieć, sierżancie, że z tą blizną będziecie jeszcze bardziej sexy.

Orłowski wyszedł z izolatki Kaliny w nie najlepszym nastroju. Gdy zamykał drzwi, nie wiedział,
czy nie widzi jej po raz ostatni. Próbował odegnać złe przeczucia. Orkowa gorączka miewała
bardzo różny przebieg. Bywały przypadki, które kończyły się wyzdrowieniem dosłownie dwa
dni po zachorowaniu, ale niektóre miały przebieg ostry, dramatyczny i skazywały chorego na
śmierć w mękach. Widział takie… Jego twarz wykrzywił grymas bólu. Nie, nie myśleć o tym.
Nie dopuścić wspomnień do głosu. Odegnać! Odegnać te straszne obrazy! One zabijają duszę!
Odegnać!
Idąc korytarzem, usłyszał energiczne kroki. Podniósł wzrok. To był kapitan Krzysztof
Słodowicz, ten sam, który powitał ich na lądowisku.
– Dzień dobry, doktorze – przywitał go Orłowski.
– Dzień dobry. – Kapitan przyjrzał się Sergiuszowi. – A, pan major…
– Orłowski.
 – Dobrze się pan czuje? Bardzo pan blady.
– To… oświetlenie. Jestem przełożonym sierżant Malik.
Twarz lekarza spoważniała.
– A tak.
– Chciałbym się dowiedzieć…
– Jaki jest jej stan?
– Tak.
Lekarz przełknął ślinę.
– Pan wie, co jej jest?
– Orkowa gorączka.
– Więc pan wie. – Słodowicz westchnął. – To wie pan też, że nic nie umiem powiedzieć. Ani
ja, ani nikt. Bóg, Świętowit, Apollo, nikt.
– Nie wiecie jeszcze, co to za bakteria? Jaki szczep?
– Pan żartuje. Na to potrzeba kilku dni.
– Więc po prostu Grincylina?
Lekarz spojrzał na niego z zainteresowaniem.
– Pan się zna na medycynie, majorze?
Orłowski pokręcił głową.
– Po prostu bywam na froncie.
– Aha. No to zrozumiałe. Dobrze zrobiliście, przywożąc ją tutaj.
– Co pan ma na myśli?
– Duża rana, duże stłuczenie. Potężna uczta.
– Ona ma teraz te bakterie… w całym ciele?
– To rodzaj sepsy. Tak. Dostaje potężne dawki antybiotyku, płuczemy ją, odczulamy, dajemy
leki przeciwbólowe…
– Komplet?
– Komplet.
– Dobrze wygląda.
– Ma bardzo silny organizm, a my jesteśmy dobrą kliniką.
– Mimo to, jeśli chodzi o gwarancje… – Orłowski spojrzał błagalnie w oczy lekarza.
Ten pokręcił głową.

Mardok „Dziki” Jary mieszał w filiżance pokrzywę z miodem, a naprzeciwko niego w kafejce
Pióro na Nowym Świecie siedziała Anna „Sarenka” Blaźniak. Ubrana była w lekką, białą,
bawełnianą bluzeczkę i beżową spódniczkę mini. Także z bawełny. Jary zdawał sobie sprawę, że
ubrania z tego materiału są coraz większą rzadkością. Dzielny naród Twierdzy przechodził na
gładkie odmiany wełny. Ania musiała uznać, że to spotkanie jest bardzo ważne, skoro
zdecydowała się włożyć tak cenne rzeczy. Woj kręcił się niespokojnie, jakby żałował, że spędza
czas w kawiarni, podczas gdy inni mundurowi pocą się, usuwając skutki rakietowych ataków.
Ulice Warszawy były poblokowane, ciężarówki wywoziły gruz, strażacy pilnowali, by nie
wybuchały kolejne pożary, a jemu i pozostałym Orłom, gdy zapakowali już szpej, nakazano
odpoczynek przed akcją. Źle się z tym czuł. Miał poczucie winy, że piechociarzom nie udało się
choćby lekko uszkodzić żadnego z tych olbrzymów. Ciągle wracała do niego pogłoska, że jeden
z żołnierzy zginął, próbując przeszkodzić ostatniemu Gojirze, jak zaczęto nazywać bestie,
w uzbrojeniu bomby w pałacu. Jary niepokoił się, że sprzęt, nadszarpnięty podczas walki, może
zawieść w czasie misji, w ogóle bał się, że skoro Zieleni tak ich zaskoczyli, mogą to zrobić
znowu. Ale wiedział, że musi porozmawiać z Sarenką. Ona także była ofiarą. Podwójną. Po
pierwsze, przeraziła się bezprecedensową akcją Engelsów, po drugie, bała się, że straci
mężczyznę, którego dopiero co poznała. Tak, jej także należała się uwaga.
– Wiesz, jak po raz pierwszy piłem to coś – wskazał filiżankę – myślałem, że się nie
przyzwyczaję. A teraz uświadamiam sobie, że już nie pamiętam, jak smakuje herbata.
Anna uśmiechnęła się.
– Zdziwiłbyś się. Rok temu koleżanka dała mi łyka. Wiesz, z tych domowych hodowli.
– No i?
– Mdłe jakieś, bez smaku.
– Może źle zasuszone liście albo fermentacja nie taka.
– Wszystko jedno. Pokrzywa jest zdrowsza i ma mocniejszy smak. Mamy guaranę.
– Nie lubię.
– Ja też. – Uśmiechnęła się.
Mardok odetchnął głębiej i zapytał, patrząc jej w oczy:
– Jak się czujesz?
Kobieta zacisnęła usta i zaczęła gładzić łyżeczkę leżącą przy jej szarlotce.
– Wciąż cała się trzęsę. Jak huknęło po raz pierwszy, zadrżały u mnie szyby i coś trzasnęło
w podłodze. Bardzo się wystraszyłam. Usłyszałam, że ludzie coś krzyczą i biegną po schodach.
Wybiegłam z innymi na dach i nie mogłam uwierzyć w to, co zobaczyłam. Te straszne grzyby
dymu. Myślałam, że to bomba atomowa…
Jary uśmiechnął się krzywo.
– Wszystkie większe wybuchy tworzą grzyby, to nic nowego.
– Ale oni nie mają atomówek, prawda? – Chwyciła go mocno za rękę. Palce miała zimne
i sztywne.
– A skąd – zaprzeczył Mardok, starając się, by nie drgnął mu żaden mięsień na twarzy.
Ujęła oburącz jego silne dłonie.
– Na pewno? Przecież Engelsi są na całym świecie. Chiny, Rosja, Francja, Stany… Te
wszystkie kraje miały broń atomową, prawda?
Jary uśmiechnął się krzywo.
– Jeszcze Izrael. I Korea Północna. I Wielka Brytania.
– O Swarogu, nie strasz mnie.
Mardok uniósł brwi.
– Tak było. Ale wiesz, co się działo z Zielonymi podczas przemian. Niszczyli wszystko.
I spadł im poziom inteligencji.
– A elektrownie?
– Co elektrownie?
– No atomowe. Przecież są na świecie, prawda?
Jary pobladł.
– Są.
– I co? Nie przegrzeją się? Nie wybuchną?
– Wiesz co, nie znam się na tym, ale z tego, co wiem, elektrownie mają systemy
bezpieczeństwa, to są automaty, które w razie braku dozoru same się wyłączają.
Sarenka pokręciła głową.
 – Francja miała mnóstwo elektrowni atomowych. Jest za blisko nas. Jeśli coś tam pójdzie nie
tak…
Żołnierz zacisnął usta. Czy ta dziewczyna zdawała sobie sprawę ze swojej intuicji? Czy
wiedziała, jak bardzo jej myśli ocierają się o tajną misję Jarego? A co do tych elektrowni, trzeba
będzie się dowiedzieć. To przecież ważne. Pewnie naukowcy Twierdzy już to jakoś
rozpracowali, ale kto ich tam wie.
– Aniu, jutro wyjeżdżam – powiedział cicho.
Podskoczyła, jakby znowu usłyszała wybuch.
– Kiedy?
– Od południa już mnie nie złapiesz.
– Na długo?
– Nie wiem.
– Dokąd?
Jary uśmiechnął się.
– Nie mogę ci powiedzieć.
Obruszyła się.
– To głupie. Przecież nikt nigdy nie zdradzi Twierdzy. Nie ma motywu.
– Oczywiście, że nie. To stara procedura. Myślę jednak, że dobrze jej przestrzegać.
– Dlaczego?
– Ja powiem tobie, ty powiesz koleżance, która pracuje w telewizji, jakiś program to
powtórzy… A jeśli Engelsi odbierają nasze fale? Naszą telewizję?
– Przecież są głupi.
– Jak się okazuje, nie wszyscy i nie zawsze. Jestem pewien, że ten atak przygotowało kilku ich
jajogłowych. Wystarczy paru na całe rzesze, żeby stali się groźni.
– W sumie to tak jak u ludzi, prawda?
Mardok odpowiedział uśmiechem.
– Tak.
Anna przekrzywiła głowę i spojrzała inaczej. Ciężej.
– Gdzie będziesz nocować?
Jary chrząknął.
– U siebie.
– W pałacu?
– Nie, teraz to teren zamknięty. Mamy inne kwatery.
– A ten wybuch nie zniszczył wam rzeczy?
Dziki pokręcił głową.
– Mieliśmy szczęście.
Kobieta spojrzała na zegarek.
– O której musisz wrócić?
– Wkrótce.
Uśmiechnęła się smutno.
– W takim razie pospieszmy się.

Czerwień na niebie ustępowała granatowi i gdzieniegdzie przez chmury pyłu pobłyskiwały

gwiazdy. Uchylone okno wpuszczało dźwięki syren, a sypialnię Sarenki co chwila oświetlał
przedzierający się między murami snop szperacza. Wtedy jej ciało zyskiwało rzeźbę i Jary
widział umięśniony brzuch i pełne piersi. A potem zapadał mrok rozświetlany odbitymi od
chmur błękitem i czerwienią, w których oczy kochanki wyglądały jak wypolerowane obsydiany.
– Powiedz – szepnęła, ciężko dysząc – powiedz mi, że wrócisz.
Mardok poruszał się delikatnie, próbując zarejestrować wszystkie cudowne doznania: dotyk
jej podbrzusza, zapach skóry, brzmienie głosu. Prośba wyrwała go z ekstazy.
– Ania, nie mogę.
Chwyciła go mocno za biodra i wepchnęła w siebie do samego końca.
– Powiedz, że wrócisz.
Zaschło mu w ustach.
– Ania…
– Powiedz to, kurwa, albo cię zabiję.
Coraz mocniej wpychała go w siebie, unosząc biodra, a jej ciało to błyskało w powodzi
światła zza okna, to pogrążało się w niebiesko-czerwonym cieniu, w którym widział tylko jej
oczy.
– Mardok, proszę cię. Powiedz, że wrócisz – szepnęła.
Jary patrzył na nią jak zahipnotyzowany. Jej brzuch i piersi były oświetlane na ułamki sekund,
jakby nad Warszawą rozpętała się burza. Tylko nie było gromów. Zamiast nich oddalone syreny,
nawoływania i ciężki oddech kochanków. Nagle, widząc jej czarne, błyszczące w mroku oczy,
pomyślał, że tak mogłaby na niego patrzeć śmierć, gdzieś w odległym, dzikim kraju, z dala od
ojczyzny, z dala od swoich, w beznadziejnej ciemności i samotności.
Opadł na nią, by odrzucić od siebie tę wizję. Objął ją z całej siły, aż stali się jednym.
– Wrócę.

Pierwszą rzeczą, jaką zrobił Orłowski następnego ranka, było sprawdzenie raportu meteo.
Pogodę zapowiadano bezchmurną, dzień miał być upalny, a noc, niestety, księżycowa. Pełnia.
Sergiusz zaklął.
– Nie martw się. – Miś klepnął go w ramię. – To dobrze. Lepiej mieć drogę oświetloną
księżycem, niż świecić reflektorami.
– Racja. Sto kilometrów powinniśmy zrobić w…
– Niczego nie zakładamy. Mogą być dwie godziny, może być pięć. Jeśli będzie dużo dołów,
podróż się przedłuży.
– Wciąż mam wrażenie, że to misja dla POLOM-ów. Skradanka. Po co nam cały ten sprzęt?
Bielawski spojrzał gdzieś w dal, a potem odparł:
– Wysłaliśmy już na teren wroga dwa oddziały Grunmorów. Pięciu i sześciu wojów.
Doskonałych żołnierzy. Nie wrócili.
– Dlaczego?
– Prawdopodobnie chodzi o węch. Engelsi wyczuwają nas z dużych odległości, choćbyśmy się
smarowali towotem.
– Czyli jak pojedziemy taką gromadą, będą nas mieli na widelcu?!
– Majorze, zaczyna nam się spieszyć. Ciskają w nas atomówkami jak kamieniami. Dzisiaj
rano zrzucili kolejną bombkę. Tym razem koło Cedyni. Też nie wybuchła. Już jedzie do pała…
do sztabu. Nie czas na skradanki sił specjalnych. Potrzebny nam najlepszy zmechanizowany
oddział piechoty w Twierdzy. Potrzebujemy dużych luf i dzielnych, zaprawionych w bojach
ludzi. Takich jak wy. Skończyły się czasy nieudanych cichych misji. Uderzymy szybko i mocno,
rozsiewając nasz smród. Rozpoznamy teren walką, zabijemy, kogo trzeba, wysadzimy, co trzeba,
a potem będziemy spierdalać, aż zapalą się opony. Każ swoim ludziom odpoczywać. Nie wiem,
kiedy przyłożą głowę do poduszki.

Blitz Worlöck jeszcze raz przejrzał ostatnie zapisy myśli Barta Rasäli. Dziwaczny hełm, po
którym co chwila pełzały iskry wyładowań, ciążył mu nieco, bo trzymał go na czaszce od kilku
godzin, ale ponieważ transfer z głowy obiektu do odbiornika przebiegał na kilku pasmach,
z których każde odpowiadało za inny rodzaj doznań, trzeba było wszystko odpowiednio
zsynchronizować, a potem zinterpretować, to zaś wymagało czasu… Na wszelki wypadek,
zanim wysnuł wnioski, sprawdził wszystko ponownie i znowu przeprowadził interpretację. Zapis
z mózgu Shreka nie był bowiem filmem czy słuchowiskiem. Były to impulsy wzrokowe,
słuchowe, myślowe, skojarzeniowe, wszystko rozsypane niczym puzzle. Z rzadka tylko
pojawiały się obrazy. Jakby slajdy. I dźwięki. Można było te okruchy złożyć na wiele sposobów,
ale tylko jeden był prawidłowy. Dlatego interpretacja była tak piekielnie ważna. Na przykład
przekazy Shreka przed misją Überwunderów zawierały co najmniej trzydzieści obrazów twarzy.
Portretów. Ale tylko dwa z nich przedstawiały króla i królową. Zresztą o tym, że w ogóle jest
jakaś królowa, Worlöck dowiedział się właśnie z zapisów. Odpowiednich pików emocjonalnych
przy fotkach.
– Nie żyje – mruknął. – Rasäla nie żyje. – Stuknął szponem w blat. – Szkoda, bo to był dobry
chłopak. – Najechał kursorem myszy na wspomnienia ostatniej walki, jak się wydawało,
z wyjątkowo wielkim Różowym. – Hmm, ten olbrzym jest w jakiś sposób… podejrzany. To
widać w zapisach. Tylko jak może być Różowy podejrzany, skoro oni wszyscy są podejrzani?
Ciekawe… – Naukowiec skrobnął wielki podbródek. – Zdaje się, że się siłowali. Shrek musiał
być ranny, bo nie słyszałem, by jakikolwiek człowiek był w stanie nam dorównać pod względem
siły. Z zaskoczenia, od tyłu tak, ale gdy obie strony się siłują…
Przesunął zapis na wcześniejsze wydarzenia.
– Tu jest coś ciekawego… jakby… kolorowe wozy bojowe? Albo się czegoś nawdychał, albo
to naprawdę dziwne. Uczą się od nas kamuflażu? Hmm…
Najechał wreszcie na gwóźdź programu: obszar naładowany taką liczbą pików i uderzeń
w jedno tylko uczucie – tryumfu – że przekaz był przejrzysty jak lód. „Królowa Różowych nie
żyje! To jest coś, za co Zakhausen mnie ozłoci!” – pomyślał. Nie mając już żadnych
wątpliwości, Worlöck wyskoczył z namiotu i podbiegł do Zimona, który siedział wraz
z orszakiem przy ognisku i grał w kości. Zmierzchało już i niebo na zachodzie błyskało
czerwienią, a na wschodzie granatem. Wielka łąka upstrzona była ogniskami niczym gwiazdami.
– Wodzu! – krzyknął naukowiec.
– Hm? – Zimon podniósł wielki łeb i odłożył skórzany kubek, w którym grzechotały
metalowe sześciany.
– Wodzu, mam wieści z pola bitwy!
– O! Gadaj! Jak im poszło?!
Ani Zakhausen, ani nikt z jego orszaku nie przebywali z Worlöckiem w namiocie
z monitorem. Dla wodza namiot był za mały, a orszak nie był dopuszczany do takich tajemnic.
Poza tym wszyscy wiedzieli, że tylko Worlöck będzie słyszał pilotów przez słuchawki i że po
pewnym czasie łączność się urwie. O tym, że horda ma na terenie Pałacu Twierdzy szpiega,
wiedzieli tylko Zimon i Blitz. Nikt więcej. I to był jeszcze ważniejszy powód, dla którego
operacje w centrum dowodzenia akcją były tajne, a namiot pilnowany przez najbardziej tępych
i najsilniejszych Grünów.
– Zwycięstwo! – wrzasnął Blitz.
– Aaaaargh!!! – Zimon wstał i rozrzucił łapska w geście radości.
Orszak także się podniósł, a Regina skwapliwie chwyciła wielki wachlarz.
– Wiedziałem, że to genialny pomysł! – zapewnił Zimon. – Król i królowa nie żyją!
Aaaaargh!
Blitz stanął przed tryumfatorami i uniósł nieśmiało łapę.
– To znaczy, by być ścisłym, nie żyje królowa, a król jest ranny. – Tego oczywiście Worlöck
nie wiedział na pewno, ale zdawał sobie sprawę, że musi polegać na swojej intuicji, bo inaczej
Zakhausen go zabije.
Wódz spojrzał na naukowca i uśmiech zblakł na jego pysku, ale nie zniknął zupełnie.
– A, szkoda, szkoda… Mmm… No ale rozpierdoliliśmy pałac!
– Eee, też nie cały.
– Hm? – Tym razem Zakhausen zamarł.
– W połowie – wyjaśnił naukowiec.
– Połowa misji zatem wykonana – warknął Zimon i zmarszczył potężne brwi.
Worlöck wiedział, że musi podtrzymać raz rozniecony entuzjazm. Uśmiechnął się więc
przesadnie i zamachał łapami:
– Ale wodzu! Dolecieli! To już sukces! Walnęli w gmach! Genialne! Zabili królową!
Megasukces! I nasz szp… – Worlöck zamknął sobie gębę łapą, podszedł do Piastuna, poprosił,
by ten się pochylił, i szepnął mu do ucha: – I nasz szpieg się sprawdził!
Zimon pokiwał powoli głową.
– Dobrze kombinowaliście z Blatzem. No to w sumie sukces! Brawo! Hej, horda! – wrzasnął,
ale jego głos nie poniósł się zbyt daleko w gwarzącym dookoła tłumie.
Kiwnął na Manitu, a ten podał mu megafon.
– Horda! – ryknął i wreszcie pozyskał uwagę Grünów. – Cieszcie się, bracia i siostry! Nasi
czempioni dotarli do Warschau, zniszczyli pół pałacu wroga i… – wziął głębszy wdech, a potem
zawołał z całą mocą: – Zabili królową!!!
Orki przez chwilę patrzyły oniemiałe, a potem z ich mord wydobył się grzmiący ryk
zwycięstwa. Zimon tkwił w kopule tego dźwięku i obracał się z ramionami wzniesionymi ku
zmierzchającemu czerwonemu niebu, kąpiąc się we wrzasku i wyobrażając sobie, że to krzyk
zarzynanych Różowych, a niebo nad nim to krew mężczyzn i kobiet, która dziś została przelana.
Zrobił to. Zrobił to dla Gotta.
– Radujcie się, bracia i siostry! Daliśmy im łupnia! – ryknął, a odpowiedział mu wrzask setek
orkowych gardeł.
Tłum dookoła zaczął szaleć. Ulwar także był szczęśliwy. On, podobnie jak Zimon uważający,
że realizują świętą misję, wyjątkowo mocno przeżywał zwycięstwo i co chwila przysiadał na
chudych nogach, potrząsając toporem i wykrzykując niezrozumiałe wyrazy.
– No – odetchnął Zakhausen, opuszczając łapy. – Kiedy wrócą nasi bohaterowie?
Worlöck uniósł ciężkie brwi.
– Myślę, że nie wrócą. Tylko jeden miał jakie takie szanse na przeżycie, ale raczej nie
liczyłbym na czyjkolwiek powrót. Braliśmy to pod uwagę, prawda?
– Hmm, no tak. Kto przetrwał najdłużej?
 – Bauer.
– To było do przewidzenia. No dobra, bo zbierasz całą glorię. Gdzie Blatz? Ciągle w kiblu?
– Ciągle – skłamał naukowiec.
– Utonął w latrynie? – stęknął Zimon, a towarzystwo zarechotało. – Mówiłem mu, że
smakołyki mogą w końcu zaszkodzić. Cóż, trzeba go wyciągnąć, nawet obsranego. Wypada mu
pogratulować. Käss, leć no po niego. – Wódz wskazał oddalony wychodek.
Mały specjalista od ładunków wybuchowych skinął rozczochraną głową i pomknął
zygzakiem, omijając skupiska tańczących Grünów, a Zimon krzyknął za nim:
– Tylko nie wysadź latryny!
Orszak znowu zarechotał, tymczasem Worlöck poczuł, jak jego jądra pospiesznie wyruszają
z moszny ku jamie brzusznej, jakby antycypowały kopnięcie, które może je sprasować na wiór.
Blitz raz już doświadczył takiego kopniaka i chociaż gruczoły po kilkunastu godzinach się
zregenerowały, nie chciałby powtarzać tego niesłychanego doświadczenia. Ktoś mógłby zapytać,
dlaczego wódz połaskotał go wtedy butem w krocze, a nie pożywił się jego sercem, chociaż
naukowiec zawiódł jego zaufanie, produkując nie specyfik podnoszący bojową sprawność
Grünów, ale Różową Damę. Oto z tego powodu, że Worlöck był mu desperacko potrzebny,
a Zakhausen podejrzewał, że jest najzdolniejszym jajogłowym w Überlandzie. Lepszym nawet
od Nobla i tego pokurcza z Drezna, tego… Mikiego Zaharii. Tylko dlatego zaś, że Blitz znał
swoją wartość, nie strzelał sobie teraz w łeb z jakiejś wielkiej rusznicy, ale pozornie spokojnie
czekał na powrót Kässa.
A ten wracał właśnie, pozostawiając za sobą długi warkocz kurzu falujący pośród coraz
wyższych ognisk.
– Co on taki prędki? – spytał Zimon, widząc, jak Nikolai pędzi, wymachując rękami.
– Co on taki prędki?, powtórzył Wódz nasz i Piastun, ale tym razem głos miał już groźniejszy.
O tak, był to pomruk zbliżającej się burzy… – perorował Novacek, skrzypiąc po swojej księdze,
ale Zimon machnął łapą, żeby nie przeszkadzał.
Käss zatrzymał się tuż przed nimi, po czym charknął kilka razy w obłoku kurzu, odetchnął
mocniej i wreszcie wysapał:
– Blatza nie ma w sraczu.
– Jak to nie ma? Utopił się? – warknął Zimon.
– Nie. Nie ma. Nie było. Od południa.
– Skąd wiesz?!
– Bo od rana są tam goście, co nażarli się karmy dla szczurów, znaczy trutki na szczury,
i gadają, że srają non stop. Mówili, że Leonhard, owszem, bywał u nich i srakę miał klasyczną.
Zawsze grzeczny – „Jak to Blatz. Pozdrowił, o zdrowie zapytał” – ale potem przestał zachodzić.
I od południa go nie było.
– Przestał odwiedzać latrynę koło południa?
– Tak, wodzu.
– To dlaczego nie zajął się kontrolą lotu? – Zimon spojrzał na naukowca. – Worlöck!
Mówiłeś, że Blatz jest w sraczu! Co masz do powiedzenia, popaprańcu?!
– Wodzu, no tak bąknął ostatnim razem, jak tam leciał, a potem już nie wiem…
– I nie wiedziałeś tak kilka godzin?! Nie zdziwiło cię, że nie ma go kilka godzin?!
– Zdziwiło, ale pomyślałem, że to może jakieś poważne zatrucie, a poza tym musiałem się
skupić na misji, czy nie tak?
– Hmm – warknął herszt.
 – I wyszła misja, prawda?
Tu wypada przypomnieć, że Zimon nic nie wiedział o kłopotach z rakietą Dżedaja, bo dostęp
do tajnej aparatury monitorującej miał tylko Worlöck. Zakhausen wstał, przystawił megafon do
pyska i wrzasnął:
– Gdzie. Jest. Blatz?! – Rozejrzał się. – Blaaaaatz! Gdzie jest Blaaaatz?! Ktoś go widział?!
Blaaatz!
Na wołanie wodza zatrzymało się w tańcu tudzież rozmowach kilkudziesięciu orków. Zaczęli
dyskutować, wypytywać się nawzajem, ale wszyscy, którzy Piastuna usłyszeli, jak zaczarowani
kręcili głowami.
– Gdzie on mógł zniknąć? Nie zdążył zeskoczyć, jak się waliła konstrukcja? – zastanawiał się
Zimon. – Nie, bo twierdzisz, Worlöck, że go widziałeś, jak po starcie rakiet pędził do kibla.
Szczerze mówiąc, byłem tak zaabsorbowany pożarem i tym, jak się wypierdalały te trebusze, że
w ogóle nie patrzyłem, co się działo dookoła. Gdzie ten kutafon mógł się podziać?
– Dezercja – podrzucił sucho Manitu.
Regina pokiwała głową. Zawtórowali jej Novacek i Ulwar.
– Dezercja – powtórzył ten ostatni. – Nie chciałem nic mówić, wodzu, ale Blatz był ostatnio
jakiś rozkojarzony i nerwowy.
– Każdy, kto ma wysłać w nieznane czterech najpotężniejszych wojowników hordy, jest
nerwowy, Ulwar. To żaden argument.
– Ale Blatza nie ma.
– Może się jeszcze pojawi… – Zimon zagryzł wielką wargę.
– A tymczasem, wodzu – odezwał się nieśmiało Worlöck – czy nie byłby czas wyruszyć do
cesarza i cesarzowej i oznajmić im wielki sukces? Taki był wszak plan, nieprawdaż?
Zimon machnął łapą.
– Prawdaż. Powiedz hordzie, że za dziesięć minut wyruszamy.
– Co, już?! A fiesta?! – zdziwił się naukowiec.
– Już, kurwa. Młoda godzina jest. Fiestować będziemy po drodze. No i lepiej, że pojedziemy
nocą. Te upały jakoś źle na mnie działają.

Osoby śledzące tę historię są już z reguły w tym momencie tak ciekawe, co stało się w rakiecie
Dżedaja, że wypada opowiedzieć właśnie o tych wypadkach. Wypada także, by ten wątek
dołączył do reszty pod względem frontu czasowego, jak powiedziałby alternatywny historyk
Zachariasz Smętny.
A było tak.
Leonhard Blatz spojrzał na swoje ramiona i spostrzegł, że są cudownie różowe, gładkie
i pachnące, że przedramiona kończą się zgrabnymi, drobnymi nadgarstkami, palce zaś są tak
wąskie jak patyczki w lesie i zwieńczone opuszkami delikatnymi niczym puch, a śliczne
paznokcie połyskują jak szkiełka od zegarków. Spojrzał Blatz na swoje nogi odziane w popielate
spodnie zawinięte pod kolanami, na swoje bose stopy, wąskie i poznaczone drobnymi żyłkami,
a potem dostrzegł, że jest w ogrodzie z żoną Lisą i synkiem Arnoldem. Lisa robi na grillu
karkówkę, Leonhard trzyma w ręce butelkę zmrożonego piwa, a Arnold właśnie podaje mu
piłkę. Niebo jest wysokie, poznaczone pasmami różu i błękitu, które przechodzą w siebie płynnie
i słodko.
– Leon, ależ ty dzisiaj jesteś przystojny – mówi do niego Lisa i Blatz widzi, że ona także jest
niewyobrażalnie ponętna, dużo ponętniejsza, niż była w rzeczywistości.
Jej biodra rozsadzają opinającą je sukienkę, piersi ledwo się mieszczą w dekolcie, ręce
wyciągają się do Leonharda, a on rozgląda się.
– Liso, nie będziemy tego robić przy Arnoldzie…
– Arnold właśnie gra z przyjaciółmi w grę komputerową, mają opuszczone rolety, a nas
zasłania żywopłot ze szmaragdów. Czego się boisz, kochanie? – pyta i odsłania zmysłowe
podbrzusze.
Leonhard zrywa z niej dessous i wchodzi w nią do końca, spazmatycznie wchłaniając zapach
jej różowego ciała. Czuje, że żona pragnęła tego od dawna i upaja się jego męskością.
– Leon, och, Leon, tak mi tego brakowało!
– Mnie też, mnie też, Liso! Nie wiem, jak mogłem tyle czasu bez tego wytrzymać!
– Wchodź we mnie, proszę! Wysuwaj się prawie do końca, czekaj, o tak, i teraz wchodź!
Oooo, tak! I jeszcze raz, powoli wychodź… i wchodź! I jeszcze raz! I jeszcze raz! Niech czuję
cię całego wchodzącego i wychodzącego, wchodzącego i wychodzącego…
Każda komórka ciała Leonharda płonie z podniecenia. Niebo jest teraz feerią barw, ogród
przekształca się w okrągłą rozetę roślin, niczym z kalejdoskopu, jest tylko on i Lisa, oboje
Różowi i oboje pogrążeni w dawno zapomnianej ekstazie. Nagle Blatz zaczyna zdawać sobie
sprawę, że przecież musi istnieć jakaś przyczyna, dla której „tak długo musiał wytrzymać” bez
seksu z żoną. Nigdzie przecież nie wyjeżdżał. Pracę ma na miejscu, w delegacje szef go nie
wysyłał od roku, a sama Lisa też nigdzie nie jeździła, chyba że do teściowej, bo cholera
zaniemogła… Ale nie, niczego takiego pamięć naukowca nie odnotowuje. Więc dlaczego na ich
namiętnym seksie kładzie się cień? Dlaczego tak dawno go nie było? Blatz szuka odpowiedzi,
ale nie znajduje jej. Widzi tylko jakiś dziwny smutek w oczach żony, która unosi się i opada,
unosi i opada, a z nią cały świat – huśtawka w ogrodzie, otaczający posesję płot i ogrodowe
krzesło, na którym siedzą. Jak ono się trzęsie, jak ono warczy, jak rzuca się. „Dlaczego dawno
tego nie robiliśmy? Lisa miała okres? Chorowała? Nie. Wszystko jest cudowne i na miejscu.
Żyjemy w raju. Ale dlaczego to krzesło tak ryczy jak jakaś rakieta? Co tu tak duszno, co tu tak
gorąco?!”
Nagle stało się coś dziwnego. Chociaż Leon miał otwarte oczy, otworzył je po raz drugi
i zobaczył… Paulusa „Dżedaja” Wäsla oraz siebie we wnętrzu polatującej w górę i w dół rakiety,
której toru Überwunder nie potrafił ustabilizować.
– Co ty robisz, obwiesiu? – stęknął Leonhard słabym głosem.
– Próbuję lecieć, panie Blatz, ale jakoś nie do końca mi to wychodzi…
Dżedaj nie zdawał sobie sprawy, że mechanizm kompensujący wzdłużne wychylenia rakiety
został skonstruowany, by przeciwdziałać masie Überwundera siedzącego na wskazanym przez
projektanta miejscu. Rakieta nie przewidywała natomiast dodatkowych stu pięćdziesięciu
kilogramów w okolicy rufy. Dlatego żyroskop wariował i to pochylał dziób pojazdu, to go
podrywał.
– Uważaj! – wrzasnął naukowiec, widząc zbliżające się szczyty drzew, ale było za późno.
Überwunder poderwał kierownicę Suzuki tylko po to, by osłabić uderzenie bolidu w drzewa.
Cygaro grzmotnęło w kilka pni tak mocno, że siedzący w środku usłyszeli ogłuszający dźwięk
dzwonu, pojazd odbił się, przekoziołkował i zarył w grunt na jakiejś łące. Coś strzeliło w silniku
rakietowym i część płomienia zaczęła się wydobywać w poprzek dyszy. Pocisk kręcił się
w kółko, wyrywając kępy trawy i grudy ziemi.
– Ja pierdolę. – Blatz chwycił się za paszczę, bo natychmiast zrobiło mu się niedobrze.
 – Tylko niech pan uważa, panie Blatz, bo pan zapaprze…
– Buuue!!!
– Tapicerkę.

Na szczęście uderzenie uszkodziło coś więcej, bo silnik wkrótce zgasł. Inaczej prawdopodobnie
i olbrzym by się porzygał, a to nie byłoby miłe, bo objętość żołądka Überwundera była
porównywalna pojemnością do żołądka krowy. Pierwszego, drugiego, trzeciego i czwartego.
Wygramolili się na zewnątrz i rozejrzeli.
– Gdzie… jemstemśmy? – spytał wciąż znajdujący się pod wpływem Różowej Damy Blatz.
– Hm. Chyba gdzieś w Polen, panie profesorze, ale dokładnie… – Dżedaj pokręcił głową.
– Ty kutafonie, ty debilu jeden, czegoś mi przeszkadzał?! – Leonhard rzucił się ze szponami
na Dżedaja, który dla jego mózgu co chwila przekształcał się w piękną, choć dużą
przedstawicielkę Różowych.
Olbrzym łagodnie zablokował niezborny atak naukowca.
– Bo ja jestem pokojowy Grün, panie Blatz. I nie chciałem lecieć szatkować Różowych.
Owszem, zjeść Różowego, kulturalnie, od czasu do czasu, mogę. Ale lecieć, żeby ot, tak zabijać?
Nie chciałem. To niezgodne z filozowią dżedaj.
– Filozofią chyba? – bełkotnął Blatz, zataczając się na rakietę.
– No właśnie. Filozowią.
– Co ty masz, kurwa, wspólnego z jakąkolwiek filozofią, debilu?! Dwóch do dwóch nie
dodasz! – warknął naukowiec, po czym kretyńsko się uśmiechnął. Znów dryfował po różowych
przestrzeniach narkotyku.
– O, to się pan myli, panie Blatz, i w dodatku to jest matematyka.
– Ja pierdolę – mruknął Leonhard, którego świadomość mozolnie zaczęła sobie zdawać
sprawę z beznadziejności swojego położenia. – Skręcałeś gdzieś? Leciałeś zgodnie z planem?
– Eeee, nie. Nie.
Naukowiec oparł się niepewnie o wrak czerwonej rakiety.
– Co nie? – stęknął.
– Leciałem cały czas prosto.
– Kurrrwa, jak pięknie jest! – Leonhard rozanielił się na chwilę, widząc, jak po niebie płyną
nagie samice Różowych.
– Panie Blatz? Słuchał pan?
Naukowiec mrugnął i tęcza zniknęła z jego oczu.
– Długo leciałeś?
– No… w sumie to nie wiem.
– Tamte rakiety widziałeś?
– Eee… nie. Byliśmy najszybsi, bo inaczej byśmy spadli. Targało nami w górę i w dół.
– Ale ile leciałeś? Dziesięć minut? Kwadrans?
Leonhard sięgnął do worka i wyciągnął z niego bukłak z wodą. Łyknął potężnie, żeby szybciej
wypłukać narkotyk.
– Bynajmniej nie wiem, co to kwadrans, panie Blatz.
Ork zatoczył się i usiadł ciężko na trawie, nad którą latały gubiące złoty pył barwne motyle.
– Piętnaście minut, debilu.
– Agresja prowadzi na złą stronę Mocy, panie Blatz – ostrzegł gigant.
 Naukowiec machnął leniwie ręką zarówno na swojego rozmówcę, jak i na własną głupotę.
Przecież na pokładzie rakiety był zegar misji, który wciąż działał! Leonhard podpełzł do włazu
i wsunął się do środka. Zerknął na czasomierz, po którym biegały roześmiane Różowe. Właśnie
upływała siedemnasta minuta, czyli lecieli… jakieś piętnaście minut! Rozleniwiony umysł
Blatza zaczął liczyć: maksymalna prędkość rakiety to sześćset na godzinę… Sześćset? Na
pewno? Nie siedemset? Nie, nie, sześćset. A więc przelecieli jakieś… jakieś… Włosy na
przedramieniu Blatza zjeżyły się, bo zobaczył, że nachyla się nad nim Różowa, a on znowu staje
się cudownie ludzki i zmysłowy…
– Panie Blatz? – usłyszał głos Dżedaja i poczuł jego wielkie łapy wyciągające go z bolidu.
– Spierdalaj, obwiesiu!
Znowu był zielonym paskudą. Gdzie te cudne wizje? Zanurzyć się w nich znowu…
– Co pan tam sprawdzał?
Leonhard sobie przypomniał. Zegar misji. Piętnaście minut. Sześćset na godzinę. I odpowiedź
pojawiła się w mózgu sama: sto pięćdziesiąt kilometrów na wschód. Tyle przelecieli. Czyli są…
– Ja pierdolę, jesteśmy pięćdziesiąt kilometrów na zachód od Posen. – Ciężko westchnął,
rozglądając się za jakąś Różową. Zerknął na własne ciało. Co chwila zmieniało barwę, ale nie
chciało się stać ślicznie ludzkie. Za małą wchłonął dawkę? A tak było pięknie…
– To daleko jeszcze mamy? – spytał Dżedaj.
– Do Warschau jest trzysta czterdzieści kilometrów! Jak mamy to pokonać, donnerwetter?! –
Uśmiechnął się debilnie i pokręcił głową.
Chwilę później bezradnie się rozejrzał. Rozbili się na polanie w środku lasu. Dobrze, że
świeciło słońce i że miał przy sobie kompas. Odruchowo zorientował się w kierunkach świata
i przyjrzał wschodniej ścianie drzew. Miał nadzieję, że nie przyjdzie im się przedzierać zbyt
długo przez las, bo łatwo w nim stracić orientację. Z drugiej strony mieli szczęście, bo gdyby
wylądowali w środku jakiejś wsi czy miasta…
– Panie Blatz, tam jest chyba jakaś osada – powiedział Dżedaj, wskazując na wschód.
– Skąd wiesz, obwiesiu? – wybełkotał naukowiec.
– Bo pachnie żarciem.
Rzeczywiście, dopiero teraz do zmaltretowanych narkotykiem zmysłów naukowca dotarło, że
wszędzie pięknie pachnie i że nie jest to wynik działania Różowej Damy. Od wschodu pachniało
najpiękniej.
– Masz rację, debilu. A czy wiesz, jaką mamy… misję?
– Dotrzeć do centrali Różowych i badać razem z nimi naszą chorobę.
Blatza zamurowało i jakby na chwilę otrzeźwiał.
– Skąd wiesz, kretynie?
– Nie wyglądam na takiego głupiego, jaki jestem.
– Odwrotnie, niedorozwoju. Skąd wiesz?
– Mam dobry słuch, panie Blatz. I też jestem pokojowym Grünem.
Adrenalina najwyraźniej zupełnie już wygrywała z narkotykiem i eliminowała z krwiobiegu
jego resztki, co zresztą było całkiem logiczne, bo, jak wiemy, Zieleni w błyskawicznym tempie
metabolizowali wszelkie toksyczne substancje.
– Co ty pierdolisz, przecież walczyłeś na arenach! Zabiłeś dziesiątki Zielonych!
– I pewnego dnia doznałem oświecenia. To była zła droga, panie Blatz. Mroczna strona Mocy.
Teraz podążam drogą Yody.
– Kogo?
 – Dżedaja Yody. On był zielony jak my, tylko mały. Ale wieeelki wojownik.
– Czyli wojownik?
– Ale niewalczący.
– Coś wam się wszystkim popierdoliło. – Blatz westchnął. – Czy ty wiesz, że tu zginiesz? Ja,
popatrz, mam tu kamuflaż…
Postawił przed sobą swój worek i wyciągnął z niego duży czarny płaszcz, obszerne spodnie
w tym samym kolorze, popielatą koszulę, czarny krawat, grafitowy kapelusz z szerokim rondem
i na koniec dziecięcą zabawkę – okulary z przyklejonymi do nich plastikowymi brwiami,
czerwonym nosem i wąsami.
– Jak wklepię sobie w pysk mąkę – pokazał kilka woreczków, które też miał ze sobą – będę
wyglądał prawie jak człowiek. Przemknę się nocami. A ty? Za co się przebierzesz? Za traktor?
Wyglądasz jak góra. A góry nie chodzą.
– E, panie Blatz. Mogę udawać krowę. Albo byka.
Dla zademonstrowania swoich umiejętności kamuflażu Überwunder opadł na przednie łapy
i przeszedł się kilka razy po polanie, delikatnie porykując.
– Bardziej przypominasz goryla.
– No to będę gorylem!
– W Polsce nie ma goryli, debilu.
– Szkoda. Powinny być. W zoach też nie ma?
– W zoach pewnie są.
– No to może ja będę takim ze zoo?
– Dżedaj, zamknij się już – warknął Blatz, zrzucając z siebie stare gogle, skórzaną kamizelę,
pas z bronią, portki i inne ozdoby, które nosił za orkowego życia. Rozebrawszy się do naga,
zaczął wkładać spodnie na sękate nogi. – Verfluchte, myślałem, że będą luźniejsze. – Wciągnął
w końcu nogawice i zasunął rozporek. – Pasek… dobrze… szlufki nie ma, ale to nic, bez szlufki
też dobrze. Koszula…
– Niech pan uważa przy uszach…
Blatz usłyszał trzask pękających szwów.
– Donnerwetter, gdzie mi pękła?! – Oglądał odzienie, ale nie widział pęknięcia.
– Na pleckach. – Olbrzym wskazał spore rozdarcie wielkim pazurem. – Pośrodku. Jak pan
włoży marynarkę, nikt nie zobaczy.
– Verfluchte, verfluchte…
Blatz delikatnie włożył marynarkę, która, chociaż pokaźna, okazała się dość ciasna, wetknął
na łeb kapelusz, owinął wokół szyi krawat, o którym wiedział, że nie zrobi na nim węzła,
i spróbował nałożyć na pysk zabawkę z okularami i nosem, ale jego morda była za szeroka, by ją
tam ulokować. Leonhard był jednak na to przygotowany. Wyciągnął z worka gumkę od majtek,
przywiązał ją do okularów i tak zmodyfikowaną maskę naciągnął na pysk. Potem rozdarł torebkę
z mąką, wziął trochę na palce i upaćkał sobie gębę, obficie brudząc czarną marynarkę i spodnie.
– No – sapnął, zdmuchując nadmiar mąki, co dało taki efekt, że ubranie stało się popielate. –
Jak wyglądam?
Spod ronda kapelusza wyzierała przerażająca, blada gęba gangstera, pośrodku której sterczały
niedopasowane do rozstawu oczu okulary, jakiś dziwny czerwony pomidor i kreska zupełnie
niekojarząca się z wąsami.
– Doskonale. Wygląda pan, panie Blatz, jak… jakiś doktor, uczony, coś w tym rodzaju.
Prawdziwy Różowy!
 – Prawdę mówisz?
– Najprawdziwszą!
– Hmm. No dobra. Musimy poczekać do zmierzchu. Wtedy podkradniemy się na skraj lasu
i zobaczymy, co jest dalej. Może uda się skołować jakiś środek transportu…
Blatz przerwał, zdziwiony wyrazem twarzy Dżedaja. Potwór wskazał wielkim paluchem
wschodnią ścianę lasu.
Wyłaniało się z niej kilku uzbrojonych mężczyzn.

We wsi Lewice, na zachód od której rozbiła się rakieta Dżedaja i Blatza, mieszkał niejaki Jakub.
Podobno niektórzy ludzie z sioła wiedzieli, jak ma na nazwisko, ale nawet oni go nie używali.
Każdy we wsi wiedział za to, kim jest „Jakub Cyborg”, nazywany tak, bo podczas jednej
z utarczek z orkami, gdy był jeszcze wojskowym w stopniu kaprala, stracił nogę i przedramię.
Jeden z Zielonych zwyczajnie odgryzł mu kończynę dolną tuż pod biodrem, a drugi w tym czasie
pożywiał się ręką, co czasami Jakubowi się śniło. Po tym starciu zamontowano mu bioprotezy
i odesłano do cywila, bo sztuczna noga nie do końca zintegrowała się z jego układem nerwowym
i czasami zawodziła. Jakub wciąż jednak kochał armię, więc założył wioskowy kramik i chętnie
zaopatrywał lewicką społeczność w karabiny, pistolety maszynowe, granatniki i inne przydatne
urządzenia do oddzielania żywego celu od… życia. Kram znajdował się na zachód od Lewic
i dlatego Jakub pierwszy usłyszał zbliżający się do wsi grom. Zerknął na zachód i dostrzegł dym
unoszący się znad pobliskiego lasu.
– Ki diabeł? – mruknął. – Ktoś z haubicy walnął w las? Ale nie, za słabo dupnęło. O, jeszcze
teraz huczy. Ki czort?
Nasłuchiwał jeszcze minutę, ale hałas ucichł. Potrząsnął głową.
– Jakem Cyborg, coś tu śmierdzi.
Podniósł telefon komórkowy i wystukał numer.
– Mikołaj? Słuchaj, jesteś zajęty? No to dobrze, mam taką sprawę…

Mikołaj Sobociński, skromny pracownik naukowy poznańskiego uniwersytetu, także mieszkał

w Lewicach, kilkaset metrów na wschód od Jakuba. Był jego dawnym szkolnym kumplem.
W przeciwieństwie do Cyborga był pacyfistą, ale też doskonale rozumiał, że nie da się
pertraktować z Zielonymi, i podstawowe szkolenie wojskowe, jak każdy obywatel Twierdzy,
przeszedł. Cieszył się, że mieszkają na tyle daleko od granicy, że wszelkie ataki są niemożliwe,
chociaż Jakub nierzadko przypominał czeską inwazję i przestrzegał przed nadmierną gnuśnością.
Gdy Cyborg zadzwonił, Mikołaj cieszył się rzadką chwilą urlopu i dziwił, że po jasnym
czerwcowym niebie przetoczył się dźwięk odległego gromu. Będzie burza?
– Słyszałeś ten wybuch? – spytał Jakub w słuchawce.
– Myślałem, że grzmi – odparł Mikołaj, poprawiając słomkowy kapelusz.
– Nie. Słuchaj, dymi się las na zachód ode mnie.
– Za polem Władka?
– Dokładnie.
– Może jakaś stara bomba tam walnęła? Albo dzieci ognisko zrobiły na łące i wrzuciły trochę
naboi?
– W tym sęk, że to było za słabe na eksplozję, za głośne na zwykłe naboje, a ognisko nie dymi
tak czarno.
– Hm…
– Wpadłbyś na rekonesans?
– Of course.

Jakub wykonał jeszcze dwa szybkie telefony. Jeden do Sławka Nieściura, niepozornego,
niewysokiego, niby spokojniutkiego urzędnika pocztowego (choć ludzie w Lewicach wiedzieli,
że jest straszny, jak go coś podkurwi), a drugi do obdarzonego długimi piórami wioskowego
„metala”, Pitera Jakubowskiego, o którym chodziły legendy, że do Lewic sprowadził się po tym,
jak orki wymordowały jego rodzinę gdzieś pod granicą i spaliły całą wieś. Od tej pory Piter
zawsze miał przy sobie cały arsenał, a do ludzi się nie zbliżał, z wyjątkiem Cyborga.
Nie minęło dziesięć minut i stali we trójkę przy kramie Jakuba, obładowani sprzętem i gotowi
do wymarszu. Przez chwilę obserwowali dym, który teraz był ledwie widoczny, rozwiewany
przez wiatr.
– No i co to było? – spytał Mikołaj. – Nie grom, nie pocisk, nie ognisko, bo jakby dogasa…
– Jakieś dzieci się w lesie bawią? – poddał Piter.
Jakub pokręcił głową.
– Już o tym gadaliśmy z Mikusiem. Zresztą nie widziałem żadnej bandy.
– Jadźka z Ruskim znowu dokazują? – zażartował Nieściur i wyciągnął z kieszeni na piersi
papierosa.
– Że co? Ten dym od tarcia? – podjął Jakub.
– No – odparł Sławek, wciągając pierwszy haust dymu.
– Taaa… – sapnął Mikołaj. – Wystarczy tych hipotez. Do wozu, załoga.
Wskoczyli na pakę Cyborgowej czarnej Toyoty z deseniem żółtego ognia z przodu, Jakub
załadował się na miejsce kierowcy i ruszyli w kierunku lasu. Była to krótka przejażdżka, niecałe
czterysta metrów. Jakub zatrzymał landarę na poboczu i wszyscy weszli między drzewa, kierując
się w lewo, na południowy zachód.
– Czujecie ten zapach? – spytał Cyborg.
Piter pociągnął młodym nosem.
– To nie jest ani po wybuchu, ani benzyna. Coś innego…
– Kojarzy się z paliwem lotniczym – szepnął Sobociński, który przed Wielkim Kolapsem dużo
latał. Chwalił się, że nawet do Kuwejtu leciał.
– Mikuś, na prawe skrzydło, Piter obok niego – nakazał Jakub. – Ja tutaj, a Sławek na lewo.
– Tajest – odparli i rozeszli się.
Jeszcze kilkanaście kroków i usłyszeli dobiegającą z polany wymianę zdań.
– Jacyś goście tam są – powiedział Piter.
– Co za goście? – spytał Jakub. – Ognisko se palą? W czerwcu?
– Kłócą się chyba – poddał Nieściur, kopcąc jak lokomotywa.
– Jak dla mnie to baba i chłop. Baba opieprza chłopa – rzekł Mikołaj.
– Słyszałeś kiedyś babę z tak grubym głosem? – spytał Jakub.
Las zniekształcał głosy i brnącym przez krzewy i połamane gałęzie skautom zdawało się, że
słyszą to poszczekiwanie psów, to kłótnię małżeńską, to wreszcie walkę z dzikiem czy innym
niedźwiedziem.
– Hej, patrzcie! Widać jakiś… jakieś coś! – rzucił Piter.
 – Aleś powiedział – skomentował Nieściur i machnął ręką przed twarzą, by odpędzić siwy
dym.
– Też coś widzę – potwierdził Mikołaj. – Czerwony kolor i jakby żółty płomień wymalowany.
– Jak na twojej Toyocie, Jakub – zażartował Piter. – To muszą być metale.
Wyszli z lasu i zobaczyli wrak jakby… ufo. Była to gruba i długa rura, pognieciona i rozdarta
w jednym miejscu. Dymiła na drugim końcu i był na niej jakiś napis, niewyraźny wskutek
zadrapań i zniekształceń. Obok rury stał zwrócony do nich plecami rosły mężczyzna
w kapeluszu i przybrudzonym czarnym garniturze, a za nim… Na początku myśleli, że to kawał
wraku, bo był pełen żelastwa i jakichś rur, ale nagle ten kawał wraku się poruszył i wskazał ich
olbrzymią łapą.
– Ja pierdolę – szepnął Piter. – Co. To. Jest?
– Ooooognia, kurrrrwa, oooognia! – wrzasnął Jakub, szarpiąc się z odbezpieczeniem broni.

Blatz wyszarpnął z worka białą chorągiewkę z wymalowaną uśmiechniętą buźką. Machnął nią
i wyciągnął łapy w geście nawoływania do spokoju, po czym krzyknął łamaną polszczyzną:
– Szpokuj! Szpokuj! Szyjaczel! Szyjaczel!
– Co on wrzeszczy, kurwa?! – charknął Jakub.
– „Przyjaciel” – odparł Piter, składając się do strzału.
– Przecież to ork! Ork w garniturze! – wrzasnął Nieściur i pierwszy wypalił z kałacha długą
serię prosto w eleganta.
Blatz oberwał. Stęknął i wykonał wielki sus, by skryć się za rakietą. Dżedaj spojrzał na niego
zdziwiony, nie bacząc na pociski wbijające się w jego skórę.
– Co mam robić, panie Blatz? – zapytał. – Oni chyba nie widzą, jacy jesteśmy przyjaźni.
Pociski zabębniły o rakietę, za którą przycupnął Leonhard.
– Wal w nich! – stęknął naukowiec. – Trudno! Nie dogadamy się teraz!
– Ale na pewno, panie Blatz? Bo potem będzie na mnie…
– Na pewno, debilu! Zaraz mnie tu poszatkują! – Grün sięgnął pod koszulę i wyciągnął spod
niej łapę zaplamioną seledynową krwią.
Dżedaj poruszył się niezgrabnie i sięgnął do spustów wielkich, zamontowanych na barkach
działek.
– No dobrze, ale żeby potem nie było na mnie.
Ustawił stopy na zewnątrz, odchylił tułów do tyłu, jedną rękę ułożył łukiem nad głową,
a drugą poetycznie wyciągnął przed siebie.
– Co on odpierdala?! – krzyknął Jakub.
– Kurwa, baletować chyba zacznie! – odwrzasnął Piter. – Ale twardziel!
Dżedaj wyskoczył, zrobił szpagat w powietrzu i pociągnął za spusty, zalewając przeciwników
i las za nimi ciężkimi pociskami, od których sypnęły się pióropusze kory, drewna, liści i kurzu,
a dudnienie ogłuszyło ludzi.
– Ja pierdolę! – krzyknął Mikołaj.
– W oczy! Celować w oczy! – wrzasnął Cyborg. – To Adolf! Znam takich!
– Też tańczących?! – wrzasnął Nieściur.
W tym czasie Leonhard sięgnął do worka, aby wydobyć z niego swój pistolet, ale nagle świat
przybrał kolory tęczy, w uszy uderzyły go dźwięk ptasząt i słodkie brzęczenie trzmieli. Zamiast
gnata znowu chwycił chorągiewkę z uśmiechniętą gębą i pląsając, zaczął zbliżać się do
wysuniętego najbardziej na lewo Mikołaja.
– Co on robi?! – krzyknął Sobociński, widząc debilnie uśmiechniętego, przyprószonego mąką
Engelsa, który machał dziwną flagą i wołał „Rose szyjaczel”.
– Wal! – odparł Piter i przejechał serią po piersi orka, a potem jeszcze poprawił.
Blatz potknął się i zakrztusił, ale nie puścił chorągiewki. Podniósł się i znowu ruszył do
pracownika naukowego, jakby czuł, że płynie w nich ta sama krew. Wciąż się uśmiechał, a z ran
ciekła mu zielona posoka.
– Flashback Różowej Damy – mruknął ze zgrozą Dżedaj i wycelował w człowieka
znajdującego się najbliżej Blatza. Trafił go w pierś.
Mikołaj Sobociński odleciał dwa kroki i oparł się o sosnę, czując, że uderzenie w klatkę
piersiową połamało mu żebra.
– Ja pierdolę – stęknął. – Dobrze, że mamy te kamizelki.
– Niech Moc będzie ze mną – mruknął Dżedaj i przycelował jeszcze raz, w głowę. Zobaczył
blondyna w średnim wieku, o, jak mu się wydawało, inteligentnej twarzy…
Mikołaj chciał coś jeszcze powiedzieć, na przykład: „I po jaką cholerę Kubuś zawracał mi
dupę na urlopie?”, ale usta nie zdążyły przetworzyć myśli na słowa, bo pocisk Dżedaja rozłupał
mu czaszkę. I tak podróżnik po Bliskim Wschodzie i skromny pracownik naukowy, pacyfista
i obrońca ogniska domowego pożegnał się z życiem, zabity przez miłujących pokój Grünów.
Osunął się po pniu sosny, która stała się ostatnią jego towarzyszką, i patrzył oczami duszy na
drugą ofiarę – od straszliwego deszczu pocisków Dżedaja padł Jakub zwany Cyborgiem, którego
nie ochronił ani fart, ani sztuczna noga czy ręka, ani wojskowe doświadczenie. Potężne kule
przecięły go niemal na pół i padł niedaleko Mikołaja w całkowicie nienaturalnej pozycji,
w której stopy i ręce wskazywały łąkę. Dłużej trzymał się Nieściur, pewnie dlatego, że był
drobny i ruchliwy. Ale, podobnie jak Mikołaj, zdezorientowany widokiem machającego
chorągiewką orka i wirującego niczym w balecie olbrzyma poległ rozsiekany na bigos. Pitera,
który widząc tak szybką śmierć towarzyszy, skamieniał ze zgrozy, Dżedaj chwycił wielką łapą
i z niejaką przykrością rozdarł na dwie części. Wszystko stało się bardzo szybko. Bo widzicie,
ten Überwunder, zgodnie ze słowami Hermanna Bauera, rzeczywiście był najskuteczniejszym
komandosem Hordy Południowo-Wschodniej. Szkoda, że ludzie, którzy postanowili z nim
walczyć, nie mieli o tym pojęcia, prawda?
Blatz doszedł do siebie. Ciężko sapał, siedząc na łące. Widząc, jak Dżedaj okrutnie postąpił
z ostatnim Różowym, skrzywił się.
– Panie Blatz, trzeba oszczędzać amunicję – wyjaśnił olbrzym. – Poza tym całe to strzelanie
jest strasznie głośne.
Naukowiec przełknął ślinę i charknął, plując seledynową posoką:
– To tak… ma wyglądać… nasza pokojowa misja w Polen? My do nich z miłością… a oni
z nienawiścią? Musimy zabijać kolejnych Różowych?
– Mmm! Skoro już o tym mowa, czuje pan, jak ślicznie pachną? Befsztyczki palce lizać.
– Dżedaj!
Blatz spostrzegł w łapie olbrzyma serce wyrwane młodzikowi.
– Hertzburgerka?

W ciele Leonharda Blatza utkwiło blisko dwadzieścia kul, w tym dwie w pobliżu serca albo
wręcz w mięśniu. Grün opadł z sił. Chociaż organizm próbował się regenerować, niektóre rany
wydawały się zbyt poważne, by mógł sobie z nimi poradzić. Dżedaj tymczasem oberwał o wiele
mocniej, ale nie zrobiło to na nim najmniejszego wrażenia. Blatz był jednak zwykłym Zielonym,
nawet nie Wunderem.
– Pięknie… się… zaczyna… nasza misja – sapnął.
– A pan myślał, że jak będzie? Że kwiatami nas powitają? – odparł olbrzym, zbierając broń
poległych i zdzierając z nich co bardziej przydatne części garderoby.
– Głupi… jesteś. Miałem wylądować po walce. Z białą flagą. Przy pomniku… Kopernika…
– Kogo?
– Mniejsza o to… Z fiolkami naszej krwi w rękach, napisem… Mam tam napis, w worku.
Poznaliby, że jestem mały, inny… Miałem szansę. A tak… verfluchte, zdechnę tu przez ciebie…
– Niech pan coś przekąsi. – Dżedaj podsunął mu serce wyrwane jednemu z ludzi.
Najpierw Blatz chciał odtrącić łapę olbrzyma, ale zapach był tak zniewalający, że w końcu się
skusił. Szczęki jednak nie chciały porządnie gryźć, a w języku brakowało sił.
– Źle ze mną, Dżedaj. Krwawię. Te kulki w sercu mi przeszkadzają. Chyba… nie dam rady.
– Moc nas poprowadzi, panie Blatz – odparł niezłomny Paulus Wäsel, załadował zdobyczny
sprzęt do worka naukowca, jego samego wrzucił sobie na kanciasty, pancerny bark i ruszył przez
las, bez trudu znajdując wonny ślad przemarszu ludzi. W cieniu zmierzchu dostrzegł stojącego
na skraju drogi czarnego pick-upa Jakuba. Zajrzał do środka i stwierdził, że w stacyjce są
kluczyki.
– Mówiłem? Moc nas poprowadzi.
– Nie mam siły kierować – stęknął Leonhard. – A ty się… nie zmieścisz do kabiny. Stopy
masz za szerokie do pedałów.
– Znajdzie się rozwiązanie, panie Blatz – zapewnił olbrzym, posadził delikatnie naukowca na
trawie i jednym ruchem zerwał dach samochodu, a potem tylną ścianę kabiny.
– Co robisz… obwiesiu?
Gigant podniósł Blatza i usadził go na siedzeniu kierowcy.
– Opatrzę pana i przestanie pan krwawić. Podeprę pana od tyłu i będzie pan miał siłę.
Blatz pokręcił głową i stracił przytomność.
– Ups – mruknął Dżedaj. – Niech Moc będzie ze mną.
Sięgnął do worka, wyciągnął bandaże i zaczął niewprawnie owijać wszystkie rany orka. Po
kilku minutach Blatz przypominał mumię. Gigant przytknął mu bukłak do mordy i wlał sporo
wody.
– Dobrze, że mamy takie fajne szczęki – mamrotał. – Dzięki temu pojenie jest łatwe. Chlup
i woda w gębie.
Blatz się zakrztusił i odzyskał przytomność.
– Ja pierdolę – warknął. – Która godzina?
– Kwadrans po tym, jak pan zasnął, panie Blatz.
– Kwadrans? Znasz takie słowo?
– Uczę się. – Dżedaj wykrzywił w uśmiechu tępą gębę. – Wszystko przygotowałem. Ja siadam
na pace i podtrzymuję pana, chowając się pod plandeką. Tu jest kawał brezentu. Pan
w kapeluszu wygląda jak Różowy. I jedziemy.
– Umrę, Dżedaj. Nie dam rady.
– Moc nam pomoże.
– Gówno, nie Moc.
– Niech się pan o nic nie martwi. Tu jest mapa. – Wäsel wyciągnął arkusz ze schowka
samochodu, częściowo naddzierając go pazurem. – Ups. Niech pan wyznaczy trasę i jedzie.
Zobaczy pan, wszystko będzie dobrze.
Leonhard pokręcił głową, ale posłusznie zerknął na mapę. W tym czasie olbrzym ulokował się
na pace (ku wielkiemu oburzeniu amortyzatorów, które wyraźnie przysiadły) i nakrył wielką
brezentową płachtą. Łapskami podtrzymał łokcie Blatza. Temu świat ćmił się przed oczami.
– Nie wiem – stęknął. – Nie wiem, gdzie jesteśmy.
– Widziałem napis „Li… si… ce” na znaku – szepnął Dżedaj.
– El, i, es, i, ce, e? Czekaj…
Pazur naukowca błądził po mapie, lecz po chwili odnalazł wieś. Leonhard zerknął na kompas
i porównał odczyt z kierunkiem drogi.
– Dobra, wiem… gdzie jesteśmy. I wiem, gdzie jechać. Jak stracę przytomność, to twoja
wina…

Gwalbert Chomiczewski był niekiedy nazywany „Duchem”, a to przez tych żałosnych żołnierzy
Armii Twierdzy, którzy nie potrafili sobie poradzić z nagłymi napaściami Zielonych i panikowali
albo za wolno reagowali na przebieg zdarzeń. Wtedy zjawiał się Duch, padało kilka strzałów
i Zielonych robiło się mniej. Tak rosła jego legenda przy zachodniej granicy. Nie była to jednak
cała prawda, bo na mit Ducha pracował także Piotr „Snoe” Szatkowski, szczupły, zawsze lekko
uśmiechnięty młodzieniec, który z racji budowy ciała potrafił skradać się ciszej, a przez to
podchodzić bliżej wroga. To on był zawsze na szpicy obserwacyjnej i w znaczący sposób
podnosił legendarną wartość Ducha. Ani jeden, ani drugi jednak nie mieli charyzmy Łukasza
„Starego” Mackiewicza, który swoje pseudo zyskał nie bez przyczyny. Wszystko u niego było
stare – karabin snajperski Carl Gustav M96, o którym Snoe żartował, że po dotknięciu przez
kogoś obcego się rozpadnie i dlatego właśnie Stary nie daje go nikomu dotykać, rosyjska tetetka
tak odrapana, że ledwie było widać, co to w ogóle jest, na nosie szkła tak grube, że jego źrenice
wydawały się wielkie niczym gały Golluma, a w zarośniętym siwą szczecią pysku – staromodna
wykałaczka. Podobno codziennie inna, ale młodzik twierdził, że ta sama. Na jego tle Duch
w swoim policyjnym egzoszkielecie wyglądał niczym robot z przyszłości, Snoe zaś, obwieszony
krociem pasów, przypominał Mad Maxa. Wszyscy trzej należeli do COP-u, czyli Cywilnej
Obrony Pogranicza, i stanowili de facto Ducha, ale że tylko jeden z nich nosił ten pseudonim,
czasami mu się wydawało, że cała chwała spływa na niego.
Stali na wzgórzu dziesięć kilometrów od granicy zachodniej, przy drodze 139, na wschód od
Pamięcina i Golic, gdzie stacjonowały jednostki Czwartej Brygady, i trzymali przy oczach
lornety. Opierając się o poobwieszane sakwami motocykle, śledzili dziwnie chwiejny lot
obiektu, który właśnie przekroczył granicę i zostawiając za sobą ogon czarnego dymu, pędził
przy dźwiękach gromu nad lasami w kierunku wschodnim.
– Co to jest, Gwalbert? – spytał Snoe.
– Rakieta – odparł Duch.
– No – potwierdził Stary.
– Engelsi nie mają rakiet – rzekł młodzik.
– Już mają – zakonkludował Stary. – To bydlę się rozbije. Jak nie za chwilę, to wkrótce.
– Co robimy? – spytał Szatkowski.
– Śledzimy – odpowiedział Mackiewicz i schował lornetę do skórzanej sakwy.
– Tajest – potwierdził Duch i zrobił to samo.
 – Dobra. – Piotr także schował lornetę i wyciągnął spory prostopadłościenny aparat
zaopatrzony w kilka czujników i wyświetlaczy.
– Masz skład spalin? – zapytał Stary.
– Chwila… Musi opaść ten dym… – Snoe śledził wskaźniki. Wreszcie kilka potencjometrów
wychyliło się. Mężczyzna wcisnął klawisz „Zapis” i stęknął ukontentowany. – Dobra. Jest na
tyle charakterystyczny, że z niczym go nie pomylimy.
Chłopak włożył aparat do skórzanej sakwy motocykla, po czym odpalił starego Harleya.
W jego ślady poszli Stary i Duch.
– Naprzód – warknął ten pierwszy.

Blatz obrał najpierw kierunek na północ. Chociaż wciąż marudził, że ma mroczki przed oczami,
przekroczył trasę numer 24, a potem przed Międzychodem skręcił na wschód i parł zygzakiem,
polnymi drogami i wąskimi międzymiastowymi, wzdłuż Warty i jezior po obu jej brzegach.
Dżedaj co chwila go poił, bo naukowiec zaczynał bredzić i kilka razy zjechał na pobocze.
W końcu, mniej więcej na siedemdziesiątym kilometrze jazdy, gdy z niejakim trudem udało im
się ominąć Szamotuły, coś strzeliło w prawej tylnej oponie i pick-up zaczął się trząść.
– No i kicha – jęknął Blatz. – To przez ciebie, obwiesiu. Ważysz ze trzysta kilo.
Przekulali się na niskim biegu przez wieś Urbanie i zatrzymali przed Chrustowem. Chociaż
w baku było jeszcze paliwa na wiele kilometrów, jechać się dalej nie dało. Naukowiec zaciągnął
ręczny na poboczu i stracił przytomność.
Dżedaj zsunął się z paki, na co Toyota zareagowała radosnym podskokiem, i podszedł do
kabiny. Leonhard przechylał się w stronę siedzenia pasażera i chrapał. Był szaro-zielony. Wäsel
stuknął go paluchem.
– Panie Blatz? Panie Blatz? Verfluchte… – Olbrzym pokręcił łbem. – Ale się pan załatwił…
Olbrzym ściągnął z paki worek i brezentową płachtę, a następnie wyjął naukowca z kabiny
i przewiesił sobie przez bark.
– Pomogę panu, panie Blatz. Moc mnie poprowadzi.
Rozejrzał się. Na zachód droga wiodła przez wieś, w której paliły się światła. Wizyty w niej
Dżedaj chciał uniknąć. Na zachód także była wieś, ta, którą właśnie minęli. I tam także Dżedaj
nie chciał iść. Na południe rozciągały się pola, a na północ szła w mrok droga, przy której stał
w dużym oddaleniu tylko jeden dom.
– To dom, w który mieszka… duża Moc – szepnął Wäsel. – I tam nam pomogą.

Właścicielką obserwowanego przez olbrzyma domu była samotna, mniej więcej trzydziestoletnia
kobieta zwana w okolicy Ma-Rudą ze względu na kolor włosów i charakter, a w dowodzie
figurująca jako Justyna Pawłowska. Ma-Ruda pracowała w monitoringu klubu ze striptizem
w pobliskich Obornikach, więc ogólnie rytm życia miała odwrócony w stosunku do reszty
społeczeństwa. Ze względu na miejsce pracy oraz dziwaczny stosunek do dni i nocy była od
społeczności Chrustowa raczej odsunięta, co zresztą jej służyło, w dupie bowiem miała
towarzystwo niedorozwojów, którzy co drugie słowo powtarzali „ojczyzna”, a co trzecie
„Twierdza”. Ma-Ruda, gdy miała dzień (znaczy noc) wolny, paradowała po za dużym na jej
potrzeby domu w luźnych dresach, piekła serniki, gotowała zupy, parzyła kawę zbożową
i marzyła o idealnej miłości. Nie była brzydka – szczupła, wysportowana, o myślącym
spojrzeniu – uwiodłaby więc niejednego mężczyznę. Miała jednak straszliwą wadę – była
inteligentna i oczytana, co czyniło z niej w oczach wielu facetów impertynencką, irytującą
i bezczelną babę, z którą nikt nie chciał zbyt długo przebywać, bo mieszała absztyfikantów
z błotem, ledwie wyłonili się zza horyzontu. Efektem takiej strategii były samotność i coraz
głębsze brnięcie w staropanieńskie zwyczaje.
– Jeszcze mi, kurwa, kota brakuje – powiedziała do siebie, sadowiąc się na kanapie ze
szklanką Szpona, puszką Polo-Coli, wielką porcją sernika i filmem Terminator. Wojna światów.
Włączyła odtwarzanie i z lubością słuchała ulubionego staccato wygrywanego na głębokich
kotłach.
– Dżu-dżu-dżu, dżu, dżu-dżu! Dżu-dżu-dżu, dżu, dżu-dżu! – Stukała pięścią w obicie kanapy,
wziąwszy pierwszy duży łyk Szpona. – Uwielbiam ten wstęp! Nanaaaaaa… Naaananaaaa…
Dżu-dżu, dżu, dżu, dżu-dżu! I gąsienice na czachach! Aaaaż mnie dreszcz przechodzi! Mmmm!
Terrrminatorek! – Wypiła drugi łyk Szpona.
Nagle wydało jej się, że dom zatrząsł się w rytm filmu.
– Takiego efektu nie zamawiałam. – Rozejrzała się. – Jeśli to znowu ten pijaczyna Kubuś…
Jakub Warzocha, mieszkający w Chrustowie „pisarz”, jak o sobie mawiał, być może nawet
najinteligentniejszy ze wszystkich absztyfikantów Ma-Rudy, od czasu do czasu próbował smalić
do niej cholewki. Sęk w tym, że dla kurażu najczęściej nabombiwał się bimbrem, co efekty
dawało żałosne. Otrzymawszy kilka kopów w dupsko, wracał zygzakiem tam, skąd przyszedł,
a potem wypisywał do Justyny ody w stylu science fiction i podrzucał jej na próg. Ponieważ dwa
dni wcześniej Kubuś odwiedził ją w takim mniej więcej stylu, Ma-Ruda spodziewała się
kolejnego miłosnego listu. Dom znowu się zatrząsł, a drzwi zatrzeszczały.
Pawłowska ściszyła nieco dźwięk i krzyknęła:
– Kuba, kurwa mać!
Natężyła słuch. Za oknem słychać było tylko miękki szum wiatru i śpiew słowika.
– Kuba?
– Szyjaczel – odparł nagle zza drzwi głos głęboki niczym grób.
Ma-Ruda ściszyła dźwięk jeszcze bardziej.
– Co, kurwa?
– Szyjaczel.
Od brzmienia tego głosu zarzęziły butelki na kuchennym blacie.
– To ty, Kubuś? Warzocha?
– Jedi. Szyjaczel – padła przerażająca odpowiedź.
Ma-Ruda stwierdziła, że to nie może być Kubuś. Chwyciła kij bejsbolowy i podeszła do
drzwi. Szarpnęła je nagle, lecz w świetle padającym z sieni w mrok niczego z początku nie
dostrzegła. Może tylko jakąś dziwną ścianę pełną skórzanych pasów, blach i sprzączek
obciążonych mnóstwem noży, tasaków, pistoletów maszynowych i innego rodzaju broni.
A potem spostrzegła, że z tej ściany zwisa nieprzytomny… Engels ubrany jak człowiek. Ściekała
z niego seledynowa posoka i pierwsze jej krople zabarwiły strome schody wiodące do jej drzwi.
W tym momencie zauważyła, że z pasa wielkiej ściany zwisa… rękojeść miecza świetlnego.
I wtedy usłyszała ponownie ten dudniący, niski głos:
– Szyjaczel. Dżedaj.
Nagle jej szyja zesztywniała, a serce zaczęło bić w rytm dobiegającej z telewizora melodii.
Przemogła paraliż i spojrzała wyżej. Tam, już poza zasięgiem światła padającego z drzwi, na tle
gwiazd wisiała niewielka głowa, a osadzone w niej czarne, świecące niczym szlachetne kamienie
oczy patrzyły prosto na nią.
– Szyjaczel, Rose. Dobra… szyjaczel. Mein Freund ist verletzt. Kaputt. Krank.
Olbrzym złożył na schodach nieprzytomnego orka. Wtedy Justyna zobaczyła mocno ciosaną
mordę olbrzyma, jego gigantyczne barki, na których sterczały olbrzymie karabiny, jego muskuły
i wielkie kły. A wszystko to przy akompaniamencie ostatnich, najbardziej wzniosłych,
punktowanych na kotłach akordów muzycznego tematu Terminatora.
– Hilfe – zagrzmiał gigant.

Ma-Ruda przełknęła ślinę. Przybysz wydawał się wielki jak jej dom. Było w nim coś
hipnotyzującego, majestatycznego, niezniszczalnego. Olbrzymia szczęka wytrzymałaby
wszystkie kopniaki świata, rozłożyste bary mogły udźwignąć kombajn, stopy szerokie jak jej
schody wykopałyby szambo w kilkanaście sekund.
– Ty jesteś Jedi? – spytała, wskazując zwisającą u pasa rękojeść miecza. – Bist du Jedi?
Gigant zerknął w dół i sięgnął po podłużny przedmiot.
– Ja. Jedi. Yoda.
Justyna obróciła się na pięcie i wpadła do domu. Po chwili wyniosła z niego swój kupiony
ładnych parę lat temu miecz świetlny. Była to droga zabawka o osadzonym na stałe ostrzu.
Zapaliła je. Zaświeciło na purpurowo.
– Windu – zagrzmiał przybysz, wskazując na świecącą klingę.
– Ja – odparła. – To kolor mistrza Windu.
– Windu – powtórzył olbrzym.
Ma-Ruda rozejrzała się.
– Skąd się tu wzięliście?
– Nach Warschau. – Moloch wskazał wschodni kierunek, a potem leżącego na schodach orka.
– Wissenschaftler. Obi-Wan. Wise man.
– To Obi-Wan? Też Jedi?
– Ja, Jedi. Obi-Wan. Wise man.
– Wise man? Mądry człowiek? Mówisz po angielsku? English?
– Nein, no English. Star Wars English… only.
– A, rozumiem. – Wskazała palcem nieprzytomnego. – Help? Hilfe?
– Ja! Ja, bitte!
I ork wyciągnął w jej kierunku na olbrzymiej łapie swój miecz świetlny. Justyna wyciągnęła
dłoń i spróbowała odepchnąć łapsko, ale było silne i twarde jak kamień.
– You are our only hope – zagrzmiał.
– Nie trzeba. Nein. Danke. Nie trzeba.
Spojrzała mu w oczy. Były ufne i spokojne jak wszechświat.
I zalała ją miłość.

Dżedaj patrzył na Różową jak zauroczony. Jej zapach był oszałamiający. Jej rude włosy,
świecące w mroku zęby, niebieskie oczy, wszystko to przypominało mu Ivonne, dziewczynę,
która była jego miłością przed przeobrażeniem. Rudowłosa patrzyła na niego jak Ivonne,
zupełnie jakby dzieliły duszę. Ivonne już nie żyła. Ale ta istota tak. Ona żyła. Czy to był znak?
Pokazała mu gestem, żeby podniósł Blatza i wsunął go do jej domu. Sam Dżedaj nie mógł tam
wejść, nie zmieściłby się. Nawet Leonhard wydawał się nieco za duży. Dziewczyna była
zaskakująco silna. Rozciągnęła nieprzytomnego na podłodze i zdjęła z niego bandaże.
– Źle – powiedziała. – Schlecht. Bad. Anakin Skywalker in lava. Bad.
– A, rozumiem – rzekł Dżedaj. – Jak Anankin po pojedynku przy jeziorze lawy.
– Ja – odparła dziewczyna i powiedziała coś po polsku, pokazując, że będzie musiała
wyciągnąć niektóre kule.
Wskazała pierś Blatza.
Dżedaj pokiwał głową.
– Całe szczęście – mruknęła do siebie – że mam ten pean od Kuby do wyciągania kleszczy. –
Wspomniała Diega, psa, który zdechł dwa lata temu.
Tego, co powiedziała, Dżedaj nie zrozumiał, ale cierpliwie czekał na jej ruch, zachwycony
gracją i zapachem. Kobieta poszła do innego pokoju, a za chwilę wróciła z metalowym kubkiem
i długimi szczypcami. Olbrzym pokiwał głową. Gospodyni rozpięła koszulę Blatza, przemyła
jego pokiereszowaną pierś wodą i sięgnęła szczypcami do pierwszej dziury. Wysunęła język
i długo kombinowała, a nieprzytomny Grün podrygiwał w rytm jej usiłowań. Wreszcie
rudowłosa wyciągnęła pocisk i pokazała go z tryumfującą miną.
– One to go! – zakrzyknęła z entuzjazmem, wrzuciła metalowy okruch do kubka i zagłębiła się
w drugą ranę.
– O, ten jest płycej – syknęła i wyjęła drugi kawałek żelaza. On także wylądował
w metalowym kubku.
W ten sposób wyciągnęła z Blatza dwadzieścia cztery kule. Wlała w pysk chorego sporo
wody, owinęła go na powrót bandażami i zostawiła na podłodze.
Cała operacja zajęła jej około godziny. Po wszystkim była spocona i rozgorączkowana, a jej
zapach stał się tak intensywny i zniewalający, że Paulus poczuł, jak rodzi się w nim coś
niedobrego. Coś, co mogłoby spowodować, że zrobiłby krzywdę tej ślicznej kobiecie, a on
krzywdy zrobić jej nie chciał. Za żadną cenę. Tymczasem Ma-Ruda zdjęła bluzę i Dżedaj
zobaczył jej smukłe ciało pod opiętą koszulką na ramiączkach.
– Dobra robota, co? – powiedziała, wskazując na nieprzytomnego i przystawiając do ust
szklaneczkę, z której parował alkohol.
– Ja, super! – zagrzmiał Dżedaj coraz bardziej niespokojny. – Danke!
– Nie ma za co. Jesteście pierwszymi normalnymi facetami, którzy zajrzeli do mnie od…
wieków. – Roześmiała się w głos i tego Dżedaj nie mógł już wytrzymać.
Feromony, które dosłownie trysnęły z niej w trakcie śmiechu, zalały jego zmysły. Skurczył się
i zakrył głowę łapskami.
– Hej, co ci jest? – zaniepokoiła się dziewczyna. – Też jesteś ranny?
Zeszła po schodach i dotknęła przedramienia giganta. Ten drgnął i odsunął się od niej.
– Hej, kolego! Nie chcę ci zrobić krzywdy! Pokaż, jesteś ranny?
Nagle King Kong zerwał się na równe nogi i odbiegł w mrok.
– Dżedaj! Poczekaj! Zostawisz mi tu tego zdechlaka?!
Justyna aż tupnęła.
– Kurwa! Ledwie pojawi się w moim życiu jakiś sensowny facet, to zostawia tu swój syf
i spierdala!

Z polami należącymi do Justyny Pawłowskiej sąsiadowały włości Przemysława Trzepałki oraz

jego dzielnej towarzyszki Moniki Młyńczak. Żyli bez ślubu, zgodnie z najnowszą polską modą,
a nad drzwiami zawieszony mieli pogański symbol kołowrotu. Przemysław był wielkim
brodaczem, miłośnikiem przyrody, zapachu sosen i dobrze przedestylowanego bimbru, Monia
zaś parała się handlem wszystkim i wszędzie, czym dzielnie wspierała partnera. Siedzieli właśnie
przy lampkach i w napięciu oglądali relację telewizyjną ze stolicy. W ich przerażonych oczach
odbijały się ujęcia płonącego pałacu, sfilmowane przez drony fragmenty walk z olbrzymimi
orkami, zrujnowana siedziba Twierdzy, leżący na ruinach Stalowy Orzeł.
– Rany Swaroga – szeptali – Rany Swaroga…
Oboje popijali bimber Przemysława, bo stwierdzili, że inaczej przełknąć się wieści nie da. Ich
telefon przestał wreszcie terkotać, bo wszyscy znajomi obdzwonili się już i przekazali swe
przerażenie zaistniałą sytuacją.
Nagle Przemkowi zdało się, że usłyszał dziwny dźwięk dobiegający od strony łąki.
– Monia? Słyszałaś to?
Kobieta oderwała wzrok od telewizora.
– Hm?
– Jakby Białka jakoś tak charknęła.
Białka była jedną z ich krów. Przemysław szczycił się tym, że rozpoznaje je „po głosie”.
– Może się zakrztusiła – odparła Młyńczak nieprzytomnie.
– Hm.
Dziennikarz w telewizji opisywał właśnie bohaterską walkę królowej, gdy do uszu mężczyzny
dotarło warczenie Brutusa, ich owczarka niemieckiego.
– Brutus warczy? – spytał.
– Pewnie Warzocha – rzuciła Monia. – Przyszedł pijany po bimber. Znowu powie, że zapłaci
„powieścią”, i poturla się do Ma-Rudy. A ta nakopie mu do dupy i będzie się szwendał
z płaczem, że miłość jego życia go nie rozumie.
– Ech, ten Kubuś… – Brodacz pokręcił głową. – On pewnie w ogóle nie wie, co się stało.
– Coś ty. Tak jak Ma-Ruda.
– Dzwoniłaś do niej?
– Kilka razy. Jak zwykle, gdy ma wolne, wyłącza komórkę. A zamiast telewizji ogląda te
swoje Gwiezdne wojny.
– Ktoś mu już coś wydał?
– Komu?
– Kubusiowi.
– Jeszcze nie… Twierdzi, że wysłał znowu jakąś powieść.
– Romans?
– Nie żartuj. – Monika uśmiechnęła się przelotnie, nie odrywając wzroku od telewizora. –
Science fiction.
Przemysław parsknął.
– Ten pijus i fantastyka?
– Bimberek wyzwala niejedno ufo, proszę ciebie…
Brutus znowu warknął. Przemysław podniósł się i podszedł do okna. Przytknął palce do
szyby, by ograniczyć refleks. Patrzył długo i nasłuchiwał.
– Możesz na chwilę ściszyć? – poprosił.
Monika spełniła jego prośbę. Okno było uchylone, bo noc była ciepła, więc wszystkie dźwięki
z zewnątrz słychać było doskonale. Ale nie, oprócz miękkiego szumu pobliskiego lasu do uszu
Przemka nie dobiegało charakterystyczne dla Warzochy człapanie.
– To nie on. No dobra. Co tam powiedzieli o tym olbrzymie?

Białka rzeczywiście charknęła i był to ostatni dźwięk, jakie biedne zwierzę wydało po tym, jak
Dżedaj poderżnął jej gardło, obalił na ziemię i wyżarł serce tudzież wątrobę. Dopiero ta uczta
ugasiła jego mordercze instynkty, które obudziły się w nim, gdy poczuł zapach pięknej
rudowłosej. Ta Różowa mu pomogła, nie wezwała wojska, zaopiekowała się nimi. Była dobra.
Była dżedajką. Paulus nie mógł zrobić jej krzywdy.
Gdy się nasycił, a jego szał minął, wytarł pysk, łapska oczyścił trawą i wrócił pod dom
nieznajomej. Przywitała go wyrzutami:
– Gdzieś się włóczył? Ładnie to tak?
Dżedaj podszedł bliżej, usiadł po turecku i zwiesił głowę. Spojrzał na nią przepraszająco
i mruknął:
– Entschuldigung. Sorry.
Kobieta zbliżyła się, wyciągnęła w górę rękę i pogłaskała go po wielkim pysku. Przeszedł ją
dreszcz, gdy poczuła kamienną twardość i siłę bijącą z giganta. Na jego szczęce dostrzegła
czerwoną plamę.
– To krew? – Wskazała palcem. – Blood?
Dżedaj się stropił. Nie chciał kłamać, więc odpowiedział:
– Blut. Ja.
– Czyja krew? Who’s blood? Human? Polnische?
– Nein. Kuh. Cow.
Ork przyłożył paluchy do głowy i zamuczał jak krowa.
– Kurwa, zabiłeś krowę Przemka i Moniki?! Po chuj?!
Engels stropił się jeszcze bardziej i wtedy Ma-Ruda jakby telepatycznie zrozumiała jego
motywy.
– Nie chciałeś… zrobić mi krzywdy? – spytała, patrząc mu w oczy. – Byłeś… głodny?
Wskazał na pierś.
– Dżedaj liebt die Frau – padło z jego wielkiej gardzieli.
– Dżedaj kocha kobietę? – odparła Justyna i wybałuszyła oczy. – Liebt die Frau?
Gigant pokiwał głową.
Ma-Ruda potarła czoło.
– No… to się napijemy.
Poszła do kuchni i przyniosła drugą szklaneczkę. Podała ją olbrzymowi i nalała sporo Szpona.
W łapie giganta szkło wyglądało jak naparstek.
– Ma-Ruda. – Wskazała na siebie. – Mein Name ist Ma-Ruda. Justyna.
Gęba Überwundera rozpromieniła się.
– Paulus Wäsel. Dżedaj.

Około godziny siedemnastej trzydzieści na stacji benzynowej w Międzyrzeczu Duch, Stary

i Snoe dowiedzieli się o tragedii, jaka właśnie rozgrywała się w Warszawie, a także o tym, że
w mieście słyszano grom.
– Myślałem, że burza idzie. Wyszedłem przed budynek, ale nie, nic takiego, więc
pomyślałem, że mi się przesłyszało – wyznał Przemysław Jewak, właściciel stacji, i wrócił do
obserwacji telewizorka, który wisiał nad kontuarem.
– Nie widział pan niczego na niebie? – spytał Chomiczewski.
– Nie… – Sprzedawca zastanowił się. – No może taką ciemniejszą chmurę, jakby dym?
– To już coś. Dziękujemy.
– Nie ma za co – odparł mężczyzna, nie patrząc na gości.
– Stolicę musiały zaatakować takie same rakiety – stwierdził Duch, gdy wychodzili
z budynku.
– Też tak myślę – przyznał Snoe, siadając na motocyklu.
– Nasza musiała być uszkodzona – rzekł Stary. – Piotr, jak odczyty?
Młodzik wyciągnął z sakwy czujnik. Włączył go i poczekał na wskazania potencjometrów.
– Bardzo dobre. Jesteśmy w śladzie spalin.
– Świetnie. Przemy na wschód.

Pół godziny później i dwadzieścia kilometrów dalej w sklepie wielobranżowym w Łowyniu

dowiedzieli się od kupujących miejscowy browar obywateli, że w położonych na południowy
wschód Lewicach doszło do tragedii.
– Jakiej tragedii? – spytał Snoe.
– Była strzelanina w lesie – odparł mężczyzna mający na oko sto lat i twierdzący, że nazywa
się Hermes. I jeszcze Nikodem. Siwa szczecina sterczała prosto niczym druty zarówno z jego
policzków, brody, jak i kwadratowej czaszki. – Podobno sześciu ludzi, panie, zginęło.
– Do kogo strzelali?
– Do… niedźwiedzia jakiego czy co?
– Pierdolisz, stary, głupoty – zmitygował go inny tubylec, dużo młodszy, okrągły niczym kula
bilardowa, dźwigający w dwóch siatach połowę zapasów piwa miejscowego sklepiku.
Przedstawił się jako Niedbała. Marcin Niedbała. – Ufo. Ufo tam wylądowało, rozpierdoliło
chłopów i samochód im ukradło!
– Sam pierdolisz – uniósł się Nikodem. – Ufo nie ukrada samochodów, tylko wciąga ludzi i im
w dupy różne rzeczy wkłada.
– To ty pierdolisz – rzucił Niedbała. – Od kiedy niedźwiedź szczela z automatu i ludzi
zaszczela?
– „Z automatu”, dobre. Ty wiesz chociaż, co to automat, pierdzielu?
– Szkolenie miałem, to wiem.
– Ta, z pierdzenia szkolenie. Ty przecież nie utrzymasz karabinu.
– Dlaczego niby?
– Bo przez ten brzuch nie dotkniesz ręką ręki.
– Ale twojej starej mordy dotknąć mogę!
Duch, Snoe i Stary, stwierdziwszy, że niczego więcej się od miejscowej inteligencji nie
dowiedzą, ruszyli dalej.

Dziesięć minut później byli w Lewicach. Tam napotkali pod lasem tłum, a w lesie jeszcze więcej
ludzi. Przedostali się na łąkę i zobaczyli wrak wielkiej rakiety oraz pokiereszowane zwłoki
czterech mężczyzn. Kobiety płakały, a mężczyźni, zgryzieni i źli, kurzyli papierosy.
 – Szkoda chłopów – powiedział jeden z nich, szczupły, wysoki, ubrany w ogrodniczki i biały
T-shirt z nadrukiem przedstawiającym żołnierza strzelającego do orka. Był to Grzegorz
Szperling, sołtys Lewic. – Jakub, Mikołaj, Sławek, Piter… same jowialne chłopaki. Najbardziej
to Mikołaja żal, bo kobitę owdowił i dzieci osierocił.
– A Sławek to pies?! – szczeknęła na niego drobna kobieta ubrana w czerwoną sukienkę
i cienką niebieską bluzkę. – Hankę zostawił!
– No tak, no tak… Straszna śmierć, panie. Co ich tak poszatkowało?
Snoe i Duch przepchnęli się do wraku i zaczęli dokładnie go badać, a Stary rozłożył
wykrywacz metalu i szukał łusek.
– Uważajcie, panowie, bo to może bomba być! – ostrzegł Snoe’a i Ducha ostrym tonem młody
człowiek o roztrzepanej słomianej czuprynie. – Takie same pierdolnęły w Warszawie!
– Się Kuba znowu księżycówki najebał – skomentował stojący dalej ziomek.
– Dzisiaj nie piłem! – Roztrzepany odwrócił się.
– Też do tego doszliśmy – rzekł Piotr. – A skoro tak, to waszych przyjaciół zabił jeden
z potworów, które zmasakrowały stolicę.
– O ja pierdolę! On gdzieś tu jest? – spytał sołtys i nerwowo się rozejrzał.
– Już nie – odparł młodzik i wszedł do rakiety. Właz był tak wielki, że nie musiał się schylać.
W środku był prosty system pasów bezpieczeństwa umocowany pod sufitem i dziwacznie
przerobiony motocykl stojący na długich szynach. Szatkowski przeszedł wzdłuż szyn w kierunku
dziobu. Były tam jakieś zegary i… zdjęcie Pałacu Twierdzy!
Wyszarpnął je i schował do kieszeni. Wyciągnął z sakwy swój przyrząd pomiarowy, ustawił
nagrywanie nowego zestawu zapachów i odczekał, aż czujniki zassą powietrze. Zagryzł wargi,
notując, że wzór zapachowy jest wyjątkowy. Można było prowadzić dalsze poszukiwania.
Wcisnął „Zapis”, wyłączył urządzenie i schował je do sakwy. Rozejrzał się uważnie po rakiecie
i odnalazł przy teleskopie motocykla dźwignię odbezpieczającą bombę tudzież przewody
prowadzące do zamaskowanego dziobu. Wyciągnął z kieszeni śrubokręt, kucnął przy desce,
odkręcił cztery wkręty i delikatnie odstawił pokrywę.
– Fiu, fiu…
Otarł czoło, bo we wraku było gorąco, i przyjrzał się dokładnie upakowanemu ładunkowi.
Kilka przewodów, dużo C4, zapalnik na pewno gdzieś z przodu… Sporo. Kawał bomby…
Wycofał się, wyprostował i schował śrubokręt do kieszeni.
– Zniknął jeden samochód? – spytał, gdy wyszedł na zewnątrz.
– Toyota Jakuba! – odparł roztrzepany młodzieniec.
– Jak wyglądała?
– Czarna, z żółtymi płomieniami z przodu. Łatwo rozpoznać. Pick-up – rzucił sołtys,
zaciągając się papierosem.
Do Piotra podszedł Duch.
– I co?
– Znalazłem fotografię Pałacu Twierdzy. To na pewno jedna z tych rakiet. I w dziobie jest
duży ładunek wybuchowy. Rozbrajamy sami czy czekamy na saperów?
Podszedł do nich Stary, niosąc w parcianym worku łuski.
– Ludzie wystrzelili pięćdziesiąt osiem pocisków od kałacha i dwadzieścia cztery od Visa.
Żaden z nich nie zdążył przeładować. Jest też trzydzieści łusek z ciężkiej broni.
Najprawdopodobniej Browninga M32HG, bo takich orki używają od czasu do czasu.
– Nie „B”? – spytał Piotr.
 – No właśnie nie. Zobacz.
Mackiewicz wyciągnął na ręce pokaźną łuskę.
– Fakt – potwierdził Duch. – To nie „B”.
– Sporo zielonej krwi jest przy rakiecie – ciągnął Stary. – Dziury po kulach na wraku i na
drzewach po drugiej stronie polany w bardzo szerokim promieniu, z dwoma skupiskami po lewej
i prawej stronie. Musiał tu latać w lewo i w prawo jak głupi. Ale w takim razie nie rozumiem,
dlaczego nie zdążyli przeładować.
– Do czego zmierzasz? – spytał Duch.
Stary wyjął wykałaczkę z ust.
– Jak dla mnie było ich dwóch.
– Dwóch orków?
Mężczyzna pokiwał głową.
– Ale dwa giganty, te… Gojiry nie zmieściłyby się do rakiety – zaoponował Snoe.
– Toteż drugi musiał być normalny. I to on krwawi.
– Jesteś pewien? – Chomiczewski poprawił płyty pancerza na plecach. Upał dawał mu się we
znaki.
– Prawie. – Stary przełknął ślinę. – Wszystkie ofiary mają wyrwane serca, których nigdzie nie
widać, czyli zostały skonsumowane. Po dwa na łebka.
– Co oni mają z tymi sercami? – Snoe pokręcił głową.
– To musi być jakiś wojenny rytuał – rzekł Mackiewicz.
– Łukasz – zwrócił się do niego Duch – jest bomba w dziobie. Rozbroisz?
Mężczyzna zdjął wielkie okulary i przetarł je ściereczką.
– Nie. Będą się nas potem czepiać, że zajmujemy się nie swoimi sprawami. Jesteśmy COP-
ami, pamiętasz? Poza tym inną mamy misję. Snoe?
– Mam ślad. Dość silny.
– Okej. Jest jeszcze coś.
– Hm? – mruknął Duch.
– Na trawie są ślady… mąki.
– Czego?
– Mąki. Przy rakiecie.
– Na chuj orkom mąka?
– No właśnie. Albo przylecieli smażyć naleśniki, albo potrzebna im jest do czegoś innego.
– Masz jakiś pomysł?
Stary uniósł ciężkie brwi.
– Znając ich debilizm, mogliby uznać, że jak posypią białym proszkiem ryj, to staną się do nas
podobni.
Szatkowski parsknął z uciechy.
– Hej, jak masz na imię? – Stary zaczepił młodzika o płowej czuprynie.
– Kuba. Kuba Zarębski.
– Słuchaj, gdzie ten drugi… On też miał na imię Jakub?
– Cyborg?
– Tak, on. Gdzie trzymał tę swoją Toyotę?

Oględziny kramu Jakuba i zbadanie śladów pojazdu zajęło im pół godziny. Potem dodatkowe
dwadzieścia minut potrwała analiza miejsca, w którym najprawdopodobniej zatrzymał się
pojazd, a z którego następnie odjechał.
– Psiakrew, panowie, zaczynamy podążać bardzo niepewnym śladem. – Duch westchnął
i spojrzał na Piotra. – W którą stronę?
Młodzik wzruszył ramionami i włączył motocyklowe radio.
– Musimy teraz zdać się na służby. Ktoś wcześniej czy później odnajdzie tę Toyotę. Ja
pojechałbym na północ i przy pierwszej możliwości skręcił na wschód.
– Nie sądzisz, że będą chcieli wracać? Są ranni – poddał Gwalbert.
Piotr zaciął usta i uniósł brwi.
– To jedyne logiczne rozwiązanie – rzekł Stary. – Nawaliła im rakieta, rozbili się i teraz
wracają. – Tylko po co im mąka? – Intensywnie żuł wykałaczkę. – Na chuj im ta mąka?
– Poważnie myślisz o tym kamuflażu? – spytał Duch.
Łukasz „Stary” Mackiewicz powoli pokiwał kwadratową głową.
– Nic z tego nie rozumiem, ale czuję, że jednak idą na wschód.

Jeszcze wieczorem tego samego dnia policja i posterunki wojskowe w promieniu pięćdziesięciu
kilometrów od Lewic, czyli w Poznaniu, Międzychodzie, Gorzowie Wielkopolskim, Grodzisku
Wielkopolskim, Zielonej Górze, a nawet Kostrzynie nad Odrą, postawione zostały w stan
pogotowia na wieść, że w ich okolicy może grasować Gojira podobny do tych, które
zmasakrowały stolicę. Ruszyły patrole poinformowane, że zbiegowie najprawdopodobniej
używali czarnej Toyoty Land Cruiser pick-up z żółtym deseniem ognia na masce i o numerze
rejestracyjnym PUN-8990. Dwadzieścia pięć minut po północy patrol wojskowy pod komendą
sierżanta Łukasza Romanowicza odkrył na drodze między Urbaniem a Chrustowem wrak
poszukiwanej Toyoty poznaczony orkową krwią. Wojsko natychmiast zaczęło przeczesywać
pola, a funkcjonariusze informowali mieszkańców okolicznych siół o niebezpieczeństwie.

Ma-Ruda, prowadząca wszak nocny tryb życia, szybko wychwyciła nadzwyczajny ruch na
głównej drodze i struchlała, ujrzawszy, że w kierunku jej domu jedzie łazik wojskowy rzęsiście
oświetlony szperaczami.
– Ja pierdolę – jęknęła. – Dżedaj! Chowaj się! Chowaj się za dom! Hide! Hide! – Machnęła
ręką i pokazała wielką brezentową płachtę, którą olbrzym ze sobą przywlókł. – Przykryj się,
debilu!
Gigant zerknął w stronę zbliżającego się pojazdu, kiwnął głową i przebiegł za dom. Tam okrył
się brezentem i znieruchomiał.
Kobieta chwyciła miotłę i energicznie usunęła ze schodów resztki pociemniałej orkowej krwi.
Wpadła do środka i stękając z wysiłku, przeciągnęła nieprzytomnego Blatza głębiej do salonu
i nakryła go kocem. Uruchomiła film i zaczęła udawać, że go ogląda. Usłyszała szczęknięcie
furtki, a potem kroki na schodach i w końcu pukanie do drzwi.
Natychmiast podbiegła i je otworzyła.
– Dzień dobry, obywatelko – przywitała ją żołnierka w hełmie i pełnym bojowym rynsztunku.
– Sierżant Barbara Gierłowska. Czwarty lotny patrol Trzeciej Brygady. Słyszała pani
z pewnością o wydarzeniach w Warszawie…
Justyna otworzyła szeroko oczy.
 – O jakich wydarzeniach?!
Sierżant pokręciła z niedowierzaniem głową.
– Obywatelka ma sprawny telefon? Telewizor?
– No mam, ale dzisiaj mam dzień, znaczy noc wolną. Pracuję w nocnym klubie.
Żołnierka zmierzyła z zainteresowaniem jej figurę.
– Jako szef monitoringu – warknęła Ma-Ruda. – Jak mam wolne, oglądam filmy na Blu-
rayu…
– No dobrze, niech sobie obywatelka uzupełni wiedzę, ja tylko skrótowo powiem, że był atak
na pałac…
– Rany Swaroga!
– Trzy olbrzymie bestie zabiły królową, raniły króla i zniszczyły pół pałacu. Zginęły setki
ludzi. Mamy prawo wierzyć, że na wolności jest jeszcze jedna taka bestia. Nazywamy je
Gojirami.
– Godzillami?
– Tak, obywatelko. – Żołnierka wskazała drogę łączącą Urbanie i Chrustowo. – Tam jest
ukradziona przez Gojirę Toyota, którą dostał się w te okolice.
– Och!
– Najprawdopodobniej potwór jest już daleko i podąża ku Warszawie, ale proszę zachować
ostrożność i w razie czego koniecznie powiadomić służby, rozumie pani?
– Oczywiście.
– Na wszelki wypadek obejrzymy dom i obejście, zgadza się pani?
– Tak, tak.
– Głodny potwór może mieć ochotę zjeść domowe zwierzęta albo ludzi…
Zatrzeszczała mikrofalówka wojowniczki. Odpięła ją od pasa i przyłożyła do ucha.
– Gierłowska, jestem – rzuciła.
– Famulski z tej strony. Jestem w gospodarstwie trzysta metrów na wschód od ciebie. Państwo
Trzepałka i Młyńczak. Ktoś zabił im krowę. Wyrwał serce i wątrobę.
– Okej, dziękuję, zaraz tam będziemy.
Żołnierka zasalutowała Justynie.
– Widzi pani, przechodził tędy. Idzie na wschód. Myślę, że jest pani bezpieczna, ale niech
pani mimo wszystko uważa. Dobranoc.
– Dobranoc.
Żołnierka odwróciła się, ale zatrzymała się i spojrzała na Justynę przez ramię.
– I niech pani obejrzy wiadomości.

Ma-Ruda odczekała, aż warkot łazika ucichnie, i wybiegła na dwór. Zerwała brezent ze

schowanego pod nim olbrzyma.
– Co wy, kurwa, kombinujecie?! – warknęła. – Warschau kaputt! Kaputt! – syczała wściekła.
– To wasza robota?! Dlatego idziesz nach Warschau?! Zabijać? To kill?! Da-da-da-da-da?! –
Ułożyła ręce, jakby trzymała karabin.
– Nein, nein. – Moloch wyciągnął wielkie łapy. – Light side of the Force. Obi-Wan. Good
Jedi.
Ma-Ruda spojrzała w jego dobre ślepia. Mógł kłamać? Tamci trzej już dokonali masakry. Ci
z nimi nie byli. Może więc mówił prawdę. Już chciała coś powiedzieć, gdy z domu doszedł
odgłos budzącego się Engelsa.
– Dżedaj?!
Pobiegli do wejścia. Kobieta wpadła do środka, a olbrzym zbliżył mordę do drzwi i zaglądał
przez nie do wnętrza. Leonhard siedział na podłodze i rozglądał się zdezorientowany.
W telewizorze (kiedy ostatni raz oglądał sprawny telewizor?!) leciała jakaś strzelanina, na
stolikach świeciły sprawne elektryczne lampy, dookoła pachniało świeżością i różem. Na
ścianach wisiały oprawione plakaty z filmów fantasy i science fiction, wszędzie widać było
figurki i gadżety rodem z filmów o przyszłości…
– Dżedaj?! Gdzie ja jestem? Gdzie jesteś?
– Jestem tutaj, szefie – odparł Überwunder i Blatz zobaczył jego mordę wpasowaną w drzwi,
a potem, na pierwszym planie, rudowłosą Różową. – Ona pana uratowała, panie Blatz. To dobra
Różowa. Nazywa się Ma-Ruda. – Imię kobiety ork wypowiedział z typowym niemieckim „r”.
Leonhard zamrugał, nie mógł bowiem pojąć zdania „Ona pana uratowała”. Od kiedy to
Różowi ratują Grünów?! To musi być sen albo flashback Różowej Damy. Takie rzeczy są
niemożliwe!
– Niech pan jej podziękuje, panie Blatz! Ale ona nie bardzo mówi po niemiecku, więc po
polsku niech pan spróbuje. Albo po angielsku.
Naukowiec był bardzo słaby i zupełnie skołowany. Kobieta patrzyła na niego, wsparłszy się
pod boki, ale za chwilę chyba o czymś sobie przypomniała, bo podrapała się w czoło, chwyciła
piloty od sprzętu wideo, zatrzymała film i przełączyła urządzenie na kanał telewizyjny. Wtedy
oczom Leonharda ukazały się sceny walki Überwunderów w stolicy, deszcz strzałów, ryki,
eksplozje, osuwająca się ściana pałacu i zbliżenia na ryczące, dzikie gęby Schmidta, Ixiego
i Bauera.
– Donnerwetter! – zaklął.
– Donnerwetter – powtórzyła kobieta, patrząc na niego i wskazując palcem na ekran. – To
wasza sprawka, chamy? Wasza? To niezłe z was skurwysyny. I pomyśleć, że wam pomogłam!
Blatz wyciągnął pobandażowane łapy i odezwał się łamaną polszczyzną:
– Dżekuje… hilfe. Dżekuje. My… dobry Grüny. Dobry. Ich… naukowecz. Naukowecz.
Dobry Grün.
– Obi-Wan, szefie, niech pan jej powie, że jest Obi-Wanem – poddał Paulus.
– Co?!
– Ona rozumie język Jedi.
W innych warunkach Blatz machnąłby ręką, zniecierpliwiony, ale w tych okolicznościach
stwierdził, że skorzysta z każdej możliwej pomocy.
– Ich heise Leonhard Blatz. Naukowecz. Obi-Wan. Dobry Grün. Nach Warschau… Krank…
Illness…
Ork pokazał swoją szczękę, twarz, kolor skóry.
– Das ist Krank. We are ill… Ich bin naukowecz. Search for cure…
Ma-Ruda słuchała go, trzymając ręce na biodrach. Patrzyła na żałosnego orka i czasami
zerkała na spoglądającego przez drzwi Dżedaja.
– Jak mam wam wierzyć, gdy tamci zrobili taką masakrę w Warszawie? – Wskazała ekran.
– Bad Jedi – odparł basem Überwunder. – Sith. Dark Side of the Force.
Blatz pokiwał głową.
– Zle dżedaj.
Rankiem następnego dnia sierżant Barbara Gierłowska z czwartego lotnego patrolu Trzeciej
Brygady paliła papierosa, opierając się o zdezelowaną czarną Toyotę, i rozglądała się bezradnie.
– Nic nie rozumiem – rzekła zmęczonym głosem do swoich ludzi. – Całą noc jeździliśmy po
wsiach i polach w promieniu dwudziestu kilometrów. Oprócz jednej zeżartej krowy nie
znaleźliśmy ani pół śladu.
– Może ukradli kolejny samochód, jakiegoś vana na przykład, i dalej gdzieś jadą? – poddał
kapral Famulski.
– Dokąd?
– Moim zdaniem do Warszawy. Dokończyć misję. Zabić króla.
– Wypluj to słowo, Mariusz.
– Tajest.
– Wypluj, kurwa!
Żołnierz skwapliwie splunął.
– No – sapnęła z satysfakcją przełożona, po czym rozejrzała się bezradnie. – Kurwa,
rozpłynęli się w powietrzu…
Podkomendny stuknął końcem lufy w bioniczne podudzie, z którego był nadzwyczaj dumny.
– Łyczek na rozgrzewkę? Jakiś mroźny ten poranek…
Kapral znany był z tego, że w protezie ma schowek na piersiówkę. Sierżant spojrzała najpierw
na niego, a potem na rechoczącą resztę patrolu.
– Zamknij się, kapralu.
Famulski popatrzył w dal, jakby szukał zagubionego ufo.
– Na rozkaz…
Do ich uszu doszło dudnienie motocyklowych silników. Spojrzeli na drogę. Od zachodu
zbliżali się do nich trzej uzbrojeni, dziwacznie wyglądający jeźdźcy. Gierłowska znała ten typ.
COP-y. Podjechali, postawili stalowe rumaki na nóżkach i podeszli do patrolu.
– Dzień dobry – odezwał się najstarszy. – Łukasz Mackiewicz. To moi przyjaciele, Gwalbert
Chomiczewski i Piotr Szatkowski.
– Sierżant Barbara Gierłowska, czwarty lotny patrol Trzeciej Brygady.
Stary zasalutował do masywnego czarnego kasku.
– Szukaliśmy tej bryki. – Motocyklista wskazał samochód. – Czy pozwoli pani sierżant, że się
jej przyjrzymy?
– Nie ma sprawy – odparła Gierłowska. – Sprawdziliśmy już wszystko.
– Doskonale. Jakieś ślady?
– Jedna zeżarta krowa czterysta metrów na północny zachód stąd. Poza tym nic. Rozpłynęli
się w powietrzu.
– Hm…
Stary obejrzał się na Snoe’a i Ducha.
– Co myślicie?
Piotr studiował mapę.
– Tu dookoła są pola. Gdybym był na ich miejscu, pognałbym do lasu na północ, za
Sławienko. I potem lasami na zachód. Mogliby w ten sposób dotrzeć niepostrzeżenie aż do
Międzylesia.
– A Wartę jak by pokonali?
– Wpław. Oczywiście najlepszym dla nich rozwiązaniem jest duży samochód.
 – Zaraz, zaraz – weszła im w słowo sierżant Gierłowska – dlaczego panowie wciąż mówią
„oni”? Nie szukamy jednego Zielonego? Gojiry?
Stary zacisnął usta i wyjął z nich wykałaczkę.
– Pani sierżant, według naszych oględzin wraku koło Lewic orki były dwa. Mały i duży.
– Skąd wiecie?
Stary wzruszył ramionami.
– Pewności nie mamy.
– To oficjalne?
Mackiewicz rozłożył ręce.
– Jesteśmy cywilami.
– A na jakiej podstawie tak sądzicie?
Mężczyzna uniósł brwi i oparł się o burtę Toyoty.
– Pani posłucha…

Ostatnie przygotowania do odlotu Mardok „Dziki” Jary pamiętał jak przez mgłę. Pomógł
załadować do Porewita materiały wybuchowe, sprawdził z Klaudią opony Obcego, potem
obmacał z Andrusem przewody Husarza, a z Gwarą gąsienice Kocura. POLOM-i obładowali się
kilogramami magazynków i granatów. Widząc to, Orły wzięły więcej niż podwójny zapas
amunicji, więc plecaki PT zaczęły przypominać trudne do ruszenia skrzynie. Wiechucka
władowała do toreb BTM tyle morfiny i innych cudów, że mogłaby nimi leczyć Piątą Brygadę
przez pół roku, Lenny z załogą Dażboga dociągali w pojeździe każdą śrubkę i wszystkie blachy
maskowań, Tygrzyk z obsadą Swaroga oraz Jastrząb i Alka przy Rujewicie szli w jego ślady.
Wampir i Zadra regulowali celowniki Torów, Fraydey oliwił rewolwery, Żmij ostrzył oręż,
Samul dostrajał siłowniki w Trojanie i pakował do worka zapas pałerdrinków Rłokiet. Wszyscy
się szykowali.
Przed odlotem zostawili w rękach Rakowskiej listy pożegnalne do rodzin. Jakoś zdało im się
po jej ostatniej akcji pod pałacem, że Joe jedynie udaje błazna. Tym razem Katarzyna nie tylko
nie wygłupiała się i nie fikała koziołków, ale z powagą przyjęła listy, uśmiechnęła się
i powiedziała:
– Wrócicie. Ale rozumiem, na wszelki wypadek. A tak w ogóle, panie i panowie, za to, co
nam zrobili…
– No? – spytał Jary.
– Dopierdolcie im.
– Taki jest plan, Joe – odparł major Bielawski.
Potem podeszło do nich sporo wojów z obsady pałacu, życząc szczęśliwego powrotu i rzecz
jasna tego, czego życzyła sobie Joe.
Na koniec do otwartego luku Radogosta podjechał Justyn Łyżwa. Pod wieczór słabł i jeździł
na wózku. Uściskał ręce wszystkich uczestników wyprawy i powiedział:
– Wiecie, jak ważna jest ta misja?
– Tajest – odparli.
– Nie wiecie. – Pochylił głowę i westchnął. – Dzisiaj rano na teren Twierdzy spadła kolejna
bomba.
Woje wstrzymali oddech.
– Na szczęście też niewybuch. Jeśli się nie pospieszymy… Rozumiecie? – Król spojrzał im po
kolei w oczy.

O dwudziestej Radogost stojący przy zrujnowanym pałacu oderwał się od ziemi, mając na
pokładzie Grunmorów i pełny Batalion „Orzeł Biały”, po czym, wzniósłszy się na wysokość
dwóch tysięcy metrów, pomknął w kierunku Wrocławia. Po godzinie lotu przyziemił na
wojskowym lotnisku, uzupełnił paliwo i osiągnąwszy tym razem pułap czterech tysięcy metrów,
ruszył w kierunku Niemiec zwanych przez orków Überlandem.
Po dwóch godzinach niczym niezakłóconego lotu, podczas którego pasażerowie mogli
podziwiać krwawy zachód słońca i karmazynowy zmierzch, pilot zaczął gwałtownie obniżać
pułap i kwadrans później przyziemił, mając od północy gęsty, czarny las, a od południa łąki
zalane srebrnym księżycowym blaskiem.
Grupa uderzeniowa wyjechała z ładowni w ciągu niecałej minuty. Radogost wzbił się w niebo,
niemiłosiernie hałasując, ale po chwili rozlegały się już tylko miękki szum pobliskich drzew
i pohukiwanie zdziwionych sów, które dawno nie doświadczyły takiego rejwachu. Dookoła
trwały nieruchomo wysokie na pół metra trawy, a na czystym niebie oczy kłuł milion gwiazd.
– Dobra – odezwał się cicho przez interkom Miś – Perun w powietrze. Chcę mieć ogląd
okolicy. Reszta kolumną. Rujewit na szpicy, za nim Swaróg, dalej Porewit, zamyka Dażbog.
Zbrojowiec przy Swarogu.
– Tajest – odpowiedzieli żołnierze także szeptem.
– Ruszamy na zachód. Pierwszy punkt to przeciąć autostradę. Sądząc po tym, jak tu wszystko
jest zapuszczone, nie powinno to być trudne.

Ruszyli.
– To musiało być kiedyś pole – szepnęła Kicia, siedząc w otwartym włazie i patrząc dookoła
przez noktowizor zatknięty na orkowej gębie. – Nikt tu niczego już nie uprawia.
– Jak się czujecie w Niemczech? – spytała Klaudia.
– Jak na wycieczce – odszepnął jadący na przedzie Jarota. – Powietrze czyste, rześkie, dzika
przyroda… Uwaga, jest dół niewielki z lewej…
Pięćset metrów od miejsca lądowania istotnie ciągnęła się autostrada. Trójkołowy motocykl
z Jarotą, Wojteczkiem i Górniak zjechał w dół, na pokruszony alsfalt. Kierowca rozejrzał się
w obie strony. Zalana księżycowym światłem szosa była pusta.
– Czysto – zameldował, staranował starą barierkę oddzielającą przeciwstawne pasy i wspiął
się na drugi brzeg. – Jak dotąd miła ta wycieczka – skomentował – a silniki istotnie znacznie
cichsze.
– Przed nami – odezwał się Bielawski – miejscowość Thalexweiler i na lewo łącząca się z nią
Aschbach. Musimy je minąć od południa. Jedź najpierw wzdłuż jedynki, potem ostro na zachód,
między lasami. Za Aschbach kieruj się na północny zachód, zgodnie z wcześniej wytyczoną
trasą.
Jarota uśmiechnął się.
– Mam ją wyrytą na pamięć, Misiu, nie denerwuj się.
Prostrelczuk i Kietzman spojrzeli na dowódcę zdziwieni, ale niczego nie mogli odczytać przez
orkową maskę, którą, podobnie jak oni, miał naciągniętą na hełm.
Kolumna ruszyła.
 Kolejnych sześć kilometrów pokonali bez najmniejszych przeszkód. Sioła wydawały się
opuszczone, tylko gdzieniegdzie w oknie widać było migotliwy płomień świecy, ale nikt ich nie
niepokoił.
– Najwyraźniej – odezwał się Lenny, uważnie kierując Dażbogiem – wyglądamy na coś
w rodzaju watahy orków. Pewnie sami Zieleni boją się takich band.
– Oby tak było, Lenny, oby tak było – skwitował Bielawski. – Niania? Jak widok z góry?
Mariusz Krawczyk i Kamil Tyszkiewicz na otwory wycięte w orkowych maskach mieli
nasunięte noktowizory. Zielony świat widoczny pod kabiną Dzika wydawał się uśpiony
i spokojny.
– Na razie cisza.
– To dobrze. Keep me posted. I zwracajcie uwagę na to, czy ktoś za nami nie podąża.
Prawdopodobnie ciągniemy ślad zapachowy.
– Roger that.
– Najbardziej się bałem momentu lądowania – odezwał się Kolarz. – Radogost robi straszny
huk.
– Taa – potwierdził Miś. – Im więcej czasu upłynie od lądowania, tym większe
prawdopodobieństwo, że nikt się nami nie zainteresuje.
– Ogólnie mało hałasujemy, co? – poddał Hantel.
– No – potwierdziła Węcławek.
– Flaszka? Czuwasz? – spytała Kicia siedzącego na wieży woja. Sama schowała się już do
środka. Otaczające ją ekrany dawały lepszy ogląd otoczenia, a milczący po lewej stronie Dziad
dziwnie kojąco wpływał na jej psyche.
– Czuwam. Tylko przez tę orkową machę nie mogę trzymać w gębie cygara i mi czegoś
brakuje.
– Żadnych ogników – warknął Orłowski siedzący w Dażbogu z resztą piechoty. Na kolanach
trzymał engelsowską maskę – nie było potrzeby tego tutaj zakładać. Spojrzał na Mardoka. – Jak
tam, Dziki? Higiena w porządku?
Jary skrzywił się.

Potem był Hüttersdorf, który wzięli od południa, a następnie pokonali bezpieczny

dwudziestokilometrowy odcinek składający się w głównej mierze z lasów. Kierowali się niemal
dokładnie na Verdun, na południowy zachód. Problem pojawił się przy miejscowościach
Beckingen i Rehlingen. Trzeba było przekroczyć rozdzielającą je Saarę. Niestety mosty
znajdowały się na gęściej zabudowanych terenach.
– No cóż, wiedzieliśmy, że tak będzie – chrząknął Miś, gdy wydostali się z lasu. – Jarota,
jedziemy zgodnie z planem. Odbijamy na południe, do rzeki. Wzdłuż brzegu na południe i przez
najbliższy most w prawo. Potem, jak się pojawi las z lewej, odbijasz w prawo, na północny
zachód, cztery kilometry, prosto w łąki i lasy.
– Tajest – szepnął kierowca Rujewita.
– Perun? – rzucił Bielawski.
Niania wzniósł się trochę wyżej.
– Przed wami spokój, za wami spokój.
– I niech tak zostanie – zaklęła rzeczywistość Zdzira siedząca obok Jarego i Zguda. – Jak tam,
młody? Pampers pełny?
 Ktara pokiwał gorliwie głową, po czym, zrozumiawszy swój gest, gwałtownie zaprzeczył.
Mardok znowu się skrzywił.
– No, skrzydłowi – szepnął Andrus, pochylając się nad kierownicą trójkołowca – pełna
gotowość i nie pierdzieć.
– Tajest – rzucili Alka i Jastrząb.
Husarz skoczył do przodu, mając las z lewej strony i uśpione miasto z prawej. Dotarli do
zagradzającej widok ściany drzew, skręcili w prawo, ku rzece i wkrótce dotarli do jej czarnego
nurtu. Dookoła siebie mieli miasta. Na prawo Beckingen, na południe, po lewej dużo większe
Dillingen, a za rzeką – Rehlingen-Siersburg, do którego się kierowali.
– Dalej, gąski, dalej – szeptał Jarota do pojazdów, które toczyły się za nim.
Jechał wzdłuż rzeki, aż zobaczył przed sobą most.
– Mam nadzieję, że nie zawali się pod Kicią.
– Ja ci dam – odparła Gwara.
Rujewit wspiął się po nasypie i skręcił w prawo, na pokruszony asfalt.
– So far, so good – szepnął kierowca Husarza i przejechał na drugą stronę, chrzęszcząc
szerokimi oponami.
Swaróg mocno dudnił gąsienicami po moście, ale nic nie dało się na to poradzić. W oknach
niektórych domów pojawiły się świece.
– Mamy gapiów – oznajmiła Alka.
– To samo chciałem powiedzieć – rzucił Jastrząb.
– Jesteśmy orkami, pamiętajcie – napomniał ich dowódca trójkołowca. – Wyglądamy jak
Engelsi, mruczymy jak Engelsi, zachowujemy się jak Engelsi, mamy takie same pojazdy
i ogólnie lodzio miodzio. Więc bez paniki, rebiata.
Jeszcze siedemset metrów i po lewej stronie rzeczywiście pojawiła się ściana lasu. Andrus
zjechał z drogi w prawo i zgodnie z wcześniej opracowaną marszrutą, pomknął łąkami na
północny wschód, zostawiając miasta i ich zdziwionych mieszkańców.
– Udało się? – spytał Zgud.
– Powiem wam szczerze – sapnął Samul, który dzielnie biegł obok Swaroga – że pewnie
jestem najprzystojniejszy z ferajny, bo chyba jakaś samica zamachała do mnie z okna.
– Odmachałeś? – spytała Klaudia.
– No ba. I całusa posłałem.
W ten sposób grupa przekroczyła granicę między Niemcami i Francją i przez następne
trzydzieści kilometrów jechała przez łąki i zagajniki, mijając mniejsze i większe wsie. Problem
pojawił się, gdy zbliżyli się do kolejnej rzeki. Tym razem była to Mozela.
– Kurwa, rzeki i rzeki – zaklął Lenny.
– Nie marudź – uspokoił go Jarota. – Zgodnie z planem, zgodnie z planem… Panie Misiu?
– Słucham, sierżancie.
– Na północ do mostu i za rozwidleniem jak w mordę strzelił południowy zachód, do lasu?
– Tak jest.
– No i pięknie. Proszę się tam nie stresować.
Siedzący na pace Porewita Bielawski spojrzał na Kietzmana, Jakubowskiego i Węcławek.
Prostrelczukowi nie mógł się przyjrzeć, bo ten prowadził.
– Twardziel z tego Jaroty – oznajmił Baczyński. – A nie wyglądał.
– Głupi jesteś – rzuciła Dominika. – Każdy kierowca Rujewita to twardziel.
– Ale nie wyglądał.
 – Okej, nie wyglądał.
Tym razem po prawej stronie mieli niewielką osadę Guénange, a po lewej, za rzeką spory
kompleks urbanistyczny Vieil Amnéville. W ogóle dookoła sporo było miasteczek i jedyny
ratunek był w lasach, które rozpościerały się na południowy zachód od kompleksu. Jarota, tak
jak i przedtem, ruszył ostro do przodu, wspiął się na most, zawrócił w lewo i przejechał przez
rzekę. Wypatrzył rozwidlenie dróg i nie bacząc na to, że w oknach domostw pojawiają się gęby
orków, zjechał w las. Wydawało się, że znowu udało im się wymknąć z paszczęk większych
miast bez ściągania na siebie niepotrzebnej uwagi.
Potem był długi, dwudziestopięciokilometrowy, względnie prosty odcinek przez lasy i łąki
z jednym tylko manewrem okrążenia niewielkiej wsi. Poza tym puste, księżycowe przestrzenie,
co bardzo ich uradowało. Humor popsuł im dopiero głos Niani.
– Miś? Chyba rzeczywiście ciągniemy zapachowy ogon. Jedzie za nami dwóch orków na
motocyklach.
– Tylko dwóch?
– Ta.
– Odległość?
– Dwa i pół klika.
– Okej, staniemy przed zagajnikiem. Wyląduj w pobliżu. Niech cię nie widzą.
– Roger that.
– Doskonale – oznajmił Jary. – Przerwa na kupę.
– Chyba żartujesz – warknął Orłowski.
– Ani myślę. Chce mi się od startu.
– Nie mogłeś wcześniej?
– Fizjologia nie jest na rozkaz, dowódco.
– Okej – odezwał się Orłowski. – Ci, którzy chcą, niech sikają i robią, co tam chcą. Pewnie
przed akcją nie będzie możliwości powtórki. Reszta ubezpiecza srających i szczających.
Skupienie.

Zamieszkujący północny skraj wsi Thumeréville Elise i Greg Climeoux byli starym
małżeństwem, które przeżyło niejedną dziejową nawałnicę. Przedostatnia oczywiście była
najgorsza, ale na szczęście niewiele z niej pamiętali. We wspomnieniach pozostało im tylko to,
że z czworga swych dzieci zeżarli trójkę, tę, która akurat była w domu, a najstarszy syn, Martin,
był wtedy gdzieś w interesach i na swoje szczęście, zanim wrócił do rodzinnego gniazda, także
zmienił się w Verta. Greg i Elise zgodnie uznali, że dobrze się stało, iż posilili się potomstwem,
bo co to byłby za prezent, gdyby Greg Junior, Carol oraz Georgine stali się tak potworni jak oni?
„To by była żadna przyszłość”, twierdził stary Vert, nie zauważając, że Martin jakoś sobie radzi
w nowej rzeczywistości i nie wygląda na przybitego. Chętnie wychodził do pobliskich lasów na
polowania, a gdy brakowało zwierzyny, wypuszczał się dalej na rowerze, bo od ładnych paru lat
nie można nigdzie było zdobyć benzyny do zdezelowanego Citroena. Wszystko zabrały hordy
cesarza i cesarzowej, które przewaliły się przez Francję niczym bezwzględny wał (i to była ta
druga nawałnica), zżerając wielu Francuzów. Ich jednak ominęły, bo wyglądali na starych,
chociaż de facto nie istniało nic takiego jak stary ork. A że od lat traktowali higienę zupełnie
niepoważnie, to i nie pachnieli jak świeże danie.
Tej nocy Greg jak zwykle czytał, Martin gdzieś wyszedł, a Elise, co miała w zwyczaju, kręciła
się niespokojnie po domu.
Stary Vert zerknął na świecę, która najwyraźniej dawała za mało światła, potem na okładkę
książki, którą czytał, i przez chwilę, jak się wydawało, myślał.
– Wiesz, Elise? – zagrzmiał w końcu. – Czytam, czytam i nic nie rozumiem.
– No to po co czytasz? – spytała małżonka.
– Popatrz. – Greg potoczył łapskiem dokoła. – W naszym domu jest mnóstwo książek. I tak
czuję, że co wieczór muszę czytać, bo z pewnością robiłem to, gdy byłem Różowym. Więc
czytam. Tylko nie wiem, o co tu chodzi.
– A co to za książka?
Greg znowu spojrzał na okładkę.
– Gamedec jakiś…
– Co?
– No Gamedec.
– Głupie słowo. To nasz autor?
– Nie, jakiś Polak.
– Polak po francusku?
– Przetłumaczyli przecież.
– Od tego pisania, znaczy czytania, to ci się te… te… to ci się mózg zlasuje.
Greg westchnął.
– Kiedy Martin wróci?
– Nie wiem. Nie mówił.
– Ciekawe, czy przywiezie coś ciekawego.
– Na Pedigree Pal nie licz. Wszystko zeżarły hordy. Może ci się Whiskas trafi.
– Eee, Whiskas nie jest zły! – rozanielił się stary Francuz.
Nagle Elise spostrzegła przez okno oświetlone księżycowym światłem pojazdy. Sunęły od
lasu na wschodzie do drugiego, na zachodzie. Zjechały z drogi wiodącej do wsi i przecinały łąki.
– O, znowu jacyś bandyci od Zimona jadą.
– A niech jadą w cholerę. Cały dzień się toczyły te ich ciężarówy i jeszcze ich mało? Pewnie
jacyś maruderzy.
– A ty co się taki niepatriotyczny zrobiłeś? Trzeba stąd wygnać tych faszystów.
Greg pokiwał głową na boki.
– Dobrze, że nas w spokoju zostawili. Teraz wszyscy jesteśmy tacy sami, Zieleni.
– Nie gadaj. Françoise mówiła, że trzeba z nimi walczyć…
– I zgarnęło ją komando Zimona i słuch po niej zaginął.
– Ty… – Elise pociągnęła energicznie krótkim nosem. A potem wzięła jeszcze dwa głębsze
niuchy. – Oni jakoś papuśnie pachną!
Greg uniósł pysk.
– Jak papuśnie? Normalnie pachną…
– Nie gadaj, tylko podejdź do okna!
Pani domu otworzyła na oścież oba okienne skrzydła i wtedy do wnętrza razem z ciepłym
czerwcowym powietrzem wpłynął zniewalający zapach.
– O, ładnie pachną – rozanielił się ork. – Jak świeże mięsko z patelni! Smalczyk!
– Mówiłam! Ja mam dobry węch!
– No masz, masz, ale to przecież Niemcy. Jak mogą tak ładnie pachnieć?
– Weź lornetę!
 W czasie masakr, które odbywały się podczas przeobrażeń głównej części francuskiego
społeczeństwa, a także wkrótce po tym okresie, ze sklepów zniknął cały asortyment związany
z szeroko pojętym survivalem: kije bejsbolowe, kuchenki benzynowe, agregaty prądotwórcze,
pistolety gazowe, nawet air soft guny na plastikowe kulki, kusze, łuki, noże, maczety, latarki,
saperki, lunety i oczywiście lornety. Greg miał zawsze jedną pod łapą i wielokrotnie się
przydała. Przez te lata, gdy mieszkali razem z Elise i Martinem, ich dom był napadany przez
różne watahy kilkanaście razy. System wczesnego ostrzegania w postaci dobrych szkieł
i doskonałego węchu Elise oraz spory arsenał zgromadzony przez Martina zawsze pomagały im
zwycięsko wyjść z opresji.
Greg przycisnął lornetę do małych oczek.
– Niemcy – stwierdził, patrząc na typowe dla orków zza wschodniej granicy zdobienia i słabo
widoczne w księżycowym blasku barwy. – Ale spory oddział.
– To co tak pachną?
– Może perfumy mają?
– Ty, a może to… Różowi?
– No co ty? – Vert spojrzał z powątpiewaniem na partnerkę. – Do granicy z Polską mamy
z pięćset kilometrów. Albo więcej. Więcej, na pewno. Poza tym ja nie wierzę, że tam są jacyś
Różowi. To bajka.
– Ale pamiętasz, co Eleonore mówiła o zapachu Różowych? Że aż się w głowie kręci?
– No pamiętam. Ale ona nienormalna była. Czekaj, zatrzymują się.
– Greg, bierz maczugę – rzekła Elise i puściła głośnego bąka. Zawsze puszczała bąki, gdy
zaczynała się czymś ekscytować.
– Elise, to Niemcy, wojownicy. Lepiej się nie czepiać, bo sobie zrobią z nas Hertzburgery.
– Ja mam nosa, powiadam ci. Coś mi tu śmierdzi.
– To twój bąk ci śmierdzi – odparł bez emocji Greg.
– Nie. Mój bąk pachnie słodko, ale inaczej. Bierz maczugę – nakazała Elise. – Ja biorę toporek
i do roboty.
Elise Climeoux wyczuła zapach spod pach Grega. Zawsze zaczynał się pocić, gdy się czymś
podniecał. Uniosła jego wielkie ramię i wraziła mu pod nie mordę.
– Mmm! Moja ulubiona odmiana. Ciebie też intrygują?
– Guza szukasz, kobieto – odparł Greg i wyciągnął pysk żony spod swojej graby. Uśmiechnął
się do niej jowialnie. – Źle ci tu? Czy oni nas zaczepiają? Spokojnie sobie jadą, więc niech jadą,
co nam do tego?
– Ale się zatrzymali.
– Pewnie na chwilę.
Elise wyprostowała się i wojowniczo pierdnęła.
– Greg, idziemy.

– Kietzman i Węcławek, do snajperek. Hantel i Kolarz, asysta – mruknął Miś.

– Tajest – szepnęli POLOM-i.
W tym czasie Perun usiadł koło reszty skrytych w cieniu pojazdów i wstrzymał ruch rotora.
Pojazdy wyłączyły silniki. Zapadła cisza.
Kietzman otworzył tył paki Porewita i położył się po lewej stronie Węcławek. Po swojej lewej
miał asystującego mu Kolarza, a Wiedźmie asystował Hantel. Baczyński rozłożył dwójnóg, oparł
Tora o metalową podłogę, odbezpieczył go, wprowadził nabój do komory, sprawdził wiatr,
ocenił odległość od wzniesienia, na którym powinni się pojawić motocykliści, po czym wstukał
kilka danych do smartfona. Odczytał wskazania i delikatnie pokręcił przy celowniku. Dokładnie
te same czynności wykonała Węcławek. Ułożyli się wygodniej i spletli z ramion „klucz”.
Uspokoili oddech i cierpliwie czekali na cele. Obok nich warowali spotterzy z lunetami przy
orkowych maskach. Wreszcie pośród srebrnych łąk zamajaczyły dwa motocykle jadące ze
zgaszonymi światłami.
– Widzę cel – mruknął Kietzman. – Odległość dwa kliki.
– Nie strzelajcie powyżej jednego – rozkazał Miś.
– Tajest…
Motocykle zniknęły za wzniesieniem i po dłuższej chwili wyłoniły się na grzbiecie bliższego
wzgórza. To było tam, gdzie droga skręcała w stronę wsi, ale ślady pozostawione w trawie przez
koła i gąsienice były zbyt wyraźne. Poza tym był jeszcze zapach. Znajdowali się w odległości
tysiąca trzystu metrów. Motocykliści zatrzymali się, zsiedli z motorów i przez chwilę o czymś
rozmawiali, wskazując łapami to wieś, to kierunek dyktowany przez ślady na łące. Wreszcie
dosiedli stalowych rumaków i ruszyli w kierunku ludzi.
– Będzie ich trzęsło na wybojach – mruknęła Węcławek.
– Bierzesz prawego, ja lewego – szepnął Kietzman.
– To oczywiste. Odległość jeden klik.
– Strzelać przy siedmiuset – rozkazał Bielawski.
Kietzman wziął głębszy wdech. Potem drugi i trzeci.
– Osiemset metrów – oznajmił asystujący Dominice Hantel.
Krzysztof odczekał trzy uderzenia serca.
– Siedemset metrów – odezwał się asystujący mu Kolarz. – Ognia. Ognia. Ognia.
Sylwetka orka kołysała się na przecięciu linii celownika. Kietzman pociągnął delikatnie za
spust. Karabin zaskoczył go, spuszczając kurek. Lufy zaopatrzone w tłumiki wydały
jednocześnie skompresowany gwizd. Chwilę później motocykliści spadli z pojazdów, a ich
jednoślady jeszcze przez moment chybotliwie podążały do przodu, by się przewrócić i zanurzyć
w trawie, jakby opiły się piwa.
– Kietzman i Węcławek, dobić – syknął Miś. – Hantel i Kolarz, osłaniacie ich.
– Tajest.
Czwórka Grunmorów bezszelestnie zeskoczyła z Porewita i pomknęła do swoich ofiar.

Mardok „Dziki” Jary był niezmiernie szczęśliwy. Na akcje zawsze chodził z pustym pęcherzem
i takimiż jelitami. Niestety ostatnie miłosne ekscesy spowodowały, że jego układ pokarmowy
nieco się przestawił i nie zdołał wydalić tego, co powinien oddać naturze jeszcze przed startem.
Dlatego podczas lotu i jazdy Jary był niespokojny i nieszczęśliwy. Teraz, gdy w niewielkim
francuskim lasku, przebrany za orka mógł wreszcie sobie ulżyć, z radości miał ochotę niemal
gwizdać.
Nagle usłyszał za sobą energiczne pierdnięcie i był pewien, że to nie odgłos wygenerowany
przez jego anus. Pierdnięcie powtórzyło się. Było zdecydowane, szybkie, jakby nerwowe.
I rozległo się zbyt blisko jego pleców, by mógł to zrobić ktokolwiek z oddziału uderzeniowego.
Działając instynktownie, wciąż ze ściągniętymi gaciami, woj obejrzał się za siebie.
„Różowi! Mówiłam, że Różowi” – myślała podekscytowana do granic możliwości Elise, która,
korzystając z ich starych rowów i tunelów taktycznych, przedostała się na tyły niemieckiego
rzekomo oddziału i weszła w las, po czym, wciąż używając wykopanych z Gregiem kanałów,
podeszła dosłownie na kilka kroków srającego wojownika. Zapaliła punktową latarkę
i zobaczyła różową dupę. Widok był piękniejszy od najsmaczniejszych karm dla psów! Czyli to
prawda! Legenda jest prawdziwa! Różowi istnieją! Nie wytrzymała i bojowo pierdnęła, a potem
powtórzyła salwę. Był to taktyczny błąd, ale już trzymała w łapskach wierny toporek
i bezgłośnie rzuciła się, niczym żmija, na przeciwnika.
Mardok uskoczył w bok, wyciągając z kabury Visa, i w tym momencie usłyszał
skompresowany gwizd, jaki wydaje kula wylatująca z lufy przez tłumik. Zielona stęknęła
i upadła.
– Uratowałem ci dupę, Jary – szepnął Flaszka. – Dobij ją. W łeb, bo nigdy nie wiadomo.
– Kurwa, stary, dziękuję. – Mardok wyszarpnął z kieszeni latarkę. – Ja pierdzielę. W gówno
zaryła.
Zielona zaczęła coś mruczeć i podnosić się z runa leśnego.
– Ja pierdzielę, w gówno zaryłam – mamrotała po francusku. – Ale mnie w cycek sieknął. Co
za wstyd… Hm, nawet niezła ta kupa, zupełnie co innego niż nasze…
– Tylko strzel tak, żeby się nie opryskać – poradził Flaszka.
– Hm.
Woj odsunął się i strzelił dwukrotnie w tył głowy Zielonoskórej. Bestia opadła
i znieruchomiała.
– Jak ona mnie podeszła? – spytał.
– Nie wiem. Podetrzyj dupę i wracaj. Ze ściągniętymi gaciami wyglądasz żałośnie.
– To się nie gap.
– Gdybym się nie gapił, już byś nie żył.
– Uwaga – syknęła Ripley, patrząc w monitory Dażboga. Wieża sterowana przez Żmija kręciła
się jak szalona. – Może być ich więcej.
– Właśnie odkryłem, że wszędzie są jakieś rowy – szepnął Samul. – Oni chyba tymi rowami…

– Elise? Elise? – syknął do krótkofalówki Greg, lecz głośnik milczał. – Ech, te baby, w gorącej
wodzie kąpane – mruknął do siebie i przebiegł tunelem wiodącym przez las w miejsce
znajdujące się najbliżej obcej maszyny latającej. – Niezły mają śmigłowiec ci Niemcy. Kanalie
pieprzone.
Wychylił się z kanału, ale zaraz schował, bo jeden z pilotów spojrzał w jego kierunku.
– Spryciarze – szepnął, a w głowie coraz bardziej mu szumiało, Niemcy bowiem pachnieli jak
najlepsze mule z białym winem! Gregowi ślina kapała ze szczęki i z trudem kontrolował własne
poczynania, tak nieprawdopodobnie podniecał go germański zapach. Co za aromat! Co za
nieziemski aromat! Ostatnim razem czuł coś takiego podczas Wigilii, jeszcze przed
przeobrażeniem, u siostry Victorii, gdzie zebrała się cała familia. Podano pieczone ziemniaczki,
grillowane steki i purée z groszku, a owoce morza dosłownie zsuwały się z półmisków. Jakie to
było dobre żarcie… Orkowi zaczęły drżeć mięśnie i łzawić oczy, żołądek mu się skurczył,
a w gębie zaschło. Już nie mógł wytrzymać. Co oni tam mają tak cudownie pachnącego te jebane
szwaby?!
 – Ach, pierdolę to – warknął i wyszedł z rowu, nie zważając na niebezpieczeństwo.
Spojrzał na znieruchomiałych pilota i strzelca stojących obok śmigłowca i zagadał łamaną
niemczyzną:
– Entschuldigung, panowie, co wy tu wpierdalacie? Was essen Sie? Weźcie mi dajcie gryza,
bo, kurwa, nie wyrobię.
Ledwie skończył tę przemowę, otrzymał dwie serie z tłumika w bebechy, a niezawodny
Flaszka poprawił z Roda w łeb.
– Co on, kurwa, mówił? – spytał Niania.
– Na ile zrozumiałem – odparł Wolf – chciał gryza.
– Gryza, kurwa, czego?
– Nas, Niania. Nas.

Następnych siedemnaście kilometrów przebyli bez przeszkód, chociaż Krawczyk i Tyszkiewicz,

wzniósłszy się na wyższy pułap, donosili, że w mijanych wsiach i miasteczkach pojawia się
w oknach coraz więcej świec, a w niektórych przypadkach ogniki wylegają także na ulice.
Jednak nikt ich na razie nie ścigał, więc zanadto się tym nie martwiono. Jechali głównie przez
łąki, a ostatnim odcinkiem był spory las. Dochodziła czwarta nad ranem, gdy dotarli do jego
skraju i spojrzeli na drugą stronę łąk, pośrodku których była osada Mandre. Dalej, pięć
kilometrów od nich, była już knieja, w której mieściła się baza Ouvrage du Déramé, i nie mieli
wątpliwości, że przebywa tam cesarz. Las był rozświetlony ogniskami, pełen wrzasków
i pohukiwań Engelsów, powietrze dudniło od dźwięków pojazdów, a nad borem polatywały
liczne śmigłowce oświetlające drzewa. Co chwila słychać było strzały, a od czasu do czasu niebo
nad lasem rozjaśniały fajerwerki.
– No to się goście bawią – rzucił Lenny, obserwując przedstawienie przez wizjer kierowcy.
– Ano – odparł Tygrzyk, robiąc to samo, ale ze Swaroga.
– Jeśli wjedziemy jednym oddziałem, stanowić będziemy taką koncentrację zapachu, że
zostaniemy natychmiast wykryci – mruknął Bielawski.
– Dlatego – odezwał się Orłowski, zakładając w Dażbogu maskę orka – proponuję prostą
strategię. Otoczmy ich. Równomiernie. Perun – północny zachód, Swaróg – północny wschód,
Dażbog – południowy wschód, Rujewit – południowy zachód, Porewit z POLOM-ami…
– Zachód – wszedł mu w słowo Miś. – Mam wrażenie, że tam będzie najluźniej, bo chyba
jesteśmy świadkami łączenia sił. Do cesarskiego dworu właśnie dołączyła jakaś duża horda…

Monica Letz uwielbiała zawód cesarskiej kucharki. Była chyba jedyną Grünką w Überlandzie,
ba, nawet w Europie, której nie zbywało na żadnych przyprawach ani najbardziej wyszukanych
ingrediencjach potraw, które codziennie przygotowywała dla cesarskiej pary tudzież cesarskiego
orszaku. Cesarz Paulus Lauff twierdził, że jest „najważniejszą osobą w Überlandzie”, i Monica
dobrze wiedziała, że gdyby spadł jej jeden choćby blond włos ze ślicznej, okrągłej zielonej
główki, sprawca gorzko pożałowałby swojej buty.
– Gdzie jest ta ligawa?! – wrzasnęła, potrząsając wielką chochlą. W cesarskiej kuchni polowej
zatrudnieni byli tylko kumaci Zieleni i nikt nie śmiał pytać „Czym jest ligawa?”. Jeden
z kuchcików pędem przyniósł długi połeć mięsa, które było niemal świeże. Ostatnie wielkie
chłodnie zostały zajęte przez siły Cesarstwa kilka lat temu, a francuskie od dawna ziały pustką,
dlatego leżące przed Monicą mięso należało do żywej jeszcze kilka dni temu krowy. Kucharka
powąchała ligawę i stwierdziwszy, że jeszcze się nadaje, sprawnie pokroiła połeć i rzuciła natarte
solą i czosnkiem płaty na wielką patelnię.
– No – sapnęła z satysfakcją i spojrzała na przygotowane już dania. – Podać cesarskiej parze
przystawkę z przegrzebków! Już!
Najlepsza orkowa kelnerka Alexandra Silaq, kiedyś pracująca w doskonałym paryskim
Grandzie, zwinnie chwyciła srebrną tacę i pomknęła tam, skąd dochodziły gromki śpiew
i wesołe krzyki. Chociaż niedługo noc miała ustąpić świtaniu, wszyscy doskonale się bawili, pili
i jedli. Kilku niedawno przybyłych Grünów z hordy Zimona Zakhausena próbowało ją
uszczypnąć w tytanowe pośladki, ale że była zaprawiona w bojach, dała absztyfikantom po
łapach kuchennym nożem, a ci, ze zdumieniem i wyciem, odskoczyli.
– Coś taka twarda, ślicznotko?! – wrzasnął jeden, oblizując poranione paluchy.
– Nie lubisz prawdziwych mężczyzn? – syknął drugi.
– Lubię dżentelmenów, a w was wciąż buzuje Różowy Szał – odparła szorstko.
– O, Różowy Szał! – roześmiał się ten pierwszy. – Aaaaale we mnie buzuje! – Wskazał
nabrzmiałe krocze.
Była to prawda. Grünowie przybywający z granicy z Polską byli agresywni, buńczuczni,
nieobliczalni. Dopiero kilkudniowy, czasami kilkutygodniowy pobyt w otoczeniu innych
Zielonych wyciszał ich i cywilizował. Alexandra znała to i nie lubiła powracających z frontu
ziomków. Im ich ekscesy wydawały się zabawne, ale całej reszcie już nie bardzo.
Alexandra doszła do głównego placu wykarczowanego specjalnie dla cesarza i cesarzowej
w centrum lasku na wschód od Verdun. W jego środku znajdowały się schody wiodące do
kompleksu atomowego, a kilkaset kroków na północ główny wjazd dla ciężarówek, w zasadzie
zawsze zamknięty. Tuż przy zejściu do laboratoriów, oświetleni reflektorami polatujących
śmigłowców oraz licznymi zatkniętymi w grunt pochodniami, przedstawiali kolejną sztukę
naczelny cesarski błazen Toudi oraz Sebastian Hütte. Ten drugi nie bardzo był szczęśliwy, że
przytaszczono przed cesarskie oblicza cały jego dom. Hütte był podrzędnym dworzaninem
zajmującym się inwentaryzacją cesarskiego majątku (wciąż jakimś cudem rozkradanego), kiedy
jednak Toudi zobaczył wnętrze jego szałasu i ogłosił, że Sebastian ma fioła na punkcie
Różowych i że w kwaterze ma odtworzone wnętrze ludzkiego domu, a na krzesłach
zmumifikowane zwłoki ludzi, którym usługuje i z którymi prowadzi konwersacje, Paulus Lauff,
cesarz Überlandu, zażądał, by Hütte oraz Toudi ubawili go, pokazując, jak to wygląda.
Teraz setki zebranych na polanie orków chlało francuskie koniaki i rechotało wniebogłosy,
gdy nieszczęśliwy Sebastian i bezlitosny w swych błazeństwach Toudi skakali wśród czterech
mumii Różowych, wyglądających, szczerze mówiąc, koszmarnie, poobwieszanych krawatami,
zegarkami, starymi kamizelkami i innymi gadżetami zbieranymi latami przez Hüttego. Toudi
i Hütte podawali im do zwisających szczęk ciasteczka, wlewali koniak i udawali, że rozmawiają.
– Zatem – odezwał się teatralnie Toudi, siadając na krześle i udając, że miesza herbatę.
Grüny pokładały się ze śmiechu, widząc odchylony mały palec i nogę założoną na nogę.
– Zatem, drogi Alfredzie – zwrócił się do jednej z mumii – mówisz, że zaraz idziesz do pracy?
I znowu zarówno dwór cesarza i jego przyboczna gwardia, jak i horda Zimona chwycili się za
brzuchy.
– Jajecznicy jeszcze nie zjadłeś – oznajmił Toudi, czemu ponownie towarzyszył huragan
śmiechu. – Mówiłam ci, że w tej firmie ubezpieczeniowej za dużo nie zarobisz. Kto chciałby się
ubezpieczać, gdy wszyscy będziemy wiecznie młodzi?
 Wielu orków położyło się na ziemi, rechocząc i kaszląc z radości.
– Spójrz, jaka jestem piękna – oznajmił Toudi i rozbił bank uciechy, bo można było o nim
powiedzieć wszystko, ale nie to, że jest piękny.
Był to chudy, zgarbiony Grün o nawet jak na Engelsa karykaturalnie długiej twarzy
z niezwykle rozbudowaną szczęką i sięgającymi oczu kłami. Mówiono, że to właśnie z powodu
swojej urody Matthaus Pitala zwany Toudim załapał się na fuchę cesarskiego arlekina.
– A ty, Eleonoro? – zwrócił się do spoconego i nieszczęśliwego Sebastiana. – Dlaczego tyle
siedziałaś w kiblu?
Orki znowu zarechotały.
– Eee… – mruknął Hütte spanikowany, nie miał bowiem refleksu scenicznego.
– Przecież wiem, że tam nie, jak to się mówi, defekowałaś, bo widzę tu twoje… produkta.
Proszę cię, moja droga, jak srasz, to rób to we wskazanym do tego miejscu. Jesteśmy
cywilizowanymi ludźmi, a nie jakimiś… orkami.
– Eee…
– A ta znowu swoje. Zatem co tam robiłaś? Mam wrażenie, kochana, że nie posmarowałaś
dzisiaj cery eliksirem piękności.
– Dość! Dość! – ryknął cesarz Überlandu Paulus Lauff zwany Hulkiem.
Bił brawo olbrzymimi dłońmi tak gromko, że każde uderzenie było odbierane przez tłum jak
wystrzał. Jego oklaskom towarzyszył huk śmiechu Grünów tak już rozbawionych, że bardziej się
chyba nie dało. Paulus był olbrzymem. Wzrostem przypominał Überwunderów, szerokością
barów również. Miał jednak nad nimi tę przewagę, że był całkiem bystry, podobnie jak świętej
pamięci Hermann Bauer. Kiedyś pracował jako redaktor w niewiele znaczącym portalu
internetowym. Zajmował się popkulturą i komiksem. Uwielbiał historie o superbohaterach,
supermocach i nieśmiertelności. Jakież było jego zdziwienie, gdy wskutek przeobrażenia
i mutacji zmienił się, wypisz wymaluj, w Hulka, i to praktycznie ze wszystkimi jego atrybutami
– był zielony, regenerował się po otrzymaniu ran i był nieśmiertelny! Dzięki ponadprzeciętnej
inteligencji (jak na Grüna oczywiście), nadzwyczajnej sile oraz sprytowi udało mu się stworzyć
cztery wielkie hordy – Północno-Wschodnią, Południowo-Wschodnią, Południowo-Zachodnią
i Północno-Zachodnią – a zastraszaniem i obietnicami zapewnił w nich panowanie czterech
wodzów: Adolfa Krauzego, Zimona Zakhausena, Helmuta Schrödera i Angeli Herkel.
Teraz przyjmował najbardziej fanatycznego i przez to nieprzewidywalnego Zimona, któremu,
podobnie jak Adolfowi, powierzył arcyważną misję spuszczania na tereny Polaczków bomb
atomowych. Obaj wykonywali zadanie bez pytań i dokładnie, ale jak dotąd żadna bomba nie
wybuchła.
– Dość! – krzyknął jeszcze raz Paulus, widząc zbierającego się do błazeństw Toudiego. – Bo
mi brzuch pęknie ze śmiechu!
Alexandra Silaq podała mu właśnie przegrzebki na srebrnej tacy, która w jego łapie wyglądała
jak spodek.
– Dziękuję ci, moja droga, przekaż wyrazy najwyższego uznania naszej kochanej Monice!
– Przekażę, Wasza Cesarska Mość – odparła kelnerka i zniknęła za tronem.
Cesarz wysunął tacę w stronę cesarzowej.
– No czyż nie świetnie pachną, kochana?
Partnerka Paulusa Lu Küschmirek, Polka z pochodzenia, bo Polki na świecie zawsze słynęły
z urody, otworzyła szeroką rekinią paszczę i wrzuciła do niej dwa przegrzebki, jakby były
ziarnkami grochu. Zamknęła paszczękę z głośnym kłapnięciem, z jakim – zdaniem historyków –
zamykały swe straszliwe szczęki aligatory. Lu istotnie podobna była do aligatora. Przebieg warg
miała nieregularny, a z dolnej i górnej szczęki co jakiś czas wystawał długi, zagięty i nader ostry
ząb. Mutacja madame Küschmirek nie przebiegała tak jak mutacje innych Grünów i z całą
pewnością z tego właśnie powodu stała się cesarzową. Podobnie jak „Hulk” Lauff, była bardzo
duża. Nie tak wielka jak Überwunder, ale wyższa i z całą pewnością szersza od Wunderów. Gdy
raz, dawno temu, zobaczył ją Dżedaj, stwierdził z mocą fana, że przypomina Jabbę. Łapska
miała mocarne i pokryte łuską, podobnie jak nogi, a między palcami stóp widać było błony
pławne. Jej uszy nie były sterczące jak u innych Zielonych, lecz zwinięte w trąbki i położone
gładko przy czaszce, pod nimi zaś widniały trzy pionowe kreski, które, jak twierdziła, były
funkcjonalnymi skrzelami. Przy tym wszystkim Lu cechowała się nadzwyczajnymi jak na
Grünkę inteligencją i sprytem, podobnie jak Paulus. Razem tworzyli niezniszczalną parę
władców, co już kilkakrotnie udowodnili, udaremniając zamachy na swoje boskie jestestwa.
– Prawda – mlasnęła, przełknąwszy przegrzebki – ale dodałabym więcej ostrych ziół. Wiesz,
jak lubię pikantne rzeczy. – Uśmiechnęła się lubieżnie.
Cesarz odpowiedział uśmiechem, ale na jej uwagę machnął ręką.
– Nie powtarzajcie tego naszej kochanej kucharce. Zawsze się denerwuje, gdy moja ślicznotka
ingeruje w kuchenne sekreta…
– Jesteś taki słodziutki – stwierdziła Lu i ułożyła paszczę do pocałunku.
Olbrzymia szczęka Paulusa spotkała się z mordą Lu i nastąpiło ceremonialne cmoknięcie ku
głośnemu „Ooooo!” zebranej czeredy.
Zza ramienia Paulusa wyłonił się niewysoki, odziany w złoto-karmazynowe szaty ork
usiłujący dźwigać na drobnym nosie okulary. Był to Kristoff Kohl, cesarski doradca
ekonomiczny.
– Mości cesarzu, te śmigłowce wciąż nad nami latają – szepnął.
– No i co?! Niech latają! Nad cesarzem zawsze latają śmigłowce!
W tym momencie niebo wybuchło kwiatami fajerwerków.
– O! – Wskazał cesarz. – I to też lubię!
– Wasza Wysokość, najukochańszy Imperatorze całej Zieloności – Kohl zatarł ze
zdenerwowania łapy – fajerwerki niech sobie strzelają, lecz… nasze zapasy paliw kurczą się
w zastraszającym tempie. Naukowcy nie radzą sobie ani z wydobyciem, ani z oczyszczaniem
surowca, rafinerie rdzewieją w całej Europie, korzystamy więc z kurczących się rezerw. Już od
tygodni próbuję z Jego Wysokością o tym porozmawiać. Otóż nasze uprawy także pozostawiają
wiele do życzenia. Chodzi o wyżywienie i…
Paulus machnął niedbale wielką ręką.
– Kohl, zawsze musisz tak nudzić? Spójrz na Toudiego. On wie, jak ucieszyć moje serce.
A ty? Tylko narzekasz i narzekasz. Odrobinę optymizmu, bracie!
– Ja jestem optymistą, Wasza Cesarska Mość. Gdybym nie był, powiedziałbym, że śmigłowce
natychmiast mają przestać latać, bo za kilka dni zabraknie nam paliwa!
Cesarz spojrzał na niego złym okiem.
– Tak, Wasza Wysokość – ciągnął Kohl. – Ofensywa wschodnia pochłania olbrzymie ilości
benzyny i ropy. Sam przyjazd Hordy Południowo-Wschodniej do Waszej Cesarskiej Mości to
horrendalna strata. Nie mogli przybyć pieszo?
– Jak, w mordę, pieszo? Nie wiesz – Paulus wskazał stojącego po drugiej stronie placu
Zimona wraz z jego świtą – że nasz Zakhausen wykonał nader ważną misję?!
Rzeczywiście, Zimon Zakhausen od dwóch, a może i trzech godzin stał wraz z orszakiem
i swoimi wojownikami na łące i z rosnącą niecierpliwością czekał na audiencję. Co prawda
oczekiwanie było osłodzone spożywaniem dużej ilości doskonałego francuskiego koniaku, który
rozdano wszystkim wojom jego hordy, jednak nawet skoczne dźwięki niemieckich marszów, do
których podrygiwały jego zastępy, i pyszny trunek nie potrafiły złagodzić rosnącej w nim
irytacji. Przyjechał, tymczasem nie wysłuchano go, bo na arenie miały się odbyć walki
Francuzów, potem były popisy żonglerów, następnie zaś taniec niezwykle, Zimon musiał to
przyznać, atrakcyjnej cesarskiej tancerki Konstanze Neumann, której wdzięki wyraźnie nie
spodobały się Reginie.
Trzeba wiedzieć, że ubrana w zwiewny stanik i skromną spódniczkę szczupła Neumann
uchodziła za najpiękniejszą Grünkę na Ziemi. Wygrała trzy konkursy Miss Cesarstwa
i nienawidziła konkurencji. Z wielkim trudem zdobyła pozycję, dzięki której posiąść ją mógł
tylko cesarz, a i to tylko wtedy, gdy w pobliżu nie było cesarzowej. Niemało wysiłku włożyła
w wyeliminowanie wszelkich zagrożeń, posługując się nożem i garotą. Przybycie Reginy
wyprowadziło ją z równowagi i niezmiernie drażniło. Dlatego nie zeszła ze sceny, gdy Toudi
wygłupiał się wraz z tym żałosnym Hüttem, tylko od czasu do czasu wywijała piruety
w towarzystwie kilku mniej zgrabnych Grünek oraz podbiegała do wojowników, rozdając
buziaki i mrużąc śliczne oczy. Szczególnie często dobiegała do Zimona, a wtedy w wodzu hordy
budził się demon i rosła zazdrość, że Lauff ma taką ślicznotkę, a on tylko Reginę, jego nałożnica
zaś coraz głośniej i ostentacyjniej oceniała walory tancerki.
W końcu jednak Zimon oswoił się z widokiem umięśnionego ciała Neumann i ogłuchł na
uwagi Reginy. Wtedy też rozejrzał się, zlustrował stojących dookoła Zielonych i przyznał sam
przed sobą, że czuje się lekceważony. Jednak sprzeciwić się cesarzowi oznaczało pewną śmierć.
Cesarska Gwardia składała się z samych Wunderów, wielkich jak on. Dziesięcioma
przybocznymi strażnikami Paulusa byli zaś legendarnie tępi Überwunderzy, z których każdy
zamiast karabinu dzierżył działko przeciwlotnicze, amunicja zaś, ujęta w szerokie taśmy,
trzymana była przez nich w wielkich stalowych koszach na plecach. Zimon słyszał przykłady tak
wielkiej ich głupoty, że Ixi byłby przy nich mistrzem dowcipu i werbalnej elegancji. Mimo to
byli śmiertelnie groźni. Zakhausen patrzył z zazdrością na olbrzymie trony, na których opierali
swoje cielska Lu i Lauff, oraz na koronę cesarza wykonaną z maski Mercedesa, obwieszoną
łańcuchami i złotymi zdobieniami. Sam nigdy nie otaczał się takim splendorem i widział teraz,
że po prostu brakuje mu wyobraźni i rozmachu. Hulk. Ten to miał rozmach.
Coraz bardziej drażniło go, że kazano mu czekać. Cesarz zachowywał się tak, jakby
zapomniał, po co kazał mu wysłać Überwunderów do stolicy, i jakby nie interesował go
ostateczny wynik tej misji, przecież spektakularny. „Czy tylko mnie się wydaje, że jesteśmy
lekceważeni, czy inni też podzielają moje uczucia?” – pomyślał Zakhausen i ponownie się
rozejrzał. Wszędzie, jak okiem sięgnąć, rozstawiały swoje namioty i rozpalały ogniska orki
z jego hordy. Parkowały pojazdy bojowe i ciężarówki, lądowały śmigłowce. Grüny bratały się
z gwardią cesarza, piły, tańczyły, rozmawiały, śmiały się. Wszyscy się dobrze bawili, dlaczego
więc on gębę miał zaciętą i złą?

– Kochany inwentarysto, nie musisz się martwić, uwierz mi – powiedział cesarz do Kohla
i poklepał go po chudej gębie. – Gnätt! Gdzie jest mój ulubiony naukowiec Jacob „Nobel”
Gnätt?!
Przez chwilę Grünowie się rozglądali i powtarzali wezwanie cesarza. Wtem z podziemnego
wejścia wybiegł niski, drobny, jakby powyginany ork w przybrudzonym białym fartuchu,
obwieszony długopisami, piórami, karteczkami samoprzylepnymi i innymi dziwacznymi
przedmiotami.
– Tak, tak, już demonstruję, już demonstruję, cesarzu kochanieńki… Zaraz, o co chodziło?
– O paliwo, o paliwo!
– A tak, cesarzu kochanieńki! Katz! Katz! – Naukowiec klasnął w łapy.
Zgromadzeni wokół centralnego placu usłyszeli straszliwy basowy zaśpiew olbrzymiego
silnika. Kilku Wunderów stojących blisko cesarza rozstąpiło się. Przez tak powstałą wyrwę
wjechał na plac dudniący cylindrami trójkołowiec zaiste godny uwagi. Miał olbrzymie koła
i Zakhausen od razu poznał, że pochodzą z samolotu, najpewniej z jakiegoś myśliwca. Motocykl
przypominający bardziej odrzutowiec niż zwykły pojazd miał pancerny kosz z lotniczych blach,
a na nim Browninga M32HGx. Silnik o widlaście ustawionych cylindrach rytmicznie dudnił,
wprawiając olbrzymią klatkę piersiową Zimona w rezonans, a z wywiniętych w górę trzech rur
wydechowych co chwila strzelały wysokie na metr płomienie, oczywiście ku uciesze gapiów.
Dosiadał owego wehikułu Grün w wielkich goglach zsuniętych na czoło, fantazyjnym barwnym
szaliku na szyi, nieco przykrótkiej skórzanej kurtce, rozerwanych na udach bryczesach oraz
wielkich, ponacinanych skórzanych buciorach. Trzymał w pysku zapalone cygaro i co rusz
podkręcał gaz ku uciesze gawiedzi. W koszu siedział wyszczerzony ork w starym austriackim
hełmie, do którego przykręcił bawole rogi. Ten z kolei co chwila chwytał rękojeść działka
i udawał, że strzela, krzycząc:
– Da-da-da-da-da-da!!!
Nobel dał znać kierowcy, by zgasił motocykl, a ten, uniósłszy przepraszająco ręce, wykonał
polecenie.
– Ekhem – odchrząknął naukowiec. – Wszyscy znamy Paulusa „Sasi” Katza, imiennika
naszego cesarza, oraz nieodstępującego go na krok Jarla Krava o dużym hełmie i stalowej pięści.
Jak wiemy, Sasi dowodzi Lotną Piątą Hordą składającą się wyłącznie z tych cudnych
motocykli…
– Które pożerają strasznie dużo paliwa – wtrącił złośliwie Kohl.
Nobel uśmiechnął się z wyższością.
– A nie, już nie…
– Coś mnie ominęło? – szepnął do ucha Kristoffa Kohla Bart Domme, ubrany na czarno
niepozorny, wąski w ramionach Grün.
Kristoff zadrżał, skonstatowawszy, że ten przerażający Zielony znalazł się tak blisko, wiedział
bowiem, że Domme jest cesarskim skrytobójcą i nie należy pod żadnym pozorem dawać się
zachodzić mu od tyłu, a tak właśnie się stało.
Czarny ork wyszczerzył kły.
– Nie trzęś się tak, staruszku. Po prostu powiedz, o co chodzi, bo nie słuchałem wszystkiego.
– Nooo… – Kristoff wskazał Nobla i motocykl, który stanął przed zaaranżowanym przez
Toudiego i Hüttego „domkiem”.
– Już nie! – podkreślił z mocą Jacob „Nobel” Gnätt. – Te oto straszliwe Pershingi, motocykle
Lotnej Piątej Hordy, zostały przeze mnie osobiście…
– I przez twój zespół – mruknął pod nosem stojący obok Zakhausena Worlöck, ale nikt go nie
słyszał.
 Blitzowi zresztą na tym nie zależało. Sprawiał wrażenie, jakby zajęty był czymś zupełnie
innym. Miał przed sobą zawieszony na szelkach laptop i co chwila coś na nim sprawdzał,
ostrożnie stukając w klawisze.
– …Zostały przerobione tak – ciągnął Nobel – że nie jeżdżą już ani na benzynę, ani na ropę,
ani na gaz!
– Na co więc jeżdżą, kochany mój wynalazco? – spytał cesarz z szerokim uśmiechem.
– Naaaa… alkohol!!!
– Na co?! – spytała cesarzowa.
– Na spirytus, Wasze Cesarskie Mości! Od tej pory nie musimy się martwić ubywającymi
zasobami paliw kopalnych.
– Eee, czego? – spytała Lu.
– Wódę zrobimy ze wszystkiego, kochana cesarska paro! Więc koniec z martwieniem się
o zasoby! Paliwa nam z pewnością nie zabraknie! Teraz, gdy mówię do was, uruchamiamy na
terenie Überlandu i zdobytych ziem francuskich trzy wielkie destylarnie! A Drezno już od dawna
dostarcza nam hektolitry tego cennego płynu! Niech żyje wóda!
– Co sądzisz o minie naszego drogiego gościa Zimona Zakhausena? – odezwał się cicho Bart
do Kristoffa.
Cesarski konsultant ekonomiczny wysilił wzrok i spojrzał na odległy kraniec polany.
Olbrzymi Wunder otoczony swoim orszakiem był jakiś skwaszony.
– Z czegoś niezadowolony jest… – szepnął.
– Nic dziwnego. Stoi tam jak neptak już od prawie trzech godzin, a cesarz nie zaszczycił go
jak dotąd posłuchaniem…
– No tak…
– Jak myślisz, planuje zamach stanu? – Twarda szczęka skrytobójcy przesunęła się po uchu
Kohla, a ten zadrżał.
– Nnnie… wiem…
– Ja też nie wiem, przyjacielu. Dlatego trzeba mu się przyjrzeć bliżej.
I Bart Domme nagle zniknął. Kristoff Kohl rozejrzał się nerwowo, poprawiając okulary, które
de facto nie były mu już do niczego potrzebne, a jedynie dodawały powagi, lecz prócz
olbrzymów z Cesarskiej Gwardii nie było w pobliżu nikogo więcej.
– Czyż to nie wspaniałe, cesarzu?! – ekscytował się Nobel. Podszedł do wielkiego motocykla
i czule poklepał osłonę koła. – Pershingi to nie jedyna Wunderwaffe naszych sił, o boski…
– A cóż jeszcze masz w zanadrzu? – spytał, śmiejąc się, cesarz.
Nobel machnął małą rączką, a czterech usługujących mu Wunderów ubranych w postrzępione
chałaty przypominające białe fartuchy wepchnęło na plac na stalowej platformie coś będącego
skrzyżowaniem rakiety i samolotu. Pojazd stał pionowo, był czerwono-czarno-złoty, błyszczały
pod nim polerowane dysze i sprawiał wrażenie gotowego do startu.
– Uuuuu! – zawył z podziwem tłum.
– Ale się popisuje – syknął Worlöck, zerkając na rakietę i znowu coś sprawdzając w laptopie.
– Co ty tam tak stukasz? – spytał Zimon.
– Eee, nieważne.
– To prototyp – perorował Gnätt – myśliwca rakietowego napędzanego paliwem stałym.
– Prototyp, kurwa – zaklął Worlöck. – Ukradł nam plany, sukinsyn, i trochę przerobił.
– Ta maszyna – ciągnął Nobel – jest gotowa do lotu, lądowania i ponownego startu, zawiera
bowiem w sobie zapasowy nabój. Zasięg, bagatela, dwa tysiące kilometrów!
 – Uuu! – Cesarz pokiwał głową.
– Już widzę, jak ktoś tym wyląduje – syknął Blitz, stukając w klawiaturę laptopa.
– Niezłe, co? – Nobel zatarł drobne rączki. – Nazwałem go VV!
– Fau Fau? – Paulus uniósł brwi.
– Tak jest! Wiktoria, Wiktoria, cesarzu!
– No proszę – mlasnęła cesarzowa. – Nasz drogi Jacob jak zwykle jest pełen niespodzianek.
Ale powiedz no nam, przyjacielu – znowu mlasnęła i tym razem zabrzmiało to jakoś złowrogo –
dlaczego nasze bomby atomowe, donnerwetter, nie wybuchają?
Jacob wyraźnie się stropił.
– No… właśnie tego nie jesteśmy pewni, kochana cesarzowo. Ja i mój zespół…
– Tym razem wspomniał o zespole – zauważył kąśliwie Worlöck, a stojący obok niego wódz
zagrzmiał:
– Jesteśmy pewni! Jesteśmy pewni!
– O! Właśnie! – rozanielił się Paulus Lauff. – Kochany Zimonie, jakże się cieszymy, że
odwiedziłeś nasze skromne progi! Czemu wcześniej o sobie nie przypomniałeś?
– Czekałem cierpliwie – warknął Zakhausen.
– Ależ daj spokój ceremoniałom! No mów! Móóów! Mieliście wszak dwie ważne misje,
z których bombka wcale nie była najważniejsza.
– Jak to? – zdziwił się Nobel, który, gdy Zimon podszedł i stanął przed instalacją Toudiego
i Hüttego, a obok VV i Pershinga, sięgał mu ledwie do kolan. – Jak to „wcale nie była
najważniejsza”? Co może być ważniejszego od bomby atomowej?!
Za wodzem dreptał Blitz Worlöck, dźwigając na brzuchu laptop i rzucając pełne nienawiści
spojrzenia w stronę Jacoba. Reszta orszaku także podążyła za wodzem i ominąwszy
improwizowany domek Toudiego i Hüttego, stanęła za Piastunem, tworząc wokół niego
gustowne półkole. Regina, kręcąc ponętnie zadem, zanotowała, że kilkunastu Grünów
gwizdnęło, ujrzawszy jej walory. Niewolnica rzuciła wyzywające spojrzenie Konstanze, a cera
tej stała się oliwkowa ze złości. Zimon, widząc dookoła swoją świtę i czując na skroniach
uspokajający powiew wachlarza Reginy, uśmiechnął się nieznacznie.
– Odpowiadając ostatecznie w kwestii bomb – odezwał się – nie wybuchają, panie Nobel, i nie
ma co do tego żadnej dyskusji. Gdyby wybuchały, coś bym o tym wiedział. Moja horda była na
tyle blisko eksplozji, że niechybnie by mnie o tym poinformowała.
Zgromadzone wokół placu towarzystwo zarechotało.
– Co zaś się tyczy misji Überwunderów mojej hordy, osiągnęli niewątpliwy sukces!
– No! No! – Cesarz aż podskoczył na tronie, a stosy komiksów piętrzące się po jego lewej
stronie osypały się na trawę. – Opowiadaj!
Gdy Zimon z niejaką ulgą zagłębiał się w szczegóły misji, w czym gorliwie pomagał mu
Worlöck, a czasami Jakub Novacek, zgromadzeni blisko polany Giselle, Żyrinow, motorniacy
Thomas Kirsche i Matt Wöytchek oraz owłosiony lotniak Greg Hayd obserwowali wodza
i pociągając raz za razem z butelek, cicho szeptali.
– Widzicie? – syknęła baletnica. – Żartuje sobie z nas. Wyraźnie mówi, że już by było po
hordzie.
– Tak jest – potwierdził Siergiej.
– I co, Żyrinow? – spytała Giselle. – Wprowadzamy plan w życie?
– Moim zdaniem trzeba poczekać na odpowiedni moment – zaoponował Greg, poprawiając
kowbojski kapelusz na łbie.
 – No właśnie – wsparł go Thomas. – Powiedzieć, że wódz zamierza obalić cesarza,
a udowodnić to, to dwie różne sprawy…
– Ale nic nie trzeba udowadniać, kretynie – zaoponowała Giselle. – Oskarżenie w takiej
sytuacji jest jednoznaczne z wyrokiem!
– Co ja słyszę? – Nagle do ciasnego kręgu rozmówców wcisnął się nikomu nieznany, smukły,
ubrany na czarno Engels.
– Znamy cię? – spytała ostro Żanna, poprawiając papierowy kwiat w rzadkich włosach.
– Nie znacie, bo mnie nikt nie zna. – Grün uśmiechnął się. – Bart Domme do usług.
Ork ukłonił się dworsko.
– No i cudnie, że do usług. Spierdalaj – odparła Kowalewskaja.
Domme uśmiechnął się słodko.
– Ale dlaczego od razu tak nieuprzejmie? Przecież nikomu nie zrobiłem krzywdy…
– Ale my ci zrobimy, pokurczu – zagrzmiał Grabarz, poprawiając pochwy z maczetami
wiszące na biodrach. – Wypierdalaj, jak grzecznie proszą, tak?
– No dobrze, dobrze, przepraszam. – Grün uśmiechnął się na pożegnanie, pociągnął ze swojej
butelki i zniknął.
– Słyszał coś? – spytał Kirsche szeptem.
Żyrinow wzruszył wielkimi ramionami i chciał coś powiedzieć, ale nagle poczuł, jak prawą
stronę jego czaszki zalewa krew.
– Co jest, kurwa?!
Chwycił się za głowę i coś wpadło mu w łapę. Ze zdumieniem stwierdził, że trzyma swoje
ucho. Poczuł na barkach ciężar, a na szyi niezwykle ostrą klingę.
Zza jego byczego karku wychylił się znowu czarny Engels.
– Posłuchajcie mnie uważnie, przyjaciele. Jeśli chcecie pożyć jeszcze kilka minut, nie
próbujcie mi się narażać czy przeciwstawiać. A teraz grzecznie odpowiedzcie na pytanie: Czy
wasz słodko teraz pierdzący do cesarza wódz planuje zamach stanu?
– Kim jesteś, do diabła? – spytał pilot Greg.
– Jestem uszami i oczami Paulusa Lauffa, a gdy te uszy słyszą, oczy zaś widzą coś
zagrażającego jego życiu, zamieniają się w ostrza…
Żyrinow poczuł, że nóż Dommego wrzyna mu się głębiej w ciało. Mrugnął porozumiewawczo
do Giselle i charknął:
– Z tego, co wiemy, Zimon coś planuje…
– Jesteście w to oczywiście wplątani… – syknął Domme.
– Przeciwnie – zaprotestowała baletnica – właśnie to wykryliśmy i próbujemy przeszkodzić.
– Co chce zrobić wasz wódz? Strzelać? Siec? Truć?
– Nie wiemy dokładnie – odezwał się lotniak. – W tym sęk. Podsłuchaliśmy po prostu…
Giselle patrzyła na niego z podziwem. Takiego wytrysku inteligencji się nie spodziewała.
– Ale w takim razie – syknął Bart – cesarz jest w tym momencie w śmiertelnym
niebezpieczeństwie! – Spojrzał w kierunku Zimona, który, stojąc niebezpiecznie blisko
cesarskiej pary, właśnie kłaniał się i relacjonował przebieg walk Überwunderów w Warschau.
W tym momencie w powietrzu pojawił się cudny zapach.
– Uch! – zachwycił się cesarz. – Aaaależ ty ładnie pachniesz, Zimonie. Już rozumiem,
dlaczego ta ślicznotka za tobą tak gorliwie cię wachluje.
Słysząc to, tancerka Neumann zacisnęła szczęki i odruchowo sięgnęła do noża w pochwie na
udzie.
 – No – uśmiechnęła się szeroko cesarzowa – aż by się ciebie chciało schrupać!
– Eee – Zimon nieśmiało się skrzywił – zapewniam, że to nie ja. Także wyczuwam ten zapach
i myślałem przez chwilę, że to może ten motocykl. – Wskazał cudo stojące wraz z jeźdźcem
i strzelcem tuż obok VV.
Cesarz i cesarzowa wybuchnęli śmiechem.
– No to może w takim razie nasza kuchareczka robi coś pysznego…

Monica Letz już od kilku chwil miała zadartą głowę i węszyła niczym ogar, ale coraz
intensywniejszy zapach zdawał się dobiegać zewsząd.
– Alex – zawołała kelnerkę – czujesz to?
– No czuję, czuję. Cudne, co? – odparła przyjaciółka. – To ty pichcisz coś specjalnego?
– Chciałabym, ale to nie ja. Ja tutaj steki z ligawy kończę…
– To nie one?
– No nie… Co to może być, donnerwetter?

Na plac wskoczył nagle Bart Domme i ustawił się na lewo od orszaku Zimona.
– Cesarzu! Podejrzewam spisek!
– O czym ty mówisz, Bart? – zdziwił się Lauff.
– Potwierdzam! – W środek kręgu wskoczyła Giselle, a za nią Grabarz, Thomas, Matt i Greg.
– A kimże wy jesteście?!
– Należymy do hordy Zimona Zakhausena i potwierdzamy słowa twojego Grüna, panie! Nasz
Piastun chce cię zamordować!
– Ależ co to za brednie?! – krzyknął Paulus.
Zimona najpierw zamurowało i nie bardzo wiedział, co rzec. Pozbierał się jednak i już
otwierał paszczękę, by zaprotestować, gdy w krąg światła wpadł jakiś ork, niosąc dwie odcięte
grünowe głowy.
– Cesarzu! Skrytobójcy są wśród nas! Ktoś zamordował dwóch członków gwardii!
Łby potoczyły się po piasku, znacząc go seledynowymi wstęgami. Zatrzymały się, patrząc
martwymi oczami na cesarską parę.
Paulus otworzył ze zdumienia paszczę, ale, podobnie jak Zimon, nie zdążył zareagować, bo
z przeciwnej strony wpadł inny Zielony, taszcząc trzy orkowe głowy.
– Zabójcy! Zabójcy są wśród nas! To twoi ludzie, o cesarzu!
I także cisnął odcięte łby między orszak Zakhausena a siedzącą na tronach parę. Herszt Hordy
Południowo-Wschodniej zerknął na martwe pyski i rozpoznał jednego ze swoich wojowników.
– A nie, przepraszam! – wrzasnął. – Jeden z nich jest mój!
– O co chodzi?! – Cesarz spojrzał groźnie na Zakhausena. – Sądzisz może, że odniósłszy
sukces w Warschau, masz prawo zająć moje miejsce? Gdzie jest twój naukowiec, ten słynny
Leonhard Blatz, który nadzorował budowę trebuszy?! Może właśnie odpala na nas jakąś
oddaloną o kilka kilometrów rakietę?! Dlaczego tak podejrzanie tu pachnie, a twoja niewolnica
wciąż wachluje w naszą stronę te miazmaty, że aż się w głowie kręci? Słyszeliśmy o Blitzu
Worlöcku – tu Paulus wskazał naukowca – i jego podejrzanych eksperymentach z narkotykiem
o nazwie Różowa Dama! Czyżbyście tu ją rozpylali, Zimonie „Gottmitunsie”?
– Oj, kręci się w głowie, kręci – stęknęła lubieżnie cesarzowa.
 – Dlaczego – ciągnął Lauff – twój naukowiec Blitz Worlöck tak podejrzliwie patrzy na
mojego Nobla i co tam wystukuje na swoim… tym… laptoku?
– Mój… naukowiec Blatz zniknął – mruknął Zimon. – Być może zginął, gdy zawalały się
trebusze…
– Ha! Dobre sobie! – skomentował Nobel. – Cesarzu, to jest podejrzane!
Na plac znowu wpadł zdyszany ork. Tym razem był to goniec.
– Cesarzu! Nie wiem, co się dzieje, ale od strony położonych na wschód wsi ciągnie tu coraz
więcej ludności! Zachowują się jak jacyś… jacyś zombi! Pokrzykują, niosą pochodnie…
– No, Zimonie! Tłumacz się! – Cesarz uniósł się na tronie i patrzył na Zakhausena tak, jakby
za chwilę miał kazać go unicestwić.
– Ależ cesarzu, to jakieś nieporozumienie! – jęknął Zimon.
– No to je wyjaśnij! – warknął cesarz i podejrzliwie rozejrzał się na boki, jakby lada moment
spodziewał się ataku.
Konstanze Neumann od dłuższego czasu obserwowała Reginę, która miała za szerokie biodra
i zbyt wielkie cyce. Niewolnica Zakhausena była dziwnie nerwowa, a sposób, w jaki wachlowała
wodza, wydawał się podejrzany. Gdy przyniesiono głowy zabitych orków, tancerka stwierdziła,
że musi działać, zwłaszcza że docierający zewsząd zapach mącił już jej w głowie. Miała okazję
upiec dwie pieczenie na jednym ogniu, a Konstanze Neumann nigdy nie marnuje okazji!
Wyskoczyła w górę i wylądowawszy na karku Reginy, sięgnęła po nóż.
– Neumann! – krzyknął cesarz, wyciągając łapę, ale było za późno.
Wziąwszy szeroki zamach, muskularna Grünka sięgnęła sztyletem do gardła konkurentki,
nacisnęła i zamaszystym ruchem przerżnęła jej krtań i tętnice szyjne. Seledynowa krew sikająca
z rany niczym z fontanny obryzgała cały orszak Zakhausena.
– Cesarzu, to podstęp! – krzyknęła Neumann. – Słyszałam ich rozmowy! Szykują zamach!
Oczywiście głównym motywem działania tancerki było pozbycie się rywalki, ale przecież nikt
nie musiał o tym wiedzieć. Przyzwyczajonej do dworskich intryg Neumann było wszystko jedno,
czy wskutek jej akcji Zimon zostanie stracony czy nie. Oskarżenie o spisek było zawsze potężną
bronią, a ta niewolnica Zakhausena wreszcie przestanie ją drażnić. Zimon obejrzał się bezradnie
i zgorzał na widok rzężącej i wierzgającej nogami Reginy, nad którą pastwiła się Konstanze
właśnie wyrywająca jej serce.
Mówią, że gdy umieramy, życie przelatuje nam przed oczami. Gdy wraz z zieloną krwią
z Reginy Waltz uciekało życie, jej mózg w błyskawicznym tempie odtworzył najważniejsze
wydarzenia jej krótkiego żywota. Przed przeobrażeniem zatem była rozkapryszoną jedynaczką,
której rodzice spełniali wszystkie jej zachcianki. Ojciec i matka pracowali na wysokich
stanowiskach w dużych firmach, których nazw Regina nie potrafiła wymówić. Wiedziała jedno:
tata i mama są dyrektorami, a ona może mieć wszystko – od zagranicznych wakacji poczynając,
na najdroższych zabawkach i ubraniach kończąc. Rozpieszczona i zepsuta żyła w przekonaniu,
że świat należy do niej. Chociaż miała dopiero siedemnaście lat i nie potrzebowała N-Genu, była
jedną z pierwszych Niemek, które preparat zażyły. Potem, tak jak u wszystkich innych, pojawiły
się komplikacje i rodzice wezwali najlepszych lekarzy. Gdy z ciałem Waltz zaczęło się dziać coś
bardzo dziwnego, ostatni konował, który ją odwiedził, skończył ze zbitą szklanką w szyi.
Przerażeni tym, w co zmieniła się ich córka, rodzice gdzieś zniknęli. A ona wyszła na ulicę i jej
głowę wypełnił szał. Po przeobrażeniu wciąż miała pod ręką zmięte fotografie samej siebie,
z kucykami po bokach głowy, ubranej w błękitną sukienkę, opartej o drogie, kupione na
siedemnaste urodziny Porsche. Konając, usiłowała wydobyć te zdjęcia ze skórzanej sakwy, ale
jej ramiona były już zbyt słabe, a palce odrętwiałe. Bez serca nawet ork długo nie pociągnie. Po
chwili nie pamiętała już, po co grzebała w torbie, i patrzyła gasnącym wzrokiem na twarde
pośladki swojej zabójczyni.
– Ależ to jakieś totalne nieporozumienie! – krzyknął Zimon. – Nie ma bardziej oddanego
naszej sprawie Grüna niż ja!
– Tak jest! I bardziej oddanego naukowca niż ja! – wrzasnął Worlöck, na co Nobel
demonstracyjnie prychnął. – Zaraz to udowodnię, cesarzu, zaraz to udowodnię! Szykowałem tę
niespodziankę od bardzo dawna. Proszę, daj mi chwilę.
– Jeśli to podstęp, Worlöck… – warknął Paulus, wskazując dwóm Überwunderom, by stanęli
bliżej tronu.
– Ależ nie! Ależ nie!
– Co robisz, Blitz? – warknął do niego Zimon.
– Niespodzianka, to miała być taka piękna niespodzianka. – Grün, wyciągając ciemnozielony
ozór na szczękę, kilka razy pstryknął pazurem w klawisze laptopa. – Ooo – stęknął – już za
chwilę zobaczycie. Specjalnie dla naszego ukochanego cesarza… przekąska!
– Co ty kombinujesz? – spytał Zimon.
– Właśnie? – mlasnęła cesarzowa.
– Och, taka mała siurpryza, taka mała siurpryza. Chwileczkę, cierpliwości…
W tym momencie wszyscy usłyszeli głośny szum nad głowami, a światła fajerwerków
i helikopterów przysłonił cień. Spojrzeli w górę, a tam na wielkim spadochronie w czerwono-
białe pasy kołysała się trójkątna kapsuła, by po chwili opaść na ziemię z głośnym tąpnięciem
prosto przed tronem cesarza i cesarzowej.
– Istotnie, niespodzianka – odezwał się Paulus, patrząc na metalową kapsułę – ale czy ktoś
może usunąć tę płachtę?!
Cesarska Gwardia rzuciła się na olbrzymi spadochron, błyskawicznie go zwinęła i odcięła od
kapsuły.
Wszyscy patrzyli na obiekt wielkości namiotu, który trzeszczał, dymił i syczał.
– O co chodzi, mości Worlöcku?! – warknął cesarz, który ledwie już nad sobą panował od
obecnego wszędzie zapachu.
– Chwila cierpliwości, cesarzu!
– Można to otworzyć?
– Nie, to się samo otworzy…
Rzeczywiście, w kapsule, na której widniała amerykańska flaga, coś strzeliło, słychać było,
jak osuwają się jakieś rygle czy zatrzaski, i w końcu trapezoidalne drzwi otworzyły się ciężko,
opadając na zewnątrz. Na oczach zbaraniałych Engelsów z kapsuły wygramolił się szczupły,
odziany w oliwkowy kombinezon osobnik barwy różowej, a widząc zgromadzone dookoła
towarzystwo, wdrapał się na swój wehikuł, rozejrzał i powiedział z harwardzkim akcentem:
– I am Michael Cholewa from the Houston Hybernation Space Programme of the United
States of America. Could anybody tell me, what the hell is going on?!
– Co on pierdoli? – spytał Ulwar Novacka, który nie mógł się zdecydować, czy patrzeć na
dogorywającą Reginę czy na kapsułę kosmiczną.
– To amerykański astronauta. Brał udział w jakimś… programie bernanacyjnym. Pyta, co się,
zum Teufel, dzieje.
– He, he. – Worlöck uśmiechnął się diabolicznie. – Zasługi pana Nobla są z pewnością
nieocenione, jeśli weźmie się pod uwagę, że żadna z jego bomb nie wybuchła, a wszystko i tak
projektowała profesor Trotska. Tymczasem nasze trebusze zadziałały i to dzięki nam królowa
Różowych nie żyje, król jest ciężko ranny, ich pałac zaś popadł w ruinę. Robi wrażenie, co? Co,
cesarzu? A ten tutaj Różowy to mój prezent! Na deser. Czy twój, o cesarzu, Jacob Gnätt, ten
niedorobiony karierowicz, mógłby sprowadzić ci z orbity ostatniego Amerykanina wprost na
kolację? Nie! A ja to zrobiłem. Nawiązałem kontakt ze stacją kosmiczną i spowodowałem, że
zeszła z orbity tak, by ta kapsuła, z tym oto smacznym kąskiem, wylądowała akurat tu i o tej
godzinie. Nie uważasz, kochany cesarzu, że jestem godniejszy stanowiska naczelnego naukowca
Überlandu niż ten nieudacznik, który tylko naukowca udaje?! Przecież ten kurdupel nie robi nic
oprócz hałasu wokół swojej śmierdzącej osoby!
Jacob „Nobel” Gnätt słuchał słów Blitza z rosnącą wściekłością. Wielkim wysiłkiem
i wieloma knowaniami udało mu się wysłać Worlöcka i Blatza do hordy Zimona, a teraz ten
pokurcz wraca i się mści! Zapach roztaczany przez Amerykanina, wciąż stojącego bezradnie na
kapsule i rozglądającego się z niedowierzaniem, tylko dolał oliwy do ognia.
– Aaaargh! – wrzasnął Nobel i rzucił się na Blitza, a ten jakby na to czekał. Wyciągnął
z pochwy długi nóż i nadział na niego przeciwnika z taką siłą, że ostrze wyszło tamtemu
plecami.
– Co za maniery! – charknęła cesarzowa. – Jak można zabijać naszego naukowca? Nobel! Jak
się czujesz?
– Czy ktoś się zamknie i powie mi, o co tu chodzi?! – krzyknął po angielsku astronauta
Cholewa, ale nikt go nie słuchał.
W tym momencie głowa Nobla rozprysła się na kawałki, obryzgując wszystkich zebranych
krwią i drobinami kości zmieszanymi z mózgiem.
– To… nie ja – stęknął zmieszany Worlöck, trzymając pokrwawiony nóż.
Ledwie zdążył to powiedzieć, jego głowa rozpadła się na kawałki w podobnym fajerwerku.
– Zimon! – wrzasnął cesarz. – Co się dzieje?!
Zakhausen rozpostarł bezradnie ręce.
– Twoja, panie, tancerka zamordowała moją nałożnicę. Spójrz. Żre teraz jej serce, a ja nic nie
mówię. Ktoś zamordował mojego naukowca i także nic nie mówię, chociaż krew się we mnie
gotuje…
W tym momencie od czaszki cesarzowej odbiła się kula i poszybowawszy rykoszetem w górę,
wyrwała kawał drewnianego oparcia jej tronu.
– Ała! – wrzasnęła władczyni. – Ktoś do mnie strzelił!
– Ożeż ty! Tego już za wiele! – wrzasnął Hulk, podrywając się z tronu. – Straż! Straż!
Cesarza natychmiast otoczyli potężni gwardziści, opuszczając lufy działek przeciwlotniczych.
– Zabić tego Grüna! – wrzasnął Lauff, wskazując Zimona.
W tym momencie Zakhausen uznał, że czas pertraktacji się skończył i pora zmykać.
– Odwrót! – wrzasnął do orszaku i omijając rakietę VV tudzież zdezorientowanych Katza
i Krava dosiadających Pershinga oraz Toudiego i Hüttego przy ich instalacji, rzucił się w tłum.
Pierwsze ciężkie strzały z działek przeciwlotniczych zagrzmiały od strony cesarza i trafiły
w plecy Ulwara.
Ten jakby potknął się o własne nogi, zarył mordą w grunt, po czym obrócił się i spojrzał na
wielką dziurę w swym tułowiu. Zimon patrzył na niego zdumiony. Jego najbardziej zaufany druh
leżał oto na ziemi i wyciągał w jego stronę swój długi, wierny topór.
– Gott mitt uns – szepnął Ulwar i oddał ducha. Gottowi.
Zakhausen chwycił podarowany mu oręż i wraz z orszakiem, ścigany grubymi smugami
wielkich pocisków, wniknął w ciżbę wojowników.
– He, he! – Biegnący obok Zimona kurdupel Nikolai Käss miał wyjątkowo zadowoloną minę.
– Czego się szczerzysz, idioto? – spytał Manitu.
– Podrzuciłem cesarzowi i cesarzowej…
Nagle z okolic tronu dał się słyszeć potężny wybuch.
– O kurwa, coś ty zrobił?! – jęknął Zimon.
– No myślałem, że zamachujemy się na cesarza…
– Nic podobnego, idioto!
– Zaaabiiiić Ziiiimoooonaaaa Zaaaakhaaaauseeeenaaaa!!! – rozległ się ryk cesarza i w tym
momencie Käss został nadziany na długi dziryt i podniesiony wysoko przez cesarskiego
gwardzistę, który zaatakował ich od tyłu.
– Wodzu! – wrzasnął Nikolai, ale zaraz ktoś odstrzelił mu łeb.
– Na Gotta! – wrzasnął Zimon bezradnie. – No i się posrało! Horrrrda! Horrrrda!!! Zabić
cesarza i jego gwardię!!! – wydarł się na całe gardło.
I tak rozpętało się piekło napędzane niezrozumieniem, alkoholem, nader późną porą nocną czy
może już ranną i zniewalającym, dochodzącym zewsząd zapachem Różowych.
Pośród wrzeszczących, strzelających i siekących się nawzajem orków stał na swojej kapsule
astronauta Michael Cholewa i stwierdziwszy, że nie powinien się na razie w nic mieszać,
zastanawiał się, co, do diabła, stało się z ludźmi i z Ziemią. Wybudził się z eksperymentalnej
hibernacji niecałą dobę wcześniej. Ledwie wygramolił się z komory hibernacyjnej, zobaczył
zasuszone zwłoki trzech astronautów, z którymi odbywał lot. Wszyscy przemienili się
w przerażające zielone potwory bardzo podobne do tych, które teraz go otaczały. I wszyscy
umarli w sposób daleki od naturalnego, sądząc po ranach na ich szyjach i dziurach w korpusach.
Cholewa stworzył roboczą hipotezę, że ich mutacje musiały być wynikiem wpływu nieważkości
na działanie N-Genu, a hipoteza owa opierała się na tym, że jemu samemu zabroniono
przyjmowania tego preparatu, obawiając się skutków ubocznych podczas eksperymentu.
Astronauta zorientował się, że nie ma kontaktu z bazą, widok Ziemi z orbity zaś w niczym nie
przypomina tego, co zapamiętał przed zapadnięciem w hibernacyjny sen. Obszary nocne były
ciemne, jakby glob cofnął się w rozwoju o kilka tysięcy lat, a oświetlona przez Słońce półkula
wyglądała na martwą i zrujnowaną. Coś bardzo złego stało się na niebieskiej planecie, ale
Cholewa nie miał czasu się nad tym zastanawiać, bo ktoś ściągał bazę Pegasus na katastrofalnie
niską orbitę, a alarmy wskazywały, że Michael powinien czym prędzej udać się do kapsuły
ratunkowej. Dalsze próby nawiązania kontaktu z jakimkolwiek kosmodromem spełzły na
niczym, a usiłowania powrotu na właściwą orbitę zabrały mu tylko czas, bo większość urządzeń
stacji, łącznie z zegarami, była zniszczona. Zdesperowany wskoczył w końcu do kapsuły
i patrzył z rezygnacją, jak jakaś obca ręka kieruje silniczkami manewrowymi i posyła ją, nie
wiedzieć dlaczego, w okolice centralnej Europy. Gdy lądował, widział jakby festyn i śmigłowce,
pomyślał więc, że to jakaś ludzka oaza, która ściągnęła go do przyczółka cywilizacji. Gdy jednak
odemknął właz, ogarnęła go groza i pomyślał, że musi śnić, bo tylko we śnie można zobaczyć
zielonych orków, wymalowanych niczym Indianie czy wojownicy fantasy, których część trzyma
zamiast karabinów wielkie działka, a ktoś wyglądający na ich króla dźwiga na łbie maskę
Mercedesa. Wydarzenia, które rozegrały się po lądowaniu, tym bardziej skonfundowały
Michaela. Wszyscy darli się, nie wiedzieć czemu, po niemiecku, chociaż według jego rozeznania
wylądował we Francji, co chwila ktoś do kogoś strzelał, ciął wielkim ostrzem albo nadziewał na
dziryt. Słowem, wokół niego rozgrywała się apokalipsa i nie miał pojęcia, jak się wydostać
z tego pandemonium. Rozejrzał się i jego wzrok napotkał dziwną, jaskrawo pomalowaną rakietę,
która mierzyła w niebo tuż obok jego kapsuły.

– Fraydey, Samul – szepnął Miś obserwujący wszystko zza drzewa – doskonała robota z tymi
ściętymi łbami.
– Do usług – szepnął szpieg.
– Przyjemność – syknął Samul.
– Zadra, Wampir, świetna interpretacja – kontynuował Bielawski. – Kietzman, Węcławek,
ładne strzały.
– Tego Worlöcka to ja ubiłem – upomniał się Hantel.
– Whatever. Ktoś wie, skąd się wziął ten idiota Amerykanin?
– Nobody knows – odparł Fraydey. – Ale przydał się.
– Teraz trzeba wnieść ładunki do bazy – odezwał się Miś. – W tym zamieszaniu nie powinno
to być trudne.
– Tu promieniowanie jest znośne – szepnął Zgud – ale w środku może być gorzej.
– Psiakrew – ciągnął dowódca Grunmorów – wasze znaczniki w tym lesie są słabo widoczne.
– Zerknął w prawy górny róg pola widzenia. Triangulacja ledwie sobie radziła. Jedynie silniejsze
nadajniki zamontowane na pojazdach były wyraźne.
– Kto to zrobi? – spytał Jary. – W pomieszczeniach nasz zapach przestanie być rozproszony.
– Ja – odparł Miś. – Pozostańcie w ruchu, nie koncentrujcie sił, na znak szykujcie się do
odwrotu do punktu podjęcia, tego samego, gdzie lądowaliśmy. Przedtem zbiórka – zerknął na
mapę w okularach – w kwadracie G4. Ale na znak, nie wcześniej. Nie dajcie się zabić.
– Tajest – odparł Jary.
– Artur, wiesz, co robisz? – spytał Orłowski.
– Wiem.
Major wyciągnął z Porewita plecak, niedbale zarzucił go na plecy i ruszył w kierunku polany,
dookoła której trwała regularna walka.
– Hantel, Kolarz, osłaniajcie mnie – szepnął.
– Tajest – odparli komandosi leżący na konarach drzew.
Bielawski szedł oświetlany migotliwym blaskiem pochodni, reflektorów śmigłowców
i fajerwerków, które jakiś szalony Engels wciąż wysyłał w powietrze. Stawiał kroki miarowo,
a jego przygarbiona orkowa sylwetka tak zlewała się z walczącymi Zielonymi, że był nie do
odróżnienia od Engelsa.
Rzucił się na niego jakiś wrzeszczący oprych, ale Miś przykucnął, wziął go na grzbiet i wraził
bagnet jagdkommando z potrójnym, spiralnie zwiniętym ostrzem prosto w jego bebechy.
Przeciwnik zawył i odtoczył się, a major, jakby nigdy nic, szedł dalej.
– Jesteś od Zimona czy nasz?! – wydarł się do niego po niemiecku jakiś niedorozwój, grożąc
obrzynem.
Jego łeb rozpadł się na kawałki od strzału Hantla.
Miś szedł dalej. Jeden z orków zaczął do niego mierzyć, więc komandos przetoczył się
i strzelił dwa razy z Roda. Czaszka Grüna rozpadła się na kawałki. Bielawski rozejrzał się na
boki i ruszył do przodu. Do polany miał jeszcze pięćdziesiąt metrów, a tam było najgoręcej, bo
składająca się z samych olbrzymów Cesarska Gwardia prała z olbrzymich działek, a sam Hulk
i Lu, wspiąwszy się na trony, dzierżyli snajperki i gęsto z nich przygrzewali.
 – Orłowski – odezwał się major – potrzebna dywersja.
– Bum? – spytał Sergiusz.
– Poproszę.
Skryty w pobliżu Dażboga na południowym wschodzie lasu, Sergiusz Orłowski wcisnął
przycisk detonatora i umieszczony zawczasu przez Samula ładunek wybuchowy eksplodował
kilkaset metrów dalej. Był to spory pakiet, więc drzewo, do którego został przymocowany,
zaczęło się chylić i palić.
– Doskonale – szepnął Miś, podchodząc do polany.
Zarówno cesarska para, jak i gwardziści spojrzeli w prawo, próbując zrozumieć, kto i dlaczego
chce podpalić las.
– Druga paczka, proszę.
Sergiusz wcisnął kolejny przycisk na detonatorze. Tym razem eksplodowało drzewo oddalone
bardziej na zachód. Gapie na polanie spojrzeli w tamtym kierunku, a Miś wpadł na środek
polany i wskoczył do podziemi.
– Uff – odetchnął Hantel.
– Szef idzie na samobója – skomentował Kolarz. – Przecież stamtąd nie wyjdzie.
– Major wychodzi z każdej opresji – odparł Prostrelczuk.
– Zmiana pozycji – zakomenderował Orłowski, widząc, jak do Dażboga zbliża się coraz
więcej zaintrygowanych Zielonych. – Wszyscy o dwadzieścia pięć stopni zgodnie z ruchem
wskazówek zegara.
– Kto uratuje tego Amerykanina? – spytał Jary. – On nie ma szans.
Orłowski westchnął, patrząc na mapę w okularach.
– Nie przewidzieliśmy go, co? W sumie sam sobie jest winien.
– Szefie, on za chwilę ściągnie na plac tłumy! Miś się nie wydostanie! – zauważył Mardok.
– Prawda, trzeba go odciągnąć. Ochotnicy do misji ratunkowej?
– Zgłaszam się – warknął Dziki.
– I ja – odezwał się Samul.
– Będę ich osłaniać – zadeklarowała się Frenkiel.
– To i ja – bąknął Zgud, ale Orłowski go powstrzymał:
– Ktoś musi pilnować moich pleców. Dariusz, Mardok, Monika, zgarnijcie Jankesa, dajcie mu
broń, załadujcie do Dażboga i niech stamtąd nie wyściubia nosa, bo wygląda jak człowiek
i śmierdzi jak człowiek. Pewnie się tam, w kosmosie, nie mył.
Tymczasem udający orka major Miś szedł długim tunelem wiodącym, jak mu się zdawało, do
głównych laboratoriów. W jego kierunku biegł jakiś pokurcz w białym fartuchu. Zamierzał
wyminąć komandosa, ale ten chwycił go za kark i nie zwalniając kroku, skręcił go z głośnym
chrupnięciem.
Korytarz kończył się skrzyżowaniem w kształcie litery „T”. Miś skręcił w prawo, w kierunku
„Bloku A”. Znowu chciał go wyminąć jakiś ork i znowu zginął. Niestety, wbijanie bagnetu
jagdkommando w ślepia wroga dostrzegli dwaj strażnicy stojący u wejścia do dużego
pomieszczenia. Krzyknęli coś i otworzyli ogień. Korytarz był wąski i nawet gdyby chybili,
rykoszety mogły okazać się fatalne. Bielawski rzucił się na podłogę i strzelił przeciwnikom
w głowy, a ci osunęli się, pozostawiając na ścianach seledynowe ślady krwi.
Major wszedł do dużej komory, pośrodku której stała, jak się wydawało, wielka wirówka do
wzbogacania uranu. Przebywała tam Zielonoskóra otoczona kilkoma strażnikami. Spojrzała ostro
na intruza i zawołała po niemiecku:
 – Co się tam, donnerwetter, dzieje?! Co to za wrzaski i wybuchy?! Gdzie jest Jacob, który
udaje naukowca?! Jeśli cesarz chce mieć nowe bomby, niech przestanie chlać i da nam,
verfluchte, pracować!
Miś domyślił się, że to Jaroslaua Trotska, jeden z wymienionych przez Shreka pracowników
naukowych. Według słów szpiega była nawet ważniejsza od Jacoba Gnätta, bo gdy tamten robił
dobry PR, ona była koniem pociągowym programu nuklearnego.
– Przysłano mnie – odezwał się major tak, by nie zauważono jego nieruchomej orkowej maski
– żeby zabezpieczyć bomby.
– Dlaczego, verfluchte?!
– Są tam małe… rozróby. Zimon Zakhausen postanowił zabić cesarza.
– Was?! Was, donnerwetter?! Ktoś sobie jaja robi? Rozruchy na dachu laboratorium
atomowego?! Niech wypierdalają gdzie indziej!
– Pani doktor…
– Prrrrofesor, donnerwetter! Prrrrofesor się mówi, chamie!
– Pani profesor, proszę się nie denerwować i wskazać mi…
– Kim ty jesteś, amimiczny żłobie? Nie znam cię! Kto cię tu wpuścił?!
Bielawski uznał, że czas skończyć konwersację. Skoczył pomiędzy orków, wbił jednemu
bagnet w gardło, drugiemu złamał kark, trzeciemu kolano, po czym wraził mu bagnet w nerkę,
czwartemu zaś zmiażdżył krtań potężnym uderzeniem pięści. Gdy wszyscy leżeli na ziemi,
poprawił robotę strzałami w łeb i w ten sposób upewnił się, że żaden nie będzie próbował mu
zaszkodzić. Całą tę scenę profesor Trotska obserwowała z opadniętą szczęką.
– Kim jesteś, zum Teufel?!
– Tym, kto może panią profesor wyprawić na tamten świat, jeśli nie będzie pani posłuszna,
jasne?
– Ty zakhausenowski zdrajco, flaki ci wypruję!
Krewka Zielona wyszarpnęła zza fartucha ciężkie Magnum, ale nim zdążyła wycelować, broń
już leciała w bok, rotując w powietrzu, a pysk Jaroslauy odkształcał się od uderzenia stalowej
pięści Grunmora. Major wykręcił jej ramię za plecami i na wszelki wypadek tak pociągnął
w górę, by zdyslokować panewkę stawu barkowego. Chrupnęło, a naukowiec ryknęła:
– Ty chamie! Ty chuju zbuntowany, zapłacisz mi za to! Cesarz ci flaki wyrwie i każe ciągnąć
przez pół kilometra, ty…
Miś uznał, że ma do czynienia z wyjątkowo wredną panią profesor, i odciął jej bagnetem
ucho. Ból musiał być straszny, bo zielone monstrum załkało i ściszonym głosem syknęło:
– Czego chcesz?!
– Gdzie są przechowywane bomby? Mam je zabezpieczyć. Prowadź.
Zielonoskóra posłusznie poczłapała w kierunku wielkiego włazu. Wystukała pazurem kod
i weszli do pomieszczenia, w którym znajdowało się kilkoro drzwi i winda. Bielawski pchnął ją
ku niej. Podeszli do dźwigu i Trotska wcisnęła przycisk przywołania. Gdy zabrzmiał gong, drzwi
rozsunęły się, ukazując dwóch rosłych, uzbrojonych Zielonych.
– Hilfe! – wrzasnęła profesor tylko po to, by usłyszeć gwizd tłumika i zobaczyć, jak ich łby
rozpryskują się uderzone potężnymi pociskami z Roda.
– Pani profesor, nie ułatwia mi pani zadania – syknął Miś.
– Jakie to straszne! Jakie straszne! – załkała odziana w fartuch Grünka.
– Do bomb proszę.
Gdy Paulus „Sasi” Katz usłyszał wezwanie cesarza „Zabić Zimona Zakhausena”, poczuł, że
w jego żyły ktoś wlewa plazmę. Zniewalający zapach unoszący się w powietrzu, scent orkowej
krwi, która lała się dookoła, ponad litr koniaku, który wypił przedtem, to wszystko
spowodowało, że poczuł nieodpartą żądzę. Uruchomił silnik V8 swojego Pershinga, z lubością
wsłuchał się w jego basowe dudnienie, strzelił ogniem z rur wydechowych, mrugnął do Jarla
Krava, który poprawił swój rogaty hełm, i wyszczerzył zębiska, wrzeszcząc:
– Da-da-da-da-da!!!
– Da-da-da-da!!! – odkrzyknął Krav, chwytając rączkę działka.
Katz ruszył, zadzierając przednie koło, i runął na orków, nie bacząc, czy to swoi czy
wrogowie. Zaraz też wyciągnął wielki miecz z pochwy i – niczym kawalerzysta – począł siec
w lewo i prawo, zalewając pojazd, swój pancerz i hełm towarzysza seledynową krwią.
Krav tymczasem otworzył ogień i do wrzasków zarzynanych Grünów dołączyło granie
działka.
– Cudownie jest! Cuuuudownie! – darł się Sasi, ścinając łeb kolejnego Grüna.
– Ty, to był chyba nasz! – krzyknął Jarl.
– Sorry! – ryknął Katz i dodał gazu, rechocząc razem ze strzelcem.
Weszli w ostry wiraż i klucząc między drzewami tudzież walczącymi Grünami, dostrzegli
spory pojazd pancerny. Wyglądał, jakby należał do Hordy Zimona, więc Sasi wziął go na cel
i otworzył ogień z przednich karabinów. Wieżyczka pojazdu natychmiast zwróciła się w jego
kierunku.

– Żmij – syknęła Klaudia – precyzyjnie i do piachu.

Birkowski nie odezwał się. Skierował działka Dażboga na potężny motocykl, ale ten
podskakiwał i trudno było celować. O pancerz transportera zabębniły kule. W końcu operator
działka zacisnął zęby i pociągnął za spust. Lufy wyrzuciły z siebie sznury pocisków i skrzesały
iskry z pancerza motocykla, ten jednak przemknął blisko Obcego i skrył się za drzewami.
– Będzie nawrót – ostrzegł Lenny i obrócił transporter tak, by stał przodem do napastnika.
I rzeczywiście, motocykl wyłonił się spośród drzew, rozpędzając do kolejnej szarży.
– Niech pani porucznik przejmie działka – zawołał Żegota i wyskoczył przez otwarty właz.
– Żmij, kurwa mać! – zaklęła Klaudia, ale już go nie było.
– A podobno to ja jestem niesubordynowany – zauważył kwaśno Lenny.
– Zamknij się – warknęła Ripley, celując i grzmocąc do szarżującego motocykla.
– Klaudia, on wali w wizjery – poskarżył się kierowca.
– Szybki jest, skubany. – Heintze zacisnęła zęby i spróbowała spokojnie wycelować, ale
pojazd wciąż podrygiwał i wymykał się smugom.
Nagle kierowca jakby… stracił głowę. Trójkołowiec złamał tor, kierownica skręciła w bok,
olbrzymi motor przekoziołkował kilka razy i znieruchomiał.
– Co się stało?! – spytał Lenny.
Ripley widziała, jak w krwawym świetle świtu i pożarów do wrogiego pojazdu przyskakuje
Żmij z wielkim toporem i odrąbuje nim głowę operatora działka, a potem sięga po zatkniętą na
grzbiecie włócznię i przebija nią szarżującego na niego innego Zielonego.
– Lenny, osłaniamy go – syknęła Klaudia, pacyfikując gromadzących się wokół Żmija
wrogów. – Kurwa, nie powinien był wychodzić.
 – Gdyby nie wyszedł, ten skurwiel mógłby nam zaszkodzić.
– Wracaj, Birkowski – nakazała Ripley.
– Już – odparł woj.
Obrócił się i przykucnąwszy, ściął toporem jeszcze jednego szarżującego orka. Następnie
rozpędził się i skoczył na pancerz. Chwilę później był w środku.
– Żmij do Orłowskiego.
– Słyszę cię, Żmij.
– Przy naszym Dażbogu jest fajny motocykl do wzięcia.
– Zrozumiałem.

– Dobra – zipnął Jary, gdy razem z Samulem i Zdzirą znaleźli się na skraju łąki, na której wokół
Cholewy toczyła się regularna bitwa.
– Jakim cudem jeszcze nikt go nie zeżarł? – spytała Frenkiel.
– Biją się o niego, nie widzisz?
Rzeczywiście. Cholewa stał, a raczej podskakiwał na swojej śliskiej kapsule niczym
księżniczka na szklanej górze, a Zieleni na podobieństwo oszalałych psów kąsali się i grzmocili
wielkimi pięściami, co który zaś chciał po niego sięgnąć, był zgarniany przez innych.
– To będzie trudne – zasępił się Samul.
– Majorze Orłowski, możemy prosić o kolejne bum? – spytał Jary.
– My pleasure – odparł Sergiusz. – Trzy, dwa…
Samul rozpędził się i, podobny do wielkiego Adolfa, wpadł w ciżbę, rozpychając walczących
orków i krzycząc coś łamaną niemczyzną o Rłokiecie.
– Ma jaja. – Jary pokiwał z uznaniem głową i rozwalił z Roda łeb Zielonemu, który właśnie
sięgał, by Dariusza wyhamować.
– …zero – usłyszeli głos Orłowskiego i las na zachód od łąki rozjaśnił wybuch.
Walczący spojrzeli w tamtym kierunku, a Zbrojowiec pociągnął z Marchołta po tych, którzy
stali mu na drodze. W końcu dotarł do kapsuły.
– Hey, you! – wrzasnął do człowieka.
– What?!
– C’mon! I’m a human!
– You don’t look like one!
Samul zaryzykował i na moment uchylił swoją maskę. Astronauta rozszerzył oczy z wrażenia.
– Skacz! – krzyknął Dariusz po angielsku i ułożył ręce niczym Tarzan, który ma złapać
spadającą z baobabu Jane.
– Zobaczyli jego twarz – warknęła Zdzira i pociągnęła za spust.
Pocisk rozwalił łeb orkowi, który wskazywał głowę Zbrojowca i darł się do innego Zielonego.
Tamten już miał przekazać wieść, ale i jego Frenkiel uciszyła.
Nagle coś potężnie uderzyło ją w bark i wyleciała w powietrze, machając nogami. Trzasnęła
o pień drzewa i zsunęła się z głośnym stęknięciem.
– Co jest, kurwa?!
– Sorry. – Jary zorientował się, że zamiast osłaniać Monikę, zapatrzył się w ten sam sektor,
który ona skanowała.
Wykorzystał to jeden z napastników, trudno powiedzieć – gwardzista czy członek hordy
Zimona. Pochylał się właśnie nad gramolącą się z ziemi Zdzirą, gdy powietrze rozdarło
dudnienie ogromnego silnika motocykla i ork został staranowany przez Orłowskiego. Gdy go
przejechali, siedzący w koszu Zgud obrócił się o sto osiemdziesiąt stopni i poprawił z działka.
Major skierował pojazd w ciżbę na łące i pognał do Samula.
– No skacz! – powtórzył Dariusz.
Cholewa zacisnął zęby i dał susa prosto w objęcia Zbrojowca.
– Grzeczny chłopiec – pochwalił go Samul.
– Darek, zgarniamy cię! – krzyknął zbliżający się w Pershingu Orłowski.
Zgud niczym czarodziejską różdżką kładł wszystkich pokotem. Widząc to, Zbrojowiec
wyskoczył w powietrze i już po chwili siedział za Sergiuszem. Amerykanin trafił do kosza obok
Zguda. Na szczęście pojazd był tak duży, że obaj swobodnie się tam mieścili.
– A teraz – krzyknął Orłowski – musimy ich odciągnąć, bo inaczej Miś stamtąd nie wyjdzie!
– Ale jak?! – spytał Zgud. – Nie wyjedziemy stąd!
Rzeczywiście, sytuacja Pershinga stała się beznadziejna. Motocykl otoczyła tak gęsta masa
orków, że nawet jego potężny silnik nie byłby w stanie ich przepchnąć.
– Kicha! – syknął Orłowski.
I nagle z nieba spadł ognisty deszcz, rozszarpując stojących przed nimi Engelsów na
seledynowy bigos. Potwory kładły się pokotem, a ich łby rozpadały się na kwieciste kawałki.

– Droga wolna – zameldował Wolf wyrąbujący z góry przejazd dla motocykla Orłowskiego.
– Przepraszamy, że do tej pory nie bardzo się angażowaliśmy – odezwał się Niania – ale przez
korony drzew mało co widać. Tylko nad polaną mamy jako taki ogląd…
– I czekaliśmy na właściwy moment.
– To był bardzo właściwy moment, chłopaki! – krzyknął Orłowski.
– Spierdalajcie – syknął Wolf. – Osłonimy wam zadki! – I otworzył gęsty ogień do orków
zgromadzonych za Pershingiem.
Motor skoczył do przodu. Zgud prał w tył z działka, a Perun poprawiał, przerzedzając tłoczący
się tam barwny tłum.
Nagle śmigłowiec przechylił się pod wpływem szarpnięcia Niani.
– Już nas wykryli – szepnął, wskazując Jaszczura, który rozpędzał się i zwracał na nich
działka. – Czas na taniec.

– Kicia! – nadał Orłowski, przedzierając się przez las wśród walczących orków.
– Zgłaszam się!
– Jedziemy do ciebie wielkim motocyklem!
– Bardzo się cieszę, uwielbiam takie!
– Przyjmiesz Amerykanina na pokład!
– Przystojny?
– Taki sobie.
– Trudno.

Zakhausen wraz z resztą orszaku zgubił kierunek. Chociaż świt czerwienił pnie rosnących
dookoła sosen, a pożary i reflektory śmigłowców rozświetlały co chwila ciemności, nie wiedział
już, gdzie jest jego horda, a gdzie Cesarska Gwardia, gdzie jest wschód, a gdzie zachód. Na
dodatek wokół lasu gromadziło się coraz więcej wieśniaków z pochodniami, jakby mieli zamiar
zabić jakiegoś Frankensteina. To zapach, który odebrał wszystkim zmysły i doprowadził orków
do szału, zwabiał coraz więcej Grünów. Wódz Hordy Południowo-Wschodniej patrzył z żałością
na swoją świtę. Novacek kulał, a jego księgi, pobrzękując, tylko utrudniały mu ruchy. Manitu
był sprawny, ale wyraźnie zdezorientowany. Kässa już nie było, po Ulwarze miał tylko topór,
Regina także rozstała się z życiem. Taki piękny orszak, a zostali jedynie strateg i kronikarz!
Wyrwać się! Wyrwać z tego szaleństwa!
Zimon był doświadczonym wojownikiem i zdawał sobie sprawę, że w tej chwili jedynym
celem taktycznym jest wydostanie się z piekła i chłodna ocena sytuacji. Piekło jednak trwało
dokoła i co chwila rzucał się na nich jakiś ork. Nagle wyrósł przed nimi dziwny, opancerzony
trójkołowiec. Wyglądał nietypowo, chociaż oznaczenia nosił hordy. Załogę stanowiło trzech
Grünów: kierowca i dwóch strzelców w koszach. „Nie przypominam sobie takiego pojazdu
w mojej hordzie” – pomyślał Zakhausen. Na pancerzu otaczającym przedni reflektor dostrzegł
nagle coś dziwnego – napisane gotykiem cyfry „0” i „1” w dziwnie znajomej sekwencji. Ależ…
Ależ…
– To przecież skóra zdarta z Ixiego! – zagrzmiał Zakhausen. – Skąd oni mają skórę naszego
Überwundera?!
Zimon przyjrzał się gębom orków i dostrzegł, że są dziwnie nieruchome, sztuczne…
Sztuczne!
– Zdrada! Zdrada! Różowi są wśród nas!!!
– Taa, są – syknął mu ktoś do ucha. – Są wśród nas zdrajcy.
Herszt obejrzał się i ze zgrozą rozpoznał Siergieja Żyrinowa. Wunder był cały umazany
seledynową posoką. Stojąca obok niego Giselle także. Podobnie dwóch motorniaków
i owłosiony lotniak Greg Hayd.
– Grabarz, czego ty ode mnie chcesz? – stęknął Zimon, zastawiając się długim toporem
Ulwara. – Przecież nic wam nie zrobiłem!
– Zostawiłeś nas na pastwę losu. Gdyby ta bomba wybuchła…
– Ale nie wybuchła! Poza tym byliście w schronach!
– Które by się zapadły.
– Kto wam to powiedział, debile?!
– Sami wykoncypowaliśmy, poza tym ta bomba miała wybuchnąć, cwelu! Sam się
załadowałeś do śmigłowca, a nas zostawiłeś!
– Mieliście przecież transport! Kawałek dalej!
– Nic nie wiedzieliśmy o tych bombach! Nie rozumieliśmy twoich rozkazów!
– Takie było polecenie cesarza! To miał być taki manewr! Taktyczny!
– Sraktyczny – zagrzmiał Żyrinow i wymierzył Zimonowi potężny cios w szczękę.
Wódz nie zdążył się zasłonić toporem i upadł na plecy. Już miał się podnieść, gdy jego pierś
przygniotła olbrzymia stopa. Nie była to jednak stopa byłego gangstera.
– A, tu jest ptaszek – zagrzmiał cesarz. – Tu jest zdrajca… – Dźwignął Zakhausena jedną łapą
i warknął do stojącej obok cesarzowej: – Zobacz, cukiereczku, jaki padalec. Chciał nas zastąpić.
– Faktycznie padalec. I śmierdzi. A może by tak z niego Hertzburgerka? Serduszko
z pewnością ma pachnące.
– Cesarzu, to nie ja jestem zdrajcą – stęknął Zimon. – Są wśród nas Różowi. Przed chwilą
widziałem motocykl…
 – Patrz, jak kłamie, pysiaku – warknął Paulus.
– Strasznie kłamie…
O głowę cesarzowej zabębniły pociski.
– Kto do mnie, donnerwetter, znowu strzela?! – wrzasnęła, ścierając zieloną posokę.

– To niepotrzebne było, Alka – warknął Jarota do podwładnej.

– Musiałam spróbować.
– Kurwa, zwróciliśmy na siebie uwagę. Spieprzamy. – Skręcił ostro i dodał gazu. –
Wojteczek, osłaniasz.
– Tajest – odparł Jastrząb i otworzył ogień zaporowy.
– Gonią nas?
– Nie bardzo. Mają swoje sprawy.

– Widzisz, cesarzu? – spytał Zimon. – Czujesz ten zapach? To nie my go przynieśliśmy. Pojawił
się sam. Ten motor miał z przodu skórę zdartą z piersi mojego Überwundera. Tego, który
poleciał do Warschau i zabił królową. Jeśli jego skóra jest tutaj, to znaczy…
– Że Różowi, o których mówisz, przybyli z Polski…
– Otóż to, cesarzu! Myślę, że jesteśmy w strasznym niebezpieczeństwie!
– Kłamie, cesarzu – wrzasnął Żyrinow. – Chciał cię zdetronizować! To kolejne łgarstwo!
– To fanatyk! – potwierdziła Giselle. – Uważa, że nie jesteś bogobojny! Strzały wymierzone
w cesarzową padły z motocykla naszej hordy!
– To prawda – stęknęła Lu. – Widziałam tych Grünów.
– Na Gotta – jęknął Zimon – jak mam was przekonać?

Miś znalazł się z profesor Jaroslauą Trotską w pomieszczeniu, w którym czekało na transport
siedem bomb atomowych.
– Jak są zabezpieczone? – spytał komandos.
– Nie mają zapalników – warknęła Trotska.
– Doskonale. To wszystkie?
– Tak.
POLOM odetchnął głębiej.
– Niech pani powie, pani profesor, lubiła pani uwalać studentów na egzaminach?
– Jeśli na to zasługiwali, robiłam to bez skrupułów. Niektórzy przychodzili do mnie
kilkadziesiąt razy, donnerwetter!
– Dziękuję. Ułatwiła mi pani zadanie.
I rozwalił Zielonej łeb na drobne kawałki strzałem w skroń. Jej zewłok nie zdążył dobrze
opaść na podłogę, gdy komandos podbiegł w róg pomieszczenia i zainstalował w nim bombę.
Przebiegł w drugi róg i tam także ułożył ładunek. Wpadł do windy i pojechał w górę. Tam
napotkał dwóch laborantów, pozbawił ich życia pojedynczymi strzałami, po czym umieścił
bomby w węzłach komunikacyjnych podziemi.
Ruszył w stronę wyjścia. Zbliżało się w jego kierunku dwóch strażników. Mieli podniesione
spluwy.
 – Kim jesteś?! Co tu robisz?! – warknął jeden z nich.
Bielawski uniósł orkowe łapy, jakby się poddawał, podszedł dwa kroki, wyskoczył i uderzył
stopami w kolana przeciwników. Potwory jęknęły, zwalając się na ziemię. Grunmor strzelił
każdemu w łeb. Wyjście było tuż-tuż. Dobiegł do niego i ustawił się przy drzwiach.
– Miś do Orłowskiego – szepnął. – Jak teren?
– Trochę się tam kotłuje, ale masz szansę. Twój Porewit przesunął się na północ. Został tam
Swaróg Kici, który podejmuje tego Amerykanina…
– Okej, wychodzę. Mamy trzy minuty na ewakuację. Wszystkie jednostki kierować się na
wschód, powtarzam, wszyscy kierować się na wschód. Węcławek, podejmij mnie w kwadracie
D6.
– Tajest.
– Zgarnij wcześniej Hantla, Kolarza i Baczyńskiego.

Kierujący Pershingiem Orłowski dotarł wraz ze Zgudem, Samulem i Cholewą do Kocura, który
powoli się wycofywał, strzelając sporadycznie na lewo i prawo. Flaszka siedział na wieżyczce
i udawał zblazowanego orka, a co jakiś Engels zbliżał się z wrzaskiem, pacyfikował go krótką
serią.
Gdy Pershing podjechał do czołgu, Samul bezceremonialnie rzucił Amerykanina na maskę.
– Właź do środka! – warknął.
Michael wskazał lękliwie operatora działka, a ten uchylił atrapę orkowej gęby, ukazując nie
mniej paskudne ludzkie oblicze.
– Aha – skwitował astronauta i wgramolił się na wieżyczkę.
– Inside, please – zwrócił się do niego Raczkiewicz, a gdy Cholewa wlazł do środka od strony
dowódcy, czyli Gwary, zatrzasnął za nim klapę.
– Witamy w skromnych progach. – Kicia, mocno przyciśnięta do Amerykanina, uśmiechnęła
się. Miejsca w czołgu było mało.
Cholewa był przystojny – miał kręcone blond włosy, białe zęby, był szczupły. Słowem,
ciacho. Dziad nie zaszczycił go spojrzeniem, a Tygrzyk rzucił tylko po angielsku przez ramię:
– Śmierdzi trochę, co? Mało wietrzymy.
– Eee… – Cholewa nie bardzo wiedział, co powiedzieć, więc tylko uśmiechnął się i szepnął
do Gwary:
– Czy ktoś mi powie, co się, u diabła, dzieje?
– Później, kotku, później – odparła porucznik. – Przejdź do tyłu, na stanowisko strzelca. On na
razie jest na górze.
Gdy Amerykanin zaczął się tam przeciskać, odezwała się do Tygrzyka:
– Słyszałeś Misia? Wycofujemy się. Jedziesz do kwadratu G4.
– W stronę Mandre?
– Tajest. Będzie tam sporo orkowych cywilów, więc szykujmy się na wojnę.
– Jakby tu było coś innego.

Fraydey biegł przez las, co chwila mijając walczących ze sobą Zielonych. Był już bardzo
zmęczony, bo odkąd wjechali w knieję, ciągle się ruszał. Do niego i do Samula należała akcja
dywersyjna – dekapitacja kilku Zielonych i podrzucenie ich głów orkom – i wywiązał się z niej
znakomicie, ale kosztowało go to dużo energii. Teraz marzył już tylko o jednym: dostać się do
Rujewita i wreszcie odetchnąć. Miał nadzieję, że Jastrząb i Alka osłonią go, gdy będzie zbierał
siły. Rewolwery ciążyły mu w rękach, orkowa maska utrudniała oddychanie, zbyt ciasno wycięte
w niej wizjery ograniczały widoczność, a upodabniająca go do Zielonego maskownica
powodowała, że był cały mokry.
– Andrus? – syknął. – Podejmiesz mnie?
– Pewnie. Gdzie jesteś?
– Według naszej siatki w C3.
– Świetnie. Jedziemy tam. Jesteśmy w B4. To dwieście, trzysta metrów.
– Cieszę się.
– Coś taki zdyszany?
– Mam ci opowiedzieć?
Na Thomasa wyskoczył nagle zza pnia wielki, uzbrojony w dwa tasaki Engels należący,
sądząc po pancerzu i barwach, do Cesarskiej Gwardii. Szpieg stęknął, przetoczył się w bok
i cztery razy strzelił w głowę przeciwnika. Niestety drań miał grubą czaszkę i pociski odbiły się.
Szczęście w nieszczęściu posoka zalała mu oczy. Fraydey wykorzystał to, skoczył w stronę
wroga i ciął go długim nożem przez gardło. Olbrzym chwycił się za szyję i opadł na kolana.
Thomas odbił się od pnia, wskoczył przeciwnikowi na grzbiet i wbił mu nóż w kręgosłup.
Chrupnęło. Szpieg odbił się od łopatek olbrzyma i przetoczył, rozglądając na boki.
– Okej, widzę cię, wskakuj za mnie – usłyszał Jarotę. – Osłonisz mi plecy.
Husarz zbliżył się i zwolnił na pół sekundy, a w tym czasie Alka skosiła z Siwej szarżującego
na nich Engelsa. Fraydey wskoczył na siedzisko za Andrusem, ułożył się plecami do niego, oparł
pancerne buty o wystające rury i zaczął skanować okolicę.
A było co skanować. Zieleni bili się nie na żarty. Seledynowa krew tryskała z tętnic, mieniąc
się refleksami w czerwonych promieniach wstającego słońca. Ryki wściekłości i konania
odbijały się echem wśród kniei, kładły się sosny pchane przez orkowe czołgi, płonęło igliwie
i jałowce. Thomas oparł rewolwery o pancerne wzmocnienia kolan i strzelał sporadycznie, gdy
Jarota przedzierał się na wschód.
– Reszta też cała? – rzucił szpieg przez plecy.
– Mam nadzieję, mam nadzieję…

Ostatnimi piechurami szukającymi transportu byli Jary i Zdzira. Niestety, od południa i wschodu
masa walczących była tak wielka, iż nie mieli szans przedrzeć się niezauważeni, zwłaszcza że
ich zapach, coraz bardziej intensywny i skoncentrowany, zaczął przyciągać uwagę Zielonych.
Nie wiedzieli, jak i kiedy to się stało, ale stali oparci o siebie plecami, ostrzeliwując się przed
atakującymi ich orkami, którzy już nie na żarty interesowali się ich wonią.
– Monika, nie jest dobrze – odezwał się Mardok.
– Nie jest – potwierdziła Frenkiel, kładąc kolejnego Engelsa strzałem w czaszkę.
– Zrobimy tak – charknął Dziki. – Odciągnę ich, a ty w tym czasie…
– Nie ma mowy. To ja ich odciągnę.
– Za czterdzieści sekund wybuchnie pod nami ziemia. Musimy spierdalać.
– Dobra – stęknęła Frenkiel, zmieniając magazynek. – Więc zrobimy tak…
Przerwała, bo Jary ściągnął z głowy maskę, odbiegł od niej, odbił się od skulonych pleców
jakiegoś orka i wskoczył na kapsułę kosmiczną.
 – Bierzcie mnie, skurwysyny! Bierzcie! Jestem tutaj!
Zdzira zaklęła i dała nura między Zielonymi, którzy zaczęli się przedzierać, by pożreć
Mardoka. Wiedziała, że musi to zrobić, aby jego poświęcenie nie poszło na marne.
– Szlag by cię trafił, Jary! – warknęła.
– No! – darł się Dziki i strzelał dookoła, jątrząc coraz więcej orków. – Widzicie mnie?!
Widzicie?! Jestem smaczny jak bitki wołowe! Żryjcie!
– Frenkiel do Ripley – charknęła Monika. – Gdzie jesteście?
– Czekamy na ciebie w F3, pospiesz się.
– Podjedźcie.
– Nie damy rady. Mamy tu masakrę. Żmij, z prawej!
– Niania! – nadała Zdzira. – Jesteś w stanie osłonić Mardoka? Jest na tej kapsule!
– Spróbuję… ale mamy tu… niezły taniec… Pięć Jaszczurów…
Zdzira zaklęła. Widząc szarżującego na nią orka, zawirowała wokół swojej osi, sięgnęła po
jego nadgarstek i tak wywinęła, że bestia skoczyła z wyciem w górę i upadła na ziemię. Jeszcze
w locie straciła łeb urwany celnym strzałem.
Znowu zaszarżował na nią Zielony. Wojowniczka zeszła z osi ataku, wystawiając sztywną
rękę do przodu. Ork poderwał szczękę i grzmotnął plecami w grunt. I także pożegnał się z łbem.
Frenkiel rozejrzała się. Między drzewami zamajaczył jej ostro ostrzeliwujący się Dażbog.
Polowały na niego dwa czołgi i co chwila jakaś sosna kłaniała się niebu, łamana potężną salwą.
– Klaudia, możecie już skręcać na wschód – nadała. – Widzę was. Wskoczę na pancerz.
– About time, księżniczko – odparł Lenny i ruszył na północ, aby się do niej zbliżyć, a potem
na wschód.
Frenkiel rozpędziła się i wskoczyła na osłonę silnika.
– Jestem, Lenny. Zapierdalaj.

Mardok „Dziki” Jary zrozumiał, że znalazł się w sytuacji bez wyjścia. Jeszcze pół minuty, może
mniej, i całe to miejsce rozpadnie się na kawałki. Otaczały go setki wyjących Zielonych, którzy
wyciągali pazury i rzucali się na głowy ziomków, byle się do niego dostać.
– Co za powodzenie – mruknął, odstrzeliwując łeb pełznącemu do niego kawalerowi. – Nie
wszyscy naraz. Conan Barbarzyńca przyjmie tylko najpiękniejszą!
– Jary?! – usłyszał głos Orłowskiego. – Gdzie jesteś?
– W bezpiecznym miejscu, dowódco – odparł i ściął bagnetem nos jakiegoś amatora dań na
zimno.
– Czyli?
– Już widzę Obcego – skłamał, ale jednocześnie, w jakiś pokrętny sposób, powiedział prawdę.
– Na pewno? Mam informację od Ripley, że jeszcze cię z nimi nie ma.
– Zaraz będę, dowódco, zaraz będę…

– Popatrz! – Zakhausen wskazał cesarzowi Różowego stojącego na kapsule kosmicznej obok

rakiety VV. – Teraz mi wierzysz, Paulus?! Teraz mi wierzysz?! Oni tutaj przyjechali, oni czegoś
chcą, oni…
W tym momencie usłyszeli grom, ziemia wybrzuszyła się, jakby ktoś gotował w dole wielki
gar budyniu, a potem trysnęła w niebo gejzerami płomieni, bo pod ich stopami otworzył się
olbrzymi wulkan. Zimon, Novacek, Manitu, cesarz, cesarzowa i ich wielcy gwardziści wylecieli
w powietrze i patrzyli ze zdumieniem, jak grudy ziemi, niektóre wielkości domu czy samochodu,
lecą pod niebo, ciągnąc za sobą długie kity ognia. Sami także lecieli długo i wysoko. Gdy Zimon
zawisnął na chwilę w powietrzu i zobaczył kołyszące się daleko w dole szczyty sosen,
zrozumiał, że upadek będzie bolesny i nawet mocarne ciało Wundera może nieco ucierpieć.
Wypatrzył więc jedno z drzew i tak zaczął szybować, by trafić na jego szczyt.
Prawie się udało. Opadł na gałęzie i zaczął je łamać. Ostatnie, najgrubsze, były na tyle
masywne, by złamać któreś z jego żeber, ale na tyle giętkie, by ustąpić i umożliwić mu
lądowanie bez połamania nóg.
Stęknął, starając się zignorować ból. Dźwignął cielsko i rozejrzał się po płonącym lesie.
Dostrzegł Manitu, który chwiejąc się, zbliżył się do niego i pokiwał głową na znak, że jest cały.
Novacek jakimś cudem także przeżył upadek, chociaż kilka ksiąg wisiało już teraz na
pojedynczych łańcuchach i, zdaje się, strasznie mu przeszkadzało. Zakhausen wypatrzył cesarską
parę. Oboje podnosili się właśnie z klęczek. Paulus zrzucał płonący strzęp z ramienia.
– Mości cesarzu! – krzyknął Zimon i zamachał łapą.
Usłyszał silnik przejeżdżającego pojazdu. Był to w miarę nietknięty transporter. Prowadził go
gwardzista. Machnął, by się zatrzymał, ale zamiast tego jeden ze strażników wycelował w niego
karabin.
– Nie! – krzyknął Lauff. – Nie strzelać! Organizować się! Kierujcie się węchem! Dorwać
Różowych, którzy nam to zrobili! Helmut! Ty jesteś Helmut?
– Tak, Wasza Cesarska Mość – odkrzyknął strażnik stojący na wysokiej pace wozu.
– Zeskakuj i organizuj naszych! Mają się kierować węchem! Szukać Różowych!
– Tak jest, cesarzu! Czyli już nie zabijamy hordy?
– Nie! Odwołuję rozkaz! Różowi! Oni są celem!
Grün zeskoczył i ruszył prosto w pożogę.
Paulus wskoczył na pakę, pomógł cesarzowej i wciągnął na pokład Zimona. Ten pomógł
Novackowi i Manitu.
– Gdzie oni są, donnerwetter, gdzie oni są? – Lauff rozglądał się.
– Cesarzu?! – odezwał się kierowca, wychylając się z kabiny. – Zanim pierdolnęło, dostaliśmy
meldunek, że nad Überlandem krąży jakiś wielki samolot. Pewnie transport dla tych skurwieli.
– O, nein! Wieź mnie do telefonu! Albo nie! Zajedź drogę temu transporterowi!
Kierowca ruszył ostro i zablokował inny wóz. Z pojazdu wychyliły się wściekłe mordy.
– Czego, kurwa?!
– Grzeczniej, jak mówisz do cesarza! – warknął Lauff.
– O, przepraszam…
– Nie przepraszaj, tylko zapierdalaj do telefonu! Jest w wiosce na północy! Dzwoń na lotnisko
do Koch!
– Dyspozytorki Anny Koch?!
– Tak! Każ jej poderwać Herculesa! Niech rozpierdoli samolot latający nad Überlandem,
gdzieś musi latać. Zrozumiałeś?! Niech się połączą z obserwatoriami, to im powiedzą, gdzie jest!
– Tak, cesarzu!
Zimon uniósł brwi, podziwiając inteligencję cesarskich gwardzistów. Musiał mieć tu
doskonałą selekcję. Rozejrzał się.
– Widzisz gdzieś tych zdrajców, Żyrinowa i Giselle? – rzucił do Manitu.
– Nie. Ukrywają się. Ale bądźmy czujni.
Na wschód od lasu, w którym mieściła się baza orków, zgromadził się już tłum złożony zarówno
z wojowników hordy Zimona oraz Cesarskiej Gwardii, jak i uzbrojonych w pochodnie cywilów
z okolicznych wsi, głównie Francuzów. Łąki między płonącym lasem na zachodzie
a niebacznym na tę tragedię jego kuzynem na wschodzie były okrwawione poziomymi
promieniami wschodzącego słońca i pełne pobudzonych orków czujących coraz intensywniejszy,
zniewalający zapach.
Grünowie nie zdawali sobie jeszcze sprawy, że znajdujące się pośród nich czołg, transporter,
dwa trójkołowe motocykle i jeden spory łazik nie są de facto pojazdami orków, ale należą do
przesmacznej rasy Różowych.
– Wszyscy są na miejscu? – spytał szeptem Bielawski.
Porewit jechał wolno na końcu kolumny, dalej był Dażbog, potem dwa motocykle, a z przodu
Swaróg posuwał się wśród tłumu niczym lodołamacz przez krę.
– Mardok nie dotarł – odparła cicho Klaudia.
– Psiakrew – syknął major. – Ktoś wie, co się z nim stało?
– Poświęcił się dla mnie – chrypnęła Zdzira. – Widziałam, jak ginie w tym wybuchu.
– Cholera. – Miś na chwilę zamilkł. – Trudno. Musimy stąd gnać. Koncentracja zapachu za
chwilę nas zdradzi. – Niania, jak to wygląda z góry?
– Z tego, co widzimy… coraz więcej sił nadciąga od zachodniego lasu. Pospieszcie się.
– Jak to „z tego, co widzimy”?
– Mieliśmy randkę z kilkoma Jaszczurami i trochę nas wywiało na północ. Wkrótce do was
dołączymy.
– Przydałoby się wsparcie z powietrza. Kocur, pamiętasz marszrutę?
– Doskonale – odparła Gwara.
– Cała naprzód.
– Rozjadę masę orków.
Miś rozejrzał się. W otaczającym ich tłumie było kilkanaście orkowych motocykli i łazików,
kilka transporterów i czołgów, sporo ciężarówek i cywilnych samochodów obłożonych blachami
i zaopatrzonych w karabiny, a z płonącego lasu wyjeżdżało coraz więcej pojazdów
opancerzonych. Nadlatywały też znad Verdun Jaszczury, mieląc powietrze twardymi łopatami.
– Jeśli teraz nie ruszymy, otoczą nas takie masy, że nie będziemy mieli żadnych szans –
mruknął.
W tym momencie na pakę Porewita wskoczył jakiś obdarty Zielony.
– Ty, co ty tak ślicznie pachniesz? – spytał Hantla po francusku.
– Won – odparł tamten i odstrzelił orkowi łeb.
Kietzman zrzucił zewłok na ziemię.
– Carla zabili! – rozdarł się jakiś Zielony. – Czegoście go zabili, łachudry? Dżizus, co tu tak
pięknie pachnie?!
Na platformę wskoczył kolejny ork i zaczął obwąchiwać Węcławek.
– Mon Dieu, aż mi staje!
Tym razem POLOM-ka odstrzeliła natrętowi łeb, a zrzucił go Kolarz.
– Verfluchte! To jakieś podejrzane typy! – wrzasnął wojownik należący do hordy Zimona. –
Widzicie? Pyski im się nie ruszają!
– To maski!
 – To zamaskowani Różowi! Zimon o tym mówił!
– Goń Różowego, żryj Różowego!!! – rozdarł się Engels na motorze.
– Aaaargh!!! – wrzasnął inny, wymachując toporem.
– Gwara! – krzyknął Miś. – Cała naprzód!
– Tajest! – zagrzmiał Tygrzyk i naparł stopą na pedał gazu.
Czołg, niczym żywe zwierzę, zawarczał, strzelił w niebo czarnymi spalinami i skoczył do
przodu, krusząc kości najbliższych Engelsów dzierżących pochodnie. Ogień przyczepił się do
gąsienic i przez chwilę Kocur wyglądał jak piekielna machina.
– Od dawna chciałem to zrobić – jęknął ze złym uśmiechem kierowca.
– Żmij, ognia – syknęła Ripley.
– Alka, Jastrząb, Fraydey – chrypnął Andrus.
– Tajest – odparli unisono i otworzyli ogień do otaczającej ich rzeszy orków.
– Baczyński, Kolarz, do działek – zaordynował Miś. – Węcławek, snajperka, Hantel, uważaj
na dziury – zwrócił się do kierowcy Porewita.
Kolumna ostro ruszyła w stronę wznoszącego się na wschodzie lasu. Wyglądała jak długa łódź
płynąca po zarośniętym wielkimi liśćmi stawie i rozsyłająca dookoła smugi strzałów.
– Byle dojechać, byle dojechać – szeptał Tygrzyk.

Zrywającą się do ucieczki kawalkadę oglądał wraz z Zimonem cesarz. Stali na wysokiej
ciężarówce i trzymali przy oczach lornety. Wrogie pojazdy otoczone były wachlarzami strzałów,
a orki dookoła nich kładły się na ziemię niczym łany zbóż. Znienawidzony konwój parł do
przodu niczym jadowita stonoga rozgniatająca wszystko, co stało jej na drodze.
– To oni – sapnął Paulus Lauff. – Donnerwetter, to oni! Miałeś rację, Zimon! Dawać mi tu
Smoka!!!

Konspiratorzy z hordy Zakhausena, czyli Giselle, Grabarz, Thomas, Matt i Greg, przetrwali
wielki wybuch i teraz zbierali się z ziemi pośród płonącego lasu. Hayd dostrzegł przycupnięty na
pomniejszej polanie śmigłowiec. Jego pilot oddalał się za potrzebą w kierunku pobliskich drzew.
– Za dużo koniaku? – spytał Thomas lotniaka.
– Ale ma wyczucie czasu – warknął z uśmiechem Greg i rzucił się do kabiny, a pozostali
pobiegli za nim.

Gdy Radek „Flaszka” Raczkiewicz ostrzeliwał się przed atakującymi ich ze wszystkich stron
orkami dzierżącymi pochodnie i posługującymi się nimi niczym maczugami, przypomniały mu
się wszystkie filmy o zombi, jakie oglądał. Bo tak to właśnie wyglądało. Engelsi wskakiwali na
pancerz czołgu, usiłowali dosięgnąć go pazurami, ciskali kijami i kamieniami i strzelali tak, że
rykoszety kładły się na wieży Kocura niczym źdźbła ognistych traw. Flaszka, nie przerywając
ostrzału, sięgnął do kieszeni po zapalniczkę i zdarł z głowy maskę orka.
– W dupę mi to teraz potrzebne – warknął i zapalił cygaro.
– Oszczędzaj amunicję, Flacha – ostrzegła Gwara, obracając wieżę czołgu do tyłu.
– Tajest – odparł i pociągnął krótko za spust, by przeciąć na pół wyskakującego w powietrze
Engelsa.
 – Zgaś cygaro i załóż maskę.
– Ale…
– To rozkaz, kurwa!
Raczkiewicz, wkurzony, zdusił peta na wieży i wcisnął na głowę maskę.
– W cholerę z taką zabawą…
Lufa Swaroga skierowała się w lewo, w stronę największej grupy zmotoryzowanych orków,
którzy pędząc przez rzadki las, zaczynali ich doganiać.
– Odłamkowy – zakomenderowała Kicia.
Dziad bez słowa wykonał polecenie.
– Ognia – syknęła Gwara, a las na lewo od nich zakwitł oranżowymi kartaczami.
– Czy ktoś może mi dać broń? – spytał Cholewa.
– Masz – warknął Dziad, podając mu Roda. – Umiesz strzelać?
– Byłem pilotem wojskowym. Umiem.
– Zanim wyjdziesz, załóż to. – Kapral podał mu zapasowy pancerniacki mundur. – I to. –
Dorzucił orkową maskę.
Kicia skomentowałaby nadzwyczajne rozgadanie milczącego zazwyczaj kaprala, gdyby tylko
miała czas.
– Odłamkowy – rozkazała.
– Tajest.
– Ognia.

– Strzelać tylko we łby – rozkazał Miś operatorom dwóch zamontowanych z tyłu Porewita
karabinów.
– Tajest – odparł Kietzman, a Jakubowski zacisnął zęby.
Strzelali bardzo oszczędnie, ale za każdym razem jakiś ork rozstawał się z głową. Węcławek
co chwila przeładowywała karabin, celowała i obalała największych Adolfów, którzy sadząc
wielkie susy, niczym jakieś skalne gobliny z powieści Tolkiena, doganiali ich i grozili
zmiażdżeniem w wielkich łapach. Miś z kolei wyłuskiwał prowodyrów, którzy nadawali reszcie
ton, i eliminował ich z precyzją chirurga.

– Słyszę śmigłowce? – spytała Ripley.

– Tak – odparł Niania, kładąc Peruna w wąski wiraż tuż nad uciekającą kolumną. – To
Jaszczury. Trzy. Wolf, wal.
Tyszkiewicz wyszczerzył kły i otworzył ogień do śmigłowców prujących do Dażboga, który
ostro się odgryzał, wyrzucając w górę podwójne sznury świetlistych pocisków. Smugi wysyłane
przez Wolfa spod kanciastego dziobu Dzika rozerwały jednego Jaszczura na strzępy. Płonące
odłamki z hukiem poleciały w stronę Porewita.
– Miś, uważaj na wrak! – ostrzegł Niania.
– Widzę. Hantel, w prawo! Ostro w prawo!
Łazik Grunmorów skręcił z traktu wiodącego przez las. Strzępy wrogiego śmigłowca uderzyły
w drogę, podpalając kilku orków, a ci potoczyli się po drodze i zostali zmiażdżeni przez pojazdy
Zielonych.
Niania obserwował, jak goniący konwój Engelsi rozdzielają się na frakcje: najbliżej pojazdów
ludzi pędziły motocykle, przy czym niektóre nawet wyprzedzały kolumnę i próbowały
prowadzić ogień od przodu. Obok nich sunęły łaziki, najczęściej pick-upy, na których pakach
tłoczno było od wygrażających wojom Zielonych. Bardziej z tyłu trzymały się mniej liczne
czołgi i transportery, a wielkie ciężarówki sunęły traktem. Wśród nich pędziły z olbrzymią
prędkością Adolfy, zupełnie jakby miały w dupach silniki rakietowe, pozostawiając za sobą
tumany kurzu. Co chwila też któryś wybijał się w powietrze i usiłował spaść na Porewita lub
Dażboga. Natomiast inni Engelsi, mniej chyży, zaczęli zostawać w tyle, chociaż niestrudzenie
pędzili za konwojem i starali się pakować na różne ciężarówki i inne pojazdy. W kierunku
konwoju ciągnęły też luźne grupy z pobliskich wsi. Te składały się zazwyczaj z pojedynczych
samochodów, motocykli i pieszych.
– Niezły bal – mruknął.

Hantel wrócił na drogę, pojazd podskoczył i w tym momencie Kolarz dostał kulę w bok szyi.
Krew trysnęła jak z fontanny. POLOM puścił na chwilę ciężki karabin i chwycił się za ranę.
– Kurwa, trafili mnie – stęknął.
– Węcławek, opatrz go – rozkazał major.
Odciągnął Kolarza od karabinu, oparł go o kabinę i sam otworzył ogień. W tym czasie
Dominika przyłożyła opatrunek do szyi towarzysza i owinęła ją ciasno bandażem.
– Udusisz mnie, Wiedźma – stęknął Kolarz. – No odsuń się, bo mi zasłaniasz widok.
Grunmor wyciągnął Roda, złożył się do strzału i otworzył ogień, zabijając pędzącego na
motorze Zielonego.
Skończywszy opatrywać druha, Węcławek chwyciła snajperkę i stęknęła, ujrzawszy dymiącą
jeszcze dziurę w swoim udzie.
– Kurwa – zaklęła. – Dobrze, że obok tętnicy.
Zmieniła pozycję, by oszczędzić nogę, i wycelowała w Engelsa stojącego na wielkiej
ciężarówce i dzierżącego AK. To, zdaje się, on ją trafił. Padł strzał, potwór przechylił się przez
barierkę pojazdu i spadł pod koła.

– Szkoda – odezwał się Wolf – że już wiedzą, że nasz Perun to nie ich kolega.
Niania wykonał wiraż tuż nad szczytami sosen. Tyszkiewicz wykorzystał to i wybił szyby
w ścigającym ich Jaszczurze pomalowanym w brązowo-żółte tygrysie pasy. Szkło zamigotało
w promieniach słońca niczym mgła. Zza drzew wychylił się kolejny śmigłowiec wroga.
– Kurwa, co jednego załatwiamy, pojawia się kolejny – zaklął strzelec.
– Celuj, do diabła.
– A co ja robię?! – odrzekł Wolf, wbijając się sznurem świetlistych pocisków w rotor
przeciwnika.
Śmigłowiec, sypiąc iskrami i ciągnąc za sobą długą kitę ognia, spadł między drzewa i podpalił
suche igliwie.
– Dobra robota – pochwalił Niania.
W tym momencie szyba ich Peruna rozprysła się, a pilot opadł na pasach.
– Co się stało, Niania? – Wolf otworzył szerzej oczy i dostrzegł dziurę w piersiowym
pancerzu pilota.
Mariusz Krawczyk miał otwarte oczy i wciąż trzymał drążek, ale krew płynęła z rany
szerokim strumieniem.
– Ja pierdolę! – Wolf zamrugał. – Mariusz! Mariusz! Wolf do Orłowskiego! Pilot downed!
Niania oberwał!
– Niech ląduje na polanie przed nami! Trzysta metrów!

– Psiakrew! – zaklął Orłowski kierujący Pershingiem. – Straciliśmy pilota!

– To źle! – potwierdził siedzący do niego plecami Samul.
Dariusz oberwał już wiele razy, ale pancerz wytrzymał wszystkie trafienia. Walił z Marchołta,
starając się wyeliminować ścigające ich pojazdy. Zdawał sobie sprawę, że najbardziej narażeni
są zamykający kolumnę POLOM-i, ale to byli twardziele nad twardzielami. Jadący obok nich
Jarota szalał na Husarzu, wyskakując co chwila w powietrze. Alka i Jastrząb walili równo
i płasko, a Fraydey, który nie wiadomo jakim cudem trzymał się na siedzisku, poprawiał
z rewolwerów.
Nagle niebo zasłonił wielki cień. To Adolf wyskoczył w powietrze i z wielkim rykiem opadł
na Samula. Dariusz podrzucił Marchołta i wcisnął spust. Trzy potężne pociski wgryzły się
w oczy i mózg potwora, a ten zwiotczał i zahaczywszy jeszcze pazurem o błotnik motocykla,
pozostał na pylistym trakcie.
– Rłokieta się nie pilo, to i sil braknie – skomentował Zbrojowiec.

– Pilot downed? – spytał Cholewa, usłyszawszy rozmowę Kici i Tygrzyka. Chociaż miał na
głowie orkową maskę i pancerniacki ubiór od Dziada, wciąż nie wylazł na pancerz, bo szczerze
mówiąc, nie miał jak. Jeden właz zajmował Flaszka, a pod dwoma pozostałymi byli kapral
i Gwara. – Ja mogę pilotować! Jestem pilotem!
– Znasz się na śmigłowcach? – spytała Kicia.
Cholewa pokiwał głową na boki, dając znać, że tyle o ile.
– Kicia do Orła.
– Słyszę cię, Kicia – odezwał się Orłowski.
– Amerykanin chce pilotować Peruna.
– Zgoda. Dażbog, podejmiesz Nianię. Wiechucka, on ma żyć.
– Tajest.

Wjechali na polanę. Rujewit Jaroty zaczął zataczać wściekłe koła wokół przyziemiającego
i wzniecającego lokalny huragan Peruna. W jego ślady poszedł Orłowski na Pershingu, który co
chwila strzelał ogniem z rur wydechowych, a za nimi ruszył Swaróg, waląc raz za razem z działa
i podpalając wielkie połacie lasu, z którego zaczęła się wylewać masa orków. Cholewa
przecisnął się przez właz nad Dziadem, zeskoczył z pancerza i ruszył do śmigłowca. W tym
czasie z tylnego włazu Obcego wyprysnęła Ewelina i nie bacząc na kładący się nad trawami
ogień, wyciągnęła Nianię z kabiny. Dobiegający do Peruna Michael nagle potknął się i upadł.
Ewelina spojrzała na niego. Był blady i spocony.
– Sorry – stęknął i podźwignął się. – Dawno nie czułem przyciągania ziemskiego.
– Fuck – zaklęła Runa i wyszarpnęła z bocznej torby strzykawkę. Spojrzała na astronautę. –
Adrenaline and nutrients. Yes?
 – Please – odparł Amerykanin, a Wiechucka z rozmachem wbiła igłę w jego ramię i wcisnęła
tłok.
Odrzuciła strzykawkę na trawę i nie patrząc więcej na Michaela, zatargała Nianię do
transportera.
Cholewa wsiadł do śmigłowca i zapiął pasy.
– Michael. – Podał rękę Tyszkiewiczowi.
– I know – warknął Wolf. – Take off, take off!
Michael chwycił drążek sterowniczy i ostro wystartował, wgniatając Wolfa w fotel.
– Good! – Strzelec wyszczerzył zęby do pilota.
– American way – stęknął Cholewa z uśmiechem. – Now – sapnął, czując, jak adrenalina,
którą wstrzyknęła mu Wiechucka, napędza jego serce – shoot sonofabitches!

– Wracamy na szlak! – zakomenderował Orłowski. – Kicia, prowadź! Mamy czterdzieści

kilometrów do pierwszej rzeki!
– Tygrzyk – rzuciła Gwara. – Cała naprzód!
– Wreszcie – mruknął Kamil Muzyka i naparł na pedał gazu. – To będzie długa droga.
– Gęsto się tu robi – skomentował Lenny prowadzący Dażboga.
– Runa, jak Niania? – spytał Orłowski.
– Źle – odparła sanitariuszka, zrywając pancerz z pilota. – Oberwał w pierś, po prawej.
– To chyba dobrze, nie?
– Pociskiem kaliber dwadzieścia milimetrów. Ma rozerwane płuco, cztery żebra w kawałkach
i odmę.
– A myślałem… że… to… coś… poważnego. – Mariusz „Niania” Krawczyk uśmiechnął się
do niej. Z jego ust dobywała się jasnoczerwona piana.
Runa miała wielką ochotę wybuchnąć płaczem i rozłożyć ręce. Co ma zrobić z wielką jak
pięść dziurą w klatce piersiowej pilota?
– Kurwa, przydałby się cud – stęknęła, pakując garście ligniny w ranę.

Kolarz oberwał w prawe ramię. Kula przeszła na wylot, ale strzał go osłabił. Stracił już sporo
krwi z szyi i był blady, ale nie przestawał walczyć. Położył się na pace Porewita i prowadził
ogień, używając lewej ręki, a prawą podtrzymując Roda. W tym czasie Wiedźma także się
położyła, bo udo zaczęło jej drżeć i przeszkadzało w celowaniu. Usłyszeli dziwny trzask
i zobaczyli, że Kietzman przestał prowadzić ogień z Siwej. Położył się na stelażu działka, jakby
zasnął. Pierwszy dziurę w jego plecach dostrzegł Kolarz.
– Baczyński oberwał! – krzyknął.
Ale Kietzman ocknął się, splunął krwią, potrząsnął głową, chwycił rękojeści broni
i doszedłszy do siebie, celował i strzelał. Celował i strzelał. I kładł orka za orkiem.
Bo POLOM-ów nie szkoli się, by przegrywali. Szkoli ich się, by zbierali wszystkie siły
i walczyli, dopóki ich starczy.
– Rozpier… doliło… radiostację? – spytał Kolarza, spluwając krwią.
Grunmor zerknął na strzępy urządzenia, które Baczyński nosił na grzbiecie.
– Tak.
– Kur… wa.
 Kolarz zmienił magazynek. Coś szarpnęło jego dłonią. Przeszył go ból aż do łokcia. Spojrzał
zdziwiony i dostrzegł, że nie ma trzech palców lewej ręki.
– Jak tam? – stęknęła Wiedźma.
– Mogę… walczyć – warknął Kolarz, wyciągając z sakwy magazynek kciukiem i palcem
wskazującym. Załadował go w gniazdo i wycelował w orka, który zbliżał się do nich na
motocyklu. Trafił prosto w łeb i ułan zwalił się pod koła ścigającej ich ciężarówki.
– Kicia, z łaski swojej – odezwał się Miś – przypierdol w tę ciężarówę, bo z paki co chwila
ktoś się wychyla i czesze mi ludzi!
– Miałam to zaproponować. Głowy w dół!
Nad hełmami POLOM-ów świsnął pocisk i trafił w kabinę wielkiego samochodu. Kabina
spuchła i prysnęła dookoła szkłem i ogniem. Pędzące za ciężarówką łaziki nadziały się na nią
i zatarasowały chwilowo drogę. Na nieszczęście cała kawalkada wyjechała już z lasu i pędziła
wśród łąk. To dawało pole do popisu wszystkim atakującym, a było ich coraz więcej. Łaziki,
pojazdy opancerzone i motocykle pędziły ze wszystkich stron.

– Dobrze strzelasz – Cholewa pochwalił Wolfa – ale ich jest strasznie dużo. W takich warunkach
zawsze prosiliśmy o wsparcie. Mamy jeden śmigłowiec, a ich jest pięciu.
– Lizards. We call them lizards – wyjaśnił Wolf, prując do wrogiej maszyny.
– Jaszczury? Pasuje. Czy nie powinniśmy się wycofać?
– To jest polska szkoła walki. Do końca.
– I like it. – Cholewa zagryzł zęby i położył śmigłowiec w ciasny wiraż.
Oberwali serią w ogon. Perun zadygotał i zarzęził.
– Shit! – zaklął Michael i zaczął lecieć tyłem do przodu. – Wal!
Wolf nacisnął język spustowy i zestrzelił kolejny śmigłowiec, który zmieniwszy się w kulę
ognia, poszybował w stronę pędzących orkowych łazików.
– Brawo! – krzyknął Michael i ruszył do przodu. – Teraz ten!
Tyszkiewicz zerknął na stan amunicji. Kończyła się.
– Okej, bracie – westchnął, przycelował i rzygnął ogniem.
Wrogi Jaszczur zapalił się i zwalił w dół, zapalając dużą połać łąki. Wolf uznał, że albo ma
tego dnia wyjątkowy fart, albo orki z głębi Niemiec latają jak palanty, bo takiej skuteczności
dawno już nie odnotował.
– Jak na strzelnicy – ucieszył się Cholewa, ale po chwili uśmiech zamarł na jego ustach. Zza
chmur dymu i ognia, jakie zostawiała za sobą ścigająca ich horda, wychynęło kolejnych pięć
śmigłowców.
– Shit! Nie mamy szans!
– Szarża, kurwa! Nie pierdol mi tu o szansach!
Cholewa pokręcił głową i naparł na drążek, a Wolf wycelował w najbliższy pędzący im na
spotkanie śmigłowiec i nacisnął spust. Potężna seria opuściła lufę działka i… nastąpiła cisza.
– No more ammo – wyjaśnił Tyszkiewicz.
– Czyli po nas – skomentował astronauta.
– Bziiiiauuu!!! – usłyszeli obcy głos, a po chwili wśród śmigłowców wroga przemknął dziwny
czerwony samolot, zostawiając za sobą rakietowy płomień. Jeden z Jaszczurów rozłamał się
z jękiem stali na pół, huknął jasnym wybuchem i poleciał w dół, ciągnąc gruby sznur czarnego
dymu.
 – Jary?! To ty?! – krzyknął Wolf.
– Ja, kurwa, ja, ale mi się sfilcowały włosy w dupie! Gorąco w tej rakiecie jak w piecu!
– To ty lecisz tą trumną?!
– Nie pierdolić mi tutaj, bo skręcam…
Rakieta VV minęła na pełnym gazie Peruna Wolfa i Cholewy. Dzik zachwiał się od pędu
czerwonego cygara. Wolf obejrzał się i zobaczył, jak Mardok robi ciasny nawrót, beczkę i pruje
z karabinów do kolejnego Jaszczura.
– Ty! Masz cela! – skomentował, widząc kolejny śmigłowiec zamieniony w pomarańczowy
wybuch.
– Tym się lata jak zabawką. Powinniście spróbować! I kolejny dziad się wita z kostuchą! Ja
pierrrdolę, jak tym się łatwo lata!
– Mardok? To ty?! – krzyknęła Zdzira. – Sukinsynu! Już cię pochowałam!
– Dziękuję, postoję, znaczy polatam.
– Dlaczego się nie odzywałeś?!
– Chciałem zobaczyć, jak bardzo mnie opłakujecie, i szczerze mówiąc, trochę się zawiodłem.
– Ale…
– Żarcik. Na początku straciłem orientację i oddaliłem się na zachód. Dopiero po dłuższej
chwili zorientowałem się w kierunkach świata.
– Nie świętowałbym za wcześnie. Spójrzcie za siebie – mruknął Wolf, wskazując palcem
gigantyczny kształt, który wyłonił się zza zasłony dymu.
– Co to jest? – spytał Cholewa.
– Wygląda jak pędząca w naszą stronę góra.

Smok był wysokim na trzy piętra pojazdem zaopatrzonym we własny olbrzymi silnik, ale gdy
wymagano od niego prędkości większej niż trzydzieści kilometrów na godzinę, zaprzęgano do
niego dziesięć zmodyfikowanych czołgów. Wtedy zawieszony na ogromnych amortyzatorach
moloch potrafił rozwinąć zawrotną prędkość dziewięćdziesięciu kilometrów na godzinę i gdyby
nie to, że przed gęstym lasem czy rzeką zaopatrzone w potężne pługi ciągniki musiały nieco
zwalniać, potrafiłby sunąć po wszystkim równo i lekko, bo jego gąsienice miały trzy metry
wysokości. Gigantyczny, przypominający nieco żółwia pojazd niósł wyrzutnię bomb i trzy duże
działa. Paulus Lauff uwielbiał go, ale ostatnim razem zrobił użytek z potwora podczas kampanii
francuskiej, krótkiej i stosunkowo mało spektakularnej. Podłogę tarasu widokowego, z którego
zwykł korzystać, stanowiła stalowa, karbowana blacha, poręcze były ozdobne, ukradzione
z niemieckiego zamczyska, tył zaś pospawany został z rozmaitych pomalowanych na czerwono
blach. Te ostatnie wycięto tak sprytnie, że utworzyły szereg wnęk mieszczących plastikowe
miniatury superbohaterów, którą to kolekcję cesarz kochał nad życie. Nieraz oglądał się do tyłu,
by z lubością popieścić wzrokiem a to Batmana, a to Supermana, a to zajmującego centralną
niszę Hulka. Teraz – stojąc na połyskujących w słońcu blachach z Lu, Zimonem, Manitu,
Novackiem, kucharką Monicą, kelnerką Alexandrą, tancerką Konstanze, doradcą Kohlem,
skrytobójcą Dommem, błaznem Toudim, zastrachanym Hüttem oraz tuzinem Überwunderów
stanowiących jego osobistą straż – pragnął z całej duszy użyć machiny zagłady i zmiażdżyć
wroga. Widział przed sobą połać lasu, przez którą, niczym strumienie pośród kamieni, pędziły
motocykle, łaziki i czołgi hordy oraz jego gwardii. Trochę żałował nieporozumienia z Zimonem,
bo szeregi Grünów były przerzedzone, a wypity koniak i zapach Różowych wyraźnie mieszał
ścigającym w głowie, gdyż niektórzy jechali nie tam, gdzie trzeba, i znikali za horyzontem albo
zderzali się i zostawali wśród płonących drzew. Mimo wszystko jednak było ich sporo,
naprawdę sporo. No i jeszcze dochodzili cywile, którzy niby mrówki ciągnące do słoja
z miodem, gnali przez łąki i zagajniki uzbrojeni w pałki, siekiery, a czasami w broń palną. Las
wkrótce miał się skończyć i ciągnące Smoka czołgi, jak mniemał Paulus, będą mogły rozwinąć
większą prędkość. Umykająca kolumna Różowych wychynęła właśnie zza zasłony dymu
i płomieni.
– Dalej, donnerwetter, dalej, szybciej! – wrzasnął.
– Ptysia, Wasza Cesarska Mość? Ptyś znakomicie zaostrza apetyt na krew – zachęciła
kucharka Letz, stając przed nim z tacą pełną słodyczy.
Na tyłach tarasu widokowego mieściła się cesarska kuchnia, zawsze pełna składników do
gotowania i wcześniej przyrządzonych potraw.
– Doskonały pomysł, moja droga, doskonały. – Paulus uśmiechnął się i wziął ze srebrnej tacy
ciastko.
Kucharka podeszła do cesarzowej, która właśnie siadała na olbrzymim leżaku zespawanym
z aluminiowych rur.
– Wasza Wysokość?
– Mmmm, czy to te ptysie, które tak bardzo lubię? Z czekoladą?
– Ależ tak, Wasza Miłość. – Kucharka uśmiechnęła się.
– Doskonale! – Lu wzięła tacę i zsunęła całą jej zawartość do paszczy.
Monica przez chwilę obawiała się, że madame Küschmirek zeżre także plater, ale cesarzowa
oddała jej tacę.
– Poproszę jeszcze tuzin.
– Wedle życzenia.
– Ognia, kurwa! – wrzasnął Paulus do tuby komunikującej go z obsługą dział.
Chwilę później trzy wielkie lufy zagrzmiały, jakby głosiły apokalipsę. Ogień trysnął z nich na
wiele metrów, pokład zatrząsł się, a huk był taki, że cesarzowa zatkała trąbkowate uszy.
– Ależ kochanie – zmitygowała męża, patrząc z niesmakiem, jak ze wszystkich powierzchni
Smoka podnosi się warstewka kurzu.
– To są, cukiereczku, takie fajerwerki – odparł Paulus, obserwując przez lornetę trajektorię
pocisków.
– Troszkę za głośne.
– Ale przecież ty lubisz rozmach, prawda, pysiaczku?
– No niech będzie.
– Przestrzelili, psiajuchy. – Lauff skrzywił się, nie odrywając lornety od oczu. – Walnęliśmy
chyba w Berlin. W ogóle wybuchu nie widać. Niżej! – wrzasnął do tuby.
– Wiesz co, Paulie? – odezwała się cesarzowa, przeżuwając ptysie. – Masz rację. Te lufy nie
są takie złe. A taka wycieczka to nawet papuśna jest. Musisz mnie częściej brać na przejażdżki
Smokiem.

W przedniej szybie śmigłowca pilotowanego przez Hayda zamajaczył wielki, pomalowany

w czerwono-złote płomienie cesarski Smok. Siedzący obok pilota Thomas, najbardziej kumaty
jeśli chodzi o obsługę działka, zachłysnął się:
– Ależ cudna maszyna!
 – Chcesz to atakować tą zabawką? – spytał Matt Wöytchek Grabarza.
– Nie to, tylko stojących na tarasie – wyjaśnił Żyrinow kulący swą wielką sylwetkę z tyłu. –
Giselle, Matt, do bocznych działek!
– Ale możecie mi wyjaśnić, o co nam teraz chodzi? – odezwał się pilot. – Paulus już wie, że
Zimon nie zdradził. Nikt nie uwierzy, że knuł przeciwko cesarzowi. Po co nam ta heca?
– To są najinteligentniejsi Grünowie hordy? – spytał Żyrinow baletnicę sadowiącą się na
burcie śmigłowca.
Ta wzruszyła ramionami.
– No dobrze. – Siergiej westchnął. – Zimon wie, że go zdradziliśmy. Paulus także to wie.
Czyli jak skończy się cała rozróba, czeka nas śmierć. Albo z ręki Zakhausena, albo cesarza.
– O kurwa – stęknął Thomas.
– Dotarło? – warknął zgryźliwie były gangster.
– O kurwa – powtórzył pilot.
– Co nam pozostaje? – spytał Grabarz.
– Zabić Zimona i Paulusa – odparł Hayd.
– Otóż to. Wycelować i napierdalać.
– Wedle rozkazu.
– I pamiętaj: Wundera, czyli Zimona, nie zabijesz, waląc po prostu w pierś czy ramię. Musisz
celować dokładnie w łeb.
– A jak zabić cesarza? On jest jeszcze większy – zauważył Kirsche.
– Nim będziemy się martwić potem. Jak zabijemy Zimona i świtę, łatwiej nam będzie
przekonać władcę, że Zakhausen jednak mataczył.
– Ale przed chwilą mówiłeś…
– Wiem, co mówiłem. Skup się!
Hayd, jak już pisaliśmy, nie był najlepszym pilotem hordy, ale potrafił przetrwać, wykonując
dziwaczne manewry. Tym razem nie było inaczej. Wywinął wariacką beczkę (przy
akompaniamencie wrzasków Giselle i Matta, którzy o mało nie wylecieli z pojazdu w czasie tej
akrobacji) i zwrócił śmigłowiec w stronę skrytego za dymami potwora.
– Gdzie on ma ten taras…
– Z przodu, debilu – wyjaśnił Grabarz.
– Aha…
Zza czarnych obłoków wyłonił się wreszcie przód Smoka oraz otoczony rzeźbionymi
barierkami taras widokowy.
– Na Gotta, ile tam luda!
– Celuj w Zimona.
– Ale gwardziści mają działka przeciwlotnicze!
– Ja pierdolę, jesteś cipą czy pilotem?
– W tym przypadku cipą – wyznał szczerze Greg.
Grabarz wyciągnął z kabury rewolwer i wycelował w łeb Hayda.
– A teraz?
Lotniak przełknął ślinę, wyrównał lot i tak ustawił śmigłowiec, by sunął równolegle do
Smoka.
– No pięknie. – Grabarz uśmiechnął się. – Thomas, nie spierdol tego. Równo w Zimona. Jak
wpakujesz mu ze cztery kulki w łeb, nie przetrzyma.
– Tajest…
– Teraz bomby! – rzucił cesarz do tuby. – Odległość… A bo ja wiem? Jakieś czterysta metrów!
– Tak jest, cesarzu! – padła zniekształcona odpowiedź.
Chwilę później z najgrubszej lufy Smoka wyskoczyła z głośnym hydraulicznym beknięciem
niebiesko-żółta kula, poszybowała wysokim lobem i spadła sto metrów za uciekającą kolumną,
wybuchając w największej ciżbie goniących ją Grünów. Gejzer, który wywołała, był olbrzymi.
Orki wyleciały na pięćdziesiąt metrów w górę i kręcąc młyńce oderwanymi kończynami,
szybowały pośród jęzorów ognia, by spaść niczym krwawe confetti na zakurzony i zasnuty
dymem grunt.
– Donnerwetter – zafrasował się Paulus. – Czyli to nie jest czterysta metrów. Poprawić na
sześćset! – rzucił do tuby.
– Tak jest, cesarzu!
Bart Domme od dłuższej chwili przyglądał się śmigłowcowi, który zamiast walczyć z siłami
wroga, wisiał niedaleko Smoka i posuwając się równolegle do niego, jakby go obserwował.
– O co im chodzi? – spytał doradcę ekonomicznego Kohla.
Kristoff jednak był tak pokiereszowany przez niedawny wybuch, tak nieszczęśliwy
i przestraszony, że nie bardzo wiedział, o co go skrytobójca pyta. Za to Toudi postanowił
skomentować pytanie Barta.
– Pewnie filmują – rzekł. – Cesarz lubi mieć wszystko nagrane.
– Hmm… – Domme spojrzał jeszcze raz na śmigłowiec, po czym odwrócił się do
zaczepiającej go kucharki.
– Panie Domme, szarloteczki? – spytała Monica, trzymając w pulchnych zielonych łapkach
wielką tacę z ciastem.
Skrytobójca uśmiechnął się szeroko.
– Aaaa, zawsze, zawsze. Droga Monico, pani szarlotka rozpływa się w…
Za plecami Barta śmignęły pociski i grzmotnęły z głośnym „tratatatat!” w stalowy pokład
tarasu widokowego. Domme błyskawicznie się odwrócił, by zobaczyć, jak Zimon Zakhausen
podnosi wysoko Jakuba Novacka i zasłania się nim oraz jego księgami niczym tarczą przed
ulewą ognistych smug. Skryba nawet nie stęknął, gdy olbrzymie pociski dziurawiły go,
wyrywając z ciała gejzery seledynowej krwi. Jego księgi łopotały niczym skrzydła dartych na
strzępy albatrosów, a niektóre karty zaczęły się palić. Zakhausen upadł na kolano, bo otrzymał
trzy trafienia w pierś i jedno w udo, ale wciąż trzymał skrybę nad sobą.
– A więc jednak! – krzyknął Domme, a cesarz rozkazał swoim ochroniarzom:
– Ognia, verfluchte! Ten śmigłowiec ma zniknąć z mojego nieba!
Überwunderzy podrzucili lufy działek przeciwlotniczych. W tym czasie helikopter odleciał,
poprawił kurs i ponownie ruszył do ataku. Zimon, widząc, że Novacek, podziurawiony
i cokolwiek się tlący, nie stanowi już dobrej tarczy, złapał Manitu za przegub, by się nim
zasłonić. Schröder szarpnął się, krzycząc:
– Zwariowałeś, Zimon?!
Ale herszt nie zwariował. Taras był zbyt duży, by uciec przed atakiem, który miał nastąpić
lada chwila, a niczego innego, co mogłoby stanowić tarczę, na nim nie było. Wódz chwycił
mocno Apacza i wystawił go w górę.
– Ty chamie! – wrzasnął Manitu, gdy otrzymał pierwsze trafienia w pierś i brzuch. – Ty
chuju! – krzyknął słabiej, otrzymawszy kolejne ciosy w barki i nogi.
 Śmigłowiec zawrócił, kierując się w obłok czarnego dymu, by przygotować się do kolejnego
uderzenia, a Paulus darł się na swoich Überwunderów:
– Dlaczego, verfluchte, nie strzelacie?!
Dowódca gwardii Thomas Kretschmär spojrzał na wodza, siłując się z bronią.
– No bo, cesarzu, coś mi się zacięło…
– Mnie też – poskarżył się drugi olbrzym.
Trzeci zaglądał właśnie do lufy, gdy jego działko wypaliło. Gigant, jakby zdziwiony,
popatrzył dokoła jednym tylko okiem, a potem zwalił się na taras.
W tym momencie wystrzeliła też broń innego, stojącego dalej gwardzisty. Tyle że soczystą,
długą serią.
Przez chwilę wszyscy się osłaniali przed rykoszetami, bo pociski uderzały w pokład. Dwóch
Überwunderów zaklęło, otrzymawszy trafienia w łydki. Seria przeszła niebezpiecznie blisko
tańczącej Konstanze i zmiotła z tarasu tuby komunikacyjne, za pomocą których cesarz wydawał
rozkazy artylerzystom. Paulus otworzył paszczę gotowy do reprymendy, ale nie zdążył niczego
powiedzieć, bo działko jeszcze innego gwardzisty wypaliło prosto w plecy kolejnego olbrzyma,
a ten odwrócił się i zdzielił napastnika lufą. Wśród gigantów wybuchła sprzeczka.
– Ja nie mogę! – jęknął ze zgrozą cesarz do swojej partnerki. – Zepsuli mi Mercedesa!
– Koronę? – zatroszczyła się Lu.
– Nie no, bryczkę! Zobacz. – Wskazał dymiące resztki po tubach.
– To jak teraz będziesz gadał do artylerzystów?
– Nie wiem…
W tym momencie cesarzowa obróciła się nieznacznie na swoim leżaku i spojrzała na
kłócących się Überwunderów.
– A tak w ogóle zacznie ktoś wreszcie strzelać do tego latacza?! – wydarła się tak mocno, że
zadzwoniły srebra w kuchni i zarzęziła stalowa podłoga.
To jakby przywróciło gwardzistom bojowego ducha.
Ustawili się w rządku, grzecznie przeprosili i wymierzyli lufy w stronę śmigłowca, który jak
na złość zniknął wśród dymów.
Tymczasem na stalowym pokładzie dogorywali Manitu i Novacek. Ten drugi cicho szeptał:
– Piastun… patrzył… złowrogo… krwawym… okiem…
Drobna ręka Grüna drgała na połyskującym słońcem tarasie, jakby wciąż pisał w kronice,
która tliła się tuż obok jego rozerwanej piersi.
Słuchając tego, Apacz, z którego gęby lała się seledynowa posoka, syknął do skryby:
– Czego się… donnerwetter… wysilasz? Nie widzisz… że to… zdrajca… i chuj?
– Nie… mogę… w to… uwierzyć…
Zimon opadł na kolana i podparł się potężnymi ramionami. Dyszał. Mimo że zasłonił się
dwoma Engelsami, otrzymał kilka poważnych trafień. Wiedział jednak, że jeśli uda mu się
gdzieś schować i uchronić przed kolejnymi strzałami, zregeneruje się. Był Wunderem,
donnerwetter, a Wunderzy nie umierają łatwo! Poza tym wciąż miał misję od Gotta, a Gott nie
pozwoli mu odejść w niebyt. Zakhausen musi żyć, by kontynuować zbożne dzieło! Podniósł łeb,
by się rozejrzeć za dziwnym śmigłowcem, ale ten na szczęście gdzieś zniknął.
– Co ty o mnie powiedziałeś? – zwrócił się do Manitu, który, jak się zdawało, wydawał
właśnie ostatni dech.
Apacz nie mógł już mówić. Leżał bezwładnie i coś szeptał. Zimon przysunął się do
naczelnego stratega hordy. Ten mrugnął, po czym błyskawicznie chwycił wodza za kark jedną
żylastą łapą, a drugą, uzbrojoną w upuszczony przez herszta topór Ulwara, wycelował w gardło
Zimona. Zakhausen złapał ostrze jedną tylko ręką, bo drugą musiał się podpierać.
– Manitu, co, verfluchte, robisz?! – charknął.
– Nie nazywam się… Manitu… – chrząknął Apacz, wypluwając krew. – Nazywam się…
Maciej… Strzępa, chuju. I bardzo… żałuję… że zdradziłem swój… naród.
Naparł z całej siły na ostrze, ale że był osłabiony, nie potrafił przełamać siły Wundera.
Zimona, wiedzącego, że kontroluje sytuację, zalała fala satysfakcji. Uśmiechnął się do swojego
stratega, powoli odsuwając od gardła ostrze topora, i syknął:
– Pierdolony Polaczku, żałosna podróbo Apacza. Zawsze tacy byliście. Zawsze. Nadajecie się
tylko do przegrywania.
Manitu mrugnął, jakby chciał usunąć sprzed oczu śmiertelny całun, który zasłaniał mu
światło, zacisnął szczęki i próbował mocniej naprzeć na topór, ale czuł, że nie ma szans. Fortel
z udawaniem śmierci nie powiódł się. On naprawdę umierał. Ale przecież nie może się poddać!
Nie może! Nie da satysfakcji temu psychopacie! Wyszczerzył kły, zebrał wszystkie siły i…
Nagle dziryt, który zdobił szczyt topora Ulwara, wbił się od spodu w żuchwę Zimona,
z chrzęstem przebił jamę nosową i ze zgrzytem wszedł w czaszkę. Zakhausen zakrztusił się
i jakby zdziwił, odkrywając nowe doznania z wnętrza własnego mózgu, a topór, niczym igła
w maszynie do szycia, cofnął się i znowu potężnie dźgnął. I znowu dźgnął, za każdym razem
zmieniając kąt, a przy każdym uderzeniu oczy herszta wychodziły w coraz większym zdziwieniu
na wierzch. Oręż wykonał pięć takich uderzeń, jakby chciał się upewnić, że mózg wodza Hordy
Południowo-Wschodniej został dokładnie pocięty, zmiażdżony i zamieniony w sałatkę.
Apacz rozejrzał się w poszukiwaniu nieoczekiwanego pomocnika i dostrzegł Novacka
trzymającego oburącz końcówkę topora. Spełniwszy ostatnią posługę, skryba ostatecznie opadł
z sił.
– Miałeś… rację – szepnął. – To był… chuj. I ja… na tego padalca… życie… zmarno…
Dzielny kronikarz nie dokończył zdania, ale konający Manitu doskonale wiedział, co Jakub
chciał powiedzieć.
Jego uczucia nie były mu obce.

Na stertę trzech Zielonych, z których najmniejszy był ledwie widoczny, zakryty cielskiem
Zakhausena, drugi zaś, chudy, wystawał znad łba Zimona tylko czubkiem pióropusza, patrzył
z niesmakiem cesarz Paulus Lauff.
– No i co to jest? Co to w ogóle jest? Jakieś rodzinne nieporozumienie?
– Dziwne, dziwne – przyznała cesarzowa, przeżuwając kolejne ciastko. – To, tak ogólnie rzecz
biorąc, był ten spisek na ciebie czy nie? Bo mi się już popierdoliło.
Lauff pokręcił wielką głową, połyskując na tle błękitnego nieba znakiem mercedesa na
koronie.
– Powiem ci, ślicznotko, że sam już się gubię. – Zerknął zły na gwardzistów, którzy niczym
posągi celowali w niebo, ale nie otwierali ognia. – Zaczniecie w końcu strzelać, łachudry?!
Kretschmär podniósł nieśmiało dwa palce, przez co jego działko niebezpiecznie opuściło lufę.
– Uważaj, cymbale, gdzie celujesz! – ostrzegł go Paulus.
– Echem, tak… – Olbrzym przesunął wylot lufy tak, by patrzyła na zewnątrz tarasu. – Mości
cesarzu, tak jakby… nie ma do kogo.
– Co nie ma do kogo?!
 – Ten latacz zniknął.
– Aha. – Paulus przyłożył łapę do czoła i popatrzył najpierw w prawo, gdzie nad łąkami
i lasami pełnymi pędzących Grünów płożyły się dymy i kurz, a potem w lewo, gdzie płonęła
duża połać lasu. Po niebie pełnym czarnych sznurów dymu pozostawianych przez rury
wydechowe śmigłowców i dysze Smoka latało kilka helikopterów Cesarskiej Gwardii, ale
wszystkie zajęte były walką z Różowymi. Nie było wśród nich agresora. – No dobrze. Ale jak
się pojawi, to sobie postrzelacie, tak?
– Na rozkaz, cesarzu.
– Czy mi się zdaje – odezwał się Bart Domme – czy wśród lotniaków grasuje ktoś w rakiecie
VV i atakuje nasze siły?
– Hm? – Paulus spojrzał na niego skonsternowany. – Na pewno? Wydawało mi się, że to nasz
pilot…
– Nie, cesarzu, nie nasz.
– Ukradli nam prototyp? O chamy, już ja ich… – Przełknął ślinę i zamrugał. – Są jeszcze
jakieś ciacha? – Rozejrzał się za kucharką.
– Oczywiście. – Monica Letz uśmiechnęła się, podsuwając mu strawę.
– Konstanze, walnij no jakiś fajny numer – zaordynował władca, a Neumann z radością
ruszyła w taneczny wir.
– I co? Nie walimy już z działek w tych Różowych? – zdziwiła się Lu.
– Oż w mordę, zapomniałem! – Paulus chwycił się za głowę. – Kohl – spojrzał na
rozdygotanego doradcę – kopnij się, bracie, do działu artyleryjskiego i powiedz im, żeby ustawili
odległość na… na… trzysta metrów. Okej?
– Ale ja nie wiem…
– Se poradzisz. Są strzałki i oznaczenia. No już, już… – Lauff odprawił go gestem wielkiej
łapy.
Kristoff Kohl chwiejnym krokiem wyminął Überwunderów i zniknął w wielkich wrotach na
tyłach tarasu.
– W sumie się nie dziwię, że zapomniałeś o strzelaniu – rzekł Küschmirek z uśmiechem na
rekiniej mordzie. – Piękny poranek, ptaszki śpiewają…
– Taa… I ten zapach, ten zapach. Powiem ci, kochanie, że przez niego zupełnie nie mogę się
skupić.
– To tak jak ja, cukiereczku.
Cesarz rozejrzał się, wziął głęboki wdech, po czym jego wzrok spoczął na trzech martwych
Grünach, wokół których na stalowej podłodze powiększała się seledynowa plama.
– Przepraszam, ale czy ktoś sprzątnie mi to wreszcie z tarasu?!

Anna Koch, naczelna telegrafistka Überlandu i jedna z nielicznych Grünek Cesarstwa, która
obsługiwała radio, otrzymała informację, że nad Niemcami lata wrogi statek powietrzny i trzeba
go koniecznie zestrzelić. Zwlokła się więc z wielkiego, nadszarpniętego czasem i jej zębiskami
fotela i podeszła do śpiącego na tapczanie Michaela Öro, jak zwykle ubranego w skórzany
płaszcz i czapkę esesmana.
– Michaś – targnęła go za wielką szczękę – Michaś, trzeba Danziga ścignąć.
Öro odemknął oczy i skrzywił się.
– Znowu? Ten palant coraz bardziej mnie wkurwia. Robi fochy, że co chwila musi latać.
 Koch uniosła ciężkie brwi.
– To jedyny pilot umiejący obsługiwać Herculesy.
Öro przeciągnął się, trzeszcząc stawami i skórą zmaltretowanego płaszcza.
– Niedługo już polata, bo paliwa mamy tyle, co nic. I rzadkie się robi.
– Tak czy owak, jest rozkaz. Od cesarza.
– Hm?
– Ma polecieć wysoko, najwyżej jak się da, i rozpierdolić jakiś samolot, co lata.
– Hm. Gdzie lata?
– Frankfurt, Mannheim, Heidelberg. Takie dostałam namiary od obserwatorów. Coś
popierdywali, że nocą też słyszeli hałasy, ale żadnemu łachudrze nie chciało się sprawdzić, co
i jak.
– Frankfurt nad Menem?
– Ja.
– Szczerze mówiąc, podziwiam tego Danziga. Jak on to wszystko ogarnia z góry?
Koch wzruszyła ramionami.
– Mam to w dupie.
Wyszli z budynku biurowego lotniska i poczłapali do hangaru, gdzie Danzig zwyczajowo
spędzał czas, z reguły w otoczeniu mechaników, którzy po tym jak Koch dała mu kosza, stali się
dla niego czymś w rodzaju rodziny.
Öro dał znać jednemu z nich, by otworzył wielkie wrota, i krzyknął:
– Schakal, popaprańcu!
Olbrzymi Grün w kurtce pilota robił coś właśnie przy kadłubie samolotu. Spojrzał na
Michaela spode łba. Nie odezwał się.
– Masz misję! – Esesman uśmiechnął się złośliwie.
Pilot nie odwzajemnił uśmiechu, ale wstał i wytarł upaprane łapy w kurtkę.
– Bomba? – spytał. – Może któraś wreszcie wybuchnie.
– Sromba. Tym razem masz zestrzelić jakiś wielki samolot.
– Gdzie?
– Mannheim, Heidelberg, Frankfurt nad Menem.
– Duży?
– Przecież mówię, verfluchte. Duży.
– W takim razie trzeba opatrzyć działo. – Pilot rozejrzał się i krzyknął: – Brunon!
Z cienia skrzydła płatowca wychynął noszący potężne bokobrody i czarną bródkę Grün. Na
czole miał połyskliwe niebieskie okulary, na grzbiecie, podobnie jak Danzig, skórzaną kurtkę,
a jego portki w kolorze khaki były krótkie i podarte.
– Nom?
– Załaduj amunicję do działek, armaty i haubicy.
Brunon Havrylook wybałuszył oczy spod ciemnych brwi.
– Do Vulcana i Boforsa coś się znajdzie, ale do haubicy…
Hiacynt machnął wielką łapą.
– Nie musi być komplet.
– No bo tam wchodzi sto sztuk do tej haubicy, ale to potrwa…
– Załaduj, ile wlezie. Weź kilku guysów.
– To akurat wiem.
– Ile wam to zajmie?
 – Jak pomożesz, może godzinkę…
Pilot spojrzał pytająco na Michaela, starając się omijać wzrokiem Annę. Ta pokręciła głową.
– Cesarz powiedział, żeby jak najszybciej. To jakaś grubsza akcja.
– Ja wykonuję same grube akcje, pani Koch – odparł oficjalnie Danzig. – Zrzucanie atomówek
to nie lizanie esesmańskiego fiuta.
– Zapominasz się, Schakal – ostrzegł Öro.
– Być może, śmierdzielu. Ale jak ci się coś nie podoba, sam się załaduj do kabiny i, kurwa,
startuj.
Michael wyszarpnął z kabury wielkiego Glocka o przedłużonym drewnem spuście.
Wycelował w pilota, szczerząc wściekle kły.
Danzig wiedział, że skurwiel rzadko czyści broń i ta ciągle mu się zacina, mimo wszystko
jednak nie czuł się komfortowo, widząc wylot lufy. Kątem oka dostrzegł, że jego mechanicy
także podrzucili broń (Havrylook bazookę, z którą się nie rozstawał), i Michael musiał uznać, że
znajduje się w cokolwiek niezręcznej sytuacji. Nie pokazał tego wszakże po sobie i wciąż
błyskał żółtymi zębiskami, międląc przekleństwa pod nosem. Widząc to, Koch przytuliła się do
niego i oplotła jego uda swoimi mocarnymi nogami.
– Michael – szepnęła – przestań się z nimi droczyć. Denerwujesz ich, bo masz władzę, a to
zwykłe łapsy. Wezwiemy gwardię i wtedy zobaczymy, jak zaśpiewają.
Usłyszawszy to, Hiacynt zerknął na Brunona, a ten na resztę mechaników.
Esesman wsunął pistolet do kabury i poprawił poły płaszcza.
– Macie wystartować za dwadzieścia minut, zrozumiano?
Hiacynt uniósł brwi.
– Inaczej możesz się pożegnać z fuchą i wszelkimi innymi rzeczami na tym świecie – ciągnął
Öro. – W Überlandzie są z pewnością Grüny, które umieją pilotować to pudło.
Zamiast odpowiedzieć, Schakal tylko splunął, a Michael i Anna, udając, że tego nie widzą,
wyszli z hangaru.
– Okej, guys – warknął Danzig, upewniwszy się, że oboje odeszli dostatecznie daleko. –
Ładujcie wszystko.
– Znaczy… co? – spytał Havrylook.
– Amunicję, broń, swoje graty.
– Jak to „graty”? – spytała Alicja Shenra, jedna z dwóch Grünek w ekipie.
Ona oraz Magdalena Mäl miały fenomenalne wyczucie do śrub. Jako jedyne nie zrywały
gwintów, ale dokręcały tyle, ile trzeba. Należy tu nadmienić, że nadmierna siła, którą
charakteryzowały się samce Grünów, okazywała się w wielu przypadkach problemem – na
przykład wtedy, gdy trzeba było operować śrubokrętem, kluczem czy innym narzędziem. Młotki
łamały się w mocarnych dłoniach, gniazda wkrętów były ścinane, nakrętki pękały. I wtedy,
paradoksalnie, okazywało się, że potrzeba „kobiecej ręki”. Wszyscy mechanicy Danziga
uwielbiali Alicję i Magdalenę właśnie ze względu na owo wyczucie – „miłość do maszyny”.
Shenra i Mäl zaś uwielbiały „swoich chłopaków” i pomagały we wszystkich pracach, jak tylko
mogły.
Gdy Alicja usłyszała słowo „graty”, zerknęła porozumiewawczo na Magalenę, a ta na resztę
chłopaków. Obie nabrały złych przeczuć.
– Jak to „graty”? – powtórzyła Mäl. – Masz na myśli… wszystko? Ubrania, materace,
poduchy?
Ubrana w długą skórzaną kurtkę ponacinaną dla ochłody w poziome pasy i ponabijaną
ćwiekami rozejrzała się bezradnie po zagraconym hangarze.
– A ekspres do kawy? Nalewki? – dodała.
Danzig pokiwał powoli głową, a potem natychmiast nią pokręcił.
– Nie… nie. Nie mogę tego od was wymagać, ale powiem jedno: ja już tu nie wrócę.
– Danzig, co ty mówisz? – spytał Brunon, podciągając wyżej niebieskie okulary.
– Mam wszystko w dupie. Dość tego. Dość.

– Czuję się jak w jakimś zombielandzie! – krzyknęła Alka, gdy motor Jaroty wyskoczył nie
wiadomo który raz w powietrze. Pędzili przez łąki i Alicja Górniak miała doskonałe pole
ostrzału, tyle że powoli kończyła się amunicja.
Strzelała oszczędnie, głównie do orków dosiadających motocykli i do Adolfów, których na
szczęście zostało względnie niewielu. Jeden z motocyklistów doganiał ich i właśnie celował
z wielkiego shotguna. Alka pociągnęła krótko za spust i trzy pociski opuściły lufę. Jeden trafił
w bak, drugi w bebechy potwora, a trzeci w jego pierś. Pojazd zapłonął, ork gwałtownie skręcił
i został wyrzucony w powietrze, po czym, wykręciwszy kilka beczek, grzmotnął w wysokie
trawy, wyrywając gejzer polnego kwiecia.
– Pięknie – warknęła wojowniczka.
– Jakby mniej ich jest! – krzyknął siedzący obok Fraydey, wymieniając z niejakim trudem
amunicję w bębnie rewolweru.
– Z boków dochodzą, cholery! – odkrzyknął z drugiego kosza Jastrząb Wojteczek. – Musimy
dla nich pachnieć jak świeże steki!
– Albo ziem… – Alka stęknęła, a z jej szyi trysnęła gruba struga krwi – …niaczki –
dokończyła ciszej, opadając na udo Fraydeya.
– Ja pierdolę, ja pierdolę… – Thomasowi zaschło w ustach. – Alka oberwała, kurwamać,
kurwamać!
Rozejrzał się, by się zorientować, kto strzelał. To musiał być ten parszywiec stojący na
plandece łazika! Skurwysyn uśmiechał się krzywą gębą i składał do strzału ze snajperki.
Piatkovsky wyciągnął rękę i strzelił dwa razy. Zielony wyskoczył w powietrze, wywinął kozła
i spadł pod koła następnego pojazdu.
– Ripley, podjedź do Husarza i podejmij ranną – usłyszeli głos Orłowskiego. – Wiechucka,
wiesz, co masz robić.
Fraydey, upewniwszy się, że w tym momencie nikt do nich nie celuje, podtrzymał głowę
Górniak i starał się zatamować krew lejącą się z wielkiej rany.
– Kurwa, Alka, nie rób mi tego – szepnął. – Jastrząb! Napiżdżaj!
– Robię, co mogę! – odkrzyknął strzelec, siejąc dookoła smugami.
Wyprzedził ich osmalony od strzałów, obszarpany Obcy. Zahamował w obłoku kurzu
i otworzyły się tylne drzwi. Wypadła z nich niczym rakieta Wiechucka. Przyklęknęła, by
ostrzelać przejeżdżający obok motocykl. Jadący na nim ork z wielką maczugą wyskoczył w górę
i ciągnąc za sobą wstęgi seledynowej krwi, zarył głową w ziemię. Mimo tak niefortunnego
upadku podniósł się jeszcze, ale Runa poprawiła i jego łeb rozpadł się na dwoje.
Andrus podjechał do sanitariuszki, a ta wyciągnęła za pachy Alkę z kosza.
– Thomas, zajmiesz jej miejsce! – krzyknął Jarota.
– Ta-kurwa-jest! – odparł szpieg, patrząc na zalane krwią i zasypane łuskami siedzisko.
Obok motoru z dudnieniem potężnych cylindrów przejechał Pershing Orłowskiego. Zeskoczył
z niego Samul, wbił się w grunt mocnymi stopami, pochylił w kierunku pędzących ku nim
wrogów niczym niedźwiedź i zaczął się metodycznie ostrzeliwać. Po każdym huczącym strzale
jakiś Zielony zwalał się z pojazdu albo wywijał kozła w biegu. W tym czasie Sergiusz zakręcił
wokół Dażboga, zwracając się przodem do napastników, a siedzący w koszu Zgud obrócił się
o sto osiemdziesiąt stopni i pruł krótkimi seriami. Zieleni zaczęli ich otaczać.
Runa położyła Alkę na swoim ramieniu i pobiegła w kierunku transportera, by spotkać
wyskakujących z niego Zuzę, Wampira i Zdzirę.
– A wy czego? – krzyknęła sanitariuszka.
– Marnujemy się pod pancerzem – odparł Wampir, przeładowując snajperkę.
– Dażbog nie ma wygodnych miejsc na pancerzu! – zawołała za nimi Ripley. – Wracać mi tu!
– W dupę się całuj – odparła Zdzira.
– Cholera, Żmij, oni zginą!
Birkowski wzruszył ramionami.
– Za wieżyczką się ulokujcie! Wieża trochę was osłoni! I przypiąć mi się do relingów! –
Klaudia rzuciła za wojami trzy zielone liny z karabińczykami.
– Tajest! – odkrzyknęli, wspinając się na pancerz.
– O kurwa! – jęknął Samul, widząc, jak nadlatuje Jaszczur, którego salwy wyrywają
wrzeciona ziemi kilka metrów od nich.
– Another one bites the dust! – usłyszeli głos Jarego, którego czerwona rakieta wyłoniła się
z dymów i przecięła wrogi śmigłowiec na pół.
Helikopter wybuchł, rozsypując dookoła płonące odłamki i rażąc nimi znajdujących się
poniżej orków.
– Dobra robota, Mardok – pochwalił uwijający się gdzieś w powietrzu Wolf. – Szkoda, że nie
mamy czym strzelać.
– Wciągajcie ich w walkę, a ja będę ścinał!
– Staramy się, staramy – odparł Tyszkiewicz.
Orłowski, upewniwszy się, że Wiechucka wciągnęła już Alkę do Dażboga i zamknęła właz,
a Wampir, Zadra i Zdzira znaleźli się na pancerzu, krzyknął do Zbrojowca:
– Darek, wskakuj na motor!
– Szefie, na pewno? Jestem ciężki.
– A ten motocykl ma koła odrzutowca! Nie będziesz strzelał dupą, wygodniej będzie ci
siedzieć do mnie plecami!
Samul pokręcił głową.
– Mówiłem, że działko na plecach by się przydało…
– Wskakuj, psiakrew!
– Przyda… łoby się – potwierdził ostrzeliwujący się Zgud, cały czarny od prochu, którym
rzygał jego engelsowski karabin. Gdyby nie gogle, które nasunął na orkową maskę, nic by nie
widział.
Samul usadowił się za Orłowskim, a ten ruszył razem z Jarotą i Dażbogiem Klaudii.
– Cholera, otoczyli nas – stęknął Lenny, widząc pierścień pojazdów i pieszych.
– Uwaga, otwieram wrota – syknęła Gwara i po chwili zobaczyli, a potem usłyszeli duży
wybuch na prawo. W ten sposób Kicia przerwała pierścień otoczenia.
– Gwara, widzisz tego olbrzyma, który nas ściga?
– Trudno go nie dostrzec.
– Ciągnie go z tuzin czołgów.
 – Dziesięć, już policzyłam.
– Mam wrażenie, że gdyby je rozwalić, musiałby zwolnić.
– Tak. Albo można walnąć w przyczepy lin, którymi jest ciągnięty.
– Spróbujesz?
– Sama miałam to zaproponować.
– A ogólnie to mam pytanie – odezwał się Flaszka, prując ze swojej Siwej do orków
próbujących przeskakiwać z motocykli na Swaroga – czy musimy te machy mieć na głowach?
Przecież wszyscy już wiedzą, że jesteśmy ludźmi.
– Tak, mamy je wciąż nosić – odwarknął Orłowski. – Nie chcemy wzbudzić większej sensacji,
niż to potrzebne.
– To może być jeszcze większa?

– Wreszcie możemy się na coś przydać – sapnął Wampir, przeładowując snajperkę po celnym
strzale.
– To samo chciałam powiedzieć – odparła Zadra, celując do kierowcy orkowego łazika.
Pociągnęła za spust i Zielony zginął, wywracając samochód i wywołując kolizję na łące.
Monika co chwila stawała, strzelała do jadących dookoła orków, a potem przysiadała,
chowając się za wieżą.
– Runa, jak ranni? – spytał Orłowski, przecinając drogę jednemu z wrogich motocykli. Zgud
ściął kierowcę, a Samul rozerwał na strzępy strzelca.
Wiechucka uciskała z całej siły ranę na szyi Alki, ale widziała, że z operatorką Siwej jest
bardzo źle.
– Nie mam czasu, dowódco – sapnęła, usiłując wpiąć się wenflonem w żyłę wojowniczki.
– Żyją?
– Na razie – odparła Ewelina. – Ripley, uciśnij tu – poprosiła. – Muszę się wkłuć, a do tego
potrzebuję dwóch rąk.
– Lenny, Obcy jest twój – rzuciła Klaudia. – Uważaj, co mówi Żmij.
– W tym sęk, że on nic nie mówi. Wolałem Kalinę…
– Nie marudź.
– Tajest.
Ripley podpełzła do Runy i ucisnęła opatrunek na szyi Alicji. Uśmiechnęła się do niej.
– Nie ma jak u mamy, co?
Obok bladej jak kreda Alki leżał Niania, wciąż przytomny, chociaż, jak na oko Klaudii,
szykujący się na spotkanie ze Świętowidem.
– Runa, nie wcisnęłaś mi za dużo morfiny? – spytał, uśmiechając się.
– Nie, dlaczego? – odparła przez ramię Ewelina.
– Bo widzę zajebiście seksowne anielice polatujące tuż nade mną. Czuję zapach ich…
szamponów.
– Twoje anielice – charknęła Alka – używają… szamponów?
– No.
„Nie doprowadzić do wstrząsu, nie doprowadzić do wstrząsu – powtarzała w myślach
Wiechucka, podłączając krew do przedramienia Alicji. – Teraz zabezpieczyć żyłę. Kurwa, Alka
ma rozerwaną żyłę szyjną. Jeśli zassie powietrze, stanie jej serce. Nie mogę szyć, nie w tych
warunkach. Muszę sklemować oba kikuty, kurwa, kurwa, kurwa…” Wyciągnęła z aseptycznej
skrzynki przyczepionej do ściany pojazdu dwa peany i zbliżyła się z nimi do rannej. Zerknęła na
Ripley. Ta spojrzała na nią groźnie.
– Żadnych zgonów w moim wozie.
Wiechucka wzięła głęboki wdech i szepnęła:
– Na „trzy” puszczasz górną część opatrunku. Górną, tak?
– Tak.
– Zabezpieczę kikut żyły. Cały czas będziesz uciskała dół. Potem, też na „trzy”, puścisz dół,
tak?
– Tak.
– Gotowa?
– Dawaj.
– Alka, zaboli.
Wojowniczka uśmiechnęła się blado.
– Luzik.
– Raz, dwa… trzy!
Klaudia odjęła czerwony opatrunek od rozerwanej szyi Alicji Górniak.
– Ja pierdolę – syknęła, widząc jatkę, która tam się odbyła.
Ewelina nie miała czasu na sentymenty. Rzuciła się na ranę Alki, jakby ta była jej śmiertelnym
wrogiem. Smukłe palce zanurzyły się we krwi w poszukiwaniu kikuta żyły. Wszystko było
śliskie i trudne do identyfikacji, ale jej opuszki bez trudu odróżniły strzępy mięśni i miękkie,
płaskie naczynie krwionośne.
– Mam – szepnęła.
– Ona odlatuje – warknęła Ripley.
– Traci krew. Czekaj…
Trzymając kikut żyły palcami jednej ręki, Runa chwyciła ją peanem.
– Teraz nie rozerwać…
Ripley usłyszała zakleszczanie ząbków peanu.
– Dobra – szepnęła Runa. – Teraz dół. Raz, dwa… trzy!
Klaudia puściła opatrunek. Wiechucka zerwała go i zajrzała do rany.
– Kurwa, gdzie to jest?!
Wsadziła palce w ranę. Alka wyprężyła się z bólu.
– Przepraszam. Kurwa, gdzie ta żyła?!
Sanitariuszka szukała żyły, grzebiąc coraz głębiej za obojczykiem wojowniczki, a ta szarpała
spodnie Ripley jedną ręką, a skórę kurtki Niani drugą. Nie skarżyła się ani nie jęczała, wiedząc,
że Wiechucka próbuje uratować jej życie. Więc pomagała i modliła się do żyły: „Ukaż się,
kurwo pierdolona, daj się złapać, daj się zamknąć”.
Ale drugi kikut był rozerwany i Runa zorientowała się, że od dawna trzyma w palcach te
strzępy.
– Rany Swaroga, nie mogę złapać, nie mogę…
Oderwała palce od rany i natychmiast przycisnęła ją opatrunkiem.
– Pressing – rozkazała Klaudii.
W tym momencie Dażbog otrzymał potężne trafienie w burtę. Wnętrze pojazdu zalał huk,
potem rozległ się pisk systemów i na chwilę zrobiło się strasznie gorąco.
– Przepraszam – warknął Żmij i zaczął grzmocić w innym kierunku. – Nie zauważyłem go.
Kicia, godzina druga. Widzisz? Ja nie dam mu rady.
 – Widzę!
Runa spojrzał na powiększającą się plamę krwi pod głową Alki.
– Ja pierdolę, puścił pean!
Przez chwilę szukała narzędzia na podłodze, ale opanowała się i sięgnęła do skrzynki.
– Gdzie ta skrzynka?!
Pojemnika nie było już na ścianie. Uderzenie musiało zerwać mocowania.
– Ripley, pomóż!
Klaudia Heintze leżała nieprzytomna za plecami Runy.
– Lenny, uważaj na te strzały – poprosiła Wiechucka. – Ripley straciła przytomność.
– Ranna?
– Jeszcze nie wiem!
Wiechucka odnalazła przy biodrze wciąż uśmiechniętego Niani skrzynkę i wyciągnęła z niej
drugi pean. Zbliżyła się do szyi Alki, by napotkać jej nieruchome spojrzenie.
– Rany Swaroga, Alka, nie rób mi tego!
Chwyciła sączącą żyłę i ponownie ją zaklemowała. Przytknęła ucho do ust wojowniczki
i jednocześnie palce do żyły szyjnej po drugiej stronie.
– Zatrzymanie – syknęła, odchyliła głowę Górniak i wtłoczyła w jej gardło pełny haust
powietrza.
A potem energicznie ucisnęła jej mostek pięć razy. I znowu dwa mocarne wydechy tłoczące
do płuc rannej życie. I znowu energiczne uciski klatki, tym razem dziesięć. Każdy tak mocny
i pełen woli ratowania, że umarłego przywróciłby do życia.
– Alka, kurwa, zaskocz! Zaskocz, kurwa! Brakuje ci tylko trochę płynów! Walcz! Niania,
odkręć jej kroplówę!
Ale pilot nie odpowiedział. Patrzył w sufit transportera martwym wzrokiem. Na jego ustach
błąkał się uśmiech, jakby gdzieś tam, pod nieboskłonem latał Eurofighterem ze swoimi
anielicami.
– Ja pierdolę!!! To Dażbog czy trumna?! – wydarła się Wiechucka, przerzucając się
z resuscytacją na Mariusza Krawczyka.
I tak na zmianę wentylowała to jego, to Alkę. Uciskała mostek to mężczyzny, to kobiety.
Ale oboje nie „zaskoczyli”. Ich serca, chociaż dzielne, przestały bić.
– Ja pierdolę, ja pierdolę – jęczała Runa, ale przestała reanimować pilota i wojowniczkę.
Stracili za dużo krwi.
Przegrała i nie mogła tego sobie darować. Przecież gdyby szybciej, gdyby tylko szybciej…
Przerwała ten tok myśli. Wiedziała, że wiedzie do szaleństwa.
Pochyliła się nad Ripley. Obejrzała jej głowę. Była cała. Szyja raczej też. Wreszcie porucznik
otworzyła oczy.
– Co mnie ominęło? – spytała niskim głosem.
– Niania i Alka nie żyją – odparła oschle Runa.
Klaudia spojrzała na nią z niedowierzaniem.
– Nie.
– Tak. I nie chcę już żadnych zgonów.

– Dobra! – krzyknął Orłowski, wyprzedzając Dażboga, który nie wiadomo dlaczego zwolnił. –
Mamy pięćset metrów do mostu! Kocur pierwszy, potem Obcy, przyspiesz, Lenny! Husarz,
Pershing, Porewit! Kicia, wal w te czołgi!
– Staram się…
Gwara strzeliła już trzy razy, celując w przyczepy lin, którymi wrogie czołgi ciągnęły
mechanicznego potwora. Ale trzykrotnie nie trafiła. Olbrzym był zbyt daleko, widok zasłaniały
dymy i kurz, płomienie i pojazdy. Nie miała szans. Strzeliła także pięć razy we wrogie czołgi. Za
każdym trafiała, niestety nawet pociski przeciwpancerne nie radziły sobie z olbrzymimi pługami,
jakimi osłonięte były przody maszyn. Gwara skierowała celownik na najbardziej skrajny, prawy
czołg pędzący po wyboistych łąkach.
– No, kochanieńki, w ciebie już trafimy. Dziad, przeciwpancerny.
– Tajest.
– Tygrzyk, kochanie, teraz gładziutko jedź, jak po masełku…
– Spróbuję – odparł nieco bezradnie kierowca.
Porucznik wycelowała, zrobiła zoom, jeszcze bardziej przybliżyła obraz i wgryzła się
wzrokiem w oddalony, pędzący po wybojach pojazd zakryty kurzem i dymem. Zrobiła poprawkę
inercyjną, zahaczając celownikiem o krawędź długiego pługa, i wstrzymała oddech, jakby była
snajperką.
– Ognia – szepnęła.
Wieżą czołgu szarpnęło, wnętrze zalał skompresowany huk, dał się słyszeć brzęk łuski
wypadającej z zamka. Wrogi pojazd podskoczył, zmienił tor, zatoczył koło i stanął. A po chwili
ogarnęły go płomienie.
– Taaaak jest! – zachłysnęła się Gwara. Teraz tego skrajnego po lewej…

Zanim doradca ekonomiczny Jego Cesarskiej Mości Kristoff Kohl dotarł do działu
artyleryjskiego, zabłądził w czeluściach Smoka kilka razy. A to trafił do latryny, przerażającego
miejsca, w którym otwory ziały nad przepaścią rozpościerającą się na tyłach olbrzyma, a to do
sekcji wypoczynkowej, gdzie ze zdumieniem obejrzał olbrzymie, podwójnie amortyzowane
stalowe łoże cesarskiej pary, a to do spiżarni, skąd wziął butelkę anyżówki i dla kurażu wlał
w gardło kilka łyków, wreszcie do maszynowni, skąd wygoniło go kilku przerażająco wielkich,
ubranych w monstrualne pancerze orków. W końcu, zaczynając rozumieć wewnętrzną strukturę
olbrzyma, trafił we właściwe miejsce. Odsunął ciężkie wrota i wstąpił do mrocznego
pomieszczenia, gdzie stały cztery gigantyczne armaty dozorowane przez kilkunastu Grünów.
Ledwo się tam pojawił, zwróciła na niego uwagę Zielona o szerokich barach i jeszcze
szerszych biodrach ubrana w żelazne pasy nabijane ostrokątami. Była to Julia Läkh dowodząca
artylerią Smoka. Uniosła ochronne gogle i zagrzmiała gardłowym głosem:
– Po pierwsze: Czego? Po drugie: Dlaczego Jego Cesarska Mość przestał wydawać rozkazy?
– Nie mamy jak strzelać – wsparła ją Löreen Skinn, wysoka, czarnowłosa Grünka, która
korzystając z posiadania owłosienia, postawiła je na sztorc, zamieniła w szczotkę i pomalowała
w białe pasy.
Była zastępcą Julii i tak jak wszyscy w tym miejscu, miała na sobie stalowe taśmy nabijane
ostrymi ozdobami. Patrzyła groźnie na Kohla, przecierając załzawione od prochu oczy.
– Co to za łach? – spytał Ralph Pöbhor, Grün odpowiedzialny za obsługę Bombonierki, czyli
działa miotającego bomby. Jako jedyny miał dość pary w olbrzymich łapach, by wsadzać
ładunki do zamka armaty.
– Nie wiem – odparła Julia. – Alkoholik. – Wskazała butelkę anyżówki dzierżoną przez
Kohla.
– Nie, nie, mylicie się, nie jestem alkoho…
– Yhym, każdy tak mówi. – Löreen skrzyżowała potężne przedramiona na piersiach.
– Czekajcie, czekajcie. – Ralph odszedł od Bombonierki i przyjrzał się Kohlowi. – Już wiem!
To jakiś doradca Jego Cesarskiej Mości!
– Taki kurdupel? – zdziwiła się Löreen. – On nie ma samych Überów?
– Überzy to debile, doradcy muszą mieć coś we łbie – wyjaśniła Julia.
– Aha – przyjęła do wiadomości Skinn.
– No to czego? – Läkh spojrzała groźnie na Kohla.
– Daj gżdyla – poprosił Ralph i wyrwawszy anyżówkę z rąk Kristoffa, pociągnął potężny łyk.
– Ja pierdolę, co to jest?!
– Mafiosi to pijali – odparł, drżąc, doradca.
Pöbhor splunął.
– Nie chlaj na służbie – zmitygowała go Julia.
– Zaraz tam chlanie – odparł Ralph i odrzucił butlę w rozdygotane ręce Kohla.
– No więc po co szanowny pan wiceminister do nas przyczłapał? – Läkh spojrzała na
Kristoffa niedobrym wzrokiem.
– Przysłał mnie cesarz, bo mu się zepsuły te rury…
– Jakie rury? – spytała Löreen.
– Komunikacyjne.
– To dlatego nie słyszymy rozkazów. – Ralph pokiwał głową.
– I jakie są wskazania Jego Wysokości? – spytała Julia.
W tym straszliwym momencie doradca ekonomiczny uświadomił sobie, że nie pamięta, jaki
dystans zaordynował jego przełożony. Ile to było? I czy ta sama odległość dla każdej lufy?
Chyba tak, chyba tak… Na Gotta, ile to było?
– Pięćset metrów – mruknął Kohl.
– Na pewno? – spytał Ralph.
Odszedł na chwilę i zerknął przez stalowe żaluzje oddzielające przedział artyleryjski od
rozległych równin.
– Oni, znaczy ci Różowi, są chyba trochę bliżej…
– Tak, pięćset. – Kohl pokiwał głową, obiecując sobie, że jeśli się pomylił, nie przyzna się do
tego cesarzowi, a gdy prawda wyjdzie na jaw, rzuci się w przepaść w latrynie.
Löreen wykrzywiła wielką mordę.
– Pewnie cesarz ma jakiś plan…
– Może nie chce dać im uciec? – rzuciła Julia. – No dobra. – Splunęła pod stopy Kristoffa. –
Wypad. Tu za chwilę będzie bardzo głośno.
– Tak, tak, już wychodzę.
Kohl umknął z pomieszczenia, zamykając za sobą właz.
– Na Gotta – Ralph pokręcił wielkim łbem, ładując olbrzymią bombę do armaty – jeśli cesarz
ma takich doradców, dokąd zmierza Überland?

– Szefie, widzisz bombę, którą ten potwór wypuścił przed chwilą? – spytał Samul, ostrzeliwując
się z Pershinga przed szarżującym gazikiem, z którego rechoczące orki waliły do niego z jakichś
starożytnych samopałów.
 – Ta, widzę dupą. Ten wózek nie ma lusterek wstecznych, jeśli nie zauważyłeś.
– No więc ona moim zdaniem przestrzeli, ale obawiam się…
– Widzę – przerwał mu Orłowski, zerkając w górę.
Z głośnym wizgiem przeleciała nad nimi okrągła niebiesko-żółta bomba.
– Oddział stój!!! – zaordynował Sergiusz.
Swaróg, Dażbog, Rujewit i Porewit stanęły dęba, otaczając się obłokiem złotego kurzu.
Ci, którzy patrzyli do przodu, najpierw zobaczyli wielki grzyb wody i gruzu, potem biały
błysk, a następnie usłyszeli dźwięk gromu, który za chwilę powtórzyły trzy inne olbrzymie
eksplozje.
– Rozpierdolili most – stęknął Jarota.
– I poprawili z dział – uzupełnił Lenny.
– Jedziemy na prawo, dojeżdżamy do rzeki – rozkazał Orłowski. – Obsady motocykli
przesiadają się na Porewita, Dażboga i Swaroga. Miś, ilu ludzi przyjmiesz?
– Dwójkę.
– Okej. Mnie i Ktarę. Fraydey i Jarota na transporter, Jastrząb na Swaroga, ale to po
przeprawie, a najpierw na Obcego. Samul, chciałeś biec, będziesz biec.
– Najwyższy czas rozprostować kości – odparł zuchowato Zbrojowiec. – Dobrze, że mam
jeszcze jednego Rłokieta, bo mi w gębie zaschło.
– Szkoda działek – zmartwił się Andrus.
– I tak amunicja się skończyła – odparł Zgud. – Poza tym ten twój Husarz śmierdzi.
Dowódca Rujewita się roześmiał.
Dojechali do brzegu i załogi motocykli błyskawicznie przeskoczyły na pancerze.
– Będę tęsknił do tego Pershinga – stęknął Samul, wchodząc w nurt i uszczelniając hełm.
– Te uczucia nie są mi obce – rzekł Orłowski, sadowiąc się na Porewicie. – Kicia! Granaty
dymne!
– Tajest!
Zanim czołg zanurzył się w błękitną toń, strzelił w górę czterema ładunkami i po chwili
otoczyły ich gęste kłęby mgły. Inaczej podczas przeprawy staliby się zbyt łatwym celem.
Dopiero w tym momencie dowódca Orłów zauważył, że Węcławek, Jakubowski i Kietzman są
poważnie ranni, w tym najgorzej chyba Kietzman. Mimo ran jednak cała trójka wydawała się
przytomna i opanowana. Przyznał w duchu, że Grunmorzy to istotnie elita elit, bo on z takimi
ranami jak Kolarz prawdopodobnie zwijałby się z bólu i nie potrafił walczyć.
– Ale oberwaliście – odezwał się Dawid, widząc kałuże krwi na pace pojazdu. – Nie potrzeba
wam medyka?
– Nie mamy czasu krwawić – odparł Baczyński.
Porewit rozcinał tępym dziobem zamglony nurt rzeki, a Kietzman oddał długą serię,
powalając kilku orków, którzy wychylili się z szarych kłębów dymu nad wysokim brzegiem.
Gdy wyjechali z wody, zobaczyli kilka rzeczy jednocześnie. Po pierwsze, tłum „cywilów”,
który wyszedł im na powitanie, dzierżąc widły, maczugi, kije bejsbolowe tudzież ostrza
podejrzanej proweniencji. Po drugie, pojęli, że wysadzając most, wróg oddał im przysługę, bo
rzeka była szeroka na mniej więcej sto metrów i dość głęboka, co potwierdził wynurzający się
z niej, obwieszony wodorostami Samul, tymczasem, jak się wydawało, żaden z orkowych
pojazdów nie był amfibią. Kilka wrogich transporterów wjechało do wody i po kilku
bohaterskich „bul” i „bul” już nie wyjechało. Motocykle tym bardziej nie potrafiły pływać,
a spieszeni Zieleni – no cóż, nie stanowili już takiego problemu. Orłowski wziął lornetę.
Najbliższy most był sześćset metrów na północ i kilkanaście wrogich pojazdów udało się
właśnie tam. Orki, które zatrzymały się na drugim brzegu bądź postanowiły przepłynąć rzekę
wpław, wyłaniając się z dymnej osłony, stały się łatwym celem dla Flaszki i Żmija.
– Kicia – zaczął Sergiusz, ale nie musiał kończyć, bo Swaróg właśnie uderzył pociskiem
burzącym w filar północnego mostu.
Ten sypnął kurzem i dymem, ale nie ustąpił.
Gwara strzeliła jeszcze cztery razy. W końcu, po piątej salwie, przęsło stęknęło, liny zerwały
się i most runął. Pędzące do niego pojazdy orków zatrzymały się skonsternowane.
– Brawo – szepnął Orłowski. – Kolejna przeprawa jest trzy kilometry stąd na południe i zdaje
się, że oni o tym nie wiedzą. To daje nam przewagę. Naprzód!
Tygrzyk naparł na pedał gazu Swaroga, z rozkoszą notując, że najwyraźniej przejechał po
nogach jakiegoś Zielonego.
– Coś mi się zdaje – rzucił przez ramię Hantel prowadzący Porewita – że jedynym naszym
zmartwieniem będą teraz cywile i ten potwór, który rozwalił most.
– Tak – potwierdził Miś. – Kietzman, odsuń się od karabinu. Przejmie go Zgud.
POLOM niechętnie ustąpił miejsca Orłowi. Miś wręczył rannemu swoją lornetę.
– Obserwuj działa tego molocha. Będziesz naszym okiem.
– Na… rozkaz – szepnął żołnierz, wypluwając krew.
– On naprawdę potrzebuje medyka – powiedział Orłowski. – Więcej zyskacie, opatrując się
teraz, niż zwlekając.
Bielawski spojrzał uważnie na Kietzmana, a potem na Jakubowskiego i Węcławek.
– Dominika? – rzucił.
Kobieta kiwnęła głową na znak, że z nią wszystko w porządku.
– Okej – sapnął dowódca Grunmorów. – Medyk. Podejmij dwóch rannych.
– Tajest.
– Klaudia – odezwał się Orłowski. – Zwolnijcie. Podjedzie do was Porewit.
– Okej.
Hantel nacisnął pedał gazu. Jakiś ciekawski tubylec z pałką w ręku zajrzał mu do kabiny,
usiłując wyrwać gardło, ale napotkał pistolet wycelowany w swoją otwartą gębę. Broń
wystrzeliła, a ork ze zdziwieniem stwierdził, że nie dość, że ma dziurę z tyłu szyi, to jeszcze
zupełnie nie czuje ciała. Bezwładny zewłok sturlał się pod koła pojazdu POLOM-ów, robiąc
miejsce następnym smakoszom. Gdyby Hantel znał francuski, wiedziałby, że krzyczą wciąż:
– Ale pachnie!
– Żarcie!
– Mniam!
– Pycha!
– Cynaderki!
– Mule!
Jednak nie znał, więc robił spokojnie swoje. Minął pokrytą kurzem burtę Obcego, do którego
pancerza tulili się Zadra, Zdzira, Wampir, Jarota i Fraydey.
– Nie za dużo was tam?! – krzyknął. – Mam miejsce dla jednego w kabinie!
Gdy pojazdy zatrzymały się, Wampir i Zadra zaczęli je osłaniać, a Wiechucka przyjęła do
Dażboga kolejnych rannych. W tym czasie Thomas wskoczył do kabiny Porewita.
– Pomyślałem, że przyda ci się ktoś, kto umie prowadzić – powiedział.
– Chcesz za kółko? – Hantel wyszczerzył zęby.
 – Założę się, że z nas dwóch ty lepiej strzelasz.
– Ooooczywiście.
Żołnierze błyskawicznie się przesiedli. Fraydey był zadowolony, że nie musi już latać jak
głupi po pancerzu, a Hantel, że wreszcie będzie mógł wspomóc towarzyszy w walce. Wylazł
przez tylne drzwi z kabiny i z ponurym zrozumieniem przywitał plamy krwi na pace.
– Było ostro?
– Kietzman i Jakubowski – odparł krótko Miś. – Węcławek lekko.
– Shit.
– Weź od żółtodzioba karabin.
Ktara bez słowa przekazał broń, a Hantel oddał dwa kontrolne strzały prosto w łby
najszybszych i najgłupszych Zielonych.

– Psiakość, Cholewa – rzucił Wolf, bezradnie rozglądając się po podziurawionym Perunie. – Nie
ma z czego strzelać. Jesteśmy po prostu ruchomym celem, a maszyna się sypie.
– Yes.
– Jary? Masz jeszcze trochę amunicji?
– Mam w chuj amunicji i paliwa. A wam zabrakło?
– No jakbyś zgadł.
– Może wylądujecie przy którymś wraku i tam się dozbroicie?
– Jest to jakaś myśl – odparł Tyszkiewicz. – Niania, co ty na to? – nadał na kanale ogólnym. –
Niania? Mardok mówi, żeby wylądować przy wraku i się dozbroić…
– Niania nie żyje – usłyszał głos Wiechuckiej. – On i Alka. Łatam teraz Kietzmana
i Jakubowskiego.
– Kolarza? – Wolf przełknął ślinę.
– Tak.
– Słuchaj, bo mi się usłyszało tutaj w słuchawkach, jakbyś powiedziała, że Mariusz…
– Nie żyje. Strasznie mi, kurwa, przykro. A teraz żyj, kurwa, i dopierdol tym skurwysynom.
Wolf otworzył szerzej oczy, walcząc ze wzruszeniem, które pchało do nich łzy. Ze łzami
mieszał się gniew. Dopaść. Dopaść jak najwięcej orków i rozerwać ich obmierzłe cielska…
– Michael, jesteś w stanie wylądować przy tym wraku? – Wskazał odległy płonący
śmigłowiec.
Jechały obok niego czołgi ciągnące czerwonego olbrzyma, który posuwał się już nieco
wolniej, po tym jak Gwara ustrzeliła drugi ciągnik.
– Nie zdążę – ocenił Cholewa.
– Zdążysz. Te pługi muszą wjechać w rzekę. Wtedy zwolnią.
Rzeczywiście, pojazdy zbliżyły się do wody i zaczęły hamować.
– Racja…
Nagle ich Perun został trafiony z tyłu potężną serią. Wolf poczuł, że jego udo robi się dziwnie
bezwładne. Michael położył tymczasem śmigłowiec w ciasny zakręt, by zobaczyć potężny
czerwono-niebieski helikopter zaopatrzony w podwójny wirnik.
– Shit! On dotąd nie walczył! – warknął Cholewa.
Barwny Jaszczur przemknął obok Peruna i zwrócił się w kierunku uciekającego konwoju.
– Muszę lądować, palimy się – charknął pilot i skierował maszynę tak, by przyziemić przed
pędzącym Swarogiem.
 – Spadamy – nadał Wolf. – Powtarzam, Perun spada. Niech nas ktoś podejmie.
– Mam na pancerzu dużo miejsca – zaprosiła Gwara.
Tyszkiewicz skrzywił się.
– Ładna historia, wracamy do czołgu.
Pilot pomknął nad podziurawionymi, pełnymi toczących się łusek, strzelającymi dookoła
Porewitem, Obcym i Kocurem. Wybrał miejsce lądowania i z impetem przydzwonił w ziemię.
Pojazd sunął kilka metrów i zarył w niewielki pagórek.
– Piękne lądowanie – pochwalił Wolf.
– Dzięki.
– Żartowałem. Czajnikiem bym lepiej przyziemił.
Michael wyskoczył z płonącej maszyny, obiegł ją i wyciągnął rannego Tyszkiewicza, mocno
przy tym dysząc.
– Oberwałeś w udo – powiedział. – Pójdziesz do tego transportera, a ja do czołgu.
Zatrzymał się przed nimi Swaróg. Tygrzyk uchylił przedni właz.
– Do środka czy na pancerz?!
– Ja na zewnątrz! – odkrzyknął po angielsku Cholewa. – On jest ranny!
Obok Swaroga stanął Dażbog. Michael podszedł z Wolfem do tylnego włazu, z którego już
wychylały się mocne ręce Wiechuckiej.
– Dawaj go i spierdalaj – krzyknęła po angielsku.
Michael pokręcił głową, pobiegł w kierunku czołgu i wspiął się na niego.
– Już jest – zawołał Flaszka do wnętrza pojazdu. – Spierdalaj, Jankesie, z linii ognia – ostrzegł
w języku Yeatsa.
Pilot przeniósł się na przód, gdzie czaił się Wojteczek. Było tam ciasno i niebezpiecznie.
Miejsce ograniczała wieża, która wściekle jęcząc, wciąż się obracała i grzmiała salwami, a pół
metra dalej pancerz opadał w dół. Gdyby czołg ruszył, upadek skończyłby się śmiercią pod
gąsienicami.
– Jastrząb – Polak powitał gościa, podając mu rękę.
– Cholewa.
– To polskie nazwisko.
– Po babce.
W tym momencie z tyłu konwoju zrobiło się zamieszanie. Wylądował tam olbrzymi
dwurotorowy śmigłowiec i wysypywały się z niego potężnie uzbrojone orki.
– Wybraliśmy zły czas na postój – zawyrokował martwym głosem Miś.
Engelsi w niebiesko-czerwonych, ozdobionych kolcami pancerzach natychmiast otoczyli
Porewita i otworzyli ogień. Ani Bielawski, ani nikt inny nie miał pojęcia, że jest to elitarny
oddział pod dowództwem Moniki Kampf, głównej cesarskiej doradczyni wojennej, która
w czasie zamieszania pod Verdun wizytowała jedną z wyłączonych francuskich elektrowni
atomowych. Usłyszawszy, co się stało, Kampf ruszyła na odsiecz z oddziałem zaufanych
komandosów, a ujrzawszy setki zielonych trupów zaściełających odcinek siedemdziesięciu
kilometrów od Verdun w stronę Überlandu, zadrżała ze zgrozy i chęci zemsty.
Teraz wyskoczyła ze swoimi wojownikami ze śmigłowca pilotowanego przez zaufanego
Thomasa Hogę, twardziela, który, gdy bolał go ząb, odstrzeliwał go sobie, nie bacząc, czy przy
okazji nie wyrwie za dużo policzka, i wszystkich z oddziału nakłaniał do takiej właśnie kuracji.
Hoga uwielbiał regeneracyjne właściwości swojego organizmu i chętnie je wykorzystywał. Gdy
komandosi wysypali się z maszyny, położył śmigłowiec w zakręt, nie zwracając uwagi na serie
z karabinów wroga, i przygotował się do ataku z lotu koszącego.
– Karol, prawe skrzydło! – krzyknęła Monika do zastępcy.
– Na rozkaz! – ryknął Weichert i rzucił się w bok na niskich nogach z trójką komandosów.
Weichert był doświadczonym żołnierzem. Przed przeobrażeniem także nosił mundur,
podobnie jak cały oddział Moniki Kampf. Teraz złożył się do strzału i posłał krótką serię prosto
w obsadę siedzącą na pace wrogiego łazika. Trafił jednego z nich.
– Idioci – parsknął. – Wystrzelamy ich jak kaczki.
– Uważaj, Karol – usłyszał w słuchawkach głos dowodzącej. – Celuje w ciebie czołg.
– Unik! – wrzasnął Weichert i wykonał daleki sus dokładnie w tym momencie, w którym
grunt zagotował się pod nim.
– Verfluchte – zaklął, notując, że krwawią mu nogi.
Położył się w trawie i znowu otworzył ogień do łazika. Stwierdził, że brakuje na nim kilku
żołnierzy…
– Gute Nacht – usłyszał nad sobą czyjś niski głos.
Poderwał głowę, by zobaczyć wielkiego Różowego, który właśnie machnął nożem, by przebić
mu czaszkę. Wykonał unik, przetoczył się po trawie i dwukrotnie strzelił w łeb przeciwnika,
rozrywając orkową maskę, która obejmowała dziwny czarny hełm. Tamten skoczył
i odpowiedział ogniem. Trafił Karola dwukrotnie w pierś. Grün zakrztusił się, ale się nie poddał.
Przetoczył się i znowu strzelił. Hełm tamtego pękł, ale się nie rozleciał. Weichert poprawił,
celując w korpus, lecz pociski odbiły się od pancerza Różowego. Łąka zapłonęła tymczasem od
poziomych smug pocisków wysyłanych przez Hogę. Ładunki uderzyły we wrogi łazik,
transporter i czołg, krzesząc iskry. Śmigłowiec Thomasa wisiał sto metrów dalej, kołysząc się
i zmieniając położenie, by uniknąć salw z działek transportera. Karol uśmiechnął się i rozejrzał
za przeciwnikiem, ale ten zniknął. Ork wychylił się znad traw i jego świat wybuchł, gdy został
trafiony prosto w głowę z ciężkiego działka zamontowanego na transporterze. W rozpływającym
się mózgu Weicherta iskrzyła ostatnia myśl: „Przecież tamten strzelał do Hogi, przecież strzelał
do Hogi…”

Obsada Porewita, widząc, że jest celem ostrzału, rozproszyła się. Hantel, Węcławek i Miś ruszyli
na boki, a Orłowski, Zgud i Fraydey, klucząc w wysokich trawach, starali się wycofać, by dać
pole ostrzału Żmijowi, Flaszce i Gwarze.
– Kurwa, ten śmigłowiec spali Porewita – jęknął Piatkovsky, widząc ciężkie smugi, które
krzesały coraz większe pióropusze iskier z pojazdu Grunmorów.
Płatowiec był mocno opancerzony i niezwykle zwinny. Unikał salw jak mucha packi.
– Trud… – odparł Zgud, ale nie dokończył zdania, bo ich łazik eksplodował popchnięty
bąblem płonącej benzyny.
– Szkoda, w mordę – szepnął Fraydey.
– Gdzie major Bielawski? – spytał Orłowski.
Monika Kampf wyjrzała z traw, obserwując wrogi czołg i przeklinając decyzję o lądowaniu
tuż przy przeciwniku. Nie miała wsparcia pozostałych Grünów, Smok nie wiadomo dlaczego
walił o sto metrów za daleko, a ona i jej oddział byli narażeni na ostrzał tego czołgu. Coraz
liczniej przybywali cywile z położonej na południe i wschód miejscowości. Ich barwnie
przystrojone zielone gęby otoczyły już łąkę, na której trwała walka, ale nie stanowili
sensownego wsparcia.
 Nagle tuż przy niej wyłonił się przeciwnik w czarnym, potrzaskanym hełmie i posłał w jej
gardło i szyję trzy pociski. Miał pistolet z tłumikiem. Kampf chwyciła się za krtań
i odpowiedziała ogniem. Puściła w kierunku Różowego długą serię, wyrywając z jego piersi
i głowy wachlarze iskier. „Ależ twardziel” – pomyślała, przetoczyła się i poprawiła, władowując
w niego cały magazynek. Krew lała się z jej szyi, odbierając przytomność. Trzymała łapą ranę,
a jej gasnąca świadomość szeptała na pocieszenie: „Musi się wykrwawić, musi. Przecież
dostał…”. Próbowała wezwać Hogę, ale nie była w stanie. Miała rozerwane struny głosowe.
Podbiegł do niej Arthur Dömag, najskuteczniejszy strzelec w oddziale.
– Monika! Monika, co się…
Kampf machnęła łapą, żeby nie zadawał głupich pytań. Zatoczyła ręką łuk, chcąc go ostrzec
przed czającym się gdzieś przeciwnikiem, ale Arthur nie rozumiał. Mimo to nie rozpraszał się.
Rozejrzał się czujnie, przyłożył jej do szyi kawał bandaża i zniknął w trawach. W tym momencie
potężny strzał z czołgu posłał Monikę Kampf do nieba. Dosłownie i w przenośni.
Arthur dziękował Gottowi, że w porę oddalił się od przełożonej. Położył się w trawie i zerknął
na towarzysza, który starał się ustrzelić przycupniętych na pancerzach Różowych. Ich zapach był
zniewalający. Arthurowi kręciło się we łbie, a erotyczne wizje, których doznawał, mąciły wzrok.
Mimo to przyłożył broń do oka. Teraz spokojnie… W celowniku zamajaczył wielki gość udający
Wundera. Właśnie brał w łapska jednego z żołnierzy Moniki i rozrywał go na strzępy. Arthur
wypalił i trafił tamtego w kask. Dobry strzał, ale nieskuteczny, verfluchte, bo zrykoszetował.
Wycelował jeszcze raz…
Poczuł straszny ból w plecach. I drugi, w okolicy nerki. Tortura była tak wielka, że chociaż
otworzył pysk, by wrzasnąć, nie mógł wydobyć z siebie dźwięku. Ktoś o wielkiej sile odwrócił
go na plecy i ciachnął nożem w gardło. Grün poczuł, jak posoka zalewa mu mundur i wsiąka
w trawy. Chciał ostrzec leżącego obok towarzysza, ale tamten już spostrzegł wroga i pruł do
niego z karabinu…

– Kicia – szepnął Orłowski – mam wrażenie, że POLOM-i zajęli się już piechotą. Jesteś w stanie
walnąć w ten śmigłowiec?
– Od kilku… chwil… próbuję, ale tylko marnuję amunicję – odparł Gwara. – Notabene dużo
już jej nie zostało…
– Żmij?
– Walę w niego. Trochę go już przeczesałem, ale raz, jest twardy, a dwa, też kończą mi się
pestki.
Tej wymianie zdań przysłuchiwał się Samul, rozjuszony faktem, że jeden z czerwono-
niebieskich usiłował podejść go od tyłu i zrobić krzywdę. To właśnie tego łachudrę Zbrojowiec
rozerwał potężnymi łapskami. Spojrzał na helikopter, który jak wściekła osa wysyłał w stronę
jego towarzyszy świetliste żądła, i poczuł wielki gniew.
– Rłokiet plynie w moich żylach! – wrzasnął na całe gardło i popędził w kierunku wrogiego
śmigłowca.
– Dariusz, stój! – krzyknął za nim Orłowski, ale Samul nie słuchał, sadząc kilkumetrowe susy.
Widząc pędzącego w podskokach olbrzyma, którego sporadyczne strzały odbijały się od
pancernej szyby śmigłowca, Hoga uśmiechnął się złośliwie.
– Czego, palancie, tu szukasz? Rzucasz się na mocarnego Wotana słynnego Hogi?
Wycelował w rozpędzającego się giganta i pociągnął za spust. Olbrzym skulił się i jakimś
cudem uniknął salwy.
– Oż ty, w życiu! – Pilot się roześmiał i ponownie wymierzył.
Tym razem świetlista seria także przeszła tuż nad turlającym się po trawach gigantem. W tym
momencie Thomas zdał sobie sprawę, że dał przeciwnikowi podbiec za blisko i że nie docenił
jego szybkości ani długości skoków. Ale było już za późno. Stalowy olbrzym wybił się,
poszybował kilka metrów wzwyż, chwycił płozy śmigłowca, zawinął się wokół jego progu
i potężnym uderzeniem obu stóp wybił pilota z kabiny razem z drzwiami, pasami
bezpieczeństwa, goglami i kilkoma zębami, które pożeglowały za całym tym zgiełkiem. Ork
poszybował w dół z wielkim zdziwieniem na lekko szczerbatym pysku, ale nie zdążył dotknąć
traw żywą skronią, bo rzeczona skroń została mu wyrwana celnym strzałem Żmija.
– No, burwa – sapnął Samul, chwytając drążek sterowniczy. – A teraz niech mi ktoś powie,
jak tym się ląduje…
Cholewa zeskoczył ze Swaroga i pomknął do przodu, wykrzykując instrukcje.
– Nie chcę wam psuć humoru – sapnęła Zdzira – ale otaczają nas tubylcy.
Wokół płonącego Porewita, Obcego i Kocura robiło się coraz gęściej od niemiłych gości.
– Grunmorzy, na pancerz Dażboga – zakomenderował Miś.
Wrócili poobijani i poranieni. Węcławek niechętnie wskoczyła do transportera z dwiema
ranami rąk. Bielawski z niejakim trudem wdrapał się na płyty. Dopiero wtedy żołnierze
dostrzegli, jak strasznie oberwał. Gdy kolejna bomba wystrzelona przez ścigającego ich giganta
posłała w niebo daleko przed nimi czerwony gejzer, zobaczyli w jego blasku rozerwany czarny
hełm majora i zamarli przerażeni.
Major Miś był… orkiem. Może nie do końca wyglądał jak Engels, bo nie miał zielonej skóry,
ale poza tym wszystko się zgadzało: potężna żuchwa, wystające z niej kły, małe oczy pod
ciężkimi wałami brwiowymi, szpiczaste uszy… POLOM spojrzał na gapiących się na niego
wojów i mruknął basem:
– No i co? Zastrzelicie mnie?
– Ale… jakim cudem, panie majorze? – spytał Hantel.
Gdy Artur Bielawski był jeszcze dzieckiem, zdiagnozowano u niego… chorobę. „Jakąś”. Bo
co lekarz, to inna opinia. Najczęściej powtarzano: „Skaza białkowa”. Mówiono, że chłopak
z tego wyrośnie. Ale działo się inaczej. Na ciele pojawiły się swędzące krosty, które zamieniły
się w rozległe rany: naskórek oddzielał się od skóry i gromadził osocze. Widząc to, lekarze
zastosowali sterydy, przez co Artur zaczął się rozrastać, głównie wszerz. Dużo pływał, gdyż
chłodna woda przynosiła ulgę, a skutkiem ubocznym ruchu był przyrost masy mięśniowej, co
było dobre, bo lepsze mięśnie od tłuszczu. Choroba tymczasem postępowała, a doktorom
kończyły się pomysły. Objawy skórne były przyczyną potwornego bólu, którego jednak nie
można było leczyć, ponieważ organizm Bielawskiego reagował na anestetyki alergią. Badania
wskazywały, że układ immunologiczny próbuje go zabić. Zwijającemu się z bólu nastolatkowi
podawano cyklosporynę, która wywoływała nadciśnienie, niszczyła nerki, powodowała
hiperplazję dziąseł, gęstnienie włosów i czernienie paznokci. Widząc cierpienia syna, rodzice
zdecydowali się na nielegalną, piekielnie drogą kurację niesprawdzonym preparatem
przemyconym z laboratoriów firmy StarGlax. Ojciec, pracujący w amerykańskiej firmie
prowadzącej badania kliniczne, wykorzystał swoje kontakty, a potem, gdy wykryto
przestępstwo, został zwolniony. Mimo to zachował skradzione próbki.
Skutki były rewelacyjne. Ból ustąpił, skóra się zagoiła, młodzieniec stanął na nogi i nabrał
siły. Rodzice płakali ze szczęścia, dziękując za wyleczenie wszystkim bogom świata. Ale
wkrótce pojawiły się nowe objawy, które ich przeraziły: Bielawskiemu urosła żuchwa, pojawiły
się ostre kły, rozrosły się dłonie i stopy. Artur zaczął przypominać potwora. Przemiana zmusiła
rodzinę do przeprowadzki do innego miasta, a chłopak zaczął nosić rękawiczki i chustę na
twarzy. Z powodu niecodziennego sposobu ubierania się miał kłopoty z rówieśnikami, dlatego
był szczęśliwy, gdy skończył liceum i mógł się uwolnić od ich towarzystwa. Zdecydował się na
karierę zawodowego żołnierza. W armii jego wygląd nie był już taką przeszkodą, choć
oczywiście zaskakiwał, a nadzwyczajna siła fizyczna i odporność spowodowały, że
w brawurowym stylu przeszedł wszelkie testy i treningi kwalifikujące go do Grunmorów. Zyskał
szacunek, a potem miłość żołnierzy, którzy z nim służyli. Im nie przeszkadzał jego wygląd.
Nazwali go „Misiem”, chociaż bardziej przypominał goryla. Po kilku latach wszyscy zresztą
przyzwyczaili się do tego, że Miś nosi na twarzy chustę i ciemne okulary, a nowicjuszom nie
mówiono o jego prawdziwym wyglądzie. Bo i po co?
Gdy Ziemię opanowała orkowa pandemia, Artur, jego rodzice oraz wtajemniczeni lekarze
zaczęli się zastanawiać, jakim cudem Bielawski uniknął losu Engelsów. Przyczyn upatrywano
w historii jego choroby. Były głosy, że prototyp preparatu miał inną farmakokinetykę, że układ
odpornościowy zajął się zwalczaniem efektów ubocznych N-Genu, sam Miś zaś miał wrażenie,
że przeszedł przez takie piekło, że w jakiś sposób zmieniło to jego garnitur genetyczny i biorąc
N-Gen, nie był już w pełni człowiekiem. Oficjele z armii natychmiast połączyli jego wygląd
z preparatem na nieśmiertelność i przenieśli go do nowej jednostki, a dane na jego temat utajnili.
Bezpośrednim przełożonym Misia został wówczas Justyn Łyżwa, który za zgodą samego Artura
rozpoczął badania nad jego przypadłością, szukając lekarstwa na zieloną chorobę. Powstał wtedy
między nimi niepisany pakt: Łyżwa pomoże Misiowi ukryć jego powierzchowność, opowiadając
o poparzeniu, a ten udostępni swoje tkanki do badań. Zwierzchnik dobrał mu nowy oddział
i w ten sposób tajemnica została utrzymana.
Aż do dziś.
– Opowiem ci, Hantel – odezwał się do podwładnego. – Opowiem wam wszystkim. Ale
później. Nie jestem orkiem, mam nadzieję, że to jest jasne.
– Takim… półorkiem? – spytała Zdzira.
– Pół. Niech będzie, że pół.
– To dlatego poszedł pan do laboratoriów atomowych! – skojarzył Ktara. – Pan nie pachnie
jak człowiek!
– Brawo, szeregowy. Nie pachnę.
Orłowski wypuścił powietrze i wyciągnął rękę, jakby chciał dotknąć żuchwy POLOM-a.
– Szczerze mówiąc – chrypnął – wyglądasz rewelacyjnie.
– Da się takim kłem otworzyć piwo? – spytał Hantel.
Miś wybuchnął śmiechem.
– Łe, słabe – odezwał się Wampir, zrywając swoją chustę.
Spojrzeli na jego potwornie poparzoną twarz i nie wiedzieli, czy się śmiać, czy zapaść ze
zgrozy. Snajper zakrył oblicze.
– Słabe – powtórzył. – Taki picuś nieśmiałek z pana, majorze. Gdybym wyglądał jak pan,
podrywałbym laski.
– Nie wiem – odezwał się przez interkom Samul – nie znam się, ale moim zdaniem pierdolicie
już za długo. Ściga nas ten wielki grzmot, a dookoła macie komitet powitalny, którym interesują
się tylko Flaszka i Żmij, bo reszta zachowuje się, jakby srała. I za dużo was na pancerzach.
Zdobyczny śmigłowiec z pilotem słuchającym instrukcji Cholewy wylądował przy Dażbogu,
wzniecając miejscowy huragan.
– Zmieści się tutaj co najmniej dziesięć osób – zawyrokował Zbrojowiec. – Ja mogę nadal
biegać, zresztą duszno tu.
Orłowski zlustrował gniazda z ciężkimi karabinami na burtach opasłego czerwono-
niebieskiego Jaszczura.
– Spytaj Cholewę, czy to pudło mocno oberwało.
Dariusz przekazał pytanie, a pilot, siedzący już w kabinie, pokręcił głową.
– Okej – odezwał się Sergiusz. – Wampir i Zuza, będziecie walić jako snajperzy z góry. Zdzira
i Wojteczek do karabinów na burty. Wolf… – Zamilkł, widząc Tyszkiewicza sadowiącego się na
fotelu drugiego pilota. Jego prawe udo okalał szeroki opatrunek. – Reszta – podjął – jak chcecie.
Nie będę decydował o waszym życiu.
Jarota z Fraydeyem wybrali pancerz na wieży Swaroga, czym mocno zdenerwowali Flaszkę,
Orłowski ze Zgudem, Misiem i Hantlem zostali na Dażbogu. Samul postanowił pokonywać
dystans na własnych pancernych nogach.
– Nie ma sensu – usłyszeli głos Tygrzyka – jechać jeden za drugim, prawda, Lenny?
– Prawda. Jedźmy obok siebie. Samulek gdzie? Z lewej? Prawej? W środku?
– Jeszcze nie wiem. Martwię się.
– Bo?
– Skończył mi się Rłokiet.
– Kicia – zwrócił się Orłowski do dowódcy Swaroga – zrób nam przejście w tym tłumie.
Flaszka, Żmij, wiecie, co robić.
Wieża czołgu obróciła się do przodu i ledwie się zatrzymała, grzmotnęła w największą ciżbę
Zielonych, a Birkowski i Raczkiewicz poszerzyli wyrwę. Ruszyli z warkotem silników
i w smudze dymu buchającego z rur wydechowych. Jaszczur dziarsko się poderwał, w samą porę
zresztą, bo nadlatywały właśnie dwa śmigłowce wroga. Cholewa obrócił maszynę, wciąż się
wznosząc, a Wolf z przyjemnością skonstatował, że nic prawie w niej nie różni się od Peruna –
jedynie kilka przełączników zostało przedłużonych patykami, a przyciski poszerzono
metalowymi guzikami.
– Ognia – zakomenderował Cholewa, Wolf zaś pociągnął za spusty, zasypując wrogie
śmigłowce deszczem świetlistych pocisków.
Z obłoku dymów na zachód od nich wychynął czerwony płatowiec Jarego i przy
akompaniamencie chichotu Mardoka sprzątnął ostatni helikopter wroga.

Wnętrze rakiety VV było podobne do pojazdów Schmidta, Ixiego i Bauera, o Dżedaju nie
wspominając. Także zawierało przerobioną ramę motocykla, kierownicę i szelki stabilizujące
pilota. Szyby były niewielkie, ale wystarczająco szerokie, by Mardok miał jako taką orientację
w terenie, oczywiście kiedy już się połapał, gdzie jest wschód, a gdzie zachód. Właśnie niezbyt
dobra widoczność była przyczyną tego, że na początku się zgubił.
Teraz jednak Jary doskonale już wiedział, co do czego służy, a ponadto odniósł wrażenie, że
zlikwidował wszystkie maszyny latające przeciwnika.
– Wolf, strąciłem już wszystkie? – upewniał się przez interkom. – Bo z tej rakietki mało co
widać.
– Tak mi się wydaje. Pozostali cywile i ten smok, co nas ściga.
– A tak. Daleko jeszcze do punktu podjęcia przez Radogosta?
 – Orłowski mówi, że trzydzieści kilometrów. Zaraz będą przejeżdżać przez drugą rzekę.
– Tę węższą?
– Tak.
– Spróbuję zmiękczyć tego potwora.
– Uważaj.
– Jak zawsze.
Mardok wykonał skręt i cierpliwie czekał, aż w szybkach VV pojawi się zakryty dymami
Behemot z czterema działami.
– Jesteś, kochany…
Widział, że na tarasie w przedniej części potwora jest sporo olbrzymów zaopatrzonych w tęgie
lufy, więc postanowił oblecieć go i zaatakować od tyłu. Wszystkie maszyny bojowe świata mają
z tyłu silniki i cieńszy pancerz…
Wykonał łagodny łuk i gdy uznał, że jest dostatecznie daleko od celu, gwałtownie zawrócił.
Poczuł, jak skrzydła rakiety drżą.
– No i kto by pomyślał, że będzie ze mnie taki pilot – mruknął do siebie.
W szybkach pojawił się czerwony zad potwora. Olbrzymie rury wydechowe zasłaniały widok
obłokami dymu.
– Gdzieś tam musi być silnik – szepnął i pociągnął za spusty przy rączkach motocykla.
Rakieta rzygnęła gęstymi smugami, które zniknęły w czarnym dymie. Mardok pociągnął drugi
i trzeci raz. Gdy pojazd urósł w okienkach, poderwał VV i zawrócił. Odczekał, zrobił ostry
nawrót i znowu wziął olbrzyma na cel. Tym razem postanowił strzelić w takie miejsce, by móc
ocenić rezultat, poprzednie salwy bowiem jakby zniknęły w czerni. Poprawił lot i wymierzył
w pancerz po lewej stronie rur wydechowych. Pociągnął za spusty. Smugi serii oddaliły się od
rakiety i uderzyły w czerwone blachy, krzesząc z nich iskry. Jary widział, jak rykoszetując,
pędzą w niebo.
– Psiakrew, ale twardziel! Może w gąsienice?

Swaróg i Dażbog przeprawiały się przez Saarę, już na terenie byłych Niemiec, wąskim
mostkiem. Pierwszy wyjechał z łukowatego wzniesienia czołg, gdy nagle podskoczył, a pod jego
prawą gąsienicą rozjarzył się oranżowy kwiat. Jarota i Fraydey spadli z pancerza na lewo
i potoczyli się po nasypie, obaj ogłuszeni eksplozją. Czekające za załomami pobliskich domów
orki rzuciły się na pojazdy z wielkim wrzaskiem, a kilka z nich, ku przerażeniu Lenny’ego
i Tygrzyka, targało stare bazooki.
– W prawo, Hadder! – krzyknęła Ripley. – Ostro w prawo i cały czas w ruchu, bo nas zdejmą!
– Tajest!
– Obsada Jaszczura – zakomenderował Orłowski – zdejmijcie tych bazookowców, bo za
chwilę będzie tu jatka.
– Taje… – zaczęła Frenkiel, ale nie dokończyła, widząc, jak z tłumu mkną w kierunku Obcego
cztery białe smugi rakiet.
Lenny pędził jak wariat, lecz udało mu się uciec tylko przed dwoma pociskami. Wybuchy
szarpnęły transporterem, podrzuciły tył i zajęły ogniem. Siedzący na pancerzu Sergiusz, Zgud,
Miś i Hantel spadli na prawo odrzuceni eksplozjami. Pojazd stanął. Zadra i Wampir widzieli, jak
otwierają się jego włazy. Najpierw tylny. Wiechucka wyskoczyła, przetoczyła się, zlustrowała
teren i otworzywszy ogień do najbliższego orka, zdjęła go jednym strzałem. Potem wybiegła,
kulejąc, Węcławek. Ustawiła się plecami do sanitariuszki i ścięła serią pędzącego w jej kierunku
Engelsa, który unosił nad głowę wielką szablę. Za nimi wyszli z wyraźnym trudem Kolarz
i Kietzman. Uklękli kilkanaście metrów od Dażboga i podobnie jak Dominika i Ewelina, zaczęli
się ostrzeliwać. Na końcu z pojazdu wyskoczył białowłosy Lenny, ciągnąc swoją bazookę
tudzież wielką butlę gaśniczą.
– Zepsuli mi brykę! – wrzasnął. – Chamy, jak Swaroga kocham…
Ripley, mimo że pojazd się palił, została i ostrzeliwała się z małego, zdalnie kierowanego
karabinu na przednim pancerzu. Żmij także nie opuścił transportera. Metodycznie wysyłał serię
za serią w stronę fali Zielonych. Lenny obiegł pojazd, rzucił bazookę na trawę, chwycił oburącz
gaśnicę i skierował biały stożek w ogień.
Czołg na szczęście nie zajął się ogniem. Gwara wyskoczyła z niego i nie bacząc na
niebezpieczeństwo, podbiegła z drugą gaśnicą do Lenny’ego. Uruchomiła ją i teraz dwa śnieżne
huragany walczyły z ogniem. Wieża czołgu zwróciła się w lewo, w stronę największego
skupienia Zielonych, którzy już przeładowywali bazooki. Powietrzem wstrząsnął huk
i w miejscu, gdzie byli wrogowie, wykwitł teraz czerwony od ognia lej.
– Dobry strzał, Dziad – szepnął Jastrząb Wojteczek z Jaszczura, puszczając serię za serią,
które odstraszały Zielonych.
– Pochowali się – syknęła Zadra, usiłując wyłuskać jakiś cel spomiędzy murów.
– Ta – potwierdził Wampir.
W tym czasie Fraydey próbował dźwignąć z ziemi Jarotę, który był bliżej wybuchu miny
i któremu trudniej było odzyskać zmysły. Nagle odkryli, że otacza ich kilku Zielonych
uzbrojonych w maczety. Andrzej wyszarpnął z kabury Visa i rozwalił jednemu łeb. Niestety,
przy drugim strzale zamek zatrzymał się w pozycji oznaczającej koniec amunicji.
– Out – warknął Andrus półprzytomnie.
Thomas, zwrócony do niego bokiem, strzelił tylko raz, powalając najbliższego orka.
– U mnie też pusto.
– A mama mówiła: „Oszczędzaj, Andrzejku, oszczędzaj”.
Piatkovsky roześmiał się nerwowo.
– Dasz radę podbiec pod ten nasyp?
Andrus zerknął w górę i pokręcił głową.
– Wypierdolę się. Cały świat mi wiruje przed oczami.
Fraydey zagryzł usta. Sam zdołałby podbiec i wydostać się z opresji, ale nie potrafił zostawić
towarzysza. Wyciągnął z pochew swoje noże i podał jeden Jarocie, ale ten pokręcił głową,
wyciągając swoją długą i poznaczoną zębami kosę.
– Jest ich trzech – szepnął Thomas. – Są bardzo silni. Nie lekceważ…
Dwóch rzuciło się na motocyklistę, wyczuwając, że jest osłabiony. Andrus ze zdumiewającą
zwinnością odbił atak pierwszego i ciął pod żebro drugiego. Tamten zatoczył się z rykiem
wściekłości.
– Niezłe ruchy – skomentował Piatkovsky. – Jakim cudem?
– Kiedyś trenowałem szermierkę.
– Szabla?
– Tak.
Andrus zachwiał się i osunął na trawę. Fraydey dostrzegł krew cieknącą spod jego kurtki.
– Zahaczył cię?
Nie zdążył wysłuchać odpowiedzi, bo trzech Zielonych rzuciło się na niego. Wyskoczył
w powietrze, kopnął jednego w szczękę, a dwóm pozostałym poderżnął gardła. Upadł
i przetoczył się, by zobaczyć, jak ten kopnięty dopada Andrusa i unosi nad nim maczetę. Jarota
zasłonił się, ale był słaby. Ostrze uderzyło go w czoło. Drugą ręką wyciągnął z pochwy nieduży
nóż i dźgnął kilka razy przeciwnika w bebechy. W tym czasie Thomas doskoczył i od tyłu
rozchlastał mu gardziel. Odrzucił konającego przeciwnika i złapał Andrusa pod pachy. W tym
momencie padł strzał, jakby znikąd. Piatkovsky rozejrzał się i nagle się zorientował, że Jarota
zaczął mu ciążyć w rękach.
– Jaka… głupia… śmierć – wyszeptał motocyklista, patrząc w niebo, jak gdyby widział tam
swój ogródek, żonę i syna.
A potem, chociaż oczy miał wciąż otwarte, przestał patrzeć.
Fraydey przetoczył się w bok i schował za pniem drzewa, starając się zorientować, skąd padł
strzał.
– Fraydey do Jastrzębia – nadał – stoczyłem się z Andrusem po nasypie na północ od mostu.
Mam tu snajpera, który nie da mi wyjść. Daj ogień zaporowy na zarośla w górę ode mnie.
– Zgoda, Fraydey – odpowiedział Wojteczek, a do Cholewy krzyknął: – Daj w lewo, bardziej
w lewo!
– Okej! – odparł pilot, kładąc maszynę na bok.
– Co z Andrusem? – spytał Jastrząb.
– Andrus odszedł.
– Kurrrrrwa mać! – Wojteczek zagryzł wargi i z wściekłością posłał w kierunku zarośli
szeroki wachlarz kul.
– Widzę go! – krzyknął Wampir i pociągnął za spust.
Zielony kryjący się w zaroślach przy rzece wyskoczył w górę, jakby nagle się z czegoś
ucieszył, po czym zwalił się na trawy razem ze swoim starym karabinem.
Thomas mozolił się, wnosząc na skarpę zwłoki Andrusa, a obsada śmigłowca osłaniała go.
– Chyba myślą, że jesteśmy ich śmigłowcem – rzucił Michael – bo nikt do nas nie strzela…
Ledwie skończył mówić, od zabudowań na wschód od nich uniosła się kita białego dymu
ciągnąca za pociskiem RPG.
– RPG! – wrzasnął Wolf i odruchowo popchnął w lewo wolant dzierżony przez Cholewę.
Śmigłowiec wykonał nagły zwrot, a Wampir chwycił się relingu i przez chwilę walczył, by nie
wypaść. Pocisk przemknął pod brzuchem maszyny.
Kilkaset metrów na wschód od nich eksplodowały zabudowania, ginąc pod czterema grzybami
wybuchów. Zdzira spojrzała na zachód i zadrżała, widząc wielkiego czerwonego potwora dużo
bliżej niż ostatnio.
– Jak to możliwe, że to coś nas dogania?!
– Mamy postoje – odparł sucho Wampir.
Thomas, głośno dysząc, dopadł ugaszonego już Dażboga i bez słowa wyjaśnienia wrzucił do
środka ciało Andrusa. Ewelina spojrzała na niego złym wzrokiem, jakby to on był
odpowiedzialny za śmierć przyjaciela. Lufa Swaroga co chwila zmieniała położenie i waliła
odłamkowymi w zabudowania, a Flaszka kładł długie serie, kiedy tylko jakiś Zielony wychylał
się zza muru.
– Koniec amunicji – oświadczyła ponuro Gwara.
– U mnie też kiepsko – dodał Raczkiewicz. – A w zasadzie… także koniec.
Tygrzyk był na zewnątrz czołgu i oglądał gąsienice.
– Nie dam rady tego naprawić. – Zgrzytnął zębami.
 Orłowski spojrzał na Lenny’ego.
– Twój pojazd ruszy?
– Potoczy się, ale nie będzie to zawrotna prędkość.
Kwadratowe szczęki Sergiusza zagrały.
– Miś, masz kontakt z Radogostem?
– Właśnie nawiązałem, chociaż rozpierdoliło anteny w obu pojazdach. Może lądować dziesięć
kilometrów stąd.
Nagle ta, zdawałoby się, niewielka odległość wydała się wszystkim olbrzymia.
– Niech Cholewa ląduje. Połowa do śmigłowca, połowa na Dażboga. Żmij, oszczędzaj
amunicję.
– Właśnie się skończyła.
– Chyba, kurwa, żartujecie!
Birkowski nie odpowiedział. Zamiast tego wypełzł na pancerz transportera i odbezpieczył
Roda.

– Ja mam wrażenie – powiedział Paulus Lauff, trzymając wielką lornetę przy oczach – że my nie
walimy na trzysta metrów, ale na co najmniej pięćset. Wciąż sporo za tymi obszczajmurami. Co
oni sobie o nas pomyślą? Żeśmy jakieś debile.
– No tak jakby – potwierdziła cesarzowa, konsumując dziesiąte udko kurczęcia.
– Kohl! – cesarz przywołał doradcę i zmierzył go straszliwym wzrokiem. – Co powiedziałeś
artylerzystom? Gadaj prawdę!
– Trzysta. Trzysta, mości cesarzu – odparł cicho Kristoff.
– Kłamiesz, chamie, ale i tak cię lubię. – Jego Wysokość mlasnął, po czym machnął łapą. –
Domme, do mnie.
– O, jaki ładny rym – roześmiała się Lu.
– Ładny, fakt. – Lauff uśmiechnął się do niej. – „Domme, do mnie”.
Skrytobójca stawił się przed cesarzem i dopiero gdy był blisko, można było zobaczyć, jak
drobnym jest Grünem, a jakim olbrzymem jest władca.
– Pójdziesz do artylerzystów – Paulus pochylił się nad nim, a łańcuchy zwieszające się
z korony zadzwoniły na jego pancerzu – i powiesz im, żeby sami celowali, verstehst du? A jak
nie będą wiedzieli w co, to trzysta, dwieście pięćdziesiąt, niech rzucają monetą, rozumiesz?
– Rozumiem, Wasza Wysokość.
– To dymaj na dół. I pozdrów ich ode mnie.
Domme zniknął, a cesarz zerknął na kucharkę.
– Moniczko, bo chwilami mam wątpliwości…
– Tak, Wasza Wspaniałość? – Kucharka podbiegła i dwornie się ukłoniła.
Zrobiła to z uśmiechem. Ona zawsze się uśmiechała. Ze swoimi złotymi włosami wyglądała
jak słoneczko. Konstanze zazdrościła jej ich i raz nawet próbowała uciąć je we śnie, ale Letz
grzmotnęła ją w łeb chochlą i tancerka zrezygnowała.
– Powiedz mi, złotko…
Pokładem wstrząsnął grzmot, a lufy dział wyrzuciły pióropusze ognia. Kucharka rozstawiła
szerzej krótkie nogi, żeby nie upaść.
Gdy echo strzałów przetoczyło się w dal, cesarz podjął:
– Powiedz, kochana, czy ten zapach, który nas wszystkich tak wabi, to naprawdę Różowi?
 – Tak, Wasza Cesarska Mość, teraz nie mam wątpliwości. Na początku byłam zaskoczona, ale
potem sobie przypomniałam. Dwa lata temu herszt Adolf Krauze przywiózł ci, o szlachetny,
dwie Różowe w prezencie.
– A tak, pamiętam – rozmarzył się cesarz. – Pyszne były.
– No właśnie. Mój nos zapamiętał ten zapach. To oni.
– I jak byś ich przyrządziła?
Monica wciągnęła zapach małym noskiem.
Pokładem znowu wstrząsnęła wibracja, a uszy wypełnił huk dział.
– Mmm. Trochę przeszkadza mi woń prochu, ale ogólnie na pewno gulasz, steki…
Cesarz i cesarzowa oblizali się.
– Zupka pomidorowa na kościach, pieczeń z szynki z pomarańczami… a dalej musiałabym
pomyśleć.
– Ech – rozmarzyła się Lu. – Podejdź tu, słodziutka.
Kucharka przez chwilę obawiała się, że rozochocona władczyni zechce ją zjeść, ale ta
powiedziała tylko:
– Jeszcze tuzin udeczek poproszę.
Paulus Lauff wrócił do obserwacji pola bitwy.
– I co widzisz, wierny mój błaźnie? – spytał Toudiego, który także patrzył przez lornetę,
starając się robić to jak najfinezyjniej. W tym momencie odchylał małe palce obu łap na
zewnątrz i zadzierał jedną nogę, jakby był kochanką całującą oblubieńca.
– Już myślałem, że za tą rzeczką staną, bo dzielni mieszkańcy Überlandu ich przeczeszą.
– Jednak co Niemcy, to Niemcy, prawda? – potwierdził cesarz. – Francuzi niby się ich
czepiali, ale tak jakoś nieskutecznie, a u nas proszę, jaka akcja. Mina, bracie!
– Szkoda, że przejęli śmigłowiec Moniki Kampf. – Błazen zrobił przesadnie tragiczną minę.
– Jak to przejęli?
– No przejęli. Jak na mój gust ona i jej komandosi pogibli. – Toudi wykonał gest wieszania.
– Że co?
– Do Gotta poszli. – Palce jednej jego łapy stały się nogami, a drugą ułożył w kształt schodów
wiodących do nieba.
– Jak to? Skąd wiesz, że śmigłowiec został przejęty?
– Tak wskazuje jego zachowanie, Wasza Wysokość. Teraz na przykład ląduje tuż przy ich
pojazdach i oni sobie do niego przechodzą.
– Niemożliwe. Jak ty to widzisz? – Cesarz obejrzał ze wszystkich stron swoją lornetę.
– Mam wrażenie, że Jego Cesarska Mość patrzy nie w ten koniec.
Paulus zaczął sapać i spoglądać to na jeden, to na drugi brzeg przyrządu.
– Jak to nie w ten koniec?
– Patrzy się w te małe szkiełka, nie w duże.
– Co ty pierdolisz?! Jak mam spojrzeć w małe, gdy one w ogóle takiego rozstawu nie mają,
żebym w nie spojrzał? Tylko w duże mogę patrzeć!
– W ten sposób Jego Cesarska Mość oddala obraz, a nie przybliża go.
Paulus jeszcze raz spojrzał na lornetę.
– Rzeczywiście. Coś mi na mózg padło od tego zapachu Różowych. – Zerknął groźnie na
Toudiego. – Jeśli ktoś się o tym dowie… rozumiesz?
– Ależ tak, Wasza Wysokość.
– To powiedz mi, co widzisz, bo ja nic nie widzę.
 – A więc tak…

Dziwne, ale Bart Domme pokonał praktycznie tę samą co Kohl drogę w poszukiwaniu
przedziału artyleryjskiego, co dowodzi, że doradca cesarza nie był tak roztrzęsiony, na jakiego
wyglądał. Zajrzał więc skrytobójca zarówno do latryny, w której ścianie zobaczył krocie dziur,
jakby ktoś do Smoka strzelał (tylko dlaczego do kibla?), potem do sypialni najwyższej pary,
a także do maszynowni, w której został zbesztany równie szpetnie jak imć Kristoff, a może
nawet szpetniej, bo mechanicy narzekali, że ktoś im porobił dziury w ścianie i teraz mają
przeciąg. Historycy, powołując się na te dwie, jakże podobne peregrynacje, dowodzą, że wnętrze
Smoka po prostu tak zaprojektowano i oznakowano: nie było prostszej drogi do przedziału
artyleryjskiego, jak tylko przez kibel, sypialnię cesarza i dział silników. Zachariasz Smętny
twierdzi wręcz, że istniała w tym jakaś pokrętna logika, lecz historyk ten nie zdołał w sposób
przystępny owej logiki wyłożyć. Tak czy owak, Domme dotarł w końcu do stalowej komnaty
artyleryjskiej, gdzie, podobnie jak Kohl, został przywitany przez Julię Läkh, Löreen Skinn
i Ralpha Pöbhora, osmalonych prochem i bardzo rozeźlonych, bo nikt nie lubi bić w powietrze.
– Jego Wysokość przysyła nam kolejnego przydupasa? – warknęła Julia. – Może ten będzie
bardziej rozgarnięty! Mamy wciąż bić na pięćset metrów, w dupę chuja pana?!
– Ależ po co te nerwy, pani zbrojmistrzyni! – Bart uśmiechnął się.
– Artylermistrzyni, to po pierwsze…
W tym momencie do ucha Julii nachyliła się Löreen i coś przez chwilę szeptała. Läkh
zamrugała i jakby uszło z niej powietrze. Łagodniejszym już tonem dodała:
– Zatem jakie są dyspozycje cesarza, bo zdaje się, że w tej właśnie sprawie pan przybył?
Domme uśmiechnął się zjadliwie, rozumiejąc, że Skinn przekazała koleżance wiedzę na temat
jego profesji.
– Mój pan prosi, byście byli tak mili i strzelali do celu. Według własnego rozeznania
i wyczucia. Jeśli natomiast wyczucia i rozeznania wam zabraknie, bijcie na dwieście
pięćdziesiąt, trzysta metrów. Pan mój sugerował nawet rzut monetą.
Usłyszawszy tę sugestię, Ralph roześmiał się, ale krótko, bo zmitygowała go straszliwym
spojrzeniem Julia.
– Czyli nie pięćset? – upewniła się Läkh.
– Absolutnie nie. A jeśli można spytać… Czy mój poprzednik, znakomity doradca cesarski
Kristoff Kohl, przekazał wam, byście strzelali na pięćset metrów?
– No tak! – krzyknął z oburzeniem Ralph. – A mi już się bomby kończą. – Podszedł do
stalowych żaluzji i pokazał paluchem zbliżającą się rzekę oraz dymiący pojazd wlokący się
uliczkami niewielkiego miasta. – Mówiłem mu, że to jest dużo bliżej! Teraz to może właśnie ze
trzysta metrów!
– Zatem czyńcie swoją powinność. – Domme rozejrzał się. – Czy wam czego nie potrzeba? Są
znakomite udka kurczęcia na tarasie.
Gęba Pöbhora zajaśniała, a i inni artylerzyści zastrzygli uszami, na chwilę odrywając się od
roboty i patrząc to na posłańca, to na szefową. Ta jednak napięła tylko silniej mocarne
przedramiona na piersiach i odrzekła twardo:
– Na służbie nie żremy.
– Jak pani sobie życzy. – Domme ukłonił się dworsko i wyszedł.
Pierwszy pocisk spadł tak blisko Dażboga, że budynek, który rozsadził, zasypał ich deszczem
cegieł i tynku.
– Ja pierdziu! – wrzasnął Flaszka. – Chyba poprawili celowanie!
Za chwilę spadł kolejny ładunek, tym razem na lewo od poprzedniego. Poczuli falę
uderzeniową i gorący podmuch, a grad odłamków pokaleczył im skórę. Zdobyty Jaszczur
odskoczył w górę, pchnięty eksplozją.
– Zmasakrują ich! – krzyknęła Zdzira.
Spadł trzeci pocisk. Ten trochę przestrzelił, ale zasypał drogę, którą miał się potoczyć
uszkodzony Dażbog. Po nim upadła bomba. Ten wybuch, pięćdziesiąt metrów za transporterem,
był najsilniejszy.
– Nie przetrwamy – mruknął Hantel, leżąc na pancerzu transportera.
Spoczywający obok niego Kietzman, który jeszcze przed chwilą ostrzeliwał się, używając
Visa, bo w Rodzie zabrakło amunicji, patrzył nieprzytomnym wzrokiem na grzyb eksplozji za
rufą Dażboga.
– Powiedz, Hantel – charknął – dostałem w głowę?
W tym momencie Grunmor dostrzegł z tyłu czaszki Baczyńskiego krwawą wyrwę. Musiał to
być odłamek którejś z salw.
– To obcierka – skłamał.
– Łżesz. Drętwieje mi lewa ręka. I noga.
– Czy mi się zdaje, czy ten Smok celniej strzela? – usłyszeli głos Jarego.
– Nie zdaje ci się – odparł Orłowski.

Mardok wyrównał lot i spojrzał na wskaźnik amunicji. Był zerowy. Uśmiechnął się drapieżnie,
podciągnął dziób rakiety i przez chwilę podziwiał błękitne niebo i chmury. Z tyłu czaszki
kołatało mu się, że nie ma czasu do stracenia, bo przeładowanie nawet wielkiej armaty nie trwa
wieki, mimo wszystko jednak czas jakby dla niego zwolnił. Przechylił rakietę na lewe skrzydło
i obrócił ją tak, by celowała prosto w szczelinę, w której mieściły się działa potwora.
– No to czas na kamikaze – powiedział cicho.

– Co on mówi? – spytała Zdzira. – Co powiedział?

Jastrząb Wojteczek, także siedzący w Jaszczurze, spojrzał na nią z kamienną twarzą.
– Kamikaze.
– Ja pierdolę, Jary, nie rób tego! – krzyknęła Zdzira. – Jesteśmy blisko tego lasu! Dojedziemy!
Dolecimy! Orki nie umieją celować! Jary!
Mardok delikatnie, jakby muskał skórę ukochanej, popychał kierownicę motocykla, by nie
chybić. Olbrzym był jeszcze daleko, widział go jednak przez dziury w dymach i chmurach.
– Zostawiłem w Warszawie… na Peruna, jak to daleko… Zostawiłem dziewczynę –
powiedział. – Obiecałem jej, że wrócę.
Orłowski przypomniał sobie swoją rozmowę z Kaliną. Zacisnął zęby.
– No i wygląda na to, że nie dotrzymam słowa – ciągnął Mardok. – Kawał ze mnie
skurwysyna.
Rakieta rozpędzała się. Jary widział już, jak poruszają się lufy armat, korygując namiar.
 – Dziki, wracaj! – rozległ się głos Zdziry.
– Mardok, kurwa, nie rób tego! – krzyknęła Wiechucka.
– Panie sierżancie – dołączył się Zgud – proszę tego…
– Nie drzeć mi się w ostatnich sekundach mojego życia – przerwał im Jary. – Chcę posłuchać
muzyki przestrzeni.
Siedzący na Dażbogu i wiszący w Jaszczurze zobaczyli dym i znikający w nim czerwony
kształt. Pojawiła się seria potężnych błysków, druga seria wybuchów, w powietrze strzelił ogień,
za nim dym, a po chwili dotarł do nich grom eksplozji.
– Jary, coś ty zrobił… – powiedział Orłowski, a słyszący tę wypowiedź nie byli pewni, czy
dowódca Orłów wyraża swój podziw czy smutek.

Gdy Hiacynt „Schakal” Danzig wspiął się Herculesem na pożądaną wysokość, obrał kurs na
wskazany przez Annę teren, a Burnon Havrylook, jego zastępca Andrew Fliehen i Magdalena
Mäl zajęli miejsca za działkami Boforsa, Vulcanem i haubicą. Reszta mechaników
przywiązywała dobytek do ścian olbrzyma i starała się poprawić nieco zbyt grobową atmosferę.
Na fotelu drugiego pilota siedziała zestresowana Alicja Shenra. Pełniła funkcję obserwatora
i niezbyt jej się to podobało, bo latać generalnie nie lubiła. Patrzyła to na mapę, to przez szybę
i z niechęcią przyznawała przed sobą, że jest kompletnie zagubiona. Czuła się tym gorzej, że
siedzący obok Danzig wyglądał jak ktoś, kto ma zamiar odebrać sobie życie, i to w jakimś
spektakularnym „bum”!
W końcu Alicja wypatrzyła jakiś dziwny, podłużny kształt unoszący się w dole nad rzadkimi
chmurami.
– Patrz! Widzisz? Schakal! Co to?!
– Sterowiec. – Pilot zgrzytnął zębami. – Widziałem już takie. To ich tankowce. Zestrzelić.
– Na rozkaz! – krzyknęli Grünowie, a Danzig pochylił samolot na lewą burtę, gdzie
znajdowały się lufy.
Po chwili usłyszał trzy gromkie salwy.
– Wystarczy – powiedział, śledząc lot pocisków.
I rzeczywiście, gdy szybujące w dół smugi dosięgły cygara, to zajęło się ogniem, a potem
wybuchło jak na najlepszych cesarskich pokazach fajerwerków, rozsyłając wokół ramiona ognia
i odłamków, zupełnie jakby zamieniło się w ognistą ośmiornicę.
– Dobre celowanie, drużyno – rzekł Hiacynt.
Po kilku chwilach doszedł do nich odległy grom eksplozji.
Shenra była zachwycona.
– To ja go pierwsza zobaczyłam! To ja! To ja!
– Brawo, Alicjo – pochwaliła ją Magda. – A ja go trafiłam z Boforsika!
– Ślicznie!
Załoga świętowała, pokazując sobie nawzajem powiększający się parasol ognistych
odłamków, w który zamienił się sterowiec.
– O, patrzcie, zapaliły się łąki!
– Ale numer!
– Ależ to się pali! Hiacynt! – krzyknął Brunon. – Co to tak się tam pali?
– Ich paliwo.
– Rozpierdzieliliśmy paliwowiec?!
 – Przecież mówiłem.
– Aaaa, to dlatego tak się hajcuje! Aż miło! Ile dymu!
– Czad!
Lecieli dalej, wykonując co jakiś czas niewielkie zwroty, a załoga wciąż świętowała
zestrzelenie. Nagle ogólną radość przerwał okrzyk Shenry:
– O! O! Znowu coś widzę! – zawołała i aż podskoczyła w fotelu.
Jej zielony palec zakończony przyciętym w kwadrat szponem wskazywał ciemny, ledwie
widoczny obiekt daleko w dole, na tle łąk i lasów.
– Ależ masz wzrok – skomentował Danzig. – Że też wcześniej nie brałem cię na loty. Załoga,
ustawię się tak, żebyście też zobaczyli. To duży samolot. Zielony. Dwusilnikowy. Leci nisko nad
ziemią i bardzo wolno. Mówię „duży”, ale dla was będzie nie większy od muszki pierdziuszki.
Mimo wszystko weźcie poprawkę inercyjną.
– Jaką? – spytała Mäl.
– Celuj trochę przed nim.
– Aha.
– I musicie trafić za pierwszym razem. Od razu wyślijcie ze trzy pociski, bo jak zacznie
wywijać, nie trafimy.
Hercules pochylił się, a silniki zaczęły miarowo mruczeć.
– Gotowi? – spytał Danzig.
– Tajest!
– Przycelować dobrze…
– Przycelowane!
– Ognia!
I znowu buchnęły salwy Vulcana, Boforsa i haubicy. Tym razem pociski mknęły dłużej
i dalej, a zanim doleciały, podążyły za nimi następne i następne. Wnętrze samolotu wypełnił
zapach prochu. Wreszcie pierwsze ładunki osiągnęły pułap celu. Dwa przeleciały przed nim, ale
jeden ugodził samolot w kadłub. Następne świetliki trzasnęły w skrzydła i mimo że kilka
chybiło, co najmniej pięć uderzyło w cel. Samolot przechylił się, puścił z silnika czerwony
ogień, potem dym, pochylił się jeszcze bardziej i chwilę później uderzył w grunt, rozsypując
dookoła grad części.
– Brawo, załoga! – krzyknął Danzig.
– No! To misja jakby wykonana! – sapnęła Magdalena.
– Aleśmy mu przydzwonili!
– Kocham tę pracę!
– Hiacynt, weź jeszcze w coś pierdolnijmy!
– Noooo!
– Prosimy!
– Widzę jeszcze coś! Jeszcze coś! – Shenra była tak rozentuzjazmowana, że podskakiwała na
fotelu. Tym razem wskazywała znacznie większy, otoczony dymami i ogniem czerwony obiekt.
Wyglądał z góry jak ruchomy pagórek.
– Prawda. – Danzig wyszczerzył kły w złym uśmiechu. – Jest jeszcze jeden zacny cel.
– Mamy coś?! – spytała rozgorączkowana Mäl. – No to łup! I cup!
Pilot przechylił samolot w drugą stronę i zaczął nieco obniżać pułap.
– Macie rację – powiedział za siebie. – Nie należy tego bonusu lekceważyć.
– Ale – odezwał się Brunon, patrząc za palcem Shenry – czy to nie jest przypadkiem…
cesarski Smok?
Hiacynt nie odpowiedział, tylko wciąż się uśmiechał.
– Schakal, co ty chcesz zrobić? – spytał Havrylook. – Zbombardować Paulusa Lauffa?!
Pilot wciąż skręcał, ustawiając Herculesa lewą burtą do Smoka. Gdy skończył korygować lot,
włączył autopilota i wyszedł z kokpitu do głównego przedziału, gdzie siedzieli mechanicy oraz
troje działonowych. Spojrzał na nich, ledwie zauważalnie kiwając głową. Wreszcie odezwał się
na tyle głośno, by pokonać dźwięk silników:
– Latałem wiele razy. Z bombami atomowymi. Z gównem, które może zniszczyć Ziemię. Ja
wiem, jesteśmy Grünami i nienawidzimy Polaków. Różowych. Ale ani jednego nie widziałem na
własne oczy. Nigdy nie czułem ich słynnego zapachu. Nie wadzą mi. Wadzą mi natomiast chuj
Öro, kurwa Koch i jebany Paulus, który nigdy mnie nie widział, nigdy graby nie ściskał, a każe
spuszczać atomówki na innych! Nie ma już granic! Wszędzie są Zieleni! A my, jak banda
idiotów, najeżdżamy Francuzów, którzy nie są Francuzami, i Polaków, których winą jest tylko
to, że nie zmienili koloru! Co oni mają, ci Polacy?! Co oni, donnerwetter, mają? Nic nie mają!
Bronią się przed podobnymi do nas idiotami! Wszystko się rozpierdoliło, wszystko się roz-pier-
do-li-ło. Nie ma Bundestagu, nie ma polityków, nie ma cywilizacji, prądu nawet nie ma. Nic,
w chuj, nie ma. A ten kretyn Paulus robi sobie hordy i napierdala, jakby nic innego nie było do
zrobienia.
Hiacynt przerwał mowę, bo zorientował się, że Hercules wyszedł już z pożądanego rejonu
i trzeba wprowadzić korektę. Wszedł do kokpitu, wyłączył autopilota i skorygował kurs. Po
minucie płatowiec był znowu we właściwym miejscu. Danzig ponownie włączył automat
i wszedł do głównego przedziału.
– Jak nie chcecie tego zrobić, zrozumiem. Sam to zrobię.
– Ale to oznacza… przewrót – odezwała się Magdalena. – Myślisz, że coś tym zmienisz?
Przecież przyjdzie inny cesarz, zajmie miejsce tamtego i wszystko zostanie, jak było.
– Przez takie myślenie nic nigdy się nie zmienia, Magda – odparł Hiacynt. – Cały świat się
rozpierdolił, a my wciąż mówimy, że nic nie można zmienić. Wszystko można. Wszystko. Tylko
trzeba coś robić. Mamy wielkie działa i możemy napierdalać w nowy porządek świata jak chuj.
I mam zamiar to właśnie uczynić.
Pilot podszedł do haubicy.
– Nie. – Brunon wyciągnął do niego sękatą łapę.
– Brunon, nie hamuj mnie.
– Nie hamuję. – Mechanik przełknął ślinę. – Chcę sam to zrobić.
Na gębie Hiacynta wykwitł uśmiech niedowierzania. Obsługujący Vulcana Andrew Fliehen
nieśmiało podniósł łapę.
– Jeśli można coś dodać – chrząknął – to ja także chciałbym wziąć udział w tym historycznym
przedsięwzięciu.
– I ja, kurwa! – wrzasnęła Magdalena. – Jesteśmy piratami! Pirrrratami! Można?! Można już
napierdalać?! Hm?! Hm?!
Danzig, wciąż z uśmiechem niedowierzania, wrócił do kabiny. Usiadł i sprawdził kurs.
– Tak! – Obrócił się do obsługujących działa. – Można już napierdalać!
– Jesteśmy piratami! – wrzasnął Fliehen.
– Korsarzami! – krzyknęła Mäl.
– Mamy w dupie cesarza! – dodał Havrylook.
– Jaaaaaa!!! – rozdarli się kanonierzy, a w stronę cesarskiego Smoka poleciał deszcz
twardych, ciężkich pocisków.

– No! Teraz to celujemy! – ucieszył się Toudi, podskakując i opisując cesarzowi, jak blisko
wroga padły salwy.
– Ha! – ucieszył się cesarz. – Domme się sprawdził! Jednak do militarnych spraw trzeba
wysyłać człowieka, znaczy Grüna obeznanego, co nie, duszko? – Spojrzał z lubością na
cesarzową.
– Nom. Ale powiedz, słodziutki, dlaczego my ich w zasadzie ścigamy, bo już nie pamiętam.
Ależ przygrzewa to słoneczko. I Konstanze tak pięknie tańczy, że zjadłabym ją z kosteczkami.
Tancerka uśmiechnęła się wdzięcznie do Lu, ale przezornie odsunęła się od jej pancernego
leżaka.
– Mości cesarzu – odezwał się Thomas Kretschmär, dowódca Überwunderów – tamten rakiet
fał fał, co leci tak dziwnie… On nie leci dziwnie za bardzo, cesarzu, ogólnie? Hm?
Paulus spojrzał na czerwoną rakietę, która mknęła stromo w dół takim kursem, jakby chciała
się roztrzaskać o przód Smoka.
– Dziwne, co on…
Dalsze słowa Paulusa zagłuszyły potężne uderzenia spadających z nieba pocisków. Eksplozja,
która wyrwała kawał stalowego pokładu, odrzuciła go na barierkę tarasu i zmasakrowała
stojącego obok Toudiego Sebastiana Hüttego. Następny pocisk przebił się do przedziału
artyleryjskiego i coś tam tak grzmotnęło, że taras wybrzuszył się i wszyscy stracili grunt pod
nogami, a z przodu Smoka buchnął gorący ogień.
– Co to jest?! – krzyknęła Lu Küschmirek. – Kto do nas strzela i skąd?!
– Nie mam pojęcia, kochanie, nie mam pojęcia – odparł Paulus, usiłując stanąć na krzywym
pokładzie i podnieść małżonkę, ale ulewa straszliwych pocisków uniemożliwiała jakiekolwiek
skoordynowane działania. Pancerz Smoka giął się, zapadał i pękał, z wnętrza olbrzyma raz za
razem dobywały się gromy i trzaski, a przez liczne szczeliny i okna zaczął wylatywać dym.
– Masakra! – wrzasnął Toudi. – Cesarzu, trzeba się ratować!
– Na Gotta! Ale jak?! – Lauff bezradnie rozłożył łapy. – Schody nam rozwalili! – Wskazał tył
tarasu i zadrżał ze zgrozy, widząc swoją kolekcję figurek potrzaskaną na kawałki.
Salwy na chwilę przycichły. Wtedy, niczym anioł z nieba, nadleciał samotny śmigłowiec,
mieląc płatami powietrze i zrzucając dwie drabinki. Lauff, niewiele myśląc, rzucił się i chwycił
jedną z nich. Helikopter obniżył lot pod jego ciężarem, ale po chwili wrócił na dawny pułap.
– Kochanie, łap drabinkę! – krzyknął Lauff, ale wiedział dobrze, że cesarzowa nie będzie
w stanie utrzymać swojego ciężaru zbyt drobnymi, niewyćwiczonymi rękami. – Donnerwetter! –
wrzasnął, widząc, jak Küschmirek usiłuje się podnieść i nie może. Cesarzowa niezwykle rzadko
używała nóg.
Do drugiej drabinki doskoczyli zwinny Toudi i nie mniej sprawny Domme. Wspięli się wyżej,
a wtedy rzuciła się do niej Konstanze Neumann.
– A ja?! – wrzasnęły Monica Letz i stojąca obok Alexandra Silaq.
Paulus wdrapał się kilka szczebli wyżej i krzyknął:
– Tu! Tu!
Kucharka i kelnerka podbiegły i mocno chwyciły liny.
– Jeszcze nie! – krzyknął Lauff, widząc, jak śmigłowiec oddala się od Smoka, w którego
znowu zaczęły grzmocić świetliste salwy, rozrzucając wokół chmurę odłamków.
 Leżąca na wykrzywionym tarasie cesarzowa wyciągała do małżonka ręce. A potem ją oraz
strzelających we wszystkich kierunkach Überwunderów zakryły dym, ogień i eksplozje.

Hiacynt patrzył na płonący wielkim ogniem pojazd cesarza i uśmiechał się niedobrym
grymasem.
– Przez chwilę wisiał tam jakiś helikopter – zauważyła Mäl.
– Trudno. Śmigłowca nie mamy szans trafić. Tak czy owak, czas Lauffa się skończył.
Z pewnością rozwaliliśmy jego gwardię, a bez niej może się w dupę pocałować.
– Są jeszcze wodzowie hord – zauważył Andrew Fliehen.
– Oni chętnie poderżną mu gardło.
– Dlaczego? – spytał Brunon.
– Każdy herszt chce być cesarzem, a nie jest, bo się boi Cesarskiej Gwardii.
– Czyli co? Mission completed?
– Jeszcze nie. – Danzig wyszczerzył kły.
– Hm? – Havrylook spojrzał na pilota, nie rozumiejąc jego zamiarów.
– Teraz – Hiacynt uśmiechnął się, obnażając większość zębów – rozpierdolimy tego chuja Öra
i piczę Koch.
– Och! – sapnęła zachwycona Shenra.

Mardok „Dziki” Jary, pożegnawszy się z życiem i pięknym światem, zamknął oczy, gdy nagle
przez powieki dostrzegł błysk. Coś strzelało w potwora! I to coś sporego!
– Kurwasz! – wrzasnął, ciągnąc kierownicę motocykla w lewo i w górę. – Ja pierrrrdolę –
stęknął, widząc, że płatowiec najprawdopodobniej nie zdoła podciągnąć i rozbije się o wielki
pancerz.
Wtem z przodu Smoka wydobył się ogień i podmuch pchnął skrzydła rakiety VV, ta zaś,
musnąwszy czerwony róg olbrzyma, przemknęła tuż obok, mijając dosłownie o centymetry jakiś
śmigłowiec orków.
– Ja pierdolę, już z kostuchą się witałem – jęknął Mardok i wykonał szeroki skręt, kierując się
do swoich.
– Jary, coś ty zrobił? – stęknął w słuchawkach Orłowski.
– No nic w zasadzie – odparł pilot. – Ktoś napierdala w tego potwora. Z góry. I chwała mu za
to, nawet jeśli to Perun per se.
– Zaraz – Mardok usłyszał głos Zdziry. – Jary?! Żyjesz?! Ty żyjesz?!
– Żyję, ślicznotko!
– Ja tego nie wytrzymam, dostanę zawału. Czy ty musisz mnie już drugi raz straszyć?
– Samo tak wychodzi. Lecę do was.
Przez chwilę w eterze panowała cisza.
– Cieszę się jak chuj, że żyjesz – oświadczył Orłowski. – A co do ostrzału, to nie Perun. To
musi być ten ichniejszy Hercules. Mają niezły burdel w Cesarstwie.
– I bardzo dobrze!

Broniąc się przed coraz słabszymi atakami Zielonych, dotarli w ciągu kilku minut
pokiereszowanym Dażbogiem i Jaszczurem do punktu ekstrakcji. Niestety, zobaczyli tylko
płonący wrak Radogosta, a Cholewa dostrzegł na niebie ślad po rozbitym Mokoszu.
– Psiakrew – zaklął Miś. – Justyn nie zaryzykuje drugiego sterowca i transportowca. Zna
reguły. I my też.
Nad ich głowami przeleciała rakieta VV, pochyliła dziób i rozbiła się w lesie, wzniecając
wielki grzyb ognia.
– Rany Swaroga! – Frenkiel chwyciła się za pierś.
Chwilę później dostrzegli spadochron i uśmiechniętego od ucha do ucha Mardoka.
– Jestem niezniszczalny – oświadczył, lądując tuż przed nimi.
– Powiedz to Andrusowi, Niani i Alce – odparł ponuro Fraydey.
Sceny tej nie widzieli Wiechucka ani Hantel, pochyleni nad leżącym na pancerzu Dażboga
Kietzmanem.
– Krzyś! Baczyński! – krzyczał Hantel, ale oczy poety były zamknięte.
– Kurwa, tracimy go – stęknęła Runa, odrywając palce od tętnicy szyjnej.

„Zniosę każdy ból, usunę każdą przeszkodę, zbiorę każdą cząstkę sił, by bronić swoich
towarzyszy i swojego kraju. Nie ulegnę lękowi ani rozpaczy. Jestem elitą elit, niezniszczalnym,
perfekcyjnie wyszkolonym POLOM-em, który nie wie, co to przegrana” – cytował uparcie
Kietzman w myślach, bo odrętwiałe usta nie były już w stanie szeptać roty Grunmorów.
„Walczyć. Walczyć. Nie dać się. Jest jeszcze we mnie siła. Dźwignąć ciało, chwycić Visa.
Bronić ich. Bronić towarzyszy”. Jednak ciało Krzysztofa nie chciało go słuchać, choć czuł, że są
w nim ziarna mocy, pochowane niczym świetliste punkty w rożnych częściach ciała.
Usłyszał dobywający się z różnych stron szum. Spojrzał w górę. Na pancerzu Dażboga
lądowała przybrana w antracytowy całun zakapturzona istota. Miała krucze skrzydła omotane
czarnymi dymami, a w ręce dzierżyła warczący mocą srebrny miecz.
– Nie, kurwa – stęknął z gniewem i podźwignął ciało z pancerza. – Nie. Wypierdalaj.
Anioł śmierci, jak się wydawało, uśmiechnął się, chociaż Krzysztof nie widział jego twarzy.
– Nie bój się, żołnierzyku. Nie będzie bolało…
Wziął zamach i ciął na skos. Kietzman dopadł mary, przeskakując przez ostrze, i trzasnął ją
potężnym hakiem od dołu. Istota stęknęła i zatoczyła się w tył, ale POLOM dobrze wiedział, że
nie może pozwolić przeciwnikowi zwiększyć dystansu. Dopadł upiora, nim ten zdążył zasłonić
się mieczem, i ponownie go zdzielił – najpierw lewym prostym, potem prawym sierpowym, by
zaraz poprawić kopnięciem w kolano i łokciem w łeb. Anioł stęknął, wypuszczając miecz.
Kietzman przetoczył się, chwycił rękojeść, wstał i skierował ostrze w kaptur przeciwnika.
– Wypierdalaj. Mam misję. I towarzyszy, których muszę bronić. Wy. Pier. Da. Laj.
Anioł uniósł głowę i powoli zdjął czarny kaptur. Wysypały się spod niego długie blond włosy,
a w oczy woja spojrzały źrenice okolone błękitnymi tęczówkami.
– Anna – szepnął porucznik. – Co ty tu robisz?!
– Jestem. Czekam na ciebie.
Kobieta wyciągnęła do niego smukłą rękę. Uśmiechnęła się smutno.
– Chodź, Krzyś. Chodź.
Drugą ręką wykonała delikatny gest i za nią ukazał się piękny dom okolony kwitnącym
ogrodem. Zapachniało skoszoną trawą i jaśminami.
– Chodź – poprosiła. – Tak tęskniłam za tobą. Wreszcie możemy być szczęśliwi.
 Patrzyła na niego tak oddanym, tak błagalnym wzrokiem, że serce woja zaczęło się topić. Ale
przypomniał sobie. Jest misja. Towarzysze. Liczą na niego.
– Nie – powiedział.
– Nie? – Anna spojrzała na niego z niedowierzaniem, a w jej oczach pojawiły się łzy. –
Dlaczego, Krzysiu?
– Mam obowiązki, Aniu.
– I zostawisz mnie tu?
– Przykro mi.
– Nie rób mi tego, proszę, nie odwracaj się ode mnie!
Kietzman nie patrzył już na Annę i mara zniknęła. Odetchnął głębiej i nagle zobaczył siebie
leżącego na pancerzu Dażboga. Pochylała się nad nim Wiechucka, robiąc sztuczne oddychanie
i masaż serca. Hantel trzymał go za rękę.
– Co, do kurwy nędzy? – spytał sam siebie i próbował zbliżyć się do swego ciała, ale nie
potrafił.
Zebrał siły. Grunmor zawsze zbiera wszystkie siły. I znowu naparł na niewidzialną barierę.
Ale była od niego silniejsza. Wyciągnął ręce, lecz nie mógł nawet dotknąć swojego pancerza.
Widok zaczął się zamazywać. Zaczęła nasuwać się na niego mgła. Siny dym. I po chwil
Krzysztof nie wiedział już, gdzie jest góra, a gdzie dół. Dokoła niego było wielkie nic. Falujące,
zadymione nic. I poczuł rozpacz. I samotność. I zaczął kurczyć się w sobie i żałować.
Wtem czyjeś silne ręce pochwyciły go i wyciągnęły ku światłu. Ocknął się, otrzepał, rozejrzał.
Nowy śmigłowiec. Nowy Rujewit. Piękna pogoda. A w gębę śmieją mu się Jarota, Niania i Alka.
– Co, łajzo? – pyta Andrus. – Myślałeś, że cię tak samego zostawimy?
– Ślicznie wyglądasz. – Alka trzepnęła go w policzek. – Wreszcie mam cię dla siebie.
– O nie, potrzebny mi strzelec – zaprotestował Niania.
– Hej, hej, do motorka potrzebujemy już tylko jednego – zaprotestował Andrus.
Spojrzeli na niego.
– No, mości hrabio? – spytał Andrzej. – Husarzyk czy Dzik?
A Kietzman roześmiał się w głos.

Jak już wspomnieliśmy, słów „Powiedz to Andrusowi, Niani i Alce” Runa ani Hantel nie
słyszeli, zajęci ratowaniem Kietzmana. I wiemy już, że były to usiłowania daremne. Gdy
zrezygnowali z reanimacji, zobaczyli nieruchomy wzrok towarzyszy skierowany na martwego
POLOM-a.
Wiechucka pokręciła głową, przełknęła ślinę, zeskoczyła z pancerza i spytała zachrypniętym
głosem:
– Kto mi pomoże włożyć go do transportera?
Podeszli do niej Thomas i Hantel.
– Słuchajcie – odezwał się Wojteczek, ocierając łzę na myśl o dzielnym Baczyńskim i dopiero
co utraconym stryju – ten Radogost nie spłonął do końca. Hajcuje się wciąż, ale może w środku
jest… nie wiem… amunicja?
Orłowski spojrzał najpierw na wojów wkładających zwłoki żołnierza do Dażboga, a potem na
wrak samolotu.
– Będziemy mieli jeszcze czas opłakiwać poległych. A teraz zajmijmy się tym, czym możemy
się zająć. Ochotnicy do wejścia do Radogosta?
 Do przodu skoczyli Wampir, Zuza i Zdzira. Dołączyli do nich Mardok i Samul.
W tym momencie Jary spojrzał na twarz Misia, zatrzymał się i zbladł.
– Co się stało z twoim ryjem?
Artur Bielawski warknął:
– Opowiem tobie i innym we właściwym czasie, ale dopiero wtedy, gdy wszyscy będą razem.
Nie chce mi się powtarzać tej historii.
– Przecież to pieprzony Engels! – krzyknął Jary i zaczął grzebać przy kaburze z Visem.
Zdzira położyła mu rękę na ramieniu.
– Mardok, nie pierdol. Gdyby to był Zielony, dawno byśmy go zabili, jasne?
– No ale…
– Panie sierżancie – na ramieniu Mardoka spoczęła drobna dłoń Zguda – niech pan nie robi
siary, bo się higiena panu obniży.
Dziki spojrzał na Ktarę wytrzeszczonymi oczyma, jakby chciał powiedzieć: „Co się tak toto
wycwaniło?”, ale odpuścił. Znowu spojrzał na Bielawskiego.
– Nieudana mutacja?
– Coś w tym stylu.
– Tajna sprawa? Łyżwa wie?
Major pokiwał głową, a Jary skrzywił usta.
– W sumie rozumiem. Możesz być kluczem do biochemii Engelsów.
– Mogę.
– Oberwałeś w oba uda i ramiona, a chodzisz, jakby nigdy nic.
– Taka karma.
Zgud, który wciąż stał za Mardokiem, trzymając rękę na jego ramieniu, pociągnął nosem.
A potem drugi raz, mocniej. Skrzywił się.
– Przepraszam, że zapytam, ale co tu tak zalatuje? Jakby się ktoś, za przeproszeniem… zesrał?
Dziki skurczył się, poczerwieniał, odciągnął pośladkowe płyty pancerza, a potem mruknął
ledwie słyszalnie:
– Przprszm.
I pogalopował do pobliskiego lasu, powarkując coś o „zaskoczeniu przez pierdolone G”.
– Idziemy? – Grunmor wskazał płonącego Radogosta. – Czas działa na naszą niekorzyść.
Może być gorąco.
– Tajest.
– No to jazda!
Podbiegli do samolotu. Właz na szczęście był wyłamany, ale gęsty dym nie pozwalał
zobaczyć, co jest w środku. Pierwszy wbiegł Miś.
– W sumie to chciałbym mieć taki metabolizm – skwitował Wampir, wziął głęboki wdech
i pognał za majorem.
– O kurwa! – krzyknął, nadziawszy się na jakiś kant.
Otworzył szerzej oczy, chociaż dym gryzł niemiłosiernie. Zobaczył duży kształt, coś jakby…
transporter! W samolocie był Dażbog!
– Jest tu Dażbog! – zawołał, starając się znaleźć po omacku taśmy mocujące.
– I Porewit! – usłyszał głos Misia. – Może coś jeszcze, nie widzę dobrze! Pomóżcie odczepić!
Przy Gadzińskim znalazł się Samul, a do POLOM-a pobiegła reszta.
– Gorąco tu – stęknął Zbrojowiec, starając się przeciąć mocowanie.
– Kurwa, żeby nie wybuchło…
 – Dobrze słyszę? Dażbog? – rozległ się głos Lenny’ego. – Z drogi!
Drobny mechanik wskoczył do samolotu, potem na pancerz i otworzył właz kierowcy. Wsunął
się w niego.
– Jak zaczepy? Zwolnione? – spytał.
– Chuja widać – charknął Wampir. – Próbujemy.
Lenny włączył silnik transportera.
– Dobra! – krzyknął Samul. – Już!
Z zadymionego wnętrza samolotu wytoczył się nowiutki, pomalowany w orkowe barwy
transportera, a chwilę później wyjechał z warkotem silnika tak samo wymalowany Porewit.
– Jest tam coś jeszcze? – spytała Gwara, mając nadzieję, że we wnętrzu olbrzyma ukrywa się
czołg.
Miś pokręcił głową.
– Myślę, że nie. A jeśli tak, nie zaryzykuję życia ani swojego, ani innych. Odjedźmy, bo pali
się coraz mocniej.
– Tajest – krzyknął zachwycony Lenny i ruszył łąką.
Była to słuszna decyzja, bo wkrótce Radogost płonął już cały i na łące zrobiło się bardzo
gorąco.
– No dobra, to ile mamy do granicy? – odezwał się Wampir.
Miś spojrzał na swój smartfon, postukał, pomyślał i odparł:
– Do Zgorzelca sześćset jeden kilometrów. W prostej linii. Autostradami jakieś siedemset
pięćdziesiąt. Paliwo skończy się pięćdziesiąt kilometrów przed granicą.
– A w prostej linii?
– Wyjdzie na to samo. Mniejsza prędkość, teren, większe spalanie.
– Może śmigłowiec doleci?
Spojrzeli na Cholewę, a Wolf przetłumaczył mu pytanie.
– Three hundred clicks max – rzucił pilot, kręcąc głową.
– A nie da się wypompować paliwa ze śmigłowca i użyć go w pojazdach lądowych? – spytał
Mardok.
– To inna mieszanka. Nie da się – odparł Tygrzyk.
– Ale jakim cudem przysłali nam takie pojazdy? – spytała Zdzira. – Skąd wiedzieli? Przecież
to się kupy nie trzyma…
– Właśnie – zawtórowała jej Zuza.
– Jak dojedziemy, to się dowiemy – odparł Orłowski.
– W Porewicie jest trochę amunicji – odezwał się Bielawski. – A jak w Dażbogu?
– W chuj! – krzyknął rozanielony Lenny.
Samul się ożywił.
– A Rłokieta przywieźli?

Gdyby kogoś ciekawiło, cóż to za tajemniczy śmigłowiec uratował w ostatnim momencie

cesarza i kilkoro Orków z jego świty, już odpowiadamy, że był to pojazd kierowany przez Grega
Hayda, a dowodzony przez parę Żyrinow–Giselle. Nie od razu jednak rebelianci i zdrajcy Hordy
Południowo-Wschodniej zdecydowali się na ten szlachetny gest.
Jak pamiętamy, najpierw zmasakrowali Novacka, a potem podziurawili Manitu. Na pokładzie
śmigłowca wybuchła z tego powodu kłótnia.
 – Jak, kurwa, celujesz?! – wrzasnął Żyrinow na Thomasa Kirschego, który odpowiedzialny
był za prowadzenie ognia.
– No jak, no jak, normalnie celuję! Ten popapraniec – wskazał owłosionego Hayda, któremu
co chwila kowbojski kapelusz spadał na oczy – podskakuje i podskakuje, więc lekko nie jest, ale
ogólnie raczej dobrze mi idzie…
– To sadysta jest – rzucił przykucnięty za fotelem pilota Matt. – Lubi dziurawić i tyle.
– No właśnie – odezwała się Giselle. – Mam wrażenie, żeś napieprzał w tego biednego skrybę,
jakby ci to przyjemność sprawiało.
– Odpierdolcie się. Jak ktoś chce, proszę bardzo, możemy się zamienić.
– Ale se znalazł rozwiązanie – parsknął Matt. – Najlepiej się do tego nadajesz, bo operujesz
karabinem w łaziku.
– Operujesz, kurwa, jakie słownictwo! A ja myślałem, że ty głównie pismem obrazkowym się
posługujesz.
Kirsche pił do tego, że Wöytchek od czasu do czasu lubił bazgrać na przypadkowo
znajdowanych opakowaniach, gazetach, pismach czy plakatach. Zawsze znalazł w kieszeniach
kurty jakiś pisak czy długopis i rzeczywiście rysował.
Matt zaciął ryj i chciał powiedzieć coś uszczypliwego, ale nic mu do łba nie przychodziło.
– Gdzie, kurwa, lecisz? – warknął Żyrinow do Hayda, widząc, że śmigłowiec znika
w chmurze czarnego dymu unoszącego się za Smokiem.
– Dopóki się kłócicie, schowam się, bo gwardia lada moment zacznie w nas prać i zrobią z nas
ser.
– Jak to ser?
– No, z dziurami. Ser. Z dziurami.
– Nic, kurwa, nie rozumiem – przyznał się Matt.
– Bo jesteś debilem. – Pilot wyszczerzył zęby.
– Sam, kurwa, jesteś debilem. Od tych twoich manewrów zaraz się porzygam.
– Tylko, kurwa, spróbuj mi rzygać na autobusie.
– Nie „na”, tylko „w” – poprawiła go Giselle. – A poza tym to nie autobus.
– To była onomatopeja – wyjaśnił Greg.
– Przenośnia, kretynie. Nie próbuj używać tych części mózgu, których nie masz.
– Jak tak, to mam w dupie to pilotowanie – oświadczył Hayd, puścił drążek sterowniczy
i skrzyżował łapy na piersi.
Pojazd przechylił się i zaczął przyspieszać, celując w osmalone sosny kołyszące się
kilkadziesiąt metrów niżej.
– Co robisz, debilu?! – krzyknął Thomas i chwycił drążek, próbując ratować sytuację, ale
tylko ją pogorszył, bo śmigłowiec pochylił się jeszcze bardziej.
– Na Gotta, Greg, przestań się wygłupiać! – wrzasnęła Giselle.
– Przeproś, kurwa – warknął tamten.
– Przepraszam, przepraszam, jesteś megainteligentny!
– To co innego – rzekł Hayd i chwycił drążek.
Szarpnął nim, obrócił helikopter do góry nogami ku głośnemu protestowi Matta i jakimś
cudem wyrównał tuż nad szczytami drzew.
Żyrinow otarł pot z czoła.
– Jakeś to, kurwa, zrobił?
– Talent.
 Były gangster palnął Hayda w pokryty szczecią łeb. Zrobił to na tyle mocno, żeby zabolało,
ale wystarczająco delikatnie, by lotniak nie stracił przytomności.
– Łajć! Za co?! – warknął Greg.
– Za fochy, kurwa. Jeszcze raz coś takiego zrobisz, a cię zabiję.
– Wtedy zginiesz.
– Ja nie zginę, jestem Wunderem. Ale ty tak, i to zanim pierdolniemy w ziemię. Zrozumiano?
Pilot nie odpowiadał.
– Zro-kurwa-zu-kurwa-miano?
– Tak, verfluchte, tak – mruknął szczeciniasty.
Grabarz wziął głęboki wdech i wypuścił powietrze z głośnym świstem.
– To teraz bądź tak miły i zawróć, a potem podleć od drugiej strony. Musimy się upewnić, że
Zimon nie żyje. Jestem przekonany, że Kirsche przedziurawił nie tylko Novacka i Manitu, ale też
samego Zakhausena.
– No – potwierdziła Kowalewskaja. – Jak na mój gust oberwał z sześć, siedem razy. Głównie
w klatę.
– Też mi się tak wydaje. – Grabarz pokiwał głową. – No, Hayd, z lewej tym razem, z lewej
i wyżej, żeby nas nie zobaczyli. Thomas – wyciągnął do strzelca lornetę – weź zlustruj, co się
tam dzieje na tym tarasie.
Pojazd wzniósł się nad chmurę pyłu, strawersował zgodnie z sugestią Żyrinowa w lewo
i zawisł na tyle daleko, by nie niepokoić obsady Smoka. Kirsche długo trzymał lornetę przy
oczach.
– Hayd, nie kołysz tak, w mordę – sapnął. – Nie kołysz.
– No? – niecierpliwił się Grabarz. – Co tam widzisz?
Sam także wytężał wzrok. Miał wrażenie, że w miejscu, gdzie strzelali, leży duża zielona
kupa. Czyżby się udało?
– Leżą. Wszyscy trzej. Zimon jakby podryguje… Nie, nie jestem pewien. Duża plama krwi.
Duża. Duuuża.
– Ciągle leżą?
– Ciągle. Cesarz coś pokazuje… Tak, pokazuje na tę kupę. I jakby, tak jakby…
– Co, kurwa, tak jakby? – zniecierpliwiła się Giselle.
– Hm, tak jakby… kazał komuś… posprzątać?
Gęba Żyrinowa rozjaśniła się.
– Czyli nie żyją? Znaczy herszt się przeniósł do Gotta?
– No tak jakby – mruknął Thomas. – Nic się nie rusza w tej kupie. I podchodzi teraz
gwardzista… I jeb!
– Co „jeb”? – spytał były gangster.
– Wypierdolił Zimona za burtę! Przez taras! Ale poleciał!
– Niemożliwe! – Grabarz uśmiechnął się, patrząc w kierunku Smoka przez kłęby dymów.
– No tak! I teraz Manitu… Jeb przez barierkę!
– Ja cię kręcę – westchnął pilot.
– I Novacek. O, on to poleciał daleko…
– Zawracaj, Hayd – warknął Żyrinow. – Zobaczymy te zewłoki.
– Pedofil – skomentował pilot, usłużnie robiąc zwrot w prawo.
– Nekrofil – poprawiła go Giselle. – Pedofil lubi dzieci, nie trupy.
– Dzieci? Głupi jakiś? – skrzywił się Greg. – No, chyba że Różowe…
 – Thomas, gdzie te ciała? – spytała była baletnica.
Strzelec przez chwilę się zastanawiał. Smok przetoczył się dalej, ale wciąż dym i kurz
zasłaniały widok. W końcu Kirsche wskazał obszar lasu.
– No, tu jakoś powinny być…
– Greg, przyziem – rozkazał Grabarz.
– W takich warunkach? Wykluczone.
– Przyziem, kurwa. W koleinach po Smoku będzie bezpiecznie.
– Nic nie widzę. Za dużo kurzu.
– Śmigła rozwieją kurz. Siadaj.
Pilot pokręcił głową, zaklął pod nosem i powoli zaczął obniżać lot. Rzeczywiście, zgodnie
z przewidywaniami Żyrinowa wirnik odganiał obłoki pyłu. W końcu zobaczyli zmasakrowany
przez Smoka grunt pełen połamanych sosen i zmiażdżonych krzaków. Hayd wybrał w miarę
równe miejsce i w końcu wylądował.
Giselle i Grabarz wyskoczyli pierwsi. Potem wypadł z maszyny Matt Wöytchek i żywiołowo
zwymiotował. Na końcu wytaszczyli się Thomas i Greg.
– Szukajcie! – krzyknął Grabarz. – Musi tu gdzieś być!
Rozbiegli się i zniknęli w kłębach kurzu. Grunt drżał od potężnych gąsienic Smoka, powietrze
uginało się od dudnienia tłoków jego silników, cały świat zdawał się dygotać na widok króla
wszystkich czołgów.
– Mam! Mam go! – krzyknął Matt, który, gnany zapewne potrzebą rzucenia kolejnego pawia,
oddalił się najbardziej na południe.
– Kogo? – krzyknął Grabarz.
– Novacka! Ale biedak!
– Nie Jakuba szukamy, ale Zimona!
– Nie zgadzam się! – odkrzyknął zza zasłony dymu Wöytchek. – Nie zgadzam się! –
powtórzył i po chwili wyłonił się z chmury, niosąc okaleczonego kronikarza.
Delikatnie położył go na ziemi. Jakub wyglądał żałośnie. Tak żałośnie, że historycy omijają
kwestię dokładnego opisu jego powierzchowności.
– Tu – Matt wskazał księgi, którymi poobwieszany był skryba – jest kronika naszej hordy.
Historia. To jest ważne.
– Ta historia jest w strzępach – zauważyła Giselle. – Ale masz rację. Trzeba to zabrać.
– Żartujecie – parsknął Żyrinow.
– Nie – odparła była baletnica. – Nie żartujemy. Novacka nie pochowamy, bo szkoda czasu,
ale jego spuściznę uratujemy.
– Ja pierdolę. – Grabarz pokręcił głową. – Co za patos…
– Se pierdol, gangsterze. – Żanna wydęła dolną wargę. – Matt, odczep od niego te księgi.
Wöytchek kiwnął głową i pochylił się nad drobnym Engelsem.
– Mam go! – usłyszeli Thomasa.
– Zakhausena? – krzyknął Grabarz.
– Nie, Manitu!
Siergiej zgrzytnął zębami.
– I co? Też uratujesz jego spuściznę, kurwa? On niczego nie pisał!
– Ale ma zajebisty pióropusz! Zawsze chciałem go nosić. Aaaale zajebioza! I topór ma
Ulwara!
– Hmm. – Grabarz się zasępił.
 Ten topór rzeczywiście był piękny.
– A widzisz – Giselle uśmiechnęła się złośliwie – trzeba było szukać.
– No szukałem przecież.
Z obłoku kurzu wyłonił się Thomas ozdobiony indiańskim pióropuszem i niosący długi oręż.
Grabarz przez chwilę się zastanawiał, czy nie odebrać zadowolonemu z siebie sadyście łupów,
ale zanim podjął decyzję, usłyszeli krzyk pilota:
– Mam! Znalazłem Zimona!
Żyrinow skoczył pierwszy do przodu, warcząc ostrzegawczo:
– Jego łupy są moje, verfluchte!
Gdy dotarli do zewłoku, skonstatowali, że nogi herszta zostały przejechane przez Smoka
i elegancko wpasowały się w rysunek gąsienic.
– Ładny deseń – skomentował Thomas – zielono-brązowy.
– No – potwierdził Greg.
Grabarz pochylił się nad mordą herszta. Jak pamiętamy, gangster był nekrofilem (co słusznie,
choć nieco nieudolnie próbował wyrzucić mu Hayd), więc z nieporadnie ukrywaną fascynacją
spoglądał w martwe, patrzące w zakurzony błękit oczy Zimona Zakhausena, jeszcze kilka minut
temu pewnego siebie, opętanego świętą misją sukinsyna. Teraz już go nie było. Cała krucjata,
cały ten jego mesjanizm przeminął, rozpłynął się w dudnieniu silników Smoka.
– Zesrał się? – spytał Matt. – Strasznie capi.
– Każdy się zesrywa po śmierci – odparł Grabarz. – Taka fizjologia.
Pochylił się i zdjął z głowy wodza hitlerowską czapkę. Otrzepał ją z kurzu i stwierdził, że
wciąż jest cała. Potem odpiął mu pas, na którym wisiała kabura z Parabellum. Zawsze zazdrościł
mu tej broni. Włożył czapkę na głowę, poprawił, żeby nie spadła, a następnie zapiął wokół
brzucha pas, obciągając kaburę z pistoletem w stronę uda. W czerwcowym słońcu błysnęła
sprzączka i wygrawerowany na niej napis „Gott mit uns”.
– No, kurwa – sapnął i się uśmiechnął. – Wszystko idzie w dobrym kierunku.

Gdy wznieśli się z powrotem w powietrze, Żyrinow zaproponował, by wylądowali na tarasie

Smoka i wyjaśnili cesarzowi, że Zimon jednak planował zamach stanu. Giselle się z nim
zgodziła, jednak napotkali mur w postaci nie do końca rozwiniętej inteligencji interlokutorów
i w śmigłowcu znów wybuchła kłótnia. Sprawę pogarszało to, że Matt, pogrążony
w przeglądaniu zapisków Novacka, miał jakby w dupie cały spór, a widok tego, co znajduje się
przed śmigłowcem, zasłaniał Grabarzowi pióropusz Thomasa, którego pióra raz za razem właziły
mu albo do nosa, albo do oczu.
– Jeszcze raz wam, kretyni, tłumaczę – darł się Żyrinow – że atak Różowych nie przeczył
naszej wersji. Mógł Zimon planować zamach zupełnie niezależnie od akcji tych chamów…
– Których chamów? – spytał pilot, a były gangster wyciągnął łapska, żeby go udusić, nie miał
bowiem siły tłumaczyć wszystkiego ponownie.
Gregowi, Thomasowi i, jak to już zaznaczyliśmy, nieco nieobecnemu Mattowi trudno było
pojąć, że istnienie Różowych nie musiało przekreślać idei zamachu stanu.
– Po prostu mi zaufajcie. Mnie i Giselle. Załatwimy to, okej? Tylko siedźcie cicho – warknął
Grabarz.
– Nie podoba mi się to – odparł Greg, na co Żyrinow i Giselle pokiwali desperacko głowami,
jakby chcieli powiedzieć: „I co z tego, że ci się coś nie podoba, idioto, jak niczego ni w ząb nie
rozumiesz?”.
Wyłonili się z kłębów kurzu, doganiając Smoka, i zobaczyli dwie rzeczy jednocześnie:
nurkującą w kierunku olbrzyma rakietę VV oraz spadające z nieba świetliste pociski.
– Co się dzieje?! – krzyknął Thomas, spostrzegłszy wybuchy na tarasie.
– Jakieś bombardowanie! – odparł Hayd.
– Uważaj! – wrzasnęła Giselle, widząc wybuch z przodu Smoka wyrywający ciężkie żaluzje
chroniące przedział artyleryjski.
– O rany! – wrzasnął pilot na widok czerwonej rakiety zmieniającej kurs i pędzącej wprost na
nich.
Szarpnął drążkiem, a VV przemknął, mijając ich o centymetry. Usłyszeli głośny huk
rakietowych silników, śmigłowcem mocno zakołysało, po chwili zaś bolid był daleko za nimi,
jakby obojętny na fakt, że o mało nie doszło do kolizji.
– Co za kretyn tym kieruje? – spytał Thomas.
Greg wzruszył ramionami, widząc, że rakieta oddala się na wschód.
– Ale fart, co? – sapnął Matt, który, zaintrygowany okrzykami towarzyszy, oderwał wzrok od
kronik Novacka. Spojrzał na Smoka. – Co to tak napierdziela?
– Jatka, prawdziwa jatka – rzucił Żyrinow, widząc, jak olbrzym w kilku miejscach wybucha,
taras się wybrzusza, wszystko zaczyna płonąć, a gwardziści głupieją. – Greg, jesteś w stanie tam
podlecieć, żeby uratować cesarza?
– W życiu! Zginiemy! – Hayd energicznie pokręcił łbem, zahaczając kowbojskim kapeluszem
o pióropusz Thomasa.
Widok tej pary wzbudzał w Żyrinowie złe instynkty.
– Donnerwetter – mruknął.
Patrzyli zafascynowani na hekatombę, którą ktoś, może sam Gott, urządzał najpotężniejszemu
pojazdowi Cesarstwa. Któryś z pocisków trafił w ogromną gąsienicę, inny uszkodził silnik
i Smok zaczął się krztusić, prychać i huczeć jak jakiś mityczny olbrzym, po czym zwolnił.
Thomas spojrzał w niebo, zasłonił oczy łapą i szepnął:
– Ja pierdolę, to Hercules. To Hercules strzela. Danzig, ty popaprańcu…
– Nie złorzecz – mruknął Żyrinow. – Robi nam przysługę.
– Doprawdy?
– Oczywiście.
Nagle strzały ucichły.
– Chłodzą lufy! – krzyknął Grabarz, patrząc w niebo i upewniając się, że nie widać żadnych
nowych salw. – Hayd! Teraz! Podleć! Giselle, spuszczaj drabinki!

W ten właśnie sposób udało się zdrajcom wodza Hordy Południowo-Wschodniej uratować
cesarza, Toudiego, Konstanze, Monicę, Alexandrę i Dommego. Co prawda podczas lotu ku
bezpiecznemu gruntowi Paulus cały czas opłakiwał swoją zniszczoną kolekcję figurek
superbohaterów (podkreślmy, że nie cesarzową), ale zarówno Monica, jaki Konstanze
przekonały go, że wojownicy zbiorą dla niego jeszcze piękniejszą kolekcję, a komiksy też się
jakieś nowe znajdą. Prawie udobruchany, Paulus wysłuchał kłamstw Żyrinowa i Giselle,
uwierzył w nie (inni spiskowcy na szczęście się nie odzywali) i w taki właśnie sposób Horda
Południowo-Wschodnia zyskała nowego herszta, stratega w postaci byłej baletnicy, kronikarza
w osobie Matta, dowódcę sił powietrznych personifikowanego przez Hayda oraz zwierzchnika
wojsk lądowych w osobie Thomasa, co się ładnie wizualnie zgrywało, bo mieli kowboja
i Indianina.
Udało im się, prawda? Cóż, według większości historyków właśnie tak się to odbyło, chociaż
są także inni, którzy twierdzą, że wydarzenia te miały nieco inny przebieg. Ale nie będziemy tu
przytaczać alternatywnych wersji, prawda?
 Sztandar 10

Iga „Iru” Zuchmantowicz była najbliższą przyjaciółką Justyny Ma-Rudy Pawłowskiej, a jej
z kolei najlepszą przyjaciółką była Ula Janiszyn. Wszystkie dzieliły pasję czytania, zwłaszcza
literatury fantastycznej, chociaż w ich czasach rzeczywistość niejako doścignęła fantastykę
i właśnie z tego względu Iga, a także Ula i Justyna, chociaż w nieco mniejszym wymiarze, stały
się fankami wszelkich pozycji opisujących zwyczaje i psychologię orków. Chociaż książek tych
pojawiło się bardzo wiele, znały niemal wszystkie, nie weryfikując, które są dziełem
profesjonalistów, a które szarlatanów pragnących zarobić na łatwowiernych czytelnikach.
Spotykając się przy polskim winie, marihuanie, nieco drogawej guaranie i cieście, wiele razy
prześcigały się w cytowaniu jednego bądź drugiego specjalisty od zwyczajów Engelsów,
urządzały wieczory „litewskie”, „białoruskie”, „czeskie”, „słowackie” i „niemieckie”, z lubością
wgryzając się w domniemaną specyfikę poszczególnych kast, a nierzadko snując fantazje na
temat orków amerykańskich, japońskich czy, nie przymierzając, egipskich. Zdarzało im się
dyskutować całymi godzinami o tym, czy gorący afrykański klimat sprzyja czy uniemożliwia
rozwój orkowych cywilizacji albo czy Engelsi, dajmy na to izraelscy, będą usiłowali załatwić
dawne animozje z palestyńskimi i zrzucą na nich atomówkę.
Był z ich znajomością zwyczajów orków w zasadzie tylko jeden mały problem: żadna nigdy
Zielonego nie widziała na oczy. Owszem, były zdjęcia i filmy, ale to zupełnie co innego niż
prawdziwy zwierz na wyciągnięcie ręki. Iga twierdziła, że w Warszawie powinno powstać zoo
z kilkoma okazami, na co Ma-Ruda oponowała, że Engelsi to ludzie, tyle że chorzy. Ula uważała
z kolei, że pomysł Igi jest niedorzeczny, bo to zbyt niebezpieczne istoty, by trzymać je nawet
w stalowych klatkach. W tych poglądach widać zresztą polaryzację ich zapatrywań: najbardziej
proorkowa była Ma-Ruda i dlatego wciąż do znudzenia przywoływała opracowania Ignacego
Umińskiego spekulującego, że o ile przy granicy polskiej Zielonoskórzy są agresywni
i nieobliczalni, o tyle w głębi swoich lądów najprawdopodobniej wykazują bardziej pokojowe
usposobienie. Ula utrzymywała, że N-Gen zmienił ich psychikę tak jak ciała i po prostu orki są
agresywne w takim samym mechanizmie, w jakim agresywne są szympanse (co, notabene,
uniemożliwia ich rozwój ewolucyjny, dodawała z uśmiechem wyższości). Iga twierdziła, że
Engelsi są już bardziej zwierzętami niż ludźmi i nie należy ich antropomorfizować. „To po
prostu ewolucyjny krok wstecz”, dowodziła na przekór Uli i Justynie, które wytaczały wówczas
argumenty, że przecież orki są nieśmiertelne i regenerują utracone kończyny, więc de facto nie
są krokiem wstecz, tylko w pewnym sensie w przód.
Mimo tak licznych kontrowersji przyjaciółki nigdy się nie kłóciły i nigdy nie były na siebie
złe, zdawały bowiem sobie sprawę, że uprawiają jedynie spekulacje, a różnice poglądów
pobudzają je do twórczego myślenia. Być może zresztą ich stosunki były tak poprawne, bo żadna
nie miała faceta…
Takie właśnie było życie Igi, Uli i Ma-Rudy – spotkania, wino, muzyka, czasami film, ale
przede wszystkim dyskusje, z reguły inicjowane przez Igę. Nie trzeba zatem wielkiej wyobraźni,
by zrozumieć, jakie poruszenie w sercu Zuchmantowicz wywołał poranny telefon (a był to ten
ranek, podczas którego Orły i Grunmorzy robili porządki u cesarza) Ma-Rudy brzmiący mniej
więcej tak:
– Iga?
– No?
– Nie wiem, jak ci to powiedzieć…
– Jesteś w ciąży?! – wrzasnęła Zuchmantowicz.
– Daj spokój. Z wibratorem?
– Się nie da?
– Nie da.
– No to z facetem? Striptizerem?
– Nie jestem w ciąży. Mam, że tak powiem… coś ciekawszego.
– Raka – zaproponowała Iga.
– Sraka. Dasz mi dojść do słowa?
– No bo tak zaczęłaś, że nie mogę się doczekać.
– Teraz mi nie przerywaj, okej?
– Okej.
– Zatem tak. Kojarzysz nasze rozmowy przy winie, te, wiesz, podczas których z Ulą trochę się
sprzeczamy?
Iga poczuła, jak na jej plecach powstają małe, swędzące włoski.
– Czekaj, czekaj, czekaj. Czy to ma związek z telewizyjnymi ostrzeżeniami przed…
– Pewnym japońskim potworem w okolicach? Hm… Tak – potwierdziła Ma-Ruda.
– Rany Swaroga, pierdolisz!
– Nie, nie pierdolę.
– Ale o co konkretnie chodzi? – sapnęła Iru.
– Coś jakby E.T. czy Bliskie spotkania…
– Nie! – wybuchnęła Zuchmantowicz, opluwając zarówno słuchawkę telefonu, jak i kubek
z yerba mate, który trzymała drugą ręką.
– Tak.
– Rany, ranienki… Ale, ale, ale?!
Nie była w stanie w tym momencie niczego sensownego wyartykułować, więc rzekła właśnie
to, co rzekła, lecz Justyna doskonale rozumiała, że pyta: „Ale nie chcesz chyba powiedzieć, że
zobaczyłaś czy, nie daj Swarogu, gościsz jakichś Zielonych?!”.
– To spotkanie trzeciego, trzeciego stopnia…
– A to nie jest niebezpieczne?! Zaraz, to jest niebezpieczne! Kurrrrrwa, uciekaj!
– Ignacy Umiński ma rację. Są i dobre borowiki – odparła spokojnie Justyna i słowa te były
jak kubeł zimnej wody wylany na rozgorączkowane czoło Igi.
Miała spotkanie. Spotkanie. I żyje. Czyli to możliwe. To możliwe!
– Borowiki zawsze są dobre – rzuciła automatycznie Iga. – Z cebulką na przykład.
– No to muchomorki.
Zuchmantowicz odstawiła kubek, potarła czoło i spróbowała zebrać myśli.
– Ale… dlaczego mówisz w liczbie mnogiej?
– Bo mam dwa.
– Nie.
– Tak.
– Nie.
 – Tak.
– Jak to masz?
– U… siebie.
W głowie Igi szumiało tak głośno, że ledwie słyszała swoje słowa.
– O rany. O rany. Uważaj, na Peruna, to naprawdę jest niebezpieczne.
– Nie jest. Rozmawiam z nimi. Są mili. Pokojowi. Umiński ma rację. Oni usiłują się…
porozumieć. Dogadać. Mówiłam, że to ludzie, tylko chorzy.
– Ja nie mogę, ja nie mogę… – dyszała Iga.
– Przyjedziesz?
– Chyba żartujesz. Nie dam się zeżreć.
– Mnie nie zeżarli.
– Ma-Ruda, ty żartujesz? To prank? Prima aprilis?
– Mamy czerwiec. Nie żartuję. Przyjedź, zobacz, napijemy się ziółek.
– Gwarantujesz mi bezpieczeństwo?
– Swoim życiem.
– Rany Swaroga, rany Swaroga…
Zuchmantowicz wstała i zaczęła się przechadzać po pokoju.
– No i? – spytała Justyna. – Przyjedziesz?
– Dobra. Pewnie. Ale się uzbroję. Wybacz. Uzbroję się.
– Oczywiście. Weź, co chcesz. I Ulę.
– O Perunie. Oczywiście. Oczywiście, że tak. Ale jak ją przekonać?!
– To pozostawiam tobie. Tylko poza tym morda w kubeł, wiesz. Bo inaczej nasi kochani
obrońcy wykończą mi muchomorki.
– Ja nie mogę, ja nie mogę, muchomorki! Hi, hi, hi!
Igę opanowała histeryczna głupawka, jedyna logiczna reakcja w takiej sytuacji.
– Czekam, dziewuchy – rzuciła Justyna na pożegnanie i się rozłączyła.
Rozmowa dobiegła końca, a Zuchmantowicz zaczęła energicznie chodzić w tę i z powrotem
po swoim salonie. Myśli krążyły w jej głowie jak szalone, ręce drżały, oczy były rozbiegane
podobnie jak myśli. Początkowe zaskoczenie, euforia, głupawka i histeria zaczęły ustępować
miejsca strachowi. Dopiero co nastąpił przerażający atak na stolicę, telewizja pokazywała sceny
walki z niezniszczalnymi niemal Gojirami, a teraz okazuje się, że jeden z nich jest…
u Pawłowskiej. U Pawłowskiej! A jeśli to podstęp?! Jeśli to zasadzka? Ale jaka? – zapytywała
bardziej racjonalna strona jej umysłu. Jaka? Zasadzka w Chrustowie? Na zadupiu, na którym psy
nawet dupami nie szczekają, bo dup nie mają? Bez sensu. Ale jakim cudem? Jakim, normalnie,
cudem u Ma-Rudy pojawiły się dwa… jak to ona mówiła? Muchomorki? Dlaczego u niej,
dlaczego dwa? No nie dowie się, nie dowie się, dopóki nie pojedzie. Musi pojechać, ale jazda
tam, spotkanie twarzą w twarz z potworami… to śmiertelnie niebezpieczne! No tak,
niebezpieczne, jeśli to są potwory i zwierzęta, ale jeśli to rzeczywiście ludzie, którzy chcą
wyzdrowieć? Przecież to byli ludzie. Wciąż noszą dawne imiona, nawet nazwiska, to można
znaleźć w każdej książce o Engelsach! Więc co? Trzeba jechać! Trzeba to zobaczyć! Ale może
zadzwonić na policję, na posterunek wojskowy, wziąć ze sobą ludzi? Nie, nie, nie, to wykluczy
ewentualny dialog, spotkanie, to zniszczy wszystko. Żołnierze najpierw strzelają, potem pytają,
wściekłe psy… Nie, musi pojechać sama. Znaczy najpierw z Ulą trzeba porozmawiać. Rany
Swaroga. Z Ulą. I jak ona jej to wszystko wytłumaczy?!
Rozmowa trwała ponad dwadzieścia minut i Zuchmantowicz musiała przeciwstawić się całemu
spektrum obaw i przypuszczeń, które nawiedziły jej głowę podczas dyskusji z Ma-Rudą i po
niej. W końcu, po wielu histerycznych śmiechach, chichach, okrzykach i przekleństwach,
ustaliły, że Ula przyjedzie do niej (obie mieszkały w Uścikowie, niecały kilometr na zachód od
Chrustowa), a potem przesiądą się do Warszawy Igi i pomkną do Justyny. Tam zaś się
zobaczy…

Przyjechały niecałą godzinę później, obwieszone karabinami i pistoletami.

Justyna wyszła do nich promienna i uśmiechnięta. Nie wyglądała na osobę, która dopiero co
miała do czynienia z krwiożerczymi potworami, więc dziewczyny pomyślały przez chwilę, że to
jednak musi być żart. Gospodyni rozejrzała się i upewniwszy się, że nigdzie nie ma patroli,
zaprowadziła je na tył domu, jakby chciała im pokazać nowy ciągnik. Były tam porąbane na
zimę drewno, stara brona, zardzewiały traktor i wielka, brezentowa plandeka, pod którą…
– Zapomniałam, Justyś, co trzymasz pod tą plandeką – odezwała się Iga.
Ma-Ruda zaczęła uchylać powoli materiał, mówiąc:
– A nie skojarzyłaś, że ja nigdy żadnej plandeki nie miałam?
I wtedy obie kobiety spojrzały w mordę giganta.
– Ra. Ny. Swa. Ro. Ga – wydukała Iga, walcząc z pęcherzem moczowym, który za wszelką
cenę chciał się opróżnić. – Rany Swaroga, nie mówiłaś, że to takie wielkie!
Poczuła, że jej nogi chcą uciekać, więc z nimi także walczyła, ale dosłownie ostatkiem sił. Jej
mózg krzyczał: „Kryj się! Zmykaj! Spierrrrdalaj!”, ale inna, ciekawska część duszy kazała stać
i patrzeć.
– Rewelacyjny, co? – Głos Justyny działał na rozhisteryzowany umysł Zuchmantowicz jak
balsam. – Jest mój. Nazywa się Dżedaj. Dżedaj, przedstaw się.
– Dże-daj – odparł stwór niebywale niskim, dudniącym głosem, wyciągając olbrzymią łapę.
I nagle nie było już potwora, niebezpiecznego zwierzęcia, ale jakiś olbrzymi miś mówiący
ludzkim głosem. Jego oczu i pysk były tak poczciwe, że trudno było uwierzyć, by miał złe
intencje. Iga, jakby wbrew sobie, powoli wyciągnęła smukłą dłoń i po długiej chwili wahania
dotknęła jednego z palców giganta. Ten uśmiechnął się. A przynajmniej tak się jej wydawało.
– On… się uśmiechnął? – spytała Justynę drżącym głosem.
– Tak. On się uśmiecha. Często. Dżedaj – zwróciła się do Gojiry – das ist Iga. Iga. Ja?
– Ja. I-ga – odparł basem olbrzym.
– Nie mówią po polsku? – odezwała się wreszcie Ula, która była jeszcze bardziej zszokowana
niż Iga.
– Słabiutko. Tu jest problem. Dlatego wezwałam was, to znaczy między innymi dlatego, bo ty,
Iga, świetnie szprechasz.
– O ty żmijo. – Zuchmantowicz wyszczerzyła zęby w sztywnym uśmiechu.
– Und das ist Ula. Ula. – Justyna wskazała drugą przyjaciółkę.
– U-la. Shöne Mädchen.
– Co on powiedział? – spytała Pawłowska.
– Że jest ładna – odparła Iga zachrypniętym głosem.
– U! Danke! – Ula automatycznie dygnęła, dotykając łapy olbrzyma.
– Ja pierdolę. – Iga otworzyła szerzej oczy.
 – Co? – spytała Ula.
– Jesteś pewnie pierwszym człowiekiem, znaczy kobietą, która otrzymała komplement od
orka! Kurwa, ten Umiński powinien to normalnie opisać!
– Głupia jesteś, Iru – oznajmiła z wyższością Justyna. – Same napiszemy książkę. Zajebistą.
I będziemy dokładnie wiedziały, o czym mówimy.

Potem przyszła pora na oglądanie Blatza, który w domu Ma-Rudy błyskawicznie dochodził do
siebie. Mniejszy ork wydał się obu przyjaciółkom Justyny mniej sympatyczny i mniej
misiowaty, ale za to jakby bardziej ludzki i niezwykle chętny do rozmowy. Długo rozmawiał
z Igą i opowiadał o zwyczajach Engelsów, o tym, jak nazywają siebie Grünami, o szale, który
ogarnia ich na widok Różowych – tu Leonhard starał się być powściągliwy, bo nie chciał, by
kobiety się go przestraszyły – oraz o tym, że większość z nich nie chce się leczyć i polubiła
nową rzeczywistość. Tylko nieliczni, tacy jak on czy Dżedaj, chcą to zmienić i gotowi są
poświęcić się dla dobra nauki, a nawet zaryzykować życie, by nawiązać pierwszą, z pewnością
historyczną nić porozumienia między Grünami i ludźmi. Po godzinie rozmowy Blatz wydawał
się wyczerpany i grzecznie, ale i z dziwną stanowczością powiedział, że musi wyjść na świeże
powietrze, bo wtedy jego rany szybciej się wygoją. Justyna wyjrzała na zewnątrz i upewniła się,
że dom nie jest obserwowany, po czym ubrawszy Blatza w luźne ubrania, w których, notabene,
wyglądał niemal jak człowiek, wypuściła go z domu.
Leonhard zbiegł po schodach i ruszył do plandeki Dżedaja.
– Donnerwetter, Paulus, jak się czujesz?
– Jestem głodny – odparł gigant.
– No właśnie. Ja też. Od zapachu tych Różowych kręci mi się w głowie. Miałbym ochotę je…
– Milcz, Obi-Wanie. To ciemna strona Mocy. Musimy po prostu coś zjeść.
– Wiem, wiem, ale jeszcze kwadrans i zjadłbym te samice na śniadanie. Verfluchte, jak one
pachną!
Ze szczęki naukowca pociekła ślina.
– Uspokój się, Blatz – warknął Dżedaj. – Zjedzmy jakąś krowę.
– Ty nie czujesz tego zapachu?!
Dżedaj skrzywił się.
– Zawsze miałem słaby węch, a po tym, jak przemieniłem się w Überwundera, jeszcze mi
osłabł.
– To masz fart, bracie.
– Krowę. Trzeba zjeść krowę.
– Jak tu zjesz krowę? – odparł rozdrażniony Leonhard. – Odkryty teren, jedną już zeżarłeś. Jak
zeżremy drugą, zorientują się, że wciąż tu jesteśmy. Donnerwetter, zaraz zdechnę.
– Musimy im powiedzieć.
– Co?
– Że jesteśmy głodni.
– I co one z tym zrobią?
– To, co się robi w normalnym życiu. Pójdą do sklepu i kupią żarcie.
W Blatza jakby piorun strzelił. Oczywistość tego rozwiązania była porażająca, a tak odległa
od tego, do czego zdążył przywyknąć! W Überlandzie polowało się na zwierzynę, żarło korę
i liście, a jak ktoś zapragnął smakołyków, plądrował stare hurtownie. Ale sklep? Kupowanie? Na
Gotta, jak dawno to było!
– Dobra – warknął. – Powiem im. Jak pojadą, pójdziemy tu do zagajnika i wpierdolimy trochę
gałęzi.
– Doskonały plan, panie Blatz.

Kobiety najpierw podejrzliwie obserwowały przez okno rozmowę orków, a wieści o głodzie
przyjęły najpierw ze zdziwieniem, a potem z arcyludzkim zrozumieniem.
– Biedacy – zlitowała się Iga. – Nie karmi was gospodyni? – spytała po niemiecku.
– Zaskoczyliśmy ją – odparł Blatz, przełykając ślinę. – I tak cud, że nas nie zastrzeliła.
Iga przetłumaczyła słowa Zielonego i wszyscy wybuchnęli śmiechem, co Ula skwitowała
uwagą, że z pewnością jest to pierwszy w historii wspólny śmiech Grünów i ludzi. Potem
przyjaciółki umówiły się, że każda pojedzie do innego sklepu i kupi tyle wędlin, serów
i pieczywa, ile się da, ale nie tak dużo, żeby wydało się to podejrzane.
Jak uradziły, tak zrobiły, czekający na nie Grünowie poszli zaś do zagajnika i pożarli tam
najmniej kilogram dębowych liści, którymi umazali sobie zielone gęby.

Przyjaciółki były zdumione, widząc, ile jadła są w stanie pochłonąć Engelsi, zwłaszcza Gojira,
który, przykucnąwszy przy ogrodowym stoliku obok jedzącego Blatza, pożarł cztery bochenki
chleba zupełnie tak, jak Ula wcinała podpłomyki, potem wsunął do paszczy całą szynkę, pięć pęt
kiełbasy, pół kilo sera i oświadczył, że zaspokoił „pierwszy głód”.
– Rany Swaroga. Ja bym po czymś takim umarła – stęknęła Justyna, patrząc, jak obaj Zieleni
wciąż jedzą i jedzą, a góra pożywienia, którą przygotowały na stole, zmniejsza się
w zastraszającym tempie.
– Kocioł bez dna – potwierdziła Iga.
– Ale ogólnie piękny jest, co? – rzuciła Ma-Ruda.
– On musi to żelastwo na sobie nosić? – Ula wskazała budzące trwogę oprzyrządowanie
olbrzyma.
– Będę go musiała poprosić, żeby je zdjął. Powiększa go i trudniej mu się przykryć brezentem.
Ula pociągnęła nosem.
– Oni fajnie pachną. Tak jakby… bazylią?
– Mam wrażenie, że my dla nich też miło pachniemy – odrzekła Ma-Ruda. – Ten mały, gdy
jestem bliżej, rusza nozdrzami.
– Hm. – Iga skrzywiła się. – Mam nadzieję, że nie traktuje cię jak potrawki z królika.
– Daj spokój.
– Profesor Tkacz twierdzi, że żrą ludzi z lubością.
– Większość o tym pisze.
– Dlaczego więc ci nie chcą nas jeść?
– Bo mają na głowie ważniejsze sprawy od żarcia! – odparła Ma-Ruda.
– A tak w ogóle, to co z nimi zrobimy? – spytała Iga.
– No właśnie. – Justyna oparła rękę na biodrze. – Iga. Ty masz hurtownię książek, prawda?
Zuchmantowicz spojrzała na nią czujnie.
– No mam.
– I duży samochód dostawczy.
 Iru otworzyła szerzej oczy i wyciągnęła ręce w obronnym geście.
– Ooo, nie. Oooo, nie. Chcesz ich zawieść moim Lublinem do Warszawy?!
– Tak.
Iga zrobiła krok wstecz i oparła się o różany krzak Justyny.
– W życiu się na to nie zgodzę.
Ma-Ruda złożyła ręce jak do modlitwy.
– Iguś, proszę cię.
– Nie ma mowy. Ten gigant – wskazała Dżedaja – waży ze trzysta kilogramów.
– Twój wóz jest na dwie tony, nie czaruj – odparła Pawłowska.
– Ja słabo prowadzę. I nie mam prawa na ciężarówki.
– Weź Oborę.
– Maćka?
– To przecież twój kierowca.
– On się przewróci na samą wzmiankę, że ma wieźć orki do stolicy.
– Kurwa. – Justyna spojrzała na trawę pod stopami, jakby chciała na nią splunąć.
– No co „kurwa”? – rzuciła Iga.
– Mamy dziejową misję: dostarczyć naukowca orków i jego przyjaciela do króla. To szansa
dla nas wszystkich. Emisariusze, którzy chcą rozmawiać, którzy chcą rozwiązać palący problem.
Wszystkie trzy wiemy, że nie możemy tego zostawić służbom. Żołnierze ich zabiją. Po prostu
zabiją. Wycelują te swoje kurewskie karabiny, pistolety i działa, zagrożą, a potem, jak Obi-Wan
czy Dżedaj wykonają jeden dziwny ruch, zapierdolą ich i rozsmarują po asfalcie.
– Dlaczego po asfalcie? – zdziwiła się Iga.
– No tak jakoś sobie to wyobraziłam. Pojedynek na drodze.
– Dobre. – Ula uśmiechnęła się.
– Dobre to jest, kochana, w filmie. A my mamy misję. Tylko kobiety są w stanie dokonać
czegoś takiego. Nie chcecie trafić na karty historii? No, baby moje! – Justyna rozłożyła ręce.
Iga spojrzał na zegarek. Była dziewiąta trzydzieści.
– Mój Maciuś już pewnie się niepokoi, gdzie jestem.
– A ty, Uleczka? Jak u ciebie? – spytała Justyna.
Janiszyn była nauczycielką w wiejskiej szkole. Uczyła angielskiego, co było coraz częściej
dyskutowane, bo zastanawiano się, czy umiejętności władania innymi językami nie zostawić
naukowcom i specom od orków. Mimo licznych dyskusji na ten temat w Pałacu Twierdzy, na
razie języków wciąż nauczano, choć w nieco okrojonym zakresie, argumentując, że istnieje
szansa dotarcia do zachodnich bibliotek, więc znajomość mowy Szekspira, Moliera czy
Goethego przydać się może.
– Mam dzisiaj wolne – oznajmiła.
– Do Warszawy można stąd dojechać… – mruczała Iga.
– W trzy i pół godziny – weszła jej w słowo Ma-Ruda.
– Taa. Może Syreną. Nie patrząc na spalanie. Nie, moja droga, moim Lublinem przy
optymalizacji jazdy będziemy jechać cztery i pół do pięciu.
Justyna spojrzała na przyjaciółkę z nadzieją.
– Czyli pojedziemy?
Iga ciężko westchnęła.
– A nie zabiją nas?
– Przecież już mogliby to zrobić.
 – A jak plan mają taki – odezwała się Ula – że dowieziemy ich na miejsce i tam nas zabiją?
Przecież wieziemy śmiertelnie niebezpieczne stwory do samego króla! Dzień po tym, jak zginęła
królowa!
– Dwa dni – sprostowała Justyna.
– Jak zwał, tak zwał.
– Nie, poczekajcie. – Janiszyn usiadła na ogrodowym krześle. – Ten twój Dżedaj należał do
grupy, która miała zaatakować Warszawę, tak?
– Tak mówi Blatz.
Naukowiec, zdaje się, także zaspokoił „pierwszy głód”, bo jadł teraz wolniej i przysłuchiwał
się rozmowie. Usłyszawszy swoje nazwisko, spojrzał bystro na kobiety.
– Dopytaj go – Ula poprosiła Igę.
Ta zadała pytanie. Leonhard jeszcze raz wyjaśnił, że Dżedaj nie miał uczestniczyć
w wyprawie, bo Blatz planował samotną podróż, jednak Überwunder odczuwał taką niechęć do
zabijania, że postanowił wybrać się z nim.
– No właśnie – powiedziała Ma-Ruda. – Żaden z nich nie chciał lecieć do Warszawy w celach
militarnych.
– Tak mówią. A jeśli kłamią? – zapytała Ula.
– To po chuj by lądowali przed Poznaniem? Jaki tu sens? – spytała Ma-Ruda.
– Może po prostu mieli awarię? Uszkodzona rakieta, rozbijają się. Mimo to wciąż chcą zabić
króla i dążą na wschód. Drang nach Osten.
Usłyszawszy te słowa, Blatz znowu podniósł głowę, oczekując jakiegoś pytania, ale Ula
kontynuowała:
– Naukowiec ma jakiś chytry plan, nie wiem, atak biologiczny. Dlatego leci z olbrzymem.
I co? Ma to sens?
Justyna i Iga przyznały, że ma.
– Blatz – odezwała się Zuchmantowicz do orka – masz jakiś dowód na to, że macie pokojowe
intencje?
Naukowiec gorliwie pokiwał głową. Pobiegł do domu i za chwilę wrócił ze swoim workiem.
Położył go na trawie i sięgnął do środka. Wyciągnął najpierw białą flagę z namalowaną
uśmiechniętą gębą, potem kawał materiału z napisem: „Ja naukowiec, nie strzelać, zaufać”, na
widok którego kobiety parsknęły śmiechem, a następnie trzy fiolki z zieloną substancją.
– Mein Blut. – Wskazał naczynia.
– No i, kurwa, jest broń biologiczna – zawyrokowała Ula.
– To naprawdę twoja krew? – upewniła się Iga po niemiecku. – Po co?
– Do badań – odparł Leonhard. – Jako dowód dobrej woli. Mogę dać więcej. Dżedaj też.
Iga przetłumaczyła jego słowa.
– To za mało – zawyrokowała Ula, skrzyżowawszy ręce na piersiach.
Blatz niezdarnie zamachał białą flagą, co wywołało wybuch śmiechu Ma-Rudy.
– Czekajcie – powiedziała. – Gdyby mieli złe zamiary, nie szukaliby pomocy. Ten wielki
zostawiłby małego w jakiejś stodole, ukradł krowę i dał kumplowi, a ten albo by przeżył, albo
nie. Jak nie, Dżedaj dalej by się przekradał do stolicy. Po co im kłopot z nami? Po co cała ta
szopka z przekonywaniem, że są dobrzy? Ukradliby samochód i sami dojechali do Warszawy.
– Prawda – zgodziła się Iga.
– Jakbyś była we wrogim państwie i miała dotrzeć do jego serca – kontynuowała Ma-Ruda
patrząc na Ulę – łaziłabyś po prośbie do tubylców czy starała się to zrobić po cichu?
 – Po cichu – odparła Ula. – Ale sama mówiłaś, że ten mały umierał.
– Dobrze to z nim nie było. Ale jako żołnierz poświęciłabym go. Nie ujawniłabym się.
– Przypomnij mi następnym razem – westchnęła Iga – żebym nigdy z tobą nie wyruszała
z misją na terytorium wroga.
– Zanotuję.
– Blatz, boimy się was – Zuchmantowisz zwróciła się do Orka. – Boimy się, że coś ukrywacie.
Że kłamiecie i chcecie transportu do Warszawy, a potem zabijecie króla jakąś bronią
biologiczną. – Wskazała trzymane przez naukowca probówki. – Na przykład tym.
Grün zrobił nieszczęśliwą minę. Odkorkował jedną z probówek i zanim Ma-Ruda zdążyła
zaprotestować, wylał jej zawartość na trawę. Klęknął i zaciągnął się powietrzem nad seledynową
plamą. Poprosił gestem, by kobiety zrobiły to samo.
– Mam wylać wszystkie? Mogę to zrobić – powiedział. – To stara krew. Już się psuje.
Zuchmantowicz przetłumaczyła, a kobiety na chwilę zamilkły, zastanawiając się nad jego
słowami.
– Dobra. – Ma-Ruda klepnęła się w kolana. – Ja im wierzę. Jak nie chcecie ze mną jechać,
trudno. Rozumiem. Sama zorganizuję transport. Zadzwonię do Warzochy i…
– Czekaj – przerwała jej Iga. – Nie puszczę cię samej.
– Ani ja – powiedziała Ula. – Ani, kurwa, ja.
Przyjaciółki uśmiechnęły się do siebie i podały sobie ręce.

Maciej Obora, zwany przez Igę Zuchmantowicz „Złotą Rączką” lub po prostu „Rączką”, miał
wielką brodę, talent w rękach i olbrzymi kompleks związany ze swoim nazwiskiem, więc gdy
poznawał kogoś, przedstawiał się:
– Maciej. Maciej Złota Rączka.
I tyle. Za wszelką cenę unikał informowania, jak brzmi jego nazwisko. No cóż, każdy ma
jakąś piętę achillesową, a piętą Macieja było słowo „obora”.
Gdy zadzwoniła szefowa, przekładał właśnie książki w magazynie i był zasapany.
– Maciuś?
– Tak, pani Igo?
– Podjedziesz Lublinem pod dom Justyny Pawłowskiej?
– Lublinem?
– Tak, pustym.
– Będzie się przeprowadzać? Chłopa se znalazła? – Maciej uśmiechnął się.
Iga nerwowo się roześmiała.
– Coś w tym rodzaju. I zatankuj do pełna. Jedziemy do Warszawy.
– Dzisiaj? – Rączka zdziwił się jeszcze bardziej. – Z panią Justyną?
– I z Ulą. Janiszyn.
Maciej wybałuszył oczy, zupełnie już niczego nie rozumiejąc, ale techniczna strona jego
psyche zauważyła:
– To będzie ciasno w kabinie.
– Zmieścimy się. Jesteśmy szczupłe.
Tak jak słowo „obora” wzbudzało w Macieju odrazę, tak termin „szczupła” budził w nim
demona.
– He, szefowa to nawet bardzo i szczerze…
 – No już, już – Iga ucięła jego awanse, bo dobrze wiedziała, do czego prowadzą. Maciej nie
wiedział, kiedy przestać. – Kiedy możesz przyjechać?
– Eee… – Rączka rozejrzał się po magazynie. – Będę za pół godziny.

– Musisz to zrzucić. – Ma-Ruda stała przed skulonym pod jej domem Dżedajem i wskazywała
potężne działka zamontowane na jego uprzęży.
Iga przetłumaczyła i szczerze się zdziwiła, bo olbrzym bez słowa protestu sięgnął do klamer
i zaczął je metodycznie rozpinać.
– Rozumiem, całą broń trzeba zostawić – odezwał się basem. – Różowi będą się mnie bali.
– Tak, grubasku – potwierdziła Justyna, usłyszawszy tłumaczenie.
Iru znów przełożyła jej słowa. Dżedaj spojrzał na rudowłosą jakby z uśmiechem:
– Grubasku? Jestem dla ciebie gruby?
Właścicielka hurtowni książek przełożyła i to zdanie.
– Ależ nie! – Ma-Ruda roześmiała się. – To takie pieszczotliwe określenie. Jesteś
fantastycznie zbudowany.
– Dziękuję.
Ula złapała się pod boki.
– Ja nie mogę, oni normalnie flirtują. Ma-Ruda, ty się zakochałaś.
– Żebyś wiedziała. – Justyna spojrzała na nią hardo. – Mam wreszcie swojego wielkiego
chłopa.
– Który może cię zeżreć.
– Iga, nie tłumacz tego.
W tym momencie cały sprzęt Dżedaja opadł z głośnym chrzęstem na ziemię. Ork pozostał
tylko w kusej skórzanej kamizeli i czymś w rodzaju fartuszka, który osłaniał z przodu
przyrodzenie, a z tyłu pośladki. Wskazał plastikową imitację rękojeści miecza świetlnego
przypiętą do szerokiego skórzanego pasa.
– To mogę zostawić, prawda?
Ma-Ruda uśmiechnęła się.
– Tak, to możesz nosić, rycerzu.
Całej tej operacji przyglądał się Blatz. Był coraz bardziej nerwowy. Domyślał się, że są
poszukiwani, a każda minuta na odkrytym, choć ogrodzonym terenie narażała ich na wykrycie.
Iga wytłumaczyła mu, że zawiozą jego i olbrzyma do Warszawy.
Blatz nie mógł uwierzyć w swoje szczęście.
– Naprawdę? Naprawdę to dla nas zrobicie?
– Naprawdę, panie Blatz.
– Ale to was nie narazi na… prześladowania?
Zuchmantowicz roześmiała się i przetłumaczyła jego słowa przyjaciółkom.
– A wyście myślały, że mają paskudne zamiary – skomentowała Justyna.

Operacja przekonania Macieja Rączki do tego, by przewiózł dwa orki do Warszawy, była
w swojej złożoności i gwałtowności podobna do próby nakłonienia rozhisteryzowanego
sześciolatka do spenetrowania klatki, w której tygrys właśnie konsumuje jego brata bliźniaka.
Argument, że „już się najadł i na pewno krzywdy ci nie zrobi”, oczywiście na takim sześciolatku
nie zrobiłby wrażenia. Początkowo kierowca myślał, że żartują i ktoś z ukrycia go nagrywa,
a potem, gdy zobaczył najpierw Blatza, następnie zaś Dżedaja, zbladł tak bardzo, że
Zuchmantowicz przestraszyła się, iż chłopina dostanie zawału. Później stanowczo chciał uciekać
i tylko siła mięśni trzech przyjaciółek powstrzymała go od tego. Upłynęły jeszcze trzy
kwadranse przekonywań, rozmów, nawet z udziałem Blatza i Gojiry, by w końcu Maciej ustąpił,
ale nie bez kilku zastrzeżeń.
– Nie będę zamykał za nimi drzwi ładowni – oświadczył.
– Ja to zrobię – uspokoiła go Iga.
– I nie będę otwierał.
– Też cię wyręczę.
– Ale czy w ogóle przemyślałyście, jak to zrobicie? Otworzycie budę pod pałacem i ich
rozniosą. Tam są wieże strzelnicze, te… Smoki. A was oskarżą o zdradę.
– Wiemy, co robimy – oświadczyła Ma-Ruda. – Podjedziemy do głównej bramy Pałacu
Twierdzy. Zbrojowcom oświadczymy, że mamy w pudle dwa rozbrojone orki, które chcą
rozmawiać. Strażnik wezwie wtedy nie tylko gwardię króla, ale i samego Łyżwę. Leonhard jest
mądry, Dżedaj spokojny. Dadzą się zakuć, nie będą walczyć. A potem wyjaśnią powód swojego
przybycia. To wszystko da się zrobić, o ile uniknie się dziennikarzy i nieporozumień. Damy
radę.
– Oni wiedzą, że ich zakują? – spytał Rączka.
– Tak, rozmawialiśmy o tym.
Kierowca pokręcił głową, potargał brodę, a potem powiedział:
– No dobra. Siusiu i jedziemy, bo wojsko czesze teren i robi się gorąco.
Justyna spojrzała na Igę.
– Powtórz to Zielonym.
– To o siusiu?
– Dokładnie. Niech idą do zagajnika. Nie chcę, żeby mi lali w ogrodzie. A ty, Ula, przygotuj
kanapki. Tylko wiesz, na jednej nodze. Ja zadzwonię do Moni, że mnie nie będzie dzień… albo
dwa. Bo oni się zawsze niepokoją.

Gdy wszystko było gotowe, a orki załadowane do wielkiej ciężarówki, Ma-Ruda stanęła obok
kabiny Lublina, w której siedziały już przyjaciółki oraz cokolwiek spocony kierowca, i spojrzała
na zegarek. Była dziesiąta. Dobry czas. Właśnie podnosiła nogę, by wsiąść, gdy na drodze, nie
wiadomo skąd i nie wiadomo jak, pojawił się Warzocha. Oczywiście nabombany, bo on inaczej
do Justyny nie chadzał. Z podartych dżinsów wystawały poły czerwonej, kraciastej koszuli.
Jasne włosy miał tak potargane, że przypominały bocianie gniazdo. Czerwone oczy wpatrywały
się w Pawłowską z poetycką udręką.
– Ja pitolę – jęknęła rudowłosa.
– Zostaw go – poradziła Ula.
– To nie takie proste – odparła Justyna i podeszła do chwiejącego się chudzielca. – Cześć,
Kuba.
– Ziń dobry, Jusstyna.
– W złym momencie przyszedłeś, bo właśnie wyjeżdżam.
Warzocha spojrzał ciekawie na samochód.
– A? Aaale ja właśnie dla sssiebie skompo… znaczy napizałem opo… wiadanie. Specjalnie
dla sssiebie, Justyna, piękna moja… – Wyciągnął niezbyt czystą rękę, a Ma-Ruda ją odepchnęła.
– To bardzo ładnie z twojej strony, Kubuś, ale teraz go nie przeczytam. Zostaw, dobrze? Daj
mi je po prostu.
Wyciągnęła dłoń po pomięte kartki, które pijak trzymał w garści.
– A ty jezzziesz? Gdzie jezzziesz?
– Do Warszawy jadę, Kubuś. Z koleżankami.
– I bardzo nam się spieszy! – rzuciła Iga z kabiny.
– O, paniiiiga. Zieńdobry. A, paniiigo, dlaszego nikt mnie wydaje? Nie wydaje? Ja zły pisarz
jestem, przepani?
– Wiesz, Kubuś, ja mam tylko hurtownię. To w wydawnictwach się znają…
– Srydawnictwach się srrrają. – Jakub pokręcił smętnie głową, a kartki z opowiadaniem
wypadły mu na drogę.
– Nie klnij przy paniach – zmitygowała go Justyna, po czym kucnęła i pomogła mu pozbierać
kartki. – Widzisz, aż wypadło. Daj, zaopiekuję się twoim tekstem.
– Tttty taka dobra jessssteś, Justyś… – Jakub znowu próbował dotkąć jej twarzy, ale
Pawłowska energicznie odepchnęła jego rękę.
– Kubuś, jesteś brudny, przestań.
– No kurrrrwa – jęknął rozpaczliwie Warzocha. – No kurrrrrwa!
Zachowywał się tak, jakby nabrzmiała namiętność usiłowała się wyrwać z jego nędznego ciała
niczym obcy usiłujący wygryźć sobie drogę na wolność.
– Panie Jakubie, proszę uważać na język! – odezwała się Ula.
– I sssso? – Jakub podniósł się z kucek i chciał podejść do kabiny, ale zamiast tego zatoczył
się dalej, na pakę. – Sssso tam wieziesssie do tej Warszawy? No sssso? Książki?
Przytulał się do metalowej skrzyni, a jego nos znajdował się przy szczelinie rozsuwanych
drzwi. Wciągnął powietrze.
– Zzzzioła jakieś przewwwozisssie? Ziółka? Aaaa, narkotynki się przewozi, narkotynki! –
Pogroził palcem i wrócił przed kabinę. – Pani Igggo, narkotynki!
Justyna uśmiechnęła się jowialnie.
– Kubuś, narkotyki są legalne od dwóch lat. Żyjesz w Twierdzy, nie w Stanach.
– Ssstanach? Nie Sssstanach?
Kuba spróbował przytulić się do Justyny. Ta odepchnęła go, a on zatoczył się i odbił od maski
Lublina. Spojrzał na nią zły.
– Nie kochasz mnie, Justyś?!
– Dość tego – warknął zniecierpliwiony Maciej, wysiadł z kabiny, wziął się pod boki
i powiedział: – Pani Justyna Pawłowska się spieszy, rozumiesz?
Widząc mężczyznę, Kuba wyprostował się, a jego twarz spoważniała. Przeczesał
rozczochrane włosy, bez widocznego rezultatu.
– Norozzzzumiem.
– I nie będzie z tobą więcej rozmawiała, łapiesz?
– Noooołłapie.
– Zejdź z drogi, bo muszę przejechać.
– A jaaakiważny pan! Jakiważżżny! – Warzocha także wziął się pod boki. – Pan Oooobora
jakiważżżny!
– Ups – syknęła Iga.
Maciej poczerwieniał, jego broda poruszyła się, jakby zgryzał nasiona piołunu, po czym
podszedł do pijaka, chwycił go za fraki, przeciągnął na skraj drogi i rzucił na pobocze.
– A jak do panny przychodzisz, łachudro, umyj się i nie chlej!
Kierowca otrzepał ręce, upewnił się, że oponent uznał swoją klęskę i nie podniesie się zbyt
prędko, po czym wsiadł do samochodu.
– Pani Justyno, niech pani wsiada – krzyknął – bo zaraz kretyn znowu zatarasuje drogę.

W czasie, gdy dzielne przyjaciółki wraz z Maciejem i dwoma orkami szykowały się do drogi,
trzej jeźdźcy Apokalipsy, czyli Łukasz „Stary” Mackiewicz, Gwalbert „Duch” Chomiczewski
i Piotr „Snoe” Szatkowski, przebywali w Szubinie, miejscowości oddalonej od Chrustowa
o pięćdziesiąt kilometrów na północny wschód, a zaledwie o piętnaście kilometrów na
południowy zachód od Bydgoszczy. Motocykliści znaleźli się tam, bo podążali, jak im się
zdawało, jedynym sensownym leśnym szlakiem na wschód. Ale trop był zimny i łowcy coraz
wyraźniej zdawali sobie z tego sprawę. Nie znajdą zbiegów. Oni po prostu wyparowali. Zniknęli.
– Shit – zaklął Duch i splunął, gdy stali ze Starym na niewielkim rynku Szubina, a Snoe
kupował im w sklepiku późne śniadanie, czyli bigos i miętę.
– Po angielsku klniesz? – Stary uśmiechnął się, rozciągając niegolone siwe policzki.
– W dupie mam po jakiemu. Łukasz, zgubiliśmy się.
– Fakt.
– Marnujemy tu czas.
– Eee, zjeść trzeba. – Mackiewicz poklepał się po lekko wypukłym brzuchu obciągniętym
skórzaną kurtą.
– Wiesz, o czym mówię.
Podszedł do nich Piotr i podał każdemu miseczkę z biodegradowalnego papieru. Ruszyli do
zielonej ławki, blisko której stały ich obładowane bronią motocykle, obiekt zainteresowania
części przechodniów. Usiedli.
– Pięknie pachnie ten bigos – pochwalił Stary, a Gwalbert spojrzał ze zniecierpliwieniem na
Snoe’a.
– Nasz Stary chyba rzeczywiście spierdołowaciał – poskarżył się.
– A tobie jajca się zagrzały w tym egzoszkielecie – odgryzł się Mackiewicz, stukając
przyjaciela w granatowy pancerz.
– On tak laski rwie – skomentował Szatkowski, wkładając do ust wielką łychę bigosu
i pogryzając chlebem.
– Popatrz – odezwał się Stary z pełnymi ustami – że znowu mamy dobrą kiszoną kapustę.
Pamiętam czasy, gdy nie dało się jej zjeść, bo była z jakimś octem. A teraz… Znowu dobra.
– Nie mogę. – Duch klepnął się w twarde udo. – Mamy tutaj żreć kapuchę i czekać, aż Gojira
zrobi rozpierduchę?
Mackiewicz roześmiał się.
– Kapuchę rozpierduchę? Najedz się, bo gwiazdorzysz.
– Co?
– Była dawno temu taka reklama. Chujowa, ale to, niestety, zapamiętałem.
– Aha. O czym?
– O tym, że jak człowiek głodny, to pierdoli.
– Czyli ja?
– Tak, pierdolisz. Wpierdalaj.
 Przez chwilę jedli w milczeniu, grzejąc się w porannym słońcu. Gdy miska Starego była
w połowie pusta (albo pełna, w zależności od perspektywy), łowca odezwał się:
– Tak, trop jest zimny. Tak, zgubiliśmy się. Mamy czerwiec, ptaki śpiewają, kobiety noszą
krótkie spódniczki…
Uśmiechnął się, podążając wzrokiem za długimi nogami dziewczyny, która przechodziła
obok. Ta uśmiechnęła się także, ale do Piotra, nie do niego.
Łukasz westchnął.
– …a my śmierdzimy, bośmy się nie myli od dwóch dni i ogólnie daliśmy się wywieźć
w pole. Dwóm Zielonym.
– Właśnie o tym mówię – potwierdził Duch.
– W takich sytuacjach, przyjaciele, jest tylko jeden człowiek, który może nam pomóc.
– Wernyhora? – spytał Szatkowski i parsknął, wypluwając odrobinę bigosu.
– Nie śmieć, młody – mruknął Stary. – Podnieś to. – Wskazał grubym palcem z czarnym
paznokciem nitkę kapusty na chodniku.
– No weź. – Snoe uśmiechnął się pojednawczo.
– Podnieś, łachu, bo ci do dupy nakopię. Żyjesz w Twierdzy Polska, to zobowiązuje. Podnieś.
Tu jest kosz. – Wskazał pojemnik obok ławki.
Piotr nie dyskutował. Pochylił się, podniósł drobinę kapusty i wrzucił do kosza.
Stary mlasnął.
– I co? Korona z głowy spadła?
– Nie.
– Bo zachowałeś się przyzwoicie. Od tego nigdy nie spada. Wiesz, do kogo trzeba pojechać?
– Nie wiem.
– A ty, Duch?
COP pokręcił głową.
– To ja wam powiem, łachy. Jedynym człowiekiem, który może nam wskazać właściwy
kierunek, jest Maciej Sabat.

Każdy polski woj i każdy obywatel interesujący się militariami wiedział, że Maciej „lucek”
(przez małe „l”) Sabat ma swój słynny kram na północnych obrzeżach Kruszwicy, miasta
położonego na południowy wschód od Szubina, a oddalonego w linii prostej o nieco ponad
pięćdziesiąt kilometrów. Mówiono jednak, że Sabat jest wszędzie tam, gdzie go potrzebują. Były
legendy, że ma skład pod Lublinem, żołnierze zaklinali się, że główny punkt ma lucek koło
Krakowa, a inni utrzymywali, że na zachód od Wrocławia. Każdy kiedyś słyszał o Sabacie,
a wielu mówiło, że zna go osobiście: złośliwego, lecz sprytnego grubasa, z pochodzenia Żyda, co
niektórzy mu wypominali, zupełnie bez sensu. Wiadomo było, że jeśli lucek kogoś lubi, załatwi
mu wszystko, jeśli zaś nie – zabierze mu sprzęt, i to tak sprytnie, że poszkodowany się nie
zorientuje. Sabat kombinował, handlował, był śliski jak piskorz, ale jednego nie można mu było
odmówić: inteligencji. Wielu przyjeżdżało do niego nie tyle po sprzęt, ile po radę lub po prostu
go posłuchać, nie było bowiem lepszego gawędziarza od lucka, którego nikt nie śmiał nazwać
Lucyferem. Kiedy tylko Stary o nim wspomniał, w pamięci Piotra i Gwalberta odżyły
wspomnienia i legendy, jakie krążyły wokół Sabata. Szatkowski nie widział go nigdy na oczy,
ale Chomiczewski odwiedził dwa razy. Jak myślicie, skąd miał swój egzoszkielet, a Stary broń?
No właśnie.
 Gdy dojechali na przedmieścia Kruszwicy, była dziesiąta rano. Słońce mocno już
przygrzewało, wiał lekki wiatr i Stary pomyślał, że nie chce mu się dłużej ścigać tych Zielonych.
A gdy zobaczył, jak zza wielkiego stołu, na którym leżała masa bojowego sprzętu, wytacza się
odziany tylko w niebieski dres lucek, wpadł na pomysł, by zostać, napić się z nim piwa
i pogadać o starych, dobrych czasach.
– Cześć, złamasy – przywitał ich handlarz, podał rękę każdemu z osobna i powiedział: –
Śmierdzicie pościgiem. Niecierpliwością i wkurwieniem. Zwłaszcza Duch.
Stary roześmiał się.
– Jakbyś przy tym był.
– Byłem – odparł enigmatycznie lucek.
Snoe szurnął butami.
– Dużo o panu słyszałem…
Sabat spojrzał na niego jasnymi oczami.
– Jeszcze raz powiesz do mnie „pan” i Stary ci przysunie, bo ja nie chcę się pocić.
– Eee, przepraszam…
Maciej uśmiechnął się, ale nie było w tym grymasie sympatii.
– A jak mnie jeszcze raz przeprosisz, trzaśnie cię Gwalbert. Z tego samego powodu. – Sapnął.
– Gorąco, co? – Powachlował się starym magazynem „Broń” i wlazł pod dach kramu. –
Potrzebujecie amunicji. Broni… – Zastanowił się i obejrzał przez ramię, lustrując ich motocykle.
– Też.
– No też – potwierdził Gwalbert.
– Ciężkiej – dodał lucek.
– Kurwa. – Snoe zniecierpliwił się i spojrzał na Starego, a potem na Ducha: – Skąd on to
wszystko wie?
– Młody – Sabat spojrzał na niego, mrużąc oczy – jak powiesz w mojej obecności o mnie
„on”, to się na ciebie obrażę. A tego nikt nie lubi. Chcesz wiedzieć, spytaj zainteresowanego
i ogólnie, zacznij się pilnować. Nie upłynęła minuta, a podpadłeś mi trzy razy.
Szatkowski przełknął ślinę.
– No więc…
– Ale na lekcjach polskiego to się spało, co?
– Że co?
– Nie zaczynaj od „no więc” – szepnął Duch.
– Hm… Skąd wiesz, lucek, że potrzebujemy amunicji i ciężkiego sprzętu? – spytał młody.
– Ścigacie dwóch orków, którzy nie dotarli do Warszawy.
Usłyszawszy to, stary uśmiechnął się, powoli kiwając głową. Czuł się tak, jakby wreszcie
znalazł się w domu. „Ech, Sabat, żebyś ty nie siedział w tym kramie, tylko na motorze jeździł,
byłby z ciebie genialny COP…”
– Ale… skąd wiesz? – spytał Snoe.
Lucek spojrzał na Starego i mlasnął ze współczuciem.
– Od dawna masz go w kompanii?
– Uczy się.
– Zatem, uczniu – Maciej mrugnął do Starego – jak się chce, można wiedzieć bardzo dużo.
Trzeba mieć tylko uszy – wskazał drona polatującego nad jego kramem; z cienkich kółek
urządzenia zwieszała się mała flaga reklamująca sklep – i oczy otwarte.
– To tak? – spytał Snoe.
 – Telefony też pomagają. I sieć przyjaciół. A jak chcesz wiedzieć więcej, to się nie dowiesz,
bo ze mną nie pracujesz.
– Dobrze, dziękuję.
– A, dobrze wychowany – rzekł lucek. – To się chwali.
Pokonwersowali jeszcze trochę o kobietach, polityce i kondycji polskich gier strategicznych,
po czym lucek sprzedał im ciężką, zmodyfikowaną wersję Tora, zapas amunicji do pistoletów
i karabinów, a następnie zaproponował granatnik, który po namyśle także kupili.
– Piwa wam nie zaproponuję, bo zaraz ruszacie – sapnął.
– W tym sęk, że… – Stary potrząsnął głową.
– Nie wiecie dokąd? – domyślił się Sabat.
– Otóż to.
– Trop zimny?
– Jak zwłoki mojej teściowej. Właśnie w tej sprawie do ciebie przyjechaliśmy.
Maciej uśmiechnął się, wyciągnął spod lady butelkę Żywca i otworzył ją. Na dźwięk
słodkiego syku Gwalbert przełknął ślinę. Lucek łyknął, głośno przełknął, potężnie beknął,
a potem powiedział:
– Zimne to jest piwo. Wasz trop jest gorący jak moje majty. Tylko nie wiecie, gdzie szukać.
– No właśnie – przyznał Mackiewicz.
– He, że też bajka o Koziołku Matołku jest wciąż taka aktualna.
– O czym pan… – Snoe podrapał się w nos. – O czym mówisz?
– „Szukał biedaczysko tego, co jest bardzo blisko” – odparł Sabat. – Gdzie był ostatni ślad?
– Toyota między Urbaniem i Chrustowem – odparł Piotr. – Zeżarta krowa. W tym samym
miejscu.
– A dalej nic? Pustka?
– Sprawdziliśmy dookoła – rzucił Stary. – Nic. Wszędzie ślad jest słabszy.
– Zatem wasze orki wciąż tam są – zawyrokował Maciej.
– Ale, Sabat, gdzie? To puste miejsce, kilka domów na krzyż, mały zagajnik! Musieli iść na
północ, w lasy! – zaoponował Stary.
– Nie. – Handlarz pokręcił głową. – Oni wciąż tam są.
– Ale jak, kurwa, no jak? Pod ziemię się zapadli? – wykrzyknął Mackiewicz.
– A po co pod ziemię? – uśmiechnął się lucek.
– Nie chcesz chyba powiedzieć, że są w którymś domu? Wojsko było wszędzie, wszędzie
ostrzegali…
– Nie słyszeliście o entuzjastach Zielonych? – Maciej podrapał się w głowę. – Ja sam drani
lubię.
– Żartujesz – powiedział Snoe.
– Nie, przyjacielu. – Handlarz oparł się mocarnymi rękami o blat stołu i obniżył głos. – Ktoś
chce im pomóc.
– Nie wierzę – stęknął Chomiczewski.
– Nie wszystko jest takie, jak się wydaje, Gwalbercie Duchu.
– Widziałem setki orków. Same skurwysyny.
– Walczyłeś z setkami orków. Walczyłeś. To różnica. Spróbuj na mnie podnieść rękę, a też
okażę się strasznym skurwysynem.
– Lucek – odezwał się Stary – naprawdę sądzisz, że jakieś popieprzone entuzjastki czy
entuzjaści Helmutów przechowują ich i karmią… nie wiem, swoimi nerkami?
 – To nie musi być aż tak drastyczne.
– Ale po co? Jak?
– Tego nawet ja nie wiem, przyjacielu, ale rada jest prosta: Wróćcie do Toyoty. Wróćcie do
krowy, a znajdziecie swoje orki.

Załadowali kupiony sprzęt na motocykle i podeszli do Macieja, by się pożegnać. Każdy

grzecznie podał mu rękę. Na końcu podszedł Stary. Uścisnął rękę handlarzowi, a potem przytulił
się do jego wielkiego brzuszyska.
– Żegnaj, lucek.
Sabat się uśmiechnął.
– Jeszcze nieraz się spotkamy. Gdybyście czegoś potrzebowali, walcie jak w dym. Tylko
może w jakiś chłodniejszy dzień.
– Oczywiście, przyjacielu. Oczywiście.

Zgodnie z sugestią Sabata pojechali do Toyoty. Gdy dotarli na miejsce, była dziesiąta
pięćdziesiąt.
– No dobra – powiedział Stary. – Snoe, wyciągaj swoje szpeje, sprawdź jeszcze raz odczyt.
Potem podejdziemy do miejsca, gdzie padła ta krowa, i też sobie sprawdzimy.
Piotr wyszarpnął z sakwy przy Harleyu przyrząd i sprawdził odczyt. Był słabszy, czego się
spodziewał, ale wciąż dość silny. Poinformował o tym towarzyszy. Pokiwali głowami i ruszyli
przez łąkę do miejsca, gdzie, jak pamiętali, legła zmaltretowana mućka. Tam odczyt był słabszy
niż przy samochodzie, ale silniejszy niż wszędzie indziej.
– No i co? – spytał Szatkowski. – To już wiedzieliśmy.
Gwalbert rozejrzał się.
– Toyota. – Wskazał wrak. – Krowa. – Pokazał miejsce, gdzie stali. – Który dom jest najbliżej
tych dwóch punktów?
Wszyscy trzej popatrzyli i w końcu spojrzeli na samotną, ogrodzoną wysokim płotem posesję
w pobliżu niewielkiego dębowego zagajnika. Ruszyli w jej kierunku. Po kilkudziesięciu krokach
Snoe, wciąż patrząc w swój przyrząd, zaklął:
– Kurwa mać, rośnie!
– Sabat miał rację? – rzucił Gwalbert.
– Nie mówmy hop… – uspokoił ich Stary.
– Rośnie cały czas! – szeptał podniecony Piotr. – Aaale rośnie, kurwa. Dlaczego nie
podeszliśmy do tego domu?
– Bo wydało nam się oczywiste, że orki będą się trzymać z dala od ludzkich siedzib, a nie się
w nich chronić – odparł Mackiewicz.
– Ja pierdolę, szybciej! – ponaglił młody i zaczął biec, patrząc na odczyt. – Były tu, były, ale
silny sygnał! Musiały siedzieć z dobę!
– Miały miłych gospodarzy – skwitował Stary.
Duch przesadził płot, ominął żywotniki i krzaki kaliny, ogrodowe krzesła i stół, po czym
podszedł do dużej brezentowej płachty leżącej pod murem. Od razu wydała mu się podejrzana.
Podniósł ją i aż gwizdnął z wrażenia. Zbliżyli się Snoe i Mackiewicz. Ten drugi sapał i szeptał
do siebie:
 – Za stary jestem na łażenie po płotach…
– Nie mogę. – Duch wskazał znalezisko. – Oni tu naprawdę byli. Naprawdę byli. Zobacz,
Łukasz, jaki sprzęt! Przecież to uprząż dla – przesunął brezent i spróbował dźwignąć uprząż
Dżedaja – King Konga. – Stęknął, mocując się z żelastwem.
– Prawda – przyznał Stary. – Te maczety wyglądają jak sztachety mojego płotu. Przecięłyby
człowieka na pół…
Duch rozejrzał się.
– Gdzie jest Snoe?
– Przepraszam – krzyknął młodzik z zagajnika za drogą, unosząc wielki biały przedmiot
przypominający miniaturowy spadochron – czy to jest pampers?!

Dom był zamknięty, światła zgaszone. Obeszli go jeszcze raz w poszukiwaniu kolejnych śladów,
ale niczego więcej nie znaleźli, z wyjątkiem może mnóstwo okruchów chleba wokół
ogrodowego stołu i woskowych strzępów po żółtym serze. Zaczęli skanować obszar wokół płotu,
gdy nagle Duch potknął się i omal nie przewrócił.
– Co do…?
Spojrzał na ziemię. Leżało tam, wgniecione w rumianki i trawy, ciało mężczyzny.
– Trup! – krzyknął do towarzyszy. – Trup! Tutaj!
Łowcy podbiegli do niego, a trup poruszył się nieznacznie.
– Nie jestem nieżżżżywy, tylko nieszczęśśśliwy. I trochę się nie ruszam.
Duch obrócił pijaka na plecy. Cuchnęło od niego wódą tak mocno, że Gwalbert nieco się
odsunął.
– Kim jesteś? Co tu robisz?
– Przeżżżywam odtrąsssenie bratniej duszy…
– Co?
– Utrasssona miłość romantyszna… – Pijaczyna przeciągnął się w trawie, jakby leżał
w aksamitnej pościeli.
– Co tu robisz? Wiesz, kto tu mieszka?
– Miłość mojaaa…
– Jak się nazywa?
– Najpiękniej na śświesie się nazywa…
– Ale jak?
– A sssowas to obchozi? – Warzocha spojrzał bystrzej na pochylające się nad nim postacie. –
Kim jesssteście?
Gwalbert zastanowił się nad strategią postępowania. Mógłby pijaka zdzielić w pysk, ale
rezultat był niepewny. Jeśli to zakochany trubadur, może zamilknąć albo zacząć kłamać. Trzeba
po dobroci…
– Ta pani… – Przez chwilę się zastanawiał, czy pijaczyna jest hetero czy homo, ale uznał, że
homik by się tak nie sponiewierał i miałby elegantsze ubranie. Więc hetero. – Ta pani może być
w niebezpieczeństwie. Chcemy jej pomóc.
Ochlajus zbystrzał.
– Wnieeee… spieczeństwie? Stwie? No chuja tam, szuułem, szułem narkotynki…
– Jakie narkotyki?
– W wieeeelkiej siężarówie narkotynki… Jechało z paki jakąź bazylią czy oreganoł.
 Duch spojrzał na Piotra, a ten zerknął na przyrząd, po czym wystawił w górę kciuk. Wszyscy
znali zapach orków.
Gwalbert popatrzył na pijaczka.
– Pojechała wielką ciężarówką? Dokąd?
– Do Warsiungi narkotynki…
– Sama była?
– Z dwiema babami i kierowcą chamem jednym, broń Boże przy nim o oborze nigdy,
przenigdy…
Duch błędnie uznał, że jego rozmówca zaczyna bredzić.
– Jaki samochód? Marka?
– Nowwwy Lublin Mocarz. GX-100.
Duch uniósł brwi, usłyszawszy tak klarowną odpowiedź.
– Znasz może numer rejestracyjny?
– A to nie tajemnisssa. Samochód hurtowniii „Zuchmantowicz Dobre Książżżki”. O, o.
I pijaczyna stracił przytomność. W tym czasie Stary już wstukiwał w smartfonie nazwę firmy.
– Cholera, tu nie ma numeru rejestracyjnego. A nie, czekaj… Jest zdjęcie tego samochodu…
Mam! Mam! Wiemy, czego szukamy!

Gdyby Maciej „Złota Rączka” Obora wiedział, że w tym momencie rusza za nimi pościg,
prawdopodobnie wciskałby pedał gazu nieco mocniej, ale że był kierowcą i obywatelem
świadomym, oszczędzał gaz, a poza tym nie chciał nadmiernie turbować ulokowanych
w nieklimatyzowanej pace Zielonych. Cały czas oczami wyobraźni widział ich wyskakujących
z samochodu, spoconych, śmierdzących, zmaltretowanych upałem. Na ich mordach malowała się
wściekłość: „Czegoś tak trząsł, łachudro?!”. Rączka co chwila przełykał ślinę i mimo że
w kabinie Lublina było chłodno, sięgał po Polo-Colę i energicznie pociągał z gwinta.
– Maciuś – zmitygowała go Iga – jak będziesz się tak upajał, zachce ci się siku i będziemy
mieli niepotrzebny postój oraz stres.
Ula zaniepokoiła się.
– To nie przewidujemy przerw na siku? Bo ja chyba nie wytrzymam.
Zuchmantowicz i Ma-Ruda spojrzały na nią złym wzrokiem.

Duch, Snoe i Stary pędzili niczym piewcy zagłady. Gdyby ktoś spojrzał na nich z boku, gdy
pokonywali kilometry autostrady łączącej Poznań z Warszawą, powiedziałby, że to trzej
mityczni jeźdźcy z najlepszego filmu postapokaliptycznego: obwieszone skórzanymi sakwami
motocykle, pasy z karabinami i pistoletami, gogle, skórzane kurty, rękawice, nabijane ćwiekami
buty, w każdym calu styl będący wynikiem doświadczenia, a nie lamerstwa. To byli prawdziwi
wyjadacze, nie chłystki udające weteranów. Pędzili autostradą nie dlatego, że lubili bezsensowne
ryzyko, ale dlatego, że, jak mniemali, trzeba było ratować króla. Snoe wciąż śledził wskazania
swojego przyrządu przymocowanego do baku i widział, że z kilometra na kilometr ślad się
wzmacnia, oczywiście w porównaniu z sygnałem, który odebrał, gdy wjechali na trasę szybkiego
ruchu. Ustalili na początku pościgu, że służby zawiadomią dopiero wtedy, gdy nie uda im się
złapać ciężarówki przed Warszawą. Była to decyzja mocno ryzykowna, ale mieli przeczucie, że
sami lepiej sobie poradzą niż żołnierze. Żołnierze zbyt często postępują zgodnie z procedurami
i dlatego giną. Tak to sobie tłumaczyli, ale nie ukrywajmy, kierowała nimi także niezbyt dobrze
pojęta ambicja. Chcieli chwałę przechwycenia Zielonych przyjąć na własne szerokie piersi,
chcieli sławy, rozgłosu. Nie dlatego, że tylko po to żyli, że to był ich cel ostateczny, ale dlatego,
że… nadarzyła się okazja. I nie chcieli jej przepuścić.
Gnali więc niczym wiatr, wyprzedzając samochody i urządzając sobie slalom, a minuty
i kwadranse pędziły razem z nimi, wprowadzając ich w coś w rodzaju transu, bo człowiek może
pędzić na dwóch kołach z prędkością ponad dwustu kilometrów na godzinę, tylko będąc
w transie.
Snoe wsłuchiwał się w dudnienie ich silników i był dumny, że może być członkiem tak
fantastycznego składu. Zerkał na wskazania przyrządu. Od czasu do czasu spoglądali na niego
Duch i Stary. Wtedy unosił kciuk, dając im znak, że są na dobrej drodze.
W pewnym momencie tablica pokazała, że do Warszawy mają pięćdziesiąt kilometrów,
a Lublina Mocarza wciąż nie było widać. Przez chwilę Szatkowski się zastanawiał, czy go nie
wyprzedzili, bo wóz mógł zatrzymać się gdzieś na tankowanie, ale nie, wskazówki
skonstruowanego przez niego miernika wciąż pięły się wyżej.

– Daleko jeszcze do Warszawy? – spytała Ula.

– Dwadzieścia kilometrów – odparł Maciej. – W zasadzie już wjeżdżamy.
– Całe szczęście, bo znowu mi się chce. No co? – Spojrzała spłoszona, widząc złą minę Ma-
Rudy.
– Jest tu znak, że za pięć kilometrów będzie stacja – mruknął kierowca. – Ale takie szybkie
siku. Żadnych podpłomyków, bigosików i krokietów, tak?
– O, krokiecika to bym zjadła – rozmarzyła się Iga. – Taki naleśniczek mięciutki
z mięskiem…
– Przed chwilą zeżarłyście kanapki Uli – warknęła Ma-Ruda.
– Takie małe kanapeczki… – Iga wydęła usta.
– A pamiętacie te wrapy McDonalda? – spytała Janiszyn.
– Na Swaroga, co to był za syf! – przyznała Zuchmantowicz.
Justyna spojrzała na przyjaciółki i zaczęła się zastanawiać, czy pamiętają o celu ich misji
i o tym, co, czy raczej kogo, wiozą tuż za kabiną.

Paulus „Dżedaj” Wäsel starał się siedzieć po turecku i medytować, ale nieustanne wstrząsy paki
mocno to utrudniały. Sytuacji nie poprawiał upał w blaszanym pomieszczeniu ani nieustannie
sapiący i przeklinający Blatz.
– Donnerwetter, jak gorąco… – sapnął znowu.
– Ja – potwierdził basem Überwunder, chociaż prawdę rzekłszy, nie odczuwał gorąca tak
bardzo jak mniejszy towarzysz.
Pamiętajmy, że olbrzym miał w skórze ciała jamiste, które doskonale radziły sobie z wymianą
ciepła, zatem, chociaż masa przemawiała na jego niekorzyść, o wiele lepiej adaptował się do
spiekoty niż jego towarzysz.
– I ten zapach, verfluchte… – marudził naukowiec. – Czujesz go, Dżedaj?
– Nie, panie Blatz, i panu też radzę po prostu pomedytować.
– Ale jak mam medytować, gdy za chwilę zwariuję od tego upału?! A ten zapach, na Gotta,
jak tu wszystko pachnie! Tak musi być, powiadam ci, Dżedaj, w raju…
– Być może, panie Blatz. Pańskie zachowanie mnie niepokoi. Może trochę Różowej Damy?
Mam jeszcze trochę… A nie, nie mam. Została razem z uprzężą.
– I bardzo dobrze. Głupi pomysł.
– Moim zdaniem niezły. Pan jest bardzo pobudzony.
Leonhard spojrzał na niego ze złością.
– Zajmij się sobą i swoją… miłością.
– Ależ panie Blatz! – Olbrzym otworzył szerzej oczy, a jego pysk sugerował urazę.
– Myślisz, że nie widzę, jak się maślisz do tej Justyny? Donnerwetter, nie wiedziałem, że
Grün może się zakochać w Różowej!
– Obi-Wanie… – Dżedaj wyciągnął pojednawczo łapę, ale naukowiec odtrącił ją ze złością.
– Nie nazywaj mnie tak!
– Jesteśmy przecież ludźmi – podjął niezrażony gigant. – Tylko chorymi. To pana słowa,
panie Blatz.
– Tak, moje słowa, moje słowa, moje słowa…
– Panna Justyna jest piękna i czuję się zaszczycony, że patrzy na mnie życzliwie.
– A nie masz ochoty jej schrupać? – Blatz rzucił mu szalone spojrzenie.
– Panie Blatz! – Überwunder spojrzał na rozmówcę z gniewem.
Ten zaś zaczął się przetaczać po pace, jakby nażarł się jakiegoś narkotyku. I jak on teraz
porozmawia spokojnie z naukowcami Różowych?

Gdy do Warszawy mieli dwadzieścia kilometrów i wciąż nie widzieli ciężarówki, Snoe
podjechał do Starego.
– Nie dzwonimy do armii?
Mackiewicz pokręcił głową w ciężkim hełmie.
– Dlaczego?
– Zaraz ich dorwiemy.
– Skąd wiesz?
Snoe nie widział jego twarzy, ale miał wrażenie, że Stary się uśmiecha.
– Czuję to w kościach.
– Ja też – nadał jadący obok Duch.
Piotr spojrzał na wskazania przyrządu. Rzeczywiście, byli już jakby blisko. Nie miał
doświadczenia w tropieniu orków na trasach szybkiego ruchu, ale doświadczenie podpowiadało,
że…
– Ja zawsze – Gwalbert przerwał jego rozmyślania – przed celem podróży sikam.
– Ja też – potwierdził Stary.
Zjechali na prawy pas i obserwowali znaki informujące o stacji paliwowej Wróżba. Patrząc na
zbliżający się kompleks paliwowy ozdobiony wielką złotą figurą wróżbiarki, Szatkowski
zastanawiał się, czy będzie to dla nich wróżba dobra czy zła. A gdy dostrzegł z daleka białą
ciężarówkę stojącą na parkingu i zaczął wjeżdżać z towarzyszami na łuk wiodący do stacji,
poczuł dreszcz.
To już.
Miał do czynienia z orkami wiele razy i jak widać, potrafił sobie z nimi radzić, bo żył, miał
dwie całe ręce, dwie całe nogi oraz całą głowę. Ale ten Gojira. Ten Gojira go niepokoił.
W telewizji mówiono, że jest niezniszczalny. W końcu jednak zabili je. Trzy. Wiedział, że
olbrzym nie ma broni, a to dawało im wielką przewagę. Był przekonany, że celny strzał w oko,
ucho, krocze lub kolano załatwi bestię. W stolicy mają wojów niezaprawionych w walkach.
A on, Duch i Stary naprawdę wiedzą, co robią. Tamci działali w chaosie, zaskoczeni,
nieprzygotowani. Oni byli przygotowani, a element zaskoczenia mieli po swojej stronie. Poza
tym wiedział nie od dziś, że telewizja lubi przesadzać i dramatyzować. Prawdopodobnie nie były
to żadne Gojiry, tylko trochę przerośnięte Adolfy. Dziennikarze z Warszawy rzadko kiedy
wąchali proch, więc dla nich wielki ork urastał do rangi niebotycznego potwora. Chociaż ta
uprząż…
Podjechali w pobliże samotnej ciężarówki. Na szczęście parking był pusty. Gdyby były tu
inne samochody, decyzja o tym, by nie informować armii, okazałaby się opłakana w skutkach…
Samochód stał tyłem do nich i wyglądał na opuszczony. Wyjęli sprzęt z sakw, Stary
odbezpieczył Carla Gustava i poprawił okulary, Duch przeładował wyrzutnik granatów, ale do
rąk wziął starego Roda Mk 2. Snoe odbezpieczył AK-500, najnowszą odsłonę Kałasznikowa.
Mackiewicz spojrzał na niego i pokręcił głową. Nakazał gestem młodzikowi uzbroić się w Tora,
którego kupili u Sabata, i wzrokiem skierował go na dach stacji, obok złotej wróżbiarki.
– Daj mi to – poprosił szeptem, wskazując jego przyrząd.
Młodzik zdjął pas z szyi i podał skrzynkę Staremu. Tamten zawiesił ją sobie na grubym karku.
Piotr podbiegł do kolumny podpierającej zadaszenie, rzucił kotwiczkę z liną i błyskawicznie się
wspiął. Widząc to, właściciel stacji otworzył usta, by zaprotestować, ale po chwili, zobaczywszy
trzech uzbrojonych COP-ów, zamknął pulchne wargi i wycofał się do budynku.
Snoe położył się na szorstkiej, rozpalonej powierzchni i rozstawił dwójnóg Tora.
Odbezpieczył broń i skierował celownik na kabinę samochodu. Wóz był za blisko. Pokręcił przy
celowniku, by oddalić obraz.
Duch i Stary podeszli do kabiny od strony kierowcy. W środku dostrzegli dwie rozmawiające
kobiety i przysypiającego brodatego mężczyznę. Stary powoli przeszedł przed maskę i sprawdził
numery rejestracyjne. Skinął głową do Gwalberta, że się zgadzają.
Kierowca wychylił się z kabiny. Zlustrował uzbrojenie mężczyzn i zapytał:
– Panowie… czegoś szukają?
Stary skinął na Ducha. Ten wycofał się dziesięć kroków, przyklęknął i wycelował Rodem
w kabinę. Jednocześnie, analizując ton kierowcy, stwierdził, że mimo pozornej swobody
mężczyzna jest zdenerwowany. Zerknął na Piotra. Ten wzniósł energicznie kciuk.
– Tak, szukamy – odezwał się Mackiewicz miłym głosem i wciągnął w nozdrza powietrze.
Wyczuł lekki zapach bazylii. – Czy byłby pan tak miły i otworzył pakę?
– Pakę? A po co? To napad? – Maciej roześmiał się nerwowo, zerkając na odbezpieczoną broń
Gwalberta.
Najwyraźniej nikt z siedzących w kabinie Lublina nie widział Piotra leżącego na dachu stacji.
– Mnie to wygląda na napad – poparła kierowcę Iga. – Z bronią w ręku. Panowie
powariowali?
– Prosimy tylko o otworzenie paki.
– I co? – Zuchmantowicz nachyliła się nad kolanami Macieja, by lepiej widzieć starszego
mężczyznę, którego nos obciążały grube okulary. – Najpierw „Proszę otworzyć pakę”, potem
„Proszę wyjąć towar”, potem „Proszę to zapakować na naszą pakę”, a w końcu „Życzymy
miłego dnia”? Justyna – spojrzała na Ma-Rudą i puściła do niej oko – dzwoń na policję!
– To niepotrzebne. – Stary uniósł dłoń ze srebrną odznaką przedstawiającą Swaroga. –
Należymy – wskazał głową Gwalberta – do Cywilnej Obrony Pogranicza. Jedziemy za wami od
Chrostowa. Mamy prawo podejrzewać, że to, co kryje się w tym samochodzie, nie jest…
zwykłym towarem.
Iga zbladła, ale nie straciła rezonu.
– Proszę sprawdzić w internecie: jestem właścicielką hurtowni Zuchmantowicz Dobra Książka
i wiozę towar do warszawskich księgarni…
– Wiezie pani orki, droga pani – przerwał jej Stary. – Mniejszego Engelsa i większego, tak
zwanego Gojirę. Nie wiem, po jaką cholerę to robicie, ale to czyn szalony i niebezpieczny, co
w zasadzie na jedno wychodzi. Proszę otworzyć pakę.
Snoe poczuł, jak jego łokcie i brzuch zaczynają się smażyć. Syknął i zmienił pozycję,
czekając, aż pot zmoczy nieco dach i da ulgę ciału.
– Wybrał mi genialne miejsce, nie ma co… – szepnął do siebie.

Siedzący na pace Dżedaj i Blatz pocili się obficie i wsłuchiwali w rozmowę na zewnątrz.
– Rozumie pan coś, panie Blatz? – szepnął olbrzym.
Naukowiec położył palec na mordzie. Sprawiał wrażenie spokojnego, ale wiedział, że zaraz
ogarnie go szał.

– Niczego nie będę otwierać – warknęła Iga. – To napaść z bronią w ręku i za chwilę będzie tu
policja.
– Pani koleżanka nigdzie nie zadzwoniła – stary łowca uśmiechnął się – co dowodzi, że mam
rację. Doskonale wie, że obecność policji tylko pogorszy sprawę, bo wyjdzie na to, że wwozicie
wroga do stolicy.
– Bredzi pan, drogi panie – do rozmowy włączył się kierowca – i obraża pan moją szefową,
zarzucając jej kłamstwo. Niech panowie schowają te giwery, bo to nie Dziki Zachód. Żyjemy
w Twierdzy i musimy sobie ufać, czyż nie?
– Piękna przemowa, brawo. – Stary uderzył dwa razy w dłonie w rękawiczkach bez palców.
Potem wskazał przyrząd, który wisiał mu na piersi. – Widzą to państwo? To urządzenie zostało
skalibrowane na zapach Engelsów. Pobraliśmy próbki z rakiety, którą przylecieli, z Toyoty,
którą jechali, i… z obejścia pani Pawłowskiej. – Wskazał Ma-Rudę. – To pani, prawda?
Justyna zarumieniła się.
– Drodzy państwo, mieszkam blisko granicy od wielu lat. Nauczyłem się oceniać ludzi i orki.
Kłamiecie. Zostaliście przyłapani na gorącym uczynku. Skończcie te gadki i otwórzcie pakę.
– Rany Swaroga – Duch usłyszał kobiecy głos za plecami i gwałtownie się odwrócił, wciąż
w przyklęku.
Młoda, niebrzydka brunetka stała za nim, trzymając trzy porcje krokietów. Na jej twarzy
malowało się przerażenie.
– Rany… rany… – bełkotała. – Co… to ma znaczyć?
– Pani przyjechała tu z tymi ludźmi? – spytał Duch, wstając.
– Tak… to znaczy nie.
Stary skinął ręką.
– Przyprowadź ją.
Duch wyciągnął rękę i pochwycił ramię Uli. Ta krzyknęła. Chomiczewski bezceremonialnie
przyprowadził ją pod kabinę wozu. Janiszyn szarpała się. Krokiety spadły na rozgrzany asfalt.
– Zostaw ją, chamie! – Rączka, widząc zachowanie Gwalberta, wyskoczył z kabiny i jednym
susem znalazł się przy nim i nauczycielce. – Co to za maniery? Jesteś Polakiem czy jakimś
Francuzem? Jak traktujesz kobietę?!
– Proszę mi wybaczyć – odparł Duch – ale pani zachowywała się tak, jakby chciała uciec.
– Puszczaj ją!
– Nie.
Maciej zamachnął się i chciał zdzielić Ducha pięścią w twarz, ale ten zasłonił się ręką, po
czym grzmotnął Rączkę łokciem. Brodacz stęknął, zatoczył się i upadł na kolana, przytrzymując
rękami krwawiący nos.

– Na Gotta – szepnął Leonhard, czując zapach krwi. – Na Gotta!

– Cholera – Duch zaklął i spojrzał przepraszająco na Starego – to był odruch…

Mackiewicz pokręcił głową z dezaprobatą.
– Co oni wyprawiają? – mruknął Snoe, przecierając prawe oko. Zdążył się już na tyle spocić,
że powstała pod nim mokra plama. Dzięki niej przestały cierpieć jego brzuch, ręce i nogi. Za to
zaczynał wrzeć grzbiet.
Z wozu wyskoczyły Iga i Ma-Ruda. Obie krzyczały.
– Co pan sobie wyobraża?! Ty łobuzie! Chamy!
– Maciuś, dobrze się czujesz? – Iga pochyliła się nad mężczyzną, który zbierał się z ziemi,
przytrzymując czerwony nos.
– Otwórzcie wreszcie tę pakę! – warknął Stary.
– I co?! I co zrobisz, kretynie, jak ją otworzymy?! – wydarła się Justyna. – Co zrobisz?! Jeśli
tam jest to, co mówisz, wyskoczy na ciebie Gojira i zeżre cię, nim powiesz „Dzień dobry”! To
olbrzym! Olbrzym! Ledwie się tam mieści… jeśli tam jest oczywiście! Co, myślisz, że jesteś taki
woj bolesławski, że sobie z nim poradzisz? Gówno! Ja otworzę, one wyjdą i zginiecie, wszyscy!
Tego chcesz, bohaterze?! Tego? Zaraz, kurwa, ci otworzę i, kurwa, z ciebie zostanie gówno, a ja
pójdę do paki za spuszczenie orka ze smyczy!
– Czyli potwierdza pani, że wiezie Zielonych do Warszawy? – spytał Stary.
Ma-Ruda przełknęł ślinę i zamrugała.
– Ja nic nie potwierdzam…
– Przeciwnie, potwierdza pani.
– Nic nie potwierdzam. To było teo…
– Przed chwilą pani powiedziała – przerwał jej Mackiewicz.
– Proszę mi nie przerywać. Pan nie wie, co ja…
– Powiedziała pani, że są tam orki. – Tropiciel zorientował się, że przerywanie jest najprostszą
metodą wyprowadzenia kobiety z równowagi. A o to mu chodziło.
– Nie! Powiedziałam tylko…
– Że są tam orki.
– Cały czas mi pan przerywa! Mówiłam, że…
– Tam są Zieleni.
– Ależ nie…
 – Proszę się odsunąć.
– Wypierdalaj!
Ma-Ruda rzuciła się na Starego, a ten, jakby od niechcenia, pacnął ją grzbietem ręki w twarz.
Kobieta stęknęła, obróciła się w powietrzu, upadła na asfalt i szepnęła:
– Dżedaj… nie!
Pakę ciężarówki coś z hukiem rozdarło od środka, a przez wyrwę wystrzelił gigant, rycząc tak
głośno, że zarzęziły szyby stacji paliwowej. Mózg Łukasza „Starego” Mackiewicza przekazał do
mięśni dwa rozkazy: uskoczyć z linii ataku i otworzyć ogień w otwartą paszczę napastnika.
Jednak co innego rozkaz, a co innego wykonanie. Gdy nerwy przekazywały dyspozycję do
mięśni, szeroka jak stół zielona stopa zaczęła przewracać go na ziemię. Nacisk chropowatej
podeszwy uniemożliwił wycelowanie broni, a po chwili mężczyzna poczuł parcie na ciało tak
gwałtowne i nieustępliwe, że zdziwił się, nigdy bowiem nie widział tak potężnej prasy. Potem
pękła mu przyciśnięta do asfaltu czaszka, okruchy okularów wprasowały się w skórę i kości,
trzasnęły żebra, chrupnęła miednica. Czuł, jak kruszą się kręgi, a miłościwe ułomki żeber
przebijają serce. Gdy wielka stopa usunęła mu się sprzed oczu, nie widział już ani nieba, ani
chmur. Nie widział niczego, tylko słyszał. Przez krótką chwilę.
Ryk, straszny ryk.
Snoe strzelił, ale chybił. Zaskoczył go ten olbrzym. Pocisk przebił rozdarte blachy samochodu.
Młodzik zaklął i przeładował Tora.
Duch odskoczył i otworzył ogień do giganta, celując metodycznie w oczy. Olbrzym zasłonił
się, ryknął, wyrwał znak drogowy i rzucił poziomo w stronę przeciwnika. Ten przeskoczył nad
pociskiem, przyklęknął i znowu zaczął strzelać.
Snoe wypalił. Tym razem trafił prosto w głowę. Przez chwilę czuł satysfakcję i oczekiwał, że
gigant zwali się na ziemię, ale nie. Nic się nie stało. Gojira nawet nie dotknął seledynowej rany.
– Rykoszet?! – syknął Szatkowski i znowu przeładował broń.
Blatz wytoczył się tymczasem z paki. Był nieprzytomny z przegrzania, oszołomiony
zapachem Różowych i krwi. Świat skręcał się w wiry, drżał niczym podczas szybkiej jazdy. Te
krzyki, ryk Paulusa… i ten zapach. Ten obezwładniający zapach… Zatoczył się i oparł o kabinę
samochodu. Na dachu dziwnego, czerwono-złotego budynku leżał człowiek mierzący do niego
z karabinu. Skulił się i w tym momencie usłyszał, jak w drzwi ciężarówki uderza pocisk. Skoczył
z rykiem w stronę złotej rzeźby, nie bacząc, że jedną łapą zahacza o szyję stojącej przy
samochodzie Uli.
– Nie! Dżedaj! Nie! Stójcie! – krzyczała Ma-Ruda, widząc, jak Gojira wybija się w powietrze
i stara się zgnieść uskakującego w bok Ducha. – Proszę! Przestańcie! Przestańcie do nich
strzelać! Iga, krzyknij coś…
Dżedajowi udało się w końcu dosięgnąć łapą umykającego Gwalberta. Trzasnął go tak mocno,
że mężczyzna poleciał dziesięć metrów dalej i przewrócił stojące tam motocykle. Przed
złamaniem kręgosłupa uchronił go egzoszkielet. Olbrzym wyskoczył jeszcze raz.
Widzący to Snoe przestał obserwować pędzącego do niego mniejszego orka i błyskawicznie
strzelił w tył głowy Gojiry. I znowu trafił! I znowu tylko seledynowa rysa! Z czego oni są
zrobieni?!
Czas w oczach Gwalberta zwolnił. Zobaczył, jak zbliżają się do niego dwie wielkie stopy.
Widział, jak zginął Stary, i wciąż nie mógł w to uwierzyć. „Nie ja! Nie dzisiaj!” – coś krzyknęło
w jego duszy. Przetoczył się i umknął spod zielonej prasy. Olbrzym wgniótł motocykle
w ziemię. Strzeliły przewody z płynnym gazem, jęknęły cylindry, trzasnęły baki i reflektory.
Wystarczyła iskra z jednego z nich i stopy Überwundera oplótł ledwie widoczny w świetle dnia
ogień, ale olbrzym jakby go nie zauważał. Spojrzał wściekły na Ducha, który przyjąwszy
pozycję strzelecką, znowu walił prosto w jego głowę. A płomienie sięgały wyżej i wyżej, aż
objęły całego potwora, który w tym momencie wyglądał jak demon z piekieł.
– Przestańcie! Stójcie! Dżedaj! Proszę cię! Dżeedaaaaj! – krzyczała Ma-Ruda.
Gojira ją usłyszał. Spojrzał na nią przez płomienie i jakby złagodniał. Zasłonił się olbrzymim
przedramieniem przed seriami Ducha, ale już nie szedł w jego kierunku. Odstąpił od płonących
motocykli i drugą łapą starał się zgasić płomienie. Powoli zaczynało go piec, ale nie za mocno.
Snoe miał w celowniku oko olbrzyma, gdy nagle wizjer zasłoniło coś zielonego, a potem COP
poczuł szarpnięcie. Wielka siła poderwała go z rozgrzanego dachu i poleciał w dół! Osłonił
rękami głowę, jęknął, uderzając w twardy asfalt, a obok niego spadł ten mniejszy, chociaż przy
bliższym poznaniu całkiem potężny ork. Przeszywający ból w szyi i barku na chwilę go
zamroczył. Gdy zobaczył nad sobą szponiastą łapę, odtoczył się w kierunku ciężarówki i złożył
do strzału, ale Zielony był szybki. Skulił się i naparł na Piotra barkiem, nie bacząc na strzał,
który rozdarł mu ramię. Snoe wyszarpnął z pochwy bagnet, ale odruchowo zrobił to prawą ręką,
zapomniawszy, że coś z nią jest nie tak po upadku z dachu. Syknął z bólu i wypuścił ostrze.
A wtedy Zielony wbił mu pazury w szyję, zaraz potem zaś wielkie kły. Krew trysnęła z tętnic,
zalewając oczy Engelsa.
Duch, słysząc jęki konającego towarzysza, odwrócił się, by zobaczyć przerażającą scenę.
Złożył się do strzału i posłał w kierunku Zielonego krótką serię. Tamten oberwał w ramię, ale
nawet nie zareagował. Gwalbert nie miał wątpliwości, że Snoe za chwilę umrze, wycelował więc
znowu i nie poczuł gorąca, które zbliża się do niego od tyłu. Coś grzmotnęło go w bok głowy
i stracił przytomność.
Piotr „Snoe” Szatkowski ostatkiem racjonalnych myśli usiłował zrozumieć, gdzie popełnił
błąd. I pojął, że go nie popełnił. Oddał trzy celne strzały w łeb przeciwnika. A powinien
wystarczyć jeden. Zapomniał na moment o tym mniejszym, wspinającym się po wróżce. Tak, to
był błąd. Ale nie zapomniałby, gdyby Gojira padł po trafieniu w czaszkę… Shit! Dlaczego nie
padł po trzech trafieniach z takiej giwery?
Młodzieniec drżał z zimna, ale przeciwnik przytrzymywał go silnymi łapskami i wypijał
z niego życie…
– Blatz, nie. – Überwunder, otrzepując gasnący już płomień, zaczął iść w kierunku oszalałego
naukowca. – Panie Blatz, proszę.
Ale Grün był jak w transie. Przyssawszy się do rany w szyi młodzika, pił krew niczym
wampir. Dżedaj otrzepał się w końcu z ognia i przyskoczył do Engelsa. Spróbował oderwać łeb
naukowca od umierającego, lecz ten odbił jego łapę. Olbrzym spojrzał bezradnie na trzy kobiety
i brodacza, którzy patrzyli ze zgrozą na to przedstawienie. Uderzył Leonharda tak mocno, że
Grün oderwał się od młodego łowcy i potoczył w kierunku samochodu. Tam zobaczył
krwawiącą z szyi Ulę…

Gdyby ktoś w tym momencie wszedł do głowy biednego Leonharda Blatza, zobaczyłby tylko
wirujący czerwony lej. Naukowiec nie docenił stężenia zapachu Różowych, nie przewidział, jak
rany, które odniósł, przegrzanie i odwodnienie podziałają na jego psyche, a przede wszystkim
nie uwzględnił w swoich planach tego, że być może będzie musiał się przeciwstawić widokowi
rannych Różowych. Wierzył w swoją silną wolę, w racjonalny umysł, ale gdy umysł się zmienia,
nie ma już na co liczyć…
Rzucił się z rykiem na Ulę i wżarł jej w piersi, wyrywając jedną i drugą, a pazurem przeciął do
końca szyję. Wszyscy krzyknęli ze zgrozą, a Blatz, nie bacząc na nic i niczego nie widząc, runął
na Igę. Wbił pazury w jej brzuch, lecz wtedy poczuł, jak jakaś wielka siła podnosił go, zobaczył
błękitne niebo i słońce niemiłosiernie grzejące mu skórę, potem coś potwornie szarpnęło go
w okolicy brzucha i zdał sobie sprawę, że został oddzielony od własnej miednicy. Dżedaj
trzymał jego tułów. Dżedaj trzymał też jego nogi. W drugiej łapie. Gdzieś strasznie daleko.
Strasznie daleko…
– Wybacz, Blatz – powiedział Überwunder i były to ostatnie słowa, jakie dzielny naukowiec,
pierwszy w historii ork, który usiłował nawiązać dialog z Różowymi, usłyszał na tym świecie.
Wszystko to widział leżący na ziemi Snoe, który nie miał sił, by powstrzymać krwotok z szyi.
Papieros. Tyle trwa wykrwawianie się mężczyzny z dużej tętnicy. Ma akurat czas na wypalenie
papierosa. Ale Piotr nie palił. Ostatnią rzeczą, jaką zobaczył, było zatroskane i przerażone
spojrzenie ładnej rudej kobiety.
Dżedaj usiadł na ziemi z głośnym grzmotnięciem, wypuszczając z łap połówki martwego
towarzysza. Spojrzał na umierającą Ulę, martwego Snoe’a, sprasowanego Starego,
nieprzytomnego Ducha, ranną Igę i pokrwawionego Macieja. Za jego plecami płonęły
motocykle, a na drodze zatrzymywało się coraz więcej samochodów. Wysiadali z nich ludzie
i przyglądali się niecodziennej scenie. Właściciel stacji biegł do pożaru z gaśnicą, zupełnie
ignorując olbrzyma. Dał się słyszeć odległy dźwięk zbliżającego się śmigłowca.
– Przepraszam. Bardzo przepraszam za kolegę – odezwał się do Ma-Rudy Überwunder. – On
nie potrafił… Nie potrafił przeciwstawić się ciemnej stronie Mocy.
Iga, ciężko dysząc, przetłumaczyła słowa olbrzyma. Maciej pochylał się nad wykrwawiającą
się Ulą.
– Na Swaroga, ale rana… Co robić?!
– Uciskaj, uciskaj! – Ma-Ruda zerwała z siebie bluzkę i podała kierowcy.
Ale chwilę później było po wszystkim. Ula patrzyła w błękit niewidzącymi oczyma, a Justyna
zakryła twarz, szepcząc:
– To moja wina, to moja wina, to moja wina…

Wkrótce na parkingu stacji wylądowały dwa wojskowe śmigłowce wypakowane Zbrojowcami,

którzy otoczyli olbrzyma. Dżedaj nie ruszał się ani nie odzywał. Czekał. Po pięciu minutach
przyjechało, z niejakimi problemami ze względu na korek, dziesięć Dażbogów z posiłkami i trzy
Swarogi. A Dżedaj wciąż się nie ruszał. Ma-Ruda nie była w stanie do niego podejść,
zdruzgotana śmiercią przyjaciółki, a on nie miał śmiałości na nią spojrzeć, przygnieciony
poczuciem winy za szał naukowca. Gdy do Justyny, Igi i Macieja podeszli uzbrojeni po zęby
gwardziści, Pawłowska, Zuchmantowicz i Obora długo im coś tłumaczyli, wskazując na
olbrzyma. W końcu Zbrojowcy podeszli do niego z łańcuchami i wielkimi kajdanami, które
okazały się jednak za małe na jego nadgarstki i stopy. Dżedaj spokojnie obserwował, jak go
kładą, krępują łańcuchami, a potem nie protestował, gdy olbrzymie igły przyczepione do
strzykawek wielkich niczym bochny chleba wbijały się w jego ramię, wstrzykując środek
usypiający. Podniósł głowę i zobaczył, jak jeden z mężczyzn, którzy z nimi walczyli, jedyny,
który przeżył, podnosi się, wsparty na ramieniu któregoś z żołnierzy i patrzy mu w oczy
zagadkowym wzrokiem. A potem Dżedaj zasnął.
 Wojskowi medycy zajęli się Igą i zapewnili, że rana brzucha jest powierzchowna i nic nie
zagraża jej życiu. Zabrali ją. Wszystkich zabrali do pałacu i była to rzecz oczywista. Co innego
mogli zrobić?

Zeznania i opowieści zajęły Pawłowskiej, Idze i Maciejowi cały dzień. Justyna pytała, czy
będzie mogła zobaczyć Dżedaja, ale otrzymywała stanowcze zaprzeczenia. Nikt nie rozumiał, że
tęskniła, i nie dopuszczał do siebie myśli, że Gojira może tęsknić do Justyny.
Olbrzym zaś szybko odzyskał świadomość i zobaczył, że leży skrępowany łańcuchami
w olbrzymiej stalowej klatce gdzieś pod ziemią, bo niebo widział w okrągłym dachowym oknie.
Zastanawiał się, po co w ogóle poleciał z Blatzem do Polski. Mógł przecież zdezerterować, uciec
z hordy Zimona i żyć gdzieś spokojnie z innymi Grünami. A potem pomyślał o Ivonne. I o Ma-
Rudzie. I zrozumiał, że przyleciał tu dla niej. Że to było przeznaczenie, tak dobrze mu znany
termin z Gwiezdnych wojen. I obiecał sobie, że pewnego dnia znowu ją zobaczy. Nie używając
przemocy. Bo on był dobrym Dżedajem.
Nie złym.
 Sztandar 11

Dażboga Klaudii „Ripley” Heintze nie udało się uruchomić po tym, jak po kilku spazmatycznych
wystrzałach cylindrów zgasł silnik. Grupie Orłów i POLOM-ów pozostały więc nowy
transporter, Porewit i zdobyczny Jaszczur. Stwierdzili, że dopóki śmigłowiec da radę lecieć, będą
z niego korzystać. Przyda się oko na niebie. A potem lotniacy przesiądą się do wozów.
Przełożyli ciała zabitych towarzyszy do czerwonych worków ozdobionych godłem Twierdzy,
przenieśli je do nowego Dażboga, upewnili się, że nie uda się w żaden sposób zaopiekować
zwłokami dzielnych pilotów, którzy zginęli w Radogoście, bo ich ciała zamieniły się w popiół,
uzupełnili amunicję w magazynkach i ruszyli, pozostawiając za sobą dopalający się
transportowiec.
Najpierw, tak jak poprzednio, dotarli do autostrady i skierowali się na południe. W asfalcie
były dziury, ale dało się jechać. Ruch był żaden, bo Zieleni albo dawno zużyli całą benzynę, albo
ktoś im ją zabrał. Zgodnie ze słowami Zuzy i Wampira, którzy śledzili rozmowy podczas festynu
u Paulusa Lauffa, zapasy zgromadziły ichniejsze hordy. I bardzo dobrze. Dzięki temu mieli teraz
wolną, choć trochę przerażającą drogę przez pozornie pusty, zniszczony kraj. Po mniej więcej
dwudziestu kilometrach i płynnym przeskoku na ósemkę, co wcale nie było takie oczywiste, bo
zmiana trasy wymagała niezniszczonego wiaduktu, skręcili na wschód. Zmianę kierunku przyjęli
z ulgą, gdyż południowy szlak wydawał im się nienaturalny. Wiedzieli, że znajdują się na
południowy zachód od najbardziej wysuniętego na południowy-zachód cypla Twierdzy, więc
oddalanie się od kraju odbierali z niechęcią. Wielu wojów jechało na pancerzu, nie chcąc się
kisić w Dażbogu, był bowiem upał, a nie używali klimatyzacji, by oszczędzać paliwo. Sporo
ludzi siedziało na pace Porewita, Jaszczur też był przepakowany. Jazda z ludźmi na pancerzach
powodowała jednak, że nie przekraczali sześćdziesięciu kilometrów na godzinę. Głupio by było
zginąć gdzieś na drodze, bo koło wpadło w dziurę w asfalcie. Najbardziej wszyscy narzekali na
obszernego Samula, bo ten nie byłby w stanie biec długo z taką prędkością, a w zbroi zajmował
za dużo miejsca. Wkrótce jednak problem rozwiązał się sam, bo bateria jego pancerza się
wyczerpała. Piętnaście kilometrów dalej, na wiadukcie zmieniającym trasę na szóstkę, zrobili
postój, podczas którego Dariusz wydostał się z martwej skorupy, oni zaś zajęli się mocowaniem
jej do grzbietu Dażboga, jeszcze bardziej ograniczając ilość wolnego miejsca.
– Musisz nosić takie wielkie gacie? – zażartował Jary, wsuwając brezentową taśmę w klamrę
i dociągając ją do oporu.
– Muszę. Masz jeszcze jakieś inteligentne pytania?
Orłowski lustrował otoczenie przez lornetę.
– Wiecie – mruknął – to jest jakby… apokalipsa. No nie takie, rozumiecie, postapo, bo na
szczęście nikt nie odpalił atomówek…
– Próbowano – weszła mu w słowo Zdzira.
– Tak, próbowano.
– Jeszcze wszystko przed nami – rzekł Zgud.
– Milcz – zmitygował go Tygrzyk.
 – Co to jest postapo? – spytała Zuza.
– To samo co postapokalipsa – wyjaśnił Orłowski. – Taki termin wymyślony przez fanów
fantastyki…
Snajperka wzruszyła ramionami.
– Kto czyta fantastykę?
– Ja na przykład – odparł dowódca Orłów, na co Jary pokiwał głową, bo wiedział.
Niektórzy żołnierze byli zdziwieni.
– Ja też – zadeklarował się Samul.
– Ale po co? – nie ustępowała Poniatowska.
– W sumie nie wiem – odparł Sergiusz. – Lubię. Był na przykład taki pisarz niemiecki,
Schmidt. On opisywał apokalipsy.
– No i się sprawdziło – skwitował Tygrzyk.
– Tak – westchnął Orłowski, znowu spoglądając w lornetę. – Jednak apokalipsa. Taki kraj
i takie zniszczenie…
– No dobra. – Lenny klepnął rozgrzany pancerz. – Jadymy?
Dowódca odjął od oczu urządzenie, potrząsnął głową i odpowiedział dziarskim już tonem:
– Trojan przymocowany?
– Na ile się da – odpowiedział Samul.
– No to jadymy.
Ruszyli, mając słońce po prawej za sobą. Wreszcie był to prawidłowy kierunek – północny
wschód. Wiechucka postanowiła wykorzystać czas i krzątając się na pace Porewita, łatała
Grunmorów. Najpierw zajęła się Kolarzem, najciężej rannym. Zmieniła opatrunki, odkaziła,
zszyła, co się dało, i zapewniła, że są teraz tak dobre protezy, że jeśli wszystko się uda, POLOM
będzie miał nowe, sztuczne, ruchome palce. Woj uśmiechnął się blado. Był na morfinie i trochę
odlatywał. Jako najbardziej poszkodowany zajął miejsce obok Hantla prowadzącego pojazd.
Dominice Węcławek trzeba było wyjąć kulę z uda. Nie była to miła operacja, ale wojowniczka
zniosła ją bez słowa skargi. Jednak tamowanie krwi za pomocą wstrzykiwanych w ranę
tamponów przyjęła już z mniejszym entuzjazmem, którego werbalizacji nie będziemy tu
przytaczać. Jako trzecią ofiarę sanitariuszka wybrała… majora Misia, który zdążył już osłonić
twarz chustą, a na oczy założył ciemne okulary taktyczne. Jemu Runa musiała wyjąć pięć kul
i dziwiła się, bo rany już się zabliźniały. Gdyby odłożyła to jeszcze o godzinę czy dwie, nie
dostałaby się do pocisków i trzeba by je wyjmować, nacinając tkanki. Grunmor milczał i patrzył
na nią zza ciemnych szkieł. W końcu przyszła pora na twarz.
– Widziałam, że… ma pan ranę. Na policzku – powiedziała, wyciągając rękę do chusty.
Zatrzymał ją.
– Nie trzeba. Zauważyła już pani, jaki mam organizm.
Chrząknęła.
– Rozumiem. Ja… ja…
– Hm?
Przełknęła ślinę.
– Muszę się do czegoś przyznać.
– Zgwałciłaś własną matkę? – major powiedział to tak poważnie, że Ewelina roześmiała się.
– Nie. – Wzięła głęboki wdech i wypaliła: – Doniosłam na pana majora. Do Justyna.
Miś zwrócił na nią czarne okulary.
– Cóż takiego doniosłaś, sierżancie? – spytał bezbarwnym głosem.
 – Widziałam, jak pokonał pan Shreka. Uznałam, że to niemożliwe. Nie w tego typu walce.
I usłyszałam, jak on powiedział „Nie jesteś”. Podejrzewałam, że jest pan… No właśnie…
– Tym, kim jestem?
– I zdrajcą – dodała, spuszczając wzrok.
POLOM roześmiał się.
– Justyn musiał cię opierdolić.
Wiechucka uśmiechnęła się nieśmiało na to wspomnienie.
– Tak zrobił.
– Przykro mi, że ucierpiałaś z mojego powodu, sierżancie.
Sanitariuszka otworzyła szerzej oczy.
– Panu… jest przykro? To ja przepraszam!
– Daj spokój. Zrobiłaś to ku chwale Twierdzy.
– Ale doniosłam.
– Justynowi.
– No tak.
– Daj spokój, jesteś rozgrzeszona. – Miś wykonał gest rogów nad jej głową.
Sanitariuszka roześmiała się.
– Ale – rzekł Bielawski – spróbuj więcej nie donosić, dobrze?
Wiechucka zarumieniła się i nic już nie powiedziała.
Poprosiła, żeby pojazdy lądowe zatrzymały się, bo chce się przesiąść na Dażboga. Było to
mniej więcej po kolejnych pięćdziesięciu kilometrach, akurat w miejscu, gdzie pokruszona
autostrada skręcała bardziej na północ.
Zajęła się resztą zespołu. Nie wszyscy mieli rany. Tygrzyk, Dziad, Kicia, Żmij, Klaudia
i Lenny wyglądali, jakby wracali z dyskoteki – byli brudni, poobijani, ale w sumie cali. Inni,
nieosłonięci pancerzem, mieli rany postrzałowe, odłamki w skórze, otarcia, stłuczenia
i wynaczynienia. Szyja i ramiona Fraydeya wyglądały, jakby ktoś posypał je grubym pieprzem,
tyle miał odłamków. Podobnie Wojteczek. Twarz Samula przypominała świeżo zaorane pole.
Frenkiel, podobnie jak Zgud, miała ponadrywane pociskami mięśnie ramion.
Gdy doszła do dowódcy, ostatniego na Dażbogu, zatrzymał ją.
– Ja na końcu. Przesiądź się na Jaszczura. Są tam Flaszka, Zadra, Wampir…
– Tak, wiem. Jeszcze Wolf i Amerykanin.
– Właśnie. Jak starczy ci opatrunków, wrócisz.
– Ale szefie, ma pan kulę w tricepsie i czterogłowym…
– Na końcu.
Konwój i tak musiał się zatrzymać, bo drogę zagradzał przewrócony masywny znak. Woje
wysypali się na asfalt, by przesunąć oporne żelastwo. Nie chcieli ryzykować jazdy po ostrych
kantownikach. Coś mogło pęknąć, jakiś naprężony element odwinąć się i mieliby kłopot. Teraz
pojazdy były dla nich niczym arka Noego. Ewelina wykorzystała postój i wskoczyła do
Jaszczura.
Ledwo wystartowali, zaczęła od Wolfa. Miał w twarzy sporo szkła, które trzeba było
wyjmować kawałek po kawałku. Żeby mogła to zrobić, musiał się przesiąść do tyłu, ale
śmigłowiec był naprawdę obszerny, więc nie stanowiło to problemu. Gdy sanitariuszka uporała
się z twarzą, spojrzała na udo lotnika i się przeraziła.
– Dlaczegoś nic nie mówił, że znowu krwawi?
Uśmiechnął się blado.
 – Takie tam. Podciekanie.
– Pierdolisz. Tyle czasu czekałeś! Tu siedzi pocisk wielki jak moja pięść!
– Przesadzasz.
– Jak przesadzam?!
– Powiem prawdę.
– No?
– Teraz mnie prawie nie boli. Ale jak mi go wyszarpniesz i znowu wsadzisz te swoje jebane
tampony, będę chciał cię zabić.
Wiechucka wyszczerzyła kły.
– Dokładnie, bohaterze.
Ręce i nogi Tyszkiewicza musieli trzymać Wampir, Zadra i Flaszka. Strzelec krzyczał, klął,
pluł i rzucał się tak, jakby co najmniej rodził. Ale w końcu Runa wyjęła mu z uda potężny pocisk
i wsadziła tam z pół kilograma tamponów. Po zabiegu Wolf osłabł i przez długą chwilę leżał
bezwładnie z tyłu śmigłowca.
– Możesz mieć pękniętą kość udową – powiedziała Ewelina, gdy odzyskał przytomność. –
Trzeba będzie to prześwietlić w kraju.
– Na… rozkaz – jęknął.
– Morfinki?
– Kropelkę…
Wiechucka chciała się zająć Raczkiewiczem, który wyglądał jak czarny diabeł, ale usłyszeli
głos Orłowskiego.
– Zbliżamy się do rzeki Hesja. Za nią leży Frankfurt nad Menem. Duże miasto. Mogą być
kłopoty. Gotowość.
– Tajest – odpowiedzieli chórem.
– To będzie jakieś trzydzieści kilometrów aglomeracji. Wolf?
– Hm?
– Żyjesz?
– Cholera… spróbuję.
– Potrzebuję cię obok Cholewy.
– Na… rozkaz.
Kamil podpełzł do fotela drugiego pilota, stękając, usiadł na nim i zapiął pasy.
– Jestem.
– Patrzcie uważnie i w razie czego meldujcie.
– Tajest.
– Jak most?
Wolf wziął lornetę do ręki i przyłożył ją do twarzy.
– Wygląda… na cały.
– To dobrze. A dalej? Droga?
– Też…
– Engelsi?
– No są, są. Kręcą się po ulicach. Nie uwierzycie, oni się zachowują trochę jak…
– No?
– Jak ludzie. – Kamil zwiększył przybliżenie lornety. – Widzę… stragany. Chyba z owocami.
– Nie pierdol – odezwał się Flaszka. – Poważnie?
– Weźcie lornetki. Gdzieś tam powinny być.
 – Jak ktoś ma sprawną kamerę – usłyszeli głos dowódcy Orłów – niech nagrywa. To może być
ważna dokumentacja.
– Ja mam – odezwał się Wampir.
– Ja też – dodała Zuza.
Przytknęli palce do modułów na orkowych hełmach i włączyli je. Flaszka zajrzał im
w wizjery.
– Brudne – mruknął i przetarł je jeszcze brudniejszą chustką wyciągniętą z kieszeni.
– Widzę… – odezwał się Wolf i zaczął opisywać to, co dostrzegł przez lornetę.
Widział orki ciągnące dwukołowe wózki z dyniami i arbuzami. Widział Engelsa
sprzedającego przy straganie jakieś starocie, głównie broń białą. Widział złodzieja, który ukradł
coś i uciekał przed handlarzem, ubrane w jaskrawe suknie orczyce noszące połyskliwe
naszyjniki. Widział ulice zasłane różnego typu dobrami, przy których stali ćmiący skręty Zieleni.
Z tego, co się zorientował, jednostką płatniczą były… papierosy. Dostrzegł barwne malowidła na
ścianach budynków, w ogóle wszędzie było kolorowo, wszędzie jaskrawe tkaniny, jakieś sznury
i flagi.
– Słuchajcie, to mi się kojarzy…
– Z Jerozolimą z dawnych czasów – weszła w słowo Zuza.
– Albo średniowiecznym miastem – poddał Wampir.
– Zobaczcie, tam jest jakiś kacyk, władca. – Wolf wskazał palcem lektykę, którą niosło
czterech rosłych orków. Kabina z przyczepy kempingowej była pomalowana na pomarańczowo,
żółto i niebiesko. Kołysała się na ramionach olbrzymów, a w oknach powiewały złote zasłonki.
– Co się z nimi stało? – szepnął Flaszka.
– Oni robią, co mogą – odparł Wampir.
– Dokładnie! – powiedział ze śmiechem Raczkiewicz. – Zmienili się, zmienił im się mózg
i teraz tworzą coś nowego…
– Już nas widzą – chrypnął Tyszkiewicz, wskazując na Zielonych pokazujących ich palcami.
– A czują? – usłyszeli Orłowskiego.
– Raczej nie, bo widzę tylko ciekawość. Nawet radość. Podskakują. Nie widzę agresji.
– Dzieci. – Poniatowska wskazała małe zielone stworzenia bawiące się na ulicy piłką. – Rany
Swaroga, dzieci.
– No to po homo sapiens – orzekł Flaszka.
– Jak droga, Wolf? – spytał major.
– Przed nami las i lotnisko. Droga cała. Za lasem znowu miasto. Stąd nie widzę.
– Lotnisko, mówisz?
– No, lotnisko.
– Widzisz jakieś samoloty?
– Dużo pasażerskich. Chcesz zaryzykować lot?
– Ile?
Wolf wysilił wzrok.
– Bardzo dużo. To wielkie lotnisko.
– Podlećcie tam i sprawdźcie. My jedziemy prosto.
– Roger that.
Michael Cholewa stuknął we wskaźnik paliwa.
– Thirty clicks max – powiedział.
Tyszkiewicz przyjrzał się jego twarzy. Pilot był blady i spocony.
 – Co się z tobą dzieje? – spytał.
– Byłem… tam. – Wskazał palcem sufit śmigłowca. – Bardzo długo. Ziemskie ciążenie mnie
dobija.
„No to pięknie” – pomyślał Wolf, ale nie podzielił się swoją jakże celną obserwacją
z Amerykaninem.
– Szefie, pilot mówi, że mamy paliwa maksymalnie na trzydzieści kilometrów.
– Okej, zróbcie szybki zwiad i siadajcie na autostradzie przed nami. Zabierzemy was.
Tyszkiewicz wyjaśnił Cholewie, co ma robić. Ten podniósł bez zbędnego entuzjazmu kciuk
i pochylił dziób Jaszczura. Minutę później byli nad lotniskiem. Było naprawdę wielkie. Dwa
pasy wschód–zachód i jeden północ–południe, od strony północnej długie zabudowania
i dziesiątki samolotów – większych w dalszej części lotniska, mniejszych po stronie zachodniej
i bliżej pasa. W kilku miejscach widać było leje po wybuchach i wraki, które spłonęły dawno
temu. Większość szyb w budynkach została wybita. Niektóre samoloty, zwłaszcza te mniejsze,
wyglądały na sprawne.
– Co sądzisz, Michael? – spytał Wolf. – Da się nimi polecieć?
Pilot uniósł brwi.
– Ile lat trwa… to wszystko?
Tyszkiewicz przyjrzał się twarzy pilota. Do kredowego koloru skóry i potu na czole dołączył
wyraz udręki.
– Siedemnaście, przyjacielu.
– Ile? – Amerykanin otworzył szerzej oczy i wyraz zmęczenia ustąpił z jego oblicza. Zastąpiła
go trwoga.
– Może szesnaście.
Nagle z hangaru wyjechał pick-up z zamontowanym z tyłu działkiem. Siedziało na nim dwóch
rosłych Zielonych wygrażających niebu.
– Uwaga! – krzyknął Wolf, a Zuza, Wampir i Flaszka otworzyli ogień bez ostrzeżenia.
Sypnęły się iskry z paki i kabiny samochodu. Stojący za działkiem Zielony z głową
przyozdobioną pomarańczowym turbanem wycelował w śmigłowiec.
– Rany boskie – stęknął Wolf – niech ktoś zdejmie tego strzelca!
– Chwila… – Wampir wstrzymał oddech. Celownik się chwiał, a on starał się zrównoważyć
drgania.
Sylwetka orka to wchodziła w krzyżyk lunety, to z niego znikała. Wokół widać było rykoszety
z Roda Flaszki, ale olbrzym ciągle stał i właśnie przeładowywał wielką broń. Oberwał w ramię.
To był strzał Zuzy. Przeładowała Tora. Łuska z brzękiem upadła na pokład.
– Szybciej, na rany Peruna! – wrzasnął Tyszkiewicz.
Mateusz „Wampir” Gadziński wyczuł kołysanie śmigłowca. Ork wypłynął poza celownik, ale
ten jego głupi turban znowu wpłynie w krzyżyk… Uwaga… Teraz!
Pociągnął za język spustowy. Karabin jak zwykle zaskoczył go strzałem. Zakończona
tłumikiem lufa gwizdnęła, kolba kopnęła go w ramię, a łeb Zielonego eksplodował w gejzerze
seledynowej krwi.
Drugi Zielony, w czarnym turbanie, potrząsnął pięścią i zaczął odsuwać zwłoki komilitona, by
zająć jego miejsce.
– Cholewa, spieprzaj stąd! – krzyknął Tyszkiewicz. – Flaszka! Ogień zaporowy!
– Tajest!
Michael pochylił dziób Jaszczura i pomknął w dół, tuż nad dachy zabudowań. Usłyszeli za
sobą grzmot. Skulili się, ale pocisk przeleciał nad nimi. Pilot obrał kurs na północny wschód, tuż
nad drzewami.
– Widać ich jeszcze? – spytał Wolf.
– Czy mi się zdaje, czy to były… muzułmańskie orki? – spytał Flaszka, ale nikt mu nie
odpowiedział.
– Już ich nie widać – odezwała się Zuza.
– Uff – odetchnął Tyszkiewicz, po czym zwrócił się do Michaela. – Leć nad autostradę,
wyląduj za miastem.
Tamten westchnął, starając się wyprostować szyję, która z trudem trzymała głowę, i powtórzył
pytanie zadane przed strzelaniną:
– Czyli ile?
Wolf zamrugał, starając się zrozumieć, o co pyta Amerykanin. Wreszcie sobie przypomniał.
– Około szesnastu lat.
– Na jakim obszarze to… się stało?
Kamil wiedział, dlaczego o to pyta. Chodziło o Stany Zjednoczone. Ciężko westchnął
i położył astronaucie rękę na ramieniu, po czym cofnął ją, przypomniawszy sobie, jak trudno mu
znieść przyciąganie ziemskie.
– Z tego, co wiemy… ta zielona zaraza zalała całą Ziemię.
– Mój… Mój kraj też?
– Najprawdopodobniej.
– Nie macie pewności?
– Nikt się z nami nie kontaktował. Znikąd. Przez szesnaście lat. To dużo.
– Wy jesteście…
– Polakami.
– Czyli Polska jest ostatnim…
– Ludzkim krajem na kuli ziemskiej? Tak.
– Fuck! – zaklął, a z jego oczu popłynęły łzy. – Czy to N-Gen?
– Tak.
– Bez wyjątków?
– Nawet jeśli były, orki zabijały tych, którzy nie byli tacy jak oni.
– A dzieci?
Kamil pokręcił głową i spojrzał grobowym wzrokiem na Amerykanina.
Ten zachłysnął się, jakby przed chwilą coś pił, a płyn dostał mu się do płuc.
– Mój Boże. – Pokręcił głową. – Mój Boże. Mam żonę. Syna. Mam żonę! W Nowym Jorku!
Syna!
Kamil chciał powiedzieć, że Michael nie ma już ani żony, ani syna, ale nie przechodziło mu to
przez gardło. Żaden człowiek nie umie wypowiedzieć tak strasznych słów. Dotknął ramienia
tego obcego człowieka i nagle Michael Cholewa, ostatni amerykański astronauta, przestał być
obcy, a stał się bratem. Wiechucka przysunęła się od tyłu i delikatnie położyła dłoń na lewym
ramieniu pilota. A on coraz mocniej łkał. Wampir sięgnął do swojej sakwy i wyciągnął z niej
zdjęcie młodej, ładnej kobiety.
– My girl – powiedział do pilota. – I understand you, my friend.
Pilot wziął zdjęcie w drżącą dłoń i przez chwilę patrzył na Gadzińskiego, a potem przyjrzał się
fotografii. Trzymał ją, obserwując, jak słońce ślizga się po przetartym lakierze, a potem oddał
snajperowi. Chciał coś powiedzieć, ale nie odezwał się.
 – Thank you – chrypnął wreszcie.
Zuza wyciągnęła zza osłony pancerza medalion. Otworzyła go. Było tam zdjęcie małego
chłopca. Pochyliła się i pokazała go pilotowi.
– My brother. That’s my Mateo. He’s gone.
Cholewa spojrzał na zdjęcie i pokiwał głową.
– I’m sorry, ma’am.
– We all are. We all are.
I jakoś tak się stało, że wszystkim w Jaszczurze zamokły oczy, bo każdy, każdy siedzący
w nim żołnierz stracił bliskich na tej cholernej apokaliptycznej wojnie.

Gdy śmigłowiec lądował, silnik już się krztusił. Dojeżdżały do nich Dażbog i Porewit.
– I jak? – spytał Orłowski. – Mieliście tam strzelaninę?
– Lotnisko ma obsadę – odparł Wolf. – Pick-upy z działkami.
– Dużo?
– Wyjechał jeden…
– Drugi wyjeżdżał z hangaru, jak dolatywaliśmy do dachu – dodał Flaszka.
Orłowski zamyślił się. Podniósł wzrok na dowódcę Grunmorów.
– Artur?
Major westchnął.
– Nie ryzykowałbym walki w takim stanie. Mamy dwa sprawne wozy i półżywą załogę.
Nawet jeśli jest tam zdolny do lotu samolot i nawet jeśli Cholewa by sobie z nim poradził… –
Spojrzał na chwiejącego się na nogach pilota, którego podtrzymywał Wolf. – Co mu jest?
– Wrócił z nieważkości. Nie daje rady.
– No właśnie – sapnął Miś. – Tak czy owak, ryzyko jest za duże. Osobiście doradzałbym
pośpiech. Oni mogą ścigać śmigłowiec.
Orłowski pokiwał głową.
– Racja.
Spojrzał na wojów, którzy wysiedli z Jaszczura.
– Ładujcie się, gdzie możecie. Najlepszy będzie jednak Dażbog. Amerykanin koniecznie do
środka. I weźcie go jakoś nawodnijcie.
– Zajmę się nim – oświadczyła sanitariuszka.
– Świetnie. Otwórzcie włazy, żeby był przewiew.

Ruszyli. Czekał ich sześćdziesięciokilometrowy odcinek wiodący na północ i trochę na wschód,

bez wielkich miast po drodze.
Była jedenasta, gdy minęli Giessen.
Wiechucka do tego czasu połatała Flaszkę (był mocno poszarpany, ale tylko od pasa w górę),
Zuzę (miała poparzenia na prawym boku), Wampira (zdarta skóra na prawej łopatce i odłamki
pod pachą i po prawej stronie szyi) oraz Cholewę. On także miał trochę odłamków, głównie
szkła, na twarzy. Podłączyła mu kroplówkę i wygospodarowała trochę miejsca, żeby mógł
półleżeć.
Jarym zajęła się ze szczególną troską, chociaż był tylko poobijany.
– Dwa razy zginąłeś podczas tej misji – wyjaśniła – należą ci się szczególne względy.
 – Dziękuję. Wolałbym – pokazał leżące obok nich czerwone worki – nie mieć tych względów.
– To jest wojna – westchnęła Wiechucka. – To jest wojna.
Dopiero na końcu wyjęła kule z ciała Orłowskiego i załadowała mu tampony w rany. Klął
i pocił się tak samo jak inni woje.
– A ja myślałam, szefie – powiedziała z bladym uśmiechem – że pan jest inny.
– Że nie czuję?
– Coś w tym stylu.
– Przykro mi, Runa, jestem tylko człowiekiem. – Uśmiechnął się.
– Wciąż nie mogę w to uwierzyć.
– Jestem głodna – oznajmiła Frenkiel i energicznie zaczęła szukać żołnierskiej porcji
w plecaku.
– To dobry pomysł – przyznał Zgud. – Też zgłodniałem.
– Niektórym to dobrze, mogą sobie siedzieć i żreć – jęknął Lenny. – Tylko biedny kierowca
ciągle ręce ma zajęte.
– Tell me about it – nadał Hantel.
– Zawsze mi się wydawało – odezwał się Raczkiewicz, żując wojskowego batona – że
prowadzenie i jedzenie nie stanowią zbiorów rozłącznych.
– W asfalcie są dziury, a ja mam ludzi na dachu – wyjaśnił Lenny. – Kumatum?

– A kiedyśmy zmienili trasę na czwórkę? – spytał Jary, wyglądając przez właz Dażboga. – Nie
zauważyłem.
– Szczęśliwi ci, którzy nie wiedzą – rzekł Lenny, tłumiąc ziewnięcie. – Se nie zauważają. Od
prawie stu kilometrów jedziemy czwórką. Na wschód. Po prawej mijamy właśnie Eisenach, jeśli
waćpanowi coś to mówi.
– Nie mówi. Która godzina?
– Dwunasta pięć.
– Dobry mamy czas?
– Zależy, jak na to spojrzeć.
– Dużo trasy przejechaliśmy?
– Prawie połowę.
– Hm. O, będzie paliwownia. – Dziki wskazał zardzewiały, krzywy znak informujący
o zbliżającej się stacji. – Sprawdzimy? – Spojrzał na Orłowskiego.
Major porozumiał się z Misiem.
– Okej – padła odpowiedź. – Ostrożnie.
Sprawdzili dotąd trzy stacje benzynowe. Wybierali tylko takie, które były daleko od miast, co
w Niemczech nie jest wcale takie proste. Wszystkie były puste i suche jak pustynia. Tym razem
nie spodziewali się niczego innego, ale sprawdzić nie zawadziło, bo problem paliwa był
podstawowy. Wiedzieli, że jedyne, co ewentualnie mogą znaleźć, to rzadka benzyna lub ropa,
nie gaz, ale pojazdy wojskowe były przystosowane do różnych paliw, z wyjątkiem lotniczych,
a z niskimi oktanami tudzież estrami doskonale radził sobie „odczynnik Karwowskiego”, który
nosił każdy mechanik.
– BiPi – skomentował Jary, widząc pobrudzony brązowymi zaciekami, zielono-biały znak. –
Kiedy ostatni raz tankowałem na takiej stacji?
– W poprzedniej epoce – rzuciła Monika, wyskakując na pancerz Dażboga i odbezpieczając
Roda. – Gotowa. I lepiej zróbmy to szybko, bo siada mi bateria w Chorsie.
– Wszystkim siadają – rzucił Orłowski, badając otoczenie stacji przez celownik. – Zgud
i Wojteczek już się ładują w Dażbogu.
Niestety, transporter posiadał tylko dwa gniazda, a Porewit jedno. Tam podładowywała
pancerz Dominika. Oba pojazdy podjechały na zapuszczony parking, a obsada rozsypała się
dookoła z odbezpieczoną bronią, lustrując teren. Stacja, kiedyś zielono-biała, teraz była bardziej
rudo-bura. Dystrybutory zaczęła zżerać rdza, szyby w głównym budynku zostały wybite,
a towary rozkradzione. To był typowy widok.
– Czysto – powiedział Mardok, zaglądając za budynek.
– Czysto – oznajmiła Frenkiel, sprawdziwszy wnętrze stacji.
– Czysto – rzucił Fraydey, który odbiegł najdalej, by przeczesać parking po drugiej stronie.
– Dobra – sapnął Orłowski. – Kto ma najwięcej energii w Chorsie?
– Ja to zrobię – rzucił Miś.
Podszedł do wielkiej, okrągłej płyty chroniącej główny zbiornik paliwa. Była odwalona na
bok i pokruszona. Zbiornik został dawno temu odkryty i opróżniony. Bielawski machnął ręką na
znak zniechęcenia.
– To bez sensu – mruknął.
– W sumie postępujemy niedorzecznie – nadał Zgud, wychodząc z Dażboga.
– Co masz na myśli, szeregowy? – spytał Orłowski.
Dawid zeskoczył na ziemię, a za nim zsunął się Jastrząb.
– Zachowujemy się jak dzieci, które się denerwują, że nie ma lodów w sklepach. W sklepach
może nie ma, ale w fabryce lodów na pewno są. Powinniśmy szukać albo rafinerii, albo
ropociągów.
– Yhm – odezwała się Wiechucka. – Doskonały pomysł. Już się rozpędzamy.
– On ma rację – mruknął Orłowski. – Tyle że na jazdę w bok nie możemy sobie pozwolić.
Poza tym takie miejsca mogą już od dawna stanowić bazy orków. Jak to lotnisko.
– Fakt – przyznał Zgud.
– Czekajcie. – Miś podszedł do drugiej płyty, na pierwszy rzut oka nienaruszonej. – Jest drugi
zbiornik, jakby nietknięty.
– Niemożliwe. – Orłowski dołączył do niego.
– Niech pan major się uziemi – poradził Tygrzyk i podał mu kawałek drutu.
Bielawski wykonał instrukcję, chwycił łom i odwalił płytę. Pociągnął nosem.
– Jak Siwą kocham, benzyna… – Wyciągnął rękę i zahaczył o jakąś linkę. – Co to jest?
– Kurwa, granat! – krzyknął Tygrzyk i padł na ziemię, a z nim wszyscy, w tym Miś.
Leżeli kilka sekund, ale nic się nie stało.
– To co? Nie granat? – spytał Zgud.
– A mnie się wydawało – rzuciła leżąca za nim Zadra – że słyszałam dzwoneczek. Taki,
wiecie, jak u owieczek…
– Dobrze, że nie dzwon pogrzebowy – odezwał się Dziad i wszyscy się zdziwili, bo, jak
wiemy, Dziad się nie odzywał.

Conrad „Lobo” Bella przed przeobrażeniem uwielbiał komiksy, a zwłaszcza opowieści

o pewnym Czarnianie, który, by udowodnić swoją wyjątkowość, wymordował całą planetę
ziomków. Gdy Bellę dopadła zielona zaraza, a razem z nią morderczy szał, półświadoma część
jego psyche postanowiła powtórzyć wyczyn Lobo i dlatego Conrad, trzymając kosę w jednej
ręce, a cep w drugiej, wymordował całą wieś Ebenheim. Nie była to planeta, ale niewątpliwie
kawał wiochy – kto ma mapę Überlandu, niech sobie sprawdzi. Przypieczętowawszy w ten
sposób legendę „Wilka spod lasu”, Bella szukał podobnych sobie twardzieli i tak powstał
pierwszy w okolicy gang, który szalał po Saksonii najpierw na piechotę, potem samochodem,
a gdy hordy wyssały zewsząd paliwo… rowerami. W miarę upływu lat rowery popsuły się, nie
tylko z powodu zbyt dużego obciążenia, ale i braku konserwacji. W końcu, gdy ostatnia maszyna
padła, gang Wilka wrócił do pierwotnej, pieszej postaci, ale gangsterzy zdążyli, dzięki
gromadzonym cierpliwie łupom, upodobnić się do rycerzy, wikingów, harleyowców, słowem,
indywiduów, na widok których każdy myślący (na swój sposób) Grün zmykał, gdzie pieprz
rośnie.
Tego czerwcowego dnia Conrad wraz z dwoma najbardziej zaufanymi komilitonami,
Matthausem Neuem zwanym Nowiutkim oraz Martinem Pongo zwanym Sponczbobem, grali
w karty w jednej z podziemnych kryjówek Wilków, znajdującej się w pobliżu starej,
opuszczonej stacji benzynowej BP.
Gra w karty polegała na tym, że Sponczbob i Nowiutki rzucali kartoniki zupełnie dla nich
niezrozumiałej gry „Magic”, a Lobo mówił, że albo dobrze zrobili, albo źle i albo ten wygrał,
albo tamten, przy czym najczęściej wygrywał Lobo. Ani Matthaus, ani Martin nie śmieli
przyznać, że niczego z tej gry nie rozumieją, a Bella nigdy im nie powiedział, że wciąż zmienia
reguły, także bowiem nie może sobie przypomnieć, na czym karcianka polega. Wiedział jedynie,
że kiedyś, przed przeobrażeniem, grywał w nią pasjami. Świadczył o tym pokój, w którym kart
były dosłownie tysiące. Cóż. Przemiana odebrała mu sporą część rozumu i teraz pozostało mu
tylko patrzeć na kolorowe obrazki (kolor, jak pamiętamy, uspokajał Engelsów) i zabawiać
kolegów komentarzami „Teraz dobrze”, „Teraz czarem pierdolnij” albo „Tarcza, tarcza!”.
Wszyscy dobrze się bawili i o to chodziło. Pozostali członkowie gangu stali wokół nich albo
wylegiwali się w innych częściach nory i cieszyli się, że nie muszą się smażyć na słońcu.
– Lobo, a jest sens tu być, że tak powiem? – odezwał się Nowiutki, którego niewielki łeb
przyozdobiony był za dużym stalowym hełmem wikinga z przyczepionymi nieco połamanymi
gołębimi skrzydłami.
– Źle ci tu? Chłodniutko, koledzy…
– Milutko jest, że tak powiem, ale, rozumisz, kto się złapie na te pułapke? Mysz z kulawo
nogo tu nie jeździ.
– Pies – poprawił go Pongo. Ten z kolei nosił na głowie żółtą czapkę z daszkiem, na której
głównej części tkwiły wyłupiaste oczy jakiegoś stwora, a na daszku czerwieniła się uśmiechnięta
gęba i wywalony ozór. Pongo mówił z uporem maniaka, że to Sponczbob i że kiedyś bardzo go
lubił.
– Co pies? – spytał Nowiutki.
– Pies z kulawo nogo.
– Jaki pies? – dopytywał się Matthaus.
Mózg Nowiutkiego po przemianie ucierpiał w pewnych obszarach bardziej niż centralny
ośrodek nerwowy przeciętnego Grüna. Najgorzej było u niego z pamięcią krótkotrwałą. Ledwie
coś powiedział, zapominał, co to było. Ale ogólnie był przemiłym kompanem i wyjątkowo
srogim wojownikiem.
– Psy chodzo z kulawo nogo. Ale głupio gadasz ogólnie – odparł Sponczbob. – Wciąż jeżdżo
ulico koniochody.
 Koniochodami Wilki nazywały samochody zaprzężone w konie lub krowy. Właściciele takich
aut od czasu do czasu przemierzali drogi Überlandu w poszukiwaniu benzyny. Ostatnio trafił się
taki niecały miesiąc temu.
– No jeżdżo.
– I dlatego tu czekamy.
– Co? – Nowiutki już zupełnie się pogubił w konwersacji.
– Gramy, dekapitacja! – warknął Lobo, trzymając kartę w łapie. „Dekapitacja” to było jego
ulubione słowo. Niestety nie pamiętał już jego znaczenia.
– No gra…
W tym momencie zadzwonił dzwoneczek, który gang Wilków sprytnie połączył linką
z wabikiem, czyli polanym odrobiną starej benzyny włazem jednego ze zbiorników stacji.
Zbiornik był pusty jak pamięć Nowiutkiego, ale pułapka, nadzwyczaj według Belli
wysublimowana, działała.
– Wilki, do broni! – warknął Lobo. – Przyjechał obiadek!
– Albo i co lepszego – rozochocił się Sponczbob.
– O, wymorde! – Nowiutki pociągnął nosem. – Czujecie ten zapach? Obiadek, że tak powiem!
– Ja pierrrdolę, czuję – odparł Lobo, zakładając na głowę złoty rzymski hełm zaopatrzony
w przerzedzoną czerwoną kitę. – Moja grupa wyjściem „a”, Ulrich, Hermann i Siegfried razem
z Nowiutkim wyjściem „b”, a reszta ze Sponczbobem tym tam… tym trzecim.
– Jawohl! – krzyknęły Wilki, zbierając oręż tudzież pancerze.
– Tylko najpierw się ubrać, łachudry, żebyście tak jak ostatnio, nie wyszli z wurstami na
wietrze.
– He, he, he! – roześmiał się Sponczbob.
– To nieśmieszne było – zmitygował go Lobo. – Sigmund wtedy zginął.
– Prawda, prawda. Ale za to był smaczny.
– Móóóżdżek – rozmarzył się Nowiutki.
– Cisza. Koncentrejszyn – zakomenderował Bella. – Gotowi?!
– Jawohl!
– No to do ataku!
Conrad biegł korytarzem wiodącym do wyjścia „a”, trzymając w jednej łapie włócznię,
a w drugiej rzymski miecz, i uśmiechał się na myśl o swojej pułapce. Taki zmyślny koncept!
Taki zmyślny! Te głupie Grüny będą jeszcze przez lata szukać benzinum, a oni będą ich łapać
i łupić, łapać i łupić! Pułapka Wilków rzeczywiście przez lata przynosiła im same zwycięstwa,
bo hordy od dawna nie nawiedzały stacji, pozostały więc tylko mniejsze gangi i cywile. Nie
pomyślał jednak dotąd Bella, że warto by zainstalować jakiś peryskop czy coś w tym stylu,
chociaż Sponczbob od czasu do czasu o tym wspominał.
Gdy przywódca Wilków wyskoczył z podziemnego wyjścia „a” wraz z Richardem
i Wilhelmem i zobaczył wymierzone w siebie lufy pokaźnego, zaopatrzonego w wozy bojowe
oddziału, zrozumiał, że brak peryskopu to jednak poważny błąd, ale było, jak by powiedział
Nowiutki, „że tak powiem”, za późno na jego instalację. Pierwsze kule świsnęły mu obok
pióropusza i zadrżał dzielny Lobo, ale po chwili wzięła górę jego wojownicza dusza, zwłaszcza
że zasilał ją, niczym wysokooktanową benzyną, zniewalający zapach Różowych. Coś, czego
Bella nie czuł od dnia przeobrażenia.
– Do ataaaaku, Wilki! – wrzasnął, skoczył w górę i rzucił włócznią w stronę mierzącej do
biegnącego kilka kroków dalej Sponczboba rudowłosej, chociaż orkopodobnej postaci.
 Kapral Dziad jako jedyny nie poczuł zaskoczenia, gdy przystrojone jak na karnawał orki
wyskoczyły spod ziemi, zasypując ich dzirytami i ogłuszając dzikim wrzaskiem. Razem
z innymi Orłami poderwał się z ziemi i zobaczył składającą się do strzału Zuzę, zupełnie
nieświadomą, że leci w jej stronę włócznia. Niewiele myśląc, skoczył, kopnął Zadrę w żebra
obiema stopami, wymierzył Roda i zanim ostrze włóczni zagłębiło się w jego piersi, wypalił trzy
razy w stronę noszącego rzymski hełm Zielonego. Gdyby Dziad był piechociarzem, nie
pancerniakiem, miałby Chorsa i pewnie ceramiczne płyty zatrzymałyby dziryt. Niestety, lekka
zbroja przeznaczona do noszenia pod pancerzem nie mogła powstrzymać strasznego pocisku.
Żołnierz upadł na bok, ale zmusił się do przytomnego myślenia i zignorowania bólu, który
uniemożliwiał oddech i zwiastował utratę przytomności. Postanowił spożytkować ostatnie
sekundy życia tak dobrze, jak potrafił. Wycelował w pierś Rzymianina, przytrzymał drugą ręką
Roda i pociągnął za spust. Lufa krzyknęła ogniem i stalowe pociski pobiegły długimi
czerwonymi strugami w stronę kołyszącego się w biegu napastnika. Dziad trzymał język
spustowy nawet wtedy, gdy przestał widzieć, nawet wtedy, gdy słuch odmówił mu
posłuszeństwa, a jedynym odczuciem był dotyk. Dotyk spustu.
Nie puszczaj. Nie puszczaj. Nie puszczaj…
Conrad nigdy jeszcze nie czuł impetu pocisków tego kalibru wbijających się w ciało. Bolało
jak diabli! Rwało bebechy, bulgotało w piersi, szarpało mięśnie, parzyło, szczypało!
– Oż wy chuje pachnące! – zawrzasnął, dopadając rudej istoty, ale ta przetoczyła się w bok
i zamiast ściąć jej głowę, Bella przeciął tylko powietrze.
Zwrócił pysk w jej stronę, wtedy jednak poczuł straszliwy ból w plecach, po czym z jego
brzucha wytrysnęła długa, połyskliwa klinga włóczni. Popatrzył na nią zdziwiony, jakby chciał
bliżej jej się przyjrzeć, ale ostrze schowało się w jego brzuchu niczym łeb jaszczurki, która
wyczuwszy niesprzyjającą aurę, chowa się w norze. Bella dotknął pokiereszowanego brzuszyska
i wtedy coś tak palnęło go w łeb, że upadł na ziemię, ale jakoś dziwnie. Zobaczył pod sobą
chmury, potem, wciąż pod sobą, koła pojazdu, wreszcie żwir drogi i na końcu stację benzynową,
na tle której stał dziwny wojownik dzierżący w jednej ręce topór, a w drugiej dzidę. Conrad
spróbował wstać, ale dopiero w tym momencie uświadomił sobie, że nie może, bo jest tylko
głową. „Miał rację Sponczbob – pomyślał, czując dziwny, kwaśny smak śmierci. – Miał rację.
Peryskop. Następnym razem… zainstaluję… pery…”
Lenny nie wiedział, czy się śmiać, czy drżeć ze zgrozy na widok wikingów i innych wziętych
ze średniowiecza wojów pędzących im na spotkanie. Przez ułamek sekundy żałował, że nie wziął
ze sobą swojej bazooki, ale zaraz przyszła myśl, że do piechoty bez sensu celować z takiej broni.
Odruchowo przyklęknął i upewniwszy się, że nikt nie wchodzi mu na linię ognia, wziął na
celownik Zielonego w wysokim hełmie ozdobionym białymi skrzydłami.
Kątem oka dostrzegł lecące z góry włócznie, ale uznawszy, że żadna nie spadnie na niego ani
na żadnego z towarzyszy, skupił się na celowaniu. Wiedział, że ma niespełna dwie sekundy,
zanim olbrzym trzymający długie widły go dopadnie, więc strzał musiał być celny i musiał być
w głowę. Problem jednak w tym, że gdy cel pędzi jak lokomotywa, kiwając łbem na boki,
trafienie w dziesiątkę jest trudne. Niewiele myśląc, Hadder pociągnął za spust i nie puszczał,
drąc się wniebogłosy niczym jakiś Rambo. Patrzył, jak smugi pocisków uderzają to w ramię
potwora, to lecą obok jego szyi, to schodzą na pierś, mijają bok i przedramię, wznoszą się znowu
do szyi…
„Donnerwetter, ależ mnie kłują te strzały! – myślał Nowiutki, pędząc z wielkim wrzaskiem
w kierunku wrażego oddziału. – Co to za gang, który ma pistolety?! Jak oni dziwnie wyglądają.
Rzucić widłami w tego siwego pokurcza, co do mnie grzeje, czy nie? Jak rzucę, może trafię,
może nie, a jak nie rzucę i dobiegnę, to trafię go na pewno, bo jak ja się zamachnę, to trafię we
wszystko, nawet w jabłko trafię. O kurwa! Ale mnie w pierś pierdolnął! Chyba w chuja rzucę
jednak, bo mnie wkurwił! Ja pierdolę! Ale w ramię mnie huknął! Co to za kaliber?! Nawet jak
z gangiem Łysego my walczyli, to nie mieli takich gnatów! Rzucę w chama, bo mnie
wkurwia…”
Nowiutki wzniósł mocarne ramię, wziął zamach, wyskoczył w powietrze…
„Zaraz skończy się magazynek – pomyślał panicznie Lenny i oczami wyobraźni lokalizował
swoje noże. – Kurwa, zaraz rzuci tymi widłami!” Mięśnie kierowcy napięły się w oczekiwaniu
na dwie rzeczy: rzut oraz stuk iglicy o pustą komorę. I wtedy ostatnia kula poszybowała, jakby
niesiona wolą woja zmagającą się z wolą orka, prosto w otwartą, pełną żółtych zębów japę.
Lenny widział, jak w otwartej paszczy zaczyna świecić błękitem niebo, a członki Zielonego tracą
władzę. Cielsko upadło i szorując żuchwą po skruszonym asfalcie, dotarło aż do kolana
kierowcy.
– Dzieńdoberek – mruknął Lenny do patrzącego na niego orka i błyskawicznie zmienił
magazynek.
„Co on mówi? – zastanawiał się coraz bardziej leniwy umysł Matthausa, gdy oczy wlepiały
się w pancerne kolano przeciwnika. – Co mi zrobił z moim muskularnym ciałem? Co to jest
»dżoberek«?”
Jego dusza uniosła się nad walczącymi i widziała przez kilka chwil, jak Wilki, w zwolnionym
nieco tempie, rzucają się na pachnących przeciwników i są masakrowani albo bronią palną, albo
w walce wręcz. „Ładny byłby z tego kadr” – pomyślał odruchowo i zdziwiła go ta myśl. Bardzo
zdziwiła. A potem zobaczył samoloty. Mnóstwo odrzutowców. I przypomniał sobie, zanim jego
myśl zgasła, że dawno temu, na innym świecie, lubił robić tym maszynom zdjęcia. Tylko nie
mógł zrozumieć, co się z nim potem stało.
Sponczbob widział śmierć Belli i Nowiutkiego. Widział, jak giną inni towarzysze. Dzielnie,
ale bezsensownie. Tamci… to nie były Grüny. Ich gęby były nieruchome, maskowate. Ta myśl
była tak przerażająca, jakby nagle znalazł się w horrorze. „Kim oni są? Kim są te potwory?!”
Martin wyhamował i patrząc w niemej rozpaczy, jak klan Wilków rozpada się mordowany przez
doskonale zorganizowanych przeciwników, zaczął najpierw powoli, a potem coraz szybciej biec
w przeciwnym kierunku, i to mimo zapachu, który owszem, był zniewalający, ale nie na tyle, by
dać się zabić. Ork rzucił w bok długą szablę i drewnianą tarczę, bo przeszkadzały mu w biegu,
po czym skoczył w niewielkie zagłębienie w trawie, mając nadzieję, że przeciwnicy go nie
dostrzegą.
– Verfluchte, żółta czapka – warknął do siebie i zdjął nakrycie głowy.
Przetoczył się kilkakrotnie w bok i zamarł, drapiąc w ziemię pazurami, tak go bowiem wciąż
podniecał doskonale wyczuwalny zapach. Nie. Nie może wyjść, nie może dać się zabić. Po chuj
mu zapach, jak wywleką mu mózg na wierzch czachy? Nie, nie zrobi tego. Niech te łachudry już
odjadą, proszę cię, Gotcie, niech odjadą…

– Wszyscy? – spytał nieco zdyszany Orłowski.

– Jeden chyba uciekł – odparł Żmij, wycierając ostrze topora niebieską szmatką. – Dogonić?
Sergiusz machnął ręką.
– Nie mają broni palnej, jeden jest niegroźny.
 – Ale może powiadomić innych.
– Myślisz, że ma znajomych? Nawet jeśli, my mamy pojazdy, oni nogi.
– Prawda, ale…
– Dobra akcja, żołnierzu – pochwalił dowódca Orłów, przerywając mu. – Z początku
myślałem, że ten topór i włócznia to tylko zabawki.
Żegota tylko się ukłonił.
– Straty? – rzucił Orłowski.
– Arkadiusz Brzeziński – odezwała się przez ściśnięte gardło Wiechucka.
– Kto? – Sergiusz spojrzał w jej kierunku.
Klęczała nad leżącym Dziadem, który patrzył nieruchomym wzrokiem w niebo. W jego piersi
ziała wielka dziura, a obok spoczywał zakrwawiony dziryt. Pod tułowiem woja rozlewała się
szkarłatna plama. Sanitariuszka trzymała nieśmiertelniki poległego. Odwróciła się w stronę
dowódcy.
– Dziad.
– Uratował mi życie – szepnęła Zuza, pochylając się nad kapralem. – Ta dzida była
skierowana we mnie. To powinnam być ja.
– Przestań – odezwała się Runa.
– To powinnam być ja – powtórzyła Poniatowska.
– Każdy na jego miejscu zrobiłby to samo. Ty też.
– To ja powinnam być martwa! – krzyknęła snajperka.
– Uspokój się, plutonowa! – zmitygował ją Wampir.
– Nie mogę! – warknęła Zadra. – Nie mogę dźwigać tego ciężaru! Ta wojna jest straszna, jaka
jest straszna!
Gadziński podszedł do niej, żeby ją uderzyć, ale Wiechucka była szybsza. Wzięła Zuzę
w silne ręce i mocno ją przytuliła. A potem szepnęła do ucha:
– Zamknij się, żołnierzu. Nie jesteś sama. Rozkleisz zespół. Popłaczesz w kraju. Dziad zrobił
to, co wszyscy byśmy zrobili. I ty też. Prawda?
Spojrzała jej w oczy. Zadra przytaknęła i energicznie wytarła oczy.
– Przepraszam. Już, już.
Orłowski przełknął ślinę.
– Kapral… Brzeziński był doskonałym wojem. Jestem pewien, że… – Chrząknął. – Nie wiem,
co powiedzieć. Kochaliśmy go. I, kurwa, już. Pamięć o nim nie zginie. Zebrać sprzęt, zobaczyć,
co te łachudry miały ze sobą, może coś się przyda. Lenny, Tygrzyk, pomóżcie Ewelinie włożyć
ciało do worka.
– Niech Runa go zostawi. Lenny też – powiedziała martwym głosem Kicia.
– Hm?
– Sami się nim zajmiemy – odparła dowódczyni Swaroga i bez słowa skinęła na Tygrzyka
i Flaszkę.
Wiechucka posłusznie odstąpiła od ciała.
– Co z tym maruderem w żółtej czapce? – wrócił do tematu Żegota.
– To był Sponczbob – zauważyła Frenkiel.
– Co?
– Ta czapka. Sponczbob.
– Aha. Nie uciekł daleko. Myślę, że wiem, gdzie jest – nie ustępował Żmij.
Orłowski westchnął.
 – Uciekł, bo chciał ratować życie. Orki też są ludzie. Odpuść.
Birkowski zacisnął szczęki.
– To nie są ludzie.
– Odpuść mu, Żmij.
– Dlaczego, do cholery?!
Orłowski zbladł i szepnął:
– Bo mój syn… uwielbiał Sponczboba. Dlatego.

Martin „Sponczbob” Pongo usłyszał warknięcie silnika, a potem drugiego. Do jego nozdrzy
dotarł zapach spalin. „Jak ja dawno nie czułem tej woni – pomyślał zdziwiony. – Donnerwetter,
jaki to miły zapach… Czy to możliwe, żeby mieli odjechać? Nie ścigają mnie? Lobo by ścigał.
To nie… nie… sprategiczne, żeby nie ścigać. Ale nie ścigają. Dziwne. Bardzo dziwne”.
Jego uszy pochwyciły głębsze brzmienie silników i jakieś okrzyki, a potem źródło dźwięków
przesunęło się, zaczęło cichnąć, w końcu zaś oddaliło się tak bardzo, że zaczęły z nim
konkurować ciche powiewy wiatru i śpiew skowronka. Martin niepewnie się podniósł. To nie
pułapka? Nie wybieg st… sprategiczny? Rozejrzał się i powoli włożył żółtą czapkę na głowę.
Przez chwilę stał, jakby bał się poruszyć, bo ruch zdradziłby jego obecność i skądś, trudno
powiedzieć skąd, padłby zdradziecki strzał. Ale nic takiego się nie stało. Nic się nie działo.
Sekunda po sekundzie, chwila po chwili letni dzień ze swoją leniwą atmosferą wygrywał
z wojennym zgiełkiem, który panował tu jeszcze przed chwilą. Pongo wykonał jeden krok
w stronę stacji benzynowej. A potem drugi. I trzeci. Wreszcie zaczął iść. W trawie błyszczała
jego szabla. Podniósł ją. Jej ciężar przywrócił mu odrobinę pewności siebie. Dwa kroki dalej
leżała okrągła drewniana tarcza. Podniósł ją także. Tak uzbrojony wszedł na zasłany trupami
parking. Wszędzie seledynowa krew. Wszę… Nie, nie wszędzie! Podbiegł, omijając zwłoki
Nowiutkiego, Siegfrieda i Hermanna, do miejsca, gdzie na ziemi widniała bordowa plama. Na
Gotta, jak ona pachniała! Przyklęknął i zanurzył palce w wonnej cieczy. Oblizał. Mein Gott! Jak
to smakuje! Jak to smakuje! Zaczął mazać sobie łapy i zlizywać ciecz z palców i pazurów. Tak
się zapamiętał, że po chwili jego dłonie i gęba były pokryte biało-czerwoną mazią, bo nie
zwracał już uwagi, że gryzie drogowy tłuczeń. Ale liczył się tylko ten cudowny nektar…
W końcu, gdy nie było już nic do zlizania, a jego serce wciąż biło od ekscytacji, Sponczbob
podniósł się i mruknął do siebie:
– Nie będę ich gonić. Nie będę. To pewna śmierć. Ale warto było, warto było dla krótkiej
takiej chwili…
Zastanowił się.
– Co ja taki wygadany się zrobiłem? To dzięki krwi… Różowych?! Hm!
Uśmiechnął się i popatrzył po trupach komilitonów.
– No to tak. Pancerzyk Hermanna i buty Ulricha, mieczyk Conrada… Niezłe łupy!
Wyszczerzył zęby jeszcze mocniej.
– I Hertzburgery!

Następnych sto kilometrów na wschód przejechali prawie bez przeszkód. Raz musieli ominąć
zator z kilkudziesięciu wraków popalonych samochodów, a innym razem jechać po zboczu,
które wznosiło się przy drodze, bo w asfalcie po obu stronach autostrady był taki lej, że gdyby
weń wjechali, już by się z niego nie wydostali.
Było im ciasno, ale nikt nie narzekał.
Zgud ładujący baterię w Dażbogu wciąż wracał myślami do słów Orłowskiego. Tych
o Sponczbobie. W końcu nie wytrzymał i zwrócił się do siedzącej naprzeciwko Wiechuckiej,
także ładującej baterię, bo podczas wyprawy zauważył, że z nią chyba najlepiej mu się
rozmawia.
– Ewelina – szepnął, upewniając się, że siedzący dalej Jary tego nie usłyszy. O ulokowanego
na samym końcu Cholewę się nie martwił, bo wiedział, że pilot nie rozumie po polsku. – Kim
w zasadzie jest Orłowski?
– Może sam ci kiedyś powie – odparła sanitariuszka pomna swojego donosu na Misia.
– Miał syna? – nie ustępował szeregowy.
– Sam powiedział.
– Czyli dzieciak nie żyje?
– Na to wychodzi.
– A żona? Bo jak miał syna, to musiał mieć żonę, prawda? Albo wciąż ma?
– Bywają synowie bez żon – odparła Runa, blado się uśmiechając.
– No to partnerkę.
– Ktara, nic ci nie powiem.
– Czyta fantastykę… Dziwny gość.
– Fantastyka to taka sama literatura jak każda inna. Tylko do lektury potrzebna jest jedna
rzecz – odparła nagle rozeźlona kobieta.
– Jaka?
– Wyobraźnia, szeregowy. Jak jej nie masz, będziesz się męczyć.
– Czyli ty też?
Wiechucka nie odpowiedziała.
– Czytałem, że ten Orłowski to bohater – nie ustępował Dawid.
– Wiesz, skąd ma te blizny na twarzy? – do rozmowy włączył się niespodziewanie Jary, który
siedział obok Eweliny.
Czyli słyszał.
– No? – odparł zachęcony Zgud.
– To było koło Janiszowic. Byliśmy na patrolu. Straszna jatka się zrobiła. Jakiś nawiedzony
Adolf wziął mnie na cel. W obu łapach miał tasaki wielkie jak telewizory. Orłowski odepchnął
mnie tak, jak dzisiaj Dziad Zuzę… – Dziki ściszył głos i rozejrzał się, ale Poniatowska,
Gadziński i Orłowski siedzieli na dachu transportera. – Chuj przejechał mu tymi tasakami po
twarzy. Myślałem, że już po chłopie. A on zawinął się orkowi wokół kostek i podciął mu ścięgno
Achillesa. Rozumiesz, młody… – Mardok chrząknął. – Ścięgno Achillesa Wundera jest grube
jak moje przedramię i twarde jak gałąź dębu. Przeciąć to kurestwo, nawet ostrym bagnetem… –
Pokręcił głową. – Do tego potrzeba krzepy, powiadam ci. Zielony zwalił się jak drzewo. I stary,
chociaż nic nie widział, bo krew zalała mu oczy, wspiął się na niego i wypalił trzy razy
w kręgosłup szyjny.
– O rany. – Zgud wytrzeszczył oczy.
– I szedł z nami trzy godziny do bazy, bo rozpierdolili nam łazik. Nic nie widział, a szedł
z innymi i zakazał się podpierać.
– Nieźle.
– Pewnie nie zauważyłeś, ale podczas akcji pod Verdun dwa razy uratował ci życie.
 – Jak?!
– No Stary taki jest. Dlatego kazał ci zostać z sobą. Obserwuje swoich ludzi i nie daje im
zginąć. – Mardok przełknął ślinę, patrząc na cztery czerwone worki pod przeciwległą ścianą
transportera. – W miarę możliwości oczywiście. Dwa razy była podobna sytuacja. – Wrócił
wzrokiem do Ktary. – Mierzył do ciebie Zielony, dostał czapę. Biegł do ciebie Zielony, dostał
czapę. W ciągu ostatniej doby ocalił nam życie… circa dziesięć razy.
Dawid słuchał tego, kręcąc głową.
– No widzisz – podjął Jary. – Niby go nie widać, niby nie słychać. Bo taki jest prawdziwy
dowódca. Zespół działa jak w zegarku, a on jest z tyłu. Jakby niepotrzebny.
– A pan, panie sierżancie? – Zgud spojrzał nieśmiało na Dzikiego.
– Co „ja”?
– Skąd pan tak dobrze zna… Ewangelię?
Szczęki Mardoka zagrały. Wiechucka położyła mu rękę na kolanie. Woj chrząknął, a potem
westchnął.
– Nie jesteś już „młody”, młody. Dałeś czadu podczas akcji i nie stchórzyłeś. A to test
charakteru. Więc ci powiem.
Ktara gorliwie pokiwał głową, co widząc, Dziki uśmiechnął się pobłażliwie.
– Pohamuj entuzjazm. Laski tego nie lubią.
– Nie? – Zgud spojrzał pytająco na Ewelinę.
Ta z uśmiechem potrząsnęła puklem ciemnych włosów i delikatnie pokręciła głową.
Dawida przeszedł dreszcz, gdy napotkał jej spojrzenie. Odetchnął głębiej i popatrzył na
sierżanta.
– Mówiąc krótko, szeregowy – odezwał się tamten – jestem synem księdza.
– Co?!
– Nieślubnym oczywiście. Dowiedziałem się o tym, gdy miałem osiemnaście lat. Była
w domu wielka awantura, ojciec, mój oficjalny ojciec chciał się rozwieść z matką, a księdza
Romana rozedrzeć na strzępy. Wszystko to w Wigilię. Niezapomniana wieczerza… – Mardok
odetchnął. – Ojciec Roman często do nas przychodził. Znaczy przedtem. Był „przyjacielem
rodziny”. Matka – parsknął – co później okazało się oczywiste, uwielbiała jego odwiedziny.
Oczy jej się świeciły. Wiesz, blondyn, tak jak ja, dobrze zbudowany… i niezwykle elokwentny.
– Jary umilkł na moment. Chrząknął. – Tematy religijne chodziły w moim domu w tę i nazad.
Znałem cały Nowy Testament, zanim skończyłem dziesięć lat. Bywaliśmy z matką u księdza na
plebanii, rozmawialiśmy godzinami. Lubiłem go. Zresztą mój ojciec też go lubił. To była dobra
kompania. I taka, kurrrrrwa, uduchowiona. Jak się ojciec dowiedział, chciał się wyprowadzić, ale
nie mógł znaleźć roboty. W domu zrobiło się piekło. Trwało to kilka miesięcy, a potem stary się
uspokoił. Kochał matkę, kochał mnie. Więcej z Romanem się nie spotykali, ale się nie
przeprowadzili. I… wciąż chodzili do kościoła, chociaż ojciec dużo mniej. Mój… biologiczny
ojciec chciał mnie widywać i to był punkt sporny. Stary nie zamierzał się zgodzić, matka była
rozdarta. Roman był wdzięczny, że stary go nie wydał, bo wiesz, mała miejscowość, byłby
skandal. Obiecał, że załatwi nam N-Gen, jak już świat o nim usłyszał. Matka się ucieszyła, nawet
stary jakoś złagodniał. A potem… a potem ojciec Roman zachorował. Przestał się pojawiać na
mszach. Pewnej niedzieli poszliśmy do kościoła, celebrował inny katabas… – Twarz Mardoka
skurczyła się i napięła. – Wtedy wpadł od strony zakrystii ten potwór, półnagi, w strzępach
sutanny… I rozorał z połowę ludzi w kościele, w tym moich starych, bo byli blisko ambony. A ja
gadałem z kumplami z tyłu i ocalałem. – Spojrzał Zgudowi w oczy. – Dlatego znam dobrze
Ewangelię. I dlatego nienawidzę jej piewców, rozumiesz?

– Przed nami Jena – usłyszeli głos Orłowskiego. – Wiechucka, Zgud, dajcie podładować baterie
innym. Zapraszam na dach. Przed nami most. Gotowość.
Szeregowy i sanitariuszka nałożyli mocno już sterane orkowe maski i wdrapali się przez właz
na dach. Ich miejsce przy gniazdach zajęli Jary i Frenkiel, która zszedłszy do wozu, z ulgą zdjęła
maskownicę.
Jena rozciągała się na północ od autostrady. Na szczęście miała kształt długiego przecinka,
który tylko południowym końcem dotykał szosy, więc nie minęło kilka minut, a zagrożenie
zniknęło. Po kilkunastu kilometrach natrafili na wielkie skrzyżowanie z dziewiątką. Było mocno
zagruzowane, jakby kiedyś odbyła się tu duża bitwa. Lenny i Hantel musieli szukać objazdu
ślimakami, jakiś czas jechali dziewiątką, w sumie trochę było perypetii, zanim wrócili na
czwórkę, ale na szczęście wyłącznie logistycznych, nie militarnych.
Potem były dwie godziny niemal bezproblemowej jazdy – sto pięćdziesiąt kilometrów aż do
Drezna. Słońce zaczęło powoli chylić się ku zachodowi, gdy z odbezpieczoną bronią i oczami
przy lornetach zbliżali się do mostu na Łabie. Lenny, Klaudia, Żmij i Cholewa byli w Dażbogu
razem z Moniką Frenkiel i Mardokiem, którzy wciąż ładowali baterie. Astronauta coraz bardziej
słabł z powodu wstrząsu, jaki przeżywał jego organizm po skokowym przejściu z hibernacji
w nieważkości do pełnego wrażeń pobytu na powierzchni ojczystej planety. Dawka adrenaliny,
jaką uraczyła go Wiechucka, także zrobiła swoje. Serce i mięśnie zmuszone do wzmożonego
wysiłku domagały się teraz odpoczynku. Mężczyzna podsypiał i starał się leżeć na zwiniętych
kocach. Twierdził, że zaczyna go boleć kręgosłup.
Na pancerzu przebywali przypięci linami do relingów Orłowski, Samul, Wiechucka, Zadra,
Wampir i Zgud. Jeśli chodzi o Porewita, kierował nim Hantel, obok niego zaś za pancerną szybą
skryli się Kicia i Tygrzyk, natomiast Miś, Dominika, Fraydey, Wolf i mocno osłabiony Kolarz
okupowali pakę pojazdu. Kolarz podładowywał Chorsa.
Wiedzieli, że czeka ich jakieś dziesięć kilometrów jazdy blisko dużego miasta, i nie napawało
ich to entuzjazmem, bo już z daleka było widać, że jest zamieszkane, że mrowi się w nim od
Zielonych. Przy drodze, głównie po prawej stronie, mijali od czasu do czasu jakichś pieszych,
którzy za nimi patrzyli, a im bliżej byli miasta, tym więcej barwnie ubranych, ciekawskich
Engelsów przyglądało im się z obu stron szosy. Miś i Orłowski już wcześniej zaordynowali
pełne maskowanie, więc jeśli któryś woj miał orkową mordę zsuniętą na czubek głowy, musiał ją
teraz opuścić. Pojazdy były przygotowane tak jak te, które dostali przed misją, była zatem
szansa, że zwiodą mieszkańców miasta.
– Kurwa, zerwany most – zameldował Lenny.
Transporter zatrzymał się. Za nim pisnął oponami Porewit. Spod opon wzniosły się obłoki
kurzu.
Orłowski uniósł lornetę do oczu i spojrzał w przód. Sześć pasów, po trzy po obu stronach,
a wszystkie urywały się poszarpaną linią kilkaset metrów dalej.
– Widzicie te znaki? – Przebywający na pace Porewita Wolf wskazał dziwne, zbite z desek
płaszczyzny na wysokich żerdziach wbitych w pobocze. Wymalowano na nich na żółtym tle
czarne strzałki. W prawo. Znaki były zrobione nieporadnie i najwyraźniej orkową ręką.
– Nie podoba mi się to – mruknęła Węcławek.
– Ruszmy się, bo patrzą na nas tubylcy – rzucił Hantel zza kierownicy.
 – Ta – mruknął Orłowski. – Cofnijcie sto metrów. Tam była duża wyrwa w ekranach.
Zmieścimy się. Trzeba zjechać w prawo i pokonać rzekę wpław.
– W mordę… – Hadder nie lubił zjeżdżać z drogi, zwłaszcza w pobliżu gapiów, którzy już
zaczynali coś tam powarkiwać.
Cofnęli się, znaleźli wspomnianą przez dowódcę Orłów dziurę i minąwszy niebezpiecznie
blisko pięciu ubranych w nadzwyczaj kolorowe tkaniny Zielonych także zmierzających ku rzece,
ruszyli po trawie, coraz bardziej niespokojni. Orki – samce i samice – niosły worki, torby,
a nawet wiklinowy koszyk. Dwóch pociągało z butli.
– Na targ idą, czy co? – szepnęła Zuza.
Dażbog i Porewit znowu minęły grupę Engelsów. Podobnie ubranych i podobnie
wyekwipowanych. Ci, których spotkali wcześniej, wykazywali już oznaki podniecenia. Zaczęli
powarkiwać i wskazywać pojazdy.
Znowu pojawiły się wbite w trawę żółto-czarne znaki wskazujące, że… jadą we właściwym
kierunku. Przemieszczali się niebezpiecznie blisko położonych na prawo od nich pokrytych
czerwoną dachówką domów, z których okien, ledwie się pojawili, wyjrzały zaciekawione zielone
gęby. Grupa przechodniów, którą przed chwilą wyprzedzili, także zaczęła się ekscytować.
– Cholera – Zuza przełknęła ślinę – czuję się jak w jakimś horrorze.
– Yhm – mruknął Flaszka, unosząc powoli lufę Roda.
Kilku Zielonych, przybranych w luźne niebieskie kurty i czarne nakrycia głowy
przypominające napoleońskie rożki, wyszło przed domy, unosząc w dziwny sposób pyski.
Zaczęli rozmawiać, łykać jakiś płyn z butelek i wskazywać ich pazurami. Krzyknęli coś do
przechodniów, a tamci odkrzyknęli, także wskazując Dażboga i Porewita.
– Psiakrew – warknął Orłowski. – Lenny, nie można szybciej?
– Można, ale bez gwarancji, że dojedziemy do rzeki.
Pojazd podskakiwał na nierównościach i zbliżał się do biegnącej w poprzek drogi, którą,
niczym na jakąś pielgrzymkę, podążała kolejna grupa Zielonych.
– Co jest, do jasnej? – syknął Flaszka.
– Droga przed nami – nadał Lenny – ma biegnącą środkiem wysoką barierkę. Znaki pokazują,
żeby jechać w prawo. Co robić?
– Jedź za znakami – szepnął Orłowski.
– W prawo?
– Tak.
– Ekhem – chrząknął Samul. – Coraz więcej ich wychodzi z aupartamentów. – Pokazał
palcem zabudowania, z których wyłazili Zieleni. Jedni czochrali sobie głowy, inni drapali się po
brzuchach, jeszcze inni popijali, ale wszyscy wykazywali coraz większą ciekawość.
– Nie mają broni – zauważyła Dominika. – To cywile.
– A ci w czarnych kapeluszach? – spytał Samul.
– Ci… Napoleonowie?
– Yhm.
– Nie wiem…
– Jeden zaczyna za nami biec. – Fraydey zgrzytnął zębami i uniósł bardzo powoli Roda, bo
amunicji do jego rewolwerów w Radogoście nie było.
Napoleon porykiwał i machał łapą. Dażbog i Porewit ominęli w tym czasie kolejną grupę
pieszych. Ci bardziej oddaleni przyspieszyli kroku, a niektórzy, widząc Napoleona, także zaczęli
biec.
 – Czego on chce? – stęknął Flaszka. – Soli pożyczyć?
– Zuza, Wampir – warknął Orłowski.
Snajperka spojrzała na gębę Zielonego przez wizjer celownika.
– Co on gada? Musicie… zapłacić… maut? – Poniatowska spojrzała na Gadzińskiego.
– Tak. Maut – potwierdził Wampir. – Co to jest maut?
– Myto – rzucił Zgud także mierzący do Zielonych z Roda.
– Myto? – skrzywił się Flaszka. – Powariowali?
– Oblizuje się – dodała Zadra. – Wielu się oblizuje.
– Pachniemy im plackami – skomentował Flaszka.
– Odkrzyknąć „Nein”? – spytał Samul, który najmniej przypominał orka, bo oprócz maski
miał zielony kombinezon, który Zbrojowcy noszą pod pancerzem.
– Schowaj się trochę za mnie, Darek – poprosił Orłowski. – I nie, lepiej nic nie mówić.
– Uznają nas za chamów.
– Kolejny znak – oznajmił Lenny. – Prosto i w lewo. Czyli jedziemy dokładnie tak, jak chcą
Engelsi. Kurwa.
Dookoła nich rósł gwar. Dało się słyszeć pokrzykiwania i warknięcia. Szwargotanie Zielonych
wzmagało się niczym fala, która uderzała w ich uszy nieustannie narastającym crescendo.
– Frenkiel – odezwał się Orłowski – uprzedź Cholewę, żeby się nie wychylał. Nie ma
maskownicy.
– Tajest, ale on jest nieprzytomny, szefie.
Goniący ich Napoleon, omijający coraz szybciej przemieszczających się cywilów, znowu coś
krzyknął, ale nie do nich, lecz do stojących przed domami Engelsów, także w czarnych rożkach
na głowach. Dażbog i Porewit jechały dwupasmówką ciągnącą się równolegle do Łaby, której
błękitny nurt przesuwał się w przeciwnym kierunku – na północ. Na lewo od szosy były tory
kolejowe, dalej spadek i wreszcie zielony brzeg.
– Szefie – odezwał się Lenny – zjeżdżać? Za znakiem? Bo widzę nad brzegiem jakąś… mało
cywilizowaną instalację. I sporo Zielonych. Drzewa zasłaniają, ale… rozumie szef. I widzę, że
barierka między szosami została rozkręcona i wielkie dechy są położone na torach poniżej, żeby
łatwo było przejechać. Co robić?
– Tak, są tam orki – odezwał się Miś patrzący przez lornetę. – Z pięćdziesiąt sztuk. Cywile.
– Na mój gust – usłyszeli Wolfa – to jest prom. Widzicie linę w poprzek rzeki? Po drugiej
stronie jest taka sama stacja. W ten sposób się przeprawiają. Miejscowi nie płacą, a tacy jak my
muszą.
– Napoleonów jest tam co najmniej pięciu. W tym jeden Adolf – oznajmiła Zuza. – Wszyscy
mają te czapy na łbach.
Po przeciwnej stronie rzeki, wokół drugiej stacji promowej, przy której także stało trochę
Zielonych, choć mniej niż po stronie zachodniej, rozciągało się łagodne trawiaste wyniesienie.
Wyglądało na takie, z którego da się łatwo wjechać na autostradę, zwłaszcza że tam także
widniały żółto-czarne znaki drogowe.
– Do Napoleona dołączył drugi korsarz – zameldowała Węcławek. – Są dwieście metrów od
nas.
Teraz gonili ich nie tylko ci z czapkami, ale także co najmniej dwudziestu cywilów. Wszystkie
orki zaś przyspieszyły kroku, machały głowami, węszyły i popijały z butelek. Dał się słyszeć
jakiś dziki wrzask, kilka ryknięć. Chropawy dźwięk powarkiwania oblewał ich coraz gęstszą
falą. Minęli kolejną grupę pieszych.
 – Lenny, możesz przyspieszyć? – spytał Sergiusz.
– Straszne dziury. Pospadacie.
– Trudno. Szybciej.
Lenny delikatnie wcisnął gaz. W asfalcie dziura goniła dziurę, a Dażbog co chwila tak
podskakiwał, że były momenty, w których wszyscy znajdowali się w powietrzu, a potem
lądowali twardo na nierównym, gorącym pancerzu.
– Dojeżdżamy do wyrwanej barierki – zameldował Hadder.
– Dobra, Lenny, skręcaj.
Hadder odbił najpierw w prawo, by mieć lepsze pole manewru, zwolnił, a potem ostro skręcił
i wjechał na lewe pasy, po czym zbliżył się do brzegu drogi i zatrzymał. Zjazd był naprawdę
stromy. Pięćdziesiąt metrów dalej widać było kolorowy tłum orków ciekawie patrzących na nich
i na podążającą za nimi wrzeszczącą zgraję. Przy stacji promowej były wielkie pale wbite
w ziemię i przymocowane do nich liny ciągnące się tuż nad rzeką do podobnych pali wbitych na
drugim brzegu. Za pniami chyliła się sklecona z desek buda, a na prawo od niej wybiegał
w wodę siermiężny pomost dźwigający sporą grupę Zielonych. Kołysał się przy nim spory,
przypominający tratwę prom połączony z linami. Właśnie odbywał się załadunek pasażerów. Na
pomoście i przed budą stało kilku Napoleonów machających do nich groźnie łapami. Wyraźnie
ich… zachęcali do skorzystania ze swych usług.
– Musi im być gorąco w tych czapach – zauważył Samul.
– Skąd wieje wiatr? – spytał Orłowski.
– Wschodni – odparł najbardziej doświadczony w tych kwestiach Wolf.
– Dlatego ci za nami czują nasz zapach, a ci przy rzece jeszcze nie – stwierdził dowódca
Orłów. – Lenny, na Siwą, jedź wreszcie!
Dażbog ruszył w dół. Wszyscy siedzący na wierzchu chwycili się pancerza.
– Kurwa – zaklął zsuwający się Flaszka.
Przytrzymał go Fraydey.
– Sorry – stęknął Lenny.
Wjechali na deski na torach. Podskoczyli. Ktoś w środku Dażboga zaklął. Orłowski
wylądował, boleśnie obijając sobie pośladek. Trojan Samula ze zgrzytem przesunął się na
pancerzu.
– Pospieszcie się – poprosił Hantel kierujący Porewitem. – Ci alkoholicy zaglądają nam już do
oczu.
– Dominika – warknął Miś. – Do karabinu.
Sam też usiadł w gnieździe ciężkiego sprzętu i chwycił za rękojeści. Wolf, który nie miał na
sobie pancerza tak jak Miś i Dominik, położył się na pace i podniósł Roda.
– Będzie hałas – skrzywiła się POLOM-ka, celując we wrzeszczących Zielonych znajdujących
się dosłownie dziesięć metrów od nich.
– Więc go nie róbmy – odparł Bielawski.
Porewit zjechał wreszcie w dół i pokonał tory. Wjechał na w miarę równą trawę
i przyspieszył, zostawiając porykujący tłum z tyłu.
Hantel skręcił w prawo i ruszył za Dażbogiem.
Przykucnięty na pancerzu transportera Flaszka obserwował orki przy promie.
– Zaczynają się drzeć. Machają łapami.
– Nasi do nich dołączyli. Napoleonowie – zameldowała Węcławek.
Rzeczywiście, dwóch goniących ich dotąd orków w niebieskich kurtach i czarnych czapkach
podbiegło do kompanów przy budzie i zaczęło coś żywo meldować. Gdy Dażbog znalazł się
dwieście metrów od promu, Orłowski rozkazał:
– Lenny, w rzekę.
– Tajest! – odparł kierowca i skręcił w lewo.
Szeroki przód transportera uderzył w lśniącą powierzchnię wody i zaczął rozpychać fale
z głośnym bulgotem. Wóz lekko się zakołysał. Za nimi w nurt Łaby zsunął się Porewit.
– Złorzeczą coraz bardziej – syknęła Zadra, obserwując gromadzące się nad rzeką tłumy przez
lunetę snajperki. – Adolf przy stacji wyciąga coś dużego… Karabin. Ciężki karabin. Zdjąć?
– Zadra i Wampir, ognia – warknął Orłowski.
Poniatowska wzięła trzy szybkie wdechy, po czym wstrzymała oddech. Transporter kołysał
się na wodzie, kołysało ją też jej serce. Celownik przesuwał się w górę i w dół składającego się
do strzału Adolfa. Krzyżyk najechał na głowę. Pociągnęła za spust. Syknęła lufa zakończona
tłumikiem. Pocisk poszybował nad rzeką i trzasnął olbrzyma prosto w czerep. Ale nie przebił go.
Rykoszet pozostawił na głowie giganta seledynową smugę. Pół sekundy później padł strzał
Wampira. Adolf oberwał w pierś, ale to trafienie także nie zrobiło na nim wrażenia.
– Nieskuteczne – zameldowała Zadra, przeładowując Tora.
– Wszyscy, ognia – padła komenda Orłowskiego.
– A cywile? – spytał Flaszka.
Major spojrzał na niego jak na wariata.
Z pokładu Dażboga i paki Porewita wytrysnęły, gnane skompresowanymi gwizdami długie
czerwone smugi, zasypując chałupę, pomost i Engelsów snopami iskier, drzazg i serpentyn
seledynowej krwi. Odpowiedział im dziki wrzask. Tłum zaczął wymachiwać łapami, Zieleni
skakali do wody. Nagle na słupie, który znajdował się wyżej, nad torami, zapłonął ogień. Mijając
go, nie zwrócili na niego uwagi. Myśleli, że to lampa uliczna. Do ich uszu dobiegł głęboki
dźwięk bębnów.
– Czy ja śnię? – spytał Flaszka.
– Adolf wciąż żyje – zameldował Wampir.
– Żmij – odezwała się Zadra. – Dobrze by było, gdybyś ściął tego giganta, bo za chwilę
będziemy tu mieli jatkę. Nie wiem, dlaczego jeszcze nie strzela…
– Szarpie się, próbując odbezpieczyć broń – syknął Gadziński.
Wieża Dażboga już dawno była zwrócona w stronę wroga, ale działka pojazdu nie miały
tłumików, więc Żegota roztropnie nie otwierał ognia.
– Dowódco? – spytał cicho.
– Zaraz zacznie strzelać! – warknęła Zadra.
– Porewit, Żegota, ognia – rzucił Orłowski.
Huk działek i ciężkich karabinów z pojazdu Grunmorów na chwilę ich ogłuszył. Grube smugi
pofrunęły w stronę Zielonych i rozniosły na strzępy chałupę, łeb Adolfa oraz tych
nieszczęśników, którzy przebywali na promie tudzież pomoście. Jeszcze chwilę po palbie na
wodę opadały fragmenty kończyn, drzazgi i kolorowe owoce, które Engelsi trzymali w swoich
bagażach. Znajdujący się na brzegu tłum wrzeszczał i rzucał w nich grudami ziemi, które
spadały niegroźnie do wody.
– Wzbudzamy coraz większe zainteresowanie promowców na drugim brzegu – zameldował
Lenny.
Spod pancerza Dażboga wygrzebali się Jary i Zdzira.
– Przepraszam, musiałem się jeszcze trochę doładować – odezwał się Dziki. – Ale już nie będę
musiał.
– Cholera, ciasno się robi – stęknął robiący trochę miejsca Samul. Istotnie, teraz na pancerzu
transportera gnieździło się siedem osób, a był jeszcze Trojan.
Znalazłszy sobie względnie wygodne miejsce i przypiąwszy się do relingu, Frenkiel wskazała
palcem miasto za rzeką.
– Co to jest?
Na wysokich słupach, podobnych do tego, który płonął po zachodniej stronie Łaby, zaczęły
palić się ognie. Jeszcze chwila i zapłonęły punkty w głębi miasta. Głęboki dźwięk bębnów
wzmagał się i stapiał ze wzmagającym się rykiem Engelsów. Był tak donośny, że marszczyła się
od niego powierzchnia wody. Znad zabudowań po zachodniej stronie rzeki wzniosły się
pomarańczowe lampiony. Orłowski skierował na nie lornetę. Miały wymalowany czarny znak…
dolara.
– Są niezadowoleni, że nie zapłaciliśmy – odezwał się ochrypłym głosem.
Monika spojrzała nad dachy Drezna. Tam także pojawiły się lampiony. Czerwone.
Z nieporadnie wymalowaną białą pięścią.
– Nad wyraz oczywista komunikacja – skwitował Raczkiewicz.
Dażbog wjechał wreszcie na brzeg, a Porewit wdrapał się tuż za nim.
– W lewo, szefie? – spytał Lenny.
– Tak, na autostradę.
– Ale po drodze jest stacja promowa, kilkudziesięciu Zielonych i Adolf.
– Widzę, Lenny. Ognia.
– I znowu cywilów pierzemy. – Flaszka pokręcił głową, gdy POLOM-i i Orły zasypały stację
promową gradem pocisków.
Chałupa, nie wiedzieć czemu, eksplodowała. Błysnęła, posłała wokół półsferę fali
uderzeniowej i zapłonęła wysokim ogniem. Huk musiał być słyszalny w całym Dreźnie.
– Psiakrew, kara boska – splunął Flaszka.
Nad dachami miasta płonęło coraz więcej ogni i unosiły się już dziesiątki czerwonych
lampionów. Wszystko to przy akompaniamencie kotłów, które słychać było już nie tylko
z zachodniego brzegu Łaby, ale i wschodniego.
– Co oni tam mieli? Bimbrownię? – warknął Lenny, mijając pożogę.
– Ja pierdziu, chyba się napiję – stęknął Flaszka.
– Nie chlej! – Jary pacnął go w rękę, widząc, że woj sięga po piersiówkę.
– Co ja mogę, jak mam wrażenie, że tu wszędzie jedzie gorzałą… Nie czujecie?
Nagle na budynku po prawej stronie, który wyglądał jak wielki, poznaczony zaciekami płaski
cylinder oczyszczalni ścieków stojący obok kilku podobnych konstrukcji, pojawił się uzbrojony
Adolf, a obok niego drugi i trzeci.
– Ja pierdziu! – krzyknęła Zdzira, wskazując palcem olbrzymów, którzy chrapliwie
wrzeszcząc, kładli przed brzuchami potężne lufy obrotowych działek.
– Chyba śnię – jęknął Mardok.
– Żmij!!! – wrzasnął Orłowski. – Cel po prawej! Adolfy! Węcławek, Miś, ognia! Lenny,
Hantel, gazu!
Gdyby ktoś oglądał tę scenę z góry, zobaczyłby dwa przyspieszające ku pobliskiej
autostradzie pojazdy połączone dziesiątkami ognistych linii z wielkim białawym kołem.
Obserwator zobaczyłby gotujący się dookoła tych pojazdów grunt, jak również dziesiątki
ogników na ich prawych burtach, oznaczających miejsca, gdzie zostały trafione przez gęste
ściegi obrotowych działek Adolfów. Widz dostrzegłby też seledynowe nitki odrywające się od
ciał orków i szybujące spiralami ku cieczy, która powoli była za nimi mieszana. Potem zaś
ujrzałby trzy rzeczy, które stały się niemal jednocześnie: zielonych agresorów wpadających
jeden za drugim do tej cieczy, gwałtownie hamujący mniejszy pojazd oraz coraz gęstszy ogień
wydobywający się z cylindra, z którego ostrzeliwały się orki.
– Hantel oberwał! – krzyknął siedzący obok niego Tygrzyk, chwytając kierownicę Porewita.
– Jakim cudem?! – Miś obrócił się na swoim stanowisku w stronę kabiny.
Kierowca siedział po lewej. Na prawo miał Kamila i Gwarę. Jak to możliwe, by oberwał on,
a nie oni? Lewa szyba kabiny była zbryzgana krwią. Majora ogarnęły złe przeczucia.
– Jak mocno?
Odpowiedziała mu cisza.
– Jak mocno?! – powtórzył.
– Nie żyje. Strzał w głowę. To… prawie niemożliwe. Ostrzeliwaliśmy się z Kicią, on był za
nami. Ta kula świsnęła między naszymi głowami i trafiła… Karola.
Tak właśnie zginął Karol „Hantel” Prostrelczuk, doskonały Grunmor, człowiek, który nigdy
się nie skarżył, rozkazy wykonywał bez szemrania, a wojnę lubił, bo nadała jego życiu sens.
Oberwał zabłąkaną kulą wystrzeloną z obrotowego działka przez rosłego Adolfa tuż przed tym,
jak Grün zginął trafiony w gardło przez Żmija.
Wiechucka błyskawicznie odpięła klamrę łączącą ją z Dażbogiem, zeskoczyła na ziemię
i podbiegła do Porewita. Był już tam Bielawski. Oboje wyjęli ciało Hantla z kabiny i zanieśli do
tylnego włazu transportera. Major skinął krótko głową, gdy sanitariuszka zamykała się od
środka, by oddać ostatnią posługę zmarłemu, czyli włożyć jego zwłoki do czerwonego worka.
Sam wrócił na pakę łazika.
– Tygrzyk – warknął. – Siądziesz za kierownicą.
Nie musiał tego mówić. Kamil już przecierał szmatą szyby, siedzenie i deskę rozdzielczą.
– Taje…
Jego słowa przerwały grom i blask z prawej strony. Spojrzeli w tamtym kierunku. Olbrzymi
płaski cylinder, coś, co uznali za oczyszczalnię ścieków, płonął chybotliwym, jasnym
płomieniem. Po chwili z hukiem zajął się od niego drugi cylinder.
– Co oni tam, kurwa, gotują? – spytał Wampir.
– Jazda. Do przodu! – rozkazał Orłowski.
– Za znakami? – rzucił Lenny.
– Miś? – Sergiusz spojrzał na majora POLOM-ów.
Zrobił to nie dlatego, że sam nie umiał podjąć decyzji. Chodziło mu o wyrwanie Bielawskiego
z szoku po stracie podwładnego. Tamten chrząknął. Rozejrzał się.
– Tak, na autostradę. Za znakami. Ładowanie się w wąskie uliczki miasta to samobójstwo.
Autostrada biegnie w północnej części, może nas nie dogonią.
– Czyli gazu? – upewnił się Hadder.
– Gazu, Lenny – rzekł Sergiusz. – Tygrzyk? Gotowy?
– Ta.
Silnik Dażboga zadudnił głośniej, cylindry Porewita zagrały, a trawa sypnęła się spod ostrych
bieżników opon.
– Ostrożnie – stęknął Flaszka, gdy transporter mocniej podskoczył na nierówności.
Pojazdy mknęły po trawie w górę, tam, gdzie most przechodził w autostradę. Oświetlał je
coraz mocniejszy blask zapalających się po kolei wielkich cylindrów. Mimo że byli dwieście
metrów od nich, czuli żar pożogi. Huk był tak wielki, że prawie nie słychać było silników.
– Da się! – oświadczył Lenny, widząc, że trawiaste nachylenie, po przekroczeniu wąskiej,
biegnącej w poprzek drogi, ciągnie się łagodnie aż do autostrady. – Jeszcze pięćdziesiąt metrów!
– Żmij – odezwał się Orłowski. – Obserwuj przód i prawą, stronę. Mam przeczucie, że
najwięcej kłopotów przyjdzie z południa.
– Tajest – odparł Birkowski.
Zarzęziły serwomechanizmy pojazdu i płaska wieżyczka obróciła się nieco.
– Miś – Sergiusz obejrzał się w stronę sunącego za transporterem Porewita – jak wpadniemy
na asfalt, jedźcie na lewo od nas, obok. Nie za nami. Nasz pancerz osłoni was od prawej,
a przyda się ogień z waszego przedniego karabinu.
– To samo chciałem zaproponować. Wolf, weź moją Siwą, będziesz z Dominiką zabezpieczał
tyły. Ja wezmę przednią giwerę.
Major uchwycił rączki automatu znajdującego się nad kabiną i przeładował broń.
Wjechali na autostradę ze zgrzytem pokruszonej nawierzchni i pojazdy ustawiły się, zgodnie
z sugestią Orłowskiego, obok siebie. Droga była trójpasmowa, więc było miejsce na manewr
w razie dziur. Miasto zaczęło się leniwie przesuwać z prawej strony, oświetlone płonącymi
nadrzecznymi budowlami, pełne ogni na słupach i wieżach kościołów, upstrzone lampionami,
dudniące gromem kotłów, podmalowane miodowym blaskiem niskiego słońca.
Frenkiel wytężyła wzrok i spojrzała w głąb Drezna. Najwyższym budynkiem była składająca
się z trzech wież konstrukcja przypominająca nieco średniowieczny kościół, ale nowoczesna. Na
jej szczytach płonęły największe ognie, a od krawędzi wież rozciągały się w różnych kierunkach
liny.
– Co to jest? – spytała.
– Słynne drezdeńskie Drei Türme. Trzy wieże – odparł Ktara. – Schwalbe, Taube i Spatz.
Jaskółka, Gołąb i Wróbel. Ta w środku, najwyższa, to Jaskółka. Biała na prawo to Gołąb
i najniższa, po lewej od Jaskółki, szara, to Wróbel. Skończyli budowę w trzydziestym trzecim.
Konserwator zabytków strasznie się pieklił i do końca był przeciwny, ale mieszkańcy polubili…
– Skąd ty to wszystko wiesz? – przerwała mu Zdzira.
– Ktara wszystko wie – odezwała się głuchym głosem z wnętrza Dażboga Wiechucka. –
Trzebo go tylko zapytać.
– Skupić się – odezwał się Orłowski. – Czuję, że kłopoty jeszcze przed nami…

Drezdeński wielki graf Michael Öl Pierwszy, zasiadający na opasłym zielonym tronie, którym de
facto było obsypane karmazynowymi poduszkami i jaskrawożółtymi jaśkami łoże
z baldachimem, posadowione na najwyższym tarasie Wieży Jaskółki, drżał z oburzenia. Wraz
z nim drżał jego podbródek, złoty turban zatknięty na masywnym, acz nieco spiczastym łbie,
twarde, okrągłe brzuszysko, materac, na którym spoczywało błogosławione ciało grafa, jego
dwie nałożnice, zmutowany pies Pluto oraz przybrany w złoto-karmazynowe szaty dwór nader
udatnie wpisujący się w krajobraz widocznego z góry średniowiecznego miasta.
Najbardziej zaś drżał Marcus Martinson, mistrz komunikacji, który przed chwilą przekazał
wieści dostarczone przez tamtamowych słuchaczy.
– Eee, tak – potwierdził to, co przed chwilą powiedział. – Eee, tak.
Był to Engels o siwawym zaroście i małych, blisko siebie położonych oczkach, dzierżący
księgę wmeldunków i wymeldunków, czyli tamtamowych komunikatów. On jako jedyny
w Dreźnie potrafił nauczyć co pojętniejsze orki, jak nadawać proste sygnały za pomocą bębnów
i jak je odczytywać. Cóż się dziwić – dawno temu był perkusistą w drezdeńskiej filharmonii.
Kotły były jego pasją przed przeobrażeniem, a także po. Wyciągnął zza pazuchy srebrną
piersiówkę i strzelił grzdyla dla kurażu.
– Eee, tak. Tak, wielki grafie, nasza destylarnia spirytusu… została… zwybuchnięta.
– To niemożliwe! – huknął Öl, kiedyś podobno historyk i niebrzydki homo sapiens, teraz
postrach całego Drezna, magnat, z którym musiał się liczyć nawet Zimon Zakhausen. – Nasza
destylarnia?
– Eee, tak, nasza, wielki grafie. Zwybuchnęli ją ktosie, nie zapłaciwszy za prom. Zwybuchnęli
też promy. Przeprawę znaczy.
Wypowiedziawszy te słowa, mistrz komunikacji skulił się i schował za naczelnego tancerza
nauki Mikiego Zaharię, który będąc kiedyś dziennikarzem naukowym, zgromadził
w mózgownicy zaskakująco sporo praktycznej wiedzy i teraz z mozołem, ale i pasją wdrażał ją
w ukochanym mieście. To on właśnie był pomysłodawcą zamiany oczyszczalni ścieków
w destylarnię oraz zaprojektował system wyrzutni linowych rozpościerający się dookoła Drei
Türme. Co prawda podczas budowy zginęło około dwustu trzydziestu Grünów (każdy przedtem
strzelił grzdyla dla kurażu), ale – jak powtarzał Zaharia – nauka wymaga poświęceń! Słysząc
o jego osiągnięciach, Zakhausen pragnął go kiedyś zwerbować do hordy, ale nie chciał tego
zarówno Zaharia, jak i graf, toteż udało im się przekonać Zimona, że Miki to w zasadzie debil,
dziwkarz i moczymorda, a większość jego pomysłów spaliła na panewce. Nieoczekiwanie
w sukurs przyszedł im niejaki Blitz Worlöck, naczelny naukowiec hordy, który, jak tancerz
zauważył, nie znosił konkurencji, i w ten właśnie sposób Zaharia pozostał w Dreźnie. Gdy teraz
usłyszał, że płonie jego najukochańsze dziecko, zbladł, co u Grünów oznaczało zmianę barwy
skóry ze szmaragdowej na oliwkową.
– Dzemsta… – warknął, obnażając długie, acz drobne kły. – Dzemsta, mości grafie!
Dzeeeemstaaa! – I łyknął z piersiówki, aby nadać swoim słowom większy impakt.
– Zgadzam się, Miki. Pluto, bierz ich!
Pluto był kiedyś rottweilerem Öla. Gdy ten zażył N-Gen, stwierdził, że nie będzie potrafił żyć
wiecznie bez ukochanego pupila, i także nakarmił go preparatem, chociaż wyraźnie ostrzegano,
że lek ten nie jest przeznaczony dla zwierząt. Efekty przeszły oczekiwania zarówno właściciela
pieska, jak i samego milusińskiego. Pluto nie tylko zzieleniał i dwukrotnie urósł, ale stał się
najzajadlejszym obrońcą swojego pana, co w czasie masakr okresu przeobrażeń wielokrotnie
uratowało Michaelowi życie. Na dworze szeptano, że to w zasadzie nie Michael Öl jest grafem
Drezna, ale Pluto, nikt jednak nie śmiał tego powiedzieć głośno, bo wielkie kły psa w gardle
nigdy nie są dobrym scenariuszem.
– Nie, nie, wielki grafie – zmitygował magnata naukowiec, którego właściwe imię także
brzmiało Michael, ale Öla to denerwowało, więc będąc miłośnikiem filmów wytwórni Disneya,
rozkazał wszystkim, by nazywano Zaharię tak, jak pewną rysunkową mysz. – Nie, Pluto ich nie
dogoni – rzekł tancerz i widząc zmarszczoną brew władcy tudzież obnażające się kły pieska,
zbladł jeszcze bardziej i znowu łyknął z piersiówki. – Nie to, że psiuńciu nie jest rączy, co to, to
nie! On biega jak piekło i szatani, ale ci ktosie jadą benzynowymi pojazdami.
– Tak donoszą tamtamy – potwierdził wielki komunikator.
– Możemy ich ukarać tylko lotnictwem – oświadczył naukowiec zuchowato. – I to… szybko.
– Na co zatem czekamy?! – wrzasnął graf, wyciągając zza pazuchy piersiówkę trzykrotnie
większą od standardowej.
 – Na twój rozkaz, o wielki.
– Aaaaa!!! – ryknął Öl. – Aaaa, barany! Rozkazuję! Rozkazuję! Za mój spirytus, za moją
przeprawę! Rozkazuję! Ukarrrrraćććć!!!

Voitech Ohr był jednym z najdrobniejszych drezdeńskich Grünów i z całą pewnością był to
Zielony o najsilniejszych nogach. W zasadzie z dwóch powodów. Po pierwsze, tylko dzięki tym
nogom przetrwał sieczkę podczas przeobrażeń, bo nie wdawał się w walki, ale zmykał
z prędkością pocisku rakietowego, przy czym spylał nie tylko ulicami i chodnikami, ale nauczył
się umykać, skacząc po dachach, kominach, gzymsach i balkonach. Gdy wszystko się
(względnie) uspokoiło, a miasto zyskało w miarę stabilną władzę, Miki Zaharia, dostrzegłszy
jego nietypowy talent, zwerbował go jako pierwszego oblatywacza eksperymentalnej lotniczej
formacji Drezna – Dragonów. Skonstruował tancerz nauki lotnię zaopatrzoną w śmigło
napędzane siłą nóg i potrzebował małych, a silnych w nogach i na dodatek nie do końca
debilnych pilotów. Voitech spełniał te wymogi. Wykonawszy pierwszy lot z Wieży Gołębia nad
czerwonymi dachami starego miasta, nie zabił się, a lotnię uszkodził tylko w niewielkim stopniu.
Potem zaczął werbować razem z Mikim nowych pilotów, pomógł mu w urządzeniu specjalnej
siłowni, w której Grüny nieustannie pedałowały, wzmacniając mięśnie kończyn dolnych, i razem
z nim nadzorował rozciąganie wokół Drei Türme lin, które po wprowadzeniu przeróbek
w lotniach posłużyły za swoiste pasy startowe. Latawce miały zamontowane nad skrzydłem
pojedyncze wyżłobione koło, które zaczepiało się na linie startowej. Dzięki temu lotniarz, nawet
niedoświadczony, rozpoczynał lot pod pożądanym kątem i we właściwym kierunku. W pewnym
momencie zamontowany na linie dynks wyczepiał koło, lotniarz zbaczał z kursu i osiągnąwszy
prędkość przelotową, mógł oblecieć całe miasto, męcząc nogi dopiero pod koniec wyprawy.
Drugi zestaw lin, zaczepiony dużo niżej i gęstszy, służył do lądowania. Lotniarz zbliżał się do
którejś z nich, rzucał hak i był chwytany niczym mucha w pajęczą sieć, a potem wciągany przez
Wunderów na szczyt wieży. Taki to był system, w ciągu paru ładnych lat udoskonalany
i wielokrotnie sprawdzany. Teraz Drezno szczyciło się najdoskonalszą flotą mięśniolotów
w Überlandzie, a za zgodą i zrozumieniem cesarza flota ta nie była wypożyczana hordom, bo
przecież lotniarze nie mieliby jak wystartować bez Trzech Wież. I tak szczęśliwy był Voitech, że
nie musiał iść na wojnę, szczęśliwy był naukowiec Miki i szczęśliwy był graf (oraz jego Pluto).
Teraz jednak Voitech, poprawiając gogle na oczach i dopinając uprząż, był wściekły. Obcy
wysadzili przeprawę! Zniszczyli destylarnię, klejnot w koronie miasta! Zabili masę niewinnych
Grünów! Słyszał tamtamowe komunikaty i gotowała się w nim krew. Wisiał tuż nad rampą
wysuniętą z okna jednego z najwyższych pięter Wieży Gołębia i niecierpliwie czekał na rozkaz
ataku, łykając raz za razem sznapsa z piersiówki. Dla kurażu. Widział w oddali autostradę
i wydawało mu się, że dostrzega jadące nią dwa wrogie pojazdy. „Zabić. Zabiiiić zbrodniarzy
i uratować honor miasta!” – myślał, odbezpieczając AK-47 zamontowane przed jego pyskiem
i sprawdzając, czy dwa zapasowe magazynki znajdują się w sakwach po obu stronach stelażu,
a w dwóch innych kamienie, gdyby nabojów zabrakło. Wszystko było na miejscu, a więc
w drogę! W drogę, zanim obcy znajdą się poza zasięgiem lotni! Trasę powinny już tarasować
służby autostradowe, ale dobrze znał Klucha i wiedział, że potrafi zachlać, jego drużyna zresztą
też. A wtedy będzie kaputt, nie barykada. Kaaaaaputt.
Wreszcie nadszedł sygnał: wielka trąba zamontowana na szczycie Wieży Jaskółki ryknęła
gromkim „Buuu!”, od którego zadrżały szyby budowli.
 – Do ataku! – wrzasnął zajadle i zwolnił hak hamujący.
Lotnia zaczęła się rozpędzać na linie wiodącej ku autostradzie. Drewniane kółko coraz prędzej
furkotało, skrzydła wpadły w głośny łopot, a wysprzęglone śmigło zaczęło się samo kręcić pod
wpływem pędu. Voitech sprawdził przerzutki i upewniwszy się, że są ustawione na najwyższe
przekładnie, chwycił drążki sterujące. Pędził już tak, że wiatr wydął mu policzki, upodabniając
go do chomika, i próbował zerwać skórzaną bluzę, której używał podczas akcji.
Po jego lewej i prawej stronie lecieli inni lotniarze, doskonałe chłopaki: Nicky Annex, Mickey
Woss i inni, wszyscy przez niego zwerbowani, wszyscy przez niego wyszkoleni i wszyscy pod
wpływem sznapsa. Ich ozdobione barwnymi malunkami lotnie rozpędzały się, wyjąc na wietrze,
w przestworzach słychać było radosny krzyk wojowników przerywany uderzeniami kotłów
i porykiwaniem trąby wzywającej do ataku. Była piękna pogoda i doskonała widoczność. Lotnia
Ohra wyczepiła się z głośnym trzaskiem, pojazd zatrząsł się, Voitech wyrównał, wzniósł dziób
i naparł z całej siły mocarnych nóg na pedały. Śmigło zawarczało, dodając mu pędu. Pilot
sięgnął do AK-47 i wystrzelił pocisk smugowy wskazujący kierunek natarcia. Lecący po jego
bokach Nicky i Mickey pokiwali głowami i wznieśli piersiówki w toaście. Inni lotniarze, a było
ich jeszcze piętnastu, także dostrzegli jego sygnał.
Nadciągał czas zapłaty.

Robert Lüch, Wunder zwany zarówno przez podwładnych, jak i kolegów Kluchem ze względu
na swoje zaskakujące gabaryty, przeciągnął wielkie, obciążone kolczugą cielsko, podniósł się ze
zniszczonego siedzenia odrapanego Cadillaca stojącego z boku autostrady, potrącił kilka
opróżnionych butelek po sznapsie i z niedowierzaniem zaczął wsłuchiwać się w brzmienie
kotłów.
– Morav! – wrzasnął, machając łapskiem w stronę kilku bud kempingowych, które zostały
postawione na poboczu i stanowiły schronienie przed słońcem dla pozostałych członków jego
załogi.
Z jednej z nich wydostał się i podszedł do niego chwiejnym krokiem drugi Wunder, ubrany
tylko w naszywaną barwnymi cekinami kusą kamizelkę. Nic więcej latem nie nosił, bo, jak
mawiał, „oddycha całą skórą”. Koledzy żartowali, że kiedyś pomyli wursta z rewolwerem, ale on
ich zbywał, odpowiadając, że zazdroszczą mu rozmiaru. Był od Klucha nieco inteligentniejszy,
a przynajmniej w tym momencie mniej pijany. Był to Kristoff Morav, ojciec Mariusa Morava,
tego, który, jeśli pamiętacie, wykonał dziewiczy lot rakietą Leonharda Blatza. Ojciec nie
wiedział jeszcze, jak jego syn skończył, i był niezmiernie dumny, że latorośl służy w hordzie
Zimona Zakhausena, a ilekroć dumę tę odczuwał, nie wiadomo dlaczego podniecał się i jego
obnażony Gustav stawał dęba. Tym razem jednak o synku nie myślał i sprzęt grzecznie wisiał.
– Powiedz, Morav – Kluch położył mu wielkie łapsko na ramieniu, uważając, by jego
mocarne udo nie otarło się o Gustava – słyszysz to, co ja?
– Ty byłeś radiowcem, to mi powiedz – odparł tamten.
Robert skrzywił się.
– Ile razy mam wam, idioci, tłumaczyć, że pracowałem w zwykłym radiu, nie wojskowym,
w Radiu dla Drezna. To nie znaczy, że mam jakiś wspaniały słuch. Przeciwnie. Radio niszczy
małżo…
– Czekaj, daj posłuchać. – Kristoff zmarszczył ciężkie brwi. – Destylarnia… zniszczona…
przeprawa… zniszczona… nie zapłacili… mordercy… kurwa… mać… dwa… pojazdy… jadą…
na… wschód… destylarnia… zniszczona… przeprawa…
Kluch trzepnął kamrata w łeb.
– Już. Czytasz zapętlenie. Mordercy? Destylarnia? Dziwne.
– No tak mi się wydawało, że coś dupło…
Lüch spojrzał na płonące słupy Drezna i unoszące się nad dachami czerwone lampiony.
– Na Gotta, wychodzi na to, że mamy robotę.
Doszedł do nich dźwięk trąby świadczący o tym, że wystartowali Dragoni.
– Grubsza sprawa, Kluch. – Kristoff spojrzał na niego. – Trzeba zatarasować drogę. I to
rausowo.
Posiadacz średniowiecznej kolczugi skrzywił mordę. Nie lubił wysiłku. Żadnego. Tym
bardziej rausowego. Dlatego właśnie wziął robotę na wschodnim brzegu autostrady. Tu się nigdy
lub prawie nigdy nic nie działo!
– Troops! – wrzasnął na całe gardło. – Troops! Wstajemy! Robota czeka!
Z przyczep zaczęły się wytaczać orki w lepszym lub gorszym stanie, zasłaniając łapami oczy
porażone słabym już słońcem.
– No ruszać się, ruszać! – warknął Robert.
– Donnerwetter – zaklął jeden z nich. – Co się dzieje?
Do uszu Klucha dotarł dźwięk silnika. Dawno niesłyszane brzmienie. Spalinowiec. Spojrzał
ku zachodniej części autostrady i zobaczył majaczące na jej końcu, odbijające matowo słońce
dwa punkty.
– Verfluchte, to oni! Raus! Raus, pijaki w Luftwaffe szarpane, szybciej! Cysternę trzeba
w poprzek drogi!
– Ja pierdziu – sapnął Adriann Warwas, główny brygadzista. – Ona przecież… Przecież nie
przesuwaliśmy jej od dwóch miesięcy! Musiała przy… lgnąć do podłoża.
– No – potwierdził jego zastępca. – Iii, iii pewnieeee… się nie da ruszyć.
– Nie pierdolić mi tu! Kto ma broń, odbezpieczyć! Kristoff – Kluch spojrzał na komilitona –
broń się odbezpiecza przed walką, co nie? Nie zabezpiecza?
Morav zmarszczył ciężkie czoło.
– Eee… w sumie co za różnica? Prze ciebie, róża, gdyby inne miała imię, inaczej by
pachniała?
– Co. Ty. Pierdolisz?
– Szpeskir.
– Jaki, kurwa, Szpeskir?
– Połeta.
Kluch stwierdził, że szkoda tracić czas, i spojrzał na troopsów.
– Kto nie ma, znaczy broni szczelającej, proce w łapy!
– A tak ogólnie – odezwał się Warwas – kto ma tę cysternę przestawiać? Bo jak mamy
odbezpieczać, znaczy zabezpieczać, to się nie da tych dwóch rzeczy naraz…
– Ja pierdolę – jęknął Wunder, zerknąwszy na zbliżające się pojazdy. – Wszyscy! Wszyscy do
cysterny!
– Ało. – Drugi maruda wskazał na niebo za plecami Klucha. – Ało. Dragony lecą.
Lüch znowu obejrzał się przez ramię. Nad dachami Drezna, niczym stado smoków, leciało
kilkanaście szerokich, chwiejących się w podmuchach wiatru motolotni. Cudnie wyglądały na tle
złotopomarańczowego nieba.
– No i dobrze, że lecą. Za cysternę! Wszyscy!
 – Powiem ci – odezwał się Kristoff – że całkiem blisko już są…
Kluch spojrzał na drogę. Rzeczywiście, pojazdy pokonały już połowę dystansu, a ich silniki
gdakały coraz głośniej. Nagle coś na jednym błysnęło. Po chwili usłyszeli kanonadę i kule
świsnęły im koło łbów, grzmocąc w blachy cysterny niczym niesforne dziecko uderzające
drewnianą łyżką w garnki.
– Oooo, kurwie syny! – wrzasnął Kluch. – Szybko! Cysterna w poprzek drogi!

– Dobrze im przywaliłeś, Żmij – syknęła Zadra, patrząc przez wizjer snajperki. – Uciekli za
jakąś cysternę stojącą ukosem do… Czekajcie… Oni usiłują zatarasować nią drogę!
– Żmij, Miś, bardzo proszę – zakomenderował Orłowski.
Dowódca Grunmorów i Żegota otworzyli zmasowany ogień do połyskującej w słońcu
przeszkody.
– W razie czego – odezwał się Lenny – mamy jeszcze lewą część autostrady. Ale trzeba
będzie staranować barierkę.
– Damy radę – odparł prowadzący Porewita Tygrzyk.
– O kurwa. – Wiedźma wskazała niebo od strony miasta. – Co to, do cholery, jest?
– Wygląda jak motolotnie – odparł Wolf. – Ale nie słyszę silników, więc… mięśnioloty?
– Jak następnym razem ktoś nazwie orki idiotami, nakopię mu do dupy – oznajmił Mardok
„Dziki” Jary i przeładował Roda.
– Dominika, Wolf, zajmijcie się lotnictwem – zakomenderował Bielawski. – Nie chcę mieć
ognia z góry. Jesteśmy dla nich jak siedzące kaczki.
– Tajest – odparli i wycelowali w nadciągającą grupę.
– Bierzemy ich metodycznie: ja lewych, ty prawych – zaproponował Tyszkiewicz.
– Okej – odparła POLOM-ka, przeładowała karabin i rzygnęła w niebo ogniem.

– Donnerwetter, ale prują! – poskarżył się pchający cysternę Warwas. – Dudni ta cysterna jak
bębenek!
– Nie marudź, tylko pchaj – odparł Kluch i naparł z całej siły na leniwy metal.
Niestety jego podwładni mieli rację. Wrak był zardzewiały, dawno nieruszany i trudno było
go przesunąć nawet o pół metra. Nagle Wunder usłyszał głośniejszy trzask, potem coś w rodzaju
„O jaaaa” i jeden z Grünów, Wolfgang, bardzo fajny kompan do sznapsa, osunął się na ziemię
zalany własną krwią.
– Szefie – ryknął Warwas – walą przez blachy!
I także padł rażony pociskiem wielkiego kalibru, nie zmieniając zdziwionego wyrazu mordy.
– Donnerwetter! – zaklął Kluch.

Voitech dostrzegł zbliżające się w zawrotnym tempie smugi ciężkich karabinów i rozkazał:
– Złamać szyk i atakować!
Dragoni rozsypali się po niebie. Pilot z niesmakiem dostrzegł, że jeden z nich, lecący na skraju
prawego skrzydła, dostał gęstą serią przez powierzchnie nośne i sam chyba też oberwał, bo
śmigło stanęło, lotnia zachwiała się, a potem przechyliła na bok i zaczęła sunąć ku miedzianym
dachom Drezna.
 Ohr zmierzył wzrokiem odległość do wroga. Jeszcze za daleko na skuteczny ostrzał, a tamci
są potężnie uzbrojeni. I jakie mają zaawansowane pojazdy! Ostatni raz widział podobne, gdy
przejeżdżała przez miasto horda.
Nagle do jego nozdrzy dotarł przyjemny zapach.
– Co to? – mruknął do siebie.
Zapach przybrał na sile.
– Donnerwetter! Ale pachnie!
Zakręciło mu się w głowie, stracił siłę i pozwolił, by lotnia przez chwilę lekko trawersowała.
– Voitech! – krzyknął Nicky. – Czujesz to?!
– Ja czuję! – wrzasnął lecący po drugiej stronie Mickey. – Ja pierrrdolę! Muszę się napić!
I strzelił grzdyla z piersiówki.
Dla kurażu.
Jego lotnia zwinęła lot. Zatoczyła się najpierw w lewo, potem w prawo. Ściegi pędzących
w ich kierunku serii zestrzeliły kolejnego Dragona. Tym razem gościu naprawdę oberwał, bo
ciągnął za sobą jakby seledynowe bebechy.
– Donnerwetter! Co to za diabły! – wrzasnął Voitech, coraz szerzej się uśmiechając.

– Wiesz co, Kristoff? – Kluch spojrzał z dezaprobatą na Morava, który przestał się przykładać do
pchania cysterny i jakby się zamyślił. Jego wzrok stał się szklany, a olbrzymi Gustav uniósł się
na znak gotowości. – Wstydź się. Znowu myślisz o synu?
– Nie, do stu ściętych Różowych – odparł tamten i spojrzał na dowódcę szeroko otwartymi
oczami. – Nie czujesz tego? Nie czujesz tego czegoś obłędniastego?
I Kluch poczuł.

– Dobrze! – krzyknął Orłowski. – Trzy latacze spadły! Dalej, dalej, wszyscy w górę! Tylko Żmij
i Miś do przodu!
Konwój walił w niebo smugami tak gęstymi, że wydawało się, iż zbliżające się lotnie nie mają
szans przebić się przez ulewę, ale lotnicy coraz bardziej rozszerzali formację, poza tym lecieli
jakoś dziwnie. Krążyli, zawracali, kiwali się. Zupełnie jakby byli pijani. Jedni lecieli wyżej, inni
niżej, jedni kierowali się bardziej w lewo, jakby chcieli odciąć im drogę, inni zaś w prawo,
w sumie nie wiadomo po co. Kolejna lotnia, podziurawiona i ciągnąca za sobą seledynową
wstęgę oraz smugę drzazg ze śmigła, zaczęła spadać w stronę miasta.
– Świetnie! – ucieszył się Orłowski, lecz w tym momencie asfalt dookoła pojazdów zagotował
się od uderzających pocisków.
– Kurrrwa, nie lubię być celem na patelni! – warknął Jary.
– Celować! – krzyknął dowódca Orłów.

Żmij walił systematycznie w różne części cysterny. Miał nadzieję, że jest na tyle stara
i przerdzewiała, że ciężkie pociski działek Dażboga przebiją ją w niektórych miejscach. Co
chwila używał zoomu i miał wrażenie, że widzi przez niektóre dziury na przestrzał. Doskonale.
Starał się wyczuć, po której stronie są przeciwnicy. „Gdzie teraz pchają? Z lewej czy prawej?
Muszą być z lewej…” Srebrny cylinder poznaczony burymi zaciekami przesuwał się leniwie
z prawa na lewo, coraz bardziej zawężając przejazd. Zatarasował już półtora pasa.
– Teraz siedzisz tu, po lewej, po lewej… Na pewno…
Pociągnął za spust i wypuścił z luf kilkanaście potężnych pocisków.

– O, w mordę – stęknął Kristoff, widząc w piersi i brzuchu trzy pokaźne zagłębienia. – Ale
grzmocą, szefie – chrypnął, gdy otrzymał jeszcze trzy trafienia: w ramię, znowu w pierś i udo. –
Kamizeleczkę mi popsuli.
Mimo otrzymanych ran Morav wciąż prezentował pełną erekcję.
– To nic, że bolą rany… – Uśmiechnął się debilnie i nagle wybiegł zza cysterny, by ruszyć
w stronę nadjeżdżających pojazdów.

– Widzisz to?! – krzyknął Tygrzyk, wskazując Kici pędzącego w ich kierunku Adolfa.
– Ale ma sprzęt – skomentowała Gwara, wychylając się z kabiny i uważnie celując.
– Podoba ci się? – spytał zazdrośnie Muzyka.
Miś pociągnął za spust i posłał serię prosto w łeb Wundera, a Żmij poprawił, celując w kolana.
Olbrzym przewrócił się i potoczył w stronę nadjeżdżającego Porewita.
– Omiń go, Tygrzyk, bo nas wywróci! – zakomenderował Miś. – Dażbog, zwolnij!
Lenny dał po hamulcach i pozwolił, by łazik wsunął się na pas przed nim. Na trasie
znajdowała się spora dziura. Porewit w pełnym pędzie grzmotnął w nią kołami, podskoczył
i pojechał dalej, mijając giganta, który wzniósł palec, jakby chciał coś powiedzieć. Zaraz jednak
przefasonowały Adolfa twarde pociski z transportera, który także podskoczył na wyboju tak
wysoko, że w czasie tej operacji siedząca na dachu obsada o mało nie pospadała.
Kristoff obejrzał się za odjeżdżającymi napastnikami, wciąż się uśmiechając.
– Diabły i szatany… Normalnie… będę… to… wspominać… całe… życie. Synuś! Synuś!
Byłbyś… ze mnie… dumny!
Porewit i Dażbog minęły cysternę i woje zobaczyli za nią kilku Zielonych oraz jednego
Adolfa. Oni jednak nie strzelali, tylko… podskakiwali, posyłali serie w powietrze i machali
łapami.
– What the fuck? – spytał Mardok, ale nikt nie miał czasu odpowiadać, bo pojazdy zostały
otoczone przez szalonych lotników.

– Dobra! – wrzasnął Voitech Ohr do Mickeya i Nicky’ego oraz pozostałych pilotów, to znaczy
tych, którzy nie zwariowali do końca i kontynuowali atak. – Mają większą prędkość! Zaraz nas
odsadzą! Walimy! Zużyć wszystkie magazynki! Nie oszczędzać!!!
Puścił prawą łapą drążek sterujący i chwycił Kałasznikowa. Dwa pojazdy, szyjące do niego
gęstymi ściegami pocisków smugowych, pędziły drogą, podskakując na wybojach. Nie bał się
śmierci. Ani trochę. Zapach, który wypełniał mu płuca, w połączeniu ze sznapsem działał jak
narkotyk. Chciało mu się śmiać i zabijać, gwałcić i tańczyć, śpiewać i żartować. Pociągnął za
język spustowy, nie dbając o to, czy pociski lecą w ziemię, czy w niebo. Ważny był terkot broni,
drżenie chwytu w łapie, latanie zamka, dym z lufy, w końcu szczęk iglicy w pustej komorze.
Wypiął magazynek, poderwał lotnię, bo zeszła za nisko, i wymienił klip.
– O, w mordę, jak już są daleko – jęknął, widząc oddalające się wehikuły, i mocniej nacisnął
pedały.
Śmigło zafurczało za jego plecami. Znowu wycelował i pociągnął za spust. „Jakże cudownie
śpiewa ten AK. I jakie piękne są ściegi pocisków wysyłane przez tych morderców… Co to
w ogóle za goście? Śliczne sukinsynki, śliczne, jaka szkoda, że odjeżdżają…”
Nagle prawą część jego lotni przeszyła seria z karabinu. Skrzydło przechyliło się gwałtownie.
Pilot starał się wyrównać lot, trawersując, ale nie był w stanie tego zrobić. Autostrada zbliżała
się z dużą prędkością. Pociągnął za linkę hamulca. Śmigło zatrzymało się automatycznie,
a z górnej części skrzydła wystrzelił spadochron hamujący. Szarpnął lotnią i spowolnił opadanie.
Maszyna grzmotnęła w końcu w pokruszony asfalt, a Voitech zawisnął nad ziemią na swoich
pasach, które gwałtownie szarpnęły, ratując go przed uderzeniem w grunt. Lotniak uśmiechnął
się i wisiał tak przez chwilę. A potem powoli zaczął odpinać klamry, wciąż wciągając w płuca
błogosławiony zapach.

– Voitech dostał! – krzyknął Nicky do Mickeya.

– Tak, ale w skrzydło! Walimy! Waliiiiimy!
– Jest pięknie, co?
– No!
– Sznapsika?!
– Myślałżem, że nie zaporpo… roponujesz!
– No jak?!
Spełnili toast, nie bacząc na uciekające pojazdy, po czym Mickey wykręcił beczkę, waląc
gdzie popadnie. Część jego serii poszybowała w niebo, które na wschodzie zaczęło z wolna
przybierać barwę ciemniejszą, jakby nasyconą ołowiem. Pilot nie przejął się tym, że nikogo nie
trafił. Nikt się nie przejmował. Lotniarze tańczyli za oddalającymi się pojazdami, ciesząc się, że
tak mało z nich zginęło i że tak miło się lata i strzela, i lata, i strzela, i lata, i strzela…

Drezdeński wielki graf Michael Öl Pierwszy patrzył przez wielką lornetę trzymaną przez jego
nałożnicę, a wierny pies Pluto spoglądał przez szkła trzymane drżącymi łapami mistrza
komunikacji Marcusa Martinsona. Zmutowany rottweiler co chwila parskał i prychał, jakby
naprawdę rozumiał, na co patrzy, i na bieżąco to komentował. Tancerz nauki Miki Zaharia
obserwował przebieg bitwy nad oddaloną autostradą przez duży teleskop i łykał sznapsa.
W końcu zgrzytnął zębami.
– Co oni, donnerwetter, robią generalnie? Dlaczego tak dziwnie latają? Psiakość… – Zerknął
lękliwie na zielonego byłego rottweilera i szepnął: – Przepraszam… Zum Teufel, co oni
wyprawiają, ludzka kość?!
Widok był zaiste dziwny. Wrogie pojazdy minęły barykadę i znikały już w kurzu drogi
wyzłoconym promieniami niskiego słońca, lotniarze lądowali na autostradzie i o czymś żywo
dyskutowali, a niektórzy… hm… Niektórzy obnażali się i dawali upust swoim lędźwiom!
Zresztą podobnie jak najwyraźniej ciężko ranny Adolf, który, choć leżał w kałuży seledynowej
krwi, bawił się swoim przyrodzeniem. Zaharia spojrzał wreszcie na wojowników
zgromadzonych przy cysternie. Wydawało się, że piją sznapsa i… tańczą.
Dworzanie stali przy barierce tarasu i każdy śledził przebieg bitwy, jak umiał – a to przez małe
lornetki, a to przez lunety, a to wreszcie mrużąc oczy. I każdy pociągał z piersiówki. Dla
poprawy ostrości widzenia.
– No i co? – spytał niecierpliwie graf, łyknąwszy grzdyla. – Jaki jest rezultat? Wygraliśmy?
Remis? Masakrum?
Öl nie uznawał przegranych pod żadną postacią. Żadną. Zaharia doskonale o tym wiedział
i szukał słów, by dobrze oddać wynik. Nad taras wzbił się czerwony lampion z białą pięścią, gdy
graf zażądał:
– Nadajcie do nich tam-tamem: Jak wygląda sytuacja? Takie zapytanie. Niech meldują.
Donnerwetter.
– Tak, panie – odparł Martinson i podszedł do tuby komunikacyjnej przymocowanej do
ogrodzenia tarasu. – Nadajcie zapytanie, bitte. „Do obsady autostrady. Jaki jest wynik starcia?
Pilne”. Co? Nie słyszę. Nie grzdylaj, jak do mnie rozmawiasz. Tak, natychmiast.
Za chwilę usłyszeli niski, donośny dźwięk kotłów, od którego swędziały stopy. Bębniarz
powtórzył zapytanie kilka razy, po czym jego tam-tam umilkł.
Przez jakiś czas czekali w napięciu. Wiał ciepły wiatr, po niebie żeglowały rzadkie obłoki.
Była doskonała wyżowa pogoda zwiastująca jeszcze wiele słonecznych dni. Wreszcie usłyszeli
odległe bębny. Twarz grafa napięła się. Władca spoglądał to na Zaharię, to na Martinsona. Znał
alfabet, ale nigdy nie zadał sobie trudu, by opanować go biegle, wiedział natomiast, kiedy
komunikat się zapętla, więc w pewnym momencie zrozumiał, że meldunek dobiegł końca,
chociaż zwielokrotniony pogłosem rytm wciąż trwał, powtarzając wiadomość.
– No? I co? I co mówią? – spytał, pociągając z piersiówki. – Zaharia, tłumacz, co mówią!
Tancerz nauki chrząknął, po czym odpowiedział:
– Khm… komunikat, o wielki grafie, brzmi tak: „Opaskudzili nas. Ale warto było”.

– Ranni? – spytał Orłowski, gdy zorientował się, że pościg się skończył.

– Samul, łydka – odezwała się Wiechucka. – Kula przeszła przez mięsień. Małe krwawienie.
Zaraz opatrzę. Wolf, rykoszet w ramię. Rana powierzchowna, do zaszycia. Major Bielawski –
Runa zamrugała – kula trafiła w mięsień kapturowy i wyszła z drugiej strony. Major odmawia
opatrunku i ja się z nim zgadzam.
Sergiusz pokiwał głową.
– Lenny? Tygrzyk? Jak maszyny?
– Wycieków oleju brak – zameldował Hadder. – Nic nie stuka, nic nie puka, Niemiec płakał,
jak sprzedawał.
– U mnie to samo – oświadczył Tygrzyk.
– Dziwne miasto – skonstatował Jary. – Mówię wam, dziwne.

Nieniepokojeni przemierzali ostatni odcinek do Budziszyna, wiedząc, że zanim dojadą,

zabraknie im paliwa, przy czym przewidywano, że pierwszy wysiądzie Dażbog. Zmęczenie, rany
i brak snu dawały się im we znaki. Nie spali dzień, noc i właśnie mijał drugi dzień. Poziome
czerwone promienie słońca oświetlały drogę, łąkę dookoła autostrady i pojazdy, kładąc ich
długie cienie na skos nawierzchni. Jedli żołnierskie batony i starali się, w miarę możliwości,
odpocząć.
– Zgud – zagadał do Ktary Mardok, który siedział obok niego na pancerzu transportera. –
Czyli jak to z tobą było? Bo ty mówisz, że jesteś naukowiec, stary mówi, że trafiłeś do Orłów
przypadkiem, i niewiele z tego rozumiem. Wyjaśnisz?
Wiechucka, zaciekawiona, podpełzła bliżej. Ktara spuścił głowę. Jego twarz, umazana tłustym
dymem i pokiereszowana, zupełnie nie przypominała tej gładkiej, płaskiej buzi żółtodzioba,
którego Jary zobaczył w oddziale przed bitwą pod Cybinką.
– Szczerość za szczerość, panie sierżancie – odparł Dawid. – Historia jest długa, ale spróbuję
ją opowiedzieć krótko. Wyglądam młodo, ale naprawdę mam trzydzieści cztery lata.
– Ile?! – zdziwił się Mardok, a razem z nim Fraydey, Samul, Frenkiel i Zadra.
– Wyglądasz na dwadzieścia cztery! – przyznała Zdzira.
– Takie geny. – Zgud skrzywił się i uśmiechnął.
– A my na niego „młody” mówimy – roześmiał się Wampir.
– No i tak – ciągnął Dawid – miałem… brata bliźniaka. Bartka.
– Bliźniaka? – dopytała Runa.
– Jednojajowego. Był taki sam jak ja.
– Nadmiar szczęścia – skomentował Jary.
– Taaak. Bartek wyjechał do Niemiec. Tuż przed Wielkim Kolapsem. To było w trzydziestym
dziewiątym. We wrześniu. Wymiana młodzieży. Miał siedemnaście lat. Bardzo mu
zazdrościłem, ale to on wylosował wyjazd, nie ja. Gdy pojechał, zyskał oczywiście dostęp do N-
Genu. Dzwonił do nas, że ma straszną ochotę go zażyć. Rodzice w sumie nie oponowali, chociaż
mówili, że powinien poczekać jeszcze rok. Zastanawiał się, czy nam go wysłać paczką, ale było
to nielegalne. Niektórzy ludzie tak robili i im się udawało…
Mardok skrzywił się.
– Wiem coś o tym…
– Ale Bartek się nie zdecydował. Ostatni raz zadzwonił już po tych przypadkach z papieżem,
prezesami w Stanach i tak dalej. W Europie zresztą też już się zaczynało… No więc zadzwonił
z Berlina, a mówił tak enigmatycznie, że nie wiedzieliśmy, czy zażył ten preparat, czy nie. Ja
mówiłem, że tak, bo tak jakby się śmiał po swojemu, mama mówiła, że na pewno nie, a ojciec
się wahał. A potem… – Zgud pochylił głowę. – Potem kontakt się urwał. Dzwoniliśmy, bez
rezultatu, on nie. Próbowaliśmy setki razy, a później z Niemiec zaczęły dochodzić straszne
wieści. – Ktara przełknął ślinę. – I teraz dochodzimy do meritum. Ojciec uważał, podobnie jak
matka, że powinienem iść do jakiegoś zespołu inżynierskiego. Twierdza takich jak ja potrzebuje.
Mojej głowy. Ale – westchnął – matka, ojciec i ja nie wiemy. Nie wiemy, czy Bartek zażył N-
Gen czy nie. A jeśli tak, czy przeżył… przeobrażenie i stał się jednym z Zielonych. A może nie
zażył i zginął? Wszyscy, rozumiecie, wszyscy uważamy, że Bartek żyje. Że jest… orkiem. Więc
wstąpiłem do armii, a ojciec użył koneksji, żebym trafił na front zachodni, do dobrego oddziału,
i nie posłużył jako mięso armatnie. No i… tak.
– Zaraz, bo ja nie wiem, czy dobrze zrozumiałam – odezwała się po chwili milczenia Monika.
– Wstąpiłeś do Orłów, mając nadzieję, że po przeciwnej stronie, gdzieś w szarżującym tłumie
Engelsów rozpoznasz swojego przemienionego brata?
– Głupie, co? – spytał Zgud.
– Bardzo głupie – odezwał się Mardok. – Ale… mnie się to podoba.
– Romantyczne – rzuciła Zuza.
– I co? I co zrobisz, jak go rozpoznasz? To oczywiście prawie niemożliwe, ale załóżmy? –
drążyła Frenkiel. – Nakłonisz go do zmiany barw? Zaczniesz z nim badania nad przemianą? Nie
widzisz, jak wariują na nasz widok?
– Zapach. Wariują, czując nasz zapach – poprawił ją Wampir.
 – Jak zwał, tak zwał.
– Pani sierżant, a gdyby to chodziło o pani siostrę? – odezwał się Ktara.

Dażbog wysiadł dwadzieścia kilometrów przed Budziszynem. Przenieśli amunicję i ciała

poległych na Porewita tylko po to, by po piętnastu kilometrach zeskoczyć z bezużytecznego
pojazdu i ruszyć na piechotę. Zmierzchało już. Wschodnie niebo było granatowe, a zachodnie, za
ich plecami – intensywnie czerwone. Najsilniejsi, czyli Miś, Samul (mimo rany łydki twierdził,
że da radę), Orłowski, Fraydey, Flaszka i Dziki, wzięli ciała towarzyszy, reszta zaś zabrała broń
i zapasy. Klaudia wraz z Wiechucką podpierały słaniającego się na nogach Cholewę, który
bardzo przepraszał, ale rzeczywiście nie miał siły iść. Mieli przed sobą, jak twierdził major,
czterdzieści kilometrów marszu, co nie wyglądało dobrze. Co jednak było robić? Pożegnali
dzielne maszyny i ruszyli. Kolarz szedł z trudem, ale nie marudził. Wolf i Węcławek także
kuleli. Orłowski lekko powłóczył nogą. W sumie najbardziej wyprostowany i jakby niewrażliwy
na zmęczenie był Bielawski niosący Kietzmana. Zarówno Orły, jak i Grunmorzy patrzyli na
niego z zazdrością.
– Rany Swaroga – odezwała się Dominika – chciałabym być orkiem.
Miś parsknął, ale nie skomentował tego.
Uszli trzy kilometry i zdali sobie sprawę, że nie będzie to łatwa przeprawa. Mimo że
maszerowali w miarę równą drogą, byli pokiereszowani, niewyspani i zmęczeni.
– Nie da się nawiązać kontaktu z jakąś bazą? – spytał Orłowski.
Bielawski pokręcił głową.
– Radiostację szlag trafił.
– A z telefonu?
Dowódca Grunmorów się roześmiał.
– Jeszcze nie mamy zasięgu.
– Justyn nie przyśle Radogosta?
– Nawet jeśli przyśle, jak samolot nas znajdzie? Wszystkie nasze znaczniki zostały
zniszczone, satelita nas nie widzi.
– Cholera, czyli trzeba iść.
– Trzeba iść.

Szli.
– A może – zagaił kilka minut później Mardok – w tym Budziszynie są jakieś samochody?
– Na chodzie? Po szesnastu latach stania? – spytał Tygrzyk. – Cudów nie ma. Na ile poznałem
ten cudny kraj, nigdzie tu już nie znajdziemy ani benzyny, ani sprawnych wozów.
– Odbierasz mi nadzieję, Muzyka.

Szli dalej. Po prawej widzieli ciemne, jakby martwe miasto. W miarę jednak jak zapadał zmrok,
pojawiały się ogniki świec.
– Naliczyłam cztery świeczki – powiedziała Frenkiel. – Cholernie mało, co?
– Może doszło tu do jakiejś masakry? – poddał Lenny.
– Widzimy tylko część domów, inne są zasłonięte, mogą palić ognie po drugiej stronie – rzucił
Wampir.
– Mam wrażenie, że to wymarłe miasto – nie ustępował Dziki.

Kwadrans później nad horyzontem pojawił się księżyc i zalał okolicę srebrnym blaskiem.
Drużyna przywitała go z radością, bo dzięki niemu lepiej było widać grunt. Miś zarządził krótki
odpoczynek. Widział, że Samul już ledwie idzie obciążony workiem z martwym Jarotą,
a i Orłowski, chociaż się nie skarżył, z trudem nadążał. Najgorzej jednak było z Kolarzem
i Cholewą. Pierwszy był wyjątkowo potłuczony, a jego rany wciąż krwawiły. Nie skarżył się, ale
zaczął zostawać w tyle. Drugi z kolei już tak mocno obciążał Ewelinę i Ripley, że kobiety same
się zasapały.
Usiedli pod wygiętą barierką, odetchnęli i wyjęli z sakw batony energetyczne.
– Ma ktoś jeszcze wodę? – spytała Zuza.
Woje pokręcili głowami. Samul rzucił coś smętnie o Rłokiecie.
– Cholera, szkoda. Bez wody kiepsko. Nic tak nie odbiera sił jak odwodnienie.
– Ostatnio sikałem przed… sześcioma godzinami. Siedmioma – wyznał Lenny. – Przed
Frankfurtem.
– Trzy manierki oberwały od orków – wyjaśnił Miś. – Pech.
Wampir tylko westchnął.

Po kwadransie znowu ruszyli. Zarówno Orłowski, jak i dowódca POLOM-ów pragnęli dotrzeć
do granicy przed świtem, ale wiedzieli, że w tym tempie to niemożliwe. Obaj zastanawiali się
nad tym samym. Okolice przygraniczne zawsze roiły się od agresywnych watah. Jak nawiążą
z nimi równorzędną walkę przy tym zmęczeniu, z pięcioma workami, ranni i odwodnieni? Czy
nie lepiej przespać się do rana i ruszyć w dzień? Ale wtedy co? Ich zapach plus podejrzany
wygląd tym bardziej ściągną amatorów szybkich dań. Trzeba iść, wykorzystując do końca
rezerwy sił. Miś martwił się o Orły. Wiedział, że jego ludzie dadzą z siebie wszystko. Ale zwykli
żołnierze, którzy nie przeszli przez Piekielny Tydzień? Westchnął, poprawił zwłoki Kietzmana
na ramieniu i szedł dalej.

– Postać na dwunastej – ostrzegł Wampir.

Wszyscy się zatrzymali. Ci, którzy nieśli ciała, natychmiast je położyli, żołnierze przyklęknęli
i skanując otoczenie, podnieśli broń.
– Z tyłu czysto – szepnął Mardok.
– Prawa czysto – syknęła Zuza.
– Lewa czysto – rzuciła Dominika.
Miś wziął od Kolarza noktowizor i założył go na czoło. Zsunął szkła, a potem wykonał zoom.
Na szosie był pojedynczy, przygarbiony ork. Stwór stał i patrzył na nich.
– Zdjąć? – spytała Zadra, mierząc do niego.
– Czekaj – odpowiedział Miś i wyciągnął do niej dłoń. – Czekaj…
– Może zawiadomić innych – szepnęła snajperka.
– Czekaj.
Miś wciąż patrzył na orka. A ork, nie miał co do tego wątpliwości, patrzył na niego, bo tylko
on był wyprostowany.
– Do tej pory – szepnął dowódca Grunmorów – powinien już poczuć nasz zapach. Nie widać
po nim objawów. Nie skacze, nie biegnie, nie rzuca łbem.
– Jak dla mnie wygląda na Engelsa z depresją – szepnął Wampir, patrząc na stwora przez
wizjer.
Frenkiel parsknęła.
– Ciii – uciszył ich Orłowski, także obserwując przez noktowizor Zielonego. – On ma coś…
z twarzą.
– Twarzą? – spytała ironicznie Klaudia.
– Z pyskiem, jak zwał, tak zwał.
– Potwierdzam – odezwał się Wampir.
– Taaak – szepnął major Grunmorów.
Engels wciąż stał. Nie drgnął. Nie poszedł ani w jedną, ani w drugą stronę.
– Widzę za nim jakiś wózek – odezwała się Zuza. – Albo torbę na kółkach.
– Turysta? – szepnął Fraydey i znowu oddział zachichotał.
– Zamknijcie się – szepnął Miś i powoli ruszył w kierunku Zielonego.
– Co on robi?! – syknął Tygrzyk.
– Major Bielawski nie pachnie jak my – szepnął Zgud. – Nie rozdrażni go.

Thomas Rodnick, mieszkaniec Bautzen od urodzenia, był kiedyś, przed przeobrażeniem, bardzo
nietypowym człowiekiem. Lubił historie, opowiastki, baśnie i legendy – te spisane, te
przekazywane przy ogniskach tudzież w knajpach, a przede wszystkim te czekające na
opowiedzenie. Zawsze był dziwakiem, bo wolał książki i czasopisma od ludzi. Gruby,
przygarbiony, o tłustych włosach i praktycznie nieistniejącym nosie, wyniku wady genetycznej,
unikał tych, którzy mogli z niego drwić. Pamiętał, że miał kilku znajomków podobnych do niego
– dziwnych, brzydkich, wypchniętych na margines. Grali w różne gry, opowiadali sobie historie.
Żyli w świecie marzeń, który był o wiele ważniejszy od gryzącej duszę rzeczywistości. Ale
potem oni odeszli. Wszyscy odeszli w wielkiej tragedii Bautzen, którą Rodnick ledwie pamiętał.
W głowie pozostały eksplozje, walczące ze sobą gangi, dzikie watahy, odcięte zielone łby
zatknięte na żerdziach, zabójstwa, zemsty. Aż wreszcie odeszli wszyscy. A „Das Buch”, jak
zaczął siebie nazywać, został. Zapalał wieczorami w kilku częściach miasta świece, żeby mieć
poczucie, że mieszka w nim ktoś jeszcze.
Ale nikt nie mieszkał. Był tylko on. I książki. Słowa. Dużo słów. Wszelkie możliwe
woluminy, jakie znalazł w mieście, znosił do przepastnej piwnicy ogromnego bloku, która
kiedyś była ni to suszarnią, ni to klubem. Zbijał z desek półki, a gdy brakło na nich miejsca,
zbijał nowe. Potem przeniósł się na parter i tam gromadził woluminy. A gdy na parterze zabrakło
miejsca, zaczął zbijać półki na pierwszym piętrze, drugim, trzecim… Gromadził słowa. Gdy
napotykał zwłoki, grzebał je, ale w miarę upływu czasu było ich coraz mniej, częściej kości, bo
mięso żarły szczury. Das Buch zbierał historie. Nie wiedział po co. Wiedział, że tak trzeba.
Słowa były ważne. Należało je chronić od zapomnienia. Przepisywał niektóre z ksiąg na
podniszczone kartki, a potem przyczepiał je do ubrania, jakby były amuletami chroniącymi go
przed przerażającą rzeczywistością wymarłego miasta.
Słowa.
Miały.
 Znaczenie.
Jadał głównie szczury, na które zastawiał pułapki. O, szczurów w mieście nie brakowało.
Ponieważ nie miał z kim rozmawiać, czasami mówił do siebie. I odpowiadał. I znowu mówił.
A gdy tak ze sobą rozmawiał, zaczynały powstawać opowieści. Te nienapisane. Wracał do domu
i starał się je odtworzyć, sklecić, ale nigdy to nie wychodziło.
Przez wszystkie te lata, gdy mieszkał w Bautzen, Das Buch zebrał już księgi z tej części
miasta, która położona była na południe od autostrady. Dlatego przeprawiał się teraz na drugą jej
stronę, ale że wyprawy trwały coraz dłużej, często wracał po zmierzchu.
I takiego właśnie ciepłego czerwcowego wieczoru zobaczył ruch na odległym krańcu drogi.
Nie byli to Grünowie. Od razu to zrozumiał. Byli za smukli, za szczupli. Tylko jeden z nich
wyglądał na istotę po przeobrażeniu. Ale nie przeszkadzała mu ich odmienność. Jakżeby mogła?
Niedorozwinięty nos był nieczuły na zapachy. Thomas urodził się bez węchu. Ta wada pozostała
także po przemianie w Zielonego. Dla niego Różowi byli doskonale neutralni. Zanim kilka lat
temu przez Bautzen przeszła horda Zakhausena, a potem jeszcze parę watah, zastanawiał się, czy
gdzieś na Ziemi są jeszcze ludzie. Kiedy usłyszał, że są, ucieszył się, ale nie rozumiał szaleńczej
agresji, którą przejawiali jego ziomkowie, gdy wspominali o Polakach i ich zapachu. Przecież to
chyba dobrze, że przetrwali. A woń? Opowieści o niej były dla niego tym samym, co historie
o kolorach dla ślepca.
Wrodzona nieśmiałość i niechęć do ludzi powstrzymały Rodnicka przed wędrówką do kraju
nad Wisłą.
Thomas… w zasadzie umarł. Przy życiu trzymały go tylko książki.
Ale gdy zobaczył żywe istoty w swoim mieście, jakaś część jego duszy, najwyraźniej
tęskniąca do życia, drgnęła i zapragnęła kontaktu.
Jeden z przybyszów, ten podobny do Grüna, zbliżał się do niego spokojnym krokiem i Das
Buch zrozumiał, że nie ma złych zamiarów. Zerknął na wózek, który ciągnął z północnej części
miasta. Był wyładowany książkami. Może ci obcy pomogą mu je dotaszczyć do domu?
Przybysz podszedł i odsłonił twarz, którą miał dotąd zawiązaną czarną chustą.
Tak.
Miał twarz Grüna, ale pozbawioną zielonego koloru, o ile Thomas mógł rozpoznać
w księżycowej poświacie. Był odmieńcem. Jak Das Buch.
– Dobry wieczór – odezwał się obcy po niemiecku, z zaciekawieniem przyglądając się jego
twarzy.
Das Buch nie odpowiedział. Zamiast tego wykonał krok w stronę przybysza, wyciągnął
nieśmiało łapę, spojrzał nań pytająco i nie dostrzegłszy strachu czy gniewu, delikatnie dotknął
jego piersi. Była twarda, żywa, oddychająca. Tak strasznie istniejąca. Obudziła się w nim tak
ogromna potrzeba dotknięcia innych żywych istot niebędących szczurami, że nie mógł się
oprzeć. Niczym lunatyk nieświadomy swojego otoczenia minął dziwnego Grüna i ruszył do
grupy wojów.
– Nie strzelać – rozkazał szeptem major. – On nie ma nosa. Nie czuje zapachów. Jest… ślepy
na wonie.
– Skąd wiesz? – spytał Orłowski, także szeptem.
– Czuję to.
Ork wciąż szedł do wojów z wyciągniętą łapą i wyrazem tęsknoty na pysku. W końcu
podszedł do Jarego. Dotknął jego ramienia. Wyciągnął palce do hełmu Zuzy, Wampirowi zajrzał
pod chustę na twarzy, dotknął wszystkich. I wszyscy powstrzymali się od pociągnięcia za spust.
Ork spojrzał na worki ze zwłokami i pokiwał ze smutkiem głową. A potem objął ich wzrokiem
i skinął łapą.
– Kommt, kommt – szepnął.
I ruszył z powrotem do swojego wózka oraz majora POLOM-ów, który stał obok niego.

Podążali za nim przez ulice wymarłego, zalanego srebrnym blaskiem miasta ponad godzinę.
Najpierw ork zostawił wózek z książkami pod klatką schodową jakiegoś dużego bloku, a potem
skinął na nich i znowu ruszyli na wschód. Szli bardzo długo. W milczeniu. Bo nikt nie umiał się
odezwać w tej surrealistycznej rzeczywistości.
W końcu przygarbiona postać wprowadziła ich do jakiejś fabryki, gdzie zobaczyli stare
wagony tramwajowe.
– Fabryka w Budziszynie – szepnął Zgud. – Czytałem o niej.
– Ja, ja – mruknął Das Buch. – Der Fabrik. – I skinął łapą, by za nim podążali.
Szli dalej. W pewnym miejscu zobaczyli betonową pochylnię. Zaczęli schodzić.
– To wygląda – szepnął Tygrzyk – jak podziemny parking…
– Die Tiefgarage. Ja – szepnął ork.
Zeszli na pierwszy poziom, ale był pusty.
– Nicht – wyjaśnił Zielony i poszedł dalej, zapalając niewielką pochodnię.
Woje zapalili latarki przy broni. Przewodnik odnalazł schody i sprowadził ich piętro niżej.
Znowu pusto.
A potem jeszcze niżej.
I niżej.
– Niemand gefunden – szepnął.
– Co on mówi? – spytał Jary.
– Nikt tego nie odkrył – wyjaśnił Wampir.
Weszli za Grünem na najniższy poziom parkingu i o mało nie krzyknęli. Cały zastawiony był
samochodami, na pierwszy rzut oka sprawnymi, niezniszczonymi, tyle że potężnie zakurzonymi.
– Ja? – Ork nieśmiało się uśmiechnął, widząc ich radość. – Gut? Gut?
– Sehr gut! Sehr gut! – krzyknęła Zuza i nie wiedząc, co czyni, uściskała orka i ucałowała go
w policzek.
– Co ty robisz, Zadra?! – szepnął przez zaciśnięte zęby Gadziński.
Ale Zdzira zrobiła to samo.
– Sehr gut. Danke – powiedziała do uśmiechniętego Engelsa.
– Jak ci się odpłacimy? – spytała Zuza po niemiecku.
Ork spojrzał tęsknie na ich plecaki.
– Die Bücher… – Wykonał taki ruch, jakby przewracał strony.
Frenkiel popatrzyła na niego mokrymi oczami.
– Chcesz… książki? Die Bücher? – I wykonała taki sam gest.
– Ja, ja. Bitte…
– Czekaj – odezwał się Flaszka i zdjął plecak.
Pogrzebał w nim chwilę i wyjął pomięty wolumin.
– Wiedźmin może być? – spytał, podając tom Zielonemu.
Tamten przyjął książkę jak relikwię, spojrzał na okładkę i krzyknął:
– Sapkovsky! Der Hexer! Danke! Danke schön!
 – Proszę bardzo, bracie – powiedział Raczkiewicz.
– Ty czytasz książki, Flaszka? – spytała szeptem Klaudia, wyciągając ze swojego plecaka
egzemplarz Hobbita.
– Ach, Der Hobbit! – zawołał Zielony. – Schön danke! Danke! – Przytulił książkę do piersi.
– Bitte, przyjacielu.
Stwór przez moment ważył w rękach nowe woluminy i tłumił wzruszenie.
– Ausfahrt dort – powiedział wreszcie, wskazując odległy obszar parkingu.
– Aha, tam jest wyjazd. – Zuza pokiwała głową.
– Verbarrikadiert.
Poniatowska znowu skinęła głową.
– Zabarykadowany. Poradzimy sobie. Danke. Danke schön.
Ork uśmiechnął się.
– Also… gute Fahrt. Besuchen Sie mich einmal.
– Co powiedział? – spytał Mardok.
– Życzy nam dobrej drogi i mówi, żebyśmy go – Zuza wytarła nos – kiedyś… odwiedzili.
– Ja pierdolę – szepnął Jary.
Podszedł i podał orkowi rękę.
– Good bye – powiedział, a tamten lekko się roześmiał.
– Auf Wiedersehen.
Tygrzyk od dłuższego czasu przyglądał się samochodom i pocierał niegolony podbródek.
– Zaraz, czekajcie. Entschuldigung. – Zatrzymał gestem orka, który już się zbierał.
– O co chodzi? – spytała Gwara.
– Te samochody… Jeśli stoją tu od ponad dziesięciu lat, nie zapalą.
– Mam odczynnik Karwowskiego…
– Nie o to chodzi – dołączył się do rozmowy Lenny. – Akumulatory. Akumulatory są
rozładowane.
– Na pewno?
– No, ręki nie dam sobie uciąć, ale… – Tygrzyk pokręcił głową.
– Tylko co ma z tym wspólnego nasz Engels? – Klaudia wskazała na skonfundowanego
Zielonego, który przysłuchiwał się ich rozmowie, starając się cokolwiek zrozumieć.
Tygrzyk uśmiechnął się chytrze, a Zgud momentalnie podchwycił jego myśl.
– Ork ma wózek. Akumulator Porewita waży…
– Dwadzieścia kilogramów – wszedł mu w słowo Kolarz.
– Do pojazdu mamy circa sześć kilometrów – rzekł Muzyka. – Nie doniesiemy tu
akumulatora. Potrzebny jest wózek.
– Tygrzyk – odezwała się Heintze z nikłym uśmiechem – gdybym kiedyś zapomniała,
przypomnij mi, że jesteś genialny. Nie wiem, co by było, gdybyśmy sobie uświadomili tę
przeszkodę po odejściu naszego bibliofila.
Kamil ukłonił się im dworsko.
Miś podszedł do Engelsa i łagodnym tonem wyjaśnił mu sytuację. Zielony wysłuchał go,
kiwając powoli głową, uśmiechnął się i powiedział do bliżej nieokreślonej grupy, która miała mu
towarzyszyć:
– Kommt.
Poszli z nim Bielawski, Tygrzyk, Zgud, Lenny i Klaudia. Najlepiej się trzymali i nie byli ranni.
Marsz do Porewita, wymontowanie akumulatora i powrót zajęły im ponad trzy godziny. Ale
dopięli swego, a i Engels był zadowolony, bo w ramach zapłaty dostał instrukcję obsługi
pojazdu. Wyładowawszy akumulator tuż przy parkingu, woje pożegnali Grüna i Das Buch
zniknął w mrokach miasta.
Była trzecia trzydzieści w nocy, gdy umorusani, zmęczeni, ale i szczęśliwi Tygrzyk i Lenny
uruchomili pierwszego Mercedesa – dużą furgonetkę, która miała posłużyć do przewiezienia
ciał. A potem było już z górki. Podjechali do drugiej furgonetki, tym razem Volkswagena,
i uruchomili ją za pomocą kabli. Następnie wybrali wyglądające na najnowsze duże terenowe
wozy z napędem na cztery koła: Toyotę, Jeepa, BMW i… Porsche. Tak, był tam czarny Porsche
4x4 o drogiej rejestracji REGINA i Lenny od razu oświadczył, że to on będzie go prowadził, ale
Orłowski zgasił jego entuzjazm, informując, że Hadder zasiądzie za kierownicą jednej
z furgonetek, bo ma największe doświadczenie w prowadzeniu dużych fur. Tygrzyk także dostał
taki rozkaz i obaj nieco zmarkotnieli.
Uruchomiwszy wszystkie pojazdy, upewnili się, że każdy ma bak pełen rzadkiej benzyny
wzbogaconej wynalazkiem Karwowskiego i nie komunikuje żadnymi kontrolkami, że coś z nim
jest nie w porządku.
Podczas gdy mechanicy ożywiali samochody, inni zdolni do wysiłku woje uprzątnęli
barykadę, o której wspomniał Zielony.
W końcu załadowali się do wozów i ruszyli. Z przodu jechał Porsche – za kierownicą
wyraźnie ożywiony Fraydey, wokół niego silna obstawa strzelecka w składzie: Żmij, Orłowski
i Jary. Za nimi podążał Volkswagen z pustą budą. Prowadził go Tygrzyk, a obok niego warowała
Kicia. Dalej sunęła Toyota kierowana przez Klaudię, którą osłaniać miała Zadra, na tylnym
siedzeniu zaś kiwał się półprzytomny Cholewa. Następne jechało BMW z Samulem za
kierownicą, a Zdzirą i Wampirem jako osłoną ogniową. Dopiero za tym wozem podążała
furgonetka marki Mercedes, którą prowadził Lenny ochraniany przez Wiechucką. To w tym
samochodzie złożono sześć ciał poległych. Konwój zamykał Jeep. Za kierownicą siedział Zgud,
a kłami auta mieli być Miś, Dominika i Wolf.
– Takich wozów to ja dawno nie widziałem – stęknął Lenny, gładząc kierownicę i pokonując
kolejną serpentynę podziemnego parkingu.
– No – potwierdził Tygrzyk. – Cacka. Będziemy je mogli zatrzymać po wszystkim?
– Hmm… – mruknęła Klaudia, z lubością obserwując błyszczący znak Toyoty na kierownicy.
– I popatrzcie, znowu sprawdza się stary stereotyp: Polacy kradną w Niemczech samochody.
Woje wybuchnęli śmiechem, a przebudzonemu astronaucie próbowała przetłumaczyć dowcip
Zadra, lecz mężczyzna nie do końca zrozumiał i znowu zasnął.
– Temu to dobrze – westchnęła Zuza.
Samochody pokonały wreszcie ostatni podjazd i wyjechały na rozległy pusty parking fabryki.
Zgasiły reflektory. Kierowcy założyli noktowizory. Piatkovsky spojrzał na siedzącego obok
Orłowskiego.
– Dokąd?
Ten sprawdził mapę wyświetlaną przez smartfon.
– W lewo do Kretzwicker Strasse, potem prosto i znowu w lewo na sto pięćdziesiąt sześć.
Prosto i ślimakiem w prawo na czwórkę.
– Got it. – Fraydey zakręcił kierownicą, a koła zgrzytnęły na piasku.
Na szczęście trasy aż do autostrady były przejezdne, więc konwój wtoczył się na główną drogę
bez przeszkód. Piatkovsky, wciąż podniecony faktem, że prowadzi egzotyczną brykę, miał
ochotę wcisnąć mocniej pedał gazu, ale im bliżej granicy, tym droga była bardziej zniszczona,
głównie działaniami grasujących tu watah. Nie warto było ryzykować. Szyby wozu były
opuszczone, a lufy oparte o krawędzie okien. Woje czujnie się rozglądali, szukając ruchu lub
ognia.

– So far, so good – szepnął Fraydey, gdy pokonali dziesięć kilometrów autostrady. –

Zapomniałem już, jak wygląda tablica rozdzielcza dobrej zachodniej fury.
– Nie patrz na tablicę, tylko na drogę, Piatkovsky – warknął Jary.
– Tajest, panie higieniczny.
Dookoła lśniły w księżycowym blasku łąki. Gdzieniegdzie widać było wsie, ale uśpione.
Godzina była wczesnoporanna. Doskonała, by pokonać niepostrzeżenie granicę.

Kilkanaście kilometrów dalej był las. Lasów Orłowski obawiał się najbardziej.
– Nie spać – nadał. – Skupienie.
– Tajest – odpowiedzieli podwładni.
– Miś, jak u ciebie?
– Na razie spokój.
„Sześcioro zabitych – kołatało się po głowie dowódcy Orłów. – Sześcioro. Niania, Alka,
Andrus, Dziad, Baczyński, Hantel. Strasznie dużo. Strasznie”.
Mężczyzna o pobrużdżonej, brudnej i pokrwawionej twarzy wzniósł na chwilę uzbrojone
w noktowizory oczy ku niebu. „Perunie kochany – pomyślał – jeśli jesteś… ja wiem, że cię nie
ma, ale jeśli… Proszę, nie zabieraj już nikogo. Nie zabieraj. Wymęczyliśmy się. Staraliśmy.
Jesteśmy już tak blisko, tak cholernie blisko. Ci ludzie bardziej się przydadzą tu, na ziemi,
rozumiesz? Perunie kochany, władco piorunów, woju niebieski, nie zabieraj mi moich
wojowników. Oszczędź ich. Proszę cię, bogu moich przodków. A jeśli już musisz, zabierz mnie.
Zabierz mnie, panie…”
Jego modlitwę przerwał zimny głos Zadry.
– Wartownik po prawej.
– Zdjąć – syknął.
Lufa snajperki gwizdnęła i wyraźnie pobudzony, rozglądający się ork osunął się na ziemię.
– Drugi – szepnął Mardok i posłał przez tłumik kilka pocisków w łeb przeciwnika.
Engels upadł, nie wydawszy dźwięku.
– Ktoś coś jeszcze widzi? – spytał Orłowski.
– Obozowisko na prawo. Dogasający ogień – usłyszał Wampira. – Wszyscy śpią.
– Zostawić.
Wyjechali z lasu.
– Ile mamy do granicy? – zapytał Thomas.
– Jeśli ten las się jakoś nie zmienił – mruknął Orłowski, patrząc na mapę – dziesięć, dwanaście
kilometrów.
Kierowca skinął głową, a dowódca Orłów wyjął telefon. Zerknął na wskaźnik zasięgu. Była
jedna kreska. Wreszcie.
Wybrał numer Siekierzyńskiego.

Dwa kilometry od granicy, po polskiej stronie oczywiście, blisko skrzyżowania dróg A4 i 94,
stał kiedyś hotel Jan Jakubiak. Przed wojną nie było to nadzwyczaj wykwintne miejsce, a odkąd
rozpoczęły się zmagania z niemieckimi hordami, całkiem podupadło i zmieniło się, ku rozpaczy
właściciela, w jedną z licznych baz wojsk pogranicza. Obecnie kwaterowało w nim dowództwo
Piątej Brygady na skutek rozkazu króla Justyna Łyżwy przeniesione tu poprzedniego dnia. Gdy
generał Robert „Wiedźmin” Woźniak spytał o przyczynę tak nagłej relokacji zgrupowania,
otrzymał prostą, acz nieco enigmatyczną odpowiedź:
– Orły nie wrócą Radogostem. Straciliśmy maszynę i Mokosza. A drugiego płatowca nie
wyślę, dopóki Zieleni mają tego cholernego Herculesa. Jedyna droga, jaką mogą się
przemieszczać nasi ludzie, to czwórka. Osłoń ich powrót, Wiedźmin.
Tej nocy generał spał bardzo płytko, a major Witold „Szaman” Siekierzyński, dowódca
Piątego Dywizjonu Artylerii Armii „Zachód” przydzielonej do Piątej Brygady, pobudzony
jakimiś niezrozumiałymi przeczuciami, nie spał wcale. Co więcej, nie pozwolił spać swoim
artylerzystom, o co dbał jego zastępca, chorąży Marcin Rewucki. Samobieżne haubice Jaryło
skierowane były w stronę Nysy Łużyckiej, a wycelowane w pas pięćdziesięciu metrów na
zachód od niemieckiego brzegu tej rzeki, wokół wjazdu trasy A4 na most.
Gdy śpiący podwładni pytali majora o powód nocnego czuwania, tłumaczył z uśmiechem:
– Grupa Orłowskiego wykonała swoją misję nad ranem poprzedniej nocy. Jeśli wszystko
poszło dobrze. Skoro nie wrócili Radogostem, przebijają się tutaj lądem. Najlepszą porą na
szturm mostu jest noc. A najlepszą osłoną przed pościgiem jesteśmy my.
– Panie majorze – odezwał się kapral Piotr Stępniak, woj zaokrąglony, masywny, świetnie
spisujący się w Jaryle, bo niewrażliwy na obicia i otarcia – a jeśli… a jeśli im się… no… nie
udało?
Szczęki Szamana zagrały, a wzrok stał się zimny jak arktyczny wiatr.
– Wypluj to, kapralu, albo wyduszę to z ciebie pięścią.
– E, ja tylko tak…
– Bo spać ci się chce, żłobie?!
– No…
– Dlatego, że łeb byś przytulił do poduszki, snujesz takie przypuszczenia?!
Stępniak podrapał się po zaroście na pulchnym policzku.
– Nie, ja tylko…
– Wybrałbyś się na misję do serca wrogiego kraju pełnego orków?
– W życiu! – Kapral machnął ręką.
– A odmawiasz wsparcia tym, którzy tam byli?
– Ale… ale dlaczego pan major uważa, że akurat dzisiaj i w nocy? To w ogóle się kupy nie
trzyma. – Artylerzysta rozłożył bezradnie ręce, a inni przysłuchujący się rozmowie woje
nieznacznie pokiwali głowami.
Nagle telefon majora zawarczał. Szaman spojrzał na słuchawkę, a jego przystojną twarz
rozjaśnił uśmiech tryumfu.
– Oto, dlaczego, nicponiu.
– Szaman? – szepnął Orłowski, nie wierząc, że Witek odebrał o tej porze.
– Czekamy na was – odparł artylerzysta.
Sergiusz otworzył usta ze zdziwienia.
– Ale nie wiecie, gdzie jesteśmy…
– Wiemy. Jedziecie A4 i zbliżacie się do mostu na Nysie Łużyckiej.
Dowódca Orłów zamarł.
– Macie satelitę?!
– Nie. Zdrowy rozsądek i przeczucie, przyjacielu – rzekł Szaman. – Mam działa wycelowane
na pięćdziesiąt metrów od zachodniego brzegu rzeki. Może być?
Orłowski, oszołomiony, znowu nie mógł uwierzyć w to, co słyszy. Był przygotowany na…
w zasadzie nie wiedział na co, ale na pewno nie na takie przyjęcie!
– Mówisz… poważnie czy żartujesz? Skąd Piąta Brygada w tym miejscu?
– Powiem ci, jak dojedziesz. Jak oceniasz dystans moich dział?
Sergiusz chrząknął.
– Hm… przybliż do rzeki.
– Dwadzieścia metrów?
– Dziesięć.
– To będzie ostra jazda, Sergiusz.
– Wiem. Czekaj na mój sygnał.

Siekierzyński rozłączył się i krzyknął do artylerzystów:

– Skrócić dystans o czterdzieści metrów! Pełna gotowość! Czekać na mój znak!
– Dystans minus czterdzieści! – powtórzył jego słowa Rewucki. – Pełna gotowość!
Gdy zdumieni trafnością przeczuć dowódcy żołnierze poprawiali nastawy haubic, Szaman
wybrał numer generała.

Jak już pisaliśmy, tej nocy generał Robert „Wiedźmin” Woźniak nie spał dobrze. Czuł, podobnie
jak Szaman, że będzie pełna wydarzeń. Śniły mu się jakieś mary, pościgi na autostradach,
strzelaniny i latające orki. Był niemal wdzięczny, gdy obudził go telefon.
– Wiedźmin? – usłyszał głos Witka.
– Co jest?
– Jadą. Będzie huczek.

Przez kilka minut jechali wśród srebrnych łąk, zdając sobie sprawę, że gdzieś za niewielkimi
pagórkami, krzakami i pojedynczymi drzewami mogą się czaić zwiadowcy wroga. Ale jak dotąd
nie dali znaku życia.
– Przed nami most przez Nysę Łużycką – chrypnął Orłowski. – Za tym – przełknął ślinę – za
tym mostem… jest Twierdza. Niecały kilometr. Pełna gotowość. Strzelać bez rozkazu.
Mosty były najczęściej obstawione przez duże oddziały Engelsów. Fraydey zerknął na
zegarek. Była czwarta dwadzieścia. Najbardziej senna pora. Niebo przed nimi zaczynało się
czerwienić, zwiastując świt. Orki musiały spać. Musiały. Ale, cholera, przy granicy wszystko
mogło się zdarzyć. Zapach ludzi działał na te bestie jak kokaina.
– Pięćset metrów – zameldował kierowca.
– Gazu! – warknął Orłowski.
Thomas wyszczerzył równe zęby i wdepnął pedał. Silnik mruknął głośniej, jakby rozbudzony
i szczęśliwy, że może wreszcie pokazać, na co go stać. W asfalcie widniały dziury, ale Fraydey
zwinnie je omijał, a na płytszych podskakiwał niczym delfin nad falami.
– Wartownicy po lewej i prawej – zameldował Mardok i wychylił się z okna.
Z drugiej strony wysunął się Żmij. Strzały padły niemal jednocześnie i Zieleni osunęli się na
trawę.
– Następni – szepnął Jary, widząc orki przecierające oczy i wdrapujące się na łagodny nasyp.
Tym razem szybszy był Żmij, który położył kolejnego przeciwnika. Dziki nie mógł w swojego
trafić. Wyręczył go Wampir.
– Sto metrów – syknął Fraydey i pochylił się nad kierownicą, bo pierwsze wrogie pociski
zabębniły o karoserię.
Nocną ciszę rozdarł dźwięk kanonady, a ciemność rozświetliły pociski smugowe. O blachy
pojazdów zagrało crescendo trafień.
– A tak miło się jechało. – Thomas ominął dziurę w drodze i z rykiem silnika wpadł na most,
zostawiając w tyle kilku niezmiernie zdziwionych Zielonych.
Za nim przetoczył się Volkswagen z wychyloną z okna Kicią grzejącą do zgromadzonych
wokół mostu orków, którzy coraz zajadlej się odgryzali.
Potem most pokonała Toyota. Klaudia niemal leżała na kierownicy, klnąc, że strzały
uszkodziły jej przednią szybę, a Zadra metodycznie, strzał po strzale likwidowała cele. Cholewa
zaś to otwierał oczy, to je zamykał, jakby był na jakimś wakacyjnym wyjeździe, niemal zupełnie
obojętny na kule, które świstały mu koło głowy.
Za Toyotą mknęło czarne BMW, które prowadził Samul. Tu była silna obstawa. Frenkiel
i Gadziński prali na prawo i lewo, rozsiewając jasne wachlarze pocisków smugowych. Wóz
zatrząsł się na dziurze.
– Przepraszam – rzucił Darek.
Zdzira roześmiała się.
– Żebyśmy tylko takie kłopoty mieli.
Do mostu zbliżył się duży Mercedes z Lennym i Wiechucką. Sanitariuszka potrafiła doskonale
strzelać, ale wściekłe orki zdążyły się ocknąć z letargu i zaczęły przygrzewać gęściej. Szczęście,
że cel był pokaźny i szybko mknął po szosie, więc większość pocisków uderzała w budę.
– Szybciej, Lenny! – ponagliła Runa.
– Robię, co mogę, i więcej nie zrobię – odparł kierowca.
Ostatni na most wjechał Jeep prowadzony przez Zguda. Osłaniali go Miś, Dominika i Wolf,
zamieniając wóz w rozświetloną seriami fortecę.
Wtedy właśnie Orłowski wcisnął przycisk połączenia w telefonie. Wozy pędziły, ciągnąc za
sobą sznury ognia orków, i z każdą sekundą oddalały się, ale kanonada po drugiej stronie rzeki
gęstniała.
– Szybciej, Witek, szybciej – mruknął Orłowski.

Wreszcie w nocnym powietrzu dał się słyszeć charakterystyczny gwizd, a potem lewy brzeg
Nysy rozjaśniły kwiaty wybuchów wielkich jak domy. Do uciekających dotarły zwielokrotnione
echem odgłosy eksplozji. Wyglądało to, jakby Perun, pan nieba, zasadził po drugiej stronie rzeki
ogniste krzewy rajskiego ogrodu, a grzmoty, które towarzyszyły ogrodniczemu trudowi,
brzmiały w uszach wojów niczym najpiękniejsza symfonia.
Ostrzał zza rzeki ustał.
Orłowski zapytał Witka, gdzie stacjonują, a poproszony przez niego Jary rzucił w interkom:
– Stan?
– Fraydey. Cały – odezwał się kierowca jego wozu.
– To widzę.
– Żmij. Żyję – rzucił siedzący obok Mardoka woj.
– Kicia i Tygrzyk. Miau.
– Klaudia i Zuza. Jedziemy, żyjemy, tylko nic nie widzimy, ale zaraz… to poprawimy. – Dały
się słyszeć głuche uderzenia podeszwy buta o kruszącą się szybę. – No, już.
– Astronauta – usłyszeli głos Zadry – eee… śpi.
– Co? – spytał Jary.
– Śpi. W kosmosie kiepsko karmią.
– Dalej, stan – ponaglił Jary.
– Dareczek Samuleczek. Żyję. Frenkiel i Wampir takoż.
– Tu Lenny. Jestem cały. Wiechucka też.
– No to jeszcze Jeep – podsumował Jary. – Jak tam u was?
– Tu Miś. Żyję. Węcławek cała, Tyszkiewicz też. A Zgud…
Nastała cisza.
– Co Zgud?! – krzyknęła Wiechucka. – Rany Swaroga, co Zgud? Co mu jest?! Ktara?! Ktara?!
Odezwij się! Lenny, stój, kurwa!
Wtedy usłyszeli głos szeregowego:
– Jestem, śliczna. Chciałem tylko sprawdzić, czy zareagujesz, a major Bielawski był tak miły,
że na to poszedł.
Przez chwilę w eterze panowała cisza. A potem usłyszeli lodowaty głos Runy:
– Zabiję cię, skurwysynu.

Gdy dotarli na parking byłego hotelu Jan Jakubiak, gdzie stały w szeregu normalne,
nieprzyozdobione na orkową modłę Dażbogi, Swarogi i Rujewity, a dalej warowały Peruny, cała
baza była już rozbudzona, oświetlona i huczała od rozentuzjazmowanych głosów. Do
wytaczających się z wozów wojów podbiegli żołnierze i sanitariusze, wszyscy z gratulacjami,
lekarstwami, bandażami, kocami, pocałunkami i okrzykami. A dzielni ludzie Orłowskiego
i Bielawskiego nie mogli uwierzyć, że wrócili do Twierdzy.

Porucznik Maciej „Malki” Mikołajczak wnet zwołał swoich podwładnych i odgrzał bigos,
zaparzył kawę zbożową, guaranę, yerba mate, miętę, piołun, pokrzywę i w ogóle, co tam kto
chciał. I był to bodaj pierwszy raz w historii Piątej Brygady, gdy woje jedli śniadanie o piątej.
Rozochoconych żołnierzy filmowały z góry drony kapitana Dominika „Domela”
Buczkowskiego, który, podobnie jak wszyscy inni, cieszył się na widok ocalałych Orłów.
Mariusz „Grzyb” Podgrudny, dowódca Sokołów, uściskał Żmija i razem z Małgorzatą „Amarą”
Hylaszek o czymś długo z nim rozmawiał, podziwiając włócznię Swaroga. Wszyscy dopominali
się opowieści, opisów i detalicznych sprawozdań. Zarówno Orły, jak i POLOM-i starali się
odpowiadać, jedząc gorącą strawę, ale widać było, że napięcie ostatnich godzin wyssało z nich
sporo sił, więc odpowiedzi udzielali raczej jednozdaniowo.
– Ty, kto to jest? – spytał jakiś woj Flaszkę, pokazując kiwającego się nad stołem i głupio
uśmiechającego Cholewę.
– Astronauta. Amerykanin.
– Kto?!
Raczkiewicz uśmiechnął się, błyskając jasnymi zębami.
– Nie uwierzysz.
Okrzyki i entuzjazm wokół stołów, na których parowały jadło i gorące napoje, umilkły nagle,
gdy z Mercedesa sanitariusze zaczęli wynosić czerwone worki. Czy to był przypadek, czy znak
od Świętowida, że akurat wtedy wstało słońce i oświetliło karmazynowe pokrowce złotymi
promieniami, jak gdyby pan świata błogosławił poległych?
– Kto? – spytał Witek Orłowskiego.
– Andrus…
– Niemożliwe. On? – Do majora zbliżył się Buczkowski. Kolegował się z Andrusem.
– Był przy tym Fraydey. Tuż przed śmiercią walczył jak szermierz.
Domel pokręcił głową z niedowierzaniem.
– Był w tym dobry…
– Zginął od kuli. – Orłowski przełknął ślinę i ciągnął: – Alka… na Rujewicie. Dzielna baba.
Niania…
– Niania?! – krzyknął milczący zazwyczaj Mawete, który towarzyszył jak cień generałowi
i także przysłuchiwał się opowieści majora.
– Niania. Oberwał w powietrzu, a skonał przy Wiechuckiej. Dziad też zginął. Uratował życie
Zuzie. Już gdy wracaliśmy. A z Grunmorów Krzysztof Kietzman. Miał pseudo „Baczyński”.
Świetny żołnierz. Oberwał w pierś i walczył jeszcze… chyba dwie godziny.
– Niemożliwe. – Generał spojrzał na Misia, a ten tylko lekko pokiwał omotaną chustą głową.
– I… Karol Prostrelczuk alias „Hantel” – dokończył Orłowski. – Twardziel. Trochę milczek.
On zginął ostatni, pod Dreznem.
– Cześć ich pamięci – powiedział cicho Wiedźmin.
– Ku chwale Twierdzy – rzekł dowódca Orłów. – Ku chwale Twierdzy.
– A jak zdobyliście te wozy? – Generał wskazał samochody.
– O, to niesamowita historia. Spotkaliśmy orka, który nie miał nosa. Nie czuł zapachów. Był
zupełnie nieagresywny.
– Pomógł nam – powiedziała Klaudia i zrobiło to na słuchających jeszcze większe wrażenie
niż wszystkie dotychczasowe opowieści.
– Dacie radę lecieć dzisiaj? – spytał Wiedźmin. – Król na pewno nie może się doczekać.
– Oczywiście.
– Z jednym zastrzeżeniem – jedzący bigos Jary uniósł niebywale brudny palec – najpierw
muszę się wysrać, umyć i zmienić mundur.
Klaudia odsunęła od siebie talerz.
– Nie przy jedzeniu, w mordę…

Radogost wylądował na polowym lądowisku za steranym ogrodzeniem byłego hotelu o godzinie

jedenastej. Do tego czasu woje byli już opatrzeni, odkażeni, pozszywani, umyci, wyposażeni
w czystą bieliznę, mundury i pancerze, a większości udało się trzy godziny przespać.
Lecieli w milczeniu, podsypiając. Dopiero teraz czuli stłuczenia i rany, a organizmy domagały
się snu, który najlepiej przywraca nadwątlone siły. Miś miał już na głowie nowy hełm z gardą,
a na rękach rękawice, czuł się więc w miarę swobodnie.
Razem z nimi leciało sześć biało-czerwonych trumien.

Z lotniska pod Teatrem Wielkim przywiozły ich pod wciąż zrujnowany, ale otaczany już
rusztowaniami i dźwigami pałac cztery Dażbogi gwardii. Wozy zatrzymały się przed bramą,
przy której czuwali, jakby nigdy nic się nie stało, dwaj Zbrojowcy. Tym razem Samul nie mógł
przybić im piątki, bo jego Trojan został w Piątej Brygadzie i był tam naprawiany. Mocno
oberwał podczas strzelanin, gdy leżał bezwładnie na pancerzu transportera.
Przed bramą stała samotnie ruda kobieta i coś wykrzykiwała, machając rękami. Wartownicy
starali się ją łagodnie usunąć sprzed potężnego transportera, ale nie ustępowała.
– Kto to jest? – spytał Orłowski, wychylając się z włazu.
– Nie mam pojęcia, panie majorze – odpowiedział eskortujący ich sierżant.
– Wpuśćcie mnie! Proszę! – krzyczała kobieta. – Panie majorze! – Spojrzała na Orłowskiego.
– Niech mi pan pomoże! Proszę! To ważne!
Dowódca Orłów zeskoczył z pancerza i podszedł do górujących nad nim Zbrojowców.
– O co chodzi?
– Dzień dobry, panie majorze. Ta kobieta chce, aby ją wpuścić na teren Pałacu Twierdzy.
– I?
– Nie możemy. Nie ma przepustki.
Orłowski zwrócił wzrok na kobietę. Była niebrzydka, ale wyraźnie niewyspana. Włosy miała
w nieładzie, a w oczach desperację.
– Dlaczego chce pani wejść na teren pałacu? – spytał.
– Tam jest mój… Dżedaj. Mój Gojira. Wielki ork.
Major wytrzeszczył oczy i spojrzał na strażników.
– O czym mówi ta kobieta?
– Nazywa się Justyna Pawłowska. Wraz ze znajomymi przywiozła do stolicy jednego
zwykłego orka i jednego Gojirę…
– Słucham?! – Orłowski spoglądał to na woja, to na kobietę i zastanawiał się, czy to nie jakiś
kawał.
– No tak. Ten mały załatwił jedną z jej koleżanek, a duży dwóch z COP-u, którzy ich ścigali,
czy jakoś tak. Ale potem był grzeczny.
– Ten duży? Gojira?!
– Tak. Mówią na niego Dżedaj.
– Jak?!
Zbrojowiec uśmiechnął się z przekąsem.
– Dżedaj. Pojebany jakiś. Sam każe się tak nazywać. Ale w sumie bardzo spokojny jest. Sam
go widziałem. Nieagresywny.
– I jest tu, w pałacu?!
– Tajne.
– Oczywiście, że jest w pałacu! – krzyknęła Justyna. – Wiem to! Nie dają mi z nim
porozmawiać!
– Ale proszę pani – Orłowski pochylił się nad kobietą – dlaczego, na miłą Siwą, chce pani
rozmawiać z Gojirą?
Kobieta spojrzała odważnie w oczy Sergiusza i powiedziała:
– Bo go kocham. Kocham go, kurwa mać. Pan też będzie się ze mnie śmiał?!
Orłowski wyprostował się, przełknął ślinę i wspomniał dziwnego orka z Budziszyna.
Popatrzył spokojnie na kobietę, a potem powoli pokręcił głową.
– Nie, proszę pani. Nie będę się śmiał.
Justyna była zaskoczona. Przygotowana na kolejne kpiny, miała już zaciśnięte pięści, ale teraz
jej dłonie się rozluźniły.
Orłowski zerknął na sierżanta gwardii, który przyglądał się im, siedząc we włazie wozu.
– Panie sierżancie, nie dałoby się tego jakoś załatwić?
Żołnierz rozłożył ręce.
– Bez przepustki nie wejdzie. To jasne.
– A gdybym to wziął na siebie?
Strażnicy pokręcili głowami. Orłowski westchnął i pochylił się nad kobietą.
– Niech pani tu poczeka. Spróbuję coś zrozumieć z tej historii i załatwię pani przepustkę,
dobrze?
W oczach Pawłowskiej, zmęczonej i powoli tracącej nadzieję, pojawiły się łzy.
– Naprawdę pan to zrobi? Bo ze mnie… już wszyscy wariatkę robią.
– Naprawdę. Niech pani coś zje, choćby naprzeciwko. Będzie pani miała przepustkę.

Król przyjął ich w tej samej podziemnej kwaterze, co przedtem. Była tam cała jego świta:
naukowcy Halszka Wysocka i Maciej Matuszewski, kapłani Witelon Jabłoński (wraz z młodym
uczniem) oraz Arkady „Wikary” Saulski, bibliotekarka Magdalena Stawniak i szef Krajowego
Biura Propagandy Radosław Kot. Oczywiście dała o sobie znać Kasia „Joe” Rakowska, która co
prawda nie mogła fikać kozłów z powodu gipsu, ale złośliwy uśmiech powoli wracał na jej
śniadą twarz. Brakowało tylko… królowej. I pewnie dlatego Justyn Łyżwa był tak blady
i zmęczony.
– Spóźniliście się na pogrzeb – oznajmił na powitanie.
Orłowski uniósł brwi.
– Rzeczywiście. To było…
– Dzisiaj. O jedenastej.
– Przykro nam, królu.
– Nie zauważyliście tłumów na Jerozolimskich? Flag? Dymów?
– Jechaliśmy od drugiej strony, pod pancerzem…
Król pokiwał łysą głową.
– Nie zdążyliście, bo nie mogliście zdążyć. Ale cieszę się, że jesteście. A uroczystość była
nagrywana. Pięknie to zrobili… – Otarł łzę. – Kurwa… Nikt nie jest na to przygotowany…
Pamiętam swój pierwszy skok na spadochronie. Bałem się, bo czekało mnie nieznane. Nie da się
przygotować na nieznane. I to… śmierć najbliższej osoby… to też jest nieznane…
Zacisnął pięść, oparł ją o świecący blat i powoli, jakby zmagał się z wielkim ciężarem,
wyprostował masywne plecy. Spojrzał na nich i zamrugał.
– Dobra. Meldujcie.
Wysłuchał ich sprawozdania bardzo uważnie, zadając wiele pytań i upewniając się co do
kolejności wydarzeń. To najwyraźniej go uspokajało. Przyglądał się z wielkim zainteresowaniem
filmom i zdjęciom, które zrobili, używając kamer przy hełmach, a które były wyświetlane na
wielkim interaktywnym stole, wokół którego stali. Ucieszył się na wieść o tym, że poprawnie
określili położenie laboratoriów (tu swoją radość wyrazili także Halszka i Maciuś) i że
podziemne instalacje wraz z kilkoma bombami zostały pogrzebane w dobrze zaaranżowanej
eksplozji, a naukowcy orków wyeliminowani. Zdziwił się, dowiedziawszy się o istnieniu
olbrzymiego smoka, który ich ścigał, i długo oglądał filmy go pokazujące. Trudno mu było
uwierzyć w istnienie skleconych z części odrzutowców motocykli, a zupełnie zbaraniał, gdy
doszli do historii Drezna z jego systemem tamtamowej komunikacji i szwadronem najwyraźniej
pijanych lotniarzy. W ciszy wysłuchał historii beznosego orka z Budziszyna i ze smutkiem
przyjął wiadomość o śmierci sześciorga wojów.
Na koniec długo kiwał głową, a jego świta także trwała w milczeniu, trawiąc wiadomości.
– Czyli – odezwał się wreszcie – misja się powiodła?
I wtedy ze zdziwieniem żołnierze stwierdzili, że… Łyżwa ma rację! Misja zakończyła się
sukcesem!
– Tak, królu – odparł Miś. – Laboratoria zostały zniszczone, bomby też, naukowcy zabici. Co
więcej, mam wrażenie, że Hercules, którego się obawialiśmy, ostatecznie zwrócił się przeciwko
cesarzowi Überlandu.
– Taaa… Ładna historia… – Justyn uśmiechnął się i potarł oczy, a potem czoło. – Gratuluję,
majorze Orłowski i majorze Bielawski. Osobiście złożę wnioski o odznaczenia dla was
i waszych ludzi. Dobra robota. Naprawdę świetna robota.
Król podszedł do wszystkich i uścisnął im ręce. Jary stwierdził, że łapę ma jak imadło.
Gdy wrócił do stołu, powiedział:
– Mam… mam… a w zasadzie Kot ma wam coś do pokazania. Ciekawy jestem waszego
zdania.
Radosław skinął głową królowi, podszedł do stołu i dotknął podświetlanego blatu. Urządzenie
rozpoznało jego linie papilarne i wyświetliło należące do niego katalogi.
– To będzie… to – mruknął.
Otworzył jeden z folderów i na ekranie pojawiło się kilka trójwymiarowych wizualizacji
przyszłego Pałacu Twierdzy. Prawa, północna część gmachu wznosiła się tak jak dotychczas.
Lewa zaś była w zasadzie rzeźbą. Przedstawiała królową z obnażonym brzuchem i piersiami
oraz zwróconymi ku górze rękami. W dłoniach trzymała Rody. Twarz jakby krzyczała „Nie!”.
Za królową powiewała szata układająca się w kształt skrzydeł.
Łyżwa popatrzył na projekt i pociągnął nosem.
– Dla… mojej Gwiazdeczki – szepnął.
– To jest to, kurrrwa – chrypnęła Zdzira.
– Zgadzam się z przedmówczynią – odezwała się Klaudia. – Symbol. Symbol naszej walki.
– Zaje… – Mardok przerwał. – Piękne – powiedział. – Piękne.
– Nie wiem, kto na to wpadł, ale doskonale mu to wyszło – odezwał się Wampir.
– No to… No to się cieszę – rzekł król, a Kot, wyraźnie zadowolony, jakby puchnący z dumy,
skinął głową i odsunął się od stołu.
– Jest jeszcze coś, królu. – Saulski uśmiechnął się nieśmiało.
 – A tak, tak – mruknął Łyżwa.
Do stołu podeszli Arkady i Witelon.
– Po naszej pouczającej rozmowie przy stole – zagaił Wikary – zaczęliśmy się z Witkiem
zastanawiać nad jakimś spójnym symbolem duchowym Twierdzy. Czymś niezłomnym. –
Zerknął na Króla. – Żeby wzmocnić nas wszystkich. I… stworzyliśmy wstępnie to.
Arkady dotknął stołu i tym razem na ekranie pojawiły się jego katalogi. Wyciągnął palec do
jednego z nich, ale Witelon go zatrzymał:
– Nie ten, ten drugi.
– Aha, racja.
Saulski pacnął palcem we właściwy folder i zgromadzonym dookoła stołu pokazały się
ilustracje przedstawiające słowiański kołowrót – gwiazdę ze złamanymi kolcami – na tle którego
wznosił się miecz. Były też wersje, w których miecz był za kołowrotem. Niektóre ilustracje
przedstawiały większy oręż, inne większy słowiański symbol, jedne były jaskrawe, inne czarno-
białe.
– I co? Co sądzicie? – spytał Saulski, a Witelon zerkał to na ilustracje, to na wojów.
– Widzę, że nie marnowaliście czasu – odezwał się Orłowski.
Jary podszedł bliżej stołu i zlustrował grafiki.
– Miecz za kołowrotem – orzekł wreszcie. – Zdecydowanie.
– Dlaczego tak? – spytał Arkady.
– Oręż wyciąga się w ostateczności. Proste.
Wikary uśmiechnął się.
– Rzeczywiście. Proste.
Król odetchnął.
– No dobrze. Jeszcze się zastanowimy. Twierdza ma swoje godło. I to dosyć dobre. Teraz
zbiorą od was wywiady zespoły Halszki i Macieja, potem Magdaleny i Kota. Trochę to potrwa,
więc nie denerwujcie się. Dokładnie też przesłuchamy pana Cholewę. – Spojrzał na siedzącego
na wózku astronautę przebranego w czysty mundur piechoty. Był wciąż bardzo słaby. –
Wszystko musi zostać skatalogowane, utrwalone i opracowane. Rozumiecie. A potem zapraszam
na kolację.
– Za pozwoleniem, mości królu – Jary podniósł palec – wolelibyśmy… zjeść w mieście.
– O? Doprawdy?
Mardok zarumienił się.
– Okej, mam swoich zabawiaczy. – Justyn uśmiechnął się, a po chwili spoważniał. – W takim
razie zobaczymy się jutro o jedenastej na pogrzebie… tym razem waszych ludzi. A odprawa
o dziewiętnastej.
– Królu, mamy pytanie – odezwał się Orłowski.
– Tak?
Do stołu podszedł za Sergiuszem Miś, domyślając się, czego będzie dotyczyło.
– Jakim cudem i kto wpadł na pomysł, żeby do Radogosta wsadzić Porewita i Dażboga?
– A, to. – Justyn machnął ręką w stronę Witelona. – Możecie podziękować temu szarlatanowi.
– O, wypraszam sobie – odezwał się Jabłoński, podchodząc do stołu razem ze swoim
młodzikiem. Stuknął w podłogę kosturem. – To jest udowodniony przez Junga kontakt
z nieświadomością.
Król uniósł brwi i wzruszył ramionami.
– Męczył mnie i męczył, więc chociaż to było nielogiczne, zgodziłem się. W końcu co
szkodziło. Radogost byłby w stanie zmieścić dużo więcej: cały wasz skład, dodatkowego
Porewita, Dażboga, nawet Swaroga.
– Szkoda, że go nie dorzuciliście – stropiła się Gwara.
– Ale jak?! – nie ustępował Orłowski.
– To proste, majorze. Wróżyłem z run – odparł Jabłoński.
– Słucham?! – Sergiusz wytrzeszczył oczy.
– I za każdym razem wychodziło mi, że jesteście w niebezpieczeństwie, co było raczej
oczywiste, i że potrzebujecie wsparcia, co także było oczywiste, ale… głupie, bo jakiego
wsparcia mogliśmy wam udzielić na odległość? – Witelon uśmiechnął się. – Pomyślałem zatem,
że to wsparcie musi być materialne. Jakie? Pojazdowe!
– Hmm. – Orłowski podrapał się po blond włosach. – Nic z tego nie rozumiem, ale jeśli
mógłbym prosić… – Spojrzał na Króla.
– Tak?
– Niech ten człowiek zawsze ciągnie runy, gdy będziemy na misji.
Łyżwa parsknął, a z nim roześmiał się cały orszak. Czując, że atmosfera się wreszcie
rozluźniła, Sergiusz przełknął ślinę i postanowił zaatakować.
– Jest jeszcze jedna sprawa.
– Tak? – spytał król.
– Chodzi o pewną kobietę, która stoi przed pałacem. Justynę Pawłowską…

Ma-Ruda tkwiła pod bramą od tak dawna, że żelazne sztaby furty, przed którą warowali
Zbrojowcy, wpiły jej się w siatkówki, a widok rusztowań pnących się w mrówczym tempie po
ścianach budowli wydawał się najbardziej zajmującą rzeczą na świecie. Warkot spychaczy
i ciężarówek, terkot śmigłowców transportowych, powolny taniec dźwigów, pokrzykiwania
robotników… Kołysała się w przód i w tył, w przód i w tył, czekając zmiłowania, a jej ciało,
chociaż było ciepło, od czasu do czasu wpadało w nerwowy dygot. Chociaż Iga i Rączka chcieli
z nią zostać, powiedziała, żeby wracali i zabrali… ciało Uli. Wyrzuty sumienia walczyły w jej
sercu z przywiązaniem do Dżedaja. Podczas gdy uczucie do orka miało kolor biały, poczucie
winy błyskało czernią i zmagało się z miłością niczym ciemna kropla z jasną w symbolu yin-
yang. „To ja ją w to wpakowałam, to ja ją w to wpakowałam. Jej rodzice mi nie wybaczą, nie
wybaczą… Do Siwej, nie wybaczą mi – powtarzała w myślach. Ale nie, przecież sama podjęła
decyzję, sama… – Nieprawda, nieprrrawda, bo naciskałam, i teraz nie żyje… Ale przecież kto
mógł się spodziewać tych COP-ów? Oni wszystko popsuli. Oni. Dlaczego siebie obwiniam? Oni
to popsuli. Zapłacili cenę. Jeden przeżył. Jeden przeżył, rany Swaroga, jeden przeżył… Ula, Ula,
Uleńka, co ja narobiłam? Kochana Ula… Będę cię odwiedzała na cmentarzu czy gdzie tam cię
pochowają, obiecuję ci, obiecuję, obiecuję…”
Zadzwonił telefon. Ma-Ruda zerknęła na wyświetlacz. Iga. Odebrała.
– Halo?
– Już jesteśmy w domu. – Głos Zuchmantowicz był spokojny i jakby płaski. –
Wypakowaliśmy trumnę, rozmawialiśmy z rodzicami Uli. Przyjęli to… No… Wiesz, jak można
to przyjąć.
– Tak…
– Ale nie obwiniają cię. W zasadzie to chciałam ci powiedzieć.
Po policzkach Ma-Rudy spłynęły łzy.
 – To dobrzy ludzie – powiedziała cicho.
– Ja też cię nie obwiniam, Justyś. Chciałabym, żebyś wiedziała. Maciej również nie. Okej?
Wiesz o tym?
– Teraz już wiem – chlipnęła Pawłowska.
– To dobrze. To dobrze, kochana. Trzymasz się tam? Wpuścili cię?
– Nie, ale jest taki jeden major, który… Czekaj…
Do bramy od strony pałacu zbliżał się Zbrojowiec w biało-czerwonym pancerzu. Podszedł do
furty. Kazał strażnikom ją otworzyć. Podszedł i spojrzał w dół, na twarz Justyny.
– Pani Justyna Pawłowska?
– Tak?
Wręczył jej plastikowy prostokąt ze smyczą.
– Oto pani przepustka. Obowiązuje od teraz przez następnych siedem dni. Proszę za mną.
– Dziękuję, chwileczkę. – Justyna przystawiła słuchawkę do ucha. – Iguś! Mam! Mam
przepustkę!

Zbrojowiec poprowadził ją najpierw przez plac, potem przez korytarze pałacu, a wreszcie
podziemia, windy i znowu podziemia. W końcu znaleźli się w obszernej sali oświetlonej tylko
okrągłymi sufitowymi świetlikami. Pod jedną ze ścian tkwiła konsola, przy której siedział jakiś
człowiek w białym fartuchu. W środku zaś stała olbrzymia klatka z prętów grubych jak jej udo.
Siedział w niej po turecku Dżedaj. Miał zamknięte oczy.
– Dżedaj? – szepnęła.
A on otworzył oczy.

Poszli do Bociana, mijając tę samą cukiernię, co kilka dni wcześniej. Ten sam okrągły cukiernik
Marcinkowski poczęstował ich pączkami, które podała ta sama śliczna Jola Tkaczyk, ale tym
razem smakowały one inaczej. Słodycz była słodsza, aromat silniejszy, kwaskowość lukru
intensywniejsza. Muzyka w lokalu wydała im się łagodniejsza niż kiedyś, kobiety przy stolikach
ładniejsze. Wszystko było inne.
Martyna Plisenko, Joanna „Opty” Ścibior i Anna „Sarenka” Blaźniak siedziały już przy
stolikach ślicznie ubrane i widać było, że niecierpliwie na nich czekają. Przyprowadziły trzy
koleżanki, a każda była ładna, z oczu zaś wyzierała im… no mniejsza o to, co im wyzierało.
Ania, ledwo dostrzegła Mardoka wśród wojów przypominających bardziej zombi niż ludzi, tak
byli pobandażowani, zerwała się, podbiegła do niego, spojrzała mu w oczy, a potem mocno
przylgnęła doń całym ciałem.
– Wróciłeś – szepnęła mu do ucha.
Poczuł gorąco jej oddechu.
– Obiecałem – mruknął.
– Ale przedtem dwa razy zginął – rzuciła Frenkiel.
– Jak to?! – Anna odkleiła się od Jarego i przyjrzała mu. – Nie, cały jest. Jak to było?!
– Chodź. – Klaudia uśmiechnęła się do niej. – Posiedzimy, pogadamy, dowiesz się.
Poprzesuwali stoliki, pohałasowali krzesłami i w końcu wszyscy się ulokowali.
Akurat w tym momencie do knajpki zbliżyli się, także owinięci bandażami, Arnold Sitarczyk,
Norbert Ciecierski i Jakub „Baloo” Malinowski. Dostrzegli grupę wojów. Zatrzymali się,
popatrzyli po sobie, zerknęli na swoich goryli i powoli, dystyngowanie obrócili się na pięcie.
– Przepreszem – rzucił na odchodnym Malinowski.
Widząc tę woltę, Samul parsknął śmiechem, ale Orłowski powstrzymał go przed
komentarzami:
– Dariusz, dzisiaj wynik starcia wcale nie byłby taki pewny.
– Prawda, ale jak wreszcie zamówię piwo i Rłokiet…
– Aaa, to by przeważyło szalę, racja.
Dariusz uśmiechnął się szeroko na myśl o błogosławionym pałerdrinku.
– Poznajcie nasze koleżanki – odezwała się Martyna, która miała mocno podpudrowany jeden
policzek. – To Kasia, Misia i Eliza.
– Barrrrdzo nam miło. – Flaszka ukłonił się i przesunął z krzesłem, by zająć najbardziej
strategiczne miejsce przy stole. – Kelnerrrr!
– Mam pytanie – odezwał się Wampir spod swojej chusty.
– No? – Biesiadnicy spojrzeli na niego ciekawie, zwłaszcza woje, bo Gadziński rzadko miał
pytania.
Jego oczy się śmiały.
– Bo mnie to gnębi od kilku dni – powiedział.
– Cóż cię gnębi, szefie? – spytała Zadra.
– Ork Murzyn. Jak wygląda? Jest brązowy, brązowo-zielony? Taki… umbra?
– Łe, bracie. – Flaszka machnął ręką, w której trzymał płonące i dymiące jak komin cygaro. –
A ork Chińczyk? Albo Japończyk?
– Te nie do odróżnienia są – zapewnił Fraydey i wydarł się, naśladując Flaszkę: –
Keeeelnerrrr! Szpona!

Orłowski dotarł do szpitala o dwudziestej trzeciej trzydzieści. Nie pozwolił Klaudii iść ze sobą,
chociaż bardzo chciała. W końcu zabronił rozkazem. Szedł korytarzem, zastanawiając się, co
zastanie: konającą Malik, krzyczącą do niebios jak… jak… Odegnał wspomnienie. „Perrrrunie,
nie chcę tego wspominać! Nie chcę pamiętać, jak Ewa… Świętowidzie, jak to boli! Jak boli! Po
cholerę ciągnąłem ją wtedy do jednostki?” Major zatrzymał się w korytarzu i zaczął głęboko
oddychać. Oparł się o ścianę. Zapomnieć. Zapomnieć. Te wspomnienia zabijają duszę. Coś
w środku umiera. „Idź. Idź, żołnierzu. Musisz żyć, kurwa, musisz żyć dla innych. Dla innych,
jeśli nie dla siebie, słyszysz?! Krok za krokiem, dzień za dniem musisz żyć. Nawet jeśli… nawet
jeśli Joanna także będzie miała tę ostrą odmianę orkowej gorączki. Nawet wtedy”.
Zatrzymał się przed drzwiami izolatki. Bał się pójść do pielęgniarek. Bał się rozmawiać
z lekarzem. Nagle klamka wydała się mu przerażającym magicznym przedmiotem, który może
przenieść go w bardzo różne przyszłości. Jasną i mroczną. I od momentu, w którym jej dotknie,
zależeć będzie, jaka to będzie przyszłość.
Wziął głęboki wdech i naparł na chłodny metal.
A potem wszedł do pokoju i powoli podniósł wzrok na leżącą na łóżku postać.

Joanna zerwała się z łóżka i odziana tylko w lekką halkę, pod którą widać było białe figi,
podbiegła do dowódcy, po czym, nie pytając o zgodę, zaczęła całować jego posiniaczone
policzki, czoło, oczy i usta. Oddychała przy tym głęboko i szlochała.
 – Jak ty wyglądasz, na Siwą, jak ty wyglądasz…
Orłowski o mało nie zemdlał.
– Żyjesz, Malik?!
– Ustąpiło. Dzisiaj rano. Miałam lekką odmianę. O Swarogu, jak ty wyglądasz…
Znowu zaczęła go całować. Namiętnie. Gorąco. Z płaczem.
– Ty za to wyglądasz… – Nie mógł dokończyć. – Wyglądasz…
– Czuję się lepiej…
Malik znowu wpiła się w jego usta.
– Pani sierżant – szepnął Orłowski, gdy się odsunęła, a on z trudem zaczął dochodzić do
siebie.
Wyglądała jak anioł. Bo, kurwa, żołnierzowi też należy się od czasu do czasu odrobina raju,
czyż nie?
– Gówno mnie wszystko obchodzi – powiedziała, znowu go całując. – Gówno mnie obchodzi.
Mogą nas fotografować, mogą kablować, kurwa. – Przerwała pieszczoty, głęboko oddychając
i patrząc mu w oczy. – Słyszałam… że Radogost nie wrócił.
– W Królestwie funkcjonują tam-tamy?
– Żebyś wiedział. Perunie, jak się bałam… To straszne, że tylu was zginęło. Andrzej, Alka,
Niania, Dziad…
– Tak. Jutro będzie oficjalny pogrzeb.
– Nienawidzę pogrzebów. Będą salwy, przemowy i łzy. Tak jak dzisiaj. Z królową.
– Tak. I wszyscy tam będziemy. I będziemy płakać.
– Masz rację. Wszyscy. Jutro wychodzę.
– Na pewno?
– Na pewno. Robiłam testy. Jestem czysta.
Orłowski zaprowadził Joannę do łóżka. Sam usiadł na białym, wyściełanym krześle tuż obok.
– Pewnie nie miałaś czasu sprawdzić tego, o co cię prosiłem?
Kalina uśmiechnęła się łobuzersko.
– Mamy dwudziesty pierwszy wiek, panie majorze. W Twierdzy Polska doskonale
funkcjonuje internet, Księga Twarzy oraz telefony. Zabawiłam się w detektywa. Słowo daję,
byłabym w tym dobra. Wystarczył mi jeden dzień. Uruchomiłam stare kontakty, jeszcze
z konserwatorium, wiesz…
– No i?
– Nie miałam pojęcia, że mam kumpli w górach i na wschodniej granicy.
– Wschodniej?
– Właśnie, szefie. Oni rzeczywiście mają otwarty kanał z Czechami. Ale nie martwiłabym się
o pepików. To zawsze był rozsądny naród i po Pierwszej Ofensywie Południowej przestało im
odwalać, prawda?
– No tak.
Kalina obniżyła głos.
– Prawdziwy problem robi się na wschodzie.
– Czyli?
– Tym idiotom spekulantom mało już handlu z pepikami. Postanowili pobratać się
z rosyjskimi orkami.
– I co?
Malik spoważniała.
 – Mamy jutro odprawę o dziewiętnastej, prawda?
– Ty też będziesz?
– Koniecznie. Król powiedział, czego będzie dotyczyła?
Orłowski zdziwił się.
– Szczerze mówiąc, nikt nie pytał…
– No właśnie. Czy ty wiesz, do jakich zadań będzie teraz przeznaczany „Orzeł Biały”?
Szykuje się wielka afera na wschodzie, szefie. Wielka!
– No to mów, nie trzymaj mnie w niepewności!
Kalina nagle zmieniła wyraz twarzy. Uśmiechnęła się, wstała i podeszła do drzwi. Przekręciła
klucz w zamku i obracając nim na palcu, wróciła do łóżka. Położyła metalowy przedmiot na
białym stoliku, po czym wyuzdanym, powolnym ruchem ściągnęła halkę. Teraz była tylko
w figach. Orłowski przełknął ślinę, patrząc na umięśnione, szczupłe ciało wojowniczki.
– Najpierw przyjemność, a potem obowiązek – szepnęła.
– Malik – chrypnął – mam zszyte udo i lewy triceps.
– To nic – odparła kobieta, pochylając się i rozpinając mu guziki munduru. – Dostatecznie
długo na to czekałam. Mało nie zdechłam, czekając, i już nie chcę czekać.
– Naprawdę nie wiem, czy… dam radę. Nie spałem od dwóch dni.
– Spokojnie, szefie. – Spojrzała mu w oczy. – Będę bardzo, bardzo czuła.
 Epilog

Szczątki Gojir zostały umieszczone w najgłębszych podziemiach Pałacu Twierdzy. Na stalowych

stołach spoczywały tam oskórowane resztki Ixiego oraz zewłok Schmidta, a Bauera,
z oczywistych względów, nie zeskładowano, bo nie było czego. Pomieszczenie było ciche,
oświetlone tylko czerwonym blaskiem diod elektronicznej aparatury otaczającej ciała. Od czasu
do czasu dał się słyszeć odległy szum windy, wzmożony dźwięk chłodzenia procesorów czy
cichy pisk impulsowo włączanej klimatyzacji.
Nagle wielka łapa Schmidta poruszyła się nieznacznie, a jego mocno pokaleczony pysk
opuściło ledwie słyszalne słowo:
– Apokalipsaaaa…

***

Pamięci Macieja „lucka” Sabata

Spis treści

ORZEŁ BIAŁY

Dedykacja
Oświadczenie

Dramatis personae

Sztandar 1
Sztandar 2
Sztandar 3
Sztandar 4
Sztandar 5
Sztandar 6
Sztandar 7
Sztandar 8
Sztandar 9
Sztandar 10
Sztandar 11

Epilog

Spis treści

Strona redakcyjna
 Text copyright © by Marcin Sergiusz Przybyłek 2016
All rights reserved

Copyright © for the Polish e-book edition by

REBIS Publishing House Ltd., Poznań 2016

Informacja o zabezpieczeniach:
W celu ochrony autorskich praw majątkowych przed prawnie niedozwolonym utrwalaniem, zwielokrotnianiem
i rozpowszechnianiem każdy egzemplarz książki został cyfrowo zabezpieczony. Usuwanie lub zmiana zabezpieczeń stanowi
naruszenie prawa.

W publikacji wykorzystano czcionkę z rodziny Liberation (https://fedorahosted.org/liberation-fonts/)

Redaktor: Błażej Kemnitz

Projekt i opracowanie graficzne okładki oraz opracowanie ilustracji: Tomasz Maroński

Wydanie I e-book
(opracowane na podstawie wydania książkowego:
Orzeł Biały, wyd. I, Poznań 2016)

ISBN 978-83-8062-743-7

Dom Wydawniczy REBIS Sp. z o.o.

ul. Żmigrodzka 41/49, 60-171 Poznań
tel. 61-867-47-08, 61-867-81-40, fax 61-867-37-74
e-mail: rebis@rebis.com.pl
www.rebis.com.pl

e-Book: Sławomir Folkman / www.kaladan.pl