ALAMAT NG SAMPAGUITA

Napaka-gandang dalaga nitong si Liwayway. Hindi na kataka-taka kung

marami siyang naging manliligaw.

Nang minsang may isang binata na ang pangalan ay Tanggol na inatake ng

baboy-ramo, dinala ito sa ama ng dalagang si Liwayway upang mabigyan ng
pangunang lunas.

Sa maikling panahon ay nagkaibigan sina Liwayway at Tanggol. Nang

magaling na ang binata ay nagpaalam itong uuwi muna sa kanila upang
sunduin ang kanyang mga magulang at pormal na hingiin ang kamay ng
dalaga.

Lumapas ang maraming araw ngunit hindi pa rin bumabalik si Tanggol. Isang
dating manliligaw ni Liwayway ang siniraan si Tanggol at sinabing hindi na raw
ito babalik dahil may asawa na ito.

Napuno ng sama ng loob, lungkot at pangungulila si Liwayway na siyang

naging dahilan ng pagkakasakit nito. Ilang linggo lamang ang lumipas ay
namatay ang dalaga.

Bago namatay si Liwayway ay naiusal nito ang mga katagang, “Isinusumpa

kita! Sumpa kita…”

Makaraan ang ilang araw makalipas ilibing si Liwayway ay dumating si

Tanggol kasama ang kanyang mga magulang. Hindi pala agad ito nakabalik
dahil nagkasakit ang kanyang ina. Labis ang paghihinagpis ng binata sa
pagkawala ng kanyang pinakamamahal.

Hindi na muling bumalik sa kanyang bayan si Tanggol. Sa halip ay araw-araw

itong pumupunta sa puntod ni Liwayway upang bisitahin. Nadilig ng kanyang
luha ang puntod ng dalaga.
Isang araw ay napansin nitong may tumutubong maliit na halaman sa puntod
ni Liwayway. Namulaklak ang halaman at ito ay ubod ng bango. Tinawag ang
halamang ‘sumpa kita’, ang mga huling salitang binigkas ni Liwayway bago
namatay. Sa kalunan, ang ‘sumpa kita’ ay naging ‘sampaguita’.

Aral

 Huwag makinig sa mga sabi-sabi. Gayundin naman, huwag gumawa ng

hindi totoong kwento tungkol sa iba dahil wala itong mabuting maidudulot
kaninuman.
 Kadalasan, ang paghihintay ay matagal. Ngunit kung tayo ay may tiyaga,
siguradong may magandang kahihinatnan ang iyong paghihintay.

KULTURA NG ALAMAT NG SAMPAGUITA

Ang sampaguita, na ating pambansang bulaklak, ay may

iniingatang isang magandang alamat. Ang dalawang
pangunahing tauhan ay bibigyan natin ng mga makabagong
pangalan, bagaman ayon sa matanda, ang mga tagpong
inilalarawan sa kuwento ay nangyari noong bago pa dumating
dito sa atin ang mga Kastila.
Noo’y panahon pa ng mga baranggay at datu. Ang Balintawak at
ang Gagalangin ay baranggay na magkapit-bahay. Sa pagitan ay
may isang matibay na bakod na yari sa mga pinatuyong kawayan
, na tuwing limang taon ay ginigiba at pinapalitan. Kung minsan,
ang nagpapalit ay ang mga kawal ng datu sa Gagalangin; kung
minsan naman ay ang mga kawal ng datu sa Balintawak. Ngunit
ang lahat ay gumagawa alinsunod sa utos ng kani-kanilang puno.