REGALO SA GURO

ni: Vince Frederick Estrada Dulay

Nalulungkot si Ben. Nang itanong ng ina kung ano ang dinaramdam niya ang kanyang
sagot ay, “kasi po ang mga kamag-aral ko ay may papasko para sa aming guro. Ako lang po ang
wala.”

Alam ng butihing ina na ang bagay na ito ay mahalaga sa anak dahil mahal nito ang
kanyang guro. Sa palagay naman niya, mauunawaan ng guro na sila’y dukha, at sa totoo lang,
alam naman niyang hindi naghihintay ang guro ng regalo kahit kanino.

“Halika anak, at may ikukuwento ako sa iyo. Kuwento ito ng manunulat na si Pablo
Cuasay. Kapag narinig mo ay malalaman mo rin ang dapat mong gawin.” At nagkuwento ang
ina.

Dalawa na lamang araw at ipipinid na ang pinto ng paaralan dahil sa pasko. Sa paaralan
ay may punong-kahoy na pamasko na puno ng palamuti at mga ilaw. Ito’y puno ng mga alaalang
laan ng mga bata sa kanilang mga guro at kamag-aaral.

Ang lahat ay maligaya. Ang buong daigdig ay nadaramtan ng kaligayahan. Malapit nang
isilang ang Mananakop. Ang lahat ay may ngiti sa labi – may awit sa papawirin.

Ngunit may kaawa-awang nilalang na nalulungkot. Siya’y si Nestor. Bakit? Ang lahat
niyang kamag-aral ay may alaala sa pinakamamahal na guro subalit siya’y wala. Paanong di
gayo’y si Nestor ay ulila sa ama at ang ina ay maralita. Ang ina’y walang kaya upang isunod sa
kagustuhan ng kanyang bunsong anak.

“Inang,” ang hikayat ni Nestor, “Ako lamang ang walang alaala kay Bb. Mirasol. Ang
lahat – sina Ador, Florante, Ramon at Orlando – ang bawat isa sa kanila ay may pamasko sa
aking guro. Ako ay bukod-tanging wala.”

“Nestor,” ang butihing ina ay sumagot, “makinig ka. Alam ng iyong guro na tayo’y
dukha. Siya’y di naghihintay ng alaalang galing sa iyo. Huwag mong ikalungkot iyan. Talos
kong si Bb. Mirasol ay nakauunawa sa ating kalagayan.”

Si Nestor ay walang kibo. Maaga siyang nahiga ngunit hindi makatulog. Siya’y nag-iisip.
Kung mayroon lamang siyang pagkakakitaan, kahit kaunting salapi upang ibili ng kanyang
papasko! Katapusang araw na kinabukasan.
 Si Nestor ay nag-isip nang nag-isip. May gumuhit sa kanyang gunita. Mayroon siyang
naisip na maiaalay na alaala kay Bb. Mirasol. Ito kaya ay kasiya-siya? Magustuhan kaya ng
kanyang guro?

Siya’y bumangon. Tinungo ang munting hapag sa silid at sa malamlam na ilawan ay

isinulat sa malinis na papel ang kanyang papasko. Pinagbuti niya ang kanyang pagsulat, ulit-ulit
na binasa at pagkatapos ay tiniklop at ipinaloob sa sobre. Sinarhan niya ito, ipinaloob sa isang
aklat at nahigang muli. Mayroon na siyang alaala. Anong tuwa niya! At nakatulog siya ng
mahimbing.

Kinaumagahan siya’y pinukaw ng ina, “Nestor, bangon na. Tatanghaliin ka sa pagpasok.”

Si Nestor ay nagmamadaling nagbihis, kumain at tumungo sa paaralan. Hindi niya

nalimutang dalhin ang kanyang papasko sa kanyang guro.

Sa lansangan ay gayon na lamang ang kanyang tuwa! Mayroon na siyang papasko! Ito
kaya ay mabuting alaala? Iyan lamang ang kanyang nakaya at galing sa kanyang puso. Nang
dumating siya sa silid-aralan ay kaydami nga ng batang nanonood sa Christmas tree. Buong-
ingat na ibinitin ni Nestor ang kanyang papasko sa guro.

Nakinig siya sa lahat ng bilang ng palatuntunan ngunit ang laging umuukilkil sa kanya ay
ang tanong na, “Maibigan kaya ni Bb. Mirasol ang aking alaala?”

Ang katapusang bilang ng palatuntunan ay pamumudmod ni Santa Claus ng mga

papasko. Sumasal ang puso ni Nestor nang katapusa’y ibinigay ni Santa ang sobre niya kay Bb.
Mirasol. Tila kilala ni Bb. Mirasol ang kayang sulat. Tinitigan ang mga titik bago binuksan ang
liham. Samantalang binabasa ang liham, si Nestor ay nagmamasid.

Matapos ang palatuntunan umalis na si Santa, pati lahat ng mag-aaral na nagpaalam kay
Bb. Mirasol. Ang kahuli-huliha’y si Nestor na tinawag ng guro. “Nestor, pumarito ka. Ako’y
may sasabihin sa iyo.”

“Nakita mo ba kung gaano karami ang mga alaalang tinanggap ko? Ako’y galak na galak
pagkat iya’y tagapagpakilala na ako’y minamahal ng aking mga tinuturuan. Sa pumpon ng mga
alaala ay bukod at tangi ang iyo na pinakamahalaga sa lahat. Ang iyong alaala ay di
pangkaraniwan. Iya’y nagbigay sa akin ng labis na kagalakan.”

Namangha si Nestor, di yata’t ang kanyang alaala ang pinakamahalaga sa lahat! Ito ang
sabi ng kanyang guro. “Salamat po, at maligayang pasko.” ang sabi ni Nestor bago siya umalis.
Siya ay tuwang-tuwa.

Dahil sa labis na kaligayahan ni Bb. Mirasol, kanyang binasa muli ang liham.
 “Minamahal kong Guro:

Inyo pong pakaasahang ako’y magpapakabuti. Susundin ko po ang inyong mga utos.
Ako’y mag-aaral ng leksyon tuwina. Pagpipilitan ko pong ako ay maging pangunahing mag-
aaral sa inyong klase. Ito pong pangakong ito ang papasko ko sa inyo.

Nagmamahal, Nestor”

“Ang ganda Nanay ng kuwento ninyo. Ngayon po ay alam ko na rin kung ano ang dapat
kong iregalo kay Bb. Padilla.”

Tuwang-tuwa rin ang ina sa katalinuhan at kagalingan sa pag-unawa ng anak. Habang

tinatanaw niya ang bata na naglalakad patungo sa paaralan, nagpapasalamat siya sa Maykapal sa
pagkakaroon ng isang mabait at maunawaing anak.

Aral:

 Ang pagiging mabuting mag-aaral ang pinaka-mainan na regalong maari mong ibigay sa
iyong guro.
 Hindi mahalaga kahit gaano pa kamahal ang regalong ibibigay mo sa isang tao. Ang
pinakamahalaga ay bukal sa iyong puso ang pagbibigay mo ng regalong iyon sa taong
tatanggap.
 Matutong mangapa sa sitwasyon ng pamilya bago mag-isip ng mga bagay na pansarili o
ibibigay sa iba.
 Karangalan sa mga magulang ang batang marunong sa buhay.
 AMBISYON
ni: Karla May Vidal

Isang mahirap na bata si Mia na nangangarap na maging abogado balang araw. Pero
sadyang kay lupit ng tadhana dahil pagkatapos niya ng highschool ay wala silang kakayahan na
makapag-aral siya ng kolehiyo. Kahit ganun ang nangyari, hindi pa rin siya nawalan ng pag-asa
na makapag-aral ng kolehiyo.

Lumuwas siya ng Maynila para makipagsapalaran sa buhay. Naghanap siya ng trabaho

para maypang-bayad siya sa kolehiyo at matustusan ang kanyang mga pangangailangan.
Nakahanap naman ng trabaho si Mia. Nagtatrabaho siya sa umaga at paggabi naman ay
pumapasok siya sa pampublikong paaralan sa kursong gustong-gusto niya, ang pag-aabogado.
Kahit nasa pampublikong paaralan siya ay may malaking bayarin at hindi na niya kinaya ang
mga gastos, hindi na kasya ang kanyang pang-araw-araw na pangangailangan sa kanyang sahod.
Kaya huminto muna siya sa pag-aaral, at nagdesisyong mag-iipon muna siya.

Para kay Mia, hindi hadlang ang kahirapan sap ag-abot ng kanyang mga pangarap. Kaya
naghanap ng ibang trabaho si Mia na mas maganda at malaki ang sahod. Namasukan siyang
katulong sa mag-asawang pilipina at amerikano. Maayos naman ang trabaho ni Mia sa mag-
asawa, mababait ang kanyang amo. Nang napag-usapan nila ang buhay ni Mia, nasabi din niya sa
kanyang amo tungkol sa kanyang pangarap na makapag-kolehiyo at makapagtapos ng abogasya.
Mapalad naman si Mia dahil naghandog naman ang kanyang amo na pag-aralin siya ng kolehiyo
kapalit ng pagsisilbi niya sa kanila. Sobrang saya ni Mia sa nangyari kaya nagpapasalamat si Mia
sa kanila dahil matutupad na rin ang kanyang pangarap.

Nagsipag at minabuti ni Mia ang kanyang pag-aaral para makatapos na siya ng kolehiyo
sa pag-aabogasya. Nag-aral siya ng mabuti, hindi niya sinayang ang oportunidad na binigay ng
tadhana sa kanya. May mga pagsubok din siyang dinaanan pero hindi iyon hadlang sa kanyang
pag-aaral.

Nakatapos si Mia sa pag-aaral bilang Cum Laude, dahil sa sipag at tiyaga niya. Laking
pasasalamat niya sa kanyang amo dahil pinag-aral siya ng kolehiyo. Ngayon, isa na siyang sikat
na abogado sa kanilang lugar. Sinabi ni Mia sa kanyang sarili na kahit gaano kahirap ang buhay,
basta’t guto moa ng isang bagay, magagawa at makukuha mo iyon kung pagsisikapan mga ng
mga ito.
 SI ALAS AT ANG GININTUAN NIYANG PUSO
ni: Sandy Ghaz

Matagal nang magkaibigan sina Alas at Diego. Magkababata silang lumaki sa Barangay
Inocencio at pareho nang nasa ika-tatlong taon na nila sa sekondarya ngayon.

Sa kabila ng hindi pagkakasundo ng kanilang mga magulang, nanatili ang matatag na

samahan sa pagitan ng dalawang bata. Para na silang magkapatid dahil sabay silang lumaki at
magkasama rin sa halos lahat ng bagay.

Ang ama ni Alas at ang ama ni Diego ay palaging magkalaban sa ano mang posisyon sa
Barangay nila. Noong nakaraang taon, natalo ng ama ni Alas ang ama ni Diego sa pagiging
kapitan.

Isang araw, nagpaalam si Diego sa tatay niya na lalabas sila ni Alas at maglalaro ng
basketbol. Nasa pintuan na si Alas at hinihintay niyang lumabas si Diego. Dinig-na-dinig niya
ang sabi ni Mang Carding.

“Aalis ka na naman kasama ang anak ng mandaraya? Dinaya nila ako sa eleksyon tapos
okay lang sa’yo. Umalis ka kung gusto mo,” sabi ng ama ni Diego.

Nagpaalam si Diego sa nanay niya at pinayagan siya nito kung kaya’t umalis siya.
Naglaro sila at nabilang sa magkalaban na koponan. Sa kalagitnaan ng laro, hindi sinasadyang
natulak ni Alas si Diego.

“Pasensya tol hindi ko sinasadya,” agad na paghingi ni Alas ng paumanhin sa kaibigan.

Tumayo si Diego pero halatang napikon ito sa nangyari. Makaka-iskor na sana ang
koponan nila. Natalo sila sa koponan nina Alas.
“Kung ‘di ka sana tinulak ni Alas tol panalo sana tayo. I-uuwi sana natin ang P3000 na
panalo,” sabi ng isa sa mga kasama ni Diego sa koponan niya.

Kinabukasan, naglaro ulit sila at panalo na naman sina Alas. Noong pauwi na sila, hindi
sumabay si Diego kay Alas.
 “Mauna ka na may pupuntahan pa kami nina Alex,” sabi ng binata na parang umiiwas sa
tingin ng kaibigan niya.
Umuwi si Alas ng mag-isa at habang siya ay naglalakad sa madilim na parte ng eskinita,
may biglang humatak sa kanya at tinakpan ang mga mata niya. Sinaktan ang binata at iniwang
namamalipit sa sakit.

Kinabukasan, himalang maaga pa pumunta si Diego kina Alas at nagdala ng makakain.

Nagtaka ang kaibigan niya kung paano nito nalaman ang nangyari sa kanya, e, wala namang
nakakita.

Habang kumakain ang magkaibigan, napansin ni Alas ang sugat sa kanang kamay ni
Diego. Katulad ito ng sugat sa kamay ng taong humatak sa kanya bago takpan yung mga mata
niya. Tinanong niya ang kaibigan kung napano ang kamay nito.

“Ah wala. Sa babasketbol natin ito, ang haba kasi ng kuko ni Mike,” pagdadahilan ni
Diego na parang na-uutal.

Pinalampas ito ni Alas. Isang araw, habang naglalakad pauwi si Alas, may nakita siyang
grupo ng kabataan sa may kanto at may ginagawa sila. Katulad ito ng ginawa sa kanya.

Laking-gulat ni Alas noong makita na si Diego pala ang sinasaktan nila. Sumigaw siya
habang papalapit sa grupo ng kabataan.

“Hayaan mo ‘to Alas. Ikaw nga nagawa niyang saktan, may sinisingil lang kami sa kanya
hayaan mo siya,” sabi ni Poy.

Lumapit pa rin si Alas at habang papalapit siya ay tine-text nya sa bulsa niya ang papa
niya kung nasaan sila. Nagtangkang umalis ang grupo nina Poy at bago sila umalis ay hinagis pa
nila ng kahoy sa batok si Alas.

Agad-agad na dumating ang mga barangay tanod at nahuli ang grupo nina Poy. Sina
Diego at Alas naman ay dinala sa klinika sa barangay upang magamot.

“Patawad tol at salamat. Kahit alam mo ang ginawa namin sa iyo, hindi ka pa rin
nagdalawang-isip na tulungan ako. Hindi talaga kinakalawang ang ginintuan mong puso,” sabi ni
Diego sa kaibigan.

“Kalimutan mo na iyon tol. Halos kapatid na ang turing ko sa’yo at hindi ko makakayang
pabayaan ka lalong-lalo na sa mga oras na kailangan mo ang tulong ko,” sagot ni Alas.
Simula noon, palagi na uling magkasama sina Diego at Alas. Sising-sisi si Diego na nagpadala
siya sa mga masamang payo ng mga kasama niya sa basketbol.
 Napagtanto niya na palagi man silang magkalaban ni Alas sa laro, sa totoong buhay
naman ay lagi niyang kakampi ito.

Ano ang masasabi mo sa maikling kwento na ito? Pwede mong ibahagi ang iyong
reaksyon o ang aral na iyong natutunan mula sa maikling kwento sa pamamagitan ng komento.