สุภาษิตลาวโบราณ
ฟงเอาทอนคําสอนโลกใหม ไผผูยังบฮู เขิงแกวสิหอนคน
ฟงเอาเดอพี่นอง เพิ่นสิหอนหาคนดี
ไผเดินทางผิดเสน ทําตนเปนคนชั่ว
เขิงแผนนี้ มีชื่อวา เขิงคํา
เพิ่นไดวางเอาไว โพธิ์ศรีหมใหญ
โพธิ์ตนนี้ บไดปลูกตามดิน
เวานําธรรมคงฮู ครูเฮาหากสอนสั่ง
พระศรีอาริยะเพิ่นสราง โพธิ์สามหม
นี้หากแหมนคําสอน บอนพระองคนําทางชี้
ตกมาฮอดเขิ่งขอน ตอนทายศาสนา
เลือกแตผูล้ําเลิศ กระทําสรางแตบอนดี
ยมภิบาลมาจับเขา สูอเวจีกวาง
มนุษยสาโลกกวาง คนสิลมทาวตาย
ใหพอดีกับเขิงคําแกว หากเถิงคราวแลว
อยานอนนั่ง สิเพิ่งไผ
มองไปไสก็เจิดจา แสงธรรมเจาสองมา
พนจากมารหมูฮาย ใจเจาสิอยูเย็น
ถาไปกินนําพระ ผูเพิ่นมีบุญลน
กะสิเถิ่งแหงหอง วิมานแลวอยูเย็น
บเที่ยงตรงดอกเดอปา
ใหพากันสรางทาง สิเขาหมโพธิ์
ฮูวาโงอยูแลว อยาไปซ้ําตื่มแถม
ไผผูทําชั่วชา กรรมฮายหากสิเห็น
อยาพากันเลวทราม
นี้หากแมนคําสอน เจาองคพุทโธสอนสั่ง
จังสิเห็นทางเขา โพธิ์ศรีสามหมสู
แฮงสิมาเต็งตื่มซ้ํา ทําใหมุนมะลาย
คันปกุนผานเขาไปแลว สิแพวขึ้นกวาแตหลัง
นอกจากกรรมหมูฮาย ใจเจาสิชื่นบาน
ไผผูมีศีลธรรม สิอยูเขิงคาคาง
มันสิลอดกระดง บมีคางแผนเขิง
เปนคําสอน พอพุทโธ เฮาตั้ง
สิเอาคนอยูซน โพธิ์กวางสิอยูเย็น
เปนโพธิ์ศีลโพธิ์ธรรม หวานมาแตเบืองฟา
คําพระสังฆะเจา โบราณเฒาวามา
เอาคนเขาอยูซน โพธิ์กวางสิอยูเย็น
อันวาโพธิ์ศรีสามตน คนเฮาสิไดเพิ่ง
พระศรีอารยเพิ่นสิลงมาคนเอาคนผูประเสริฐ
อันวาพวกปลนจี้ เรื่องโหดสามาร
ใหทําดีเอาไว เพื่อเอาตนเขาหม
เพิ่นสิมาเลือกไว สามหมโพธิ์ศรี
คนเฮาอยานอนอยู ใหพากันตื่นถอน
เดี๋ยวนี้แสงพระธรรมเจา องคพุทโธกําลังสอง
หวังใหโลกนี้กวาง ปวงประชาชาวโลก
อยาพากันเกียจคราน เดอทานผูถือศีล
ไผผูทนเอาไว มีใจมั่นเที่ยง
ทุกสิ่งในโลกนี้ ลวนแตอนิจจัง วะตะสังขารา
ใหทําดีเอาไว เอาคนเขาหม
อยาทําตนเปนคนโก หากินนําคนโง
กรรมสิแลนนํากน บทันดนสิเห็นดอก
มันสิลอดกระดง บคาวางตาเขิง
ใหจื่อจําเอาไว
ขอใหชาวประชาพี่นอง ฟงแลวใหจือเอา
อันมีทั้งลมภัย น้ําทั้งสามสิไหวหวั่น
คนสิตายไปพรอม นาๆนับบคอย
ไผผูยังเหลือคาง สิเห็นทางบุญบาป
อยาพากันเกียจคราน ใหตั้งตอศีลธรรม
จังสิมีอันสงบ อยูสบายหายฮอน
หากสิเห็นเที่ยงแท
หัวทีนั้นพระองคเนา อยูยั้งเมืองใหญกรุงศรี
เพิ่นสิลงมาเถิงแท เดือนสิบเอ็ดมื้อแปดค่ํา
พ.ศ.ลวงมาเถิ่ง หาโลกากวาง
มนุษยสิประสบเดือดรอน ทางสิพนแมนบมี
มีแตจมลงพื้น อเวจีกวางหมอใหญ
อันนี้มีในหองครองธรรม โลกใบนี้เปนโลกใหม
คนเขาแซวๆ เวาโลกาบคือเกา
โรคประหลาดก็มาใหมเรื่อย ยาแกไวกะบทัน
กะซางพอนอนี้ จังแมนกรรม
คันวาตกก็หากตก มากลนจนทวมทั่วแดน
คันวาหนาวก็หากหนาว พาโลตางหลังเหลือลน
ภัยพิบัติตางๆ ก็หากบังเกิดขึ้นดาย
ขอใหซาวพี่นอง ฟงแลวใหจื่อเอา..
องคพระธรรมเจา สิลงมาครองโลก
ไผผูทําสรางสวนบุญ
ปจจุบันสิอยู เมืองลานชาง
พ.ศ.สองพันหารอย ปกนุ แทแนนอน
เมืองหลวงสิฮอนแฮง
คันไผทําชั่วฮาย เมืองฟาสิบเห็น
ทานพระศรี เพิ่นกะสอยบได
ภัยมหันตศาสนา สองพันปลวงมาเถิงแลว
บางผองเจ็บไขตาย ไวเกินคาด
อัศ-จรรยนอปา โลกามันเปลี่ยนบเคยเห็น
อันวาทางฝนฟา โลกาบคือเกา
คันวาแลงก็หากแลง จนแผนดินแดง
คนเขาแซวๆ เวาเปนไปหมดทุกอยาง
ไดงายพระเจากลาว
....ทานเอย