ISANG PAGSUSURING EKSISTENSYALISMO

SA MAIKLING KWENTONG SI AMA

ni: EDGARDO M. REYES

A. PAMAGAT NG AKDA

Ang pamagat na “ Si Ama” ay akma sa diwang nais iparating ng kwento sa mga

mambabasa. Nakatulong ang pamagat ng kwento para basahin ito ng mga mambabasa
dahil lahat tayo ay may ama at nais nating malaman kung anong katangian mayroon ang
ama ng pangunahing tauhan. Dito mabibigyan pansin ang ama ng tauhan at aral na
makukuha sa kwento.Maiuugnay din dito ang kakaibang ugali ng ama sa sarisariling
tatay at malaman kung bakit umaakto ng ganon ang ama sa kwento.Dito masasagot ng
mambabasa ang tanong na “ Ano ang ugali ng aking Ama.

B. PAGKILALA SA MAY- AKDA

Si EDGARDO M. REYES ay isinilang noong Setyembre 20, 1936 at pumanaw noong

Mayo 15, 2012. Siya ang isa sa mga tinaguriang Haligi ng Kontemporaryong Panitikang
Pilipino. Ilan sa kanyang mga nasulat ay ang Laro sa Baga, Sa mga Kuko ng Liwanag at
 Ligaw na Bulaklak. Siya rin ang isa sa mga awtor ng Mga Agos sa Disyerto. Ang
kanyang mga likha ay unang natampok sa Tagalog na magasin na Liwayway.
Bukod sa pagiging isang manunulat, si Edgardo ay isa ring mahusay na screenwriter,
nobelista at kuwentista. Ilan sa kanyang mga likha tulad ng Laro sa Baga at Mga Uod at
Rosas ay nagkamit na ng mga papuri. Ang mga ito ay nakilala sa buong mundo at
naisalin na sa iba’t-ibang wika.

C. TEMA/ PAKSA
Ang "Si Ama" ni Edgardo M. Reyes ay tungkol sa isang tatay na kakaiba. Kakaiba dahil malayong-
malayo ang ugali niya sa mga karaniwang tatay. Siya ay isang Ama na may sariling paninindigan sa
buhay gaya ng hindi pangungutang sa ibang tao, hindi pag hingi ng pera o tulong sa
kanyang pamilya at hindi siya nakiki-alam sa buhay ng kanyang mga anak lalo na ang buhay pag-ibig
nila. Ikinuwento rin dito ang naging ligawan ni Ama at ni Ina, kung paanong hindi nagkunwari si Ama
upang makuha ang loob ng tatay ni Ina ngunit, ipinakita niya ang kanyang totoong pagkatao. Ito din ay
tungkol sa isang Ama na may magandang kaugalian gaya ng pagiging responsible at pagiging
masipag.Masasabing may ugali din ang ama sa kwento na isang matinding sakit ng tao na tinalakay sa
kwento at ito ay ang pagkakaroon ng “pride” na siyang naglalayo sa pangunahing tauhan sa kanyang
kapwa.

D. TAUHAN
Tauhan ng kwentong "Si Ama"
Ama ( isang maprinsipyong ama, mapagmahal, maabilidad )
Ina ( masunurin sa asawa, butihing asawa’t ina )
Ingkong (tatay ni Ina)
Ate Maring (panganay na anak)
Kuya Selmo (pangalawa)
Dikong Ige (pangatlo)

E. BANGHAY
A. Simula
Pinilit ipakita sa simula ng kwento ang kakaibang katangian ng pangunahing tauhan na lalong
nagpabigay katanungan sa mambabasa kung bakit ganoon ang ugali ng ama sa kwento. Sa simula pa
lamang ay ipinakita na kung gaano kaprinsipyo ang ugali ng ama, malinaw na ipinakita ang
kanyang ugali at kataasan, ayaw mangutang na loob at lalong ayaw mautangan ng loob.
B. Gitna
Dito na makikita ang masasabing isang matinding sakit ng tao na tinalakay sa kwento na
pagkakaroon ng
“ pride”, ang siyang naglalayo sa pangunahing tauhan sa kanyang kapwa at ito rin ang nagtayo ng
pader sa pagitan niya at ng kanyang mga anak.Sa kabilang dako, maituturing na huwaran ang ama sa
kalagitnaan sapagkat sa kabila ng kahirapan ay naitaguyod napagtapos niya ang kanyang mga anak
sa kanilang pag-aaral na bihira nang mangyari sa kasalukuyan.
 C. Wakas
Sa huling sandali ng buhay ng pangunahing tauhan ay nabigyan nan g pagkakataon ang mga anak
na gawin ng mga ito ang matagal na nilang nais gawin ito ay ang mapagsilbihan at mapatikim ng
ginhawa sa mga magulang ngunit hanggang sa huling sandal I ng buhay ng ama ay hindi niya
binigyan ng pagkakataon ang mga anak na maisagawa ang kanilang nais na libing sa ama dahil nag
ipon ang ama ng sariling pera para sa isang aba at payak na libing. Ipinakita ng ama ang pagiging
maprinsipyo niya ngunit dahil ditto damang dama ang dangal ng pangunahing tauhan.

F. TEORYANG PAMPANITIKAN
Pilit ipinapakita sa kwento na ang pangunahing tauhan ay maprinsipyo gayong malinaw na ang
ipinakikita niyang ugali ay kataasan.Sa kabilang dako maituturing na huwaran ang ama dahil sa kabila ng
kahirapan ay naitaguyod niya ang kanyang pamilya.
Kaya ang teoryang pampanitiukan na nangingibabaw sa kwento ay ang TEORYANG
EKSISTENSYALISMO.Ayon sa teoryang eksistensyalismo , ang tao’y dapat mabuhay bilang tao, may
kamalayan, walang makagagawa nito maliban sa kanyang sarili, bawat problema niya ay kanyang kanya
lamang.Kitang kita sa kwenta ang proseso ng pagiging tao ng pangunahing tauhan makikita sa kwento
ang pagkakaroon nya ng sariling sistema at paniniwala para mabuhay.Sa teoryang ito Malaya ang tao,
walang maaring umako sa buhay ng may buhay, wala siyang kinalaman sa kanyang pagkakasilang.Siya
lamang ang maaring magdesisyon kung paano gugugulin ang panahon niya habang siya ay
buhay.Walang ibang mkasangkot sa buhay ng tao.Responsable siya.Siya at siya alamang ang responsible
sa kanyang buhay kahit pa ang desisyon na iyon ay kanyang ikabubuti o ikasasama.Ang tao’y
indibidwal wala siyang katulad.Ang kanyang pag-iisip, damdamin, kaalaman at kamatayan ay kanya
lamang.Wallang makapagsasabi sa kanya kung alin ang tama at mali.Personal lamang ang batayan ng
bawat tao sa pakikipag-ugnayan niya sa lipunan at mundo.

G. MGA BISA
a. BISA SA KAISIPAN
Sabi sa isang awitin “ kWalang sino man ang nabubuhay para sa sarili lamang, walang sino man ang
namamatay para sa sarili lamang.Tayong lahat ay may pananagutan sa isa’t isa.Bilang isang
kristyano, dapat tayong tumulong sa ating kapwa na nangangailangan.batas nan g buhay na
dumarating ang panahon na tayo ay nangangailangan .Kaya’t ikaw ay marunong dumamay sa iyong
kapwa, daramayan ka rin nila kapag ikaw ang nangailangan.Lahat ng tao mayaman man o mahirap,
marunong man o mangmang ay nakikiutang ng loob sa kapwa.Sabi nga sa ingles “ No man is an
Island”, Hindi tayo isla na nag-iisa.May mga bagay na hindi alam gawin ang tao at ang tanging
nakakaalam ay ang kanyang kapwa at bise bersa.kaya ang bawat isa sa atin ay dapat tumulong sa
ating kapwa ng buong puso na walang hinihintay na kapalit.
b. BISA SA DAMDAMIN
Ang damdamin na namutawi sa kwento ay ang pagkakaroon ng prinsipyo sa buhay na naging daan
para maging matibay ang pangunahing tauhan para magsikap sa buhay.Sa kabila ng kahirapan ay
naitaguyod niya ang kanyang pamilya at napag-aral ang kanyang mga anak.Masasabing isang
huwarang ama dahil lahat ng trabaho ay pinasok nito, nagtiis na tumira sa bahay na luma at pawid at
 kailanman ay di umasa kaninoman para maitaguyod ang pamilya.Maari ring masabi na nagmamahal
ang ama sa kanyang mga anak sapagkat ayaw niyang makadagdag pa silang mag-asawa sa mga
responsibilidad ng kanyang mga anak.
c. BISA SA ASAL
Hindi masama ang magkaroon ng sariling prinsipyo kung maganda naman ang hangarin mo parasa
iyong sarili at pamilya basta hindi ito makapagdudulot ng sigalot at kapahamakan sa pamilya at
kapwa.Sana, kahit sa huling sandali ng buhay ng pangunahing tauhan ay nabigyan ng ng
pagkakataon ang mga anak na gawin ng mga ito ang matagl na nilang nais gawin, ang
mapagsilbihan at mapatikim ng ginhawa ang mga magulang sa abot ng kanilang makakaya.Kaya
habang maaga ipadama na natin sa ating mga magulang an gating pagmamahal at paggalang sa
kanila.
H. SANGGUNIAN
FILIPINO:WIKA AT PANITIKAN SA MAKABAGONG HENERASYON IV

Si Ama
Edgardo Reyes
 Si Ama ay may ugaling kanyangkanya isang dahilan upang siya'y maging malimit na
paksa ng usapan. At sa mga usapan tungkol sa kanya na narinig ko — narinig ko mula kay Ina,
mula sa mga kapatid ni Ama, mula sa mga kapitbahay, mula kung kani-kanino — ay para ko na
ring nasaksihan ang buhay niya na hindi ko nasaksihan.

Nalaman ko halimbawa, na si Ama ay nakatapos ng pitong grado, ito ang katangiang

maipagmamalaki na kung iisiping siya'y nag-aral sa panahong Bihirang-bihira ang may hilig
mag-aral. (Ipinanganak siya nang taong si Rizal ay barilin sa Luneta.) Alam ko pati ang
pagkakapangasawahan nila ni Ina. Labindalawang taon ang katandaan ni Ama kay Ina. Aywan
ko kung bakit sa kabila ng malaking katandaan niya kay Ina ay nagustuhan siya ni Ina, ngunit
alam ko kung bakit lumagpas siya sa akmang gulang ng pag-aasawa; panganay siya sa pitong
magkakapatid, maaga silang naulila sa ama, at natural, mangyari pa, na siya ang magdala ng
pamilya. Nang may kumikita na sa mga kapatid niya ay saka pa lamang siya nakaisip mag-
asawa.

Bago mamanhikan si Ama ay nagpundar muna siya ng bakuran at bahay. Ngunit nang
siya'y mamanhikan na (kasama ang malalapit na kamaganak) ay hinihingan siya ng dote ng mga
magulang ni Ina, bukod pa ang mga kondisyon sa kasal. Pasudlungan daw niya ng dalawang sibi
ang bahay ng kanyangbibiyenanin at ipakumpuni ang bulok na batalan. Sa kasal,
pinapagbubuwal siya ng dalawang kalabaw. Nagpaalam sina Ama at ang sabi'y iisipin ang
kanilang hinihingi, ngunit hindi na nagbalik si Ama. Sabi raw ni Ama kay Ina nang sila'y
makanakaw ng pagkakataong magkausap," D i ko kaya ang hinihingi nila, at kaya ko ma'y di ako
lokong magpapa-laklak nang gayon sa mga taong may malalaklak naman sa kanilang bahay.
Dalawang manok, kayakong magbuwal; kung lalagpas pa roon ang gusto nila'y sabihin mong
kanila ka na at akin na ang dalawang manok ko."

Nasakyan naman ni Ina ang punto ni Ama; katunavan, para ipakilala ni Ina na hindi
mahalaga sa kanya ang magarbong kasal, ay niyakag niya si Ama na magtanan sila.
Kayat sa kanilang pagkakapangasawahan, ni ang dalawang manok ay hindi nabuwal. Nagalit si
Ingkong (ang ama ni Ina), ang pamalita'y hindi sila makapapanhik maski kalian. Itaga raw iyon
sa bato. Sinubok nilang pumanhik itinaboy sila ng mura. Sinubok uli nila nang may apo na (si
Ate Mating) sa kanila si Ingkong minura sila nang kaunti ngunit murang mura-murahan
nakapagmano sila.

Latero si Ama Tumatanggap siya ng ano mang gawaing may kaugnayan sa

lata: paatip ng bahay, alulod. Ang silong ng aming bahay ay talyer na gawaan niya ng batya,
palanggana, sandok, rigadera, imbudo, kung anu-ano pa. Apat kaming anak (Si Ate Maring, si
Kuya Selmo, si Dikong Ige, at ako), at kami'y katukatulong niya sa talyer. May oras kami para sa
laro, may oras para sa iskuwela, may oras na ukol sa pagtatrabaho. Sa kanya'y walang bata-
bataris. Mapapahiya sa kanya ang sinu mang makikihingi ng balde. Dapat siyang bayaran
ng bayad na sa palagay niya'y katumbas ng kanyang ipinagtrabaho. Hindi siya napababataris at
hindi naman nambabataris

Minsan, noo'y maliliit pa kami, si Ama ay nagkaroon ng trabaho sa malayo at may isang
linggong hindi umuwi. Sa ikatlong araw ng kanyang di pag-uwi ay lumakas ang hangin, walang
lubay ang ulan; ang balita'y may bagyo. Sa takot ni Ina na baka ibuwal ng bagyo ang aming
bahay ay tumawag siya ng isang kapitbahay at pinadagdagan ang serga ng aming bahay. Nang
umuwi si Ama ay napansin agad niya ang bagong serga.
"Mabuti, sabi ni Ama.'IE sino'ng
pinagkabit mo nire? "Si Omeng " sabi ni Ina. "O, e, magkano'ng ibinigay mo?"
Atubili ang sagot ni Ina "Nalimutan ko, e."
Nagalit si Ama. "Naghirap 'yong tao'y di mo binayaran? Hala, padalhan
mo ng sampiseta"
Kung ang ugali ni Ama ay hindi kabisado ng aming kapitbahay, walang pagsalang
marami siyang makakasumangan. Si Ama ay hindi nangungutang at hindi mauutangan. Noong
panahon ng Hapon, natatandaan ko, ay nagkahirapan
sa bigas. Mapera kami (perang Hapon), ngunit ang mabibili ang wala. Naghanda ng isang
bayong na pera si Ama. "Titingin ako sa San Rafael," sabi ni Ama. Umaga nang umalis si Ama
at nang bumalik ay gabi na; ang bayong ay may lamang apat na salop na bigas. "Gutom na'ng
mga bata kaya nanghiram muna 'ko ng sanggatang kina Iska at siya kong inilugaw," balita ni Ina
kay Ama. Nagalit si Ama. Masakit din ang salitang sinabi niya kay Ina. "Uli-uli, ke mamatay
kayo sa gutom, huwag kayong mangungutang. Ang problema nati'y problema natin, huwag
n'yong idamay ang mga kapitbahay. Hala, palitan mo.'ng kinuha mo ke Iska; patubuan mo ng
sandakot" S i Ama ay hindi nagsisimba, ngunit kami ay hindi niya pinagbabawalang magsimba.
Kapag pista sa aming baryo, kahit paano'y tumutulong siya sa abuluyan, ngunit hindi siya
pumapayag na kami'y maghanda. "Paano po kung magkabisita tayo?" minsa'y nasabi ni Ate
Maring kay Ama. "Baka po magdatingan dito ang mga kaklase ko." "Harapin mo, tapos!" sabi ni
Ama. "Di baleng magpakain tayo ng iba kung hindi makagigipit sa 'tin, pero sa 'tin lang e di
magkahusto'ng kabuhayan natin, paanong gagawin mo?" Sa pag-aasawa ng mga anak ay liberal
si Ama.. "Di ko kayo pakikialaman," sabi niya sa amin, "Ke Hudas at Hudesa ang mapili n'yo,
bahala kayo. Me mga isip naman kayo. Isang bagay lang: pag-aasawa n'yo'y magsasarili kayo. At
sa kasal, ayoko nang mangungutang kayo, o hihingi ng pangkasal sa 'kin.
Pagkaraan ng giyera ay sumigabo ang nagpapagawa ng bahay at si Ama ay tumanggap ng
maraming trabaho. Maestro latero siya at kaming tatlo nina Kuya Selmo at Dikong Ige ang
piyon. Sinusuwelduhan niya kami nangarawan. Ang sahod namin ay aming amin, hindi
bumabahagi si Ina, at iyon ay sa kagustuhan na rin ni Ama. "Gastahin n'yo para sa inyong sarili,"
sabi ni Ama. "Ipag-aral n'yo."

Kayat sa tulong ng paglalatero, lahat - kami'y nakakarera. Naging sikat kami sa aming
baryo. Sino ang maniniwalang sa baryo namin na ang halos lahat ay nabubuhay sa pagsasaka ay
may isang pamilyang lahat ng anak ay titulado? Sa naging kapalaran namin, nindi lahat ay
pumupuri kay Ama, nariyan din ang mga pumupula. "Kuripot kasi, e." "Walang kapwa-tao."
"Animo'y kung sinong Poncio Pilato." Sunud-sunod arig taon ng aming pag-aasawa kayat sa
loob lamang ng apat na taon ay nawalan sina Ama ng anak na walang asawa. At bilang pagsunod
sa kagustuhan ni Ama, bawat mag-aasawa sa ami'y nagsasarili. Sa mga may pinagtapusan ay
hindi mahirap ang pagsulong. Ilang taon lamang at si Kuya Selmo, empleyado sa bangko, ay
nakapagtayo ng magandang bahay sa Makati. Si Dikong Ige, Kimiko sa habihan ng tela, ay
nagkakotse at nagkabahay sa Pasig. Si Ate Maring, maestra sa haiskul, ay may bahay na rin sa
Caloocan. Ako'y nangungupahan ng "apartment" sa Quezon City ngunit may hinuhu lugan na
akong lote at nagbabalak na ring magpatayo ng bahay.

Samantala'y matanda narin si Ama, sila ni Ina ay naroroon pa rin sa luma

naming bahay, na gayong latere siya ay pawid ang bubong. Sa buhay nila ni Ina, ang
pinakamalaking pagbabagong mapapansin ay ang patuloy na pagdami ng puti sa kanilang mga
buhok. Kung lilingunin ang pinagmulan naming magkakapatid ay masasabing malalayo na rin
ang aming nararating. Ang bagay na ito ay nauugnay sa balibalitang nahihigingan namin: umano,
kaming magkakapatid ay walang turing na mga anak. Pagkatapos daw na maiangat kami"ni Ama
ay pinabayaan na namin sila sa ibaba. Sa aming kawalang-utang na loob, marahil ay kami
lamang ang makauunawa. Ang kalagayan nina Ama ay na pag-usapan na naming magkakapatid.
Kukunin namin sila. Nagkaroon pa nga kami ng pagtatalo, pag-aagawan, pagkat dalawa lamang
silang kukunin namin at kami'y apat na kukuha. Napagkayarian na lamang namin na kung sino
ang gustongsamahan nina Ama ay siyang
mananalo. Umuwi kami at ang aming napagusapan ay sinabi namin kila Ama. Inaasahan naming
matutuwa si Ama, ngunit nagkamali kami. "Magtigil nga kayo," sabi sa amin ni Ama. "Handa
kami sa pagtanda naming ng ina ninyo, anong 'kala n'yo? At kayo ba'y papagsasarilinin ko ng
ano?" At ang pagpupumilit namin at ang pagpapaliwanag ay hindi pinakinggan ni Ama. Ibang
balak naman ang sumaisip namin. "Ipagiba natin ang bahay na pawid at ipagpagawa natin sila ng
bago," mungkahi ni Kuya Selmo, at iyon ay sinang-ayunan namin. Ngunit muling binigo ni Ama
ang aming pagmamagandang-loob. "Tama ne'tong bahay ne'to sa 'min
ng ina n 'yo," sabi ni Ama. Tama na sa tao yaong pagtulog ay hindi nahahamugan." Basta't may
pagkakataon din lamang ay umuuwi kami sa lalawigan at dinadalaw namin sina Ama.
Nagpapasalubong asalubong kami ng damit, pagkain, kagamitan sa bahay, ngunit hindi kami
nagbibigay ng pera pagkat tiyak namang hindi tatanggapin ni Ama. "Hindi pa
naman kayo kayamanan, a," sasabihin ni
Ama.
Mahina na si Ama. Malabo na ang kanyang mata at makupad na siyang kumilos. Wala na
ang dating bilis niya sa pagsisinsil ng lata, ang dating bilis niya sa paghihinang. Maluwag na ang
balat sa maugat niyang bisig at parang mabigat na para sa kanya ang soldador, ang
istanyo. Paggawa naman ng lababo ang inaatupag niya, at iyon ay ipinagbibili ni Ina sa palengke.
Minsan, sa awa ko, ay nilihim ko. Si Ina. Inaabutan ko ng pera si Ina, ngunit
iyon ay ayaw niyang kunin. "Magagalit ang ama mo," sabi ni Ina. "Di huwag pc n'yong sabihing
binigyan ko kayo," sabi ko. "Hindi ko magagawa, anak," sabi ni Ina. "Hindi nga niya malalaman,
pero ang kaso'y di ko kayang maglihim sa kanya. Di ko kayang magtago ng anuman sa kanya.
Saka di naman naming masyadong kailangan ang pera. Pagkain lang naman ang
pinagkakagastahan namin." Nahuhukot si Ama ay gumigiray naman ang luma naming bahay.
"Sa edad n'yong 'yan e di na kayo dapat magtrabaho," sinasabi namin sa kanya.
"At anong gusto n'yo, mamatay ako nang nakatunganga?" Bunga ng katandaan ay malimit
nang dapuan ng sakit si Ama. Kayat nang isang araw ay lumuwas ang isa naming pinsan at
ibinalitang patay na si Ama, naiyak kami ngunit ang balita'y hindi naging kagulat-gulat sa amin.
Gumayak kami sa madaliang paguwi, kasama ang pami-pamilya. At bago kami nagkanya-
kanyang uwi, si Kuya Selmo ay nakasama ko sa pagbili ng korona. "Pihong aasahan sa atin ang
malakihang libing at isang malakihang lamayan," sabi ni Kuya Selmo. "Kahiya-hiya
sa baryo natin at sa mga kamag-anak natin kung sa ating kalagayang ito'y hindi natin maibigay
iyon sa Ama." "Ano'ng mainam na gawin natin?" tanong ko. "Gastahan natin nang todo ang
Ama. Antalahin natin ang libing para maipagpagawa natin siya ng libingang marmol. Ibili natin
siya ng maganda at mahal na ataul. Kumasundo tayo ng musiko. Umarkila tayo ng mga
dalawampung karitela para walang maglakad sa mga makikipaglibing. Sa lamayan,
ibigay natin ang kaya nilang kainin." "Tama," sabi ko. "Tutal, ngayon
lamang naman natin pagkakagastahan ang Ama "
Sa luma naming bahay nang dumating kami, ang mga nakikiramay ay nagpapayok ng
galyetas na ipinaaanod sa matabang na kape. Wala ni isang manok na pinapatay sa kusina. Sa
duluhan ng bakuran ay tatlong karpintero ang gumagawa ng ataul. (Sa aming bayan ang
mayayaman lamang ang kapag namatayan ay bumibili ng yari nang ataul).
Si Ama ay nakaunat sa papag. Alam kong siya'y patay na ngunit aywan ko kung bakit pilit kong
isinasaisip na siya'y natutulog lamang. Ibig kong huwag umiyak pagkat lalaki ako, ngunit sa
gayong pagkakataon pala ang lalaki'y nawawala sa kanyang pagkalalaki. Ang napag-usapan
namin ni Kuya Selmo ay sinang-ayunan nina Dikong Ige at Ate Maring. Malakihang lamayan.
Kontri-kontribusyon kami ng tig-sasandaang piso kay Ate Maring na sasamahan niya ng sandaan
din bago ibigay kay Ina. "Para sa'n 'to?" tanong ni Ina nang ibigay na sa kanya ni Ate Maring ang
pera. At ang aming napagkayarian ay inilahad namin kay Ina. "Magpabili na 'gad kayo ng baboy,
saka maraming manok," sabi ni Dikong
Ige. "Patigilin na n'yo ang gumagawa ng ataul at bumili na lang tayo ng yari," sabi ni Kuya
Selmo.
Ngunit hindi nasunod ang aming nais pagkat tumutol si Ina.
"Hindi ko magagawa 'yon sa ama n'yo," sabi ni Ina. "Lalo na ngayong nanahimik na siya." At sa
paliwanag ni Ina ay lumitaw na si Ama pala ay nag-ipon ng perang pampalibing sa sarili nito.
Kaunti lamang ang natipon ni Ama, ngunit sasapat na sa isang aba, payak na libing, na umano'y
siyang ibig ni Ama. Nais ko sanang sabihin kay Ina na anuman ang
gawin namin sa libing ni Ama ay maaari pagkat wala na si Ama upang tumutol. Ngunit naisip ko
na isang malaking kalapastanganan
kung magsasamantala kami sa sandaling si Ama ay hindi na makapagtanggol.

Puntod lamang ang pinaglibingan kay Ama, ngunit damang-dama ko ang dangal at
katapatan ng libing na iyon. Hanggang sa huling hantungan ay dala ni Ama ang kawalan
ng pagkukun
ISANG PAGSUSURI SA MAIKLING KWENTONG
“SI AMA”

INIHANDA NI: BEAULAH ROSE C. VALDEZ

MAED FILIPINO