პოეტი გრიგოლ ორბელიანი მეცხრამეტე საუკუნეში

მოღვაწეობდა.მის დროს ქვეყანა მძიმე მდგომარეობაშია.

საქართველო სრუილად დაუცველი და მარტოდ დარჩენილია.
იმ დროსთვის მწერლის მარადის სათაყვანებელი და ნათელი
ხატი იყო თამარ მეფე ამიტომ მას უძღვნა შესანიშნავვი ლექსი.
თამარ მეფის სახე ბეთანიის ეკლესიაში.1 ლექსის დასაწყისში
პოეტი თამარ მეფის ეპოქას აღწერს . ემოციებს ვერ იკავებს
სიკეთით აღსავსე თვალებით, ცრემორეული,მოკრძალებით
უცქერს თამარ მეფის ფრესკას.2 ის ქვეყანნაში მიმდინარე
მოვლენებს განიცდის.მიხარის გიმზერ ვხუხვარ და გიმზერ.
შეჰყურებს მეფის ფრესკას და წარმმოთქვამს ამ სიტყვებს,
რადგან ამით ის სიმშვიდეს გრძნობს. ცდილობს რაც
შეიძშლება დიდხანს უყუროს ,მას, არ სურს გამოფხიზლება
რადგან გამოფხიზლების შემთხვევაში მწარერე რეალობას
ჩახედავს თვაელბშ. დაინახავს რომ ერთ დდროს ამაყად
მდგარი საქართველო არა მხოლოდ ფიზიკურად არამედ
სულიერადაც კი დგანადგურებულია,

პოეტი მიიჩნევს რომ ქვეყანა თასმარის დიდებულ საეს არის

მოკლებული მისი აზრით ყველაფერიი შავმა დრომ
გაანადგურა აღარ ყვავის არაფერი ,შენატრის განვლილ ხანას
რომელსაც ტკბილ სიზმარს ადარებს. ხალს კი ისღა დარჩენია
ძველი დროის გახსნებით გული გაიმაგროს რომ საბოოლოდ
სულიერად არ დაეცნენ.,
ტექსტის ძირითად ნაწილში ავტორი მის ეპოქას აღწერს.თავს
ასაკოვანს და დაღონებულს უწოდებს, შენამდე მეფევ მოველ
ვედრებით მიმართვას ფრესკს და ევედრება რომ მიხედსო მის
ბედკრულ სამშობლობს, გადმოხედოს და კვლავ აკურთხოს
,ამტაეპი შეგვიძლია გავიხსენოთ ის ფაქტი რომ სანამ თამარ
მეფის ლაშქარი საბრძოლველად წავიდოდა თასმარი მათ
დალოცვის მიზნით ჯვრით აკურტებდა, პოეტს დალოცვით
სურს აღადგინოს მორწმუნე ერი, სამშობლოსადმი სიყვარული
დაქარგული ქართული ენა როგორც მოგვეხსეენება მეთვრამეტე
საუკუნეში საქართველოშ რუსული ენა იყო გავცელებული,
მისი აზრით თუ ერი იქნება ზნე ამაღლებული კვლავ არის იმის
შანსი რომ გავცოცხლდეთ და ენა დავიბრუნოთ ხოლო ეს
სიბნელნელა ნელნელა გაქრება,

ტექსტის ბოლოს პოეტი წუთისოფეს აღწერს. თავდაპირველად

დუმს. შემდეგ კი თამარის ფრესკაზე გვესაუბრება. გვეუბნება
რომ მეფეს თვალები უფლისკენ აქვს აღმართული და არ
უყურებს საქართველოს. მე ვეღარ მცნობ გულშემსრუვისა
დამცირებულსა ხმამიღევულსა ბედაკარგული ივერის შვილს,
მიმართავს მეფეს, პოეტის სიტყვებში ეპოქიდან გამომდინარე
უიმედობა ჩანს გაუხარებელიაა არაფრის იმედი არ აქვს.
წუთისოფელი კი დაუნდობელია, ლექსის დასკვნით ნაწილში
სადაც პოეტი მარტოდ უდაბურ ტყეში მდგარ ეკლესიას და
მასში კედელზე გამოხატულ თამარის ფრე4სკას ახსენებს
შეიძლება მის ამ დასასრულს ორი მხხივ შევედოთ

ერთის მხრივ დაყრუებულად შეიძლება აღვიქვათ ეპოქა სადაც

დგას ტაძარიი საქართელო ხოლო მაში ფრესკა არის სხივი
ნათელი წერტილი მომავალი საქართველოს
მეორე მხრივ კი შშეგვიძია დავინახოთ პოეტის უიმედობაა
დაყრუებულ ეკლესიაში იმდროინდელი ეპოქა დანგრეული
საქართველო ხოლო ფრესკა თამარის როგორც ჩვენი წარსული
დორ რომელიც არ დაბრუნდება,