MAHAL KONG GURO, HUWAG KANG SUSUKO!

Isang bagong laban para sa mga Gurong nagtataglay ng matinding dedikasyon at

malasakit sa mga kabataang Pilipino, isang taong taimtim na nagtitiyaga at hinaharap ang hamon na
dala ng pandemya sa propesyong pinaghirapan ng maraming taon, dumaan sa ibat-ibang pagsubok
ang kaniyang propesyon mula sa ordinaryo at tradisyunal na pagtuturo hanggang sa makabagong
teknolohiya upang mapanindigan ang larangan ng pagtuturo at handang harapin ang panibagong
laban, laban na hindi lang para sa sarili kundi sa kapakanan ng pangkalusugan para sa edukasyon ng
kabataan.

Kasabay ng selebrasyon ng Buwan ng mga Guro na may temang;Gurong Filipino;

Katuwang sa Hamon, Kasama sa Pagbangon” ay ang lubos kong pasasalamat sa aking inspirasyon
kung bakit pagtuturo ang napili kong maging propesyon. Isinulat ko ito sa lahat ng mga guro sa
buong mundo na ang ambag sa pag-unlad ng lipunan ay hindi maihahambing. Mga guro, dapat
pasalamatan ka ng mundong ito para sa hindi pagtigil sa pagsubaybay sa landas na nagdala sa akin sa
kinaroroonan ko ngayon. Maaari mong tanungin ako kung bakit kung sa katunayan ay mas marami
ka sa lahat ng iba pang mga propesyon, Ito ay isang propesyon na hindi mangahas na kunin ng
mahina ang puso. Ito ay isang pagtawag lamang para sa mga taong Nagtataglay ng isang walang pigil
na pakikiramay, at kung saan umaapaw ang timba ng pasensya. Nauunawaan ko ang uri ng buhay
na mayroon ka. Alam ko ang bawat pekas ng sakripisyo at bawat pasa ng hirap na iyong
pinagdadaanan. Alam ko ang laban na kailangan mong labanan at manalo. Pinaglalaban mo hindi
lamang ang iyong sariling kapakanan at pamilya, kundi pati na rin ang iyong mga mag-aaral na
naging parte na ng buhay mo. Alam ko ang mga oras kung saan ang maaari mo lamang gawin ay
iyuko ang iyong ulo, pikutin ang iyong mga daliri, at palabasin ang isang malalim na buntong hininga
sa hangin sapagkat hangad mo na ang bawat bata ay nasa harap mo habang natututo. Umiyak ka
para sa mga mag-aaral na bumagsak at tumigil sa pag-aaral. Natutunaw ang iyong puso para sa mga
tulad kong estudyanteng nawawalan na ng pag-asa kung minsan. Pagkatapos ay tulad ng isang
pastol na naghahanap ng isang tupang nawala sa landas. Pinupuno mo ng matagal ang pagmamahal
at pagmamalasakit sa iyong mga mag-aaral. Para sa mag-aaral na ang kawalan ng pag-asa ay tila
tumitigil sa kanyang mundo na gumalaw, ang iyong mga salita ay makapangyarihan at ang iyong
pagtapik sa balikat ay himala. Sino ang maaaring gumawa ng lahat ng mga uri ng gawi na ito kaysa sa
iyo? Naiinis ako para sa sinuman na sabihin sa isang tao na huwag mangarap na maging isang guro,
para sa buhay ay hindi gaanong mahirap. Sinabihan na ang pagiging isang guro ay isang buhay na
hindi nanirahan sa isang mansion o magkaraoon ng magarang sasakyan sapagkat higit pa sa mga
bagay na ito ang tunay mong intensiyon. Maaaring hindi ito ang iyong nais na propesyon nung una
ngunit tinawag ka ng Panginoon dahil ang mga Guro ang higit na kailangan ng ating bansa sa oras na
ito sa kadahilanang ang ating bansa ay hindi pa nakakamit ang kaayusang panlipunan na
pinapangarap nating magkaroon, at kayong mga mahal na guro ay magagawa ito para sa mga tao ng
ating bansa. Kung wala ka, maaaring may mas kaunting isang milyong mga tao na magbabantay sa
hinaharap,ang hinaharap ng henerasyong susunod sa iyo, ang hinaharap ng ating bansa at ang
mundo. Ang katotohanan ay maaaring mabigo ka! Maaaring hindi ka nakakatanggap ng isang
mabigat na suweldo, ngunit hindi ito nangangahulugan na maglupasay ka sa ibaba ng tatsulok.
Pagmamay-ari mo ang yaman na hindi itinatago sa iyong kahon ng kayamanan sa bahay, ngunit
nakakalat sa buong sansinukob. Mga minamahal kong Guro, huwag kailanman mabigo na hawakan
ang buhay naming mga mag-aaral. Hindi ka nagtatayo ng mga tulay, o malalaking edipisyo, ngunit
itinuturo mo sa aming mag-aaral kung paano kami dapat magtayo ng mga tulay sa aming sarili,
upang maging maalalahanin sa mga pangangailangan ng iba, na maging matapat sa aming mga
kapwa, upang masira ang kadena ng pagkamakasarili. Hindi mo ginagamot ang sakit ng katawan ng
iyong mga mag-aaral, ngunit tinuturo mo sa amin kung paano pagalingin ang aming sariling mga
kahinaan sa pamamagitan ng simpleng pag-unawa sa amin kapag nahulog kami. Hindi mo kami
tinuturuan na umakyat nang mas mataas at ibagsak ang iba, ngunit tinuturuan mo kaming lumipad
ng pinakamataas ngunit panatilihin ang aming mga paa sa lupa. Kapag nakita mo ang iyong mga
mag-aaral pababa, Kapag nakita mong nadapa kami, Kapag nakita mong nahulog kami, Kapag
gumuho ang mundong ito sa amin, Kapag kami ay nalilito, Kinukuha mo ang aming mga kamay at
tinutulungan kaming bumangon at tumayo nang mas malakas. Kapag ang kalsada sa harap namin ay
matigas, Kapag nawala kami, Kapag kami ay mahina; Kapag ang aming pag-asa ay lumiliit; Kapag sila
ay nag-iisa; Nakikinig kami sa iyong mga salita at nahanap ang karunungan ng ilaw na nagmumula sa
iyo. Binuksan mo ang aming pang unawa sa mga katotohanan na hindi maipakita ng mga libro gaano
man ito kakapal.

Isang mundo ang nilikha mo para sa lahat, ikaw ay isang malaking inspirasyon sa
marami. Ginawa mo ang buhay ng bawat mag-aaral na puno ng kulay at kahulugan. Ang henerasyon
ngayon din, ay darating upang lumikha ng sariling angkop na lugar na mayroong mga Guro bilang
aming mga gabay na bituin. Ganun kalaki ang iyong responsibilidad. Hinihiling ko sa iyo na huwag
kailanman iwanan ang propesyon ng pagtuturo sapagkat iyon ay katumbas ng pag-abandona sa
pangarap ng bawat mag-aaral. Kaya't aking Guro huwag kang mangahas na talikuran ang iyong
nasimulan,sapagkat ikaw ang aming katuwang sa hamon at kasama sa pagbangon at walang
magbabago sa kung sino ka,sa kung ano ang kaya mong gawin at sa kung ano maiaambag mo para sa
pagbabago.Isang pagsaludo sa lahat ng mga Guro!.