Professional Documents
Culture Documents
Typ: Gąbki
Gąbki są osiadłymi zwierzętami, zbudowanymi z dwóch warstw komórek (lub syncytium), które nie
tworzą typowych tkanek. Pierwotnie przybierają kształt worka o ścianach z licznymi otworami,
wzmocnionych igiełkami szkieletowymi, ale często tworzą kolonie osobników o niesprecyzowanych
kształtach. Jako jedyne zwierzęta nie mają otworu gębowego. Żyją głównie w morzach, jedynie
nieliczne spotyka się w wodach słodkich.
Budowa i funkcje życiowe gąbek. Ciało gąbek przypomina nieregularny worek skierowany otworem
ku górze Pojedynczy workowaty osobnik może mieć rozmiary od l mm do ponad l m. Bardzo często ten
schemat budowy komplikują pączkujące nowe osobniki, tak że cała taka kolonijna gąbka przybiera
nieraz kształty całkowicie nieregularne. Otwory w ścianach gąbek, zwane porami lub czasami
ostiami, prowadzą albo bezpośrednio do wewnętrznej jamy albo do mniej lub bardziej rozbudowanego
systemu kanałów.
Ścianki gąbek wapiennych i pospolitych utworzone są przez dwie warstwy komórek, pomiędzy
którymi znajduje się bezpostaciowa galaretowata mezoglea. Zewnętrzna warstwa zbudowana jest z płaskich
komórek zwanych pinakocytami, a wewnętrzne jamy ze specyficznych komórek kołnierzykowych, określanych
jako choanocyty. Każdy choanocyt ma wić, a wokół niej plazmatyczny kołnierzyk. Gąbki szkliste mają budowę
komórczakową.
Ruch wszystkich wici powoduje przepływ wody przez gąbkę: woda wpływa przez ostia, przepływa
przez skupiska komórek kołnierzykowych, wypływa zaś przez górny otwór odpływowy (wyrzutowy, osculum).
W czasie przepływu wody na kołnierzykach choanocytów osadza się zawiesina organiczna (plankton,
bakterie), która później trawiona jest na drodze endocytozy. W mezoglei spotykamy też inne rodzaje
komórek, jak na przykład poruszające się ruchem pełzakowym amebocyty lub komórki wytwarzające
elementy szkieletowe.
Ryc. Typy budowy gąbek wapiennych: A- Ryc. Pokrój zewnętrzny i schemat budowy
ascon, B - sycon, C - leucon wewnętrznej gąbki (na przykładzie gąbki wapiennej
Szkielet gąbek ma najczęściej postać igieł - spikul - tkwiących w mezoglei i nieraz przybierających
fantazyjne kształty.
Mogą one być zbudowane z węglanu wapnia lub krzemionki i są spojone substancją białkową
przypominającą kolagen, zwaną sponginą. Igiełki gąbek są ważnym elementem ich klasyfikacji
systematycznej. Gąbki mogą się rozmnażać bezpłciowo, zazwyczaj przez pączkowanie, i płciowo, przy czym
występują zarówno gatunki obojnacze, jak i rozdzielnopłciowe. Gamety powstają bezpośrednio w mezoglei
(nie ma tu gonad). Komórki jajowe zazwyczaj pozostają w gąbce macierzystej i tu dochodzi do zapłodnienia
plemnikami pochodzącymi od innego osobnika. Rozwijający się zarodek opuszcza organizm gąbki i
przekształca w swobodnie pływającą larwę, która przytwierdza się do dna i stopniowo przekształca w
dorosłego osobnika. Jest to zatem rozwój złożony.
Gąbki wykazują olbrzymie zdolności do regeneracji. W skrajnych wypadkach, nawet rozdzielone na
pojedyncze komórki, potrafią powtórnie się zorganizować i odtworzyć funkcjonujący organizm. Komórki
gąbek zachowują też zdolność do podziałów, przemieszczania się w obrębie organizmu, a nawet
przekształcania w inne typy komórek (np. choanocyty mogą się przekształcić w amebocyty, te zaś w
gamety), dlatego mówi się, że są one totipotencjalne. Z tego też powodu w odniesieniu do gąbek nie można
mówić o typowych tkankach. Zazwyczaj nie używa się też określeń ekto- i endoderma na poszczególne
warstwy ścian gąbki.
Nasze krajowe gąbki charakteryzuje duża wrażliwość na chemiczne zanieczyszczenia wód, dlatego są
biologicznymi wskaźnikami ich czystości, czyli bioindykatorami.
Typ: Parzydełkowce
Budowa komórkowa zarówno polipów, jak i meduz jest bardzo podobna. Podstawowym typem
komórek tworzących ekto- i endodermę są komórki nabłonkowo--mięśniowe, tworzące długie wypustki
plazmatyczne, zawierające kurczliwe włókienka białkowe. Włókienka te w ektodermie ułożone są
wzdłuż długiej osi, w endodermie zaś okrężnie wokół ciała zwierzęcia - ich działanie jest więc
antagonistyczne, skurcz włókienek w jednej warstwie powoduje ich rozciągnięcie w drugiej.
Drugim typem komórek spotykanych w obu warstwach ciała są komórki interstycjalne. Mają
one charakter embrionalny, nie są wyspecjalizowane i mogą się poruszać pomiędzy warstwami oraz
przekształcać w inne typy komórek, na przykład w komórki rozrodcze.
Endoderma, zwana u parzydełkowców gastrodermą, oprócz komórek nabłonkowo-
mięśniowych oraz interstycjalnych, zawiera też komórki gruczołowe produkujące enzymy trawienne.
Większość komórek endodermy ma zdolność do fagocytozy. W ektodermie występują ponadto
specyficzne komórki parzydełkowe zawierające parzydełka, czyli knidocysty.
Parzydełka są strukturami obronno-zaczepnymi, występującymi wyłącznie u omawianej grupy
zwierząt. Mają kształt pęcherzyka wypełniającego prawie całą komórkę. Wewnątrz niego znajduje się długa
zwinięta nić, która przy podrażnieniu zostaje z dużą siłą wyrzucona i wbija się lub oplątuje wokół ciała
napastnika albo potencjalnej ofiary, jednocześnie uwalniany jest płyn o właściwościach parzących lub
paraliżujących.
Oprócz komórek parzydełkowych w skład ektodermy wchodzą też komórki nabłonkowo-
nerwowe. Maja one długie wypustki plazmatyczne (przypominające dendryty typowych neuronów)
przebiegające w mezoglei, którymi łączą się ze sobą, tworząc jednolitą siec oplatającą całe zwierzę.
Największa koncentracja tych komórek występuje na czułkach i wokół otworu gębowego, a u meduz
na brzegu parasola. Tworzą one prymitywny układ nerwowy bez wydzielonego centrum nerwowego, zwany
układem rozproszonym, inaczej dyfuzyjnym. Elementem tego układu są również ropalia.
Komórki ektodermy u kolonijnych koralowców oraz niektórych stułbiopławów wytwarzają
zewnętrzny szkielet zbudowany z węglanu wapnia lub rzadziej z substancji organicznej (kolagen), wiele
koralowców ma także szkielet wewnętrzny tworzący się w obrębie mezoglei.
Rys. Budowa komórki parzydełkowej, etapy Rys. Schemat budowy układu nerwowego stułbiopława
wynicowania parzydełka
Lokomocja. Polipy, jako formy osiadłe, nie mają na ogół zdolności lokomocyjnych, a ich poruszanie się
jest ograniczone do ruchu czułków i do zwijania całego ciała w razie niebezpieczeństwa. Meduzy, jako
formy pływające, mogą poruszać się ruchem odrzutowym dzięki rytmicznym skurczom dzwonu, ale nie
potrafią przeciwstawić się prądowi wody. Z tego powodu są zaliczane do planktonu.
Odżywianie się. Parzydełkowce żywią się zazwyczaj zawiesiną organiczną i planktonem, ale niektóre
gatunki potrafią upolować też większą zdobycz, na przykład rybę. Występuje u nich specyficzne zjawisko
podwójnego trawienia. Pokarm wprowadzany jest do jamy gastralnej, gdzie rozpoczyna się pierwszy etap
jego obróbki - trawienie zewnętrzne (zewnątrzkomórkowe) za pomocą enzymów produkowanych przez
komórki gruczołowe. Wstępnie nadtrawiony i rozdrobniony pokarm jest potem fagocytowany przez
komórki gastrodermy i rozpoczyna się drugi etap - trawienie wewnętrzne (wewnątrzkomórkowe).
Niestrawione resztki są usuwane na zewnątrz, z powrotem przez otwór gębowy.
Rozmnażanie się i cykl rozwojowy. U parzydełkowców występują oba sposoby rozmnażania - bezpłciowe
i płciowe. Bezpłciowo rozmnażają się zazwyczaj polipy (rzadko meduzy), a najczęstszym sposobem
takiego rozrodu jest pączkowanie. Nowy, pączkujący polip może się oderwać od macierzystego, ale bywa
też, że pozostaje z nim złączony i w ten sposób tworzy się kolonia osobników. Z polipa może także
wypączkować meduza, która po oderwaniu się, zaczyna prowadzić samodzielne życie w toni wodnej.
Rzadziej u polipów dochodzi do podziału osobnika wzdłuż długiej osi ciała, a zupełnie wyjątkowo do
podziału poprzecznego.
Specyficznym sposobem rozrodu bezpłciowego polipów jest strobilizacja. Polega ona na tym. ze
dojrzały polip zaczyna dzielić się poprzecznie na swego rodzaju talerzyki, które u nasady polipa są
jeszcze słabo zaznaczone. Im wyżej, tym stają się wyraźniejsze. a szczytowe talerzyki odrywają się i
przekształcają w młode meduzy zwane efyrami. Efyry po kilku tygodniach przekształcają się w dorosłe
meduzy.
Rozmnażanie płciowe zachodzi zarówno u polipów, jak i u meduz. Gamety powstają z komórek
interstycjalnych, w gonadach. Krążkopławy są rozdzielnopłciowe (z nieliczny wyjątkami), a rozwój mają
złożony. Występuje w nim dwubocznie symetryczna, orzęsiona larwa - planula. Niektóre gatunki, jak na
przykład bałtycka chełbia modra, wykazują regularną przemianę pokoleń związaną ze zmianą sposobu
rozmnażania chełbi są niewielkie i rozmnażają się bezpłciowo przez strobilizację, meduzy zaś tworząc
planulę, z której z kolei rozwijają się bezpłciowe polipy itd. Nie można jednak porównywać tego cyklu
życiowego ze zjawiskiem przemiany pokoleń u roślin i niektórych wielokomórkowych protistów, gdzie
zawsze przemianie sposobu rozmnażania towarzyszy przemiana faz jądrowych - gametofit rozmnaża się
płciowo i jest haploidalny, sporofit bezpłciowo i jest diploidalny. U parzydełkowców oba pokolenia -
płciowa meduza i bezpłciowy polip - są diploidalne. Przemianę pokoleń parzydełkowców nazywa się
metagenezą.
Typ: Płazińce
Płazińce, zwane też robakami płaskimi, są zwierzętami o dwubocznej symetrii i ciele spłaszczonym
grzbietobrzusznie. Zbudowane są z trzech warstw komórek (trzech listków zarodkowych) - ekto-, endo- i
mezodermy, a ich jama ciała wypełniona jest komórkową parenchymą. W ciele płazińców można
wyróżnić wyspecjalizowane narządy tworzące układy (np. pokarmowy, nerwowy, wydalniczy). Płazińce
żyją w wodach słodkich i słonych (wirki); wiele prowadzi też pasożytniczy tryb życia (przywry wnętrzniaki,
tasiemce).
Budowa ciała. W wydłużonym ciele płazińców można już wyróżnić przód (bez wyodrębnionej głowy), tył
oraz stronę brzuszną i grzbietową. Szczególnie silnie wydłużone są tasiemce (czasami osiągają ponad 20
m), które dodatkowo podzielone są poprzecznie na segmenty (człony) zwane proglotydami. Gatunki
pasożytnicze mają najczęściej różnego typu urządzenia czepne zapobiegające przypadkowemu
wypłukaniu z ciała żywiciela. Mogą to być przyssawki, bruzdy przylgowe lub też haki czy kolce. U przywr
i tasiemców urządzenia czepne znajdują się z przodu ciała.
Ryc. Porównaniem, budowy wora powłokowo-mięśniowego płazińców wolno żyjących (A) i pasożytniczych (B)
Wewnętrzna jama ciała pomiędzy worem powłokowo-mięśniowym a jelitem wypełniona jest luźną
tkanką złożoną z różnokształtnych komórek połączonych wypustkami. Jest to prymitywna forma
tkanki łącznej zwana parenchymą. Służy ona do gromadzenia substancji odżywczych
jednocześnie bierze udział w rozprowadzaniu ich po całym organizmie.
Układ pokarmowy
W pierwotnej formie, która występuje u części wirków, układ pokarmowy rozpoczyna się otworem
gębowym położonym po brzusznej stronie ciała. Za otworem znajduje się spora mięsista gardziel
(ektodermalna), która może zostać wynicowana na zewnątrz w postaci rurki czy rękawa. Służy ona
niektórym wirkom do polowania jako narząd chwytający zdobycz. Za gardzielą rozpoczyna się proste lub
rozgałęzione jelito. Zawsze jednak jest ono ślepo zakończone, bez otworu odbytowego i wszelkie
ewentualne niestrawione resztki są usuwane przez otwór gębowy. U przywr i skrzelowców układ
pokarmowy jest podobny do występującego u wirków (choć bez wysuwanej gardzieli). Tasiemce zaś w
ogóle nie mają tego układu, ponieważ żyjąc w jelicie są całe zanurzone w strawionym pokarmie i mogą
chłonąć całą powierzchnią swego płaskiego ciała.
Układ oddechowy
U tak prosto zbudowanych zwierząt, mających dodatkowo dość powolny metabolizm, zapotrzebowanie na
tlen zaspokajane jest przez wymianę gazową bezpośrednio przez powierzchnię ciała. Płazińce
charakteryzuje więc brak układu oddechowego. U pasożytów wewnętrznych, mających utrudniony
dostęp do tlenu, podstawowym procesem dostarczającym energii jest oddychanie beztlenowe.
Układ krążenia
Płazińce nie mają układu krążenia. Substancje odżywcze są przenoszone za pośrednictwem płynu
wypełniającego przestrzenie międzykomórkowe w parenchymie. U niektórych transport dodatkowo
ułatwia jeszcze silnie rozgałęzione jelito.
Układ nerwowy płazińców ma prostą budowę, ale w przeciwieństwie do parzydełkowców występuje tu już
„centrum dowodzenia" w postaci dwóch zwojów nerwowych położonych zazwyczaj w przedniej części
ciała. Od tych zwojów odchodzą liczne parzyste pnie nerwowe (nerwy) do przedniej i tylnej części ciała,
zazwyczaj połączone poprzecznymi spoidłami.
U wolno żyjących wirków najsilniej rozwinięte są dwa pnie położone po brzusznej stronie ciała.
Występują u nich także dość dobrze wykształcone narządy zmysłów, wśród których spotykamy zarówno
receptory chemiczne, dotykowe, jak i proste oczka (fotoreceptory) w liczbie od jednej pary do
kilkunastu. Niektóre morskie wirki mają też statocysty.
Pasożyty, w związku z prowadzonym trybem życia, mają słabo rozwinięty układ nerwowy i
właściwie pozbawione są wyspecjalizowanych narządów zmysłów. Występują u nich jedynie komórki
czuciowe i proste receptory chemiczne.
Rys. Schemat budowy ortogonalnego układu Rys. Protonefrydialny układ wydalniczy wirków
nerwowego płazińców
Rozmnażanie i rozwój
Płazińce są na ogół zwierzętami obojnaczymi (hermafrodytami), czyli każdy osobnik ma komplet
narządów rozrodczych żeńskich i męskich, często uchodzących do wspólnej kieszonki - przedsionka
płciowego. Najczęściej zapłodnienie jest krzyżowe - polega więc na równoczesnej wymianie
gamet męskich pomiędzy osobnikami przystępującymi do rozrodu. Bardzo różna jest liczba jaj
produkowanych przez płazińce. Wolno żyjące wirki składają ich około 200 w ciągu swojego życia,
a u wewnętrznych pasożytów liczy się je w milionach sztuk, na przykład dorosła motylica
wątrobowa (przywra) produkuje dziennie około 6 tysięcy jaj, przy czym może żyć do 11 lat. Także
rozwój płazińców jest zróżnicowany. Większość wirków nie ma larwy, czyli występuje rozwój prosty,
a z jaj wylęgają się osobniki zbliżone do form dorosłych. Przywry wnętrzniaki i tasiemce mają rozwój
złożony, nieraz z kilkoma odrębnymi pokoleniami larwalnymi, które dodatkowo mogą się rozmnażać
bezpłciowo. Zdarza się też czasami, że pokolenia larw, pasożytują w kilku organizmach różnych
żywicieli.
Typ: Nicienie
Nicienie, zwane potocznie robakami obłymi, są zwierzętami raczej niewielkich rozmiarów (o długości od
0,3 mm do u 1.2 m, przy czym większość ma kilka milimetrów). Ciało nicieni jest w przekroju obłe,
wydłużone i zaostrzone z obu końców, bez wyodrębnionej głowy. Brak u nich komórek zaopatrzonych w
rzęski i wici. Nicienie żyją głównie w wodach i glebie, a niektóre gatunki prowadzą pasożytniczy
tryb życia (w tym ok. 60 gatunków to pasożyty człowieka).
Układ pokarmowy
U nicieni ma on postać przewodu rozpoczynającego się otworem gębowym z jednej strony, a kończącego
otworem odbytowym z drugiej. Przedni odcinek zwany jelitem przednim oraz końcowy - jelito tylne -
są pochodzenia ektodermalnego. Otwór gębowy jest otoczony wargami, zaopatrzony w różnego typu
ząbki, sztyleciki i szczęki itp., w zależności od gatunku i trybu życia nicienia. Za otworem gębowym
znajduje się duża i silnie umięśniona gardziel. Jelito środkowe pochodzenia endodermalnego ma postać
prostej rury. U pasożytów może dochodzić do redukcji układu pokarmowego i na przykład zaniku
odbytu, a także jelita środkowego.
Układ oddechowy
Nicienie nie mają układu oddechowego. Podobnie jak płazińce, nicienie wolno żyjące prowadzą wymianę
gazową całą powierzchnią ciała, pasożyty potrafią oddychać beztlenowo.
Układ krążenia
W związku z tym, że płyn wypełniający jamę ciała może krążyć w obrębie całego ciała, roznosząc gazy
oddechowe i substancje odżywcze, u nicieni nie zaistniała ewolucyjna potrzeba wykształcenia
wyspecjalizowanego układu krążenia.
Układ nerwowy
Układ nerwowy nicieni ma prostą budowę i jest związany z powłokami ciała. Centralną część składu stanowi
pierścień okołogardzielowy (obrączka okołogardzielowa), w skład którego wchodzi od dwóch do
czterech par zwojów nerwowych. Z pierścieniem łączy się kilka (6-8) pni nerwowych. Pnie nerwowe
połączone są półpierścieniowymi spoidłami. Najsilniej rozwinięte są pnie biegnące w brzusznym oraz
grzbietowym wałku hypodermalnym. Większość nicieni ma słabo rozwinięte narządy zmysłów.
Zazwyczaj są to receptory czuciowe rozrzucone po całej powierzchni ciała. Wyjątkowo niektóre
gatunki morskie mają prymitywne fotoreceptory w postaci plamek ocznych.
Układ wydalniczy
Układ wydalniczy nicieni zasadniczo odbiega budową od układu protonefrydialnego występującego u
wirków - brak tu komórek płomykowych. U większych przedstawicieli nicieni ma on najczęściej kształt
litery H - składa się z dwóch kanałów biegnących w bocznych wałkach hypodermalnych,
otwierających się wspólnym otworem wydalniczym po brzusznej stronie ciała. Kanały te są zbudowane z
niewielkiej liczby komórek (u glisty ludzkiej tylko z dwóch!). Układ wydalniczy służy nicieniom przede
wszystkim do osmoregulacji, w mniejszym zaś stopniu do usuwania zbędnych i szkodliwych
produktów przemiany materii.
Rys. Lokalizacja głównych elementów układu Rys. Schemat budowy układu wydalniczego
nerwowego nicieni nicieni
Typ: Pierścienice
Rys. Nereida przedstawiciel wieloszczetów: A – ogólny pokrój ciała, B – przedni odcinek, C – powiększenie parapodium
Także ostatni segment wieloszczetów, zwany odbytowym, nieco się różni od pozostałych, u
pijawek zaś kilka ostatnich metamerów bierze udział w tworzeniu dużej przyssawki tylnej.
Wieloszczety na wszystkich segmentach (oprócz tworzących głowę i segment odbytowy) mają po
dwa specyficzne boczne wyrostki zwane parapodiami lub przynóżkami. Najczęściej parapodium składa się z
dwóch płatów (gałązek) - grzbietowego i brzusznego, zaopatrzonych dodatkowo w pęczki chitynowych
szczecinek. Parapodia w czasie ruchu wieloszczetów, polegającego na wyginaniu ciała, służą jako swego
rodzaju kotwice (chociaż mogą wykonywać ograniczone ruchy w przód i w tył). Ponadto mają też udział w
wymianie gazowej, zwiększając znacznie powierzchnię zwierzęcia. Niektóre dodatkowo mają pierzaste
wyrostki skrzelowe. Parapodia nie występują ani u skąposzczetów, ani u pijawek.
Układ pokarmowy
Układ pokarmowy pierścienic jest drożny i zróżnicowany na kilka wyraźnych wyspecjalizowanych
odcinków. Składa się z jelita przedniego (z nabłonkiem ektodermalnym), środkowego (nabłonek
mezodermalny) i tylnego (znów nabłonek ektodermalny). Jelito przednie rozpoczyna i otworem
gębowym prowadzącym do krótkiej jamy gębowej, za którą jest umięśniona gardziel i przełyk. W gardzieli
mogą się znajdować gruczoły, ponadto u niektórych drapieżnych wieloszczetów może ona wysuwać na
zewnątrz w postaci ryjka, często uzbrojonego w chitynowe ząbki lub szczęki. Niektóre skąposzczety mają
dodatkowo wole i umięśniony żołądek. U pijawek silnie rozwinięte wole tworzy liczne odgałęzienia i
kieszonki służące do magazynowania krwi. Jelito środkowe pierścienic ma postać prostej rury, czasami
zaopatrzonej w podłużny fałd leżący po stronie grzbietowej. Jelito tylne jest niewielkie i prosto
zbudowane.
Układ oddechowy
Lądowe oraz słodkowodne pierścienice, czyli skąposzczety i pijawki, nie mają wyodrębnionego
układu oddechowego i prowadzą wymianę gazową całą ukrwioną powierzchnią ciała. Większość morskich
wieloszczetów ma jednak w różnym stopniu rozwinięte wyrostki skrzelowe na parapodiach, tworzące skrzela
zewnętrzne, wyraźnie zwiększające powierzchnię wymiany gazowej.
Układ krążenia
Ponieważ jama ciała pierścienic jest podzielona poprzecznymi przegrodami, wypełniający ją
płyn może krążyć tylko w obrębie jednego segmentu. Z tego też powodu jego rola w roznoszeniu po
organizmie gazów oddechowych i substancji odżywczych jest ograniczona. U pierścienic pojawił się
więc sprawniejszy mechanizm - jego podstawową konstrukcją jest układ krążenia. Ma on postać
systemu kanalików - naczyń krwionośnych, przebiegających zarówno wzdłuż ciała, jak i poprzecznie
(okrężnie). Wzdłuż biegną dwa główne naczynia - grzbietowe i brzuszne. Są one połączone drobniejszymi
naczyniami okrężnymi. W układzie krążenia pierścienic nie występuje serce, jego rolę spełnia najczęściej
najgrubsze naczynie grzbietowe mogące się rytmicznie kurczyć. Wyjątkowo rolę elementu napędzającego
krew mogą pełnić też naczynia okrężne. Tak jest u niektórych skąposzczetów, na przykład u dżdżownic
- do napędzania krwi służy pięć par naczyń okrężnych przedniej części ciała.
Zazwyczaj u pierścienic krew płynie cały czas w naczyniach i nie miesza się z płynem jamy ciała -
jest to zamknięty układ krwionośny. Sieć naczyń włosowatych jest szczególnie dobrze rozwinięta w
parapodiach, powłoce ciała i w ścianie jelita środkowego.
W zależności od rodzaju barwnika krew pierścienic może mieć różne zabarwienie. Może być
czerwona (gdy zawiera hemoglobinę lub erytrokruorynę), zielona (zawiera chlorokruorynę), żółta,
często jest też bezbarwna. W przeciwieństwie jednak do kręgowców, barwniki pierścienic, jak i innych
bezkręgowców nie są zawarte w krwinkach, ale rozpuszczone w osoczu.
Rys. Główne elementy układu krążenia pierścienic
Układ nerwowy
W porównaniu z płazińcami i nicieniami układ nerwowy pierścienic jest oddzielony od powłok
ciała i lepiej rozwinięty. Centrum układu nerwowego tworzą cztery zwoje znajdujące się z przodu
ciała. Dwa górne, nadgardzielowe, zwane też czasami mózgiem, połączone są spoidłami z dwoma
zwojami podgardzielowymi. Całość tworzy pierścień zwany obrączką okołogardzielową, ponieważ
środkiem przebiega przewód pokarmowy. W każdym segmencie znajdują się ponadto dwa brzuszne
zwoje segmentowe, połączone ze sobą poprzecznym spoidłem (komisurą). Pary zwojów
segmentowych połączone są podłużnymi pniami nerwowymi, wybiegającymi ze zwojów
podgardzielowych, co w widoku z góry przypomina drabinkę. Stąd nazwa tego układu -
drabinkowy układ nerwowy. U bardziej wyspecjalizowanych pierścienic występuje wyraźna tendencja
do zlewania się brzusznych pni nerwowych w jeden łańcuszek nerwowy.
Spośród narządów zmysłów pierścienic, obok różnego rodzaju organów dotykowych i receptorów
chemicznych, zwracają uwagę oczy. Mogą one być różnie zbudowane od prostych plamek barwnikowych aż
po oczy pęcherzykowate, w których komórki zmysłowe tworzą pęcherzyk, a jego wnętrze zawiera
soczewkowate ciało szkliste. Najlepiej rozwinięte narządy zmysłów mają drapieżne wieloszczety.
Układ wydalniczy
Segmentacja ciała pierścienic znalazła swoje odbicie także w budowie układu wydalniczego.
Składa się on z kanalików zwanych nefrydiami, które występują parami w każdym metametrze (prócz
paru segmentów przednich i tylnych). Każde nefrydium zbudowane jest z orzęsionego lejka, otwartego do
jamy ciała i krętego kanalika wydalniczego, otwierającego się na zewnątrz otworem wydalniczym.
Położenie nefrydiów jest dość charakterystyczne, ponieważ lejki zbierają metabolity z jednego segmentu,
a kanaliki i otwory wydalnicze znajdują się w następnym. Taki powtarzalny, otwarty od strony jamy ciała
układ wydalniczy nazywa się układem metanefrydialnym, w odróżnieniu od zamkniętego układu
protonefrydialnego płazińców i bezczaszkowców. Pierścienice wodne wydalają głównie amoniak, lądowe
zaś - mocznik.
Typ: Mięczaki
Mięczaki są zwierzętami, które w całej historii życia na Ziemi zawsze odgrywały ważną rolę,
zwłaszcza w morzach. Do dziś większość - to organizmy morskie, znacznie mniej ich zamieszkuje wody
słodkie, a na lądzie spotyka się tylko niektórych przedstawicieli ślimaków. Są mniej liczne niż stawonogi,
zdecydowanie jednak przeważają nad nimi rozmiarami ciała pojedynczych osobników. Podczas gdy
największy wśród stawonogów homar amerykański waży nieco ponad 20 kg, największe znane mięczaki -
kałamarnice olbrzymie - dorastają prawdopodobnie do 25 m długości i osiągają ponad 20 ton masy ciała.
Budowa oraz tryb życia mięczaków są bardzo zróżnicowane.
Budowa zewnętrzna. Poszczególne grupy mięczaków oddzieliły się od siebie ponad pół miliarda lat temu i
od tego czasu ich rozwój przebiegał niezależnie. Z tego też powodu dziś obserwujemy znaczne różnice w
budowie mięczaków należących do różnych gromad. Jeżeli w budowie chitonów i jednotarczowców
można doszukać się jeszcze śladów pierwotnej metamerii, to wyspecjalizowane głowonogi czy małże nie
wykazują nawet śladów segmentacji. Ciało mięczaków jest zazwyczaj podzielone na trzy części – głowę (u
małży zanikła), tułów zwany workiem trzewiowym i nogę po brzusznej stronie ciała.
Worek trzewiowy tworzy po stronie grzbietowej fałd nabłonkowy zwany płaszczem. Między
fałdem płaszcza i workiem trzewiowym jest przestrzeń zwana jamą płaszczową. U większości
mięczaków płaszcz wytwarza muszlę (skorupkę) zbudowaną z węglanu wapnia i rogowej substancji
organicznej zwanej konchioliną. Reszta ciała jest miękka i pokryta jednowarstwowym nabłonkiem,
zazwyczaj bogatym w gruczoły śluzowe.
Układ pokarmowy. Przewód pokarmowy mięczaków składa się z jelita przedniego, środkowego i tylnego.
Jego charakterystycznym elementem jest znajdująca się w gardzieli tarka - mięsisty fałd pokryty licznymi
konchiolinowymi ząbkami. Służy ona do zdzierania pokarmu z podłoża i do rozdrabniania pokarmu.
Dodatkowo otwór gębowy może być wyposażony w jedną lub dwie szczęki służące do odgryzania kęsów
pokarmu. Do gardzieli uchodzą gruczoły ślinowe, a czasami też jadowe. Elementem jelita środkowego
jest żołądek, do którego uchodzi duży gruczoł trawienny zwany wątrobą (lub trzustkowątrobą). Otwór
odbytowy znajduje się w jamie płaszczowej.
Układ oddechowy
Mięczaki to w większości zwierzęta wodne i dlatego podstawowym narządem oddechowym są u nich
pierzaste lub płatowate skrzela znajdujące się w jamie płaszczowej (chitony, głowonogi, małże i liczne
ślimaki). U ślimaków lądowych skrzela zanikły, a do wymiany gazowej dochodzi na wewnętrznej
powierzchni silnie ukrwionej jamy płaszczowej nazywanej tu jamą płucną, stąd określenie płucodyszne.
Łódkonogi nie mają skrzeli i prowadzą wymianę gazową przez wewnętrzną powierzchnię jamy
płaszczowej.
Układ krążenia
Mięczaki mają otwarty układ krążenia, często bardzo zredukowany. Zazwyczaj składa się on z serca
położonego w worku osierdziowym i kilku krótkich tętnic, z których krew wylewa się do zatok
krwionośnych pozbawionych własnych ścianek. Serce zbudowane jest z workowatej komory i jednego lub
dwóch przedsionków (wyjątkowo z czterech, ich liczba zależy od liczby skrzeli). Krew płynie od skrzeli
przez przedsionki do komory, a stąd tętnicami do zatok jamy ciała. Z tego schematu wyraźnie wyłamują
się głowonogi, u których wystąpiła ewolucyjna tendencja do rozwoju i komplikacji tego układu.
Układ nerwowy prymitywnych mięczaków, takich jak chitony i jednotarczowce, wykazuje pewne
podobieństwa do układu nerwowego pierwotnych wirków oraz do metamerycznego układu
nerwowego pierścienic. Składa się z obrączki okołogardzielowej i czterech podłużnych pni
nerwowych połączonych spoidłami. U mięczaków bardziej wyspecjalizowanych zatracił on wszelkie ślady
segmentacji. Składa się najczęściej z pary zwojów mózgowych i zwojów nożnych połączonych tak, że
tworzą obrączkę okołogardzielową, oraz kilku połączonych zwojów bocznych i trzewiowych.
U głowonogów nastąpiło silne scentralizowanie układu nerwowego - większość zwojów zlała
się w obrębie głowy w jedną masę otaczającą przewód pokarmowy. Ten centralny mózg. chroniony
dodatkowo chrzestną puszką mózgową, jest bardzo sprawny. Głowonogi wykazują więc dość złożone
formy zachowań, porównywalne nawet z niektórymi ptakami czy ssakami, na przykład mają zdolność
uczenia się i koordynacji działań w grupie.
Stopień wykształcenia narządów zmysłów mięczaków jest zależny od trybu życia i stopnia
rozwoju układu nerwowego. U prymitywniejszych - ograniczone do narządów dotyku i statocyst - bardzo
silnie rozwinęły się u głowonogów. Szczególną uwagę zwracają tu pęcherzykowate oczy, których budowa
bardzo przypomina oczy kręgowców, na przykład ryb, mimo że nie są to narządy homologiczne.
Oczy niektórych głowonogów są zdolne nawet do akomodacji, czyli dostrajania ostrości widzenia w
zależności od odległości od obserwowanego przedmiotu. Odbywa się to przez przesuwanie soczewki
względem siatkówki, dość podobne jak u ryb.
Układ wydalniczy
Narządy wydalnicze mięczaków nazywane są nerkami. Są to silnie przekształcone metanefrydia, o
czym świadczy obecność lejków, którymi nerki otwierają się do wtórnej jamy ciała (worka
osierdziowego). Z nerek do jamy płaszczowej prowadzą moczowody. Większość mięczaków ma dwie
nerki, natomiast u wyspecjalizowanych ślimaków występuje tylko jedna nerka. Mięczaki wodne
wydalają zazwyczaj amoniak i mocznik, lądowe ślimaki - kwas moczowy.
Typ: Stawonogi
Stawonogi są dziś największą grupą zwierząt, zarówno pod względem liczby gatunków (opisano ponad
1,1 mln gatunków; dla porównania - strunowców jest około 50 tyś.), jak i biomasy. Występują we
wszystkich dostępnych zwierzętom środowiskach - od głębokich mórz po bezwodne pustynie. Nieliczne
bywają nawet wewnętrznymi pasożytami. Jako jedyne bezkręgowce opanowały też zdolność aktywnego
lotu.
Budowa zewnętrzna. Zewnętrzny plan budowy ciała stawonogów jest skomplikowany, jeśli porównać go z
omawianymi wcześniej wieloszczetami. Złożoność tę powoduje przede wszystkim segmentacja
heteronomiczna, czyli zróżnicowanie metamerów, które po zgrupowaniu dają trzy większe części ciała, tak
zwane tagmy - głowę, tułów oraz odwłok.
Podstawowe tagmy u niektórych stawonogów łączą się, tworząc na przykład głowotułów (jak u
skorupiaków i pająków) lub nawet jednolity, niepodzielny korpus (kosarze, roztocze). Każdy metamer
pierwotnie zaopatrzony był w parę odnóży. Jednakże - w związku ze specjalizacją poszczególnych części
ciała - odnóża też uległy znacznym zmianom. Na głowie przekształciły się w czułki (pierwotnie 2 pary)
oraz w narządy gębowe do pobierania pożywienia. Ich liczba jest różna (np. u raka 6 par) i są one różno-
rodnie ukształtowane, między innymi w zależności od rodzaju pobieranego pokarmu. Odnóża tułowiowe
najczęściej zachowywały funkcje lokomocyjne i w zależności od środowiska życia mogły służyć do
kroczenia (lub skakania), pływania bądź do rozgrzebywania ziemi (u form podziemnych). Odnóża
odwłokowe często wykazywały tendencję do zanikania. Obecnie służą jako narząd kopulacyjny, narząd do
podtrzymywania zniesionych jaj albo też mogą wspomagać odnóża tułowiowe w poruszaniu się (zwłaszcza
u wodnych skorupiaków). U części skorupiaków i pajęczaków jedna para odnóży krocznych (raki) lub
gębowych (skorpiony) przekształciła się w pokaźne szczypce.
Ciało stawonogów pokryte jest jednowarstwowym nabłonkiem, wytwarzającym na swojej
powierzchni grubą warstwę kutykuli (inaczej oskórka). Kutykula składa się z naprzemiennych warstw
białka i chityny. Często bywa dodatkowo impregnowana solami wapnia i innymi związkami chemicznymi
nadającymi jej sztywność. Z tego powodu kutykula odgrywa rolę pancerza ochronnego, prawie całkowicie
nieprzepuszczalnego dla wody oraz gazów. Kutykula jest konstrukcją, do której od wewnątrz
przyczepione są mięśnie - stanowi więc również zewnętrzny szkielet.
Wzmocnienia oskórka nie są równomierne na całej powierzchni ciała. Najczęściej; w
miejscach pomiędzy segmentami tułowia, a także pomiędzy członami odnóży występuje sama elastyczna
chityna - tworzą się tu ruchome połączenia szkieletu - stawy (od odnóży składających się z elementów
połączonych za pomocą stawów wzięła się nazwa „stawonogi”).
Zewnętrzny pancerz ochronny stawonogów - niezależnie od swoich zalet ma też pewne wady. Przede
wszystkim jest stosunkowo ciężki. Chociaż więc okazał się doskonały dla zwierząt wielkości kilku czy
kilkunastu centymetrów, to uniemożliwiał osiągnięcie większych rozmiarów z przyczyn mechanicznych
(zwłaszcza na lądzie). Nigdy nie było więc i nie będzie stawonogów wielkości na przykład nosorożca.
Ponadto sztywna puszka szkieletu zewnętrznego uniemożliwia stały wzrost organizmu. Z tego powodu
u stawonogów występuje zjawisko linienia, polegające na okresowym zrzucaniu starego oskórka po
uprzednim wytworzeniu pod nim nowego. Jest to zatem wzrost skokowy. Nowy, obszerniejszy pancerz jest
początkowo miękki i elastyczny, z czasem dochodzi jednak do jego utwardzenia. Do tego czasu zwierzę jest
właściwie bezbronne i dlatego właśnie w okresach linienia występuje wśród stawonogów największa
śmiertelność. W zewnętrznej warstwie pancerza mogą występować pigmenty, na powierzchni zaś różnego typu
kolce, włoski itp.
Układ mięśniowy
Wór powłokowo-mięśniowy, jaki występuje u pierścienic i pazurnic (składający się z mięśni gładkich,
ułożonych warstwowo), u stawonogów uległ rozczłonkowaniu na odrębne grupy mięśni poruszających
poszczególnymi elementami szkieletu. Często wyróżnia się prostowniki i zginacze - podobnie jak u
kręgowców. Budowa histologiczna mięśni ruchowych stawonogów przypomina mięśnie szkieletowe
kręgowców. Mięśnie stawonogów odznaczają się także dużą sprawnością - mucha potrafi wykonać
skrzydłami do 350 uderzeń na sekundę.
Układ pokarmowy stawonogów składa się z jelita przedniego, środkowego i tylnego. Zarówno jelito
przednie, jak i tylne wysłane są kutykulą, taką jak ta, która tworzy zewnętrzny pancerz. Dlatego nie mogą tu
zachodzić żadne procesy trawienia i wchłaniania.
Zachodzą w jelicie środkowym. Otwór gębowy, jak już
wspomniano, jest otoczony narządami gębowymi,
umożliwiającymi między innymi pobieranie i
mechaniczne rozdrabnianie pokarmu. Stawonogi
odżywiające się pokarmem płynnym (np. pajęczaki,
owady krwiopijne) mają umięśnioną gardziel ssącą
lub żołądek ssący. Do jelita środkowego stawonogów
uchodzi palczasty gruczoł trawienny, zwany niekiedy
wątrobotrzustką (wyjątkiem są tu owady, które nie
mają tego narządu). Na granicy jelit środkowego i
tylnego owadów, wijów i większości pajęczaków
znajdują się ujścia narządów wydalniczych.
Rys. Schemat rozmieszczenia narządów wewnętrznych: A –
skorupiaków (raka), B – pajęczaków (pająka), C – owadów
(pszczoły)
Układ oddechowy
Wodne skorupiaki mają skrzela w postaci rozgałęzionych cienkościennych i silnie ukrwionych
wyrostków, osadzonych najczęściej u nasady odnóży. Czasami całe odnóża mogą funkcjonować jako
skrzela (tak jest u skorupiaków planktonicznych wioślarek wodnych szczękoczułkowców – skrzypłoczy).
W warunkach lądowych (brak wody i znaczna siła ciążenia) cienkie wyrostki skrzeli zlepiają się ze
sobą, przez co znacznie zmniejsza się ich łączna powierzchnia i zwierzę skrzelodyszne się dusi (mimo że w
powietrzu jest kilkakroć więcej tlenu niż w wodzie). Rozwiązanie problemu wymiany gazowej na lądzie
polegało więc na wykształceniu powierzchni oddechowych - płuc oraz tchawek - ukrytych we wnętrzu ciała i
mniej wrażliwych na grawitację.
Płuca (ściślej - worki płucne albo płucotchawki) -występują u pajęczaków. Są to parzyste
komory położone w odwłoku. Prowadzą do nich szczeliny, zwane przetchlinkami. Komory
podzielone są na wiele wąskich, szczelinowatych kieszonek, omywanych przez płyn jamy ciała - na ich
ściankach dochodzi do wymiany gazowej.
Tchawki występują u owadów i wijów oraz niektórych pajęczaków. Są to chitynowe rurki
rozgałęziające się w całym ciele, wnikające nawet do odnóży i czułków. Najcieńsze tchawki (tzw.
tracheole) docierają do niemal każdej komórki ciała, dzięki czemu układ krążenia nie uczestniczy w
rozprowadzaniu gazów oddechowych. Na zewnątrz tchawki otwierają się przetchlinkami położonymi
najczęściej z boku ciała. Tchawkowy system oddychania, obok zewnętrznego szkieletu, nakłada na lądowe
wije i owady także ograniczenia rozmiarów. Rurki tchawek nie mogą być zbyt długie, aby świeże
powietrze zdołało dotrzeć do ślepo zakończonych tracheoli.
Wiele stawonogów o małych rozmiarach ciała oraz gatunków pasożytniczych nie ma w
ogóle układu oddechowego, a wymiana gazowa odbywa się całą powierzchnią ciała.
Układ krążenia stawonogów jest otwarty i składa się z serca, niewielu naczyń krwionośnych (czasami
w ogóle ich brak) oraz systemu przestrzeni i zatok krwionośnych wokół narządów wewnętrznych. Płyn
krążący w tym układzie nazywa się hemolimfą, jako że powstał z wymieszania się krwi i płynu jamy
ciała. Barwniki oddechowe (jeżeli w ogóle występują), podobnie jak u innych bezkręgowców, są
rozpuszczone w osoczu.
Serce położone jest po grzbietowej stronie ciała. Ma kształt mniej lub bardziej
wydłużonego worka (rurki), z którego wychodzi kilka naczyń krwionośnych (najczęściej
największe naczynie kieruje się do przodu ciała). Kurczące się falowo pęcherzyki serca wyrzucają
hemolimfę przez naczynia do przestrzeni między narządami - stąd określenie „serce
perystaltyczne". Stamtąd część hemolimfy trafia do narządów oddechowych, gdzie oddaje
dwutlenek węgla i ulega natlenowaniu. Następnie kanałami i zatokami wraca z powrotem do
serca. Do jego wnętrza hemolimfa wpływa przez specjalne otwory, zwane ostiami, najczęściej
rozmieszczone metamerycznie po brzusznej i grzbietowej stronie serca. U owadów, w związku z
silnym rozwojem tchawek, układ krwionośny jest uproszczony, a barwna hemolimfa nie bierze
udziału w przenoszeniu gazów oddechowych.
Układ nerwowy
U prymitywnych stawonogów układ ten jest bardzo podobny do drabinkowego układu nerwowego
pierścienic. Składa się z parzystego zwoju głowowego, obrączki okołogardzielowej i dwóch pni
brzusznych łączących parzyste zwoje segmentowe. Ewolucja tego układu u stawonogów polegała na
coraz większej centralizacji - brzuszna drabinka stopniowo zlewała się w pojedynczy łańcuszek
nerwowy. Nastąpił też rozwój zwojów głowowych aż do wytworzenia skomplikowanego mózgu:
trójdzielnego u wyżej uorganizowanych owadów albo dwudzielnego u pajęczaków.
Stawonogi - zwierzęta zazwyczaj bardzo aktywne - mają zróżnicowane i dobrze rozwinięte
narządy zmysłów. Najprostszymi narządami są chemoreceptory (odbierające bodźce chemiczne), czyli
narządy smaku i węchu. Są to wyspecjalizowane grupy komórek leżące najczęściej na czułkach, które
reagują na substancje chemiczne niesione przez wodę lub powietrze. Czułki służą jednocześnie jako
narząd dotykowy. U wielu stawonogów występują też włoski dotykowe, narządy równowagi w postaci
statocyst (są nieco podobne do tych. które występują u jamochłonów) i oczywiście narządy wzroku -
oczy. Pajęczaki mają oczy proste, jednak najbardziej charakterystyczne dla stawonogów są oczy złożone
występujące u owadów oraz u niektórych wijów i skorupiaków.
Oczy złożone składają się z wielu pojedynczych elementów, zwanych omatidiami (do 28 tysięcy
sztuk w jednym oku u aktywnych, dziennych drapieżników - ważek). Każde omatidium odbiera tylko wąski
wycinek pola widzenia. Daje to obraz mozaikowy, który następnie ulega przetworzeniu w układzie
nerwowym. Pole widzenia oczu złożonych jest bardzo szerokie, na przykład u drapieżnych owadów czasami
sięga ono 360°. Oczy stawonogów dają im możliwość dostrzegania szerszej gamy barw, na przykład
pszczoły widzą ultrafiolet, a także rozróżniają polaryzację światła. Ułatwia im to orientację przy
pochmurnym niebie.
Wyróżniamy dwa zasadnicze typy oczu złożonych: apozycyjne oraz superpozycyjne. W oku
apozycyjnym każde z licznych omatidiów jest otoczone komórkami barwnikowymi. Pochłaniają one
większość promieni świetlnych, przepuszczając tylko prostopadłe do soczewki. Takie rozwiązanie
występuje u owadów dziennych. W oku superpozycyjnym, liczba omatidiów jest stosunkowo niewielka, a
ponadto izolacja optyczna między nimi jest wyraźnie mniejsza. Obraz przekazywany przez takie oko jest
jaśniejszy (nie ma wygaszania takiej ilości promieni świetlnych jak w oku apozycyjnym), ale
zdecydowanie traci na ostrości. Oczy superpozycyjne mają więc owady prowadzące nocny i zmierzchowy
tryb życia oraz liczne skorupiaki.
Niektóre owady wydające dźwięki, jak pasikoniki czy świerszcze, mają narządy do odbioru
fal akustycznych, czyli tak zwane narządy tympanalne. Mają one postać okienek w pancerzu, które od
zewnątrz zamknięte są błoną. Narządy te mogą występować na przednich bądź tylnych odnóżach owada
lub na jego odwłoku.