1 slajd

Komunikacja niewerbalna
„Komunikat niewerbalny to taki przekaz, który przebiega za pośrednictwem zmysłów
wykorzystując ich naturalne właściwości [...], inaczej mówiąc, za przekaz niewerbalny jest tu
uważane to, co umożliwia odbiór i przekazanie informacji wyłącznie za pośrednictwem
naturalnych właściwości zmysłów, a nie to, co wymagało uprzedniej specyficznej preparacji
bodźców”- Domachowski W.: Psychologia społeczna komunikacji niewerbalnej, Toruń, 1993

Komunikacja niewerbalna jest to tzw. mowa ciała (mimika, gesty, ton głosu, postawa ciała,
intonacja).
Komunikaty, które wysyłamy mówią dużo o okolicznościach, intencjach, relacji między
ludźmi. Często sygnały te wysyłamy i odbieramy podświadomie.

2 slajd
Komunikacja niewerbalna w kontaktach międzyludzkich
Bardzo ważna jest świadomość wysyłanych przez nas sygnałów. Nie każdy gest jesteśmy w
stanie skontrolować, lecz nad niektórymi możemy popracować, aby być lepiej odbieranym
przez innych. Dzięki mowie ciała budujemy relacje z naszym rozmówcą. Szczególnie
powinniśmy zwracać uwagę na naszą mowę ciała kiedy pracujemy w zawodach
wymagających pracy z ludźmi.
Zdjęcie do slajdu:

3 slajd
Jakich gestów lepiej unikać będąc za granicą?

Nie wszędzie na świecie dane gesty oznaczają to samo. W wielu

państwach to co u nas wydaje się mieć znaczenie pozytywne w innym
kraju przybiera formę obrazy. Są to np.:

- znak ,,OK.’’ ułożony z palców

- ,,figa” ułożona z palców

- ,,rogi’’ z palców

- skrzyżowane palce

- kciuk w ustach i palce w górze

- kciuk w góre

4slajd

Podział bezsłownej komunikacji

 sygnały wrodzone - stanowią część dziedzictwa biologicznego,
 sygnały dziedziczone - stanowią część dziedzictwa genetycznego,
 sygnały wyuczone - stanowią część dziedzictwa kulturowego.

Style komunikacji niewerbalnej

 tendencja afiliatywna - bliski dystans, dotyk, kontakt wzrokowy, uśmiech
 tendencja nominatywna - wyprostowana postawa, uniesiona głowa, szybka mowa,
jednostronna komunikacja werbalna.

5 slajd

Komunikaty niewerbalne.
1 mimika (wyraz twarzy); stany emocjonalne, postawy
2 pantomimika (gesty); ilustracje wypowiedzi, ujawnianie zaangażowania w rozmowę
-ekspresja pantomimiczna: -emblematy – można zastąpić terminem werbalnym (na przykład
pokazanie środkowego palca) -regulatory – towarzyszą wypowiedzi (np. podanie ręki)
-ilustratory – ilustrują wypowiedź (np. „taaaki duży”) -adaptory – pomagające przystosować
się do sytuacji (opanowanie emocji, przebywanie z ludźmi, zaspokojenie potrzeb – dotykanie
warg, drapanie się po karku, pocieranie nosa, poprawianie okularów itp.)
3 zachowania przestrzenne (proksemika)– sympatia/niechęć, pozycja społeczna
4 czynniki paralingwistyczne (ton głosu, tempo mowy, intonacja, przerwy, chrząknięcia, eeee,
mmmm...) – stan emocjonalny
5powierzchowność (rodzaj ubrania, zegarki, kolczyki, makijaż, komórka, sygnety, buty itp.) –
status, zawód, samowyobrażenie
6 stany fizjologiczne (zapach, rumieńce, łzawienie oczu) – stan emocjonalny
7 budowa ciała – (np. szerokie plecy, mała głowa, silne nogi, biodra wypięte do przodu, duże
kości itp.) – cechy temperamentu i styl charakteru
8 postawa ciała (jak ciało stoi, siedzi itp.) – relacje interpersonalne
9 oczy (ruchy oczu, odruch źreniczny i wielkość źrenic, częstość mrugania, kierunek
patrzenia, kontakt wzrokowy, wielkość oczu itp.) – ukierunkowanie uwagi, stan emocjonalny,
przykrość-przyjemność, lubienie-nielubienie

6 slajd
Komunikaty interakcyjne

kontakt wzrokowy – regulacja rozmowy – zainteresowanie, nawiązanie, podtrzymanie

komunikacji
zmiana wielkości źrenic – uwaga wzrokowa
relacje przestrzenne – odzwierciedlenie relacji w strukturyzowaniu przestrzeni
dystans interakcji: strefa intymna (do 0,5 m)
strefa osobista (do 1,2 m)
strefa społeczna (do 3,5 m)
strefa publiczna (do 7,5 m i więcej)
dotyk- aktywny, pasywny, wzajemny, zinstytucjonalizowany, zrytualizowany

7 slajd
Zakłócenia komunikacji
Przyczyny zaburzeń w komunikowaniu:
- brak przygotowania do rozmowy
-brak jasności komunikatu
-okoliczności
-niedokładny odbiór/wybiórczość
-subiektywizm
-brak zaufania/szacunku

8 slajd
Język twarzy
Lech Tkaczyk podaje konkretne elementy wchodzące w skład języka twarzy, to są:
- oczy
-nos
- usta
- broda
-uszy
-czoło
-skóra włosy (jako potrzeba dekoracji)
-ogólne gesty trzymania głowy.
Poznanie konkretnych elementów biorących udział w komunikacji niewerbalnej pozwala na
wyróżnienie ich funkcji. Poszczególne obszary twarzy uczestniczą w: otwieraniu i zamykaniu
kanałów komunikacji, dopełnianiu i jakościowaniu reakcji niewerbalnych i/lub
niewerbalnych, zastępowaniu komunikatów niewerbalnych.