ยอดชายาจักรพรรดิปีศาจ เล่ม3

ตอนที 301 ให้นางเป็ นฮองเฮาอย่างนันรึ
“เกิดอะไรขึน”
อวินลัวรีออกมา เมือได้เห็นองครักษ์แห่งวังหลวงเข้า
ล้อมจวนตนแล้ว ดวงหน้าชราก็มืดหม่นลง “ข้าไม่ทราบ
ว่าฝ่ าบาททรงคิดอะไร หรือฝ่ าบาทจะทรงตังตนเป็ นศัตรู
กับตระกูลอวิน”
จากทีอวินลัวมิได้เรียกเรือนตนว่าจวนแม่ทพั อีกต่อไป
เพียงแต่เรียกว่า ‘ตระกูลอวิน’ แทนนัน ก็เห็นได้วา่ บัดนี
เขาไม่มีเยือใยใดต่อราชสํานักอีก
8
“ท่านแม่ทพั ” ขันทีผถู้ ือแส้หางม้าไว้ในมือกล่าวด้วยรอย
ยิม “ขอแสดงความยินดีทีท่านแม่ทพั ได้ยศกลับคืนอีก
ครัง ซําบัดนีตระกูลอวินยังจะมีฮองเฮาอีกด้วย มิใช่เรือง
ทีน่าเฉลิมฉลองหรอกหรือท่าน”
เมือหลายวันก่อนทีเกิดเหตุการณ์ลา้ งบางวังหลวงขึน
เหล่าขันทีหน้าเก่าถูกแทนทีจนหมดสิน อวินลัวจึงมิเคย
เห็นขันทีผนู้ ีมาก่อน เขามีรอยยิมชวนแขยงเสียจน
อวินลัวอยากจะชกให้ควํา
“ฮองเฮาอย่างนันรึ” แม่ทพั เฒ่าเย้ย “ตระกูลเรามิตอ้ ง

การฮองเฮา จงกลับไปเถิด”
9
ขันทีตอบรับอ่อนโยน “ท่านแม่ทพั ฝ่ าบาทเราทรงพึงใจ
หลานสาวของท่าน จึงทรงขอให้ขา้ นําตัวนางไปยังวัง
หลวง จากนีไป ท่านแม่ทพั จะได้เป็ นเชือพระวงศ์คน
หนึง”
“ฮ่าๆๆๆ ”
อวินลัวหัวเราะด้วยความเดียดฉันท์ “พวกเจ้าลืมไปแล้ว
รึวา่ วันนันเราปราบจอมยุทธอันดับหนึงแห่ง ราชสํานัก
เสียหมอบ แล้วยังบังอาจมายัวยุพวกเราเช่นนีอีกรึ ข้า
นึกว่าเกาเส่าเฉินจะแตกต่างไปจากบิดา หรืออนุชาของ
เขา แต่เปล่าเลย เชือพระวงศ์หน้าไหนก็เหมือนกันทัง
นัน หาใครดีมิได้! เอาละ เจ้าออกไปได้แล้ว! หลาน
สาวข้าไม่มีวนั แต่งงานกับเชือพระวงศ์คนใดเป็ นอัน
10
ขาด!”
มิหนําซํา เกาเส่าเฉินยังมีสนมมากหน้าหลายตานัก
ชายสกปรกเช่นนันไม่คคู่ วรกับหลานสาวตัวน้อยของ
เขา!
ดวงหน้าขันทีทะมึนลง จากนันกล่าวเสียดสีวา่ “อวินลัว

เอ๋ย นีคือพระมหากรุณาธิคณ
ุ ของฝ่ าบาท! ฝ่ าบาททรง
มีพระประสงค์จะแต่งงานกับหลานสาวเจ้าก็นบั ว่าดี
เท่าไร! เจ้าคิดว่าแว่นแคว้นแห่งนียังเป็ นเช่นครังเกาถู
ปกครองอย่างนันรึ บัดนี ขันทีผนู้ ีจะสังสอนบทเรียนเจ้า
เสียบ้าง... ว่าตระกูลอวินบัดนีมิได้มีดีอะไรเลย!”
สินคําดังกล่าว บุรุษมากหน้าก็รุดรีออกจากด้านหลังมา
11
ยืนอยูเ่ บืองหน้าขันทีวอ่ งไว ในขณะเดียวกัน ขันทีผนู้ นก็
ั
โยนแส้หางม้าลงพลางเปล่งรังสีบารมีแรงกล้า
“เจ้าไม่ใช่คนจากราชสํานักนี!”
อวินลัวชะงักจนกระถดถอยหลังไปสองสามก้าว หากไม่
นับพวกทีแต่งตัวเป็ นองค์รกั ษ์แล้ว คนอืนๆ ล้วนแล้วแต่
เป็ นผูฝ้ ึ กฌานขันสูงด้วยกันทังสิน! ส่วนขันทีและชาย
ชราในชุดเสือคลุมยาวสีเทานันต่างก็เป็ น ผูฝ้ ึ กฌานขัน
สูงระดับสูง
ตามวิสยั แล้วแคว้นหลงหยวนหาได้มีผแู้ ข็งแกร่งจํานวน

มากถึงปานนีอยูใ่ นแว่นแคว้นไม่!
12
“ฮึม!” เจ้า ‘ขันที’ ผูน้ นมิ
ั ได้ดดั เสียงแหลมอีกต่อไป
ดวงหน้าฉาบด้วยรอยยิมเสียดสี “ใช่แล้ว ข้ามิใช่ขนั ที
มีคนจ้างวานข้ามา อวินลัวเอ๋ย ข้าว่าเจ้ามอบตัวหลาน
สาวของเจ้ามาดีกว่า เจ้ายังอยากเป็ นแม่ทพั ต่อไป หรือ
จะให้ขา้ บันคอเจ้าเสียตรงนี”
เพือปิ ดบังมิให้ตระกูลอวินล่วงรูว้ า่ สํานักฌานเป็ นผูช้ กั ใย

อยูเ่ บืองหลัง เขาจึงเน้นยําหนักหนาว่าตนถูก จ้างวาน
มา
เสียงขันทีกาํ มะลอยังมิทนั จากจางดี ก็บงั เกิดเสียงอวด

เบ่งบารมีรา้ ยกาจแทรกขึนมาจากลานเรือนตระกูลอวิน
แทน “เจ้าแน่ใจรึวา่ จะบันคอท่านปู่ ของข้าได้”
13
สุม้ เสียงเด็กสาวดังมาจากลานเรือนดึงความสนใจของผู้
มาเยือน ขันทีกาํ มะลอผูน้ นนิ
ั วหน้าลงเล็กน้อย จากนัน
สายตาก็พงุ่ ไปยังเด็กสาวงามหยดย้อยผูก้ า้ วออกมาดัง
ใบกระบี
14
ตอนที 302 อวินชิงหย่าแห่งตระกูลอวิน (1)
ครันเด็กสาวก้าวออกมา ขันทีกาํ มะลอก็ชะงักงันไป ดวง

ตาเป็ นประกายด้วยความชืนชม แม้มีชีวิตอยูม่ านานก็มิ
เคยเห็นสตรีใดงามหยดย้อยถึงเพียงนีมาก่อน นางควร
จะได้ชือว่าเป็ นสตรีผงู้ ามทีสุดในโลกา! อย่างนีเอง มิวา่
ชายใดต่างก็ลมุ่ หลงในตัวนาง ทังเกาเส่าเฉินและบุรุษที
เรียกขานกันว่าอวินเซียวทีซือเซวียนหลงใหลหนัก
หนา... ทังสองต่างก็พงึ ใจในตัวนาง
15
“อวินลัวเฟิ ง เจ้าจะไปกับข้าดีๆ หรือจะต้องให้ขา้ จับมัด
ไป” ขันทีกาํ มะลอได้สติแล้วก็จอ้ งไปยังอวินลัวเฟิ งด้วย
ท่าทีเย็นชา แววมาดร้ายสว่างวาบขึนในดวงตาคูน่ นั
อวินลัวเฟิ งเบิกตาขึนเล็กน้อย จากนันหรีมองขันที

กํามะลอ “มีแต่เจ้าอย่างนันรึ อย่างเจ้าไม่มีปัญญาจับ
ตัวข้ามัดไปดอก”
“ฮึม!” ขันทีกาํ มะลอพ่นลมออกจมูก “แม่นางน้อย

อย่าได้หยิงผยองจนเกินไปนัก ในเมือเจ้าดูถกู ว่าเราจับ
เจ้ามัดไปไม่ได้ ข้าก็จะสําแดงพลังทีแท้จริงให้เจ้าได้
เห็น!” กล่าวเสร็จ เขาก็ยกมือขึน และในชัวพริบตาก็
ปรากฏบุรุษมากหน้ารุดรีตรงมาทางอวินลัวเฟิ ง มีเพียง
เขากับผูฝ้ ึ กฌานขันสูงระดับสูงอีกคนเท่านันทียังคง นิง
16
อยู่ พลางเฝ้าดูการต่อสูด้ ว้ ยท่าทีเย็นชา
“ไหนข้าดูซิวา่ ใครมันกล้าแตะต้องหลานสาวข้า!”
อวินลัวเกิดพิโรธขึนมา แล้วพลังมหาศาลก็ปะทุออกจาก
กายเฒ่า เขาสาวเท้าออกมายืนขวางหน้าอวินลัวเฟิ งไว้
ดวงตาคมปลาบจับจ้องไปยังกลุม่ คนทีบัดนีกําลังพุง่ เข้า
มาด้วยความเร็วสูง
พลัก!
ร่างกายของเขาปล่อยลมกระโชกแรงใส่เหล่าชายกํายําที
วิงตรงเข้ามายังอวินลัวเฟิ ง แรงลมสุดพลังจากฝ่ ามือนัน
17
กันผูค้ นเหล่านันออกไปได้เล็กน้อย
อวินลัวปาดเม็ดเหงือออกจากหน้าผาก ดวงหน้าชรา
สําแดงรอยยิมหยัน “พวกบัดซบ คิดว่าจะท้าทายตระกู
ลอวินได้อย่างนันรึ ตราบใดทีข้ายังยืนอยูท่ ีนี พวกเจ้าไม่
มีวนั นําตัวหลานสาวข้าไปได้เด็ดขาด! แล้วกลับไปบอก
เกาเส่าเฉินเสีย ว่าหลานสาวข้าไม่มีวนั แต่งงานกับ
เขา!”
ขันทีกาํ มะลอหรีเนตรลงเล็กน้อยแฝงแววอันตรายวูบ
ไหว “แรกเริมเดิมทีนนข้
ั าก็มิอยากทําดอก แต่เห็นทีคง
ต้องจัดการเจ้าด้วยนํามือตัวเองเสียแล้ว”
แม่ทพั เฒ่าเอาชนะหลินเฟิ งได้ก็เพราะมีเจ้าหนูคอยช่วย

18
เหลือ แต่วนั นี แม้ตระกูลอวินใช้ลกู ไม้เดิมก็ มิอาจได้ผล
อีก ก็คราวนีพวกตนมีผฝู้ ึ กฌานขันสูงระดับสูงถึงสองคน
ด้วยกัน อวินลัวเองก็รูด้ ีแก่ใจ แต่เพราะ ไม่ประสงค์ทีจะ
สําแดงความอ่อนแอ จึงได้เยาะเย้ยเสียงลัน “กระทัง
หลินเทียนจอมยุทธอันดับหนึงแห่ง ราชสํานักข้ายัง
ปราบมาแล้ว เจ้าก็แค่ผฝู้ ึ กฌานขันสูงระดับสูง เจ้าคิด
ว่าข้าจะยําเกรงเจ้ารึ”
“ฮ่าๆ” ด้วยมิประสงค์ตอ่ ความยาวสาวความยืด ขันที

กํามะลอจึงเพียงแต่เหยียดยิมเหน็บแนมแล้ว เอ่ยว่า
“ไม่มีใครรูด้ ีไปกว่าเจ้าว่าเหตุใดหลินเทียนจึงพ่ายแพ้
แต่แม้เขาจะถูกเจ้าปราบลงจริง วันนีเราก็มีผฝู้ ึ กฌานขัน
สูงระดับสูงถึงสองคนด้วยกัน เจ้าจะต้านเราด้วยลําพัง
ตัวคนเดียวได้อย่างไร” ขันทีกาํ มะลอมองอวินลัวด้วยท่า
19
ทีเหยีดเย้ยแดกดันประหนึงไม่เห็นแม่ทพั เฒ่าอยูใ่ นสาย
ตา
อย่างไรก็ดี ไม่ทนั ทีเสียงชายผูน้ นจะจางจากไป

ั ก็
บังเกิดนําเสียงเย็นชากังวานดังมาจากสวนด้านหลังของ
ตระกูลอวิน เสียงนันฟั งดูมีสง่าราศีทีเดียว ทว่าอวินลัว
ได้ยินแล้วก็ตวั แข็งทือ
“ขออภัย แต่ทา่ นมิได้เป็ นผูฝ้ ึ กฌานขันสูงระดับสูงเพียง

ผูเ้ ดียวของตระกูลอวิน”
ท่ามกลางลานเรือนปรากฏชายหนุ่มอาภรณ์นาเงิ
ํ นยืน
อยูต่ รงนัน ท่าทางการย่างก้าวประหนึงเหยียบอยูบ่ น
ก้อนเมฆ รายล้อมด้วยกอดอกบัวขาว เป็ นภาพทีชวน
20
ตราตรึงใจยิงนัก
อวินลัวชะงักดวงตาเบิกกว้าง เมือจ้องไปยังชายหนุ่มรูป
งามผูย้ า่ งก้าวออกมาด้านนอกประหนึงเหยียบดอกบัวก็
มิอาจถอนสายตาออกมาได้ ชายหนุ่มเหมือนมิได้สงั เกต
เห็นสายตาแม่ทพั เฒ่า จึงได้กา้ วออกมายืนอยูด่ า้ นหน้า
ดวงหน้าหล่อเหลาสง่าประดับด้วยรอยยิม ในดวงตาก็มิ
ได้ฉายแววโศกเศร้าจิตหม่นอีกต่อไป หากแต่ถกู แทนที
21
ด้วยความมุง่ มันแรงกล้าทีไม่วา่ ใครก็มิอาจเมินเฉยได้
แทน
ใช่แล้ว ความมุง่ มัน!
ตลอดหลายปี ทีผ่านมานี อวินลัวมิเคยเห็นสีหน้าเช่นนี

ของอวินชิงหย่ามาก่อน! ตังแต่ขาพิการต้องใช้ชีวิตอยู่
บนรถเข็น เขาก็หมดแรงใจในการใช้ชีวิตโดยสินเชิง ถึง
ขันชอบทําร้ายตัวเอง
อวินลัวเฟิ งหันไปหาชายหนุ่มทีกําลังย่างตรงมาทางนาง
แล้วก็เอ่ยถามพลางหัวเราะเบาๆ “ท่านอา ท่านมาแล้ว
หรือ”
22
อวินชิงหย่ายกมุมปากขึนเล็กน้อย “ข้าคือผูบ้ งั คับ
บัญชาการเหล่าทัพเหล็กกล้า น่าเสียดายเหลือเกินที
รอบทีแล้วไม่มีโอกาสได้รว่ มรบกับเจ้า แต่คราวนีละ ข้า
จะขอสูเ้ คียงบ่าเคียงไหล่กบั ทหารของข้า”
“ท่านตัดสินใจแล้วหรือ” อวินลัวเฟิ งมองไปยังอวินชิง

หย่าด้วยท่าทีเคร่งขรึม “ท่านแน่ใจแล้วรึวา่ จะปรากฏตัว
ในทีสาธารณะ”
“ใช่แล้ว” อวินชิงหย่าผงกศีรษะเล็กน้อย แล้วรอยยิมบน

ริมฝี ปากนันก็สมั ผัสใจยิงขึน “กว่าสิบปี ! ข้าอาศัยอยูใ่ น
ความมืดมิดมากว่าสิบปี ! ข้าล้างแค้นให้ตวั เองมิได้ ปก
ป้องบุคคลอันเป็ นทีรักก็มิได้! เช่นนันเอง บัดนีข้าจะก้าว
23
ออกมาให้ผคู้ นเหล่านันได้เห็นว่าข้ายังมีชีวิต! และข้าก็
จะล้างแค้น”
ได้เห็นชายหนุ่มผูม้ งุ่ มันเด็ดเดียวแล้วอวินลัวเฟิ งก็คิดถึง

ครังแรกทีได้พบท่านอา เมือครังกระนันท่านอานังอยูบ่ น
รถเข็น ท่าทางหม่นเศร้าหมองซึมเสียจนหาความหวัง
บนดวงหน้ามิได้
“ท่านอา” อวินลัวเฟิ งกําหมัดแน่น “ไม่วา่ ท่านจะทํา

อะไรก็ตาม ข้าก็จะยืนอยูเ่ คียงข้างท่าน ส่วนศัตรูของ
ท่านนัน ข้าจะให้พวกมันต้องชดใช้!”
ไม่วา่ ตระกูลอวินจะต้องเผชิญกับศัตรูหน้าไหนก็ตาม
24
นางก็หาได้ยาํ เกรงไม่!
“อวินชิงหย่าอย่างนันรึ” ได้ยินชือทีผูค้ นเหล่านีเรียกขาน

บุรุษผูม้ าเยือนแล้ว ขันทีกาํ มะลอก็นิงไป จากนันเหยียด
หยันด้วยท่าทีเ**◌้ยมเกรียม “เมือปี กระโน้น อวินชิง
หย่า ยอดอัจริฉะอันดับหนึงของตระกูลอวินได้มี ปาก
เสียงกับทายาทแห่งนครโอสถ สุดท้ายแล้วก็ถกู ไล่ลา่
สังหารโดยผูค้ นจากนครโอสถ ไม่มีใครคิดเลยว่าอวินชิง
หย่ายังคงมีชีวิตอยู!่ ”
แม้อวินชิงหย่าจะเป็ นยอดอัจฉริยะแห่งแว่นแคว้นหลง
หยวน พลังทีอยูเ่ หนือโลกเบืองหน้าก็มิได้รบั รูถ้ งึ การมี
อยูข่ องเขา ทีอวินชิงหย่าเป็ นทีรูจ้ กั ขึนมาอย่างกว้าง
ขวางก็ดว้ ยมีปากเสียงกับทายาทเจ้าสํารวยแห่ง นคร
25
โอสถ การทะเลาะเบาะแว้งนันเองนําไปสูช่ ือเสียงของ
เขา!
ดวงตาชายหนุ่มเย็นชาห่างเหิน มิได้ข่นุ ข้องกับถ้อยคํา

ของอีกฝ่ ายแม้แต่นอ้ ย ดวงหน้าหล่อเหลายังคงสง่างาม
เช่นทุกที ดวงตาสะกดใจก็เบิกกว้างเปี ยมด้วยศักดิศรี
“แน่นอน ข้าจะล้างแค้นให้แก่ตน!”
สิบปี !
คนเหล่านันไม่มีทางจินตนาการได้วา่ เขาต้องใช้ชีวิต
อย่างไรตลอดหลายปี ทีผ่านมา! เช่นนันเอง เขาไม่มีวนั
26
ปล่อยให้ผคู้ นทีทําให้เขาต้องเป็ นเช่นนีลอยนวลไปเป็ น
อันขาด!
“ฮ่าๆ” ขันทีกาํ มะลอเหยียดเยาะ “นครโอสถนันมีพลัง

อํานาจมหาศาลนัก หากพวกเขารูว้ า่ เจ้ายังมีชีวิตอยู่
ตระกูลอวินทุกคนมิได้ตายดีแน่! อย่าว่าแต่ลา้ งแค้น
เลย!”
อันทีจริงแล้ว ทายาทแห่งนครโอสถนันเกลียดชังอวินชิง
หย่าสุดใจ หากมิใช่เพราะมีคนห้ามทัพ เอาไว้ก่อน ตระ
กูลอวินทังตระกูลคงถูกเขาล้างบางไปแล้ว
“อีกประการ...”
27
ขันทีกาํ มะลอผูน้ นนิ
ั งไปชัวครูก่ ่อนกล่าวด้วยท่าที
เดียดฉันท์วา่ “ข้าจําได้วา่ เมือครังกระโน้นเจ้าพิการไป
ต่อให้เจ้ายังมีชีวิตอยู่ เจ้าก็ยงั เป็ นได้แค่สวะ สวะอย่าง
เจ้าจะไปมีปัญญาทําอะไรได้”
28
อวินลัวชักจะหวาดหวันเล็กน้อยและทําท่าจะก้าวออก
มา ทว่าบัดนันเอง อวินชิงหย่าก็เปล่งพลังซึงมิได้ดอ้ ยไป
กว่าตนเลย มิหนําซําเขายังรูส้ กึ ได้รางๆ ด้วยว่าพลังที
อวินชิงหย่าเพิงเปล่งออกมานันแข็งแกร่งยิงกว่าเขาเสีย
อีก
บัดนีเขาได้บรรลุเป็ นผูฝ้ ึ กฌานขันสูงระดับสูงแล้ว!
อวินลัวชะงักงันยืนนิง ตะลึงจ้องไปยังบุรุษผูย้ ืนอยูท่ า่ ม

กลางสายลมอ่อน
1
ก่อนแม่ทพั เฒ่าได้สติ ก็ได้ยินเสียงร้องจากปากขันที
กํามะลอ “เป็ นไปไม่ได้!”
บัดนันเองสีหน้าขันทีกาํ มะลอก็แลดูมืดหม่น ดวงตาเบิก

กว้าง “ผูค้ นของนครโอสถเชียวชาญเรืองการแพทย์นกั
ในเมือพวกเขาทําลายสถานพลังของเจ้าไปแล้ว ก็ไม่น่า
ฟื นตัวได้ตลอดชีวิต! ไยเจ้าไม่เพียงแต่ได้สถานพลังกลับ
คืนมา แต่ยงั บรรลุขนเป็
ึ นผูฝ้ ึ กฌานขันสูงระดับสูงอีก
ด้วย”
เรืองนีช่างอยูเ่ หนือจินตนาการยิงนัก! อย่าว่าแต่คนจาก

สํานักฌานเลย กระทังอวินลัวเองก็ยงั ชะงักไป ด้วยตก
ตะลึงยิงนัก อวินลัวจึงหันขวับไปทางอวินลัวเฟิ ง
แล้วตะคอกนางโดยไม่ไยดีผคู้ นรอบข้าง “นางเด็กแสบนี
2
ไหนบอกว่าช่วยท่านอาฟื นฟูสถานพลังได้อย่างไรเล่า ไย
ไม่เพียงแต่ได้สถานพลังกลับคืนมา แต่ยงั มีพลังแข็ง
แกร่งกว่าข้าอีกด้วย ไม่เอาน่า เจ้าแอบให้ของดีทา่ นอา
เจ้า แต่ไม่ยอมให้ขา้ รึ”
นางเด็กแสบคนนี ช่างหาเรืองให้เขาตะคอกนางได้ทกุ
วัน! มิหนําซํา นางยังมิยอมปริปากเรืองของ ลูกชายตน
ล่วงหน้า! ปฏิกิรยิ าแม่ทพั เฒ่าบัดนีคือความอับอายต่อ
สถานการณ์! ไม่น่าอายหรอกหรือทีตัวเอง ยังไม่ลว่ งรูถ้ งึ
กระทังความก้าวหน้าของลูกชาย
แต่เขาก็ตอ้ งประหลาดใจทีเมือสํานักฌานได้ยินถ้อยคํา
ตนแล้วก็หวาดหวันพลางจ้องมองอวินลัวเฟิ งด้วยความ
ตืนตะลึง
3
“เจ้าเป็ นผูร้ กั ษาอวินชิงหย่าอย่างนันรึ” ขันทีกาํ มะลอหรี
เนตรลงเล็กน้อย แสงมาดร้ายวูบไหวอยูภ่ ายใน
อวินลัวเฟิ งเผยยิม “มิใช่กงการอะไรของเจ้า!”
คําตอบนางทําให้ขนั ทีกาํ มะลอพิโรธหนัก ดวงหน้านัน

ทะมึนลงทันใด จากนันก็เหยียดเยาะว่า “แม้อวินชิงหย่า
จะบรรลุฌานขึนเป็ นผูฝ้ ึ กฌานขันสูงระดับสูงแล้วจะ
ทําไมเล่า จะอย่างไรวันนีเจ้าก็ตอ้ งตาย!”
แม้เดิมทีเขามีความประสงค์จะช่วยเกาเส่าเฉินชิงตัว
อวินลัวเฟิ งไป ทว่าบัดนีเขาคิดได้เพียงอย่างเดียว เด็ก
4
สาวผูน้ ีอันตรายเกินกว่าทีคนอย่างเกาเส่าเฉินจะควบ
คุม! หากพวกเขาไม่ฆา่ นางเสียตอนนี ใน ภายภาคหน้า
นางคงก่อปั ญหาเหลือคณานับเลยทีเดียว!
“เฟิ งเอ๋อร์นอ้ ย”
เมือสัมผัสถึงจิตสังหารของขันทีกาํ มะลอ อวินชิงหย่าก็

ขยับกายมาบังอวินลัวเฟิ งโดยมิเอือนเอ่ย วาจาใด แสง
อ่อนจางทว่ามุง่ มันฉายชัดอยูใ่ นดวงหน้าหล่อเหลาสง่า
งามนัน
“เจ้าแบกรับอะไรมามากเหลือเกินตลอดหลายปี ทีผ่าน
มานี และข้าก็ไม่อาจปกป้องเจ้าได้ในฐานะ ท่านอา บัด
5
นีข้าได้พลังกลับคืนมาเสียที ข้าปกป้องเจ้าได้แล้ว คน
พวกนีข้าจะเป็ นผูจ้ ดั การเอง”
อวินลัวเฟิ งผงกศีรษะเล็กน้อยแล้วก้าวถอยหลังไปช้าๆ
สองก้าว นางเองก็อยากรูเ้ หมือนกันถึงพลัง ทีแท้จริงของ
ท่านอาหลังบรรลุฌานขึนเป็ นผูฝ้ ึ กฌานขันสูงระดับสูง
เมือตระหนักได้วา่ คราวนีทายาทสํานักฌานตนประเมิน
พลังศัตรูตาเกิ
ํ นไป สีหน้าขันทีกาํ มะลอก็เปลียน พวกเขา
รูเ้ พียงแต่วา่ ตระกูลอวินมีผฝู้ ึ กฌานขันสูงสิบเอ็ดคนด้วย
กัน! และในสิบเอ็ดคนนัน ก็มีเพียงอวินลัวทีเป็ นผูฝ้ ึ ก
ฌานขันสูงระดับกลาง นอกจากนีเพือเวลาฉุกเฉิน นาง
ยังได้สง่ สองผูฝ้ ึ กฌานขันสูงระดับสูงมาสมทบอีกด้วย
6
อย่างไรก็ดี พวกเขาก็มิได้คาดคิดเลยว่าอวินชิงหย่ายัง
คงมีชีวิตอยู่ ไม่เพียงเท่านัน เขายังได้บรรลุฌานขึนเป็ นผู้
ฝึ กฌานขันสูงระดับสูงแล้วอีกด้วย! เคราะห์รา้ ยทีพวก
เขามิอาจหันหลังกลับได้อีกต่อไป เขาต้องชนะศึกนีให้จง
ได้ เพือศักดิศรีของสํานักฌาน
“จัดการพวกมัน!” ขันทีกาํ มะลอโบกมือพลันพุง่ เข้าใส่

อวินชิงหย่าทันใด กายทังร่างโผโจนทะยานดังลม
กระโชกแรง อวินชิงหย่าเผยยิมนุ่มนวลพลางอาภรณ์
นําเงินก็โบกสะบัดอยูใ่ นสายลมแรง ดวงตาสดใสเย็นชา
จ้องไปยังชายแก่ทีกําลังพุง่ เข้ามา ดวงหน้าหล่อเหลา
สง่างามนันเมินเฉย
7
“ท่านพ่อ ข้าจะจัดการผูฝ้ ึ กฌานขันสูงระดับสูงทังสองนี

ส่วนทีเหลือเชิญท่านกับทหารของทังสอง เหล่าทัพดูแล”
นําเสียงชายหนุ่มเป็ นจังหวะจะโคนกังวานสดใส
ประหนึงสายนําหลังผ่านหัวใจ ใครได้ฟังเป็ นต้องรืนใจ
ยิงนัก
“โอหังนัก!”
8
ไม่นานนักขันทีกาํ มะลอก็มาถึงตัวอวินชิงหย่า เขาเตะ
เข้าให้ทีใบหน้าเมินเฉยนันด้วยดวงตาฉายแววเ**◌้ยม
เกรียมประหนึงสัตว์อสูร
พลัก!
ทันใดนันเอง จังหวะทีลูกเตะกําลังจะเข้าหน้าอวินชิง
หย่านัน ชายหนุ่มก็ยกมือขึนหยุดลูกเตะนัน ทีหน้าอก
“เมือสิบปี ก่อน ข้าสามารถล้มทายาทแห่งนครโอสถได้
โดยทียังเป็ นเพียงผูฝ้ ึ กฌานขันกลางระดับสูง อีกสิบปี ให้
หลัง ข้าก็จะล้มผูฝ้ ึ กฌานระดับเดียวกันทังสองให้ได้เช่น
เดียวกัน ด้วยพลังของผูฝ้ ึ กฌานขันสูงระดับสูง!”
9
เมือสิบปี ก่อนหน้านีได้เกิดศึกอันเป็ นทีเลืองลือไปทัวทัง
ผืนแผ่นดินเมือเด็กหนุ่มจากตระกูลอวินสามารถล้มผูฝ้ ึ ก
ฌานขันสูงระดับสูงได้ทงที
ั ตนยังเป็ นเพียงผูฝ้ ึ กฌานขัน
กลางระดับสูง แม้เขาจะสูศ้ กึ อย่างยากลําบากก็ตามที
แต่สดุ ท้ายก็กาํ ชัยชนะมาไว้ในมือจนได้!
อย่างไรก็ดี ไม่มีใครคาดคิดว่าทายาทสุดสํารวยผูม้ ีชือ

เสียงแห่งนครโอสถจะคิดแค้นเขาหนักหนา และได้สง่
เหล่าหัวหน้าแห่งนครโอสถมาไล่ลา่ และสังหารเขา ชาย
หนุ่มหลบหนีจากฝูงมือสังหารมาจนได้ดว้ ยโชคและร่าง
กายทีบาดเจ็บสาหัส
และด้วยสองเหตุการณ์นีเช่นกันทีทําให้ชือเด็กหนุ่มจาก
10
ตระกูลอวินโด่งดังกระฉ่อนไปทัวทังผืนแผ่นดิน ไม่วา่
ใครๆ ก็รูจ้ กั ท่านอาจไม่ทราบพระนามของฮ่องเต้แห่ง
หลงหยวน หรือเคยได้ยินชือแม่ทพั อวิน แต่ทา่ นต้องรูจ้ กั
ชืออวินชิงหย่าแน่นอน! จวบจนกระทังเดียวนีเอง ผูค้ น
ทังผืนแผ่นดินก็ยงั สนทนาถึงเรืองศึกระหว่าง อวินชิงหย่า
และทายาทแห่งนครโอสถกันสนุกปาก มิอาจลืมได้ลง...
ดวงหน้าขันทีกาํ มะลอเคร่งขรึมยิงขึน เขาถอนมือกลับ

จากนันสบตากับผูฝ้ ึ กฌานขันสูงระดับสูง อีกคนหนึง
แล้วบุกโจมตีอวินชิงหย่าพร้อมๆ กัน
อาภรณ์ชายหนุ่มโบกสะบัดในสายลม อวินชิงหย่ายืน
ม้า[1] แล้วเอือมมือออกไปหยุดกําปั นของอีก ฝ่ ายหนึง
ด้วยฝ่ ามือ และในเวลาเดียวกันนัน...
11
เขาหมุนกายหลบเลียงกระบีคมซึงทิมแทงมาจากด้าน
หลัง และก่อนทีชายแก่จะได้ทนั ตังตัว เขาก็ดีดเท้าขวา
ใส่เข้าให้ เมือถูกลูกเตะเข้าดังนัน ชายแก่ก็จาํ ต้องกระถด
ถอยหลังไปสองสามก้าว พยายามทรงตัวให้มนคงจนทิ
ั ง
ร่องรอยลึกไว้บนพืน ชายแก่มีทา่ ทีหวาดหวัน มิอาจ
สะกดกลันตนไม่ให้เหงือตก
“ดูเหมือนฝี มือการต่อสูข้ องข้าจะตกลงมากทีเดียวใน

ช่วงสิบปี ทีผ่านมานี” อวินชิงหย่าส่ายศีรษะ “หากเป็ น
เช่นกาลก่อน ข้าคงเตะเจ้ากระเด็นไปไกลแล้ว”
สิบปี ทีแล้วไม่มีใครรับมือชายหนุ่มได้หากเป็ นผูฝ้ ึ กฌาน

ในระดับเดียวกัน เช่นนันเอง ผูม้ ีพลังในระดับเดียวกันจึง
12
มิกล้ามีเรืองมีราวกับเขา เพราะมิอาจรับมือการโจมตี
ของเขาได้แม้เพียงสักครังนันเอง บัดนันเอง ทายาทแห่ง
นครโอสถก็ได้ยินเรืองนีเข้าขณะอยูใ่ นระหว่างการเดิน
ทาง! จึงได้ออกมาท้าประลองเพือสังสอนบทเรียนชาย
หนุ่มเสียบ้าง อวินชิงหย่ามิเคยปฏิเสธคําท้าอยูแ่ ล้ว จึง
นําไปสูผ่ ลการสูศ้ กึ ดังกล่าว!
“จ้าวหลิน” ขันทีกาํ มะลอกล่าวด้วยท่าทีเคร่งเครียด “เรา

ต้องสังหารอวินลัวเฟิ งเสียวันนี แม้จะต้องสินชีวีก็ตาม
ที!”
ชายแก่ผมู้ ีนามว่าจ้าวหลินมิได้เอ่ยตอบรับอันใด ดวงตา

ชราเพียงแต่จอ้ งมองอวินลัวเฟิ งผูไ้ ด้รบั การปกป้องจากอ
วินชิงหย่าด้วยท่าทีเย็นชา
13
------
[1] การยืนทีมีลกั ษณะเหมือนนังบนหลังม้า
14
จิตสังหารในดวงตาเขายิงเข้มข้น
หลังนิงไปครูใ่ หญ่ จ้าวหลินก็คอ่ ยๆ เปิ ดปาก “เจ้าถ่วง

เวลาอวินชิงหย่าไว้ ส่วนข้าจะสังหารอวินลัวเฟิ งเอง” เขา
ยืดกายขึนจากนันเปล่งวาจาราบเรียบว่า “เทียบกับอวิน
ชิงหย่าแล้ว นางอันตรายมากกว่ากันนัก!”
15
ในฐานะแพทย์ผสู้ ามารถรักษาอวินชิงหย่าได้แล้ว นางมี
พลังแข็งแกร่งถึงปานใดกัน
อีกประการหนึง...
เทียบกันกับผูฝ้ ึ กฌานแล้ว แพทย์นนอั

ั นตรายยิงกว่า
อย่างน้อยทีสุด ผูฝ้ ึ กฌานก็ตอ้ งใช้เวลาเติบโตและฝึ กฝน
ระหว่างช่วงเวลาดังกล่าวนัน พวกเขาก็ยงั มีโอกาส
สังหารผูฝ้ ึ กฌานเหล่านีเหลือคณานับ
แต่แพทย์นนต่
ั างกัน!
16
หากนางโชคดีพอได้พบยอดจอมยุทธผูเ้ กิดมีอาการ
สาหัสขึนมาแล้วนางรักษาเขาผูน้ นได้
ั ละก็ ยอดจอมยุทธ
ผูน้ นก็
ั จะเป็ นหนีบุญคุณนาง! หนีบุญคุณนีสามารถล้ม
ล้างสํานักฌานทังก๊กได้เลยทีเดียว! เช่นนันเอง อวินลัว
เฟิ งต้องตาย!
“ดี” ขันทีกาํ มะลอตอบรับด้วยเสียงทุม้ ตํา ด้วยมิได้ดถู กู

ดูแคลนอวินชิงหย่าอีกต่อไป เขาจึงได้เรียกเอาโซ่ตรวน
ขึนมาจากธํามรงค์มิติโดยพลัน “ฟุ่ บ!” จากนันเหวียง
สายโซ่ไปยังอวินชิงหย่า “ใครก็ตามทีขวางทาง สํานัก
ฌานมันต้องตาย!”
“ฟุ่ บ!” โซ่ตรวนส่งเสียงหนึบหนักและพันเข้ากับข้อมือ

อวินชิงหย่าทันใด จากนันขันทีกาํ มะลอก็รอ้ งเรียกไปยัง
17
จ้าวหลิน
“ตอนนีละ สังหารอวินลัวเฟิ งเสีย!”
ดวงตาจ้าวหลินทะมึน จากนันวิงเข้าใส่อวินลัวเฟิ ง ใน
มือโบกกระบีสะท้อนแสงเย็นยะเยือก แล้วฟั นใส่เด็กสาว
ผูย้ ืนอยูท่ า่ มกลางสายลมอ่อนด้วยจิตสังหาร
เด็กสาวยืนพิงกายผ่อนคลายกับต้นไม้ มีรอยยิมโฉดร้าย
ประดับริมฝี ปาก นางไม่เงยหน้ามอง เสียด้วยซํา
ประหนึงว่าไม่รูส้ กึ ถึงใบกระบีแม้เพียงนิด
ชิงเหยียนผูย้ ืนสังเกตการณ์อยูเ่ ผยความเย้ยหยันอยูใ่ น

18
ดวงตา คนพวกนีคิดจะทําร้ายคุณหนูอย่างนันรึ ต่อให้มี
ผูฝ้ ึ กฌานขันสูงดาหน้ากันมาหนึงร้อยคนก็ทาํ อะไรคุณ
หนูมิได้ดอก คุณหนูยงั มิได้ออกโรงตอนนีก็เพราะ
ประสงค์จะช่วยนายน้อยรองเรียกความมันใจกลับคืนมา
ต่างหาก ทีสุดแล้วนายน้อยรองก็ซอ่ นตัวอยูแ่ ต่ใน ความ
มืดมิดมาโดยตลอดหลายปี ทีผ่านมานี ไม่สามารถปก
ป้องคุณหนูได้ นายน้อยรองจึงรูส้ กึ ผิดและคิดว่าตนด้อย
ค่ามาโดยตลอด! ด้วยเหตุนีเองคุณหนูจงึ ยังมิได้ลงมือ
กระทําการอันใดต่อผูค้ นเหล่านี
“เป๊ าะ!” ได้ยินเสียงหักของอะไรบางอย่างก้องกังวานไป

ทัวทังลานเรือนเงียบงัน
ขันทีกาํ มะลอได้สติก็เห็นเพียงอวินชิงหย่าได้ทาํ ลายสาย

19
โซ่ตรวนทีพันธนาการตนลงเรียบร้อย อาภรณ์ นําเงิน
ของเขาโบกสะบัดแรงอยูใ่ นสายลม ชายหนุ่มกําบังกา
ยอวินลัวเฟิ งด้วยร่างของตนเอง
“เจ้ารนหาทีตายเสียแล้ว!”
บุรุษผูน้ ีทีนุ่มนวลและเมินเฉยมาโดยตลอดบัดนีก็ก่รู อ้ ง
พิโรธคลังในทีสุด กระบีทองเหลืองปรากฏขึน ในมือโดย
ฉับพลัน จากนันเขาก็เสียบกระบีเข้าใส่อกจ้าวหลิน
เลือดสาดกระเซ็นย้อมอาภรณ์นาเงิ
ํ นจนเป็ น สีแดงสด
ชายหนุ่มเงยหน้าขึนมองด้วยสายตาเย็นชาแข็งกร้าว
เฝ้าดูชายแก่คอ่ ยๆ ร่วงหล่นลงสูพ่ ืนเบืองหน้าตน
20
“หากข้าอยูต่ รงนี ไม่วา่ ใครก็หา้ มรังแกเฟิ งเอ๋อร์นอ้ ย!”
ครังหนึงเขาไร้พลังทีจะปกป้องนาง ทว่าบัดนีเขาจะไม่
ปล่อยให้ใครมากลันแกล้งนางอีกแล้ว! เมือได้เห็นฉาก
ตรงหน้าดังนัน ขันทีกาํ มะลอก็นิงงันชะงักไป แล้วดวง
หน้าแก่เฒ่าก็เผยแววหวาดหวาดหวัน จ้าวหลินตาย
แล้ว! จ้าวหลินผูม้ ีพลังเกือบเทียบเทียมตนบัดนีถูกอวิน
ชิงหย่าสังหารลงอย่างง่ายดาย!
หากยังฝื นสูต้ อ่ ไป คงมิพน้ ต้องพบชะตากรรมเดียวกัน

กับจ้าวหลินแน่นอน คิดได้ดงั นัน หัวใจขันทีกาํ มะลอก็
สันไหว แล้วคําๆ หนึงก็ผดุ ขึนมาในใจ หนีไปเสีย!
21
ครันถ้อยคํานันผุดขึนมาในใจ เขาก็มิได้ลงั เลอีกต่อไป
หมุนกายกลับตังท่าจะหลบหนีออกจาก ลานเรือน อย่าง
ไรก็ดี ก่อนทันออกพ้นนอกประตูไปเขาก็ตอ้ งหยุดชะงัก
เด็กสาวผูน้ นยื
ั นพิงกายกับกรอบประตูดว้ ยท่าทีผอ่ น
คลาย ดวงตาทะมึนของนางส่องประกาย โฉดร้าย เฝ้าดู
เขาด้วยรอยยิม

22
“จะไปไหนรึ”
นําเสียงนางดุจดังฝันร้าย หลอกหลอนจ้าวหลินให้หวั ใจ
ต้องสันระรัว เมือสักครูน่ ีเด็กสาวยังยืนอยู่ ข้างกายอวิน
ชิงหย่าอยูเ่ ลย แต่เมือเขาหมุนกายกลับเท่านัน นางก็มา
ปรากฏอยูท่ ีประตูเสียแล้ว นาง... เป็ นผีรึ ไม่อย่างนันจะ
ย้ายตําแหน่งได้เงียบเชียบถึงปานนันได้อย่างไร
“อวินลัวเฟิ ง!” ขันทีกาํ มะลอหน้าถอดสีพยายามทําใจดีสู้

เสือ “เจ้าเป็ นใครกันแน่”
อวินลัวเฟิ งยกมุมปากขึนเล็กน้อย ยืดกายเชืองช้าด้วย
23
ท่าทีผอ่ นคลาย จากนันเดินตรงมายังขันทีกาํ มะลอผูบ้ ดั
นีมีสีหน้าซีดขาว
“เจ้าไม่รูร้ วึ า่ ข้าคือใคร ถ้าเช่นนันข้าก็ชกั สงสัย เหตุใดเจ้า

จึงมาทีนี”
ขันทีกาํ มะลอพ่นลมออกจมูก “ก็มาแต่งตังเจ้าเป็ น

ฮองเฮาน่ะสิ”
ได้ยินคําตอบดังนัน อวินลัวเฟิ งก็สา่ ยศีรษะ “ท่าทางเจ้า

มิประสงค์จะปริปากบอกความจริงสินะ ถ้าเช่นนัน ข้าก็
หมดความสนใจในสิงทีเจ้าจะพูด!”
24
จิตสังหารวูบไหวอยูใ่ นแววตาของบุรุษ ขันทีกาํ มะลอชัก
กระบีขึนว่องไว จากนันกู่รอ้ งก้องตะโกนด้วยท่าที
เ**◌้ยมเกรียมว่า “อวินลัวเฟิ ง ไปลงนรกเสียเถอะ!”
เขากําลังกังวลอยูพ่ อดีวา่ จะสังหารนางอย่างไรดี แต่

แล้วนางกลับเดินเข้าหากระบีของเขาเองเสียนี! บัดนีเมือ
นางอยูห่ า่ งจากอวินชิงหย่าก็หาได้มีใครสามารถช่วยปก
ป้องนางไม่! ตราบใดทีสังหาร อวินลัวเฟิ งได้ แม้ตอ้ งตาย
เสียทีนีก็ไม่เสียดายชีวิต! อย่างไรก็ดี...
ขณะพุง่ เข้าใส่อวินลัวเฟิ งก็ดเู หมือนว่าตนจะสะดุดหน้า

คะมํา กายโจนทะยานออกก่อนล้มลงหัวปั ก ทีน่า
ประหลาดใจยิงไปกว่านันก็คือจู่ๆ กระบีของบุรุษก็หนั
กลับด้านเมือร่วงหล่นลงสูพ่ ืน แล้วปลายแหลมก็ชีตรงมา
25
ทีอกของเขา
ฉึก! ปลายกระบีเสียบทะลุกายเขาเมือล้มลง
ขันทีกาํ มะลอเองก็ไม่รอด ซํายังตายด้วยนํามือตน! ใคร

เลยจะเชือลงว่าผูฝ้ ึ กฌานขันสูงระดับสูงผูน้ นจะสะดุ
ั ด
ล้มระหว่างการต่อสูก้ ่อนสินชีพด้วยกระบีตัวเอง เป็ น
เรืองบังเอิญจริงๆ น่ะหรือ
อันทีจริงแล้ว จังหวะทีขันทีกาํ มะลอชักกระบีออกมานัน

อวินลัวเฟิ งก็แอบกอบก้อนกรวดไว้ในกํามือทันใด ก้อนที
หนึงพุง่ เข้ากระแทกเข่าขันทีกาํ มะลอ เขาจึงล้มลงไป
ก้อนทีสองพุง่ ชนแขน จึงมิอาจครองกระบีไว้ในมือได้
26
ส่วนก้อนทีสามนัน...
เห็นกันอยูช่ ดั เจนว่าทีกระบีหมุนกลับมาชีคมใส่ขนั ที
กํามะลอนันก็เป็ นฝี มือของอวินลัวเฟิ งเช่นเดียวกัน!
เช่นนันเอง เหตุการณ์เหล่านีล้วนแล้วแต่ถกู วางหมาก

เอาไว้ และขันทีกาํ มะลอก็สนชี
ิ พด้วยนํามือของนางเอง!
“นีละหนาผลของการเดินไม่ดตู าม้าตาเรือ” อวินลัวเฟิ งก

ล่าวกลัวหัวเราะ “ท่านอา ให้เหล่าทัพทังสองจัดการกับ
พวกทีเหลือทังหมดเถิด! ข้าไม่ประสงค์เห็นผูใ้ ดมีชีวิต
รอดออกไป! อีกประการ หลังเสร็จกิจทีนีแล้ว เราเข้าวัง
หลวงไปจัดการเกาเส่าเฉินกันเถิด!”
27
***
ทีโรงเตียม
“เจ้าว่าอย่างไรนะ” มือซือเซวียนฟาดลงบนโต๊ะแล้วดวง
หน้าก็หม่นลงทันใด “พวกเขาพลาดอย่างนันรึ”
หลังส่งจ้าวหลินกับคนอืนๆ ไปยังเรือนตระกูลอวินแล้ว
ซือเซวียนยังได้สง่ บุรุษอีกคนหนึงไปซ่อนตัวสังเกตการณ์
อยูท่ า่ มกลางฝูงชนด้วย แล้วนางก็ตอ้ งประหลาดใจทีพบ
ว่าจ้าวหลินและคนอืนๆ ล้มเหลว มิหนําซําอวินชิงหย่า
แห่งตระกูลอวินก็ยงั มีชีวิตอยู!่
28
“ตระกูลอวิน อวินลัวเฟิ ง และอวินชิงหย่าอย่างนันรึ” ซือ
เซวียนเมือค่อยๆ ใจเย็นลงได้แล้วก็พมึ พําพลางเผยรอย
ยิมอ่อนจาง “ข้ากําลังคิดหนักอยูพ่ อดีวา่ จะจัดการกับ
อวินลัวเฟิ งเช่นไร! ทว่าตระกูลอวินกลับมอบโอกาสให้แก่
ข้ารวดเร็วนัก!”
29
อวินลัวเฟิ ง! หากเจ้ายอมเป็ นฮองเฮาของเกาเส่าเฉินดีๆ

เจ้าก็คงไม่ตอ้ งพบกับความลําบากยากเข็ญแต่เจ้ากลับ
ฝันใฝ่ หมายปองชายทีไม่มีวนั เป็ นของเจ้า! แล้วอย่า
มากล่าวหาว่าข้าโหดร้ายแล้วกัน!
“ไปยังนครโอสถแล้วแจ้งข่าวแก่คนในจวนจ้าวนครเสีย
ว่าอวินชิงหย่ายังมีชีวิตอยู!่ หากได้ยินข่าวนีแล้ว ผูค้ น
ของนครโอสถย่อมไม่ปล่อยให้ตระกูลอวินลอยนวลอย่าง
แน่นอน!”
ซือเซวียนเผยยิมเย็นชา ตราบใดทีแจ้งข่าวนีแก่นคร
1
โอสถแล้ว ตระกูลอวินย่อมถึงกาลล่มสลาย ในไม่ชา้ !
และเมือเวลานันมาถึง เมือไม่มีอวินลัวเฟิ งแล้ว นางก็จะ
เข้าไปอยูใ่ นโลกของอวินเซียวและดูแลบุรุษเย็นชาผูน้ นั
เป็ นอย่างดี! นางเชือว่าตนจะเป็ นชายาทีดีกว่าอวินลัว
เฟิ ง!
อย่างน้อยทีสุด นางก็ตา่ งไปจากอวินลัวเฟิ ง นางไม่มีวนั

ให้บรุ ุษผูน้ นรั
ั บใช้นางในฐานะองครักษ์เด็ดขาด นางกล้า
ดีอย่างไรปฏิบตั ิกบั เขาเช่นผูอ้ ยูใ่ ต้บงั คับบัญชา! นางควร
ต้องสังวรสถานะอันตําต้อยของตัวเอง เสียบ้าง มันอก
มันใจมาจากไหนถึงคิดว่าตนสามารถปฏิบตั ิกบั เขาเช่นผู้
อยูใ่ ต้บงั คับบัญชาของนางได้!
“ขอรับ คุณหนู” ผูค้ มุ้ กันแห่งสํานักฌานยกมือขึนคารวะ

2
แล้วจากไปอย่างเงียบเชียบ...
หลังจากนันก็เหลือเพียงซือเซวียนอยูใ่ นห้องเท่านัน
แล้วนางก็กระซิบด้วยนําเสียงคุม้ คลังว่า “อวินเซียว ท่าน

เป็ นของข้าคนเดียว ข้าจะไม่ยอมให้สตรีใดมาทําให้ทา่ น
แปดเปื อน!”
จะให้บรุ ุษผูเ้ ย็นชาทว่าขาวสะอาดเช่นกระดาษเปล่าอย่า

งอวินเซียวแปดเปื อนแม้เพียงนิดได้อย่างไร ทว่าอวินลัว
เฟิ งนางเป็ นเช่นเศษดิน อยูใ่ กล้อวินเซียวไปก็มีแต่จะทํา
ให้เขาต้องแปดเปื อน! เช่นนันเอง นางจึงจะไม่มีวนั
ปล่อยให้เรืองดังกล่าวเกิดขึนเป็ นอันขาด!
3
แน่นอนว่าบัดนีอวินลัวเฟิ งยังมิได้ลว่ งรูถ้ งึ ความคิดของ
ซือเซวียน บัดนีนางกําลังยืนอยูใ่ นห้อง เขียนหนังสือ
ยอมรับการสอบสวนของท่านปู่ แต่โดยดี
“ไหนบอกข้ามาซิวา่ เหตุใดเจ้าจึงไม่แจ้งข่าวข้าเรืองการ
ฟื นตัวของท่านอาเจ้า” แม่ทพั เฒ่าเคืองเล็กน้อยทีเด็ก
สาวเก็บเรืองนีเป็ นความลับมายาวนาน มิยอมปริ
ปากบอกให้ตนชืนใจ
อวินลัวเฟิ งยักไหล่ “เพราะกระบวนการรักษานันเจ็บ

ปวดเกินไป ข้าเกรงว่าท่านอาอาจจะไม่หาย ข้าจึงมิได้
บอกท่านก่อน”
4
ท่านปู่ จอ้ งนางเขม็ง “ก็ได้ ถ้าอย่างนันเจ้าให้ของดีอะไร
แก่ทา่ นอาของเจ้า ไยเขาจึงสามารถบรรลุฌานขึนเป็ นผู้
ฝึ กฌานขันสูงระดับสูงได้ เจ้ามีของดีปานนีอยูก่ บั ตัว ไย
จึงไม่แบ่งปั นข้าบ้าง”
เมือเผชิญหน้ากับแม่ทพั เฒ่าผูเ้ กรียวกราดดังนัน อวินลัว

เฟิ งก็มีทา่ ทีขงึ ขัง “ข้าให้โอสถชันดีทา่ นอาไปจริง หาก
ท่านต้องการ ก็ยอ่ มได้ แต่ทา่ นต้องทําลายสถานพลังตัว
เองก่อน จากนัน หลังรวบรวมพลังสักสิบปี ข้าก็จะมอบ
โอสแบบเดียวกันกับทีท่านอาได้รบั ! หากเป็ นเช่นนัน
เมือท่านได้สถานพลังตนกลับคืนมาอีกครา พลังของ
ท่านก็จะพัฒนาขึนอย่างก้าวกระโดด!”
5
เดิมทีเมือได้ยินถ้อยคําอวินลัวเฟิ ง อวินลัวก็พงึ ใจอยู่
หรอก ตังท่าคิดอยูพ่ อดีวา่ ตนจะขอของดีนนจากเด็
ั ก
สาวอย่างไร ทว่าในอีกอึดใจถัดมา เมือนางเริมกล่าวถึง
การ ‘ทําลายสถานพลังตัวเอง’ ตาเฒ่าก็ได้แต่ กลอกตา
ด้วยความผิดหวัง
“ข้าคงไม่มีปัญญาจ่ายค่าของดีพรรค์นน”
ั
ล้อเล่นหรือเปล่า ‘ของดี’ พรรค์ไหนกันต้องรอยาวนานถึง

สิบปี ตาเฒ่าคงไม่เพียนจนถึงขันไปเป็ นสวะถึงสิบปี
เพียงเพือทีจะบรรลุ
“เอาละ ถ้าเช่นนันก็เป็ นเพราะท่านไม่ประสงค์จะรับไว้
6
เอง ข้ามิได้ปฏิเสธไม่ให้ทา่ นเสียหน่อย” อวินลัวเฟิ งเผย
รอยยิมร้าย จากนันเบนสายตาทะมึนดําไปยังอวินชิง
หย่าผูย้ ืนเงียบอยูข่ า้ งๆ กัน “ท่านอา บัดนีพลังอํานาจ
ของตระกูลอวินก็เริมทีจะเเติบโตขึนแล้ว ท่านบอกข้ามา
เถิดว่าศัตรูของท่านคือใคร”
อวินชิงหย่าถอนหายใจแล้วกล่าวด้วยรอยยิมอ่อนล้า
“ข้าต่อสูก้ บั ทายาทแห่งนครโอสถแล้วเอาชนะ มาได้
ส่วนตัวเขานันรูส้ กึ ว่าเป็ นการเสือมเกียรติอย่างใหญ่
หลวง จึงเป็ นสาเหตุของการแก้เผ็ดอย่างบ้าคลังจากนคร
โอสถ! ผูค้ นของนครโอสถหมายมันปั นมือจะล้างบาง
ตระกูลอวินทังตระกูล ทว่าภาคีแพทย์ได้หยุดพวกเขา
เอาไว้ก่อน”
7
“ภาคีแพทย์อย่างนันรึ” ดวงหน้าอวินลัวเฟิ งหม่นลงเล็ก

น้อย “ภาคีแพทย์คืออะไรรึ”
อวินชิงหย่าชําเลืองมองนางก่อนกล่าวต่อว่า “ภาคี
แพทย์ ก็คือภาคีซงประกอบไปด้
ึ วยเหล่าแพทย์ทงหลาย
ั
บนผืนแผ่นดินนี จะเป็ นหอโอสถ หรือว่านครโอสถก็ตาม
ที พวกเขาทังหมดล้วนแล้วแต่เป็ นสมาชิกแห่งภาคี
8
แพทย์ดว้ ยกันทังสิน ภาคีแพทย์นีมีพลังอํานาจมหาศาล
มีตาํ แหน่งแห่งหนทีสําคัญใน ผืนแผ่นดินนี”
“แล้วไยภาคีแพทย์จงึ ได้ช่วยเหลือตระกูลอวินเล่า”
อวินลัวเฟิ งลูบคางถามด้วยความสับสน
“ภาคีแพทย์มิได้ยืนมือเข้าช่วยตระกูลอวินดอก แต่เป็ น
เพราะการมีปากเสียงกันระหว่างนครโอสถและตระกู
ลอวินนันเป็ นทีสนใจของผูค้ นจํานวนมากต่างหาก หาก
ภาคีแพทย์ไม่รบี เข้าห้ามทัพ ก็จะกลายเป็ นความอับอาย
ขายหน้าต่อพวกตนอย่างใหญ่หลวง!”
กล่าวอีกนัยหนึงก็คือ ภาคีแพทย์เข้ามาห้ามทัพนคร
9
โอสถ มิได้ช่วยตระกูลอวินแต่อย่างใด เพียงแต่รกั ษาชือ
เสียงตนต่างหาก ทีสุดแล้วอวินชิงหย่าก็ตอ้ งเผชิญหน้า
กับการจองล้างจองผลาญเช่นนีเพียงเพราะตนไปกําราบ
ทายาทแห่งนครโอสถลงแท้ๆ ! หากพวกเขาเพียงต้อง
การแก้เผ็ดอวินชิงหย่าแต่เพียงผูเ้ ดียวก็คงมิเป็ นไร ทว่า
พวกเขาประสงค์จะล้างบางตระกูลอวินทังตระกูลเลยที
เดียว! หากเรืองดังกล่าวนีล่วงรูไ้ ปถึงหูชาวบ้านแล้วละก็
สังคมจะมองภาคีแพทย์เช่นไรเล่า
“อย่างไรก็เถิด...” อวินชิงหย่านิงไปครูห่ นึง ดวงหน้างาม

เผยแววเศร้าสร้อยเจือจาง “ภาคีแพทย์กบั นครโอสถได้
ลงนามตกลงกันไว้วา่ หากข้ายังมีชีวิตอยู่ นครโอสถก็จะ
มีสทิ ธิลา้ งแค้นตระกูลอวิน และภาคีแพทย์ก็จะไม่เข้าไป
ยุง่ เกียว! กล่าวโดยง่ายก็คือ พวกเขาจะไม่หยุดรังนคร
10
โอสถมิให้ลา้ งแค้นตระกูลอวินจนกว่าชีวิตข้า จะหาไม่!”
อวินลัวเฟิ งยกมุมปากขึนกล่าวด้วยความเดียดฉันท์ “ใน

สายตาชาวบ้านทัวไปแล้ว การห้ามทัพมิให้ ผูอ้ ยูใ่ ต้
บังคับบัญชาตนล้างบางตระกูลใดตระกูลหนึงนัน การ
ปฏิบตั ิของภาคีแพทย์ถือว่าสมเหตุสมผลพอประมาณ
ทว่าผูท้ ีเฝ้าสังเกตการณ์อยูค่ งล่วงรูไ้ ด้ไม่ยากว่าภาคี
แพทย์เข้าข้างนครโอสถอย่างเห็นได้ชดั ”
แม้นิงเงียบ อวินชิงหย่าก็เข้าใจถ้อยคําอวินลัวเฟิ งดี ใช่

แล้ว ภาคีแพทย์มีใจเอนเอียงให้แก่นครโอสถจริง
“ท่านอา ท่านมิได้ทาํ อะไรผิด” อวินลัวเฟิ งช้อนดวงหน้า
11
ขึน “ท่านเพียงแต่ประลองยุทธ มิได้คิดทําร้ายผูใ้ ด น่าขัน
ทีพวกเขาโทษท่านเพียงเพราะท่านปราบอีกฝ่ ายลงได้!
เมือประลองกันย่อมมีผชู้ นะ ข้ามิเห็นเคย ได้ยินมาก่อน
ว่ามีการประลองใดตัดสินผูช้ นะเอาไว้ลว่ งหน้า!”
นําเสียงเด็กสาวทังท้าทายและอวดเบ่งบารมี ดวงตามืด
ดํายากหยังถึง “พวกเขากล้าดีอย่างไรมา ไล่ลา่ ท่าน
เพียงเพราะท่านปราบนายน้อยของพวกเขาลงได้ หาก
ภาคีแพทย์มีใจยุติธรรมจริง พวกเขาคงไม่ปล่อยให้นคร
โอสถแตะต้องท่าน! ทว่าคนเหล่านันกลับใช้ชีวิตของ
ท่านมาเป็ นเงือนไขต่อรองความปลอดภัยของตระกู
ลอวิน! ไม่วา่ ใครก็ดอู อกถึงความลําเอียงนี”
อวินชิงหย่ากําหมัดแน่น ดวงตาเปี ยมด้วยความเคียด

12
แค้นชิงชัง ใช่แล้ว! เขามิได้ทาํ อะไรผิด! แต่ภาคีแพทย์
กลับตัดสินว่าเขามีความผิด! ซํายังอ้างว่าพวกตนจะไม่
ห้ามทัพนครโอสถมิให้ทาํ ลายล้างตระกูลอวินจนกว่าเขา
จะตาย!
“เฟิ งเอ๋อร์นอ้ ย ยังมีบางสิงทีเจ้าไม่รู ้ บุตรีแห่งจ้าวนคร

โอสถคือศิษย์ของผูอ้ าวุโสแห่งภาคีแพทย์! เช่นนันเอง
ภาคีแพทย์ยอ่ มมีใจเอนเอียงให้แก่นครโอสถอย่างมิตอ้ ง
สงสัย”
ได้ยินถ้อยคําเขาดังนัน อวินลัวเฟิ งก็เข้าใจ นางค่อยๆ

ย่างไปยืนอยูเ่ บืองหน้าอวินชิงหย่า แล้ววางมือลงบนไหล่
ของเขาแผ่วเบา “ท่านอา อย่าห่วงไปเลย ข้าจะล้างแค้น
ให้ทา่ นเอง!”
13
ดวงตาอวินชิงหย่าอ่อนโยนลง จากนันลูบศีรษะอวินลัว
เฟิ งด้วยความเอ็นดู “เฟิ งเอ๋อร์นอ้ ย เจ้าเติบโตขึนมากที
เดียว เจ้าคือความหวังเดียวของตระกูลอวิน หากท่านพ่อ
และท่านแม่เจ้าเฝ้าดูอยูบ่ นสวรรค์ คงภูมิใจในตัวเจ้ายิง
นัก”
เมือคิดถึงคูส่ ามีภรรยาอวินหยางผูล้ ว่ งลับแล้ว

บรรยากาศในห้องเขียนหนังสือก็ขงึ ขังลงโดยพลัน ครู ่
ใหญ่ตอ่ มา อวินลัวเฟิ งก็ชอ้ นศีรษะขึนชําเลือแลบุรุษผู้
สง่างามเบืองหน้าด้วยดวงตามุง่ มันเปล่งบารมี
14
15
“ท่านอา นีก็เริมดึกแล้ว ข้าขอตัวก่อนแล้วกัน ในวันพรุง่
ข้าจะเข้าวังหลวงไปจัดการกับเกาเส่าเฉิน นอกเหนือ
จากนี... จะเป็ นนครโอสถหรือว่าภาคีแพทย์ก็ตามที ใคร
ก็ตามทีหลูเ่ กียรติตระกูลอวิน ต่อให้อยูไ่ กล สักเพียงใด
ข้าก็จะตามไปฆ่าพวกมันให้หมด!”
แม้อยูไ่ กลนับหมืนลี ผูท้ ีทําร้ายตระกูลอวินทุกคนจะต้อง

ชดใช้! ในเมือนางลันวาจาแล้วก็จะไม่คืนคํา
“ข้าเชือเจ้า” อวินชิงหย่าเผยรอยยิมนิมนวล ดวงตาอ่อน

โยนประหนึงแสงโสมมองนาง ดวงหน้าก็เปี ยมล้นด้วย
ความเชือใจ
16
“เอาละ เจ้าไปพักผ่อนเถิด หกเดือนทีผ่านมานีคงเหนือย
มากสินะ” เห็นดวงตาเป็ นห่วงเป็ นใยของเขาดังนัน
อวินลัวเฟิ งก็มิได้เปล่งวาจาอันใดอีก ทว่าบัดนี หัวใจนาง
ตังมันยิงกว่าครังไหนๆ ...
ในห้องเขียนหนังสือปรากฏภาพอวินชิงหย่าชําเลืองมอง
ร่างเด็กสาวค่อยๆ ลาลับไป รอยยิมนิมนวลบนใบหน้า
ค่อยๆ จางหาย
“ท่านพ่อ ข้าเปิ ดเผยตัวตนเร็วเกินไปหรือไม่” ตระกูลอวิน

มีศตั รูมากเกินไป! แต่เขาก็ยืนหยัดแล้ว ณ บัดนี หาก
การกระทําของเขาทําให้ตระกูลอวินต้องเดือดร้อน มันก็
จะเป็ นความรับผิดชอบของเขาแต่เพียง ผูเ้ ดียว!
17
อวินลัวอดทอดถอนลมหายใจมิได้ จากนันพยายาม
ปลอบโยนบุตรชาย “ชิงหย่าเอ๋ย เจ้าอย่าได้คิดมากไป
เลย เจ้าหลบซ่อนตัวอยูถ่ งึ สิบปี บัดนีเจ้าได้พลังกลับคืน
มา ก็ได้เวลายืนหยัดขึนแล้ว”
อวินชิงหย่าตอบรับด้วยรอยยิมขมขืน “ข้าอุตส่าห์ทนมา
ได้ตงสิ
ั บปี ไยวันนีจึงทนต่อมิได้ ข้าหวังว่าคงมิได้ทาํ ให้
เฟิ งเอ๋อร์นอ้ ยต้องตกอยูใ่ นอันตราย...”
อวินลัวหัวเราะเบาๆ “เด็กนันมีพรสวรรค์สงู ส่งยิงนัก

ศักยภาพนางเป็ นอนันต์ ข้าเชือว่าหากมีนางอยูแ่ ล้ว ตระ
กูลอวินย่อมต้องรุง่ โรจน์ขนมาในภายภาคหน้
ึ าเป็ นแน่
ส่วนเราในฐานะครอบครัวของนาง ก็ควรต้องเชือมัน ใน
18
ความสามารถของนาง และสนับสนุนนางตลอดกาล!”
เมือมองดูสถานการณ์ในระยะยาวแล้ว อวินลัวเฟิ งคงไม่

อยูใ่ นแคว้นหลงหยวนเล็กๆ นีไปตลอดกาล นางมี
ตําแหน่งแห่งหนอยูบ่ นผืนแผ่นดินไร้พรมแดนนี และเมือ
เวลานันมาถึง พวกเขาก็จะยืนอยูข่ า้ งหลังนาง ปกป้อง
บ้านหลังนีไว้เพือนาง!
“ท่านพ่อ” อวินชิงหย่าเผยยิม “เฟิ งเอ๋อร์นอ้ ยยังต้องเติบ

โตอีกมากนัก ตราบใดทีนางเติบโตขึนโดยสมบูรณ์แล้ว
ไม่วา่ ใครบนผืนแผ่นดินนีก็มิใช่คมู่ ือของนาง! เช่นนันเอง
หากตระกูลอวินมิอาจต้านทานนครโอสถได้จริง ก็จง
มอบตัวข้าไปให้พวกเขาเถิด ตราบใดทีเฟิ งเอ๋อร์นอ้ ยยัง
อยู่ ข้าเชือว่าสักวันนางจะต้องล้างแค้นให้ขา้ จนได้! เมือ
19
เวลานันมาถึง ข้าก็คงได้ตายตาหลับเสียที!”
***
ณ วังหลวง
ภายในห้องทรงพระอักษร เกาเส่าเฉินถือแก้วไว้ในมือ
แล้วเทสุราจอกนันลงคอ ดวงหน้าหล่อเหลาแดงกําร่าง
กายโซซัดโซเซ แม้กระนันเขาก็ยงั ดืมเอาดืมเอามิหยุด
ปาก
“ฝ่ าบาท” สตรีในอาภรณ์นางในสีชมพูยา่ งมาทางเกา

เส่าเฉินด้วยท่าทีงามสง่า โอบประคองร่างโซเซของเขาไว้
20
ในอ้อมแขนประหนึงหยก จากนันกล่าวเสียงแผ่วเบาว่า
“ท่านทรงเมามายมากแล้ว ให้หม่อมฉันนําท่านไปพัก
ผ่อนเถิด”
เมือได้กลินหอมรัญจวนจากกายนางดังนัน เกาเส่าเฉินก็
ช้อนดวงตาขึนเล็กน้อยมองสตรีผโู้ อบประคองเขาเอาไว้
บัดนีเขาเมามายเสียจนสายตาพร่าเลือน ทว่าท่ามกลาง
ความมืดสลัวนัน ก็เห็นดวงหน้างามหยดย้อยอันเป็ นที
โหยหาปรารถนาอยูเ่ ลือนราง
“เฟิ งเอ๋อร์นอ้ ย เจ้ามาหาข้าแล้วรึ”
กายสตรีในอาภรณ์นางในพลันแข็งทือ นางหลงรักบุรุษผู้
21
นีมานานเหลือเกิน และต้องต่อสูก้ บั ความเจ็บปวด
นานัปการเพือเป็ นหนึงในสตรีของเขา ทว่าบัดนีเขากลับ
คิดว่านางเป็ นหญิงอีกคนหนึง...
“เฟิ งเอ๋อร์นอ้ ย หากข้ายินยอมปลดสนมทังหมดของข้า

เจ้าจะแต่งงานกับข้าไหม” เกาเส่าเฉินกระชับแขนสตรีใน
อาภรณ์นางในแน่นด้วยสายตาอ่อนโยนต่างจากเช่น
ทุกที ความอ่อนโยนนีส่งตรงมาจากเบืองลึกของจิตใจ
22
สตรีในอาภรณ์นางในชําเลืองมองบุรุษผูจ้ บั แขนนางไว้
ด้วยสายตาเศร้าหมองแล้วก็รูส้ กึ ว่าดวงใจฉีกขาดออก
จนเลือดหลัง ฝ่ าบาทจะปลดสนมทังหมด! เพือสตรีเพียง
ผูเ้ ดียว! ถ้าเช่นนันแล้ว พวกนางเป็ นอะไรในสายตาของ
ฝ่ าบาท
“ฝ่ าบาท ท่านทรงดืมมามากแล้ว ให้หม่อมฉันนําท่านไป

พักผ่อนเถิด”
“ไม่!” เกาเส่าเฉินคว้าจับสตรีในอาภรณ์นางในเข้า
มากอด “ข้าไม่เมา! ข้าตาสว่างดี! เฟิ งเอ๋อร์ ข้าคิดว่าคน
23
อย่างข้าจะไม่มีวนั ตกหลุมรักใคร แรกเริมเดิมที ข้า
ประสงค์รูจ้ กั เจ้าเพียงเพราะต้องการใช้ประโยชน์จากเจ้า
เท่านัน ทว่าข้าไม่นกึ เลยว่ายิงรูจ้ กั ข้ากลับยิงตกหลุมรัก!
ข้าสัญญาตังแต่บดั นีเป็ นต้นไป ข้าจะไม่แตะต้องหญิง
อืนใดอีกนอกจากเจ้า ได้โปรด อย่าทิงข้าไปเลย!”
เขานึกว่าตนจะได้อวินลัวเฟิ งมาเป็ นชายาในวันนี อย่าง

ไรก็ดี ตนก็ไม่คิดเลยว่ายอดจอมยุทธแห่ง สํานักฌานจะ
ล้มเหลว! มิหนําซํา อวินชิงหย่าก็ยงั มีชีวิตอยู!่ บุรุษผูค้ รัง
หนึงได้กาํ ราบหลงหยวนทัวทังแคว้นเอาไว้บดั นียังมีชีวิต
อยู!่ ซํายังบรรลุฌานขึนเป็ นผูฝ้ ึ กฌานขันสูงระดับสูงแล้ว
เรียบร้อย!
เช่นนันเองเขาจึงได้ตดั สินใจเป็ นครังสุดท้าย!

24
ครังหนึงนางกล่าวไว้วา่ หากจะเป็ นบุรุษของนาง บุรุษผู้
นันจะต้องมีนางเป็ นสตรีในดวงใจแต่เพียง ผูเ้ ดียว! บัดนี
เขาก็ยินยอมพร้อมใจทีจะปลดสนมทังหมดเพือนาง
แล้ว! เช่นนันเอง นางก็ยอ่ มเลือกเขาเป็ นผูช้ ายของนาง!
“ฝ่ าบาทเพคะ หม่อมฉันมิใช่...”
หม่อมฉันมิใช่อวินลัวเฟิ ง...
ก่อนสตรีในอาภรณ์นางในจะทันเปล่งวาจานันได้ ริม
ฝี ปากนางก็ประทับเข้ากับริมฝี ปากของชายหนุ่มเสียแล้ว
เขายกมือใหญ่ขนฉี
ึ กทึงเสือผ้าของนางเป็ นชินๆ จากนัน
25
โยนเศษผ้าเหล่านันลงพืนกระจัดกระจาย
“เฟิ งเอ๋อร์นอ้ ย เจ้ามาจริงๆ ! ข้ารูเ้ จ้าต้องมาหาข้าตราบ

ใดทีข้าปลดสนมออกเพือเจ้า”
สตรีในอาภรณ์นางในกายแข็งทือ จากนันช้อนดวงตาขึน
แล้วก็เห็นแต่เพียงสายตาแสนอ่อนโยนทีทําให้นางอ่อน
ระทวย นางหลับตาลงแล้วร่วงหล่นสูอ่ อ้ มกอดของเกา
เส่าเฉินอย่างว่าง่าย ยินยอมให้เขาพรมจูบไปทัวร่างกาย
ของนาง ทิงร่องรอยแห่งความรักเอาไว้...
ตราบใดที... เขาสามารถมอบคําคืนอันอ่อนหวานให้แก่
นางได้ นางก็มิสนใจหากเขาจะเข้าใจนางว่าเป็ นหญิง
26
อืน! นางหลงรักเขาเหลือเกินจนมิอาจควบคุมจิตใจตน!
วันรุง่ ขึน
เกาเส่าเฉินเบิกเนตรขึนบนพระแท่นมังกร เขาถูขมับตน
ดวงตาเผยแววสับสน ตนจําได้วา่ เมือคืนวานดืมอยูค่ น
เดียวในห้องทรงพระอักษร จากนันอวินลัวเฟิ งก็ปรากฏ
กายขึน ทังสองกลิงลงบนพืนแล้วร่วมรักกันอย่างร้อนเร่า
ทว่าเหตุใดตนจึงได้มานอนอยูบ่ นพระแท่นมังกรกันเล่า
อา จริงสิ อวินลัวเฟิ ง! เมือตาสว่างแล้ว เกาเส่าเฉินก็รบี
มองไปยังสตรีผทู้ อดกายอยูข่ า้ งๆ เมือเห็นดวงหน้าทีคุน้
เคยแล้วเขาก็ชะงักนิงไป
27
“ฝ่ าบาท” สตรีนางนันกล่าวพลางขยีดวงตาง่วงงุน
ค่อยๆ ลุกขึนนังบนพระแท่น “มีอะไรหรือเพคะ”
เปล่งเสียงยังมิทนั สินคําดี มือใหญ่ก็คว้าเข้าทีคอของ

สตรีผนู้ นโดยพลั
ั น นางเงยหน้าขึนมองด้วยความตกใจ
กลัวแต่ก็เห็นเพียงดวงหน้าเ**◌้ยม
“นางแพศยา ไยถึงได้เป็ นเจ้า” สตรีทีเขาเห็นเมือคืนวาน

นีคืออวินลัวเฟิ ง เหตุใดจึงได้เปลียนเป็ นนางผูน้ ีแทนเสีย
เล่า
“ฝ่ าบาทเพคะ อึก!” ด้วยถูกเขาบีบคออยูน่ างจึงมิอาจ
28
เอือนเอ่ยวาจาใด ได้แต่ไอออกมา นําตาไหลพรากจาก
สองตา นางมิอาจตอบโต้อนั ใดได้แต่มองเกาเส่าเฉิน
ด้วยดวงตาโศกเศร้า
พลัก!
เกาเส่าเฉินเหวียงนางลงบนพืนก่อนตะเบ็งเสียงแข็ง
“นางตัวแสบ ใครอนุญาตให้เจ้าเข้ามาในห้อง ทรงพระ
อักษรเมือคืนนี”
กายสตรีกระแทกเข้ากับกําแพงแล้วค่อยๆ ทรุดลงกับพืน
เลือดไหลออกจากริมฝี ปาก ดวงตางามเปี ยมด้วยความ
สินหวัง “ฝ่ าบาท ข้าเป็ นห่วงท่าน...”
29
ตอนที 312 นครโอสถ (1)
นางกล่าวด้วยนําเสียงครําครวญหวังว่าเกาเส่าเฉินคงจะ
สงสารนางบ้าง ทว่าหัวใจบุรุษผูน้ ีแข็งกร้าวเสียยิงกว่า
ก้อนหิน ดวงตาเย็นยะเยือกปริมไปด้วยรังสีอาํ มหิต “ข้า
สาบานแล้วเมือคืนว่าจะไม่แตะต้องหญิงอืนใดอีก แต่
เจ้ากลับโผล่หวั ออกมาในห้องทรงพระอักษรโดยมิได้รบั
อนุญาต ซํายังยัวยวนข้าปลอมตัวเป็ นเฟิ งเอ๋อร์นอ้ ย”
“ฝ่ าบาท!” สตรีผนู้ นช้

ั อนดวงตาขึนมองเกาเส่าเฉินอย่าง
ไม่เชือหู เป็ นเกาเส่าเฉินต่างหากทีเข้าใจผิดคิดว่านาง
เป็ นหญิงอืน เขากล่าวออกมาได้อย่างไรว่านางแสร้งทํา
ตัวเป็ นอวินลัวเฟิ งแล้วยัวยวนเขา ถ้าเช่นนันแล้วในหัวใจ
ของเขาคงไม่มีทีให้นางอยูเ่ ลย แม้นนางติดตามรับใช้เขา
1
มาหลายปี ดีดกั นัก คิดดังนัน นางก็เศร้าโศกเสียใจอย่าง
สุดซึง เผยรอยยิมอ่อนล้าบนใบหน้า “ฝ่ าบาท ตลอด
หลายปี ทีผ่านมานีท่านเคยรักข้าบ้างไหม”
“เจ้ามิใช่อวินลัวเฟิ ง ข้ารักแต่อวินลัวเฟิ ง!” ดวงหน้าเกา

เส่าเฉินเย็นยะเยือกขึงขัง ปราศจากความอ่อนโยนเมือ
คืนวานอีกต่อไป “ในเมือเจ้าบังอาจปลอมตัวเป็ นอวินลัว
เฟิ ง ก็ตอ้ งได้รบั การลงโทษ”
“ฝ่ าบาท ทรงตืนเสียทีเถิด อวินลัวเฟิ งไม่มีวนั รักท่าน!

บัดนีตระกูลอวินมีอาํ นาจนัก ไม่มีใครบีบบังคับให้นาง
ทําอะไรได้!” สตรีผนู้ นตะเกี
ั ยกตะกายลุกขึนยืน ดวงหน้า
งามถอดสีซีด ดวงตาปริมนําตา ท่าทีโศกเศร้าเหลือจะ
กล่าว
2
“หุบปาก!” เกาเส่าเฉินกริวหนัก จากนันกํามือรอบ
คอสตรีผนู้ นอี
ั กครา คราวนีเขาใช้พลังทังหมดทีมีบีบ
แน่นเสียจนหญิงสาวผูก้ ่อนหน้านีกระเสือกกระสนอยูใ่ น
มือบัดนีมิขยับเขยือนอีกต่อไป กายค่อยๆ เย็นลงๆ
“สารเลว กล้าดีอย่างไรมาขึนพระแท่นของข้า! ไปลงนรก

เสีย!” เกาเส่าเฉินเหวียงร่างสตรีผนู้ นลงพื
ั น หยิบเสือ
คลุมยาวทีแขวนอยูบ่ นพระแท่นขึนสวมใส่ตามปกติ แต่
ครันนุ่งผ้าผ่อนเสร็จเท่านัน ก็บงั เกิดเสียงคุน้ เคยดังมา
จากด้านนอกทําให้กายชายหนุ่มแข็งทือทันใด
“ข้าว่าจะมาจัดการเรืองราวระหว่างเรา แต่ไม่คิดเลยว่า
3
จะได้เห็นการแสดงชันยอด”
ท่ามกลางแสงอรุณ เด็กสาวก้าวอย่างแผ่วเบาข้ามธรณี
ประตูสงู แล้วย่างเข้ามาในห้องอย่างเชืองช้า
รอยยิมของนางทรงเสน่หเ์ ช่นทุกที ดวงตาทะมึนก็สอ่ ง

แสงด้วยแววซุกซน อาภรณ์ขาวราวหิมะปลิว ไสวแผ่ว
เบาอยูใ่ นสายลม ช่างงดงามสะกดตาสะกดใจเสียจน
บุรุษผูใ้ ดได้เห็นก็มิอาจทอดถอนสายตาออกจากนางได้
เกาเส่าเฉินเคยเห็นอวินลัวเฟิ งมาก่อน! ทว่าเมือ

ครังกระโน้น เขาก็มิได้สนใจใยดีอวินลัวเฟิ งผูข้ ีขลาด
และมิได้ชายตามองนางเสียด้วยซํา แล้วเขามาเริมสนใจ
4
นางตังแต่เมือไรกันเล่า อาจจะเป็ นตังแต่ครังพบกันทีหอ
โอสถ หรือเหตุการณ์ชวนหัวบนเรือสําราญริมแม่นาชิ
ํ ง...
แต่ไม่วา่ เขาจะเริมสนใจนางตังแต่เมือใด โชคชะตาของ

เขาก็ถกู กําหนดให้มีจดุ จบอันน่าเศร้าแล้ว
“เฟิ งเอ๋อร์” ครันได้เห็นเด็กสาวผูย้ ืนอยูต่ รงประตูดงั นัน

เกาเส่าเฉินก็เผยรอยยิมอ่อนโยน “ถ้าหากว่าข้าไม่มีหญิง
ใดมาก่อน เจ้าจะเป็ นสตรีของข้าหรือไม่”
“โลกนีไม่มี ‘ถ้าหากว่า’ ดอก” อวินลัวเฟิ งเลิกคิวขึนเล็ก

น้อย “เช่นนันแล้ว ข้าไม่มีวนั เลือกเจ้า”
5
ดวงใจเกาเส่าเฉินสันไหว ใช่แล้ว โลกนีไม่มี ‘ถ้าหากว่า’
แต่หากฟ้าดินให้โอกาสเขาเริมต้นใหม่อีกสักหน คราวนี
เขาจะครองตัวเป็ นโสดรอให้นางปรากฏตัวขึนมา
“แล้วก็...” อวินลัวเฟิ งนิงไปครูห่ นึง จากนันกล่าวต่อว่า

“ต่อให้โลกนีมี ‘ถ้าหากว่า’ ข้าก็ยงั จะไม่เลือกเจ้า”
“ทําไม”
เกาเส่าเฉินสับสน ครังหนึงนางกล่าวไว้วา่ หากจะเป็ น

บุรุษของนางนัน คนผูน้ นจะต้
ั องมีนางเป็ นสตรีในดวงใจ
แต่เพียงผูเ้ ดียว และในเมือเขายินยอมพร้อมใจทําตามที
นางต้องการแล้ว ไยนางจึงจะไม่เลือกเขาอีกเล่า
6
ดวงหน้าเย็นชาทว่าหล่อเหลาปรากฏขึนในจิตใจของอ
วินลัวเฟิ ง แล้วนางก็อดใจมิให้เผยรอยยิมอ่อนหวานมิได้
“มีบรุ ุษผูห้ นึงยอมละทิงศักดิศรีเพือยืนอยูข่ า้ งกายข้า

และรับใช้ขา้ ในฐานะผูอ้ ยูใ่ ต้บงั คับบัญชา ไม่วา่ ข้าจะทํา
สิงใดก็ตาม เขาก็จะยืนอยูเ่ คียงข้างข้าโดยไม่ลงั เล แม้ขา้
7
สังหารผูค้ นมากมาย เขาก็ยงั ยินยอมพร้อมใจทีจะ
ติดตามข้าไปต่อสูก้ บั โลกทังโลก! เจ้าทําเช่นนันได้ไหม
เล่า”
เกาเส่าเฉินเผยยิมขมขืน เขารักอวินลัวเฟิ งจริง แต่คงไม่

ยอมละทิงศักดิศรีของตนเพือนาง ไม่ตอ้ งพูดถึงการออก
ไปสูร้ บปรบมือกับทังผืนแผ่นดินนีหรอก เช่นนันแล้ว เขา
จึงพ่ายแพ้แก่บรุ ุษผูน้ นั
“ข้าเข้าใจแล้ว” ดวงตาเกาเส่าเฉินฉายแววเจ็บปวดสว่าง
วาบ “ข้าไม่ดีเท่าชายผูน้ นที
ั เจ้ากล่าวถึง แล้วข้าก็ก่อเรือง
เดือดร้อนใจให้เจ้ามากเหลือเกินเพียงเพือเติมเต็มความ
ปรารถนาของตัวข้าเอง อย่าห่วงไปเลย ข้าจะปลิดชีพตน
ในวังหลวงแห่งนี เพือ... ชดใช้ความผิดบาปของข้า!”
8
ครันกล่าวจบ ดูเหมือนเกาเส่าเฉินจะฉุกคิดถึงอะไร
บางอย่างขึนมาได้ จึงได้เอ่ยต่อว่า “ข้ามีอะไรจะบอกเจ้า
อยูอ่ ย่าง ทีข้าส่งคนไปยังจวนแม่ทพั เมือวานนันเป็ น
เพราะซือเซวียน ทายาทแห่งสํานักฌานสังให้ขา้ ทํา”
“ซือเซวียนอย่างนันรึ” อวินลัวเฟิ งชะงักไปก่อนเอ่ยถาม

ว่า “ทําไมซือเซวียนจึงต้องการให้ขา้ แต่งงานกับเจ้า กัน
เล่า”
รอยยิมของเกาเส่าเฉินดูสนหวั
ิ งพิกล “ซือเซวียนหลงรัก
อวินเซียว”
9
แรกเริมเดิมทีเขาคิดว่าอวินเซียวเป็ นเพียงองครักษ์
ธรรมดาสามัญ ทว่าเมือซือเซวียนปรากฏตัวขึน เขาจึงได้
ตระหนักว่าอันทีจริงแล้วอวินเซียวเป็ นตัวอันตรายทีสุด
ในตระกูลอวิน! หากอวินเซียวมิได้มีอะไรพิเศษ ไยซือเซวี
ยนจึงได้ตกหลุมรักเขากันเล่า แล้วนางเองก็มิอาจหาญ
ส่งคนไปยังจวนแม่ทพั ก่อนอวินเซียวจะจากไป
หากมีคนบอกเขาว่านางมิยาํ เกรงอวินเซียว เขาก็คงจะ

ไม่เชือ! ทว่าตนก็ได้จบั หางเสือเสียแล้ว! ไม่มีทางเลือก
อืนนอกจากต้องเชือฟั งคําสังของซือเซวียน
“เข้าใจแล้ว” อวินลัวเฟิ งกล่าวพลางช้อนสายตามองบุรุษ

ผูย้ ืนอยูเ่ บืองหน้า “เพือเป็ นการขอบคุณ ข้าจะทิงให้เจ้า
ตายอย่างมีศกั ดิศรี ข้าอนุญาตให้เจ้าเชือดคอตัวเอง”
10
เกาเส่าเฉินขยับริมฝี ปากบางแผ่วเบา “ขอบคุณ” หลัง
เปล่งวาจาสองคํานันแล้ว เกาเส่าเฉินก็ชกั กระบีที
ห้อยอยูบ่ นกําแพงออกมา จากนันเฉือนคอตนอย่างแผ่ว
เบา เลือดสดพุง่ กระฉูดทันใด ย้อมพืนวังหลวงให้เป็ น สี
แดงฉาน
อวินลัวเฟิ งมองร่างบุรุษผูท้ รุดลงด้วยสายตาปราศจาก

อารมณ์ใดๆ จากนันนางจึงค่อยๆ ย่างเท้าออกจากวัง
หลวง เกาเส่าเฉินได้รบั ผลกรรมของตนแล้ว! หากเขามิ
ได้ไปเข้ากับสํานักฌานเพือรังแกตระกูลอวิน นางก็คงไม่
โหดร้ายกับเขาถึงเพียงนี นางจะไม่ยอมให้ใครมาทําร้าย
ตระกูลอวินเป็ นอันขาด แม้จะเป็ นเพียงความคิดก็ตามที
11
ครันก้าวออกมาจากวังหลวงแล้ว อวินลัวเฟิ งก็นิงอยูค่ รู ่
หนึง จากนันถามขึนในใจตนว่า “เสียวโม่ ข้าโหดร้ายเกิน
ไปหรือไม่”
“นายท่าน โลกเราเป็ นไปตามกฎแห่งป่ า ท่านไม่จาํ เป็ น

ต้องรูส้ กึ ผิด อีกประการ หากท่านไม่โหดร้าย เสียแล้ว
คนอืนๆ ก็จะโหดร้ายกับท่านแทน!”
นําเสียงเสียวโม่ยงั เด็กยังเล็กนัก แต่นนก็

ั ทาํ ให้อวินลัว
เฟิ งก็หวั เราะออกมา “เสียวโม่เอ๋ย เมือชาติทีแล้วข้าอยู่
ตัวคนเดียวไร้ครอบครัว มีแต่เพียงผูอ้ ปุ ถัมภ์! ชาตินีข้ามี
ทังท่านปู่ ท่านอา และอวินเซียว! ใครมาดูถกู ข้า ข้าไม่วา่
แต่จะมาบีบบังคับตระกูลอวินนันมิได้! หากตระกูลอวิน
อ่อนแอ ข้าคงถูกบังคับขู่เข็ญให้เข้าวังหลวง แล้วครอบ
12
ครัวของข้าคงมิได้มีจดุ จบทีดีเป็ นแน่”
มีเมตตาอย่างนันรึ
ชาติทีแล้วนางต้องทนดูพอ่ แม่ถกู ปล้นฆ่า ตังแต่นนเป็

ั น
ต้นมา นางก็ไม่รูจ้ กั ความเมตตาอีกต่อไป! ทีเขาว่า ‘ม้าดี
คนขีบ่อย’ นันจริงแท้! ตราบใดทีปราบภัยคุกคามตระกู
ลอวินลงได้ ต่อให้มือต้องเปื อนเลือด แดงฉาน นางก็จะ
ไม่เสียใจ
13
ทัวทังท้องถนนของเมืองหลวงมิได้เงียบงันอีกต่อไป และ
เมือคนเดินถนนเห็นอวินลัวเฟิ งก็อดเปิ ดวงสนทนากันมิ
14
ได้
“เจ้าได้ยินข่าวไหมเล่า เขาว่าฝ่ าบาททรงมีพระประสงค์

จะอภิเษกสมรสกับอวินลัวเฟิ ง ทว่านางปฏิเสธ ไม่เพียง
เท่านัน อวินชิงหย่าแห่งตระกูลอวินก็ยงั มีชีวิตอยูอ่ ีกด้วย
มิหนําซําบัดนีเขายังได้บรรลุฌานขึนเป็ น ผูฝ้ ึ กฌานขัน
สูงแล้ว ชิ ข้าต้องบอกเลยว่าอวินลัวเฟิ งคนนีช่างมีโชค
นัก ได้เกิดมีชาติตระกูลดีเช่นนี มิเช่นนันแล้วในฐานะ
สวะ นางคงต้องเฝ้ารอขอความเมตตาจากผูอ้ ืนไปชัว
ชีวิต!”
“ใช่สิ แม้อวินลัวเฟิ งจะเป็ นแพทย์ แต่นางก็ฝึกพลังฌาน

มิได้ หากไร้ซงพลั
ึ งใดๆ แล้วนางก็ไร้แขนขา หากมิใช่
เพราะมีจวนแม่ทพั หนุนหลังอยูล่ ะก็ คงไม่มีใครสนใจ
15
นางดอก”
แทนทีจะหลบเลียงอวินลัวเฟิ ง ผูค้ นเหล่านีกลับทําเสียง

ดังประหนึงจงใจให้ได้ยิน
“นายท่าน ฆ่าพวกสารเลวนีให้หมดกันเถิด!” เสียวโม่

โกรธขึง คนพวกนีกล้าดีอย่างไรมาเรียกนายท่านว่าสวะ!
หากนายท่านเป็ นสวะจริง ก็คงไม่มียอดจอมยุทธทีไหน
แล้วบนโลกใบนี! ทียิงไปกว่านัน ตระกูลอวิน ได้ดิบได้ดี
อยูท่ กุ วันนีก็ดว้ ยมือนายท่านแท้ๆ
“คนพวกนีก็ดีแต่เห่าเท่านัน” อวินลัวเฟิ งยืดกายเกียจ

คร้าน “ทําอะไรข้ามิได้ดอก ข้าไม่จาํ เป็ นต้องเสียเวลาไป
16
กับผูค้ นพรรค์นี”
เสียวโม่ทาํ ปากยืน ดวงหน้าน้อยชวนเอ็นดูบวมไปด้วย

แรงพิโรธ มิเข้าใจเลยว่าเหตุใดนายท่านจึง ไม่ยอมเผย
พลังทีแท้จริงยามเมือขันทีกาํ มะลอเข้ามายัวยุตระกู
ลอวิน! แล้วไยนางจึงสังหารเขาด้วยวิธีการ ลับๆ ล่อๆ
เช่นนันเล่า หากคนเหล่านีล่วงรูถ้ งึ พลังทีแท้จริงของนาย
ท่านแล้วล่ะก็ พวกเขาคงไม่บงั อาจใส่ไฟนางเช่นนีแน่
นอน!
“คุณหนูเจ้าคะ!” ขณะอวินลัวเฟิ งเดินทอดน่องอยูบ่ น

ถนนนันก็พลันบังเกิดเสียงเร่งเร้ากระหืดกระหอบเล็ก
น้อยดังขึนมาจากด้านหน้า “คุณหนู เกิดเรืองใหญ่แล้ว
เจ้าค่ะ! คนของนครโอสถมาเยือนพวกเราแล้ว! พวกเรา
17
จะทําเช่นไรกันดี”
นครโอสถอย่างนันรึ
อวินลัวเฟิ งชะงักเท้า แม้นางจะรูแ้ ล้วว่าไม่ชา้ ก็เร็ว คน

ของนครโอสถก็ตอ้ งมา นางก็ไม่คิดว่าพวกเขาจะมากัน
เร็วถึงเพียงนี เพิงผ่านไปเพียงคืนเดียวเท่านันผูค้ นเหล่า
นีก็มาถึงแคว้นหลงหยวนเสียแล้ว!
“ไปกันเถิด!” อวินลัวเฟิ งหรีเนตรลงแล้วเผยรอยยิมร้าย

“ข้าอยากเห็นกับตาตัวเองว่านครโอสถจะสักเท่าไร”
***
18
ท่ามกลางโถงรับรองของเรือนตระกูลอวิน อวินลัวจ้องไป
ยังชายเฒ่าผูย้ ืนอยูด่ ว้ ยสายตาคมปลาบ ดวงหน้าขึงขัง
ปราศจากอารมณ์ใดๆ ชายเฒ่าผูน้ นแลดู
ั เ**◌้ยมเกรียม
มีผตู้ ิดตามเป็ นบุรุษวัยกลางคนสองคน ทังสองยืนคุม้ กัน
ชายเฒ่าอยูเ่ บืองหลังประหนึงเทือกเขาไท่
ชายเฒ่าจ้องไปยังอวินชิงหย่าโดยมิแลอวินลัวทียืนอยู่
ข้างกัน จากนันเหยียดเยาะ “อวินชิงหย่าเอ๋ย ข้าไม่คิด
เลยว่าเจ้าไม่เพียงแต่ยงั มีชีวิตอยู่ สถานพลังของเจ้ายัง
ได้ฟืนฟูกลับคืนมาอีกด้วยทังทีบาดเจ็บหนักถึงเพียงนัน
แล้วแท้ๆ ! อย่าลืมเสียล่ะ พวกเรายินยอมทีจะปล่อยตระ
กูลอวินไปหากเจ้าตายเท่านัน! บัดนีในเมือเจ้ายังยืนอยู่
ครบสามสิบสองดี ตระกูลอวินก็ควรทีจะอธิบายเรืองราว
19
ของเจ้าหน่อยมิใช่หรือ”
ประโยคสุดท้ายนันเห็นได้ชดั ว่าเล็งไปยังอวินลัว และ

เมือสินวาจา ก็บงั เกิดพลังมหาศาลเปล่งไปทัวทังโถง
รับรอง ดวงหน้าอวินลัวซีดลง มือกําถ้วยชาแน่นสันเทิม
ใบหน้าชราเคร่งเครียดหวาดหวาดหวัน
นีคือรังสีกดดันจากผูฝ้ ึ กฌานขันพิภพรึ ความห่างชันกัน

ระหว่างผูฝ้ ึ กฌานขันพิภพกับผูฝ้ ึ กฌานขันสูงนีมิใช่
น้อยๆ เลย!
อวินลัวสูดลมหายใจเข้าลึก วางถ้วยชาในมือลง
แล้วกล่าวว่า “เจ้าทําให้ชิงหย่าต้องทนทรมานมาถึง สิบ
20
ปี เท่านียังไม่พออีกรึ ชิงหย่าทําอะไร เพียงเพราะเขา
ปราบนายน้อยของเจ้าลงได้ เขาจึงต้องตายหรืออย่างไร”
“ใช่แล้ว” ชายเฒ่ายิมเยาะ ดวงตาเย็นยะเยือกคมปลาบ

ประหนึงใบกระบี แผ่รงั สีอวดเบ่งบารมียงนั
ิ ก “ใคร
อนุญาตให้เขามากําราบนายน้อยของเรากันเล่า หาก
เขายอมรับความพ่ายแพ้แต่โดยดี เรืองราวเหล่านี ก็คงมิ
21
เกิดขึน บางทีเราอาจได้ผกู มิตรกันหากพวกเจ้าฉลาด
มากพอ ซึงพวกเจ้าคงจะได้รบั ประโยชน์มหาศาลทีเดียว
แต่อวินชิงหย่ากลับเป็ นคนโง่งม ถึงขันบังอาจปราบนาย
น้อยของเราลงเสียได้ เช่นนันเขาก็ตอ้ งรับ ผลกรรมไปถูก
แล้ว!”
ตึง!
ชายเฒ่าทุบกําปั นลงบนผนัง แล้วกําแพงแน่นหนาก็

ทลายลงโดยพลัน
ดวงหน้าอวินลัวหม่นลง “นายน้อยของพวกเจ้ามาท้า
ประลองกับลูกชายข้าก่อน ท่ามกลางสังเวียนย่อมต้อง
22
ต่อสูก้ นั อย่างยุติธรรม เขาอ่อนแอกว่าดังนันจึงถูกลูก
ชายข้ากําราบ ซึงก็ยตุ ิธรรมดีแล้ว! จะให้ลกู ชายข้ายืน
เฉยๆ ให้นายน้อยพวกเจ้าอัดเอาๆ อย่างนันรึ”
“ฮึม!” ชายเฒ่าพ่นลมออกจมูก “อวินชิงหย่ามิควรตอบ

โต้กลับเลย! น่าจะยืนนิงๆ ให้นายน้อยเราจัดการไปเสีย
น่ะดี หากเป็ นเช่นนันเขาก็คงไม่ตอ้ งทุกข์ทรมานอยูถ่ งึ
สิบปี ทว่าเขากลับโอหังถือดีอย่างร้ายกาจ แกว่งเท้าหา
เสียนเองแท้ๆ!”
แค่ได้ยินถ้อยคําเหล่านันอวินลัวก็แทบคลัง เขานึกว่าตน
เป็ นผูไ้ ร้ยางอายแล้วทว่าชายเฒ่าผูน้ ีกลับมีอาการหนัก
ยิงกว่าตนเสียอีก!
23
เขาเปล่งวาจาพรรค์นนออกมาได้
ั อย่างไร จะประลองกัน
ย่อมต้องยึดความยุติธรรมเป็ นกฎเหล็ก ในเมือทายาท
แห่งนครโอสถเป็ นผูท้ า้ เอง ไยลูกชายของเขาจึงต้องยืน
อยูเ่ ฉยๆ ให้อีกฝ่ ายจัดการด้วยเล่า อย่างนันยังจะเรียก
ว่าการประลองได้อยูอ่ ีกอย่างนันรึ
“ถ้าเช่นนันเจ้าต้องการสิงใด” อวินลัวขบเขียวเคียวฟั น
ดวงหน้าเฒ่าหมองคลําด้วยแรงพิโรธ
“ให้เราสังหารชิงหย่า ไม่อย่างนันเราจะล้างบางทังตระกู
ลอวิน!”
24
ปั ง!
อวินลัวทุบโต๊ะพลางผุดลุกขึนยืนตะเบ็งเสียงลันด้วย
ความเคียดแค้น “ข้าขอเตือนว่าอย่าให้มนั มาก เกินไป
นัก! สิบปี ทีแล้ว ข้าไม่สามารถปกป้องชิงหย่าได้และ
ปล่อยให้เขาต้องทุกข์ทรมานโศกเศร้าอยูถ่ งึ สิบปี บัดนี
ข้าจะไม่ยอมให้ใครแตะต้องลูกชายของข้าอีก!”
ชายเฒ่าเหยียดเยาะ ดูแคลนถ้อยคําอวินลัว “อวินลัว

เอ๋ย ผูแ้ ข็งแกร่งทีสุดในตระกูลอวินของเจ้าก็เป็ นเพียงผู้
ฝึ กฌานขันสูงระดับสูงเท่านัน แต่ขา้ เป็ นถึงผูฝ้ ึ กฌานขัน
พิภพแล้ว เจ้าเอาความมันใจทีไหนมาคิดว่าตัวจะหยุด
ข้าได้” ดวงตาของเขาเปี ยมไปด้วยความชิงชังในตระกู
ลอวิน
25
ใช่แล้ว แม้ตระกูลอวินจะยิงใหญ่อยูใ่ นแคว้นหลงหยวน
จริง แต่ในสายตาของกลุม่ พลังทียิงใหญ่กว่าจริงๆ นัน
ตระกูลอวินน้อยๆ นีก็ไม่มีคา่ อันใดเลย
“เมือครังกระโน้น ข้าคิดจะล้างบางตระกูลอวิน ทว่าภาคี

แพทย์ได้เข้ามาห้ามทัพเอาไว้เสียก่อน ตระกูลอวินจึงอยู่
รอดมาได้อีกสิบปี แต่เจ้าอย่าลืม เราตกลงปล่อยพวก
เจ้าไปเพียงเพราะอวินชิงหย่าตายแล้วเท่านัน เราได้ทาํ
ข้อตกลงกับภาคีแพทย์แล้วเช่นกัน! หากอวินชิงหย่ายังมี
ชีวิตอยู่ ภาคีแพทย์จะไม่ยงุ่ เกียวหากเราจะล้างแค้นตระ
กูลอวิน!”
หัวใจอวินลัวค่อยๆ จมดิงลง เมือสิบปี ทีผ่านมา หากไม่มี

26
ภาคีแพทย์ ตระกูลอวินคงต้องถึงคราว ล่มสลายอย่าง
แน่นอน
“อวินชิงหย่า” ชายเฒ่าเหยียดเยาะอีกครา “ในเมือเจ้ายัง

มีชีวิตอยูก่ ็ควรจะหนีหวั ซุกหัวซุนไปชัวชีวิต เจ้าบังอาจ
ปรากฏตัวขึนมาได้อย่างไร ทําเช่นนีรนหาทีตายชัดๆ !
ข้าจะไม่ออกจากแคว้นหลงหยวนไปหากยังมิได้ลา้ งบาง
ตระกูลอวิน!” แล้วชายเฒ่าก็เปล่งพลังทังหมดออกมา
โดยไม่ยงมื
ั อ พลังทีปะทุออกมานันรุนแรงเสียจนแปลง
เป็ นพายุลอ่ งหนมุง่ โจมตีอวินลัวและอวินชิงหย่า
ตูม!
27
ก่อนพลังนันถึงตัวทังสอง ก็บงั เกิดลมปราณหนักหน่วง
พุง่ เข้ามาจากด้านนอกประตูกระแทกแรงกดดันดังกล่าว
แล้วเสียงเกียจคร้านก็ดงั กังวานไปทัวทังโถงรับรองเงียบ
งัน
“ข้าออกไปข้างนอกเพียงครูเ่ ดียวพวกเจ้าก็มากลันแกล้ง
ท่านปู่ กบั ท่านอาข้าเสียแล้วหรือ หากท่านปู่ ขา้ หัวใจวาย
ขึนมาจะทําอย่างไร ถ้าเป็ นเช่นนัน ต่อให้เจ้าตายร้อย
ชาติก็ชดใช้มิไหวหรอกนะ!”
28
ชายเฒ่าหันไปหาเด็กสาวผูก้ า้ วเข้ามาจากด้านนอก
พลางนิวหน้าเล็กน้อย ดวงหน้าของเขามืดหม่นลง “เจ้า
คืออวินลัวเฟิ งอย่างนันรึ หลานสาวของอวินลัวใช่หรือ
ไม่”
อวินลัวเฟิ งกะพริบตา “ก็ในทีนีมีขา้ ชืออวินลัวเฟิ งเพียงผู้

เดียวมิใช่ร”ึ
“ฮึม!” ชายเฒ่าสะบัดชายแขนเสือ “ช่างเป็ นเด็กวายร้าย

อะไรเช่นนี! กล้าดีอย่างไรมาใส่ความผูอ้ าวุโส ข้าไปทํา
ให้อวินลัวหัวใจวายตังแต่เมือใดกัน”
1
อวินลัวเฟิ งเผยยิม “หัวใจท่านปู่ ขา้ อาการไม่คอ่ ยดี ท่าน
รับมือกับเรืองน่าตกใจไม่ไหว ไยเจ้าต้องดุรา้ ยกับเขา
ด้วยเล่า หากท่านปู่ ขา้ เป็ นอะไรขึนมาเพราะเจ้า ข้าว่า
นครโอสถคงไม่มีปัญญาชดใช้”
อวินลัวกลอกตา หัวใจเขาเปราะบางถึงเพียงนันตังแต่
เมือใด แต่เพือให้สมบทบาท แม่ทพั เฒ่าจึงเอามือกุม
หน้าผากทําทีเป็ นกายอ่อนแอขึนมาทันใด “โอ ข้ารับมือ
กับเรืองน่าตกใจไม่ไหวจริงๆ เจ้าทําให้ขา้ กลัวจน ครัน
เนือครันตัวไปหมดแล้ว ข้าวิงเวียนส่วนหัวใจก็เต้น
กระตุก บอกข้ามาซิวา่ เจ้าจะชดใช้ให้ขา้ ได้อย่างไร”
“เจ้า...” สีหน้าชายชราเปลียนไปทันใด “อวินลัว เจ้านีมัน

2
ไร้ยางอาย!”
เมือสักครูไ่ อ้เฒ่าผูน้ ียังวิงกระโดดโลดเต้นตะเบ็งเสียงใส่

ตนอยูห่ มาดๆ บัดนีกลับกายอ่อนแรงเดินโผเผเสียแล้วรึ
ใครจะทําใจเชือลงกันเล่า
“ไร้ยางอายอย่างนันรึ ไม่มีใครจะไร้ยางอายไปยิงกว่า
เจ้าแล้วละ” อวินลัวบิดริมฝี ปาก “อย่างน้อยข้าก็มิได้
เปล่งวาจาเช่นเจ้าควรยืนเฉยๆ ท่ามกลางสังเวียนให้คู่
ประลองอัดเสียให้น่วม”
ชายเฒ่าสะกดใจตนให้รม่ ไว้ จากนันกล่าวเรียบเฉยว่า

“อวินลัว เจ้าจะพล่ามอะไรก็แล้วแต่ อย่างไรตระกูลอวิน
3
วันนีก็จะไม่มีผใู้ ดรอดไปได้แม้แต่คนเดียว!”
“จีด”
ไหน่ฉาโผล่ออกมาจากแขนเสืออวินลัวเฟิ ง ดวงตากลม
ของมันมองชายเฒ่าด้วยความชิงชังประหนึงว่ากําลังยัว
ยุเขา ชายเฒ่าพิโรธขึนมา ตระกูลอวินถือดียงนั
ิ ก กระทัง
หนูหาทองของตระกูลยังกล้ายัวยุเขาอย่างนันรึ! เมือเป็ น
เช่นนันแล้วเขาก็จะบดขยีเจ้าหนูหาทองเลวนีก่อนเป็ น
อันดับแรก!
“ไปลงนรกเสีย!” ชายเฒ่าตะเบ็งเสียงลัน จากนันคว้าจับ

หนูนอ้ ยในมืออวินลัวเฟิ งด้วยดวงตา เ**◌้ยมเกรียม
4
ฟิ ว! เจ้าไหน่ฉามุดตัวเข้าซ่อนในแขนเสืออวินลัวเฟิ งว่อง
ไว โผล่แต่เพียงศีรษะน้อยๆ ออกมาส่งเสียงร้องจีดๆ
อย่างเย้ยหยัน
“เฟิ งเอ๋อร์นอ้ ย ระวัง!” อวินชิงหย่าใบหน้าซีดด้วยความ

กลัว กระโดดขึนโฉบลงไปยังชายเฒ่าผูก้ าํ ลัง พุง่ เข้าใส่
อวินลัวเฟิ ง ดวงหน้าสง่างามหล่อเหลาเปี ยมไปด้วย
ความหวาดหวาดหวัน
อย่างไรก็ดี...
จังหวะทีมือชายเฒ่ากําลังจะมาถึงตัวอวินลัวเฟิ ง กาย
5
นางก็หายวับไปทันใด เมือชายเฒ่ารูต้ วั ก็สมั ผัสได้ถงึ ลม
เย็นจากด้านหลังแล้ว กายของเขาแข็งทือ
ตูม!
เด็กสาวเหยียบหลังชายเฒ่าแล้วเตะเขาจนปลิวกระเด็น
กายชราลอยละลิวไปยังฝูงชนบนถนน กระทังกําแพงก็
ถูกร่างทีปลิวไปนันกระแทกจนพัง ตระกูลอวินทังตระกูล
เงียบไปด้วยความเคลือนไหวของเด็กสาว แม้แต่บรุ ุษวัย
กลางคนสองนายทีติดตามชายชรามาก็นิงงัน
นายท่านของพวกตนเป็ นถึงผูฝ้ ึ กฌานขันพิภพระดับตํา!

ทว่าเด็กสาวกลับเตะท่านปลิวกระเด็นด้วย เท้าเดียว แม้
6
นายท่านจะประมาทฝี มือศัตรู คนทีเตะท่านได้อย่างน้อย
ก็ตอ้ งเป็ นผูฝ้ ึ กฌานขันพิภพ!
ผูฝ้ ึ กฌานขันพิภพวัยเยาว์อย่างนันรึ! บอกไปก็คงไม่มี

ใครเชือ! ทว่าบัดนีพวกเขาก็เห็นอยูด่ ว้ ยตาตนเองแล้ว...
อวินลัวตะลึงมองอวินลัวเฟิ ง “เจ้าเด็กน้อย สถานพลัง

เจ้าอยูข่ นใดแล้
ั ว”
อวินลัวเฟิ งมองชายเฒ่าผูน้ อนแผ่หราอยูก่ ลางฝูงชน

“เท่ากันกับเขา”
7
ตอนที 317 ข้อตกลงสามปี (1)
อัก!
กายแม่ทพั เฒ่าชักกระตุกประหนึงถูกสายฟ้าฟาด
กระทังลมหายใจยังติดขัด จากนันรีบกุมอกทันใด เท้า
ก้าวกระถดถอยหลังโซซัดโซเซ
เมืออวินชิงหย่าได้สติเท่านัน ก็เห็นร่างโผเผของแม่ทพั
เฒ่าเอามือกุมอกพอดี ชายหนุ่มรีบสาวเท้าไปข้างหน้า
8
เพือยืนแขนพยุงบิดาตนทันใด
“ท่านพ่อ เป็ นอย่างไรบ้าง”
อวินลัวพิงกายเข้ากับอวินชิงหย่าและกลอกตาอยูอ่ ย่าง
นัน ทว่าเมือเปิ ดปากก็เปล่งเสียงอะไรออกมามิได้
อวินชิงหย่ารีบลูบอกบิดาตนช่วยผ่อนคลายลมหายใจ
พลางเอ่ยถามหวาดหวาดหวัน “ท่านพ่อรูส้ กึ ดีขนบ้
ึ าง
ไหม”
กว่าแม่ทพั เฒ่าจะหายใจได้อีกคราเวลาก็ผา่ นไปครูใ่ หญ่

เขาสูดหายใจเข้าลึกแรง จากนันจ้อง อวินลัวเฟิ งฉุนเฉียว
9
“นางเด็กตัวแสบ เราคงต้องคุยกันหน่อยแล้ว ตังแต่ขา้
กลับมายังหลงหยวนแห่งนี เจ้าก็ทาํ ให้ขา้ ตกใจแทบแย่
มาไม่รูก้ ีครังกีหน ไม่เพียงเท่านัน เจ้ายังบรรลุฌานขึน
เป็ นผูฝ้ ึ กฌานขันพิภพโดยไม่บอกข้าอีกด้วย!”
ผูฝ้ ึ กฌานขันพิภพเชียวนะ!
กว่าตนจะบรรลุฌานขึนเป็ นผูฝ้ ึ กฌานขันสูงระดับกลาง

ก็อายุปาเข้าไปปูนนีแล้ว! แต่นางเด็กสาวคนนีกลับได้
เป็ นผูฝ้ ึ กฌานขันพิภพตังแต่อายุเพียงสิบห้าปี เท่านัน!
แล้วจะให้เขาทนอยูไ่ ด้อย่างไร ตัวจะตายก็เพราะโมโห
จัดทีความสามารถห่างชันกันแท้ๆ!
10
แม้อวินลัวจะคิดเห็นเช่นนัน ทว่าลึกลงไปแม่ทพั เฒ่าก็
ภูมิใจในตัวหลานสาวนัก บ้านไหนเล่าจะมีหลานสาว
เทียบเท่าหลานเขาคนนี อย่าว่าแต่มอู่ ซู่ วงเลย กระทัง
คุณหนูแห่งสํานักฌานนันก็มิอาจเทียบเทียม นางได้...
บัดนีผูค้ นจํานวนมากมาออกันอยูด่ า้ นนอกจวนแม่ทพั

ท่ามกลางกลุม่ คนเหล่านีมีพวกทีเคยล้อเลียนอวินลัวเฟิ ง
มาก่อนเช่นกัน
เมือได้เห็นฉากตรงหน้าแล้ว ทุกคนก็เงียบลงโดยพลัน
ราวปาฏิหาริย ์ เงียบสงัดเสียจนได้ยินเสียง ลมหายใจ
ของผูท้ ียืนอยูข่ า้ งกายกัน นีพวกเขาเรียกเด็กสาวผูบ้ รรลุ
ฌานขึนเป็ นผูฝ้ ึ กฌานขันพิภพเมืออายุได้ เพียงสิบห้าปี
11
ว่าสวะอย่างนันรึ หากนางเป็ นสวะ บนโลกนีก็คงหายอด
อัจฉริยะทีใดมิได้แล้วกระมัง
คิดได้ดงั นัน ผูท้ ีเคยสบประมาทนางมาก่อนจําต้องก้ม

ศีรษะลงด้วยความอับอาย บางคนปรารถนาจะมุดหัว
หนีไปไกลๆ ทีเดียว
“เดิมทีขา้ คิดว่าอวินลัวเฟิ งแห่งตระกูลอวินรูแ้ ต่เพียงวิชา

แพทย์เท่านัน ทว่ามิอาจฝึ กฝนพลังฌานได้ แต่ขา้ เองก็
ลืมไปว่าหากนางมีวิชาพอทีจะเยียวยานายน้อยรองแห่ง
ตระกูลอวินได้ ไยนางจะรักษาตนเองมิได้ อย่างนีนีเอง
นางได้เติบโตไปถึงขันนันแล้วโดยทีไม่มีใครล่วงรูเ้ ลย”
12
“หากข้ารูถ้ งึ พลังอวินลัวเฟิ งตังแต่แรก คงไม่หาเรืองสบ
ประมาทนางดอก อา จริงสิ จิงหลินไปไหน เสียแล้ว เขา
นันละมาใส่ไฟให้เราเย้ยหยันคุณหนูใหญ่แห่งตระกู
ลอวิน เจ้านันมุดหัวหนีไปไหนเสียแล้ว”
จิงหลินอย่างนันรึ
อวินลัวเฟิ งผูม้ ิได้มีความตังใจจะเสวนากับคนนอกมิ

อาจอดใจตนไม่ให้หนั ไปมองพวกเขาหลังได้ยินถ้อยคํา
สนทนาเหล่านันได้
วันนันทีนางบุกเข้าไปในวังหลวง จิงหลินก็หนีหายไป
อย่างไร้รอ่ งรอยเสียแล้วหลังเห็นสถานการณ์ อย่างไรก็ดี
13
นางก็ไม่คิดเลยว่าเขายังคงวนเวียนอยูใ่ นหลงหยวนแห่ง
นี ซ่อนตัวอยูใ่ นความมืด คิดใช้เสียงผูอ้ ืนมาหลูเ่ กียรติ
นาง!
ทีจิงหลินมิได้คาดคิดเอาไว้ก็คือ ไม่เพียงแต่นางจะไม่
ไยดีกบั ถ้อยคําสบประมาทเหล่านี แต่นางยังมิได้เป็ น
สวะเช่นกาลก่อนอีกต่อไปแล้วเช่นกัน
“นายท่าน” บัดนันเองเยียหลิงก็แบกชายเฒ่าผูม้ ีรา่ งกาย

สันเทิมมาเหวียงทิงเอาไว้บนพืนเบืองหน้า อวินลัวเฟิ ง
“ชายผูน้ ีทําลับๆ ล่อๆ อยูข่ า้ จึงจับเขามาให้ทา่ น”
อวินลัวเฟิ งมองลงไปจากนันจับจ้องจิงหลินมิวางตา
14
พลางมุมปากนางก็โค้งขึน “ข้าไม่มีเวลาจัดการกับเขา
ตอนนี เจ้าดูแลไปก่อนก็แล้วกัน ข้าขอจัดการกับพวก
จากนครโอสถก่อน แล้วข้าจะกลับมา”
นําเสียงเด็กสาวขึงขังโฉดร้ายยิงนัก จิงหลินได้ฟังแล้วก็
กายแข็งทือ เขาก้มศีรษะลงตําทันใด ปรารถนาอยากจะ
มุดหัวลงดินไปเสีย
15
หากเขารูเ้ ร็วกว่านี คงตัดสินใจจากแคว้นหลงหยวนไป

อย่างเด็ดขาดแล้ว หนีไปยังสถานทีไกลแสนไกลก็ดีกว่า
ถูกสตรีผนู้ ีจับกุมได้ เคราะห์รา้ ยทีโลกไม่มียารักษาความ
เสียใจ และถึงแม้จิงหลินจะสํานึกผิดเพียงไรก็หาได้มี
ประโยชน์ไม่
16
อวินลัวเฟิ งหาได้ชายตาแลเขาอีกต่อไปไม่ นางเบนสาย
ตากลับไปยังผูเ้ ฒ่าแห่งนครโอสถ ดวงตาทะมึน
เ**◌้ยมหาญของนางเปี ยมไปด้วยแววซุกซน
“นครโอสถทําร้ายท่านอาข้าได้อย่างไร ข้าจะให้พวกเจ้า
ชดใช้เป็ นพันเท่าภายในหนึงวัน!”
ผูเ้ ฒ่าหัวเราะเย้ยหยันพลางลุกขึนจากพืน สายตายัวยุก็

จรดลงบนร่างอวินลัวเฟิ ง “อวินลัวเฟิ งเอ๋ย เจ้าคิดว่านคร
โอสถส่งข้ามาคนเดียวอย่างนันรึ คึๆ ข้าอดบอกเจ้ามิได้
ว่าเจ้ามีโชดดีทีเดียว หากคุณหนูแห่งสํานักฌานแจ้ง
เรืองของเจ้าโดยตรงต่อนครโอสถ บางทีพวกเขาอาจส่ง
แต่เพียงผูฝ้ ึ กฌานขันพิภพมาก็เป็ นได้ อย่างไรก็ดี ใคร
เลย จะรูเ้ ล่าว่าโชคช่างเข้าข้างเจ้ายิงนัก ด้วยนครโอสถ
17
บังเอิญมายังหลงหยวนแห่งนีเพือจัดการธุระอืนด้วย พอ
ดิบพอดี เช่นนันเอง...”
เขายังมิทนั พูดจบ ก็บงั เกิดเสียงชราภาพยิงกว่าค่อยๆ

ลอยลงมาจากผืนฟ้า
“เด็กน้อยแห่งตระกูลอวินเอ๋ย ความสามารถของเจ้ากล้า
แกร่งจริงทีเดียว ซํายังเหนือกว่าท่านอา ของเจ้าด้วยซํา
หากนครโอสถต้องจัดการกับเจ้าแทน มิใช่ทา่ นอาเจ้า
บางทีอาจมีเพียงข้าทีจับเจ้าได้”
เหยียบเมฆมาอย่างนันรึ
18
ผูฝ้ ึ กฌานขันนภาอย่างนันรึ
อวินลัวเฟิ งชําเลืองมองไปยังยอดจอมยุทธเฒ่าผูป้ รากฏ

ตัวขึนในอากาศ พลางดวงตานางก็เริมขึงขังขึนเรือยๆ
นางไม่คิดเลยว่าผูฝ้ ึ กฌานขันนภาจะมาเยือนตระกู
ลอวิน! คราวนีนางประมาทไปจริง!
เหตุทีนางมิได้เปิ ดเผยพลังตนมาก่อนนันเป็ นเพราะนาง

คิดถึงนครโอสถ! สําหรับกลุม่ พลังเช่นนครโอสถแล้ว ผู้
แข็งแกร่งมักมีธุระปะปั งเสมอ! พวกเขาคงไม่สง่ ยอด
ฝี มือมายังตระกูลอวิน พวกเขาจึงเพียงแต่สง่ คนทีแข็ง
แกร่งกว่าตระกูลอวินหนึงระดับมาเท่านัน!
19
เรืองนีเป็ นเหตุให้ทา่ นอานางเสียงชีพหนีรอดมาได้เช่น
เดียวกัน!
การส่งยอดจอมยุทธขันนภามายังตระกูลอวินเล็กจ้อย
นันไม่จาํ เป็ นเลย! อย่างไรก็ดี หากคนเหล่านีล่วงรูถ้ งึ
พลังของอวินลัวเฟิ งแล้วละก็ เรืองก็คงกลับตาลปั ตร!
เช่นนันเอง อวินลัวเฟิ งจึงได้เร้นพลังทีแท้จริง ของนางมา
ตลอดครึงปี นี
แม้กระนันเอง นางก็มิได้คาดคิดเลยจริงๆ ว่ายอดจอม

ยุทธขันนภาจากนครโอสถจะมาจัดการธุระใกล้แคว้น
หลงหยวนพอดิบพอดี คราวนีโชคไม่เข้าข้างนางจริง
20
“เสียวเฟิ งเอ๋อร์” อวินชิงหย่าก้าวมาด้านหน้าอย่างไม่รบี
ร้อนแล้วจับมือนางแผ่วเบา ร่องรอยยิมปรากฏอยูบ่ น
ดวงหน้างามนัน “เจ้าคือความหวังของตระกูลอวิน ไม่วา่
อย่างไรก็หา้ มถูกทําร้าย”
นําเสียงบุรุษมีความมุง่ มันเด็ดเดียว ฟั งดูถือดีมิยาํ

เกรงความตาย
“ท่านอา” อวินลัวเฟิ งขมวดคิวแน่น “เราคือครอบครัว

เดียวกัน และข้าจะไม่ปล่อยให้ทา่ นเผชิญหน้ากับศัตรู
เหล่านีเพียงลําพัง!”
ถ้าเขาเป็ นผูฝ้ ึ กฌานขันนภาแล้วจะทําไมเล่า
21
ต่อให้นางต้องตาย นางก็จะไม่ยอมให้คนพวกนีแตะต้อง
ท่านอาของนางเด็ดขาด!
อวินชิงหย่าเผยยิม จากนันหันไปมองยอดจอมยุทธเฒ่า
ผูล้ อยอยูใ่ นอากาศ “หากข้าปลิดชีพตนเสียตอนนี พวก
เจ้าจะปล่อยครอบครัวข้าไปหรือไม่”
รอยยิมเบ่งบานขึนบนดวงหน้าเ**◌่ ยวของยอดจอมยุทธ
เฒ่า เผยให้เห็นซีฟั นดําเต็มปาก ดวงตาก็ถกู ปิ ดมิดด้วย
ริวรอย เกิดเป็ นเส้นสายแตกยับย่น
“ก่อนหน้านีข้าก็คงเห็นดีเห็นงามด้วยอยูห่ รอก ทว่าเด็ก
22
น้อยแห่งตระกูลอวินผูน้ ีอันตรายเกินไป หากไม่สงั หาร
นางเสียตอนนี ข้าเกรงว่าสักวันนางจะมาทําลายนคร
โอสถของข้าลงเป็ นแน่”
หัวใจอวินชิงหย่าดิงลงพลัน “ข้าเป็ นผูป้ ราบนายน้อย

แห่งนครลงในปี นนั ครอบครัวข้าไม่มีสว่ นเกียวข้องอัน
ใด”
“คิค”ิ ยอดจอมยุทธเฒ่าหัวเราะเบาๆ สองที เสียง

หัวเราะชราภาพนันคล้ายเปลือกไม้แห้ง ฟั งแล้วสากหู
ชวนให้คบั ข้องใจยิงนัก “หากเจ้าจะโทษใครก็จงโทษนาง
ทีเกิดมามีแซ่อวินเถิด! ใครใช้ให้นางเป็ นหลานสาว ของ
เจ้ากันเล่า”
23
เพราะนางเป็ นหลานสาวของเจ้านันละ! เพราะฉะนัน

คนจากตระกูลอวินทังหมดต้องตาย!
หัวใจอวินชิงหย่าค่อยๆ ดําดิงลงสูจ่ ดุ ตําสุดทีละน้อยๆ

พลางมือก็กาํ หมัดแน่น
24
ทันใดนันเองก็มีมือเข้ามากอบกุมกําปั นของเขาไว้แผ่ว
เบา “ท่านอา ข้าจะไม่ยอมให้ทา่ นต้องเจ็บปวดเพราะ
การกระทําของท่านเมือสิบปี ทีแล้ว” ดวงตาดําสนิทของ
เด็กสาวสดใสเปี ยมไปด้วยความมุง่ มันเด็ดเดียว หลัง
จากนัน นางก็เหลียวกลับไปทางยอดจอมยุทธเฒ่าด้วย
หางตา “ครังนีข้าประมาทเกินไปจริง! อย่างไรก็ดี หาก
คิดจะสังหารข้า ก็จงเตรียมตัวรับมือการโจมตีกลับของ
ข้าเอาไว้!”
“เด็กน้อย โอหังไปมันไม่ดีหรอกนะ”
นําเสียงยอดจอมยุทธเฒ่าแก่ชราแหบแห้งเหมือนเสียง
25
เล็บขูดโต๊ะแผ่วเบา ฟั งแล้วอึดอัดใจยิงนัก
“ท่านอา ไปยืนอยูห่ ลังท่านปู่ เสีย!” สีหน้าอวินลัวเฟิ ง

ค่อยๆ ขึงขังขึน “เยียหลิง เจ้าจงนําเหล่าทัพทังสองคุม้
กันพวกท่านด้วยชีวิต! อย่าให้ทา่ นปู่ หรือท่านอาได้รบั
บาดเจ็บแม้เพียงนิดเป็ นอันขาด!”
เมือเผชิญหน้ากับผูฝ้ ึ กฌานขันนภาแล้ว นางก็ไม่กล้า

ประมาทแม้แต่นิดเดียว ทีสุดแล้ว หากนางประมาทแม้
เพียงน้อย เมือเผชิญหน้ากับยอดจอมยุทธระดับนีแล้ว
คงได้ถกู ฝังอยูต่ รงนีเป็ นแน่ เช่นนันเอง นางจึงต้องตัง
สมาธิแรงกล้ากับการศึกครังนี!
26
“นายท่านโปรดวางใจ ต่อให้ตวั ตาย ข้าก็จะไม่ยอมให้
ท่านแม่ทพั หรือนายน้อยรองได้รบั บาดเจ็บ เป็ นอันขาด”
สีหน้าเยียหลิงขึงขังขณะรับรองด้วยท่าทีเคร่งขรึม
“เด็กน้อยเอ๋ย” ผูเ้ ฒ่าหัวเราะเสียงตํา “เปล่าประโยชน์น่า

หลังสังหารเจ้าแล้ว ตระกูลอวินก็จะไม่มีผใู้ ด รอดชีวิตไป
ได้แม้แต่คนเดียว”
“อย่างนันรึ” อวินลัวเฟิ งก้าวไปข้างหน้า “ข้าเกรงว่าคราว

นีการจะไม่เป็ นไปตามทีเจ้าหวังกระมัง”
นางเพียงแต่ตอ้ งซือเวลาเท่านัน! อวินเซียวบอกนางก่อน

จากไปว่าเขาจะกลับมายังตระกูลอวินใน วันทีสองอย่าง
27
แน่นอน นางเพียงแต่ตอ้ งตังรับไว้จนกว่าอวินเซียวจะ
กลับมา!
“ข้าบอกเจ้าแล้วว่าโอหังไปมันไม่ดี”
ยอดจอมยุทธพ่นลมออกจมูกแผ่วเบาอยูใ่ นอากาศ ร่าง

ของเขาเปรียบประหนึงคลืนควันขาวปรากฏขึน ต่อหน้า
อวินลัวเฟิ งรวดเร็วโดยพุง่ ผ่านอากาศมา ความเร็วของ
เขาชวนให้ตืนตะลึงยิงนัก! ว่องไวเสียจนใครก็มองตาม
ไม่ทนั แล้วมืออ่อนนุ่มนันก็มาถึงดวงหน้าอวินลัวเฟิ งเสีย
แล้ว
พลัก!
28
อวินลัวเฟิ งสะกดสีหน้าตนเอาไว้ ต้อนรับการโจมตีจาก
ยอดจอมยุทธเฒ่า ทันใดนันเอง นางก็รูส้ กึ ได้ถงึ พลัง
ฌานหนักหน่วงส่งเข้ามาสูอ่ วัยวะหยินหยางผ่านฝ่ ามือ
ของเขา
อวินลัวเฟิ งตรึงเท้าไว้กบั พืนแน่นประหนึงว่ามีรากงอก

เลือดสดแทบกระอักออกจากปากนางก็กลํากลืนลงไป
แล้วมุมปากก็โค้งขึนเป็ นรอยยิมอ่อนจาง
“พลังของยอดจอมยุทธขันนภาก็ไม่เท่าไรนี”
“ฮะ” ยอดจอมยุทธเฒ่ามิได้คาดคิดเอาไว้เลยว่าร่างกาย
29
ของอวินลัวเฟิ งจะทรงพลังถึงเพียงนี แล้วตัวก็อดตก
ตะลึงมิได้ “เด็กน้อย ข้าประเมินเจ้าตําไปจริงๆ ข้าปล่อย
ให้เด็กสาวอย่างเจ้าเติบโตไปมากกว่านีไม่ได้ เป็ นอัน
ขาด ไม่อย่างนันนครโอสถของข้าคงถูกเจ้าทําลายพินาศ
ย่อยยับไม่ชา้ ก็เร็ว”
คราวนียอดจอมยุทธเฒ่ามิได้ใช้ฝ่ามือนุ่มเพือโจมตี
อวินลัวเฟิ งอีกต่อไป หากแต่เป็ นกําปั นแทน ร่างกายนัน
เปล่งรังสีทลายผืนดินพวยพุง่ สีหน้าอวินลัวเฟิ งเคร่งขรึม
ดวงตาดําสนิทจับจ้องการเคลือนไหว ของยอดจอมยุทธ
เฒ่ามิวางตา
หลังจากนัน ยอดจอมยุทธเฒ่าก็ลงมือโจมตีอีกคราจน
ได้...
30
เมือเผชิญหน้ากับหมัดฤทธิแรงของยอดจอมยุทธเฒ่า
อวินลัวเฟิ งก็เอนตัวไปอีกด้านหนึงหลบหนึงหมัดได้อย่าง
หวุดหวิด ทว่าอีกหมัดก็พงุ่ เข้ามาอีกครังจากระดับเอว
พลัก!
กําปั นกระแทกเข้าให้ทีเอวอวินลัวเฟิ ง แล้วกายนางก็

ปลิวกระเด็นไปด้วยความเร็วสูง เลือดสดทะลักออกจาก
มุมปาก ดวงหน้างามนันซีดขาวราวกระดาษเปล่า
“เสียวเฟิ งเอ๋อร์!”
31
อวินลัวกับอวินชิงหย่าหน้าถอดสีดว้ ยความหวาดหวาด
หวัน แม้นเหล่าทัพหลายนายขวางทางไว้ พวกเขาก็ยงั
มุง่ ไปข้างกายอวินลัวเฟิ งด้วยฝี เท้าว่องไว
32
“เสียวเฟิ งเอ๋อร์ เจ้าเป็ นอย่างไรบ้าง”
อวินชิงหย่ารีบยืนแขนไปช่วยพยุงอวินลัวเฟิ งให้ยืนขึน
สายตาเย็นยะเยือกตวัดไปยังยอดจอมยุทธเฒ่า
“คนทีเจ้าต้องการสังหารคือข้า คนทีเจ้าประสงค์จดั การก็

คือข้า! หากบังอาจทําร้ายหลานสาวข้า ข้า อวินชิงหย่าผู้
นี จะไม่มีวนั ปล่อยเจ้าไปเด็ดขาด แม้ตอ้ งตายเป็ นผีก็
ตามที!”
อาภรณ์สีนิลทังหมดของชายหนุ่มกระเพือมไหวอยูใ่ น
1
สายลมแผ่วเบา เขายืนตรงท่ามกลางสายลมนัน สีหน้า
เด็ดเดียวมิยาํ เกรงความตาย
ยอดจอมยุทธเฒ่าลอยอยูใ่ นอากาศพักใหญ่ พลางรอย

ยิมน้อยก็ปรากฏเหนือริมฝี ปาก “แม้ตายกลายเป็ นผี
อย่างนันรึ ข้าเกรงว่าแค่นนเจ้
ั าก็คงไม่มีโอกาส!” ตระกู
ลอวินทุกคนต้องตาย โดยเฉพาะอวินลัวเฟิ ง นางเด็ก
น้อยคนนีมีความสามารถมากอย่างน่าตกใจเหลือเกิน
บัดนันเอง เสียงชราทีเมินเฉยทว่าเย็นชาก็ลอยมาจาก
ประตูเรือนตระกูลอวินพร้อมกับสายลมเย็นอ่อน “คน
ของนครโอสถนีช่างอวดเบ่งบารมีเสียจริง”
2
ยอดจอมยุทธเฒ่าผูล้ อยอยูก่ ลางเวหาขมวดคิวพลางหัน
มามองผูม้ าเยือนสองคนตรงประตู
เป็ นผูเ้ ฒ่าหนึงกับเด็กสาวอีกหนึง!
ผูเ้ ฒ่าห่มคลุมอาภรณ์ยาวจันทร์เสียว ดวงหน้าชราเผย

รอยยิมอ่อน สายตาเมินเฉยเย็นชาจับจ้องไปยัง ยอด
จอมยุทธเฒ่ามิวางตา ข้างกายผูเ้ ฒ่าปรากฏเด็กสาว
หน้าตาสะสวยคอยพยุง ดูทรงแล้วน่าจะอายุสกั สิบเจ็ด
สิบแปดปี
เด็กสาวผูน้ ีช่างสง่างามยิงนัก เครืองหน้าล้วนแล้วแต่เลอ

โฉม ดวงตาส่องสว่างกวาดสํารวจไปทัวบริเวณด้วยรอย
3
ยิมทระนง เห็นแวบเดียวก็รูว้ า่ เด็กสาวผูน้ ีเป็ นผูม้ ีชาติ
ตระกูลดีควรค่าแก่การเคารพ มิได้เป็ นคนธรรมดาอย่าง
แน่นอน
“ผูเ้ ฒ่าหนิง หนิงซิน” อวินลัวเมือได้เห็นทังคูป่ รากฏตัวก็

รูส้ กึ ใจชืนขึนมาทันใด แม้จวบจนกระทังบัดนี ตนยังไม่รู ้
แน่ชดั ถึงตัวตนทีแท้จริงของผูเ้ ฒ่าหนิง แต่ในเมือเขา
ปรากฏตัวขึนทีนีแล้ว ก็ยอ่ มหมายความว่าเขาสามารถ
ปิ ดบัญชีเรืองทังหมดได้
ผูเ้ ฒ่าหนิงมิได้ตอบรับอันใด พลางดวงตาเรียบสงบเย็น

ยะเยือกก็ชาํ เลืองมองไปยังยอดจอมยุทธเฒ่า ผูล้ อ่ งลอย
อยูก่ ลางเวหา จากนันเอ่ยถามด้วยนําเสียงเมินเฉยว่า “ลู่
อิน เจ้าไม่เพียงแต่อาวุโสกว่าร้อยปี เจ้ายังเป็ นถึงผูฝ้ ึ ก
4
ฌานขันนภาอีกด้วย ไม่กลัวชือเสียงตนตําตมลงด้วย
รังแกคนรุน่ หลังหรอกหรือ”
ดวงตาลูอ่ ินเริมจะขึงขังขึนมา “ผูเ้ ฒ่าหนิง เรืองของเรา

นครโอสถมิใช่กงการอะไรของตระกูลหนิงท่าน! แม้
อิทธิพลตระกูลหนิงของท่านจะมากล้น ทว่าก็เทียบกันมิ
ได้เลยกับภาคีแพทย์ หากท่านช่วยตระกูลอวิน ท่านก็ตงั
ตนเป็ นศัตรูกบั นครโอสถ เป็ นศัตรูกบั นครโอสถก็เท่ากับ
เป็ นศัตรูกบั ภาคีแพทย์”
ได้ฟังคําขู่ของลูอ่ ินดังนัน ผูเ้ ฒ่าหนิงก็ยมอ่

ิ อน “ภาคี
แพทย์มิสนใจธุระกงการของผูอ้ ืนดอก ส่วนข้าน่ะ ติดหนี
เด็กสาวแห่งตระกูลอวินนีไว้! หากเจ้าคิดแตะต้องตระกู
ลอวิน ข้าก็จะไม่ปล่อยผ่านไป”
5
สีหน้าลูอ่ ินเคร่งเครียด หากผูเ้ ฒ่าหนิงอยูท่ ีนี วันนีเขาคง
แตะต้องตระกูลอวินมิได้จริงๆ
ขณะสองผูเ้ ฒ่าเผชิญหน้ากันอยูน่ นั ผูเ้ ฒ่าหรงทีได้ยิน

ข่าวก็รุดรีมาทันใด เขาปาดเหงือออกจากใบหน้าพลาง
สับเท้าฉับๆ เดินมายังทังสอง
“ลูอ่ ิน เด็กสาวแห่งตระกูลอวินคนนีไม่เพียงแต่เป็ นผูท้ ีผู้

เฒ่าหนิงต้องการปกป้อง หอโอสถเองก็ติดหนีนาง ดังนัน
ข้าเองก็ไม่ยอมให้เจ้าทําร้ายพวกนางเช่นกัน!”
ลูอ่ ินชําเลืองมองผูเ้ ฒ่าหรงผูเ้ หงือแตกพลักอย่างเย็นชา
6
จากนันประกายเย็นยะเยือกก็สว่างวาบขึนในดวงตาชรา
นัน “หอโอสถเจ้าก็มายุม่ ย่ามกับกิจของผูอ้ ืนเหมือนกัน
รึ”
“คึๆ ” ผูเ้ ฒ่าหรงหัวเราะเสียดสี “ทังหอโอสถข้าและนคร

โอสถเจ้าต่างก็เป็ นสมาชิกภาคีแพทย์ กลุม่ อิทธิพลของ
เหล่าสมาคมแพทย์ในเครือได้ลงนามสัญญากันแล้วว่า
จะไม่เข่นฆ่าอีกฝ่ าย! ดังนันหาก นครโอสถจะทําร้ายข้า
พวกเจ้าก็ตอ้ งถูกขับไล่ออกจากภาคีแพทย์”
หัวใจลูอ่ ินดําดิงลงทีละน้อย ไม่คิดเลยว่าตระกูลอวินเล็ก

จ้อยนีจะมีสมั พันธ์อนั ดีกบั ทังผูเ้ ฒ่าหนิงและหอโอสถ ที
สุดแล้วเขาก็ยงั ประเมินอวินลัวเฟิ งตําไป...
7
ลูอ่ ินขมวดคิวแน่น จากนันเอ่ยถามเย็นชา “อย่าบอกนะ

ว่าเจ้าจะให้ขา้ ลืมมันไปเสีย”
ผูเ้ ฒ่าหรงครุน่ คิดอยูน่ าน “ทําไมเราไม่มาทําข้อตกลง

สามปี กนั เล่า ภาคีแพทย์จดั การประชุมสามัญขึนทุกๆ
สามปี และในช่วงเวลานี เหล่าแพทย์ทกุ คนก็จะมาเข้า
8
ร่วมการประชุมกัน! นอกเหนือจากนี จะเรียกว่าโชคเข้า
ข้างก็ได้ เด็กสาวจากตระกูลอวินผูน้ ีก็เป็ นแพทย์เช่น
เดียวกัน! เมือเวลานันมาถึง พวกเจ้าและตระกูลอวิน
ค่อยมาสะสางความแค้นกันทีการประชุม”
กล่าวจบ ผูเ้ ฒ่าหรงก็นิงไปครูห่ นึง “หากเจ้ายังดือดึงจะ

ทําร้ายผูค้ นจากตระกูลอวินในวันนีอยูอ่ ีก ข้าก็มีแต่ตอ้ ง
ต่อสูก้ บั เจ้าเท่านัน! กฎของภาคีแพทย์นนเปลี
ั ยนแปลงมิ
ได้ แม้คณ
ุ หนูใหญ่แห่งนครโอสถจะเป็ น ลูกศิษย์ของ
ประธานภาคี ชะตากรรมของเจ้าทีต้องถูกขับไล่ออกก็ไม่
สามารถเปลียนแปลงได้”
“ผูเ้ ฒ่าลูอ่ ิน!” ชายเฒ่าผูถ้ กู อวินลัวเฟิ งเตะกระเด็นไปนัน

รีบลุกขึนเดินมาข้างกายลูอ่ ินด้วยสีหน้า หวาดหวัน “ไป
9
กันเถอะ!”
ในทีสุด ลูอ่ ินก็ยอมตามถ้อยคําผูเ้ ฒ่าหรง เขาสะบัดชาย

แขนเสือเล็กน้อยจากนันหันไปจ้องหน้าอวินลัวเฟิ งก่อน
จากไป “เด็กน้อย ข้าจะรอเจ้าอยูท่ ีภาคีแพทย์ในอีกสาม
ปี ! หวังว่าเจ้าจะมีชีวิตรอดถึงป่ านนันมาพบข้าได้!”
อวินลัวเฟิ งเลิกคิวขึน “ข้าเองก็ขอมอบหนึงประโยคเป็ น

ของทีระลึก หวังว่าเจ้าจะไม่ตายก่อนหน้านัน!”
“คึๆ” ลูอ่ ินหัวเราะเสียงแหบ “ข้ายังจะยืนยันอีกที เกิดมา

เป็ นคนแล้วก็อย่าโอหังไปนัก มันไม่ดี!” กล่าวจบ เขาก็ไม่
พูดอะไรต่อพลางกายชราก็หายลับไปท่ามกลางฝูงชน
10
อย่างว่องไว
คนอืนๆ จากนครโอสถก็รบี รุดจากตามฝี เท้าลูอ่ ินไป เฝ้า

มองผูค้ นเหล่านันจากไป ความมุง่ มันทีจะแข็งแกร่งยิง
ขึนก็ฝังรากลึกลงในจิตใจของอวินลัวเฟิ งอีกครา แม้จะ
แข็งแกร่งปานใด ก็ยอ่ มมีผอู้ ยูเ่ หนือกว่าเสมอ ท่ามกลาง
แคว้นหลงหยวนนีนางได้ชือว่าเป็ นผูแ้ ข็งแกร่งทีสุด ทว่า
ผืนแผ่นดินทังผืนช่างกว้างใหญ่เหลือแสน มีผคู้ นอีกมาก
ทีอยูเ่ หนือกว่านาง!
ต้องมีพลังอํานาจเพียงพอเท่านัน คนอืนจึงจะมาข่มเหง
มิได้!
11
“ขอบคุณสําหรับก่อนหน้านี” อวินลัวเฟิ งละสายตาจาก
ฝูงชนพลางหันไปหาผูเ้ ฒ่าหนิงและผูเ้ ฒ่าหรง ผูร้ บี รุดมา
ทีนี กล่าวขอบคุณทังสองด้วยความจริงใจ
ผูเ้ ฒ่าหนิงยิมอ่อนจาง “ข้าบังเอิญอยูใ่ นแคว้นหลงหยวน

พอดีช่วงสองสามวันนี ได้ยินข่าวอวินชิงหย่ายังมีชีวิตอยู่
เช่นกัน ก็เกรงว่าผูค้ นจากนครโอสถต้องมาชวนตระกู
ลอวินทะเลาะเป็ นแน่ จึงได้รบี รุดมายังทีนี อย่างไรก็ดี
เถิด ผูเ้ ฒ่าหรง ท่านอยูห่ า่ งเรือนตระกูลอวินไปไม่เท่าใด
แต่กลับมามิได้ไวไปกว่าข้าเลย”
ผูเ้ ฒ่าหรงยิมแหย “เรืองนี...”
12
ได้เห็นสีหน้าอับอายของผูเ้ ฒ่าดังนัน ผูเ้ ฒ่าหนิงก็อด
แหย่เขามิได้ “อย่าบอกนะว่าท่านมัวเล่นอยูก่ บั เด็ก
สาวๆ จึงได้มาช้าเหลือเกิน”
บัดนันเอง ทังดวงหน้าผูเ้ ฒ่าหรงก็แดงจัดพลางกระแอม

ไอแห้งๆ สองที “มิใช่การเทียวเล่นกับเด็กสาวๆ ดอก ก็
แค่พดู คุยกันอย่างใจถึงใจกับเพือนเก่าเท่านัน เพียงแต่
สนทนากัน...”
“ตัวท่านเหม็นกลินชาดไปหมดแล้ว ท่านไปเสวนากัน
แบบใจถึงใจกันบนเตียงอย่างนันรึ”
“ฮิๆ ” อวินลัวเฟิ งอดหัวเราะเบาๆ มิได้ ไม่นานนักเมือ
13
เห็นสายตาผูเ้ ฒ่าทังสองมองมายังนาง เด็กสาวก็หบุ ยิม
ลงเล็กน้อย “ข้าเพียงแต่ไม่คิดว่าผูเ้ ฒ่าหรงจะสดชืน
กระปรีกระเป่ าถึงปานนีแม้มีอายุอานามมากแล้ว เชิญ
พวกท่านทังสองเสวนากันต่อไปเถิด เชิญ...”
สีหน้าผูเ้ ฒ่าหรงหมองคลํา ท่าทีก็ยงอั

ิ บอาย อยากจะมุด
หัวหนีไปให้ไกลเสียนี
“แม่หนูอวินเอ๋ย เจ้าไม่มีเรืองอืนให้ตอ้ งจัดการหรอก

หรือ” ผูเ้ ฒ่าหรงพยายามอย่างยิงทีจะเปลียนหัวข้อการ
เสวนาไปเป็ นจิงหลินผูบ้ ดั นีนอนแผ่หราอยูบ่ นพืน
ผูเ้ ฒ่าหนิง ตาแก่ครําครึนี บังอาจเปล่งวาจาเหล่านีต่อ
14
หน้าอวินลัวเฟิ งผูน้ ีอย่างนันรึ แล้วเขาจะเอาหน้าไปไว้ ที
ใดกันเล่า ทีสําคัญ ประชาชนคนหลงหยวนต่างก็อยูท่ ีนี
กันพร้อมหน้าพร้อมตา อย่างนีเรียกว่าถูกหลูเ่ กียรติกนั
อย่างไม่เหลือดี!
หลังจิงหลินผูบ้ ดั นีนอนแผ่อยูบ่ นพืนได้ยินว่าผูเ้ ฒ่าหรง

เปลียนหัวข้อการสนทนามาเป็ นตน ร่างทังร่างก็แข็งทือ
ขึนมาทันใด
15
ตอนที 322 การกลับมาของอวินเซียว (1)
“ท่านแม่ทพั อวิน คุณหนูใหญ่อวิน” จิงหลินกล่าวด้วยสี

หน้าครําครวญ “ข้าเป็ นคนโง่งม สบประมาทพวกท่านทัง
สองเอาไว้ อา ซํายังนายน้องสองแห่งตระกูลอวินอีก
16
ด้วย! ข้าสมควรตาย แต่ขา้ ขอร้องวิงวอน ต่อท่านให้
ปล่อยข้าไปเถิด ข้ารับรองว่าตังแต่นีเป็ นต้นไป ข้าจะ
หายตัวไปโดยปราศจากร่องรอย ไม่ปรากฏตัวขึนต่อหน้า
พวกท่านอีกแล้ว”
“สํานึกผิดแล้วรึ” อวินลัวเฟิ งยกริมฝี ปากขึนยิมอ่อน “ไม่

คิดว่ามันสายเกินไปแล้วหรือ”
นางค่อยๆ ย่างไปทางจิงหลิน
แม้เด็กสาวจะคงรอยยิมไว้มิจางหาย รอยยิมของนางก็
ทําให้จิงหลินรูส้ กึ ถึงลมเย็นพัดผ่านหัวใจ แล้วร่างทังร่าง
ก็สนเทิ
ั มอย่างสะกดกลันเอาไว้มิได้
17
“คุณหนูอวิน ข้าผิดไปแล้ว ข้ารูแ้ ล้วว่าทําผิดพลาดไป
จริงๆ ได้โปรดปล่อยข้าไปเถิด แล้วข้าจะไม่บงั อาจทําผิด
ซําสองอีก”
จิงหลินตาลีตาเหลือกหมอบกราบเสียจนศีรษะกระแทก
พืน ดวงหน้าก็เปี ยมไปด้วยความหวาดหวัน มิหลงเหลือ
ท่าทีหยิงยโสเช่นดังเดิมอีกต่อไป
“สิบปี ทีแล้ว ท่านปู่ ขา้ ก็มาขอร้องเจ้าแบบเดียวกัน”

อวินลัวเฟิ งยกรอยยิมเล็กน้อยมองลงไปยังจิงหลิน ผูค้ กุ
เข่าลงเบืองหน้า “เจ้าจําได้ไหมว่าได้พดู อะไรไว้กบั ท่านปู่
ข้า”
18
กายจิงหลินสันเทิม ทัวทังร่างสันไหวอย่างควบคุมมิได้
ดวงตาก็ฉาบไปด้วยความหวาดกลัว ใจประสงค์อยาก
จะวิงวอนขอร้องขอความเมตตาต่อไป ทว่าลําคอก็
เหมือนถูกบีบจนเปล่งถ้อยคําอันใดออกมามิได้
“ในปี นนั เจ้าเห็นท่านปู่ ขา้ คุกเข่าลงต่อหน้าเจ้าขอร้องให้

เจ้าช่วยท่านอาของข้า เจ้าบอกท่านปู่ ขา้ ว่า ต่อให้ทา่ นปู่
ข้าหมอบกราบเจ้าจนตาย เจ้าก็จะไม่ช่วยเขา”
จิงหลินกําหมัดแน่น ฉากในปี นนยั

ั งคงชัดเจนอยูใ่ นจิตใจ
ทว่าบัดนีบทบาทได้เปลียนไปแล้ว เป็ นเขาแทนทีคุกเข่า
ลงวิงวอนขอร้อง
19
อย่างนีเขาเรียกว่าตาต่อตาโดยแท้!
“จิงหลินเอ๋ย” อวินลัวเฟิ งก้มลงกวาดตามองเขา “ครึงปี ที

แล้ว เจ้ากับองค์รชั ทายาทออกมาบังคับให้ทา่ นปู่ ขา้ ถอน
การหมันหมาย บัดนัน เจ้าพล่ามถ้อยคําอย่างเช่นข้าไม่
สามารถฝึ กฝนฌานได้ชวชี
ั วิต! ส่วนข้า ก็บอกเจ้าไปว่า
ด้วยลําพังปั ญญาของเจ้านันไม่มีทางรักษาร่างกายของ
ข้าได้”
อวินลัวเฟิ งนังยองลง ปลายนิวลูบผ่านลําคอจิงหลินแผ่ว

เบา ทําให้กายของเขาสันเทิม
20
“คุณหนูอวิน ข้าขอร้อง...”
ดวงตาจิงหลินวิงวอน ลําคอก็แห้งผาก เปล่งแต่ละถ้อย

คําสันๆ เหล่านีออกมาด้วยความลําบาก ด้วยลําคอตีบ
ตัน แล้วมือประหนึงหยกก็คว้าจับเข้าทีลําคอของเขา
จากนัน ความอึดอัดก็พลันแผ่นซ่านไปทัว ทังหัวใจ
“เจ้าวางใจเถิด ข้าไม่ปล่อยให้เจ้าตายดอก! ข้าเพียงแต่

จะให้เจ้าไปอยูห่ ลังสวนเป็ นเพือนเล่นกับคู่ พ่อลูกเกาถู!”
จิงหลินเบิกตาขึน มิอาจแม้กระทังเปล่งเสียงใดๆ ออกมา

ได้ทนั ก่อนฝ่ ามืออวินลัวเฟิ งจะกระแทกอัด เข้าให้ทีหน้า
อก บัดนันเอง เขาก็รูส้ กึ ว่าจุดตันเถียนของตนถูกทําลาย
21
“เกาถูไว้ใจเจ้ายิงนัก แต่เจ้ากลับหนีหายยามได้กลิน
สถานการณ์พลิกผัน ข้าว่าเขาคงอยากเห็นหน้าเจ้ามาก
ทีเดียวเชียว ชิงเหยียน โยนเขาทิงไว้หลังสวนให้ไปเป็ น
เพือนเล่นกับคูพ่ อ่ ลูกเกาถูเสีย!”
“เจ้าค่ะคุณหนู” ชิงเหยียนเริงร่าเดินตรงไปข้างจิงหลิน
จากนันยกร่างเขาปลิวก่อนมุง่ หน้าไปยัง หลังสวนด้วย
ท่าทีเบิกบาน
***
ณ หลังสวนจวนแม่ทพั
22
ในลานอันไกลโพ้น ปรากฏวัชพืชขึนรกครึมเต็มพืนที
บัดนีทีมุมลาน ร่างเกาหลิงขดกลมพลางฟั งเสียงความ

เคลือนไหวจากด้านนอกด้วยสายตาว่างเปล่า เขาอยาก
หนีไป ทว่าองครักษ์ตระกูลอวินก็รกั ษาการแน่นหนา
เหลือเกิน ทุกครังก่อนเขาทันได้ทาํ อะไร ตระกูลอวินก็จะ
รูท้ นั และนําไปสูก่ ารถูกรุมอัดจนน่วม!
บัดนันเองก็ได้ยินเสียงหญิงรับใช้สองนางดังมาจากด้าน
นอกประตู
“เขียวน้อย คุณหนูเราช่างไร้เทียมทานจริงๆ ! ยอดจอม
23
ยุทธจากนครโอสถเพิงมาเมือตะกี คุณหนูเราก็เตะเขา
เสียจนปลิวกระเด็น คุณหนูยอดเยียมเหลือเกิน ข้าชักจะ
หลงใหลนางเสียแล้วสิ”
“ก็เป็ นเรืองปกติอยูแ่ ล้ว คุณหนูของเราเป็ นผูฝ้ ึ กฌานขัน

พิภพนะ นางต้องไร้เทียมทานอยูแ่ ล้ว! ข้าตัดสินใจแล้ว
ว่าจะให้คณ
ุ หนูเป็ นเทพธิดาของข้าในอนาคต หากใคร
24
มาปากพล่อยใส่นาง ข้าจะสูย้ ิบตาประหนึงว่าเป็ นเรือง
ความเป็ นความตายของข้าทีเดียว”
เกาหลิงมิทนั ได้ยินถ้อยคําอืน เขาเพียงแต่ได้ยินอะไร

บางอย่างเกียวกับผูฝ้ ึ กฌานขันพิภพ
อวินลัวเฟิ งเป็ นผูฝ้ ึ กฌานขันพิภพอย่างนันรึ
เป็ นไปไม่ได้ เป็ นไปไม่ได้เด็ดขาด วิชาการแพทย์นางก็วา่

ไร้เทียมทานแล้ว เป็ นไปไม่ได้ทีพลังฌาน ของนางจะแข็ง
แกร่งถึงปานนันด้วย! ทีสําคัญ ใครๆ ก็รูว้ า่ อวินลัวเฟิ ง
เป็ นสวะ!
25
“หุบปาก พวกเจ้าทังหมดหุบปาก!” เกาหลิงตะเบ็งเสียง
โกรธแค้นแล้วรีตรงไปทางลาน
วิงไปไม่ทนั ไรเสียด้วยซํา เขาก็ถกู องครักษ์ผรู้ กั ษาการอยู่

หน้าประตูเตะปลิวกระเด็นร่วงหล่นลงพืนอย่างน่าสังเวช
เสียแล้ว
“อวินลัวเฟิ งจะเป็ นผูฝ้ ึ กฌานขันพิภพได้อย่างไร นางเป็ น

สวะ สวะ!” สีหนาเกาหลิงเริมจะคลังขึนมา พลางกรีด
ร้องครําครวญ “ให้อวินลัวเฟิ งมาหาข้าทีนีซิ นางเป็ น
สวะ!”
ครันหญิงรับใช้สองนางได้ยินถ้อยคําเกาหลิง ดวงตา
26
พวกนางก็เปี ยมล้นด้วยโทสะพลางรีตรงเข้ามา สูล่ าน
ด้วยท่าทีเกรียวกราด
“กล้าดีสบประมาทคุณหนูของข้าเรอะ! เห็นๆ กันอยูว่ า่

คุณหนูของข้าเป็ นอัจฉริยะ นางเพียงแต่เร้นซ่อนความ
สามารถตนไว้เป็ นอย่างดีเท่านัน เจ้าเอาอะไรมาหลู่
เกียรตินาง เทียบกันแล้วเจ้านันละสวะตัวจริง!”
“ใช่แล้ว ความสามารถของคุณหนูขา้ สูงส่งมาโดยตลอด

ทีนางมิได้เปิ ดเผยพลังของตนมานานแสนนานต้องเป็ น
เพราะนางประสงค์จะล้มเลิกการแต่งงานกับเจ้าแน่ๆ !
หากเจ้าล่วงรูถ้ งึ ความสามารถของคุณหนูขา้ เข้า เจ้าจะ
ไม่ตามติดนางทุกเมือเชือวันเลยรึ เคราะห์ดีทีนางซ่อน
ตัวเอาไว้ รอให้สารเลวเห็นแก่ตวั อย่างเจ้าโผล่หางออก
27
มาเอง”
ร่างเกาหลิงค่อยๆ ร่วงลงสูพ่ ืน ดวงตาก็เผยร่องรอย

ความสินหวัง รูด้ ีวา่ ถ้อยคําทีหญิงรับใช้กล่าวมานันไม่
ผิด หากตนรูล้ ว่ งหน้าว่าอวินลัวเฟิ งมีความสามารถสูงส่ง
ถึงปานนี เขาคงไม่มีทางล้มเลิกการแต่งงาน กับ
นางอย่างแน่นอน!
“ฮึม” หญิงรับใช้เตะเข้าให้ทีเกาหลิงอย่างแรง “คิดว่าตัว

เองยังเป็ นองค์รชั ทายาททีอยูเ่ หนือหัวทุกคนอยูอ่ ีกรึ บัด
นีเจ้าก็เป็ นเพียงเพือนเล่นของเจ้าหนูทีคุณหนูเราเลียง
เอาไว้! สถานะของเจ้าตําต้อยยิงกว่าพวกเรา เสียอีก!”
28
เกาหลิงดูเหมือนจะได้ยินคําว่าหนูก็กายสันเทาขึนมาทัน
ใด แววตาเปลียนจากความสินหวังเป็ น ความหวาดหวัน
ทุกวันนีเขาถูกทรมาน! เมือใดทีเจ้าหนูนนเบื
ั อหน่ายขึน
มา ก็จะมาแกล้งแหย่เขา! ทว่า การแหย่ของมันทําให้
ใครคนหนึงสินชีพได้เลยทีเดียว! เกาถูถกู มันแหย่เสียจน
อยูใ่ นสภาพกึงเป็ นกึงตาย และบัดนีก็มีเพียงเขาเหลืออยู่
ตัวคนเดียว แล้วเขาจะทนถูกเจ้าหนูนีแหย่ไปได้อีกสักกี
นํา
ถ้าหากว่า... อวินลัวเฟิ งมิได้เร้นความสามารถของนาง

เอาไว้ บางทีป่านนีเขาคงได้แต่งงานกับนาง ไปแล้ว บาง
ทีเขาคงได้ยืมมือนางต่อต้านทําลายสํานักฌานด้วย...
โชคร้ายทีโลกนีไม่มียารักษาความเสียใจ! เขาต้องใช้
29
ชีวิตต่อไปด้วยความเสียใจเสียดายเท่านัน!
ขณะเกาหลิงกําลังสินหวังอยูพ่ อดีนนั ชิงเหยียนตัวน้อย

ก็แบกจิงหลินเดินมายังลาน จากนันโยนร่างบุรุษบนไหล่
ลงพืน
“พวกเจ้าทําได้ดีมาก” ชิงเหยียนปรบมือแล้วหันไปหา
หญิงรับใช้ทงสองข้
ั างๆ กัน “ข้าได้ยินทีพวกเจ้าพูดก่อน
หน้านีแล้ว อีกประเดียวข้าจะรายงานเรืองของพวกเจ้า
ทังสองให้คณ
ุ หนูได้ฟัง แม้พวกเจ้าจะไม่อาจเข้าร่วม
เหล่าทัพเหล็กกล้าและเหล่าทัพเพลิงพิโรธได้ พวกเจ้าก็
ยังจะได้เลือนตําแหน่งขึนเป็ นหัวหน้าหญิงรับใช้ของตระ
กูลอวินอยูด่ ี”
30
หญิงรับใช้ทงสองต่
ั างก็รูส้ กึ เบิกบานลึกๆ ข้างใน “ขอบ
คุณเจ้าค่ะท่านชิงเหยียน”
ชิงเหยียนเผยยิม จากนันชําเลืองมองจิงหลินทีตนเพิง
โยนลงไปบนพืนเป็ นครังสุดท้ายก่อนหันเดินออกไปนอก
ลาน
“จิงหลิน” เกาหลิงชําเลืองมองชายเฒ่าซึงถูกชิงเหยี
ยนโยนลงบนพืนแล้วสีหน้าก็เปลียนทันใด “ไอ้เฒ่าสาร
เลว เจ้าทิงพวกเราไปในวันนันเรอะ! หนีไปได้แล้วอย่าง
ไรเล่า สุดท้ายเจ้าก็ตอ้ งมาอยูเ่ ป็ นเพือนพวกข้าทีนีอยูด่ ี
ฮ่าๆๆ!”
31
เกาหลิงเสียสติไปโดยสินเชิง เสียงกู่รอ้ งตะโกนคลังเป็ นที

ได้ยินไปทัวทังเรือนตระกูลอวิน หลังจากนัน เขาก็ทบุ ตี
จิงหลินประหนึงคนบ้า ปากอ้างับเข้าเนือ ได้ยินเสียงฉีก
กระชากจากนันก้อนเนือก็หลุดติดปากมา ปากชายหนุ่ม
เปื อนเลือดสด แลดูมาดร้ายดีแท้นกั
ก่อนจิงหลินทันตะโกนร้องขอความช่วยเหลือเสียด้วยซํา
เขาก็สนสติ
ิ ไปเสียก่อนด้วยทนพิษบาดแผลมิไหว...
...
1
ณ สํานักฌาน บนยอดเขาไม่ไกลไปจากแคว้นหลง
หยวน
บริเวณเทือกเขาแห่งนีเต็มไปด้วยภัยอันตรายนับคณา
หากมิใช่ลกู ศิษย์ลกู หาของสํานักฌานก็ไม่อาจรอดชีวิต
ออกไปจากบริเวณดังกล่าวได้
อย่างไรก็ดี บัดนี เบืองหน้าประตูใหญ่ของสํานักฌานก็

ปรากฏบุรุษผูห้ นึงหยุดยืนนิงอยู่ หน้ากากของเขากําจาย
รังสีเย็นยะเยือก ดวงตาเ**◌้ยมเกรียมไร้ความรูส้ กึ ส่วน
ริมฝี ปากแดงใต้หน้ากากก็เม้มแน่นเป็ นเส้นตรง
บัดนันเองก็บงั เกิดเสียงฝี เท้ารีบเร่งแล้วซือฉยง หัวหน้า
2
สํานักฌานก็ปรากฏตัวขึนนํากลุม่ คนมาต้อนรับชาย
หนุ่ม บางทีอาจเป็ นเพราะเขาวิงควบมาเสียเร็ว เหงือจึง
ได้แตกเต็มหน้าผาก
เมือเห็นบุรุษเย็นชายืนอยูด่ า้ นนอกด้วยการชําเลืองมอง
เพียงแวบเดียว เขาก็รบี รุดมาทันใด “จักรพรรดิปีศาจ ไย
ท่านจึงได้มาทีนี”
สายตาไร้ความรูส้ กึ ของชายหนุ่มจรดลงบนร่างซือฉยง
เสียงนันตําและแหบแห้ง ทว่าใครได้ฟังแล้วก็ตอ้ งกลัวหัว
หดอยูภ่ ายใน
“ซือเซวียนอยูไ่ หน”
3
ซือฉยงทําหน้าเซ่ออยูค่ รูห่ นึง สายตามีแววตืนตะลึง
บุรุษผูน้ ีมิเคยชายตาแลผูใ้ ดมาก่อน ก่อนหน้านีทีเขามา
เยือนสํานักฌาน ลูกสาวตนก็จงใจเดินผ่านเขาถึงสอง
ครังสองครา ทว่าเขาก็ทาํ เป็ นไม่รูไ้ ม่ชี
เขามิได้คาดคิดมาก่อนเลยว่าบุรุษผูน้ ีจะเอ่ยนามลูกสาว
ตนออกมาจากปากตัวเองในวันนี หรือโชคจะเข้าข้างซือ
เซวียน เปิ ดโอกาสให้นางผูกสัมพันธไมตรีกบั บุรุษผูน้ ี
แล้ว
“จักรพรรดิปีศาจ โปรดตามข้ามาก่อนเถิด ลูกสาวข้าเพิง

กลับมายังสํานักฌานเมือคืนวาน ข้าจะส่งคนไปตาม
4
นางเดียวนี”
หัวใจซือฉยงเปี ยมล้นไปด้วยความเบิกบาน หากแต่งซือ

เซวียนกับจักรพรรดิปีศาจได้ จากนีต่อไปตําแหน่งแห่ง
หนของตนบนผืนแผ่นดินนีก็จะยิงสูงส่งขึนไปอีก
ชายหนุ่มเดินเข้าสูส่ าํ นักฌานเงียบงันภายใต้อาภรณ์สี
ดําสนิทพลิวไหวอยูใ่ นสายลม กําจายรังสีเมินเฉย
บรรยากาศในห้องเขียนหนังสือของสํานักฌานนันเคร่ง
เครียดและขึงขัง
ซือฉยงลอบชําเลืองมองชายหนุ่มเย็นชาผูน้ งบนเก้
ั าอีอยู่
5
เนืองๆ แล้วก็อดเหงือแตกออกหน้าผากมิได้ ตังแต่
จักรพรรดิปีศาจตามเขาเข้ามาในสํานักฌาน ก็มิได้เปล่ง
วาจาใดๆ อีกเลย ไม่วา่ จะพยายามประจบสอพลอสัก
เท่าไร จักรพรรดิปีศาจก็ไม่ชายตาแลตนเลยแม้แต่นอ้ ย
หากจักรพรรดิปีศาจหลงใหลในตัวซือเซวียนจริง เขาก็
ควรถามไถ่อะไรเกียวกับนางบ้างแทนทีจะ นิงเงียบอยู่
อย่างนีมิใช่หรือ ขณะลังเลอยูน่ นั ประตูหอ้ งเขียนหนังสือ
ก็ถกู ผลักเปิ ดออก แล้วซือเซวียนก็เม้ม ริมฝี ปากบางเล็ก
น้อยพลางลุกลีลุกลนก้าวเข้ามาในห้อง
“ท่านพ่อ” ซวือเซวียนมองไปยังอวินเซียวอย่างระมัด
ระวังส่วนภายในก็ยงหวั
ิ นประหม่า
6
นางไม่คิดหรอกว่าอวินเซียวมาเยือนเพราะหลงใหลใน
ตัวนาง! ชายผูน้ ีต้องมาระบายความแค้นเรืองอวินลัว
เฟิ งเป็ นแน่ หากนางรูว้ า่ เขาจะปรากฏตัว ก็คงไม่กลับมา
ยังสํานักฌานเร็วปานนี
อย่างไรก็ดี คนทีนางทิงไว้ทีหลงหยวนก็รายงานว่ามิเห็น
อวินเซียวกลับมามิใช่หรือ เขาไม่ได้กลับไปยังเรือนอวิน
เสียด้วยซํา แล้วเขาจะล่วงรูถ้ งึ สิงทีนางทําได้อย่างไรเล่า
คิดดังนัน ซือเซวียนก็คอ่ ยๆ สงบจิตใจทีแตกตืนลง แล้ว
เรียกความมันใจหันมองชายเย็นชาผูน้ งอยู
ั เ่ บืองหน้านาง
ทันใดนันเองชายหนุ่มก็ลกุ ยืนขึนจากเก้าอีก่อนย่างเท้า
เชืองช้าพลางเปล่งรังสีเ**◌้ยมเกรียม เสียงซึงมีพลังล่อ
7
ลวงผูค้ นค่อยๆ ก้องสะท้อนอยูใ่ นหูซือเซวียน
“ข้าได้ยินมาว่า... เจ้าหลงใหลข้าอยูร่ ”ึ
ซือเซวียนชําเลืองมองไปยังบุรุษเย็นชาเบืองหน้าจากนัน
กัดริมฝี ปากแดงของตนด้วยความหวาดหวัน “ใช่แล้ว
อวินเซียว ข้าหลงใหลท่านอยู!่ ”
ฟ้าดินเท่านันทีรูว้ า่ นางต้องรวบรวมความกล้ามาก
เท่าใดเปล่งวาจาดังกล่าวออกไป หลังจากนัน นางก็รูส้ กึ
ว่าร่างกายอ่อนระโหยโรยแรงแทบร่วงหล่นลงพืน
“ถ้าเช่นนัน...” อวินเซียวนิงไปครูห่ นึง “เรืองตระกูลอวินก็

8
เป็ นฝี มือเจ้าใช่หรือไม่”
สีหน้าซือเซวียนเปลียนไปพลางนางก็กระถดถอยหลังไป
สองก้าวด้วยความสะพรึง ดวงหน้าถอดสีซีด กายลออ
สันเทิมมิหยุด เหงือเย็นเฉียบแตกพลัก
9
เขารู!้
ใช่แล้ว บุรุษผูน้ ีย่อมต้องรู!้
หลังล่วงรูถ้ งึ เหตุการณ์ดงั กล่าว ชายหนุ่มก็มิได้กลับไป

ยังตระกูลอวินก่อนด้วยซํา ทว่าตรงดิงมายัง สํานักฌาน
เพือตามหานางทันที
“ซือเซวียน” หัวใจซือฉยงชักจะเริมเห็นเค้าลางไม่ดี “เกิด

อะไรขึนกันแน่ร”ึ
เขาเคยบอกนางไว้แล้วว่าห้ามยัวยุจกั รพรรดิปีศาจเป็ น
อันขาด ทว่าตนก็ไม่คิดเลยว่านางจะไปยัวยุเขาเข้าจน
10
ได้!
“ข้า...” ริมฝี ปากซือเซวียนสันไหวเล็กน้อย “ข้ามิได้มี

เจตนา ข้าเพียงแต่...”
ข้าเพียงแต่อยากครอบครองเขามากเหลือเกินเท่านัน!
“เจ้ายุยงเกาเส่าเฉิน ผูฝ้ ึ กฌานขันสูงระดับสูงเหล่านัน

เจ้าก็เป็ นผูส้ ง่ ไปเช่นเดียวกัน” อวินเซียวดูเหมือนรําพึง
รําพันกับตัวเอง ทว่าสายตาเย็นยะเยือกนันก็จอ้ งเขม็ง
มายังซือเซวียน “เจ้าได้ก่อเรืองร้ายแรงแสนสาหัส สํานัก
ฌานมิอาจปกป้องเจ้าได้อีกต่อไป”
11
ซือเซวียนก้าวถอยไปจนหลังติดกําแพง “ข้ามิได้ทาํ ร้ายอ
วินลัวเฟิ งสักหน่อย ข้าเพียงแต่อยากให้นางแต่งงานกับ
เกาเส่าเฉินเท่านัน ทีสําคัญ นางก็ยงั มีชีวิตอยูด่ ีมิใช่ร”ึ
เผียะ!
ฝ่ ามือฟาดลงมาแล้วสีหน้าซือฉยงก็ถอดสีซีดขาวพลาง
กล่าววาจาดุเดือดว่า “หุบปาก ใครอนุญาตให้เจ้า
สนทนากับจักรพรรดิปีศาจด้วยท่าทีเช่นนีกัน”
หลังสังสอนซือเซวียนแล้วซือฉยงก็รบี หันกลับมาหาอวิน
เซียว ปาดเหงือเย็นออกจากหน้าผากจากนันกล่าวด้วย
ท่าทีพินอบพิเทา “จักรพรรดิปีศาจ ซือเซวียนรูซ้ งถึ
ึ ง
12
ความผิดของตนแล้ว ซํานางก็มิได้กระทําการ อันใดให้
เป็ นทีเสียหายถาวร ข้าขอวิงวอนท่าน...”
สายตาเมินเฉยของชายหนุ่มค่อยๆ กวาดมาทางซือฉยง
เพียงสายตาก็ทาํ ให้ซือฉยงก็รูส้ กึ หายใจลําบาก แล้ว

ความกลัวตายก็ออ้ ยอิงอยูใ่ นใจ รับประกันได้วา่ หาก
เอือนเอ่ยวาจาปกป้องซือเซวียนออกไปอีกแม้เพียงคํา
เดียว คนทีตายคงไม่ใช่ซือเซวียนแล้ว แต่เป็ นตนแทน!
ซือฉยงทําใจแข็งแล้วกล่าวว่า “จักรพรรดิปีศาจ ในเมือ

ซือเซวียน แม่เด็กคนนีทําให้ทา่ นระคายเคือง ข้าก็จะ
มอบตัวนางให้ทา่ นได้ลงโทษ!”
13
แม้ซือเซวียนจะเป็ นบุตรีคนโปรด แต่ถงึ ตนรักลูกสาวผูน้ ี
ปานใด ก็ไม่ประสงค์ทีจะลากสํานักฌานทังก๊ก เข้าไป
เกียวข้องพัวพัน พลังของจักพรรดิปีศาจนันน่าสะพรึง
กลัวเกินไป กล้าแกร่งเสียนจนเขามิอาจต่อต้านได้! เช่น
นันเอง เพือสํานักฌาน เขาจําต้องสละนางไปเสีย
“ท่านพ่อ!” ซือเซวียนตะโกนลันอย่างไม่เชือหูตนพลาง
ดวงตางามก็เผยแววสินหวัง “ท่านจะทอดทิงข้ารึ”
ซือฉยงตวัดสายตามองซือเซวียน “เจ้าทําผิดก็ควรต้อง
ชดใช้ความผิดตน ข้าจะไม่ยอมให้เจ้าลาก สํานักฌาน
ลงไปเกียวพันด้วย”
14
นัยของถ้อยคํานันคือ แม้อวินเซียวจะลงโทษนางถึงปาน
ใด เขาก็จะไม่ยืนมือเข้าไปขวาง
ซือเซวียนทรุดกายลงกับพืน ดวงหน้าเลอโฉมซีดเผือด
จนไม่เหลือสี ไม่คิดเลยว่าความหึงหวงในใจตนจะเป็ น
หนทางสูค่ วามตายทีนี! อย่างไรก็ดี เพราะปรารถนาจะมี
ชีวิตรอดต่อไป ซือเซวียนจึงได้ลกุ ขึนคลานเข่าไปยังเบือง
หน้าอวินเซียวจนได้ จากนันก้มลงคารวะแข็งขันจน
ศีรษะโขกกระแทกกับพืน
“ข้าขอวิงวอนให้ทา่ นไว้ชีวิตข้าด้วยเถิด ตราบใดทีท่านไว้

ชีวิตข้า ข้ารับรองว่าข้าจะมิบงั อาจคิดอะไร ไม่สมควรต่อ
ท่านอีก! ข้ายังจะใช้ทงชี
ั วิตนีปกป้องคุณหนูอวินอีก
15
ด้วย!”
อวินเซียวตวัดสายตาเย็นชามองนาง “เจ้าไม่แข็งแกร่ง
พอ”
ถ้อยคําของชายหนุ่มสือความหมายชัดเจน เพราะเจ้าไม่
แข็งแกร่งพอ เจ้าจึงไม่มีสทิ ธิปกป้องนาง
“ไม่!”
ซือเซวียนรูส้ กึ ถึงจิตสังหารกําจายออกจากกายชายหนุ่ม
แล้วนางก็ตะโกนพลางยกมือขึนพยายามเกาะแข้งเกาะ
ขาอวินเซียว
16
รังสีทีระเบิดออกจากกายอวินเซียวส่งเสียงดังสนัน หนัก
หน่วงเสียจนกางเกงฉีกขาด ด้วยรังสีอนั แข็งแกร่งนีเอง
ก่อให้เกิดรอยเชือดเฉือนนับไม่ถว้ นบนแขนของซือเซวี
ยน แล้วเลือดสดก็พวยพุง่ ออกมาย้อม ท่อนแขนของนาง
17
“ร่างกายของข้าทังหมดเป็ นของนางแต่เพียงผูเ้ ดียว หาก

มิใช่นางก็ไม่มีสทิ ธิแตะต้องข้า!”
แม้กระทังชายกางเกงก็มิได้...
ร่างซือเซวียนแข็งทือ หัวใจรวดร้าวแทนทีความเจ็บปวด
บนเรียวแขน นางชําเลืองมองบุรุษไร้อารมณ์เบืองหน้า
ด้วยความอาลัยอาวรณ์ ความริษยาสุมทรวงคืบ
คลานครอบงํา! อวินลัวเฟิ ง! ไยนางผูห้ ญิงคนนันจึงได้มี
บุญญาวาสนามากนัก ได้ครอบครองความรักของบุรุษ
เย็นชาผูส้ มบูรณ์แบบเช่นนีทังดวงใจ! ส่วนนางนันเล่า
18
แม้แต่สว่ นเสียวของเขาก็มิอาจเอือม...
“ฉินหยวน” อวินเซียวถอนสายตาเย็นยะเยือกออกมา
แล้วเรียกเสียงเรียบเย็น “จัดการนางแล้ว ก็นาํ ตัวซือฉยง
ไปด้วย!” เขาจากไปเพียงวันเดียว ใครเลยจะรูเ้ ล่าว่าผู้
คนเหล่านีจะอึดอับคับข้องใจกับตําแหน่งแห่งทีของตน
เสียจนลงมือฉกฉวยโอกาสยามทีเขาไม่อยูเ่ พือทําร้าย
นางจริงๆ! เขาจะไม่ปล่อยให้ใครมาทําร้ายนางเป็ นอัน
ขาด!
“ไม่!” ซือเซวียนกรีดร้องด้วยความตืนตระหนกตกใจกลัว
“ท่านพ่อ ช่วยข้าด้วย ข้าไม่อยากตาย ข้าขอร้องท่านพ่อ
ช่วยข้าที...”
19
ได้ยินเสียงวิงวอนของลูกสาวดังนัน กายซือฉยงก็สนไหว
ั
ทว่าทีสุดแล้วเขาก็หนั หนีไปอย่างไร้หวั ใจ มิได้เหลียว
แหลนางอีกเป็ นครังทีสอง
“หุบปากเสีย ต่อให้เจ้าร้องจนคอแตกก็ไร้ประโยชน์” ฉิน

หยวนเยาะ “ซือเซวียนเอ๋ย ข้าต้องขอชืนชมความกล้า
หาญของเจ้า เจ้าบังอาจคิดว่าจะจัดการสตรีของนาย
ท่านได้จริงๆ รึ หรือบิดาเจ้ามิได้อบรมสังสอนมาว่าอย่า
แหย่นายท่านของข้า”
ครันกล่าวจบ ฉินหยวนก็มิได้เหลียวแลนางอีกต่อไป ก็
สําหรับเขานันซือเซวียนได้ตายไปแล้ว! ได้เห็นซือฉยงใจ
หินใจทมิฬถึงขันไม่ยอมออกโรงปกป้องลูกสาวตนเลย
20
นันเป็ นทีเปิ ดหูเปิ ดตาเสียมากกว่า
ฉินหยวนหยิบเอาเม็ดยาสีดาํ ออกจากอกแล้วยืนให้ซือ
ฉยง “กินนีเสีย”
“อะไรรึ” ซือฉยงจ้องเม็ดยา สายตาระวังระไว
“ก็ยาพิษแหงสิ เจ้าคิดว่าข้าจะยืนสุราให้เจ้าดืมรึไง” ฉิน

หยวนกลอกตาแล้วเผยรอยยิมเยาะ “กินยานีเข้าไปเสีย
อย่าได้ชา้ เราจะได้ออกเดินทางกัน”
คําว่า ‘ออกเดินทางกัน’ นันทําให้ผฟู้ ั งคิดเตลิดไปไกลได้

อย่างง่ายดาย! ซือฉยงเองก็เป็ นพวกทีคิดเตลิดไปไกล
21
นันละ
“จักรพรรดิปีศาจเพียงแต่สงให้
ั ทา่ นนําตัวข้าไปเท่านัน มิ
ได้บอกให้สงั หารข้าเสียหน่อย ข้าเองก็ได้มอบตัวซือเซวี
ยนให้แล้ว ไยท่านจึงจะสังหารข้าอีก”
ฉินหยวนเอ่ยเสียงเรียบเย็น “ใครบอกว่าข้าจะฆ่าแกงเจ้า
กันเล่า คนใจหินใจทมิฬเช่นเจ้ามันไว้ใจไม่ได้ก็เท่านัน
เช่นนันเอง เจ้าจึงต้องกลืนกินยาพิษนีเข้าไปเสีย พวกเรา
จะได้ควบคุมเจ้าได้ง่ายดายขึน เจ้าจะได้ ไม่ลกุ ขึนมา
แทงข้างหลังพวกเรา”
“แต่จกั รพรรดิปีศาจก็มิได้บอกให้ทา่ นทําเช่นนี” ซือฉยง
22
กระถดถอยหลังไปสองสามก้าว เห็นได้ชดั ว่า มิประสงค์
จะรับยาดําดังกล่าว
ฉินหยวนขมวดมุน่ คิวอย่างออกจะหมดความอดทน สี
หน้าก็เรียบเย็น “หากต้องรอให้นายท่านสังอย่างเดียว
แล้วจะมีลกู น้องอย่างพวกข้าไปไย รีบๆ กินยานีแล้ว
ตามพวกเรามาเสีย มิเช่นนันก็เชิญตามลูกสาวเจ้าไปลง
นรกได้”
ซือฉยงลังเลอยูค่ รูใ่ หญ่ทว่าสุดท้ายก็ยินยอมทําตาม

บัญชาฉินหยวน ยืนมือสันเทาออกไปรับยาดํานัน หลับ
ตาลงก่อนกลํากลืน
23
เห็นซือฉยงกลืนกินยาพิษเข้าไปแล้ว ฉินหยวนก็ยมเยาะ
ิ
ก่อนเอ่ยว่า “เจ้าจะอยูข่ ดุ หลุมฝังนางหรือจะไปกับพวก
ข้าเดียวนี”
ซือฉยงส่ายศีรษะ “โยนนางทิงไว้ในหลุมใดสักหลุมก็
เพียงพอ ความผิดนางเกือบทําให้สาํ นักฌานต้องมาติด
ร่างแหไปด้วย ไม่มีสทิ ธิเข้าฮวงซุย้ ของตระกูล”
ร่างกายซือเซวียนสันเทิมรุนแรง ดวงหน้าซีดขาวก็เปี ยม
ล้นด้วยความหวาดกลัว เห็นได้วา่ นางมิอาจ ทําใจเชือลง
ว่าบิดาทีรักใคร่เอ็นดูตนมาตลอดจะใจหินใจทมิฬได้ถงึ
เพียงนี
24
มิใช่ไม่ช่วยอย่างเดียว กระทังศพนางก็ไม่คิดจะฝังให้...
“ท่านพ่อ! พยัคฆ์วา่ ดุรา้ ยยังไม่กินเนือลูกตน ท่านใจหิน

ใจทมิฬไร้ซงเมตตาเช่
ึ นนีต้องได้รบั ผลกรรมอย่างแน่
นอน!” ซือเซวียนกรีดร้องครําครวญ ศีรษะปล่อยเส้นผม
งามสยายแผ่ปกคลุมแผ่นหลังรุงรังพลางจ้อง ซือฉยง
เขม็งเหมือนคนบ้า
25
“นางลูกไม่รกั ดี เจ้าหลูเ่ กียรติจกั รพรรดิปีศาจแล้วยังกล้า
พล่ามวาจาสามหาวเช่นนีอีกรึ!” ซือฉยงตบกายซือเซวี
ยนกระเด็นจากนันเหยียบยําเอวนาง “ใครใช้ให้เจ้าหลู่
เกียรติจกั รพรรดิปีศาจกัน หากเจ้ามิได้ไปยัวยุทา่ น ข้าก็
คงไม่ถกู บังคับให้กลํากลืนยาพิษนี เจ้าทําร้ายข้าแล้วยัง
กล้าดีมาสังสอนข้าอีก ผลกรรมอย่างนันรึ ต่อให้ เวร
กรรมมีจริง ลูกไม่รกั ดีอย่างเจ้านันละจะได้รบั เป็ นคน
แรก!”
เท้าของผูเ้ ป็ นบิดาเหยียบยํากายซือเซวียนซําแล้วซําเล่า
เสียจนนางกระอักโลหิต ดวงหน้าซีดเป็ นสีเถ้า กระดูก
ซีโครงแหลกป่ น เจ็บปวดรวดร้าวเสียจนจะส่งเสียงก็ยงั
ทํามิได้
26
ฉินหยวนกอดอกยืนชมมหรสพชันดีเบืองหน้า ดูทา่ จะ
เมือยล้าด้วยถึงกับหยิบจับเก้าอีมานังดู ในดวงตา ก็
เปี ยมด้วยประกายเบิกบานใจ
“นายน้อยฉินหยวน ลูกสาวอกตัญ ขู องข้าไม่รกั ดีเหลือ

จะกล่าว ท่านไม่จาํ เป็ นต้องลงมือเองดอก ข้าจะลงโทษ
นางด้วยมือของข้าเอง!”
พลันซือฉยงก็ชกั กระบีออกจากฝัก ปั กลงบนกายซือเซวี

ยนทันใดขณะนางมองขึนมาด้วยหัวใจสลาย เลือดสด
พุง่ ออกจากอกย้อมใบหน้าเป็ นสีแดง สีหน้าเรียบเฉยเย็น
ชาปราศจากอารมณ์ใดๆ
27
ประหนึงว่าบุคคลทีเพิงลงมือสังหารไปเป็ นเพียงคน
แปลกหน้า หาใช่ลกู สาวแท้ๆ ของตนไม่...
“ซือฉยงเอ๋ย” ฉินหยวนลุกขึนจากเก้าอีด้วยท่าทีไม่รบี
ร้อน “สํานักฌานมีผนู้ าํ เห็นแก่ตวั เช่นเจ้าผูไ้ ม่แยแสแม้
กระทังสายเลือดตนอย่างนี ข้าไม่สงสัยแล้วว่าเหตุใด
นายท่านจึงยังลังเลทีจะรับสํานักฌานเข้าไว้ใต้ความ
ดูแล โชคดีทีข้ารูท้ นั เจ้าก่อนและได้ให้เจ้ากลืนกินยาพิษ
นี มิฉะนันแล้ว คนสันดานเช่นเจ้า ไม่ชา้ ก็เร็ว ก็ตอ้ งแว้ง
กัดนายท่านตนเข้าสักวัน อา จริงสิ นายท่านของข้ามิใช่
นายท่านของเจ้า อย่างเจ้านันแม้แต่สนุ ขั ของนายท่านก็
เป็ นมิได้”
28
ได้ยินถ้อยคําเหยียดเยาะล้อเลียนของฉินหยวนดังนัน
ซือฉยงก็มิได้มีโทสะแต่อย่างใด ซําเผยรอยยิมประจบ
ประแจงบนดวงหน้า “นายน้อยฉินหยวนพูดถูกแล้ว
อย่างข้านันสุนขั ก็ยงั เป็ นมิได้ ท่านบอกข้ามาเถิดว่า
จักรพรรดิปีศาจมีความประสงค์ให้ขา้ ไปยังแห่งหนใด”
ฉินหยวนหัวเราะเ**◌้ยม “แน่นอนก็ตอ้ งไปหาตระกู

ลอวินน่ะสิ! ในฐานะบิดา เจ้าต้องไปขอขมาสตรีของ
นายท่านสําหรับความผิดทีลูกสาวเจ้าได้กระทําเอาไว้
เสีย หากนางไม่ให้อภัย เจ้าก็ตอ้ งไปลงหลุมกับลูกสาว
เจ้า นันแล”
ซือฉยงตัวสันเทิมอย่างหยุดมิได้พลางในใจก็สาปส่งซือ
เซวียนเป็ นร้อยเป็ นพันครัง หากมิใช่เพราะนางแล้วตนคง
29
ไม่ตอ้ งมาเผชิญกับเคราะห์กรรมเช่นนี!
“นายน้อยฉินหยวน โปรดนําทางข้าทีเถิด ข้าจะไปขอ

ขมาต่อนางบัดเดียวนี นางจะตบจะตีหรือดุดา่ ว่ากล่าว
ข้าอย่างไรก็ได้หากว่านางจะพึงพอใจ”
ได้เห็นซือฉยงทําตัวเช่นสุนขั ดังนันแล้ว รอยยิมฉินหยวน

ก็แฝงรอยเหยียดหยันพลางหมุนกายเดินออกไปจาก
ห้องเขียนหนังสือ “รีบๆ ตามข้ามา หากไปสายประเดียว
นายท่านก็ได้ฆา่ เจ้าทิงก่อนสตรีของนายท่านให้อภัยเจ้า
หรอก”
เมือได้ยินประโยคดังกล่าวแล้วซือฉยงก็รบี รุดออกก้าว
30
ยาวๆ ตามหลังฉินหยวนไป
...
ณ จวนแม่ทพั อวิน
ท่ามกลางสวนหลังรายล้อมด้วยเสียงนําฤดูใบไม้ผลิไหล
หลังปรากฏภาพเด็กสาวนังเล่นหมากรุกอยูผ่ เู้ ดียวใต้
ต้นไม้ หลังผ่านไปครูใ่ หญ่ นางก็ทอดถอนใจแผ่วเบา
ดวงตาดําสนิทเผยแววไม่สบอารมณ์ออ่ นจาง
ชิงเหยียนป้องปากจากนันเผยยิมบาง ดวงตากลมโตเป็ น
ประกายมองไปยังอวินลัวเฟิ งไม่กะพริบพลางเอ่ยถามว่า
31
“คุณหนูคิดถึงอวินเซียวอยูห่ รือเจ้าคะ”
มือทีกําตัวเบียไว้แน่นอยูน่ นสั
ั นสะท้านเล็กน้อย อวินลัว
เฟิ งเผยยิมล้า “ข้าเป็ นห่วงว่าอวินเซียวจะพบเจอปั ญหา
อะไรบางอย่างเข้าน่ะสิ เขาบอกว่าจะออกไปเพียงหนึง
วัน แต่จนป่ านนีแล้วก็ยงั ไม่กลับมา ข้าก็อด เป็ นห่วงเขา
มิได้”
ก็วิธีการฝึ กฌานของอวินเซียวนันธรรมดาเสียทีไหน หาก

เขาเกิดบรรลุขนมาด้
ึ วยวิถีฟา้ ปะทะฌานแล้วตกสูภ่ าวะ
ฟั นเฟื อนก็คงจะเป็ นการลําบาก
32
นีละคือเรืองทีนางเป็ นกังวล
“อา จริงสิ...” อวินลัวเฟิ งเลิกคิวขึนเล็กน้อยแล้วก็มองไป

ยังเยียหลิง “รสมือพ่อครัวจวนเจ้าถูกปากข้า ยิงนัก แรก
เริมเดิมทีวา่ จะให้เจ้านําตัวเขาเข้ามา ทว่าติดกิจธุระ
พัวพันจึงได้ลืมเสียสิน! ครันได้ลมรสอาหาร
ิ นัน
แล้วกระทังอาหารในเรือนอวินก็มีอาจเทียบเทียม เจ้าจง
ไปนําตัวพ่อครัวผูน้ นมายั
ั งเรือนตระกูลอวิน สักวัน”
สายตาเยียหลิงเผยแววลังเล ฝี มือคนครัวจวนองค์ชาย
สามเลิศลํากว่าของตระกูลอวินอย่างนันรึ ไยเขาจึงมิเคย
1
รูเ้ รืองเลย แต่รสมือพ่อครัวตระกูลอวินนันอยูเ่ หนือ
กระทังครัวของวังหลวงไปอีก แล้วคนจากจวน องค์ชาย
สามจะไปสูไ้ ด้อย่างไร
“คุณหนูเจ้าขา” ชิงเหยียนชําเลืองมองอวินลัวเฟิ งท่าที

ระวังระไว “แกงทีข้านําไปให้คณ
ุ หนูในวันนันมิใช่ฝีมือ
ของคนครัวจวนองค์ชายสาม”
คิวอวินลัวเฟิ งขมวดมุน่ หางคิวชี “แล้วใครเล่าปรุงแกง

นัน”
“เป็ น...” ชิงเหยียนกัดริมฝี ปากตนจากนันกล่าวอย่าง

ปลงตก “เป็ นอวินเซียวเจ้าค่ะ”
2
อวินเซียวอย่างนันรึ
อวินลัวเฟิ งจ้องอากาศแล้วความตะลึงงันก็ฉายสว่าง
วาบอยูใ่ นดวงตา เห็นได้ชดั ว่านางมิได้คาดคิดเลยว่า
อวินเซียวจะมีวิชาครัวเลิศลําถึงเพียงนี ขณะนางเงียบนิง
อยูน่ นเอง
ั ก็มีรงั สีทีคุน้ เคยแผ่ซา่ นมาจากทางด้านหลัง
กลินอันเป็ นทีเฉพาะตัวของชายหนุ่มกําจายฟุง้ อยูใ่ น
อากาศ
“ท่านรูห้ รอกรึ” เสียงชายหนุ่มแหบตํา ค่อยๆ ดังขึนในหู

นาง
3
อวินลัวเฟิ งหมุนกายไปก็เห็นอวินเซียวอยูเ่ บืองหน้า แล้ว
ดวงตาดําสนิทของนางก็แฝงฝังด้วยรอยยิม “อวินเซียว
เจ้ากลับมาแล้วรึ”
“อืม” อวินเซียวจ้องอวินลัวเฟิ ง “ตอนนันข้าเห็นว่าท่าน

ไม่คนุ้ เคยกับอาหารของทางแคว้นหลิวจิน ข้าเลย...”
“อวินเซียว” อวินลัวเฟิ งขัดกระแสถ้อยคําเขา “ไยเจ้าจึง

ไม่บอกข้าก่อนหน้านีเล่าว่าทําอาหารเป็ น”
อวินเซียวมองอวินลัวเฟิ งลึกซึง “ก็ทา่ นไม่ชอบให้ขา้ ทํา

เรืองพรรค์นี! ข้าก็เกรงว่าหากท่านรูแ้ ล้ว จะถือโทษโกรธ
เอา...”
4
“ข้าจะโกรธเจ้าไปไย” อวินลัวเฟิ งขมวดมุน่ คิวเล็กน้อย
พลางเอ่ยถามเพราะไม่อาจเข้าใจ
อวินเซียวนิงไปครูใ่ หญ่ “วันนันทีข้าเตรียมนําอาบให้ทา่ น

ท่านบอกว่าเป็ นหน้าทีชิงเหยียน ข้าก็เลยนึกว่าท่านไม่
ชอบให้ขา้ มายุม่ ย่ามกิจธุระเช่นนี...”
“อวินเซียว วิชาการครัวเจ้าเลิศลํายิงนัก ไปรําเรียนมา

จากทีใด” อวินลัวเฟิ งยกมุมปากขึนยิม คราวนีนางหยิบ
เอาได้เพชรแท้มาจริง ไม่เพียงแต่บรุ ุษผูน้ ีจะมีรูปโฉมงด
งามหาผูใ้ ดเปรียบ เขายังมีวิชาแก่กล้าเป็ นทีน่าสะพรึง
กลัว และยินยอมพร้อมใจอุทิศตนให้แก่นาง! แล้วบัดนี
ยังต้องเพิมอีกหนึงคุณสมบัติเข้าไปอีก ไม่เพียงแต่เขาจะ
5
ทําหน้าทีชายชาตรีได้อย่างครบถ้วนสมบูรณ์มิขาดตก
บกพร่อง กระทังงานครัวก็ทาํ ได้อย่างน่าชืนชม อีกด้วย!
ดูเหมือนไม่มีอะไรอีกแล้วทีบุรุษผูน้ ีทําไม่ได้
“หลายปี ทีผ่านมานี ข้าต้องดูแลชีวิตความเป็ นอยูด่ ว้ ยตัว

เอง! ส่วนเรืองการครัวนัน... ข้าเรียนรูม้ าจากครังทีติดอยู่
ในไพรลับแล” สายตาอวินเซียวจริงจังหนักแน่น และใน
ดวงตาดําสนิททังคูน่ นก็
ั สะท้อนเพียงภาพเงาร่างของ
เด็กสาวผูง้ ามหยดย้อย “หากท่านประสงค์ จะให้ขา้ ทํา
อาหารทุกวันก็ยอ่ มได้”
เสียงอวินลัวเฟิ งบ่งแววเจ้าบงการยิงนัก “จากนีไปเจ้า

ปรุงแกงให้ขา้ ได้คนเดียว”
6
“แล้วท่านแม่ทพั อวินเล่า”
“ห้ามปรุงให้เป็ นอันขาด”
อวินลัวเฟิ งเอ่ยปากไม่ลงั เล กระทังจะคิดหาทางหลีก

เลียงยังไม่มี หากแม่ทพั เฒ่าล่วงรูถ้ งึ ถ้อยคํา นางเข้าคง
ได้โกรธขึงจนแทบสินลมเป็ นแน่
“ก็ได้” รอยยิมอ่อนจางโค้งขึนบนริมฝี ปากอวินเซียว “ข้า

จะปรุงอาหารให้ทา่ นแต่เพียงผูเ้ ดียวเท่านัน”
รอยยิมของเขาสงวนไว้เบ่งบานให้แก่นางเท่านัน รสมือ
7
ของเขาก็จะสงวนไว้เป็ นประโยชน์แก่นาง แต่เพียงผู้
เดียวเช่นกัน!
“ข้ารูเ้ รืองทีเกิดขึนในหลงหยวนเมือเร็วๆ นีแล้ว” รอยยิม

อ่อนบางนันหายวับไปจากริมฝี ปากอวินเซียวราวกับไม่
เคยมีอยู่ “อย่างไรก็ดี ข้าได้จดั การให้ทา่ นเรียบร้อย! ซือ
เซวียนตายแล้ว ส่วนบิดานางข้าก็ได้นาํ ตัวมาให้ทา่ น”

8
อวินลัวเฟิ งสายตาว่างเปล่า ไม่คิดเลยว่าเหตุทีอวินเซียว
กลับมาล่าช้าเป็ นเพราะไปจัดการสํานักฌานให้แก่นาง
ชายผูน้ ีช่วยเหลือนางโดยทีนางไม่รูต้ วั เสมอ!
คิดแล้วกระแสความอุน่ ก็ไหลเชียวกรากออกจากหัวใจ
พลางสายตาก็คอ่ ยๆ เบนจากอวินเซียวไปยังชายวัย
กลางคนผูส้ าวเท้ายาวๆ ตามหลังฉินหยวนมา
ชายวัยกลางคนครันได้เห็นเด็กสาวรูปงามผูย้ ืนอยูห่ ลัง

อวินเซียวเพียงด้วยแรกชําเลืองมองแล้วความตะลึงงัน
ลึกลําก็สว่างวาบอยูใ่ นดวงตา อย่างนีเองจักรพรรดิ
9
ปี ศาจจึงได้หวั ฟั ดหัวเหวียงเพือสตรีนางนีนัก ใครได้เห็น
สตรีงามหยดย้อยถึงเพียงนีย่อมต้องอยูไ่ ม่เป็ นสุข
“จักรพรรดิปีศาจ” ซือฉยงลุกลีลุกลนเดินเข้ามาจากนัน
โค้งคํานับอวินเซียวตํา แล้วมองไปยังอวินลัวเฟิ ง “คุณ
หนูอวิน เรืองทีผ่านมาเป็ นความผิดของลูกสาวข้าเอง ข้า
ได้ลงโทษนางแล้ว ข้าขอวิงวอนคุณหนูอวินโปรดให้อภัย
สํานักฌานของเราด้วย!”
สีหน้าของเขาฉายรอยยิมประจบประแจง มิได้มีรงั สีบญ

ุ
ญาบารมีของหัวหน้าสํานักฌานอีกต่อไป
อวินลัวเฟิ งเลิกคิวขึนเล็กน้อย “ตําแหน่งของซือเซวียนใน
10
สํานักฌานคงสูงมากสินะ มิฉะนันคงไม่มีทางบัญชาการ
ผูฝ้ ึ กฌานขันสูงจํานวนมากถึงเพียงนันได้”
สีหน้าซือฉยงแลดูกระอักกระอ่วน นําเสียงก็ฉายแวว
กังวลใจ ราวกับเกรงว่าอวินลัวเฟิ งจะเข้าใจตนผิด
“คุณหนูอวิน ซือเซวียนนันเป็ นทีชอบพอของผูเ้ ฒ่าผูแ้ ก่

ในสํานักฌาน ดังนันพวกเขาจึงยินยอมรับงาน ข้า
สาบานได้วา่ ข้าไม่เกียวข้องกับเรืองเหล่านันเลยแม้แต่
น้อย”
“อย่างนันรึ” ดวงตาเด็กสาวแฝงรอยยิม ลูกตาสีดาํ สนิท

ก็ดเู หมือนจะมองทุกสิงได้อย่างทะลุปรุโปร่งพลางนางก็
11
มองตรงไปยังซือฉยง
ใจซือฉยงคล้ายจะอ่อนแรง อันทีจริงเขารูว้ า่ ลูกสาวตนได้

บัญชาการกองกําลังของสํานักฌาน ทว่าก็ไม่รูว้ า่ เรืองนี
เชือมโยงกับจักรพรรดิปีศาจ ด้วยไว้ใจลูกสาวตนจึงได้
มอบอํานาจของสํานักฌานให้แก่นาง มิฉะนันลําพัง
ความสามารถของซือเซวียนเพียงฝ่ ายเดียวย่อมไม่มีสทิ ธิ
ควบคุมบงการผูฝ้ ึ กฌานขันสูงของสํานักฌานได้
แน่นอนว่าเขาจะไม่พดู ถึงเรืองนีต่อหน้าอวินลัวเฟิ งเป็ น

อันขาด
“คุณหนูอวิน ข้าสาบานต่อฟ้าดิน ข้าไม่รูเ้ ลยจริงๆ ! ข้า
12
วิงวอนให้ทา่ นโปรดเชือใจข้า! อีกประการหนึง ข้า ซือ
ฉยง ยินยอมพร้อมใจตรากตรํางานหนักเพือคุณหนูอวิน
และขออุทิศถวายความจงรักภักดีและชีวิตเพือท่าน!”
สีหน้าซือฉยงมิได้ฉายแววประจบประแจงอีกต่อไปกลับ
เคร่งขรึมหนักแน่น ใครได้เห็นเป็ นต้องเชือถ้อยคําของ
เขา
อวินลัวเฟิ งไม่มีทางเชือเด็ดขาดว่าซือฉยงจะไม่ลว่ งรูถ้ งึ

การกระทําของซือเซวียนเลย หากไม่รูจ้ ริงก็แสดงว่าเป็ น
หัวหน้าสํานักฌานทีใช้ไม่ได้จริงๆ นันละ!
13
“เราใช้ประโยชน์จากเขาได้” อวินเซียวเหลือบแลซือฉยง
พลางดวงตาดําก็มองอวินลัวเฟิ ง จากนันกล่าวด้วยนํา
เสียงเคร่งขรึมว่า “ข้าให้ฉินหยวนป้อนยาพิษแก่เขาแล้ว
เมือมียานีควบคุมอยูเ่ ขาก็ไม่มีวนั ทรยศท่าน”
อวินลัวเฟิ งผงกศีรษะ “ตระกูลอวินบัดนีก็ขาดแคลนคน

วิงงานอยู่ ในเมือเขายินยอมพร้อมเป็ นโคถึก ข้าก็จะทิง
ให้เขาทํากิจจิปาถะอยูท่ ีนี”
“ขอบพระคุณท่านในความกรุณา”
อย่างทีภาษิ ตว่าไว้ อยูล่ าํ บากกายดีกว่าตายอย่างสม
14
เกียรติ ตราบใดทีเขายังมีชีวิตอยูต่ อ่ ไปได้ ไม่ตอ้ งพูดถึง
ให้วิงงานจิปาถะดอก แม้ตอ้ งตรากตรําเช่นโคถึกจริงๆ
เขาก็ยินยอม!
“สํานักฌานเจ้าหนุนหลังแคว้นหลงหยวนอยูใ่ ช่ไหมเล่า
ข้าขอทราบได้หรือไม่วา่ จากนีไปเจ้าจะจัดการเรืองของ
ราชสํานักอย่างไร” อวินลัวเฟิ งยืนพิงต้นไม้ขา้ งกายด้วย
ท่าทีผอ่ นคลาย เอ่ยถามด้วยรอยยิมเหมือนหยอก หลอก
เหมือนขู่
ซือฉยงตอบรับนอบน้อม “เรืองนันข้าให้คณ
ุ หนูอวิน
ตัดสินใจ”
15
อวินลัวเฟิ งลูบคางแผ่วเบาแล้วเอ่ยว่า “องค์ชายเจ็ดแห่ง
แคว้นหลงหยวนก็ดดู ีไม่หยอก แม้จะยังเยาว์วยั ไปหน่อย
แต่สติปัญญาก็เติบโตเป็ นผูใ้ หญ่ใช้ได้ อีกทังยังเป็ นผู้
เดียวทีคํานึงถึงความปลอดภัยไว้ก่อน มิได้ออกไปต่อสู้
หําหันแย่งชิงบัลลังก์กบั ใครเขาระหว่างช่วงเวลาอัน
โกลาหลนี”
มารดาขององค์ชายเจ็ดแห่งหลงหยวนด่วนจากไปเร็วนัก
จึงไม่มีสมั พันธ์ลกึ ซึงกับเกาถู ผูเ้ ห็นว่าตัวตนของเขาช่าง
ไร้คา่
16
17
อย่างไรก็ดี ไหวพริบปฏิภาณความสามารถของเขาก็ได้
ฉายแววชัดตังแต่ยงั เยาว์วยั แต่เพราะมี ชาติกาํ เนิดต้อย
ตํา เกาถูจงึ มิได้เห็นเขาอยูใ่ นสายตา
“ในเมือคุณหนูอวินพูดแล้ว องค์ชายเจ็ดก็จะขึนเป็ น
ฮ่องเต้องค์ถดั ไปแห่งหลงหยวน” ซือฉยงเผยยิมประจบ
ประแจง “คุณหนูอวิน ข้าขอทราบได้หรือไม่วา่ ท่านมี
บัญชาอันใดอีก”
อวินลัวเฟิ งพึมพํากับตัวเองด้วยท่าทีลงั เลอยูค่ รูใ่ หญ่

ก่อนกล่าวว่า “เจ้าออกไปกับชิงเหยียนเสีย นางจะบอก
เองว่าเจ้าต้องทําอะไร”
18
“เข้าใจแล้วขอรับ” ซือฉยงประสานมือคารวะด้วยความ
เคารพฉายชัดอยูบ่ นดวงหน้า
ครันเห็นชิงเหยียนจากไปแล้วอวินลัวเฟิ งก็นิงขรึม นาง

เพ่งพิศไปยังชายหนุ่มเบืองหน้าแล้วเอ่ยถาม “สํานัก
ฌานคือพลังเบืองหลังหลงหยวน ส่วนตระกูลไป๋ ก็อยู่
หลังฉากแคว้นหลิวจิน แล้วพลังของตระกูลไป๋ กับสํานัก
ฌานนันเท่าเทียมกันไหมเล่า”
“ตระกูลไป๋ กับสํานักฌานนันต่างกัน ต่อให้มีสาํ นักฌาน

ร่วมร้อยก็ไม่อาจเทียบชันตระกูลไป๋ ได้”
“ไยจึงเป็ นเช่นนันเล่า”
19
ทันใดนันเองดวงหน้าหล่อเหลาทว่าโฉดร้ายก็ปรากฏขึน
ในดวงจิตอวินลัวเฟิ ง แล้วหัวใจนางก็คอ่ ยๆ ดําดิงลง
“เพราะตระกูลไป๋ มีไป๋ ซูอ่ ยู!่ ” อวินเซียวขมวดคิวเล็กน้อย

พลางสายตาไร้ความรูส้ กึ ก็เคร่งเครียดขึนมาเป็ นทีคาด
ไม่ถงึ “หากไม่มีไป๋ ซูเ่ สียแล้ว สํานักฌานกับตระกูลไป๋ ก็
คงไม่หา่ งชันกันถึงเพียงนี”
ไป๋ ซู.่ ..
อวินลัวเฟิ งสบตาชายหนุ่ม “ดูเหมือนเขาจะมีสว่ นเกียว

ข้องกับการตายของบุพการีขา้ แต่ขา้ ไม่รูถ้ งึ ความเป็ นมา
20
ของเขา”
เดิมทีนางไม่คิดว่าพลังของตระกูลไป๋ กับสํานักฌานจะ
ห่างชันกันมากมาย กับกลายเป็ นว่านางคิดง่ายเกินไป!
ให้จดั การสํานักฌานน่ะง่ายดายอยู่ แต่หากต้องเผชิญ

หน้ากับตระกูลไป๋ อีกครังเราคงลําบาก...
“คราวหน้าคราวหลัง หากท่านเจอไป๋ ซูอ่ ีกแล้วข้าไม่ได้

อยูข่ า้ งกายท่านก็อย่าไปประมือกับเขา”
สายตาปราศจากความรูส้ กึ ของเขามีแววเป็ นห่วงเป็ นใย

แสนเบาบางจนแทบจับสังเกตมิได้ แล้วดวงหน้าไร้
21
อารมณ์นนก็
ั ยงั มีรอ่ งรอยความหวาดหวาดหวันเจือจาง
ชายผูน้ นอั
ั นตรายเกินไป หากอวินลัวเฟิ งต้องเผชิญหน้า
กับเขาเพียงลําพัง นางต้องเสียเปรียบอย่างแน่นอน!
“ข้าเข้าใจ” อวินลัวเฟิ งช้อนศีรษะขึนประสานสายตา

เรียบเย็นนันเชืองช้า “ข้าจะไม่ตอ่ สูก้ บั เขาเพียงลําพัง”
อวินเซียวเพ่งพิศอวินลัวเฟิ งลึกซึง “ข้าให้ซือฉยงอยูก่ บั

ท่านทีนีเพราะพลังของเขานันมิได้เลวร้าย สามารถปก
ป้องท่านได้ชวคราวยามที
ั ข้าไม่อยู!่ หากเวลานันมาถึง
แล้วท่านไม่ตอ้ งการเขาอีกต่อไป ก็เชิญจัดการกับเขาได้
ตามสบาย”
22
“อวินเซียว”
อวินลัวเฟิ งยกแขนขึนแล้วก้าวไปข้างหน้าสองก้าวก่อน
โอบกอดกายชายหนุ่มแน่น
“ขอบคุณนะ...”
เสียงกระซิบแผ่วเบาของเด็กสาวทําให้กายอวินเซียวแข็ง
เกร็งเล็กน้อย เขายกมือขึนโอบรับนางแน่นเช่นกัน ยาม
เมือนางหลุบตาตําลง รอยโค้งอ่อนจางแทบมองไม่เห็นก็
ปรากฏขึนเหนือริมฝี ปากแดงสดสะกดใจของนาง
“ข้าบอกแล้วว่าข้าจะปกป้องท่าน!”
23
ในเมือเลือกทีจะปกป้องนางแล้ว เขาก็จะไม่มีวนั ปล่อย
ให้นางต้องเจ็บตัวเป็ นอันขาด! ต่อให้อีกฝ่ าย จะเป็ น
ตระกูลไป๋ หรือกระทังคนอืนๆ เองก็ตามที...
“แค่กๆ ”
ทันใดนันเองก็ได้ยินเสียไอแห้งๆ แล้วอวินลัวเฟิ งก็รบี

ร้อนผละออกจากอ้อมกอดของอวินเซียว มองไปยังชาย
เฒ่าผูเ้ ดินตัดลานสวนเข้ามา
“ท่านปู่ ดูทา่ นจะปรารถนาความสําเริงสําราญใจจริงจัง

ถึงขันเข้ามาขัดจังหวะการสังสอนคน ของหลานสาว
24
ท่าน”
นางเลิกคิวขึนเล็กน้อยมองไปยังดวงหน้าเชิงกระอัก
กระอ่วนของท่านปู่ ดว้ ยรอยยิมเหมือนหยอก หลอก
เหมือนขู่
“นางเด็กตัวดีนี ข้าเพิงกลับตระกูลอวินก็ได้ยินว่าเจ้าจ้าง
คนงานใหม่เรอะ” อวินลัวดูมิได้อบั อายกับ การกระทํา
ของตนเลยแม้แต่นิด ด้วยเปล่งวาจาด้วยท่าทีสอนสัง
“ตระกูลอวินเรามีคนเพียงพอแล้ว แล้วเจ้ารูห้ รือไม่วา่
ต้องใช้เงินทองเท่าใดเลียงปากท้องคนเหล่านี ในเมือเจ้า
มิได้ดแู ลการบ้านการเรือนก็คงไม่เข้าใจ ถ่องแท้วา่ เม็ด
ข้าวมันแพงเพียงใด เจ้าคิดว่าตาเฒ่านีเก็บเงินทองขึน
จากบนพืนอย่างนันรึ”
25
อวินลัวเฟิ งยักไหล่แล้วตอกกลับ “ข้าว่าข้าเป็ นคนหาเงิน
เข้าเรือนตระกูลอวินนะท่าน”
อวินลัวจ้องอวินลัวเฟิ ง “หมายความว่าอย่างไรทีบอกว่า
เจ้าหามา ของของเจ้าก็คือของของข้า! เงินนันก็เป็ นของ
ข้าเหมือนกัน อีกอย่างหนึง เจ้าให้เงินคนงานนันเท่าไร
กัน”
“เขาทํางานไม่รบั ค่าจ้าง” อวินลัวเฟิ งถูจมูกเบา “อา จริง

สิ ตัวตนของคนงานคนนันคือหัวหน้าสํานักฌาน...”
26
ตอนที 331 ข้าไม่ใช่คนขีเหนียว
ได้ยินว่าไม่รบั ค่าจ้างตาเฒ่าก็ลงิ โลดขึนมาอย่างเห็นได้

ชัด ทว่าถ้อยคําต่อมาของอวินลัวเฟิ งก็ทาํ ให้เขาต้องนิง
ค้างไป...
“เจ้าว่าอย่างไรนะ” ตาเฒ่าลุกลีลุกลนจ้องอวินลัวเฟิ ง
คลับคล้ายว่าหูตนจะผิดเพียนไป
ทีนางพูดเมือตะกี... คนงานผูน้ ีคือหัวหน้าก๊กฌานอย่าง

27
นันรึ
ใช่ก๊กฌานทีเขารูจ้ กั มักคุน้ ใช่หรือไม่
อวินลัวเฟิ งมองดูดวงหน้าตะลึงงันของท่านปู่ แล้วก็ยกั

ไหล่แผ่วเบา “ตามทีท่านคิด”
นําเสียงชวนหน่ายของเด็กสาวเสียดแทงหัวใจชายเฒ่า
แรงประหนึงถูกไม้โบยตีเสียจนไม่อาจประมวลความคิด
ได้เต็มที
“เรืองนี...” ตาเฒ่าลังเลอยูค่ รูใ่ หญ่ก่อนเปล่งวาจาว่า

“หัวหน้าก๊กฌานลงมาวิงงานจิปาถะให้แก่ตระกูลอวิน
28
นันก็ออกจะน่าอับอาย อย่างนีไหมเล่า ข้าไม่ใช่คนขี
เหนียว ค่าจ้างทีต้องจ่ายก็คงต้องจ่าย สาวใช้ บันทึกลง
ไปว่าให้จ่ายค่าจ้างคนงานใหม่นีเป็ นเหรียญทองแดง
ทุกๆ เดือน”
ตาเฒ่ามีสีหน้าเคร่งขรึมจริงจัง ส่วนสาวใช้ผยู้ ืนรอคําสัง

อยูเ่ งียบๆ ข้างกันนันก็อดตําหนิเขาในใจมิได้
เหรียญทองแดงอย่างนันรึ ท่านให้เศษเงินขอทานหรือ
ย่างไร ท่านแม่ทพั ก็พดู เช่นนีออกมาได้
“ไม่จาํ เป็ นหรอก” อวินลัวเฟิ งยกมุมปากขึนแล้วเผยรอย

ยิมโฉดร้ายพลางมองไปยังสีหน้าลําบากใจของตาเฒ่า
29
“ท่านสังให้เขาให้เงินท่านเขาก็ยงั จะยินยอม ให้คา่ จ้าง
เขาเสียอีกสิเขาจะลําบากใจ”
ตาเฒ่าผงกศีรษะรับรอง “ในเมือเป็ นเช่นนัน ข้าก็ขอเก็บ

เหรียญทองแดงนีไว้ดีกว่า อย่างน้อยก็นาํ ไปซือต้นหอม
ได้ เอาละ เชิญพวกเจ้าทังสองตามสบายต่อไปเถอะ ข้า
ไม่กวนแล้ว สาวใช้ รีบมาพยุงข้าทีซิ ขาข้าชักจะรูส้ กึ อ่อน
เปลียเสียแล้ว...”
“เจ้าค่ะท่านแม่ทพั ”
สาวใช้เดินมายืนแขนพยุงตาเฒ่าพลางเดินตัดลานสวน
ออกไปอย่างเชืองช้าเหลือจะกล่าว เห็นได้ชดั ว่าตาเฒ่า
30
ยังคงตกตะลึงงัน ก้าวย่างแต่ละก้าวจึงได้ออ่ นแรงนัก
หากมิใช่เพราะมีสาวใช้คอยประคองอยูด่ ีไม่ดีก็คงจะ
ทรุดล้มลงไปแล้ว
แม้ก่อนหน้าตนจะสําแดงท่าทีจริงจังเพียงใด แต่ความ
จริงนันถ้อยคําอวินลัวเฟิ งทําให้ตาเฒ่า ตกตะลึงงันเสีย
จนมึนงง ใครจะไปคาดคิดเล่าว่าหัวหน้าก๊กฌานผูเ้ ปี ยม
ไปด้วยบุญบารมียงใหญ่
ิ ผนู้ นจะมาวิ
ั งงานจิปาถะให้แก่
ตระกูลอวินเสียได้...
“อวินเซียว” เห็นตาเฒ่าลับตาไปแล้วอวินลัวเฟิ งก็คอ่ ยๆ

กวาดสายตามาหาอวินเซียว “เจ้ายังไม่ได้บอกข้าเลยว่า
สองวันนีเจ้าหายไปไหนมา”
31
อวินเซียวนิงไปครูห่ นึงก่อนเปล่งวาจาว่า “ข้าเพิงได้ยิน
ข่าวมาว่าตระกูลเซียวได้มาเยือนแคว้น หลงหยวนแห่ง
นี! ดังนัน ข้าจึงได้ออกไปสืบเสาะเรืองราว ท่านวางใจ
เถิด ข้าจะไม่ปล่อยให้คนเหล่านันมากวนใจท่าน”
ถ้าตระกูลเซียวมาก่อกวนใจนางเขาก็ไม่คิดมากทีจะ
ทําลายล้างพวกเขาทังตระกูล!
“อวินเซียว” อวินลัวเฟิ งเลิกคิวขึนแล้วรอยประกายเย็น

เยียบก็สว่างวาบขึนในดวงตา “ในเมือคนของตระกูล
เซียวมาตามหาเจ้าแล้ว เราก็ควรหาเวลาเหมาะเจาะ
พบปะพวกเขาหน่อยมิใช่หรือ ว่าอย่างไรเล่า ข้าเองก็
32
อยากรูเ้ ช่นกันว่าเหตุใดพวกเขาจึงออกตามหาตัวเจ้า”
อวินเซียวเม้มริมฝี ปากบางแผ่วเบา พลางดวงตาดําสนิท

ก็เพ่งพิศดวงตาอวินลัวเฟิ งลึกซึง “ในเมือท่านอยากพบ
พวกเขา ข้าก็จะติดตามท่านไป หากท่านไม่ชอบใจพวก
เขา ข้าก็จะกําจัดพวกเขาทิงเสีย”
อวินลัวเฟิ งส่ายศีรษะ “อวินเซียว เจ้าอยากพบท่านแม่

ของเจ้าหรือไม่”
ท่านแม่รึ
สําหรับอวินเซียวแล้ว ถ้อยคําสองคํานีช่างแปลกหูยงิ
33
นัก! อย่างไรก็ดี ในอดีตก็มีแต่ทา่ นแม่เท่านันท่ามกลาง
ตระกูลเซียวทีสนใจไยดีเขา น่าเสียดายทีท่านแม่ของเขา
มิได้มีตาํ แหน่งอันใดอยูใ่ นตระกูล จึงมิอาจปกป้องเขา
เมือครังยังเยาว์วยั ได้...
“นางมิได้อยูก่ บั ตระกูลเซียว”
ดวงตาอวินเซียวปราศจากความรูส้ กึ และเรียบนิงดังผิว
นํา “นับตังแต่ปีทีข้าถูกไล่ออกมาจากตระกูลเซียว นาง
เองก็หายตัวไปเช่นกัน ไม่มีใครรูว้ า่ นางไปไหน”
ตังแต่เขาออกจากไพรลับแลมาได้ ก็ใช่วา่ จะมิได้แอบ

ลอบกลับไปตามหานางเสียทีเดียว ทว่าข่าวทีได้รบั กลับ
34
กลายเป็ นนางหายตัวไปได้หลายปี แล้ว กระทังตระกูล
เซียวเอง... ก็ไม่รูว้ า่ นางอยูแ่ ห่งหนใด
35
ตอนที 332 ราคาค่างวดของการทําร้ายเขา
อวินลัวเฟิ งนิงเงียบไปครูใ่ หญ่แล้วประกายยากหยังถึงก็สว่าง

วาบขึนในดวงตานาง “ท่านแม่เจ้า หายตัวไปหลังเจ้าออก
จากตระกูลเซียว เช่นนันแล้วก็ยิงต้องไปถามเอาจากตระกูล
เซียว! ทีสําคัญ ข้าก็อยากให้คนทีทําร้ายเจ้าต้องชดใช้!”
นําเสียงมุง่ มันเด็ดเดียวของเด็กสาวทําให้ใจอวินเซียวอุ่นวาบ
แล้วมุมปากชายหนุ่มก็ยกขึนเล็กน้อยเป็ นรอยโค้งอ่อนจาง
“ก็ได้”
อวินลัวเฟิ งมิได้เอ่ยอะไรอีกต่อไปพลางดวงตาก็มีประกาย
แฝงรังสีอาํ มหิตสว่างวาบ บัดนีเมือคิดถึงทัณฑ์ทรมานทีอวิน
1
เซียวต้องเผชิญแล้ว นางก็อดคันไม้คนั มืออยากจะสับแยก
ส่วนผูท้ ทํี าร้ายเขาเป็ นชินๆ เสียมิได้!
โดยเฉพาะนางผูห้ ญิงคนนันทีทิงเขาไว้ในไพรลับแล!
“อวินเซียว คนจากตระกูลเซียวจะมาถึงเมือใด” อวินลัวเฟิ ง

แค่นหัวเราะเย็นชา “เมือพวกเขามาถึงแล้ว ข้าต้องต้อนรับ
ขับสูเ้ ป็ นอย่างดีเสียหน่อย!”
“คงจะภายในอีกสองถึงสามวัน” ดวงตาอวินเซียวลึกลํา
ปราศจากความรูส้ กึ “ยิงไปกว่านัน ตระกูลเซียวมีอิทธิพล
กว้างไกล ย่อมต้องรูว้ า่ ข้าอยู่ในเมืองหลวงของหลงหยวน แต่
พวกเขาไม่รูว้ า่ ข้าอยู่ทจวนแม่
ี ทพั ”
2
อวินลัวเฟิ งเอ่ยถามทังตกตะลึง “เจ้าออกจากตระกูลเซียวไป
เมืออายุได้เจ็ดขวบ ไยพวกเขาจึงรูเ้ ล่าว่าเจ้าอยู่ทนีี ”
ได้ยินคําถามแล้วรังสีป่าเถือนก็พลันปะทุออกมาพร้อมกับ
อาภรณ์ดาํ ปลิวสไว ประหนึงสัตว์ป่าราตรีทจะฉี
ี กเนือเถือ
หนังศัตรูได้ทกุ เมือ
“ตระกูลเซียวตามหาข้าได้จากสายเลือดของข้า!”
สําหรับตระกูลใหญ่เช่นตระกูลเซียวนัน สายเลือดบริสทุ ธินับ

เป็ นเรืองคอขาดบาดตาย! ยิงไปกว่านัน พวกเขาสามารถ
ระบุสถานทีของบุคคลทีตามหาได้ อย่างไรก็ดี การตามหา
คนผ่านสายเลือดนันเผยได้แค่เพียงทิศทางโดยคร่าว มิได้บง่
ชีรายละเอียดชัดถึงตําแหน่งแห่งหนทีแน่นอนของอีกฝ่ ายแต่
3
อย่างใด! เช่นนันเอง ตระกูลเซียวจึงเพิงหาแคว้นหลงหยวน
พบจนได้หลังตามตัวมาเสียนาน!
“อวินเซียว ให้ขา้ จัดการเรืองนี” รอยยิมพิกลปรากฏขึนบนริม

ฝี ปากอวินลัวเฟิ ง “ข้าจะทําให้พวกเขาเสียใจทีย่างก้าวเข้า
มาในแคว้นหลงหยวน!”
“ได้”
อวินเซียวมิได้มีความห่วงหาอาทรณ์อนั ใดต่อตระกูลเซียว!
ในเมืออวินลัวเฟิ งอยากจะเล่นสนุกกับ พวกเขาแล้ว ช่วย
สนองเอาใจนางหน่อยเป็ นไร หลังนางสนุกจนพอ เขาก็จะ
ออกมาเก็บกวาดเรืองทุกอย่าง ให้นางเอง
4
อวินลัวเฟิ งช้อนสายตาขึนเล็กน้อยเพ่งพิศผูย้ ืนอยู่เบืองหน้า
แล้วเอ่ยถาม “อวินเซียว เจ้าชิงชังตระกูลเซียวหรือไม่”
ชิงชังอย่างนันรึ
อวินเซียวขมวดมุน่ คิวเล็กน้อย แล้วประกายเยียบเย็นก็สว่าง

วาบขึนในดวงตา
สิบปี ก่อนทีเขาถูกไล่ออกจากตระกูลเซียวและถูกทิงไว้ในไพร
ลับแล เขาก็โกรธแค้นชิงชังคนพวกนัน อยู่หรอก! เพราะบัด
นันเขายังคงอาลัยอาวรณ์ตระกูลเซียว เช่นนันเองจึงได้
เกลียดทีพวกเขาใจเ**◌้ยมนัก ซํายังเกลียดผูห้ ญิงคนนันยิง
กว่าทีฉกฉวยตําแหน่งท่านแม่ของตนไป!
5
อย่างไรก็ดี บัดนีเขามิได้มีความรูส้ กึ รูส้ าอันใดต่อตระกูล
เซียวอีกต่อไป! ยินดีดว้ ยซําทีตนจากพวกเขามาเสียได้เมือ
สิบปี ทแล้
ี ว! มิฉะนันก็คงมิได้ผงาดขึนมาเช่นวันนี
ส่วนเรืองท่านแม่นน...
ั
ออกจากตระกูลเซียวไปอาจเป็ นวิถีปลดปล่อยตัวเองของ
นางก็เป็ นได้
“ข้าไม่ชิงชังพวกเขา” ดวงตาอวินเซียวจริงจังหนักแน่น “หาก

ข้ามิได้ออกจากตระกูลเซียวไปในปี นนั ข้าก็คงไม่มีกาํ ลังเช่น
วันนี แล้วข้าก็คงไม่มีพลังพอทีจะปกป้องท่านได้”
ริมฝี ปากอวินลัวเฟิ งโค้งขึนเป็ นรอยหยักน้อยๆ พลางนาง

6
เยืองย่างไปทางอวินเซียวแล้วโอบกอด ชายหนุ่มเบืองหน้า
แน่น นางกล่าวด้วยดวงตาหลุบตําลง “ข้าเกลียดตระกูล
เซียว และข้าเกลียดทุกคนทีทําร้ายเจ้ามาก่อน ดังนันข้าจะ
ไม่ปล่อยให้พวกเขาลอยนวล!”
ตอนที 333 การมาเยือนของตระกูลเซียว (1)
อวินเซียวนิงไปมิได้เอ่ยอันใด แล้วดวงตาสีดาํ ก็เพ่งพิศไปยัง

เด็กสาวในอ้อมกอดไม่วางตา เขาไม่ได้ชิงชังตระกูลเซียว แต่
ก็มิได้หมายความว่า... จะปล่อยพวกเขาลอยนวล! ในสาย
7
ตาของชายหนุ่ม ตระกูลเซียวเป็ นเพียงตัวตนทีพอจะมี
ประโยชน์อยู่บา้ งเท่านัน
“นายท่าน”
ทันใดนันเองก็ได้ยินเสียงฉินหยวน เขาก็ตีลงั กาตัดสวนเข้า

มาคุกเข่าลงต่อหน้าอวินเซียว “รายงานต่อนายท่าน ตระกูล
เซียวได้เข้าสูเ่ มืองหลวงแล้วขอรับ”
ได้ยินดังนันสีหน้าอวินลัวเฟิ งก็เคร่งขรึมขึนทันใด แล้วรอยยิม

บนริมฝี ปากก็โฉดร้าย นางกล่าวเสียงเย็น “ตระกูลเซียว
อย่างนันรึ ไม่นกึ เลยว่าพวกเขาจะมากันเร็วถึงเพียงนี! เยียห
ลิง ออกคําสังลงไปห้ามโรงเตียมไหนในเมืองหลวงรับตระกูล
เซียวเข้าพักเป็ นอันขาด ใครกล้าขัดขืนก็ไล่ออกไปจากหลง
8
หยวนเสีย”
“ขอรับ!” เยียหลิงประสานมือคารวะตอบรับนอบน้อม
เห็นเด็กสาวผูโ้ อหังและอวดเบ่งบารมีเบืองหน้าแล้วริมฝี ปา
กอวินเซียวก็ขยับเล็กน้อย “ตระกูลเซียวมีพลังอํานาจนัก ข้า
จะให้ฉินหยวนไปคุม้ กันท่าน”
“ไม่จาํ เป็ น” อวินลัวเฟิ งยกมุมปากขึน “ข้ารูข้ ีดจํากัดของตัว

เองดี”
“ถ้าอย่างนันข้าจะปล่อยให้ทา่ นจัดการ”
9
หากนางพอใจ จะทําอะไรก็แล้วแต่เขาก็จะสนับสนุนนางทุก
ประการโดยไม่มีเงือนไข
ฉินหยวนเปิ ดปากทําท่าเหมือนจะพูดอะไร ทว่าเมือเห็นสาย

ตาเย็นยะเยือกของอวินเซียวจ้องมองมาเขาก็หบุ ปากลงทัน
ใด
“ไปกันเถอะ ชิงเหยียน”
อวินลัวเฟิ งบิดเอวเกียจคร้าน ดวงตาทีหรีลงนันแฝงประกาย

อันตราย “เห็นทีตอ้ งไปเติมพลังเสียหน่อย จะได้รบั มือคน
ตระกูลเซียวได้”
แสงอาทิตย์สดใสสาดส่องลงมาทัวทุกซอกมุมของลานสวน
10
อวินลัวเฟิ งกล่าวจบแล้วก็นาํ ชิงเหยียนเดินไปยังสวนด้าน
หลัง
ฉินหยวนเห็นเด็กสาวลับตาไปจึงได้หนั มาหาอวินเซียว จาก

นันเอ่ยถามด้วยท่าทีลงั เล “นายท่าน ไยท่านจึงมิได้บอกนาง
ไปเล่าว่าตระกูลเซียวมีสงนั
ิ นอยู่ในมือ หากพวกเขาถูกหลู่
เกียรติจนเกิดคลังขึนมา นายท่าน ชีวิตท่านจะตกอยู่ใน
อันตราย...”
อวินเซียวจ้องไปยังทิศทางทีอวินลัวเฟิ งจากไปไม่วางตา
พลางริมฝี ปากทียกขึนเล็กน้อยก็เกิดรอยโค้งแข็งเกร็ง ดวง
หน้าหล่อเหลาปราศจากความรูส้ กึ ประหนึงเป็ นอัมพาต
“ตระกูลเซียวขู่ขา้ ไม่ได้”
11
นัยของถ้อยคําชายหนุ่มคือ ไม่วา่ อวินลัวเฟิ งจะทําอะไรก็
ตาม เขาจะไม่หา้ ม! แต่จะหนุนหลังนางอยู่เงียบๆ
“มีข่าวนางบ้างหรือไม่” อวินเซียวหันหลังให้ฉินหยวนแล้ว
เอ่ยถามเสียงเย็น คําว่า ‘นาง’ ของเขาย่อมหมายถึงท่านแม่ที
หายตัวไปเช่นกันหลังเขาออกจากตระกูล
ได้ยินคําถามแล้วฉินหยวนก็ตอบรับอย่างระมัดระวัง “นาย
ท่าน คนของเราได้คน้ หามาหลายที แต่ก็ยงั ไม่มีเบาะแสเรือง
ทีอยู่ของคุณนาย...”
“อืม”
12
เสียงอวินเซียวอุดอูแ้ หบแห้งฟั งเหมือนไม่ใส่ใจ ทําให้ฉิน
หยวนยิงห่วงหน้าพะวงหลังแล้วเหงือเย็นชืนก็ฉาบทัวหน้า
ผาก “นายท่าน ลูกน้องของท่านไม่ได้ความ! โปรดลงโทษข้า
ด้วยเถิด” เขารีบคุกเข่าลงกับพืนแล้ววิงวอนพลางกายสัน
เทิมด้วยความกลัว
“ต่อไปนีให้เจ้าติดตามเฟิ งเอ๋อร์ไป” สายตาเย็นชาของอวิน

เซียวกวาดผ่านฉินหยวนไป “หากนางได้รบั บาดเจ็บแม้เพียง
นิดเดียว เจ้าก็จบชีวิตตัวเองได้”
เขาไม่กล้าคิดเลยว่าจะเกิดอะไรขึนกับนางหากตระกูลหนิงมิ
ได้รบี รุดมาทันเวลาเมือสองวันทีแล้ว เขาจะไม่มีวนั ปล่อยให้
เรืองพรรค์นนเกิ
ั ดขึนอีกเป็ นอันขาด! หากมีอะไรเกิดขึนกับ
อวินลัวเฟิ ง เขาเองก็ไม่รูว้ า่ จะทําเรืองบ้าบินอะไรบ้าง!
13
“ขอรับนายท่าน” ฉินหยวนปาดเหงือเย็นออกจากหน้าผาก
แล้วตอบรับนอบน้อม
...
บนถนนหนทางครึกครืนปรากฏภาพชายหนุ่มสองคนกับ
หญิงสาวอีกหนึงนํากลุม่ ชายฉกรรจ์เข้าไปในโรงเตียม ผ่าน
ไปครูห่ นึงก็บงั เกิดเสียงตะโกนเกรียวกราดดังมาจากด้านใน
14
ตอนที 334 การมาเยือนของตระกูลเซียว (2)
“เจ้ามีเหตุอนั ใดจึงให้เราเข้าพักไม่ได้”
ภายในโรงเตียมปรากฏร่างเด็กสาวผูห้ นึงยืนเท้าเอวจ้องไป
ยังเจ้าของโรงเตียมด้วยท่าทีเกรียวกราด เปลวโทสะพวยพุง่
ออกจากดวงตา
15
“ขออภัย โรงเตียมเราเต็มหมดแล้วไม่สามารถรับแขกได้อีก
หากท่านไปพํานักอยู่ในโรงม้าก่อนเล่า จะว่าอย่างไร”
เด็กสาวโกรธขึงเสียจนดวงหน้าสะสวยขึนสีแดงจัด ไอ้โรง
เตียมนีบังอาจให้ผสู้ งู ศักดิอย่างนางไปอยู่ โรงม้าอย่างนันรึ
สําหรับชนชันสูงอย่างนางต้องพักห้องหรูหราทีสุดเท่านัน ที
อืนไม่เหมาะสมกับตัวตนของนาง
“ไร้สาระ ก่อนหน้านีข้ายังเห็นคนมาเข้าพักอยู่เลย ไยเราจะ

เข้าพักด้วยไม่ได้”
“คึๆ ” เจ้าของโรงเตียมหัวเราะสองทีก่อนปฏิเสธอย่างสุภาพ
“เคราะห์ไม่ดี แขกท่านนันได้หอ้ งสุดท้ายของเราไปเสียแล้ว
16
พวกท่านมาช้าเกินไป เช่นนันเองข้าน้อยก็ได้แต่ขอให้ทกุ
ท่านทนเอาหน่อย หรือท่านจะไปดูโรงเตียมทีอืนเล่า”
เด็กสาวหรีตาลง รังสีอาํ มหิตรุนแรงเผยออกจากภายใน ครัน

นางทําท่าจะลงมือบุรุษด้านหลังก็หยุดนางไว้
“ช่างเถิด” บุรุษผูน้ นส่

ั ายศีรษะ “เหยาเอ๋อร์ ไปดูทอืี นก็ได้ ใช่
ว่าหลงหยวนมีโรงเตียมทีนีทีเดียว เสียเมือไร”
“แต่วา่ ...” หลิงเหยายังอิดออดพลางกระทืบเท้าเกรียวกราด

“ไพร่พวกนีช่างโง่ง่าวเสียจริง! ชนชันสูงอย่างข้ามาถึงแล้วไย
จึงไม่รบี ไล่แขกอืนออกไปให้เราได้เลือกห้องทีดีทีสุด! ไม่คิด
เลยว่าพวกเขาจะไล่เราออกมา!”
17
ทังชีวิตนาง หลิงเหยาไม่เคยถูกหลูเ่ กียรติ! ท่ามกลางแดน
ฌานในฐานะองค์หญิงแห่งตระกูลหลิง ใครเล่าจะไม่ยอม
โอนอ่อนให้แก่นาง นางไม่คิดเลยว่าเมือออกมายังโลกเบือง
หน้าแล้วคนพวกนีจะบังอาจ ไม่ไว้หน้านางแม้สกั นิด แล้วจะ
ให้นางทนได้อย่างไร
“ช่างมัน” เซียวจิงดึงแขนเสือหลิงเหยาแล้วส่ายศีรษะ “อย่า

ลืมว่าเดินทางครังนีเรามีหน้าทีต้องทํา ดังนันอย่าก่อเรืองเสีย
จะดีกว่า อีกอย่าง ทีนีก็ไม่ใช่โรงเตียมเพียงแห่งเดียว ไปหา
โรงเตียมอืนเอาก็ได้”
กล่าวเสร็จเซียวจิงก็ลากหลิงเหยาผูย้ งั คงกระฟั ดกระเฟี ยด

อยู่ออกมาด้านนอก ทว่าพวกเขาก็ไม่คาดคิดเลยว่าโรงเตียม
ทังหมดในเมืองหลวงแห่งนีล้วนเต็มสิน ไม่มีทใดให้
ี เข้าพักได้
18
หลิงเหยาหัวเสียกราดเกรียวหนักพลางขบเขียวเคียวฟั นด้วย
โทสะ “นีมันบ้านป่ าเมืองเถือนอันใดกัน หากไม่ใช่เพราะ
ตระกูลเซียวต้องตามหาสวะนันข้าก็คงไม่เหยียบย่างมายัง
สถานทีพรรค์นีหรอก!”
หลิงเหยาคุน้ เคยกับการปรนนิบตั ิเอาใจในตระกูล มิเคยต้อง

เผชิญปั ญหาเช่นนีมาก่อน จึงไม่ตอ้ งสงสัยว่าเหตุใดนางถึง
ได้เกรียวกราดนัก
“เหยาเอ๋อร์” ดวงหน้านิงสงบของเซียวจิงเผยแววครุน่ คิด

“เรืองนีบังเอิญเกินไป บัดนีในหลงหยวนไม่มีวนั งานเทศกาล
สําคัญเสียหน่อย ไยโรงเตียมจึงได้เต็มหมดเล่า ข้าว่าต้องมี
คนคอยชักใยอยู่เบืองหลังเป็ นแน่”
19
หลิงเหยาพ่นลมออกจมูก ดวงหน้าลออเปี ยมไปด้วยความ
เดียดฉันท์ “ใครจะกล้ากระด้างกระเดืองกับพวกเราทีมาจาก
แดนฌานกัน สวะนันจากตระกูลเซียวของเจ้ารึ ลําพังกําลัง
สวะนันจะมีปัญญาทําอะไรได้ ยิงไปกว่านัน เรามิได้มาเยือน
หลงหยวนกันอย่างเอิกเกริก เก็บสาระการเดินทางเป็ นความ
ลับ ไม่มีทางทีสวะนันจะล่วงรู!้ ”
เมือหลิงเหยากล่าวถึงอวินเซียว ดวงหน้านางก็มีแต่ความ
รังเกียจ
แม้สิบปี ทแล้
ี วสวะนันจะหน้าตาหล่อเหลานักก็เถอะ! สวะก็
ยังเป็ นสวะอยู่วนั ยังคํา! ว่ากันตามตรง สวะทีไม่สามารถรวบ
รวมพลังฌานไร้ซงกํ
ึ าลังเช่นนันนางไม่ชายตาแลซําสอง
20
หรอก!
บุรุษทีนางชืนชมไม่เพียงแต่ตอ้ งมีรูปโฉมงดงามเท่านัน แต่

ยังต้องมีพลังอํานาจด้วย มีเพียงบุรุษประเภทดังกล่าวที
เหมาะสมกับสถานะอันสูงส่งของนาง
ตอนที 335 คูห่ มัน (1)
เซียวจิงขมวดคิวลงเล็กน้อยแล้วออกคําสังด้วยนําเสียงจริง
21
จัง “หลิงเหยา นอกจากตามหาตัวสวะ นันแล้ว เจ้ายังต้อง
ล้มเลิกการหมันหมายกับเขาเสียด้วย”
ได้ยินดังนันหลิงเหยาก็อดโกรธมิได้ “ข้าเองก็ไม่รูว้ า่ ท่านปู่ คิด

อะไรอยู่จงึ ได้จบั ข้าคลุมถุงชนกับเจ้าสวะนัน! ทียิงไปกว่านัน
ข้าเองก็ไม่รูเ้ ห็นเรืองนีอยู่นานหลายปี ! หากมิใช่เพราะเซียว
อวีชิงกลับมาแล้วท่านปู่ ข้ามีประสงค์ให้ขา้ แต่งงานกับเขา
ท่านก็คงไม่บอกข้าเรืองนีหรอก”
สําหรับเชือสายเช่นตระกูลหลิงกับตระกูลเซียวแล้ว เรืองการ
จัดแจงหมันหมายถือเป็ นเรืองสําคัญ! หากนางประสงค์จะ
แต่งกับเซียวอวีชิงก็ตอ้ งล้มเลิกการหมันหมายทีจัดแจงไว้
ก่อนหน้านีเสียก่อน ครันได้ยินข่าวว่าตระกูลเซียวจะออก
ตามหาเจ้าสวะนัน นางก็อาสาทําหน้าทีดังกล่าวแล้วติดตาม
พวกเขามา
22
“เจ้าสวะนันก็ย่อมต้องรูเ้ รืองนี” คิวเซียวจิงยิงย่นยู่ “จะเห็น
ด้วยหรือไม่เห็นด้วยก็ตาม การหมันหมายครังนีอย่างไรก็ตอ้ ง
ล้มเลิก”
ในปี นนั ในฐานะทีบิดามารดาของอวินเซียวต่างก็เป็ นยอด

อัจฉริยะระดับหนึงในหมืน หัวหน้าตระกูล หลิงจึงได้เสนอให้
หมันหมายทายาทระหว่างสองตระกูลไว้ตงแต่
ั อายุยงั น้อย
ว่ากันโดยง่าย เรืองนีเป็ นทีรูก้ นั เฉพาะคนเก่าคนแก่ของสอง
ตระกูลนีเท่านัน
แต่ก็ไม่มีใครคาดคิดเลยว่าอวินเซียวจะเกิดมาเป็ นสวะ! เช่น

นันเอง เรืองแต่งงานจึงได้ถกู พักไป หากมิใช่เพราะตระกู
ลหลิงมีประสงค์ให้เหลิงเหยากับเซียวอวิชิงเกียวดองกันผ่าน
23
การแต่งงาน พวกเขาก็คงไม่มีวนั เปิ ดเผยเรืองนีขึนมา
“แบบนีดีทีสุดแล้วหากเขายังไม่รูต้ วั ” หลิงเหยาพ่นลมออก
จมูก “หากเขารูว้ า่ เราถูกหมันหมายกันไว้ตงแต่
ั ยงั เยาว์วยั
เขาก็คงจะตามติดข้ามิหยุดหย่อน! ไม่อย่างนันสวะอย่างเขา
จะมีสตรีใดอยากแต่งงาน ด้วยเล่า”
“ไม่จาํ เป็ นหรอก ตัวเขามีรูปโฉมงดงามตังแต่เล็กแต่นอ้ ย คง

ไม่ยากหากจะเป็ นเขยบ้านใครสักคน” ในใจเซียวจิงระลึกถึง
ดวงหน้านันแล้วมุมปากก็ยกขึนเล็กน้อย ทว่าในดวงตาเปี ยม
ไปด้วยความชัง
หลิงเหยายกมุมปากเยาะ “ข้าว่าสตรีทมาชอบพอสวะนั
ี นก็
คงไม่ได้ดีไปกว่ากันสักเท่าไร หากไม่ใช่สวะแบบเดียวกันก็คง
24
ต้องเป็ นหญิงแพศยามารร้าย คนแบบนันจะหาดีได้อย่างไร
เล่า”
ถ้อยคํานางแฝงนัยว่าอวินเซียวไม่มีทางหาสตรีดีได้ เคราะห์
ร้ายทีสวะเช่นเขานางไม่สนใจ
“เอาละ อย่าเพิงพูดถึงสวะนันกันเลย เรืองด่วนทีเราควรทํา

ตอนนีคือหาทีพักคืนนีให้ได้ก่อน เมือลงหลักปั กฐานกันแล้ว
จึงจะตามหาตัวเจ้าสวะนันได้!”
เซียวจิงมองหลิงเหยาผูย้ ืนอยู่เบืองหน้าพลางค่อยๆ เปิ ดปาก

เปล่งวาจา “อย่างไรก็เถอะ โรงเตียมก็เต็มหมดแล้ว จะไปหา
ทีหลับทีนอนคืนนีได้อย่างไร” หลิงเหยายู่ปาก ดวงหน้าอิด
ออดเหลือจะกล่าว
25
เซียวจิงครุน่ คิดอยู่นานก่อนประกายจะสว่างวาบขึนในดวง
ตา เขาก้าวฉับๆ ไปยังเรือนหลังหนึงแล้วเคาะสามที
เอียยยด!
ประตูถกู ผลักเปิ ดออกแล้วชายวัยกลางคนก็เดินหัวเสียออก

มาเอ่ยถามเกรียวกราด “พวกเจ้าเป็ นใคร มาทําอะไรทีนี”
“ข้าขอซือเรือนเจ้า” เซียวจิงเผยรอยยิมจาง
“ไปๆ ” ชายวัยกลางคนโบกไม้โบกมืออย่างอดรนทนไม่ไหว
“ข้าไม่ขายเรือนหลังนี แล้วพวกเจ้าก็รบี ๆ ออกไป อย่ามาก่อ
26
เรืองทีนีเสียจะดีกว่า”
“สิบล้าน” รอยยิมนิงสงบทว่ามันอกมันใจปรากฏอยู่บนริม
ฝี ปากของเซียวจิง
ตามคาด ครันได้ยินแล้วดวงตาชายวัยกลางคนนันก็เป็ น
ประกายขึนมาพลางกลืนนําลายอึกแรง
“พวกเจ้าจะซือเรือนข้าด้วยราคาสิบล้านจริงรึ”
ชัดเจนว่าเขาไม่เชือว่าจะมีคนโง่พอมาขอซือเรือนเก่าๆ นี
ด้วยราคาสิบล้านตําลึง
27
เซียวจิงมิได้พดู อะไรต่อพลางหยิบเอาตัวเงินออกมาจากแขน
เสือแล้วยืนให้ชายวัยกลางคน
“นีเงินสิบล้าน ทุกอย่างในบ้านเจ้าเป็ นของข้าแล้ว เจ้าออก

ไปได้”
28
ตอนที 336 คูห่ มัน (2)
ชายวัยกลางคนรีบคว้าตัวเงินขึนตรวจสอบดูวา่ เป็ นของ

จริงหรือไม่ หลังตัดสินใจได้แล้วว่าเป็ นของจริงแท้แน่
นอน เขาก็มิได้พิรพิี ไรยัดตัวเงินใส่แขนเสือ รุดรีจากไป
โดยไม่เก็บกวาดเรือนตนเสียด้วยซํา
เซียวจิงชําเลืองมองร่างชายวัยกลางคนทีรีบร้อนจากไป
ด้วยท่าทีรงั เกียจเดียดฉันท์ จากนันค่อยๆ หันกลับมาหา
หลิงเหยา
“คราวนีเราก็มีทีอยูก่ นั แล้ว ต่อไปก็มาสืบหาตัวเจ้าสวะ

นันกัน”
1
หลิงเหยาขมวดมุน่ คิว “แต่เราก็ไม่ได้เห็นหน้าเจ้าสวะนัน
มากว่าสิบปี แล้ว ดีไม่ดีตอ่ ให้เจอกันต่อหน้าอาจจํากันไม่
ได้เสียด้วยซํา”
“วางใจเถิด” เซียวจิงเผยยิมยากหยังถึง “ข้ามีของดี หาก

เขาปรากฏตัวต่อหน้าข้า ข้าก็บอกได้ทนั ที!”
ได้ยินดังนันหลิงเหยาก็ถอนหายใจโล่งอก “ดีจริง เพือ

ความสุขของข้าและอวีชิง ข้าจําต้องหาตัวสวะนันให้พบ
อย่างเร็วทีสุดเพือยกเลิกการหมันหมายระหว่างเรา! มี
เพียงยอดอัจฉริยะแห่งสกุลเซียวเช่นอวีชิงเท่านันที
เหมาะสมกับข้า”
2
เซียวอวีชิง ยอดอัจฉริยะอันดับหนึงแห่งสกุลเซียวคือ
บุรุษในอุดมคติของสตรีมากมายนัก นางเองก็เป็ นหนึง
ในนัน! หากเจ้าสวะนันรูจ้ กั เจียมตนเสียหน่อย ก็ไม่ควรที
จะตามตือนาง ยอมล้มเลิกการหมันระหว่างทังสองเสีย
“เจ้าวางใจเถิด” เซียวจิงตบบ่าปลอบประโลมหลิงเหยา
“แม้เมือได้พบกันแล้ว เขาจะตามตือเจ้า สกุลเซียวก็ยงั มี
วิธีบงั คับให้เขาต้องยอมแพ้! สกุลเซียวกับสกุลหลิง จะ
อย่างไรก็ตอ้ งเกียวดองกันผ่านการสมรส แต่คสู่ มรสของ
เจ้าย่อมไม่ใช่สวะนันอย่างแน่นอน!”
“ข้าหวังเช่นนัน”
3
บัดนีเมือคิดถึงสวะนันเมือไรแววชิงชังก็สว่างวาบขึนใน
ดวงตาของนางทุกทีไป หากมิใช่เพราะต้องมาล้มเลิก
การหมันหมายชาตินีทังชาตินางก็คงไม่ยอมมาพบเจ้า
สวะนันหรอก!
“ตอนนีเข้าไปพักผ่อนกันก่อนเถิด” เซียวจิงหรีเนตรลง
เล็กน้อย “ส่วนเจ้าสวะนัน... อีกประเดียวข้าก็เจอตัว”
...
ภายในจวนแม่ทพั
4
เด็กสาวนังอยูใ่ ต้ตน้ ท้อพลางหลับตาพักผ่อนอยูใ่ นสวน
ด้านหลัง กําลังฌานอ่อนจางอ้อยอิงอยูท่ วกายนางและ
ั
ถูกซึบซับเข้าไปผ่านรูขมุ ขน
ทันใดนันเองเด็กสาวก็ได้ยินเสียงฝี เท้ารีบเร่งเข้ามาใกล้
แล้วนางก็เบิกตาขึนเล็กน้อย ลูกตาดําจรด ลงบนร่าง
หญิงรับใช้ผกู้ าํ ลังเดินเข้ามาหา
“เป็ นอย่างไรบ้าง” อวินลัวเฟิ งเลิกคิวขึนเล็กน้อยก่อนเอ่ย

ถาม
“คุณหนู” ดวงหน้าลออของชิงเหยียนบึงตึง “ข้าออกคํา

สังลงไปแล้ว และโรงเตียมทุกแห่งก็มิได้บงั อาจรับรอง
5
พวกเขา อย่างไรก็ดี บุรุษสกุลเซียวคนนันได้ควักเอาตัว
เงินออกมาซือเรือนไปหนึงหลัง”
“เข้าใจแล้ว”
ประกายลึกซึงเผยอยูใ่ นดวงตาดําสนิทของอวินลัวเฟิ ง
ใครเห็นก็ไม่สามารถบอกได้วา่ นางคิดอะไรอยู่ ผ่านไปครู ่
ใหญ่ มุมปากนางก็โค้งขึน ดวงตาทีหรีลงก็แฝงฝังแวว
อันตราย
“ได้เวลาพบคนของสกุลเซียวทังสองแล้ว”
ชิงเหยียนกะพริบตา “คุณหนูจะลงมือกับคนของสกุล
6
เซียวเหล่านีหรือเจ้าคะ มีเหตุผลอันใดหรือ เจ้าคะ”
“เหตุผลอย่างนันรึ” อวินลัวเฟิ งเผยรอยยิมอ่อน “อย่าลืม

สิวา่ ข้าเป็ นยอดคุณหนูตวั ร้ายแห่งหลงหยวน จะตบตี
ใครสักคนต้องใช้เหตุผลด้วยรึ ข้าเพียงแต่ไม่ถกู ชะตากับ
คนพวกนีก็เท่านัน! ชิงเหยียน ไปรวบรวมคนของ เหล่า
ทัพเสีย เราจะไปออกศึกใหญ่กนั แล้ว!”
คนอย่างนาง อวินลัวเฟิ งจะตบตีใครสักคนไม่เคยต้อง

การเหตุผล แล้วนางเองก็ไม่ถกู ชะตากับผูค้ นเหล่านัน
จริง! ยิงไปกว่านัน ใครจะกล้าทําอะไรนางเล่า
ชิงเหยียนตาเป็ นประกาย คุณหนูของนางช่างอวดเบ่ง
7
บารมีดีจริง! เห็นทีตนจะต้องเรียนรูจ้ ากคุณหนูอีกมาก
โดยเฉพาะจิตวิญญาณแห่งความไร้ยางอาย!
ตอนที 337 จะตบตีเจ้านันไม่ตอ้ งการเหตุผล
ภายในลานสวน
หลิงเหยาขมวดคิวแน่นแล้วประเมินเรือนทังหลังด้วย
8
ดวงหน้าเดียดฉันท์
“เรือนหลังนีช่างทรุดโทรมเสียจริง เทียบไม่ได้เลยกับจวน
สกุลหลิง ดูสิ มีมดเดินอยูบ่ นพืนจริงๆ หรือนี น่าแขยงยิง
นัก”
หลิงเหยายกเท้าขึนเหยียบขยีเจ้ามดจนแหลกลาญ จาก
นันถอดรองเท้าตนออกมาเช็ดพืนด้วยผ้าเช็ดหน้า ราว
กับว่ามดทีเพิงเหยียบไปนันเป็ นสิงน่าขยะแขยงเหลือจะ
กล่าว
“เหยาเอ๋อร์ ข้าสํารวจอยูน่ านแล้วตอนเรามองหาโรง

เตียม เรือนนีถือว่าดีทีสุดในย่าน ฉะนันก็ทนเอาหน่อย
9
เถิด ของของโลกเบืองหน้าจะเทียบกับของในแดนฌาน
ได้อย่างไร”
เซียวจิงส่ายศีรษะด้วยท่าทีเหนือยหน่าย
หลิงเหยาคือองค์หญิงแห่งสกุลหลิง ได้รบั การพะเน้า

พะนอตามใจมาตังแต่เยาว์วยั ไม่เคยได้รบั การปฏิบตั ิ
ด้วยอย่างหลูเ่ กียรติ เสือผ้าอาภรณ์ลว้ นแล้วแต่เป็ นผ้า
ไหมทอ อาหารหรือก็เป็ นสํารับระดับภัตตาคารทังสิน
ด้วยบุคลิกลักษณะจูจ้ ีจุกจิกเช่นนีแล้วไม่ควรติดตามเขา
มาสถานทีพรรค์นีด้วยกัน
หลิงเหยาเปิ ดปากทําท่าว่าจะพูดอะไรทว่าก็ได้ยินเสียง
10
ฝี เท้าพร้อมเพรียงกันดังขึนจากด้านนอกประตูเสียก่อน
ไม่นานนัก ก็มีกลุม่ ชายฉกรรจ์รุดเข้ามาล้อมลานสวนทัง
หมดเอาไว้
คิวเซียวจิงขมวดมุน่ พลางยิงสายตาเย็นชาไปยังทุกคนที
ตีวงล้อมเข้ามาแล้วเอ่ยถามด้วยท่าทีขงึ ขังว่า “พวกเจ้า
เป็ นใคร”
ชัวพริบตาผูค้ นเหล่านันทีล้อมลานสวนอยูก่ ็แยกออกเป็ น

สองฝังเปิ ดทางตรงกลางไว้ แล้วเด็กสาว รูปงามหยด
ย้อยในอาภรณ์ขาวก็เยืองย่างเข้ามา
เด็กสาวผูน้ นรู
ั ปโฉมงดงามยิง ศีรษะมีผมสลวยสยาย
11
ยาวดังสายนําตก ผิวขาวนวลดุจดังหยก ส่วนรอยยิมบน
ริมฝี ปากก็แลดูโฉดร้ายทว่าก็เกียจคร้าน ดวงตาดําสนิท
ส่องแสงประหนึงดารานภายามราตรี ดวงหน้าสง่าแฝง
ฝังแววถือดี
กระทังเซียวจิงผูเ้ ห็นโฉมงามมานักต่อนักยังอดตะลึงงัน
มิได้ ทว่าก็เพียงชัววูบเท่านันพลางดวงตาของเขาก็พงุ่
ตรงไปยังนาง
สตรีผนู้ ี... อันตราย!
นางเป็ นดังจิงจอกแฝงอยูใ่ นความมืด แลดูเหมือนนิง

สงบ ทว่าเผลอเมือไรได้โดนนางแทงข้างหลังทันที!
12
กระทังผูค้ งวิชาเหล่านันในแดนฌานยังไม่เคยทําให้เขา
รูส้ กึ เห็นอันตรายเช่นนีมาก่อน
“ใครอนุญาตให้เจ้าบุกรุกสถานทีของข้า แล้วอีกอย่าง
หนึง ไยพวกเจ้าจึงมาอยูท่ ีนี”
หลิงเหยาพลันกระโจนออกมาโดยไม่รรี อให้อวินลัวเฟิ ง
ตอบรับคําเซียวจิง เกรียวกราดจ้องมอง อวินลัวเฟิ งและ
คณะเขม็ง
เมือได้เผชิญหน้ากับหลิงเหยาผูม้ ีดวงหน้าโกรธเกรียว
อย่างเห็นได้ชดั ริมฝี ปากบางของอวินลัวเฟิ งก็ขยับไหว
13
“เรามา... ก็เพือเล่นงานพวกเจ้า”
หลิงเหยามิได้คาดคิดเลยว่าอวินลัวเฟิ งจะมาขออัดคน
กันดือๆ เช่นนี ดวงหน้าลออของนางพลันเปลียนทันใด
ครันจะชักกระบีทีเอวออกมาเท่านันก็มีมือยืนออกมา
ห้ามเอาไว้
“คุณหนู” เซียวจิงขมวดมุน่ คิว “ข้าขอทราบได้หรือไม่วา่

พวกเราได้กระทําผิดอันใดต่อท่าน ท่านจึงออกมาสําแดง
ตนเช่นนี”
“พวกเจ้ามิได้กระทําผิดอันใดต่อข้า”
14
แต่พวกเจ้ากระทําผิดต่อผูช้ ายของข้า!
อวินลัวเฟิ งมิได้กล่าวประโยคสุดท้ายออกไปพลาง
กอดอกท่าทีเกียจคร้าน ดวงตาดําสนิทเปี ยมด้วยรอยยิม
เพียงแต่ใต้รอยยิมนันเร้นรังสียอดอันตรายเอาไว้
หัวใจเซียวจิงดําดิงลง “ในเมือพวกเรามิได้กระทําผิดต่อ
ท่าน และท่านก็ประสงค์จะโจมตีเรา อย่างน้อยก็ควร
บอกกล่าวเหตุผลกัน”
อวินลัวเฟิ งเหลือบมองเซียวจิงด้วยหางตา นําเสียงไร้

อารมณ์เช่นก่อนหน้า ทว่าใครฟั งก็ตอ้ งเกิดโทสะขึนมาได้
โดยง่าย
15
“ขออภัย ข้าจะตบจะตีใครนันไม่เคยต้องมีเหตุผล” นาง
นิงครูห่ นึง แล้วรอยยิมในดวงตาก็ยงส่
ิ งประกาย “หากยัง
ต้องการเหตุผลอีก ก็คงจะเป็ น... ข้าไม่ชอบหน้าพวก
เจ้า!”
หลิงเหยาโกรธเกรียวเสียจนแทบคลัง นางไม่เคยพบเคย
เห็นสตรีใดหยาบโลนถึงขันหาเรืองตบตีคนอืนกันอย่าง
ดือๆ เช่นนีมาก่อน ทันใดนันเองนางก็จอ้ งไปยังอวินลัว
เฟิ งด้วยท่าทีเกรียวกราด
“นางตัวดี เหตุผลมีเท่านีเองรึ สวะอย่างเจ้าริอา่ นจะมา

สังสอนข้าอย่างนันหรือ เจ้านีมัน...”
16
ตอนที 338 หลิงเหยาสะบักสะบอม (1)
17
เผียะ!
เมือถูกตบเข้าไปโดยแรง หลิงเหยาก็นิงตะลึงงันไป นาง

อ้าปากค้างหาคําพูดไม่ได้ ตามองไปยังเด็กสาวรูปงามที
จู่ๆ ก็ปรากฏกายขึนเบืองหน้าด้วยท่าทีมนึ งงนัก ดวงตา
ฉายแววตระหนกชัด
ตอนนัน... นางยังไม่ทนั จับทางอวินลัวเฟิ งได้ ร่างนันก็

หายวับไปเสียแล้ว ก่อนปรากฏขึนเบืองหน้าประหนึง
สายลมแผ่ว
ต้องว่องไวถึงปานใดจึงเคลือนไหวเช่นนีได้
18
“เหยาเอ๋อร์” เซียวจิงหัวใจหล่นวูบ รีบวิงไปข้างหลิงเหยา
พลางนิวหน้าเอ่ยถามด้วยท่าทางหวาดหวัน “เจ้าเป็ น
อย่างไรบ้าง ปลอดภัยดีไหม”
เสียงเซียวจิงปลุกหลิงเหยาให้หลุดออกจากภวังค์จนได้
ครันรูต้ วั ว่าตัวเองเพิงถูกตบไป นางก็ เกรียวกราดขึนมา
จากนันคุม้ คลังกระโดดเข้าใส่อวินลัวเฟิ ง
“นางแพศยา กล้าดีอย่างไรมาตบข้า! ข้าจะฆ่าเจ้า!

ตังแต่เล็กจนโตไม่เคยมีใครกล้าตบข้า! ข้าสาบานเลยว่า
ข้าเอาเจ้าตายแน่ๆ!”
19
เมือดวงตาแดงกํานางก็แลดูเหมือนสัตว์รา้ ย มือตะปบ
ดวงหน้าอวินลัวเฟิ งด้วยดวงตาคลัง ทว่า...
ครันมือถึงตัวอวินลัวเฟิ งเท่านัน อวินลัวเฟิ งก็คว้าแขน

นางมาจับทุม่ ลงพืน
พลัก!
ศีรษะหลิงเหยากระแทกพืนเสียงดังสนัน
หลิงเหยาน่ะหรือจะเคยประสบพบเจอความเจ็บปวด
รวดร้าวเช่นนีมาก่อน เจ็บเสียจนนําตาไหล และก่อนที
นางจะทันลุกขึนได้ เท้าอวินลัวเฟิ งก็กระทืบลงมาบนอก
20
เหยียบไปหลิงเหยาก็กรีดร้องโอดโอยไป ด้วยความ
ทรมาน ดวงตาแดงกําปริมไปด้วยจิตสังหาร
“แพศยา กล้าดีอย่างไรมาทํากับข้าเช่นนี! สกุลข้าไม่เอา

เจ้าไว้แน่!”
อวินลัวเฟิ งเลิกคิวขึนเล็กน้อยก่อนเพิมแรงกดลงไปทีเท้า
ขวา ทันใดนันหลิงเหยาก็กรีดร้องโหยหวนออกมา เหงือ
เย็นเฉียบแตกพลัก จะเปล่งวาจาก็ยงั มิได้...
“หยุดนะ!”
เซียวจิงเปล่งวาจาหน้าเครียดหลังฟื นคืนสติจนได้ “คุณ

21
หนู ช่วยหลีกไปไกลๆ แล้วอย่าหาเรืองใส่ตวั จะดีกว่า
อย่าให้มนั มากไปนัก มาแหย่แดนฌานเราเดียวเจ้าจะ
ต้องเสียใจภายหลัง”
เซียวจิงคิดว่าหากอวินลัวเฟิ งได้ยินคําวา ‘แดนฌาน’

แล้วนางจะต้องตืนตระหนกตกใจกลัวเป็ นแน่ เคราะห์
ร้ายทีเด็กสาวมิได้ตอบรับถ้อยคําเขาเลย ประหนึงว่าไม่
ได้ยินเสียงตน
ดวงตาเซียวจิงหม่นลง แล้วเขาก็โบกมือพลางออกคําสัง
เสียงเย็น “องครักษ์ หยุดนางเสีย!”
“ขอรับนายท่าน” ได้ยินคําสังแล้วคนของสกุลเซียวซึงยืน
22
อยูเ่ บืองหลังก็พงุ่ เข้าใส่อวินลัวเฟิ งทันใด ทว่าก่อนพวก
เขาถึงตัวอวินลัวเฟิ ง คนของสองเหล่าทัพก็เคลือนไหว
ทันที ปกป้องอวินลัวเฟิ งประหนึงรูปปั น เบืองหน้านาง
ตูม!
รังสีทรงพลังเกินต้านทานระเบิดกวาดไปถ้วนทัวทังลาน
สวน...
ครันรูส้ กึ ถึงรังสีของผูค้ นเหล่านีแล้ว สีหน้าเซียวจิงก็

เปลียนจากหน้ามือเป็ นหลังมือ ดวงตาเคร่งเครียด “ผูฝ้ ึ ก
ฌานขันสูงอย่างนันรึ มีผฝู้ ึ กฌานขันสูงในทีนีถึงสิบคน
เชียวรึ! ผูฝ้ ึ กฌานขันสูงในหลงหยวนนีด้อยค่าถึงเพียงนี
23
ตังแต่เมือไร”
แม้สกุลเซียวจะมีผฝู้ ึ กฌานขันสูงมากกว่า ซํายังมีผฝู้ ึ ก

ฌานขันนภาอีกหลายสิบ ผูฝ้ ึ กฌานขันสูง สิบคนก็ยงั ถือ
ว่าเป็ นขุมพลังแข็งแกร่งแห่งแว่นแคว้นหลงหยวน ก็จาก
ทีตนได้ยินมา แคว้นหลงหยวนแห่งนี ดูเหมือนจะมีผฝู้ ึ ก
ฌานขันสูงเพียงสองคนเท่านัน...
ในฐานะลูกศิษย์ชนดี
ั คนหนึงแห่งสกุลเซียว เขาก็เพิงได้
ขึนเป็ นผูฝ้ ึ กฌานขันสูงระดับกลางเมือ ไม่กีเดือนทีแล้ว
อย่างไรก็ดี ศัตรูมีเยอะเกินไป จะให้รบั มือทังหมดเกรงว่า
จะไม่ไหว
24
ดวงตาเซียวจิงกระเพือมไหว จากนันก็เปล่งวาจาคุกคาม
“คุณหนู สกุลเซียวมีผฝู้ ึ กฌานขันนภาจํานวนมาก สกุล
หลิงเองก็เช่นกัน หากยังดึงดันก่อเรืองอีกท่านเองจะแย่
เอา!”
เมือได้ยินคําขู่เซียวจิงดังนัน อวินลัวเฟิ งก็แสดงกิรยิ า

ตอบโต้
25
เผียะ!
มือนางตบหน้าหลิงเหยาอีกครา ไม่นานแก้มหลิงเหยาก็
บวมชําแลดูคล้ายสุกร เจ็บปวดเสียจนเปล่งวาจาอันใด
ออกมามิได้ นางจ้องอวินลัวเฟิ งเขม็ง ดวงตาแดงกําปริม
ด้วยนําตาเจ็บแค้น หากสายตา ฆ่าคนได้อวินลัวเฟิ งอาจ
ถูกสายตาจ้องเขม็งของนางตัดเป็ นชินๆ ไปแล้วก็เป็ นได้
แม้เซียวจิงจะควบคุมอารมณ์ตนได้ดี เขาก็อดเจ็บแค้น
เพราะอวินลัวเฟิ งมิได้จนไฟแทบลุก ดวงหน้าหมองดํา
ด้วยเพลิงพิโรธ
26
“ถ้ายังไม่หยุดยุแหย่เรา อย่าหาว่าข้าไม่เตือน!” เซียวจิง
กําหมัดพุง่ เข้าใส่อวินลัวเฟิ ง รังสีอาํ มหิตกระเพือม
ไหวอยูใ่ นนัยน์ตาแข็งกร้าว
ตูม!
ทันใดนันเด็กสาวเบืองหน้าก็ชอ้ นดวงตาขึนเหลือบแล
เขาด้วยสายตาโฉดร้าย ฉับพลันพลังมหาศาลก็หลังไหล
เข้ามาสูด่ วงจิต เหลือเพียงความว่างเปล่า...
“พลัก!”
อวินลัวเฟิ งเงือเท้าขึนเตะอกเซียวจิงอย่างไร้เมตตา พลัน

27
ส่งกายเขาปลิวกระเด็นไปกระแทกผนังกําแพง ดูทา่ ลูก
เตะนันจะสร้างความบาดเจ็บมหาศาล เพราะเขาเริม
กระอักเลือดออกมาไม่ขาดสาย
“จัดการพวกเขาเสีย!” เมือเหลือบแลเซียวจิงผูก้ ระเสือก

กระสนอยูบ่ นพืนแล้ว อวินลัวเฟิ งก็เผยรอยยิมร้าย “อย่า
ฆ่าล่ะ สองคนนีจะให้ตายเร็วเกินไปมิได้!”
“ขอรับนายท่าน”
ได้ยินคําบัญชานางแล้วสมาชิกเหล่าทัพทังสองก็ถมู ือ
เดินตรงไปยังเซียวจิงผูน้ อนแผ่หราอยูบ่ นพืนพร้อม
ประดับรอยยิมโฉด
28
“พวกเจ้า... อย่าเข้ามานะ!” เซียวจิงหวาดหวาดหวันทัว
ทังกายสันเทิม
หากต้องเผชิญหน้ากับผูค้ นเหล่านีก่อนหน้านีเขาก็คงไม่
เกรงกลัวอะไร ก็คนทีแข็งแกร่งทีสุดในหมูน่ ี เป็ นเพียงผู้
ฝึ กฌานขันสูงระดับตํา อย่างไรก็ดี ลูกเตะอวินลัวเฟิ งได้
สร้างความเสียหายให้แก่รา่ งกายของเขาอย่างหนัก บัด
นีแม้จะลุกขึนยืนก็ยงั มิได้ นับประสาอะไรกับการสูร้ บ
ปรบมือกับผูค้ นเหล่านีกันเล่า
เมือเห็นว่าสถานการณ์ไม่สดู้ ีเสียแล้วคนของสกุลเซียวก็
ทําท่าจะเข้าไปช่วยเซียวจิง ทว่าก็ถกู คนของสองเหล่า
29
ทัพหยุดเอาไว้เสียก่อนถึงตัว
ทีรอพวกตนอยูเ่ ป็ นการทําลายล้างชัดๆ
พวกเขาต้องประสบเคราะห์กรรมเช่นนีเป็ นเพราะเซียว
จิงประมาทเกินไป มิได้คิดว่าจะมีใครใน หลงหยวนแข็ง
แกร่งพอให้ตอ้ งเป็ นกังวล จึงไม่ได้นาํ องครักษ์มือดีติดตัว
มาด้วย องครักษ์ทีแข็งแกร่งทีสุด ข้างกายก็เป็ นเพียงผู้
ฝึ กฌานขันสูงระดับตํา ด้วยเหตุนีเอง เหล่าองครักษ์ของ
สกุลเซียวแม้ปกป้องตัวเองก็ ยังมิได้
พลัก!
30
หลังถูกแทบทุกคนในเหล่าทัพทังสองต่อยหน้าแล้วฟั น
เซียวจิงก็รว่ งหล่นไป แก้มขวาบวมชําเหมือนซาลาเปา
ปากหรือก็เลือดกบ อวินลัวเฟิ งละสายตาจากเซียวจิงไป
มองเด็กสาวเบืองหน้าแล้วเลิกคิวขึนเล็กน้อย “ข้า
อนุญาตให้เจ้าเลือกวิธีจดั การตนได้
หลิงเหยาสันศีรษะหวาดหวัน “ไม่นะ ข้าเป็ นคนของสกุล

หลิง ข้า...”
พลัก!
กําปั นเด็กสาวฟาดลงไปบนกายหลิงเหยา หยุดทุกถ้อย

คําไว้ทีปลายลินของนาง หลิงเหยากระอักเลือดกองใหญ่
31
พลางจ้องไปยังอวินลัวเฟิ งเกรียวกราด โลหิตหยดลงจาก
ปากอาบย้อมอาภรณ์เป็ นสีแดงฉาน บัดนีกายนางสัน
เทา ถูกแผดเผาไปด้วยเพลิงพิโรธ
แพศยานี นางจะไม่เอาไว้เด็ดขาด!
พลัก!
กําปั นอวินลัวเฟิ งฟาดลงไปอีกครัง กายหลิงเหยาสันเทิม

แล้วนางก็หรีตาลงเล็กน้อย ดวงหน้าหยดย้อยถอดสีซีด
เผือด ยิงชก อวินลัวเฟิ งก็ยงรู
ิ ส้ กึ ว่าโทสะในใจได้รบั การ
ระบายออกไปทีละน้อยๆ เมือคิดถึงทัณฑ์ทรมานทีอวิน
เซียวต้องทนมาตลอดหลายปี แล้วหัวใจของนางก็เปี ยม
32
ด้วยความชิงชังทุกครังไป!
33
สกุลเซียว!
สักวันหนึงนางจะกวาดล้างสกุลเซียวแก้แค้นให้แก่อวิน
เซียวเสีย แต่ยงั ไม่ใช่ตอนนี! อวินลัวเฟิ งสูด ลมหายใจ
เข้าลึกสะกดกลันโทสะทีเดือดพล่านอยูภ่ ายใน จากนัน
เบนสายตาไปยังหลิงเหยาผูบ้ ดั นีสภาพดูมิได้
ทว่าเซียวจิงเองก็มิตา่ งกัน เสือผ้าอาภรณ์ฉีกขาดเป็ น

ริวๆ ผิวดําชําเลือดชําหนองกายสันเทา ไม่เหลือกําลังจะ
สูต้ อบอีกต่อไป...
1
เพือหลบลีการถูกตะลุมบอนนี เขาจึงเร้นความเคียดแค้น
ภายใน ดวงตาลึกลําประหนึงบ่อนําไร้กน้ บึง
“กินเสีย” อวินลัวเฟิ งบัญชาเสียงเย็นพลางหยิบเม็ดยาสี

ดําออกมาจากทีใดก็ไม่อาจทราบได้
ความหวาดหวันสว่างวาบขึนในดวงตาหลิงเหยา นางสัน
ศีรษะแรงสะอึกสะอืนไห้ดว้ ยสินหวัง อวินลัวเฟิ งเปล่ง
เสียงหัวเราะโฉดร้ายพลางจับคางหลิงเหยาแน่นบีบปาก
นางให้เปิ ดออก จากนันยัดเม็ดยาลงไป
“ชิงเหยียน ให้พวกมันทุกคนกินยาเสีย”
2
อวินลัวเฟิ งหยิบยาออกมาเต็มกํามือ รอยยิมโฉดร้าย
ปรากฏอยูเ่ หนือริมฝี ปาก “เมือกินยานีเข้าไปแล้วชีวิต
พวกเจ้าก็ตกอยูใ่ นกํามือของข้า! หากพวกเจ้าคนใดกล้า
ดีปากโป้งเรืองทีเกิดขึนในวันนี ข้าจะทําให้มนั ต้องลิมรส
ความเจ็บปวดของการถูกแมลงนับหมืนรุมกัดกิน!”
ก่อนมายังทีแห่งนี อวินลัวเฟิ งบอกแก่อวินเซียวแล้วว่า

นางรูต้ วั ดีวา่ ควรหยุดเมือใด! ลําพังกําลังนางตอนนีคง
จะเผชิญหน้ากับพลังอันยิงใหญ่เช่นสกุลเซียวมิได้! ด้วย
เหตุนีเองนางจึงได้เตรียมยา! หากมียานีนางก็สามารถ
ควบคุมคนเหล่านีได้! ทีสุดแล้วนางคงไม่ยอมเสียงชีวิต
เพียงเพือระบายโทสะในใจ! นางรักตัวกลัวตาย! จะ
บุม่ บ่ามบ้าบอก็เฉพาะทีรูแ้ จ้งว่าปลอดภัยเท่านัน!
3
เซียวจิงหลุบเนตรตําลง มิได้ขดั ขืนเช่นหลิงเหยาแต่อย่าง
ใด กลับกลํากลืนเม็ดยาลงแต่โดยดี เขาเข้าใจถ่องแท้วา่
บัดนีเขาเป็ นดังปลาขึนเขียง! ปฏิเสธไปก็มีแต่จะต้องถูก
โทษทัณฑ์สาหัสยิงกว่า! เช่นนันเอง รีบๆ กลืนยาเข้าไป
เสียดีกว่าจะได้ไม่ตอ้ งถูกทรมานหนักไปกว่านีอีก!
เห็นเซียวจิงกลืนกินยาลงไปดังนัน คนอืนๆ จากสกุล

เซียวก็ไม่มีทางเลือกอืนนอกจากยักแย่ยกั ยัน หยิบยากัน
ไป ต่างคนต่างหน้าถอดสีซีด บางคนถึงขันลงไปนอน
เกลือกกลิงกับพืนด้วยความทรมาน
“เจ้าเป็ นใครกันแน่!” เซียวจิงกระเสือกกระสนลุกขึนยืน

จ้องไปยังอวินลัวเฟิ งท่าทีขงึ ขัง
4
อวินลัวเฟิ งเหลือบแลเซียวจิงด้วยสายตาโฉดร้ายพลาง
ยกมุมปากขึน “ยอดคุณหนูตวั ร้ายแห่ง หลงหยวน นัน
ละข้า! ใครๆ ก็รูว้ า่ ข้าไม่ตอ้ งใช้เหตุผลในการตบตีผใู้ ด
หากข้าเหม็นหน้าใคร ข้าก็จะอัดคนผูน้ นเสี
ั ยให้น่วม”
บัดนันทัวทังใบหน้าเซียวจิงก็บวมชําเหมือนหัวสุกรแล้ว
จึงไม่มีใครบอกได้วา่ เขารูส้ กึ อย่างไร ทว่าเห็นสายตาก็รู ้
ชัดว่าเขาไม่เชือถ้อยคําอวินลัวเฟิ ง
อวินลัวเฟิ งยืดกายเกียจคร้านพลางกล่าวว่า “ข้าหวังว่า

พวกเจ้าจะอยูห่ ลงหยวนต่ออีกสักวันสองวันเพราะว่า...
ได้อดั พวกเจ้าแล้วมันสะใจดีจริง”
5
กายหลิงเหยาสันเทิมไปด้วยความสยอง ด้วยได้รบั บท
เรียนเสียที นางจึงกัดริมฝี ปาก มิได้เปล่งถ้อยคําอันใด
ออกมา
“ไปกัน”
กล่าวเสร็จ อวินลัวเฟิ งก็เดินออกไปจากลานสวน คณะ

สองเหล่าทัพสับเท้าตามหลังนางไป
“เซียวจิง จะทําเหมือนว่าเรืองนีไม่เคยเกิดขึนอย่างนันรึ
ข้าบังคับให้ตวั เองลืมไม่ได้หรอก!”
6
หลิงเหยาจะเปิ ดปากพูดทีก็ลาํ บาก ทว่าเมือเอ่ยวาจา
ออกมาก็เผลอทําให้บาดแผลทีหน้าตึงเข้า เจ็บจนต้อง
สูดลมหายใจเข้าลึก
ตอนที 341 จากไปในหนึงคืน
เซียวจิงเองก็มิตา่ งกัน ดวงหน้าหล่อเหลานันบวมชําดัง

หัวสุกร สภาพรุง่ ริงดูไม่ได้ ทัวทังกายฟกชํา ดําเขียวเต็ม
ไปด้วยบาดแผล ทว่าดวงตากลับยากแท้หยังถึงจนหลิง
7
เหยาเห็นก็หวั ใจหล่นวูบ
“เซียวจิง...” หลิงเหยากลืนนําลายคิดจะกล่าวอะไร
บางอย่าง ทว่าก็ถกู ดวงตาเย็นเยียบของชายหนุ่มขัดเข้า
“ถ้าไม่คิดลืมแล้วเจ้าต้องการอะไร อย่าลืมยาทีเราเพิง
กลืนลงไป หากไม่ฝืนใจตนให้ลืมแล้ว ใครจะรูเ้ ล่าว่าจะ
เกิดอะไรขึนกับพวกเราอีกในภายภาคหน้า”
เซียวจิงออกจะรําคาญใจ กระทังบัดนีเขาก็ยงั คิดไม่

ออกว่าตนไปทําเรืองบาดหมางใจให้แก่หญิงบ้านันตังแต่
เมือใด ถึงขันต้องแก้เผ็ดกันถึงเพียงนี กล่าวจบเขาก็นิง
ไปอีกครัง ครูถ่ ดั มาก็ขมวดมุน่ คิวแน่นเอ่ยว่า “ตอนนีเรา
8
กลับไปสกุลเซียวกันก่อนเถิด”
หลิงเหยายังลังเล ดวงตาร้อนรุม่ ด้วยเพลิงแค้น “เรา

มาตามหาเจ้าสวะนะ! ถ้ากลับไปตอนนีแล้วเรืองสวะนัน
จะเอาอย่างไร”
“ท่านปู่ บอกเจ้าแล้วว่าให้เชือฟั งข้าตอนทีท่านอนุญาต

ให้เจ้าติดตามข้ามา หากไม่อยากกลับไป ก็ไม่เป็ นไร ข้า
ไปเอง เจ้าก็อยูไ่ ปคนเดียวแล้วกัน! อย่าลืมทีหญิงบ้านัน
กล่าวไว้ นางบอกว่าเราน่าจะอยูอ่ ีกสักสองสามวัน จะได้
อัดเราต่ออีกสักนิด”
เซียวจิงขบเขียวเคียวฟั นทว่าก็ทาํ อะไรไม่ได้ เพราะลําพัง
9
ฝี มือเขามิอาจเทียบเทียมสตรีผนู้ นได้
ั เลย! เรืองด่วนตอน
นีคือต้องรีบกลับไปยังสกุลเซียวเสียก่อน เผือหญิงบ้านัน
จะตามทังสองมาอีก หลิงเหยากระทืบเท้า แม้ลงั เลอย่าง
ไรก็ตอ้ งรีบรุดออกจากลานสวนไปตามหลังเซียวจิง
...
ภายในจวนแม่ทพั ครันได้ยินว่าหลิงเหยากับเซียวจิงจาก
หลงหยวนไปภายในชัวข้ามคืนแล้ว ดวงหน้าอวินลัวเฟิ ง
ก็สอ่ งแสงด้วยรอยยิมร้าย ประกายเจ้าเล่หก์ ระเพือม
ไหวอยูใ่ นดวงตาทมิฬ “คิดว่า ทําร้ายอวินเซียวแล้วเรือง
จะจบลงง่ายๆ อย่างนันรึ หากไม่ลงไม้ลงมือเสียหน่อยก็
คงยังจิกกัดอวินเซียวไม่เลิกรา”
10
“คุณหนูวางแผนไว้วา่ อย่างไรเจ้าคะ” ชิงเหยียนกะพริบ
ตาถามด้วยความสงสัยใคร่รู ้
อวินลัวเฟิ งมิได้ตอบว่าอย่างไร เพียงแต่เผยรอยยิมแล้ว

เอ่ยว่า “ชิงเหยียน ข้าจะออกไปข้างนอกสักหน่อย ช่วย
เตรียมเสือผ้าไว้เปลียน และหมวกไผ่ให้ขา้ ที”
แม้ใจสงสัยแต่ชิงเหยียนก็มิได้เซ้าซีอะไรต่อ นางรูด้ ีวา่

คุณหนูของนางถูกเสมอ ไม่วา่ จะทําอะไรก็ตาม
...
11
ราตรีนวลดังผิวนํา สงบเงียบรืนใจ เซียวจิงและหลิงเหยา
เดินสับเท้านําเหล่าผูใ้ ต้บญ
ั ชามุง่ ไปใน ความมืด
ประหนึงว่าสถานทีแห่งนีป่ าเถือนเสียจนอดรนทนไม่ไหว
ต้องรีบร้อนออกไป เคราะห์รา้ ยทีทังคณะต่างก็บาดเจ็บ
สาหัส เดินทีหยุดที ระยะทางไม่คืบหน้า เช่นนันเอง เดิน
กันอยูห่ ลายชัวยามก็ยงั คงอยูใ่ นเขตป่ าโบราณนอกเมือง
หลวง
“อดทนไว้หลิงเหยา ออกไปแล้วเราไปหาโรงหมอรักษา
แผลกัน” เซียวจิงเอ่ยนิวหน้าไปทางหลิงเหยาผูก้ ระหืด
กระหอบอยูข่ า้ งกาย
หากมิใช่เพราะผูเ้ ฒ่าตระกูลหลิงฝากฝังหลิงเหยาไว้ให้
เขาดูแล ตนคงทิงนางไว้กลางทางแล้ว
12
“แต่ขา้ เดินไม่ไหว”
หลิงเหยาเอนกายพิงต้นไม้ ดวงหน้าถอดสีซีดเผือด บาด

แผลบนร่างกายยังคงไม่จางหาย ผิวหนังจึงยังชําเลือด
ชําหนอง คราบเลือดบนอาภรณ์แห้งกรังเปลียนเป็ นสี
นําตาล
“หลิงเหยา!” คิวเซียวจิงยิงขมวดมุน่ “ถ้าเจ้าไม่อยากเจอ

หญิงบ้านันอีกก็ลกุ ขึนเดียวนี ใครจะรูเ้ ล่าว่านางผีบา้ นัน
จะโผล่ออกมาอีกเมือใด!”
ดูทา่ แล้วเซียวจิงน่าจะหวาดกลัวอวินลัวเฟิ งมากที
13
เดียว...
ตอนที 342 ป้ายสี (1)
14
“ตกลง”
หลิงเหยากัดฟั นลุกขึนยืนจากพืน คิดถึงอวินลัวเฟิ งทีไร

นางก็หวาดหวาดหวัน อยากวิงไปฉีกทึงร่างนางคนนัน
เป็ นชินๆ! อย่างไรก็ดี นางรูต้ วั ดีวา่ ลําพังกําลังนางไม่อาจ
ชําระแค้นด้วยมือตน! ทีสําคัญ เมือกลืนกินยานันเข้าไป
แล้วนางก็ไม่สามารถยืมมือสกุลตนมาจัดการได้
“ไปกันเถอะ” เซียวจิงละสายตาออกมาจากนันค่อยๆ
ก้าวตรงไปสูป่ ่ าเบืองหน้า อย่างไรก็ดี ดูเหมือน หลิงเหยา
จะเหม่อลอย นางจ้องหัวแม่โป้งตนพลางกัดริมฝี ปาก
ดวงตาเลือนลอย
15
พลัก!
จู่ๆ ก็มีใครคนหนึงโผล่พรวดมาขวางหน้า นางไม่ทนั ตัง

ตัวจึงชนกับร่างนันเข้าอย่างจัง ในขณะเดียวกัน อีกฝ่ าย
ก็ปล่อยรังสีทรงพลังพุง่ กระแทกกายนางปลิวกระเด็นไป
ตูม!
หลิงเหยาบาดเจ็บสาหัส เมือถูกพลังอัดกระแทกเข้าไป
นางก็กระอักโลหิตออกมากองใหญ่ก่อนร่วงหล่นลงสูพ่ ืน
“หลิงเหยา!” หน้าเซียวจิงเปลียนสี รีบรุดเข้าไปหาหลิง

16
เหยาแล้วอุม้ กายสันเทาของนางขึนมา ดวงตาเย็นยะ
เยือกกวาดไปหาผูร้ า้ ยทีจู่ๆ ปรากฏตัวขึนกลางป่ า...
อาภรณ์ขาวของนางปลิวสไวอยูใ่ นสายลมแผ่ว ศีรษะถูก

บดบังด้วยหมวกไผ่สีขาว เซียวจิงจึงไม่อาจบอกได้วา่
บุคคลในชุดอาภรณ์ขาวนีเป็ นหญิงหรือชาย!
ดวงตาเซียวจิงหม่นลงก่อนเอ่ยถามเสียงเย็น “เจ้าเป็ น
ใคร”
รอยยิมอ่อนประดับอยูบ่ นดวงหน้าเลอโฉมของเด็กสาว
ภายใต้หมวกไผ่ ดวงตาทมิฬสว่างสุกใส นางจงใจดัด
เสียงตนให้ตาลงและแหบแห้
ํ ง เจือแววคนหยาบ
17
“นางเดินไม่ดทู างเดินชนข้า ก็เลย... สังสอนนางเสีย
หน่อย”
อาจเป็ นเพราะนางดัดเสียงจึงฟั งดูคล้ายบุรุษ เซียวจิงจึง

มันใจว่าบุคคลผูน้ ีต้องเป็ นชายแน่นอน
“หลิงเหยาผิดควรจะเดินดูทาง แต่เจ้าเล่าบริสทุ ธิผุดผ่อง

นักรึ ท่าทางน่ากลัวโผล่มาตังแต่เมือไรไม่รู ้ แล้วจะมา
โทษหลิงเหยาทีเดินชนเจ้าได้อย่างไร”
ท่ามกลางสายลมแผ่ว หมวกไผ่ของเด็กสาวเลิกขึนเล็ก
น้อยทว่าก็เห็นเพียงริมฝี ปากบาง รอยยิม เผยแวว
18
อันธพาล
แม้เบิกเนตรเต็มสองตาเซียวจิงก็ยงั ไม่เห็นดวงหน้าใต้
หมวกไผ่นน...
ั
“หากข้าบอกว่านางเดินชนข้า ก็คือนางเดินชนข้า!” เสียง

เด็กสาวกังวานขึนอีกครา “ใครหลูเ่ กียรติขา้ ต้องถูกลง
โทษ! เจ้าเลือกเอาว่าจะถูกข้าลงโทษหรือควักลูกตาตัว
เอง”
ประโยคสุดท้ายมุง่ เป้าไปทีหลิงเหยาชัดเจน นําเสียงนาง

หยาบโลนเหมือนชายเจ้าสําราญ “ถึงหน้าเจ้าจะไม่ได้
สะสวยเพียงพอแต่รูปกายนันใช้ได้ ข้าอยากเล่นกับเจ้า
19
อยู่ โฮ่ อยากรูจ้ งั ว่าถ้าได้เปลืองผ้าเฆียนตีรา่ งกายอันงด
งามของเจ้าแล้วจะรูส้ กึ เช่นไร”
ได้ยินถ้อยคํานายท่านตนแล้วเสียวโม่ผสู้ ถิตอยูใ่ นโลก

คัมภีรเ์ ซียนโอสถก็ได้แต่กลอกตาไปมา ไม่คิดเลยว่านาย
ท่านจะแสดงตนเป็ นชายได้ยอดเยียมถึงเพียงนี กระทัง
เลียนเสียงคนหยาบได้อย่างชวนเชือ ว่ากัน ตามตรง
ตอนทีนางลวนลามหลิงเหยา ใครไม่รูจ้ กั ตัวตนของนาง
ย่อมต้องคิดเห็นว่านางเป็ นโจรป่ าตัวจริง
“อย่าให้มนั มากไปนักสหาย!”
ดวงหน้าเซียวจิงหม่นลง เดินทางครังนีมีแต่โชคร้าย!
20
แรกทีก็พบหญิงผีบา้ บัดนียังต้องมาเจอโจรป่ าอีก หากมิ
ใช่เพราะตนบาดเจ็บสาหัสอยูค่ งได้สง่ บุรุษผูน้ ีลงนรกไป
แล้ว
“มากไปอย่างนันรึ” ดวงหน้าอวินลัวเฟิ งฉายแสงชัวร้าย

จ้องเซียวจิงผูอ้ ยูเ่ บืองหน้าพลางเลิกคิว “ในฐานะสมาชิก
สกุลไป๋ ข้าไม่รูจ้ กั คําว่า ‘มากไป’ ! หญิงผูน้ ีเดินชนข้า
21
แล้วคิดจะให้ขา้ ปล่อยไปเฉยๆ อย่างนันรึ ฝันไปเถอะ!”
ทีแรกเสียวโม่ไม่รูว้ า่ นายท่านคิดจะทําอะไรกันแน่ ทว่า

บัดนีเขาเข้าใจในทันที
ป้ายสี! ทังหมดนีคือการป้ายสี!
นายท่านไม่รรี อให้คนสกุลเซียวสร้างปั ญหาแก่อวินเซียว

ชิงลงมือก่อเรืองให้พวกเขาต้องวุน่ วายเสียก่อน
ทายาทสกุลเซียวและสกุลหลิงถูกคนสกุลไป๋ กลันแกล้ง
รังแก พวกเขาจะปล่อยสกุลไป๋ ไปง่ายๆ ได้ อย่างไร เช่น
นันเอง นางจึงแสร้งทําเป็ นคนสกุลไป๋ มากวนนําขุ่นสร้าง
22
ความร้าวฉานระหว่างสองฝัง สกุลไป๋ สมควรแล้ว ไม่น่า
เข้าร่วมสงครามหลิวจิน ซํายังยืนมือช่วยฮองเฮาสังหาร
มารดานางเลย...
“เจ้ามาจากสกุลไป๋ อย่างนันรึ สกุลไป๋ แห่งหลิวจินอย่าง

นันรึ” เซียวจิงหน้าถอดสีดว้ ยไม่คิดว่าตนจะมาเจอ
สมาชิกสกุลไป๋ ทีนี
อวินลัวเฟิ งกล่าวยํามิได้อบั อายกับกลตบตาแต่อย่างใด

“ใช่แล้ว ข้าเป็ นคนสกุลไป๋ ! มีไป๋ ซูเ่ ป็ นนาย คิดหรือว่าข้า
จะกลัวเจ้า”
แม้อวินลัวเฟิ งจะยังไม่ลว่ งรูถ้ งึ ตัวตนทีแท้จริงของไป๋ ซู่
23
ฟั งอวินเซียวบอกก็พอจะคิดได้อยูว่ า่ ไป๋ ซูเ่ ป็ นตัวตนที
พิเศษของสกุลไป๋ ! เช่นนันเอง นางจึงได้หว่านเมล็ดลง
กับไป๋ ซู่ บัดนีดวงหน้าหล่อเหลาโฉดร้ายโผล่ผดุ ขึนมาใน
ใจของนาง ดวงตาทีหรีลงนันฉายแสงอันตราย
ไป๋ ซู!่ สักวันหนึงเราจะต้องสะสางกัน! ข้าขอก่อเรืองให้

สกุลไป๋ ก่อนแล้วกัน! ข้าจะคอยดูพวกเจ้ากัดกัน
“หยุดเขาเอาไว้!” เซียวจิงสังองครักษ์สกุลเซียว จากนัน

ลากหลิงเหยามาเตรียมตัวหนี “หลิงเหยา ไปกันได้แล้ว!”
“คิดว่าจะหนีได้ร”ึ อวินลัวเฟิ งยิมเยาะมองเหล่าองครักษ์

สกุลเซียวซึงกําลังพุง่ ตรงเข้ามา ลําแสง เย็นเยียบสว่าง
24
วาบขึนในดวงตาทะมึนของนาง แล้วกระบียาวก็ปรากฏ
ขึนในมือ...
ฟุ่ บ!
อวินลัวเฟิ งวิงแล่นผ่านองครักษ์สกุลเซียว ไม่นานนัก

เลือดก็สาดกระเซ็นออกจากกายเหล่าองครักษ์ ผูด้ รุ า้ ย
ก่อนร่างแข็งเกร็งทรุดลงสูพ่ ืน
เห็นสถานการณ์ไม่สดู้ ีเซียวจิงก็รบี หนี ทว่าทันใดนันเอง

ร่างใต้หมวกไผ่ขาวก็ปรากฏขึนต่อหน้า
ฉัวะ!
25
เด็กสาวโบกกระบียาว ครันใบกระบีฟาดฟั นพลันเสือผ้า
หลิงเหยาก็ถกู เชือดเฉือนออกขาดเป็ นริวปลิวไปกับสาย
ลม
“อ๊าย!”
หลิงเหยากรีดร้องรีบโอบแขนปกปิ ดกาย ทังอับอายทัง

หวาดหวัน
“ถึงกายเจ้าจะเต็มไปด้วยรอยแผลเป็ น ข้าก็ยงั พึงใจ”

อวินลัวเฟิ งเก็บกระบีแล้วหยิบแส้ออกมาจากทีใดก็ไม่
อาจทราบได้ ก่อนเยืองย่างเข้าหาหลิงเหยา เห็นร่างคุก
26
คามดังนันหลิงเหยาก็เอาแต่กระถดถอยหลังเนือตัวสัน
เทา
“อย่า! อย่าเข้ามา! เซียวจิง ช่วยข้าด้วย อ๊า!!!”
เผียะ!
อวินลัวเฟิ งฟาดแส้แล้วกายหลิงเหยาก็หลังเลือดทันใด
ผิวฉีกเนือขาด
เซียวจิงหวังจับแส้อวินลัวเฟิ ง ทว่ายังไม่ทนั เอือมมือก็ถกู

27
พลังฌานกระแทกหงายหลังลงไปกองกับศพเสียก่อน
เซียวจิงกุมอกกระอักเลือดไม่หยุด เสียดายนักทีตนมิได้
ตรวจสอบปฏิทินจันทรคติเพือดูดวงชะตาล่วงหน้าก่อน
ออกเดินทาง! ใครเลยจะรูเ้ ล่าว่าในโลกเบืองหน้านีจะมี
คนช่างบังอาจมากมายถึงเพียงนี กล้าดี แตะต้องคนจาก
แดนฌาน!
ดวงตาอวินลัวเฟิ งจรดลงบนกายหลิงเหยาจากนันเอ่ย
ถามเสียงเย็น “ตัวตนของเจ้าล่ะ”
28
หลิงเหยากายสันเทา มิกล้าปกปิ ดเรืองใดจากบุคคลโฉด

ร้ายนี นางกัดริมฝี ปากกล่าว “ข้ามาจาก สกุลหลิงแห่ง
แดนฌาน ส่วนเขามาจากสกุลเซียว”
“เหตุใดพวกเจ้าจึงมาทีนี” อวินลัวเฟิ งเลิกคิวขึนเล็กน้อย
ก่อนหน้าทีนางยังมิได้ปลอมตัวนัน จะไต่ถามอะไรแต่ละ
คําก็ลาํ บาก ยามนีนางเร้นกายอยูภ่ ายใต้หน้ากาก
ตระกูลไป๋ แล้ว ก็ได้เวลาสืบสาวราวเรืองเหตุทีพวกเขามา
เยือนยังทีแห่งนีเสียที
1
“ข้า...” หลิงเหยาร่างเปลือยเปล่าอดตัวสันอยูใ่ นความ
หนาวมิได้ “เรามาทีนีเพือ... ตามหาตัวสวะทีถูกขับไล่
ออกจากสกุลเซียวเมือกว่าสิบปี ทีแล้ว!”
สวะอย่างนันรึ
ดวงตาอวินลัวเฟิ งชักจะเย็นยะเยือก ชัดเจนว่าสวะทีหลิง

เหยาเกล่าถึงอยูน่ นคื
ั ออวินเซียว ดูทรง คนสกุลเซียวคง
ยังไม่รูว้ า่ จักรพรรดิปีศาจแท้จริงคืออวินเซียว มิฉะนันคง
ไม่ถกู ปฏิบตั ิดว้ ยเช่นนีแน่
“ในเมือเจ้าไม่ใช่คนสกุลเซียว” อวินลัวเฟิ งนิงไปครูห่ นึง

“แล้วเจ้ามาทีนีทําไม”
2
ได้ยินดังนันหลิงเหยาก็ดเู หมือนจะลืมความหวาดหวัน
หวาดหวันของตนไปเสียสิน นางกล่าวด้วยท่าทีรงั เกียจ
เดียดฉันท์วา่ “ก็สวะสกุลเซียวนันหมันหมายกับข้าไว้
ตังแต่ยงั เล็กน่ะสิ แต่บคุ คลทีข้ารักคือเซียวอวีชิง ยอด
อัจฉริยะอันดับหนึงแห่งสกุลเซียวต่างหาก ข้ามาก็เพือ
ล้มเลิกการหมันหมายกับเจ้าสวะนัน! แล้วข้าก็อยากได้
เหรียญตราหมันหมายของข้าคืน”
“เหรียญตราหมันหมายอย่างนันรึ มันคืออะไรกันล่ะนัน”
อวินลัวเฟิ งนิวหน้า
“เป็ นจีหยกสลักตัวอักษรคําว่า ‘หลิง’ ” แม้สงสัยว่าเหตุ

ใดอวินลัวเฟิ งจึงได้ถาม หลิงเหยาก็ยงั คงตอบรับต่อด้วย
3
นําเสียงสันเครือ “ท่านปู่ ขา้ ได้มอบจีหยกนันให้แก่มารดา
ของเขา ก่อนออกจากสกุลเซียวไป มารดา ของเขาก็ได้
ส่งต่อจีนันไปให้แก่เขา จุดประสงค์ของข้าคือการทวงคืน
จีหยกนัน สวะเช่นเขาไม่สมควรถือจีนันไว้ในมือ”
เมือใดทีคิดว่าจีหยกตนอยูใ่ นมือของสวะนัน นางก็รูส้ กึ

แขยงอยูท่ กุ ทีไป!
เผียะ!
บัดนันแส้ก็หวดลงมาบนกายนางอีกคํารบ จนต้องสูด
หายใจเข้าด้วยความเจ็บ
4
“ข้าบอกทุกสิงทีเจ้าอยากรูแ้ ล้ว ไยจึงไม่ปล่อยข้าไปอีก”
นางคํารามลันร่างกายสันเทา ดวงตาเปี ยมด้วยความ

เจ็บปวดทรมานชิงชังคังแค้น แน่นอนว่า หลิงเหยามิได้รู ้
เรืองรูร้ าวเลยว่าถ้อยคํานางนันละทีทําให้อวินลัวเฟิ ง
คลัง!
อวินเซียวของนางยอดเยียมถึงเพียงนัน คนชันตําเหล่านี
มาหยามหมินเขาเช่นนีได้อย่างไร ฟั งแล้วก็เห็นภาพว่า
อวินเซียวถูกปฏิบตั ิดว้ ยอย่างเลวร้ายเพียงใดเมือได้เห็น
แววตาดูถกู ของพวกเขา
“ไอ้คนวิตรถาร!” เมือแส้หวดลงมาอีกครังหลิงเหยาก็ลืม
5
ความอับอายไปหมดสิน ยกแขนซึงปกปิ ด ส่วนสงวนเอา
ไว้เพือคว้าจับแส้นนั
“อ๊า!”
แส้ฟาดลงบนแขนนาง เจ็บปวดรวดร้าวเสียจนหลิงเหยา
นําตาเล็ด ดวงตาปริมนําเปี ยมไปด้วยความชิงชังคังแค้น
“ข้าสาบานว่าเมือกลับไปแล้ว ข้าจะบอกท่านปู่ ขา้ ให้
ทําลายล้างสกุลไป๋ ของเจ้าเสีย!” ประโยคสุดท้ายหลิง
เหยาคํารามลันสุดกาย ดวงหน้าดุรา้ ยป่ าเถือนด้วยเพลิง
พิโรธภายในแผดเผา ตาจ้องอวินลัวเฟิ งเขม็งประหนึงมีด
พิษ
6
“ฮ่าๆ” อวินลัวเฟิ งยิมเยาะกล่าวด้วยนําเสียงอวดเบ่ง
บารมี “ผูอ้ ืนอาจยําเกรงแดนฌาน ทว่าพวกเราสกุลไป๋
หาได้หวันกลัวไม่! ดูซิวา่ แดนฌานของพวกเจ้าจะกล้า
โจมตีสกุลไป๋ เราหรือไม่”
ประโยคนีนางเผยเจตนาจริงแท้ หากสองพยัคฆ์เข้าหํา
หันกันย่อมต้องมีผแู้ พ้ นางเพียงแต่ยืนชมเท่านัน
“แล้วเราจะได้เห็นดีกนั !” หลิงเหยาโกรธตัวสัน “ข้าไม่

ปล่อยสกุลไป๋ ของเจ้าไปแน่!”
7
ตอนที 345 การออกเดินทางของอวินเซียว (1)
เมือได้ในสิงทีต้องการแล้วอวินลัวเฟิ งก็รามือจากหลิง
เหยา เก็บแส้ลงเชืองช้าจากนันกล่าวเยาะว่า “ได้ ถ้าเช่น
นันข้าจะรอพวกเจ้าอยูท่ ีสกุลไป๋ ” กล่าวจบนางก็หวั เราะ
ดัง หมุนกายจากไปในทิศทางทีปรากฏตัวขึนมา
ครันนางจากไปแล้วเซียวจิงก็ลากกายสาหัสของตนมา
หาหลิงเหยา เปลืองอาภรณ์ตนมาปกปิ ดกายนาง “หลิง
เหยา สกุลไป๋ นีชักจะทะลึงใหญ่! ต้องสังสอนกันเสีย
บ้าง!”
8
หลิงเหยาขบเขียวเคียวฟั นมองไปยังทิศทีอวินลัวเฟิ งจาก
ไป ดวงตามาดร้ายคมปลาบประหนึงใบมีด “ข้าสาบาน
ว่าต้องชําระแค้นให้จงได้! เขาจะต้องทรมานยิงกว่าทีข้า
ทรมานในวันนีนับพันนับหมืนเท่า!” สกุลไป๋ มีไป๋ ซูอ่ ยู่
แล้วจะทําไมเล่า นางไม่มีวนั ให้อภัยใครก็ตามทีกลัน
แกล้งนางง่ายๆ
“เซียวจิง” หลิงเหยาตะเกียกตะกายลุกขึนยืนนัยน์ตา
เครียดเขม็ง “ข้าไม่อยากให้ใครรูว้ า่ เกิดอะไรขึน กับข้าใน
วันนี”
หากเซียวอวีชิงรูเ้ ข้าว่านางถูกเปลืองผ้าต่อหน้าชายอืน
9
คงไม่ยอมแต่งกับนางแน่
เซียวจิงครุน่ คิดแล้วก็ผงกศีรษะแผ่วเบา “ตกลง”
การแต่งงานระหว่างสกุลเซียวและสกุลหลิงเป็ นเรืองจํา
เป็ น หากเรืองราวฉาวโฉ่นีล่วงรูถ้ งึ หูคนอืนเข้า ชือเสียง
สกุลเซียวคงได้เสียหายเป็ นแน่ เขาจึงต้องปิ ดบังสิงทีเกิด
ขึนกับหลิงเหยาในวันนี
“ไปกันเถอะ”
เซียวจิงมองซากศพระเกะระกะบนพืนดินเป็ นครังสุด
ท้ายด้วยดวงตาทมิฬ ยืนมือพยุงกายหลิงเหยา จิต
10
สังหารในดวงตายิงหนักหน่วงเข้มข้น
“สกุลไป๋ กล้าดีนกั มายัวยุเราเช่นนี ข้าจะทําให้เจ้าต้องชด

ใช้!”
ระยะนีผืนแผ่นดินไม่ใคร่จะสงบสุขนัก
สองในสามสกุลใหญ่แห่งแดนฌาน ได้แก่สกุลเซียวและ
สกุลหลิง ได้รว่ มมือกันบุกโจมตีสกุลไป๋ โดย ไม่ทราบ
สาเหตุ อย่างไรก็ดี สกุลไป๋ เองก็ไม่รูว้ า่ ตนไปสร้างความ
บาดหมางไว้ให้แก่ทงสองสกุ
ั ลตังแต่ตอนไหน ไป๋ ซูก่ ็ไม่
11
อยูย่ ามสกุลถูกโจมตี เช่นนันเอง ลําพังกําลังตนสกุลไป๋
จึงไม่อาจต้านทานการบุกทะลวงของทังสองฝังไว้ได้
อย่างไรก็ดี สองสกุลแห่งแดนฌานก็มิได้ปราบสกุลไป๋
เสียจนราบคาบ กลับถอยทัพไปในเวลาไม่นาน
ส่วนผูท้ ีอยูเ่ บืองหลังความวุน่ วายเหล่านีเช่นอวินลัวเฟิ งก็

มิได้รบั ผลกระทบแต่อย่างใด แต่ละวันนาง ยัวแหย่อวิน
เซียวไปเรือย ฝึ กฌานไปเรือย หรือไม่ก็หยอกเย้าเสียวโม่
จอมบ่นไปเรือยประหนึงว่าไม่มีสงใดเกิ
ิ ดขึน
บัดนี ท่ามกลางสวนด้านหลังจวนแม่ทพั ปรากฏภาพชาย

หนุ่มเพ่งพิศเด็กสาวผูเ้ อนกายอยูบ่ นตังเงียบๆ ด้วยดวง
ตามืดดํา ฉายแสงด้วยความเทิดทูนบูชาเหลือแสน
12
“ท่านอยูเ่ บืองหลังการทะเลาะเบาะแว้งกันระหว่างสกุล
เซียวและสกุลไป๋ ใช่หรือไม่”
“ใช่แล้ว” อวินลัวเฟิ งกล่าวพลางยกมุมปากขึนเล็กน้อย

“สกุลไป๋ เกียวข้องกับการตายของท่านแม่ขา้ ส่วนสกุล
เซียว... ก็ทาํ ร้ายเจ้ามา ข้าจึงกวนนําระหว่างสองสกุลให้
ขุ่น สร้างเรืองร้าวฉานขึนมาเสีย!”
กระแสความอุน่ พัดผ่านอวินเซียวด้วยรูว้ า่ อวินลัวเฟิ งทํา

ไปเพือแก้แค้นให้แก่ตน วันนันเขาได้เห็นคนสกุลเซียว
จากหลงหยวนไปในสภาพร่อแร่
13
“ข้าอยากถามอะไรเจ้าหน่อย อวินเซียว” ดวงหน้า
อวินลัวเฟิ งกลับเคร่งขรึม ดวงตาจ้องชายหนุ่มผูย้ ืนอยู่
เบืองหน้ามิวางตา “เจ้ามีความสัมพันธ์อนั ใดกับสกุล
หลิง”
อวินเซียวชําเลืองมองอวินลัวเฟิ งด้วยความสงสัย “ข้ามี

ความสัมพันธ์อนั ใดกับสกุลหลิงอย่างนันรึ”
คําถามอวินลัวเฟิ งแท้ๆ อวินเซียวกลับถามคําถามเดียว

กันกลับด้วยไม่รูจ้ ริงๆ ว่าตนมีความสัมพันธ์ อันใดกับ
สกุลหลิง
อวินลัวเฟิ งพิงกายเกียจคร้านกับตังพลางมีทา่ ทีซกุ ซน
14
เอ่ยถามด้วยนําเสียงผ่อนคลายว่า “ข้าได้ยินมาว่า...
หลิงเหยาแห่งสกุลหลิงเป็ นคูห่ มันของเจ้ารึ”
อวินเซียวนิวหน้าส่ายศีรษะ “ข้าไม่รูจ้ กั นาง ไม่เคยรูเ้ รือง

คูห่ มันอะไรนีด้วย นางหลิงเหยานันบอกท่านอย่างนีรึ”
15
อวินลัวเฟิ งกล่าวอมยิม “นางไม่เพียงแต่บอกว่าพวกเจ้า

ทังสองหมันหมายกันตังแต่ยงั เล็ก นางยังบอกด้วยว่าเจ้า
มีเหรียญตราหมันหมายอยูใ่ นมือ จริงหรือไม่”
อวินเซียวคิดแล้วก็สา่ ยศีรษะ “ข้าไม่เคยรูเ้ ห็น นางแจ้ง

ท่านหรือไม่วา่ เหรียญตราหมันหมายคือสิงใด”
16
“เป็ นจีหยกสลักตัวอักษรคําว่า ‘หลิง’ ”
อวินเซียวนิงไป หน้านิวคิดหนัก แม้รอค้

ื นความทรงจํา
แล้วก็ยงั ไม่อาจระลึกได้วา่ จีหยกนันรูปร่างหน้าตาเป็ น
เช่นไร “ข้าไม่มีจีหยกอย่างทีนางกล่าวถึง”
ตอนทีเขาออกจากสกุลเซียวมานันมิได้นาํ อะไรติดตัวมา
สักอย่าง ไม่ตอ้ งไปกล่าวถึงจีหยกนันดอก เช่นนันชาย
หนุ่มจึงไม่มีจีหยกทีอวินลัวเฟิ งกล่าวถึงจริงแท้แน่นอน
อวินลัวเฟิ งเหลือบแลอวินเซียว “ตอนเจ้าจากมาท่านแม่

เจ้ามิได้ให้อะไรเจ้าไว้เลยรึ”
17
“ไม่” อวินเซียวตอบรับหนักแน่น ดวงตาทะมึนอาบล้น
ด้วยความจริงจังจริงใจ “เชือข้าเถิด ข้าไม่มีความ
สัมพันธ์แบบนันกับนาง”
อวินลัวเฟิ งย่อมเชือคําอวินเซียว ทว่าหลิงเหยาเองก็มิได้

มีทา่ ทีโป้ปด เช่นนันความเป็ นไปได้มีเพียง หนึงเดียว นัน
คือมารดาอวินเซียวมิได้มอบจีหยกนันให้แก่เขา!
“ไม่เป็ นไร” อวินลัวเฟิ งกล่าวพลางนังไขว้ขา ขยับไหล่ตงึ

จากนันเอ่ยเสียงเกียจคร้าน “อวินเซียว นวดไหล่ให้ขา้ ที
สิ”
อวินเซียวเม้มริมฝี ปาก ย่างก้าวเงียบๆ เข้าไปหาอวินลัว
18
เฟิ ง มือวางบนไหล่นาง มองจากด้านหลังแล้วก็เห็นผิว
ดุจหยกผ่านอาภรณ์เนือบาง อวินเซียวรูส้ กึ ว่าหัวใจตน
ชักจะเต้นแรง ตาเหม่อมองจ้องเด็กสาวมิอาจ ทอดถอน
ออกจากกายนาง
“อวินเซียว” ครันไม่รูส้ กึ ถึงการเคลือนไหว อวินลัวเฟิ งก็

หมุนกายไปตรวจดู พอเห็นดวงตาร้อนรุม่ ของชายหนุ่ม
ด้านหลังเข้าก็หรีตาตนลง รอยยิมบนริมฝี ปากเผยแวว
อันตราย “เจ้าอยากเห็นใต้รม่ ผ้าของข้ารึ”
“ใช่”
ด้วยความเป็ นบุรุษใจซืออวินเซียวย่อมไม่โกหกทังวาจา
19
และการกระทํา เขาปรารถนาอยากเห็น เรือนร่างของ
นาง จึงไม่คิดปกปิ ดสิงทีอยูภ่ ายในจิตใจ
รอยยิมบนดวงหน้าเด็กสาวฉีกกว้างขึน นางลุกขึนจาก
ตังก้าวไปทางชายหนุ่ม “ถ้าเช่นนัน... เจ้าอยากให้ขา้
เปลืองผ้าต่อหน้าเจ้าไหมเล่า”
ฉูด!
ถ้อยคําใจกล้าและท่าทางยัวหยอกของเด็กสาวทําให้
เลือดในกายชายหนุ่มสูบฉีดขึนสูส่ มอง แล้วทัวทังกายก็
ร้อนรุม่ ขึนมาในบัดดล...
20
แม้ทงสองจะเคยหลั
ั บนอนร่วมเตียงกันอวินลัวเฟิ งก็มิ
เคยเปลือยกายต่อหน้าอวินเซียว กระทังอยูบ่ นเตียงแล้ว
นางก็ยงั สวมใส่ชดุ พักผ่อน เช่นนีเองเมือได้ฟังถ้อยคํานา
งอวินเซียวจึงได้รอ้ นรุม่ ยิงนัก...
เมือสัมผัสได้ถงึ ลมหายใจหนักหน่วงของชายหนุ่ม
อวินลัวเฟิ งก็เปล่งเสียงหัวเราะคิกคัก “อวินเซียว ข้าเพียง
แต่แหย่เจ้าเท่านัน ข้าไม่เปลืองผ้าต่อหน้าเจ้าหรอก...
จนกว่าเราจะสะสางเรืองของสกุลเซียวเสร็จสิน”
คิดถึงคําทีสกุลเซียวได้สบประมาทอวินเซียวไว้อวินลัว
เฟิ งก็รูส้ กึ ถึงจิตสังหารรุนแรง แสงเย็นเยียบกระเพือม
ไหวอยูใ่ นดวงตาทะมึนของนาง
21
สกุลเซียว! ทีนางทํากับสกุลเซียวลงไปนันเป็ นเพียงบท
เริมต้น นางจะทําให้สกุลเซียวต้องเสียใจไป ตลอดชีวิต
คิดตายเสียดีกว่า!
อวินเซียวมองไปทีดวงหน้างามหยดย้อยของเด็กสาว
บังเกิดแสงกระเพือมไหวอยูใ่ นดวงตาทมิฬเยียบเย็น นิง
สงบลึกลํามืดดําดังราตรี จึงไม่สามารถบอกได้เลยว่าบัด
นีเขาคิดอ่านสิงใดอยูใ่ นจิตใจ
วันต่อมา
เมือรุง่ สางมาเยือน อวินลัวเฟิ งก็ผลักประตูเปิ ดออกหลัง
22
เสร็จกิจยามเช้า ทันใดนันเอง ร่างสีเทาทีรออยูต่ รงทาง
เข้าประตูก็สะท้อนอยูใ่ นดวงตาของนาง
“อรุณสวัสดิขอรับนายหญิง” ฉินหยวนหัวเราะกระอัก
กระอ่วน “นายท่านสังให้ขา้ รอนายหญิงทีนี นายท่านทิง
ข้อความไว้ให้นายหญิงขอรับ”
23
ได้เห็นสีหน้าฉินหยวนแล้วอวินลัวเฟิ งก็รูส้ กึ ไม่ดีอย่างไร
พิกล “แล้วอวินเซียวเล่า” นางนิวหน้าเอ่ยถาม
ฉินหยวนขยีผม “นายท่านออกเดินทางไปยังแดนฌาน
เพือกลับสูส่ กุลเซียวขอรับ...”
“กลับสูส่ กุลเซียวอย่างนันรึ ทําไมกันเล่า” อวินลัวเฟิ ง

ตะลึงงันเอ่ยถามด้วยคิวขมวดมุน่ ฉินหยวนยิงมีทีทา่
ลําบากใจ “นายหญิงขอรับ นายท่านสังให้ขา้ บอกนาย
หญิง ว่านายท่านจะกวาดล้างสกุลเซียวให้สนซาก
ิ เร็วที
สุดเท่าทีจะทําได้ แล้วก็... อย่าลืมรักษาสัญญาทีให้ไว้แก่
นายท่าน”
24
“สัญญาอะไร”
“อา ก็นายหญิงบอกนายท่านว่าจะเปลืองผ้าต่อหน้า
นายท่านหากสกุลเซียวถูกกวาดล้างจนเ**◌้ยนแล้ว”
พูดไปฉินหยวนก็หน้าแดง คิดไม่ถงึ เลยว่านายท่านผู้

เ**◌้ยมโหดของตนจะเปล่งวาจาน่าอายเช่นนีออกมา
เพียงเพือให้นายหญิงเปลืองผ้าออกต่อหน้าตนถึงกับ
ออกเดินทางไปยังแดนฌานซึงเต็มไปด้วยอันตราย เพียง
ลําพัง
เห็นทีในจิตใจนายท่านจะมีแต่นายหญิงจริงๆ!
25
“เจ้าโง่เอ๋ย” อวินลัวเฟิ งส่ายศีรษะหมดแรง “ไยจึงต้อง
เชือฟั งทุกถ้อยคําทีข้าพูดด้วยนะ นีเขากลับไปยังสกุล
เซียวเพียงเพราะเรืองตลกของข้าอย่างนันหรือ”
แล้วฉินหยวนก็เหมือนฉุกคิดอะไรบางอย่างขึนมาได้ จึง
ได้ลืมความอับอายไปแล้วสีหน้าก็เปลียนเป็ นวิตกกังวล
“นายหญิง นายท่านมิประสงค์ให้ขา้ บอก แต่ขา้ คิดว่าข้า
ควรจะบอก การทีนายท่านกลับไปยัง สกุลเซียวอาจจะ
เป็ นอันตรายต่อตัวนายท่านเองก็ได้”
อวินลัวเฟิ งรูส้ กึ ว่าหัวใจตนหล่นวูบ “ทําไมเล่า พลังอวิน

เซียวน่าจะเพียงพอสยบสกุลเซียวมิใช่หรือ”
26
“นายหญิง” ฉินหยวนสันศีรษะ “นายท่านแข็งแกร่งมาก
ก็จริง แต่... นายใหญ่สกุลเซียวครอบครอง บางสิงทีอาจ
เป็ นอันตรายต่อชีวิตของนายท่าน!”
สีหน้าอวินลัวเฟิ งเปลียน ดวงตาดํามืดดําหม่นลงใน

บัดดล “ไยอวินเซียวจึงไม่บอกกล่าวแก่ขา้ ก่อนข้าไปยัว
แหย่สกุลเซียวเล่า”
ฉินหยวนตอบรับด้วยรอยยิมล้า “นายหญิงขอรับ นาย

หญิงสําคัญต่อนายท่านเหลือแสน ตราบใดที นายหญิง
มีความสุข แม้ตอ้ งตกอยูใ่ นอันตรายนายท่านก็ยอม!”
เจ้าโง่!
27
ได้ยินถ้อยคําฉินหยวนแล้วอวินลัวเฟิ งก็อดก่นด่าอวิน
เซียวอยูใ่ นใจมิได้ ชัวชีวิตสองภพของนางไม่เคยเห็นใคร
โง่งมงายเช่นนีมาก่อน! ทว่า... ใจนางก็หวันไหวเพราะ
ชายโง่นีทุกคราไป!
“นําแผนทีแดนฌานมาให้ขา้ ” อวินลัวเฟิ งกล่าวพลางสูด

หายใจเข้าลึก
“โอ” ฉินหยวนชะงักงัน “ไยนายหญิงจึงได้อยากไปแดน

ฌานกันขอรับ”
“ก็ไปตามหาเจ้าโง่อวินเซียวนันน่ะสิ!”
28
นางเป็ นคนก่อเรืองขึนจะปล่อยเจ้าโง่นนเดี
ั ยวดายได้
อย่างไร นางจะไปยังแดนฌานแม้อนั ตรายเพียงใดก็
ตาม!
ฉินหยวนหวันวิตกจากนันก็กล่าวด้วยท่าทีลาํ บากใจว่า
“นายหญิง ข้าว่าไม่ดีกระมัง หากนายท่านล่วงรูว้ า่ ข้า
บอกนายหญิง ข้าได้ถกู เฉือนเป็ นชินๆ แน่”
อวินลัวเฟิ งเหลือบแลฉินหยวนเ**◌้ยมเกรียมจากนัน
กล่าววาจาคุกคามว่า “จะให้เขาเฉือนเจ้าเป็ นชินๆ หรือ
จะให้ขา้ ชําแหละเจ้าทังเป็ น เชือสิ วิธีการของข้านันโชก
เลือดยิงกว่าอวินเซียวแน่! ข้าจะไม่ปล่อยให้เจ้าตายจน
29
กว่าจะหลังเลือดหยดสุดท้าย!”
ฉินหยวนกายสันเทาดูหวาดหวัน ไม่น่าเลย! ไม่น่าบอก

นายหญิงเรืองนีเลย หากนายท่านรูค้ งไม่ปล่อยเขาไป
ง่ายๆ เป็ นแน่!
สุดท้ายฉินหยวนก็กดั ฟั นเปล่งวาจาว่า “นายหญิงกรุณา

รอประเดียว ข้าจะไปเตรียมแผนทีแดนฌานให้”
30
ตอนที 348 ลอบโจมตี
อย่างไรก็ดี หากนายท่านพิโรธขึนมา มีนายหญิงเข้าไกล่

เกลียเขาย่อมหนีจากความตายได้ แต่ถา้ หากเขาปฏิเสธ
ไม่ยอมมอบแผนทีให้แก่นายหญิงเสียตอนนี ชะรอยคง
ไม่พน้ ต้องถูกทรมานจนตายเป็ นแน่...
คิดได้ดงั นันฉินหยวนก็ตดั สินใจได้ รีบไปควานหาแผนที

มาให้แก่อวินลัวเฟิ งโดยไม่ลงั เล ฉินหยวนรูด้ ีวา่ บัญชา
นายท่านไม่เทียบเทียมวาจานายหญิงซึงเป็ นดังโองการ
สวรรค์! กระทังนายท่านยังต้องเชือฟั งคํานาง! เช่นนัน
หากเขาทําให้นายหญิงถูกใจตนได้ยอ่ มไม่ตอ้ งเกรงกลัว
ว่านายท่านจะลงโทษ! ยิงคิดก็ยิงอิมเอมใจ ซํายังกระตือ
รือร้นขึนเต็มกําลัง ไม่นานก็พบแผนทีแล้วจึงส่งมอบให้
1
แก่อวินลัวเฟิ ง
“นายหญิงขอรับ นีคือแผนทีสูแ่ ดนฌาน ข้าสัญญากับ

นายท่านไว้แล้วว่าจะปกป้องนายหญิง ดังนัน ครังนีข้า
จะไปกับนายหญิงด้วย” ฉินหยวนมีทา่ ทีประจบสอพลอ
ประหนึงสุนขั เลียง หากมีหางก็คงกระดิกไปแล้ว
“ไม่ตอ้ ง” อวินลัวเฟิ งวางแผนทีลง “เจ้าอยูท่ ีนีคอยปก

ป้องสกุลอวิน ข้าจะไปแดนฌานเพียงลําพัง”
“แต่วา่ ...” ฉินหยวนนิวหน้า “แดนฌานมียอดฝี มือมาก

มายนักข้าเกรงว่าลําพังนายหญิงจะรับมือ ไม่ไหว”
2
อวินลัวเฟิ งเหลือบแลฉินหยวนท่าทีเ**◌้ยมเกรียม “เจ้า
กําลังปฏิเสธบัญชาข้ารึ ได้! อวินเซียวกลับมาเมือใดข้า
จะบอกว่าเจ้าไม่ทาํ หน้าทีตนให้ดี ให้ลงโทษเจ้าเสีย”
ฉินหยวนนิวหน้างึมงํา “นายหญิง หากท่านไปแดนฌาน

เพียงลําพังข้าคงเป็ นห่วงเหลือแสน เกิดอะไรขึนกับนาย
หญิง นายท่านคงไม่ปล่อยข้าไปง่ายๆ ”
“ไม่ตอ้ งกังวล หากข้าไม่ยอมเสียอย่างเขาก็ไม่ลงโทษเจ้า

แต่ถา้ เจ้าปฏิเสธคําสังข้ารับรองได้ตายแน่”
นําเสียงเด็กสาวนิงสงบแต่ฉินหยวนกลับหัวใจหล่นวูบ
“นายหญิง ต่อให้นายหญิงลงโทษข้า ข้าก็ยงั จะติดตาม
3
นายหญิงไป” ฉินหยวนกล่าวพร้อมเผยรอยยิมขมขืน “ก็
ข้าให้สญ
ั ญากับนายท่านไว้แล้วว่าจะปกป้องนายหญิง”
ฟุ่ บ!
ทันใดนันเข็มเงินก็พงุ่ ตรงเข้ามาเสียบร่างฉินหยวน ขยับ

เขยือนไม่ได้ประหนึงถูกคาถานะจังงัง ได้แต่จอ้ งอวินลัว
เฟิ งหวาดหวาดหวัน
“นายหญิง นายหญิงจะไปแดนฌานเพียงลําพังไม่ได้!”
อวินลัวเฟิ งเผยยิมให้ฉินหยวน “ภายในหนึงชัวโมงเข็มใน

กายเจ้าก็จะร่วงหล่นไปเอง แล้วเจ้าก็จะกลับมาขยับได้
4
อีกครัง ส่วนตอนนีข้าขออภัย เจ้าคงต้องอยูอ่ ย่างนีไป
ก่อน!”
“นายหญิง!” ฉินหยวนยิงเป็ นกังวล หากรูเ้ ช่นนีคงไม่

บอกนายหญิงเรืองนีดอก
“ฉินหยวน ข้าจะไปแดนฌานเพียงลําพัง ไม่รูเ้ มือไรจะได้

กลับ แต่ขา้ เป็ นห่วงสวัสดิภาพสกุลอวิน มีเจ้าอยูเ่ ท่านัน
ข้าจึงวางใจ อีกประการ เจ้าต้องจับตาดูซือฉยงไว้ให้ดี
หากเจ้าไม่คอยตรวจตรา เราก็ไม่อาจแน่ใจได้วา่ เขาจะ
สร้างปั ญหาให้เราหรือไม่”
ฉินหยวนพยายามใช้พลังฌานดันเข็มออกจากกายทว่า
5
ไม่เป็ นผล ไม่น่าประมาทเลยแต่ใครจะคิดเล่าว่าอวินลัว
เฟิ งจะลอบโจมตี!
“ได้โปรดเถิด” อวินลัวเฟิ งมองฉินหยวนผูบ้ ดั นีหวาด

หวาดหวันจนเหงือท่วมด้วยท่าทีจริงจังหนักแน่น “ได้
โปรดดูแลสกุลอวินแทนข้าด้วย ท่านปู่ ขา้ และท่านอา
ของข้า! เจ้าวางใจเถิด เมืออวินเซียวกับข้ากลับมาแล้ว
ข้าจะขอร้องเขาเรืองเจ้าเอง”
ฉินหยวนอับจนถ้อยคํา เขาจะพูดอย่างไรอวินลัวเฟิ งก็ไม่

ปล่อยเขาแล้ว
จึงเผยรอยยิมขมขืน “ในเมือนายหญิงตัดสินใจแล้วข้า
6
จะพูดอะไรได้ หากนายหญิงอยากตามหา นายท่านถึง
เพียงนันก็ไปเถิด ข้าจะดูแลสกุลอวินแทนนายหญิงเอง!”
ตอนที 349 สกุลเซียวและอวินเซียว
“ขอบคุณ” อวินลัวเฟิ งกล่าวด้วยความจริงใจ ในดวงตาสี

ดําฉายแววซาบซึง
ฉินหยวนกายเกร็งจากนันกล่าวด้วยรอยยิมล้า “นาย
7
หญิง นายท่านเป็ นคนของนายหญิง ย่อมเป็ นหน้าทีข้า
ต้องทําตามคํานายหญิงบัญชา นายหญิงไม่จาํ เป็ นต้อง
ขอบคุณข้า” แม้นายหญิงจะคุกคามเขาเพียงไรเขาก็รูด้ ี
ว่านายหญิงคงไม่มือหนัก อยูข่ า้ งนอกนายหญิงอวดเบ่ง
บารมีซายั
ํ งอัดคนทีไม่ชอบหน้าได้โดยไม่ลงั เล ทว่ากับ
คนของตนกลับดีจนใจหาย ไม่อย่างนันคงไม่กล่าวคําว่า
‘ขอบคุณ’ กับเขา
เพราะนายหญิงเป็ นคนเช่นนีเขาจึงยินยอมน้อมรับทุก
บัญชา
“บอกท่านปู่ ขา้ ด้วยว่าข้าจะกลับมาภายในครึงปี หรือ

อาจจะสองหรือสามปี ” อวินลัวเฟิ งมองฉินหยวนจนได้
จากนันเดินออกนอกประตูไป นางรูด้ ีวา่ หากบอกท่านปู่
8
ว่าจะไปแดนฌานย่อมไม่ได้รบั อนุญาต อย่างแน่นอน
เช่นนันนางจึงได้แต่จากไปโดยไม่บอกลา
...
แดนฌาน
อาจเป็ นเพราะทายาทสกุลเซียวกับสกุลหลิงถูกกลัน
แกล้งทีโลกเบืองหน้า ระยะนีแดนฌานจึงไม่ใคร่จะสงบ
สุขนัก บัดนีท่ามกลางโถงรับรองจวนสกุลเซียวปรากฏ
ภาพบุรุษชราหน้าเคร่งนังตัวตรงพร้อมด้วยชายหญิง อีก
หนึงคูน่ งอยู
ั ข่ า้ งกัน ชายวัยกลางคนอยูใ่ นชุดอาภรณ์
ยาวสีนาเงิ
ํ น ดวงตาเครียดเขม็ง สายตาเหลือบแลชาย
9
อีกหนึงคนซึงยืนปลีกวิเวกอยูใ่ นโถงด้วยท่าทีเดียดฉันท์
ข้างๆ กันคือหญิงสาวเจ้าสําราญ บนดวงหน้าเผยรอย
ยิมสว่างใสทว่าดวงตากลับคมปลาบดังงูพิษ หากถูก
นางจ้องเข้าก็คงรูส้ กึ ครันเนือครันตัวเสมือนถูกอสรพิษ
จับตามอง
“เซียวเอ๋อร์ พวกเราให้เจ้ากลับมาด้วยมีจดุ ประสงค์สอง

ประการ” ชายชรากล่าวด้วยสีหน้าเครียดเขม็ง ดวงตา
เย็นเยียบคมปลาบประหนึงใบมีด “อย่างแรก อีกไม่นาน
เซียวอวีชิงก็จะขึนมาเป็ นนายใหญ่สกุลเซียวแทนข้า เจ้า
ถูกขับออกจากสกุลเซียวไปแล้ว ชือก็ถกู ลบออกจาก
สาแหรกสกุลไปแล้ว เจ้าจึงไม่อาจเข้าร่วมพิธีได้ อย่างไร
ก็ดี หากเซียวอวีชิงจะขึนครองตําแหน่งก็ตอ้ งเปิ ดห้องลับ
สกุลเซียวออกเสียก่อน! ค่าของการเปิ ดห้องลับนันคือ
10
พลังโลหิตศิษย์สบิ คนแห่งสกุลเซียว”
ท่ามกลางโถงนันชายหนุ่มนิงเงียบ ดวงหน้าหล่อ
เหลาปราศจากความรูส้ กึ ดวงตาดําแข็งกร้าวจ้องไปยัง
ชายชราผูน้ งตั
ั วตรงอยูด่ ว้ ยท่าทีเย็นชา มิได้มีปฏิกิรยิ า
ตอบรับถ้อยคําเขาแต่อย่างใด
“เราได้เลือกศิษย์สบิ คนผูม้ ีพลังโลหิตแข็งแกร่งไว้แล้ว

ทว่าหนึงในนันกลับถูกสังหารระหว่างปฏิบตั ิภารกิจเสีย
ก่อน เราจึงต้องเรียกตัวเจ้ามาผ่านพลังโลหิต!” all-all2 blog
วันนีมีศิษย์สกุลเซียวเพียงสิบคนเท่านันทีมีพลังโลหิตแก่
11
กล้าพอเปิ ดห้องลับได้ ส่วนลูกศิษย์ลกู หา คนอืนๆ มีพลัง
โลหิตอ่อนแรงเกินไปไม่สามารถเปิ ดห้องลับได้ ดังนัน
สกุลเซียวจึงคิดถึงอวินเซียวทีได้ออกจากสกุลไปนาน
แล้ว ในปี นนผลตรวจเลื
ั อดบ่งชีว่าอวินเซียวมีพลังโลหิต
แก่กล้า สกุลเซียวจึงได้คาดหวังในตัวเขาหนักหนา แต่
ปรากฏว่าเขาเป็ นเพียงสวะเสียนี!
กระทังเซียวหลินนายใหญ่สกุลเซียวก็ไม่เข้าใจว่าเหตุใด
อวินเซียวผูม้ ีพลังโลหิตแก่กล้าเหลือจะกล่าวจึงได้เป็ น
สวะ! ทีสําคัญ ไม่มีใครในสกุลเซียวมีพลังโลหิตแก่กล้า
ทัดเทียมเขาอีกแล้ว!
“ประการทีสอง...” เซียวหลินชะงักครูห่ นึงก่อนกล่าวต่อ

“เพือล้มเลิกการหมันหมายระหว่างเจ้ากับ หลิงเหยา
12
นางกับเซียวอวีชิงรักกัน แม้เจ้าดึงดันจะแต่งกับหลิง
เหยานางก็คงไม่ยินยอม ฉะนันไยจึงถามหา คําด่าทอกัน
เล่า สมรรถนะเจ้าแสนด้อยไม่มีคณ
ุ สมบัติเพียงพอเป็ น
ตัวแทนสกุลเซียวแต่งงานกับทายาท สกุลหลิง”
13
ตอนที 350 สกุลเซียวกับอวินเซียว (2)
เซียวหลินปั กใจเชือเสมอมาว่าเจ้าสวะนีคงไม่อยากถอน
หมันกับหลิงเหยาเด็กดี เป็ นองค์หญิงน้อย ของสกุลหลิง
อย่างไรก็ดี เขาก็มิได้คาดคิดเลยว่าอวินเซียวบัดนีไม่ได้
เป็ นสวะอีกต่อไป และต่อให้เขายังเป็ นสวะก็จะไม่เลือก
หลิงเหยา เพราะในใจเขามีเพียงอวินลัวเฟิ งแต่เพียงผู้
เดียว!
“ดี” อวินเซียวผูน้ ิงเงียบอยูค่ รูใ่ หญ่ตอบรับทันทีครันได้

ยินถ้อยคํานัน นําเสียงของเขาเย็นชาเช่นปกติ
14
เมือได้ยินวาจาชายหนุ่มแล้วทุกคนก็โล่งอกด้วยเกรงอยู่
ว่าอวินเซียวจะดึงดันหลังล่วงรูเ้ รืองการ หมันหมาย
ระหว่างตนกับหลิงเหยา! เคราะห์ดีทีสวะนีรูจ้ กั เจียมตน!
รูด้ ีวา่ ตัวไม่คคู่ วรกับองค์หญิงน้อยแห่งสกุลหลิง
“หากเป็ นเช่นนันก็มอบเหรียญตราหมันหมายมาเสีย”
เซียวหลินเองก็โล่งอก กล่าวด้วยนําเสียงที ผ่อนคลายลง
อวินเซียวนิวหน้า “ข้าไม่มีเหรียญตราหมันหมายอะไรทัง
นัน”
ถ้อยคําของชายหนุ่มทําให้สีหน้าทุกคนถอดสีโดยพลัน!
15
ชายวัยกลางคนผูน้ งอยู
ั ข่ า้ งเซียวหลินโจนลุกขึนทันใด
ด้วยดวงหน้าซีดขาว “ไร้สาระ! นางแม่ของเจ้าต้องมอบ
เหรียญตราไว้ให้แก่เจ้าเป็ นแน่! คืนมันมาเสีย! ข้ารูส้ ิ เจ้า
ไม่ถอนหมันกับหลิงเหยาใช่ไหมเล่า! แต่เจ้าคงลืมไปว่า
ทายาทสกุลหลิงไม่มีวนั เลือกสวะอย่างเจ้า”
ในสายตาของเขาทีอวินเซียวไม่ยอมมอบเหรียญตรา
หมันหมายคืนก็เพราะเขาไม่อยากถอนหมัน!
ได้ยินนําเสียงแข็งกร้าวของชายวัยกลางคนแล้วอวิน
เซียวก็เหลือบมองเขาด้วยสายตาเย็นชา ชายผูน้ ีคือบิดา
ของเขาเอง! ทว่าในสายตาของชายผูน้ ีเขาไม่ใช่บตุ ร
หากแต่เป็ นศัตรูคอู่ าฆาต! หากมิใช่เพราะเขาต้องนําสิง
นันกลับคืนมาก็คงกวาดล้างทังสกุลเซียวทิงไปแล้ว...
16
“ข้าจะถอนหมัน” อวินเซียวนิงไปครูห่ นึง “และข้าคิดว่า
ตนไม่มีความผูกพันอันใดกับนาง”
สตรีเพียงผูเ้ ดียวทีเขาจะแต่งงานด้วยคืออวินลัวเฟิ ง!
ส่วนสตรีอืนนันไม่ตา่ งอะไรจากเศษกระดูก ในสายตา
ของเขา!
“เจ้าอยากถอนหมันรึ ถ้าเช่นนันก็คืนเหรียญตราหมัน
หมายมา” ชายวัยกลางคนยิมเยาะ ดวงตาอาบด้วย
ความเดียดฉันท์ประชดประชัน “ไยจึงไม่คืนเหรียญตรา
หมันหมายมาเสียที เจ้าอยากถอนหมันจริง หรือเพียงแต่
หาข้ออ้างข้างๆ คูๆ ”
17
เห็นสามีชกั จะพิโรธขึนมาดังนันหญิงเจ้าสําราญก็รบี เข้า
ไปถูอกเขาให้ใจร่ม ดวงหน้างามหยดย้อยเปี ยมไปด้วย
ความชิงชัง
“ยอดรักของข้า เด็กผูน้ ีเป็ นเพียงสวะ ทีได้หมันหมายไว้

กับองค์หญิงน้อยแห่งสกุลหลิงคงเป็ นเพราะ ผลบุญแปด
ภพแปดชาติเป็ นแน่ คนเช่นเขานันย่อมไม่ยอมพลาด
โอกาสดี ทว่าเคราะห์รา้ ยทีองค์หญิงน้อยแห่งสกุลหลิง
รักเพียงอวีชิงของข้าคนเดียว ไม่มีทางชายตาแลเจ้าสวะ
นี”
เขาเป็ นเพียงสวะ ทีเรียกตัวกลับมาคิดหรือว่าสกุลเซียว

จะยอมรับเขา หากไม่ติดว่าทําเพือลูกชาย ของนางแล้ว
18
สกุลเซียวคงไม่ปล่อยให้เขาเหยียบย่างเข้ามาในสกุลแม้
แต่กา้ วเดียว!
ก็ลกู ชายนางยอดเยียมไร้เทียมทาน! ไม่เพียงได้ชือว่า

เป็ นยอดอัจฉริยะแห่งแดนฌานแต่ยงั เนือหอมอีกด้วย
สตรีใดๆ ในโลกนีต่างก็หาหั
ํ นกันแย่งชิงหัวใจ ส่วนเจ้า
สวะนีเล่า ไปทีไหนก็มีแต่คนเขาเหยียดเยาะ
นางกล่าวยังไม่ทนั จบดีอวินเซียวก็มองนางด้วยสายตา
เย็นยะเยือกให้รูส้ กึ เหมือนร่วงหล่นลงสูข่ มุ อเวจี แล้วนาง
ก็หวาดกลัวจนตัวแข็ง
ไม่! เป็ นไปไม่ได้!
19
หญิงเจ้าสําราญกัดริมฝี ปาก กายลออสันเทิม ไยเจ้าสวะ
นีจึงข่มขวัญนัก บัดนีนางรูส้ กึ ราวกับจะถูก รัดคอ กระทัง
หัวใจก็หล่นวูบไปจังหวะหนึง...
ชายวัยกลางคนมิได้รูเ้ รืองก็โอบกายสันเทาของหญิงเจ้า
สําราญไว้แน่นพลางเอ่ยถามอ่อนโยน “เย่วเ์ อ๋อร์ เจ้าเป็ น
อะไรไปรึ”
20
ตอนที 351 ไปแดนฌาน
หลินเยว่สา่ ยศีรษะดวงหน้าถอดสีซีด ชายผูน้ ีเป็ นเพียง

สวะนางจะต้องกลัวไปไย เขาย่อมไม่มีปัญญาคุกคาม
นาง! คิดได้ดงั นันดวงหน้าหลินเยว่ก็กลับคืนเป็ นปกติ
พลางกล่าวเพียงว่า “ข้าไม่เป็ นอะไรเจ้าค่ะ เพียงแต่
เหนือยล้าเล็กน้อย พักเสียหน่อยน่าจะหาย”
เห็นดวงตาอ่อนล้าของหลินเยว่ดงั นันเซียวเฉินก็โอบแขน
รอบกายอ่อนนุ่มของนางพลางกล่าว แผ่วเบาว่า “ข้ารูว้ า่
เจ้าไม่อยากเห็นหน้าเจ้าสวะนีอีก แต่ทา่ นพ่อเรียกเขามา
ก็เพืออวีชิงแท้ๆ เจ้าก็ทนเอาหน่อยเถิด หลังเสร็จเรือง
แล้วข้าจะขับไล่เขาออกไปจากสกุลเซียวอีกครา”
21
ในสายตาเซียวเฉินนัน หลินเยว่เกิดไม่สบายขึนมาก็
เพราะสวะนีปรากฏตัวขึนต่อหน้านาง! แล้วเจ้าสวะนีก็
ยังมีหน้าไปเกาะบุตรีสกุลหลิงไม่ยอมปล่อยซึงทําให้
หลินเยว่โกรธจัด นางเม้มริมฝี ปากแดงสดเหลือบแล ไป
ยังอวินเซียวด้วยท่าทีมาดร้าย จากนันค่อยๆ ย่างออกไป
จากโถงโดยมีเซียวเฉินคอยพยุง
เซียวหลินผูน้ งหน้
ั าเคร่งอยูบ่ นทีนังสูงมิได้รงตั
ั วเซียวเฉิน
และหลินเยว่ไว้ จ้องมองไปยังชายหนุ่มเย็นชาด้วยสาย
ตาเยียบเย็นและอวดเบ่งบารมี “เจ้าไปได้ ห้ามเจ้าติดต่อ
หลิงเหยาโดยไม่ได้รบั อนุญาตจากข้า!”
ได้ยินคํานันอวินเซียวก็หมุนกายออกจากห้องโถงไป
22
ทันทีโดยมิได้ปริปากอันใดประหนึงว่าไม่ได้ยินเสียงชาย
ชรา ท่าทีเมินเฉยเช่นนีทําให้เซียวหลินพิโรธนักจนหน้า
หมองคลํา เขาฟาดมือลงบนโต๊ะพลางเปล่งวาจากร้าว
“ช่างเป็ นลูกของหญิงชันตําจริงแท้ โง่แล้วยังไม่รูจ้ กั ทํา
ตัวให้ถกู กาลเทศะ! ยังดีทีสกุลเซียวมีเซียวอวีชิง อีกคน
ไม่อย่างนันข้าคงไม่มีทายาทสืบสกุล”
หากไม่มีเซียวอวีชิงเสียแล้ว ทายาทสืบสกุลเพียงผูเ้ ดียว

ของสกุลเซียวก็คืออวินเซียว ซึงไม่ตา่ งอะไรกับไม่มี!
เคราะห์ดีทีบุญกุศลจากชาติภพทีแล้วคงยังพอมีอยูบ่ า้ ง
ฟ้าดินจึงได้ประทานยอดหลานคนดีเซียวอวีชิงมาให้
เมือคิดถึงหลานรักแล้วดวงหน้าเซียวหลินก็กลับคืนเป็ น
ปกติ แม้ควจะยั
ิ งขมวดมุน่ แวววิตกกังวลกระเพือม
23
ไหวอยูใ่ นดวงตา
“อีกไม่นานก็จะถึงวันสืบทอดแล้ว อวีชิงของข้าไปไหน
เสียเล่า ไยจึงยังไม่กลับมา”
...
แดนฌานไม่เหมือนแคว้นหลงหยวนด้วยเป็ นพืนทีทีถูก
แยกออกไปแม้อยูบ่ นผืนแผ่นดินเดียวกัน คนนอกไม่
สามารถเข้าได้หากปราศจากคนจากแดนฌานนําทาง
เข้าไป
บัดนีเหนือสัมเมฆขึนไปไม่ไกลจากแดนฌานปรากฏ
24
ภาพแสงจันทร์หยดหยาดลงผ่านกิงก้านสาขา ของต้นไม้
จรดลงบนกายเด็กสาวผูน้ งขั
ั ดสมาธิอยูข่ า้ งๆ ต้นไม้ นาง
หลับตานังนิง อาภรณ์ปลิวแผ่วอยูใ่ นสายลม ช่างงดงาม
เกินอธิบาย
อย่างไรก็ดี ไม่มีใครรูว้ า่ สติของเด็กสาวได้เข้าสูโ่ ลกคัมภีร ์

เซียนโอสถไปแล้วแม้ดเู หมือนนางเพียง นังสมาธิ โลก
คัมภีรเ์ ซียนโอสถต่างจากโลกภายนอกตรงทีมีเพียงเวลา
กลางวันเท่านัน บัดนีแสงอาทิตย์จา้ สาดส่องทัวทุกหน
แห่งให้สว่างไสว
“เสียวโม่ เจ้าพาข้าเข้าแดนฌานทีได้ไหม” อวินลัวเฟิ งพิง

กายเกียจคร้านกับต้นชา เลิกคิวเอ่ยถาม เด็กน้อยผูบ้ ดั นี
นังยองๆ ยืนปากอยูต่ รงมุม
25
ดวงหน้าชวนเอ็นดูของเด็กชายอาบด้วยความเศร้าหมอง
จากนันเหลือบแลอวินลัวเฟิ งน่าสงสาร “นายท่านมิได้
เข้ามาเยียมเยือนโลกคัมภีรเ์ ซียนโอสถนานเท่าไรแล้ว
ส่วนเรืองแดนฌานข้าจะไปรูไ้ ด้อย่างไรเล่าในเมือข้าจาก
ผืนแผ่นดินนีไปนานเหลือเกิน”
26
ตอนที่ 352 พบเทียนหยาอีกครั้ง
อวิน๋ ลัว่ เฟิ งลูบคางแผ่วเบา ครุ่ นคิดอยูค่ รู่ หนึ่งแล้วดวงตาก็ฉายแสง
“เห็นทีขา้ คงต้องหาใครสักคน จากแดนฌานมานําทางเสี ยแล้วหาก
จะเข้าไปในแดนฌาน!” หากรู ้อย่างนี้คงได้ฉวยเอาเหรี ยญตราผ่าน
แดนจากคนสกุลเซียวมาแล้ว
“จี๊ด!”
บัดนั้นเองเสี ยงร้องจี๊ด ๆ ของไหน่ฉาก็ดงั ขึ้นในจิตอวิน๋ ลัว่ เฟิ ง แล้ว
ดวงตานางก็เคร่ งเขม็งขึ้นทันที “เสี่ ยวโม่ ข้าไปก่อน”
นางกล่าวยังไม่ทนั จบดีกร็ ู ้สึกถึงแรงดึงดูดจากผืนนภา ดึงสตินาง
ออกมาจากโลกคัมภีร์เซี ยนโอสถ เมื่อเบิกเนตรขึ้นแล้วก็เห็นดวง
หน้าชราปรากฏอยูต่ รงหน้าทําเอาตกใจ เป็ นชายชราร่ างจ้อยผูม้ ี
รอยยิม้ ออกจะ เศร้าหมอง แม้สวมใส่ อาภรณ์ขาวก็มิได้แลดูสูงสง่า
ผมขาวส่ องประกายอยูใ่ ต้แสงสลัวของยามราตรี
“พบเจ้าอีกแล้วแม่นางน้อย” ชายชราตัวจ้อยยิม้ ทักทาย “ได้พบกัน
ที่นี่ช่างบังเอิญเสี ยจริ ง”
ในที่สุดอวิน๋ ลัว่ เฟิ งก็จาํ ได้ เขาคือชายชราผูม้ ีปากเสี ยงกับมู่อ๋ ูเชินที่
โรงนํ้าชานัน่ เอง เขาแจ้งไว้วา่ จะไปซื้ อชาฌานที่จวนแม่ทพั ในวัน
ต่อมา ทว่าคืนนั้นเขากลับรี บมาก่อนเวลาแล้วหุนหันจากไปหลังได้
ชาฌานแล้ว ราวกับกําลังหนีหน้าใครบางคน
“ทําไมท่านถึงมาอยูท่ ี่นี่” อวิน๋ ลัว่ เฟิ งนิ่วหน้าเอ่ยถาม
ชายชราตัวจ้อยเผยยิม้ “นี่คือประตูสู่แดนฌาน ข้ามาก็เพื่อเข้าสู่ แดน
ฌาน แม่นางน้อยอยากเข้า แดนฌานไปกับข้าไหมเล่า”
อวิน๋ ลัว่ เฟิ งมองชายชราตัวจ้อยผูเ้ ชื้อเชิญนางเข้าไปแดนฌานด้วยกัน
ด้วยท่าทีเคลือบแคลง เพราะดูเหมือนเขาจะรู ้อยูแ่ ล้วว่านางจะเข้าไป
แดนฌาน...
ริ มฝี ปากชายชราตัวจ้อยโค้งขึ้นเหมือนอ่านใจนางออก “อย่างที่ขา้
บอกไป ที่นี่คือประตูสู่แดนฌาน เจ้ามาที่นี่กเ็ พื่อเดินทางเข้าสู่ แดน
ฌานใช่ไหมเล่า อย่างไรก็ดี ถ้าอยากเข้าก็ตอ้ งมีคนจากแดนฌานนํา
ทาง หรื อไม่กต็ อ้ งมีตวั๋ ผ่าน เจ้ายังอยูท่ ี่นี่กแ็ สดงว่าไม่ได้รับอนุญาต
ให้เข้าไป ถูกต้องไหม”
“ท่านจะไปทําอะไรในแดนฌาน” อวิน๋ ลัว่ เฟิ งยกมุมปากขึ้น ดวงตา
ทะมึนจดจ้องไปยังชายชราตัวจ้อย ดวงหน้างดงามชวนให้ตะลึงเผย
แววยิม้
“ก็เข้าไปรักษาผูค้ นอยูแ่ ล้วน่ะสิ !” พอเป็ นเรื่ องที่ตวั เองถนัดขึ้นมา
ชายชราตัวจ้อยก็ออกจะภาคภูมิใจ ในตนอยูไ่ ม่นอ้ ย เขายืดอกผึ่งผาย
ดวงหน้าเฒ่าเปี่ ยมด้วยศักดิ์ศรี “แม่นางน้อย หากเจ้าสนใจรํ่าเรี ยน
วิชาแพทย์ขา้ สอนให้เจ้าได้ไม่คิดค่าวิชา เจ้าว่าอย่างไร”
“ก็นะ” อวิน๋ ลัว่ เฟิ งแตะจมูกกล่าว “ข้าไม่สนใจ”
นางไม่สนใจรํ่าเรี ยนวิชาแพทย์กบั ชายเฒ่าก็เพราะนางมีสุดยอด
คัมภีร์โอสถอยูใ่ นมือแล้วอย่างไรเล่า! วิชาแพทย์ที่ไหนจะเทียบเทียม
วิชาที่อยูใ่ นคัมภีร์เซียนโอสถได้
รอยยิม้ ชายชราตัวจ้อยกระตุกเกร็ งทันใด จากนั้นจ้องอวิน๋ ลัว่ เฟิ งแข็ง
กร้าว “นางเด็กโง่ รู ้ไหมว่าคนเขาอยากรํ่าเรี ยนวิชาแพทย์กบั ข้ามาก
เท่าไร เจ้ากลับปฏิเสธดื้อ ๆ อย่างนั้นรึ หากไม่เห็นว่าเราออกจะ
สนทนา ถูกคอกันข้าคงไม่คิดเหลียวแลเจ้าดอก”
อวิน๋ ลัว่ เฟิ งเหลือบแลชายชราผูโ้ กรธขึ้งแล้วก็ตอบรับไปส่ ง ๆ “ได้
หากข้าสนใจเมื่อไรข้าจะไปเรี ยน วิชาแพทย์กบั ท่านแล้วกัน”
หากนางสนใจอย่างนั้นรึ
ชายชราตัวจ้อยอดกลอกตามิได้ แล้วเขาต้องรออีกนานเท่าไรเล่านาง
จึงจะสนใจ อย่างไรก็ดี อุตส่ าห์ได้พบเด็กพิเศษเช่นนี้แล้วเขาก็ไม่
อยากตะเพิดให้นางเตลิดหนีไป ไม่อย่างนั้นเขาจะไปตามหาเด็ก
พิเศษเช่นนี้ได้ ที่ใดอีก
ตอนที่ 353 พบเซียวอวีช้ ิงครั้งแรก (1)
“แม่นางน้อยเอ๋ ย หากสักวันเจ้าอยากรํ่าเรี ยนวิชาแพทย์ข้ ึนมาก็มาหา
ข้า ข้าสอนเจ้าได้ทุกเมื่อ” มองฟ้าแล้วชายชราตัวจ้อยดวงหน้าเปื้ อน
ยิม้ ก็เอ่ย “นี่กเ็ ริ่ มคํ่าแล้ว หากอยากเข้าแดนฌานก็ตามข้ามา”
ดวงตาอวิน๋ ลัว่ เฟิ งกระเพื่อมไหว ไม่คิดเลยว่าโชคจะเข้าข้างตนถึง
เพียงนี้ ครั้นกําลังหนักใจว่าจะเข้าไปยังแดนฌานอย่างไร ก็มีคนมา
ช่วยแก้ปัญหาพอดิบพอดี...
ลึกลงไปในสันเมฆมีประตูขนาดมโหฬารตั้งอยู่ องครักษ์เฝ้าประตู
ยืนอยูส่ องฝั่งแน่นิ่งดัง่ รู ปปั้น
“หยุด!”
เห็นชายชราตัวจ้อยกับอวิน๋ ลัว่ เฟิ งค่อย ๆ ย่างเข้ามาดังนั้นองครักษ์
ทั้งสองก็พร้อมใจกันหยุดพวกนาง จากนั้นเอ่ยเยียบเย็นว่า “กรุ ณา
แสดงตัว๋ ผ่านด้วย”
ชายชราตัวจ้อยค่อย ๆ ล้วงมือเข้าไปในเสื้ อผ้า ทว่ายุกยิกควาน
กระเป๋ าอยูน่ านก็มิได้หยิบอะไรออกมา
เห็นดังนั้นองครักษ์สองนายก็ชกั จะหมดความอดทน เอ่ยถามด้วย
ท่าทีหยาบกระด้าง “มีตวั๋ ผ่านจริ งหรื อเปล่า” สี หน้าท่าทีประหนึ่งจะ
บอกว่า ‘ถ้าไม่มีตวั๋ ผ่านก็หลีกไป อย่ามาเกะกะเวลาปฏิบตั ิงาน’
“แปลกจริ ง ตัว๋ ผ่านของข้าอยูท่ ี่ไหนกันละนี่” ชายชราแลดูวติ กกังวล
เล็กน้อย “ไยจึงหาไม่เจอ ข้าว่าหยิบติดตัวมาแล้ว หรื อว่าจะทําหาย
ระหว่างทาง”
ช่างน่าขายหน้าเสี ยนี่กระไร! มองอวิน๋ ลัว่ เฟิ งที่ยนื อยูข่ า้ งกันแล้วก็
หน้าแดงอับอายนัก
“ฮึ่ม!” องครักษ์นายหนึ่งเยาะ “ข้าเห็นอีแบบเจ้ามาหลายคนแล้วที่
พยายามลักลอบเข้าแดนฌาน! เก็บคําแก้ตวั ข้าง ๆ คู ๆ ของเจ้าไว้เถิด
หากไม่มีตวั๋ ผ่านข้าก็ไม่ปล่อยให้เข้า! ข้าจะบอกเจ้าไว้ หากไม่มีตวั๋
ผ่าน เสี ยแล้วไม่วา่ ใครก็เหยียบเข้าไปในแดนฌานไม่ได้แม้แต่กา้ ว
เดียว!”
หากมีตวั๋ ผ่านประตูน้ ียอ่ มเข้าสู่ แดนฌานได้ ด้วยในแดนฌานมี
ขุมทรัพย์มากมายเหลือคณานับ ผูค้ นจึงได้อยากจะลักลอบเข้าไปกัน
นัก! เคราะห์ร้ายหากไม่มีตวั๋ ผ่านเสี ยแล้วก็ยา่ งเข้าไปไม่ได้แม้แต่กา้ ว
เดียว!
ชายชราตัวจ้อยนิ่วหน้าแลดูชกั จะขัดเคือง ก็ดว้ ยสถานะของเขาบน
ผืนแผ่นดินนี้แล้วไม่เคยถูกด่าว่าเช่นนี้มาก่อน!
“พวกเจ้ารู ้หรื อไม่วา่ ข้าเป็ นใคร” ชายชราตัวจ้อยพ่นลมหายใจออก
จมูกขัดเคือง “ข้าได้รับเชิญมา ให้ทาํ การรักษาคนใหญ่คนโตแห่ง
แดนฌานของพวกเจ้า พวกเจ้ารับผิดชอบไหวไหมเล่า หากทําให้ขา้
เสี ยเวลา อีกอย่าง ตัว๋ ผ่านข้าก็มี ก็แค่ตอนนี้ขา้ หาไม่เจอ”
ตลอดหลายปี ที่ผา่ นมาไม่วา่ เหยียบย่างไปที่ใด เขาก็ได้รับการปฏิบตั ิ
ด้วยเป็ นอย่างดีเสมอมา นี่เป็ น หนแรกที่ตนถูกเมิน! หากไม่ติดว่าจะ
ทําให้อวิน๋ ลัว่ เฟิ งต้องตื่นตระหนกตกใจแล้วละก็ คงจะสัง่ สอน
บทเรี ยน เจ้าพวกโง่นี่เสี ยหน่อย!
“ข้าไม่สนว่าเจ้าเป็ นใคร ไม่มีตวั๋ ผ่านก็เข้าแดนฌานไม่ได้!”
องครักษ์เชิดคางเย่อหยิง่ ในดวงตาเปี่ ยมด้วยความชิงชัง เห็นได้ชดั
ว่าไม่มีชายชราตัวจ้อยอยูใ่ นสายตา
ก่อนชายชราตัวจ้อยจะหมดความอดทนนั้นเองก็บงั เกิดเสี ยงกีบเท้า
ดังขึ้นมาจากด้านหลัง แล้วผูค้ น กลุ่มหนึ่งก็ควบม้าตรงมายังประตูสู่
แดนฌาน ชายชรานิ่วหน้าเหลือบแลคนกลุ่มนั้นที่กาํ ลังควบมาจากที่
ไกล ๆ ไม่นานก็ถอนสายตาออกไป
หัวหน้ากลุ่มคนเหล่านั้นคือชายหนุ่มรู ปงามผูม้ ีดวงหน้าลออนัก
ประหนึ่งเทพยดาฟ้าดินบรรจงแกะ สลักมา เขาเม้มริ มฝี ปากบางทรง
เสน่ห์ ดวงตาเย็นยะเยือกเมินเฉย แม้อวิน๋ ชิงหย่าจะดูเมินเฉยเย็นชา
เช่นกัน แต่ใครเห็นก็ยงั สัมผัสความเมตตาจากท่าทีได้ แต่ชายผูน้ ้ ีไม่
เหมือนอวิน๋ ชิงหย่า ดูเย็นเยียบเข้าถึงมิได้
เมื่อองครักษ์ท้ งั สองเห็นชายหนุ่มผูน้ ้ นั ควบม้าตรงเข้ามา ดวงตาของ
พวกเขาก็เป็ นประกาย จากนั้นกล่าวทักทายนอบน้อม “ยินดีตอ้ นรับ
กลับขอรับ นายท่านเซี ยว”
เซียวอวี้ชิงพยักหน้าเหลือบแลองครักษ์ท้ งั สองผูย้ นื อยูห่ น้าประตู
จากนั้นกล่าวด้วยนํ้าเสี ยงเรี ยบเย็น “เปิ ดประตู”
“ขอรับนายท่านเซียว” หนึ่งในองครักษ์โค้งลงนอบน้อมจากนั้น
หมุนกายไปเปิ ดประตู
เห็นดังนั้นชายชราตัวจ้อยก็กล่าวขึ้นอย่างประชดประชัน “ได้ยนิ ผูใ้ ด
ก็ไม่รู้บอกมาว่าใครก็ตามที่จะเข้าแดนฌานต้องแสดงตัว๋ ผ่านโดยไม่
มีขอ้ ยกเว้น! เช่นนั้นแล้ววาจาเจ้าคงเชื่อถือไม่ได้สินะ”
ดวงหน้าองครักษ์ทะมึนลงแล้วก็พน่ ลมหายใจออกจมูก “นี่ ตาเฒ่า
เจ้ารู ้ไหมว่าบุรุษผูน้ ้ ีคือใคร เขาคือทายาทแห่งสกุลเซียว สกุลใหญ่
หนึ่งในสามของแดนฌาน ย่อมไม่ตอ้ งการตัว๋ ผ่านใด ๆ แล้วเจ้าเล่า
เป็ นใคร หากไม่มีตวั๋ ผ่านก็รีบ ๆ ไสหัวไปเสี ย!”
สกุลเซียวหนึ่งในสามสกุลใหญ่ของแดนฌานอย่างนั้นรึ
อวิน๋ ลัว่ เฟิ งหรี่ ตาลงเล็กน้อย ประกายอันตรายสว่างวาบขึ้นในดวงตา
สกุลเซียวก็คงเป็ นสกุลเดียวกับที่ขบั ไล่อวิน๋ เซียวออกไปสิ นะ ช่าง
บังเอิญเหลือเกินที่นางได้พานพบกับคนสกุลเซี ยวที่นี่!
อวิน๋ ลัว่ เฟิ งเหลือบแลไปยังบุรุษผูแ้ ลดูเย็นชาบนหลังม้า จากนั้น
กล่าวเยาะ “สุ นขั เป็ นอย่างไร นายเป็ นอย่างนั้น!”
ชายชราตัวจ้อยมองอวิน๋ ลัว่ เฟิ งด้วยแววประหลาดใจ แลดูเหมือน
นางจะมีความแค้นส่ วนตนกับทายาทแห่งสกุลเซียว
“หมายความว่าอย่างไร” ชายชราตัวจ้อยเอ่ยถามพร้อมรอยยิม้ จะ
อย่างไรก็เถิดเขาจะยืนข้างอวิน๋ ลัว่ เฟิ งเพราะเขาโปรดปรานเด็กคนนี้
เสี ยแล้ว!
อวิน๋ ลัว่ เฟิ งชําเลืองมองชายชราจากนั้นโค้งริ มฝี ปากตน “ท่านไม่เห็น
หรื อว่าองครักษ์สองนายนี้แลดูคล้ายสุ นขั ที่สกุลเซียวชุบเลี้ยงมา พอ
เจ้าของกลับบ้าน สุ นขั ย่อมเปิ ดประตูให้แก่เจ้าของ”
สี หน้าองครักษ์ท้ งั สองเปลี่ยนทันควัน แล้วพวกเขาก็จอ้ งมาด้วยท่าที
แข็งกร้าว “ชะ! อย่าให้มนั มากไป! พวกข้าต่างก็รู้วา่ ท่านคือทายาท
แห่งสกุลเซียว จึงไม่จาํ เป็ นต้องตรวจตราตัว๋ ผ่าน แต่เจ้าคิดลักลอบ
เข้าไปใน แดนฌานเพื่อขโมยสมุนไพรลํ้าค่า! ถ้าไม่อยากตายก็ไสหัว
ไป! อย่าทําให้พวกข้าหมดความอดทน!”
อวิน๋ ลัว่ เฟิ งมองไปยังเซียวอวี้ชิงด้วดวงเนตรทะมึนแฝงฝังรอยยิม้
ประหนึ่งว่าไม่ได้ยนิ วาจาสององครักษ์ “ข้าได้ยนิ มาว่านายหญิงสกุล
เซียวเคยเป็ นอนุมาก่อน ทว่าบุตรชายแห่งนายใหญ่สกุลเซี ยวกลับ
โปรดปรานอนุตนมากกว่า แล้วขับไล่ภรรยาตัวจริ งออกไป ใคร ๆ ก็
รู ้เรื่ องนี้ ข้าละสงสัยจริ ง ๆ ว่าเหตุใดสกุลที่น่ารังเกียจเช่นนี้ จึงยังมี
หน้าอยูใ่ นแดนฌานได้”
หลินเยว่ มารดาเซี ยวอวี้ชิงแท้จริ งเป็ นหญิงโคมแดงมาก่อน! นางมี
สัมพันธ์กบั เซียวเฉินจนตั้งครรภ์บุตรชาย เซียวอวี้ชิง! อย่างไรก็ดี บัด
นั้นเซียวเฉินยังคงคาดหวังกับอวิน๋ เซียวไว้มาก จึงมิได้แต่งงานกับ
หลินเยว่ กลับเก็บนางไว้ให้ไกลหูไกลตาด้วยเกรงว่าหลินเยว่อาจถูก
ภรรยาตนกลัน่ แกล้ง! แต่การณ์กลับกลายเป็ นว่า อวิน๋ เซียวเป็ นเพียง
สวะ สกุลเซียวจึงได้ขบั ไล่อวิน๋ เซียวออกไปหลังปรึ กษาหารื อกัน
จากนั้นลดตําแหน่งมารดา ของเขาลงเป็ นเพียงอนุเช่นกัน
หลินเยว่กบั เซียวอวี้ชิงฮุบสกุลเซียวทั้งสกุลไป!
แม้หลินเยว่จะเป็ นเพียงหญิงโคมแดงนางก็มีไหวพริ บปฏิภาณซํ้ายัง
เจ้าเล่ห์เพทุบาย มิฉะนั้นคงไม่ได้กาํ หัวใจเซียวเฉินอยูไ่ ด้นานหลายปี
เพื่อปกป้องนาง เขาถึงขั้นยอมเสี่ ยงถูกคนทั้งโลกประณามหยาม
หมิ่น เก็บนางไว้เป็ นอนุลบั ! ทว่าในสายตาอวิน๋ ลัว่ เฟิ งนั้น หลินเยว่
ได้เป็ นเพียงอนุกเ็ พราะเซียวเฉินมีภรรยาอยูแ่ ล้วตอนได้พบกับนาง
ต่างหาก!
ดวงหน้าเซียวอวี้ชิงทะมึนลงทว่าก็จบั จ้องไปยังเด็กสาวอาภรณ์ขาว
เบื้องหน้า เขาเพียงแต่กล่าวว่า “ท่านแม่ของข้าไม่ใช่อนุ”
อวิน๋ ลัว่ เฟิ งพร้อมรบราฆ่าฟันกับเซียวอวี้ชิง ทว่าเขากลับตอบรับมา
เท่านั้น นางจึงเผยรอยยิม้ ประชดประชัน “อนุจะอย่างไรก็ยงั เป็ นอนุ
ไม่เพียงแต่ขโมยสามีสตรี อื่น ยังพยายามสังหารบุตรชายของนางเพื่อ
สร้างรากฐานของเจ้าในสกุลเซียวให้มนั่ คงอีกด้วย! ข้าล่ะแปลกใจ
นักที่คนไร้ยางอายเช่นนั้นขึ้นเป็ นนายหญิงแห่งสกุลเซียวได้! สกุล
เซี ยวยอมรับนางก็เท่ากับยอมเป็ นตัวตลกในสายตาชาวโลก!”
ได้ยนิ วาจาอวิน๋ ลัว่ เฟิ งแล้วองครักษ์ประจําสกุลเซียวก็เต้นขึ้นมา
ทันใด ต่างชักอาวุธตนออกเตรี ยมพร้อมสัง่ สอนบทเรี ยนนาง ทว่า
เพิ่งจะก้าวเท้าออกไปไม่กี่กา้ วเซี ยวอวี้ชิงก็ยกมือขึ้นให้หยุด
“เจ้ามีความแค้นส่ วนตนกับสกุลเซี ยวรึ ” เซียวอวี้ชิงมองนางด้วย
สายตานิ่งสงบไร้ความรู ้สึก ไม่วา่ ใครก็ไม่อาจสัมผัสได้ถึงความ
อบอุ่นในดวงตานั้น “หรื อเจ้ามีอะไรกับอดีตภรรยาบิดาข้าที่ถูก
ทอดทิ้ง”
“ขออภัย ข้าเพียงแต่ลุกขึ้นสู ้เพื่อสตรี ผนู ้ ่าสงสาร” อวิน๋ ลัว่ เฟิ งเผย
รอยยิม้ เย็นชา ดวงหน้าเลอโฉมฉายรังสี อวดเบ่งบารมี “ข้าชิงชังที่
สกุลเซียวรังแกคนอ่อนแอกว่า ข้าจึงลุกขึ้นยืนป่ าวประกาศความจริ ง
ให้ผคู ้ น ได้รับรู ้!”
เซียวอวี้ชิงจ้องอวิน๋ ลัว่ เฟิ งด้วยดวงตาสุ กใสจากนั้นเอ่ยวาจาเชื่องช้า
“ลุกขึ้นสู ้อย่างนั้นรึ เจ้าไม่รู้ดว้ ยซํ้าว่าเรื่ องจริ งเป็ นอย่างไร! แม้ท่าน
แม่ขา้ เคยเป็ นอนุท่านพ่อจริ ง ท่านแม่กพ็ บกับท่านพ่อข้า แล้วตก
หลุมรักกันก่อนภรรยาตัวจริ งเสี ยอีก ทว่านางผูน้ ้ นั กลับลักพาตัว
หญิงรับใช้ของท่านแม่ขา้ ไป ท่านแม่เป็ นผูม้ ีจิตใจดีงาม ปฏิบตั ิกบั
หญิงรับใช้ประหนึ่งพี่นอ้ งคลานตามกันมา ท่านแม่ถูกบังคับให้ทิ้ง
ท่านพ่อเพื่อปกป้องชีวติ หญิงรับใช้ผนู ้ ้ นั ! แล้วเจ้าจะบอกว่าทั้งหมด
เป็ นความผิดของท่านแม่ขา้ ได้อย่างไร”
“เจ้าเห็นกับตาตัวเองรึ ” อวิน๋ ลัว่ เฟิ งเหลือบแลเซียวอวี้ชิงด้วยดวงตา
แดกดัน
“มิได้” เซียวอวี้ชิงส่ ายศีรษะ “ท่านแม่เป็ นคนบอกข้า ทว่าทัว่ ทั้งแดน
ฌานต่างก็รู้เรื่ องนี้ดี! ฉะนั้นหากเจ้าไม่รู้เรื่ องรู ้ราวก็อย่าได้เที่ยวพูด
ไป ไม่อย่างนั้นจะเจอดีเอาได้”
อวิน๋ ลัว่ เฟิ งเหยียดเยาะอยูใ่ นใจ เพื่อปกป้องนามตัวเอง มารดาเซียว
อวี้ชิงถึงขั้นเปลี่ยนขาวเป็ นดํา โยนความผิดทุกอย่างให้แก่มารดา
อวิน๋ เซียว ที่สาํ คัญ นางย่อมเชื่อคําอวิน๋ เซียวมากกว่าเซียวอวี้ชิง!
“ข้าว่าเจ้าต่างหากที่หูหนวกตาบอด” อวิน๋ ลัว่ เฟิ งยืดกายเกียจคร้าน
แสงโฉดร้ายกระเพื่อมไหวอยู่ ในดวงตาที่หรี่ ลงเล็กน้อย “ไปบอก
ท่านแม่เจ้าเสี ย ว่าเวรกรรมทั้งหมดของนางฟ้าดินย่อมรู ้เห็น! สักวัน
หนึ่งสิ่ งที่นางได้กระทําไว้ยอ่ มเผยออกสู่ ที่แจ้ง!”
จิตใจดีงามอย่างนั้นรึ
หากหญิงผูน้ ้ นั มีจิตใจดีงามจริ ง โลกนี้กค็ งหาคนเลวมิได้แล้ว! นาง
ขโมยสามีของมารดาอวิน๋ เซียว ซํ้ายังทิ้งเด็กชายผูบ้ ริ สุทธิ์ไว้ในที่
อันตรายยิง่ ยวดอย่างไพรลับแลเพียงลําพัง! คนเช่นนั้นหรื อจะยอม
สละความสุ ขส่ วนตนเพียงเพื่อหญิงรับใช้คนเดียว
แน่นอนว่าไม่มีทาง!
คิดถึงความเจ็บปวดที่อวิน๋ เซียวต้องเผชิญทีไรนางก็คนั มืออยากจะ
ชําแหละนางแพศยานี่ท้ งั เป็ น
“เจอแล้ว!”
ขณะทั้งสองปะทะคารมกันอยูน่ ้ นั จู่ ๆ ชายชราตัวจ้อยก็โพล่งขึ้นมา
พร้อมเสี ยงหัวเราะเบิกบาน “ฮ่า ๆ ๆ ข้าลืมไปว่ายัดตัว๋ หยกไว้ใน
รองเท้า! ข้าเจอแล้ว ชะ เปิ ดประตูให้ขา้ เสี ยสิ !” ชายชราตัวจ้อยเชิด
คางขึ้นเหลือบแลไปยังสององครักษ์ดว้ ยความชิงชัง “เจ้าว่าอย่างไร
นะ หาว่าข้าจะลักลอบเข้าไปในแดนฌานเพื่อขโมยขุมทรัพย์อย่าง
นั้นรึ เบิกตาของเจ้าเอาไว้ให้ดี! แล้วดูนี่ซะ!”
หนึ่งในองครักษ์ที่เพิ่งเย้ยหยันชายชราตัวจ้อยไปหยก ๆ แลดูชะงัก
งันไปครู่ หนึ่งด้วยไม่คิดว่าเขาจะมี ตัว๋ ผ่านจริ ง ทว่าองครักษ์อีกนาย
ใจนิ่งกว่า เอ่ยวาจาเย็นชาโดยไม่แลชายชราตัวจ้อย “เจ้าจะมีหรื อไม่
มีตวั๋ ผ่าน ก็ตอ้ งให้นายท่านสกุลเซี ยวผ่านเข้าไปก่อน! แดนฌานเรามี
ตัว๋ ผ่านหลายระดับ ใครมีระดับสู งกว่าย่อมได้ เข้าไปก่อน”
ชายชราตัวจ้อยนิ่วหน้าแล้วนํ้าเสี ยงก็ฟังดูขดั เคืองทีเดียว “ว่าอย่างไร
นะ เจ้านัน่ ให้ตวั๋ ผ่านระดับตํ่ามา อย่างนั้นรึ ดีจริ ง ๆ ข้าถ่อมาถึงแดน
ฌานเพื่อทําการรักษาเขา ทว่าไม่เพียงแต่ถูกปฏิเสธไม่ให้เข้า ยังต้อง
หลีกทางให้แก่ใครก็ไม่รู้อีกด้วย! ตั้งแต่มีชื่อเสี ยงกระฉ่อนอยูใ่ นผืน
แผ่นดินนี้มาก็ไม่เคยได้รับการปฏิบตั ิดว้ ยเช่นนี้มาก่อน!”
อวิน๋ ลัว่ เฟิ งมองไปยังตัว๋ หยกทองบนมือชายชราตัวจ้อย “ไยท่านจึง
ได้ซ่อนไว้ในรองเท้าเล่า เท้าท่านยังอยูด่ ีหรื อไม่ แล้วท่านไม่รู้สึกตัว
เลยจริ ง ๆ หรื อ ตัว๋ หยกนี่ช่างใหญ่โตเหลือเกิน!”
ได้ยนิ ดังนั้นชายเฒ่าผูพ้ ิโรธกับถ้อยคําสององครักษ์อยูก่ ห็ น้าแดงขึ้น
มาแล้วกล่าวอย่างเขินอาย “อา... ข้าช่างเลินเล่อนัก เกรงว่าจะทําตัว๋
หยกหาย จึงได้ซ่อนเอาไว้ในรองเท้า”
หนึ่งในองครักษ์ผจู ้ ดจ้องทั้งสองที่ยนื ขวางประตูอยูเ่ ขม็งด้วยสายตา
เย็นยะเยือกนิ่วหน้ากล่าวอย่างหมดความอดทน “พวกเจ้าเสร็ จเรื่ อง
กันหรื อยัง หากเรี ยบร้อยดีแล้วก็หลีกทางเสี ย! ไม่เห็นหรื อว่านาย
ท่าน สกุลเซียวท่านรออยูน่ านแล้ว”
ในแดนฌานมีกฎอยูว่ า่ ยิง่ ระดับตัว๋ ผ่านหยกสู งเท่าไร ผูถ้ ือตัว๋ ผ่านก็
ยิง่ ได้เข้าสู่ แดนฌานเร็ วขึ้นเท่านั้น! เช่นนั้นเองระดับของตัว๋ ผ่านหยก
จึงเป็ นสัญลักษณ์แทนสถานะและอํานาจของผูถ้ ือด้วย! หากต้อง
หลีกทางให้แก่ใครสักคนย่อมถือเป็ นการหลู่เกียรติกนั ผูม้ ีวชิ าวิทยา
ยุทธคนใดต่างก็ไม่อยากประสบเหตุดงั กล่าว ด้วยกันทั้งนั้น
ด้วยรู ้เรื่ องนี้ดีชายชราตัวจ้อยจึงไม่ยอมหลีกทางให้แก่เซี ยวอวี้ชิง จึง
ยืดอกเปล่งวาจาว่า “บนผืนแผ่นดินนี้ขา้ ไม่เคยหลีกทางให้ใคร หาก
ต้องหลีกทางให้แก่เจ้าเด็กนี่ ใครได้ยนิ เข้าคงได้หวั เราะงอหายเอาแน่!”
“ว่าอย่างไรนะ เจ้าคิดว่าตัวเองเป็ นใครกัน เจ้า...” หนึ่งในองครักษ์
กําลังจะกล่าววาจาเย้ยหยัน ทว่าตา ก็พลันเห็นตัว๋ ผ่านหยกทองที่ชาย
เฒ่ากําอยูใ่ นมือไว้แน่นเสี ยก่อน แล้วดวงหน้าก็กระตุกเกร็ ง
ตัว๋ ผ่านหยกทองอย่างนั้นรึ
ที่ชายเฒ่าผูน้ ้ ีถืออยูใ่ นมือคือตัว๋ ผ่านระดับสู งสุ ดทัว่ ทั้งแดนฌาน... ตัว๋
ผ่านหยกทอง! ไม่ใช่วา่ มีเพียงพลังนั้นหรอกหรื อที่ออกตัว๋ ผ่านหยก
ทองได้ ชายเฒ่านี่ได้รับเชิญเข้ามาในแดนฌานจากพลังนั้นจริ งหรื อ
ด้วยไม่เข้าใจว่าเหตุใดอยูด่ ี ๆ องครักษ์จึงได้ชะงักงันไป ชายชราตัว
จ้อยก็มองหน้าเขาด้วยท่าทีงุนงง “เจ้าว่าอย่างไรนะ”
องครักษ์ผนู ้ ้ นั กายสัน่ เทิ้ม สบสายตากับองครักษ์อีกนาย ในดวงตา
ต่างก็อาบด้วยความตกตะลึง จากนั้นรี บหมุนกายหาชายเฒ่าโค้ง
คํานับสุ ดฤทธิ์ มิได้วางท่าทีหยามหมิ่นอีกต่อไป “ท่านผูเ้ ฒ่า ข้าได้
วางตัว ไม่เหมาะสม ขอขมาท่านที่ได้ลบหลู่เกียรติ ขอท่านผูเ้ ฒ่า
โปรดให้อภัยข้าด้วย”
ชายชราตัวจ้อยสับสนงุนงง ดูทรงแล้วไม่เข้าใจว่าเหตุใดจู่ ๆ สอง
องครักษ์จึงได้เปลี่ยนท่าทีจากหน้ามือเป็ นหลังมือ
“พวกเจ้ามีไข้รึ”
ไยองครักษ์จึงได้เปลี่ยนท่าทีมาพินอบพิเทาเช่นนี้เล่า เมื่อครู่ ยงั
วางท่าโอหังอยูห่ ยก ๆ หากมิได้ป่วยไข้ ชายชราตัวจ้อยก็คิดไม่ออก
ว่าอะไรคือสาเหตุ
องครักษ์หวั เราะแห้ง “ข้ามิได้สงั เกตเห็นตัว๋ ผ่านหยกในมือท่าน จึง
ไม่ทราบมาก่อนว่าท่านได้รับเชิญมาโดยพลังนั้น มาเถิดท่านผูเ้ ฒ่า
ข้าจะเปิ ดประตูให้”
ครั้นรู ้เหตุแล้วชายชราตัวจ้อยก็อุทานออกมา “ดีจริ งที่เจ้านัน่ มิได้ให้
ตัว๋ ผ่านระดับตํ่าข้ามา ตัว๋ ผ่านข้า มีระดับสู งส่ งยิง่ กว่าของสกุลเซี ยว
สิ นะ แหม หากต้องหลีกทางให้แก่เจ้าเด็กสกุลเซี ยวแล้วละก็ ข้าจะ
หันกลับทันใดปล่อยให้เขาตายอยูท่ ี่นี่เสี ยเลย”
องครักษ์เนื้อตัวสัน่ หวาดหวาดหวัน่ อย่างเห็นได้ชดั เห็นทีชายชราตัว
จ้อยผูน้ ้ ีจะได้รับการเชื้อเชิญจากพลังนั้น และคงต้องทําการรักษา
ใครบางคนดังพูดจริ งเสี ยแล้ว หากไล่เขากลับไปมิวายคงต้องถูกคน
ของพลังนั้นแล่เนื้อเถือหนังออกเป็ นชิ้น ๆ เป็ นแน่! คิดแล้วในใจก็
หวัน่ วิตก กลัวว่าชายชราตัวจ้อยจะแจ้งเรื่ องนี้แก่พลังนั้น
เห็นดังนั้นอวิน๋ ลัว่ เฟิ งก็หรี่ เนตรลงเล็กน้อย จากนั้นมองชายชราตัว
จ้อยหัวจรดเท้าด้วยความ เคลือบแคลง
“เจ้ามองอะไร” ชายชราตัวจ้อยหมุนกายมาก็เห็นดวงตาพิกลของ
อวิน๋ ลัว่ เฟิ ง ตาเฒ่ากายสัน่ ไหว รี บยกมือขึ้นทาบอก “เจ้าแอบมีใจให้
ข้าหรอกรึ ข้าจะบอกอะไรให้ ข้าน่ะเป็ นบุรุษผูม้ ีหลักการ ให้ยอมเจ้า
ข้ายอมตายเสี ยดีกว่า!”
ดวงหน้าอวิน๋ ลัว่ เฟิ งหม่นลง “ข้าเพียงแต่สงสัยเรื่ องตัวตนที่แท้จริ ง
ของท่าน”
“ชะ...” ชายเฒ่ากลอกตาพลางกระหยิม่ ยิม้ ย่อง “หากเจ้ายอมรับข้า
เป็ นอาจารย์ขา้ จะบอกให้วา่ ข้าเป็ นใคร เจ้าว่าอย่างไรละ”
“ช่างมันเถิด” อวิน๋ ลัว่ เฟิ งยักไหล่จากนั้นก้าวเข้าไปสู่ ประตูที่เปิ ด
กว้าง นางชะงักเท้า หมุนกาย จากนั้นกล่าวกับเซียวอวี้ชิงพร้อม
รอยยิม้ ว่า “เจ้าเคยได้ยนิ ไหมเล่า ว่าเลือดย่อมล้างด้วยเลือด! มารดา
เจ้าก่อกรรม ทําเข็ญไว้มากนักเพียงเพื่อให้ได้มาในสิ่ งที่ตอ้ งการ สัก
วันหนึ่งย่อมมีคนตามมาสะสางเรื่ องที่นางเคยกระทําอย่างแน่นอน!”
กล่าวจบ นางก็ยา่ งเข้าไปในแดนฌานโดยไม่เหลียวแลกลับไปมอง
เซียวอวี้ชิงเพ่งพิศไปยังร่ างเด็กสาวที่ค่อย ๆ ลับตาไป แล้วแสงอ่อน
จางก็สว่างวาบขึ้นในดวงตาปราศจากความรู ้สึก จากนั้น ชายหนุ่มก็
หันไปหาชายชราตัวจ้อยที่กาํ ลังเก็บตัว๋ ผ่านหยกทองของตน
ตัว๋ ผ่านหยกทองอย่างนั้นรึ เขาเป็ นคนของพลังนั้นอย่างนั้นหรื อ เห็น
ทีบุคคลทั้งสองที่ได้พานพบกันในวันนี้จะมิได้เป็ นคนธรรมดา
สามัญเสี ยแล้ว...
“นายท่านขอรับ” องครักษ์สกุลเซียวก้าวออกมาด้านหน้าจากนั้น
คารวะ “ไปกันหรื อยังขอรับ”
“ไป” เซียวอวี้ชิงพยักหน้าแผ่วเบา “เราต้องกลับไปสกุลเซี ยวภายใน
สามวัน”
“ฮ่าห์!” กล่าวจบ เซียวอวี้ชิงก็หวดม้าวิญญาณฌานของตน แล้วมันก็
ห้อตรงไปยังประตูทนั ใด ทิ้งเพียงเศษฝุ่ นไว้เบื้องหลัง
...
ท่ามกลางเส้นทางขรุ ขระของภูเขา ชายชราตัวจ้อยมองไปยังเด็กสาว
ข้างกายด้วยท่าทีสงสัย เมื่อนางหยุดฝี เท้า เขาก็เอ่ยถามขึ้นพร้อมด้วย
รอยยิม้ เก้ ๆ กัง ๆ “แม่นางน้อยบอกข้าได้หรื อไม่ ว่าเจ้ามีความแค้น
ส่ วนตนกับเด็กน้อยสกุลเซียวนัน่ หรอกรึ ”
“ข้าบอกแล้วไงเล่า ว่าข้าเพียงแต่ลุกขึ้นปกป้องคนอ่อนแอจาก
ความอยุติธรรม” เด็กสาวยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย นํ้าเสี ยงนิ่งสงบ ทว่า
ในดวงตาทะมึนกลับเผยแววอวดเบ่งบารมีทา้ ทาย แลดูคล้ายม้าป่ าไร้
นาย ทั้งดื้อด้านทั้งดื้อรั้น
“ปกป้องคนอ่อนแอจากความอยุติธรรมอย่างนั้นรึ ” ชายชราตัวจ้อย
กลอกตา “เจ้าคิดว่าข้าโง่เง่านักหรื ออย่างไร คนอย่างเจ้าน่ะหรื อจะ
ปกป้องคนอ่อนแอจากความอยุติธรรม หากเจ้าเด็กน้อยสกุลเซียว
มิได้ทาํ ให้เจ้าขัดเคืองใจ ก็คงไม่สาํ แดงตนเป็ นปรปั กษ์กบั เขาถึงเพียง
นั้นหรอกกระมัง”
ยิง่ ไปกว่านั้นจากที่ตนรู ้จกั อวิน๋ ลัว่ เฟิ งมานางเป็ นผูส้ ยบอารมณ์ตน
ได้เป็ นอย่างดี และมักใช้แผนลับ ไล่ตอ้ นศัตรู เสมอ! ใครได้เห็นนาง
ไล่ตอ้ นมู่อ๋ ูเชินที่โรงนํ้าชาย่อมรู ้ดี!
ทว่าครั้นเผชิญหน้าเซียวอวี้ชิงแล้วอารมณ์นางกลับแตกซ่าน! ทุก
ถ้อยคําวาจาที่เปล่งออกมาอาบล้นด้วยยาพิษ! หากมิได้มีความแค้น
กันถึงเพียงนั้นนางย่อมไม่เอ่ยถ้อยคํายัว่ ยุเหล่านั้นออกมาแน่
“ก็เพราะว่าเขาขัดหูขดั ตาข้า” อวิน๋ ลัว่ เฟิ งเลิกคิ้วขึ้นด้วยท่าทีโฉดร้าย
แลดูเหมือนคนเอาแต่ใจนัก
“เจ้าคิดว่าข้าจะเชื่ออย่างนั้นรึ ” ชายชราตัวจ้อยบิดริ มฝี ปาก หากคิด
หลอกกันนางควรหาข้อแก้ตวั อื่น เขาเชื่อไม่ลงดอกว่าอวิน๋ ลัว่ เฟิ งทํา
ไปเพียงเพราะไม่ชอบหน้าเซียวอวี้ชิง
ตอนที 358 พบเซียวอวีชิงครังแรก (6)
“ไยจึงไม่เชือข้าเล่า” อวินลัวเฟิ งเผยรอยยิมอวดเบ่ง

บารมี “ในเมือท่านเองก็เคยไปแคว้นหลงหยวนมาแล้ว
ท่านย่อมรูด้ ีวา่ ข้าเป็ นคนอย่างไร! ข้าปฏิบตั ิกบั เขาเช่น
นันก็เพราะว่าข้าเห็นเขาขัดหูขดั ตา เรืองก็มีอยูเ่ ท่านัน”
เห็นอวินลัวเฟิ งไม่คิดบอกเหตุผลตนแล้วชายชราตัวจ้อย
ก็มิได้เซ้าซีอีกต่อไป เพียงแต่ถอนหายใจเท่านัน “ข้าชอบ
ใจเจ้านัก แม่นางน้อย อยากรับเจ้าเป็ นศิษย์ทว่าเจ้าไม่
ยินยอมน้อมรับนําใจ! ไม่เป็ นไร ข้าจะไม่บงั คับฝื นใจเจ้า
แต่หากเจ้าต้องการความช่วยเหลือก็มาหาข้าได้ทกุ เมือ
ข้าจะช่วยเจ้าเท่าทีทําได้”
1
ได้ยินวาจาชายชราตัวจ้อยแล้วอวินลัวเฟิ งก็รูส้ กึ ได้ถงึ
กระแสความอุน่ พัดผ่าน ทว่าเรืองของสกุลเซียวเป็ นเรือง
ของนางและอวินเซียวเท่านัน และนางจะไม่ให้คนภาย
นอกเข้ามายุง่ เกียว... นอกเสียจากว่าจําเป็ น
“ขอบคุณ”
ถ้อยคําธรรมดาสองคํานันแสดงถึงความซาบซึงอย่าง
จริงใจถึงทีสุดแล้วของอวินลัวเฟิ ง อย่างน้อยนางก็ยอม
รับนําใจชายชราตัวจ้อย
“อา” ชายชราตัวจ้อยเผยยิมพลางถูมือ “หากอยากขอบ
2
คุณข้าก็ขอชาฌานข้าสักหน่อยเถิด แหม ข้าละคิดถึงรส
ชาติของชาฌานยิงนัก”
“ได้เลย” คราวนีอวินลัวเฟิ งไม่ปฏิเสธ นางคิดอยูค่ รูห่ นึง

จากนันก็สาํ ทับว่า “ชาฌานคราวนีดีกว่า คราวทีแล้วอีก
นะท่าน”
ว่าอย่างไรนะ ดีกว่าคราวทีแล้วอีกอย่างนันรึ ดวงตาชาย

ชราตัวจ้อยเป็ นประกายนําลายแทบสอ ตาเฒ่า เพ่งพิศ
อวินลัวเฟิ งด้วยท่าทีตกประหม่า “แล้ว... เจ้าจะให้ชา
ฌานข้าตอนนีเลยได้ไหมเล่า”
ได้ยินคําขอดังนันอวินลัวเฟิ งก็หยิบถุงชาฌานออกมา
3
จากธํามรงค์มิติ จากนันยืนให้แก่ชายชราตัวจ้อย “นีคือ
รางวัลทีท่านนําข้าเข้ามาสูแ่ ดนฌาน”
ชายชราตัวจ้อยจ้องถุงชาในมือเด็กสาวตาเป็ นมัน ลม
หายใจถีกระชัน จากนันคว้าเอาถุงชาแล้วรีบเก็บใส่
ธํามรงค์มิติของตนทันใดราวกับกลัวว่าอวินลัวเฟิ งจะ
เปลียนใจขอคืน “แม่นางน้อยเอ๋ย หากในภายภาคหน้า
เจ้ามองหาผูน้ าํ ทางอีกก็บอกข้า”
เขายินยอมพร้อมรับใช้อวินลัวเฟิ งเพียงเพือชาฌาน
แท้ๆ ...
ประหนึงว่าฉุกคิดอะไรขึนได้ ชายชราตัวจ้อยก็เงยหน้า
4
มองอวินลัวเฟิ ง “เอ้อ แล้วเจ้ามีแผนทีแดนฌานบ้างไหม
เล่า”
อวินลัวเฟิ งส่ายศีรษะ ฉินหยวนให้แต่แผนทีเข้าแดน

ฌานนางมาเท่านัน บัดนีนางยังมิได้ครอบครองแผนที
แดนฌาน
“ถ้าเช่นนันก็มากับข้าก่อนเถิด ข้าจะไปหาคนไข้ของข้า
แล้วจะขอให้พวกเขาเตรียมแผนทีไว้ให้เจ้า เมือไปถึงที
แล้ว และหากเจ้าจะไปนครเซียวเราก็ไปทางเดียวกัน”
อวินลัวเฟิ งเลิกคิวแล้วดวงตาทะมึนก็แฝงฝังด้วยรอยยิม
เห็นทีจะไม่มีทางเลือกเสียแล้ว ก็นาง ยังไม่เชียวชาญ
5
แดนฌานดี หากไม่มีคนนําทางจะไปหาสกุลเซียวก็คง
ยาก
...
ภูผาเทพวิญญาณเป็ นหนึงในสถานทีต้องห้ามของแดน
ฌาน ว่ากันว่าเทพวิญญาณได้สร้างภูผานันขึนมา จึงได้
ชือว่าภูผาเทพวิญญาณ อย่างไรก็ดีนีก็เป็ นเพียงตํานาน
หาได้มีใครรูค้ วามจริงไม่!
บัดนีเองชายชราตัวจ้อยหยุดยืนอยูห่ น้าเรือนทีตีนเขา
สูดลมหายใจเข้าลึกวางสีหน้าเคร่งขรึม จากนันค่อยๆ
ยืนมือออกไปจับทีเคาะประตู ทว่ายังไม่ทนั ได้ใช้ประตูก็
6
แง้มเปิ ดออกเสียแล้ว
ท่ามกลางลานสวนมีบรุ ุษผูห้ นึงยืนศีรษะออกมากวาด

ตามอง เมือเห็นชายชราตัวจ้อยแล้วดวงหน้าก็ผอ่ งขึน
ด้วยประกายความดีใจยิง “ในทีสุดท่านก็มา หมอหัตถ์
เทวดา”
ตอนที 359 รักษาโรคร้าย (1)
7
ดวงหน้าชายเฒ่าเผยแววตกตะลึงและมีสีหน้าเคร่งเขม็ง
อย่างทีไม่เคยเห็นมาก่อน “สถานการณ์ เป็ นอย่างไร
บ้าง”
“ท่านหมอหัตถ์เทวดา นายท่านรออยูใ่ นลานสวนแล้ว

กรุณาตามข้ามา”
บุรุษผูน้ นเปิ
ั ดประตูบานมหึมาออกพลางดวงตาเล็กจิวก็
เหลือบแลไปยังเด็กสาวรูปงามผูย้ ืนอยูข่ า้ ง หมอหัตถ์
เทวดา จากนันนิวหน้าเอ่ยถาม “จริงสิ แล้วแม่นางน้อยผู้
นี...”
“เป็ นลูกศิษย์ของข้า” ชายเฒ่ากล่าวด้วยท่าทีหา่ งเหิน
8
เป็ นลูกศิษย์ของหมอหัตถ์เทวดาเองสินะ บุรุษผูน้ นค่
ั อย
หายเกร็ง ก็เรืองนีเป็ นเรืองสําคัญยิง ห้ามคนภายนอก
ล่วงรู ้ แต่ถา้ หากเป็ นลูกศิษย์ลกู หาหมอหัตถ์เทวดาแล้ว
มันก็อีกเรือง
อวินลัวเฟิ งมองไปยังชายเฒ่าแล้วรีบถอนสายตาออกมา
พลางเดินตามหลังชายผูน้ นเข้
ั าโถงรับรองไป
เรือนนีออกจะเก่าโทรม วัชพืชขึนรกเรือแลดูคล้ายไม่มีผู้
อาศัยอยูม่ านาน ทว่าแม้เรือนเก่าเพียงใดก็มิได้เร้นรังสี
สูงส่งของชายในโถงรับรองแม้แต่นอ้ ย พลังของเขากล้า
แกร่งยิงนัก นางรูส้ กึ ได้ถงึ รังสีอนั น่าเกรงขาม ทีเขาเปล่ง
ออกมาแต่ไกล ประหนึงเชือพระวงศ์สงู ศักดิ บารมียงิ
9
ใหญ่เทียบเทียมฟ้าดิน
“หมอหัตถ์เทวดา” ครันเห็นชายเฒ่าปรากฏตัวขึนที
ประตูแล้วรอยยิมก็เผยขึนบนดวงหน้าหล่อเหลาเปี ยม
บารมี อย่างไรก็ดี รอยยิมนันแฝงฝังความเศร้าหมอง สี
หน้าหรือก็สนหวั
ิ ง “ข้ารอท่านมานานเหลือเกิน โปรด
ตามข้ามาดูอาการลูกสาวทีได้ไหม”
ชายเฒ่าผงกศีรษะด้วยท่าทีเคร่งขรึม “ได้สิ นําข้าไปดูที”
“ทางนีขอรับ หมอหัตถ์เทวดา” ชายวัยกลางคนทําท่า

เชิญชวนจากนันย่างไปยังม่านทีกันโถงส่วนหน้ากับส่วน
หลังเอาไว้แล้วเปิ ดม่านออก
10
ในโถงด้านหลังปรากฏเตียงไม้มีเด็กหญิงสีหน้าซีด
นอนอยู่ ดูทรงแล้วนางน่าจะอายุประมาณสิบสามปี ผิว
ขาวนวลใสยิงนัก แลดูน่ารักน่าชัง ขนตายาวบนดวงตาที
หรีลงเล็กน้อยประหนึงพัดน้อยสันไหว สีหน้าซีดขาวแทบ
โปร่งใสดุจว่าหากเป่ าลมใส่แล้วนางจะแหลกสลายได้ทกุ
เมือ
“อาการเสียวไป๋ แย่ลงทุกวัน ข้าเกรงว่านางจะไม่รอด จึง

ได้เรียกตัวท่านมาจากแดนไกล หมอหัตถ์เทวดา ท่าน
เองก็รูว้ า่ ตัวตนเสียวไป๋ นันออกจะพิเศษ ข้าปล่อยให้นาง
ตายมิได้”
บุรุษผูน้ นมองเด็
ั กสาวบนเตียงไม่วางตา ไม่ใคร่ประสงค์
11
จะถอนสายตาออกจากนางแม้เพียงน้อย ในดวงตานัน
เปี ยมไปด้วยความรักความห่วงใย และความคาดหวัง
อย่างนําใสใจจริง
“นายท่าน! เลือดของเด็กสาวผูน้ ีออกจะพิเศษ!”
ขณะอวินลัวเฟิ งมองดูนางอยูข่ า้ งๆ นันนําเสียงตกตะลึง

ของเสียวโม่ก็ดงั ขึนในจิตวิญญาณ
“พิเศษอย่างนันรึ” อวินลัวเฟิ งเลิกคิวขึนเล็กน้อยแล้วเอ่ย

ถาม “พิเศษอย่างไร”
เสียวโม่กดั ริมฝี ปากแดงแน่น “ข้าจากผืนแผ่นดินนีไป

12
แสนนาน ไม่ใคร่จะแน่ใจกับอะไรหลายอย่าง ความรูใ้ น
ใจข้าก็มิได้กว้างไกลเช่นแต่ก่อน ข้าเพียงแต่รูว้ า่ หากนาย
ท่านช่วยเหลือนาง นางจะเป็ นประโยชน์อย่างมากกับ
นายท่านในภายภาคหน้า”
อวินลัวเฟิ งนิงไป นางเชือใจเสียวโม่ ในเมือเขาพูดแล้วก็

แสดงว่าเด็กสาวผูน้ ีมีอะไรพิเศษจริง!
อย่างไรก็ดี นางยังไม่บมุ่ บ่าม กลับทอดสายตาไปยังชาย

เฒ่าแทน
ชายเฒ่าขมวดมุน่ คิว ดวงหน้าชราเครียดเขม็ง “อาการ

เสียวรัวไป๋ ไม่คอ่ ยดีนกั ข้าต้องวินิจฉัยอาการปั จจุบนั ของ
13
นางเสียก่อน แต่ขา้ ไม่รบั ประกันว่าจะรักษานางได้”
ได้ยินดังนันหัวใจบุรุษก็บีบรัดทันใด ชันเหงือผุดพรายขึน
บนหน้าผากอย่างห้ามมิได้ หมอหัตถ์เทวดา ไม่เคยรักษา
ผูใ้ ดพลาด ทว่าบัดนีกลับเปล่งวาจาว่าอาจรักษาเสียวไป๋
มิได้
14
“หมอหัตถ์เทวดา จะอย่างไรข้าก็ซาบซึงในนําใจทีท่าน
คิดช่วยเหลือลูกสาว” ชายผูน้ นตั
ั งสติจากนันเผยรอยยิม
ขมขืน “หากไร้หนทางจริงก็คงเป็ นชะตาของนางแล้ว”
ชายเฒ่ามิได้เอ่ยอันใดอีก เยืองย่างไปทางเตียงแล้ววาง
มือลงแตะชีพจรเด็กสาวแผ่วเบา คิวทีขมวดมุน่ อยูแ่ ล้ว
บัดนียิงขมวดแน่น
“ข้ารูม้ านานแล้วว่าอาการนางไม่สดู้ ีนกั แต่ไม่คิดเลยว่า

จะเลวร้ายถึงเพียงนี! อวัยวะภายในเสียหายหมด หาก
ไม่มีผยู้ ินยอมบริจาคอวัยวะให้นางก็คงหมดหนทางกัน
1
แล้ว”
หัวใจชายผูน้ นสั
ั นไหวแล้วดวงตาก็คอ่ ยๆ หมองหม่นลง
คิดอยูน่ านเหมือนตัดสินใจเรืองใหญ่ เขาก็ขบกรามแน่น
แล้วกล่าวว่า “หมอหัตถ์เทวดา ข้าบริจาคอวัยวะตนได้
หรือไม่”
“ไม่ได้” ชายเฒ่าสันศีรษะ “พลังของเจ้ากับนางแตกต่าง

กันเกินไป นางไม่สามารถใช้อวัยวะของเจ้าได้ มีแต่จะยิง
เร่งวันตายเท่านัน”
ร่างกายชายผูน้ นแข็
ั งเกร็งอย่างหยุดยังมิได้ ดูแก่ลงสิบปี
ไปในบัดดลด้วยผมขาวโพลนไปครึงศีรษะ เห็นได้ชดั ว่า
2
เป็ นห่วงเป็ นใยอาการลูกสาวมานานแสนนาน
“เสียวไป๋ เป็ นเด็กดีมีเมตตานัก หากต้องใช้อวัยวะเด็กอืน

เพือช่วยเหลือนาง นางคงยอมตายเสียดีกว่า!” ชายวัย
กลางคนหัวเราะขมขืน สีหน้าโศกเศร้าร้าวรานเหลือจะ
กล่าว
“อย่าโทษตัวเอง มิใช่ความผิดเจ้าเลย” ชายเฒ่าตบไหล่

ชายผูน้ นแล้
ั วทอดถอนหายใจ
“ไม่!” ชายผูน้ นเกร็

ั งคอกล่าวด้วยความเจ็บปวดยิง “ท่าน
ไม่เข้าใจความรูส้ กึ ข้า ปี นนข้
ั ามิได้ปกป้องภรรยา บัดนี
กระทังลูกสาวก็ไม่อาจช่วยเอาไว้ได้ ข้าเป็ นคนขีขลาดตา
3
ขาวถึงเพียงนีไยจึงยังมีชีวิตอยูอ่ ีกกัน”
ชายเฒ่ากําลังจะปลอบใจชายผูน้ นต่
ั อทว่ายังไม่ทนั พูด
อะไร เสียงเย็นชาของเด็กสาวก็ดงั ขึนมา
“หากอยากตายขนาดนันก็จงไปโขกศีรษะตนให้แตกตาย
เสียเถิด จะมาพึมพําอะไรอยูไ่ ด้”
ได้ยินถ้อยคําอวินลัวเฟิ งดังนัน บุรุษอาภรณ์ดาํ ผูน้ าํ ทัง

สองเข้ามาก็หน้าเปลียนทันใด สายตาเปี ยมไปด้วยโทสะ
“ไม่เห็นหรือว่านายท่านข้ากําลังโศกเศร้า เจ้ายังเยาะ
เย้ยเขาอีก มีเจตนาชัวร้ายอันใดอยูใ่ นใจกัน”
4
หากไม่ติดว่านางเป็ นลูกศิษย์ของหมอหัตถ์เทวดาเขาคง
ตะเพิดนางออกไปนานแล้ว! บังอาจกล่าววาจาพรรค์นนั
ทังๆ ทีนายท่านกําลังหัวใจสลาย อย่างนีมันตังใจหยาม
กันชัดๆ!
“ไต้ล”ี ชายผูน้ นโบกมื

ั อหยุดไต้ลพลางมองไปยั
ี งอวินลัว
เฟิ งด้วยรอยยิมขมขืน “ทีเจ้าพูดมาก็ถกู คนอย่างข้าเอา
ศีรษะโขกกําแพงตายไปเสียจะดีกว่า หากปกป้องภรรยา
และลูกสาวไม่ได้แล้วข้าจะอยูต่ อ่ ไปไย”
“ถูก” อวินลัวเฟิ งผงกศีรษะเห็นด้วย “เช่นนันก็เชิญท่าน

เอาศีรษะโขกกําแพงตายอยูท่ ีนี แล้วปล่อยให้คนทีทํา
ร้ายภรรยากับลูกสาวท่านลอยนวลไปเสียเถิด”
5
เดิมทีชายเฒ่าไม่เข้าใจว่านางจะเหน็บแนมชายผูน้ นไป
ั
ทําไม ทว่าบัดนีทุกสิงกลับกระจ่างชัดเจน โดยพลัน จึงมิ
ได้รงการกระทํ
ั าของเด็กสาว ด้วยเพียงแต่ยืนอยูข่ า้ ง
เตียงเพือตรวจอาการหลินรัวไป๋ อยูเ่ งียบๆ เท่านัน
เห็นสีหน้าทีเปลียนไปโดยพลันของชายผูน้ นแล้
ั วอวินลัว
เฟิ งก็กล่าวต่อว่า “ท่านพูดมาถูกอย่างหนึง เรืองทีท่าน
เป็ นคนขีขลาดตาขาว! ไม่เพียงแต่ไม่ปกป้องภรรยากับ
ลูกสาว ยังไม่มีความกล้าพอทีจะล้างแค้นให้พวกนางอีก
ด้วย คนขีขลาดตาขาวอย่างท่านไม่มีสทิ ธิมีชีวิตอยูต่ อ่
จงเอาศีรษะโขกกําแพงตายไปเสียเถอะ!”
สีหน้าชายผูน้ นยิ
ั งเจ็บปวดร้าวรานพลางซบใบหน้าลงฝ่ า
6
มือคุกเข่าลงกับพืน
“เจ้าไม่เข้าใจ” สีหน้าเจ็บปวดของชายผูน้ นยั

ั งแฝงฝังไป
ด้วยความสินหวังลึกลําเหลือจะกล่าว “พลังของคนผูน้ นั
ทีทําร้ายภรรยาและลูกสาวข้าช่างแข็งแกร่งนัก จน
กระทังข้าเองก็มิอาจต้านทานได้! ต่อให้เป็ น แดนฌาน
ทังหมดก็สามารถสลายหายเป็ นผุยผงได้ภายใต้พลังของ
7
ผูค้ นเหล่านัน แล้วข้าจะไปชําระหนีแค้นได้อย่างไร ข้าว่า
ไปเป็ นสหายลูกสาวไม่ให้นางเหงาบนถนนหนทางสูช่ ีวิต
หลังความตายยังจะดีเสียกว่า”
อวินลัวเฟิ งกล่าวเยาะ “ข้าเคยเป็ นสวะ บุพการีขา้ ก็ถกู

เหล่าคนชัวสังหาร! ตัวตนของข้า ณ ตอนนันเปรียบดัง
มดงาน ส่วนคนชัวเหล่านันก็แข็งแกร่งเหลือจะกล่าวข้า
ไม่อาจเป็ นคูม่ ือได้!”
ใช่แล้ว สําหรับอวินลัวเฟิ งผูเ้ พิงก้าวข้ามผ่าน ราชสํานัก

เคยเป็ นตัวตนทีแข็งแกร่งนักมิใช่หรือ เพราะนางโชคดีได้
คัมภีรเ์ ซียนโอสถมาไว้ในมือแท้ๆ จึงได้ฝึกฝนพลังฌาน
พัฒนาอย่างก้าวกระโดด ส่งผลให้ใช้เวลาสะสางความ
แค้น กวาดล้างศัตรูลงได้ภายในระยะเวลาเพียงครึงปี
8
เท่านัน!
ในทีสุดชายผูน้ นก็
ั ลดมือลงเงยหน้าขึนมองอวินลัวเฟิ ง
เขาเปิ ดปากดูทา่ อยากจะพูดอะไรทว่าก็ปิดปากลง รอย
ยิมขมขืนเผยออกเล็กน้อยบนดวงหน้าหล่อเหลา
“พลังของคนเหล่านันแรกเริมเดิมทีแข็งแกร่งกว่าข้ายิง
นัก!” อวินลัวเฟิ งสูดลมหายใจเข้าลึก ดวงหน้า หยิงยะโส
เปี ยมล้นไปด้วยความมันใจ “ข้าเชือว่าตราบใดทีลงทุน
ลงแรงมากกว่าผูอ้ ืน ในทีสุดข้าย่อมเอาชนะ คนเหล่านัน
ได้! ผลลัพธ์ก็คือข้าถอนรากถอนโคนคนเหล่านันได้
ชําระแค้นให้แก่บพุ การีขา้ เมือไม่นานมานี เช่นนันเอง
ท่านจงจําไว้ ไม่มีใครทีท่านไม่สามารถเอาชนะได้! แม้
ต้องต่อสูจ้ นหมดสินพลังท่านก็ตอ้ งล้างแค้นให้แก่พวก
9
เขาให้จงได้!”
ร่างชายผูน้ นสั
ั นเล็กน้อยพลางสายตาเปี ยมไปด้วยความ
อ่อนโยนก็กวาดไปยังเด็กหญิงผูน้ อนทอดกายอยูบ่ น
เตียง
“เสียวไป๋ เอ๋ย พ่อขอโทษ พ่อยังติดตามเจ้าไปไม่ได้ รอพ่อ

สังหารผูค้ นทีทําร้ายเจ้าและแม่ ของเจ้าก่อนเถิด แล้วพ่อ
จะตามเจ้าไป”
ปลายนิวของเขาเสยเส้นผมเด็กหญิงแผ่วเบา ดวงตาก็
เปี ยมล้นด้วยความอ่อนโยนประหนึงว่าแสงอาทิตย์ได้
โอบประคองร่างเด็กหญิงผูน้ นเอาไว้
ั
10
ชายเฒ่าทอดถอนหายใจจากนันกล่าวด้วยท่าทีโทษตน
“ข้าคิดว่าวิชาแพทย์ตนแก่กล้าพอแล้ว ทว่าวันนีกลับพบ
เจอปั ญหาใหญ่! วางใจเถิด ข้าจะออกเดินทางไปยังภาคี
แพทย์เพือประชุมร่วมกับทุกคนเพือหาหนทางแก้ไข! จะ
อย่างไรเด็กคนนีก็ตายไม่ได้!”
แม่เด็กน้อยหลินรัวไป๋ มีเบืองหลังทีไม่ธรรมดา เช่นนันเอง

ต่อให้เกิดอะไรขึนก็ตาม เขาก็ตอ้ งรักษานางให้จงได้
ร่องรอยความหวังผุดขึนในดวงตาชายผูน้ นั บัดนีไม่
สนใจอีกต่อไปว่าข่าวความเจ็บไข้ของหลินรัวไป๋ จะรัว
ไหลออกสูภ่ ายนอก ตราบใดทีรักษานางได้ไม่วา่ อะไรเขา
11
ก็ยอม
“ให้ขา้ ดูซิ”
ทันใดนันนําเสียงเจือแววร้ายก็เป็ นทีได้ยิน แล้วชายผูน้ นั

ก็ตาค้างไปชัวขณะ หันมามองเด็กสาวเลอโฉม ผูเ้ พิงสัง
สอนตนไปหยกๆ
“เจ้าเด็กน้อย เจ้าเชียวชาญวิชาแพทย์ร”ึ ชายเฒ่า

กะพริบตาตกตะลึง “ไหนเจ้าบอกว่าไม่สนใจเรียนรูอ้ ย่าง
ไรเล่า”
อวินลัวเฟิ งยักไหล่ “ข้าเพียงแต่บอกว่าไม่สนใจเรียนรู ้

12
วิชาแพทย์จากท่าน!”
สีหน้าชายเฒ่าหม่นลงพลางตวัดสายตาขัดเคืองไปยัง
อวินลัวเฟิ ง แลดูราวกําลังแอบร้องทุกข์ คนนอก ทีไม่รู ้
เบืองลึกเบืองหลังหากได้เห็นคงคิดว่าอวินลัวเฟิ งได้ทาํ
เรืองเลวร้ายยิงนักลงไปกับชายเฒ่า
“หลีกไป”
อวินลัวเฟิ งเดินผ่านชายผูน้ นไปแล้

ั วกล่าวเสียงตํา
อาจเป็ นเพราะวาจาก่อนหน้าของเด็กสาวกระตุน้ เร้าใจ

ยิงนัก ชายผูน้ นจึ
ั งได้ลกุ ยืนขึนหลีกทางให้แก่อวินลัวเฟิ ง
13
แต่โดยดี
“หากนางเพียงแต่ได้รบั บาดเจ็บ อาการคงไม่ทรุดลงถึง

เพียงนี” อวินลัวเฟิ งขมวดมุน่ คิวแน่น “หากข้าทายไม่ผิด
ท่านคงให้นางบริโภคอะไรบางอย่างใช่หรือไม่”
14
ชายผูน้ นชะงั
ั กงันไปครูห่ นึงจากนันผงกศีรษะแผ่วเบา
“ข้าได้ให้นามนต์
ํ นาง”
“นํามนต์อนั ใดรึ” อวินลัวเฟิ งตวัดสายตาไปยังชายผูน้ นั

“ขอข้าดูหน่อยได้หรือไม่”
ชายผูน้ นลั
ั งเลอยูค่ รูห่ นึง ทว่าสุดท้ายแล้วก็หยิบเอาขวด
นํามนต์บรรจุนาขาวราวนํ
ํ านมออกมา
ไต้ลทํี าท่าจะรังนายตนเอาไว้ทว่าถ้อยคําก็จกุ อยูท่ ีคอ

ด้วยถูกหยุดเอาไว้ก่อน ได้แต่จอ้ งอวินลัวเฟิ งด้วยสายตา
1
ขัดเคืองประหนึงว่านางจะมาทําให้นามนต์
ํ แปดเปื อน
อวินลัวเฟิ งหยิบนํามนต์ไปแล้วก็หลุบเนตรลงพลางสือ
สารผ่านกระแสจิตวิญญาณ “เสียวโม่ ช่วยดู ได้ไหมว่า
นํามนต์นีคืออะไร”
ผ่านไปครูใ่ หญ่ก็ได้ยินเสียงแผ่วเบาของเสียวโม่ดงั ขึนใน

ใจ “นายท่าน แหล่งพลังฌานนีดีนกั เพียงแต่นามนต์
ํ
ขวดนีไม่บริสทุ ธิ หากท่านกรองเอาแต่เนือแท้ออกมา ก็
จะช่วยให้ทา่ นบรรลุขนเป็
ึ นผูฝ้ ึ กฌาน ขันพิภพระดับ
กลางจากระดับตําได้”
ดวงตาอวินลัวเฟิ งกระเพือมไหวแล้วประกายประหลาดก็
2
สว่างวาบขึนในดวงตาสีดาํ สนิทของนางพลางเอ่ยถาม
ว่า “ทีเด็กหญิงผูน้ ีบาดเจ็บสาหัสถึงปานนีเป็ นเพราะ
แหล่งพลังฌานนีด้วยหรือไม่”
เสียวโม่สา่ ยศีรษะ “นางไม่ควรดืมแต่แหล่งพลังฌานนี

แต่นางควรได้บริโภคอย่างอืนด้วย เพียงแต่ขา้ ยังบอกไม่
ได้วา่ เป็ นสิงใด”
อวินลัวเฟิ งนิงงันไป ครุน่ คิดอยูค่ รูใ่ หญ่ก่อนเงยหน้าขึน

มองชายผูน้ นั “นอกจากนํามนต์นีแล้วท่านได้ให้อะไร
นางบริโภคอีกหรือไม่”
ชายผูน้ นนิ
ั วหน้าครุน่ คิด ทว่าแม้คิดอยูค่ รูห่ นึงก็คิดไม่
3
ออกว่าหลินรัวไป๋ ได้บริโภคอะไรอืนอีกนอกจากนํามนต์นี
“เหมือนจะไม่มีแล้ว”
เห็นท่าทางชายผูน้ นแล้
ั วอวินลัวเฟิ งก็เข้าใจด้วยว่าเขาคง
ไม่รูถ้ งึ สถานการณ์ของหลินรัวไป๋ จริง เด็กสาวค่อยๆ เปิ ด
ปากออกกล่าวว่า “ข้ามีวิธีรกั ษานาง”
ดวงตาชายผูน้ นเป็
ั นประกายขึนมามองอวินลัวเฟิ งด้วย
ลมหายใจถีกระชัน กระทังชายเฒ่าก็หนั มามองเด็กสาว
ด้วยท่าทีตืนตะลึง
“เจ้ามีหนทางรักษาลูกสาวข้าจริงรึ”
4
บัดนีชายผูน้ ีเหมือนคนป่ วยไข้ใกล้ตายวิงหาหมอ ตราบ
ใดทีรักษาลูกสาวผูเ้ ป็ นดังแก้วตาดวงใจได้ เขาจะไม่ยอม
ปล่อยให้ความหวังใดๆ หลุดมือไปเด็ดขาด!
“ใช่แล้ว” อวินลัวเฟิ งแตะกรามตนแผ่ว “แต่ขา้ มีเงือนไข

หลังนางฟื นตัวแล้วข้าขอนางไปเป็ นลูกศิษย์ขา้ งกาย”
ในเมือเสียวโม่กล่าวว่าเด็กหญิงผูน้ ีมีความพิเศษ จึงต้อง

มีนางข้างกายเท่านันอวินลัวเฟิ งถึงจะเบาใจ
ได้ยินดังนันชายผูน้ นก็
ั ขมวดมุน่ คิวอีกครังประหนึงครุน่
คิดพิจารณาหนัก ไม่นานก็ตดั สินใจได้ แล้วขบฟั น
“ตราบใดทีรักษาเสียวไป๋ ได้ เจ้าก็พานางไปได้”
5
มีนางเป็ นลูกสาวเพียงผูเ้ ดียวแล้วจะทนดูนางตายไปได้
อย่างไร ตราบใดทีนางมีชีวิตอยูต่ อ่ ไปได้ เพียงต้องแยก
ห่างจากกันแล้วจะเป็ นไร
“นายท่าน!” ไต้ลรีี บร้อนร้องออกมา “แต่คณ

ุ หนู...”
“ไต้ลี เจ้าไม่ตอ้ งพูดอะไรแล้ว ข้าตัดสินใจแล้ว” ชายผูน้ นั

โบกมือ “สําหรับข้าตอนนีไม่วา่ เสียวไป๋ จะเป็ นใคร นางก็
คือลูกสาวข้า ในฐานะบิดา ข้าไม่ยอมให้นางตายเป็ นอัน
ขาด! เช่นนันแล้ว หากนางยังมีชีวิตอยูต่ อ่ ไปได้ แม้เรา
สองจะต้องแยกจากกันข้าก็ไม่มีขอ้ โต้แย้งอันใด”
6
“ท่านก็พดู เกินไป” อวินลัวเฟิ งเอนกายเกียจคร้านกับ
โครงเตียง “ข้าเพียงแต่ขอตัวนางไป มิได้คิดจะแยกพ่อ
แยกลูกกันชัวชีวิตเสียหน่อย หากท่านอยากพบนางก็มา
หานางได้ทกุ เมือ”
ดวงตาชายผูน้ นสดใสขึ
ั นมา “ข้ายังพบเสียวไป๋ ได้จริง
หรือ”
อวินลัวเฟิ งผงกศีรษะแผ่วเบา “ท่านอยากพบนางเมือไร

ก็มาหานางได้ทกุ เมือ อีกประการ ข้าขอนํามนต์ขวดนี
ของท่านเป็ นค่ารักษา”
7
เห็นเด็กสาวหยิบนํามนต์ไปด้วยท่าทีเย็นใจแล้วดวงตา
ชายผูน้ นก็
ั สอ่ แววลังเลใจอยูค่ รูห่ นึง ก็นามนต์
ํ นีหายาก
ยิงนักแม้กระทังทัวทังแดนฌานเอง นอกจากเขาแล้วก็มี
แต่เสียวไป๋ เท่านันทีบริโภคได้ มิได้คาดคิดเลยว่าอยูๆ่
เด็กสาวผูน้ ีจะมาหยิบฉวยเอาไปเช่นนี
อย่างไรก็ดีชายผูน้ นก็
ั มิบงั อาจมีขอ้ โต้แย้งอันใดในใจ ก็ที
สุดแล้วเขายังต้องอาศัยอวินลัวเฟิ งรักษาลูกสาวอยู่
8
แล้วจะกล้าสบประมาทนางได้อย่างไรเล่า ยิงไปกว่านัน
หากนางสามารถรักษาเสียวไป๋ ได้จริง จะให้เสียสละ
อะไรย่อมคุม้ ค่าทังนัน
“หากอาการคุณหนูไม่ดีขนเจ้
ึ าต้องคืนขวดนํามนต์มา”
ไต้ลรูี ถ้ งึ ความเคลือบแคลงในตัวนายท่าน แต่มิบงั อาจ

บุม่ บ่ามหยาบคาย ทว่านัยในถ้อยคํานัน ก็แจ่มแจ้งชัด
เจน อวินลัวเฟิ งไม่มีทางรักษาคุณหนูของตนได้ ทียิงไป
กว่านัน เขาเองปั กใจเชือยิงกว่า ว่าอวินลัวเฟิ งมาหลอก
มาลวงกันด้วยมีใจหวังในขวดนํามนต์
อวินลัวเฟิ งมิได้ชายตาแลไต้ลด้ี วยซํา ถ้อยคําเข้าหูซา้ ย
9
ทะลุหขู วา นางหยิบเอาถุงผ้าออกจากแขนเสือ บรรจง
เปิ ดออกหยิบเข็มเงินขึนมาสองสามเข็ม
อวินลัวเฟิ งขมวดคิวพลางออกคําสังเย็นชา “เตรียมเทียน

และตัวยาจํานวนหนึงที”
“ไต้ล”ี ชายผูน้ นรี

ั บหันหาไต้ลออกคํ
ี าสัง “เตรียมของทีแม่
นางต้องใช้ที”
“ขอรับนายท่าน” ไต้ลประสานมื
ี อคารวะอย่างไม่ใคร่จะ
เต็มใจนัก
ในสายตาของเขานัน ขนาดหมอหัตถ์เทวดามาเองยังอับ
10
จนปั ญญา แล้วลําพังลูกศิษย์ลกู หาจะรักษา ได้อย่างไร
หากลูกศิษย์ผนู้ ีมีวิชาความสามารถถึงเพียงนันจริงไยจึง
ยังรับหมอหัตถ์เทวดาเป็ นอาจารย์อยูอ่ ีกเล่า
กล่าวจบแล้วชายผูน้ นก็
ั สงให้
ั คนนํากระดาษกับปากกา
เข้ามาให้อวินลัวเฟิ งจดรายการตัวยาทีต้องการ ไม่นาน
นักเขาก็สงให้
ั ไต้ลไปร้
ี านยาเพือซือหาส่วนผสมเหล่านัน
เคราะห์ดีทีมีรา้ นยาอยูไ่ ม่ไกลจากภูผาเทพวิญญาณนัก

แล้วแดนฌานยังมีตวั ยามากมาย ไม่นานนัก ไต้ลก็ี กลับ
มาพร้อมกับตัวยาทีอวินลัวเฟิ งต้องการ
อวินลัวเฟิ งจุดเทียนฆ่าเชือทีเข็มก่อนค่อยๆ เสียบเข็มเข้า
11
ไปในร่างหลินรัวไป๋
สาเหตุทีหลินรัวไป๋ มีอาการสาหัสถึงเพียงนีเป็ นเพราะมี

ใครบางคนสอดสายพลังฌานเข้าไปในตัวนาง สายพลัง
ฌานนีเองเป็ นตัวการทําลายอวัยวะภายในของเด็ก
หญิง! แต่แม้กระนันเองนางก็ไม่ควรทีจะล้มป่ วย ถึงขัน
สลบสไลไม่ได้สติ! ทีอาการทรุดลงหนักหนาเป็ นเพราะ
ว่าในกายนางยังมีอีกหนึงพลังงานชัวร้ายแฝงฝังอาศัย
อยู่
พลังดังกล่าวมิใช่พลังฌานของมนุษย์ อวินลัวเฟิ งจึงได้

ถามชายผูน้ นว่
ั าได้ให้เด็กหญิงบริโภคอะไรอืนอีกหรือไม่
12
“ข้าใช้พลังฌานของตนปิ ดผนึกอีกสองพลังในตัวนางไว้
ชัวคราว” อวินลัวเฟิ งปาดเม็ดเหงือออกจากหน้าผาก
จากนันค่อยๆ ลุกขึนยืน “ข้ามีวิธีดดู ซับหนึงในพลังดัง
กล่าว ทว่าอีกพลังหนึงนันหนักหน่วงเกินไป ไม่อาจช่วย
นางแบกรับได้”
สีหน้าชายผูน้ นเครี
ั ยดเขม็งหวาดหวาดหวันขึนมาอีกครัง
“แล้วเสียวไป๋ จะเป็ นอะไรไหมเล่า”
อวินลัวเฟิ งตวัดสายตามองชายผูน้ นที

ั มีสีหน้าเปี ยมไป
ด้วยความกังวลใจ จากนันเอ่ยเชืองช้า “ข้าปิ ดผนึกอีก
พลังหนึงในกายนางไว้ได้สามปี ภายในสามปี นี นางต้อง
เพิมพลังของตนด้วยตัวเอง หากพลังนางเทียบเท่ากับอีก
พลังหนึงในกายแล้ว ก็ยอ่ มสยบพลังดังกล่าวนันได้
13
อย่างไรก็ดี นางมีเวลาสามปี เท่านัน แม้ทา่ นไม่ยินยอม
ให้ขา้ นําตัวนางไป ท่านก็ตอ้ งตัดสินใจตามนันแล้วเดียว
นี นางต้องอยูเ่ คียงกายข้าเท่านัน จึงจะเติบโตอย่างรวด
เร็วถึงเพียงนันได้”
หัวใจชายผูน้ นผ่
ั อนคลายลง ดวงตาฉายแววซาบซึง
“คุณหนู ข้าไม่รูจ้ ะขอบคุณท่านอย่างไรดี อ้อ แล้วตัวยา
เหล่านีเอาไว้ใช้ทาํ อะไรรึ”
14
“ไว้ดดู ซับพลังฌาน”
มุมปากอวินลัวเฟิ งโค้งขึนช้าๆ “เตรียมอ่างแช่สมุนไพร

เดียวนี ผูใ้ ดไม่เกียวข้องให้ออกไปด้านนอกเสีย”
“ได้” ชายผูน้ นเชื

ั อใจอวินลัวเฟิ งแล้วผงกศีรษะ “ข้าจะให้
คนเตรียมตัวยาเหล่านีแล้วส่งมาให้”
กล่าวจบเขาก็โบกมือนําไต้ลออกไปจากโถงด้
ี านหลัง
1
ชายเฒ่าดูมีทา่ ทีลงั เล “เจ้าหนู เจ้ารักษานางได้จริงๆ รึ”
“ข้ามีความมันใจสองในสี” อวินลัวเฟิ งหรีตาลงเล็กน้อย

“แต่ขา้ จะพยายามสุดความสามารถ”
“คิๆ ” ชายเฒ่าเปล่งเสียงหัวเราะสองที “เจ้าหนูเอ๋ยช่าง

ซ่อนคมในฝัก ข้าเองยังไม่รูว้ า่ เจ้ามีวิชาแพทย์ ติดตัว
หากเจ้ารักษารัวไป๋ ได้จริงจะให้ขา้ เรียกเจ้าว่าอาจารย์ก็
ไม่เสียหาย”
อวินลัวเฟิ งรีบโบกมือ “อย่าเลยท่าน ท่านชราเกินแกง

แล้วข้าเองก็ไม่อยากได้ตาเฒ่าพิสดารมาเป็ นศิษย์ เรืองรู ้
ถึงไหนคงได้อายถึงนัน”
2
ดวงหน้าตาเฒ่าหมองลงจากนันก็จอ้ งอวินลัวเฟิ งเขม็ง
“จะอย่างไรเสียผูค้ นก็เรียกข้าว่าหมอหัตถ์เทวดา แล้ว
เจ้ามาบอกว่าหากรับข้าเป็ นศิษย์แล้วจะเป็ นเรืองน่า
อายอย่างนันรึ”
นางเด็กวายร้ายนี ไม่ยอมเป็ นศิษย์ตนยังพอว่า แต่พอ

เขาอยากจะเป็ นศิษย์นางบ้าง นางก็ยงั คิดว่าเป็ นเรืองน่า
อายอยูอ่ ีกอย่างนันรึ
เขาอยูต่ ากว่
ํ ามาตรฐานถึงเพียงนันเชียวหรือ
ชายเฒ่ามีความคังแค้นสุมอก คนอืนทัวทังผืนแผ่นดินนี
3
เขาอยากจะผูกมิตรกับตนหนักหนา ทว่าแม้อยากก็ใช่วา่
จะได้ทกุ คน แต่บดั นีเมือเขาออกตัวยอมรับนางเป็ น
อาจารย์ก่อนแท้ๆ นางเด็กวายร้ายนีกลับถึงขันรังเกียจ
เขาเสียอย่างนัน
“ข้าจะเปลืองผ้านางแล้ว ท่านยังคิดจะอยูอ่ ย่างนันรึ”

อวินลัวเฟิ งมองไปยังชายเฒ่าผูด้ ทู า่ จะรากงอกอยู่ ตรง
นันด้วยดวงตาแฝงฝังแววหยอกเย้า
ชายเฒ่าหน้าแดง หากอยูต่ อ่ หลินจิงเฟิ งผูเ้ ทิดทูนลูก

สาวถึงเพียงนันจะไม่เล่นงานเขาอย่างลืมตาย เลยหรือ
แม้ไม่อาจล้มตนได้ แต่หากเจ้าหนุ่มนันเสียงชีวิตยอมให้
แหลกลาญกันไปข้าง ก็คงต้องมีการเจ็บตัวเกิดขึนกัน
บ้างละ
4
ไม่ดีแน่ ได้ไม่คมุ้ เสีย!
ชายเฒ่าสันศีรษะจากนันเดินออกนอกประตูไปโดยเอา
มือไพล่หลัง พักเดียวก็ลบั ตาอวินลัวเฟิ งไป
ไม่นานนักก็มีคนนําอ่างแช่สมุนไพรมาให้ ครันรอเขา
ออกไปแล้วอวินลัวเฟิ งก็เดินไปยืนข้างหลินรัวไป๋ เห็น
อาภรณ์เด็กหญิงถอดยากนักนางก็ฉีกมันออกเสียสิน
หลังจากนันนางก็อมุ้ เด็กหญิงขึนโยนลงไปในอ่าง
หลินรัวไป๋ นอนนิงอยูใ่ นตัวยาสมุนไพรสีนานม

ํ ดูทรงแล้ว
5
พลังฌานภายในกายนางคงยังพยายามดินรนออกจาก
ผนึก ด้วยมันกระเสือกกระสนไปรอบๆ อย่างคุม้ คลังที
เดียว
เมือรูส้ กึ ถึงพลังฌานดินพล่าน กายนางก็สนไหว

ั คิว
ขมวดแน่นเผยให้เห็นถึงความเจ็บปวดทีกําลังประสบ...
อวินลัวเฟิ งกดมือลงบนแผ่นหลังเด็กหญิง แล้วสายพลัง

ฌานก็คอ่ ยๆ ไหลเข้าไปสูก่ ายนางจากทางด้านหลัง ไม่
นานพลังฌานคุม้ คลังดังกล่าวก็สงบลงราวถูกต้อน ไหล
ออกตามสายพลังฌานทีอวินลัวเฟิ ง สอดเข้าไป ค่อยๆ
ไหลออกจากกายเด็กหญิง
6
ด้วยเหตุผลบางประการทําให้ลาํ พังพลังของอวินลัวเฟิ ง
ไม่สามารถดูดซับพลังฌานในกายเด็กหญิงได้ อย่างไรก็
ดี นางก็ยงั มีอีกตัวตนหนึงเป็ นหมอ!
สําหรับหมอแล้วไม่วา่ อะไรก็เป็ นไปได้ทงนั

ั น!
ต้องขอบคุณตัวยาเหล่านีทีอวินลัวเฟิ งสามารถดูดซับ
พลังฌานมหาศาลถึงเพียงนีได้
เปรียง!
พลังฌานไหลบ่าเข้าสูด่ วงจิตอวินลัวเฟิ งทําให้กาย

นางกระตุกโดยพลัน ไม่นานนักพลังมหาศาลก็ทลาย
7
กําแพงในกายนางลงปล่อยให้นางบรรลุเข้าสูส่ ถานพลัง
ใหม่
ผูฝ้ ึ กฌานขันพิภพระดับกลาง!
อวินลัวเฟิ งเบิกเนตรขึนแล้วมุมปากก็โค้ง “ไม่คิดเลยว่า

มาแดนฌานคราวนีจะมีโชคนัก! น่าเสียดาย ทีสายพลัง
ฌานนีหนักหน่วงเกินไปข้าดูดซับได้เพียงส่วนหนึง มิ
ฉะนันฐานพลังจะปั นป่ วนเอาได้! อย่างไรก็ดี หากไม่ดดู
ซับออกจนหมดสินแล้วก็คงจะรักษานางมิได้”
8
“จีดๆ ”
ไหน่ฉาส่งเสียงเรียกแล้วโผล่ออกมาจากด้านในแขนเสือ
อวินลัวเฟิ ง ดวงตาสดใสเปี ยมไปด้วยความคาดหวัง
“เจ้าก็อยากได้พลังฌานนีรึ” อวินลัวเฟิ งมองไหน่ฉาแล้ว

เอ่ยถาม
ไหน่ฉาประสานอุง้ เท้าเข้าด้วยกันแล้วผงกศีรษะถีรัว
9
พลางร้องจีดๆ ไปด้วย
“อ้าปากสิ”
อวินลัวเฟิ งมิได้ลงั เลอีกต่อไป และเพียงสะบัดมือ สาย

พลังฌานทีเหลือก็พงุ่ เข้าสูป่ ากไหน่ฉา เมือได้สงที
ิ ต้อง
การแล้วเจ้าหนูก็พงึ ใจยิงนัก ผลุบกลับเข้าไปในแขนเสือ
อวินลัวเฟิ งอีกครังแล้วเริมต้นย่อยพลังฌานทีมันได้ดดู
ซับเข้าไป
“พอเจ้าย่อยพลังฌานนีเสร็จแล้วเจ้าคงบรรลุขนเป็
ึ นผูฝ้ ึ ก
ฌานขันพิภพระดับสูงแล้วสินะ”
10
อวินลัวเฟิ งถอนหายใจแผ่ว ก็รา่ งกายของหนูหาทองและ
มนุษย์นนต่
ั างกัน มันไม่ตอ้ งพะวงว่าฐานพลังตนจะปั น
ป่ วนหรือไม่หากดูดซับพลังฌานมากเกินไป เมือคิดถึง
ข้อนีแล้วอวินลัวเฟิ งก็อิจฉาริษยามันเป็ น หนักหนา
“เมือจัดการกับพลังฌานนีเสร็จสิน ต่อไปก็ตอ้ งผนึกอีก

พลังหนึงไว้ในกายนาง” ดวงตาอวินลัวเฟิ งค่อยๆ เคร่ง
เขม็งขึน แล้วสายตานางก็แฝงฝังรังสีอวดเบ่งบารมี
“เสียวโม่ ข้าต้องการความช่วยเหลือ”
...
สองวันต่อมา
11
ตังแต่ทีอวินลัวเฟิ งก้าวเข้าไปในโถงด้านหลังแล้วนางก็
ไม่ได้ออกมาอีกเลยตลอดช่วงระยะเวลา สองวันเต็ม
ภายในช่วงระยะเวลาสองวันนี หลินจิงเฟิ งเฝ้ารออยูใ่ น

โถงด้านหน้าด้วยใจวิตกกังวลยิงนัก ครันเนือครันตัว
อยากจะมุง่ หน้าไปยังโถงด้านหลังแต่ก็สะกดกลันใจตน
เอาไว้จนได้
ระหว่างช่วงบ่ายในอีกสองวันต่อมา ม่านก็เปิ ดออกแล้ว

ดวงตาหลินจิงเฟิ งก็สดใสขึนทันใด เขารีบเดินไปทันที
เฝ้ามองเด็กสาวรูปงามเดินออกมาจากโถงด้านหลังด้วย
สีหน้าวิตกกังวลยิงนัก
12
“เป็ นอย่างไรบ้างคุณหนู”
“ท่านเข้าไปดูเองก็ได้”
อวินลัวเฟิ งมิได้เอ่ยอันใดมากทว่าเอนกายไปด้านหนึง
หลีกทางให้แก่หลินจิงเฟิ งแทน
หลินจิงเฟิ งรีบรุดเข้าไปในห้องทันใด สายตาจรดลงบน

ร่างเด็กหญิงทีบัดนีนังอยูบ่ นเตียงแล้วก็มิอาจถอนสาย
ตาออกมาได้ หาได้มีใครรูไ้ ม่วา่ บัดนีหัวใจของเขาเต้นรัว
แรงเพียงใด! ดุจดังว่าจะโจนออกจากอก เลยทีเดียว
13
“เสียวไป๋ ...” เขากระซิบแผ่ว เหมือนเกรงว่าจะระคาย
นางหากเลินเล่อ
“ท่านพ่อเจ้าขา เกิดอะไรขึนหรือ” หลินรัวไป๋ ขยีดวงตา

พร่ามัว ดวงตากลมโตง่วงงุนนันเผยให้เห็นว่านางยังคง
สับสน มิได้ลว่ งรูถ้ งึ สถานการณ์ปัจจุบนั
รอยยิมอ่อนโยนผุดขึนบนดวงหน้าหล่อเหลาของหลินจิง
เฟิ ง “ทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว เสียวไป๋ พ่อพบอาจารย์เจ้า
แล้ว จากนีไปเจ้าต้องติดตามนางและฝึ กฝนตนเคียงข้าง
กายนาง ตกลงไหม”
“ท่านพ่อไม่ตอ้ งการเสียวไป๋ แล้วหรือ” นางมองหลินจิง
14
เฟิ งด้วงดวงตารืนนําตา ริมฝี ปากก็ยืนออก
“เสียวไป๋ เอ๋ย” หัวใจหลินจิงเฟิ งเจ็บปวดนักพลางเดินไป

ข้างกายหลินรัวไป๋ ยกมือขึนลูบศีรษะน้อยๆ ของนาง
แผ่วเบา แล้วกล่าวด้วยนําเสียงเปี ยมด้วยความรักใคร่
เอ็นดู “อาจารย์ของเจ้าคือผูอ้ ปุ ถัมภ์ของเจ้า หากจะมี
ชีวิตอยูต่ อ่ ไปก็ตอ้ งติดตามนางไปเท่านัน เมือพลังของ
เจ้าแข็งแกร่งพอแล้วเจ้าจึงจะกลับมาอยูข่ า้ งกาย พ่อได้”
มีเพียงอวินลัวเฟิ งเท่านันทีสามารถผนึกพลังฌานไว้ใน
กายนางได้ เช่นนันเองตราบใดทีหลินรัวไป๋ ติดตามอ
วินลัวเฟิ งไปเขาก็วางใจ หลินจิงเฟิ งจะไม่ยอมเอาชีวิต
ลูกสาวตนไปเสียงเป็ นอันขาด แล้วใครจะรูเ้ ล่าว่าผนึกจะ
เสือมลงเมือใด
15
“ข้าเข้าใจแล้ว”
หลินจิงเฟิ งกลันนําตาพลางรอยยิมสดใสก็ปรากฏขึนบน
ดวงหน้านวลลออ ดวงตานางทีดุจดังจะพูดได้กะพริบ
“ท่านพ่อ ข้าจะทุม่ เทฝึ กฝนพลังฌาน ท่านจะได้ไม่เสีย

หน้า”
“ดี เยียมมาก พ่อคิดไว้ไม่มีผิด นีละลูกสาวคนดีของหลิน

จิงเฟิ ง ฮ่าๆ ” หลินจิงเฟิ งกลํากลืนความขมขืนลงไปแล้ว
เปล่งเสียงหัวเราะพลางนําตาก็ไหลออกมาอย่างไม่อาจ
สะกดกลัน
16
ตอนที 366 มุง่ หน้าสูจ่ วนสกุลเซียว (1)
เคราะห์ดีทีลูกสาวของตนเป็ นคนพูดรูค้ วาม หากนางติด

ตามอวินลัวเฟิ งไป ไม่แน่สกั วันเสียวไป๋ อาจแข็งแกร่งขึน
จนไร้เทียมทานก็เป็ นได้ และเมือเวลานันมาถึง เขาก็จะ
สามารถสะสางหนีแค้นชําระล้างความชิงชังให้แก่ภรรยา
ได้!
“ไปเถิด พ่อจะพาเจ้าไปหาท่านอาจารย์”
หลินจิงเฟิ งก้มลงไปอุม้ เด็กน้อยแล้วเดินตรงไปสูโ่ ถงด้าน

หน้าด้วยย่างก้าวเชืองช้า ก่อนทันถึง โถงด้านหน้าจมูกก็
ได้กลินหอมชา กรุน่ กลินกระตุน้ ให้กระหายอยากแล้วชัน
1
ความเบิกบานก็ปรากฏขึนในดวงตา
“หมอหัตถ์เทวดา ท่านดืมชาอันใดอยูก่ นั ไยจึงได้หอม

หวนยวนใจเช่นนี”
ทียิงไปกว่านันครันได้กลินหอมชาแล้วก็รูส้ กึ ได้ชดั เจนว่า

พลังฌานในกายค่อยๆ พุง่ สูงขึนทีละเล็ก ละน้อย! แม้จะ
เพียงน้อยนิดเท่าปลายเล็บแต่ก็เพียงพอทีจะทําให้หวั ใจ
ของบุรุษเอ่อท้นไปด้วยความเร้าใจ
“คึๆ เจ้ายังไม่เคยลิมรสชาเช่นนีใช่ไหมเล่า” ชายเฒ่าเงย

หน้าขึนด้วยท่าทีอิมเอมใจ “ชานีข้าซือมาจากยายเด็ก
วายร้ายนี เสียทองไปพอตัวเชียวละ จุ๊ๆ แต่ขา้ ต้องบอก
2
เจ้าไว้เลยว่าชานีช่างดีเลิศนักเมือเทียบกับชา ทีเจ้าเคย
ขายข้ามา เรียกได้วา่ คนละชันกันเลยทีเดียว”
นัยของถ้อยคํานันคืออวินลัวเฟิ งบังอาจขายของตํากว่า
มาตรฐานให้แก่เขาโดยเก็บงําของดีทีแท้เอาไว้
“นีไม่ใช่ของซือของขาย” อวินลัวเฟิ งยกถ้วยชาขึนจิบเล็ก

น้อย “ดังนันท่านก็ดีใจไว้เถิดทีได้มีโอกาสดืมชาชันดีเช่น
นี”
“จะอย่างไรก็ช่าง ข้าไม่สนใจ ของหมดเมือไรข้าจะ

มาตามหาตัวเจ้า” ชายเฒ่ากล่าวอย่างหน้าไม่อาย
3
ก็เขาเป็ นประเภททีไร้อย่างอายอย่างสุดฤทธิ แม้ตอ้ งเสีย
ทังหน้าเพือชาฌานก็ไม่หวัน
“ชานี...” หลินจิงเฟิ งเอ่ยถามนําเสียงระโหยโรยแรง “ช่วย

ขายข้าหน่อยได้ไหมเล่า ข้ายินยอมพร้อมจ่าย”
อวินลัวเฟิ งค่อยๆ วางถ้วยชาในมือลง “เห็นแก่หลินรัวไป๋

ข้าจะให้ชาท่านสองเหลียง[1]”
วาจาเด็กสาวทําให้ตาเฒ่าอิจฉาริษยาเสียจนตาแทบ
บอด อวินลัวเฟิ งขายชาให้ตนเพียงสองเหลียงเท่านัน ซํา
ยังดูดตําลึงไปตังมาก ใครจะคิดเล่าว่านางจะให้ชาสอง
เหลียงหลินจิงเฟิ งเป็ นของขวัญอย่างง่ายดายถึงเพียงนี
4
ไม่ยตุ ิธรรมชัดๆ !
“เจ้าหนูนี ข้าจะเป็ นลูกศิษย์เจ้าเอง เช่นนันเจ้าก็ควรให้

ชาข้าสักสองเหลียงเช่นกัน” ชายเฒ่ากล่าวด้วยท่าทีชวน
เวทนา
อวินลัวเฟิ งจิบชาอีกครังจากนันกล่าวเสียงเรียบ “ข้าบอก

แล้วไงว่าท่านชราเกินแกง รับลูกศิษย์ เช่นท่านไปก็น่า
อายเปล่าๆ ”
หลินจิงเฟิ งจ้องมองตาค้าง มองไปยังอวินลัวเฟิ งและ

ชายเฒ่าด้วยสายตาเหลือเชือ
5
หมอหัตถ์เทวดายอมขายหน้าวิงวอนขอร้องเป็ นศิษย์
อย่างเป็ นทางการ แต่กลับถูก... ปฏิเสธ เสียอย่างนัน
อย่างนันรึ หากไปบอกใครก็คงไม่มีใครเชือเป็ นแน่!
“เสียวไป๋ ” หลินจิงเฟิ งได้สติแล้วก็วางหลินรัวไป๋ ลงจาก

อ้อมอกพลางเปล่งวาจาอ่อนโยน “นีคือ ท่านอาจารย์
ของเจ้า ต่อไปนีเจ้าต้องติดตามอยูเ่ คียงข้างกายนาง เข้า
ใจไหม”
หลินรัวไป๋ กะพริบตาแผ่วเบา ดวงตาสดใสมองไปยัง

อวินลัวเฟิ งด้วยประกายเบิกบาน ผ่านไป ครูใ่ หญ่นางก็
เอ่ยปากขึนในทีสุด “ท่านอาจารย์ ท่านช่างงดงามยิงนัก”
6
หน้าผากหลินจิงเฟิ งมีรอยยับขึนเต็ม เป็ นครังแรกทีตน
รูส้ กึ ว่า... ลูกสาวคนนีท่าจะพึงไม่ได้เสียแล้ว
“เสียวไป๋ ยกนําชาให้ทา่ นอาจารย์แล้วจงเชือฟั งคํานาง

นับแต่บดั นีเป็ นต้นไป”
หลินจิงเฟิ งส่ายศีรษะอย่างหมดแรง แม่เด็กคนนีถูกเขา

ตามใจจนเสียคน กริงเกรงว่าจะไปแกว่งเท้า หาเสียนที
โลกข้างนอกนันเสียแล้ว
“เจ้าค่ะท่านพ่อ”
7
หลินรัวไป๋ ตอบรับ และหลังจากนันไม่นานก็รบั นําชาที
บิดาตนยืนให้ กระโดดโลดเต้นไปทางอวินลัวเฟิ ง
เมือถึงตัวอวินลัวเฟิ งแล้วนางก็ยอ่ กายลงกับพืน ดวง

หน้าชวนเอ็นดูเผยรอยยิมสดใสดุจดังแสงอาทิตย์อนุ่ ใคร
เห็นย่อมรูส้ กึ อุน่ ใจขึนได้โดยง่าย
------
[1] 1 เหลียง เท่ากับ 50 กรัม
8
ตอนที 367 มุง่ หน้าสูจ่ วนสกุลเซียว (2)
“นายท่าน โปรดดืมชานีเถิดเจ้าค่ะ” หลินรัวไป๋ เปล่ง

วาจานอบน้อม
อวินลัวเฟิ งวางถ้วยชาในมือลง จากนันค่อยๆ หยิบถ้วย

ชาทีหลินรัวไป๋ นํามาให้พลางยกถ้วยขึนจิบก่อนเอ่ยว่า
“ข้ายังมีกิจธุระอืนติดพัน ต้องไปจากทีนีแล้ว ดังนัน เจ้า
จงตามข้ามาเดียวนี”
9
หลินจิงเฟิ งนิงอึง ไม่นกึ ว่าตนจะต้องแยกจากลูกสาวไป
เร็วไวถึงปานนี แล้วครูห่ นึงหัวใจของเขาก็ปริมไปด้วย
ความโทมนัส
“คุณหนู ลูกสาวข้าซุกซนนัก มักสร้างเรืองเดือดร้อนให้

ข้าหวังว่าท่านจะช่วยจับตาดูแลนางอย่างใกล้ชิด”
“ท่านวางใจเถิด” อวินลัวเฟิ งวางถ้วยชาลงแล้วยกมุม

ปากขึนยิม “ในเมือนางเป็ นลูกศิษย์ขา้ แล้ว ข้าก็จะไม่
ปล่อยให้ใครมาทําอันตรายนางเป็ นอันขาด”
นางเป็ นโล่กาํ บังจุดอ่อนของผูค้ นรอบกาย ดังนันนางจะ
10
ไม่มีทางปล่อยให้ผใู้ ดมาทําร้ายเด็กหญิงผูน้ ีเป็ นอันขาด!
หลินจิงเฟิ งถอนหายใจโล่งอก “หากเป็ นเช่นนันข้าก็เบา

ใจได้ เสียวไป๋ เอ๋ย เจ้าจงจําไว้วา่ อย่าก่อเรืองให้ทา่ น
อาจารย์เดือดร้อนโดยไม่จาํ เป็ น หากเจ้าพบเจออุปสรรค
ทีไม่อาจรับมือได้ก็มาหาพ่อ พ่อจะสะสางเรืองให้เจ้า
เอง”
“ข้าเข้าใจแล้ว” หลินรัวไป๋ ตอบรับอย่างน่าเอ็นดูพลาง

ดวงตาก็กลอกไปมา รอยยิมบนดวงหน้า พริมพรายยิง
ฉายชัด
แม้จะไม่อยากจากบิดาไปแต่เมือรูว้ า่ ตนจะได้ออกไป
11
ผจญภัยในโลกภายนอกแล้ว หัวใจนางก็ตืนเต้นเร้าใจขึน
มา
“จริงสิ...” อวินลัวเฟิ งชะงักไปครูห่ นึงจากนันหันไปทาง

หลินจิงเฟิ ง “ขอแผนทีไปจวนสกุลเซียวให้ขา้ ที”
“จวนสกุลเซียวอย่างนันรึ” หลินจิงเฟิ งดูมีทา่ ทีตกตะลึง

“ท่านจะไปจวนสกุลเซียวอย่างนันรึ”
“ใช่แล้ว”
อวินลัวเฟิ งหรีเนตรลงเล็กน้อยแล้วประกายอันตรายก็
สว่างวาบขึน “ข้ามุง่ หน้าไปทีนันเพือตามหา ใครบาง
12
คน!”
และจะไปเพือก่อเรืองด้วย!
แน่นอนว่านางมิได้เอ่ยประโยคสุดท้ายออกไปพลางรอย
ยิมทรงโฉมทว่าโฉดร้ายก็เผยขึน บนดวงหน้า
รอยยิมนีของนางงดงามประหนึงดอกมันถัวหลัว[1]
อันตรายทว่าเย้ายวนยิง
“ได้เลย” หลินจิงเฟิ งค่อยๆ ฟื นสติกลับคืนแล้วแสดงสี

หน้าซับซ้อน “ข้าจะให้ไต้ลเตรี
ี ยมแผนทีให้แก่ทา่ น ข้า
เพียงแต่ไม่รูว้ า่ ท่านไปมีความแค้นเคืองอะไรกับสกุล
13
เซียว แต่ถา้ หากท่านต้องการความช่วยเหลืออันใด ท่าน
ก็มาหาข้าได้ทีนีทุกเมือ”
บัดนีเห็นได้วา่ ไต้ลมีี สีหน้าอับอายนักพลางยืนหลบฉาก

แรกเริมเดิมทีเขาคิดว่าอวินลัวเฟิ งพูดจา หว่านล้อมเพือ
ช่วงชิงนํามนต์ ใครเลยจะรูเ้ ล่าว่าเด็กสาววัยเยาว์เช่น
นางจะสามารถรักษาคุณหนูได้จริง
มิหนําซํา ครันได้ยินได้ฟังถ้อยคําหมอหัตถ์เทวดาแล้วก็ดู
เหมือนว่าเด็กสาวผูน้ ีหาใช่ลกู ศิษย์ของเขาไม่ แต่กลับ
เป็ นเขาทีปรารถนาจะรับนางเป็ นอาจารย์มากกว่า
...
14
นครซือฟั ง
ภายในจวนสกุลเซียว จู่ๆ หลิงเหยาก็ผดุ ลุกขึนยืนด้วยสี

หน้าเกรียวกราดบนดวงหน้าลออ
“เจ้าสวะนันไม่รูต้ วั หรืออย่างไรว่าไม่เหมาะสมกับข้า ไย
จึงไม่ยอมถอนหมันกับข้าเสียที”
“เหยาเอ๋อร์” หลิงเฟิ งส่งสายตาเตือนไปยังหลานสาว

ก่อนเบนมามองเซียวหลินผูน้ งอยู
ั บ่ นทีนังสูง “หัวหน้า
สกุลเซียว ข้าอยากทราบเหตุผลทีเขาไม่ยอมถอนหมัน”
15
เซียวหลินขมวดมุน่ คิวแน่น ดวงหน้าชราฉายแววสินหวัง
ชัดเจน “ใช่วา่ เขาไม่ยอมถอนหมัน หากแต่เขาไม่มี
เหรียญตราหมันหมายต่างหาก ท่านต้องรูไ้ ว้วา่ สกุลเรา
ยึดถือคําสัตย์สาบาน หากต้องการถอนหมันก็ตอ้ งคืน
เหรียญตราหมันหมาย”
โครม!
หลิงเหยาทุบโต๊ะเบืองหน้าจากนันเดินออกจากโถงกลาง
ไป
“เหยาเอ๋อร์” หลิงเฟิ งมีสีหน้าเครียดเขม็งพลางเอ่ยถาม

เสียงเย็น “นันเจ้าจะไปไหน”
16
หลิงเหยาขบเขียวเคียวฟั นด้วยเพลิงพิโรธแผดเผา สีหน้า
นางมาดร้ายดุจดังว่าจะไปสังหารใครสักคน
“ไปตามหาเจ้าสวะ!” นางกําหมัดแน่น “อย่าคิดว่าข้าโง่

งม เขายอมบอกถอนหมันด้วยวาจา ทว่า ความจริงใจ
หาได้ยินยอมไม่ ไม่อย่างนันเขาจะเก็บซ่อนเหรียญตรา
ไว้ไปไย! เจตนาเขาต้องการให้ขา้ เป็ นภรรยา!”
17
------
[1] 曼陀罗 ดอกมันถัวหลัว แปลว่า ดอกลําโพง
18
ตอนที 368 อวินเซียวน่ะหรือสวะ (1)
สวะเช่นเขาอย่าว่าแต่แต่งงานกับนางเลย แม้มองก็ไม่มี
สิทธิ...
ภายในจวนสกุลเซียว หลิงเหยาเห็นบุรุษไร้ความรูส้ กึ ยืน

อยูข่ า้ งต้นไม้อยูไ่ กลๆ แม้เวลาผ่านไปได้ หลายปี แล้ว
หลิงเหยาก็ยงั อดตะลึงเมือได้เห็นรูปกายชายผูน้ นมิ
ั ได้
ฟ้าดินไม่เคยลําเอียง ครันมอบกายสวะให้แก่เขาแล้วยัง
ได้มอบรูปโฉมอันงดงามเหลือจะกล่าวให้ แก่เขาอีกด้วย
ดวงหน้านันประหนึงผลงานจากเทพยดาสลักเสลาขึน
มาอย่างสมบูรณ์แบบทีสุด! ท่ามกลาง สายลมหนาวมี
1
อาภรณ์ดาํ โบกสะบัด ใครได้เห็นย่อมคาดเดารูปกาย
ชวนฝันภายใต้อาภรณ์นนได้
ั รางๆ
หลิงเหยากลืนนําลายอึกใหญ่ หากเขามิได้เป็ นสวะแล้ว

ไซร้จะดีเพียงไรกันนะ เช่นนันนางย่อมแต่งงานกับเขา
อย่างแน่นอน...
คิดแล้วหลิงเหยาก็แอบรูส้ กึ เสียดายอยูใ่ นใจ จากนันขบ

ฟั นก้าวเดินตรงไปยังชายผูน้ นที
ั ยืนอยูใ่ ต้รม่ เงาไม้ดว้ ย
ฝี เท้าเร็วถี
“ต้องให้อะไรเจ้ากันแน่ เจ้าถึงจะปล่อยข้าไป”
2
หลิงเหยากําหมัดแน่น เมือนึกถึงว่าเขาไม่ยอมปล่อยนาง
ไปทีไรโทสะก็พวยพุง่ ขึนจากจิตใจทุกครา
ชายหนุ่มดูเหมือนไม่ได้ยินเสียงนางด้วยดวงตาดําสนิท
ปราศจากความรูส้ กึ เช่นก่อนหน้า จ้องมอง ไปยังผืนนภา
ด้วยท่าทีเรียบนิง ประหนึงว่าเขาเห็นผูค้ นอาศัยอยูใ่ นดิน
แดนไกลแสนไกลผ่านชันเมฆาทังหลาย...
หลิงเหยากระทืบเท้าขัดเคือง “เจ้าจะตามตือข้าไปจนถึง
เมือไร คนทีข้ารักคือเซียวอวีชิง ไม่ใช่เจ้า สวะอย่างเจ้า
ไม่มีสทิ ธิถือรองเท้าของข้าด้วยซําไป!” ดวงตาของนาง
แฝงฝังความเกลียดชังทีมิได้ปิดบังเลยแม้แต่นอ้ ย พลาง
มุมปากก็บิดโค้งเป็ นรอยยิมเหยียดหยัน
3
อวินเซียวถอนสายตาออกพลางเดินตรงไปยังทิศตะวัน
ออกของลานสวนเชืองช้า มิได้ชายตาแล หลิงเหยาแม้
แต่นอ้ ย
อย่างกับว่าเขาไม่รูส้ กึ ถึงการมีอยูข่ องนาง!
“เจ้าสวะ!” เห็นเจ้าสวะนันกล้าดีเมินนางดังนัน นางก็

ตะเบ็งเสียงแข็ง “ข้าจะบอกอะไรให้ ‘ผ่อนบังเ**ยนให้จบั
ถนัดมือ’[1] นันไม่มีประโยชน์ จะอย่างไรข้าก็ไม่มีวนั
หลงรักเจ้า”
สวะอย่างอวินเซียวย่อมไม่มีทางเมินนางจริง! หากมี
4
ยอดสตรีอยูข่ า้ งกายแล้วไซร้ ย่อมมีแต่ตอ้ งคิดหาหนทาง
เข้าใกล้นาง เหตุทีเมินนางอยูก่ ็เพราะประสงค์เรียกร้อง
ความสนใจ คิดว่าทําตัวเช่นนีแล้วนางจะแลอย่างนันรึ
ฝันไปเถอะ! ต่อให้เป็ นชาตินีทังชาตินางก็ไม่มีวนั ชายตา
แลเขา!
แม้สวะนีจะมีรูปโฉมงดงามนักก็เถอะ
“เป็ นอย่างไรบ้าง”
เซียวจิงเดินมาจากทางด้านหลังพลางนิวหน้ามองไปยัง
ทิศทางทีอวินเซียวจากไป “สวะนีช่างยะโสนัก! ข้าดูมา
หลายคราแล้ว เขาไม่เคยเห็นผูอ้ ืนอยูใ่ นสายตา! ยืนอยู่
5
ข้างเจ้าแท้ๆ กลับทําเป็ นเมินกัน”
หลิงเหยาพ่นลมออกจมูกเหยียดหยันพลางกล่าวเยาะ
“ข้าว่าเขาคงเทียวถามไปทัวแล้วรูม้ าว่าข้าชอบชายที
เคร่งขรึม จึงได้พยายามทําตัวเย็นชานักเพือเรียกร้อง
ความสนใจจากข้า เคราะห์ไม่ดีทีเขาเป็ นสวะ ไม่อย่าง
นันข้าคงจะเก็บมาคิดบ้างสักหน่อย เพราะเขาเป็ นสวะ
แท้ๆ ข้าจึงจะไม่มีวนั ชายตาแลเขาเป็ นอันขาด”
แม้นางจะอยากแต่งงานกับเซียวอวีชิงก็ใช่วา่ นางจะชอบ
บุรุษเย็นชาเสียเมือไร! เพียงเพราะเซียวอวีชิงเป็ นผูม้ ี
พรสวรรค์มากล้น พลังหรือก็แข็งแกร่งเหนือกว่าผูใ้ ด นาง
จึงประสงค์จะเป็ นตัวแทนสกุลแต่งงานกับเซียวอวีชิงเพือ
ดองสองสกุลเข้าด้วยกัน มีแต่ตอ้ งแต่งงานกับเซียวอวีชิง
6
เท่านันสกุลหลิงนางจึงจะก้าวขึนเทียบเทียมสกุลเซียว
ได้!
เซียวจิงขมวดมุน่ คิว ตังแต่ตน้ แล้วเขารูส้ กึ ว่าหลิงเหยา

หลงตัวเองมากไป จากทีเฝ้าจับตาดูมาหลายวันเขาก็เข้า
ใจกระจ่างแจ้งว่าชายผูน้ ีไม่แลเห็นผูใ้ ดอยูใ่ นสายตาจริง
และมิได้เป็ นดังทีหลิงเหยากล่าว ว่าผ่อนบังเ**ยนให้จบั
ถนัดมือเสียด้วย
อย่างไรก็ดี สิงทีเขาไม่เข้าใจก็คือชายผูน้ ีพกเอาความมัน

ใจมาจากทีใด จึงได้กล้ามีความคิดเช่นนี ทังทีตนเป็ น
เพียงสวะแท้ๆ
7
------
[1] เป็ นสํานวน หมายความว่ายอมผ่อนแรงเพือให้ได้ใน

สิงทีต้องการ
ตอนที 369 อวินเซียวน่ะหรือสวะ (2)
8
“เหยาเอ๋อร์ ไปกันเถิด” เซียวจิงนิงไปครูห่ นึงแล้วกล่าว
ต่อว่า “เซียวอวีชิงกลับมาแล้ว”
เซียวอวีชิงอย่างนันรึ
ดวงตาหลิงเหยาเปล่งประกาย กระทังอารมณ์พลัน
ตืนเต้นขึน
“พีอวีชิงกลับมาแล้วอย่างนันรึ ไปหาเขากันเถิด! จะได้

ชําระล้างความรูส้ กึ น่ารังเกียจทีเจ้าสวะนีนํามาให้ขา้ ”
สินคําแล้วหลิงเหยาก็กา้ วเท้าถีๆ ไปทางโถงกลาง อย่าง

9
ไรก็ดี ครันนางถึงโถงกลางแล้วก็ได้รบั แจ้งว่าเซียวอวีชิง
ได้กลับไปพักผ่อนทีสวนด้านหลังแล้วเรียบร้อย นางมิได้
หยุดพัก กลับก้าวไปทางสวนด้านหลังโดยไม่ปรึกษาผูใ้ ด
บัดนีเองภายในห้องอันโอ่อา่ วิจิตรปรากฏภาพหญิงงาม
คว้าจับแขนเซียวอวีชิงแน่นพลางพินิจพิจารณาเขาหัว
จรดเท้า เมือเห็นว่าบุตรชายสุดรักมิได้รบั บาดเจ็บแต่
อย่างใดก็ผอ่ นคลายลงได้ในทีสุด
“เรืองบางเรืองเจ้าไม่ตอ้ งลงมือทําเองก็ยอ่ มได้ เพียงสัง

ศิษย์สกุลเซียวไปก็เพียงพอ”
เซียวอวีชิงขมวดมุน่ คิวแน่นพลางสายตาเรียบเย็นก็เพ่ง
10
พิศหญิงงาม “ท่านแม่ ข้ามีเรืองอยากถามท่าน”
“เรืองอะไรรึ”
“ตอนนัน ท่านจําต้องจากท่านพ่อไปเพราะหญิงผูน้ นลั

ั ก
พาตัวเพียวเสวียไปจริงหรือไม่”
หลินเยว่ตาค้างไปครูห่ นึง อาจเป็ นเพราะนางมิได้คาด

คิดว่าจู่ๆ เซียวอวีชิงจะนึกสงสัยเรืองนีขึนมา แล้วหัวใจ
นางก็อดหล่นวูบลงมิได้ “ชิงเอ๋อร์ เจ้าไม่เชือมารดาเจ้า
หรอกหรือ ข้ารึจะเป็ นเช่นสตรีพรรค์นนที
ั แย่งสามีคนอืน
มา หากมิใช่เพราะนางแพศยานันใช้วิธีการสกปรกแย่ง
ชิงบิดาเจ้าไป สวะนันก็คงมิได้ถือกําเนิดขึน! สวรรค์มีตา
11
จึงได้ลงโทษให้ลกู ชายนางแบกรับโทษทัณฑ์ทีนางได้
กระทําผิดเอาไว้! ทีลูกชายนางเกิดมาเป็ นสวะก็เพราะ
เหตุนีเอง!”
กล่าวเสร็จ หลินเยว่ก็เอ่ยถาม “ชิงเอ๋อร์ บอกแม่มาซิ ใคร

กันเอาข่าวลือนีมาเป่ าหูเจ้า”
“ระหว่างทางกลับมายังแดนฌาน ข้าพบสตรีผหู้ นึงซึง

อ้างว่าท่านเป็ นอนุทีทําให้ทา่ นพ่อลุม่ หลง จนตีตนจาก
ภรรยาเดิม นางกล่าวอะไรบางอย่างเกียวกับเลือด
ย่อมล้างด้วยเลือดด้วยเช่นกัน เช่นนันเอง ข้าจึงได้มา
ถามท่านเรืองของปี นน”
ั
12
คิวทีขมวดมุน่ อยูข่ องเซียวอวีชิงคลายลง จะอย่างไรสตรี
เบืองหน้าผูน้ ีก็เป็ นมารดาของเขา
เขาเชือในตัวนาง!
“ชิงเอ๋อร์ เจ้าอย่าได้ไปฟั งวาจาเลือนเปื อนไร้ทีมาทีไป

ของหญิงบ้า” คิวหลินเยว่ขมวดเล็กน้อย “ข้าว่าหญิงผู้
นันคงรูอ้ ยูห่ รอกว่าเจ้าเป็ นนายน้อยแห่งสกุลเซียวจึงได้
คิดตีสนิท นางถึงได้เจตนาจู่โจมเจ้า”
เซียวอวิชิงเงียบไป
ชายแก่ขา้ งกายเด็กสาวผูน้ นถื

ั อครองตัวผ่านหยกทอง
13
ตัวตนของนางย่อมไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน ไม่มีความ
จําเป็ นทีนางต้องมาตีสนิทชิดเชืออะไรกับเขา ทียิงไป
กว่านันเขาก็ไม่เคยเห็นใครสบประมาทมารดาอีกฝ่ าย
เพือผูกสัมพันธ์มาก่อน
เช่นนันเอง เซียวอวีชิงทีเดิมเลิกติดใจหยินเยว่แล้วก็กลับ
มาเคลือบแคลงนางอีกคํารบ ในดวงตาส่องประกาย
สว่างวาบ
“พีอวีชิงอยูห่ รือไม่”
แล้วนําเสียงนุ่มก็ลอยมาจากทางประตู ไม่นานนักมือ
ขาวก็ผลักประตูเปิ ดออกพลางเจ้าของมือก็กา้ วเดินเข้า
14
มา นางตรงมาด้วยดวงหน้าเบิกบาน “ท่านป้า ข้า
มาตามหาพีอวีชิง”
ครันเห็นหลิงเหยาแล้วหลินเยว่ก็เปลียนท่าทีทนั ใดพลาง
เอ่ยด้วยความปี ติ “เจ้าอยูน่ ีเองรึ เหยาเอ๋อร์ พีอวีชิงของ
เจ้าเพิงกลับมาแน่ะ ข้าคงต้องขอให้เจ้าลําบากอยูเ่ ป็ น
เพือนเขาหน่อยเถิด”
หลิงเหยาคล้องแขนเซียวอวีชิงพลางเผยรอยยิมเปี ยม
เสน่ห ์ “ท่านป้าวางใจได้ ข้าจะพาพีอวีชิงไปเทียวเล่นให้
สําราญใจ พีอวีชิง เราไปข้างนอกกันเถิด”
ครันเผชิญกับท่าทีหลิงเหยาดังนันเซียวอวีชิงก็มิได้ขดั
15
ข้องแต่อย่างใด ปล่อยให้นางดึงกายเขาออกไปจากห้อง
อย่างไรก็ดี ครันทังสองก้าวออกจากห้องไปแล้วเขาก็ยก
มือขึนปั ดมือหลิงเหยาออกแผ่วเบาพลางกล่าวด้วยนํา
เสียงเรียบเย็นไร้ความรูส้ กึ ว่า “หญิงชายแตกต่าง
รบกวนเจ้าปฏิบตั ิตนอย่างสมเกียรติดว้ ย”
16
ตอนที 370 หัวขโมยหลินรัวไป๋
ครันมองไปยังมือทีว่างโล่งของตนแล้วนางก็ออกจะเคือง
ใจเล็กน้อย “พีอวีชิง ไม่นานเราก็จะเกียวดองเป็ นสามี
ภรรยากันแล้ว ท่านยังจะกล่าวว่าหญิงชายแตกต่างกัน
อันใดอีกรึ”
“อย่างน้อยทีสุดบัดนีเราก็ยงั มิได้เป็ นสามีภรรยากัน”
สายตาอวีชิงเย็นชาปราศจากอารมณ์เช่นปกติ ทว่าภาย
ในนันเขาเริมทีจะรําคาญ “หากเจ้ายังยุกยิกเช่นนีไม่เลิก
ข้าจะไม่มาพบเจ้าอีกแล้ว”
1
หลิงเหยากายแข็งทือแล้วความคับข้องก็ฉายอยูบ่ นดวง
หน้า “พีอวีชิง ข้าเพิงถูกเจ้าสวะนันกลันแกล้งรังแกมา
จึงมาตามหาท่านหวังให้ช่วยแก้แค้น ข้าไม่ได้มีเจตนา”
“สวะอย่างนันรึ” ความสับสนฉายอยูใ่ นดวงตาเซียวอวี

ชิง “เจ้าหมายความว่า...”
“ใช่แล้ว เจ้าสวะนันทีก่อนหน้านีถูกขับไล่ออกจากสกุล
เซียวไปแล้วนันไง!” พูดแล้วดวงหน้าหลิงเหยาก็เปี ยม
ด้วยเพลิงพิโรธแผดเผา “เจ้าสวะนันช่างเหลือเกินจริงๆ!
ด้วยสถานะของเขาก็เห็นกันอยูแ่ ล้วว่าไม่คคู่ วรกับข้า แต่
ก็ยงั ตามตือข้าอยูน่ นไม่
ั หยุดหย่อน! ข้าไม่เชือหรอกว่า
เขาจะไม่มีเหรียญตราอยูก่ บั ตัวจริง! เขาต้องซ่อนเหรียญ
ตรานันไว้เองแน่”
2
เซียวอวีชิงนิวหน้า “เขากลับมาอย่างนันรึ”
พีน้องพ่อเดียวกันแต่คนละท้องแม่... ในทีสุดก็กลับมา
แล้วรึ
“พีอวีชิง ท่านจะแก้แค้นให้ขา้ หรือไม่” หลิงเหยากระทืบ

เท้าเกรียวกราด “เจ้าสวะนันมันชักจะมากเกินไปแล้ว
ท่านทนให้คหู่ มันถูกรังแกได้อย่างไร”
เมือได้ยินว่าอวินเซียวมิได้คืนเหรียญตราหมันหมายแล้ว
เซียวอวีชิงกลับโล่งใจด้วยเหตุผลบางประการ หากเรือง
ยังดําเนินไปเช่นนี ไม่แน่บางทีเขาอาจไม่ตอ้ งแต่งภรรยา
3
เช่นหลิงเหยาผูด้ ือรันเอาแต่ใจเหลือจะกล่าว ก็เป็ นได้
“นันเป็ นปั ญหาระหว่างเขากับเจ้า ข้าไม่เกียว” เซียวอวี

ชิงกล่าว
นําเสียงของเขาว่างเปล่าชัดเจนว่ามิได้ให้ความสําคัญ
หลิงเหยาแต่อย่างใด หากมิใช่เพราะท่านปู่ อยากให้เขา
แต่งงานกับนางหนักหนา ให้คอขาดบาดตายเขาก็ไม่
ยอมรับนางเป็ นภรรยาเด็ดขาด!
หลิงเหยาตาค้าง นางไม่คิดเลยว่าเซียวอวีชิงจะพูดกับ
นางเช่นนี แล้วดวงตาของนางก็เริมรืนนําตาขึนมา “พีอวี
ชิง ข้า...”
4
“ข้าเหนือย” เซียวอวีชิงหลับตาลงอย่างอ่อนล้า “เจ้าไป
ได้แล้ว”
หลิงเหยากัดริมฝี ปากแน่นแล้วนางก็ถอนสายตาออก
จากเซียวอวีชิงอย่างไม่ใคร่จะเต็มใจนัก วิงออกจากลาน
สวนไป นําตาไหลพรากเป็ นประกายอยูใ่ นอากาศ
เซียวอวีชิงค่อยๆ ลืมตาขึน สายตาเรียบเย็นมองตาม

หลังหลิงเหยาไปแล้วความเฉยชาก็อาบดวงหน้าหล่อ
เหลา ดวงตาไร้ซงความอบอุ
ึ น่ ใดๆ โดยสินเชิง บัดนัน
ฉากการเผชิญหน้ากับอวินลัวเฟิ งก็โผล่ผดุ ขึนมาในใจ
แล้วเขาก็ขมวดมุน่ คิวแผ่วเบา
5
“ข้าจะต้องสืบให้ได้วา่ ในปี นนเกิ
ั ดอะไรขึนกันแน่ มอบ
ความยุติธรรมให้แก่ทา่ นแม่ของข้า!”
เขาอยากจะให้เด็กสาวผูน้ นเข้
ั าใจด้วยว่าเขามิได้เป็ น
บุตรนอกสมรส แต่เป็ นนายน้อยตัวจริงแห่งสกุลเซียว
ต่างหาก แม้บนผืนแผ่นดินนีการทีชายจะมีหลายภรรยา
หลากอนุเป็ นเรืองสามัญธรรมดา หากเป็ นบุตรของอนุผู้
ภายหลังขึนเป็ นภรรยาหนึงก็คนละเรืองเดียวกับเป็ นบุตร
ของภรรยาหนึงอยูก่ ่อนแล้ว
เขาต้องพิสจู น์ตวั เองให้จงได้!
6
…
“ดูจากแผนทีแล้ว จวนสกุลเซียวตังอยูต่ รงจุดนี”
ท่ามกลางเส้นถนนคึกคักของเมืองซือฟั ง รอยยิมคร้าน
ทว่าซ่อนเล็บปรากฏขึนบนดวงหน้าอวินลัวเฟิ งแล้วก็
ฉายแววพึงใจ นางคงกําลังคิดว่าอีกประเดียวก็จะได้พบ
อวินเซียวแล้ว ด้วยแววยิมในดวงตายิงลึกซึง
“เสียวไป๋ ”
ครันอวินลัวเฟิ งได้สติแล้วนางก็ตระหนักได้ทนั ใดว่าหลิน

รัวไป๋ ทีเมือครูต่ ิดตามอยูข่ า้ งกายบัดนีได้ หายตัวไปเสีย
7
แล้ว พอจะออกตามหาเท่านันก็เห็นหลินรัวไป๋ เดินตรงมา
พลางในมือก็ถือลูกแอปเปิ ลเคลือบนําตาลเสียบไม้มา
ด้วย
“ให้นายท่านเจ้าค่ะ” หลินรัวไป๋ ส่งแอปเปิ ลหนึงไม้ให้แก่

อวินลัวเฟิ งพลางกะพริบดวงตากลมโตเฝ้ารอคําชมเชย
“ศิษย์ผนู้ ีภักดีไหมเล่าเจ้าคะ”
อวินลัวเฟิ งนิวหน้าเล็กน้อย “เจ้าไปได้ผลไม้เคลือบ

นําตาลนีมาจากทีใดกัน ข้าจําได้วา่ ตอนจากมาบิดาเจ้า
มิได้ให้เงินมาสักแดงเลยมิใช่ร”ึ
หลินรัวไป๋ กัดผลไม้เคลือบนําตาลอย่างชวนเอ็นดู เพ่งพิศ
8
อวินลัวเฟิ งพลางเอียงศีรษะไปข้างหนึง “ข้าก็หยิบมาน่ะ
สิเจ้าคะ อร่อยมาก นายท่านอยากลองชิมไหมเล่าเจ้า
คะ”
ขณะนางพูดอยูน่ นก็
ั บงั เกิดเสียงตะโกนลันมาจากทาง
ด้านหลังหลินรัวไป๋ นําเสียงดังตะแบงตามมาด้วยเสียง
ฝี เท้าวิงเร็วรี
“จับโจรหน่อย จับเจ้าหัวขโมยนันที!”
9
ตอนที 371 พบเซียวอวีชิงอีกครัง (1)
ปากหลินรัวไป๋ ยังคงเปื อนคราบผลไม้เคลือบ

นําตาลพลางนางก็กะพริบตา ไม่อาจเข้าใจสถานการณ์
แล้วหันไปมองฝูงชนทีไล่ตามพวกนางมาอย่างสับสน
“นายท่าน พวกเขากําลังจับโจรกันอยูห่ รือเจ้าคะ มีโจร

อยูใ่ นเขตปกครองของท่านพ่อข้าด้วยหรือ เจ้าคะ”
พูดจบ กลุม่ ชายฉกรรจ์รา่ งสูงกํายําก็เข้าล้อมพวกนาง

เรียบร้อยพอดี หนึงในกลุม่ นันก้าวออกมาแล้วกล่าวด้วย
ท่าทีเ**◌้ยมเกรียมว่า “จับหัวขโมยสองคนนีเสียแล้วนํา
10
ตัวกลับไป!”
หลินรัวไป๋ กะพริบตางุนงงแล้วจิมจมูกตัวเอง “ขโมยทีว่า

หมายถึงข้าอย่างนันรึ”
“หากไม่ใช่เจ้าแล้วจะเป็ นใครกันเล่า” ชายกํายําพ่นลม

ออกจมูกเยาะ “เจ้าขโมยผลไม้เคลือบนําตาล ข้าไปไม่
ยอมจ่ายเงิน หากไม่ใช่ขโมยแล้วจะให้เรียกว่าอย่างไร”
หลินรัวไป๋ หลบหลังอวินลัวเฟิ งแล้วพึมพําอย่างขัดใจ “ก็

ข้าไม่รูน้ ีว่าต้องจ่าย...”
“เจ้าไม่รูอ้ ย่างนันรึวา่ ต้องจ่าย เจ้าโง่รเึ ปล่า หา นางลูก

11
หมู อย่าคิดว่าแก้ตวั ส่งเดชเช่นนีแล้วข้าจะปล่อยไป!
พวกเจ้าทังสองก็ทา่ ทางมิได้ยากจนสักเท่าไร เหรียญ
ทองแดงสองสามเหรียญก็คงควักออกมาได้อยู่
หรอกกระมัง แต่พวกเจ้ากลับทําเรืองไร้ยางอายเช่นนี ใน
เมือไม่คิดจ่ายข้าก็จะจับพวกเจ้าทังสองกลับไปทําเมีย
เสียเลย”
ครันเห็นมือชายกํายํากําลังจะแตะไหล่นางดังนัน แวว
พิโรธก็สว่างวาบขึนในดวงหน้าชวนเอ็นดู ของหลินรัวไป๋
แม้นางถูกตัดขาดจากโลกภายนอกมาหลายปี ก็เข้าใจว่า
การเป็ นเมียชายหมายความว่าอย่างไร!
ชายผูน้ ีกล้าดีหลูเ่ กียรตินางอย่างนันรึ!
12
“ไปให้พน้ !”
กําปั นน้อยของหลินรัวไป๋ พุง่ เข้าใส่อกชายกํายํา เขาผูม้ ี

รูปกายใหญ่โตกว่านางหลายเท่าตัวถูกชกปลิวกระเด็น
ไปกระแทกแผงขายของร้านเพือนบ้าน
“อา...” หลินรัวไป๋ ตะลึงไปตามองกําปั นตน จากนันหัน

หาอวินลัวเฟิ งพลางรูส้ กึ ว่าถูกกระทํา “นายท่าน ข้าทําให้
ท่านเดือดร้อนหรือไม่ ข้าไม่รูม้ าก่อนจริงๆ ว่าหยิบของ
ต้องจ่ายเงิน ท่านพ่อไม่เคยสอนข้ามาก่อนเลย”
อวินลัวเฟิ งยกมือขึนลูบศีรษะน้อยๆ ของหลินรัวไป๋ “เจ้า
13
ไม่เคยมาตลาดแบบนีมาก่อนเลยรึ”
หลินรัวไป๋ รีบสันศีรษะแล้วมองไปยังเด็กสาวทรงโฉม
เบืองหน้าด้วยท่าทีชวนเวทนา มือนางยุกยิกอยูท่ ีชาย
อาภรณ์แลดูกระวนกระวายใจพลางเปล่งวาจาเขินอาย
“ท่านพ่อไม่อนุญาตให้ขา้ ออกมาข้างนอก ข้าจึง ไม่เคย
มาเยือนสถานทีเช่นนีมาก่อน ข้าไม่รูจ้ ริงๆ ว่าข้าต้อง
จ่าย”
“ไม่เป็ นไร” อวินลัวเฟิ งลูบศีรษะหลินรัวไป๋ แผ่วเบาแล้ว

มุมปากนางก็ยกขึนยิม รังสีสะกดใจแผ่ออกจากดวงตา
ดําสนิท “ข้าจัดการเอง”
14
ได้เห็นท่าทีมนอกมั
ั นใจของเด็กสาวดังนัน หลินรัวไป๋ ก็
กะพริบตาเล็กน้อยจากนันตามอวินลัวเฟิ งไปอย่างว่า
ง่าย
อวินลัวเฟิ งมองไปยังชายกํายําผูน้ อนแผ่อยูบ่ นแผงลอย

จากนันเอ่ยถามด้วยท่าทีขงึ ขัง “ผลไม้เคลือบนําตาลที
นางหยิบไปราคาเท่าใด”
ชายกํายําคลานลุกขึนจากแผงลอยจากนันหัวเราะเยาะ
“เจ้าหัวขโมยน้อยนีขโมยของของข้าไป จะให้ขา้ ปล่อยไป
ง่ายๆ ได้อย่างไร บัดนีข้าไม่ตอ้ งการเงินของพวกเจ้าแล้ว
ข้าจะจับพวกเจ้าทําเมีย”
15
อวินลัวเฟิ งขมวดคิวเล็กน้อยแล้วดวงตาสีดาํ ก็มองไปยัง
ชายกํายําเบืองหน้าด้วยท่าทีเรียบเย็น “เจ้าแน่ใจรึ”
“คึๆ ” ชายกํายําผูน้ นเลี

ั ยริมฝี ปากแห้งผากแล้วสีหน้าก็
เผยความกระสันอยากยิง “เยว่หรงผูน้ ี ไม่เคยคิดเลยว่า
อยูเ่ ป็ นชายโสดมาสิบปี วนั นีจะโชคดีได้เมียดีถงึ สองคน
พวกเจ้าวางใจเถิด หากตามข้ามา แต่โดยดีขา้ ก็จะอ่อน
โยนด้วยอย่างแน่นอน”
16
หลินรัวไป๋ ยิงฟั งก็ยงโมโห

ิ นางถูกเย้ยหยันเองไม่เป็ นไร
แต่พวกมันกล้าดีใช้ถอ้ ยคําสกปรกทําให้ ท่านอาจารย์
ต้องแปดเปื อนอย่างนันรึ!
อภัยให้ไม่ได้!
“เสียวไป๋ ผิดจริงในตอนแรกทีหยิบของของเจ้าไปโดยไม่
จ่าย ข้าจะให้เงินเจ้าสิบตําลึง ถือเสียว่าเป็ น ค่าชดใช้
ความเสียหาย”
“ข้าบอกแล้วไงว่าไม่เอาเงิน ข้าจะเอาเมีย!” ชายร่าง

1
กํายําจ้องอวินลัวเฟิ งด้วยท่าทีแทะโลมนําลาย แทบไหล
“สิบตําลึงเทียบกับหญิงงามเช่นนีหาได้มีคา่ อันใดไม่”
สตรีสองนางนีดูไม่เหมือนคนเมืองซือฟั ง เห็นทีจะเป็ นคน
นอกเป็ นแน่! หากไม่รงั แกพวกนางแล้วจะไปรังแกใคร
เล่า ผูค้ นทีตังแผงลอยขายของกันอยูต่ ามถนนเมืองซือ
ฟั งต่างก็คิดอย่างเดียวกัน หากหญิงสองนางไม่ยอมชาย
ผูน้ ีเห็นทีก็คงไม่ตอ้ งท่องเมืองซือฟั งกันแล้ว
“ข้าให้โอกาสเจ้าแล้วนะ” อวินลัวเฟิ งถอนหายใจพลาง

เอนกายไปด้านหนึง “เสียวไป๋ เจ้าอยากอัดเขาเท่าไรก็
ตามสบาย แค่อย่าให้ถงึ ตายก็พอ”
ดวงตาหลินรัวไป๋ เป็ นประกาย นางถกแขนเสือขึนกระตือ

รือร้นพร้อมรบนักใบหน้าเปี ยมด้วยรอยยิม “ข้าเล่น
2
งานพวกเขาได้จริงๆ อย่างนันรึ” แม่เด็กคนนีช่างหัว
รุนแรงเสียจริง และเมือได้ยินอวินลัวเฟิ งอนุญาตให้ลง
มือรอยยิมบนดวงหน้าชวนเอ็นดูของนางก็เป็ นประกาย
ขึนทันใด
“กะอีแค่พวกเจ้าสองคนเองอย่างนันรึ” ชายกายกํายํา
หัวเราะเยาะเย้ยพลางเหวียงไม้เหวียงมือขบฟั นกล่าว
“จับพวกนางทังสองมา!” ทันใดนันทุกคนต่างก็หยิบ
อาวุธขึนวิงรีไปทางหลินรัวไป๋ อย่างกระเ**◌้ยนกระหือรือ
หลินรัวไป๋ ผูบ้ ดั นีตกอยูใ่ นวงล้อมมิได้หวาดหวันพวกเขา

แต่อย่างใด แล้วรอยยิมสดใสก็เผยขึน บนดวงหน้าชวน
เอ็นดูพลางจ้องไปยังทุกคนทีพุง่ ตรงเข้ามาอย่างเบิกบาน
ใจ
3
“หยุด!”
ขณะผูค้ นเหล่านันกําลังจะพุง่ เข้าใส่หลินรัวไป๋ ก็บงั เกิด

เสียงเยียบเย็นดังขึนเป็ นทีได้ยินทันใด ทําให้ ทุกคนหยุด
อยูก่ บั ทีทันทีก่อนหันไปมองคนผูน้ นั
เบืองหลังฝูงชนปรากฏบุรุษในอาภรณ์ฟา้ พร้อมแสง
อาทิตย์เจิดจ้าฉายอยูด่ า้ นหลังค่อยๆ เยืองย่าง เข้ามา
รูปหน้าลออหล่อเหลา ดวงตาเย็นเยียบมืดดํามองทะลุ
ผ่านทุกคนไปจรดลงบนร่างเกียจคร้านทว่างดงามของ
เด็กสาวผูน้ นั
4
เด็กสาวหรีเนตรลงเล็กน้อยแล้วลูกตาดําของนางก็เพ่ง
พิศไปยังบุรุษเย็นชาทีกําลังก้าวตรงเข้ามาพร้อม
ประกายอันตรายในดวงตา
“ท่านอาจารย์ไม่ชอบเขาหรือเจ้าคะ” หลินรัวไป๋ เมือถอน

กลินอายตนออกแล้วก็สมั ผัสได้ถงึ เจตนา เย็นชาของอ
วินลัวเฟิ ง แล้วก็แอบรูส้ กึ ตกตะลึงอยูใ่ ต้ดวงจิต มิอาจ
เข้าใจได้วา่ เหตุใดท่านอาจารย์จงึ ไม่ชอบ ชายหนุ่มหน้า
ตาหล่อเหลาถึงเพียงนี
อวินลัวเฟิ งมิได้เอ่ยตอบอันใดพลางเม้มริมฝี ปากบาง

แผ่วเบา ดวงตาแฝงเลศนัยสะท้อนแวว เย็นยะเยือก
5
ครันเห็นเซียวอวีชิงก้าวตรงเข้ามาหลินรัวไป๋ ก็กาํ แขนอ
วินลัวเฟิ งแน่น ดวงตากลมโตสะท้อนแววปรารถนาจัก
ซ่อนอวินลัวเฟิ งไว้ดา้ นหลังนาง...
ชายผูน้ ีหล่อเหลานักก็จริง ทว่านางไม่คิดชอบสีหน้าที

เข้าใช้มองท่านอาจารย์เลย
ทีสําคัญยิงไปกว่านันคือท่านอาจารย์ของนางก็ไม่ชอบ
หน้าเขา!
หากท่านอาจารย์ชิงชังผูใ้ ดนางก็จะรูส้ กึ แบบเดียวกัน!
“นายน้อยเซียวขอรับ”
6
ชายกายกํายําเห็นเซียวอวีชิงย่างก้าวเชืองช้าตรงมาแล้ว
ก็ตาค้างไปชัวขณะ แล้วเหงือเย็นเฉียบ ก็ผดุ พรายขึนบน
หน้าผาก
“ข้าไม่ทราบมาก่อนว่าแม่นางสองคนนีเป็ นคนรูจ้ กั ของ

นายน้อยเซียวจึงได้หลูเ่ กียรติพวกนางไป ได้โปรดให้
อภัยข้าด้วยเถิด นายน้อยเซียว”
ริมฝี ปากเซียวอวีชิงแย้มรอยยิมเย็นยะเยือกยืนหันหลัง
ให้แก่ชายกายกํายํา นําเสียงดุจดังธารนําพุใส “พวกนาง
ติดเงินเจ้าเท่าไร”
7
“แค่... ไม่กีเหรียญทองแดงเท่านันขอรับ”
เหงือเย็นเยียบไหลอาบแผ่นหลังชายกายกํายําพลาง
สายตาก็มองเซียวอวีชิงด้วยความละอาย
“เงินไม่กีตําลึงทองแดงเจ้าก็จะเอาไปแลกภรรยาถึงสอง
คนแล้วรึ คิดคํานวณเก่งดีนี น่าเสียดาย ทีไม่ไปเป็ นนัก
บัญชี”
8
กายชายกํายํากระตุกเกร็งจากนันกล่าวด้วยท่าทีอบั อาย
“ข้าเพียงแต่พดู ไปอย่างนันเอง ใช่ พูดไป อย่างนันเอง
นายน้อยเซียว ในเมือพวกท่านเป็ นคนคุน้ เคยกันเหรียญ
ทองแดงไม่กีเหรียญนีก็ปล่อยเลยตามเลยไปเถิด”
สินคําชายกายกํายําก็มิได้รรี อให้เซียวอวีชิงตอบรับแต่
อย่างใด รีบหมุนกายกลับจากไปทันที ฝี เท้าเร็วรี
ประหนึงว่ามีปีศาจร้ายวิงไล่
เซียวอวีชิงเพ่งพิศอวินลัวเฟิ งผูย้ ืนอยูเ่ บืองหน้าด้วยดวง

ตาเย็นชาเมินเฉย “เราพบกันอีกครังแล้วสินะ”
9
“แล้วจะทําไมเล่า” อวินลัวเฟิ งเลิกคิวเอ่ยถาม
ได้ยินถ้อยคํานางแล้วเซียวอวีชิงก็กา้ วประชิดเข้ามาอีก
สองก้าวพลางดวงหน้าหล่อเหลาก็เผยความมันใจ
“ข้าจะพิสจู น์ให้เจ้าเห็นว่าท่านแม่ขา้ ไม่ผิด!” นําเสียง

ชายหนุ่มจริงจังนัก พลางสายตาเย็นยะเยือก ก็เพ่งพิศ
อวินลัวเฟิ งเย็นชา
“เจ้าพูดจบหรือยัง” อวินลัวเฟิ งเผยยิม “หากพูดจบแล้ว

ข้าจะไปละ เสียวไป๋ ไปกัน”
10
กล่าวจบอวินลัวเฟิ งก็ดงึ แขนหลินรัวไป๋ ออกไปไกลก่อน
คลายมือออก สีหน้าเปี ยมไปด้วยความ เคลือบแคลง
ผูค้ นต่างก็ลอ้ มวงเข้ามาทีจุดนันบนถนนจอแจ อย่างไรก็

ดี เซียวอวีชิงดูเหมือนจะมิได้ยินเสียงจาก บทสนทนา
รอบข้างพลางเขาก็ยืนนิงงันอยูท่ า่ มกลางเส้นถนนโดย
ดวงตาเย็นชามองตามฝี เท้าของอวินลัวเฟิ งไป
ท่ามกลางทางเดินนัน หลินรัวไป๋ กัดผลไม้เคลือบนําตาล

ดังกร้วมๆ จากนันเปล่งวาจาขัดเคือง “ท่านอาจารย์ คน
ผูน้ นเคยรั
ั งแกท่านมาก่อนหรือ ข้าว่าถึงหน้าตาเขาจะดูดี
แต่ทีแท้คือคนชัวช้าไม่เหมาะสมกับ รูปโฉมแน่นอน! ไม่
ได้การ ข้าปล่อยให้ทา่ นอาจารย์ถกู กลันแกล้งรังแกมิได้
ข้าจะเขียนจดหมายหาท่านพ่อ ให้กาํ จัดคนชัวนันเสีย!”
11
ในความคิดหลินรัวไป๋ ใครทีอวินลัวเฟิ งไม่ชอบหน้าล้วน
เป็ นคนไม่ดีดว้ ยกันทังสิน! พวกเขาต้องเคย ทําร้ายนาง
มาก่อนอย่างแน่นอน เช่นนันแล้วจะให้นางนิงเฉยกับคน
เหล่านันทีเคยรังแกท่านอาจารย์ทีนางเคารพรักได้อย่าง
ไร
แม้นางจะชืนชอบชายหนุ่มหน้าตาดี พวกเขาก็มิได้มี
ความสําคัญเทียบเท่าท่านอาจารย์! คนที กลันแกล้ง
รังแกท่านอาจารย์ของนางต่อให้หน้าตาดีอย่างไรนางก็
จะไม่ปล่อยให้ลอยนวล!
บัดนันเองกลินหอมหวนยวนใจก็ลอยมาเตะจมูก ทําให้
หลินรัวไป๋ ผูเ้ ดิมทีกระตือรือร้นจะรบราเพือ คืนความ
12
ยุติธรรมให้แก่อวินลัวเฟิ งสนใจขึนมาทันที ดวงตากลม
โตนันมองไปยังภัตตาคารข้างๆ กายแล้วนําลายก็คอ่ ยๆ
ไหลลงมาจากมุมปาก
“ท่านอาจารย์ ข้าหิว”
นางเช็ดนําลายทีไหลออกมาจากนันหันไปมองอวินลัว
เฟิ งด้วยท่าทีชวนเวทนา
“ไปกันเถิด” รอยยิมเกียจคร้านปรากฏขึนบนดวงหน้าขอ
งอวินลัวเฟิ ง “เราจะพักกันทีนีสักหน่อย หลังจากนันค่อย
คิดแผนตามหาตัวเขากัน” อวินเซียวคงจะอยูใ่ นจวนสกุล
เซียว และถ้าหากนางคิดเหยียบย่างเข้าไปก็คงจะไม่ง่าย
13
เช่นนันเองต้องคิดหาทางหนีทีไล่ไว้ก่อน
...
“ว่าอย่างไรนะ”
ภายในห้องพักผ่อนทีลานสวนด้านหลังของจวนสกุลหลิง
หลิงเหยาตบโต๊ะลุกขึนยืนพลางสีหน้าก็มีแววพิโรธผุด
โผล่ขนบนดวงหน้
ึ าลออ
“มีผหู้ ญิงมายัวยวนพีอวีชิงต่อหน้าธารกํานัลอย่างนันรึ
ช่างกล้าดีจริงๆ! ไปกันเถิด ข้าอยากไปตามหา พีอวีชิง
เดียวนี ขอดูหน่อยซิวา่ นางแพศยานันจะเป็ นคนอย่าง
14
ไร!”
เซียวอวีชิงได้รบั การขนานนามว่าเป็ นยอดฝี มือแห่งแดน

ฌาน มีพรสวรรค์ลาเลิ
ํ ศมาตังแต่ยงั เล็ก! ทัวทังแดนฌาน
นีมีเพียงนางเท่านันทีเหมาะสมกับเขา! นางไม่รูเ้ ลยจริงๆ
ว่านางแพศยาผูน้ นรู
ั จ้ กั เจียมตนบ้างหรือไม่ สวะอย่าง
นางหรือกล้ามายัวยวนเซียวอวีชิง
เคราะห์ไม่ดีครันหลิงเหยารุดรีถึงข้างกายเซียวอวีชิงแล้ว
นางก็เห็นเพียงแต่เขายืนนิงอยูก่ ลางถนน เพ่งพิศเงียบ
งันไปยังหนทางทีทอดไปอย่างไร้ทีสินสุดเบืองหน้า นาง
สะกดกลันความคับข้องใจภายในไว้จากนันเผยรอยยิม
พริมพรายพลางเดินตรงไปยังเซียวอวีชิง นางคล้องแขน
กับเขาด้วยท่าทีสนิทสนม รอยยิมยัวเย้าประดับอยูบ่ นใบ
15
หน้า
16
ตอนที 374 แกว่งเท้าหาเสียน
“พีอวีชิง ข้าตามหาท่านตังนาน ไม่คิดว่าจะมาอยูท่ ีนี”
เซียวอวีชิงถอนแขนออกมาด้วยท่าทีเย็นชาแล้วเอ่ยถาม
เสียงเรียบนิง “เจ้ามาทําอะไร”
นําเสียงชายหนุ่มช่างเหินห่างเมินเฉย ผลักไสไล่สง่ ผูฟ้ ั ง

ความเย็นชานันก็มิได้แฝงฝังเศษเสียว ความอบอุน่ ใดๆ
ไว้เลย ดุจดังก้อนนําแข็งทีทําให้หวั ใจหลิงเหยาเย็นยะ
เยือกไปถึงขัว
“พีอวีชิง ท่านป้าให้ขา้ มาตามท่านไปกินข้าว” หลิงเหยา

1
มองเซียวอวีชิงด้วยความรูส้ กึ ผิด “เราไปภัตตาคารใกล้ๆ
นีด้วยกันไหมเล่า”
ครันได้ยินว่าหลินเยว่สงให้
ั หลิงเหยามาตามตัวตน เซียว
อวีชิงก็มิได้ผลักไสไล่สง่ นางอีกต่อไป แล้วผงกศีรษะแผ่ว
เบาแม้นาเสี
ํ ยงยังคงเย็นชาดังเดิม “ได้ ข้าจะไปกินมือ
เย็นด้วยกันกับเจ้าทีภัตตาคาร แต่ถา้ เจ้าแตะต้องตัวข้า
อีกครังข้าจะไม่มาพบเจ้าอีกจริงๆ ”
หัวใจหลิงเหยาสันเทิมทันใดมือก็กาํ หมัดแน่น
เซียวอวีชิงช่างเย็นชากับนางเสียจนชักจะผิดวิสยั ! คง
ต้องแอบมองสตรีอืนอยูแ่ น่จงึ ได้วางตนเช่นนี!
2
หากรูว้ า่ ใครมายัวยวนพีอวีชิงจะจับพวกนางมาชําแหละ
ทังเป็ นเลยทีเดียว!
“ถ้าอย่างนันก็ไปกันเถิด พีอวีชิง”
หลิงเหยาสะกดกลันความขมขืนในใจไว้แล้วฝื นเผยรอย
ยิมบนดวงหน้าลออ นางนึกอยากคล้องแขนเซียวอวีชิง
ทว่าเพียงแตะแขนเขานางก็ถอนมือกลับเสียแล้ว
ณ ภัตตาคารมังกรทะยาน กลินหอมหวนตลบอบอวล
อําพรางทุกสิงในม่านสุคนธรส
3
หลิงเหยายืนอยูห่ น้าทางเข้าจากนันหันไปหาบุรุษข้าง
กายพร้อมรอยยิม “พีอวีชิง ร้านนีท่านว่าอย่างไร”
ชายหนุ่มเหมือนไม่ได้ยินถ้อยคํานางด้วยสายตาของเขา
เพ่งพิศไปยังโถงภัตตาคารอย่างเงียบงัน สายตาเย็น
เยียบนันดุจดังผืนทะเลสาบเรียบนิงปราศจากคลืนใด
หลิงเหยานิงไปครูห่ นึงจากนันมองตามเซียวอวีชิงไป
อย่างไม่เต็มใจนัก ทันใดนันเองดวงหน้างาม หยดย้อยที
คุน้ เคยก็ปรากฏอยูใ่ นคลองจักษุก่อนลูกตาหลิงเหยาหด
เกร็ง โทสะพวยพุง่ ขึนศีรษะ นางไม่มีวนั ลืมว่าเกิดอะไร
ขึนทีหลงหยวนในวันนัน! และนางไม่มีวนั ลืมสีหน้าหยิง
ยะโสโอหังของหญิงผูน้ นยามที
ั นางบดขยีตนอยูใ่ ต้ฝ่า
เท้า!
4
บัดนีนางบังอาจมาเหยียบยําถึงแดนฌานซํายังหลงผิด
คิดยัวพีอวีชิงของนางอีกด้วย! คิดดังนันแล้ว หลิงเหยาก็
สะกดกลันกระแสคลังในใจไว้ไม่ได้อีกต่อไป เท้ารีตรงไป
ยังอวินลัวเฟิ งด้วยเพลิงพิโรธเดือด ลืมไปเสียสนิทว่านาง
ถูกบังคับให้กลืนกินยาเม็ดสีดาํ เข้าไปเมือครังไปเยือน
แคว้นหลงหยวน และนางตกอยูภ่ ายใต้การควบคุมของอ
วินลัวเฟิ ง
“แพศยา! เจ้ากล้ามาเหยียบทีนีอย่างนันรึ!”
อวินลัวเฟิ งผูก้ าํ ลังหยอกเย้าไหน่ฉาอยูด่ ีๆ ก็ได้ยินเสียง

ตะเบ็งตะแบงแล้วก็นิวหน้า ดวงตาดําหรีลงเล็กน้อย
5
พลางตวัดหางตามองหลิงเหยาผูเ้ ริมต้นเตะโต๊ะ
เด็กสาวกวาดตามองขาหลิงเหยาด้วยท่าทียะโสแล้วมุม
ปากนางก็ยกยิมเล็กน้อย “หากเจ้าไม่ตอ้ งการขานันแล้ว
ก็เชิญเตะโต๊ะนีได้”
ขาหลิงเหยาหยุดค้างกลางอากาศแล้วดวงตานางก็เผย
แววหวาดหวัน ใช่แล้ว เรืองวันนันยังมาซึง แผลใจใหญ่
หลวงนัก แม้กระทังบัดนีนางก็ยงั คงมีความหวาดหวันใน
ตัวเด็กสาวเบืองหน้าหลงเหลืออยูใ่ นหัวใจ
“ฮึม!” หลิงเหยาพ่นหายใจออกจมูกเยาะพลางถอนขาที
ใช้เตะโต๊ะออก ดวงหน้ายะโสโอหังนักเปล่งวาจาว่า “ข้า
6
เกรงว่าโต๊ะทีเจ้านังอยูจ่ ะแปดเปื อนขาข้าต่างหาก” แม้
ใจนางจะหวาดกลัวอวินลัวเฟิ ง นางก็จะไม่มีวนั แสดงให้
เห็นเป็ นอันขาด ไม่อย่างนันก็เสียหน้ากันหมดมิใช่หรือ
มืออวินลัวเฟิ งลูบกายน้อยๆ ของไหน่ฉาแผ่วเบาพลาง

สายตาก็เหลือบแลไปยังหลินรัวไป๋ ผูน้ งอยู
ั ่ อีกด้านหนึง
แล้วกล่าวว่า “ว่าต่อเถอะ ไม่ตอ้ งสนใจนาง”
ตอนที 375 ข้ามีชายของข้าแล้ว (1)

7
หลินรัวไป๋ กะพริบตาเหมือนเข้าใจทว่าไม่เข้าใจ มือตักรัง
นกเต็มคําเข้าปากแล้วดวงตาสุกใสก็เปี ยมไปด้วยความ
สับสนงุนงง แม้กระนันนางก็ยงั ตอบรับว่า “เจ้าค่ะ”
ในเมือท่านอาจารย์ของนางบอกไม่ตอ้ งสนใจ นางก็จะ

ฟั ง มิหนําซําแม่นางผูน้ ีก็ดเู หมือนไม่ใช่คนดี สักเท่าไร
แล้วยังสบประมาทท่านอาจารย์อีกเล่า! หากท่านพ่ออยู่
ด้วยนางคงสังให้ทา่ นพ่อจัดการหญิงผูน้ ี โดยพลัน
“นี!”
หลิงเหยาอยากตะโกนเรียกชืออวินลัวเฟิ งแต่ก็ตระหนัก
8
ได้วา่ ตนไม่รูจ้ กั ระทังชือเสียงเรียงนามของ อีกฝ่ าย จึง
เรียกนางไปเช่นนัน อย่างไรก็ดี เมืออวินลัวเฟิ งเมินนาง
แล้วไฟพิโรธก็ยงโหมกระพื
ิ อ ดวงตางามเปี ยมไปด้วย
โทสะพล่าน “ข้าไม่รูว้ า่ เจ้าคนเฝ้าประตูแดนฌานสองคน
นันเป็ นอะไรไปกันถึงได้ปล่อยให้คนนอกอย่างเจ้าเข้ามา
ได้ เจ้าน่ะคิดจะมาขโมยสมบัติลาค่
ํ าในแดนฌานสินะ”
จะเข้าแดนฌานย่อมต้องมีตวผ่
ั าน แล้วแดนฌานก็มิได้
จู่ๆ ออกตัวผ่านให้แก่คนนอก! อวินลัวเฟิ ง เป็ นเพียงลูก
หลานขุนนางนิสยั เสียแห่งแคว้นหลงหยวน ลําพังสถานะ
นางไม่มีคณ
ุ สมบัติเข้ามาในแดนฌาน เห็นได้ชดั ว่าคน
เฝ้าประตูสองคนนันต้องตกหลุมพรางความงามของนาง
เป็ นแน่ จึงได้ปล่อยให้นางเข้ามา สูแ่ ดนฌานได้
9
ภายในโถงกลางภัตตาคาร เซียวอวีชิงมองหลิงเหยาหา
เรืองอวินลัวเฟิ งแล้วคิวก็ขมวดมุน่ เล็กน้อย ประกายใน
ดวงตายิงเย็นยะเยือก ไม่มีใครรูด้ ีไปกว่าเขาอีกแล้วว่า
อวินลัวเฟิ งเข้ามาในแดนฌานได้อย่างไร! ชายเฒ่าข้าง
กายนางถือตัวผ่านหยกทอง ตัวตนย่อมไม่ธรรมดาเป็ น
แน่ แล้วเด็กสาวผูน้ ีเล่าจะธรรมดาด้วย ได้อย่างไร ส่วน
เด็กสาวหน้าตาน่ารักข้างกายเด็กสาวนันเขาอ่านกลิน
อายนางไม่ออก...
อย่างไรก็ดีเขาจะไม่บอกหลิงเหยาเป็ นอันขาด! หากหลิง

เหยายัวโทสะอวินลัวเฟิ งได้สาํ เร็จจริงบางที เขาอาจยืม
มืออวินลัวเฟิ งจัดการหญิงผูน้ ีได้...
“เจ้าฟั งทีข้าพูดอยูห่ รือไม่” เห็นอวินลัวเฟิ งยังคงเมิน

10
นางอยูด่ งั นัน ดวงหน้าทรงเสน่หข์ องหลิงเหยา ก็เปลียน
ทันใดพลางสาวเท้าตรงไปหาด้วยเพลิงพิโรธโหมกระพือ
เปี ยมใบหน้า
พลัก!
อวินลัวเฟิ งเตะโต๊ะลอยด้วยขาข้างเดียวแล้วอาหารบน
โต๊ะก็กระเด็นไปทุกทิศทุกทาง โชคก็แสนเข้าข้างด้วย
หนึงจานปลิวไปเข้าหน้าหลิงเหยาพอดิบพอดีก่อนค่อยๆ
ไหลลงระตามใบหน้า
หลิงเหยาตกตะลึงงันพลางจ้องไปยังอวินลัวเฟิ งผูบ้ ดั นี
กําลังลุกขึนยืน เมือเห็นเด็กสาวเดินตรงเข้ามานางก็
11
เผลอกระถดถอยหลังไปสองสามก้าว นําเสียงแฝงแวว
หวาดหวัน “เจ้า... เจ้าจะทําอะไร”
“ข้าจะทําอะไรอย่างนันรึ” มุมปากอวินลัวเฟิ งยกยิมเป็ น

รอยยิมโฉดร้าย “ก็จะทําเจ้าน่ะสิ!”
ถ้อยคําทีเดิมฟั งดูลามกกลับชวนหวาดหวันเมือออกมา
จากปากอวินลัวเฟิ ง ใครได้ฟังเป็ นต้อง หวาดหวาดหวัน
ขึนอยากหยุดไม่ได้
พลัก!
อวินลัวเฟิ งกระโดดขาคูถ่ ีบหลิงเหยาส่งกายนางปลิวละ

12
ลิวลอยขึนฟ้าไปก่อนร่วงหล่นลงเบืองหน้าเซียวอวีชิง
ชายหนุ่มมิได้ชายตาแลหลิงเหยาเลยด้วยซํา ดวงตาเย็น
ชาจดจ้องไปยังอวินลัวเฟิ งตลอดมา
“เจ้าบ้าไปแล้วรึ!”
หลิงเหยาตะเกียกตะกายลุกขึนโกรธขึงเสียจนกายสัน
เทิม ดวงตางามจ้องอวินลัวเฟิ งเขม็ง “รูไ้ หมว่ากําลังทํา
อะไรอยู่ ทีนีนครซือฟั ง หาใช่แคว้นหลงหยวนไม่!”
อวินลัวเฟิ งหรีเนตรลงเล็กน้อย สายตากระด้างกระเดือง

ตวัดมองหลิงเหยา “นําลายเจ้ากระเด็นใส่อาหารของข้า”
ถ้อยคํานางแฝงนัยว่าเพราะนําลายหญิงสาวกระเด็นใส่
13
อาหารตน จึงไม่ตอ้ งการอาหารทังโต๊ะอีกต่อไป!
หลินรัวไป๋ กัดตะเกียบจ้องจานอาหารบนพืนด้วยสีหน้า
เจ็บปวด ท่าทีประหนึงจะร้องไห้
14
อาหารของนาง... ต้องถูกทิงขว้างไปอย่างนัน!
ทังหมดนีเป็ นเพราะหญิงผูน้ น!
ั หากนางมิได้ทาํ นําลาย
กระเด็นใส่อาหารเหล่านี ท่านอาจารย์ของนางคงไม่
ทําลายโต๊ะอาหารทังโต๊ะ แล้วนางก็คงไม่ตอ้ งมานังมอง
จานอาหารบนพืนตาปริบๆ นําลายสอเช่นนี...
หลินรัวไป๋ กลืนนําลายอึกใหญ่แล้วดวงตาสุกใสก็เบิก
กว้าง จ้องมองไปยังหลิงเหยาเขม็ง
“นางเด็กเลวนีบังอาจมองข้าด้วยสายตาเช่นนันเรอะ!”
1
หัวใจหลิงเหยายังคงหวาดประหวันอวินลัวเฟิ งอยูบ่ า้ ง
ด้วยสิงทีเกิดขึนในหลงหยวนวันนันเป็ นแผลใจใหญ่ชวั
ชีวิต! ทว่ากระทังนางเด็กน้อยนีเองก็ยงั จ้องนางด้วยสาย
ตาแบบนีหรอกรึ นีนางตําต้อยถึงเพียงนัน เชียวหรือ
หลินรัวไป๋ สะกดกลันโทสะคลังในจิตใจจากนันหันไปถา
มอวินลัวเฟิ งว่า “ท่านอาจารย์ ข้าขออัดนาง ได้หรือไม่”
“หากอยูข่ า้ งกายข้าแล้ว เจ้าอยากอัดใครก็เชิญ มิจาํ เป็ น

ต้องขอคําอนุญาตจากข้า”
หากหลินจิงเฟิ งได้ยินถ้อยคําอวินลัวเฟิ งแล้วกระทังหัวใจ
2
ของเขาก็คงต้องหนักอึงอยูบ่ า้ ง ทีสุดแล้ว หลินรัวไป๋ ก็
เป็ นปี ศาจน้อยของสกุล ก่อเรืองก่อราวได้ไม่รูจ้ บ เดิมที
เขาวาดหวังให้อวินลัวเฟิ งอบรมสังสอน เจ้าเด็กแสบผูน้ ี
แต่ใครเลยจะรูว้ า่ การกลับกลายเป็ นฝนตกขีหมูไหล
ความดีอนั ใดเล่าจะเกิด
ดวงตาหลินรัวไป๋ สุกสว่างขึนทันใด รอยยิมค่อยๆ แผ่

ออกจากมุมปาก เด็กน้อยกําหมัดแน่นเสียจน ได้ยิน
เสียงกระดูกลันกรอบแกรบ
“นางเด็กแสบไร้หวั นอนปลายเท้าจากป่ าหลังเขากล้าดี

ทํายโสต่อหน้าข้ารึ” หลิงเหยาเผยรอยยิม เย็นยะเยือก สี
หน้าสําแดงความรังเกียจ “อย่าบอกนะว่าพ่อแม่เจ้าไม่
เคยสังสอนมาว่าเมืออยูต่ อ่ หน้าผูแ้ ข็งแกร่งกว่าจะต้อง
3
ก้มโค้งให้”
ด้วยความทีอวินลัวเฟิ งเป็ นคนแคว้นหลงหยวน นางเด็ก

แสบนีก็คงต้องเป็ นลูกหลานขุนนางชันสูงจากโลกเบือง
หน้าด้วยเป็ นแน่ แต่แม้สถานะนางในโลกเบืองหน้าจะสูง
ส่งเพียงใด เมืออยูต่ อ่ หน้าคนทีนีก็ตอ้ งก้มโค้งให้!
ผับ!
ทันใดนันเองร่างสีขาวประหนึงลมกรรโชกก็พงุ่ ตรงเข้ามา
หาหลิงเหยาเร็วรี แล้วลูกตบเสียงดังกังวาน ก็ฟาดลงบน
แก้มซ้ายส่งผลให้แก้มนันบวมตุย่ ทันใด นางคงมิได้คาด
คิดว่าหลินรัวไป๋ จะตบนางจริงด้วยเด็กสาวอึงตาค้างไป
4
ชัวขณะ ผ่านไปครูใ่ หญ่นางจึงได้สติแล้วแรงพิโรธคลังก็
พุง่ พล่านขึนมาในดวงตา แยกเขียวเหวียงกรงเล็บ
กระโจนเข้าใส่หลินรัวไป๋
“นางเด็กเลว เจ้ากล้าตบข้า เจ้าบังอาจตบข้าจริงๆ อย่าง

นันรึ!”
เห็นหลิงเหยาพุง่ เข้าใส่ตนดังนันหลินรัวไป๋ ก็เชิดศีรษะขึน

ดวงหน้าขาวราวหิมะเผยรอยยิมเยาะ “ข้าตบเจ้าแล้วเจ้า
จะทําไม”
ใครใช้ให้หญิงผูน้ ีหลูเ่ กียรติทา่ นอาจารย์นางกันเล่า คนที

สบประมาทท่านอาจารย์มนั ต้องตายให้หมดทุกคน มิ
5
หนําซําทัวทังแดนฌานนีล้วนเป็ นของสกุลนาง แล้วนาง
จะต้องยําเกรงสกุลหลิงไปไย
“แพศยา ไปตายเสีย!”
สีหน้าหลิงเหยามาดร้ายนัก รังสีพวยพุง่ ออกจากกาย

พลางกระบีคมก็ปรากฏขึนในมือตังแต่เมือไร ก็ไม่อาจ
ทราบได้ พุง่ เข้าใส่หลินรัวไป๋ สุดตัว
อวินลัวเฟิ งหรีเนตรลงเล็กน้อย ประกายอันตรายสว่าง

วาบขึนในตา อย่างไรก็ดีนางมิได้มีปฏิกิรยิ าอันใดกลับ
ยืนนิงอยูข่ า้ งหลินรัวไป๋ คอยดูสถานการณ์ นางอยากเห็น
พลังทีแท้จริงของหลินรัวไป๋ !
6
“หยุด!”
เซียวอวีชิงผูเ้ ดิมทียืนหลบฉากเฝ้ามองดูเหตุการณ์อยู่
เงียบเชียบบัดนีก็สีหน้าเปลียนทันใด เขาปรากฏกายขึน
ข้างหลิงเหยาฉับพลันจากนันจับไหล่นางไว้แน่น
“หลิงเหยา เจ้าเอาแต่ใจเกินไปแล้ว” นําเสียงของชาย

หนุ่มเย็นยะเยือกและห่างเหิน ทว่ายิงสุมไฟให้กบั เพลิง
พิโรธในอกหลิงเหยา
เพราะพีอวีชิงหลงนางผูห้ ญิงสองคนนีเป็ นแน่! จึงได้เข้า

มารังตัวนางเอาไว้ นางไม่มีวนั แบ่งพีอวีชิง ให้ใครเป็ นอัน
7
ขาด!
“พีอวีชิง ปล่อยข้า ข้าจะสังสอนพวกนาง!”
ความหึงหวงได้ทาํ ให้นางคลุม้ คลัง ลืมแม้กระทังบาด

แผลทีตนได้ประสบในแคว้นหลงหยวน คิดถึงแต่การเข่น
ฆ่าหญิงสองคนนี โดยเฉพาะอวินลัวเฟิ ง! นางอภัยให้ไม่
8
ได้ทีอวินลัวเฟิ งยัวยวนพีอวีชิงด้วยรูปกาย ของนาง
กลับกันอวินลัวเฟิ งส่ายศีรษะเศร้าใจด้วยอยากพิสจู น์
พลังเสียวไป๋ ในลานศึกนีแต่ไม่คิดเลยว่า เซียวอวีชิงจะ
เข้ามาขวาง
ดวงตาเซียวอวีชิงเคร่งขรึมขณะออกคําสังเย็นชา “ขอ
โทษเสีย”
แม้เขาอยากแก้ปัญหาของตนโดยยืมมืออวินลัวเฟิ ง แต่
ถ้าหากว่าหลิงเหยาฟาดงวงฟาดงากับสองนางนีจริง ผล
กระทบอาจเกินเยียวยาลุกลามมาถึงสกุลเซียวเอาด้วยก็
ได้
9
“พีอวีชิง พวกนางสองคนนีเริมก่อนต่างหาก!” กายหลิง
เหยาสันเล็กน้อยดวงตาจ้องเขม็งไปยัง อวินลัวเฟิ งและ
หลินรัวไป๋ เห็นๆ กันอยูว่ า่ พวกนางเริมก่อน ไยพีอวีชิงจึง
ได้สงให้
ั นางขอโทษกันเล่า นางไม่มีวนั ยอมผูห้ ญิงสอง
นางนีเป็ นอันขาด!
หน้าผากขาวผ่องชวนเอ็นดูของหลินรัวไป๋ เป็ นรอยยับย่น

ขณะนางกล่าวกับเซียวอวีชิงด้วยท่าทีข่นุ หมอง “ไปเสีย
ข้าจะสังสอนนางผูน้ ีสักหน่อย ดูซิวา่ จะกล้าดีสบ
ประมาทท่านอาจารย์ขา้ อีกหรือไม่”
“นางเด็กเหลือขอ ลําพังกําลังเจ้าโดนข้าบีมือเดียวก็ตาย
แล้ว!” หลิงเหยาขบเขียวเคียวฟั นเคืองแค้น ในโลกนีมี
10
เพียงนางเท่านันทีมีสทิ ธิรงั เกียจเดียดฉันท์ผอู้ ืน คนอืนไม่
มีสทิ ธิมาดูถกู นาง!
เซียวอวีชิงขมวดคิวพลางสายตาเย็นชาก็เบนไปทางอ
วินลัวเฟิ งและหลินรัวไป๋ “ข้าขอโทษแทนนาง แล้วกัน
เรืองวันนีก็ขอให้แล้วกันไป”
“พีอวีชิง!” หลิงเหยากระทืบเท้าเกรียวกราด ทว่าไหล่นาง

ถูกเซียวอวีชิงกดอยูแ่ น่นมิอาจขยับไหว จึงได้แต่ใช้สาย
ตาชิงชังจ้องอวินลัวเฟิ งเขม็ง “แพศยา อย่านึกว่าข้าไม่รู ้
ว่าเจ้ายัวยวนพีอวีชิง คนอย่างเจ้าไม่มีวนั เหยียบย่างเข้า
สกุลเซียวได้! อย่าคิดหลงผิดเลยดีกว่าเพราะอีกไม่นาน
ข้าก็จะแต่งงานกับพีอวีชิงแล้ว และต่อให้เจ้ายังตาม
ตอแยพีอวีชิงต่อเจ้าก็เป็ นได้แต่เพียงอนุเท่านัน”
11
มิหนําซําด้วยสถานะของนางแล้วแค่ตาํ แหน่งอนุสกุล
เซียวก็ยงั สูงส่งไป
อวินลัวเฟิ งบิดมุมปากแล้วดวงตาดําสนิทก็คอ่ ยๆ กวาด

ผ่านหลิงเหยาไปตกอยูเ่ บืองหลังของนาง ดวงตาเด็กสาว
นิงสงบลงแฝงฝังด้วยแววโฉดร้าย
“ขออภัย ข้ามีชายของข้าแล้ว”
หลิงเหยาหัวเราะเย้ยพลางดวงตาก็อาบด้วยความชิงชัง
นัก “เจ้ามีชายของเจ้าแล้วอย่างนันรึ คิดว่าข้าจะเชือคํา
เจ้าหรืออย่างไร เจ้าแก้ตวั ก็เพราะถูกข้าจับได้วา่ ยัวยวน
12
พีอวีชิงต่างหาก! ข้าไม่โง่พอจะเชือเจ้าหรอก”
เห็นแก่ทีอวินลัวเฟิ งจะอารมณ์ดีจงึ มิได้สงสอนหลิ

ั งเหยา
ในคราวนี ดวงหน้างามหยดย้อยเผยรอยยิม โฉดร้าย
ดวงตาดําสนิทก็เหมือนดารากลางนภาราตรีสอ่ ง
ประกายสุกสกาว
“ชายของข้าอยูข่ า้ งหลังเจ้า หากไม่เชือก็หนั ไปดูส”ิ
หลิงเหยาตาค้างไปชัวขณะแล้วแววตกตะลึงก็สว่างวาบ
ขึนในดวงตา นางคนนีมีชายของตัวแล้วจริง อย่างนันรึ
คิดแล้วนางก็อดหันไปมองมิได้ แล้วดวงตางามก็เบนไป
ยังร่างชายหนุ่มผูย้ ืนอยูต่ รงทางเข้าภัตตาคาร นางอยาก
13
เห็นนักว่าใครมันช่างกล้ารับหญิงป่ าเถือนช่างดือด้าน
เช่นนีได้ ยิงไปกว่านัน นางคนนีก็ยวยวนพี
ั อวีชิง ต่อหน้า
ต่อตาเขา เช่นนันแล้วนางต้องคบชูอ้ ย่างแน่นอน!
อย่างไรก็ดี ครันหลิงเหยาเห็นชายหนุ่มข้างหลังแล้วสี
หน้าก็พลันแข็งทือไปทันใดพลางตะเบ็งเสียงออกมาว่า
“เจ้าเองรึ!”
14
ตอนที 378 การพบกัน (1)
ชายหนุ่มผูน้ นเหมื
ั อนจะมิได้ยินถ้อยคําเด็กสาวพลาง
ค่อยๆ ย่างเท้าตรงเข้าไปหาเด็กสาวอาภรณ์ขาว ผูย้ ืนอยู่
กลางภัตตาคารโดยไม่ปรึกษาผูใ้ ด ดวงหน้าปราศจาก
ความรูส้ กึ คลับคล้ายกับจะแย้มยิมด้วยเกิด รอยโค้งขึน
แผ่วบาง
“ท่านอยูน่ ีเอง”
ถ้อยคําสามัญนีกลับแฝงฝังความโหยหาไม่รูอ้ ิมของ
หัวใจชายหนุ่ม เปรียบดังมือกอบยกดวงใจ อวินลัวเฟิ ง
ขึน
1
“ข้ามาตามหาเจ้า”
เด็กสาวเผยรอยยิมบางและดวงตาดําก็เพ่งพิศชายหนุ่ม
ผูย้ ืนอยูเ่ บืองหน้าโดยมิเอ่ยวาจาใด นัยน์ตาแฝงฝัง
ประกายซุกซน “แล้วก็มาดูดว้ ยว่าเจ้าแอบไปเทียวเล่น
กับหญิงอืนระหว่างทางหรือไม่”
สายตาอวินเซียวเคร่งเขม็งจริงจังขณะมองดูอวินลัวเฟิ ง
โดยไม่กะพริบตา “ข้าจะมองเพียงแต่ทา่ น”
ในโลกใบนีนอกเหนือจากนางแล้วสตรีอืนก็เป็ นเพียงกอง
กระดูกขาว จะมีอะไรให้ดเู ล่า คิดแล้ว ชายหนุ่มก็หยุดนิง
2
ไปชัวขณะก่อนกล่าวต่อว่า “ต่อให้ใช้ทงชี
ั วิตข้าก็มองดู
ท่านไม่พอ แล้วไยข้าจะต้องเสียเวลาไปกับผูอ้ ืนด้วยเล่า”
ถ้อยคําเหล่านีคือวาจาแห่งรักทีรืนหูทีสุดเท่าทีอวินลัว
เฟิ งเคยได้ยิน
ต่อให้ใช้ทงชี
ั วิตเขาก็มองดูนางไม่พอ แล้วไยเขาจะต้อง
เสียเวลาอันมีคา่ ไปกับหญิงอืนด้วยเล่า อวินลัวเฟิ งหรี
ดวงตาลงเล็กน้อย รอยยิมบนริมฝี ปากค่อยๆ ส่อแวว
อันตราย “ใครสอนถ้อยคําเหล่านีให้เจ้ากัน”
“ไม่มีใครสอนข้าทังนัน”
3
อันทีจริงแล้วไม่เคยมีใครสอนเขาเรืองถ้อยคําแห่งรักนี
เพียงแต่เปล่งวาจาในสิงทีหัวใจเรียกร้อง แสดงออกมาก็
เท่านัน
“เห็นทีทีเฝ้าฝึ กเจ้ามาครึงปี จะไม่เสียเปล่า เริมจะเข้าใจ

สิงต่างๆ ดีขนแล้
ึ วนี” อวินลัวเฟิ งยกมุมปากแล้วดวงหน้า
ก็เผยรอยยิม “ต่อไปข้าก็ไม่จาํ เป็ นต้องฝึ กเจ้าอีกแล้ว”
อวินเซียวขมวดคิว “ไม่พอ”
“เพราะว่า... ข้าอยากถูกท่านฝึ ก”
4
หากเป็ นผูอ้ ืนกล่าวถ้อยคําเหล่านีออกมาอวินลัวเฟิ งก็ยงั
คงคิดว่าเป็ นเพียงวาจายัวล้อสองแง่สองง่าม ทว่าเมือ
เป็ นอวินเซียวพูดบอกแล้วกลับฟั งดูจริงจังเหลือจะกล่าว
ให้คิดเป็ นอืนไปมิได้
หลินรัวไป๋ กะพริบตามองดูอวินลัวเฟิ งตามด้วยชายหนุ่ม

ไร้ความรูส้ กึ เบืองหน้าแล้วดวงตานางก็ฉายแววตืนเต้น
มีบางอย่างไม่ปกติ!
ท่านอาจารย์กบั ชายคนนีต้องมีสงใดต่
ิ อกันอย่างแน่
นอน!
5
มิหนําซําชายผูน้ ียังดูดีกว่าเซียวอวีชิงหลายขุมนัก มีสทิ ธิ
ทุกประการในตัวท่านอาจารย์ผสู้ งู ส่งของนาง
ยิงคิดหลินรัวไป๋ ก็ยงตื
ิ นเต้น เมล็ดพันธุป์ ระเด็นร้อน
ค่อยๆ งอกเงยขึนในใจ แต่แล้วก่อนหลินรัวไป๋ ได้ทนั ถก
ประเด็นดังกล่าวก็บงั เกิดเสียงทีทําให้จิตใจของคนห่อ
เ**◌่ ยว
หลิงเหยาชีนิวเกรียวกราดไปยังอวินเซียวพลางขบเขียว
เคียวฟั นเอ่ยถาม “ตอนนันทีเจ้าโจมตีขา้ กับเซียวจิงที
แคว้นหลงหยวนมิได้เป็ นเพราะเจ้าไม่ถกู ชะตากับพวก
เรา แต่เพือเจ้าสวะนีใช่หรือไม่”
6
นางไม่คิดเลยว่าในวันนันต้องมาเจ็บตัวเพราะเรืองของ
เจ้าสวะนีแท้ๆ !
“เจ้าเพิงคิดได้อย่างนันรึ” อวินลัวเฟิ งตวัดหางตามอง

หลิงเหยาแล้วมุมปากก็บิดขึน “ในโลกนีไม่มีความชัง ใด
หรอกไร้สาเหตุ ทีน่าขันคือพวกเจ้าทังสองกลับเชือว่าข้า
ไม่ถกู ชะตากับพวกเจ้าจริงๆ เสียด้วย! ข้าเพียงแต่
ระบายโทสะแทนทีชายของข้าเท่านัน!”
“เจ้า...” หลิงเหยาจ้องอวินลัวเฟิ งเขม็ง “มอบใจให้เจ้า

สวะช่างใฝ่ ตาดี
ํ นี! ข้าจะบอกอะไรให้ เจ้าก็แค่เก็บขยะที
ข้าไม่ตอ้ งการไปเท่านัน”
7
บัดนีหลิงเหยาโกรธเกรียวแค้นเคืองเสียจนได้แต่ระบาย
เพลิงโทสะในใจออกมา ทว่าในสายตานางแล้ว คนหยิง
ยะโสอย่างอวินลัวเฟิ งย่อมรังเกียจทีจะเก็บขยะของผูอ้ ืน
เป็ นแน่!
“ชายทีเจ้าปฏิบตั ิดว้ ยเช่นสวะคือสมบัติลาค่

ํ าในใจข้า”
แสงในดวงตาอวินลัวเฟิ งเปรียบประหนึงนภาราตรี ลึก
ลําและน่าเกรงขามยิงนัก “ทีสําคัญ สักวันหนึงเจ้าจะ
ต้องเสียใจกับการตัดสินใจของตน”
8
ตอนที 379 การพบกัน (2)
ไม่มีใครรูจ้ กั พลังทีแท้จริงของอวินเซียวมากไปกว่า
อวินลัวเฟิ งอีกแล้ว! เช่นนีเองนางจึงมันใจว่า หลิงเหยา
จะต้องเสียใจในการตัดสินใจของตนเข้าสักวันอย่างแน่
นอน!
“เสียใจอย่างนันรึ” หลิงเหยาหัวเราะเยาะแล้วนางก็เย้ย
ว่า “เจ้าไม่รูห้ รอกหรือว่าชายผูน้ ีมิได้เป็ นคนดีอะไร เขา
ตามตอแยข้าเช้าเย็น แม้ถอนหมันก็ยงั ลีลาดึงดันจะให้
ข้าเป็ นภรรยา ข้าว่าทีเขาอยูก่ บั เจ้าก็เพราะเห็นเจ้าเป็ น
9
เพียงของเล่นกระมัง สําหรับชายทีตามตอแยข้าเพราะ
สถานะสูงส่งของข้า เจ้าคิดว่าเขาจะเสียเวลาจริงจังกับ
เจ้ารึ”
ยิงกับชายเช่นเขาแล้วนางไม่มีวนั เสียใจเป็ นอันขาด!
บุรุษผูเ้ มินหลิงเหยาตลอดมาครันได้ยินวาจาหลงตนของ
นางแล้วในทีสุดก็เบนสายตาไร้ความรูส้ กึ มามองนางจน
ได้ อย่างไรก็ดี สายตานันทําให้กายหลิงเหยาสันเทา
แล้วหัวใจนางก็รูส้ กึ ประหนึงถูกมือใหญ่ บีบรัด ความอึด
อัดพลันเอ่อท้นขึน ความหวาดหวันถาโถม
“อวินเซียว”
10
มืออวินลัวเฟิ งจับแขนอวินเซียวแผ่วเบา ดวงตานางหลุบ
ลงพลางเปล่งวาจาด้วยเสียงเบาพอได้ยินเพียงสองคน
“เจ้ายังเผยพลังตอนนีไม่ได้ ให้ขา้ จัดการ”
ตามทีฉินหยวนบอก สกุลเซียวต้องมีบางสิงอยูใ่ นมือที

เป็ นอันตรายต่อชีวิตอวินเซียวเป็ นแน่ เช่นนันเองหากเขา
เปิ ดเผยพลังตนตอนนี สกุลเซียวย่อมตามตอแยเขาไม่
รูจ้ กั จับจักสิน และด้วยอารมณ์อวินเซียวย่อม ไม่มีวนั
กลับคืนสูส่ กุลเซียวอย่างแน่นอน เมือเวลานันมาถึง
อันตรายย่อมเกิดแก่ชายหนุ่ม นางไม่ประสงค์ให้ เหตุนนั
เกิดไม่วา่ จะอย่างไรก็ตาม
11
“นางใส่รา้ ยข้า”
อวินเซียวปั ดจิตสังหารออกพลางริมฝี ปากแดงทรงเสน่ห ์

ก็เกิดรอยโค้งแข็งทือ ในดวงตาส่องประกายกร้าน ก่อน
หน้านีเขาประสงค์อยากสังหารเด็กสาวผูน้ นจริ
ั ง ก่อนอ
วินลัวเฟิ งมาเขาไม่สนใจใครทังสิน! ทว่าหากอวินลัวเฟิ ง
ต้องถูกหลูเ่ กียรติแม้เพียงนิดเขายอมไม่ได้! แม้พลังของ
ตนต้องเผยออกต่อหน้าสาธารณชนเขาก็ยงั จะปกป้อง
นาง
“แต่ขา้ เชือเจ้า”
แต่ขา้ เชือเจ้า...
12
นําเสียงรืนหูของเด็กสาวทําให้หวั ใจอวินเซียวหวันไหว
ภายในดวงตาลึกลํานันประกายกร้านค่อยๆ จางหาย
ขณะเพ่งพิศมองเด็กสาวข้างกายลึกซึง มุมปากของเขา
ยกขึนเป็ นรอยโค้งอ่อนจาง แม้สกั วันหนึง ทังผืนแผ่นดิน
จะไม่เชือใจเขา หากมีนางเชือใจเท่านันก็เพียงพอ
“จงยืนอยูต่ รงนีห้ามขยับ” อวินลัวเฟิ งโอบกอดอวินเซียว

แผ่วเบาก่อนหมุนกายย่างไปทางหลิงเหยาอย่างไม่รบี
ร้อน คิวเลิกขึนเล็กน้อยส่อแววเกกมะเหรก “เจ้าว่าใคร
เป็ นสวะกันนะ”
หลิงเหยาตืนตะลึงเสียจนกระถดถอยหลังไปสองสาม
13
ก้าว “เจ้าต้องการอะไรกันแน่”
“ข้าจะถามเจ้าอีกครัง เจ้าว่าใครเป็ นสวะกันนะ” อวินลัว

เฟิ งยกยิมขึนเล็กน้อยพลางมองตําลงไปยัง หลิงเหยา
ด้วยท่าทียะโส
หลิงเหยาตืนกลัวอย่างเห็นได้ชดั หลังถูกอวินลัวเฟิ งอัด

จนน่วมมาหนหนึงแล้ว ด้วยสายตาทีมองเซียวอวีชิงข้าง
กายแฝงฝังแวววิงวอนขอความชัวเหลือและความเสียใจ
ลึกซึง หากรูส้ กั หน่อยว่าจะมาเจอหญิงผูน้ ีคงพาองครักษ์
สกุลหลิงติดตัวมาด้วยแล้ว
บัดนีท่ามกลางโถงภัตตาคาร แขกเหรือทีรับประทาน
14
อาหารกันอยูต่ า่ งก็หยุดปากเช่นกัน ส่งสายตาอยากรู ้
อยากเห็นมายังอวินลัวเฟิ งและคณะไม่ขาดสายพลาง
พูดคุยกันเสียงตํา
“นีผูห้ ญิงของสวะสกุลเซียวอย่างนันรึ ไม่คิดเลยว่าเขา

จะโชคดี ได้หญิงสาวรูปงามถึงเพียงนี”
“เจ้าอย่าดูถกู สวะสกุลเซียวนันเลยจะดีกว่า แม้

ปราศจากความสามารถแต่กลับมีรูปโฉมเป็ นทรัพย์ หาก
เจ้ามีรูปกายเช่นนันสักหน่อยประเดียวก็มีสตรีรเข้
ี ามา
ปรนเปรอแทนทีจะถูกปรนเปรอเหมือนกัน”
“เฮ้อ ฟ้าดินย่อมมีตาเป็ นธรรม จึงได้มอบรูปโฉมงดงาม
15
ให้แต่กลับริบเอาความสามารถของเขาไป อย่างไรก็ดี
เถิด ทังหมดนีเป็ นเพราะมารดาของเจ้าสวะนันได้ก่อ
กรรมทําเข็ญเอาไว้แท้ๆ ว่ากันว่ามารดาของเขาได้ข่มขู่
หลินเยว่ให้ทิงเซียวเฉินไป นางจะได้ครอบครองเอง เช่น
นันนางจึงได้รบั ผลกรรมแล้วโดยเวรกรรมตกลงทีบุตร
ชายของนาง”
16
ตอนที่ 380 อวิน๋ ลัว่ เฟิ งคลัง่ (1)
ผูค้ นเหล่านั้นอาจจงใจลดเสี ยงลง ทว่าอวิน๋ ลัว่ เฟิ งหูไวนัก ทุกถ้อยคํา
วาจาหาได้มีตกหล่นไม่ นางได้ยนิ บทสนทนาทุกคํา...
นางก้มลงหยิบตะเกียบข้างหนึ่งขึ้นจากพื้นจากนั้นเขวี้ยงไปด้านหลัง
ไวว่อง ชัว่ พริ บตาตะเกียบก็พงุ่ ผ่านชายหนุ่มผูห้ นึ่งซึ่งได้สบประมาท
มารดาอวิน๋ เซียวไปปักอยูใ่ นกําแพง
กําแพงแข็งแกร่ งบัดนี้อ่อนยวบเหมือนฟองสบู่แตกทิ้งไว้แต่เพียง
หลุมสี ดาํ มีตะเกียบปักลึก ชายหนุ่ม ผูน้ ้ นั ตกตะลึงงันพลางเอามือ
ปาดรอบคอลื่นแล้วมองไปยังมือตน เมื่อเห็นว่าเลือดสี แดงสดได้
ย้อมสี คอเขาก็หวาดหวัน่ กรี ดร้องว่า “เลือด เลือด!”
ชายหนุ่มเกือบจะเป็ นลมไปเสี ยแล้วแต่เคราะห์ดีที่คนข้าง ๆ รี บพยุง
กายเขาไว้จึงยังยืนอยูไ่ ด้ อย่างไรก็ดี ใครเห็นก็คงจินตนาการออกว่า
บัดนี้เด็กน้อยหวาดหวาดหวัน่ เพียงใดในหัวใจ
อีกนิดเดียว...
หากตะเกียบพุง่ เฉียงมาอีกเพียงนิดคอของเขาก็คงโดนตะเกียบปั ก
แทนเสี ยแล้ว และเขาก็จะต้องตาย
“นัน่ คือคําเตือน” ดวงตาทมิฬของอวิน๋ ลัว่ เฟิ งฉายรังสี อวดดีดูถูกโลก
ทั้งใบ “หากข้าได้ยนิ ใครสบประมาทมารดาของเขาอีก ข้าจะสาด
โลหิ ตของพวกเจ้าให้กระเซ็นไปทุกหนแห่งโดยพลัน!”
นํ้าเสี ยงเด็กสาวโอหังอวดดี ทัว่ ทั้งกายก็กาํ จายความยะโสเย็นเยียบ
เซียวอวี้ชิงนิ่วหน้าเล็กน้อย สายตาเย็นชากวาดไปยังบุรุษอาภรณ์ดาํ ผู ้
ไร้ความรู ้สึก แล้วบางสิ่ งที่คลับคล้ายคลับคลากับความอิจฉาริ ษยาก็
ก่อตัวขึ้นในหัวใจ
ชายผูน้ ้ ีเป็ นสวะชัดเจนทว่าก็มีสตรี นางหนึ่งยินยอมพร้อมใจบันดาล
โทสะเพือ่ เขา! มิหนําซํ้านางผูน้ ้ ี ยังไม่เกรงกลัวที่จะทําให้ทวั่ ทั้งซือฟั่ง
ต้องแปดเปื้ อนไปด้วยโลหิ ต!
แล้วเขาเล่า...
ไม่มีใครหรอกทําถึงเพียงนั้นเพื่อเขา
กระทัง่ ท่านพ่อเองก็ไม่...
หากว่าเขามิได้มีพรสวรรค์โดดเด่นอันใดสถานะของตนในสกุล
เซียวก็คงไม่ต่างจากอวิน๋ เซียวสักเท่าไร! สกุลยิง่ ใหญ่เช่นนี้ยอ่ มไม่
ยอมเสี ยผลประโยชน์เพื่อเขา
ท่ามกลางโถงภัตตาคาร ความเงียบงันหวนคืนกลับในทันใด หาได้มี
ใครกล้าสู ดหายใจเข้าลึกไม่ ต่างคนต่างก็ลอบมองเด็กสาวทรงโฉม
ไร้เทียมทานผูท้ รงเสน่ห์อยูใ่ นชุดอาภรณ์ขาว
“คราวนี้กต็ าเจ้าแล้ว” มุมปากอวิน๋ ลัว่ เฟิ งยกยิม้ จางพลางนางก็หนั มา
หาหลิงเหยาผูย้ นื อยูเ่ บื้องหน้า “ตลอดหลายปี ที่ผา่ นมานี้พวกเจ้าสบ
ประมาทอวิน๋ เซี ยวไว้เช่นไรบ้าง”
“ไม่!” หลิงเหยาเห็นท่าทีอวิน๋ ลัว่ เฟิ งก็คงจะหวาดหวัน่ ขึ้นมาอีกครา
ความหวาดกลัวในดวงตายิง่ เข้มข้น มือนางเกาะไหล่เซียวอวี้ชิงแน่น
“พี่อวี้ชิง ช่วยข้าด้วย!”
คิ้วเซียวอวี้ชิงยิง่ ขมวดแน่นพลางยกมือปัดมือหลิงเหยาออกแผ่วเบา
จากนั้นเปล่งวาจาเย็นชาไร้เมตตาว่า “ข้าบอกแล้วว่าอย่าก่อเรื่ อง
คราวนี้กห็ าทางแก้ปัญหาที่ตนก่อขึ้นเองเถิด”
นํ้าเสี ยงไร้หวั ใจของชายหนุ่มทําให้หวั ใจหลิงเหยาเองก็เย็นเยียบไป
ถึงขั้วเช่นเดียวกัน ดุจดัง่ กระแส ความเย็นได้สูบฉีดขึ้นจากฝ่ าเท้าเข้า
สู่ หวั ใจ เย็นเสี ยจนอากาศที่สูดเข้าไปก็ยงั เย็นยะเยือก
พลัก่ !
อวิน๋ ลัว่ เฟิ งเตะหลิงเหยาปลิวกระเด็นไป จากนั้นก่อนนางร่ วงหล่น
ลงสู่ พ้นื อวิน๋ ลัว่ เฟิ งก็พงุ่ ทะยานไปอย่างรวดเร็ วปรากฏขึ้นต่อหน้า
หลิงเหยาไวว่องแล้วหวดกลางเท้าเตะซํ้าเข้าที่เอวหลิงเหยาเหมือน
ลูกฟุตบอล อีกครา ส่ งให้ร่างเด็กสาวปลิวทะยานไปในอากาศอย่าง
หาทางลงไม่เจอ
เมื่อระลึกได้ถึงการหมิ่นเกียรติที่อวิน๋ เซียวต้องประสบมาตลอด
หลายปี นี้ ใจอวิน๋ ลัว่ เฟิ งก็ถูกแผดเผา ไปด้วยเพลิงแค้น และบัดนี้นาง
ก็มาลงเอากับหลิงเหยา
ความผิดหลิงเหยาเองนัน่ ละ ที่บงั เอิญมาปะนางเข้าอีกครา!
หลังลูกเตะสุ ดท้ายเข้าเป้าแล้วกายหลิงเหยาก็ร่วงหล่นลงสู่ พ้นื ชวน
สังเวช อวิน๋ ลัว่ เฟิ งเหยียบยํา่ กายนางจากนั้นกล่าวด้วยวจีโอหังว่า
“หลิงเหยา เจ้าลืมไปแล้วรึ วา่ ข้าให้ยาอะไรเจ้าไป”
ตอนที่ 381 อวิน๋ ลัว่ เฟิ งคลัง่ (2)
หลิงเหยาบัดนี้สภาพกระเซอะกระเซิงดูมิได้ กายขดงอด้วยความเจ็บ
รู ้สึกได้วา่ ตับไตไส้พงุ ฉีกขาด กระดูกซี่ โครงก็แหลกป่ น
หญิงผูน้ ้ ีบา้ ไปแล้ว!
หลิงเหยาขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน ความชิงชังในหัวใจยิง่ พุง่ พล่าน หากมี
โอกาสนางจะไม่ปล่อยหญิงผูน้ ้ ีลอยนวลแน่นอน!
แน่นอน ก่อนอื่นนางต้องรู ้ให้ได้เสี ยก่อนว่ายาดําที่หญิงผูน้ ้ ีบงั คับให้
ตนกลืนลงไปนั้นคืออะไรกันแน่
“เจ้าอยากรู ้ใช่ไหมเล่าว่ายานี้คืออะไร” อวิน๋ ลัว่ เฟิ งเผยยิม้ มองตํ่าไป
ยังดวงหน้าซีดขาวของหลิงเหยา “ข้าเรี ยกมันว่า ‘ผงยากระดูกแหลก’!
อย่างไรก็ดี ยานี้มิได้ป่นกระดูกเจ้าจริ งหรอก เพียงแต่ทาํ ให้เจ้ารู ้สึก
เท่านั้น! ขอเพียงคิดเท่านั้นข้าก็ทาํ ให้เจ้ารู ้สึกได้ แต่ขา้ ไม่คิดเลยว่า
หลังกินยาเข้าไปแล้วเจ้ายังกล้าออกตามหาข้าอีก”
หลิงเหยากายสัน่ เทาแล้วเสมองไปทางอื่นอย่างมิยอมรับ
นางไม่เชื่อเรื่ องยากระดูกแหลกอะไรนี่ดอก! ได้ยนิ ยังมิเคยได้ยนิ !
ที่สาํ คัญ ขอเพียงคิดเท่านั้นก็ทาํ ให้นางรู ้สึกกระดูกแหลกได้อย่างนั้น
รึ เรื่ องลี้ลบั พรรค์น้ นั จะเป็ นไปได้อย่างไร นี่คืออีกหนึ่งเหตุผลที่หลิง
เหยากล้าออกมาหาเรื่ องอวิน๋ ลัว่ เฟิ ง
เพราะนางมิได้รู้สึกแปลกประหลาดแต่อย่างใดหลังจากแคว้นหลง
หยวนมา กระทัง่ ให้แพทย์ตรวจร่ างกายแล้วก็ไม่พบสิ่ งผิดปกติ นาง
จึงคิดว่าอวิน๋ ลัว่ เฟิ งเพียงแต่หลอกนางและยานัน่ ก็เป็ นยาสามัญ
ธรรมดาเท่านั้น
“ไม่เชื่ออย่างนั้นรึ ” รอยยิม้ อวิน๋ ลัว่ เฟิ งยิง่ เผยกว้าง “หากไม่เชื่อข้าให้
เจ้าลองหน่อยก็ได้”
ได้ยนิ ถ้อยคําเด็กสาวดังนั้น ดวงตาหลิงเหยาก็เผยแววเดียดฉันท์ ทว่า
ก่อนนางทันเปิ ดปากเหยียดหยันก็พลันรู ้สึกถึงความเจ็บปวดรวดร้าว
แล่นไปทัว่ ร่ างกาย
เป็ นความเจ็บประหนึ่งกระดูกถูกหิ นบดจนแหลก!
“อ๊าก!”
ความเจ็บปวดเหลือแสนส่ งผลให้หลิงเหยากรี ดร้องเสี ยงแหลม เจ็บ
เสี ยจนเหงื่อเย็นเฉียบผุดพราย ทัว่ ร่ าง กายสัน่ เทามิหยุดยั้ง ดวงตา
งามฉายความหวาดหวัน่ ถึงขั้วหัวใจกระจ่างชัด
ไม่มีใครรู ้วา่ เกิดอะไรขึ้น แม้เมื่อร่ างหลิงเหยาถูกอวิน๋ ลัว่ เฟิ งเตะไป
มาสําราญใจนางก็มิได้กรี ดร้องโหยหวนถึงเพียงนี้ ยามนี้เมื่ออวิน๋ ลัว่
เฟิ งมิได้แตะต้องนางแม้ปลายก้อยนางกลับกรี ดร้องราวกับจะเป็ นจะ
ตาย
“ฆ่าข้าทีเถอะ ฆ่าข้าเถิด! อ๊าก!!!”
ความเจ็บปวดเหลือคณานับเลวร้ายกว่าความตายนักจนหลิงเหยาเอง
ต้องเรี ยกร้องขอความตาย! ต่อให้นางตายก็คงดีกว่าทนทุกข์ทรมาน
อยูเ่ ช่นนี้
“คราวนี้เจ้าเชื่อแล้วใช่ไหมเล่า” อวิน๋ ลัว่ เฟิ งหัวเราะคิกคัก “ข้าบอก
แล้วว่ายานี้มีชื่อว่าผงยากระดูกแหลก แต่เจ้าไม่เชื่อข้า ข้าก็ตอ้ งให้เจ้า
ลอง! แล้วอย่าให้ขา้ ได้ยนิ เจ้าเปล่งคําว่า ‘สวะ’ ออกมาอีก! มิฉะนั้น
ข้าจะทําให้ชีวติ เจ้าต้องเจ็บปวดเสี ยยิง่ กว่าตกนรกทุกคืนวัน!”
ความเจ็บปวดรวดร้าวนั้นค่อย ๆ จางหายไปจากกายหลิงเยา แต่แม้
กระนั้นเองนางก็ยงั คงตัวสัน่ เบา ๆ ไม่หยุด เมื่อระลึกได้ถึงความ
ทรมานที่ได้ลิ้มรสอยูห่ มาด ๆ ขึ้นมาเมื่อใด ความหวาดหวัน่ ก็ฉายขึ้น
ในดวงตานาง อีกครา
อวิน๋ ลัว่ เฟิ งถอนเท้าที่เหยียบยํา่ หลิงเหยาอยูอ่ อกจากนั้นเยื้องย่างไป
ยืนอยูข่ า้ งอวิน๋ เซียว ยืดกาย เกียจคร้านแล้วกล่าวด้วยรอยยิม้ ว่า “อวิน๋
เซียว ข้าเหนื่อย...”
“กลับไปพักกันเถิด”
นอกเสี ยจากครั้งนั้นที่เขาส่ งสายตาเย็นยะเยือกไปให้หลิงเหยายามที่
นางสบประมาทเขาแล้ว ชายหนุ่มก็มิได้เหลียวแลนางอีกแม้เพียง
ครั้งเดียวประหนึ่งว่านางเป็ นอากาศธาตุ ใช่แล้ว ในโลกนี้เว้นอวิน๋ ลัว่
เฟิ งไว้ คนหนึ่ง ไม่วา่ สตรี ใดก็ไม่มีค่าพอให้เขาเสี ยเวลามอง...
ตอนที่ 382 เสี่ ยวไป๋ผู้ถูกทิง้
หลังหลินรั่วไป๋ ผูถ้ ูกท่าทีอวดเบ่งบารมีของอวิน๋ ลัว่ เฟิ งสะกดจิตฟื้ น
คืนสติได้อย่างยากลําบากแล้ว นางก็เพิ่งตระหนักได้วา่ ... นี่นางถูก
ทอดทิ้งอย่างนั้นรึ
เด็กน้อยกะพริ บตาปริ บ ๆ จากนั้นก็ได้แต่ยอมรับชะตากรรม
เพราะชายหนุ่มแท้ ๆ ท่านอาจารย์จึงได้ลืมเด็กผูม้ ีเลือดเนื้ออย่างนาง!
ที่ยงิ่ ไปกว่านั้น นับแต่บุรุษ ของท่านอาจารย์ปรากฏตัวขึ้นมา ท่าน
อาจารย์กม็ ีแต่เขาในสายตา ลืมแม้กระทัง่ ว่าตัวได้ทอดทิ้งลูกศิษย์
เอาไว้เบื้องหลัง
“ท่านอาจารย์ รอข้าด้วย อย่าทอดทิ้งข้า!”
หลินรั่วไป๋ ชําเลืองมองไปยังเศษซากอาหารเลิศรสที่อวิน๋ ลัว่ เฟิ งล้ม
เสี ยกระจุยกระจายไว้บนพื้น จากนั้นก็ทาํ ใจแข็ง โผออกไปจาก
ภัตตาคารเร็ วรี่ ทว่าด้วยความว่องไวเกินตัวนางจึงสะดุดธรณี ประตู
ล้มหน้าควํ่า
“หวา!” หลินรั่วไป๋ ตั้งท่าสะอึกสะอื้นแล้วครํ่าครวญเศร้าโศก “ท่าน
อาจารย์ ท่านมิได้ตระหนักหรื อว่า คนข้างกายท่านหายไป ท่านลืม
เด็กตัวโตอย่างข้าไปได้อย่างไร”
ใช่แล้ว ท่านอาจารย์ตอ้ งให้ความสําคัญกับคนรักเหนือลูกศิษย์
แน่นอน!
หลินรั่วไป๋ ลุกขึ้นจากพื้นแล้วปัดฝุ่ นออกจากกางเกง ปากน้อย ๆ ของ
นางกัดชายแขนเสื้ อแน่น ความแค้นเคืองในดวงตาทําให้นางดู
เหมือนลูกสุ นขั ถูกทิ้ง
...
ท่ามกลางถนนหนทางอวิน๋ ลัว่ เฟิ งย่างก้าวไปตามทางเดินเท้าด้วย
รอยยิม้ ผ่อนคลายบนริ มฝี ปาก ดวงตาสี ดาํ ของนางมองไปยังด้านข้าง
อันสมบูรณ์แบบของชายหนุ่มข้างกาย
“อวิน๋ เซียว ฉินหยวนบอกข้าแล้วเรื่ องของเจ้า”
อวิน๋ เซียวชะงักไปครู่ หนึ่งจากนั้นขมวดมุ่นคิ้วแน่น “เขาทําพลาด”
“เขาเพียงแต่เป็ นห่วงเจ้าเท่านั้น” อวิน๋ ลัว่ เฟิ งเลิกคิว้ ขึ้น “อีกประการ
หนึ่ง ไม่วา่ เจ้าจะต้องเผชิญหน้ากับสิ่ งใด ข้าหวังว่าเจ้าจะบอกข้า ข้า
จะยืนหยัดอยูเ่ คียงข้างเจ้า และเมื่อเรากลับไปก็อย่าลงโทษเขาด้วยเขา
เป็ น ผูใ้ ต้บญั ชาที่จงรักภักดียงิ่ นัก”
“ก็ได้” อวิน๋ เซียวพยักหน้า “ในเมื่อท่านพูดแทนเขา ข้าก็จะปล่อยเขา
ไป”
ได้ยนิ คําตอบรับจากอวิน๋ เซี ยวแล้วอวิน๋ ลัว่ เฟิ งจึงเบาใจลงจนได้ แต่
แล้วก็เหมือนฉุกคิดอะไรขึ้นมาได้ จึงนิ่วหน้าลงอีก “ข้าลืมอะไรไป
หรื อเปล่านี่”
อวิน๋ เซียวนิ่งไปครู่ หนึ่ง “ไม่น่าจะมีอะไร...”
“โอ” คิ้วขมวดมุ่นของอวิน๋ ลัว่ เฟิ งคลายลง จากนั้นนางก็กล่าวด้วย
ท่าทีเกียจคร้านว่า “ถ้าเช่นนั้นก็ไปพักผ่อนกันเถิด ข้าเหนื่อยแล้ว”
เสี่ ยวไป๋ ผูน้ ่าสงสาร ท่านอาจารย์ผใู ้ ห้คนรักอยูเ่ หนือลูกศิษย์ไม่เพียง
ทอดทิ้งนาง แต่ยงั มิได้ตระหนัก ถึงนางอีกด้วย เสี่ ยวไป๋ จึงได้แต่คลํา
ทางไปจวนสกุลเซียวจากผูท้ ี่เดินผ่านไปผ่านมาอย่างน่าเวทนา หัวใจ
นางบัดนี้เหมือนมีมา้ หญ้าโคลน*นับพันเหยียบยํา่ ไม่รู้จกั จบสิ้ น
...
“ท่านป้า ท่านต้องช่วยข้าล้างแค้น”
ภายในลานด้านหลังจวนสกุลเซียว หลิงเหยาทิ้งตัวลงอ้อมแขนหลิน
เยว่ดว้ ยใจสลาย มิอาจสะกดกลั้นนํ้าตาไว้มิให้ไหลพรากออกจาก
สองตา
“เกิดอะไรขึ้นอย่างนั้นรึ ” ความเดียดฉันท์สว่างวาบขึ้นในดวงตา
หลินเยว่ ทว่าเมื่อมองหลิงเหยาแล้วนางก็เร้นความชิงชังไว้
เปลี่ยนเป็ นความอ่อนโยนแทน “บอกป้ามาว่าใครรังแกเจ้า”
หลิงเหยาปาดนํ้าตาออกจากหางตา ดวงหน้าน้อยซี ดขาวปริ่ มไปด้วย
ความชัง “ข้าเจอหญิงผูห้ นึ่ง กลางถนนเดี๋ยวนี้เอง นางไม่เพียงแต่
ยัว่ ยวนพีอ่ วี้ชิง ยังทําร้ายข้าแล้วป้อนยาพิษข้าอีกด้วย นางต้องการ
ควบคุมข้าเพื่อที่ขา้ จะได้มอบพี่อวี้ชิงให้แก่นาง”
มือขาวของหลินเยว่ฟาดลงบนโต๊ะแรงแล้วดวงตางามดัง่ อสรพิษ
ของนางก็ทะมึนลงทันควัน “หญิงใดกันหน้าด้านเช่นนี้ บังอาจหวัง
ได้ตวั อวี้ชิงของเราไปอย่างนั้นรึ ! สถานะอวี้ชิงสู งส่ งนัก หญิง
กักขฬะไร้หวั นอนปลายเท้าที่ใดกันกล้าหลงผิดคิดได้ใจเขา!”
ในหัวใจนางเซียวอวี้ชิงแสนดีที่สุด เป็ นความภาคภูมิในชีวติ นาง
นางไม่มีวนั ปล่อยให้ผหู ้ ญิงชั้นตํ่า คิดหลงผิดปรารถนาในตัวอวี้ชิง
เป็ นอันขาด!
------
[1] เป็ นคําสแลงภาษาจีน ม้าหญ้าโคลน หรื อ อัลปากา ในภาษาจีน
พ้องเสี ยงกับคําหยาบว่า แม่เ-ด
ตอนที่ 383 ข้ าไม่ ร้ ู จกั นาง
หลิงเหยาหลุบตาตํ่าลงเล็กน้อยพลางกําหมัดแน่น
“นางตามเจ้าสวะนัน่ มายังจวนสกุลเซียว บัดนี้กพ็ าํ นักอยูใ่ นลานสวน
ของเจ้าสวะนัน่ ข้าว่านางเกาะ เจ้าสวะนัน่ หวังเข้าสกุลเซี ยว จะได้
ใกล้ชิดกับพี่อวี้ชิงมากขึ้นเป็ นแน่”
ได้ยนิ ถ้อยคําหลิงเหยาดังนั้น สี หน้าหลินเยว่กย็ งิ่ ทะมึนทมิฬ นางผุด
ลุกยืนขึ้นทันใด แสงเย็นยะเยือกสว่างวาบขึ้นในดวงตา “ไป ไปดู
หน้านางกัน!”
หญิงผูน้ ้ ีใจกล้าหน้าทนคิดหวังคนที่ไม่สมควร นางจะไม่ทนกับเรื่ อง
พรรค์น้ ีเป็ นอันขาด
ท่ามกลางลานสวนด้านตะวันออกเงียบเชียบได้ยนิ เพียงเสี ยงนกน้อย
ร้องเจื้อยแจ้ว
อวิน๋ ลัว่ เฟิ งกอดอกพิงกายเกียจคร้านกับกรอบประตู มองดูหอ้ งเรี ยบ
ง่ายแต่โอ่อ่าเบื้องหน้านาง จากนั้นสายตาก็ค่อย ๆ เบนไปยังบุรุษเย็น
ชาผูย้ นื อยูข่ า้ งกาย
“อวิน๋ เซียว ข้าอยากรู ้วา่ ที่เจ้าอยูภ่ ายใต้การควบคุมของสกุลเซียวนั้น
หมายความว่าอย่างไร”
อวิน๋ เซียวนิ่งไปครู่ หนึ่ง ดวงตาสี ดาํ ลึกลํ้าดัง่ หุบนรก “ทุกคนในสกุล
เซียวเมื่อถือกําเนิดขึ้นมาแล้ว ต้องมอบเศษเสี้ ยวหนึ่งของจิตวิญญาณ
ไว้ให้แก่สกุล เศษเสี้ ยวจิตวิญญาณนี้ถูกปิ ดผนึกไว้ในจี้หยก หากจี้
หยกเสี ยหาย อย่างดีขา้ ก็กลายเป็ นไอ้โง่ อย่างเลวข้าก็ตาย!”
หากจิตวิญญาณเสี ยหายย่อมเยียวยาได้ยากเข็ญ ยิง่ บัดนี้เศษเสี้ ยวจิต
วิญญาณของอวิน๋ เซียวยังคงอยูใ่ นมือสกุลเซียวยิง่ แล้วใหญ่
หากพวกเขามีเพียงส่ วนหนึ่งของจิตวิญญาณก็ยงั พอทําเนา ทว่าจี้
หยกที่ใช้ผนึกจิตวิญญาณนี้ สร้างขึ้นมาจากวัสดุพิเศษจึงได้เป็ นเรื่ อง
ใหญ่ ใครก็ตามที่ได้ครอบครองจี้น้ ีกเ็ ปรี ยบเสมือนได้ชีวติ ของ
เจ้าของไว้ ในกํามือ
หากประสงค์ให้เขาตาย เขาย่อมอยูไ่ ม่เกินยามห้า! *
ด้วยเหตุน้ ีอวิน๋ เซียวจึงยังปล่อยสกุลเซียวไว้ตลอดหลายปี ที่ผา่ นมานี้
“เจ้ารู ้หรื อไม่วา่ จี้หยกนั้นอยูท่ ี่ใด” อวิน๋ ลัว่ เฟิ งเอ่ยถามพลางขมวดคิ้ว
ลงเล็กน้อย
อวิน๋ เซียวเม้มริ มฝี ปากบางเล็กน้อยเหลือบแลไปยังเด็กสาวผูห้ น้านิ่ว
คิ้วขมวดอยูข่ า้ งกาย “ข้ายังไม่รู้ ข้ากําลังตรวจสอบอยูว่ า่ จี้หยกนั้นถูก
เก็บซ่อนอยูท่ ี่ใด หลังได้จ้ ีหยกมาแล้วข้าจะไม่ปล่อยคนในสกุลเซี ยว
แม้แต่คนเดียว!”
โดยเฉพาะหญิงผูน้ ้ นั ที่ทิ้งเขาไว้ในไพรลับแล!
“อวิน๋ เซียว” อวิน๋ ลัว่ เฟิ งกุมมืออวิน๋ เซียวแผ่วเบาจากนั้นมองเขาด้วย
สายตาจริ งจัง “ข้าจะช่วยเจ้า”
หกเดือนที่ผา่ นมานี้อวิน๋ เซียวช่วยเหลือนางไว้มากเหลือเกิน คราวนี้
ถึงตานางช่วยเขาบ้างแล้ว...
ถ้อยคําเด็กสาวทําให้สายตาเย็นชาของชายหนุ่มค่อย ๆ อ่อนโยนลง
แต่พอเขาจะอ้าปากพูดเท่านั้น ก็บงั เกิดเสี ยงฝี เท้าเป็ นที่ได้ยนิ อยูด่ า้ น
นอกลานสวน ครั้นได้ยนิ เสี ยงฝี เท้าเหล่านั้นแล้วชายหนุ่มก็ขมวดคิว้
อีกครา สี หน้ากลับเย็นชาเช่นดังเดิม
อึดใจต่อมาหลินเยว่กป็ รากฏกายขึ้นท่ามกลางลานสวน ดวงหน้า
งดงามยัว่ เย้าฉาบไปด้วยชั้นนํ้าแข็งเย็นยะเยือก สายตาพิโรธจัดกวาด
ผ่านอวิน๋ เซียวไปจรดลงที่อวิน๋ ลัว่ เฟิ ง
“เจ้าน่ะหรื อหญิงผูห้ วังได้ใจลูกชายข้า” หลินเยว่พน่ ลมออกจมูกเย้ย
หยันจากนั้นเชิดคางขึ้นเล็กน้อยเปล่งวาจาด้วยท่าทีถือดียงิ่ นัก “เด็ก
น้อยเอ๋ ย เจ้าเองอายุยงั น้อยก็จริ งแต่กลับไร้ยางอายถึงเพียงนี้ ข้ารู ้วา่
เจ้า ก็ปรารถนาในอํานาจและทรัพย์สมบัติของสกุลเซียว อย่างนี้ไหม
เล่า ข้าจะให้เงินเจ้าหนึ่งล้านตําลึง แล้วเจ้าก็รีบ ๆ ไสหัวออกไปจาก
จวนสกุลเซียวนี้ซะ!”
อวิน๋ ลัว่ เฟิ งเลิกคิ้วขึ้นด้วยท่าทีร้ายกาจ จากนั้นหันไปมองชายหนุ่ม
ข้างกายพลางยกยิม้ “เจ้ามีมารดาอีกหนึ่งคนตั้งแต่เมื่อใด”
ดวงตาเย็นชาของชายหนุ่มกวาดผ่านหลินเยว่ไปก่อนหันกลับมาเพ่ง
พิศอวิน๋ ลัว่ เฟิ งด้วยดวงตามืดดําอีกครา “ข้าไม่รู้จกั นาง”
บทสนทนาของสองคนนี้ทาํ ให้หลินเยว่โกรธจนแทบคลัง่ ดวงตา
คล้ายอสรพิษยังคงจับจ้องอวิน๋ ลัว่ เฟิ งไม่กะพริ บพลางเปล่งวาจาเย็น
ยะเยือกว่า “เด็กน้อย อย่ามาทําเป็ นเฉไฉ เจ้าก็รู้วา่ ข้าหมายถึงเซียวอวี้
ชิงต่างหาก”
------
[1] มาจากสํานวน “หากยมบาลต้องการตัว ย่อมอยูไ่ ม่เกินยามห้า”
ยามห้าเทียบเท่าเวลาตี 3 ถึงตี 5
ตอนที่ 384 อวิน๋ เซียวคลัง่
อวิน๋ ลัว่ เฟิ งเหลือบแลหลินเยว่ “ข้าไม่รู้วา่ เจ้าเอาความมัน่ ใจมาจาก
ไหนจึงได้คิดว่าข้าจะสนใจ เซียวอวี้ชิง”
“โฮะ ๆ !” หลินเยว่สะกดกลั้นเพลิงพิโรธไว้ในใจ แล้วรอยยิม้ เย้ย
หยันก็ปรากฏขึ้นบนดวงหน้าหยาดย้อย “ข้าเห็นคุณหนูอย่างเจ้ามา
เยอะนัก ข้าไม่เชื่อหรอกว่าอย่างเจ้าจะหลงรักสวะ เช่นนั้นแล้วเหตุที่
เจ้าเข้าหา สกุลเซียวของข้าย่อมชัดเจน! ข้าจะให้โอกาสเจ้า เอาเงิน
หนึ่งล้านตําลึงแล้วไสหัวไป ไม่อย่างนั้นก็อย่าหาว่าข้า ไม่เตือน!”
อวิน๋ ลัว่ เฟิ งหรี่ ตาลงเล็กน้อย ดวงตาร้ายกาจเรื องแสงอันตราย “หนึ่ง
ล้านตําลึงอย่างนั้นรึ เจ้าว่าไม่นอ้ ยเกินไปหน่อยหรื อ หากข้าจะใช้เงิน
สิ บล้านตําลึงซื้อชีวติ เจ้า เจ้าว่าอย่างไร”
ข้าจะใช้เงินสิ บล้านตําลึงซื้อชีวติ เจ้า เจ้าว่าอย่างไรอย่างนั้นรึ นํ้าเสี ยง
เด็กสาวก๋ ากัน่ อวดดีนกั เผยชัดถึงความโอหังของนาง
สี หน้าหลินเยว่เปลี่ยนจากหน้ามือเป็ นหลังมือทันใด ดวงตาทะมึน
ส่ องประกายไฟแค้นพลางนางก็พน่ ลมออกจมูก “ข้าเห็นนางเด็ก
น้อยหลายคนนักอยากจะขึ้นเตียงลูกชายข้า แต่เจ้าน่ะหน้าด้านที่สุด
ข้าจะบอกอะไรเจ้าไว้อย่าง อย่าได้คิดฝันกลางวัน! ลูกชายข้าไม่มี
ทางชายตาแลหญิงโอหังกักขฬะอย่างเจ้าเด็ดขาด!”
ตูม!
ครั้นสิ้ นคํานางก็บงั เกิดพลังมหาศาลพุง่ เข้าใส่ อกนางหนักหน่วง
ทันใดจนร่ างปลิวกระเด็นไปด้านหลัง
พลัก่ !
นางกระแทกเข้ากับมุมอย่างแรง ดวงตาหรี่ ลงเผยแววอาฆาต “ใคร
ทําข้า”
อวิน๋ เซียวอย่างนั้นรึ หรื อนางเด็กนี่
ไม่!
เป็ นไปไม่ได้! อวิน๋ เซียวเป็ นเพียงสวะ ส่ วนนางเด็กนี่กย็ งั เยาว์นกั ไม่
มีทางมีพลังแข็งแกร่ งถึงปานนี้แน่นอน!
ที่หลินเยว่มิได้สงั เกตก็คือจังหวะที่กายนางลอยล่องไปในอากาศนั้น
ชายหนุ่มผูเ้ ดิมนิ่งเงียบ ไร้ความรู ้สึกค่อย ๆ ถอนฝ่ ามือออกประหนึ่ง
ว่าไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น
พลัก่ !
พลัก่ พลัก่ พลัก่ !
หลินเยว่ยงั ไม่ทนั หายใจกระแสอากาศก็พงุ่ พล่านอยูใ่ นกายนาง
ประหนึ่งว่าจะฉีกร่ างนางระเบิดออก เจ็บปวดเหลือแสนจนต้องกรี ด
ร้องโหยหวน
เห็นสภาพดูมิได้ของหลินเยว่แล้วอวิน๋ ลัว่ เฟิ งก็ชาํ เลืองมองบุรุษข้าง
กาย ในที่สุดเขาก็อดรนทนไม่ไหว ต้องลงไม้ลงมือกับนางจนได้!
อย่างไรก็ดี เด็กสาวก็เข้าใจอยูห่ รอกถึงความรู ้สึกในหัวใจชายหนุ่ม
ต่อให้ผคู ้ น สบประมาทเขาเพียงไรเขาก็ยงั นิ่งเฉยอยูไ่ ด้ แต่หากมีคน
มาหลู่เกียรตินางเขาทนไม่ได้!
หากหลินเยว่มิได้สบประมาทนาง อวิน๋ เซี ยวก็คงยังไม่บุ่มบ่ามออก
หน้าในเวลาเช่นนี้...
“ข้านี่ละ” อวิน๋ ลัว่ เฟิ งกุมมืออวิน๋ เซี ยวแน่น ดวงตายโสเหลือบแล
หลินเยว่ “เจ้าจะทําไม”
นางจะไม่ปล่อยให้ใครล่วงรู ้ถึงพลังของอวิน๋ เซียวเด็ดขาด มิฉะนั้น
เขาต้องตกอยูใ่ นอันตรายเป็ นแน่ เช่นนี้เองนางจึงยืดอกรับคํา
กล่าวหา เพราะแม้อวิน๋ เซี ยวไม่ทาํ ร้ายหญิงผูน้ ้ ีตอนนี้ นางก็จะทํา!
“ใครก็ได้ มานี่ที!”
หลินเยว่ลุกยืนขึ้นด้วยสี หน้าซีดขาว ท่าทีอาฆาตมาดร้ายยิง่ นัก
ครึ่ ก ครึ่ ก ครึ่ ก!
องครักษ์นบั ไม่ถว้ นรุ ดรี่ เข้ามาผ่านประตู ชัว่ อึดใจทัว่ ทั้งลานสวนก็
ถูกล้อม อาวุธในมือเหล่าองครักษ์ต่างก็ช้ ีตรงไปยังอวิน๋ ลัว่ เฟิ งและ
อวิน๋ เซี ยวซึ่งบัดนี้ถูกปิ ดล้อมอยูก่ ลางวง
ดวงตาหลินเยว่ทะมึนลงพลางออกคําสัง่ เสี ยงเย็น “จับนางผูน้ ้ ีมาให้
ข้า!”
อวิน๋ เซียวขมวดคิ้วแน่นดึงอวิน๋ ลัว่ เฟิ งมาอยูห่ ลังตน ดวงตาเย็นยะ
เยือกมองไปยังดวงหน้าทะมึน ของหลินเยว่ อาภรณ์ยาวสี ดาํ ปลิว
แผ่วอยูใ่ นสายลมอ่อนพลางรังสี อาํ มหิ ตเจือจางก็แผ่ซ่านออก
“เฮอะ” เห็นอวิน๋ เซี ยวปกป้องอวิน๋ ลัว่ เฟิ งถึงเพียงนั้น หลินเยว่กเ็ ปล่ง
เสี ยงทักด้วยแปลกใจ “ไม่คิดเลยว่าสวะอย่างเจ้าก็ปกป้องผูห้ ญิงกับ
เขาด้วย! คิก ๆ ข้าคงต้องมองเจ้าใหม่เสี ยแล้ว น่าเสี ยดายอยูห่ รอก
อย่างเจ้า จะไปปกป้องนางได้อย่างไร”
ตอนที่ 385 เชิญอัดนางได้ ตามใจ
ดวงหน้านางอาบด้วยความรังเกียจเดียดฉันท์ เห็นได้ชดั ว่านางมิได้
มองดูอวิน๋ เซียวผูย้ นื ขวางอวิน๋ ลัว่ เฟิ งอยูอ่ ย่างจริ งจัง
ดวงตาอวิน๋ เซียวเย็นยะเยือกลง แล้วพลังที่ปล่อยออกมาก็รุนแรงดุจ
ดัง่ กระแสคลื่นปั่นป่ วน อันตราย เกินต้านทาน
“อวิน๋ เซียว ข้าบอกว่าอะไรลืมไปแล้วอย่างนั้นรึ ” อวิน๋ ลัว่ เฟิ งตบบ่า
อวิน๋ เซียวแผ่ว “ข้าบอกแล้วไงว่าคนพวกนี้ขา้ จัดการเอง”
ได้ยนิ คํานางอวิน๋ เซียวก็ผงกศีรษะแล้วค่อย ๆ ถอนพลังกลับคืน หัน
ไปมองเด็กสาวรู ปงามเบื้องหลังแล้วครุ่ นคิดอยูค่ รู่ หนึ่งก่อนกล่าวว่า
“เชิญอัดนางได้ตามใจ”
ไม่วา่ จะเกิดอะไรขึ้นเขาก็จะยืนอยูเ่ คียงข้างนาง
“เจ้าเคยเห็นข้าออมมือกับศัตรู ดว้ ยรึ ” อวิน๋ ลัว่ เฟิ งหรี่ เนตรลงเล็กน้อย
ย่างตรงเข้าไปหาหลินเยว่ ด้วยรอยยิม้ ร้าย
สี หน้าหลินเยว่เปลี่ยนจากนั้นตะเบ็งเสี ยงสัง่ ว่า “หยุดนางเสี ย!”
“ขอรับนายหญิง!”
ได้ยนิ บัญชาหลินเยว่ดงั นั้นเหล่าองครักษ์กพ็ งุ่ ตรงเข้าใส่ อวิน๋ ลัว่ เฟิ ง
เด็กสาวเผยรอยยิม้ สะกดใจ แล้วเพ่งพิศไปยังเหล่าองครักษ์ที่กาํ ลังรุ ด
รี่ เข้ามาด้วยสายตาสงบนิ่ง อาภรณ์ขาวปลิวสไวอยูใ่ นสายลมอ่อน ครั้น
นางค่อย ๆ ปล่อยรังสี ทรงพลังออกมากระแสลมรอบกายก็ค่อย ๆ
เพิม่ กําลังขึ้นเรื่ อย ๆ
ตูม!
พลังฌานของเด็กสาวระเบิดออกดัง่ ลูกระเบิดพุง่ เข้าใส่ เหล่าองครักษ์
พวกเขายังมิทนั ถึงตัวอวิน๋ ลัว่ เฟิ งก็ถูกพลังมหาศาลนั้นอัดกระเด็น
เสี ยแล้ว กายต่างปลิวว่อนไปในอากาศ อาวุธก็ร่วงหล่นจากมือลงพื้น
สิ้ น
สายตาอวิน๋ ลัว่ เฟิ งค่อย ๆ เบนมายังหลินเยว่ รอยยิม้ ร้ายกาจเผยให้
เห็นความกระหายเลือดเย็นยะเยือก ใครเห็นเป็ นต้องตัวสัน่ ด้วยความ
หวาดหวัน่
“คราวนี้ก.็ .. ตาเจ้าแล้ว”
“ผูฝ้ ึ กฌานขั้นพิภพอย่างนั้นรึ ” สี หน้าหลินเยว่เปลี่ยน “ระดับกลาง
ด้วยอย่างนั้นรึ ”
บัดนี้นางรู ้สึกถึงพลังที่แท้จริ งของอวิน๋ ลัว่ เฟิ งชัดเจน แล้วดวงหน้า
เจ้าสําราญก็มืดทะมึนลง แม้นางจะมีวชิ าความสามารถแต่กเ็ ป็ นเพียง
ผูฝ้ ึ กฌานขั้นพิภพระดับตํ่า เด็กสาวผูน้ ้ ีแข็งแกร่ งกว่านางอย่าง
แน่นอน เช่นนั้นย่อมเป็ นผูฝ้ ึ กฌานขั้นพิภพระดับกลาง! พลังต่างกัน
เพียงหนึ่งขั้นหมายถึงความห่างชั้นเท่าฟ้ากับดิน!
หลินเยว่ขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน “เจ้ากล้าดีอย่างไรถึงมาก่อเรื่ องที่สกุล
เซียว! คิดว่าเป็ นผูฝ้ ึ กฌานขั้นพิภพระดับกลางแล้วจะทําอะไรก็ได้
อย่างนั้นรึ น่าเสี ยดายที่บิดาสามีขา้ เป็ นผูฝ้ ึ กฌานขั้นนภา เจ้าไม่มีทาง
รับมือท่านได้แม้แต่นอ้ ย!”
“หัวหน้าสกุลเซียวแข็งแกร่ งปานใดเขาก็ยงั มาไม่ถึง และข้าจะ
สังหารเจ้าก่อนเขามานี่ละ!”
จวนสกุลเซียวกว้างขวางทีเดียวซํ้ายังแบ่งออกเป็ นสี่ ส่วน กว่าเซี ยว
หลินจะมาถึงก็ตอ้ งใช้เวลาอยูบ่ า้ ง!
ครั้นเห็นรอยยิม้ ร้ายกาจบนดวงหน้าเด็กสาวแล้วหลินเยว่กก็ ระถด
ถอยหลังไปสองสามก้าวด้วย ความหวาดหวัน่ จนหลังติดกําแพง
ดวงหน้ายิง่ ถอดสี ซีดลง ขณะคิดหาทางหนีทีไล่อยูน่ ้ นั ก็ได้ยนิ เสี ยง
รื่ นหูดงั มาจากด้านนอก อวิน๋ ลัว่ เฟิ งเมื่อได้ยนิ เสี ยงดังกล่าวแล้วก็หรี่
ดวงตาลงเล็กน้อย
“พี่อวี้ชิง ข้าบอกแล้วว่านางผูห้ ญิงคนนั้นกําลังรังแกท่านป้าอยู่ แต่พี่
ก็ไม่สนใจ หากพวกเรามาช้ากว่านี้อีกเพียงนิดท่านป้าคงถูกนางฆ่า
ไปแล้ว”
ได้ยนิ เสี ยงคุน้ หูน้ นั แล้วอวิน๋ ลัว่ เฟิ งก็ยกมุมปากขึ้นยิม้ หยัน หลิงเหยา
เอ๋ ย... เจ้าไม่กลัวตายบ้างหรื อ กลืนกินผงยากระดูกแหลกไปแล้วยัง
กล้ามายัว่ ยุนางอีกอย่างนั้นรึ เห็นทีเซี ยวอวี้ชิงจะสําคัญกับนางมาก
ทีเดียว...
ชายหนุ่มในชุดอาภรณ์น้ าํ เงินรุ ดรี่ เข้ามาจากด้านนอกหยุดลงเบื้อง
หน้าหลินเยว่ก่อนโอบร่ างยับเยิน ของนางอย่างแผ่วเบา
ตอนที 386 เขาคือบุรุษเบืองหลังนาง (1)
หลิงเหยาผูต้ ิดตามชายหนุ่มเข้ามาในลานสวนมิกล้ามอ
งอวินลัวเฟิ ง นางรีบก้าวไปข้างหลินเยว่พลางขบเขียว
เคียวฟั นแน่น ดวงหน้างามยังคงถอดสีซีด แม้นางจะ
กลืนกิน ‘ผงยากระดูกแหลก’ เข้าไป นางก็จะยอมทน
ทุกข์ทรมานอีกคราหากมันจะทําให้อวีชิงเลิกคลังไคล้อ
วินลัวเฟิ งได้!
เท่าทีนางรูจ้ กั เซียวอวีชิงมาเขาจะไม่ปล่อยให้ใครมาทํา
ร้ายมารดาตนเด็ดขาด หน้าหลิงเหยาเปล่งประกายขึน
ด้วยรอยยิมหยัน ดวงตาก็สกุ สว่าง แลดูพงึ ใจยิงนัก
ประหนึงว่าได้เห็นเซียวอวีชิงปฏิบตั ิกบั อวินลัวเฟิ งด้วย
ความเกลียดชังแล้ว
1
ทว่าโชคร้ายทีเหตุการณ์เป็ นไปในทางตรงกันข้าม เซียว
อวีชิงประคองหลินเยว่ไว้จากนันเบนดวงตากระจ่างไป
ยังอวินลัวเฟิ ง “ข้าบอกเจ้าแล้วว่าท่านแม่ไม่ใช่คนอย่าง
ทีเจ้าพูดไว้ นางมิได้ขโมยสามีใครมาทังนัน ชายผูน้ นั
เป็ นของนางมาตังแต่ตน้ ! ข้าจะพิสจู น์ให้เจ้าเห็น! แต่
ก่อนหน้านันข้าหวังว่าเจ้าจะไม่ทาํ ร้ายท่านแม่ของข้า
อีก”
“ทําร้ายนางรึ เจ้าเห็นข้าทําร้ายนางตอนไหนเล่า”
อวินลัวเฟิ งยิมเยาะเอ่ยถาม
เซียวอวีชิงมิได้เอ่ยใดๆ ทังสิน มองไปยังอวินลัวเฟิ งใน

สภาพครบสามสิบสอง จากนันมอง หลิงเหยาผูม้ ีเลือด
2
ไหลกบปาก สถานการณ์กระจ่างชัดเจน
“แล้วก็...” อวินลัวเฟิ งนิงไปครูห่ นึง “ต่อให้ขา้ ทําร้ายนาง

จริงแล้วจะทําไมเล่า นางเกือบจะฆ่าอวินเซียวตอนทีนาง
ทิงเขาไว้ในไพรลับแล เพียงเท่านีนางก็สมควรตายเป็ น
ร้อยครังเพือชดใช้บาปของตนแล้ว!”
“ท่านแม่ขา้ มิได้ทาํ เรืองพรรค์นน”

ั เซียวอวีชิงนิวหน้าจาก
นันเหลือบแลไปยังอวินเซียวด้วยสายตา เย็นชา “ข้าหวัง
ว่าเจ้าจะไม่โดนรูปโฉมหลอกเอา จงมีเหตุผล อย่าด่วน
ตัดสินก่อนรูค้ วามจริง!”
เขาจะค้นหาความจริงให้ได้วา่ เกิดอะไรขึนกันแน่ และ
3
พิสจู น์ความบริสทุ ธิของมารดาตน!
“ความจริงอย่างนันรึ” อวินลัวเฟิ งยกมุมปากขึนยิมเยาะ

“ทีข้าพูดนันละคือความจริง!”
ช่างโอหังอวดบารมียงนั
ิ ก! ทีนางพูดไปนันละคือความ
จริง! แล้วยังจะต้องการความจริงอันใดอีกเล่า
ดวงหน้าเซียวอวีชิงทะมึนลง คิวขมวดมุน่ แน่น “ข้าไม่

อยากทุม่ เถียงกับเจ้าตอนนี แต่เมือรูค้ วามจริงเมือใดข้า
จะมาพิสจู น์ให้เจ้าเห็น ข้าเพียงแต่ไม่อยากให้เจ้าถูกใคร
บางคนหลอกใช้! ข้าจะขอรับตัวท่านแม่ ไปก่อน เรืองที
เจ้าทําวันนีข้าจะไม่เอาความ”
4
กล่าวจบ เซียวอวีชิงก็ประคองหลินเยว่ หมุนกายเตรียม
ตัวจากไปทว่านําเสียงร้ายกาจข่มขวัญก็ดงั ขึน จากทาง
ด้านหลัง หยุดเท้าเขาไว้ทนั ที
“เจ้าไปได้ แต่นางต้องอยู!่ ”
อวินลัวเฟิ งมองตําลงไปยังชายหนุ่มด้วยท่าทียะโสถือดี
ยิงประหนึงยืนอยูบ่ นจุดสูงสุดของโลก มองลงไปยังฝูง
ชนคนสามัญ ความชิงชังในตัวหลินเยว่ได้สลักลึกลงไป
ในใจนางเสียแล้ว! บัดนีเมือได้ทีลา้ งแค้นให้แก่อวินเซียว
แล้ว นางจะปล่อยโอกาสนีหลุดมือไปได้อย่างไร
5
“ข้ารูว้ า่ เจ้ามีเบืองหลังไม่ธรรมดา” เซียวอวีชิงหมุน
กายกลับมาชําเลืองมองอวินลัวเฟิ ง “แต่ทีนีคือ สกุล
เซียว เจ้าเป็ นเพียงผูฝ้ ึ กฌานขันพิภพ หากเจ้ากวนใจ
ท่านปู่ ขา้ ข้าก็ช่วยอะไรไม่ได้”
“พีอวีชิง” หลิงเหยาบิดริมฝี ปากตน “หญิงผูน้ ีมีอะไร

วิเศษวิโสนักหนา นางก็เป็ นเพียงลูกหลานขุนนางแห่ง
แคว้นหลงหยวน มิเห็นจําเป็ นต้องไปหวาดกลัวคนเช่น
นี”
เซียวอวีชิงมิได้ตอบรับอันใดประหนึงไม่ได้ยินคําหลิง
เหยา ดวงตากระจ่างเย็นเยียบเพ่งพิศ อวินลัวเฟิ ง
6
“นางต้องอยู่ ไม่อย่างนันพวกเจ้าก็อยูด่ ว้ ยกันทังคู!่ ”
อวินลัวเฟิ งกล่าวพลางเลิกคิวขึนเล็กน้อย
ขณะเซียวอวีชิงจะเกลียกล่อมอวินลัวเฟิ งต่อนันก็บงั เกิด

แรงกดดันพุง่ เข้าใส่เขาจากทีใดก็ไม่อาจ ทราบได้ แรงนัน
ดุจดังก้อนหินใหญ่กดทับกายให้มิอาจขยับขเยือนไป
ไหน

7
ครันเห็นเซียวอวีชิงจู่ๆ ก็หน้าซีดลงไปดังนัน สีหน้าหลิง
เหยาก็เปลียนพลางเอ่ยถามด้วยท่าที หวาดหวาดหวัน
ว่า “พีอวีชิงเป็ นอะไรไป”
เซียวอวีชิงเม้มริมฝี ปากบางแผ่วเบา ดวงตาลึกลํายาก

หยังถึงยิง เขารีบค้นหาต้นกําเนิดแห่งแรงกดดันบนร่าง
กายด้วยสติของตนทว่าหาเท่าไรก็หาไม่พบ!
ใช่แล้ว ด้วยลําพังพลังของเซียวอวีชิงย่อมไม่รูว้ า่ แหล่ง

กําเนิดแรงกดดันนันคืออวินเซียว ในเมือ อวินลัวเฟิ งกล่า
วว่าจะจัดการกับคนเหล่านีเองแล้ว เขาก็จะไม่ออกโรง!
ทว่าก็มิได้หมายความว่าเขาจะปล่อยให้อวินลัวเฟิ งต่อสู้
อยูเ่ พียงลําพัง! แม้ไม่อาจออกหน้าช่วยได้ก็ยงั แอบยืน
8
มือช่วยอย่างลับๆ ได้ เขายินยอมพร้อมเป็ นบุรุษเบือง
หลังนาง!
“เจ้าชอบสังสอนข้านักใช่ไหม”
อวินลัวเฟิ งขยับกายเล็กน้อย ไม่นานก็มาปรากฏตัวอยู่

เบืองหน้าหลินเยว่ นางเพ่งพิศหญิงสาว รอยยิมร้าย
แขวนอยูบ่ นดวงหน้า ดวงตาทะมึนเรืองแสงอ่อนจาง
“เจ้าว่ากล่าวอวินเซียวกับมารดาของเขาแบบเดียวกัน
หรือไม่”
“ชิงเอ๋อร์!”
9
หลินเยว่หน้าเปลียน พยายามซ่อนตัวหลังเซียวอวีชิง
ทว่าเซียวอวีชิงกลับขยับกายมิได้ รูส้ กึ เหมือนถูกภูผา

ใหญ่บดขยี นําหนักมหาศาลกดอยูท่ ีหลัง
“ท่านแม่ หนีไป! ไม่ตอ้ งห่วงข้า หนีไป!” เซียวอวีชิง

ตะเบ็งเสียงสุดตัว เหงือเย็นเฉียบแตกพลัก ดวงหน้าหล่อ
เหลาถอดสีซีดขาว ครันได้ยินคําเซียวอวีชิงแล้วหลินเย
ว่ก็หมุนกายวิงออกไปจากลานสวนทันทีโดยมิลงั เล นาง
คิดแต่เพียงรักษาตัวรอดเท่านัน ส่วนชีวิตลูกชายถูกลืม
เสียสิน เมือเห็นมารดาเป็ นเช่นนันแล้วอวินเซียว ก็รูส้ กึ
เจ็บแปลบอยูใ่ นอกเล็กน้อย มิอาจเข้าใจได้วา่ เพราะเหตุ
ใดด้วยตัวเป็ นคนบอกให้นางหนีไปเองแท้ๆ
10
พลัก!
ขณะเซียวอวีชิงเริมซึมเศร้าอยูน่ นเอง
ั ร่างสีขาวก็พงุ่
ทะยานออกไปนอกลานสวน จากนันหลินเยว่ก็ถกู เตะ
กลับเข้าไปด้านในลาน กลิงหลุนๆ มาเบืองหน้าเซียวอวี
ชิง
“เจ้าเห็นหรือไม่” อวินลัวเฟิ งมองดูเซียวอวีชิง “นีคือ

มารดาของเจ้าผูเ้ พิงวิงหนีตายไปหมาดๆ โดยไม่สนใจ
ไยดีชีวิตเจ้า เจ้าคิดว่าคนแบบนีจะมีจิตใจดีงามอย่างนัน
รึ”
11
เซียวอวีชิงเม้มริมฝี ปากแน่นมิได้ตอบรับว่าอย่างไร ใช่
แล้ว ท่านแม่บางคราวก็เห็นแก่ตวั อย่างเหลือเกิน อยูบ่ า้ ง
แต่เขาก็ยงั มิอาจทําใจเชือลงว่านางจะเห็นแก่ตวั ถึงขัน
ทําร้ายสายเลือดสกุลเซียว
“ชิงเอ๋อร์” หลินเยว่ตะเกียกตะกายลุกขึนยืนมองไปยัง
อวินลัวเฟิ งอย่างจะกินเลือดกินเนือ “อย่าไปฟั ง คํา
เพ้อเจ้อของนาง ข้าเพียงแต่จะออกไปเรียกท่านปู่ เจ้ามา
เท่านัน! ท่านปู่ เจ้ามาเมือไร นางก็จะตาย อย่างไม่เหลือ
ซากให้ฝัง!”
ได้ยินถ้อยคําหลินเยว่ดงั นัน เซียวอวีชิงก็หายเจ็บแค้นใจ

ในทีสุดแล้วตอบรับเสียงเบาว่า “ท่านแม่ ข้าเชือท่าน...”
12
ไม่วา่ นางพูดอะไรเขาก็จะเชือ!
อวินลัวเฟิ งยิมเยาะจากนันเยืองย่างไปยังหลินเยว่ มิได้

สนใจเซียวอวีชิงผูบ้ ดั นีเป็ นอัมพาต “ตอนนันเจ้าปฏิบตั ิ
กับอวินเซียวและมารดาของเขาอย่างไรบ้าง”
หลินเยว่เงียบไปจากนันกระถดถอยหลังต่อ “เจ้าหมาย
ความว่าอย่างไร ข้าไม่เคยทําอะไรสองแม่ลกู เสียหน่อย
อย่าป้ายสีขา้ ต่อหน้าลูกชาย!”
หากไร้พยานก็ไม่มีใครบังคับให้นางยอมรับสิงทีได้
กระทําลงไปได้!
13
อวินลัวเฟิ งเตะท้องหลินเยว่จนทรุดลงกับพืนแล้วเหยียบ
ยํากายนาง “แค่ตอบคําถามมา! ไม่ตอ้ งแก้ตวั ”
บัดนีหลิงเหยาหวาดกลัวเสียจนหลบฉากไปซ่อนอยูอ่ ีก
มุมหนึง หลังถูกทรมานมาได้สองสามครา นางก็มิกล้า
เอ่ยถ้อยคําใดอีก มิฉะนันอาจต้องเจอกับขุมนรกทีโหด
ร้ายยิงกว่า
14
ทันใดนันเองก็บงั เกิดเสียงตะเบ็งกร้าวลันมาจากด้าน
หลัง แรงเหวียงมหาศาลพุง่ เข้าใส่อวินลัวเฟิ ง ทว่าก่อน
แรงดังกล่าวจะทันถึงตัวเด็กสาวก็มีแรงทีแข็งแกร่งกว่า
เข้าขวาง บดขยีแรงนันกลางอากาศเสียสิน
อวินเซียวถอนแรงกลับ ดวงตาเย็นยะเยือกค่อยๆ เบนไป

ยังกลุม่ คนทีกําลังตรงออกมาจากลานสวน ขณะเดียว
กันอวินลัวเฟิ งก็ถอนเท้าทีเหยียบยําหลินเยว่ออก จาก
นันเหลือบแลไปยังกลุม่ คนทีเพิงมาถึง ด้วยสายตาเย็น
1
ชา ลูกตาทะมึนหดเกร็งเผยให้เห็นรังสีเย็นเยียบ
“เยว่เอ๋อร์!” เซียวเฉินมีทา่ ทีหวาดหวาดหวันรีบรุดมายัง

ข้างกายหลินเยว่แล้วเอ่ยถาม “เจ้าเป็ น อย่างไรบ้าง”
“แค่กๆ ” หลินเยว่ไอแล้วส่ายศีรษะอ่อนแรง “ข้าไม่เป็ น

อะไร”
“เจ้ากล้าดีอย่างไร!” หลังแน่ใจว่าหญิงผูเ้ ป็ นทีรักไม่เป็ น

อะไร เซียวเฉินก็หมุนกายกลับมาหาอวินลัวเฟิ งพลาง
ตะเบ็งเสียงแข็ง “กล้าดีอย่างไรมาทําร้ายคนสกุลเซียว!
ช่างอุกอาจนัก! เซียวเซียว นีคือหญิงทีเจ้า นํากลับมา
อย่างนันรึ” เมือกล่าวถึงประโยคสุดท้ายเขาก็หนั ไปหา
2
อวินเซียว
อวินเซียวนิวหน้าตอบรับ “ชือของข้าคืออวินเซียว”
ชายหนุ่มไม่พอใจทีเซียวเฉินเรียกตนอย่างเห็นได้ชดั เขา
มิได้เป็ นสมาชิกสกุลเซียวอีกต่อไป หากแต่เป็ นอวินเซียว
แห่งสกุลอวินต่างหาก
“เจ้าว่าอย่างไรนะ!” เซียวเฉินหน้าคลําจากนันตะเบ็ง
เสียงแข็งด้วยโทสะ “อกตัญ นู กั ! ลืมไปแล้วรึ ว่าใคร
เลียงดูเจ้ามา เจ้ากล้าดีเปลียนสกุลตัวได้อย่างไร! เจ้า
มันรอยด่างพร้อยของสกุลเซียว!”
3
ในสายตาเซียวเฉิน สกุลเซียวสามารถลบชืออวินเซียว
ออกจากวงศ์ตระกูลได้ แต่อวินเซียวไม่มีสทิ ธิเปลียนชือ
สกุลตน แม้ชืออวินเซียวจะไม่อยูใ่ นสาแหรกสกุลเซียวอีก
ต่อไป ก็หา้ มเขาไปเป็ นสมาชิกของสกุลอืน!
อวินเซียวมีสีหน้าเรียบเฉย ดวงตาเย็นเยียบไร้ความรูส้ กึ
“ข้าถูกขับไล่ออกจากสกุลเซียวตังแต่อายุเจ็ดปี ” นัยของ
คําชายหนุ่มคือเขาถูกขับไล่ออกจากสกุลเซียวตังแต่อายุ
เจ็ดปี ย่อมไม่นบั ว่าได้รบั การชุบเลียงมาโดยสกุลเซียว
“เจ้า...” เซียวเฉินโกรธขึงเสียจนพูดไม่ออก “เคราะห์ดีนกั

ทีเจ้ามิได้เป็ นคนสกุลเซียวอีกต่อไปแล้ว ไม่อย่างนันข้า
คงต้องอกแตกตายเป็ นแน่! หากเจ้าเป็ นเด็กดีเท่าอวีชิง
สักหน่อยข้าคงไม่ตอ้ งโมโหหนัก ถึงเพียงนี!”
4
เมือเห็นเซียวเฉินผูโ้ กรธเกรียวแล้วเซียวหลินก็หนั มาหา
อวินเซียว “เซียวเอ๋อร์เอ๋ย เรืองนีเจ้าผิดจริง แม้จะมิได้
เป็ นสมาชิกสกุลเซียวอีกต่อไปก็ใช่วา่ จู่ๆ จะเปลียนชือ
สกุลตนได้ตามใจ เพราะในตัวเจ้ายังคงมีสายเลือดของ
สกุลเซียวไหลเวียนอยู่ เอาล่ะ ถ้าหากเจ้าช่วยอวีชิงเปิ ด
แดนลับด้วยพลังโลหิตของเจ้า ข้าก็จะยกเว้นให้ อนุญาต
ให้เจ้ากลับเข้าสกุลเซียว ใช้ชือสกุลเซียวได้อีกครัง”
สําหรับสกุลเซียวแล้ว การทีทายาทเปลียนไปใช้ชือสกุล
อืนถือเป็ นเรืองน่าอับอาย แม้บคุ คลทีมีสายเลือดของ
สกุลเซียวผูน้ นจะไม่
ั มีคณ
ุ สมบัติพอใช้ชือสกุลเซียวก็
ตาม!
5
อวินลัวเฟิ งยืนนิงจดจ้องไปยังผูค้ นเบืองหน้าด้วยสายตา
เย็นชา นีหรือครอบครัวของอวินเซียว...
พวกเขาเรียกชายหนุ่มว่าสวะ ไม่อนุญาตให้เขาใช้ชือ
สกุลเซียว แต่ก็หา้ มไม่ให้เขาไปใช้ชือสกุลอืน ด้วยเช่น
กัน! ในสายตาของพวกเขาแล้วอวินเซียวไม่สมควรมีชือ
แซ่! บัดนันเองใจอวินลัวเฟิ งก็เจ็บปวดนัก นางรูส้ กึ โศก
เศร้าแทนอวินเซียว มิอาจจินตนาการได้เลยว่าเขาต้อง
ทนกับการถูกหลูเ่ กียรติและการถูกเมินเฉยมามากเท่าใด
ก่อนอายุเจ็ดปี ผูท้ ีรุมประณามหยามหมินเขาก็คือครอบ
ครัวของเขาเองแท้ๆ! อย่างนีเองเขาจึงได้นิงเฉยและเย็น
ชานัก...
“อวินเซียว!” อวินลัวเฟิ งกุมมืออวินเซียวแน่น ครันสัมผัส

6
ได้วา่ มือชายหนุ่มเย็นเพียงใดนางก็เอ่ยด้วยความจริงใจ
ว่า “เจ้ายังมีขา้ ยังมีสกุลอวิน!”
ไม่วา่ จะอย่างไรก็ตามนางก็จะไม่ทอดทิงเขา!
อวินเซียวยกมุมปากขึนเล็กน้อยเผยรอยยิมอ่อนจาง
รอยยิมของเขางดงามจับใจนัก ใครเห็นเป็ นต้อง ใจอ่อน
7
ยวบ ทว่าเขาจะสงวนรอยยิมนีไว้ให้แก่คนเพียงคน
เดียว...
“ข้ามีทา่ นอยูเ่ ท่านีก็เพียงพอ”
เขาสามารถเสียใครไปก็ได้ยกเว้นนาง! ตราบใดทีนางอยู่
เคียงข้างเขา เท่านันก็เพียงพอ!
“เซียวเอ๋อร์!” เซียวหลินหน้าหม่น “หากเจ้ายังดึงดันจะ

เข้าข้างแม่นางผูน้ ีอีกเจ้าก็มิใช่สมาชิกสกุลเซียวอีกต่อ
ไป”
อวินเซียวกุมมืออวินลัวเฟิ งแน่น แล้วรอยยิมเหนือริม

8
ฝี ปากก็จางหายไปเมือเขาหันไปหาเซียวหลิน เอ่ยด้วย
ดวงหน้าปราศจากความรูส้ กึ “สกุลเซียวต้องการพลัง
โลหิตของข้า”
ได้ยินดังนันเซียวหลินก็หน้านิว “เจ้าหมายความว่าอย่าง
ไร”
“ให้นางจัดการหญิงผูน้ นเสี
ั ย” ชายหนุ่มเอ่ยเ**◌้ยม
เกรียม
เซียวหลินรูว้ า่ อวินเซียวรักอวินลัวเฟิ ง ทว่าก็ไม่คิดเลยว่า

จะรักถึงเพียงนี นีชายหนุ่มกําลังข่มขู่ตน อยูห่ รอกหรือ
ดี! ดีมาก! เป็ นคนเดียวจริงๆ ทีกล้าดีข่มขู่เขา ดวงตา
9
เซียวหลินทะมึนลงจากนันเอ่ยถาม เสียงเย็น “เซียวเอ๋อร์
เจ้ารูต้ วั หรือเปล่าว่ากําลังทําอะไรอยู”่
“ข้ารู”้
ถ้อยคําชายหนุ่มเรียบง่ายเช่นทุกที และสําหรับเขาแล้ว
พูดกับคนเหล่านีอีกเพียงหนึงคําก็นบั ว่าเสียเวลา
“เจ้าข่มขู่ขา้ เพือผูห้ ญิงหนึงนางอย่างนันรึ ใช่ ตอนนีเจ้า

จะข่มขู่ขา้ ก็ยอ่ มได้ เพราะสกุลเซียวต้องการคนทีมีพลัง
โลหิตบริสทุ ธิและแข็งแกร่งเช่นเจ้า! แต่หากแดนลับถูก
เปิ ดออกเมือใดเจ้าก็หมดประโยชน์เมือนัน เช่นนันแล้ว
เจ้ายังคิดจะข่มขู่ขา้ เพือผูห้ ญิงอีกไหมเล่า”
10
เซียวหลินพยายามสะกดกลันโทสะไว้ในใจ แล้วก็
ตระหนักได้วา่ ตนไม่อาจอ่านใจหลานชายได้อีกต่อไป
อวินเซียวชําเลืองมองเด็กสาวรูปงามข้างกาย “ตราบใด
ทีนางมีความสุข”
เขากําลังบอกทุกคนว่าตราบใดทีอวินลัวเฟิ งมีความสุข
เขายินยอมพร้อมสนองนางทุกทาง
“ฮ่าๆ!” เซียวหลินแค่นหัวเราะ นําเสียงเปี ยมโทสะชัดเจน

“เซียวเฉินเอ๋ย ลูกชายเจ้าช่างยอดเยียมนัก! ยอดเยียม
ถึงขนาดว่าข่มขู่ปตู่ นเพือคนนอกทีเดียว!”
11
เซียวเฉินเยาะ “ท่านพ่อพูดผิดแล้ว ข้ามีลกู ชายเพียงคน
เดียวคืออวีชิง สวะเช่นเขาไม่มีคณ
ุ สมบัติพอเป็ นลูกชาย
ข้า ข้าจะไม่ยอมรับสวะเป็ นลูกเด็ดขาด!”
“ฮึม!” เซียวหลินสะบัดแขนเสือพลางกล่าวเสียงเย็น
“เซียวเอ๋อร์ เจ้าจงจําคําทีเจ้าพูดเอาไว้ เจ้าขู่ขา้ ไม่ได้เมือ
ไร ข้าไม่ยกโทษให้เจ้าโดยง่ายแน่ ไป!” กล่าวจบ เซียว
หลินก็หมุนกายเดินออกไปด้านนอก
“ท่านพ่อ!” เซียวเฉินรีบเดินตามหลัง “ท่านพ่อ ท่านจาก

ไปเฉยๆ เช่นนีแล้วเยว่เอ๋อร์เล่าจะว่าอย่างไร”
12
เซียวหลินนิงไปครูห่ นึงก่อนตอบรับว่า “เจ้าอยากให้อวี
ชิงเป็ นนายใหญ่สกุลเซียวหรืออยากได้ภรรยา เลือกมา
หนึงอย่าง” จากนันก็รบี เดินหนีไปไม่หนั กลับมาแลอีก
ฟ้าดินย่อมรูด้ ีวา่ บัดนีเซียวหลินคับข้องใจเพียงใด ทว่า

เขามิอาจทําอะไรได้เพราะยังต้องพึงพลังเจ้าสวะนันอยู!่
ครุน่ คิดอยูค่ รูห่ นึงเซียวเฉินก็ตดั สินใจได้แล้วรีบรุดจาก
ไป เพือให้หลานชายได้ขนเป็
ึ นนายใหญ่สกุลเซียว แม้
ต้องเสียหลินเยว่เขาก็ยอม!
มองร่างเซียวเฉินค่อยๆ ลาลับไปหัวใจหลินเยว่ก็ดาํ ดิงลง

แล้วรอยยิมขมขืนก็ปรากฏบนดวงหน้า เจ้าสําราญนัน
“ ‘สามีภรรยาคือนกป่ าเดียวกัน ทว่าครันภัยมาถึงตัวก็
จะโผบินไปคนละทิศเพือรักษาชีวิตรอด’ ทีเขาว่ากันมา
13
นันจริง! แม้เซียวเฉินจะดีกบั ข้าสักเพียงไร บัดนีเขาก็ได้
ทอดทิงข้าไปแล้ว!”
14
อวินลัวเฟิ งเลิกคิวขึนเล็กน้อย มองลงไปยังหญิงเจ้า

สําราญผูน้ งกองอยู
ั ก่ บั พืนเบืองล่าง “หากเขาทอดทิงมาร
ดาอวินเซียวได้ ก็ยอ่ มทอดทิงเจ้าได้เช่นเดียวกัน!”
หลินเยว่สง่ เสียงฮึดฮัดจากนันหลับตาลง ดวงหน้าซีด

ค่อยๆ สินหวังลงเรือยๆ ...
“อย่าห่วงไปเลย ข้ายังไม่ให้เจ้าตายเร็วๆ นีดอก” อวินลัว

เฟิ งย่างประชิดตัวหลินเยว่พร้อมรอยยิม อ่อนจางเหนือ
ริมฝี ปาก “บัดนียังไม่ใช่เวลาตายของเจ้า”
1
ไม่มีใครฆ่าสตรีผนู้ ีได้นอกจากอวินเซียว บัดนีนางเพียง
แต่ระบายโทสะในจิตใจเท่านัน!
นครซือฟั งมีผนู้ าํ สามสกุล ได้แก่สกุลเซียว สกุลหลิง และ

สกุลเว่ย สามสกุลนีไม่เพียงแต่ทรงอิทธิพล ในนครซือฟั ง
แต่ยงั รวมถึงแดนฌานทังแผ่นดินอีกด้วย
บัดนันเอง ณ จวนสกุลแรกในสามสกุล ท่านผูอ้ าวุโสเว่ย

นายใหญ่สกุลเว่ยก็ได้รบี รุดออกมาจากโถง ไม่นานนักก็
เห็นเด็กหญิงจิมลิมผูห้ นึงยืนอยูก่ ลางลานสวนจึงรีบสาว
เท้าเข้าไปหานางทันใด เด็กหญิงถูกล้อม ไปด้วยเหล่า
2
องครักษ์ซงบั
ึ ดนีนอนร้องโอดโอยเกลือกกลิงอยูบ่ นพืน
แต่ละคนบาดเจ็บสาหัสชัดเจน
“โอ คุณหนูเล็ก ไยท่านจึงมาทีนีเล่า” ท่านผูอ้ าวุโสเว่ย

ก้าวไปยังเด็กหญิงตัวน้อยจากนันมองไปยังเหล่า
องครักษ์ผนู้ อนเกลือกกลิงอยูบ่ นพืนด้วยสายตาทมิฬ
“ไอ้พวกบัดซบ พวกเจ้าตาบอดอย่างนันรึ ไยจึงได้โจมตี
คุณหนูเล็ก”
เหล่าองครักษ์รูส้ กึ ว่าพวกตนช่างโชคร้าย นอกจากไม่รู ้

ว่าเด็กหญิงตัวน้อยจะรูจ้ กั นายท่าน ของพวกตนแล้ว ยัง
ดูเหมือนว่านายท่านเองก็จะเกรงกลัวนางเสียด้วย...
3
ท่านผูอ้ าวุโสเว่ยเผยยิมกล่าวด้วยนําเสียงประจบ
สอพลอ “คุณหนูเล็กของข้า เชิญท่านนังด้านใน บิดา
ท่านรูห้ รือไม่วา่ ท่านมาทีนี”
หลินรัวไป๋ ดึงเคราท่านผูอ้ าวุโสเว่ยมาพันปลายนิวตน

“ท่านปู่ เว่ย นครซือฟั งช่างใหญ่โตยิงนัก ข้าถามคนมา
มากมายนักแต่ก็ยงั ไปทีทีข้าอยากไปไม่ถกู เถอะน่า มา
ช่วยข้าหาท่านอาจารย์ของข้าหน่อยเถิด”
“ท่านอาจารย์ของท่านอย่างนันรึ”
ท่านผูอ้ าวุโสเว่ยตกตะลึงงันจากนันกะพริบตา คุณหนู

เล็กมีอาจารย์แล้วอย่างนันรึ ใครกันช่างเก่งกล้าสามารถ
4
เป็ นอาจารย์ให้คณ
ุ หนูเล็กผูน้ ีได้
หลินรัวไป๋ กะพริบดวงตากลมโตเป็ นประกาย จากนัน

กล่าวด้วยรอยยิม “ใช่แล้ว นางเห็นคนรักสําคัญกว่าลูก
ศิษย์ ท่านอาจารย์ลืมข้าเสียแล้ว! ข้าว่าป่ านนีนางคงยัง
ไม่รูต้ วั ด้วยซําว่าลืมข้า ข้าจึงต้องตามหานางด้วยตัวเอง
แต่ขา้ ไม่รูท้ าง ท่านปู่ เว่ย ให้คนไปส่งข้าหาท่านอาจารย์
ทีเถิดนะ”
“อา...” ท่านผูอ้ าวุโสเว่ยเอ่ยถามท่าทีประจบสอพลอ

“แล้วท่านอาจารย์ของคุณหนูเป็ นใครหรือ นางอยูท่ ีใด”
คุณหนูเล็กผูน้ ีแท้จริงคือปี ศาจน้อย เช่นนีแล้วท่าน
5
อาจารย์ของนางย่อมต้องเป็ นปี ศาจร้าย อย่างแน่นอน!
เห็นทีการนีจะลําบากเสียแล้ว
“ท่านอาจารย์ของข้าออกไปกับคนของสกุลเซียว” หลิน
รัวไป๋ ยูป่ าก ดวงตาอาบความศร้าหมอง “ส่งข้าไปหา
ท่านอาจารย์เดียวนี มิฉะนันข้าจะบอกท่านพ่อว่าท่าน
รังแกข้า”
“โอ ได้โปรดอย่าทําเช่นนันเลยคุณหนูเล็กของข้า เอาละ

ข้าจะพาท่านไปสกุลเซียวเดียวนี”
ท่านผูอ้ าวุโสเว่ยเหงือเย็นเฉียบแตกพลัก หากคุณหนูเล็ก

ไปฟ้องตนกับครอบครัวของนาง ตําแหน่ง นายใหญ่สกุล
6
เว่ยได้หลุดมือเป็ นแน่ อย่างไรก็ดีเขาก็ตอ้ งประหลาดใจที
สกุลเซียวช่างโชคดี ได้รบั ตัว ท่านอาจารย์ของคุณหนู
เล็กกลับไป! และทังสกุลเซียวก็มีบรุ ุษเพียงผูเ้ ดียวทีเหล่า
สตรีหลงใหล... เซียวอวีชิงนันเอง
เซียวอวีชิงเป็ นผูร้ บั ตัวท่านอาจารย์ของคุณหนูเล็กกลับ

สกุลไปอย่างนันรึ ยิงคิด ท่านผูอ้ าวุโสเว่ยก็ยิงเห็นความ
เป็ นไปได้ เห็นทีเขาคงต้องเปลียนท่าทีทีมีตอ่ สกุลเซียว
เสียแล้ว หากสร้างสายสัมพันธ์ทีดีกบั คุณหนูเล็กได้ ก็
สามารถเกาะชายอาภรณ์นางหวังพึงผลประโยชน์มาก
มายเหลือคณานับได้
7
ตอนที 391 เสียวไป๋ โต้กลับ (1)
ณ สกุลเซียว
ท่ามกลางลานสวน อวินลัวเฟิ งมองตําลงไปยังหลินเย

ว่ผถู้ กู อัดยับเยินร่างฟกชําดําเขียว แล้วแสง เย็นเยียบก็
กระเพือมไหวขึนในดวงตา
“ข้าจะให้เจ้าต้องชดใช้เวรกรรมทังหมดทีได้ก่อไว้กบั อวิน
เซียวเมือครังอดีต”
8
หลินเยว่กายสันเทิมกัดริมฝี ปากแน่นจ้องอวินลัวเฟิ ง
เขม็ง ดวงตาชัวร้ายหมายมาดอาฆาตแค้น คมปลาบ
ประหนึงมีดดาบอาบยาพิษ
“ไปกันเถอะอวินเซียว”
อวินลัวเฟิ งมิได้แลดูนางอีกต่อไป ค่อยๆ ถอนสาย

ตากลับมาแล้วย่างไปข้างอวินเซียว รอยยิมทรงเสน่ห ์
เผยออกบนดวงหน้าเลอโฉม ดวงตากระจ่างใสดุจดัง
ดาราแห่งราตรี ไม่วา่ ใครก็มิอาจต้านทานสายตานาง
ชายหนุ่มผงกศีรษะไม่วา่ อย่างไร สีหน้าเย็นชาปราศจาก
ความรูส้ กึ
9
พออวินลัวเฟิ งเดินถึงประตูเท่านัน นางก็ฉกุ คิดถึงบางสิง
ได้แล้วหยุดชะงัก “อวินเซียว ข้าจําได้แล้วว่าข้าหลงลืม
สิงใด...”
สายตาอวินเซียวจรดลงบนตัวเด็กสาวแล้วเอ่ยถาม
“อะไรหรือ”
“เสียวไป๋ !” อวินลัวเฟิ งเผยยิม “ข้าลืมเด็กคนนันไปเสีย

สนิท...”
นางรูส้ กึ อึดอัดมาได้พกั หนึงแล้วด้วยรูส้ กึ ว่าตนหลงลืม

อะไรบางอย่าง บัดนีเมือจําได้แล้วว่าได้ทิง เด็กน้อยผู้
10
นัน... ทิงหลินรัวไป๋ ไว้เบืองหลัง นางก็พอจะจินตนาการ
ออกว่าเด็กน้อยจะรูส้ กึ เศร้าโศกเพียงใด ทีถูกลืม...
ท่ามกลางโถงกลาง ครันได้ยินรายงานจากคนรับใช้แล้ว
เซียวหลินก็รบี รุดออกมาทันที เมือเดินออกมาเท่านันก็
เห็นชายเฒ่ากับเด็กหญิงตัวน้อยยืนอยูท่ า่ มกลางสวน
ชายชราผูน้ นห่
ั มคลุมอาภรณ์สีกรมท่าดูทา่ ทีมีบารมีมาก
เคราขาวราวหิมะปลิวสไวอยูใ่ นสายลม แม้เข้าวัยชรา
แล้วแต่ก็ยงั ดูมีกาํ ลังวังชาดีเหมือนดาบโบราณลําค่า
ข้างกายมีเด็กหญิงหน้าตาชวนเอ็นดูในชุดอาภรณ์ขาว
นางกวาดตามองทางโน้นทีทางนีทีดว้ ยดวงตากลมโตแล
ดูเหมือนมองหาอะไรบางอย่าง
“ฮ่าๆ นายท่านเว่ย ท่านมาทีนีมีกระไรอย่างนันรึ”

11
เซียวหลินหัวเราะทักทายสองผูม้ าเยือน ชําเลืองมองไป
ยังเด็กหญิงอาภรณ์ขาวทียืนอยูข่ า้ งกายชายชราด้วยไม่
เคยเห็นเด็กน้อยผูน้ ีในสกุลเว่ยมาก่อน
“นายท่านเซียว” ท่านผูอ้ าวุโสเว่ยเผยยิม “เด็กคนนีคือ

ญาติของข้าเอง นางมาตามหาท่านอาจารย์ ของนาง”
ตัวตนของหลินรัวไป๋ พิเศษนัก ลําพังสถานะเซียวหลิน

ตอนนีไม่มีสทิ ธิรูถ้ งึ ตัวตนทีแท้จริงของนาง จึงได้แนะนํา
นางไปในฐานะญาติคนหนึง
“โอ” ดวงตาเซียวหลินเผยแววประหลาดใจกระเพือมไหว
12
“ข้าขอทราบนามอาจารย์เด็กน้อย ได้หรือไม่...”
ก่อนหลินรัวไป๋ ทันตอบรับ ท่านผูอ้ าวุโสเว่ยก็เผยยิม

กล่าว “ท่านถามอวีชิงหลานชายท่านเถิด อาจารย์ของ
นางไปกับเซียวอวีชิง บางทีอาจมีแต่เขาทีรูว้ า่ อาจารย์
ของนางอยูท่ ีใด”
“อวีชิงอย่างนันรึ อาจารย์ของนางคือหลิงเหยาอย่างนัน
รึ”
เซียวหลินประหลาดใจนักเพราะมีเพียงหลิงเหยาเท่านัน
ทีตามติดอวีชิงเสมอ ไม่คิดเลยว่าสกุลหลิงจะมีสาย
สัมพันธ์กบั สกุลเว่ยแล้ว! หากเป็ นเช่นนีสามขุมพลังหลัก
13
แห่งนครซือฟั งก็ได้ผนึกกําลังกันโดยสมบูรณ์เสียที!
“หลิงเหยาอย่างนันรึ” หลินรัวไป๋ เบะปากจากนันกล่าว

ด้วยท่าทีเดียดฉันท์ “หญิงไร้คา่ เช่นนันจะเป็ นอาจารย์ขา้
ได้อย่างไร ตาท่านพ่อมิได้ตาถึ
ํ งเพียงนัน จึงจะให้หญิง
สามานย์เช่นนันเป็ นท่านอาจารย์ของข้า!”
แม้หลินรัวไป๋ มิเคยได้เห็นโลกภายนอกมานานหลายปี
นางก็เติบโตขึนมาในสภาพแวดล้อมแบบนัน จะไม่รูท้ นั
แผนชัวทังหลายได้อย่างไร
เช่นนันเองนางจึงจงใจเผยข้อความนีเพือให้ทา่ นผูอ้ าวุโส

เว่ยได้รูถ้ งึ ตัวตนของท่านอาจารย์ทีท่านพ่อ คัดสรรให้วา่
14
นางมิได้เป็ นคนสามัญธรรมดา!
15
ดวงหน้าผูอ้ าวุโสเว่ยเคร่งเขม็งขึนถนัด หลินรัวไป๋ เลือก

อาจารย์ผนู้ ีเองกับหลินจิงเฟิ งเลือกอาจารย์ ให้แก่นาง
นันแตกต่าง หากหลินจิงเฟิ งเป็ นผูเ้ ลือกอาจารย์ให้แก่
บุตรี ย่อมหมายความว่าสถานะนางสูงส่งยิงกว่าผูใ้ ดใน
แดนฌาน!
“ผูอ้ าวุโสเว่ย” เซียวหลินนิวหน้ามองทังสองด้วยสีหน้า

ทะมึน “หลิงเหยาไม่เพียงแต่เป็ นบุตรีแห่ง สกุลหลิง แต่
ยังเป็ นอนาคตนายหญิงสกุลเซียวอีกด้วย แม่เด็กคนนี
เรียกนางเช่นนันได้อย่างไร เห็นทีจะมิได้รบั การอบรมสัง
สอนมากระมัง!”
1
มิได้รบั การอบรมสังสอนมาอย่างนันรึ
ดวงหน้าน้อยๆ ของหลินรัวไป๋ ทะมึนลงทันใด นางมีชีวิต

อยูม่ านานหลายปี ไม่เคยมีใครบังอาจกล่าวหาว่านางมิ
ได้รบั การอบรมสังสอน!
“ฮึม!” นางพ่นลมออกจมูก ดวงหน้าอ่อนเยาว์สาํ แดง

ความเย้ยหยัน “ข้าเรียกนางว่าไร้คา่ ก็เพราะว่านางไร้คา่
จริง! แล้วเซียวอวีชิงแห่งสกุลชิงเจ้าเป็ นอะไรหนักหนาจึง
ได้ตามตอแยท่านอาจารย์ขา้ ไม่เลิกรา เขาไม่รูห้ รอกรึวา่
ท่านอาจารย์ของข้าไม่มีวนั ตกหลุมรักเขาเพราะว่านางมี
คนรักอยูแ่ ล้ว เจ้าไปจัดการคนในบ้านตัวเองให้เรียบร้อย
2
ก่อนเถิด ค่อยมาสังสอนข้า”
ดวงหน้าเซียวหลินหมองคลําสินด้วยโทสะทันใด เดิมที
เมือหลินรัวไป๋ สบประมาทหลิงเหยา เขาก็ยงั ใจเย็นอยู่
ได้เพราะหลิงเหยายังมิได้เข้าเป็ นสมาชิกสกุลเซียวโดย
สมบูรณ์ ซําผูอ้ าวุโสเว่ยก็ยงั เป็ นนายใหญ่ สกุลเว่ยทีแข็ง
แกร่งทีสุดในบรรดาสามสกุล ตนจึงยังต้องไว้หน้าเขาไว้
บ้าง ทว่าก็ไม่คาดเลยว่าแม่เด็กน้อยผูน้ ี จะไปไกลถึงขัน
ดูแคลนอวีชิงโดยการบอกว่าเขาตามตอแยท่านอาจารย์
ของนาง!
น่าขัน! หากอวีชิงแอบหลงรักอาจารย์ของนางจริง แล้ว

คนผูน้ นจะปฏิ
ั เสธอวีชิงหรือ ไม่มีทาง! นางคงต้องรีบทิง
ตัวลงสูอ่ อ้ มกอดอวีชิงเป็ นแน่
3
“เอาละ...” ผูอ้ าวุโสเว่ยมองไปยังหลินรัวไป๋ ด้วยแวว
ประหลาดใจ “หากเซียวอวีชิงมิได้พาตัวอาจารย์ของ
ท่านไป แล้วใครกันเล่า”
เซียวอวีชิงคือศิษย์ทีแข็งแกร่งทีสุดในบรรดาศิษย์สกุล
เซียวแล้ว ผูอ้ าวุโสเว่ยก็คิดไม่ออกว่าจะมีใครอืนอีกที
สามารถพาตัวอาจารย์ของคุณหนูไปได้นอกจากเซียวอวี
ชิง!
หลินรัวไป๋ เบะปาก “ท่านลืมไปแล้วหรือว่าตาเฒ่าสกุล

เซียวยังมีหลานชายอีกหนึง เขานันละทีพา ท่านอาจารย์
ของข้าไป”
4
ผูอ้ าวุโสเว่ยตกตะลึงงันด้วยมิได้คาดคิดไว้วา่ อาจารย์
หลินรัวไป๋ จะมีความเกียวข้องกับสวะ สกุลเซียวผูน้ น!
ั
หากเขามิได้นาํ คุณหนูเล็กมายังสกุลเซียวด้วยตัวเองคง
พลาดข่าวใหญ่ ซํายังอาจทํา ความผิดพลาดทีไม่อาจให้
อภัยด้วยก็ได้! เคราะห์ดีทีเขามาเองจึงมิได้ลงเรือผิดลํา!
ได้ยินถ้อยคําหลินรัวไป๋ ดังนัน เซียวหลินก็อดหยันเยาะมิ

ได้ “เช่นนันแล้ว สตรีทีสวะนันนํากลับมาด้วย ก็คือ
อาจารย์ของเจ้าเองอย่างนันรึ อาจารย์อย่างไรลูกศิษย์ก็
อย่างนัน! พวกเจ้าทังสองคงมิได้รบั การอบรมสังสอน มา
สักคนสินะ!”
ผูอ้ าวุโสเว่ยสูดลมหายใจเข้าลึก ตังท่าจะถามหาให้หลิน

5
เซียวพาพวกตนไปพบอวินลัวเฟิ ง ทว่าเมือได้ยินนําเสียง
เหยียดเยาะของเซียวหลินแล้วใบหน้าชราของเขาก็ทมิฬ
ลงทันใด! “นายท่านเซียว ข้าจะทิง แม่หนูผนู้ ีไว้กบั สกุล
เซียวแล้วกัน แต่ขา้ ขอเตือนท่านไว้อย่าง ไม่วา่ นาง
ประสงค์จะทําอะไรก็จงปล่อยนาง ทําตามใจเสีย ไม่
อย่างนันอย่าหาว่าข้าไม่เตือนหากสกุลเซียวต้องประสบ
ปั ญหา”
เจ้าเซียวหลินเสียสติไปแล้วหรืออย่างไรจึงได้บงั อาจพูด
กับคุณหนูเล็กเช่นนัน หากบิดานางได้ยินทีเขาพูดเข้า
สกุลเซียวคงได้หายวับไปจากสามสกุลใหญ่เป็ นแน่ โชค
ร้ายทีตัวตนของคุณหนูเล็กพิเศษมากเสียจน เขามิ
อาจบอกกล่าวให้ผใู้ ดรับรูไ้ ด้ ไม่อย่างนันเซียวหลินคงไม่
กล้าเปล่งวาจาจาบจ้วงนางเช่นนันเป็ นแน่
6
อย่างไรก็ดี เซียวหลินกลับตอบรับคําเตือนอย่างห่วงใย
ของผูอ้ าวุโสเว่ยด้วยการพ่นลมออกจมูกเยาะ มิได้เก็บ
เอาถ้อยคําเขากลับมาคิดมากแต่อย่างใด
“ท่านปู่ เว่ย” หลินรัวไป๋ กะพริบตาเอ่ยถามพร้อมรอยยิม

“ท่านช่วยข้าจับเขาได้หรือไม่”

7
ท่านผูอ้ าวุโสเว่ยลังเลครูห่ นึง จากนันกล่าวด้วยรอยยิม
ขม “คุณหนูเล็กของข้า เซียวหลินคือนายใหญ่สกุลเซียว
นะท่าน ปฏิบตั ิกบั เขาเช่นนีจะดีหรือ”
ท่านผูอ้ าวุโสเว่ยพูดยังไม่ทนั ขาดคํา หลินรัวไป๋ ก็คว้าจับ

เคราของเขาแล้วข่มขู่ดว้ ยท่าทีเ**◌้ยมเกรียม “ท่านปู่ เว่ย
ท่านไม่ได้ยินข้าหรอกรึ หากท่านไม่จบั เขา ข้าจะเผาเครา
ท่าน”
ท่านผูอ้ าวุโสเว่ยส่ายศีรษะอย่างปลงตก มองไปยังเซียว

หลินจากนันเผยรอยยิมรูส้ กึ ผิด “ขออภัย นายท่านเซียว
ข้าขอโทษ แต่ทา่ นไม่น่าจาบจ้วงคุณหนูเล็กเลย”
8
เห็นรอยยิมบนดวงหน้าท่านผูอ้ าวุโสเว่ยดังนันเซียวหลิน
ก็กระถดถอยหลังแล้วตะเบ็งเสียงใส่ “เจ้าจะทําอะไร แม้
สกุลเว่ยแข็งแกร่งทีสุดในบรรดาสามสกุล ข้าก็ไม่กลัว
เจ้า! ข้าขอเตือน หากเจ้ากล้าแตะต้องตัวข้า สกุลเซียว
และสกุลหลิงจะร่วมมือกันต่อสูก้ บั สกุลเว่ย”
“ฮ่าๆ” ท่านผูอ้ าวุโสเว่ยเผยรอยยิมเย็นชา “ขออภัย แต่

ข้าอดไม่ได้จริงๆ ” กล่าวจบ เขาก็เคลือนไหว ไวว่องผ่าน
เหล่าองครักษ์พงุ่ สูเ่ บืองหน้าเซียวหลิน ร่างชรานันปราด
เปรียวดังกระแสลมกรรโชก ทังสองต่างก็เป็ นผูฝ้ ึ กฌาน
ขันนภา ทว่าเซียวหลินเป็ นเพียงผูฝ้ ึ กฌานขันนภาระดับ
กลาง ส่วนท่านผูอ้ าวุโสเว่ยคือผูฝ้ ึ กฌาน ขันนภาระดับ
สูงสุด! ห่างกันเพียงหนึงชันก็ถือว่ามากมายเหลือคณา
9
นับ เช่นนันเอง เซียวหลินยังมิทนั ได้ตอบโต้ อันใด ก็ถกู
ท่านผูอ้ าวุโสเว่ยกดไหล่ลงเสียแล้ว
ท่านผูอ้ าวุโสเว่ยหันศีรษะไปกล่าวกับหลินรัวไป๋ ด้านหลัง

แล้วผุดยิม “คุณหนูเล็ก ข้าจับตัวเขาไว้ให้แล้ว เชิญท่าน
ลงมือกับเขาได้ตามใจ”
หลินรัวไป๋ เผยรอยยิมชัวร้าย ทันใดนันเองเปลวไฟก็

ปรากฏขึนบนฝ่ ามือของนาง จากนันนางก็คอ่ ยๆ เยือง
ย่างไปทางเซียวหลิน องครักษ์สกุลเซียวต่างก็พยายาม
รุดรีเข้าไปหยุดหลินรัวไป๋ ทว่าก่อนถึงตัวเด็กน้อย นางก็
จุดไฟเผาเสือผ้าของพวกเขาด้วยเปลวไฟบนฝ่ ามือเสีย
ก่อน ด้วยตืนตระหนกตกใจกลัวพวกเขาต่างก็ทิงอาวุธ
ลงพลางกุลีกจุ อดับไฟบนกาย
10
เห็นหลินรัวไป๋ ย่างเข้ามาดังนัน เซียวหลินก็กรีดร้องลัน
ด้วยโทสะ “ผูอ้ าวุโสเว่ย แม่เด็กผูน้ ีคือ ลูกนอกสมรสของ
เจ้าใช่หรือไม่ ไยจึงได้ตามใจนางจนเลยเลยเถิด” แม่เด็ก
นีต้องเป็ นลูกสาวนอกสมรสของ ไอ้เฒ่านีเป็ นแน่ ไม่
อย่างนัน ผูอ้ าวุโสเว่ยผูเ้ ป็ นคนมีเหตุผลตลอดมาจะ
กระทําเช่นนีได้อย่างไร
ฝุบ!
ทันใดนันเองเปลวไฟบนฝ่ ามือหลินรัวไป๋ ก็จดุ เผาเครา

เซียวหลิน แล้วดวงหน้าน้อยชวนเอ็นดูของนาง ก็เปี ยม
ไปด้วยความโอหัง “เจ้าด่าว่าเพียงแต่ขา้ แล้วไป แต่ไย
เจ้าต้องหลูเ่ กียรติทา่ นอาจารย์ขา้ ด้วยเล่า คราวนีละ ข้า
11
จะเผาเคราเจ้า เปลืองผ้าเจ้า แล้วโยนเจ้าออกไปข้าง
นอกเสียเลย!”
เซียวหลินกายสันเทิมด้วยโทสะ พยายามดินหลุดออก
จากกํามือแน่นหนาของท่านผูอ้ าวุโสเว่ยซึงบัดนีกดกาย
ตนลงกับพืน ทว่าสองมือนันแกร่งเสียจนขยับก็ยงั ขยับมิ
ได้ “ผูอ้ าวุโสเว่ย ไอ้เฒ่าสกปรก! เจ้าแอบไปมีลกู นอก
สมรสแต่กลับบอกข้าว่าเป็ นญาติกนั อย่างนันรึ หากเป็ น
เพียงญาติจริง เจ้าจะตามใจนางเช่นนีหรือ”
ท่านผูอ้ าวุโสเว่ยนิวหน้าจ้องเซียวหลินเขม็ง มิได้รูส้ กึ ผิด

อีกต่อไป “เซียวหลิน ข้าจะขอเตือนไว้อย่าง เขาว่ากันว่า
‘ปลาหมอตายเพราะปาก’ ”
12
“ฮ่าๆ !” เซียวเหลินเยาะ “ถ้าอย่างนันนางก็เป็ นลูก
สาวนอกสมรสของเจ้าจริงๆ สินะ เจ้ามันก็แค่ไอ้เฒ่า
สกปรก! ช่างไร้ยางอายเสียนีกระไร!”
ได้ยินถ้อยคําเซียวหลินดังนัน ดวงหน้าท่านผูอ้ าวุโสเว่ยก็

หมองลงด้วยเพลิงพิโรธ “เซียวหลิน ไม่วา่ เจ้าจะพูดอะไร
ก็ตามที ข้าเพียงขอเตือนเจ้าเท่านัน หากคุณหนูเล็กผูน้ ี
ต้องสูญเสียแม้เพียงหนึงเส้นผม สกุลเซียวทังสกุลได้ถกู
ล้างบางภายในพริบตาแน่นอน”
13
จุดประสงค์ของเขาคือแจ้งต่อเซียวหลินว่าหากหลินรัวไป๋
ต้องเจ็บตัวแม้เพียงนิด บิดาของเด็กหญิง ผูร้ กั นางสุดใจ
ไม่มีวนั ปล่อยสกุลเซียวลอยนวลแน่ ทว่าเซียวหลินกลับ
เข้าใจว่าท่านผูอ้ าวุโสเว่ยกําลังขู่ขวัญตนว่าหากหลินรัว
ไป๋ สูญเสียแม้เพียงหนึงเส้นผม ท่านผูอ้ าวุโสเว่ยจะไม่
ปล่อยให้เขาลอยนวล
เซียวหลินกัดฟั นค่อยๆ เปล่งวาจาเชืองช้าเน้นยําทุกถ้อย

คํา “ผูอ้ าวุโสเว่ย หากเจ้ายังคงตามใจนางเช่นนีอยูร่ าไป
ํ
ยิงนานนางจะยิงดือด้าน! และหากนางก่อเรืองร้ายแรง
เข้าสกุลเว่ยก็จะได้รบั ผลตามไปด้วย! เจ้าจงคิดให้
รอบคอบอีกทีเสียจะดีกว่า!”
1
เมือเห็นคําเตือนตนถูกมองข้ามไปดังนัน ท่านผูอ้ าวุโส
เว่ยก็ยิมเยาะจากนันเบนสายตาไปยังหลินรัวไป๋ เมิน
เซียวหลินผูย้ งั คงดินรนอยูเ่ สีย “คุณหนูเล็กอย่าห่วงไป
ข้าได้ควบคุมเขาไว้แล้ว เขาไม่อาจขยับเขยือนกาย”
หลินรัวไป๋ เผยรอยยิมใสซือ ดวงตากลมโตกระจ่างใสส่อง

ประกาย “เคราตาเฒ่านีสันนัก แต่ขา้ ก็มิได้ เผาเคราผูใ้ ด
มาเสียนานแล้ว บางทีวนั นีข้าอาจเล่นสนุกกับเขาได้”
ชายผูน้ ีกล้าดีอย่างไรมาหลูเ่ กียรติทา่ นอาจารย์ของนาง!

กระทังท่านพ่อยังให้ความเคารพนาง ห้ามใครสบ
ประมาทนางทังนัน!
2
ฝุบ!
เปลวไฟบนฝ่ ามือหลินรัวไป๋ โจนเข้าใส่เซียวหลินอีกครา

จุดอาภรณ์เขาติดไฟลุกขึน ทว่าเปลวไฟ ก็เผาไหม้เพียง
แต่เสือผ้าและเคราของเขาเท่านันประหนึงว่ามีดวงตา
มองเห็น ไม่นานนัก คางเซียวหลิน ก็เปลือยเปล่า
อาภรณ์ลว้ นถูกเผาจนเหลือเพียงเศษเถ้าปลิวไปกับสาย
ลม เนือตัวเปลือยเปล่ามีผิวหนังเ**◌่ ยวย่นประหนึง
เปลือกไม้จากต้นไม้แก่หงํา
หลินรัวไป๋ เชิดดวงหน้าน้อยๆ ชวนเอ็นดูขนด้

ึ วยท่าทียะ
โส นําเสียงรืนหูฟังดูหนักแน่น “ท่านปู่ เว่ย โยนเขาออก
3
ไปด้านนอก! ข้าอยากเห็นเขาอับอายขายหน้า!”
“ได้เลย”
พลัก!
ท่านผูอ้ าวุโสเว่ยยกเซียวหลินขึนโยนออกไปนอกประตู
ท้องถนนคึกคักด้านนอกสกุลเซียว ล้วนแน่นขนัดไปด้วย
ผูค้ นทว่าไม่มีใครสังเกตเห็นเลยว่าเซียวหลินถูกโยนออก
มาจนกระทังได้ยินเสียง พวกเขาหันตามไปเห็นแต่เพียง
เซียวหลินนอนแผ่หลาอยูก่ ลางถนนร่างกายเปลือย
เปล่า...
4
“นี... นีมันนายใหญ่สกุลเซียวมิใช่รึ ไยจึงได้อยูใ่ นสภาพ
นีเล่า”
“ข้าเองก็ไม่รูเ้ หมือนกันสิ เห็นทีจะถูกเตะโด่งออกมา ว่า

แต่เครากับอาภรณ์หายไปไหนหมดเสียเล่า”
ได้ยินเสียงเอะอะของฝูงชนปนกับเสียงกรีดร้องของสตรี
แล้วเซียวหลินก็ได้แต่มดุ หน้าลงด้วย ความอับอายขาย
หน้า ในดวงใจอาบด้วยความชิงชังต่อท่านผูอ้ าวุโสเว่ย
สายตาก็เริมเกรียวกราด
“ผูอ้ าวุโสเว่ย ข้าไม่ปล่อยเจ้าไปแน่!” เขาคํารามก้องด้วย

โทสะ ดวงตาอาบความชิงชังคังแค้น
5
เขาถูกหลูเ่ กียรติตอ่ หน้าธารกํานัลถึงเพียงนีแล้วจะให้
ปล่อยผ่านไปได้อย่างไร ยิงเซียวหลินแล้ว แม้เรืองเล็ก
แสนเล็กก็ตอ้ งหาทีชาํ ระหนีแค้นเสมอ
ท่านผูอ้ าวุโสเว่ยเอ่ยถามหลินรัวไป๋ โดยไม่มองเซียวหลิน

พลางผุดรอยยิม “คุณหนูเล็ก ท่านสนุกสนานได้ทีแล้ว
หรือไม่ หากท่านยังไม่พอใจ ก็ให้ขา้ คุมตัวเขามาให้ทา่ น
จัดการต่อก็ยอ่ มได้”
หลินรัวไป๋ บิดริมฝี ปากแล้วกล่าวว่า “ท่านไปได้”
“แล้วท่าน...” ท่านผูอ้ าวุโสเว่ยตะลึงไป แต่ก็ถกู เสียงนุ่ม
6
ของเด็กหญิงขัดจังหวะ
“ท่านอาจารย์ขา้ อยูท่ ีใด ข้าก็จะไปอยูท่ ีนัน”
ได้ยินถ้อยคํานางดังนันท่านผูอ้ าวุโสเว่ยก็นิวหน้า หาก

ก่อนสูก้ นั เขาก็วา่ จะทิงคุณหนูเล็กไว้กบั สกุลเซียวอยู่
หรอก ทว่าบัดนีทังสองได้หลูเ่ กียรติเซียวหลินเสียแล้ว
ใครจะรับประกันได้เล่าว่าชายเฒ่าจะไม่หาทางแก้แค้น
7
แล้วจะให้เขาทิงหลินรัวไป๋ ไว้ทีนีคนเดียวได้อย่างไรเล่า
“คุณหนูเล็ก ข้าว่าเรากลับสกุลเว่ยกันก่อนเถิด เจ้าเซียว

หลินเฒ่านีเจ้าเล่หไ์ ร้ยางอายนัก ข้าเกรงว่าหากท่านอยู่
ตัวคนเดียวแล้วจะมีภยั ”
“ข้าไม่สน” หลินรัวไป๋ ยืนปาก “ข้ามาตามหาท่าน

อาจารย์ หากมีทา่ นอาจารย์อยูด่ ว้ ยแล้ว ไม่วา่ ใครก็ ทํา
ร้ายข้ามิได้”
ท่านผูอ้ าวุโสเว่ยส่ายศีรษะปลงตก “ได้ เห็นทีขา้ พูดอะไร

8
ไปก็คงเปล่าประโยชน์เสียแล้ว คงจะมีแต่อาจารย์ของ
ท่านละกระมังทีปรามท่านได้ เอาละ หากคนสกุลเซียวผู้
ใดกลันแกล้งรังแกท่าน ก็ให้ทา่ นไปยัง สกุลเว่ยบอกแก่
ข้าเสีย แล้วข้าจะรีบมาจัดการ”
หากท่านผูอ้ าวุโสเว่ยล่วงรูว้ า่ อวินลัวเฟิ งเป็ นคนเช่นไรก็

คงจะไม่กล่าววาจาเช่นนีเป็ นแน่ อย่างนางหรือจะปราม
หลินรัวไป๋ มิให้ปฏิบตั ิตนเช่นนี ในเมือนางเองก็เป็ นคน
เอาแต่ใจนิสยั เสียเช่นกัน ก็มีแต่จะให้ทา้ ยเด็กหญิงนัน
แล!
หลินรัวไป๋ กะพริบตา จากนันเผยรอยยิมซุกซนบนใบหน้า

แล้วกล่าวว่า “ในโลกนีไม่มีใครกล้ารังแกข้า ข้าก็อยาก
เห็นเหมือนกันว่าสกุลเซียวจะกล้ารังแกข้าหรือไม่”
9
ท่านผูอ้ าวุโสเว่ยเผยรอยยิมขม ใช่แล้ว เด็กหญิงผูน้ ีออก
จะดือด้านซํายังมีชาติกาํ เนิดไม่ธรรมดา น้อยคนนักทีจะ
สามารถรังแกนางได้! สกุลเซียวควรฉลาดอย่าได้ทาํ ร้าย
เด็กหญิง หากนางต้องบาดเจ็บแม้เพียงปลายก้อย นาย
ท่านคงไม่ปล่อยเขาไว้อย่างแน่นอน!
“คุณหนูเล็ก ถ้าอย่างนันข้าจะกลับไปสกุลเว่ยละ เชิญ

ท่านสําราญใจตามสบาย เรียกตัวข้าได้ทกุ เมืออย่า
ลังเล” ท่านผูอ้ าวุโสเว่ยทวนคําด้วยท่าทีวิตกกังวล “ข้า
ไม่อยูท่ า่ นก็อย่าได้ไปต่อสูก้ บั คนสกุลเซียว เดียวพวกเขา
จะทําร้ายท่านเอาได้”
หลินรัวไป๋ เบะปากต่อต้าน นางมาก็เพือระบายความ

10
แค้นแทนท่านอาจารย์! นางเองก็ได้ยวยุ
ั สกุลเซียวไปแล้ว
จะสูห้ รือไม่สกู้ บั พวกเขาก็มิได้ตา่ งอะไรกัน
เห็นเด็กหญิงมิได้รบั เอาคําตนไปใส่ใจ ท่านผูอ้ าวุโสเว่ยก็

ถอนหายใจปลงตก แลดูหลินรัวไป๋ เป็ นครังสุดท้ายก่อน
หมุนกายเดินจากสกุลเซียวไป
ไม่ได้การ! เขาต้องแจ้งเรืองต่อนายท่านผูน้ นบนภู

ั ผาเทพ
วิญญาณผ่านจดหมายนกพิราบ แล้วให้เขาเป็ นผูต้ ดั สิน
ใจ!
เซียวหลินจ้องร่างท่านผูอ้ าวุโสเว่ยค่อยๆ ลับตาไปเขม็ง

จากนันตะเกียกตะกายลุกขึนจากพืน มองไปยังเหล่า
11
องครักษ์ผนู้ อนเกลือกกลิงอยูแ่ ล้วก็เคืองใจ “บอกเซียว
เฉินให้มาหาข้าทีห้องเขียนหนังสือ!”
องครักษ์ผหู้ นึงดินรนลุกขึนยืนตอบรับว่า “ขอรับนาย

ท่าน” แล้วจากไป
เซียวหลินเดินจากไปไวว่องเพือผลัดเปลียนเสือผ้า หนีไป
จากสถานการณ์น่าอับอายและดวงตา ทีจับจ้องมองมา
เหล่านัน...
ภายในห้องเขียนหนังสือ เซียวเฉินยืนอยูเ่ บืองหน้าโต๊ะ

12
ดวงหน้าหล่อเหลาโกรธขึง “ท่านพ่อ ข้าได้ยินเรืองราวทัง
หมดแล้ว ตาเฒ่าเว่ยทําอย่างนีกับท่านต่อหน้าธารกํานัล
ได้อย่างไร!”
“ฮึม!” เซียวหลินพ่นลมออกจมูก “ไอ้เฒ่าบัดซบผูอ้ าวุโส

เว่ยนันไม่เห็นสกุลเซียวและสกุลหลิงอยูใ่ นสายตา เพียง
เพราะตนได้รบั เชิญไปยังภูผาเทพวิญญาณ! พลังของ
เขาหรือก็แข็งแกร่งกว่าข้าเพียงเล็กน้อยเท่านัน ไยจึงได้
ถือเป็ นเรืองเชิดหน้าชูตานัก หากนายท่านบนภูผาเทพ
วิญญาณมิได้เก็บเขามาละก็ สถานะ ของเขากับข้าก็คง
มิได้สงู ส่งไปกว่ากันสักเท่าไร”
ภูผาเทพวิญญาณทีแท้ก็คือผูป้ กครองแดนฌาน และ

ควบคุมชะตาของทุกคนบนแดนฌานนันเอง! อย่างไรก็ดี
13
ผูค้ นบนภูผาเทพวิญญาณก็ลกึ ลับนัก มีไม่กีคนในแดน
ฌานเคยได้แลเห็นพวกเขา! คนธรรมดาสามัญไม่มีสทิ ธิ
เยืองย่างขึนไปบนภูผาเทพวิญญาณได้! เช่นนันเอง ผู้
คนบนภูผาเทพวิญญาณจึงได้รบั การเคารพบูชาเช่น
เทพเจ้า
14
ตอนที 396 แผนร้ายของเซียวหลิน (1)
หากแดนฌานคือโลกใบเล็กแล้วไซร้ ผูค้ นจากภูผาเทพ

วิญญาณก็คือเทพเจ้าผูส้ าํ เริงสําราญกับสถานะอันสูงส่ง
ในแดนฌาน! แม้ผคู้ นของภูผาเทพวิญญาณจะมิเคย
ปรากฏตัวในโลกเบืองหน้า แต่พวกเขาก็ออกตัวผ่าน
หยกทอง! ว่ากันว่าใครก็ตามทีถือตัวผ่านหยกทองคือผู้
ส่งสารแห่งภูผาเทพวิญญาณ มีสถานะสําคัญอยู่ ใน
แดนฌาน
ซึงผูเ้ ฒ่าแห่งสกุลเว่ยก็ถือตัวผ่านหยกทองเช่นเดียวกัน
ตัวผ่านหยกทองนียังได้ใช้เป็ นตัวเข้าสู่ ภูผาเทพ
วิญญาณ
1
เซียวหลินกล่าวด้วยใจขุ่นหมอง “ข้าไม่รูเ้ ลยว่าพวกคน
จากภูผาเทพวิญญาณนันคิดอะไรกันอยู่ ไยจึงได้เลือกไอ้
เฒ่าบัดซบผูอ้ าวุโสเว่ยเล่า! บัดนันข้าแข็งแกร่งกว่าเขา
แต่พอเขาขึนภูผาเทพวิญญาณเท่านัน ก็กลับก้าวลํา
เหนือข้าในด้านกําลัง ขึนเป็ นผูน้ าํ สามสกุล!” สําหรับเขา
แล้ว เขามีดีกว่าผูอ้ าวุโสเว่ยมากนัก ทว่าผูค้ นจากภูผา
เทพวิญญาณก็มิได้เลือกตน ช่างอยุติธรรมยิงนักทีคน
เช่นผูอ้ าวุโสเว่ยได้โอกาสเช่นนันแต่ไม่ใช่เขา!
“แล้วเราจะทําอย่างไรกันดีละท่านพ่อ” เซียวเฉินหน้านิว
เอ่ยถามด้วยท่าทีวิตกกังวล “ไม่เพียงแต่ ผูอ้ าวุโสเว่ยจะ
เป็ นผูฝ้ ึ กฌาณขันนภาระดับสูง แต่ยงั มีภผู าเทพ
วิญญาณคอยหนุนหลังอีกด้วย ข้าว่า จะจัดการเขาคงไม่
2
ง่าย”
“นันละทีข้าจะพูดคุยกับเจ้า” ดวงตาเซียวหลินทะมึนลง
เล็กน้อย รอยยิมเยาะเผยขึนเหนือริมฝี ปาก “บัดนีเจ้า
สวะนันไม่ยอมคืนเหรียญตราหมันหมายมาเสียทีใช่ไหม
เล่า ก็ช่างมัน! ให้อวีชิงหมันหมายกับ หลิงเหยาไป! สกุล
เซียวและสกุลหลิงเป็ นพันธมิตรกันเมือใด เมือนันละเรา
จึงจะจัดการผูอ้ าวุโสเว่ยได้!”
เซียวเฉินนิงไปจากนันเอ่ยด้วยท่าทีลงั เล “แม้เราจะเป็ น
พันธมิตรกับสกุลหลิงก็ใช่วา่ สองสกุล จะปราบสกุลเว่ยล
งได้”
3
“เราจึงต้องหวังพึงอวีชิง” เซียวหลินเผยยิมเอมใจ “เราจะ
เปิ ดแดนลับให้แก่อวีชิงไว้ลว่ งหน้า หากเขาเข้าแดนลับ
ฝึ กพลังฌานทีนันได้ พลังวิชาก็คงจะพัฒนาขึนอย่างก้าว
กระโดด เมือถึงเวลานันแล้วมีมืออวีชิง คอยช่วย เราจะ
ยังยําเกรงสกุลเว่ยอยูอ่ ีกหรือ”
มีเพียงศิษย์สายเลือดบริสทุ ธิเท่านันทีสามารถเข้าสูแ่ ดน
ลับสกุลเซียวได้ และในเมือแดนลับจะเปิ ดออกทุกๆ หนึง
ร้อยปี เท่านัน ทังเซียวหลินและเซียวเฉินจึงยังมิเคยได้
เห็นแดนลับนี
แล้วไยเซียวหลินจึงไม่เข้าสูแ่ ดนลับเองเสียเล่า...
4
นันเป็ นเพราะว่ามีเพียงผูฝ้ ึ กฌานขันตํากว่านภาเท่านันที
สามารถเข้าแดนลับได้! เมือผูฝ้ ึ กฌานขึนสู่ ขันนภาเมือ
ใด ก็ไม่สามารถเหยียบย่างเข้าไปในแดนลับได้อีก
ยิงเซียวเฉินนันยิงไม่ตอ้ งพูดถึง!
ความสามารถของเขาก็ใช่วา่ จะเลวร้าย หากแต่เทียบชัน

เซียวอวีชิงมิได้เท่านัน! เซียวอวีชิงแทบจะแข็งแกร่งลํา
หน้าเกินเขาไปแล้วแม้เขายังเยาว์วยั นัก ทัวทังแดนฌาน
หาได้มีใครแข็งแกร่งเทียบเท่าขายหนุ่มไม่! เช่นนันเอง
เซียวหลินจึงประสงค์มอบโอกาสอันลําค่านีให้แก่เซียว
อวีชิงมากกว่าลูกชาย
5
“ท่านพ่อ เราหลงลืมอะไรบางอย่างไป” เซียวเฉินมอง
เซียวหลินแล้วกล่าวต่อว่า “ผูอ้ าวุโสเว่ย มีภผู าเทพ
วิญญาณคอยหนุนหลัง หากเราจัดการเขาเสียแล้วภูผา
เทพวิญญาณจะขัดเคืองใจหรือไม่”
“เรืองนันมิใชปั ญหา” แสงอ่อนจางกระเพือมไหวอยูใ่ น

ดวงตามืดหม่นของเซียวหลิน “ขุมพลังเช่น ภูผาเทพ
วิญญาณมิได้ขาดแคลนกําลังคน หากอวีชิงแข็งแกร่งขึน
แล้ว ตําแหน่งสกุลเว่ยผูร้ บั ใช้ ภูผาเทพวิญญาณย่อมตก
เป็ นของเรา! และเมือเวลานันมาถึง แม้เราสังหารผู้
อาวุโสเว่ยไปเสียภูผาเทพวิญญาณก็คงไม่ถือสาเอา
ความอย่างแน่นอน!”
คิวทีขมวดมุน่ อยูข่ องเซียวเฉินในทีสุดก็คลายลงจนได้

6
จากนันเขาจึงเอ่ยถามด้วยท่าทีนอบน้อม “ถ้าเช่นนันเรา
จะเปิ ดแดนลับเมือไรกันดีเล่า ท่านพ่อ”
“เร็วๆ นี” ครันเซียวหลินคิดถึงความอับอายขายหน้าใน

วันนีทีไร โทสะก็เอ่อท้นขึนมาในอกทุกทีไป เขาเอ่ยเสียง
เย็นว่า “การเปิ ดแดนลับต้องใช้เวลา ในอีกไม่กีวันนีเรา
จะส่งอวีชิงเข้าไปยังแดนลับ”

7
เซียวอวีชิงออกจากแดนลับเมือใด เมือนันคือจุดเริมต้น
แห่งความล่มสลายของสกุลเว่ย! อีกไม่นาน นักดอก ผู้
คนเหล่านันจะต้องเสียใจกับสิงทีได้กระทําลงไปกับตน!
“ท่านพ่อ หากอวีชิงเข้าแดนลับสําเร็จ ขึนเป็ นนายใหญ่

สกุลเราแล้ว จะทําอย่างไรกับเจ้าสวะและผูห้ ญิงของเขา
กันดี” แววเ**◌้ยมเกรียมกระเพือมไหวอยูใ่ นดวงตาเซียว
เฉิน
“ฆ่าทิงเสีย!”
นําเสียงของเขามืดหม่นเช่นทุกที ประหนึงว่าอวินเซียวมิ
8
ได้เป็ นหลาน หากแต่เป็ นศัตรูคอู่ าฆาต “ข้าไม่มีวนั
อนุญาตให้เจ้าสวะนันเปลียนสกุลตัวเด็ดขาด แม้ตวั จะมิ
ได้เป็ นสมาชิกสกุลเซียวอีกต่อไปแล้วก็ตาม! สิงทีได้
กระทําลงไปนันจีใจข้ายิงนัก หากปล่อยให้สวะนันอยู่
รอดต่อไปย่อมต้องสร้างความเสือมเสียให้แก่ สกุลเซียว
อย่างแน่นอน”
เขามิอาจยอมรับความอับอายนีได้! สวะเช่นชายหนุ่มไม่
สมควรมีชีวิตอยู!่ เขาไม่มีทางปล่อยชายหนุ่มไปเด็ดขาด
นอกเสียจากว่าเขาจะแข็งแกร่งกว่าเซียวอวีชิง!
“ขอรับ”
9
ดวงตาเซียวเฉินฉายแสง รอยยิมบนริมฝี ปากเร้นแวว
อํามหิต ตัวเขาอยากจะกําจัดเจ้าสวะนันมานานแสน
นาน! เขาไม่มีวนั ยอมรับให้ทายาทตนเป็ นสวะเช่นนัน
เป็ นอันขาด! หากมิได้ติดทีท่านพ่อได้หา้ มตนไว้ก่อน เขา
ก็คงจะสังหารเจ้าสวะนันไปตังแต่ครังกระโน้น โชคดี
เหลือเกินทีในทีสุดท่านพ่อก็คิดได้ ใช่แล้ว เจ้าสวะนันไม่
สมควรมีชีวิตอยู!่
เซียวหลินหลับตาลง ดวงหน้าชราเ**◌้ยมเกรียม “ข้าเอง

ก็มิได้อยากจะสังหารเขา แม้เขาเป็ นสวะ ก็ยงั นับเป็ น
สายเลือดสกุลเซียว แต่ดเู ขาทําเข้า กลับไปเปลียนชือ
สกุลเพือสตรี มิหนําซํายังบังอาจข่มขู่ขา้ เพือนาง! ดังที
ข้าบอกไป หากอวีชิงเปิ ดแดนลับออกสําเร็จเมือใด ข้าไม่
ปล่อยเขาเอาไว้แน่!”
10
เขาแส่หาเรืองเอง!
ทังหมดนีเป็ นเพราะว่าเขาคือสวะน่ารังเกียจแท้ๆ!
“เฉินเอ๋อร์ เจ้าไปได้แล้ว ไปคืนดีกบั ภรรยาเจ้าเสีย ทีสุด

แล้วนางก็คือมารดาของอวีชิง” เซียวหลิน ลืมตาขึนเผย
รอยยิมแผ่ว “อีกประเดียวอวีชิงก็จะขึนเป็ นนายใหญ่
สกุลเซียวแล้ว มารดาของเขาคงสําเริงสําราญกับสถานะ
อันสูงส่ง สิงทีเจ้าทําในวันนีคงทําร้ายนางไม่เบา”
เซียวเฉินหรีเนตรลงเล็กน้อย แววชิงชังกระเพือมไหวอยู่
ในดวงตา “หากมิใช่เพราะเจ้าสวะนัน ข้าคง ไม่มีวนั ทํา
11
ร้ายหัวใจเยว่เอ๋อร์ ความผิดเขาทังหมด ข้าไม่มีวนั ให้
อภัย”
ได้ยินถ้อยคํานันเซียวหลินก็โบกมืออย่างเหนือยอ่อน
“เอาละ เอาไว้พดู กับมารดาของอวีชิงเถิด ข้าต้องเตรียม
การเปิ ดแดนลับ ตอนนีก็ปล่อยพวกเขาเป็ นไปตาม
ยถากรรม”
ก่อนหน้านีสกุลเซียวมีอวินลัวเฟิ งผูด้ ือด้านเหลือจะกล่าว

ด้วยมีอวินเซียวคอยตามใจเข้ามาปั นป่ วน บัดนี ก็ยงั มี
หลินรัวไป๋ อีกคนผูม้ ีผอู้ าวุโสเว่ยคอยหนุนหลัง! เซียวหลิน
มิอาจคิดจินตนาการได้วา่ สกุลเซียวจะเป็ นอย่างไรต่อไป
แต่เขาไม่มีเวลาให้กบั คนพรรค์นี!
12
ต้องรอให้เซียวอวีชิงเข้าแดนลับสําเร็จก่อนเท่านัน เขาจึง
จะจัดการกับผูค้ นเหล่านีได้ นําสกุลเซียวทะยานขึนสู่
สถานะทีสูงส่งกว่า บัดนีเขาได้แต่ตอ้ งกัดฟั นทนไปก่อน!
...
“ท่านอาจารย์”
เมือหลินรัวไป๋ ก้าวเข้าไปในลานสวนก็เห็นเด็กสาวรูป
งามยืนอยูใ่ ต้ตน้ ก่วม เด็กหญิงเบะปาก ด้วยความโศก
เศร้านําตาแทบไหล จากนันก็รตรงไปยั
ี งเด็กสาว อ้า
แขนออกพร้อมกอดนาง
13
แต่ทว่า...
หลินรัวไป๋ ยังไม่ทนั ถึงด้านหน้าอวินลัวเฟิ งก็มีแขนทรง

พลังโผล่พรวดออกมาจากด้านข้าง ดึงนางเข้าอ้อมกอด
โดยพลัน
ผลุบ!
หลินรัวไป๋ ชนเข้ากับต้นไม้ นางถูควปวดแสบของตนแล้

ิ ว
มองไปยังอวินลัวเฟิ ง ดวงตาเปี ยมด้วย ความเศร้าหมอง
ทําให้เด็กหญิงแลดูคล้ายสุนขั น้อยถูกเจ้าของทอดทิง
เจ็บปวดจริงหนอ
14
ทว่าหลินรัวไป๋ มิกล้าขยับมาทางด้านหน้า ดวงตาของ

ชายหนุ่มทีกอดอวินลัวเฟิ งไว้แน่นนันช่างน่า หวาดหวัน
นัก ท่าทางเ**◌้ยมเกรียมประหนึงความตาย พอถูกจ้อง
เขม็งเข้าหัวใจเด็กหญิงก็แทบหยุดเต้น
“อย่าทําให้นางกลัวสิ อวินเซียว” อวินลัวเฟิ งชําเลืองมอง

ไปยังร่างสันเทาของหลินรัวไป๋ เลิกคิวขึนเผยรอยยิมงาม
ได้ยินถ้อยคํานางดังนัน อวินเซียวก็ถอนสายตาออกจาก
เด็กหญิง หลินรัวไป๋ รูส้ กึ หัวใจกลับมาเป็ นปกติทนั ใด
บรรยากาศเย็นเยียบรอบตัวก็จางหาย
1
“ท่านอาจารย์” หลินรัวไป๋ ดึงชายอาภรณ์อวินลัวเฟิ งกล่า
วด้วยนําเสียงรวดร้าว “ท่านมิได้สงั เกตเลยรึวา่ ได้ลืม
อะไรไว้เมือไม่กีชัวยามทีผ่านมา”
อวินลัวเฟิ งตอบรับตามตรง “ข้าลืมเจ้าจริงในทีแรก จาก

นันก็ฉกุ คิดได้ แต่ขา้ ว่าเจ้าคงหาทางมายัง สกุลเซียวเอง
ได้ จึงมิได้ออกไปตามหาตัวเจ้า”
“ท่านอาจารย์” ดวงตาหลินรัวไป๋ ยิงแลดูน่าเวทนา แล้ว

นางก็จอ้ งไปยังอวินลัวเฟิ งด้วยความเจ็บปวด “ท่านลืม
ข้า ลืมเด็กทีมีเลือดมีเนือลงคอได้อย่างไร! มิใช่เพราะคน
รักของท่านทรงเสน่หเ์ กินห้ามใจอย่างนันรึ”
2
เป็ นครังแรกทีนางเห็นอาจารย์มิไยดีตามหาลูกศิษย์ที
หายไป
อวินลัวเฟิ งชะงัก “ใช่แล้ว เขาทรงเสน่หเ์ กินห้ามใจ เมือมี

เขาแล้วข้าก็ลืมเจ้าไปเสียสนิท”
ได้ยินถ้อยคําตรงไปตรงมาดังนันหลินรัวไป๋ ก็แทบร้องโฮ
อาหารแสนอร่อยของนางถูกทิงขว้าง แล้วท่านอาจารย์ก็
ยังมาทอดทิงนางไปอีก...
“จริงสิ” อวินลัวเฟิ งกล่าวนิวหน้าลงเล็กน้อยหันไปหา

หลินรัวไป๋ “ระหว่างทางมาสกุลเซียว มีใครขัดขวางเจ้า
3
บ้างหรือไม่”
หลินรัวไป๋ บิดริมฝี ปาก “ข้าเผาเคราและเสือผ้าของตา

เฒ่าเซียว จากนันโยนเขาออกไปกลางถนน ท่านอาจารย์
ข้าจะทําให้ทา่ นเดือดร้อนหรือไม่”
นางกล่าวไปเช่นนันก็ดว้ ยแฝงนัยว่าหากการกระทําของ
นางทําให้อวินลัวเฟิ งต้องลําบาก นางก็จะขอให้ทา่ นพ่อ
ส่งทหารมาช่วย! เมือเวลานันมาถึง สกุลเซียวก็มิได้เป็ น
ภัยคุกคามอีกต่อไป
“ยอดเยียม” อวินลัวเฟิ งกล่าวพลางลูบศีรษะน้อยๆ ของ

หลินรัวไป๋ “ข้าพึงใจกับผลงานของเจ้า ในวันนีมาก เช่น
4
นันข้าขอสัญญาว่าจะไม่ทอดทิงเจ้าไว้เบืองหลังอีก”
“จริงหรือ” นําเสียงหลินรัวไป๋ ฟั งดูสงสัย
นางเชือใจท่านอาจารย์ผเู้ ห็นคนรักดีกว่าลูกศิษย์ได้หรือ
“มิตอ้ งกลัว ข้าจะรักษาคําพูด แต่แล้วเซียวหลินทําร้าย

เจ้าบ้างไหมเล่าตอนทีเจ้าเผาเขา”
แม้หลินรัวไป๋ จะมีพรสวรรค์ แต่นางก็เทียบเซียวหลินผู้

เป็ นถึงผูฝ้ ึ กฌานขันนภาระดับกลางมิได้ อวินลัวเฟิ งจึง
ได้สงสัยว่านางเข้าสกุลเซียวมาโดยไม่มีรอยขีดข่วนได้
อย่างไร ทังๆ ทีได้ทาํ ร้ายเซียวหลินไปแล้ว
5
หลินรัวไป๋ เพียงแต่ตอบรับด้วยรอยยิมแฝงเลศนัย “ข้ามี
คนช่วย” นางต้องยอมรับว่าเว่ยเฒ่าช่วยนางไว้
อย่างมหาศาล หากยังต้องการกลันแกล้งเซียวหลินอีก
นางก็จะขอให้เขาช่วยอีกครา
ได้ยินถ้อยคํานางดังนันอวินลัวเฟิ งก็เลิกถามพลางเอน
กายพิงเข้ากับชายหนุ่ม ยกมุมปากขึนยิมอ่อน “เสียวไป๋
แม้ตวั ตนของเจ้าจะเป็ นใครก็ตาม เมือเป็ นลูกศิษย์ขา้
แล้วก็ตอ้ งเชือฟั งคําข้า เข้าใจไหม”
“ท่านอาจารย์ ข้าจะเชือฟั งคําท่านทุกอย่าง!” หลินรัวไป๋

รีบลุกยืนหลังตรงกล่าวด้วยท่าทีนอบน้อม “ตราบใดที
ท่านไม่ทอดทิงข้าอีก ข้าก็จะทําตามทุกบัญชาท่าน
6
อาจารย์!”
“ดี จําคําเจ้าไว้ให้ดี” อวินลัวเฟิ งค่อยๆ ลุกขึนนังจากนัน

ชําเลืองมองไปยังหลินรัวไป๋ ด้วยท่าทีโฉดร้าย “นีก็เริมคํา
แล้ว ไปหาห้องหับพักผ่อนเสีย อย่ากวนข้าล่ะ”
หลินรัวไป๋ นิวหน้า ดูเอาเถิด ท่านอาจารย์เห็นคนรักดีกว่า

ลูกศิษย์จริง เมือพบคนรักแล้วก็ทาํ กับข้าเหมือนเป็ นก้าง
ขวางคอ
7
“เจ้าค่ะท่านอาจารย์”
แม้ใจคิดอีกอย่าง หลินรัวไป๋ ก็มิบงั อาจสําแดงออกมา

ทางสีหน้าด้วยรูส้ กึ ถึงรังสีเย็นยะเยือกแผ่ออกมาจากอ
วินเซียวอีกครา เร่งเร้าให้นางออกไป หากยังขืนอยูอ่ ีกแม้
เพียงนิด เขาคงต้องโยนนางออกไปเองเป็ นแน่! เช่นนัน
เองหลินรัวไป๋ จึงได้ฉลาดเลือก จากไปโดยไวทีสุด
ทีใต้ตน้ ก่วม บุรุษเ**◌้ยมจดจ้องร่างทีค่อยๆ ลับตาไป

ของหลินรัวไป๋ จากนันกล่าวเสียงตํา “นางอันตราย”
8
อันตรายอย่างนันรึ
อวินลัวเฟิ งชะงักไป นางไม่เคยคิดว่าหลินรัวไป๋ อันตราย

แม้เพียงนิด ครันได้ยินวาจาอวินเซียวแล้ว ดวงหน้าก็
เคร่งขรึมขึนทันใด “เจ้ามีอะไรจะบอกข้าหรือ อวินเซียว”
“ข้ารูส้ กึ ถึงพลังแข็งแกร่งไหลเวียนอยูใ่ นกายนาง ไม่ใช่

พลังทีท่านได้ผนึกเอาไว้ แต่อนั ตรายมาก”
อวินลัวเฟิ งเล่าเรืองหลินรัวไป๋ ให้อวินเซียวฟั งแล้ว เขาจึง

รูว้ า่ นางได้ช่วยเด็กหญิงผนึกพลังร้ายไว้ในร่างกาย! เมือ
ครังทีภัตตาคาร อวินเซียวเอาแต่สนใจอวินลัวเฟิ ง จึงมิ
9
ได้ผิดสังเกตความพิเศษของหลินรัวไป๋ จนกระทังบัดนี
อวินลัวเฟิ งหันไปถามอวินเซียว “ทีเจ้าว่า ‘อันตราย’

หมายความว่าอย่างไร อวินเซียว”
อวินเซียวนิงไปครูห่ นึงก่อนตอบรับว่า “พลังทีไหลเวียน

อยูใ่ นสายเลือดของนางแข็งแกร่งมหาศาล หากควบคุม
ได้ นางก็จะเป็ นมือขวาของท่าน แต่หากนางควบคุมไม่
ได้แล้วไซร้ ก็จะกลายเป็ นปี ศาจ กระหายเลือดแทน!”
ได้ยินถ้อยคําเขาดังนันอวินลัวเฟิ งก็เปล่งเสียงหัวเราะ
รอยยิมของนางช่างงดงามจับใจ ไม่วา่ ชายใด ก็ยอมพลี
กายเพียงเพือได้สมั ผัส “ข้าเชือมันในตัวเสียวไป๋ ”
10
ดวงเนตรอวินเซียวจรดลงทีอวินลัวเฟิ ง “แต่ขา้ ไม่ยอมให้
รอบกายท่านมีอนั ตรายใดๆ ทังสิน” แม้อวินลัวเฟิ งจะ
เชือในตัวเสียวไป๋ เขาก็ไม่ประสงค์ให้นางต้องเจ็บตัวแม้
เพียงนิด
“อวินเซียว เสียวไป๋ เพิงจะอายุสบิ สาม นางยังเยาว์วยั นัก

ข้ามีเวลาฝึ กฝนนางอีกตังมาก” อวินลัวเฟิ งเงยหน้าขึน
เพ่งพิศบุรุษเย็นชา “ข้ารูว้ า่ เจ้าไม่เชือในเสียวไป๋ แต่เจ้า
ต้องเชือในกําลังของข้า!”
นางรูว้ า่ อวินเซียวพูดเช่นนันก็เพราะเป็ นห่วงสวัสดิภาพ

ของนาง แต่นางก็มีศรัทธาแรงกล้าในตัวเสียวไป๋
11
อวินเซียวครุน่ คิดอยูน่ าน จากนันเขาก็เบนสายตามายัง
อวินลัวเฟิ งอีกคราด้วยดวงหน้าเคร่งขรึมทีเดียว “ก็ได้!
เห็นแก่ทา่ น ข้าจะให้โอกาสนาง!”
เขาจะให้โอกาสนางอีกครังเพราะอวินลัวเฟิ งแท้ๆ ! แต่

ถ้าหากหลินรัวไป๋ ทําร้ายอวินลัวเฟิ งจริง เขาไม่มีวนั
ปล่อยนางไปแน่!
อวินลัวเฟิ งเผยรอยยิมอ่อนโยน จากนันค่อยๆ เบนสาย

ตาไปยังผืนฟ้าใกล้ตวั แล้วหลุบแพขนตายาวลง เมืออวิน
เซียวมิได้จบั ตามองตน นางก็เริมการสือสารทางจิต
วิญญาณ “เสียวโม่ เจ้ารูเ้ รืองนีอยูแ่ ล้วหรือไม่”
12
นําเสียงเสียวโม่ฟังดูรูส้ กึ ผิดเล็กน้อย “ข้าบอกแล้วว่านาง
พิเศษ แต่ถา้ ท่านรับนางเป็ นลูกศิษย์ นางจะมีประโยชน์
กับท่านในภายภาคหน้าจริงๆ นะ”
อวินลัวเฟิ งเลิกคิวขึน รอยยิมอ่อนจางปรากฏขึนบนใบ

หน้า “แต่เจ้าก็ไม่ได้บอกข้าว่านางอาจควบคุมพลังตนไม่
ได้ กลายเป็ นปี ศาจร้าย”
“ก็...” เสียวโม่ตอบรับระมัดระวัง “ทุกอย่างขึนอยูก่ บั

สถานการณ์ หากนางควบคุมพลังตนได้ ย่อมเป็ น
ประโยชน์มหาศาลแก่ทา่ น”
13
“ถ้าเช่นนันก็บอกข้ามา นางมีโอกาสควบคุมพลังตนได้
มากเท่าไร”
14
เสียวโม่เงียบไป ครูใ่ หญ่จงึ ได้ตอบรับด้วยนํา

เสียงกระมิดกระเมียน “หนึงในสิบ”
พูดอีกอย่างหนึงก็คือมีโอกาสเก้าในสิบทีหลินรัวไป๋ จะไม่
สามารถควบคุมพลังตัวเองได้! อย่างนีเอง อวินเซียวจึงมิ
อยากให้หลินรัวไป๋ อยูข่ า้ งกายนาง เด็กหญิงมีโอกาส
ควบคุมพลังตนได้นอ้ ยนิดเหลือเกิน!”
“เสียวโม่ เจ้ากล้าปิ ดบังเรืองนีจากข้าได้อย่างไร!” เสียงอ

วินลัวเฟิ งโกรธขึงขึนมาทันใด “นีหรือ ความจงรักภักดี
ของเจ้า”
1
“นายท่าน อย่าได้กริวไป” เห็นอวินลัวเฟิ งเกรียวกราดขึน
มาจริงจังดังนันเสียวโม่ก็ตกใจกลัว ทว่ายังคงดือดึงยืน
ยัน “แม้มีโอกาสเพียงหนึงในสิบ ด้วยความช่วยเหลือ
ของข้าย่อมไม่มีปัญหา!”
อวินลัวเฟิ งหรีดวงตาลง “เจ้าแน่ใจรึ”
“ข้า...” เสียวโม่กล่าวด้วยนําเสียงลังเล “คงไม่เป็ นไร

หรอก นายท่าน บัดนีท่านยังแข็งแกร่งไม่พอ แต่เมือท่าน
เข้มแข็งพอเมือใด ข้ามันใจว่าสามารถช่วยนางได้”
ได้ยินดังนันอวินลัวเฟิ งก็สะกดกลันความโกรธไว้ในใจ
2
พลางเหยียดเยาะ “ก็ได้ ข้าจะให้โอกาสเจ้า อีกครังหนึง!
แต่นบั จากนีเป็ นต้นไป เจ้าต้องบอกข้าทุกอย่าง ห้ามเก็บ
งําสิงใดไว้คนเดียว ไม่อย่างนัน ข้าจะบอกเลิกสัญญา
คัมภีรเ์ ซียนโอสถแล้วก็เชิญเจ้าไปหานายท่านทีอืนเสีย”
หัวใจเสียวโม่สนไหวจากนั
ั นก็แทบร้องไห้โฮ “นายท่าน
ข้าผิดไปแล้ว ข้าจะไม่ทาํ อีกแล้ว ทีข้าบอกว่ามันใจว่า
ช่วยเหลือนางได้นนจริ
ั ง ข้าเพียงแต่มิได้บอกกล่าวท่าน
ก่อนเพราะเกรงว่าท่านจะไม่รบั นางเป็ นศิษย์ โถ ในทีสุด
ข้าก็ได้พบนายท่านแสนประเสริฐเช่นท่านแล้ว ได้โปรด
อย่าทอดทิงข้าไปเลย”
เสียงสะอืนแผ่วของเด็กชายทําให้หวั ใจอวินลัวเฟิ งอ่อน

ลง แล้วนางก็รูว้ า่ เสียวโม่พดู ความจริง หากนางรูเ้ สีย
3
หน่อย ก็คงยังจะช่วยหลินรัวไป๋ ทว่าไม่รบั นางเป็ นศิษย์ ที
สุดแล้วนางก็มิได้อยูต่ วั คนเดียวอีกต่อไป นางมิอาจนํา
พาครอบครัวมาเสียงอันตรายได้! หากนางตัวคนเดียวก็
คงจะลองเสียหน่อยไม่วา่ จะสุม่ เสียง สักเพียงใดก็ตาม
ทว่าบัดนีหลินรัวไป๋ ก็เป็ นศิษย์นางเสียแล้ว ไม่วา่ หลินรัว
ไป๋ จะเป็ นใคร นางก็ตอ้ งรับผิดชอบในตัวเด็กหญิง!
“เสียวโม่ จําไว้วา่ ไม่มีครังหน้าอีกแล้ว!” หากนางนําพา

อันตรายมาสูค่ รอบครัว นางย่อมไม่มีวนั ให้อภัยตัวเอง!
“นายท่านอย่าห่วงไปเลย เรืองเช่นนีจะไม่เกิดขึนอีก ข้า

จะบอกทุกสิงทีรูล้ ว่ งหน้าไม่วา่ จะเป็ นสิงใด ก็ตาม” เสียว
โม่กล่าวด้วยนําเสียงเด็ดเดียว เขาตระหนักได้วา่ ตนทํา
ผิดพลาดไปเสียแล้ว ไม่วา่ นายท่านจะตัดสินใจอย่างไรก็
4
ตาม เขาก็ควรจะบอกความจริงทุกอย่างแก่นางไม่เก็บงํา
สิงใดไว้กบั ตัว
“อีกเรืองหนึง นายท่าน เสียวไป๋ ...”
“ในเมือบัดนีนางเป็ นศิษย์ของข้าแล้ว แม้มีโอกาสเพียง

น้อยนิดทีนางจะควบคุมพลังนันได้ ข้าก็จะ ไม่ยอมแพ้!”
อวินลัวเฟิ งช้อนดวงตาขึนเล็กน้อย ในดวงตามืดดํานัน
ฉายแสงประหนึงดารากลางราตรี “เสียวโม่ ข้าจะช่วย
นางได้อย่างไร”
เสียวโม่คิดอยูค่ รูห่ นึงจากนันก็ตอบรับว่า “บัดนีข้ายังไม่รู ้

ข้ารูเ้ พียงแต่วา่ ท่านต้องพัฒนากําลังตน ให้แข็งแกร่งยิง
5
ขึน ยิงท่านแข็งแกร่งมากขึนเท่าไร โอกาสทีนางจะควบ
คุมพลังนันได้ก็เพิมมากขึนเท่านัน”
“เข้าใจแล้ว” อวินลัวเฟิ งหลุบเนตรลงเล็กน้อย เห็นทีนาง

จะต้องรีบฝึ กฝนกําลังตนให้แข็งแกร่งขึน โดยเร่งด่วน
จริงๆ เสียแล้ว...
แต่แน่นอนว่าเรืองด่วนของจริงยังคงเป็ นการค้นหาจีหยก
ทีใช้ผนึกส่วนหนึงของจิตวิญญาณอวินเซียวเอาไว้ให้
เจอ! ต้องนําจีหยกนันกลับคืนมาให้ได้เท่านัน นางจึงจะ
วางใจ จากแดนฌานกลับไปพัฒนากําลังตนได้!
6
ตอนที 401 ทีอยูข่ องจีหยก
“เยว่เอ๋อร์”
บัดนีภายในห้องพักโอ่อา่ ปรากฏภาพเซียวเฉินมองไปยัง
หญิงสาวงามหยดย้อยผูน้ อนอยูบ่ นเตียง เขาค่อยๆ ย่าง
เข้าไปใกล้นางด้วยสีหน้ารูส้ กึ ผิด จากนันลูบเส้นผมนุ่ม
นันแผ่วเบา แววชิงชังเร้นอยูใ่ นดวงตา ทีหลุบลง “เจ้า
อย่าห่วงไป ข้าจะล้างแค้นให้แก่เจ้าเอง!”
7
หลินเยว่เหยียดเยาะจากนันผินหน้าเข้าหากําแพง เห็น
ได้วา่ บัดนีนางยังไม่ให้อภัยสิงทีเซียวเฉิน ทําไว้กบั นาง
“เยว่เอ๋อร์” เห็นท่าทีหลินเยว่ทีมีตอ่ ตนดังนัน ความชิงชัง

ทีเซียวเฉินมีตอ่ อวินเซียวและอวินลัวเฟิ งก็ยงแรงกล้
ิ า
เขาสูดหายใจเข้าลึกจากนันกล่าวว่า “ท่านพ่อบอกแล้ว
ว่าจะให้อวีชิงเข้าสูแ่ ดนลับเร็วกว่ากําหนด หลังจากนัน
เจ้าจะทําอะไรกับคนพวกนันก็ตามใจ!”
หลินเยว่กายสันเทา ความชิงชังกระเพือมไหวอยูใ่ นดวง

ตา ดวงหน้างามของนางเกรียวกราด เ**◌้ยมเกรียม หัน
มาถามเซียวเฉินว่า “ท่านบอกว่าอวีชิงเข้าแดนลับได้
ก่อนกําหนดเวลาอย่างนันรึ”
8
เซียวเฉินผงกศีรษะแผ่วเบา “ท่านพ่อตัดสินใจแล้ว ท่าน
ยังบอกด้วยเช่นกันว่าถึงเจ้าสวะนันไม่คืนเหรียญตรา
หมันหมาย การหมันระหว่างเขาและหลิงเหยาก็ตอ้ งเป็ น
อันล้มเลิกไป!”
“ถ้าเช่นนันก็ให้อวีชิงขอเด็กสาวสกุลหลิงนันแต่งงานให้
เร็วทีสุด” หลินเยว่กล่าวพร้อมรอยยิมเยาะ “เผือจะมีสตรี
ใดมาลุม่ หลงในตัวเขาอีก”
นางยังคงเชือสนิทใจว่าอวินลัวเฟิ งไม่มีทางรักสวะเช่น
อวินเซียวได้ แต่จะตกหลุมรักเพียงแต่ เซียวอวีชิงเท่านัน
แต่นางก็มิเคยคิดเช่นกันว่าหากอวินลัวเฟิ งหลงรักเซียว
อวีชิงจริง นางจะทําร้ายตนได้ หนักหนาสาหัสถึงเพียงนี
9
เชียวหรือ
“เยว่เอ๋อร์ เจ้าจะให้อภัยสิงทีข้าทําลงไปได้หรือไม่” เซียว

เฉินเพ่งพิศหลินเยว่ผรู้ า่ งกายเต็มไปด้วยบาดแผล ดวง
ตาของเขาอ่อนโยนสงสาร ไม่อาจคิดจินตนาการได้เลย
ว่าอวินลัวเฟิ งต้องทําร้ายนางหนักหนาถึงเพียงใด นางจึง
มีสภาพยับเยินได้ถงึ เพียงนี
ดวงตาหลินเยว่หม่นลง “เซียวเฉิน ข้ารับใช้ทา่ นในฐานะ

ภรรยามานานหลายปี ให้กาํ เนิดบุตรชายแสนดีให้แก่
ท่าน แต่ทา่ นกลับละทิงข้าในช่วงนาทีวิกฤติ! ท่านรูห้ รือ
ไม่วา่ ข้าผิดหวังเพียงใด”
10
“เยว่เอ๋อร์เอ๋ย ตอนนันข้าต้องทําเพือลูกชาย เพราะเรายัง
ต้องอาศัยเจ้าสวะนัน หากเขาหมดประโยชน์เมือใดเถิด
เราจะฆ่าเขาทิงเสีย!” พูดถึงประโยคสุดท้าย เซียวเฉินก็
ขบเขียวเคียวฟั นราวกับว่าอวินเซียวมิใช่เลือดเนือเชือไข
หากแต่เป็ นศัตรูคอู่ าฆาต
ได้ยินถ้อยคําเขาดังนัน หลินเยว่ก็กลอกตา จากนันกล่าว

ด้วยท่าทีชีโพรงว่า “เซียวเฉิน ว่ากันว่าเมือใด ทีสกุลเซียว
มีทารกเกิดใหม่ พวกเขาจะดึงเอาส่วนหนึงของจิต
วิญญาณเด็กเหล่านันไปใส่ไว้ในจีหยกเพือควบคุมสาย
เลือดทังหมดของสกุล”
“เยว่เอ๋อร์ เจ้าหมายถึง...”
11
“ข้าอยากได้จีหยกของเจ้าสวะนัน!” หลินเยว่ยกมุมปาก
ขึนเผยรอยยิมเ**◌้ยมเกรียม “หากท่านประสงค์ให้ขา้ ยก
โทษให้ ก็เพียงแต่นาํ จีหยกของเจ้าสวะนันมาให้ขา้ เสีย
ไม่อย่างนันข้าจะไม่มีวนั ให้อภัยท่าน”
เซียวเฉินเงียบไปพลางนิวหน้า จีหยกทุกชินของสกุล
เซียวอยูใ่ นมือบิดาของเขา และบัดนีบิดาของเขา ก็กาํ ลัง
ยุง่ อยูก่ บั การเตรียมการเรืองอวีชิง คงไม่มีเวลาให้แก่
เรืองไร้สาระพรรค์นี อีกประการ แม้เขาจะมิได้มีธุระติด
พันอันใดก็ตามที ก็คงจะไม่มอบจีหยกให้แก่หลินเย
ว่ดว้ ยไม่จาํ เป็ น
ทว่าครันเห็นดวงตาโกรธเกรียวของหลินเยว่แล้วเซียว
12
เฉินก็กดั ฟั นตัดสินใจในทีสุด “ก็ได้! ข้ารู ้ ว่าจีหยกถูกเก็บ
ไว้ทีใด แล้วข้าจะไปขโมยมาให้เจ้า แต่ขา้ ต้องทําของ
ปลอมขึนมาวางแทนชินทีข้าจะหยิบไปเสียก่อน” หากไม่
ทําเช่นนัน บิดาของเขาคงได้พิโรธหนักแน่หากล่วงรูว้ า่
ตนกระทําสิงใดลงไป
13
ตอนที 402 แดนลับ (1)
“สามีขา้ ” สีหน้าหลินเยว่ออ่ นลงครันได้ยินวาจาเซียวเฉิน

พลางนางก็ทิงดวงหน้าบวมเป่ งเหมือนสุกรของตนลงใน
อ้อมแขนของบุรุษ จากนันเอ่ยเสียงแผ่วเบา “ถ้าเช่นนัน
ข้าจะรอฟั งข่าวดีอยูท่ ีนี”
เห็นดวงหน้าดังสุกรของหลินเยว่แล้วเซียวเฉินก็รูส้ กึ คลืน
เ**ยน ทว่าครันระลึกได้ถงึ วาจาเซียวหลิน ก่อนหน้านี
เขาก็เร้นความรังเกียจเอาไว้จากนันเผยแววเอาอกเอาใจ
ขึนมาในดวงตา
“เยว่เอ๋อร์เอ๋ย ข้าจะนําจีหยกมาให้เจ้าเร็วๆ นี เจ้าเพียง
1
แต่รอเงียบๆ อยูท่ ีนีเท่านัน”
กล่าวจบ เซียวเฉินก็โอบกายหลินเยว่แน่น รอยยิมปลง

ตกปรากฏอยูท่ ีมุมปาก อย่างไรก็ดี ขณะทีพูดคุยกันอยู่
นันเอง ทังสองก็มิได้สงั เกตเห็นแม้แต่นิดว่ามีหนูขาวหนึง
ตัวรุดรีบีบกายผ่านรอยแยกใต้ประตูตรงมุมอับออกไป
ก่อนหายลับสูแ่ สงอาทิตย์เจิดจ้า
...
ณ ลานสวนทิศตะวันออก
ท่ามกลางห้องพักผ่อนอุน่ สบาย อวินลัวเฟิ งค่อยๆ ลืมตา

2
ขึนพลางมองไปยังไหน่ฉาผูโ้ จนเข้ามา จากด้านนอกแล้ว
เอ่ยถามว่า “ว่าอย่างไรเล่า เจ้าได้ยินอะไรบ้างหรือไม่”
ไหน่ฉาโจนขึนไปบนต้นขาอวินลัวเฟิ งพลางส่งเสียงร้อง
จีดๆ เต้นรําออกท่าทีเบิกบานใจ
“เสียวโม่ เจ้าเข้าใจทีเขาพูดหรือไม่” อวินลัวเฟิ งขมวดคิว

ผ่านไปครูใ่ หญ่เสียงแผ่วเบาของเสียวโม่ก็เป็ นทีได้ยิน

จากภายในจิตวิญญาณ “นายท่าน ไหน่ฉา กล่าวว่าได้
ยินข่าวจากในห้องเซียวเฉินและหลินเยว่ เขาบอกว่าจี
หยกของอวินเซียวนันอยูใ่ นมือเซียวหลิน ทว่า หลินเย
3
ว่ได้โน้มน้าวให้เซียวเฉินไปขโมยจีหยกของอวินเซียวมา
ให้นาง”
อวินลัวเฟิ งนิงชะงักไปชัวขณะหนึงจากนันรอยยิมอ่อน
จางก็ปรากฏขึนบนดวงหน้างามของนาง
“เดิมทีขา้ คิดว่าเมือหลินเยว่ถกู หลูเ่ กียรติถงึ เพียงนันแล้ว

ย่อมไม่ยอมอยูเ่ ฉยแต่โดยดีเป็ นแน่ ข้าจึงได้สง่ ไหน่ฉ
าไปดูลาดเลา ไม่คิดเลยว่าจะได้เรืองประหลาดใจชิน
ใหญ่กลับมาเช่นนี!”
หากจีหยกอยูใ่ นมือเซียวหลินก็คงลําบากนางทีจะ
ตามหา ก็ใครเลยจะรูเ้ ล่าว่าเขาเก็บซ่อนมันไว้ทีใด แต่ที
4
อวินลัวเฟิ งมิได้คาดคิดเอาไว้ก็คือการทีหลินเยว่อยากได้
จีหยกของอวินเซียวเอาไว้เอง หากเป็ นเช่นนี ก็จบั ตามอง
แต่หลินเยว่ก็เพียงพอ!
“ไหน่ฉา เจ้าจงไปจับตาดูสถานการณ์ตอ่ ไป หากมีข่าว

คราวอันใดก็มาแจ้งให้ขา้ ทราบ”
ไหน่ฉาส่งเสียงร้องเบิกบาน “จีดๆ ” แล้วร่างน้อยๆ ของ

มันก็โจนออกไปด้านนอกอย่างรวดเร็ว หายไปภายในชัว
พริบตา
อวินลัวเฟิ งเพ่งพิศไหน่ฉาค่อยๆ ลับตาไปแล้วรอยยิมบน

ดวงหน้าก็แฝงฝังรังสีอาํ มหิต “บัดนีข้าเพียงแต่ตอ้ งรอฟั ง
5
ข่าวอยูท่ ีนีเงียบๆ เท่านัน! เมือได้จีหยกมาอยูใ่ นกํามือ
แล้ว ก็ได้เวลาจัดการสกุลเซียว!”
...
เมือราตรีมาเยือน
แสงจันทร์ประหนึงสายนําหลังไหลเข้ามาภายในห้อง
เซียวเฉินแอบลอบเข้ามาจากทางประตู หลังตรวจสอบ
แล้วว่าไม่มีใครตามหลังมาเขาก็ถอนหายใจ โล่งอก จาก
นันเดินตรงไปยังหลินเยว่ผนู้ อนหลับตาพักผ่อนอยูบ่ น
เตียง
6
“ข้านําจีหยกมาให้แล้ว”
เขาหยิบจีหยกออกจากแขนเสือด้วยความระมัดระวัง
จากนันวางไว้ตรงหน้าหลินเยว่ “เจ้าต้องดูแลรักษาจีนีไว้
ให้ดี อย่างน้อยก่อนอวีชิงขึนเป็ นนายใหญ่สกุลเซียวก็
ห้ามใครล่วงรูเ้ ป็ นอันขาด หากเรืองนีรูถ้ งึ หู ท่านพ่อเมือ
ใด เราสองต้องถูกลงโทษอย่างแน่นอน”
เซียวอวีชิงขึนเป็ นนายใหญ่ของสกุลเมือใด เขาก็จะเป็ น

ผูต้ ดั สินใจกิจทุกเรืองของสกุลเซียวเมือนัน! เมือเป็ นเช่น
นันแล้วยังจะต้องเกรงกลัวตาแก่ไปไยอีกเล่า
7
หลินเยว่หยิบจีหยกขึนด้วยความประหลาดใจ จากนัน
รอยยิมชัวร้ายก็ปรากฏขึนบนดวงหน้า “ข้าว่า เจ้าสวะ
นันคงไม่คาดคิดว่าวันหนึงชีวิตของเขาจะตกอยูใ่ นกํามือ
ของข้า! ในภายภาคหน้า หากข้าอยาก ให้เขาอยู่ เขาก็
จะอยู่ หากข้าอยากให้เขาตาย เขาก็จะตาย!”
หลินเยว่บดั นีไม่เหลือเค้าความงามเช่นก่อนหน้าอีกต่อ
8
ไป ยิงด้วยสีหน้ามาดร้ายแล้วความขยะแขยง ก็เอ่อท้น
ขึนในใจเซียวเฉินอย่างสะกดกลันมิได้
ใครใช้ให้นางเป็ นมารดาของอวีชิงกันเล่า เพืออวีชิง เขา

จําต้องแสดงออกว่ารักนาง
“ข้านําของทีเจ้าต้องการมาให้แล้ว แต่ยงั มีเรืองอืนให้

ต้องสะสาง เจ้าเองก็พกั ผ่อนเสียเถิด” สายตา
เซียวเฉินอบอุน่ แล้วนําเสียงก็ออ่ นโยนเช่นก่อนหน้า
หลินเยว่เล่นกับจีหยกในมือแล้วเปล่งวาจาตืนเต้นโดยไม่
เหลียวแลเซียวเฉินแม้แต่นอ้ ย เซียวเฉิน สันศีรษะมอง
หลินเยว่เป็ นครังสุดท้ายก่อนหมุนกายออกจากห้องไป
9
ร่างปราดเปรียวว่องไวหายไปท่ามกลางราตรีอย่างรวด
เร็ว
“จีหยกเอ๋ย ในทีสุดข้าก็ได้มาไว้ในมือ” หลินเย

ว่สดู หายใจเข้าลึกพลางดวงตางามก็แฝงฝังแววชัวร้าย
“จากนีไปข้าขอดูซิวา่ เจ้าสวะนันจะกล้าดีกระด้าง
กระเดืองต่อหน้าข้าอยูอ่ ีกไหม มิหนําซําเจ้ายังบังอาจ
ขโมยผูห้ ญิงของลูกชายข้า! อย่างน้อยเจ้าก็ควรเจียมตัว
เสียบ้าง ลําพังกําลังเจ้าจะคูค่ วรกับบุตรีสกุลหลิงได้
อย่างไร”
ชิง!
10
หลินเยว่เล่นกับจีหยกอยูด่ ีๆ ก็มีเงาร่างสีขาวโผกระโจน
ออกมาจากทางด้านข้าง แล้วจีหยกในมือนาง ก็หายไป
หลินเยว่มองไปยังมือว่างเปล่าของตนแล้วเพ่งพิศอยูค่ รู ่
หนึงก่อนรีบกวาดสายตาออกไปด้านนอก แล้วนางก็เห็น
หนูขาวตัวอ้วนลากจีหยกขนาดใหญ่กว่าตัวมันไปพลาง
ออกแรงวิงขะมักเขม้น
บัดนันเองหลินเยว่ก็ได้สติพลางตะเบ็งเสียงลัน “เจ้าหนู
บัดซบนีบังอาจเข้ามาขโมยของในสกุลเซียว ของข้ารึ
เจ้ารนหาทีตายเสียแล้ว!” กล่าวจบ หลินเยว่ก็ผดุ ลุกขึน
ยืนเกรียวกราดฟาดฝ่ ามือไปยังเจ้าหนูตวั จ้อยบนพืน
11
บังเกิดเสียงลันดังปั ง พืนทังชันสันไหวใต้ลกู ตบของนาง
ฝุ่ นฟุง้ กระจายไปทัว นางย่ามใจว่าฝ่ ามือนางคงฟาดไห
น่ฉาเสียบีแบนเป็ นเนือบดไปแล้วเรียบร้อย ทว่าเมือถอน
มือขึนกลับพบว่ามีรูจอ้ ยขนาดเท่าจีหยก อยูบ่ นพืน...
แล้วเจ้าหนูจอ้ ยตัวนันทีขโมยจีหยกไปก็ได้หลบหนีผา่ นรู

ดังกล่าวไปนานแล้ว
“อ๊า!”
หลินเยว่คมุ้ คลังไปเสียสิน ผมเผ้ากระเซอะกระเซิงหลุด

ลุย่ กู่รอ้ งก้องตะโกนเกรียวกราดประหนึง หญิงบ้า ไอ้หนู
หาทองบัดซบ! หากนางเจอมันอีกเมือใด นางจะจับมัน
12
ชําแหละเป็ นชินๆ!
“เกิดอะไรขึน”
เซียวเฉินผูเ้ ดิมทีออกจากห้องไปแล้วหวนกลับมาอีกครัง
ครันได้ยินเสียงกรีดร้องของหลินเยว่ เขารีบรุดผลักประตู
เข้ามา เมือเหลือบแลเห็นหลินเยว่ผมเผ้ากระเซอะ
กระเซิงอยูก่ ็ขมวดคิวด้วยความไม่พงึ ใจ
หลินเยว่คอ่ ยใจร่มลงในทีสุดจากนันก็ตอบรับด้วยนํา
เสียงเช่นปกติ “เจ้าหนูหาทองขโมยแหวนหยก ข้าไป ข้า
หวังจะฟาดมันให้ตาย แต่มนั ขุดหลุมหนีไปได้”
13
จะอย่างไรก็ตามทีนางจะให้เซียวเฉินรูม้ ิได้วา่ จีหยกถูก
ขโมยไป นางจึงเลือกทีจะโป้ปด
“หนูหาทองอย่างนันรึ” เซียวเฉินขมวดคิว “อสูรเซียนชัน

ตําอย่างหนูหาทองจะมาอยูใ่ นสกุลเซียวได้อย่างไร เจ้า
จําสีของมันได้หรือไม่ ข้าจะส่งคนไปแกะร่องรอยของมัน
เดียวนี”
“ดี” หลินเยว่ผงกศีรษะแผ่วเบา “หนูหาทองนันมีสีขาว

ทัวตัวแลดูอวบอ้วน มันขุดหลุมว่องไวยิงนัก สามีขา้
ท่านต้องจับเจ้าหนูบดั ซบนันมาให้ได้!”
พูดไปหลินเยว่ก็ขบเขียวเคียวฟั นเคืองแค้น ใครก็รูว้ า่ ไห
14
น่ฉาก่อเรืองร้ายแรงกับนางเพียงใด เพือทีจะสังหารเจ้า
สวะนัน นางเฝ้าคิดคํานึงถึงจีหยกมานานแสนนาน แต่
ใครเลยจะรูเ้ ล่าว่าพริบตาทีจีหยกตกมาอยู่ ในกํามือนาง
ก็กลับถูกขโมยไปเสียดือๆ แล้วจะให้นางไม่ชิงชังไหน่ฉ
าได้อย่างไร
ตราบใดทีนางจับเจ้าหนูบดั ซบนันได้ หากมิได้ชาํ แหละ

มันเป็ นร้อยเป็ นพันชินแล้วจิตใจโกรธคลัง ของนางเห็นที
จะสงบลงได้ยาก
15
“นีหรือจีหยกผนึกวิญญาณ”
ท่ามกลางห้องพักผ่อนโอ่อา่ ผ้าม่านสันไหวเชืองช้า
อวินลัวเฟิ งหยิบจีหยกสีนาตาลแก่
ํ ขนจากอุ
ึ ง้ เท้า ไหน่ฉ
าพลางมุมปากนางก็ยกขึนยิมแผ่วเบา จากนันหันไปหา
บุรุษไร้ความรูส้ กึ ข้างกาย
“อวินเซียว ดูซิวา่ จีหยกนีเป็ นของจริงหรือไม่”
อวินเซียวหยิบจีหยกไปจากมืออวินลัวเฟิ ง จากนัน
บรรจงตรวจสอบอย่างละเอียดถีถ้วนก่อนวางมันคืนบน
1
ฝ่ ามือเด็กสาวอีกครัง “เป็ นของจริง”
อวินลัวเฟิ งเลิกคิวขึนจากนันกล่าวว่า “จะว่าไป เซียวเฉิน

ก็มิได้เอาหยกทีไหนก็ไม่รูม้ าหลอกหลินเยว่ จะอย่างไร
แผนร้ายของพวกเขากลับทําให้เราสบาย อวินเซียว ใน
เมือบัดนีเรามีจีหยกอยูใ่ นมือแล้ว เจ้าก็จงเก็บรักษามัน
ไว้ให้ดี”
เมือมองดูจีหยกทีอวินลัวเฟิ งส่งมาให้ อวินเซียวก็มิได้รบั

เอาไว้ เขาหรีดวงตาสีดาํ จากนันสายตา ก็เพ่งพิศไปยัง
ดวงหน้าสะกดใจของเด็กสาวลึกซึง
“หยกนี... ข้ามอบเป็ นของขวัญให้แด่ทา่ น”
2
อวินลัวเฟิ งแลดูชะงักไปชัวครู ่ จากนันก็สบั สนเล็กน้อย
“จีหยกนีคือชีวิตของเจ้า ข้าเกรงว่านํามาเป็ นของขวัญ
นันออกจะไม่เหมาะ”
ครันได้ยินนางกล่าวดังนัน สีหน้าอวินเซียวก็ยงเคร่
ิ งขรึม
“ข้าจะมอบจีหยกนี... และชีวิตของข้าไว้ในมือของท่าน”
ข้าจะให้จีหยกนีเป็ นของขวัญ... พร้อมกับชีวิตข้า!
นําเสียงของชายหนุ่มจริงใจจนมืออวินลัวเฟิ งสันไหวขึน
มาอย่างมิทนั ตังตัว นางมองไปยังดวงหน้าหล่อเหลาไร้
ความรูส้ กึ ของชายเบืองหน้า จากนันก็เก็บจีหยกไว้กบั
3
ตัวในทีสุด
“ก็ได้ ถ้าเช่นนันข้าจะเก็บรักษาจีหยกนีไว้แทนเจ้า ตราบ

ใดทีข้ายังมีชีวิตอยู่ ข้าจะไม่ยอมให้ใคร แตะต้องมันแม้
แต่นอ้ ย”
ครันเห็นอวินลัวเฟิ งยอมเก็บจีหยกไว้กบั ตัวดังนัน มุม

ปากของชายหนุ่มก็โค้งขึนเล็กน้อยอย่างเชืองช้าเหลือจะ
กล่าว แล้วรอยยิมทีไม่มีใครสังเกตเห็นก็เผยผุดขึนมา
“ในภายภาคหน้า หากข้ามิได้อยูข่ า้ งกายท่าน จีนีจะ

แทนตัวข้าคอยติดตามท่าน”
4
กล่าวจบ อวินเซียวก็เยืองย่างเข้ามาใกล้ จากนันแขน
แข็งแกร่งทังสองข้างก็โอบกอดเด็กสาวรูปงามเบืองหน้า
แน่นหนา ณ เวลานี เขายังได้กลินหอมอ่อนจางกําจาย
มาจากกายนาง กลินหวานหอมนีสร้าง ความพึงใจให้แก่
เขายิงนัก ชัวชีวิตนีตราบใดทีมีนาง เขาก็จะไม่เสียใจ
เรืองใดอีก
“อวินเซียว แล้วเจ้าวางแผนจัดการสกุลเซียวไว้เมือใด”
อวินลัวเฟิ งดูเหมือนฉุกคิดถึงอะไรบางอย่างขึนมาได้แล้ว
อวินเซียวชะงักไป จากนันก็ขมวดมุน่ คิวแน่น “วันทีเซียว

อวีชิงเปิ ดแดนลับ! เหตุเพราะว่าข้าก็สนใจ ในแดนลับ
เช่นกัน...”
5
“ตกลง”
อวินลัวเฟิ งยกมุมปากขึน “เมือเวลานันมาถึง ข้าจะให้

คนสกุลเซียวต้องเสียใจในสิงทีทําลงไปกับเจ้า!”
ให้พวกเขาทังหมดต้องทนอยูก่ บั ความเสียใจอย่างสุดซึง
ไปชัวชีวิต มิอาจหลบหนีชะตากรรม นีคือบทลงโทษของ
นางต่อสกุลเซียว!
การทีสกุลเซียวทําการเปิ ดแดนลับถือเป็ นเหตุการณ์

6
สําคัญทีสุดของสกุลในรอบหนึงร้อยปี เช่นนีเอง ในวันนี
สามยอดสกุลแห่งเมืองซือฟั งจึงได้มารวมตัวกัน ณ จวน
สกุลเซียว
อย่างไรก็ดี แลดูเหมือนว่าทังเซียวหลินและหลิงเฟิ งนาย

ใหญ่สกุลหลิงต่างก็นดั แนะกันไว้ลว่ งหน้าแล้ว ด้วยทัง
สองมิได้เหลียวแหลท่านผูอ้ าวุโสเว่ยแม้แต่นอ้ ย คล้ายจะ
ไม่สงั เกตเห็นเขาอยูใ่ นสายตาด้วยซํา ท่านผูอ้ าวุโสเว่ย
เองก็มิได้เก็บเอามาใส่ใจด้วยสีหน้าเบิกบานนันเอาแต่
มองไปยังเด็กหญิงตัวน้อยน่าเอ็นดู ผูย้ ืนอยูข่ า้ งอวินลัว
เฟิ ง เมือได้เห็นว่านางปลอดภัยดีจงึ ได้ผอ่ นคลายลงได้
ในทีสุด
ผ่านไปได้สองสามวันแล้ว!
7
เวลาผ่านไปได้สองสามวันแล้วตังแต่ทีเขาส่งข่าวไปยัง
บุคคลผูน้ นบนภู
ั ผาเทพวิญญาณ ว่าลูกสาว ของเขา
ถูกรังแกทีนี ท่านผูอ้ าวุโสคาดว่าอีกไม่นานเขาก็คงจะรุด
รีมายังนครซือฟั ง...
บุรุษผูร้ กั ลูกสาวตนเท่าชีวิตคงเป็ นทุกข์หนักหนาหากลูก

สาวต้องสูญเสียแม้ผมเพียงหนึงเส้น ยิงถูกผูอ้ ืนหลู่
เกียรติเช่นนียิงไม่ตอ้ งพูดถึง
“อะแฮ่ม!” เมือมองไปยังทุกคนทีมาเข้าร่วมแล้ว เซียว

หลินก็ไอแห้งๆ สองทีจากนันกระแอมให้คอโล่งก่อน
กล่าวว่า “ทุกท่านคงทราบแล้วว่าวันนีสกุลเซียวจะทําพิธี
8
สําคัญ! แต่ก่อนอืน ข้ามีเรืองสําคัญแจ้งให้ทราบ”
ทุกคนต่างมองกันด้วยความตืนตะลึง แล้วท่าทีสงสัยก็
แฝงฝังอยูใ่ นสีหน้า
ครันพวกเขากําลังเดากันไปถึงเรืองทีเซียวหลินจะกล่าว
ถึงต่างๆ นานา เสียงชราของชายเฒ่าก็กงั วานขึนอีกครัง
9
“ดังทีทุกท่านทราบกันดีวา่ สกุลเซียวและสกุลหลิงได้มี
การหมันหมายกันไว้เมือนานหลายปี มาแล้ว อย่างไรก็ดี
เราไม่คิดเลยว่าเซียวเอ๋อร์จะเติบโตขึนมาเป็ นสวะ ข้าเอง
ก็มิประสงค์จะดึงให้หลิงเหยาต้องมา แปดเปื อน พวกเรา
จึงได้ตดั สินใจล้มเลิกการหมันหมายทีผ่านมาเสีย แล้ว
จับคูน่ างกับอวีชิงแทน เช่นนีเอง ข้าจึงขอให้ทกุ ท่านในที
นีร่วมเป็ นสักขีพยาน”
หลินรัวไป๋ ยืนนิงอยูข่ า้ งกายอวินลัวเฟิ ง ครันได้ยินคํา

เซียวหลินแล้วดวงตากระจ่างใสชวนเอ็นดู ของนางก็เผย
แววรังเกียจเดียดฉันท์
ตาเฒ่านีบังอาจเรียกผูช้ ายของท่านอาจารย์วา่ สวะอย่าง

นันรึ! หากเขาเป็ นสวะแล้ว บนโลกนีจะยังมีใคร เป็ น
10
อัจฉริยะอยูอ่ ีกเล่า
แม้นหลินรัวไป๋ มิได้ลว่ งรูถ้ งึ พลังของอวินเซียว นางก็เชือ

มันในตัวอวินลัวเฟิ งโดยปราศจากข้อสงสัย! บุรุษที
อวินลัวเฟิ งหลงใหลจะตําต้อยกว่านางได้อย่างไร คน
พวกนีทีไม่รูค้ วามอันใดต่างก็รบั ในวาจาทีกล่าวออกมา
อย่างโง่งมงาย
แววเย้ยหยันเข้มข้นเผยขึนในดวงตาหลินเยว่เมือนาง
มองไปยังหลิงเหยาข้างกายผูบ้ ดั นีมีสีหน้าระรืน ท่าทาง
นางค่อยๆ อ่อนโยนลงจากนันก็กล่าวว่า “เหยาเอ๋อร์ เจ้า
ยังจําคําทีป้าบอกเมือคืนวานได้หรือไม่”
11
หลิงเหยาผงกศีรษะแข็งขัน “ท่านป้า ท่านหาหมอมา
ถอนยาพิษข้าได้จริงหรือไม่”
แน่นอนอยูแ่ ล้วว่า... เป็ นเรืองโกหก!
นางไม่รูด้ ว้ ยซําว่าหลิงเหยาถูกยาพิษชนิดใด แล้วจะให้

นางถอนพิษร้ายนันได้อย่างไร ทียิงไปกว่านัน ขนาดสกุล
หลิงเองก็ได้ควานหาแพทย์แทบพลิกแผ่นดินแล้วโดยที
ยังมิประสบผลสําเร็จใดๆ ลําพังกําลังนาง จะไปเสาะหา
หมอหัตถ์เทวดาได้ทีใดกันเล่า
แม้ใจนางคิดเช่นนัน หลินเยว่ก็ยงั คงตอบรับด้วยรอยยิม

รืนใจ “แน่นอนว่าจริง เจ้าเคยได้ยินชือ เทียนหยา หมอ
12
หัตถ์เทวดาไหมเล่า เขาคือหมอทียิงใหญ่ทีสุดบนผืน
แผ่นดิน เขาตังใจจะมารักษาอาการของเจ้า เช่นนันเอง
เจ้าก็มิตอ้ งหวันเกรงอวินลัวเฟิ งอีกต่อไป หากมีสกุลเซียว
คอยหนุนหลังแล้ว เจ้าจะยังต้องกลัวนาง ไปไยอีก”
นางเด็กนีช่างโง่งมงายหลอกง่ายนัก ข้าพูดอะไรนางก็
เชือสนิทใจ!
บุคคลระดับหมอหัตถ์เทวดาเทียนหยานางจะไปเชิญมา
ได้อย่างไร อย่างไรก็ดี ขอเพียงหลิงเหยาเชือถ้อยคํานาง
เท่านันก็เพียงพอ
“ข้าเข้าใจแล้ว ท่านป้า” หลิงเหยาตืนตันใจ “นางแพศยา
13
อวินลัวเฟิ งนันทําเรืองเช่นนันลงไปกับข้า ข้าไม่มีวนั
ปล่อยนางไปแน่!”
หลินเยว่โค้งมุมปากขึนแล้วรอยยิมมาดร้ายก็เร้นอยูบ่ น
ดวงหน้า “เจ้าจะทําอะไรหรือกล่าวสิงใดก็ได้ตามใจ
ตราบใดทีหลูเ่ กียรติพวกเขาได้ ข้าจะรีบเรียกตัวหมอ
หัตถ์เทวาดาเทียนหยามาถอนพิษให้เจ้าทันที”
ในฐานะนายหญิงของสกุลเซียวแล้ว นางยังคงต้อง
รักษาฐานะหน้าตาเมือต้องรับมือกับคนนอก ไม่อาจพูด
พล่อยว่าร้ายผูอ้ ืนตรงๆ ได้ เช่นนันเองนางจึงวางแผนให้
หลิงเหยาเชือฟั งนาง ไม่เพียงแต่นางไม่ตอ้ งเสียหน้า แต่
ยังได้บอกกล่าวถึงสิงทีอยูใ่ นใจอีกด้วย
14
ดังคาด ครันได้ยินถ้อยคําหลินเยว่แล้ว ความกลัวในใจ
หลิงเหยาก็หายวับไปหมดสินพลางนางก็เชิดศีรษะขึน
ยืดอก เดินตรงไปยังอวินเซียว ดวงหน้าลออเปี ยมไปด้วย
ความหยิงทะนง
“อวินเซียวเอ๋ย เจ้าไม่ยอมคืนเหรียญตราหมันหมายมา
แล้วจะทําไม ข้าก็ยงั จะถอนหมันกับเจ้าอยูด่ ี แล้วข้าจะ
บอกอะไรไว้ให้หนึงอย่าง มีเพียงพีอวีชิงเท่านันทีคูค่ วร
กับข้า! เจ้าคิดว่าตัวเองเป็ นใคร ต่อให้ขา้ หลิงเหยานัน
ตาบอด ก็จะไม่มีวนั ชายตาแลผูช้ ายเช่นเจ้า”
เดิมทีนางคิดไว้วา่ เจ้าสวะคงมิอาจคงสีหน้าปราศจาก
อารมณ์ได้อีกต่อไป และต้องพยายามเรียกร้องความ
15
สนใจจากนางเป็ นแน่หากรูแ้ ล้วว่านางกําลังจะหมัน
หมายกับเซียวอวีชิง อย่างไรก็ดี ใครเลยจะคิดเล่าว่าแม้
กระทังบัดนี อวินเซียวก็ยงั ไม่ชายตาแลนางด้วยสายตา
ชายหนุ่มจดจ้องอยูท่ ีเด็กสาวรูปงามข้างกายแต่เพียง ผู้
เดียวเท่านัน
หลิงเหยาโกรธขึงนัก นางชีนิวใส่อวินลัวเฟิ งแล้วกล่าว

วาจาพลางขบเขียวเคียวฟั นเกรียวกราด “อย่าคิดว่าข้า
ไม่รู ้ เจ้าจงใจนําหญิงผูน้ ีเข้ามาใช่ไหมเล่า ก็เพือเสแสร้ง
แกล้งแสดงเรียกร้องความสนใจจากข้า! น่าสมเพชทีเจ้า
ประเมินข้าตําเกินไป ด้วยแม้นเกิดอะไรขึนก็ตามแต่ ข้าก็
จะไม่มีวนั ชายตาแลเจ้า!”
16
ตอนที่ 406 แดนลับ (5)
ในสายตาหลิงเหยา แม้ตวั อวิน๋ ลัว่ เฟิ งเองจะมีวทิ ยายุทธแก่กล้า แต่
นางก็เป็ นเพียงบุตรี ของสกุลขุนนางเล็กจ้อยในแคว้นหลงหยวน แล้ว
นางจะมาเทียบกับตนผูเ้ ป็ นถึงองค์หญิงแห่งสกุลหลิงได้อย่างไร
เป็ นไปไม่ได้ที่อวิน๋ เซียวจะเมินนางผูม้ ีคุณสมบัติเพียบพร้อม แล้วไป
เลือกเอาหญิงผูม้ ีสถานะตํ่าต้อยแทน
ใช่แล้ว
ในใจหลิงเหยาแล้ว แม้อวิน๋ ลัว่ เฟิ งจะเป็ นคุณหนูแห่งจวนแม่ทพั
แคว้นหลงหยวน นางก็ยงั หนีคาํ ว่า ‘ตํ่าต้อย’ มิได้
สี หน้าอวิน๋ เซียวสําแดงความเปลี่ยนแปลงเบาบางในที่สุด เมื่อสายตา
เย็นชาค่อยๆ เบนมายังหลิงเหยา จากนั้นเปล่งวาจาออกมาเพียงหนึ่ง
ถ้อยคํา “ออกไป!”
หลิงเหยานิ่งงันไป เจ้าสวะนี่บงั อาจไล่นางอย่างนั้นรึ เขากล้าดีมา
จากไหน
“เจ้าพูดว่าอย่างไรนะ” หลิงเหยาหน้าถอดสี “หากแน่จริ งก็จงพูด
ออกมาอีกครั้ง!”
“ฮิๆๆ!” หลินรั่วไป๋ อดรนทนไม่ไหวในที่สุดเปล่งเสี ยงหัวเราะคิกคัก
ออกมา เด็กหญิงกะพริ บดวงตากลมโตกระจ่างใสจากนั้นมองไป
ยังหลิงเหยาด้วยท่าทีสนุกสนาน “ยายแก่ สมองเจ้ามีปัญหาหรอก
หรื อ บุรุษของท่านอาจารย์ขา้ กําลังไล่เจ้าออกไปอยูอ่ ย่างไรเล่า เจ้า
ไม่ได้ยนิ รึ สตรี อปั ลักษณ์เช่นเจ้าน่ะ บุรุษของท่านอาจารย์ขา้ มิได้
อัปลักษณ์พอที่จะหลงใหลในตัวเจ้าหรอก”
วาจาเสี่ ยวไป๋ ทําให้หลิงเหยาโกรธเสี ยจนกายสัน่ เจ้าเด็กเลวนี่อายุ
น้อยกว่านางไม่กี่ปีแท้ๆ แต่บงั อาจเรี ยกนางว่ายายแก่อย่างนั้นรึ
มิหนําซํ้ายังสบประมาทว่านางเป็ นหญิงอัปลักษณ์หาใครเทียบอีก
ด้วย
รู ปโฉมของนางทําให้เหล่านายน้อยวัยเยาว์มากความสามารถ
ทั้งหลายทัว่ ทั้งแดนฌานต้องเพ้อคลัง่ แต่หลินรั่วไป๋ กลับหาว่านาง
อัปลักษณ์อย่างนั้นรึ
“นางเด็กเหลือขอ กระทัง่ มารยาทเจ้าก็ไม่มีรึ” หลิงเหยาจ้องดวงหน้า
ใสซื่อของหลินรั่วไป๋ เขม็ง นางอยากจะฉี กใบหน้าน่ารักดัง่ ผลไม้แดง
นั้นเป็ นชิ้นๆ “คนเก่งคนดียอ่ มเลือกคู่ที่มีศีลเสมอกัน ข้าขอถาม
หน่อยได้หรื อไม่วา่ เจ้าเคยได้ยนิ คํากล่าวนี้บา้ งหรื อเปล่า แม้นางมี
วิชาความสามารถดีแต่กม็ ีสถานะต้อยตํ่านัก ชายใดเล่าจะทอดทิ้งข้า
ไปเลือกนาง”
ท่ามกลางคนของสกุลเว่ยนั้น ครั้นท่านผูอ้ าวุโสเว่ยได้ยนิ ถ้อยคําเด็ก
สาวแล้วเขาก็อดขมวดมุ่นคิ้วมิได้ นางเด็กโง่สกุลหลิงนี่เห็นทีจะ
สมองมีปัญหาจริ ง บังอาจพูดสบประมาทอาจารย์ของเจ้าปี ศาจน้อย
นี้วา่ มีสถานะต้อยตํ่าอย่างนั้นรึ หากนางไร้หวั นอนปลายเท้าจริ ง แล้ว
ภูผาเทพวิญญาณเล่าจะเหลืออะไร
คิดดังนั้น ท่านผูอ้ าวุโสเว่ยก็วา่ จะเอ่ยปากสัง่ สอนนางเสี ยหน่อย แต่
ใครเลยจะรู ้เล่าว่าเขายังไม่ทนั พูด ก็ถูกเสี ยงอ่อนโยนของหลินเยว่ขดั
ขึ้นเสี ยก่อน
“เหยาเอ๋ อร์ เจ้ามิควรพูดเช่นนั้น แม้สถานะนางตํ่าต้อยเราก็ตอ้ งให้
ความเคารพนาง”
คิ้วท่านผูอ้ าวุโสเว่ยยิง่ ขมวดมุ่น แม้ถอ้ ยคําหลินเยว่จะบอกให้หลิง
เหยาเคารพอวิน๋ ลัว่ เฟิ ง วาจาว่า ตํ่าต้อยก็ถูกเน้นยํ้าเชื่องช้า ใครได้ยนิ
ย่อมเข้าใจนัยแฝงของนาง
“ท่านป้า” หลิงเหยายืน่ ปากเคืองใจ “ท่านลืมไปแล้วหรื อว่านางแพศยา
นี่ได้กระทําต่อท่านไว้อย่างไรบ้าง ท่านยังจะออกตัวปกป้องนางอยู่
อีกหรื อ! เมื่อไม่กี่วนั ที่ผา่ นมานางยังอาศัยใบบุญที่เรายังต้องพึ่งเจ้า
สวะอยู่ มิได้ลงั เลที่จะข่มขู่เราเลยแม้แต่นิด มิหนําซํ้ายังทําร้ายท่าน
จนเสี ยอ่วม! แต่ท่านก็ยงั ออกตัวปกป้องนาง คนเช่นนางไม่มีวนั รับรู ้
บุญคุณของท่านหรอก!”
นํ้าเสี ยงหลิงเหยาดึงความสนใจทุกคนไปยังหลินเยว่
พวกเขาเพิ่งจะสังเกตเห็นบัดนี้เองถึงรอยแผลเป็ นบนดวงหน้าหลิน
เยว่ คางนางยังเผยแผลอักเสบมิทนั หายดี หาได้มีรูปโฉมงดงามเช่น
ดังเดิมไม่ หลินเยว่เห็นถ้อยคําหลิงเหยาดึงผูค้ นให้มาจับจ้องดวงหน้า
เสื่ อมเกียรติของนางดังนั้นก็ขมวดคิว้ แน่นทันทีพลางเกรี้ ยวกราดด่า
ทอเด็กสาวอยูใ่ นใจว่านางโง่ อย่างไรก็ดี แม้โกรธขึ้งเพียงใด หญิง
สาวก็ไม่ได้แสดงออกทางหน้าตา ยังคงมองหลิงเหยาด้วยสี หน้า
เปี่ ยมรอยยิม้
“เราควรปราบอธรรมด้วยธรรมะ อย่าได้ทาํ ตัวไร้เหตุผล เหยาเอ๋ อร์
ข้ารู ้วา่ เจ้าชิงชังหญิงผูน้ ้ ีดว้ ย ก่อนหน้านี้นางพยายามยัว่ ยวนอวี้ชิง แต่
อวี้ชิงของเราช่างจิตใจเข้มแข็ง แล้วเขาจะถูกนางล่อลวงได้อย่างไร
เจ้าจงวางใจเถิดในเรื่ องนี้”
ทุกคนต่างนิ่งตะลึงงันไป จากนั้นก็มองไปยังอวิน๋ ลัว่ เฟิ งด้วยสายตา
ชิงชัง
ไม่น่าเชื่อเลยว่าสตรี สะคราญโฉมเช่นนี้ ไม่เพียงแต่ล่อลวงอดีตนาย
น้อยสกุลเซียวเท่านั้น ยังได้ยวั่ ยวน นายน้อยอวี้ชิงในเวลาต่อมาอีก
ด้วย! หญิงสําส่ อนพรรค์น้ ีสมควรถูกจับโยนลงไปในโรงสุ กรเสี ย!
สายตาไร้ความรู ้สึกของอวิน๋ เซียวค่อยๆ เบนจากอวิน๋ ลัว่ เฟิ งไปยัง
หลินเยว่ จิตสังหารพลันพวยพุง่ ออกจากกายแล้วดวงหน้าก็เรี ยบนิ่ง
สายตาเย็นยะเยือกประหนึ่งว่าตัวเขาเป็ นเทพเจ้าแห่งการเข่นฆ่า
ทีเดียว
บุรุษเช่นนี้ไปอยูท่ ี่ใดย่อมมีแต่คนสนใจ น่าเสี ยดายที่เขาเป็ นเพียงสวะ
“ทําไม” หลิงเหยาสังเกตเห็นสายตาอวิน๋ เซี ยวแล้วก็หวั เราะเย้ยพลาง
กล่าววาจาเหยียดหยัน “อย่าบอก ข้านะว่าท่านป้าพูดผิด เจ้ายังคิดจะ
ทําร้ายท่านป้าอยูอ่ ีกหรื อ สกุลเซียวยอมให้สวะอย่างเจ้าหวน
คืนกลับมา สู่ สกุลก็บุญเท่าไรแล้ว ข้าไม่เชื่อหรอกว่าเจ้ามีปัญญา
พอจะทําร้ายสกุลเซียว”
กะอีแค่เศษสวะจะต้องเกรงกลัวไปไย
“ใครก็ตามที่หลู่เกียรตินางมันต้องตาย!” ริ มฝี ปากบางของอวิน๋ เซี ยว
เปิ ดออก แล้วดวงหน้าไร้ความรู ้สึกก็เปี่ ยมไปด้วยจิตสังหารเข้มข้น
หลิงเหยาหัวเราะเสี ยงลัน่ แล้วรอยยิม้ นางก็แฝงฝังด้วยความชิงชัง
เหยียดหยันนัก “ฮ่าๆๆ อวิน๋ เซียวเอ๋ ย เจ้าอยากให้ขา้ ตายอย่างนั้นรึ
แต่กน็ นั่ ละ คงต้องมาดูกนั ก่อนว่าสวะอย่างเจ้าจะมีปัญญาทําเช่นที่
พูดหรื อไม่ ท่ามกลางสกุลเซี ยวนั้น เซี ยวอวี้ชิงคือยอดฝี มืออันดับ
หนึ่ง อย่างเจ้ามิอาจเทียบเทียมเขาได้!”
เด็กสาวเอาแต่เชิดศีรษะขึ้นด้วยความหยิง่ ทะนงตั้งแต่ตน้ มิได้แล
เห็นคู่ชายหญิงเบื้องหน้านั้นอยู่ ในสายตา
ท่านผูอ้ าวุโสเว่ยได้แต่ส่ายศีรษะไปมาจากนั้นก็หุบปากตนลงมิได้
เอ่ยอันใดต่ออีก ที่สุดแล้ว ทั้งสกุลเซี ยวและสกุลหลิงต่างก็รนหาที่
เอง ส่ วนตัวเขาทําได้แค่สงั เกตการณ์อยูห่ ่างๆ เท่านั้น
“อวิน๋ ลัว่ เฟิ งเอ๋ ย ยาพิษที่เจ้าให้ขา้ มิได้มีผลอันใดอีกต่อไป ท่านป้าได้
ตามหาหมอหัตถ์เทวดาเทียนหยามาให้ขา้ แล้ว เมื่อเขารักษาข้าสําเร็ จ
เมื่อใด เจ้าก็ข่มขู่ขา้ มิได้อีกต่อไป!”
เมื่อเห็นสี หน้าอวดดีของหลิงเหยาดังนั้น อวิน๋ ลัว่ เฟิ งก็เข้าใจได้ใน
ที่สุดว่าเหตุใดนางจึงได้อาจหาญตะแบงนักในวันนี้ เรื่ องกลายเป็ นว่า
นางเดินตามแผนชัว่ ของหลินเยว่นนั่ เอง ดวงตาดําสนิทดัง่ ดาราเบน
ไปยังหลินเยว่ แล้วสี หน้าก็เผยให้รู้วา่ นางเห็นธาตุแท้ของหลินเยว่
ทะลุปรุ โปร่ ง...
อุก!
สิ้ นคําหลิงเหยาแล้วภายในกายนางก็บงั เกิดเสี ยงทึบตัน จากนั้นร่ างก็
พลันปลิวกระเด็นไปพลางกระอักเลือดออกมากองใหญ่ ดวงหน้า
เล็กลออถอดสี ซีดขาวสนิท
“ใคร ใครแอบทําร้ายข้า” หลิงเหยาขบเขี้ยวเคี้ยวฟันแล้วร่ องรอย
ความกลัวก็เผยออกบนดวงหน้าซีด ไม่นานนัก พลังฌานในร่ างก็เริ่ ม
คุม้ คลัง่ ปะทะพล่านกันอยูใ่ นกายนาง
“ใครก็ตามที่หลู่เกียรตินางมันต้องตาย!”
ทันใดนั้นเองหลิงเหยาก็จาํ เสี ยงเย็นชาของชายหนุ่มผูน้ ้ นั ได้ แล้วกาย
นางก็สนั่ เทิ้มขึ้นมาทันที
เป็ นไปไม่ได้ จะเป็ นเขาไปไม่ได้!
ไอ้บดั ซบนัน่ เป็ นแค่สวะ จะมาควบคุมพลังฌานในกายนางได้
อย่างไร ต้องมีใครแอบคอยช่วยพวกมันอยูเ่ ป็ นแน่! หลิงเหยาหันไป
ทางท่านผูอ้ าวุโสเว่ยแล้วก็ตะเบ็งเสี ยงลัน่ “ผูอ้ าวุโสเว่ย! เจ้ากล้าทํา
ร้ายข้าเรอะ!”
ต้องเป็ นเขาแน่ๆ!
นอกจากไอ้เฒ่าผูน้ ้ ีกไ็ ม่มีใครแข็งแกร่ งเท่าอีกแล้ว!
“ผูอ้ าวุโสเว่ย เจ้าบังอาจทําร้ายคนรุ่ นหลังอย่างนั้นรึ ไม่คิดรักษาหน้า
ชรานัน่ ไว้แล้วหรื ออย่างไร”
เซี ยวหลินเห็นท่านผูอ้ าวุโสเว่ยขวางหูขวางตามานานแล้ว เมื่อได้ทีมี
เรื่ องใหญ่ให้ป้ายสี เขาจะปล่อยโอกาสนี้หลุดมือได้อย่างไร สี หน้า
ของเขาเคร่ งขรึ มเย็นชาพลางจ้องท่านผูอ้ าวุโสเว่ยเขม็ง
เมื่อเห็นหลานสาวตนถูกทําร้ายดังนั้น หลิงเฟิ งก็เผลอขมวดมุ่นคิ้ว
“ผูอ้ าวุโสเว่ย นี่เจ้าลงมือกับ คนรุ่ นหลังจริ งๆ อย่างนั้นรึ ทําเช่นนี้
แล้วยังจะถือครองตําแหน่งหัวหน้าสามยอดสกุลต่อไปอีกได้อย่างไร
ข้ารู ้ มานานแล้วว่าเจ้าน่ะไร้ยางอาย แต่ไม่คิดเลยว่าจะเป็ นหนักถึง
เพียงนี้”
ได้ยนิ คําหยามหมิ่นของผูค้ นเหล่านั้นแล้วท่านผูอ้ าวุโสเว่ยก็เพียงแต่
พ่นลมออกจมูก คนอื่นอาจไม่ทนั สังเกต แต่เขาสัมผัสได้วา่ ปราณ
อวิน๋ เซียวหนักหน่วงขึ้นในบัดนั้น ไม่ตอ้ งคิดก็รู้วา่ ที่พลังฌานของ
หลิงเหยาปั่นป่ วนขึ้นมาเป็ นเพราะฝี มืออวิน๋ เซียว
ดูเหมือนว่าสวะสกุลเซียวผูน้ ้ ีจะไม่ธรรมดาเสี ยแล้ว! น่าขันที่ไม่มี
ใครในสกุลเซียวสักคนสังเกตเห็น กลับหลงผิดปฏิบตั ิกบั สมบัติล้ าํ
ค่าเช่นนี้เช่นเศษฝุ่ น
“ผูอ้ าวุโสเว่ย ข้าเชิญเจ้ามาที่นี่กเ็ พื่อให้เจ้าได้เป็ นสักขีพยานในช่วง
เวลาสําคัญของสกุลเซี ยว แต่ผดิ คาด เจ้ากลับทําร้ายสะใภ้สกุลเซียว
ของข้า! เจ้าอย่าบอกนะว่าเจ้าไม่มีอะไรจะพูด” เซียวหลินยิง่ พิโรธ
หนัก สี หน้าดุดนั ประหนึ่งกระบี่คมพุง่ ตรงมายังท่านผูอ้ าวุโสเว่ย
ท่านผูอ้ าวุโสเว่ยเปล่งเสี ยงหัวเราะมืดหม่น “ข้าเพียงแต่อยากกล่าวไว้
เท่านั้น ว่าสกุลเซียวของเจ้า ล้วนแล้วแต่ตาบอด! มีคนที่โดดเด่นกว่า
เซี ยวอวี้ชิงแท้ ๆ ทว่าพวกเจ้ามิเคยสังเกตเห็น”
อวิน๋ เซี ยวสามารถจัดการหลิงเหยาต่อหน้าธารกํานัลโดยที่ไม่มีใคร
สังเกตเห็น เท่านี้กร็ ู ้แล้วว่าเขาแข็งแกร่ งเพียงใด! หากมิใช่เพราะ
ประสาทสัมผัสของเขาไวกว่าปกติ จึงได้จบั สังเกตความเปลี่ยนแปลง
ในปราณของชายหนุ่มผูน้ ้ นั ได้ ก็คงจะไม่คิดว่าสวะผูถ้ ูกขับไล่ออก
จากสกุลเซียวจะสามารถปิ ดซ่อนตัวตน ที่แท้จริ งได้สนิทถึงเพียงนี้
“นายใหญ่สกุลเว่ย เจ้าหมายความว่าอย่างไร” หลินเยว่ขมวดมุ่นคิ้ว
จากนั้นกล่าวด้วยความไม่พอใจ “ที่วา่ มีคนแข็งแกร่ งกว่าอวี้ชิงของ
ข้านั้นหมายความว่าอย่างไร ท่ามกลางแดนฌานทั้งหมดนี้หาได้มี
ใครเทียบ อวี้ชิงของข้าได้อีกแล้ว”
ท่านผูอ้ าวุโสเว่ยกวาดตามองหลินเยว่ดว้ ยท่าทีเย็นชา “เจ้าแน่ใจรึ วา่
ไม่มีใครเทียบเทียมเซียวอวี้ชิง ไม่ตอ้ งพูดถึงอัจฉริ ยะที่สกุลเซียวของ
พวกเจ้าพลาดไปเพราะตามืดบอดดอก ลองมาดูบุตรี ใต้เท้าแห่งภูผา
เทพวิญญาณหน่อยเป็ นไร นางคือยอดอัจฉริ ยะที่นาน ๆ ทีจะมีสกั คน”
“คิ ๆ” หลินเยว่หวั เราะเย้ยหยัน “ท่านก็พดู ออกมาแล้วว่านางคือบุตรี
ก็เป็ นไปมิได้ที่จะสื บทอด วงศ์ตระกูล ถ้าเช่นนั้นแม้นเป็ นยอดอัจฉริ ยะ
แล้วจะมีประโยชน์อนั ใด ต่างกับอวี้ชิงของข้าที่ไม่เพียงแต่มีความ
สามารถศักยภาพอันโดดเด่น แต่ยงั สื บทอดวงศ์ตระกูลของเราต่อไป
ได้อีกต่างหาก แล้วจะหาใครดีไปกว่าเขาได้อีกเล่า”
แม้ภูผาเทพวิญญาณจะลึกลับทว่ามีพลังมหาศาล พวกเขาก็ได้ยนิ กัน
มาว่าใต้เท้ามีเพียงลูกสาวเท่านั้น ไร้ซ่ ึงลูกชาย! มิได้หมายความว่า
เขาไม่สามารถสื บสกุลของตนต่อไปได้อีกอย่างนั้นหรื อ แม้คุณหนู
น้อย ผูน้ ้ นั จะเป็ นยอดอัจฉริ ยะเพียงไร สุ ดท้ายแล้วนางก็ตอ้ งแต่งเป็ น
สะใภ้เข้าสกุลอื่นอยูด่ ี
หลินเยว่มิได้สงั เกตเห็นเลยว่าขณะที่นางเปล่งวาจาอยูน่ ้ นั หลินรั่วไป๋
ก็โกรธขึ้งขึ้นมาแล้วกายทั้งกายนางก็สนั่ เทิ้ม “หากข้าเป็ นลูกสาวแล้ว
จะทําไม บิดาข้ามีเพียงแต่ขา้ ที่เป็ นลูกสาวเท่านั้น ไยลูกสาวจะสื บ
สกุลบ้างมิได้เล่า ผูห้ ญิงอย่างเรามิได้เลวร้ายไปกว่าผูช้ ายสักหน่อย!”
บัดนั้นเองพลังฌานในกายหลิงเหยาก็ยงั คงดิ้นพล่านไม่หยุด แล้วเด็ก
สาวก็เกลือกกลิ้งไปมาบนพื้น ด้วยความทรมาน ทว่าหาได้มีใครให้
ความสนใจนางไม่แม้แต่ท่านปู่ ของนางเองซึ่ งบัดนี้ในหัวคิดหาแต่
วิธีฉกฉวยโอกาสฝื นให้ท่านผูอ้ าวุโสเว่ยสละตําแหน่งลงเสี ย
อวิน๋ เซียวยืนสังเกตการณ์อยูร่ อบนอกโดยมิได้คิดสงสารนางแม้แต่
น้อย สําหรับเขาแล้ว ความอ่อนโยนสงวนไว้ให้แก่อวิน๋ ลัว่ เฟิ งแต่
เพียงผูเ้ ดียว คนอื่นจะต้องตายอย่างน่าสมเพชเวทนาก็มิใช่เรื่ องที่เขา
ต้องสนใจ
“เจ้าเด็กน้อยช่างอ่อนต่อโลกนัก แม้บิดาเจ้าจะพะเน้าพะนอเอาใจเจ้า
เพียงใด เจ้าก็ยงั เป็ นเพียงบุตรี ที่ตอ้ งให้กาํ เนิดบุตรแก่สกุลอื่นไม่ชา้ ก็
เร็ ว บิดาเจ้าจะยอมยกมรดกมหาศาลให้แก่ผอู ้ ื่นได้อย่างไร เช่นนั้นเอง
บิดาเจ้าคงคิดมอบมรดกทั้งหมดให้แก่หลานชายฝ่ ายชายเสี ยยังจะ
ดีกว่าเอาไปให้คนนอกอย่างเจ้า”
ในใจหลินเยว่มีบุตรี กเ็ หมือนมีคนนอก ด้วยพวกนางไม่อาจสื บสกุล!
ในกรณี น้ ีกระทัง่ หลานชายยังจะมีความใกล้ชิดเสี ยกว่าเพราะพวก
เขายังจะคงสกุลเดิมตนไว้ เคราะห์ดีที่นางให้กาํ เนิดลูกชาย จึงมิตอ้ ง
กังวลกับเรื่ องดังกล่าว
ท่านผูอ้ าวุโสเว่ยส่ายศีรษะอีกครา หากเป็ นใครที่ฉลาดหน่อย ได้ยนิ
ถ้อยคําเด็กสาวก็คงเชื่อมโยงนางเข้ากับภูผาเทพวิญญาณไปแล้ว
หลินเยว่หยิง่ ยโสอวดดีนกั ไม่มีทางเชื่อว่าอวิน๋ ลัว่ เฟิ งจะมีความ
เกี่ยวข้องกับภูผาเทพวิญญาณ แม้เพียงนิด เช่นนี้เองนางจึงไม่คิดว่า
หลินรั๋วไป๋ จะเป็ นคนของภูผาเทพวิญญาณ
สี หน้าหลินรั่วไป๋ ยิง่ โกรธขึ้ง กําปั้ นน้อยกําแน่น นางเตะหลิงเหยาบน
พื้นตรงหน้าไปด้านข้าง จากนั้นก้าวไปยืนอยูต่ รงหน้าหลินเยว่โดย
เอามือเท้าสะโพก
“หากเจ้ากล้าพอก็พดู อีกครั้งสิ ! เจ้าบอกว่าใครเป็ นคนนอกนะ มิได้
พะเน้าพะนอเอาใจลูกสาว หากแต่เห็นดีเห็นงามกับหลานชายแทน
อย่างนั้นรึ ท่านพ่อข้ามิได้เป็ นคนโง่งมเช่นนั้น! หากเจ้าบังอาจพูดอีก
ที ข้าจะรัดคอเจ้าให้ตาย!”
ตูม!
สิ้ นคําหลินรั่วไป๋ ก็บงั เกิดปราณกระโชกพุง่ ทะยานเข้ามาประหนึ่ง
พายุใกล้ตวั ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นภายในชัว่ พริ บตา
อวิน๋ ลัว่ เฟิ งปรากฏตัวเบื้องหน้าหลินรั่วไป๋ ทันใด จากนั้นปกป้อง
เด็กหญิงไว้ในอ้อมแขนแน่นขณะตั้งรับ การโจมตีอย่างกะทันหัน
ของเซี ยวเฉินโดยตรง
ตูม!
สองฝ่ ามือปะทะกันแล้วร่ างเซียวเฉินก็ปลิวกระเด็นไปร่ วงหล่นลงสู่
ท่ามกลางฝูงชน ผูท้ ี่ไม่รู้ถึงพลัง ของอวิน๋ ลัว่ เฟิ งต่างก็ตกตะลึงงันกัน
ไปถ้วนหน้าพลางจดจ้องไปยังดวงหน้างดงามของเด็กสาว
แขนเสื้ อสี ขาวของอวิน๋ ลัว่ เฟิ งกระเพื่อมไหวอยูใ่ นสายลมอ่อน นาง
ก้มศีรษะลงมองหลินรั่วไป๋ ในอ้อมแขน จากนั้นขมวดคิ้วเล็กน้อย
“เจ้าบาดเจ็บหรื อไม่”
หลินรั่วไป๋ ส่ ายศีรษะทั้งที่ยงั ตกอยูใ่ นภวังค์ จากนั้นดวงตากระจ่างใส
กลมโตของนางก็เพ่งพิศเด็กสาวอาภรณ์ขาวราวหิ มะพลางกล่าวโง่ ๆ
ว่า “ท่านอาจารย์ หากข้าเป็ นชายแล้วไซร้ ข้าจะยกท่านเป็ นภรรยา
อย่างแน่นอน”
ฝุบ!
ครั้นหลินรั่วไป๋ เปล่งวาจาดังนั้น กระแสเย็นยะเยือกก็แหวกตรงเข้า
มาจากด้านหลัง หนาวเหน็บเสี ยจนกายนางสัน่ เทิ้มอย่างควบคุมมิได้
นี่นางลืมไปได้อย่างไรว่าบุรุษของท่านอาจารย์ยนื อยูด่ า้ นหลัง ตาย
แน่ คราวนี้ขา้ ไม่รอดแน่! นี่นางเปล่งวาจาเหล่านั้นออกไปต่อหน้า
บุรุษของท่านอาจารย์อย่างนั้นรึ !
หลินรั่วไป๋ หวาดกลัวเสี ยจนนางหดตัวลงในอ้อมแขนอวิน๋ ลัว่ เฟิ ง
หวังหาที่ปลอดภัย ทว่ายังไม่ทนั ได้หลบภัยอันใดก็มีแขนยืน่ ออกมา
จากทางด้านข้างดึงอวิน๋ ลัว่ เฟิ งออกไปเสี ย
“นี่ อวิน๋ เซียว” อวิน๋ ลัว่ เฟิ งหันไปมองดวงหน้าไร้ความรู ้สึกของชาย
หนุ่มแล้วจู่ ๆ ก็หวั เราะคิกคัก “นี่เจ้า หึ งหวงข้าหรื อ”
ชายผูน้ ้ ีเกิดมาพร้อมกับความหึ งหวงรุ นแรงโดยแท้ แม้แต่สตรี กไ็ ม่
เว้น
ชายหนุ่มมองอวิน๋ ลัว่ เฟิ ง และนางอาจจะเข้าใจผิดไปเองก็ได้ แต่
ดวงตาไร้ความรู ้สึกคู่น้ นั เหมือนจะแฝงฝังแววโศกเศร้าเอาไว้ “นาง
บอกว่านางอยากแต่งงานกับท่าน”
เขาไม่มีวนั อนุญาตให้ใครอื่นแต่งงานกับนางเด็ดขาด ไม่วา่ จะเป็ น
บุรุษหรื อสตรี กเ็ ถอะ!
“แต่นางหาใช่บุรุษไม่ มิอาจแต่งงานกับข้าได้” ดวงตาอวิน๋ ลัว่ เฟิ ง
เปี่ ยมแววยัว่ เย้า “มิหนําซํ้าข้าเอง ก็มีเจ้าอยูแ่ ล้วไงเล่า”
ได้ยนิ ดังนั้นสี หน้าอวิน๋ เซียวก็ผอ่ นคลายลง ครุ่ นคิดอยูค่ รู่ หนึ่งเขาก็
พูดขึ้นมาอีกด้วยยังมิค่อยจะ วางใจนัก “อย่าลืมล่ะว่าท่านต้อง
รับผิดชอบข้า”
รับผิดชอบอย่างนั้นรึ
ถ้อยคํานี้ทาํ ให้มุมปากอวิน๋ ลัว่ เฟิ งกระตุกทันใด
ในสายตาอวิน๋ เซียวตีความสี หน้านางไปว่านางมิใคร่ ประสงค์จะ
รับผิดชอบ แล้วตัวเขาก็พลัน หวาดหวาดหวัน่ ขึ้นมา...
“เราร่ วมเตียงกันแล้ว ท่านกลับคํามิได้”
“...”
อวิน๋ ลัว่ เฟิ งหมดคําพูด ทั้งสองร่ วมเตียงกันจริ ง ทว่ามิได้มีอะไร
เกิดขึ้นแต่อย่างใด อย่างไรก็ดี เมื่ออวิน๋ เซียวกล่าวออกไปเช่นนั้นแล้ว
ก็ฟังดูคล้ายทั้งสองได้เลยเถิดกันไปเป็ นที่เรี ยบร้อย เหมือนภาษิตที่
ท่านปู่ นางเคยใช้ หมายความว่า ‘ใส่ กางเกงแล้วก็ลืม’
ท่ามกลางทุกคนในที่น้ ี เซี ยวอวี้ชิงผูย้ นื เงียบอยูต่ ้ งั แต่ตน้ มิอาจอดใจ
มองทั้งสองครั้นได้ยนิ คําอวิน๋ เซียวได้ คิว้ เขาขมวดลงเล็กน้อยแล้ว
สายตาเย็นเยียบก็แฝงฝังแววประกายประหลาดที่มองไม่เห็น
บัดนั้นเองเซียวเฉินก็ตะเกียกตะกายลุกขึ้นจากพื้นพลางกระอัก
เลือดออกมากองใหญ่ ดวงหน้า หล่อเหลาถอดสี ซีด “ท่านพ่อ นาง
ผูห้ ญิงคนนี้ชกั จะโอหังเกินไปแล้ว เรา...”
เผียะ!
เซี ยวหลินสะบัดมือฟาดหน้าเซียวเฉินพลางตะเบ็งเสี ยงลัน่ ด้วยดวง
หน้าซี ด “เจ้าลืมที่ขา้ บอกไปแล้วรึ ”
เซี ยวเฉินกุมแก้มปวดแสบปวดร้อนแล้วดวงตาก็เปี่ ยมไปด้วยความ
ชิงชัง
เขาลืมเสี ยสนิทว่าตนลงมือกับเจ้าสวะนี่ก่อนเปิ ดแดนลับออกมิได้!
หากหลิงเหยาและหลินเยว่เพียงแต่ยวั่ ยุท้ งั สองด้วยถ้อยคําเท่านั้นก็ยงั
มิเป็ นไร แต่เขากลับมุ่งลงไม้ลงมือกับทั้งสองจริ ง ๆ ! หากอวิน๋ เซี ยว
เกิด ไม่อยากช่วยพวกเขาเปิ ดแดนลับขึ้นมา อวี้ชิงก็จะหมดโอกาส
พัฒนาพลังของตนขึ้นเช่นกัน
คิดได้ดงั นั้น เซียวเฉินก็สูดหายใจเข้าลึกพลางสะกดกลั้นความเจ็บ
แค้นพุง่ พล่านไว้ภายใน จากนั้นกล่าวเสี ยงตํ่าว่า “ข้าเข้าใจขอรับ...”
เซี ยวหลินพ่นหายใจออกจมูกอย่างเย็นชาพลางหันไปมองอวิน๋ เซี ยว
แล้วกล่าวเสี ยงเบา “ได้เวลาแล้ว เจ้าจงไปยังด้านข้างกับศิษย์สกุล
เซี ยวหนึ่งคนเพื่อหลัง่ เลือด ใช้เลือดสดของเจ้าเปิ ดแดนลับออกเสี ย”
อวิน๋ เซี ยวยืนนิ่งไม่ไหวติง ดวงหน้าปราศจากความรู ้สึกเช่นที่ผา่ นมา
สี หน้าเซียวหลินดูไม่พึงใจ “เจ้าวางใจได้ เราต้องการเลือดเจ้าเพียง
ไม่กี่หยดเท่านั้น ไม่เป็ นอันตราย ถึงตาย ในฐานะศิษย์สกุลเซียว เจ้า
จะเป็ นสวะก็ช่าง แต่นี่ถึงกับขลาดเขลากับเลือดเพียงไม่กี่หยดเชียว
หรื อ”
หลินรั่วไป๋ ผูย้ นื อยูอ่ ีกด้านหนึ่งอดกลอกตามิได้ ตาเฒ่านี่คิดได้
อย่างไรว่าบุรุษของท่านอาจารย์ขา้ หวาดกลัว เห็นก็รู้วา่ เขาเพียงแต่
มิได้เต็มใจจะช่วยก็เท่านั้น
ครั้นเห็นอวิน๋ เซียวยังคงยืนนิ่งอยูด่ งั นั้น แรงโทสะก็พงุ่ พล่านขึ้นมา
ในอกเซียวหลิน “ข้ายอมเจ้าทุกอย่างตลอดสองสามวันที่ผา่ นมานี้
เจ้ายังต้องการสิ่ งใดอีก หากไม่คิดว่าต้องพึ่งพาเจ้าในการเปิ ดแดนลับ
สกุลเซียวคงไม่มีวนั ขอร้องให้เจ้ากลับมาแน่!”
อวิน๋ เซียวมองเซียวหลินด้วยท่าทีเย็นชา “ข้ามิได้กลับมายังสกุลเซียว
เพื่อช่วยเหลือเซียวอวี้ชิง”
“ถ้าเช่นนั้นเจ้ากลับมาทําไม”
“ข้ากลับมา... เพื่อกวาดล้างสกุลนี้”
อวิน๋ ลัว่ เฟิ งสัญญากับตนไว้วา่ หากจัดการเรื่ องของสกุลเซียวเรี ยบร้อย
แล้ว นางจะเปลื้องผ้าให้ดู เช่นนั้นเอง เพื่อเปลื้องผ้านาง เขาจึงเลือก
กลับสกุล
“เจ้าว่าอย่างไรนะ” ดวงตาเซียวหลินยิงลําแสงพิโรธ “หากเจ้ากล้าพอ
ก็จงทวนคําอีกที”
เพื่อกวาดล้างสกุลนี้อย่างนั้นรึ
เจ้าสวะนี่บงั อาจพ่นถ้อยคํานี้ออกมาอย่างนั้นรึ !
อวิน๋ เซียวทวนคําอย่างว่าง่าย “เพื่อกวาดล้างสกุลนี้”
ตูม!
ปราณอํามหิ ตระเบิดออกจากกายเซี ยวหลิน ไม่คิดเลยว่าไอ้ลูกหมา
บัดซบนี่จะกล้าดีพดู ซํ้าจริ ง ๆ
ดี!
ดีมาก!
เห็นทีที่ผา่ นมาตนจะตามใจเจ้าหนุ่มนี่มากเกินไปเสี ยแล้ว เขาจึงได้
ดื้อด้านและเหลวแหลกนัก
“สวะอย่างเจ้าก็กล้าพูดว่าจะกวาดล้างสกุลเซียวเหมือนกันอย่างนั้นรึ
เจ้าไปเอาความอวดดีน้ ีมาจากที่ใด นางผูห้ ญิงที่ยนื อยูข่ า้ งเจ้าอย่างนั้น
หรื อ” เซี ยวหลินพ่นลมออกจมูกอย่างเย็นชา จากนั้นตวัดหางตามอง
อวิน๋ ลัว่ เฟิ ง “ความสามารถนางก็ดีอยูห่ รอก แต่น่าเสี ยดายที่เป็ นเพียง
ผูฝ้ ึ กฌานขั้นพิภพ มิได้แข็งแกร่ งพอให้ขา้ ต้องกลัว หากมิใช่เพราะ
ประสงค์ให้เจ้ายินยอมช่วยเราเปิ ดแดนลับแต่โดยดี ข้าคงไม่มีวนั
ปล่อยให้นางทําอะไรต่อมิอะไรตามใจในสกุลเซียวเป็ นแน่!”
ดวงหน้าอวิน๋ เซียวปราศจากความรู ้สึกใด ๆ ลูกตาดําสนิทก็นิ่งสนิท
ไม่เคลื่อนไหว ราวกับว่ามิใช่เขา ที่เพิ่งกล่าวออกไปว่าจะกวาดล้าง
สกุลนี้
“เดิมทีขา้ คิดรอจนกว่าแดนลับจะเปิ ดออกแล้วค่อยกวาดล้างสกุล แต่
เจ้าดูหมิ่นนาง”
ถ้อยคําของเขาแฝงนัยว่า เพราะผูค้ นเหล่านี้ดูหมิ่นอวิน๋ ลัว่ เฟิ ง เขาจึง
รอแม้อีกเพียงอึดใจมิได้อีกต่อไป!
“ไอ้ลูกหมาบัดซบ ข้าจะกวาดล้างเจ้าเดี๋ยวนี้!”
เซียวหลินโกรธคลัง่ เสี ยจนเสี ยสติ จากนั้นพุง่ เข้าใส่ อวิน๋ เซียวชัว่
พริ บตา ดวงตาอาบทั้งโทสะและ จิตสังหาร
อย่างไรก็ดี พอเซียวหลินพุง่ เข้าใส่ อวิน๋ เซียวเท่านั้น ก็ปรากฏร่ างสี
เขียวโผล่ผดุ ขึ้นมาจากอากาศ ปะทะเข้ากับการโจมตีของเซียวหลิน
ไม่นานนักก็มีเสี ยงเย้ยหยันกังวานขึ้นในหูของทุกคนทันใด “คนเช่น
เจ้ามิตอ้ งถึงมือนายท่านข้า ให้แปดเปื้ อนดอก”
หลินฉงรับหมัดเซียวหลินด้วยฝ่ ามือ ส่ งให้ร่างอีกฝ่ ายกระถดถอย
หลังไปสองสามก้าวก่อนดวงหน้า หล่อเหลาจะเผยแววยัว่ ยิม้ กว่า
นายท่านจะปล่อยตัวเขาออกมาจากสถานที่แห่งนั้นก็เลือดตาแทบ
กระเด็น เขาจําต้องสําแดงฝี มืออย่างดีที่สุดมิให้นายท่านต้องผิดหวัง
ไม่วา่ จะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม
“เจ้าเป็ นใคร”
สี หน้าเซียวหลินเคร่ งเขม็งขึ้นทันใด กระถดถอยหลังไปสองสามก้าว
พลางจดจ้องหลินฉงผูย้ นื อยู่ เบื้องหน้า
“ข้าจะบอกทั้งชื่อทั้งแซ่ของข้าแก่เจ้า” หลินฉงเชิดศีรษะขึ้นด้วยท่าที
หยิง่ ยโส จากนั้นมองไปยัง เซียวหลินด้วยความเดียดฉันท์ “ข้าคือ
หลินฉง ผูอ้ ยูใ่ ต้บญั ชาฝี มือดีที่สุดของนายท่าน”
หลินฉงอย่างนั้นรึ
อวิน๋ ลัว่ เฟิ งเลิกคิว้ ขึ้นเล็กน้อยพลางดวงตาดําก็เบนไปยังอวิน๋ เซี ยว
“เขาคือหลินฉงผูม้ อบชุนกงถู เล่มนั้นให้แก่เจ้าอย่างนั้นรึ ”
หลินฉงผูเ้ ดิมทีมีสีหน้าอวดดีนกั ครั้นได้ยนิ คําอวิน๋ ลัว่ เฟิ งก็หน้าตึง
ขึ้นมาทันใด ก็เพราะเขามอบชุนกงถูให้แก่นายท่านมิใช่หรื อ จึงได้
ถูกลงโทษเพราะโดนโกรธเอา ไม่คิดเลยว่าผูห้ ญิงของนายท่านจะ
ยังคงจดจําเหตุการณ์น้ นั ได้...
คิดแล้วหลินฉงก็มองไปยังอวิน๋ ลัว่ เฟิ งด้วยความสํานึกผิด เกรงว่าเด็ก
สาวผูน้ ้ ีจะมาคิดบัญชีตน เรื่ องคราวก่อน
“อืม” อวิน๋ เซียวผงกศีรษะตอบรับคําถามอวิน๋ ลัว่ เฟิ ง
ได้ยนิ ที่เขาพูดแล้วอวิน๋ ลัว่ เฟิ งก็เผยรอยยิม้ บนดวงหน้า แล้วสายตาที
เล่นทีจริ งก็ค่อย ๆ จรดลงบนร่ างหลินฉง
“ชุนกงถูเล่มนั้นที่เจ้าให้เขาไปดีใช้ได้ทีเดียว”
ที่อวิน๋ ลัว่ เฟิ งกล่าวไปนั้นจริ ง ด้วยชุนกุงถูเล่มนั้นทีเดียวที่ทาํ ให้อวิน๋
เซียวเข้าใจเรื่ องอะไรต่อมิอะไรว่องไวยิง่ ขึ้น ทว่าเมื่อหลินฉงได้ยนิ
แล้วกลับไพล่คิดไปว่าอวิน๋ ลัว่ เฟิ งกําลังกล่าวโทษตนสําหรับเรื่ องที่
ผ่านมา
ทันใดนั้นเองหลินฉงก็อยากจะสะอื้นไห้ทว่าไม่มีน้ าํ ตาไหลออกมา
“นายหญิง ข้ามิได้ต้ งั ใจ นายท่านเองก็ได้ลงโทษข้าแล้ว หากท่านยัง
มิอาจให้อภัยข้าอีก ข้าก็ยอมให้ท่านดุด่าว่ากล่าวได้ตามใจ”
อวิน๋ ลัว่ เฟิ งยกมุมปากขึ้นยิม้ “ถ้าเช่นนั้นงานนี้กต็ อ้ งขอดูฝีมือของเจ้า
หน่อยละ”
ขอดูฝีมือของเขาอย่างนั้นรึ
ดวงตาหลินฉงกระจ่างใสขึ้นมาจากนั้นก็ตวัดสายตาเย็นยะเยือกไป
ยังเซียวหลิน ดวงหน้าหล่อเหลาเผยรอยยิม้ อํามหิ ต นายหญิงกําลัง
บอกว่า ตราบใดที่ตนแสดงฝี มือได้ยอดเยีย่ ม นางก็จะลืมการกระทํา
ครั้งก่อนไปอย่างนั้นหรื อ
บัดนี้ ณ ภูผาด้านหลังของสกุลเซียวมีเพียงความเงียบงัน
สายตาทุกคนจับจ้องอยูท่ ี่หลินฉงและอวิน๋ เซี ยวพลางต่างคนต่างก็
คาดเดาความสัมพันธ์ ระหว่างทั้งสองไปต่าง ๆ นานา พวกเขายังคง
ไม่เชื่อว่าทั้งสองจะเป็ นนายกับบ่าวกัน ก็ดว้ ยทุกคนยังคงคิดว่าอวิน๋
เซียวเป็ นเพียงสวะ! แล้วเขาจะมีผอู ้ ยูใ่ ต้บญั ชาแข็งแกร่ งถึงเพียงนั้น
ได้อย่างไร แม้ผอู ้ ยูใ่ ต้บญั ชาผูน้ ้ ีจะเรี ยกขานเขาว่านายท่าน ทุกคนก็
ยังคงบอกกับตัวเองว่าหูตนได้ยนิ ผิดเพี้ยนไป!
ยิง่ เซียวหลินยิง่ แล้วใหญ่ ดวงหน้าชรานั้นถอดสี ซีดขาวพลางจ้องไป
ยังหลินฉงเขม็ง “เจ้าบอกว่าสวะนี่คือนายท่านของเจ้าอย่างนั้นรึ ”
ถ้อยคําของเขาคือคําถามที่อยูใ่ นใจของทุกคน ด้วยไม่วา่ ผูใ้ ดต่างก็
เห็นว่าชายหนุ่มที่มีนาวว่าหลินฉงนี้ขี่เมฆมา มีเพียงผูฝ้ ึ กฌานขั้นนภา
ขึ้นไปเท่านั้นที่สามารถขี่เมฆลอยมาได้! แม้สกุลเซียวเองจะมีผฝู ้ ึ ก
ฌาน ขั้นนภาเป็ นสิ บ ๆ คนก็ตาม อวิน๋ เซียวก็ยงั เป็ นเพียงสวะ แล้ว
เขามีสิทธิ์อนั ใดเล่าสัง่ ให้ผฝู ้ ึ กฌานขั้นนภาทํางาน ให้ตน
“สวะอะไร เจ้าบังอาจเรี ยกนายท่านข้าว่าสวะอย่างนั้นหรื อ” ดวงตา
หลินฉงเบิกกว้าง “หากนายท่านข้าเป็ นสวะจริ ง ไยผูค้ นจึงได้เรี ยก
ขานเขาว่าจักรพรรดิปีศาจเล่า ระดับเจ้ายังจะกล้าดูหมิ่นนายท่านของ
ข้าอีก อย่างนั้นหรื อ”
ฮึ่ม!
ทุกคนต่างตกตะลึงงันไปตาม ๆ กันประหนึ่งถูกสายฟ้าฟาดยาม
กลางวันแสก ๆ
จักรพรรดิปีศาจอย่างนั้นรึ
เขาน่ะหรื อจักรพรรดิปีศาจที่จู่ ๆ ก็ผงาดขึ้นเมื่อไม่กี่ปีที่ผา่ นมานี้
ตอนที่ 412 เขาคือจักรพรรดิปีศาจ (1)
ว่ากันว่าจักรพรรดิปีศาจลึกลับนัก กระทัง่ หน้าตาหรื ออายุกย็ งั ไม่เคย
มีผใู ้ ดได้รู้เห็น ทุกคนทราบเพียงแต่วา่ เขาอํามหิ ตและเหี้ ยมโหด
เพียงใด!
ใคร ๆ ต่างก็คิดว่ารู ปโฉมจักรพรรดิปีศาจคงอัปลักษณ์เหลือจะกล่าว
ด้วยซ่อนใบหน้าอยูภ่ ายใต้หน้ากากตลอดเวลา น่าเสี ยดายนักที่ไม่
เคยมีใครคาดคิดเลยว่าจักรพรรดิปีศาจผูโ้ ด่งดังอยูภ่ ายในผืนแผ่นดิน
นี้แท้จริ งคือสวะแห่งสกุลเซียวนัน่ เอง
สี หน้าเซียวหลินถอดสี ซีดขาวก่อนเปลี่ยนเป็ นสี เขียว ร่ างชราสัน่ เทิ้ม
ด้วยความหนาวยะเยือกท่ามกลางสายลมอ่อน
เขาฝื นตัวเองให้ปฏิเสธถ้อยคําหลินหยงอยูใ่ นจิตใต้สาํ นึก
สวะจะเกี่ยวข้องกับจักรพรรดิปีศาจได้อย่างไร
จะอย่างไรก็เป็ นไปไม่ได้!
เซียวหลินยังมิทนั เปล่งวาจาใด หลินเยว่ผยู ้ นื อยูอ่ ีกด้านหนึ่งก็อด
หัวเราะขึ้นมามิได้ “ท่านพ่อ ท่านหลงเชื่อคําของพวกเขาจริ งหรื อ เจ้า
สวะนี่จะเป็ นจักรพรรดิปีศาจไปได้อย่างไร กําลังสักนิดเขายังไม่มี
ยิง่ เป็ นไปมิได้ใหญ่ที่จะสัง่ ให้ผฝู ้ ึ กฌานขั้นนภายอมเป็ นผูอ้ ยูใ่ ต้บญั ชา
ข้าว่าพวกเขาคงมีลบั ลมคมในอะไรกันเป็ นแน่ จะว่าไปข้าก็เคยได้
ยินมาว่าบุรุษหลายคนนักในโลกเบื้องหน้านิยมชมชอบในกายชาย
ด้วยกัน เจ้าสวะนี่กอ็ อกจะมีรูปโฉมงดงาม คงใช้เบื้องล่างตกลงให้ผู ้
ฝึ กฌานขั้นนภาผูน้ ้ ีมาเล่นละครลิงตบตาให้พวกท่านเสี ยใจเป็ นแน่”
ดวงตานางกวาดผ่านอวิน๋ เซียวด้วยความรังเกียจ แล้วในสายตาลึกซึ้ง
คู่น้ นั ก็แลดูเหมือนจะบอกกับอวิน๋ เซียวว่านางรู ้ทนั กลของเขาทุกอย่าง
มานานแล้ว
หลินฉงชะงักงันไป ดวงตาเบิกกว้างพลางมองหลินเยว่ผปู ้ ักใจเชื่อ
หนักหนาว่าตนไม่ผดิ มิอาจรู ้ได้วา่ หญิงผูน้ ้ ีไปเอาความกล้าหาญมา
จากที่ใดจึงได้แต่งเรื่ องพรรค์น้ นั มาป้ายสี นายท่านของตนได้ นี่นาง
เอาศีรษะโขกประตูมาหรื ออย่างไร
เซียวอวี้ชิงยังมิทนั ตื่นจากภวังค์กถ็ ูกถ้อยคําท่านแม่ตอกยํ้าซํ้าอีก เขา
หันขวับไปแล้วแววเคลือบแคลง ก็เจืออยูใ่ นสายตาเย็นชา เขารู ้วา่
ท่านแม่ไม่ชอบหน้าอวิน๋ เซียว อย่าว่าแต่ท่านแม่เลย แม้แต่เขาเองก็
ไม่ถูกชะตา กับชายผูน้ ้ ี
อย่างไรก็ดี เขาก็มิได้คาดเลยว่าท่านแม่จะเปล่งวาจาเช่นนี้ออกมาต่อ
หน้าธารกํานัล ท่าทีเช่นนี้แลดู ไม่เหมือนนางในวันเก่า ๆ แล้วความ
เคลือบแคลงก็ผดุ ขึ้นมาในใจเขาอย่างห้ามมิได้
เห็นได้ชดั ว่าหลินเยว่พิโรธหนักจนเสี ยสติ นางไม่มีทางปล่อยให้
สกุลเซียวหลงเชื่อลมปากชายผูน้ ้ ี เป็ นอันขาด ไม่อย่างนั้นในภายภาค
หน้านางย่อมสู ญเสี ยสถานะในสกุลเซี ยวไป ด้วยคิดเช่นนี้ นางจึง
เถียงข้าง ๆ คู ๆ ส่ งวาจาคิดแต่ทางตนออกมาให้เป็ นที่ได้ยนิ
“หลินฉง” ครั้นหลินฉงกําลังคิดว่าจะจัดการสตรี ผนู ้ ้ ีอย่างไรดี ก็
บังเกิดเสี ยงดุดนั ประหนึ่งใบมีดขึ้นเบื้องหลังทันใด “เจ้าปากพล่อย”
นํ้าเสี ยงนั้นทําให้เขาตัวสัน่ เทิ้ม จากนั้นก็ตอบรับทั้ง ๆ ที่กายยังสัน่
“นายท่าน...”
เสี ยงทุม้ ตํ่าของชายหนุ่มเผยความไม่พึงใจ ทําให้ช้ นั เหงื่อเย็นเยียบ
ผุดพรายขึ้นบนแผ่นหลังของหลินฉงพลางทัว่ ทั้งกายก็สนั่ เทิ้มอย่างมิ
อาจสะกดกลั้น หลินฉงกัดริ มฝี ปากกล่าว “นายท่าน ขอโอกาสข้าอีก
ครั้ง ข้าจะจัดการเรื่ องนี้ให้เรี ยบร้อย”
“ไสหัวไป”
ท่าทีชายหนุ่มเมื่อเปล่งวาจามิเปิ ดโอกาสให้โต้แย้ง ทําให้หลินฉง
หวาดหวัน่ เสี ยจนรี บกระถดถอยหลังไปทันใด
“สิ บปี ที่แล้ว” สายตาเหี้ ยมเกรี ยมของอวิน๋ เซี ยวจรดลงบนกายหลิน
เยว่พลางกล่าวด้วยนํ้าเสี ยงเรี ยบเย็น “เจ้าทิ้งข้าไว้ในไพรลับแล...”
หลินเยว่กายสัน่ ไหว “เจ้าพูดจาไร้สาระ!”
นางจะให้ใครล่วงรู ้เรื่ องนี้มิได้เป็ นอันขาด!
อย่างไรก็ดี อวิน๋ เซียวยังคงพูดต่อราวกับมิได้ยนิ เสี ยงนาง “สิ บปี
ต่อมา เจ้าก็หมิ่นเกียรติสตรี ของข้าอีก”
แม้หลินเยว่จะมิได้ออกโรงหมิ่นเกียรติอวิน๋ ลัว่ เฟิ งด้วยตัวเอง นางก็
ใช้ปากหลิงเหยาพูดในสิ่ งที่ใจนางประสงค์ เพียงเท่านี้กเ็ พียงพอแล้ว
ที่อวิน๋ เซียวจะไม่ให้อภัย!
“เจ้าจะดูหมิ่นเกียรติขา้ อย่างไรข้าไม่วา่ แต่ขา้ จะไม่ยอมให้ใครกลัน่
แกล้งรังแกนางเป็ นอันขาด!”
ตอนที่ 413 เขาคือจักรพรรดิปีศาจ (2)
อวิน๋ เซียวค่อย ๆ ย่างก้าวไปทางหลินเยว่ สี หน้าไร้ความรู ้สึกแฝงฝัง
ประกายดุดนั
“ช้าก่อน!”
เซียวอวี้ชิงรู ้สึกหวาดหวาดหวัน่ ขึ้นมาในจิตใจพลางรี บรุ ดไปยืนขวาง
อยูห่ น้าหลินเยว่ สายตาเย็นยะเยือกมองไปยังอวิน๋ เซียวผูก้ าํ ลังเดินตรง
เข้ามาหา “จะให้ขา้ เรี ยกเจ้าว่าท่านพี่กม็ ีเหตุผล ทว่าเจ้าคงมิประสงค์
ให้ขา้ ทําเช่นนั้น ดังนั้นข้าก็จะไม่ทาํ เรื่ องไม่สมควร อย่างไรก็ดี ผูท้ ี่
หมิ่นเกียรตินางคือหลิงเหยา มิใช่มารดาข้า คนที่เจ้าสมควรไปจัดการ
คือนางต่างหาก”
แม้เคลือบแคลงในตัวหลินเยว่เพียงไร นางก็ยงั คงเป็ นมารดา และเขา
จะไม่ยอมให้ใครมาทําร้ายนางเป็ นอันขาด ไม่วา่ จะอย่างไรก็ตามที
ที่สาํ คัญ คนที่หมิ่นเกียรติอวิน๋ ลัว่ เฟิ งจริ ง ๆ แล้วก็คือหลิงเหยานัน่ ละ
ท่านแม่ของเขาเป็ นผูบ้ ริ สุทธิ์!
“ไสหัวไป!” อวิน๋ เซียวออกคําสัง่ เหี้ ยมเกรี ยมด้วยสี หน้าราบเรี ยบ
สายตาเซียวอวี้ชิงยังคงเย็นยะเยือกดังเดิม “ข้าไม่ให้เจ้าทําร้ายท่านแม่”
ครั้นมองไปยังร่ างที่ขวางหน้านางอยูแ่ ล้วแววเบิกบานก็สว่างวาบขึ้น
ในดวงตาหลินเยว่ “อวี้ชิงเอ๋ ย สวะนี่คิดทําร้ายข้า เจ้าจงสังหารเขา
เดี๋ยวนี้ ให้เขาได้เห็นความแตกต่างระหว่างยอดฝี มือสกุลเซียว ของ
เรากับสวะเช่นเขา”
เขาเป็ นเพียงสวะ ส่วนลูกชายนางสามารถสังหารเขาได้ในฝ่ ามือเดียว
แล้วเขามีกาํ ลังอันใดเล่า มาวางท่าโอหัง
“ไสหัวไป!”
เสี ยงอวิน๋ เซี ยวทุม้ ตํ่า ครั้นเปล่งวาจาฝ่ ามือก็ยนื่ ออกมาด้วย
พลัก่ !
ฝ่ ามือกระแทกเข้ากับอกเซี ยวอวี้ชิงแล้วลูกตาชายหนุ่มก็หดเกร็ ง
ทันใด ร่ างทั้งร่ างพุง่ ปลิวไปประหนึ่งดอกไม้ไฟก่อนกระแทกเข้ากับ
ต้นไม้โบราณเสี ยงดังโครม จากนั้นต้นไม้แก่ดงั กล่าวก็โค่นลงทับ
ร่ างเขาพลาง ส่ งเสี ยงสนัน่
เซียวอวี้ชิงกระอักโลหิ ตออกมากองใหญ่แล้วดวงหน้าหล่อเหลานั้น
ก็ถอดสี ซีดขาวสนิท ใจประสงค์ จะผลักลําต้นไม้เฒ่าที่กดลงบนกาย
ออกจากตัว ทว่าต้นไม้น้ นั ก็เปรี ยบประหนึ่งภูผาทําให้เขาไม่อาจ
ขยับเขยื้อนได้
สี หน้าทุกคนเรี ยบนิ่ง ยิง่ คนสกุลเซียวยิง่ แล้วใหญ่ พวกเขาต่างสําแดง
สี หน้าโง่เง่า มิอาจล่วงรู ้ได้ ว่าเกิดอะไรขึ้น...
“ฮ่า ๆ ๆ !”
เป็ นท่านผูอ้ าวุโสเว่ยที่ตอบรับขึ้นมาก่อนพลางหัวเราะเสี ยงลัน่ ฟังดู
เบิกบานยิง่ “สวะคนดีแห่งสกุลเซียว! ไยพวกเจ้าจึงได้ปักใจเชื่อนัก
ว่าเซี ยวอวี้ชิงแข็งแกร่ งยิง่ กว่าเขา กระทัง่ ฝ่ ามือเดียวเซี ยวอวี้ชิงยัง
ต้านทานไว้ ไม่ไหว! ฮ่า ๆ ๆ ช่างน่าดูชมเหลือเกิน!”
เขามีความสุ ขอยูบ่ นความทุกข์ของผูอ้ ื่น รู ้สึกยินดียงิ่ ที่ตนได้มาเยือน
สกุลเซียวในวันนี้ ไม่อย่างนั้น คงพลาดชมการแสดงชั้นดี
สี หน้าเซียวหลินและเซี ยวเฉินเผยแววตกตะลึงงัน พวกเขาไม่เคย
คาดคิดเลยว่าไอ้สารเลวนี่จะมิได้เป็ นสวะอีกต่อไป! มิหนําซํ้ายัง
แข็งแกร่ งกว่าเซียวอวี้ชิงอีกด้วย!
เขาคือจักรพรรดิปีศาจผูโ้ ด่งดังจริ ง ๆ หรื อ
สามสกุลใหญ่แห่งแดนฌานย่อมรู ้ดีเรื่ องจักรพรรดิปีศาจมากกว่าเกา
หลิงและคนอื่น ๆ ที่สุดแล้ว เมื่อครั้งจักรพรรดิปีศาจผงาดขึ้นมา
พวกเขาต่างก็ได้ส่งยอดฝี มือสกุลตนไปตรวจสอบสถานการณ์
เช่นกัน ทว่าหาได้มีใครหวนกลับคืนมาไม่! เท่านี้กร็ ู ้แล้วว่าพลังของ
จักรพรรดิปีศาจแข็งแกร่ งเสี ยจนไม่รู้วา่ อยูข่ ้นั ระดับใด!
กระทัง่ ผูอ้ ยูใ่ ต้บญั ชาของเขาก็เป็ นผูฝ้ ึ กฌานขั้นนภาระดับกลางเสี ย
หลายคน...
ทุกคนควรรู ้ไว้วา่ นายใหญ่สกุลเซียวและสกุลหลิงต่างก็เป็ นเพียงผู ้
ฝึ กฌานขั้นนภาระดับกลางเท่านั้น!
เทียบกับความตกตะลึงของสองพ่อลูกสกุลเซี ยวแล้ว หลินเยว่ยงิ่ มี
อาการหนักกว่า สี หน้านางบิดเบี้ยวแล้วสายตาก็อาบความมาดร้าย
นัก อวี้ชิงคือผูท้ ี่แข็งแกร่ งที่สุด เจ้าสวะนี่เป็ นอะไร นางไม่มีวนั
ปล่อยให้ใคร ในแดนฌานมาแย่งชิงตําแหน่งของอวี้ชิงเด็ดขาด
โดยเฉพาะเจ้าสวะนี่!
“ไอ้ลูกหมาสารเลว เป็ นจักรพรรดิปีศาจแล้วคิดจะทําอะไรก็ได้อย่าง
นั้นหรื อ อย่าลืมนะว่าเจ้าก็เป็ น คนสกุลเซียวเหมือนกัน! จี้หยกผนึก
วิญญาณของเจ้าอยูใ่ นมือพวกเรา หากเราอยากให้เจ้าตาย เจ้าก็ตอ้ ง
ตาย!”
ตอนที่ 414 ข่ มขู่ (1)
ถ้อยคําหลินเยว่กลับเป็ นการเตือนสติเซียวหลิน สายตาผูเ้ ฒ่าหลุกหลิก
ไปมา แล้วนํ้าเสี ยงก็มิได้ฟังดูแข็งกร้าวเช่นก่อนหน้าอีกต่อไป ทว่า
อ่อนโยนลง “เซียวเอ๋ อร์ ที่ผา่ นมาสกุลเซียวเข้าใจเจ้าผิดไป บัดนี้ขา้
อยากให้เจ้ากลับมา เจ้ายินดีหรื อไม่”
ได้ยนิ ถ้อยคําไร้ยางอายของเซี ยวหลินแล้วท่านผูอ้ าวุโสเว่ยก็เปล่ง
เสี ยงหัวเราะเย้ยหยันทว่าภายในใจยังคงเป็ นกังวลด้วยตนก็พอจะรู ้
เรื่ องราวภายในสกุลเซียวอยูบ่ า้ ง ทุกคนที่ถือกําเนิดขึ้นมาในสกุล
เซียวย่อมต้องมีป้ายหยกวิญญาณเป็ นของตัวเองเสมอ เพื่อที่นายใหญ่
สกุลเซียวจะได้ควบคุมทั้งสกุลได้โดยสะดวก หากป้ายหยกวิญญาณ
ของอวิน๋ เซียวอยูใ่ นมือสกุลเซียวจริ ง ก็น่ากลัวว่าในภายภาคหน้าเขา
คงมิพน้ ต้องโดน จูงจมูก
บุรุษผูห้ าตัวจับยากถึงเพียงนี้ ช่างน่าเสี ยดายเป็ นยิง่ นัก...
ท่านผูอ้ าวุโสเว่ยส่ ายศีรษะสี หน้าอับจนหนทาง บัดนี้ได้แต่เพียงหวัง
ว่าบิดาของคุณหนูเล็กจะรี บปรากฏตัวขึ้นโดยไว ด้วยเป็ นหนทาง
เดียวที่จะช่วยเหลืออวิน๋ เซียวได้...
เมื่อต้องเผชิญหน้ากับถ้อยคําของเซียวหลินดังนั้น อวิน๋ เซียวก็
เพียงแต่ยนื นิ่งกายตั้งตรงอยูท่ ่ามกลางสายลมแผ่ว สี หน้าเย็นชาเช่นที่
ผ่านมา ดวงตาดําเรี ยบสงบหาได้หวัน่ ไหวแต่อย่างใด
“เซียวเอ๋ อร์ ขอเพียงเจ้ากลับมาเข้าสกุลเซียว ข้าจะมอบตําแหน่งของ
เซียวอวี้ชิง ให้เจ้าขึ้นเป็ นนายใหญ่สกุลเซียว” ดวงหน้าเซียวหลินเผย
รอยยิม้ ปลื้มปี ติพลางเอ่ยด้วยนํ้าเสี ยงนุ่มนวล
เซียวเฉินผูย้ นื หลบฉากอยูก่ ร็ ี บผงกศีรษะ “ใช่แล้ว ตราบใดที่เจ้า
กลับคืนสู่ สกุลเซียว เจ้าก็จะเป็ นลูกชายเพียงคนเดียวของข้า และยัง
จะเป็ นเจ้าบ่าวให้แก่สกุลหลิงอีกด้วย ส่ วนสตรี ผนู ้ ้ นั ที่ยนื อยูข่ า้ งกาย
เจ้า หากเจ้า พึงใจนางจริ ง ข้าก็จะยอมปล่อยเรื่ องราวที่นางได้กระทํา
ให้แล้วกันไป อนุญาตให้เจ้าแต่งนางเป็ นอนุได้”
ในสายตาของเซียวเฉิ นนั้น บุรุษมีมากอนุยอ่ มเป็ นเรื่ องธรรมดา เพียง
ดูกร็ ู ้วา่ อวิน๋ เซียวพึงใจอวิน๋ ลัว่ เฟิ ง ชายใดหากมีสตรี ที่ถูกตาต้องใจอยู่
ข้างกายแล้วไซร้ จะเป็ นภรรยาหรื ออนุยอ่ มไม่สาํ คัญ ที่สุดแล้วจะ
อย่างไรสกุลเซียวก็ตอ้ งแต่งกับสกุลหลิง
บุรุษที่ใดกันเล่าจะปฏิเสธโอกาสโอบกอดนารี
หลิงเฟิ งนายใหญ่สกุลหลิงก็มีทีท่ากระสัน หากได้จกั รพรรดิปีศาจ
มาเป็ นหลานเขยแล้วไซร้ อย่างเซียวอวี้ชิงก็คงจะตกกระป๋ องไป เอา
ไปโอ้อวดกับใครได้เป็ นคุง้ เป็ นแควเลยทีเดียว! ที่ยงิ่ ไปกว่านั้น พลัง
ของจักรพรรดิปีศาจเองก็มิใช่ธรรมดา
อย่างเซียวอวี้ชิงหรื อจะเทียบเทียมเขาได้
ได้ยนิ คู่พอ่ ลูกสกุลเซียวแล้วใจหลินเยว่กเ็ ย็นยะเยือกทันใด หากป้าย
หยกวิญญาณยังคงอยูใ่ นมือนาง นางคงจะใช้ต่อรองกับอวิน๋ เซียวได้
อย่างแน่นอน
เคราะห์ไม่ดีที่ป้ายหยกวิญญาณกลับถูกเจ้าสัตว์อสู รบัดซบนัน่ ขโมย
ไปเสี ยแล้ว!
อย่างไรก็ดี อวิน๋ เซียวย่อมไม่มีทางล่วงรู ้วา่ ไอ้บดั ซบนัน่ ได้ขโมยป้าย
หยกวิญญาณของเขาไปเสี ยแล้ว ที่นางกล่าวถึงป้ายหยกวิญญาณก็
เพียงเพื่อข่มขู่เขาเท่านั้น! คิดแล้วใจหลินเยว่กค็ ่อย ๆ สงบลง
“เซียวเอ๋ อร์”
ครั้นเห็นอวิน๋ เซียวยังคงเมินเฉย เซี ยวหลินก็ยา่ งไปข้างหน้าหนึ่งก้าว
สายตาเปี่ ยมด้วยความอ่อนโยน
“ที่ผา่ นมาเจ้ามีชีวติ ลําบากยากเข็ญ หากเจ้ากลับสกุลเซี ยวก็วางใจได้
ว่าข้าจะเปิ ดแดนลับให้เจ้า เข้าไปฝึ กวิชาประเดี๋ยวนี้ และข้ายังขอ
รับรองวาจาของบิดาเจ้าก่อนหน้านี้อีกด้วย”
หลิงเฟิ งผงกศีรษะเห็นด้วย “นายใหญ่สกุลเซี ยว การหมั้นหมายเข้า
ใกล้มาทุกที เราควรปล่อยให้เด็ก ทั้งสองตกลงแต่งงานกันในวันนี้
ช้าก่อน ผิดแล้ว เด็กทั้งสองตกลงแต่งงานกันมานานแล้วต่างหาก
เช่นนั้นถ้อยคําของท่านก่อนหน้าถือว่าเป็ นโมฆะก็คงมิเป็ นไร”
“ฮ่า ๆ ๆ เช่นนั้นสองสกุลก็จะเกี่ยวดองกันโดยแท้ผา่ นการแต่งงาน
ในอีกไม่นาน”
ทั้งสองต่างเปล่งเสี ยงหัวเราะกันโดยมิได้ฟังความเห็นอวิน๋ เซียวเลย
แม้แต่นอ้ ย
ในสายตาเซียวหลินนั้น ด้วยพวกตนยังคงมีป้ายหยกวิญญาณของ
อวิน๋ เซียวอยูใ่ นมือ แล้วเขาจะกล้าคัดค้านได้อย่างไร คงทําได้แต่กม้
หัวเชื่อฟังมิใช่หรื อ
ขณะพวกเขาตั้งตัวปรึ กษาหารื อเรื่ องการหมั้นหมายกันเท่านั้น เสี ยง
ทุม้ ตํ่าไร้ความรู ้สึกของชายหนุ่ม ก็ค่อย ๆ กังวานขึ้น “ข้าบอกว่าข้า
มาที่นี่เพื่อล้างบางสกุลเซียว”
ตําแหน่งนายใหญ่แห่งสกุลเซียวอย่างนั้นรึ เขาไม่ตอ้ งการ!
สี หน้าเซี ยวหลินแข็งทื่อ จากนั้นก็หนั มามองอวิน๋ เซี ยวด้วยท่าทีไม่
เชื่อหู “เซียวเอ๋ อร์ เจ้าถูกนางผูน้ ้ ีสะกดจิตเอาเข้ารึ จึงได้ยงั พ่นวาจา
เลื่อนเปื้ อนเช่นนี้ออกมาได้ อย่าบอกนะว่าเจ้าลืมไปเสี ยแล้วว่าป้าย
หยกวิญญาณของเจ้ายังคงอยูใ่ นมือของสกุลเซี ยว”
ครั้นกล่าวจบแล้วนํ้าเสี ยงผูเ้ ฒ่าก็กลับอ่อนโยนลงอีกครั้ง “ยิง่ ไปกว่า
นั้น ข้ามิได้บงั คับให้พวกเจ้าทั้งสองต้องแยกทางกันเสี ยหน่อย ข้าก็
ให้คาํ มัน่ แล้วมิใช่รึ ว่าจะให้เจ้าแต่งนางเป็ นอนุ เช่นนี้แล้วเจ้าก็จะได้
สิ่ งที่ดีที่สุดของทั้งสองโลกมิใช่หรื อ”
“เซียวเอ๋ อร์” หลิงเฟิ งตามเข้ามาสมทบ “เหยาเอ๋ อร์แห่งสกุลข้าเป็ น
สตรี จิตใจดีมีเมตตา ย่อมไม่แข่งขันแย่งชิงหัวใจกับนางเป็ นแน่ เช่น
นั้นเองเจ้าก็ช่างโชคดีนกั ที่ได้แต่งกับเหยาเอ๋ อร์ผเู ้ ป็ นหญิงเปี่ ยม
คุณธรรม เจ้ามีท้ งั ภรรยาผูน้ ่ารักใคร่ และยังอนุผเู ้ ลอโฉมอย่างนี้ ไม่ดี
อย่างนั้นรึ ”
อวิน๋ เซียวค่อย ๆ เบนสายตาไปยังหลิงเหยาผูบ้ ดั นี้นอนเกลือกกลิ้งอยู่
บนพื้น พลังฌานในกายนาง มิได้พงุ่ พล่านอีกต่อไป ทว่าหัวใจก็
ยังคงถูกบีบรัดเอาไว้แน่น
สวะนี่หรื อจักรพรรดิปีศาจ
ที่ผา่ นมานางหน้ามืดตามัวจึงได้ทอดทิ้งชายผูเ้ ปี่ ยมพรสวรรค์ถึงเพียง
นี้ไป! อย่างไรก็ดี ในเมื่อสกุลเซียว ยังมีวธิ ีที่จะควบคุมเขาที่ผา่ นมาก็
ย่อมไม่เป็ นไร จะอย่างไรเขาก็ตอ้ งแต่งงานกับนาง
คิดแล้วดวงหน้าน้อยของหลิงเหยาก็แดงขึ้น และเมื่อนางประสาน
สายตากันกับอวิน๋ เซียวที่กาํ ลัง มองมา ใบหน้าก็ยงิ่ ขึ้นสี ชาด จากนั้น
นางก็มองเขาอย่างเอียงอาย “พี่เซียว ข้าเข้าใจผิดคิดไปว่าท่านเป็ น
สวะ แต่ในเมื่ออีกประเดี๋ยวเราก็จะเป็ นสามีภรรยากันแล้ว ข้าก็หวัง
ว่าท่านจะอภัยให้กบั ความผิดพลาดของข้า ในครั้งก่อน”
อวิน๋ เซียวค่อย ๆ ยกมือขึ้น...
เห็นท่าทีของเขาดังนั้น หัวใจหลิงเหยาก็สนั่ ไหว หรื อว่าเขาประสงค์
จะลูบไล้ใบหน้านางกันนะ นางควรเล่นตัวต่อไปหรื อยอมเขาตอนนี้
เลยดี
ทว่าก่อนหลิงเหยาได้ทนั ตัดสิ นใจ ฝ่ ามือชายหนุ่มก็ปลดปล่อยพลัง
ฌานแข็งกร้าวออกมา ก่อนแปรเปลี่ยนเป็ นพลังมหาศาลอัดกระแทก
เข้ากับอกหลิงเหยาเสี ยงดังสนัน่
“กรี๊ ด!” หลิงเหยากรี ดร้องลัน่ เสี ยงแสบแก้วหูดงั ก้องกังวานไปทัว่
ทั้งภูผาด้านหลังของสกุลเซียว
“เซียวเอ๋ อร์!” เซียวหลินโกรธจัดพลางตะเบ็งเสี ยงลัน่ “เจ้าจะทําอะไร”
สี หน้าอวิน๋ เซียวปราศจากความรู ้สึก พลางเอ่ยด้วยความเฉยชาว่า
“บัดนี้นางกลายเป็ นสวะ ไปเสี ยแล้ว ไม่คู่ควรกันกับข้า”
พวกเจ้าอยากให้ขา้ แต่งงานกับหลิงเหยานักมิใช่หรื อ ถ้าเช่นนั้นข้าก็
จะทําให้นางเป็ นสวะเสี ย โดยที่จะ เชิดหน้าชูตาตนขึ้นมามิได้อีก!
“เหยาเอ๋ อร์!”
ได้ยนิ ถ้อยคําเขาดังนั้น หลิงเฟิ งก็หน้าถอดสี ดว้ ยความตื่นตระหนก
พลางรี่ ตรงไปข้างกายหลิงเหยา หลังตรวจสอบสภาพร่ างกายนาง
แล้วสายตาผูเ้ ฒ่าก็อาบไปด้วยความแค้นเคืองถึงขีดสุ ด จ้องอวิน๋ เซียว
เขม็ง “สารเลว เจ้าบังอาจทําให้เหยาเอ๋ อร์พิการอย่างนั้นรึ ! สกุลเซียว
ต้องรับผิดชอบ!”
ที่ผเู ้ ฒ่าบันดาลโทสะถึงเพียงนี้ มิได้เป็ นเพราะว่าสงสารหลิงเหยา
สําหรับสกุลทรงอิทธิพล เช่นสกุลหลิงแล้ว หาได้มีสายสัมพันธ์ทาง
ครอบครัวไม่ มีเพียงการใช้ประโยชน์เท่านั้น! แม้หลิงเหยาจะเป็ น
เด็กเอาแต่ใจใช้ไม่ได้ นางก็มีพรสวรรค์โดดเด่น! ทว่าบัดนี้นางกลับ
กลายเป็ นสวะเสี ยแล้ว จะมิให้เขาโกรธแค้น ได้อย่างไร
“นายใหญ่สกุลหลิงโปรดวางใจ ข้าจะจัดการเรื่ องนี้ให้ท่านเอง”
เซียวหลินสู ดลมหายใจเข้าลึกจากนั้นหยิบเอาป้ายหยกวิญญาณออก
จากแขนเสื้ อพลางกล่าวเย้ย “ข้าคิดมานานแล้วว่าสารเลวนี่คงไม่มีวนั
เชื่อฟังเรา โชคดีเหลือเกินที่ขา้ เตรี ยมตัวมาดี ข้าจะถามเจ้าหนึ่งคํา
เท่านั้น เจ้าจะยอมฟังคําสัง่ ข้าหรื อไม่”
อวิน๋ เซียวกล่าวเสี ยงกร้าว “ทั้งชีวติ นี้ขา้ จะมีสตรี แต่เพียงผูเ้ ดียว
เท่านั้น และนางคืออวิน๋ ลัว่ เฟิ ง!”
“อวดดีนกั !” สี หน้าเซียวหลินโกรธจัด “บุรุษมีสามภรรยาสี่ อนุเป็ น
เรื่ องธรรมดา หากหญิงผูน้ ้ ีมิได้ก่อเรื่ องให้แก่สกุลเซี ยวมากนัก จะให้
เจ้าแต่งนางเป็ นภรรยาก็ยงั ไหว น่าเสี ยดายที่นางก่อเรื่ องไว้หนักหนา
สาหัส ข้ายอมให้เป็ นอนุกน็ บั ว่าเป็ นบุญเท่าไร! เจ้ามันแยกดีชวั่
ไม่ได้! แม้บดั นี้หลิงเหยากลายเป็ นสวะไปแล้ว เจ้าก็ยงั ต้องแต่งงาน
กับหญิงสกุลหลิงคนอื่นอยูด่ ี!”
อวิน๋ เซี ยวตวัดสายตาเย็นชามองเซียวหลิน “ถ้าเช่นนั้นข้าก็จะสังหาร
พวกนางให้หมด”
นํ้าเสี ยงของเขาแข็งกร้าวยิง่ นัก ประหนึ่งว่าคนเหล่านั้นเป็ นเพียงมด
ปลวก มิใช่มนุษย์ที่มีเลือดเนื้อ จิตใจ
“ดี ดีมาก อวิน๋ เซี ยว เจ้าคงไม่อยากมีชีวติ อยูต่ ่อไปแล้วสิ นะ เช่นนั้น
ข้าจะส่ งเจ้าไปหายมบาลเดี๋ยวนี้”
เซียวหลินเปล่งเสี ยงหัวเราะมุ่งร้าย จากนั้นมือก็วางลงบนป้ายหยก
วิญญาณ...
กร๊ อบ!
ป้ายหยกวิญญาณหักออกเป็ นสองเสี่ ยงอยูใ่ นมือผูเ้ ฒ่า
เซียวหลินส่ งรอยยิม้ ชิงชังให้แก่อวิน๋ เซียว “อวิน๋ เซี ยวเอ๋ ย นี่คือผล
ของการไม่เชื่อฟัง สกุลเซียวของข้า ไม่ตอ้ งการคนดื้อด้าน!”
แต่ครั้นมองอวิน๋ เซียวแล้ว เซียวหลินก็นิ่งชะงักไป
ชายหนุ่มยังคงยืนอยูท่ ่ามกลางสายลมอ่อน อาภรณ์ดาํ ยาวพลิ้วไสว
อยูใ่ นสายลม ดวงหน้าปราศจากอารมณ์แลดูหล่อเหลาเหลือแสน
ดวงตาสงบนิ่งมิไหวติงไม่เปลี่ยนแปลงพลางมองมายังผูเ้ ฒ่าด้วยท่าที
เมินเฉย
“เป็ นไปไม่ได้ ไยจึงเป็ นเช่นนี้”
เซียวหลินกายสัน่ เทา “ป้ายหยกวิญญาณเจ้าหักไปแล้ว ไยจึงยังมีชีวติ
อยู”่
ครั้นเซียวหลินเอ่ยถามขึ้นดังนั้น อวิน๋ ลัว่ เฟิ งผูย้ นื หลบฉากมาโดย
ตลอดก็เปิ ดปากพูดขึ้นอย่างไม่รีบร้อน ในที่สุด “เรื่ องนั้น เจ้าถามลูก
ชายเจ้าจะดีกว่า”
ได้ยนิ แล้วเซี ยวหลินก็หนั ขวับไปมองเซียวเฉิ น แววพิโรธคลัง่ ฉายอยู่
ในดวงตา “บอกข้ามาว่าเกิด อะไรขึ้นกันแน่” นํ้าเสี ยงนั้นแฝงฝังโทสะ
ที่เอ่อล้นออกมา
เซียวเฉิ นระลึกได้ถึงสิ่ งที่ตนทําเมื่อไม่กี่วนั ที่ผา่ นมาแล้วก็หวาดกลัว
เสี ยจนกายสัน่ เบา “ท่านพ่อ... ป้ายหยกวิญญาณนี้ ข้าได้นาํ ไปให้
หลินเยว่เพื่อเอาใจนาง”
“เฮอะ” เซียวหลินยังคงโกรธขึ้งอยูใ่ นใจ ทว่าก็ผอ่ นคลายลงได้ดว้ ย
วาจาเซี ยวเฉิน เขาหันไปหาหลินเยว่แล้วตั้งคําถาม “ป้ายหยกวิญญาณ
อยูท่ ี่ใด จงนํามันออกมา”
หลินเยว่เปิ ดปาก แววสะพรึ งสว่างวาบขึ้นบนดวงหน้าเลอโฉม
“หลินเยว่ มอบป้ายหยกวิญญาณให้ท่านพ่อสิ ” เซี ยวเฉิ นขมวดคิ้ว
“เจ้าอยากให้เขาตายนักมิใช่รึ บัดนี้ ก็สมปรารถนาเจ้าแล้ว เจ้ามอบ
ป้ายหยกวิญญาณมาเมื่อไร จิตวิญญาณของเขาก็จะถูกลบล้างออก ณ
ที่แห่งนี้”
“ป้ายหยกวิญญาณ...” หลินเยว่เปล่งวาจาด้วยความรู ้สึกผิด “ป้าย
หยกวิญญาณอยูใ่ นห้องของข้า”
“หากเป็ นเช่นนั้นข้าจะส่ งคนไปรับมาเดี๋ยวนี้”
ไม่สาํ คัญว่าป้ายหยกวิญญาณอยูท่ ี่ใดตราบใดที่มนั ยังอยูใ่ นมือของ
พวกเขา บัดนี้มีเพียง ป้ายหยกวิญญาณเท่านั้นที่จะข่มขู่อวิน๋ เซี ยวได้
สี หน้าหลินเยว่แข็งทื่อไป ขณะกําลังคิดหาทางหนีทีไล่กบ็ งั เกิดเสี ยง
ยานคางสะกดใจดังขึ้นมา “เจ้าแน่ใจรึ วา่ ป้ายหยกวิญญาณยังคงอยูใ่ น
ห้อง”
หลินเยว่ขมวดคิ้วมองไปทางอวิน๋ ลัว่ เฟิ งด้วยท่าทีคล้ายขัดเคือง
บัดนั้นเองหนูตวั น้อยสี ขาวราวนํ้านมก็ปรากฏตัวขึ้นต่อสายตานาง
เจ้าหนูนนั่ นัง่ พักอยูบ่ นมือ อวิน๋ ลัว่ เฟิ งถูอุง้ เท้าตนก่อนมองมายังหลิน
เยว่ ตามันประหนึ่งเย้ยว่านางเป็ นหญิงโง่
“เจ้าสัตว์อสู รจ้อยนี่ เจ้ามาอยูน่ ี่เองสิ นะ!” หลินเยว่เห็นไหน่ฉาบน
มืออวิน๋ ลัว่ เฟิ งแล้วสี หน้าก็มาดร้ายขึ้นมาทันใด “อย่างนี้เองพวกเจ้า
จึงได้กล้ากระด้างกระเดื่องต่อสกุลเซียวกันนัก ไอ้บดั ซบตัวจิ๋วบน
มือเจ้า มันขโมยป้ายหยกวิญญาณของข้าไปนี่เอง!”
ต่อให้กลายเป็ นเถ้าถ่านนางก็ยงั จํามันได้! ครั้นระลึกถึงคราวที่เจ้าหนู
จ้อยนี่ขโมยป้ายหยกวิญญาณไปความแค้นเคืองในใจนางก็ยงิ่ เข้มข้น
ปรารถนาอยากจะชําแหละมันออกเป็ นชิ้น ๆ
“เจ้าว่าอย่างไรนะ” ได้ยนิ วาจาหลินเยว่แล้วเซียวเฉิ นก็กระชากคอ
เสื้ อนางขึ้นมา เส้นเลือดสี น้ าํ เงิน บนหน้าผากปูดโปนเต้นตุบ ๆ “เจ้า
บอกว่าป้ายหยกวิญญาณถูกขโมยไปอย่างนั้นรึ ”
“ใช่แล้ว” หลินเยว่มิอาจแต่งเรื่ องโกหกได้อีกต่อไปจึงได้ยอมรับ
ออกมาตรง ๆ “ป้ายหยกวิญญาณ ถูกขโมยไป!”
ตอนที่ 417 เจ้ าคือความหวังเดียวของข้ า
พลัก่ !
เซียวหลินมิอาจสะกดกลั้นใจตน ฟาดกําปั้นลงบนกายหลินเยว่ ส่ ง
ร่ างนางปลิวกระเด็นทันใด ไปร่ วงหล่นลงบนพื้นเต็มแรง
บัดนี้เซียวหลินกําหมัดแน่นเสี ยจนได้ยนิ เสี ยงกระดูกลัน่ ใบหน้าชรา
ถอดสี ซีดขาว โทสะที่พงุ่ พล่านขึ้นมาประหนึ่งจะแผดเผาหลินเยว่ให้
เป็ นจุณภายในชัว่ พริ บตา
“แพศยา นี่เจ้ากล้าดีหยิบเอาป้ายหยกวิญญาณไปโดยไม่ขอ ซํ้ายังถูก
ขโมยอีกอย่างนั้นรึ !”
หลินเยว่หลับตาลง สี หน้าก็แลดูหมดอาลัยตายอยาก นางลืมตาขึ้น
จากนั้นมองตรงไปยังอวิน๋ เซียว “ไยเจ้าจึงไม่ยอมตายไปตั้งแต่ปีนั้นที่
ข้าพาเจ้าไปทิ้งไว้ในไพรลับแล ฮึ ถ้าเจ้าตาย ๆ ไปเสี ยได้กค็ งจะดี!”
ครั้นเซียวอวี้ชิงขยับต้นไม้ใหญ่ซ่ ึงกดทับลงมาบนร่ างตนได้เท่านั้นก็
ได้ยนิ วาจามารดาแล้วทัว่ ทั้งกาย ก็สนั่ ไหว ดวงหน้าหล่อเหลา
กลายเป็ นสี เถ้าภายในชัว่ พริ บตา
ถ้อยคําที่อวิน๋ ลัว่ เฟิ งกล่าวไว้ก่อนหน้านี้... เป็ นความจริ ง!
มารดาของตนได้กระทําสิ่ งที่ไม่ต่างไปจากการสังหารสายเลือดสกุล
เซียวจริ ง!
เซียวอวี้ชิงค่อย ๆ หลับตาลง เมื่อระลึกถึงถ้อยคําที่ตนกล่าวเพื่อ
ปกป้องมารดาแล้วบัดนี้กฟ็ ังดูน่าขัน ยิง่ นัก! ความเป็ นจริ งตบหน้า
ชายหนุ่มอย่างไร้ความปรานี ช่างเจ็บปวดรวดร้าวเหลือแสน!
“ท่านแม่ ท่านบอกข้าว่ามารดาของเขาคิดแย่งชิงท่านพ่อ จึงได้ลกั พา
ตัวหญิงรับใช้ของท่านไป เพื่อบังคับให้ท่านทิ้งท่านพ่อ นัน่ ก็เรื่ อง
โกหกเหมือนกันหรื อ” เซี ยวอวี้ชิงลืมตา สายตาเย็นชามองหลินเยว่ ผู ้
นอนแผ่อยูเ่ บื้องหน้าด้วยท่าทีห่างเหิ น นํ้าเสี ยงเปี่ ยมด้วยความผิดหวัง
นํ้าเสี ยงผิดหวังนั้นประหนึ่งแทงทะลุหวั ใจหลินเยว่ ทําให้กายนาง
สัน่ ระริ ก
“ใช่แล้ว นัน่ คือเรื่ องโกหก!”
บัดนี้นางไม่คิดปกปิ ดตัวตนอีกต่อไป จึงได้ยอมรับถ้อยคําเซี ยวอวี้ชิง
อึก!
หัวใจเซียวอวี้ชิงสัน่ ระริ กพลางก้าวกระถดถอยหลัง ร่ างอ่อนยวบจน
ต้องพิงกายตนกับต้นไม้จึงยืนไหว ดวงตาเย็นยะเยือกฉายแววเจ็บ
ปวดร้าวลึก
และเป็ นจังหวะนี้เองเช่นกันที่ชายหนุ่มเห็นกําปั้ นเซี ยวหลินพุง่ ตรง
มายังหลินเยว่ เขามิได้คิดเสี ยด้วยซํ้าหากแต่รุดรี่ ไปขวางหน้าหลิน
เยว่ทนั ใด รับการโจมตีของเซี ยวหลินด้วยร่ างกายของตน
พลัก่ !
ฝ่ ามือพิฆาตส่ งร่ างเซียวอวี้ชิงปลิวกระเด็นไปไกล ชายหนุ่มกระอัก
เลือดสดออกมากองใหญ่ อวัยวะภายในบอบชํ้า เจ็บปวดไม่เลิกรา
แม้ตนรู ้ความจริ งแล้วก็ยงั มิอาจทําใจเห็นมารดาตายต่อหน้าได้!
“อวี้ชิง!”
บางทีหลินเยว่คงรู ้จกั ผิดชอบชัว่ ดีข้ ึนมาบ้างจึงมิได้เกรงกลัวความ
ตายเช่นคราวก่อน นางรี บรุ ดไป ข้างกายเซียวอวี้ชิงแล้วสี หน้าก็
แสดงความหวาดหวาดหวัน่ “เจ้าเป็ นอย่างไรบ้าง”
“ท่านแม่ ปี นั้น... ไยท่านจึงทําเรื่ องนั้นลงไป” เซียวอวี้ชิงแลหลินเยว่
ด้วยความผิดหวัง “ไยท่านจึง ก่อกรรมทําเข็ญไว้มากมายเหลือเกิน”
ก่อกรรมทําเข็ญอย่างนั้นรึ
วาจาดังกล่าวกระตุน้ เร้าหลินเยว่แล้วนางก็เอ่ยกระฟัดกระเฟี ยด “เจ้า
คิดว่าที่ขา้ ทําเป็ นการ ก่อกรรมทําเข็ญอย่างนั้นรึ ไม่ใช่วา่ ข้าทําเพื่อ
เจ้าหรอกหรื อ อย่าบอกนะว่าเจ้าอยากจะเป็ นลูกนอกสมรส จะให้เจ้า
เข้าสกุลเซียว เป็ นบุตรชายของภรรยาแรก ข้าต้องบากบัน่ เหลือแสน
ไยเจ้าจึงมาตําหนิขา้ อีก”
เซียวอวี้ชิงเปล่งเสี ยงหัวเราะขมขื่น “หากข้ารู ้เสี ยแต่แรกว่าสถานะ
บุตรชายของภรรยาแรกได้มา ด้วยวิธีการเช่นนี้ ข้าขอไม่รับไว้เสี ยจะ
ดีกว่า! ข้าขออยูเ่ ป็ นคนนอกคงจะดีกว่าต้องเข้ามาในสกุลเซียวไร้
หัวใจนี้”
ท่านแม่ทาํ เพื่อเขาจริ ง ๆ อย่างนั้นหรื อ
ไม่ใช่!
นางทําเพื่อตัวเองต่างหาก!
นางปรารถนาชีวติ หรู หราสุ ขสบาย อยากได้สถานะที่ทุกคนต้องก้ม
หัวให้ นางจึงมิลงั เลที่จะก่อกรรม ทําเข็ญหนัก! เขาน่าจะรู ้เสี ยตั้ง
นานแล้ว ทว่าก็เฝ้าหลอกตัวเองและผูอ้ ื่นอยูร่ ่ าํ ไป...
หลินเยว่ชอ้ นสายตาลงจากนั้นกระซิ บแผ่วที่ขา้ งหูเซียวอวี้ชิง “อวี้ชิง
จากนี้ไปเจ้าคือความหวังเดียว ของข้า”
ตอนที่ 418 ความเกลียดชัง
ก่อนเซียวอวี้ชิงทันตอบโต้อนั ใด ชายหนุ่มก็เห็นหลินเยว่ควานเอา
เครื่ องรางออกมาจากอก แล้วจู่ ๆ นางก็กดเครื่ องรางนั้นลงกับมือ
เซียวอวี้ชิง ได้ยนิ เสี ยงฉีกขาด นางใช้มือเขาฉีกเครื่ องรางนั้น
“อวี้ชิง นี่คือเครื่ องรางเคลื่อนย้ายที่จะส่ งเจ้าออกไปไกลหลายร้อยลี้
เป็ นสมบัติเพียงอย่างเดียวที่ขา้ สะสมมาตลอดหลายปี เจ้าจงอย่าลืม
ล้างแค้นให้ขา้ !”
“ไม่!”
เซี ยวอวี้ชิงรี บตะเบ็งเสี ยงทว่าร่ างก็ปลิวไปกับสายลมเสี ยแล้ว
จากนั้นก็หายวับไปจากบริ เวณภูผาด้านหลังอย่างรวดเร็ ว
การกระทําของหลินเยว่รวดเร็ วเสี ยจนไม่มีใครตั้งตัวทัน จากนั้นนาง
ก็ค่อย ๆ เบนสายตามายังเซียวเฉิน แล้วรอยยิม้ ขมขื่นก็ปรากฏขึ้นจาง ๆ
ที่มุมปาก
“ข้ามอบช่วงชีวติ วัยเยาว์ท้ งั หมดให้แก่เจ้า แล้วเจ้าก็ทรยศข้า” ดวงตา
นางอาบความโศกเศร้า มิได้มีท่าทีฉอ้ ฉลเช่นดังเดิมอีกต่อไป “โชคดี
เหลือเกินที่ขา้ ยังมีอวี้ชิง เขาคือความหวังสุ ดท้ายที่ขา้ มี ข้าไม่ยอม
ปล่อยให้เขาตายในมือของพวกเจ้าดอก”
หากเป็ นหลินเยว่คนเก่า นางย่อมเลือกเอาตัวรอดแล้วปล่อยให้เซี ยว
อวี้ชิงตาย! อย่างไรก็ดี บัดนี้หวั ใจนางเต็มล้นไปด้วยความเคียดแค้น
ชิงชังเสี ยแล้ว นางมิปรารถนาจะอยูอ่ ย่างต้อยตํ่า เพียงแต่หวังแก้แค้น
เท่านั้น! ด้วยความสามารถของนางแม้มีชีวติ รอดออกจากที่แห่งนี้ไป
ก็ใช่วา่ จะชําระแค้นให้แก่ตวั ได้ เช่นนั้น จึงได้มอบโอกาสรอดชีวติ
ให้แก่เซียวอวี้ชิงแทน ด้วยหวังให้ชายหนุ่มล้างแค้นชําระหนี้เลือด
แทนนางใน ภายภาคหน้า!
อวิน๋ เซียวจ้องไปยังทิศทางที่เซียวอวี้ชิงจากไปพลางขมวดมุ่นคิว้
เล็กน้อย จากนั้นมองหลินฉงผูย้ นื อยูข่ า้ งกันด้วยสายตามีเลศนัย หลิน
ฉงรู ้ใจแล้วรี บรุ ดพุง่ ตัวออกไปยังสถานที่อนั ห่างไกลทันที หายวับ
ไป ต่อหน้าต่อตาทุกคนอย่างรวดเร็ ว
เมื่อหลินฉงจากไปแล้วอวิน๋ เซียวจึงได้ถอนสายตากลับมา สี หน้าเมิน
เฉยจ้องไปที่หลินเยว่เขม็ง พลาง จิตสังหารก็ค่อย ๆ แผ่ซ่านออกมา
จากร่ างเข้าปกคลุมทัว่ ทั้งบริ เวณภูผาด้านหลัง
“คิก ๆ” หลินเยว่สมั ผัสได้ถึงจิตสังหารของอวิน๋ เซี ยวก็เปล่งเสี ยง
หัวเราะเย้ยหยันออกมา “แม้ขา้ ต้องตายด้วยนํ้ามือของเจ้า อีกเดี๋ยวลูก
ชายข้าก็จะมาล้างแค้นอย่างแน่นอน! เมื่อเวลานั้นมาถึง เจ้าก็จะได้
ตามข้าลงไปยังนรกด้วยกันเอง ฮ่า ๆ ๆ !”
เสี ยงหัวเราะเปี่ ยมด้วยความมาดร้าย ดวงตาเปี่ ยมด้วยความชิงชัง
เกลียด!
นางจะไม่เกลียดได้อย่างไรเล่า
ไม่วา่ ใครก็เหนือกว่าลูกชายนางมิได้ โดยเฉพาะเจ้าสวะนี่!
ท่านผูอ้ าวุโสเว่ยมิอาจยืนเงียบดูอยูเ่ ฉย ๆ ได้อีกต่อไป จําต้องกล่าว
เหยียดหยันนางขึ้นมา “หลินเยว่เอ๋ ย ข้าเพียงแต่อยากบอกไว้อย่าง
บัดนี้บุตรชายเจ้ามิได้มีดีเทียบเท่าอวิน๋ เซียว หรื อในภายภาคหน้าเอง
เขาก็ยงั มิอาจทัดเทียมได้ เจ้าอย่าเอาความหวังไปฝากฝังไว้กบั เขา
มากนักเลยจะดีกว่า”
“ฮึ่ม! ข้าไม่เชื่อดอก ลูกชายข้าเก่งกาจหาตัวจับยาก! ที่เจ้าสวะนี่ทรง
พลังมหาศาลขึ้นมาต้องเป็ นเพราะได้รับโอกาสบางอย่างมาอย่าง
แน่นอน! เช่นนั้นเองข้าจึงได้ส่งเซียวอวี้ชิงออกไป และจุดหมาย
ปลายทางก็คือไพรลับแล!”
ท่านผูอ้ าวุโสเว่ยส่ายศีรษะ นางคนนี้เสี ยสติจิตฟั่นเฟื อนไปแล้วอย่าง
แน่นอน!
นางทิ้งอวิน๋ เซียวไว้ที่ไพรลับแลเมื่อครั้งกระโน้น บัดนี้นางยังได้ส่ง
ลูกชายแท้ ๆ ของตนไปเช่นกัน มีแต่ หญิงบ้าเท่านั้นที่จะทําเช่นนี้ได้
“หากพวกเจ้าอยากฆ่าข้านักก็ลงมือเสี ย จะอย่างไรอวี้ชิงของข้าก็จะ
มาตามแก้แค้นให้เอง!” หลินเยว่เชิดคางขึ้นมองไปยังเหล่าผูค้ นเบื้อง
หน้าด้วยท่าทีเยาะหยัน
“เจ้าอยากตายอย่างนั้นรึ ” อวิน๋ ลัว่ เฟิ งยกมุมปากขึ้น “ข้าเกรงว่าคงจะ
ไม่ง่ายเช่นนั้น ไม่เคยได้ยนิ รึ ที่เขาว่า อยูเ่ หมือนตายทั้งเป็ นน่ะ”
นางไม่มีทางลืมว่าสตรี ผนู ้ ้ ีทาํ ให้อวิน๋ เซี ยวต้องเจ็บปวด เพียงเท่านี้ก็
เพียงพอแล้วที่จะสังหารนางเสี ยเป็ นร้อยเป็ นพันครั้ง!
ตอนที่ 419 บิดาหลินรั่วไป๋ปรากฏตัว (1)
หลินเยว่กายสัน่ เทา ตามองอวิน๋ ลัว่ เฟิ งผูป้ ระชิดใกล้เข้ามา แล้วดวง
หน้าก็เผยแววหวาดหวัน่ ในที่สุด
“เจ้าจะทําอะไร”
นางก้าวกระถดถอยหลังไปสองก้าวพลางกัดริ มฝี ปากแน่น สี หน้าซีด
ขาว เพิง่ รับรู ้รสชาติของความหวาดกลัวเดี๋ยวนี้เอง
“ให้เจ้าได้สมั ผัสกับนรกบนดิน”
อวิน๋ ลัว่ เฟิ งเผยรอยยิม้ สะกดใจแล้วประชิดเข้าใกล้ร่างหลินเยว่ รอยยิม้
อ่อนบางแขวนอยูท่ ี่มุมปาก “ข้าสงสัยอยูว่ า่ เจ้ายินดีจะทดลองยาผง
กระดูกแหลกหรื อไม่”
หลินเยว่สะดุง้ ดวงตาเผยแววสะพรึ ง ก่อนนางทันได้ตอบโต้อนั ใด
เด็กสาวก็ดีดยาเม็ดสี ดาํ เข้าปากนางไปเสี ยแล้ว
อึก
หลินเยว่เผลอกลืนยาดํานั้นเข้าไปแล้วนางก็รีบกุมคอหอยตนพลางรี่
หลบฉากไปอาเจียนแห้ง ๆ ออกทว่ายาเม็ดดําหลังเข้าปากนางก็
ละลายสิ้ น ซึมเข้าร่ างกายไปเสี ยแล้ว...
“อวิน๋ ลัว่ เฟิ ง” เห็นดังนั้นหลิงเหยาก็หวั เราะเย้ย “เจ้าคิดใช้ยาผง
กระดูกแหลกควบคุมเรานั้นผิดแล้ว! ไม่รู้หรื อว่านางได้สื่อสารกับ
เทียนหยาหมอหัตถ์เทวดาไว้ เทียนหยามาเมื่อไร ต่อให้ยาเจ้าทรง
พลังเพียงใด ย่อมไร้ผล”
หากเป็ นเมื่อก่อนนี้หลิงเหยาย่อมเรี ยกขานหลินเยว่วา่ ท่านป้า ทว่า
บัดนี้เด็กสาวกลับใช้สรรพนาม ที่ไม่เหมาะสมเต็มปาก ก็ที่สุดแล้ว
พรสวรรค์ของเซี ยวอวี้ชิงก็ต่าํ ต้อยกว่าอวิน๋ เซียว และใจนางบัดนี้ก็
เอนเอียง ไปทางอวิน๋ เซี ยวแล้วเช่นกัน
แม้บดั นี้นางจะเป็ นเพียงสวะแล้วก็ตามที!
คิดถึงสิ่ งที่อวิน๋ เซียวทํากับนางแล้วหัวใจก็ปวดร้าว ทว่าเด็กสาวเชื่อ
มาตลอดว่าที่อวิน๋ เซียวทําไป เป็ นเพราะอวิน๋ ลัว่ เฟิ งแท้ ๆ หาก อวิน๋
ลัว่ เฟิ งตายเสี ยคนหนึ่ง ตนก็จะฉกฉวยโอกาสสวมทับรอยนางได้...
ส่ วนจุดตันเถียนที่พิการของนางนั้น...
หลินเยว่ลนั่ วาจาไว้แล้วมิใช่หรื อว่าได้สื่อสารกับหมอหัตถ์เทวดา
เทียนหยาเอาไว้ นางไม่เชื่อว่าบนโลกนี้จะมีอาการเจ็บป่ วยใดที่หมอ
หัตถ์เทวดารักษาไม่ได้
อวิน๋ เซียวชําเลืองมองหลิงเหยาเย็นชา แล้วจิตสังหารในดวงตาก็ยงิ่
เข้มข้น จังหวะที่เขาเหลือบแล หลิงเหยานั้น พลังฌานในกายนางก็
ได้พงุ่ พล่านขึ้นอีกครา ส่ งผลให้เด็กสาวเจ็บปวดแสนสาหัสจนมิอาจ
เปล่งวาจาออกมาได้
“เจ้าลองเองไม่ดีกว่าหรื อ จะได้รู้วา่ จะมีใครรักษาเจ้าจากยาผงกระดูก
แหลกของข้าได้”
อวิน๋ ลัว่ เฟิ งค่อย ๆ ก้าวประชิดตัวหลินเยว่พลางรอยยิม้ บนดวงหน้าก็
แฝงฝังประกายสะกดใจ
ทันใดนั้นเองกายหลินเยว่กเ็ ริ่ มเจ็บปวดขึ้นมา จากนั้นนางก็กรี ดร้อง
โหยไห้ประหนึ่งว่าร่ างทั้งร่ าง ถูกฉี กขาด กระดูกถูกบดบี้จนแหลกเละ
“ข้าลัน่ วาจาไว้แล้วว่าผูท้ ี่ดูหมิ่นอวิน๋ เซี ยวไว้จะไม่ได้ตายดี”
นางจะให้พวกเขาได้ลิ้มรสชาติของการตายทั้งเป็ น!
ครั้นเห็นสี หน้าดูมิได้ของหลินเยว่แล้วสองพ่อลูกเซี ยวก็กายสัน่
ระริ ก หวาดหวาดหวัน่ กับวิถีของ อวิน๋ ลัว่ เฟิ งอย่างเห็นได้ชดั
“ยศถาบรรดาศักดิ์สามสกุลแห่งนครซื่อฟังนายท่านแห่งภูผาเทพ
วิญญาณเป็ นผูป้ ระทานให้” เซียวหลินขบเขี้ยวเคี้ยวฟันกล่าว “แม้
เซียวเอ๋ อร์จะทรงพลังเพียงใด เขาก็ไม่สามารถต่อต้านภูผาเทพ
วิญญาณได้ หากยังดื้อดึงจะทําร้ายพวกเราอีก คนของที่นนั่ ย่อมไม่
ปล่อยพวกเจ้าลอยนวลแน่”
เห็นเซียวหลินยกภูผาเทพวิญญาณขึ้นมาขู่แล้ว ท่านผูอ้ าวุโสเว่ยก็ได้
แต่ส่ายศีรษะเผยรอยยิม้ หยัน บนดวงหน้าชรา
ไอ้เฒ่านี่คงไม่รู้กระมังว่าหลินรั่วไป๋ คือคุณหนูเล็กแห่งภูผาเทพ
วิญญาณ จึงได้กล้าเปล่งวาจาเช่นนี้ ต่อหน้านาง หากนายท่านล่วงรู ้
เรื่ องนี้เข้าแล้วจะปล่อยคนพวกนี้ลอยนวลไปได้อย่างไร
“ผูอ้ าวุโสเว่ย” เซี ยวหลินหันมาทางท่านผูอ้ าวุโสเว่ยจากนั้นเอ่ย
สําทับว่า “สามสกุลรวมเป็ นหนึ่ง และบัดนี้กาํ ลังมีภยั คุกคามมาจาก
ต่างถิ่น เจ้าต้องรวมพลังกับพวกเราขับไล่มนั ออกไปเสี ย!”
หากเป็ นเมื่อก่อนเขาย่อมไม่มีวนั ชายตาแลผูอ้ าวุโสเว่ย
เคราะห์ไม่ดีที่บดั นี้เขาจําต้องใช้ประโยชน์จากผูอ้ าวุโสเว่ย ไยจึงต้อง
เป็ นเจ้าผูอ้ าวุโสเว่ยนี่ดว้ ยที่สามารถสื่ อสารกับนายท่านนัน่ จากภูผา
เทพวิญญาณ
“คึ ๆ” ท่านผูอ้ าวุโสเว่ยหัวเราะเย้ยด้วยความชิงชัง แล้วรอยยิม้ หยันก็
ปรากฏขึ้นบนริ มฝี ปาก “ขออภัย ข้าไม่คิดว่าจะตกลงกับสกุลเซียว
ของเจ้า! ความผิดพลาดที่สกุลเซียวก่อ พวกเจ้าย่อมต้องรับผิดชอบ
กันเอง”
บัดนี้ท่านผูอ้ าวุโสเว่ยสังเกตเห็นแล้วว่าหลินรั่วไป๋ ชักจะส่ งสายตามิ
พึงใจ เขาจึงได้รีบเน้นยํ้า สายสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองทันทีเพื่อยืนยัน
ว่าตนบริ สุทธิ์ เขามิประสงค์ให้ทายาทน้อยผูน้ ้ ีเข้าใจผิดแม้เพียงนิด
สี หน้าเซียวหลินเปลี่ยนด้วยไม่คิดว่าผูอ้ าวุโสเว่ยจะปากไวรี บตัดเยือ่
ใยกันถึงเพียงนี้ แล้วโทสะก็พวยพุง่ ขึ้นอยูใ่ นอก “ผูอ้ าวุโสเว่ย ข้า
หวังว่าเจ้าจะไม่เสี ยใจกับท่าทีของเจ้าในวันนี้!”
ท่านผูอ้ าวุโสเว่ยหัวเราะเบา ๆ “วางใจเถิด กะอีแค่สกุลเซี ยวของเจ้า
ข้าไม่มานัง่ เสี ยใจดอก”
“ฮึ่ม!” เซียวหลินพ่นลมออกจมูกจากนั้นหันไปทางอวิน๋ ลัว่ เฟิ ง “เจ้า
ยังคิดจะสร้างความปั่นป่ วนขึ้น ในสกุลเซี ยวอยูอ่ ีกอย่างนั้นรึ อย่า
บอกนะว่าเจ้าไม่ได้ยาํ เกรงผูค้ นแห่งภูผาเทพวิญญาณเลย”
ภูผาเทพวิญญาณอย่างนั้นรึ อวิน๋ ลัว่ เฟิ งเผลอตวัดสายตาชําเลืองมอง
หลินรั่วไป๋ ...
แรกเริ่ มเดิมทีนางพบหลินรั่วไป๋ ที่ตีนภูผาเทพวิญญาณ เช่นนั้นเอง
แม้ตาเฒ่ามิได้บอกกล่าวถึงตัวตน ที่แท้จริ งของเด็กหญิง นางก็พอจะ
คาดเดาถึงสถานะของเด็กน้อยที่นนั่ ได้ ยิง่ ไปกว่านั้น นางไม่เชื่อว่า ภู
ผาเทพวิญญาณจะหน้ามืดตามัวเข้าข้างสกุลเซี ยว
“อวิน๋ เซี ยว” อวิน๋ ลัว่ เฟิ งกดมืออวิน๋ เซี ยวจากนั้นมองไปยังคู่พอลูก
สกุลเซียวด้วยรอยยิม้ “ปี นั้นที่พวกเจ้า ขับไล่อวิน๋ เซี ยวออกจากสกุล
พวกเจ้าเคยคิดบ้างหรื อไม่วา่ วันหนึ่งจะเกิดเหตุการณ์เช่นนี้ข้ ึน”
หัวใจเซียวเฉินสัน่ ไหวทันใด ดวงหน้าหล่อเหลาถอดสี ซีดขาว สายตา
วิงวอนมองผ่านอวิน๋ ลัว่ เฟิ ง ไปยังบุรุษเย็นชาข้างกายนาง “เซียวเอ๋ อร์
เจ้าอย่าลืม หากไร้ซ่ ึงสกุลเซียวแล้วไซร้เจ้าก็คงมิได้เกิดมา! เจ้าใจจืด
ใจดําถึงขั้นยืนดูครอบครัวตนถูกทําลายได้ลงอย่างนั้นหรื อ”
ได้ยนิ ถ้อยคํานั้นแล้วสายตาอวิน๋ เซียวก็ค่อย ๆ จรดลงบนร่ างอวิน๋ ลัว่
เฟิ ง สี หน้าของเขามิได้ฉายแววอ่อนโยนอีกต่อไป ทว่ากลับแฝงฝัง
ด้วยประกายลึกลํ้ายากหยัง่ ถึง
“แค่นางมีความสุ ขเท่านั้นก็เพียงพอ”
เขายังคงยืนยันถ้อยคํานั้น ตราบใดที่อวิน๋ ลัว่ เฟิ งมีความสุ ข เขาก็จะ
คอยหนุนหลังนาง สนับสนุนนาง ทุกอย่างแม้วา่ นางจะทําอะไรก็
ตาม แล้วชายหนุ่มก็เหมือนจะฉุกคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ดว้ ยเขา
กล่าวสําทับต่อว่า “นางให้คาํ มัน่ ไว้กบั ข้า ว่าหากจัดการเรื่ องสกุล
เซียวเสร็ จสิ้ นแล้ว นางจะให้ขา้ เปลื้องผ้านาง”
นัยของถ้อยคําชายหนุ่มคือ เขาพร้อมสังหารสกุลเซียวเพื่อที่จะได้
ดูอวิน๋ ลัว่ เฟิ งเปลื้องผ้า
เซียวเฉินโกรธขึ้งจนแทบคลัง่ จ้องไปยังดวงหน้าเรี ยบเฉยมิไหวติง
ของชายหนุ่มจากนั้นก็ตวาดลัน่ ว่า “โอหัง! เจ้ากล้าดีปฏิบตั ิกบั ท่านปู่
และบิดาของเจ้าเช่นนี้อย่างนั้นรึ อย่างเจ้าไม่มีทางได้ตายดีแน่!”
พลัก่ !
สิ้ นคําเซียวเฉินแล้วก็มีฝ่ามือพุง่ เข้ามาทันใดส่ งให้เขาต้องกระถด
ถอยหลังไปเล็กน้อย
เด็กสาวจับกระโปรงแล้วสี หน้าหยิง่ ยโสก็ฉายแววเคร่ งขรึ มพลางส่ ง
สายตาเย็นชาให้สกุลเซียว
“เจ้าไม่มีสิทธิดูหมิ่นผูช้ ายของข้า!”
ปุด!
เซียวเฉินกระอักเลือดสดกองใหญ่ โทสะโหมกระหนํ่าเสี ยจนกาย
สัน่ เทา เขาคิดอยากจะจับผูค้ นเหล่านี้ชาํ แหละเป็ นชิ้น ๆ เสี ยให้หมด
ทว่ากลับกันในดวงตาเซี ยวหลินนั้นหมดอาลัยตายอยาก ด้วยผูเ้ ฒ่ารู ้ดี
ว่า สกุลเซียวคงถึงคราวจบสิ้ นแล้ว
“นายใหญ่ขอรับ!”
ขณะเซียวหลินกําลังสิ้ นหวังอยูน่ ้ นั ก็มีเสี ยงตื่นตระหนกดังเข้ามาจาก
ด้านนอก ไม่นานคนรับใช้กว็ งิ่ เข้ามาพลางประสานมือคารวะแจ้งว่า
“รายงานนายใหญ่ ผูค้ นจากภูผาเทพวิญญาณมาเยือนขอรับ”
ภูผาเทพวิญญาณอย่างนั้นรึ
เซียวหลินที่เดิมทีมีสีหน้าหมดอาลัยตายอยากครั้นได้ยนิ คําว่าภูผา
เทพวิญญาณก็ครึ กครื้ นขึ้นทันใด “ผูค้ นของภูผาเทพวิญญาณมาเยือน
อย่างนั้นรึ ตราบใดที่พวกเขามาอยูท่ ี่นี่ สกุลเซียวก็พน้ ภัยแล้ว! ฮ่า ๆ ๆ
ผูอ้ าวุโสเว่ยเอ๋ ย เจ้าสมคบคิดกับคนนอกหวังทําร้ายแดนฌาน เจ้าคิด
ว่าท่านจากภูผาเทพวิญญาณผูน้ ้ นั จะให้อภัยอย่างนั้นรึ ”
แม้เซียวหลินจะสงสัยอยูเ่ ช่นกันว่าเหตุใดจู่ ๆ ภูผาเทพวิญญาณจึง
ได้มาเยือนสกุลเซียวอย่าง ไม่มีปี่มีขลุ่ย แต่กม็ ิได้หมายความว่าตนจะ
ไม่ใช้ประโยชน์จากอิทธิพลอํานาจนี้! ตราบใดที่ภูผาเทพวิญญาณ
เข้าข้างพวกตน ผูค้ นเหล่านี้กม็ ิอาจก่อเรื่ องอะไรได้!
คิดแล้วสายตาก็เบนไปยังอวิน๋ เซียวผูย้ นื อยูอ่ ีกด้านหนึ่งแล้วดวงหน้า
ชราก็เผยยิม้ ขึ้น “ข้าจะให้โอกาสเจ้าอีกครั้ง มอบป้ายหยกวิญญาณ
คืนมาแล้วกลับเข้าสกุลเซียวเสี ย! มิฉะนั้นเจ้าจะต้องเสี ยใจ!”
ภูผาเทพวิญญาณคือพลังที่แข็งแกร่ งที่สุดในแดนฌาน อีกทั้งยังเป็ น
สัญลักษณ์แทนอํานาจและ อภิสิทธิ์! ภูผาเทพวิญญาณนั้นมีสถานะ
ดัง่ เทพเจ้าในหัวใจของทุกคนบนแดนฌาน! หาได้มีใครเกินหน้า
หรื อเทียบเทียมไม่!
ขณะพูดอยูน่ ้ นั ก็ได้ยนิ เสี ยงฝี เท้าเป็ นระเบียบเรี ยบร้อยของผูค้ นแห่ง
ภูผาเทพวิญญาณดังกังวานไปทัว่ บริ เวณภูผาหลัง และไม่ถึงอึดใจ
เสี ยด้วยซํ้า เซียวหลินก็เห็นชายวัยกลางคนผูม้ ีใบหน้าหล่อเหลารุ ดรี่
ตรงมาจากตีนภูเขา อาภรณ์ปลิวไสวอยูใ่ นสายลมดูเปี่ ยมบารมียงิ่ นัก!
เพียงได้แลเห็นก็รู้แล้วว่าตัวตนของบุรุษผูน้ ้ ียงิ่ ใหญ่หาผูใ้ ดเปรี ยบ!
กลุ่มองครักษ์ตามหลังชายผูน้ ้ นั มา พลังของพวกเขาล้วนไม่ธรรมดา
กําจายรังสี ประหนึ่งดาบโบราณ ไร้ฝักคมกริ บ
ท่ามกลางฝูงชน หลินจิงเฟิ งชําเลืองมองแวบเดียวก็เห็นหลินรั่วไป๋
ยืนนอบน้อมอยูข่ า้ งกายอวิน๋ ลัว่ เฟิ ง เมื่อเห็นบุตรี สุดรักอยูร่ อด
ปลอดภัยดีแล้วหัวใจจึงได้ค่อย ๆ ผ่อนคลายลงในที่สุด บัดนี้ ครั้น
ระลึกถึงจดหมายที่ ท่านผูอ้ าวุโสเว่ยส่ งมาถึงทีไร เพลิงพิโรธก็พลุ่ง
พล่านขึ้นมาในจิตใจทุกทีไป
“นายท่านจิงเฟิ ง” ท่านผูอ้ าวุโสเว่ยเยื้องย่างตรงไปแล้วรอยยิม้ เจือจาง
ก็โค้งขึ้นบนดวงหน้าชรา “ท่านมาแล้วรึ ”
นายท่านจิงเฟิ งอย่างนั้นรึ
เซี ยวหลินสําแดงสี หน้าตื่นตะลึง หรื อชายวัยกลางคนผูท้ ี่อยูเ่ บื้องหน้า
เราบัดนี้คือบุคคลผูน้ ้ นั แห่ง ภูผาเทพวิญญาณที่ได้รับการเคารพเทิดทูน
ว่าเป็ นตัวตนสู งสุ ด
“นายท่าน!” คิดดังนั้นเซียวหลินก็รีบตั้งสติจอ้ งไปยังผูอ้ าวุโสเว่ย
เขม็งพลางปากก็รีบเปล่งวาจา “ไอ้เฒ่าอาวุโสเว่ยช่างชัว่ ร้ายนัก
บังอาจสมคบคิดคนนอกวางแผนหวังยึดอํานาจแดนฌาน! นางลูก
นอกสมรสนัน่ เป็ นหลักฐานมัดตัวแน่นหนา!”
ลูกสาวนอกสมรสของผูอ้ าวุโสเว่ยยอมรับคนนอกว่าเป็ นท่านอาจารย์
บัดนี้นางคนนอกนัน่ ก็คิดกดขี่สกุลเซียว ทั้งหมดนี้ยอ่ มบ่งเป็ นนัยมิใช่
หรื อว่าผูอ้ าวุโสเว่ยได้ร่วมสมคบคิดกับคนนอก
หลินจิงเฟิ งซึ่งเดิมทีรีบตรงรี่ ไปหาบุตรี สุดรักชะงักฝ่ าเท้าเมื่อได้ยนิ
ถ้อยคําเซียวหลิน เขามองท่านผูอ้ าวุโสเว่ยด้วยความตกตะลึงจากนั้น
เอ่ยถามว่า “ท่านผูอ้ าวุโส ท่านไปมีลูกนอกสมรสตั้งแต่เมื่อใด ไยข้า
จึงไม่รู้เรื่ อง”
ท่านผูอ้ าวุโสเว่ยเองก็งุนงงสับสนด้วยเอามือแตะศีรษะทําท่าสงสัย
จากนั้นตอบรับว่า “ลูกนอกสมรสอย่างนั้นหรื อท่าน กระทัง่ ข้าเองก็
ยังไม่รู้เรื่ องลูกสาวนอกสมรสนี่”
“ผูอ้ าวุโสเว่ย! เจ้ายังคิดจะแก้ตวั อีกอย่างนั้นรึ !” เซียวหลินพ่นลม
ออกจมูกเย้ยหยัน จากนั้นก็ช้ ีนิ้วเกรี้ ยวกราดไปยังหลินรั่วไป๋ “นาง
เด็กวายร้ายนี่ไม่ใช่ลูกนอกสมรสของเจ้าหรอกรึ หากมิได้มีสายเลือด
ร่ วมกันแล้ว ไยเจ้าจึงได้ตามใจนางจนเสี ยผูเ้ สี ยคนถึงเพียงนี้”
หลินจิงเฟิ งมองตามนิ้วเซียวหลิน สายตาค่อย ๆ เบนไปทางบุตรี สุด
รักผูบ้ ดั นี้ยนื เล็มนิ้วตัวเอง...
หลังจากนั้น...
เขาก็ชะงักงันไป
ท่านผูอ้ าวุโสเว่ยสําแดงสี หน้าพิลึกพิลนั่ เดิมทีเขารังเกียจเดียดฉันท์
ทว่าบัดนี้สายตาที่มองเซียวหลิน ยังได้มีความสมเพชเวทนาแฝงฝัง
ร่ วมด้วย ชายชราอดส่ ายศีรษะมิได้ ทว่าดวงหน้าก็อดเผยแววพึงใจ
มิได้เช่นกัน
“นายท่าน” เซียวหลินมิได้สงั เกตเห็นสี หน้าพิลึกพิลนั่ ของผูอ้ าวุโส
เว่ยแล้วก็เอ่ยต่อไปว่า “บุรุษเช่นนั้นขาดคุณสมบัติเป็ นผูแ้ ทนแห่ง
ภูผาเทพวิญญาณ มีเพียงผูจ้ งรักภักดีต่อแดนฌานอย่างปราศจาก
เงื่อนไขเท่านั้นที่จะมีสิทธิ์”
ถ้อยคําของเขาบอกเป็ นนัยว่าคนเช่นผูอ้ าวุโสเว่ยไม่มีสิทธิเป็ นผูแ้ ทน
มีเพียงคนเช่นตน เซียวหลิน ผูจ้ งรักภักดีเท่านั้นที่จะมีสิทธิ์!
“คึ ๆ !” ท่านผูอ้ าวุโสเว่ยหัวเราะเย้ย “เซียวหลินเอ๋ ย ข้าเองก็ไม่รู้เช่นกัน
ว่าเจ้าโง่จริ งหรื อไม่ ทว่าข้าก็ไม่เคยเห็นผูใ้ ดโง่เง่าเทียบเท่าเจ้ามาก่อน”
ไอ้งงั่ นี่กล้าดีอา้ งว่าหลินรั่วไป๋ เป็ นลูกสาวนอกสมรสของข้าต่อหน้า
หลินจิงเฟิ งอย่างนั้นรึ อย่างนี้เขา ไม่เรี ยกว่ารนหาที่ตายเองหรอกหรื อ
สี หน้าหลินจิงเฟิ งเคร่ งขรึ มเสี ยจนชวนสะพรึ ง พายุหมุนดูจะพวยพุง่
ออกจากดวงตา แล้วสายตา คมปลาบประหนึ่งกระบี่กต็ วัดหาเซียว
หลิน อย่างไรก็ดี ที่สุดแล้วเขาก็มิได้เอ่ยวาจาใดออกมา ทว่าก้าวไป
ทางหลินรั่วไป๋ โดยไม่ปรึ กษาผูใ้ ดแทน เมื่อหลินจิงเฟิ งมายืนอยูเ่ บื้อง
หน้าเด็กหญิงแล้วก็ชะงักฝี เท้าก่อนเรี ยกขานออกมาด้วยนํ้าเสี ยงแหบ
ห้าว “ท่านผูอ้ าวุโสเว่ย”
เซียวหลินเหลือบแลผูอ้ าวุโสเว่ยด้วยท่าทีหยิง่ ยโส ไอ้เฒ่าบัดซบกล้า
ดีสมคบคิดกับคนนอก ก่อเรื่ องเดือดร้อนให้แก่สกุลเซี ยว บัดนี้ผคู ้ น
แห่งภูผาเทพวิญญาณมาเยือนแล้วเขาย่อมไม่รอด!
อย่างไรก็ดี ถ้อยคําต่อมาของหลินจิงเฟิ งก็ทาํ ให้ดวงหน้าชราของ
เซียวหลินแข็งทื่อไปทันใด ชะงักงัน ถึงขั้นเปล่งวาจาอันใดออกมา
มิได้
นํ้าเสี ยงบุรุษตํ่าลงดุจดัง่ กระบี่คมบินผ่านร่ างไป “คุมตัวเขาไว้อย่าให้
หนีไปได้”
เซียวหลินสําแดงสี หน้าว่างเปล่าด้วยมิอาจเข้าใจถ้อยคําหลินจิงเฟิ ง
ตามหลักแล้วเขาควรบันดาลโทสะด้วยถูกหลู่เกียรติจนต้องสังหาร
เหล่าคนนอกและผูอ้ าวุโสเว่ยคนทรยศนี่มิใช่หรื อ
ไยจึงได้ขอให้ผอู ้ าวุโสเว่ยควบคุมตัวตนกันเล่า
ไม่นานนักท่าทีของหลินจิงเฟิ งก็ตอบคําถามทั้งหมดในหัวใจของ
เซี ยวหลิน
เมื่อเขาย่างเท้าเข้าไปหาหลินรั่วไป๋ สี หน้าเคร่ งขรึ มก็กลับค่อย ๆ
อ่อนโยนลง แล้วดวงหน้าหล่อเหลานั้น ก็เผยรอยยิม้ นุ่มนวลพลาง
กล่าวเสี ยงนิ่ม “เสี่ ยวไป๋ ไยเห็นพ่อเจ้าแล้วจึงไม่โผเข้าสู่ ออ้ มกอด
ดังที่แล้ว ๆ มาเล่า”
นํ้าเสี ยงบุรุษผูน้ ้ นั โยนเซียวหลินลงไปสู่ หุบนรกทันใด
หัวใจผูเ้ ฒ่าเย็นยะเยือก เหงื่อเย็นเฉียบไหลซึ มทัว่ ร่ าง
หูผเู ้ ฒ่าเหมือนจะได้ยนิ หลินจิงเฟิ งกล่าวคําว่า ‘พ่อเจ้า’
อย่าบอกนะว่าเด็กหญิงผูน้ ้ ีคือบุตรี ของหลินจิงเฟิ ง
เมื่อคิดถึงความเป็ นไปได้ขอ้ นี้แล้วสี หน้าเซี ยวหลินก็ซีดปราศจากสี
เลือดทันใด ที่ผอู ้ าวุโสเว่ย เอาอกเอาใจเด็กหญิงผูน้ ้ ีถึงเพียงนั้นมิใช่
เพราะนางเป็ นลูกนอกสมรส แต่เพราะอีกฝ่ ายมีศกั ดิ์เป็ นถึงคุณหนู
แห่งภูผาเทพวิญญาณอย่างนั้นหรอกหรื อ
ช่างน่าขันที่ตนคิดเอาเองว่าหลินรั่วไป๋ เป็ นลูกนอกสมรสของผูอ้ าวุโส
เว่ย ซํ้ายังได้เปล่งวาจาดังกล่าว ต่อหน้าบิดาแท้ ๆ ของนางอีกด้วย
“ท่านพ่อเจ้าขา” หลินรั่วไป๋ มองหลินจิงเฟิ งผูก้ า้ วประชิดเข้ามาใกล้
แล้วดวงตากระจ่างใสของนาง ก็แฝงฝังไปด้วยความโศกเศร้า “ท่าน
ไม่รักข้าแล้วอย่างนั้นหรื อ”
หลินจิงเฟิ งมิอาจเข้าใจได้วา่ เหตุใดบุตรี สุดรักจึงได้เอ่ยถามตนเช่นนี้
ก็อดสําแดงสี หน้ามึนงงมิได้ ไม่นานก็เห็นบุตรสาวมีสีหน้าน้อยอก
น้อยใจ ความอ่อนโยนบนใบหน้าตนจึงได้ยงิ่ ฝังลึก “เสี่ ยวไป๋ เจ้าคือ
ลูกสาวเพียงคนเดียวของพ่อ พ่อไม่รักเจ้าแล้วพ่อจะไปรักใคร”
หลินรั่วไป๋ ยืน่ ปากน้อย ๆ ของนางจากนั้นมองตรงไปยังหลินเยว่ผู ้
บัดนี้ใบหน้าถอดสี ขาวซีดไปแล้วเรี ยบร้อย “ก่อนหน้านี้ท่านป้าผูน้ ้ ี
กล่าวว่าลูกสาวของท่านมิอาจสื บสกุลและไม่อาจเป็ นที่รักใคร่ ของ
ท่านพ่อได้ มีเพียงคนเช่นบุตรชายนางเท่านั้นที่ได้รับการนับถือว่า
เป็ นยอดอัจฉริ ยะตัวจริ ง นางยังกล่าวด้วยว่าท่านคงมอบทรัพย์สมบัติ
ทั้งหมดให้แก่หลานชายยังดีเสี ยกว่าให้ขา้ ! ไม่อย่างนั้นท่านจะกลายเป็ น
ตัวตลกในสายตา ของผูอ้ ื่น!”
ตอนที่ 423 โอหังและถือดี (1)
ครั้นได้ยนิ ถ้อยคําลูกสาวแล้วดวงหน้าซึ่ งเดิมเผยรอยยิม้ อ่อนโยนก็
กลับมืดทะมึนหม่นลงทันใด แววเย็นเยียบสว่างวาบขึ้นในดวงตาคม
ปลาบ สายตาค่อย ๆ มองตามหลินรั่วไป๋ ไปยังหลินเยว่ผบู ้ ดั นี้นอน
แกล้งตายอยูบ่ นพื้น กายนางสัน่ เทาพลางสวดภาวนาขอให้หลินจิง
เฟิ งมองข้ามตนไป ดวงตาปิ ดแน่น ดวงหน้าซีดมีเหงื่อไหลซึม...
เคราะห์ร้ายที่เขาสังเกตเห็นนาง
ดวงตาของบุรุษคมปลาบดัง่ ใบกระบี่ขดู ขีดทัว่ ทั้งกายนางให้รู้สึก
เหมือนถูกเชือดเฉื อนเป็ นชิ้น ๆ ในหัวใจทั้งเจ็บปวดทั้งสะพรึ ง
หลินจิงเฟิ งเปล่งเสี ยงหัวเราะเย็นชาดุจดัง่ กระบี่เย็นที่ทาํ ให้ทวั่ ทั้ง
สกุลเซียวต้องคุกเข่าลงด้วยความหวาดกลัว “ข้าไม่คิดเลยว่าสะใภ้
สกุลเจ้าจะหาญกล้าชี้นิ้วสัง่ ภูผาเทพวิญญาณซํ้ายังเปล่งวาจาเลื่อน
เปื้ อนอย่างหาว่าข้าไม่รักลูกสาวตัวน้อยของข้าอีกด้วย”
“นายท่านจิงเฟิ ง” เซียวหลินคุกเข่าลงกับพื้นท่ามกลางกระแสลมเย็น
กายเฒ่าสัน่ ไหว “ข้ามิทราบว่าเด็กน้อยผูน้ ้ ีคือบุตรสาวของท่าน ข้าจึง
...”
“โอ” หลินจิงเฟิ งเผยรอยยิม้ เย็นเยียบจากนั้นมองเซียวหลินด้วยสายตา
ข่มขู่ “เจ้าไม่รู้วา่ เสี่ ยวไป๋ คือลูกสาวข้า จึงคิดเอาเองว่านางเป็ นลูกนอก
สมรสของท่านผูอ้ าวุโสเว่ยอย่างนั้นรึ ”
แม้ตนและหลินจิงเฟิ งจะยืนอยูห่ ่างกัน แต่เซียวหลินก็รู้สึกประหนึ่ง
ว่าเสี ยงของชายผูน้ ้ นั ดังอยูข่ า้ งหูน้ ีเอง ผูเ้ ฒ่ายิง่ กายสัน่ หนักลงคลานสี่
ขาประหนึ่งว่าจะเอาศีรษะมุดลงดินเสี ยให้ได้
“ไสหัวไป!” หลินจิงเฟิ งตะเบ็งเสี ยงเย็น “ข้าจะจัดการเรื่ องของเจ้าที
หลัง”
กล่าวจบสายตาบุรุษก็เบนไปหาหลินเยว่บนพื้นแล้วรอยยิม้ เหี้ ยมก็
ปรากฏขึ้นเหนือริ มฝี ปาก “หากเจ้ายังแกล้งตายอยูอ่ ีกก็เตรี ยมตัว
เสี ยใจไว้ได้เลย!”
เสี่ ยวไป๋ คือบุตรี สุดรัก รักเสี ยจนกระทัง่ ดุด่าว่ากล่าวยังมิเคย แล้วนาง
ผูห้ ญิงนี่บงั อาจหมิ่นเกียรติลูกสาว โป้ปดมดเท็จว่าตนคิดส่ งมอบ
อํานาจต่อให้หลานชายยังดีกว่าให้ลูกสาวแท้ ๆ ได้อย่างไร!
ด้วยหวาดหวาดหวัน่ กับถ้อยคําของเขายิง่ นัก หลินเยว่ผมู ้ ีสภาพดู
มิได้กไ็ ม่ได้แกล้งตายอีกต่อไป รี บลุกขึ้นจากพื้นคุกเข่าคารวะ “ได้
โปรด ให้อภัยข้าด้วย... ตราบใดที่ท่านประทานอภัย ข้าก็จะขอเป็ น
ข้ารับใช้ติดตามท่านไปชัว่ ชีวติ ”
ก่อนหน้านี้ตอนที่ส่งเซียวอวี้ชิงไปด้วยเครื่ องรางนั้น นางได้เตรี ยม
ใจยอมรับความตายไว้แล้ว ทว่าใครเล่าจะไม่กลัวตาย ซํ้าร้ายกว่านาง
จะมีวนั นี้ได้ตอ้ งมุมานะบากบัน่ มามิรู้เท่าไร!
หากมีชีวติ รอดต่อไปได้นางก็ไม่ประสงค์ที่จะตายที่นี่!
“รับใช้ขา้ อย่างนั้นรึ ” หลินจิงเฟิ งเชิดคางขึ้นอย่างยโสแล้วยิม้ เยาะ
“เจ้าคิดว่าเจ้ามีคุณสมบัติพออย่างนั้นรึ ”
ถ้อยคําบุรุษอาบด้วยความชิงชัง ดวงตาก็ฉายแววหยิง่ ยโสนักประหนึ่ง
ว่าไม่เห็นหลินเยว่ผมู ้ ีท่าทางคล้ายหญิงบ้าอยูใ่ นสายตา อันที่จริ งแล้ว
มีผคู ้ นมากมายเหลือคนานับนักดิ้นรนหวังจะเป็ นข้ารับใช้ ภูผาเทพ
วิญญาณ! แล้วนางเล่าคิดว่าตัวเองเป็ นใคร
พลัก่ !
หลินเยว่กระถดถอยหลังไปสองสามก้าวจากนั้นเซถลาล้มลงกับพื้น
แล้วจู่ ๆ นางก็ระเบิดเสี ยงหัวเราะออกมา “ข้าพูดอะไรผิดไปอย่างนั้น
รึ ภูผาเทพวิญญาณแข็งแกร่ งก็จริ ง ทว่าเจ้าก็จะตายไปอย่างไร้ทายาท!
เมื่อเจ้าลงไปนรกแล้วจะเอาหน้าที่ไหนไปพบบรรพบุรุษ ฮ่า ๆ ๆ !”
ไหน ๆ ก็ตอ้ งตายที่นี่อยูแ่ ล้ว ไยจึงไม่หมิ่นเกียรติผคู ้ นเหล่านี้ให้สา
แก่ใจไปเลยเล่า ครั้นเห็นสี หน้า หลินจิงเฟิ งเปลี่ยนไปทันใดแล้ว
หลินเยว่กร็ ู ้สึกพึงใจดีทีเดียว
ตอนที่ 424 โอหังและถือดี (2)
ในสายตานางเห็นว่าตนพูดแทงใจดําบุรุษผูน้ ้ นั เต็มรัก ไม่วา่ ใครย่อม
ปรารถนาอยากได้ลูกชาย ด้วยกันทั้งนั้น! น่าเสี ยดายที่คนบางจําพวก
กลับต้องจากโลกนี้ไปโดยไร้ทายาทสื บสกุลด้วยก่อกรรมทําเข็ญไว้
หนักหนาในชาติที่ผา่ นมา! อย่างไรก็ดี หลินเยว่มิได้คาดคิดเลยว่าที่สี
หน้าหลินจิงเฟิ งเปลี่ยนไปมิได้เป็ นเพราะถ้อยคํานางที่กล่าวหาว่าเขา
จะต้องตายไปโดยไร้ทายาทสื บสกุล ด้วยในความคิดของเขาแล้ว ลูก
สาวตนเองก็สามารถสื บสกุลได้มิต่างกัน
เขาโกรธท่าทีนางที่มีต่อเด็กผูห้ ญิงต่างหาก!
หากหลินเยว่โปรดปรานเด็กชายมากกว่าเด็กหญิงก็เป็ นกิจธุระของ
นาง ทว่านางบังอาจกล้าดีพน่ วาจาเลื่อนเปื้ อนเช่นนี้ต่อหน้าตนได้
อย่างไร เขามิเคยคิดเลยว่าเด็กหญิงด้อยกว่าเด็กชายที่ตรงไหน! คิด
แล้ว ชายวัยกลางคนก็เผยรอยยิม้ เยาะ มือคว้าจับคอหลินเยว่แน่นด้วย
ดวงหน้าเหี้ ยมเกรี ยม
“เจ้ามันรนหาที่ตายเสี ยแล้ว!”
หลินเยว่หลับตาลงเชื่องช้า รอยยิม้ เด็ดเดี่ยวปรากฏขึ้นเหนือริ มฝี ปาก
ใช่แล้ว นางโปรดปรานเด็กชายมากกว่าเด็กหญิง แล้วจะทําไมเล่า
ด้วยเหตุน้ ีนางจึงรัดคอลูกสาวในไส้ของตนในวันนั้น! หาได้มีใคร
ล่วงรู ้ เรื่ องนี้ไม่ รวมถึงเซี ยวเฉินเองก็ดว้ ย...
หากเรื่ องล่วงรู ้ถึงหูเขาเมื่อไร นางย่อมสู ญเสี ยตําแหน่งแห่งที่ในสกุล
เซียวไปเป็ นแน่ และกระทัง่ ชีวติ ของเซี ยวอวี้ชิงเองก็ยอ่ มพลิกกลับ
จากหน้ามือเป็ นหลังมือ แล้วนางก็จะสู ญเสี ยที่พ่ งึ พาเพียงหนึ่งเดียว
ไปอีกด้วย นัน่ คือเซียวอวี้ชิง!
“ช้าก่อน”
ทันใดนั้นเองก็มีเสี ยงดังขึ้นจากด้านหลัง หลินจิงเฟิ งได้ยนิ เสี ยงนั้นก็
ค่อย ๆ คลายมือออกจากลําคอของหลินเยว่ ท่ามกลางสายตาของทุก
คน เด็กสาวอาภรณ์ยาวขาวผูท้ รงรู ปโฉมงดงามยิง่ นักเยื้องย่างไปข้าง
กายบุรุษผูน้ ้ นั พร้อมรอยยิม้ อ่อนโยนบนริ มฝี ปาก “ปล่อยนางให้ขา้
จัดการ ข้ามีเรื่ องต้องถาม”
หลินจิงเฟิ งย่อมไม่ปฏิเสธคําขอใด ๆ จากอวิน๋ ลัว่ เฟิ งผูช้ ่วยชีวติ บุตรี
ยอดดวงใจ มิหนําซํ้าหากมิใช่เพราะ ‘ถ้อยคําสบประมาท’ ของนาง
แล้วเขาก็คงยังคิดมิได้อยูเ่ ช่นนั้น
เห็นการเป็ นดังนั้นแล้วท่านผูอ้ าวุโสเว่ยก็มองไปยังอวิน๋ ลัว่ เฟิ งด้วย
ท่าทีสงสัย ด้วยให้รู้สึกมีลางสังหรณ์วา่ ความสัมพันธ์ระหว่างหลิน
จิงเฟิ งและอวิน๋ ลัว่ เฟิ งนั้นเห็นทีจะไม่ธรรมดาดังที่คาดไว้เสี ยแล้ว
ตนรู ้สึกได้ถึงความเคารพและความซาบซึ้ งในบุญคุณของเด็กสาว
ผ่านถ้อยคําของบุรุษ ทว่านางยังเยาว์นกั ไยหลินจิงเฟิ ง จึงได้ให้
ความเคารพนางถึงเพียงนี้เล่า ต้องมีเรื่ องที่เขายังมิได้ล่วงรู ้เป็ นแน่...
อวิน๋ เซียวยืนเงียบนิ่งอยูเ่ บื้องหลังอวิน๋ ลัว่ เฟิ ง เปิ ดโอกาสให้นางทํา
สิ่ งใดก็ได้ตามใจปรารถนา ดวงตาทะมึนมองตามร่ างนั้นอยู่
ตลอดเวลามิได้ละสายตาไปแม้เพียงหนึ่งชัว่ เวลาเดียว
“บอกข้ามา” อวิน๋ ลัว่ เฟิ งเชิดใบหน้าเลอโฉมขึ้นจากนั้นมองตํ่าลงไป
ยังหลินเยว่ “ท่านแม่ของอวิน๋ เซียว อยูท่ ี่ใด”
หลินเยว่ชะงักไป ดวงตากลอกไปมา “ข้าไม่รู้”
“เจ้าไม่รู้อย่างนั้นรึ ” อวิน๋ ลัว่ เฟิ งเผยยิม้ ทันใดนั้นก็เตะเข้าที่หน้าอก
หลินเยว่เต็มแรง “เจ้าอยากรู ้ไหมว่า เมื่อผูค้ นไม่ตอบคําถามข้า ข้ามี
วิธีการอย่างไร”
อ่อก!
หลินเยว่กระอักเลือดเต็มปาก นางถูอกร้าวจากนั้นจ้องเขม็งไป
ยังอวิน๋ ลัว่ เฟิ ง “ข้าคือมารดาที่ถูกต้องของเซียวเซียว! หากเจ้าแต่งงาน
กับเขาข้าย่อมมีสถานะเป็ นแม่ เจ้าทําเช่นนี้ไม่เกรงกลัวว่าฟ้าดินจะ
ลงโทษ บ้างหรื อ”
อวิน๋ ลัว่ เฟิ งเหยียบยํา่ กายหลินเยว่เต็มแรง ดวงตาฉายแววโอหังและ
ถือดี
“ประการแรก บัดนี้เขาเป็ นคนสกุลอวิน๋ รับแซ่อวิน๋ ของข้าแล้ว!
ประการที่สอง เจ้าเป็ นเพียงอนุ กล้าดีอย่างไรเรี ยกตัวเองว่าเป็ นมารดา
ที่ถูกต้อง! เขามีมารดาแต่เพียงผูเ้ ดียวเท่านั้น ส่ วนเจ้าไม่สมควรได้รับ
การ เรี ยกขานว่าเป็ นแม่ของเขา! ประการที่สาม หากฟ้าดินลงโทษมี
จริ งไยจึงไม่รีบลงโทษเจ้าเสี ยเล่า หากฟ้าดินลงโทษข้าเพื่อเจ้า เห็นที
ฟ้าจะมีตาหามีแววไม่เสี ยแล้ว! และหากฟ้าตามืดบอดจริ งข้านี่ละจะ
เป็ นคนทําลาย ฟ้าดินเอง!”
ตอนที่ 425 ชายปริศนาผู้ลกั พามารดาของเขาไป
เด็กสาวเปล่งบารมีรัศมีคล้ายเทพเจ้ามองลงมายังสามัญชนด้วยท่าที
ทรงอํานาจ หลินเยว่ยงิ่ หน้าซี ดถอดสี ลงมิอาจขยับเคลื่อนไหวกาย
รู ้สึกได้ถึงความเจ็บปวดแผดเผาอยูใ่ นอก ครั้นเขยื้อนร่ างเมื่อใด
กระดูกกระเดี้ยวก็ปวดเจ็บมากเสี ยจนต้องสู ดลมหายใจ
“อวิน๋ ลัว่ เฟิ ง เจ้าจะต้องตกนรกหมกไหม้!” นางขบเขี้ยวเคี้ยวฟันสาป
ส่ งเด็กสาวชัดถ้อยชัดคํา
อวิน๋ ลัว่ เฟิ งเยาะ “น่าเศร้านัก อย่างเจ้าแม้แต่นรกก็คงไม่รับ! ข้าจะให้
โอกาสเจ้าอีกครา มารดา อวิน๋ เซี ยวอยูท่ ี่ใด!”
“เฮอะ!” หลินเยว่เม้มปากพ่นลมออกจมูกเยาะ ไหน ๆ นางก็ไม่รอด
แล้วไยจึงต้องแจกแจงรายละเอียดให้แก่นางผูน้ ้ ีดว้ ยเล่า สู เ้ ฝ้าดูพวก
เขางุ่มง่ามตามหานางผูน้ ้ นั ไปชัว่ ชีวติ โดยที่สุดท้ายไม่พน้ ต้อง คว้านํ้า
เหลวยังจะดีเสี ยกว่ากันมากนัก...
“ท่าทางเจ้าคงอยากลิ้มลองผงยากระดูกแหลกสิ นะ” อวิน๋ ลัว่ เฟิ งหลุบ
เนตรลง ประกายชัว่ ร้ายกระเพื่อมไหวอยูใ่ นดวงตา “ถ้าเช่นนั้นข้าจะ
สนองเจ้าเอง”
อวิน๋ ลัว่ เฟิ งยังมิทนั กล่าวจบดี ความเจ็บปวดราวกับจะบดป่ นกายนาง
ให้แหลกลาญก็พลันแล่นไปทัว่ ทั้งกายทันใด เหงื่อเย็นไหลโทรม
กายสัน่ ไหว เจ็บเสี ยจนจะร้องก็ยงั ร้องออกมามิได้
“ข้าบอกแล้ว ข้าบอกแล้ว!” นางกัดฟันเค้นถ้อยคําออกมา บัดนี้เข้าใจ
แล้วว่าเหตุใดหลิงเหยาจึงได้หวาดกลัวอวิน๋ ลัว่ เฟิ งนัก ใครเล่าจะแบก
รับความเจ็บปวดราวร่ างจะแหลกสลายนี้ได้...
“มารดาของเขา... ถูกชายปริ ศนาลักพาตัวไป ข้าบังเอิญเห็น กระทัง่
เซียวหลินกับเซียวเฉินก็หาได้รู้ เรื่ องนี้ไม่” ขณะเค้นถ้อยคําออกมา
ความเจ็บปวดเสี ยดแทงก็หายไปในเวลาไม่นาน นางเหงื่อโทรมกาย
อดสัน่ ไหวมิได้เมื่อใดก็ตามที่นึกถึงความเจ็บปวดที่เพิ่งได้ลิ้มลอง
นางเก็บเรื่ องนี้เป็ นความลับสุ ดยอดมาโดยตลอดหลายปี มิเคยบอก
ใคร ไม่คิดเลยว่าวันนี้จะถูกบังคับขู่เข็ญให้คายมันออกมา...
“เจ้ารู ้ตวั ตนของชายปริ ศนาผูน้ ้ ีหรื อไม่” อวิน๋ ลัว่ เฟิ งครุ่ นคิดอยูค่ รู่
หนึ่งแล้วจึงเอ่ยถาม
หลินเยว่ส่ายศีรษะด้วยท่าทีอ่อนระโหยโรยแรง “ข้าไม่รู้ ข้าไม่รู้ดว้ ย
ซํ้าว่าชายปริ ศนาผูน้ ้ ีเป็ นใคร”
ถึงป่ านนี้แล้วหลินเยว่คงไม่คิดโป้ปดอีกต่อไป เห็นทีนางจะไม่รู้จริ ง ๆ
ว่าชายปริ ศนาผูน้ ้ นั เป็ นใคร..
นางเพียงแต่มิอาจเข้าใจได้วา่ เหตุใดชายปริ ศนาจึงได้ลกั พาตัวมารดา
ของอวิน๋ เซียวไป
“คําถามแรกจบไป ยังมีอีกหนึ่งคําถาม เซียวอวี้ชิงเป็ นเลือดเนื้อเชื้อไข
ของเจ้าจริ งหรื อไม่ ข้ามิเคยเห็นแม่ผใู ้ ดส่ งลูกชายตนไปสถานที่อย่าง
ไพรลับแลมาก่อน”
อวิน๋ เซียวเข้าไพรลับแลแทบเอาตัวกลับมามิรอด ทว่าหลินเยว่กลับ
คิดว่าที่อวิน๋ เซียวแข็งแกร่ งขึ้นได้ ถึงเพียงนี้เป็ นเพราะในไพรลับแล
มีสิ่งใดพิเศษ จึงได้ส่งเซียวอวี้ชิงไปยังไพรลับแลเสี ยด้วยเครื่ องราง
ตอนที่ 426 เซียวเฉินหน้ าไม่ อาย
อวิน๋ ลัว่ เฟิ งเพียงแต่ถามไปอย่างนั้นเอง ก็สกุลเซี ยวยิง่ ใหญ่ถึงเพียงนี้
จะยอมรับคนนอกเข้าสกุลมา เป็ นทายาทได้อย่างไร
อย่างไรก็ดี ครั้นได้ยนิ คําถามของอวิน๋ ลัว่ เฟิ งแล้ว หลินเยว่กต็ วั สัน่
ขึ้นมาพลางแววหวาดหวัน่ ก็สว่างวาบขึ้นในสองตา นางเปล่งเสี ยง
หัวเราะเหมือนหญิงบ้าคล้ายกับจะกลบเกลื่อนความหวาดกลัวนั้น
“ฮ่า ๆ ๆ เซียวอวี้ชิงคือลูกชายของข้าเอง! เจ้ากลัวแล้วหรื อยัง ลูกข้า
เข้าไพรลับแลไปแล้วจะกลับออกมาพร้อมกับพลัง อันยิง่ ใหญ่ เขา
ย่อมก้าวลํ้าหน้าเจ้าสวะนี่ไป และเมื่อเวลานั้นมาถึง เขาก็จะกลับมา
ชําระหนี้แค้นให้แก่ขา้ ฮ่า ๆ ๆ !”
ขณะหลินเยว่หวั เราะคุม้ คลัง่ อยูน่ ้ นั จู่ ๆ นางก็ทุบอกตน จากนั้นไม่
นานโลหิ ตก็พงุ่ พรวดออกมาอาบย้อมพื้นเบื้องล่างเป็ นสี แดงฉาน...
อวิน๋ ลัว่ เฟิ งชะงักงันไป ไม่คิดเลยว่าคนเช่นหลินเยว่จะใจเด็ดปลิดชีพ
ตนเช่นนี้ นางกลัวว่าตนจะถูกบังคับขู่เข็ญให้คายความลับอะไร
บางอย่างออกมาหรื อ หรื อคําถามส่ งเดชของอวิน๋ ลัว่ เฟิ งจะแทงใจดํา
นางเข้า
ถ้าเช่นนั้นเซียวอวี้ชิงก็มิใช่ลูกแท้ ๆ ของนางอย่างนั้นรึ
“ข้าจะไปตรวจสอบดู” อวิน๋ เซียวผูด้ ูจะรู ้ทนั ความสงสัยในใจอวิน๋ ลัว่
เฟิ งเยื้องย่างมาด้านหน้าแล้วค่อย ๆ โอบแขนรอบไหล่เด็กสาว ดวง
หน้าเย็นชาฉายแววเคร่ งเขม็ง
“ได้” อวิน๋ ลัว่ เฟิ งผงกศีรษะแผ่วเบา เรื่ องนี้นางจะให้อวิน๋ เซียวจัดการ
ด้วยเขาย่อมรู ้ความจริ งเสมอ “อวิน๋ เซียว เจ้าจะเอาอย่างไรกับคน
สกุลเซียวเหล่านี้” อวิน๋ ลัว่ เฟิ งแนบอิงกายซบไหล่ชายหนุ่ม รอยยิม้
ชัว่ ร้ายแขวนอยูเ่ หนือริ มฝี ปาก
อวิน๋ เซียวมองเซียวหลินและเซียวเฉิ นด้วยสายตาเย็นยะเยือก นํ้าเสี ยง
ปราศจากอารมณ์เช่นดังเคย “ฆ่าทิ้งเสี ย”
จากนั้นเขาก็นิ่งไปครู่ หนึ่งก่อนสําทับ “อย่าลืมสัญญาที่ให้ไว้แก่ขา้ ”
บัดนั้นเองชายหนุ่มก็เพ่งพิศนางเขม็งด้วยดวงตาทะมึนประหนึ่งว่า
ส่ องเห็นร่ างเปลือยเปล่าของนางภายใต้อาภรณ์เหล่านั้น
อวิน๋ ลัว่ เฟิ งคิว้ กระตุก ชายผูน้ ้ ีต่อหน้าผูค้ นมากมายยังคิดถึงเรื่ องที่
นางบอกเขาอยูอ่ ีกรึ ! “อวิน๋ เซียว” อวิน๋ ลัว่ เฟิ งช้อนศีรษะขึ้นเพ่งพิศ
ดวงหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่ม “ข้าจะรักษาสัญญา” ในเมื่ออวิน๋
เซียวคิดจริ ง นางก็จะทําจริ ง ถึงแม้ก่อนหน้านี้นางเพียงแต่มีเจตนา
เย้าแหย่กต็ ามที
ได้ยนิ คําตอบนางแล้วอวิน๋ เซียวก็เผยรอยยิม้ บาง จากนั้นเมื่อเบน
สายตาเย็นชาไปยังเซียวหลิน และเซี ยวเฉิ นแล้ว รอยยิม้ ก็จางหายไป
เขาจะยิม้ ให้แต่อวิน๋ ลัว่ เฟิ งเพียงผูเ้ ดียวเท่านั้น ผูอ้ ื่นไม่มีใครคู่ควร กับ
รอยยิม้ ของเขา!
“เซียวเอ๋ อร์” เซียวเฉินกายสัน่ พลางเปล่งเสี ยงหัวเราะแห้ง “ข้าคือ
บิดาของเจ้า หากเจ้าสังหารข้าเสี ยแล้วผูค้ นก็จะกล่าวหาว่าเจ้าเป็ นลูก
อกตัญญู บาปหนักเช่นนั้นเจ้าคงไม่ทาํ ใช่ไหมเล่า ซํ้าน้องชายเจ้ายัง
ได้จาก สกุลเซียวไปเสี ยแล้ว เหลือเพียงเจ้าเป็ นทายาทสกุลเซียวที่
ถูกต้องแต่เพียงผูเ้ ดียว หากเจ้ากลับมาข้าจะมอบความรักของพ่อ
ทั้งหมดให้แก่เจ้า”
ในความคิดเซียวเฉิน จะอย่างไรเขาก็เป็ นพ่อแท้ ๆ ของอวิน๋ เซียว
และชายหนุ่มผูน้ ้ ีคงไม่โหดเหี้ ยมถึงขั้นสังหารบิดาตน! ที่สุดแล้ว
หากบุตรสังหารบิดาย่อมถูกสวรรค์ลงโทษหนีไม่พน้ !
ดวงหน้าชายหนุ่มเย็นชา เปล่งเสี ยงทุม้ ตํ่า “ครอบครัวข้ามีคนเดียว”
และคนผูน้ ้ นั ก็คืออวิน๋ ลัว่ เฟิ ง!
“เซี ยวเอ๋ อร์ ก่อนหน้านี้ขา้ ทําไม่ดีกบั เจ้าไว้มาก ทว่าบัดนี้ขา้ รู ้แล้วว่า
ตนผิดพลาดไป” เซียวเฉินเค้นถ้อยคําอย่างอ่อนโยนที่สุดเท่าที่จะทํา
ได้ดว้ ยรอยยิม้ แข็งเกร็ ง “หากเจ้ากลับสกุลเซี ยว ข้าจะใช้ท้ งั ชีวติ นี้
ชดใช้ให้แก่เจ้า”
ตอนที่ 427 หํา้ หั่น
ชดใช้อย่างนั้นรึ ได้ยนิ คําเซียวเฉินแล้วอวิน๋ ลัว่ เฟิ งก็ยมิ้ เยาะ “อวิน๋
เซียวถูกขับไล่ออกจากสกุลเซียวเมื่ออายุได้เพียงเจ็ดปี ซํ้ายังถูกเอา
ไปทิ้งไว้ในไพรลับแล เจ้าจินตนาการได้หรื อไม่วา่ เขาต้องทุกข์
ทรมานมากเพียงใดตลอดช่วงระยะเวลาหลายปี นั้น เจ้าคิดว่าจะ
ชดใช้ให้แก่เขาได้อย่างไร”
“แต่วา่ ...” เซียวเฉินมองเด็กสาวผูย้ า่ งประชิดเข้ามาใกล้แล้วก็กระถด
ถอยหลังไปสองสามก้าว ด้วยความหวาดหวาดหวัน่ ขบเขี้ยวเคี้ยว
ฟันหาทางหนีทีไล่ “บิดาข้าเป็ นผูต้ ดั สิ นใจขับไล่เขาออกจากสกุล
ต่างหาก ส่ วนหลินเยว่กเ็ ป็ นคนพาเขาไปทิ้งไว้ในไพรลับแล ข้าไม่รู้
ไม่เห็นใด ๆ ทั้งสิ้ น ข้าเป็ นผูบ้ ริ สุทธิ์”
เซียวเฉินมิได้รู้สึกอับอายแต่อย่างใด เขาเพียงแต่เอาตัวรอดทุก
วิถีทางโยนเผือกร้อนให้ผอู ้ ื่นฝ่ ายเดียวเท่านั้น
“เจ้า...” เซียวหลินหันไปหาเซี ยวเฉินด้วยท่าทีเกรี้ ยวกราด นิ้วสัน่ เทา
ด้วยโทสะ “เจ้าไม่ตอ้ งการเขาเพราะเจ้าคิดว่าเขาเป็ นสวะ! หากมิใช่
เพราะเจ้าพาหลินเยว่และเซียวอวี้ชิงกลับเรื อนมา ข้าคงไม่ขบั ไล่เขา
ออกจากสกุล!”
เซียวเฉินพ่นลมออกจมูกเยาะ จากนั้นโต้ตอบเย็นชา “ท่านพ่อ เป็ น
ความผิดท่านทั้งหมด ข้าเพียงแต่ทาํ ตามบัญชา อีกประการ ข้ามิได้มี
เจตนาจะนําหลินเยว่และเซียวอวี้ชิงกลับมาเสี ยหน่อย ข้าพาพวกเขา
กลับมาเพียงเพราะท่านเห็นว่าเซียวอวี้ชิงมีพรสวรรค์เยีย่ มยอด”
ดวงหน้าเซียวหลินเปลี่ยนจากสี ฟ้าเป็ นสี ขาว แล้วเปลี่ยนจากสี ขาว
กลับเป็ นสี ฟ้าอีกครา ดวงตา อาบเพลิงพิโรธร้อน ทว่าแฝงฝังความ
ผิดหวังไว้มากกว่าความกลัดกลุม้ นี่คือบุตรคนดีที่ตนเฝ้าประคบประ
หงมมานานนับแรมปี ! ทว่าครั้นถึงเวลาคับขันกลับชิงหนีเอาตัวรอด
โยนความผิดให้แก่พอ่ เฒ่าของตน!
“ท่านพ่อ กระทัง่ อสู รเซียนยังรักลูกมัน หากท่านเห็นข้าเป็ นลูกจริ ง
ย่อมยอมเชือดกระเดือกตนต่อหน้าเซียวเอ๋ อร์เพือ่ ชดใช้บาปกรรม!
ข้าจะเป็ นคนฝังท่านเอง มิฉะนั้นท่านต้องตายไปโดยมิได้รับการฝัง!”
ดวงตาเซียวเฉินฉายแววเกรี้ ยวกราด ทุกคนย่อมรักตัวกลัวตาย! ชีวติ
บิดาตนย่อมไม่สาํ คัญเท่าชีวติ ของตนเอง
ตราบใดที่อวิน๋ เซียวไว้ชีวติ ตน ให้สละชีวติ ท่านพ่อไปเสี ยคนก็ยอ่ ม
ได้!
“ฮ่า ๆ ๆ !” เซียวหลินโกรธจัดเสี ยจนเปล่งเสี ยงหัวเราะลัน่ ดังก้องไป
ทัว่ ทั้งภูผาหลังสกุลเซียว “ดูเอาเถิด ลูกชายคนดีของข้า! เจ้าคิดให้ขา้
เป็ นแพะรับบาปอย่างนั้นรึ ฝันไปเถิด! ที่เซี ยวเอ๋ อร์ถูกขับไล่ออกจาก
สกุลเซียว เป็ นเพราะตัวเจ้าทั้งนั้น! แล้วเจ้าลืมไปแล้วหรื อว่าได้ปฏิบตั ิ
กับมารดาของเซียวเอ๋ อร์เช่นไร หากมิใช่เพราะนางถูกลักพาตัวไป
ก่อนเจ้าก็คงทรมานนางจนตายคามือ!”
เซี ยวเฉิ นหน้าเปลี่ยนทันใด “เหลวไหล! ข้าไม่เคยทําร้ายนาง อย่ามา
ใส่ ร้ายข้า”
กล่าวจบก็เบนหน้าหันมาหาอวิน๋ เซี ยวพลางละลํ่าละลัก “เซียวเอ๋ อร์
อย่าไปฟังไอ้แก่นี่พดู จาเลื่อนเปื้ อน! ข้ารักมารดาเจ้าสุ ดใจ ข้าสาบาน
ต่อหน้าฟ้าดิน! หากมิใช่เพราะตาแก่พึงใจกับพรสวรรค์ของเซียวอวี้
ชิงดึงดันให้ขา้ พาหลินเยว่กบั เซียวอวี้ชิงเข้าสกุลเซี ยว ข้าคงไม่ถูกฝื น
ใจให้ลดสถานะมารดาเจ้าลงเหลือเพียงอนุ ความผิดเขาทั้งนั้น ข้า
บริ สุทธิ์!”
ตั้งแต่ตน้ จนจบอวิน๋ เซียวมิได้ชายตาแลทั้งสองซึ่งกําลังเข้าหํ้าหัน่ กัน
แม้แต่นอ้ ย ประหนึ่งว่าหากมอง จะเป็ นการสบประมาทตัวเองเสี ย
เปล่า ๆ
“คุณหนูอวิน๋ ” เห็นอวิน๋ เซียวเมินตนดังนั้น เซี ยวเฉินก็รีบหันไป
วิงวอนกับอวิน๋ ลัว่ เฟิ งทันใด “เป็ นเพราะ การตัดสิ นใจของตาแก่โง่
ทั้งนั้น ข้าบริ สุทธิ์ ได้โปรดวิงวอนให้ขา้ ด้วย หากเซียวเอ๋ อร์อภัยให้
ข้าได้ ข้าจะทํา ทุกอย่างเพื่อชดใช้ให้แก่เขา”
ได้เห็นท่าทีอนั น่าเวทนาของเซียวเฉินแล้วท่านผูอ้ าวุโสเว่ยก็ส่าย
ศีรษะจากนั้นเผยรอยยิม้ ชิงชัง
ตอนที่ 428 เซียวเฉินคุ้มคลัง่ ไป
นี่แลคือสันดานพ่อลูกสกุลเซียว
เป็ นสังเวียนของสุ นขั กัดกันโดยแท้!
อวิน๋ ลัว่ เฟิ งเหลือบแลเซียวเฉินด้วยสายตาโฉดร้ายแล้วประกายหยิง่
ยโสก็สว่างวาบขึ้นในดวงตา สี ดาํ สนิท “หากข้าจับเจ้าขังคุกสิ บปี
แล้วให้เจ้าลิ้มรสชาติการถูกทรมานสารพัด หลังจากนั้นสิ บปี ข้าบอก
เจ้าว่าจะชดใช้คืนให้ เจ้าจะคิดเห็นเช่นไร”
ดวงหน้าเซี ยวเฉิ นถอดสี ซีดขาวในบัดดล มิอาจสะกดกลั้นอารมณ์
แล้วขู่ฟ่ออีกครา “แต่ขา้ เป็ นบิดา ของอวิน๋ เซี ยว หากเขากระทําสิ่ งนี้
ลงไปสวรรค์ยอ่ มพิโรธเป็ นแน่!”
“อย่างนั้นหรื อ” ริ มฝี ปากอวิน๋ ลัว่ เฟิ งยกขึ้นจากนั้นกล่าวด้วยรอยยิม้
อ่อน “ถ้าเช่นนั้นการกระทําของเจ้าบัดนี้กย็ งิ่ ต้องถูกสวรรค์พิโรธเอา
หนักเสี ยยิง่ กว่ามิใช่หรื อ อย่างน้อยเจ้าก็เพียงแต่ให้กาํ เนิดอวิน๋ เซี ยว
ขึ้นมา ทว่าเซียวหลินเล่า เขาทั้งส่ งเสี ยเลี้ยงดูเจ้ามาจนเติบใหญ่
ปรนนิบตั ิเจ้าด้วยทุนทรัพย์มากมายเหลือล้น ซํ้ายังมอบให้ท้ งั เกียรติยศ
และศักดิ์ศรี ยงิ่ ใหญ่ ทว่าเจ้ากลับเรี ยกขานเขาซํ้า ๆ ว่า ‘ไอ้แก่’ แล้วยัง
ประสงค์ให้เขา ปลิดชีพตนด้วยการเชือดกระเดือกเพื่อขอขมาต่อ
ความผิดตนอีกต่างหาก! ท่าทีของเจ้าจะไม่ทาํ ให้สวรรค์พิโรธเช่นกัน
หรอกหรื อ”
ตูม!
ในศีรษะเซียวเฉิ นประหนึ่งมีฟ้าร้องครื นคํารามสายฟ้าลัน่ ส่ งให้เขา
กระถดถอยหลังไปสองสามก้าว มือกําเป็ นหมัดแน่น จะอย่างไรก็มิ
อาจสะกดกลั้นใจตนมิให้สนั่ ไหว
อวิน๋ ลัว่ เฟิ งเหลือบแลเขาอย่างเย็นชาด้วยท่าทีดูถูกดูหมิ่นโลกใบนี้
โอหังและถือดียงิ่ นัก
“ข้าไม่เชื่อเรื่ องสวรรค์ลงโทษอะไรนัน่ ข้าเชื่อแต่เพียงการชําระหนี้
แค้นให้ครบถ้วนกระบวนความต่างหาก! ที่เจ้าทํากับอวิน๋ เซียวไว้เมื่อ
กาลก่อนอย่างไรบ้าง... บัดนี้เขาเพียงแต่จ่ายคืนให้แก่เจ้าเท่านั้น!”
“ไม่!” เซียวเฉินกรี ดร้อง “ข้าไม่อยากตาย ข้าไม่อยากตายที่นี่!”
กล่าวจบก็พงุ่ เข้าใส่ หลินเยว่ผบู ้ ดั นี้สิ้นลมไปได้หลายเพลาแล้วทันใด
จากนั้นชักมีดยาวขึ้นกระหนํ่า จ้วงแทงร่ างนางด้วยท่าทีเกรี้ ยวกราด
“ความผิดเจ้าทั้งนั้น หากไม่มีเจ้าอยู่ ข้าคงไม่มีทางมองข้ามยอด
อัจฉริ ยะเช่นเซียวเอ๋ อร์ไป! ทั้งเจ้า ทั้งเซียวอวี้ชิงสมควรตาย! หากไม่
มีเจ้าเสี ยคน ข้า เซียวเฉิน คงได้เป็ นบิดาแห่งจักรพรรดิปีศาจผูเ้ กรี ยง
ไกร ไปแล้ว ฮ่า ๆ ๆ !”
เขาได้คุม้ คลัง่ ไปแล้วโดยสมบูรณ์!
เส้นผมสี หมึกหลุดลุ่ยระบ่าหน้าตาท่าทีมุ่งร้าย ดูท่าแล้วคงยังไม่หาย
แค้นจึงได้คว้ามีดยาวมาตั้งตัวชําแหละศพเบื้องหน้า
“เสี่ ยวไป๋ ”
หลินจิงเฟิ งคงกลัวหลินรั่วไป๋ มีแผลใจจากฉากนองเลือดดังกล่าวจึง
ได้รุดรี่ ไปปิ ดตานาง ทว่าใครเลย จะรู ้เล่าว่าหลินรั่วไป๋ จะปัดมือเขา
ออกแล้วเฝ้าดูฉากนองเลือดเบื้องหน้านั้นแทนด้วยดวงตากลมโต
เป็ นประกายตื่นตาตื่นใจ
หลินจิงเฟิ งชะงักงันไปทันใด
เขาเพ่งพิศพิจารณานางถ้วนถี่ราวกับเป็ นครั้งแรกที่ได้รู้จกั บุตรี ตวั เอง
กระดูกกระเดี้ยวเด็กหญิงตัวน้อยมีเท่านี้แต่กลับแฝงฝังความรุ นแรง
อันน่าเป็ นห่วงถึงขั้นตื่นเต้นที่ได้เห็นมนุษย์ถูกชําแหละถึงเพียงนี้
เชียวอย่างนั้นรึ ท่าทีเหมือนอยากลองลงมือด้วยตัวเองทําให้มุมปาก
หลินจิงเฟิ งกระตุก
เขาสัง่ สอนนางด้วยท่าทีเคร่ งขรึ ม “เสี่ ยวไป๋ ในภายภาคหน้าเจ้าจง
อย่าทําอะไรนองเลือดเช่นนี้ เมื่อเผชิญหน้ากับศัตรู จงสังหารในดาบ
เดียวก็เพียงพอ! เจ้าเข้าใจหรื อไม่”
หลินรั่วไป๋ กะพริ บดวงตาจากนั้นผงกศีรษะด้วยท่าทีชวนเอ็นดู “ข้า
เข้าใจแล้วท่านพ่อ ข้าเพียงแต่สงสัยเท่านั้น ข้าไม่ลองลงมือเองดอก”
“เจ้าเข้าใจก็ดีไป”
หลินจิงเฟิ งลูบศีรษะน้อย ๆ ของหลินรั่วไป๋ สายตาค่อยอ่อนโยนลง
มิปรารถนาเห็นลูกสาวตนกลายเป็ นคนฟั่นเฟื อนล่วงละเมิดศพเพื่อ
บันเทิงใจตน!
“ฮ่า ๆ ๆ !”
ท่ามกลางภูผาหลัง เซียวเฉินเปล่งเสี ยงหัวเราะบ้าคลัง่ สะท้อนก้องไป
ทัว่ ทุกหนแห่ง ฟังดูโฉดร้าย น่าหวาดหวัน่ ยิง่ นัก ใครได้ฟังเป็ นต้อง
ขนลุกแม้อากาศมิได้เย็นอะไร
“ตาย ตายสนิทเสี ยที! เซียวอวี้ชิงก็เหมือนกัน หากไม่มีพวกเจ้าทั้ง
สอง ข้าคงไม่กลายเป็ นคนน่าสมเพชเวทนาเช่นนี้! พวกเจ้าทั้งหมด
สมควรตาย!”
กระทัง่ บัดนี้เซียวเฉินก็ยงั ไม่สาํ นึกว่าเหตุใดชะตาชีวติ ตนจึงเป็ นเช่น
ปัจจุบนั และยังคงโยนเผือกร้อนให้ผอู ้ ื่นต่อไป...
ตอนที่ 429 ใครก็ตามทีห่ ลู่เกียรตินาง ตาย!
“อวิน๋ เซียว” อวิน๋ ลัว่ เฟิ งเบือนหน้าหนีหนั หลังให้แก่เซี ยวเฉิน ดวงตา
ดําสนิทดุจนภามืดพราวดารา เผยให้เห็นก้นบึ้งแห่งนรก “ข้าเหนื่อย”
ถ้อยคํานางแฝงนัยให้เขารี บจัดการผูค้ นเหล่านี้เข้า นางจะได้กลับไป
นอนหลับพักผ่อนเสี ยที
“ตกลง” อวิน๋ เซี ยวผงกศีรษะแผ่วเบา “ขอเวลาข้าประเดี๋ยว”
ครั้นได้ยนิ เสี ยงเย็นยะเยือกของชายหนุ่ม ดวงตาสองพ่อลูกสกุลเซียว
ก็เผยให้เห็นความหวาดกลัว จากนั้นก็บงั เกิดลําแสงสองลําสว่างวาบ
ขึ้นเจาะทะลุคอหอยของพวกเขาไป
เซียวเฉินคงมิเคยคาดคิดว่าวันหนึ่งอวิน๋ เซี ยวจะลงมือสังหารบิดาแท้ ๆ
ของตนจริ ง
หรื อว่าเขาไม่กลัวฟ้าดินลงโทษจริ ง
กระทัง่ ดวงตาปิ ดลงแล้วในสมองก็ยงั คงคิดคํานึงถึงเรื่ องนั้น...
นับเวลาจากที่อวิน๋ เซียวเอ่ยคํากับอวิน๋ ลัว่ เฟิ งจนถึงขณะที่คู่พอ่ ลูก
สกุลเซียวสิ้ นลมนั้น ก็ผา่ นไปเพียงสิ บลมหายใจเท่านั้น ประเดี๋ยว
เดียวที่วา่ ของเขายังคงเหลืออีกมากทีเดียว!
ครั้นจัดการร่ างสองสมาชิกสกุลเซี ยวเรี ยบร้อยแล้วสายตาเหี้ ยม
เกรี ยมของบุรุษหนุ่มก็เบนไปยังกลุ่มคนจากสกุลหลิงอีกครา...
เดิมทีหลิงเฟิ งตั้งใจจะหลบฉากหนีไปเมื่อไม่มีใครสังเกตเห็น อย่างไร
ก็ดี ชายเฒ่าย่างก้าวไปได้ไม่ไกล ก็ถูกสายตาเย็นยะเยือกของชายหนุ่ม
หยุดเอาไว้เสี ยก่อน พลันแผ่นหลังก็แข็งทื่อ มิอาจสะกดกลั้นเม็ดเหงื่อ
มิให้ ผุดพรายขึ้นมาได้
“นายน้อยเซียว” หลิงเฟิ งเปล่งเสี ยงหัวเราะเบา ๆ แห้ง ๆ สองที
“หลิงเหยากับท่านเดิมทีกเ็ คยหมั้นหมาย กันมาก่อน สกุลหลิงเราเอง
ก็มิเคยทําร้ายท่านเลย เช่นนั้นแล้วท่านไว้ชีวติ ข้าได้หรื อไม่ หากท่าน
ยินยอม จะให้ขา้ มอบเหยาเอ๋ อร์เป็ นอนุให้ท่านก็ยอ่ มได้”
ครั้นได้ยนิ วาจาท่านปู่ แล้วสี หน้าเด็กสาวผูน้ อนหมดสภาพอยูบ่ นพื้น
ก็เผยความไม่พึงใจขึ้นมา เดิมทีนางเป็ นถึงคู่หมั้นของอวิน๋ เซียว ทว่า
บัดนี้กลับเป็ นได้เพียงอนุเท่านั้นหรื อ หากใครรู ้เข้านางคงต้องถูก
หัวเราะเยาะเป็ นแน่ ที่สาํ คัญ นางไม่คิดว่าสถานะอวิน๋ ลัว่ เฟิ งจะสู ง
ส่ งไปกว่าตน!
“พี่เซียว” หลิงเหยามองอวิน๋ เซี ยวด้วยดวงตาฉํ่านํ้าตา “ข้าผิดไปแล้ว
หากท่านยอมให้โอกาสข้า อีกครั้ง ข้าก็พร้อมที่จะทําตามคําหมั้น
หมายเดิม เป็ นภรรยาที่ดีของท่าน”
บัดนี้เมื่อหลิงเหยาเค้นถ้อยคําออกมาแต่ละคําก็เจ็บปวดรวดร้าว
เหลือแสน สถานการณ์ช้ ีชดั ว่าบาดแผลของนางนั้นไม่ธรรมดา ทว่า
เพื่ออวิน๋ เซียว นางกลับยอมเมินเฉยต่อความเจ็บปวดนี้เพื่อเค้นวาจา
ดังกล่าวออกมา อย่างไรก็ดี นางคงลืมไปเสี ยสนิทว่าอวิน๋ เซียวเพิ่งทํา
ให้นางพิการไปเดี๋ยวนี้เองโดยไร้ซ่ ึง ความเมตตา แล้วไยเขาจะมา
เวทนาสงสารนางเอาป่ านนี้เล่า
“เหยาเอ๋ อร์!” สี หน้าหลิงเฟิ งเปลี่ยน
ต้องกล่าวว่าหลิงเหยาบัดนี้ได้กลายเป็ นสวะไปเสี ยแล้ว ได้เป็ นอนุ
อวิน๋ เซียวก็นบั ว่าบุญหัวเท่าไร หากมิใช่เพราะทั้งสองเคยได้หมั้น
หมายกันมาก่อน หลิงเฟิ งย่อมไม่มีวนั เสนอแลกตัวหลิงเหยาเพื่อ
ความสงบสุ ขของสกุลหลิงเป็ นแน่ อย่างไรก็ดี ดูทรงแล้วนอกจาก
พรสวรรค์ที่พอไปวัดไปวาได้ก่อนหน้า หลิงเหยาหลานสาวของเขา
คนนี้ช่างไร้ประโยชน์สิ้นดีซ้ าํ ยังไร้สมองอีกด้วย
“นายน้อยอวิน๋ เซียว หากท่านมิพึงใจหลิงเหยา สกุลหลิงเราก็ยงั มี
สตรี อีกมาก ข้ามอบพวกนางทั้งหมดให้เป็ นอนุของท่านก็ยอ่ มได้”
หลิงเฟิ งมองอวิน๋ เซียวด้วยท่าทีประจบสอพลอ “ข้าเพียงขอวิงวอน
ท่านไว้ชีวติ สกุลหลิงเราด้วยเถิด”
เพราะหลินจิงเฟิ งเพิ่งปรากฏตัวทีหลังจึงมิได้เห็นเหตุการณ์ต้ งั แต่
แรกเริ่ ม จึงเป็ นธรรมดาที่เขา จะไม่ทราบว่าอวิน๋ เซี ยวได้ทาํ ให้หลิง
เหยาต้องพิการโดยไร้ความเมตตาเช่นไร เช่นนั้นเอง ครั้นได้ยนิ วาจา
หลิงเฟิ งแล้วดวงตาของเขาก็ฉายแววพิโรธ ทว่าความเป็ นกังวลนั้น
เข้มข้นยิง่ กว่า ในโลกนี้จะมีสกั กี่คนเชียว ที่สามารถปฏิเสธความงาม
อันเย้ายวนใจได้ หากชายผูน้ ้ ีมิอาจต้านทานข้อเสนอของหลิงเฟิ งได้
ท่านอาจารย์ของเสี่ ยวไป๋ เล่าจะทําเช่นไร
ขณะหลินจิงเฟิ งกําลังเป็ นกังวลใจอยูน่ ้ นั เอง นํ้าเสี ยงเย็นยะเยือกของ
ชายหนุ่มก็ค่อย ๆ สะท้อนก้องไปทัว่ ทั้งภูผาหลัง
“สกุลหลิง... หลู่เกียรตินาง”
“ว่าอย่างไรนะ” หลิงเฟิ งชะงัก มิอาจเข้าใจถ้อยคําชายหนุ่ม
บุรุษหนุ่มนิ่งไปครู่ หนึ่งก่อนกล่าวสําทับต่อว่า “ใครก็ตามที่หลู่เกียรติ
นาง ตาย!
ตอนที่ 430 ข้ าจะรอให้ เจ้ าเปลือ้ งผ้ าข้ า
ตูม!
จู่ ๆ พลังมหาศาลก็อดั กระแทกร่ างหลิงเฟิ งจากทางด้านหน้าโดยมิ
รี รอให้เขาโต้ตอบแต่อย่างใด ประหนึ่งว่ามีมือยักษ์ล่องหนเสี ยบทะลุ
อกจากนั้นบีบรัดหัวใจของชายเฒ่าจนแหลกลาญ ทัว่ ทั้งกายหลิงเฟิ ง
แข็งทื่อไปแล้วดวงตาก็เบิกกว้างออกด้วยความไม่เชื่อ กายชราค่อย ๆ
ทรุ ดลงกับพื้น
เขาสิ้ นลมไปโดยที่ยงั มีเรื่ องค้างคาใจ!
บัดนี้เองครั้นได้เห็นท่านปู่ ต้องตายอย่างน่าเวทนาแล้ว หลิงเหยาก็
หวาดหวาดหวัน่ อย่าง เห็นได้ชดั ปากอ้าออกกว้าง ดวงตาเผยให้เห็น
ความหวาดกลัว
ทันใดนั้นเองนางก็รู้สึกถึงสายตาชายหนุ่มบนกายนาง...
เป็ นครั้งแรกที่อวิน๋ เซียวมองนางตรง ๆ ทว่าในสายตากลับเปี่ ยมล้น
ไปด้วยจิตสังหารเข้มข้นแฝงฝัง
“มะ-ไม่...” นํ้าเสี ยงแหบแห้งของหลิงเหยาเจือปนเสี ยงสะอื้น นาง
เพิง่ รู ้ซ้ ึ งถึงคําว่าเสี ยใจก็บดั นี้เอง!
จากนั้นนางก็เฝ้ามองบุรุษหนุ่มผูน้ ้ นั ยกมือขึ้น...
ตูม!
เรี่ ยวแรงมหาศาลอัดกระแทกหลิงเหยาจนร่ างปลิวกระเด็นไปใน
อากาศ นางร่ วงลงสู่ พ้นื เต็มแรง โลหิ ตแดงสดไหลทะลักออกจาก
ปากมิหยุดหย่อนอาบย้อมคออาภรณ์ของนางให้แดงฉาน
อย่างไรก็ดี สิ่ งนี้หาใช่จุดจบไม่...
ท่ามกลางสายตาสะพรึ ง ลําแสงนับไม่ถว้ นพุง่ เข้าหานางด้วยความ
รวดเร็ ว ก่อนค่อย ๆ ขยายตัวใหญ่ข้ ึนต่อหน้านาง ทันใดนั้นเองนางก็
รู ้สึกถึงความเจ็บปวดอยูใ่ นอก สติรับรู ้เริ่ มที่จะเลือนราง
นางเปิ ดปากออกทําทีเหมือนว่าอยากพูดอะไร ทว่าท้ายที่สุดแล้วก็
หุบปากลงไป อย่างไรก็ดี ครั้นได้มองอวิน๋ ลัว่ เฟิ งเป็ นครั้งสุ ดท้าย ใน
สายตานางก็อาบไปด้วยความอิจฉาริ ษยา...
บุรุษหนุ่มผูเ้ พียบพร้อมทั้งรู ปโฉมและกําลังภักดีกบั นางถึงเพียงนี้!
เขามีนางในใจแต่เพียงผูเ้ ดียว แม้โลกใบนี้จะมีสตรี อื่นอยูอ่ ีกมากมาย
ก็ตามที! ความรักที่ท้ งั จงรักเชื่อใจได้ถึงเพียงนี้ ผูค้ นมากมายปรารถนา
ไขว่คว้าเท่าไรก็มิอาจได้มาไว้ในกํามือ ทว่าสตรี ผนู ้ ้ ีกลับได้มาไว้ใน
ครอบครอง
หากได้รับโอกาสอีกสักครั้ง นางจะไม่ลอ้ เลียนเหยียดเย้ยอวิน๋ เซียว
ยามที่เขาตกทุกข์ได้ยากอีกแล้ว หากนางทําเช่นนั้น ชายหนุ่มผูน้ ้ ีจะ
เลือกนางแทนในที่สุดไหมนะ หลิงเหยาค่อย ๆ หลับตาลงด้วยความ
สิ้ นหวัง แล้วดวงหน้าก็ค่อย ๆ ถอดสี ซีดลง
อวิน๋ เซียวค่อย ๆ หันกลับมาโดยปราศจากความสงสารโดยสิ้ นเชิง
ดวงหน้ายังคงเย็นเยียบเช่นดังเดิม “ข้าทําตามสัญญาแล้ว” เมื่อสายตา
เบนมาหาอวิน๋ ลัว่ เฟิ งอีกครา ในสายตานั้นก็แฝงฝังความอบอุ่นเอาไว้
แล้วริ มฝี ปากบางก็เม้มเข้าหากันเล็กน้อยพลางเอ่ยถามด้วยท่าทีเคร่ ง
ขรึ มว่า “ท่านก็ควรทําตามคํามัน่ สัญญาด้วยมิใช่หรื อ”
แรกเริ่ มเดิมทีสกุลเซียวจะเป็ นตายร้ายดีอย่างไรก็ช่าง เขามาแดน
ฌานเพียงเพราะถ้อยคําของนาง โดยแท้
“เจ้าไม่คิดสํารวจแดนลับสกุลเซียวหน่อยรึ ” อวิน๋ ลัว่ เฟิ งเลิกคิ้วขึ้น
เล็กน้อยพลางเอ่ยถามด้วยรอยยิม้
อวิน๋ เซี ยวตอบรับด้วยสี หน้าเข้มข้น “เทียบกับแดนลับแล้ว ท่านมี
ความหมายกับข้ามากกว่า”
ความหมายของชายหนุ่มก็คือ เทียบกับแดนลับสกุลเซียวแล้ว การได้
เปลื้องผ้าอวิน๋ ลัว่ เฟิ งนั้นถือเป็ นเรื่ องสําคัญยิง่ กว่า...
อวิน๋ ลัว่ เฟิ งเขย่งเท้าเชยคางอวิน๋ เซียวขึ้นแผ่วเบาด้วยปลายนิ้ว ริ ม
ฝี ปากนางใกล้ใบหูบุรุษหนุ่ม จากนั้นเอ่ยด้วยนํ้าเสี ยงหว่านสวาทเร้า
ใจว่า “ย่อมได้ ถ้าเช่นนั้นข้าจะรอเจ้าอยูท่ ี่หอ้ ง... ข้าจะรอให้เจ้า
เปลื้องผ้าข้า”
นํ้าเสี ยงนางดุจดัง่ แฝงฝังแรงยัว่ ยวนแรงกล้านัก โถมถัง่ เข้าใส่ หวั ใจ
อวิน๋ เซียวด้วยเสี ยงอันสะเทือน เลือนลัน่ แรงปรารถนาดึกดําบรรพ์
เอ่อท้นขึ้นในกาย
“เรื่ องนี้...” ท่านผูอ้ าวุโสเว่ยครั้นได้เห็นทั้งสองมีปฏิสมั พันธ์กนั แล้ว
ก็ถูศีรษะพลางเอ่ยถามด้วยท่าทีลงั เลว่า “คนรุ่ นหลังเขาเปิ ดเผยกันถึง
เพียงนี้เชียวรึ ช่างแตกต่างจากคนรุ่ นเรายิง่ นัก”
ริ มฝี ปากหลินจิงเฟิ งกระตุกบางเบาแทบมองไม่เห็น ไม่คิดเลยว่า
ท่านอาจารย์ของเสี่ ยวไป๋ จะชํ่าชองเรื่ องการหว่านเสน่ห์บุรุษถึงเพียง
นี้ เห็นทีคงยากที่ชายใดจะปฏิเสธแรงดึงดูดของนาง...
ตอนที่ 431 บาปกรรมของหลินเยว่
ราตรี เลื่อนไหลดุจสายนํ้า
แสงจันทร์สีซีดไหลบ่าเข้ามาในห้องจรดลงบนดวงหน้างามหยดย้อย
ของเด็กสาว นางรู ้สึกได้ ถึงความเคลื่อนไหวด้านนอกประตูแล้วก็
เบิกเนตรขึ้นเชื่องช้า รอยยิม้ สะกดใจตราตรึ งปรากฏขึ้นบนใบหน้า
ดวงตานางดุจดัง่ นภาราตรี พราวดารา กระจ่างใสเปี่ ยมไปด้วยอํานาจ
ของหญิงสาว ใครได้เห็นเป็ นต้องยอมใจ ลุ่มหลงมิอาจขัดขืนตกลงสู่
การจองจํา...
“อวิน๋ เซียว” ครั้นเห็นชายหนุ่มผูเ้ ย็นชาก้าวผ่านประตูเข้ามาแล้ว อวิน๋
ลัว่ เฟิ งก็เผยรอยยิม้ กว้าง “เจ้าคิดจะทําอย่างไรกับเซี ยวอวี้ชิง”
อวิน๋ เซียวนิ่งไปครู่ หนึ่ง “หลินฉงกลับมาแล้ว เซียวอวี้ชิงถูกส่ งไปยัง
ไพรลับแลจริ ง สถานที่แห่งนั้นอันตรายเกินไป ข้าจึงเรี ยกตัวหลินฉง
กลับมา”
ทั้งโลกรํ่าลือกันว่าจักรพรรดิปีศาจไร้หวั ใจซํ้ายังโหดเหี้ ยมกับผูอ้ ยูใ่ ต้
บัญชามิต่างกัน ทว่าเขาไม่มีวนั ปล่อยให้ลูกน้องต้องเสี ยสละชีพโดย
ไร้ประโยชน์เป็ นอันขาด! หากเขาสัง่ ให้หลินฉงไปตามหาเซียวอวี้ชิง
ในไพรลับแลก็แน่นอนว่าย่อมเสี ยเวลาเปล่า! มีเหตุจาํ เป็ นอันใดให้
ต้องทําเรื่ องแบบนั้นกันเล่า
“อวิน๋ เซียว เจ้าคิดว่าเซียวอวี้ชิงเป็ นลูกแท้ ๆ ของหลินเยว่จริ งหรื อไม่”
อวิน๋ ลัว่ เฟิ งหรี่ เนตรลงเล็กน้อย
ยิง่ คิดนางก็ยงิ่ น่าสงสัย หากหลินเยว่บริ สุทธิ์จริ งไยจึงต้องรี บฆ่าตัว
ตายหนีดว้ ยเล่า
อวิน๋ ลัว่ เฟิ งดูเหมือนฉุกคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้แล้วก็กล่าวต่อไป
ว่า “ข้าได้ยนิ มาว่ามีเพียงสายเลือดสกุลเซี ยวเท่านั้นที่สามารถเข้าสู่
แดนลับสกุลเซียวของเจ้าได้ เช่นนั้นแล้ว หากเซี ยวอวี้ชิงมิได้สืบ
ทอดสายเลือดสกุลเซียวจริ ง ไยหลินเยว่จึงได้ปล่อยให้เขาเข้าแดน
ลับไปโดยไม่คิดหวาดหวัน่ สิ่ งใดเลยเล่า”
อวิน๋ เซียวเลือบแลอวิน๋ ลัว่ เฟิ งด้วยท่าทีลงั เลคลับคล้ายมีอะไร
บางอย่างอยากจะพูด
เขานิ่งไปพักใหญ่ก่อนตัดสิ นใจเปิ ดปากพูดในที่สุด “มีวถิ ีลบั อยู่
อย่างหนึ่งซึ่งทําให้คนคนหนึ่งสามารถสับเปลี่ยนสายเลือดตนกับคน
อีกคนหนึ่งได้เพื่อตบตาโลกทั้งโลก! หากหลินเยว่สงั หารเลือดเนื้อ
เชื้อไขของนางแล้วแลกเปลี่ยนเลือดเด็กผูน้ ้ นั กับเซียวอวี้ชิงละก็
กระทัง่ แดนลับสกุลเซี ยวก็มิอาจจับผิดได้”
ในฐานะทายาทสกุลเซียว หากเซียวอวี้ชิงมิใช่ผสู ้ ื บสายเลือดจริ ง ก็มิ
ต่างอะไรกับการส่งมอบสกุลเซียวให้แก่คนนอกมิใช่หรื อ เช่นนั้นเอง
ก่อนหลินเยว่เข้าสกุลเซียว เซียวหลินย่อมต้องทําพิธีหยดโลหิ ตพิสูจน์
สายเลือดเพื่อตรวจสอบตัวตนที่แท้จริ งของเขาอยูแ่ ล้ว! หากนาง
ปรารถนาที่จะก้าวสู่ จุดมุ่งหมายของตนด้วยวิธีการสกปรก นางก็ทาํ
ได้แต่เปลี่ยนเซียวอวี้ชิงให้เป็ นผูส้ ื บสายเลือดโดยตรงของสกุลเซี ยว
เท่านั้น โดยใช้วถิ ีลบั นี้เพื่อแลกเปลี่ยนสายเลือดระหว่างคนสองคน
มือที่ถือถ้วยชาอยูข่ องอวิน๋ ลัว่ เฟิ งสัน่ ไหวเล็กน้อย “เจ้ากําลังบอกว่า
หลินเยว่สงั หารสายเลือดแท้ ๆ ของตนเพื่อแลกเปลี่ยนสายเลือดนั้น
กับเซียวอวี้ชิงอย่างนั้นรึ ”
แม้หลินเยว่จะตํ่าช้าไร้เมตตาเพียงใด นางจะลงมือเข่นฆ่าเลือดเนื้อเชื้อไข
แท้ ๆ ของตนได้ลงคอเลย เชียวหรื อ
“ข้าเพิ่งให้คนไปตรวจสอบเดี๋ยวนี้” อวิน๋ เซียวมองอวิน๋ ลัว่ เฟิ งมิ
วางตา “ก่อนหน้านี้ผทู ้ ี่ช่วยหลินเยว่ ทําคลอดล้วนแล้วแต่ประสบ
อุบตั ิเหตุตายตกตามกันไปหมดทุกคน หลังจากนั้นไม่นานใครบาง
คนก็ขดุ เจอ ซากทารกหญิงซึ่งถูกดูดเลือดออกจากกายจนหมดสิ้ น
กลางทุ่งไม่ไกลออกไปเท่าไรนัก เมื่อไม่มีใครอ้างตัว ว่าเป็ นญาติ
ทารกหญิงนั้นจึงถูกฝังอย่างลวก ๆ!”
กล่าวอีกอย่างหนึ่งก็คือหลินเยว่ได้เข่นฆ่าบุตรี แท้ ๆ ของตน จากนั้น
สู บเลือดนางออกจนหมดสิ้ น เพื่อทําลายหลักฐาน ก่อนสับเปลี่ยน
เลือดนั้นกับเซียวอวี้ชิงเพื่อพิสูจน์วา่ เซี ยวอวี้ชิงคือทายาทสกุลเซี ยว
จริ ง!
อวิน๋ ลัว่ เฟิ งพ่นลมออกจมูก “เราปล่อยให้หลินเยว่ตายง่ายเกินไป!”
กระทัง่ เดียรัจฉานดุร้ายยังปกป้องลูกมัน! ทว่าเพื่อไขว่คว้าสถานะที่
สู งส่ งกว่า นางถึงขั้นเข่นฆ่าแม้กระทัง่ สายเลือดแท้ ๆ ของตน! บาป
นี้หนักหนาสาหัสนัก ย่อมส่ งนางตกนรกหมกไหม้ชวั่ นิรันดร์!
สี หน้าอวิน๋ เซียวยังคงเย็นชา ด้วยไม่เคยรู ้สึกรู ้สาอันใดกับผูค้ นที่ไม่
สําคัญ เช่นนั้นเอง แม้หลินเยว่จะกระทําบาปหนักหนาถึงเพียงนั้น
ดวงหน้าของเขาก็ยงั คงปราศจากความรู ้สึก
“ก่อนข้าอายุเจ็ดปี หลินเยว่ยงั คงอาศัยอยูน่ อกสกุล มีโอกาสให้นาง
มากมายทําเรื่ องเช่นนี้ได้โดยไม่มีใครล่วงรู ้”
ตอนที่ 432 อวิน๋ เซียวกับอวิน๋ ลัว่ เฟิ ง (1)
หากเรื่ องเกิดในจวนสกุลเซียว คงมีคนล่วงรู ้ถึงบาปกรรมของหลิน
เยว่ไปนานแล้ว ทว่าตลอดช่วงระยะเวลานั้นนางยังคงเป็ นหญิงชูถ้ ูก
กักเก็บไว้ให้อยูไ่ กลลูกหูลูกตา จึงหาได้มีใครจับผิดการกระทําใด ๆ
ของนางไม่! กระทัง่ หลินเยว่เองก็ยงั คิดว่าตนปกปิ ดความผิดได้สนิท
แนบเนียน แต่กลับหารู ้ไม่วา่ โชคชะตา ได้เริ่ มต้นทรยศนางนับแต่
บัดนั้นมาแล้ว...
“อวิน๋ เซียว คนพวกนั้นจะเป็ นตายร้ายดีอย่างไรก็ช่าง” อวิน๋ ลัว่ เฟิ ง
ค่อย ๆ ลุกขึ้นยืนแล้วรอยยิม้ ซุกซน ก็เผยออกประดับริ มฝี ปาก นาง
ก้าวมายืนข้างกายอวิน๋ เซี ยวพลางสู ดลมหายใจหนักหน่วง “เซี ยวอวี้
ชิงมิอาจก่อเรื่ องราวอันใดใหญ่โต บัดนี้เรามาเติมเต็มคํามัน่ สัญญา
แต่ครั้งก่อนกันเถิด ว่าอย่างไรเล่า”
รอยยิม้ นางดุจดัง่ บุปผาแย้ม ลมที่ไหลผ่านริ มฝี ปากกําจายรสชาติ
หวานหอม
สายตาอวิน๋ เซียวจรดลงบนกายนางโดยมิได้ต้ งั ใจ ประหนึ่งว่าสายตา
สามารถมองทะลุผา่ นผ้ามัสลินบางเบาที่ห่อคลุมร่ างนั้นไว้ได้จนแล
เห็นผิวขาวราวหิ มะอยูร่ าง ๆ ...
“ได้” อวิน๋ เซียวตอบรับซื่อตรง จุดประสงค์ที่เขามายังจวนเซี ยวก็เพื่อ
เปลื้องผ้าเด็กสาวออก บัดนี้ เมื่อเวลาสําคัญมาถึงแล้ว จะให้เขารอช้า
อยูไ่ ด้อย่างไร
“มานี่สิ”
อวิน๋ ลัว่ เฟิ งก้าวประชิดกายบุรุษหนุ่มด้วยรอยยิม้ พลางหรี่ ดวงตาลง
ดวงหน้างดงามสําราญใจ ทั้งสะกดและล่อลวงประหนึ่งกุหลาบม่วง
แม้อนั ตรายทว่ามิอาจหักห้ามใจไว้ไม่ให้เข้าใกล้
“หรื อเจ้าคิดให้ขา้ ช่วยเปลื้องผ้าเจ้าออกก่อน” พูดไปมือเด็กสาวก็วาง
ลงบนปกเสื้ อชายหนุ่มแล้ว ปลายนิ้วเรี ยวสอดเข้าไปตรงคอเสื้ อที่
เปิ ดออกจากนั้นลูบไล้แผงอกแน่นของเขาแผ่วเบา
แควก!
ทันใดนั้นเองเด็กสาวก็ยกมือขึ้นแล้วอาภรณ์ส่วนบนของบุรุษหนุ่มก็
ฉี กขาดออกด้วยนํ้ามือนาง เผยกล้ามเนื้อท้องเป็ นมัดประดับอยูใ่ น
ดวงตาเด็กสาว...
นอกจากดวงหน้าอันหล่อเหลาแล้วชายผูน้ ้ ียงั มีหน่วยก้านรู ปร่ าง
สมบูรณ์แบบอีกด้วย! ใครได้เห็น มัดกล้ามอันงดงามเช่นนี้ยอ่ ม
สะกดกลั้นสัญชาตญาณดิบในจิตใจไว้มิได้
มืออวิน๋ ลัว่ เฟิ งค่อย ๆ ระลงจากแผงอกบุรุษหนุ่มมิทนั ไรเขาก็คว้าจับ
ข้อมือนางแน่นแล้วกดกายนาง เข้ากับกําแพง
อวิน๋ ลัว่ เฟิ งหรี่ เนตรลงเล็กน้อย รอยยิม้ บนดวงหน้างามหยดย้อยหยัง่
ลึกลง “อวิน๋ เซียวเอ๋ ย แรกเริ่ มเดิมทีเจ้าเป็ นเหมือนกระดาษขาว ข้าล่ะ
อยากหยดหมึกดําลงไปบนกระดาษขาวนั้นนักเพื่อเป็ นเครื่ องหมาย
พิสูจน์วา่ เจ้าเป็ นของข้า คนที่จะฝึ กเจ้าได้มีแต่ขา้ เพียงผูเ้ ดียวเท่านั้น”
อวิน๋ เซียวเม้มริ มฝี ปากบางแผ่วเบา ดวงตาทะมึนค่อย ๆ เบนลงจาก
กระดูกไหปลาร้าของเด็กสาว สองมือบรรจงเปลื้องผ้ามัสลินบางเบา
ออกจากกายนาง...
เนื้อหนังทุกส่ วนสัดของนางเผยออกต่อสายตาบุรุษหนุ่ม จากนั้นเด็ก
สาวก็คล้องแขนรอบคอบุรุษหนุ่มโดยปราศจากท่าทีเขินอายใด ริ ม
ฝี ปากแขวนรอยยิม้ ซุกซนขยับอยูข่ า้ งหูชายพลางเปล่งหัวเราะเสี ยง
ตํ่า “คราวนี้หากเจ้าอยากมองก็มองเสี ยให้เต็มตา”
ลมหายใจร้อนผ่าวกระทบอยูข่ า้ งหูชายหนุ่มให้รู้สึกหวามไหวเสี ยจน
ลืมตัวไป เลือดร้อนพุง่ พล่านอยูใ่ นสายโลหิ ต มือใหญ่กดร่ างเด็กสาว
แรงพลางก้มลงมอบจุมพิตให้แก่ริมฝี ปากงามคู่น้ นั ...
จุมพิตนี้ถึงพร้อมด้วยพลังบัญชาประทับแน่นลงบนริ มฝี ปากเด็กสาว
มิจากจรอยูค่ รู่ ใหญ่
“เฟิ งเอ๋ อร์...” ชายหนุ่มเรี ยกขานเสี ยงตํ่า นํ้าเสี ยงเย้ายวนเปรี ยบดัง่ หิ น
บดให้หวั ใจผูไ้ ด้ฟังรู ้สึกหวามไหวเกินต้านทาน
“หื ม” เด็กสาวเลิกคิ้วตอบรับเสี ยงแผ่ว ดวงตาสี ดาํ แฝงประกาย
รอยยิม้ ยังคงเพ่งพิศบุรุษเย็นชา เบื้องหน้ามิวางตาตั้งแต่ตน้ จนจบ
“ข้าต้องการท่าน” ครานี้ไม่เพียงแต่ชายหนุ่มจะเปล่งถ้อยคําจริ งใจ
กระทัง่ ร่ างกายก็ตอบสนองเสี ยงเร้าของหัวใจอย่างซื่ อตรงมิต่างกัน
“อวิน๋ เซียว เจ้าจุมพิตชํานาญขึ้นแล้วนี่”
ตอนที่ 433 อวิน๋ เซียวกับอวิน๋ ลัว่ เฟิ ง (2)
เด็กสาวตอบรับเฉไฉพลางมองอวิน๋ เซียวด้วยรอยยิม้ “อันว่าเคล็ดลับ
กระบวนการย่อมต้องอาศัยการฝึ กฝนไม่ให้ขาด ต่อจากนี้หากเรา
สองมิได้มีกิจธุระอันใดติดพัน เรามาฝึ กฝนกันเป็ นประจําดีไหมเล่า”
“ได้เลย” เขาไม่มีวนั ปฏิเสธคําขอของอวิน๋ ลัว่ เฟิ ง ยิง่ เป็ นข้อเสนอนี้ที่
ฟังดูส่อแววแฝงนัยยิง่ แล้ว!
“อวิน๋ เซียว เมื่อเจ้าบรรลุดว้ ยวิถีฟ้าปะทะฌานอีกครา เมื่อนั้นข้าจะ
มอบกายให้เจ้า ตกลงไหม”
ผูค้ นอาจมองว่าอวิน๋ ลัว่ เฟิ งสนใจอวิน๋ เซี ยวแต่เพียงผิวเผิน ทว่าที่นาง
ยินยอมพร้อมใจผสานพลังฌานเพื่อรักษาอาการคุม้ คลัง่ ของอวิน๋
เซียวระหว่างขั้นตอนการบรรลุกพ็ ิสูจน์ได้แล้วว่าบัดนี้นางได้รับเขา
เข้ามาแล้วทั้งตัวและหัวใจ
หากได้พบเจอยอดชายผูภ้ กั ดีเพียบพร้อมแล้วยังเคารพนบนอบชวน
ให้เอ็นดูอยูข่ า้ งกาย ย่อมมีไม่นอ้ ยที่ตอ้ งหัวใจหวัน่ ไหว นางเองก็มิ
ต่างกัน! บุรุษผูน้ ้ ีได้ทาํ ให้นางรับรู ้รสชาติของหัวใจที่รุ่มร้อนเป็ นครั้ง
แรก
“เพื่อท่าน ข้าจะบรรลุให้ได้โดยไว” สายตาอวิน๋ เซี ยวมุ่งมัน่ ตั้งใจ
ครั้นกล่าวจบก็เก็บผ้าผ่อนขึ้นจากพื้นโดยไม่กล่าวว่าอย่างไรแล้วใช้
ห่อคลุมกายนาง
นางเลิกคิ้วขึ้นแผ่วเบา “เจ้าจะไม่ดูต่อแล้วรึ ”
“อากาศเย็น” อวิน๋ เซี ยวเพ่งพิศอวิน๋ ลัว่ เฟิ ง “ข้าเกรงว่าท่านจะไม่
สบาย...”
“...” อวิน๋ ลัว่ เฟิ งชะงักงันไป มิอาจหักห้ามริ มฝี ปากไม่ให้โค้งขึ้นได้
เมื่อเห็นสี หน้าเคร่ งเขม็งจริ งจัง ของชายหนุ่ม
“อวิน๋ เซียวเอ๋ ย บัดนี้ขา้ รู ้แล้วว่าเหตุใดข้าจึงได้ถูกตาต้องใจเจ้านัก”
นางเปล่งเสี ยงหัวเราะตํ่า “เพราะเจ้าช่างใสซื่อบริ สุทธิ์ ท่ามกลางไห
ย้อมสี ขนาดมโหฬารเช่นโลกใบนี้ เจ้ายังคงเนื้อแท้อยูไ่ ด้ นับว่าหาได้
ยากยิง่ ทีเดียว”
“ท่านกล่าวว่าได้หยดหมึกสี ดาํ ลงบนกระดาษขาวของข้า ทว่าอันที่
จริ งแล้วนัน่ ไม่ใช่ท้ งั หมด กระดาษ ทั้งแผ่นท่านได้ระบายเป็ นสี ดาํ
จนหมดสิ้ น” สายตาอวิน๋ เซียวยังคงเคร่ งเขม็งตั้งใจมัน่ “อย่างไรก็ดี
ข้ายอม ให้ท่านระบายสี อื่นลงบนกระดาษของข้าได้เพียงคนเดียว
เท่านั้น”
ชัว่ ชีวติ นี้ สตรี เดียวที่เขาต้องการคือนาง!
เช่นนั้นเอง เขาจึงยอมให้นางเท่านั้น ระบายกระดาษขาวแทนความ
รักของเขาด้วยสี ดาํ
“อาเซียว” อวิน๋ ลัว่ เฟิ งเชยคางของชายหนุ่มขึ้นด้วยปลายนิ้ว จากนั้น
เขย่งเท้าจุมพิตริ มฝี ปากของเขาแผ่วเบา “ข้าจะรอจนกว่าเจ้าจะบรรลุ
ผ่านวิถีฟ้าปะทะฌาน เมื่อเวลานั้นมาถึง ข้าจะมอบทั้งหมดของข้า
ให้แก่เจ้า”
กล่าวจบมือนางก็ค่อย ๆ เลื่อนลงไปยังแผงอกบุรุษหนุ่ม ทําทีจะผลัก
ไสกายอีกฝ่ ายออกอย่างแผ่วเบา ทว่าเพียงมือสัมผัสอกเขาเท่านั้น
ชายหนุ่มก็ดึงนางเข้ามาในอ้อมแขนทันใดก่อนลดริ มฝี ปากลงหาอีก
ครา
นํ้าเสี ยงแหบกร้านของชายหนุ่มดังอยูข่ า้ งหูเด็กสาว “ท่านบอกว่า
ต้องการฝึ กฝนเคล็ดลับการจุมพิต กับข้าใช่หรื อไม่ เรามาสานต่อ
บทเรี ยนกันเถิด”
...
เบื้องนอกประตู หลินรั่วไป๋ ซึ่ งเดิมทีมาที่นี่เพื่อตามหาอวิน๋ ลัว่ เฟิ งก็
เกิดได้ยนิ เสี ยงกิจกรรมดังว่า จากด้านในเข้า เด็กน้อยรี บถอนมือซึ่ง
ยืดออกไปตั้งท่าจะผลักประตูเปิ ดออกแล้วกุลีกจุ อยกขึ้นปิ ดตาแทน
“ไม่มองเรื่ องบัดสี ไม่มองเรื่ องบัดสี ...”
“เสี่ ยวไป๋ เอ๋ ย เจ้าทําอะไรอยูต่ รงนั้น” ทันใดนั้นเองเสี ยงเบิกบานใจ
สมชายชาตรี กด็ งั ขึ้นจากด้านหลังเด็กน้อย ทําเอานางสะดุง้ เฮือก
เด็กหญิงรี บหันมาเอานิ้วแตะริ มฝี ปากเป็ นเชิงให้เงียบไว้
“ท่านพ่อเจ้าขา ท่านอาจารย์กบั คนรักของท่านอาจารย์กาํ ลังทําบุตร
กันเรามิควรเข้าไปรบกวน”
เด็กน้อยเห็นเงาร่ างคนสองคนแลกจุมพิตกันในห้องผ่านเนื้อม่าน
บางเบาบนหน้าต่าง ตามชุนกงถูแล้วกระบวนการต่อไปย่อมเป็ นการ
ผลิตบุตร!
ครั้นคิดถึงฉากชวนบัดสี น้ นั แล้วหลินรั่วไป๋ ก็หน้าแดงจัด
เคราะห์ดีจริ งที่นางยั้งขาไว้มิให้กา้ วเข้าไปได้ทนั เวลา ด้วยลักษณะ
นิสยั ของคนรักท่านอาจารย์แล้ว เขาคงสับนางทิ้งเป็ นชิ้น ๆ ทีเดียว
ตอนที่ 434 หลินจิงเฟิ งผู้โศกเศร้ า
“เจ้ารู ้เรื่ องขั้นตอนการผลิตบุตรได้อย่างไร” หลินจิงเฟิ งมองบุตรี ตน
แล้วเอ่ยถามด้วยความเคลือบแคลง
หลินรั่วไป๋ กะพริ บตาแป๋ ว “ในชุนกงถูเขียนไว้เช่นนั้นมิใช่หรื อเจ้าคะ”
“ชุนกงถูอย่างนั้นรึ ” ได้ยนิ ดังนั้นหลินจิงเฟิ งก็แตกตื่นทันใด ขนศีรษะ
ลุกตั้งพลางจ้องมองบุตรี ตาเบิกกว้าง “เจ้าว่าอย่างไรนะ เจ้าไปเห็น
ของเช่นชุนกงถูเข้าอย่างนั้นรึ ”
หรื อลูกสาวตนชักจะเริ่ มโหยหาความรักเสี ยแล้ว
คิดแล้วหลินจิงเฟิ งก็รู้สึกอึดอัดคับข้องกายขึ้นมาทันใด ราวหัวใจ
แตกสลาย ความสิ้ นหวังโรยตัว ห่มคลุมกายราวกับชีวติ ได้หล่น
หายไปที่อื่น
ตลอดหลายเพลาที่ผา่ นมานี้เขาไม่เคยคิดเลยว่าสักวันลูกสาวย่อม
ต้องออกเรื อนไปอยูก่ บั บ้านอื่น ก็เขาเห็นว่านางยังเด็กยังเล็กนัก ควร
อยูข่ า้ งกายบิดาดีกว่าไปเป็ นภรรยาให้ชายโฉดที่ไหน ต่อให้นาง ต้อง
ออกเรื อนจริ งก็คงเป็ นเวลาอีกยาวนานหลายปี แต่กม็ ิได้ตระหนักเลย
ว่านางจะปรารถนาโหยหาความรัก เร็ วไวถึงเพียงนี้ เป็ นไปได้
อย่างไรกัน เรื่ องนี้ไม่ต่างจากเอามีดปักหัวใจกันเลย
“เสี่ ยวไป๋ ” หลินจิงเฟิ งรี บสงบหัวใจอลวนของตนจากนั้นบีบหัวไหล่
หลินรั่วไป๋ แน่น ดวงตาเพ่งพิศพิจารณาลูกสาว “เจ้ายังเด็กยังเล็กนัก
อายุเพียงสิ บสามปี เท่านั้น! ไว้โตก่อนเจ้าค่อยอ่านชุนกงถู!”
“แต่วา่ ...” หลินรั่วไป๋ เม้มปาก “ท่านอาจารย์แก่กว่าข้าเพียงสองปี
เท่านั้นก็ได้ผลิตบุตรกับคนรักแล้ว ไยข้าจะอ่านชุนกงถูบา้ งมิได้เล่า”
“เรื่ องนี้...” หลินจิงเฟิ งอับจนถ้อยคํา ดวงตาหลุกหลิกอยูส่ องสาม
ครั้งก่อนเอ่ยว่า “เจ้าก็พดู แล้วว่าท่านอาจารย์แก่กว่าเจ้าสองปี ฉะนั้น
เจ้ายังคงเด็กเกินไป อย่างน้อยรออีกสักสองปี ก่อนแล้วค่อยเรี ยนรู ้
บัดนี้เจ้ายังมิได้รับอนุญาต”
“ก็ได้” หลินรั่วไป๋ ยืน่ ปากน้อยใจ “จากนี้ไปข้าจะไม่อ่าน”
ถ้าการอ่านมันยากนัก นางก็จะให้ท่านอาจารย์พาไปเยีย่ มชมหอนาง
โลมเสี ยเลย ได้ยนิ มาว่าที่นนั่ มีมหรสพชุนกงถู ฟังดูน่าเร้าใจกว่า
ภาพเขียนเป็ นไหน ๆ ...
ส่ วนเรื่ องที่นางมิกล้าแอบดูมหรสพชุนกงถูของอวิน๋ ลัว่ เฟิ งกับอวิน๋
เซียวนั้นเป็ นเพราะนางไม่บงั อาจ สบประมาทคนรักของท่าน
อาจารย์ดว้ ยไม่รู้วา่ เขาจะโยนนางทิ้งไว้ที่ใด หากนางมิได้เห็นหน้า
ท่านอาจารย์ อีกต่อไปนางจะวิง่ ไปซบอกผูใ้ ดได้เล่า
“ลูกสาวคนดี บอกพ่อมาซิวา่ ใครให้ชุนกงถูเจ้ามา” หลินจิงเฟิ งเอ่ย
ถามด้วยนํ้าเสี ยงอ่อนโยนลงกว่าเดิมมากโข
“ข้าเห็นเสี่ ยวเยว่แอบอ่านอยูข่ า้ จึงแย่งมาดู เห็นว่าน่าสนใจดีกเ็ ลยเก็บ
ไว้”
เสี่ ยวเยว่อย่างนั้นรึ
เพลิงพิโรธแผดเผากายหลินจิงเฟิ งทันใด เขายืนหันหลังให้แก่นภาดํา
พลางเปล่งคําบัญชาเย็นยะเยือก “ใครก็ได้จบั เจ้าคนเหลือขอนัน่ โยน
ลงไปในรังปี ศาจทีเพื่อเป็ นการลงโทษ! บังอาจเอาของอย่างนี้ให้
คุณหนูดูรึ!”
ท่ามกลางอนธกาลนั้นบังเกิดเงาดําประสานมือคารวะ จากนั้นหาย
ลับไปสู่ นภาราตรี ไร้พรมแดนภายใน ชัว่ พริ บตา...
รังปี ศาจคือสุ ดยอดสถานที่อนั ตรายร้ายกาจที่สุดบนภูผาเทพวิญญาณ!
ว่ากันว่าใครก็ตามที่ถูกส่ งไปย่อมหนีไม่พน้ กลับมาในสภาพสะบัก
สะบอมแสนสาหัส! เช่นนั้นเองความพิโรธในจิตใจหลินจิงเฟิ งบัดนี้
จึงเป็ นที่รับรู ้ได้
ได้เห็นท่าทีเกรี้ ยวกราดของบิดาดังนั้นหลินรั่วไป๋ ก็ไม่กล้าเอ่ยอันใด
อีกซํ้ายังออกจะรําคาญ รู ้อย่างนี้คงไม่บอกกล่าวเรื่ องชุนกงถูออกไป
ให้เสี ยเรื่ อง!
“ท่านพ่อ นี่กด็ ึกแล้วข้าขอตัวไปพักผ่อน” หลินรั่วไป๋ รี บเฉไฉทันใด
“จริ งสิ ท่านก็อย่าได้ไปรบกวน ท่านอาจารย์กบั คนรักของท่าน
อาจารย์เข้าเล่า! คนรักของท่านอาจารย์น่ากลัวเกินไป ไม่เพียงแต่
แข็งแกร่ งยิง่ นัก ยังเป็ นคนช่างหงุดหงิดง่ายอีกด้วย มีแต่ท่านอาจารย์
เท่านั้นแลที่ปราบดื้อด้านเขาได้”
หากมิใช่ต่อหน้าอวิน๋ ลัว่ เฟิ งแล้วไซร้ อวิน๋ เซี ยวมักเย็นชาและมีทีท่า
ไม่เป็ นมิตรอยูเ่ สมอ
ตอนที่ 435 กลับบ้ าน (1)
ภายในห้องเรี ยบง่ายทว่าสวยสง่า บุรุษหนุ่มคงได้ยนิ เสี ยงเอะอะมะ
เทิ่งด้านนอกเข้า คิ้วเรี ยวดัง่ ใบกระบี่จึงได้ขมวดมุ่นลงเล็กน้อย ใน
ดวงตาทะมึนบังเกิดแสงเย็นยะเยือกสว่างวาบ
ขณะนั้นเองนํ้าเสี ยงซุกซนของเด็กสาวก็ล่องลอยเข้าสู่ ใบหูเชื่องช้า
ค่อย ๆ สยบท่าทีดุร้ายของชายหนุ่ม “อย่าไปสนใจพวกเขาเลย มาว่า
เรื่ องของเราต่อกันเถิด...”
“ก็ได้”
กายทั้งสองหลอมรวมกันด้วยอ้อมกอด แลกจุมพิตทั้งยืนนอนให้ทวั่
ทั้งห้องอาบล้นไปด้วยความ หวามไหวในทันใด...
...
รุ่ งสางของวันรุ่ งขึ้น
บนภูผาหลังแห่งสกุลเซียวมีผคู ้ นบางตามารวมตัวล้อมวงกัน ชําเลือง
มองแวบเดียวท่านผูอ้ าวุโสเว่ย ก็เห็นชายหนุ่มรู ปงามและเด็กสาว
เลอโฉมย่างตรงเข้ามา แล้วในดวงตาของเขาก็เปี่ ยมไปด้วยความชื่น
ชม
“มากันแล้วรึ ”
อวิน๋ ลัว่ เฟิ งผงกศีรษะแผ่วเบา “ผูค้ รอบครองพลังแห่งสายเลือดสกุล
เซียวบริ สุทธิ์มารวมตัวกัน ครบแล้วหรื อยัง”
“คุณหนูอวิน๋ เจ้าคิดให้เขาเข้าสู่ แดนลับอย่างนั้นหรื อ” ดวงตาท่านผู ้
อาวุโสเว่ยเผยแววตกตะลึง “ข้าได้ยนิ มาว่ามีเพียงผูฝ้ ึ กฌานขั้นตํ่ากว่า
นภาเท่านั้นที่กา้ วเข้าสู่ แดนลับสกุลเซียวได้ ข้าเห็นว่าอวิน๋ เซี ยว คง
บรรลุถึงพลังขั้นนภามานานมากแล้ว ดีไม่ดีจะสู งกว่านั้นเสี ยด้วยซํ้า
ข้ากล่าวถูกต้องหรื อไม่”
ดวงตาอวิน๋ เซี ยวเหลือบแลท่านผูอ้ าวุโสเว่ยอย่างเย็นชาพลางประกาศ
ด้วยนํ้าเสี ยงเย็นยะเยือก “ข้าสามารถควบคุมปราณตนให้ต่าํ กว่าขั้น
นภาได้”
หมายความว่าข้อจํากัดของแดนลับสกุลเซี ยวนี้มิได้เป็ นอุปสรรคต่อ
เขาแต่อย่างใด
“โฮ่ ๆ ” ท่านผูอ้ าวุโสเว่ยเปล่งเสี ยงหัวเราะเบา ๆ ด้วยท่าทีเก้อเขิน
“เช่นนั้นก็ดีไป อย่างไรเสี ยเมื่อก้าวเข้าสู่ แดนลับแล้วเจ้าคงกลับมา
ไม่ได้สกั พัก”
อวิน๋ เซียวนิ่งไป ครู่ หนึ่งชายหนุ่มก็หนั มาทางอวิน๋ ลัว่ เฟิ ง “ท่านกลับไป
รอข้าที่จวนสกุลอวิน๋ ”
ตราบใดที่นางกลับสู่ จวนสกุลอวิน๋ อย่างปลอดภัย เขาก็เข้าสู่ แดนลับ
ได้อย่างสบายใจ
“ได้ ข้าจะรอเจ้าอยูท่ ี่จวนสกุลอวิน๋ ”
นางมาที่นี่กเ็ พื่อตามหาอวิน๋ เซียว ในเมื่อพบเขาแล้วก็ได้เวลาที่นาง
ต้องกลับบ้านเช่นกัน! แรกเริ่ มเดิมทีนางคิดไว้วา่ การเดินทางมายัง
แดนฌานครั้งนี้คงกินเวลาอย่างน้อยถึงครึ่ งปี ทว่าก็ไม่คาดเลยว่าเรื่ อง
ทุกอย่าง จะจบลงภายในเวลาเพียงไม่กี่เดือนเท่านั้น
ช่างเป็ นการเดินทางที่ราบรื่ นเกินจินตนาการ!
อวิน๋ เซี ยวมองอวิน๋ ลัว่ เฟิ งเป็ นครั้งสุ ดท้ายก่อนสายตาเย็นชาจะกวาด
ผ่านสมาชิกสกุลเซียวซึ่งเขาตั้งใจเหลือทิ้งเอาไว้ จากนั้นก็ประกาศ
เสี ยงเย็นยะเยือก “เปิ ดแดนลับสกุลเซียวเสี ย!”
มีเพียงสมาชิกสกุลเซียวเท่านั้นที่สามารถเข้าสู่ แดนลับสกุลเซี ยวได้!
ซํ้ายังต้องเป็ นผูฝ้ ึ กฌานไม่เกิน ขั้นนภาเท่านั้น! เคราะห์ดีที่อวิน๋ เซียว
สามารถควบคุมปราณตนหลอกตบตาแดนลับได้
บัดนี้เขาต้องแข็งแกร่ งเพียงพอเท่านั้นจึงจะปกป้องนางได้!
“คุณหนูอวิน๋ ” หลินจิงเฟิ งเผยรอยยิม้ อ่อนจาง “ข้าขอฝากฝังบุตรี ผนู ้ ้ ี
ไว้ในมือท่าน ได้โปรดอบรมสัง่ สอนนางอย่างเข้มงวดกวดขัน นาง
เป็ นเด็กดื้อด้านนัก ซํ้ายังซุกซนมิใคร่ จะรู ้จกั กาลเทศะสักเท่าไร ข้า
ฝากนางไว้กบั ท่านก็ถือเป็ นการรบกวนอย่างใหญ่หลวง”
แม้ปากเอ่ยเช่นนั้นในใจหลินจิงเฟิ งก็มีแต่ลูกสาวเป็ นยอดสมบัติล้ าํ
ค่า และสําคัญยิง่ กว่าชีวติ !
“ถ้าเช่นนั้นเราก็ไปกันได้แล้ว” อวิน๋ ลัว่ เฟิ งเอ่ยหลังนิ่งไปครู่ หนึ่ง
“เจ้าค่ะท่านอาจารย์”
หลินรั่วไป๋ เริ งร่ าเดินไปยืนข้างกายอวิน๋ ลัว่ เฟิ งแล้วกะพริ บดวงตา
กระจ่างใสเป็ นประกายแผ่วเบา “ท่านอาจารย์ เรากําลังมุ่งหน้าสู่ บา้ น
เกิดของท่านใช่หรื อไม่ ที่นนั่ มีเรื่ องสนุกอันใดบ้างไหม”
“เจ้าไปถึงก็จะรู ้เอง” อวิน๋ ลัว่ เฟิ งมิได้เอ่ยอันใดต่อ นางถอนสายตา
อ้อยอิ่งออกจากร่ างอวิน๋ เซียวแล้วยกรอยยิม้ คร้าน “นี่กช็ กั จะสายแล้ว
ไปกันเถิด”
กล่าวจบนางก็มิได้เหลือบแลอวิน๋ เซียวอีกแล้วก้าวลงจากภูผา อวิน๋
ลัว่ เฟิ งรู ้สึกได้ชดั เจนถึงสายตาเบื้องหลังมองตามนางมาจนกระทัง่
ตัวนางลาลับไป...
แคว้นหลงหยวน
ด้านนอกประตูใหญ่ของจวนแม่ทพั มีกลุ่มคนในชุดอาภรณ์ยาวสี ขาว
ปิ ดกั้นไว้ลอ้ มรอบประหนึ่งกําแพงทมิฬ ผูค้ นเดินถนนล้วนไม่รู้ตน้
สายปลายเหตุพลางชี้ชวนกันให้ดูกลุ่มคนอาภรณ์ขาวเหล่านั้นด้วย
สายตากระหายใคร่ รู้
“อวิน๋ ชิงหย่า จงออกมาเดี๋ยวนี้!” ผูน้ าํ กลุ่มซึ่งเป็ นชายชราอาภรณ์ขาว
ตะเบ็งเสี ยงลัน่ สนัน่ ประหนึ่งสายฟ้าฟาดลงบนนภาเหนือจวนสกุล
อวิน๋
ไม่นานนักก็ปรากฏผูค้ นกลุ่มหนึ่งย่างออกมาจากจวนสกุลอวิน๋ พร้อม
ด้วยอวิน๋ ลัว่ นายใหญ่แห่งสกุล เดินนําหน้า ดวงหน้าชราของอวิน๋ ลัว่
เคร่ งเขม็งมีริ้วรอยลึกลํ้า และแสงเย็นยะเยือกฉายชัดอยูใ่ นดวงตา
ดุดนั
อวิน๋ ชิงหย่าผูเ้ คร่ งขรึ มและสงบนิ่งตามหลังชายชรามา ดวงหน้าหล่อ
เหลางามสง่าดัง่ เบญจมาศบุปผา ดวงตากระจ่างใสประหนึ่งนํ้าพุ
ทว่าบัดนี้เห็นความเย็นชาเริ่ มตั้งเค้าอยูภ่ ายใน
“ลู่อิ่น คนจากนครโอสถของเจ้าช่างเชื่อไม่ได้ถึงเพียงนี้เชียวรึ ไหน
ว่ามีขอ้ ตกลงสามปี กันแล้วดิบดี อย่างไรเล่า แต่เจ้ากลับโผล่หน้ามา
ในเวลาเช่นนี้! ไม่กลัวว่าชื่อเสี ยงตนจะเสื่ อมเสี ยบ้างหรื อ” ชายเฒ่า
เค้นฟันกล่าว เพลิงพิโรธพุง่ พล่านอยูใ่ นอกพลางจ้องชายชราเบื้อง
หน้าเขม็ง
“โฮ่ ๆ !” ลู่อิ่นพ่นลมออกจมูกเย้ยหยัน “อวิน๋ ลัว่ เอ๋ ย ตราบใดที่เจ้า
มอบตัวอวิน๋ ชิงหย่ามาให้แก่พวกเรา ไม่วา่ เจ้าจะมีใครอยูข่ า้ งกายอีก
ข้าก็จะไว้ชีวติ ! มิฉะนั้นวันนี้สกุลอวิน๋ ของเจ้าได้ถึงคราวจบสิ้ นแน่!”
ชายชราโกรธจัดจนตัวสัน่ เจ้าลู่อิ่นนี่วงิ่ โร่ กลับมาเพียงเพราะว่าผูเ้ ฒ่า
หนิงและผูเ้ ฒ่าหรงได้จาก หลงหยวนไปแล้วเท่านั้น! เมื่อครั้งลู่อิ่น
ออกจากหลงหยวนไปคราแรก อวิน๋ ลัว่ ก็มิได้คาดคิดเลยว่าไอ้เฒ่า จะ
ตระบัดสัตย์ตวั เองเช่นนี้!
“เจ้าอยากให้ขา้ มอบตัวลูกชายให้อย่างนั้นรึ ข้ามศพข้าไปก่อน
เถอะ!” กายชราของบุรุษเฒ่าก้าวไปด้านหน้าสองก้าวยืนตระหง่าน
ประหนึ่งเทือกเขาไท่
“อวิน๋ ลัว่ เอ๋ ย เพียงเพราะเจ้ามีสกุลหนิงและหอโอสถคอยหนุนหลัง
จึงคิดจะทําอะไรก็ได้อย่างนั้นรึ ข้าจะบอกอะไรให้ สถานะของหอ
โอสถในภาคีแพทย์เรานั้นก็ใช่วา่ จะสู งส่ งสักเท่าไร! หากมิใช่เพราะ
พวกเราต่างก็อยูใ่ นสาขาเดียวกัน วันนั้นข้าคงไม่ปล่อยพวกเจ้าไปสัก
คนเป็ นแน่!” ลู่อิ่นหรี่ เนตรลงเล็กน้อย รอยยิม้ เย็นชาปรากฏขึ้นเหนือ
ริ มฝี ปาก “บัดนี้ขา้ จะให้โอกาสเจ้าอีกหนึ่งครา จงส่ งตัวอวิน๋ ชิงหย่า
มา แล้วข้าจะไว้ชีวติ !”
“เฮอะ! ชายเฒ่าเกรี้ ยวกราดถ่มนํ้าลายใส่ ลู่อิ่น “ไอ้เฒ่าผูน้ ้ ีมิใช่คนขี้
ขลาดตาขาวที่ไหน! หากอยากให้ ไอ้เฒ่าผูน้ ้ ีถอยไปก็ฝันไปเถอะ!”
ลู่อิ่นโกรธจัดจนตัวสัน่ มิได้คาดคิดเลยว่านายใหญ่เฒ่าจะถ่มนํ้าลาย
ใส่ ตนจึงไม่ทนั ได้ต้ งั ตัวแม้แต่นอ้ ย จนกระทัง่ เสมหะกระเด็นใส่ กาย
นัน่ ละจึงได้รู้ตวั ดวงหน้าชราซี ดขาวพลางเกรี้ ยวกราดคํารามก้อง
“อวิน๋ ลัว่ เอ๋ ย เจ้ารนหาที่ตายเสี ยแล้ว!”
ตูม!
กําปั้นพุง่ เข้าใส่ นายใหญ่เฒ่าพร้อมกระแสลมกระโชก
สมาชิกเหล่าทัพเหล็กกล้าและเหล่าทัพเพลิงพิโรธต่างก็ชกั อาวุธขึ้น
เตรี ยมพร้อมรับมือการโจมตี ของลู่อิ่น...
เปรี้ ยง!
ทันใดนั้นเองก็มีร่างสี เทาพุง่ ออกจากกําแพงเข้าขวางหน้าชายชรา
อย่างรวดเร็ ว ฝ่ ามือคนผูน้ ้ นั รับ การโจมตีของลู่อิ่นไว้เสี ยงดัง่ สนัน่
หวัน่ ไหว ส่ งให้ร่างสี เทากระถดถอยหลังไปสองสามก้าว
ฉิ นหยวนเขย่าแขนชาหนึบพร้อมทําหน้าเหยเก
สกุลอวิน๋ นี่กช็ ่างรู ้จกั หาศัตรู เสี ยจริ ง หากเป็ นเพียงลูกกระจ๊อก
ธรรมดาสามัญก็คงไม่เท่าไร ทว่า ผูม้ าเยือนคราวนี้เป็ นถึงผูฝ้ ึ กฌาน
ขั้นนภา! ส่ วนตัวเขาเองก็เพิง่ จะบรรลุเป็ นผูฝ้ ึ กฌานขั้นนภาได้ไม่
นาน ดังนั้น แม้คิดเผชิญหน้าผูค้ นเหล่านี้ลาํ พังตัวเขาเองอาจไม่
เพียงพอ แต่เขาก็ได้ให้สญ ั ญากับอวิน๋ ลัว่ เฟิ งเอาไว้แล้ว เขาจึงต้อง
ปกป้องคนสกุลอวิน๋ ทุกคนไว้ให้จงได้!
“ผูฝ้ ึ กฌานขั้นนภาอย่างนั้นรึ ”
ลู่อิ่นดูจะชะงักงันไปเล็กน้อย ชําเลืองมองฉินหยวนด้วยสายตาทะมึน
“อวิน๋ ลัว่ เอ๋ ย อย่างนี้เองเจ้าจึงได้กล้าท้าทายอํานาจข้า สกุลอวิน๋ เจ้ามีผู ้
ฝึ กฌานขั้นนภาคอยอารักขาอยูส่ ิ นะ อย่างไรก็เถอะ บุรุษผูน้ ้ ีเพิ่งจะ
บรรลุเป็ นผูฝ้ ึ กฌานขั้นนภาได้ไม่นาน หาได้เป็ นคู่มือของข้าไม่”
บัดนี้ผเู ้ ฒ่าก็เกิดความสับสนอย่างหนัก มือถูศีรษะพลางมองฉินหยวน
ด้วยความสงสัย
บุรุษผูน้ ้ ีมกั ปรากฏตัวอยูข่ า้ งกายอวิน๋ เซี ยวมิใช่หรื อ ก็คงจะเป็ นผูอ้ ยู่
ใต้บญั ชาอวิน๋ เซียวไม่ผดิ แน่! บัดนี้เขาได้ดูแลสกุลอวิน๋ เป็ นอย่างดี
ซํ้ายังอ่อนน้อมถ่อมตน มักทํางานจุกจิกให้สกุลอยูเ่ สมอ
อย่างไรก็ดี ฟังจากวาจาลู่อิ่นแล้วฉิ นหยวนก็เป็ นผูฝ้ ึ กฌานขั้นนภา
เช่นกันอย่างนั้นรึ ผูเ้ ฒ่าสับสนหนัก หากพลังฉิ นหยวนถึงขั้นนภา
แล้วอวิน๋ เซียวเล่าแข็งแกร่ งยากหยัง่ ถึงปานใด
“บัดนี้พวกท่านหนีไปก่อน!” สี หน้าฉินหยวนยิง่ เคร่ งเขม็ง “หนีไป
แล้วตามหานายท่านของข้า กับคุณหนูอวิน๋ เสี ย มีเพียงพวกเขาเท่านั้น
ที่จะปกป้องพวกท่านได้”
“แต่เจ้า...” อวิน๋ ลัว่ นิ่งไป จะอย่างไรเขาก็ไม่อาจทําเรื่ องอย่างทิ้งฉิ น
หยวนแล้วหนีเอาตัวรอดไป เพียงผูเ้ ดียวได้
“ข้าสัญญากับคุณหนูอวิน๋ เอาไว้แล้วว่าจะปกป้องสกุลอวิน๋ ดังนั้นข้า
ยอมตายเสี ยดีกว่าให้พวกเขา แตะต้องพวกท่านแม้เพียงเส้นผม!
อย่างไรก็ดีขา้ คงตั้งรับไว้ได้ไม่นาน ดังนั้นพวกท่านรี บหนีไปเสี ย
เถิด! ยิง่ ไกลเท่าไรยิง่ ดี แล้วอย่าหันหลังกลับมา!”
บุรุษอาภรณ์เทายืนตระหง่านอยูท่ ่ามกลางสายลมอ่อน สายตาเด็ด
เดี่ยวพร้อมเผชิญหน้ากับความตายด้วยใจสงบนิ่งพลางมองดูผคู ้ น
แห่งนครโอสถด้วยท่าทีเย็นชา
“ไม่มีทาง!” อวิน๋ ลัว่ เปล่งรัศมีทรงอํานาจเต็มกําลังพลางประกาศ
กร้าวว่า “ไม่มีคนหนีทพั บนสนามรบ!”
“ที่นี่ไม่ใช่สนามรบ!” ฉินหยวนชักจะหวาดหวาดหวัน่ ขึ้นมา
“สําหรับข้าแล้วที่ใดมีการต่อสู ท้ ี่นนั่ ย่อมเป็ นสนามรบ! และท่ามกลาง
สนามรบ แม่ทพั ย่อมไม่ละทิ้งทหารตน! หากแม่ทพั ผูน้ ้ ีหนีเอาตัวรอด
ไปจริ ง เกียรติยศศักดิ์ศรี และชื่อเสี ยงทั้งหมดของข้าคงได้ป่นปี้ ไม่มี
เหลือพอดี!”
ในฐานะแม่ทพั แล้ว หลักการเดียวที่อวิน๋ ลัว่ ยึดถือคือยอมตายใน
สนามรบดีกว่ายอมแพ้ให้แก่ศตั รู สําหรับตนแล้ว การทอดทิ้งฉิ น
หยวนหนีเอาตัวรอดไปก็ไม่ต่างอะไรกับการหนีทพั มิใช่หรื อ ตราบ
ใดที่เขายังมี ลมหายใจ ไม่วา่ ใครก็หา้ มเหยียบย่างเข้าไปในสกุลอวิน๋
“ท่านพ่อ” ดวงเนตรอวิน๋ ชิงหย่าฉายแสงกระจ่างใส ทว่าบนริ มฝี ปาก
กลับแขวนรอยยิม้ หวานอมขมกลืน “ขออภัย ข้าได้นาํ ภัยมาสู่ ตวั ท่าน
...”
นํ้าเสี ยงรู ้สึกผิดนั้นทําให้ใจอวิน๋ ลัว่ สัน่ ไหวทันใด จากนั้นชายเฒ่าก็
หันมามองดวงหน้าหล่อเหลานั้นก่อน ยกมือขึ้นตบบ่าบุตรชายแผ่ว
เบา
“สกุลอวิน๋ ข้าหาได้มีคนขี้ขลาดไม่! บุพการี เฟิ งเอ๋ อร์ตายในสนามรบ
และเผชิญหน้ากับความอันตรายด้วยความกล้าหาญ! เฟิ งเอ๋ อร์เองก็
สื บทอดหัวใจกล้าแกร่ งนั้นมาและเป็ นผูย้ อมหักไม่ยอมงอ! ดังนั้นข้า
ไม่คิดว่าเจ้าทําอะไรผิด! จะให้ลูกชายข้าหวาดกลัวหัวหดต่อคําขู่ของ
ศัตรู อย่างนั้นรึ ”
สิ้ นวาจาผูเ้ ฒ่าก็นิ่งไปพักหนึ่งก่อนกล่าวต่อว่า “ไม่! หากตอนนั้นเจ้า
ยอมรับความพ่ายแพ้บนลานประลองด้วยอิทธิพลของอีกฝ่ าย ยอม
ให้เขาทุบตีเอาโดยไม่ตอบโต้กไ็ ม่ใช่ลูกชายข้าแล้ว! ข้าไม่มีคนขี้
ขลาดเป็ นลูกชาย!”
สมาชิกสกุลอวิน๋ ของเขาทุกคนล้วนแล้วแต่มีหวั ใจนักรบ ไม่เคย
ยอมรับความพ่ายแพ้และไม่ใช่คน ขี้ขลาดตาขาว! พวกเขาไม่มีวนั
ยอมศัตรู เพื่อเอาตัวรอด!
“ชิงหย่าเอ๋ ย เจ้าคือลูกชายคนดีของพ่อคนนี้ ได้มีเจ้าและอวิน๋ หยาง
เป็ นลูกชาย และมีเฟิ งเอ๋ อร์เป็ นหลานสาวพ่อก็พอใจ และไม่มีความ
เสี ยดายใด ๆ หลงเหลืออยูอ่ ีก ข้ายังเชื่ออีกด้วยว่าด้วยพลังของ
หลานสาวเจ้า นางคงชําระแค้นให้พวกเราได้สกั วัน”
ความตายมีอะไรให้หวาดกลัวกันเล่า
สําหรับอวิน๋ ลัว่ แล้ว ความตายหาใช่เรื่ องน่ากลัวไม่ ที่น่ากลัวคือ
หัวใจที่อ่อนแอลงเมื่อเผชิญหน้า กับความตายต่างหาก!
“ฮ่า ๆ ๆ !” อวิน๋ ลัว่ เปล่งเสี ยงหัวเราะดังลัน่ จากนั้นหันไปหาลู่อิ่น
พร้อมด้วยรอยยิม้ หยันบนดวงหน้าชรา “ลู่อิ่นเอ๋ ย เจ้าอยากสังหารข้า
นักก็เชิญ แต่ถา้ เจ้าปรารถนาให้ขา้ มอบตัวลูกชายไปเพื่อเอาชีวติ รอด
ข้าก็ขอบอกเจ้าไว้เลยว่าต่อให้ชาติหน้าก็ไม่มีวนั ! จะให้ขา้ อวิน๋ ลัว่
คนนี้ เป็ นคนขี้ขลาดตาขาวได้อย่างไร ในฐานะชายชาตรี ข้าไม่ยอม
ละทิ้งครอบครัวอย่างแน่นอน!”
ตอนที 438 กลับบ้าน (4)
ฉินหยวนชําเลืองมองอวินลัวด้วยท่าทียากหยังถึง เขามี
แต่ความเคารพให้แก่แม่ทพั เฒ่าผูน้ ีซึงยืนหยัดอยูท่ า่ ม
กลางสนามรบมาได้นานหลายปี นกั เป็ นผูเ้ ฒ่าใจหาญ
ช่างวางแผนและมีความเป็ นวีรบุรุษสูงส่งยิง อย่างนีเอง
จึงได้ผา่ นสนามรบมาอย่างโชกโชน เคราะห์รา้ ยทีฮ่องเต้
องค์ก่อนของหลงหยวนมีตาหามีแววไม่ มิเช่นนันเขาคง
ไม่ตอ้ งพบกับจุดจบอันน่าสังเวชเช่นนี...
“ท่านพ่อ” อวินชิงหย่าเผยรอยยิมอ่อนบาง แลดูสง่างาม

ชวนให้เพ่งพิศ ใครเห็นเป็ นต้องมีใจหวันไหว “ข้าเข้าใจ
แล้ว ข้าจะไม่เสียใจในสิงทีได้กระทําลงไปไม่วา่ จะอย่าง
ไรก็ตาม”
1
ดังทีท่านพ่อกล่าวนันแลว่าสกุลอวินไม่มีคนขีขลาด!
แม้ตอ้ งอยูท่ า่ มกลางความมืดมิดนานนับสิบปี ดว้ ย

เหตุการณ์ทีเกิดขึนในวันนัน เขาก็จะไม่มีวนั เสียใจ!
“ฮึม!” ลูอ่ ินพ่นลมออกจมูกเย้ยหยัน ริมฝี ปากยกขึนเป็ น

รอยยิมเยาะ “อวินชิงหย่าเอ๋ย แม้กระทังบัดนีเจ้าก็ยงั ดือ
รันถึงเพียงนี! เรืองบางเรืองจะอย่างไรก็ไม่สามารถ
เปลียนแปลงได้ นครโอสถเรามีอิทธิพล และอํานาจแข็ง
แกร่งนัก แข็งแกร่งเสียจนเกินจินตนาการทีเดียว! และ
นายน้อยของเราก็เป็ นลูกหลานขุนนางชันสูง เจ้าก็ควร
ยอมถูกทุบตีโดยไม่ตอบโต้เสียเมือเขาท้าประลองกับ
2
เจ้า!”
กล่าวจบชายเฒ่าก็นิงไปพักหนึงก่อนสําทับว่า “น่า
เสียดายทีผ่านไปสิบปี เจ้าก็ยงั คงไม่เข้าใจหลักการข้อนี
บนผืนแผ่นดินนีต่อให้เจ้าห้าวหาญเพียงใดก็ไร้ประโยชน์
เจ้าต้องมีกาํ ลังเพียงพอทีจะสร้างฐานอิทธิพลอํานาจให้
แก่ตวั ต่างหาก”
ตูม!
กล่าวยังไม่ทนั จบดี ร่างของลูอ่ ินก็ขยับไหวทันใด พุง่ เข้า

ใส่อวินชิงหย่าไวว่อง
3
“ระวัง!” ฉินหยวนหน้าเหยเก จากนันรีบรุดไปขวางหน้า
อวินชิงหย่าไว้แล้วตังปราการป้องกันทันใด
อย่างไรก็ดี ทีสุดแล้วตัวเขาเองก็เพิงจะบรรลุเป็ นผูฝ้ ึ ก

ฌานขันนภาได้ไม่นาน จะเอาอะไรไปเทียบชันกับลูอ่ ิน
ได้เล่า กําปั นกระทบปราการล่องหนเสียงสนันหวันไหว
แล้วปราการก็แตกออกเป็ นเสียง ส่งประกายไฟ ปลิว
ว่อนไปในอากาศ
เปรียง!
ในขณะเดียวกันร่างฉินหยวนก็ปลิวกระเด็นไปกระแทก
กําแพง เลือดสดไหลทะลักออกจากปากไม่หยุด
4
“อวินชิงหย่า ตายเสียเถอะ!”
การเคลือนไหวของลูอ่ ินนันเร็วเกินไป มีเพียงฉินหยวน

เท่านันทีไหวตัวทัน
“ชิงหย่า!” โทสะพุง่ พล่านอยูใ่ นดวงเนตรอวินลัว ใจ

อยากเข้าไปขวางอวินชิงหย่าไว้ ทว่าการโจมตี ของศัตรูก็
มาถึงตัวเสียแล้ว มิอาจเข้าไปรับไว้แทนลูกชายสุดรักได้
ทันเวลา ได้แต่มองกําปั นชายเฒ่าพุง่ เข้าใส่ อวินชิงหย่า
ด้วยความสินหวัง
แม้เผชิญหน้ากับการโจมตีเต็มกําลังอย่างไม่ทนั ตังตัวนี
5
สีหน้าอวินชิงหย่าก็ยงั คงเรียบนิง ไม่เปลียนแปลงหาได้มี
แววสะทกสะท้านไม่ เขายืนตรงกายตังตระหง่าน
ประหนึงท่อนเสาท่ามกลางแรงกดดันจากพลังชายเฒ่า
ทีท่านพ่อกล่าวไว้นนถู
ั กต้อง บุตรแห่งสกุลอวินย่อมไม่ขี
ขลาดตาขาว! หากเขาตาย ก็ขอตายทังยืน โดยไม่ยอม
ก้มโค้งให้แก่ศตั รู!
ทันใดนันเอง ร่างงดงามก็ปรากฏออกมาจากทีใดไม่อาจ
ทราบได้ เข้ายืนตระหง่านเบืองหน้าอวินชิงหย่า
เปรียง!
6
เด็กสาวกระอักเลือดออกมากองใหญ่ ดวงหน้าเลอโฉม
ถอดสีซีดขาวในบัดดล เส้นผมสลวยค่อยๆ หลุดลุย่ ออก
แผ่สยายอยูเ่ บืองหน้าอวินชิงหย่า
ลูกตาดําของชายหนุ่มหดเกร็งทันใดพลางเหม่อมองเด็ก
สาวทีเข้าขวางหน้าตนไว้ดว้ ยความตกตะลึง จนกระทัง
ร่างเด็กสาวเซถลาลงสูพ่ ืนเขาจึงได้สติในทีสุด รีบก้าวไป
ด้านหน้าสองก้าวเข้ารองรับร่างบอบบาง อ่อนปวกเปี ยก
นันไว้ในอ้อมแขน
“ไยเจ้าจึง... ช่วยข้าเอาไว้”
ตังแต่ผเู้ ฒ่าหนิงจากไปได้สกั พัก เด็กสาวผูน้ ีก็ยงั คงอยู่
7
ในจวนสกุลอวินตลอดมา นางควรตังใจรอ อวินลัวเฟิ งก
ลับมา ทว่าก็ปรากฏตัวอยูห่ น้าเขาอยูร่ าไป
ํ
อวินชิงหย่ามิได้คิดอะไรจริงจังกับเด็กน้อยผูอ้ ายุหา่ งจาก

ตนถึงสิบปี และปฏิบตั ิกบั นางเช่นน้องสาว คนหนึงเท่า
นัน! อย่างไรก็ดี เขาไม่เคยคิดเลยว่านางจะปรากฏตัวขึน
ในเวลาเช่นนี เข้ารับการโจมตีของลูอ่ ิน แทนเขา...

8
ดวงตาหนิงซินหรีปรือ แพขนตาดังพัดสันไหวแผ่วเบา
ลมหายใจตืนนักราวกับว่านางจะสลายหายไปได้ทกุ
เวลา
“เพราะว่าข้านับถือท่านยิงนัก”
ผ่านไปครูห่ นึง เด็กสาวจึงได้ลืมตาขึน ดวงตาคูน่ นั

ประหนึงว่าจะเอือนเอ่ยวาจาได้ จากนันเพ่งพิศชายหนุ่ม
เบืองหน้าโดยปราศจากถ้อยคําใด รอยยิมโรยเผยออก
บนดวงหน้างดงาม
หัวใจอวินชิงหย่าสันไหว อ้อมแขนโอบกระชับกายเด็ก
9
สาวแน่นขึนโดยไม่รูต้ วั
“พีอวิน ข้ามิได้นบั ถือท่านเพียงเพราะพรสวรรค์! ชัวชีวิต

นีข้าได้พบพานยอดฝี มือมานักต่อนัก ลําพังสกุลหนิงเอง
ก็มีอยูห่ ลายคน! ทว่าหลังจากได้ยินได้ฟังเรืองราวของ
ท่านแล้ว ข้าก็ตกอยูใ่ นมนต์สะกด ของท่านอย่างดินไม่
หลุด” เสียงเด็กสาวอ่อนระโหยโรยแรง ทว่าแฝงฝังแวว
เด็ดเดียวหนักแน่น “ข้านับถือ ความกล้าหาญ และ
หลงใหลจิตวิญญาณนักสูผ้ ไู้ ม่ยอมใครของท่าน! แม้รูว้ า่
อีกฝ่ ายเป็ นใครท่านก็ยงั ยืนหยัดอยูใ่ นลานประลอง ไม่
ยอมละทิงเกียรติยศศักดิศรี”
“เช่นนันเอง...” เด็กสาวนิงไปครูห่ นึงก่อนกล่าวต่อว่า “...

เพือท่าน ข้ายินยอมพร้อมใจทีจะ...”
10
ถ้อยคํานางทําให้หวั ใจอวินชิงหย่ายิงหวันไหวหนัก อ้อม
กอดกระชับแน่น ดวงตากระจ่างฉายความเด็ดเดียวดัง
หินผา “เจ้าวางใจเถิด อีกไม่นานเสียวเฟิ งเอ๋อร์ก็จะกลับ
มา เมือนางกลับมาก็จะไม่มีใครทําร้ายเจ้าได้อีก”
หนิงซินสันศีรษะด้วยรอยยิมอ่อนแรง “พีอวิน ข้าเกรงว่า

จะรอถึงบัดนันมิได้เสียแล้ว เมือเฟิ งเอ๋อร์ กลับมา
ฝากบอกลานางให้ขา้ ที ชีวิตนีข้ามีสหายไม่มากนัก นาง
นับได้วา่ เป็ นมิตรเพียงหนึงเดียว”
สําหรับสกุลหนิงซึงมีอิทธิพลกว้างขวางแล้ว แม้มีบตุ รีขนุ

นางมากมายนักปรารถนาผูกมิตรกับนาง ก็เป็ นไปเพียง
เพราะชือเสียงของสกุลหนิงเท่านัน! อย่างไรก็ดี อวินลัว
11
เฟิ งหาได้สนใจเรืองสถานะทางสังคมใดๆ ไม่ นางสนใจ
แต่เพียงว่าบุคคลผูน้ นสมควรผู
ั กมิตรด้วยหรือไม่ตา่ ง
หาก! เช่นนันเอง เมืออยูต่ อ่ หน้าอวินลัวเฟิ งเท่านัน นาง
จึงจะยินยอมเปิ ดใจโดยไม่ตงกํ
ั าแพงใดๆ
ได้ยินเสียงเด็กสาวยิงอ่อนแรงลงเรือยๆ หัวใจอวินชิง
หย่าก็พงุ่ พล่านไปด้วยโทสะรุนแรงทีจะทําลายแม้กระทัง
สรวงสวรรค์ ดวงตากระจ่างใสคูน่ นมองไปยั
ั งเหล่าผูค้ น
จากนครโอสถเย็นยะเยือก “หากเกิดอะไรขึนกับหนิงซิ
น ข้าจะตามไปถล่มนครโอสถของพวกเจ้าให้ราบเป็ น
หน้ากลอง!”
นําเสียงบุรุษหนุ่มอาบเพลิงพิโรธซึงจักแผดเผาทังพิภพ
และนภา พร้อมด้วยอาภรณ์ยาวสีขาวปลิวไสวแผ่วเบา
12
อยูใ่ นสายลม
เบืองหลังพวกเขาปรากฏชายอาภรณ์ขาวยืนโดด
เด่นออกมาแล้วกล่าวด้วยความหวาดหวาดหวัน “ผูเ้ ฒ่า
ลูอ่ ิน เราจะทําเช่นไรกันดี หากข่าวเรืองหนิงซินบาดเจ็บ
สาหัสล่วงรูถ้ งึ หูสกุลหนิงเมือใด ตาเฒ่าของ พวกนันได้
คุม้ คลังแน่!”
พวกเขาคิดมาจัดการจวนแม่ทพั เท่านัน แต่ใครเลยจะรู ้

เล่าว่าหนิงซินจะอยูท่ ีนีด้วย ซํายังไม่เสียดายชีวิต เอาตัว
เข้าปกป้องอวินชิงหย่า! ด้วยนิสยั ช่างห่วงหวงของเจ้า
เฒ่าหนิงแล้ว หากรูว้ า่ นครโอสถเผลอทําร้าย หนิงซินเข้า
ละก็คงต้องบันดาลโทสะอย่างไม่มีขอ้ สงสัย!
13
ยิงจากรูปการณ์ทีหนิงซินไม่น่ารอดยิงแล้ว...
“เร็วเข้า!” ท่านปู่ อวินได้สติเป็ นคนแรก จากนันรีบพูดขึน

ว่า “ชิงหย่าเอ๋ย รีบพานางไปหอโอสถ เร็วเข้า ทีนันพอมี
หมออยูบ่ า้ ง บางทีพวกเขาอาจพอมีหนทางประคอง
อาการนาง เดียวเฟิ งเอ๋อร์กลับมาทุกอย่างก็จะดีขนเอง”
ึ
อวินชิงหย่าได้สติทนั ใดจากนันก็ไม่พดู พรําทําเพลงอีก

ต่อไป รีบอุม้ หนิงซินโผกระโจนไปยังอีกด้านหนึง ของ
ถนน บางทีอาจเป็ นเพราะใจเขากําลังหวาดหวาดหวัน
เป็ นยิงนัก จึงเคลือนไหวไวว่องประหนึงสายลม
14
“ผูเ้ ฒ่าลูอ่ ิน...” บุรุษอาภรณ์ขาวเปิ ดปากพูดขึนพลาง
มองตามหลังอวินชิงหย่าไป ทว่าก็ถกู เสียงลูอ่ ิน ขัดเข้า
“กลับนครโอสถไปปรึกษาจ้าวผูค้ รองนครกันก่อนเถิด ว่า

จะทําอย่างไรกับเพลิงพิโรธของตาเฒ่า สกุลหนิง”
15
“แต่เจ้าอวินชิงหย่านี...” บุรุษอาภรณ์ขาวคิวขมวดมุน่
คราวนีพวกเขาต้องวิงหางจุกก้นกลับนครจริงๆ อย่างนัน
หรือ
“เขาไปหอโอสถก็ป่วยการ ข้ารูด้ ีถงึ พลังของตน กระทัง

นายใหญ่พลับพลาเองก็คงมิอาจช่วยอะไรนางได้” ลูอ่ ิน
ประกาศเสียงเย็น “บัดนีเรารีบกลับนครโอสถกันก่อนเถิด
ไปปรึกษาจ้าวนครกัน ส่วนเรืองสกุลอวินเราก็เพียงแต่
ต่อชีวิตให้อีกสักสองสามวัน!”
1
บัดนีคุณหนูนอ้ ยแห่งสกุลหนิงได้รบั บาดเจ็บสาหัส ซํายัง
เป็ นฝี มือของตนโดยไม่ตงใจอี
ั กต่างหาก แต่เขาก็หวังว่า
คนสกุลหนิงจะยังพอมีเหตุผลอยูบ่ า้ ง และพร้อมประนี
ประนอมกับนครโอสถ
อย่างไรก็ดี หากเขาเข้าไปขวางอวินชิงหย่าเสียตังแต่
ตอนนี มิให้พาตัวหนิงซินไปยังหอโอสถ สถานการณ์ก็จะ
พลิกกลับจากหน้ามือเป็ นหลังมือ! เมือเวลานันมาถึง ต่อ
ให้พดู ว่าเป็ นอุบตั ิเหตุเพียงใด ก็คงไม่มีสกุลหนิงคนไหน
ยอมรับฟั ง...
“หากรูส้ กั หน่อยว่าเด็กน้อยสกุลหนิงจะอยูท่ ีนี ซํายังออก

ตัวปกป้องอวินชิงหย่าด้วยชีวิต พวกเราคง ไม่ถ่อมาหาส
กุลอวินเสียตังแต่ตอนนี” ชายเฒ่าขบเขียวเคียวฟั นกรอด
2
ใจอัดอันด้วยความหน่ายพลางกล่าวว่า “พวกเรา ถอย!”
...
ณ จวนสกุลหนิง
ครันได้ยินจากคนนอกคนหนึงว่าหนิงซินได้รบั บาดเจ็บ
สาหัส ทัวทังสกุลหนิงต่างก็โกลาหลกันยกใหญ่ ทุกคน
มารวมตัวอยูใ่ นโถงเดียวกันด้วยสีหน้าเคร่งเขม็ง
“พวกนครโอสถช่างเหิมเกริมนัก บังอาจมาทําร้ายหนิงซิ
นเอ๋อร์ของพวกเราได้! นายท่าน พวกเรา จะปล่อยเรืองนี
ลอยนวลไปโดยง่ายมิได้ พวกเราจะต้องไปจัดการกับ
3
นครโอสถ!” บุรุษผูน้ นเอ่
ั ยเกรียวกราดด้วยใบหน้าถอดสี
ซีดขาว เขาคือผูเ้ ฒ่าหนึงแห่งสกุลหนิง
“นายท่าน ไยคนของนครโอสถจึงได้ทาํ ร้ายหนิงซินเอ๋อร์

เล่า ต้องมีเงือนงําอันใดอยูแ่ น่”
“ข้าได้ยินมาว่าผูอ้ าวุโสใหญ่ทิงหนิงซินเอ๋อร์ไว้คนเดียว
ในแคว้นหลงหยวนก่อนหายตัวไปทีใด ก็ไม่มีใครทราบ
คราวนีหนิงซินเอ๋อร์ได้รบั บาดเจ็บเพราะออกตัวปกป้อง
บุตรชายของแม่ทพั ข้าไม่รูจ้ ริงๆ ว่าผูอ้ าวุโสใหญ่คิดอ่าน
สิงใดอยู่ ปล่อยให้หนิงซินเอ๋อร์ไปเกลือกกลัวกับสามัญ
ชนพวกนันเสียได้”
4
“ไม่ได้การ เราต้องไปนําตัวหนิงซินเอ๋อร์กลับมาเดียวนี
บัดนีนางได้รบั บาดเจ็บสาหัส หากไม่รกั ษา อย่างทันท่วง
ทีนางอาจจะไม่รอด!”
ต่างคนต่างสําแดงความคิดเห็นของตนสะเปะสะปะ
ถ้อยคําหากไม่บนั ดาลโทสะต่อนครโอสถ ก็หยามหมิน
ชิงชังสกุลอวิน
“พอได้แล้ว!”
บุรุษวัยกลางคนผูน้ งอยู
ั ต่ รงกลางฟาดฝ่ ามือลงกับโต๊ะ
ดวงหน้าหล่อเหลาเคร่งเขม็งเย็นชา “ท่านปู่ ย่อมมี
เหตุผลทีปล่อยซินเอ๋อร์ไว้คนเดียวในหลงหยวน! ที
5
สําคัญ หลานสาวแห่งจวนแม่ทพั แคว้นหลงหยวน ก็เป็ น
ผูช้ ่วยชีวิตของท่านปู่ เอาไว้ แล้วยังเป็ นสหายของซินเอ๋อร์
อีกด้วย หากท่านปู่ ได้ยินพวกเจ้ากล่าวถึง จวนแม่ทพั
ด้วยท่าทีเช่นนี ท่านคงกริวเอาแน่”
“ข้าไม่เชือหรอกว่ากะอีแค่คณ
ุ หนูจวนแม่ทพั จะรักษา
อาการเจ็บป่ วยของผูอ้ าวุโสใหญ่ได้ บางที ผูอ้ าวุโสใหญ่
คงไม่อยากให้พวกเราเป็ นห่วง จึงได้หาข้ออ้างชุ่ยๆ” ชาย
เฒ่านิวหน้าเครียดเขม็ง “นายท่าน เราจะปล่อยเรืองหนิง
ซินเอ๋อร์ทิงไว้เช่นนีมิได้ ข้าหวังว่านายท่านจะอนุญาตให้
ข้านําคนไปพาตัวหนิงซินเอ๋อร์ กลับมายังจวนสกุลหนิง
เพือทําการรักษา! สกุลหนิงเรามีอิทธิพลกว้างขวางนัก
จะรวบรวมหมอจากทัว ทังผืนแผ่นดินมาย่อมไม่เหลือบ่า
กว่าแรง!”
6
บุรุษวัยกลางคนหลับตาลงด้วยหัวใจปวดร้าว เมือได้ยิน
ข่าวว่าบุตรีได้รบั บาดเจ็บ ก็คงไม่มีผใู้ ด หวาดหวาดหวัน
เท่าเขาอีกแล้ว ตัวเขาปรารถนาอยากจะเหาะไปหลง
หยวนเสียเดียวนัน ทว่าในเมือท่านปู่ ไม่อยูจ่ วน ก็ตอ้ งมี
ใครสักคนคอยดูแลทีนี
“ก็ได้” ชายผูน้ นลื

ั มตาขึน “ข้าอนุญาตให้เจ้าพาตัวซิ
นเอ๋อร์กลับมายังจวนสกุลหนิงเดียวนี ทว่าเจ้า ต้อง
สุภาพ ห้ามหยาบคายกับจวนแม่ทพั มิฉะนัน หากท่านปู่
พิโรธขึนมาพวกเราเองจะแย่”
“ขอรับ นายท่าน”
7
ชายเฒ่าประสานมือคารวะ นําเสียงนอบน้อมทว่าดวง
หน้าแฝงฝังแววดือรัน
ตอนที 441 สกุลหนิง (1)
ภายในโถงหลังอันเงียบเชียบของหอโอสถ ฟางหย่าปาด
เหงือออกจากหน้าผากแล้วค่อยๆ ลุกขึนจากข้างเตียง
นางหันไปมองอวินชิงหย่าผูย้ ืนอยูด่ า้ นหลังด้วยท่าทีออ่ น
8
ระโหยโรยแรง ชายหนุ่มแลดูหวาดหวันทีเดียว
“นางเป็ นอย่างไรบ้าง”
หัวใจอวินชิงหย่าหล่นวูบ มือชุ่มเหงือกําเป็ นหมัดแน่น

ดวงหน้าหล่อเหลาอาบด้วยความวิตกกังวล
ฟางหย่าส่ายศีรษะสินหวัง
เห็นท่าทีนางดังนันอวินชิงหย่าก็รูส้ กึ ราวถูกสายฟ้าฟาด
เข้ากลางใจ มิอาจห้ามตนไม่ให้กระถดถอยหลังไปสอง
สามก้าวได้
9
“ข้าพยายามถึงทีสุดแล้ว ทว่าบาดแผลนางสาหัส
สากรรจ์นกั การโจมตีของลูอ่ ินได้ทาํ ลายอวัยวะภายใน
นางจนบอบชํา ข้าประคองชีวิตนางไว้ได้เพียงสิบวันเท่า
นัน! หากอวินลัวเฟิ งไม่กลับมาภายในสิบวัน ข้าเกรงว่า
นางคงจะไม่รอด...”
สิบวันอย่างนันรึ...
สายตาอวินชิงหย่าค่อยๆ เบนไปทางเด็กสาวบนเตียง
บัดนันเองดวงหน้าเด็กสาวก็ซีดขาวราวแผ่นกระดาษ
ประหนึงว่าเพียงสัมผัสแผ่วเบาเดียวก็ทาํ ให้นาง แตก
สลายได้ ริมฝี ปากไร้สีเลือด คิวขมวดมุน่ สําแดงความ
10
เจ็บปวดทรมาน
“ความผิดข้าคนเดียว หากมิใช่เพราะข้า นางคงไม่บาด

เจ็บสาหัสถึงเพียงนี!” อวินชิงหย่าว้าวุน่ หัวใจนัก ไม่คิด
เลยว่าในเวลานัน หนิงซินจะเสียงเอาชีวิตเข้าแลกเพือ
ปกป้องเขา
แม้ชวชี
ั วิตนีก็มิอาจตอบแทนความรักของนางได้
ฟางหย่านิวหน้า ดวงหน้าหยดย้อยมีทีทา่ เป็ นกังวล

“อวินลัวเฟิ งจะกลับมาเมือใดรึ”
เมือครังผูอ้ าวุโสหนิงจากหลงหยวนไป เขาได้ฝากฝังหนิง

11
ซินไว้กบั หอโอสถ ทว่าก็ไม่มีใครคาดคิดว่าเหตุการณ์จะ
เกิดขึน! สองผูอ้ าวุโสจากไปไม่ทนั ไร คนของนครโอสถก็
ปรากฏตัวขึนมา
อวินชิงหย่าเผยรอยยิมขมขืนแล้วส่ายศีรษะ มือลูบไล้
ดวงหน้าลออของเด็กสาวบนเตียงแผ่วเบา “เฟิ งเอ๋อร์จาก
บ้านไปได้สองสามเดือนแล้ว ไม่มีใครรูว้ า่ นางจะกลับมา
เมือใด บางทีเสียวซินอาจไม่มีเวลาพอ รอนาง”
เมือฟางหย่าเปิ ดปากตังท่าจะพูดอะไร คนรับใช้ของหอ

โอสถก็รุดรีเข้ามายกม่านรายงาน ด้วยความเคารพ “คุณ
หนูฟางหย่า คนของสกุลหนิงมาหาขอรับ”
12
“สกุลหนิงอย่างนันรึ”
ได้ยินดังนันฟางหย่าก็นิวหน้า “ใครกัน”
“คุณหนูฟางหย่าขอรับ ชายชราผูห้ นึงเรียกตัวเองว่าผู้

อาวุโสสีแห่งสกุลหนิงกล่าวว่าเขามาทีนีเพือรับตัวคุณ
หนูหนิงซินกลับบ้าน”
ได้ยินถ้อยคําคนรับใช้ดงั นัน อวินชิงหย่าก็ชะงักงัน เขา

รีบคว้าจับมือหนิงซินไว้ ดวงตากระจ่างใสมุง่ มันเด็ด
เดียว
“ไม่ได้! เราจะปล่อยเสียวซินไปไม่ได้! เราต้องรอเฟิ งเอ๋อร์

13
กลับมา!”
หากหนิงซินกลับสกุลหนิงไป นางคงต้องสินลมโดย
ปราศจากผูใ้ ดรักษาเป็ นแน่ แต่ถา้ หากว่ายังอยูท่ ีนีรอ
อวินลัวเฟิ งกลับมา ก็ยงั คงพอมีโอกาสอยูบ่ า้ งแม้เพียง
น้อยนิด เขาจะให้สกุลหนิงนําตัวหนิงซินกลับไปไม่ได้
เป็ นอันขาด
ทันใดนันเองก็ได้ยินเสียงพ่นลมออกจมูกเย้ยหยันดังมา
จากด้านนอกผืนม่าน “เฮอะ ไหนขอดูหน่อยซิวา่ เจ้าจะ
ใช้วิธีการใดหยุดยังพวกข้า”
เมืออวินชิงหย่าเบนสายตาไปก็เห็นชายชราผูห้ นึงห่ม
14
คลุมอาภรณ์ยาวก้าวเข้ามาในโถงหลังตามด้วยกลุม่ คน
กลุม่ หนึง ชายชราผูน้ นกํ
ั าจายปราณกร้าว แฝงฝังแวว
ยโสโอหังไว้ในดวงหน้าทีแลดูคล้ายจะอ่อนโยน เขาดูรา่ ง
สูงอยูใ่ นชุดสีกรมท่า กายตังตรงประหนึงกระบีคมซึงจัก
ปลิดชีวิตผูค้ นในดาบเดียว
เขามองมายังอวินชิงหย่าด้วยสายตาแฝงความเป็ น
ปรปั กษ์เบาบาง
ครันมองชายผูน้ นแล้
ั วดวงตาอวินชิงหย่าก็คอ่ ยๆ มืด
ทะมึนลง มือกําหมัดแน่นอยูข่ า้ งกาย เสียงกังวาน
กระจ่างใสเด็ดเดียว “ท่านนําตัวหนิงซินกลับไปไม่ได้!”
15
“ฮ่าๆ!” ชายเฒ่าเยาะ “ข้าก็อยากเห็นว่าเจ้าจะหยุดข้า
อย่างไร องครักษ์! นําตัวคุณหนูไป!”
16
ดวงหน้าอวินชิงหย่าเปลียนพลางกําหมัดแน่นก้าวไป
ด้านหน้าเพือหยุดยังผูม้ าเยือน ทว่าฟางหย่า ก็ยืนมือมา
ขวางไว้เสียก่อน
“ท่านผูอ้ าวุโสแห่งสกุลหนิง” ฟางหย่านิวหน้า ดวงหน้า

หยดย้อยของนางเคร่งขรึม ดวงตางาม และมากเล่ห ์
ประหนึงจิงจอกเบนไปยังผูค้ นแห่งสกุลหนิงพลางเอ่ย
ถาม “หากพวกท่านยังดึงดันทีจะพาหนิงซิน กลับไป
นางอาจต้องตายอย่างสินหวัง พวกท่านต้องการเช่นนัน
รึ”
1
ผูอ้ าวุโสสีพ่นลมออกจมูกเยาะ ในดวงตาเปี ยมด้วย
ความดูหมินชิงชัง “หอโอสถของพวกเจ้ารักษาหนิงซินไม่
ได้ ก็มิได้หมายความว่าจะไม่มีหมอคนใดรักษานางได้
เสียหน่อย! หนิงซินต้องกลับสกุลหนิงเท่านัน จึงจะได้รบั
การรักษาอย่างดีทีสุด!”
ดวงตาฟางหย่ามืดทะมึนลง จากนันนางก็สดู ลมหายใจ

เข้าลึก “ท่านผูอ้ าวุโสแห่งสกุลหนิง ท่านมิใช่หมอ ไม่รู ้
อะไรเกียวกับวิชาแพทย์ ข้าเพิงตรวจสอบอาการของ
หนิงซินเดียวนีเอง ข้ารับประกันได้เลยว่าบนโลกนีมีเพียง
สองคนเท่านันทีรักษานางได้! หนึงคือหมอหัตถ์เทวดา
เทียนหยา และอวินลัวเฟิ งแห่งสกุลอวิน! หมอหัตถ์
เทวดาเทียนหยานันไม่มีผใู้ ดล่วงรูว้ า่ ท่านอยูไ่ หน จะตาม
ตัวแต่ละทีก็ยากเย็นแสนเข็ญนัก เช่นนันเองเราจึงมีตวั
2
เลือกเหลือเพียงหนึงเดียว นันคือให้หนิงซินรออยูท่ ีนี
อวินลัวเฟิ งกลับมาเมือใด นางก็จะปลอดภัย!”
กระทังบัดนีฟางหย่าก็ยงั คงพยายามโน้มน้าวใจให้คน
จากสกุลหนิงปล่อยหนิงซินไว้ทีนี อย่างไรก็ดี ครันได้ยิน
วาจานางแล้วผูอ้ าวุโสสีก็ยน่ จมูกพลางเผยรอยยิม
เหยียดหยาม
“อวินลัวเฟิ งอย่างนันรึ ข้าไม่เห็นเคยได้ยินชือแซ่นาง นาง

เป็ นเพียงหลานสาวแม่ทพั จะเทียบชันอะไรกับ หมอ
หัตถ์เทวดาเทียนหยาได้”
“ท่านผูอ้ าวุโสแห่งสกุลหนิง อวินลัวเฟิ งได้รกั ษาอาการ
3
เจ็บป่ วยของผูเ้ ฒ่าหนิง ท่านยังคิดว่านาง เทียบชันไม่ได้
กับหมอหัตถ์เทวดาอีกอย่างนันรึ”
คิวฟางหย่ายิงขมวดมุน่ ดวงหน้าเริมเผยความไม่พอใจ
ท่านผูอ้ าวุโสแห่งสกุลหนิงนีช่างหัวรันดีแท้ หากผูเ้ ฒ่า
หรงอยูท่ ีนี พวกเขาคงไม่กล้าคว้าตัวหนิงซินออกไปจาก
หอโอสถเป็ นแน่! ถึงแม้บนผืนแผ่นดินนี สถานะของผู้
เฒ่าหรงจะมิได้สงู ส่งเท่าผูเ้ ฒ่าหนิง แต่ทงสองก็
ั เป็ น
สหายกันมาตังแต่เยาว์วยั สายสัมพันธ์ อันแน่นแฟ้นนีไม่
เคยเปลียนแปลงแม้สถานะจะเปลียนไปก็ตาม
เช่นนันเองผูค้ นจากสกุลหนิงจึงได้ให้ความเคารพผูเ้ ฒ่า

หรงเป็ นอย่างยิง! หาได้มีใครกล้าเหิมเกริม กับท่านไม่!
4
“ฮ่าๆๆ!”
ได้ยินถ้อยคําฟางหย่าดังนัน ผูอ้ าวุโสสีก็อดเปล่งเสียง

หัวเราะมิได้ นําเสียงนันเปี ยมด้วยความชิงชัง “ฟางหย่า
เอ๋ย เจ้าคิดว่าข้าไม่รูอ้ ย่างนันรึ ผูเ้ ฒ่าหนิงมิได้หายจาก
โรคร้าย ท่านเพียงแต่หาข้ออ้างเพือไม่ให้พวกเรา ต้อง
เป็ นห่วงเท่านัน! กะอีแค่หลานสาวแม่ทพั จะรักษาผูป้ ่ วย
ทีแม้แต่หมอชือดังทัวทุกสารทิศก็รกั ษาไม่ได้ ได้อย่างไร
เจ้าคิดว่าข้าโง่นกั หรือ”
“ท่าน...” ฟางหย่าโกรธจนกายสันอกกระเพือมไหว “ข้า

จะบอกท่านให้ ไม่เพียงแต่ผเู้ ฒ่าหนิง นายท่านเราก็ได้
นางเป็ นผูร้ กั ษาไว้เช่นกัน! แล้วท่านก็ควรรูไ้ ว้วา่ อวินชิง
5
หย่าเคยพิการมาก่อน ทว่าบัดนีเขาลุกขึนยืนได้อย่างไร้
รอยขีดข่วน ทังหมดนีเป็ นเพราะอวินลัวเฟิ งโดยแท้ ท่าน
ยังจะปฏิเสธวิชาการแพทย์ของนางได้ อยูอ่ ีกหรือ”
ผูอ้ าวุโสสีพ่นลมออกจมูก “ข้าจะรูไ้ ด้อย่างไรว่าอวินชิง

หย่าเคยพิการมาจริง บางทีเขาอาจแสร้งทําเป็ นบาดเจ็บ
สาหัส แล้วปิ ดบังพลังทีแท้จริงของตนมาตลอดก็เป็ นได้!
ส่วนนายท่านของพวกเจ้า เขาหายจาก โรคร้ายจริง แต่
เจ้าบอกว่าอวินลัวเฟิ งเป็ นผูร้ กั ษาเขาอย่างนันรึ เป็ นเรือง
จริงอย่างนันรึ บางทีเจ้าอาจจะโกหกก็ได้!”
จะอย่างไรก็ตามเขาก็มิอาจทําใจเชือได้วา่ อวินลัวเฟิ งจะ

มีวิชาการแพทย์เทียบเท่าหมอหัตถ์เทวดา เทียนหยา ไม่
สิ นางไม่มีคณ
ุ สมบัติพอทีจะเทียบชันกับเทียนหยาเลย
6
ด้วยซํา! เด็กสาวอายุสบิ ห้า เกิดและเติบโตขึนมาใน
สถานทีเช่นแคว้นหลงหยวนนีจะมีวิชาการแพทย์กล้า
แข็งถึงปานนันได้อย่างไร
ฟางหย่าคิดว่าเขาโง่พอทีจะเชือคําโกหกของนางอย่าง
นันรึ
7
“ท่านจะเชือหรือไม่ก็ตามใจ ข้าเพียงแต่อยากแจ้งท่านไว้
ก่อนว่าบนโลกนี นอกจากหมอหัตถ์เทวดาเทียนหยาแล้ว
ก็มีแต่อวินลัวเฟิ งเท่านันทีช่วยหนิงซินได้! หากท่านยังดึง
ดันทีจะพาตัวนางกลับไปยังสกุลหนิง ท่านก็ควรรับผิด
ชอบหากเกิดอะไรขึนกับนาง!”
บัดนีดวงหน้าฟางหย่าบูดบึง แววโทสะกระเพือมไหวอยู่
ในดวงตางามของนาง
“นางอยูท่ ีนีมีแต่จะต้องตายเท่านัน!” ผูอ้ าวุโสสีโบกมือ

“อย่าไปสนใจ พาตัวหนิงซินกลับไปให้เร็วทีสุด”
ตูม!
8
เมือกลุม่ องครักษ์เข้าประชิดเตียง อวินชิงหย่าก็เดินมา
ด้านหน้ายืนขวางเตียงเอาไว้พลางปลดปล่อยปราณทรง
อํานาจ ดวงหน้าหล่อเหลาอาบด้วยเพลิงพิโรธ “ไม่วา่
ใครก็พาตัวนางไปไม่ได้!” ดวงตาชายหนุ่มเด็ดเดียว
ประหนึงว่าจะเอาชีวิตเข้าแลกเพือหยุดยังผูค้ นเหล่านีที
เดียว
ดวงตาผูอ้ าวุโสสีมืดทะมึนลง จากนันตะเบ็งเสียงบัญชา

เย็นยะเยือก “จัดการมัน!”
ทันใดนันเองคนของสกุลหนิงก็พงุ่ เข้าใส่อวินชิงหย่ารวม
พลังฌานกันเข้าโจมตีเขา
9
ตังแต่ฟืนตัวขึนมาพลังของอวินชิงหย่าก็แข็งแกร่งขึน
มากทีเดียว ซํายังบรรลุขนเป็
ึ นผูฝ้ ึ กฌานขันสูงระดับสูง
สุดแล้วอีกด้วย! อย่างไรก็ดี แม้แข็งแกร่งขึนบัดนีเขาก็ยงั
แพ้ดว้ ยจํานวนคนโดยสดุดี ไม่นานก็ถกู ชก เข้าทีอกเต็ม
รัก!
อุก!
อวินชิงหย่าก้าวกระถดถอยหลังไม่หยุดยัง ครันกายแทบ
ชนเตียงเบืองหลังเขาก็พยุงร่างให้มนคงที
ั สุดพลางปาด
เลือดออกจากมุมปาก ดวงตาหาญกล้าไม่กลัวใครจ้องผู้
คนจากสกุลหนิงเขม็ง
10
“ข้าจะไม่ยอมให้พวกเจ้านําตัวนางกลับไป!”
นางได้รบั บาดเจ็บสาหัสเพราะช่วยเขา บัดนีจึงได้เวลา

ของเขาทีจะปกป้องนางบ้างแล้ว และเขาจะไม่ยอมให้
ใครพาตัวนางไปจากเขา!
“เจ้ารนหาทีตายเสียแล้ว!” ผูอ้ าวุโสสีพ่นลมออกจมูก

เยาะ ขยับเคลือนไหวกายแล้วพุง่ เข้าใส่ อวินชิงหย่า ร่าง
นันประหนึงกระบีบิน ปลดปล่อยปราณทรงพลัง
มหาศาล
11
ดวงหน้าฟางหย่าถอดสีทนั ใดด้วยความตืนตระหนก
เห็นทีทา่ ผูอ้ าวุโสสีดังนันแล้วก็รบี เข้าไปช่วย อวินชิงหย่า
ทันที ทว่ายังไม่ทนั ถึงตัวอวินชิงหย่านางก็ถกู ปราณชาย
เฒ่าพัดจนปลิวกระเด็นไปก่อนประหนึง ต้องลมกระโชก
พลัก!
หญิงสาวร่างกระแทกพืน ยกศีรษะขึนจ้องผูอ้ าวุโสสีแห่ง

สกุลหนิงเขม็งด้วยดวงตางาม
“หยุดเดียวนี! หากอวินชิงหย่าถูกท่านทําร้าย สกุลหนิง

ทังสกุลได้ถงึ คราวจบสินแน่!”
12
สําหรับผูท้ ีเรืองเล็กปานใดก็ตอ้ งคิดบัญชีหนีแค้นแล้ว
อวินลัวเฟิ งย่อมเอาคืนให้แก่ทา่ นอาของนางอย่างแน่
นอน หากท่านอาถูกคนสกุลหนิงทําร้าย ต่อให้ผเู้ ฒ่าหนิง
เป็ นสหายของนาง นางก็คงไม่ปล่อยสกุลหนิงไปอย่าง
ง่ายดายเป็ นแน่!
มิหนําซําพลังของนางยังเพิมขึนอย่างก้าวกระโดดเสียจน
น่าหวาดหวัน เพลาผ่านไปเพียงหกเดือน นางกลับแข็ง
แกร่งขึนถึงเพียงนี แล้วใครเล่าจะหยุดนางได้เมือนาง
เติบโตขึนกว่านี มีนางเป็ นศัตรูก็เลวร้าย มิตา่ งอะไรกับมี
ปี ศาจเป็ นศัตรูนนแล!
ั
13
เปรียง!
อวินชิงหย่าถูกผูอ้ าวุโสสีชกเข้าจนกายปลิวกระเด็นไป
กระแทกกําแพงแตกก่อนร่วงหล่นลงกับเศษหินดังตุบ
ปลายนิวของเขากระตุก พยายามลุกขึนยืนจากพืน ทว่า

ก็ไร้ซงกํ
ึ าลัง ได้แต่เฝ้ามองคนของสกุลหนิง ยกร่างหนิงซิ
นขึนจากเตียง
“ปล่อย... ปล่อยนาง...”
เสียงอวินชิงหย่าแหบแห้ง ปลายนิวกําเศษฝุ่ นเบืองหน้า

ครันเปิ ดปากขึนก็กระอักเลือดออกมากองใหญ่ ดวงหน้า
14
หล่อเหลาซีดจางจนแทบโปร่งใส
บัดนีในดวงตาของเขาอาบไปด้วยโทสะและความสิน
หวัง ไม่เคยรูส้ กึ ไร้พลังเช่นวันนีมาก่อน! ประหนึงว่าร่าง
กายถูกคว้านออกเลยทีเดียว...
15
องครักษ์สกุลหนิงยกร่างหนิงซินขึน จากนันตรงไปยังผู้
อาวุโสสีแล้วเอ่ยถามว่า “ผูอ้ าวุโสสีขอรับ บุรุษผูน้ นจะทํ
ั า
อย่างไร”
ผูอ้ าวุโสสีนิงไปครูห่ นึงก่อนออกคําสังเย็นชาว่า “ช่างเขา

พวกมันไม่มีทางเป็ นภัยต่อพวกเราดอก เอาละ รีบกลับ
สกุลหนิงกันได้แล้ว” กล่าวจบชายเฒ่าก็กา้ วออกจากหอ
โอสถเร็วรี มิได้หนั กลับไปเหลียวแลอีกแม้เพียงนิด
ครันคนสกุลหนิงจากไปแล้วฟางหย่าก็ตะเกียกตะกาย
ลุกขึนโซซัดโซเซไปหาอวินชิงหย่าผูบ้ ดั นีทอดกายอยู่
1
ท่ามกลางซากปรักหักพัง “นายน้อยอวิน ท่านเป็ นอย่าง
ไรบ้าง” หญิงสาวเอ่ยถาม
อวินชิงหย่ามิได้ตอบรับคําถามนาง ได้แต่กาํ เศษฝุ่ นบน

พืนเบืองหน้า ความโศกเศร้าลึกลําสะท้อนอยู่ ในดวงตา
นัน
“ท่านบาดเจ็บสาหัสนัก ให้ขา้ รักษาเถิด” ฟางหย่าถอน

หายใจ นางรูด้ ีวา่ ลําพังกําลังของพวกเขามิอาจต่อต้าน
คนจากสกุลหนิงได้เลย
บัดนีก็ทาํ อะไรมิได้นอกจากเฝ้ามองพวกเขาพาตัวหนิงซิ
นไป
2
ฟางหย่าพยุงอวินชิงหย่าขึนพาไปทีเตียง ทว่าอวินชิง
หย่าก็มิได้มีปฏิกิรยิ าตอบรับแต่อย่างใด แลดู เลือนลอย
ประหนึงว่าได้สญ
ู เสียจิตวิญญาณไปแล้ว
“องครักษ์!”
ดวงตาฟางหย่ามืดทะมึนลงพลางออกคําสังว่า “จงไปที
สกุลอวินแล้วเชิญท่านแม่ทพั อวินลัวมา บอกท่านว่า...
อวินชิงหย่าประสบอุบตั ิเหตุ”
...
3
อวินลัวเฟิ งหยุดยืนอยูเ่ บืองหน้าประตูจวนแม่ทพั มอง
เหล่าคนรับใช้วิงวุน่ กันโกลาหลอยูภ่ ายในลานแล้วก็นิว
หน้า มีเรืองอันใดเกิดขึนกับสกุลอวินยามทีนางไม่อยู่
อย่างนันรึ ขณะอวินลัวเฟิ งกําลังจะก้าวผ่านธรณีประตู
นางก็เห็นร่างทีคุน้ ตา แล้วก็ดทู า่ ว่าชายผูน้ นจะเห็
ั นนาง
เช่นกัน ด้วยแววตืนตะลึงระคนเบิกบานใจฉายอยูใ่ นดวง
ตานัน
“นายหญิง ท่านกลับมาแล้วหรือ แล้วนายท่านเล่า”
ดวงหน้าฉินหยวนตืนเต้น ทว่าเมือเห็นอวินลัวเฟิ งมีเพียง

หญิงรับใช้ตวั น้อยติดตามมา หาใช่รา่ งขรึมสง่านันไม่
เขาก็หยุดชะงัก
4
“พวกเราจัดการเรืองสกุลเซียวเรียบร้อยแล้ว ส่วนเขายัง
มีเรืองให้ตอ้ งสะสางอีกเล็กน้อย แล้วนี เกิดอะไรขึนกับ
สกุลอวินกันเล่า ไยพวกเจ้าจึงได้วิงวุน่ กันถึงเพียงนี”
อวินลัวเฟิ งนิวหน้าเอ่ยถาม
ครันฉินหยวนได้ยินคําถามอวินลัวเฟิ งแล้วรอยยิม
ตืนเต้นบนดวงหน้าก็จางหายไป ชายหนุ่มเหลือบแลเด็ก
สาวเบืองหน้าด้วยความระแวดระวังจากนันกล่าวว่า
“นายหญิง บัดนีนายน้อยชิงหย่าได้รบั บาดเจ็บ กําลัง
รักษาตัวอยูท่ ีหอโอสถ”
ดวงหน้าเด็กสาวมืดทะมึนลงทันควัน ดวงตาดําฉายแวว
5
ลึกลํายากหยังถึง
ฉินหยวนรูส้ กึ ว่าหัวใจเต้นไม่เป็ นสํา แล้วจึงรีบละลํา

ละลักอธิบาย “นายหญิง เป็ นความผิดของข้าเอง ข้าไม่
อาจปกป้องนายน้อยชิงหย่าจนต้องได้รบั บาดเจ็บ ข้า
ยินยอมรับโทษทัณฑ์ทกุ ประการ” ฉินหยวนสารภาพ
ดวงตาอาบด้วยความรูส้ กึ ผิด
ก่อนอวินลัวเฟิ งจากหลงหยวนไป เขาได้ให้คาํ มันไว้แล้ว

ว่าจะดูแลสกุลอวิน ทว่าหนิงซินได้รบั บาดเจ็บ และ
เพราะเขาเลินเล่อเองกระทังอวินชิงหย่าจึงพลอยได้รบั
บาดเจ็บสาหัสไปด้วย ความผิดครังนียากทีเขา จะแก้
ตัว!
6
อวินลัวเฟิ งมิได้ตอบรับอันใดหรือชําเลืองมองเขา นาง
เพียงแต่หนั หลังกลับ เดินไปทางหอโอสถเงียบๆ
ฉินหยวนมิกล้าเอ่ยถ้อยคําอันใดอีก ตามเด็กสาวไปด้วย
ความคับข้องใจ ตลอดทางชายหนุ่ม หวาดหวันเสียจน
หายใจติดขัด
...
ภายในโถงหลังของหอโอสถ อวินลัวนังอยูห่ น้าเตียง มอง

ชายหนุ่มบนเตียงผูน้ อนทอดกาย เงียบงันตาเบิกกว้าง
แล้วก็ถอนหายใจ
7
“คุณหนูฟางหย่า ขออภัยทีทําให้เจ้าต้องเดือดร้อน ข้าไม่
คิดเลยว่าเหตุการณ์จะเลวร้ายลงถึงเพียงนี ข้าไม่น่า
ปล่อยให้ชิงหย่ามาหอโอสถเพียงลําพังเลย”
ตอนที 445 โทสะของอวินลัวเฟิ ง (1)
ฟางหย่าฝื นยิม คิวงามของนางห่มคลุมด้วยความเศร้า

ทว่าความรูส้ กึ ผิดมีมากกว่า
8
“ท่านแม่ทพั อวิน อย่าได้กล่าวเช่นนันเลย หากมิใช่เพราะ
อวินลัวเฟิ ง นายท่านของเราคงมิหายจากอาการป่ วยไข้
บัดนีเมือสกุลอวินต้องการความช่วยเหลือจากเราบ้าง
ข้ากลับช่วยอะไรท่านไม่ได้ ทว่าท่าน วางใจเถิด ข้าได้
แจ้งข่าวเรืองราวทีเกิดขึนแก่ทา่ นผูเ้ ฒ่าหรงผ่านจดหมาย
นกพิราบแล้ว ขอให้ทา่ นช่วยตามหาตัวท่านผูเ้ ฒ่าหนิง”
สิบวัน!
เวลาของหนิงซินเหลือเพียงสิบวันเท่านัน!
นางต้องตามหาตัวท่านผูเ้ ฒ่าหนิงและอวินลัวเฟิ งให้ได้
9
ภายในสิบวัน มิฉะนันหนิงซินไม่รอดแน่!
“คุณหนูฟางหย่า จะอย่างไรก็ตอ้ งขอบใจเจ้าทีได้ทาํ เพือ

สกุลอวิน หากไม่ได้เจ้ารักษาไว้ทนั เวลา บางทีชิงหย่า
อาจจะ...”
อวินลัวตัดบททันควัน ทว่าสิงทีอยูใ่ นใจก็ชดั เจน
ชายชราไม่อยากพานพบกับการสูญเสียเหล่าบุตรอัน
เป็ นทีรักไปอีกแล้ว...
“คุณหนูฟางหย่า ท่านแม่ทพั อวิน คุณหนูสกุลอวินกลับ

มาแล้ว!”
10
ทันใดนันเองก็ได้ยินเสียงเร่งเร้าดังมาจากโถงหน้า ครัน
ได้ฟังเสียงอวินลัวก็ยืนขึนทันใด ความเบิกบานกระเพือม
ไหวอยูใ่ นดวงตาขุ่นมัวนัน
“เฟิ งเอ๋อร์กลับมาแล้วรึ”
ดีทีสุด! ตราบใดทีนางกลับมา ทังอวินชิงหย่าและหนิงซิ

นก็ปลอดภัยแล้ว!
อวินลัวยังไม่ทนั พูดจบดีก็ปรากฏมือยกม่านขึน จากนัน

เด็กสาวอาภรณ์ขาวก็เดินเข้ามาจากโถงหน้า มาหยุดยืน
อยูเ่ บืองหน้าอวินลัว ทีตามหลังนางมาคือเด็กหญิงหน้า
11
ตาจิมลิม มองไปทางโน้นทีทางนีที อย่างสงสัยใคร่รูด้ ว้ ย
ดวงตาเบิกกว้าง
“เฟิ งเอ๋อร์...” อวินลัวคอแห้งผาก นําตาปริมอยูใ่ นดวงตา
เมืออวินลัวเฟิ งกลับมาก็มีทีพึงเสียที แล้วใจว้าวุน่ ของ

ชายเฒ่าจึงค่อยสงบร่มลง กระทังอวินลัวเอง ก็หาได้รูต้ วั
ไม่วา่ อวินลัวเฟิ งได้กลายเป็ นเสาหลักของสกุลอวินไป
แล้วตังแต่เมือไร ดูเหมือนว่าตราบใด ทีมีนางอยู่ ไม่วา่
อุปสรรคอันใดพวกเขาก็สามารถฝ่ าฟั นไปได้!
ไม่มีสงใดในโลกนี
ิ ทีนางทําไม่ได้!
12
“เดียวค่อยว่ากัน ขอข้าตรวจดูบาดแผลท่านอาก่อน”
กล่าวจบเด็กสาวก็เดินตรงไปยังเตียงแล้วใช้ปลายนิว
สัมผัสเส้นชีพอวินชิงหย่า ครันตรวจสอบบาดแผลเสร็จ
สินแล้วนางก็คอ่ ยวางใจลง
“ท่านอาได้รบั บาดเจ็บสาหัส ทว่าเคราะห์ดีทีไม่เป็ น

อันตรายถึงชีวิต ฟางหย่า นีตํารับยา เขียนให้ครบแล้ว
ต้มตัวยาสมุนไพรเหล่านีให้ทา่ นอาดืมเสีย” อวินลัวเฟิ ง
หยิบเอาสมุนไพรสีเขียวขึนมา “อย่าลืมใส่หญ้าพลัง
ฌานนีเข้าไปด้วย”
13
ฟางหย่าหยิบหญ้าพลังฌานจากอวินลัวเฟิ งแล้วสังให้
คนรับใช้นาํ กระดาษกับปากกามา ครันอวินลัวเฟิ งเขียน
ชือสมุนไพรและตัวยาทีต้องการลงบนกระดาษแล้ว ฟาง
หย่าก็นาํ ออกไปจากโถงหลัง
ทัวทังโถงหลังสงบเงียบลง
เด็กสาวหันมาหาอวินลัวแล้วเอ่ยถามว่า “เอาล่ะ บอกข้า

ทีวา่ เกิดอะไรขึน”
อวินลัวเผยรอยยิมโรย “พวกคนจากนครโอสถไม่รกั ษา
สัญญาข้อตกลงสามปี บุกโจมตีสกุลอวิน หนิงซินเอาตัว
14
เข้าปกป้องท่านอาเจ้าจนถูกลูอ่ ินทําร้าย นางได้รบั บาด
เจ็บสาหัสปางตาย! ท่านอาเจ้าพานางมายังหอโอสถ
เพือช่วยรักษาชีวิต ทว่าคนจากสกุลหนิงกลับมาอีก พา
ตัวหนิงซินไปและทําร้ายท่านอา เจ้าด้วย”
15
ดวงตาอวินลัวเฟิ งค่อยๆ ทะมึนลงทีละน้อย พายุใหญ่ก่อ

ตัวขึนในดวงตามืดดํา กระทังปราณ รอบกายยังเย็นยะ
เยือกครันได้ยินถ้อยคําของอวินลัว
นางครุน่ คิดแล้วเอ่ยถามว่า “ผูเ้ ฒ่าหนิงทราบเรืองหรือ

ไม่”
อวินลัวส่ายศีรษะ “ผูเ้ ฒ่าหนิงบัดนีมิได้อยูท่ ีสกุลหนิง

ฟางหย่าได้แจ้งผูเ้ ฒ่าหรง และขอให้ทา่ นตามตัวผูเ้ ฒ่า
หนิงมาจัดการเรืองนีแล้ว”
1
“บอกฟางหย่าว่าให้สง่ ข้อความหาผูเ้ ฒ่าหนิง! ไม่วา่ ใคร
ก็ตามทีทําร้ายท่านอาข้า มันต้องชดใช้!”
อวินลัวขยับริมฝี ปากเผยเป็ นรอยยิมโรยบนดวงหน้าชรา

นัน “แล้วหนิงซินเล่าจะเอาอย่างไร”
สีหน้าอวินชิงหย่าเปลียนในทีสุดประหนึงว่าได้ยินชือ
หนิงซิน ทว่าเขายังคงนิงเงียบเพียงแต่นอน ทอดกายอยู่
บนเตียงอย่างนัน...
อวินลัวเฟิ งชําเลืองมองอวินชิงหย่า “หนิงซินเป็ นเด็กดี

ข้าเองก็ชอบนางมาก ทีสําคัญ นางบาดเจ็บ เพราะปก
ป้องท่านอา จะอย่างไรข้าก็ตอ้ งรักษานาง ท่านอาฟื นตัว
2
เมือไร ข้าจะไปยังสกุลหนิงเพือตามหาหนิงซิน แล้วข้าก็
จะ... นําตัวนางกลับมา”
“จริงหรือ” ดวงตาอวินลัวเป็ นประกาย “แล้วสกุลหนิงจะ

ยอมปล่อยหนิงซินกลับมาหรือ”
ว่ากันตามตรง อวินลัวเองก็พงึ ใจในตัวหนิงซินผูท้ รงโฉม

และงามสง่าไม่นอ้ ย และหากมิใช่เพราะนางรีบเอาตัว
เข้ารับการโจมตีแทนอวินชิงหย่า ก็คงจะเป็ นอวินชิงหย่า
ทีบาดเจ็บสาหัสแทน ด้วยเหตุนีเองอวินลัวจึงได้ชืนชม
นางมากนัก
อวินลัวเฟิ งเผยรอยยิมน้อย “มีสะใภ้เช่นหนิงซินไม่ดี
3
หรอกหรือ ท่านอาเองก็ถงึ วัยออกเรือนแล้ว ข้าว่าสองคน
นีสมกันอย่างกับกิงทองใบหยก ท่านปู่ อย่าห่วงไปเลย
จะอย่างไรข้าก็จะนําตัวสะใภ้ของท่านกลับมา”
ก่อนอวินชิงหย่าฟื นตัวคราวทีแล้ว อวินลัวเฟิ งได้ลว่ งรูม้ า

ว่าหนิงซินเทิดทูนบูชาอวินชิงหย่า มาคราวนีนางต้องได้
รับบาดเจ็บสาหัสเพียงเพือเอาตัวเข้าปกป้องท่านอา
ความรักทีนางมีก็เห็นกันอยูแ่ จ่มแจ้ง
ส่วนท่านอานัน...
ก่อนหน้านีท่านอาอาจเห็นหนิงซินเป็ นเพียงน้องสาวตัว
น้อย ทว่าบัดนี จากทีเขาว้าวุน่ ใจ ด้วยหนิงซินจากไปยิง
4
นัก ก็เห็นได้ชดั ว่าท่านอาเองก็มีใจให้แก่นางเช่นเดียวกัน
ต่อให้ทา่ นอาว้าวุน่ ใจ เพียงเพราะเป็ นห่วงอาการบาด
เจ็บของนาง ก็ยงั มีเวลาอีกมากให้ทงสองได้
ั พฒั นาความ
สัมพันธ์ บัดนีเรืองด่วนคือต้องพาตัวหนิงซินกลับจาก
สกุลหนิงให้จงได้
“คุณหนูอวิน”
ได้ยินเสียงนุ่มของฟางหย่าจากด้านนอกม่าน นางย่าง
เข้ามาพร้อมชามยาต้มก่อนวางชามนันลง บนโต๊ะอย่าง
ระมัดระวัง
“ข้าเตรียมยาต้มสมุนไพรไว้เรียบร้อยแล้ว และข้ามีเรือง
5
จะบอกกล่าวแก่ทา่ น” ฟางหย่าช้อนเนตรขึน มองอวินลัว
เฟิ งแล้วกล่าวต่อว่า “ผูท้ ีพาตัวหนิงซินไปคือผูอ้ าวุโสสี
แห่งสกุลหนิงซึงมีบตุ รชาย เขาโปรดปรานบุตรชายผูน้ ี
เป็ นอย่างยิงเพราะมีบตุ รเมือตอนอายุมาก บุตรผูน้ ีมี
พรสวรรค์ไม่เลวทีเดียว เช่นนันแล้ว นอกจาก หนิงซินก็มี
บุตรของเขาทีเป็ นเด็กหัวแก้วหัวแหวนของสกุลหนิง”
อวินลัวเฟิ งเลิกคิวขึน “แล้วมันทําไมเล่า”
ฟางหย่าถอนหายใจปลง “บุตรชายของเขาหลงรักหนิงซิ
น และคิดปั กใจมันแล้วว่าจะให้หนิงซิน เป็ นภรรยา เช่น
นันเองผูอ้ าวุโสสีแห่งสกุลหนิงจึงเห็นนางเป็ นสะใภ้เช่น
เดียวกัน! เคราะห์ไม่ดีทีหนิงซินมิได้ชืนชมในตัวบุตรชาย
ผูน้ ี ผูอ้ าวุโสสีจึงได้ไม่ชอบหน้าอวินชิงหย่านัก หากสกุล
6
หนิงส่งผูอ้ าวุโสท่านอืนมายังแคว้น หลงหยวน เรืองคง
ไม่เป็ นเช่นนี”
อวินลัวเฟิ งมีสีหน้าว่างเปล่า พายุในดวงตาทะมึนยิง

หมุนคลังประหนึงว่าจะโหมกระหนําได้ทกุ เวลา
นางสูดลมหายใจเข้าลึกสะกดกลันเพลิงพิโรธในหัวใจ
7
ช้อนสายตาขึนเพ่งพิศไปยังหญิงผูง้ ามหยดย้อยเบือง
หน้า “ฟางหย่า ได้โปรดดูแลท่านอาให้ขา้ เป็ นการชัว
คราวด้วย”
ได้ยินถ้อยคําเด็กสาวแล้วฟางอย่าก็นิงไปครูห่ นึง จาก

นันนิวหน้าถาม “ท่านจะไปสกุลหนิงตอนนี ไม่รอผูเ้ ฒ่า
หนิงกลับมาก่อนรึ”
“ใช่แล้ว” อวินลัวเฟิ งผงกศีรษะ “หนิงซินเหลือเวลาอีกไม่

มาก ข้าจะไปยังสกุลหนิงเพือรักษานางก่อน จากนัน ข้า
จะให้ผอู้ าวุโสสีต้องชดใช้!” ไม่คิดเลยว่าจากบ้านไปไม่กี
เพลาจะเกิดเรืองราวมากมายถึงเพียงนี และนางจะไม่มี
วันปล่อยผูใ้ ดก็ตามทีทําร้ายครอบครัวของนางไป!
8
“ได้” ฟางหย่าคิดอยูค่ รูห่ นึงแล้วผงกศีรษะ “อย่าห่วงไป
เลย ข้าจะดูแลอวินชิงหย่าให้ทา่ นเอง อีกประการ ในเมือ
ท่านไม่ทราบสถานทีอยูข่ องสกุลหนิง ข้าจะให้คนนําทาง
ท่านไป”
ทีอวินลัวเฟิ งกล่าวมานันถูกต้องแล้วจริง หนิงซินเหลือ

เวลาอีกไม่มาก ส่วนผูเ้ ฒ่าหนิงอยูท่ ีใดก็ยงั ไม่มีใครรู ้ เช่น
นันเองนางจึงมิอาจรังตัวอวินลัวเฟิ งเอาไว้ได้ นางเพียง
แต่หวังว่าผูเ้ ฒ่าหรงจะพบตัวผูเ้ ฒ่าหนิงในเร็วไว เด็กสาว
ผูน้ ีจะได้ไม่ตอ้ งเผชิญหน้ากับทังสกุลหนิงเพียงลําพัง
ประหนึงว่าอ่านใจฟางหย่าได้ อวินลัวเฟิ งเผยรอยยิม

ดวงตาทะมึนค่อยสงบลงอีกครา “อย่าห่วง ไปเลย ไม่มี
9
ใครล้มข้าได้ดอก!” จากนันก็เบนสายตาไปยังอวินลัว
แล้วเอ่ยด้วยความจริงใจว่า “ท่านปู่ ท่านรอข้าอยูท่ ีนี
แล้วข้าจะนําตัวสะใภ้ของท่านกลับมา”
อวินลัวขยับกล่าววาจา ดวงตาเปี ยมด้วยความเป็ นห่วง

เป็ นใย “ให้ขา้ ไปด้วยไหม”
จะให้เขานังอยูเ่ ฉยๆ ดูหลานสาวไปเผชิญอันตรายเพียง

ลําพังได้อย่างไร
“สกุลอวินต้องการผูน้ าํ ” มองสีหน้าหวันวิตกของอวินลัว
แล้ว อวินลัวเฟิ งก็เปล่งวาจาเคร่งขรึม “ท่านจึงต้องอยูท่ ี
นี!”
10
ได้ยินคํานางแล้วอวินลัวก็เผยยิมหวานอมขมกลืนแล้ว
ถอนหายใจ “ก็ได้ เจ้ากลับมาให้ไว ข้าจะรอเจ้าพาว่าที
สะใภ้ขา้ กลับมา”
อวินลัวเฟิ งมองอวินชิงหย่าผูน้ อนทอดกายอยูบ่ นเตียง

เป็ นครังสุดท้ายแล้วหลุบเนตรตนลงเล็กน้อย เพือปิ ด
ซ่อนเพลิงพิโรธในดวงตา
“เสียวไป๋ ไปกัน!”
“ไปเจ้าค่ะ” หลินรัวไป๋ กะพริบตาปริบ “ท่านอาจารย์ เรา

ไปขอความช่วยเหลือจากท่านพ่อข้าไหม” all-all2 blog
11
อวินลัวเฟิ งส่ายศีรษะ “สายไปเสียแล้วละ”
หนิงซินเหลือเวลาอีกไม่มากแล้ว หากนางถ่อไปถึงภูผา
เทพวิญญาณเพือขอความช่วยเหลือ เห็นที หนิงซินคงได้
สินลมก่อน
“ช้าก่อน!” ขณะอวินลัวเฟิ งหมุนกายเตรียมจะจากไปนัน

ก็ได้ยินเสียงร้อนใจดังขึนจากเบืองหลัง ชายหนุ่มทีเมือ
ครูย่ งั คงนอนเหม่อลอยอยูบ่ นเตียงบัดนีตะเกียกตะกาย
ลุกขึน สองมือกําขอบเตียงแน่น บนดวงหน้าหล่อเหลา
ซีดขาวเผยรอยยิมงดงาม
12
รอยยิมของชายหนุ่มดุจดังดอกบัวบาน ช่างงดงามเหลือ
จะกล่าว
“ข้าจะไปกับเจ้า”
อวินลัวเฟิ งนิงชะงักไปแล้วนิวหน้า “แต่บาดแผลของ

ท่าน...”
“ข้าไม่เป็ นไร” อวินชิงหย่าส่ายศีรษะแล้วเผยรอยยิมโรย

“เฟิ งเอ๋อร์เอ๋ย เสียวซินได้รบั บาดเจ็บเพราะปกป้องข้า
เจ้าเองบัดนีก็กาํ ลังเดินทางไปยังสกุลหนิงเพือข้า จะให้
ข้าถอยเสียตอนนีได้อย่างไร ก่อนหน้านี ข้าปกป้องนางมิ
13
ได้ บัดนีข้าจะไปรับนางด้วยตัวเอง”
เขาคือชายชาตรี ในฐานะผูช้ ายแล้ว จะเอาแต่หลบอยู่

หลังหลานสาวมิได้ หากแต่ตอ้ งแสดงตน ให้สมเป็ นชาย!
เห็นดวงหน้าเด็ดเดียวของอวินชิงหย่าดังนัน อวินลัวเฟิ ง
ก็ครุน่ คิดก่อนพยักหน้า “ดืมยาต้มเสีย แล้วเตรียมตัวไป
สกุลหนิงกับข้าเดียวนี!”
14
ตอนที 448 รักษาหนิงซิน (1)
ท่ามกลางโถงกลางของสกุลหนิงปรากฏชายวัยกลางคน
นังอยูต่ รงกลาง เอ่ยถามเสียงตํา คิวขมวดแน่นห่มคลุม
ด้วยความเศร้า “ท่านพ่อข้ายังไม่กลับมาอีกหรือ”
“นายท่าน” ผูอ้ าวุโสแรกก้าวออกมาก้มคํานับ จากนัน

ตอบรับอย่างนบนอบว่า “พวกเราได้ออกตามหาตัวรุน่
ก่อนทว่าไม่มีใครล่วงรูว้ า่ ท่านอยูท่ ีใด บัดนีก็ยงั หาไม่
พบ”
“อย่างนันรึ” ชายวัยกลางคนถอนหายใจ คิวยิงขมวดมุน่

“ข้าเกรงว่าซินเอ๋อร์จะเหลือเวลาอีกไม่กีวัน แต่แม้กระนัน
1
ท่านพ่อข้าก็ยงั ไม่กลับมา บางทีทา่ นคงไม่ทนั เห็นนาง
เป็ นครังสุดท้าย...”
ปลายนิวนวดหน้าผาก ดวงหน้าหล่อเหลาว้าวุน่ ใจ
ทุกวันนีเขาได้เรียกหมอผูม้ ีชือเสียงมากมายให้มาดูอา
การหนิงซิน ทว่าทังหมดกลับพูดเป็ นเสียงเดียวกันว่า
หนิงซินคงไม่รอด เพราะนางบาดเจ็บสาหัสเกินไป นอก
เสียจากว่าจะตามหาตัวหมอหัตถ์เทวดาเทียนหยา ผู้
สามารถนําผูบ้ าดเจ็บปางตายให้กลับฟื นคืนชีพได้อีก
ครัง ให้มาช่วยหนิงซินด้วย นันละ ทว่าเมือครังท่านพ่อ
ป่ วยหนัก พวกเขาก็ตามหาตัวเทียนหยากันอยูถ่ งึ สอง
สามปี ยงั ไม่เจอตัวนับประสาอะไรกับเวลาเพียงสองสาม
วันนีเล่า
2
“ช่างเถิด” ชายวัยกลางคนโบกมือจากนันสูดลมหายใจ
เข้าลึก “ผูอ้ าวุโสหนึง แพร่กระจายข่าว เรืองหนิงซินสิน
แล้วออกไปเสีย หากท่านพ่อได้ยินคงรีบกลับมาแน่นอน!
บัดนีหนิงซินเหลือเวลาอีกไม่กีวัน อย่าได้ไปรบกวนนาง
เลย ให้นางได้จากไปอย่างสงบเถิด”
กล่าวจบเขาก็ลกุ ขึนยืนจากนันก้าวตรงไปยังด้านนอก
โถง
ผ่านไปเพียงไม่กีวัน บุรุษผูก้ ่อนหน้าเคยทรงอิทธิพลอยู่

ในสกุลหนิงบัดนีหลังงองุม้ ดูแก่ลงไปอีกสิบปี เส้นผมสี
หมึกบัดนีกลายเป็ นสีเทาไปครึงหนึงเสียแล้ว
3
“นายท่าน”
ขณะชายวัยกลางคนกําลังจะก้าวข้ามธรณีประตูไปก็มี
คนรับใช้รเข้
ี ามาแจ้งข่าวด้วยความนบนอบ “มีชายหญิง
คูห่ นึงประสงค์จะเข้าพบท่านขอรับ”
ชายวัยกลางคนนิงไปครูห่ นึงจากนันนิวหน้าเอ่ยถามว่า
“ใครกัน”
“นายท่าน พวกเขากล่าวว่าเดินมาจากแคว้นหลงหยวน
เด็กสาวมีนามว่าอวินลัวเฟิ ง ส่วนชายอีกคน... คืออวิน
ชิงหย่า”
4
เคร้ง!
ก่อนชายวัยกลางคนได้ทนั ตอบรับอันใด ผูอ้ าวุโสสีทีอยู่

ในโถงด้วยก็ลกุ ขึนยืนทันควัน ดวงตา เกรียวกราดอาบ
ไปด้วยพิโรธ
“คนสกุลอวินกล้าดีอย่างไรมาเหยียบทีนี! โดยเฉพาะเจ้า
อวินชิงหย่านัน! หากมิใช่เพราะเขา ไปหลูเ่ กียรตินคร
โอสถเข้า หนิงซินคงไม่ได้รบั บาดเจ็บ จะตายมิตายแหล่
เช่นนี! บัดนีพวกเขาก็ยงั กล้าดี มาเสนอหน้าก่อนเรา
เรียกร้องให้รบั ผิดชอบอีกรึ! นายท่าน ให้ขา้ ได้สงสอนบท
ั
เรียนคนพวกนีสักหน่อยเถิด!”
5
ผูอ้ าวุโสสีแปลกใจอยูท่ ีเดียว เขาโจมตีอวินชิงหย่าสุด
แรง แม้ยงั รังกําลังตนไว้บางส่วน
มันถ่อมาถึงสกุลหนิงได้อย่างไร บาดแผลหายดี
แล้วอย่างนันรึ
ไม่! เป็ นไปมิได้เด็ดขาด! เขารูข้ ีดพลังทีใช้ไปดี เป็ นไปไม่

ได้ทีชายหนุ่มจะฟื นตัวเร็วถึงเพียงนี
“ผูอ้ าวุโสสี” ชายวัยกลางคนนิวหน้าชําเลืองมองผูอ้ าวุโส

สีผูบ้ ดั นีมีทา่ ทีกระฟั ดกระเฟี ยดแล้วพูดขึนด้วยนําเสียง
ตําหนิ “ซินเอ๋อร์ได้เสียงชีวิตปกป้องอวินชิงหย่าเอาไว้
6
ท่านปฏิบตั ิกบั เขาเช่นนีได้อย่างไร ท่านคิดถึงจิตใจของซิ
นเอ๋อร์บา้ งหรือไม่ อย่างไรก็เถอะ ข้าก็อยากพบหน้าอวิน
ชิงหย่าผูน้ ีอยูพ่ อดี อะไรทีทําให้ซินเอ๋อร์ ถึงขนาดเสียง
ชีวิตเพือปกป้องเขาได้”
ผูอ้ าวุโสสีกําหมัดแน่น ดวงหน้าชราบูดเบียว หากรูเ้ สีย

หน่อยว่าอวินชิงหย่าจะยังตะเกียกตะกาย ลุกขึนจาก
เตียงได้ตนคงไม่ออมมือให้แล้ว เห็นกันชัดๆ ว่าอวินชิง
หย่าไม่คคู่ วรกับความรักของหนิงซิน!
7
ด้านนอกลานปรากฏร่างเด็กสาวยืนนิง อาภรณ์ขาวราว
หิมะปลิวไสวอยูใ่ นสายลมอ่อน ช่างงดงาม จับใจ ท่าที
นางแลดูดือด้านทีเดียว ดวงตาทะมึนลึกลําส่องแสงโฉด
ร้าย แม้มีทา่ ทางผ่อนคลายก็ยงั สวยงาม ปานภาพเขียน
ใครเห็นก็รนตา
ื
ครันมองไปยังเหล่าคนสกุลหนิงแล้ว เด็กสาวก็หรีเนตร
ลงเล็กน้อย แววอันตรายโฉดร้ายกระเพือมไหวอยูใ่ นดวง
8
ตา
อวินชิงหย่ายืนอยูข่ า้ งกายอวินลัวเฟิ ง ดวงหน้าหล่อ

เหลามิได้ซีดขาวอีกต่อไป แต่ยงั คงมีแววอ่อนแรงอยูบ่ า้ ง
ด้วยเพิงฟื นตัวจากบาดแผลฉกรรจ์ ดวงตากระจ่างเข้ม
ขรึมดุดนั ชายหนุ่มยืนนิงอยูท่ า่ มกลางสายลมอ่อน แลดู
มุง่ มันเด็ดเดียวยิงนัก
หลินรัวไป๋ ผูย้ ืนอยูข่ า้ งทังสองและแลดูขดั กับสถานการณ์

กะพริบดวงตากลมโตกระจ่างใส นัยน์ตาฉายแสงซุกซน
“ชายในอาภรณ์ยาวสีกรมท่าคือผูอ้ าวุโสสีใช่หรือไม่”
9
อวินลัวเฟิ งชําเลืองมองแวบเดียวก็เห็นว่าชายชราผูย้ ืน
อยูด่ า้ นหลังชายวัยกลางคนนันสําแดงสีหน้า โกรธเกรียว
ชิงชัง จึงเดาได้ทนั ทีวา่ เขาเป็ นใคร
ได้ยินคําถามนางดังนัน อวินชิงหย่าก็ผงกศีรษะแผ่วเบา
“เป็ นเขาเอง...” all-all2 blog
เมือได้ยินคําตอบแล้วอวินลัวเฟิ งก็มิได้เอ่ยวาจาใดอีก
นางหรีเนตรลงประเมินชายวัยกลางคน ผูต้ รงดิงเข้ามา
หานางแล้วเอ่ยถามว่า “หนิงซินอยูท่ ีใด”
นางไม่พดู พรําทําเพลง เอ่ยถามถึงหนิงซินทันที
10
ชายวัยกลางคนชะงักงันไป จากนันฝื นยิมจาง “เจ้าคง
เป็ นคุณหนูอวินลัวเฟิ ง หลานสาวแม่ทพั แคว้นหลง
หยวน ท่านพ่อข้าเคยพูดถึงเจ้าไว้ ข้าจึงได้ยินเกียวกับ
เจ้ามามาก”
“หนิงซินอยูท่ ีใด” เด็กสาวกล่าวซําราวกับไม่ได้ยินถ้อย

คําชายวัยกลางคน
ด้วยไม่คาดคิดว่าอวินลัวเฟิ งจะเมินวาจาตน ซํายังดึงดัน

จะเข้าพบหนิงซิน ชายวัยกลางคนจึงเริม ไม่พอใจแล้ว
นําเสียงก็มิได้เป็ นมิตรเช่นทีแรก
11
“ซินเอ๋อร์ป่วยหนักมิอาจลุกขึนได้ ข้าเกรงว่าเจ้าจะเข้า
เยียมนางมิได้ คุณหนูอวินกรุณากลับไปเถิด” ขณะเอ่ย
วาจาก็ชาํ เลืองมองอวินชิงหย่าด้วยสายตาพิจารณา
ยิงมองเขาก็ยงไม่
ิ ถกู ชะตา แม้อวินชิงหย่าจะมีพรสวรรค์
ไม่นอ้ ยอยูใ่ นโลกเบืองหน้า ทว่าก็ไม่มีคา่ พอ ให้พวกเขา
ต้องเหลียวแล จะมีก็แต่เจ้าทายาทไม่เอาไหนแห่งนคร
โอสถนันเท่านันทีถูกเขาล้มเอาได้!
ทว่าใครๆ ก็รูว้ า่ ความสามารถทายาทนครโอสถนันไม่

เอาไหน เพียงเพราะนายใหญ่แห่งนครโอสถ ครันได้บตุ ร
ผูน้ ีก็สนนํ
ิ ายา จึงได้พะเน้าพะนอเอาใจลูกชายคนเดียว
จนเสียคน กลายเป็ นบุตรบัดซบเช่นนี!
12
ส่วนทางด้านสกุลหนิงนัน...
ทังหนิงซินและบุตรชายผูอ้ าวุโสสีนับเป็ นอัจฉริยะหาตัว

จับได้ยาก! อวินชิงหย่ามิอาจเทียบเทียม ทังสองได้!
เพราะเห็นแก่หน้าหนิงซินและท่านพ่อดอกจึงพอจะ
รับรองพวกสกุลอวินเป็ นแขกได้ แต่ก็มิได้หมายความว่า
ตนจะสามารถยอมรับชายผูน้ ีเป็ นลูกเขย!
ขณะชายวัยกลางคนกําลังมองอวินชิงหย่าด้วยสายตาดู
หมินอยูน่ นั เด็กสาวรูปงามข้างกายเขา ก็เอ่ยขึนเนิบช้า
“หากเจ้าอยากให้นางตาย ก็มิตอ้ งให้พวกเราเข้าพบนาง
แต่ถา้ หากเจ้าอยากให้นางอยู่ ก็พาข้าไปหานางเท่านัน”
13
นําเสียงแข็งกร้าวของนางส่งผลให้ชายวัยกลางคนชะงัก
งันหน้านิวไป
“ฮึม!” ผูอ้ าวุโสสีพ่นลมออกจมูกเหลือบแลอวินลัวเฟิ ง

ด้วยท่าทีเหยียดหยาม ดวงหน้าเปี ยมด้วยความชิงชัง
อาบล้น “เด็กน้อยเอ๋ย ข้าขอแนะนําให้เจ้าอ่อนน้อมถ่อม
ตนลงเสียหน่อยเถิด อย่าสะเออะเรียกตัวเอง ว่าเป็ น
‘หมอ’ เพียงเพราะอ่านตําราแพทย์มาไม่กีเล่ม! เราเรียก
ตัวหมอผูม้ ีชือเสียงมาแล้วหลายคนนัก ยังไม่มีผใู้ ดรักษา
หนิงซินได้ แล้วเจ้าเอาอะไรมาคิดว่าตนสามารถรักษา
นางได้ หากไม่เห็นแก่ทา่ นผูอ้ าวุโส พวกเจ้าคงถูก จับ
โยนออกไปแล้ว! กล้าดีอย่างไรมาเสนอหน้าอยูต่ รงนี!”
14
เด็กสาวเหลือบแลผูอ้ าวุโสสีด้วยสายตาเ**◌้ยมเกรียม
หากได้เห็นแสงเย็นยะเยือกในดวงตานางแล้ว เป็ นใครก็
ต้องตัวสันราวกับถูกจับเอามีดจ่อคอ
“ไสหัวไป!”
นําเสียงเย็นยะเยือกของนางประหนึงหย่อนลูกระเบิดลง
กลางฝูงชน แล้วดวงหน้าโอหังทีเลอโฉมนัน ก็อาบไป
ด้วยจิตสังหาร ครันคิดถึงสิงทีผูอ้ าวุโสสีได้กระทํากับอวิน
ชิงหย่าแล้ว คลืนโทสะก็โหมกระหนําจนแทบกลืนกิน
นางทังกายใจในชัวพริบตา ทว่าบัดนีเรืองด่วนคือต้อง
1
รักษาหนิงซินก่อน ส่วนผูอ้ าวุโสสีนัน รอหนิงซินหายดี
ค่อยคิดบัญชีก็ยงั ไม่สาย!
ผูอ้ าวุโสสีชะงักงันไป ครันรูต้ วั ว่าเด็กสาวกล่าววาจาใด

ออกมาก็เหยียดเยาะว่า “เด็กน้อยเอ๋ย เจ้ารูต้ วั หรือไม่วา่
พูดอะไรออกมา ทีนีคือสกุลหนิง เจ้าคิดอะไรอยูจ่ งึ พ่น
วาจาเช่นนี เจ้าคิดว่าตัวเองเป็ นใครหา หากยังรักตัวกลัว
ตายก็รบี ๆ ไสหัวออกไปจากทีนีเสีย มิฉะนันอย่าหาว่าข้า
ใจไม้ไส้ระกํา!”
หากอยูใ่ นสถานการณ์ปกติ ชายวัยกลางคนคงออกโรง

ปรามผูอ้ าวุโสสีไปแล้ว ทว่าวันนีเขาเพียงแต่ นิงเฉยเฝ้า
สังเกตการณ์ดว้ ยท่าทีเย็นชา อยากจะรูน้ กั ว่าเด็กสาวจะ
ทําเช่นไรเมือเผชิญหน้ากับท่าทีวางอํานาจของผูอ้ าวุโสสี
2
นางจะหนีไปหรือไม่ หรือว่านาง... จะประมือกับผูอ้ าวุโส
สี
ทีสุดแล้วจนป่ านนีเขาก็ยงั ไม่เข้าใจว่าเหตุใดท่านพ่อจึง

ได้ชืนชมเด็กสาวผูน้ ีนัก เขาต้องการทดสอบพลังของอ
วินลัวเฟิ งโดยอาศัยผูอ้ าวุโสสีเป็ นเครืองมือ!
อวินลัวเฟิ งหรีดวงตาลงเล็กน้อย ในนัยน์ตากระหยิมยิม

ย่องฉายประกายอันตราย “ข้าคิดอะไรอยู่ จึงพ่นวาจา
เช่นนีอย่างนันรึ ได้ ข้าจะบอกเจ้าเอง!” กล่าวแล้วอวินลัว
เฟิ งก็หยิบจีหยกมรกตทีมีตวั อักษร ‘หนิง’ สลักไว้อยูอ่ อก
มาจากแขนเสือ จีหยกมรกตนันส่องประกายเจิดจ้าอยู่
3
ท่ามกลางแสงอาทิตย์
“นีมัน... จีหยกของท่านพ่อมิใช่รึ ไยเจ้าจึงได้มีสงนี

ิ อยูใ่ น
มือเล่า”
ชายวัยกลางคนผูย้ งั คงเฝ้าสังเกตการณ์อยูน่ นชะงั

ั กงัน
ไปเมือเห็นจีหยกทีอวินลัวเฟิ งเพิงหยิบออกมา ดวงหน้า
เปี ยมด้วยความตืนตะลึง ไยนางจึงได้มีจีหยกของท่าน
พ่อ... อยูใ่ นมือเล่า จีหยกนีเป็ นหลักฐาน แสดงถึง
อํานาจ หมายความว่านางสามารถใช้อิทธิพลของสกุล
หนิงได้ตามใจปรารถนา!
ทว่าไยท่านพ่อจึงได้มอบจีหยกนีให้แก่เด็กสาวแปลก
4
หน้าเล่า ท่านพ่อโปรดปรานนางมากถึงเพียงนีเชียวหรือ
ไม่มีทาง! ไม่มีทางทีจู่ๆ ท่านพ่อจะยกของสําคัญเช่นนีให้

เพียงเพราะความพึงใจ! ต้องมีเรืองทีเรา ไม่รูอ้ ยูเ่ ป็ นแน่
คิดแล้วชายวัยกลางคนก็ทกุ ข์ใจหนัก หากตนรูว้ า่ ท่าน

พ่อได้ยกจีหยกให้แก่นางแล้ว คงไม่ยืนนิงเฉยมองดูผู้
อาวุโสสีหยามหมินนางอยูแ่ น่
ผูอ้ าวุโสหนึงก้าวออกมาตรวจสอบจีหยกในมืออวินลัวเฟิ
งอย่างละเอียด จากนันก็สรุปว่า “ใช่แล้ว เป็ นจีหยกของ
ท่านผูอ้ าวุโสจริง” ทันใดนันเอง ท่าทีของทุกคนต่อ
อวินลัวเฟิ งก็เปลียนไป แววตามิได้เป็ นปรปั กษ์ เช่นที
5
แรกอีกต่อไป
“ข้ามีสงนี
ิ แล้ว ข้าสังให้เจ้าไสหัวออกไปได้หรือยัง”
อวินลัวเฟิ งลืมตาขึนเล็กน้อย หันไปมองผูอ้ าวุโสสีผูบ้ ดั นี

มีสีหน้าม่วงคลําด้วยความอับอาย แล้วก็สง่ รอยยิมโฉด
ร้ายให้
ไม่นานนักผูอ้ าวุโสสีก็เงียบไป เขาขยับริมฝี ปากทําทีจะ

พูดอะไร ทว่าสุดท้ายก็ปิดปากลง เด็กสาวผูน้ ีมีจีหยก
ของรุน่ ก่อนอยูใ่ นมือ หากดึงดันไล่นางออกไปก็จะกลาย
เป็ นการหลูเ่ กียรติผอู้ าวุโสเสียเปล่าๆ! ด้วย นายท่านให้
ความเคารพผูอ้ าวุโสยิงนัก เขาจะให้เรืองนันเกิดขึนไม่ได้
6
เป็ นอันขาด all-all2 blog
อวินลัวเฟิ งชําเลืองอวินชิงหย่าแล้วกล่าวด้วยท่าทีจริงจัง
ว่า “ท่านอา ไปกันเถิด หนิงซินเหลือเวลาอีก ไม่มาก
แล้ว”

ยอดชายาจักรพรรดิปีศาจ เล่ม3

Uploaded by

Document Information

Copyright

Available Formats

Share this document

Share or Embed Document

Sharing Options

Did you find this document useful?

Is this content inappropriate?

Copyright:

Available Formats

ยอดชายาจักรพรรดิปีศาจ เล่ม3

Uploaded by

Copyright:

Available Formats

ตอนที 301 ให้นางเป็ นฮองเฮาอย่างนันรึ

“ฮองเฮาอย่างนันรึ” แม่ทพั เฒ่าเย้ย “ตระกูลเรามิตอ้ ง

ดวงหน้าขันทีทะมึนลง จากนันกล่าวเสียดสีวา่ “อวินลัว

ตามวิสยั แล้วแคว้นหลงหยวนหาได้มีผแู้ ข็งแกร่งจํานวน

เพือปิ ดบังมิให้ตระกูลอวินล่วงรูว้ า่ สํานักฌานเป็ นผูช้ กั ใย

เสียงขันทีกาํ มะลอยังมิทนั จากจางดี ก็บงั เกิดเสียงอวด

ครันเด็กสาวก้าวออกมา ขันทีกาํ มะลอก็ชะงักงันไป ดวง

อวินลัวเฟิ งเบิกตาขึนเล็กน้อย จากนันหรีมองขันที

“ฮึม!” ขันทีกาํ มะลอพ่นลมออกจมูก “แม่นางน้อย

แม่ทพั เฒ่าเอาชนะหลินเฟิ งได้ก็เพราะมีเจ้าหนูคอยช่วย

“ฮ่าๆ” ด้วยมิประสงค์ตอ่ ความยาวสาวความยืด ขันที

อย่างไรก็ดี ไม่ทนั ทีเสียงชายผูน้ นจะจางจากไป

“ขออภัย แต่ทา่ นมิได้เป็ นผูฝ้ ึ กฌานขันสูงระดับสูงเพียง

ตอนที 303 อวินชิงหย่าแห่งตระกูลอวิน (2)

ใช่แล้ว ความมุง่ มัน!

ตลอดหลายปี ทีผ่านมานี อวินลัวมิเคยเห็นสีหน้าเช่นนี

“ท่านตัดสินใจแล้วหรือ” อวินลัวเฟิ งมองไปยังอวินชิง

“ใช่แล้ว” อวินชิงหย่าผงกศีรษะเล็กน้อย แล้วรอยยิมบน

ได้เห็นชายหนุ่มผูม้ งุ่ มันเด็ดเดียวแล้วอวินลัวเฟิ งก็คิดถึง

“ท่านอา” อวินลัวเฟิ งกําหมัดแน่น “ไม่วา่ ท่านจะทํา

“อวินชิงหย่าอย่างนันรึ” ได้ยินชือทีผูค้ นเหล่านีเรียกขาน

ดวงตาชายหนุ่มเย็นชาห่างเหิน มิได้ข่นุ ข้องกับถ้อยคํา

“ฮ่าๆ” ขันทีกาํ มะลอเหยียดเยาะ “นครโอสถนันมีพลัง

บัดนีเขาได้บรรลุเป็ นผูฝ้ ึ กฌานขันสูงระดับสูงแล้ว!

อวินลัวชะงักงันยืนนิง ตะลึงจ้องไปยังบุรุษผูย้ ืนอยูท่ า่ ม

บัดนันเองสีหน้าขันทีกาํ มะลอก็แลดูมืดหม่น ดวงตาเบิก

เรืองนีช่างอยูเ่ หนือจินตนาการยิงนัก! อย่าว่าแต่คนจาก

อวินลัวเฟิ งเผยยิม “มิใช่กงการอะไรของเจ้า!”

คําตอบนางทําให้ขนั ทีกาํ มะลอพิโรธหนัก ดวงหน้านัน

เมือสัมผัสถึงจิตสังหารของขันทีกาํ มะลอ อวินชิงหย่าก็

“จัดการพวกมัน!” ขันทีกาํ มะลอโบกมือพลันพุง่ เข้าใส่

“ท่านพ่อ ข้าจะจัดการผูฝ้ ึ กฌานขันสูงระดับสูงทังสองนี

อย่างไรก็ดี ไม่มีใครคาดคิดว่าทายาทสุดสํารวยผูม้ ีชือ

ดวงหน้าขันทีกาํ มะลอเคร่งขรึมยิงขึน เขาถอนมือกลับ

“ดูเหมือนฝี มือการต่อสูข้ องข้าจะตกลงมากทีเดียวใน

สิบปี ทีแล้วไม่มีใครรับมือชายหนุ่มได้หากเป็ นผูฝ้ ึ กฌาน

“จ้าวหลิน” ขันทีกาํ มะลอกล่าวด้วยท่าทีเคร่งเครียด “เรา

ชายแก่ผมู้ ีนามว่าจ้าวหลินมิได้เอ่ยตอบรับอันใด ดวงตา

[1] การยืนทีมีลกั ษณะเหมือนนังบนหลังม้า

หลังนิงไปครูใ่ หญ่ จ้าวหลินก็คอ่ ยๆ เปิ ดปาก “เจ้าถ่วง

เทียบกันกับผูฝ้ ึ กฌานแล้ว แพทย์นนอั

“ดี” ขันทีกาํ มะลอตอบรับด้วยเสียงทุม้ ตํา ด้วยมิได้ดถู กู

“ฟุ่ บ!” โซ่ตรวนส่งเสียงหนึบหนักและพันเข้ากับข้อมือ

“ตอนนีละ สังหารอวินลัวเฟิ งเสีย!”

ชิงเหยียนผูย้ ืนสังเกตการณ์อยูเ่ ผยความเย้ยหยันอยูใ่ น

“เป๊ าะ!” ได้ยินเสียงหักของอะไรบางอย่างก้องกังวานไป

ขันทีกาํ มะลอได้สติก็เห็นเพียงอวินชิงหย่าได้ทาํ ลายสาย

หากยังฝื นสูต้ อ่ ไป คงมิพน้ ต้องพบชะตากรรมเดียวกัน

ตอนที 307 อวินชิงหย่าแห่งตระกูลอวิน (6)

“อวินลัวเฟิ ง!” ขันทีกาํ มะลอหน้าถอดสีพยายามทําใจดีสู้

อวินลัวเฟิ งยกมุมปากขึนเล็กน้อย ยืดกายเชืองช้าด้วย

“เจ้าไม่รูร้ วึ า่ ข้าคือใคร ถ้าเช่นนันข้าก็ชกั สงสัย เหตุใดเจ้า

ขันทีกาํ มะลอพ่นลมออกจมูก “ก็มาแต่งตังเจ้าเป็ น

ได้ยินคําตอบดังนัน อวินลัวเฟิ งก็สา่ ยศีรษะ “ท่าทางเจ้า

เขากําลังกังวลอยูพ่ อดีวา่ จะสังหารนางอย่างไรดี แต่

ขณะพุง่ เข้าใส่อวินลัวเฟิ งก็ดเู หมือนว่าตนจะสะดุดหน้า

ขันทีกาํ มะลอเองก็ไม่รอด ซํายังตายด้วยนํามือตน! ใคร

อันทีจริงแล้ว จังหวะทีขันทีกาํ มะลอชักกระบีออกมานัน

เช่นนันเอง เหตุการณ์เหล่านีล้วนแล้วแต่ถกู วางหมาก

“นีละหนาผลของการเดินไม่ดตู าม้าตาเรือ” อวินลัวเฟิ งก

อวินลัวเฟิ ง! หากเจ้ายอมเป็ นฮองเฮาของเกาเส่าเฉินดีๆ

อย่างน้อยทีสุด นางก็ตา่ งไปจากอวินลัวเฟิ ง นางไม่มีวนั

“ขอรับ คุณหนู” ผูค้ มุ้ กันแห่งสํานักฌานยกมือขึนคารวะ

แล้วนางก็กระซิบด้วยนําเสียงคุม้ คลังว่า “อวินเซียว ท่าน