ΤΟΜΕΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1967-

CROSS SECTIONS
THESSALONIKI,GREECE 1967
Μίλτος Σ. Αρβανιτάκης

Ασπρόμαυρη χωρίς ήχο ταινία 8mm διαρκείας 1' 36'' του Μιλτου
Αρβανιτάκη που γυρίστηκε στην Θεσσαλονίκη το 1967 βασισμένη
στην θεωρία του μοντάζ των αντιθέσεων του Α'ι'ζενστά'ι'ν.
Βραβεύτηκε με το πρώτο βραβείο στο πρώτο ποτέ Φεστιβάλ
ερασιτεχνικών ταινιών μικρού μήκους της Θεσσαλονίκης το 1967
που οργανώθηκε από την τοπική τότε εφημερίδα ''Δράση'' στην
ΧΑΝΘ.
Πρόεδρος της κριτικής επιτροπής ήταν ο Β. Φράγκος και μεταξύ
των μελών της οι Ν. Μπακόλας, Γ. Παραλής, Μ. Ιατρίδης και Φ.
Ιωαννίδης (ψευδώνυμο Φαίδων ο Πολίτης).
Η ταινία αφ'ενός λόγω της ψηφιακής της επεξεργασίας και
αφ'ετέρου λόγω της απώλειας καρρέ εξαιτίας της φθοράς της και
των πολλών κολλημάτων της ελλατώθηκε στην διάρκεια της από
την αρχική της διάρκεια των περίπου 2' 30'' στη διάρκεια των 1'
36''.
Black and white no sound 8mm short film 1' 38'' shot by Miltos
Arvanitakis in 1967 in Thessaloniki, Greece based on the concept
of Eisenstein's theory of "tertium quid" (third thing) montage. First
prize in the first-ever taken place amateur short film festival of
Thessaloniki in 1967 which was organized by the local newspaper
of the time ''Drasis'' (Action).
The President of the jury committee was Vasilis Fragos and
among the members were N. Mpakolas, G. Paralis, M. Iatrides,
and Faidon Ioannidis (alias Faidon the Citizen). The film was
shortened in length because of digital restoration and because of
the losses and destruction of its frames which were caused by too
many projections of a duplicate 8 mm film with a large number of
cuttings and film connections. The original copy lasted 2' 30'' and
you can find it below:
in:https://www.youtube.com/watch?v=_rHo0...
α. ΜΙΑ ''ΟΜΙΛΟΥΣΑ'' ΜΕΡΑ ΤΟΥ '70
ΣΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΑΧΕΠΑ - 1970
ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ

β. ΜΙΑ ΒΟΥΒΗ ΜΕΡΑ ΤΟΥ '70 ΣΤΟ

ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΑΧΕΠΑ - 1970
ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ
Μίλτος Σ. Αρβανιτάκης

Από το δεύτερο έτος της Ιατρικής πάμε κατευθείαν στο τέταρτο

έτος, τότε που αρχίσαμε σαν φοιτητές τις πρώτες 'δειλές' επαφές
μας με τις κλινικές και τους ασθενείς και από τότε πια μας άρεσε
τόσο πολύ που δεν φύγαμε από εκεί μέχρι το τέλος .Από το
Ανατομείο περνούν μόνο οι φοιτητές της Ιατρικής, αλλά από το
νοσοκομείο περνούμε όλοι μας αργά η γρήγορα με μια ελπίδα, να
ανακτήσουμε την χαμένη η κλονισμένη υγεία μας, πόσο αδύναμοι
νιώθουμε τότε, που είναι η αυθάδεια μας, η δύναμη μας, η
σιγουριά ότι εμείς δεν θα μπούμε ποτέ σε νοσοκομείο, ένα φοβερό
μέρος στο οποίο τρομακτικοί εξωγήινοι με άσπρες μπλούζες, κατ'
ευφημισμό άσπρες αντί για μαύρες, σε κάνουν χίλια αβάσταχτα
μαρτύρια για να βρεις την χαμένη υγεία σου.
ΑΧΕΠΑ 26 χρόνια πριν. Μια παραγγελία από τον καθηγητή της
έδρας της Ειδικής Κτιριολογίας της Αρχιτεκτονικής της
Θεσσαλονίκης κ .Τριανταφυλλιδη προς τον υποφαινόμενο, που
τότε είχε την τύχη να είναι επίσημος επιστημονικός συνεργάτης της
Έδρας στον 'Τομέα λήψεως κινηματογραφικών ταινιών για
διδακτικούς και επιστημονικούς σκοπούς', μια παραγγελία για να
κινηματογραφήσω το ΑΧΕΠΑ για τη διπλωματική εργασία 3
φοιτητών της Αρχιτεκτονικής υπήρξε η αφορμή για να
πραγματοποιηθεί αυτή η ταινία.
Με την αδιάκοπη όμως παρουσία και τις υποδείξεις των τριών της
διπλωματικής. Ο φοίνικας που αναγεννιέται από τις στάχτες του
μας παρακολουθεί σε κάθε βήμα μας με το άγρυπνο μάτι του από
ψηλά στον τοίχο όπου κρέμεται σαν μελλοντική κάμερα
παρακολούθησης στον προθάλαμο του ΑΧΕΠΑ. Αλλά πριν από
τον προθάλαμο υπάρχει η αυλή. Μια αυλή νοσοκομείου αγορά.
Φρούτα, κουλούρια για τους ασθενείς, κάρα, γαϊδουράκια,
μικροπωλητές που χαμογελούν στο φακό χωρίς δόντια.
Θα ήταν ψέμα να πούμε ότι δεν άλλαξε τίποτα.Θα ήταν σαν να μην
παραδεχόμαστε την τεχνολογική εξέλιξη στην Ιατρική επιστήμη,
άλλα ως προς όλα τα άλλα η ταινία θα έδειχνε τα ίδια ακριβώς
όπως ένα τέταρτο αιώνα πριν. Η εντολή του καθηγητή της
Αρχιτεκτονικής ήταν να δείξουμε τα ‘κακώς κείμενα’, ώστε στα νέα
νοσοκομεία που θα χτιστούν στο μέλλον να αποφευχθούν τα ‘κακά
παραδείγματα ’ των παλιών νοσοκομείων.
Όλοι έχουν μια αποστολή να επιτελέσουν που τους ανατέθηκε
από ένα αόρατο μεγάλο αφεντικό και όλες αυτές οι διαφορετικές
από διαφορετικούς ανθρώπους αποστολές διαπλέκονται σε ένα
αξεδιάλυτο αλλά σοφό κουβάρι ,αυτό το κουβάρι είναι το
νοσοκομείο. Άλλαξε τίποτα από αυτά που θα δούμε τον τελευταίο
μισό αιώνα; Φρούδες ελπίδες του καθηγητή αλλά εμείς εκτελέσαμε
την εντολή του. Φαίνονται σκουπίδια να κυκλοφορούν στους ίδιους
διαδρόμους και στα ίδια ασανσέρ με τους ορούς, το επιδεσμικό
υλικό, τα άπλυτα, τους ασθενείς και τους γιατρούς, τα σκουπίδια
να βρίσκονται εκτεθειμένα πλάι στα ψωμιά, τα ράντζα να
ξεχειλίζουν στους διαδρόμους, τα γραφεία γιατρών να
μετατρέπονται αυτομάτως με θαύμα σε θαλάμους ασθενών με
ράντζα, τους αλητοτουρίστες να πωλούν το ανεξέλεγκτο για
λοιμώδεις νόσους αίμα τους στη Αιμοδοσία, τους ασθενείς να
μπαινοβγαίνουν στα χειρουργεία πριν ακόμα καθοριστεί το
πάτωμα από τα υλικά της προηγούμενης επέμβασης, να μην
χωρούν τα παιδικά κρεβατάκια στους θαλάμους της παιδιατρικής
πτέρυγας.
Γυρίσαμε όλο το νοσοκομείο, από τα υπόγεια μέχρι το χειρουργεία.
Γνωστά πρόσωπα αδελφών νοσοκόμων οικεία και φιλικά,
θυρωρών αυστηρών με ένα τσιγάρο στα κίτρινα χέρια τους,
τραυματιοφορέων διαφόρων διαστάσεων και μεγεθών, βιαστικών
γιατρών και βαριεστημένων συνοδών η αντίθετα νευρικών που
πηγαινοέρχονται καταναγκαστικά μπρος πίσω, όλες αυτές οι
εικόνες μας δίνουν την εντύπωση ότι αυτά που βλέπουμε στην
οθόνη δεν συνέβησαν δεκαετίες πριν αλλά χθες, σήμερα η αύριο.
Ένα σμήνος από μέλισσες που βουίζει ζωή. Μια μικρή πόλη που
σφύζει ενέργεια. Προσπάθησα όσο μπορούσα να ξεφύγω από τις
υποδείξεις και να δείξω τους ανθρώπους και την εσωτερική τους
σχέση με το νοσοκομείο. Προσπάθησα να συνθέσω μια
τοιχογραφία φυσιογνωμιών των ανθρώπων ένα tableau vivant.
Ήταν δύσκολο. Η ταινία ήταν προδιαγεγραμμένη.
Παρά όλα αυτά το μικρό κοριτσάκι επιμένει να χοροπηδά από το
πουθενά μπροστά στην κάμερα, το μικρό αγοράκι επιμένει να
παίζει με το αυτοκινητάκι του, οι παπάδες με τα μακριά μαύρα
ράσα τους να μπερδεύονται με τα πολύχρωμα κοριτσίστικα μίνιων
κοκιτών κοριτσιών της εποχής, παρά τα αυστηρά ήθη της
δικτατορίας και με τις χωριάτισσες γριές γιαγιάδες τους με τα
μαύρα φορέματα, αί ‘πληροφορίαι’ να υπάρχουν αναπάντητες σε
πείσμα των ερωτώντων και η ανθρωπογεωγραφία, δηλαδή η ίδια η
ζωή να σπάζει κάθε προδιαγεγραμμένο πλαίσιο και να θριαμβεύει
δοξαστικά.
Προσπάθησα όσο μπορούσα να ξεφύγω από τις υποδείξεις και να
δείξω τους ανθρώπους και την εσωτερική τους σχέση με το
νοσοκομείο.
Προσπάθησα να συνθέσω μια τοιχογραφία φυσιογνωμιών των
ανθρώπων ένα tableau vivant.
Το ντοκουμέντο παραμένει 26 χρόνια μετά και μας περιμένει να το
γευτούμε σαν ένα παλιό καλό κρασί.
Η ΜΙΚΡΗ ΒΟΛΤΑ ΤΟΥ ΝΕΚΡΟΥ
ΠΟΙΗΤΗ, μια ταινιούλα του Μίλτου
Αρβανιτάκη

Μίλτος Σ. Αρβανιτάκης

βίντεο από την προσωπική συλλογή του Μίλτου Αρβανιτάκη για

τον νεκρό ποιητή και στενό του φίλο ΑΛΕΞΗ ΤΡΑΪΑΝΌ. Που
γύρισε ο ίδιος και κατέχει τα πνευματικά δικαιώματα της
δημιουργίας του και όχι ο νεκρός φίλος του ποιητής που
αποδέχτηκε να παίξει σαν ηθοποιός το ρόλο του για την ταινιούλα
του φίλου του Μίλτου Αρβανιτάκη.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%...
Δακτυλογραφημένα ποιήματά του από τον ίδιο ιδιόχειρα
γραμμένα σε διαφανή φύλλα ριζόχαρτου (ακόμα μια
ιδιορρυθμία του) που μου τα δώρισε το 1968 όταν ήμασταν
πολύ στενοί φίλοι τα ανάρτησα στο facebook.
''Η μικρή βόλτα του νεκρού ποιητή (Αλέξης Τραϊανος)'', χωρίς ήχο
μαυρόασπρη ερασιτεχνική ταινία 8mm του στενού του φίλου
Μίλτου Αρβανιτάκη, όπου παίζει ο ίδιος και γυρίστηκε το 1967
στην Θεσσαλονίκη. "Αλέξης Τραϊανός" (Μάιος 2013). Ταινία
ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους του Τάσου Ψαρρά, σε σκηνοθεσία
Απόστολου Κρυωνά, εντεταγμένη στη σειρά της ΕΡΤ "Εποχές και
Συγγραφείς".
Η ταινία προβλήθηκε σε πρώτη προβολή στις 30 Μαρτίου 2014
στον Πολυχώρο Τέχνης του Δήμου Καλαμαριάς σε εκδήλωση
μνήμης για τον ποιητή και σε δεύτερη προβολή, με παρουσία και
του παραγωγού της Τάσου Ψαρρά, στις 22 Απριλίου 2014 στο
βιβλιοπωλείο "Βιβλιορυθμός" της Θεσσαλονίκης.
Η ταινία προβλήθηκε από το κανάλι ΕΝΑ (Ν) της ΝΕΡΙΤ την
Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου
2014.https://www.youtube.com/watch?v=Ys2lx...
Σ' αυτήν την αμοντάριστη μαυρόασπρη χωρίς ήχο ταινιούλα των
8mm του 1' και 47'', που γύρισα το χειμώνα του 1967, ο
Θεσσαλονικιός ποιητής και πολύ στενός μου φίλος της εποχής,
που αυτοκτόνησε στα 36 του το 1980, με τον φρικτό θάνατο
εισπνέοντας τα αέρια τηε εξάτμισης του αυτοκινήτου του, ΑΛΕΞΗΣ
ΤΡΑΪΑΝΟΣ, υποδύεται τον εαυτό του στη μικρή μεσημεριανή του
βόλτα στους δρόμους της γειτονιάς του, στην περιοχή
ΑΝΑΛΗΨΗΣ-ΓΕΩΡΓΙΟΥ της Θεσσαλονίκης.
In this short with no sound and montage of black and white, 8mm
film the dead Greek poet ALEXIS TRAΪANOS who committed
suicide in 1980 at the age of 36 is filmed by me, a very close friend
of his at that time taking his little noon walk in his neighbor,
ANALIPSI-GEORGIOU, Thessaloniki, Greece in the winter of
1967. This is the only existing original film of him and I own the
COPYRIGHT because I was the only director and ALEXIS was my
only actor. Therefore, any copy of all or part of my film and
transformation of this film in any way either with montage or music
should be done only with my written permission in the messages of
my channel on U-TUBE. Thanks.
http://basiakology.blogspot.com/2018/...
Το ημιυπογειάκι του Μπασιάκ Κυριακή 16 Σεπτεμβρίου 2018 Η
ΒΟΛΤΑ ΤΟΥ ΝΕΚΡΟΥ ΠΟΙΗΤΗ – μνήμη Αλέξη Τραϊανού –
Ο ποιητής που κάνει τη βόλτα του στην οδό Πατησίων /Ο ποιητής
με τα χέρια σταυρωμένα πίσω ή στις τσέπες/ Ο ποιητής σκεπτικός
ή που σφυρίζει μια μελωδία ελαφρά και πάει/ –είναι ένας ν ε κ ρ ό
ς ποιητής. /Κανείς φυσικά δεν τον είδε (ποιος καταλαβαίνει έναν
νεκρό ποιητή που κάνει ήσυχα τη βόλτα του)./ Μόνον ίσως ο
περιπτεράς στο περίπτερο που σταμάτησε (αγόρασε σπίρτα και
μια σοκολάτα «ΙΟΝ» αμυγδάλου)/ Αλλά κι’ αυτός /– λέτε κατάλαβε
άραγε τίποτα; Βίντεο: Η μικρή βόλτα του νεκρού Ποιητή,
αμοντάριστη α/μ ταινία 8 mm του Μίλτου Αρβανιτάκη.
NOV 7 Υπαρξιακά Περάσματα - Αφιέρωμα στον ποιητή Αλέξη
Τραϊανό Κεντρική Βιβλιοθήκη Θεσσαλονίκης. Η μικρή βόλτα του
νεκρού ποιητή. Η διάλεξή μου αναλυτικά στο scrbd:
https://www.scribd.com/document/51956...

ΣΧΟΛΙΟ BLOGGER
Το φιλμάκι αποτελείται από δυο σκηνές με τους εκ των υστέρων
υποτίτλους της πρώτης σκηνής: ‘‘Το υπαρξιακό αδιέξοδο ή το
απόν βλέμμα ’’ και της δεύτερης: ‘‘Η απέναντι όχθη ή
φλερτάροντας το θάνατο’’, ‘‘Το υπαρξιακό αδιέξοδο ή το απόν
βλέμμα’’. ‘‘Η απέναντι όχθη ή φλερτάροντας το θάνατο’’. Η 1η
σκηνή ξεκινά με πλάνα ενός σχολείου.. Ο Α.Τ. κατεβαίνοντας την
οδό Παπακυριαζή, κοιτάζοντας μια περαστική γυναίκα.
Η αρχή της βόλτας, σήμερα.. τότε και τώρα. περνώντας απέναντι..
Η ‘Ολγας σήμερα, ευθεία απέναντι η Κριεζώτου..
Αστικά λεωφορεία πάνε κι έρχονται..
Η Όλγας τότε ήταν διπλής κατεύθυνσης.. Την προσοχή του
Τραϊανού αποσπά μια παλιά φωτογραφική μηχανή.. Η 2η σκηνή
της ταινίας συνεχίζει με τον Α.Τ. να διασχίζει τη Β. Όλγας..
Στρίβοντας στην οδό Κίμωνος Βόγα. Θα μπορούσε να είναι η ίδια
πολυκατοικία..
Εξαιρετικά τα πλάνα του Μίλτου Αρβανιτάκη.. Στο δρόμο ο Α.Τ.
κλωτσάει ένα μήλο.. κι έτσι τελειώνει η βόλτα και το πανέμορφο
αυτό ταινιάκι.
ΕΝΤΟΣ ΕΚΤΟΣ ΚΑΙ ΕΠΙ ΤΑ ΑΥΤΑ
1968 - INSIDE OUTSIDE AND ON
THE SAME 1968

Μίλτος Σ. Αρβανιτάκης

Ασπρόμαυρη ηχητική ταινία μικρού μήκους 16mm του Μίλτου

Αρβανιτάκη που γυρίστηκε στην Θεσσαλονίκη το 1968, παίζουν η
Ρούλα Πατεράκη και ο Κόνης Πυρπασόπουλος (πατέρας του
σκηνοθέτη και ηθοποιού Γιώργου Πυρπασόπουλου), η ταινία
προβλήθηκε στον κινηματογράφο Θυμέλη της Θεσσαλονίκης. O
στίχος που ακούγεται στην ταινία ανήκει σε ποίημα του νεκρού
ποιητή Αλέξη Τρα'ι'ανού.

Υπόθεση: Tο πρωινό ενός υπαλλήλου τραπέζης, που μέσα από τα

αδιέξοδα της ζωής του και μετά από μια αποτυχημένη ερωτική
σχέση οδηγείται σε μια ανολοκλήρωτη απόπειρα αυτοκτονίας με
τελικό αποτέλεσμα να συμβιβαστεί με τα αδιέξοδά του.

A SHORT 16 mm BLACK AND WHITE SOUND FILM SHOT IN

THESSALONIKI, GREECE IN 1968. ACTOR-ESS KONIS
PIRPASOPOULOS AND ROULA PATERAKI.

SCREENED IN ''THIMELI '' ART THEATER THESSALONIKI,

GREECE IN 1968.

STORY:

A DAY IN THE LIFE OF A BANK CLERK WHO LIVES A LIFE

WITH NO PURPOSE WANDERING IN THE CITY WITH
MEMORIES OF HIS PAST LOVE AND EVENTUALLY COMES
TO THE POINT OF SUICIDE, BUT IN THE END HE RETURNS
TO HIS WORK ACCEPTING HIS SITUATION.
ΑΝΑΛΥΣΗ ΕΝΤΟΣ ΕΚΤΟΣ ΚΑΙ ΕΠΙ ΤΑ ΑΥΤΑ

''Η πτώση της ιδέας και εξ' αυτής της πράξης της αγάπης και της
δημιουργίας οδηγεί την ζωή στην χωρίς νόημα ζωή και στο πλήρες
αδιέξοδο'', γράφει στο γραφείο του στο δωμάτιο του ο
πρωταγωνιστής της ταινίας στο τέλος της πρώτης σκηνής.

Και αυτή η πρόταση είναι το βαθύτερο νόημα ολόκληρου του

έργου. Στο ''Εντός Εκτός και επί τα Αυτά'' παρακολουθούμε το
πρωινό ενός υπαλλήλου τραπέζης και τη φυγή του από την
καθημερινή ρουτίνα του γραφείου του (ποιος ξέρει αν είναι η
πρώτη η ή πολλοστή φορά) και την επαφή του με ανθρώπους και
καθημερινά γεγονότα πού εξελίσσονται γύρω του.

Στην πρώτη σκηνή τον βλέπουμε άυπνο να βασανίζεται από

σκέψεις καπνίζοντας συνεχώς, ενώ η μέρα άρχισε και όλοι
βγαίνουν από τα σπίτια τους χωρίς να έχει ξημερώσει καλά - καλά
για να πάνε στις δουλειές τους. Το γραφείο και η καρέκλα του στην
τράπεζα είναι άδεια και το επαναλαμβανόμενο σαν χτύπημα πλάνο
των ποδιών των υπαλλήλων που ανεβαίνουν τα σκαλοπάτια της
τράπεζας, με την τριβή και τη διάβρωση του μαρμάρου,
συμβολίζουν την αλλοτρίωση των ανθρώπων στην εξουσία. Ο
ίδιος απέχει συνειδητά από τον προσωπικό εξευτελισμό του.

Στην επόμενη σκηνή τον βλέπουμε σε μια διάβαση, δεν περνά

όταν όλοι περνούν με το πράσινο και πάει να περάσει με το
κόκκινο όταν περνούν τα αυτοκίνητα, αυτή είναι η πρώτη
απόπειρα αυτοκτονίας του επακόλουθο της συνειδητοποίησης του
εσωτερικού του αδιεξόδου.

Επακολουθούν εναλλαγές πλάνων κόσμου και διαφημίσεων

(ανοιχτά τα μάτια σας όταν αγοράζετε και προλάβετε πριν σας
προλάβουν άλλοι - υπερκαταναλωτική μιμητική κοινωνία -, αλλά με
κλειστά όμως τα μάτια της ψυχής σας αφού ήδη την πουλήσατε
στο διάβολο των άχρηστων αγορών σας), σε συνδυασμό στο
μοντάζ με φωτογραφίες από κινηματογραφική ταινία πτωμάτων
του ανατομείου μαζί με καθημερινές κουβέντες που αφορούν
κουβέντες θαμώνων ζαχαροπλαστείων η μεσημεριανού φαγητού...
 Στην παρακάτω σκηνή μια κοπέλα που περιμένει τον καλό της σε
ένα ερωτικό ραντεβουδάκι είναι στημένη μπροστά σε τοίχους
οικοδομών υπό ανέγερση γεμάτων διαφημίσεων για γυναικεία
είδη, και για μια στιγμή φαίνεται και το όνομα GODARD σαν τίτλος
βιβλίου, που κρατά ο νεαρός που πλησιάζει την κοπέλα, στο βιβλίο
του κριτικού του κινηματογράφου Richard Roud και με την εικόνα
στο εξώφυλλο τον Μπελμοντώ στο φιλμ του GODARD ‘'Ο τρελός
Πιερό'’, του οποίου η μεταλλαγμένη αλλά και αφομοιωμένη
τεχνική κινηματογραφικής αφήγησης οδηγεί σε μια επαναστατική
φιλμική πραγματικότητα και από αυτό το αυτό επίμαχο σημείο η
ταινία μεταπηδά από ένα λυρικό συνεχές μοντάζ σε ένα μοντάζ
jump cut των εικόνων και των ήχων της ιδίως μεν υπόθεσης αλλά
με εντελώς άσχετα σε πρώτη ανάγνωση πλάνα, όπως π.χ. οι δυο
ερωτευμένοι νέοι σε ανισόρροπη αντίθεση με τους ηλικιωμένους
απόμαχους που λιάζονται στο πάρκο ή ο ξεπερασμένος πια από
τις αυτόματες μηχανές πλανόδιος φωτογράφος που αράζει στη
σκιά κάτω από τα δένδρα στο παγκάκι περιμένοντας να περάσει
κανένας πελάτης και ο πρωταγωνιστής μας να κοντοστέκεται και
να περιεργάζεται τις αναρτημένες φωτογραφίες και σέρνοντας τα
βήματα του να αποχωρεί αφού μεταδώσει τα δικά του
συναισθήματα στο θεατή, δηλαδή το αξεδιάλυτο κουβάρι της
αίσθησης του κενού, της αποτυχίας στους στόχους της ζωής και
ακόμα της αποτυχίας και στην μόνη λύτρωση της ζωής εναντίον
του θανάτου, τον έρωτα, ακόμα και εκεί η απάτη.

Και έτσι ο ανώνυμος πρωταγωνιστής μας αφού κάνει μια βόλτα

στο πάρκο του πανεπιστημίου όπου παρακολουθεί ένα παιδικό
παιχνίδι με μπάλες, εκεί μια μπάλα σταματά μπροστά του αλλά
αυτός με την διστακτικότητα και τις αργές άπνοες κινήσεις του δεν
προλαβαίνει να την κλοτσήσει κοιτώντας την σε κατάσταση
κατατονίας και ένα από τα παιδιά παίκτες του κλέβει την μπαλιά
μέσα από τα πόδια του.

Μετά από αυτό το γεγονός οδηγείται αυτόματα στη φυγή από την
ζεστή και υγρή καλοκαιρινή πόλη που ψήνεται για να πάει στη
θάλασσα και στους βράχους της Επανομής από όπου σκοπεύει να
πηδήξει στο κενό. Στο δρόμο του για την φύση αφήνει πίσω την
άθλια αγαπημένη και καταθλιπτική του πόλη την οποία ο θεατής
βλέπει αποσπασματικά μέσα από το μάτι της κάμερας.

Η μεγάλη λεωφόρος Βασ.. Όλγας απεικονίζεται με τις

πολυκατοικίες της να κρύβουν και να αφήνουν εναλλάξ το φως
από τους στενούς κάθετους δρόμους να σπαθίζει τον φακό και
όλες αυτές οι εικόνες να αραιώνουν με την ολάνοιχτη πια φύση
γεμάτη φως να παίρνει την θέση των πολυκατοικιών συνοδεία
μιας σε κρεσέντο ρυθμό μουσικής όσο ο πρωταγωνιστής μας
πλησιάζει στον τελικό προορισμό του.

Το πλάνο ενός μοναχικού δένδρου σε μια έρημη πλαγιά θα κάνει

εντύπωση στον ζωγράφο Κώστα Λαχά. Τέλος φτάνει στον
πολυπόθητο γκρεμό και πριν πέσει βγάζει από την τσέπη του μια
παλιά φωτογραφία όπου ένα ζευγάρι (ο πρωταγωνιστής μας και η
σύντροφος του) κρατιέται σφικτά από τα χέρια απέναντι ο ένας
από τον άλλο σχεδόν κολλητά και κοιτιούνται με ερωτικό πάθος
στα μάτια, είναι μια φωτογραφία από ένα πλανόδιο φωτογράφο
ενός περασμένου καλοκαιριού στην αμμουδιά και η πανέμορφη
νεαρή κοπέλα φορά ένα λευκό μπικίνι.

Ο πρωταγωνιστής μας σκέφτεται την περασμένη ευτυχία και η

φωτογραφία παίρνει την μορφή της frozan real time old bitter
reality.

Ο πρωταγωνιστής μας αλλάζει από τη νοσταλγική έκφραση σε

μίσος και σχίζει την φωτογραφία με πάθος σε πολλά μικρά
κομμάτια που τα πετά στο χώμα πλάι στα πλάι στα παπούτσια
του. Κοιτά ξανά τον γκρεμό και λέει από μέσα του το μεγάλο όχι,
δεν αξίζει για αυτόν τον προδομένο έρωτα να χαθώ από την ζωή η
ακόμα και να αξίζει δειλιάζει, δεν μας μιλάει για να μάθουμε τι είναι
αυτό που τον έκανε να γυρίσει πίσω στην μισητή ζωή του.

Στην τελευταία σκηνή τον βλέπουμε καταπιεσμένο μεν αλλά με

ενέργεια να ανεβαίνει και αυτός τα σκαλοπάτια της τράπεζας για
να αναλάβει το πόστο του, κάθεται στο γραφείο του (που είναι το
γραφείο του πατέρα μου γυμνασιάρχη τότε στο Οικονομικό
Γυμνάσιο των Θηλέων στο διατηρητέο του Δήμου γωνία Μαρτίου
και Βασ. Όλγας ) σε μια ψάθινη-ξύλινη της εποχής πολυθρόνα και
αμέσως πιάνει δουλειά με συνοδεία του Αλληλούια του Χέντελ,
γράφοντας αριθμητικές πράξεις που λήγουν σε ένα μεγάλο μηδέν
με τον ήχο των κομπρεσέρ αυτή τη φορά.

ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΤΕΛΟΥΣ

0:25 / 9:14
α. ΥΠΕΡΑΣΤΙΚΟΙ ΣΤΑΘΜΟΙ-
ΣΙΔΗΡΟΔΡΟΜΙΚΟΣ ΘΕΣ/ΝΙΚΗ 1970
BUS STATIONS

Μίλτος Σ. Αρβανιτάκης

ΑΜΟΝΤΑΡΙΣΤΟ, ΕΓΧΡΩΜΟ, ΧΩΡΙΣ ΗΧΟ ΝΤΟΚΥΜΑΝΤΕΡ

ΜΕΣΑΙΟΥ ΜΗΚΟΥΣ, ΠΟΥ ΓΥΡΙΣΑ ΣΕ SUPER 8, ΓΙΑ ΤΗΝ
ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΩΝ ΥΠΕΡΑΣΤΙΚΩΝ ΣΤΑΘΜΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ
ΣΙΔΗΡΟΔΡΟΜΙΚΟΥ ΣΤΑΘΜΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΤΟ 1970,
ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ, ΜΕ ΤΗΝ ΙΔΙΟΤΗΤΑ ΜΟΥ ΣΑΝ
ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΟΥ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟΥ ΣΥΝΕΡΓΑΤΗ ΤΗΣ
ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΤΟΥ Α.Π.Θ.

ΨΗΦΙΑΚΗ ΜΕΤΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ 2013 ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ ΤΩΝ

ΥΠΕΡΑΣΤΙΚΩΝ ΣΤΑΘΜΩΝ ΣΕ ΗΧΗΤΙΚΗ ΜΟΡΦΗ
ΜΥΘΟΠΛΑΣΤΙΚΟΥ ΜΤΟΚΥΜΑΝΤΕΡ ΜΕ ΤΙΤΛΟ ''ΟΙ
ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΙ ΣΤΑΘΜΟΙ'' http://youtu.be/NBdbd5RhwS0

A SUPER 8, ΝΟ SOUND AΝD NO MONTAGE COLOR

DOCUMENTARY FILM I SHOT IN 1970 IN THE DICTATORSHIΡ
ERA IN THESSALONIKI, GREECE IN BUS AND TRAIN
STATIONS AS A MOVIE STUDY FOR THE SCHOOL OF
ARCHITECTURE OF THE UNIVERSITY OF
THESSALONIKI,GREECE.

A 2013 LINK OF DIGITAL TRANSFORMATION OF THE ''BUS

STATIONS'' MOVIE INTO A SOUND FICTIONAL
DOCUMENTARY WITH THE TITLE '' THE PASSING STATIONS''
http://youtu.be/NBdbd5RhwS0

ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΟΥ ΓΡΑΦΗΚΕ ΠΡΙΝ ΤΟ

ΓΥΡΙΣΜΑ ΤΟΥ ΝΤΟΚΥΜΑΝΤΕΡ 'ΥΠΕΡΑΣΤΙΚΟΙ --
ΣΙΔΗΡΟΔΡΟΜΙΚΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ', 1969-1970
 Ο κινηματογράφος είναι μια αυτόνομη γλώσσα με την οποία
μπορείς να συλλαβίσεις, να περιγράψεις, να καταδείξεις, να
τραγουδήσεις να απαγγέλεις, να φιλοσοφήσεις μέχρι και να
εκφραστείς με μαθηματικούς επιστημονικούς όρους και σχέσεις
ώστε να φτάσεις σε ένα ποθητό αποτέλεσμα .

Ο Λουί Ντελίκ έγραψε κάποτε ότι: 'Μια καλή ταινία είναι ένα καλό
θεώρημα'. Η ταινία για τους χώρους και τους ανθρώπους των
υπεραστικών σταθμών θα δουλευτεί κάπως έτσι. Μέσα από την
πολυχρωμία των καταστάσεων και των συναισθημάτων της
αντικειμενικής ντοκυμενταρίστικης ή και της υποκειμενικής
σκηνοθετημένης αφήγησης θα ξεπηδούν οι ιδέες του
προβλήματος. Η μηχανή δεν θα περιγράφει τα αντικείμενα, τους
χώρους και τους ανθρώπους με την ψυχρότητα μιας έξω από τα
πράγματα ρεαλιστικής αφήγησης, αλλά θα καταδείξει την απώτερη
σχέση των ανθρώπων με τα αντικείμενα, και των χώρων με τους
ανθρώπους.

Θα καταγράψει τα χρώματα, τους ήχους, τα συναισθήματα, τις

καταστάσεις που υπάρχουν μεταξύ των ανθρώπων και των
ανθρώπων, μεταξύ των ανθρώπων και των αντικειμένων και
μεταξύ των ανθρώπων και των χώρων. Θα προσπαθήσουμε να
επαληθεύσουμε αυτό που έγραψε ο Αμπέλ Γκάνς ότι: 'Δεν είναι οι
σκηνές που κάνουν μια ταινία αλλά η ψυχή των εικόνων '.

Ο οικοδομικός λίθος της διαλεκτικής της ταινίας θα είναι το μοντάζ

.Το κάθε ανεξάρτητο πλάνο θα παίξει το ρόλο ενός τούβλου που
από κάτω του είναι ένα άλλο και πάνω του στηρίζεται ένα τρίτο.
Βέβαια θα υπάρχει μοντάζ και μέσα στα ίδια τα ανεξάρτητα πλάνα.
Η λύση του προβλήματος δεν θα βρεθεί στο τελευταίο πλάνο.

Το μυαλό του καθενός από τους δημιουργούς θεατές θα εργαστεί

ξέχωρα να ανακαλύψει την λύση. Δεν θα πουν οι θεατές: ''Να η
λύση είναι εκεί''. Η ταινία θα δράσει σαν σύνολο στο νοήμων και
ευαίσθητο κοινό για να βγει το αποτέλεσμα.

Το φίλμ δεν θα γίνει διδακτικό (γιατί δεν πρέπει να υπάρχουν οι

σταθμοί εκεί που υπάρχουν αυτή τη χρονική στιγμή), αλλά θα γίνει
ανθρώπινο (οι σταθμοί είναι εκεί που είναι και συμβαίνουν αυτά
που συμβαίνουν εδώ και τώρα). Η μηχανή θα προσπαθήσει να
πιάσει την βαθύτερη ουσία και την αλήθεια των συμβαινόντων.
Σκοπός μας είναι να κάνουμε ένα φιλμ που να λειτουργεί
επιστημονικά μεν αλλά και ανθρώπινα.

Μίλτος Αρβανιτάκης
β. ΟΙ ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΙ ΣΤΑΘΜΟΙ 1970-
2013

Μίλτος Σ. Αρβανιτάκης

1. που να 'ναι αυτά τα παιδάκια σήμερα; (01:30 - 03:10), 2. τα ονόματα των

δρόμων και των ανθρώπων (03:20 - 05:15 ), 3. η αναμονή μιας ολόκληρης
γενιάς (05:20 - 12:22), 4. η φορτοεκφόρτωση της ζωής των ανθρώπων (12:25 -
22:05), 5. τα τετράτροχα θηρία εξορμούν στη ζούγκλα της ασφάλτου (22:11 -
24:30) και 6. θα υπήρχε η ζωή χωρίς τον κίνδυνο του ταξιδιού; (24:40 - 30:10).
PARASKINIO-Film
Maker/Radiologist, Thessaloniki,
GR, ’60.
Κινηματογραφιστής/Ακτινολόγος,
Θεσσαλονίκη, '60.
Μίλτος Σ. Αρβανιτάκης

ENGLISH SUBTITLES
4:26-4:45 ΚΑΙ ΕΔΩ ΚΑΤΙ ΓΡΑΦΕΙ, ΕΝΑ ΣΥΝΘΗΜΑ ΓΡΑΦΕΙ Ο
ΓΙΑΝΝΗΣ Ο ΧΑΤΖΗΓΩΓΑΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΝ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ
ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΟΙΚΟΛΟΓΟΥΣ ΚΤΛ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΣΗΜΑΙΝΟΝ
ΣΤΕΛΕΧΟΣ ΚΑΙ ΚΑΠOΙΟΣ ΤΟΝ ΚΑΡΦΩΝΕΙ ΜΕ ΕΝΑ ΜΑΧΑΙΡΙ
ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ ΜΕ ΤΟ ΕΝΑ ΧΕΡΙ ΤΡΑΒΑΩ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟ ΑΛΛΟ
ΒΛΕΠΩ ΤΟ ΣΥΝΘΗΜΑ ΠΟΥ ΓΡΑΦΕΙ ΕΙΝΑΙ MERCEDES BENZ
220 SL ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΟ ΛΕΓΑΜΕ ΤΟ 70 MERCEDES BENZ 220 SL
ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΚΑΝΑΜΕ ΤΩΡΑ, ΔΗΛΑΔΗ, MERCEDES BENZ 220
SL.
ΕΤ1
ΕΚΠΟΜΠΗ ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ, ΦΛΕΒΑΡΗΣ 1995, ''ΜΕ ΔΥΝΑΜΗ
ΑΠΟ ΤΟ ΒΟΡΡΑ'', ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟΝ-ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΣΤΗΣ
ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΤΟΥ '60-
ΕΡΕΥΝΑ-ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΕΥΑΓΓΕΛΑΚΟΥ,
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΡΓΥΡΟΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ,
ΜΟΝΤΑΖ ΙΩΑΝΝΑ ΣΠΗΛΙΟΠΟΥΛΟY,
ΠΑΡΑΓΩΓΗ CINETIC.
ΑΦΟΡΑ ΤΟΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΙΟ ΑΚΤΙΝΟΛΟΓΟ
ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΣΤΗ ΤΗΣ ΔΕΚΑΕΤΙΑΣ ΤΟΥ '60 ΜΙΛΤΟ
ΑΡΒΑΝΙΤΑΚΗ-MILTOS ARVANITAKIS ΚΑΙ ΤΗΝ
ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΠΑΡΕΑ ΤΟΥ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΤΗΣ
ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, ΜΕ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΝΑ
ΣΧΟΛΙΑΖΕΙ ΤΙΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΟΥ.
ΕΠΙΣΗΣ ΕΜΦΑΝΙΖΟΝΤΑΙ Ο ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ-
ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΣΤΗΣ ΤΟΥ '60 ΜΠΑΜΠΗΣ ΚΑΛΛΙΠΟΛΙΤΗΣ
ΠΟΥ ΣΧΟΛΙΑΖΕΙ ΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΤΟΥ ΤΑΙΝΙΕΣ ΚΑΙ Ο ΔΙΑΣΗΜΟΣ
ΣΥΓΓΡΑΦΕΥΣ ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ ΚΑΙ ΣΤΙΧΟΥΡΓΟΣ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ
ΠΑΠΑΖΟΓΛΟΥ ''ΚΑΝΕΙΣ ΕΔΩ ΔΕΝ ΤΡΑΓΟΥΔΑ'' ''ΚΑΛΗΜΕΡΑ''
ΚΛΠ ΤΑΚΗΣ ΣΙΜΩΤΑΣ, ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΤΑΞΙΩΜΕΝΟΙ
ΣΚΗΝΟΘΕΤΕΣ ΤΑΣΟΣ ΨΑΡΡΑΣ ΚΑΙ ΤΑΚΗΣ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΙΔΗΣ
ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΑΝΑΦΕΡΟΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΜΙΚΡΗ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ
ΠΑΡΕΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΚΛΙΜΑ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΣΤΗΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ.
ΠΑΙΖΟΥΝ ΩΣ ΗΘΟΠΟΙΟΙ ΦΙΛΟΙ ΤΟΥ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΚΥΚΛΟΥΣ ΤΗΣ
ΕΠΟΧΗΣ, ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΗΘΟΠΟΙΟΙ ΤΟΥ ΘΕΑΤΡΙΚΟΥ
ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟΥ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΗΣ
ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ ''ΤΕΧΝΗ'': ΟΙ ΗΘΟΠΟΙΟΙ ΚΑΙ ΣΚΗΝΟΘΕΤΕΣ ΡΟΥΛΑ
ΠΑΤΕΡΑΚΗ ΚΑΙ ΚΩΣΤΑΣ ΓΑΚΙΔΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΗΘΟΠΟΙΟΙ ΚΟΝΗΣ
ΠΥΡΠΑΣΟΠΟΥΛΟΣ, ΠΡΟΣΦΑΤΩΣ ΑΠΟΔΗΜΗΣΑΣ ΣΕ ΒΑΘΥ
ΓΗΡΑΣ, ΠΑΤΕΡΑΣ ΤΟΥ ΕΠΙΣΗΣ ΗΘΟΠΟΙΟΥ ΚΑΙ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ
ΤΟΥ ΓΝΩΣΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΥΡΠΑΣΟΠΟΥΛΟΥ, ΒΥΡΩΝ
ΤΣΑΜΠΟΥΛΑΣ ΚΑΙ ΕΛΕΝΗ ΜΑΚΙΣΟΓΛΟΥ.
ΜΑΖΙ ΤΟΥΣ ΚΑΙ Ο ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΑΣ ΓΙΑΝΝΗΣ ΧΑΤΖΗΓΩΓΑΣ ΚΑΙ
Ο ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ ΜΙΧΑΛΗΣ ΑΚΡΙΒΟΠΟΥΛΟΣ.
The name of the leading girl character named 'Anixi-Άνοιξη'' at the
beginning of the video is a real Greek female name which is the
name of spring. When we say Anixi-Άνοιξη in Greek it's the same
word as Spring.
OPENING CREDITS ET1 presents a production by CINEMATIC
BACKSTAGE (PARASKINIO)
With force from the North Cameraman Giorgos Argyroiliopoulos
Assistant Cameraman Michalis Bouris Assistant Director Kyriaki
Andreou Music Supervisor Apostolos Karakasis Executive
Producer Theoharis Kydonakis Editing Ioanna Spiliopoulou
Research -- Direction Katerina Evagelakou
SECOND PART
Filmmaker in Thessaloniki in the '60s
END CREDITS CINETIC Video workshops VIDEO
For ET1 Copyright © 1995
''PARASKINIO'' IS THE LONGEST-LASTING DOCUMENTARY-
BIOGRAPHY PROGRAM IN SERIES, ON THE NATIONAL
PUBLIC GREEK TV ERT, FROM 1976 TO 2013 AND
CONTINUING TILL NOW.
THE THEME OF THE SECOND HALF OF THE EPISODE
''NORTH POWER'' IN FEBRUARY 1995, IS THE FILMMAKER
MILTOS ARVANITAKIS IN THESSALONIKI, GREECE, IN THEIR
SIXTIES, WHO IS AN ACTING N.H.S. DIRECTOR-
RADIOLOGIST IN 1995.
SCENES OF HIS '60's SHORT FILMS ''CROSS-SECTIONS'',
''INSIDE, OUTSIDE AND ON THE SAME'', ''INSIDE, OUTSIDE
'70'', ''ANATOMY LAB'', ''THE DEAD POET'S WALK, ALEXIS
TRAΪANOS'', ''UNIVERSITY STUDENTS DEMONSTRATION IN
4/1967, FEW DAYS BEFORE THE DICTATORSHIP'', WHICH
ARE SHOWN IN THE ORIGINAL 8mm, SUPER 8mm AND 16mm,
ARE COMMENTED BY HIMSELF.
ALSO, THERE ARE SCENES FROM HIS WORK IN THE
HOSPITAL COMMENTED BY HIMSELF TOO.
ΕΝΤΟΣ ΕΚΤΟΣ '70 - INSIDE
OUTSIDE '70
Μίλτος Σ. Αρβανιτάκης

6:15-6:22 Ο Γιάννης ΧΑΤΖΗΓΏΓΑΣ τρέχοντας με μεγάλη ταχύτητα

ξεσχίζει μια διαφημιστική αφίσα της ταινίας του καιρού σε στυλ
Τζαίημς Πάρις με τανκς κλπ ΄΄Ο τελευταίος των Κομιτατζίδων΄ ΄-
δεν αναγνωρίζω τον ηθοποιό στην αφίσα, και μετά η κάμερα από
το γρήγορο πανοραμικό που ακολουθεί το τρέξιμο του γυρίζει
πίσω αργά πάλι με πανοραμικό στο σχολή οδηγών που μόλις
πέρασε ο Γιάννης με τίτλο ‘’Σχολή Οδηγών Καλλιπολίτης’’ λόγω
του ότι ο κινηματογραφικός καθοδηγητής μας Καλλιπολίτης ήταν
φαντάρος για μεγάλη διάρκεια κατά τη διάρκεια της χούντας, οπότε
του κάναμε το hommage με το σκίσιμο της εθνικιστικής
κινηματογραφικής αφίσας.
Ακριβώς μετά ακολουθεί η σκηνή με το σύνθημα που γράφει στον
τοίχο της γκαρσονιέρας του και αναλύεται από μένα στο
''Παρασκήνιο''4:26-4:45
. PARASKINIO -Film Maker/Radiologist,Thessaloniki,GR, 60's-
Κινηματογραφιστής/Ακτινολόγος,Θεσ/νίκη,60'ς
https://www.youtube.com/watch?v=RJySn...
ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΥΝΘΗΜΑ ΓΡΑΦΑΜΕ ΚΡΥΦΑ ΣΤΟΥΣ
ΤΟΙΧΟΥΣ ΤΟ 70 ΚΑΙ ΜΑΣ ΚΑΡΦΩΝΑΝ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΗ ΜΑΧΑΙΡΙ
MERCEDES BENZ 220 SL, ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΚΑΝOYΜΕ ΤΩΡΑ,
ΔΗΛΑΔΗ, MERCEDES BENZ 220 SL.
ΥΓ ΟΙ ΣΚΗΝΕΣ ΟΠΟΥ ΔΑΚΤΥΛΟΓΡΑΦΕΙ Ο ΒΥΡΩΝ ΕΙΝΑΙ
ΓΥΡΙΣΜΕΝΕΣ ΣΤΗΝ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗ ΚΑΛΙΤΕΧΝΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ
''ΤΕΧΝΗ'' ΣΤΗΝ ΚΟΜΝΗΝΩΝ ΠΟΥ ΤΗΝ ΕΚΛΕΙΣΕ Η ΧΟΥΝΤΑ.
ΣΕ ΕΝΑ ΠΛΑΝΟ ΠΟΥ ΚΟΙΤΑ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ ΤΑ
ΜΠΑΛΚΟΝΙΑ ΤΟΥ ΣΠΙΤΙΟΥ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΧΑΤΖΗΓΩΓΑ ΣΤΟΝ
ΠΡΩΤΟ ΟΡΟΦΟ ΤΗΣ ΠΑΛΙΑΣ ΠΟΛΥΚΑΤΟΙΚΙΑΣ 5:13-5:14.
ΑΣΠΡΟΜΑΥΡΗ ΧΩΡΙΣ ΗΧΟ ΤΑΙΝΙΑ ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ
ΜΥΘΟΠΛΑΣΙΑΣ 8 mm ΓΥΡΙΣΜΕΝΗ ΣΤΗΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΤΟ
1970 ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ.
ΠΡΟΒΛΗΘΗΚΕ ΣΤΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΕΡΑΣΙΤΕΧΝΙΚΩΝ ΤΑΙΝΙΩΝ
ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ ΤΗΣ ΧΑΝΘ ΤΟ 1970 (ΠΟΥ ΤΟ ΚΑΤΕΒΑΣΕ Η
ΧΟΥΝΤΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΠΡΟΒΟΛΗ ΤΗΣ).
ΠΑΙΖΕΙ Η ΜΙΚΡΗ ΑΝΤΙΔΙΚΤΑΤΟΡΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΗΘΟΠΟΙΩΝ ΤΗΣ
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΗΣ
ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ ''Η ΤΕΧΝΗ'', ΟΙ: ΒΥΡΩΝ ΤΣΑΜΠΟΥΛΑΣ, ΚΩΣΤΑΣ
ΓΑΚΙΔΗΣ, ΜΙΧΑΛΗΣ ΑΚΡΙΒΟΠΟΥΛΟΣ, ΕΛΕΝΗ ΜΑΚΙΣΟΓΛΟΥ,
ΑΝΔΡΕΑΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΤΑΚΗΣ ΣΙΜΩΤΑΣ ΚΑΙ
ΓΙΑΝΝΗΣ ΧΑΤΖΗΓΩΓΑΣ, ΕΜΦΑΝΙΖΕΤΑΙ Η ΑΝΟΙΞΗ ΚΑΙ Η
ΜΙΚΡΗ ΑΝΝΟΥΛΑ ΣΟΥΡΜΕΛΙΔΟΥ –
ΚΑΦΕΖΥΘΟΕΣΤΙΑΤΟΡΕΙΟ ΓΚΙΓΚΙΛΙΝΗΣ ΜΕ ΑΓΓΕΛΤΗΡΙΟ
ΘΑΝΑΤΟΥ ΤΟΥ ΓΚΙΚΓΚΙΛΙΝΗ, ΚΑΣΤΡΑ, ΠΑΡΑΛΙΑ,
ΑΝΑΓΕΙΡΟΜΕΝΟ ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟ '' ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΠΑΛΛΑΣ ''.
ΥΠΟΘΕΣΗ:
ΕΝΑΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΦΑΝΤΑΣΙΩΝΕΤΑΙ ΤΗΝ ΣΧΕΣΗ ΤΟΥ ΜΕ
ΤΗΝ ΗΡΩΙΔΑ ΤΟΥ ΜΙΑ ΝΕΑΡΗ ΚΟΡΙΤΣΙΣΤΙΚΗ ΟΠΤΑΣΙΑ ΠΟΥ
ΠΑΙΡΝΕΙ ΣΑΡΚΑ ΚΑΙ ΟΣΤΑ ΜΕΣΑ ΣTO ΣΟΥΡΕΑΛΙΣΤΙΚΟ-
ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΑΝΤΙΧΟΥΝΤΙΚΟ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΣΥΜΒΟΛΙΚΟ (ΜΗΝ
ΜΑΣ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΝ ΟΙ ΑΣΦΑΛΙΤΕΣ) ΚΟΣΜΟ ΜΙΑΣ ΠΑΡΕΑΣ
THΣ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΜΕ ΣΥΜΒΟΛΙΚΕΣ ΠΡΑΞΕΙΣ
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΕΚΕΙΝΗΣ
ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ.
BLACK AND WHITE NO SOUND SHORT 8 mm FILM SHOT IN
THE DICTATORSHIP ERA IN THESSALONIKI, GREECE AND
SCREENED IN THE YMCA THESSALONIKI, GREECE
AMATEUR FILM FESTIVAL 1970 - THE ACTORS COME FROM
A GROUP OF THE RESISTANCE MOVEMENT ACTORS OF
THE MACEDONIAN ARTISTIC SOCIETY ''THE ART''.
FILM STORY:
A WRITER FANTASIZES ABOUT A RELATIONSHIP WITH HIS
YOUNG HEROINE, WHO TURNS IN THE FLESH INTO HIS
SURREALISTIC WORLD, WHERE A GROUP OF HIS
IMAGINARY FRIENDS ACT SYMBOLICALLY AGAINST THE
DICTATORSHIP IN GREECE AT THAT TIME.
ΑΝΑΛΥΣΗ
Για μένα δεν παίζει τόσο μεγάλο ρόλο το συντακτικό του
κινηματογράφου όσο η αλφαβήτα του στην οποία μπορείς να
αλλάξεις την σειρά των γραμμάτων της και να δημιουργήσεις νέες
λέξεις, ένα νέο αλφαβητάριο με ένα νέο ζωντανό και πρωτότυπο
συντακτικό που να ταιριάζει στην καλλιτεχνική σου ιδιοσυγκρασία
φτάνει να συγκινεί τους θεατές της ταινίας σου.
Μια ταινία οφείλει να είναι ανατρεπτική αλλά και κατανοητή με το
νέο αλφαβητάριο της για να είναι γνήσια και να προωθεί την
καλλιτεχνική ιδέα του σινεμά χωρίς όμως να διαγράφει την
δοξασμένη ιστορία του
Έτσι βρέθηκα αυτόματα από την μεριά του Godard.
Η ταινία είναι σαν ένα παιδί που αναπτύσσεται με το παιχνίδι και
έτσι ωριμάζει, αν δεν την αφήσεις ελεύθερη να πετάξει σαν πουλί
τότε είναι που την έχασες, όταν ξεφύγει από τα χέρια σου όσο και
αν φαίνεται παράδοξο, τότε την κρατάς.
Η ταινία είναι ένας χαμαιλέοντας αλλάζει κάθε τόσο χρώματα και
προσαρμόζεται στις συνθήκες της επιβίωσης της μέχρι να
μοντάρεις και το τελευταίο καρέ της.
Αλήθεια σε πέρασε ποτέ από το μυαλό σε μια ταινία μας να
πέφτουν τα γράμματα του τέλους μαζί με τον βιολογικό μας θάνατο
(ήδη το έκανε κατά κάποιο τρόπο ο Βέντερς στην ταινία του για τον
ετοιμοθάνατο Νικόλας Ρέι), να μπορούσαμε, διατηρώντας την
πρώτη εκδοχή της, να συνεχίζουμε να την ξαναγυρίζουμε με νέες
κάθε φορά εκδοχές της οι ίδιοι όσο ζούμε, και όχι άλλοι, ανάλογα
με τις καταστάσεις που ζούμε!
Το να κάνω ταινίες δεν το θεωρώ μια κλειστή δυσκίνητη και
άκαμπτη υπόθεση αλλά ένα είδος φυγής και ευκίνητου αστείου
όπου αναφέρομαι σε καταστάσεις και πρόσωπα της προσωπικής
μου ζωής, ένα είδος ιδιωτικού αστείου (private joke) που ξεκινά
από την Νουβέλ Βαγκ, τους πρόδρομους του σύγχρονου
κινηματογράφου.
ΕΝΤΟΣ ΕΚΤΟΣ '70 - INSIDE
OUTSIDE '70 - ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑ 2012
Μίλτος Σ. Αρβανιτάκης

Μια μικρή ασπρόμαυρη ταινία 8mm του Μίλτου Αρβανιτάκη που

γυρίστηκε στην Θεσσαλονίκη το 1970 μέσα στη δικτατορία και
πρόλαβε να προβληθεί στο Φεστιβάλ Ερασιτεχνικών Ταινιών του
1970 της Χ.Α.Ν.Θ., το οποίο απαγορεύτηκε από τη δικτατορία
πριν λήξει.

Η ταινιούλα προβάλλεται σε επεξεργασία του 2012 από τον

Σπύρο Μ.Αρβανιτάκη.

Ένας συγγραφέας φαντασιώνεται τη σχέση του με την ηρωίδα του

μια νεαρή κοριτσίστικη οπτασία πού παίρνει σάρκα και οστά μέσα
στο σουρεαλιστικό κόσμο μιας παρέας της φαντασίας του
συγγραφέα με συμβολικές πράξεις αντίστασης κατά της
δικτατορίας της εποχής εκείνης στην Ελλάδα.

Για μένα δεν παίζει τόσο μεγάλο ρόλο το συντακτικό του

κινηματογράφου όσο η αλφαβήτα του στην οποία μπορείς να
αλλάξεις την σειρά των γραμμάτων της και να δημιουργήσεις νέες
λέξεις, ένα νέο αλφαβητάριο με ένα νέο ζωντανό και πρωτότυπο
συντακτικό που να ταιριάζει στην καλλιτεχνική σου ιδιοσυγκρασία
φτάνει να συγκινεί τους θεατές της ταινίας σου.

Μια ταινία οφείλει να είναι ανατρεπτική αλλά και κατανοητή με το

νέο αλφαβητάριο της για να είναι γνήσια και να προωθεί την
καλλιτεχνική ιδέα του σινεμά χωρίς όμως να διαγράφει την
δοξασμένη ιστορία του.
Έτσι βρέθηκα από την μεριά του Godard.

Η ταινία είναι σαν ένα παιδί που αναπτύσσεται με το παιχνίδι και

έτσι ωριμάζει, αν δεν την αφήσεις ελεύθερη να πετάξει σαν πουλί
την έχασες, ξεφύγει από τα χέρια σου όσο και αν φαίνεται
παράδοξο.

Η ταινία είναι ένας χαμαιλέοντας αλλάζει κάθε τόσο χρώματα και

προσαρμόζεται στις συνθήκες της επιβίωσης της μέχρι να
μοντάρεις και το τελευταίο καρέ της.
Αλήθεια πέρασε ποτέ από το μυαλό σε μια ταινία μας να πέφτουν
τα γράμματα του τέλους μαζί με τον βιολογικό μας θάνατο (ήδη το
έκανε κατά κάποιο τρόπο ο Βέντερς στην ταινία του για τον
ετοιμοθάνατο Νικόλας Ρέι), διατηρώντας την πρώτη εκδοχή της, να
συνεχίζουμε να την ξαναγυρίζουμε με νέες κάθε φορά εκδοχές οι
ίδιοι όσο ζούμε, ανάλογα με τις καταστάσεις που ζούμε!

Το να κάνω ταινίες δεν το θεωρώ μια κλειστή δυσκίνητη και

άκαμπτη υπόθεση αλλά ένα είδος φυγής και ευκίνητου αστείου
όπου αναφέρομαι σε καταστάσεις και πρόσωπα της προσωπικής
μου ζωής, ένα είδος ιδιωτικού αστείου που ξεκινά από την Νουβέλ
Βαγκ, τους πρόδρομους του σύγχρονου κινηματογράφου.

Η βασική μου ιδέα ήταν η σύνθεση ενός Tableau Vivant της

καταναλωτικής κοινωνίας και των πραγματικών πολεμικών
συρράξεων σε ένα βιομηχανικό αιώνα, όπου και με την
παγκοσμιοποίηση της τεχνολογίας άλλαξε ριζικά ο τρόπος σκέψης
και δράσης του ανθρώπου ο οποίος μετατράπηκε από τον
ρομαντικό αναγεννησιακό πνευματικό άνθρωπο σε μια
καρικατούρα μαζικής αποβλάκωσης, σκληρότητας, ψευτιάς,
αλλοτρίωσης, απάτης και φανατικής πολεμικής μηχανής
πρόκλησης θανάτου και τέλος σε ένα άθυρμα στα χέρια των
ολίγων που κινούν τα νήματα της εξουσίας του κουκλοθέατρου.

Και ο τρόπος να το αποδώσω αυτό ήταν με μια συρραφή

πραγματικών εικόνων και του αυτοσαρκασμού των πραγματικών
εικόνων με μια θεατρική δραματοποιημένη αποστασιοποίηση με
τους παραμορφωτικούς καθρέπτες των Λούνα Παρκ.

Βέβαια αυτό δεν αποκλείει την εσωτερικότητα και το δράμα της

πραγματικότητας αλλά την αναδεικνύει χρησιμοποιώντας τους
παραμορφωτικούς φακούς της καρικατούρας της ανθρώπινης
φιγούρας των Λούνα Παρκ.

Τις ταινίες τις δουλεύω κυρίως συνθετικά κατεχόμενος από ένα

έντονο συναισθηματισμό και έμμονες ιδέες που με γοητεύουν
ολόκληρο και που έχουν τις πηγές τους σε μια ιδέα η εικόνα που
είδα σε ένα έργο, σε κάτι που διάβασα, σε κάτι που έπιασα στο
δρόμο, σε ένα πρόσωπο που είδα η σε μια κίνηση που
αντιλήφθηκα.
Και με αυτές τις αφορμές αρχίζει να φτιάχνεται ο καμβάς της
ταινίας με ιστορίες που μετατρέπονται σε πλάνα μέσα στο μυαλό
και στη φαντασία μου.
ΧΗΜΕΙΟ Α.Π.Θ. ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ ΚΑΙ
ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΑΠΡΙΛΗΣ 1967
Μίλτος Σ. Αρβανιτάκης

ΑΣΠΡΟΜΑΥΡΗ ΧΩΡΙΣ ΗΧΟ ΤΑΙΝΙΑ ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ 8mm

ΑΡΧΕΣ ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1967 ΛΙΓΕΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ ΠΡΙΝ ΤΟ
ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ ΤΗΣ 21ης ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1967.
ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΤΟΥ ΧΗΜΕΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ ΤΩΝ ΦΟΙΤΗΤΩΝ ΦΕΑΠΘ
ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΣΥΝΘΗΜΑΤΑ 114 – 15 ο/ο.
ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΜΕ ΝΕΡΟ ΑΠΟ ΠΥΡΟΣΒΕΣΤΙΚΑ ΟΧΗΜΑΤΑ
ΤΡΑΥΜΑΤΙΣΜΟΙ ΠΑΝΟ ΧΟΡΟΣ ΤΗΣ ΑΜΥΓΔΑΛΙΑΣ ΤΗΣ
ΙΑΤΡΙΚΗΣ ΣΤΗΝ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΛΕΣΧΗ ΣΤΙΣ 5 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1967
ΑΡΚΟΥΔΑ ΚΑΙ ΑΡΚΟΥΔΙΑΡΗΣ ΣΤΟΝ ΧΩΡΟ.