Παρουσίαση ενός οικολογικού προβλήματος

Η καταστροφή των δασών

Το μεγαλύτερο και οξύτερο πρόβλημα της εποχής είναι οι σχέσεις
που διατηρούμε εμείς οι άνθρωποι με το φυσικό περιβάλλον. Η
καταστροφή των δασών, η ρύπανση των υδάτων, η ρύπανση της
ατμόσφαιρας, το φαινόμενο του θερμοκηπίου και άλλα πολλά είναι
στοιχεία που αποδεικνύουν αυτή την προβληματική σχέση ανθρώπου -
φύσης.
Ειδικότερα, όταν ένα δάσος καταστρέφεται έχουμε τεράστιες,
ανεπανόρθωτες, ανυπολόγιστες συνέπειες στο περιβάλλον, στην
οικονομία, στη ζωή μας. Οι επιπτώσεις όμως και σε βάθος χρόνου, είναι
πολλαπλάσιες από αυτές που συντελούνται κατά την διάρκεια της
πυρκαγιάς. Συγκεκριμένα: Οι οικολογικές συνθήκες χειροτερεύουν και
μπορεί να κάνουν δύσκολη την αναδημιουργία των δασών, επιφέροντας
ανεπανόρθωτη και επικίνδυνη διατάραξη της βιολογικής ισορροπίας.
Εγκαταλείπονται τα εδάφη στη διαβρωτική δράση των βροχών και στο
κίνδυνο να παρασυρθούν προς τη θάλασσα. Δημιουργούνται χείμαρροι
και ενισχύονται πλημμύρες. Μειώνεται η δυνατότητα των εδαφών να
συγκρατήσουν τα νερά των βροχών και να εμπλουτίσουν τα υπόγεια
νερά, τις πηγές και τα ποτάμια, με αποτέλεσμα την λειψυδρία.
Στερούμαστε την πολύτιμη ξυλεία και τα άλλα δασικά προϊόντα για
πολλά χρόνια, μέχρι να ξαναγίνει το δάσος όπως ήτανε. Δημιουργούνται
διάφορα προβλήματα κοινωνικά, υγείας, εργασίας, αναψυχής κ.λ.π.
Επιβαρύνεται η οικονομία με τεράστιες δαπάνες που απαιτούνται για την
αποκατάστασή του. Πιο συγκεκριμένα, προβλέπονται σοβαρές συνέπειες
για τους ανθρώπους, την άγρια ζωή και τα οικοσυστήματα του πλανήτη,
εάν συνεχιστεί η καταστροφή των δασών.
 Το οικολογικό πρόβλημα είναι ηθικό ζήτημα και όχι τεχνητό και
οφείλεται στην εσφαλμένη στάση του ανθρώπου απέναντι στη φύση, που
πρέπει να την αναθεωρήσει. Η ζωή μας εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό, από
την στάση του καθενός, για αυτό και δεν είναι ηθικά αδιάφορες οι
επιπτώσεις.
Η μόνη ελπίδα σωτηρίας είναι η βαθιά ανατροπή και ο
επαναπροσδιορισμός των σχέσεών μας με τον άνθρωπο, με τα άλλα όντα
και με την ίδια τη φύση. Η φύση δεν είναι κτήση του ανθρώπου, δεν
επιτρέπεται η κατάχρηση της, αλλά μόνο η χρήση της, προς όφελος της
κοινωνίας και για τη δόξα του Θεού. Όχι στην καταστροφική
εκμετάλλευση της φύσης .
Η πνευματική μας παράδοση έχει όπλα που μας οδηγούν προς την
καλλιέργεια αυθεντικής οικολογικής συνείδησης. Για την Εκκλησία το
οικολογικό είναι ζήτημα ηθικό και πνευματικό. Οι αρχές που διατύπωσαν
οι πατέρες της Εκκλησίας όσον αφορά την λειτουργία της κτίσεως και τη
σχέση της με τον άνθρωπο, παρέχουν πολύτιμες διεξόδους στην
οικολογική κρίση που ταλανίζει κυριολεκτικά την εποχή μας.
Η λατρευτική πράξη της Εκκλησίας, με το μυστήριο της Θ.
Ευχαριστίας, εμπνέει οικολογικό ήθος. Ο ιερέας λέει « Τα Σα εκ των Σων
Σοι προσφέρομεν», δηλ. Σου προσφέρουμε τα δικά Σου από αυτά που
Σου ανήκουν. Εννοεί το ψωμί και το κρασί. Ευχαριστεί το Θεό για τα
δώρα και τις δωρεές Του, τη χάρη και τα χαρίσματά Του, δίνοντας πίσω
ότι Εκείνος μας δώρισε. Όπως Εκείνος από αγάπη και ελευθερία έφτιαξε
την φύση για μας, έτσι κι εμείς πρέπει να σεβόμαστε τον Θεό, δείχνοντας
αυτό και με το να σεβόμαστε την φύση Του.
Η ασκητική παράδοση του μοναστικού κοινοβίου για 2000 χρόνια
και η κοινοκτημοσύνη των πρώτων χριστιανικών κοινοτήτων μας
πείθουν για το οικολογικό ήθος της Εκκλησίας. Οι άγιοι βλέπουν την
φύση με σεβασμό, σαν δωρεά του Θεού, στον άνθρωπο. Ο άγιος
Σιλουανός ο Αθωνίτης παρατηρεί: «Πρέπει να έχωμεν συμπάσχουσαν
καρδίαν, και ουχί μόνον τον άνθρωπον να αγαπώμεν, αλλά να
συμπονώμεν και παν πλάσμα, παν ό, τι εκτίσθη υπό του Θεού. Ιδού, εν
πράσινον φύλλον επί δένδρου, και σύ απέσπασας αυτό άνευ ανάγκης. Αν
και δεν είναι αμαρτία, όμως, πώς να είπω, προκαλεί τον οίκτον∙ η καρδία
ήτις έμαθε να αγαπά, λυπείται και το φύλλον και πάσαν την κτίσιν».
Αυτό το ήθος των αγίων, μπορεί να γίνει και για μας μια στάση
ζωής, δηλ. σεβασμός στη φύση, αυτάρκεια, ολιγάρκεια και όχι πλεονεξία.
Έτσι και εμείς θα έχουμε επάρκεια και η φύση θα μπορεί να
ανταποκριθεί στις ανάγκες των επερχόμενων γενεών, διαθέτοντας, τα
απαραίτητα αποθέματα, αυτό που λέμε αειφόρος ανάπτυξη.